Friday, November 12, 2010

နိမ့်တုန်မြင့်တုန် တင်ပဆုံ (စ/ဆုံး)

နိမ့်တုန်မြင့်တုန် တင်ပဆုံ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ကာမမင်းသား

အခန်း ( ၁ )

သိန်းအေး၏ လီးကြီးက ထိပ်ဖူးကြီးနီရဲပြောင်တင်းကာ အရည်ကြည်များပေကျံနေသဖြင့် စိုစွတ်ချောမွေ့နေသည်။ ထိုကြောင့် သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြားသို့ အလွယ်တကူ ‘ ပြစ် ’ ကနဲ ထိုးဝင်သွားသည်။ သွယ်သွယ်၏ ဖင်ကားကားကြီးက တစ်ချက်တွန့်ကနဲဖြစ်သွားရင်း စောက်ဖုတ်ကြီးက တင်းကနဲ ခုံးထလာသည်။ သွယ်သွယ် ခေါင်းလေး တစ်ချက်ခါယမ်းလိုက်သည်။

“ ပြွတ်...စွပ်....စွပ်....”

“ အ....အား....”

“ သိပ်နာနေလား....”

“ အင်း....ဟင်း...”

မနေ့ညကမှစပြီးခံဖူးသည့် စောက်ပတ်က အခုဒုတိယညရောက်လာပေမယ့် လိုးပြီးရင်း လိုးရင်းလုပ်နေတာကြောင့် နာကျင်ကျိန်းစပ်နေသည်။

“ ဒါဆို မနက်မှဆက်လုပ်မယ်လေ....”

“ ဟင့်အင်း....ဝင်နေပြီပဲကွာ....ဖြေးဖြေးလုပ်....နောက်မှကြမ်းချင်ကြမ်းပေါ့....”

အားအင်ချိနဲ့သော သွယ်သွယ်၏ လေသံလေးက အိမ်ထောင်ဦး ဒုတိယည၏ ဂီတသံစဉ်လေး ဖြစ်နေသည်။ အထဲ ကို တစ်ချောင်းလုံးဝင်နေပြီ။ အရည်ကြည်တွေက ရွှဲကနဲ ရွှဲကနဲ ထွက်လာနေသည်။ စောက်ဖုတ်အုံတစ်ခုလုံး၏ အပြင်ဖက် ရော အတွင်းဖက်မှာပါရှိသည့် ကြွက်သားတွေ အသားစိုင်တွေက တဖြေးဖြေး မာကျစ်ကာ ဖောင်းထလာကြပြီ။ 

ဒီအခြေအနေ တွင် ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ရပ်လိုက်လို့ဖြစ်မလဲ။ သွယ်သွယ်မှာ ဒီအချိန်တွင် အလိုးရပ်လိုက်မည့်ဒဏ်ကို မခံနိုင်ပါ။

“ သွယ် သိပ်နာနေမှာစိုးလို့ပါ....”

“ လုပ်မှာလုပ်ကွာ စကားပြောမနေနဲ့....”

စောက်ခေါင်းထဲတွင် ငြိမ်၍စိမ်ထားသော လီးချောင်းပူပူမာမာကြီးကို အမြန်ဆုံးပြန်၍ လှုပ်ရှားစေချင်နေသည်။ တင်း နေသော ဖင်ကြီးမှာ ဝင်း၍ဖွေးနေသည်။ ထိုဖင်ကြီးနှစ်ခြမ်းကြားမှ ပြူးပြီးထွက်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ယောက်ျားလက် ခုပ်တစ်ခုစာမျှ ဖူးထွက်နေသည်။ ခါးလေးကို စုံကိုင်၍ လီးကို တစ်ချက်ချင်း ဆွဲဆွဲနှုတ်ကာ လိုးပေးသည်။

“ ပြွတ်....ပြွတ်...ဖွတ်....ပြွတ်....”

 “ အင့်....အင်း.....ဟင်း.....အ....အ....အင်း.....”

“ သွယ်သွယ် နာသေးလား....”

“ တဖြေးဖြေးပျောက်လာပြီ....လုပ်....အကို့ သဘောကျသာလုပ်တော့....”

“ ဗြွတ်....ပြွတ်...စွပ်....ဖွတ်....”

“ အင့်....အမလေး....လေး...အကိုရယ်....”

သွယ်သွယ်၏ ဖင်ကြီးရှေ့တိုးနောက်ငင်နှင့် လုပ်ပေးလာသည်။ အရည်ကြည်လေးတွေက ပထမချော်ချွတ်ချောမော နေရာမှ အထဲတွင် တဖြေးဖြေးစေးထန်းလာသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်မိနေကြသည်။

............................................................................................................................

လင်မယားညားတာမှ ခြောက်လမပြည့်သေး။ သိန်းအေးက အလုပ်ဖြင့် နယ်သို့ဆင်းသွားသည်။ သိန်းအေး အလုပ် က အဆောက်အဦး ဆေးသုတ်သည့် ကန်ထရိုက်။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နှင့် အတူတွဲလုပ်သည်။ နယ်တွင် တိုက်သုံးလုံး လက်ခံထားသည်။ 

အဆောက်အဦးအပြင်ဘန်းသာမက အတွင်းဖက်နံရံကြမ်းခင်း၊ အခန်းစီး မျက်နှာကျက်တွေပါ တစ်တိုက် လုံး လက်ခံထားတော့ အနည်းဆုံး ခြောက်လလောက်ကြာမည်။ ဒီတော့ သွယ်သွယ် တစ်ယောက်ထဲ အိမ်တွင်နေ၍ မဖြစ် တော့။ အမဖြစ်သူတို့ အိမ်သို့ပြောင်း၍နေခဲ့ရသည်။ 

သွယ်သွယ်၏ အမ နွယ်နွယ်က သာကေတ (၇) ရပ်ကွက်ထဲတွင်နေသည်။ သူ့ယောက်ျား ကိုစိုးက လိုင်းကားဒရိုက်ဘာ။ သားသမီးမရှိတော့ ဆယ်ပေအိမ်လေး တစ်လုံးကို အပိုင်ဝယ်၍နေနိုင်ခဲ့သည်။ အရင်က သွယ်သွယ်မှာ အမဖြစ်သူနှင့် အတူနေခဲ့ရာမှ သိန်းအေးနှင့် အိမ်ထောင်ကျပြီး အိမ်ခွဲဆင်းသွားတာဖြစ်သည်။ 

ဒီတော့ ပတ်ဝန်းကျင်းက သွယ်သွယ်အဖို့ စိမ်းမနေပါ။ မိတ်ဆွေအပေါင်းအသင်း အိမ်နီးချင်းတွေနဲ့ သွယ်သွယ် နေပျော်ပါ သည်။ ဒါပေမယ့် အိပ်ယာဝင်ချိန်တွင်တော့ လင်ဖြစ်သူကို သတိရလှသည်။ ဟိုတုန်းက အကြောင်းတွေကို ပြန်တွေးပြီး သတိရနေတတ်သည်။ သွယ်သွယ် စိတ်ကူးယဉ်တွေးတောမိနေတာက မဆုံးသေး။ အခန်းထဲမှ အမဖြစ်သူတို့လင်မယား၏ အသံက သဲ့သဲ့ထွက်၍လာသည်။

.....................................................................................................................................

“ ပြွတ်....ပြွတ်....စွပ်....စွပ်....ဘွပ်....ပြစ်....”

“ အင့်....အင့်....အင့်....အင့်...”

အိမ်လေးက ငြိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲခါယမ်း၍ တကျွီကျွီမြည်နေသည်။

“ ဖြေးဖြေးပါဆို ကိုစိုးကလဲ....”

“ ဖြေးဖြေးလုပ်ရတာ အားမရဘူးဟ....”

“ အပြင်ဖက်မှာ သွယ်သွယ်ရှိတယ်....”

“ သူလည်း အိမ်ထောင်ကျနေပြီပဲကွာ....သူအပျိုတုန်းက ငါအသံမမြည်အောင် ကြိတ်လုပ်ခဲ့တာပဲ....ခုတော့ မတားပါနဲ့ကွာ....”

“ ပြွတ်....ပြွတ်....စွပ်....စွပ်....ပြွတ်....ပြွတ်....”

“ အင့်....အင့်....အင့်....”

နွယ်နွယ်နှင့် ကိုစိုးတို့ အသံက ခပ်အုပ်အုပ်ပြောနေသော်လည်း သွယ်သွယ်မှာ သူတို့အသံတွေကို သဲသဲကွဲကွဲကြား နေရသည်။ သွယ်သွယ် သက်ပြင်းလေးတစ်ချက်ချ၍ ထဘီလေးကို ဆွဲလှန်ကာ လက်ကလေးတစ်ဖက်က အရည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်နေသော စောက်ဖုတ်လေးကို ရွရွလေး ပွတ်ပေးနေမိသည်။ စိတ်ထဲတွင် ဝမ်းနည်းသလိုလည်း ခံစားနေရသည်။

“ ပြွတ်....ပြွတ်....ဖွတ်...ဖွတ်....”

“ အင်း....ဟင်း....အင့်...ဟင်း....ဟင်း....ကောင်းလိုက်တာ ကိုစိုးရယ်....ဟင်း....ဟင်း....”

မအောင့်နိုင် မအီးနိုင်ဘဲ ညီးတွားလိုက်သော အမဖြစ်သူ နွယ်နွယ်၏ ညီးတွားသံ နောက်ဆုံးစကားရပ်က သွယ်သွယ် ကို အိပ်ယာထဲမှ ငေါက်ကနဲ ထထိုင်သွားစေသည်။ တဆက်ထဲ သွယ်သွယ် ခြင်ထောင်ကို မ၍ ထွက်လိုက်သည်။ 

အိမ်က ဆယ်ပေအိမ်ဖြစ်ပြီး အိမ်ရှေ့ခန်းနှင့် အတွင်းဖက်ကို ဝါးထရံခြား၍ကာထားသလို နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်နှင့်လည်း ဝါးထရံခြား ၍ ကာထားသည်။ သွယ်သွယ် အိပ်တာက မီးဖိုချောင်ခေါင်းရင်းပိုင်းဖက်တွင်ဖြစ်သည်။ ခြေရင်းဖက်တွင် ဝင်ပေါက်ထွက် ပေါက်တစ်ခုရှိ၍ ထိုဝင်ပေါက်ထွက်ပေါက်၏ အပြင်ဖက်တွင် ငါးပေပတ်လည်ခန့် အဖီလေးထိုး၍ မီးဖိုရှိသည်။ 

ခြင်ထောင်ထဲမှ ထွက်လာပြီးသည်နှင့် သွယ်သွယ်မှာ မီးဖိုချောင်နှင့်အတွင်းဖက် ပိုင်းခြားကာထားသော ထရံနားသို့ ကပ်၍ တစ်ဖက်သို့ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့ခန်းတွင်ထွန်းထားသော နှစ်ပေမီးချောင်း၏ အလင်းရောင်က သူမ၏အမ နွယ်နွယ်တို့ အိပ် ခန်းထဲသို့ လင်းလင်းချင်းချင်း ဝင်ရောက်လျက်ရှိသည်။ 

မြင်လိုက်ရသူ သွယ်သွယ်သည် သွေးသားတွေ သောင်းကျန်းနေသည့်အကြားကပင် မျက်စိရှက်သွားသည်။ ကိုစိုးရော နွယ်နွယ်ပါ နှစ်ယောက်စလုံးတွင် အဝတ်အစားမရှိကြပေ။

နွယ်နွယ်က အိပ်ယာပေါ်တွင် ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို ပြားနေအောင်ဝပ်၍ ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပေးထားပြီး ကိုစိုးက နောက်မှနေ၍ သူမ၏ ဖင်သားကြီးနှစ်ခုကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေသည်။ 

နောက် သို့စူထွက်နေသော စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲသို့ လီးကြီးအရည်တရွှဲရွှဲဖြင့် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ဖြစ်နေသောနေရာကို အသေအချာကြည့်လိုက်မိရင်း သွယ်သွယ် အသက်အောင့်လိုက်မိကာ တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးဖြန်းကနဲထသွားမိသည်။ အိမ် ထောင်သည်ဘဝရောက်လို့ ကိုယ်ကိုယ်တိုင် အလိုးခံခဲ့ရပေမယ့် ဒီလိုယောက်ျားနှင့် မိန်းမ ပယ်ပယ်နယ်နယ်လိုးနေကြတာမျိုး ကို သွယ်သွယ် တစ်ခါမှ မမြင်ဘူးခဲ့ပေ။ 

အမြင်ဆန်းသလောက် ကာမမီးရှိန်ကလည်း ငယ်ထိပ်ထိရောက်လာသည်။ ဒူး ထောက်၍ ထိုင်လိုက်ကာ သွယ်သွယ်သည် ပေါင်နှစ်လုံးကို ချဲလိုက်ပြီး ထဘီကို လှန်တင်ကာ သူမ၏ လက်ကလေးက စောက်ပတ်ပေါ်သို့ပြန်၍ရောက်သွားပြန်သည်။

“ ပြွတ်....ဖွတ်....စွပ်....စွပ်....ဖွတ်....ဆောင့်စမ်းပါ.....လုပ်စမ်းပါ....ကိုစိုးရယ်....နာနာလေး....အင်း....ဟင်း...ဟင်း ...အင်း....”

စောစောက ဖြေးဖြေးလုပ်ပါဆိုခဲ့သော နွယ်နွယ်မှာ အခုပွဲကြမ်းလာပြီ။ ကိုစိုးကလည်း အကြိုက်တွေ့သွားသည်။ တင်သားကြီးနှစ်ဖက်ကိုကိုင်ထားသော သူ၏ လက်နှစ်ဖက်က နွယ်နွယ်၏ ခါးပေါ်ရောက်သွားပြီး ခါးလေးကို သေသေချာချာ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ညှပ်ကိုင်ကာ သူ၏လီးချောင်းကြီးကို တဆုံးနီးပါး ထုတ်ထုတ်ပြီး အားရပါးရ ဆောင့်တော့သည်။

“ ပြွတ်....ဖွတ်....စွပ်....စွပ်....ဖွတ်....ပြွတ်....”

“ အင်း....ဟင်း....ကောင်းလိုက်တာ ကိုစိုးရယ်....ဟင်း....ဟင်း....ဘယ်လိုကောင်းမှန်းမသိဘူး....ဟင်း....ဟင်း..... ဟင်း....”

တမိုက်လောက်ရှိသော လီးတန်တုတ်တုတ်မဲမဲကြီးက အလိုးခံနေသော အမဖြစ်သူ နွယ်နွယ်၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ အားရပါးရလိုးဆောင့်ရင်း သူမ၏ သွေးသားတွေကိုသာ ထိုးဆွနေတာမဟုတ်။ ကြည့်နေသော သွယ်သွယ်၏ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ သွေးသားတွေကိုလည်း အပြင်းအထန် ထိုးဆွနေလေသည်။ 

အရည်ကြည်တွေ ဆက်တိုက်ထွက်နေသော စောက်ခေါင်းဝသို့ သွယ်သွယ်၏ လက်ချောင်းလေးထိုးသွင်းမည်ပြုပြီးမှ သွယ်သွယ်၏ အကြည့်က မီးဖိုချောင်ခြေရင်းဖက်သို့ ရောက်သွားသည်။ ညနေဈေးမှ သူမကိုယ်တိုင်ဝယ်ခဲ့သည့် ခရမ်းသီးများကို တွေ့လိုက်ရသည်။ 

သွယ်သွယ် တစ်ဖက်ခန်းသို့ တစ်ချက်ချောင်း ကြည့်လိုက်ပြီးမှ ခရမ်းသီးများရှိရာအနီးသို့ လျှောက်လာပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်ကာ အရှည်တစ်ထွာကျော်ကျော် လောက်နှင့် လုံးပတ်တစ်ကျပ်ခွဲလုံးလောက်ရှိသော ခရမ်းသီးတစ်လုံးကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး နောက်မှနံရံသို့ ကျောမှီ၍ ခပ် လျှောလျှောလေးထိုင်ကာ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ထောင်၍ကားလိုက်ပြီး ထဘီလေးကို လှန်တင်လိုက်ပြန်သည်။ 

ပြီးတော့ အမွှေး လေးတွေ ခပ်စိပ်စိပ်ပေါက်နေသော စောက်ဖုတ်လေးကို လက်ဖဝါးဖြင့် သုံးလေးခါလောက် ပွတ်တိုက်ပြီးမှ စောက်ဖုတ်နှုတ် ခမ်းသားနှစ်ဖက်ကို အသာဖြဲ၍ ခရမ်းသီးကို တေ့လိုက်သည်။

“ အင်....ဟင့်....ဟင့်....”

ခရမ်းသီးထိပ်နှင့် စောက်စေ့လေးကို ထိုးမွှေရင်း သွယ်သွယ် တစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ဆတ်တုန်သွားသည်။ ပြီးတော့မှ မျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ ခရမ်းသီးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဖြေးဖြေးနဲှ့၍ သွင်းယူရင်း သွယ်သွယ်၏ ပါးစပ်လေးက ဟ၍ ဟ၍ လာ သည်။ သွယ်သွယ်လက်ထဲမှ ခရမ်းသီးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဝင်နိုင်သလောက်ဝင်အောင် သွင်းသည်။

“ ကျွတ်....ကျွတ်....ကျွတ်....အဟင်း....ဟင်း....”

သားအိမ်ဝသို့ ခရမ်းသီးထိပ်နှင့်ထိ၍ ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားတော့မှ အသွင်းရပ်လိုက်သည်။ တထွာသာသာရှိသော ခရမ်း သီးက အပြင်ဖက်တွင် လက်သုံးလုံးခန့်သာ ကျန်တော့သည်။ ခရမ်းသီးကို စောက်ခေါင်းထဲမှ တဝက်လောက် ပြန်ထုတ်လိုက် နှင့် လုပ်သည်။ 

ခရမ်းသီးကို ရိုးရိုးသွင်းတာထုတ်တာမဟုတ်ဘဲ လက်ဖြင့်ကိုင်ထားရင်းက ခရမ်းသီးကို လှည့်၍ လှည့်၍ စောက်ခေါင်းထဲတွင် မွှေမွှေပြီး သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်နေတာဖြစ်သည်။ ဒီအချိန်တွင် သွယ်သွယ်အား တွေ့မြင်ရသူ မည်သူမဆို သွယ်သွယ်မှာ တဏှာကြီးကြောင်း ကောက်ချက်ချမည်မှာ မလွဲဧကန်ဖြစ်လေသည်။

“ စွပ်...စွပ်....စွပ်.....အင်း...အင်း....ဟင်း....ဟင်း.....”

အရည်တွေက ရွှဲသထက်ရွှဲရွှဲပြီး ထွက်လာသလို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်နေသော ခရမ်းသီးကြီးကလည်း အဝင် အထွက် သွက်လက်လျင်မြန်၍လာသည်။

“ စွပ်....ပြွတ်....စွပ်....စွပ်.....အင်း....ဟင်း....ဟင်း...အင်း.....အင်း....ကျွတ်....ကျွတ်....”

သွယ်သွယ်မှာ အားမလိုအားမရဖြင့် လျှာလေးကိုထုတ်၍ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို ယက်လိုက်ပြီး ခရမ်းသီးကို သွက် သွက်ကြီး အထုတ်အသွင်းလုပ်နေသည်။ 

ခဏမျှအကြာတွင်တော့ သွယ်သွယ်မှာ မေးကြောလေးတွေ ထောင်ထလာအောင် အံကိုကြိတ်လိုက်ပြီး ခရမ်းသီးကို လက်ဖြင့်အသေအချာဆုပ်ကိုင်၍ ခပ်ပြင်းပြင်းလေးငါးချက်လောက် စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုး စိုက်ကာ....“ အ....အ...အင်း....အီး....” ဟူသော မသဲမကွဲညီးသံလေးနှင့်အတူ တစ်ကိုယ်လုံး ပျော့ကျသွားလေတော့သည်။

..........................................................................................................................................

အခန်း ( ၂ )

“ လူပျိုကြီး....ခုမှအိပ်ယာထလာသလား....”

အသံကြားရုံနှင့် မသန်းရီမှန်း ဖေတင် သိလိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်က သွားပွတ်တံကိုင်ရင်း အိမ်ရှေ့ရေစည်ဘေး သို့ မျက်နှာသစ်ရန်ဆင်းလာသော ဖေတင် ခေါင်းရင်းအိမ်ဖက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

“ ဟုတ်တယ် မသန်းရီရေ....အလုပ်ပိတ်ရက်မို့ နေမြင့်အောင် အိပ်လိုက်တာ....ဟဲ....ဟဲ....”

မသန်းရီစကားရှည်တတ်မှန်းသိ၍ မပြောချင်ဘဲနှင့် ဖေတင် သေသေချာချာ ရှင်းပြလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဖေတင်က သူမကိုလည်း စူးစူးရဲရဲကြည့်လိုက်မိသည်။ ကလေးတစ်ယောက်အမေ အသက် (၃၅) နှစ်လောက်ရှိပြီဖြစ်သော မသန်းရီက ပါတိတ်တပတ်နွမ်းဝမ်းဆက်လေးနှင့် လှချင်တိုင်းလှနေသည်။ 

လုံးကြီးပေါက်လှလို့ဆိုရလောက်အောင် ခန္ဓာကိုယ်က တလုံး တခဲကြီးမဟုတ်သော်လည်း စွဲမက်စရာကောင်းလောက်အောင်တော့ အချိုးကျ ဖွံ့ထွားလုံးတစ်စွင့်ကား၍နေသည်။ သူ့ကို ဖေတင် စူးစူးရဲရဲကြည့်နေမှန်းသိ၍ မသန်းရီ မျက်နှာရဲသွားသည်။

“ သိပါဘူးတော်....လူပျိုကြီးတွေ ညဖက်ဘာတွေ အလုပ်ရှုပ်နေမှန်းမှ မသိတာ....ဟင်း....ဟင်း....”

“ သန်းရီကလည်းဟာ စောစောစီးစီး လုပ်ပြီ....”

ဖေတင် သူမထံမှ အကြည့်ကိုလွှဲလိုက်ပြီး ရေစည်ပေါ်မှ ရေဖလားကို လှမ်း၍ကိုင်လိုက်သည်။

“ အမသန်းရီကလည်း ကျမဦးလေးက ရိုးပါတယ်....အဲ့လိုမပြောပါနဲ့....ဟင်း...ဟင်း....”

အဲ လာပြန်ပြီတစ်ယောက်။ ဖေတင် ခြေရင်းအိမ်ဖက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ တီရှပ်အဖြူရောင်လေးနှင့် ထဘီအနက် လေးနှင့် ရယ်ကြဲကြဲလုပ်ကာ ရပ်နေသော သွယ်သွယ်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ အေး....ဟုတ်သားပဲဟာ....ညီးပဲ သန်းရီကို ကြည့်ပြောပါတော့....”

“ မိသွယ်....ညီးဘာသိလို့လဲ....ဒီလူပျိုကြီးအကြောင်းကို နောက်မှငါပြောပြမယ်....လာ....သွားကြမယ်....”

“ အမ...ဈေးခြင်းတောင်းမပါဘူးလား....”

“ ညီးကရော...”

“ ဟင်း....ဟင်း...အမ ခြင်းတောင်းထဲ ကပ်ထည့်မလို့ ဝက်သားတစ်မျိုးထဲဝယ်မှာ....”

“ ကောင်မလေးနော်....အချောင်တော်တော်လိုက်....ဟင်း....ဟင်း....ညီးလည်း မလွယ်ဘူး....”

“ လာပါ အမရာ....ကျွတ်ကျွတ်အိတ်ဝယ်ပြီး ထည့်ကြတာပေါ့....”

သူတို့နှစ်ယောက် လမ်းမပေါ်ရောက်သွားကြလျှင် ဖေတင်က မသိမသာခိုး၍ကြည့်လိုက်သည်။ သွယ်သွယ်ရဲ့ အလုံး အထည်ကလည်း မသေးလှပါလား။ သန်းရီလောက်ကို ရှိနေသည်။ 

ဖေတင်၏ အတွေးက မဆုံးသေး။ သူ့ထံသို့ သမင်လည် ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သော မသန်းရီ၏ မျက်လုံးများနှင့် ဆုံမိလိုက်သည်။ ဖေတင် သူမတို့ကို ခိုးကြည့်နေတာတွေ့တော့ မသန်းရီ မျက်နှာပြုံးဖြီးဖြီးဖြစ်ပြီး ပြန်လှည့်သွားသည်။

မသန်းရီ ယောက်ျားအောင်ချစ်က သင်္ဘောကျင်းတွင် အလုပ်လုပ်သည်။ သူတို့တွင် သမီးတစ်ယောက်ရှိပြီး ဒီနှစ် ဆယ်တန်းဖြေရမည်ဖြစ်သည်။ သားသမီးမရှိသော အောင်ချစ်၏ အမက အကုန်အကျခံကာ ဘော်ဒါထားပေးထားသည်။ အောင်ချစ် အလုပ်က တစ်ပတ်မှ နှစ်ရက်ခန့်သာ အိမ်ပြန်နားရသည်။ 

တစ်ယောက်ထဲဖြစ်နေသော မသန်းရီမှာ မိန်းမချင်း အဖော်များနှင့် သူမ၏အိမ်တွင် တရုံးရုံးဖြစ်လျက်ရှိသည်။ မသန်းရီတို့ ဒီအိမ်တွင်နေလာတာ သူတို့၏ သမီးလေးတစ်သက်ပင် ကြာခဲ့ပြီဖြစ်တော့ ဖေတင်နှင့်က ငယ်ပေါင်းကြီးဖော်တွေလို ပြောမနာဆိုမနာဖြစ်နေသည်။

သွယ်သွယ်ဆိုသော ကောင်မလေးကတော့ နှပ်ချေးတွဲလောင်းကတည်းက ဖေတင်တို့ ထိန်းလာတာဖြစ်သည်။ ဖေတင့် အမေ ဒေါ်အေးရှိတုန်းကဆိုလျှင် သွယ်သွယ်က ဒေါ်အေး၏ လက်ကတုံးတောင်မွှေး။ အိမ်မှာလာပြီး စားလိုက်၊ အိပ်လိုက် လုပ်နေရုံမက ဒေါ်အေးဘယ်သွားသွား အဖော်အဖြစ် သွယ်သွယ်ကပါတတ်သည်။ အခု ဖေတင့်အမေ ဒေါ်အေးဆုံးသွားတာ ခြောက်နှစ်ကျော်ပြီ။ 

သွယ်သွယ်ပင်လျှင် အပျိုကြီးဖားဖားဖြစ်၍ အိမ်ထောင်ပင်ကျသွားပြီဖြစ်သည်။ ဖေတင်တို့က သားအမိ နှစ်ယောက်ထဲနေတာဖြစ်သည်။ အခု မိခင်ဖြစ်သူက မရှိတော့သည့်အခါ ဖေတင်တစ်ယောက်ထဲ နေထိုင်ခဲ့တာဖြစ်လေသည်။ ဖေတင် အလုပ်က ဝပ်ရှော့ဆရာဖြစ်သည်။

အလုပ်ဆင်းသည့်ရက်တွင် သူဌေးက ထမင်းကျွေးသည်။ အလုပ်ပိတ်ရက်ဆိုလျှင် လမ်းထိပ်က ထမင်းဆိုင်မှာ စားသည်။ ဒါက တစ်ခါတစ်ရံမျိုးမှသာ စားဖြစ်တာဖြစ်သည်။ များသောအားဖြင့် ခေါင်းရင်းအိမ်မှ မသန်းရီနှင့် ခြေရင်းအိမ်မှ နွယ်နွယ်နှင့် သွယ်သွယ်တို့ အိမ်မှလည်း အလုပ်ပိတ်ရက်ဆိုလျှင် ထမင်းဟင်းများ သူ့တစ်ယောက် စာ လာပို့တတ်သည်။ ဆယ်လေးငါးနှစ်အတူတူနေလာကြတာဆိုတော့ ခင်မင်ရင်းနှီးမှုက ဆွေမျိုးတွေလို ဖြစ်နေကြလေ သည်။

ဖေတင် အိမ်ပေါ်သို့ပြန်ရောက်၍ မျက်နှာသုတ်ပြီး ဘေးပြတင်းပေါက်ကို ဖွင့်လိုက်တော့ သွယ်သွယ်တို့ အိမ်ကို တွေ့ လိုက်ရသည်။ ဖေတင် မသန်းရီပြောသွားသော “ ညက ဘာတွေအလုပ်ရှုပ်နေမှန်းမှ မသိတာ...” ဆိုသော စကားကို အမှတ် ရလိုက်သည်။ 

သူတို့အိမ်တွေက (၁၀) ပေအိမ်လေးတွေဖြစ်ပြီး တစ်အိမ်နှင့်တစ်အိမ်က သုံးပေမျှသာ ကွာခြား၍ ညလူခြေ တိတ်ချိန်တွင် တစ်ဖက်မှ ကိုစိုးနှင့် နွယ်နွယ်တို့ ကဲကြသည့်အသံတွေက အတိုင်းသားကြားနေရသည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် ဖေတင် မနေနိုင်။ အိမ်နှစ်လုံးကြားသို့ဝင်၍ ချောင်းတတ်သည်။ 

ဝါးထရံကာအိမ်ဆိုတော့ ဖေတင်အဖို့ အခွေကြည့်ရသည် ထက်ပိုပြီး ရှင်းရှင်းလင်းလင်းရှိလှသည်။ ညတုန်းကတော့ ဖေတင် ကံဇာတာ တက်လာသည်။ နွယ်နွယ်တို့ လင်မယား ကာမစပ်ယှက်နေတာတင်မက သွယ်သွယ်တစ်ယောက် စိတ်တွေထပြီး ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေပုံကိုပါ တွေ့မြင်ခဲ့ရလေသည်။

.....................................................................................

အိမ်နှင့် (၇) ဈေး မိန်းမခြေလှမ်း (၁၅) မိနစ်ခန့်သာ လျှောက်ရသည်။ မသန်းရီနှင့် သွယ်သွယ်တို့ ကားမစီးတော့ဘဲ ခပ်ဖြေးဖြေးပဲ လျှောက်လာကြသည်။

“ အမသန်းရီ.....ဦးလေး ဖေတင်အကြောင်း ပြောမလို့ဆို....”

“ အော် အေး....”

“ ပြောလေအမ...”

“ ညီးကလည်းအေ...လောလိုက်တာ....ဘယ်ကစပြောရမလဲလို့ စဉ်းစားနေတာ....အင်း....ဒီလိုအေ့...အကိုဖေတင် က လူပျိုကြီးဆိုတော့ မိန်းမမရှိဘူး....”

“ ဟွန်း....ဒါများ အဆန်းလုပ်လို့....”

“ နားထောင်စမ်းပါအုံးအေ....ညီးကလဲ....”

“ ဆက်ပြောလေ....နားထောင်နေတယ်....”

“ ဟိုတစ်နေ့က သူအလုပ်ကပြန်လာပြီး ခဏနေတော့ ဒိုဘီကလာပို့ထားတဲ့ သူ့အဝတ်တွေ ငါသွားပို့တယ်....အဲဒါ သူဘာလုပ်နေတယ်မှတ်လဲ....”

“ ဘယ်သိမှာလဲ....”

“ နိုင်ငံခြားကလာတဲ့ ဝတ်လစ်စလစ်ပိုစတာကြီးကိုချိတ်ပြီး အဲဒီရှေ့မှာရပ်ပြီး ဂွင်းထုနေတယ်....”

“ အယ်....သူကလည်း မနေနိုင် ဝယ်စားလိုက်ရင်ရတာပဲဟာ....”

“ မိန်းမမရှိတော့ သနားစရာပေါ့ဟာ....”

“ ဟီ...ဟိ....အမကလည်း ပါးစပ်က သနားနေတယ်....ထဘီချွတ်ပြီး ဝင်သွားလိုက်ရင်ပြီးရော....”

“ သေနာမလေး....လင်ရမှ ပါးစပ်က ကြမ်းလာတယ်....ညီးသာဝင်သွား....”

“ ကျမကတော့ ဒါမျိုးမကြုံသေးပါဘူး....”

“ နေပါအုံးအေ....ငါ့စကား ဘယ်ရောက်သွားလဲမသိဘူး....ငါပြောချင်တာက အဲ့ဒါမဟုတ်ဘူး....ငါတွေ့လိုက်ရတဲ့ သူ့ပစ္စည်းကြီး....”

“ ပြောစမ်း....ပြောစမ်း....အမ ဘယ်လိုဟာကြီးလဲ....”

ပြာပြာသလဲမေးလိုက်သော သွယ်သွယ်အား မသန်းရီက လှည့်၍မျက်စောင်းထိုးလိုက်သည်။

“ ပြောမှာပေါ့အေ.....ညီးကလဲဖြစ်နေလိုက်တာ....သူ့ဟာကြီးက သစ်သားငြုပ်ကျည်ပွေ့ကြီးလား မှတ်ရတယ်အေ.... နဲတာကြီးမဟုတ်ဘူး....ငါဖြင့် အဲဒါကြီး မြင်လိုက်ရပြီး (၂)ရက်လောက် အိပ်မပျော်ဘူး....”

“ ဟိဟိ....အမကလည်း ဖြစ်ရတယ်.....ဟိဟိ....”

“ ဟဲ့ မသန်းရီတို့ ဒီမှာ ငါးကြင်းခုတ်သားတွေရှိတယ်နော်....”

ဈေးဝရောက်၍ ဈေးသည်တစ်ယောက်က ဆီးကြိုအော်ပြောလိုက်သံကြောင့် သူမတို့နှစ်ယောက် စကားစပြတ်သွား ကြလေသည်။

........................................................................................................................................

အခန်း ( ၃ )

ဟင်းပန်းကန်လေးကိုင်၍ သွယ်သွယ် သူမ၏ အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းလိုက်သည်ကို ဖေတင် တွေ့လိုက်သည်။ သူ့ဆီသို့ သွယ်သွယ်လာတော့မည်။ အပေါ်က ဝတ်ထားသော တီရှပ်အဖြူလေးက ဈေးသွားတုန်းက တီရှပ်လေးဖြစ်ပေမယ့် အထဲက ဘော်လီကိုတော့ ချွတ်ထားပုံရသည်။ 

အိမ်ပေါ်မှအဆင်း နို့နှစ်လုံးက ဗရမ်းဗတာခါရမ်းသွားသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ အောက်ဖက်ကဝတ်ထားတာတော့ ဈေးသွားတုန်းက ထဘီအနက်လေးမဟုတ်ဘဲ အရောင်လွင့်ပျယ်စပွင့်ရိုက်ထဘီ အနီ ရောင်လေးကို ဝတ်ထားသည်။

ဖေတင် မသန်းရီကိုတော့ တိုက်စစ်ဆင်ပြီးပြီ။ သွယ်သွယ်ကိုလည်း တိုက်စစ်ဆင်ရဦးမည်။ ဖေတင် ငေါက်ကနဲထ၍ အတွင်းခန်းဖက်သို့ ဝင်လာလိုက်သည်။ ပြီးလျှင် အခန်းထဲတွင် ချိတ်ဆွဲထားသော ဝတ်လစ်စလစ်ပုံရှေ့တွင် ရပ်လိုက်ပြီး သူ့ ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်သည်။

ဖေတင်က ညကသွယ်သွယ်တစ်ယောက် ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေတာကိုတွေ့မြင်ခဲ့ရပြီး နောက် သွယ်သွယ်ကို အတော်လိုးချင်နေတာဖြစ်သည်။ သွယ်သွယ်ကို အခုတွေ့လိုက်ရတော့ သူ့လီးကြီးက ထောင်းကနဲ ထောင်းကနဲ ထ၍လာသည်။ ပုဆိုးချွတ်ချလိုက်ပြီးသည်နှင့် ဖေတင်က အိမ်ရှေ့ခန်းနှင့် အတွင်းခန်း ဝင်ပေါက်ထွက်ပေါက်ဖက်ကို တစောင်းပေး၍ သူ့လီးကြီးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

....................................................................................................................................

သွယ်သွယ်အိမ်ပေါ်သို့ လှမ်းတက်လိုက်တော့ ကိုဖေတင်ကို မတွေ့ရ။ အသံပြုမည်ကြံလိုက်ပြီးတော့မှ မနက်က မသန်းရီပြောသွားသည်ကို သတိရလိုက်ပြီး လက်ထဲက ဝက်သားဟင်းပန်းကန်လေးကို အိမ်ရှေ့စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး ခြေသံမကြားအောင် အတွင်းသို့ဝင်သည့်အပေါက်နားကပ်၍လာပြီး အထဲသို့ ကြည့်လိုက်သည်။

“ အာ....ဟာ....”

အမသန်းရီပြောသည့်အတိုင်းပင်။ ဦးလေးဖေတင်၏ ပစ္စည်းကြီးက ငြုပ်ကျည်ပွေ့ကြီးလား အောက်မေ့ရသည်။ ဦးလေးဖေတင်က သူ့ရှေ့က ဝတ်လစ်စလစ်ပုံကိုကြည့်ကာ သူ့လီးကြီးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး တစ်ချက်ခြင်း ဂွင်း တိုက်နေသည်။ လီးကြီးသာ ဧရာမဖြစ်တာမဟုတ်။ 

အောက်က ဂွေးအုမဲမဲကြီးတွေကလည်း ဖောင်းတင်းလုံးတစ်ပြီး နဲတာကြီး မဟုတ်။ ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချထားသဖြင့် သူ၏ တုတ်ခိုင်တောင့်တင်းလှသော ပေါင်တံကြီးတွေကလည်း ကြွက်သားအ မြောင်းမြောင်းထ၍ နေသည်။ သွယ်သွယ်၏စိတ်တွေ ထိန်းမရအောင်ထ၍လာသည်။ 

သွယ်သွယ် မျက်စေ့ကိုမှိတ်ကာ အခန်း တံခါးကိုမှီပြီး ထဘီကိုမ၍ လက်လျှိုသွင်းပြီး စောက်ဖုတ်လေးကို ဖွဖွလေးပွတ်၍ပေးနေမိသည်။ သူမ၏ ရင်တစ်ခုလုံး ဘလောင်ဆူစေကာ ရာဂစိတ်များ ထကြွလောင်မြိုက်လာသည်။ အလိုးခံချင်စိတ်တွေကလည်း ထိန်းမရအောင် ထ၍လာသည်။

ဖေတင် ပြုံးလိုက်သည်။ သွယ်သွယ်က မသန်းရီထက်ပိုပြီး ထန်သည်။ မသန်းရီတုန်းက ဒီလိုမျိုးမဟုတ် သူလုပ်ပြတာကို တဝကြည့်ပြီး တုန်တုန်ယင်ယင်ဆင်းပြန်ပြေးသွားသည်။ အခုတော့ သွယ်သွယ်က သူ့ကိုပင် ဂရုမထားတော့လောက်အောင် စိတ်တွေထနေပြီ။    

သွယ်သွယ်၏ ပါးပြင်လေး နွေးကနဲတစ်ချက် ခံစားလိုက်ရသည်။

“ ဟင်....ဦးလေး....”

“ လာ....ကုတင်ပေါ်ကို....”

“ ဟင့်အင်း....”

“ လာပါဆို.....အချိန်ကြာတယ်.....ခရမ်းသီးထက် ပိုကောင်းတယ်ဟ....သိလား.....”

သွယ်သွယ် ရှက်စိတ်တွေက ရာဂစိတ်နှင့်အပြိုင်ဖြာသွားသည်။ သွယ်သွယ်ငိုင်၍အသွား ဖေတင်က သူမကို ပွေ့၍ ကုတင်ပေါ်တင်လိုက်သည်။ ဖေတင်၏ လီးကြီးက တရမ်းရမ်းဖြစ်နေသည်။ 

သွယ်သွယ် မျက်လုံးစုံမှိတ်ထားလိုက်သည်။ ဖေတင်က သူမ၏ ထဘီကိုလျင်မြန်စွာ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ရိတ်ထားပုံရပြီး ပြန်ပေါက်ကာစ အမွှေးငုတ်တိုလေးများဖြင့် စောက်ဖုတ်အထက်ဆီးခုံဝင်းဝင်းလေးကို လီးထိပ်လုံးလုံးကြီးဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။

“ အ....အ....”

သွယ်သွယ် တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ အကွဲကြောင်းလေးကြားသို့ လီးထိပ်ကို ခပ်ဖိဖိလေးစိုက်ပြီး အထက် အောက်စုံချီဆန်ချီ ဆွဲပေးလိုက်သည်။ သွယ်သွယ်၏ ပေါင်နှစ်လုံး ကားခနဲဖြစ်သွားသည်။ လီးတန်ကြီးကို ခါးလည်မှကိုင်ပြီး စောက်ပတ်အောက်ဖက်နားရှိ အလိုးခံသည့်အပေါက်သို့ နှစ်သွင်းဖိချလိုက်သည်။

သွယ်သွယ်ထံမှ ‘ အူး ’ ကနဲ အသံတစ် ချက်ထွက်လာပြီး ကော့တက်သွားသည်။ ဖေတင်က သွယ်သွယ်၏ တီရှပ်လေးကို အပေါ်သို့လှန်တင်လိုက်သည်။ ငေါက်ကနဲ ငေါက်ကနဲ ကျစ်လစ်မာတင်းသော နို့ကြီးနှစ်လုံး ထွက်ပြူ၍လာသည်။ 

ဖြူဝင်းသောနို့အုံကြီးများတွင် အကြောစိမ်းကြီးများက ယှက်သန်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို စုံကိုင်ကာ ဖွဖွချေပေးရင်း မသိမသာလေးဆွဲကာ လီးကို ဖြေးဖြေးချင်းစိုက်ချလိုက်သည်။

“ အိ....အိ....အ.....အ.....အီး.....”

လီးတန်ကြီးက အရင်းထိဝင်သွားကာ ဂွေးအုကြီးများက သွယ်သွယ်၏ ဖင်ဝကို ဖိကပ်မိနေသည်။ အမွှေးကြမ်းကြီး များ၏ ယားကျိကျိအထိအတွေ့နှင့် စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဇိကနဲစိုက်ဆင်းလာသော လီးတန်ကြီး၏ အတွေ့အရသာများကြောင့် သွယ်သွယ် လောကကြီးကို မေ့သွားကာ မျက်တောင်များစင်းပြီး တဟင်းဟင်းဖြစ်လာသည်။ ဖေတင် သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ စွပ် ကျယ်ချိုင်းပြတ်ကို ခေါင်းမှဆွဲ၍ချွတ်လိုက်သည်။ 

ဖေတင် ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားပြီ။ ထို့နောက် လီးကို တဆုံးသွင်းကာ ဖိကပ် စိမ်ထားပြီး နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ငုံ့၍စို့သည်။

“ ဟင်း....ဟင်း....ဟင်း.....အင်း....လုပ်.....လုပ်တော့လေ.....”

စောက်ခေါင်းထဲက လီးက ခဏကြာအောင် ငြိမ်နေတော့ သွယ်သွယ် မနေတတ်တော့။ အဖျားတက်သလို တဟင်း ဟင်းဖြစ်လာပြီး ဖေတင်၏ လက်မောင်းအိုးကြီးတစ်ဖက်ကို ထုရိုက်ရင်းအထဲမှ မဆန့်မပြဲဝင်နေသော လီးကြီးကိုလည်း စောက်ဖုတ်နှင့် ညှစ်၍ပြောသည်။ ဖေတင်ကိုယ်ကိုကြွကာ လီးကို လျှောကနဲဆွဲ၍ ထုတ်လိုက်သည်။

“ ပြွတ်....ဖွတ်...အင်း....ဟင်း....”

ဖေတင် လီးကို ပြန်၍ဆောင့်အချ သွယ်သွယ်က မစောင့်နိုင်တော့ဘဲ သူမ၏ ဖင်ကြီးကို တစ်ထွာလောက်မြင့်အောင် ကော့ပင့်ဆောင့်၍ လီးကြီးကို ပြန်၍သွင်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ကျေနပ်သွားပုံဖြင့် ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ ငယ်ငယ်ချောချောလှလှ သိပ်ထန်သောကောင်မလေးကို ချနေရပြီမို့ ဖေတင် အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်၍နေသည်။

.....................................................................................................................................

“ သွယ်သွယ်....အပေါ်ကနေပြီး စိတ်ကြိုက်ဆောင့်ပါလား....”

“ အင်း....လုပ်မယ်....ဆင်း....ဆင်း....ဦးလေး....မြန်မြန်ဆင်း.....”

သွယ်သွယ် ရာဂစိတ်တွေ ပေါက်ကွဲနေပြီး အငမ်းမရပြောပြီး ပက်လက်ဖြစ်သွားသော ဖေတင်၏ အပေါ်သို့ ခွတက် ကာ ဧရာမလီးကြီးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်လိုက်ပြီး အားရပါးရဖိဆောင့်ချလိုက်သည်။

“ ပြွတ်...ဖွတ်....ဗြစ်....ဗြစ်....ပြွတ်....အား...အ....အား.....”

မိန်းမကြမ်းတော့ ယောက်ျားမခံနိုင်ဖြစ်ရသည်။ လီးကြီးအပေါ်ယံအရေပြားကို စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများဖြင့် ဖိညှပ်ကာ အားရပါးရဖိဆောင့်ချလိုက်သည့်အတွက် စောက်ပတ်ထဲသို့ လီးတဆုံးဝင်သွားသည့်အချိန်တွင် အရေပြားကို လီး အရင်းထိဖိဆွဲဆောင့်ချလိုက်သလိုဖြစ်သွားသည့်အတွက် ကျင်ကနဲ နာသွားပြီး ဖေတင် မျက်နှာကြီးမဲ့သွားကာ ‘ အား ’ကနဲ အသံထွက်သွားသည်။ 

လီးတဆုံးဝင်သွားပြီးနောက် သွယ်သွယ်က ဆီးခုံခြင်းပွတ်လှည့်ပေးကာ ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး ဖေတင်၏ ရင်အုပ်ကြီးပေါ်သို့ သူမ၏လက်လေးများထောက်လိုက်ပြီး ရှုံ့မဲ့မဲ့ဖြစ်နေသော ဖေတင်၏ မျက်နှာကို အငမ်းမရငုံ့၍နမ်းသည်။ ပြီးတော့မှ သူမက ဖင်ကိုကြွကြွပြီး တစ်ချက်ခြင်း ဆောင့်ဆောင့်လိုးသည်။

“ ပြွတ်....ပြွတ်...ဖွတ်...စွပ်...ပလွတ်....ဗြစ်....ပြွတ်....ဗြစ်....ဗြစ်...စွပ်....စွပ်....”

“ အင်း....ကောင်းလားဟင်....ဦးလေး....”

“ အင်း....သွယ်သွယ့်ဟာလေးက ကြပ်ညှပ်နေတာပဲ....သိပ်ကောင်းတာပဲ....”

“ ပြွတ်....စွပ်....ဗြစ်....ပြွတ်.....စွပ်....ပြွတ်.....”

“ ဒါဆို ဦးလေးကြိုက်ရင် ကျမတို့ နေ့တိုင်း လုပ်ကြမယ်နော်....”

“ ရွှတ်....”

“ အင့်....အင့်....အင့်....ပြွတ်....ပြွတ်....စွပ်....ဗြစ်....အင့်....အ....ဖွတ်....ဖွတ်....ပလွတ်....ဗြစ်....ပြွတ်.....”

အဆောင့်မပျက်ပြောရင်း သွယ်သွယ်က ဖေတင်ကို ငုံ့နမ်းပြန်သည်။ထိုအချိန်တွင် သူတို့ရှိရာအတွင်းခန်းထဲသို့ ဝင်လာသူကတော့ မသန်းရီပင်ဖြစ်ပါသည်။ မသန်းရီမှာ ဖေတင်အတွက် ထမင်းနှင့်ဟင်းလာပို့ရင်း ဖေတင်နှင့် သွယ်သွယ်တို့ ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေကြသည်ကို မမျှော်လင့်ဘဲ တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ မသန်းရီ အပေါက်ဝမှ ရပ်၍သူတို့နှစ်ယောက်ကို ခဏရပ်ကြည့်သည်။ 

ဟိုတစ်နေ့ကတည်းက မသန်းရီမှာ ဖေတင်၏ ပစ္စည်းကြီးကို တွေ့မြင်ခဲ့ရပြီး ကြိတ်မနိုင်ခဲမရဖြစ်နေရသည့်အထဲ ဖေတင်နှင့် သွယ်သွယ်တို့ သဲသဲမဲမဲကာမစပ်ယှက်နေကြပုံ ကို ရပ်ကြည့်ပြီး ဘယ်လိုမှ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ သူတို့ရှိရာ အတွင်းခန်းထဲသို့ မသန်းရီ ဝင်လာခဲ့ခြင်းပင်ဖြစ်လေသည်။

“ သွယ်သွယ်....”

“ ဟင်....ဟာ....”

သွယ်သွယ်က လီးကိုဆွဲချွတ်ပြီး ဖေတင်၏ အပေါ်မှလှိမ့်ဆင်းလိုက်သလို ဖေတင်ကလည်း ငေါက်ကနဲ ထထိုင်လိုက် သည်။ မသန်းရီမှာ အသိဉာဏ်မဲ့သော စက်ရုပ်တစ်ရုပ်သဖွယ်ဖြစ်နေသည်။ သူမပါးစပ်မှ သွယ်သွယ်ဟုခေါ်လိုက်ပြီး သူမ၏ ခါးမှထဘီကို မသန်းရီက ချွတ်ချလိုက်သည်။ 

အံ့အားသင့်နေသော ဖေတင်က ချက်ချင်းသဘောပေါက်သွားပြီး မသန်းရီကို ခုတင်ပေါ်သို့ဆွဲထိုင်ပေးလိုက်ပြီး သူမ၏ အင်္ကျီတွေကို အမြန်ချွတ်ပစ်လိုက်ရာ အလုံးလိုက်အခဲလိုက်နို့အုံကြီးတွေ ထွက်ပေါ် ၍လာသည်။ ဖေတင်၏ လက်တစ်ဖက်က မသန်းရီ၏ အမွှေကြမ်းကြမ်းနှင့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပွတ်သပ်ပေးရင်း နို့ကြီးနှစ်လုံး ကို တပြွတ်ပြွတ်စို့၍ပေးလိုက်ရာ မသန်းရီ၏ လက်နှစ်ဖက်က ဖေတင်၏ခေါင်းကြီးကို ဖွဖွလေးဖက်ထားလိုက်လေသည်။ 

ဖေတင်နှင့် မသန်းရီတို့ မိမိရှေ့၌ ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်နေပုံကိုမြင်ရသော သွယ်သွယ်က နဂိုကလည်း ခပ်ထန်ထန်ဆိုတော့ မနေနိုင်တော့ဘဲ ဖေတင်၏ ဘေးသို့ ပြေးကပ်ကာ ဖေတင်၏ လီးကြီးကို ပထမဂွင်းတိုက်ပေးသည်။ နောက်လီးပေါ်မှ အရည် ခွံကို ဆွဲချ၍ ဒစ်ကြီးကိုဖော်လိုက်ပြီး ဒစ်ကြီးကို ပါးစပ်ဖြင့် ကုန်း၍ငုံကာ လျှာဖြင့် ကလိပေးလိုက်ရာ ဖေတင်မှာ ဖင်ကြီးခါယမ်းသွားသည်။

.........................................................................................................................

“ လာ....သန်းရီ...လှဲလိုက်....”

မသန်းရီကလည်း တုန့်ဆိုင်း၍မနေတော့ဘဲ ကုတင်ပေါ်လှဲချလိုက်လျှင် ဖေတင်က ကဗျာကယာတက်ခွပြီး စောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးအဝသို့ လီးကိုတေ့၍ လိုးသွင်းလိုက်သည်။

“ ဗြစ်....ပြွတ်....ဖွတ်...ဗြစ်....ပြွတ်....”

“ အေ့....အား....ကျွတ်....ကျွတ်.....ဟင်း....နဲတာကြီးမဟုတ်ဘူး.....”

မသန်းရီ ဒီလီးကြီးကို လေးငါးရက်ကြာအောင် စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ရသည် မဟုတ်ပါလား။ ထိုအချိန်တွင် သွယ်သွယ်က ဖေတင်ရှေ့ မသန်းရီ၏ မျက်နှာပေါ်တွင်ခွ၍ လေးဘက်ကုန်းလိုက်သည်။ မသန်းရီက ဖေတင်လိုးတာကိုခံရင်း သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်ကြီးကို ယက်ပေးသည်။ 

တစ်ချက်တစ်ချက် စောက်စေ့ထိုးထိုးထောင်ထောင်လေးကို စုပ်၍ပေးသည်။ တအင်း အင်း တအအ အသံများသည် သုံးယောက်စလုံးထံမှ ပူလောင်ပြင်းပြစွာ ပေါ်ထွက်၍နေသည်။

“ ပြွတ်....ဖွတ်....ပြွတ်....ဘွပ်...အင့်....အွန်း....ရှီး....အား....ဟား....ကျွတ်.....ကျွတ်.....”

မသန်းရီ၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ အရည်ကြည်များ စိုရွှဲ၍ ပြဲလန်ဖောင်းကား၍လာသလို သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်ကြီး မှာလည်း မသန်းရီ၏ တံတွေးများဖြင့် စိုစွတ်ပြောင်လက်၍ လာသည်။ 

မသန်းရီမှာ ကြီးမားသောလီးကြီးနှင့် ဖေတင်က ကျွမ်း ကျင်စွာလိုးနေသည့်အရသာကို မက်မက်မင်မင်ကြီးခံစားနေရကာ သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်ကိုယက်ပေးရင်း သူမ၏မျက်လုံး များက တစ်ချက်တစ်ချက် စင်း၍ကျသွားသည်။ အဝတ်ကင်းမဲ့သော ကာမသားကောင်သုံးဦးစလုံးမှာ မှောင်မိုက်သော ကာမ နွံအတွင်းသို့ အရှိန်အဟုန်ပြင်းစွာ နစ်ဆင်းလျက်ရှိလေသည်။

“ အ....အင်း.....အင်း....ထွက်....ထွက်တော့မယ်.....လုပ်....လုပ်....လုပ်စမ်းပါ....အား....အ....အီး.....အီး....အား.. ....အ....”

မသန်းရီမှာ သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်ကို ပါးစပ်မှလွှတ်ပေးရင်း ပရမ်းပတာပြောသည်။

“ သွယ်သွယ့် ဖင်ကြီး ဦးလေး ရှေ့ကပ်လိုက်....”

သွယ်သွယ်က လေးဖက်ထောက်လျက်က သူမဖင်ကြီးကို ဖေတင်ရှေ့သို့ တိုးလိုက်ရာ ဖေတင်က သူ့လက်ညှိုးကို သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်ထဲထိုးသွင်း၍ ခပ်ကြမ်းကြမ်းမွှေပေးသည်။ ဖေတင်မှာ တစ်ဖက်မှလည်း မသန်းရီကို ပယ်ပယ်နယ် နယ်ကြီး လိုးဆောင့်နေသည်။

“ အား....အီး....အား....အား....ထွက်.....ထွက်ကုန်ပြီ.....အား....အ....ကျွတ်....ကျွတ်.....”

မသန်းရီမှာ မျက်စိနှစ်လုံးစုံမှိတ်ကာ ရှုံ့ရှုံ့မဲ့မဲ့ကြီးပြောရင်း သူမ၏ ခါးမှာ ကော့ကော့တက်သွားလေသည်။ မသန်းရီ ငြိမ်သွားတော့မှ ဖေတင်က သူ၏ မပြီးသေးသောလီးကို သွယ်သွယ်၏ စောက်ခေါင်းထဲ ဗြစ်ကနဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။

“ လုပ်....ဦး....လုပ်....လုပ်.....နို့တွေလည်း ဆွဲပေး.....”

လေးဖက်ကုန်းထားသော သွယ်သွယ်၏ နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲပြီး ဖေတင်က ပယ်ပယ်နယ်နယ် လိုးသည်။ သွယ်သွယ် မှာ ရင်ထဲတွင် တဖျတ်ဖျတ်တလှပ်လှပ် ခံစားရင်း သူမ၏ ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ပစ်ပစ် ဆောင့်ပေးသည်။

“ ဆောင့်....ဆောင့်....နာနာလေး ဖိဆောင့်...ဦး....”

“ ပြွတ်....ဖွတ်....ဖွတ်....ပြွတ်....ဗြစ်...ဗြစ်....ပြွတ်....”

သွယ်သွယ်မှာ မျက်လုံးနှစ်လုံးကိုစုံမှိတ်ပြီး တဟင်းဟင်း မာန်ထလျက် အားရပါးရ အလိုးခံနေသည်။

“ ပြွတ်....ပြွတ်....ဖွတ်....ပြွတ်...ပြွတ်....ပလွတ်....ဗြစ်....ဗြစ်....ပြွတ်....”

“ လုပ်....လုပ်....ထွက်တော့မယ်....ဦး....အား...ဟ....အ....ထွက်....ထွက်...ပြီ...အား....အီး....အား....အား....”

သွယ်သွယ်မှာ ဂယောင်ဂတမ်း ဆက်တိုက်ပြောရင်း သူမ၏ ဦးခေါင်းလေး ဘယ်ညာခါရမ်းရင်း စောက်ခေါင်းထဲမှ စောက်ရည်များ ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။ 

ဖေတင် ကိုယ်တိုင်မှာလည်း လီးကြီးမှာ ကျင်တက်လာပြီး တောင့်တင်းလျက် ပြီးချင်လာကာ ပြီးသွားပြီဖြစ်သော သွယ်သွယ်၏ စောက်ခေါင်းထဲမှ သူ့လီးကြီးကို အရည်တမျှားမျှားဖြင့် ဆွဲထုတ်ပြီး ပက်လက်အနေအထားပင်ရှိနေသေးသော မသန်းရီ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးထည့်ကာ ဒလကြမ်း ဆောင့်လိုးရင်း လရည်များကို ပန်းထုတ်လိုက်လေတော့သည်။



...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



 

Sunday, October 24, 2010

ပလက်ဖေါင်းပေါ်က အချစ်များ (စ/ဆုံး)

ပလက်ဖေါင်းပေါ်က အချစ်များ (စ/ဆုံး)               

ရေးသားသူ - ကမ္ဘာကျော် ရတနာ၀င်းထိန်

“ လာပြီ….လာပြီ…ပြေး…ပြေး…”

ပလက်ဖေါင်း ဈေးတန်းကလေး တစ်ခုလုံး အမှိုက်ပုံ လေးလေဝှေ့ ခံလိုက်ရသည့်အလား…ဖယိုဖရဲ ပြေးလွှားကြသည်။အလကားနေရင်းလဲ …လာပြီ..လာပြီ…ပြေး…ပြေး….အော်တတ်သော…နာရီအ ဟောင်းရောင်းဝယ်သည့် အာရောဂျံ ဆီသို့မျက်လုံးက ရောက်ဖြစ်၏။

“ အာရာဖတ်…ဘာငေးနေတာလဲ…တကယ်လာတာ..”

ဈေးဘန်းခြင်း ကပ်ရက်မှ..လက်သုတ်ပုဝါ ၊ လက်ကိုင်ပုဝါ ၊ မျက်နှာသုတ် ပုဝါ အထုတ်ကြီး မနိင်မနင်း မ ရင်း…မရွှေအေး ..မျက်လုံးပြူး မျက်ဆံပြူး အော်သည်။သည်တော့…အာရာဖတ်..ဒေါင့်လေးဒေါင့်တွင် စတိချည်နှောင်ထားသော ပလပ်စတစ်ကြိုးကို ဆွဲပြီး အရေးပေါ် ထွက်ပေါက်အဖြစ် သတ်မှတ်ထားသော ငါးထပ်တိုက်ကြီးပေါ်သို့ ပြေးတက်သည်။

ပလပ်စတစ် ရွက်ဖျင်ထဲမှ…နိုင်ငံခြားဖြစ် ကလေးကစားစရာများက လုံးထွေး ရှုပ်ပွလျက်..လှေခါး ပေါက်လေးနှင့် မဆန့်မပြဲ ဒရွတ်တိုက်ကြီး ပါလာသည်။

“ ဟိုက်…အင့်”

“ အမေ့…အိုး”

“ ဒလုံ….ဂွမ်….ဂွပ်”

အမောတကော ပြေးတက်လာသော အာရာဖတ်နှင့် ရင်ချင်းအပ်လျက်..အိကနဲ…ဝင်ဆောင့်ပါလေ သော မိန်းကလေးတစ်ယောက်က တစ်ဆစ်ချိုး လှေခါးရင်းမှာ ပုံလျက်သား…..

“ နင့်..မျက်လုံး…ကန်းနေလားဟင်…ကုလား…”

အာရာဖတ်က…ကုလား ကပြားဖြစ်သော်လည်း သူ့ကို ကုလားလို့ ခေါ်လျှင်မကြိုက်..အတိုက်ခံရ သော မိန်းကလေးက အာရာဖတ်နှင့်သက်တူရွယ်တူ တရုပ်မလေး။

“ တမင်…တိုက်တာမှ မဟုတ်တာပဲ…တရုပ်မရဲ့”

“ အံမယ်…ကုလားက…လူပါးဝ…လိုက်တာ”

“ နင်…ကရော..လူပါးဝတာပဲ…တရုတ်မ”

“ ကုလား…..နော်.”

“ တရုတ်မ…နော်”

အာရာဖတ်က လော်စစ်ဟန်ဆိုသော တရုတ်ကြီးနှင့် သုံးလေးနှစ်မက..ဆက်ဆံလာခဲ့ပြီဖြစ်ရာ လော် စစ်ဟန်ကြီး၏ တိုက်အပေါ်ဆုံးထပ်…လက်ဝဲဘက် စတိုခန်းသည် အာရာဖတ်၏ အရောင်းပစ္စည်းများ ထားသိုရာ..အခန်းဖြစ်သည်။ လခ မှန်မှန် ပေးထားသော အာရာဖတ်နှင့် တိကျသော စီးပွားရေးသမား လော်စစ်ဟန်တို့ ချစ်ကြည့်ရေး..ဖွဲ့ပြီးသားဖြစ်နေသည်။ လော်စစ်ဟန် မိန်းမ မကျင်စိန်..အိမ်ဖေါ် ကရင်မလေး…နော်အဲမူ..တို့နှင့်လည်း အာရာဖတ် ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်၏။

“ နင် …တိုက်ပေါ် ဘာတက်လုပ်တာလဲ”

“ ငါ့..ဖါသာ..တက်လုပ်ချင်တာ ..လုပ်မယ်..နင်နဲ့ ဘာမှမဆိုင်ဘူး….ငါ့ကို ဗလာချီ..လာမဖြဲ..နဲ့”

“ အံမာ…နင့်ကို…ဘာလို့ဖြဲရမှာလဲ”

“ နင့်ကိုလဲ…ငါဖြဲနေတာမှ..မှုတ်ဖဲ”

“ ခွေး…ကုလား…မိုက်ရိုင်းတယ်”

“ ဝက်…တရုတ်မ…နင်လဲမိုက်ရိုင်းတာပဲ”

“ ဟဲ့…အိမွန်….အိုး…အာရာဖတ်…ဈေးအစောကြီး သိမ်းလာသလား…နင်က..အထုတ်ကြီးနဲ့”

“ ပြေးတာ…အမရေ…ပြေးတာ…အောက်မှာ..တံမျက်စည်း လှဲနေပြီ”

မကျင်စိန်…ဈေးခြင်း လက်မှာ ချိတ်လိုက်ရင်း

“ ဆင်းလေ..အိမွန်…ရှေ့ကဆင်းသွားတာ ကြာပြီ..ခုမှ…ဒီနားရောက်သေးတယ်”

“ ဒီမှာ…ဒီကုလား ဟာကြီးက…တစ်ဆို့နေတဲ့ဟာကို”

“ အယ်…လုပ်ချလိုက်ပြန်ပြီ”

အာရာဖတ်က မျက်လုံးပြူးရင်း….ရေရွတ်သည်။ မကျင်စိန်က..အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင်..သိမ့်သိမ့်တုံ ခါနေသော ရင်သားနှစ်မွှာကို လှုပ်နွဲ့ရင်း ရယ်သည်။

“ ဒါ…ငါ့တူမလေ….အာရာဖတ်ရဲ့…တက္ကသိုလ်လာတက်တာ..သူ့အဖေက..အမ အစ်ကိုရင်းပေါ့..ကွတ် ခိုင်ကလေ..”

“ ဟုတ်ကဲ့…အဟဲ…ကျနော်..တခါမှ ဒီမှာမမြင်ဖူးလို့..ဟင်း..ဟင်း…”

“ အာရာဖတ်က …ဒီလှေခါးရင်းမှာ ဈေးရောင်းတယ်လေ..နိုင်ငံခြား ကလေးကစားစရာအစုံပဲ..နောက် ပြီး..မိန်းကလေး အသုံးအဆာင်တွေလဲ…သူ့ဆီမှာ ရတယ်..”

မကျင်စိန်က အိမွန်ဆိုသော နတ်မိမယ်လေးကို လှည့်ပြောသည်။ ထို့နောက် အာရာဖတ် အိပ်ကြီးကို ကွေ့ရှောင်လျက် လှေခါးအတိုင်း ဆင်းသွားကြသည်။ အာရာဖတ်..ခြေထောက်များ အလုပ်မလုပ် ကြ တော့။ နေရာမှာပင် ..စုံရပ်နေမိသည်။

ဂျင်းအဖြူ…စကပ်..တိုတိုက အိမွန်ဒူးဆစ် ဖွေးဖွေးလေးကို ကျော်ရုံလေး ရှည်သည်။ နောက်မှ ကွဲဟ နေသာ စကပ်ကြားမှ..တစုံတခု..ထွက်လာနိုးနှင့်..အာရာဖတ်..ပြူးပြဲကြည့်ရင်း…ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း ခုန်သည်။ဖေါင်းကား တင်းအိနေသော တင်ပါးအစုံက ဂျင်းစကပ်အောက်မှ နှိမ့်မြှင့် လှုပ်ရှားသွားကြသည်။ သေး ချွန်မြင့်ဟိုက်သော လေဒီရှူးအနက်ကလေးကြောင့် အိမွန် ခြေသလုံးလေးများ ပိုမိုဖေါင်းအိ နေသည်။

ကိုယ်ခန္ဒာအပေါ်ပိုင်းကို ထုပ်စည်းထားသော မဝတ် အင်္ကျီလေးအောက်မှ မလုံ့တလုံ မို့မို့မောက် မောက်ကလေး များဆီသို့လဲ..အာရာဖတ် မျက်လုံးတွေ ရောက်ခဲ့သည်။ဝက်တရုတ်မ လို့သူက ပြောခဲ့ပေမယ့် အာရာဖတ် မျက်လုံးတွေက ..ရောက်ခဲ့သည်။ စစ်စစ်မှာမူ အိမွန် ဆိုသော တရုတ်မကလေးသည်…ရွှေသမင်မလေးနှင့်တူစွ…ကျော့ရှင်း လှပ ဖျတ်လတ် လွန်း လေသည်။

အိမွန် မျက်လုံးကလေးများ၌ ပစ္စည်းအရှိန် ပညာမာန အခိုးအငွေ့များ ရိပ်ရိပ်သန်းနေသည်ဟု အာရာ ဖတ် ညှိုးငယ်စွာ တွေးနေမိသည်။ လော်စစ်ဟန် တူမ ဆိုကတည်းက ဘယ်အတန်းအစား ရှိမည်ကို အာရာဖတ် နားလည်ပြီးသားပင်။

ရွေသားစစ်စစ်ဖြင့် ပြုလုပ်ထားသော ပန်းကန်ပြားနှင့် ထမင်းမစား သည်ကလွဲလျှင်..ဖဲမွေ့ယာ ရွှေ ကော်ဇော ရောနှော်လို့ထိုင်ကာ..မလှိုင်အလွှာက ..မိဖုရားလေး ဖြစ်သည်ကို..ဘယ်သူမှ..စာမေးပွဲ မ စစ်ပဲနှင့် အာရာဖတ် တိကျမှန်ကန်စွာ ဖြေဆိုချင်သွားသည်။ မကျင်စိန်၏ အိပဲ့ အိပဲ့ လှိုုင်းခေါင်းဖြူကြီး တွေနှင့်တူသော တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးသည်…အိမွန်၏ လုံးလုံးကျစ်ကျစ် မောက်သင်းတုန်ခါနေသော တင်ပါးပျိုလေးများနှင့် ယှဉ်လိုက်သောအခါ…မျက်လုံးတို့က..အိမွန် နောက်သို့သာ ငြိမ်ပါသွားကြ၏။ အိမွန်တို့ လှေခါးရင်းသို့ရောက်ပြီး ပလက် ဖေါင်းပေါ်သို့ ဆင်းသွားသည်အထိ..အာရာဖတ် နေရာမှ ရွေ့မသွား ။

“ ဟေ့ကောင်…မင်းရှိုးနေတာ လော်စစ်ဟန် တူမ ဆိုကွ”

“ ရှိုးတာ မဟုတ်ပါဘူးကွာ…ရိုးရိုး…ရှိတ်တာပါ”

“ ဟိုက တရုတ်မ..မင်းက…ကုလား..ဟဲဟဲ”

“ တရုတ်နဲ့ကုလား….မညားရဘူးလား”

“ ကျီးကန်းနဲ့ ဘဲဥ..လိုဖြစ်နေမှာပေါ့ကွ”

“ အဲဒါ…ဘာဖြစ်လဲ…စောက်ရေးမပါတာ…”

နောက်ပြောင်နေကျ…ဘာတာဂျံ စကားကို အာရာဖတ်..မျက်စိမျက်နှာပျက်ခါ ..ဘု ပြန်တောလိုက်၏။

“ ခွေးမသား….မင်း…သူ့ကိုကြွေနေလို့လား”

ဘာတာဂျံက..စကားစ ၏။ အာရာဖတ်က ဘာတာဂျံ မျက်နာကို တစ်ချက်စွေ ကြည့်လိုက်သည်။ ဘာ မှပြန်မပြော..လက်ထဲမှ ဆေးပေါ့လိပ်ကို…ကတ္တရာလမ်း အလယ်သို့တိုင် တောက်ပြစ်လိုက်၏။

“ ဆော်လေးက မှည့်တာတော့…အမှန်ပဲ….တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူလဲဖြစ်…ကွတ်ခိုင်က..သူဌေးသမီး ဆို တော့…ဟား…အာရာဖတ်…အခြေအနေကောင်းရင်…မင်းလေ…ချဲမထိုး ထီမထိုးပဲ တကွက်ကောင်း ပေါက်နိင်တယ်..သိလား..”

“ လုပ်ချလိုက်ပြန်ပြီ..”

အာရာဖတ်က မကျေမနပ် မျက်နာမျိုးဖြင့် စောင်းကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သော်လည်း သူ့မျက်လုံးများက ရယ်နေကြ၏။ ဘာတာဂျံ…စကားများက သူ့သွေးသားများကို စိမ့်နွေးသွားစေသည်။ တကယ်တော့ အာရာဖတ်မှာ ကုလားမင်းသားများကဲ့သို့ စိမ်းမြသော ပါးသိုင်းမွှေး..နက်မှောင်တောက်ပြောင်သော မျက်လုံးများ လှိုင်းတွန့်ထကာ လေတိုက်၍ပင် မပျက်သော သပ်ရပ်ခွေနွယ်နေသည့် ဆံပင်ပုံများနှင့်ချောမောသူ ဖြစ်၏။

“ ဆော်လေးက..မင်းကို…ကြွေမှာပါ”

“ သွားစမ်းပါ…ဘာတွေ လာပြောနေတာလဲ”

“ တကယ်ကွ…မင့်ကိုကြည့်တဲ့ အကြည့်က…ခိုက်နေတဲ့ အကြည့်မျိုး…ဟဲ…ဟဲ…ဟဲ…ငါ..အကဲခတ် တတ်ပါတယ်…”

ဘာတာဂျံက စကားပြောရင်း အာရာဖတ်ပုခုံးနားဆီသို့ မျက်နှာကို တိုးကပ်လိုက်သည်။

“ ဟို…ဟိုဟာ…အသစ်ထွက်ပြီလား…အာရာဖတ်”

“ ဘာလဲကွ…မင်းဟာက…အရင်းမရှိ အဖျားမရှိ”

“ စာအုပ်…ပြောတာ…ရတနာဝင်းထိန် စာအုပ်လေ”

“ ဟာ..မရဘူး…ဟေ့ကောင်..သွား…သွား…”

“ လုပ်ပါကွာ…ငါ ချက်ချင်းပြန်ပေးမှာပါ….ရော့ ငါးကျပ်ယူ”

“ ရမယ်.ငါးကျပ်…ရှားပါးစာအုပ်ကို…တစ်ခါဖတ်..ငါးကျပ်..မင့်အမေလင်ပဲရမယ်…”

“ အချင်းချင်းပဲကွာ….ဒီမှာ..အဲဒီစာအုပ်ကို မင့်စော်လေး ပေးဖတ်ကြည့်စမ်း..သိလား…ဟေ့ကောင်”

“ ဟာ…ဘာမှ ဖြစ်သေးတာမဟုတ်ဘူးကွ…လီးမှပဲ”

“ နော်အဲမူနဲ့မင်း..အဆင်ပြေသားပဲဟာ…ပြီးတော့..ကရင်မက…အဲဒီစာအုပ် အသစ်ထွက်တိုင်း လာငှား တာ”

“ ကျွတ်..အထာလဲ မပေါက်ပဲနဲ့..သူဖတ်တာမဟုတ်ဖူးကွ…လော်ကြီးဖတ်တာ..သိလား…မကျင်စိန်ကြီး လစ်ရင်…နော်အဲမူနဲ့….လော်ကြီးနဲ့…အပီ…ကိုင်တာ”

“ ဟား…မိုက်လှချည်လား…မင်း မြင်ဘူးလား”

“ မင်းကလဲ….ငါပစ္စည်းထားတဲ့ အခန်းနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ကွ…မသိချင်ယောင်ဆောင်နေရတာပေါ့ကွာ တော်တော်ကြာ ကိုယ့်နေရာလေးပါ ပျောက်သွားမှဖြင့်….”

“ ဟီး…..ဟီး…ငါပါ ကစ်ချင်လိုက်တာကွာ”

ဘာတာဂျံက သူ့ပေါင်ကြားသို့ လက်ကိုနှိုက်ရင်း သွားရည်တမျှားမျှားကျဟန် မေးစေ့လက်ဖမိုးနှင့် သုတ်ရင်း ပြောလိုက်သည်။အာရာဖတ်က မဲ့လိုက်၏။

“ ဒီလောက်…ဗွက်လည်နေတာကြီးများ..မင့်မို့လို့”

“ ဟ…လော်ကြီး တစ်ယောက်ပဲ .. ကိုင်တာကို”

“ အေးလေ…သူများ ကိုင်ပြီးသားကြီးမို့ ပြောနေတာ”

“ သွားပြီ…ဒီတခါတော့…မင်းလယ်သွားပြီ…အာရာဖတ်…ဆော် ဆိုတာ သူများကိုင်ပြီးသားကိုင်မှ လွယ် တာကွ…အသစ်…စဖေါက်တဲ့ကောင်တွေ..ချွေးပြန်တယ်…မင်းသိလား“

“ အာ….သွားစမ်းပါ…မင်း အတွေ့အကြုံလဲမရှိပဲနဲ့”

“ ဟာကွာ…ဟေ့ကောင်…ငါ့တော့ အပျိုစစ်စစ်ပဲ ရမှ ကိုင်မယ်”

“ အေး…ဒါဆိုလဲ..အူဝဲ…ဆိုကတည်းက ယူ..မွေးထားမှ….မဟုတ်ရင်တော့”

“ ခွေးမသား…မင်း…သိမ်းကြုံး..မပြောနဲ့”

“ ငါပြောတဲ့အထဲမှာ…အိမွန်မှ…မပါတာ”

“ အေး….ပြီးရော…”

“ ဟား….ဟား….ဟား…..စောက်ပေါ…”

အာရာဖတ် လက်သီးနှင့်ရွယ်ထားသည့် နေရာနှင့် ဝေးရာသို့ပြေးရင်း..ဘာတာဂျံ အောရယ်ပြီးလှောင် သည်။ မရွှေအေးကထမင်းချိုင့်ထဲသို့ ဇွန်းကို ထိုးလိုက်ပြီးမှ…လှမ်းကြည့်သည်။

“ ဟို…ကုလား…နှစ်ကောင် ဘာတွေ ပြောနေလဲ”

“ ဈေးရောင်း မကောင်းရတဲ့အထဲ ပေါက်ကရတွေ လာပြောနေတာ မရွှေအေးရေ”

“ အေး…ဟဲ့..ဒီမှာ..ဘာတာဂျံ…ရတာနာဝင်းထိန် အသစ်ထွက်ရင် ပေးစမ်းပါဦး”

“ အမက…ဘာလုပ်မလို့လဲ”

“ ဟဲ့…ငါ့ယောက်ျား..မှာလိုက်လို့..ခွေးကုလားရဲ့”

“ အသက်လဲကြီးပြီ…လျော့ကြပါအုံးဗျာ…”

“ အို….လုပ်နိုင်တုန်း လုပ်တာပဲ..ဘာဖြစ်လဲ”

တိုးတိုးတိတ်တိတ်မဟုတ်ဘဲ…မရွှေအေးက အော်ကျယ်အော်ကျယ် ပြောသည့်အတွက် လမ်းသွား လမ်းလာများက ကြည့်သွားကြသည်။

“ မရွှေအေး ယောက်ျားက တော်တော်..လုပ်နိုင်တယ်နော်”

“ နင့်လို…ပန်းနာသည်မှ မဟုတ်တာ“

“ အဲ….ရွှေအေးကလဲ..မယ်မငြင်းပဲပေါ့”

“ သဘောရှိ…ကလောဟိ”

ထမင်းဇွန်းကို ပြစ်သွင်းရင်း မရွှေအေးက ခပ်တည်တည်ပြောလိုက်ပြန်သဖြင့် ..ဘေးမှ..ဘဝတူဈေး သည်များ တဝါးဝါး ပွဲကျ..သွားကြပြန်သည်။

“ မရွှေအေး ယောက်ျားက ဘာလုပ်လဲဟင်”

“ ဟဲ့…ပင်စင်သမားဥစ္စာ …ဘာလုပ်စရာရှိတာမှတ်လို့…လုပ်စရာမရှိ..ငါ့ပဲ ပိုလုပ်နေတာ”

“ ဟယ်…ရွှေအေး ကတော့”

စတီးဇွန်း….ကက်ဆက်…စင်နှင့် အင်္ကျီချိတ်များရောင်းသော မအေးအေးက..မျက်နာကို လက်သုတ် ပုဝါနှင့် အုပ်ရင်း..ကြိတ်ရယ်သည်။

“ အဟုတ်…အေးအေးရ…ငါ တကယ်ပြောတာ…ငါတို့ညားပြီးအခု..ဆယ့်တစ်နှစ်ကျော်ပြီ..ရက်လွတ် တစ်ရက်မှကို မရှိတာ”

“ ဟဲ့…အယ်…”

အေးအေး လန့်အော်သည်။

“ လုပ်လှချည်လားဗျ”

ဘာတာဂျံက ငြီးငြူသည်။

“ ဒါတော့…လွန်တာပေါ့ဗျာ”

အာရာဖတ်က ဆိုသည်။

“ ကျန်းမာရေး ကောင်းတယ်…ဟဲ့”

မရွှေအေးက ထမင်းလုတ် တစ်လုပ်ဝါးရင်း ချိုင့်ကို ဂွက်ကနဲပိတ်ရင်းပြောသည်။

“ နှုတ်ခမ်းတွေ…စုတ်ပြတ်..မကုန်ဘူးလား”

“ လာကြည့်လေ…စုတ်လား..မစုတ်လား..ဆိုတာ”

မရွှေအေးက ထမီအောက်စကို လှန်မည့်ပုံ လုပ်သဖြင့် ဘာတာဂျံ မျက်နာကို လက်ဝါးနှင့်အုပ်ရင်းလှည့် ပြေး၏။ ဈေးရောင်း ကောင်းသည် မကောင်းသည် အပထား အစောင်းအချိတ်ကင်းကာ စည်းစည်းလုံး လုံးဖြင့်ရောင်းချရင်း…ဝမ်းတစ်ထွာအတွက် ရှာဖွေရသည်ကပင် သုခချမ်းသာခြင်းတစ်မျိုးဖြစ်လေရာ အာရာဖတ် အနေဖြင့် ပလက်ဖေါင်းလိုင်းချင်း တူသော်လည်း…ဤနေရာလေးကို ပိုမိုနှစ်သက်မိခြင်း ဖြစ်သည်။

“ ဟယ်…ကျောင်းတွေတောင်…လွှတ်ကုန်ပြီတော့…”

မအေးအေးက မျဉ်းဝါကြားကို ဖြတ်ကူးလာသော လုံချည်စိမ်း ကျောင်းသားကျောင်းသူလေးများကို ကြည့်ကာ အလန့်တကြားအော်သည်။ ၃ နာရီထိုးပြီၤ။

“ ဈေးဦးတောင်…မပေါက်ဖူးဟယ်….ဒုက္ခပါပဲ…”

မှန်ပါသည်…တစ်ခါတရံ..မအေးအေး ညည်းတွားသကဲ့သို့ပင် ဈေးဦး မပေါက်သော နေ့ရက်များလဲ ရှိ သည်မို့ ပလက်ဖေါင်းဈေးသည်ဘဝက လှေဦးဆိုလျင် စို၍ လှေဦးခြောက်လျင် ခြောက်သော တံငါ သည် ဘဝနှင့် အတူတူပင်ဖြစ်သည်။

“ ဟိုမှာ….အင်ဂျလာ”

“ ဘာ…ကွ”

“ မုန်တိုင်းမလေး….လေ….လာပြီ…အပူပိုင်း မုန်တိုင်းနာမည်က အင်ဂျလာတဲ့  တောင်တရုတ်ပင်လယ် မှာဖြစ်နေတာ…ဟိုမှာလာနေတာ အိမွန်…အဲဒါ အင်ဂျလာ..”

ဘာတာဂျံက တိုးတိုးဖြင့်ပြောရင်း ညွှန်ပြသည်။ အာရာဖတ် ဒိန်းကနဲ ရင်မှာ နွေးသွားသည်။

“ အင်ဂျလာ” 

အိမွန်အား လျှို့ဝက်နာမည်လေး ပေးမိကြ၏။ တန်းစီ လျောက်လာနေသော မိန်းကလေး အုပ်စုထဲမှာပင် အိမွန်က အထင်ရှားဆုံးဖြစ်နေသည်။ ဖွေးဥသော မျက်နှာဝင်းဝင်းလေးက ရယ်ကာ မောကာဖြင့် ချစ်စဖွယ်ကောင်း၏။ လှုပ်နွဲ့ခါရင်း လာသော ခန္ဒာကိုယ် အောက်ပိုင်းက ဝတ်နေကျ ဂျင်း အဖြူစကတ်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်လေး ဝတ်ထားရာ သေးကျဉ်သော ခါးမှ စွင့်ကားသော တင်ဝိုင်းဝိုင်းကြီးမှာ….အသက်ရှူမှားလောက်အောင်ပင် လှပ…လွန်းသည်ဖြစ်ခြင်း။

“ တက္ကသိုလ်က ..ကလပ်(စ်) တွေပြီးတာ ၁ နာရီကျော်ဆိုပြီးပြီကွ..သူက…ခုမှ…ပြန်လာတာ..သူ့ဘဲ နဲ့များ လျောက်လိမ့်နေသလားမသိဘူး”

ဘာတာဂျံက တွေးခေါ်ကြည့်သည်…အာရာဖတ် နှလုံးသားသည် မသိမသာ အောင့်ကျင်သလို ခံစား လိုက်ရ၏။ တဖြေးဖြေး နီးလာသော အိမွန်၏ ဆီးခုံမို့မောက်မောက်ကလေးကို အာရာဖတ် အသက် မ ရှူပဲ…ငေးစိုက်ကြည့်မိသဖြင့် လည်ချောင်းဝတွင် တစ်စို့စို့ကြီးလို ခံစားလာရသည်။

အိမွန်က သူငယ်ချင်း အုပ်စုများနှင့် လမ်းခွဲလိုက်ခါ လှေခါးခြေရင်းဆီသို့ ဦတည်သည်..စူးစိုက်ကြည့် နေသော အာရာဖတ်၏ မျက်လုံးများနှင့် ရင်ဆိုင်မိလိုက်ကြသည်။တင်းကနဲ…သန်မာသော ..မျက်နှာနုနုလေးက …တမဟုတ်ချင်း..ခက်ထန် မာကြောပြစ်လိုက်သည်။ အာရာဖတ်ကတော့…ခေါင်းကိုညှိုးငယ်စွာ ငုံ့လျှိုးလိုက်မိသည်။

“ ခြေသံပြင်းပြင်းနှင့်…မမ ကိုယ့်ရှေ့နားဖြတ်လျောက်သွားတယ်..ကိုယ့်နှလုံးသားများလဲ..ဒေါသစိတ် ကြောင့်..ဖြင်းကနဲ..ဖြစ်တယ်…မင်းမာနိုင်တယ်..မင်းအနိင်ယူကွယ်..ကိုယ့်ကို အမြဲတန်း..မင်းမာ နိုင်ပါ တယ်….”

လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲမှ လွင့်လာသော စိုးလွင်လွင် သီးချင်းကြောင့် အာရာဖတ်..ခေါင်းထောင်ကြည့် ၏။ အိမွန်ခေါ်…အင်ဂျလာ..မုန်တိုင်းမလေးက ရိပ်ကနဲ ဂရုဏာ ..မျက်ဝန်းတစ်စုံ..စူးနှစ်ရောက်ရှိလာ ကာ သမင်လည်ပြန်လေး ကြည့်သည်…လှေခါးကို လှုပ်နွဲ့ညင်သာစွာ..တက်သည်။ လေးထပ်ခန့်အ ရောက်တွင် တဖန် ပြန်ကြည့် ပြန်သည်။

အာရာဖတ်..ကြည်နူးငိုချင်စိတ်မျိုးကြီး ပေါ်လာ၏။ တရုတ်မလေး သလုံးသား ကစ်ကစ်လေးများက ရက်စက်စွာ ကုလားလေး နှလုံးသားကို ရိုက်ခတ်သွားလေတော့သည်။

“ ကျွတ်…ကော်ပြီလေကွာ…ဟဲ…ဟဲ”

ဘာတာဂျံက..မျက်နာရှေ့မှာ လက်ဝါးနှစ်ဖက်ကို ဆပ်ရိုက်ရင်း “ဆပ် ” ဟုအော်လိုက်မှ အာရာဖတ် သတိဝင်ကာ…ရှက် ပြုံးကြီးပြုံးပြီး…စာအုပ်ပုံနှင့် ခဲတံဒါဇင်လိုက် ဘူးများကို အစီအစဉ်မရှိ…နေရာ ပြောင်းရွေ့နေမိသည်။

“ မင်း…ထိ..ပြီ…အာရာဖတ်..”

“ ဟင်း….အေး…ငါထိပြီ…ဘာတာဂျံ..”

ညိုးငယ်စွာ ..ဝန်ခံလိုက်သော အာရာဖတ် စကားကြောင့် ရွတ်နှောက်နှောက် ..ဘာတာဂျံမျက်နာလဲ စိတ်မကောင်းစွာ တည်သွားလေတော့သည်။

................................................................................................

ဆူးလေ လမ်းမှ နံနက်သည် ခြောက်သွေ့လျက်ရှိသည်။ ကုန်ဈေးတန်းလမ်းကို ကျော်လာပြီး..လက်ဝဲ ဘက်သို့ကူးလိုက်ကာ…လော်စစ်ဟန်၏…ငါးထပ်တိုက်ခြေရင်းသို့ အာရာဖတ် ရောက်လာသည်။ နေ့ စဉ်ပြုလုပ်နေကျ ဈေးဘန်း ခင်းခြင်း ဝတ္တရားကို လုပ်ရဦးမည်။

ယနေ့တော့ ယခင်နေ့များထက် အနည်းငယ်မော၏။ လှေခါးအတိုင်း တက်လာသော အာရာဖတ် သည် တတိယထပ် ညာဘက်ထောင့်ချိုးမှ…အောက်သို့ပြန်ကြည့်၏။ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်စွာ အိပ် မောကျနေကြဆဲဖြစ်၏။

အပေါ်ဆုံးထပ်ရှိ…ပစ္စည်းများထားရှိရာ အခန်းလေးသို့ရောက်သော်..အသင့်ပါလာသော ချိုင်းနားအာ မခံ သော့ကြီးဖြင့် သော့ခလောက်ကိုဖွင့်လိုက်သည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင် လော်စစ်ဟန် အိပ်ခန်းတံခါးက လက်လေးတစ်လုံးခန့်ဟ နေပြီး..အလင်းရောင်..ပြာပြာလက်လက်ကလေးက ဖြာထွက်နေသည်။

ညည်းသံ တိုတိုးကလေးက အာရာဖတ်နားထဲသို့ တိုးဝင်လာသည်…တစ်စုံတစ်ယောက်များ နေမ ကောင်းဖြစ်လေရော့သလား…ဟုတွေးရင်း..တံခါးနှစ်ချပ်ကြားမှ..အသာအယာ စောင်း၍ချောင်းကြည့် လိုက်မိသည်။ လက်ထဲတွင်..သော့နှင့် သော့ခလောက်ကို ကိုင်လျက်သားဖြင့်…ချောင်းကြည့်လိုက် ခြင်းဖြစ်သည်။

တံခါးဟနေခြင်း…မီးလင်းနေခြင်းတို့ကြောင့် တစ်ယောက်ယောက် အိပ်ယာမှနိုးနေပြီဟုလည်း အာရာ ဖတ် ထင်သည်။ ရှေးမဆွကပင်..သည်အခန်းကို အာရာဖတ်..အကြိမ်များစွာ ရောက်ဖူးသည်။ တောက် ပသစ်လွင်သော သံရုံးသုံး ကတ္တီပါ…အနီ..ထိုင်ခုံကြီးများဖြင့်လူ ၈ ယောက်စာ စားပွဲတစ်လုံးရှိသည်.. ထိုမှ ကျော်လျင်..ပန်းနုရောင်အခန်းလေးကို ကာထားသော ဒေါက်လေးဒေါက်ဖြင့် ပြုလုပ်ထားသော ခန်းစီးလေးရှိသည်…ထိုခန်းစီး နောက်တွင်ကား..လူမြင်သူမြင်…ကုတင်ကြီးတစ်လုံးက လောစစ်ဟန် ၏ ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားဆုံးသော ၂ ယောက်အိပ် တရုတ် ကုတင်ကြီးက ထီးထီးမားမား ရှိသည်။

ထု..အမြင့် ၂ ပေတိတိ ရှိလျက် အလျား ၁၀ ပေ အနံ ၈ ပေခန့် ကြီးမားသော ပယ်လယ်ရေမြုပ်မွေ့ ယာကြီးအား တရုတ်ပြည်ဖြစ်.ဒေါင်းဖို ဒေါင်းမ ကနေသည့် အိပ်ယာခင်း ရောင်စုံကြီးက ထည်ဝါခန့် ညားလွန်းလှ၏။ ကုတင်ထက်မှ…ဇာခြင်ထောင် ပန်းနုရောင်ကြီးသည် မျက်နှာကျက်ဆီမှ ရေပန်းဆိုင်း ကြီးတစ်ခုအလား ရှည်လျားစွာ ဖြာကျကာ ကွန်သဖွယ်..ကုတင်ကြီးတစ်ခုလုံးကို အုပ်မိုးထားသည်။လေးပေ မီးချောင်း အလင်းရောင်သည် ထွန်းလင်းတောက်ပနေ၏…လူသူ ကင်းရှင်းလျက် ငြိမ်သက် သော ဧည့်ခန်းမကြီးကို ကျော်၍..မျက်လုံးအစုံက ကုတင်ကြီးထံသို့ ရောက်၏။

“ အင့်….ဟင့်….အ…အင်း…..ဟင့်…….အင့်”

“ ပြစ်….ပြွတ်….ဗလွတ်…ဖွပ်….ပြွတ်…ပြွတ်…”

ရွံ့ဗွက်ပြင် တစ်ခုကို သူခိုးတစ်ယောက် ဖြတ်နှင်းလာသံမျိုး အသံတိုးတိုးလေးများ အာရာဖတ် ကြားနေ ရသည်။ အာရာဖတ် တစ်ကိုယ်လုံး နွေးကနဲ သွေးများ ပူနွေးစွာ ..ဖြာစီးသွားခြင်းကို ခံလိုက်ရသည်။အရိပ်မဟုတ်သော…အကောင်အထည်ကို ..အာရာဖတ် မြင်လိုက်ရပြီ….တွေ့ခဲ့ဖူးသော တရုတ်ကု တင်ကြီးပေါ်၌ မကျင်စိန်သည်…အဝတ်မဲ့ခန္ဒာကိုယ်ဖြင့် လှုပ်ရှားနေ၏။

ရှည်လျားသော ဆံပင်များက ကျောသို့ပြေကျနေ၏။ လက်နှစ်ဖက်က..ကုတင်စောင်းကို တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ကာ…မြင်းစီးနေသကဲ့သို့ မြောက်ကြွ…မြောက်ကြွဖြစ်နေသည်။ ခါးကို ကော့ကာ…ရင်ဘတ် ကို ရှေ့သို့ ပြစ်တင်ထားမှုကြောင့်..ဖင်ကြီးက..နောက်သို့ ကော့ထွက်နေသည်..ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးက တစ်စုံတစ်ခုကို …အားပါးတရ ညှပ်ထိုင်ထားပုံရသည်။မကျင်စိန်က ဆတ်ကနဲ ဆောင့်ထိုင်ချလိုက်သည်။

“ အီး……အား…..ကျွတ်ကျွတ်…ကျွတ်…”

ယောက်ျားတစ်ယောက်၏ ညီးတွားသံဟု အာရာဖတ် သိ၏။ အိစက်သော ပင်လယ်ရေမြုပ် မွေ့ယာ ကြီးထဲတွင် နစ်မြုပ်နေသော ယောက်ျားကို ..အာရာဖတ် မမြင်ရ…။

သို့သော…မကျင်စိန်နှင့် လိုးနေမှတော့ ကိုးဆယ်ရာခိုင်နှုန်းသည် ..လောစစ်ဟန်ပဲ ဖြစ်ရပေမည်။ ပန်း ပွား အနားများပါသော ခေါင်းအုံးကြီးတစ်လုံးက..ကြမ်းပြင်ပေါ်၌ ကျနေသည်…အနီအနက်..လေး ကွက်ကြား စောင်ကြီးတစ်ထည်က…ကုတင်ခြေရင်းမှာ ပုံနေ၏။

ခြေရင်းဘက်..ကုတင်ဘောင်ပေါ်တွင် မကျင်စိန်၏ ဘရာစီယာ လန်းလန်းလေး တင်ထားသည်။ အာရာဖတ် အခန်းတံခါးကို အသာဆွဲဟ ကာ ကြည့်သည်။ တရုတ် ပတ္တာ အကောင်းစားများမို့ ဘာအသံမှ မထွက် “ရှိ”ကနဲ တံခါးပွင့်သွား သည်နှင့် အာရာဖတ်..ကိုယ်လုံးကို ..စောင်းဝင်လိုက်သည်။ ဧည့်ခန်းရှိ ဆိုဖာ အမြင့်ကြီးတစ်လုံး နောက်သို့ လေးဘက်ထောက်၍ ကူူးသွား၏။

“ ပြွတ်…ပြစ်…ဗွတ်….ဗွပ်…ဗလွတ်…”

“ ပြစ်..ပလပ်….ပြလပ်…..ပြစ်….ပြွတ်…ပြွတ်”

ခြင်ထောင်ကြီးက သိသိသာသာ ယိမ်းထိုးလှုပ်ရှားနေသည်….မကျင်စိန်တို့ဘက် ရောက်လာသော အာရာဖတ် မျက်လုံးကြီးများပုဇွန်တုပ် မျက်လုံးကဲ့သို့ပြူးထွက် မတတ်ဖြစ်သွားရလေသည်။

“ ထ…အုံးကွယ်…ဟင့်….ဟင့်….မောလာပြီ”

ဖြူဖြူဖွေးဖွေး…ကျစ်ကျစ်လစ်လစ် တောင့်တင်းလှပသော မကျင်စိန် ဖင်ကြီးသည်..အာရာဖတ်တို့ ပလက်ဖေါင်း ဈေးသည်များ၏ အလွန်ပြောစရာဖြစ်သော ဖင်ကြီးဖြစ်သည်။

တရုတ်မ ဆိုသော်လည်း..မကျင်စိန်က..အီပြဲကြီး ဝ ခြင်းမျိုးမဟုတ်ပေ…မွန် ကပြားမို့ ..မကျင်စိန် အ သက် ၃၀ ကျော်သည့်တိုင် အရွယ်မကျပဲ…မဝလှသလို..ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်လေး။စိတ်ထနေဟန်ရှိသော မကျင်စိန်သည်..ဖင်ကြီးကို အသာလေး ကြွလျှက် ငုံ့ကြည့်လိုက်၏။

“ ရှီး…….အား……..အ”

“ ဘလွတ်…ဘွတ်…ပြွတ်”

အာရာဖတ် ခန်းစီးစကို အသာဆွဲဟ..ကြည့်သည်…အာရာဖတ် အသက်ရှူများ ရပ်မတတ် ခံစားလိုက် ရသည်။ မကျင်စိန်၏ ပြဲအာနေသော စောက်ဖုတ် ကြီးကို မြင်ရခြင်း…ထိုစောက်ဖုတ်ဖွေးဖွေး ဖေါင်း ဖေါင်းကြီးထဲမှ…ရှည်လျားကြီးမားလွန်းသော ..ငါးရှဉ့်တစ်ကောင် ထွက်လာသလို..ပြောင်တင်းပြစ်ချွဲ နေသော အကြာပြိုင်းပြိုင်းနှင့် လီးကြီးထွက်လာပုံ။

မကျင်စိန်၏ ရှုံ့နေသော စအိုပေါက်လေးကို မြင်ရသည်အထိ..ကုန်းထလိုက်သောအခါ လီးကြီးက စောက်ဖုတ်ထဲမှ ကျွတ်ပြီး..ဗိုက်ပေါ်သို့ ဘတ်ကနဲ ..ကျသွားပုံ။လူပျိုသိုးလေး….အာရာဖတ်…ထိုင်းကနဲ ထိုင်းကနဲ..သွေးများ ဆောင့်တိုးလာပြီး..ပေါင်ကြားမှလီးက တောင်လာတော့သည်။

“ ထ….အို…ကွာ…သူကလဲ..ဇိမ်ခံနေပြန်ပြီ”

မကျင်စိန်က..ညင်ညင်သာသာလေး ဖွထိုင်ထားသော ဧရာမလီးကြီးကို ဆော့ကစားရင်း ရှက်ပြုံးရဲရဲ လေးဖြင့်…လှုပ်ခါ…လှုပ်ခါ….ကိုင်ရမ်းလိုက်သည်။ အာရာဖတ် မြင်ဖူးသော လီးများထဲ၌ ထိုလီးကြီးမှာ တကယ့်ကို တန်ဘိုးရှိလှသည်။

ကွမ်းသီးခေါင်း ထိပ်ပိုင်းကြီးက…ပတ္တမြားတစ်လုံးလို နီရဲနေသည်။ ထိုမှ အောက်တစ်လက်မအကွာ တွင် ဒစ်ကြီးက သာမာန်လီးများကဲ့သို့ ခပ်ရိုးရိုးမဟုတ်ပဲ မိုးပြဲဒယ်ကြီး စောင်းထားသလို နှုတ်ခမ်းသား ကြီးများက ဘေးကို ပြန့်ကားထွက်နေပြီး လီးချောင်းကြီးထက် အနည်းငယ် ကြွတက်နေသည်။မကျင် စိန်က ထိုဒစ်ကြီးကို ငုံ့၍ ပါးစပ်အပြည့် စုပ်သွင်းပြစ်လိုက်သည်…မကျင်စိန် နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေး…။

.....................................................................................................

မကျင်စိန်..ဦးခေါင်းရှိ ဆံပင်ရှည်ကြီးများကို  ကျော်ဇောက..ဖွကစားလိုက်…သပ်ချပေးလိုက်လုပ်ရင်း ကျောပြင်အတိုင်း လက်ကို လျောဆင်းလာသည်။ ဖင်ထောင်ကာ…ကုန်းစုပ်နေသော မကျင်စိန် စောက်ပတ်ကြီးက ဖင်နှစ်ချမ်းကြားမှ…ပြဲပြဲအာအာကြီး ပြူးထွက်နေသည်။ကျော်ဇော လက်က စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ ထိုးသွင်း၏။

“ အင်း…ဟင်း….အွန်း……..အွတ်….အွန်း….အွန်း”

“ ပြွတ်…ပြစ်….ပြွတ်….ပြွတ်..”

မကျင်စိန်က လီဗာတင်းပေးလိုက်သော စက်ရုပ်တစ်ခုကဲ့သို့…မြန်မြန်ကြီး စုပ်လိုက် ငုံ့လိုက်လုပ်၏။ ဖင်ကို အနှိုက်ခံလိုက်ရသည်နှင့် မကျင်စိန် လှုပ်ရှားမှုများက အလိုလိုမြန်သွားကြခြင်းဖြစ်သည်။ ကျော ဇောက မကျင်စိန် ကျောပြင်လေးကို ရင်ဘတ်ကျယ်ကျယ်ကြီးနှင့် အုပ်မိုးလျက်..စောက်ပတ်ပြဲပြဲကြီး ကိုမိအောင်ပင်နှိုက်သည်။ ကျော်ဇော လက်ခလယ် တစ်ချောင်းက..မကျင်စိန်စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်း သားလေးများကို  ဝိုင်းကာ.ချိတ်ကာ..ပွတ်သပ်ပေးသည်..မွှေပေးနေသည်။ မကျင်စိန် ဖင်ဖွေးဖွေးကြီး က ဘယ်ညာခါရမ်းနေသည်။ ကျော်ဇောက အဆက်မပြတ်..မွှေပေးလေ မကျင်စိန် ဖင်ကြီး ခပ်ကြမ်း ကြမ်း..ရမ်းခါနေလေဖြစ်သည်။

“ အွန့်…အွန်း…..ဟွန်း..ဟွန်းဟွန်း”

မကျင်စိန်က မဆန့်မပြဲငုံထားရသော လီးကြီးကို ပါးစပ်ထဲမှ..ထုတ်ပြစ်ခြင်းမပြုပဲ…မျက်စေ့မှေးကာ မျက်တောင်ကော့ကြီးများစင်းလာပြီး တဟွန်းဟွန်းဖြင့် အောင့်သီးအောင့်သက် အသံကလေးထွက် အောင်ငြီးသည်။ ဖင်ကြီးကို..ဘယ်ညာ ယိမ်းနွဲ့နေရာမှလည်း နောက်သို့ ဖတ်ကနဲ ဖတ်ကနဲ ပြစ်ပြစ် ဆောင့်ပေးနေပြန်ရာ..ချောင်းကြည့်နေမိသူ အာရာဖတ်အဖို့…အနောက်မှ ခွလျက်တအားလိုးပြစ်ချင် စိတ်များမှာ ထိန်းမနိုင် သိမ်းမရ ဖြစ်လာလေသည်။

သူမ စောက်စေ့လေးကို မနားမနေ ဆက်တိုက် ပွတ်ပေးလေလေ..မကျင်စိန်က ကိုကျော်ဇောလီးကြီး ကို ဒလကြမ်းစုပ်လေလုပ်နေရာ ပွဲမှာ သွားပြိုင်သကဲ့သို့ ကြမ်းတမ်းလာ၏။ ကိုကျော်ဇော…မျက်နာမှာ လည်း တစ်ခါတစ်ရံ ရှုံ့ရှုံ့သွားလိုက်…ဒူးနှစ်လုံး..ဆတ်ကနဲ ထောင်လာလိုက်ဖြစ်နေသည်။ကြာတော့…မကျင်စိန်..မနေနိင် လီးကြီးကို လျှာဖျားလေးဖြင့် အသာအယာလေး စုပ်ယူလိုက်သည်။ လီးတစ်ခုလုံးမှာ ဖေါင်းကားနီရဲလာပြီး..အစွမ်းကုန်ထောင်မတ်လာလေသည်။

“ အား….အိုးအိုး…မကျင်စိန်ရယ်…တော်လှချည်လားဗျာ….ဒါကြောင့်လဲ…လော်စစ်ဟန်ကြီးက ခင်ဗျား ကို စွဲစွဲလန်းလန်းကြီး ဖြစ်နေတာပေါ့နော်..ဟင်း ဟင်း ဟင်း”

“ သွားစမ်းပါ..ဘာတွေလျောက်ပြောနေမှန်း မသိဘူး”

မူနွဲ့ ရှက်ရမ်းသော..မျက်စောင်း စူးစူးလေးကိုထိုးရင်း မကျင်စိန်က..မောလှိုက်စွာ ရန်တွေ့သည်။ သူမ ၏ ဖြူသွယ်သော လက်ကလေးများကမူ..ကိုကျော်ဇော၏ ကြီးမားတုတ်ခိုင်လှသော အိုလံပစ် လီးကြီး ကို အားပါးတရကြီး ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည်…လီးထိပ်ကြီးက ရဲကနဲ..ရဲကနဲ…ဖြစ်ခါ..မှည့်ရွဲသော ပန်းသီးအခွံကဲ့သို့ ဆီသုတ်ထားသည့်အလား တင်းပြောင်လာပြီး လီးတစ်ချောင်းလုံးမှာ တင်းကနဲ တင်းကနဲ တုန်ခါသွားသည်။ အကြောကြီးများ အစွမ်းကုန် ဖေါင်းကားသွားသည်။

“ အား….အီး…အ..အ..အ.”

ကျော်ဇောက လက်နှစ်ဖက်ကို မွေ့ယာကို နောက်ပြစ်ခါ ထောက်လိုက်ပြီး လီးကြီးကို ကော့ကော့ထိုး ပြီးအော်လိုက်သည်။ လီးထိပ်မှ ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ ပန်းထွက်လာသော သုတ်ရေများက မကျင်စိန် နို့ ကြီးနှစ်လုံးကို ထိမှန်ကြသည်။

“ ဟင်း….အရမ်းပြင်းတာပဲ….စောက်ခေါင်းထဲမှာသာ ဆိုရင် ဘယ်လောက်ခံရမလဲ မသိဘူး”

မကျင်စိန်က ..မကြားတကြားလေး..စွေစောင်းကြည့်ရင်း ပြောကာ..ရှက်ပြုံးလေးဖြင့် မျက်နှာနှင့် ရင် ဘတ်မှ သုတ်ရည်များကို ..လက်ဖြင့် သုတ်ပြစ်လိုက်သည်။ ဖွေးနု…သော ဖယောင်းသားကဲ့သို့သော မကျင်စိန်၏ အသားဝင်းဝင်းလေးမှာ သုတ်ရည် တန်ခိုးကြောင့် ပြောင်၍..လက်လာသည်..နို့နှစ်လုံး မှာ ပင်ကိုယ်ကပင် တင်းရင်းမာကျစ်လျက် ဖေါင်းဖေါင်းကားကားကြီးများ ဖြစ်လေရာ..လီးထိပ်မှပန်း ထုတ်လိုက်သော သုတ်ရည်များဖြင့် လိမ်းကျံသလိုဖြစ်သွားပြီး…မီးချောင်းအလင်းရောင်အောက်၌ လှ ပတင်းပြောင်လာသည်…ချောင်းကြည့်နေသော အာရာဖတ်ခမျာမှာမူ ..နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အခြမှ..ဆုပ် ကိုင်ကာ နို့သီးခေါင်းလေးများအား မနားတမ်း စို့ပြစ်ချင်စိတ်ကြီး ဝင်လာမိပြန်လေသည်။

သာမန် အချိန်များ၌ မကျင်စိန်ကို သွားသွားလာလာ မြင်နေရသော်လည်း.. တောင့်တယ်..လိုးရလျင် ကောင်မယ်…ဟုလောက်သာ စိတ်ကူးယဉ်မိခဲ့ဘူးသည်။ ယခုကဲ့သို့ ကွင်းကွင်းကွက်ကွက်ကြီး..နဖူး တွေ့ဒူးတွေ့..တွေ့ရသောအခါ မကျင်စိန်သည် အင်မတန်လိုးချင်စရာကောင်းသော ပစ္စည်းကြီးဖြစ် မှန်း ခံစားသိရှိလာလေတော့သည်။

မကျင်စိန်၏ လက်တဝါးအုပ်စာ မျှမကသော စောက်ဖုတ်ကြီး၏ ဆွဲဆောင်မှုအင်အားကပင် အာရာဖတ် လိုလူပျိုသိုးလေး မဆိုထားနှင့်မည်မျှပင်အတွေ့အကြုံရှိသူဖြစ်စေ မကျင်စိန် စောက်ဖုတ်ကြီး လှန်ပြ ရုံ ဖြင့် ပြေးလိုးချင်စိတ်ပေါက်သွားမိပေလိမ့်မည်။ မကျင်စိန်ကား ဤမျှလောက်ပင် လိုးချင်စရာကောင်း သော အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။

“ ကဲ….မိုး လင်းတော့မယ်..”

မကျင်စိန်၏ လှပသော…မျက်စောင်းကလေး နှင့် အပြောကို ကျော်ဇော မဆိုထားနှင့် အာရာဖတ်ပင် ကြည်နူးမိ၏။ မတ်တောင်နေသောလီးကြီးကို ခပ်သာသာလေး တစ်ချက်ပုတ်ခတ်ကစား လိုက်သည်.. လီးကြီးက ခလုတ်တိုက်ခံလိုက်ရသော ရာဘာချောင်းကြီး တစ်ချောင်းအလား တုန်ရမ်းသွား၏..လီး ကြီးဤသို့ ခါရမ်းလှုပ်ရှားသွားသည်ကို မျက်လုံးကလေးမှေးစင်းသွားအောင်ပင် ကြည့်ရင်းရယ်မောကာ ကုတင်ပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်လေသည်။

ပန်းပုရုပ်တစ်ရုပ် ထောင်ထားသလို သေးကျဉ်လှပသော တင်ပါးအပေါ်မှ ခါးလေးကို စုံကိုင်ဆွဲညှစ်ပြီး ဖင်ထောင်၍ ဆောင့်ဆောင့်လိုးပြစ်ချင်စရာကောင်း၏။

“ ကဲ…မိုးလင်းတော့မယ်လို့…ဆိုနေ”

အနီးရှိ ခေါင်းအုံးတစ်လုံးကို ခပ်ဆောင့်ဆောင့်လေး ဆွဲယူကာ..မကျင်စိန်က ခပ်နွဲ့နွဲ့ကလေး စောင်း ပြောလိုက်သည်။ ကိုကျော်ဇောက မကျင်စိန် ဤသို့ချစ်စဖွယ် လှုပ်ရှားနေပုံကလေးကိုပင် မျက်စိအရ သာခံ၍ ကြည့်နေမိပေရာ…မကျင်စိန် ပါးလေးများဖေါင်းလာအောင်…နုတ်ခမ်းကို တမင်ကြီးစူပြစ်လိုက် လေသည်။

“ ကြည့်..ဘာလုပ်နေတာလဲ…လို့”

“ သိပ်လှလို့…ကြည့်နေမိတာပါဗျာ”

“ သွားပါ…ဒါနဲ့ပဲ…ညာ..ညာပြီး ဟင်း….မပြောလိုက်ချင်ဘူး..သိပ်လည်တာပဲ”

မရေတွက်နိင်သော မျက်စောင်းလေးတစ်ချက် ထိုးလေသည်။ မကျင်စိန်၏ အလှဆုံးအချိန်မှာ ဒီအချိန် ပဲဖြစ်မည်ထင်၏။

“ ညာ…ညာပြီး..ဘာဖြစ်လဲ…ပြောလေ..ပြော”

“ အို…ကြည့်ပါလား…သူသိရဲ့သားနဲ့”

“ မသိလို့ပေါ့…ညာပြီး..ဘာလုပ်မိလို့လဲ…ဟင်”

“ ညာပြီး…လိုးတာလေ….ညာပြီးလိုးတာ…ကဲ”

“ ကဲ”

ဟု ပြောရင်း မကျင်စိန်လက်ကလေးက ကိုကျော်ဇောလီးကြီးကို ကိုင်ချိုးလိမ်မည့်ဟန် ပြုလိုက် လေသည်။ ဤသည်ကိုပင်ကိုကျော်ဇောက အကြီးအကျယ်မနောခွေ့ကာ တဟားဟား ရယ်သည်။

“ ဟား…ဟား…ဟား….ဟား…”

“ ဟေ့…သိပ်အကျယ်ကြီး မရီနဲ့လေ…ဟိုဘက်အခန်းထဲမှာ ကောင်မလေးတွေ ရှိတယ်”

“ ဆောရီး…ဟား…ဟား…ဟား…”

ကိုကျော်ဇောက ဆောရီး ဟု ပြောရင်း မကျင်စိန် ကိုယ်လုံးကလေးကို သူ၏ရင်ခွင်ထဲသို့အသာအယာ ပွေ့သွင်း ပိုက်သိမ်းလိုက်သည်။

“ ကွယ်…မြန်မြန်လုပ်တာ မဟုတ်ဘူး”

“ လိုးမှာပါအချစ်ရယ်….ဒီစောက်ဖုတ်ကြီးမှ မလိုးရင်…ဒီကမ္ဘာမှာ အမိုက်ဆုံးလူ ဖြစ်သွားမှာပေါ့”

“ သွား….လူကို အပေါစား ကျနေတာပဲ”

မကျင်စိန် မျက်စောင်းလေးထိုးပြီး မကျေမနပ်လေးဆို၏။ လက်ကလေးတစ်ဖက်ကမူ…ကိုကျော်ဇော လမွှေး မဲမဲကြီးများကို ကောက်ရိုးပုံဖွသလို ဖွကစားနေသည်။ လမွှေးအုံ မဲမဲကြားအတွင်းမှ တိုးထွက် တောင်ထနေသော ကိုကျော်ဇော လီးကြီးမှာ တုတ်ခိုင်လှပြီး ..မကျင်စိန်၏ ဆုပ်ကိုင်ကစားပေးမှု ကြောင့် မြွေဟောက်တစ်ကောင်..ပါးပြင်းထောင်လာသည့်အလား…တောင်မတ် မာကျောလာလေသည်။

“ မကျင်စိန်…လေးဘက်ထောက်ပေးလေ…နော်”

“ အဟင်း…ဟင်း….ဟင်း…ဟင်း”

မကျင်စိန်က ..ရှက်ရယ်လေး တစ်ချက်ရယ်လိုက်ရင်း ကုတင်ပေါ်၌ လေးဘက်ထောက်ပေးလိုက်လေ သည်။ အလှပဆုံးသော ကျောက်ဆစ်ပန်းပုရုပ်များထဲ၌ ဟာဗင် ဆိုသူ ပန်းပုဆရာ၏ လေးဘက် ထောက် နတ်ဖုရားမ ရှီးလား ကို အနုပညာသမားများက စံထားကြသည်ဟု ဆိုသည်။ ယခုမကျင်စိန် ၏ ရှက်ကိုးရှက်ကန်း အမူအယာလေးဖြင့် မပြုံးတုံ့တုံ့..ပြုံးတုံ့တုံ့လေးလုပ်ခါ လေးဘက်ကုန်းပေး ရှာ သော ပုံကလေးကိုသာ ဟိုအနုပညာဆရာကြီးများမြင်လျင် ဟာဗင်ရုတ်ထုသည် မြောင်းထဲရောက်သွားလိမ့်မည်ဟု အာရာဖတ် ထင်သည်။

မကျင်စိန် လေးဘက်ထောက်ထားပေးသော အခါ နို့နှစ်လုံးကခပ်တွဲတွဲ အောက်သို့စိုက်ကျနေသည်။ ဖင်ကိုကော့၍ ပင့်တင်ပေးထားသောကြောင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက ဖင်နှစ်ခြမ်းကြားမှ ပြူပြီးစူထွက်နေ သည်။ အရည်ရွမ်းသော သစ်သီးစိမ်းကြီးအလား မက်မောနှစ်ခြိုက်စရာကောင်းလှသော ဤမြင်ကွင်း ကို အာရာဖတ်က…တံတွေးတနင်နင်ဖြင့် ချောင်းကြည့်နေရသည်။

ပေါင်ကြားမှ အာရာဖတ်လီးကလည်း သွေးဆာနေသော လူသတ်သမားကဲ့သို့ ဒေါသတကြီး မာန်တဖီ ဖီဖြင့် ငေါက်ကနဲ..ငေါက်ကနဲ…ပေါင်ကြားမှ ရုန်းကန်လို့နေသည်။

ကိုကျော်ဇောက နေရာယူလိုက်သည်…ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ရှိနေသော မကျင်စိန်၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ကြည့်ရင်း အာရာဖတ်မှာ…ဘာလိုမှ မနေနိုင်တော့ပဲ တောင်မတ်ပြီး မာန်ထလာသော လီးချောင်းကြီး ကိုကိုင်ကာ ဂွင်းတိုက်မိလေသည်…တစ်ကိုယ်လုံးရှိသွေးများဆူပွက်နေသည်။

“ အေ့….ဟင်…..ဝင်သေးဘူးကွယ်”

ကိုကျော်ဇောက မကျင်စိန် ခါးလေးကို စုံကိုင်ပြီး သူ့လီးထောင်ထောင်ကြီးဖြင့် မှန်းတေ့ကာ လိုးသွင်း လိုက်လေရာ..လီးက…စောက်ပတ်အောက်သို့ချော်ပြီး လွတ်သွား၏…မကျင်စိန်က လီးထိပ်နှင့်သူမ စောက်ပတ်တေ့မိစေရန် ဖင်ကြီးကို အငြိမ်မနေပဲ..ရွေ့လျားတည့်ပေးရင်း တခစ်ခစ်ရယ်ကာ..ဆံပင် များကို ဆတ်ကနဲ မော့၍ပင့်တင်လိုက်လေသည်။

“ ဘာလိုဖြစ်နေမှန်းမသိဘူး….သူ”

မကျင်စိန်…အတော်မျက်စောင်းထိုး သန်သည်။ မကျင်စိန်လက် တစ်ဖက်က ကိုကျော်ဇောပေါင်ကို လက်ပြန်ကလေး ဖတ်ကနဲ ရိုက်ရင်းပြောသည်။

“ မကျင်စိန်…ကိုင်သွင်းလိုက်ဗျာ”

ကိုကျော်ဇောက မကျင်စိန် ကျော်ပြင်လေးပေါ်တွင် ဝက်မှိန်း မှိန်းရင်း လေသံကလေးဖြင့်ပြောလိုက် သည်။ မကျင်စိန်က စိတ်မရှည်သလို..သက်ပြင်းကို ဟင်း…ကနဲ ရှိုက်ရင်း ပေါင်ကြားမှလက်လျှို၍နှိုက် ခါ..လီးကြီးကို ဆွဲယူလိုက်သည်။

လမွှေးများက မကျင်စိန် ဖင်သားနုနုကြီးများနှင့် တွေ့ထိပွတ်သပ်မိသောအခါ…လီးထိပ်သည် စောက် ခေါင်းဝ၌ဗူးဆို့ဆို့သည့်အလားတစ်တစ်ဆို့ဆို့ကြီး တေ့မိသွားသည်။

အာရာဖတ် ချောင်းနေရာက ကုတင်ခြေရင်းပိုင်းဖြစ်ပြီး…ထိုတံခါးကြားရှိ အပေါက်မှ အတိုင်းသား အ မြင်မှာ ကောင်းနေသည်…အားလုံးကို ရှင်းလင်းပြတ်သားစွာ မြင်နေရသည်။မကျင်စိန်၏ စောက်စိ ပြူးပြူးကြီးကြားထဲသို့ လီးကလက်မဝက်ခန့် ဝင်သွားသည်နှင့်…မကျင်စိန်၏ ဖင်စအိုဝလေး ရှုံ့ကနဲ ..တွန့်ဝင်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။

“ ဗြွတ်..ဘွတ်….စွတ်…”

“ အ…ဖြေး….ဖြေး…ကိုကျော်ဇော“

“ ဗြွတ်…ဗြစ်…တစ်….ဘွပ်”

“ အား….သေပါပြီ..ကျွတ်….ကျွတ်ကျွတ်”

“ ပြွတ်စွတ်…ပြွတ်စွတ်”

“ ဟင့်….ဟင့်…ဟင့်…..အင့်….အင့်….ဟင့်”

ကိုကျော်ဇောက ပြွတ်ကနဲ..ဆတ်ဆတ်ကလေး ဆောင့်သွင်းလိုက်…စွတ်ကနဲ..ထုတ်လိုက်..ပြွတ်ကနဲ ခပ်ပြင်းပြင်းလေး..ဆောင့်လိုးလိုက်..ပြန်ထုတ်လိုက်…လိုးပြစ်လိုက်သည်။ တစ်ချက်ဆောင်လိုက်တိုင်း လီးကြီးက အတားဆီးမရှိ အဆုံးသို့ အရင်းရောက်သည်..မကျင်စိန် လည်ချောင်းအတွင်းမှ ဟင့်ကနဲ လေများ ကန်ထွက်လာပြန်သည်…ထပ်ဆောင့်ပြန်သည်..ဟင့်ကနဲ အသံထွက်လာပြန်သည်…ထပ်ခါ ထပ်ခါ..အဆက်မပြတ်လေး ဆောင့်လိုးလိုက်သော ..အခါတွင်မူ ဟင့်…ပြွတ်စွတ်..ဟင့် ..ပြွတ်စွတ်.. ဟင့်..ဟူသောအသံများ အတွဲလိုက် ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ထွက်ပေါ်လာလေတော့သည်။

“ ဗြွတ်….ဗြစ်….ဘွပ်….ဘွတ်….ပြွတ်စွတ်”

“ ဟို့အိုး…..ရှီး….အား…..ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ်”

လေးဘက်ထောက်ရက်ကလေး မှ တစ်ခါတစ်ရံ မကျင်စိန်၏ခါးလေးက ကုန်းသွားရှာသည်။

“ ရှီး……အား…..အဆုံးပဲကွယ်….သေတော့မှာပဲ…..အင့်……အား…အင်း….အ..အ..အအ ”

“ ဖြေး  ဖြေးလုပ်ပါ…ကိုကျော်ဇောရဲ့…တကထဲ…ဘယ်လိုဖြစ်နေမှန်းကို မသိဘူး…ဒီမှာဖြင့် သေတော့ မယ်”

“ အမလေး….သေတော့ မသေလိုက်ပါနဲ့ကွာ”

“ မင်းသေရင်…ဒို့ပါလိုက်သေပြစ်လိုက်မှာ…ဘယ်ရမလဲ”

ဖုံးဖိမရသော မျက်လုံးများက ကြည်နူးကျေနပ်စွာ ရယ်သည်။ အချက် ၂၀ ခန့် ဆောင့်အပြီး၌ စောက် ပတ်ထဲမှ ယိုစိမ့်လာသော အရေပြစ်ချွဲချွဲများက လီးမှတဆင့် ကိုကျော်ဇော…ဆီးခုံနှင့်..မကျင်စိန် ဖင် ထိကပ်ဖိပွတ်မိတိုင်း ဗြိကနဲ….ဗြိကနဲ အသံထွက်သွားလေသည်။ ဒီရေအလား တစတစ အရှိန်မြင့်မား လာကြသော ကြောင့်..ပူနွေး စိုစွတ်သော…စောက်ပတ်နှင့် လီးကြီးဝင်သံ..ထွက်သံက မြန်လာသည်.. ကြမ်းလာသည်။ မြန်လာ…ကြမ်းလာသလို အသံများလဲ ကျယ်လာသည်။

“ ပြွတ်စွတ်…ဖတ်….ဖတ်…ဖတ်…ပြွတ်စွတ်..”

“ အို့…..အို့….အို့…..ဖြေးဖြေး…ဆို…အင်း…အင့်”

“ ဖတ်…ပြွတ်စွတ်…ဖတ်…ပြွတ်စွတ်..ဖတ်”

ကိုကျော်ဇောက သူ့တင်ပါးကြီး ခွက်…ခွက်ဝင်သွားအောင်….အင်နှင့်အားနှင့် ဆောင့်သည်…တွဲကျ နေသော ဂွေးစိကြီးက မကျင်စိန်…စောက်စိကြီးကို အောက်မှ ပင့်ကာ…ပင့်ကာ..ဖတ်ကနဲ..ဖတ်ကနဲ ရိုက်မိသည်။ မိန်းမတွေအတွက် ယောက်ျားဂွေးစိဖြင့် စောက်ပတ် သို့မဟုတ် ဖင်ကို တဖတ်ဖတ် ရိုက် ပေးခြင်းခံရခြင်း အရသာအတွက် ပြီးပြည့်စုံလေသည်။ တချို့ယောက်ျားများ ဂွေးစိမှာ မာကျစ်ပြီး.. တင်းနစ် ဘောလုံသဖွယ်….အထက်တက်ကပ်နေတတ်ကြသည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် မိန်းမများအတွက် ခံစားမှုလျော့နည်းပြီး.ပြည့်စုံမှုမရှိလှချေ။

ယခုမူ…ကိုကျော်ဇော၏ ရိုက်ချက်..ပြင်းထန်မှုကြောင့်..မကျင်စိန်ခမျှာ အလွန်အမင်း အရသာရှိကာ ဖင်ကြီးကို အနောက်သို့ ထောင်၍ ထောင်၍ ပြန်လိုးပေးနေမိသဖြင့် နှစ်ယောက်စလုံးတွင် အပြည့်အဝ ခံစားကြရပြီး ကာမမီးတောက်ကြီးများ တဟုန်းဟုန်းဖြင့် လောင်ကျွမ်းဝါးမြိုနေလေတော့သည်။

“ ထွက်…ထွက်တော့မယ်…ကိုကျော်ဇော ဆောင့်..အ…ဆောင့်…ဆောင့်လိုက်စမ်းပါ…ကိုကျော်ဇော ရယ်”

မကျင်စိန်မှာ မချိတင်ကဲ ငိုသံပါကြီးနှင့် ပြောရင်း အိပ်ယာခင်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်ထားမိရှာ လေသည်။ ဖြင်းကနဲ…တင်းကနဲ…ဆောင့်သွင်းလိုက်သော လီးကြီးက…စောက်ပတ်အတွင်း..အပြည့် ဝင်၍ သားအိမ်ခေါင်းကို ထုတ်ကနဲ…ထုတ်..ကနဲ ဆောင့်မိလေရာ မကျင်စိန်မှ မျက်ရည်လေးများပင် ဝေ့ဝဲလာကာ…ဖွါလံကျဲနေသော ဆံပင်များကိုပင် ပြန်လည်မသပ်တင်နိင်တော့ပဲ…တအီးအီး..တအအ ငြီးကာ အလိုးခံရင်း…စောက်ပတ်အတွင်းမှ အရေများ ပန်းထွက်လာလေတော့သည်။

“ ဟင့်….အ…ဟင့်….အင့်….အ….ဟင့်အ”

ကိုကျော်ဇောကလဲ ပန်းဝင်ခါနီး…ရှိသမျှစွမ်းအားကို…အကုန်သုံးကာ…ပစ်..ပစ်ဆောင့်လိုးလိုက်လေ ၏။

“ အား…..အား…..အမေရေ…အဟင့်ဟင့်”

မကျင်စိန် လည်ပင်းလေးမော့ကာ တစ်ချက်အော်ပြီး ကုတင်ပေါ်သို့ ဝမ်းလျားထိုး မှောက်ကျသွားလေ တော့သည်။ လဲကျသွားသော မကျင်စိန် စောက်ပတ်ထဲသို့ လီးကိုအမိအရ လိုးသွင်းရင်း…ဖင်သားအိ အိကြီးပေါ်..ဆီးခုံမဲမဲကြီး…ဘတ်ကနဲ…ဘတ်ကနဲ…မြည်အောင် ဆောင့်လိုးပြီးမှ..သုတ်ရေများကို ပန်း ထုတ်လိုက်လေသည်။

“ ဟား…..အား…..”

မကျင်စိန် ကျောပေါ်သို့ မှောက်ချရင်း ငြိမ်သက်သွားလေ၏။ အာရာဖတ်မှာလည်း…ဤမျှရှင်းလင်း ပြတ်သားသော လိုးပွဲကြီးမျိုးကို ပထမဦးဆုံးအကြိမ် မြင်ဘူးခြင်းဖြစ်ရာ ဂွင်းတိုက်ရင်း…သုတ်ရည်များ ထွက်ကုန်သဖြင့်…လော်စစ်ဟန်..အိပ်ခန်းထဲမှ အမြန်လစ်ထွက်ခဲ့ရလေ၏။

..........................................................................................................................

“ သနားတယ်ကွာ…”

“ ဘာဖြစ်လို့…”

“ ဟား…မကျင်စိန်နဲ့…ကျော်ဇောနဲ့ ခိုးစားနေတာများ လူတိုင်းသိတယ်..အာရာဖတ်..ဘာလဲ..မင်းက လော်စစ်ဟန်ကြီး မသိဘူးများထင်လို့လား…ဟင်”

“ အိုး..လော်ကြီးသိရင်…ကွိုင်ပူကုန်မှာပေါ့”

“ နိုး…နိုး..သိတယ်…လော်ကြီးသိတယ်..သိပ်သိတယ်…မင်း..လော်ကြီးကို လျော့မတွက်နဲ့..အာရာဖတ် လော်ကြီး မကျင်စိန်ကို လွှတ်ပေးထားတာ သိလား..ကျော်ဇောရဲ့ မိတ္တူကူးစက်ဟာ တစ်နေ့ လော်ကြီး ပိုင်လာစေရမယ်..ကြည့်ထား”

“ စောက်ရေးမပါတာ…ဘာမှ မဆိုင်ဘူး”

“ မင်း..ငါပြောတာမယုံရင်ကြည့်နေ..လော်ကြီးက မကျင်စိန်ထက် ကောင်းတာလေး ရှိနေတယ်လေ ကွာ”

“ ဘာ..ဟုတ်ရဲ့လား…ဘာတာဂျံ ..ရယ်”

“ ကျွတ်…ကုန်ဈေးတန်း..လမ်းမတော်သံဈေး ဘယ်နားမှာဖြစ်ဖြစ် ငါ့ခြေရာတွေချည်းပါ..အာရာဖတ် ရယ်..မင်းက လော်ကြီးနဲ့တွေ့တာ ခုမှ..လေးငါးနှစ်ရှိသေးတာ..ငါက ချာတိတ်ဘဝကထဲက ပေါင်းလာ တာ”

“ ဒါဆို…လော်ကြီးရဲ့..ကစ်ပင်..ကဘယ်သူလဲ”

“ ဟ..အရိပ်ပြလဲ အကောင်မထင်တဲ့ကောင်ပါလား..အေး…လေခွင့်လွတ်လိုက်ပါတယ်..ဒီမှာ..မကျင် စိန်မရှိတဲ့အချိန်..အိမွန် ကျောင်းသွားတဲ့အချိန်..မင်းတက်ပြီး အသာချောင်း..အဲဒီ တရုတ်ကုတင်ကြီး ပေါ်မှာပဲကြည့်”

“ မထချင်တော့ဘူး..ကိုကြီးရယ်..ဟင့်ဟင့်”

ရေချိုးပြီး ကျောင်းသွားရန် အဝတ်အစားလဲလာသော အိမွန်..ခြေထောက်ကလေးများ..ဦးလေးလော် စစ်ဟန် အိပ်ခန်းမရောက်ခင်ပင်ရပ်သွားသည်။ နံနက်ပိုင်း ကျူရှင်တခုသို့အပြေးအလွှားသွားပြီး ကွတ်ခိုက်မှ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နှင့်တွေ့သည်။ အိမ်သို့ ကလပ်စ်အမီပြန်သည်..ရေချိုး..အဝတ် လဲ..။

နော်အဲမူနှင့် လော်စစ်ဟန်က .. အိမွန် ကျောင်းသွားပြီထင်ကြသည်။ မကျင်စိန်က..ဘိုကလေးဈေးသို့ သွားပြီး လပ် သွားသော ကာလလေးကို ချိုမြိန်စွာ အသုံးချကြ၏။

“ ထပါအုံး…ညီမလေးရယ်…ကိုကြီး လိုး ရတာ မဝသေးလို့ပါ..ဟဲ…ဟဲ…ဟဲ…”

အိမွန်..ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်သွားသည်။နားထဲသို့ ပူပူလောင်လောင်ကြီး ဝင်လာသော အသံတိုးတိုး လေးများကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး တောင့်တင်းသွားသည်..ရင်တစ်ခုလုံး…လဲ ရှိန်းကနဲ..နွေးကနဲ.. ခုန်သွား၏။

“ အဲမူ…လာ…ဒီမှာ..ထိုင်…နော်”

အိမွန်..နားကိုပိတ်လိုက်မိသည်…မောလာသည်။ ငါးထပ်တိုက်ကြီး၏ အပေါ်ဆုံးထပ်မှာ စောစီးစွာ သွေးဆာနေသော အသံလေးများက..အိမွန်ဆိုသော အပျိုစင်မလေးကို..တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားသွား စေ သည်။

“ ဟင့်..ကိုကြီးက…အရမ်းဆောင့်တာ”

“ စားပွဲမှာ ထိုင်ပါ..ကိုကြီး မတ်တတ် လိုးပေးမယ်”

အိမွန်..ခြေထောက်များ တံခါးဝသို့ ရွေ့လျားစ ပြု၏။ ထုံးစံအတိုင်း ခပ်ဟဟ ဖြစ်နေသော..တံခါးကြား မှ အခန်းတွင်းသို့ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။

“ ဟဲ့…အယ်”

အိမွန် ပါးစပ်မှ…ယောင်ပြီး…အော်မိမတတ် ဖြစ်သွား၏။ ပါးစပ်လေးကို..လက်ဝါးဖြင့်..အုပ်လိုက်ရလေ သည်။

ကြည့်ပါအုံး…နော်အဲမူ…ဖြစ်ပုံ…။ လေးထောင့် စားပွဲပေါ်၌…ခြေတစ်ဖက် တင်ထားသဖြင့်..အဝတ်မဲ့ ခန္ဓာကိုယ် အောက်ပိုင်းရှိ စောက်ပတ်ဝသို့ ဦးလေးလော်စစ်ဟန်၏ တရုတ်လီးကြီးက တေ့မိထား သည်..တရုတ်လီး ဆိုသည်က..အခြားသော တိုင်းရင်းသားများနှင့်မတူ…အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော်..ဒစ် ရဲရဲကြီးအောက်မှ…အဖုအဖေါင်း အထစ်အထစ်များက အကြောထုံးသော ခြေသလုံးသားတွေနှယ်..ကြွ ထကာ ကြောက်မက်ဖွယ် ကောင်းလှသည်။

နော်အဲမူ စောက်ပတ်ကလဲ…အသေးစားတော့ မဟုတ်..လက်ဝါးတအုပ်ကျော်ခန့်ကြီးမားသည်။ စောက်မွှေးက မဲနက်သော်လည်း..အနည်းငယ် ပါးပါးလျားလျား ရှိသည်။ စောက်ပတ်အပြင် နှုတ်ခမ်း များက မျော့တစ်ကောင်ပမာ အမြောင်းလိုက်ကြီ ပတ်ဝိုင်းထားသည်။ စောက်စိပြူးပြူးကြီးက..အရေ ကြည်များ လိမ်းကျံပေရေနေပြီး တလက်လက်အရောင်တောက်နေသည်။

စောက်ပတ် ဒုတိယအလွှာဝယ်…ခပ်ညိုညို..အသားပြားတလွှာက ..ဝိုင်းရံထားသည်…နော်အဲမူ မျက် နာလေးက..ရှက်ရွံ့ထိတ်လန့်နေဟန်..ပြူးကျယ်နေသည်။ လော်စစ်ဟန်က စားပွဲအောက်မှရပ်လျက် အနေအထားဖြင့် နော်အဲမူ စောက်ခေါင်းထဲသို့…အဖုအထစ်များ ပြွန်းတီးနေသော လီးကြီးကို ဗြစ်ကနဲ ဖိသွင်းလိုက်သည်။

“ အ…..အ  ဟ…နာတယ်…ကျွတ်ကျွတ်”

လန့်အောလေး အော်ရင်း…လော်စစ်ဟန် လက်မောင်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုတ်ကိုင်လိုက်လေ သည်။

“ ပြစ်…ပြွတ်…စွတ်”

“ အိုး….ဟိုး ဟိုး ဟိုး….အား….အား….”

နော်အဲမူ…ထွန့်ထွန့်လူးသွားရှာလေသည်။ ဖင်ကြီတစ်ခုလုံးမှာ ဓါတ်လိုက်သလို တဆတ်ဆတ်တုန် သွားသည်။

“ ပြွတ်…ဘွပ်”

“အား..မလေး….လေး…ဟီး..ဟီး..ဟီး”

အိမွန် လန့်ပြီးတွန့်သွားသည်…မြင်ရသည့်မြင်ကွင်းက မသက်သာလှ….။ အထစ်အဖုများ ပြွန်းတီးနေ သောလီးတန်ကြီး ဝင်သွားချိန်၌…နော်အဲမူ..စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများအတွင်း သို့လိပ်ဝင်သွားကြ သည်။ရုတ်တရက် ဆတ်ကနဲ ..ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်သော အခါတွင်..စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများ အပြင် သို့ ပြဲကနဲ..ရဲကနဲထွက်လာရုံမျှမက..အတွင်းသား နုနုလေးများပါလာပြီး စုကာရှုံ့ပြီးပြန်ဝင် သွားကြသည်ကို အိမွန် တွေ့လိုက်ရလေ၏။ ကိုယ့်အဒေါ်ယောက်ျား ဆိုပေမယ့်..လော်စစ်ဟန်ကို အိမွန် ကိုယ့်ဦးလေးအရင်းလိုပင် လေးစားချစ်ခင်သည်။

ယခုကဲ့သို့ နော်အဲမူကို လိုးနေပုံတွေ့သောအခါ..ဦးလေး၏ လီးကြီးနှင့် အလိုးခံချင်လာသလိုလို။

“ သေမှာ” …

ဒါကြီးနဲ့ဆို အိမွန်..သေမှာ။ စိတ်များက အထိန်းအကွပ်မဲ့စွာ လှုပ်ရှားနေမိသည်။

“ ပြွတ်..ဘွတ်..ပြွတ်ဖွတ်…ဘွတ်…ဖွတ်”

“ အား….ဦး..နာတယ်..နာတယ်…ဖြေးဖြေး….ရှီး….အား”

“ သိပ်နာတာပဲ…အိုးအိုး…အခုနလိုပဲ…ရိုးရိုးလုပ်ပါ ဦးရယ်”

လော်စစ်ဟန်က တဒဂ်..နားပင်းသွားဟန်တူ၏။ လုံးဝစကားပြန်မပြောတော့ပဲ..နော်အဲမူ၏ အုပ်အုပ် လုံးလုံး နို့လေးနှစ်လုံးကို မညှာမတာ ဆွဲကာ ဆောင့်ထဲ့လိုက်ပြန်လေသည်။

“ ဗြွတ်…ဘွတ်…ဘွပ်”

“ အား….ဟ……ဟင့်ဟင့်…ဟင့်ဟင့်….အင့်ဟင့်”

နော်အဲမူ….လော်စစ်ဟန် ရင်ဘတ်ကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံတွန်းထားရင်း မျက်ရည်များ ပိုးပိုးပေါက် ပေါက်ကျလာ၏။ နီရဲသော ပါးပြင်ကိုဖြတ်၍ မျက်ရည်စီးကြောင်းကြီးအစုံက နာကျင်မှုဝေဒနာကို ဖေါ်ပြ နေကြလေသည်။

နော်အဲမူ…ဤသို့နာကျင်ခြင်းကိုပင် လော်စစ်ဟန်က …ဖီလင်တွေပိုဖြစ်လာဟန်ရှိသည်။ နို့နှစ်လုံးကို ကိုင်ထားသော လက်အစုံအား နော်အဲမူ၏ ဖင်သားကြီး အစုံသို့ ပြောင်းကိုင်လိုက်ခါ…အားယူလျက် ဆွဲဆောင့် လိုးသွင်းလိုက်ပြန်ပါသည်။

“ ပြွတ်…ဘွတ်….ပြွတ်ဘွပ်”

“ အီးဟီး….ဟိအီး…တောက်…ဟင်း ဟင်း”

နော်အဲမူ…မျက်ရည်ကျရင်း အံကြိပ်ခံသည်။ တောက်…တစ်ချက်ကို ပြင်းပြင်းခေါက်ပြီး လော်စစ်ဟန် ကို စူးစူးဝါးဝါးလေး စိုက်ကြည့်သည်။ နုတ်ခမ်းကို..ပြတ်လုမတတ် ကိုက်ထားရှာသည်..စောက်ပတ် ထဲ သို့ ရာဘာချောင်း အပြွတ်လိုက် ထိုးသွင်းခံရသလိုပြည့်သိပ် နာကျင်နေသည်။

“ ပြွတ်…ဘွတ်….ပြွတ်….ပြွတ်….ပြွတ်…ဗြိ”

“ အမ်…အမ်….အမ်….အယ်….အစ်”

နော်အဲမူ..မောနေပြီ..လေသံလေးမျှသာ ထွက်လာတော့၏။ ချွန်မြဖြောင့်စင်းသော နှာတံလေးထိပ် တွင် ချွေးဥလေးများက..စုပြုံသီးလာသည်…နသယ်ဆံစပ်မှ ချွေးများ သီး လာ၏။ နို့နှစ်လုံးကြားတွင် ချွေးသီးလေးများ စို့နေသည်။လော်စစ်ဟန်က အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ဆောင့်လိုးနေရာ…စာပွဲလေးပင် ကျွိကနဲ ကျွိကနဲ..မြည်ကာ ကြမ်း ပြင်တွင် သုံးလေး လက်မခန့်ရွေ့သွားလေသည်။

“ ဗြစ်…အ”

တစ်ချီတွင် လီးကို…စောင်း၍..ထိုးမိသွားပြီး မာကျောနီရဲသော လီးထိပ်ကြီးက အတွင်းသားနုနုလေးကို ဆောင့်ထိုးလိုက်သလိုလေးဖြစ်သွားပြီး…နော်အဲမူ..အ ကနဲ အော်ကာ…မျက်ဖြူလေးလှန်သွားသည်။အတန်ငယ်ဝသော..လော်စစ်ဟန်၏ ဖင်ကြီးနှစ်ဖက်မှာ ကျုံ့ကနဲ…ကျုံ့ကနဲ..တင်းမာသွားသည်။ခြေ သလုံးသားကြီးများ တင်းကားလာသည်။

နော်အဲမူ…ဖင်ကြီးနှစ်ဖက်ကို …အဝတ်စတစ်စနှယ်..ဆုပ်ကိုင်ထားသော လော်စစ်ဟန်၏လက်မောင်း ကြွက်သားကြီးများ..အကြောအပြိုင်းပြိုင်းထကာ…မညှာမတာ..ဆွဲ…ဆွဲပြီး…ဆောင့်လိုးနေပေရာ နော်အဲမူ…ခမျာ…အသက်ကိုပင် ဝအောင်မရှူနိင်တော့ပဲ…အင်းကနဲ..အင်းကနဲ..အဲကနဲ..အံကြိတ်ခံ ရင်း..မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ကာ..မျက်ရည်လေးများတွင်တွင်..ကျလာလေသည်။

နော်အဲမူ..မျက်နာအမူအရာနှင့် ခံစားမှုဝေဒနာတို့သည်…အိမွန်ဆီသို့ ကူးစက်ကာ..ချောင်းကြည့်နေ ရင်းမှ..အိမွန် စောက်ပတ်ကလေးရှုံ့….ရှုံ့သွားမိလေသည်။စောက်ခေါင်းထဲမှ ယားကျိ…နာကျင်သလိုလို ခံချင်စိတ်တွေ..ကြွလာသလိုလိုဖြစ်လာမိသည်။

လော်စစ်ဟန်ကလဲ…အကောင်းကြီးကောင်းနေပြီဖြစ်သော အချိန်သို့ရောက်လာရာ..နော်အဲမူအား လုံးဝ ညှာတာခြင်း မရှိတော့ပဲ..အထက်ပါအတိုင်း စားပွဲလေး ရွေ့သွားအောင်ပင် ဆောင့်လိုးရင်း လီး ကြီးအား အရင်းထိ ဖိကပ်လိုက်ခါ…လရေများကို ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ ..သားအိမ်အတွင်းသို့ ပန်းသွင်း လိုက်လေတော့သည်။

နော်အဲမူမှာ…စောက်ပတ်အတွင်း၌ ပူကနဲ…ပူကနဲ…ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ခံစားလိုက်ရပြီး လော်စစ်ဟန်၏ ခါးကို..ခြေနှစ်ချောင်းဖြင့်ကပ်ကျေးကိုက် ညှပ်ထားရင်း…လော်စစ်ဟန်လည်ပင်းကြီးကို အတင်းတွယ် ဖက်ထားလိုက်လေတော့သည်။ ထိုအခါ…လော်စစ်ဟန်က နော်အဲမူအား..လီးကြီးကို မချွတ်ပဲ..ကုတင် ဆီသို့ ပွေ့ယူကာ ကုတင်စောင်းတွင် အသာလှဲချပြီး…ဇတ်ဇတ်…ဇတ်ဇတ်..ဖြင့်နောက်ဆုံးအရသာ ထူးကြီးကို…အပီအပြင် ယူ လိုက်လေတော့၏။

နော်အဲမူ၏ ခြေနှစ်ချောင်းက မိုးပေါ်ထောင်နေပြီး…လီးကြီးက စောက်ပတ်ထဲသို့ အဆုံးဖိဝင်ရင်း ညှောင့်ပေးနေ၏။

လီးနှင့်စောက်ပတ်ကြားမှ…ယိုစိမ့်ကျလာသော သုတ်ရေတို့သည်..ဖင်ကြီးကို ဖြတ်ကျော်၍..တလိမ့် လိမ့် စီးဆင်းကျလာပြီး…အိပ်ယာခင်းကို စွန်းထွက်သွားလေ၏။ နော်အဲမူက…လော်စစ်ဟန်..လည်ပင်း ကြီးကို ခပ်တင်းတင်းဖက်ထားရင်း..သူမစောက်ပတ်ကြီးကိုညှစ်ခါ..ညှစ်ခါဖြင့်..လော်စစ်ဟန် လီးကြီး အား…စုပ်ယူလိုက်လေသည်။

“ အား….ဦးရယ်…ကောင်းလိုက်တာ…ဦးရယ်”

“ အင့်…အင့်….အင့်…နာနာလေး လိုးပေး စမ်းပါ ဦးရယ်…အား….အာ….သမီးစောက်ခေါင်းထဲမှာ ကောင်းလွန်းလို့ပါ…အင့်…အင့်…ဟမ့်…ဦးလီးကြီးနဲ့ တအားသာ ထိုးထဲ့လိုက်စမ်းပါ..ဦးရယ်..အဟင့်.. ဟင့်ဟင့်ဟင့်”

မချိမဆန့်ခံစားရသော…ဝေဒနာ တောင်ကို အကျော်၌ နော်အဲမူသည်..လော်စစ်ဟန်ဖင်ကြီးကို ဆောင့်အားနှင့် အတူဆွဲ၍…ဆွဲ၍…ဆောင့်ယူရင်း စောက်ပတ်အတွင်းမှ စောက်ရေများ ထွက်လာလေ တော့သည်။

အတန်ကြာ…အပြိုင်အဆိုင်..ဆောင့်လိုးကြပြီးနောက်…နှစ်ဦးလုံး ငြိမ်သက်သွားကြလေတော့သည်။ လော်စစ်ဟန်က…ခပ်ပျော့ပျော့ကြီးဖြစ်နေသော သူ့လီးကြီးကို ..တွင်းထဲမှဆွဲထုတ်လိုက်သော မြွေ ကြီးတစ်ကောင်အလား တဖြေးဖြေးခြင်း ဆွဲထုတ်ပေးလိုက်လေသည်။

ဖွတ်နဲ…အရေများ အန်ကျလာကြသည်။

“ အဟင်း….အရေတွေ အရမ်း…ပဲ”

နော်အဲမူငြီးသည်။

“ ကိုကြီးတော့ … ကောင်းလွန်းလို့…တဘရိတ်ထဲ နှစ်ခါလောက်ကို ထွက်ကုန်တာ”

“ သွား….ဦးမကောင်းဘူး…မညှာဘူး….တအားပဲ…”

“ ဟဲ…ဟဲ….စောက်ပတ်ကွဲမှ…အသဲစွဲတာ…သမီးရဲ့”

“ အယ်…သွားပါ…မဟုတ်တာ..ရှက်စရာကြီး”

နော်အဲမူက..သူမစောက်ပတ်ထဲမှ အရေများကို အိပ်ယာခင်းနှင့် ပြီးစလွယ်ယူသုတ်ရင်း…မျက်နာလေး ငုံ့ကာ…ပြောလျက်…ကုတ်ပေါ်မှ ဆင်းလိုက်လေသည်။

နော်အဲမူ…အဝတ်အစားများ ဝတ်ဆင်နေစဉ် လော်စစ်ဟန် လီးကြီးက ..နော်အဲမူ ဖင်ကြားသို့ထောက် လာပြန်သည်။

“ တော်ပြီကွယ်…ဦးက..သိပ်ထန်တာပဲ…ဟင့်”

အိမွန်…အခန်းဝမှ အလျင်အမြန်စွန့်ခွါလိုက်သည်။ စောက်ပတ်တစ်ခုလုံးသည် အောင့်ကျင်သလိုဖြစ် နေသည်။ ဖြူနုသော .. သူမမျက်နှာလေးသည်…ကာမသွေးတို့ ထကြွနေမှုကြောင့် ရဲရဲတွတ်..နီမြန်း နေသည်။ ရှက်ခြင်း စိတ်လှုပ်ရှားခြင်းတို့ဖြင့် ကျောင်းလွယ်ကို အမြန်ယူကာ အပေါ်ထပ်မှဆင်းလာခဲ့ မိလေသည်။ ဒူးဆစ်များက…ယိမ်းထိုး…ယိုင်နဲ့ လေးလံလျက်..ပလက်ဖေါင်း…ပေါ်သို့..ရောက်လာ သည်။ဆူးလေ လမ်းမကြီးကား…စည်ကားစွာ သွားလာလှုပ်ရှား…လျက်ရှိနေလေပြီ။   ။



...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................ 

ပြီးပါပြီ။



Thursday, October 21, 2010

နားခွင့်လေးတော့ပေးပါ (စ/ဆုံး)

နားခွင့်လေးတော့ပေးပါ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

သူမနာမည် မိုးစု။ ကျောင်းပြီးတော့ ချစ်သူနဲ့ လက်ထပ်ဖြစ်သည်။ ယောင်နောက် ဆံထုံးပါဆိုသည့် ထုံးစံအတိုင်း သူမ ချစ်သူနောက် အတူလိုက်နေသည်။ သူမက အလုပ်လုပ်ချင်သော်လည်း ချစ်သူက ခွင့်မပြုသဖြင့် အိမ်တွင် ကျန်ရစ်သည်။ အိမ်တွင်တော့ ယောက္ခမနဲ့အတူနေရသည်။ ယောက္ခမက ပင်စင်အငြိမ်းစားတစ်ဦးဖြစ်သဖြင့် ကုလားထိုင်တွင်ထိုင်ကာ စာဖတ်နေသည်က များသည်။ ယောက်ျားကတော့ မနက် ရ နာရီ

ထိုးသည်နှင့် အလုပ်ကို ဆိုင်ကယ်နှင့်သွားသည်။ ဆိုင်ကယ်ကို လမ်းတွင်အပ်၍ လိုင်းကားတဆင့်ပြန်စီးရသည်။ အလုပ်ရောက်ဖို့ပင် ၂ နာရီလောက်ကြာသည်။ ထိုအခါ အလုပ်က ပြန်လာလျင်လည်း နှစ်ဆင့်ဖြစ်နေသည်မို့ ည ရ နာရီလောက်မှ အိမ်ပြန်ရောက်သည်က များသည်။ ယောက်ျားအလုပ်က တခါခါ နယ်ဆင်းရသေးသည်။ 

“ အဖေ့ကို အရက်သွားဝယ်ပေးဦး” 

“ အို မလုပ်ပါနဲ့ အဖေက အသက်ကြီးနေပြီလေနော် မသောက်နဲ့နော်”

“ ငါက သွားဝယ်ဆို သွားဝယ်ပေါ့” 

“ အို အဖေက အသက်ကြီးနေပြီ” 

“ နင်က ငါ့ကို အသက်ကြီးနေပြီထင်တယ်ပေါ့”

ဆိုကာ ယောက္ခမကြီးက မိုးစုကို ဖက်လေသည်။ မိုးစုက ရုန်းသည်။ 

“ မလုပ်ပါနဲ့ သူများမြင်ရင် မကောင်းဘူး” 

“ သူများ မမြင်ရင်ကောင်းတယ်ပေါ့”

“ မဟုတ် မဟုတ်ပါဘူး” 

“ သူများမမြင်အောင် ငါအသက်မကြီးကြောင်း ပြရသေးတာပေါ့” 

ပြောလည်းပြော ယောက္ခမကြီးက မိုးစုကို ဖက်၍ ကြမ်းပြင်ပေါ် အိပ်ချသည်။ မိုးစုက ရုန်းသော်လည်း မနိုင်။ မိုးစုနို့ကို အတင်းကိုင်သည်။

“ မလုပ်ပါနဲ့ရှင် မကောင်းပါဘူး” 

“ အခု မကောင်းသေးပေမယ့် ခဏနေကောင်းစေရမယ်”

မိုးစုမှာ ယောက္ခမကို ခန္ဓာကိုယ်အားဖြင့်လည်း မနိုင်။ စကားအားဖြင့်လည်း မနိုင်ဖြစ်နေသည်။ ယောက္ခမက ပြောလည်းပြော အင်္ကျီကိုလည်း ပင့်သည်။

“ နင် ငါ့သားနဲ့ မရခင် လိုးကြသေးလား” 

“ အို” 

ယောက္ခမ အမေးကြောင့် မိုးစုတော်တော်ရှက်သွားသည်။

“ ကြည့်ရတာ နင်ကောင်းကောင်း အလိုးမခံဖူးသေးဘူးနဲ့ တူတယ်” 

ပြောလည်းပြော ယောက္ခမကြီးက သူမနို့ကို အတင်းစို့လေသည်။ နို့ကို တလုံးပြီး တလုံးစို့သည်။ ထို့နောက် သူမကို အတင်းတွန်းကာ မှောက်ခိုင်းသည်။ သူမ မှောက်သွားတော့ ထမိန်ကို အတင်းချွတ်သည်။ ထမိန်ကျွတ်တော့ ဆပ်စမိန်နာကို ချွတ်သည်။ ထို့နောက် ဖင်လုံးကြားကနေ စောက်ဖုတ်ကို လျက်သည်။ မိုးစုမှာ အော်လည်းမအော်ရဲ။ ကြောက်လည်းကြောက် ဖြစ်နေသည်။

နောက်ကနေ အဖုတ်ကို လျက်ပြီးနောက် သူမကို ပက်လက်ဆွဲလှန်သည်။ သူမပက်လက်လှန်တော့ အဖုတ်ကို လျက်သည်။ 

“ ဟင့် ဟင့် ဟင့် မလုပ်ပါနဲ့.. ရှင် အင့် အဟင့် အဟင့်”

မိုးစုငိုသည်။ သို့သော်လည်း ယောက္ခမကြီးက အဖုတ်ကို ဆက်တိုက်လျက်သည်။ ထို့နောက် အပေါ်တက်လာကာ နုတ်ခမ်းကို စုပ်သည်။ သူမ ပြန်မစုပ်။ ယောက္ခမက အောက်ဆင်း၍ နို့ကိုနမ်းစို့သည်။ သူမ မရုန်းနိုင်။ ခဏနေ ယောက္ခမက အနီးတွင်ရှိသည့် သူနားနေကျ နေရာမှ ခေါင်းအုံးကို ဆွဲလာသည်။ သူမ ဖင်အောက် ခုသည်။ ထို့နောက် သူမပေါင်ကို ဆွဲကားသည်။ ပြီးလျင် သူမအဖုတ်ကို လျက်သည်။ မိုးစုက ယောက္ခမခေါင်းကို တွန်းထုတ်ချင်သည်။ သို့သော်လည်း လူကြီးခေါင်းကို မကိုင်ရဲ။ သူမပေါင်ကို ဖိကာ ဆွဲကား၍ သူမစောက်ဖုတ်ကို အတင်းလျက်သည်။ မိုးစုမှာ နို့ကိုသာ အုပ်ထားမိသည်။ ခဏကြာတော့ ယောက္ခမက သူမကို ဆွဲထူသည်။

“ ဘာမှ မတွေးနဲ့ မေ့လိုက်တော့ နင့်ကို ငါကောင်းကောင်းချစ်ပေးမယ်”

ဆိုကာ နုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းသည်။ ပြီးလျင် ယောက္ခမက သူ့အဝတ်အစားကို ချွတ်နေသည်။ သူမ ထွက်ပြေးချင်သည်။ သို့သော်မရ။

ယောက္ခမက သူမကို ဖက်၍ ရင်ခွင်ထဲထည့်ကာ အဖုတ်ကိုနှိုက်သည်။ သူမကိုလည်း စုပ်နမ်းသည်။ ခဏနေ သူမလက်ကို ယူ၍ လီးကိုကိုင်ခိုင်းသည်။ မိုးစု တစ်ခါမှ လီးမကိုင်ဖူးပါ။ ရွံသည်။ သူမလက်ကို အတင်းရုတ်သည်။ လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားသည်။ “နင် လီးတောင် မကိုင်ဖူးသေးဘူးပေါ့” ယောက္ခမက အထာနှပ်သည်။ မိုးစု ခေါင်းငုံ့သည်။ 

“ ဒါဆို ဘယ်စုပ်ဖူးဦးမလဲ နော်” 

ယောက္ခမက မတ်တပ်ထကာ သူမခေါင်းကိုကိုင်သည်။ လီးကြီးက တန်းမတ်နေသည်။ နည်းနည်းပင် ကော့နေသည်။ သူမက ခေါင်းငုံ့သည်။ ယောက္ခမက ပေါင်တဖက်ရှေ့တိုး၍ သူမခေါင်းကို ပေါင်တွင် ဆွဲကပ်ပြီး လီးကို သူမပါးစပ်ထဲ ထည့်သည်။ သူမခေါင်းခါသည်။ မရ။ ယောက္ခမလီးက အကြီးကြီးဖြစ်သည်။ သူမပါးစပ်ထဲ အတင်းထိုးထည့်သည်။ သူမ ငိုရင်း ငုံရသည်။ ယောက္ခမက လီးကိုကိုင်၍ ပါးစပ်ကို လိုးသည်။ သူမ ထွေးထုတ်သည်။ လီးခေါင်းကို ယောက္ခမအတင်းပြန်ထည့်သည်။ သူမက တွန်းထုတ်သည်။ မရ။ ယောက္ခမက ခေါင်းကိုတဖက်ကိုင်ကာ လီးကိုတဖက်ကိုင်ပြီး သူမပါးစပ်ထဲ အတင်းထည့်သည်။ သူမငုံရသည်။ ခဏကြာတော့ သူမနောက်စေ့ကို ကိုင်ကာ လီးကိုထိုးထည့်သည်။ လီးကိုမကိုင်တော့။ ပါးစပ်ကို လိုးသည်။ အတင်းထိုးထည့်သည်။

သူမ ခေါင်းလွဲရသည်။ လီးကျွတ်သွားသည်။ သူမကို တွန်းလှဲ၍ ယောက္ခမက သူမပေါင်ကို ဆွဲကားကာ လိုးသည်။ 

“ မ မလုပ် မ အ အ အ”

မိုးစု အော်ပင် မအော်နိုင်။ လီးကြီးက သူမအဖုတ်ထဲ တဗျစ် ဗျစ် ဝင်သွားသည်။ သူမ ငိုရင်းအလိုးခံရသည်။ ယောက္ခမက သူမကို ကြည့်ရင်းဆောင့်သည်။ တော်ကြာတော့ သူမကို ကိုင်း၍ဖက်ကာ သူမပါးကို နမ်းရင်း လိုးသည်။ သူမခေါင်းခါသည်။ ယောက္ခမက ပြန်မတ်၍ သူမပေါင်နှစ်ဖက်ကို ထောင်ကာ လိုးသည်။ 

“ ဖတ် ဖတ် ဖတ်” 

သူမ ဖင်ကို ဆောင့်မိသည့်အသံက ဆူညံနေသည်။ တော်တော်ကြာအောင် ဆောင့်လိုးသည်။ 

“ ကုန်းတတ်လား” 

သူမကို မေးသည်။ သူမ မပြောရသေးခင် သူမကို ဆွဲထူကာ ကုန်းခိုင်းသည်။ သူမလည်း ကြားဖူးနားဝသာ ရှိသည့် လေးဖက်ထောက်ကုန်းနည်းဖြင့် ခံပေးသည်။ ယောက္ခမကြီးက တဖတ်ဖတ်နဲ့ ဆောင့်လိုးသည်။ ဖင်တုန်းတွေ တုန်နေသည်။ နောက်တမျိုးအနေဖြင့် သူမကို လက်မထောက်ခိုင်းတော့ဘဲ မှောက်အိပ်လျက် ဖင်ထောင်ကာ လိုးသည်။ ဆောင့်တာမှ တချက်စီဆောင့်သည်။ သူမပင် ရှေ့ထွက်ထွက်သွားသည်။ နောက်ကနေ ဆောင့်လို့အားရပြီးသည့်နောက် သူမကို ပက်လက်ထပ်လိုးပြန်သည်။

“ ဘယ်လိုလဲ ငါအသက်ကြီးပြီလား” 

သူမ ခေါင်းခါသည်။

“ ကောင်းသွားပြီ မဟုတ်လား” 

သူမ ခေါင်းထပ်ခါသည်။ 

“ မကောင်းသေးဘူးလား၊ ကောင်းအောင် ဆက်လိုးရမှာပေါ့” 

ဆိုကာ သူမနုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းသည်။ အောက်ကလည်း ဆောင့်လိုးသည်။ သူမနို့ကို ဆက်စုပ်သည်။ အောက်က တောက်လျောက်လိုးသည်။ နောက် သူမတံကောက်ကနေ သူမပေါင်ကို ကားနေအောင် ဆွဲ၍ လိုးသည်။ နို့ကိုလည်း ကိုင်သည်။ တော်တော်ကြာသည်။ 

၁ နာရီလောက်ကြာမှသူမကို ခွ၍ သူမပါးပေါ် လီးရည် လာလွတ်ချသည်။ လီးရည်ရော မျက်ရည်ပါ သူမပါးပြင်တွေ စိုနေတော့သည်။ ချွေးတွေလည်း ပါသည်။ သူမ မဲ့နေမိသည်။ လီးရည်ကို သုတ်သည်။ ယောက္ခမကြီးက သူမဘေးနားတွင် အတူအိပ်နေသည်။ အမောပြေသွားတော့ ထသွားသည်။ သူမက ရှက်ရှက်နှင့်ထ၍ ရေချိုးသည်။ ပြန်ထွက်လာတော့ သူ့စာ သူဖတ်နေသည်။ ပုံစံက ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလို။ ညကျတော့ ယောကျားက တခါဘွတ်သဖြင့် သူမမှာ ငိုချင်ချင်ဖြစ်သွားသည်။ နေ့ခင်းက သူ့အဖေ ဘွတ်ခဲ့သည့် အဖုတ်ဆိုတာ သူသိမှ သိပါလေစဟုတွေးမိသည်။ နောက်နေ့ ယောက်ျားဖြစ်သူ အလုပ်သွားတော့ သူမကြောက်နေသည်။ “ဘယ်သူမှ မရှိတော့ပြန်ဘူး” သူမက ဧည့်ခန်းဆိုဖာပေါ် ထိုင်နေချိန် ယောက္ခမက ဘေးနားလာထိုင်ရင်း ပြောသည်။ “ငါ့ကို မလွမ်းဘူးလား” မိုးစု ခေါင်းသာ ငုံ့နေရသည်။

ယောက္ခမက သူမလက်ကို ကိုင်သည်။ နမ်းသည်။ သူမက ကျောက်ရုပ်လို နေနေသည်။ ထိုအခါ မနေနိုင်တော့သော ယောက္ခမက သူမကို ဖက်သည်။ သူမက အလဲပြိုလိုက် ယောက္ခမရင်ခွင်ထဲ ကျောက်အမီလိုက် ရောက်သွားသည်။ ယောက္ခမက ဖက်ထားရင်း နို့ကိုကိုင်သည်။ နားရွက်ကို စုပ်နမ်းသည်။ နောက် ပါးပြင်ကို နမ်းသည်။ ပြီးလျင် နုတ်ခမ်းကို စုပ်သည်။ နောက်နို့ကို ကိုင်သည်။ နမ်းလို့ပြီးတော့ သူမကို သီးသန့်ထိုင်ခိုင်းပြီး သူမအင်္ကျီများကို ချွတ်သည်။ သူမ မငြင်းရဲပါ။ ယောက္ခမကြီးက သူမနို့ကို ကိုင်၍ နို့သီးခေါင်းကို စို့သည်။ 

သူမက နို့ကို လက်နဲ့အုပ်တော့ သူမလက်ကို ဖယ်သည်။ နို့တွေကို တလုံးကိုင်၍ တလုံးစို့သည်။ နို့သီးခေါင်းချည်း သီးသန့်စို့သည်။ နို့စို့၍ ဝသော် နွုတ်ခမ်းကို နမ်းသည်။ ထို့နောက် ဆိုဖာအောက်ဆင်းကာ သူမထမိန်ကို ဆက်ချွတ်သည်။ သူမဆပ်စမိန်နာ ကျန်သေးသည်။ ယောက္ခမက ဆပ်စမိန်နာ အပေါ်ကနေ သူမအဖုတ်ကို နမ်းစုပ်သည်။ သူမပေါင်ချင်းစေ့လိုက်တော့ ယောက္ခမက သူမခြေမကို နမ်းစုပ်သည်။ ခြေဖဝါးကို လျက်သည်။ ခြေသလုံးကို လျက်သည်။ ထို့နောက် သူမကို တစောင်းဆွဲလှည့်၍ သူမအိုးကို နမ်းသည်။ စုပ်သည်။ ဖင့်ညောင့်ရိုးကို လျက်သည်။ ထပ်၍ ဖင်ကိုလျက်သည်။

ဆပ်စမိန်နာကို ချွတ်သည်။ သူမကို ဆိုဖာပေါ် လေးဖက်ထောက် ကုန်းခိုင်းသည်။ ယောက္ခမက ဖင်ကိုတောက်လျောက် လျက်သည်။ မိုးစုခမျာ အဖုတ်တွေ ယားလာသည်။ ထို့ကြောင့် အဖုတ်ကို လှမ်းနှိုက်ရသည်။ အကုန်းလိုက် ဖင်အလျက်ခံရင်းမိုးစုတယောက် ကိုယ့်အဖုတ်ကို ပထမဦးဆုံး ပြန်နှိုက်ဖူးသည်။ မင်္ဂလာဦးညက ယောက်ျားက အဖုတ်ကို နှိုက်တော့ မနှိုက်ခိုင်းပဲ 

“ ဒီတိုင်းပဲ လုပ်နော်”

ဟု ပြောကာ လိုးခိုင်းရသည်။ မင်္ဂလာဦးညက တဖက်ခန်းတွင် ယောက္ခမရှိနေ၍သာ သူမ မအော်ခြင်းဖြစ်သည်။ တော်တော်နာခဲ့သည်။ ထိုမျ နာစဉ်ကပင် သူမ ကိုယ့်အဖုတ်ကိုယ်ပြန်မကိုင်ခဲ့။ ခုတော့ ပြန်ကိုင်ရပြီ။ ယောက္ခမက ဖင်ကို လျှာနဲ့မွေသေးသည်။ ယောက္ခမက သူမကို ဆွဲလှည့်သည်။ ထို့နောက် ပေါင်ကို ဆွဲကားသည်။ ပြီးလျင် အဖုတ်ကို သေချာကြည့်သည်။ မိုးစုရှက်သည်။ အဖုတ်ကို လက်နဲ့ အုပ်မိသည်။ ယောက္ခမက ဖယ်၍ အဖုတ်ကိုလျက်သည်။ ဖင်ကိုလည်း တွဲလျက်သည်။ ယောက္ခမက သူမကို ဆိုဖာပေါ် အကျအနထိုင်ခိုင်းသည်။ ကားခိုင်းသည်။ ပြီးလျင် သူမစောက်ဖုတ်ထဲကို လက်ခလယ်ဖြင့် ထိုးမွေသည်။ ယောက္ခမက ရိုးရိုးမမွေဘဲ လက်ခလယ်ကို တံတွေးဆွတ်ဆွတ်၍ မွေသည်။ မွေလို့ဝသော် လျက်သည်။

စုပ်လျင်လည်း မနားတမ်းစုပ်သည်။ မိုးစုတယောက် အကြောတွေ တောင့်တင်းနေသည်။ ပါးစပ်ကို လက်ဖြင့်ပိတ်ကာ အော်ရသည်။ အဖုတ်ကို မနားတမ်းစုပ်ပြီး ချက်ကို စုပ်သည်။ နောက် နို့ကိုစုပ်သည်။ ပြီးတော့ နွုတ်ခမ်းကို စုပ်သည်။ မိုးစုတယောက် စောက်ရည်တဗြန်းဗြန်းထွက်သည်။ သူမခွေကျသွားတော့ ယောက္ခမက လီးကိုင်ခိုင်းသည်။ သူမ မောနေသည်. လီးကို ခုထိ ကိုင်ဖို့ ကြောက်နေသေးသည်။ 

ယောက္ခမက အကုန်ချွတ်ကာ မနေ့ကလိုပင် သူမခေါင်းကိုကိုင်၍ လီးကို ပါးစပ်ထဲ အတင်းထည့်သည်။ သူမ သိပ်တော့ မကြောက်ပေမယ့် ရှက်သည်။ သို့သော်လည်း မရ။ ယောက္ခမက ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖိထားပြီး လီးကို ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ လိုးသည်။ သူမလည်း ငြိမ်၍ ပါးစပ်ကို အလိုးခံရသည်။ အတင်းထိုးထည့်လာသဖြင့် သူမက ယောက္ခမပေါင်ကို တွန်းထားရသည်။ သို့သော်လည်း ယောက္ခက လီးကိုတော့ ပါးစပ်ထဲကနေ မထွက်အောင် ခေါင်းကိုအတင်းချုပ်ကာ လိုးသည်။ သူမ အာခေါင် စိုက်လုလု ဖြစ်ရသည်။ နောက် သူမကို ဆွဲထူ၍ နွုတ်ခမ်းကို နမ်းစုပ်သည်။ သူမမောနေသည်။

“ ဖင်လိုးမယ် ကုန်းပေး”

“ ဟင် အင်” 

မိုးစုကြောင်သွားသည်။ ဒါကြောင့် ယောက္ခမကြီးက ဖင်နင်းကန်လျက်နေသည်ကိုး။ 

“ နင့်အဖုတ်က ခုမှ ပြီးထားတော့ နာနေတယ်” 

မိုးစု ဘာမှ မတတ်နိုင်ပါ။ စိတ်ကလည်း လာနေပြီမို့ ဘာပဲလိုးလိုးဆိုသည့် စိတ်က ပေါက်နေသည်။ အရပ်လိုက် ဆိုဖာကို လက်ထောက်ကုန်းပေးသည်။ ယောက္ခမက အိုးကိုဖြဲ၍ ဖင်ထဲ လီးထည့်သည်။ မင်္ဂလာဦးညက စောက်ဖုတ် အလိုးခံရသည်ထက် နာသော်လည်း ကောင်းနေသည်။ နာတာကို ကြိုက်သည်။ 

နာလေလေ ကောင်းလေလေဟု ထင်သည်။ ယောက္ခမက ဖင်ထဲကို လီးကြီးသိပ်ထည့်ပြီး ဆောင့်သည်။ လီးတော်တော်ဝင်ပြီး အဆင်ပြေပြေ ဆောင့်လို့ရသည့်အခါ သူမလက်တဖက်ကို ဆွဲ၍ လိုးသည်။ လိုးရင်း ပိုအဆင်ပြေတော့ သူမကို လက်မထောက်ခိုင်းတော့ပဲ အရပ်လိုက်လိုးသည်။ အရပ်လိုက် လိုးပြီးနောက် သူမကို ဆိုဖာပေါ် ပြန်အိပ်ခိုင်းသည်။ ပြီးလျင် ဖင်ကို လျက်သည်။ ထို့နောက် ပက်လက်အိပ်နေသော သူမကို ဖင်ထောင်အောင် ထားလျက် ဖင်ကို လိုးသည်။ မိုးစုမှာ ဖင်ကို ပထမဦးဆုံးခံရသဖြင့် နာနေသော်လည်း ကောင်းနေသည်။ ယောက္ခမက ဖင်လိုးရင်း နမ်းသည်။ ယောက္ခမသည် သူမကို ဖင်လိုးရင်း ဆိုဖာပေါ်တွင်ပင် တစောင်းလှည့်သည်။ တစောင်းလိုက် ဆက်လိုးသည်။

လိုးရင်း တဖန် သူမကို အပေါ်ဆွဲထူသည်။ ယောက္ခက အောက်က ထိုင်သည်။ သူမက အပေါ်က ကား၍ ဖင်ဖြင့် ယောက္ခမလီးပေါ် ဆောင့်ချသည်။ ယောက္ခမက သူမခါးကိုကိုင်၍ ဆောင့်ချခိုင်းပြီးနောက် သူမပေါင်ကို အတွင်းဘက်စုသည်။ ထို့နောက် ဖင်ဖြင့် ပွတ်ဆွဲခိုင်းသည်။ ပြီးလျင် ယောက္ခမက နို့ကိုကိုင်သည်။

“ အဖုတ် ဆာရောပေါ့” 

ယောက္ခမက အဖုတ်ကို ထပ်လိုးသည်။ သူမကို ဆိုဖာပေါ် ပက်လက်ထားသည်။ ပေါင်ကြားထဲ ဝင်ကာ ပေါင်ကို ဆွဲထောင်၍ အဖုတ်ကို လိုးသည်။ သူမလက်နှစ်ဖက်ကို လှမ်းကိုင်၍ အကုန်းလိုက်နေလိုးသည်။

သူမမှာ နာလွန်းသဖြင့် ခေါင်းထောင်ကြည့်သည်။ သို့သော်လည်း ယောက္ခမကြီးက နို့ကို ကုန်းစို့ပြန်သည်။ ပြီးလျှင် မတ်တပ်ထိုင်ကာ သူမဒူးကနေ ကိုင်၍ ကားကာ သူမ အဖုတ်ကို ဆောင့်လိုးသည်။ လိုးရင်း သူမပခုံးကို ဖိကိုင်၍ နို့ကို စို့ပြန်သည်။ နို့စို့ပြီးတော့ သူမနုတ်ခမ်းကို စုပ်သည်။ ပါးကိုနမ်းသည်။ ဆက်လိုးသည်။ သူမပေါင်ကို ထောင်၍ လိုးသည်။ ပေါင်ကို စု၍ ဆက်လိုးသည်။ နို့ကိုလည်း ကိုင်သည်။ ဆောင့်ချက်တွေ မြန်လာသည်။ ထို့နောက် သူမမျက်နှာကိုခွ၍ သူမနွုတ်ခမ်းဘေးတွင် လရည်ကို ကွင်းတိုက်ချသည်။ မိုးစုမှာ နာလွန်းသဖြင့် ပါးစပ်မပိတ်နိုင်အောင် အသက်ကို လုရှူနေရသည်။

လရည်အနံ့က နှာခေါင်းတွင်းသင်းပျံ့စွာ ကျန်ရစ်သည်။ သူမ အတော်ကြာကြကာ နားပြီးမှ အလုပ်လုပ်နိုင်သည်။ နေ့လည် ၁ နာရီလည်းထိုးနေပြီဖြစ်သည်။ ယောက္ခမကြီး သူမကို လိုးတာ ခြောက်နာရီနီးပါးရှိသည်။ နောက်နေ့တွင်တော့ ကံကောင်းထောက်မစွာပင် ယောက်ျားဖြစ်သူက အလုပ်နားသည်။ သူမက အဘိုးကြီးကို ညုတုတုပြုံးပြဖြစ်သည်။ အဖိုးကြီးက ယောက်ျားကွယ်ရာတွင် ကွင်းတိုက်ဟန်လုပ်ပြသည်။ ခဏနေ ယောက်ျားအလုပ်က ဖုန်းဝင်လာသည်။ ယောက်ျားက အပြင်တွင် ဖုန်းပြောသည်။ အဖိုးကြီးက သူမနားတမ်းကပ်သည်။ 

“ နင့်အဖုတ် ယားနေပြီမလား” 

ဆိုကာ ယောက္ခမကြီးသည် သူမပေါင်ကြားကိုနှိုက်သည်။ “မလုပ်နဲ့ ဒီနေ့ နားချင်တယ်” 

“ ငါမှ မနားချင်တာ” 

“ ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း” 

“ ရတယ် နင့်ကို ငါမလိုးဘူး၊ ဒါပေမယ့် ငါပြီးအောင်တော့ လုပ်ပေး” 

“ ဟအင်း ဟင့်အင်း” 

ယောက္ခမကြီးက သူမ ငြင်းနေသော်လည်း ဘောင်းဘီခါးပတ်ကို ဖြုတ်သည်။ ဇစ်ကိုဖွင့်သည်။ သူမလက်ကို ဆွဲ၍ အတွင်းခံကို ကိုင်ခိုင်းသည်။ သူမ ရုန်းသော်လည်း သူမလက်ကောက်ဝတ်ကို တင်းတင်းဆုပ်ထားသည်။ သူမမကြည့်တော့ သူမ မျက်နှာကို ဆွဲလှည့်၍ ကြည့်ခိုင်းသည်။ သူမနုတ်ခမ်းကို ကိုင်သည်။ ထို့နောက် လီးထုတ်၍ သူမကို ကိုင်ခိုင်းသည်။

သူမက မကြည့်ဘဲ လက်တဖက်ဖြင့် ကွင်းတိုက်ပေးသည်။

“ ဒီနေ့ စောက်ပတ်နားတဲ့နေ့လား” 

“ ဒီနေ့ မလုပ်ပါနဲ့”

“ ဖင်ကော နားလား” 

“ အို”

“ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါကတော့ တခုခုထဲသွင်းပြီးမှ ပြီးမှာ” 

ကွင်းတိုက်နေရင်း ယောက္ခမကြီးက စကားတွေ ဇွတ်ပြောနေသည်။ သူမက ခေါင်းသာ ခါသည်။ ယောက္ခမကြီးက သူမလည်ပင်းကို ဖက်၍ ထရပ်သည်။ ထို့နောက် လီးကိုထုတ်ပေးသည်။ 

“ ပါးစပ်နဲ့ ပြီးအောင် လုပ်ပေး” 

သူမ ခေါင်းခါသော်လည်း ယောက္ခမကြီးက သူမခေါင်းကိုကိုင်၍ သူ့လီးကြီးကို ပါးစပ်ထဲထည့်သည်။ မိုးစု မငြင်းနိုင်။ သူမ စုပ်ပေးရသည်။ အာခေါင်ထဲထိုးထည့်သဖြင့် သူမနောက်ဆုပ်သည်။ လီးက ကျွတ်သွားသည်။ ယောက္ခမက လီးကိုပင့်ကိုင်၍ သူမနွုတ်ခမ်းတွင် လီးကို ပွတ်သည်။ 

လီးတံကြီးဖြင့် သူမနုတ်ခမ်းကို ပွတ်သည်။ ပါးပြင်ကို လီးနဲ့ထိုးသည်။ လီးတံအောက်ပိုင်းကို လျက်ခိုင်းသည်။ သူမငြင်းတော့ သူမပါးစပ်ထဲ ပြန်ထည့်သည်။ သူမခေါင်းကိုတဖက် လည်ပင်းကိုတဖက်ဖက်ကာ သူမပါးစပ်ကို လိုးသည်။ သူမမှာ တံတွေးပင် မမြိုချနိုင်လောက်အောင် ပါးစပ်ကို အလိုးခံရသည်။ လီးကို ပါးစောင်တွေထိုး၍ လိုးသည်။ သူမ တံတွေးတွေ စီးကျနေသည်။ သူမမော၍ နောက်ဆုတ်သည့်အခါတိုင်း တံတွေးတွေ တပြုံကြီးကျသည်။

သို့သော်လည်း ယောက္ခမကြီးကတော့ဖြင့် ပြန်လိုးည် သူမပါးစပ်ကို အဖုတ်လိုးသလို ဆောင့်လိုးသည်။ အာခေါင်ကို လိုးပြီးလျင် ဘယ်ပါးစောင် ညာပါးစောင်လိုးသည်။ နောက် အာခေါင်ကို ပြန်လိုးသည်။ ခေါင်းကို ချိုစောင်းလောက်ကနေ ကိုင်ထားသည်။ လီးကို ထပ်မထိုတော့။ မိုးစုတယောက် အသက်ကို ကြိုးစားရှူရသည်။ လိုးရင်း မြန်လာသည်။ နောက် သူမပါးပြင်ပေါ် ကွင်းတိုက်ချသည်။

ခဏအကြာယောက်ျားပြန်ဝင်လာ၍ သူမ မီးဖိုချောင်ပြေးဝင်ရသည်။ မျက်နှာတွေ တန်းသစ်ရသည်ဟန်တော်တော်ဆောင်လိုက်ရသည်။ 

“ မိန်းမ” 

“ ရှင် ယောက်ျား” 

“ ယောက်ျား ခရီးတစ်ပတ်လောက် ထွက်ရဦးမယ်၊ အဲဒါ ခရီးဆောင်အိတ် ပြင်ပေးပါဦး” 

“ ဟုတ် ယောက်ျား” 

“ ဖေဖေကော”

“ သိဘူးလေ” 

သူမလိုက်ရှာတော့ ယောက္ခမကြီးကို မတွေ့။ သူ့ဘော်ဒါတွေနဲ့ သွားတွေ့တာထင်တာ။ ဖုန်းပြောသည့် ၁၅ မိနစ်တာတွင် သူ့မိန်းမ ပါးစပ်အလိုးခံလိုက်ရသည်ကို မသိသော ယောက်ျားကို ကြည့်ရင်း မနက်ဖန် ခရီးသွားမည်ဆိုတော့ တမျိုးကြီး ခံစားရသည်။ သူ့အဖေအကြောင်း သူမသိဘူးတဲ့လားဟု စိတ်လည်း ညစ်သည်။ တွေးမနေတော့ဘဲ ယောက်ျားခရီးသွားဖို့ ပစ္စည်းတွေ ပြင်ပေးသည်။ ညနေစောင်းတော့ ယောက္ခမက အိတ်တစ်လုံးနဲ့ ပြန်လာသည်။

အိတ်ကို ကုတင်အောက် ပစ်ထည့်သည်။ 

“ မိန်းမ” 

“ ဟင် ယောက်ျား” 

“ နက်ဖန် ခရီးသွားရဦးမှာဆိုတော့ ဒီည ယောက်ျားကို သုံးချီလောက်ပေးနော်” 

သူမ တိတ်ဆိတ်စွာ ခေါင်းညိတ်သည်။ ယောက်ျားက ညဦးပိုင်းတွင် နှစ်ချီလိုးသည်။ ယောက်ျားက သူ့အဖေလို မဟုတ်။ ထမိန်လှန်ပြီး တက်ခွကာ လိုးသည်။ သူမ ပြီးပြီး မပြီးပြီး သူပြီးလျင် နားသည်။ မနက်လင်းအားကြီးတော့ တချီထပ်လိုးသည်။ 

ထို့နောက် ခပ်စောစောပင် ခရီးထွက်သွားသည်။ သူမလည်း မနက်လုပ်နေကျ မျက်နှာသစ် ထမင်းချက်စသည့် အလုပ်ကို လုပ်နေသည်။ ယောက္ခမကြီးကို မနက်စာခေါ်စားသည်။ ယောက္ခမက ကြက်ဥကို ဟတ်ဘရိုက် ဆယ်လုံးကျော်ခိုင်းသည်။ သူမကလည်း သိသည်။ သို့သော် မတတ်နိုင်ပါ။ သူငါးလုံးစား၍ သူမကို ငါးလုံးစားခိုင်းသည်။ ထမင်းစားနေချိန် ဘာမှလည်း မပြော။ သူမကိုလည်း မထိ။ ထမင်းစားပြီးတော့ သူမသိမ်းကြုံးဆေးတော့လည်း ဘာမှမပြော။ ခဏနေ ဖုန်းပြောသံကြားရသည်။ “ငါ့သား အခုဘယ်ရောက်နေပြီလဲ” “အဖေ ကျနော်လေယာဉ်စီးတော့မှာ အဖေ ကျန်းမာရေးလည်း ဂရုစိုက်ပါဦး၊ ကျနော့်မိန်းမကိုလည်း စောင့်ရှောက်ပေးပါဦး” “ခုတော့ အဖေ့ကိုကျော်ပြီး မိန်းမကို သတိရပြီပေါ့”။

“ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ အဖေ့ကို ချစ်ပါတယ်၊ ဒါပဲနော် အဖေ လေယာဉ်ထွက်တော့မှာမို့”

“ အေးအေး” 

ဟု ဆိုကာ ဖုန်းချသွားသည်။ ယောက္ခမကြီးသည် သူမကိုလက်မောင်းကနေ လာဆွဲ၍ သူ့အခန်းထဲခေါ်သည်။ 

“ ဘာလုပ်မလို့လဲ အဖေ” 

“ အဲလိုကြီးမခေါ်ပါနဲ့ကွာ မင်းနဲ့ငါက သူစိမ်းတွေမှ မဟုတ်တာ” 

မိုးစုလက်အုပ်လေးချီပြီး အဖိုးကြီးရင်ခွင်ထဲကနေ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ တောင်းပန်ကြည့်သည်။ 

“ ကျမတို့ မဟုတ်တာတွေ မလုပ်ကြပါနဲ့စို့ရှင်”

“ မဟုတ်တာတွေ မလုပ်ပါဘူး၊ ဟုတ်တာတွေပဲ လုပ်မှာပါ၊ အေး မဟုတ်တာလည်း နည်းနည်းပါမယ်ထင်တယ်” 

ယောက္ခမကြီးက ပြော၍ရမည်မထင်။ သားမရှိတော့ ထင်တိုင်းကြဲတော့မည့်ပုံ။ သူမ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့သာ မော့ကြည့်နေမိသည်။ 

“ ကုတင်အောက်က အိတ်ကို ယူပေးပါဦး” 

သူမ မထချင် ထချင်ဖြင့် ကုတင်အောက်က ဂျင်းကြောပိုးအိတ်လေးကို ယူပေးလိုက်သည်။ အဖိုးကြီးက အိတ်ကို ဖွင့်သည်။ အထဲတွင် ပလပ်စတစ်ဖြင့် ထုပ်ပိုးထားသော ပစ္စည်းများကို တခုချင်းစီထုတ်၍ သူမကို ပြသည်။ ပစ္စည်းများက သူမအတွက်စိမ်းနေသော်လည်း ဒါလိင်နဲ့ပတ်သက်သည့်ပစ္စည်းဆိုတာ သိသည်။ ယောက္ခမကြီးက ပစ္စည်းတစ်ခု ထုတ်သည်။ ပစ္စည်းက အပြာရောင်လေ။

ကင်းမုံသီးလောက် အရွယ်ရှိသည်။ လျှပ်စစ်ကြိုးတန်းလန်းနဲ့။ ပြီးနောက် တဖက်တွင် ရောင်စုံမီးခလုတ်လိုမျိုး ခလုတ်က ပါသည်။ ယောက္ခမက ထိုပစ္စည်းကိုဖြေ၍ သူမနို့ကို ဖွင့်သည်။ ဖွင့်သည်ဆိုတာက အပေါ်အင်္ကျီကိုလည်းမချွတ် ဘော်လီကိုလည်းမချွတ်ဘဲ အပေါ်ကနေ ဆွဲ၍ နို့ပေါ်အောင် လုပ်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် ထမိန်ကိုလည်း ပင့်သည်။ သူမက မနေ့ညကတည်းက သည်အဘိုးကြီး သူမကို မနားတမ်းလိုးတော့မည်ဟု သိသော်လည်း ခုလိုတော့ ထင်မထား။ သူမကို နောက်ကနေဖက်၍ ပေါင်ကြားကို ကိုင်သည်။ သူမက ရှက်သည်။ 

ယောက်ျားမရှိတော့ ယောက္ခမကြီးက ကိုယ့်ကို မိန်းမပျက်တယောက်လို ဆက်ဆံသည်။ ကင်းမုံသီးဘုလေးကို သူမနို့သီးပေါ်တည့်တည့်တေ့သည်။ ခလုတ်ကို နှိုက်သည်။ ကင်းမုံသီးက တုန်ခုန်နေသည်။ နို့ကို လျှာနဲ့ လျက်သည်ထက် ဆိုးသည်။ တုန်ခါနေသောဘုက နို့သီးခေါင်းကနေတဆင့် သူမအကြောတွေကို ဖွင့်ပေးသည်။ သူမ မငြိမ်နိုင်တော့။ ယောက္ခမက ဘုဖြင့်ဖိသည်။ နို့သီးခေါင်းတလုံးပြီး တလုံးပြောင်းသည်။ သူမခြေထောက်တွေ ကန်သည်။ ခြေချင်းဝတ်များလည်ထွက်နေသည်။ အသက်ရွူတွေ မှားလောက်သည်။ ယောက္ခမက သူမပေါင်ကြားထဲကို ထိုဘုထည့်၍ ဆပ်စမိန်နာဖြင့် ပြန်ဖုံးသည်။

သူမက ကြိုးစကနေ ဆွဲ၍ ထုတ်သည်။ ထိုအခါ သူမကို ကုန်းခိုင်းသည်။ သူမလည်း သည်လူကြီး လုပ်သမျ ခံရတော့မည် သိသဖြင့် မငြင်းတော့ဘဲ လေးဖက်ထောက်ကုန်းသည်။ ဘုလုံးကို နောက်ကနေ ကစားသည်။ ထို့နောက် စောက်ခေါင်းထဲထည့်သည်။ ပြီးတော့ ခလုတ်နှိုက်သည်။ ကင်းမုံသီးဘုလေးက စောက်ခေါင်းထဲတွင် တဒီဒီဖြင့် တုန်ခါနေသည်။ ဖြစ်နိုင်လျင် သူမ ခုနှစ်အိမ်ကြား ရှစ်အိမ်ကြား အော်ပစ်ချင်သည်။ 

ခက်သည်က အိမ်တွေက ကပ်နေသည်။ ယောက္ခမက ဘုလုံးကို ကုန်းပေးထားသော သူမစောက်ဖုတ်ကို နောက်ကနေ ထည့်ထားပြီး ခလုတ်ဖွင့်ကာ သူမအိုးကို ပွတ်သပ်သည်။ သူမမှာ တုန်ရီနေသည်။ အံကြိတ်ထားရသည်။ “လီးနဲ့ပဲလိုးပါ အဲလိုမလုပ်ပါနဲ့” “ရွူး” သူမ တောင်းပန်သော်လည်း အဘိုးကြီးက ရွူးဟုသာ ပြန်ပြောသည်။ သူမမှာ အံကြိတ်ခံရုံမှတပါး အခြားမရှိ။ ယောက္ခမကြီးက ခလုတ်လေးနှိုက်ရင်း သူမမျက်နှာကို ကြည့်သေးသည်။ သူမ ဆံပင်ကို တဖက်သို့ သပ်တင်၍ ကြည့်သည်။ အဖုတ်ယားလွန်းသဖြင့် သူမ မခံနိုင်။ အိပ်ချသည်။ အိပ်ချတော့ ယောက္ခမကြီးက ဆပ်စမိန်နာ အကုန်ချွတ်သည်။ ပက်လက်ဖြင့် ခုနဘုကို ပြန်ထည့်သည်။

သူမကိုလည်း ဖက်ထားသည်။ ဘုကို စောက်ပတ်ထဲ ထည့်ပြီး ခလုတ်နှိပ်ကာ သူမနွုတ်ခမ်းကို နမ်းသည်။ သူမလည်း ပြန်နမ်းရင်း ညည်းအော်သည်။ ယောက္ခမကြီးက ဘုကို ဆွဲထုတ်သည်။ ကျောပိုးအိတ်ထဲက နောက် တမျိုးထုတ်သည်။ အဖြူရောင် လီးတုကြီး။ ဆီလီကွန်ဖြင့် လုပ်ထားသည်။ နောက်တွင် ခလုတ်ပါသည်။ လီးခေါင်းက ကြီး၍ နောက်တွင် အရစ်အရစ်များ ပါသည်။ ခလုတ်ဖွင့်ကာ သူမပါးစပ်ထဲ ထည့်သည်။ လီးတုဖြူဖြူကြီးက တုန်ခါ၍ သူမပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်သည်။ သူမ ငြင်းသည်။ ယောက္ခမက နောက်တမျိုး ထပ်ကြိုးစားသည်။ 

သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးတုကို ထည့်သည်။ လီးတုက တုန်ခါနေသည်။ သူမက ပေါင်ကို စုလိုက်သည်။ မရ။ ယောက်ခမကြီးက ဖယ်၍ လီးတုကို လီးခေါင်းတခုလုံး မြုပ်အောင်ထည့်သည်။ လီးတုက တုန်ခါစနစ်က အလုပ်လုပ်နေသည့် ကြားထဲ ယောက္ခမကြီးက ဆွဲလိမ်သည်။ တဆတ်ဆတ်လိုးသလို ထိုးသည်။ မိုးစုမှာ ခေါင်းကိုသာ တွင်တွင်ခါနေမိသည်။ သူမ ပေါင်ကို စုချင်သည်။ မရ။ ခဏတော့ ယောက္ခမကြီးက လီးတုကို ထုတ်သည်။ “ခုနလို ကုန်းပေး” သူမ ခေါင်းအုံးပေါ် လက်ထောက်၍ ခပ်မတ်မတ်လေး ကုန်းလိုက်သည်။ ယောက်ခမက နောက်ကနေပြီး လီးတုဖြင့် စောက်ဖုတ်ထဲ လီးခေါင်းလောက် မြုပ်အောင်ထိုးသည်။

ပြီးလျင် မွေသည်။ အားရလောက်သည့်အခါ ထုတ်ကြည့်သည်။ ပြန်ထည့်သည်။ မိုးစုတယောက် ခေါင်းကိုသာ တွင်တွင်ခါနေရသည်။ လီးတုကို ဆွဲလိမ်နေတော့ ပိုဆိုးသည်။ နောက်ဆုံး သူမ အိပ်ချလိုက်သည်။ ယောက္ခမကြီးက မရပါ။ သူမကို လည်ပင်းကနေ ဖက်၍ ဆွဲထူကာ နမ်းသည်။ လျှာတွေထိုးထည့်သည်။ သူမ ပြန်နမ်းသည်။ မလွတ်တမ်း ပြန်နမ်းသည်။ လီးတုကြီးကို ကြောက်သည်။ သို့သော်လည်း မရပါ။ 

ယောက္ခမကြီးက ပက်လက်ထိုင်၍ ကားနေသော သူမပေါင်ကြားထဲ ပြန်ထည့်သည်။ ခုတကြိမ်တော့ တဝက်လောက်ထည့်ကာ ထိုးထည့်ကစားသည်။ လိုးသလို လုပ်သည်။ သူမကိုလည်း ကျောကနေ ဖက်ထားသည်။ သူမမျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်သည်။ လီးတုက တဖြည်းဖြည်း မြုပ်လာသည်။ တဒီဒီနဲ့လည်း လည်နေသည်။ အဆုံးထိ အဖုတ်ထဲ ဝင်သည်။ ထိုအခါ လီးတုအရင်းတွင်ပါသော အချွန်လေးက စောက်ခေါင်းဘဲလ်လေးကို ထိသည်။ ယောက္ခမက ဖိထားပြီး သူမကို နမ်းသည်။ သူမ နမ်းရင်း နာသဖြင့် တွန်းထုတ်တော့ ယောက္ခမကြီးက သူမကို နံရံတွင် အကားလိုက်နေ၍ မှီခိုင်းပြီး လီးတုကြီးဖြင့် အဖုတ်ကို ထိုး၍ လိုးပါတော့သည်။ သူမလည်း ပေါင်ကြားကို ကား၍ ခံပေးရပါတော့သည်။ သူမပေါင်ချင်းထပ်သော်လည်း လီးတုကို အပြင်မထုတ်တော့။

တောက်လျောက် ထိုးပါတော့သည်။ စောက်ရည်ထွက်သည်အထိ အရွုံးပေးခံရပါတော့သည်။ သူမ နွုန်းချိနေသော်လည်း အဝတ်အမြန်ကောက်ဝတ်၍ အပြင်သို့ ပြေးထွက်လာသည်။ “ဘယ်ပြေးမလဲ မိရွေခဲ” ဆိုကာ အပြင်လိုက်ထွက်လာသည်။ သူမကို နံရံတွင် ဆွဲကပ်၍ ပါးတွေ နားတွေကို နမ်းပါတော့သည်။ နမ်းရင်း လီးကို ကိုင်ခိုင်းသည်။ သူမလည်း ကိုင်ပေးရသည်။ လီးကိုင်နေသော သူမလည်ပင်းကို ဖက်၍ နွုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းသည်။ လီးကို ချွတ်သည်။ လီးကို ကွင်းတိုက်ခိုင်းသည်။ သူမ လက်ပြန်တိုက်ပေးသည်။ 

ထို့နောက် သူမကို ဆက်နမ်းသည်။ သူမအဖုတ်ကိုလည်း ဆက်နှိုက်သည်။ သူမက နာသဖြင့် ထိုင်ချသည်။ ယောက္ခမကြီးက သူ့လီးကို သူမပါးစပ်ထဲ အသင့်ထည့်သည်။ သူမလည်း ငုံပေးသည်။ ဘိုးတော်က ပါးစပ်ကို လိုးသည်။ “လျှာထုတ်ထား” ဆိုကာ ယောက္ခမကြီးက သူမို ခိုင်းသည်။ သူမလျှာထုတ်တော့ လီးကို လျှာပေါ်ပွတ်သည်။ သူမလည်း လျက်ပေးသည်။ ထို့နောက် ယောက္ခမက လီးကို ပင့်ထားသည်။ သူမ လပြွတ်ကို လျက်ပေးသည်။ သူမလျှာပေါ် လီးကို ပွတ်သည်။ ပြီးတော့ ပြန်ထည့်သည်။ သူမ ငုံပေးသည်။ ယောက်ခမကြီးက သူမပါးစပ်ကို အလွတ်တမ်းလိုးသည်။ လိုးရင်း ခဏကြာတော့ သူမအင်္ကျီကို ချွတ်သည်။

သူမတံတွေးများက သူမနို့ပေါ် စီးကျသည်။ သူမ ပါးစပ်ကို လိုးတိုင်း တံတွေးများ မမြိုချနိုင်သဖြင့် တံတွေးစီးနေကျနေကျဖြစ်သည်ကို ယောက္ခမကြီးက သိသည်။ ထို့ကြောင့် နို့ပေါ် စီးကျခိုင်းသည်။ ပြီးလျင် ပါးစပ်ကို အပြီးလိုးပါတော့သည်။ လရည်များကို သူမနို့ပေါ် လွတ်ချသည်။ သူမ ထပ်ထွက်ပြေးရသည်။ မီးဖိုချောင်ဘက် ရောက်လာသည်။ ယောက်ခမကြီးက သူ့ကျောပိုးအိတ်ကြီးဆွဲ၍ မီးဖိုချောင်ထဲ လိုက်လာသည်။ 

“ ခဏ ခဏနားမယ်”

“ ခဏနားရအောင် ဒါလက်ဝှေ့ပွဲ မဟုတ်ဘူး” 

ဆိုကာ သူမကို အကုန်ချွတ်သည်။ သူမ အဝတ်များကို ရေချိုးခန်းထဲ ပစ်ထည့်သည်။ နောက် သူမကို နောက်ကနေ ဖက်သည်။ နို့ကို ကိုင်သည်။ အဖုတ်ကို နှိုက်သည်။ သူမတော့ သည်နေ့ နားရမည် မထင်တော့။ အဖုတ်ကို နှိုက်ရင်း ကျောကို နမ်းသည်။ ဖင်ကိုလည်း လီးနဲ့ထောက်ထားသည်။ သူမ မနေနိုင်။ ထို့နောက် သူမကို ထမင်းစား စားပွဲပေါ်တင်ကာ အဖုတ်နှိုက်ရင်း နမ်းသည်။ သူမလည်း ပြန်နမ်းရသည်။ ဘယ်လိုမှ မတတ်နိုင်။ နို့ကို ဆက်နမ်းသည်။ ကြမ်းသည်။ နို့သီးခေါင်းကို ခပ်ပြင်းပြင်းစုပ်သည်။ နို့အုံကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းကိုင်သည်။ အဖုတ်ကိုလည်း လက်နှစ်ချောင်းသွင်း၍ နှိုက်သည်။ နောက် အဖုတ်ကို စုပ်နမ်းသည်။

“ တီ...တီတီ တီ...တီတီ” 

ဖုန်းဝင်လာသဖြင့် သူမ ဖုန်းပြေးကိုင်သည်။ ဖုန်းကိုင်တော့ ယောက်ျားဖုန်း ဖြစ်နေသည်။ 

“ ဟဲလို ယောက်ျား”

“ မိန်းမ အဆင်ပြေလား”

“ အော် အဆင်မပြေစရာ ဘာရှိလို့လဲ” 

သို့သော် သူ့ယောက္ခမကြီးက အဖုတ်ထဲ လက်နှစ်ချောင်းနှိုက်နေသည်ကို မပြောဖြစ်။ ယောက်ျားကလည်း ဖုန်းချသွားသည်။ ယောက်ခမက အဖုတ်ကို နှိုက်ရင်း သူမကို ဆက်နမ်းသည်။ ထို့နောက် စားပွဲပေါ် သေချာထိုင်ခိုင်းပြီး အဖုတ်ကို သေချာစုပ်လျက်သည်။ အဖုတ်လျက်လို့ အားရတော့ သူမကိုကြည့်ရင်း နို့ကိုကိုင်သည်။ ပြီးတော့ နွုတ်ခမ်းကို နမ်းသည်။ ထို့နောက် ယောက္ခမကြီးက တဒီဒီမြည်နေသော ဘုလုံးကြီးကို ထုတ်လာသည်။ ဘုလုံးက လည်ထွက်ကာ တုန်ခါနေသည်။ 

ယောက္ခမက ထိုဘုလုံးဖြင့် နို့အုံကို အပေါ်ကနေ ကိုင်ကာ နို့သီးကို ဖိသည်။ နို့တလုံးအားရတော့ နောက်တလုံးပြောင်းသည်။ နို့နှစ်လုံးအားရတော့ ထိုင်ခုံတွင် သေချာထိုင်ကာ ထိုဘုဖြင့် သူမအဖုတ်ကို ဖိသည်။ ဘုက လေးလက်မပတ်လည်လောက် ကြီးသည်။ အဖုတ်မခံနိုင်။ သူမ ထရပ်သည်။ မရ။ ပြန်ထိုင်ခိုင်းကာ ဘုဖြင့် အဖုတ်ကို ကလိပြန်သည်။ မိုးစုတယောက် တုန်နေသည်။ နွုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းကိုက်ထားရသည်။ မျက်မှောင်တွေကြုံထားရသည်။ နဖူးကြောတွေပါ တင်းနေသည်။

ယောက္ခမကြီးကတော့ဖြင့် ဘုလုံးဖြင့် စောက်ဖုတ်ကို အမျိုးမျိုးထိုးကစားနေသည်။ 

“ သေး သေးပေါက်ချင်လာပြီ” 

“ ပေါက်ချ ပေါက်ချ” 

မိုးစု မနေနိုင်။ သေးပေါက်ချရသည်။ ထမင်းစားစားပွဲက သေးရွဲသွားသည်။ သူမနွုန်းချိနေတော့ ယောက္ခမကြီးက ပြန်နမ်းသည်။ 

ထို့နောက် စားပွဲပေါ်က ဆင်းခိုင်းပြီး ဒူးထောက်ခိုင်းကာ လီးကို စုပ်ခိုင်းပြန်သည်။ လီးကို ပါးစပ်ထဲ သိပ်ထည့်ပြီး ခေါင်းကိုင်ကာ လိုးသည်။ ထို့နောက် ထိပ်ကို ငုံထားခိုင်းပြီး လက်ဖြင့် ကွင်းထုခိုင်းသည်။ ခဏကြာတော့ လက်ကို ဖယ်သည်။ သူမ ထိပ်ကို ငုံ၍ ပါးစပ်ဖြင့် ကွင်းထုပေးသည်။ 

“ ရိုးရိုးမငုံပါနဲ့ စုပ်ပြီးတော့ငုံ” 

မိုးစုက ပါးများချိုင့်နေအောင် စုပ်သည်။ ထို့နောက် လီးထုတ်လိုက်ကာ သူမကို ပေါင်ကြားထဲ ဆွဲသွင်းသည်။ သူမက လပြွတ်ကို ငုံပေးသည်။ အတော်ကြာတော့ လီးထပ်ငုံခိုင်းသည်။ ငုံရုံမဟုတ် ပါးစပ်ဖြင့် ကွင်းတိုက်ပေးရသည်။ ပါးစပ်ဖြင့် အလိုးခံရသည်။ သူမ လီးချည်းငုံ့စုပ်နေတော့ သူမ မျက်နှာကို ဆွဲမော့သည်။ သူမ မော့ကြည့်ပေးရသည်။ သူမကို ဧည့်ခန်းထဲ ခေါ်ပြန်သည်။ ဆိုဖာဆက်တီနောက်မှီကို လက်ကိုင်၍ အရပ်လိုက်ကုန်းခိုင်းသည်။ သူမ အရပ်လိုက် ကုန်းသည်။ နောက်ကနေ လိုးသည်။ လီးကို စိမ်ထားပြီး လိုးသည်။ ခါးစောင်းကိုင်ကာ ဆောင့်သည်။

ခဏကြာတော့ ဘိုးတော်က နားလိုက်သည်။ နားပြီး သူမအိုးကို ရိုက်သည်။ 

“ ဖြန်း ဖြန်း”

အိုးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်ရိုက်သည်။

“ ပြန်ဆောင့်ပေးလေ” 

သူမက နောက်ပြန် ပြန်ဆောင့်ပေးသည်။ အရပ်လိုက် နောက်ပြန်ဆောင့်သည်။ နှေးနေ၍လား မသိ။ ယောက္ခမကြီးက ပေါင်ရင်းကိုကိုင်၍ ပြန်ဆောင့်လိုးသည်။ ထို့နောက် သူမ ပေါင်တဖက်ကို ဆိုဖာပေါ်တင်သည်။ သူမ လက်နှစ်ဖက် ခြေတဖက်က ဆိုဖာပေါ်။ တဖက်က အောက်တွင်ရပ်၍ ကုန်းသည်။ သို့နည်းဖြင့် သူမကို လော်သည်။ ထို့နောက် သူမကို ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် အရပ်လိုက် လေးဖက်ထောက်ကုန်းခိုင်းသည်။ 

“ နည်းနည်းစီ ရှေ့သွား” 

မိုးစုသည် စောက်ဖုတ်အလိုးခံရင်း အရပ်လိုက် လေးဖက်ထောက်၍ ရှေ့ကို တရွေ့ရွေ့သွားရသည်။ ယောက္ခမကြီးက မသွားလျင်တွန်းသည်။ သွားတာ မြန်လျင် ပြန်ဆွဲသည်။ သူမ ဒူးပင် မခိုင်ချင်။ တရွေ့ရွေ့နဲ့ သွားရင်း လှေကားနားရောက်လာသည်။ သူမကို အပေါ်ထပ်သို့ လေးဖက်ထောက်ပြီး အလိုးခံရလိုက်တက်ရသည်။ အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ အပေါ်ထပ်ဧည့်ခန်းရှိ ဆိုဖာပေါ် သူမကို အိပ်ခိုင်းသည်။ သူမ ပက်လက်အိပ်သည်။ ယောက္ခမကြီးက နို့ကြားကို လိုးသည်။

သူမက ဒီအတိုင်းနေတော့ သူမကို နို့နှစ်လုံး စုခိုင်းသည်။ သူမ စုပေးတော့ နို့ကြားကို လိုးသည်။နို့သီးခေါင်းကိုလည်း လီးနဲ့တို့သည်။ နို့ကို လီးနဲ့ ကစားသည်။ ပြီးလျင် နမ်းသည်။ နွုတ်ခမ်းကိုလည်း နမ်းသည်။ ထို့နောက် ယောက္ခမကြီးက ဆိုဖာပေါ် အိပ်ချသည်။ သူမက အပေါ်ကနေ တက်ခွ၍ လီးကိုင်ကာ အဖုတ်ထဲထည့်သည်။ ယောက္ခမကြီးက ဝဲကျလာသော သူမဆံနွယ်ကို ကျောဘက်ပို့ပေးသည်။ သူမက ဆောင့်ချသည်။ ယောက္ခမကြီးကလည်း အောက်ကနေ ပြန်ဆောင့်တက်သည်။

“ မြန်မြန်ဆောင့်စမ်းပါ” 

သူမ မြန်မြန်ဆောင့်သည်။ ယောက္ခမကြီးက ဆွဲဖက်ချ၍ နွုတ်ခမ်းချင်း နမ်းသည်။ သူမကိုယ်တိုင် ဆောင့်ချရင်း ပြန်နမ်းသည်။ သူမကို လက်ထောက်ခိုင်း၍ ခပ်မြန်မြန်ပြန်ဆောင့်ခိုင်းသည်။ ထို့နောက် ယောက္ခမကြီးက ဆိုဖာပေါ်  ထိုင်ချ၍ သူမကို အပေါ်ကနေ နောက်ပြန် ဆောင့်ချခိုင်းပြန်သည်။ သူမ ထပ်ဆောင့်ချသည်။ ယောက္ခမကြီးက သူမလက်ကို ကိုင်ထားသည်။ နှေးလျင် မြန်အောင် အသိပေးသည်။ သူမ မောလျင် အောက်ကနေ ပြန်ဆောင့်သည်။

ထို့နောက် ယောက္ခမက ထလာပြီး သူမကို ဖက်ထားကာ သူမကို စကောဝှိုက်နည်း သင်သည်။ သူမစကောဝှိုက်သည်။ ထို့နောက် ပြန်အိပ်ချသဖြင့် သူမ ဆောင့်ချသည်။ သူမ မောလာသဖြင့် သူမကို တစောင်းအိတ်ခိုင်းပြီး ဆက်လိုးသည်။ သူမ လေးချီလောက်ပြီးနေပြီ။ ယောက္ခမက ဘာမှ မဖြစ်သေး။ သူမကို ပက်လက်ထပ်လိုးပြန်သည်။ သူမ တုန်ကာ ချိနဲ့နေပြီ။ 

“ အရမ်းမောနေပြီ အရမ်းမောနေပြီ” 

သူမ ညည်းရသည်။ သို့သော် ယောက္ခမကြီးက မနားပါ။ သူမကို ဆက်လိုးသည်။ သူမမောနေသည် ဆိုသဖြင့် သူမပေါ် ဖိအိပ်ကာ တချက်ချင်းစီ ဆောင့်သည်။ ဆောင့်လိုက်တိုင်း သူမနွုတ်ခမ်းတွေ ကွေးကာ မဲ့ရသည်။ 

“ ကျမ နားချင်တယ် အရမ်းနာနေပြီ” 

“ ဒါဆို ပြီးတော့မယ်”

ဆိုကာ ဆက်လိုးသည်။ ပြီးတော့မယ်ဆိုပြီးသည့်နောက် လိုးတာ တစ်နာရီနီးပါး ကြာသည်။ ထို့နောက် သူမအဖုတ်ထဲ လရည်ထည့်သည်။ သူမ ညစ်ထုတ်တော့ အရည်ကြည်သာ ထွက်လာသည်။ 

“ ငါ့ကို လူအိုလို့ထင်သေးလား”

“ ဟ ဟ အင့်” 

သူမ မောရင်း ဖြေသည်။ ယောက္ခမကြီးက နာရီထိုးပြသည်။ ညနေ ငါးနာရီပင်ထိုးနေပြီ။

“ သွား ရေချိုးလိုက်၊ နည်းနည်း အပမ်းပြေလိုက်မယ်၊ ပြီးရင် ဆက်လိုးမယ်”

မိုးစုတယောက် ရေချိုးပင် မဖြောင့်တော့။ ရေချိုးပြီး သူမကို ကုတင်ပေါ်တန်းခေါ်သည်။ သူမ အဝတ်ပင် မဝတ်ရ။ သူမနို့ကို စို့သည်။ သူမလည်း ဖီးလ်ရပြန်သည်။ 

“ ကိုကြီး မနားတော့ဘူးလားဟင်” 

သူမ အချိုသတ်ရသည်။ မရပါ။ ယောက္ခမကြီးက အဝတ်ပြန်ချွတ်သည်။ သူမ အဖုတ်ကို နမ်းသည်။ သူမ ဖင်ကို နမ်းသည်။ ကျောကို နမ်းသည်။ 

“ ဖင်လိုးရဦးမယ်လေ” 

ယောက္ခမကြီးသည် ထိုည၌ တညလုံး သူမကို လိုးသည်။ နောက်နေ့တွင်လည်း မနားတမ်းလိုးသည်။ ခြောက်ရက်တိုင်တိုင် သူမမှာ အတုနဲ့တွေ့လိုက် အစစ်နဲ့တွေ့လိုက် နားရသည်မရှိဘဲ အလိုးခံရသည်။ ထမင်းပင် မချက်အား။ ကြက်ဥကို အစိမ်းစားလိုက် ကြောက်စားလိုက်နဲ့ အဆာဖြေရသည်။ ဖင်တွေလည်း ကျိန်းစပ်လို့နေသည်။ အဖုတ်တွေလည်း လက်နဲ့ပင် မထိရဲ။ ယောက်ျားပြန်လာမည့်ရက် ခဏနားလို့သာ ထိုည၌ ယောက်ျားက အညိုးနဲ့လိုးတာ ခံနိုင်လေတော့သည် ။



...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



Sunday, October 17, 2010

ခုတော့လဲ သူစိမ်းတွေလိုပါပဲလား (စ/ဆုံး)

ခုတော့လဲ သူစိမ်းတွေလိုပါပဲလား (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

( ၁ )

ပြည့်ဝန်းသော ခြေဖမိုး ဖွေးဖွေးလေးက ရှေ့သိုလှမ်းလိုက်လေတိုင်း ဝတ်ထားသော ထမီစကပ် အစိမ်းရင့်ရောင်လေး၏ အောက်ဖက်တွင် ခွဲထားသော အနားစလေးသည် ဖြတ်ကနဲ ကွဲဟကာ သွားနေရင်း ဝင်းလဲသော သူမ၏ ခြေသလုံးသားလေးက လှစ်ကနဲ လှစ်ကနဲ ပေါ်ထွက်၍ နေရသည်။

ထို အချိန်အခါနှင့် တပြိုင်နက်တည်းမှာပင် စွင့်ကားကာ ပြောင်တင်းနေသော သူမ၏ တင်သားစိုင်တို့ကလည်း အားကျမခံ ငြိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲ လှုပ်ခါ၍ သွားကြရပါသေးသည်။

သူမ၏ ပုခုံးတဖက်တချက်ပေါ်ဆီပေါ်ရှိ ပန်းနုရောင် ကုတ်အင်္ကျီလေးပေါ်တွင် ဝဲ၍ ကျနေသော အဖျားလေးများ အတိုအရှည်မညီသည့် ဆံဖျားစလေးများကို ဖောင်းတစ်ဖွေးဥ၍နေသော သူမ၏ လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ကျောဖက်သို့ တချက်သပ်တင်လိုက်သည်။ ပြီးမှ တံခါးလက်ကိုင်ကို ညင်သာစွာကိုင်ရင်း  မှန်တံခါးကို အတွင်းသို့ တွန်းဖွင့်ကာ အထဲသို့ လှမ်းဝင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ တံခါးလက်ကိုင်ပေါ်မှ သူမ၏ လက်ကို လွှတ်၍ပေးလိုက်သည်။

အခန်းတွင်းသို့ လှမ်း၍ ဝင်လိုက်နှင့် သူမ၏ မျက်လုံးက တခန်းလုံးကိုဝေ့၍ တချက်ကြည့်လိုက်သည်။ ရုံးအဖွဲ့ဝန်ထမ်းများ လူမစုံသေး။ ခြောက်ယောက် ခုနှစ်ယောက်မျှသာ ရောက်နေကြပြီး ကိုယ့်နေရာတွင် ကိုယ်ထိုင်နေကြခြင်း မဟုတ်ဘဲ ဟိုတစု သည်တစုဖြင့် စကားထိုင်၍ ပြောနေကြခြင်း ဖြစ်သည်။

သူမက တခန်းလုံးကို လှမ်း၍ အကဲခတ်ကြည့်လိုက်စဉ်မှာပင် ထိုအခန်းထဲတွင် ရောက်နေသူအားလုံးက သူမကို လှည့်၍ ကြည့်သည်ကို သတိထားမိလိုက်သည်။

အသာမျက်လွှာကိုချကာ သူမ၏ အလုပ်စားပွဲသို့ လျှောက်၍သွားသည်။ စားပွဲသို့ရောက်လျှင် သူမ၏ စလင်းဘက်ကို စားပွဲပေါ်သို့ တင်လိုက်ပြီး ကုလားထိုင်ပေါ်သို့ ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်၍ချလိုက်ရင်း သက်ပြင်းတချက်ကို ခပ်မြှင်းမြှင်းလေး ချလိုက်သည်။

ထိုအချိန်မှာပင် သူမ၏ အလုပ်စားပွဲရှေ့သို့ တစုံတယောက် ရောက်လာသည်ကို သိလိုက်ရသဖြင့် သူမသည် မျက်လုံးလေးကို လှန်ကာ တချက်ကြည့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ထိုသူကို ဖော်ရွေစွာ ပြုံးပြလိုက်သည်။

“ စိမ့်..သူ..ရောက်နေတာ ကြာပြီလား.. ” 

ထိုသူက ပြုံးလိုက်သော စိမ့်စိမ့်သူ၏ မျက်နှာလေးဆီမှ ချစ်စရာပါးချိုင့်လေးကို ငေး၍ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။

“ ခုတင်ပဲ ...ကျုမျိုးဝင်းလွင်...ထိုင်ပါဦးလား..ခဏလောက်... ” 

မျိုးဝင်းလွင်က စိမ့်စိမ့်သူ၏ အလုပ်စားပွဲရှေ့တွင် ရှိသော ကုလားထိုင်တလုံးတွင် ဝင်၍ ထိုင်လိုက်သည်။ စိမ့်စိမ့်သူက မျိုးဝင်းလွင်ကို ကြည့်ကာ ဒုတိယအကြိမ် ပြုံးပြလိုက်ပြန်သည်။

“ တခြားမဟုတ်ပါဘူး ကိုမျိုးဝင်းလွင်...ကျွန်မလဲ ပြောမယ် ပြောမယ်နဲ့ ခုလူရှင်းတုန်း မျိုးဝင်လွင်နဲ့လဲ ကြုံတုန်းမို့ပါ... ” 

စကားကို ခေတ္တ နားလိုက်ကာ စိမ့်စိမ့်သူက မျိုးဝင်းလွင်၏ မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်သည်။ ပြီးမှ စကားကို ဆက်သည်။ 

“ ကိုမျိုးဝင်းလွင် ကျွန်မကို အဖြေတောင်းထားတဲ့ ကိစ္စပါ...အဲဒါ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး..လို့ ပြောမလို့ပါ... ” 

“ ဗျာ... ” 

မျိုးဝင်းလွင် မျက်လုံးပြူးသွားရသည်။ 

“ ဟုတ်ပါတယ်ရှင်...ကိုမျိုးဝင်းလွင်မှာ မိန်းကလေးတွေ သဘောကျတဲ့ အရည်အချင်းတွေ အများကြီး ရှိပါတယ်...ကျွန်မငြင်းရတာက ကျွန်မရဲ့ ရင်ထဲမှာ ချစ်တက်တဲ့ နှလုံးသား မရှိလို့ပါ.. ” 

“ အင်း.. ” 

မျိုးဝင်းလွင်၏ ထံမှ အင်လိုလို..အင်းလိုလို အသံတချက် ထွက်၍ လာရသည်။

“ ကျွန်မ အချစ်ဆိုတာကို မသိပါဘူး...ပြောရတာတော့ အားနားပါတယ်...အဟင်း...အားနားတယ်ဆိုလို့ တမျိုးလဲ မထင်ပါနဲ့...ကျွန်မ ကိုမျိုးဝင်းလွင်ကို လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် မိတ်ဆွေ တယောက်အနေနဲ့ ခင်ပါတယ်...ကျွန်မကို မျှော်လင့်တကြီးနဲ့ ဖြစ်နေမှာစိုးလို့ ခုလိုပြောရတာပါ..ကျွန်မရဲ့ သဘောကတော့ ဘယ်တော့မှ မပြောင်းလဲပါဘူး...ကိုမျိုးဝင်းလွင် ကျွန်မကို နားလည်ပေးပါနော်... ” 

လေသံသာသာလေးမျှဖြင့် ပြောနေသော စိမ့်စိမ့်သူ၏ စကားသံလေးက ဒီမှာတင် အဆုံးသတ်၍ သွားသည်။မျိုးဝင်းလွင်ကတော့ နားမလည်နိုင်သော မျက်နှာဖြင့် စိမ့်စိမ့်သူကို ငေး၍ ကြည့်နေသည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် သူတို့၏ အနားသို့ ဝန်ထမ်းအမျိုးသားတဦးက ရောက်၍လာသည်။ 

“ စိမ့်သူ ...မရောက်မီလေးတင် ဖုန်းဝင်လာတယ်...ဦးသန့်စင်ဦး ဆိုလား ဘဲ.. ” 

“ သြော်..ဟုတ်ကဲ့..ကျေးဇူးပဲ..ဘာမှာသွားသေးလဲ.. ” 

“ သူနေ့ခင်း မအားလို့ စောစောဆက်လိုက်တာ ဆိုတဲ့ အကြောင်းနဲ့ ညနေ (၄) နာရီလောက် သူ့ဆီ ဖုန်းပြန်ဆက်ဖို့ ပြောလိုက်ပါ တဲ့... ” 

“ သြော် ..ဟုတ်ကဲ့ရှင့် ...ဟုတ်ကဲ့.. ” 

စိမ့်စိမ့်သူ၏ ပုံစံက စောစောကလို တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် မဟုတ်ဘဲ သွက်လက်၍ နေသည်ကို မျိုးဝင်းလွင် သတိထားမိလိုက်သည်။

“ ကဲ ..စိမ့်သူ ..ကျွန်တော်သွားလိုက်ဦးမယ်... ” 

“ ဟုတ်ကဲ့... ” 

မျိုးဝင်းသူ တယောက် ထိုင်နေရာမှ မထချင် ထချင် ထ၍ စိမ့်သူကို ကျောခိုင်းလိုက်ပေတော့သည်။

....................................................................

( ၂ )

“ ဒီမှာ.. ပြီးခဲ့တဲ့ အပါတ်က စိမ့်ပြောတဲ့ ဟမ်းချိန်းလေ.. ” 

“ ဟယ်...လှလိုက်တာ...အကိုကြီးရယ်... ” 

လှုပ်ခတ်စွာ ပြောလိုက်ရင်းက စိမ့်စိမ့်သူသည် ဦးသန့်စင်ဦး၏ ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲ့သို့ ပြေး၍ ဝင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ လက်တဖက်က ဦးသန့်စင်ဦး၏ ခါးကို သိုင်း၍ ဖက်လိုက်ကာ ကျန်သော လက်တဖက်က ရှေ့မှနေ၍ ဦးသန့်စင်ဦး၏ ပုခုန်းပေါ်သို့ တင်၍ ဖက်သည်။

ပြီးတော့ သူမ၏ ပါးပြင်လေး တဖက်ကို ဦးသန့်စင်ဦး၏ ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးတွင် ကပ်၍ မျက်နှာလေးကို တစောင်းလေးလုပ်ကာ ဦးသန့်စင်ဦး၏ လက်ထဲမှ မြှောက်၍ ပြထားသော တဖိတ်ဖိတ် လက်နေသည့် ရွှေဟန်းချိန်းလေးကို ကြည့်၍နေသည်။

ဦးသန့်စင်ဦးက သူမ၏ မျက်နှာလေးကို ငုံ့၍ကြည့်လိုက်ပြီး ကျေနပ်စွာဖြင့် ပြုံးလိုက်သည်။

ပြီးတော့ သူ၏ ပုခုံးတဖက်ကို လှမ်းကိုင်၍ ဖက်ထားသော သူမ၏ လက်လေးကို အသာလေး ပုခုံးပေါ်မှ ဆွဲ၍ ခွါယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ၏ လက်ထဲမှ ဟမ်းချိန်းလေးကို ဦးသန့်စင်ဦးက စိမ့်စိမ့်သူ၏ လက်ကောက်ဝတ်လေးတွင် ဝတ်၍ ပေးလိုက်သည်။

“ ဒါ..ပြီးခဲ့တဲ့ အပါတ်တုန်းက စိမ့်ရဲ့..နှစ်နှစ်ဆယ်မြောက် မွေးနေ့အတွက် အကိုကြီးရဲ့ မွေးနေ့လက်ဆောင်ပဲ...စိမ့်.. ” 

“ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...အကိုကြီးရယ်... ” 

“ ပြီးခဲ့တဲ့ အပါတ်က စိမ့်နဲ့အကိုကြီး တွေ့တုန်းက စိမ့်ရဲ့မွေးနေ့က တရက်ပဲ လိုတော့တာကို အကိုကြီးက သိရတာ...အဲဒါ တခါထဲ မွေးနေ့လက်ဆောင် မပေးခဲ့ရတာကို အကိုကြီးက စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေတာ စိမ့်ရဲ့...

“ သြော် ..အကိုကြီးရယ်... ” 

ဦးသန့်စင်ဦး၏ ရင်ခွင်တွင် ပါးလေး တခြမ်းကပ်ကာ သူမ၏ လက်မှ ဟမ်းချိန်းလေးကို လှုပ်ခါ၍ ကြည့်နေသော စိမ့်စိမ့်သူက သူမ၏ မျက်နှာကို ရင်ခွင်ထက်မှ ခွါကာ ဦးသန့်စင်ဦး၏ မျက်နှာကို မော့၍ ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။

ဒီတခါမှာတော့ သူမ၏ မျက်နှာလေးကို မက်မောစွာဖြင့် ငုံ့၍ကြည့်နေသော ဦးသန့်စင်ဦး၏ မျက်လုံးများဖြင့် ဆုံမိကြသည်။

သူမ၏ ခါးသေးသေးလေး၏ အောက်နား ထွေးအိကားစွင့်နေသော တင်သားကြီးများ၏ အပေါ် ခါးစပ်၌တင်ကာ ဖက်ထားသော ဦးသန့်စင်ဦး၏ လက်များက ပို၍ တင်းကြပ်စွာ ဖက်ရင်း သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲ၍ ယူလိုက်သည်။

ပြီးတော့ ဦးသန့်စင်ဦး၏ မျက်နှာက စိမ့်စိမ့်သူ၏ မျက်နှာဆီသို့ ငုံ့၍ ဆင်းလာသည်။ သူမ၏ အကြည့်များက မလွှဲ။ ပူနွေးသော နှုတ်ခမ်းအစုံက သူမ၏ နုထွေးသော နှုတ်ခမ်း အစုံပေါ်သို့ ဖိကပ်ကျရောက်လာသောအခါမှ သူမ၏ မျက်လုံးလေးများသည် မှေးစင်း၍ ကျသွားရလေတော့သည်။

စိမ့်စိမ့်သူ၏ လုံးပြည့်၍ ဖူးဖူးလေးဖြစ်နေသော နှုတ်ခမ်းအစုံကို ဦးသန့်စင်ဦးက မက်မောစွာဖြင့် စုပ်နမ်းနေသကဲ့သို့ စိမ့်စိမ့်သူကလဲ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးများဖြင့် ဦးသန့်စင်ဦး၏ နှုတ်ခမ်းထူကြီးများကို တုန့်ပြန်၍ စုပ်နမ်းပေးသည်။

ပြီးတော့လဲ လျှာချင်းထိ၍ ကလိရင်း လျှာလေးတွေက သက်ဆိုင်ရာ နှုတ်ခမ်းအစုံကို တာဝန်ကျေစွာ ပွတ်သပ်၍ ပေးနေကြသည်။

စိမ့်စိမ့်သူ၏ ဖြူဖွေးသွယ်လျသော လက်လေးနှစ်ဖက်က ဦးသန့်စင်ဦး၏ ကျောပြင်ကြီးကို ဖက်တွယ်ရင်း ကျောပြင်ကြီးပေါ်တွင် ရွေ့လျားကာ ရွရွလေး ပွတ်သပ်၍ ပေးနေသလို ဦးသန့်စင်ဦး၏ လက်တွေကလဲ စိမ့်စိမ့်သူ၏ တင်သားကြီးတွေကို ခပ်ဖွဖွပင် ဆုပ်နယ် ဖျစ်ညှစ်၍ပေးသည်။

မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖိကပ်၍ ထားသော ဆီးခုံနှစ်ခုကြားမှ မာကြောသော လီးချောင်းကြီးက နူးညံ့လွန်းသော သူမ၏ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို လာ၍ ဖိကပ်နေကာ တဒိတ်ဒိတ် သွေးခုန်နေသည်ကို စိမ့်စိမ့်သူ တယောက် သိ၍နေရသည်။

စိမ့်စိမ့်သူသည် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းများးကို ဦးသန့်စင်ဦး၏ နှုတ်ခမ်းများဆီမှ အသာလေး ဆွဲယူကာ ခွါလိုက်သည်။ ဘာသံမျှမထွက်ဘဲ နှုတ်ခမ်းလွှာနှစ်ခုက ကင်းကွာ၍ သွားရသည်။ 

စိမ့်စိမ့်သူသည် တုန်ရင်ချင်သလို ဖြစ်နေသော သူမ၏ လက်လေးများကို အသာထိန်းကာ ဦးသန့်စင်ဦး၏ အင်္ကျီကြယ်သီးများကို တလုံးချင်း ဖြုတ်၍ ပေးနေသည်။ အောက်ဖကိသို့ ငိုက်၍ ထားသော သူမ၏ မျက်နှာလေးသည် ပန်းရောင်လွှမ်း၍ နေသည်။

ဦးသန့်စင်ဦး၏ အင်္ကျီကြယ်သီးများ အားလုံး ပြုတ်ထွက်သွားတော့ စိမ့်စိမ့်သူသည် အင်္ကျီရင်လက်စ နှစ်ဖက်ကိုဆွဲ၍ ဟလိုက်ရာက သူမ၏ လက်လေးနှစ်ဖက်ကို ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး ဦးသန့်စင်ဦး၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို အသားချင်းထိကာ ဖက်လိုက်သည်။

ပြီးလျှင် ရွှမ်းစိုသော သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးများက ဦးသန့်စင်ဦး၏ နို့တဖက်ဆီသို့ ဖိကပ်သွားကာ နို့သီးသေးသေးလေးကို စုပ်လိုက်သည်။ ဦးသန့်စင်ဦး၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာက အတန်ဟန် ဟ၍ သွားရသည်။ ပြီးတော့ စိမ့်စိမ့်သူက သူစုပ်ယူထားသော နို့သီးလေးကို သူမ၏ လျှာလေးဖြင့် ယက်၍ပေးသည်။ ဦးသန့်စင်ဦး၏ လက်များက သူမကို မချင့်မရဲဖြင့် ဖက်၍ ထားရှာသည်။

ဦးသန့်စင်ဦး၏ နို့နှစ်ဖက်ရှိ နို့သီးလေး နှစ်လုံးကို မိမိရရလေး စုပ်ပေးပြီးတော့မှ စိမ့်စိမ့်သူ၏ မျက်နှာက သူ၏ ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးဆီမှ ခွါလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကြယ်သီးများ ပြုတ်ပြီးနေပြီ ဖြစ်သော ဦးသန့်စင်ဦး၏ အင်္ကျီကို ချွတ်၍ ပေးလိုက်သည်။

“ အကိုကြီး.. ကုတင်ပေါ်ကို တက်နှင့်လေ... ” 

သူမ၏ ပြောစကားကို ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်ကိုပင် စိမ့်စိမ့်သူက ကြည့်၍ မနေတော့ ။ ဦးသန့်စင်ဦး ရှိရာကို သူမသည် ကျောခိုင်းလိုက်သည်။ ဦးသန့်စင်ဦးကတော့ ကုတင်ပေါ် တက်၍ လှဲလိုက်ရာက သူရှိရာဖက်သို့ ကျောခိုင်း၍ အဝတ်အစားများ ချွတ်၍ နေသော စိမ့်စိမ့်သူကို ကြည့်၍နေသည်။

သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားများကို ဖြေးဖြေးချင်း ချွတ်၍နေသော စိမ့်စိမ့်သူ၏ လက်လေးသည် လှုပ်ရှားနေသည် ဖြစ်၍ လက်ကောက်ဝတ်တွင် ဝတ်၍ ထားသော ဟမ်းချိန်းလေးကလဲ တလက်လက်ဖြင့် အရောင်တောက်လျှက် ရှိလေသည်။

အပေါ်ယံမှ အင်္ကျီလေး ကျွတ်သွားသော အခါတွင်တော့ ဘရာစီယာ အနက်ရောင်လေးမှာ ဝင်းဝါသော သူမ၏ အသားလေးပေါ်တွင် ပေါ်လွင်ထင်ရှားစွာဖြင့် လိုက်ဖက်ညီစွာ ပေါ်ထွက်၍ လာသည်။

စိမ့်စိမ့်သူ သည် သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ဘရာစီယာလေးကို ဆက်၍ မချွတ်သေးဘဲ သူမ၏ ထဘီလေးကို ဖြန့်လိုက်ကာ အထက်ဆင်စလေးကိုပါ ပါးစပ်ဖြင့် ကိုက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ထဘီတွင်းသို့ လက်နှစ်ဖက်ကို ထိုးသွင်း၍ သူမ၏ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ တပါတည်း ဘရာစီယာလေးကိုပါ ချွတ်၍ ထဘီလေးကို ရင်လျှားကာ ဝတ်လိုက်သည်။

စိမ့်စိမ့်သူနှင့် ဆုံတွေ့တိုင်း တွေ့မြင်နေကျ မြင်ကွင်းပင် ဖြစ်သော်လည်း ဦးသန့်စင်ဦးက မရိုးနိုင်ဘဲ တပ်မက်စွာဖြင့် ကြည့်နေမိသည်။

ဦးသန့်စင်ဦး တယောက် စိမ့်စိမ့်သူကို အတော်ပင် မက်မောသည်။ ဒါကလဲ သိပ်တော့ မဆန်း။ စိမ့်စိမ့်သူ၏ အသက်က အခုမှ (၂၀) သာ ရှိသေးသည်။ ဦးသန့်စင်ဦး၏ အသက်က (၄၆) နှစ် ရှိပြီး ဖြစ်သည်။ ဦးသန့်စင်ဦး၏ သမီးငယ်သည်ပင် (၂၂) နှစ် ရှိချေပြီ။

ယောင်္ကျားချင်းတွေ့လျှင် ဂုဏ်ယူ၍ ပြောတက်သော ...ကျုပ်သမီးထက်တောင်..ငယ်သေးတယ်...ဆိုတာမျိုး ဖြစ်သဖြင့် ဦးသန့်စင်ဦးက စိမ့်စိမ့်သူ အပေါ်တွင် စွဲလန်းမက်မောရခြင်း ဖြစ်သည်။ ထိုမျှမကသေး။ စိမ့်စိမ့်သူက အသက်ငယ်သည်သာ မဟုတ်သေးဘဲ အတော်ပင် ချောမောလှပသူလေး တဦးဖြစ်၍နေခြင်း အကြောင်းရင်းခံကလဲ ဦးသန့်စင်ဦးက သူမကို စွဲလန်းစေခြင်း အချက် တခုလဲ ဖြစ်သည်။ 

ဒါတင်ပဲလား။ မကသေးပါ။ အိမ်ထောင်သက် (၂၅) နှစ်ကျော်ပြီ ဖြစ်သော အသက် (၄၃) နှစ်အရွယ် ရှိပြီဖြစ်သည့် သူ၏ ဇနီးထံမှ မရနိုင်သော အရာများကိုလဲ စိမ့်စိမ့်သူ၏ ထံမှ ရ၍နေသည်။ ဒါကြောင့် စိမ့်စိမ့်သူကို ဦးသန့်စင်ဦးက စွဲလန်းကာ အလိုလိုက်ထားရခြင်း ဖြစ်လေသည်။

အခုလဲ စိမ့်စိမ့်သူ တယောက် ထဘီလေးကို ကပိုကယို ရင်လျှား၍ ဦးသန့်စင်ဦးရှိရာ ကုတင်ပေါ်သို့ တက်၍ လာချေသည်။

ကုတင်ပေါ်ရောက်သည်နှင့် သူမသည် လှဲ၍ မချသေးဘဲ ဦးသန့်စင်ဦး၏ နံစောင်းဘေးတွင် ဝင်၍ ထိုင်လိုက်ကာ သူ၏ ပုဆိုးကို ဆွဲ၍ ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ ဦးသန့်စင်ဦး တယောက် ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်၍ သွားခဲ့ပေပြီ။

ပုဆိုး ကင်းကွာသွားသည်နှင့် မတ်ထောင်၍ ထွက်ပေါ်လာသော ဦးသန့်စင်ဦး၏ ညိုညိုမဲမဲ လီးတန်ကြီးမှာ အရှည် (၆) လက်မခွဲလောက်နှင့် လုံးပတ်က ကျပ်လုံးထက်ပင် ကြီးပါသေးသည်။ ပြီးတော့ ထိပ်ဖူးကြီး တခုလုံးမှာ ညို၍ နေပြီး ပြဲလန်၍ နေသည်။

စိမ့်စိမ့်သူ၏ ဖြူဖွေး ဖောင်းကစ်သော လက်ချောင်းလေးများက ဦးသန့်စင်ဦး၏ လီးတန်ကြီးကို ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ နှစ်ကြိမ်သုံးကြိမ်လောက် ဆုပ်၍ ပေးလိုက်ပြီးမှ သူမ၏ လက်လေးသည် လီးတန်ကြီးပေါ်မှ အရေပြားကို ညင်ညင်သာသာပင် လီးတန်ကြီး၏ အရင်းဖက်ဆီသို့ ဆွဲ၍ချသည်။ ပြီးတော့ ဒစ်ကြီး အရင်းသို့ ပြန်၍ ဆွဲတင်ပေးသည်။ တကြိမ်မှသည် ဆယ်ကြိမ်ထက်မနဲ တချက်ခြင်း လုပ်ပေးလိုက်သောအခါတွင်တော့ စိမ့်စိမ့်သူ၏ လက်ဖဝါးနုနုလေးထဲတွင် ဦးသန့်စင်ဦး၏ လီးတန်ကြီးမှာ တဆတ်ဆတ် ခုန်၍ လာတော့သည်။

ထိုအခိုက်မှာပင် ဦးသန့်စင်ဦးက စိမ့်စိမ့်သူ၏ ဂျိုင်းအောက်တွင် ညှပ်၍ထားသော ထဘီ အထက်ဆင်စလေးကို ဆွဲ၍ဖြုတ်ကာ သူမ၏ ထဘီလေးကို ချွတ်၍ ချလိုက်သည်။ ထိုင်နေသော စိမ့်စိမ့်သူ၏ ခါးဆီသို့ ထဘီလေးလျှော၍ ကျသွားသော အခါတွင်တော့ ဘဲဥခပ်ကြီးကြီး အရွယ်မျှရှိသော ဝင်းမွတ်မာတင်းနေသည့် စိမ့်စိမ့်သူ၏ နို့လေးနှစ်လုံးသည် နို့သီးလေးများ ထိုးထိုးထောင်ထောင်လေး ဖြစ်လျှက် ထွက်ပေါ်၍ လာသည်ကို ဦးသန့်စင်ဦးက တပ်မက်စွာဖြင့် ကြည့်လိုက်ပြီး  တံထွေးတချက် ကျိတ်၍ မျိုချလိုက်သည်။

ပြီးတော့ သူ၏ လက်များနှင့် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို အသာဆွဲ၍ ယူကာ ပက်လက်လှန်ချလိုက်ပြီး သူက ကြုံး၍ထကာ စိမ့်စိမ့်သူ၏ ရင်သားနှစ်မွှာပေါ်သို့ မျက်နှာအပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ မာတင်းဖောင်းမို့နေသော နို့အုံလေးနှစ်ခုကြားသို့ မျက်နှာအပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ မာတင်းဖောင်းမို့နေသော နို့အုံလေးနှစ်ခုကြားသို့ သူ၏ နှာခေါင်းကို ထိုးသွင်းကာ ဖိကပ်၍ နမ်းလိုက်သည်။ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားသော စိမ့်စိမ့်သူ၏ လက်လေးများက ဦးသန့်စင်ဦး၏ ကျောပြင်ကြီးပေါ်သို့ ရောက်၍ လာတော့သည်။

မက်မောစွာ နမ်းရှိုက်ပြီးသည့်နောက် ဦးသန့်စင်ဦးသည် နို့အုံလေးနှစ်ခုကြားသို့ ထိုးသွင်းထားသည့် သူ၏ နှာခေါင်းကို ပြန်၍ ထုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ပထမဆုံး စိမ့်စိမ့်သူ၏ လက်ဝဲဖက် နို့သီးလေးကို သူ၏နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာဖြင့် ဖိညှပ်ကာ အပေါ်သို့ ဆွဲတင်လိုက်သည်။

“ အ...အ.. ” 

နို့ပျဉ်းလေး တလက်မလောက် ရှည်ထွက်ကာ နို့သီးလေးက မြောက်၍ ပါလာသည်။ ဒီတော့မှ ဦးသန့်စင်ဦးသည် သူ၏ လျှာကိုစု၍ ထိပ်ကို ချွန်လိုက်ပြီး လျှာထိပ် ချွန်ချွန်လေးဖြင့် နို့သီးလေးထိပ်ဝသို့ အသာအယာ ထိုး၍ ထိုး၍ ယက်ပေးလိုက်သည်။ 

“ အင့်...အ...ဟင်း...ကျွတ်..ကျွတ်... ” 

အသက်အောင့်ထားသော လည်ချောင်းသံလေးများ ထွက်ပေါ်လာပြီး ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချကာ စိမ့်စိမ့်သူ ခမျာ စုပ်သပ်လိုက်ရရှာသည်။

ဦးသန့်စင်ဦးက ဆက်၍လည်း ထိုကဲ့သို့ လုပ်ပေးနေပြန်တော့ စိမ့်စိမ့်သူမှာ မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့လျှက် အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်၍ ထားရရှာသည်။

ခဏနေတော့မှ ဦးသန့်စင်ဦးက သူမ၏ နို့သီးလေးကို နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာဖြင့် ဖိညှပ်ထားလျှက်မှပင် ဆွဲတင်ထားသော နို့သီးလေးကို ပြန်၍ ချပေးလိုက်သည်။ နို့သီးလေးမှာ မူလအတိုင်း ပြန်၍ ရောက်သွားသည်နှင့် သူ၏ နှုတ်ခမ်းများက ပို၍ ဟကာ နို့အုံလေး တဝက်လောက်ကို ငုံလိုက်သည်။ ပြီးတော့ စုပ်သည်။ ပြီးတော့ လျှာဖြင့် နို့သီးခေါင်းလေး အခြေစိုက်ထားသော အနီးရောင် အဝန်းဝိုင်းလေးကို ယက်၍ ပေးသည်။

စိမ့်စိမ့်သူ၏ ရင်ဘတ်လေးများသည် ကော့၍ တက်လာသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ လက်လေးများက ဦးသန့်စင်ဦး၏ ကျောပြင်ကြီးကို ကြုံး၍ ဖက်ထားမိလိုက်တော့သည်။ 

ပြီးတော့မှ ဦးသန့်စင်ဦးက သူ၏ လကျ်ာဖက် နို့သီးလေးကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖိညှပ်ကာ ဆွဲတင်ပြီး လက်ဝဲဖက် နို့လေးကို လုပ်ပေးသည့် နည်းတူ လုပ်၍ ပေးနေလေသည်။ 

တချိန်လုံး မျက်လုံးမဖွင့်နိုင်အောင် ဖြစ်၍ နေရသော စိမ့်စိမ့်သူ၏ ရင်ထဲတွင် ကျင်ကနဲ စိမ့်ကနဲ ခံစးနေရပြီး ခြေရင်းဖက်သို့ ဆန့်၍ စင်းထားသော သူမ၏ ခြေထောက်လေး နှစ်ချောင်းဆီမှ ပေါင်လုံးလေးနှစ်လုံးသည် မြှောက်လိုက် ချလိုက် ဖြစ်၍ နေရလေသည်။

ပြီးတော့လဲ ထဘီလေးက အပေါ်မှ ဖုံးလျှက်သားလေး ရှိနေသေးသည့် သူမ၏ စောက်ဖုတ်လေးသည်လည်း တင်းကနဲ တင်းကနဲ ဖြစ်၍ လာရသည်ကို စိမ့်စိမ့်သူသည် ခံစားသိရှိ၍ နေရလေသည်။

စိမ့်စိမ့်သူ၏ နို့နှစ်လုံးကို တလုံးပြီးမှ တလုံးစို့၍ ကလိပေးနေသော ဦးသန့်စင်ဦး၏ လက်တဖက်သည် သူမ၏ နံစောင်းဘေးသားလေးကို စုန်ချီဆန်ချီဖြင့် ပွတ်၍ ပေးနေရင်းက သူမ၏ ပြားချပ်တင်းမာ၍ နေသော ဝမ်းဘိုက်သားလေးပေါ်သို့ ရောက်၍လာသည်။ ဘိုက်သားဝင်းဝင်းလေးကို လျှောတိုက်ကာ ခပ်ဖိဖိလေး ပွတ်၍ ပေးရင်းက သူမ၏ ခါးစောင်းဆီသို့ ရောက်၍ နေသော ထဘီလေးကို ဆွဲ၍ ချွတ်ပေးသည်။

စိမ့်စိမ့်သူက သူမ၏ ဖင်သားအိအိကြီးတွေကို ကြွ၍ ပေးလိုက်တော့ ထဘီလေးက ဗြုန်းဆို သူမ၏ ဒူးဆစ်ဆီသို့ ရောက်၍ သွားသည်။

ဒီတော့မှ သူ၏လက်က စိမ့်စိမ့်သူ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ရောက်၍လာကာ ဖောင်းမို့နေသော စောက်ဖုတ်အုံလေးကို အုပ်၍ ကိုင်လိုက်သည်။ 

စိမ့်စိမ့်သူ၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားရပြီး သူမက ပေါင်လေး တဖက်ကို ဒူးကွေး၍ ထောင်လိုက်မိတော့ ထိုခြေထောက်လေးမှာ ထဘီလေးထဲမှ ကင်းလွတ်၍ သွားရလေသည်။

သူမ၏ စောက်ဖုတ်အုံလေဒကို အုပ်၍ ကိုင်လိုက်သော ဦးသန့်စင်ဦး၏ လက်က စောက်ဖုတ်အုံလေးပေါ်ရှိ တွန့်လိမ်၍ ခပ်ပါးပါးလေး ဖြစ်နေသော စောက်မွှေးလေးများကို ထိုးဖွကာ စောက်ဖုတ်အိအိလေးကို ပွတ်၍ ပေးလိုက်တော့ သူမ၏ ခါးအောက်ပိုင်း တခုလုံး ပေါင်ရင်းနားထိ ကြက်သီးဖုလေးများ ထ၍ သွားရလေသည်။

ထိုမှတဖန် ဦးသန့်စင်ဦး၏ လက်က စိမ့်စိမ့်သူ၏ စောက်ဖုတ် ရှေ့ဖက်မျက်နှာသို့ ရောက်၍ လာကာ ဖောင်းဖောင်းလေး ဖြစ်၍နေသော သူမ၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများကို လက်ဖဝါးဖြင့် အသာလေး ဆုပ်ကာ ညှစ်လိုက်သည်။

ဗြုန်းကနဲ အသက်အောင့်၍ သွားရသော စိမ့်စိမ့်သူ၏ ဝမ်းဗိုက်သားလေးများမှာ ရှုံ့၍သွားရလေသည်။

နူးညံ့အိထွေးလွန်းသော အတွေ့နှင့် အတူ နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို ဆွဲညှစ်လိုက်သည် ဖြစ်၍ အထဲမှ စိမ့်ထွက်နေသော အရည်ကြည်လေးများကို ညှစ်ချလိုက်သလိုလဲဖြစ်သွားရကာ ဦးသန့်စင်ဦး၏ ညှစ်လိုက်သော လက်ဖဝါးထဲသို့ အရည်ကြည်လေးများမှာ ဇီးကင်းလောက် ကျ၍ လာရသည်။

ထိုအခါတွင်တော့ ဦးသန့်စင်ဦးသည် သူ၏ကိုယ်ကို မတ်လိုက်ရာကာ ထိုင်လိုက်ပြီး တောင်မတ်နေသော သူ၏ လီးတန်ကြီးထိပ်ရှိ ပြောင်တင်း၍နေသော ထိပ်ဖူးကြီးကို ထိုအရည်ကြည်လေးများဖြင့် သေသေချာချာ သုတ်လိမ်းပေးလိုက်သည်။

ဒါကို အမိအရ တွေ့မြင်လိုက်ရသော စိမ့်စိမ့်သူ၏ ရင်ထဲတွင် တင်းကနဲ ဖြစ်ကာ သူမ၏ စောက်ပတ်ဝလေးတွင်လဲ တမျိုးလေး ခံစား၍ သွားရလေသည်။

ပြီးတော့ သူမ၏ ကြည်လဲ့နေသော မျက်လုံးလေးနှစ်လုံးက ဦးသန့်စင်ဦးကို တပ်မက်စွာဖြင့် ညှို့ယူကြည့်ရှုနေလေသည်။

“ မလုပ်သေးဘူးလား..ဟင်.. ” 

တကယ်မှ တိုးတိုးလေးပါ။ ပြီးတော့ လျှာလေးလေးဖြင့် မပီမသ အသံလေး။

ဦးသန့်စင်ဦးကလဲ ဖောင်းတင်း၍ မို့နေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေး နှစ်ခုက သူမ၏ ပေါင်ဖွေးဖွေးလေး နှစ်လုံးကို စုလိုက်ကားလိုက် လုပ်နေသဖြင့် ဟစ်ဟစိဖြစ်ကာ နီရဲနေသော အတွင်းသားလေးများ ဖြတ်ကနဲ ဖြတ်ကနဲ ပေါ်ပေါ်လာရသည်ကို ကြည့်နေရင်း သူမ၏ စကားကို အဖြေမပေးမိသေး။

စိမ့်စိမ့်သူက အနေရခက်ပုံဖြင့် သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကို စုကာ အတင်းပဲ ဖိကပ်ထားလိုက်သော အခါတွင်မှ ဦးသန့်စင်ဦး၏ မျက်လုံးများက စိမ့်စိမ့်သူ၏ မျက်နှာလေးကို လှမ်း၍ ကြည့်လိုက်သည်။ 

“ မှောက်ပေးပါလား...စိမ့်.. ” 

“ ဟင့်အင်းကွာ...အစဆုံး မမှောက်နဲ့ ဦးကွာ...မခံနိုင်ဘူး...ရိုးရိုးပဲ လုပ်ဦးနော်... ” 

“ စိမ့်ကလဲ...ကွာ... ” 

“ နောက်တော့ မှောက်ပေးမှာပေါ့ အကိုကြီးကလဲ...ကဲ...လုပ်မှာဖြင့်လဲ ... လုပ်ကွာ.. ” 

ဒီတော့မှ ဦးသန့်စင်ဦးက သူမ၏ ခြေဖျားလေး တဖက်တွင် ချိတ်၍နေဆဲဖြစ်သော ထဘီလေးကို ညင်သာစွာ ဆွဲယူ၍ ကုတင်ခြေရင်းဘက်သို့ ပို့လိုက်သည်။

ပြီးတော့ သူမ၏ ခြေထောက်လေး နှစ်ဖက်ကို ဆွဲမြှောက်လိုက်ပြီး ပေါင်ရင်း၌ ဝင်၍ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ပြီး ဖြူဖွေးသော စိမ့်စိမ့်သူ၏ ခြေထောက်လေး နှစ်ဖက်ကို သူ၏ လက်များဖြင့် စုန်ကာ ဆန်ကာ လျှောတိုက်၍ ပွတ်လိုက်ပြီးတဲ့ နောက်မှ သူမ၏ ခြေထောက်လေးများကို သူ၏ ပေါင် တဖက်တချက်စီတွင် တင်လိုက်သည်။

ပြူးထွက်လာသော စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေး၏ အကွဲကြောင်းလေးဆီသို့ သူ၏ တင်းကားနေသော လီးထိပ်ဖူးကြီးကို အသာလေး မေးတင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ သူမ၏ တင်ပါးကြီးများကို အသာထိန်း၍ နောက်သို့ ဆုတ်ရင်း လီးထိပ်ဖူးကြီးကို စိုစိမ့်နေသော အကွဲကြောင်း တလျှောက် လျှောတိုက်၍ အကွဲကြောင်း အောက်ဖက်နားသို့ ပြောင်းရွေ့ယူလိုက်သည်။

စိမ့်စိမ့်သူက အံလေးတချက် ကြိတ်လိုက်ရာမှ သူမ၏ မျက်လုံးအစုံကို စုံမှိတ်ချလိုက်စဉ်မှာပင် လီးထိပ်ဖူးကြီးက သူမ၏ စောက်ပတ်ဝကို တေ့မိသွားချေသည်။

ဦးသန့်စင်ဦးက သူ၏ ခါးအား တင်ပါးအားတို့ဖြင့် လီးထိပ်ဖူးကြီးကို စိမ့်စိမ့်သူ၏ နူးညံ့နွေးထွေးသော စောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ အသာလေး ဖိ၍ သွင်းလိုက်သည်။

“ ဗြိ... ဗြိ... ” 

“ အ...အိ...အင်း... ” 

သူမ၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကို တင်းတင်းစေ့ထားသည့်ကြားမှ လည်ချောင်းသံလေးများက မအောင့်နိုင်ဘဲ ထွက်၍လာသည်။ သူမ၏ ခါးလေးပင် တင်းကနဲ ကော့သွားရသည်။ 

စိမ့်စိမ့်သူမှာ အပျိုမဟုတ်ပါ။ အိမ်ထောင်သည်လည်း မဟုတ်ပါ။ (၁၀) ရက် (၁၅) ရက်လောက်ကို ဦးသန့်စင်ဦး လိုးသည်ကို နှစ်ချီသုံးချီမျှသာ ခံရသူဖြစ်သည်။ အသက်ကလဲ (၂၀) ပဲ ရှိသေးသည်။ ဒီတော့ အပျိုမှေး ပေါက်ကွဲပြီးခဲ့ပေမယ့်လည်း စောက်ခေါင်းလေးက အပျိုစင်လေးနှင့် မခြားဘဲ ရှိနေရကာ ဦးသန့်စင်ဦး၏ လီးကြီးသွင်းစဉ်အခါတိုင်း ဒီလိုပင် နာကျင်စွာ ခံစားရမြဲဖြစ်သည်။

စိမ့်စိမ့်သူတယောက် ဒီလိုလေး ဖြစ်ဖြစ်နေရသည်ကိုပင် ဦးသန့်စင်ဦးက ကြေနပ်အားရ ဖြစ်နေရသည်။ 

စိမ့်စိမ့်သူ၏ စောက်ခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲသို့ လီးထိပ်ဖူးကြီး တခုလုံးဝင်၍ သွားပြီဖြစ်သည်။ ခေါင်းဝင်လျှင် ကိုယ်ဆန့်မည်ဖြစ်သော်လဲ လီးချောင်းကြီးကို ဆက်၍ မသွင်းသေးဘဲ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ရောက်နေပြီဖြစ်သော လီးထိပ်ဖူးကြီးကို ဟိုထိုး ဒီထိုးဖြင့် သုံးလေးချက်မျှ ညင်သာစွာ ဖြေးဖြေးချင်း လုပ်ပေးပြီးတော့မှ တဖန် လီးချောင်းကြီးကို လက်သုံးလုံး နီးပါးမျှဝင်အောင် ဖိသွင်းလိုက်ပြန်သည်။

“ ဗြစ်..ပြွတ်.. ” 

“ အ .. အ... ဟင်း.. ” 

ဦးသန့်စင်ဦး လီးတန်ကြီးမှာ အပြင်ဖက်တွင် လက်နှစ်လုံးသာသာလောက်ပင် ကျန်တော့သည်။ ဦးသန့်စင်ဦး လီးသွင်းပုံမှာ စောက်ခေါင်းထဲသို့ လီးထိပ်ဖူးကြီးကို ထည့်၍ ကျဉ်းကြပ်လှသော စောက်ခေါင်းလေးကို ထိပ်ဖူးကြီးဖြင့် စောက်ခေါင်း အတွင်းဖက် ဝဲယာအထက်အောက်တို့ကို ထိုး၍ ချဲ့ပြီး လီးတန်ကြီးကို နဲနဲဖိသွင်းလိုက် ဖိသွင်းလိုက်ဖြင့် စောက်ခေါင်းကို ချဲ့လိုက် လိုးသွင်းလိုက် လုပ်နေပုံမျိုး ဖြစ်သည်။

ဦးသန့်စင်ဦးက ထိုသို့လုပ်နေခြင်းမှာ စိမ့်စိမ့်သူ အတွက်ကတော့ အကြီးအကျယ် နှိုးဆွမှုကြီးတရပ်ကဲ့သို့ ဖြစ်ပေါ်ခံစားရကာ သူမ၏ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးမှာ လူးလူးလှိမ့်လှိမ့် ဖြစ်နေရပြီး စောက်ရည်ကြည်များမှာလဲ ရွှဲနစ်နေအောင် ထွက်၍ လာရသည်။ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးများသည်ပင် တဆတ်ဆတ်တုန်၍ လာရလေတော့သည်။

ဒီတကြိမ်တော့ သုံးလေးခါမက နဲနဲကြာအောင် လီးထိပ်ကြီးက စောက်ခေါင်းထဲတွင် ထိုးမွှေကလိ၍ နေသည်။

“ အို..အို..ဟင့် ...အဟင့်.. ” 

ခံရခက်လွန်းသဖြင့် ဦးသန့်စင်ဦးက ကျန်ရှိနေသေးသော သူ၏ လီးတန်ကြီး လက်နှစ်လုံးသာသာလောက်ကို စောစောကလို ဖြေးဖြေးချင်း မသွင်းဘဲ အားဖြင့် ဆောင့်ကာ တချက်တည်း ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။

“ ဗြွတ်...ပလွတ်... ဘွပ်...ဒုတ်... ” 

“ အမေ့...အား...ကျွတ်...ကျွတ်...ကျွတ်...အကိုကြီးရယ်...ဟင်း..ဟင်း.. ” 

စေးထန်း ကျဉ်းကြပ် နူးညံ့လှသော စောက်ခေါင်းလေးအတွေ့က ဦးသန့်စင်ဦးကို ဆိမ့်၍သွားရသကဲ့သို့ မာကြောသော လီးတန်ကြီးကလဲ ပူပူနွေးနွေးကြီးဖြင့် စိမ့်စိမ့်သူကို အရသာတွေ့စေသည့် အပြင် သူမ၏ စောက်ပတ်ဝသို့ အရှိန်ဖြင့် ဆောင့်ကာ ဖိကပ်ချလိုက်သော ဦးသန့်စင်ဦး၏ လီးတန်ကြီးအရင်း ဆီးခုံကြီးကလဲ သူမကို ကျေနပ်အားရ ဖြစ်သွားစေရသည်။

ဦးသန့်စင်ဦးက စိမ့်စိမ့်သူ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဆုံးဝင်သွားပြီဖြစ်သော သူ၏ လီးတန်ကြီးကို ငြိမ်၍ထားသည်။ စောစောကလိုများ လီးထိပ်ကြီးက အထဲတွင် ဟိုထိုး ဒီထိုးဖြင့်များ မွှေဦးမလား ဟု စိမ့်စိမ့်သူမှာ ရင်တလှပ်လှပ် ဖြစ်နေရလေသည်။

ဦးသန့်စင်ဦး၏  လက်နှစ်ဖက်က သူမ၏ နို့လေးနှစ်လုံးကို အုပ်၍ကိုင်လိုက်ကာ နို့သီးနီနီလေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ညှပ်ကာ ပွတ်သပ်ချေမွရင်း သူ၏လီးတန်ကြီးကို တဝက်မျှ ထုတ်ပြီး အားပါပါဖြင့် တချက်ချင်း ဆောင့်၍ လိုးပေတော့သည်။

“ ပြွတ်..ဘွပ်...စွပ်..ဘွတ်.. ” 

“ အင့်..အ ...အင့်...အ.. ” 

ဆယ်ချက်မျှ လိုး၍ အပြီးတွင်တော့ ဦးသန့်စင်ဦးက ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်၍ထားသော ဒူးနှစ်လုံးကို ဗြုန်းကနဲ သူမ၏ ပေါင်ရင်းဘေးဖက်သို့ ထောက်ချလိုက်ပြီး သူ၏ကိုယ်လုံးကြီးက စိမ့်စိမ့်သူ၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်သို့ မှောက်၍ချကာ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်လိုက်တော့ရာ စိမ့်စိမ့်သူကလည်း သူမ၏ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကွေး၍ ဦးသန့်စင်ဦး၏ တင်ပါးကြီးပေါ်သို့ တင်၍ ကပ်ကြေးကိုက် ချိတ်လိုက်ကာ သူမ၏ ကိုယ်လုံးကြီးပေါ်သို့ မှောက်၍ ချလာသော ဦးသန့်စင်ဦး၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို သူမ၏ လက်လေးနှစ်ဖက်ဖြင့် ထွေးပိုက်ကာ ဖက်လိုက်သည်။

ဦးသန့်စင်ဦးက စိမ့်စိမ့်သူ၏ ပါးလေးတဖက်ကို လှမ်း၍ နမ်းလိုက်ပြီးတော့မှ သူမ၏ နို့လေးတဖက်ကို စို့ပေးကာ ဖြေးဖြေးမှန်မှန် တချက်ခြင်း အားရပါးရ ဆောင့်၍လိုးသည်။

စိမ့်စိမ့်သူ၏ လက်လေးနှစ်ဖက်အနက် တဖက်က ဦးသန့်စင်ဦး၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို တင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားပြီး ကျန်တဖက်က ကျောပြင်ကြီးပေါ်တွင် ရွေ့လျားကာ ပွတ်၍ပေးနေသည်။

တချက်ချင်း မှန်မှန်ဆောင့်၍ လိုးနေသော ဦးသန့်စင်ဦး၏ ဆောင့်ချက်များက ပြင်းထန်လှသလို အရှိန်ပြင်းစွာဖြင့် ဆောင့်၍ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဝင်လာသော လီးချောင်းကြီးက စောက်ခေါင်းနံရံ နူးနူးညံ့ညံ့လေးများကို ပြည့်သိပ်စွာ ဖိတွန်းပွတ်ဆောင့်ပြီး လီးထိပ်ကြီးက သားအိမ်ခေါင်းကို ဒုတ်ကနဲ ဒုတ်ကနဲ ပြေးပြေးဆောင့်သဖြင့် စိမ့်စိမ့်သူမှာ အင့်ကနဲ အင့်ကနဲ ဖြစ်ကာ ကော့၍ ကော့၍ တက်နေရလေသည်။ 

“ ပြွတ်...စွပ်..ဒုတ်...ပလွတ်...ပြွတ်..ဖွတ်.. ” 

“ အင့်...အ..ဟင့်...အမလေး...အ...အင့်...အင့်... ” 

ဒီလောက် ထိထိမိမိ ခံနေရသည့်ကြားကပင် စိမ့်စိမ့်သူက အားမလိုအားမရဖြင့် သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို ကော့၍ ကော့၍ ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ ပင့်တင်ပေးနေသည်။ စိမ့်စိမ့်သူက ရိုးရိုးကော့တင်ပေးနေခြင်း မဟုတ်ဘဲ ပေါင်ရင်းနှစ်ဖက်ကို ကား၍ ကော့တင်ပေးနေခြင်းဖြစ်၍ လီးအဝင် ကောင်းလှသဖြင့် သူမမှာပို၍ ထိထိမိမိ ခံစားနေရလေသည်။

နှစ်ယောက်စလုံး၏ အသက်ရှုသံများမှာ ဘေးမှ ကြားရလောက်အောင်ပင် ပြင်းထန်၍ လာရပြီး အားဖြင့် တချက်ချင်း ဆောင့်၍ လိုးနေသော ဦးသန့်စင်ဦး၏ ဆောင့်ချက်များမှာလဲ ခပ်သွက်သွက်ဖြင့် အားကုန်ဆောင့်၍ လိုးလာလေသည်။

“ အ..စိမ့်..အင်း.. ” 

ဟူ၍ ဦးသန့်စင်ဦး၏ ကိုယ်လုံးကြီးမှာ တောင့်တင်း၍ သွားပြီး သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ အတင်းဆောင့်ချကာ ဖိသွင်းလိုက်သော လီးတန်ကြီးထိပ်မှ ပူနွေးသော သုတ်ရည် ကျဲကျဲများက စိမ့်စိမ့်သူ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ အရှိန်ဖြင့် ပန်းဝင်ကာ သူမ၏ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားလေးများနှင့် သားအိမ်ဝလေးတို့တွင် ပူကနဲ နွေးကနဲ ဆက်တိုက်ဖြစ်သွားရစဉ်မှာပင်..

“ အ...အမလေး...အား...ဟား... ” 

ဆိုသော ညည်းသံလေးများ ပွင့်အန်ထွက်လာရပြီး စိမ့်စိမ့်သူ၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်ကာ သူမ၏ မေးဖျားလေးမှာ ဆက်ကနဲ ဆက်ကနဲ မော့၍ မော့၍ တက်သွားရလေတော့သည်။ 

.................................................................................

( ၃ ) 

သူ၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် ထွေးပိုက်၍ ဖက်ထားသော စိမ့်စိမ့်သူ၏ ကိုယ်လုံးတီးလေးကို မက်မောစွာ ကြည့်လိုက်ရင်းမှ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းဖူးလေးကို ဦးသန့်စင်ဦးက မက်မောမြတ်နိုးစွာဖြင့် တချက် နမ်းလိုက်သည်။

“ စိမ့်...ကျေနပ်ရဲ့လားဟင်.. ” 

“ ဟွန်း...ကိုကြီးကလဲ စိမ့်ကမေးရမယ့် ဟာကို..ကိုကြီးမကျေနပ်မှာသာ စိမ့်က စိုးရိမ်နေတာ.. ” 

အမူ ပိုပိုလေးဖြင့် ပြောလိုက်တော့ ရင်ထဲတွင် တင်းသွားရသော ဦးသန့်စင်ဦးက သူမ၏ ပါးလေးတဖက်ကို ရှိုက်နမ်းလိုက်ပြန်သည်။

“ စိမ့်...ကိုကြီးကို ချစ်လားဟင်.. ” 

“ ဟင်... ” 

စိမ့်စိမ့်သူက သူ၏ ရင်ခွင်ထဲမှ ဖြတ်ကနဲ လှိမ့်ထွက်လိုက်သည်။ ဦးသန့်စင်ဦးက သူမကို ဖက်ထားသော လက်လေးများကို လွှတ်ပေးလိုက်တော့ ရုန်းထွက်လိုက်သော စိမ့်စိမ့်သူက ပက်လက်လေး ဖြစ်၍ သွားသည်။ ဦးသန့်စင်ဦး၏ ကိုယ်လုံးတီးကြီးကတော့ သူမ၏ဘက်သို့ စောင်းငဲ့ကာ စိမ့်စိမ့်သူကို ငေး၍ နေသည်။

“ ချစ်လားတဲ့..  ” ဟင်း..ရူးများနေလား မသိဘူး။ စိမ့်သူ အဖေထက်တောင် သူက အသက်ကြီးဦးမည်။ ဒါက သမီးရင်းထက်ပင် အသက်ငယ်သော ချောချောလှလှ ကောင်မလေးများနှင့် ပလူးခွင့်ရသော အရွယ်လွန်ယောင်္ကျားကြီးများ၏ ရူးပေါပေါ စိတ်ကူးယဉ်မှု တခုပေလား ..ဟု စိမ့်စိမ့်သူ ရင်ထဲမှ တွေးလိုက်မိသည်။

“ စိမ့်...ပြောမယ်နော်...စိတ်မဆိုးကြေး.. ” 

“ အင်း.. ” 

“ စိမ့်က..အကိုကြီးတင် မဟုတ်ဘူး...ဘယ်ယောင်္ကျားကိုမှ မချစ်ဘူး...စိမ့်ရဲ့ ရင်ထဲမှာ ချစ်တက်တဲ့ နှလုံးသား မရှိဘူး..အကိုကြီး.. ” 

“ ဒါဖြင့်ရင် အကိုကြီးနဲ့... ” 

“ ဒီလိုပါ အကိုကြီး စိမ့်ဆီက ရတဲ့အထိအတွေ့နဲ့ ယုယမှုတွေကို အကိုကြီးရဲ့ တသက်လုံးပေါင်းလာတဲ့ မိန်းမဆီက မရနိုင်ဘူး မဟုတ်လား... ” 

ဝန်ခံသည့် အလား ဦးသန့်စင်ဦး၏ မျက်လုံးများက အရောင်လက်၍ သွားသည်။

“ ကိုကြီးရဲ့ မိန်းမဆီက မရနိုင်တဲ့ ဟာတွေကို စိမ့်ဆီကနေ အကိုကြီးက ရတယ်..ဒီလိုပဲ အကိုကြီးဆီက စိမ့်က လိုချင်တာတွေကို ပူဆာလို့ ရတယ်.. ” 

“ အင်း.. ” 

သူ့ထံမှ အသံထွက်လာသည်။

“ ဒီလို ပြောလို့လဲ တမျိုးမထင်နဲ့ဦး ... ကျွန်မက ဘယ်လောက်တန်ပါတဲ့...ပေးပါ..ဆိုတဲ့ ကြေးစားမျိုးလဲ စိမ့်က မဟုတ်ဘူးနော်...အကိုကြီးသိတယ်...နောက်ပြီး စိမ့်က ပညာတက်တယောက်...ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ကိုယ် စားနိုင် သောက်နိုင် ရပ်တည်နိုင်တယ်...စားဝတ်နေရေး အတွက် အကိုကြီးဆီမှာ အငယ်အနှောင်း အဖြစ်နဲ့ နေတာလဲ မဟုတ်ဘူးနော် အကိုကြီး...အကိုကြီးကတောင် ဒီလို ပုံစံမျိုးပြောလို့ စိမ့်က ပြင်းပြင်းထန်ထန် ငြင်းခဲ့သေးတယ်...မှတ်မိတယ်မို့လား... ” 

“ အင်း...ဟုတ်ပါတယ်.. ” 

“ အကျဉ်းချုပ် ပြောရမယ် ဆိုရင် စိမ့်ဆီက အကိုကြီး ကိုယ်ခန္ဓာရသလို စိမ့်ကလဲ အကိုကြီးဆီက လိုချင်တဲ့ ရုပ်ဝတ္ထု ပစ္စည်းတွေကိုရတယ်...အင်း...သူ့အတိုင်းအတာနဲ့ သူပေါ့လေ...ပြီးတော့လဲ ရှင်းရှင်းပြောရရင် ယောင်္ကျားဖြစ်ဖြစ် မိန်းမဖြစ်ဖြစ် ကျန်းမာတဲ့ အရွယ်ရောက်သူတိုင်း ခံစားရတဲ့ အခံရခက်တဲ့ ကာမဆန္ဒ ဝေဒနာကို စိမ့်သူအတွက် အကိုကြီးက ဖြည့်ဆည်းပေးတယ်..ဒါပါပဲ..အကိုကြီး...အင်း...ချစ်တယ် .. ဆိုတာတော့ စိမ့်သူ မသိဘူး...ဒါပေမယ့် ကိုကြီးကို စိမ့်သူ ခင်တယ်..နောက်ပြီး သဘောကျတယ်...ကြိုက်တယ် အကိုကြီးရယ်..

“ သြော်..စိမ့်သူရယ်... ” 

ရှေ့သို့ တိုး၍ ဦးသန့်စင်ဦးက စိမ့်စိမ့်သူ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်လိုက်သည်။

“ စောစောက ချစ်သလား..ဆိုတဲ့ အမေးကို စိမ့်သူက အကိုကြီးကို ပြန်မေးရင် အကိုကြီး ဘယ်လို ဖြေမလဲ ဟင်...မဖြေပါနဲ့ အကိုကြီး...စိမ့်သူကို မချစ်ပါနဲ့ ခင်ပါ..ကြိုက်ပါ..တက်မက်ပါ..အကိုကြီး မချစ်ပါနဲ့...တကယ်ချစ်ရမှာက အိမ်က အကိုကြီးရဲ့ ကောင်းတူဆိုးဖက် မရှိအတူ ရှိအတူ အနွံအတာ ခံတဲ့ ကိုကြီးရဲ့ မိန်းမကိုပါပဲ...အကိုကြီး မိန်းမကသာ အကိုကြီးဆီမှာ မပြည့်စုံလဲ သည်းညည်းခံမှာ အကိုကြီး...ကဲပါလေ..ဒါတွေထားလိုက်ပါတော့... ” 

စိမ့်သူက သူမ၏ စကားကို ဖြတ်လိုက်စဉ်မှာပင် စောစောထဲက သူ၏ လက်တဖက်ဖြင့် ဆော့ကစားနေသော စိမ့်စိမ့်သူ၏ နို့လေးတဖက်ကို ဦးသန့်စင်ဦးက ငုံ့၍ မက်မက်မောမော စို့ပေးလိုက်သလို စိမ့်စိမ့်သူကလဲ သူမ၏ လက်လေးတဖက်ကို ဦးသန့်စင်ဦး၏ ပေါင်ကြားထဲသို့ သွင်းကာ မာတာတာဖြင့် စင်းစင်းကြီး ဖြစ်နေသော ဦးသန့်စင်ဦး၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် ညပ်နေသော လီးချောင်းကြီးကို ဆွဲ၍ ထုတ်လိုက်ကာ ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ပေးရင်း လီးတန်ကြီးပေါ်မှ အရေပြားကို ဆွဲချလိုက် ဆွဲတင်လိုက်ဖြင့် လုပ်ကာ ယုယစွာ နှိုးဆွနေပါလေတော့သည်။

.................................................

( ၄ )

“ မမိုး.. ” 

“ အင်း.. ” 

“ မမိုးကို တခုမေးချင်လို့... ” 

“ မေးလေ စိမ့်သူ.. ” 

“ ဟိုလေ ...မိန်းကလေး တယောက်က ယောင်္ကျားလေး တယောက်ကို စိတ်ထဲမှာ အမြဲပဲ မြင်နေပြီးတော့လေ ကြည့်နူးနေရတာ..အဲဒါ ... ချစ်လို့လားဟင်... ” 

“ အယ်..ကျားသားမိုးကြိုး စိမ့်သူရယ်...ညည်းဆီက အချစ် ဆိုတဲ့..စကား ကြားရတယ်လို့.. ” .

“ ဟင်း...ဟင်း...မမိုးကလဲ.. ” 

စိမ့်စိမ့်သူ၏ ရင်ထဲတွင် ရှက်သလိုဖြစ်၍ ခံစားသွားရသည်။ မမိုးနှင့်စိမ့်သူ တို့က ဒီအတောင်မှာ အတူနေလာကြတာ သုံးလေးနှစ် ရှိပေပြီ။ ညီအစ်မတွေလို ပြောမနာ ဆိုမနာ တိုင်ပင်ဖော် တိုင်ပင်ဖက် ဖြစ်၍နေသည်။

“ ဒီမှာ စိမ့်သူ...ညည်းလဲ အပျို ငါလဲ အပျို ..ငါက ညည်းတို့လိုတောင် ရီးစားစာ အပေးခံရတာ မဟုတ်ဘူး...ညည်းမေးတာ ငါဘယ်သိမှာလဲ စိမ့်သူရဲ့... ” 

“ ဟွန်း..ဒါကြောင့် မမမိုး ခုထိ မစွံသေးတာ.. ” 

“ အို...ဘာဆိုင်လို့လဲ...ဒါနဲ့ ပြောပါဦး စိမ့်သူရဲ့ စိတ်ထဲမှာ ဘယ်သူ့ကို မြင်နေလို့လဲ ပြောပါဦး...တို့က ညီအစ်မတွေပဲဟာ... ” 

“ ဟို..ဟိုလေ .. တင်ဦးမောင်... ” 

“ ဟယ်.. စိမ့်သူရယ်... ” 

မမိုးတယောက် သူမ၏ စကားကို ဗြုန်းကနဲ မဆက်နိုင်။ မမိုး တယောက် အံ့သြရုံသာမက ထိတ်လန့်စွာဖြင့် စိမ့်စိမ့်သူကို ကြောင်၍ ကြည့်နေသည်။ ပြီးမှ...

“ အဲဒီ တင်ဦးမောင်က သိုက်သမား.. ဒီနားက အဆောင်က မိန်းကလေးတွေမှန်သမျှ သူစာမပေးဖူးတဲ့သူ မရှိသလောက်ဘဲ...လေးငါးယောက် ပြောင်းပြီးလဲ တွဲပြီးပြီ...နောက်ပြီး မိဘလုပ်စာ ထိုင်စားနေတာ (၁၀) တန်းတောင် မအောင်သေးဘူး... ” 

“ အဲဒါတွေ စိမ့်သူ သိပါတယ် မမိုးရယ်.. ” 

တင်ဦးမောင်က စိမ့်သူတို့ အဆောင်ရှိရာ လမ်းသွယ်ထဲမှ ထွက်ပြီး ကားစီးရသည်။ ကားဂိတ်နားက လေးခန်းတွဲ ခုနှစ်လွှာရှိသည်။ တိုက်ကြီးက (၄) လွှာ ဘယ်စွန် အခန်းတွင်နေသော တဦးတည်းသော သားဖြစ်သည်။ ဖခင်က လုပ်ငန်းကောင်းသည်။ အလိုလိုက်ထားတော့ ဆိုးချင်တိုင်း ဆိုး၍ နေသည်။

တင်ဦးမောင်က စိမ့်သူနှင့် သက်တူရွယ်တူ။ အရပ်မြင့်မြင့် ခပ်ချောချော စတိုင်လ်ဖြောင့်ဖြောင့် မိန်းမတွေ ကျသည့် ရုပ်မျိုးရှိသူ။

“ စိမ့်သူ..နင်တို့ကြိုက်နေပြီလား..ဘယ်အခြေအနေရှိပြီလဲ.. ” 

မတ်တပ်ရပ်၍ မီးပူတိုက်နေသော မမိုးက မီးပူ ခလုပ်ကို ပိတ်၍ အိပ်စင်စောင်းတွင် ခြေတွဲလောင်းချကာ ထိုင်နေသော စိမ့်သူ၏ ဘေးတွင် ဝင်၍ ထိုင်လိုက်ရင်း မေးလိုက်သည်။

“ အဖြေတော့ မပေးရသေးပါဘူး..ဒါပေမယ့် အတူ လျှောက်လည်တယ်...အတူ ရုပ်ရှင်ကြည့်တယ်...အတူ စားတယ်.. ” 

“ ကုန်ကျတာကို တင်ဦးမောင်က ရှင်းပေးလား... ” 

အပျိုကြီး မမိုးက စေ့စပ်သည်။

“ အို..မမိုးကလဲ သူက အလုပ်မှ မရှိသေးတာပဲ...အလုပ်ရှိတဲ့ စိမ့်သူကပဲ ရှင်းရတာပေါ့.. ” 

“ အေးဟယ်..စိမ့်သူရယ်..စဉ်းစဉ်းစားစား လုပ်ပါ ညီမရယ်... ” 

“ အင်းပါ ” 

ပြောလိုက်ရင်းက စိမ့်သူက မမိုးကို သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သိမ်းကြုံး၍ ဖက်လိုက်လေတော့သည်။ 

“ အို..ဟဲ့..ဟဲ့ .. ကောင်မလေး..အို.. ” 

“ ဟင်း..ဟင်း..ခစ်...ခစ်..ခစ် ” 

ယားတက်သော မမိုး၏ တွန့်လိမ်ပြီး မြည်တမ်းသံလေးနှင့် စိမ့်စိမ့်သူ၏ တခစ်ခစ် ရယ်သံလေးများသည် ကြည်နူးဖွယ်ရာ ပျံ့လွင့်၍ သွားရပါလေတော့သည်။

..................................................................................

( ၅ )

နောက်တနေ့မှာပင် စိမ့်စိမ့်သူ တယောက် တင်ဦးမောင်ကို ခေါင်းငြိမ့်၍ အဖြေပေးခဲ့သည်။ အတူသွား အတူလာတာတွေက ပို၍ စိပ်လာခဲ့သည်။ အရင်က အတူတွဲသွား တွဲလာလုပ်ခဲ့စဉ်ကနှင့် ယခု အဖြေပေးပြီးမှ တွဲသွားတွဲလာ လုပ်ရခြင်းက ပို၍ စိမ့်သူ၏ ရင်ထဲတွင် အဓိပ္ပါယ် ပို၍ ရှိနေလေသည်။

(၁၀)ရက် (၁၅) ရက်လျှင် တကြိမ် ချိန်းဆိုသော ဦးသန့်စင်ဦးထံသို့လဲ စိမ့်သူက မပျက်မကွက် သွားရောက်လျှက်ပင် ရှိနေသေးသည်။

ဒီလိုဖြင့် တလကျော်မျှ ကြာမြင့်ခဲ့သော ကာလတွင်တော့ တင်ဦးမောင်က စိမ့်သူကို အေးအေးဆေးဆေး တွေ့ချင်၍ သူ၏ သူငယ်ချင်း အိမ်သို့ လိုက်ခဲ့ရန် ခေါ်သည်။ စိမ့်သူက လက်မခံ။ ငြင်းဆန်ပြီး စိမ့်စိမ့်သူသည် တင်ဦးမောင်ကို မော်တင်သို့ ခေါ်လာသည်။ ပြီးတော့ ကျသင့်ငွေကို သူမကပင် ရှင်း၍ အခန်းယူကာ အပေါ်ထပ်ရှိ အိပ်ခန်းများ ရှိရာသို့ ဝင်ခဲ့ကြလေတော့သည်။

အိပ်ခန်းထဲသို့ နှစ်ယောက်သား လှမ်းဝင်ပြီး စိမ့်သူက အခန်းတံခါးကို ပြန်ပိတ်နေစဉ်မှာပင် တင်ဦးမောင်က သူမကို နောက်ကျောမှ နေ၍ ဖက်လိုက်သည်။

“ အို..မောင်...ဟင့်...အေးအေးဆေးဆေး တွေ့ချင်တယ် စကားပြောချင်တယ် ဆိုလို့ စိမ့်သူ လက်ခံတာနော်...အို...အို...မလုပ်နဲ့ မောင်ရယ်...မောင်မကောင်းဘူးကွာ... ” 

နောက်မှနေ၍ သူမကို ဖက်ထားသော တင်ဦးမောင်က သူမ၏ ဂုတ်ပိုးဝင်းဝင်းလေးကို ငုံ့၍ နမ်းလိုက်ရုံမျှပင်မက သူမ၏ ရှေ့မှ မို့မောက်လုံးဝင်း၍ နေသော နို့နှစ်လုံးကိုပါ ညှစ်နယ်၍ နေသည်။

ပြီးတော့ သူမ၏ နောက်မှ နေ၍ တင်သားအိအိကြီးများ ပေါ်သို့ ဖိကပ်ထားသော တင်ဦးမောင်၏ ပုဆိုးတွင်းမှ လီးတန်ကြီးကလဲ မာကြောတောင့်တင်းလျှက် သူမ၏ ဖင်ကြားသို့ ထိုးလိုက် ထောက်လိုက်ဖြင့် ဖြစ်၍နေသည်။

တခဏအတွင်းမှာပင် စိမ့်စိမ့်သူ၏ မျက်နှာလေး တခုလုံးမှာ နီမြန်း၍ လာရသည်။ 

“ မောင်..မလုပ်နဲ့ဆိုကွာ...စိမ့်သူ ပြောနေတယ်လေ..အို..အို...အ.. ” 

စိမ့်စိမ့်သူက ပါးစပ်ကသာ ငြင်းဆန်၍ နေသည်။ လူက မရုန်းပါ။ မချင့်မရဲ ဖြစ်၍ လာပုံရသော  တင်ဦးမောင်က သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွဲ၍ လှည့်လိုက်ရာမှ သူမ၏ နှုတ်ခမ်း အစုံကို ငုံ့၍ ခဲလိုက်လေတော့သည်။

ကိုယ်လုံးလေး ဆတ်ကနဲ တွန့်သွားရပြီချိန်တွင်တော့ စိမ့်စိမ့်သူ၏ လက်တွေက တင်ဦးမောင်၏ လည်ပင်းကို ဟီးလေးခိုကာ သိုင်းဖက်၍ လာသည်။

ပြီးတော့လဲ စိမ့်စိမ့်သူ၏ နှုတ်ခမ်းလေးများက တင်ဦးမောင်၏ နှုတ်ခမ်းများကို ပြန်လှန်ကာ နမ်းပေးလေသည်။

တင်ဦးမောင်က တရွေ့ရွေ့ဖြင့် စိမ့်စိမ့်သူကို အိပ်ခန်းကျယ်ကြီးထဲတွင် ရှိသော ခမ်းနားသပ်ရပ်စွာ ပြင်ဆင်ထားသည့် နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ကြီးဆီသို့ အနမ်းမပျက် ဆွဲ၍ ခေါ်လာခဲ့သည်။

ကုတင်ကြီးနား ရောက်သည်နှင့် စိမ့်စိမ့်သူကို တင်ဦးမောင်က ကုတင်ဘေးစောင်းးပေါ်သို့ ထိုင်၍ ပေးလိုက်ပြီး သူ၏ နှုတ်ခမ်းများကို ဆွဲ၍ ခွါလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူကပါ စိမ့်စိမ့်သူ၏ ဘေးတွင် ဝင်၍ ထိုင်လိုက်သည်။

“ ပြန်..ပြန်မယ်...မောင်ရယ်.. ” 

လှိုက်မောနေသည့် ကြားမှ စိမ့်စိမ့်သူက ကြိုးစား၍ ပြောလာသည်။ တင်ဦးမောင်ကတော့ သူမပြောသည်ကို ဂရုမစိုက်ပါ။ ဘာမှလဲ ပြန်၍မပြောပါ။ စိမ့်စိမ့်သူ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်လိုက်ရင်းက သူမ၏ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်၍ ပေးနေသည်။

စိမ့်စိမ့်သူကတော့ သူမ၏ နီမြန်းသော မျက်နှာလေးကို အောက်သို့ ငုံ့၍ ထားပြီး ပြုသမျှ နုရတော့မည့် အသွင်ဖြင့် ငြိမ်၍ နေလိုက်သည်။

သူမ၏ အင်္ကျီလေးတွေ ကျွတ်သွားပြီးသည့် အခါတွင်တော့ ဘရာစီယာပန်းရောင်လေး တထည်သာ ကျန်တော့သည်။ စိမ့်စိမ့်သူ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို တပ်မက်စွာ ကြည့်ရင်းက တင်ဦးမောင်သည် သူ၏ အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ကာ ဖွေးဥနေသော စိမ့်စိမ့်သူ၏ ရင်ညွန့်သားလေးများနှင့် ဘရာစီယာထဲမှ ပြည့်လျှံကာ ထွက်နေသော သူမ၏ နို့အုံသား နုနုလေးများကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းနေရင်း စိမ့်စိမ့်သူ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ဘရာစီယာလေးကို ဂျိတ်ဖြုတ်၍ ချွတ်လိုက်ပြီး တပါတည်း သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကိုလည်း ကုတင်ပေါ်သို့ ကန့်လန့်ဖြတ်လှဲသိပ်လိုက်ကာ ဝင်းနှစ် ဖွေးဥနေသော စိမ့်စိမ့်သူ၏ နို့အုံလေးများထိပ်မှ နို့သီးနီနီလေးတွေကို အငမ်းမရ တလှည့်စီ စို့ပါလေတော့သည်။

စိမ့်စိမ့်သူကတော့ သူမ၏ မျက်လုံးလေးနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်ထားပြီး လက်နှစ်ဖက်က သူမ၏ နို့လေးများကို စို့၍ပေးနေသော တင်ဦးမောင်၏ ပုခုံးစွန်းသို့ လက်လေးတဖက်က မချင့်မရဲ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ကျန်လက်လေးတဖက်ကတော့ တင်ဦးမောင်၏ ဦးခေါင်းပေါ်သို့ တင်ကာ ဆံပင်များကို လက်ချောင်းဖွေးဖွေး တစ်တစ်လေးများဖြင့် ထိုးဆွပေးနေလေသည်။

ပြီးတော့လဲ စိမ့်စိမ့်သူသည် သူမ၏ ကျောလေးကို ကော့၍ သူမ၏ နို့အုံလေးများကို တင်ဦးမောင်၏ ပါးစပ်ဆီသို့ ဖိကပ်၍ ပေးနေမိသည်။

“ အင့် ...အို...အ ...အ ...မောင်... ” 

နို့သီးလေးကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖိကြိတ်ပြီး တဆက်တည်းမှာပင် တင်ဦးမောင်က နို့သီးလေးနှင့် နို့အုံလေး အနှံ့ကို တဇတ်ဇတ်လိုက်၍ ကိုက်လိုက်သဖြင့် စိမ့်စိမ့်သူ တယောက် ဖျပ်ဖျပ် လူးသွားရသည်။

လက်တဖက်ဖြင့် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ကာ နို့စို့ပေးနေသော တင်ဦးမောင်က သူ၏ ကိုယ်လုံးကြီးမှာ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးဘေးတွင် ကုန်းကွကွကြီးဖြစ်နေ၏။ သူမ၏ နို့လေးကို မလွတ်တမ်း ငုံခဲရင်း သူ၏ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကုတင်ပေါ်သို့ တဖြေးဖြေးလျှော၍ ဆင်းလိုက်လေသည်။

ပြီးတော့ ကုတင်စောင်းတွင် တွဲလောင်းချထားသော စိမ့်စိမ့်သူ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ဝင်၍ ရပ်လိုက်ပြီး သူ၏ နို့လေးကို လွှတ်၍ပေးကာ ခါးဆန့်၍ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။

သူ၏ ပါးစပ်မှ လွှတ်ပေးလိုက်သော စိမ့်စိမ့်သူ၏ နို့သီးလေးများမှာ တံတွေးများနှင့် စိုစွတ်ကာ ပြောင်လတ်၍ နေသည်ကို အသာငမ်းငမ်းဖြင့် ကြည့်ရင်းက တင်သီးမောင်သည် စိမ့်စိမ့်သူ၏ ထဘီလေးကို ဆွဲ၍ ချွတ်ချလိုက်သည်။

အိကားသော ဖင်ကြီးတွေကို ကြွပေးလိုက်ရင်းက..

“ မောင်...မလုပ်နဲ့...အို... ” 

စိမ့်စိမ့်သူ၏ လက်လေးတဖက်က သူမ၏ ထဘီလေးဆီသို့ လှမ်းလိုက်ပါသေးသည်။ ဒါပေမယ့် မမီတော့ပါ။ သူမ၏ ထဘီလေးမှာ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ပုံလျှက်သားလေးကျသွားခဲ့ရပြီ ဖြစ်ကာ ဖောင်း၍ ခုံးထနေသော အမွှေးနုလေးများ တွန့်လိမ် ခွေခေါက်ကာ ပေါ်နေသော စောက်ဖုတ်လေးသည် ပေါ်ထွက်၍ လာရလေတော့သည်။

စိမ့်စိမ့်သူ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ စောက်ဖုတ်မို့မို့ဖောင်းဖောင်းကြီးကို ငုံ့၍ကြည့်ရင်း တင်ဦးမောင်၏ လက်က စောက်ဖုတ်ပေါ်သို့ ရောက်သွားပြီး ဖွဖွလေး ပွတ်လိုက်သည်။

“ အ... ဟင့်... ” 

အသံတိုးတိုးလေး ထွက်လာရင်း စိမ့်စိမ့်သူ၏ ကိုယ်လေးမှာ တွန့်သွားရသည်။ တကယ့် အစိမ်းသက်သက်လေးလိုပင်။ ဘယ်အချိန်က စ၍ စိမ့်ထွက်နေသည်ကို မသိရသော စိမ့်စိမ့်သူ၏ စောက်ပတ် အကွဲကြောင်းတလျှောက်ရှိ အရည်များကြားသို့ တင်ဦးမောင်၏ လက်ညှိုးလေး ထိုး၍ ဝင်သည်။ သူမ၏ စောက်ပတ်ဝမှ အတွင်းဖက်သို့ လက်တဆစ်ခန့်ဝင်သွားပြီးသော အခါတွင်တော့ တင်ဦးမောင်က သူ၏ လက်ညှိုးကို ဆက်၍ မသွင်းတော့ဘဲ စောက်ပတ်ဝလေးကို လှမ်း၍ သပ်ပေးလိုက်သည်။

“ အင့်...အ...ဟ...အို...ကျွတ်...ကျွတ်.... ” 

ကုတင်စောင်းပေါ်တွင် တင်ထားသော စိမ့်စိမ့်သူ၏ ဖင်သားအိအိကြီးများပင် ကုတင်စောင်းမှကြွ၍ ကော့တက်ကာ သွားရလေသည်။

စောက်ရည်ကြည်လေးများကလဲ သူမ၏ စောက်ပတ်ဝမှ အလုအယက် တိုးဝှေ့၍ ပွက်ကနဲ ပွက်ကနဲ ထွက်ကျလာကြသည်။

တင်ဦးမောင်က သူ၏ လက်ညှိုးကိုဆွဲ၍ ထုတ်လိုက်ပြီး သူ၏ ခါးမှ ပုဆိုးကို ချွတ်၍ ချလိုက်လေတော့သည်။တွေ့လိုက်ရသော စိမ့်စိမ့်သူ၏ ရင်ထဲတွင် လှပ်ကနဲ ဖြစ်၍ သွားရလေသည်။ တင်ဦးမောင်၏ လီးမှာ ဦးသန့်စင်ဦး၏ လီးလောက်မကြီးပါ။ ဒါပေမယ့် ပို၍ မာကျောပုံရပြီး ရှင်းသန့်၍ လတ်ဆက်ကာ နေသည်။

ကြည့်ရင်းကပင် စိမ့်စိမ့်သူ၏ စောက်ခေါင်းထဲတွင် မရိုးမရွဖြစ်၍ လာရလေသည်။

ကုတင်စောင်းတွင် တွဲလောင်းကျနေသော စိမ့်စိမ့်သူ၏ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲ၍ ဖြဲကားလိုက်ကာ ရှေ့သို့တိုးရပ်လိုက်ရင်း တင်းပြောင်၍ နေသော သူ၏ လီးတန်ကြီးထိပ်ကို စိမ့်စိမ့်သူ၏ စောက်ပတ်ဝသို့ တေ့လိုက်ပြီး တဆက်တည်းမှာပင် ဆတ်ကနဲ ဆောင့်ကာ တရှိန်ထိုး သွင်းလိုက်လေသည်။

“ ဗြိ..ဗြိ..ပလွတ်..ပြွတ်...ဘွပ်....ဒုတ်... ” 

“ အမေ့....အား...အမလေး...ဟင်း...ကျွတ်...ကျွတ်...ကျွတ်... ” 

တရှိန်ထိုး ဆောင့်၍ဝင်လာသော တင်ဦးမောင်၏ လီးချောင်းကြီးက စိမ့်စိမ့်သူ၏ စောက်ပတ်အတွင်းသားလေးများကို ထိုးခွဲ ပွတ်တိုက်ကာ သူမ၏ သားအိမ်ဝသို့ လီးထိပ်ဖူးကြီးက ဒုတ်ကနဲ ထိုး၍ စိုက်သွားသည်။

ရင်ခေါင်းထဲတွင် ကျင်တက်သွားရာမှ တကိုယ်လုံး ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်းဖြစ်၍ သွားရပြီး စိမ့်စိမ့်သူမှာ ကော့ပျံ့၍ တက်သွားရသည်။ 

တင်ဦးမောင်သည် သူ၏ လီးချောင်းကြီးမှာ စိမ့်စိမ့်သူ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ တဆုံးဝင်သွားသည်နှင့် လီးချောင်းကြီးကို ထိုအတိုင်းပင် တပ်လျှက်ကြီး ဖိသွင်းထားရာမှ ငုံ့၍ ကြည့်လိုက်ပြီး လီးချောင်းကြီး တချောင်းလုံးဝင်နေသဖြင့် ပြဲဟဟ ဖြစ်နေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကြားမှ ငေါက်တောက်လေး ထွက်၍ နေသော စိမ့်စိမ့်သူ၏ နီတျာရဲစောက်စေ့လေးကို လက်မထိပ်လေးဖြင့် တို့ထိလိုက်သည်။

“ အင့်...ဟင့်... ” 

စိမ့်စိမ့်သူမှာ တုန်၍ သွားရပြီးနောက် မှိတ်ထားသော မျက်လုံးလေးများကို ဖွင့်၍ ကြည့်သည်။

ထိုအခါတွင်တော့ ကြေနပ်စွာ ပြုံးလိုက်သော တင်ဦးမောင်က သူ၏ လီးတန်ကြီးကို ဆွဲ၍ ထုတ်ကာ ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ လိုးပါလေတော့သည်။

“ ပြွတ် ...စွပ်...ပလွပ်...ဖွတ်.. ” 

“ အ..အီး...ဟင့်...အ.. ” 

စ၍ ဆောင့်လိုးလိုက်ကတည်းက အားပါးတရ ဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးလိုက်သောတင်ဦးမောင်၏ လီးတန်ကြီးမှာ သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲတွင် ထွက်နေကြသော စောက်ရည်များကြောင့် လျှောကနဲ လျှောကနဲ ဖြစ်ကာ ဝင်ချီထွက်ချီဖြင့် ဖြစ်နေလေသည်။

အားရပါးရ ဆောင့်လိုးနေသော တင်ဦးမောင်၏ ဆောင့်ချက်များနှင့် အညီ စိမ့်စိမ့်သူကလဲ သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကော့၍ ကော့၍ တင်ပေးသည်။

တင်ဦးမောင်၏ ဆောင့်ချက်များကြောင့် စိမ့်စိမ့်သူ၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေရသည့်နည်းတူ သူမ၏ နို့လေးနှစ်လုံးသည်လည်း တတုန်တုန်ဖြစ်၍ နေရလေတော့သည်။

သူမ၏ စောက်ခေါင်းတွင်းသို့ အားပါးတရ ဆောင့်၍လိုးနေသော တင်ဦးမောင်၏ လီးချောင်းကြီးမှာ ဦးသန့်စင်ဦး၏ လီးချောင်းကြီးထက် ပို၍ ပူနွေးမာကြောနေသည်ကို စိမ့်စိမ့်သူက ခံစား သိရှိ၍ နေရလေသည်။

“ စွပ်...ပြွတ်...ဖွတ်...ပလွတ်...ဘွတ်.. ” 

“ အင့် ...အား...ဟင်း... ” 

တဆထက် တစလဲ တင်ဦးမောင်၏ ဆောင့်အားတွေမှာ ပို၍ ပြင်းထန်ကာလာရလေသည်။

“ ဟင်း...ဟင်း...မောင် ...စိမ့်သူကို ချစ်လား..ဟင်.. ” 

“ ချစ်...ချစ်... တယ် ... စိမ့်သူရယ်... ” 

“ ဟင်း ...စိမ့်ကလဲ မောင့်ကို သိပ်ချစ်တာပဲ မောင်ရယ်...ဟင်း...ဟင်း... ” 

“ ပြွတ်...စွပ်... ပြွတ် ....စွပ် ” 

“ ဟင်း...ဟင်း... ဆောင့် ..မောင် ...အားရအောင် ဆောင့်... အမလေး ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ်... ” 

အရသာတွေ့လွန်းသော စိမ့်စိမ့်သူ တယောက် ကော့လူးပျံ၍ တက်လာချေပြီ။

အားရပါးရကြီး ဆောင့်၍ လိုးနေသော တင်ဦးမောင်ကလဲ တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်၍ နေသော သူမ၏ နို့လေးနှစ်လုံးကို လက်ဖြင့် လှမ်း၍ ဆုပ်နယ် ဖျစ်ညှစ်ရင်း ဆက်တိုက်ကို ဆောင့်၍ လိုးနေသည်။

“ ပလွတ်...ပြွတ်...ဖွတ်...ပလွတ်... ” 

“ ဟင်း...ဟင်း...အင့်..အင်း..ဟင်း..ဟင်း.. ” 

အရသာများ ဆိမ့်တက်လာကာ အားမရနိုင်တော့သော စိမ့်စိမ့်သူက ကုတင်စောင်းတွင် တွဲလောင်းချထားသော သူမ၏ ခြေထောက်လေးနှစ်ဖက်ကို မြှောက်ကိုင်ကာ တင်ဦးမောင်၏ ခါးတဖက်တဖျက်ဆီသို့ ချိတ်၍ တင်ကာ အားယူ၍ သူမ၏စောက်ပတ်ကြီးကို အတင်းပင် ကော့၍ ပေးနေလေသည်။

“ အမလေး...မောင်...အား....မောင်...မောင်ရယ်...အမလေး...အ...အား... ” 

စိမ့်စိမ့်သူ၏ ကိုယ်လုံးလေး တခုလုံး သွက်သွက်ခါသွားရသည်။ တင်ဦးမောင်ကလဲ အသားကုန် လေးငါးချက်လောက် ဆောင့်ပြီး သူ၏ လီးတန်ကြီးကို စိမ့်စိမ့်သူ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးစိုက်လိုက်ကာ သုတ်ရည်များကို ပန်း၍ ထည့်လိုက်ပါလေတော့သည်။

...............................................

ဟော်တယ်၏ အိပ်ခန်းကျယ်ကြီးထဲ့သို့ နံနက် (၁၁) နာရီလောက်တွင် ရောက်ခဲ့ကြသော စိမ့်စိမ့်သူနှင့် တင်ဦးမောင်တို့သည် ညနေ (၅) နာရီလောက်မှ အိပ်ခန်းများ ရှိရာ အပေါ်ထပ်မှနေ၍ စားသောက်ခန်းများရှိရာ အောက်ထပ်သို့ လှေကားအတိုင်း တယောက်ခါးကိုတယောက်က ဖက်လျှက် ဆင်းလာခဲ့ကြသည်။

လှေကားတဝက်လောက် အရောက်မှာပင် စိမ့်စိမ့်သူက ဟော်တယ်ဝင်ပေါက်မှ အတွင်းစားသောက်ခန်းထဲသို့ ဝင်၍လာသော ဦးသန့်စင်ဦးကို တွေ့လိုက်ရသည်။

ဦးသန့်စင်ဦးသည် ဖြူဖြူချောချော အမျိုးသမီးကြီး တဦးနှင့်ယှဉ်၍လျှောက်လာပြီး သူတို့၏ ဘေးတွင်တော့ စိမ့်စိမ့်သူထက် အသက် နှစ်နှစ်သုံးနှစ်လောက်ကြီးသည့် လှပတောင့်တင်းသော မိန်းကလေး တယောက်နှင့် (၇)တန်း (၈)တန်းအရွယ် မိန်းကလေးတယောက်တို့ကလဲ အတူပါလာသည်ကို တွေ့ရသည်။ မိသားစု ညစာစားရန် လာရောက်ခြင်းပင် ဖြစ်ရမည်ဟု စိမ့်စိမ့်သူက တွေးမိလိုက်သည်။

ထိုစဉ်မှာပင် သူမတို့ နှစ်ယောက် ဆင်းလာရာ လှေကားဆီသို့ အမှတ်မထင် ကြည့်လိုက်သော ဦးသန့်စင်ဦးနှင့် စိမ့်စိမ့်သူတို့ မျက်လုံးချင်း ဆုံမိကြသည်။ 

စိမ့်စိမ့်သူက အတူတွဲ၍ လျှောက်လာသော တင်ဦးမောင်ကို တချက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးများ ရှေ့တွင် ဖြူဖွေးဖောင်းတစ်နေသော သူမ၏ လက်ညှိုးလေးကို ထောင်၍ နှုတ်ခမ်းလေးများနှင့် ဖိကပ်၍ ပြလိုက်သည်။

ထိုအခါတွင် ဗြုန်းကနဲ သူတို့ကို အံ့သြစွာဖြင့် ကြည့်နေသော ဦးသန့်စင်ဦးကလဲ ချက်ခြင်းပင် ပြုံးယောင်သန်းကာ လက်တဖက်ထောင်၍ ပြလိုက်ပါလေတော့သည်။



တချိန်က ခေတ်စားခဲ့သော အပြာစာအုပ် ပေါက်စနလေးတွေကို အလွမ်းပြေပေါ့။


........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။