Tuesday, August 5, 2014

ဒီရွာမှာ အပိုင်း ( ၄ )

ဒီရွာမှာ အပိုင်း ( ၄ )

နတ်ဆေး ရေးသည်။

ညတုန်းက ဝါဝါမြင့် ပြောလို့ ကြိုက်ကုန်းရွာမှာ ရှေးဟောင်းရုပ်တုတွေ အခိုးခံရတယ် ကြားတုန်းက ဖာသိဖာသာနေခဲ့တဲ့ ဦးဘခက် အခု သူ့ရွာအထိပါ ကူးစက်လာတော့ မသိသလို နေလို့ မရတော့ ။ သူခိုးက သူတို့ ရွာဖက်ထိ ကူးလာပုံရတယ်လို့လဲ တွေးမိနေသည်။

“ အဲ့ဒါ သူကြီးကို ဘုန်းဘုန်းနဲ့ ဦးချမ်းသာက လာပြောခိုင်းလို့ကျနော်လာပြောတာ. ”

ဦးချမ်းသာဆိုတာ ကပ္ပိယဆိုလဲ ဟုတ် ရုတ်တုတွေကို ထိမ်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ရတဲ့ ဘုရားလူကြီး တစ်ဦး။ဖိုးကောက် ထွက်သွားတော့မှ ဦးဘခက် မျက်နာအမြန်သစ်ပြီး ထမင်းတောင် စားမသွား ။ ဘုန်းကြီးကျောင်းကို ထွက်သွားတော့သည်။ ကျောင်းရောက်တော့ ဦးချမ်းသာနဲ့အတူ ကျေးရွာလူကြီး တချို့ရောက်နေကြပြီ။

“ လာ …ဒကာကြီး ဘခက်.. ”

ဦးဘခက် ဘုန်းကြီးကိုဦးချလိုက်ပြီးမှ လူကြီးတွေ ဘက်လှည့်ကာ

“ ဘယ်လို ဖြစ်တာတုန်းဗျ.. ”

“ ညကပဲဗျို့ …ပါသွားတာကတော့ လေး ငါးရုပ်လောက်ပဲ.. ”

“ ချစ်ဖွယ်ကရော မသိဘူးလား.. ”

ချစ်ဖွယ်ဆိုတာ ကြိုက်ကုန်းရွာကို သွားတုန်းက ဦးဘခက်တို့ကို စက်လှေနဲ့ လိုက်ပို့တဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းသား တယောက် ။ သူကရုပ်ထုတွေထားတဲ့ ဇရပ်ပေါ်မှာ ညစောင့်အနေနဲ့ အိပ်တယ်။

“ မသိလိုက်ဖူးတဲ့ …အေးလေ …သူ့လဲ အပြစ် မဆိုသာပါဘူး အရင်က ဒီလိုတွေမှ မရှိပဲ …မောင်ဘခက်ရဲ့.. ”

အသက် ၇၀ ကျော်အရွယ် ရှေ့မီနောက်မီ အဖိုးလေး သောင်းကြိုင်က ဝင်ပြောသည်။

“ ကျုပ်တို့စောင့်ကြည့်ကြတာပေါ့ … အစောင့်ကိုလဲ တိုးချထားတာပေါ့.. ”

“ ဒီလိုပဲလုပ်ရမှာပေါ့ … ဦးချမ်းသာ.. ”

တဆက်ထဲ ဦးဘခက်ကပဲ သူကြိုက်ကုန်းရွာမှာ ကြားခဲ့တဲ့ ရှေးဟောင်း ပစ္စည်းတွေ ပျောက်တဲ့ အကြောင်းကို သူဝါဝါမြင့်ဆီ သွားတွေ့တဲ့ အကြောင်း မပါပဲ ပြောပြလိုက်တော့ အခု သူတို့ရွာမှာ ဖြစ်သွားတဲ့ ဖြစ်ရပ်နဲ့ ဆက်စပ်မှု ရှိလောက်တယ် လို့အားလုံးက မှတ်ချက်ပေးပြီး အရင်ပျောက်သွားတဲ့ ကြိုက်ကုန်းရွာက သတင်းကိုနားစွင့်ပြီး စောင့်ကြည့်ကြမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ကာ သူ့အိမ်ကိုယ့်အိမ် ပြန်သွားကြတော့တယ် ။

ဦးဘခက် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မြို့ကို စတိတ်ရှိုးပွဲသွားကြည့်တဲ့ သူ့သမီး အိဝါပင်ပြန်ရောက်နေပြီ။ နောက်တရက် ရောက်တော့ ရွာသားတွေကို သူ့အိမ်မှာ အစည်းအဝေးခေါ်ပြီး ညရေးညတာ သတိရှိကြဖို့ရန်နဲ့ ဇရပ်မှာ အလှည့်ကြသွားအိပ်ဖို့ရာ အမိန့်ထုတ်၍ မင်္သကာစရာ လူတွေ့ပါကလဲ လူကြီးတွေကို အကြောင်းကြားဖို့ရန်မှာပြီး အစည်းအဝေးသိမ်းကာ ပြန်လွှတ်လိုက်တော့သည်။

ရဲလေး နှင်းရည်ဆီကို ရောက်သွားတော့ သူ့ကို အသိမပေးပဲ မြို့တက်သွားတာကို ဖြေရှင်းချက်ပေးနေရပြီ။ ရွာလေးကကျဉ်းကျဉ်းလေးမို့ ဘယ်သူဘယ်သွားတယ်ဆိုတာ တကူးတက စုံစမ်းစရာမလိုပဲ သတင်းက ရပြီးသား။

“ အိဝါ နဲ့ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးထဲ သွားကြတာဆို.. ”

“ သွားတုန်းက အောင်မောင်းနဲ့ သွားတာပါ နှင်းရယ် ..ပြီးမှ ဒီကောင်က သူ့စော်ခင်မှုန့်ကို ခေါ်တင်တော့ အိဝါက ကိုယ့်နောက်ကလိုက်ရတော့တာပေါ့.. ဖိုးထောင်ကလဲသူ့ညီမနဲ့လေ နှင်း ကို အသိမပေးမိတာက ဟိုကောင်တွေက နောက်ကျနေပြီ ပြန်လာမှရှင်းပြလိုက်ဆိုတာနဲ့ ဝင်မပြောမိတာပါ.. ”

“ ဒါနောက်ဆုံးဖြစ်ပါစေနော် နောက်တခါမိန်းကလေးတွေနဲ့ အတူတူသွားလို့ကတော့ အပြတ်ပဲ.. ”

“ စိတ်ချမသွားတော့ဘူး …အခုလဲ ဖိုးထောင်တို့ဇွတ်ခေါ်လို့ ပါသွားတာပါ နှင်းရည်ရယ်.. ”

“ အော် …အဲ့ဒီဖိုးထောင်က လီးစုပ်ဆိုရင်ရေ ာစုပ်မှာလား ယောက်ဖတွေ စကားကျနားထောင်တယ်.. ”

“ လီးက နှင်း ကိုစုပ်ခိုင်မှာ.. ”

ရဲလေးက သူ့ပုဆိုးကို ပေါင်လယ်လောက်ထိဖြေချကာ လီးထုတ်ပြတော့ နှင်းရည်က

“ စုပ်ဖူး… လာမလုပ်နဲ့ …သိပ်ကျေနပ်တာ မဟုတ်ဘူးနော် အငတ်ထားအုံးမှာ …မကြွေးဘူး.. ”

“ နှင်း မစုပ်ပေးရင် ကိုယ်စို့မယ်.. ”

“ အို… ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ.. ”

တီရှပ်ပွပွလေးကို အပေါ် ပင့်တင်လိုက်ပြီး ဘရာစီယာကို ချိတ်မဖြုတ်ပဲ့ ဆွဲလှန်ကာ နှင်းရည်ရဲ့ နို့အုံ ဝင်းဝင်းလေးတွေကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ရဲလေး ဆွဲစုပ်တော့သည်။ ရင်ညွှန့်နားက မှဲ့နက်လေးနားအထိ လျှာဖြင့် ရက်သည်။ ဖြူဝင်းတဲ့ အသားအရည် ဒီမှဲ့နက်လေးနဲ့ နှင်းရည်ရဲ့ နို့အုံကြီးတွေက လိုက်ဖက်လှတယ်လို့ လဲ ရဲလေး ထင်နေသည်။ တကယ်တမ် းနို့စို့ခံရ အညစ်ခံရပြန်တော့လဲ နှင်းရည်က ရင်ဘတ်လေးကို ကော့ထားပေးရှာသည်။

ရဲလေးစိတ်ထဲ နှင်းရည်ရဲ့နို့တွေနဲ့ အိဝါရဲ့နို့ ဘယ်သူ့ဟာပိုကြီးမလဲ မှန်းကြည့်နေပြီး အိဝါကိုတော့ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့မမြင်ဘူးလို့ သေချာမသိပေမဲ့ နှင်းရည်ထက်တော့ မလျော့နိုင်လို့ တွေးမိပြန်သည်။

မြို့ကနေ ပွဲကြည့်ပြီး ပြန်ခဲ့ကြတော့လဲ တလမ်းလုံး နှင်းရည်နဲ့ သူစကားမပြောဖြစ် ကျော်စွာတို့ အိမ်မှာရေသောက်ဆင်းချိန်ဆုံတုန်းက မဲ့ပြုံးလေးနဲ့ခနဲ့သလို ကြည့်သွားတဲ့ နှင်းရည်ရဲ့အကြည့်တွေကိုလဲ ဘာသဘောလဲဆိုတာ ရဲလေး သိသလို ရှိလာတယ်။ နှင်းရည်က သူ့ကိုလွှတ်တဲ့ ငါးကြီးတယ်လို့ ထင်စေချင်နေတာ ။ တကယ်လဲ ငါးက ကြီးပါတယ်။  ဒါပေမဲ့ သူ့မှာနှင်းရည်ရှိနေတော့ ရဲလေး ရှေ့ဆက်မတိုးခဲ့။

“ လွှတ်… လွှတ် အပြင်မှာ လူသံကြားတယ်.. ”

“ ဟင် …ဟုတ်လား.. ”

အတွေးနဲ့ ကုန်းပြီးစို့နေတဲ့ ရဲလေး လူသံကြာတယ်ဆိုလို့ နှင်းရည်ကို အင်္ကျ ီလေးပြန်ဆွဲဖုံးပေးခဲ့ပြီး ဆေးလိပ်ဗူး တဗူးကောက်ယူကာ ဈေးဝယ်လာသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ ပြန်ထွက်သွားသည်။ အိမ်အဝင်ဝမှာ နွယ်နီက သူ့ကို ပေစောင်းပေစောင်းနဲ့ကြည့်ပြီး အထဲဝင်သွားတယ်။ သူနဲ့နှင်းရည်ချစ်သူတွေ ဖြစ်နေကြတာကို အောင်မောင်း ဖိုးထောင်နဲ့ ခင်မှုန်တို့လောက်ပဲ သိကြတာ မဟုတ်လား။ ရဲလေး နဲ့ နှင်းရည် နောက်ရက်တွေမှာလဲ လူလစ်ရင်လစ်သလို လိုးဖြစ်ကြတယ်။

နှင်းရည်ရဲ့ တိုးတက်လာတဲ့ အထဲမှာ လီးစုပ်တာလဲ တစ်ခု အပါအဝင်ပေါ့ ။ လျှာလေး နဲ့ လီးထိပ်ဖူးကို ပတ်ပတ်ပြီးရက်ပေး ကလိပေးတဲ့ အခါမျိုးဆို ကောင်းလွန်းလို့ ရဲလေး ဖင်ကော့ကာ အစုပ်ခံသည်။ လိင်ကိစ္စတခုထဲ အတွက်တင်မဟုတ် ။ နှင်းရည်ကို ရဲလေးလက်ထပ်ဖို့အထိ ရည်ရွှယ်ထားသည်။

ဒီကြားထဲ အိဝါနဲ့လဲ ရဲလေး မတွေ့ဖြစ်ဘူး။ ညဆိုရင်လဲ ဇရပ်မှာ အလှည့်ကျသွားအိပ်ရသေးတယ်။ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေ ပျောက်တယ်ဆိုလို့ ။ ဒါပေမဲ့ရဲလေး သွားအိပ်တဲ့ညမှာတော့ ဘာမှမထူးခြား။

.......................................................

ဦးဘခက် သူ့ရှေ့မှာ ထဘီရင်လျှားပြီး ရေချိုးပြီးကာစ သနပ်ခါးလိမ်းနေတဲ့ မိန်းမဖြစ်သူ ရီရီခင် ရဲ့ဖင်ကြီးကိုကြည့်ပြီး လီးတောင်နေသည်။

“ ရီရီ.. ”

“ ရှင်.. ”

ဦးဘခက်ကခေါ်တော့ ရီရီခင် ခေါင်းဖြီးနေရာက သူ့ဖက်ကိုလှည့်လာတယ်။

“ အကို့လီး နဲ့ မြဒင်လီး ဘယ်သူ့ လီးက ပိုကြီးလဲ.. ”

ရီရီခင် ကြောင်သွားတယ် …သူနဲ့ မြဒင်ဖြစ်နေတာကို သူ့ယောကျ်ားသိသွားပြီလား ဆိုပြီးပေါ့..။

“ အာ … အကိုကလဲ ဘာတွေ မေးနေတာလဲ.. ”

သူ့မိန်းမရဲ့ မခို့တရို့နဲ့ဖြစ်နေတဲ့ ပုံကို ကြည့်ပြီး နင်နဲ့ မြဒင်လိုးကြတာငါသိတယ်လို့ ပြောလိုက်ရင် ကောင်းမလား အထိ  ဦးဘခက် စဉ်းစားနေသည်။

“ အကို မေးတာသာဖြေပါ အခုချိန်မြဒင်က ရီ့… ကို အတင်းတက်လိုးမလို့ ကြံ့နေရင်… ရီ …ဘယ်လိုလုပ်မလဲ.. ”

ရီရီခင် …တော်တော်နဲ့ ပြန်မဖြေနိုင်..။

“ ဟင့်အင်း …မသိဘူး… တော်ပြီကွာ …အကို…မရစ်နဲ့တော့.. ”

ရီရီခင်က အခန်းထဲကထွက်ဖို့ပြင်သည်။ ဦးဘခက်ကအထွက်မခံ ရီရီခင့်ခါးကို ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး ဖင်ကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်နေသည်။

“ အကို …ဖယ်ကွာ… ညကျမှနော်… ရီ …ထမင်းချက်ရအုံးမယ်.. ”

“ သမီးကို ချက်ခိုင်းလိုက်.. ”

“ ပြွတ်… ”

ရီရီခင့် နခမ်းလေးကို ဦးဘခက် စုပ်နမ်းလိုက်သည်။

“ ဟယ်  …ဟုတ်လို့လား… အမြင်မှားတာ မဟုတ်ဘူးလား.. ”

အဲ့ဒီအချိန် အိမ်အောက်က သူ့သမီး အိဝါရဲ့ အသံကြားလို့ ဦးဘခက် နားစွင့်လိုက်တယ် တယောက်ယောက်နဲ့ စကားပြောနေတဲ့ပုံပဲ..

“ ငါလိုးတယ်… ဘယ်က လူတွေရောက်နေပြန်ပြီလဲ.. ”

သူကြီးဘခက် ပုဆိုးကိုပြင်ဝတ်လိုက်ပြီး အောက်ဆင်းမလို့ လုပ်နေတုန်း သူ့ထက် အရင် ရီရီခင်က ပြေးဆင်းသွားသည်။ ဆင်းခါနီး လက်သီးလေးဆုပ်ကာ အထက်အောက် လှုပ်ခါပြသွားသေးသည်။ တင်းနေရင် ဂွင်းထုလိုက်ဆိုတဲ့ သဘော အနေရခက်ခက်နဲ့ပဲ သူကြီးဘခက် အောက်ကို ဆင်းသွားတော့ သူ့သမီး အိဝါကို ရွာအထက်ပိုင်းက အပျိုကြီး စန်းစန်ကြည်နဲ့ စကားလက်ဆုံကျနေတာကို တွေ့ရပြီး  အိဝါကလဲ သူ့အဖေ ဆင်းလာတာကို မြင်တော့

“ ဖေဖေ လာပါအုံး… ဒီမှာ မမစန်း ပြောနေတာတွေက စိတ်ဝင်စားဖို့ ကောင်းတယ်.. ”

“ မိစန်း …နင်ငါ့သမီးကို ဘာမဟုတ်တာတွေ လာပြောနေတာလဲ.. ”

“ သူကြီးရယ် …ကျမအမှန်တွေ ပြောနေတာပါ.. ”

“ ဆိုပါအုံး.. ”

ဦးဘခက် ရေနွှေကြမ်းတခွက်ငှဲ့ကာ စန်းစန်းကြည်ကို မေးလိုက်တယ်။  စိတ်ထဲကတော့ သိပ်မကြည်။

“ ဟို …ဟိုလေ ညက ကျမ နဲ့ … အို မရှက်တော့ပါဘူး မပြောပဲလဲ မနေနိုင်ဘူး …သူကြီးဘယ်သူ့မှတော့ သွားမပြောနဲ့နော်.. ”

“ ပြောမှာသာ ပြောစမ်းဟာ  …ငါ စိတ်မရှည်ဘူးနော်.. ”

“ ဟုတ်ဟုတ်… ဒီလိုပါသူကြီး.. ”

စန်းစန်းကြည် ကသူကြုံခဲ့ရတဲ့ ဟာတွေကို ဗွီဒီယိုထဲကလို နောက်ကြောင်းပြန်ပြောပြသကဲ့သို့ ပြောပြတော့သည်။

“ မနေ့ညကပေါ့… သူကြီးရယ်.. ”

“ စန်း … ကိုကိုချစ်ကို ချစ်လား.. ”

“ ချစ်လို့လဲ ဒီအချိန်ကြီးလာတွေ့ပေါ့လို့.. ”

စန်းစန်းကြည်က ချစ်ကြမ်းမောင်ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲ မှီကာ ပြောနေသည်။ စန်းစန်းကြည်ရဲ့ ဘေးမှာတော့ ချစ်ကြမ်းမောင်ရဲ့ ဂစ်တာကြီးက ထောင်လျှက်သား ရှိနေသည်။ အချစ်က တစ်ဖက် ဂစ်တာတစ်လက်ဆိုတဲ့ မျိုးကြီး ရဲ့သီးချင်းကို ချစ်ကြမ်းမောင်က အသက်သွင်းနေသည်။ ချောင်းစပ်ကမ်းပါးမှာ ရေပြင်ကိုကြည့်ကာ နှစ်ဦးသား ကြည်နူးနေကြသည်က ညည့်သန်းခေါင်ယံ အချိန် ၁၂နာရီ ဝန်းကျင်ခန့်။ ချစ်ကြမ်းမောင် ချိန်းသည့် ရွာထိပ်က ချောင်းစပ်ကို စန်းစန်းကြည် အရောက်လာခဲ့သည်။ သူတို့နှစ်ယောက် ချစ်သူတွေဖြစ်ကြတာ မကြာသေး။ ရွာတွေက စုံတွဲတွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ခြုံကြို ခြုံကြား အချိန်မတော် ချိန်းကြ တွေ့ကြတာကလဲ မထူးဆန်းတော့။

“ ကိုကိုက ဂစ်တာတီး အရမ်းကျွမ်းတာပဲနော်.. ”

“ ပါးပါးလေးပါ စန်းရယ်.. ”

“ စန်း တွေ့ဖူးတယ်… သိလား …တီဗွီထဲမှာလေ …ချစ်စမ်းမောင်ဆိုတဲ့ လူကြီးက ဂစ်တာကို နောက်ပြန်တီးပြသွားတာ အရမ်းမိုက်တယ် ကိုကိုရော အဲ့လိုတီးတတ်လား.. ”

“ ကိုကိုက အဲ့ထက် ပိုတီးတတ်တာပေါ့ စန်းရဲ့. ”

“ ဟုတ်လား …ဘယ်လိုတွေ တီးတတ်တာလဲ ပြောပြ ”

“ နားထောင် ပြောပြမယ် … လှေကြီးထိုးတီးနည်း… တပေါင်ကျော် တပေါင်ခွတီးနည်း … ပုဇွန်တုတ်ကွေးတီးနည်း …ဒေါ့ကီတီးနည်း …ဆောင့်တီးနည် …ညှောင့်တီးနည်း …ပက်လက်လှန်တီးနည်း ခွတီးနည်း …စစ်စတီနိုင်းပုံစံတီးနည်း  နောက်အများကြီးကျန်သေးတယ် …စန်း ရဲ့.. ”

“ ဟယ် …ကိုကိုက စုံနေအောင်တီးတတ်တာပဲနော် …စန်း ကိုလဲ တီးပြ ဘယ်ပုံအရင်တီးမလဲ.. ”

“ အရင်ဆုံး လှေကြီးထိုးနည်နဲ့ စလိုက်ရအောင် ပြီးမှ စစ်စတီနိုင်းနဲ့ဆွဲမယ်… ခွိခွိ.. ”

“ အင်း …ကောင်းသားပဲ ခ်ခ်.. ”

ချစ်ကြမ်းမောင်က ဂစ်တာကြိုးကို ငြိလိုက်ပြီး လှေကြီးထိုးနည်းနဲ့ တီးမလို့ ဟန်ပြင်နေစဉ်

“ ကိုကို …ကိုကို…ဟိုဟာကြီးက ဘာကြီးလဲ.. ”

ချစ်ကြမ်းမောင် စန်းစန်းကြည်ညွှန်ပြရာ ရေလယ်ဖက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အိမ်ဟု ယူဆရသည့် မဲမဲအဆောက်အအုံတစ်ခုက ရေဆန်ကို ဖြတ်သန်းသွားနေသည်ကို အံ့ဖွယ် တွေ့လိုက်ရတော့သည်။

“ အိမ် …အိမ်ကြီးလား.. ”

“ သိဘူးလေ  …တစ္ဆေခြောက်တာလား မသိဘူးနော် …ကိုကို.. ”

“ လာလာ …အချစ်…အခြေအနေ မကောင်းဘူး  နောက်ရက်မှ ကိုကိုခြုံကောင်းကောင်းတစ်ခု ရှာထားမယ်.. ”

“ ဒါနဲ့ပဲ နင်တို့ ပြန်ခဲ့လိုက်တယ် ဆိုပါတော့.. ”

“ အင်းေပါ့ …သူကြီးရယ် …တစ္ဆေခြောက်ခံရမှတော့ ကျမတို့လဲ မနေရဲတော့ဘူးလေ.. ”

စန်းစန်းကြည်က သူကြုံခဲ့ရတဲ့ ဟာတွေကိုပြောပြီးတော့ မောသွားတဲ့ ဟန်နဲ့ ရေနွှေးကြမ်းတစ်ခွက် ငှဲ့သောက်သည်။

“ ကြည့်တော့ကြည့်တာပဲ မှောင်ကလဲ မှောင် နည်းနည်းလဲလှန်းတော့မရှင်းဘူး အိမ်လို့ ထင်တာပဲ ရေပေါ်မှာသွားနေတာ အမလေး ပြောရင်းနဲ့ ကြက်သီးတောင်ထလာပြီ ”

သူကြီးဘခက် မျက်မှောင်ကျူံ့ကာ စဉ်းစားရတော့သည် ။ အရင်တခ့ါ သာအေးကလဲ သူ့ကို ရေပေါ်မှာ အိမ်ကြီးသွားနေပါတယ် ဆိုပြီး လာပြောသွားသေးတာပဲ…။ တကယ်ပဲ တစ္ဆေခြောက်တာလား..။

“ လာစမ်း …ဟေ့ကောင် …သေသွားမယ် ”

အဲ့ဒီအချိန်ရွာထဲက ကာလသားတွေက လူတယောက်ကို လည်ဂုတ်မှဆွဲကိုင်ကာ သူ့အိမ်ထဲ ဝင်လာလို့ ဦးဘခက်မေးလိုက်တယ်။

“ ဟေ့ရောင်တွေ… ဘာဖြစ်လာတာလဲ ”

“ သူခိုး ဖမ်းလာတာပါ သူကြီး ”

သူကြီးဘခက်က ချုပ်ပြီးခေါ်လာတာ ခံရတဲ့ နက်ကျော်တို့လက်ထဲက လူကို ကြည့်လိုက်တယ် ။ အသက် ၃၀ ဝန်းကျင်ခန့် လူငယ်ပိုင်းထဲကပဲ သူတို့ရွာကတော့ မဟုတ်။

“ သူက ဘယ်သူလဲ ”

“ ဆယ့်နှစ်ပွဲဈေးသည်လေ သူကြီး ပွဲပြီးတော့ ကျန်ခဲ့တဲ့ ဈေးသည်တွေထဲ ကတယောက် ”

“ ကျုပ်သူခိုး မဟုတ်ဖူးဗျ ”

သူကြီး ဘခက် ထိုသူ့အနားကပ်သွားပြီး မျက်နာကို သေချာကြည့်လိုက်တော့ သူတို့ရွာ ပွဲပြီးသွားပေမဲ့ မပြန်သေးပဲ ကျန်ခဲ့တဲ့ဈေးသည်တွေ စု့ပြီး သူ့ဆီမှာ ဒီရွာမှာခဏနေခွင့်လာတောင်းကြတဲ့ အုပ်စုထဲ အခုနက်ကျော်တို့ ဖမ်းလာတဲ့သူ ပါခဲ့ဖူးတယ်ဆိုတာကို သတိရတော့သည်။ နောက်တော့ ဈေးသည်တွေ အားလုံး စုပြီး စာသင်ကျောင်းပျက်ကြီးထဲ စုနေကြတာကို သူကြီဘခက် စဉ်းစားမိပြန်သည်။

“ မင်းနာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ ”

“ မိုးဆွေပါ ”

“ ရုပ်ထုတွေခိုးတာ မင်းလား ”

“ မခိုးပါဘူးဗျာ …သူတို့ကျုပ်ကို စွပ်စွဲပြီးဖမ်းလာခဲ့တာပါ ”

“ နက်ကျော် …သူ့ကိုဘယ်လို တွေ့ခဲ့တာလဲ ”

“ ညက ကျနော်နဲ့ချက်ကြီး ညောင်ပင်စုရွာက ပြန်အလာ ရွာထဲဝင်ခဲ့တော့  ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေထားတဲ့ ဇရပ်ထဲကို သစ်ပင်ကွယ်ကနေ ချောင်းနေတဲ့ ဒီကောင့်ကို တွေ့လိူ့ဖမ်းခေါ်ခဲ့တာပါ ”

“ ခင်များတို့ကို ပြောပြီးပြီပဲ …လူရိပ် ဝင်သွားတာမြင်လို့ လိုက်ကြည့်မိတာပါလို့ ”

မိုးဆွေဆိုသူက ငြင်းပြန်သည်။

“ သူခိုးက ခိုးပါတယ်ပြောမလားကွ ”

သူကြီးဘခက် နက်ကျော်ကိုလက်ကာပြလိုက်ပြီး မိုးဆွေကိုကြည့်ကာ

“ နောက်တော့ အဲ့ဒီလူရိပ်က ဘယ်ရောက်သွားလဲ ”

“ ဇရပ်ဖက်ထွက်သွားတာပဲ တွေ့လိုက်တယ်… ကျန်တာတော့ မသိဘူး နောက်တော့ ဒီလူတွေ ကျုပ်ကို ဖမ်းခေါ်လာခဲ့တာပဲ ”

“ ညက ဇရပ်စောင့်က ဘယ်သူတွေကျတာလဲ …နက်ကျော် ”

“ သက်ခိုင် နဲ့ကျော်ဝေပါ ”

“ သူတို့ကို ရောမေးထားသေးလား ဒီကောင်ပြောတဲ့ အချိန်မှာ အပေါ့အပါးသွားတာနဲ့ ကြုံပြီး လူများမှားကြသလားလို့ ”

“ မေးပြီးပါပြီ သူကြီး …သူတို့မဟုတ်ဖူးတဲ့ ”

“ မင်းတို့ သူ့ကိုတွေ့တော့ ဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲ ”

“ ၁၁ နာရီရှိပြီ… သူကြီး ”

“ ပစ္စည်းတွေရော ပျောက်သေးလား ”

“ ပစ္စည်းတော့ မပျောက်ဘူးဗျ …ဒီကောင်က အခုမှခိုးဖို့ချောင်းတုန်းကို ”

“ ကျုပ်ကရိုးရိုးသားသားဈေးသည်ပါဗျာ …သူခိုးမဟုတ်ရပါဘူး သူကြီးရယ်.. ”

“ မောင်ရင် …မပြေးသော်လဲ ကန်ရာရှိ ဆိုသလိုဖြစ်နေတော့ မင်း ခဏတော့ သီးခံလိုက်အုံးကွာ ”

“ ဗျာ… ”

မိုးဆွေ ကာမျက်နာငယ်လေးနဲ့ ဖြစ်နေသည်။

သူကြီးဘခက် သူ့အရင် သူကြီး လက်ထက်က အမွှေရထားတဲ့ တန်မလန်းထိပ်တုံးထဲ နက်ကျော်တို့ကို မိုးဆွေအား ထည့်ခတ်ခိုင်းထားလိုက်ပြီး လူစု ခွဲလိုက်သည်။ အရင်သူကြီး လက်ထက်ကကျန်ခဲ့တဲ့ နှစ်လုံးပြူး သေနတ်နဲ့ ထိပ်တုံးတခုက ယခုအချိန်ထိ ဦးဘခက်အိမ်မှာ ရှိနေသေးသည်။

ရီရီခင်ကို လိုးမယ့် အကြံလဲ သူ့သမီးအိဝါ တနေကုန် အိမ်မှာရှိနေလို့ ပျက်ရတော့သည်။ ညနေပိုင်း ရောက်တော့ ကျေးရွာလူကြီးတွေနဲ့ တိုင်ပင်ပြီး ကျန်နေသေးတဲ့ ဆယ့်နှစ်ပွဲ ဈေးသည်တွေကိုလဲ သတိထားဖို့ သူ့ရွာကလူတွေကို မသိမသာနဲ့ စောင့်ကြည့်ခိုင်းထားသည် ။ မိုးဆွေသာ သူခိုးမှန်ရင် ဒီလူတွေနဲ့ တစ်ဖွဲထဲ ဖြစ်ချင်ဖြစ်နေနိုင်တယ် မဟုတ်လား။

ရဲလေး သူ့စိုက်ခင်းအလုပ်ကပြန်ခဲ့တော့ နေတောင် စောင်းနေပြီ။ ရာသီခွင်အလိုက် ပဲ နှမ်း စပါး စိုက်လိုက်နဲ့ ကျွန်းတောင်ရွာတရွာလုံး တောင်သူတွေကြီးပင် ။ ဆပ်ပြာခွက်လေးကိုင်  ပုဆိုးတထည် ပခုံပေါ်တင်ပြီး ချောင်းစပ်ကို ရေချိုးဆင်းခဲ့တော့ မတွေ့တာတောင် တော်တော်ကြာနေပြီဖြစ်တဲ့ အိဝါကို ခင်မှုန်နဲ့ အတူရေချိုးနေတာကို ရဲလေး တွေ့လိုက်ရသည်။ အခါတိုင် းအိဝါ ဒီနေရာမှာ ရေမချိုး သူ့အိမ်က ဘုံဘိုင်တွင်းမှာပဲ ချိုးလေ့ရှိပေမဲ့ ဒီနေ့တော့ ခင်မှုန် ခေါ်လာပုံရသည်။

“ ကိုရဲလေး တယောက်ထဲလား ”

ခင်မှုန်က ရဲလေးကို နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။

“ အေး …နင့်လူ အောင်မောင်းမပါလို့လား ”

“ ဟုတ်ပါဘူး …ကိုရဲလေးကလဲ ”

“ အိဝါ ပါ…ပါလာတယ်ပေါ့ ”

“ အင်း …ခင်မှုန်ခေါ်လာတာလေ ”

သူ့ကိုပြောနေပေမဲ့ အိဝါကတော့ ရဲလေးကို လှည့်ပီးတောင်မကြည့်။

ရဲလေး ရေနက်ပိုင်းထိ လက်ပစ်ကူးသွားပြီး ပင်ပန်းခဲ့သမျှကို ချောင်းရေနဲ့ ဆေးကြောပစ်သည်။ ကမ်းစပ်မှာ ကျန်ခဲ့တဲ့ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ခင်မှုန်က အဝတ်လျှော်နေပြီး အိဝါကတော့ ရင်လျှားထားတဲ့ ထဘီကြားထဲကနေ သူ့နို့အုံတွေကြားထဲ ဆပ်ပြာတိုက်နေတာကို မြင်ရပြန်တော့ ရဲလေး ခဏတော့ငေးကြည့်မိပြန်သည်။ 

မိန်းမတွေရဲ့ ဆဋ္ဌမအာရုံလို့ ဆိုရလောက်အောင်ပဲ သူကြည့်နေတာကို ရိပ်မိလို့ပဲလား မသိ ။ အိဝါကရုတ်တရက် သူ့ဆီလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကိုကြည့်နေတာကို အိဝါတွေ့သွားတော့ ရဲလေး အနေရ ခက်ပြန်ပြီ ။ သူခိုးခိုးကြည့်မိတာကို မိတာ နှစ်ခါရှိပြီလေ။ အိဝါက ဆပ်ပြာတိုက်နေရာက ထဘီကို ပြင်ဝတ်လိုက်တော့ အသက်အရွယ်နဲ့ မလိုက်အောင် ပြည့်တင်းနေတဲ့ နို့အုံကြီးတွေကို တစွန်းတစ တွေ့လိုက်ရပြန်ပြီ။ ရဲလေးစိတ်ထဲ အိဝါထဘီဝတ်တာ လိုတာထက်ပိုပြီး အောက်ကို လျှောနေသလား ထင်မိသည်။

ရဲလေး ရှက်ရှက်နဲ့ပဲ ကမ်းစပ်ကို ပြန်ကူးခဲ့ပြီး ဆပ်ပြာလာတိုက်တော့ အိဝါက ရေထဲဆင်းသွားပြီ ။ တကိုယ်လုံး ဆပ်ပြာတိုက်ပြီး ရေထဲပြန်ဆင်မလို့ လုပ်နေတုန်း အိဝါကို လူမတွေ့ရပဲ လက်လေးတင် မြင်နေရလို့ ရေများနစ်နေတာလား စိုးရိမ်သွားပြီး ရဲလေး အိဝါဆီ မြန်မြန်ကူးသွားကာ လက်တဖက်ကို ဆွဲယူလိုက်တော့ အိဝါရဲ့ မျက်နားလေး ရေပြင်ပေါပေါ်လာပြီး ရဲလေးကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ ရေထဲက သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ကိုယ်န္ဓာအထက်ပိုင်းတွေက ထိတွေ့နေပြီး ရင်ချင်းအပ်အနေအထား ပျော့အိအိနို့အုံကြီးတွေရဲ့ အတွေ့ကြောင့် ပုဆိုးအောက်က ဒုတ်ထမလာအောင်လဲ ရဲလေး သတိထားနေရသည်။

“ ရေနက်ထဲထိ မသွားနဲ့လေ ”

အိဝါက သူ့ကို ဘာမှပြန်မပြော ကမ်းစပ်ကိုပြန်သွားပြီး ခင်မှုန့်ကို တခုခုပြောကာ ထဘီရေစိုလဲပြီး ထွက်သွားတော့သည်။ ရဲလေးလဲ ရေချိုးလို့အပြီးပြန်တက်ခါနီးတော့ အဝတ်လျှော်နေတဲ့ ခင်မှုန်က သူ့ကိုလှမ်းပြောလိုက်တယ်။

“ ကိုရဲလေး …အိဝါက ရေကူးတတ်တယ် သိလား တဲ့ ”

ခင်မှုန့်စကားကြောင့် ရဲလေး ငူငူကြီးရပ်ကာ အိဝါထွက်သွားတဲ့ ဖက်ကို ငေးကြည့်ကာကျန်ရစ်ခဲ့တော့သည်။

.........................................

မိုးဆွေကို ချုပ်ထားပြီး ၅ ရက် လောက်အထိ ဘာမှမထူးခြားသေးပေမဲ့ ၆ ရက် မြောက်နေ့မှာတော့ ကြိုက်ကုန်းရွာမှာ ရုပ်ထုတွေ ပျောက်ပြန်ပြန်ပြီဆိုတဲ့ သတင်းက ကျွန်းတောင်တရွာလုံသို့ ပြန်နှံ့လာသည်။

ဒီသတင်းကို စကြားတဲ့အချိန်က ည ၈ နာရီပင်ရှိပြီ သတင်းကြားကြားချင် မနက်ကျမှ လူကြီးတွေကို အစည်းအဝေခေါ်မယ်ဆုံးဖြတ်ပြီး ဦးဘခက် အိပ်ရာ ဝင်ခဲ့လိုက်သည် ။ သူခိုးတွေက ဘယ်နှစ်ယောက်တောင်များရှိနေတာလဲ သူတို့ရွာမှ ာကျန်ခဲ့တဲ့ သူတို့သံသယရှိနေတဲ့ ဈေးသည်တွေလဲ မပျောက် ပုံမှန်အတိုင်းပဲ ရှိကြသည်။ ဈေးသည်တွေ ခြေလှမ်းပျက်ရင် အကြောင်းကြားမဲ့ စောင့်ကြည့်နေတဲ့ ရွာခံတွေလဲ ရှိနေတော့ အကြောင်းထူးရင် သူ့ဆီလာပြောကြမည်မှာ အမှန် ။ အခုကြိုက်ကုန်းရွာမှာပစ္စည်းတွေ ထပ်ပျောက်ပြန်တယ်ဆိုတော့ သူခိုးက မိုးဆွေတော့ မဟုတ်နိုင် ။

ဒါမှမဟုတ် သူ့အပေါင်းအပါတွေ ကျန်နေသေးတာလား ။ အတွေးများနဲ့အိပ်ပျော်သွားတဲ့ သူကြီး ဘခက်  …သူကြီး …သူကြီး နဲ့အသံဗြဲကြီးနဲ့ အော်ခေါ်သံကြားမှနိုးလာသည်။ မိုးပင်လင်းနေပြီ သူ့ဘေးက မိန်းမဖြစ်သူ ရီရီခင်ကတော့ အိပ်ကောင်းတုန်း။ ဒီလိုအချိန်သူ့ကို ခေါ်ရင် နိမိတ်မကောင်းတတ်မှန်း သိလို့ သူကြီးဘခက် မျက်နာကြီးမှုန်မှုန်သုန်သုန်နဲ့ အောက်ထပ်ဆင်းသွားပြီး သူ့ကို စောင့်နေတဲ့ သံချောင်ကို မျက်နာမသာမယာနဲ့ တွေ့ရတော့။

“ ပြော… ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲ  သံချောင်း ”

“ ခိုးသွားပြန်ပြီ …သူကြီး ”

“ တောက် … မင်းတို့ ညက ကင်းစောင့်တယ် မဟုတ်လား့ ဘယ်သူတွေစောင့်တာလဲ ”

“ ကျ  …ကျနော် နဲ့ချစ်ဖွယ်ပါ ”

သံချောင်းကာ စကားတွေပင်ထစ်နေသည် ။ သူတို့အစောင့်ကျတဲ့ညမှအခိုးခံရလို့။

“ သူကြီးရယ် ကျနော်တို့လဲသတိထားပြီးကို စောင့်တာပါပဲ မှေးခနဲအိပ်ပျော်သွားတဲ့ အချိန် ဝင်ခိုးသွားတာဖြစ်မယ်ဗျ ”

မိုးဆွေကို သူခိုးလို့ တထစ်ချယုံကြည်ထားလို့ ကင်းသမားတွေ ပေါ့နေကြမှန်း သူကြီးဘခက် ရိပ်မိလာသည်။

“ နောက်ပြီးလေ… ဟွာလေ …ဘယ်လိုပြောရမလဲဆိုတော့ သူကြီးရယ် ဟိုဒင်း… ”

“ သံချောင်း …ပြောစရာရှိတာ ပြောစမ်းကွာ ခွေးအကြီးလှည်းနင်းခံထားရသလို လုပ်မနေနဲ့ ”

“ ဟုတ် …ခိုးသွားတဲ့အထဲမှာ သူကြီး အဖေ လှူခဲ့တဲ့ ကိန္နရီရုပ်ထုလေးပါ …ပါသွားတယ်လို့ အဲ့ဒါလေး ပြောမလို့ ”

“ ဘာ …ဘာကွ ငါ့အဖေပစ္စည်းပါ အခိုးခံရတဲ့ အထဲပါ သွားတယ် ဟုတ်လား ”

“ ဟုတ်ကဲ့ ခင်ဗျ ”

“ လီး ဟုတ်ကဲ့ ခင်ဗျလား ငါ့အဖေဒီပစ္စည်းကို ဘယ်လောက်တန်ဖိုးထားတယ် မြတ်နိုးတယ်ဆိုတာ မင်းတို့မသိဘူးကွ.. ”

သူကြီး ဘခက် သူအဖေဦးဘသက်တန်ဖိုးထားပြီး လှုုခဲ့တဲ့ ရုပ်ထုလေးပါ အခိုးခံလိုက်ရတယ်ကြားတော့ အခါတိုင်း ပစ္စည်းတွေ ပျောက်တုန်းကထက်ပင် ဒေါသထွက်ကာ ယမ်းပုံမီးကျဖြစ်နေသည်။

“ ဒီကောင်တွေ ငါ့အဖေပစ္စည်းခိုးတာ ငါ့ဖင်ကို တံတွေးဆွတ်ပြီး စိန်ခေါ်လိုက်သလိုပဲ  ဒါသက်သက်သွေးတိုးစမ်းတာ.. ”

“ သူကြီးက သွေးတိုးရှိလို့လား  ဆင်တုံးမနွယ်လေး ဘာလေအရည်ဖျော်သောက်လေ သူကသွေးတိုး ဆီးချိုကျတယ်.. ”

“ ဟေ့ကောင် သံချောင်း ငါ့ဒေါသတွေ မင်းအပေါ်ပုံမကျခင်မြန်မြန်ထွက်သွားကွာ ”

“ ဟုတ်ကဲ့…ခည ”

လက်လေးပိုက် ခေါင်းလေးငုံ ခါးကိုင်ပြီး သံချောင်းထွက်သွားမှ ဦးဘခက် အိမ်ပေါ်က သူ့မိန်းမ ရီရီခင်ကို့အော်ပြောလိုက်သည်။

“ ရီရီ … ငါ့နှစ်လုံးပြူးကို ဂျီးချွတ်ပြီး ဆီသုတ်ထားစမ်း ပြောင်လက်နေအောင်.. ”

....................................................

အစည်းအဝေကိုတော့ နေ့လည်ပိုင်းလောက်မှာ သူကြီးဘခက်တို့ အိမ်မှာပဲ လုပ်လိုက်ကြသည်။ သူကြီးဘခက် ဦးချမ်းသာ နဲ့ ရွာကကျေးရွာလူကြီးတွေ အားလုံး သဘောတူဆုံးဖြတ်လိုက်တာက အရင်က နှစ်ယောက်စောင့်ကြရာကနေ ငါးယောက် တစ်အုပ်စု စီ အလှည့်ကျစောင့်ကြဖို့ရန်နှင့် တစ်အုပ်စုက ပစ္စည်းတွေထားတဲ့ ဇရပ်မှာ စောင့်နေရင် နောက်တစ်အုပ်စုက လှည့်ကင်းလှည့်ဖို့ရန်ပင်။

သူတို့ သူခိုးလို့ သံယရှိနေတဲ့ မိုးဆွေကို လဲ ဒီအတောအတွင်းဘယ်မှ ဝေးဝေးလံလံ မသွားဖို့ တရာခံ မမိမချင်း ရွာမှာနေဖို့ရာပြောပြီး ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်ကြသည်။ အုပ်စုခွဲကြတဲ့အထဲ ရဲလေး အောင်မောင်း ချစ်ဖွယ် ဖိုးထောင်နဲ့ ကျော်ဝေ တို့က တစ်အုပ်စု ။ အစည်းအဝေးလုပ်တဲ့ ညမှာပဲ ဒုတ် ဓါး လေးဂွ အသီးသီးဆောင်သွားကာကင်းစစောင့်ကြတော့သည်။

သုံးရက်မြောက်သည့် ညအထိ မထူးခြား အားလုံးက ပုံမှန်ပင်။ ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း ကြိုက်ကုန်းရွာက နောက်ထပ် သတင်းတခုကလဲ ကြားရပြန်သည် နှစ်ရွာစလုံးက ပစ္စည်းတွေပျောက်နေတာ ရှေးဟောင်း ပစ္စည်းတွေကို နယ်စပ်ကို ရောင်းစားနေတဲ့ မန်းဂ ဆိုတဲ့ လူဦးဆောင်တဲ့ အဖွဲ့က ဖြစ်နိုင်ကြောင်း၊ ကြိုက်ကုန်းရွာသားတွေ မြို့တက်တုန်းက ရဲစခန်းကို အသိပေးပြောပြကြရာမှ ထင်ကြေးအနေနဲ့ သိခဲ့ကြရတဲ့အကြောင်း၊ ဒီတခါ အကြောင်းထူးရင် သူတို့ကို အကြောင်းကြားဖို့ပါ မှာလိုက်တဲ့ အကြောင်၊ ကြိုက်ကုန်းရွာကပြန်လာတဲ့ ရွာသားတချို့ပြောပြလို့ သူကြီးဘခက် အပါအဝင် ကျွန်းတောင် တရွာလုံးက လူတွေရဲ့ ပါးစပ်ဖျားမှာ မန်းဂ ဆိုတဲ့ နာမည်တခုက ရေပန်းစားလာပြန်သည်။

မိုးဆွေမှာ မန်းဂရဲ့ တပည့် ဒါမှမဟုတ် မိုးဆွေကိုယ်တိုင်လဲ မန်းဂ ဖြစ်နိုင်ကြောင်း သူထင်ရာ ကိုယ်ထင်ရာတွေလဲ ပြောနေကြသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်ူးတောင်ရွာသူ ရွာသားတွေကတော့ သူတို့ရွာရဲ့ တန်ဖိုးထားကြတဲ့ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေကို သတိထား ကာကွယ်နေကြလေပြီ။

ရည်းစားတွေ ဖြစ်ခါစက သွားခဲ့ကြတဲ့ ပဲစင်းငုံတန်းတွေကြားထဲ နှင်းရည်နဲ့ရဲလေး ရောက်နေကြပြန်ပြီ ။  နှင်းရည်အိမ်မှာ တွယ်ရတာ စိတ်မလုံတာနဲ့ ရဲလေး နှင်းရည်ကို ဒီကိုပြန်ချိန်းလိုက်တာ လမ်းရိုးအစပ်နားသွားကာ အပြင်မှာ လူရှိမရှိအကဲခတ်နေတဲ့ ရဲလေး သူ့နောက်ကျောက နူးညံ့တဲ့ အထိအတွေ့တခုကြောင့်လှည့်ကြည့်မိတော့  ကိုယ်အထက်ပိုင်း ဗလာကျင်းကာ အဝတ်အစားမဲ့နေတဲ့ နှင်းရည်က သူ့ကို အနောက်ကနေ သိုင်းဖက်လာသည် နှင်းရည်ရဲ့ နို့အုံကြီးတွေရဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် ရဲလေး လီးကလဲ ခပ်မြန်မြန်ပဲတောင်လာသည်။ နှင်းရည်က ထဘီတော့ဝတ်ထားဆဲ။

“ မရှိဘူး မဟုတ်လား ”

“ အင်း …မရှိဘူး သွားစို့ ”

ရဲလေး နဲ့နှင်းရည် တယောက်ခါး တယောက်ဖက်ကာ သူတို့တွယ်နေကြ  နေရာကို လျှောက်သွားကြပြီး ရောက်သွားတော့ နှင်းရည်က သူ့ထဘီကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး ရဲလေး နခမ်းတွေကို နမ်းစုပ်လာသည်။ ရဲလေးကလဲ နှင်းရည် ပေါင်ကြားစောက်ဖုတ်ပေါ်ကို လက်နဲ့ကိုင်လိုက်တယ် ။ လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းက စောက်ဖုတ်ထဲ ရှောရှောရှူရှူပဲ ဝင်သွားသည် ။ နှင်းရည်လဲ စိတ်တွေလာနေတာပဲ မလိုးခင် ဒီလောက်အရည်တွေရွှဲနေတာ ရဲလေး တခါမှမမြင်ဘူးဖူး။

စံပယ်တင်မှဲ့ရှိတဲ့ မိန်းမတွေက ဆွဲဆောင်မှု့ရှိတယ်လို့ ကြားဖူးတယ် ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ မှဲ့ရှိတဲ့ မိန်းမတွေလဲဆွဲဆောင်မှု့ရှိတယ်ဆိုတာ မသိကြဖူး ထင်တယ်နော်။

ရဲလေး နှင်ရည်ရဲ့ ဘယ်ဖက်နို့အုံ အထက်နားက မှဲ့နက်လေးကို လက်လေးနဲ့ပွတ်ကာ ပြောတော့ နှင်းရည်က

“ စံပယ်တင်မှဲ့က မြင်သာတယ်လေ ရင်ဘတ်ပေါ်ကမှဲ့က လှန်ပြမှပဲမြင်ရမှာကို ဘာလဲ ကျမ သူတို့ မြင်အောင်ပင် နို့နှစ်ဖော်ထားရမှာလား. ”

နှင်းရည်က ပြောလဲပြောပြီး ရဲလေးကိုကျောပေးကာ ပဲစင်းငုံပင်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖင်လေးကော့ပေးထားတော့ ရဲလေး အနောက်ကနေ ဝင်လိုးတော့သည်။ တဝုန်းဝုန်းဆောင့်နေလို့ တုန်ခါနေတဲ့ နှည်းရည်ရဲ့ ကိုယ်လေးနဲ့အတူ ပဲစင်းငုံပင်မှာလဲ ယိမ်းနွှဲ့လို့နေသည်။ နှင်းရည်ကို အကြိမ်ကြိမ်အခါ လိုးနေရပေမဲ့လဲ ရဲလေး ရိုးမသွား အီမသွားခဲ့။ ဆုတောင်းကောင်းခဲ့တဲ့ နှင်းရည်ရဲ့ စွဲမက်စရာရှိုက်ဖိုကြီးငယ်အသွယ်သွယ်တို့ကို နောက်လဲ ရိုးသွားမယ်လို့ ရဲလေးမထင်မိ။ မျက်လုံမှိတ်ကာ အားကုန် ဆောင့်ဆောင့်လိုူးလိုက်တာ ပီးသွားကြတာကလဲ နှစ်ယောက်စလုံး ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ပင်။

သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး ပဲစင်းငုံတန်းထဲကနေ ပြန်ထွက်ခဲ့ကြပြီး ရွာထဲကို ဝင်ခ့ါနီးတော့ နှင်းရည်က နောက်ကို တွေ့ချင်ရင် ဒီမှာပဲ တွေ့မယ် သူတို့အိမ်မှာက စိတ်မချရဘူး ပြောလို့ ရဲလေး ခေါင်းငြမ့်ပြလိုက်ပြီး လမ်းခွဲခဲ့လိုက်တယ်။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ လုပ်စရာအလုပ်ကလဲ မရှိသေးတာနဲ့ တရေးတမော အိပ်လိုက်တာ ဖိုးထောင် သူ့အိမ်အထိ လာခေါ်လို့ ဖိုးထောင်နဲ့အတူ ရဲလေး ချက်ကြီးဆိုင်ကို ပါသွားသည်။

ချက်ကြီး ဆိုင်ရောက်ပြန်တော့လဲ အရင်ရောက်နှင့်နေတဲ့ အပေါင်းအသင်းတွေဆုံနဲ့ ပြန်တော့ တခွက်နှစ်ခွက်မော့ရာက တစ်လုံးနှစ်လုံးသုံးလေးလုံးဖြစ်လာပြီး လူကသွေးကြွလာကာ တယောက်တပေါက်ရောက်တက်ရာရာ ပြောနေကြတာ ချက်ကြီးဆိုင်ထဲလဲ ဆူညံနေတော့သည်။

“ ဘယ်လောက်ပဲ မာနကြီးတဲ့ မိန်းမဖြစ်ပစေ အားနည်းချက် ပျော့ကွက်ဆိုရှိတာပဲကွ မင်းလက်ခံလား စံထူး အေ့  ”

ဖိုးထောင်ကာ အရက်အရှိန်နဲ့ လေစတိုက်တော့သည်။

“ လက်တော့ ခံပါတယ် ကိုဖိုးထောင်ရယ် ..ဒိ့ပြင်ဟာတော့..မခံပါရစေနဲ့.. ဒါနဲ့ ကိုဖိုးထောင်ကြိုက်နေတဲ့ မငွေခင် နဲ့ရောအဆင်ပြေပီလား မာနကြီးတယ်လို့ကြားတယ်နော်.. ”

“ အစကတော့ မာနကြီးတာပေါ့ကွာ ငါပြောသလို သူ့အားနည်းချက် ပျော့ကွက်ကြီးကို …ဂွပ် …ခနဲကိုင်ချလိုက်မှငြိမ်ကျသွားတယ်မောင်.. ”

“ သူ့ပျော့ကွက်က အကြီးကြီးလား …ဂလုစ့်  ”

စံထူးက တံတွေမျိုးချရင်းမေးသည်။

“ လက်တဆုပ်စာလောက်ရှိတယ် မောင်… အဲ… ဟေ့ကောင် မင်းဘာပြောတာလဲ …မင်းစကား ငါနားလည်တယ်နာ်.. ”

သောက်လိုက် စားလိုက် ပြောလိုက်နဲ့ ချက်ကြီးဆိုင်ကနေ ဖိုးထောင်တို့နဲ့ လမ်းခွဲပြီ းပြန်အလာ သူ့အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ည ၁၁ နာရီ ထိုးနေပြီ ။ အိမ်ထဲဝင်မလို့ လုပ်နေပြီးမှ နှင်းရည်ကို တွေ့ချင်လာတာနဲ့ ရဲလေး မူးမူးနဲ့ နှင်းရည်တို့အိမ်ဖက်ကို ထွက်သွားပြန်သည် ။ နှင်းရည်က ညမလာနဲ့ ပြေထားပေမဲ့ ရဲလေး ခြေလှမ်းတွေက ဆက်လျှောက်နေဆဲ။  နေ့လည်ကမှတွေ့ပြီးသွားကြပေမဲ့ အရက်လေး ဗိုက်ထဲဝင်လာတော့ ရဲလေး နှင်းရည်နဲ့တချီလေက်ထပ်ဆွဲချင်နေပြန်သည်။

နှင်းရည်တို့ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ အပေါ်ထပ်က ဖယောင်းတိုင် မီးရောင်မြင်ရတော့ ရဲလေး ပျော်သွားသည် ။ နှင်းရည်မအိပ်သေးဘူးပဲ ။ နွယ်နီ နဲ့ဘာတွေများပြောနေကြလဲ ။ နွယ်နီ အိပ်သွားရင်ရင်လဲ တိုးတိုးတိတ်တိတ်ခေါ်ပြီး လီးတော့ စုပ်ခိုင်းလိုက်အုံးမယ် အကြံနဲ့ ရဲလေးခြံကျော်ဝင်လိုက်သည်။ အထဲရောက်မှ သူမစဉ်းစားမိတာတခုကို သတိရမိသည် ။ သူလာမယ်လို့ ကြိုမပြောထားလို့  နှင်းရည်က တံခါးတွေအားလုံးကို ပိတ်ထားသည်။

နှင်းရည်အိပ်တဲ့ အပေါ်ထပ်က အခန်းကို ခဲနဲ့ ထုနိုးမလို့ စဉ်းစားမိပေမဲ ခြံထောင့်က ရေနံဂျီးသုတ်တဲ့ ဝါးလှေကားရှည်ကြီးကိုမြင်မှ သွားယူလိုက်ပြီး အိမ်နံရံမှီကာ တက်သွားလိုက်ပြီး နှင်းရည်အခန်းထဲကို ထရံပေါက်ကနေ ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ ရဲလေး အသက်ရှုရပ်မတတ်ဖြစ်သွားပြီး လှေကားပေါ်ကနေ အောက်ပြုတ်မကျအောင် မနည်းထိမ်းထားလိုက်သည် ။ သူထင်သလို နှင်းရည်က နွယ်နီနဲ့ မဟုတ်။

နှင်းရည်က ကုတင်ပေါ်မှာ ဖင်ဗူးတောင်းထောင်ကာ ကုန်းပေးထားပြီး လက်နှစ်ဖက်ကလဲ သူမ တင်ပါးကြီးနှစ်ခြမ်းကိုဆွဲဖြဲပေးထားကာ ယောကျ်ားကြီး တယောက်ရဲ့ အလိုးကိုခံနေသည်။ ခြင်ထောင်ကအပေါ်ကို လိပ်တင်ထားပေမဲ့ ဒူးထောက်က လိုးနေတဲ့ယောကျ်ားဖြစ်သူ နှင်းရည်ကို လိုးနေတဲ့ သူရဲ့ မျက်နာကိုတော့ ခြင်ထောင်အစွန်းနဲ့ ကွယ်နေလို့မမြင်ရ။ လမွှေးမဲမဲတွေကြားက လီးမဲမဲကောက်ကောက်ရှည်ရှည်ကြီးကိုသာ စောက်ရည်တွေ အရွှဲသားနဲ့ နှင်းရည်စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်ထွက်နေတာသာ မြင်နေရသည်။

“ လိုးစမ်းပါရှင်… ကျမစောက်ပတ် ပြဲချင်ပြဲသွားစမ်းပါစေ.. ”

ရဲလေး ဝမ်းနည်းစိတ်နဲ့အတူ မျက်ရည်များ ဝဲလာသည်။ နှင်းရည် သူ့နဲ့လိုး ဖြစ်ကြတဲ့အခါမျိုးမှာတောင် ဒီလိုစကားမျိုးမပြော ။

“ နင်တော်တော် ထန်တဲ့ မိန်းမပဲ မနေ့ညကလဲ တစ်ညလုံး ငါလိုးထားပီးပြီ ”

ရဲလေး ဒီအသံကို ကြားဖူးသလိုရှိပေမဲ့ ခေါင်းက ပူထူနေပြီး ရုတ်တရက် စဉ်းစားမရ ။ အသက်ကြီးပိုင်းထဲကပဲဖြစ်မည် ။ အသံက ခပ်သြသြ။ မနေ့ညကလဲ တညလုံးလိုးထားပီးပြီဆိုပဲ။

“ ကျမထန်တော့ ရှင်မကြိုက်ဖူးလား.. ”

“ သိပ်ကြိုက်…ဘယ်လိုလဲ ငါ့လီး   ကို  ကြိုက်လား.. ”

“ ကြိုက်တာပေါ့ …ကြိုက်လို့လဲ ကုန်းပေးတာပေါ့.. ”

“ စိတ်ချ ဒီတညလုံးမပြန်ဘူး တညလုံး လိုးပေးမယ် ဖင်ပါ လိုးမယ် လောလောဆယ် လီးစုပ်လိုက်အုံး နင်တချီပီးသွားပြီ မဟုတ်လား.. ”

“ အင်း …နောက်တချီတောင် အစပျိုးနေပြီ ”

နှင်းရည်က ကုန်းထလာပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက ထွက်လာတဲ့ သူ့ကိုလိုးနေတဲ့ ယောကျ်ားကြီးရဲ့လီးကြီးကို စုပ်လိုက် ယက်လိုက် ထုလိုက် သူ့မျက်နာလေးပေါ်လီးတံနဲ့ တဖတ်ဖတ်ရိုက်လိုက်နဲ့ အကြိုက်တွေ့နေပုံရသည်။

“ လီးကြိုက်တဲ့… ကောင်မ …အင့် …အင့်… ဖတ်… ဖတ်… ဖတ် ”

ယောကျ်ားကြီးကလဲ သူ့လီးကြီးကို အရင်းမှကိုင်ကာ နှင်းရည် ရဲ့ပါးနှစ်ဖက်ပေါ်ကို  အားနဲ့လွှဲပြီး တဖတ်ဖတ်ပြန်ရိုက်ပေးနေသော်လဲ နှင်းရည်ကတော့ စိတ်ဆိုးဟန်မရှိပဲ တခစ်ခစ်နဲ့ပင် ရီနေသည်။ ရဲလေး အိမ်ထဲကိုတံခါးကန်ဖွင့်ပြီ းပြေးဝင်သွားချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းထားရသည်။

အဲ့ဒီအချိန် တဖက်က နွယ်နီတို့ အိမ်ဖက်မှ နွယ်နီ့အမေကြီး အနောက်ဖေးကို ထွက်လာပြီး အိမ်သာထဲ ဝင်သွားတာ မြင်မှ ရိပ်မိသွားမှာ စိုးတာနဲ့ ရဲလေး အောက်ပြန်ဆင်ကာလှေကားကို သူ့နေရာသူပြန်ထားပြီး သူ့အိမ်ကို ပြန်ထွက်သွားတော့သည်။ မူးနေတာတွေလဲ ဘယ်ပျောက်သွားမှန်းမသိတော့။ နှင်းရည် သူ့ကို ညမလာခိုင်းတော့တာ ဒီလူကြီးကို ခံနေလို့ပေါ့ ။ နွယ်နီ့ကိုလဲ ပထုတ်ထားပုံရသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်လို့ အိပ်ရာထဲ ရောက်သော်လဲ  ရဲလေး အိပ်မပျော် ။ တညလုံးနှင်းရည် ဘယ်ကမှန်းမသိတဲ့ လူကြီးကို အလိုးခံနေတဲ့ ပုံရိပ်တွေသာ ကြီးစိုးနေပြီး မိုးစင်စင်လင်းခဲ့ရတော့သည်။

နှင်းရည် သူ့ကိုဘယ်လို ဖြေရှင်းချက်ပေးမလဲ ရဲလေးသိချင်သည်။ မနက် မိုးလင်းတော့ မနက်စာတောင် မစားပဲ မျက်နာသစ်ကာ နှင်းရည်ဆီကုိ သွားနေတုန်း အောင်မောင်းက သူ့အနားကို ဆိုင်ကယ်တစ်စီးနဲ့ရောက်လာပြီး  ညောင်ပင်စုရွာက စက်ပြင်ဆိုင်မှာ အပ်ထားတဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းက မီးစက်သွားယူရန် သူ နဲ့ ရဲလေးကို ယူခိုင်လိုက်တဲ့ အကြောင်းပြောတော့  ရဲလေး မလိုက်ချင်လိုက်ချင်နဲ့ အောင်မောင်း ဆိုင်ကယ်နောက်က ပါသွားပြန်သည်။ 

စက်ပြင်ဆိုင်ရောက်တော့လဲ မပြင်ရသေးလို့ စောင့်ယူသွား အခုပြင်ပေးမယ် မကြာဘူး မကြာဘူးနဲ့ ပြင်နေတာ  နေတောင်ဝင်သွားပြီ ။ ထမင်းကိုလဲ ညောင်ပင်စုရွာမှာပဲ စားခဲ့ကြပြီး စက်ပြင်ပြီးလို့ သူတို့ရွာ ပြန်ရောက်တော့ ည ၈ နာရီခွဲနေပြီ။  အိပ်ပြန်ရောက်ပေမဲ့လဲ ရဲလေး တို့မနားရ ။ ဒီည သူတို့ အုပ်စု့ အလှည့်ကင်းကျတယ်ဆိုတာနဲ့  ဇရပ်ဆီကို ပြေးရပြန်သည်။ လူက ဇရပ်ဆီရောက်နေသော်လဲ ရဲလေး စိတ်တွေက နှင်းရည်ဆီမှာသာ ကပ်နေသည်။ နှင်းရည် သူ့ကို ဒီလိုလုပ်ရက်တယ်ဆိုပြီး လဲ ဝမ်းနည်းနေပြီး အခုအချိန်ထိ နှင်းရည်ကို လိုးတဲ့လူ ဘယ်သူလဲဆိုတာ စဉ်းစားမရဖြစ်နေတာကိုလဲ ကိုယ့် ကိုကိုယ်ဒေါ်သထွက်ရပြန်သည်။

ရေနွှေးကြမ်းသောက်လိုက် စကားပြောလိုက် နဲ့ ဘယ်အချိန် ဘယ်နေရာမှာပေါ်လာမယ်မှန်း မသိရတဲ့တရာခံတွေကို စောင့်နေကြရင်း ညသန်းခေ့ါင်ကျော် ၁၂ ခွဲလောက်မှာ ရွာထဲကနေ သူခိုး သူခိုးနဲ့ အော်ပြီး သူတို့ဆီကို လူတယောက်ပြေလာလို့ ရဲလေးတို့ ဒုတ်တွေ ဓါးတွေဆွဲကိုင်ကာ ဓါတ်မီးနဲ့ ထိုးကြည့်လိုက်တော့ ဖိုးကောက် ဖြစ်နေသည်။

“ ဖိုးကောက် …ဘယ်မှာလဲ သူခိုးက ”

အောင်မောင်းက မေးလိုက်သည်။ ဖိုးကောက်အသံကြားတော့ ရွာထဲမှာ ကင်းလှည့်နေတဲ့ အဖွဲတွေနဲ့ အတူ  နှစ်လုံးပြူးသေနတ်ကြီးကိုင်လာတဲ့ သူကြီးဘခက် နဲ့အတူ ဦးချမ်းသာတို့ပါ လိုက်လာကြသည်။

“ ရွာလယ်ကနေ ချောင်းစပ်ဖက်ကို ပြေးဆင်းသွားတာ တွေ့လိုက်တယ်ဗျ.. ”

“ သေချာလို့လားကွ... ”

“ သေချာပါတယ် ဦးချမ်းသာရဲ့ ဒီလူကျုပ်တို့ ရွာသားမဟုတ်ဖူးဗျ.. ”

“ ဖိုးကောက်ပြောတဲ့ လူတော့မတွေ့ဘူး အောက်ဖက်ကို လှေတစ်စီးလှော်သွားတာတော့  ကျုပ်တွေ့တယ် မသင်္ကာစရာပဲ ကိုဘခက် ”

“ လာကွာ… အဲ့ဒီလှေနောက်ကို လိုက်မယ်.. ”

စိတ်မြန်လက်မြန်ရှိတဲ့ သူကြီးဘခက်က ဦးဆောင်ပြီး ချောင်းစပ်က စက်လှေပေါ်ကို ရွာသားတွေနဲ့ အတူ ဖိုးကောက်လှေတွေ့တယ်ဆိုတဲ့ ဖက်ကို စက်ရှိန်တင်ကာ လိုက်သွားကြတော့သည်။ မကြာလိုက် လူနှစ်ယောက်လှော်ခတ်လာတဲ့ လှေတစ်စီးကိုတွေ့ရတော့ စက်သပ်ကာ အနားကပ်လိုက်ပြီး သူကြီးဘခက်က မေးလိုက်သည်။

“ ဟေ့ရောင်တွေ မင်းတို့က ဘယ်ကလဲ ဘယ်သွားမှာလဲ.. ”

“ ကြိုက်ကုန်းရွာကပါ ကျနော့် မိန်းမ မီးဖွားတော့မှာမို့ ဇီးပင်ကြီးရွာက ဝမ်းဆွဲဆရာမဆီကို သွားမလို့ပါ  ”

ဟုဆိုကာ လှေဝမ်းထဲမှာ စောက်ခြုံပြီးလိုက်လာတဲ့ ဗိုက်ကြီးသည် မိန်းမကို လက်ညိုးထိုးပြမှာ ဦးးဘခက်တို့လူစုလဲ ယခုမှပင် ထိုမိန်းမကို သတိထားမိတော့သည်။

“ ဖိုးကောက် မင်တွေ့တဲ့ လူပါလားဒီလူနှစ်ယောက်ထဲမှာ ”

“ မပါဘူး သူကြီး.. ”

“ ဦးချမ်းသာ ခင်များပြောတော့ မသင်္ကကားဘူဆို ”

“ မသိဘူးလေ  အချိန်မတော်ကြီးသွားနေတော့ ကျုပ်လဲ သူခိုးထင်မိတာပေါ့ ”

“ ရွာကိုပြန်မောင်းကွာ …မြန်မြန်မာင်း ”

သူကြီးဘခက် တစုံတခုကို စဉ်းစားမိကာ စက်ကုန်ဖွင့်မောင်းခိုင်းသည်။ သူတို့ ရွာ ကမ်းစပ်နား ရောက်တော့ ကျန်ခဲ့တဲ့ လူတချို့ကကမ်းစပ်မှာ ရပ်စောင့်နေကြပြီး စက်လှေကမ်းကပ်လိုက်တာနဲ့ တပြိုင်နက်

“ ပါသွားပြီ …သူကြီး ”

“ တောက် ”

သူကြီး ဘခက်ရဲ့တောက်ခေါက်သံကြီးက ဟိန်းထွက်လာသည်။

“ ဒီကောင်တွေ အယောင်ပြသွားတာဗျ သူကြီးတို့ ဟိုလှေနောက်ကိုလိုက်နေတုန်း ဝင်ခိုးသွားကြတာ ဖြစ်မယ် ”

“ ကျုပ်ပြောဖို့ တစ်ခုရှိသေးတယ်ဗျ ”

“ ဘာလဲ သက်ခိုင်..”

သက်ခိုင် ဘာပြောလာမလဲဆိုတာကို အားလုံးကစိတ်ဝင်စားနေကြသည်။

“ ကျုပ် ခုဏကမှ ကြိုက်ကုန်းရွာကပြန်လာတာ သူခိုးမိတယ်ဆိုလို့ ကျုပ်လဲ သွားကြည့်မိတယ်  သူုခိုးက ဘယ်သူ ထင်လဲ.. ”

“ အေး… ဘယ်သူလဲ ”

“ တခြားလူဟုတ်ရိုးလားဗျာ …ကျုပ်တို့ရွာက အားလုံးကသေသွားပြီလို့ ထင်နေတဲ့… ”

“ အောင်မလေး …အိမ်သရဲကြီးပါတော့် ”

သက်ခိုင်စကားပင်ဆုံးအောင် မပြောလိုက်ရ။ မုဆိုးမစိန်ကြည် တယောက်အူရားဖားရားနဲ့ ပြေးလာလို့ စကားစပြတ်သွားသည်။

“ စိန်ကြည် ဘာဖြစ်လာတာလဲ ”

“ သူကြီး ချောင်းလယ်မှ ာအိမ်ကြီး သွားနေတာရှင့် ”

“ ငါ့ကိုရှင်းအောင်ပြောစမ်း …စိန်ကြည် ”

“ ကျမ ကလေး နို့တိုက်နေတုန်း ခွေးအူသံတစီစီကြားတာနဲ့  အိမ်ပေါ်ကနေကြည့်လိုက်တော့ လား…လား…ချောင်းလယ်မှာအိမ်မဲမဲကြီး ရေပေါ်မှာသွားနေတာ ကျမဖြင့်မျက်လုံးတွေကိူပြာသွားတာပဲ …သူကြီးရယ် ”

“ ဟေ့ကောင်တွေ…  အဲ့ဒီအိမ်ကြီးနောက် လိုက်မယ်လှေပေါ်ပြန်တက် ”

“ ဘယ်ကိုလိုက်မှာလဲ …ကိုဘခက် ”

“ အိမ်ကြီးနောက်ကိုလေ ဦးချမ်းသာ ”

“ အိုဗျာ …အဓိပ္ပာယ်မရှိတာ ရေပေါ်မှာအိမ်ပေါ်တယ်ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး ”

“ ဖြစ်နိုင်… မဖြစ်နိုင်လိုက်ကြည့်ရင်သိမှာပဲ ဦးချမ်းသာ တက်ဗျာသွားမယ် ”

ဦးချမ်းသာမှာ မတက်ချင်တက်ချင်နဲ့လှေပေါ်တက်ခဲ့ရတော့သည်။

လရောင်သည်မှုံပျပျသာ မည်းမည်းတောတန်းသည် ည၏ သရုပ်ကိုဖော်ကျူးနေသည်။ ချောင်းသည် တောအုပ်အတွင်သို့ ဝင်သွားပြီး လရောင်ဖြင့်သာ မှန်းဆမောင်းနေရသည်။ ဝန်းကျင်တခုလုံး ခြင် ယင် မက်တို့၏ အသံမှတပါးအခြားမကြားရ ။ တနာရီခန့် လိုက်ခဲကြပြီးနောက် အိမ်ကြီးကို မှီလာသည်။ အိမ်မဲကြီးကာ ချောင်းရေညာကို တရွေရွှေ့ဖြင့်ဆန်တက်နေသည်။

“ ဟိုမှာ …ဟိုမှာ …အိမ်သရဲဆိုတာ ”

သူကြီးဘခက်လဲ ရွာသာတွေ လက်ညိုးထိုးညွှန်ပြနေတဲ့ အိမ်ကြီးဆီကို နှစ်လုံးပြူးသေနတ်နဲ့ ထိုးချိန်လိုက်စဉ်

“ သေနတ်ချလိုက်စမ်း …ဘခက် ”

လှေပေါ်မှလူအားလုံးတအံ့တြဖြင့် လှည့်ကြည့်မိရာ သူကြီးဘခက်ကို ခြောက်လုံးပြူးသေနတ်နဲ့ ချိန်ထားတဲ့ဦးချမ်းသာကို တွေ့ရတော့သည်။

“ ဦးချမ်းသာ… ခင်များ ဘာလုပ်တာလဲ ”

“ ဟား ဟား ဟုတ်ပ ချမ်းသာတဖြစ်လဲ မန်းဂပေါ့ဗျာ ခင်များတို့သိပ်တွေ့ချင်နေတဲ့ မန်းဂ ဆိုတာ ဟော့ဒီကချမ်းသာဆိုတဲ့ ကျုပ်ပေါ့ ”

“ မန်းဂ ကခင်များ ”

“ ဟုတ်ပါ့ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေကို နိုင်ငံခြားကိုရောင်းစားနေတဲ့  မန်းဂဆိုတာကျုပ်ပဲပေါ့ ”

ရွာသားများကာ အံ့သြလွန်း၍ ကြက်သေသေနေကြသည်။

“ ဒါဆို ကြိုက်ကုန်းရွာမှာ ဖမ်းမိတဲ့ လှမောင်နဲ့ခင်များက တဖွဲထဲလား.. ”

လှမောင်ဆိုတဲ့ အသံကြားရ၍ ရွာသားများစိတ်ဝင်စားသွားကြသည်ထက် ရဲလေးက ပိုပြီး စိတ်ဝင်စားမိသည်။  လှမောင်က နှင်းရည်ရဲ့ အကို။

“ ကြိုက်ကုန်းရွာမှာဖမ်းမိတာ  လှမောင်လား သက်ခိုင်  ဒီကောင်သေသွားပြီ မဟုတ်လား ”

“ မသေဘူး သူကြီး ကျနော့်မျက်စိနဲ့ သေချာမြင်ခဲ့တာ …လှမောင်မှ လှမောင်အစစ် ”

“ ကဲပါလေ… ကျုပ်ပဲရှင်းပြလိုက်ပ့ါမယ်… အမှန်ပဲ… လှမောင်ကကျုပ်လူပဲ သူတို့လင်မယားနှစ်ယောက်ကို ခင်များတို့ရွာကို အတွင်းလူအဖြစ်နဲ့ လွှတ်ထား  ရှုပ်သွားပြီလားမသိဘူး …သူတို့လင်မယားဆိုတာက ခင်များတို့ မောင်နှမ လို့ထင်ထားတဲ့ လှမောင်နဲ့နှင်းရည်က လင်မယားတွေ ”

ရဲလေး ဒီအသံကို ကောင်းကောင်မှတ်မိသွားပြီ ။ ဟိုညက နှင်းရည်ကို လိုးနေတာ ဦးချမ်းသာ ခေ်ါ မန်းဂဆိုတဲ့ ဒီလူကြီးပဲ။  အခုဦးချမ်းသာ ပြောပုံအရဆို နှင်းရည်နဲ့ လှမောင်က လင်မယားတွေတဲ့ ။ ထင်ရက်စရာမရှိအောင် အပြစ်ကင်းတယ်လို့ ထင်ရတဲ့ နှင်းရည်ရဲ့မျက်နာလှလှလေးကို မြင်ယောင်မိတော့ ရဲလေး ဝမ်းနည်းလာပြန်သည်။ သူနောက်ကျောကို ဓါးနဲ့ထိုးခံလိုက်ရပြီ ။

သူသိသလောက် ဆိုရင် နှင်းရည်က သူအပါအဝင် ဦးချမ်းသာ သူ့ယောကျ်ား လှမောင်နဲ့ပါဆို ယောကျ်ားသုံးယောက်ကို အလိုးခံထားပြီးပြီ။ လီးသုံးချောင်းနဲ့ တွေ့ပီးပြီ။ ဦးချမ်းသာကပဲ ဆက်ပြီး သူတို့ရဲ့ လှည့်ကွက်တွေကိုပြောပြနေသည်။

“ ခင်များတို့ အိမ်သရဲကြီးလို့ ထင်နေတဲ့ အိမ်ကြီးကလဲ တကယ်တော့ ကျွန်းမျောကြီးတခုပဲ .. အင်းလေးဖက်ကကျွန်းမျောတွေလိုပဲ .. ချောင်းထဲမှာ မြောလာတာတွေ့တာနဲ့ အကြံရပြီး စက်တပ်ပြီး ဆင်ထားတာလေ ..ဘယ့်နှယ်လဲ မပိရိဘူးလား ဟားဟားဟား ဒီတခါတော့ ကျွန်းတောင်ရွာကို အ့ပီးနှုတ်ဆက်ခဲ့တယ်ဗျို့ နိုင်ငံခြားမှာ သွားနှပ်လိုက်အုံးမယ် သွားပေအုံးတော့ ဘခက်ရေ ”

ဦးချမ်းသာခေါ် မန်းဂ က သူကြီးဘခက်ကို ပစ်တော့မည့်ဆဲဆဲ သေနတ်မောင်းဖြုတ်ခါနီးလေးတွင် ထင်မထားတဲ့ ဖြစ်ရပ်တစ်ခုက ဖြစ်လာပြန်သည်။

“ ခင်များ လက်ထဲက သေနတ်ကိုချလိုက်ပါ… မန်းဂ ”

လှေပေါ်မှလူအားလုံး အသံရှင်ဆီသို့ ကြည့်လိုက်ရာ စက်လှေမောင်းသူနေရာ၌ ဦးချမ်းသာခေါ် မန်းဂကိုသေနတ်ဖြင့် ချိန်ထားသည့် လူတဦးကို တွေ့ရပြီး ထိုသူက ခပ်ငိုက်ငိုက် ဆောင်းထားသည့် ဝါးဖတ်ခမောက်ကို ချွတ်ချလိုက်သည့် အချိန်တွင်..

“ ဟင်… မင်း …မင်း …မိုးဆွေ... ”


အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>>



Print Friendly and PDF

No comments:

Post a Comment