Wednesday, March 14, 2012

ညည်းထက် လည်တယ် (စ/ဆုံး)

ညည်းထက် လည်တယ် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အာသာပြေ (မန်း)

မလွှဲသာလို့သာ ရီလေးမှာ စက်ဘီးကို ဆွဲပြီး ထွက်လာရသည်။ ဒီ ကြည်ကြည်အေး ဆိုသော မိန်းမဆီကို သွားချင်တာ မဟုတ်ပေ။ ဒီမိန်းမက ရပ်သိရွာသိ နှာဘူးမဖြစ်သည်။ အသက်က သုံးဆယ်လောက်။ လူကတော့ လှသည်။ မိန်းမချင်း မနာလိုလောက်အောင် လှသည်။ သူက စျေးရုံထဲတွင် ကလေးဝတ် အဝတ်အစားလေးတွေ ရောင်းသည်။ ဒါပေမယ့် ဒါက အဓိက အလုပ်မဟုတ်။ စျေးထဲတွင် နေ့ပြန်တိုးပေးတာက ကြည်ကြည်အေး၏ အဓိကအလုပ်ဖြစ်သည်။

ကြည်ကြည်အေးဆိုင်မှာက ကောင်လေးတွေ တရုန်းရုန်းနဲ့ အမြဲစည်ကားနေသည်။ ရီလေးမှာ ကြည်ကြည်အေးကို ကြည့်လို့ရတာမဟုတ်။ ကြည်ကြည်အေးက မုဆိုးမဆိုပေမယ့် အပျိုရှုံးလောက်အောင်ကို ဝတ်စားပြင်ဆင်သည်။ သေသွားသော ယောက်ျားထားခဲ့သည့် စီးပွား ဥစ္စာများနှင့် ချမ်းသာနေသည်။ ရင်ထဲက ဘယ်လိုပဲ မကျေနပ်ပေမယ့် တကယ့် တကယ်မှာတော့ ရီလေးမှာ ကြည်ကြည်အေး နှင့် မကင်းနိုင်ပါ။ မနက်ဖြန် မနက် အမေ့ကို ဆေးခန်းပြရမည်။ ဒါကြောင့် လိုသောငွေကို ကြည်ကြည်အေးထံမှ ယူရမည်။

အမေ့နှလုံးရောဂါက တစ်လတစ်ကြိမ် ဆေးခန်းသွားပြရသည်။ ဆေးခန်းက အထူးကုဆရာဝန်ကြီး၏ ဆေးခန်းဆိုတော့ ငွေကလိုသည်။ ရီလေး အပ်ချုပ်ဆိုင်က ချုပ်ရတယ်ဆိုပေမယ့် လိုသလောက်တော့ မရနိုင်။ ဒါကြောင့် လိုတာကို ကြည်ကြည်အေးထံ မနေ့ကတည်းက ပြောထားသည်။

အချိန်က ညနေ (၆) နာရီခန့် ဖြစ်နေပြီ။ ရီလေး လက်မှ လက်ပတ်နာရီ လေးကို ကြည့်ရင်း စက်ဘီးကို ဖိနင်းလိုက်သည်။ (၇) နာရီတွင် ရည်းစားဖြစ်သူ ခင်ထွန်း နှင့် ချိန်းထားသေးသည်။ ဒါကြောင့် ရီလေး၏ စိတ်တွေ လောနေတာဖြစ်သည်။

“ ဟယ်… ရီလေး… လာ…. မမက မင်းကို စောင့်နေတာ…. အခုပဲ အပြင်သွားတော့မလို့… ထိုင်ဦးနော်…”

“ ဟုတ်ကဲ့….”

ရီလေး အိမ်ရှေ့မှ ကော်ခုံတစ်လုံးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ကြည်ကြည်အေး အိမ်အတွင်းပိုင်းသို့ ဝင်သွားရာသို့ လှမ်းကြည့်မိသည်။ မနာလိုစရာကောင်းလှသည်။ ကြည့်ပါဦး။ ခါးက သေးသေးလေး။ အောက်ဖက်က တင်သားကြီးတွေက တလုံးတခဲကြီး။ လုံးတစ်၍ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း တလှုပ်လှုပ် တုန်ခါနေသည်။

“ ဟင်း…”

သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး ရီလေးအကြည့်က အိမ်ရှေ့လမ်းမဖက်ဆီသို့ လွှဲလိုက်သည်။

“ ရီလေး… ရော့… ဒီမှာ ပိုက်ဆံ….”

ရီလေး လှမ်းယူပြီး ငွေကို ရေလိုက်သည်။

“ ဒါနဲ့ စကားမစပ် ထွန်းထွန်းတစ်ယောက်လည်း မတွေ့ပါလား… ဘယ်ပျောက်နေလဲ….”

“ ဟင်…ဟို…”

ဗြုံန်းကနဲ ရီလေး မျက်နှာလေးတစ်ခုလုံး နီရဲသွားပြီး ဘာပြောရမှန်းမသိအောင် ဖြစ်သွားသည်။ ထွန်းထွန်းဆိုတာက ရီလေး၏ရည်းစား ခင်ထွန်းကို မေးနေခြင်းဖြစ်သည်။ ရီလေး တံတွေးတစ်ချက် မြိုချလိုက်ပြီးမှ….

“ ဟို… ကျမလည်း မတွေ့မိဘူး အစ်မ…။ ပြန်ဦးမယ် အစ်မ…။ အိမ်မှာ အမေတစ်ယောက်ထဲ ထားခဲ့တာ….”

ပြောပြောဆိုဆို ရီလေးက မတ်တပ်ထရပ်သည်။

“ အေးအေး ညီမလေး…. မှောင်နေပြီ…. စက်ဘီးကို သတိထားနင်း….”

“ ဟုတ်ကဲ့ အစ်မ…”

ရီလေး စက်ဘီးကို ခပ်သုတ်သုတ်နင်းပြီး ပြန်လာခဲ့သည်။ အိမ်ပေါက်ဝမှ ရပ်ပြီး ရီလေးကို ကြည့်နေသော ကြည်ကြည်အေး၏ အပြုံးများက တစ်ဝက်တစ်ပျက် ရပ်သွားသည်။

“ ငါကြားတဲ့ သတင်း ဟုတ်မှာပါ….။ ရီလေး နဲ့ ခင်ထွန်း ကြိုက်နေကြတယ်ဆိုတာ သေချာသလောက်ပဲ…။ ငါ တစ်ခွန်းထဲ ထောက်လိုက်တာနဲ့ ကောင်မလေး မူပျက်သွားတာ….။ မဖြစ်ဘူး…. မဖြစ်ဘူး… ကိုယ့်အိမ်ထဲက ပစ္စည်းတော့ သူများဆီ အပါမခံနိုင်ဘူး… ဟင်း….”

ကြည်ကြည်အေး သက်ပြင်းချပြီး အိမ်ထဲ လှည့်ဝင်ခဲ့လေသည်။

ခင်ထွန်းတို့ ရီလေးတို့ဆိုတာက အသက် (၂၀) (၂၃) ဝန်းကျင်တွေ ဖြစ်သည်။ ခင်ထွန်းက ယောက်ျားပီသသော ရုပ်ရည်ရှိသည်။ အားတဲ့အချိန်မှာ မြို့ဦးဘုရားကြီးဝင်းထဲက ဝိတ်ရုံမှာ ကစားနေတတ်သူဆိုတော့ ခန္ဓာကိုယ်တောင့်တင်း ကြံ့ခိုင်မှုကတော့ ပြောစရာမလိုပေ။

ခင်ထွန်းက ဆိုင်ကယ် ကယ်ရီသမား ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ခင်ထွန်းတို့မှာက မိသားစုများကာ မပြေလည်သဖြင့် ကြည်ကြည်အေး၏ လောင်းရိပ်အောက်မှ မလွတ်ကင်းနိုင်ပေ။ ခင်ထွန်းက မွန်မွန်ရည်ရည် ရှိသည့်အပြင် ကြည်ကြည်အေးအိမ်ကို ဝင်ထွက်သွားလာပြီး လိုအပ်တာမှန်သမျှ ကူညီလုပ်ကိုင်ပေးနေသူဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့်လည်း ကြည်ကြည်အေးက စေတနာဗလပွနှင့် ခင်ထွန်းအတွက် ဆိုင်ကယ်တစ်စီးဝယ်ပေးကာ အတိုးမယူဘဲ အုံနာခကို ဆိုင်ကယ်သို့ သွင်းငွေအဖြစ် လုပ်ပေးခဲ့သည်။ အခုဆို ဆိုင်ကယ်ဖိုး တစ်ဝက်လောက် ကြေသွားပြီဖြစ်သည်။

တကယ်တော့ ရီလေးဆိုတဲ့ မိန်းကလေးကလည်း အကျည်းတန်သူတစ်ယောက် မဟုတ်ပါ။ အသားညိုညို စိမ့်စိမ့်လေး၊ နှာတံစင်းစင်း မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးဖြင့် သူ့နေရာနှင့်သူ အချိုးကျကာ အမို့အမောက် အသိမ်အကားလေးများဖြင့် အလှတွေ ဝံ့ဝံ့ကြွားကြွားရှိသော မိန်းကလေး တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ရီလေးမှာ ဆွတ်ခူးချင်သူတွေပေါသော ပန်းလေးတစ်ပွင့်ပင် ဖြစ်သည်။

ကြည်ကြည်အေး၏ အိမ်မှပြန်လာပြီး အိမ်သို့ ပိုက်ဆံဝင်ထား၍ ရီလေး ပြန်ထွက်ခဲ့သည်။ သူ ကြည်ကြည်အေးထံ သွားနေတုန်း အမေ့ညီမ သူမ၏ဒေါ်လေးအိမ်တွင် အမေရောက်နေသဖြင့် အမေ့ကို ရီလေး စိတ်ချသွားသည်။ ရည်းစားနှင့် တွေ့ရတော့မည်ဆိုတော့ ရီလေး ရင်တွေခုန်နေမိသည်။

ဒီတစ်ခါ ချိန်းတာက ထူးထူးဆန်းဆန်းဖြစ်သည်။ နှစ်ယောက်ထဲ တွေ့ချင်တယ်တဲ့။ အရေးကြီးတာ ပြောစရာရှိလို့ လာခဲ့ပါတဲ့။ ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေသည့်ကြားက ရီလေး၏ အတွေးထဲတွင် ကြည်ကြည်အေး၏ ပြုံးစစ မျက်နှာပေးက ပေါ်လာသည်။

ခင်ထွန်း သူ့ဆီမလာတာကို ရီလေးကို မေးရသည်တဲ့…။ ဘယ်လာမလဲ။ ရီလေးက မသွားရဘူးလို့ ခင်ထွန်းကို မှာထားတာ။ ဆိုင်ကယ်အုံနာခ ပေးစရာရှိတာကို ဆိုင်မပိတ်ခင် ဆိုင်မှာသွားပေးလို့ ပြောထားသည်။ အစ်ကိုထွန်းကို ဒီမိန်းမနှင့် ဘယ်လိုမှ စိတ်မချနိုင်။ စိတ်ချစရာလည်း မရှိ။ ကြည်ကြည်အေး ဆိုတာက နာမည်ကြီး မုဆိုးမမို့ အပျိုတွေထက်ရဲသည်။ ကောင်လေးတွေနှင့် တရုန်းရုန်းနေသည်။ ဒီထဲမှာမှ အစ်ကိုထွန်းက ကြည်ကြည်အေး၏ အိမ်သို့ အဝင်အထွက်ရှိပြီး အရင်းနှီးဟု ဆိုရမည်။ ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ အစ်ကိုထွန်းကို ကြည်ကြည်အေးနှင့် အဖြစ်မခံနိုင်။ ရီအေး ရင်ကျိုးရမည့်အဖြစ်ကို အရောက်မခံနိုင်ပေ။

အခုလည်း ခင်ထွန်းက နှစ်ယောက်ထဲ တွေ့ချင်တယ် ဆိုတာကို ရီလေး လက်ခံလိုက်တာ ဒီအကြောင်းလည်းပါသည်။ အရင်တုန်းက နှစ်ယောက်ထဲ တွေ့ချင်တယ်ချိန်းတိုင်း ရီလေးက ရှောင်နေခဲ့သည်။ အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြခဲ့သည်။ အခုတော့ အန္တရာယ်က နီးကပ်လာပြီဖြစ်တော့ သူ့ကို လိုက်လျောသင့်သလောက် လိုက်လျောကာ ကိုယ့်ဖက်က အပိုင်ချည်ရန် လိုအပ်နေပြီ။ လက်ထပ်ဖို့ ကတိပြုသစ္စာဆိုထားကြတဲ့ သူတွေပဲဟာ။ ဘာနစ်နာစရာရှိတာမှတ်လို့ဟု ရီလေး တွေးရင်း စိုးရိမ်စိတ်၊ မခံချင်စိတ်တွေနှင့် ဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီး ထွက်လာခဲ့တာ ဖြစ်သည်။

“ လာ…ရီလေး…အိမ်ထဲဝင်….”

အစ်ကိုထွန်းက ရီလေး၏ လက်မောင်းတစ်ဖက်ကိုဆွဲပြီး အိမ်ထဲသို့ ဆွဲခေါ်သည်။

“ ဦးလေးသိန်းရော…ဘယ်သွားလဲ…”

“ ဦးလေးသိန်းက ဆိုင်ကယ်ညထွက်ဆွဲတယ်…။ နေ့ခင်းက အလှူအိမ်မှာ သွားပြီးလုပ်ပေးနေလို့….”

ချိန်းသည့်နေရာက ခင်ထွန်းတို့ ဆိုင်ကယ်ဂိတ်မှူး ဦးလေးသိန်း၏ အိမ်တွင်ဖြစ်သည်။ ဝါးထရံကာ သွပ်မိုး ဆယ်ပေအိမ်လေး။ ဦးလေးသိန်းမှာ မိန်းမဆုံးသွားတာကြာပြီဖြစ်ပြီး အိမ်ထောင်ခွဲ သားတစ်ယောက်က သူ့အိမ်နှင့်သူနေတာကြောင့် ဦးလေးသိန်းမှာ တစ်ကိုယ်ရေတစ်ကာယသမား ဖြစ်သည်။ အခုတော့ အိမ်တွင် ဦးလေးသိန်းမရှိ၍ ခင်ထွန်းနှင့် ရီလေးတို့ နှစ်ယောက်ထဲဖြစ်သည်။

“ ကဲ…. ဘာပြောမှာလဲ အစ်ကိုထွန်း… နှစ်ယောက်ထဲ ပြောချင်တယ်ဆို….”

“ ချစ်တယ်… ရီလေးရယ်…. သိပ်ချစ်တာပဲကွာ….”

အသံတုန်တုန်ယင်ယင်နှင့် ပြောရင်း ခင်ထွန်းက ရီလေးကိုဖက်ကာ နေရာအနှံ့ နမ်းတော့သည်။ လက်တစ်ဖက်က အင်္ကျီပေါ်မှပင် နို့အုံလေးတွေကို ချေပေးနေပြီး လက်တစ်ဖက်က ထဘီပေါ်မှပင် စောက်ဖုတ်လေးကို ပွတ်ပေးနေသည်။ ရီလေးမှာ ပထမ ရုန်းကန်ငြင်းဆန်ရန် စဉ်းစားလိုက်သေးသည်။ နောက်တော့ ကိုယ်က ငြင်းလိုက်ရင် မငြင်းတဲ့သူရှိရင် ပါသွားနိုင်တယ်ဟု တွေးပြီး ငြိမ်နေလိုက်သည်။

ငြိမ်နေလိုက်ကာမှ ရီလေး၏ ရင်ထဲတွင် လှိုက်ကနဲ လှိုက်ကနဲ ဖိုလာသည်။ ခင်ထွန်းက သူမ၏ နှုတ်ခမ်းအစုံကို ဆွဲစုပ်လိုက်ပြီး ရီလေး၏ကျောမှ အင်္ကျီဇစ်လေးကို ဖြုတ်ကာ အင်္ကျီကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ဘရာစီယာလေးအတွင်း မလုံတလုံဖြစ်နေသော နို့တင်းတင်းလေးနှစ်လုံးကို နမ်းနေသည့် ခင်ထွန်းမှာ အငမ်းမရ ဖြစ်နေသည်။

ခင်ထွန်းက ရီလေး၏ လက်တစ်ဖက်ကို အသာဆွဲပြီး သူ့လီးကြီးကို အကိုင်ခိုင်းပြန်သည်။ ခင်ထွန်း၏ လီးကြီးက အတော်ပင်ကြီးသည်။ သူမ၏ လက်ကလေးနှင့် အားကုန်ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ထားသည့်ကြားမှ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ရုန်းနေသေး သည်။

“ အင်း…ဟင်း….အစ်ကိုထွန်းရယ်….”

ရီလေးတစ်ယောက် အရာရာကို မေ့လျော့ကာ အတွေ့နောက်သို့ ပါသွားချေပြီ။ သူမ၏ အသံလေး မဆုံးခင်မှာပင် ခင်ထွန်းက ရီလေး၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို ဆွဲစုပ်လိုက်ပြန်ကာ စောက်ဖုတ်လေးကို ထဘီပေါ်မှ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်ပေးနေပြန်တော့ ရီလေး၏ စိတ်ထဲတွင် မရိုးမရွဖြင့် အားမလိုအားမရကြီး ဖြစ်နေရလေတော့သည်။

ခင်ထွန်းက ရီလေးကို ခေါင်းအုံးပေါ် လှဲသိပ်ပေးလိုက်သည်။ ရီလေး၏ လည်တိုင်လေးများ နို့လေးနှစ်လုံးနှင့် ရင်ညွန့်သားလေးများကို နမ်းပေးရင်းက တဖြေးဖြေး အောက်ဖက်ကို လျှောပြီး သူမ၏ ချက်ကလေးကိုပါ နမ်းပေးနေတော့သည်။ ရီလေးကလည်း

“အင်း…ဟင်း…ဟင်း…”

အသံလေးများဖြင့် ညီးတွားလျက် သူမ၏လက်ကလေးများက ခင်ထွန်း၏ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ပွတ်သပ်ထိုးမွှပေးနေတော့သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ရီလေး၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ လူးလူးလွန့်လွန့် ဖြစ်လာကာ သူမ၏ ပေါင်လေးတစ်ဖက်ကို ဆွဲ၍ထောင် ပေးလိုက်သော အချိန်တွင်တော့ ခင်ထွန်းက သူမ၏ထဘီလေးကို ဆွဲ၍ချွတ်ပေးလိုက်တော့သည်။ ထို့နောက် ခင်ထွန်းက ရီလေး၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ပေါင်လုံးကြီးနှစ်ဖက်ကို နမ်းနေပြီး ကျန်တစ်ဖက်ကိုတော့ လက်ဝါးကြီးနှင့် ပွတ်ပေးနေ၏။ အဲဒီနောက်တော့ ခင်ထွန်းက ရီလေး၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ ခေါင်းဝင်ပြီး မို့မို့လေးဖောင်းနေသော စောက်ဖုတ်လေးကို လက်နှင့်အသာဖြဲပြီး စောက်စေ့ချွန်ချွန်လေးကို သူ၏ လျှာကြီးဖြင့် ကလိပေးတော့သည်။

“ အ… အစ်ကိုထွန်း…. အင်း… ဟင်း…. အစ်ကိုထွန်းရယ်…. ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွယ်…. အင်း…. ဟင်း…. အင်း…. အား… ဟ… အင်း….”

ရီလေး၏ ခါးလေးမှာ ကော့ကော့တက်လာရင်း သူမ၏ အသက်ရှူသံများသည် ပြင်းထန်၍ လာရသည်။

“ အင်း… ဟင်း… ဟင်း…. ရီလေး မနေနိုင်တော့ဘူးကွယ်….”

ရီလေးက ပြောရင်း အားမလိုအားမရဖြင့် ခေါင်းအုံးကို သူမ၏ လက်ဖြင့် ဆုပ်ချေနေသည်။ ရီလေးတစ်ယောက် သက်ပြင်းချလိုက်တိုင်း စစ်ကနဲ ကျင်ကနဲ ခံစားရကာ ခင်ထွန်းက သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ လျှာကို အဆုံးထိ ထိုးသွင်းလိုက်ချိန်မှာတော့ ရီလေး၏ ဖင်များက လူးရင်းလွန့်ရင်း ကြွတက်သွားရသည်။

ခင်ထွန်းက ရီလေး၏ စောက်မွှေးများကို ဖွဖွလေးဆွဲ၍ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားများကိုပင် သူ၏ နှုတ်ခမ်းကြီးများက ငုံပြီး စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းအတိုင်း ကလိပေးနေပြန်သည်။ ရီလေးခင်မျာ ကော့၍ကော့၍တက်နေရင်း စောက်ဖုတ်လေးတစ်ခုလုံး ပူနွေးလာပြီး ရင်ထဲတွင် ဟာကနဲ ဟာကနဲ ဖြစ်ကာ အသဲထဲထိ ကျင်ပြီး အေးစိမ့်သွားသည်။ တစ်ခါတစ်ခါမှာတော့ ရီလေး၏ စောက်စေ့လေးကို ခင်ထွန်း၏ လျှာကြီးက ကလိလိုက်သောအခါတွင်တော့ ဘယ်လိုကြီးခံစားသွားရမှန်း မသိ။ ခင်ထွန်း၏ ဦးခေါင်းကိုထပြီး အတင်းလှမ်းဖက် ဆွဲယူကာ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်နမ်းပစ်လိုက်သည်။ ထိုအခါမှာတော့ ခင်ထွန်းက သူမ၏ ဖင်ကြီးတွေကို ဆုပ်ချေပေးနေပြန်သည်။

သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ကာမစိတ်တွေ ပြင်းပြင်းထန်ထန် တက်ကြွနေကြပြီ ဖြစ်သည်။ ခဏကြာသောအခါတွင် ခင်ထွန်းက ရီလေးကို တစောင်းလှဲအိပ်ခိုင်းပြီး နောက်ကနေ ရီလေး၏ ပေါင်တစ်လုံးကိုမပြီး ဖြဲကာ နီတာရဲနေသော စောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ လီးကြီးကို တေ့ပြီး အသာအယာဆောင့်၍ သွင်းလိုက်သည်။

“ ဗြစ်… ပြွတ်… အ… အ… နာတယ်…. အစ်ကိုထွန်းရယ်… ဟင်း…. ဟင်း…..”

ခင်ထွန်း၏ လီးကြီးက ရီလေး၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ တဝက်မရှိတရှိ ဝင်နေပြီး စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံး ပြည့်ကြပ်နေသည်။ ခင်ထွန်းက လီးကိုဆက်ပြီး မသွင်းတော့ဘဲ နို့လေးတစ်ဖက်ကို ကုန်းစို့ပေးနေသလို ကျန်နို့လေးတစ်လုံးကိုလည်း လက်ဖြင့် ရွရွလေး ချေပေးနေသည်။ မကြာမီမှာပင် ရီလေး၏ ဖင်ကြီးများက နောက်သို့ ကော့ကော့တက်လာသည်။ အလိုက်သိသော လီးကြီးကလည်း ရီလေး၏ စောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ တစ်ချက်ချင်း မှန်မှန်ဆောင့်၍ သွင်းပေးနေသည်။

“ဖွတ်… ပြွတ်… ဖွတ်… အား…. အား…. အင်း… ကျွတ်… ကျွတ်….”

မြည်သံများနှင့်အတူ ရီလေး၏ ရင်ထဲတွင် မောလာသလို ခင်ထွန်း၏ လီးကြီးကလည်း သူမ၏ စောက်ဖုတ်ထဲတွင် တဖြေးဖြေး ပိုကြီးလာပြီး ပြည့်ကြပ်နေတော့သည်။ လီးကြီးက ဆောင့်ချက်မှန်မှန်ဖြင့် စောက်ဖုတ်ထဲတွင် ဝင်ထွက်နေသော်လည်း ရီလေးမှာ အားမလိုအားမရ ဖြစ်နေရခြင်းကြောင့် ဒီ့ထက် ဆောင့်အား ကောင်းစေရန် သူမ၏ ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ ကော့ကော့ပေးနေသည်။

“ပြွတ်…. ဖွတ်… အင်း… အား… ဖွတ်…. ပြွတ်… ပြွတ်… အား…. အား….”

တစ်ခါတွင်တော့ မလုပ်တတ်လုပ်တတ်နှင့် ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ကော့အပေးနှင့် ခင်ထွန်း၏ လီးကြီးက ဆောင့်အဝင် အံကိုက်ဆုံသွားကာ ရီလေးခင်မျာ ခင်ထွန်း၏ လီးကြီး ရင်ခေါင်းထဲထိ ရောက်သွားသလားဟုပင် အောက်မေ့သွားရသည်။

“ အ… အား… တစ်ခါထဲကိုပဲ အောင့် အောင့်သွားတာပါပဲ အစ်ကိုထွန်းရယ်….”

ခင်ထွန်းက သူမ၏ နို့လေးများကို အတင်းချေပေးနေရင်း သူ၏ ဆောင့်ချက်တွေက ပိုမြန်ဆန်လာလေသည်။ နှစ်ဦးသား ချွေးတွေရွှဲနေပေမယ့် ရင်ထဲ အသဲထဲမှာတော့ အေးနေကြသည်။

“ ပြွတ်… ဗြစ်… စွပ်… ဖွတ်… ဖွတ်…. အင်း…. ဟင်း…. အင်း…. ဟင်း…. အင်း…. ဆောင့်…. ကြမ်းကြမ်းဆောင့်စမ်းပါ…. အစ်ကိုထွန်းရယ်… ရီလေး ဘယ်လိုဖြစ်လာမှန်းမသိဘူး….”

ခင်ထွန်းက အတင်းဆောင့်၍ ဆောင့်၍ ကြုံးလိုက်သောအခါတွင်တော့ နှစ်ဦးသား ကာမပန်းတိုင်သို့ ရောက်သွားကြပြီး စောက်ရည်နှင့် သုတ်ရည်များ ရွှဲရွှဲစိုသွားကြလေသည်။ အတန်ငယ်ကြာအောင် နှစ်ယောက်သား ပက်လက်လှန်ပြီး အနားယူနေပြီးမှ ခင်ထွန်းက ရီလေး၏ နှုတ်ခမ်းလေးများကို ခပ်မျှဉ်းမျှဉ်း စုပ်နမ်းသည်။ ရီလေးကလည်း အားကျမခံ ပြန်၍နမ်းသည်။

“ အင်း…အစ်ကိုထွန်း…လှဲလိုက်ဦး…”

နှုတ်ခမ်းချင်းခွာ၍ ရီလေးက ပြောသည်။ ခင်ထွန်းက ရီလေး၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းနေရာမှခွာ၍ ပက်လက်လှန်ချလိုက်သည်။ ထိုအခါ ရီလေးက လှဲနေရာမှ ဗြုန်းကနဲ ကောက်ခါငင်ခါ ထပြီး မာမာတောင့်တောင့်ကြီးဖြစ်ကာ စင်းနေသော ခင်ထွန်း၏ လီးကြီးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်၍ နမ်းပစ်လိုက်သည်။

ရီလေးက အားရကျေနပ်စွာဖြင့်နမ်းပြီး ပြန်၍လှဲအချတွင် သူတို့နှစ်ယောက်မှာ တစောင်းလေး မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားသည်။ ရမက်စိတ်တွေ ပြန်၍ထလာပြီဖြစ်သော ရီလေးသည် သူမ၏ ပေါင်တစ်ဖက်ကို ခင်ထွန်း၏ အပေါ်သို့ ခွတင်လိုက်သည်။ ခင်ထွန်း၏ လီးတန်ကြီးကလည်း ရီလေး အားရပါးရ နမ်းပစ်လိုက်ပြီးနောက် တင်းကနဲ တင်းကနဲဖြစ်ကာ တစထက်တစ စံချိန်မှီအောင်ပင် မာတောင်လာနေပြီ ဖြစ်သည်။ အခုလို ရီလေးက သူမ၏ပေါင်ကြီးကို ခင်ထွန်း၏ပေါင်ပေါ်သို့ ခွတင်လိုက်ပြန်တော့ သူ၏ လီးတန်ကြီးမှာ ရီလေး၏ စောက်ဖုတ်နှင့် မလွတ်မလပ်ဖြစ်ကာ ထိုးထောက်မိနေသည်။

ခင်ထွန်းသည် သူ၏ပေါင်တန်ကြီးတစ်ဖက်ကို ရီလေး၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ထိုးသွင်းလိုက်ရာက လီးတန်ကြီးကို စောက်ပတ်ဝတွင်တေ့၍ ခါးကြီးကော့ပြီး လိုးသွင်းလိုက်သည်။

“ ဗြွတ်… ဖွတ်… အင့်… အင်း… ဟင်း… အစ်ကိုထွန်းရယ်…. ဟင်း…. ဟင်း….”

ရီလေး၏ ခါးက တွန့်သွားရာမှ သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို ကော့ပေးလိုက်ရာ ခင်ထွန်းကလည်း သူမ၏ ခါးလေးကို ဆွဲဆွဲပြီး ဆောင့်ဆောင့် လိုးပါတော့သည်။

“ ပြွတ်… ပြွတ်… စွပ်… ပြွတ်… ဖွတ်…. စွပ်… ပြွတ်… ပြွတ်… အား… အင်… ဟင်း…. ဟင်း… ပြွတ်…. ပြွတ်….”

လီးတန်ကြီး တစ်ချောင်းလုံး ဝင်သွားပြီဆိုကတည်းက ရီလေး၏ မျက်လုံးတွေက မှေးစင်းကျသွားကာ သူမ၏ မျက်နှာလေးမှာ ကျိတ်မနိုင် ခဲမရပုံစံမျိုး ဖြစ်နေသည်။ ခင်ထွန်း၏ ဆောင့်ချက်တွေကလည်း စီးစီးပိုင်ပိုင်ရှိလှသလို ပြင်းလည်းပြင်း ထန်လှသည်။ လီးကြီးကလည်း သူမ၏ စောက်စေ့လေးကို ဖိဖိသိပ်သလိုဖြစ်နေ၍ ရီလေးမှာ အသဲခိုက်အောင် ကောင်းနေရလေသည်။

“ ပြွတ်… ဖွတ်… စွပ်… ပြွတ်… ပြွတ်… ဖွတ်… ဖွတ်… စွပ်… ဟင်း… ဟင်း… ဟင်း….”

ရီလေးမှာ မျက်လုံးမဖွင့်ဘဲ ဟင်းကနဲ ဟင်းကနဲဖြစ်ကာ ကော့ကော့ပေးနေသည်။ မကြာမီမှာပင် ရီလေးက ခင်ထွန်းကိုဖက်ထားသော လက်လေးများမှာ ပို၍တင်းကြပ်စွာ ဖက်လာသလို ခင်ထွန်း၏ လက်တွေကလည်း သူမ၏ ခါးလေးကို အတင်းပင် လှမ်းဖက်လိုက်တော့သည်။

“ ပြွတ်… ပြွတ်… စွပ်… ဖွတ်…. စွပ်… ဖွတ်…. အ… အင်း…. အင်း…. အင်း…. အား…. အား….”

တခဏအတွင်းမှာပင် နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူပြီးသွားကြလေတော့သည်။

ဒီနေ့ ဆိုင်ကယ်အုံနာခကို ကြည်ကြည်အေး၏ ဆိုင်သို့ ခင်ထွန်းဝင်ပေးရာ ဆိုင်ပိတ်ထားကြောင်း တွေ့ရသည်။ ဘေးဆိုင်မှ ကြည်ကြည်အေးမှာ နေမကောင်းသဖြင့် ဆိုင်မထွက်ကြောင်း၊ ခင်ထွန်းလာလျှင် ညကျအိမ်သို့လာခဲ့ရန် မှာထားကြောင်း ခင်ထွန်းကို ပြောပြသည်။ ယ

ရည်းစားဖြစ်သူရီလေး တားထားသဖြင့် ကြည်ကြည်အေး၏ အိမ်သို့မသွားဘဲ ခင်ထွန်း နေခဲ့သော်လည်း အခုတစ်ခါတော့ မတတ်နိုင်တော့ပါ။ သွားရပေတော့မည်။ ဆိုင်ကယ်အုံနာခကလည်း ပေးရန်ရှိသည်။ ဒီငွေက အုံနာခဆိုပေမယ့် ဆိုင်ကယ်ဖိုးကို အတိုးမရှိ ပြန်သွင်းနေရခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် ကျေးဇူးရှင်ဖြစ်သော ကြည်ကြည်အေးမှာလည်း နေမကောင်းဖြစ်နေသည်။ ပြီးတော့ သူ့ကို အိမ်သို့လာခဲ့ရန် သေချာလည်း မှာထားသဖြင့် ခင်ထွန်းမှာ မသွားလို့ မဖြစ်တော့။ ကြည်ကြည်အေး၏ အိမ်သို့ ည(၇)နာရီလောက်တွင် ရောက်လာခဲ့သည်။

ခင်ထွန်းအိမ်ပေါ်သို့ လှမ်းတက်လိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ အိမ်ရှေ့တွင် ဘယ်သူ့ကိုမှ မတွေ့ရချေ။ ကြည်ကြည်အေး နှင့် အဖော်လာနေသော သူမ၏အဒေါ်ကြီးမှာ ရွာသို့ပြန်သွားတာ တစ်လလောက်ရှိပြီဖြစ်ကြောင်း ခင်ထွန်းသိထားသည်။ ထို အဒေါ်ကြီးကို ခင်ထွန်း၏ ဆိုင်ကယ်ဖြင့်ပင် သင်္ဘောဆိပ်သို့ လိုက်ပို့ပေးခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။

အိမ်ပေါ်သို့ ခင်ထွန်းရောက်လာပြီး မည်သူ့ကိုမှ မတွေ့ရတော့ ခင်ထွန်း နားစွင့်ကြည့်မိသည်။ ပထမ ဘာသံမှမကြား။ နောက်မှ အခန်းထဲဖက်မှ တအင်းအင်း ညီးသံ ကြားရသည်။

“ အင်း…အင်း….အင်း….”

ညီးသံက ဆက်တိုက်ကြီး ထွက်ပေါ်လာသည်မို့ ခင်ထွန်းမှာ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ဘဲ အခန်းထဲထိ ဝင်လာခဲ့သည်။ အခန်းထဲက ကုတင်ထက်တွင်တော့ ကြည်ကြည်အေးမှာ ပက်လက်လေးလှဲနေပြီး တအင်းအင်းနှင့် ညီးနေသည်။ ခင်ထွန်း ကုတင်နားသို့ တိုးကပ်လိုက်သည်။ ကြည်ကြည်အေးကိုခေါ်ရန် ပါးစပ်ပြင်ပြီးတော့မှ မခေါ်ဖြစ်တော့ဘဲ အနီးကပ်မြင်တွေ့နေရသော ကြည်ကြည်အေးကို ငုံ့ကြည့်နေမိသည်။

အမြဲတန်း လှလှပပနေတတ်သော ကြည်ကြည်အေးမှာ နေမကောင်းနေသော်လည်း မိတ်ကပ်ပါးပါးလေး လိမ်းထားသည်။ အသက်ရှူလိုက်တိုင်း ရင်သားထွားထွားကြီးတွေက နိမ့်ချီမြင့်ချီဖြစ်ကာ လှိုင်းထ နေသလို ခပ်ကားကားဖြစ်နေသော ပေါင်နှစ်လုံးကလည်း တောင့်တင်း ဖြောင့်စင်းလှသည်။ တစ်ခါမှ ကြည်ကြည်အေးကို ဒီလို အနီးကပ် သေသေချာချာ မကြည့်ဖူးသော ခင်ထွန်းမှာ တဒင်္ဂအတွင်း ရည်းစားဖြစ်သူ ရီလေးကို မေ့သွားရုံမျှမက ကြည်ကြည်အေးကို ကြည့်ရင်း တပ်မက်စွာဖြင့် သူ၏ ရာဂစိတ်မှာ ထကြွလာကာ ပုဆိုးအတွင်းမှ သူ၏ လီးချောင်းကြီးကလည်း တဖြောင်းဖြောင်းထ၍ လာသည်။

“ အင်း… အား… အမလေး…. ဟင်း… ဟင်း…. ချမ်းလိုက်တာ… ဖက်ထားစမ်းပါ…. အင်း… အမလေး….”

ကြည်ကြည်အေးမှာ ခေါင်းလေးခါရမ်းရင်း မခံမရပ်နိုင်လောက်အောင် ခံစားနေရသော ပုံစံနှင့် စောစောကထက် အသံပိုကျယ်ကာ ညီးလာသည်။ အနားမှရပ်၍ သူမကို တပ်မက်စွာ ငုံ့ကြည့်နေသော ခင်ထွန်းမှာ ဗြုန်းကနဲ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ ဖြစ်သွားရသည်။

“ အစ်မ…အစ်မ…”

“ အင်း…. အမလေး…. ချမ်းလိုက်တာ…. ဖက်ထားစမ်းပါ…. အင်း…. အမလေး….”

ခင်ထွန်း ဘာမှစဉ်းစားမနေတော့ပါ။ ခဏလောက် ဖက်လိုက်ရလည်း မနည်းဘူးဟူသော အတွေးဖြင့် ကုတင်စောင်းသို့ဝင်၍ ထိုင်ကာ ကြည်ကြည်အေးကို ငုံ့၍ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်လိုက်မိသည်။ ဒီလိုဖက်လိုက်ကာမှ ကြည်ကြည်အေး ဝတ်ထားသော အင်္ကျီ၏ အောက်တွင် ဘာမှ အခုအခံ ဝတ်မထားဘဲ လုံးဝန်းနူးညံ့လှသော အတွေ့နှင့်အတူ ဖွံ့ထွားသော နို့အုံနှစ်လုံးက ခင်ထွန်း၏ ရင်ဘတ်သို့ မိန်းမောဖွယ် ထိတွေ့လာသည်။ ခင်ထွန်းထပ်၍ တိုးကာ တင်းကြပ်စွာ ဖက်လိုက်မိသည်။

“ အင်း….အင်း…ဟင်း…အင်း….အင်း….”

တဖြေးဖြေး ကြည်ကြည်အေးမှာ ငြိမ်ကျသွားသည်။ နုဖတ်နေသော ကြည်ကြည်အေး၏ အသားစိုင်များက ခင်ထွန်း၏ ရာဂစိတ်များကို မီးထိုးပေးနေသည်။ ခင်ထွန်း သူ့စိတ်တွေကို ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ပေ။ အတန်ငယ်မျှ ကြာသောအခါ ကြည်ကြည်အေးက မျက်လုံးလေးဖွင့်၍ ကြည့်လိုက်သည်။

“ ဟင်… အထွန်း…”

ကြည့်လိုက်သော အကြည့်နှင့် ထွက်ပေါ်လာသောအသံက အလန့်တကြားပုံစံမျိုး လုံးဝမပေါက်သည့်အပြင် ညို့ယူဖမ်းစားလိုက်သော ရမက်အကြည့်နှင့် ရမက်သံလေး ဖြစ်သည်။ ခင်ထွန်း၏ စိတ်တွေ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ပါ။ သူမ၏ နဖူးလေးကို ဖွဖွလေး ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။

“ ချစ်တယ် မမရယ်…. သိပ်ချစ်တာပဲ…”

“ မင်းလိုပါပဲ… အထွန်းရယ်…”

နှစ်ယောက်စလုံး၏ အသံတွေက တုန်ခိုက်နေကြသည်။ နှစ်ဦးသား စိတ်များကို လွှတ်ပေးလိုက်ကြကာ နှုတ်ခမ်းခြင်း စုပ်လိုက်ကြသည်။ တော်တော်နှင့် မခွာကြ။ ကြည်ကြည်အေးက ခင်ထွန်း၏ ကျောပြင်ကို ပြန်၍ဖက်ထားသည်။ ခင်ထွန်း၏ လက်များကလည်း အင်္ကျီပေါ်မှပင် ကြည်ကြည်အေး၏ နို့နှစ်လုံးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုပ်ချေပေးနေသည်။ မကြာမီ နှိပ်သီးလေးတွေကို တစ်လုံးခြင်း ဖြုတ်ပြီး ကြည်ကြည်အေး၏ အင်္ကျီလေးကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ ဘရာစီယာ လေးကိုပါ ဆက်ပြီး ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။

ခင်ထွန်းသည် ဖောင်းဖောင်းအိအိလေး ဖြစ်နေသော ကြည်ကြည်အေး၏ နို့အုံလေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ပြီး စို့ပေးသည်။ ကြည်ကြည်အေးကတော့ သူမ၏ လက်ချောင်းလေးများကို ခင်ထွန်း၏ ဆံပင်များကြားသို့ ထိုးဖွပေးနေသည်။ ခင်ထွန်းက ကြည်ကြည်အေး၏ တင်သားကြီးတွေကို ပွတ်ပေးနေရာမှ သူမ၏ ထဘီကို ချွတ်လိုက်တော့သည်။

လီးနဲ့ဝေးနေတာ ( ၂ ) နှစ်ကျော်ရှိနေပြီဖြစ်သော စိမ်းစိမ်းညို့ညို့ မို့ထွက်နေသည့် ကြည်ကြည်အေး၏ စောက်ဖုတ်လေးကို ရွရွလေး ပွတ်ပေးနေသည်။ အနေရခက်သော ကြည်ကြည်အေးက ခင်ထွန်း၏ နှုတ်ခမ်းကြားသို့ သူ့လျှာလေး ထိုးသွင်းကာ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။

“ ဟင့်… အင်း… အထွန်းရယ်…. လိုးမှာဖြင့် လိုးတော့ကွယ်…. မမ မနေတတ်တော့ဘူး….”

ကြည်ကြည်အေး၏ ပေါင်နှစ်လုံးကို ဒူးကွေး၍ ထောင်လိုက်ပြီး စိမ်းစိမ်းညို့ညို့ဖောင်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးထဲသို့ ခင်ထွန်းက သူ့လီးကြီးကို အသာတေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တော့သည်။

“ ဗြစ်…ဗြစ်…ပလွတ်…ပြွတ်…”

“ အား….အား….နာတယ်….အထွန်းရယ်…”

ခင်ထွန်း၏ ရင်ဘတ်ကို ကြည်ကြည်အေးက စုံတွန်းထားလိုက်သည်။ အရင်က အလိုးခံခဲ့ဖူးပေမယ့် မခံဖြစ်တာကြာပြီဖြစ်တော့ အသစ်ဖြစ်နေသော စောက်ဖုတ်က ကျဉ်းပြီး ကျိန်းနေသည်။ ခင်ထွန်း၏ လီးကြီးတစ်ချောင်းလုံးကတော့ ကြည်ကြည်အေး၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ တဆုံးဝင်သွားခဲ့ရပြီ ဖြစ်သည်။ ကြည်ကြည်အေးသည် ခင်ထွန်းကို အသာဖက်ပြီး ထားလိုက်သည်။

“ ပြွတ်… ဖွတ်… စွပ်… ပလွတ်…. ပြွတ်…. ပြွတ်…. အင်း… အင်း… အင်း… ဟင်း…”

ခင်ထွန်းက လိုးနေရင်း ကြည်ကြည်အေး၏ နို့လေးများကို ကုန်း၍စို့လိုက်ရာ ကြည်ကြည်အေးသည် တင်ပါးလေး တွန့်သွားပြီး ရမ်းလိုက်ရသဖြင့် စောက်ရည်များမှာ ပို၍ထွက်လာရတော့သည်။

“ ပြွတ်…ဖွတ်…ပလွတ်…ဖွတ်….ဖွတ်….”

“ အင်း…အိုး…အင်း…အင်း…”

ခင်ထွန်းက တစ်ချက်ခြင်း မှန်မှန်လိုးပေးလိုက်တော့ ကြည်ကြည်အေးက ခံနိုင်ရည် နည်းနည်းရှိလာသည်။ ကြည်ကြည်အေး၏ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများမှာ ခင်ထွန်း ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း ခွက်ခွက်ဝင်သွားပြီး လီးပြန်ဆွဲအထုတ်တွင် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများမှာ လီးကို ကပ်ကပ်ပြီးပါလာကာ အပြင်သို့ စူ၍စူ၍ ထွက်လာကြသည်။

“ ပလွတ်… ပြွတ်… ဖွတ်…. ဖွတ်… စွပ်…. အင်း… ဟင်း…. အထွန်းရယ်….”

ထွက်လာသော အရည်များကြောင့် လီးဝင်လီးထွက်သံများ ပို၍ထွက်လာကြပြီး တရှိန်ထိုး ဆောင့်ဆောင့်ပြီးဝင်လာသော ခင်ထွန်း လီးကြီးကို ကြည်ကြည်အေး၏ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားလေးများက ညှစ်ပြီး ဆွဲဆွဲပေးနေသည်။

“ ပြွတ်… ဖွတ်… ပလွတ်… ဖွတ်… ဖွတ်… အင်း… ဟင်း… ဟင်း…. အင်း…. အင်း….”

ခင်ထွန်းက အားရပါးရဆောင့်နေပြီး ကြည်ကြည်အေးက ကော့ကော့ပြီး အလိုးခံနေသည်။

“ ပြွတ်… ပလွတ်… ပြွတ်…. ဖွတ်… ဗလွတ်… ပြွတ်… ဟင်း… ဟင်း… နာနာဆောင့်စမ်းပါ…. အထွန်းရယ်… မမ… ပြီးချင်ပြီ ….”

ထိုအခါမှာတော့ ခင်ထွန်း၏ ရင်မှာလည်း ဗလောင်ဆူနေပြီမို့ အားကုန်ဆောင့်ပြီး လိုးပစ်လိုက်တော့သည်။

“ ဖွတ်… ပြွတ်… ဖွတ်…. အား…. အမလေး… လေး… အထွန်းရယ်… အား…. အား….”

အသံများနှင့်အတူ သူတို့နှစ်ဦးမှာ ထွေးနေအောင်ဖက်ထားပြီး သူတို့၏ ကိုယ်များမှာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တွန့်ခါသွားတော့သည်။

“ ကောင်းလိုက်တာ အထွန်းရယ်…”

ဟူသော ကြည်ကြည်အေး၏ လေသံသဲ့သဲ့လေးက အမောတကောလေး ထွက်လာလေတော့သည်။ ခင်ထွန်းနှင့် ကြည်ကြည်အေးတို့မှာ ကုတင်ပေါ်တွင် နှစ်ယောက်စလုံး အဝတ်အစားများ မရှိကြဘဲ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ပက်လက်လှန်ကာ အနားယူနေကြသည်။ ခဏမျှကြာလျှင် ကြည်ကြည်အေးက ခါးတစ်ဆစ်ချိုး ထထိုင်လိုက်ပြီး ခင်ထွန်း၏ လီးကြီးကို ငုံ့ကြည့်သည်။ တစ်ချီပြီးသွားသော်လည်း လီးကြီးက မာမာတောင့်တောင့်ကြီး ဖြစ်နေသေးကာ အရည်တွေက စိုရွှဲနေသည်။

ကြည်ကြည်အေးက အနားမှ သူမ၏ ထဘီကို ကောက်ယူလိုက်ပြီး ခင်ထွန်း၏ လီးကြီးကိုရော ပေါင်ကြားတစ်ခုလုံးကိုပါ သုတ်ပေးလိုက်သည်။ ထိုသို့ ယုယုယယ သုတ်ပေးနေရင်း ခင်ထွန်း၏ လီးကြီးက တဖြေးဖြေးပို၍ မာကြောလာကာ ထောင်မတ်၍ ထလာသည်။ အကြောအပြိုင်းပြိုင်းထပြီး အားရစရာကြီး ဖြစ်လာသည်။

ကြည်ကြည်အေးက ခင်ထွန်း၏ လီးကြီးကို သူမ၏ လက်လေးတစ်ဖက်ဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေရင်း သူမ၏ ဦးခေါင်းကို ဗြုန်းကနဲ ငုံ့လိုက်ပြီး လီးကြီးကို သူမ၏ ပါးစပ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းကာ အားရပါးရ စုပ်တော့သည်။

“ အ…အင်း…မမ…အင်း…ဟင်း…”

ခင်ထွန်း၏ ကိုယ်လုံးကြီးမှာ တွန့်ကနဲ တစ်ချက်ဖြစ်သွားပြီး ခါးကြီးမှာ ကော့၍ တက်လာသည်။ ပြီးတော့ ခင်ထွန်း၏ လက်နှစ်ဖက်မှာ ကြည်ကြည်အေး၏ ဆံပင်တွေကြားထဲသို့ ထိုးသွင်းကာ အားမလိုအားမရဖြင့် ပွတ်သပ်၍နေသည်။ ခင်ထွန်း၏ မျက်နှာက မဲ့မဲ့သွားလျက် တအင်းအင်း ညီးညူ၍နေသည်။ ထို့နောက် ခင်ထွန်း၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ နို့အုံများဆီ ရောက်သွားပြီး ဆုပ်နယ်၍ ပေးနေသလို ကျန်သော လက်တစ်ဖက်ကလည်း ကြည်ကြည်အေး၏ စောက်ဖုတ်လေးကို လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ဖြဲဖြဲပြီး စောက်စေ့လေးကို ကလိပေးနေသည်။

ကြည်ကြည်အေးမှာလည်း ခါးလေးတွန့်ပြီး တင်ပါးလေးတွေ ရမ်းကာ ကာမစိတ်တွေ အရမ်းပြင်းထန်၍လာသည်။ ကြည်ကြည်အေးက ခင်ထွန်း၏ လီးကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ပြီး သူမ၏ ပါးစပ်ထဲသို့ သွင်းလိုက် ပြန်ထုတ်လိုက် လုပ်ကာ လျှာလေးဖြင့် ဒစ်ကြီးပတ်လည်ကို ယက်ပေးနေသည်။ ခဏအကြာမှာတော့ ကြည်ကြည်အေးသည် ပက်လက်လှန်နေသော ခင်ထွန်း၏ ကိုယ်လုံးကြီးပေါ်သို့ တက်ခွကာ လီးကြီးကို လက်နှင့်ကိုင်လျက် သူမ၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ သွင်းကာ ခင်ထွန်း၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်သည်။

စူစူမို့မို့ လေးဖြစ်နေသော ကြည်ကြည်အေး၏ စောက်ဖုတ်လေးသည် လီးကြီး၏ ဒဏ်ကြောင့် အတွင်းသို့ ခွက်၍ ဝင်သွားသည်။ ကြည်ကြည်အေး၏ ဖင်ကြီးများ ပြန်၍ မြောက်လိုက်တော့ သူမ၏ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေက လီးကြီး၏ အကြောကြီးတွေနှင့် ညှိပြီး ပြန်ကြွ၍ ဖောင်းကားလာပြန်သည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ကာ မျက်နှာချင်းပူးကပ်နေပေမယ့် ခါးအောက်ပိုင်းကတော့ ပူးလိုက်ခွာလိုက်ဖြင့် ကြည်ကြည်အေးမှာ အပေါ်မှတက်၍ စိတ်ရှိတိုင်း လိုးနေသည်။

“ ဖွတ်… ဗြွတ်… စွပ်… ဖွတ်…. ဖွတ်… အင်း… ဟင်း… ပြွတ်…. ပြွတ်….”

ခင်ထွန်းက အောက်ကနေ ကြည်ကြည်အေး၏ ဆောင့်ချက်အတိုင်း သူ့လီးကြီးကို ကော့ကော့ပြီး ပြန်ဆောင့်ပေးနေရင်း နို့လေးတွေကို တပြွတ်ပြွတ်ဖြင့် စို့ပေးကာ ဖင်သားကြီးများကို ဆုပ်နယ်ချေမွ၍ ပေးနေသည်။

“ ဖွတ်… ဗြွတ်… စွပ်…. ဖွတ်…. ဖွတ်… အင်း…. ဟင်း…. ပြွတ်…. ပြွတ်…. ဟင်း… ဟင်း…..”

ကြည်ကြည်အေးမှာ အပေါ်မှနေ၍ စိတ်ထဲရှိတိုင်း ဆောင့်နေရာမှ တဖြေးဖြေး အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းကာ မော၍လာသည်။

“ ပြွတ်… စွပ်… ဖွတ်…. ပလွတ်… ပြွတ်…. ပြွတ်… ဟင်း…. ဟင်း…. အထွန်း…. မမကို…လိုးပေးဦး…. မမ မောနေပြီ….”

“ ချွတ်လိုက်လေ…မမ…”

“ ပြွတ်….ပလွတ်….”

ကြည်ကြည်အေးက လီးကိုချွတ်ပြီး ခင်ထွန်း၏ ဘေးသို့ ပက်လက်လှန်ချလိုက်သည်။ တပြိုင်နက်ထဲမှာပင် ခင်ထွန်းက ထ၍ထိုင်သည်။

“ နေ… နေဦး… မမ နားအုံးမယ်…”

ကြည်ကြည်အေးက ပြောလိုက်လျှင် ခင်ထွန်းက သူမ၏ကိုယ်ပေါ်သို့ ဘေးမှနေ၍ မှောက်လိုက်ပြီး နို့လေးနှစ်လုံးကို တစ်လုံးစီ ခပ်မှန်မှန်လေး စို့ပေးသည်။ ယခုကဲ့သို့ နားလိုက်ခြင်းကြောင့် မောနေသော ကြည်ကြည်အေးမှာ အမောပြေစေသလို ကာမရှိန်တက်နေတုန်း နားလိုက်သဖြင့် ကာမသွေးတို့က အထိုက်အလျောက် အေးသွားကာ ကာမအရသာကို ကြာကြာလေး ခံစားနိုင်လေသည်။

“ အင်း…အထွန်း…ထဦး…”

ငါးမိနစ်လောက်ကြာတော့ ကြည်ကြည်အေး၏ အသံက ထွက်ပေါ်၍လာသည်။ ခင်ထွန်း သူ၏ ကိုယ်ကိုကြွ၍ ပြန်ထိုင်လိုက်သည်။ ကြည်ကြည်အေးက ကုတင်ပေါ်မှ ဖင်လျှော၍ဆင်းကာ ကုတင်အောက်တွင် မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။

“ လာ…အထွန်း…”

ခင်ထွန်းကပါ ကုတင်အောက်သို့ဆင်း၍ ရပ်လိုက်သည်။ ထိုအခါတွင်တော့ ကြည်ကြည်အေးက ကုတင်ဘောင်ကို လက်ထောက်၍ ကုန်းလိုက်သည်။ ကြည်ကြည်အေး၏ နောက်သို့ ပြူးထွက်နေသော စောက်ပတ်က အရည်လဲ့၍ ပြောင်တင်းနေသည်။ ခင်ထွန်းက သူ့လီးကြီးကို တေ့လိုက်ပြီး ဖိသွင်းလိုက်သည်။

“ ဗြစ်… ဗြစ်… ဖွတ်… ပြွတ်… အား…. အင်း…. ဟင်း…. ကျွတ်… ကျွတ်…. ကျွတ်… အား….”

အောက်သို့တွဲလောင်းကျနေသော နို့နှစ်လုံးကို ခင်ထွန်းက လှမ်း၍ဆွဲပြီး အားရပါးရ ဆောင့်လိုးသည်။ ကြည်ကြည်အေးကလည်း အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်၍ အံကြိတ်ပြီး ခံသည်။

“ ပြွတ်… ပြွတ်… ဖွတ်…. ဖွတ်…. အား…. အား…. ကျွတ်…. ကျွတ်….”

ကြည်ကြည်အေးကလည်း ခင်ထွန်း ဆောင့်အားကောင်းစေရန် သူမ၏ ဖင်ကြီးကို နောက်သို့တွန်းတွန်းပြီး ပြန်ဆောင့်ပေးသည်။ ကြည်ကြည်အေးမှာ ခါးကိုခွက်၍ ကုန်းထားသည့်အပြင် ခင်ထွန်း၏ ဆောင့်ချက်အားကလည်း ပြင်းသောကြောင့် လီးထိပ်ကြီးက သားအိမ်ဝကို လာ၍လာ၍ ထောက်နေသည်။

“ ပြွတ်…စွပ်…ဖွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်….”

“ အင်း… အင်း… နာနာဆောင့်…. အထွန်း…. မမကို မညှာနဲ့…. အင်း… ဟင်း….”

“ ပြွတ်…ဖွတ်….စွပ်…ပြွတ်….ပြွတ်….”

အသံတွေက ပိုမြန်လာပြီး လိုးအားကလည်း ပို၍ကောင်းလာသည်။

“ ကောင်းလိုက်တာ အထွန်းရယ်…. ဟင်း…. ဟင်း….”

အားကုန်ဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးနေတော့ ရှေ့သို့ငိုက်ငိုက်ပြီး ကျကျသွားပေမယ့် ကြည်ကြည်အေးက အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်နေသည်။

“ ပြွတ်… စွပ်… ပြွတ်…. ပြွတ်… အင်း…. ဟုတ်ပြီ… အင်း… အင်း…. ဟုတ်တယ်…. အမလေး…. ကောင်းလိုက်တာ… အား…. အင်း….”

မကြာခင်မှာပင် အဝင်အထွက်မှန်မှန်ဖြင့် လိုးနေသော လီးကြီးက ပို၍မာကျောကြီးထွားလာပြီး ငေါက်ကနဲ ငေါက်ကနဲဖြစ်ကာ ကြည်ကြည်အေး၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ သုတ်ရည်များ ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။ ကြည်ကြည်အေးကလည်း သူမ၏ တင်ပါးလေးရှုံ့ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်တော့ သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲမှ စောက်ရည်များကလည်း ရှီးကနဲ ပန်းထွက်သွားတော့သည်။

ကြည်ကြည်အေးသည် ကုတင်ပေါ်တွင် ခင်ထွန်း၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ဝင်၍ နောက်ကျောပေး၍ တစောင်းလေး လှဲနေသည်။ ခင်ထွန်းကလည်း သူမ၏ နောက်ကျောမှနေ၍ ကြည်ကြည်အေးကို သိုင်းဖက်ထားသည်။

“ အထွန်း…. မင်း မမကို တကယ်ချစ်တာလားဟင်….”

“ အင်း… တကယ်ချစ်တာပါ မမရယ်….”

ရည်းစားဖြစ်သူ ရီလေးထက်ပိုပြီး အပေးကောင်းကာ ပွင့်လင်းရဲတင်းသော ကြည်ကြည်အေးကို ခင်ထွန်း စွဲမိချေပြီ။

“ ဒါဆို မမကို လက်ထပ်ပါလား…”

“ တကယ်ပြောတာလား…မမ…”

“ တကယ်ပေါ့…”

“ ဒါဆို မမကို ကျနော် လက်ထပ်ပြီး ယူမယ်…”

“ ဘယ်တော့လဲ…. အထွန်း…”

“ အခုထဲက အိမ်မပြန်တော့ဘူး… ဒီမှာ မမနဲ့ပဲ အိပ်တော့မယ်….”

“ အို…ခစ်…ခစ်…သူ တော်တော်ကဲ….”

“ မမကလည်း ချစ်ဖို့ သိပ်ကောင်းတာကိုး…”

“ ခစ်…ခစ်…ခစ်…ခစ်…”

ကြည်ကြည်အေး၏ သဘောခွေ့စွာ ရယ်မောလိုက်သော အသံလေးက လွင့်ပျံ့၍သွားပါလေတော့သည်။


........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။


Thursday, March 1, 2012

အခါလွန်မိုး အပိုင်း ( ၂ )

အခါလွန်မိုး အပိုင်း ( ၂ )

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

တကယ်တော့ ခင့်ဘဝ တလျှောက်လုံးတွင် လိင်တံဟူ၍ လင်တော်မောင်၏ လိင်တံနှင့် ကို့လိင်တံနှစ်ခုကိုသာ ခံစားဖူးပါ၏။ အိမ်ထောင်သက် ၁၅ နှစ်ကျော်မိန်းမသားတယောက်အနေနှင့်တော့ ယောက်ျားနှင့်အိပ်သည့် အတွေ့အကြုံကတော့ မနည်းတော့ပါ။ သို့ရာ တွင် ယခုကဲ့သို့အချိန်တနာရီလောက်အတွင်းတွင် နှစ်ခါတိတိပြီးရသည့်အဖြစ်မျိုးကိုတော့ ခင်မကြုံဖူးပါ။ ကို့အစွမ်းတွေပင်ဖြစ်ပါလိမ့် မည်။

ခင်က နှစ်ခါပြီးပေမယ့် ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲမှ သူ့လိင်တံကြီးကတော့ သံချောင်းကြီးလိုမာနေဆဲပင်ဖြစ်ပါ၏။ ဒီတိုင်းထည့်ထား ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေးနေသည့်ကြားကပင် ကို့လိင်တံက ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲမှာအပြည့်အသိပ်ဖြစ်နေပြီး ခင့်ကိုအရသာရှိနေပါစေသေး၏။အသက်ရှူနည်းနည်းမှန်လာတော့ သူ့ပါးကို ခင်ရွှတ်ခနဲနမ်းမိရင်းက ခပ်တိုးတိုးပြောမိရ၏။

“ ချစ်လိုက်တာ ကိုရယ်၊ ကို့ကို ခင်သိပ်ချစ်တယ်...”

သူက ခင့်မျက်လုံးတွေထဲကို စိုက်ကြည့်နေ၏။

“ တသက်လုံး ဘယ်ယောက်ျားကိုမှ မချစ်ဖူးတဲ့အချစ်နဲ့ ခင် ကို့ကိုချစ်တယ်ဆိုရင် ကိုယုံမလားဟင်...”

သူ မျက်ရည်ဝိုင်းသွား၏။ သူ့မျက်နှာမှာလည်း ပီတိတွေ၊ ကြည်နူးမ၍တွေနှင့်ပင်။

“ ယုံပါတယ် ခင်ရယ်၊ ကိုယ်ကတော့ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၅ နှစ် ခင့်ကို စမြင်ဖူးတဲ့နေ့ကတည်းက ချစ်ခဲ့တယ်ဆိုရင်ရောခင်ယုံမလား...”

ခင်ခေါင်းညိတ်လိုက်ပါ၏။

“ ယုံတာတင်မဟုတ်ဘူး၊ ခင့်ရင်ထဲမှာပါ ခံစားရလို့ ဒီနေ့ဒီအခြေအနေတွေအထိ အရှက်မရှိလမ်းဖွင့်ပေးခဲ့တာပေါ့ကိုရယ်...”

“ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ခင်ရယ်...”

သူ့စကားမဆုံးခင်မှာပင် ခုတင်ဘေးစားပွဲပေါ်မှ တယ်လီဖုန်းက မြည်လာ၏။ နှစ်ယောက်စလုံးဆတ်ခနဲလ၍ပ်ရှားသွားကြ၏။

“ ကိုမြင့်နိုင် ဆက်တာနဲ့ တူတယ်...”

ခင် တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပင် ပြောလိုက်တော့ သူက ခင့်ကိုယ်ပေါ်မှ လူးလဲကာထလိုက်၏။ ခင်မက်မောသော သူ့လိင်တံကြီးက လည်း ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲမှ ထွက်သွားလေပြီ။သူ့ကိုရှောင်ကာ ကိုယ်ကို လှိမ့်လိုက်ပြီး ဘေးစားပွဲပေါ်မှ တယ်လီဖုန်း ၃ ကြိမ်မြောက်ထပ်အမြည်မှာကောက်ကိုင်ကာ ထူး လိုက်ပါ၏။ခင် ထင်သည့်အတိုင်း လင်တော်မောင်ပင်ဖြစ်နေ၏။ ခင့်ကို စိတ်မချလို့ ဖုန်းဆက်တာဆိုပဲ။  ခင်က အလိုက်အထိုက်ပင် ပြန် ပြောနေလိုက်၏။

ခင့်စိတ်က ကိုမြင့်နိုင်ဆီမှာ မနည်းစိုက်နေရ၏။ သိပ်ဆိုးတဲ့ကိုက ခင့်ကိုကောင်းကောင်းနှောင့်ယှက်နေသောကြောင့်ပင်။ခုတင်ပေါ်မှာ မှောက်လျက်ကလေး စကားပြောနေသော ခင့်ကို ခါးမှ ဆွဲထူလိုက်သဖြင့်မှောက်လျက်အနေအထားမှ ဒူးထောက် လျက်သားဖြစ်သွား၏။ 

ထိုအခါ ကိုက ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ကို နောက်မှလျှာနှင့်ထိုးမွှေနေပြန်၏။ မရွံဘူးလားကိုရယ်လို့ ပြောလိုက်လျှင် ဖုန်းကိုင်ထားသော တဖက်ကကာမပိုင်လင်ယောက်ျား မတ်တတ်ကြီး အသက်ထွက်သွားမလားမသိ။ဟော... ခင့်စအိုဝလေးကို လျှာနှင့်ထိုးနေပြန်ပါပြီ။ ကိုကလည်းနော်...လင်တော်မောင် ကိုမြင့်နိုင်ကလည်း အခုမှပင် စကားတွေ ဖောင်နေသေး၏။

ထိုင်ဝမ်လေဆိပ်အကြောင်း၊ ထိုင်ဝမ်ဟိုတယ် အကြောင်း စီကာပတ်ကုံးပြောပြနေ၏။ ကိုကတော့ ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ကိုပြန်ပြီး သည်းသည်းမည်းမည်း လျက်ပေးနေပြန်၏။ ကို့လျှာလေးကပေးနေသော တလှပ်လှပ် အရသာကို ခင်ခံစားနေရသော်လည်း ကိုမြင့်နိုင်ကိုမူအလိုက်သင့်စကားထောက်ခြင်းက မပျက်။

ခဏနေတော့ ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ကို သူမလျက်တော့။ကိုမြင့်နိုင်က ခင်အိပ်ချင်ပြီလားလို့ မေးတော့ မအိပ်ချင်သေးပါဘူး ကိုနိုင်ဟု ပြန်ဖြေလိုက်ရ၏။ ထိုအချိန်မှာပင် သူ့လိင်တံ ကြီးက ဒူးထောက်ကာ ကုန်းလျက်သားလေးဖြစ်နေသောခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲသို့တိုးဝင်လာ၏။ ကိုမြင့်နိုင်က...

“ ကိုထွန်းထွန်းကရော ခင့်ကို ဂရုစိုက်ရဲ့လား...”

“ အင်း... စိုက်ပါတယ် ကိုနိုင်ရဲ့...”

သူ့လိင်တံကြီးတောင် အခု ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲကို စိုက်နေတယ်လေဟု ခင့်စိတ်ထဲမှပြောလိုက်သောစကားကိုမူ ကိုမြင့်နိုင်မည် သည့်အခါမှ ကြားရလိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။ကိုမြင့်နိုင်က စကားပြောမိလျှင် တော်တော်နှင့်မရပ်တော့ပေ။ကိုကလည်း နောက်မှနေပြီး ခင့်တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်အားပြုကာ ညင်ညင်သာသာလေးအသွင်းအထုတ်လုပ်နေလေ တော့၏။ 

ထုတ်သည့်အချိန်တွင်အရသာရှိသည်မှတပါး သိပ်မသိသာလှသော်လည်းသွင်းလိုက်သောအချိန်တွင်မူ ခင့်သားအိမ်ခေါင်းကို မိမိရရတိုးတိုက်နေတော့ရာ ခင့်မှာ ဟင့်ခနဲ၊ အင့်ခနဲညည်းချင်စိတ်ကို မနည်းမျိုသိပ်နေရ၏။တဖက်က လင်ကြီးကို စကားပြောရင်း တဖက်ကလင်ငယ်နှင့်ကာမစပ်ယှက်နေသည်ဟူသောအသိကြောင့် ခင့်စိတ်တွေ ပိုမို လ၍ပ်ရှားလာသလို ရာဂကလည်းပိုကြွလာပါ၏။

ငယ်ငယ်တုန်းက ဆရာမ စာသင်နေခိုက် ဇီးထုပ်ခိုးစားနေတုန်း ဆရာမက လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ငြိမ်ပြီးနေစဉ် လျှာဖျားကအရသာက ပိုစိမ့်နေသလိုမျိုးပင်။ယခုလည်း ကိုမြင့်နိုင်ကို အလိုက်သင့်စကားပြန်နေရင်း အင်္ဂါဇာတ်ထဲသို့ ညင်သာစွာတိုးဝင်နေသောကို့လိင်တံ၏အရသာက စောစောကထက်တောင် ပိုကောင်းနေသလား ထင်ရ၏။ ၁၀ မိနစ်ခန့်ကြာတော့မှ ကိုရွှေမြင့်နိုင်က ဖုန်းချတော့၏။ ခင်လည်း ဖုန်းကို ပြန်ချလိုက်တော့ သူက လိင်တံကို ခင့်အင်္ဂါဇာတ် ထဲ ထိုးစိုက်ထားကာ ငြိမ်နေလိုက်၏။

“ ကိုယ်က သိပ်ကဲတာပဲကွယ်...၊ ခင့်မှာ အသံမထွက်မိအောင် လျှာကို ကိုက်ထားရတယ်၊ သိလား...”

ခင်က သူ့ကို ချွဲလိုက်မိရပါ၏။

“ အဲလိုဆိုလည်း ရုန်းပါလား ခင်ရဲ့...”

ခင်က သူ့ကို လည်ပြန်လှည့်ကြည့်ကာ မျက်စောင်းထိုးလိုက်ရင်း “ကို့ကို သနားလို့မရုန်းတာ...” ဟုပြန်ပြောလိုက်၏။

“ ဘာကို သနားတာလဲခင်ရဲ့...”

“ ခင့်ယောက်ျား ဖုန်းဆက်တဲ့အချိန်မှာ ကိုက ဘေးဖယ်ပေးရတယ်ဆိုတဲ့အဖြစ်မျိုး မဖြစ်စေချင်လို့ ကို့ကိုအလိုလိုက်တာလေ...”

“ခင် စိတ်ဆိုးသွားလားဟင်...”

“ဘာလို့ဆိုးရမှာလဲ ကိုရယ်... ကို ခင့်ကိုသိပ်ချစ်တာ ခင်ခံစားရတာပဲ ရှိတယ်... နောက်တခုက ငယ်ငယ်တုန်းက ဆရာမ လှမ်းကြည့်နေတုန်း ဇီးသီးခိုးစားရသလိုမျိုး၊ ပိုချိုသလိုပဲ ကိုရ... သိလား...”

သူရယ်လိုက်ပြီး ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲမှ သူ့လိင်တံကို ဆွဲထုတ်လိုက်၏။

“ ခင် အဲဒီ့ အတိုင်း ဒူးလေးထောက်ပြီး ဒီနားမှာ လာနေပေးနော်...”

သူက ခုတင်အောက်မှာ ဆင်းရပ်ကာ ခင့်ကို ကုတင်စောင်းမှာ ဒူးထောက်ခိုင်းလိုက်ခြင်းဖြစ်၏။ခင့်အရည်များဖြင့်စိုရွှဲကာ ပြောင်လက်နေသော သူ့လိင်တံငေါက်တောက်ကြီးကို ကြည့်ကာ ခင့် ရာဂစိတ်များပြန်လည်ထကြွလာရပြန်၏။သူခိုင်းသည့်အတိုင်း ခုတင်စောင်းမှာ ဒူးထောက်ပြီး မျက်နှာကို မွေ့ယာပေါ်အပ်ချလိုက်တော့ သူကခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲသို့ သူ့ လိင်တံကို ထိုးသွင်းလိုက်ပြန်၏။ 

ပထမတချက်နှစ်ချက်က သိပ်အဝင်မချောသေး။ ၃ ချက် ၄ ချက်လောက်တွင် အဝင်ချောသွားသောအခါ တွင်မူ ခင့်တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကာခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်ပါတော့၏။သူ့လိင်တံ၏အရသာက အခုမှ ပြည့်ပြည့်၀၀ဖြစ်သွားသလိုပင်။ အချက်တိုင်းသည် သားအိမ်ခေါင်းကိုပြင်းပြင်းထန်ထန်ထိုး ဆောင့်နေသလို အင်္ဂါဇာတ်တခုလုံးကိုလည်း ပွတ်တိုက်နေပေတော့၏။ စောစောက

အသည်းခိုက်တာထက်ပင် အဆများစွာပိုခိုက်နေတော့ သည်မှာလည်း အမှန်ပင်ဖြစ်ပါတော့၏။ ဒါကတော့ ခင့်လင်တော်မောင် ဒီပုံစံမျိုးလုပ်လျှင်လည်း ခံစားရမြဲအရသာမျိုးသာဖြစ်သည်ကိုခင်အမှတ်ရ၏။ အလွန်ထိသော နည်းပါပဲ။ ကို့လိင်တံက ပိုတုတ်၊ ပိုရှည်သလားတော့မသိ၊လင်တော်မောင်ထက် ပိုထိနေသည်ကိုလည်း ခင်သိ၏။

ခင့်စိတ်ကို သူသိသွားသလားမသိ။တချက်တွင် သူ့လိင်တံကြီးကို ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲ မညှာမတာထိုးဆောင့်လိုက်ရာ ခင့်မှာအင့်ခနဲနေရပြန်ပြီ။ သို့သော် ဒိတခါ တွင် ပြန်ဆွဲမချွတ်တော့ဘဲ သူ့ဆီးခုံနှင့်ခင့်တင်ပါးကို ဖိကပ်ထားရင်းကသွက်သွက်ကြီးညှောင့်နေပါလေတော့၏။

“ အို... ကိုရယ်... ဟင့်... ဟင့်...”

ခင့်လင်တော်မောင်မလုပ်ဖူးသော အလုပ်ကို သူလုပ်လိုက်ပြန်ပြီ။ လိင်တံကို အဆုံးထိုးသွင်းထားကာကပ်ညှောင့်သောအခါ ခင့်သားအိမ်ခေါင်းကို အဆက်မပြတ် ပွတ်တိုက်ကစားသလိုမျိုးမို့အရမ်းထိနေပါတော့၏။

ထို့အပြင် သူက ဘယ်လိုများလုပ်နေသည် မသိ သားအိမ်ခေါင်းကို တနေရာတည်းမှာပွတ်ဆောင့်နေသည်မျိုးမဟုတ်ဘဲ နေရာအနှံ့ဝိုက်ကာ တို့ကာ ထိနေသဖြင့် ထူးကဲလှ၏။အိပ်ယာခင်းကို လက်နှင့်တင်းတင်းဆုပ်မိရသည်အထိ ခင့်မှာ အရသာထူး၏ ကောင်းမွန်မ၍ကိုတဟင့်ဟင့်ခံစားနေရပါ၏။ သူကလည်း ခင်ကောင်းနေမှန်းသိသည်ထင်၏။ 

တချက်ပြီးတချက်ပိုပြင်းလာသလိုသူ့လိင်တံကလည်း ကြာလေ၊ မာလေ၊ ကြီးလေ၊ ရှည်လည်ဟုပင် ခင်ထင်လာရအောင်ကောင်းသထက်ကောင်းနေပါတော့၏။ကာမအရသာကို ကိုနဲ့ကျမှပင် ခင့်မှာ တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့်ခံစားဖူးတော့သည်ဟု ဆိုရမလိုပင်ဖြစ်၏။

“ ဟင့်ဟင့်... ကိုရယ်...” 

“အင့်... အဟင့်” 

အစရှိသော ခင့်ချစ်စဖွယ် ညည်းညူသံလေးများ၊ ကျေနပ်သံလေးများက တခန်းလုံးတွင် နာပျော်ဖွယ် အဆက်မပြတ်ထွက်ပေါ်နေလေ၏။ ထိုအတိုင်း ၁၅ မိနစ်ခန့်ကြာလာသောအခါ ခင်မခံနိုင်ပြန်တော့ပါ။

“ ခဏနားပါရစေဦး ကိုရယ်... ခင် အသက်ရှူပါရစေဦးရှင်... ဟင့်...”

အဲတော့လည်း စောစောက ကိုမြင့်နိုင်နှင့်ဖုန်းပြောနေတုန်းကလိုပင် ကိုက သူ့လိင်တံကိုအသာဆွဲထုတ်၊ အသာထိုးသွင်း ပေးကာ ခင့်ကို နားစေပါ၏။ ခင့်ရင်မှာ တငြိမ့်ငြိမ့်ဖြစ်ရပြန်ပြီ။ အမောပြေတော့ သူ့ကို ခင်ပြောမိရ၏။

“ ကို ပြီးချင်ရင် ခင့်ထဲမှာပဲပြီးလို့ရတယ်နော်၊ ခင် သားကြောဖြတ်ထားတယ်...”

သူက လိင်တံကို အပြီးထုတ်လိုက်ရင်း “ရပြီ ခင်၊ ပက်လက်ပြန်လှန်တော့နော်...”

ဟုသာပြန်ပြောလေ၏။ ခင်ခြေပစ်လက်ပစ်ဖြစ်နေပြီ။ ခင့်လင်သားပင် ခင့်ကို ယခုကဲ့သို့ ဖတ်ဖတ်မောအောင် မလုပ်ဖူးပေ။ကိုကတော့ တကယ့် ယောက်ျားတယောက်ပါပဲ။

...............................................................................................................

အခန်း ( ၈ )

ခင်က ပက်လက်ပြန်လှန်ရင်း ဒူးထောင်ကာ ပေါင်များကို ဖြဲပြီး ကို့အတွက်အဆင်သင့်ပြင်ပေးလိုက်၏။ ကိုက ခင့်ကိုယ် ပေါ်မှောက်ချလိုက်ပြီးနောက် သူ့လိင်တံကိုအသာအယာပြန်ထိုးသွင်း၏။ဘယ်လောက်မောနေပေမယ့် ကို့လိင်တံကြီးတိုးဝင်လာပြန်တော့လည်း အရသာတွေ့သွားရပြန်သည်မို့ ကို့ကို အားပါးတရဖက် လိုက်မိရပြန်၏။လိင်တံကို အဆုံးထိ ထိုးထည့်ထားရင်း ကိုက ခင့်မျက်နှာအနှံကို နမ်းနေပြန်၏။

“ ချစ်တယ် ခင်ရယ်...”

ဟုလည်း တိုးတိုးပြော၏။

“ ခင်လည်း ကို့ကို သိပ်ချစ်တာပါပဲ ကိုရယ်...၊ ရင်ထဲမှာ နင့်နေအောင် ချစ်တာပါကွယ်...”

ကို့မျက်နှာကိုလည်း ခင်ပြန်နမ်းမိရပြန်၏။ ကိုက ထိုအချိန်မှာပင် ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲတွင်ရှိနေသာသူ့တံဆာကြီးကို ညင်သာစွာ အသွင်းအထုတ်လုပ်နေပြန်၏။ ခင်လည်းကို့ကို အားကျမခံပင်၊ အောက်မှညင်သာစွာပြန်လည်ကော့တင်ပေးနေမိရပါ၏။

“ စောစောက လမ်းမှာပြောတဲ့စကားကို ခင်ပြန်ရုတ်သိမ်းချင်နေပြီကိုရယ်...”

ကိုက ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ခင့်မျက်နှာလေးကိုသာ မြတ်နိုးစွာကြည့်နေလေ၏။

“ ရန်ကုန်ပြန်ရောက်ရင် ကို့ကို တနည်းနည်းနဲ့ ခင်ပြန်ဆုံချင်တယ်။ အမြဲတန်းမဟုတ်တောင် တခါတလေပေါ့။ ခင်ရူးတော့မယ် ထင်ပါရဲ့ ကိုရယ်...၊ ကိုက ခင့်ကို သိပ်ဖမ်းစားနိုင်တာပဲ...”

“ ခင့်ဆန္ဒကအဓိကပါ ခင်ရယ်။ ကိုယ်က ခင်လိုအပ်တဲ့အချိန်မှာ ခင့်နားမှာ အမြဲရှိနေမယ့်သူပါ...”

“ ခင်ချစ်ပါတယ်ဆိုမှ ကိုက ခင့်ကို ချွဲနေပြန်ပြီကွာ။ မချွဲပါနဲ့ကိုရယ်၊ ခင်က ကြွေပြီးသားပါးရှင်...”

သူက ခင့် နှုတ်ခမ်းလေးကို တို့နမ်းလိုက်ပြန်၏။

“ ဒီနှုတ်ခမ်းလေးတွေကို မြင်ကတည်းက နမ်းချင်ခဲ့တာ၊ ၁၅ နှစ်ကျော်မှပဲနမ်းရတော့တယ်”

ဟုပြောပြန်သေး၏။

“ ကျေနပ်ပြီလား ကို...”

“ ဟင့်အင်း... နမ်းရတော့ ပိုနမ်းချင်လာတယ်၊ အခုလိုနေရတော့ ပိုပြီးစွဲလန်းလာတာပေါ့ ခင်ရယ်...”

ခင်မျက်နှာပျက်ချင်ချင်ဖြစ်သွား၏။

“ ခင်လည်း အတူတူပါပဲ ကိုရယ်။ ဒါပေမယ့်...”

သူက ခင့်ကို စကားဆက်ခွင့်မပေးတော့ဘဲ နှုတ်ခမ်းကိုဖိကပ်နမ်းစုပ်လိုက်၏။ခင့်မျက်လုံးများစင်းကျသွားသည်တွင် သူ့ လက်နှစ်ဖက်က ခင့်ဒူးကို တွန်းကာ ခင့်ကို ခြေဆင်းခိုင်းပြန်၏။ထို့နောက် ကို့လိင်တံကို ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲအဆုံးထည့်ထားပြန်ကာ ကပ်ညှောင့်နေပြန်တော့၏။မကြာပါ ခင့်အာရုံက ချက်ချင်းပြောင်းသွား၏။ တတ်လည်း တတ်နိုင်လွန်းတဲ့ကိုပါပဲ။

သူ့ညှောင့်ချက်က ညင်သာသော်လည်း သွက်လက်ပြီး ခင့်ကို ထိနေပြန်တော့၏။ အချက်ပေါင်းများစွာ ထိုအတိုင်းဆက်ညှောင့်နေတော့ ခင်ဘယ်လိုမှအားမရတော့ပါ။ အရည် တွေ ပိုလိုက်လာသလို ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုလည်း ထောင်ကာ ဖြဲပေးမိရပြန်လေပြီ။ဒီအခါမှာ သူက အညှောင့်ရပ်ပြီး ခင့်ကိုယ်ပေါ်မှထကာ ဒူးထောက်ပြီးညှောင့်ပြန်၏။ ခင့် ရာဂစိတ်များပြန်ကြွတက်လာ ရပြန်ပြီ။ 

ဒူးထောက်ပြီး အချက်ပေါင်းများစွာ ညှောင့်ပြီးသွားပြန်သောအခါ ဆောင့်ဆောင့်ထိုင်လိုက်ပြန်၏။ ခင့်ကို စောစောကလိုပင် ပြီး အောင် လုပ်ပေဦးတော့မည်ဟုခင်တွေးနေမိဆဲမှာ သူကလိင်တံကို ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲ ထိုးသွင်းထားရင်းကပင် မွေ့ယာပေါ် ဖင်ချထိုင်လိုက် ကာခင့်တင်ပါးကိုကျော်ပြီး ခြေဆင်းလိုက်၏။ဘာတွေလုပ်ဦးမှာပါလိမ့်ဟု ခင်တွေးနေမိ၏။

“ ဒူးနှစ်ဖက်ကို လက်နဲ့ပိုက်ထား ခင်...”

ဟု သူကခိုင်းပြန်သည့်အတွက် ခင်လည်း သူခိုင်းသည့်အတိုင်းဒူးကိုလက်နှင့်ပိုက်ထား လိုက်ရပြန်၏။သူကထိုအခါတွင်မှ နောက်သို့ အသာလှဲလိုက်ပြီး ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲမှ သူ့လိင်တံကိုကော့ထိုးပါတော့၏။ခင်အကြီးအကျယ်ထိပြီ။ မာတောင်နေသော လိင်တံက ခင့်အင်္ဂါဇာတ်အပေါ်ပိုင်းရှိ ဂျီစပေါ့ကိုထိထိမိမိကြီးထိုးတိုက်နေသော အနေအထားကို သူရွေးချယ်လိုက်ခြင်းပင်ဖြစ်ပါ၏။

ခင့်လင်တော်မောင်သည် ဂျီစပေါ့ ဘယ်နားရှိမှန်းသိဖို့ခင်းစွ၊ ကြားတောင်ကြားဖူးရဲ့လားခင်မသေချာလှပေ။ ကိုကတော့ စလာကတည်းက ခင့်ကို ဂျီစပေါ့နှင့်ပြီးခိုင်းသလို ဒုတိယအချီမှာလည်းဂျီစပေါ့နှင့်အစိကို တလှည့်စီပွတ်ကာ ပြီးခိုင်းနိုင်ခဲ့၏။ ယခုလည်း ဂျီစပေါ့ကိုမှ သေချာထိသော နည်းကိုသုံးတတ်ပေ၏။

ခင့်ညည်းသံလေးတွေ ညံစီလာရပြန်၏။ သူက အောက်မှသွက်သွက်မြန်မြန်ကြီးကော့ကာဆောင့်ထိုးနေပေ၏။ မကြာပါ။ ထုံးစံအတိုင်းပင်၊ ဂျီစပေါ့ကို မိမိရရထိလာသောအခါ ခင်ဆီးသွားချင်သလို ဖြစ်လာပြီ။ ကျင်ခနဲ ကျင်ခနဲအရသာထူး။

“ ဟင့်ဟင့်... ကိုရယ်... အို... ဟင့်... ဟင့်... ဟာ့ဒါး... ဟာ့ဒါး... ပလိစ်...ဟင့်...ဟင့်...”

ကို့ကိုတော့ ခင်မရှက်နိုင်တော့ပါ။ ဒီ့ထက် ပြင်းပြင်းကြမ်းကြမ်းလေး လ၍ပ်ရှားပေးဖို့တောင်းပန်လိုက်မိရပါတော့၏။ကိုကလည်း ခင့်အကြိုက်ကို သိပုံပါပဲ။ ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းသလို ထိထိမိမိလည်းရှိ၏။ သွက်လည်းသွက်၏။ ထိုအတိုင်း နောက်ထပ် ၅ မိနစ်ခန့် မနားတမ်းညှောင့်နေသောအခါတွင်မူခင်ပြီးတော့မည်မှာ သေချာလာတော့၏။

“ ဟင့်... ကိုရယ်... အိုင်(မ်) ကမ်းမင်း အဂိန်း... အို... အဟင့်... ကိုရေ... အိုင်(မ်)ကမ်းမင်း... အာ... အာ... အင့်... အဟင့် အိုင်(မ်)... အ... အ... အ...”

ဒီတချီပြီးသည်က ၃ ချီထဲတွင် အပြင်းဆုံးများဖြစ်နေသလားမသိ။ သူက နောက်ထပ် ၄-၅- ၁၀ ချက်လောက်ဆက်ဆောင့်ပြီး အလောသုံးဆယ်ထလိုက်၏။ထို့နောက်ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး အချက်များစွာ ဆက်ဆောင့်ပြန်ရာ ခင့်မှာပြီးသည့်အရှိန်က လုံးလုံးပြန်မကျတော့ဘဲပြီးပြီးရင်း ပြီးရင်းဆက်ဖြစ်နေပါတော့၏။သူက ညှောင့်နေရင်းက ခင့်ကို မောသံဖြင့်လှမ်းမေးနေချေသေး၏။

“ ကိုယ်လည်း ပြီးလိုက်ချင်ပြီ ခင်ရယ်၊ ပြီးရတော့မလားဟင်...” တဲ့။

ခင့်မှာ မောနေရသည့်အထဲ သူ့ကို ထုရိုက်ချင်သွားရလောက်အောင် မချိတင်ကဲ ဖြစ်သွားရပါတော့၏။ လင်တော်မောင်ကို ခေါ် ပြလိုက်ချင်သွားရပြန်ပြီ။ သူပြီးချင်တာတောင် ခင့်ဆီက ခွင့်တောင်းနေသည့်ဒီယောက်ျားကို ခင်မချစ်ဘဲ မစွဲလန်းဘဲမနေနိုင်တော့ပါ။သူ့အမေးကို န၍တ်နှင့်မဖြေနိုင်တော့ဘဲ ခေါင်းကိုသာ သွက်သွက်ညိတ်ပြလိုက်ရ၏။သူက ချက်ချင်းလိုပင် ဒူးထောက်လိုက်ကာ ခင့်ကိုယ်ပေါ်မှောက်ချလိုက်၏။

“ ခြေထောက်တွေ တအားထောင်ပြီး ဖြဲပေးထားပါ ခင်ရယ်... နော်...”

သူခိုင်းသည့်အတိုင်း ဒူးခေါက်ကွေးမှနေပြီး ခြေထောက်များကို ဆွဲထောင်ဆန့်တန်းကာပေါင်နှစ်ချောင်းကိုတအားဖြဲပေးထား လိုက်ပါ၏။ ခင်ပြီးနေသည့်အရှိန်ကတော့ တက်လို့ကောင်းနေဆဲ။သူ့ဆောင့်ချက်က ပြင်းသော်လည်း မသွက်တော့။ တချက်ချင်း မိမိရရကြီးဆောင့်နေသည်မှာ ခင့်သားအိမ်ခေါင်းကို ခပ်ကြမ်း ကြမ်းဆောင့်မိနေသည်မို့ အရသာက ပြင်းလှ၏။ထိုအတိုင်းတချက်ချင်းဆောင့်နေရာမှ ၇ ချက်မြောက်မှာတော့ ခင့်မှာ 

“ အမေ့...သေပါပြီကိုရယ်...”

ဟု ညည်းရလောက်အောင် ပြင်းထန်ကြမ်းတမ်းလှသော ဆောင့်ချက်က တိုးဝင်လာပါ၏။ခင့်သားအိမ်ခေါင်းကို တင်းပုတ်နှင့်ထုလိုက်သကဲ့သို့ပင် ပြင်းထန်လှ၏။ ထိုအချက်နောက်မှာတော့သူဆက်မဆောင့်တော့ပါ။သို့ရာတွင် သူ့သုတ်ရည်တွေက ခင့်သားအိမ်ခေါင်းကို စူးစူးရဲရဲပင် ပန်းနေပါလေ၏။ အို...ခင်ပျော်လိုက်တာ၊ ခင့်ပြီးခြင်းမှာ အခုမှပင် ပြည့်စုံသွားပါတော့၏။

လိင်တံကြီးကလည်း တချက်ပန်းတိုင်းတချက်ပွလာသလို ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ကလည်း တချက် အပန်းခံရ တိုင်း တချက်ကြုံ့ဝင်နေသလိုဖြစ်နေတော့ရာအကောင်းတကာ့အကောင်းဆုံးအရသာပင်ဖြစ်ပါတော့၏။ခင်သူ့ကို မြတ်နိုးတွယ်တာစွာပင် လက်နှင့်ရော ခြေနှင့်ပါ ဖက်ထားမိသည်သာမက တင်ပါးများကိုလည်း အတင်းကော့ပေး ထားမိရပါ၏။

သူ့သုတ်ရည်တွေကလည်း တော်တော်နှင့် မကုန်နိုင်ပါ။ လွန်ခဲ့သည့် ၁၅နှစ်ကတည်းက ခင့်အတွက်စုထားခဲ့လေသလားဟု အောက်မေ့ရလောက်အောင်ပင် ပန်းလို့မဆုံးဖြစ်နေသည်မို့ ခင့်မှာလည်းအကျေနပ်ကြီးကျေနပ်နေမိပါတော့၏။

.................................................................................................................................................................

အခန်း ( ၉ )

“ ကို့ကို ခင်အရမ်းချစ်သွားပြီကွယ်...”

“ ကိုလည်း ခင့်ကို သိပ်ချစ်တာပဲ...”

“ ဟုတ်ရဲ့လား ကိုရာ၊ ခင်က ကလေးအမေ အဖွားကြီးဖြစ်နေပြီလေ...”

“ ကလေးအမေအဖွားကြီးက ဘာတွေလုပ်ထားမှန်းမှမသိတာ။ နစ်ပယ်(လ်)တွေဆိုလည်းပန်းရောင်ထလို့၊ ဗာ(လ်)ဗာကလည်း စိုး တိုက်(တ်)”

အဲလိုတွေပြောတော့လည်း ခင်ရှက်သလိုလိုပင်။ သူပြောတာက ခင့်နို့သီးလေးတွေက ပန်းရောင်တဲ့၊

ခင့် ဟို... အခေါင်းက လည်း သိပ်ကြပ်တာပဲတဲ့။

“ နောက်ပြီးတော့ ခင့်ကို ကိုယ်က ဟိုးလွန်ခဲ့တဲ့ ၁၅ နှစ်ကတည်းက ချစ်ခဲ့တာလေ...”

“ ယုံပါတယ် ကိုရယ်...”

ခင် သက်ပြင်းချမိရ၏။

“ ခင်တို့နှစ်ယောက်တော့ ဒုက္ခပဲနော်...”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ...”

“ ကံ ၅ ပါးမှာ တပါးပျက်သွားပြီလေ...”

“ ဘာလဲ၊ ကာမေသုမိစ္ဆာစာရလား...”

“ ဒါပေါ့ ကိုရယ်...”

“ ခင်ရယ်၊ အားလုံး ဖြစ်ခဲ့ကြပြီ။ ဘာလို့ မဟုတ်တာတွေလျှောက်တွေးနေမှာလဲ...။ ဘဝမှာ ဖြစ်ချိန်တန်ရင်ဖြစ်မှာ၊ ပျက်ချိန် တန် ပျက်မှာပေါ့...၊ ဒါကို စိတ်အလေးမခံပါနဲ့... နော်...”

“ ကိုကတော့နော်... ခင်ချစ်ပါတယ်ဆိုမှ ပိုချစ်အောင် နည်းမျိုးစုံလုပ်နေတော့တာပဲ...”

“ ဘာလဲ ခင်ရဲ့...”

“ ကို့စကားကိုလည်း ခင်ချစ်သွားလို့ပြောတာ...။ ခင့်ကို သိပ်စွဲလန်းအောင်မလုပ်နဲ့နော်၊ တော်ကြာခင်က ကိုယ့်ကိုမခွဲနိုင်တော့ ပါဘူးဆိုမှ ကို ပြေးပေါက်မှားနေလိမ့်မယ်...”

သူက ခင့်ပါးကို ဖိဖိလေး နမ်းလိုက်၏။ ခင့်ရင်မှာ တသိမ့်သိမ့်ကြည်နူးရပြန်၏။ ကာမကိစ္စပြီးသွားလျှင်ချက်ချင်းလိုပင် တရှူးရှူးအိပ်မောကျသွားတတ်သော လင်တော်မောင်ကို ဖျတ်ခနဲ သတိရလိုက်မိသေး၏။

“ ကို့ကို မေးရဦးမယ်...”

“ မေး...”

“ ကို မိန်းမတွေအကြောကို ဘာလို့ အဲလောက်တောင်သိတာလဲဟင်...”

“ ဘာတွေသိနေလို့လဲ ခင်ရဲ့...”

“ ကိုက မသိချင်ယောင်ဆောင်နေပြန်ပြီ။ ဥပမာ ကိုရာ၊ ဂျီစပေါ့ကို ကိုဘယ်လိုလုပ်သိနေတာလဲ”

“ ဒါလား...၊ ခင်ကရော ဘယ်လိုသိလဲ...”

ခင် ခိုးခိုးခစ်ခစ်ရယ်မိရ၏။

“ ကိုက ခင့်ကို ဆရာမကြီးလို့ ထင်နေပြီနဲ့တူတယ်။ ခင်က စာအုပ်တွေ အရမ်းဖတ်တော့ စာအုပ်တွေထဲမှာ ဖတ်ဘူးတာပေါ့...။ ခင်ထင်တယ်၊ ခင့်အကိုတွေက ဆရာဝန်တွေဆိုတော့ သူတို့ရဲ့ အနာတော်မီ စာအုပ်ထဲမှာ ငယ်ငယ်က ဖတ်ဘူးတာလားမသိဘူး။”

“ ကိုလည်း ခင့်လိုပါပဲ။ စာအုပ်တွေထဲမှာ ဖတ်ဖူးတာ။ နောက်ပြီးတော့ လက်တွေ့စမ်းကြည့်တာပဲ...”

“ ခင်တော့ ဖတ်ရုံပဲ ဖတ်ဘူးတာ၊ လက်တွေ့ကတော့ ကိုနဲ့တွေ့မှ သိတော့တာ...။နောက်တခုရှိသေးတယ် ကိုရဲ့...။ ကို့ကို ပြောပြရင် ကိုယုံပါ့မလားမသိဘူး။ ခင်လေ... ကို ခင့်အောက်ပိုင်းကို နမ်းပေးတော့ အရမ်းအားနာတာပဲ။ ဗီဒီယိုတွေထဲမှာတော့ ကြည့် ဘူးတာပေါ့။ ဒါပေမယ့်ဗမာယောက်ျားတွေ လုပ်မှာမဟုတ်ဘူးလို့ ထင်ထားတာ။ ကိုနမ်းပေးတော့ ခင့်ရင်ထဲမှာ အရမ်းလည်း ကြည်နူးတယ်၊ အရမ်းလည်း အားနာတာပဲ...”

“ ခင်ကလည်းကွာ... ကိုယ်က ခင့်ကိုအရမ်းချစ်လို့ပဲဟာ...”

“ ယုံပါတယ်ကိုရယ်...။ ခင်လည်း ကို့ကို နမ်းပေးတာ ပထမဆုံးအကြိမ်ပဲ၊ ကို့အတွက်အဆင်မှပြေရဲ့လားမသိဘူး။ ခင့်ဘဝမှာ ယောက်ျားတယောက်ရဲ့အဲဒီ့နေရာကို နမ်းဖို့မဆိုထားနဲ့ လက်နဲ့တောင် မကိုင်ဖူးဘူးဆိုရင် ကိုယုံမလား...”

“ တကယ်...”

“ ဟုတ်တယ်ကိုရဲ့...၊ ကိုနဲ့ကျမှ ခင်လည်း ဘာတွေဖြစ်ကုန်မှန်းမသိဘူး၊ ရှက်တာလည်း မရှိတော့၊ကြောက်တာလည်းမရှိတော့ ဘူး။ ခင့်ကိုတော့ ကို တော်တော်အထင်သေးသွားမှာပဲနော်...”

“ ကြံကြံဖန်ဖန်ခင်ရယ်၊ ဘာလို့အထင်သေးရမှာလဲ။ ခင်ပြောသလိုပဲ အခုလိုသိရတော့ပိုတောင်ကြည်နူးသေးတယ်။ ဒါနဲ့နေပါဦး။ ခင်က ဆက်စ် ဗီဒီယိုတွေကြည့်ဖူးတယ်လား...”

ခင်ရယ်လိုက်ပြန်၏။

“ ကြည့်ဖူးတာပေါ့ ကိုရဲ့။ ခင့်မှာ ဗရုတ်သူငယ်ချင်းတယောက်ရှိတယ်၊ လွင်မာတဲ့..။ အဲဒီ့ကောင်ကသိပ်ကဲတာ။ သူ့ဆီမှာ အဲလို အခွေတွေ အများကြီးပဲ။ သူ့အိမ်သွားလည်တဲ့အခါဆို ခင်တို့ကိုပြတော့တာပဲ...။ မကြည့်ချင်ဘူးပြောလည်း မရဘူး...။ ကိုကတော့ ယောက်ျားလေးဆိုတော့ခင့်ထက်တောင် ကြည့်ဖူးမှာပေါ့နော်...”

“ ဒါပေါ့ ခင်ရဲ့...”

ခင် ခဏငြိမ်နေ၏။ သူက ပက်လက်အနေအထားဖြင့် ခင့်ကို ဘယ်လက်ဖြင့်သိုင်းဖက်ထားသလိုခင်က သူ့ဘက်သို့စောင်းကာ သူ့ကို ဖက်လည်းဖက် ခွလည်းခွထားလေ၏။

.................................................................................................................................................

အခန်း (၁၀)

ညားခါစ ဇနီးမောင်နှံလိုပင် ဖြစ်၏။တယောက်ကိုတယောက် ယုယုယယပိုက်ထွေးရင်း အိပ်မောကျသွားခဲ့ကြသလို မနက်လင်း၍နိုးလာတော့လည်း တယောက်ကို တယောက် ပိုက်ထွေးထားဆဲဖြစ်၏။သူက အရင်နိုးနေသည်ထင်၏။ ခင်နိုးလာပြီးမျက်လုံးဖွင့်လိုက်သောအခါခင့်မျက်နှာကိုတစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေသောသူ့ကိုမြင်ရ၏။ စောင်ထူထူအောက်တွင်တယောက်နှင့်တယောက် ဖက်ထားရသည်မှာ ဇိမ်ရှိလှသလိုပင်။

ခင်တခါမှ မလုပ်ဖူးသောအလုပ်တခုဖြစ်သည့် ဝတ်လစ်စလစ်အိပ်ခြင်းကိုလည်း သူနှင့်မှလုပ်ဖြစ်ခဲ့ပါ၏။ နှစ်ယောက်စလုံး မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်းအနေအထားဖြင့် အိပ်ပျော်သွားခဲ့ကြရာနိုးလာတော့လည်း တယောက်အသား တယောက် ထိလျက်အနေအထား ဖြစ်သဖြင့် ပိုပြီးနွေးထွေးနေ၏။

သူက ခင့်နှုတ်ခမ်းကို နမ်းပြီး မင်္ဂလာနံနက်ခင်းဟု န၍တ်ဆက်၏။ ထိုအနမ်းသည်ထိုနေ့တနေ့တာအတွက် ညားခါစသူတို့ နှစ်ဦးအား လင်မယားကိစ္စများဆောင်ရွက်ဖြစ်စေရန် လှုံ့ဆော်သောအနမ်းလည်းဖြစ်၏။

တနေကုန်အခန်းအောင်းကြ၏။ နံနက်စာနှင့် နေ့လည်စာကို အခန်းသို့ပင် မှာယူစားသောက်ကြ၏။ခင့်ကိုယ်မှာ အဝတ် မကပ်ဘဲ အကြာဆုံးနေဖူးခြင်းလည်းဖြစ်၏။မနက်စာနှင့် နေ့လည်စာလာပို့ချိန်တွင်သူကခါးကို မွေးပွမျက်နှာသုတ်ပုဝါကြီး ပတ်ကာ ထွက်ယူ၏။ ခင်က အိပ်ခန်းတွင်းမှာ ဒီတိုင်းကျန်ရစ်၏။

ခင့်ကိုယ်မှာ အဝတ်မကပ်ဘဲ အကြာဆုံးနေခြင်းဖြစ်သလို ကာမစပ်ယှက်မ၍ကို ခံယူရာတွင်လည်းအကြာဆုံးပင်ဖြစ်ပါ၏။ မနက်မိုးလင်း မျက်စိနှစ်လုံးပွင့်ပြီး န၍တ်ဆက်အနမ်းမှာကတည်းက ခင့်မှာ တချီပြီးရ၏။ထို့နောက် မျက်နှာသစ်၊ သွားတိုက်ပြီး ရေချိုး ကြပြန်တော့ ရေချိုးကန်ထဲမှာစပ်ယှက်ပြန်သေး၏။ ထိုမှနှစ်ယောက်သား အိပ်ရာပေါ် ပြန်ရောက်လာကြကာစပ်ယှက်ဖြစ်ပြန်၏။

အရှိန်တက်လာခိုက်မှာ ပြင်းပြင်းထန်ထန်၊ ထို့နောက် ယုယုယယညင်ညင်သာသာ၊ ထို့နောက်ပြင်းပြင်းထန်ထန်။ သူကလည်း နည်းပေါင်းစုံကို သုံး၏။ ခင့်ကိုယ်ကို ခေါင်းမှ ခြေဖျားအထိ သူနမ်းသလို သူ့ကိုလည်း ခင်က ထိုအတိုင်း နမ်းဖြစ်၏။ နေ့လည်စာ စား ချိန် ရောက်သောအခါ ခင် သုံးချီပြီးနေခဲ့ပြီ။

သူကမူ ပြီးအောင်မလုပ်သေး။ အတော်လည်း ထိန်းနိုင်သော ကိုပင်ဖြစ်ပါ၏။ သူ့နည်းပေါင်းစုံထဲတွင် ခင်အနှစ်သက်ဆုံးပုံစံမှာ ခင့်ကို ပက်လက်လှန်ခိုင်းပြီး ဒူးနှစ်ချောင်းကွေးလျက်ထောင်ထားခိုင်းကာ သူက ခင်နှင့်ထောင့်မှန်ကျအနေအထားမှာနေပြီး ထိုးသွင်းသောနည်းဖြစ်၏။ 

သူကဘေးတိုက်အနေအထားဖြင့် ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲထိုး ဆောင့်ပေးခြင်းဖြစ်၏။ ခင်ကပက်လက်၊ ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲသို့သူ့တံဆာကို ဒူးထောက်ကာသွင်းပြီးနောက် သူက ခင့်ညာဘက်ခြမ်းသို့ ဘေးတိုက်လှဲချလိုက်ခြင်းဖြစ်၏။

ထို့ကြောင့် တယောက်ကိုတယောက် နမ်းရ၍ပ်ရန်၊ ပွေ့ဖက်ရန် မဖြစ်နိုင်တော့သော်လည်း လက်ချင်းဆုပ်ထားလို့ရသည်၊ သူက ခင့်နို့များကို လှမ်းပြီးဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ကစားနိုင်၏။ ခင့်အစိလေးကိုလက်နှင့်လှမ်းကစားနိုင်၏။ အကောင်းဆုံးမှာ အဝင်အထွက်ဖြစ်၏။

ထိုနည်းမှာ ကော့ထိုးသော နည်းပြီးလျှင် ခင်အကြိုက်ဆုံးဖြစ်၏။ ကော့ထိုးသောနည်းမှာတော့ခင့်ဂျီစပေါ့ကို မိမိရရထိ သဖြင့် ခင်သဘောကျ၏။ 

အားအရဆုံးမှာတော့ ခင့်ကို လေးဘက်ကုန်းခိုင်းကာ သူကနောက်မှသွင်းထားလျက်ကြမ်းကြမ်းသွက်သွက် ကပ်ညှောင့်သော နည်းပင်ဖြစ်၏။ဒုတိယ အားအအရဆုံးကတော့ သူကဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ အားပါးတရထိုးဆောင့်ချက်များပင်ဖြစ် ပါ၏။မည်သည့်နည်းနှင့်ဖြစ်စေ၊ ခင့်အတွက်ကတော့ ကောင်းနေသည်ချည်းပင်။ 

သူ့လိင်တံတင်မကသူ့လျှာကပါ ခင့်ကို အရသာစုံ ပေးနိုင်လွန်းပါ၏။ ခင်လည်း အားကျမခံပင် အင်္ဂါဇာတ်နှင့်တင်မကဘဲ နှုတ်ခမ်းများလျှာများဖြင့်ပါ သူ့လိင်တံကို အရသာများပြန်ပေး ဖြစ်ခဲ့ပါ၏။အစာစားတော့ရော၊ စားပြီးလို့ ခဏတဖြုတ်နားတော့ရော တယောက်ကိုတယောက် ဖက်လျက်သာ။ဝတ်လစ်စလစ် အနေ အထားဖြင့်သာ။

ပြီးရင်တော့ ကို့ရဲ့ မဆုံးနိုင်သော အနမ်းရှည်မှ အစပြုကာခင်တယောက် ကာမဂုဏ်အာရုံကို အပြည့်အဝခံစားရပြန် လေ၏။ ထူးခြားသည်မှာ နာရီပေါင်းများစွာ စပ်ယှက်နေကြသည်ဖြစ်လည်း တယောက်ကိုတယောက်ညည်းငွေ့သည်မရှိ၊ ဝသည် မရှိ၊ အားရသည်မရှိအောင်ဖြစ်နေကြခြင်းသာဖြစ်၏။ ကြိမ်ဖန်များလာလေလေ၊တယောက်နှင့်တယောက်အပေးအယူမျှလာလေလေ၊ ပိုပြီး အရသာတွေ့လေလေ၊ တယောက်ကိုတယောက် ပိုပြီးတပ်မက်လာလေလေသာဖြစ်၏။

ညစာကိုတော့ အပြင်ထွက်စားဖြစ်ကြ၏။ မနေ့ကဆိုင်လေးမှာ ကဗျာဆန်ဆန်၊ဖယောင်းတိုင်မီးလေးနှင့် နွေးနွေးထွေးထွေး။ ခင်ကြိုက်သော ဝိုင်အဖြူအေးအေးနှင့်။ ဆိုင်သို့ အသွားရော၊အပြန်မှာပါ သူ့ကိုတွယ်မှီရင်း၊ လက်ချင်းတွဲရင်းလမ်းလျှောက်ရသော အရသာကို ခင်ခံစားရ၏။ညစာစားရင်းနှင့် ခင် သူ့ကို ပြောဖြစ်သော စကားတခွန်းရှိသေး၏။

“ အိုင်(မ်) ဂက်တင်း ဟန်နီ...”

လို့ပင်။ မြန်မာလိုဆိုရင်တော့ ခင့်ရာဂစိတ်တွေ ကြွကလာပြန်ပြီဟု ပြောလိုက်မိခြင်းပင်ဖြစ်၏။ သူကလည်း ခင့် လိုပါပဲ ဟု ပြန်ပြောကာ ခင့်လက်ကလေးကို ဆွဲယူပြီးသူ့ပေါင်ပေါ်သို့ အသာတင်ပေး၏။ ခင်စမ်းကြည့်လိုက်တော့ အဟုတ်ပင်၊ သူ့လိင်တံကြီးက မာနေပြန်၏။ခင့်ရင်မှာ အရမ်းကြည်နူးရ၏။ တနေကုန် စပ်ယှက်ခဲ့တာတောင် သူဆန္ဒရှိနေတုန်းဆိုသောအသိကြောင့်ဖြစ်၏။

“ အိုင်(မ်) အောလ်စိုး ဒရစ်ပင်း ဝက်(တ်)”

ဟု ခင်သူ့ကို ပြန်ပြောလိုက်မိရသေး၏။ ခင်လည်း ကို့လိုပဲရွှဲရွှဲစိုနေပါပြီရှင်ဟု ပြော လိုက်ခြင်းပင်ဖြစ်ပါ၏။ မြန်မာလို ပြောရအောင်တော့ ခင့်န၍တ်က မရဲလှပါ။ထို့ကြောင့် ညစာကို ခပ်လောလောစားသောက်ခဲ့ကြပြီး အခန်းသို့ မြန်မြန်ပင်ပြန်ခဲ့ကြပြန်၏။ထို့နောက်တွင်ကား ခင်တို့၏မဆုံးနိုင်သော ချစ်ပွဲကြီးပင်ဖြစ်ပါ၏။ 

..................................................................

နောက်တည

ဆုံခွင့်မရှိတော့သည် ကိုနှစ်ယောက်လုံးက သိနေကြသဖြင့် အိပ်ဖို့ကို မစဉ်းစားဖြစ်ကြတော့။ ချစ်ပြီးရင်းချစ်ဖို့သာ အားသန်နေကြ၏။ ကိုမြင့်နိုင်က ထုံးစံအတိုင်း ညဖက်တွင် ဖုန်းဆက်၏။ သူက ထုံးစံအတိုင်း ကိုမြင့်နိုင်နှင့်ခင်ဖုန်းပြောနေတုန်းမှာ ခင့်ကို နောက်ကနေ စပ်ယှက်နေသေး၏။ ဒီတခါမှာတော့ ခင် ရဲသွားပြီ။ ကိုမြင့်နိုင်နှင့်စကားပြော လုံးလုံးမပျက်ဘဲ သူပေးနေသော အရသာကိုခံယူလိုက်နိုင်သလို သူ့စည်းချက်နှင့်ညီအောင်လည်း ခင့် တင်ပါးကို ဝိုက်ကာ၊ ပင့်ကာနှင့်ကုန်းပေးလိုက်နိုင်ခဲ့ပါ၏။

ညနှစ်နာရီသာသာတွင်တော့ ခင် မောလှပြီမို့ မှေးခနဲအိပ်ပျော်သွား၏။ သူလည်း အိပ်ပျော်သွားပါ၏။ ၄ နာရီ ၁၀ မိနစ် ခန့်တွင် ခင်နိုးလာ၏။ ဝိုင်ကြောင့်ရင်ပူပြီးနိုးလာခြင်းဖြစ်၏။ ရေထ သောက်ရန် သူ့ရင်ခွင်ထဲမှ အထွက်တွင် သူလည်း ဖျတ်ခနဲနိုးလာ၏။ ရေကိုတဝသောက်ကြ၊ ဆီးသွားကြပြီးသည့်နောက်တွင်ကား မတိုင်ပင် ထားဘဲနှင့် စိတ်ဇောသန်သန်စပ်ယှက်ဖြစ်ကြပြန်၏။

လေယာဉ်ချိန်က မနက်၁၀နာရီ။ ၉ နာရီ ကွင်းအရောက်ပေါ့။ ခင်တို့နှစ်ယောက်မနက်စာပင်မစားဖြစ်တော့ချေ။ ၄ နာရီလုံးလုံး မနားတမ်း စပ်ယှက်နေဖြစ်ကြ၏။ ခင်က အားမရနိုင်သလိုသူလည်း အားမရနိုင်ဟန်မတူပါ။ ၇ နာရီခွဲသောအခါတွင်မူ ခင်သူ့ကို သတိ ပေးရပြီ။ ထိုအခါကျမှ သူကပွဲသိမ်းဖို့ကြိုးစားတော့၏။

အဲတော့လည်း ခင့်မှာ ဖတ်ဖတ်မောရပြန်၏။ သူ့ကော့ထိုးနည်းကို အသုံးပြုကာ ခင့်ကိုပေါက်ကွဲပွင့်ထွက်အောင်ပြီးစေခြင်း ဖြစ်သလို သူကိုယ်တိုင်ကလည်း ၂၄ နာရီကြာ မပြီးအောင်ထိန်းကာ စုဆောင်းထားသည်များကို ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲ အရှိန်အဟုန်ပြင်းပြင်း နှင့်အမြောက်အများပန်းထုတ်ပေးလေတော့၏။၈ နာရီလောက်ကျတော့မှ ကမန်းကတန်းရေချိုးအဝတ်လဲကြ။ သူကလည်း အခန်းပြန် ပစ္စည်းသိမ်း၊ခင်လည်း ပစ္စည်းသိမ်းကာ အငှားယာဉ်ပေါ်ရောက်တော့ ၈ နာရီ ၄၅ မိနစ်ပင်ရှိနေလေပြီ။

လေဆိပ်မှာလည်း မြန်မာတယောက်မှ မရှိသဖြင့် ခင်နှင့်သူမှာ တယောက်ကိုတယောက် ပွေ့ဖက်ထားမြဲ။လေယာဉ်ပေါ်မှာ လည်း နမ်းကြမြဲ။ တွတ်ထိုးကြမြဲ။ ဘန်ကောက်ရောက်တော့မှ ကိုယ်ရှိန်သပ်ကြရ၏။ ဘန်ကောက်မှာတော့ မြန်မာတွေ များသဖြင့်အသိက တွေ့ချင်တွေ့နေနိုင် သည်မို့ တယောက်နှင့်တယောက် မျက်လုံးနှင့်မှလွဲပြီး မချစ်နိုင်ကြ။

ကံကောင်းချင်တော့ ရန်ကုန်အပြန် ထိုင်းလေယာဉ်မှာကျတော့ သူရော၊ ခင်ပါ ပထမတန်းက စီးနင်းလိုက်ပါကြသည်မို့ ထို အတန်းမှာ တခြားမြန်မာခရီးသည် တယောက်မှ မတွေ့ရပေ။ နိုင်ငံခြားသားပင်နှစ်ဦးသာပါသည်မို့ ခင်နှင့်သူတို့ တွတ်ထိုးနိုင်၊ နမ်း နိုင်ကြသေး၏။

နာရီဝက်သာသာကြာသော ထိုခရီးစဉ်က နှစ်ယောက်စလုံးအတွက် မြန်ဆန်လွန်းလှ၏။ သေချာသည်ကတော့ ရန်ကုန်ရောက်လျှင် ခွဲကြရဦးမည်၊ လွမ်းကြရဦးမည်သာ ဖြစ်၏။ သို့သော် လင်တော်မောင်က အမေရိက မှ တော်တော်နှင့် ပြန်ရောက်ဦးမည် မဟုတ်သည့် အတူတူ ခင်သူနှင့် တွေ့ခွင့်ရအောင် အားထုတ်မိဦးမည်လည်း ဖြစ်နေပါတော့၏။



...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



အခါလွန်မိုး အပိုင်း ( ၁ )

အခါလွန်မိုး အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

အခန်း ( ၁ )

“ ဟော... ကိုထွန်းထွန်း ပါလား၊ ဘယ်တုန်းကရောက်လဲ...”

“ တပတ်လောက်ရှိပြီဗျ...၊ သင်တန်းလာတက်တာ...”

“ ဘယ်တော့ ပြန်မှာလဲ...”

“ သဘက်ခါ...”

“ ဒါဆိုအတော်ပဲ၊ ကျွန်တော်လူကြုံရှာနေတာဗျ၊ ခင့်ကို တယောက်တည်း ဒီမှာထားခဲ့ရမှာမို့ နောက်ဆံငင်နေတုန်း ခင်ဗျားနဲ့ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်တွေ့ရတော့ အဆင်ပြေသွားတာပေါ့၊ ဟုတ်ဘူးလားခင်၊ ခင်လည်း သန် ဘက်ခါပြန်မှာ။ ခင်ဗျား ဒီမှာပဲ တည်း နေတာလား”

“ ဟုတ်တယ်၊ ဝမ်းဆဲဗင်းတူးဝမ်းမှာ...”

“ ကျွန်တော်တို့က တူးအိုသရီးနိုင်း...။ ခင်ဗျားရောက်တာ ကြာပြီလား”

“ ၁၅ ရက်ရှိပြီဗျ”

“ ကျွန်တော်တို့က ၅ ရက်ရှိပြီ။ မဆုံဘူးနော်။ အေးဗျာ၊ အခုတော့ ခင့်အတွက် စိတ်အေးရတာပေါ့။ ဒီလိုကိုထွန်းထွန်းရေ၊ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်က လာတုန်းကတော့ အေးအေးဆေးဆေးပဲ။ ဒီကျတော့မှ ကျွန်တော့်မှာ အလုပ်ပေါ်လာလို့ ထိုင်ဝမ်ကို ဒီနေ့ နေ့ခင်းပဲ ကူးရတော့မှာ။ထိုင်ဝမ်မှာ တရက်နေပြီးရင် အမေရိကကို ဆက်သွားရဦးမှာဆိုတော့ ခင့်ကို ခေါ်သွားလို့မဖြစ်တော့ဘူး။ ဒါနဲ့ ခင်ဒီနေ့ပြန်လို့ရမလားလို့။ ထိုင်းအဲယားခင်းကို လှမ်းမေးတော့လည်း ဝယ်ထားတဲ့နေ့ထက် စောချင်လို့မရဘူး၊ နောက်ကို ရွှေ့ချင်ရင်တော့ဖြစ်တယ်လို့ ပြန်ပြောတယ်။ ခင့်အတွက် ဒုက္ခရောက်နေတာပေါ့...”

“ အော်... သဘက်ခါ တီဂျီနဲ့လား။ ကျွန်တော်လည်း တီဂျီနဲ့ပဲဆိုတော့ အဆင်ပြေတာပေါ့ ကိုမြင့်နိုင်...”

“ အေးဗျာ။ မပြန်ခင်လည်း ခင့်ကို ခင်ဗျား အဖော်လုပ်ပေးပါဦးဗျာ...”

“ စိတ်ချ၊ စိတ်ချ”

ဇာတ်လမ်းက ထိုနေရာတွင် စပါ၏။

နိုင်ငံကား ဟောင်ကောင်။ နေရာကား ရှန်ဂရီလာ ကြယ်ငါးပွင့်ဟိုတယ်ကြီး၏ ဧည့်ကြိုစားပွဲရှေ့မှာ။ အချိန်ကား တခုသော သောကြာ၊ မွန်းတည့်စအချိန်။ ထိုနိုင်ငံသို့ အလုပ်ကိစ္စနှင့်ရောက်နေသော ထွန်းထွန်းမှာ ဆွမ်းခံရင်း ငှက်သင့်ရလေပြီ။

မြန်မာပြည် ရန်ကုန်မြို့တွင် တမြို့တည်းနေကြပေမယ့် သာရေးနာရေးမရှိလျှင် ကိုယ့်အလုပ်နှင့်ကိုယ်ရှုပ်ကာ တယောက်နှင့် တယောက်ဆုံဖြစ်ဖို့ တနှစ်တခါပင်ကြုံရခဲ့သည့် ငယ်သူငယ်ချင်းမြင့်နိုင်တို့လင်မယားကို ဟောင်ကောင်မှာမှတိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်လာ ဆုံရ၏။ 

မြင့်နိုင်ကား လူချမ်းသာတဦးဖြစ်နေပြီ။ သူ့ဇနီး ခင်(ခေါ်) ခင်ခင်အေးမှာလည်း မြင့်နိုင်နှင့် မညားခင်ကတည်းက ရင်းနှီးခဲ့သူဖြစ်ပါ၏။မြင့်နိုင်မချမ်းသာခင်၊ သူလည်း လူပျိုကိုယ်လွတ်ဘဝတုန်းက မြင့်နိုင်တို့အိမ်သည်သူ့စားအိမ်သောက်အိမ်ဖြစ်ခဲ့သည်မို့ မြင့် နိုင်နှင့် တင်မကဘဲ ခင်ခင်အေးနှင့်ပါ အလွန်ရင်းနှီးပါ၏။

နောက်ပိုင်း မြင့်နိုင် ချမ်းသာလာသောအခါတွင်မူ သူကလည်း အိမ်ထောင်တွေကျ၊သူ့ဘဝအတွက်လည်း ရုန်းကန်နေရသဖြင့် အနေခင်းခဲ့ကြ၏။ယခုဆုံမယ့်ဆုံတော့ ဟောင်ကောင်မှာ။ မြင့်နိုင်ကတော့ သူ့လောဘဇောနှင့် ဇနီးသည်ကို ထားရစ်ကာ ခရီးဆက်လေပြီ။ သူ့ မိန်းမကို အဖော်လုပ်ပေးဖို့လည်း မှာသွား၏။

....................................................................................................................

အခန်း ( ၂ )

ညနေ ၄ နာရီလောက်တွင် ထွန်းထွန်းအခန်းမှ ဖုန်းကမြည်လာ၏။

“ ကိုထွန်းထွန်းရေ၊ ခင်ပါ...”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ခင်...”

“ ခင် နှောင့်ယှက်ရာများရောက်သွားလား...”

“ မရောက်ပါဘူး။ ကျွန်တော်ပျင်းတာနဲ့ တီဗီထိုင်ကြည့်နေတာ”

“ ဒီညနေ ကိုထွန်းမှာ ဘာအစီအစဉ်တွေရှိလဲ...”

“ အထူးမရှိပါဘူး ခင်၊ ဈေးလေးဘာလေး ဝယ်ပြီး၊ ညစာစားဖို့ပါပဲ...”

“ ဘယ်သူတွေပါဦးမှာလဲ...”

“ ဟင့်အင်း... မပါပါဘူး၊ ကျွန်တော်တယောက်တည်းပါ။ သင်တန်းကအဖွဲ့တွေက ပြန်ကုန်ကြပြီ။ကျွန်တော်ကသာ ရောက် တုန်းပေါက်တုန်း ဝယ်ရခြမ်းရအောင်နေခဲ့တာ...”

“ ခင်လိုက်ခဲ့မယ်ဆိုရင် ကိုထွန်းထွန်းအတွက် အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မှာလားဟင်...”

“ ဟာ... ခင်ကလည်း လုပ်ပြီ။ ကျွန်တော်ကတောင် ခင့်ကို ခေါ်ဖို့စဉ်းစားနေတာ။ခင်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်မှာ စိုးလို့...”

“ဒါဆို ခင်လိုက်ပါရစေနော်၊ ညစာလည်း တူတူစားကြတာပေါ့...”

....................................................................................................................................................

အခန်း ( ၃ )

ဓာတ်လှေခါးထဲမှ ထွက်လာသော ခင်ခင်အေးကို ကြည့်ကာ ထွန်းထွန်းအသက်ရှူမှားချင်သလိုဖြစ်သွားခြင်းသည် ယခုဆက် လက်ဖော်ပြမည့် ဇာတ်လမ်းအတွက် အသက်ဖြစ်ပါ၏။ပြောရလျှင် ထွန်းထွန်းအသက်လည်း မငယ်တော့ပါ။ ၄၀ ရှိပါပြီ။ ခင်ခင်အေးလည်း မငယ်တော့ပါ။ သူ့ထက် ၃ နှစ်ငယ်သဖြင့် ၃၇ နှစ်ပေါ့။ ထွန်းထွန်းကိုယ်တိုင်က သားနှစ်ယောက်ဖခင်ဖြစ်နေသလိုခင်ခင်အေးသည်လည်း ကလေးနှစ်ယောက်မိခင်ဖြစ်ပါ၏။

သို့သော် လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၅ နှစ်ကျော်၊ မြင့်နိုင်နှင့်အိမ်ထောင် မကျခင်ကတည်းက ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်အတိုင်း ခင်ခင်အေးက သွယ် လျနေဆဲဖြစ်ပါ၏။ခင်ခင်အေး၏ မျက်နှာမှာလည်း ရင့်ကျက်လာသည့်အတွက် ပိုမိုကြက်သရေရှိလာသည်မှအပ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၅ နှစ်ကျော်က လိုပင်လှပတင့်တယ်ဆဲလည်း ဖြစ်ပါ၏။

ရန်ကုန်တွင်နေစဉ်က တချိန်လုံး ထဘီနှင့် မြန်မာလို ဝတ်စားထားသည်ကိုသာတွေ့ဖူးထားရသော ထွန်းထွန်းအတွက် ခင်ခင် အေးကို အခုလို မီနီစကပ်နှင့် ချပ်ချပ်ရပ်ရပ်မြင်လိုက်ရတော့အသက်ရှူမှားချင်သည်မှာ မဆန်းလှပေ။ဖြူဝင်းသောအသားအရေ၊ ဆံပင်ထုံးဖွဲ့ပုံနှင့် ပြည့်တင်းသော န၍တ်ခမ်းကိုစိုစိုရဲရဲဆိုးထားသည်များကြောင့် ခင်ခင်အေး၏ မျက်နှာလေးက ဖူးနေအောင်လှနေပါ၏။ 

ဝတ်ထားသော အပြာနုရောင် မီနီစကပ်က အသားကပ်ဖြစ်နေလေရာ ခင်ခင်အေး၏ ရှိုက်ကြီးဖိုငယ်အသွယ်သွယ်ကို တင်းတင်းရင်းရင်းမြင်နေရ၏။ ယုတ်စွအဆုံး နို့သီးခေါင်းအရာလေးများကိုပင်ပြူးပြူးကလေးတွေ့နေရသလိုပင်။ပေါင်လယ်အထိတိုသော စကပ်ကို ဝတ်ဆင်ထားသဖြင့် ပေါင်တံသွယ်သွယ်များနှင့်ခြေသလုံးဖွေးဖွေးတို့၏အလှကိုလည်း စာ ဖွဲ့ရမလိုဖြစ်နေပါတော့၏။

ဒါ ငယ်သူငယ်ချင်းရဲ့မိန်းမပဲဟု မိမိကိုယ်ကို သတိပေးရင်း ထွန်းထွန်းတယောက် သက်ပြင်းချကာဟိုတယ်တွင်းမှ နှစ် ယောက်သား ထွက်ခဲ့ကြပါ၏။ ခင်ခင်အေးက စကားတွေ ဖောင်နေသော်လည်း ထွန်းထွန်းမှာ မကြားတချက်ကြားတချက်၊ လမ်းအကူး မှာ သူ့လက်မောင်းကို လှမ်းဆုပ်တော့လည်း ရင်ထဲဖိုချင်သလိုလို။

ကုန်တိုက်တွေတခုပြီးတခုသွားကာ ဝယ်ကြခြမ်းကြသည်၊ ပြီးတော့ ပစ္စည်းတွေ ဟိုတယ် ပြန်ထား၏။ညရှစ်နာရီခွဲကျတော့ ဟိုတယ်အနီးက တရုတ်ဆိုင်လေးမှာ ညစာစားကြ၏။ ခင်ခင်အေးကဝိုင်သောက်ချင်သည်ဆို၍ ဝိုင်အဖြူတလုံးမှာကာနှစ်ယောက်သား သောက်ရင်း စကာတွေဖောင်ဖွဲ့ကြ၏။

အဓိကကတော့ ခင်ခင်အေး မြင့်နိုင်ကို မကျေနပ်ကြောင်းသာဖြစ်၏။ ခင်ခင်အေး မကျေနပ်ချင်လည်းမကျေနပ်ချင်စရာ။ ဇနီးအရင်းခေါက်ခေါက်ကို သူများနိုင်ငံမှာ ထားရစ်ကာ သူက ခရီးဆက်သွားခြင်းအတွက်ခင်ခင်အေး ဘယ်နည်းနှင့်နားလည်ပေးနိုင်ပါ မည်နည်း။ တော်ပါသေးရဲ့... ကိုထွန်းထွန်းနဲ့ တွေ့ပေလို့ပေါ့တဲ့။

ဝိုင်တပုလင်းမှာ ထွန်းထွန်းက နှစ်ခွက်သာ သောက်လိုက်ရ၏။ ခင်ခင်အေးက စကားတပြောပြောနှင့်တော်တော်သောက် လေ၏။ဟိုတယ်သို့ ပြန်ကြတော့ ည ၁၀နာရီကျော်နေပြီ။ လမ်းက ရှင်းနေ၏။ ခြေလျင်လျှောက်ခါပြန်ခဲ့ကြတော့ လမင်းကြီးက ထိန်ထိန်သာနေ၏။

ခင်ခင်အေးက သူ့လက်မောင်းကို မှီတွဲရင်း ခပ်ဖြည်းဖြည်းလျှောက်လာရာမှ ခပ်တိုးတိုးပြော၏။

“ ခင့်ကို အထင်သေးချင်လည်း သေးတော့ ကိုထွန်းရယ်...၊ ခင်ပြောချင်တယ်...”

“ ပြောပါ ခင်ရဲ့၊ ဘာလို့ အထင်သေးရမှာလဲ...”

“ ခင်အခုအချိန်မှာ အရမ်းအထီးကျန်နေတာ ကိုထွန်းသိတယ်မဟုတ်လား...”

“ သိတာပေါ့...”

“ အခု ခင်တို့ တခြားနိုင်ငံ၊ တခြားကမ္ဘာတခုမှာ ရောက်နေတယ်နော်...”

“ ဟုတ်တယ် ခင်...”

“ ခင့်အထီးကျန်ကမ္ဘာလေးထဲမှာ ကိုထွန်း ခဏလောက် လာနေပေးနိုင်မလားဟင်...”

သူ့ရင်မှာ ပူနွေးလာ၏။ ခင်ခင်အေးက ရိ၍က်ငင်သလိုအသံမျိုးဖြင့် ခပ်တိုးတိုးဆက်ပြော၏။

“ အို... ခင်၊ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ ပြောပါရစေနော်၊ သဘက်ခါ ရန်ကုန်ပြန်မရောက်ခင်အထိ ကိုထွန်းကို ခင့်ချစ်သူအဖြစ် ခင့်အနားမှာခေါ်ထားချင်တယ်ဆိုရင် ကိုထွန်း ခင့်ကို သိပ် အထင်သေးသွားမှာလားဟင်...”

သူ့လက်မောင်းကို ဆုပ်ထားသော ခင်ခင်အေး၏လက်ပေါ်သို့ သူ့လက်တဖက်ဖြင့်အုပ်ကိုင်ဆုပ်ညှစ်လိုက်ပြီး သူပြန်ပြောလိုက် ပါ၏။

“ ဘာလို့ အထင်သေးရမှာလဲ ခင်ရယ်၊ ကျွန်တော်လည်း ခင့်ကို အဲလိုပဲ ပြောချင်တာ၊ ခင့်ကို စော်ကားမိသလိုဖြစ်မှာစိုးလို့ မနည်းစိတ်ထိန်းထားရတာပါဗျာ...”

ခင်ခင်အေးက လမ်းခုလတ်တွင် ရပ်လိုက်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ သူ့ကို ရွှန်းရွှန်းစားစား မော်ကြည့်၏။

“ တကယ် ပြောတာလားရှင်...”

“ တကယ်ပါ ခင်ရယ်၊ ညနေက ဓာတ်လှေခါးထဲက ထွက်လာတဲ့ ခင့်ကို မြင်လိုက်တော့ အသက်ရှူတောင် မှားသွားတယ်။ လှလိုက်တာ ခင်ရယ်၊ ချစ်စရာကောင်းလိုက်တာလို့ ပြောချင်လိုက်တာ။ မြင့်နိုင်မျက်နှာ...”

ထွန်းထွန်းစကားမဆုံးခင် ခင်ခင်အေးက သူ့လက်ကလေးဖြင့် ထွန်းထွန်း၏ နှုတ်ခမ်းကို ပိတ်လိုက်ပါ၏။

“ အဲဒါတွေ မပြောနဲ့တော့ ကိုရယ်၊ ဒီမှာ ခင်ရယ်၊ ကိုရယ်၊ ကိုရယ် ခင်ရယ် နှစ်ယောက်တည်းပဲရှိတယ်၊ ကျန်တဲ့သူတွေ ဘယ်သူမှ ဒီကမ္ဘာလေးထဲမှာ မရှိဘူး၊ ခင်နဲ့ ကို၊ ကိုနဲ့ခင်ပဲရှိချင်တယ်...”

ပြောပုံလေးကိုသဘောကျလွန်းသဖြင့် ခင်ခင်အေး၏ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး အနှစ်နှစ်အလလက နမ်းချင်ခဲ့သော ခင်ခင် အေး၏ နှုတ်ခမ်းထူထူပြဲပြဲလေးကို တယုတယနမ်းစုပ်လိုက်မိရပါတော့၏။

“ တခုတော့ တောင်းပန်ပါရစေနော်...”

အနမ်းရှည်၏အဆုံးမှာ ခင်က ပြောလိုက်သဖြင့် သူ ခင့်ပါးလေးကို အုပ်ကိုင်ထားရင်းနှင့် ခင့်မျက်လုံးတောက်တောက်လေးတွေ ကို ငေးကြည့်လိုက်၏။

“ ခင်ပြောတဲ့ ကမ္ဘာလေးက ဒီ ဟောင်ကောင်မှာပဲနော်။ ဟောင်ကောင်မြေက လေယာဉ်ထွက်တာနဲ့ ကိုလည်း ကိုယ်ကမ္ဘာထဲပြန် ရောက်သွားပြီ။ ခင်လည်း ခင့်ကမ္ဘာထဲ ပြန်ရောက်သွားပြီမို့ ခင်တို့နှစ်ယောက် အရင်ကလို မိတ်ဆွေတွေအဖြစ်ပဲ ရှိနေချင်တယ်။ ခင်ပြောတာကို နားလည်ပေးနိုင်မလားဟင်...”

သူခေါင်းညိတ်၏။ ခင်က သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ တိုးဝင်လာရင်း ခပ်တိုးတိုးပြောနေပါသေး၏။

“ ဒီမှာရှိနေတဲ့ ခင်တို့ကမ္ဘာလေးဟာ အိပ်မက်လေးတခုလို့ အောက်မေ့ပေးပါလို့ ခင် ကို့ကို ကိုတောင်းပန်ထားမယ်နော်...”

“ စိတ်ချပါ ခင်ရယ်၊ အားလုံး ခင့်စိတ်တိုင်းကျ ဖြစ်ရပါစေ့မယ်လို့ ကိုယ်ကတိပေးပါတယ်...”

ခင်က သူ့ကိုခပ်တင်းတင်းဖက်လိုက်ပါ၏။

........................................................................................................................

အခန်း ( ၄ )

အသက် ၄၀ ယောက်ျားတယောက်နှင့် အသက် ၃၇ နှစ်အရွယ်မိန်းမတယောက်၊ နှစ်ယောက်စလုံးအိမ်ထောင်သယ်တွေဖြစ်၏။

သို့သော် ထိုနှစ်ယောက်မှာ အခုကျတော့ ဆယ်ကျော်သက်ချစ်သူရည်းစားများနှယ်ကယုကယင်ဖြစ်နေကြပါပြီ။ဟိုတယ်ပြန်ရောက်တော့ ခင်ခင်အေး၏အခန်းသို့သူလိုက်သွားရ၏။ ခင်ကသန့်စင်ခန်းသို့ဝင်နေချိန်မှာ သူက ခင်ခိုင်းထားခဲ့ သည့်အတိုင်း ခင့်အခန်းတွင်း ရေခဲသေတ္တာထဲမှာအသင့်ရှိနေသော ရှန်ပိန်ပုလင်းကို ဖွင့်ကာ တခွက်ဖြည့်ထားလိုက်၏။

သန့်စင်ခန်းမှ ခင်ပြန်ထွက်လာသောအခါဖန်ခွက်ကို ခင့်ထံ လှမ်းပေးလိုက်တော့ ခင်ကခေါင်းရမ်း၏။ သူငုံပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ကာ တိုက်မှသောက်မည်ဟု ပြောသဖြင့် တငုံငုံကာ ချစ်မက်လှသောခင့်နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကိုထိကပ်ပြီးရှန်ပိန်အေးကိုခင့်ပါးစပ်ထဲပြောင်းထည့်ပေးလိုက်၏။ 

ခင်က သူ့လည်ပင်းကိုအားပါးတရ ပြန်လည်သိုင်းဖက်ပြီးနောက်မှာတော့ မျက်နှာချင်းက ခွာလို့မရတော့ပါ။လမ်းမှာနမ်းတုန်းက တယုတယနှင့် ဖွဖွသာသာဖြစ်ပေမယ့် အခန်းထဲက အနမ်းကျတော့မွတ်သိပ်ပြင်းပြလွန်းနေကြပြီ။ နှုတ်ခမ်းချင်း လျှာချင်းအတင်းတိုးထိပွတ်သပ်ကာ မက်မက်မောမောနမ်းလို့ပဲမဝနိုင်။ 

သူကလည်း ခင်ခင်အေး၏ကိုယ်လုံးသွယ်သွယ်လျလျကို တအားဖက်ထားမိသလို ခင်ကလည်း သူ့ကိုတအားပြန်ဖက်ထားလေ၏။တကယ်တော့ ထိုန၍တ်ခမ်းများကို သူနမ်းချင်နေခဲ့သည်မှာ ၁၅ နှစ်ကျော်ခဲ့ပြီ။ မြင့်နိုင်ကသူနှင့်လက်ထပ်မည့်သူအဖြစ် မိတ် ဆက်ပေးခဲ့စဉ်အချိန်ကတည်းက ဆိုပါတော့။ ခင့်နှုတ်ခမ်းတွေကပြည့်ပြည့်လေးတွေဖြစ်၏။

ထူသည်ဟုပင် ပြောလိုကပြောနိုင်သေး၏။ သို့သော်ထော်နေအောင်ထူသည်မဟုတ်ဘဲ လှပရုံ ပြည့်ပြည့်ဖောင်းဖောင်းလေးတွေသာဖြစ်၏။ နောက်ပြီးခင့်ပါးစပ်လေးက ကျယ်ကျယ် လေး၊ သွားတက်ကလေးတွေပေါ်အောင် ပြုံးလိုက်သောအခါအရမ်းလှသွားသော ခင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို ထိုကတည်းက သူနမ်းချင်ခဲ့၏။

သို့သော် ပိုင်သူရှိနှင့်ပြီးဆိုတော့လည်း သူမေ့ဖျောက်ခဲ့ပါ၏။ နောက်ပိုင်းခင်နှင့် ရင်းနှီးလာသောအခါတွင်မူ ထိုန၍တ်ခမ်းများက သူ့ကို ဖမ်းစားဆဲ။ကလေးတယောက်ရအပြီးမှာတော့ခင့်နှုတ်ခမ်းတင်မက ခင့်ကိုယ်လုံးကပါ သူ့ကို ဖမ်းစားလာလေတော့၏။ ကလေး နှစ်ယောက်ရအပြီးမှာတော့ခင်က နှစ်သားမွေး၊ နှစ်သွေးလှလာသည်ဟုပင် သူထင်ခဲ့၏။ 

ခင့် ရင်သားများမှာ အပျိုတုန်းကထက် ဖွံ့ထွားလာသည်ကို သူသတိထားမိသလို ခင့်တင်ပါးတွေမှာလည်း အပျိုတုန်းကထက် ကားစွင့်တရစ်လာခဲ့သည်ကိုသူကောင်းစွာသတိထားမိ ၏။အမြင်ရိုင်းအောင်ထွားကြိုင်းလာခြင်းမျိုးမဟုတ်ဘဲကျဉ်သောခါးနှင့်လိုက်ဖက်သော အသားစိုင်များသာဖြစ်နေခဲ့၏။ ပြီးတော့ ခင်က ကစားသည်လားမသိ၊ခင့်ဗိုက်သားမှာ ကလေးနှစ်ယောက်အမေဟု ဘယ်လိုမှ မထင်ရအောင် ချပ်ချပ်ရပ်ရပ်ရှိနေခဲ့သည်ကိုလည်း သူသတိထားမိခဲ့၏။

ထိုအလှအပများကြောင့်လည်း သူသည် ခင်တို့ထံသို့ အရောက်အပေါက်နည်းသွားခဲ့ခြင်းလည်းဖြစ်၏။ ခင့်ကို မြင်လေတိုင်း ပေါ်ပေါက်လာတတ်သည့် လိုချင်တပ်မက်စိတ်များကို ထိန်းသိမ်းနေရသည်ကိုက သူ့အတွက် ပင်ပန်းဆင်းရဲလွန်းလှ၍လည်းဖြစ်၏။ ကိုယ်နှင့်မဆိုင် ခွင့်မပိုင် ဆွဲကိုင်ကြည့်ခွင့်မရှိမှတော့ မမြင်ရလေကောင်းလေဟုပင် သူအောက်မေ့ခဲ့၏။

အမှန်ကိုဝန်ခံရလျှင် သူ့အိပ်မက်တွေထဲမှာ ခင်မကြာခဏရှိခဲ့ဖူးပါ၏။ သို့ရာတွင် ပိုင်သူလည်းရှိပြီးဖြစ်သည့်အပြင် ခင်ကိုယ် တိုင်က အင်မတန်အိန္ဒြေ ကြီးသူ၊ အနေတည်သူ၊အေးဆေးသူဖြစ်သည့်အတွက် အိပ်မက်သည် အိပ်မက်ဘဝတွင်သာ ရှိနေခဲ့ပါ၏။

ယခုတော့ ထို ခင်သည် သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ သူ့ကို သူ့လိုပင် မွတ်သိပ်စွာ တုံ့ပြန်နမ်းနေသောခင်ဖြစ်နေပါပြီ။ အနှစ်နှစ်အလလ အောင်းထားခဲ့ရသော ဆန္ဒများ ပြည့်ဝတော့မည်ဖြစ်၍ သူရင်တွေခုန်နေ၏။ခင်၏ချိုမြိန်မွတ်သိပ်လှသော အနမ်းရေယဉ်ကြောမှာ မည်မျှကြာအောင် မျောသွားမိသည်မသိ။ ခင့် ဘယ်လက်ကလေးက သူ့ အင်္ကျီကြယ်သီးများကို စတင်ဖြုတ်နေသောအခါမှသာ သူသတိဝင်လာ၏။

သူ့လက်တိုရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးများကို ကူဖြုတ်ပေးလိုက်၏။ နှုတ်တ်ခမ်းချင်းကတော့ ခွာလို့မရနိုင်ကြ။ကြယ်သီးတွေပြုတ်သွားသောအခါ ခင်က သူ့အင်္ကျီကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်ချွတ်နေသဖြင့်သူကူကာချွတ်လိုက်၏။လေအေးစက် တပ်ထားသောအခန်းထဲတွင် အနည်းငယ်အေးနေသော်လည်းသောက်ထားသောဝိုင်အရက်နှင့် တက်နေသော အချစ်ရှိန်ကြောင့်ကိုယ်ချွတ် ဗလာဖြစ်သွားသည့်တိုင်နေသာထိုင်သာပင်။

အင်္ကျီပြီးတော့ ခင့်လက်ကလေးနှစ်ဖက်က သူ့ခါးပတ်ကို ဖြည်နေပြန်ပါပြီ။ သူ ကူရပြန်ပါပြီ။အမှန်က သူသည် မနူးမနပ်ကလေးလည်းမဟုတ်ပါ။ ဒီလိုကိစ္စမျိုးကိုတဖက်ကမ်းခတ်ကျွမ်းကျင်သူသာဖြစ်ပါ၏။ သို့သော် ယခုတော့ ခင်က ဦးဆောင်သူဖြစ်နေပါပြီ။

ဘောင်းဘီကိုတော့ လူချင်းမခွာဘဲ ချွတ်လို့မရတော့ပေ။ ထို့ကြောင့် လူချင်းခွာကာ မတ်တတ်ရပ်ပြီးခါးမှ ဘောင်းဘီရှည်ကို ချွတ်ချပြီး အနီးရှိ စာရေးစားပွဲမှ ကုလားထိုင်ပေါ်ပစ်တင်လိုက်၏။ ယခုအခါသူ့ကိုယ်ပေါ်တွင် အတွင်းခံဘောင်းဘီတိုလေးသာကျန် တော့၏။ 

အတွင်းခံဘောင်းဘီ အသားရောင်လေးထဲတွင်ထိုးထိုးထောင်ထောင်နှင့်ဖုဖုဖောင်းဖောင်းဖြစ်နေသည်ကို ခင်က မျက်တောင် မခတ်ကြည့်ရင်းသူ့လက်ကလေးနှစ်ဖက်ဖြင့် ခါးတဖက်ဆီမှ ဆွဲကာ ထိုဘောင်းဘီလေးကို ခင်ကပင် ချွတ်ချလိုက်ပါတော့၏။

ချွတ် ချရင်းက ကြမ်းပေါ်သို့ ဆင်းလိုက်ပါ၏။ ခြေချင်းဝတ်သို့ရောက်သွားသော ဘောင်းဘီကို ခြေထောက်မှရုန်းအထွက်တွင် ဗိုက်နှင့်ထိ တော့မတတ် တောင်မတ်နေသော သူ့ရွှေပန်းကြီးက ခင့်မျက်နှာလှလှလေးကိုတရမ်းရမ်းနှင့် သွားပွတ်နေချေသေး၏။

ဘောင်းဘီလေးကို ငုံ့ချွတ်နေရာမှ ဘောင်းဘီကျွတ်အသွားတွင် ခင်က မော့လိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာနှင့်ကပ်နေသော ရွှေပန်းကြီး ကို နှာခေါင်းဖျားလေးဖြင့် ဖိကာဖိကာ တရွှတ်ရွှတ်နမ်းလိုက်ရာ သူ့ရင်မှာကြည်နူးခြင်းများအပြည့်ဖြင့် ဖြစ်သွားရပါ၏။ 

ရွှေပန်း တချောင်းလုံးကို အဖျားမှ အရင်းအထိ အနုစိပ်ကလေးနှာခေါင်းနှင့်ဖိကာနမ်းလိုက်ရုံတင်မက တွဲလောင်းကျနေသော ဥနှစ်လုံးကိုပါ ဘယ် လက်နှင့်ညင်ညင်သာသာလေး အုပ်ကိုင်ကာ တရွှတ်ရွှတ်နမ်းပြန်၏။

......................................................................................................

အခန်း ( ၅ ) 

တဏှာရာဂတော့ တဏှာရာဂပါ။

သို့သော် စုံမက်မြတ်နိုးမှုပါ တွဲဖက်ပါဝင်နေသောထိုအပြုအမူလေးကြောင့် နှစ်ပေါင်းများစွာ ကတည်းက တိတ်တခိုးစွဲလန်းရသူ ခင့်အပေါ်တွင်သူ့အကြင်နာတွေက ယိုဖိတ်လျှံကျနေပါတော့၏။

ခင်က ဥအောက်ပိုင်းများကိုပါ နှာခေါင်းနှင့် ကျကျနန နမ်းပြီးတော့မှ လှပပြည့်တင်းကာနှုတ်ခမ်းနီများမရှိတော့ပြီဖြစ်သည့် တိုင် ပန်းသွေးရောင်ဖြင့်ယှက်သမ်းဆဲ နှုတ်ခမ်းလေးဖြင့် သူ့ဒစ်ပန်းရောင်ကိုညင်ညင်သာသာလေး ပြွတ်ခနဲနမ်းစုပ်လိုက်ပြန်ပါ၏။

ထို့ နောက်တွင်ကား ထိုနှုတ်ခမ်းလွှာများ ပွင့်အာသွားကာသူ့လိင်တံကြီးကို ခင်တယောက် အငမ်းမရစုပ်နမ်းနေပါတော့၏။ နွေးထွေးသော ခင့်ခံတွင်းတင်မကသွက်လက်သော ခင့်လျှာလေးကပါ သူ့လိင်တံကို ကောင်းကောင်းကြီး အရသာပေးနေလေပြီ။

အိန္ဒြေရှင်၊ ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့သူအဖြစ်သာ သူသိထားခဲ့သော ခင့်ထံမှ ထိုအပြုအစုကိုခံယူရသည့်အခါ ကြည်နူးခြင်းကအတိုင်း မသိအောင်ပင်ဖြစ်သွားရပါတော့၏။ ခင်သည် နေရာနှင့်နေရာနေတတ်သော မိန်းမသားတဦးပေတကား။

ဘယ်မိန်းမမှ အဆုံးအထိ မငုံပေးနိုင်ခဲ့သော သူ့လိင်တံကြီးကို ခင်က အဆုံးအထိငုံလိုက်သောအခါတွင်ကား သူ့မှာ အသည်း ခိုက်အောင်ပင် အရသာ တွေ့ရလေပြီ။ ခင်က လိင်တံကြီးကိုသူ့ခံတွင်းထဲသို့ တဆုံးသွင်း၊ တဆုံးထုတ်ကာ စုပ်ပေးနေ၏။ တော်တော် ကြီးကြာမှ တဝက်ခန့်ကို ငုံကာလျှာကလေးဖြင့် ထိုးမွှေကလိပြန်၏။ ထို့နောက် ဒစ်ကြီးကို လျှာနှင့်ကလိ၏။

ထို့နောက် ညာလက်ဖြင့် လိင်တံ၊ဘယ်လက်ဖြင့် ဂွေးဥများကို ဖေးကိုင်ထားရင်း လိင်တံအောက်ပိုင်းကို လျှာနှင့်လျက်လိုက်နှုတ်ခမ်းနှင့်စုပ်လိုက်လုပ်၏။ ဂွေးဥ ကို ငုံကာခဲရင်း လျှာနှင့်လည်း မွှေ၏။ ပြီးတော့ လိင်တံကြီးကိုပဲဆတ်ခနဲစုပ်ယူပြန်၏။

သူ့မှာတော့ အရသာတွေ ရှိပြီးရင်း ရှိရင်း။ သူ့စိတ်ကူးအိပ်မက်တွေထဲမှာ ခင့်နှုတ်ခမ်းလွှာများအကြားသူ့လီးကို ထိုးထည့်ပြီး ခင်က စုပ်ပေးတာကို ခံကြည့်ခဲ့ဖူး၏။ 

ယခုတကယ်ခံရသောအခါတွင်တော့စိတ်ကူးထဲကထက်တောင် ခင်ကကောင်းနေချေသေး၏။ဖြူဝင်းသော ခင့်မျက်နှာနှင့် သူ့လိင်တံညိုမဲမဲကြီးကားလိုက်ပင် လိုက်ပေသေးတော့။ မျက်လုံးများ မှေးစင်းကာ အငမ်းမရစုပ်နေသော ခင့်မျက်နှာလေးမှာရမ္မက်ခိုးများဖြင့် ဝင်းပပြီး ခါတိုင်းထက် အဆများစွာပင် ပိုလှနေပေသေးတော့၏။အတော်ကြီးကြာလာတော့ သူက ခင့်ကို ဆွဲထူလိုက်ရ၏။

“ နားပါဦး ခင်ရယ်...”

ခင်က အလိုက်သင့်လေးပါလာသောအခါ ခင့်ခါးပေါ်မှ မီနီစကပ်ကို ပုခုံးနှစ်ဖက်မှ လျှောချကာ သူချွတ်လိုက်၏။ မိုးပြာ ရောင်စကပ်ကလေးက ကြမ်းပေါ်သို့ ပုံကျသွားသလို ခင့်ကိုယ်ပေါ်မှာက ဘာအဝတ်မှမကျန်တော့။ စောစောက သန့်စင်ခန်းဝင်စဉ်က တည်းက ခင်က အတွင်းခံများကို ချွတ်ထားခဲ့ဟန်တူ၏။

ပြည့်တင်းလုံးဝန်းသော ခင့်ရင်နှစ်မွှာမှာ ပုံ့ပုံ့အိအိကလေး။ နို့သီးခေါင်းလေးများကလည်းကလေးအမေ၊ အအိုမ မပီသစွာပင် ပန်းသွေးရောင်ဖြင့် တင့်တယ်နေ၏။ ကြည့်ရတာ နို့တင်းဆေးတွေ၊နို့သီးပန်းရောင်ပေါက်ဆေးတွေ မှန်မှန်လိမ်းပြီး ထိန်းသိမ်းထားခဲ့ပုံ ပင်။သူကြည့်နေဆဲမှာ ခင်က ချာခနဲလှည့်လိုက်ပြီး ခုတင်ဘေးစားပွဲငယ်ပေါ်မှ ဖန်ခွက်ကို ယူလိုက်ကာသူ့ကိုပေးပြီး 

“ ခင့်ကိုတိုက် ပါဦး ကိုရယ်...”ဟုပြော၏။

သူက ခင့်တကိုယ်လုံးကို ခြုံကြည့်ရင်း လှမ်းယူခိုက်မှာ ခင်ကမေး၏။

“ ခင်က ကို့အတွက် လှရဲ့လားဟင်...”

“ သိပ်လှတာပဲ ခင်...”

“ ခင့်ကို သိပ်လှတယ်လို့ ကို အမြဲထင်တာပဲလားဟင်...”

“ ဟင်...၊ ဘာလို့မေးတာလဲခင်...”

“ ကို ခင်နဲ့စသိတဲ့နေ့ကတည်းက ဒီနေ့အထိ ခင်နဲ့တွေ့တိုင်း ကို့ မျက်လုံးတွေ တမျိုးဖြစ်ဖြစ်သွားတာ ခင် သတိထားမိတယ်။ ဘာမှန်းတော့မသိဘူး။ညနေက ခင်ဓာတ်လှေကားထဲက ထွက်လာတော့ကို့မျက်လုံးတွေလည်း အဲလိုပဲ။ ဒါပေမယ့် ဒီတခါကို့မျက်လုံး တွေ ပြောင်းသွားတာက ခါတိုင်းထက်ပိုကြာတယ်၊အဲတော့ ခင်သိလိုက်တယ်၊ ကို့မျက်လုံးထဲမှာ ခင်တော်တော်လှနေတယ်လို့...”

“ ခင်က အရမ်းပါးတာပဲနော်...”

“ ဒါတော့ မိန်းမပဲကိုရယ်၊ ကိုယ့်ကိုကြည့်တဲ့မျက်လုံးတွေကို အဓိပ္ပာယ်ဖော်ချင်တာပေါ့...။

ကို့အကြည့်တွေကို ခင်ကြိုက်တယ်။ ခင့်ကို မက်မောတာ၊ တွယ်တာတာ၊ မြတ်နိုးတာတွေပဲမြင်ရတယ်၊ စားမတတ်ဝါးမတတ်ကြည့်တာမျိုးမဟုတ်ဘူးလေ...”

“ တော်သေးတာပေါ့...”

“ ဒါပေမယ့် ယောကျ်ားနဲ့မိန်းမဆိုတော့လည်း ချစ်ပြီဆိုရင် ချစ်တာတခုတည်းနဲ့တင်လည်း ပြီးမှာမဟုတ်ဘဲ ပေါင်းချင်သေး ညားချင်သေးတာလည်း သဘာဝပဲမဟုတ်လားကိုရယ်။ စကတည်းကညားချင်တဲ့မျက်လုံးနဲ့ မဖြစ်ရင်ပြီးတာပဲ။ အခု ခင့်ကိုအဝတ်အစား မပါဘဲနဲ့ မြင်ရတော့ရောခင်ကလှရဲ့လားကို...။ အမှန်အတိုင်းပြောနော်... ခင် စိတ်မဆိုးဘူး...”

“ သိပ်လှနေတာပါပဲ ခင်ရယ်... အမှန်အတိုင်းပြောတာပါ”

စကားအဆုံးမှာ သူက ဖန်ခွက်ကို အပြီးသတ်မော့လိုက်ရင်း တငုံကို ပါးစပ်ထဲတွင် ချန်ထားလိုက်၏။ ခင်က သူ့ဆီသို့ တိုး ကပ်လာပြီး သူ့ပုခုံးကို သိုင်းဖက်လိုက်သည်မို့ ခင့်ကို ပြန်ထိန်းဖက်လိုက်ရင်းခင့်ကျောဘက်က စားပွဲပုလေးပေါ်မှာ ဖန်ခွက်လွတ်ကို တင်လိုက်၏။

နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ကာ ရှန်ပိန်အေးအေးကို ခင့်ခံတွင်းထဲသို့ ပြောင်းပေးလိုက်၏။ ခင်က သူ့လည်ပင်းကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပြန်ဖက်ရင်း ရှန်ပိန်ကိုစုပ်ယူလိုက်သလို သူ့နှုတ်ခမ်းများကိုလည်း နမ်းစုပ်လိုက်ပါ၏။

...............................................................................................................................................................

အခန်း ( ၆ )

သူက ခင့်ကို အသာထိန်းရင်း ကုတင်ပေါ်သို့ အသာလှဲချလိုက်၏။ ခင့်ကိုယ်ပေါ်တွင် ကိုယ်တပိုင်း မှောက်ကာ    ခင့် ကို တင်းကြပ်စွာဖက်ရင်း ခင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရပင် ပြန်လည် စုပ်ယူနမ်း ရှိုက်နေမိရပြန်၏။တဆက်တည်းမှာပင် သူ့ညာလက်ကလည်း ခင့်ဘယ်ဘက်နို့အုံလေးကို စမ်းသပ်မိသွားရသေး၏။ မိမိခန္ဒာကိုယ်ကိုကောင်း မွန်စွာထိန်းသိမ်းထားသောကြောင့်ထင်ပါ၏။ ခင်၏နို့အုံမှာ အအိုတယောက်၏ နို့အုံဟုယူဆစရာ လုံးဝမရှိအောင် တင်းတင်းရင်းရင်း ရှိနေလေ၏။

နို့အုံကို ခပ်ဖွဖွဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ရာမှခင့်နို့သီးခေါင်းလေးကိုလက်ညိုးလေးနှင့် ဖွဖွပွတ်လိုက်ရော ခင် တွန့်ခနဲဖြစ်သွားပြီး သူ့ကို ဖက်ထားသောလက်များမှာလည်းတင်းကြပ်လာပါ၏။ ထိုအခါ ခင့်နို့သီးလေးကိုလက်ညိုးနဲ့လက်မကြားမှာ လှိမ့်ကစားနေလိုက်၏။ 

ထို့နောက် ခင့်ကိုယ်ပေါ်တွင် ကိုယ်တပိုင်းတင်ထားရာမှ နှုတ်ခမ်းချင်းမခွာဘဲ ဘေးသို့ စောင်းလှဲလိုက်ကာ ခင့်ကိုလည်း သူ့ဘက်အသာ လှည့်စောင်းရင်းညာဘက်နို့သီးကို လက်မနှင့်လည်းကောင်း၊ ဘယ်ဘက်နို့သီးကို လက်သူကြွယ်နှင့်လည်းကောင်းပွတ်သပ်ကစားနေမိရ ပြန်၏။ 

သူ့ ညာလက်တဖက်တည်းနှင့် ခင့်နို့သီးခေါင်းလေးနှစ်လုံးစလုံးကိုတပြိုင်နက်တို့ထိ ပွတ်သပ်လိုက်ခြင်းလည်းဖြစ်ပါ၏။ခင်တယောက် ဖျတ်ဖျတ်လူးသွားရပါ၏။အိမ်ထောင်သည်မိန်းမသားတယောက်အနေနှင့် ဒီလိုအတွေ့အကြုံမျိုးမှာ အဆန်းမဟုတ်သော်လည်းကို့ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ် နေပုံများကမူ ခင့်အတွက် အလွန်ထူးခြားနေပေ၏။ 

အို... ကိုနမ်းပုံကိုက ဘယ်သူနဲ့မှမတူပါဘူးလေ။ နို့သီးလေးများကို ကစားနေပုံက လည်း ခင့်အသည်းကို အပ်ကလေးနှင့်မနာအောင်ဆွပေးနေသလို တရွရွရှိလှပါ၏။

ခဏကြာတော့ သူက နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်ပြီးခင့်ကို ပက်လက်လှန်လိုက်ပြန်ကာ ခင့်ဘယ်ဘက်နို့သီးခေါင်းလေးကို စို့နေ ပြန်ပါ၏။ သူ့ညာဘက်လက်ကလည်း ခင့်ဘယ်နို့အုံနှင့် နို့သီးကို တချိန်တည်းမှာဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်နေသေး၏။ခင့်ရင်ထဲတွင် ကြည်နူးမ၍၊ သာယာမ၍နှင့်အတူ ရာဂစိတ်များကလည်း ပိုမိုယိုဖိတ်လာရပါတော့၏။ခင့်ကိုယ်ခင် သတိ မထားမိခင်မှာပင် ခင့်တင်ပါးများမှာ တချက်တချက်တွင် တွန့်ကာ၊ကော့ကာဖြစ်နေရပါလေတော့၏။

ခဏနေတော့ သူက ဘယ်ဘက်နို့သီးလေးအား ပြောင်းစို့ပြန်၏။ သူ နို့စို့ပုံကလည်းအင်မတန်ထူးခြားလှ၏။ ခင့်နို့သီး လေးများ နာကျင်မှာ စိုးသည်ထင်၏၊ ဖွဖွသာသာလေး စို့နေခြင်းဖြစ်သလိုသူ့လျှာလေးကလည်း ခင့်နို့သီးလေးကိုပွတ်သပ်ကစားနေသည် မှာ ညင်ညင်သာသာလေး။တချက်တချက်တွင်တော့ ကျိတ်မနိုင်ခဲမရဖြစ်ပုံမျိုးနှင့် နို့သီးလေးကို သွားများဖြင့် ခပ်ဖွဖွခဲပြန်၏။ တတ်လည်းတတ်နိုင်တဲ့ကိုပါပဲ။

ခင့်ညာဘက်လက်ကလည်း ကို့လိင်တံကြီးကို ရှာဖွေကာ ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားမိရပြန်၏။ ခင့်ဘဝတွင် တခါမှမလုပ်ဘူး သော အလုပ်များကို လုပ်နေခဲ့မိပါပြီ။ စောစောက ကို့ လိင်တံကြီးကို နမ်းစုပ်မိခြင်းမှာလည်း ခင့်ဘဝတွင် ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်၏။ 

နိုင်ငံ ခြားမှ ဝင်လာသောအပြာကားများတွင်မြင်ဖူးသော်လည်း ခင်ကိုယ်တိုင်ကမူ တခါမှ စိတ်မကူးဖူးပါ။ ကို့လိင်တံကြီးကိုမြင်ရတော့ ခင့် စိတ်တွေကိုခင်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ တခါမှ မလုပ်ဖူးသောအလုပ်ကို လုပ်လိုက်ရပါ၏။ 

အိမ်ထောင်သည်၊ကလေးအမေပင်ဖြစ်လင့်ကစား ခင့်မှာ လိင်တံကို နမ်းစုပ်ဖူးဖို့ ခင်းစွ၊ ယခု ကို့လိင်တံကြီးကို ကိုင်ဆုပ်သလိုပင်ခင့်လင်သား၏လိင်တံကို တခါမှ မကိုင်ဖူးပါ။ယခု ကို့လိင်တံကို ကိုင်ဆုပ်မိသည်နှင့် ခင့်ရင်ထဲမှာ ခွန်အားသစ်တွေဖြင့် ပြည့်လာသလိုထင်ရ၏။ထိုလိင်တံကြီးကိုလိုချင် မက်မောသောစိတ်ကလည်း ပြင်းပြသထက် ပြင်းပြလာပါတော့၏။

ထိုအချိန်တွင် သူ့ညာလက်ကလည်း ခင့်ပိုက်သားလေးကို စတင်ပွတ်သပ်၏။ ထို့နောက်ခင့်ဆီးခုံဖောင်းဖောင်းလေးကို ပွတ် သပ်ပြန်၏။ ဆီးခုံပေါ်က အမွေးများကြားတွင် လက်ချောင်းလေးများဖြင့်အသာအယာကုတ်ကာ ကစားလိုက်ရာ ခင့်မှာတင်ပါးများ ကော့တက်လာအောင်ပင်မရိုးမရွဖြစ်သွားရလေ၏။

ထို့နောက် ထိုလက်က ခင့်ဘယ်ဘက်ပေါင်တံပေါ် ရောက်သွားပြီး ဒူးဆစ်အထိ မထိတထိ ပွတ်သပ်သွားပြန်၏။ဒူးဆစ်ရောက်သောအခါ သူ့လက်က ပေါင်အတွင်းပိုင်းသို့ ရောက်သွားပြီး ပေါင်ရင်းဆီ တရွရွရွေ့လာ ပြန်ရာခင့်ရင်တွေခုန်လာရပြန်၏။

ခင့်ပေါင်ခြံမှာ အရည်များဖြင့် ရွှဲနစ်နေပါ၏။ သူ့လက်ချောင်းလေးများ ပေါင်ရင်းခွဆုံနှင့်နီးလာလေလေ၊ ခင့်ရင်တွေ ခုန်လာ လေလေပင်။သို့သော် ထိုလက်ချောင်းများကပေါင်ရင်းခွဆုံရောက်သွားသောအခါ ခင်ရင်ခုန်နေသော နေရာကို ကျော်လွှားပြီး ညာဘက်ပေါင်ခြံအတွင်းသားလေးများထံ တရွရွရောက်သွားပါတော့၏။ 

ခင့်မှာ မချင့်မရဲနှင့် အားမလိုအားမရတွေဖြစ်ကျန်ရစ်ကာ လက်တဖက် ဖြင့် ခင့်နို့ကိုစို့ပေးနေသော သူ့ခေါင်းကိုအတင်းဖက်လိုက်မိသလို ညာလက်ထဲမှသူ့လိင်တံကြီးကိုလည်းတအားဆုပ်မိရပြန်၏။သူ့လက်များက ကျွမ်းကျင်သော စန္ဒယားဆရာ၏လက်ချောင်းများနှယ်ပင်။

ခင့်ပေါင်တွင်းသားလေးများကို ရွရွလေး ပွတ်သပ် နေပါ၏။ ကောင်းစွာ စိုရွှဲနေသော ခင့်ပေါင်ခြံခွဆုံမှာလည်းသူ့လက်က တဝဲ၀ဲတလည်လည်ပင်။သို့ရာတွင် ခင်ထိစေ၊ ကိုင်စေချင်လှပြီ ဖြစ်သော ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ကိုမူ လုံးဝမထိချေ။ ခင့်မှာတော့ ထိစေချင်လွန်းလှပြီမို့ တင်ပါးကို ကော့ကာ၊ ရမ်းကာဖြင့် သူ့လက်ရှိရာကို ခင့်

အင်္ဂါဇာတ်ရောက်သွားအောင် အလိုလိုလ၍ပ်ရှားပေးနေမိရ၏။ ခင်ဘယ်လိုလ၍ပ်ရှားလ၍ပ်ရှား သူကမူ ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ကို မထိအောင် လှည့်ပတ်ရှောင်နေသည်မို့ခင်ဒူးတွေထောင်ကာ ပေါင်ကို ကားပေးမိရင်းက တင်ပါးများကို ပို၍ကော့ပေးမိရပြန်၏။ 

ထိုအခါသူ့လက်ချောင်းလေးက ခင်ဘယ်လိုမှ ထင်မထားသော နေရာကို သွားစမ်းလေ၏။ခင့်စအိုဝလေးကိုပင်ဖြစ်၏။ ခင်တခါမှ မခံစားဖူးသော အထိအတွေ့လည်းဖြစ်၏။ အူထဲအသည်းထဲတွင် လှိုက်လှိုက် ယားယံလာအောင် သူမို့တတ်နိုင် လှပါ၏။

အံကြိတ်ထားသည့်ကြားမှ ခင့်န၍တ်ဖျားက ဟင့်ခနဲ ညည်းသံလေး စတင်ထွက်ပေါ်လာ၏။တင်ပါးကိုလည်း မွေ့ယာပေါ်ပြန် ချပေးရ၏။ အင်္ဂါဇာတ်ကို ပွတ်ပေးပါတော့ ကိုရယ်၊ ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ကိုကို့လက်နဲ့ပွတ်ပေးတာ ခင်ခံချင်လှပါပြီဟု စိတ်ထဲက တိုးတိုးလေး တောင်းပန်နေမိပါ၏။သို့သော် သူ့လက်ချောင်းများက အင်္ဂါဇာတ်ကို ကျော်လွှားသွားပြန်ကာ ဆီးခုံအမွေးများကြားတွင်ကစားနေပြန်၏။ ခင်က တင်ပါးများကို ပြန်ကော့လိုက်ရပြန်၏။ 

သူက အင်္ဂါဇာတ်နှင့်ဘယ်ပေါင်ရင်းကြားအသားဆိုင်လေးများကို ပွတ်သပ်နေပြန်ရာ ခင်က ကော့ထားသော တင်ပါးကို ဘယ်ဘက်သို့ရမ်းလိုက်ရပြန်၏။ ထိုအခါ သူ့လက်ချောင်းများက အင်္ဂါဇာတ်နှင့်ညာဘက်ပေါင်ရင်းကြား အသားဆိုင်များကိုပွတ်ပြန်၏။ ခင့်တင်ပါးတွေ ညာဘက်ကို စွေ့ခနဲရွေ့သွားရပြန်၏။

သိပ်ဆိုးတဲ့ကိုပါပဲကွယ်။ခင်မခံမရပ်နိုင်လောက်အောင်ဖြစ်လာ၏။ ထို့ကြောင့် ခင့်ပေါင်ခြံတဝိုက်တွင် တရွရွလုပ်နေသောသူ့လက်ကို ခင့်ဘယ်လက် နဲ့ ဆွဲယူပြီး ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ပေါ်တင်ပေးလိုက်မိရတော့၏။ ခင်တခါမှမလုပ်ဖူးသောအလုပ်ထဲတွင် ဒါလည်းပါပါ၏။သို့သော် ကိုယ်တော်က ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ကို မထိအောင် အုပ်ကိုင်ထားပြန်၏။ ခင့်ရင်ထဲမှာ မချင့်မရဲပိုပြီးဖြစ်လာရသဖြင့် ညာ လက်ထဲမှ သူ့လိင်တံကိုသာ ပိုမိုဆုပ်ညှစ်ဆွဲဆောင့်နေမိရတော့၏။

“ ဟင့်... ကိုရယ်...”

ဟုလည်း နှုတ်မှ ညည်းညူမိရပြန်၏။သူက နို့သီးပေါ်မှ န၍တ်ခမ်းကို ခွာလိုက်ပြီး ခင့်ဘယ်နို့အုံကို ဖွဖွလေး နမ်းစုပ်နေပြန်၏။ ထို့နောက်ခင့်ရင်နှစ်မွှာကြားကို နမ်းစုပ်ပြန်၏။ ဆီးစပ်ပေါ်မှ သူ့လက်ကလည်း တရွရွနှင့်၊ အင်္ဂါဇာတ်ကို မထိထိအောင် ခင်လှုပ်ရှားသမျှ ရှောင်ကွင်းကာ ခင့်ကို မရိုး မရွဖြစ်သထက်ဖြစ်လာအောင် တို့ထိကစားနေပြန်၏။

သူ့ နှုတ်ခမ်းများက ရင်နှစ်မွှာကြားမှ တရွရွရွေ့သွားပြီး ခင့်ချက်ဆီရောက်သွားပြန်၏။ ချက်လေးကိုလျှာလေးနှင့်မွှေလိုက် ပြန်သောအခါ ခင်မခံစားဖူးသော ယားယံမ၍တမျိုးကို ခံစားရသည်မို့ ခင့်မှာဟင့်ခနဲညည်းရပြန်၏။

ထိုလျှာက ချက်အောက်ကို ဆင်းသွားပြီး ခင့်ဆီးခုံမွေးတွေကြားကို တိုးဝင်သွားပြီး ဆီးခုံကလေးကိုလျှာနှင့်မွှေပြန်၏။ ခင့် မျက်လုံးထဲမှာ ခင်ကြည့်ဖူးထားသော အပြာကားတွေထဲမှ မြင်ကွင်းများ ပေါ်လာ၏။မြန်မာအမျိုးသမီး တယောက်အနေနှင့် ဘယ်တော့မှ ရနိုင်လိမ့်မည် မဟုတ်ဟု ခင်ယုံကြည်ထားသောအတွေ့အကြုံတခုကို ခင်ခံစားရတော့မည်လား။ ခင့်ရင်မှာ တသိမ့်သိမ့်ခုန်လာရ၏။

သို့သော် ချစ်သောကို့ကို ထိုသို့မလုပ်စေချင်ပါ။ မခံစားဖူးသော အတွေ့အကြုံတခုကိုခင်ခံစားကြည့်ချင်လှသော်လည်း ကို့ကိုမူ ဘုန်းမနိမ့်စေချင်ပါ။ သူ့လျှာက ဆီးခုံကို မွှေနေသောကြောင့်မရိုးမရွတွေဖြစ်လာသည့်အတွက် ခင့်တင်ပါးတွေ ကော့ပေးနေမိသေးသော် လည်း လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်သူ့ခေါင်းကို အတင်းဆွဲဖယ်ရင်း ခင်ပြောမိရပါပြီ။

“ ဟင့်... မလုပ်ပါနဲ့ ကိုရယ်၊ ကို့မှာ ဖုန်းနိမ့်မှာ ခင်စိုးရိမ်လို့ပါ...၊ မလုပ်ပါနဲ့နော်..”

သို့သော် ခင့်စကားမအောင်ပါ။ ပြောလိုက်မှ ပိုဆိုးသွားပါသေး၏။ခင့်ဆီးခုံပေါ်မှ လျှာက ခင့်ပေါင်ခြံခွကြားလေးထဲသို့ ရောက်သွားပြန်၏။ အင်္ဂါဇာတ်နှင့်ညာဘက်ပေါင်ကြား အသားဆိုင် များတွင် ကပ်ပေနေသော ခင့်အချစ်ရည်များကို လျှာနှင့်လျက်နေပြန်၏။

“ ဟင့်... မလုပ်ပါနဲ့ကိုရယ်... ခင်တောင်းပန်ပါတယ်ကိုရယ်... ကို ဖုန်းနိမ့်မှာစိုးလို့ပါဆို...ဟင့်...”

ခင့်လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သူ့ခေါင်းကို အတင်းဆွဲဖယ်နေသော်လည်း သူကိုဘယ်လိုမှ ပြောလို့၊ ဖယ်လို့မရပါ။သူက ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ရဲ့ ဘယ်ဘက်အခြမ်းမှာရှိသောအရည်များကိလည်း လျက်ယူနေပြန်၏။ ခင့်ရင်မှာအားနာခြင်းနှင့်အတူ ကြည်နူးခြင်းများပါခံစားရ၏။ သူ ခင့်ကို တော်တော်ချစ်တာပဲဟုလည်း ခင်ခံစားရ၏။

ခင့်လို ကလေးအမေတယောက်၏အင်္ဂါဇာတ်မှ ထွက်သော အရည်များကို သူမရွံမရှာလျက်နေသည်မဟုတ်ပါလား။ ခင် ကိုယ် တိုင်ကလည်း စောစောကပင် တခါမှ မလုပ်ဖူးသောအလုပ်ဖြစ်သည့်သူ့လိင်တံကို နမ်းစုပ်ပေးမိခဲ့သလို သူကလည်း ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ကို နမ်းတော့မည်မှာ သေချာသလောက်ပင်။

သူကတော့ ထောင်ပြီးဖြဲထားသောခင့်ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားခွဆုံမှ ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ကို ကြည့်ကာသဘောတွေကျနေပါ၏။သူ အနှစ်နှစ်အလလကစိတ်ကူးနဲ့ရူးခဲ့ရသော၊ ခင်၏တကိုယ်လုံးမှအဖိုးအတန်ဆုံးဖြစ်သောအရာက သူ့မျက်နှာနှင့်အနီးဆုံးကိုရောက်နေပါပြီ။ 

အရည်များရွှဲနစ်နေသောခင့်အင်္ဂါဇာတ်မှန၍တ်ခမ်းသားမဲမဲထူထူလေးတွေက ပွင့်ချပ်လေးများနှယ် ဘေးနှစ်ဖက်သို့ပွင့်အာနေသဖြင့်အရည် တွေရွှဲနေသော အင်္ဂါဇာတ်ကွဲကြောင်း ပန်းရောင်လေး သူ့ကို ဖိတ်ခေါ်နေပါ၏။

သူက လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ခင့်ဒူးခေါက်ကွေးကိုကိုင်ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲလှန်လိုက်သောအခါအင်္ဂါဇာတ်မှထွက်နေသော အရည်များနစ်နေသည့် ခင့်စအိုဝလေးကို တွေ့လိုက်ရ၏။သူ မထိန်းနိုင်တော့ပါ။ ဒူးခေါက်ကွေးကို ခင့်ဆီထပ်တွန်းလိုက်သောအခါ ခင့်တင်ပါးများပိုကော့လာပါ၏။ ထိုအခါ သူက ငုံ့လိုက်ပြီး ခင့် စအိုဝလေးကို လျှာနှင့်ထိုးမွှေလိုက်မိရပါတော့၏။

“ အို... ကိုရယ်...၊ မလုပ်ပါနဲ့ဆိုကွယ်... ဟင့်...”

အားနာခြင်းနှင့်အတူ ခင့်ရင်မှာ အလွန်ပင်ကြည်နူးသွားရပါ၏။ သူခင့်စအိုဝလေးကိုလျှာနှင့်လျက်နေသည်ဟူသောအသိက ပင် ခင့်ကို အရမ်းကြည်နူးစေပါ၏။ချစ်လျှင်အကျိုး၊ မြတ်နိုးတော့ သဒ္ဓါ ဆိုသော စကားရှိသည်ပင်။ သူခင့်ကို မည်မျှချစ်ကြောင်း၊ မည်မျှ မြတ်နိုးကြောင်း၊ မည်မျှသဒ္ဓါ ကြောင်းခင့်စအိုဝကို သူ့လျှာဖျားလေးနှင့် မရွံမရှာ လျက်ပေးနေခြင်းကပင်သက်သေထူပြီးဖြစ်နေပါ လေပြီ။

တော်ပါသေးရဲ့...။ အခန်းသို့ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း သန့်စင်ခန်းသို့ဝင်ကာ ထိုနေရာများကိုဆပ်ပြာမွှေးမွှေးနှင့် အားပါးတရ ဆေးထားခဲ့မိလို့သာ တော်တော့၏။ မဟုတ်လျှင် ခင် သူ့ကိုဒီ့ထက်အားနာမိနေရဦးမည်။ခင် သူ့ကို မတားတော့ပါ။ ခင့်စအိုဝကို လျှာနှင့်ထိပြီးမှတော့ ကျန်တာတွေလည်းသူ့စိတ်တိုင်းကျလုပ်ပါစေတော့။ ခင်ကိုယ် တိုင်ကလည်း မခံစားဖူးသောအရသာကို ခံစားချင်လှပါပြီ။

စအိုဝလေးကို လျှာဖျားလေးနှင့်မွှေနှောက်ရုံတင်မက စအိုထဲသို့ပင်လျှာထိပ် ကလေးကို ထိုးသွင်းလိုက်ပြန် ရာခင့်မှာ ကာမဆန္ဒတွေ ပိုမိုထကြွလာရပါတော့၏။

“ ဟင့်... ဟင့်... တော်ပါတော့ ကိုရယ်...”

ဟုသာ ညည်းမိရပါတော့၏။ သူက ခင့်ဒူးခေါက်ကွေးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်တွန်းထားခြင်းကို ဖယ်ရှားလိုက်သောအခါ ခင်ကခြေထောက်များကို ဒူးထောင် လျက်အတိုင်း ပြန်ချလိုက်ပါ၏။ တင်ပါးကိုလည်း မွေ့ယာပေါ်အသာပြန်ချပြီးပေါင်များကို ဖြဲကာ ဖွင့်ပေးလိုက်မိရပါ၏။ ခင့်အင်္ဂါ ဇာတ်ကို သူ့အတွက် အဆင်သင့်ပြင်ပေးလိုက်ခြင်းဖြစ်၏။

သို့သော် သူက ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ကို မထိဘဲ ဆီးခုံကိုသာ လျှာနှင့်ထိုးမွှေနေပြန်၏။ ခင့်တင်ပါးများပြန်လည်ကော့တက်လာရ ပြန်၏။ ထိုအခါသူ့လျှာလေးက ခင့်စအိုဝလေးကို ထိုးမွှေပြန်၏။ ခင့်တင်ပါးများမွေ့ယာပေါ်ပြန်ကျလာရပြန်ပြီ။ ထိုအခါ သူကခင့်အင်္ဂါဇာတ်ညာဘက်ဘေးကပေါင်ခွကြားလေးကိုလျှာနှင့်မွှေပြန်၏။

ခင့်တင်ပါးများညာဘက်သို့ရွေ့ပြီးသူ့လျှာရှိရာသို့ အင်္ဂါဇာတ်ကိုလိုက် ရွှေ့ပေးနေမိရ၏။ခင်က ညာဘက်ရွှေ့လျှင် သူ့လျှာက ခင့်ဘယ်ပေါင်ခြံမှာ၊ ခင်က ဘယ်ဘက်ရွှေ့လျှင် သူ့လျှာကခင့်ညာပေါင်ခြံမှာ၊ခင်က တင်ပါးကို ကော့ပေးလိုက်မိလျှင် သူ့လျှာက ခင့်စအိုဝမှာ၊ခင်ကတင်ပါးများချပေးလျှင် သူ့လျှာက ခင့်ဆီးခုံမှာ။

အင်္ဂါဇာတ်နားမှာ သူ့ လျှာက ဝဲနေသော်လည်း အင်္ဂါဇာတ်ကိုထိပဲမထိတော့။ ခင့်မှာ မချင့်မရဲဖြစ်သည် ထက်ဖြစ်လာသည်နှင့်အတူ ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲမှာလည်း တခါမျှမခံစားဖူးသော ယားယံမ၍၊ ကိုက်ခဲမ၍တမျိုးကို သိသိသာသာခံစားလာရ၏။ ထို့အတူ အရည်တွေလည်းပိုမိုရွှဲလာပြီမှန်း ခင် ကိုယ်တိုင်ပင် သတိထားမိလာရ၏။သိပ်ကို တတ်နိုင်တဲ့ကိုရယ်ကွယ်။တဟင့်ဟင့်၊ တအင့်အင့်ညည်းသံလေးများကို နာခံကာ ခင့်အား အပျိုမလေးတယောက်အားနှူးသလိုနှူးနေပါ၏။

ခင်တချက်ကော့အတက်မှာ ခင့် တင်ပါးကားကားတင်းတင်းများအောက် လက်လျှိုပြီး တင်ပါးနှစ်လုံးကိုဆုပ်ကိုင်ကာ ခင့် စအိုဝကို လျှာနှင့်ထိုးမွှေလိုက်ပြန်ရာခင့်မှာ မခံမရပ်နိုင်လောက်အောင်ပင် မချင့်မရဲဖြစ်ရပြန်ပါပြီ။ 

တင်ပါးကို ပြန်ချပြီး သူ့လျှာရှိရာသို့ အင်္ဂါဇာတ်ကို ထိုးပေးမိပြန်သောအခါတွင်မူ သူကပူလောင်ပြင်းပြနေသော ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ကွဲကြောင်းထဲသို့ လျှာကို ထိုးသွင်းလိုက်ပါ တော့၏။ခင့်ရင်မှာ ကျေနပ်ခြင်း၊ ကြည်နူးခြင်း၊ ပီတိ၊ ရာဂ၊ အမျိုးစုံသော ခံစားမ၍များဖြင့်ပြည့်လျှမ်းသွားရသလို ခင့်တင်ပါးများက လည်း ကော့တက်နေပါတော့၏။

“ အို... ကိုရယ်... ဟင့်... ဟင့်... အို... အဟင့်...”

ခင့်ကိုယ်ခင် သတိမထားမိခင်မှာ ခင့်လက်နှစ်ဖက်က သူ့ခေါင်းကို ပေါင်ခြံထဲသို့အတင်းဆွဲယူဖိကပ်ထားမိနေပါ၏။

ခင့်နှုတ်ခမ်းကို၊ ခင့်နို့သီးလေးများကို ခင့်တကိုယ်လုံးကို ကျင်လည်စွာ နမ်းစုပ်ခဲ့သော နှုတ်ခမ်းနှင့်လျှာသည် ယခုအခါ ခင့် အင်္ဂါဇာတ်ကိုလည်း ထိုနည်းအတိုင်း ကျွမ်းကျင်စွာ နမ်းစုပ်နေပါလေပြီ။ခင်ထင်မှတ်ထားသည်ထက် အဆများစွာ ထူးကဲကောင်းမွန်သော အရသာဖြစ်ပါ၏။ သူ့လျှာသည် ခင့်ကွဲကြောင်းထဲသို့ တဆုံးတိုးဝင်မွှေနောက်နေ၏။ ရွှဲနစ်နေသော ခင့်အရည်များကိုအားပါးတရလျက်ယူနေ၏။

အတန်ကြာသောအခါ ခင့်တင်ပါးများ မွေ့ယာပေါ်သို့ပြန်ကျလာပြီး သူ့ခေါင်းကို ဆွဲဖိထားသောခင့်လက်နှစ်ဖက်ကလည်း လျော့သွားလေ၏။ ထိုအခါ သူ့လျှာလေးက ခင့်ကွဲကြောင်းလေးထဲမှ ထွက်သွားပြီးကွဲကြောင်းထိပ်ရှိ အစိလေးကို ထိုးမွှေနေပြန်ပါ တော့၏။

“ ဟင့်... ကိုရယ်... အဟင့်ဟင့်... ဟင့်ဟင့်...”

ခင့်အစိကို ခင့်လင်တော်မောင်က လက်ချောင်းနှင့် ပွတ်သပ်ပေးတတ်ပါ၏။ ယခု ကို့လျှာလေးကလက်ချောင်းထက်အဆ များစွာနူးညံ့လှသလို မထိတထိ ကလိကစားနေသည်ကလည်းလင်တော်မောင်လက်နှင့်ပွတ်သပ်သည်ထက် ခင့်ရာဂအရှိန်ကိုအဆများစွာ ပိုတက်လာစေပါ၏။ထိုအချိန်တွင် သူ့ညာလက်က ခင့်ဘယ်ဘက်နို့သီးခေါင်းလေးထံရောက်ရှိလာပြန်ကာသူ့လက်ညိုးလက်မကြားတွင် နို့သီးလေး ကို လှိမ့်ကစားနေပြန်၏။

ဘယ်လက်၏လက်ချောင်းလေးတချောင်းကခင့်ကွဲကြောင်းအဝလေးတွင် တဆတ်ဆတ်လ၍ပ်ရှားနေ၏။ နောက်လက်ချောင်းလေးတချောင်းကခင့်စအိုဝလေးတွင် လှုပ်ရှားနေပြန်၏။သူ့လျှာလေးကလည်း ခင့်အစိလေးကို ဘယ်လိုလေးမှန်းမသိ တို့ထိနေသည်မှာသွက်လက်မြန်ဆန်လွန်းလှ၏။

“ အဟင့်... ကိုရယ်... အဟင့်... ဟင့်...”

သူ့လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းက ခင့်ကွဲကြောင်းထဲကို တိုးဝင်သွားပြန်ပြီ။ ထို့နောက်ခင့်အင်္ဂါဇာတ်အတွင်းဖက် အပေါ်ပိုင်းမှ တနေရာကို ဖိနေ၏။

ကို ဘာတွေလုပ်နေတာပါလိမ့်ဟု တွေးနေဆဲမှာ ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲမှ တမျိုးဖြစ်လာ၏။ခင်ဆီးသွားချင်သလိုလို ဘာလိုလို ဖြစ်လာ၏။ခင်ချက်ချင်းသတိရလိုက်၏။ ခင်ဖတ်ဖူးသော ခန္ဒာဗေဒစာအုပ်တွေထဲမှာပါသည့်နေရာကိုသူစမ်းသပ်လိုက်တာပဲ။ ဂျီစပေါ့ ဟုခေါ်သောနေရာ။ ထိုနေရာကို ထိလျှင်ဆီးသွားချင်သလိုလိုဖြစ်လာတတ်သည်ဟုရေးထားသည်ကိုလည်း ခင်ဖတ်ဖူး၏။ တကယ်တော့ လည်းဆီးကထွက်မည်မဟုတ်ပါတဲ့။ 

သို့သော် ထိုနေရာကို ကစားပေးလျှင်အစိကိုထိကစားသဖြင့်ပြီးသောအရသာထက်အဆပေါင်း များစွာ သာလွန်ကောင်းမွန်သော ပြီးခြင်းကိုခံစားရသည်ဟုဖတ်ဖူး၏။မည်သူကမျှလည်း ခင့်ထိုနေရာကို မစမ်းဖူးခဲ့။ ခင်ကလည်း ဖတ်တုန်းကသာ ဖတ်လိုက်သည် အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့။ အခုတော့ ကိုက ခင့်ဂျီစပေါ့ကို စမ်းသပ်တို့ထိနေပါပြီ။

ကို့ကိုတော့ ခင်လန့်သွားရပါပြီ။ ကိုဟာ တော်တော်မိန်းမကျမ်းကြေသူပါပဲ။ တဆက်တည်းမှာပင်အရမ်းလည်းကျေနပ်သွားရ ပါပြီ။ ကို့ကို မရှက်မကြောက်ဖိတ်ခေါ်ခဲ့မိသည့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်းအလွန်ကျေနပ်သွား၏။ ကိုက ဤမျှ ကျွမ်းကျင်နေသည့်အတွက် ခင့်မှာ စွန့်စားရကျိုးနပ်ရုံတင်မကအတိုင်းထက်အလွန်ပင်ဖြစ်နေပါ၏။ 

ထို့အပြင် ကိုက ခင့်ကို ရာဂတမျိုးတည်းဖြင့်မဟုတ်ဘဲ ချစ်မြတ်နိုးစိတ်အပြည့်ဖြင့် ယုယုယယဆောင်ရွက်ပေးနေသည်မို့ ခင့်မှာလည်း ရာဂစိတ်အပြင်ကြည်နူးပီတိများကိုပါ ခံစားနေရပါ၏။  ကို့ လုပ်ပုံကိုင်ပုံအရ ကိုသည် ခင့်လင်တော်မောင်လို ဒီလိုကိစ္စမျိုးမှာတလမ်းသွားသမားဟုတ်ဟန်မတူပါ။ ခင့်လင်တော်မောင်ကတော့ သူ့ အတွက်သူသာ အဓိကထားပြီး ခင်ကအရုပ်တရုပ်လို နေပေးမှ ကျေနပ်တတ်သူဖြစ်၏။

ကိုကတော့ ခင့်မှာ ဆန္ဒတွေပြင်းလာအောင် မျိုးစုံနှူးသည်၊ ထို့နောက် ခင့် အာသာကို ပြေပျောက်အောင် ကြိုးစား၏။ ခင့်မှာ အရသာထူးတွေ ခံစားရအောင် လုပ်ပေးနေသည်မို့ ခင့်ကိုဦးစားပေးနေသည်မှာ ထင်ရှားနေပါ၏။ ထိုအတွက်လည်း ခင့်ရင်မှာပိုကြည် နူးရပါ၏။

“ အဟင့်... ကိုရယ်... ဟင့်... ဟင့်... အို...၏ ကို... ခင်သေတော့မယ်...ခင်သေတော့မယ်... အာ... အ... အ...”

သူက ခင့်ဂျီစပေါ့ကို ခပ်ဖိဖိလေးနှိပ်ကစားနေရင်း ကို့လျှာကလည်း ခင့်အစိကိုတရစပ်ကလိနေတော့ရာ ၅မိနစ်ခန့်အကြာတွင် မူ ခင့်ရင်ပတ်ထဲမှာမီးတောင်တခုပေါက်ကွဲသလိုဖြစ်သွားရပါတော့၏။

ခင့်လင်တော်မောင်က ခင့်အစိကို လက်နှင့်ကစားကာ ခင့်ကို ပြီးစေတတ်ပါ၏။ ထို့ကြောင့် ခင်မကြာခဏ ပြီးဖူးပါ၏။ သို့သော် ယခုပြီးရပုံမှာ အရင်ကပြီးဖူးသောအရသာများနှင့် ဘာမှ မဆိုင်ပါ။ခင့်တကိုယ်လုံး ပွင့်ထွက်သွားသလို၊ ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲမှာ လောင်မြိုက်ပေါက်ကွဲသွားသလို၊ ခင့်အရည်တွေပဲဒလဟောပန်းထွက်ကုန်သလို ပြင်းထန်လွန်းလှ၏။

ခင့်တင်ပါးကြီးများ ကော့ပျံလျက် ရမ်းခါနေသည်မှာ ငလျင်လ၍ပ်နေသည့်အတိုင်းပင်။ ခင့်မှာတော့သတိလစ်သလိုပင်ဖြစ်နေပါ ၏။ ခင်သတိထားမိချိန်မှာ သူက ခင့်ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားမှာ နေရာယူပြီးသူ့လိင်တံကို ခင့်ကွဲကြောင်းဝမှာ အသာတေ့နေပါပြီ။ ခင် ရင်ခုန်လာ၏။

..............................................................................................................................................

အခန်း (၇)

ခင့်လင်သားမဟုတ်သည့် သူစိမ်းယောက်ျားတယောက်က ခင့်ကို သားမယားအဖြစ်ပေါင်းသင်းတော့မည့်အချိန်ဖြစ်ပါ၏။ ခင့်ရင်ထဲမှာ နာကျင်လာ၏။ 

မယားကို သူများတိုင်းပြည်တွင်တဦးတည်းထားရစ်ကာ စီးပွားရေးနောက် ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားသော လင်သားကိုစိတ်နာခြင်းက နောင်တရချင်သလိုလို၊ ငြင်းပယ်လိုက်ချင်သလိုလိုဖြစ်နေသော ခင့်စိတ်ကို ချက်ချင်းပြောင်းလဲသွားစေပါ၏။ထို့အပြင် ခင့်ကိုယုယသော၊ ခင့်ကို မြတ်နိုးသော၊ ခင့်ကို ဂရုစိုက်သောချစ်သူကို၏အယုအယကိုလည်း ခင်ကတောင့်တလှပါ ပြီ။ 

ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲမှ ပြီးနေသောအရှိန်ကလည်းအဝတွင်ရောက်နေသော သူ့လိင်တံကို အထဲသို့ မြန်မြန်သွင်းပေးလိုက်စေချင်လာ အောင် လှုံ့ဆော်နေပါ၏။သူက ခင့်ကိုယ်ပေါ်မှောက်ချလိုက်ကာ ခင့်နံစောင်းနှစ်ဖက်မှာ လက်ထောက်ပြီး သူ့လိင်တံကိုခင့်ကွဲကြောင်းထဲသို့အသာအယာ ထိုးသွင်းလိုက်ပါ၏။

သူ့လိင်တံကပဲ ကြီးလွန်းနေသလားမသိ၊တော်တော်ခက်ခက်ခဲခဲသွင်းယူနေရ၏။ ခင်လိုချင်နေပါတယ် ဆိုမှနော်။ သူက ခါးကိုနှဲ့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်းချော့သွင်းယူရာ တဝက်ခန့် ဝင်လာပါ၏။ခင့်အင်္ဂါဇာတ်တခုလုံးမှာ သူ့လိင်တံဖြင့်အပြည့်အသိပ် ဖြစ်နေသည်မို့ခင့်မှာအရသာရှိလှ၏။ ထိုတဝက်ဖြင့်ပင် သူက ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန်လေး ညှောင့်နေပါသေး၏။

လင်တော်မောင်နှင့် မတူတာကတော့ အမှန်ပင်ဖြစ်၏။ ကိုက ခင့်ကို အလွန်ညှာ၏။ ခင်နာမှာကိုစိုးရိမ်ဟန်ဖြင့် ညင်ညင် သာသာညှောင့်နေရင်းက ဖြည်းဖြည်းချင်း တိုးတိုးပြီး သွင်းသွားသည်မှာနောက်ဆုံးတွင် ခင့်သားအိမ်ကို သူ့လိင်တံထိပ်ဖြင့်ပုတ်ခတ်လာ သည်အထိဖြစ်၏။

“ ဟင့်... ဟင့်... ကိုရယ်... အဟင့်...”

ခင် အရမ်းအရသာတွေ့နေပါပြီ။ ခင့်အိမ်ထောင်သက် ၁၅ နှစ်လုံးလုံးမှာ လင်တော်မောင်ပြုသမျှနုခဲ့စဉ်ကအတော်ကောင်းသည် ဟု ထင်ထားခဲ့သမျှ ကိုနှင့်ကျမှ တက်တက်စင်လွဲနေပါတော့၏။ကိုယ်လှုပ်ရှားမှုမှာ အချက်တိုင်း ခင့်အတွက် ထိထိမိမိရှိလှသလို ပြီးနေ သော အရှိန်ကိုလည်း ပြန်မကျစေဘဲဆက်တိုက် တင်ပေးနေသလိုသာဖြစ်နေပါ၏။

ခင့်ကိုယ်ခင်သတိမထားမိခင် အပေါ်က သူ့ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ ခင်ကလည်း တင်ပါးများကိုကော့ပေးနေမိရပါတော့၏။ သူကလည်း တဖြည်းဖြည်းချင်း မြန်သွက်လာ၏။ ထိုအခါ ခင်ကပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်ဆွဲလှန်ပေးမိရပြန်ပါ၏။

“ ဟင့်... ဟင့်... ကိုရယ်... ခင့်ကို အားမနာနဲ့နော်... အခုဆို ခင်က ကို့မယားဖြစ်နေပြီနော်၊ ဟင့်...၊ ကို့မယားဆိုတော့ ကို့စိတ်တိုင်းကျနော်... အင့်... အဟင့်...”

သူက ခင့်ကို ပြုံးပြလိုက်ပြီး ခင့်လက်ပင်းအောက်ကိုလက်လျှိုသိုင်းဖက်ပြီး ခင့်နုတ်ခမ်းတွေကိုအငမ်းမရစုပ်နမ်းရင်းက ဆောင့် ချက်ကလည်း ပိုသွက် ပိုကြမ်းလာပါတော့၏။ ခင်ကလည်း သူ့ကိုအတင်းပြန်ဖက်ရင်း သူ့အနမ်းကို တုံ့ပြန်နေမိပါ၏။တချက်တွင် သူ့ဆောင့်ချက်က ခင့်အသည်းကို ခိုက်သွားသဖြင့် ခင့်မျက်နှာလေးရူံ့မဲ့သွားပါ၏။သူက နုတ်ခမ်းကို ဆတ်ခနဲခွာလိုက်သဖြင့် မှေးစင်းနေသော ခင့်မျက်လုံးများပွင့်လာရပါ၏။

“ နာလို့လား ခင်...”

ခင် သူ့ကိုသိပ်ချစ်သွားရပါပြီ။ခေါင်းကို ခပ်သွက်သွက်ရမ်းကာ သူ့ကို တင်းတင်းဖက်ရင်း ဖြေလိုက်၏။

“ ကိုရယ်... ခင့်ကို ညှာမနေပါနဲ့ကွယ်။ ခင်ပြောပြီးသားပဲ၊ ခင်ကို့မယားဖြစ်နေပါပြီလို့၊ကို့စိတ်တိုင်းကျလုပ်ပါကိုရယ်။ ခင် နာရင်ပြောမှာပေါ့...။ စောစောက ခင်အသည်းခိုက်သွားလို့ပါ။ ခင့်ကို အသည်းခိုက်အောင် ကိုမို့တတ်နိုင်တယ်”

“ ခင် သဘောကျလား...”

ခင်နှုတ်နှင့်မဖြေဘဲ ခေါင်းကိုသာ ညိတ်ပြလိုက်မိရပါတော့၏။သူကခဏရပ်လိုက်ပြီး ထောင်ထားသော ခင့်ဒူးနှစ်ဖက်ကို သူ့ပုံခုံးနှစ်ဖက်ပေါ်တွင် ထမ်းလိုက်ပြီးခင့်ကိုယ်ပေါ်မှောက်ချလိုက် ၏။ ဒါကတော့ ခင့်လင်တော်မောင်လည်း တခါတရံလုပ်တတ်သောအနေအထားပါပဲ။

သို့သော် သူဖိလိုက်သည်ကတော့ ခင့်လင်တော်မောင်နှင့်မတူတော့ပါ။ သူ့လိင်တံကပဲပိုရှည်လို့လားတော့ ခင်မသိ။ ခင့်သား အိမ်ကို ပိုပြီး ထိမိနေသလို ဆီးခုံချင်းအထိမှာ သူ့ဆီးခုံက ခင့်အစိကိုပါတင်းခနဲဖြစ်သွားအောင် လုပ်ပေးလိုက်နိုင်လေ၏။

မတူပုံက ထိုသို့လိင်တံကို ခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲ အဆုံးအထိထိုးသွင်းထားပြီး လုံးဝပြန်မထုတ်ဘဲဖိလိုက်ခွာလိုက်လုပ်ခြင်းဖြစ် ၏။ လိင်တံကြီးတချောင်းလုံး၏အရသာကိုခင့်အင်္ဂါဇာတ်အတွင်းသားများကမိမိရရခံစားနေရသလိုခင့်သားအိမ်ခေါင်းမှာလည်း လိင်တံထိပ်နှင့်ပွတ်သပ်နှိပ်နယ်ပေးနေသလိုဖြစ်နေသည်မှာ ထူးခြားလှ၏။ 

ထိုမျှမကသေး ခင့်အစိလေးကိုပါတင်းခနဲတင်းခနဲဖြစ်သွားအောင် လုပ်ပေးနေသလိုဖြစ်နေပြန်ရာ ခင့်မှာ ကိုနှင့်ကျမှအရသာပြည့်စုံတော့သလိုပင်။ခင့်မှာတော့ အင့်ခနဲ၊ ဟင့်ခနဲပေါ့။ ရင်ကလည်း တုန်လှ၏။ အသည်းကလည်း ခိုက်လှ၏။

ထိုနည်းအတိုင်း ကြာလာတော့ သူက ခင့်ကိုယ်ပေါ်မှ အသာကြွကာ ခင့်ဒူးခေါက်ကွေးကိုထိုးလှန်ထားရင်းက သူကမူ ဒူး ထောက်လျက်အနေအထားဖြင့် ခပ်သွက်သွက်ခပ်မြန်မြန်အသွင်းအထုတ်လုပ်ပြန်၏။ ရင်တလှပ်လှပ်ဖြစ်ရပြန်ပြီ။

ခဏနေပြန်တော့ ဒူးထောက်လျက်မှ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ ခင့်ပုခုံးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်းဆွဲပြီးတချက်ချင်း ပြင်း ပြင်းကြီးဆောင့်ပြန်၏။ခင့်မှာ အင့်ခနဲဖြစ်ကာ မျက်နှာလေးရူံ့၍သွားရပြန်၏။ထိုအခါ သူက တဆုံးထိုးသွင်းထားရင်း နားလိုက်ပြန်ပြီး ခင့်ကိုလှမ်းကြည့်သဖြင့်ခင်ခပ်သွက်သွက်ပြောလိုက်ရပြန်၏။

“ ကိုတယောက်က ခက်နေပြီကွယ်... ခင် ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။ အရမ်းထိတော့ ခင်အသည်းခိုက်လို့ညည်းမိ၊ မဲ့မိတာပါ ကိုရယ်၊ မရပ်နဲ့နော်...”

ဖြစ်နိုင်လျှင် လင်တော်မောင် မြင်စမ်းစေချင်၏။ မိန်းမတယောက်ကို ညှာတာ၊ စာနာတတ်သောကို့ကိုတော့ ခင်သိပ်ချစ်နေမိ ရပါပြီ။

သူက ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်းက ခပ်ပြင်းပြင်းခပ်သွက်သွက်ဆောင့်နေပြန်တော့ရာ ခင့်မှာ တအင့်အင့်တဟင့်ဟင့်နှင့် အရှိန် တွေ ပိုတက်လာရပြန်ပါ၏။သူက လုပ်နေရင်းက တမျိုးထပ်ကဲလာပြန်၏။ ထောင်ထားရသောခြေထောက်နှစ်ချောင်းအနက်မှညာဘက် ခြေမလေးကို ငုံကာစုပ်လိုက်ခြင်းပင်ဖြစ်၏။ 

ခင့်အသည်းနှလုံးတွေ၊ ကလီစာတွေကို သိမ်းကြုံးပြီးဆုပ်နယ်လိုက်သလိုပင်။ ရင်ထဲမှာ ကြည်နူးရခြင်း နှင့်အတူ အူထဲမှာ လှိုက်ခနဲဖြစ်နေရပြီးခင့်အင်္ဂါဇာတ်မှာလည်း ကြုံ့သွားကာ တိုးဝင်နေသော သူ့လိင်တံကြီးကို ဆုပ်ညှစ်ပေးနေသလိုပင်ဖြစ်နေတော့၏။

သူက ခင့်ခြေမလေးကို ငုံစုပ်ကာ လျှာနှင့်မွှေလိုက်၊ ခြေမနှင့်ခြေညိုးကြားကို လျှာနှင့်ကလိလိုက်၊ဖနောင့်လေးကို မနာအောင် သွားနှင့်ခဲရင်း လျှာနှင့်မွှေလိုက်လုပ်ရင်းက သူ့လိင်တံကြီးကိုလည်းခင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲသို့ ပြင်းပြင်းကြမ်းကြမ်းကြီးဆောင့်နေသည်မှာ တော် တော်နှင့်မရပ်တော့ပါ။သူဆောင့်လိုက်တိုင်း သူ့ဥနှစ်လုံးကလည်း ခင့်တင်ပါးကြားထဲကို ရိုက်ခတ်နေပြန်တော့ရာခင့်မှာအရသာပေါင်းစုံ ကို ခံစားရင်း အသက်ကို ဘယ်လိုရှူရမှန်းပင်မသိတော့။

ဟင်... ခင်ပြီးခါနီးနေပြန်ပြီလား...သတိထားမိသည့်အချိန်တွင် သူ့ဆောင့်ချက်က ထိမိလွန်းသောကြောင့် ခင့်မှာစောစောကတင်ပြီးခဲ့သောအရှိန်ကမကုန်နိုင် သည့်အပြင် ပြန်တက်လာသည်ကို သိလိုက်ရပါ၏။

မဖြစ်ဖူးတာတွေ တကယ်ဖြစ်ကုန်ပြီပဲ။

“ အို... ဟင့်... ကိုရယ်... မရပ်လိုက်နဲ့နော်... ခင် ကလိုင်းမက်စ် ရောက်ခါနီးလာပြန်ပြီ... ဟင့်... ကိုရယ်... ဟင့်...”

ခင့်ကိုယ်ခင်သတိမထားမိတာတွေက များနေပြီ။ ခုလည်း ခင်ပြီးတော့မည့်အကြောင်း သူ့ကိုပြောမိလိုက်ရပြန်၏။ သူက ခင့် စကားကြောင့်ထင်သည် ဆောင့်ချက်က ပိုမိုထိမိလာ၏။

ခင့်အင်္ဂါဇာတ်အပေါ်ပိုင်းကို မိမိရရပွတ်တိုက်ပြီး လိင်တံ တချောင်းလုံးကို ဆွဲ ထုတ်၊ တချောင်းလုံးကိုဆောင့်သွင်းနေသည့်အတွက် ခင့်အစိလေးကိုရော၊ သားအိမ်ခေါင်းကိုရော၊ ဂျီစပေါ့ပါမကျန် အချက်တိုင်း ထိနေသဖြင့် ခင်အရှိန်တက်လာသည်မှာလည်း မဆန်းပေ။

“ အို... ကိုရယ်... အိုင်(မ်) ကမ်းမင်း၊ အိုင်(မ်) ကမ်းမင်း... အို... ဟင့်... အင့်...အစ်... အစ်... အင့်ဟင့်ဟင့်...”

ခင့်နှုတ်မှ တခါမှမထွက်ဖူးသော စကားတွေ ထွက်ကုန်ပါပြီ။ ခင်ပြီးတာကို ပြောလိုက်မိခြင်းပင်ဖြစ်၏။မြန်မာလိုမပြောရဲ သဖြင့် အင်္ဂလိပ်လိုပင်ပြောလိုက်သည်ဖြစ်လည်း ခင်ပြီးပြီဟု ပြောလိုက်ခြင်းသာပင်။ ခုတချီပြီးရသည်မှာလည်း စောစောကထက်မလျော့ ပါချေ။ ပေါက်ကွဲပွင့်ထွက်ရသော ပြီးခြင်းမျိုးသာဖြစ်သဖြင့် ခင့်မှာ အလွန်ပင် အားရလှ၏။

ခင်ပြီးနေမှန်းသိသော်လည်း သူက မနားတမ်းပင် ဆက်ညှောင့်ပေးနေပြန်ရာ ခင့်မှာ ပြီးသည့်အရှိန်ကမသေနိုင်တော့ပါ။ သူ ကား အင်မတန်လုပ်နိုင်သူဖြစ်ပေ၏။ လုံးဝအရှိန်မလျော့ပဲ သွက်သွက်ပြင်းပြင်းကြီးပင်ဆက်တိုက်ဆောင့်နေပေတော့ရာ ၃-၄မိနစ်ခန့် အကြာတွင် ခင်ကိုယ်တိုင်က တောင်းပန်ယူရပါတော့၏။

“ ဟင့်... ခဏလောက် နားပါဦး ကိုရယ်... ခင် မောလှပြီကွယ်... ဟင့်...”

ထိုသို့ဆိုခါမှ သူက ဆောင့်ကြောင့်အနေအထားမှ ပြင်လိုက်ပြီး စုပ်နေသော ခင့်ခြေထောက်ကလေးကိုလွှတ်ပေးလိုက်သလို ခင့်ဒူးခေါက်ကွေးကို တွန်းထားသော သူ့လက်နှစ်ဖက်ကိုလည်း ဖယ်လိုက်၏။ ပြီးတော့ ခင့် အင်္ဂါဇာတ်ထဲသို့ သူ့လိင်တံကိုတဆုံးဆောင့် သွင်းကာ ခင့်ကိုယ်ပေါ် မှောက်ချလာ၏။

ခင်က သူ့ကို ဆီးကြိုဖက်လိုက်မိသလို သူ့ခြေထောက်များကို ခင့်ခြေထောက်များနှင့်ပါချိတ်တွယ်ရင်း ခင့်တင်ပါးကို ကော့ လိုက်မိရာ လိင်တံကြီး၏အရသာကို ထပ်မံခံစားရပြန်သဖြင့် ခင့်မှ တင်ပါးတွေတဆတ်ဆတ်ခါနေရပါသေး၏။

သူက ခင့်လည်တိုင်၊ ခင့်ပါးပြင်၊ ခင့်နားသယ်၊ ခင့်နားရွက်များကို တို့ထိနမ်းနေပြန်သေး၏။ခင်က သူ့ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားရင်း သူ့အနမ်းများကြားမှာ အသက်ရှူမှန်အောင် မနည်းကြိုးစားနေရ၏။


 အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>