စွန်းထင်သွားသော ဘဝလေး (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - သန်မြန်ရွာပြန် မောင်တုတ်စံ
“ အား......ကျွတ်....ကျွတ်.....ကျွတ် ”
မပန်းနွယ်တစ်ယောက် တစ်ကိုယ်လုံးနွမ်းနယ်လျက် နာကျင်ကိုက်ခဲနေလေသည်။ အထူးသဖြင့် ပေါင်သားများနှင့် ဆီးစပ်တစ်ပြင်လုံးက တစ်စစ်စစ်ဖြင့် နာကျင်နေသောကြောင့် စုပ်သပ်လျက် ညီးညူလိုက်သည်။ အထူးအားဖြင့် မပန်းနွယ်၏ စောက်ဖုတ်အတွင်းဆီမှ ကျင်ကျင်နာနာ စပ်ဖျင်းဖျင်းဖြစ်နေသော ဝေဒနာကို တမျှင်းမျှင်း ခံစားနေရလေသည်။
မပန်းနွယ်၏ အဝတ်ကင်းမဲ့သော ခန္ဓာကိုယ်ကို အိစက်ညက်ညောသည့် မွေ့ယာကြီးထက်တွင် ပျော့ခွေစွာဖြင့် လဲလျောင်းရင်းမှ နာကျင်မှုများကို ခံစားနေရခြင်းဖြစ်သည်။ ညစ်ထေးပေကျံနေသော သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကို ဆေးကြောသုတ်သင် ပစ်လိုသောဆန္ဒက ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ အထူးသဖြင့် ပေါင်ကြားနှင့် စောက်ဖုတ် အနီးတစ်ဝိုက်တွင် စိုစိစိအရေများ စေးကပ်နေခြင်းကို ဆေးကြောပစ်လိုက်ချင်သည်။
မပန်းနွယ်အနေဖြင့် တစ်ချက်ရှိုက်ပြီး ခန္ဓာကိုယ်တစ်ချက် လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်းမှာ သူမ၏ စောက်ဖုတ်ထဲမှအရည်ပြစ်ချွဲချွဲများက ပွက်ကနဲအန်ကျလာသည်ကိုက စိတ်ပျက်စရာဟု ယူဆမိသည်။ သို့သော်လည်း မျက်စိထဲတွင် အဖေဖြစ်သူ၏ မျက်နှာကို ပြန်လည်မြင်ယောင်မိသည်တွင် အဖေ့အတွက်ဟူသော စိတ်ကဖြစ်ပေါ်လာသဖြင့် ကျေနပ်မိသယောင်ရှိလေသည်။
နာကျင်မှုဝေဒနာကို ခံစားနေရင်းမှ အဖေဖြစ်သူ ဦးစိုးလှိုင်တစ်ယောက် ဂါတ်ထဲမှ လွတ်ပါစေကြောင်းဆုတောင်းနေမိပါသည်။ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သော အဖြစ်အပျက်များသည် မပန်းနွယ်အား ရုပ်ရှင်အနှေးပြကွက်ပမာ ပြန်လည်၍ စိတ်မျက်စိထဲမြင်ယောင် လာရလေတော့သည်။
...........................................................
အချိန်ကား မြန်မာနိုင်ငံ ကိုလိုနီနယ်ချဲ့အောက်သို့ ကျွန်သဘောက်ဘဝ ရောက်ရှိနေသော တစ်ချိန်ဖြစ်သည်။
မပန်းနွယ်တို့နေထိုင်သော နေရာသည်ကား ဧရာဝတီမြစ်ဝကျွန်းပေါ်ဒေသဖြစ်သည်။ ဧရာဝတီမြစ် ကမ်းနံဘေးတွင်ရှိသော သဲကုန်းရွာလေးဖြစ်သည်။ မပန်းနွယ်တွင် အမေဟူသည်မရှိတော့ဘဲ အဖေဦးစိုးလှိုင်နှင့် အဖေတစ်ခု သမီးတစ်ခုဖြင့်နေလာခဲ့သည်။ မပန်းနွယ်တို့သားအဖမှာ တံငါလုပ်ငန်းကို လုပ်ကိုင်ကြ သူများဖြစ်သည်။
သဲကုန်းရွာထဲတွင် အိမ်ရှိပါသော်လည်း ယခုအချိန်သည်ကား နွေရာသီသဲသောင်ထွန်းချိန်ရောက်လာ သဖြင့် မပန်းနွယ်တို့ သားအဖမှာ ဧရာဝတီမြစ်ကမ်းဘေး သဲသောင်ပြင်ပေါ်တွင် တဲဆောက်ပြီး နေထိုင်ကြသည်။ သို့မှ ဧရာဝတီ မြစ်အတွင်းတွင် ငါးဖမ်းလုပ်ငန်းကို လုပ်ကိုင်လျက် သားငါးများအလွယ်တကူ ဖမ်းယူနိုင်မည်ဖြစ်လေသည်။
မပန်းနွယ်တို့သားအဖ တဲဆောက်သည့် သောင်ပြင်တွင် အခြားသော တံငါသည်မိသားစုများ၏ တဲအိမ်များလည်းရှိသည်။ မပန်းနွယ်တို့သားအဖမှာ စည်းကမ်းနှင့် နေထိုင်သူဖြစ်သည်။ တံငါသည် လုပ်ငန်းကို လုပ်စားနေသည်
ဆိုသော်လည်း ဘုရားတရား ကြည်ညိုရင်းစွဲရှိသည်။ မပန်းနွယ် ဖခင်ဦးစိုးလှိုင် ဆိုလျှင်လည်း အသောက်အစား လုံးဝမရှိ၊ ကင်းစင်လေသည်။
ဘေးမှတဲအိမ်များကား ဤသို့မဟုတ်ကြပါချေ။ တံငါသည် အချင်းချင်း အုပ်စုဖွဲ့လျက် ညစဉ်သောက်စားမူးယစ်နေကြသဖြင့် မပန်းနွယ်တို့ သားအဖအတွက် အနှောင့်အယှက်သဖွယ် ဖြစ်နေလေသည်။ အစပထမတွင် သူတို့နှင့် အတူတူအရက်သေစာ သောက်စားရန်အတွက် ဦးစိုးလှိုင်အားဆွယ်ကြသေးသည်။ ဦးစိုးလှိုင်မှာ သမီးမိန်းကလေး ရှိသည်ဖြစ်သဖြင့် သူတို့အလိုကို လိုက်လျောခြင်းမရှိပါချေ။
ရှိပါသော်လည်း ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကြ အရက်မသောက်ဘဲ အမြည်းစားသူဖြစ်သည်။ သို့အတွက် တဲနီးချင်းများအနေဖြင့် ကိုစိုးလှိုင်ကို နောက်ပိုင်းတွင်မခေါ်တော့ဘဲ ကိုစိုးလှိုင်နှင့် မိတ်ဆွေမပျက် နေထိုင်လာခဲ့လေသည်။
တဖြည်းတဖြည်းနှင့် ကိုစိုးလှိုင်တို့သားအဖနှင့် တဲနီးချင်းများမှာ နီးလျက်နှင့် ဝေးနေကြသည်။ ယနေ့ညမှာတော့ ကိုစိုးလှိုင်တို့နေထိုင်ရာ သဲသောင်ပြင်သို့ ပုလိပ်များ ရောက်ရှိလာလေသည်။ ပြီးနောက်
သဲသောင်ပြင်မှ တဲများတွင်ရှိသောတံငါသည်များကို ဖမ်းသွားလေတော့သည်။ ပုလိပ်များ၏ အဆိုအရမူ ဓါးပြများသည်တံငါသည် ယောင်ဆောင်လျက် မြို့ပေါ်ရှိ ချစ်တီးတိုက်ကို ဓါးပြတိုက်သွားလေရာ တံငါသည်ဟူ၍ သဲသောင်ပြင်တွင် တွေ့ရသော တံငါသည်များကို ဖမ်းဆီးလေတော့သည်။
မမျှော်လင့်ဘဲ ဖြစ်ပေါ်လာသော အခြေအနေတွင် ကိုစိုးလှိုင်မှာလည်း တံငါသည်တစ်ယောက်ဖြစ်သဖြင့် အဖမ်းခံရသည့် အထဲပါဝင်လေတော့သည်။ ကိုစိုးလှိုင်ကို ကျန်သည့်တံငါသည်များနှင့် တစ်ဖွဲ့ထဲဖြစ်သည်ဆိုကာ ဖမ်းသွားခြင်းဖြစ်၏။ မပန်းနွယ်မှာလည်း ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးစိုးလှိုင်မှာ အပြစ်မရှိကြောင်း တွင်တွင်ပြောသော်လည်း မရသဖြင့် သူ့အဖေတို့အား ခေါ်ဆောင်ရာ ဂါတ်တဲအထိ လိုက်ပါသွားတော့လေသည်။
ဂါတ်တဲတွင် မပန်းနွယ်မှာ သူ့အဖေတွင် အပြစ်မရှိကြောင်း တောင်းပန်သော်လည်း မရဘဲရှိနေလေသည်။ဂါတ်တဲတွင်ရှိသော ပုလိပ်သားတစ်ဦးကမူ ဂါတ်တဲတွင်ဌာနအုပ် မရှိသေးပါကြောင်း၊ အပြစ်မရှိကြောင်းကို ဌာနအုပ်ထံသွားပြောလျှင် အဆင်ပြေနိုင်ကြောင်း ပြောဆိုသဖြင့် မပန်းနွယ်မှာ ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင် ရှိရာသို့ ထွက်လာခဲ့ ခြင်းဖြစ်သည်။
မြို့ပေါ်သို့ သိပ်အရောက်အပေါက် မရှိလှသော မပန်းနွယ်မှာ ပုလိပ်သားလေး ပေးလိုက်သော လိပ်စာ စာရွက်ကိုယူပြီး ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်နေသည်ဆိုသော အိမ်ရှိရာသို့လာခဲ့လေသည်။ ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်နေသော အိမ်မှာခြံဝန်းကျယ်ကြီးတစ်ခုတွင် တည်ရှိလေကြောင်း မပန်းနွယ်တွေ့လိုက်ရသည်။ ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်၏ အိမ်ကို လာခဲ့ရစဉ်ကလည်း ဟိုမေးသည်မေးဖြင့် လာခဲ့ရပြီး ပုလိပ်သားလေး ပေးလိုက်သော လိပ်စာ စာရွက်ကိုကိုင်လျက်မေးကာ လာခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။
ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်၏ အိမ်ရှိသော လမ်းထဲတွင်ကား ခြံဝန်းကျယ်ကြီး များသာရှိသည်။ တစ်ခြံနှင့်တစ်ခြံ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာရှိပြီး ခြံစည်းရိုး ပုဏ္ဏားရိပ်ပင်များက လူတစ်ရပ်ကျော်ကျော်မြင့်အောင် ကာရံထားသဖြင့် ခြံဝင်းထဲကို အလွယ်တကူ မြင်နိုင်ခြင်းမရှိသလို၊ ခြံဝင်းထဲတွင် ဘာတွေဘဲလုပ်လုပ် အခြားခြံများမှ မကြားမမြင်နိုင်ဘဲရှိလေသည်။
ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်မှာ ဤခြံဝန်းတွင် နေထိုင်သည်မှာ အကြောင်းရှိလေသည်။
ထိုခြံဝင်းထဲတွင် ကြက်ဝိုင်း၊ ဖဲဝိုင်းစသည့် မကောင်းမှုများကို ချိန်းဝိုင်းအဖြစ် ကိုထွန်းကြိုင်မှ ဦးဆောင်ပြီးဆောင်ရွက်ကာ ဝင်ငွေဖြောင့်နေ၍ ပင်ဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် ကိုထွန်းကြိုင်က မိန်းမဘက်တွင် အလွန်လိုက်စားသူဖြစ်ပြီး မြို့ထဲမှ ဖာသည်များကို အမြဲလိုလိုခေါ်ပြီး ပျော်ပါးသူဖြစ်သည်။ အခြားဌာနများမှ မိတ်ဆွေများ အတွက်ကိုလည်း စီစဉ်ပေးသည်။
နောက်တစ်ခုကတော့ ဂါတ်တဲမှာဖြစ်ပေါ်လာသော အမှုအခင်းများနှင့် မလွတ်ကင်းသော မိန်းမများကို ဤအိမ်တွင် ခေါ်ယူလျက် ကာမဆက်ဆံမှုပြုလေသည်။ အလွန်ပင် ရိုင်းပျပြီး ညစ်ပတ်စုတ်ပဲ့သော ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင် ပင်ဖြစ်သည်။ ယခုလည်း မပန်းနွယ်တို့ အမှုတွင်လည်း မပန်းနွယ်၏ ဖခင်ဖြစ်သူ ကိုစိုးလှိုင် မပါဝင်မှန်း သိပြီး ဖြစ်သည်။
သို့သော်လည်း တံငါသည်အလုပ်ကို အဖေဖြစ်သူ ကိုစိုးလှိုုင်နှင့် ဒိုးတူဘောင်ဖက် လုပ်ကိုင်နေသူ ဖြစ်သဖြင့် မပန်းနွယ်၏ ကိုယ်ခန္ဓာ အချိုးအစားမှာ သူ့နေရာနှင့်သူ ကျနလှပေသည်။ အရှိုက်၊ အဝိုက်၊ အကောက်၊ အဖြောင့်၊ အဖု၊အချိုင့်တို့က မပန်းနွယ်ကိုယ်ခန္ဓာမှာ ခပ်မြင့်မြင့်အရပ်လေးနှင့် လိုက်ဖက်ညီစွာတည်ရှိနေသည်။
ထို့အတွက် မပန်းနွယ် ခန္ဓာကိုယ် အဆစ်အပေါက် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်သည် ယောင်္ကျားသားတွေအတွက် မက်လောက်စရာ ချည်းဖြစ်နေလေတော့သည်။ ဒီတော့ မြာပွေသူ၊ ကာမသိုက်တူးသမားဖြစ် သူအသစ်ကလေး၊ အသန့်ကလေးကိုမှကြိုက်သူ ကိုထွန်းကြိုင်အတွက် မပန်းနွယ်ဆီမှ ကာမပန်းဦး ခြွေရန်အတွက် ချောင်းနေသည်မှာ ကြာပြီဖြစ်လေသည်။
ယခုမတော့ ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်အတွက် အဆီတဝင်းဝင်း အသားခပ်များများရှိလှပြီး ဆူဖြိုးလှသော မပန်းနွယ်ဟူသော ဝက်ပျိုမလေး၏အသားကို စားသုံးတော့မည်ဖြစ်သည်။ ချစ်တီးတိုက်ကို ဓါးပြတိုက်သူတို့မှာ တံငါသည်များ အပါအဝင် လူဆိုးများဖြစ်သော်လည်း မပန်းနွယ်၏အဖေ ကိုစိုးလှိုင်မပါမှန်း သိပြီးဖြစ်သည်။ မပါပေမယ့်လည်း မပန်းနွယ်၏ ကာမကိုအရယူရန် ဖြစ်သဖြင့် မပန်းနွယ်အဖေ ကိုစိုးလှိုင်ပါ ဖမ်းခဲ့ရန်မှာကြားလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။
အဖေတစ်ခု၊ သမီးတစ်ခု သာရှိသောအချိန်၊ သဲသောင်ပြင်ရှိ တဲများကလည်း မလုံခြုံ၊ ဒီတော့ မပန်းနွယ်တစ်ယောက်ထဲ တဲမှာထား၍ ဖြစ်မှာမဟုတ်ချေ။ ဒီတော့အဖေဖြစ်သူကို ဖမ်းဆီးလိုက်သည်နှင့် မပန်းနွယ်မှာ အကူအညီ လိုလာတော့မည်။ ဒီတော့ ဂါတ်တဲမှ တပည့်ပုလိပ်လေးကို ကြိတ်မှာကြားထားပြီးဖြစ်သည်။
မပန်းနွယ် လာသည်နှင့် ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်ကို သွားတွေ့စေလိုကြောင်း တောင်းပန်လျှင် ရနိုင်ကြောင်း စကားထည့်ရန် မှာထားပြီးဖြစ်ရာ တပည့်ကျော်ကလည်း အစီအစဉ်အတိုင်းလုပ်လေသည်။ မပန်းနွယ်တစ်ယောက် သူ့ဆီလာပြီဖြစ်ကြောင်း သတင်းရသည်နှင့် ခြံဝင်းကြီးထဲမှာ ဘယ်သူမှမနေအောင် အပြင်လွှတ်ထားပြီး ဖြစ်သည်။
သို့မှသာ မပန်းနွယ်ကို လိုးချင်တိုင်း လိုးလို့ရမှာဖြစ်သည်။
မပန်းနွယ်ကို တစ်ညလုံး လိုး၍ဝပြီးသောအခါမှ သူမအဖေ ကိုစိုးလှိုင်ကို လွှတ်စေမည်ဖြစ်သည်။ နောက်တစ်ခါ မပန်းနွယ်ကို လိုးချင်သည့် အခါတွင်လည်း သူမအဖေ ကိုစိုးလှိုင်ကို ဂါတ်တဲခေါ် ချုပ်ထားခြင်းဖြင့် မပန်းနွယ်မှာ သူ၏အလိုကိုလိုက်ပြီး အလိုးခံမည်ဖြစ်သည်။ ဤသို့အစီအမံချထားခဲ့ခြင်းအား မပန်းနွယ်မှာ မသိသဖြင့် ပုလိပ်သားလေး လမ်းညွှန်သည့်အတိုင်း လာခဲ့သည်။
“ အိမ်ရှင်တို့..... အိမ်ရှင်တို့..”
မပန်းနွယ်မှာ ခပ်အုပ်အုပ်လေး လှမ်းခေါ်သော်လည်း ထူးသံလည်း မကြားရသောကြောင့် ဟုတ်မှဟုတ်ပါ့ မလားဟူ၍ စဉ်းစားလိုက်သည်။ အနီးအနား ခြံဝန်းထဲတွင်လည်းကောင်း၊ မပန်းနွယ်ဝင်လာရာလမ်း တစ်လျှောက်လုံးမှာ လည်းကောင်း လူဟူ၍မပြောနှင့် ခွေးတစ်ကောင် ကြောင်တစ်မြီးတောင်မှ မတွေ့ရချေ။ မည်သူ့ကို အကူအညီ တောင်းရမှန်းလည်း မသိချေ။
သို့နှင့်မပန်းနွယ်မှာ ခြံတံခါးကို တွန်းလိုက်ရာ ခြံတံခါးမှာ အလွယ်တကူ ပွင့်သွားလေသည်။ သို့နှင့် မပန်းနွယ်မှာ ခြံဝန်းထဲသို့ လှမ်းဝင်လျှောက်လာခဲ့သည်။ မပန်းနွယ် အဖို့မှာကား အဖေဖြစ်သူ ဂါတ်တဲမှ ပြန်လွတ်နိုင်ရေးအတွက်သာ စဉ်းစားထားသဖြင့် မည်သည့်အန္တာရယ်၊ မည်သည့်ရန်သူမှ ကြောက်ရွံ့ခြင်းမရှိတော့ဘဲ ခြံတံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီး ဝင်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
ခြံဝန်းထဲတွင် သစ်ပင်များကို သူ့နေရာနှင့်သူ စိုက်ပျိုးထားသဖြင့် အုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းဖြစ်ကာ ခြံဝန်းအလည်တွင် နှစ်ထပ်အိမ်တစ်လုံးကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ မပန်းနွယ်မှာ အိမ်တံခါးဖွင့်ထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၍ အားတက်သွားပြီး အဝင်လမ်းမှအမြန် လျှောက်လှမ်းဝင်လိုက်သည်။ အိမ်တံခါးဝတွင် ခဏရပ်လိုက်ပြီးနောက် အိမ်အတွင်းဘက်တွင် လူရှိမရှိကို ခေါင်းပြူကြည့်လိုက်ရာ ဧည့်ခန်းထဲတွင် ထိုင်နေသော ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်ကို တွေ့ရလေသည်။
“ ဌာနအုပ် ဦးထွန်းကြိုင်လားရှင် ”
“ ဟုတ်ပါတယ်..... ဟုတ်ပါတယ်... ”
“ ဌာနအုပ်ကြီးရှင့်.... ကျွန်မပြောစရာရှိလို့ပါရှင် ”
“ ပြောစရာရှိရင် အိမ်ထဲဝင်ပြော....... တံခါးကနေအော်မပြောနဲ့.... ”
“ ဟုတ်ကဲ့ရှင်.....ဟုတ်ကဲ့ ”
မပန်းနွယ်မှာ ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်က ဝင်ရန်ခွင့်ပြုလိုက်သဖြင့် အိမ်ထဲသို့ မပန်းနွယ်ဝင်လိုက်သည်။ မပန်းနွယ်မှာ ထိုင်နေသော ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ ဆက်တီစားပွဲပေါ်တွင် အရက်ပုလင်း၊ ဖန်ခွက်နှင့် အမြည်းများ တင်ထားပြီး ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်မှာ အရက်သောက်နေမှန်း သိလိုက်ရသည်။ မပန်းနွယ်မှာ သူမကိစ္စကို ပြောလို့ဖြစ်ပါ့မလားဟူ၍ စိုးရိမ်စိတ်ကလေး ဖြစ်သွားပြီး တံခါးဝအတွင်းတွင် ရပ်လျက်သားလေး တွေတွေကလေး ဖြစ်သွားရသည်။
“ ဘာပြောမှာလဲ...... လာလေ ”
“ ဟို....ဟို...ဌာနအုပ်ကြီးကို တစ်ခုလောက်ပြော.... ပြောချင်လို့ပါရှင်... ”
“ အေး.... ပြောပါ.... ပြောပါ... ဒါပေမယ့် တစ်ခုတော့ရှိတယ်...မင်းပြောမယ့်စကားက လျှို့ဝှက်တဲ့စကားဆိုရင် သူများတွေ ကြားလို့မဖြစ်ဘူး..... ဒီတော့ တံခါးကိုပိတ်လိုက်ပြီး ဟောဒီဆက်တီကုလားထိုင် မှာလာထိုင်ပြီး ပြောပေရော.... ”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်......ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်... ”
မပန်းနွယ်မှာ အဖေဖြစ်သူ၏ကိစ္စကို ဆောင်ရွက်ပြောဆိုရမည် ဖြစ်သဖြင့်လည်းကောင်း၊ နောက်ပြီး ဌာနအုပ်ကြီးကို အဖေ့အနေဖြင့် အမှုနှင့်ပတ်သက်ခြင်း မရှိကြောင်း၊ ပြန်လွှတ်ပေးရန် ပြောရမည်ဖြစ်သည့် အကြောင်းကြောင့် လည်းကောင်း ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင် ပြောသည့်အတိုင်း တံခါးကိုပြန်ပိတ်ပြီး ဂျက်ထိုးကာ ဧည့်ခန်းထဲ လှမ်းဝင်လိုက်လေသည်။
ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်က တံခါးဂျက်ကို လှည့်ပြီးထိုးနေသော မပန်းနွယ်၏ တစ်ရစ်ဖောင်း ကြွကာလှပနေသော ကိုယ်ခန္ဓာ နောက်ပိုင်းကိုကြည့်၍ တစ်ချက်ပြုံး လိုက်သည်ကိုတော့ မပန်းနွယ် မတွေ့ရပါချေ။ တံခါးကိုပိတ်ပြီးပြန်လှည့်၍ လျှောက်လာသော မပန်းနွယ်၏ လျှောက်ဟန်ကြောင့် ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်မှာ တံတွေးတစ်ချက် မြိုချ လိုက်ရသည်။ သို့သော်လည်း စားနေကြ ကြောင်ဖားကြီးဖြစ်သဖြင့် သူ၏စိတ်အတွင်း သဏ္ဍာန်မပေါ်အောင် အိန္ဒြေဆည်လျက် မျက်နှာထားကို ခပ်တည်တည် လုပ်ထားလိုက်သည်။
“ ကဲ....ပြောချင်ရင် ဒီအနားကို လာထိုင်ပြီး ပြောပေတော့ ”
ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်က မပန်းနွယ်ကို ခပ်တည်တည် ကြည့်လျက် ပြောလိုက်သည်။ မပန်းနွယ်မှာ ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်ရှေ့တွင်ရှိသော ဆက်တီကုလားထိုင်တွင် ဝင်ထိုင်လေသည်။ ကုလားထိုင်တွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သော မပန်းနွယ်၏ တင်သားကြီးတွေမှာ ဘေးဘက်သို့ ကားထွက်လာသည်။
သူမ၏ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ခပ်ကားကား လုပ်ထိုင်လိုက်မိသဖြင့် မပန်းနွယ်၏ ပေါင်လုံးကြီးနှစ်လုံးမှာ တစ်လုံးစီ သပ်သပ်စီဖြစ်နေကာ တောင့်တင်းဖြောင့်စင်းစွာ ပေါ်လွင်၍နေသည်။ မပန်းနွယ်မှ သူ့အဖေအကြောင်းကို ပြောလိုသဖြင့် အားယူသည့်အနေဖြင့် သူမဘာသာ သူမသတိမထားမိဘဲ ခပ်ကားကား လုပ်ထားသော သူမ၏ပေါင် နှစ်ချောင်းကို စေ့လိုက်ဖြဲလိုက် လုပ်ပေးနေမိသည်။
“ ဒီလိုပါ ဌာနအုပ်ကြီး အခုကျွန်မအဖေ ဌာနအုပ်ကြီးတို့ ဂါတ်တဲမှာ အဖမ်းခံနေရပါတယ် အမှန်က ကျွန်မအဖေ ဘာမှလုပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး အဲ့ဒါကျွန်မအာမခံဝံ့ပါတယ်ရှင် ကျွန်မတို့က တံငါသည်တွေပါ တဲနီးချင်းက သူတွေသာ အပြစ်လုပ်တာပါ အဲ့ဒါကြောင့် သနားသောအားဖြင့် အပြစ်မရှိတဲ့ ကျွန်မအဖေကို လွှတ်ပေးစေချင်လို့ အခုလိုလာ ပြောရတာပါရှင့် ”
မပန်းနွယ်မှာ ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်ကို ရှည်လျားစွာ ရှင်းပြနေရင်းက သူမ၏ပေါင်များကို စေ့လိုက်ကားလိုက်ဖြဲလိုက်လုပ်မြဲ လုပ်နေသည်။ ဤသည်မှာ ကိုထွန်းကြိုင်အား ကာမဆန္ဒတွေ တောက်လောင်သည်ထက် တောက်လောင်အောင် တွန်းအားပေးနေမှန်း မပန်းနွယ် မသိဘဲ ရှိနေလေသည်။
ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်ကလည်း မပန်းနွယ်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကို စေ့လိုက်ကားလိုက် လုပ်နေစဉ်မှာ ပေါင်ကြားတွင်ရှိနေသော စောက်ဖုတ်ကို မှန်း၍ကြည့်မိလေသည်။ သို့အတွက် မပန်းနွယ် စကားရှည်ရှည်ဝေးဝေး ပြောနေသည်ကို နားမထောင်လိုတော့ဘဲ လက်ကာပြလိုက်ရာ မပန်းနွယ်မှာဆက်၍ မပြောဖြစ်တော့ဘဲ ရှိရလေသည်။
“ တော်ပြီ မကြားချင်တော့ဘူး မင်းအဖေမှာ အပြစ်ရှိတယ် မရှိဘူးဆိုတာ ငါ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကအဓိကဘဲ....အဲ့ဒီတော့ ငါစိတ်ဆိုးရင် မင်းအဖေ ဒုက္ခရောက်မယ် ဒါကြောင့် ငါစိတ်ဆိုးအောင်မလုပ်နဲ့သိလား.... ”
“ ဟုတ်ကဲ့.....ဟုတ်ကဲ့ ”
မပန်းနွယ်မှာ ရင်ထဲတွင် စိုးရိမ်စိတ်တို့ ဝင်သွားရသည်။ ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင် စိတ်မဆိုးရအောင် ဘာလုပ်ရမည်နည်းဟူ၍လည်း စဉ်းစားလိုက်သည်။ ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင် စိတ်မဆိုးဘဲ ခွင့်လွှတ်မှ သူ့အဖေအဖမ်းခံရခြင်းမှ လွတ်မည်ဆိုတာကို သဘောပေါက်လိုက်သည်။ ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်သည် ရှေ့တွင်ရှိသော ခွက်ထဲမှ အရက်ကို မော့သောက်လိုက်ပြီး အမြည်းတစ်ဖတ် ယူစားကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။
ပြီးသည်နှင့် မပန်းနွယ်ဆီ လျှောက်လာလျက် မပန်းနွယ်ဘေးတွင် ကပ်ထိုင်လိုက်သည်။ မပန်းနွယ်မှာ ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင် ကိုယ်ကြီးနှင့်ထိမိမည် စိုးသဖြင့် ဘေးဘက်သို့ ကပ်လိုက်ပြီး ကိုယ်ကိုရို့လိုက်သည်။
“ ကဲ....မင်းအဖေမှာ အပြစ်မရှိဘူးဆိုရင်တော့ ငါလွှတ်ပေးမယ်....ဒါပေမယ့် လွှတ်ပေးဖို့ မလွှတ်ပေးဖို့ ဆိုတာ မင်းအပေါ်မှာဘဲ ရှိတယ် ”
ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်က ထိုကဲ့သို့ ပြောလိုက်ရင်း မပန်းနွယ်၏ ပုခုံးသားလေးကို သူ၏လက်များဖြင့် လှမ်းဖက် လိုက်သည်။
“ဘာလုပ်တာလဲ.....ဖယ်ပါ””
မပန်းနွယ်က ခွန်းတုံ့ပြန်လျက် ပြောလိုက်ပြီး သူမပုခုံးပေါ် တင်လာသော လက်ကို ပုတ်ချလိုက်သည်။
“ အေး....ငါက မင်းအဖေ အပြစ်ရှိမရှိ ဆုံးဖြတ်ပေးရမယ့်သူလေ ငါစိတ်ဆိုးအောင် မလုပ်နဲ့လို့ ပြောထားတယ် မဟုတ်လား ”
ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်က စကားခပ်တင်းတင်း လေးပြောလိုက်ပြီး မပန်းနွယ်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သိုင်းပြီးဇွတ်အတင်း ဖက်လိုက်သည်။ မပန်းနွယ်၏ ပါးပြင်မို့မို့ ဖောင်းဖောင်းလေးကိုလည်း သူ၏နှာခေါင်းဖြင့် နမ်းလိုက်သည်။
မပန်းနွယ်မှာ ရင်တွေတဒိုင်းဒိုင်းခုန်လျက် စိုးရိမ်ထိတ်လန့်စိတ်များ ဖြစ်ပေါ်လာလေတော့သည်။ သို့သော်လည်း သူမ နေဖြင့် ငြင်းပယ်မည်ဆိုလျှင် သူမ၏အဖေ ဒုက္ခရောက်မှာစိုးသည့် အသိကဖြစ်ပေါ် လာသောကြောင့် အဖေလွတ်မြောက်ဖို့အတွက် သူမခန္ဓာကိုယ်ကို စတေးမှဖြစ်မည်ဖြစ်ကြောင်း စဉ်းစားလိုက်မိပါတော့သည်။
ထို့အတွက် ကိုထွန်းကြိုင်၏ အလိုကိုလိုက်လျောရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ကိုထွန်းကြိုင်မှ သူမအား သိုင်းဖက်ခြင်းနှင့် ပါးပြင်များကို နမ်းခြင်းအပေါ် ဘာမှဆန့်ကျင်ဘက် ပြန်မလုပ်တော့ဘဲ အသာငြိမ်နေလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ရင်ထဲမှာတော့ အသည်းတထိတ်ထိတ်၊ ရင်တဖိုဖိုဖြင့် တုန်လှုပ်နေသည် ဆိုတာကတော့ ငြင်းမရသော အချက်ဖြစ်လေသည်။
“ ပြွတ်...... ပြွတ်.... ”
ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်မှာ မပန်းနွယ် တစ်ယောက် ငြိမ်နေသည်ကိုသိ၍ မပန်းနွယ်၏ နှုတ်ခမ်းပေါ်သို့ သူ၏ နှုတ်ခမ်းများနှင့် ဖိကပ်ပြီး စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် လက်တစ်ဖက်ဖြင့် မပန်းနွယ်၏ ကျောကို ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ ကျောကိုလက်ဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးရင်းမှ မပန်းနွယ်၏ တင်းကား ဖောင်းအိနေသော တင်ပါးသားကြီးများကို ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်သည်။
အမှန်ဆိုရလျှင် မပန်းနွယ်မှာ အသားအရည်များက ရွှေလိုဝင်းပြီး ပေါင်တန်လုံးကြီးများက တစ်လုံးတစ်ခဲကြီးနှင့် ဖြောင့်စင်းနေကာ တင်ထွားထွားကြီးများက မို့မောက်ပြီး ကားစွင့်နေလေသည်။ ကိုထွန်းကြိုင်မှာ နူးညံ့အိထွေးလှစွာသော တင်သားအိအိကြီးတွေကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ် ဆုပ်နယ်ရသဖြင့် သူ၏ပုဆိုးအတွင်းမှ လီးတန်ကြီးက မာတောင်ထလာပြီဖြစ်သည်။
ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်က မပန်းနွယ်ကို ဘေးတိုက်ဖက်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းများကို စုပ်နမ်းခြင်းဖြစ်ရာ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် မပန်းနွယ်၏ ကျောပြင်နှင့် တင်သားအိအိကြီးကို ကိုင်တွယ်ဆုပ်နယ်နေသလို လက်တစ်ဖက်ကလည်း မပန်းနွယ်၏ တင်းအိထွားလှသော နို့အုံများကို အင်္ကျီအပေါ်မှ ဆုပ်နယ်လိုက်သည်။
မပန်းနွယ်မှာ ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်မှနေ၍ သူမ၏ကာမခလုတ်များကို တပြိုင်နက်တည်းဖြုတ်ပေးနေလေရာ ယခင်က စိတ်ပါဝင်စားခြင်း မရှိသော်လည်း ရင်ထဲတွင် တသိမ့်သိမ့်ဖြစ်ကာ သူမ၏စောက်ဖုတ်ထဲ၌ ဘယ်လိုမှန်းမသိ တစစ်စစ်ဖြစ်ကာ ယားယံလာသည်ကို သိလိုက်သည်။ မပန်းနွယ်မှာ စောက်ဖုတ်ထဲ တစစ်စစ်ဖြစ်လာလျက် စောက်ခေါင်းထဲမှ အရည်များ ယိုစီးထွက်လာလေသည်။
ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်ကလည်း အသစ်ကလေး၊ အငံ့ကလေးများကို နှုးနှပ်ပြီး အပီအပြင် ဖြုတ်လေ့ရှိသူဖြစ်သဖြင့် မပန်းနွယ်ကို ဘယ်လိုကိုင်တွယ် ရမလဲဆိုတာ သိပြီးဖြစ်လေသည်။
“ ကဲ.... ထ... အိပ်ခန်းထဲ သွားရအောင်... ”
“ ဟင့်အင်း.....ဟင့်အင်း.....”
ကိုထွန်းကြိုင်သည် မပန်းနွယ်ကို အပီအပြင်လိုးရန်အတွက် နှုးနှပ်လိုက်ပြီး မပန်းနွယ်၏ ကိုယ်လုံးကို ထူမလျက် မတ်တပ်ရပ်စေပြီး အခန်းထဲသွားရန် ပြင်လိုက်သည်။ မပန်းနွယ်မှာ ရုတ်တရက် ဖြစ်၍ကြောက်အား လန့်အားဖြင့် ရုန်းကန်ငြင်းဆန် နေသော်လည်း သူမတစ်ကိုယ်လုံးမှာ တရှိန်းရှိန်း၊ တဖိန်းဖိန်း ဖြစ်နေရသဖြင့် ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင် ဆွဲခေါ်ရာ အိပ်ခန်းထဲသို့ ရောက်သွားရသည်။
အိပ်ခန်းထဲတွင်ကား နှစ်ယောက် အိပ်ကုတင်ရှိပြီး အိစက်ညက်ညောသော မွေ့ယာကြီး ခင်းထားရာ ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်က မပန်းနွယ်ကို ကုတင်ပေါ်တင်ပြီး လှဲလိုက်လျက် သူပါကုတင်ပေါ် တက်လိုက်သည်။ ပက်လက်ကလေး ဖြစ်သွားသော မပန်းနွယ်ကို သူ၏ကိုယ်လုံးကြီးမိုးကာ မပန်းနွယ်၏ မျက်နှာလေးအနှံ့ကို နမ်းလိုက်ပြီးမှ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ငုံ၍စုပ်နမ်းလိုက်သည်။
ဌာနအုပ်ထွန်းကြိုင်က သူ၏လက်တစ်ဖက်ကို မပန်းနွယ်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် ထည့်၍လျှောတိုက်ကာပွတ်ပေးလိုက်သည်။ မပန်းနွယ်မှာ သူမ၏ပေါင်နှစ်လုံးကို အတင်းပင်စေ့ကပ်၍ ထားသော်လည်း ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်က သူ၏ လက်ကြီးဖြင့် မပန်းနွယ်၏ စောက်ဖုတ်ကို ဝတ်ထားသော ထဘီပါးပေါ်မှ ပင်ဖိလိုက် ညှစ်လိုက်လုပ်နေတော့ရာ မပန်းနွယ်ခမျာ အမှတ်တမဲ့ဖြင့် သူမ၏ပေါင်များကို ကားပေးလိုက်လေသည်။
ကိုထွန်းကြိုင်က မပန်းနွယ်၏ ကားသွားသော ပေါင်ကြားထဲသို့ သူ၏လက်ဝါးကြီး ထိုးထည့်ကာ ထဘီပေါ်မှပင် စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပွတ်ပေးလိုက်၊ လက်ဝါးစောင်းဖြင့် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားကို ဆွဲပွတ်ပေးလိုက်၊ ပေါင်အတွင်းသား လေးတွေကို လက်ဝါးဖြင့် ပွတ်ပေးလိုက်ဖြင့် လုပ်ပေးနေလေရာ မပန်းနွယ်မှာရင်ထဲ၌ လှိုက်ဖိုမောလာလေသည်။
ကိုထွန်းကြိုင်မှာ သူမ၏နှုတ်ခမ်း ပါးလေးတွေကို မလွှတ်ဘဲ အတင်းစုပ်နမ်းနေသည့်အပြင် သူ၏လျှာကြီးဖြင့်လည်း မပန်းနွယ်၏ လျှာကလေးနှင့် ပါးစောင်လေးတွေကို ထိုးပြီးရက်ပေးနေသည်။ ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်သည် မပန်းနွယ်၏ ထဘီကို ဆတ်ကနဲဆွဲ၍ခါးပေါ်သို့လှန်တင်လိုက်ရာမှ ဖောင်းကြွမာတင်းနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို သူ၏လက်ဖြင့် အုပ်ကိုင်ရင်း စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်း တစ်လျှောက်ကို လျှောတိုက်ပြီး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။
မပန်းနွယ်မှာ ကိုယ်ခန္ဓာထဲမှ ကလီစာများက ပြောင်းကပြန် ဖြစ်ကုန်မလား ထင်မှတ်မှားရအောင် ခံစားလိုက်ရသည်။ ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်က သူမ၏စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကို ပွတ်၍ပေးနေသော လက်ကြီးဖြင့် စောက်စေ့ငုတ်တိုလေးကို ထိုးဆွပေးနေ ပြန်ပါသေးသည်။ ခဏအတွင်းမှာပင် မပန်းနွယ်၏ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ယောင်ကိုင်း၍ ထလာရုံမက တစတစဖြင့် မာ၍တင်းလာလေတော့သည်။
မပန်းနွယ်၏ စောက်ဖုတ်အတွင်းမှလည်း ဘာတွေမှန်းမသိသော အရည်များကလည်း တစစ်စစ်ဖြင့် မကြာခဏ ထွက်လာလေတော့သည်။ မပန်းနွယ်၏ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ တစ်ဖြေးဖြေး နုံးခွေ၍ မလှုပ်ချင်တော့လောက်အောင်ပင် နုံးခွေ၍ ကျသွားရသည်။ သူမအနေဖြင့် တစ်ကိုယ်လုံး ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိသည့်အပြင် ရုန်းဖို့အင်အား တွေလည်းမရှိတော့သည့်အပြင် အဖေ့အတွက်၊ အဖေလွတ်ရန်အတွက် ဖြစ်သဖြင့် ရုန်းကန်ချင်စိတ်များလည်း မရှိတော့ပြီဖြစ် လေသည်။
ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်က မပန်းနွယ်၏ အပေါ်အင်္ကျီနှင့် ဘော်လီအင်္ကျီကိုပါ ဆွဲ၍ချွတ်လိုက်သည်။ တခဏခြင်းမှာပင် မပန်းနွယ်၏ အင်္ကျီများ ကျွတ်ထွက်သွားရာ ဌာနအုပ် ထွန်းကြိုင်က ကုတင်ဘေးဘက်တွင် ပုံထားလိုက်သည်။ မပန်းနွယ်မှာ မျက်လုံးလေးများ စုံမှိတ်ကာ ရင်ဘတ်လေး နိမ့်ချီမြင့်ချီဖြင့် လှိုက်မော၍ နေရလေသည်။
ဝင်းဝါပြည့်ဖြိုးသော မပန်းနွယ်၏ နို့အုံလေးနှစ်လုံးက လှပစွာဖြင့် ထွက်ပေါ်လာရာ ကိုထွန်းကြိုင်မှာ ကျေနပ်မှုများဖြစ်ပေါ်ပြီး မျက်နှာကြီးမှာ ဝင်းထိန်သွားတော့သည်။ ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်က မျက်နှာငုံ့လျက် မပန်းနွယ်၏ နို့အုံလေးကို ပါးစပ်ဖြင့် ငုံ့စို့လိုက်ပြီး နီတာရဲ နို့သီးလေးကို လျှာဖျားဖြင့် ထိုးယက်လိုက်သည်။
“ အ...ဟင့် ”
မပန်းနွယ်မှာ သူမ၏ တစ်ကိုယ်လုံး ဖျင်းကနဲ ကြက်သီးလေးများ ထသွားပြီး ကိုယ်လုံးလေးကိုတွန့်ကာ ရင်ဘတ်လေးမှာ ကော့တက်၍ သွားရလေသည်။ ရင်တွင်းမှ ကိုထွန်းကြိုင်၏ နို့အုံအား ငုံ့၍စုပ်လိုက်သဖြင့် မပီမသ ညည်းသံလေး ထွက်သွားရသည်။ ကိုထွန်းကြိုင်က မပန်းနွယ်၏ နို့အုံများကို ပါးစပ်ဖြင့် စို့လိုက်ရင်းမှ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ခါးပေါ်ထိ လန်တက်နေသော မပန်းနွယ်၏ ထဘီလေးကို လုံး၍စုကိုင်ကာ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
မပန်းနွယ်က ငြင်းဆန်သည့် အမူအယာဖြင့် ထဘီကိုလိုက်ပြီး ဆွဲလိုက်ပေမယ့် ကိုထွန်းကြိုင်က ထဘီကိုဒူးခေါင်းထိ ကျော်၍လှန်ချလိုက်ရာ ဆွဲလို့မမှီပဲဖြစ်ရလေသည်။ ရုတ်တရက် ဖြစ်၍လန့်ပြီး ချွတ်နေသော ထဘီကိုလှမ်း၍ ဆွဲမိပေမယ့် တင်ပါးကြီးများကြောင့် ထဘီမှာ ခါးတွင်ပိနေသလို ထစ်နေသလို ဖြစ်သွားရသည်။ မပန်းနွယ် မသိစိတ်၏လှုံ့ဆော်မှုဖြင့် သူမ၏လုံးလုံးကျစ်ကျစ် ကားကားစွင့်စွင့် တင်သားကြီးများကို ကြွပေးလိုက်သည်။
ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်မှာ မပန်းနွယ်၏ ဝင်းဝါသော နို့အုံများကို တစ်ဖက်စို့ပြီး နောက်တစ်ဖက်သို့ ပြောင်းစို့ကာ နို့သီးခေါင်းလေးများကို လျှာဖြင့်ရက်ပေးခြင်း၊ နို့အုံတစ်ခုလုံးကို ပါးစပ်တွင်း ရောက်အောင် စုပ်ယူပေးခြင်းပြုလုပ်ပေးနေရာ မပန်းနွယ်မှာ မျက်စိများ စုံမှိတ်လျက် နို့စို့ပေးမှုဒဏ်ကို အပြင်းအထန် ခံစားနေရသည်။
ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်က ထဘီကျွတ်သွားသဖြင့် ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားသော မပန်းနွယ်၏နူးညံ့လှသည့် ဗိုက်သားများ၊ ပေါင်သားများနှင့် စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေရင်း အခြားလက်တစ်ဖက်ဖြင့် အင်္ကျီကြယ်သီးများဖြုတ်ကာ သူ၏အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်သည်။ တစ်ဆက်တည်းမှာပင် သူ၏ပုဆိုးကို
ဖြည်လျက် ကွင်းလုံးချွတ်၍ ချလိုက်ရာ ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးမှာလည်း မပန်းနွယ်နှင့် အပြိုင် ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားလေသည်။
ကိုထွန်းကြိုင်က မပန်းနွယ်၏ နို့အုံများကို ငုံ့စို့နေရင်းမှ မပန်းနွယ်၏ ဗိုက်သား၊ ပေါင်သားများကို ပွတ်သပ်ပေးနေသောလက်ဖြင့် မပန်းနွယ်၏ စောက်ဖုတ်ကို အုပ်ကိုင်လျက် အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက်ကို လက်ခလယ်ဖြင့် အသာလေး ဆွဲပွတ်ပေးလိုက်သည်။ မပန်းနွယ်၏ စောက်ဖုတ်ထဲ၌ ယားယံပြီး စောက်ရည်များ စိမ့်ထွက်လာသဖြင့် ကိုထွန်းကြိုင်၏ လက်ခလယ်မှာ စိုစိသွားလေသည်။
ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်က မပန်းနွယ်၏ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများ အတွင်း လက်ခလယ်ကို ထိုးသွင်းကာ မွှေပေးလိုက်ချိန်တွင်မတော့ မပန်းနွယ်မှာတင်ပါးကြီး ကော့တက်သွားလေသည်။ မပန်းနွယ်၏ စောက်စေ့နီတာရဲငုတ်တိုလေးအား လက်မဖြင့်လည်း မထိခလုတ်၊ ထိခလုတ်လုပ်ပေးလိုက်ရာ မပန်းနွယ်မှာ ခေါင်းကိုခါယမ်းလျက် တင်ပါးကြီးကို ကြွကြွပေးမိလေသည်။
“ အင်း......ဟင်း.....ဟင်း....ကျွတ်...ကျွတ်.... ”
မပန်းနွယ်၏ ပါးစပ်မှလည်း ညည်းညူသံများ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ကိုထွန်းကြိုင်သည် မပန်းနွယ်တစ်ယောက် ကာမဆန္ဒတွေ တက်ကြွပြီး စောက်ဖုတ်အတွင်းမှ စောက်ရည်များ စိုရွှဲသည်အထိ ထွက်လာသည်ကို လက်မှသိလိုက်ရ၍ နို့စို့ခြင်း၊ စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးကလိခြင်းကိုရပ်ကာ မပန်းနွယ်၏ ခြေရင်းဘက်ရွှေ့လိုက်သည်။ မပန်းနွယ်၏ ပေါင်လေးနှစ်လုံးကို ဆွဲမလျက်ကားလိုက်ပြီး မပန်းနွယ်၏ ပေါင်ရင်းတွင် ဒူးထောက်၍ ထိုင်လိုက်သည်။
မပန်းနွယ်၏ လှပသော ကိုယ်ခန္ဓာနှင့်အတူ ကြွားကြွားဝင့်ဝင့်ရှိလှသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်က အာသာငမ်းငမ်းဖြင့် ကြည့်ရင်းထိုင်လိုက်ရာ သူ၏မျက်နှာမှာ အားရကျေနပ်ခြင်း အပြည့်ဖြစ်နေလေတော့သည်။ မပန်းနွယ် တစ်ယောက်ကတော့ ကြောက်ရွံ့နေသည့်အပြင် သူမ၏နို့အုံများကိုစို့ကာ စောက်ဖုတ်ကို ထိုးကလိနေသော ကာမဝေဒနာကို ကြိတ်မနိုင်ခဲမရစွာဖြင့် တုန်တုန်လှုပ်လှုပ်လေး ခံစားကာ မျက်စေ့စုံမှိတ်ထားသောကြောင့် ကိုထွန်းကြိုင်၏ အမူအယာကို မသိဘဲရှိနေသည်။
“ အို.....ဟင်း.....ဟင်း....ဟင်း... ”
ဌာနအုပ် ထွန်းကြိုင်က တံတွေးတစ်ချက် မြိုလိုက်ပြီး သူ၏လက်တစ်ဖက်ဖြင့် စောက်ရည်များစိုရွှဲပြီး ဖောင်းဖောင်း အိအိလေးဖြင့် ဖြစ်နေသော စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို အသာဖြဲလိုက်ရာ “ပလပ်” ကနဲ မြည်ပြီး စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုပြဲအာသွားသည်။ စောက်ခေါင်းထဲမှ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား နီနီရဲရဲကလေး ထွက်ပေါ်လာရာ ဌာနအုပ်ထွန်းကြိုင်အဖို့ စိတ်ထဲမရိုးမရွဖြစ်လာမှုကြောင့် နှုတ်ခမ်းသားများကို လျှာဖြင့်သပ်လိုက်သည်။
ကိုထွန်းကြိုင်၏ ပေါင်ကြားမှ ကြီးမားထွားကြိုင်း၍ ရှည်လျားသော လီးတန်မဲမဲ ပြောင်ပြောင်ကြီးက ပေါက်ခါနီး မြွေဟောက်ကဲ့သို့ ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိတ်နေသယောင် ရမ်းခါလှုပ်ရှားနေသည်။ ဌာနအုပ်ထွန်းကြိုင်က သူ၏ ပြောင်တင်းနေသော လီးတန်ထိပ်ကြီးကို ဖြဲထားသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြား နီရဲနေသည့် စောက်ဖုတ်ဝလေးကိုတေ့ပြီး စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား တစ်လျှောက် ထက်အောက် ပွတ်ပေးလိုက်ရာတွင် လီးတန်ကြီး၏ အထိအတွေ့ကြောင့် မပန်းနွယ်မှာ ခေါင်းခါယမ်းသည်အထိ ခံစားရလေသည်။
ကိုထွန်းကြိုင်က မပန်းနွယ်၏ စောက်ဖုတ်ဝတွင်တေ့ပြီး သူ၏လီးတန်ကြီးဖြင့် ထိုးမွှေပေးသလို စောက်စေ့လေးကိုလည်း မထိတထိတို့လိုက်လျက် တစ်ဖန် လီးတန်ထိပ်ဖူးကို မပန်းနွယ်၏ စောက်ဖုတ်ဝထဲ ဝင်သလောက်သွင်းပြီး စောက်ဖုတ်ကို ဖြဲထားသောလက်ကို လွှတ်လိုက်ရာ လီးတန်ကြီးမှာ စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကငုံလိုက်သလို ဖြစ်သွားသည်။
“ ဗြွတ်....ပလွတ်....စွပ် ”
“ အင့်...... အား..... အမလေး..... လေး.... အား..... အီး... သေပါပြီ..... အား.... အီး.... ဟီး.... ဟီး.....နာတယ်....အား....အမလေး...လေး.... ”
မပန်းနွယ်၏ နူးညံ့အိစက်လှသော စောက်ဖုတ်ကလေးမှာ အသစ်လေး ဖြစ်ရုံမျှမက နူးညံ့လှသော အထိအတွေ့ကြောင့် ဌာနအုပ်ထွန်းကြိုင်မှာ သူ၏လီးတန်ကြီးကို ကိုယ်လုံးအားနှင့်ဖိပြီး စောက်ဖုတ်ထဲသို့ လိုးသွင်းလိုက်သည်။
မပန်းနွယ်၏ စောက်ဖုတ်လေးမှာ အသစ်လေး ဖြစ်သော်လည်း စောက်ရည်များ စိုစွတ်နေသောကြောင့် ကိုထွန်းကြိုင်၏ ဖိသွင်းလိုက်သော လီးတန်ကြီးမှာ တစ်ဝက်မျှဝင်၍သွားပါသည်။ မပန်းနွယ်မှာမူ လီးတန်ကြီး မဆန့်မပြဲ ဝင်လာသဖြင့် နာကျင်မှုများကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ကော့ပျံတက်သွားရပြီး အော်ဟစ်ညီးညူလိုက်သည်။
ကိုထွန်းကြိုင်၏လီးတန်ကြီးမှာ ကြီးမားသဖြင့် မပန်းနွယ်၏ စောက်ဖုတ် အောက်နှုတ်ခမ်း စပ်လေးသည်လက်မဝက် မရှိတရှိလောက် ကွဲ၍သွားကာ သွေးများထွက်ပြီး နာကျင်သွားတာ ဖြစ်လေသည်။ မပန်းနွယ်မှာ နာကျင်လွန်းလှသဖြင့် ဌာနအုပ်ထွန်းကြိုင်၏ ရင်ဘတ်ကိုလက်ဖြင့် တွန်းပြီးထားရလေသည်။
ဌာနအုပ်ထွန်းကြိုင်မှာ သူ၏ဆန္ဒလောကြီးသွားမိကြောင်း ရိပ်မိသွားသဖြင့် သူ၏လီးတန်ကြီးကိုဆက်ပြီးမသွင်းတော့ပဲ ညင်ညင်သာသာလေး ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက် လုပ်ပေးပြီး မပန်းနွယ်၏ နို့သီးခေါင်းကို လက်နှင့်ချေမွပြီး နို့အုံလေးကို ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်သည်။
မပန်းနွယ်မှာ ကိုထွန်းကြိုင်၏ လီးတန်ကြီး ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက် လုပ်ပေးနေသော အတွေ့ထူးကြောင့် စောက်ဖုတ်တွင် စပ်တပ်တပ် နာတာတာကြီး ဖြစ်ရုံမှလွဲ၍ ကာမအရသာကို ခံစားလာရသဖြင့် ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်၏ ရင်ဘတ်ကို ထောက်ကန်ထားသော လက်များကိုဖြုတ်ပြီး ကိုထွန်းကြိုင်၏ လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
ကိုထွန်းကြိုင်မှာ မပန်းနွယ်လေး အရသာ တွေ့လာသည်ကို သိသဖြင့် သူ၏လီးတန်ကြီးကို တစ်ဝက်မျှဖြင့်ထုတ်ချီသွင်းချီ လုပ်ပေးနေရင်းက တစ်ချက်တစ်ချက်တွင် သူ၏လီးတန်ကြီးကို သူမစောက်ခေါင်းထဲပို ၍ဝင်ရန် မသိမသာ သွင်း၍ သွင်း၍ ပေးသည်။
ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်၏ လီးတန်ကြီးမှာ မပန်းနွယ်၏ စောက်ခေါင်းထဲမှ တစ်ခုခုပိတ်ထားခြင်း ခံရသလိုရှိလာရာတွင် သူ၏လီးတန်ကြီးကို ပြန်ဆွဲထုတ်လျက်ကပင် ပြန်၍ဖိဆောင့်လိုက်ရာ “ဖောက်” ကနဲအသံ နှင့်အတူ မပန်းနွယ်မှာ ဖျတ်ဖျတ်လူး ခါသွားရလေတော့သည်။
“ အား.... အမလေး... လေး..... အား... ”
“ ပြွတ်.... စွပ်.... ပြွတ်.... စွပ် ”
ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်၏ လီးတန်ကြီးမှာ မပန်းနွယ်၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ တစ်ဆုံးဝင်သွားပြီ ဖြစ်၍ ကိုထွန်းကြိုင်မှာ ခပ်သွက်သွက်လေး ဖိသိပ်ဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။ အချက်နှစ်ဆယ်ခန့် ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုက်သည်နှင့် မပန်းနွယ်မှာ မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့လျက် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တက်ကာ ပြီးသွားသလို ဌာနအုပ် ထွန်းကြိုင်ကလည်း သုတ်ရည်များ ပန်းထုတ်လိုက်သည်။
ကိုထွန်းကြိုင်မှာ သွေးစများ၊ စောက်ရည်များ၊ သုတ်ရည်များဖြင့် အဝင်အထွက် ချောချောရှုရှုဖြစ်လာသော မပန်းနွယ်၏ စောက်ခေါင်းထဲ ဆက်ပြီးလိုးဆောင့်လျက် တစ်ညလုံး လိုးရန် အစပြန်ပျိုးလိုက်ပြန်ပါတော့သည်။
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
