အချစ်မရှိ အမုန်းမသိ ငါရင်ခုန်တာ ငါမသိ အပိုင်း ( ၄ )
{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }
ဘုံခုနှစ်ဆင့် (အတွေးပင်လယ်ပြာတွင်ရေးသားသည်)
" ဒီလိုရှိပါတယ် … ကိုမိုးစက် … ကျနော်တို့ ကုမ္ပဏီက ဒီဇိုင်းသုံးရင်း ကုန်ကျငွေ တခါတည်း တွက်ပေးပါတယ် … ခုဟာ ကိုမိုးစက် အဆောက်ဦးဒီဇိုင်း ပုံပေါ်မှ ဈေးအကြမ်းကို … မမခေါင်က … တွက်ပေးပါလိမ့်မယ် "
" အော် … ဟုတ်ပါပြီဗျာ … ကဲ … ဒါဆို ကျနော့် လက်တော့နဲ့ ဆွဲဗျာ … တခါတည်း ကျနော် ပုံဖေါ်ကြည့်ချင်လို့ "
" ဟုတ် … ရပါတယ် … ခင်ဗျာ "
မိုးစက်မှာ စကားဆုံးသည်နှင့် သူယူလာသော လက်ဆွဲအိပ်အတွင်းမှ လက်တော့ပ် အလတ်စား တစ်လုံး ထုတ်ယူကာ ရှေ့မှ စားပွဲခုံပေါ်အား တင်ပေးလိုက်၏။ မိုးစက်ပြောပြသည် ပုံစံအတိုင်း နေမင်းခန့်မှာ ဂရုတစိုက်ဆွဲပေးနေစဉ် အိမ်အဝမှ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ မိဘများ အပြင်မှ ပြန်လာကြတော့သည်။
" ဟော … ဧည့်သည်တွေရောက်နေပါလား "
" ဟုတ် … မေကြီး … ပရောဂျက် အသစ်တခုပါ … ရုံးမသွားဖြစ်လို့ အိမ်မှာ အလုပ်လုပ်နေတာ "
" အေးအေး … ငါတို့တော့ ပင်ပန်းလာပြီ … အပေါ်တက်နားပြီဟေ့ … ဧည့်သည်တွေ ခွင့်ပြုပါဦး "
ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ နုတ်ဆက်ရင်း နေမင်းခန့်အား တွေ့သွားရာ…
" အော် … နေမင်းခန့်ရော … ရောက်နေတာလား "
" ဟုတ် … အန်တီ "
နေမင်းခန့်ဒီဇိုင်းစွဲနေစဉ် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ အအေးတစ်ဗူးဖေါက်ကာ ဘေးနားချထားပေးသည်။
" ကိုမိုးစက် လည်း … အအေးသုံးဆောင်ပါဦး "
နေမင်းခန့်ဘေးနား အအေးဗူး ချပေးစဉ် မိုးစက်မှာ တောက်လျှောက်လိုက်ကြည့်နေသဖြင့် နုနုထွဋ်ခေါင်က စကားလှမ်းပြောလိုက်၏။
" ဟုတ် … မနုနုထွဋ်ခေါင် "
မိုးစက်မှာ နေမင်းခန့် အအေးသောက်နေစဉ် နုနုထဋ်ခေါင် ကိုယ်လုံးအား စူးစိုက်ငေးကြည့်နေပြန်သည်။နေမင်းခန့်မှာ အအေးဗူးအား ပြန်ချရင်း မိုးစက်အား အလုပ်ပြန်စရန် ပြောလိုက်၏။နေမင်းခန့် အသံကြောင့် မိုးစက်တစ်ယောက် အကြည့်များရွေ့ကာ သူလိုချင်သော ဒီဇိုင်းအနေထားအား ပြောပြနေသည်။အချိန် ၄နာရီကျော်ကျော်တွင် မိုးစက်ပြောသော ဒီဇိုင်းအား နေမင်းခန့်တစ်ယောက် အကြမ်းဆွဲပြီးသွားတော့၏။ဒီဇိုင်းပြီးသည်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ဘေးမှ ကုန်ကျမည့် ငွေအား တွက်ချက်နေရာ ခဏအကြာတွင်…
" ကဲ … ကိုမိုးစက် … အဆောက်ဦး ဒီဇိုင်းအတွက် … ဈေးအကြမ်းရပါပြီ … သိန်းပေါင်း နှစ်သောင်းရှစ်ထောင် ပတ်လည်ပါရှင် "
" ဟုတ် … အပန်းဖြေ တိုက်ခန်းတွေက … နှစ်ထပ်ထဲပါ … ကျနော် မှန်းထားတာနဲ့ … ဈေးက နဲနဲများနေသလားလို့ပါ … နှစ်ခွဲလောက်ပဲ မှန်းထားမိလို့ "
" ဒီလိုရှိပါတယ် … ကိုမိုးစက် … သာမန် ဂိုဒေါင်နဲ့ လူနေအိမ်က မတူဘူးလေ … အဆောက်အအုံတွေရဲ့ အတွင်းပိုင် ပြင်ဆင်မှု့ အပြင်ပိုင်း အလှဆင်မှု့အတွက် ဈေးနဲနဲ ပိုသွားတာပါ … ကိုမိုးစက်က အခန်းနံရံတွေ အိမ်အမိုးရဲ့ အတွန့်အတက်လေးတွေ ပုံမှန် အဆောက်အုံထက် ထူးခြားခန်းနေတာ "
နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ထိထိမိမိစကားကြောင့် မိုးစက်မှာ ဘဝင်ခိုက်သွားရသည်။
" ကျနော့် ဒီဇိုင်းတွေက … မိုက်နေတာလား … ခိခိ "
" ဒါပေါ့ရှင် … သာမန် ပလာစတာ ချောထားတဲ့အိမ်နဲ့ … အနုစိတ်ပြီး အလှဆင်ထားတဲ့အိမ် ကုန်ကျစရိတ် မတူဘူးပေါ့ … သုံးစွဲတဲ့ ပစ္စည်း ကွာလတီကောင်းရင် ကောင်းသလို အဆောက်အအုံရဲ့ အရည်အသွေးက တက်လာတာပေါ့ "
" ဟုတ် … အဆောက်အအုံရဲ့ … အခင်းပိုင်းကျရော "
" အဲဒါလည်း … ကျမ ပြောသလိုပါပဲ … ရိုးရိုးတရုတ်ကြွေပြားခင်းတာနဲ့ အီတလီဂရမ်နှိုက်ကျောက်ပြားခင်းတာ မတူဘူးလေ … ကိုမိုးစက် သုံးမယ့် ပစ္စည်းကွာလတီပေါ် မူတည်ပြီး အဆောက်အဦးတန်ဖိုး ကွာခြားလာမှာ … အိမ်တံခါးသော့တွေက အစ ငါးထောင်တန်ကနေ ငါးသောင်းကျော်တန်ထိ အစားစားပေါ့ "
" ဟုတ်ပါပြီဗျာ … ကျနော် … အကောင်းဆုံး လုပ်ချင်တယ်ဗျာ "
" ဟုတ် … ကျမက … အိမ်အဝင်တံခါးဆို … သော့အကောင်းတတ်ပြီး အိမ်ထဲ ရေချိုးခန်းလိုဟာမျိုးကျ ပုံမှန်သော့အမျိုးအစားပေါ့ … နောက် မီးပန်းဆိုင်တွေလည်း အိမ်ရှေ့ ကော်ရစ်တာကို တန်ဖိုးအသင့်အတင့် တပ်ဆင်ပြီး အတွင်းဘက် အနားယူမယ့် အခန်းမျိုး အီတလီမိတ်ကိုပဲ သုံးပေးမှာပါ … တတ်နိုင်သလောက် ကုန်ကျစရိတ် ချွေပေးတာပေါ့ရှင် "
" ကဲ … မနုနုထွဋ်ခေါင် စကားနဲ့တင် ဆောက်ချင်နေပါပြီဗျာ … စရံချဖို့သာ စီစဉ်ပါတော့ "
" သိုင်းခရုပါ … ကိုမိုးစက် … ကျမ … ဒီတစ်ပတ်အတွင်း … စီစဉ်ပေးပါမယ်ရှင် "
အလုပ်ကိစ္စပြီးသဖြင့် မိုးစက်တစ်ယောက် ပြန်သွားတော့သည်။နေမင်းခန့်လည်း အကြောတချက်ဆန့်ကာ ဘေးနားထိုင်နေသော နုနုထွဋ်ခေါင် ပေါင်တန်ပေါ် လှဲချလိုက်တော့၏။
" အိမ်ပေါ်မှာ မေကြီးတို့ရှိတယ် … နေမင်းခန့် … ထဦးအေ "
နေမင်းခန့်မှာ အိမ်မပြန်မချင်း တနေ့လုံး နုန့ထွဋ်ခေါင်အား နမ်းလိုက် ဖက်လိုက်ဖြင့် ကြည်နူးနေတော့သည်။
" စရံချတဲ့ချိန် … ကုမ္ပဏီ လာပေးမှာလား "
" ဒါကတော့ … ဘယ်လိုလုပ်လုပ်ပါ … ရတယ် "
" ဒါပဲနော် … သူအိမ်ခေါ်ရင် … ကျနော် မသိပဲ … မသွားရဘူး "
" ဟုတ်ပါပြီရှင် "
..............................................................................................................................
နောက် ၁၀ ရက်ခန့် နေမင်းခန့် ရုံးလာချိန် နုနုထွဋ်ခေါင် အခန်းထဲ အီစီဂလီလုပ်ရန် ဝင်လာခဲ့သည်။ခါတိုင်း သူဝင်လာချိန် နှာခေါင်းလေးရှုံ့ကာ အသဲယားအောင် လုပ်ပြတတ်သော နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် မတွေ့ရပေ။ချက်ချင်းပြန်ထွက်လာရာ MD ဦးအောင်မိုးမှ အဆောက်အဦးဆောက်ရန်လာအပ်သော လုပ်ငန်းရှင်တစ်ဦးအာ အဆောက်အဦးဒီဇိုင်းများ ရှင်းပြခိုင်းသဖြင့် နာရီဝက်ခန့် ရှင်းပြနေရသည်။ဒုတိယအကြိမ် နုနုထွဋ်ခေါင် အခန်းထဲပြန်ဝင်ရာ ဒီတကြိမ် အလုပ်စားပွဲနား လျှောက်သွားလိုက်၏။နုနုထွဋ်ခေါင် ထိုင်နေကြခုံလေးပေါ်ထိုင်ကာ စားပွဲပေါ်လက်တင်ရင်း အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။
အိပ်ပျော်နေရင်း ရုတ်တရက် လန့်နိုးကာ စားပွဲပေါ်အလှတင်ထားသော ဖန်ပန်းအိုးလေးအောက်မှ စာရွတ်ခေါက်လေး တွေ့လိုက်ရသည်။စာရွတ်ခေါက်လေးအား ဖြန့်ဖတ်ရင်း မျက်နှာပျက်သွားမိသည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ မိုးစက်ဖုန်းဆက်ခေါ်သဖြင့် စရံစာချုပ်ချုပ်ဆိုရန် သွားနှင့်ပြီဖြစ်ကြောင်း လိုက်လာခဲ့ရန် စာရေးထားခဲ့၏။ချက်ချင်း ကုမ္ပဏီမှ ကားဖြင့်ထွက်လာကာ စာရွတ်လေးထဲမှ လိပ်စာအတိုင်း လိုက်လာခဲ့သည်။
မြို့တွင်း တနေရာ ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက်တခုအတွင်း ရောက်ရှိလာသည်။ခြံဝင်းကျယ်ကြီးများနှင့် လှပခန်းနားသော တိုက်ကြီးများကြောင့် သာမန်မဟုတ်ပဲ လူချမ်းသာများသာ နေထိုင်ကြောင်း မြင်တွေ့နေရ၏။လူသွားလူလာ နည်းပါးကာ ကားတစ်စီးစ နှစ်စီးစ လောက်သာ တွေ့ရှိရသည်။ခဏအကြာ လိပ်စာထဲမှ ခြံဝင်းကြီးအား တွေ့ရှိရာ ကားထိုးရပ်လိုက်၏။
ခြံဝင်းထဲ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ကားလေးရပ်ထားရာ လူခေါ်ဘဲလ်အား နှိပ်လိုက်တော့သည်။၅ကြိမ်လောက်နှိပ်ရာ မထူးခြားသဖြင့် ဘေးဘီအရိပ်အခြေ ကြည့်ကာ အုတ်တံတိုင်းပေါ်မှ ကျော်ဝင်လာခဲ့၏။အိမ်မကြီးတံခါးမှာ ပွင့်နေလျက် ဧည့်ခန်းတွင်း ဘဲဥပုံဖန်သားစားပွဲပေါ် နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ပိုက်ဆံအိတ်လေး တွေ့လိုက်ရသည်။
လူရိပ်လူရောင်မတွေ့ရပဲ ဧည်ခန်းညာဘက်ခြမ်းနားမှ အော်ဟစ်သံ တိုးတိုး ကြားလိုက်မိသည်။အသံလာရာဆီ ကွေ့လျှောက်လာရာ မှန်တံခါးတပ်ဆင်ထားသော အိပ်ခန်းတခန်းအား မြင်လိုက်ရ၏်။အိပ်ခန်းအတွင်းထဲမှ အသံသဲ့သဲ့ ထွက်ပေါ်နေကာ အတွင်းဘက်အား မမြင်ရပေ။မှန်တံခါးများမှာ အထူးတပ်ဆင်ထားသော မှန်တံခါးများဖြစ်ကာ အတွင်းဘက်မှ လော့ချထားသဖြင့် ဖွင့်မရချေ။တံခါးသော့ပေါက်နေရာလေးမှ ချောင်းကြည့်ရာ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် နေမင်းခန့် ဒေါသများ ငယ်ထိပ်တက်လာတော့၏။
အိပ်ခန်းနံရံအား မတ်တပ်ရပ်လျက်အနေထားဖြင့် နုနထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ကျောကပ်ထားရသည်။မိုးစက်မှာ နုနုထဋ်ခေါင်၏ လက်နှစ်ဖက်အား မြှောက်ကိုင်ကာ နံရံနှင့် ဖိကပ်ထား၏။ဘယ်လက်ဖြင့် ဖိကိုင်ရင်း မိုးစက်၏ညာဘက်လက်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ထမိန်စကပ် အကွဲနေရာမှ လက်သွင်းကာ ပေါင်ရင်းသို့ ရောက်ရှိနေသည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ပေါင်တန်များအားစိရင် အော်ဟစ်နေတော့၏။
" ရှင် … မယုတ်မာနဲ့ … ခုလွတ် "
" ဒီလို အခွင့်ရေး ရအောင် … ကြိုးစားထားခဲ့ရတာ … မလွတ်နိုင်ဘူး နုနုထွဋ်ခေါင် "
" ကျမ နဲ့ ဘာရန်ငြိုး ရှိလို့လည်း … ဒီလောက် ယုတ်မာနေတာက … ပြော "
" ဘာရန်ငြိုးမှ မရှိပါဘူး … ဟောဒီ မျက်နှာလေးရယ် ဟောဒီနို့ကြီးတွေရယ် … ပြီးတော့ ဟောဒီစောက်ပတ်ကြီးရယ် … ရှိနေလို့ပါ "
" အ … အားးးး "
စကားပြောရင်း မိုးစက်ညာဘက်လက်က နုနုထွဋ်ခေါင် အဖုတ်လေးအား ဆွဲညှစ်ပစ်လိုက်တော့သည်။
" ငြိမ်ငြိမ် … နေစမ်းကွာ "
" လွတ်ပါရှင် … အောက်က … နာလို့ပါ "
" ခဏနေ … ကောင်းလာမှာပါကွာ … ငြိမ်ငြိမ်နေရင် လွတ်ပေးမယ် "
" လွတ်ပေးပါ … အမလေး … သေပါပြီ "
" ငါပြောတာ လိုက်လုပ် … မလုပ်ရင် စောက်ပတ်တပြင်လုံး ဆွဲစုပ်ပစ်မှာ "
" အ အားးးး … ဟုတ် ဟုတ် "
မိုးစက်မှာ အမိန့်ပေးရင်း နုနုထွဋ်ခေါင် အဖုတ်လေးအား ထပ်ညှစ်ပစ်လိုက်ပြန်သည်။စောက်မွှေးအုံတစ်ခုလုံး မိုးစက်လက်ထဲ တင်းနေအောင် ဆွဲစုပ်ထားခံနေရ၏။အခန်းပြင်မှ ချောင်းကြည့်နေသော နေမင်းခန့်မှာ မှန်တံခါးချပ်ကြီးများအား တဒုံးဒုံး ထုကာ အော်ဟစ်နေတော့သည်။သို့သော် နေမင်းခန့် လုပ်သမျှအတွင်းခန်းမှ ဘာမှမကြားရပေ။နေမင်းခန့် ကိုယ်လုံးအား အတွင်းဘက်မှ မိုးစက်နှင့်နုနုထွဋ်ခေါင်တို့က မြင်နေရ၏။
" ဟားဟားးး … နင့်အကောင် ဘာမှ မတတ်နိုင်ဘူး မြင်လား … ခု … အင်္ကျီချွတ် … လက်တွေ အရင် လွတ်ပေးမယ် "
နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေမင်းခန့်ရှိရာ တံခါးပေါက်သို့ မျက်လုံးလေး ဆွေကြည့်ရင်း အင်္ကျီကြယ်သီးများဖြုတ်ကာ အပေါ်အင်္ကျီလက်ပြတ်လေးအား ချွတ်ပေးနေရရှာသည်။မိုးစက်လက်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင် ပေါင်ကြားထဲမှ မထုတ်ပဲ စောက်ပတ်အုံအား ညှစ်ထားလျက်ပင်။အပေါ်အင်္ကျီကျွတ်သည်နှင့် လုံးဝန်းမို့မောက်သော ရင်သားစိုင်ကြီးများအား ထိန်းထားသော ဘလာစီယာ အနက်လေးပေါ်လာသည်။မိုးစက်မှာ ဗလာစီယာ အထက်နား ရုန်းထွက်နေသော နို့အုံအပေါ်ခြမ်းအား လျှာဖျားဖြင့် ထိုးဆွနေ၏။ဘယ်ညာ ထိုးဆွရင်း လည်တိုင်ဖွေးဖွေးဆီသို့ လျှာအပြားလိုက် ပင့်ယက်လိုက်ပြန်သည်။
" ကဲ … ဗယာပါ … ချွတ်ဟာ ကြာတယ် "
နုနုထွဋ်ခေါင် လက်ကလေးနှစ်ဖက်မှာ တုန်ရင်စွာ နောက်ကျောဘက်ရောက်ကာ ဗလာစီယာချိတ်အား ဖြုတ်ချပေးလိုက်ရ၏။ချိတ်ပြုတ်သည်နှင့် လက်မောင်းတုတ်တုတ်လေးများ အလိုက်သင့် လျှောချကာ ဗလာစီယာအား ချွတ်ချနေသည်။ဗလာစီယာအောက်မှ ဘွားကနဲ့ပေါ်လာသော နို့အုံကြီးအား ကြည့်ရင်း မိုးစက်မှာ ညာဘက်နို့သီးခေါင်းလေးအား ဖိစုပ်လိုက်တော့၏။
နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ချစ်သူရှေ့ သူစိမ်းယောင်္ကျား တစ်ဦးက အကျပ်ကိုင် နို့စို့နေရာ ဝမ်းနည်းပြီးမျက်ရည်များ ကျဆင်းလာခဲ့သည်။မိုးစက်မှာ မတ်တပ်ရပ်လျက် မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေထားဖြင့် နုနုထဋ်ခေါင် စောက်ဖုတ်လေးအား ညှစ်ကိုင်ရင်း နို့သီးခေါင်းနီတာရဲလေးများအား တဖက်ပြီးတဖက် ဖိစို့နေ၏။ခဏအကြာ နုနုထွဋ်ခေါင်အား ထမိန်စကပ်နှင့်အတွင်းခံ ဘောင်းဘီအား ထပ်ချွတ်ခိုင်းလိုက်ပြန်သည်။
နုနုထွဋ်ခေါင်အား နံရံဘက် လှည့်ခိုင်းရင်း ခါးသေးကျဉ်လေးအောက်မှ ကော့ထွက်နေသော ဖင်သားကြီးအား တဖြန်းဖြန်း ပိတ်ရိုက်ပစ်သည်။ဖင်သားစိုင်ကြီးများမှာ ရိုက်ချက်အတိုင်း တုန်ခါလာပြီး ခဏအကြာ လက်ဝါးရာများ နီရဲစွာ ပေါ်လာတော့၏။မိုးစက်မှာ ဖင်အားပစ်ရိုက်ရင်း ခေါင်းလေးမော့ကာ တအားအားအော်နေသော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ မျက်နှာလေးအား ဘေးတိုက်ကြည့်ကာ အားရကျေနပ်လျက်ရှိသည်။နံရံလက်ထောက်ကာ ဖင်ကြီးကော့ပေးထားသော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ နောက်ဘက် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြန်၏။ဖင်သားစိုင်ကြီးပေါ်မှ လက်ဝါးရာ များအား လျှာဖြင့် အပြားလိုက် ယက်ပေးနေသည်။
နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ခုန နာကျင်သမျှ စပ်ဖျင်းဖျင်းဖြစ်နေသော သူမဖင်ကြီးအား မိုးစက်ကလျှာနွေးနွေးလေးဖြင့် ပြန်ယက်ပေးသဖြင့် နာကျင်မှု့များ ပျောက်ကာ ဖေါ်မပြတတ်သော ခံစားမှု့လေးရရှိနေသည်။ဖင်သားစိုင်ကြီးတပြင်လုံး ယက်ပေးနေသော လျှာနွေးနွေးလေး၏ ထိပ်ဖျားလေးမှာ မထင်မှတ်ပဲ သူမ ဖင်ဝလေးထဲ ရောက်လာရာ ပေါင်တန်ကြီးများ အလိုအလျောက် ဖြဲပေးရင်း ခါးလေးခွက်ကာ ဖင်အား ရသလောက် ကော့ပေးနေရှာသည်။မိုးစက်မှာလည်း နုနုထွဋ်ခေါင် ဖင်နှင့် မခွာတမ်း မျက်နှာအပ်ကာ ဖင်ပေါက်အား ကလိပေးနေသည်။အတွေ့ကြုံမရှိသော နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ရုန်းကန်ငြင်းဆန်သောစိတ်များ ပျောက်ကွယ်ကာ တခါမှမခံစားဘူးသော ကာမစည်းစိမ်နောက် မျောပါနေရသည်။
အပြင်မှချောင်းကြည့်နေသော နေမင်းခန့်မှာ တခဏတွင်း ပြောင်းလဲသွားသော နုနုထွဋ်ခေါင်အား နားမလည်နိုင်အောင်ဖြစ်နေရ၏။နေမင်းခန့်ကြည့်နေစဉ် နုနုထွဋ်ခေါင်ဆီမှ ခပ်စူးစူး ညည်းသံများ ထွက်ပေါ်လာကာ ပေါင်တန်များတဇပ်ဇပ်တုန်ရင်း စောက်ရည်များ နောက်ပြန်ပန်းထုတ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရတော့သည်။စောက်ခေါင်းဝမှ နောက်ပြန်ပန်းထုတ်သော စောက်ရည်များမှာ အစပိုင်း အရှိန်ခပ်ပြင်းပြင်းဖြင့် မိုးစက်မျက်နာအား ပန်းမိရာ တဖြည်းဖြည်း အရှိန်လျော့လာရင်း သူမပေါင်ကြားထဲ စီးကျကုန်တော့၏။မိုးစက်မှာ စောက်ပတ်အားမထိပဲ ဖင်ဝအားကလိကာ ပထမဆုံးအကြိမ် စောက်ရည်များပန်းထွက်အောင် စွမ်းဆောင်နိုင်ခဲ့သည်။
ပေါင်သားများတဇပ်ဇပ်တုန်ရင်း ခဏအကြာတွင် ခါးလေးဆက်ကနဲ့ ဆက်ကနဲ့ တွန့်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်ဒူးကွေး ထိုင်ချရင်း အသက်မျှင်းရှုနေရတော့၏။နုနုထွဋ်ခေါင် အနားယူစဉ် မိုးစက်မှာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်မှ အဝတ်စားများ ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ခန္ဓာကိုယ်မှာ ကြွက်သားအမြှောင်းလိုက်ဖြင့် ပေါင်ကြားမှ ငိုက်ဆင်းနေသော လီးမှာ ဒစ်ကြီးကားထွက်နေလျက်ရှိသည်။နုနုထွဋ်ခေါင် မျက်လုံးဖွင့်ပြီးလှည့်အကြည့် သူမမျက်နှာရှေ့ ရမ်းနေသော လီးကြီးအား မြင်လိုက်ရာ မျက်လုံးလေး ပြူးနေရှာ၏။သို့သော် ကြာကြာမကြည့်လိုက်ရပေ မိုးစက်က သူမကိုယ်လုံးလေးအား ဆွဲမက နံရံပြန်ကပ်ရင်း နူတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ်ပစ်လိုက်သည်။
မျက်နှာလွဲပြီး ငြင်းဖို့စဉ်းစားလိုက်စဉ် မိုးစက်လက်တဖက်က သူမနို့အုံကြီးအား ညှစ်ချေလာသဖြင့် နို့အုံလာကိုင်သောလက်အား ဆွဲမိပြန်သည်။နူတ်ခမ်းချင်း အလိုက်သင့်စုပ်ကာ နို့အုံအားညှစ်ချေသော လက်အား ဆွဲချပစ်ရာ ပိုဆိုးသွားရ၏။မိုးစက်လက်မှာ နိုအုံအား ညှစ်ပေးနေရာမှ အောက်ဖက်ဆင်းသွားကာ နုနုထွဋ်ခေါင် စောက်ပတ်လေးအား ဖိကပ်အုပ်ပစ်လိုက်တော့သည်။
ဒီတကြိမ် စောက်ဖုတ်လေးအား မညှစ်ပဲ အဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းလေး လက်ခလယ်ဖြင့် ထိုးခွဲကာ စောက်စိလေးအား ချိတ်ဆွဲပေးနေ၏။ထို့နောက် နုနုထွဋ်ခေါင် လက်ကလေးအား ဆွဲယူကာ သူ့ပေါင်ကြားမှာ လီးပေါ်တင်ပေးလိုက်တော့သည်။နို့သီးခေါင်းလေးစုပ်လိုက် စောက်စိလေးချေပေးလိုက်နှင့် ခဏအကြာတွင် နုနုထွဋ်ခေါင်ဆီမှ မသိမသာလေး တုန့်ပြန်လာတော့သည်။
မိုးစက်လီးအား ညှစ်ကိုင် ပွတ်သပ်ရင်း သူမနို့အား စို့နေသောမိုးစက်ခေါင်းအား ခပ်ဖွဖွ ပွတ်ပေးနေရှာသည်။နေမင်းခန့်မှာ ပြောင်းလဲသွားသော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ အပြုအမူများကြောင့် နားမလည်နိုင်အောင်ဖြစ်နေရသည်။ခဏအကြာတွင် မိုးစက်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်အား ဖိချကာ ဒူးထောက်ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။မော့ကြည့်နေသော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ နူတ်ခမ်းလေးထဲ မိုးစက်က လီးထိပ်ဖြင့် တေ့ထားလိုက်၏။
နူတ်ခမ်းလေးစိကာ နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ခေါင်းလေးလွဲရင်း နေမင်းခန့်ရှိရာ တံခါးပေါက်ဖက်လှမ်းကြည့်နေသည်။သို့သော် မိုးစက်ဆီမှ စကားသံခပ်တိုးတိုး ထွက်ပေါ်လာကာ နုနုထွဋ်ခေါင်မျက်နှာလေးအား ဆွဲ့လှည့်လိုက်၏။နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် မိုးစက်အား မော့အကြည့် ဟနေသော နူတ်ခမ်းလေးထဲ မိုးစက်ဒစ်ကြီး ရုတ်တရက်ဝင်ရောက်လာတော့သည်။
" ဟာ … မလုပ်နဲ့ … မမခေါင် … ထုတ် ထုတ် … မစုပ်ပေးပါနဲ့ … အဲဒါ ကျနော် အမြတ်တနိုးနမ်းနေတဲ့ … နူတ်ခမ်းလေးပါဗျာ "
နေမင်းခန့်တစ်ယောက် ချစ်သူနူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးထဲ ဝင်ထွက်နေသော မိုးစက်လီးအားကြည့်ကာ မျက်ရည်များစီးကျလာတော့သည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ မျက်လုံးလေးစင်းကာ ပါးစပ်ထဲ အပြည့်နေရာယူထားသော မိုးစက်လီးတန်ကြီးအား မက်မက်မောမော စုပ်ပေးနေရာ နေမင်းခန့်တစ်ယောက် ကြည့်နေရင်း ခေါင်းထဲမိုက်ကနဲ့ဖြစ်ကာ လဲကျသွားတော့၏။
" အချစ်မရှိ အမုန်းမသိ ငါရင်ခုန်တာ ငါမသိ "
" ဝှီးးး … ဘုတ် … အွပ် …… အမလေးဗျ "
" ဟောတော် … အိပ်ရင်းတန်းလန်း … ဖြစ်ရမယ် "
" ဟာ … မမခေါင် … ဘာမှ မဖြစ်ဘူးနော် "
" ခေါင်က … ခုံတစ်လုံး ယူထိုင်နေရတာလေ … မင်းက … ခေါင်ခုံပေါ်အိပ်နေတာ ကြာပေါ့ "
နုနုထွဋ်ခေါင် စကားအဆုံး နေမင်းခန့်လည်း ထရပ်ရင်း နူတ်ခမ်းနား နမ်းကြည့်နေရှာ၏။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ယောင်ပြီး နူတ်ခမ်းစူပေးထားရာ အလုပ်ခန်းတံခါးဝကြည့်မိမှ ခေါင်းလေး နောက်ပြန်ဆုတ်လိုက်တော့သည်။
" ဟဲ့ … နေမင်းခန်း … မင်းနဲ့ ဒုက္ခပဲ … ဘာလုပ်နေတာလဲ … ဒါ ရုံးခန်းလေ … အိမ်မဟုတ်ဘူး "
နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် တံခါးပေါက်လှမ်းကြည့်လိုက် နေမင်းခန့်မျက်နာအားကြည့်လိုက်နှင့် တစ်ယောက်ယောက် မြင်သွားမှာ စိုးရိမ်နေရှာသည်။နေမင်းခန့်မှာ နူတ်ခမ်းနမ်းကြည့်ပြီးသည်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင် အင်္ကျ ီစလေးအား ဆွဲကြည့်နေ၏။
" မမခေါင် … အင်္ကျီ လဲထားသေးလား "
" ဘာလို့လဲရမှာလည်း … မနက်ထဲက ဒီအင်္ကျီနဲ့ ဒီထမိန်ပဲ "
နေမင်းခန့်မှာ သူ့အိပ်မက်ထဲက နုနုထွဋ်ခေါင်ဝတ်သောအင်္ကျ ီနှင့် ခုဝတ်ထားသောအင်္ကျ ီမတူသဖြင့် သေချာအောင် ထပ်မေးလိုက်သည်။နုနုထွဋ်ခေါင် ပြန်ဖြေမှ စိတ်ထဲ အပူလုံး ကျသွားရ၏။
" ဟူးးးးးးးး … တော်ပါသေးရဲ့ဗျာ "
" အွန် "
" ကျနော် … အိပ်မက် မက်နေတာဗျာ "
" အင်း … ခေါင် … အိမ်ခဏပြန်ပြီး နောက်တခေါက်ပြန်လာတော့ … မင်း ဒီခုံပေါ်အိပ်ပျော်နေတာ … MD က နိုးမလို့ … ခေါင်က … တညလုံး မင်းအိမ်မှာ အလုပ်ခိုင်းထားတယ် ပြောလို့ … မနိုးတော့တာ "
" ကျနော် ပထမတစ်ခေါက်လာတော့ မမခေါင် မရှိဘူးဗျ … နောင်တစ်ခေါက် ဒီထဲရောက်တော့ စောင့်ရင်း အိပ်ပျော်သွားတာ "
" ဒါနဲ့ … မင်းက … ခုံပေါ်အိပ်ရင်း ပြုတ်ကျပြီး … ဘာလို့ ငါ့ပါးစပ် လာနမ်းတာတုန်း "
" အဲဒါ … ဟိုဟာ ဗျာ "
" ဒေါက် … ဒေါက် … ဒေါက် "
နေမင်းခန့်နှင့်နုနုထွဋ်ခေါင်တို့ စကားပြောစဉ် အခန်းပြင်မှ တံခါးခေါက်သံ ပေါ်ထွက်လာသည်။
" ဝင်ခဲ့ပါ … တံခါးစိထားပါတယ် "
" ကျွီ … ကျွိ "
" အော် … MD ပါလား … ဘာရှိလို့လဲ ရှင့် "
" မမလေးနဲ့ စာချုပ်ချုပ်မယ့်လူ … ရောက်နေလို့ အဲဒါ "i
" ဟုတ် … စာချုပ် ရေးပြီးပါပြီ … လွတ်လိုက်ပါ "
" ပြီးတော့ … ကျနော် ခွင့်ယူချင်လို့ … မမလေး "
" ဟုတ် MD … ခွင့်စာလေး … တင်ပေးထားခဲ့ပါ … ဒါနဲ့ ဘာဖြစ်လို့ ခွင့်ယူတာလည်း ကူညီနိုင်တာဆို ကူညီချင်လို့ပါ "
" ခွင့်က ၃ ရက်ပါ … နယ်ပြန်ပြီး အမေဆုံးတာ နှစ်ပတ်လည် ဆွမ်းကပ်ကြမလို့ မောင်နှမတွေ မတွေ့တာလည်း ကြာပြီလေ "
" အော် … ဟုတ်ဟုတ် MD … နက်ဖန်လား "
" ဟုတ် မမလေး နက်ဖန် မနက်ပိုင်း … သွားရမှာမို့ပါ "
" ကျမလည်း … ကုသိုလ် ယူပါရစေ … ဒီလိုလုပ် MD … ရုံးကပဲ သိန်း ၂၀ ထုတ်သွားပါ … ကျမ စရင်းထဲ ထည့်လိုက်နော် "
" ဟုတ် … ကျေးဇူးပါ မမလေး … စာချုပ်ချုပ်မယ့်သူ ခုလွတ်လိုက်ရမလား "
" ရပါတယ်ရှင် … လွတ်လိုက်ပါ "
" ဒါဆို … ခုကတည်းက နူတ်ဆက်ပါတယ် မမလေး … နက်ဖန်ကျ မတွေ့နိုင်တော့ဘူး … အိမ်ကပဲ တန်းသွားရမယ် "
" ဟုတ် … MD "
MD ဦးအောင်မိုး ထွက်သွားမှ နေမင်းခန့်ဘက် လှည့်စကားပြောနေ၏။
" နေမင်းခန့် … ဒီခုံလာတော့ ဧည့်သည်လာရင် … မကောင်းဘူး "
" ဟုတ် "
ခုံချင်းချိန်းထိုင်ပြီး ခဏအကြာ လူတစ်ယောက် ဝင်လာသည်။
" ဟော … ကိုမိုးစက် … မင်္ဂလာပါ "
" မင်္ဂလာပါဗျာ "
" ထိုင်ပါ … ကိုမိုးစက် "
နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ မတ်တပ်ထရပ်၍ အလုပ်စားပွဲခုံ၏ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်ခုံအား ညွှန်ပြရင်း ပြန်ထိုင်လိုက်သည်။နေမင်းခန့်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ဘယ်ဘက်ဘေးခုံတွင် ထိုင်နေသဖြင့် နုနုထွဋ်ခေါင်နှင့်မိုးစက်တို့ကြား ရောက်ရှိနေ၏။စကားအနည်းငယ်ပြောကာ စာချုပ်လက်မှတ်မထိုးခင် နေမင်းခန့်အား ဝန်ထမ်း ၂ ယောက်ခေါ်ခိုင်းလိုက်သည်။နေမင်းခန့်မှာ နောက်လှည့်ကြည့်လှည့်ကြည်ဖြင့် စိတ်မချသလို ကြည့်ကာ အလုပ်ခန်းအတွင်းမှ ထွက်ခွာသွားသည်။ခဏာ အကြာ ဝန်ထမ်းမလေးနှစ်ယောက်နှင့် အတူ နေမင်းခန့်ပြန်ဝင်လာ၏။
" လာ … သမီးတို့ နှစ်ယောက် … ဟောဒီ အိပ်ထဲက … ပိုက်ဆံထုပ်တွေ စက်နဲ့ စစ်ပေးထား "
နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ မိုးစက်ယူလာသော အိတ်ထဲမှ ပိုက်ဆံထုတ်များအား ဝန်ထမ်းမလေး နှစ်ယောက်အား စစ်ခိုင်းရင်း မိုးစက်နှင့် ထပ်မန်စကားပြောနေပြန်သည်။နေမင်းခန့် မျက်နှာ မအီမသာ ဖြစ်နေသည်ကို နုနုထွဋ်ခေါင် ခိုးကြည့်ရင်း ရိပ်မိနေသည်။
" မမ … အားလုံးပေါင်း တစ်သောင်းပါ "
" Oki … thz … သမီးတို့ … ရပါပြီ လုပ်စရာ ရှိတာ သွားလုပ်တော့ "
" ကဲ … ကိုမိုးစက် … ဒီနေရာလေးမှာ လက်မှတ်ထိုး လက်ဗွေနှိပ်ပေးပါဦး "
" ဟုတ် … ဒါက စရံစာချုပ်ပါ … ကိုမိုးစက် … ငွေအပြီး ချေမှ … စာချုပ်ထပ်ချုပ်ကြတာပေါ့ "
" အလုပ်ခွင် စတာနဲ့ … ကျနော် ချေပေးမှာပါ … ကဲ … ကျနော့် ခွင့်ပြုပါဦး … နိုင်ငံခြား ပြန်ထွက်ဖို့ လုပ်စရာရှိတာလေးတွေ လုပ်လိုက်ဦးမယ်ဗျာ "
" ဟုတ် … See you … ကိုမိုးစက် … ဖြည်းဖြည်း နော် "
မိုးစက်ထွက်သွားသည်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် မအောက်အီးနိုင်ပဲ နေမင်းခန့်အား လှည့်မေးလိုက်တော့သည်။
" ကဲ … မျက်နှာက တချိန်လုံး … ဘာဖြစ်နေတာလည်းကွာ "
" ဟူးးးး းးးးး "
" ပြောလေ … ဘာစိတ်ညစ်စရာ ရှိနေတာလည်း "
" မမခေါင် "
" ရှင့် "
မျက်နှာမသာမယာ ဖြစ်နေသော ချစ်သူလေးအား မျက်နှာလေးချေပြရင်း ထူးလိုက်၏။
" ကျနော် … မမခေါင်နဲ့ စကားပြောချင်တာဗျာ "
" ဟင် … ခုလည်း ပြောနေတာပဲလေ … အလုပ်ပြီးတာနဲ့ မင်းတန်းပြောနေတာကို "
" ဒီမှာ … မပြောချင်လို့ပေါ့ဗျ "
" အမလေး … ခေါင့် အသက်ရွယ်က … ပန်းခြံတွေ ရုပ်ရှင်ရုံတွေ … သွားရမယ့် အရွယ်မဟုတ်ဘူးနော် "
" ဟူးးးးး းးးးး "
နေမင်းခန့် တစ်ယောက် သက်ပြင်းရှည် ချကာ ငြိမ်သွားတော့သည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေ့မင်းခန့်မျက်နှာအား ကြည့်ရင်း…
" ကဲ … မနက်က ခေါင်ပြန်ယူလာတဲ့ … ကွန်ပြူတာ အိမ်ပြန်သည်ခဲ့တော့ … အိမ်မှာပဲပြောတော့ "
" ဟုတ် "
ခဏအကြာ နုနုထွဋ်ခေါင်ကားလေး ကုမ္ပဏီမှ ထွက်ခွာသွားတော့သည်။
" ကိုခန့် … MD ခေါ်နေတယ် "
ရုံးခန်း ရှေ့ ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်နေချိန် ဝန်းထမ်းတစ်ယောက် လာပြောသဖြင့် MD အခန်းထဲဝင်ခဲ့လိုက်သည်။
" နေမင်းခန့် … ပရောဂျက်အသစ်အတွက် ပုံထပ်ပြင်ရမယ် ထင်တယ် … ကွန်ပျူတာယူပြီး မမလေးအိမ်သွားလိုက်ဦး … ပုံအဟောင်းတွေက အဲဒီကွန်ပျူတာထဲ သိမ်းထားတာနေမှာ "
" ဟုတ် … MD … ခုပဲ သွားလိုက်ပါ့မယ် "
.......................................................................................
" ဟော … မောင်နေမင်းခန့် … လာထိုင် … ဟိုနေ့က အလုပ်တွေ မပြီးသေးတာလား "
" ဟုတ် … အန်တီ "
နေမင်းခန့်မှာ ဧည့်ခန်းထဲဝင်လာရင်း ကွန်ပျူတာအား စားပွဲပေါ်တင်ထားလိုက်သည်။
" အတော်ပဲ … အန်တီလည်း မင်းဦးလေးနဲ့ အပြင်သွားတော့မလို့ … သမီးလည်း ခုနမှ ရောက်တာ … ကဲ စိတ်ချလက်ချ သွားပြီနော် ညနေစာ ဒီမှာစား အန်တီချက်ထားတာ ရှိတယ် … အန်တီတို့ လာမှ ပြန်နော် "
" ဟုတ်ကဲ့ "
နုနုထွဋ်ခေါင် မိဘနှစ်ပါး ထွက်သွားသည်နှင့် ခဏအကြာ အိမ်အပေါ်ထပ်မှ နုနုထွဋ်ခေါင်ဆင်းလာခဲ့သည်။မနက်က ဝတ်ထားသော အဝတ်စားများလဲကာ အင်္ကျီလက်တကိုင်း အနက်လေး ဝတ်ဆင်ထား၏။အင်္ကျီအောက်နားစမှာ ပေါင်လယ်ထိဖုံးသဖြင့် အောက်ပိုင်း ထမိန်မဝတ်တော့ပေ။ ဆံပင်များအားစုချည်ကာ နောက်ကျောဘက် ပို့ထားရာ မျက်နှာလေးမှာ သဘာဝအတိုင်း ပေါ်လွင်လှပနေသည်။လက်နှစ်ဖက် နောက်ပစ်ရင်း နေမင်းခန့်ထိုင်နေသော ဧည့်ခန်းတွင်းမှ ထိုင်ခုံဘေး ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ထိုင်ခုံရှည်ဖြစ်သော်လည်း ကပ်ထိုင်လိုက်သဖြင့် အောက်ကကူရှင်ပေါ်အိကားထွက်လာသော သူမဖင်သားကြီးမှာ နေမင်းခန့်ပေါင်နှင့် ထိကပ်နေ၏။
" ကဲ … ပြောပါဦး … ခေါင်လည်း ဘာမှ မလုပ်မိပဲ … မျက်နှာက ဆွေးရောင်သန်းနေတာ "
" ကျနော့် … အိပ်မက်ကြောင့်ပါ … မမခေါင်ရယ် "
နေမင်းခန့်မှာ စကားပြောရင်း နုနုထွဋ်ခေါင် ပုခုံးအားလှမ်းဖက်လိုက်သည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ခေါင်းလေးတခြမ်းစောင်းကာ နေမင်းခန့်ဘက် မှီချလိုက်၏။အင်္ကျ ီလက်တကိုင်းလေးအောက်မှ ရင်သားအပေါ်ခြမ်းလေးမှာ ရုန်းထွက်နေသယောင်ဖြစ်နေတော့သည်။နေမင်းခန့်ဘယ်လက်မှ နုနုထွဋ်ခေါင်ညာဘက်ပုခုံးအား ဖက်ထားရင်း အောက်သို့ လက်ဖဝါးဆန့်ထုတ်ရာ ညာဖက်နို့အုံထိပ်နား တိုးဝင်သွား၏။
" အာ … လက်က … ငြိမ်ငြိမ်နေကွာ … ပလိစ် "
" ဘာလို့လဲ … မ မ ခေါင် ရယ် "
စကားပြောရင်း အသံတိမ်ဝင်သွားသော နေမင်းခန့်မျက်နာလေးအား မော့ကြည့်ရာ ဆွေးမြေ့နေသော မျက်ဝန်းအား တွေ့လိုက်ရသည်။
" ရော် … အိမ့်ရှေ့ … ဧည့်ခန်း ထဲမှာလေ … မျက်နှာက ဘာဖြစ် "
" အိမ်မက်ထဲက အတိုင်းဆို … ကျနော် သေမှာ မမခေါင် "
" ပြောပြလေ ကွာ "
" အိပ်မက်ထဲမှာ ကိုမိုးစက်အိမ်ကို မမခေါင်က ပိုက်ဆံလိုက်ယူတော့ … မမခေါင် ကို ကိုမိုးစက်က … မတ်တပ်ရပ်လျက် နံရံကပ်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို အပေါ်မြှောက်ဖိထားတာဗျ "
" အမ် "
" ဘယ်လက်နဲ့ မမခေါင် လက်နှစ်ဖက်ကို ချုပ်ထားပြီး … ညာလက်က … မမခေါင် … ဟို ဟို … ပေါင်ကြားကို နိုက်နေတာ "
" အာ … ပေါက်ကရတွေကွာ "
နေမင်းခန့်မှာ စကားပြောရင်း ဘယ်ဘက်လက်အား အင်္ကျ ီထဲထိထိုးထဲ့ကာ နို့အုံကြီးအား ဆုပ်ညှစ်လိုက်သည်။
" အ … ဟိတ် … နာတယ်ကွ … တအား မညှစ်နဲ့ … ဒါ ဧည့် ခန်း …… ထဲ … အု ဖလု … ပြွတ် ပြွတ် "
တားနေသော သူမစကားမဆုံးမီ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးအား ဆွဲစုပ်ခံလိုက်ရသည်။ဘာအကြောင်းရင်းမှန်း မသိရပေမယ့် ဆွေးရိပ်သန်းနေသော ချစ်သူအား သနားစိတ်လေးဝင်ကာ ရုတ်တရက် မငြင်းဆန်ချင်တော့။စိတ်ထဲ ဗြောင်းဆန်နေရင်း မျက်လုံးလေးက အိမ်ရှေ့ တံခါးပေါက်ဘက် လှမ်းကြည့်နေရသည်။
မတော်တဆ ခြံစောင့်အလုပ်သမား ဝင်လာလျင် ဟုသော အတွေးက ထိတ်ကနဲ့ဖြစ်နေမိ၏။တသက်လုံး တည်တည်ကြည်ကြည်နေခဲ့သမျှ ဧည့်ခန်းထဲ နေမင်းခန့်က နို့ကိုင်ကာ နူတ်ခမ်းအား ဆွဲစုပ်နေသည်ကို တရှိန်းရှိန်းခံစားရင်း လူမြင်မှာ စိုးကြောက်လာကာ နူတ်ခမ်းချင်း ခွာပစ်လိုက်တော့သည်။
" အိမ်ပေါ် … သွားစို့ …ဒီမှာက … ခေါင် မနေတတ်ဘူး "
နေမင်းခန့်မှာ လှေကားအတိုင်း တက်သွားသော နုနုထွဋ်ခေါင် ခါးလေးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်ရင်း လိုက်လာခဲ့သည်။အိပ်ခန်းထဲ ကုတင်ပေါ်အရောက် ဝမ်းလျားမှောက်ကာ မျက်နှာလေးခေါင်းအုံး ကပ်ထားရင်း ရင်ခုန်နေမိသည်။တသက်နဲ့တကိုယ် ရေချိုးဆပ်ပြာတိုက်ချိန်သာ ပွတ်သပ်ကိုယ်တွယ်သော နို့အုံအား ညှစ်ချေခံရသဖြင့် ခပ်ကြိမ်းကြိမ်းလေး ခံစားနေရသေး၏။
နေမင်းခန့်မှာ မှောက်ယက်အနေထားလေးဖြစ်နေသော နုနုထွဋ်ခေါင်ဘေး တစ်ဇောင်းလှဲချလိုက်သည်။အိပ်ခန်းတွင်း ပြတင်းပေါက်မှ ဝင်ရောက်လာသော အလင်းရောင်ကြောင့် ပေါင်လယ်ထိသာဖုံးသော အင်္ကျ ီအောက်နားစလေးအောက်မှ ပေါင်သားလေးက ဝင်းအိနေ၏။
နေမင်းခန့် ညာဘက်လက်က ရုတ်တရက် နုနုထွဋ်ခေါင်ခါးလေးပေါ် ကျရောက်ချိန် ကိုယ်လုံးမှာ မသိမသာလေး တုန်သွားရသည်။နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် ခါတိုင်း ဗိုက်သားများ ဖင်သားများ ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ခံရစဉ် ဒီလောက် ခံစားချက် မပြင်းထန်ခဲ့ပေ။ဒီနေ့မှ ထူးထူးခြားခြား ဖြစ်နေရ၏။နေမင်းခန့်လက်မှာ ခါးအောက် ဖင်သားကြီးအား ပွတ်သပ်ပေးရင်း မှောက်အိပ်နေသော မျက်နှာဘေးခြမ်း ပါးပြင်လေးအား နမ်းရှိုက်နေသည်။ကော့ထွက်နေသော ဖင်သားစိုင်ကြီးပေါ်မှ ပေါင်တန်ဆီသို့ ရွေ့သွားရာ နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ကြက်သီးမွှေးများ ထလာရ၏။ဒူးဆစ်အထက်နားအရောက် နေမင်းခန့်လက်မှာ ခဏရပ်သွားပြီး အပေါ်ပြန်တက်လာခဲ့ပြန်သည်။
အထက်သို့ ရွေ့လာရင်း ပေါင်လယ်ဖုံးထားသော အင်္ကျ ီအောက်နားစလေးအား ချိတ်ဆွဲလာခဲ့သည်။ပေါင်အတွင်းသားများအား လက်ဝါးအုပ်ကာပွတ်သပ်ဆွဲလာသဖြင့် နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ခေါင်းအုံးအား မျက်နှာဖြင့်ထပ်ဖိကာ ခံစားချက်က တဖိန်းဖိန်း တရှိန်းရှိန်းလေး ဖြစ်လာရ၏။
တဆက်တည်း နေမင်းခန့် စကားများကြားယောင်လာကာ မိုးစက်က သူမ ပေါင်ကြားအား နိုက်ပေးနေသည့် အိပ်မက်ပုံရိပ်အား ခံစားမိနေသည်။ထိုစဉ် အတွင်းခံဘောင်းဘီအပြင်ဘက်မှ ပေါင်ဂွတည့်တည့်အား လက်ချောင်းများ ထိကပ်နေသဖြင့် ပေါင်တန်နှစ်ဖက်အား စိလိုက်ရသည်။ချက်ချင်း ခန္ဓာကိုယ်အား ပက်လက်လှန်ပစ်လိုက်သည်။
ပက်လက်လှန်မှ သူမအနေထားက ပိုဆိုးသွားတော့သည်။တစ်စောင်းအနေထားဖြင့် နေမင်းခန့်ပေါင်ကြားမှ လီးက ထောင်ထွက်က သူမ ညာဘက်ခြမ်း ဖင်သားအား ထောက်မိနေပြန်၏။အိပ်ခန်းပြင်မှ လေနုအေးလေး ဝင်လာကာ ပြတင်းတံခါးရှိ လိုက်ကာခန်းစည်းစများ တလွင့်လွင့်ဖြစ်နေသော်လည်း သူမမျက်နှာလေးမှာ ချွေးအနည်းငယ် စို့တက်နေသည်။နေမင်းခန့်လက်မှာ ပက်လက်အနေထားဖြစ်နေသော သူမ ပေါင်ဂွကြား ပြန်လည်ရောက်ရှိ လာ၏။မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ စကားပြောလိုက်သည်။
" ဟိတ် … အိပ်မက် က … အဲဒီလောက်နဲ့ … မင်းက ခံစားသွားရတာပေါ့ "
" ဘယ်ဟုတ်မလည်း … မမ ခေါင်ရယ် "
နေမင်းခန့် စကားပြန်ပြောချိန် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေမင်းခန့်လက်အား ဗိုက်သားပေါ်ဆွဲတင်လိုက်သည်။နေမင်းခန့်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင် မျက်နှာအား ကြည့်ရာ မျက်နှာလေးမှာ ပြုံးဖြီးဖြီးလေး ဖြစ်နေသဖြင့် လက်အားအောက်ပြန်ရွေ့ကာ အတွင်းခံဘောင်းဘီအပြင်မှ စောက်ပတ်အုံလေးအား ဖိကပ်ပစ်လိုက်တော့၏။
" ဟိတ် … အဲဒါ … မထိနဲ့လေကွာ "
မျက်နှာလေးရဲတက်လာကာ ခေါင်းလေးတရမ်းရမ်းဖြင့် ပေါင်တန်နှစ်ဖက်အား ကျစ်နေအောင် စိထားပစ်သည်။ထိုသို့စိလိုက်သည်နှင့် နေမင်းခန့်လက်မှာ ပေါင်ကြားတွင်းစုကာ လက်ခလယ်နှင့်လက်သကြွယ်က စောက်စိလေးအား ခပ်တင်းတင်းဖိသလိုဖြစ်သွားရ၏။
" ဟာ … ဟာ ကြာ "
နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် ကိုယ့်အတတ်ကိုယ်စူးနေရသည်။နေမင်းခန့် လက်အား ပေါင်ဖြင့် ညှပ်ဖမ်းထားသလို ဖြစ်နေ၏။
" ထကွာ … အိပ်မက် အကြောင်း ဆက်ပြောလေ … ခေါင်နားထောင်ပေးမယ် "
" ပြီးရော … ပြောရင်း လက်တွေ့ပြမယ် "
နေမင်းခန့် ထထိုင်သည်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင်လည်း ထထိုင်လိုက်သည်။အဖုတ်လေးဆီမှ စိုစိစိုစိ ဖြစ်နေသည်ကို ခံစားသိရှိကာ မျက်နှာလေး အို့တို့အမ်းတန်း ဖြစ်နေတော့၏။နေမင်းခန့် မှာ နုနုထွဋ်ခေါင်အား ကုတင်ပေါ်မှ အိပ်ခန်းအနောက်ဖက် ဗီဒိုဘေးနား ကပ်ကာ အိပ်ခန်းနံရံအား လက်ထောက်ကပ်ခိုင်းလိုက်သည်။နုနုထွဋ်ခေါင် ကြောင်နေစဉ် အင်္ကျီအောက်နားစအား ခါးပေါ်လိပ်တင်ကာ ဖင်ကြီးအား ဖြန်းကနဲ့ ရိုက်ချလိုက်၏။
" အား … နာတယ် … နေမင်းခန့်ရဲ့ "
" နေဦး … ဘောင်းဘီချွတ်ရဦးမယ် "
နေမင်းခန့်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင် အတွင်းခံဘောင်းဘီအား ပြောပြောဆိုဆို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ဘောင်းဘီအချွတ်တွင် ဂွကြားနေရာလေးမှာ စောက်ရည်များ စိုနေတော့၏။သို့သော် နေမင်းခန့်မှာ အိပ်မက်ထဲ မိုးစက်ရိုက်သလို ထပ်မရိုက်တော့ပေ။ချက်ချင်းဒူးထောက်ကာ နုနုထွဋ်ခေါင် ဖင်ကြီးအား တရှုံ့ရှုံ့နမ်းနေတော့သည်။နုနုထွဋ်ခေါင် လည်ပြန်ကြည့်စဉ် ကုတင်ဘေး မှန်တင်ခုံမှ ဘဲဥပုံ မှန်ဝိုင်းထဲ သူမဖင်ကြီးအား နမ်းရှိုက်နေသော နေမင်းခန့်လက်တဖက်မှာ ပေါင်ကြားထဲ ပွတ်သပ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရတော့၏။
အတွေ့ကြုံမရှိပေမယ့် အသက်ရွယ်အရ နေမင်းခန့်မှာ သူမဖင်အား ယက်ရင်း ဂွင်းထုနေသည်ကို ခန့်မှန်းမိလိုက်သည်။မှန်ထဲမှ သူမတို့ပုံရိပ်လေးအား ငေးကြည့်နေစဉ် ဖင်ဝလေးအား နေမင်းခန့် လျှာဖျားလေး တိုးဝင်လာသဖြင့်…
" ဟာ … အဲဒါ … ဖင်ပေါက်ကြီး … နေမင်းခန့်ရဲ့ … ဟိုအပေါက် မဟုတ်ဖူး … အ ရှီးးးး းးးး "
တားလဲတား ဖင်ဝလေးထဲ လျှာလေးက တိုးဝင်မွှေနေသဖြင့် တကိုယ်လုံး တုန်နေရသည်။နေမင်းခန့်မှာ ဖင်ဝနီညိုလေးအား မရပ်မနား ထိုးကလိရင်း နုနုထွဋ်ခေါင် စောက်ခေါင်းပေါက်မှ အရည်များပန်းထွက်လာချိန်ကို စောင့်နေမိသည်။ဖင်ဝလေးအား လျှာဖြင့်ဝိုက်ကာ လျှာထိပ်လေးနှင့် ထိုးထိုး မွှေပေးနေသည်။
ခဏအကြာတွင် နေမင်းခန့်မျော်လင့်ထားသလို ပွက်ကနဲ့ ပန်းထွက်လာချိန် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ သူမဖင်ကြီးနောက်မှ နေမင်းခန့်မျက်နှာအား စင်ကုန်မှာ စိုးသဖြင့် လက်ဖြင့် လှမ်းပိတ်ထားလိုက်၏။စောက်ရည်များမှာ နုနုထွဋ်ခေါင် လက်ကြားထဲမှ ပေါင်အတွင်းသားမှာပေါ် စီးကျလာတော့သည်။နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် စိုးရိမ် ထိတ်လန့်နေရှာ၏။သူမကိုယ် သူမ ဘာဖြစ်သွားမှန်းလည်း မသိရှိပေ။ကုတင်ဘက်ပြေးကာ လှဲချရင်း မှေးနေလိုက်သည်။
ဘေးတစ်စောင်းလှဲနေသော သူမပေါင်သားကြီးအား နေမင်းခန့်မှ ဆွဲလှန်ကာ ပက်လက်အနေထား ဖြစ်သွားစဉ် ပေါင်ဂွဆုံအား မျက်နှာအပ်လိုက်တော့၏။ပထမဆုံးအကြိမ် စောက်ပတ်လေးအား အယက်ခံလိုက်ရပြန်သည်။စောက်ပတ်လေးအား တသက်လုံး သေးပေါက်ရုံသက်သက် အသုံးပြုလာရာ ခုမှ သူမအား ဖေါ်မပြနိုင်သော အရသာများ ပေးစွမ်းနိုင်သည်ကို သိရှိလိုက်ရတော့၏။
အဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း လျှာဖြင့် ထိုးခွဲခံရပြီး အစိလေးစုပ်ခံရစဉ် အရှင်လတ်လတ် နတ်ပြည်ရောက်နေသလို ခံစားနေရသည်။နေမင်းခန့် ပါးစပ်ထဲမှ စောက်စိလေး ပြန်ထွက်လာတိုင်း နောက်တကြိမ် စုပ်နိုင်ရန် လိုက်တေ့ပေးနေမိ၏။အရှက်နှင့်သိတ်ခါ ပျောက်ဆုံးကာ ကာမစည်းစိမ်နောက် လိုက်ပါနေမိတော့သည်။
" အ …… အားးးး …… မထုတ်နဲ …… စုပ် စုပ် …… ဆွဲစုပ်ပေးကွာ '
ခဏအကြာတွင် နုနုထွဋ်ခေါင်၏ အော်သံလေး အိပ်ခန်းတွင်း ထွက်ပေါ်လာ၏။ကာမ ပင်လယ်အား အဆုံးထိ ကူးခပ်စဉ် ညည်းသံများ အသားချင်း ထိရိုက်သံများ စူးစူးဝါးဝါး ပြိုင်အော်နေကြပြန်သည်။အိပ်ခန်းတွင်း အသက်ရှုသံ တိုးတိုးမှ အပ ငြိမ်သက်နေလျက် နာရီဝက်အကြာတွင် စည်းချက် ကျကျ အသားချင်းရိုက်သံများ ထပ်မန် ပေါ်ထွက်လာတော့သည်။ဒီတကြိမ်တွင် ပထမ အကြိမ်ထက် အပေးယူတည့်လာကာ အံကြိတ်သံလေးများပါ မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင် ဖြစ်လာခဲ့၏။နာရီဝက်ခြား တခါ အသံပေါင်းစုံပေါ်ထွက်ကွာ ဆူညံလျက်ရှိသည်။
" အားလားလားးး … ဖြစ်ပါ့မလား နေမင်းခန့်ရယ် … ယောင်ကားနေပြီဟာ "
" ဖြစ်ပါတယ် … မမခေါင်ရဲ့ … ဒါမျိုးက … ထပ်လုပ်ပေးမှ အယောင်ကျတာဗျ "
နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေးအား တချက်ကြည့်ကာ နေမင်းခန့်မှာ ပေါင်ကြားတွင်း နေရာယူလိုက်ပြန်သည်။ညည်းသံများ တောင်းဆိုသံများ ဆူညံနေရင်း ည ၇ နာရီလောက်တွင် တခန်းလုံး ငြိမ်သက်သွားတော့သည်။နေလုံးကြီးအနောက်ဖက် ငုတ်ရှိုးပျောက်ကွယ်သွားစဉ် အမှောင်ထုက ကြီးစိုးလာတော့၏။
.....................................................................................................................
နေမင်းခန့် လှေကား လက်တန်းလျားလေးကိုင်ရင်း တထစ်ချင်းအောက်ဆင်းလာစဉ် နောက်ကျောဘက်မှ နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေမင်းခန့် ပုခုံးပေါ် လက်တင်အားပြုရင်း ဆင်းလာခဲ့သည်။လှေကား အောက်ခြေသို့ အရောက် နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ကွတကွတဖြင့် ဧည့်ခန်းတွင်လျှောက်လာစဉ် မိဘနှစ်ပါးမှာလည်း အပြင်က ပြန်ရောက်လာတော့၏။
" ဟဲ့ … သဲလေး … ကွတကွတနဲ့ … ဘာဖြစ်တာလဲ "
" ရှင် … မေကြီး … ဟို ဟို … အဲ အဲဒါ … အိမ်ပေါ်မှာ ချောလဲလို့ "
မိခင်ဖြစ်သူအား ပြန်ဖြေရင်း ခေါင်းလေးအား ငုံ့ထားလိုက်တော့သည်။နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် မျက်နှာပူပူဖြင့် ဧည့်ခန်းတွင်း ခုံပေါ်ထိုင်လိုက်စဉ် နေမင်းခန့်မှာ ရုတ်တရက် ဒေါ်နန်းသဇင်တို့ လင်မယားရှေ့ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်၏။
" ဟင် … ဘာဖြစ်တာလဲ … မင်းက "
ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ နားမလည်နိုင်သော မျက်လုံးများဖြင့် နေမင်းခန့်အားကြည့်ကာ မေးလိုက်တော့သည်။
" ကျနော့်ကို … မမခေါင် နဲ့ လက်ထပ်ခွင့်ပြုပါဗျာ "
" ဟေ "
" ဟမ် "
ဒေါ်နန်းသဇင်တို့ လင်မယားမှာ ရိပ်မိနေသော်လည်း ဒီလောက်မြန်မြန်ဆန်ဆန်ကြီး ခွင့်တောင်းလာမည်ဟု ထင်မှတ်မထားပေ။
" အန်တီ သိသလောက်တော့ … မစောလွန်း ဘူးလားကွယ် "
" ခု … မစော တော့ ဘူး … အန်တီ "
" အမ် … ဘာလို့ "
" ဟုတ် … နားနဲ့မနာ … ဖဝါးနဲ့ နာပါခင်ဗျာ … ဟို ဟို … မမခေါင် … ချော်လဲလို့ပါ "
" အမလေး …… ဖျား ဖျားးး ဖျားးးး … အန်တီ သဘောပေါက်ပြီ …… နေမင်းခန့် "
" ဟုတ်ကဲ့ … ကျနော် …… ရှင်း … ရှင်း ပြ … "
" မလိုပါဘူးကွယ် … မင်းမိဘ တွေ ဖွင့် ပြောပြီး … အမြန်ဆုံးသာ လာတောင်းလှည့်ပါ "
" နန်းရယ် … ချောလဲရုံနဲ့ … ကလေးတွေ ကိစ္စ … အလောတကြီး မဆုံးဖြတ်ပါနဲ့လား "
ဒေါ်နန်းသဇင် စကားအဆုံး ခင်ပွန်းဖြစ်သူမှ ဝင်ပြောနေရှာသည်။
" တော်ဘာနားလည်လို့လဲ … အေးဆေးသာနေပါ … ကျမ စီစဉ်မှာ "
" ကဲ … သဲလေး … ချောလဲတာက … အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်လား … ကြမ်းပြင်ပေါ်လား "
ခင်ပွန်းသည်အားပြောရင်း သမီးဖြစ်သူ နုနုထွဋ်ခေါင်အား လှမ်းမေးလိုက်တော့၏။
" ကုတင်ပေါ်မှာပါ … မေကြီးရ "
" ကဲ … တော်ကြားတဲ့ အတိုင်းပဲနော် … ကျမတို့တုန်းကလည်း … ကုတင်ပေါ် ချောလဲပြီး လက်ထပ်ခဲ့ကြတာပဲ မလား "
" ဟာ … ကလေးတွေ ရှေ့ … နန်းရယ် "
" အိုရ် … မေကြီးကလည်း "
" ကဲ … နေမင်းခန့် … အမြန်ဆုံးသာ လူကြီးစုံရာနဲ့ … လာခဲ့ "
" ဟုတ် … အန်တီ … ဒီက ရောက်ရောက်ချင်း … အိမ်ကို ပြောမှာပါခင်ဗျာ … မမခေါင် … သွားပြီနော် "
နေမင်းခန့်မှာ ပြုံးရွှင်သော မျက်နှာလေးဖြင့် နုတ်ဆက်က ထွက်လာခဲ့သည်။အိမ်တံခါးဝအရောက် နောက်ကျောဘက်မှ နုနုထွဋ်ခေါင် အသံလေး ထွက်ပေါ်လာတော့၏။
" နေမင်းခန့် "
" မမခေါင် "
" ခဏ … အ … ကျွတ်ကျွတ် "
နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ရုတ်တရက် ထရပ်ပြီး နေမင်းခန့်ဆီ အသွား ပေါင်ကြားမှ စူးကနဲ့ နာကျင်သွားသဖြင့် ခပ်တိုးတိုး ညည်းလိုက်ရ၏။
" အိမ်ရောက်ရင် … လူကြီးတွေ သေချာပြောပြပြီး … အမြန်ဆုံး လာနော် "
" အင်းပါ … မမခေါင် ရယ် "
" ကြည့်လိုက် ဖေကြီးရေ … တော့်သမီး ချော်လဲတာ အရှိန် ပြင်းပုံပဲ "
" ဟာ …… မေကြီးနော် "
" ခ်ခ် ခ်ခ် ခ်ခ် "
............................
စ/ဆုံး ဖတ်ရှု့ပေးသော မိတ်ဆွေများအားလုံး ကျေးဇူးတင်ရှိပါသည်။
ဘုံခုနှစ်ဆင့်
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
