ဝက်သားကြိုက်တဲ့ တောကား အပိုင်း ( ၂ )

ဝက်သားကြိုက်တဲ့ တောကား  အပိုင်း ( ၂ ) 

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

ရေးသားသူ - အမြင့်ကြောက်သောငှက်

ဦးတိတ်ရှောင် ပြောတာမှန်တယ်။ သုံးရက်လောက် အကြာမှာ ဦးသောင်းငွေ လူခန့်ကိုခေါ်ပြီး စကားပြောတော့တယ်။

“ တကယ်တော့ ငါဒီမှာ လာရှောင်နေတာကို သမီးက ဘယ်မသိပဲနေမလဲ။ သိတာပေါ့။ စိတ်ဆိုးနေတုန်းမို့လို့သာ ငါ့ဆီရောက်မလာသေးတာ။ တကယ်လို့ သူရောက်လာခဲ့ရင်လည်း လောလောလတ်လတ် ငါသူနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမှာ မဝံ့မရဲသေးဘူး ”

“ အင်းလေ. . . ဦးလေးက ပေါက်ကရတွေ လျှောက်လုပ်တာကို။ အခုဆိုရင် မခတ္တာလည်း သူ့အမျိုးသား အသိုင်းအဝိုင်းမှာ မျက်နှာပျက်စရာတွေ ဖြစ်ကုန်ပြီပေါ့ ”

“ ဒါကတော့ စိတ်မပူရဘူး ကိုယ့်လူရဲ့ ။ အခု အဘိုးကြီး အဖွားကြီးက သမီးပြီးရင်ပြီးကော ဖြစ်နေကြတာ။ သက်ထားနဲ့ ငါ့ကိစ္စမှာလည်း မောင်ကျော်သူရ ကိုယ်တိုင်က အလိုတူအလိုပါပဲလေ ”

“ ဦးလေးတို့ သမီးယောက္ခမ နှစ်ယောက်ကတော့ ဟုတ်နေကြတာပဲ။ ဟိုလူကလည်း ကိုယ့်ကိစ္စကိုယ်သာ ရဲရဲရင့်ရင့် မပြောရဲမဆိုရဲတာ။ ယောက္ခမကို မြှောက်ပေးဖို့တော့ ရတယ်။ ယောက္ခမကလည်း သိပ်မကဲရှာဘူး ဆိုတော့ . . . တကယ်တည်း တတ်လည်းတတ်နိုင်ကြတဲ့သူတွေ ”

“ အေးကွ။ မင်းပြောလည်း ခံရမှာပဲ မောင်လူခန့်ရဲ့ ။ ငါတို့ကလည်း မင်းပြောတဲ့အတိုင်း ဟုတ်နေတော့တာကိုးး ဟားး ဟားး ဟားး ”

“ အဲ့ဒါတွေ ထားပါတော့ . . . အခု ဦးလေး ဘာဆက်လုပ်မယ် စဉ်းစားထားလဲ ”

“ ဒီလိုကွ . . .။ သက်ထားရဲ့ ရွာက အင်းမဆိုတဲ့ မြို့ကလေးနားက။ အဲ့မှာ သူ့မိဘတွေကော အမျိုးတွေပါ ရှိတာ။ ငါ့အနေနဲ့ သက်ထားတို့ဘက်မှာ အခြေချချင်တယ်။ သူတို့ရွာမှာ မဟုတ်ရင်တောင် အင်းမမြို့ ပေါ်မှာပေါ့။ အဲ့ဒါ ငါတို့ နေဖို့ထိုင်ဖို့နဲ့ ရင်းနှီးစားဖို့ ငွေလိုတယ်။ ဒါကြောင့် ငါပိုင်တဲ့ဒီခြံကို ရောင်းမယ်လို့ ငါဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီ။ ရောင်းမယ်ဆိုတာမှာလည်း အခြားသူကိုရောင်းရင် မင်းတို့တွေ အဆင်မပြေဖြစ်မှာစိုးတော့ ဦးပုကို ရောင်းမလားလို့ ငါတွေးတယ်လေ။ သူ့မှာက ကားတွေထားဖို့ နေရာအမြဲလိုနေတာ။ သူဝယ်ဖြစ်သွားတော့ မင်းတို့လည်း ပြောဆိုပြီး ဆက်နေလို့ရတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ခက်နေတာက ငါအခုလို တလွဲလုပ်ထားတော့ အဘိုးကြီးကို သွားမတွေ့ ရဲဘူး။ အဲ့ဒါ မင်းကြားထဲက ပြောပေးပါလား ”

“ ကိုကျော်သူရက ဦးလေးကို မြှောက်ပေးတုန်းက မြှောက်ပေးပြီး ငွေကြတော့ ထုတ်မပေးဘူးလား ”

“ ထုတ်တော့ပေးတာပေါ့ကွာ။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီလိုမျိုးကြတော့လည်း ငါဘယ်ယူချင်ပါ့မလဲ။ မင်းပဲစဉ်းစားကြည့်လေ။ ယောက္ခမ နောက်မိန်းမယူဖို့ သမက်ဆီ ပိုက်ဆံလက်ဖြန့်တောင်းရတယ် ဆိုတာ . . . ကြားလို့မှမကောင်း ။ လုပ်ပါကွာ . . . ဦးပုဆီသာ သွားပြောပေးစမ်းပါ”

“ ဦးပုကို ကျွန်တော်ပြောပေးတာတော့ ဟုတ်ပါပြီ။ ဒါပေမယ့် ဦးလေး မခတ္တာအတွက်ကော ထည့်မစဉ်းစားတော့ဘူးလား။ ”

“ သမီးအတွက်က ဘာစဉ်းစားစရာလိုလို့လည်းကွာ။ သူ့ယောက်ျားဘက်က ဘောစိတွေ။ ပြီးတော့ သားလေးကလည်း တစ်ယောက်တည်း။ သမီးကိုလည်း ချစ်လိုက်ကြတာတုန်လို့။ ဒီခြံရောင်းရတဲ့ ငွေလောက်က သူ့အတွက် ဘာမှအရေးမကြီးပါဘူး။ အခုလောလောဆယ် အရေးကြီးနေတာက ငါ့အတွက်ကွ . . . ။ ဦးပုကို သွားစပ်ပေးစမ်းပါ။ ငါလည်း အဆင်ပြေ. . . မင်းတို့လည်း အဆင်ပြေအောင်လို့ . . . .”

“ အင်းပါ။ ဟုတ်ပါပြီ။ ကျွန်တော် မနက်ဖြန် သွားပြောပေးမယ် ”

“ ကျေးဇူးပါပဲကွာ . . .”

လူခန့်တို့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် အပြန်အလှန် စကားပြောနေတုန်း

“ ဦးလေးနဲ့ မောင်လေး ထမင်းစားကြမယ် ”

မကြီးက ညစာထမင်းစားဖို့ လာခေါ်တာနဲ့ပဲ စကားစပြတ်သွားတော့တယ်။ မကြီးနဲ့အတူတူ မသက်ထားပါ ပါလာပြီး ဦးသောင်းငွေအနားကိုကပ်လို့

“ လာလေ . . . ကိုကြီး။ ထမင်းစားသွားကြမယ် ”

ဟု ဦးသောင်းငွေရဲ့ လက်ကိုဆွဲလျှက် နှစ်ယောက်သား ပိကျိပိကျိလုပ်ရင်း ရှေ့ကနေ ထွက်သွားကြပါလေကော။ မကြီးက သူတို့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ကျန်ခဲ့ရင်း မြင်ပြင်းကတ်ဟန်ဖြင့်

“ မသက်ထားများ. . . အခုကြတော့ မနေညတုန်းက ငိုနေရ အော်နေရတာ သူမဟုတ်တဲ့အတိုင်းပဲ။ သူများတွေက သူတို့အသံတွေ မကြားချင်အဆုံး။ တကယ်တည်း တတ်လည်းတတ်နိုင်တဲ့ စုံတွဲတွေ။ အခုညလည်း ဘယ်လို မချိမဆန့်အသံတွေ ကြားရဦးမလဲ မသိဘူး ”

ဆိုပြီး လူခန့်ရှေ့မှာပင် မအောင့်နိုင်မအီးနိုင်တော့ဘဲ ရွဲ့ကာမဲ့ကာ ကဲ့ရဲ့ပြစ်တင်နေလေတော့တယ်။ လူခန့်ကတော့ မျက်နှာတစ်ဖက်ကို လှည့်ထားလိုက်ရပြီး ပြုံးစိစိဖြစ်နေတော့တာပေါ့။

ည အားလုံး အိပ်ယာဝင်သွားကြတော့ လူခန့်လည်း အခေါက်ကင် ပန်းကန်လေးယူပြီး ကားရှိရာကို ထွက်ခဲ့တော့တယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်နဲ့ တိုင်ပင်ဖို့ လိုအပ်လာပြီလေ။ ဦးသောင်းငွေက မစိတ်မွှန်ပြီး ခြံရောင်းမယ် ဘာဘာညာညာ လျှောက်လုပ်နေတာ မဟုတ်လား။ အခန့်မသင့်ရင် ကိုယ်ပါ ဘုံပျောက်မယ့်ကိန်း။ ဦးတိတ်ရှောင်နဲ့တွေ့တော့ စားရင်းသောက်ရင်း ဦးသောင်းငွေရဲ့ အစီအစဉ်ကို လူခန့်က ပြောပြလိုက်တော့ ဦးတိတ်ရှောင်က လူခန့်မျက်နှာကို ပြုံးပြီး ကြည့်လိုက်ရင်း

“ လူ့ဆြာ ဦးသောင်းငွေက ဒီခြံကို ရောင်းချင်တယ်။ အကြောင်းက သူ့နောက်မိန်းမရဲ့ ဇာတိမှာ အခြေသွားချကြဖို့။ ဘယ်သူ့ကို ရောင်းချင်တာလည်းဆိုတော့ အုံနာ ဦးပုကို။ ဦးပုကို ခြံဝယ်ဖို့ကြတော့ လူ့ကို တိုက်တွန်းခိုင်းတယ်။ ဦးပုက ဒီခြံကို ဝယ်မယ် မဝယ်မယ် မသေချာဘူး။ တကယ်လို့ ဝယ်ဖြစ်ရင် လူ့က ဦးပုဆီမှာ ခွင့်တောင်းပြီး ဆက်နေခွင့်ရမယ်။ ဦးပုက မဝယ်ဖြစ်ဘဲ အခြားသူဝယ်သွားရင်တော့ လူ့လည်း ဒီမှာ ဆက်နေရဖို့ခက်ပြီ . .။ လူ့ပြောချင်တာ ဒါပဲမဟုတ်လား ”

“ ဟုတ်တယ် ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့…. အဲ့ဒါ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ”

ထိုအခါ ဦးတိတ်ရှောင်က လက်ဖျောက်တစ်ချက် တီးလိုက်ပြီး

“ ဘာလုပ်ရမှာလဲ လူ့ရဲ့ ။ ဒီခြံကို လူ့ဝယ်လိုက်တော့ပေါ့။ ” . . . . .

ဟု လူ့ခန့်ကို ခြံဝယ်ဖို့ အကြံပေးလေတော့တယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်က ဆက်ပြီးပြောပြန်တယ် . . .

“ ဒီခြံက အတော်ကျယ်ပြီး မြို့အထွက် ဟိုင်းဝေးလမ်းမပေါ်မှာ ရှိတာမှန်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီဘက်က သိပ်မစည်သေးသလို မြို့နဲ့လည်း ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် သွားရသေးတာ မဟုတ်လား။ အဲ့ဒီတော့ မြို့အစွန်လိုဖြစ်ပြီး လူနေလည်းနည်းသေးတယ်။ ခြံဈေးတွေကလည်း ဘာမှမရှိသေးဘူး။ လူ့ဆြာကီးကို မေးလိုက်။ ဘယ်လောက်ရရင် ထုတ်မလဲလို့။ လူ့ဝယ်နိုင်တဲ့ အနေအထားလောက်ဆို ဝယ်လိုက်ပေတော့။ ဝ ထင်တယ် . . . လူ့ဆြာကီး ၂၀၀ လောက်ရရင် ထုတ်မှာ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်လလောက်ကမှ ဟိုဘက်ဘေးတစ်ခြံကျော် အရောင်းအဝယ် ဖြစ်သွားတာ ၂၂၀ နဲ့တဲ့။ ဒါကို သူလည်းကြားမှာပဲ။ ဒါပေမယ့် သူက အခု လက်ငင်း ငွေလိုနေတာ မဟုတ်လား။ တကယ်လို့ ၂၀၀ ဆိုရင်တော့ ဈေးဆစ်မနေနဲ့။ ဝယ်သာ ဝယ်လိုက်တော့။ ”

“ အေးဗျာ . . . ဦးတိတ်ရှောင် ကောင်းမယ်ထင်လို့ လမ်းညွှန်မှတော့ . . . နောက်နေ့ ဆြာ့ကိုမေးပြီး အဆင်ပြေရင် ဝယ်လိုက်တော့မယ်။ ရွှေတွေတော့ ရောင်းပစ်ရမှာပေါ့ ”

လူခန့်က ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ အကြံပေးမှုကို အလွယ်တကူ လက်ခံလိုက်လေရာ ဦးတိတ်ရှောင်လည်း ရွှင်ပြုံးသော အမူအရာဖြင့်

“ ကောင်းတယ် လူ့။ ဝပြောတာကို လိုက်လုပ်လို့ လူ့ ဘယ်တော့မှ နောင်တမရစေရဘူး။ လူ့ ဒီခြံကို ဝယ်လိုက်ရင် လူ့မှာ ခြံကျယ်ဝန်းကျယ်တစ်ခု ပိုင်ဆိုင်သွားမယ်။ လူ့ဆြာသမားလည်း ငွေရေးကြေးရေး အဆင်ပြေသွားမယ်။ ပြီးတော့ ဦးပုကိုလည်း ဘာမှသွားပြီး နားပူနားဆာ လုပ်နေစရာ မလိုတော့ဘူး။ ဒီလူကြီးက မိန်းမဆန်တော့ တချို့နေရာတွေမှာ ပြောလို့ဆိုလို့ အဆင်ပြေသလောက် တစ်ခါတလေကြတော့လည်း ကိုးတိုးကတ်တတ်ရယ်။ ပြီးတော့ ဒီခြံနဲ့ပတ်သက်ပြီး လူ့အတွက် ရှေ့ဆက်တွေးထားတဲ့ အစီအစဉ်တွေ ဝမှာ အများကြီး ရှိသေးတယ် ”

ဟု ကောင်းချီးသြဘာ ပေးလေတယ်။

“ ဟုတ်ပါပြီ ဦးတိတ်ရှောင်ရယ်။ ခင်ဗျားပြောတာတွေကို ကျွန်တော် တသွေမတိမ်း လိုက်နာပါ့မယ်။ ကျုပ်အတွက် ခင်ဗျား ဘယ်တော့မှ စိတ်မပျက်စေရပါဘူး ”

လူခန့်က ဦးတိတ်ရှောင်ကို ထိုကဲ့သို့ ပြန်ပြောလိုက်ပြီး နှစ်ယောက်သား စကားစမြီ ပြောကြလို့ ည ၁၀ နာရီခွဲလောက်မှာ ဦးတိတ်ရှောင်ဆီကနေ ပြန်ခဲ့ပါတော့တယ်။

လူခန့်က “ ရွှေတိုးတိုး ” ရွှေဆိုင်ကိုသွားပြီး သူအပ်ထားတဲ့ ရွှေတွေကို ရောင်းလိုက်ရတယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်က

“ တခါတည်းသာ အားလုံးရောင်းခဲ့တော့ကွာ။ ရွှေဈေးက မက်ဇီမန် ဖြစ်နေလောက်ပြီ။ ဒီထက်တက်လည်း နည်းနည်းပေါ့ ”

လို့ မှာလိုက်တာနဲ့ လူခန့်လည်း ရွှေတွေအားလုံးကို ရောင်းလိုက်တာ ဆိုင်က တစ်ကျပ်သား ၈ သိန်း ၉ သောင်းနှုန်းပေးတော့ ၃၅ ကျပ်သားအတွက် သိန်း ၃ သုံးရာကျော် ရတယ်လေ။ အတိအကျဆို ၃၁၁၅၀၀၀၀ ။ ဝယ်ရင်းဈေး ၂၄၅ သိန်းကို ပြန်ရောင်းတဲ့အခါ ၃၁၁၅၀၀၀၀ ရတယ်ဆိုတော့ ခြောက်လ တစ်နှစ်လောက်အတွင်းမှာတင် လူခန့် ၆၆ သိန်းခွဲလောက် မြတ်သွားတာ။ ဒါကြောင့် လူခန့်လည်း ဦးတိတ်ရှောင်ကို အကြိမ်ကြိမ် ကျေးဇူးတင်မိတော့တယ်။

ဦးသောင်းငွေက သူ့ခြံကို သိန်း ၂၁၀ လောက် လိုချင်ပေမယ့် လူခန့်ယူမယ်ဆိုတော့ သိန်း ၁၉၀ နဲ့ ပေးရှာတယ်လေ။ ဒါပေမယ့် လူခန့်က သူတို့စုံတွဲအတွက် မင်္ဂလာလက်ဖွဲ့ ၁၀ သိန်းပြန်ထည့်ပြီး သိန်း ၂၀၀ လောက်အထိ ပေးလိုက်ဖို့ ရည်မှန်းထားတယ်။ ဒါကြောင့် လူခန့်ဆီမှာ ငွေသားအနေနဲ့ သိန်းတစ်ရာကျော်လောက် ပိုနေသေးတာပေါ့။

ဒီငွေပိုတွေကို အိမ်သယ်မသွားချင်တာနဲ့ ဘာလုပ်ရင် ကောင်းမလဲလို့ ဆိုင်ရှင် ဒေါ်တိုးတိုးကို အကြံဉာဏ်တောင်းတော့ သူမက. . . ၎င်းဆီမှာ အပ်နှံခဲ့ရင် တစ်လကို ငွေတစ်ရာအတွက် ၁ ကျပ်နဲ့ ၂၅ ပြား အတိုးပေးနိုင်ကြောင်း . . . . ငွေ တစ်ရာ့ဆယ့်တစ်သိန်း ငါးသောင်းအတွက် တစ်လလျှင် အတိုးနှုန်း တစ်သိန်းလေးသောင်းခန့် ( ၁၃၉၃၇၅ ) လူခန့် ရရှိမှာဖြစ်ကြောင်း . . . သုံးလလျှင်တစ်ခါ အတိုးရှင်းပေးမည်ဖြစ်ပြီး အပ်ငွေပြန်ဖော်လိုပါက တစ်လခန့် ကြိုတင်အသိပေးပါရန် အကြောင်း . . . စသဖြင့် ရှင်းပြပြောဆိုလေရာ လူခန့်လည်း ပျော်ရွှင်စွာဖြင့် ပိုငွေများကို ရွှေတိုးတိုးရွှေဆိုင်တွင် အပ်နှံကာ ဘောင်ချာဖြတ်ခဲ့ပါတော့တယ်။

ဦးသောင်းငွေကတော့ ပျော်တာပေါ့။ ဘယ်သူမှမသိလိုက်ဘဲ ခြံရောင်းခြံဝယ်က သိုသိုသိပ်သိပ်နဲ့ ပွဲပြီးသွားတာကိုး။ တခါတည်း ရှေ့နေခေါ် စာချုပ်ချုပ်ပြီး စာရွှက်စာတမ်းတွေအားလုံး လူခန့်ကို အပ်လိုက်တော့တာ။ အဲ့ဒီနောက် လူခန့်ပေးတဲ့ သိန်း ၂၀၀ ကိုယူ အထုတ်အပိုးပြင်လို့ ကားငှါးပြီး အင်းမကို ချက်ခြင်း ထွက်ခွာသွားကြတော့တယ်။

လူခန့်က ဦးတိတ်ရှောင်နဲ့ တွေ့တဲ့အခါမှာ ပိုငွေသိန်းတစ်ရာကျော်ကို ရွှေတိုးတိုး ရွှေဆိုင်မှာ အတိုးနဲ့ အပ်ခဲ့ကြောင်း ပြောပြလိုက်တော့ ဦးတိတ်ရှောင်က လူခန့်ကို မိန့်မိန့်ကြီးပြုံးကြည့်ပြီး

“ လူ့တောင် ဝ နဲ့ အနေနီးလို့လား မသိဘူး။ တဖြေးဖြေး တော်လာပြီ။ မှန်တယ် လူ့။ ဝ သာ လူ့နေရာမှာဆိုလည်း ဘာလုပ်ရမှန်း မသိသေးခင် ငွေပိုကြီး လက်ထဲကိုင်မထားဘူး။ အခုလို စိတ်ချ ယုံကြည်ရတဲ့နေရာမှာ အတိုးရင်းပွား လုပ်ထားမိမှာပဲ ”

ဟု ချီးကျူးထောပနာ ပြုလေတယ်။ ဒီလိုနဲ့ လူခန့်တစ်ယောက် အခါတော်ပေး ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ ကောင်းမှုနဲ့ မြို့စွန် ဟိုက်ဝေးလမ်းမပေါ်က ဦးသောင်းငွေပိုင် ခြံဝန်းကျယ်ကြီးကို ဝယ်ယူဖြစ်လိုက်တော့တာပေါ့။ မကြီးမြသီကလည်း မောင်ဖြစ်သူ လူခန့်ရဲ့လုပ်ရပ်ကို ကျေနပ်ပီတိ ဖြစ်နေပါတော့တယ်။

လူခန့် မကြီးမြသီနဲ့ စပါယ်ရာအောင်ဘု တို့ဟာ တက်ညီလက်ညီနဲ့ အလုပ်ကို ကြိုးစားလုပ်ကိုင်ကြပြီး ကိုယ့်တာဝန်ကို ကိုယ်ကျေအောင် ထမ်းဆောင်ကြတယ်။ စပါယ်ရာအောင်ဘုကိုလည်း သူစိမ်းဆိုပြီး ဘေးဖယ်မထားဘဲ မောင်နှမရင်းခြာတစ်ယောက်လိုပဲ သဘောထားကြတာကြောင့် လူခန့်တို့ခြံဝန်းလေးဟာ အတော်ကို ပျော်စရာကောင်းတဲ့ ခြံဝန်းလေး ဖြစ်နေတော့တာပေါ့။

အခုနောက်ပိုင်း မကြီးနဲ့အောင်ဘု တပူးတွဲတွဲ ဖြစ်နေသလိုပဲ။ တွေ့လိုက်ရင် နှစ်ယောက်သား ရယ်လို့ပြုံးလို့။ သူတို့နှစ်ယောက် ဘယ်အခြေအနေတွေ ဖြစ်နေကြပြီလည်းဆိုတာ လူခန့် မေးကြည့်ရတော့မယ်။ ဒါပေမယ့် ကာယကံရှင်တွေကို မမေးခင် ဦးတိတ်ရှောင်နဲ့ တိုင်ပင်ကြည့်တော့ ၎င်းက . . .

“ အလကားပါကွာ . . . သူတို့နှစ်ယောက် ကြိုက်ကြတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ရွယ်ကောင်းတွေဖြစ်တဲ့ သူစိမ်း မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ ယောက်ျားတစ်ယောက် တစ်ခြံတည်းမှာ အတူတူနေတာ ကြာလာတော့လည်း တခါတလေ သရိုးသရီလေးတွေ ဖြစ်လာတတ်တာပေါ့။ ဒါ သဘာဝပဲလေ။ စိတ်ပူမနေစမ်းပါနဲ့ လူ့ရယ် . . .”

လို့ လူခန့်ကို ပြန်ပြောတယ်လေ။ ဒါနဲ့လူခန့်လည်း အဲ့ဒီကိစ္စကို ဘာသိဘာသာ နေလိုက်တော့တယ်။

ဦးတိတ်ရှောင်ပြောတာ မှန်နေပြီ။ နောက်တစ်လလောက် ကြာတော့ စပါယ်ရာအောင်ဘုက လူခန့်ကို ပြောလာတယ်။

“ ကားဆြာ ကျွန်တော် မိန်းမယူတော့မယ်။ ဈေးနားက ကျွန်တော်တို့ ကုန်ချနေကြဆိုင်မှာ အလုပ်လုပ်တဲ့ သူဇာနဲ့လေ . . .။ အဲ့ဒါ . . . ကျွန်တော်တို့ လက်ထပ်ပြီးသွားရင်လည်း အခု ကျွန်တော်နေနေတဲ့ တဲလေးမှာ တစ်လလောက်တော့ ဆက်နေပါရစေ။ ဒီကြားထဲ နေစရာ ရှာချင်လို့ပါ။ အဲ့ဒါလေး ခွင့်တောင်းတာ . . .”

သူဇာ ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးက အသားညိုညို မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း အရပ်ပုပုနဲ့ ။ ကိုယ်လုံးလေးလှပြီး ရုပ်ရည်လေးက သနားကမား။ ဆံပင်လည်း အတော်သန်တယ်။ လူခန့်နဲ့ ဒီကလေးမကလည်း အရင်းအနှီးကြီး မဟုတ်တောင် မစိမ်းကြ။ သို့ပေမယ့် မိမိရဲ့စပါယ်ရာ အောင်ဘုနဲ့ ဘယ်အချိန်မှာ ဘယ်လိုတွေ ကြိုက်သွားကြတယ် ဆိုတာကိုတော့ လူခန့်လည်း မတွေးတတ်။ မေးလည်း မေးမနေတော့။

“ အောင်ဘုရယ် မင်းနဲ့ ငါနဲ့က ပြောရမယ့်လူတွေလား။ ငါက ကားဆြာမို့လို့သာ လေးစားသမှုနဲ့ ဆြာသမား ဘာညာခေါ်နေတာ။ တကယ်ဆို မင်းက ငါ့ထက် နှစ်နှစ်တောင် ကြီးသေးတယ်။ အခု ငါတောင် အသက်က ၂၅ နှစ်ရှိနေပြီဆိုတော့ မင်းဆိုရင် အသက် ၂၇ နှစ်ထဲမှာ ဖြစ်နေပြီ။ အိမ်ထောင်တစ်ခုကို တည်ထောင်ဖို့ အချိန်မစောတော့ပါဘူး။ ပြီးတော့ မင်းမှာလည်း စုထားဆောင်းထားတာတွေ ရှိနေပြီ မဟုတ်လား. . . ။ နေဖို့ထိုင်ဖို့ ကိစ္စကိုလည်း ဘာမှပူမနေနဲ့။ ဒီမှာ အဆင်ပြေရင် ဒီမှာပဲ ဆက်နေပေါ့ ” . . .

လူခန့်က အောင်ဘုကို ပြန်ပြောလိုက်တော့ အောင်ဘုလည်း လူခန့်ကို ကျေးဇူးအထပ်ထပ် တင်သွားပါတော့တယ်။

အောင်ဘုနဲ့ သူဇာ ဘုန်းကြီး သုံးပါးပင့် . . . မင်္ဂလာဦးဆွမ်းကပ် . . . တရားနာ . . . ရုံးတက်လက်မှတ်ထိုးပြီး အကျဉ်းပဲ မင်္ဂလာဆောင်လိုက်ကြတယ်လေ။ မင်္ဂလာဆောင်လည်း ပြီးကော သူဇာနဲ့အတူ ညီမဖြစ်တဲ့ သီတာပါ လူခန့်တို့ခြံထဲကို ပါလာလေရဲ့ ။ သူဇာက အသက် ၂၃ နှစ်လောက်ရှိပြီး သီတာလေးကတော့ ၂၀ လောက်ပဲ ရှိလိမ့်ဦးမယ်ထင်ပ။ ညီအစ်မနှစ်ယောက်စလုံး ဈေးနားက ကုန်စုံဆိုင်မှာ အလုပ်လုပ်ကြတာ။

သူဇာတို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက် တိုးလာတော့ လူခန့်တို့ခြံထဲမှာ အရင်ကထက်စာရင် လူပိုစည်သွားတယ်။ အောင်ဘုနဲ့ သူဇာ လင်မယားက တဲလေးမှာနေကြပြီး သီတာ့ကိုတော့ ညားခါစလင်မယားနဲ့ တဲသေးသေးလေးထဲမှာ အတူမထားသင့်တာမို့ မြသီ အဖော်ရအောင် အိမ်မကြီးထဲမှာ ခေါ်ထားလိုက်ရတယ်လေ။

မနက်. . . လူခန့်နဲ့အောင်ဘု ကားထွက်တဲ့အချိန် သူတို့ညီအစ်မကိုပါ ခေါ်သွား . . . ဈေးဘက်ချပေးပစ်ခဲ့. . . ညနေ ဈေးသိမ်းတော့ပတ်ကြို ကားမှာနေခိုင်းပြီး ကားနားချိန်မှ အိမ်ကိုအတူတူ ပြန်ကြရတာပေါ့။ ကြာလာတော့ အိမ်မှုကိစ္စတွေ မကြီးတစ်ယောက်တည်း မနိုင်တာနဲ့ ကူညီညာလုပ်ဖို့ လူခန့်က သီတာ့ကို အလုပ်ထွက်ခိုင်း လိုက်တော့တယ်။

ဒီလိုနဲ့ သူတို့ငါးယောက် ခြံထဲမှာ သင့်သင့်မြတ်မြတ် နေလာကြရင်း ခြောက်လလောက်ကြာတဲ့အခါ . . ရွာမှာရှိတဲ့ . . သူဇာတို့ရဲ့ဖခင်ကြီး ဆုံးပါးသွားပြန်တယ်။ မိခင်ဖြစ်တဲ့ ဒေါ်နွဲ့နဲ့ မောင်အငယ်ဆုံးလေး မောင်သူရတို့ ကျန်ရစ်ခဲ့ကြပြီး ဖခင်ကြီးမဆုံးခင် ဆေးဖိုးဝါးခ စရိတ်တွေထောင်းလို့ ပိုင်တဲ့ဝိုင်းလေးကို ရောင်းလိုက်ရတော့ အခုအခါမှာ နေစရာမရှိတော့ပဲ အတော်ဒုက္ခရောက်နေကြလေရဲ့ ။

သူဇာတို့ညီအစ်မကလည်း သူတို့ရဲ့အပူကို လူခန့်တို့မောင်နှစ်မ သိအောင် မပြောရှာပါဘူး။ သူဇာ့ခင်ပွန်းဖြစ်တဲ့ အောင်ဘုကတော့ သိလားမသိလား မပြောတတ်။ သူတို့ညီအစ်မနှစ်ယောက် မျက်နှာမကောင်းဘဲ တမှိုင်ဆွေးဆွေး ဖြစ်နေကြတာ တွေ့ရလို့ လူခန့်တို့က ခေါ်မေးကြည့်မှ သူတို့ရဲ့ အပူသောကကို သိကြရတာ။

ဒါနဲ့ လူခန့်လည်း အောင်ဘုနဲ့တိုင်ပင်ပြီး မိမိက ငွေစိုက်ထုတ်လို့ သူတို့လင်မယားနေနေတဲ့ တဲလေးကို လူထပ်နေနိုင်အောင် သွပ်မိုးထရံကာ တစ်ထပ်အိမ်လေးအဖြစ် ပြင်ဆောက်လိုက်တော့တယ်။ အဲ့ဒီနောက် ဒေါ်နွဲ့တို့ သားအမိကိုပါ သူဇာတို့လင်မယားနဲ့အတူ ခြံထဲမှာလာနေဖို့ လူခန့်က ခေါ်ထားလိုက်တော့ . . . ထိုမိသားစုဟာ လူခန့်အပေါ်မှာ ကျေးဇူးရှင်ကြီး တစ်ယောက်လိုကို မှတ်ထင်လေးစားနေကြတော့တာပေါ့။

လူခန့်ဘဝမှာ မိမိနဲ့မကြီး မောင်နှမနှစ်ယောက်တည်း ခြောက်ခြောက်သွေ့သွေ့ ရှိရာက . . . စပါယ်ရာအောင်ဘုကို အကြောင်းပြုပြီး ၎င်းမိန်းမနဲ့ မိန်းမဘက်က ဆွေမျိုးတွေပါ ရောက်လာကြတော့ လူခန့်တို့ဘဝလည်း အတော်ကို စိုပြေသိုက်ဝန်းသွားတော့တယ်။ ဆွေမျိုးသညာ ရှားပါးလှတဲ့ လူခန့်တို့မောင်နှမဟာ အချိန်တိုအတွင်းမှာပဲ ထိုသူတွေကို ခင်မင်တွယ်တာသွားခဲ့ကြသလို . . . ထိုသူတွေကလည်း လူခန့်တို့ကို အားကိုးအားထားအနေနဲ့ ချစ်ခင်လေးစားကြလျှက်။

အောင်ဘုရဲ့ယောက်ဖ မောင်သူရလေးက လူခန့် ကြော်တတ်လှော်တတ်တာကို သိသွားတော့ စိတ်ဝင်စားသွားပြီး သင်ကြားပေးဖို့ တောင်းပန်တာကြောင့် လူခန့်လည်း ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ ခွင့်ပြုချက်နဲ့ အားတဲ့အချိန်တွေမှာ မောင်သူရကို ကြော်နည်းလှော်နည်းတွေ သင်ကြားပေးနေတော့တာ။ အဲ့ဒီလိုပဲ အောင်ဘုကလည်း မောင်သူရဆီကနေ ကားမောင်းသင်ရင်း အခုဆိုရင် အတော်ကို စိတ်ချလက်ချ မောင်းနိုင်နေပြီ။

နောက်ထပ် တစ်နှစ်လောက် ကြာတဲ့အချိန် . . မောင်သူရလည်း ပညာကုန်သလောက်ရှိ အောင်ဘုလည်း လက်လွှတ်နိုင်တဲ့ အခြေအနေလည်း ရောက်ကော ဦးတိတ်ရှောင်က လူခန့်ကို စကားဆိုလာတော့တယ်။

“ ဒီမှာ လူ့ . . . အခုဆိုရင် ဒီဘက်က တဖြေးဖြေးနဲ့ စည်လာပြီ။ အစိုးရပြောင်းကတည်းက လူ့ခြံရှေ့က လမ်းမကြီးကို အသစ်ခင်းထားတာ . . ကြည့်လိုက်စမ်း။ ဖြူးနေတာပဲ။ နောက်ဆို ဒီဘက်တွေမှာ ကားဂိတ်တွေ ဘာတွေတောင် ပြောင်းချင်ရင် ပြောင်းလာနိုင်တယ်။ အခုတောင် လမ်းကောင်းပြီး မီးတိုင်တွေ ထိန်နေအောင် လင်းနေတော့ ညဘက် လေညှင်းခံရင်း ကား ဆိုင်ကယ် စသဖြင့် ထွက်စီးကြတဲ့လူတွေ တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ များလာကြပြီ။ အဲ့ဒီတော့ လူ့က ကားဆက်မမောင်းနဲ့တော့။ မောင်သူရနဲ့အတူတူ လူ့ရဲ့ခြံရှေ့မှာ အခေါက်ကင် ဘဲကင် ကြေးအိုး စတာတွေရောင်းတဲ့ တရုတ်အစားအစာဆိုင်ဖွင့် . . ။ အဘိုးကြီးကို နောက်ထပ် စပါယ်ရာ တစ်ယောက် ထပ်ရှာခိုင်းပြီး ကားကို အောင်ဘုနဲ့လွှတ်လိုက်။ သူ့မှာလည်း ကားလေးလိုင်စင်ရနေပြီပဲ။ မြို့ထဲ ပတ်မောင်းတာလောက်က ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ”

ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ အကြံပေးမှုကို လူခန့်နားထောင်ပြီး ကားကို အောင်ဘုနဲ့ လွှဲပေးလိုက်တာကတော့ ဟုတ်ပါပြီ။ ဦးပုကိုလည်း ကြည့်ပြောလို့ရပါတယ်။ ပြီးတော့ အောင်ဘုက နဂိုလ်ကတည်းက သူရှာပေးထားတဲ့ သူ့လူပဲ. . . သူနဲ့ရင်းနှီးပြီးသား။

“ ကျုပ်က ကားဒရိုင်ဘာအလုပ်ကို စွန့်လွှတ်ပြီး ဒီခြံရှေ့မှာ ကြော်လှော် ရောင်းရမယ်ဆိုတာကတော့ မြို့ထဲမှာလည်း ဒါမျိုးတွေက ရနေတာပဲ။ လူတွေက မြို့ထဲမှာပဲ ဝယ်စားကြမှာပေါ့။ ဒီကို လာစားကြပါ့မလား . . .။ ကျုပ်စိုးရိမ်တာလေးကို ပြောပြတာပါ ”

ဆိုပြီး စောဒက ပြန်တက်လိုက်တော့ ဦးတတ်ရှောင်က လူခန့်ရဲ့ မျက်နှာကို လေးလေးနက်နက် စိုက်ကြည့်ရင်း

“ ဒီလိုရှိတယ် လူ့ရဲ့ ။ အလုပ်တစ်ခုကို လုပ်တော့မယ်ဆိုရင် ဖြစ်မှဖြစ်ပါ့မလားဆိုတဲ့ သံသယစိတ်မျိုး ဘယ်တော့မှ မထားရဘူး။ မဖြစ်ဖြစ်အောင် လုပ်မယ်ဆိုတဲ့ စိတ်ဓာတ်မျိုးနဲ့ ရဲရဲရင့်ရင့် ဆောင်ရွက်ရတယ်။ လူ့ရဲ့နေရာကို သူတို့မလာမှာစိုးရင် လာချင်အောင်လုပ်ရမယ်။ မြို့ထဲက လူတွေဟာ တစ်နေ့တာအလုပ်တွေ ဖိဆီးပြီး များသောအားဖြင့် စိတ်တွေ မွန်းကြပ်နေကြတာ များတယ်။ အဲ . . . လူ့ဆိုင်ကို ရောက်တာနဲ့ သူတို့ရဲ့ မွန်းကြပ်နေတဲ့စိတ်တွေ အနည်းနဲ့အများ ပြေလျော့သွားအောင် လူ့က ဝန်ဆောင်မှုပေးနိုင်ရမယ်။ လူ့မှာ မြို့ထဲက ဆိုင်တွေထက်သာတာက နေရာအကျယ်အဝန်းပဲ။ လူ့ ခြံထဲကိုရောက်လို့ သူတို့ရဲ့စိတ်တွေ ထွက်ပေါက်ရသွားပြီ ကျေနပ်နှစ်သိမ့်မှု ရသွားကြပြီဆိုရင် လူ့ဆီကို မရောက်ရောက်အောင် သူတို့လာကြတော့မှာ။ ပြီးတော့ ဝ တစ်ခု အာမခံနိုင်တာ ရှိသေးတယ်။ အဲ့ဒါက. . . ဝ လူ့ကို သင်ကြားပေးထားတဲ့ ပညာတွေဟာ ဝတို့ မျိုးရိုးစဉ်ဆက် ထိန်းသိမ်းလာခဲ့ကြတဲ့ တရုတ်နန်းတွင်း ဟင်းချက်ပညာတွေပဲ။ ပြောရရင် ပီကင်း လက်ရာစစ်စစ်တွေပေါ့။ ဒါကြောင့် လူ့ရဲ့လက်ရာကို လူ့ဘယ်တော့မှ အထင်မသေးလိုက်နဲ့။ လူ့ရဲ့လက်ရာကို မှီတဲ့သူဆိုတာ ဒီလို ခရိုင်မြို့သာသာ တိုင်းခွဲမြို့မှာမပြောနဲ့ ရန်ကုန်လို မန္တလေးလို မြို့ကြီးတွေမှာတောင် နှစ်ယောက်သုံးယောက်အပြင် ပိုမရှိဘူး။ ဒါကို ဝ ရဲရဲကြီး အာမခံနိုင်တယ်။ ဒါ့ကြောင့် ဝ အကြံပေးတာကိုသာ ယုံယုံကြည်ကြည် လက်ခံပြီး ရဲရဲကြီး လုပ်ပစ်လိုက်စမ်းပါ လူ့ရယ် ”

ဟု အရှည်သဝေး ရှင်းပြ တိုက်တွန်းလေတယ်။ လူခန့်လည်း ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ စကားကို နားထောင်ရင် အမှားမရှိဘူးဟု ယုံကြည်တာကြောင့် ထွေထွေထူးထူး စဉ်းစားမနေတော့ဘဲ ၎င်းရဲ့ အကြံပေးချက်ကို အလွယ်တကူပင် လက်ခံ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ပါတော့တယ်။

လူခန့်နဲ့ အောင်ဘု ကားအုံနာ ဦးပုဆီကိုသွားပြီး. . . လူခန့်က တရုတ်အစားအစာ ဆိုင်ဖွင့်တော့မှာမို့ ကားမမောင်းတော့ကြောင်း . . . ထို့ကြောင့် အောင်ဘုကို ကားဆက်မောင်းခွင့်ပြုပါရန်အကြောင်း စသဖြင့် ပြောပြတောင်းဆိုကြတော့ ဦးပုက မျက်နှာသိပ်မကောင်းလှဘူး။

“ လုပ်ပေါ့ကွာ။ မင်းတို့လုပ်သမျှ ခံရမှာပဲ။ စိတ်ကြိုက်သာ လုပ်ပေတော့။ စပါယ်ရာလည်း ငါရှာမပေးနိုင်ဘူး။ မင်းတို့ဘာသာ မင်တို့ရှာကြ ။ ညနေကားသိမ်းလို့ ပြန်လာရင် ငါငွေရှင်းပေးမယ်။ ”

လို့ ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့် ပြောလွှတ်တာနဲ့ လူခန့်တို့နှစ်ယောက်လည်း ကုတ်ပြီးပြန်လာခဲ့ရတယ်။

“ ဦးလေးရဲ့ကားကို သပ်သပ် ခြံတစ်ခြံလိုကန့်ပြီး ထားပေးမှာပါ။ ဟို စားသောက်ဆိုင်ကိစ္စတွေနဲ့ လုံးဝ မရောစေရပါဘူး ”

မပြန်ခင် လူခန့်က မရဲတရဲနဲ့ ကတိပေးလိုက်တော့

“ လုပ်ချင်သလိုလုပ် ”

ဆိုပြီး ဘုချည်းတောလွှတ်နေလို့ လူခန့်တို့လည်း အခြေအနေမကောင်းတာနဲ့ မြန်မြန်လစ်ခဲ့ကြတော့တာပေါ့။ အပြန်လမ်းမှာ လူခန့်နဲ့ အောင်ဘု စကားပြောဖြစ်ကြတယ်။

“ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်တယ် ကိုအောင်ဘုရဲ့ ။ ကျုပ် စားသောက်ဆိုင်ဖွင့်မှာက သူ့ရဲ့ နတ်ကိစ္စနဲ့ ဖြောင့်ဖြောင့်ကြီးကို ဆန့်ကျင်နေတော့တာ။ အဖိုးကြီး တင်းမယ်ဆိုလည်း တင်းစရာပဲ။ ”

“ စိတ်မပူပါနဲ့ ကားဆြာရယ်။ အဖိုးကြီးမကျေနပ်လည်း အခုအချိန်မှာ သူကျုပ်တို့ကို ပစ်ပယ်လို့ မရပါဘူး။ သူ့အသက်က ၆၀ လောက် ဖြစ်နေတော့ အကျပိုင်းရောက်နေပြီလေ။ အခြားကားတွေကလည်း တဖြေးဖြေးပျက်လာတော့ ထင်သလောက် ငွေကမဝင်တော့ဘူး။ ဒီကြားထဲ ကျုပ်တို့လို ယုံကြည်ပြီး မျက်နှာလွှဲရတဲ့ ဒရိုင်ဘာတွေ စပါယ်ရာတွေကလည်း အရှားသား။ အဲ့ဒီကား အဲ့ဒီလူတွေနဲ့ အရှုံးမပေါ်အောင် မနည်း ရပ်တည်နေရလောက်တယ်။ သူ့မှာ အားကိုးအားထား ပြုရလောက်အောင် ဝင်ငွေရပြီး ကားသန့်သေးတာဆိုလို့ ကျုပ်တို့ကားပဲ ရှိတော့တာ။ အဲ့ဒီတော့ ကားဆြာ စားသောက်ဆိုင်ဖွင့်မှာ သူသိပ်ဘဝင်မကြပေမယ့် ကျုပ်ကို ဒရိုင်ဘာ ထပ်ခန့်ဖို့ကိုတော့ ခွင့်ပြုရတာပေါ့။ မြို့ထဲတစ်ဝိုက်နဲ့ ဈေးပတ်ဝန်းကျင်က မိတ်မှန်သမျှကလည်း ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်မျက်နှာတွေနဲ့ပဲ ရင်းနှီးပြီးသား မဟုတ်လား။ သူအခြား ဒရိုင်ဘာတင်ရင် လက်ရှိ အလုပ်ဖြစ်နေတဲ့ ဂယ်ပေါက်လေးပါ မွတ်သွားမှာပေါ့။ နောက်တစ်ခုက နေရာ. . . .။ ဒီခေတ်ကြီးထဲမှာ အခုလို ကားအကြီးတစ်စီး ထားရအောင် နေရာတစ်ခုရဖို့ဆိုတာ အတော်ကိုမလွယ်တဲ့ကိစ္စ။ အခုအခြေအနေက သူကျုပ်ကို ဒရိုင်ဘာဆက်ခန့်လိုက်တာနဲ့ သူ့ကားကို ဖရီးထားဖို့ နေရာကောင်းတစ်ခုက အဆင်သင့်ရှိနေပြီးသားလေ။ သူ ဒီအခွင့်အရေးကို ဘယ်လက်လွတ်ခံပါ့မလဲ။ ဘိုးတော်ကြီးက လူလည်ကြီးပါ။ ဆြာသမား လုပ်စရာရှိတာသာ စိတ်ဖြောင့်လက်ဖြောင့် ဆက်လုပ်တော့ ”

“ ဟုတ်ပါပြီ။ ကိုအောင်ဘုရယ် . . .။ ကျုပ်လည်း . . . တကယ်တမ်း အရေးရယ် အကြောင်းရယ်ဆို သူကိုးကွယ်ပသနေတဲ့ နတ်တွေက သူ့ကို ဘာတစ်ခုမှ အကူအညီမပေးနိုင်ဘူး။ သူ့ကို စေတနာထားဆက်ဆံတဲ့ ကျုပ်တို့ကပဲ ကူညီစောင့်ရှောက်နိုင်မယ် . . ဆိုတာ အဘိုးကြီး တစ်နေ့တော့ နားလည်လာမယ်. . . လို့ ယုံကြည်ပါတယ်။ ”

လူခန့်ရဲ့ ခြံက မျက်နှာစာ ပေ ၁၀၀ လောက်ကျယ်ပြီး နောက်ကို ပေ ၃၀၀ လောက် ရှည်သွားတာ။ လူခန့်က ခြံရှေ့ ညာဘက်ထောင့်လေးမှာ ကွန်ကရစ် အနည်းငယ် ခင်းလိုက်ပြီး ကြော်ဖို့လှော်ဖို့ ဒယ်တွေ မီးဖိုတွေနဲ့ ဆိုင်ခုံကိုပါ နေရာချလိုက်တယ်။ မြေကိုပြောင်အောင်လှည်း မာကျူရီမီးကို ထိန်နေအောင်ထွန်းပြီး ဝိုင်းတွေကိုလည်း ဆိုင်ခုံနဲ့ မနီးမဝေးတွေမှာ စနစ်တကျ တည်ခင်ထားတာ။ စစခြင်းအနေနဲ့ ဝိုင်းခုနှစ်ဝိုင်း ချထားပြီး တစ်ဝိုင်းကို ထိုင်ခုံလေးခုံ ထိုးထားတယ်။ အစားအစာတွေကိုလည်း အမယ် အများကြီး မရောင်းသေးဘဲ

အခေါက်ကင်
ဘဲကင်
ကြေးအိုး ကြေးအိုးဆီချ က်
ထမင်းကြော်
ထမင်းပေါင်း
ခေါက်ဆွဲကြော်
ကြဇံကြော်

စတဲ့ အမယ်ခုနှစ်မျိုးလောက်နဲ့ စတင်လိုက်တာလေ။ ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ အကြံပေးချက်အရ လူခန့်ဟာ ဆိုင်စဖွင့်မယ့် မနက်နဲ့ နေ့လည်ပိုင်းတွေမှာ မြို့ထဲကိုပတ်ပြီး ကားဆြာဘဝက ရင်းနှီးခဲ့ကြတဲ့ ကုန်စုံဆိုင် ကုန်စိမ်းဆိုင် ပိုင်ရှင်တွေ . . . ကုန်သည်ပွဲစားတွေ . . . ပွဲရုံပိုင်ရှင်တွေကို အခေါက်ကင်နဲ့ ဘဲကင် အမြည်းနည်းနည်းစီ လိုက်ဝေလို့ ဆိုင်ကြော်ငြာခဲ့တယ်။

ထူးခြားကောင်းမွန်လှတဲ့ လူခန့်ရဲ့လက်ရာကို မြည်းစမ်းပြီးကြတဲ့နောက် ထိုသူတွေ စွဲလန်းသွားကြပြီး လူ ၁၀ ယောက်မှာ ၉ ယောက်လောက်က အဲ့ဒီညမှာပဲ လူခန့်ရဲ့ဆိုင်ကို ရောက်လာကြတော့တာပေါ့။ လူခန့်ဟာ ထင်မှတ်မထားပဲ ဆိုင်စစဖွင့်ခြင်း ညမှာပဲ အတော်ရောင်းလိုက်ရတယ်။

နောက်နေ့တွေမှာလည်း တဆင့်စကား တဆင့်ကြားပြီး လူခန့်ရဲ့ဆိုင်ကို လာရောက် စမ်းသပ်စားသုံးသူတွေ အများအပြား။ အထူးသဖြင့် လူခန့်ရဲ့ဘဲကင်နဲ့ အခေါက်ကင်ဟာ တစ်ပတ်ဆယ်ရက်အတွင်းမှာပဲ လူခန့်တို့ နယ်တစ်ဝိုက်မှာ နာမည်ကြီးသွားပါလေကော။ လူခန့်က ဆိုင်နာမည်ကို ” မြို့စားကြီး ” လို့ပေးထားတော့ လူတွေပါးစပ်ဖျားမှာ မြို့စားကြီး ဘဲကင်နဲ့ အခေါက်ကင်မှ မစားဖူးသေးရင် ခေတ်မမှီတော့ဘူးလိုကို ဖြစ်ကုန်ကြတော့တာ။

ဘဲကင် အခေါက်ကင် နာမည်ရသွားတော့ လူတွေဟာ မြို့ထဲနဲ့ နီးတယ်ဝေးတယ် သိပ်မကြည့်ကြတော့ဘူး။ စိတ်ပြေလက်ပျောက် ဆိုင်ကယ်စီးရင်း ကားစီးရင်းနဲ့ လူခန့်ရဲ့ ဆိုင်ကို လာထိုင်ကာ ပျော်ပွဲစားကြတော့တယ်။ အစားအသောက်ကလည်းကောင်းပြီး ခြံဝန်းကျယ်နဲ့ဆိုတော့ စိတ်ရောကိုယ်ပါ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးရတယ် မဟုတ်ပါလား။

လူခန့်ဟာ တစ်လအတွင်းမှာပဲ ဝိုင်း ၇ ဝိုင်းကနေ ၁၅ ဝိုင်းအထိ တိုးလိုက်ရပြီး ရေခဲသေတ္တာပုံးကြီး တစ်ခုဝယ်လို့ ရေခဲစိမ်အအေးတွေကိုလည်း ရောင်းချနေရတော့တယ်။ ဒါတောင် ပက်စီနဲ့ ကိုကာကိုလာက . . သူတို့ရဲ့ မတ်ရပ်ရေခဲသေတ္တာတွေ လာထားပေးပါရစေလို့ ခွင့်တောင်းနေကြတာကို လူခန့်က ”ဆိုင်ခန်းသေချာမဖွဲ့ ရသေးလို့ နောက်လလောက်မှ လာထားပါ ” လို့ တောင်းပန်ထားရသေး။

အဲ့ဒီလို . . . လူခန့်ရဲ့ ဆိုင်က မထင်မှတ်ဘဲ ရောင်းအားကောင်းနေတော့ ကာယကံရှင်ဖြစ်တဲ့ လူခန့်ကော. . . ဒိုင်ခံကူညီရတဲ့ မောင်သူရ မကြီးမြသီ ဒေါ်နွဲ့ သီတာတို့တွေလည်း အားရတယ်ကို မရှိတော့ဘူး။ ဒါနဲ့ လူခန့်လည်း စားပွဲထိုးဖို့နဲ့ လက်တို့လက်တောင်းခိုင်းဖို့အတွက် အနီးပါးနားက ကောင်လေးနှစ်ယောက်ကို နေစားနဲ့ ထပ်ခေါ်လိုက်ရတော့တယ်။ မအားတဲ့ကြားထဲက မကြီးမြသီနဲ့ ဒေါ်နွဲ့တို့က ဝိုင်းတွေရဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ ပန်းပင်တွေ သစ်ခွစင်တွေ ရွက်လှပင်တွေ စိုက်ပျိုးကြပြန်တယ်။ မောင်သူရကလည်း အောင်ဘုနဲ့တိုင်ပင်ပြီး အောင်ဘု အားတဲ့အချိန်တွေမှာ ပန်းပင်တွေကြားထဲ အလှမီးတွေ လိုက်ဆင်ကြပြန်တော့ ထိုအလှအပ ပသာဒမြင်ကွင်းတွေဟာ ဆိုင်ကိုလာသမျှ ဧည့်သည်တွေရဲ့ စိတ်ကို ညှို့ယူဖမ်းစား ဆွဲဆောင်ကြတော့တာပေါ့။

ဒီလိုနဲ့ လူခန့်လည်း တစ်လကျော် နှစ်လလောက် ဆိုင်ဖွင့်ပြီးကော . . . ဆိုင်ရဲ့ ရောင်းအားအရ အခု ဆိုင်ခုံခင်းထားတဲ့ ခြံရှေ့ ညာဘက်ထောင့်နေရာမှာ ပေ ၂၀ x ၄၀ လောက်ကျယ်မယ့် ဆိုင်ခန်းတစ်ခန်းကို သစ်သားတိုင်ထောင် . . သွပ်မိုး. . . အုပ်နဲ့သံဇကာကာပြီး တည်ဆောက်မှ ဖြစ်တော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်ပါတော့တယ်။

ဦးတိတ်ရှောင်ကို တိုင်ပင်တော့ . . .

“ လူ့ဆိုင်ရဲ့ ရောင်းအားကို လူ့သိနေတာပဲ။ တစ်လ နှစ်လနဲ့တင် လူ့ ဒီလောက်ရောင်းကောင်းနေရင် နောက်ဒီထက် ပိုရောင်းကောင်းဖို့ပဲ ရှိတော့တယ်။ မယုံရင် လူ့စောင့်ကြည့်နေ။ ဝ သင်ပေးထားတဲ့ ဘဲကင်နဲ့ အခေါက်ကင် လက်ရာတွေကို အနယ်နယ် အရပ်ရပ်ကနေကို တကူးတက လူ့ဆီမှာ လာစားကြလိမ့်မယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ အခု ရန်ကုန်မှာ နာမည်ကြီးနေတဲ့ ရွှေဘဲ ဘဲကင်ဆိုတာတောင် ဝရဲ့ ဘဲကင် လောက်မကောင်းလို့ပဲ။ အဲ့ဒီတော့ ဆိုင်ကိုလည်း ကရော်ကမယ် ဆောက်မနေနဲ့တော့။ ရန်ကုန်ဆိုင်တွေလို သံဘောင်တွေခွေ . . . သွပ်ထူထူမိုး။ တဖက်ခြံဘက်က အခြမ်းကိုပဲ အုတ်တံတိုင်းကာ။ ကျန်တဲ့ မျက်နှာစာသုံးဘက်ကို သံပန်းတံခါးတွေ အလူမီနီယံ ဆွဲတံခါးတွေတပ် . . . ဝိုင်းတွေကိုလည်း ထပ်တိုးဖို့လုပ်။ မီးဖိုချောင်ကိုလည်း ကောင်းကောင်းနေရာပေးရမယ်။ သန့်သန့်ရှင်းရှင်း လုပ်ရမယ် ”

ဦးတိတ်ရှောင်က လူခန့်ကို အလုပ်တိုးချဲ့ဖို့ မြှောက်ပေးလေတော့တယ်။ လူခန့်လည်း ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ စိတ်တိုင်းကျ လိုက်လုပ်လိုက်တာ ရွှေဆိုင်မှာအပ်ထားတဲ့ သိန်းတစ်ရာကျော်ကော ရတဲ့အတိုးတွေပါ ပြောင်တလင်း ခါသွားလေရဲ့ ။ ဒါ့အပြင် ကားမောင်းပြီး စုထားတဲ့ငွေတွေနဲ့ နှစ်လအတွင်း ဆိုင်ရောင်းလို့ရတဲ့ အမြတ်ငွေတွေပါ ကုန်ခမ်းသွားတော့တာပေါ့။ ဆိုင်ကတော့ ကျယ်ကျယ်ဝန်းဝန်း သားသားနားနား လင်းလင်းထိန်ထိန်နဲ့ အတော်ကို ဖိုင်းသွားတော့တာ။ ဦးတိတ်ရှောင်ကတော့ . . .

“ ရင်းရမယ့်အချိန်တန်လို့ ရင်းတာ။ ဘာမှ နှမြောမနေနဲ့။ လူ့ မှာ သေချာတဲ့ ဈေးကွက်နဲ့ ဖောက်သယ်တွေရှိတယ်။ ဒီထက်မက လုပ်ငန်းတိုးတက်လာဖို့လည်း အလားအလာကောင်းတွေ အများကြီး။ လူ့ ရှေ့ဆက် ဒီထက်မက တိုးတက်ချင်ရင် သေချာတဲ့ နေရာတွေမှာ ရင်းနှီးမြှပ်နှံဖို့ ဘယ်တော့မှ မစိုးရွံ့နဲ့ ”

ဟု လူခန့်ကို အားပေးစကားပြောကြားပြီး သင်ကြားပြသပေးလေတယ်။ ဆိုင်အသစ်ဆောက်ပြီး စဖွင့်တဲ့နေ့မှာပဲ မှန်မဲတပ်ထားတဲ့ ၂၀၀၂ မော်ဒယ် တိုယိုတာ ခရောင်း အနက်ရောင်ကားတစ်စီး ခြံထဲကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဝင်ချလာပြီး ဆိုင်ရှေ့အထိ မောင်းလာလျှက် ဆိုင်ရှေ့မှာ ထိုးရပ်လိုက်တယ်။

“ အဘိုးကြီးကား မဟုတ်လားဗျ ။ အဘိုးကြီး မစီးစဖူး ကားတွေဘာတွေ ထုတ်စီးနေပါလား။ ဘာကိစ္စလဲမသိဘူး ”

အောင်ဘု ကားသိမ်းပြီးချိန်မို့ ဆိုင်ထဲမှာရှိနေတော့ . . . . လူခန့်က ၎င်းကို လက်ကုတ်ပြောလိုက်ပြီး အံ့အားသင့်နေကြတာပေါ့။ မောင်သူရလည်း အနားကို ရောက်လာတယ်။

“ အဖိုးကြီး ပြသနာလာရှာတာလား မသိဘူးနော် ”

“ မပြောတတ်ဘူး။ ဒီလူကြီးက တစ်ခါတလေ မိန်းမစိတ် ”

လူခန့်တို့ တစ်ယောက်တစ်ပေါက် ထင်မြင်ချက်ပေးနေဆဲမှာပဲ ခြံရှေ့လမ်းမဘေးကို ဦးပုပိုင်တဲ့ ကုန်ကားလေးစီး ထပ်မံထိုးစိုက်လာပြီး ကားတွေပေါ်မှ ကားဆြာတွေ စပါယ်ရာတွေ အပါအဝင် ဦးပုရဲ့ အခြားတပည့်တပမ်းတွေ ၁၅ ယောက်လောက် ဆင်းလာလို့ ခြံထဲကို ရှူတီတီမျက်နှာပေးတွေနဲ့ ဝင်လာကြပါကော။ အဲ့ဒီနောက် ခရောင်းကားနက်ကြီးရဲ့ ရှေ့ခန်းတံခါး ပွင့်လာပြီး ဦးပုထွက်လာကာ လူခန့်တို့ဆိုင်အတွင်းကို ဦးဆောင်ဝင်လာတော့တယ်။ နောက်မှာ တပည့်တပမ်းတွေက ဝန်းရံလျှက်။ ဦးပုရဲ့ မျက်နှာကြောဟာ အတော်ကို ခက်ထန်မာကြောနေတယ်။ ဥရောပအဝတ်အစား အနက်ရောင်ဝမ်းဆက်ကို ဝတ်ဆင်ထားတဲ့ ၎င်းဟာ လက်ထဲက တောင်ဝှေးနဲ့ သံမံတလင်းကို တဒေါက်ဒေါက် မြည်အောင်ထောက်ပြီး လူခန့်တို့ရပ်နေတဲ့နေရာကို တလှမ်းချင်း လှမ်းလာပုံမှာ မာဖီယား ဂိုဏ်းခေါင်းဆောင်တစ်ဦးနှယ်။

သေချာပြီ။ ဦးပု ပွဲလာကြမ်းတော့မယ်။ လူခန့်တို့ သုံးယောက်သားလည်း တစ်ယောက်လက်ကိုတစ်ယောက် ကိုင်လိုက်ကြပြီး ကြုံတွေ့သမျှ ပြသနာကို ရင်ဆိုင်ဖို့ အားမွေးလိုက်ကြတော့တာပေါ့။ မြသီ ဒေါ်နွဲ့ သူဇာ သီတာစတဲ့ လူခန့်တို့ အိမ်သားတွေနဲ့ ခေါ်ထားတဲ့ စားပွဲထိုးလေးနှစ်ယောက်ဟာလည်း ဆိုင်နောက်ဘက်မှာ စိုးရိမ်ထိတ်လန့်စွာနဲ့ အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေကြတော့တယ်။ ဦးပုက လူခန့်တို့ သုံးဦးရှေ့ရောက်ကော လေသံမာမာနဲ့ စကားစလိုက်တယ်။

“ ဒီမှာ ဟိတ်ကောင်တွေ . . . မင်းတို့က ငါ့ကို အိုမင်းမစွမ်းကြီးဆိုပြီး ဘေးဖယ်ချင်ကြတယ်။ နတ်ယုံဘာယုံနဲ့ သောက်ခြောက်ကြီးလို့လည်း အထင်သေးကြတယ်။ ဒီမှာ . . . မင်းတို့ မသေမချင်းမှတ်ထား။ ငါဆိုတဲ့ကောင်က မလုပ်ချင်ရင်လည်း မလုပ်ဘူး။ အေး လုပ်မိပြီဆိုရင်လည်း ပွဲသိမ်းပဲ။ ငပုက မင်းတို့ထင်ထားသလို သောက်သုံမကြတဲ့ ငပု မဟုတ်ဘူး . . .။ ငပုဘာကောင်ဆိုတာ ဒီနေ့တော့ မင်းတို့ သိရပြီပေါ့ကွာ . . .”

ဦးပုက လူခန့်တို့ကို ကြိမ်းမောင်းပြောဆိုနေတဲ့ အချိန်မှာ သူ့တပည့်တွေက လူခန့်တို့ကို ဝိုင်းဝန်းပိတ်ဆို့ပြီးနှင့်ကြပြီ။ ဦးပုရဲ့ ဒေါသသံတွေကို နားထောင်ရင်း လူခန့်နဲ့အောင်ဘုတို့လည်း ကြုံလာရတော့မယ့် အန္တရာယ်ကို စိုးရိမ်စွာနဲ့ စောင့်စားနေလိုက်ကြတော့တယ်။ အဘိုးကြီးရဲ့ မျက်နှာအမူအရာတွေ ပြောသံဆိုသံတွေဟာ ဘာမှ မစဉ်းစားတော့ဘဲ လုပ်ချင်တာကို ဇွတ်လုပ်ပစ်တော့မယ့်ပုံ။ မောင်သူရလေးကတော့ အသက်ငယ်သူမို့ ကြောက်လန့်ပြီး အသားတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်လျှ က် . .

“ မင်းတို့တွေဟာ အတော် ကျေးဇူးကန်းတဲ့ကောင်တွေ။ မင်းတို့အပေါ်မှာ ငါဒီလောက်ကောင်းခဲ့တာကို. . . ငါ့အပေါ်ကြတော့ ပြန်ပြီး အသိတတ်တရား မထားကြဘူး။ ဘယ့်နှယ့်ကွာ . . . ငါ့ကားကို အနားထားပြီး ဘဲကင် အခေါက်ကင်ကို တနယ်လုံးမှာ ဒီလောက်အထိ နာမည်အကြီးဆုံးဖြစ်သွားအောင် ရောင်းရလား ”

ဦးပုရဲ့ ဒေါသတွေက အထွတ်အထိတ်ကို ရောက်နေချေပြီ။ လူခန့်လည်း မျက်နှာငယ်လေးဖြင့် အရဲကိုးပြီး ရှင်းပြဖို့ ကြိုးစားရတော့တာပေါ့။

“ ကျွ န်. . .ကျွန် . . .ကျွန်တော်. .တို့ . . .”

“ ဟေ့ကောင် . . . လုပ်ချင်တာလုပ်ပြီး အခုမှ ငါ့ရှေ့ မှာ အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့တွေ ဖြစ်ပြမနေနဲ့။ မင်းတို့ကို ငါ ဘာစိတ်အဆိုးဆုံးလဲ သိလား ”

“ မ. . .မ. .သိ ”

“ အေးးးး မသိရင် သေအောင်မှတ်ထား။ ဘဲကင် အခေါက်ကင်တွေကို ဒီနယ်တစ်ဝိုက်မှာ နာမည်အကြီးဆုံးဖြစ်အောင် ရောင်းပြီး ငါ့အတွက်ကြတော့ တစ်ခွက်မှ ပို့မပေးတာကိုပဲကွ . . .။ အခုချက်ခြင်း တို့အတွက် အခေါက်ကင်တွေ ဘဲကင်တွေ ချစမ်းကွာ . . .။ အပြတ်စားပစ်လိုက်မယ် . . . ”

ဦးပုရဲ့ စကားလည်း ဆုံးကော လူခန့်နဲ့ အောင်ဘုလည်း

“ ဗျာ. . . . .”

ကနဲ သံပြိုင်ရေရွတ်လိုက်ကြပြီး တစ်ယောက်မျက်နှာကို တစ်ယောက် ကြည့်လိုက်ကြတော့တယ်။ ဦးပုက လူခန့်တို့ဘေးမှာ ဝိုင်းထားကြတဲ့ သူ့တပည့်တွေကိုလည်း

“ ဟေ့ကောင်တွေ . . . ဘာကြောင်တောင်တောင် လုပ်နေတာလဲ။ လွတ်တဲ့ဝိုင်း ဝင်ထိုင်ကြလေ။ ဒီနေ့ ငါဒကာခံမှာ ”

ဟု ပြောလိုက်လေရာ . . . ထိုသူတို့များကလည်း ပျော်ရွှင်ဝမ်းမြောက်စွာဖြင့်

“ ဟေးးး ခနဲ ”

အော်ဟစ်လိုက်ကြပြီး နီးစပ်ရာဝိုင်းများတွင် သူ့ထက်ငါဦးအောင် အလုအယက် နေရာအသီသီး ဝင်ယူကြပါတော့တယ်။ ထို့နောက် ဦးပုက အဖြစ်အပျက်တွေကို လူခန့်နဲ အောင်ဘု နားလည်သွားအောင် ရှင်းပြလေတယ်။

“ ဒီလိုကွ . . . ငါ ငယ်ငယ်တုန်းက ဝက်သားသိပ်ကြိုက်တာ။ တစ်ခါတော့ ငါအကြီးအကျယ် နေမကောင်းဖြစ်တာ သေကောင်ပေါင်းလည်းပဲ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ငါ့အဖေက ငါ့ကိုဆရာဝန်ပြပေးသလို နတ်ယုံတဲ့ ငါ့အမေကလည်း သူကိုးကွယ်တဲ့ နတ်တွေကိုပင့်ပြီး ပွဲပေးဘာပေး လုပ်တော့တာ။ ဆရာဝန်ရဲ့ ကုသမှုနဲ့ ငါပြန်ပြီး နလံထလာပေမယ့် မေမေက ဖေဖေထက်စာရင် ငါနဲ့အနေပိုနီးတော့ သူပြောပြသလို သူ့ရဲ့နတ်တွေ စောင့်ရှောက်မစလို့သာ ငါ အသက်ချမ်းသာရာရခဲ့တယ်လို့ ယုံကြည်မိခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီကတည်းက ငါလည်း ငါသိပ်ကြိုက်တဲ့ ဝက်သားကို စွန့်လွှတ်ခဲ့ပြီး နတ်တွေကို ကိုးကွယ်ပသတော့တာပဲ။ အခုတော့ အမှန်တရားကို ငါကောင်းကောင်းသိပါပြီ။ တကယ့်လက်တွေ့ ဘဝမှာ ဒီနတ်တွေဟာ ဘာမှ အရေးမပါဘူး . . .။ ကိုယ့်အတွက် တကယ် မှီခိုရာ အားထားရာအစစ်ဟာ ကိုယ်ပြုခဲ့တဲ့ ကောင်းမှုကုသိုလ်ကံနဲ့ မိတ်ဆွေရင်းခြာတွေပဲ ဖြစ်ကြတယ် ဆိုတာကိုပေါ့။ အဲ့ဒါကြောင့် ငါဆိုတဲ့ကောင်က နတ်ယုံတဲ့ အခြောက် ဦးပုမဟုတ်ဘူး . . .။ ဝက်သားကြိုက်တဲ့ ဦးပုဆိုတာကို မင်းတို့သိအောင် လက်တွေ့လာပြရတာပဲဟေ့။ ငါ အခုလိုအမြင်မှန်တွေ ပြန်ရလာအောင် ငါ့ကို လမ်းပြပေးခဲ့တဲ့ လမ်းပြကြယ်လေးလည်း ရှိသေးတယ် . . .”

ဦးပုဟာ လူခန့်တို့ကိုရှင်းပြနေရင်း ခရောင်းကားဆီသို့ ထွက်သွားပြီး ကားနောက်ခန်းတံခါးကို ဖွင့်လို့ . . .

“ လာ . . . စတားလေး ”

ဟု ခေါ်လိုက်လေရာ ကားပေါ်မှ ဆံပင်တိုတို မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း မျက်လုံးပေါက်ကျဉ်းကျဉ်းနဲ့ ခန္ဓာကိုယ် ပြည့်တင်းလှပတဲ့ တရုတ်မတစ်ယောက် ဆင်းလာပါတော့တယ်။ အသက် ၃၀ ဝန်းကျင်ရှိ အနှီတရုတ်မဟာ ဦးပုရဲ့ လက်မောင်းတစ်ဖက်ကို ဆွဲယူမှီခိုလိုက်ပြီး လူခန့်တို့ ရှိရာသို့ နှစ်ဦးတွဲလို့ လျှောက်လှမ်းလာကြလေတယ်။ လူခန့်တို့လည်း ဦးပုလုပ်သမျှကို အံ့သြမှင်သက်စွာ လိုက်ကြည့်နေကြရတော့တာပေါ့။ အနားကိုရောက်တော့ ဦးပုက

“ ဒါက ခင်မေလွမ် တဲ့။ ငါကတော့ စတားလေး လို့ပဲ ခေါ်တယ်။ ငါ့ရဲ့ လမ်းပြကြယ်လေးမို့လို့။ ပြီးခဲ့တဲ့ အပတ်ကမှ သူနဲ့ငါနဲ့ ရုံးတက် လက်ထပ်လိုက်ကြတာ။ ငါ အခုလို ပြောင်းလဲသွားတာဟာ သူ့ကြောင့် အမျာကြီးပါတယ် ။ ဘယ်လိုလဲ . . . ငါ့မိန်းမ မိုက်တယ်မဟုတ်လား။ ပြီးတော့ ဦးပုဆိုတဲ့လူဟာ အိုမင်းမစွမ်း မဟုတ်ဘူး။ အိုပေမယ့် စွမ်းတုန်း သန်တုန်း ဆိုတာကို မင်းတို့ကို ငါ သက်သေလာပြတာပဲ ”

ဟု ၎င်းရဲ့ စကားကို အဆုံးသတ်လိုက်မှ လူခန့်တို့လည်း ” ဟူးးးးးး ခနဲ ” သက်ပြင်းချ နိုင်တော့တာပေါ့။ လူခန့်က . . .

“ ဦးလေးရယ် . . . မိန်းမယူတာ ကျွန်တော်တို့တောင် မသိရပါလား ”

လို့ ပြောလိုက်တော့

“ ငါက မင်းတို့ကို စပရိုက်လုပ်ချင်လို့ ”

တဲ့လေ။

“ တရုတ်မလေးကို ယူထားမှတော့ ဦးလေး ဘယ်ဝက်သားရှောင်လို့ ဖြစ်ပါတော့မလဲ။ ဝက်သားရှောင်မလား လူသားရှောင်မလား ကြိုက်တာတစ်ခုခု ရွေးရတော့မှာလေ ”

အောင်ဘုက အရွှန်းထဖောက်လိုက်တယ်။

“ အေးပေါ့ကွာ. . . ပြောပါ ပြောပါ။ ငါကလည်း အိုကြီးအိုမကြမှ ဟောဒီက တရုတ်မလေးကို ချစ်မိသွားတာကိုးကွ . . . . ဟားး ဟားး ဟားး ဟားး”

ဦးပုက ပြန်ပြောလိုက်ပြီး သုံးယောက်သား ပြိုင်တူ ရယ်လိုက်ကြတော့တာပေါ့။

“ အို. . . ကိုကြီးနဲ့ မောင်လေးတို့ကလည်း ဘာတွေပြောမှန်းလဲ မသိဘူး ”

ခင်မေလွမ်ကတော့ အရှက်သည်းလျှက်။

ဦးပုတို့စုံတွဲဦးဆောင်တဲ့ အဖွဲ့ဟာ လူခန့်တို့ဆိုင်မှာ စိတ်တိုင်းကြ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် စားသောက်ကြပြီး ပြန်လည် ထွက်ခွာသွားကြတော့တယ်။ ဦးပုက ပြန်ခါနီး လူခန့်နားကပ်လို့ . . . ကာမအားတိုးစေမယ့် ဟင်းလျှာတစ်မျိုးလောက် စီစဉ်ပေးဖို့အကြောင်းကို နားပူနဆာ လုပ်သွားသေးတာ။ ဒါနဲ့ လူခန့်လည်း ဦးတိတ်ရှောင်ကို မေးစမ်းကြည့်တော့ ဦးတိတ်ရှောင်က. . .

“ ဒါမြန်းကွာ။ ဘဲတစ်ကောင်ဝယ်။ ပရဆေးဆိုင်က ဆင်တုန်းမနွယ် x x x သား ။ အိမ်နောက်ဖေးမှာ အလေ့ကျပေါက်နေတဲ့ ရှဉ့်မတက်က x x x သား ”

စသဖြင့် ဦးပုအတွက် ဟင်းချက်ပေးဖို့ လမ်းညွှန်ပြသလိုက်လေတယ်။ လူခန့် နောက်နေ့ ဟင်းချက်ပြီး သွားပို့တော့ အဘိုးကြီးက သိပ်ကိုပျော်ရွှင်တက်ကြွလို့။ နောက်သုံးရက်လောက်ကြာတော့ ဦးပု လူခန့်ဆီ ရောက်လာပြန်ပါကော။

“ မင်းဟင်းက သိပ်စွမ်းတယ်။ အဲ့ဒီနေ့ညကဆိုရင် စတားလေး ငိုပြီးတော့ကို တားယူရတာ။ အစကတော့ မရပ်ချင်ဘူးပေါ့။ နောက်ပိုင်း သနားလာတာနဲ့ ငါလည်းကိစ္စကို အပြီးသတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ သူ့ခင်မျာ ပျော့ခွေသွားတာပဲ။ မင်းဟင်းကိုတော့ ငါ သိပ်သဘောကြသွားပြီ။ နောက်နေ့တွေမှာလည်း ငါ့ဖို့ အဲ့ဒီဟင်း စီစဉ်ပေးပါဦးကွာ။ ငါ ကျသ၍ ရှင်းပေးပါ့မယ်။ ပြီးတော့ ငါ့လို မိန်းမငယ်ငယ် ယူထားကြတဲ့ ငါ့ဘော်ဒါ အဖိုးကြီးတွေကိုလည်း မင်းဟင်းညွှန်းပေးမယ်။ ”

ဟု တောင်းဆိုတာကြောင့် လူခန့်လည်း ထိုဟင်းကို သုံးရက်ခြားတစ်ခါလောက် ချက်ပြီး ဦးပုဆီကို ပို့ပေးနေရတော့တာပေါ့။ ဦးတိတ်ရှောင်နဲ့ တွေ့တဲ့အခါ ဦးတိတ်ရှောင်က လူခန့်ကို

“ အဲ့ဒီဟင်းနည်းက တကယ်စွမ်းတဲ့ တရုတ်နန်းတွင်းနည်းကွ။ စားရတာလည်း အရသာရှိသလို စွမ်းဆောင်ရည်ကလည်း အံ့မခန်းဘဲ။ ကြည့်ပါလား . . . ဦးပုလို အသက်ခြောက်ဆယ်ကျော် အဖိုးကြီးမှာတောင် ဒီလောက် အစွမ်းပြနေသေးရင် အသက်လေးဆယ်ကျော် ငါးဆယ်ဝန်းကျင် အမျိုးသားတွေဆို ဘာပြောကောင်းပါ့မလဲ။ အဲ့ဒီတော့ လူ့အနေနဲ့ ဒီဟင်းချက်ရောင်းရင်. . . ရောင်းကောင်းမှာ မြေကြီးလက်ခတ်မလွဲပဲ။ ဈေးလည်းကြိုက်သလောက် ဆိုပေတော့။ လူ့တို့ ဝတို့ ယောက်ျားတွေဆိုတာ ဒီလိုကိစ္စမျိုးတွေဆို မနှမြောတတ်ကြဘူး မဟုတ်လား ”

စသဖြင့် အကြံဉာဏ်တွေ ထပ်ပေးလိုက်ပြန်ရာ . . . လူခန့်လည်း ထိုဟင်းကို “  ကျားတစ်ရာ ဘဲပေါင်း ” လို့ ကင်ပွန်းတပ်ပြီး ကြော်လှော်ရောင်းချရမယ့် ဟင်းစာရင်းထဲမှာ ထည့်ထားလိုက်တော့တယ်။ လူခန့်ရဲ့ဆိုင်လည်း အရင်အလုပ်ဖြစ်တယ်ဆိုတာထက် ၄၀ ရာခိုင်နှုန်းလောက် ပိုမိုပြီး ရောင်းအား တိုးတက်သွားပါတော့တယ်။

——————————————-

လတွေနှစ်တွေလည်း ပြောင်းခဲ့ပြီပဲ။ လူခန့်လည်း အသက် ၂၉ နှစ်တင်းတင်းပြည့်ခဲ့ပြီး အခြားသူများလည်း ကိုယ်စီကိုယ်စီ အသက်အရွက်တွေ ကြီးရင့်ကုန်ကြတော့တယ်။ ” မြို့စားကြီး ” စားသောက်ဆိုင်မှာလည်း တစ်နှစ်ထက်တစ်နှစ် ပိုမိုအောင်မြင်လာတာ အခုဆိုရင် မူလဆိုင်ဟောင်းရဲ့ ဘေးမှာ ကားအဝင်အထွက်အတွက် ပေ ၂၀ လောက် လမ်းချန်ထားပြီး ကျန်တဲ့ ခြံမျက်နှာစာတစ်ခုလုံးကို ဆိုင်ခန်းကျယ်ကြီး အသစ်ထပ်ဆောက်လိုက်ရတယ်။

ဆိုင်မှာ စည်ဘီယာ ကော့တေး အပျော့အပြင်း red black green blue gold စသဖြင့် အဖျော်ယမကာမျိုးစုံကို ရရှိနိုင်ပြီလေ။ ဘဲကင်နဲ့ အခေါက်ကင်ကလည်း ကောင်းလွန်းဆိုတော့ လူခန့်ရဲ့ဆိုင်ဟာ အချိန်တိုင်း ဝိုင်းပြည့်နေတော့တာ။ ဘဲကင်နဲ့ အခေါက်ကင် ကကောင်းတယ်ဆိုလို့ ကျန်တဲ့ အစားအစာတွေကလည်း ညံ့မယ်မထင်လေနဲ့ . . . ရန်ကုန်က တော်ရုံတန်ယုံ ဟိုတယ်လောက်ကို သနားတယ် . . .။

ကြော်တဲ့ ချက်တဲ့ အလုပ်ကိုတော့ လူခန့်ကိုယ်တိုင် မလုပ်တော့ဘူး။ မီးဖိုခန်းမှာ လူခန့်ရဲ့လက်ထွက် စားဖိုမှူး သုံးယောက်ခန့်ထားတယ်။ အဲ့ဒီသူတွေကို မောင်သူရက ကြီးကြပ်ရတယ်။ ဆိုင်မှာ အလုပ်သမား စားပွဲထိုး ကျားမပေါင်း အယောက်အစိတ်လောက်ရှိပြီး ဆိုင်ရဲ့အနောက်ဘက်မှာ ကျားဆောင်တစ်ဆောင် မဆောင်တစ်ဆောင် ဆောက်ပြီး ထားထားရတာ။ အလုပ်သမားအရေးနဲ့ ဈေးဝယ်ဖို့ချမ်းဖို့ ကုန်တွေအော်ဒါမှာဖို့ကို မကြီးက တာဝန်ယူပြီး ဆိုင်ရဲ့အလှအပ သန့်ရှင်းသပ်ရပ်ရေးကိုတော့ ဒေါ်နွဲ့နဲ့ သီတာက တာဝန်ယူကြတယ်။ လူခန့်က စာရင်းလောက်ပဲလုပ်တော့တာ။ ဆိုင်ကို အရေးကြီးဧည့်သည်တွေ ခင်မင်ရတဲ့ မိတ်ရင်းဆွေညာတွေ လာတယ်ဆိုရင်တော့ လူခန့်က ကိုယ်တိုင်ကြော်ချက်ပြီး ဧည့်ခံလေ့ရှိတယ်။ လူခန့်မှာက အခြားအာရုံစိုက်စရာ ကားလုပ်ငန်းကလည်း ရှိနေပြီမဟုတ်ပါလား. . .။

ကားလုပ်ငန်းအစက ဒီလို . . . .။ ဦးပုက ခင်မေလွမ်နဲ့ ငြားပြီးနောက်ပိုင်း ကားတွေကို တဖြေးဖြေးလျော့ချပြီး ခင်မေလွမ်တို့ရဲ့ မိရိုးဖလာလုပ်ငန်းဖြစ်တဲ့ ကုန်စုံဆိုင်ကို အားစိုက်ချင်တယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ပဲ ကားတွေရောင်းဖို့ လူခန့်ကို လာတိုင်ပင်တော့ လူခန့်လည်း ဦးတိတ်ရှောင် သံယောဇဉ်နဲ့ မိမိတို့ဆီမှာ ထားထားတဲ့ ကားနီကြီးကို ဖြစ်ညှစ်ပြီး အရင်ဝယ်လိုက်တော့တာ။ လူခန့်ကော အောင်ဘုကပါ ကားလုပ်ငန်းနဲ့ အကျွမ်းဝင်ပြီးသား သူတွေဖြစ်တဲ့အပြင် ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ ပံ့ပိုးမှုကလည်း ပါသေးတာကြောင့် ကားနီကြီးက လူခန့်တို့လက်ထဲမှာ အတော်အလုပ်ဖြစ်တယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ လူခန့်ဟာ ကားလုပ်ငန်းကိုပါ စိတ်ဝင်စားသွားပြီး ဦးပုပိုင်တဲ့ ကားခြောက်စီးထဲက လတ်သေးတဲ့ကား သုံးစီးကို တစ်စီးစီ တဖြေးဖြေးချင်း ဝယ်ယူဖြစ်လိုက်တော့တာပေါ့။ ကျန်တဲ့ကားတွေကိုတော့ ဦးပုက တောဘက်ကို အောက်ဈေးနဲ့ရောင်းထုတ်လိုက်တယ်လေ။

အခုတော့ အောင်ဘုလည်း ကားမမောင်းတော့ဘူး။ ကားသုံးစီးမှာ ဒရိုင်ဘာတွေ စပါယ်ရာတွေ ရွေးချယ်ခန့်ထားပြီး ကြီးကြပ်လုပ်ကိုင်ရတယ်။ ကားနီကြီးကိုတော့ လူခန့်က လုံးလုံးအနားပေးလို့ ခြံခေါင်းရင်းမှာ သူ့အတွက် ဂိုထောင်ဆောက်ပြီးကို သိမ်းထားတော့တာ။ အရင်အိမ်တွေ တဲတွေကိုလည်း ဖျက်လိုက်ပြီး အိမ်နေရာမှာ အာစီ နှစ်ထပ်တိုက် ကောင်းကောင်းတစ်လုံးဆောက်လို့ လူခန့်တို့မောင်နှမ နေကြတယ်။ တဲနေရာမှာတော့ လူခန့်က အာစီ တစ်ထပ်တိုက်တစ်လုံးကို ခပ်ကျယ်ကျယ်ဆောက်လိုက်ပြီး အောင်ဘုတို့ မိသားစု ဆွေမျိုးတစ်သိုက်ကို ပေးနေလိုက်တော့တယ်။ နောက်ပိုင်းမှာ မကြီးမြသီက သူ့အတွက် အဖော်ရအောင်ဆိုပြီး သီတာကို နှစ်ထပ်တိုက်ဆီကို ပြန်ခေါ်ထားလိုက်လေရဲ့ ။ အောင်ဘုနဲ့ သူဇာမှာလည်း သားလေးတစ်ယောက်ရတာ သုံးနှစ်သားတောင်ရှိသွားပြီလေ။

လူခန့်က မိမိနဲ့မကြီးအတွက် ခရောင်းကားတစ်စီးနဲ့ အောင်ဘုတို့အတွက် ဖီဒါတစ်စီး ဝယ်ထားတော့ အားလုံး သွားရေးလာရေးကအစ အဆင်ပြေနေကြတာပေါ့။ ဒါ့အပြင် လူခန့်ဟာ. . . . မကြီးကလွဲရင် ကျန်တဲ့ အောင်ဘု သူဇာ သီတာ ဒေါ်နွဲ့ မောင်သူရတို့ကို ၎င်းတို့လုပ်ဆောင်ရတဲ့ တာဝန်တွေကိုလိုက်ပြီး လစာကောင်းကောင်း ပေးထားသေးတယ်။ မကြီးကတော့ လစာမလိုဘူးလေ . . . လူခန့်ဆီက ကြိုက်သလောက် ယူသုံးလို့ရနေတာပဲ။

ဒီလိုနဲ့ လူခန့်တို့ရဲ့ ညီညီညွတ်ညွတ်ကြိုးစားမှု ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ လမ်းညွှန်အကြံပေးမှု ဆောင်မကြည့်ရှုမှုတွေကြောင့် လူခန့်ရဲ့ဘဝဟာ ကိုးနှစ် ဆယ်နှစ်အတွင်းမှာကို အပြောင်းလည်းကြီး ပြောင်းလည်းလာခဲ့ပါတော့တယ်။

တစ်ညတော့ ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ ကားဂိုဒေါင်ခေါင်မိုးပေါ်မှာ လူခန့်နဲ့ ဦးတိတ်ရှောင် ထိုင်ပြီး စကားလက်ဆုံကြနေကြလေရဲ့ ။ ဆိုင်ပိတ်ချိန်တော့ မရောက်သေးဘူး။ လူတိုင်းက သူ့အလုပ်နဲ့သူလည်ပတ်နေကြဆဲ။ လူခန့်တစ်ယောက်သာ ဦးတိတ်ရှောင်နဲ့ စကားအေးဆေးမပြောရတာကြာလို့ ဂိုဒေါင်ပေါ်တက်ခဲ့တာ။ လူမှုရေး စီးပွားရေး သာရေးနာရေး စသဖြင့် ရောက်တတ်ရာရာ ပြောကြရင်း ဦးတိတ်ရှောင်က လူခန့်ကို စကားစလာတယ်။

“ လူ့ရဲ့ ရိုးသားကြိုးစားမှု ဝရဲ့ လမ်းညွှန်ပမ့်ပိုးမှုတွေကြောင့် အခုဆိုရင် လူ့ရဲ့ရည်ရွယ်ချက်တွေ ပြည့်မြောက်ပြီး လော်ပန်ဘဝကို ရောက်ခဲ့ရပြီ။ ဝလည်း ဒီထက်ကောင်းတဲ့ ဒီထက်မြင့်တဲ့ နတ်ဘုံကို သွားချင်ပြီ။ ဒါပေမယ့် ဝမှာ ကိစ္စတစ်ခုကို နောက်ဆံတင်းနေရတာကြောင့် စိတ်ချလက်ချ မသွားနိုင်ဘူးဖြစ်နေတယ်။ အဲ့ဒါ ဝအနေနဲ့ စိတ်ချလက်ချ နတ်ဘဝကို သွားနိုင်ဖို့ . . . လူ့ ဝကို ကူညီပါလို့ အကူအညီတောင်းပါရစေ ”

“ အို . . . ဦးတိတ်ရှောင်ရယ် . . . ဒီလောက်တောင် စကားပလ္လင်တွေ ခံနေရလား။ ကျုပ်နဲ့ခင်ဗျားက ပြောရမယ့်လူတွေမှ မဟုတ်တာ။ ခင်ဗျားအတွက်ဆို ကျုပ်က ဘာမဆိုကူညီဖို့အသင့်ပဲ။ နောက်ဆုံး ကျုပ် အခုပိုင်ဆိုင်ထားတဲ့ စည်းစိမ်ဥစ္စာတွေကို စွန့်လွှတ်ရမယ်ဆိုရင်တောင် ခင်ဗျားအတွက်ဆို ဝဲလ်ကမ်းပဲ။ ဘာလို့လည်းဆိုတော့ ခင်ဗျားနဲ့ ကျုပ်က မိတ်ရင်းဆွေရင်းတွေဆိုလည်း ဟုတ်တယ်. . . ဆရာတပည့်ဆိုလည်းဟုတ်တယ် . . . တူဝရီးတွေဆိုလည်း ဟုတ်တယ်. . . မဟုတ်လား။ ကဲ. . . ပြောမှာသာပြော . . . ကျုပ် ဘာကူညီရမလဲ ”

စိတ်စေတနာအရင်းခံနဲ့ တက်ကြွလန်းဆန်းစွာ ပြောလိုက်တဲ့ လူခန့်ရဲ့ စကားသံကို ကြားလိုက်ရတော့ ဦးတိတ်ရှောင်လည်း ပီတိအပြုံးတွေ ဝေဆာသွားကာ

“ လူ့ပြောသလောက်ကြီးလည်း မဟုတ်ပါဘူး လူ့ရယ် . . .။ ဝကိုကူညီလို့ လူ့ရဲ့ စည်းစိမ်ဥစ္စာတွေလည်း မစွန့်လွှတ်ရပါဘူး။ စည်းစိမ်တွေ မစွန့်လွှတ်ရတဲ့အပြင် ကံကောင်းရင် လူ့အတွက် ဖြူဖြူလှလှ ဇနီးလိမ္မာလေးတစ်ယောက်တောင် ရဦးမယ် ”

“ အိုးး ပစ္စည်းဥစ္စာတွေ မဆုံးရှုံးတဲ့အပြင် မိန်းမချောချောလေးတောင် ရဦးမယ် ဟုတ်လားး။ ဒီကလည်း အသက်သုံးဆယ်နားကပ်နေပြီ အခုထိ မစွံသေးလို့ မိန်းမလိုချင်နေတာနဲ့ အတော်ပဲ။ ပြောစမ်းပါ . . . ဘာအကူအညီလည်း အခုချက်ခြင်းကို ပေးချင်လာပြီ ”

လူခန့်က အရွှန်းဖောက်လိုက်ပြီး နှစ်ယောက်သား ” တဟား ဟား ” ရယ်မိလိုက်ကြပြန်တယ်။ အဲ့ဒီနောက် အရယ်တန့်လို့လူခန့်က

“ ကဲပြော . . . ကျွန်တော် ဘာကူညီရမှာလဲ ”

လို့ ဦးတိတ်ရှောင်ကို မေးလိုက်ရာ ဦးတိတ်ရှောင်က အဝေးတစ်နေရာကို ဆွေးဆွေးမြေ့မြေ့ တစ်ချက်မျှော်ကြည့်ပြီး ၎င်းအကူအညီတောင်းလိုတဲ့ ကိစ္စကို လူခန့်သိအောင် ဖြေးဖြေးခြင်း ရှင်းပြနေပါတော့တယ်။

“ ဒီလို လူ့ ရဲ့ . . .။ ဝ လူ့ဘဝတုန်းက ရန်ကုန်ပြည်လမ်းမပေါ်မှာရှိတဲ့ အင်းမဆိုတဲ့ မြို့ကလေးမှာ စားသောက်ဆိုင်အလုပ်ကို လုပ်ကိုင်ခဲ့တာ အရမ်းကို အလုပ်ဖြစ်တယ်။ အင်းမကလည်း မြို့သာသေးတာ ပတ်ဝန်းကျင် ကောစကံရွာတွေက အများသား။ လယ်ယာကိုင်းကျွန်းလည်း ကောင်းကြတော့ ရွာသားတွေဟာ အရမ်းကို ငွေရွှင်ကြတယ်။ ရွာတွေမှာက မီးမရတော့ သူတို့ဟာ ညမှောင်ပြီဆို အင်းမမြို့ပေါ်ကို တက်လာကြပြီး တစ်မြို့လုံးမှာ မီးအလင်းဆုံးဖြစ်တဲ့ ဝရဲ့ဆိုင်မှာ စတည်းချလို့ သောက်ကြစားကြ ပျော်ကြပါးကြတော့တာပဲ။ ဒါက နယ်မိတ်နော်။ ကျန်တဲ့ ဟိုင်းဝေးခရီးသည်ကားတွေက တစ်ညကို အနည်းဆုံး ၃ စီးလောက် ဝဆိုင်မှာ ထမင်းဝင်စားကြတဲ့အပြင် ကုန်တင်ကားသမားတွေဟာလည်း ဝဆိုင်က လက်ရာနဲ့ ဆက်ဆံရေးကို သဘောခွေ့ကြတယ်။ ပြောရရင် ဝ ရဲ့ စားသောက်ဆိုင်ဟာ အခု လူ့ ရဲ့ ဆိုင်လောက် မဟုတ်ရင်တောင် တော်တော်တော့ အလုပ်ဖြစ်တယ်လို့ ဆိုရမှာပဲ။ ဒါပေမယ့် ဝက ဒီဆိုင်နဲ့တင် ကျေနပ်မနေဘဲ ကားအလုပ် လယ်ယာအလုပ်တွေကိုလည်း လုပ်လို့ရသမျှ အကုန်ဖြန့်ကျက်လုပ်ဆောင်ထားတာ။ ငွေရှိနေပြီဆို ဘာလုပ်လုပ် အဆင်ပြေတယ်လေ။

ဝ လုပ်တဲ့အလုပ်တိုင်း အောင်မြင်ပြီး အမြတ်အစွန်းတွေ အများကြီးရတာချည်းပဲ။ အဲ့ဒီတော့ ဝဟာ နှစ်စဉ် ဝ ရတဲ့ အမြတ်အစွန်းတွေထဲက လှူသင့်တာလှူ ပြန်ရင်းသင့်တာရင်း ပေးကမ်းသင့်တဲ့သူကို ပေးကမ်းပြီး ကျန်တာတွေကို ပြည်ဘဏ်မှာ တက်အပ်ထားတာ အားလုံးပေါင်း သိန်း ၅၀၀ ကျော်လောက်ရှိတယ်။ ဝ ပိုင်တဲ့ လယ်တွေကလည်း ဧကရာကျော်တောင်။ အဲ့ဒီလယ်တွေကိုတော့ ဝရဲ့မိတ်ဆွေ ရှေ့နေကြီးဦးသိန်းအောင်က ထိန်းသိမ်းလုပ်ကိုင်ပေးတယ်။ သူက မိရိုးဖလာ လယ်သမားမျိုးရိုးက ဆင်းသက်လာတော့ အားလုံးကို နိုင်နိုင်နင်းနင်း ကိုင်တွယ်နိုင်တယ်လေ။ ဝ က နှစ်စဉ်အမြတ်စာရင်းလောက်ပဲ စစ်ရတာ။

ဝ ကားစမ်းမောင်းရင် ကားတိုက်သေတော့ ဝမှာ ဇူးဇူးမောင်လို့ခေါ်တဲ့ သားလေးတစ်ယောက်နဲ့ ဆူးစူးနှင်းဆီ ဆိုတဲ့ သမီးလေးတစ်ယောက် ကျန်ရစ်ခဲ့တယ်။ သူတို့လေးတွေခင်မျာ သနားပါရဲ့ . . .။ ငယ်စဉ်ကတည်းက သူတို့အမေ ဆုံးပါးသွားလို့ မိတဆိုးလေးတွေ ဖြစ်နေရာက . . . ဝ ပါထပ်ဆုံးပါးတော့ ဖတဆိုးလေးတွေပါ ထပ်ဖြစ်ကုန်ကြတော့တာပေါ့။

ဝ ရဲ့သား ဇူးဇူးက ဆိုးသွမ်းတဲ့အကျင့်ရှိတယ်။ အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင် အပေါင်းအသင်းစုံပြီး ဝရဲ့အလုပ်အကိုင်တွေကိုလည်း ဘာမှ စိတ်မဝင်စားဘူး။ လောင်းကစားမှာလည်း လက်စကြီးသလို အသုံးအဖြုန်ကလည်း အားကြီးလက်ဖွာတယ်။ ဒါပေမယ့် သားကြီးအတွက် တစ်ခုခံသာတာက ကွယ်လွန်သွားကြပြီဖြစ်တဲ့ ဝ မိဘ. . သူ့အဘိုးအဖွားတွေရဲ့ အမွေကို ဝတို့ တရုတ်လူမျိုးတွေ ထုံးစံအတိုင်း ဝ မရှိရင် သားကြီးက ဆက်ခံရမှာ။ အဲ့ဒီအတွက် စာရွက်စာတန်းတွေလည်း ရှေ့နေကြီး ဦးသိန်းအောင်ဆီမှာ ရှိပြီးသား။ သားကြီး အသက် ၁၈ နှစ်ပြည့်တာနဲ့ တစ်ခါတည်းလွှဲပေးလိုက်ရုံပဲ။

ဝ စိတ်ပူမိတာက ဝ ရဲ့ သမီးငယ်လေး ဆူး အတွက်ပဲ။ ဒါနဲ့ ဝလည်း ကားအက်စီးဒင့်မဖြစ်ခင် နှစ်လလောက်အလိုမှာ သမီးလေးရဲ့ နောင်ရေးကို စိတ်မအေးဖြစ်ပြီး ရှေ့နေကြီးနဲ့တိုင်ပင်လို့ . . . ဝ ပိုင်တဲ့ လယ်ယာကိုင်းကျွန်းတွေ နဲ့ ဘဏ်က သိန်း ၅၀၀ ကျော်အပါအဝင် ဝ ဆိုင်ဖွင့်ထားတဲ့ အိမ်နဲ့ခြံကိုပါ သမီးလေး ဆူးနာမည်နဲ့ လွှဲထားမိခဲ့တယ်။

ဒါပေမယ့် . . . ဝ ရုတ်တရက်တိမ်းပါးသွားခဲ့ရင် သားကြီးက သူ့ညီမကို အနိုင်ကျင့်ပြီး ငွေတွေ . . . ပိုင်ဆိုင်မှုတွေကို လုယူဖြုန်းတီးပစ်မှာ စိုးရိမ်တာကတစ်ကြောင်း . . . . သမီးလေးဆူးက ငယ်ရွယ်သေးတာက တစ်ကြောင်းကြောင့် . . . . သမီး ဆူး ၂၃ နှစ်ပြည့်လို့ ယောက်ျားရပြီးခါမှ ဒီဟာတွေကို လွှဲပေးရမယ် . . . . လို့ စာချုပ်ထဲမှာ ထည့်ရေးပြီး ရှေ့ နေကြီးဆီမှာ စာချုပ်ကော ပိုင်ဆိုင်မှု အထောက်အထားတွေ အားလုံးကိုပါ အပ်ထားလိုက်တော့တာပေါ့။

ဒီလိုလုပ်ခဲ့တာ သိပ်မှန်သွားတယ်။ ဝ က အခုလို စောစောစီးစီး စံစီလောသွားတော့ သမီးလေးခင်မျာ သိပ်ဒုက္ခရောက်ရှာတယ်။ ဝ ဆုံးတော့ သူ့အသက်က ၁၃ နှစ် ကလေးသာသာ ရှိသေးတာကိုး။ သားကြီးကတော့ ဝ လည်းဆုံးကော သူ့ကိုအလိုလိုက်တဲ့ သူ့အမေဘက်က အဒေါ်အပျိုကြီးဆီ ပြေးတော့တာပဲ။ အဲ့ဒီမိန်းမကြီးလည်း ကြာကြာမနေလိုက်ရပါဘူး။ သားကြီး အသက် ၁၈ နှစ်ပြည့်ခါနီးမှာ မိန်းမရောဂါနဲ့ ကွယ်လွန်သွားရှာတယ်။ သားကြီးဟာ အဘိုးအဖွားတွေရဲ့ အမွေကော အဒေါ်ကြီးရဲ့ အမွေတွေပါရပြီး သိပ်ကို သုံးလို့ဖြုန်းလို့ ကောင်းနေတော့တာ။

ဝ ဆုံးတယ်ဆိုတဲ့ အသံလည်းကြားကော ရန်ကုန်က ဝရဲ့ ညီမတစ်ဝမ်းကွဲ ကျင်မေ အိမ်ကိုရောက်လာပါကော။ တစ်ယောက်တည်းကျန်ခဲ့တဲ့ သမီးလေးဆူးကို စောင့်ရှောက်ဖို့ ဘာဘာညာညာ အရပ်ထဲမှာ လျှောက်ပြောပေမယ့် သူတစ်ကယ်တမ်း အင်းမကို ရောက်လာတာက ဝပိုင်ဆိုင်သမျှကို အပိုင်သိမ်းဖို့ပဲ။ သူလောဘတက်မယ်ဆိုလည်း တက်စရာလေ။ ဝ မှာ ဆွေမျိုးအနီးစပ်ဆုံးဆိုလို့ ဝ သားနဲ့ သမီးပြီးရင် သူပဲရှိတာ။ ဒါပေမယ့် ရှေ့နေကြီးဆီက သူသိလိုက်ရတာက အိမ်တွေခြံတွေ လယ်ယာမြေတွေနဲ့ ဘဏ်ကငွေတွေကို သမီးဆူးနာမည်နဲ့ လွှဲပေးပြီးသား။ အသက် ၂၃ ပြည့်တာနဲ့ ထိမ်းမြားလက်ထပ်ပြီးရင် ဒါတွေကို သမီးဆူး ဆီလွှဲပေးရမယ် . . . ဆိုတာကိုပဲပေါ့။ ကျင်မေလည်း လောင်းကစားနဲ့ စည်းပွားပျက်ပြီး အင်းမမှာ ပွပေါက်လာကြံတာဆိုတော့ ရန်ကုန်ကို မပြန်တော့ဘဲ သမီးကို အဖော်ပြုသလိုလိုနဲ့ အင်းမမှာ ဆက်နေတယ်လေ။ ဘာပဲပြောပြော စာချုပ်ထဲမှာ ပါမသွားတဲ့ ကားတွေက သူ့အတွက် မျှော်လင့်စရာတွေပဲ မဟုတ်လား။

ကျင်မေ့မှာ ရှယ်လီလို့ခေါ်တဲ့ သမီးတစ်ယောက်နဲ့ ဂျင်မီလို့ခေါ်တဲ့ မွေးစားသားတစ်ယောက် ပါလာကြပြီး ဂျင်မီက သမီးလေးထက် ၄ နှစ်လောက်ကြီးတယ်။ ရှယ်လီကတော့ ၂ နှစ်လောက်ကြီးတယ်။ ကျင်မေဟာ စားသောက်ဆိုင်ကိုလည်း ဆက်ဖွင့်သလို ကားလုပ်ငန်းကိုလည်း ဟန်မပျက် ဆက်လုပ်တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်ကစပြီး ကျင်မေဟာ သမီးလေးကို အိမ်နိမ့်စံဘဝနဲ့ နှိမ့်ချချုပ်ချယ်ထားတော့တာပေါ့။ ကျောင်းလည်း ထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ သမီးလေးကို ကျင်မေ ပြစ်ပြစ်ခါခါကြီး မလုပ်ရဲတာက သူ့ရဲ့အစ်ကို လူမိုက် ဇူးဇူးကိုကြောက်လို့။

သားဇူးဇူးက ရှားရှားပါးပါး စိတ်ကောင်းဝင်ပြီး မမူးတဲ့အချိန်ကြရင် သူ့ညီမကို သိပ်ချစ်တတ်တော့ အဲ့ဒီအခါမျိုးမှာ သမီးလေးကို သွားတွေ့ပြီး အဆင်ပြေလား ဘာညာ မေးလေ့ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲ့လို အချိန်မျိုးကလည်း လေးငါးခြောက်လမှ တစ်ခါလောက်ပဲ ဖြစ်တတ်တာပါ။ ကျန်တဲ့ အချိန်တွေကတော့ သမီးလေးခင်မျာ တစ်ယောက်တည်း အထီးကျန် အားငယ်နေရရှာတာပေါ့။ ပြီးတော့ သမီးက စိတ်ကူးပေါက်မှ ချိုကြားချိုကြား ရောက်လာတတ်တဲ့ အစ်ကိုဖြစ်သူကို အားမကိုးရဲတော့ လက်ရှိအတူတူ နေနေရတဲ့ ကျင်မေတို့နဲ့ အဆင်ပြေအောင် သူ့အစ်ကိုလာမေးရင် အဆင်ပြေကြောင်း ညာပြောရရှာတယ်လေ။

ကျင်မေဟာ မလုပ်တတ်လုပ်တတ်နဲ့ ကားလုပ်ငန်းကို လုပ်ရင်း လောင်းကစားတွေကလည်း ရှုံးနေတာကြောင့် ကားတွေကို တစ်စီးပြီးတစ်စီး ထုတ်ရောင်းနေတာ အခုဆိုရင် ဝ ပိုင်တဲ့ကားတွေ တစ်စီးမှမရှိတော့ဘူး။ စားသောက်ဆိုင်ကိုလည်း ဖွင့်သာထားတာ စိတ်မပါတော့ သူတို့ရဲ့ ဆက်ဆံရေးညံ့ဖျင်းမှုကြောင့် စားသုံးသူတွေကလည်း စိတ်ကုန်လာကြသလို သစ္စာရှိတဲ့ ဝန်ထမ်းဟောင်းတွေ အကြော်ဆရာတွေဟာလည်း ပြေးကုန်ကြတော့တယ်။

ဒီလိုနဲ့ ကျင်မေဟာ ရှိတာတွေရောင်ချပြီး ဘဝကို ဖြစ်သလို ဖြတ်သန်းနေတုန်း လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်နှစ်လောက်မှာတော့ ဖဲဝိုင်းလူသတ်မှုနဲ့ ဝရဲ့ သားကြီးဇူးဇူး ထောင်ကျသွားပါလေကော။ သားကြီးကလည်းမရှိ သမီးလေးကလည်း အသက် ၂၃ နှစ် ပြည့်ခါနီးလာတော့ ယုတ်မာဖို့ကို သင်းတို့က တစ်မျိုးကြံပြန်တယ်။ အဲ့ဒါကတော့ သမီးလေး ၂၃ နှစ်ပြည့်တာနဲ့ သူရဲ့ မွေးစားသား ဂျင်မီနဲ့ လက်ထပ်ပေးပြီး သမီးလေးရမယ့် လယ်ယာမြေတွေ အိမ်ခြံတွေ ပိုက်ဆံတွေကို လက်ဝါးကြီးအုပ် သိမ်းယူဖို့ပဲ။ သင်းက အခုကတည်းကတောင် မင်္ဂလာကိစ္စကို အတင်းစီစဉ်ချင်နေတာ။ ရှေ့နေကြီးက. . . ကာယကံရှင်ရဲ့ ဆန္ဒမပါဘဲနဲ့ အတင်းအကြပ်စီစဉ်ရင် ဘယ်လိုဘယ်ပုံတွေ ပြစ်မှုမြောက်တယ် . . . ဆိုပြီး ဥပဒေလမ်းကြောင်းနဲ့ တားမြစ်ထားလို့ သူတို့အစီအစဉ်ကို သမီးကလေးလက်ခံဖို့ကို ချော့တစ်ခါ ချောက်တလှည့်နဲ့ စည်းရုံးသိမ်းသွင်းရင်း သမီးလေး အသက် ၂၃ နှစ်ပြည့်တာကို စောင့်နေကြလေရဲ့ ။

ဒါ့ကြောင့် ဝအနေနဲ့ လူ့ကို အကူအညီတောင်းချင်တာက . . . အဲ့ဒီလို လူယုတ်မာတွေ လက်ထဲမှာ ရောက်နေတဲ့ ဝရဲ့သမီးလေးဘဝကို လူ့ ကယ်တင်ပေးပါကွာ. . .။ နောက်ဆုံး ဝ ရဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှုတွေ ငွေကြေးတွေ ဘာမှ ပြန်ပါမလာရင်နေပါစေ. . . သမီးလေး ဒီလူတွေရဲ့လက်ထဲက လွတ်မြောက်ရင် ဝ ကျေနပ်ပါပြီ။ သမီးလေးရဲ့ ဘဝမှာ အားကိုးစရာ အတော်ကိုမဲ့နေပါပြီ။ အစ်ကိုကလည်း ထောင်ကျ နေတဲ့ လူမိုက်။ အနီးစပ်ဆုံး ဆွေမျိုးတွေကလည်း သူ့အပေါ်ကို မကောင်းကြံဖို့ အမြဲ အသင့်ဖြစ်နေကြတယ်။ အခြားဆွေရင်းမျိုးညှာ အပေါင်းအသင်းလည်းမရှိ။ ပညာလည်း ဆုံးခန်းတိုင်အောင် မသင်ရရှာဆိုတော့ သမီးလေးခင်မျာ သူ့အပေါ်မကောင်းတဲ့ ဒီလူယုတ်မာတောထဲက ရုန်းထွက်မသွားရဲဘဲ သူတို့နဲ့ အဆင်ပြေအောင် အလိုက်အထိုက် ကြည့်နေရတာပါ။ ”

ဦးတိတ်ရှောင်က သူ့ရဲ့ဘဝဇာတ်ကြောင်းနဲ့ မိသားစုအခြေအနေကို အရှည်သဝေး ပြောပြပြီး လူခန့်ဆီကို အကူအညီတောင်းရင်း မျက်ရည်များပင် ရစ်ဝဲလာရှာတယ်။ လူခန့်လည်း ဦးတ်ိတ်ရှောင် ပြောပြသမျှကို နားထောင်ပြီး စိတ်မကောင်းလည်းဖြစ် မခံမရပ်နိုင်လည်း ဖြစ်တာကြောင့် ဦးတိတ်ရှောင်ကို မိမိအစွမ်းအစရှိသ၍ အကူအညီပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတော့တယ်။

“ စိတ်ချ . . . ဦးတိတ်ရှောင်။ ဆူးလေးကို ဒီယုတ်မာတွေရဲ့ လက်ထဲကနေ ကျုပ်မရရအောင် ဆွဲထုတ်မယ်။ ဒါ့အပြင်ကို သူရသင့်ရထိုက်တဲ့ သူ့ရဲ့ရပိုင်ခွင့်တွေကိုလည်း တစ်ပြားတစ်ချပ်မှ မဆုံးရှုံးဘဲ ရစေရမယ်။ ပြီးရင် ဒီလူယုတ်မာတွေကိုပါ အိမ်ပေါ်ကနေ နှင်ချပြမယ် . . .”

လူခန့်ရဲ့ အားတက်သရော ကြွေးကျော် ကတိပေးစကားသံကြောင့် ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ မျက်နှာလည်း ပြန်ပြီး ရွှင်လန်းသွားတော့တာပေါ့။

“ ဒါနဲ့ . . . နေပါဦး ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ ။ ခင်ဗျားက ကားနီကြီးနဲ့ ကားနီကြီးနားမှာနေပြီး အင်းမမှာရှိတဲ့ ခင်ဗျားသမီး ဆူးလေးရဲ့အကြောင်းတွေကို ဘာလို့သိနေရတာလဲ ”

လူခန့်က စိတ်ထဲမရှင်းတာ တစ်ခုကို မေးမြန်းပြန်တော့ . . .

“ လူ့ . . . အန်းကုန်းနတ်ကြီး ဆိုတာကို ကြားဖူးလား ”

“ ကြားဖူးတာပေါ့။ ဗှိုက်ရွှဲရွှဲနဲ့ နတ်ကြီးလေ။ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ကလေးတွေ ဖက်တက်နေကြတယ် ”

“ ဟုတ်တယ်လူ့ . . . . ဝ က မသေခင်ကတည်းက အန်းကုန်းနတ်ကြီးကို သိပ်ကိုးကွယ်တာ။ တိုက်ကြီး ဘုံကျောင်းမှာတောင် ဗုဒ္ဓရုပ်ပွားတော်တစ်ဆူနဲ့ နတ်ကြီးအတွက် ဗိမ္မာန်ဆောင်တစ်ခု သွားလှူထားသေးတယ်။ အခု ဝ အဆင့်မြင့်သွားလို့ ရုက္ခစိုးနတ်ဖြစ်သွားရင် အဲ့ဒီကျောင်းဆောင်မှာ နေရာရမှာ ။

ဒါတွေက ထားပါ. . .။ ဝ ပြောချင်တာက ဝ သေသွားတဲ့အခါ သေပြီးပြီးခြင်း အန်းကုန်းနတ်ကြီး ဝ ဆီကိုရောက်လာတယ်။ ဝကို သူ့ဘုံကျောင်းမှာ လာနေတော့တဲ့။ ဝက. . . သမီးလေးကို စိတ်မချလို့ လာမနေပါရစေနဲ့ဦးလို့ ပြောပြီး သမီးလေးနဲ့ တွေ့ခွင့်ပါတောင်းတော့ နတ်ကြီးက . . . နင်က ဒီကားနဲ့ နောက်ဆုံးသေတာ။ နင့်ရဲ့ ဝိဉာဉ်က ဒီကားမှာစွဲနေပြီ။ အခု နင် ငါနဲ့တစ်ခါတည်းလိုက်ပြီး ငါ့ကျောင်းမှာ ရုက္ခစိုးလုပ်ရင်လုပ် မဟုတ်ရင် နင်ဒီကားအနီးတစ်ဝိုက်မှာပဲ နေရမယ်လို့ ဝကို ရှင်းပြတယ်။

ဝလည်း ငိုယိုပြီး မရမက ပူဆာခွင့်တောင်းတော့ နောက်ဆုံးမှာ . . . အေးလေ နင်ဒီလောက်တောင်ဖြစ်နေရင် ကားစောင့်လုပ်ပြီး လူတွေနဲ့ ၁၀ နှစ် ၁၅ နှစ်လောက် အတူတူနေဦးပေါ့။ ဒီကြားထဲ နင့်သမီးနဲ့ တစ်လမှာတစ်ခါ တစ်ခါမှာ ၁၅ မိနစ်လောက် သွားတွေ့ပေါ့။ ဆိုင်ရာပိုင်ရာနတ်တွေကို ငါကြည့်ပြောပေးထားပါ့မယ်။ ဒါပေမယ့် ငါနောက်တစ်ခါလာခေါ်ရင်တော့ နင်မငြင်းနဲ့တော့နော်။ လူ့ဘဝထက် နတ်ဘဝက အများကြီးသာပါတယ်ကွာ . . . . ဆိုပြီး ဝရဲ့ အနားကနေ ထွက်သွားတော့တာ။

ဝ လည်း အဲ့ကတည်းက သမီးလေးနဲ့ တစ်လကို ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် အိပ်မက်ထဲမှာ တွေ့ခွင့်ရတယ်။ လူနဲ့တွေ့သလိုမျိုးတော့ အပြင်မှာတွေ့လို့တော့ မရဘူးပေါ့။ သမီးလေးရှိတဲ့နေရာကို သွားပြီး ဝက အိပ်မက်ပေးရတာ။ သမီးလေးကလည်း သူခံစားနေရတဲ့ သောကတွေ ဒုက္ခတွေကို ဝနဲ့ မတွေ့ တွေ့ရတဲ့ အချိန်လေးမှာ ပြောပြရင်ဖွင့်ရှာတယ်လေ . . . ။ ဒါကြောင့် ဝက သမီးလေးကော အခြားသူတွေရဲ့ အခြေအနေတွေကိုပါ သမီးလေးရဲ့ အိပ်မက်ထဲက ပြောစကားအရ သိနေရတော့တာ”

ဦးတိတ်ရှောင်က လူခန့်နားလည်သဘောပေါက်အောင် ပြန်လည်ရှင်းပြလိုက်ရာ လူခန့်က

“ ဟုတ်ပါပြီ . . . ဆူးလေးကို အမြန်ဆုံး ကယ်ထုတ်နိုင်ဖို့ ကျုပ် အစီအစဉ်ဆွဲပါ့မယ် . . .”

ဟု ကတိပေးလိုက်တော့တယ်။ အဲ့ဒီနောက် ဦးတိတ်ရှောင်က ညှိုးငယ်စွာနဲ့ လူခန့်ကို စကားဆိုပြန်တယ်။

“ ဝ လူ့ကို အားနာနာနဲ့ပဲ ခွင့်တောင်းစရာ ရှိသေးတယ်။ အဲ့ဒါက တခြားတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ လူ့ ဝရဲ့ သမီးလေးကို ကယ်ထုတ်ဖို့ကြိုးစားတဲ့အခါမှာ ဝ လူ့ကို အကူအညီ မပေးနိုင်တော့ဘူး။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၃ ရက်လောက်က ဝ ဆီကို အန်းကုန်းကြီး ရောက်လာခဲ့တယ်။ သူ့ကျောင်းမှာ ရုက္ခစိုးနတ်လိုက်လုပ်ဖို့ အချိန်ကျပြီတဲ့။ ပြီးတော့ သူက ပြောသေးတယ်။ ဝက ကားစောင့်ဘွနဲ့ နှစ်တွေအကြာကြီး နေလာတာဆိုတော့ ရုက္ခစိုးနတ်ဖြစ်ဖို့ကို ဥပုတ်စောင့်လို့ တချို့ သမ္မထကျင့်စဉ်တွေ ကျင့်ရတော့မယ်ဆိုပြီး ဝကို ကျင့်စဉ်တွေ ပေးသွားတယ်။ အဲ့ဒါတွေကျင့်ရတော့မှာမို့ အင်းမကို ဝ မလိုက်နိုင်တော့ဘူး။ ကားနီကြီးကော ဝကိုပါ လူ့ထားခဲ့ရလိမ့်မယ်။ လူ့ရဲ့ ကိုယ်စွမ်းဉာဏ်စွမ်းချည်းသက်သက်နဲ့ သမီးလေးဆူးကို ကယ်ထုတ်ရမှာ။ တကယ်ဆို သမီးလေးအတွက်ပဲ ဝလည်း လိုက်ပြီး လူ့ကို အရမ်းကို ကူညီချင်နေတာ။ ဒါပေမယ့် အထက်က အမိန့်ကျပြီဆိုတော့ ဝ လွန်ဆန်လို့မရဘူး။ ဒီအတွက် လူ့ ဝကို ခွင့်လွှတ်ပေးဖို့ အနူးအညွှတ်တောင်းပန်ပါရစေ။ ”

ထိုအခါ လူ့ခန့်လည်း

“ အို . . . ဒီကိစ္စလေးလောက်ကို ဆရာပါစရာ မလိုပါဘူး။ တပည့်နဲ့တင် ပြီးပါတယ်။ စိတ်သာချ နေ . . .။ ဆူးလေးကို ခေါ်ထုတ်လာပြီး ဟို အကျင့်မကောင်းတဲ့ လောဘသားတွေကို ကောင်းကောင်းလက်စင်ပေးပြမယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်မပါပေမယ့် ကျုပ်မှာ ခင်ဗျား လမ်းညွှန်သင်ပြထားတဲ့ တွေးနည်းခေါ်နည်း လုပ်နည်းကိုင်နည်းတွေ အများကြီး ရှိနေပါပြီဗျ ။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်သာ စိတ်ဖြောင့်လက်ဖြောင့် တရားအလုပ်လုပ် ကျန်ရစ်ခဲ့ ”

ဟု လက်မကိုထောင်လျှက် ဦးတိတ်ရှောင်ကို နှစ်သိမ့်စကား ပြောကြားလိုက်ပါတော့တယ်။
______________________________

“ ကားတွေကလည်း ရောင်းသုံးတာ အားလုံးကုန်ပြီ။ စားသောက်ဆိုင်ကလည်း အသုံးစရိတ်တောင် အနိုင်နိုင်ရှာနေရတာ။ လယ်တွေယာတွေလည်း မျှော်ရဖို့ဝေးကော။ အဲ့ဟာတွေကရတဲ့ အမြတ်တောင် ရှေ့နေစုတ်က ဟိုဗိုင်းနာမလေး နာမည်နဲ့ ဘဏ်မှာအပ်သတဲ့။ ဒါပေမယ့် ကိစ္စမရှိပါဘူးလေ။ လာမယ့်ရှေ့လဆို ကောင်မစုတ်လေး အသက် ၂၃ နှစ် ပြည့်ပြီ။ အဲ့ဒီအခါကြ ဂျင်မီနဲ့ တစ်ခါတည်းပေးစားပြီး သူ့အမွေတွေကို အပိုင်သိမ်းလိုက်ရုံပဲ။ ရှေ့နေစုတ်ကတော့ သူ့ထုံးစံအတိုင်း ကဖျက်ယဖျက် လုပ်လို့ရသလောက်တော့ လုပ်ဦးမှာပဲ။ ဟင်း ဟင်း ဒါပေမယ့် လက်မခံလို့မရတဲ့ အခြေအနေတွေ ရောက်သွားရင် သင်းလည်း ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။

ကြင်မေတို့က ပွဲမကြမ်းချင်သေးလို့။ တကယ်ဆို ကောင်မလေးက ကိုယ့်လက်ခုပ်ထဲက ရေပဲ။ ဂျင်မီနဲ့လွှတ်ပေး. . . ဗီဒီယိုရိုက်ထားလိုက်ရင် ပြီးပြီလေ။ အန်တီစီစဉ်တာကို အေးဆေးလက်ခံမလား ဒီဇာတ်လမ်းကို အင်တာနက်ပေါ် အပြန့်ခံမလားပေါ့။ ဟား ဟား ဟား . . . ကောင်မလေးကိုယ်တိုင်က မောင်းထုတ်တာခံရတဲ့ဘဝ ရောက်သွားအောင်တောင် ဟိုရှေ့နေကောင်ကို လုပ်ပစ်လိုက်လို့ရသေး။ လာထားပဲ လယ်တွေယာတွေ အိမ်တွေ ခြံတွေ ငွေတွေ . . . .။

ဂျင်မီအတွက်ကတော့ စိတ်ပူစရာမရှိပါဘူး။ သူလည်းအချိန်တန်ရင် သူ့စရိတ်နဲ့သူသွားရမှာ။ ဒီကောင်က ဆေးသမား ဆေးချနေရရင်ပြီးကော ဆိုတဲ့ကောင်။ ပြီးတော့ သူတကယ် သံယောဇဉ်ရှိပြီး ကြွေနေတာက သမီးရှယ်လီလေ။ ဒီကောင်က ဟိုကလေးမလေးလို ကုတ်ချောင်းချောင်း ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိ ပုံစံကို ကြည့်လို့ရတာ မဟုတ်ဘူး။ တို့ကို မလွန်ဆန်နိုင်လို့သာ ရေလိုက်သင့်ငါးလိုက်သင့် ဆက်ဆံနေရတာ။ အမှန် သူက ရှယ်လီ့လို ခေတ်ဆန်ဆန် ဆိုရှယ်ကျကျ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် တောင့်တောင့်တင်းတင်း ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွားနဲ့ ညှို့အားပြင်းတဲ့ အလှတရားတွေကိုသာ စိတ်ဝင်စားတာ။ မွေးစားအမေဖြစ်တဲ့ ဒီက အသိဆုံးပေါ့။

ဒီကောင်နဲ့ ကောင်မလေးကို အရင်ဆုံးပေးစားရမယ်။ ပြီးရင် ကောင်မလေးပိုင်သမျှကို နည်းအမျိုးမျိုးနဲ့ ရောင်းချပစ်လို့ ငွေသားအဖြစ် ပြောင်းသင့်ရင်ပြောင်း . . . ရွှေချောင်းတွေ ဝယ်သင့်ရင်ဝယ်ပြီး ကိုယ်တွေဆီမှာ ဥထားလိုက်ရုံပဲ။ အဲ့ဒီအချိန်အထိတော့ ဒီဘိန်းစားလေးကို သမီးနဲ့မြှားပြီး ချော့မော့ထားရမှာ။

အဲ . . . ကောင်မလေးပိုင်ဆိုင်သမျှ အားလုံး တို့လက်ထဲရောက်ပြီဆိုရင် ဒီငရှုပ်မလေးမကို ပြသနာရှာပြီး ကန်ထုတ်လိုက်ရုံပေါ့။ ဂျင်မီကတော့ လိမ္မာရင်လိမ္မာသလို တို့နဲ့ ဆက်လက်တွဲသွားလို့ရမယ်။ မလိမ္မာရင်တော့ အပြတ်ရှင်းရင်တောင်ရတဲ့ အနေအထား။ ဆေးသုံးရင်း ဆေးလွန်လို့ လျှောသွားတယ်ဆို ဘယ်သူမှ သံသယဖြစ်စရာ မရှိဘူးလေ။ ကိစ္စတွေအားလုံး ပြတ်သွားရင်တော့ တနယ်တကျေးမှာ သူဌေးလုပ်နေရုံပဲ။ ဟား ဟား ဟား ပိုင်လိုက်တဲ့ ဖြစ်ခြင်းးး . . . . ”

ဒေါ်ကျင်မေ အတွေးကောင်းနေတုန်း အိမ်ရှေ့ က ကားစက်သတ်သံကြားရပြီး ခဏနေတော့ သမီးရှယ်လီနဲ့အတူ ဧည့်သည်သူဌေးလေး အိမ်ထဲကို ဝင်လာကြတယ်။

“ သမီးတို့ပြန်လာကြပြီ။ မောင်လူခန့်ကို ကမ္ဘာလုံးဘုရားတို့ ဗိုလ်ဘုရားတို့ စုံအောင်လိုက်ပို့ခဲ့ရဲ့လား ”

ဒေါ်ကျင်မေက ထိုင်ရာကထပြီး မေးလိုက်တော့

“ ဟုတ်ကဲ့ မေမေ။ အားလုံးစုံခဲ့တယ်။ အပြန် ကန်ကျောင်းဘုရားတောင် ဝင်ဖူးခဲ့သေး ”

သမီးဖြစ်သူက တက်ကြွလန်းဆန်းစွာ ပြန်လည် ဖြေကြားလိုက်တယ်။ ဒေါ်ကျင်မေက ဧည့်သည်ဘက်ကို လှည့်ပြီး . . .

“ ဘယ်လိုလဲ မောင်လူခန့်။ မင်းညီမနဲ့ လည်ရတာ အဆင်ပြေရဲ့လား။ လမ်းမှာ သူမင်းကို ဂျီကြတာတို့ ဆြာကြီးလုပ်တာတို့တော့ မလုပ်လောက်ပါဘူးနော် ”

“ ဟုတ်ကဲ့. . . အားလုံးအဆင်ပြေပါတယ် အန်တီ။ ညီမလေးရှယ်လီက နေရာစုံလိုက်ပို့ပြီး ကျွန်တော် မသိတာတွေလည်း ရှင်းပြတယ် ”

“ အေးကွယ်. . . ဒါဆိုလည်း ခဏတဖြုတ် အခန်းမှာ သွားနားချင်နားချည့်လေ။ ထမင်းပွဲ ပြင်ပြီးသွားရင် မင်းညီမကို အခေါ်ခိုင်းလိုက်မယ်။ ”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်တီ . .။ အန်တီတို့လည်း ကျွန်တော့်အတွက် အလုပ်တွေရှုပ်ကုန်ပြီနော် . . .။ အားနာစရာတွေတော့ ဖြစ်ကုန်ပြီ ”

“ အားမနာရပါဘူးကွယ်။ ငါ့တူလို ဧည့်ကောင်းဆောင်ကောင်း သူဌေးလေးကို ဖြစ်သလိုထားရလို့ အန်တီတို့ကသာ မင်းကို အားနာရမှာ . .။ ကဲ ကဲ . . မင်းလည်း ပင်ပန်းကောပေါ့။ သွားနားချည့်တော့။ အန်တီ မင်းအတွက် ထမင်းဝိုင်း ပြင်လိုက်ဦးမယ် ”

“ ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ ”

ဧည့်သည်လည်း သူ့အခန်းထဲဝင်သွားကော ဒေါ်ကျင်မေလည်း ထမင်းဝိုင်းပြင်ဖို့ ထမင်းစားခန်းကို ထွက်ခဲ့ပါတော့တယ်။

“ ဟေ့ . . .မိဆူး ရေ. . . . မိဆူးး . . . ”

“ ရှင် . . .လာပါပြီ အန်တီမေ ”

“ အေးး ရှင် . . . နောက်မှထား။ လူအရင် ဒီကိုလာခဲ့။ ဧည့်သည်အတွက် ငါကိုယ်တိုင် ထမင်းဝိုင်းပြင်ပေးမလို့ ။ ငါ့ကို လာကူစမ်း . .

“ ဟုတ်ကဲ့ အန်တီမေ ”.

လူခန့် ဒေါ်ကျင်မေတို့အိမ်မှာ ဧည့်သည်တော်ကြီး လုပ်နေတာ နှစ်ရက်ရှိပြီလေ။ ဒီမိန်းမကြီးကို ဝင်ရောရတာက မခက်ပါဘူး။ ဖူဆယ်ဘောလုံးကွင်းထောင်ပြီး အဆင်ပြေနေကြတဲ့ အင်းမမြို့ ခံဦးသောင်းငွေတို့ အိမ်မှာ ခဏတည်း . . . လယ်ယာလုပ်ငန်း စိတ်ဝင်စားလို့ လယ်လေးဘာလေး ဝယ်ချင်တယ်လို့ သတင့်လွှင့် . . . ဒါပဲလေ။

ကျန်တာကတော့ မြို့လေးကသေး . . . ဦးသောင်းငွေရဲ့ မိန်းမ မသက်ထားက အကြွားကသန် ။ လူခန့်ရဲ့ ကျေးဇူးတွေကလည်း ရှိထားပြန်ဆိုတော့ သူမက. . . . အိမ်မှာ မြို့ကသူဌေးလေး ရောက်နေတယ် . . . ဒီနယ်တကြောမှာ မသိသူမရှိတဲ့ ” မြို့စားကြီး ” စားသောက်ဆိုင်ကြီးရဲ့ ပိုင်ရှင်လေ . . . ကောင်လေးက လူသာငယ်တာ အောက်သက်က အတော်ကြေတယ် . . . သူ့ရဲ့ ဆိုင်က နာမည်ကြီး ဟင်းလျာတွေမှန်သမျှ သူတီထွင်ထားတဲ့ ပညာတွေချည်းပဲ . . . အဲ့ဒီလောက်တောင် အောင်မြင်နေတဲ့ စားသောက်ဆိုင်ကြီးကော ကုန်တင်ကားတွေပါ ပိုင်နေတာတောင် အခုထက်ထိ စားဖိုဆောင်ဝင်ပြီး တခါတလေ ကြော်တုန်းလှော်တုန်းရယ် . . . စီးပွားရေး အကွက်အကွင်းကလည်း မြင်ပ . . . လယ်ယာလုပ်ငန်းကို စိတ်ဝင်စားလို့ဆိုပြီး ဒီမှာ လာလေ့လာနေတာသာကြည့်. . . . စသဖြင့် လူခန့်ရဲ့ ကောင်းကြောင်းတွေကို ဟုတ်တာတွေကော မဟုတ်တာတွေပါ စေတနာပိုပိုသာသာနဲ့ တစ်အိမ်တက် တစ်အိမ်ဆင်း လိုက်ပြောတာပေါ့။

ဒီသတင်းကို ဒေါ်ကျင်မေလည်းကြားကော သူ့သမီးခေါ်ပြီး. . . လူခန့်ဆီကို တခါတည်း ပေါက်ချလာပါလေကော။ ဒေါ်ကျင်မေက အသက် ၄၅ နှစ်လောက်ရှိပြီး သူသမီးရှယ်လီကတော့ ၂၅ နှစ်လောက်ပဲ ရှိလိမ်ဦးမယ်။ မအေကော သမီးပါ ကိုယ်ခန္ဓာကြံ့ခိုင်ဖွံ့ဖြိုးပြီး ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ပြည့်ပြည့်တင်းတင်းတွေ။ မျက်နှာတွေက ခပ်ဝိုင်းဝိုင်းနဲ့ ကြည့်ပျော်ရှုပျော်တွေပါ။ ဒါပေမယ့် တရုတ်မတွေပီပီ မျက်လုံးပေါက် ခပ်မှေးမှေးတွေပေါ့။ သမီးဖြစ်တဲ့ ရှယ်လီကတော့ အဖွားကြီးထက်စာရင် အနည်းငယ် မျက်လုံးပေါက် ပိုကျယ်သယောင်ရှိပြီး နှာတံပိုချွန်တယ်လေ။ ဒေါ်ကျင်မေက လူခန့်ကို တွေ့တာနဲ့ . . .

”စားသောက်ဆိုင် လုပ်ငန်းတူချင်းမို့ မိတ်လာဖွဲ့တာပါ။ ဒီလို နာမည်ကြီး စားသောက်ဆိုင်ကြီးရဲ့ ပိုင်ရှင်သူဌေးနဲ့တွေ့ရတာ အရမ်းကို ဝမ်းသာဂုဏ်ယူပါတယ်။ မောင်လူခန့်ရဲ့ အချို့ ပညာလေးတွေလည်း အန်တီမေတို့ကို ဝေမျှပေးလှည့်ပါဦး။ မပြန်ခင် အန်တီမေတို့အိမ်မှာ လာပြီး တည်းခိုဖို့ကိုလည်း ဖိတ်ခေါ်ပါရစေ ”

စတဲ့ အလာဘသာလာဘတွေ လာပြောပြီး အတင်းဝင်ရောတော့တာ။ အမှန်တကယ်က ဆူးလေးရဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှုတွေကို သူတို့ လက်ဝါးကြီးအုပ်ပြီးသွားရင် လယ်တွေ အမြန်ဆုံး ပြန်ရောင်းထုတ်နိုင်ဖို့ ဝယ်လက်သူဌေးတစ်ယောက် လိုချင်နေတာ လူခန့်က သိပြီးသား။ ဒါ့အပြင် အဖွားကြီးက လူခန့်ကို တွေ့ သွားတဲ့အခါ သူ့သမီးနဲ့ပါ ဇာတ်လမ်းဖြစ်စေချင်နေပုံ ရပြန်တယ်။ လူခန့်ကတော့ သိပ်ကောင်းတဲ့ အခွင့်အရေးတွေရနေပြီလို့ တွေးမိပြီး နောက်နေ့မှာပဲ ဒေါ်ကျင်မေတို့အိမ်ကို ပြောင်းနေလိုက်တော့တာပေါ့။

ဒေါ်ကျင်မေ့အိမ်ကို ရောက်ကတည်းက လူခန့် ဆူးဆိုတဲ့ ကောင်မလေးကို အကဲခတ်နေတာ။ ကောင်မလေးက ဖြူဖြူသေးသေး ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း ချစ်စရာလေး။ ဆံပင်တိုလေးနဲ့ မျက်နှာကလေးက ဝိုင်းလို့။ တရုတ်စပ်ဆိုပေမယ့် မျက်လုံးလည်း ဒီလောက်ကြီး မမှေးသလို နှာတံလေးကလည်း ချွန်နေတာ။ ဘုရားစူး တရုတ်မလေးလို့ ပြောရမှာပဲ။

တစ်ခုရှိတာက သူကလေးရဲ့ မျက်နှာကော အဝတ်အစားတွေပါ ညှိုးညှိုးနွမ်းနွမ်းလေး။ ပြီးတော့ အိမ်သန့်ရှင်းရေးကစပြီး အဝတ်လျှော် မီးပူတိုက်အထိ အောက်ခြေသိမ်း အကုန်လုပ်ပေးရဟန်တူတယ်။ လူခန့်ရောက်တာ သိပ်မကြာသေးပေမယ့် ” မိဆူးရေ . . .မိဆူးရေ . . .” ဆိုပြီး ဒေါ်ကျင်မေ ခေါ်ခိုင်းနေတဲ့အသံ မကြာခဏ ကြားနေရတယ်။ လူခန့်တို့ ထမင်းစားတော့လည်း အနှီမိန်းမချောလေးက အနားမှာ ရပ်ခပ်ပေးလျှက်။

သနားစရာ မိန်းမချောလေးကို ဘယ်လို ကယ်ထုတ်ရမလဲဆိုတာ လူခန့်က ကိုယ့်နည်းကိုယ့်ဟန်နဲ့ ကြံစည်တွေးတောနေသလို . . . ဒေါ်ကျင်မေကလည်း သူ့သမီးရှယ်လီနဲ့ လူခန့်ကို အပြတ်လှော်နေတော့တာ။ လူခန့် အိမ်ကိုစရောက်လာကတည်းက ရှယ်လီနဲ့ နှစ်ယောက်တည်း ဟိုလွှတ်ဒီလွတ် ဟိုဟာလိုက်ပြခိုင်း ဒီဟာလိုက်ပြခိုင်းနဲ့။ လူခန့်က ခရောင်းကားလေး ယူလာမိတော့ သူတို့သားအမိရဲ့ စိတ်ကြိုက် ရှယ်လီခေါ်ရာ လိုက်ကြည့်ဖို့ အတော်ကို အဆင်ပြေသွားတယ်လေ။

တကယ်တော့ ရှယ်လီက သိပ်ကို ညှို့အားပြင်းတဲ့ မိန်းမ အမျိုးအစားထဲကပါ။ အသားအရည် ရုပ်အဆင်းရူပကာ ကိုယ်ခန္ဓာအရှိုက်အဖို အရစ်အဝိုက် ဘာမှပြောစရာမရှိဘူး။ ရာနှုန်းပြည့် မဟုတ်ရင်တောင် အားလုံးက ဂုဏ်ထူးမှတ်ဝင်ပြီးသား။ လူခန့်ကိုလည်း အတော်ကို ခင်ခင်မင်မင် ဖော်ဖော်ရွေရွေနဲ့ ပြောဆိုဆက်ဆံတဲ့အပြင် တစ်ခါတလေ အကြည့်စူးစူးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်လို့ နေတတ်သေးတယ်။ လူခန့်နေရာမှာ အခြားယောက်ျား တစ်ယောက်သာဆို အရည်ပျော်သွားလောက်ပြီ။ လူခန့်ကတော့ ခေါင်းထဲမှာ အချိန်ပြည့် ဆူးလေးရဲ့အကြောင်းပဲ တွေးနေမိတော့တာ။ ရှယ်လီကိုလည်း အဆင်ပြေအောင် အလိုက်အထိုက် ကြည့်ပြီး ဆက်ဆံထားရတာပေါ့။

အဖွားကြီးနဲ့ သူ့သမီးရှယ်လီက လူခန်ကို အဲ့ဒီလိုတွေ သဲသဲလှုပ်ဖြစ်နေပေမယ့် သိပ်မကျေနပ်တဲ့သူလည်း ရှိပြန်တယ်။ သူကတော့ ဂျင်မီ လေ။ ဂျင်မီဆိုတဲ့ အရပ်ရှည်ရှည် ကုတ်ချောင်းချောင်း ငနဲသားက အိမ်လည်းမကပ်သလို အိမ်ပြန်လာပြန်ရင်လည်း လူခန့်ကို ရှူသိုးသိုးနဲ့ ကြည့်နေတတ်တာ။ အဲ့ဒါကြောင့် သင်းကိုလည်း အန္တရာယ်ကောင် စာရင်းထဲမှာ လူခန့် ထည့်ထားလိုက်တော့တယ်။ ဆူးလေးကို ဆွဲထုတ်ဖို့ဆိုရင် အရင်ဆုံး ဆူးလေးနဲ့ နှစ်ယောက်ချ င်း တွေ့ဖို့ လိုအပ်တယ်လေ။ ဒါကြောင့် လူခန့်လည်း ထမင်းစားသောက် အဖွားကြီးသားအမိနဲ့ စကားစမြီ ခဏတဖြုတ်ပြောပြီး ကိုယ့်အခန်းထဲ ကိုယ်ပြန်ဝင်လို့ အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေလိုက်တော့တယ်။

လူခန့် အိပ်ခန်းထဲဝင်လာကတည်းက အဖွားကြီးသားအမိ အိမ်ရှေ့ထမင်းဆိုင်ကို ပြန်ထွက်သွားကြပြီလေ။ အခုအချိန်က လူနည်းနည်းကျတဲ့ အချိန်ဆိုတော့ ဆူးလေးလည်း အဲ့ဒီမှာပဲ ရှိနေလောက်တယ်။ ဂျင်မီကတော့ မြို့ထဲပဲ လျှောက်လည်နေသလား ဆိုင်ထဲမှာပဲလား မပြောတတ်။ ဒီလောက် အရောင်းရကြီးမဟုတ်တော့ အဖွားကြီးက ဆိုင်လုပ်သား သုံးယောက်ပဲ ခေါ်ထားတယ်။ အဲ့ဒီ သုံးယောက်ကလည်း ဆိုင်ထဲမှာပဲအလုပ်လုပ် ဆိုင်ထဲမှာပဲနေ ညအိပ်တော့လည်း ဆိုင်ထဲမှာပဲ အိပ်ကြတာ။ ကိစ္စကြီးငယ်မရှိဘဲ နောက်ဖေးအိမ်ဘက်ကို လာလေ့မရှိကြဘူး။ အခုအနေအထားအရ နောက်ဖေးတစ်အိမ်လုံးမှာ ဧည့်သည်ဖြစ်တဲ့ လူခန့်တစ်ယောက်တည်း။ ဒါကြောင့် လူခန့်လည်း

“ ဒီလို အခွင့်အရေးမျိုးကို လက်လွတ်ခံလို့ဘယ်ဖြစ်မလဲ။ ငါတစ်ဟောက်တည်းရှိတုန်း တစ်အိမ်လုံးအနှံ့ လိုက်စပ်စုရမယ် ”

ဟု တွေးမိပြီး အခန်းအပြင်ကို ပြန်ထွက်ခဲ့ပါတော့တယ်။ လူခန့် အခန်းတံခါးကို သေချာပြန်ပိတ်ပြီး အိမ်ထဲမှာ ဟိုဟိုဒီဒီ စူးစမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ အိမ်က အုတ်ပတ်ကား နှစ်ထပ်အိမ်ဖြစ်ပေမယ့် တောနေတောထိုင် ပုံစံအတိုင်း အခန်းတွေက သေသေချာချာ ကာရံထားတာမျိုး မရှိသလို ဖွဲ့စည်းပုံလည်း သိပ်မကြဘူး။ လူခန့်ကို အခုထားထားတဲ့ အခန်းတစ်ခုသာ လုံလုံခြုံခြုံ တံခါးနဲ့ဘာနဲ့။ ကျန်တဲ့ အခန်းတွေကတော့ အခန်းဆိုတာထက် အကန့်တွေလို့ပြောရင် ပိုမှန်မယ်။

လူခန့် အခန်းနဲ့ကပ်လျှက်မှာ အခန်းတစ်ခန်း ကန့်ထားပြီး အဝကို ကန့်လန့်ကာ တစ်ထည်နဲ့ ကာထားတယ်။ ကန့်လန့်ကာကို လှပ်ကြည့်လိုက်တော့ အခန်းထဲက အသုံးအဆောင် ပစ္စည်းတွေကို မြင်ရတာနဲ့ ဒေါ်ကျင်မေရဲ့အခန်းဖြစ်မှန်း လူခန့် တန်းသိလိုက်တာပေါ့။ ဒေါ်ကျင်မေ့အခန်းရဲ့ရှေ့ မျက်နှာချ င်းဆိုင်မှာလည်း အခန်းတစ်ခန်းတွေ့ရလို့ ကန့်လန့်ကာ လှပ်ကြည့်လိုက်ပြန်တော့. . . ဒါက ဂျင်မီ့အခန်း ဖြစ်ဖို့များတယ်လို့ လူခန့် သုံးသပ်မိပြန်တယ်။

အဲ့ဒီအခန်းတွေရဲ့ ရှေ့ကနေ ဖြတ်လာမိတော့ ဧည့်ခန်းကို ရောက်သွားတော့တယ်။ ဧည့်ခန်းကနေ အိမ်နောက်ဖေးကို ဝင်သွားတဲ့ လျှောက်လမ်းလေးတစ်ခုရှိပြီး လျှောက်လမ်းဝရဲ့ ဘယ်ဘက်ခြမ်းမှာ အိမ်အပေါ်ထပ်ကိုတက်တဲ့ လှေကား။ နောက်ဖေး လျှောက်လမ်းအဆုံးမှာတော့ ရေချိုးခန်း အိမ်သာနဲ့ အဆုံးသတ်သွားတာ။ လျှောက်လမ်းရဲ့ ဘယ်ဘက်မှာက ထမင်းစားခန်းနဲ့ မီးဖိုချောင်ဖြစ်ပြီး ညာဘက်မှာ တံခါးပိတ်ထားတဲ့ အခန်းတစ်ခန်း တွေ့ရပြန်တယ်။ လူခန့် အခန်းတံခါးကို အသာတွန်းကြည့်လိုက်တော့ တွန်းလို့ရတာနဲ့ပဲ လက်စနဲ့ အခန်းထဲကိုပါ တခါတည်း လေ့လာကြည့်လိုက်မိတယ်။

“ အဖွားကြီးရဲ့ သမီးပျို . . . . ရှယ်လီ့ရဲ့ အခန်းပဲဖြစ်ရမယ်။ အတော်လုံလုံခြုံခြုံနဲ့ သားသားနားနား။ အဲကွန်းတောင် တပ်ထားလိုက်သေး။ အင်းးး . . . ဒါဆို ဆူးလေးရဲ့ အခန်းက အပေါ်ထပ်မှာမြန်းလား။ ပြီးတော့ . . . အပေါ်ထပ်တစ်ခုလုံးကို အလွတ်ထားပြီး ဘာလို့များ ဒီအိမ်သားတွေ အိမ်အောက်မှာချည်း အိပ်ကြတယ်မသိဘူး ”

အခန်းတံခါးကို ပြန်စေ့ရင်း လူခန့် တစ်ကိုယ်တည်း တွေးတောမိလိုက်ပြန်တယ်။ အဲ့ဒီနောက်တော့ လူခန်းလည်း အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းဘက်ကို ပြန်ထွက်ခဲ့ပြီး လှေခါးကနေ အပေါ်ထပ်ကို တက်ခဲ့ပါတော့တယ်။ အပေါ်ထပ်ကိုရောက်တော့မှ ဒေါ်ကြင်မေတို့ အပေါ်ထပ်မှာ ဘာလို့မအိပ်ကြသလဲဆိုတာ လူခန့် သဘောပေါက်သွားတော့တယ်။ အိမ်ခေါင်မိုးသွပ်နဲ့ အောက်ကြမ်းခင်းနဲ့က အရမ်းကပ်နေတယ်လေ။ မျက်နှာချက်လည်းမရှိတော့ ပူစရာရှိလွှတ်ပူ အေးစရာရှိ လွှတ်အေးပေါ့။ အနောက်ဘက် ခပ်ကျကျနေရာမှာ သုံးထပ်သားတွေနဲ့ကန့်ပြီး ကာထားတဲ့ အခန်းဖွဲ့ တစ်ခုကလွဲရင် ကျန်တာက အပေါ်ထပ်တစ်ခုလုံး ဟောခန်းကြီးအတိုင်း။

အခန်းကာထားတဲ့ သုံးထပ်သားပြားတွေက အပေါ်ပိုင်း လွတ်နေတာကြောင့် အခန်းလေးထဲက လျှံထွက်လာတဲ့ မီးရောင်ကို လူခန့်မြင်နေရတယ်။ အဲ့ဒီမီးရောင်နဲ့ပဲ အပေါ်ထပ်တစ်ခုလုံးကို လူခန့် အခုလို စပ်စုခွင့်ရနေတာလေ။ လူခန့် အခန်းနားကို တိုးကပ်လာတော့ အခန်းထဲက အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ သီချင်းငြီးသံကို ကြားလာရတယ်။

“ ဒီ အသံက ဆူးလေးရဲ့ အသံပဲ။ ဒီအခန်းက ဆူးလေးရဲ့ အခန်းဖြစ်ရမယ်။ ဒါနဲ့ . . . ဒီကောင်မလေးက အရှေ့ထမင်းဆိုင်ကို သွားမကူရဘူးလား။ အို . . . ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ငါ့အတွက်တော့ အဆင်ပြေပြီ ။ အခုပဲ . . . သူ့ကို နှစ်ယောက်ချင်း ဝင်တွေ့ပြီး အကျိုးအကြောင်း ရှင်းပြရမယ်။ ဒါမှ ရှေ့ဆက် အစီအစဉ် ဘယ်လိုဆွဲမယ်ဆိုတာ တိုင်ပင်လို့ရမှာ . . .”

လူခန့်လည်း သီးချင်းသံကို နားထောင်ရင်း စိတ်အားတက်ကြွလာပြီး အခန်းဆီသို့ ခပ်သွက်သွက် လျှောက်လှမ်းခဲ့တော့တယ်။ စိတ်လောကြီးနေတာကြောင့် အခန်းရှေ့သို့ရောက်တဲ့အခါ လူခန့်ဟာ ပိတ်ထားတဲ့ အခန်းတံခါးကို မခေါက်မိဘဲ တစ်ခါတည်း တွန်းဝင်မိလိုက်တော့တာပေါ့။

တွေ့ လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် လူခန့် ပါးစပ်က” ဟိုက် . . .” ခနဲ အသံ တစ်ချက်ထွက်သွားပြီး ဘာဆက်လုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းမသိတော့ဘဲ ကြောင်ကြည့်နေမိတော့တယ်။ အခန်းထဲမှာ ” အို . . .” ဆိုတဲ့အသံလေးပြုလျှက် ဖြူဖွေးဝိုင်းဆက်တဲ့ သူမရဲ့ ရင်သားအစုံကို လက်ကလေးတစ်ဖက်နဲ့ မလုံတစ်လုံလေး ကာထားပြီး အခြားလက်ကလေးတစ်ဘက်က သူမရဲ့ ပြည့်တင်းသွယ်လှတဲ့ ပေါင်လေးနှစ်ခုရဲ့ ကြားနေရာကိုအုပ်ကာ ကိုယ်ကိုလည်း ခပ်ယို့ယို့ ခပ်ကွေးကွေးလေး လုပ်ထားတဲ့ ဆူးစူးနှင်းဆီ။

“ လှလိုက်တာ ကလေးရယ်။ ဖြူဖွေးဝင်းပပြီး ထိရက်စရာမရှိပါလား။ ကြည့်စမ်းပါဦး ရင်သားလေးတွေ ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း ဗှိုက်သားပြင်ပြေပြေလေးနဲ့ တင်လေးကလည်း ဝိုင်းဝိုင်းလေး ကားတက်နေတာ။ လူကောင်လေးသာသေးတာ. . . ခန္ဓာကိုယ် အဆစ်အပေါက်ကတော့ မြင်သူရူးလောက်ပါဘိကွယ်။ ဒါတင်ဘယ်ကဦးမလဲ။ အရှက်သည်းနေတဲ့ မျက်နှာလှလှကလေးက နီရဲနေလိုက်တာ . . . ရှက်ရှက်နဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးကို ကိုက်ထားတာများ အခုချက်ခြင်းတောင် ပြေးနမ်းလိုက်ချင်ရဲ့ ”

မျက်စိတစ်မှိတ် လျှပ်တပြတ်အတွင်းမှာပဲ လူခန့်ရဲ့ စိတ်ထဲမှာ အတွေးတွေ ရောက်ယက်ခတ်သွားပြီး သတိကို အနိုင်နိုင်ပြန်ထိန်းကာ ကုတင်ဘောင်ပေါ်မှာ တင်ထားတဲ့ တဘက်ပွကြီးတစ်ထည်ကို အလျင်အမြန်ကောက်ယူလို့ . . .

“ ရော့ ရော့ ညီမလေး ဒါ ခဏပတ်ထားလိုက် ”

ဆိုပြီး ဆူးလေးထံသို့ ကပြာကယီ ပေးလိုက်ရတော့တယ်။ ထိုအခါမှ အံ့သြမှင်သက်ပြီး လူခန့်ကို ကြောင်ကြည့်နေတဲ့ ဆူးလေးလည်း သတိပြန်ဝင်လာလို့ လူခန့်ပေးတဲ့ တဘက်ကြီးကို ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ယူလို့ ကိုယ်မှာ ခပ်သုတ်သုတ် ပတ်လိုက်တော့တာပေါ့။ ထို့နောက် နှစ်ယောက်သား ခေါင်းတွေကိုယ်စီငုံ့ပြီး အတော်ကြာအောင် အသံတိတ်နေမိကြပြန်တယ်။ ခဏနေမှ အိမ်ရှင်ဖြစ်တဲ့ ဆူးလေးက အသံတိုးတိုး ကတုန်ကယီလေးနဲ့ စကားစလာတယ်။

“ ဆူးလေးက တစ်ယောက်တည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဆိုပြီး အဝတ်အစားတွေ အားလုံးချွတ်ချလို့ ညအိပ်အဝတ်လေးတွေ လဲဖို့လုပ်နေတာ။ တံခါးကို ဂျက်မထိုးမိလိုက်ဘူး။ အခုတော့ ရှက်လိုက်တာရှင် . . .”

ထိုအခါမှ လူခန့်လည်း ဆူးလေးကို စကားပြောဖို့ ပြန်ရဲသွားပြီး ဖြစ်ပျက်သမျှ ကို ရှင်းပြတောင်းပန်ဖို့ ကြိုးစားရတော့တာပေါ့။

“ ကိုယ်လည်း တောင်းပန်ပါတယ် ဆူးလေးရယ် . . .။ အမှန်ဆို ကိုယ်က တံခါးလေးဘာလေး ခေါက်ရမှာ။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်မှာလည်း ညီမကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် နှစ်ယောက်တည်း တွေ့ချင်နေတဲ့ ကိစ္စကရှိတာမို့ အခန်းအပြင်ကနေ ညီမရဲ့ သီချင်းဆိုသံကို ကြားရတော့ အခုလို အလောတကြီး ဝင်လာမိလိုက်တာပါ။ တကယ်တော့ ကိုယ်က ဦးတိတ်ရှောင် . . .”

လူခန့်ရဲ့စကားက ထိုနေရာအထိပဲ ရောက်သေးတယ် ဆူးလေးက လက်ကာပြပြီး

“ ဆူး သိတယ် အစ်ကို။ အစ်ကိုက ပါပါးရဲ့ မိတ်ဆွေတစ်ယောက် မဟုတ်လား။ အခု ဆူးကို ဒီကနေ ကယ်ထုတ်ဖို့ ဒီအိမ်ကိုရောက်လာတာ။ ပါပါးက ဆူးနဲ့လာတွေ့တိုင်း အစ်ကို့ရဲ့အကြောင်းကို အမြဲပြောပြလေ့ရှိတယ်။ အဲ့ဒီကတည်းက ဆူးက အစ်ကို့ကို ပါပါးစကားထဲကတင်ပဲ အတော်ကို ရင်းနှီးနေခဲ့တာ။ နောက်ဆုံးတစ်ခေါက် ပါပါး ဆူးကိုလာတွေ့တော့ . . . သမီးကို ပါပါးမိတ်ဆွေ မောင်လူခန့် လာကယ်လိမ့်မယ်။ ဒီလူယုတ်မာတွေလက်ထဲက လွတ်မြောက်ပြီး သမီးရသင့်ရထိုက်တဲ့ အမွေအနှစ်တွေကို ပြန်ရရှိဖို့ သူကပဲ အစစအရာရာ အကူအညီပေးမှာ။ ပါပါးကတော့ သွားရတော့မယ်။ နောက်ပိုင်း ကိစ္စတွေအားလုံးကို မောင်လူခန့်နဲ့ပဲ လက်တွဲပြီး ဆောင်ရွက်သွားပါလို့ မှာသွားတယ်။ အဲ့ဒီကတည်းက ဆူးလည်း အစ်ကို့ကို စောင့်မျှော်နေခဲ့တာပဲ။ ”

ဟု လူခန့်ကို သူမ သိကျွမ်းထားပြီးဖြစ်ကြောင်း ရှင်းပြလေတယ်။ လူခန့်လည်း ဆူးလေး အနည်းငယ် အရှက်ပြေသွားပုံပေါ်တာနဲ့

“ သြော် .. . ခုဏက ဆူးပြောတော့ အင်္ကျီလဲမလို့ဆို။ လဲလေ. . .။ ကိုယ်အပြင်မှာ ထွက်စောင့်နေမယ် ”

လို့ပြောလိုက်တော့ ဆူးလေးက

“ နေပါစေတော့ အစ်ကိုရယ်။ အခုမှတော့ မထူးတော့ပါဘူး။ အစ်ကို အပြင်ထွက်စောင့်လို့ တစ်ယောက်ယောက် မြင်သွားရင် ဒုက္ခပဲမဟုတ်လား။ ဆူးဘာသာဆူး အဆင်ပြေအောင် ကြည့်လဲလိုက်ပါ့မယ် ”

ဟုဆိုကာ သူမရဲ့ကိုယ်ကို တံဘက်ကလေးနဲ့ ဖြန့်ကွယ်ပြီး ညအိပ်အဝတ်အစားများ လဲလှယ်နေပါတော့တယ်။ ဆူးလေး အဝတ်လည်းနေတုန်း လူခန့်က သိချင်တာတွေကို မေးမြန်းစပ်စုပြန်တော့ သူမကလည်း အဝတ်လဲရင်းနှင့်ပင် ပြန်လည်ဖြေကြားရှာတယ်။

“ နေပါဦး ဆူးလေးရဲ့ ။ ညီမ ဒီလိုတစ်ယောက်တည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေနေတုန်း ဂျင်မီရောက်လာမှာ မစိုးရိမ်ဘူးလား ”

“ စိုးရိမ်စရာတော့ ကောင်းတာပေါ့ အစ်ကိုရယ်. . .။ အရင်နေ့တွေကတော့ ဆူးက တံခါးပိတ်ပြီး ဂျက်ချဖြစ်တယ်။ ဒီနေ့ကြမှ ဂျက်ချဖို့မေ့သွားတာ။ ဒါပေမယ့် တစ်ခုရှိတာက အန်တီမေ့ကို မလွန်ဆန်နိုင်လို့သာ သူ့ရဲ့စိတ်ကြိုက် လိုက်လုပ်ပေးရင်ပေးရမှာ။ တကယ်တော့ ကိုဂျင်မီက ဆူးကို သိပ်အာရုံလာပုံ မပေါ်ဘူး။ သူတကယ် နှစ်သက်တာက မမရှယ်လီလေ . . .”

“ ဟုတ်ပါပြီ. . .။ ဒါနဲ့ ဆူးက အိမ်ရှေ့ ဆိုင်ကိုကော လိုက်မကူရဘူးလား ”

“ မကူရဘူး အစ်ကိုရဲ့ ။ ဒီအချိန်က ဆူးရဲ့ ကိုယ်ပိုင်အချိန်လေ။ အန်တီမေတို့က ဆူးကို လူမြင်သူမြင် လူရှေ့သူရှေ့ သိပ်မထွက်စေချင်ဘူး။ ရှင်းရှင်းပြောရရင် ဆူးကို လူတောမတိုးစေချင်တာလည်း ပါသလို သူတို့ဆူးကို ခိုင်းစေနေကြတာကိုလည်း လူတွေသိမှာ မလိုလားကြဘူး။ ဒါကြောင့် နောက်ဖေးအိမ်က အဝတ်လျှော် မီးပူတိုက် အိမ်သန့်ရှင်းရေး အိမ်သာဆေး စတဲ့ ဘာဟီယတွေအကုန်လုံး ဆူးကိုခိုင်းကြပေမယ့် အိမ်ရှေ့ဆိုင်ကိုတော့ မလိုက်ခိုင်းဘူး။ အဲ့ဒီတော့ အဲ့ဒီအိမ်အလုပ်တွေအားလုံး လုပ်ပြီးသွားတဲ့ ဒီလိုအချိန်မျိုးဆို ဆူး အနားရပြီ ”

ဆူးလေးကတော့ အဝတ်လဲရင်း ပုံမှန်ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ် တစ်ခုကို ပြောပြသလို ပြောနေပေမယ့် လူခန့်ရဲ့စိတ်ထဲမှာတော့ အတော်ကို စိတ်မကောင်းဖြစ်မိတယ်။ အတကယ်ဆို သူလေးက လယ်ပိုင် ယာပိုင် အိမ်ပိုင် ဆိုင်ပိုင် ကားပိုင်နဲ့ သူဌေးမလေးပဲ မဟုတ်လား။ အခုတော့ အိမ်အကူ လုပ်သားတစ်ယောက်လို တစ်အိမ်လုံးမှာ ရှိသမျှ အလုပ်တွေအားလုံးကို သူကလေးတစ်ယောက်တည်း သိမ်းကြုံးလုပ်နေရရှာတယ်။

အဝတ်အစားလည်း လဲပြီးသွားတဲ့အခါမှာ ဆူးလေးက လူခန့်နားကိုလာထိုင်ပြီး သူမရဲ့ဖခင် ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ အကြောင်းကို မေးပြန်တယ်။ သူမက ဦးတိတ်ရှောင်နဲ့ တစ်လမှ တစ်ခါပဲတွေ့ ရတာ။ တွေ့ရတော့လည်း အချိန်တိုတိုလေးရယ်။ လူခန့်ကတော့ နေ့စဉ်နေ့တိုင်းလိုလို တွေ့နေရတော့ သူမဖခင်ရဲ့ အကြောင်းတွေကို လူခန့်သိသမျှ ပြောပြပါတဲ့လေ. . .။

အဲ့ဒါနဲ့ လူခန့်လည်း ဦးတိတ်ရှောင်နဲ့ စတွေ့ခဲ့ပုံကစပြီး. . . . နောက်ဆုံး သူ့ရဲ့သမီး ဆူးလေးကို ကယ်ပေးဖို့ ဂိုထောင်ပေါ်မှာတွေ့စဉ် မိမိကို အကူအညီတောင်းတဲ့ အကြောင်းအထိ ဖြေးဖြေးချင်း ပြန်ပြောပြလိုက်ပါတော့တယ်။ လူခန့် ဆူးလေးနဲ့ စကားကောင်းနေတုန်း အိမ်အောက်ထပ်က လူသံတွေကြားလာရလို့ စကားပြောတာကို ခဏရပ်လိုက်တယ်။ ဆူးလေးက လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့

“ သူတို့တွေ ဆိုင်သိမ်းပြီး အိမ်ထဲဝင်လာကြပြီ . . .”

ဟုတ်တယ်. . . လူခန့် နာရီကြည့်လိုက်တော့ ည ၁၂ ကျော်နေပြီ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ အောက်ထပ်က ဒေါ်ကျင်မေရဲ့ အသံသဲ့သဲ့ကို ကြားလိုက်ရပြန်တယ်။

“ ဧည့်သည်နိုးသွားမယ်. . . စကားတိုတိုးပြောကြ ”

ထိုအခါ ဆူးလေးက

“ သူတို့ အစ်ကို့ကို အခန်းထဲမှာ အိပ်နေတာလို့ပဲ ထင်နေကြတာ။ ကိုဂျင်မီလည်း လည်ရာပတ်ရာက ပြန်ရောက်နေပြီ။ ခုဏက သူ့အသံလည်း ဆူးကြားလိုက်တယ်။ လောလောဆယ်တော့ အစ်ကို အခန်းကို ပြန်လို့ရမှာ မဟုတ်သေးဘူး။ နေလက်စနဲ့တော့ မထူးပါဘူး အစ်ကိုရယ်. . .။ သူတို့ အိပ်ယာဝင်သွားသည်အထိ ဆူးအခန်းမှာပဲနေပြီး စောင့်လိုက်တော့ပေါ့။ ပြီးတော့ ဆူးလည်း အစ်ကို့ကို ပြထားစရာလေးတွေ ရှိသေးတယ်။ ”

ဟု လူခန့်ကို အကြံပေးလေရာ . . . လူခန့်လည်း အကျိုးအကြောင်း လျှော်ညီနေတာနဲ့ပဲ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်တော့တာပေါ့။ အောက်ထပ်က အသံတွေ တဖြေးဖြေး ပြန်တိတ်သွားပြီး ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် အကြာမှာ ဆူးလေးက . . .

“ ခြေသံကို အတတ်နိုင်ဆုံး ရွရွလေးနင်း အစ်ကို ”

ဟု လူခန့်ကို သတိပေးလို့ အခန်းအပြင်သို့ ဦးဆောင်ခေါ်ယူခဲ့တော့တယ်။ အပေါ်ထပ် အရှေ့ပိုင်းတစ်နေရာ အရောက်မှာတော့ သူမက ရပ်တန့်လိုက်ပြီး ပုဆစ်တုတ်ထိုင်ချလျှက် ကြမ်းခင်းကို လက်သည်းနဲ့ ကုတ်လှပ်လိုက်ရာ ကွမ်းသီးစိပ်သေးသေး တစ်စိပ်စာလောက်ရှိတဲ့ ကြမ်းပေါက်ကလေး တစ်ပေါက် ပေါ်လာပါလေကော။ အဲ့ဒီနောက် ဆူးလေးက လူခန့်ကို လက်ယက်ပြီး လေသံတီးတိုးနဲ့

“ လာကြည့် အစ်ကို . . .”

လို့ ခေါ်လိုက်ပြန်တာကြောင့် လူခန့်လည်း အပေါက်ကနေ အိမ်အောက်ထပ်ကို ချောင်းကြည့်လိုက်မိပါတော့တယ်။ ကြမ်းပေါက်ကနေ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် လူခန့် အတော်အံ့သြသွားတယ်။ လူခန့်မြင်နေတာက ဒေါ်ကျင်မေရဲ့ အခန်း။ သူမဟာ ကုတင်ပေါ်မှာ ဒူးထောင်ပေါင်ကားနဲ့ ပက်လက်အိပ်နေတယ်။ အပေါ်ပိုင်း ဗလာကျင်းနေပြီး ရင်သားထွားထွား ဝိုင်းဝိုင်းတွေက ဖွေးဖွေးကြီးပေါ်လို့။ ခန္ဓာကိုယ် အောက်ပိုင်းကို စောင်တစ်ထည်ခြုံထားပြီး သူမရဲ့ ပေါင်နှစ်ခုကြားနေရာ စောင်အောက်က လှုပ်လှုပ် အရာတစ်ခု။ အခန်းထဲမှာ ထွန်းထားတဲ့ နှစ်ပေဖန်ချောင်း မီးရောင်က လူခန့်ရဲ့ အမြင်အာရုံကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဖြစ်စေတယ်လေ။ ခေါင်းကို ဘယ်ညာရမ်းလိုက် အပေါ်ကိုမော့သွားလိုက် လက်တွေကလည်း အိပ်ယာခင်းကိုကုတ်လိုက် ခေါင်းအုံးကို စုပ်လိုက် ဖြစ်နေတဲ့ ဒေါ်ကျင်မေ့ကိုမြင်ရတာ ခံစားချက် စူးစူးရှရှတစ်ခုကို ခံစားနေရသလိုပဲ။ နှုတ်ခမ်းကိုချွန်တလှည့် သပ်တစ်ခါနဲ့ အံကိုခဲပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း ကော့လန်နေတော့တာ။

လူခန့်လည်း ဆက်ကြည့်နေရင်း ခဏကြာလာတော့ ဒေါ်ကျင်မေရဲ့ လှုပ်ရှားရုန်းကြွမှုတွေဟာ အတော်ကိုပြင်းလာတယ်။ သူမရဲ့ လက်တွေဟာ အောက်ပိုင်းစောင်ခြုံ ပေါင်းကြားက လှုပ်ရှားနေတဲ့ အရာကို စွဲကိုင်ဖိကပ်လိုက် အပေါ်ဘက်ကို ရောက်သွားပြီး ခေါင်းအုံးတွေ အိပ်ယာခင်းတွေကို ဆွဲလွဲကုတ်ခြစ် တွန်းတိုက်ပစ်လိုက် လုပ်နေတာကြောင့် သူမအုံးတဲ့ ခေါင်းအုံးလည်း ကုတင်အောက်ကို ကျသွားတော့တယ်။

ထောင်ထားတဲ့ ပေါင်တံနှစ်ဖက်ကလည်း ဆန့်သွားလိုက် ပြန်ထောင်လာလိုက် ဘေးကိုကားသွားလိုက် အတွင်းကိုပြန်စုလိုက် ဖြစ်နေတဲ့အပြင် သူမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ် ဖွင့်ဖွင့်ထွားထွားကြီးကိုလည်း ဗြောင်းဆန်အောင် လူးပျံနေတာကြောင့် နောက်ဆုံးမှာတော့ အောက်ပိုင်းမှာ ခြုံထားတဲ့ စောင်ဟာ သူမရဲ့ ကိုယ်ပေါ်က ကွာကျသွားပါလေကော။ စောင်အောက်က လှုပ်လှုပ်လှုပ်လှုပ် ဖြစ်နေတဲ့အရာလည်း ပေါ်လာတော့တာပေါ့။

“ ဟင် . . .ဂျင်မီ . . .”

လူခန့် စိတ်ထဲကနေ တအံတသြ ရေရွတ်လို့ အနှီမွေးစားသားမိရဲ့ အချစ်ဇာတ်လမ်းကို ဆက်မကြည့်ချင်တော့တာနဲ့ အသံလုံအောင် ဖြေးဖြေးချင်း ထရပ်ပြီး ဆူးလေးရဲ့အခန်းကို ပြန်ဖို့ ပြင်လိုက်တော့တယ်။ ထိုအခါ ဆူးလေးက လူခန့်ကို ခဏလေးနေဦးဆိုတဲ့ ဟန်နဲ့ လက်ကာပြလျှက် ကြမ်းပေါက်ရှိရာကို အသာငုံ့ပြီး ချောင်းကြည့်ပြန်တယ်။ အဲ့ဒီနောက် ပြန်ထလာကာ လူခန့်ရဲ့ နားနားကို ကပ်လို့

“ အန်တီမေကို ကိုဂျင်မီက နမ်းပေးနေတာဆိုတော သူတို့နှစ်ယောက် ဒီည အလုပ်မဖြစ်လောက်ဘူး။ အစ်ကိုတော့ ကံကောင်းပြီ။ ခဏနေရင် ဇာတ်လမ်းနောက်တစ်ပုဒ် ဆူး အစ်ကို့ကိုထပ်ပြမယ်။ လာ . . .”

ဆိုပြီး ခပ်တိုးတိုးလေးပြောကာ သူမရဲ့ အခန်းရှိရာသို့ ရှေ့မှ ဦးဆောင်၍ ထွက်ခွာသွားပါတော့တယ်။ ဆူးလေးရဲ့အခန်းကို ရောက်တဲ့အခါ လူခန့်က ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး . . .

“ ဂျင်မီနဲ့ ဘွားတော်က အဲ့လိုတွေလား။ ကိုယ်ဖြင့် ယုံတောင်မယုံနိုင်ဘူး . . .”

ဟု ပြောလိုက်တော့ ဆူးလေးက

“ ဒီထက် မယုံနိုင်စရာ ကောင်းတာတွေကို ဆူး အစ်ကို့ကို ပြဖို့ရှိသေးတယ်။ အခုလောလောဆယ်တော့ ဆူးအိပ်ယာပေါ်မှာ ဆယ့်ငါးမိနစ် နာရီဝက်လောက် ခဏလှဲပြီး မှေးချင်မှေးလိုက်ဦး။ ရာသီကပူတော့ ဆူး အစ်ကို့ကို ယက်ခပ်ပေးမယ်။ အစ်ကိုလည်း မရှယ်လီနဲ့ တစ်နေကုန် လည်ရပတ်ရတာ ပင်ပန်းနေပြီမဟုတ်လား ”

ဟူ၍ လူခန့်ကို ခေတ္တခဏမျှ အနားယူဖို့ရာ တိုက်တွန်းလေတယ်။ လူခန့်လည်း စိတ်ထဲကနေ. . .

“ လိမ္မာလိုက်တဲ့ ကလေးရယ်. . .။ ငါ့အိမ်သူ သက်ထားလေးများ ဖြစ်ရင် ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ ”

လို့ တွေးမိရင်း ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း တကယ်ကို ပင်ပန်းနေတာကြောင့် အာနာမနေတော့ဘဲ သူမရဲ့ အိပ်ယာပေါ်ကို လှဲအိပ်ချလိုက်ပြီး ခဏမှေးလိုက်တော့တာပေါ့။ ဆူးလေကတော့ ကုတင်ဘေးက စာရေးစားပွဲခုံလေးမှာ ထိုင်ရင်း ယက်တောင်တစ်ချောင်းနဲ့ လူခန့်ကို ယက်ခပ်ပေးလျှက် . . .။ မိနစ်နှစ်ဆယ်လောက်ကြာတော့ ဆူးလေးက လူခန့်ကို လှုပ်နိုးပြန်တယ်။

“ ထ ထ အစ်ကို . . .”

လူခန့်လည်း အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ ထထိုင်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ ဆူးလေးက အခန်းမီးခလုပ်ကို ပိတ်လိုက်တာမို့ တစ်ခန်းလုံး မှောင်မဲသွားပါလေကော။ အဲ့ဒီနောက် ဖယောင်းတိုင်မှီး မှိန်မှိန်လေးတစ်ပွင့် ပြန်လင်းလာပြီး ဆူးလေးကို ပြန်မြင်ရလာတယ်။

“ ဒီလိုမီးပိတ်လိုက်မှ. . ။ မဟုတ်ရင် မီးရောင်ကို သူတို့ မြင်သွားနိုင်တယ်လေ ”

သူမက လူခန့်နားကို ကပ်ပြောပြပြီးနောက် အခန်းထောင့်တစ်နေရာက ကြမ်းခင်းကို သွားရောက်ကုတ်ဖဲ့ပြန်တယ်။ အပေါက်ကလေးလည်း ဖြစ်သွားကော သူမက ပုဆစ်တုတ်ထိုင်ချလိုက်ပြီး အပေါက်ကနေ အောက်ကို ချောင်းကြည့်လိုက်လေတယ်။ ပြီးတော့ လူခန့်အနားကို ပြန်သွားကာ . . .

“ ရပြီအစ်ကို . . သွားကြည့်ချေတော့။ ကိုဂျင်မီ ရောက်နေပြီ . . . ခြေသံတော့ ဖွဖွနင်းနော် အစ်ကို ”

ဟု သတိပေးရင်း လူခန့်ကို တလှည့် ချောင်းကြည့်စေပြန်တယ်။ လူခန့်လည်း သူမ သတိပေးသလို အတတ်နိုင်ဆုံး အသံလုံအောင် ဂရုပြုပြီး အပေါက်ကနေ အောက်ကို ချောင်းမြောင်းကြည့်ရှုလိုက်တော့တာပေါ့။ ကြမ်းပေါက်မှ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက ရင်ခုန်စရာ။ ရှယ်လီရဲ့အခန်း ကုတင်ပေါ်တွင် ရှယ်လီနဲ့ ဂျင်မီက ထပ်လျှက်သား။ နှစ်ဦးစလုံး အဝတ်အစားတွေ မရှိကြ။ ဂျင်မီက အပေါ်ဘက်က လှုပ်ရှားနေပြီး ရှယ်လီက အောက်ကနေ သူမရဲ့ လက်တွေနဲ့ ဂျင်မီ့ကျောကို သိုင်းဖက်ဖက်ထားတဲ့အပြင် ပေါင်နှစ်ဖက်နဲ့လည်း ဂျင်မီ့ကိုယ်ကို ခွပြီး လှမ်းချိတ်ထားသေး။

လူခန့်ကြည့်နေရင်း ခဏနေတော့ အောက်ကရှယ်လီက အပေါ်မှာရှိတဲ့ ဂျင်မီ့ကို တဖက်သို့ဆွဲချပြီး သူမက အပေါ်က ဖြစ်သွားပြန်တယ်။ အဲ့ဒီနောက် ရှယ်လီက မျက်နှာကို အပေါ်မော့လို့ သူမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ် ဖွေးဖွေးလှလှကြီးနဲ့ ကဆုန်ဆိုင်းမြင်းစီးသလို သုံးမိနစ်လောက်ကြာအောင် အတော်ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် လှုပ်ရှားပြီး ရှေ့သို့ ထိုးစိုက်ကြသွားတော့တယ်။

ချောင်းကြည့်တာကိုရပ်ပြီး လူခန့် ပြန်ထလိုက်တဲ့အခါ ဆူးလေးကလည်း ကြမ်းပေါက် အခြားတစ်ပေါက်ကနေ အောက်ကို ချောင်းမြောင်းလျှက်။ လူခန့်ထလာတာကို သတိထားမိသွားတော့မှ သူမလည်း ရှက်ကိုးရှက်ကန်းလေးနဲ့ လိုက်ထလာပြီး ရှက်ယောင်လွှမ်းလို့ နီရဲနေတဲ့ မျက်နှာလှလှကလေးကို အောက်ကို ငုံ့ထားတော့တယ်။

“ လာ . . .ဆူး ”

လူခန့်က ခပ်တိုးတိုးလေးပြောကာ ဆူးလေးရဲ့ လက်ကိုဆွဲကိုင်ပြီး ကုတင်ဘက်သို့ ခေါ်ဆောင်လာခဲ့တယ်။ ကုတင်စွန်းမှာ နှစ်ယောက်သား တင်ပါးလွှဲ ထိုင်လိုက်ကြပြီးနောက် မမြင်နိုင်တဲ့ စွမ်းအားတစ်ခုရဲ့ တိုက်တွန်းလှုံ့ဆော်မှုကြောင့် လူခန့်က ဆူးလေးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ် သေးသေးပြည့်ပြည့်လေးကို ရင်ခွင်ထဲကို ဆွဲသွင်းလို့ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကို ထွေးပွေ့လိုက်မိပါလေကော။

“ အို . . .ကို့ . . .”

ဆိုပြီး ဆူးလေးဆီက အာမေဋိတ်သံ ခပ်တိုးတိုးလေး ထွက်သွားတာကလွဲရင် တစ်စုံတရာ ငြင်းဆန်ရုန်းကန်မှုမျိုးကို လူခန့် မတွေ့ရဘူး။ ခပ်ပြင်းပြင်းလေးရှိုက်ရှူနေရရှာတဲ့ သူမရဲ့ အသက်ရှူသံလေးတွေအပြင် သူမရဲ့ကိုယ်ခန္ဓာလေးလည်း တဆတ်ဆတ် တုန်ရီနေကြောင်းကို လူခန့် သိရှိခံစားနေရတယ်။ အဲ့ဒီနောက် လူခန့်လည်း ဆူးလေးကို ကုတင်ပေါ်သို့ ဆွဲလှဲချလိုက်ပါတော့တယ်။

“ သိပ်ချစ်တယ် ဆူးးရယ်။ ကိုယ့်အချစ်ကို ဘယ်လို သဘောထားလဲဟင် . . .”

“ သူ့အကြောင်း ဖေဖေ ပြောပြောနေတာကို ကြားရကတည်းက ဒီက အားကိုးတကြီးနဲ့ ချစ်ခင်စွဲလမ်းနေရသူပါ ရှင်ရယ် . . . . ”

အခြေအနေမပေးလို့ သူတို့နှစ်ယောက်ဟာ အချစ်နယ်မကျွံခဲ့ကြရပေမယ့် လူခန့်ဟာ ဆူးလေးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ အကြားအလပ် မကျန်အောင် ရင်းနှီးခွင့်ရခဲ့တယ်။ ဒေါ်ကျင်မေတို့ သားအမိနဲ့ ဂျင်မီရဲ့ ချစ်ဇာတ်လမ်းကို ညတိုင်းလိုလို တွေ့မြင်ရတဲ့အတွက် ဆန့်ကျင်ဘက်အရသာကို လွန်စွာထိတွေ့ ခံစားလိုစိတ် ပြင်းထန်နေတဲ့ ဆူးလေးခင်မျာလည်း လူခန့်ရဲ့ အနမ်းအရှုံ့ ကြမ်းကြမ်းတွေအောက်မှာ အသံကျယ်ကျယ် မထွက်မိအောင် ကျိတ်မှိတ်အောင့်အီး လူးလိမ့်နေရတော့တာပေါ့။ အဲ့ဒီညက လူခန့် ဆူးလေးရဲ့ အခန်းမှာ အချိန် အတော်ကြာသွားခဲ့ပြီး မနက် သုံးနာရီထိုးခါနီးလောက်မှ အောက်ထပ်က ကိုယ့်အခန်းကို ကိုယ် ပြန်ဖြစ်ခဲ့တော့တာ။

အခန်းကိုမပြန်ခင် ဂျင်မီဟာ ဒေါ်ကျင်မေရဲ့ ထိန်းချုပ်မှုကို အလုံးစုံခံရသူနှယ် ဟန်ဆောင်၍ ကြောင်လက်သည်းဖွက် နေခဲ့သူဖြစ်ကြောင်း၊ ဒေါ်ကျင်မေက ရှယ်လီနှင့် ဂျင်မီဖြစ်နေကြတာကို မသိဘဲ သမီးဖြစ်သူကို ဗန်းပြပြီး ဂျင်မီ့ကို ထိန်းချုပ်ဖို့ရာ ကြံစည်သော်လည်း တကယ်တမ်းမှာမူ ဂျင်မီသည် ဒေါ်ကျင်မေကော သမီးဖြစ်သူရှယ်လီကိုပါ ရနှင့်ပြီးဖြစ်ကြောင်း၊ ၎င်း၏ မူရင်းရည်ရွယ်ချက်မှာ ဒေါ်ကျင်မေ၏ စိတ်တိုင်းကျ မိမိနှင့် လက်ထပ်ပြီးနောက် မိမိကို ကြင်နာဟန်ပြု စည်းရုံးကာ အဖွားကြီးသားအမိကိုပါ မောင်းထုတ်ပစ်ရန် ထို့နောက် မိမိ၏ ပိုင်ဆိုင်မှုများကို ၎င်းတစ်ယောက်တည်း သိမ်းပိုက်လက်ဝါးကြီးအုပ်ရန် ဖြစ်နိုင်ကြောင်း၊ ထို့ကြောင့် ဒေါ်ကျင်မေနှင့် ရှယ်လီကသာ မိမိအပေါ်တွင် မောက်မာရိုင်းပြစွာ ဆက်ဆံတတ်သော်လည်း ဂျင်မီကမူ အမြဲတစေ ချိုသာနူးညံ့စွာပင် ဆက်ဆံလေ့ရှိကြောင်း၊ သို့သော် မိမိက ဂျင်မီ၏ ယုတ်ညံ့သောစိတ်ဓာတ်နှင့် အကြံအစည်ကို ကြိုသိသဖြင့် ရွံရှာလွန်းသောကြောင့် အတတ်နိုင်ဆုံး ကင်းအောင်နေခဲ့ကြောင်း၊ စတဲ့ အကြောင်းအရာ အချက်အလက်တွေကို လူခန့်က ဆူးလေးဆီမှ သိရှိခဲ့ရသလို ရှေ့ဆက် ဘယ်လိုဆောင်ရွက်ကြမယ်ဆိုတဲ့ အစီအစဉ် အသေးစိပ်ကိုလည်း သူမကို အသိပေး ပြောကြားခဲ့တော့တယ်။

နောက်နေ့အရောက်မှာ လူခန့််နဲ့ ရှယ်လီဟာ အင်းမဈေးကိုသွားပြီး လူခန့်ပြန်ရင် လက်ဆောင်ပေးဖို့ အသီးအနှံတွေ မြန်မာမုန့်တွေကို ဝယ်ယူကြတယ်။

“ သူ့ကိုခေါ်ခဲ့ပါလား. . . ဈေးဝယ်တာတွေ မနိုင်ရင် ကူသယ်ခိုင်းလို့ရတာပေါ့ ”

လို့ ဆူးလေးကိုညွှန်ပြပြီး လူခန့်က အကြံပြုတာကြောင့် ရှယ်လီက ဆူးလေးကိုပါ ဈေးကိုခေါ်လာခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် သူမကို ဈေးထဲမလိုက်ခိုင်းဘဲ ကားစောင့်ထားပစ်ခဲ့ပြီး ရှယ်လီနဲ့ လူခန့် နှစ်ယောက်သာ စုံတွဲခုတ်လို့ တစ်ဈေးလုံး လှည့်ပတ် ဝယ်ခြမ်းနေတော့တာ။ ဝယ်ပြီးတဲ့ ပစ္စည်းတွေ မနိုင်တော့မှ သူမကိုခေါ်ပြီး ကူသယ်ခိုင်းလိုက်တယ်။

အဲ့ဒီနောက်တော့ လူခန့်ဟာ ဒေါ်ကျင်မေ့အိမ်မှာ ရှယ်လီနဲ့ ဆူးလေးကိုဝင်ချ . . . မနက်စောစောကတည်းက သိမ်းဆည်းထားခဲ့တဲ့ မိမိအဝတ်အိတ်ကိုယူပြီး ဒေါ်ကျင်မေကို နှုတ်ဆက်လို့ မြို့ကို ပြန်ခဲ့ပါတော့တယ်။

____________________

ဖိတ်စာတွေ ရောက်လာပြီ။ ကောင်မလေးက လိမ္မာတော့ လိမ္မာသား။ ဂျင်မီနဲ့လက်ထပ်ဖို့ သူ့ကို အတော်ပြောယူရမယ် . .။ နောက်ဆုံး ပြောမရရင် အကြမ်းနည်းတွေ ဘာတွေတောင် သုံးယူရမယ်လို့ တို့ကထင်ထားတာ။ တကယ်တမ်း တို့ပြောကြည့်တော့ မျက်ရည်လေးတွေကျလာပြီး တအင့်အင့် ရှိုက်ငိုနေတာကလွဲရင် ဘာမှ ဒီလောက်ကြီး ငြင်းဆန်တာမျိုးမရှိဘူး။ အန်တီမေတို့ သဘောပါ။ ဆူးလေးက အန်တီမေရဲ့ တူမပဲ . . အန်တီမေက ကောင်းတယ်ထင်လို့ စီစဉ်တာကို လိုက်နာရမှာပေါ့တဲ့။ ဒါနဲ့ပဲ တို့လည်း ဂျင်မီနဲ့ သူ့ကိုပေးစားပြီး ဧည့်ခံပွဲလေးလုပ်ပေးဖို့ စီစဉ်ရတော့တာပေါ့။

ဧည့်ခံပွဲဆိုတာ တကယ်တော့ အလကားပါ။ ဧည့်ခံပွဲမတိုင်မှီ တစ်ရက်အလို လက်ထပ်စာချုပ်မှာ ဂျင်မီနဲ့ မိဆူးတို့ လက်မှတ်ထိုး၊ ရှေ့နေစုတ်က ပိုင်ဆိုင်မှုတွေအားလုံး မိဆူးကိုလွှဲပေးပြီးရင် တို့အတွက်က ကိစ္စပြီးပြီလေ။ ဒါပေမယ့် လူမြင်သူမြင်ကောင်းအောင် ဧည့်ခံပွဲလေး ဘာလေးတော့ လုပ်ပေးဦးမှ မဟုတ်လား။ နောက်ဇာတ်လမ်းက တို့အတွက် သာသာယာယာပဲ။ မိဆူးကလည်း ခပ်အေးအေး ခပ်နုံနုံ၊ ဂျင်မီဆိုတာကလည်း ကလေးဘဝကတည်းက တို့က ပြီးရင်ပြီးရတာ . . . .၊ ဟော . . . အခု အသက်ကလေး ကြီးလာပြန်တော့လည်း ဒီကောင့်ကို တို့ရဲ့ တဏှာကွန်ယက်ထဲမှာ မလှုပ်နိုင်အောင် ချုပ်နှောင်ထားလိုက်ပြီးပြီလေ . . .။ ဒါ့အပြင် ဒီကောင် တို့ထက်ပိုပြီး ရူးသွပ်စွဲလမ်း အာသာငမ်းငမ်း ဖြစ်နေတဲ့အရာကလည်း တို့လက်ထဲမှာလေ။ အဲ့ဒါကတော့ သမီးရှယ်လီပဲ။

သမီးရှယ်လီကို ဒီကောင် အသေရရ အရှင်ရရ အရူးအမူး ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ တို့က သိပြီးသား။ ဒီကောင် ဆေးသမားလိုလို အရက်သမားလိုလို ဖြစ်နေရတာလည်း ရှယ်လီကြောင့်ပဲ မဟုတ်လား။ သမီးက သူ့ကို မျက်နှာသာမပေးဘဲ ခပ်တည်တည် ခပ်တန်းတန်း ဆက်ဆံနေလို့ သင်း စိတ်လေနေတာ။ ဟင်းဟင်း . . . မင်းလို ဘိန်းစားမျိုးနဲ့ ငါသမီးကို ဘယ်အဖြစ်ခံလိမ့်မလဲ ဂျင်မီရယ်။ မင်းကို ငါမွေးစားခဲ့တယ် ဆိုတာလည်း မင်းအရွယ်ရောက်လာရင် တနေရာရာမှာ အသုံးဝင်လာမယ်လို့ ယူဆခဲ့လို့ပဲ။ ငါ့အတွေးတွေ မှန်ပါတယ်။ အခုတော့ မင်းဟာ တစ်နေရာတည်းတင် မကဘူး နေရာအတော်များများမှာ ငါ့အတွက်အသုံးဝင်တဲ့ ဂျိုကာရုပ်ကလေးပါပဲ။ ဒါပေမယ့် စိတ်မကောင်းပါဘူး ကလေးရယ်။ ကိစ္စတွေပြီးရင် မိဆူးက အိမ်ပေါ်ကဆင်းပြေးပြီး ဘဝပျက်ရမယ်။ မင်းကတော့ ဆေးမှုနဲ့ ထောင်ထဲကို သွားရင်သွား၊ မသွားရင် ဆေးလွန်ပြီး သေရမယ်။ အဲ့ဒါ မင်းတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ရွေးချယ်ခွင့်မရှိတဲ့ ကြမ္မာဆိုးပဲ။ သမီးလေးရှယ်လီက မင်းအတွက်မဟုတ်ဘူး ကောင်လေး။ မြို့က သူဌေးလေးအတွက်ပဲ။ အခုတောင် သူတို့နှစ်ယောက် အတော်ကို ရင်းနှီးသွားကြပြီ မဟုတ်လား။

ဒေါ်ကျင်မေဟာ စားပွဲပေါ်က ဂျင်မီနဲ့ ဆူးစူးနှင်းဆီတို့ရဲ့ မင်္ဂလာဖိတ်စာ တထပ်ကြီးကိုကြည့်ပြီး ရှေ့ ရေးကိုတွေးရင်း ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် ပီတိတွေ ဖြာနေတော့တယ်။

“ ကျွန်တော်တို့ကို ဝင်ခွင့်ပြုပါခင်ဗျ . . . ”

ကြားလိုက်ရတဲ့အသံကြောင့် ဒေါ်ကျင်မေ့ အတွေးတွေ လွင့်ပျယ်သွားခဲ့တယ်။ ကြည့်လိုက်တော့ ရှေ့နေကြီး ဦးသိန်းအောင်၊ စခန်းမှုးကြီး ရဲတပ်သားတစ်ယောက်နဲ့ မြို့ခံလူကြီးနှစ်ယောက် တို့။

“ ကြွကြပါရှင် ကြွကြပါ . . . ထိုင်ပါ . . .။ ဘာကိစ္စများရှိလို့လဲ မသိဘူး ”

ဒေါ်ကျင်မေက နေရာထိုင်ခင်းပေးပြီး လာရင်းကိစ္စကို မေးလိုက်တော့ ရှေ့နေကြီးက

“ ကျွန်တော်တို့ ဒီက မဆူးစူးနှင်းဆီကို သူရဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှုတွေ လာလွှဲပေးတာပါ ”

“ သူ့ရဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှုတွေက ဒီအချိန်လွှဲလို့ မရသေးဘူး မဟုတ်လား ”

ဟု ဒေါ်ကျင်မေ ပြန်မေး‌တဲ့အခါ ရှေ့နေကြီးက

“ ရပါပြီဗျ ။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၅ ရက်က သူ့အသက် ၂၃ နှစ် ပြည့်သွားပြီပဲ ”

ဟု မတုန်မလှုပ်ပုံစံနဲ့ ပြန်ပြောလေတယ်။

“ ဒါ . . . ဒါပေမယ့် သူမှ ယောက်ျားမယူရသေးတာ။ အခုမှ ဖိတ်စာရိုက်ရုံရှိသေးတယ်။ ကျွန်မထင်တာက သူတို့နှစ်ယောက် လက်ထပ်စာချုပ်မှာ လက်မှတ်ထိုးပြီးမှ သူ့ကို ပိုင်ဆိုင်မှုတွေ အားလုံးလွှဲပေးရမယ်လို့ ထင်ထားတာ။ အဲ့ဒီလို မဟုတ်ဘူးလား ”

ဂျင်မီနဲ့ ဆူးလေး လက်မထပ်ရသေးခင် ပိုင်ဆိုင်မှုတွေအားလုံး ဆူးလေးကို လွှဲပေးလိုက်ရင် ဂျင်မီကို လက်ထပ်ဖို့ငြင်းဆန်ပြီး သူမတို့ကိုပါ နှင်ချတာမျိုး ဖြစ်သွားနိုင်တယ် မဟုတ်ပါလား။ သူမတို့ကို ပြန်ကန်နိုင်မယ့် အခြေအနေဆိုးမျိုးကို ကြိုတင်တွေးတော ရင်မောရင်း ဒေါ်ကျင်မေ့ရဲ့ ရင်ထဲမှာ ဗလောင်ဆူနေပြီလေ။ ရှေ့နေကြီးကတော့ ခပ်အေးအေး အမူအရာနှင့်

“ ခဏလေး စောင့်လိုက်ရင် ဒီက ငါ့ညီမ နားလည်သွားမှာပါ ”

ဟု ဒေါ်ကျင်မေကို ဖျောင်းဖြနေလေတယ်။

အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ အိမ်ရှေ့က ကားစက်သတ်သံကြားရပြီး လူခန့်နဲ့ ဦးသောင်းငွေတို့စုံတွဲ အိမ်ထဲကို ဝင်လာပါလေကော။ ရှယ်လီကတော့ လူသံတွေကြားရတာကြောင့် အိမ်ခန်းထဲကထွက်လာပြီး ဒေါ်ကျင်မေ့ ဘေးမှာ လာရပ်ရှာတယ်။ ဒေါ်ကျင်မေလည်း လူခန့်ကို မြင်ရတော့ အံ့သြသွားပြီး

“ ဟင် . . . မောင် မောင် လူခန့်။ အန်တီတို့ဆီ အလည်ထပ်လာတာလား ”

“ အန်တီတို့ဆီ အလည်ထပ်လာတာ ဆိုတာထက် ဆွေပြမျိုးပြလာရင်း ကျွန်တော့်ဇနီးသည်ကို ကျွန်တော်လာခေါ်တာလို့ ပြောရင် ပိုမှန်မလားပဲ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဆူးလေးနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့က တရားဝင် လက်ထပ်ထားကြတဲ့ အကြင်လင်မယားတွေ ဖြစ်နေကြပြီလေ။ ဒီမှာကြည့် . . .”

လူခန့်က ပြောလည်းပြော သူ့ရဲ့ လက်ထဲမှာရှိတဲ့ လက်ထပ်စာချုပ်ကိုပါ ဒေါ်ကျင်မေ မြင်သာအောင် ထောင်ပြလိုက်တော့တယ်။

“ ဟင် . . . မင်း မင်းးး တို့ . . . .”

ဒေါ်ကျင်မေ အံ့အားသင့်ပြီး လူခန့်ကို ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်အောင် ဖြစ်နေတဲ့အချိန်မှာ . . . .

“ မြင်ပြီမဟုတ်လား ဒေါ်ကျင်မေ။ ဒါ့ကြောင့် ကျွန်တော်တို့က ဆူးလေးကို ပိုင်ဆိုင်မှုတွေလွှဲဖို့ လုပ်ရတာပါ။ သူက လက်ထပ်ပြီးနှင့်ပြီလေ ”

ရှေ့နေကြီးက ခပ်ဖြုံ့ဖြုံ့ပြုံးရင်း ဝင်ပြောပြန်တယ်။ ထိုအခါ ဒေါ်ကျင်မေလည်း အခံရခက်စွာဖြင့်

“ နင် နင်တို့ တော်တော်ယုတ်မာကြပါလား ”

ဟု ဒေါ်သတကြီး အော်ဟစ်လိုက်ချိန်

“ သြော် . . . အန်တီမေ အန်တီမေ အန်တီကများ ကျွန်မတို့ကို ယုတ်မာတယ်လို့ တပြန်ကြီး ပြောရတယ်ရှိသေး။ ပါပါးဆုံးကတည်းက ပါပါးရဲ့အိမ်နဲ့ ဆိုင်ပေါ်မှာ အခန့်သားတက်နေ . . . ကျောင်းနေရမယ့်အရွယ် တူမလေးကို ကျောင်းထုတ် အိမ်အလုပ်တွေ ဇယ်ဆက်အောင်ခိုင်း….. တူမလေး အသက်ရလာပြန်တော့ မွေးစားသား ဆေးသမားနဲ့ပေးစားပြီး တူမရမယ့် အမွေတွေ ပိုင်ဆိုင်မှုတွေကို လက်ဝါးကြီးအုပ် သိမ်းပိုက်ဖို့ကြံစည် . . .

အဲ့ဒီလုပ်ရပ်တွေကမှ ယုတ်မာတယ်ခေါ်တာရှင့် . . ယုတ်မာတယ်ခေါ်တာ။ ဟက် . . ဟက်… ကျလည်းကျလောက်ပါရဲ့ . . . တူမကြတော့ ဆေးသမားနဲ့ ပေးစားပြီး ကိုယ့်သမီးအရင်းလေးကြတော့ မြို့ကသူဌေးလေးနဲ့ ငြားစေချင်သတဲ့။ ဒီမှာ အန်တီမေ . . . ကိုလူခန့်ဆိုတာ တခြားမဟုတ်ဘူး။ ကျွန်မဘဝကို အန်တီမေတို့လက်ထဲက ဆွဲထုတ်ဖို့ ပါပါးက ဝိဉာဉ်ဘဝနဲ့ အကူအညီတောင်းပြီး လွှတ်လိုက်တဲ့သူပဲ။ ”

မြန်မာဆန်ဆန် စည်းဝမ်းဆက်ကလေးကို ကျစ်လစ်သေသပ်စွာ ဝတ်ဆင်ထားပြီး နားတွင် တရုတ်စကားပန်းလေး တစ်ပွင့်ပန်ထားတဲ့ ဆူးလေးက လှေခါးထစ်မှ တစ်ထစ်ချင်း ဆင်းလာရင်း ဒေါ်ကျင်မေ့ကို လှမ်းပြောလိုက်တော့တယ်။ အောက်ထပ်ဧည့်ခန်းသို့ ရောက်တဲ့အခါ ဆူးလေးက စကားဆက်ပြန်တယ်။

“ ကိုလူခန့် မြို့ပြန်မယ့်နေ့ ဈေးကိုသွားတော့ ကျွန်မပါ လိုက်သွားခဲ့ရတယ်။ ဈေးရောက်တော့ မရှယ်လီဟာ ကျွန်မကို ကားမှာ အစောင့်ထားခဲ့ပြီး ကိုလူခန့်နဲ့ နှစ်ယောက်တွဲလို့ ဈေးဝယ်ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ အဲ့ဒီနေ့က မုန့်လက်ဆောင်းဆိုင်မှာ မရှယ်လီ မုန့်လက်ဆောင်း သောက်နေတုန်း ကိုယ်လူခန့်က ကားထဲမှာ ပိုက်ဆံအိတ် ကျန်ခဲ့လို့ဆိုပြီး ပြန်ယူတာ မှတ်မိဦးမှာပေါ့ ”

ဆူးလေးက ရှယ်လီ့ဘက်ကို လှည့်ကာမေးလိုက်တော့ . . . ရှယ်လီလည်း ထိုအကြောင်းအရာကို သတိရပြီး ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ရတော့တယ်။

“ အဲ့ဒီအချိန် ကားပေါ်မှာ ရှေ့နေကြီးနဲ့ ဟောဒီက မြို့မိမြို့ဖနှစ်ဦး အဆင်သင့် ရောက်နေကြပြီလေ။ ကိုလူခန့်လည်း ကားကိုရောက်လာကော မြို့မိမြို့ဖ ဦးကြီးတွေကို သက်သေထားပြီး ရှေ့နေကြီးဆီမှာ ဆူးတို့နှစ်ယောက် လက်မှတ်ထိုးလိုက်ကြတယ်။ အဲ့ဒီလို အဆင်သင့်ဖြစ်အောင်ကိုလည်း ကိုလူခန့်က ရှေ့နေကြီး ဦးလေးဦးသောင်းငွေတို့နဲ့ အစကတည်းက ကြိုတင်တိုင်ပင် ပြင်ဆင်ခဲ့တာ။ ဟင်း ဟင်း အန်တီမေတို့ တစ်ကွက်နောက်ကျသွားပြီ။ အန်တီမေတို့ရှုံးပြီ။ ကိစ္စတွေအားလုံးပြီးတာနဲ့ အထုပ်ဆွဲပြီး အိမ်ပေါ်ကဆင်းဖို့ ပြင်ထားကြတော့ ”

အတော်ကို မာမာထန်ထန် ပြတ်ပြတ်သားသား ပြောထုတ်လိုက်တဲ့ ဆူးလေးရဲ့ စကားလုံးတွေ အဆုံးသတ်သွားတဲ့ အချိန်မှာတော့ ဒေါ်ကျင်မေဟာ ကျိတ်မနိုင်ခဲမရဟန်နဲ့ တက်တခေါက်ခေါက် အံတကျိတ်ကျိတ် ဖြစ်နေပြီး သမီးဖြစ်တဲ့ ရှယ်လီကတော့ ရေနွေးနဲ့ အလောင်းခံလိုက်ရတဲ့ သစ်ရွက်လို ပျော့ဖတ်ညှိုးလျှော်စွာဖြင့် အခြေအနေမဲ့ဘဝသို့ ရောက်ရှိသွားမှာကို စိုးရွံ့၍နေရှာတော့တာ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ဘယ်သူမှထင်မှတ်မထားတဲ့ အခြေအနေတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်သွားပါလေကော။

တစ်စုံတစ်ယောက်ဟာ အိမ်ပေါ်ထပ်ကနေ လှေခါးထစ်အတိုင်း ဒုန်းဆိုင်းပြေးဆင်းလာပြီး လှေကားကို ကျောပေးရပ်နေတဲ့ ဆူးလေးကို နောက်မှနေ ချုပ်ကိုင် သိုင်းဖက်လိုက်တော့တယ်။

“ အို . . . .ရှင် . . ”

“ ဟာ . . .ဂျင်မီ ”

“ ဟေ့ကောင် . . .မလှုပ်နဲ့ လက်နက်ချ ”

တခဏအတွင်း အခန်းထဲမှာ အသံတွေ ဆူညံသွားပြီး စခန်းမှူးဦးသောင်ညွန့်က ခါးမှ ခြောက်လုံးပြူးကိုထုတ်ကာ ဂျင်မီ့ကိုချိန်လျှက် ရဲတပ်သားလေးကလည်း လက်ထဲရှိ နံပါတ်ဒုတ်ကို တပြင်ပြင်နှင့်။ လူခန့်က ရှေ့ကိုတိုးဖို့ ကြိုးစားလိုက်တော့

“ ဟေ့ကောင် . . . ရှေ့မတိုးနဲ့ ။ လက်နက်တွေအားလုံးလည်း ဖယ်လိုက်။ ဒီမှာတွေ့လား . . . ကောင်မလေး တစ်ခါတည်း သေသွားမယ် ”

အမှန်ပင်. . . ဂျင်မီ လက်ဦးသွားချေပြီ . . .။ ဆူးလေးရဲ့လည်ပင်ကို ၎င်းရဲ့ဓားက ထောက်နှင့်ပြီးပြီ။ အားလုံး ကြံရာမရဖြစ်နေစဉ် ဂျင်မီက တဟားဟား အော်ရယ်လိုက်ပြီး . . .

“ ကျုပ် သိပ်ကံကောင်းသွားတယ်။ အမှန် ကျုပ်က အပေါ်ကို ကောင်မလေး အဝတ်လဲဘာညာ တက်ချောင်းတာ ဖွေးဥဝင်းမွှတ်နေတာပဲဗျာ . . . လှချက် ။ ဒီလောက်လှပြီး ဒီလောက်တင်းနေတဲ့ ဟာလေး ငါ့လက်ထဲရောက်ရင်တော့ စိတ်ကြိုက် အပြတ်ကိုချစ်ပစ်လိုက်ဦးမယ်လို့ တွေးနေတုန်း အောက်က လူသံတွေကြားရတာနဲ့ မဆင်းသေးဘဲ အသာအခြေ အနေ စောင့်ကြည့်နေမိတာ။ အခုတော့ ကျုပ်လုပ်ရပ်ဟာ သိပ်ကိုမှန်သွားပြီလေ . . .။ ဒီမှာ . . . . ဂျင်မီ့ရဲ့ဘဝမှာ ကိုယ့်စားရခါနီးမှ ကိုယ့်လက်ထဲက ထမင်းလုပ်ကို သူများပုတ်ချတာ ခံရတဲ့အဖြစ် ဘယ်တော့မှ မဖြစ်စေရဘူး။ အဲ့ဒီတော့ ကောင်မလေးကို ဓားစာခံ ခေါ်သွားရမှာပဲ။ အောက်ကို ဆင်းမလာခင်ကတည်းက ကျုပ်ရဲ့ဘော်ဒါတွေကို ကျုပ် ဖုန်းဆက်ခေါ်ထားပြီးပြီ ”

ဂျင်မီပြောနေဆဲမှာပင် အိမ်ရှေ့တွင် ကားတစ်စီး ထိုးရပ်လိုက်တဲ့အသံ ကြားရပြန်တယ်။ ထိုအခါ ဂျင်မီက မျက်နှာပိုမိုရွှင်ပြသွားပြီး

“ ဟော . . . ပြောရင်းဆိုရင်း ရောက်လာကြပြီ။ အဲ့ဒီတော့ ဟိုဗိုလ်ကြီးလည်း သေနတ်ကိုကျည်ထုတ် . . . အဝေးကို လွှတ်ပစ်လိုက်။ ရဲဘော်ကလည်း ဒုတ်ကိုချလိုက်။ ပြီးရင် အားလုံး ကျုပ်ရှေ့ကနေ လမ်းဖယ်ကြ။ ကောင်မလေးကို ကျုပ်ခေါ်သွားမယ်။ ကျုပ် အခုမပြေးလည်း ခင်ဗျားတို့က ကျုပ်ကို ဆေးမှုနဲ့ဖမ်းမှာပဲ မဟုတ်လား။ ဒီတော့ ပြေးမယ့်ပြေးလည်း ကျုပ်က အခုလို ရွှေတွင်းလေးကို မသွားရမှာပေါ့။ ကျုပ်အတွက် စိတ်ချရပြီဆိုတဲ့ အခြေအနေရောက်တော့မှ ကျုပ် လှမ်းဆက်သွယ်လိုက်မယ်။ ပိုက်ဆံနဲ့လာရွေးကြ။ သိပ်မများပါဘူး။ အများဆုံး သိန်း ၁၀၀၀ ပေါ့ . . .။ မဟုတ်ဘူးလား . . . ဟား ဟား ။

သြော် . . အဖွားကြီး ခင်ဗျားကို တစ်ခါတည်းပြောခဲ့မယ်။ ကျုပ် အခုရမယ့် ငွေတွေကို ခင်ဗျား မျှော်မနေနဲ့တော့။ အမှန်က ခင်ဗျားကို ကြောက်ဟန်ဆောင်ပြီး ခင်ဗျားစိတ်ကြိုက် ကျုပ်လိုက်နေပေးနေတယ် ဆိုတာ ခင်ဗျားသမီးအတွက် မဟုတ်ဘူး။ ခင်ဗျားမသိသေးတာတစ်ခု ကျုပ်ပြောပြမယ်။ ခင်ဗျားတင်မကဘူး ခင်ဗျားရဲ့သမီးပါ ကျုပ်နဲ့ငြားပြီးသွားပြီ။ ကျုပ်က သူ့ကို ချစ်လည်းမချစ်သလို စိတ်လည်းမဝင်စားတော့ဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ခင်ဗျားသမီးက ကျုပ်လက်ထဲမှာ ဖွတ်ဖွတ်ညက်ညက် ကြေနေပြီလေ။ အပြုအစုကောင်းပြီး ကျုပ်စိတ်ကြိုက် အားလုံးကို နေပေးတတ်လွန်းလို့သာ ဆက်ပေါင်းနေတာ။ ကျုပ်ရဲ့ရည်ရွယ်ချက်အမှန်က ဟောဒီက အချောလေးကို မယားလုပ်ပြီး သူ့ကိုကော သူ့ရဲ့ စည်းစိမ်ဥစ္စာတွေကိုပါ သိမ်းပိုက်ဖို့ပဲ။ ရှင်းလား ….။ ကဲ. . . ကြာတယ် ဖယ်ကြ . . . ကျုပ်ပြောသလိုလုပ်နော် ဟေ့လူတွေ . . . ဒီမှာတွေ့လား။ တစ်ချက်တည်း ထိုးသွင်းလိုက်မယ် ”

ဂျင်မီက ပြောလည်းပြော ဆူးလေးရဲ့ လည်ပင်းမှာ ထောက်ထားတဲ့ဓားကို အနည်းငယ် ဖိလိုက်လေရာ ဆူးလေးဆီမှ ” အ . . .” ဆိုသော အသံတစ်ချက်ထွက်လာပြီး လည်ပင်းမှာ အနည်းငယ် သွေးစို့သွားတော့တယ်။ စခန်းမှူးနဲ့ လူခန့်တို့လည်း ဘာမှ မတတ်နိုင်ကြတော့ဘဲ ဂျင်မီပြောတဲ့အတိုင်း လိုက်နာလိုက်ကြရပြီး ၎င်းကို လမ်းဖယ်ပေးလို့ အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေကြရတော့တာပေါ့။ ဒေါ်ကျင်မေတို့ သားအမိကတော့ လူပုံအလယ်မှာ ဂျင်မီအရှက်ခွဲတာကို ထင်မှတ်မထားဘဲ ခံလိုက်ရတာကြောင့် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ဖက်ကာ တအင့်အင့် ရှိုက်ငိုနေပါတော့တယ်။

ဂျင်မီဟာ လူခန့်တို့အားလုံးကို လှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့်နဲ့ ဆူးလေးကို ချုပ်ကိုင်ဓားထောက်ရင်း အိမ်ပေါက်ဝအထိ နောက်ပြန်ဆွဲခေါ်သွားတယ်။ အိမ်ပေါက်ဝကို ရောက်တဲ့အခါမှာ ကျောပေးထားတဲ့ ဂျင်မီ့ကို အိမ်အပြင်မှ တစ်စုံတစ်ယောက်က ဒုတ်တစ်ချောင်းဖြင့် ခွပ်ခနဲမြည်အောင် ရိုက်နှက်လိုက်လေရာ. . . ၎င်းရဲ့လက်ထဲမှ ဓားလည်းလွတ်ကျသွားပြီး ဆူးလေးကို လွှတ်ကာ ဆန့်ဆန့်ကြီး မှောက်သွားပါတော့တယ်။ အနှောင်အဖွဲ့မှ လွတ်သွားတဲ့ ဆူးလေးလည်း အနောက်ကို လည်ပြန်လှည့်လို့ သူမရဲ့ ကယ်တင်ရှင်ကို ကြည့်လိုက်တော့တာပေါ့။ အားလုံးရဲ့ အကြည့်တွေကလည်း ထိုသူ့ဆီကို ရောက်သွားကြတော့တယ်။

“ ဟင် . . . ကိုကို ”

“ ဟင်. . . ဇူးဇူးးး ”

“ ကိုကိုလွတ်လာပြီ . . . . ဟုတ်လား ”

“ ဟုတ်တယ် ညီမလေး။ နှစ်သစ်ကူး လွတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့်နဲ့ လွတ်လာတာ ”

“ ဝမ်းသာလိုက်တာ . . . ကိုကိုရယ်. . .”

တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ခပ်တင်းတင်းပွေ့ဖက်ပြီး ငိုကြွေးလိုက်ကြတဲ့ မောင်နှမနှစ်ယောက်ရဲ့ ဝမ်းနည်းဝမ်းသာ မျက်ရည်တွေဟာ နွေခေါင်ခေါင်မှာ ရွာသွန်းချလိုက်တဲ့ မိုးစက်မိုးပေါက်များအလား အေးချမ်းမှုရဲ့ ရှေ့ပြေးနိမိတ်ကို ဆောင်လျှက် . . . .။ အဲ့ဒီနောက် . . .

“ ဆရာတို့ . . . အိမ်ရှေ့ကားနားမှာ ကျွန်တော်သိပ်ထားတဲ့ နှစ်ကောင်ရှိသေးတယ်။ ဒီကောင်တွေ မသေပါဘူး။ မေ့ရုံတင် ကျွန်တော် ရိုက်ပစ်ခဲ့တာ။ ”

“ ဟော . . . ဟိုဟာက ကိုကို့ယောက်ဖကြီးလား။ ယောက်ဖကြီးက လူချောလူခန့်ကြီးပါကော . . .။ ယောက်ဖဆိုပေမယ့် ညီအစ်ကို အရင်းတွေပါပဲ . . .။ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား ဘဒို . . .”

“ အန်တီမေနဲ့ ရှယ်လီလည်း ငိုမနေကြနဲ့တော့။ ကျွန်တော် ပြန်ရောက်လာပြီပဲ။ ပြေးကြည့်မှ ဒီအမျိုးလေးတွေပဲ ရှိတာ။ အားလုံး စည်းစည်းလုံးလုံး ချစ်ချစ်ခင်ခင် နေသွားကြမယ်။ အတိတ်က အဆိုးတရားတွေ မေ့ပစ်လိုက် ”

ဇူးဇူးရဲ့ အသံတွေဟာ တစ်အိမ်လုံး ဆူညံလို့နေပါတော့တယ်။ ကိစ္စအားလုံး အေးအေးဆေးဆေး ဖြစ်သွားလေပြီ။ ဂျင်မီ့နဲ့ အပေါင်းအပါတွေကိုလည်း စခန်းမှူးတို့က ဖမ်းဆီးခေါ်ဆောင်သွားကြသလို ရှေ့နေကြီးနဲ့ မြို့မိမြို့ဖတွေကလည်း ဆူးလေးကို ပေးသင့်ပေးထိုက်တဲ့ စာရွက်စာတမ်းတွေ လွှဲပြောင်းပေးအပ်ပြီး ပြန်သွားကြချေပြီ။

ထိုအခါမှ လူခန့်က ဝမ်းပန်းတနည်း ငိုကြွေးနေကြတဲ့ ဒေါ်ကျင်မေတို့သားအမိကို ဆူးလေးရဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှုတွေအပေါ် ဒေါ်ကျင်မေ အခုလိုလောဘတက်ရတာ လောင်းကစားလုပ်လိုတာနဲ့ အကြွေးတွေ ဆပ်လိုတာကြောင့် ဖြစ်ကြောင်း၊ အကြွေးတင်ရတာကလည်း လောင်းကစားလုပ်သည့် အတွက်ကြောင့်ဖြစ်ကြောင်း၊ ဒါ့ကြောင့် ပြသနာရဲ အရင်းခံမှာ လောင်းကစားပင်ဖြစ်တာမို့ ထိုလောင်းကစားကို ရပ်တန်းကရပ်ပြီး ဘဝသစ်ထူထောင်ရန် လိုအပ်ကြောင်း၊ ပြေးကြည့်မှ ဆွေမျိုးဟူ၍ ဒီလူတွေပင်ရှိတာကြောင့် ရက်ရက်စက်စက် အိမ်ပေါ်ကနှင်ချတာမျိုး မိမိမလုပ်လိုဘဲ အင်းမအိမ်နဲ့ဆိုင်ကို သေချာစွာ ဆက်လက်ဦးစီ လုပ်ကိုင်စေလိုကြောင်း၊

မိမိမှ ဆိုင်အတွက်လိုအပ်သည့် အကူအညီများကို ထောက်ပံ့ပေးမည့်အပြင် အကြွေးများကိုလည်း ဆပ်ပေးမည်ဖြစ်ကြောင်း၊ ထို့အပြင် အင်းမဆိုင်မှရတဲ့ အကျိုးအမြတ် တစ်စုံတစ်ရာကို မိမိတို့လင်မယားထံ ပေးစရာမလိုဘဲ ဇူးဇူးနဲ့ ဒေါ်ကျင်မေတို့သားအမိ အချိုးကြ စုဆောင်းသုံးစွဲပိုင်ခွင့်ရှိကြောင်း၊ နောက်ပိုင်း ဆိုင်တိုးတက်စည်ကားလာတဲ့ အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး ရသင့်ရထိုက်တဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှုတွေကို ပေးကောင်းပေးရာ ခွဲဝေလွှဲပြောင်းပေးမည် ဖြစ်ကြောင်း. . . . စသဖြင့် ပြောဆိုညှိနှိုင်းလေရာ ဒေါ်ကျင်မေတို့ သားအမိလည်း နောင်တတရားတို့ကို ရင်မှာပိုက်လျှက် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ လက်ခံကြလေတယ်။

ဇူးဇူးဟာ ထောင်ထဲမှာ ဆရာကောင်းသမားကောင်းနဲ့ တွေ့ခဲ့ရတယ်။ သူ့ရဲ့ဆရာက လူသတ်မှုတစ်ခုနဲ့ ထောင်ထဲရောက်နေတဲ့ အကြော်ဆရာကြီး တစ်ယောက်ပဲ။ သူ့ရဲ့သမီးလေးကို လူတစ်ယောက်က အဓမ္မကျင့်နေတာကိုတွေ့လို့ လည်ပင်းကို တစ်ချက်တည်း ခုတ်သတ်လိုက်တာ။ ဇူးဇူးဟာ စားသောက်ဆိုင်ပိုင်ရှင်ရဲ့ သားမှန်းသိကော အဖိုးကြီးက ဇူးဇူးကို ခင်ခင်မင်မင် ဆက်ဆံခဲ့တယ်။ တကယ်ဆို ဇူးဇူးဟာ ကိုယ်နဲ့အသက်ကွာလှတဲ့ သက်ကြီးရွယ်အို တစ်ယောက်နဲ့ အပေါင်းအသင်း မလုပ်လိုပေမယ့် ကိုယ့်ထက်လက်စပြင်းတဲ့ စီနီယာကြီး ဖြစ်နေတာကြောင့် အလိုက်အထိုက် ပြန်လည် ဆက်ဆံရတာပေါ့။

ဒါပေမယ့် တဖြေးဖြေး ပေါင်းကြည့်ရင်း အဖိုးကြီးကို ဇူးဇူး လေးစားလာခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ အဖိုးကြီးနဲ့ ဇူးဇူးဟာ သားအဖတွေလိုကို ရင်းနှီးသွားကြပါကော။ အဖိုးကြီးက ဖိုရုံ တန်းစီးလေ။ ဒါ့ကြောင့် ဇူးဇူးကို အကြော်အလှော်ပညာ သင်ပေးနိုင်ခဲ့တယ်။ ဒါ့အပြင် ဘဝရပ်တည် နေထိုင်နည်းတွေ ခံယူချက်တွေ အတွေးအခေါ် ဒသနတွေကိုပါ အဖိုးကြီးဆီကနေ ဇူးဇူး ဆည်းပူးခွင့်ရခဲ့ပြီး ဆိုးသွမ်းတဲ့အကျင့်အကြံ အတွေးအခေါ်တွေ တစ်ဆထက်တစ်ဆ နည်းပါးပျောက်ကွယ်လာခဲ့တော့တယ်။ အခု လွတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့်မှာ ဇူးဇူးနဲ့အတူ အဖိုးကြီးပါ လွတ်မြောက်လာလို့ သူ့ရဲ့ဇာတိဖြစ်တဲ့ ကျောက်ပန်းတောင်းကို ပြန်သွားတော့တာ။

ဇူးဇူးကလည်း ၎င်းလိမ္မာသွားသည့်အကြောင်း အထက်ပါအတိုင်း ပြောပြပြီး ဆိုင်ကို ရှေ့ဆက် တိုးတက်ကြီးပွားအောင် လုပ်ဆောင်ဖို့ရာ စိတ်အားတက်ကြွစွာဖြင့် ကတိပေးလေတယ်။

လူခန့်လည်း အင်းမမှာ ဆူးလေးဘက်က မိသားစုတွေနဲ့ နှစ်ရက်လောက် ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် နေထိုင်လည်ပတ်ပြီး စီစဉ်ပေးစရာရှိတာတွေ စီစဉ်ပေးခဲ့ကာ ဆူးလေးကို တပါတည်းခေါ်လို့ မြို့ကိုပြန်ခဲ့ပါတော့တယ်။ လူခန့်နဲ့ဆူးလေးဟာ မင်္ဂလာပွဲကို အင်းမမှာတစ်ကြိမ် လူခန့်တို့မြို့ပေါ်မှာတစ်ကြိမ် နှစ်ကြိမ် ကျင်းပကြတယ်။ မခတ္တာက ခင်ပွန်းဖြစ်တဲ့ ကိုကျော်သူရနဲ့အတူ အင်းမမှာလုပ်တဲ့ မင်္ဂလာပွဲကို တက်ရောက်လာရင်း ဖခင်ဦးသောင်းငွေတို့ လင်မယားကိုပါ ဝင်ရောက်ကန်တော့တယ်။ ဦးသောင်းငွေရဲ့မိန်းမ မသက်ထားကတော့ အရွယ် မတိမ်းမယိမ်းလည်းဖြစ် ယခင်က အလုပ်ရှင်တွေလည်း ဖြစ်ခဲ့ဖူးတဲ့ မခတ္တာတို့ဇနီးမောင်နှံရဲ့ ကန်တော့ကို ခံရတာမို့ အတော်ကို ရှက်အမ်းအမ်း ဖြစ်နေရှာတော့တာ။

အင်းမပွဲပြီးတဲ့အခါမှာ မြို့ပေါ်ပွဲအတွက် လူခန့်က ဒေါ်ကျင်မေတို့သားအမိနဲ့ ယောက်ဖတော်ဇူးဇူးကို မြို့ပေါ်ကိုခေါ်ခဲ့ပြီး အိမ်မှာတည်းစေတယ်။ ဦးသောင်းငွေတို့ လင်မယားလည်း မြို့ကိုလိုက်လာတာနဲ့ လူခန့်ရဲ့အိမ်မှာ လူတွေစုံသွားကြပြီး မင်္ဂလာပွဲမကျင်းပခင် တစ်ရက်အလိုညမှာ လူခန့်ရဲ့လက်ရာ ဘဲကင် အခေါက်ကင်နဲ့ အခြား စားသောက်ဖွယ်ရာများကို ဟိုဘက်ဒီဘက် အမျိုးတွေအားလုံး ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ဝိုင်းဖွဲ့စားသောက်ဖြစ်လိုက်ကြတာပေါ့။

လူခန့်ရဲ့ မင်္ဂလာဆောင်နှစ်ခုစလုံးမှာ ပျော်တပြုံးပြုံး မော်မဆုံးနိုင်အောင် ဖြစ်နေကြသူတွေကတော့. . မကြီးမြသီ . . ထိပ်ဆုံးကပဲ။ ပြီးရင် အောင်ဘုနဲ့ သူဇာတို့လင်မယား . . . သူဇာ့ရဲ့အမေဒေါ်နွဲ့ သူဇာ့ရဲ့ညီမနဲ့ မောင်ငယ်လေးဖြစ်ကြတဲ့ သီတာနဲ့ မောင်သူရ စတဲ့ လူခန့်ရဲ့ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေပဲ ဖြစ်ကြတယ်။ ဦးပုကြီးကလည်း သူ့ဇနီးသည် တရုတ်မနဲ့အတူ မြို့ပေါ်ပွဲကော အင်းမပွဲပါ တက်ရောက်ချီးမြှင့်လေတယ်။ လူခန့်အိမ်ကို ရောက်ကတည်းက ဇူးဇူးဟာ မကြီးမြသီကို ခိုးပြီး တကြည့်ကြည့် လုပ်နေတော့တာ။ လူခန့် ရိပ်စားမိတာပေါ့။ မကြီးကလည်း မင်္ဂလာကိစ္စ မအားတဲ့ကြားက ဇူးဇူးကို တစ်ချက်တစ်ချက် ပြန်ကြည့်သလားပဲ။

သူဇာ့ညီမ သီတာရှိနေတာကို စိတ်မဝင်စားဘဲ မကြီးကိုချည်း ကြည့်နေတော့ ဒီကောင်ဟာ အနုထက် အရင့်ကို စိတ်ဝင်စားတဲ့ကောင်ပဲ ဖြစ်ရမယ်။ အင်း သူတို့အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်မှလို့ တွေးမိရင်း ရှေ့ဆက်ဖြစ်လာမယ့် အကြောင်းတွေကို မြင်ယောင်ပြီး လူခန့် တစ်ကိုယ်တည်း ပြုံးလိုက်မိသေး။

အရင် လူခန့်နဲ့မကြီးတို့နေတဲ့အိမ်နဲ့ အောင်ဘုတို့မိသားစု နေတဲ့အိမ်တွေရဲ့ နောက်ဘက် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ဆူးလေးနဲ့ မင်္ဂလာဆောင်ပြီး နှစ်ယောက်တည်းနေဖို့ တစ်ထပ်တိုက်အိမ် လှလှကလေးကို ဇိမ်ခံပစ္စည်းအစုံအလင်တပ်ပြီး လူခန့်က ရှယ်ဆောက်ထားတာ။ မင်္ဂလာပွဲပြီးလို့ အားလုံးလူစုခွဲ ကိုယ်စီအိမ်ပြန်ကြတော့ လူခန့်ဟာ အသစ်ဝယ်ထားတဲ့ ဖို့ဒ်ဖိုးကပ် ကားလေးပေါ် ဆူးလေးကိုတင်ပြီး အဲ့ဒီအိမ်လေးရှေ့အထိ ကိုယ်တိုင် မောင်းလာခဲ့တော့တယ်။ အိမ်လေးရဲ့ရှေ့မှာ ရွှေကြိုးတားမယ့်သူတွေ ရှိမနေ။ အဲ့ဒီလို မရှိရအောင်လည်း အစကတည်းက ပေးကောင်းပေးရာ ပေးထားနှင့်ပြီး သေချာစီစဉ်ခဲ့ရတာ မဟုတ်လား။ ကိုယ့်ရဲ့မိန်းမ နုနုထွတ်ထွတ် လှလှတင်းတင်းလေးကို အားရပါးရချစ်ပွဲဝင်ဖို့ အားပျိုးနေတဲ့အချိန်မှာ အနှောက်အယှက်ကလေး တစ်ခုတောင် အဝင်ခံလို့ ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲ။

အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ လူခန့်က ခပ်နွမ်းနွမ်းရှိတာနဲ့ ရေဝင်ချိုးလိုက်ပြီး ဆူးလေးကတော့ မှန်တင်ခုံရှေ့ မှာ ဆံထုံးတွေဖြုတ် အဝတ်အစားတွေလဲနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတော့တာပေါ့။ လူခန့် ရေချိုးခန်းက ထွက်လာတော့ ဆူးလေးလည်း ညအိပ်ဝတ်စုံ ပေါ်အောက်ဝမ်းဆက် ဂါဝန်လေးကို လဲပြီးနေပြီလေ။ လူခန့်လည်း ဆူးလေးရဲ့ အနားကိုသွားလို့ သူမကို ထိုင်ရာကဆွဲထူကာ ပွေ့ဖက်နမ်းရှုံ့လိုက်တော့တယ်။ အဲ့ဒီနောက် သူမရဲ့ ဂါဝန်ကြိုးစလေးကို ကိုင်လိုက်ပြီး

“ အင်းမမှာ တွေ့တဲ့ညတုန်းက အခွင့်အရေးမရတာနဲ့ပဲ ကိုယ့်ချစ်သူလေးကို ဝအောင် မချစ်လိုက်ရဘူး။ အခု . . . ဒီကြိုးလေးကို ဆွဲလိုက်တာနဲ့ ဆူးရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ကိုယ်ပိုင်ပြီပဲ။ ကဲ . . . ဘယ်လိုလဲ။ ”

ဟု ပြီတီတီလေး ပြောလိုက်ရာ ဆူးလေးက လူခန့်ရဲ့ ရင်ဘတ်ကို လက်သီးဆုပ်ကလေးတွေနဲ့ ဖွဖွလေးထုရင်း

“ ဟွန်းး အကဲကြီး . . . သိပ်မုန်းဖို့ကောင်းတာ။ အခွင့်အရေးမရလို့ပဲ တော်တော့တယ်။ အဲ့ဒီနေ့ညက သူချစ်သမျှ နမ်းသမျှကို ဒီကအသံမထွက်မိအောင် အောင့်ပြီးသည်းခံထားရတာ သတိလစ်လုမတတ်ပဲရှင့် . . . သိရဲ့ လား. . . ”

ဟူ၍ မပီကလာ ခပ်ချွဲချွဲလေး ပြန်ပြောလေတယ်။ လူခန့်လည်း အနှီချစ်စရာ့ ကောင်မလေးကို မိမိ ရင်ခွင်ထဲမှာ ထွေးပွေ့ထားရင်း အချစ်စိတ်တွေ ဆထက်တပိုး တိုးပွားလာတာနဲ့ ဒီ့ထက် အချိန်ဆွဲမနေနိုင်တော့ဘဲ အိပ်ယာထက်သို့ သူမကိုဆွဲလှဲပြီး အားရပါးရ ချစ်ပွဲဝင်ပစ်လိုက်တော့မယ်လို့ တွေးတောကြံစည်နေတုန်းမှာ

“ ဟင် . . . ဦးတိတ်ရှောင် ”

အမှန်ပဲ။ ဦးတိတ်ရှောင်က တံခါးဝမှာရပ်ပြီး လူခန့်ကို လက်ယက်ခေါ်နေတော့တာ။

“ ဟာ . . . ဒီယောက္ခမကွာ . . .”

လူခန့် စိတ်ထဲကနေ ငြီးငြူလိုက်မိပြီး ဆူးလေးကို မအီမလည်လေး ပြုံးပြကာ

“ ဆူး ခဏလေးနော် . . .”

ဟု ခွင့်ပန်လို့ ဦးတိတ်ရှောင် ခေါ်ဆောင်ရာသို့ ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့် လိုက်ခဲ့ပါတော့တယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်က လူခန့်ကို ကားနီကြီးရဲ့ ဂိုထောင်ခေါ်မိုးပေါ်ကို ခေါ်သွားလေတယ်။ ဂိုထောင်ပေါ်လည်းရောက်ကော ဦးတိတ်ရှောင်က

“ လူ့က ဝ သမီးနဲ့ ညားပြီး အဆင်တွေပြေနေတော့ ဝ ကို မေ့နေတယ်ပေါ့ ”

ဟုစကားနာထိုးလေရာ လူခန့်က တောင်းတောင်းပန်ပန် အမူအရာနဲ့

“ မဟုတ်ပါဘူး ဦးတိတ်ရှောင်ရယ်။ ခင်ဗျားကို ကျုပ် အမြဲသတိရပါတယ်။ ကျုပ် အခုလို ချမ်းချမ်းသာသာ ပြည့်ပြည့်စုံစုံ နေနိုင်တာ. . . ဆူးလေးနဲ့ လက်တွဲခွင့်ရတာတွေဟာ ခင်ဗျားရဲ့ ကျေးဇူးတွေပါ။ ခင်ဗျားရဲ့ ကျေးဇူးကို ကျုပ်တစ်သက်မမေ့ပါဘူး။ မနက်ဖြန် ကျုပ်နဲ့ဆူးလေး မင်္ဂလာဦး ဆွမ်းကပ်ရင်တောင် ခင်ဗျားအတွက် အလှူအတန်းတွေလုပ်ပြီး အမျှဝေပေးဦးမလို့ပါပဲ ”

လို့ ဦးတိတ်ရှောင် ကျေနပ်အောင် ပြန်ရှင်းပြလိုက်တော့တယ်။

“ ဒီလိုကြတော့လည်း ဝရဲ့ သားမက်ကလေးက ဘယ်ဆိုးလို့လဲကွ။ ဝက လူ့ကိုစတာပါ။ တကယ်တော့ ဂျင်မီအဖမ်းခံလိုက်ရတာကော ဝသားဇူးဇူး ထောင်ကလွတ်ပြီး လိမ္မာလာတာကော ကျင်မေတို့သားအမိ လောဘတွေ မာနတွေ ပစ်ပါယ်ပြီး အကောင်းဘက်ကို ကူးပြောင်းသွားကြတာတွေကိုပါ ဝ သိပြီးပါပြီ။ ဒီ့အတွက် ဝ လူ့ကို အများကြီး ကျေးဇူးတင်သလို ဝရဲ့ သားနဲ့သမီး . . . ဝရဲ့ စည်းစိမ်ဥစ္စာတွေကို လူ့ရဲ့လက်ထဲမှာ ထားခဲ့ရမှာကိုလည်း ဝ လုံးဝ စိတ်ချသွားပါပြီ ”

“ ကျုပ်လက်ထဲမှာ ထားခဲ့မယ်ဆိုရအောင် ခင်ဗျားက ဘယ်သွားမလို့လဲ ”

“ ဝ တစ်ခါပြောဖူးပါကော . . . တိုက်ကြီးဘုံကျောင်းက အန်းကုန်းနတ်ဘိုးဘိုးက ဝကို သူ့ဆီမှာ ရုက္ခစိုးလာလုပ်ဖို့ ခေါ်ထားတယ်ဆိုတာ။ အဲ့ဒါ . . . အခု ဝ အဲ့ဒီကို သွားရမယ့်အချိန်ကြပြီ။ ဒီညက ရုက္ခစိုးလုပ်ဖို့ ဝ အဓိဌာန်ဝင်ထားတဲ့ အဓိဌာန်ပြီးဆုံးတဲ့ ညပဲ။ မနက်ဖြန်ကနေစပြီး ရုက္ခစိုးဖြစ်ရတော့မှာမို့ နင်ခင်တဲ့လူတွေ သွားနှုတ်ဆက် စားချင်တာလည်း စားလာခဲ့ဆိုပြီး အန်ကုန်းက အထူးအခွင့်အရေး ပေးလိုက်လို့ လူ့ကိုလာနှုတ်ဆက်ရင်း လူ့ကင်တဲ့ အခေါက်ကင်နဲ့ ဘဲကင်လေး လာစားတာ ”

“ ဟာ . . . အခေါက်ကင်က အခုလုပ်ပြီးသား ဘယ်ရှိမလဲ ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ ။ မင်္ဂလာပွဲရှိလို့ ဒီရက်ပိုင်း ဆိုင်ပိတ်ထားတာလေ . . .”

“ သြော်လူ့ရယ် . . . စားဖိုဆောင်က ဖရီဇာထဲကို ဝ ကြည့်ခဲ့ပြီးပါပြီ။ ဝက်သားတွေရှိတယ်လေ။ ဘဲတစ်ကောင်လည်း တွေ့တယ် ”

“ ဟုတ်တယ်လေ . . . ဟိုနေ့က အမျိုးတွေကို ကင်ကြွေးရင်း ပိုတဲ့အစိမ်းတွေ။ အဲ့ဒါဘာဖြစ်လဲ . . .”

“ ဘာဖြစ်ရမှာလဲ လူ့ရဲ့….. မီးမွှေးလို့ရတဲ့ မီးဖိုရှိတယ်။ အသားစိမ်းတွေလည်း ရှိတယ်။ ဝ သားမက် ဆူပါစားဖိုမှူးကြီး လူ့လည်းရှိတယ် ဆိုမှတော့ . . . . အခေါက်ကင် ဖြစ်ပြီပေါ့ . . .။ ကဲ . . .ပြောနေကြာတယ်။ ဝကို အခုလိုက်ကင်ကြွေးတော့ ”

“ ဟာ . . . ဦးတိတ်ရှောင်ကလည်း အခေါက်ကင် ကင်ရတာက အကြာကြီးပဲကိုးဗျာ . . .”

“ ကြာတော့ဘာဖြစ်လဲ။ ဝ စောင့်နိုင်ပါတယ်။ မနက်ဖြန် အာရုံမတက်ခင် ရရင်တော်ပြီလေ. . . . ”

“ အို . . . . အဖေရယ် . . . ကြာတော့ ဒီည ကျွန်တော် အဖေ့သမီးနဲ့ ဘာ ဘာ . . .”

“ အောင်မလေးလူ့ရယ်. . . ဝ သမီးနဲ့ အိပ်တာက နောက်နေ့တွေ အိပ်လည်းဖြစ်ပါတယ်။ ဝကိုက ဒီတစ်ညပဲ လူ့ ကျွေးခွင့်မွေးခွင့်ရှိတော့တာ။ နောက်နေ့ ဝ နတ်ဖြစ်သွားလို့ ဘုံကျောင်းရောက်သွားရင် လူ့လာကျွေးချင်ရင်တောင် ဒီလို အခေါက်ကင်တွေ အသားကင်တွေ ကျွေးလို့မရတော့ဘူး။ ပန်းသီးတွေ လိမ္မော်သီးတွေပဲ ဝက စားလို့ရတော့မှာ. . .။ ဒါကြောင် ဒီတစ်ညတော့ လူ့လည်း ဝကို စေတနာပါပါလေး သေချာကင်ကျွေး။ ဝ ကလည်း ဟိုတုန်းကလို အငွေ့ကိုမစားဘူး။ တကယ်ကို အားရှိပါးရှိ စားပစ်လိုက်မယ်။ ဟုတ်ပြီလား . . .။ ကဲ . . . ပြောနေကြာပါတယ် လူ့ရယ်။ တော်ကြာ နေထွက်လာလို့ ဝ မစားလိုက်ရဘဲ ငတ်နေဦးမယ်။ လာပါ . . . . လာပါ . . . . လာစမ်းပါ . . . လူ့လက်ရာလေး စားချင်လွန်းလို့ပါ . . . . .”

ဦးတိတ်ရှောင်က လူခန့်ရဲ့ လက်ကိုဆွဲလျှက် စားဖိုဆောင်ရှိရာသို့ အတင်းခေါ်ဆောင်သွားသလို လူခန့်ကလည်း ဦးတိတ်ရှောင်ခေါ်ဆောင်ရာသို့ ကပ်တတ်ကပ်တတ်နဲ့ မလိုက်ချင်လိုက်ချင် လိုက်ပါသွားရပါတော့တယ်။

“ ဝက်သားကြိုက်တဲ့ တောကား ”

ကျေးဇူးတင်စွာဖြင့်

အမြင့်ကြောက်သောငှက်

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။

ဝက်သားကြိုက်တဲ့ တောကား အပိုင်း ( ၁ )

ဝက်သားကြိုက်တဲ့ တောကား အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - အမြင့်ကြောက်သောငှက်

မြသီဟာ ဆိုက်ကားနင်းတဲ့ ကိုဘမြင့်နဲ့ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်လလောက်က လက်ထပ်လိုက်တယ်။ မိဘများဆုံးပါးသွားပြီးကတည်းက မြသီတို့မှာ မြသီနဲ့ မောင်လေးလူခန့် မောင်နှမနှစ်ယောက်တည်းရှိတော့တာ။ ဒါ့ကြာင့် ကိုဘမြင့်ဟာ အရင်က ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ ကပ်နေပေမယ့် မြသီနဲ့ လက်ထပ်ပြီးနောက်ပိုင်း မြသီတို့အိမ်မှာပဲ စုပေါင်းပြီး လိုက်နေတော့တာပေါ့။

မြသီအလုပ်က ဘုရားဈေးမှာ ဆိုင်နေရာလေးတစ်ခုငှါးပြီး ပန်းရောင်းတာဖြစ်ပြီး မောင်လေးလူခန့်ကတော့ မနက်ဆို မြို့မဈေးကြီးထဲသွားပြီး ကြုံရာကျဘမ်း လုပ်တော့တာပဲ။ အရင် မောင်နှမနှစ်ယောက်လုပ်စာက တစ်နေ့ကို ငါးထောင်လောက်ရပြီး အခု ကိုဘမြင့်ပါ မိသားစုဝင်ဖြစ်လာတော့ သူ့ရှာရတဲ့ငွေပါ ပေါင်းလိုက်ရင် တစ်နေ့ကို ကိုးထောင် တစ်သောင်းလောက်ကတော့ မြသီတို့မိသားစုအနေနဲ့ ဝင်ငွေရှိတယ်လေ။ သုံးယောက်စလုံးရဲ့ ဝတ်တာ စားတာ သုံးစွဲတာကအစ နောက်ဆုံး မမာလို့ကုရရင်လည်း ဒီငွေထဲကပဲဆိုတော့ စုမိဆောင်းမိရယ်လို့တော့ ဘယ်မှာရှိပါ့မလဲ။ အခုခေတ် ကုန်ဈေးနှုန်းကလည်း အလျင်မှီအောင်တောင် မနည်းချင့်ချိန်သုံးနေရတာ မဟုတ်ပါလား။

မြသီနဲ့ ကိုဘမြင့်နဲ့က ရှေ့သွားနောက်လိုက်တော့သိပ်မညီပါဘူး။ မြသီက အသားညိုညို လူကောင်သေးသေး အရပ်ပုပု။ အရပ်ကပုတာမှ လေးပေခုနှစ်လက်မလောက်ပဲ ရှိလိမ့်မယ်ထင်တယ်။ ဒါပေမယ့် မြသီက ကိုယ်လုံးလေးလှပြီး ဆံပင်လည်းတင်ပါးအထိအရှည်သား။ ကိုဘမြင့်ကတော့ အသားဖြူ တယ်။ လူကောင်သိပ်အကြီးကြီး မဟုတ်ပေမယ့် အရပ်မြင့်တဲ့အထဲမှာပါပြီး သူ့အရပ်က ငါးပေရှစ်လက်မလောက်တော့ ရှိမလားပဲ။ ကေကတော့ ဂတုံးဆံထောက်ကေ အမြဲထားလေ့ရှိတယ်။

ဒီနေ့ည အော်ဒါကြီးကြီး နှစ်ခုရလာလို့ဆိုပြီး ကိုဘမြင့်က ဆိုက်ကားစောစောသိမ်းလာတယ်လေ။ ခေါက်ဆွဲကြော်နှစ်ထုပ်လည်း ဝယ်လားပြီး ပိုတဲ့ ငွေရှစ်ထောင့်ငါးရာကိုလည်း မြသီကို အပ်တယ်။ မြသီက သူ့ကို အဲ့ဒါတွေချစ်ရတာ။ ကိုဘမြင့်က အသောက်အစားကင်းတဲ့အပြင် အလုပ်ကိုလည်း မခိုမကပ် ကြိုးစားပမ်းစားလုပ်ရှာတယ်။ ရသမျှ ငွေကိုလည်း မိန်းမဖြစ်တဲ့ မြသီကို အကုန်အပ်တော့တာပဲ။ ဒီလိုနဲ့ ကိုဘမြင့်ပါလာတဲ့ ခေါက်ဆွဲကြော်နှစ်ထုပ်ကိုဖောက်ပြီး အိမ်မှာရှိတဲ့ ထမင်းနဲ့ ပေါင်းလို့ မြသီတို့သုံးယောက်သား ဗှိုက်ကားအောင် စားလိုက်ကြတော့တာပေါ့။

စားလို့သောက်လို့ပြီးတော့ အိမ်မှာရှိတဲ့ ၁၄ လက်မတီဗီလေးကိုကြည့်ရင်း မိသားစုတွေ ဟိုဟိုဒီဒီ စကားခဏတဖြုတ် ပြောဖြစ်ကြတယ်။ ညကိုးနာရီလောက်လည်းကြကော မောင်လေးက မနက်ဈေးမှာ ပင်ပန်းလာလို့ အိပ်ချင်ပြီဆိုတာနဲ့ မြသီတို့လင်မယားလည်း တီဗီပိတ်ပြီး အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်ခဲ့ကြတော့တာပေါ့။ မောင်လေးက မြသီတို့ အခု တီဗီထိုင်ကြည့်နေတဲ့ အိမ်ရှေ့ခန်းနေရာမှာ အိပ်ယာခင်းပြီး အိပ်ရမှာဆိုတော့ မြသီတို့ဖယ်ပေးမှ သူအိပ်ဖို့အဆင်ပြေမှာ မဟုတ်လား။ မရှိတဲ့ ဘဝတွေဆိုတော့လည်း ထရံကာ ဝါးကပ်ခင်း အိမ်ကျဉ်းကျ ဉ်းလေးထဲမှာ ဒီလိုပဲ အဆင်ပြေအောင် ကြည့်ကျက်နေကြရတာပါပဲ။

အိမ်ရှေ့ခန်းက မောင်လေးကတော့ ခြင်ထောင်ထောင် မီးပိတ်ပြီး အိပ်ယာဝင်သွားလေရဲ့ ။ မြသီလည်း ဘုရားရှိခိုး အမျှဝေပြီး မီးထပိတ်လို့ အိပ်ယာဝင်ခဲ့တော့တယ်။ ထရံကြားက ဖြာကျနေတဲ့ လရောင်ပြောက်လေးတွေကလွဲရင် တစ်အိမ်လုံး မှောင်မဲတိတ်ဆိတ်လျှက်။ ကိုဘမြင့်ကို ကြည့်လိုက်တော့လည်း အိပ်ပျော်သွားတဲ့ပုံ။ နွေဦးဆိုပေမယ့် ဆောင်းတွင်းရဲ့ အအေးဓာတ်လေးက မကုန်သေးတာမို့ မြသီလည်း စောင်ပါးလေးတစ်ထည်ကို ဆွဲခြုံ လိုက်ပြီး ဘေးတစောင်းကွေးကွေးလေးအိပ်လို့ မျ က်လုံးကိုမှိတ်ကာ အိပ်ချင်ပျိုးလိုက်တော့တာပေါ့။

ခဏကြာလို့ မြသီ အိပ်ပျော်လုပျော်ခင်မှာ ကိုဘမြင့်က မြသီရဲ့အနားကို တိုးလာပြီး ခြုံထားတဲ့စောင်ကို လှပ်ဝင်လာတယ်လေ။ အဲ့ဒီနောက် သူ့ကိုကျောပေးအိပ်နေတဲ့ မြသီရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို နောက်ကနေ ဖက်လိုက်ပြီး လည်တိုင်စင်းစင်းလေးကို ဖွဖွလေးလာနမ်းလေရဲ့ ။

“ အို . . .ကို မအိပ်သေးဘူးလား ။ မြလေးက အိပ်ပြီထင်နေတာ ”

မြသီက လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့ မေးလိုက်တော့

“ အင်း . . .တစ်နေကုန် ပင်ပန်းခဲ့တော့ မြလေး ဘုရားရှိခိုးနေတုန်း မှေးခနဲ တစ်ချက် ဖြစ်သွားတာပါ ”

“ ကိုရယ် အိပ်တော့လေ . . . မြလေး မနက်ဈေးထွက်ရဦးမယ်ရှင့် ”

“ နေပါဦး မြလေးရယ် . . .။ ဒီနေ့ အလုပ်ကလေးဖြစ်လို့ မြိုးမြိုးမြက်မြက်ရလာတုန်းလေး ဟောဒီက ကိုယ့်ချစ်ဇနီးလေးနဲ့ ပျော်ပျော်နေပါရစေဦး ”

ကိုဘမြင့်က ပြောလည်းပြော သိုင်းဖက်ထားတဲ့ သူ့ရဲ့ လက်ကလည်း မြသီရဲ့ အင်္ကျီရင်ဘတ်က နှိပ်စေ့လေးတွေကို တဗြုတ်ဗြုတ်နဲ့ တစ်လုံးချင်း ဆွဲဖြုတ်နေတော့တယ်။ မြသီလည်း ” ဟင်းးး ” ခနဲ သက်ပြင်းလေး တစ်ချက်ချလိုက်ပြီး

“ ခက်တော့တာပဲ ကိုရယ်။ အိမ်ရှေ့မှာ မောင်လေးက မအိပ်လောက်သေးဘူးရှင့် ”

လို့ ခပ်ငြီးငြီးလေး ပြောလိုက်တော့ ကိုဘမြင့်က

“ အိပ်လောက်ပါပြီကွာ ။ လူခန့်လည်း ဈေးမှာ တစ်နေကုန် ထမ်းရပိုးရနဲ့ ပင်ပမ်းထားတာပဲ ”

ဟု ပြန်ပြောရင်း ခပ်လျော့လျော့စည်းထားတဲ့ မြသီရဲ့ လုံချည်စကို သူ့ရဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲဖြေချ လိုက်ပါတော့တယ်။ မြသီကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်ပါချ င်သလို ဖြစ်လာတာကြောင့် ခင်ပွန်းဖြစ်သူရဲ့ ဆန္ဒကို ထပ်ပြီး မငြင်းဆန်မိတော့ပါဘူး။

“ ကို ဖြေးဖြေးနော် . . . ”

“ အေးပါ အချစ်ရယ် ”

တစ်နေကုန် ပင်ပန်းလာပေမယ့် အခန်းထဲက မကြီးတို့လင်မယားရဲ့ အသံတွေကြောင့် လူခန့် အိပ်လို့မပျော်။ ဖြေးဖြေးနဲ့မှန်မှန် ထွက်ပေါ်နေတဲ့ အသံတွေကို ညကိုးနာရီခွဲလောက်ကတည်းက သူ ကြားနေရတာဖြစ်ပြီး အခု ဆယ့်တစ်နာရီမတ်တင်း ဖြစ်သွားသည်အထိ မရပ်သေး။ ကိုယ့်အစ်မဖြစ်သူရဲ့ ဒီလိုအသံမျိုးတွေကို လူခန့် မကြားလိုတာအမှန်။ ဒါပေမယ့်လည်း မတတ်နိုင်ပေ။ အိမ်ကျဉ်းကျဉ်းသေးသေးလေးထဲ ကြုံသလို စုပေါင်းနေထိုင်ကြရတဲ့ ဘဝတွေမှာတော့ ဒီလိုအခြေအနေမျိုးတွေဆိုတာ ဘယ်လိုမှ ရှောင်လွှဲလို့မရဘူးပေါ့။ ဖြစ်နိုင်ရင် လူခန့်အနေနဲ့ မကြီးတို့နဲ့ အိမ်ခွဲနေချင်တာ။ နေလည်းနေသင့်ပြီလို့လည်း ယုံကြည်မိတယ်လေ။ အခုဆိုရင်ပဲ ဘာလိုလိုနဲ့ မကြီးက အသက် ၂၄ နှစ်ဖြစ်ပြီး မိမိက အသက် ၂၀ တင်းတင်းပြည့်ခဲ့ပြီ မဟုတ်ပါလား။

လူခန့် တွေးတောနေဆဲမှာပဲ မကြီးရဲ့ အသက်ရှူ သံပြင်းပြင်းတွေ ထွက်ပေါ်လာပြီး ကြမ်းလည်း အတော့်ကို တုန်သွားတယ်လေ။ အဲ့ဒီနောက် ပုံမှန်ကြားနေလက်စအသံတွေ ရပ်တန့်သွားကာ မကြီးရှိုက်နေတဲ့ အသံသဲ့သဲ့ကိုသာ တစ်ချက်ချက် ကြားရတော့တာပေါ့။ လူခန့်လည်း မျက်လုံးတွေစင်းလာပြီး အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်။

———————————————

“ လူခန့်ရေ ကားရွှေ့ပေးရမယ်တဲ့ကွာ . . . မင်းပဲသွားလုပ်ပေးလိုက်တော့။ အရေးအရေးဆို ငါ့ရဲ့စပယ်ရာ ငမူးတင်ဦးက ဘယ်ရောက်နေလဲ မသိပါဘူး။ ”

ကားဆရာ ဦးသောင်းငွေက ငြီးငြီးငြူငြူနဲ့ လူခန့်ကို ကားရွှေ့ပေးဖို့ ပြောနေတဲ့အသံ။

ဟုတ်တယ် . . .ဈေးပတ်ဝန်းကျင်မှာ ကုန်တင်ကုန်ချ လုပ်ပေးရင်း တတ်လွယ်သင်လွယ်တဲ့ လူခန့်တစ်ယောက် ကုန်ကားဆရာများရဲ့ ကောင်းမှုနဲ့ မတောက်တခေါက် ကားမောင်းတတ်လာခဲ့ရတယ်။ လူခန့် ကားမောင်းတတ်ပြီဆိုတာနဲ့ ကားဆရာတွေဟာ ကား ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် နေရာရွှေ့ ပါကင်ပြောင်းထိုး စတာတွေကို သူတို့ကိုယ်တိုင် မလုပ်တော့ဘဲ လူခန့်ကို လုပ်ဆောင်စေတော့တာပေါ့။ သူတို့က ခရီးစဉ်တစ်လျှောက်လုံး အာရုံစိုက်ပြီး ပင်ပင်ပမ်းပမ်း မောင်းခဲ့ကြရလို့ ဈေးရောက် ကုန်ချလုပ်တုန်းလေး စိတ်အေးလက်အေး နားချင်ကြတယ်လေ။

သူတို့ရဲ့ စပါယ်ရာတွေကလည်း သုံးမရတာကများပါတယ်။ ဈေးရောက်ရင် ပြေးသောက်ရတဲ့ ငမူးနဲ့။ ဈေးထဲက ကောင်မလေးတွေကို ပြေးပိုးရတဲ့ ငဗူးနဲ့။ တချို့စပယ်ရာတွေကြတော့လည်း စပယ်ရာသာလိုက်တာ ကားမောင်းတာကို ဝါသနာမပါကြဘူး။ အဲ့ဒီတော့ ဒရိုင်ဘာတွေခင်မျာ ကားရွှေ့ဖို့ပြောင်းဖို့ကို လူခန့်ကိုပဲ အားကိုးနေကြရတော့တာပေါ့။ ဒီအတွက် လူခန့်ကလည်း သူတို့ဆီက မုန့်ဖိုးပဲဖိုး မြိုးမြိုးမြက်မြက်ကလေး ရတယ်လေ။ ဒရိုင်ဘာတွေဆိုတော့ အနေသာစုတ်တာ သူ့ဝင်ငွေနဲ့သူတော့ ရှိကြတာပဲ မဟုတ်ပါလား။

လူခန့် ကားရွှေ့ပေးပြီး ဗံဒါပင်အောက်က ကွပ်ပစ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ ကားဆရာဦးသောင်းငွေဆီကို ကားသော့ပြန်လာအပေးမှာ ဦးသောင်းငွေက လူခန့်ကို စကားဆိုလာတယ်။

“ လူခန့် . . . မင်းလည်း ကားနဲ့ အတော်အကျွမ်းတဝင် ဖြစ်နေပြီပဲ. . .။ ငါ့ကားမှာ စပါယ်ရာလုပ်ပါလား။ ဟိုကောင် ငမူးတင်ဦးကို အုံနာက ဒီတစ်ကြောင်းပြီးရင် ဖြုတ်တော့မှာ။ အဲ့ဒါ ငါ့ကို စပါယ်ရာအသစ် ရှာခိုင်းထားတယ်။ မင်းစိတ်ပါရင် ငါနဲ့ လက်တွဲပေါ့ကွာ။ ဝင်ငွေကတော့ မဆိုးပါဘူး။ တစ်ကြောင်းကို တစ်သောင်းခွဲ နှစ်သောင်း စသဖြင့် အုံနာက ကြည့်ပေးလိမ့်မယ်ကွ။ တခါတလေ အကြောင်းရှည်ရင် သုံးလေးသောင်းအထိ ရတတ်တယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မင်း ဒီဈေးမှာ လုပ်နေတာထက်စာရင်တော့ သာပါတယ်။ ပြီးတော့ ပညာလည်းရတာပေါကွာ။ ငါနဲ့အတူတူတွဲလုပ်ရင်း မင်းကို ငါ ဖြေးဖြေးခြင်း ကားမောင်းသင်ပေးမယ်။ နောက်မှ လိုင်စင်တွေဘာတွေ လျှောက်ယူကြတာပေါ့။ ငါကလည်း အသက်ကလေးရလာတော့ မင်းလို စိတ်ချရတဲ့ လူရင်း တပည့်တစ်ယောက်လောက်တော့ လိုချင်သား။ ဖြစ်နိုင်မယ်ဆိုရင်တော့ ငါမင်းကို လုပ်စေချင်တယ်။ မင်းအတွက်လည်း တက်လမ်းပွင့်သလို ငါ့အတွက်လည်း ကူဖော်လောင်ဘက်ကလေး ရတာပေါ့ကွာ။ တစ်ခုရှိတာက မင်းဒီအလုပ်လုပ်ရင် ငါ့အိမ်မှာ ငါနဲ့အတူတူ လိုက်နေရလိမ့်မယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကုန်တွေက ညဘက်အတင်အချ လုပ်ရတာတို့ ညဘက်ကြမှ ကားထထွက်ရတာတို့က အမြဲတစေရှိနေတတ်လို့ပဲ။ တင်ဦးက ငါနဲ့ အိမ်ချင်းသိပ်မဝေးတော့ အဆင်ပြေတယ်လေ။ မင်းကြတော့ မင်းအိမ်နဲ့ ငါ့အိမ်က တောင်နဲ့မြောက်လို ဖြစ်နေတော့ တစ်ခါတည်း မင်းငါ့ဆီမှာ လာနေတာ အကောင်းဆုံးပဲ။ စဉ်းစားပေါ့ကွာ . . . .”

ဦးသောင်းငွေက သူ့ရဲ့ကားမှာ စပါယ်ရာလာလုပ်ဖို့ လူခန့်ကို ကမ်းလှမ်းလေတယ်။ လူခန့်ကလည်း အစ်မတို့လင်မယားနဲ့ အိမ်ခွဲနေချင်တာကြောင့် ရေငတ်တုန်း ရေတွင်းထဲကျ ဆိုသလိုပဲ ဦးသောင်းငွေရဲ့ ကမ်းလှမ်းမှုကို ချက်ခြင်းလက်ခံလိုက်တော့တာပေါ့။ လူခန့်အတွက် နေစရာလည်းရ ဝင်ငွေလည်းတိုးတဲ့အပြင် တက်လမ်းများစွာပါရှိမယ့် ကိစ္စမဟုတ်ပါလား။

ဈေးအလုပ်မလုပ်တော့ဘဲ ကားစပါယ်ရာပြောင်းလုပ်တော့မှာမို့ အိမ်မှာလည်း နေလို့မရတော့ဘူး.။ ကားရှိတဲ့နေရာမှာ သွားနေရတော့မယ် . . လို့ လူခန့်က မကြီးတို့ကို အသိပေးလိုက်တော့တယ်။ မကြီးကတော့ မျက်ရည်လေးစမ်းစမ်းနဲ့ စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတာပေါ့။

“ အင်းလေ. . မောင်လေးလည်း အရွယ်ရောက်လာပြီပဲ။ ကိုယ့်တက်လမ်းကို ကိုယ်ရှာချင်မှာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကားနားတဲ့အခါမျိုးကြရင်တော့ မကြီးတို့ဆီ လာလည်ရမယ်နော် ”

လို့ ပြောရှာတယ်။ ကိုဘမြင့်ကတော့

“ ကောင်းတယ်ကွ။ လူငယ်ဆိုတာ ကိုယ့်ရဲ့ တိုးတက်ရာ တိုးတက်ကြောင်းကို အမြဲရှာဖွေနေရတယ်။ အခု ငါ့ညီက စပါယ်ရာသွားလုပ်တော့မယ်ဆိုတော့ အစ်ကိုမှာချင်တာက စပါယ်ရာအလုပ်နဲ့တင် ရပ်မနေနဲ့။ ကားမောင်းတတ်အောင်လုပ်ပြီး ဒရိုင်ဘာဖြစ်ဖို့ ကြိုးစား။ တစ်ခါ ဒရိုင်ဘာဖြစ်ပြန်တော့လည်း ကားအုံနာဖြစ်အောင် ကြိုးစားအားထုတ်ရမယ်ကွ… ကြားလား။ ငါ့ညီရဲ့ ကြိုးစားမှုကို ဘယ်တော့မှ ရပ်တန့်မပစ်လိုက်နဲ့။ ကောင်းတယ်ကွာ . . . အစ်ကိုကတော့ အားပေးတယ် ”

လူခန့်လည်း အစ်မနဲ့ ယောက်ဖဖြစ်သူကို ကန်တော့ပြီး အထုတ်အပိုးဆွဲလို့ အိမ်ကနေ ထွက်ခဲ့တော့တယ်။

————————————————

ကားဆရာ ဦးသောင်းငွေရဲ့ ခြံဟာ မြို့စွန်မှာဖြစ်ပြီး အတန်ငယ်ကျယ်ဝန်းတယ်။ ခြံရဲ့ အနောက်ဘက်နား ခပ်ကျကျမှာ သေသေသပ်သပ်ကလေး ဆောက်ထားတဲ့ သွပ်မိုးပျဉ်ထောင်အိမ်ကလေးတစ်လုံးနဲ့ ခြံဘေးပတ်ပတ်လည်မှာ အရိပ်အာဝသကောင်းတဲ့ သစ်ပင်ကြီးတွေ စိုက်ပျိုးထားပြီး အိမ်ရှေ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာတော့ ကားရပ်ဖို့ ကွင်းပြင်ပြောင်ပြောင်လေးတစ်ခုရှိတယ်။ ကားအုံနာက ကားကို ဦးသောင်းငွေဆီကိုပဲ အပ်ထားတော့ ကုန်ရှာ ဂိတ်ထိုး ကုန်တင်ကုန်ချ ကားထွက် ကားသိမ်း အားလုံး ဦးသောင်းငွေပဲ လုပ်ရတော့တာပေါ့။ ကားသိမ်းချိန်ဆိုလည်း အိမ်ရှေ့ကွက်လပ်မှာပဲ ကားထိုးထားရတယ်လေ။ ပျက်လို့ပြင်ရပြီ ဝပ်ရှော့သွား ဘာညာဆိုလည်း ဦးသောင်းငွေပဲ လုပ်ရတာပဲ။ လိုအပ်တဲ့ ပြင်ဆင်စရိတ်တော့ အုံနာဆီက သွားထုတ်ပေါ့။ အုံနာအဘိုးကြီးက သဘောကောင်းတဲ့အပြင် ဦးသောင်းငွေကိုလည်း အတော်ယုံကြည်ပုံရတယ်။ ဦးသောင်းငွေကလည်း တကယ်ရိုးပြီး အလုပ်အပေါ်မှာ သစ္စာရှိတာကိုး။ ကားကိုလည်း အမြဲသနေတတ်တော့ အဘိုးကြီးက ကားနဲ့ပတ်သက်ရင် ဦးသောင်းငွေကို အာဏာကုန် လွှဲထားတော့တာ။

“ လွတ်လွတ်လပ်လပ်သာနေ။ ဒီအိမ်မှာက ငါရယ်၊ ငါ့သမီး ခတ္တာရယ်၊ သားဖနှစ်ယောက်ပဲရှိကြတာ။ အခု မင်းရောက်လာတော့ သုံးယောက် ဖြစ်သွားတာပေါ့။ မနက်ဖြန်ညမှ ကားထွက်ရမှာ။ ဒီကြားထဲ အေးအေးဆေးဆေးပဲ ”

ဦးသောင်းငွေက လူခန့်ကို သူ့အိမ်ထဲက ကန့်ထားတဲ့ အခန်းလွတ်တစ်ခုမှာ နေရာချထားပေးလို့ တစ်လက်စတည်း ရေချိုးဖို့ပါ တိုက်တွန်းလေတယ်။ လူခန့်လည်း ရေလဲပုဆိုးတစ်ထည်နဲ့ တဘက်ကိုယူပြီး နောက်ဖေးရေတွင်းကို ထွက်လာခဲ့တော့တာပေါ့။ လူခန့်ရေမိုးချိုးပြီး အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာတော့ မခတ္တာ အိမ်ပြန်ရောက်နေပြီလေ။ ဒါကြောင့် လူခန့်လည်း အခန်းထဲဝင် အဝတ်အစားကပြာကသီလဲ နည်းနည်းပါးပါး ဖြီးလိမ်းပြီး အိမ်ရှေ့ကို ထွက်ခဲ့တော့တယ်။

မခတ္တာဟာ ရုပ်အချောကြီး မဟုတ်ပေမယ့် ဆံပင်ရှည်ရှည် အညားခပ်ညိုညို ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနဲ့ ကြည့်လို့ကောင်းတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ပါပဲ။ လူခန့်ထက်တော့ အသက် လေးငါးနှစ်လောက် ကြီးမယ့်ပုံ။ သူမက မြို့ထဲက နာရီနဲ့ဖုန်း တွဲရောင်းတဲ့ ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ အလုပ်လုပ်သတဲ့။

လူခန့်တို့ ခဏတဖြုတ် စကားထိုင်ပြောပြီးနောက် သုံးယောက်သား ဝိုင်းဖွဲ့လို့ ညစာစားလိုက်ကြတော့တယ်။ ထမင်းစားသောက်အပြီးမှာ လူခန့်က တံမြက်စည်းနဲ့ ဂေါ်ပြားကိုယူပြီး ကားဆီကိုသွားဖို့ ပြင်တော့ ဦးသောင်းငွေက

“ မောင်လူခန့် ဘာလုပ်မလို့လဲ ”

“ မနက်က ကားရွှေ့ကတည်းက ကျွန်တော် သတိထားမိနေတာ။ ကားခေါင်းခန်းထဲမှာ ဖုန်တွေသဲတွေ အတော်များနေပြီ။ အဲ့ဒါ သွားလှဲမလို့။ ပြီးတော့ နောက်ခန်းမှာလည်း ကုန်တွေတင်လာတာ အတော်ညစ်ပတ်နေမှာဆိုတော့ လက်စနဲ့ နောက်ခန်းပါ သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်မလားလို့ ဦးလေးရဲ့ ”

လို့ လူခန့်က မိမိရည်ရွယ်ချက်ကို ပြန်ရှင်းပြလိုက်တယ်။

“ မနက်ကြမှ လင်းလင်းထင်းထင်းလေး လုပ်ပါလား မောင်လူခန့်ရယ်။ အခုအချိန်က မှောင်ပါတယ် ”

“ သိပ်တော့လည်း မမှောင်ပါဘူး ဦးလေးရယ်။ အိမ်ထဲက မီးရောင်လည်း ကားဆီကိုရောက်တာပဲ။ ပြီးတော့ ဒီနေ့လပြည့်ညလေ။ လရောင်လေးလည်း အရှိသား ။ သန့်ရှင်းရေးကို ညပိုင်း လုပ်နိုင်သလောက်လေး လုပ်ထားတော့ မနက်ကြရင် ဦးလေးနဲ့ ကျွန်တော် ကားကြံ့ခိုင်ရေးစစ်ဆေးဖို့ အချိန်ပိုရတာပေါ့။ မနက်ဖြန် ညနေလောက်ဖြစ်ဖြစ် ညလောက်ဖြစ်ဖြစ် ကားကထွက်ရမှာ မဟုတ်လား ”

“ အေးပါကွာ။ တားမရလည်းလုပ်ပါ။ အုံနာဘိုးတော်ကတော့ မင်းလိုစပါယ်ရာမျိုးကိုရလို့ ထမြန်းကမလား မသိဘူး။ ကောင်းပါတယ်ကွာ။ ငါအားပေးတယ်။ လူဆိုတာ ကိုယ်လုပ်တဲ့အလုပ်အပေါ်မှာ အမြဲတန်ဖိုးထားရမယ်ကွ။ ကိုယ့်ပစ္စည်းမဟုတ်လို့ဆိုပြီး မရိုမသေ မပြုရဘူး။ ဘယ်အရာဖြစ်ဖြစ် ကိုယ့်ပစ္စည်းလို သဘောထားပြီး ရိုသေရမယ်။ ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ရမယ်။ ဟုတ်ပြီလား . . .။ ကဲ သွားး သွားး မြန်မြန်သွက်သွက်လုပ်ချေ။ သြော်…. ဒါနဲ့ ကားနောက်ခန်းကို တံမြက်စည်းကြမ်းနဲ့ အရင်လှည်းဦးနော်။ ပြီးမှ အချောနဲ့လှည်း။ တံမြက်စည်းကြမ်းက ကားဘေးက သရက်ပင်မှာ ထောင်ထားတယ် ”

ဦးသောင်းငွေရဲ့ ပြောဆိုမှာကြားမှုတွေ အပြီးမှာတော့ လူခန့်က

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ”

ဟု ရိုရိုသေသေ ပြန်လည်ဖြေကြားလိုက်ပြီး ယူစရာရှိတာများကို ယူ၍ ကားဆီသို့ ထွက်ခဲ့ပါတော့တယ်။

——————————————

“ ဖေဖေ့ကောင်လေးက ဘယ်ဆိုးလို့လဲ။ အလုပ်လုပ်ချင်စိတ်တော့ရှိသား။ ရုပ်ကလေးကလည်း သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်။ စကားပြောတာလည်း ရည်ရည်မွန်မွန်နဲ့ ”

ခတ္တာရောက်လာပြီး ဖခင်ဦးသောင်းငွေကို လူခန့်အကြောင်း ပြောလိုက်တော့

“ ဟုတ်တယ် သမီးရဲ့ ။ မောင်လူခန့်က ကြိုးစားလိုစိတ် အပြည့်ရှိတယ်။ သင်လွယ်တတ်လွယ်တယ်။ စကားအပြောအဆိုလည်း ယဉ်ကျေးတယ် ”

လို့ ဦးသောင်းငွေက ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ ခတ္တာက မျက်မှောင်လေး တစ်ချက်ကျုံ့လိုက်ပြီး စကားဆက်ပြန်တယ်။

“ ဒါပေမယ့် ဖေဖေရယ်။ သူ့ကို သမီးတို့အိမ်မှာ ပေးနေဖို့ကြတော့ စိတ်ချရပါ့မလား။ သူ့ရဲ့ အကျင့်စာရိတ္တက ဘယ်လိုမှန်းမှမသိပဲနဲ့ ”

“ သြော် သမီးရယ်။ စိတ်မချရမယ့်လူကို ဖေဖေက အိမ်ပေါ်ခေါ်လာပါ့မလား။ အိမ်မှာ သမီးမိန်းကလေးတစ်ယောက်ရှိတာ ဖေဖေသိတာပေါ့။ မောင်လူခန့်ဟာ အလုပ်ကြိုးစားသလို အကျင့်စာရိတ္တပိုင်းမှာလည်း ဒေါင်ဒေါင်မြည် အစမ်းသပ်ခံနိုင်တဲ့ လူတစ်ယောက်ဆိုတာ ဖေဖေအသိဆုံးပါ။ ဒါကြောင့် ဖေဖေ သူ့ကို အိမ်မှာလိုက်နေဖို့ စိတ်ချလက်ချ ခေါ်လာရဲတာပေါ့။ ပြီးတော့ ဒီလို ရိုးသားကြိုးစားပြီး တက်လမ်းတွေ အများကြီးရှိတဲ့ လူငယ်တစ်ယောက်နဲ့ ဟောဒီက ဖေဖေရဲ့သမီး အနေနီးစပ်သွားပြီး အကြောင်းပါသွားကြတော့လည်း ဘာဖြစ်လဲ။ ဖေဖေ့အတွက် အရှူံးမရှိဘူးလေ။ သမီးအတွက် ဖေဖေ စိတ်အေးရတာပေါ့။ မဟုတ်ဘူးလား ”

ဦးသောင်းငွေဟာ သမီးဖြစ်သူကို လူခန့်အကြောင်း ရှင်းပြပြီး တဆက်တည်း လူခန့်နဲ့စလိုက်တော့ ခတ္တာမျက်နှာကလေးလည်း ရဲတက်သွားလို့

“ အို . . . ဖေဖေကလည်း ဘာတွေလျှောက်ပြောနေမှန်းလည်း မသိဘူး ”

ဟုဆိုကာ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ အိမ်ထဲသို့ အပြေးကလေး ဝင်သွားပါတော့တယ်။

“ စဉ်းစား သမီးရဲ့ ။ သမီးလည်း အသက်သိပ်မငယ်တော့ဘူး မဟုတ်လား ”

အနားကပြေးထွက်သွားတဲ့ သမီးဖြစ်သူကို လှမ်းအော်ကာ ထပ်မံစနောက်လိုက်ပြီး ဦးသောင်းငွေလည်း ” တဟား ဟား ” ရယ်မောလျှက် သဘောကျ ကျန်ရစ်ခဲ့တော့တာပေါ့။

လူခန့်က ကားခေါင်းခန်းကို အရင်ရှင်းလိုက်တယ်။ ဖုန်ခါစရာရှိတာခါ ကြမ်းပြင်က ခြေနင်းပြားတွေကိုအပြင်ထုတ် အောက်မှာရှိတဲ့ သဲတွေကိုလှဲ စသဖြင့် သေသေချာချာ နှိုက်နှိုက်ချွတ်ချွတ်ကို ရှင်းတော့လင်းတော့တာပဲ။ နွမ်းခြောက်နေတဲ့ ဘုရားပန်းတွေကိုလည်း စွန့်လိုက်ပြီး မနက်မှ ဘုရားပန်းအသစ် ဝယ်လဲရမယ်လို့ စိတ်ကူးလိုက်မိတယ်။

ခေါင်းခန်းကို စိတ်ကြိုက်ရှင်းပြီးတော့မှ လူခန့်ဟာ နောက်ကုန်တင်ခန်းပေါ်ကို ကူးခဲ့ပြန်တယ်။ နောက်ခန်းမှာရှိတဲ့ တချို့အစွန်းအကွက်တွေက တံမြက်စည်းကြမ်းနဲ့တင်မရလို့ ရေပုံးနဲ့ အဝတ်စုတ်တစ်ခုကိုယူပြီး ရေပတ်တိုက်ရတယ်လေ။ ရေပတ်တိုက်ပြီး ခြောက်တော့မှ တံမြက်စည်းအချော အပြီးသတ်လှဲရမှာမို့ သန့်တဲ့နေရာလေးတစ်ခုကို ရွေးပြီး အမောဖြေရင်း ရေခြောက်အောင် ထိုင်စောင့်နေလိုက်တော့တာပေါ့။

“ အင်းးး နောက်ပိုင်း နွေရာသီရောက်ပြီး ပူလာလို့ရှိရင် ကားပေါ်မှာ ထွက်အိပ်သင့် အိပ်ရမယ်။ အဲ့ဒီတော့ အခုကတည်းက ဒီနောက်ခန်းကို သန့်ရှင်းရေး အမြဲဝင်ထားမှ ”

လူခန့် တွေးတောနေဆဲမှာပဲ ဘယ်ကမှန်းမသိတဲ့ တရုတ်သီချင်းသံညှင်းညှင်းလေး လူခန့်ရဲ့နားထဲကို ဝင်ရောက်လာပါတော့တယ်။ အသံက တရုတ်အမျိုးသားတစ်ယောက်ရဲ့ အသံဖြစ်ပြီး ခပ်တိုးတိုးနဲ့ အတော်ကို ဆွေးဆွေးမြေ့မြေ့သီဆိုနေတာ။ လူခန့်လည်း နားထောင်ကောင်းကောင်းနဲ့ ဆက်နားထောင်နေတုန်း သီချင်းသံရပ်သွားပြီး

“ ဝ ကို ဝက်သားပေးပါ ”

ဆိုတဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ရတော့တယ်။ အဲ့ဒီနောက်မှာတော့ ဘာအသံမှ ဆက်မကြားရတော့ဘူး။ လူခန့်လည်း နည်းနည်းတော့ စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးဖြစ်သွားပေမယ့်

“ ငါ တစ်နေကုန်ပင်ပန်းနေလို့ ထိုင်နေတုန်း ခဏငိုက်သွားပြီး ကြားမိကြားရာတွေ ကြားတာ ဖြစ်မှာပါလေ။ သီချင်းသံကလည်း ဒီနားက တရုတ်အိမ် တစ်အိမ်အိမ်က ဖွင့်တာနေမှာပေါ့ ”

လို့ ဖြေသိမ့်တွေးတွေးလိုက်ပြီး တံမြက်စည်းအချောကို ယူကာ အလုပ်ကို လက်စသတ်လိုက်တော့တယ်။ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးလို့ ကားနောက်ခန်းက လူခန့် ပြန်ဆင်းလာတော့ ဦးသောင်းငွေ ရောက်လာပြီး တံမြက်စည်းတွေ ရေပုံးတွေ ကူသိမ်းပေးပါတယ်။ ပစ္စည်းတွေသိမ်းကြရင်း ဦးသောင်းငွေက လူခန့်ကို

“ မောင်လူခန့်ကို ဦးလေး တစ်ခုတော့ သတိပေးပါရစေ။ ဦးလေးတို့အုံနာအဘိုးကြီးက ယောက်ျားတန်မဲ့ မင်းကြီးမင်းလေး ကိုးကွယ်တယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် ကားပေါ်ကိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကားနားကိုပဲဖြစ်ဖြစ် ဝက်သား ဒါမှမဟုတ် ဝက်နဲ့ပတ်သက်တာ တစ်ခုခု ယူမလာမိဖို့ ဦးလေး ကြိုပြောထားချင်တယ်။ ဒါလေးတစ်ခုတော့ သတိထားပေးကွာ. . ဟုတ်ပြီလား ”

ဟု ကားနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဆောင်ရန်ရှောင်ရန်လေးတွေကို သတိပေး ပြောကြားလေတယ်။ ကားပေါ်မှာ ခုနကကြားခဲ့ရတဲ့ ” ဝ ကို ဝက်သားပေးပါ ” ဆိုတဲ့ အသံနဲ့ အခု ဦးသောင်းငွေပြောပြတဲ့ ဝက်သားရှောင်ခြင်း ကိစ္စနှစ်ခုက လူခန့်ခေါင်းထဲမှာ တစ်ခုနဲ့တစ်ခု အတော်ကို ဆန့်ကျင်ဘက် ဖြစ်သွားတော့တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ထွေထွေထူးထူး လေရှည်မနေချင်တော့တာနဲ့ဘဲ

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ”

ဆိုပြီး ခေါင်းကို အသာအယာ ငြိမ့်လိုက်ပါတော့တယ်။

——————————————–

မနက်ကြတော့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် ကားကြံခိုင်ရေးစစ်ဆေးရင်း ဦးသောင်းငွေက လူခန့်ကို ကားစမ်းမောင်းခိုင်းတယ်။ ဒီလိုနဲ့ တစ်မနက်ကုန်ခဲ့လို့ အိမ်ကိုပြန် နေ့လည်စာစားပြီး တစ်ရေးတမော အိပ်ကြပြန်တယ်။ မနက်စောစောကတည်းက ခတ္တာ အလုပ်သွားပြီမို့ အိမ်မှာ လူခန့်တို့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်တည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပဲပေါ့။

ညနေ ရေမိုးချိုးကြပြီး ခတ္တာ အလုပ်ကပြန်လာတော့ ညစာထမင်းလက်ဆုံစားလိုက်ကြတော့တယ်။ လူခန့်တို့ ထမင်းစားနေဆဲမှာ ခတ္တာနဲ့အတူ ညစောင့်အိပ်ပေးဖို့ ခေါ်ထားတဲ့ တစ်ခြံကျော်က အပျိုကြီးဒေါ်နွဲ့ ရောက်လာခဲ့တယ်။ ဦးသောင်းငွေက တစ်ခါတည်း ထမင်းဝင်စားဖို့ခေါ်တော့ စားပြီးခဲ့ပြီတဲ့။

ထမင်းစားပြီးတဲ့အခါ လူခန့်တို့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် အုံနာဦးပုဆီက ဖုန်းအလာကို ထိုင်စောင့်နေလိုက်ကြတာ ည ၇ နာရီလောက်မှာ ဦးပုဆီက ဖုန်းဝင်လာပါကော။ ရွှေတောင်မြို့မှာ ကုန်တွေဆင်းတင်ပြီး အထက်ခြောက်မြို့ကို ပို့ရမှာ။ ကုန်အမျိုးအစားကတော့ သောင်းပြောင်းဆိုပဲ။ ဒီလိုနဲ့ပဲ လူခန့်တစ်ယောက် စပါယ်ရာဘဝနဲ့ ၎င်းရဲ့ ပထမဦးဆုံးခရီးစဉ်ကို ဆရာဖြစ်သူ ဦးသောင်းငွေနဲ့အတူ ထွက်ခွာခဲ့ပါတော့တယ်။

လူခန့်တို့ကားက ဒိုင်နာလည်းမက ဆယ်ဘီးလည်းမကျတဲ့ ခြောက်ဘီးကား။ ခြောက်ဘီးသာဆိုတာ ဆိုဒ်က ဆယ်ဘီးနီးနီးရှိတယ်လေ။ အရောင်က သူများကားတွေလို အစိမ်းရာင် အပြာရောင်လေးတွေ မဟုတ်ဘဲ အနီရောင်ရဲရဲ သုတ်ထားတာ။

“ ဘာလို့ အနီရောင်ကြီး သုတ်ထားတာလဲ ”

လို့ လူခန့်ကမေးတော့ ဦးသောင်းငွေက

“ အုံနာဘိုးတော်က သူ့နတ်တွေကြိုက်တဲ့အရောင် ဆိုပြီး သုတ်ထားတာပဲ။ အဲ့အရောင်သုတ်ပြီးကတည်းက အလုပ်ပိုကောင်းလာတယ်လို့ သူက ယုံကြည်နေတယ်လေ ”

ဟု ပြန်ဖြေတယ်။

ကုန်ပစ္စည်းက သောင်းပြောင်းလို့ ပြောပေမယ့် ရွှေတောင်ရောက်လို့ တင်ရမယ့် ပစ္စည်းတွေကို ကြည့်လိုက်တော့ ဆန်အိတ်တွေက အများစုပါ။ ကျန်တာကတော့ တိုလီမိုလီ လမ်းကြုံ အဆင့်လောက်ပဲရှိတယ်။ လူခန့်တို့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်လည်း တင်စရာရှိတဲ့ ကုန်တွေ ကားပေါ်ကို အတင်လက်ခံပြီး အလေအလွင့်မရှိအောင် သေချာစည်းနှောင် ဖုံးအုပ်လို့ ည ၁၁ နာရီခွဲလောက်မှာ ရွှေတောင်မြို့ကနေ ထွက်ခွာခဲ့တော့တာပေါ့။

ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် စကားတပြောပြောနဲ့ ကားကို ခပ်ဖြေးဖြေးပဲ မောင်းလာခဲ့ကြရင်း ည ၁ နာရီ မတ်တင်းလောက် အောင်လံမြို့ကိုအဖြတ်မှာ ဦးသောင်းငွေက . . .

“ နေဦးကွ . . . ငါ့ဟာတွေပါလား မသိဘူး။ မပါရင် အောင်လံမှာ အသိဆိုင်တွေနှိုးပြီး တစ်ခါတည်း ဝင်ဝယ်ရအောင် ”

ဟုဆိုတာ ကားမောင်းရင်း ဒက်ဘုတ်က အံဆွဲကို လှပ်လို့ တစ်ခုခုကို ရှာဖွေတော့တယ်။ အဲ့ဒီနောက်

“ ဟော . . . တွေ့ပြီ။ ရှိသေးတယ် မကုန်သေးဘူး။ ဒီမှာ . . .”

ဦးသောင်းငွေက ပြောလည်းပြော ထိုအရာများကို အံဆွဲထဲကထုတ်ပြီး သူ့ကို ကြောင်ကြည့်နေတဲ့ လူခန့်ရဲ့ လက်ထဲကို ထည့်ပေးလိုက်တော့မှ လူခန့်လည်း ဆရာဖြစ်သူ ဘာရှာနေတယ်ဆိုတာ သဘောပေါက်သွားတော့တာပေါ့။

“ ဒို့ ကားသမားတွေရဲ့ ဘဝမှာ ဒါမျိုးလေးတွေက ဆောင်ထားရတယ်ကွ။ တစ်ကွေ့မဟုတ် တစ်ကွေ့တော့ ကြုံကြရတာပဲ။ အခုတောင် ရှေ့နားရောက်ရင် တစ်ယောက်ယောက်များ တွေ့မလားမသိဘူး ”

ဦးသောင်းငွေက လူခန့်ကို စကားဆက်လိုက်တော့ လူခန့်လည်း သူ့ရဲ့လက်ထဲက ဘူးလေးတစ်ဘူးကို

“ ဒါကတော့ အကာအကွယ်ပစ္စည်းဘူးလေး ဆိုတာ ကျွန်တော်သိတယ် ”

ဟု ဆိုကာ အံဆွဲထဲ ကြို့ပန်ထည့်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက် လူခန့်က အလုံးလေးတွေ တန်းစီပတ်ထားတဲ့ သားရေပင်လို အကွင်းလေးကို ဆရာဖြစ်သူကို ပြလိုက်ပြီး

“ ဒါကတော့ ဘာလေးလဲဆိုတာ ကျွန်တော်မသိဘူး။ အဲ့ဒါဘယ်နေရာမှာ သုံးတာလည်း ဦးလေးရဲ့ ”

ဟု ထပ်မံစပ်စုလိုက်ပြန်တယ်။ ထိုအခါ ဦးသောင်းငွေက

“ မင်းမသိပါဘူး ကောင်လေးရာ။ သူတို့တွေက ဒီအတိုင်းဆို သိပ်မတိုးတော့ဘူးကွ။ ကဲ . . . ထားပါ။ ဒါတွေ နောက်တော့ မင်းသဘောပေါက်လာလိမ့်မယ်။ အခုလောလောဆယ်တော့ လမ်းကိုပဲ အာရုံစိုက်။ ကားကောင်းကောင်း မောင်းတတ်အောင် ကြိုးစား။ ဟုတ်ပြီလား။ အဲ့ဒါကို အံဆွဲထဲ ပြန်ထည့်ထားလိုက်တော့ ”

ဆိုတာနဲ့ လူခန့်လည်း လျှာရှည်မနေတော့ဘဲ လက်ထဲက အကွင်းလေးကို အံဆွဲထဲ ပြန်ထည့်လိုက်ပါတော့တယ်။

အောင်လံကျော်လာပြီး ရှေ့ကို မိနစ် ၂၀ လောက် ဆက်မောင်းမိတဲ့အချိန်မှာတော့ လက်ထဲမှာ အိတ်ကလေးတစ်ခု ဆွဲထားတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က လူခန့်တို့ကားကို တားပါတော့တယ်။ လူခန့်လည်း ဦးလေးပြောတာတော့ မှန်နေပြီလို့ တွေးလိုက်မိတာပေါ့။

ဦးသောင်းငွေက ကားကို ရပ်ပေးလိုက်တော့ အမျိုးသမီးက ကားနားကို လျှောက်လာပါကော။ သူမဟာ ရုပ်ရည်က ကြည့်ဖျော်ရှုဖျော်ရှိပြီး ပါးမှာ ပါးကွက်ကျားတွေနဲ့။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ဟန် သွယ်သွယ်သပ်သပ်။ အသားက ခပ်ညိုညို ။ အရပ်လည်း အရမ်းမမြင့်ဘူး။ ဆံပင်ရှည်ကို နောက်မှာပတ်ထုံးထားပြီး ဖလံထည် ခပ်နွမ်းနွမ်းတစ်ထည်ကိုလည်း ဖို့ယို့ဖားယား ထပ်ဝတ်ထားသေးတယ်။

“ မိမိုး ပါလား။ ဘယ်သွားမလို့လဲ။ လာ. . .”

ဦးသောင်းငွေက လှမ်းနှုတ်ဆက်လိုက်ပြီး ကားတံခါးကိုဖွင့်ကာ ကိုယ်ကိုယို့ပေးလိုက်တော့ . . .

“ မကွေးဘက် လိုက်ချင်လို့ ”

သူမက ပြန်ဖြေရင်း ကားပေါ်တက်လာပြီး လူခန့်နဲ့ ဦးသောင်းငွေကြားမှာ ဝင်ထိုင်တော့တာပဲ။ ဦးသောင်းငွေလည်း ကားတံခါးပြန်ပိတ်ပြီး မောင်းထွက်ခဲ့တော့တယ်။

“ သူက စပါယ်ရာ အသစ်လေးလား။ လူချောလေးနော် ”

မိမိုးဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးက လူခန့်ပုခုံးပေါ်ကို လက်တင်ပြီး ဦးသောင်းငွေကို မေးလိုက်ရာ ဦးသောင်းငွေက

“ အင်းး ကိုယ့်ရဲ့ စပါယ်ရာအသစ်ဆိုတာထက် မွေးစားသားလို့ပဲ ပြောရမှာပေါ့။ ဟိုကောင် ငမူးတင်ဦးကိုတော့ အဘိုးကြီးက အလုပ်ဖြုတ်လိုက်ပြီ ”

“ ခစ် ခစ် ဒီလူကြီးက လူလည်ကြီး မောင်လေးရဲ့ ။ သူ့သမီးအတွက် စိတ်အေးချင်နေတာလေ . . . ။ ဒါနဲ့ ဒီမောင်လေးကိုကော မိမိုးနဲ့ တွေ့ခွင့်ပေးဦးမှာလား ”

မိမိုးက ပြီတီတီ မျက်နှာပေးလေးနဲ့ လူခန့်ကိုကြည့်ပြီး မေးနေပြန်တယ်။

“ အမလေးး မမ…. ဒါကတော့ ချမ်းသာပေးလိုက်ပါ။ သူ့ဘာသာသူ အေးအေးဆေးဆေး နေပါစေ မိမိုးရယ်။ ဒီကလေးက ကျုပ်သမီးအတွက်လည်း မဟုတ်ပါဘူး။ ရိုးသားပြီး ကြိုးစားလိုစိတ်ရှိတဲ့ ကလေးမို့ ကျုပ်ကခေါ်ပြီး ပျိုးထောင်ပေးရုံပါ။ သူတို့မှာ ရေစက်ပါလာရင်တော့ ကျုပ်လည်း တားမရဘူးပေါ့ ”

ဦးသောင်းငွေနဲ့ မိမိုးတို့ ပြောဆိုနေကြတာတွေကို ကြားရတော့ လူခန့်က မျက်နှာပူသလိုလို ရှက်သလိုလို ။ ဒါကိုရိပ်မိတဲ့ ဦးသောင်းငွေက

“ ကဲ . . . မမ . . ကောင်လေးနားချည်း ကပ်ပြီး ပွတ်သီးပွတ်သပ် လုပ်မနေနဲ့။ မကွေးဘယ်နားမှာ ဆင်းမှာလဲ ပြော။ အမှန်ဆိုရင် ကျုပ်က မကွေးဘက်က မပတ်တော့ဘူးလို့ စဉ်းစားထားတာ။ အခု ခင်ဗျားလေးနဲ့တွေ့လို့ . . .”

“ ဟုတ်ပါပြီ ကိုကြီးရယ်။ မိုးကို မကွေးမြို့ထဲမှာပဲ ချပေးခဲ့ပါ။ ဒီအတွက်လည်း ကိုကြီး မနစ်နာစေရပါဘူး ဟဲ ဟဲ ”

မိမိုးက ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ ပြန်ဖြေလိုက်တော့. . .

“ ဒါကတော့ ပြောစရာ ဘယ်လိုပါ့မလဲ ”

ဦးသောင်းငွေက ခပ်ပြုံးပြုံးအမူအရာနဲ့ မိမိုးကို ပြန်ပြောပြီး လူခန့်ကိုလည်း

“ ရှေ့ ၁၅ မိနစ်လောက် မောင်းလိုက်ရင် လူပြတ်တဲ့နေရာ ရောက်ပြီ။ အဲ့ဒီမှာ လမ်းဘေးသစ်ပင်အောက် ကားထိုးရပ်ပြီး ခဏနားကြတာပေါ့။ မင်းလည်း နောက်က ဆန်အိတ်တွေပေါ်တက်ပြီး တရေးတမော အိပ်လေ ”

ဟု လှမ်းပြောလိုက်ပါတော့တယ်။ သူပြောထားတဲ့ နေရာရောက်တော့ ဦးသောင်းငွေက လမ်းဘေးက ကုက္ကိုပင်ကြီးအောက်ကို ကားထိုးရပ်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက် လူခန့်ကို

“ သွား. . ငါ့တူ နောက်ခန်းက ဆန်အိတ်တွေပေါ်မှာ တရေးတစ်မော သွားအိပ်ချည်း ”

ဆိုပြီး နှင်ထုတ်တော့တာပဲ။ မိမိုးဆိုတဲ့ အစ်မကြီးကတော့ လူခန့်ကို ပြီတီတီနဲ့ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူယူလာတဲ့ အိတ်ကလေးထဲက တဘက်သုံးလေးထည်ကို ထုတ်ကာ ကားမှန်တွေမှာ ချိတ်ဆွဲကာဆီးနေလေရဲ့ ။ လူခန့်လည်း ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ကားနောက်ခန်းကို အသာထွက်ခဲ့ပြီး ဆန်အိတ်တွေပေါ်ကို တက်လို့ အိပ်စက်ဖို့ ပြင်ဆင်လိုက်တော့တယ်။ ကားခေါင်းခန်းထဲက မိမိုးရဲ့ ခိုးခိုးခစ်ခစ် အသံတွေကို တစ်ချက်တစ်ချက် ကြားနေရပေမယ့် တစ်နေကုန် ပင်ပန်းလာတာကြောင့် လူခန့်ဟာ ကြယ်မြင်လမြင် ကောင်းကင်ပြင်ကြီးကို ကြည့်ရင်း တဖြေးဖြေး မျက်လုံးတွေစင်းကျလာပြီး အိပ်ပျော်သွားတော့တာပေါ့။

———————————————-

“ တိတ်ရှောင် စားတော်ဆက် ”

စည်ကားလိုက်တာမှ ပျားပန်းခပ်ပဲ။ ခေါက်ဆွဲကြော် ကြာဇံကြော် ကုန်းဘောင်ကြော် စသဖြင့် တရုတ်စာမှန်သမျှနဲ့ အရက်ဘီယာ အမျိုးမျိုးရတာကိုး။ ပေါက်ဖော်ကြီးတစ်ယောက်ကတော့ ကောင်တာစားပွဲမှာထိုင်ပြီး ပွဲတွေမှတ်လိုက် စားဖိုကို လှမ်းမှာလိုက် ငွေတွေရေသိမ်းလိုက် စားပွဲထိုးတွေကို လှမ်းအော်လိုက်နဲ့ အတော်ကို အလုပ်ရှုပ်နေတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ မျက်လုံးမှေးမှေးနဲ့ ခပ်ဂျစ်ဂျစ်ပုံစံရှိတဲ့ အသက် ၁၆ နှစ်ခန့် တရုတ်ကလေးတစ်ယောက် အိမ်ထဲကနေ ထွက်လာပြီး

“ ပါပါး မုန့်ဖိုးပေး ”

ကောင်တာထိုင်နေတဲ့ တရုတ်ကြီးကို မုန့်ဖိုးတောင်းတော့တယ်။ တရုတ်ကြီးက အံဆွဲထဲက တစ်ထောင်တန် တစ်ရွက်ကို ထုတ်ပေးလိုက်တော့

“ ဟာ ပါပါးကလည်း တစ်ထောင်တည်းလား။ တစ်ထောင် ဘာမှသုံးမရဘူး။ ငါးထောင်လောက်တော့ ပေးမှပေါ့ ”

တရုတ်ကလေးက မုန့်ဖိုး ထပ်ပေးဖို့တောင်းနေပြန်တာ။

“ ခက်တယ်။ ပိုက်ဆံရှာရတာက မလွယ်ဘူးကွ။ မင်းတို့က အားအားယားယားရှိရင် သုံးဖို့ဖြုန်းဖို့ပဲ ”

တရုတ်ကြီးက ညဉ်းညဉ်းညူညူနဲ့ အံဆွဲထဲက နောက်ထပ် လေးထောင် ထပ်ထုတ်ပေးလိုက်ပြီး

“ ဒါနဲ့ မင်းညီမလေးကော . . . ”

“ မသိဘူးလေ။ အိမ်ထဲမှာ ရှိမှာပေါ့။ ပါပါးတို့က ငွေထွက်ဖို့ဆို သိပ်ကပ်စည်းနဲတာ။ ဒါကြောင့် ပါပါး မိန်းမထပ်မရတာ ”

တရုတ်ကလေးက ခပ်တည်တည်နဲ့ ပြန်ပြောလိုက်ပြီး တရုတ်ကြီးအနားက ထွက်သွားတော့တယ်။ တရုတ်ကြီးကတော့ မြည်တွန်တောက်တီးပြီး ကျန်ရစ်ခဲ့တာပေါ့။ တရုတ်ကလေးနဲ့ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ဆိုသလိုပဲ လူတစ်ယောက်က တရုတ်ကြီးစာပွဲနား ရောက်လာပြန်တယ်။ ထိုသူကိုတွေ့တော့ တရုတ်ကြီးရဲ့ ရှုံ့မဲ့နေတဲ့မျက်နှာ ပြန်လည်ရွှင်ပြုံးသွားပြီး

“ လာ လှမောင် ။ အဆင်ပြေခဲ့လား ”

ဟု ခရီးဦးကြို ပြုလေတယ်။

“ ပြေတယ် ဆြာကီး။ ကြားမှာ အကြောင်းတို တစ်ခေါက်ရလို့တောင် ဖြတ်ဆွဲလိုက်သေးတယ်။ အခု ဆြာကီးဆီကို ငွေလာအပ်တာ ”

ဆိုပြီး လှမောင်ဆိုတဲ့လူက တရုတ်ကြီးကို သူ့အိတ်ထဲက ပိုက်ဆံတွေ ထုတ်ပေးလိုက်တော့ တရုတ်ကြီးလည်း တဟဲဟဲ သဘောကျလျှက်

“ အေးကွာ . . . ဝတောင် စားသောက်ဆိုင် အလုပ်ရှုပ်နေတာနဲ့ပဲ လယ်တွေယာတွေက ရတဲ့ စာရင်းတောင် မစစ်ရသေးဘူး။ ထားခဲ့လိုက်လေ။ ည ဆိုင်ပိတ်တော့မှ အဲ့စာရင်းတွေနဲ့ပေါင်းပြီး ဝ စစ်လိုက်တော့မယ် ”

ဟုဆိုကာ ပိုက်ဆံအုပ်ထဲမှ ငွေငါးထောင်ကို ထုတ်ပြီး

“ ရော့ . . . ဒါက လူ့အတွက် မုန့်ဖိုး။ လုပ်အားခက နောက်မှ သပ်သပ်ရှင်းပေးမယ် ”

ဟု လှမောင်ကို မုန့်ဖိုးပေးလေတယ်။ လှမောင်လည်း ကျေးဇူးတင်ကြောင်း အခါခါပြောပြီး ပြန်မည်အလုပ်မှာ တရုတ်ကြီးက တစ်ခုခု သတိရသွားဟန်ဖြင့်

“ သြော်. . ဒါနဲ့ နေဦး။ လူ့ပြန်ရင် ကားထားသွားခဲ့။ ဝ အဲ့ဒီကားကို ဝယ်ပြီးကတည်းက တစ်ခါမှ မောင်းမကြည့်ဖူးသေးဘူး။ ဒီည စမ်းမောင်းကြည့်လိုက်ဦးမယ် ”

“ ဆြာသမား တစ်ယောက်တည်းဖြစ်ပါ့မလား။ ကျွန်တော် လိုက်ပေးမယ်လေ ”

“ ရပါတယ်ကွာ။ ဝက ဒီလို ကားကြီးတွေသာ မမောင်းဘူးတာ ကားသေးတွေဆို အိပ်စပတ်ပဲ။ လူ့ပင်ပမ်းလာတာ နားစရာရှိတာ စိတ်ဖြောင့်လက်ဖြောင့် သွားနားစမ်းပါ။ တစ်ခုတော့ရှိတယ်။ ကားက ဆေးရောင်မှိန်နေပြီ။ အဲ့ဒ့ါ ဆေးပြန်သုတ်ဖို့တော့ စီစဉ်ထားလိုက်ဦး။ ဝတို့ တရုတ်လူမျိုးဆိုတာက ဆေးရောင်လေး နီရဲနေမှ သဘောကျကြတာ။ ကဲ ကဲ သွားနားချည်းတော့ ”

တရုတ်ကြီးက ကားဆရာလှမောင်ကို ပြန်ခိုင်းလိုက်ရာ လှမောင်လည်း တရုတ်ကြီးကို အရိုအသေပြုပြီး ပြန်ခဲ့ပါတော့တယ်။

—————————————–

ညတစ်ညမှာ တရုတ်သီချင်းလေးတစ်ပုဒ်ကို ဆိုငြီးရင်း ဦးတိတ်ရှောင် မြို့ပြင်မှာ ကားထွက်မောင်းနေတယ်။ မောင်းကောင်းကောင်းနဲ့ ဗြင်းလိုက်တာ ကီလို ၁၀၀ ကျော်သွားတော့

“ ဟာ အရှိန်များနေပြီပဲ . . . ”

ဦးတိတ်ရှောင် တစ်ကိုယ်တည်းရေရွတ်ပြီး လီဗာကိုလျှော့ ဘရိတ်ကို ခပ်ဖွဖွ နင်းလိုက်တဲ့အခါ ဘရိတ်က အလုပ်မလုပ်တော့။

“ ဟာ. . ဘရိတ်ပေါက်ပြီထင်တယ် ”

ဦးတိတ်ရှောင် မျက်လုံးပြူးသွားတော့တာပေါ့။ အရှေ့မှာက ခပ်နှေးနှေးမောင်းနေတဲ့ ကုန်ကားတစ်စီ။ ဝိုက်ကျော်မယ်လုပ်တော့ တစ်ဖက်ယဉ်ကျောက အိပ်စပတ်တစ်စီး ဝင်လာပါကော။ ကြံရမရဖြစ်ပြီး ဦးတိတ်ရှောင် ကလပ်ကိုနင်းလို့ ဂီယာတံကို ထိုးဒေါင်းလိုက်တော့ ကားက ချာလပတ်လည်သွားကာ လမ်းဘေးက သစ်ပင်ကို ပြေးတိုက်လိုက်ပါတော့တယ်။

“ ရွှီးးး ဒုန်းးး ဝုန်းးးး ”

————————————————–

လူခန့် ရင်ထဲမှာ သိမ့်ခနဲ ခံစားလိုက်ရပြီး လန့်နိုးလာခဲ့တယ်။ အိပ်မက်က တမျိုးပဲ။ ဦးတိတ်ရှောင်နေရာမှာ လူခန့်ကိုယ်တိုင် ပါဝင်ခံစားနေရသလို။ လူခန့်လည်း နိုးလာတဲ့အတူတူတော့ အပေါ့ထသွားဦးမယ်လို့ တွေးမိပြီး မျက်လုံးကို ဖြေးဖြေးချင်း ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ

“ ဟင် . . .ခင် ခင် ဗျားး ”

လူခန့် အလန့်တကြားနဲ့ လူးလဲထပြီး ကိုယ်ကို နောက်သို့ ဆုတ်လိုက်မိတော့တယ်။ သူ့ရှေ့မှာ မြင်နေရတာက အိပ်မက်ထဲက တရုတ်ကြီး ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းကြီး။ ဦးတိတ်ရှောင်က ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လို့ လူခန့်ကို ခပ်ပြုံးပြုံး ကြည့်ကာ

“ လူ့ နိုးလာပြီလားး ။ ဝ ကို မကြောက်ပါနဲ့။ ဝ က လူ့ကို အန္တရာယ်ပေးမယ့်သူ မဟုတ်ပါဘူး ”

လို့ တရုတ်သံဝဲဝဲနဲ့ ပြောလေတယ်။

“ ခင် ခင် ဗျား ကို မကြောက်ရအောင် ခင် ခင်ဗျားက သရဲမဟုတ်ဘူးလား ”

လူခန့်လည်း ကြောက်လန့်တကြားနဲ့ ပြန်မေးလိုက်တော့

“ ဝ ကို ဝ လည်း ဘာကောင်မှန်းမသိဘူး။ အမှန် ဝမှာက ရုက္ခစိုးနတ်ဖြစ်ဖို့ ကုသိုလ်ကံတွေ ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် ဝသေတော့ ဒီကားကိုစွဲပြီး သရဲလည်းမဟုတ် ရုက္ခစိုးနတ်ဘဝလည်း မရောက်နိုင်သေးဘဲ ကိုးလို့ကန့်လန့် ဖြစ်နေတော့တာ။ သေချာတာကတော့ ဝက လူ့ကို အန္တရာယ်ပြုမယ့် သရဲ တစ္ဆေ တစ်ကောင်မဟုတ်ဘူး ဆိုတာပါပဲ။ ”

ဦးတိတ်ရှောင်လည်း အဖြေရခက်သွားဟန်နဲ့ ပြန်လည်ရှင်းပြလေတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ လူခန့်လည်း အကြောက်နည်းနည်း ပြေသွားပြီး

“ ဒါဆို ခင်ဗျားက ဘာလို့ ကျုပ်ကို လာခြောက်ရတာလဲ ”

“ လာခြောက်တာ မဟုတ်ပါဘူး လူ့ရယ်။ လူ့ နဲ့ ဝ မိတ်ဆွေဖွဲ့ချင်လို့ပါ။ ခုနက လူ့မက်တဲ့ အိပ်မက်ကလည်း ဝ က လူ့ကို ပေးမက်လိုက်တာပဲ။ ဝ ရဲ့ ဖြစ်စဉ်လေးတွေကို လူ့အကြမ်းဖျင်း သိထားရအောင်လို့လေ ”

“ ဟုတ်ပါပြီ။ ဒါနဲ့ ကျုပ်ကားကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေတုန်း သီချင်းဆိုပြီး ဝက်သားတောင်းတာ ခင်ဗျားပဲမဟုတ်လား ”

“ သိပ်ဟုတ်တာပေါ့ လူ့ရယ်။ လူ့ကို ဆက်သွယ်လို့ရမလားလို့ ဝ စမ်းသပ်ကြည့်တာ ”

“ ခင်ဗျားက ကျုပ်ကို ဆက်သွယ်ကြည့်တယ်ဆိုတော့ ကျုပ်ရဲ့ဆရာ ဦးသောင်းငွေနဲ့ အရင်စပါယ်ယာ တင်ဦး တုန်းကကော မဆက်သွယ်ခဲ့ဘူးလား ”

“ မဆက်သွယ်ခဲ့ပါဘူး။ သူတို့ ဒီကားမှာ ဝ ရှိမှန်းတောင် မသိကြဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူတို့နဲ့ ဝ စကားမပြောချင်ဘူးလေ။ ကားအုံနာ ဦးပုကော၊ ဒရိုင်ဘာ ဦးသောင်းငွေကော၊ စပါယ်ရာ တင်ဦးကော အရူးတွေချည်းပဲ။ သူတို့က ဘာမှန်းမသိတဲ့ နတ်ငမူးနှစ်ကောင်ကို ကိုးကွယ်ပြီး ဝ သိပ်ကြိုက်တဲ့ ဝက်သားကို မုန်းနေကြတယ်လေ။ ဝ ဒီကားမှာနေလာတာ ၅ နှစ်ကျော်ပြီ။ တစ်ခါမှ သူတို့တွေ ဝက်သားနဲ့ပတ်သက်တဲ့ တစ်စုံတစ်ရာ ကားနားကို ယူမလာခဲ့ကြဖူးဘူး။ အလကား ငကြောင်တွေပါ။ ဝ အပေါင်းအသင်း မလုပ်ချင်ဘူး ”

“ ဒါဆို ကားကို အနီရောင် သုတ်ခိုင်းထားတာလည်း ခင်ဗျားရဲ့ စနက်ပဲပေါ့ ”

“ ဟုတ်တယ် လူ့ရဲ့ ။ အုံနာ အဘိုးကြီးကို စောင့်ရှောက်မယ်လို့ အိပ်မက်ပေးပြီး ကားကို ဝ ကြိုက်တဲ့အရောင်လေး သုတ်ဖို့ စည်းရုံးထားရတာ။ ဒါကို ငနဲကြီးက သူ့ရဲ့နတ်တွေ အိပ်မက်ပေးတယ်ထင်ပြီး ချက်ခြင်းပြေးသုတ်တော့တာပဲ။ ဝလည်း ဘာပဲဖြစ်နေနေ ကားနီသွားရင် ပြီးကော ဆိုပြီး လွှတ်ထားလိုက်တော့တယ် ”

“ အခု ခင်ဗျားနဲ့ ကျုပ်နဲ့ မိတ်ဆွေဖြစ်သွားပါပြီတဲ့။ ခင်ဗျားက ကျုပ်ကို ဘာလုပ်ပေးနိုင်လို့လဲ။ ကျုပ်ကကော ခင်ဗျားကို ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ ”

“ ဒါက ဒီလိုရှိတယ် လူ့ရဲ့ ။ လူ့က ဝ သိပ်ကြိုက်တဲ့ ဝက်သားကို သူတို့မသိအောင်ယူလာပြီး ဝ ကိုပေး။ ဝ ကို ပေးဆိုတဲ့နေရာမှာလည်း အခြား တစ္ဆေသရဲတွေလို အစိမ်းလိုက်တွေ သဖြဲနဖြဲတွေ ဝ အတွက် မလိုပါဘူး။ ဝက ရုက္ခစိုး ဘုန်းကံရှိတော့ အနံ့လေးလောက်ရရင် အဆင်ပြေတယ်။ အဲ့ဒီတော့ လူ့က အခေါက်ကင်လေးဖြစ်ဖြစ် ဒုတ်ထိုးလေးဖြစ်ဖြစ် ဆာတေးလေးဖြစ်ဖြစ် ကားပေါ်ကို ယူလာပြီး စားပေးရုံပဲ။ လူ့စားနေတဲ့ အနံ့လေးရရင် ဝ အတွက်က အိုကေပြီ။ အဲ့ဒါလေးတစ်ခုတော့ ကူညီပါ လူ့ရယ်။ တကယ် ရုက္ခစိုးအစစ်ကြီးဖြစ်သွားရင် သက်သတ်လွတ်ပဲ စားရတော့မှာ။ ဝက်သားနဲ့ဝေးပြီ။ ”

“ ဟဲ ဟဲ ဒါကတော့ ကျုပ်အတွက် အပမ်းမကြီးပါဘူး။ ကျုပ်လည်း ဗှိုက်ဝ၊ ခင်ဗျားလည်း အဆင်ပြေတယ်လေ။ ကျုပ် ကူညီပါ့မယ်။ ခင်ဗျားကကော ကျု ပ်ကို ဘာကူညီမှာလဲ ”

“ အင်းး ဝက လူ့ကို အများကြီး ကူညီနိုင်တယ်။ တကယ်ဆို ဒီကားနဲ့ အန္တရာယ်ကင်းအောင် လာဘ်ရွှင်အောင် စည်ပွားတက်အောင် ဝ လုပ်ပေးလို့ရတယ်။ သူတို့ရဲ့ ဟို မြောက်လောင်း နတ်နှစ်ကောင်က ဘာမှ အသုံးကြတာမဟုတ်ဘူး။ ဝ က လူ့ကို ပထမဆုံးအနေနဲ့ အလုပ်ရအောင်၊ အုံနာက ချ စ်အောင်၊ ဒရိုင်ဘာနဲ့ အဆင်ပြေအောင်၊ ဘေးအန္တရာယ်ကင်းအောင် စောင့်ရှောက်ပေးမယ်။ ဒုတိယအနေနဲ့ကတော့ ဝ တတ်တဲ့ အကြော်အလှော် အချက်အပြုတ်ပညာတွေကို လူ့ကို ဖြေးဖြေးခြင်း သင်ပေးသွားမယ်။ ဒီအတွက် လူ့က ညအိပ်ရင် ကားပေါ်မှာပဲ လာအိပ်တော့။ ဒါမှ ဝ က လူ့ကို သင်စရာရှိတာ သင်လို့ရမှာ။ ဘယ်လိုလဲ သဘောတူလား ”

“ အိုကေ လေ။ သဘောတူတယ် ”

“ ဒါဆို ဝ နဲ့ လူ့ သွေးသောက် သယငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်သွားကြပြီပေါ့ ”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ဦးတိတ်ရှောင်ရယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ ခင်ဗျားနဲ့ သွေးသောက်သူငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်သွားကြပါပြီ ”

လူခန့်နဲ့ ဦးတိတ်ရှောင် တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်ကြတော့တယ်။ အဲ့ဒီနောက် ဦးတိတ်ရှောင်က စကားဆက်ပြန်တယ်။

“ အမှန်တော့ ဝ က လူ့ရဲ့ ဆြာကိုလည်း အကူအညီ ပေးသင့်သလောက်ပေးပါတယ် ”

“ ဟင်. . . ဦးတိတ်ရှောင်ပဲ ကျုပ်ဆြာကို ကြည့်မရဘူးဆို။ ဘာလို့ အကူအညီပေးတာလဲ ”

လူခန့်က နားမလည်ဟန်နဲ့ ပြန်မေးလိုက်တော့ ဦးတတ်ရှောင်က ခပ်ပြုံးပြုံးလုပ်ပြီး ပါးစပ်ကို လက်ညှိုးကလေးကပ်ကာ

“ ရှူးးး နားထောင် ”

ဟု လူခန့်ကို ပြန်ပြောလေတယ်။ လူခန့် နားစွင့်ကြည့်လိုက်တော့ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ညအချိန်မှာ ကားခေါင်းခန်းထဲက ထွက်ပေါ်လာတဲ့ ဆြာဦးသောင်းငွေနဲ့ မိမိုးတို့ရဲ့ မိုးမမြင်လေမမြင် ချစ်ပွဲဝင်နေတဲ့ အသံပလံတွေ။

“ လူ့ဆြာကို ဝ ကူညီနေတာ ဒါကြောင့်ပဲပေါ့။ ဝအသက်ရှင်ချိန်တုန်းကဆို ဒီလို ရုပ်ရှင်မျိုးကြည့်ရဖို့ အတော်ခက်တာ။ ဈေးလည်းသိပ်ကြီးတယ်လေ။ တစ်ခွေကို နှစ်ထောင်လောက်ပေးရတယ်။ အခုတော့ လူ့ဆြာကြောင့် ဝ ဘယ်လောက်အဆင်ပြေလည်း ”

ဦးတိတ်ရှောင်က ပြုံးဖြီးဖြီးလုပ်ပြီး လူခန့်ကို ပြောလိုက်တော့

“ ခင်ဗျားဟာလေ တရုတ်လို့ မပြောရဘူး။ ပေအတော်ခေါက်ပါကော ”

လူခန့်လည်း စိတ်ပျက်လက်ပျက် အမူအရာနဲ့ ဦးတိတ်ရှောင်ကို ရှုံ့ချတာပေါ့။ ထိုအခါ ဦးတိတ်ရှောင်က တခွိခွိရယ်လျှက်

“ အဲ့လိုတော့မထင်ပါနဲ့ ကောင်လေးရယ်။ လူ့ရဲ့ ဆြာက ဝကြည့်ဖူးတဲ့ကားတွေထက် အများကြီးသာတယ်။ ပညာလည်းစုံသလို စွမ်းဆောင်ရည်လည်း မြင့်မားတယ်။ ကားပေါ်ကို တက်လာစက ဘယ်လောက်ပဲ စပ်စလူးထပြီး တက်ကြွလန်းဆန်းတဲ့ ကောင်မလေးတွေ ဖြစ်ပါစေ ကားပေါ်ကပြန်ဆင်းသွားရင် ဖြူဖတ်ဖြူရော်နဲ့ ဖျော့တော့တော့ ဖြစ်သွားရတာချည်းပဲ။ မယုံရင် လူ့ စောင့်ကြည့်လိုက် ”

ဟု သူ့စကားသူ သက်သေပြပြန်တယ်။ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်ပါတယ်လေ။ ခေါင်းခန်းက မိမိုးရဲ့ အသံဗလံတွေက နောက်ခန်းအထိကို အတော် ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ထွက်နေတာပဲ. . .။ အသံတွေကို နားစွင့်ရင်း လူခန့် စဥ်းစားခန်းဝင်နေချိန်မှာပဲ ငယ်သံပါအောင် အာခြစ်အော်လိုက်တဲ့ မိုးအော်သံ တစ်ချက်ကြားလိုက်ရပြီးနောက် အရာအားလုံး တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက် သွားပါတော့တယ်။ အဲ့ဒီအခါကြမှ ဦးတိတ်ရှောင်က လူခန့် လက်ကိုလှမ်းပုတ်လို့

“ လူ့ ဆြာတော့ ဇာတ်လမ်းပြီးသွားပြီ။ ခရီးဆက်ဖို့ တော်ကြာနေ လူ့ကို တက်နှိုးတော့မယ်။ အဲ့ဒီတော့ ဝလည်း သွားပြီ။ လူ့လည်း အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်တော့ ”

ဟု သတိပေးကာ လူခန့်အနားကနေ ပျောက်ကွယ်သွားပါလေရော။ လူခန့်လည်း ပုဆိုးကိုခြုံကာ အိပ်သယောင် ပြန်ဆောင်နေလိုက်ပါတော့တယ်။

“ ကောင်လေးရေ. . ထကွ။ ခရီးဆက်ကြမယ် ”

မကြာပါဘူး . . . ဦးသောင်းငွေရဲ့ အော်နှိုးတဲ့အသံ ထွက်လာပါကော။ လူခန့်လည်း အိပ်ယာကထလိုက်ပြီး ဆန်အိတ်တွေပေါ်က ဆင်းခဲ့တော့တာပေါ့။ ခေါင်းခန်းထဲမှာ မိမိုးဆိုတဲ့အမျိုးသမီးက ကာထားတဲ့ တဘက်တွေကို ပြန်ဖြုတ်လို့ ခေါက်သိမ်းနေလေရဲ့ ။ သူ့ပုံစံမြင်ရတာ ကားပေါ်ရောက်စကလို သပ်သပ်ရပ်ရပ် မဟုတ်တော့ဘူး။ ဆံထုံးလည်းပြေကျလို့ ဆံပင်တွေ ဖရိုဖရဲနဲ့။ လူခန့်လည်း ဆန်အိတ်တွေပေါ် တက်မအိပ်ခင် ခုခဲ့တဲ့ ဂျမ်းတုံးနှစ်ခုကို ပြေးဖြုတ်ပြီး ကားတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ကာ ကားခေါင်းခန်းထဲကို ဝင်ခဲ့တော့တယ်။

အဲ့ဒီနောက် ဦးသောင်းငွေက စက်နှိုးပြီး ကားထွက်ဖို့ပြင်တော့ လူခန့်က ရှေ့နောက်ဘေးဘယ်ညာ ရှင်းမရှင်း ကြည့်ပေးရတယ်လေ။ လမ်းမပေါ် ကားရောက်သွားတော့ လူခန့်လည်း မိမိုးကို ထပ်ပြီး စူးစမ်းမိပြန်တာပေါ့။ သူမရဲ့ အဝတ်အစားတွေက ကပိုကယိုဖြစ်နေပြီး ခါးတို ရင်စေ့အင်္ကျီလေးရဲ့ အပေါ်ကြယ်သီး နှစ်လုံးလောက်ကလည်း ပြုတ်ထွက်နေဆဲ။ ပါးနှစ်ဖက်မှာ ကွက်ထားတဲ့ ပါးကွက်ကျားတွေက ရောက်စကလို ထူထူထဲထဲ မဟုတ်တော့ဘဲ ပျက်လုပျက်ခင်။ ပါးကွက်တွေရဲ့ အလယ်လောက်မှာ မျက်ရည်စီးကြောင်း နှစ်ကြောင်းကအပြိုင် ပေါ်နေသေး။

လူခန့် ကြည့်နေမှန်းသိတော့ မိမိုးက မလုံမလဲနဲ့ ပြုတ်နေတဲ့ ကြယ်သီးနှစ်လုံးကို ကပြာကယာ ပြန်တပ်လိုက်လို့ ဒက်ဘုတ်ပေါ်က ဖလံထည်လေးကိုပါ ယူပြီး ကောက်လျှိုလိုက်တော့တယ်။ ကြယ်သီးပြုတ်လို့ ခပ်အစ်အစ်ထွက်နေတဲ့ သူမရဲ့ ရင်နှစ်မွှာ အထက်ပိုင်းလည်း လုံလုံခြုံခြုံ ဖြစ်သွားတော့တာပေါ့။ ပြီးတော့ မိမိုးက သူမရဲ့ အိတ်ကလေးထဲက အဝတ်တစ်ထည်ကို ပြန်ထုတ်လိုက်ပြီး ထိုင်ခုံကို သုတ်ပေးပြန်တယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ လူခန့် သတိထားမိသွားတာက ထိုင်ခုံတစ်လျှောက်မှာ ဘာမှန်းမသိတဲ့အရည်တွေ တုတ်တုတ်ရွှဲစိုနေတော့တာ။

“ ဘာရည်တွေလဲ . . .”

လူခန့်က မေးလိုက်တော့ ဦးသောင်းငွေက

“ ဘာရည်ဖြစ်ဖြစ်ကွာ သုတ်လိုက်ရင် ပြောင်တာပဲ။ မိမိုးရယ် သေချာသုတ်ပေးလိုက်ပါ ”

ဟု ပြန်ပြောတာကြောင့် လူခန့်လည်း ဆက်မမေးဖြစ်တော့။ မိမိုးကတော့ ရှက်ရွံ့ရွံ့ မျက်နှာလေးနဲ့

“ အားနာလိုက်တာ မောင်လေးရယ် . . .”

တဲ့။ ခုံကို သေသေချာချာ သုတ်ပေးပြီးတော့ အဝတ်စလေးကို အိတ်ထဲ ပြန်ထည်လိုက်ကာ ခပ်ယဲ့ယဲ့လေးပြုံးရင်း မိမိုးက စကားဆိုလာပြန်တယ်။

“ မမ မောင်လေးကိုမှီပြီး ခဏလောက်မှိန်းပါရစေ ”

လူခန့်လည်း သနားသလိုလိုရှိတာနဲ့ ခေါင်းအသာငြိမ့်ပြလိုက်တော့ သူမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ဟာ လူခန့်ရဲ့ ဘက်ကို လဲပြိုလို့လာပါကော။ သူမက ခေါင်းကို လူခန့်ပုခုံးပေါ်မှာ မှီရင်း လက်တစ်ဖက်ကလည်း လူခန့်ကို သိုင်းဖက်လိုက်တယ်။ လူခန့်က ထိန်းဖက်လေး ပြန်ဖက်ထားလိုက်တော့ မိမိုးရဲ့ ပျော့ပြောင်းတဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးက တဆတ်ဆတ်တုန်နေဆဲ။

“ မသက်သာပါဘူး မောင်လေးရယ်။ အီစိမ့်နေတာပဲ . . .”

မိမိုးက လူခန့်ကို လေသံတိုးတိုးနဲ့ ခပ်ငြီးငြီးလေး ပြောပြနေတာ ကားမောင်းနေတဲ့ ဦးသောင်းငွေက ကြားသွားပြီး

“ ငါ့ကိုမှီအိပ်လည်းရပါတယ် ဟ။ ကောင်လေးကို ပလီပလာတွေ သွားလုပ်မနေပါနဲ့။ လာပါ မိမိုးရယ် ”

လို့ လှမ်းခေါ်လိုက်တော့

“ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ကားအေးအေးဆေးဆေး မောင်းပါရှင်ရယ်။ ရှင့် သမက်လောင်းလေး မှည့်တစ်ပေါက် မစွန်းစေရပါဘူး ”

သူမက ဦးသောင်းငွေကို မျက်စောင်းလေးထိုးလို့ ရန်ပြန်တွေ့တယ်လေ။ ဦးသောင်းငွေကတော့ သဘောကျဟန်နဲ့ ” တဟားဟား ” ရယ်ပြီး ကားကို ဆက်မောင်းနေတော့တယ်။ လူခန့်ကတော့ နှုတ်ဆိတ်လျှက်။

မကွေးကိုရောက်တော့ မိမိုးညွှန်ပြတဲ့နေရာမှာ ဦးသောင်းငွေက ကားရပ်ပေးလိုက်တယ်။ မိမိုးလည်း လူခန့်တို့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ယိုင်နဲ့နဲ့နဲ့ ကားပေါ်က ဆင်းသွားတော့တာပေါ့။ ကားပေါ်က မဆင်းခင် လူခန့်ကို ခပ်ဆွေးဆွေးလေး ကြည့်သွားသေးတယ်။ အဲ့ဒီနောက် လူခန့်တို့ ဆရာတပည့်လည်း မိမိုးကို လက်ပြပြီး ခရီးဆက်ခဲ့ကြပါတော့တယ်။

________________________________

ဒီလိုနဲ့ လူခန့်တစ်ယောက် ဆရာဖြစ်သူ ဦးသောင်းငွေရဲ့ ကုန်ကားမှာ စပါယ်ရာလိုက်ရင်း နယ်တကာ လှည့်နေရတော့တာပေါ့။ ဦးသောင်းငွေက သူ့ရဲ့ဝါသနာအရ ကြုံရင်ကြုံသလို မိန်းမထွေတွေ ကားပေါ်တင်လာတတ်တယ်လေ။ လူခန့်ကတော့ ရေလိုက်သင့် ငါးလိုက်သင့်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွံသွားအောင်တော့ ဘယ်တော့မှ မနေဘူး။

ဦးသောင်းငွေကလည်း ကွမ်းနဲ့ မိန်းမသာ ဖြတ်မရတာ ကျန်တဲ့ အရက် ဖဲ လောင်းကစား ဘာဘာညာညာက မရှိ။ နောက်ဆုံး ကုန်ကုန်ပြောရရင် ဆေးလိပ်တောင်မဖွာတတ်။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ မိန်းမဇယားကလည်း ငွေရေးကြေးရေး ထွေထွေထူးထူး ကုန်တာမရှိဘဲ တစ်ခါတလေ လက်ဆောင်လေး ဘာလေးလောက်နဲ့ပဲ ဇာတ်လမ်းပြတ်သွားတာမို့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် ပိုက်ဆံစုမိကြတယ်။

ဦးသောင်းငွေက ကြုံရင်ကြုံသလို လူခန့်ကို ကားမောင်းသင်ပေးသလို မကြာခဏလည်း အစမ်းပေးမောင်းခိုင်းတယ်။ လူခန့်ကလည်း စိတ်ဝင်တစား ကြိုးပမ်းသင်ယူတော့ မကြာခင်မှာပဲ ကားမောင်း အတော်ဟုတ်လာတော့တာပေါ့။ လူခန့်ဟာ ဦးတိတ်ရှောင်နဲ့ အပေးအယူလုပ်ထားတဲ့ ကတိကလည်း ရှိသေးတာကြောင့် နွေရာသီရောက်လို့ ပူအိုက်လာတာကို အကြောင်းပြပြီး ကားနားနေရတဲ့ ညတွေမှာ အိမ်ထဲမှာမအိပ်တော့ဘဲ ကားနောက်ခန်းမှာ ထွက်အိပ်တော့တယ်။ လူခန့် ကားပေါ်ကို ပထမဦးဆုံး ထွက်အိပ်တဲ့ညက စောင်တစ်ထည်ကိုပိုက်ပြီး မခေတ္တာက ကားနားကို ရောက်လာတယ်လေ။ လူခန့်က . .

“ အစ်မ ဘာခိုင်းမလို့လဲ”

လို့ မေးလိုက်တော့

“ ဘာမှခိုင်းမလို့မဟုတ်ဘူး။ အအေးကြိုက်ပြီး ကားပေါ်ထွက်အိပ်တာ စောင်မပါဘူး မဟုတ်လား။ ရော့. . . ဒီမှာ စောင် . . .။ မနက်စောစောပိုင်းတွေ အေးသေးတယ် ကိုယ်တော်လေးရဲ့ . . . တကယ်တည်း . . .”

ဆိုပြီး ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့် ငြီးငြီးငြူငြူလေး ပြောလို့ လူခန့်ကို စောင်လာပေးရှာတယ်။ ပြီးတော့ အဓိပ္ပါယ်ပါပါလေးကြည့်လို့ တစ်ချက်ပြုံးပြပြီး အနားက ပြန်ထွက်သွားပါကော။ သူမကြောင့် လူခန့်ရဲ့ ရင်ထဲမှာ လှိုင်းတပိုးလေးတွေ ထသွားတာတော့ အမှန်ပဲ။ မခတ္တာ လူခန့်မြင်ကွင်းထဲက ပျောက်သွားတော့ . . .

“ ကောင်လေး. . . ဖီးလ်တွေစွတ်တက်မနေနဲ့။ အဲ့ကလေးမလေးက မင်းကို သက်သက်လာအီနေတာ။ တကယ်တော့ သူက မင်းအတွက်မဟုတ်ဘူး။ မင်းနောက်တော့ သိလာမှာပါ။ ကဲ . . လာ လာ ဝ နဲ့ အပျင်းပြေ စကားလေးဘာလေး ပြောရအောင် ”

လူခန့်ရဲ့ နောက်ကနေ တရုတ်သံဝဲဝဲကြီး ထွက်လာပြီး ဦးတိတ်ရှောင် ပေါ်လာပါတော့တယ်။ လူခန့်လည်း ဦးတိတ်ရှောင်ကို တွေ့တွေ့ခြင်း

“ ဦးတိတ်ရှောင်ရယ် . . . ဒီတစ်နေ့တော့ အသင့်စားလေးနဲ့သာ ဖြေသိမ့်လိုက်ဦး။ ညနေကမှ ကားနားရတာဆိုတော့ ဒီနားမှာရှိတဲ့ စတိုးဆိုင်ကိုထွက်ပြီး ဦးလေးမသိအောင် ခိုးဝယ်ထားရတာ။ ကားက နောက်သုံးရက်လောက် ထပ်နားရဦးမယ်ထင်တယ်။ နောက်နေ့တွေကြမှ အခေါက်ကင်တို့ ဘာတို့ ဝယ်ပေးမယ်နော် . . .”

ဟု ဆိုကာ ဘေးလွယ်အိတ်ထဲမှာ ဝှက်ထားတဲ့ အသင့်စား ဝက်ပေါင်ခြောက်ကင်ထုပ်လေးကို ထုတ်ပေးလိုက်တော့ တရုတ်ကြီးက

“ ရပါတယ် လူ့ရယ်။ ဝ လေ ဝက်သားနံ့ကို မရတာ အတော်ကြာပြီ။ ဒရိုင်ဘာဦးသောင်းငွေနဲ့ အုံနာဦးပုကို . . . ဝ က လူ့ကို ကိုယ်ထင်ပြနည်းကား ပြလို့မရဘူးလေ။ အသံတွေ အိပ်မက်တွေပဲ ပေးလို့ရတာ။ ဒါတောင် အကြာကြီး စကားပြောလို့မရဘူး။ ဘာကြောင့် အဲ့ဒီလိုဖြစ်တယ်ဆိုတာတော့ ဝ လည်း သေချာမသိဘူး။ ဝ စိတ်အထင်တော့ ဆြာတော်တွေ ပြောပြောနေတဲ့ ပဋ္ဌာန်းဆက်လားဘာလား အဲ့ဒါကြောင့်လို့ထင်တာပဲ။ ဝ က သူတို့ကို ဒီမှာ ဝ ရှိကြောင်း ပြောပြပြီး ဝက်သားတောင်းဖို့လုပ်လည်း သူတို့က ဝ အသံကြားတာနဲ့ ဟိုနတ်နှစ်ကောင်ထဲက တစ်ကောင်ထင်နေတော့ ဝက်သားဇာတ်လမ်းကို မရောက်လိုက်ဘဲ အချိန်ကုန်သွားရပြန်ကော။ ပြီးတော့ ဝက ဒီကားကိုစွဲနေတာဆိုတော့ ဒီကားရှိတဲ့ အဝန်းအဝိုင်းလောက်ပဲ သွားလို့လာလို့ အဆင်ပြေတယ်လေ။ အဝန်းအပြင်ထွက်ချင်ရင် မရဘူးတော့မဟုတ်ဘူး ရတော့ရတယ်။ ဟို နတ်ပြောရ ဒီနတ်ခွင့်ပန်ရနဲ့ လူ့တို့ လူတွေ ပတ်စပို့လုပ်ရတာထက် သုံးဆလောက် ပိုကြာတယ်။ လူ့ရောက်လာလို့ ဝ ဆက်သွယ်ကြည့်လိုက်တာ ဆက်သွယ်လို့ရတော့ ဝ အတော်ပျော်သွားတာပေါ့ ။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် လူ့ ရယ်။ နောက်နေ့တွေလည်း ဒီနေ့လိုပဲ ဝ ဖို့ စီစဉ်ပေးပါဦး။ ”

ဟု အရှည်သဝေး ရှင်းပြပြီး ကျေးဇူးတင်စကား ဆိုလေတယ်။ အဲ့ဒီနောက်

“ လူ့ အဲ့ဒီ ဝက်ပေါင်ခြောက်လေးတွေကို ဖြေးဖြေးချ င်း ထုတ်စားလေ။ ဝ က လူ့စားနေတဲ့ အနံ့လေးရရင် အဆင်ပြေပြီ ”

ဦးတိတ်ရှောင်က ပြောပြန်တာကြောင့် လူခန့်လည်း သဘောကြလျှက်

“ တယ်ဟုတ်ပါလား . . .”

ဟုဆိုကာ ဝက်ပေါင်ခြောက်ထုတ်ကို ဖောက်ပြီး တစ်ချောင်းချင်း ခပ်ဖြေးဖြေး ထုတ်စားတော့တာပေါ့ ။

“ ကောင်လေးရေ . . . ခတ္တာကို မင်း ရင်မခုန်နဲ့ကွ။ ဝ က လူ့ကို သူ့ထက်လှတဲ့ ကောင်မလေးနဲ့ ပေးစားမယ်။ ချမ်းသာအောင်လည်း လုပ်ပေးဦးမယ်။ ဒါပေမယ့် လူ့က လူ့ရဲ့ဆြာလို မိန်းမရှုပ်လို့တော့ မရဘူး။ မိန်းမကိစ္စ ကင်းရှင်းရမယ်။ အသောက်အစားဘက်ကတော့ လူ့ကို ဝက စိတ်ချပြီးသားပါ။ ဘယ်လိုလဲ . . . ဝ ကို ကတိပေးနိုင်လား ”

လူခန့် စားသောက်နေတာကို ဦးတိတ်ရှောင်က အနံ့ခံရင်း ပြောလိုက်ပြန်ရာ လူခန့်က

“ ဟာ . . .ဦးတိတ်ရှောင်ကလည်း . . .ခင်ဗျား ကျုပ်ကို မိန်းမပေးစားတာ မပေးစားတာ. . . မတာ မ မတာ အသာထားစမ်းပါ။ ကျုပ်က ဦးလေးလို ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက်တွေ နဂိုလ်ကတည်းကကို ဝါသနာမပါတာ။ ပြီးတော့ မခတ္တာကိုလည်း ကိုယ့်အစ်မလိုပဲ သဘောထားတာပါဗျ ”

“ အေးလေ . . . ပြီးတာပဲ။ ဝ စကားကို နားထောင်ရင် အားလုံး လူ့ကောင်းစားဖို့အတွက်ချည်းပဲ ”

“ ဒါနဲ့ နေပါဦး။ ခင်ဗျားပြောတော့ ကားရှိတဲ့ ခြံအပြင်ကနေ ထွက်ဖို့ခက်တယ်ဆို။ ကားကို အနီရောင်သုတ်ဖို့ကြ ဦးပုဆီ ဘယ်လိုလုပ် အိပ်မက်သွားပေးတာတုန်း ”

“ ဒါက ဒီလိုကွ။ တစ်နေ့ ဦးပုက လာဘ်ဖွင့်ဘာဖွင့် စသဖြင့်ပေါ့ကွာ။ သူ့ရဲ့ နတ်အစီအရင်တွေ လုပ်ချင်တာနဲ့ ကားကို သူ့ခြံထဲမှာ တစ်ညခေါ်သိပ်တယ်လေ။ အဲ့ဒီနေ့ည အိမ်စောင့်နတ်လစ်တုန်း ငါလည်း ငါဖြစ်ချင်တာလေး အဖိုးကြီးကို အိမ်မက်ဝင်ပေးတာ . . ဘာမှတောင် မပြောလိုက်ရသေးဘူး . . . ‘ ကားအနီရောင်သုတ်ပေး။ ဒါဆို မ မယ် ‘ . . . ပဲရှိသေးတယ် အိမ်စောင့်နတ် ပြန်ဝင်လာလို့ ငါလစ်ခဲ့ရတယ်။ အဖိုးကြီးကတော့ မနက်ကမှ နတ်အစီအရင်တွေ လုပ်ထားတာ။ ညကြ အိပ်မက်ပေးတယ်ဆိုပြီး သိပ်ပျော်နေမှာပေါ့။ နောက်နေ့မနက်လည်းကြကော ဦးသောင်းငွေကို ခေါ်ပြီး ကားကို ချက်ခြင်း အနီရောင် မှုတ်ခိုင်းတော့တာပဲ။ ”

“ သြော် . . . ဒီလိုလား။ ဒါဆို ခင်ဗျားက ဒီခြံထဲမှာလည်း သွားချင်တိုင်း သွားမရဘူးပေါ့ ”

“ အဲ့လိုလည်း မဟုတ်ပြန်ဘူးကွ။ ဒီမှာကြတော့ အနေကြာပြီး ခြံစောင့်နတ်တွေ အိမ်စောင့်နတ်တွေ နဲ့ ငါနဲ့က ခင်နေကြပြီလေ။ အဲ့ဒီတော့ ငါ လွတ်လွတ်လပ်လပ် သွားလို့လာလို့ရပါတယ် ”

“ ဒါဆို အစကတည်းက ခင်ဗျား ဦးလေးကို ဆက်သွယ်ပြီး ဝက်သားလေးဘာလေး မတောင်းဘူးလား ”

“ ဝ ပြောပါကော လူ့ရယ်. . .။ သူ့ကို ဆက်သွယ်ရတာက ခက်တယ်။ ဦးပုထက်တောင် ခက်သေးတယ်။ စကားလေး သုံးလေးခွန်းပြောဖို့တောင် မလွယ်ဘူး။ ဝ အထင်တော့ ဒီလူ မိန်းမသိပ်ရှုပ်လို့ထင်တယ်။ ဝ အထင်ကို ပြောတာနော်။ ဒါကြောင့် လူ့ကိုလည်း ဝ ဆက်သွယ်လို့ရအောင် မိန်းမမရှုပ်ဖို့ ပြောနေရတာပေါ့ ”

“ ဟုတ်ပါပြီ. . . ဦးတိတ်ရှောင်ရယ် . . .။ ကျုပ် မိန်းမလည်း မရှုပ်ပါဘူး။ ခင်ဗျား ပြောသမျှလည်း နားထောင်ပါ့မယ် . . .။ ပြီးတော့ ခင်ဗျားအတွက် နေ့တိုင်းလည်း ဝက်သားယူလာပေးပါ့မယ် ”

လူခန့်က နောက်ဆုံးကျန်တဲ့ ဝက်ပေါင်ခြောက်လေးကို ပါးစပ်ထဲသို့ထည့်ရင်း ပြောလိုက်ရာ ဦးတိတ်ရှောင်က

“ ကောင်းတယ် လူ့ရဲ့ ။ ဝ စကားကို နားထောင်ရင် လူ့ ကြီးပွားမှာပဲ။ ”

ဟု ထောပနာပြုလိုက်လေတော့တယ်။

______________________________

လူခန့်က အားတဲ့အချိန်တိုင်း ကားကို တသသလုပ်နေတော့ အုံနာဦးပုက အရမ်းသဘောကြသလို ဒရိုင်ဘာ ဦးသောင်းငွေလည်း သူ့ရဲ့တပည့်ကြောင့် မျက်နှာရနေတော့တာပေါ့။ ကားမောင်းသင်တာကိုလည်း မခိုမကပ်ဘဲ ကြိုးစားပမ်းစား သင်ယူလိုက်တော့ ဦးသောင်းငွေနဲ့ အတူအလုပ်တွဲလုပ်ပြီး တစ်နှစ်အတွင်းမှာပဲ တချို့နေရာတွေမှာ ဦးသောင်းငွေ မျက်နှာလွှဲလို့ရတဲ့အထိ တိုးတက်လာတော့တယ်။ ကားလေးမောင်းလိုင်စင်လည်း ရပြီးလို့ ကားကြီးလိုင်စင်လျှောက်ဖို့ စောင့်နေရတာ။ ဦးပုကတော့ ကားကိုသာ သေချာမောင်းတတ်အောင်ကျင့်ပါ။ သူ့နည်းသူ့ဟန်နဲ့ လိုင်စင်ကြီးကျအောင် လုပ်ပေးမယ် . . . တဲ့။

ဒ့ါအပြင် လူခန့်နဲ့ ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ ဆက်ဆံရေးကလည်း အတော်ကို တိုးတက်လာခဲ့တယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်က ညတိုင်းလိုလို လူခန့်မအိပ်ခင် ရောက်လာပြီး လူခန့်ယူလာတဲ့ ဝက်သားတစ်မျိုးမျိုးကို တောင်းလေ့ရှိတယ်လေ။ သူတို့နှစ်ယောက်သား စားသောက်ပြီးတဲ့အခါကြရင် စကားစမြည်ပြောကြပြီး လူခန့်ကို ကြော်နည်းလှာ်နည်းတွေ သင်ပေးတော့တာပဲ။ နောက်ပိုင်းမှာတော့ လူခန့်လည်း ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ ပညာရပ်တွေကို စိတ်ဝင်စားလာတာနဲ့ မိုးကော ဆောင်းပါ အဆင်ပြေသွားအောင် ကားထားတဲ့ နေရာနားမှာ လေးတိုင်တဲလေးတစ်လုံးကို လေကာမိုးကာထိုးပြီး အိပ်လိုက်ဖြစ်တော့တယ်။ ဦးသောင်းငွေတို့ သားဖကိုတော့ အိမ်မကြီးထဲမှာ မိမိနေရင် မခတ္တာ အနေကြပ်မှာစိုးလို့ ဘာဘာညာညာ စသဖြင့် ညာပြောရတာပေါ့။

ညရောက်ရင် ဦးတိတ်ရှောင်က လာသင်ပေးလိုက် ကားနားရက်တွေဆို လူခန့်က အစ်မတွေအိမ်သွားပြီး လက်စွမ်းပြလိုက် ဦးသောင်းငွေတို့ သားအဖကို လက်စွမ်းပြလိုက်နဲ့ အလုပ်ကို ဖြစ်နေကြတာ။ ကြော်ဖို့လှော်ဖို့ ပစ္စည်းပစ္စယတွေကိုလည်း ဦတိတ်ရှောင်ရဲ့ လမ်းညွှန်မှုနဲ့ လူခန့်က ကိုယ်ပိုင်ပဲ ဝယ်ချမ်း ထားလိုက်တော့တယ် ။

ဦးသောင်းငွေဆို လူခန့်ကြော်တဲ့ ခေါက်ဆွဲကြော်ကို အရမ်းကြိုက်လို့ တစ်နေ့တည်း သုံးခါပြန်ကြော်ခိုင်းပြီး စားရသလို ခတ္တာကလည်း လူခန့်ရဲ့ ကြက်ကုန်းဘောင်ကို အသဲစွဲဖြစ်နေတော့တာ။ မကြီးအိမ်ရောက်ရင်တော့ ချိုချဉ်ကြော်နဲ့ ချဉ်ငံစပ်ဟင်းချို လုပ်ပေးရတာကများတယ်။ အဲ့ဒါတွေက ယောက်ဖတော်ရဲ့ အကြိုက်တွေလေ။

လူခန့်ရဲ့ ဟင်းချက်ကောင်းမှုအတွက် ဝိုင်းဝန်းချီးမွမ်းကြပြီး ဒါတွေကို ဘယ်လိုလုပ်တတ်လာတာလဲ မေးမြန်းကြတော့ လူခန့်လည်း ဦးသောင်းငွေတို့ သားအဖကို မကြီးသင်ပေးထားတာလိုလို ဘာလိုလို အာဖျံကွီးလိုက်ရပြီး မကြီးတို့လင်မယားကိုတော့ ဦးသောင်းငွေဆီက တတ်သယောင်ယောင်နဲ့ ညာပြောလိုက်တော့တာပေါ့။

အုံနာဦးပု နတ်ဆက်ဖို့ကိုလည်း လူခန့်က ကြက်ကောင်လုံးပေါင်းနဲ့ ကြက်ပေါင်အရွကြော်တွေကို ရှယ်လုပ်ပေးလိုက်တာကြောင့် ဦးပုကြီးခင်မျာ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာအရမ်းဖြစ်ပြီး လူခန့်ကို ချီးကျူးလို့ကို မဆုံးနိုင်တော့ဘူး။

ကားထွက်လိုက် အိမ်ပြန်နားလိုက် ကြော်လိုက်ချက်လိုက်နဲ့ ရက်တွေလတွေ ကြာလာတာနဲ့အမျှ ဦးသောင်းငွေတို့ သားအဖနဲ့ လူခန့်ရဲ့ကြားက သံယောဇဉ်ကလည်း ခိုင်မြဲသထက် ခိုင်မြဲလာခဲ့တော့တယ်။ မခတ္တာနဲ့ လူခန့်လည်း အနေအထိုင် အပြောအဆို အတော်ကို ရင်းနှီးလာပြီး လက်ပွန်းတတီး ဖြစ်လာကြတော့တာပေါ့။ လူခန့်က ခတ္တာရဲ့အပေါ်မှာ စိတ်ဝင်စားသယောင်ရှိပေမယ့် တစ်ခါက ဦးတိတ်ရှောင် သတိပေးထားဖူးတာက တစ်ကြောင်း သူမရဲ့အတွင်းစိတ်က မိမိအပေါ်မှာ ဘယ်လိုသဘောထားမှန် မသိနိုင်တာက တစ်ကြောင်းကြောင့် လူခန့်ဟာ ခတ္တာကို ဖွင့်ပြောဖို့ တုန့်ဆိုင်းနေရတာ။ အပြင်ပန်းကြည့်ပြီး ဆုံးဖြတ်ရရင်တော့ ခတ္တာကလည်း လူခန့်အပေါ်မှာ စိတ်ဝင်စားသလိုလို ရေလာမြောင်းပေးနေသလိုလို လုပ်နေတာက အမှန်။ ဦးသောင်းငွေကတော့ မသိသယောင်ဆောင်နေတာလား တကယ်ပဲမသိတာလား မဆိုနိုင်ဘူး။ အဲ့ဒီကိစ္စအတွက် ဘာစကားမှ ဟမလာဘူးလေ။

တစ်ညတော့ ရာသီဥတုက ခပ်အေးအေးရှိတာနဲ့ လူခန့်လည်း စောင်လေးခြုံပြီး တဲလေးထဲမှာ ကွေးနေလိုက်တယ်။ ညသန်းခေါင်လောက်ကြတော့ ဦးတိတ်ရှောင် ပေါ်လာပြီး ပြာယိပြာယာဟန်နဲ့ လူခန့်ကို နှိုးတော့တာပဲ။

“ ကောင်လေး . . . ထ ထ . . . တင်ဦးတို့ ငမူးတစ်သိုက် နောက်ဖေးပေါက်ကနေ ခြံထဲဝင်လာပြီး ဦးသောင်းငွေတို့ အိမ်ဆီကို သွားနေကြပြီ။ တင်ဦး လက်ထဲမှာလည်း ဓာတ်ဆီပုံးလို ပုံးတစ်ပုံး ကိုင်ထားသေးတယ်။ မဟုတ်မှလွဲကော . . ဒီကောင်တွေ အိမ်မီးရှို့မလို့ထင်တယ် ”

လူခန့်လည်း စိုးရိမ်သွားပြီး

“ တင်ဦး . . . ဒီကောင်အလုပ်ပြုတ်တာ ဦးလေးကြောင့်ရယ်လို့ ဦးလေးကို အငြိုးထား ဒုက္ခပေးချင်ပုံရတယ်။ မဖြစ်ဘူး . . . ဒီကောင်တွေကို မောင်းထုတ်မှ ရမယ် ”

ဟူ၍ အိပ်ယာမှ ခပ်မြန်မြန်ထပြီး ဦးသောင်းငွေတို့အိမ်ဘက်ကို သွားဖို့လုပ်တော့ ဦးတိတ်ရှောင်က

“ ဟိုက လူလေးယောက်လောက်ရှိတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လေးခွတော့ ယူသွားဦး။ ငမူးတွေဆိုပေမယ့် ပေါ့လို့မဖြစ်ဘူး။ ကားခေါင်းခန်းထဲက ထိုင်ခုံနောက်မှာ လေးခွရှိတယ် မဟုတ်လား ”

ဟု သတိပေးလိုက်တော့မှ လူခန့်လည်း ကားခေါင်းထဲမှာ လေးခွထားထားတာကို သတိရပြီး တစ်ခါတည်း ဝင်ယူခဲ့တော့တာပေါ့။ လူခန့် အိမ်နားကိုရောက်သွားတော့ အမှောင်ရိပ်မှာ ကုတ်ခြောင်းခြောင်းလုပ်ပြီး မကောင်ကြံဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့ ငမူးလေးကောင်ကို တွေ့ရတယ်။ လူခန့်လည်း သစ်ပင်တစ်ပင်ကို ကွယ်လိုက်ပြီး မပြောမဆိုနဲ့ ထိုသူတွေဆီကို လောက်စာလုံးတွေနဲ့ ပစ်ခတ်တော့တာပေါ့။ ငမူးတွေလည်း နဖူးကွဲ ခေါင်းပေါက်ဖြစ်ပြီး . . . အမလေး အဘလေး. . . တလို့ ကြောက်အားလန့်အားနဲ့ ထွက်ပြေးကြတော့တယ်။ ငမူးတွေရဲ့ အော်သံဟစ်သံကြောင့် ဦးသောင်းငွေ နိုးလာပြီး အိမ်တံခါးဖွင့်လို့ ဒုတ်တစ်ချောင်းနဲ့ ထွက်လာတယ်လေ။ ဓာတ်မီးနဲ့ ထိုးကြည့်လို့ ပြေးသွားတဲ့ တင်ဦးတို့ကိုမြင်တော့

“ ခွေးမသားတွေ . . .”

ဆိုပြီး နောက်ကလိုက်သွားတာ လူခန့်တောင် တားချိန်မရလိုက်ဘူး။ ခပ်လှမ်းလှမ်းအရောက်မှာ ဦးသောင်းငွေဟာ သစ်ပင်မြစ်ကို ခလုတ်တိုက်ပြီး ဟတ်ထိုးလဲပါကော။ အဲ့ဒီတော့မှ လူခန့်လည်း ဦးသောင်းငွေဆီ အပြေးသွားထူပေးလိုက်ရတော့တာပေါ့။ ခတ္တာကလည်း အိပ်မှုံ့စုံဝါးနဲ့ အိမ်ထဲက ထွက်လာပြီး

“ ဟင် . . . ဖေဖေ ဖေဖေ ဘာဖြစ်တာလဲ ”

ဟု စိုးရိမ်တကြီး အော်ဟစ်လို့ လူခန့်တို့အနားကို အပြေးရောက်လာပါတော့တယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်ကတော့ ဦးသောင်းငွေရဲ့ ဖြစ်အင်ကိုကြည့်ပြီး တခွိခွိ သဘောကြလျှက်။

မနက်ကြတော့ လူခန့်က ရပ်ကွက်ရုံးကိုတိုင် ရဲကိုပါခေါ်ပြီး တင်ဦးတို့ကို ပညာပေးလိုက်တော့ ငမူးတွေလည်း ငိုယိုပြီး မှားမိကြောင်း တောင်းပန်ကြတယ်။ နောက်နောင် ဒီလိုမဖြစ်စေရပါဘူးလို့လည်း ကတိတွေ အထပ်ထပ်ပေးကြတော့ လူခန့်လည်း သူတို့မိန်းမတွေ ကလေးတွေကို သနားတာနဲ့ ကြေအေးပေးလိုက်တယ်လေ။ တင်ဦးတို့နဲ့ ဇာတ်လမ်းပြတ်သွားပေမယ့် ဦးသောင်းငွေကတော့ ကိုယ်ဒေါသနဲ့ကိုယ် ခလုတ်တိုက်လဲတာ လက်ဖျံရိုးအက်သွားလို့ ဆေးကုနေရပြီး ကားမထွက်နိုင်တော့။ ဒါပေမယ့် အုံနာဦးပုက ဦးသောင်းငွေကို အပြစ်မတင်တဲ့အပြင် ဆေးကုသစရိတ်တွေပါ အားလုံးအကုန်ခံရှာတယ်။

“ ကားမထွက်နိုင်တာက ကိစ္စမရှိဘူး။ ကျွန်တော့်မှာ နောက်ထပ် ကား ၅ စီးရှိသေးတာပဲ။ အဲ့ဒါတွေနဲ့ အဆင်ပြေအောင် လွှဲပေးလိုက်လို့ရတယ်။ ခင်ဗျားသာ စိတ်အေးလက်အေးနားပြီး ဒဏ်ရာသက်သာအောင်ကု ”

တဲ့။ ဒါ့အပြင် ဦးပုက . . .

“ ဒီကားက ရပ်ထားရမယ့်အတူတူ ငါ့တူကြီးမောင်းပြီး မြို့ထဲမှာ အကြောင်းတို ကုန်တိုက်ပါလား။ ဦးလေးက ငါ့တူကို ဒရိုင်ဘာခ ကြည့်ပေးမယ်လေ။ မင်းမှာ ကားလေးလိုင်စင်လည်း ရထားပြီပဲ။ မြို့ထဲမှာက သိပ်မစစ်ပါဘူး။ စစ်တော့လည်း ဦးလေးဆီ ဖုန်လှမ်းဆက်လိုက်။ ဦးလေး ကြည့်ကျက်ရှင်းပေးမယ် ”

ဟု လူခန့်ကို ကမ်းလှမ်းလာတာကြောင့် လူခန့်လည်း အလုပ်အအားမနေလိုတာနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်တော့တယ်။ ဦးပုက လူခန့်ကို ခင်မင်ရင်းစွဲရှိတော့ အခုလို သူပေးတဲ့အလုပ်ကို လက်ခံလိုက်တာကို အတော်ဝမ်းသာသွားတဲ့ပုံ။ မနက်ဖြန်မနက် ကားစထွက်ရမယ့်အကြောင်း . . . မနက်ကြရင် လူခန့်အဖို့ စပါယ်ရာတစ်ယောက် သူလွှတ်ပေးလိုက်မယ့်အကြောင်း စသဖြင့် ပြောကြားပြီး ဆိုက်ကားငှါးလို့ အိမ်ပြန်သွားတော့တယ်။ မပြန်ခင် လူခန့်အနားကပ်ပြီး ကားနားတဲ့ ရက်တစ်ရက်ရက်မှာ သူနတ်တင်ဖို့ ကြက်ကောင်လုံးကြော် နှစ်ကောင်လောက် ရှယ်လုပ်ပေးဖို့ ပူဆာသွားသေးတယ်လေ။

ဦးသောင်းငွေကတော့ . . .

“ ကြိုးစားကွ ဒါမင်းအတွက် အခွင့်အရေးပဲ ”

လို့ ဝမ်းမြောက်စွာနဲ့ လူခန့်ကို အားပေးစကား ပြောကြားလိုက်ပါတော့တယ်။

________________________

လူခန့်လည်း ဒရိုင်ဘာဖြစ်သွားကော ဦးတိတ်ရှောင်က

“ ဟား ဟား ဝ အစွမ်းကိုပြရမယ့်အချိန် ရောက်လာပြီ ”

ဆိုပြီး အစွမ်းစပြပါတော့တယ်။ ဦးတိတ်ရှောင် ညွှန်ပြတဲ့နေရာကိုသာသွားလိုက် လူခန့်ကားက ကုန်တန်းရတာပဲ။ လူခန့်ကို အလုပ်ပေးကြတာက များသောအားဖြင့် တရုတ်လူမျိုးတွေရဲ့ ကုန်စုံဆိုင်ကြီးတွေ ။

“ တရုတ်ဆိုင်တွေဆိုတော့ ဆိုင်စောင့်နတ် အိမ်စောင့်နတ်တွေကလည်း တရုတ်နတ်တွေပဲပေါ့။ တရုတ်အချင်းချင်းကြတော့ ဝနဲ့ စကားပြောရဆိုရတာ အဆင်ပြေတယ်လေ။ တရုတ်လို နည်းနည်းပါးပါး ရောလိုက်နှောလိုက်ပြီး အကူအညီတောင်းလိုက်ရင် မပေးတဲ့နတ် မရှိပါဘူး။ တချို့ တရုတ်နတ်တွေဆို ဝနဲ့တွေ့ရ စကားပြောရတာကို ပျော်နေကြတယ်။ တချို့ နတ်တွေကြတော့လည်း သူစောင့်ရှောက်ရတဲ့ ဆိုင်ရှင်တွေက တရုတ်လူမျိုးတွေသာ ဖြစ်နေတာ တရုတ်စကား တစ်ခွန်းမှ မတတ်ကြလို့ဆိုပြီး ဝဆီမှာ စိတ်ပျက်လက်ပျက် ညဉ်းညူကြတယ် ”

စသဖြင့် ဦးတိတ်ရှောင်က ၎င်းရဲ့ လမ်းကြောင်း အဝင်အထွက်ကလေးတွေကိုပါ လူခန့်ကို ရှင်းပြနေသေးတာ။ ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ ပံ့ပိုးမှုနဲ့ လူခန့် အလုပ်ကို လက်မလည်နိုင်တော့ပေ။ လူခန့် မြို့ထဲမှာ အကြောင်းတိုဆွဲတာက ဟိုက်ဝေးလွှတ်လိုက်ရတဲ့ အခြားကားတွေထက်တောင် ဝင်ငွေကောင်းပြီး ထွက်ခြေကိုက်နေသေးတော့ အုံနာဦးပုလည်း ပျော်တပြုံးပြုံးနဲ့ မော်မဆုံးနိုင်တော့ဘူး။ ဦးပု ပျော်နေတာနဲ့အမျှ လူခန့်နဲ့ စပါယ်ရာ အောင်ဘုအတွက်လည်း လုပ်အားခအပြင် ဘောက်ဆူးတွေက တဖြောဖြော။

လူခန့်စိုပြည်တော့ ဦးတိတ်ရှောင်အတွက် အခေါက်ကင် နံရိုးကြွတ် အသားမြှောင်း ဆာတေး သုံးထပ်သား စသဖြင့် ဝက်သားနဲ့ပတ်သက်တဲ့ စားဖွယ်တွေကလည်း တစ်နေ့တစ်မျိုး မရိုးနိုင်အောင်။ ဒီကြားထဲ လူခန့်က ကြက်နှစ်ကောင်ဝယ် မွှေးကြိုင်နေအောင်ကင်ပြီး ဦးပုကို နတ်ဆက်ဖို့ သွားပေးလိုက်သေးတာကြောင့် ဦးပုဟာ လူခန့်ကို ချီးမွှမ်းလို့မဆုံးနိုင်အောင် ဖြစ်နေတော့တာ။ ဒါ့အပြင် လူခန့်က ဆရာဖြစ်သူ ဦးသောင်းငွေတို့ သားဖအတွက်ကိုပါ အိမ်စရိတ်ထုတ်ပေးပြန်တော့ ဦးသောင်းငွေခင်မျာ လူခန့်ရဲ့ ကျေးဇူးသိတတ်မှုအတွက် ပီတိမျက်ရည်တောင် ဝဲရှာတယ်။ ဦးသောင်းငွေ ဒဏ်ရာရတဲ့အချိန်မှာ လူခန့်က သူတို့သားဖအတွက် အားကိုးအားထား တစ်ယောက်ဖြစ်နေတာမို့ ခတ္တာနဲ့လည်း ပိုမိုနီးစပ် ကျွမ်းဝင်လာတော့တာပေါ့။

ဦးသောင်းငွေက လက်မှာ ကျောက်ပတ်တီးကိုင်ထားရတော့ လူခန့် ညနေ ကားသိမ်းပြီးတာနဲ့ နောက်ဖေးရေတွင်းက ရေကိုငင်လို့ အိမ်နားက ကျောက်စည်ထဲ ဆွဲထည့်ရတယ်လေ။ ပြီးတော့မှ ဦးသောင်းငွေကို ခေါ်လာပြီး ကျောက်ပတ်တီးကို မထိအောင် ရေချိုးပေးရတယ်။ ဦးသောင်းငွေကို ရေချိုးပေးပြီးနောက် လူခန့်က ခတ္တာ အလုပ်ကပြန်လာရင် အဆင်သင့်ချိုးဖို့ ရေထပ်ဆွဲဖြည့်ပေးသေးတယ်။

ရက်ကြာလာတော့ ခတ္တာက . . . လူခန့်ကို အားနာတယ်။ နောက်ဖေးက လူရှင်းတာပဲ ။ သူပါ ရေတွင်းမှာ လိုက်ချိုးမယ်ဆိုတာနဲ့ လူခန့်လည်း ခတ္တာပြန်အလာကိုစောင့်ပြီး ရေတွင်းမှာ ရေအတူတူ ချိုးဖြစ်နေကြတော့တယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ ခတ္တာဟာ ထင်ထားတာထက်တောင် ပိုပြီးဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်းကို လူခန့် သိလိုက်ရတော့တာပေါ့။

ခတ္တာရေချိုးနေတဲ့အချိန်မှာ လူခန့်က ရေငင်ပေးရတယ်လေ။ ဒီတော့ ရေစိုစို ထဘီရင်လျားအောက်က ခတ္တာရဲ့ တင်းတင်းရင်းရင်း တစ်တစ်ရစ်ရစ် ညို ညက်ညက် ခန္ဓာကိုယ်ကောက်ကြောင်း အလှတွေဟာ လူခန့် မကြည့်လည်း မြင်နေရတော့တာ။ ဆပ်ပြာကုန်းတိုက်နေလို့ အစ်ထွက်နေတဲ့ သူမရဲ့ရင်နှစ်မွှာ အပေါ်ပိုင်းတွေဆိုရင် လူခန့် မမြင်ချင်တဲ့အဆုံး။

လူခန့်စိတ်တွေ ရိုးတိုးရွတဖြစ်နေတာကို ခတ္တာ ရိပ်မိလား မရိပ်မိလားတော့ မပြောတတ်။ စစခြင်း ရေအတူတူချိုးကြတဲ့ နှစ်ရက်သုံးရက်လောက်ကို ထဘီထူထူလေးဝတ်ပေမယ့် နောက်ပိုင်းရက်တွေမှာ အိမ်နေရင်းဝတ်တဲ့ ထဘီပါးပါးလေးတွေကိုချည်း ဝတ်ပြီးရေချိုးပြန်တော့ သူမရဲ့ သိုဝှက်အပ်တဲ့ အလှတရားတွေ အားလုံးဟာ လူခန့် အမြင်အာရုံမှာ မထင်မရှား ခပ်ရေးရေး အနေအထားနဲ့ အကုန်လုံး ရင်းနှီးသွားကြတော့တာပေါ့။ လူခန့်ရဲ့ ရင်ထဲမှာလည်း ညနေကားသိမ်းပြီး ရေချိုးချိန်ရောက်တိုင်း နေ့စဉ် ကုလားဘုရားပွဲ လှည့်နေတော့တယ်။ တစ်နေ့တော့ ရေငင်ပေးနေတဲ့ လူခန့်ကို ခတ္တာက ရေချိုးရင်း စကားဆိုလာတယ်။

“ မောင်လေးရယ် . . ကိုယ့်မောင်နှမအရင်းလို သဘောထားလို့ မောင်လေးကို မမ ရင်ဖွင့်ရဦးမယ်။ တစ်ခါတလေကြရင် မမရဲ့ဘဝကို အထီးကျန်တယ်လို့ မမ ခံစားလာမိတယ်။ မောင်လေးပဲ စဉ်းစားကြည့်လေ . . .။ မောင်လေး အသက်၂၀ မှာ မမတို့အိမ်ကို ရောက်လာတာ။ အခု ၂ နှစ်ရှိသွားပြီဆိုတော့ မောင်လေးရဲ့ အသက်က ၂၂ နှစ်ပေါ့။ မမအသက်က မောင်လေးရောက်စကတည်းက ၂၅ နှစ်ဖြစ်နေပြီလေ။ အခုဆိုရင် ၂၇ နှစ် ထဲမှာ။ ၂၇ နှစ်ဆိုတာ တကယ်တော့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်အတွက် ဘဝလက်တွဲဖော် တစ်ယောက်နဲ့ အိမ်ထောင်တစ်ခုကို တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် တည်ဆောက်ရမယ့်အချိန် ရောက်နေပြီလေ။ ဒါပေမယ့် မမမှာ အခုထက်ထိ တစ်ကိုယ်တည်း ဖြစ်နေတုန်း ”

ခတ္တာရဲ့ ငြီးငြီးညူညူ စကားသံလေးကို ကြားရတော့ လူခန့်က

“ မခတ္တာမှာ ဘဲမရှိဘူးလား ”

လို့ ခပ်ပြုံးပြုံးလေး မေးလိုက်တယ်။ ထိုအခါ ခတ္တာက . . .

“ ငယ်စဉ်ကတော့ ရှိခဲ့ဖူးတာပေါ့ဟယ်။ ဒါပေမယ့် ဖူးစာကံဆိုတာကလည်း အခက်သား ။ ၂ နှစ် လောက် တွဲလိုက်ကြပြီး မမအသက် ၂၃ နှစ်လောက်မှာ အကြောင်းကြောင်းကြောင့် သူနဲ့ မမ လမ်းခွဲလိုက်ကြရတယ်။ ”

လူခန့်ကို ဆွေးဆွေးမြေ့မြေ့လေး ရင်ဖွင့်ပြနေတော့တာ။

“ အင်းးးပါ အစ်မရယ် . . . ဒါမျိုးတွေက ဖြစ်တတ်ပါတယ်။ အစ်မက ရုပ်ရည်ကော ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ပါ လှတဲ့သူပဲ။ တစ်နေ့နေ့တော့ အစ်မနဲ့ထိုက်တန်မယ့် ဘဝလက်တွဲဖော် တစ်ယောက်နဲ့ ဆုံတွေ့ ပေါင်းဆည်းခွင့် ရရမှာပါ ”

လူခန့်က ခတ္တာရဲ့ အချစ်ရေးအကြောင်း ကြားသိရတော့ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားပြီး သူမကို အားပေး နှစ်သိမ့်လိုက်တော့တာပေါ့။ ထိုအခါ ခတ္တာက

“ အဲ့ဒီသူဟာ မောင်လေးလို ရိုးသားကြိုးစားပြီး အားကိုးအားထားပြုထိုက်တဲ့ လူတစ်ယောက် ဖြစ်ပါစေလို့ မမ ဆုတောင်းနေပါ့မယ် . . . .”

လို့ မချင့်မရဲသံလေးနဲ့ လူခန့်ကို ပြန်ပြောလိုက်ပြီး မဟတဟလေး ပွင့်ဟနေတဲ့ သူမရဲ့ နှုစ်ခမ်းပါးလေးတွေကို လျှာလေးနဲ့ သပ်လိုက်ပါတော့တယ်။ အဲ့ဒီနောက် အောက်နှုတ်ခမ်း ထူထူအိအိလေးကို သူမရဲ့ အပေါ်သွားလေးတွေနဲ့ ဖိကိုက်လျှက် မျက်လုံးရွဲတွေနဲ့ လူခန့်ကို ရီဝေစွာ စိုက်ကြည့်နေပြန်တယ်။ ခတ္တာရဲ့ ငြှို့ငင်မှုအောက် မလှုပ်နိုင် မရုန်းနိုင်အောင် လူခန့် ငြိတွယ်နေချိန်မှာပဲ သူမက ခန္ဓာကိုယ်လေးကို တင်းနေအောင်ကော့ရင်း ရင်လျားထားတဲ့ ထဘီပါးလေးကို ဖြည်ပြီး ပြင်စည်းလိုက်ပြန်တော့ သူမကို ယခုပင် ရေတွင်းဘေးက ခြုံအထဲကို အတင်းဆွဲသွင်းပြီး ကျူးလွန်ချစ်ပွဲဝင်လိုတဲ့ ဆန္ဒတွေ လူခန့်ရဲ့ စိတ်သန္တာန်မှာ တဖွားဖွား ပေါ်ပေါက်လာပါလေကော။

လူခန့်လည်း လှိုင်းတံပိုး ဂယက်ထန်နေတဲ့ စိတ်ရိုင်းကို သေဝပ်ငြိမ်သက်သွားအောင် သတိတရားနဲ့ အတတ်နိုင်ဆုံး ထိန်းသိမ်းပြီး ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ချလိုက်ပါတော့တယ်။ 

“ မနက်ဖြန် ရေချိုးဆင်းရင် မခတ္တာကို ငါ ဖွင့်ပြောတော့မယ်။ သူလက်ခံခဲ့ရင် ဦးလေးဆီမှာ ခွင့်တောင်းပြီး အမြန်ဆုံးလက်ထပ်မယ် . . .”

ညဘက် ဦးတိတ်ရှောင်နဲ့ တွေ့ချိန် လူခန့်က သူ့ရဲ့ အကြံအစီကို ပြောပြလိုက်တော့ . . . .

“ လူ့ဟာ တော်တော်မိုက်မဲတဲ့ အတွေးအခေါ်ရှိသူပဲ။ လူ့ကို ဝ အတန်တန် သတိပေးတဲ့ကြားက အဲ့ဒီကလေးမကို စိတ်ကူးရဲသေးတယ်။ တော်သေးတာပေါ့။ ဝကို အချိန်မှီပြောပြလို့။ မဟုတ်ရင် လူ့ရဲ့ဘဝတော့ သွားပြီ။ ဒီမှာ . . . လူ့ကိုယုံအောင် ဝ သက်သေပြမယ်။ မနက်ဖြန် သူ့ကို ဖွင့်မပြောနဲ့ဦး။ သဘက်ခါ ညအထိစောင့်ပြီး ဖိန်းနွှဲခါကြမှ ဖွင့်ပြောချင်သေးသပဆိုရင်လည်း ဖွင့်ပြောပေတော့ . . .။ ဟုတ်ပြီလား . . .”

ဦးတိတ်ရှောင်က စိုးရိမ်ပင်ပန်စွာဖြင့် လူခန့်ကို ပြစ်တင်တားမြစ်တော့တယ်။ ဒါနဲ့ လူခန့်လည်း နောက်နေ့ ခတ္တာကို ဖွင့်ပြောဖို့ အစီအစဉ်ကို ဖျက်လိုက်ပြီး ဦးတိတ်ရှောင်ပြောသလို ဖိန်းနွှဲခါအထိ ရောက်အောင် စောင့်ကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တာပေါ့။

……………….

“ လူ့ ထ ထ . . . ဝ နောက်လိုက်ခဲ့ ”

လူခန့် အိပ်မောကျနေရာမှ ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ အသံကြောင့် နိုးလာခဲ့ရတယ်။ ခေါင်းအုံးနားမှာချထားတဲ့ နာရီကို ကောက်ကြည့်လိုက်တော့ ည ၁၂ နာရီခွဲနေပြီ။ လူခန့်က အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့

“ ဘာလဲ ဦးတိတ်ရှောင်ရယ် . . .။ ဒီမှာ အိပ်လို့ ကောင်းတုန်းကို . . .”

လို့ ပြန်ပြောလိုက်တော့ ဦးတိတ်ရှောင်က

“ လျှာရှည်မနေစမ်းပါနဲ့ လူ့ရယ် . . . ဝ ခေါ်တဲ့နောက်သာ လိုက်ခဲ့စမ်းပါ။ ဝ သက်သေပြမယ်ဆိုတဲ့ဟာက ဒီနေ့ညမှ လူ့ကို မြင်သာအောင် ပြလို့ရမှာ။ လာ လာ သွားကြမယ် ”

ဆိုပြီး ရှေ့ကနေ ဦးဆောင်ထွက်သွားပါလေကော။ လူခန့်လည်း ဦးတိတ်ရှောင်ပြောတဲ့ ကိစ္စကို အနည်းငယ် စိတ်ဝင်စားသွားပြီး ၎င်းရဲ့နောက်ကနေ လိုက်ခဲ့ပါတော့တယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်ဟာ သစ်ပင်ကွယ်တွေကနေ အိမ်ဘေးဘက်ကို ပတ်သွားပြီး မီးမှိန်မှိန်လင်းနေတဲ့ ပြတင်းပါက်တစ်ခုကို လူခန့်ကို လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်တယ်။ လူခန့်ကြည့်လိုက်တော့ တစ်အိမ်လုံး တိတ်ဆိတ်မှောင်မဲလျှက် အဲ့ဒီပြတင်းပေါက်ကလေး တစ်ခုပဲပွင့်ပြီး ဝါဖန့်ဖန့် မီးရောင်လေး ခပ်မှိန်မှိန်လင်းနေတာ။

“ ဒါ မခတ္တာအခန်းပဲ ”

လူခန့်က ဆိုလိုက်တော့ ဦးတိတ်ရှောင်က ထင်မြင်ချက် တစ်စုံတစ်ရာ ပြန်မပေးဘဲ

“ လာကွ . . .”

ဟုဆိုကာ လူခန့်ကို ထိုပြတင်းပေါက်နားအထိ ဦးဆောင် ခေါ်ယူခဲ့တော့တယ်။ အဲ့ဒီနောက် ဦးတိတ်ရှောင်ဟာ ပြတင်းပေါက်နဲ့ မလှမ်းမကမ်း သစ်ပင်တစ်ခုကို လူခန့်ကို ညွှန်ပြရင်း

“ လူ့ ဒီအပင်ပေါ်ကိုတက်ပြီး အဲ့ဒီအခန်းထဲကို ကြည့်ကြည့်လိုက်။ ဒီနားက မှောင်ရိပ်ကြပြီး သစ်ပင်တွေကလည်း အုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်း ဖြစ်နေတော့ လူ့ကို ဘယ်သူမှ မြင်မှာမဟုတ်လို့ စိတ်ချလက်ချသာကြည့်။ အဲ့ဒါမှ ခေတ္တာကို ဖွင့်ပြောမယ့်အရေး လူ့ကို ဘာလို့ ဝ ဒီလောက်တောင် တားဆီးနေရသလဲဆိုတာ လူ့သိသွားမှာ . . .”

လူခန့်လည်း ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ စကားအတိုင်း သစ်ပင်ပေါ်ကိုတက်ကာ အခန်းထဲကို ကြည့်လိုက်တော့ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် အိပ်ချင်လို့ မှေးစင်းနေတဲ့ သူ့ရဲ့မျက်လုံးတွေဟာ ဇီးကွက်လို ပြူးထွက်သွားပြီး ကြက်သီးမွှေးညှင်းတွေပါ ထောင်ထကုန်ပါတော့တယ်။ မီးရောင်က မှိန်ပြပြဆိုပေမယ့် အခန်းထဲကို မြင်ရဖို့တော့ လုံလောက်နေတယ်။ ကုတင်ပေါ်မှာ မခတ္တာနဲ့ အမျိုးသားတစ်ယောက်တို့ အဝတ်မပါ ကိုယ်လုံးတီးများဖြင့်။ အမျိုးသားက ပက်လက်လှန်ထားလို့ မခတ္တာက ၎င်းအပေါ်မှာ ခွထိုင်လျှက် ပြတင်းပေါက်ကို ကျောခိုင်းပြီး ခပ်မှန်မှန် လှုပ်ရှားနေတာ။ နောက်ကို ဖားလျားကျနေတဲ့ ဆံနွယ်ရှည်ရှည်တွေကြောင့် သူမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကိုတော့ လူခန့် သေချာမမြင်ရသေး။

အချိန်တော်ကြာအောင် ထိုမြင်ကွင်းကို လူခန့် ငေးမောကြည့်နေမိဆဲမှာ အမျိုးသားက မခတ္တာကို အောက်သို့တွန်းချလိုက်ပြီး ၎င်းနဲ့ အပေါ်အောက်ပြောင်းပြန် နေရာချင်းလဲလှယ်လိုက်ကာ ခပ်ပြင်းပြင်း ခပ်သွက်သွက် လှုပ်ရှားလိုက်ပြန်တယ်။ လူခန့်လည်း တဏှာမီးလောင်မြိုက်နေကြတဲ့ လူနှစ်ယောက်ရဲ့ အချစ်ဇာတ်လမ်းကို ဆက်မကြည့်ချင်တော့တာနဲ့ပဲ သစ်ပင်ပေါ်ကနေ ပြန်ဆင်းခဲ့တော့တာပေါ့။ မခတ္တာရဲ့ အသံစူးစူးလေးတွေကတော့ ဖွင့်ထားတဲ့ ပြတင်းပေါက်ကနေ အိမ်ပြင်ကို တစ်ချ က်တစ်ချက် ပြန့်လွင့်လို့လာဆဲ။ ရင်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းသလိုလို ယူကြုံးမရသလိုလို မခံချိမခံသာ ဖြစ်သလိုလို အဓိပ္ပါယ်ဖော်မရတဲ့ ခံစားချက်ပေါင်းများစွာနဲ့ ခေါင်းငိုက်စိုက်ချလျှက် မိမိရဲ့အိမ်လေဆီကို လူခန့် ပြန်ခဲ့တော့တယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်ကတော့ လူခန့်ရဲ့ နောက်ကနေ စကားတွေ အဆက်မပြတ်ပြောပြီး လိုက်လာတော့တာ။

“ ဒီလို လူ့ရဲ့ ။ အဲ့ဒီကောင်လေးနဲ့ ခတ္တာနဲ့ ဖြစ်နေကြတာ သုံးနှစ်လောက်ရှိပြီ။ လူ့ ဒီကို မရောက်ခင် ကတည်းကပဲ။ အခုလိုပဲ ကောင်လေးက လေးငါးရက် တစ်ခါလောက် ညဘက်တွေမှာ ခတ္တာကို ခိုးပြီးလာတွေ့နေ့ကြ ။ ဦးသောင်းငွေကလည်း ကားထွက်ရတာဆိုတော့ သမီးကို လွှတ်ထားသလိုဖြစ်ပြီး အခုလို လွန်လွန်ကျူးကျူး အဆင့်တွေ ရောက်ကုန်ကြတာပေါ့။ ဒီကိစ္စကို ဝက သိလို့ လူ့ကို တားနေတာလေ။ တခါတည်း ပေါ်တင်ကြီး ပြောလိုက်ဖို့ကြတော့လည်း ကလေးမလေးရဲ့ သိက္ခာက ရှိသေးတယ်။ အခုတောင် လူ့က သူ့ရဲ့ မာယာကွန်ယက်ထဲမှာ ကျဆုံးပြီး ချစ်ကြောင်းကြိုက်ကြောင်း ဖွင့်ပြောမယ်ချည်း တကဲကဲလုပ်နေလို့ ဝက လူ့သဘောပေါက်သွားအောင် ခေါ်ပြရတာ။ ”

“ ဟုတ်ပါပြီ ဦးတိတ်ရှောင်ရယ်။ ကျေးဇူးလည်း အများကြီးတင်ပါတယ်။ ဒါနဲ့ ကျုပ် နားမလည်တာက မခတ္တာဟာ သူ့မှာ ချစ်သူရှိနေပါရဲ့နဲ့ ဘာလို့ ကျုပ်ကို အထာတွေ ပေးနေရတာလဲ ဆိုတာကိုပဲ ”

လူခန့်က မကြေမချမ်းဟန်နဲ့ မေးမြန်းလိုက်တော့

“ ဒါက ဒီလိုရှိတယ် လူ့ရဲ့ ။ အခု ခတ္တာနဲ့ဖြစ်နေတဲ့ ကောင်လေးက အတော်ချမ်းသာတဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းထဲကပဲ။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ မိဘတွေကိုလည်း ခတ္တာနဲ့ ချစ်ကြိုက်နေကြကြောင်း ဖွင့်ပြောဝံ့ဟန် မပေါ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် လူငယ်သဘာဝ ဆက်ဆံပေါင်းသင်းလာခဲ့ကြတာ အခုဆိုရင် ခတ္တာကလည်း အသက်က ၂၇ . .၂၈ ဖြစ်လာတော့ ကောင်လေးကို လက်ထပ်စေချင်နေပြီ။ ကောင်လေးကလည်း အိမ်ကို မပြောရဲဆိုတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ချစ်ဇာတ်လမ်းက ဇာတ်မြောကြီးဖြစ်နေပြီး ကောင်လေးအပေါ်မှာထားတဲ့ ခတ္တာရဲ့ ယုံကြည်ချက်ကလည်း တဖြေးဖြေး လျော့ရဲလာတော့တာပေါ့။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ လူ့က ရုပ်ကလေး သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်နဲ့ အလုပ်ကလည်းကြိုးစား လိမ္မာယဉ်ကျေးပြီး ဝင်ငွေကလည်း ကောင်းဆိုတော့ ခတ္တာအနေနဲ့ လူ့ကိုလည်း စိတ်ကစားမိမှာ အမှန်ပဲ။ တကယ်လို့ အကြောင်းကြောင်းကြောင့် ဟိုကောင်လေးနဲ့ မယူဖြစ်ခဲ့ကြရင် အသက်မငယ်တော့တဲ့ သူမအတွက် ရွှေလက်တွဲဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေမယ့် အသင့်တော်ဆုံး အရံချစ်သူ တစ်ယောက်အနေနဲ့ လူ့ကို ပုံဖော်တော့တာ ”

“ အိုးးး ကြောက်စရာပါလား ဦးတိတ်ရှောင်ရယ်. . .။ မခတ္တာရဲ့ အတ္တက ကြီးမားလှချည်းလား ”

“ သူ့ကို အပြစ်မတင်နဲ့ ကောင်လေး ။ ဒါက ရုပ်ရည်နဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် တင့်တောင့်တင့်တယ် ရှိကြတဲ့ မိန်းကလေးတိုင်း အဲ့ဒီလိုပဲ လုပ်တတ်ကြတယ်။ သူတို့ရွေးရဖို့ ချွိုက်များလေလေ သူတို့အတွက် ကောင်းလေလေ မဟုတ်လား။ အဲ့ဒီတော့ သူတို့နားမှာရှိတဲ့သူတိုင်းကို အထားပေးသလိုလို အခွင့်အရေး ပေးသလိုလိုနဲ့ အီတီတီ လုပ်ထားရတာပေါ့။ အခုလည်း ခတ္တာက လူ့ကို အရံချစ်သူအနေနဲ့ ထားမယ်လို့သာ ဝက ပြောရတာ။ တကယ်တမ်း ရွေးချယ်တဲ့အချိန်ကြ သူ့ရဲ့ တကယ့်ချစ်သူ သူဌေးသားလေးကို မရွေးတော့ဘဲ လူကိုရွေးချင်ရင်လည်း ရွေးမှာပေါ့ ”

“ တော်ပါ. . . ဦးတိတ်ရှောင်ရယ်။ သူများနဲ့ ပေါင်းပြီးသား မိန်းမတစ်ယောက်ကိုတော့ ကျုပ် မယူချင်ပါဘူး။ ”

“ အေးလေ. . . ဒ့ါကြောင့် ဝက လူ့ကို ပြောသားပဲ။ လူ့သာ အေးဆေးနေပါ။ အချိန်တန်ရင် ဖြစ်သင့်တာတွေ သူ့ဘာသာသူ အားလုံးဖြစ်သွားလိမ့်မယ်။ ”

လူခန့်နဲ့ ဦးတိတ်ရှောင် လမ်းလျှောက်ရင်း စကားပြောခဲ့ကြရာမှ လူခန့်ရဲ့ တဲလေးထဲကိုရောက်တော့ ကွပ်ပစ်ပေါ်မှာ နှစ်ဦးသား ထိုင်ချလိုက်ကြတယ်။ အဲ့ဒီနောက် လူခန့်က စကားဆက်ပြန်တယ်။

“ ကျွန်တော်အတွက်က သူ့ဘာသာသူ အားလုံးဖြစ်သွားမှာက ဟုတ်ပါပြီ။ မခတ္တာအတွက်ကတော့ အခုလိုကြီး နေနေတာ မကောင်းဘူး ”

“ ဟုတ်တယ် လူ့ရဲ့ ။ ကြာရင် လူ့အတွက်ပါ အန္တရာယ်ရှိနိုင်တယ်။ တကယ်လို့ သူတို့တွေ တစ်ခုခု ချွတ်ချော်သွားလို့ ခတ္တာမှာ မဖုံးနိုင်မဖိနိုင် ဖြစ်လာရင် ဦးသောင်းငွေက လူ့ကိုပဲထင်မှာ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာမှ ခတ္တာကော သူ့ကောင်လေးကပါ မိဘတွေကို ဖွင့်ပြောဖို့ သတ္တိမရှိကြရင် သေချာပြီပဲ. . .။ လူ့တော့ လှည်းကျိုးထမ်းရပြီ ”

“ အမလေးး လှည်းကျိုးထမ်းရလို့တော့ မဖြစ်ဘူး။ ကျုပ်တို့ ဘာလုပ်ကြမလဲ . . . ကြံစမ်းပါဦး ဦးတိတ်ရှောင်ရယ် . . .”

လူခန့်က စိုးရိမ်တကြီး ပြောလိုက်ရာ ဦးတိတ်ရှောင်က သူ့ရဲ့မှေးနေတဲ့ မျက်လုံးပေါက်များကို မှေးသထက် ပိုမှေးသွားအောင် သေသေချာချာ စဉ်းစားဟန်ပြုလျှက် . . .

“ အင်းး . . . နည်းလမ်းကတော့ တစ်ခုပဲရှိတယ်။ အဲ့ဒါကတော့ သူတို့ရဲ့ မပွင့်မလင်းဖြစ်နေတဲ့ အချစ်ဇာတ်လမ်းကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဖြစ်သွားအောင် လုပ်ပေးလိုက်ဖို့ပဲ ”

ဟု လေသံခပ်လေးလေးနဲ့ ပြောကြားလိုက်ပါတော့တယ်။

——————————————–

အခုညလည်း သူ လာမယ်တဲ့။ ခတ္တာလေ သူ့ကို လက်ထပ်ကြဖို့ ပြောရတာလည်း အာပေါက်တော့မယ်။ သူကတော့ အေးတိအေးစက်။ လူကြီးတွေကို ပြောရမှာ ကြောက်သလိုလို ရွံ့သလိုလို လုပ်နေတယ်။ ခတ္တာအနေနဲ့ သူ့အချစ်ကို မယုံမရဲ ဖြစ်လာတော့တာပေါ့။ အိမ်မှာရောက်နေတဲ့ လူခန့်ဆိုတဲ့ ချာတိတ်လေးကလည်း ခတ္တာအပေါ်မှာ တိမ်းညွှတ်ချင်သလိုလို။ ကောင်လေးက ရိုးသားကြိုးသားပြီး ရုပ်လေးကလည်း အလန်းလေး။ အဲ့ဒီတော့ ခတ္တာလည်း ဒီကောင်လေးကို အီထားရတော့တာ။ တကယ်လို့များ ဒီလိုအခြေအနေရောက်ပြီးမှ ကိုကျော်သူရနဲ့ ပေါင်းစည်းခွင့် မကြုံခဲ့ကြရင် ခတ္တာအတွက် သူကလေးက အသင့်ရှိနေမယ် မဟုတ်ပါလား။

ဒါပေမယ့် အချစ်ဆိုတာကလည်း ခက်သား။ ဒီလောက် မသေခြာမရေရာတဲ့ ဘဝမှာ ခတ္တာကို ကျော်သူရကို ဘာကြောင့် စွဲလမ်းနေရလည်းဆိုတာ မိမိဘာသာမိမိ နားမလည်နိုင်။ သူ့ရဲ့အထိအတွေ့ သူ့ရဲ့ ယုယကြင်နာမှုတွေကို ခတ္တာ အချိန်ပြည့် လိုချင်တမ်းတမိနေဆဲ။ ဒါကြောင့်လည်း သူတောင်းဆိုလာတဲ့ အခွင့်အရေး မှန်သမျှကို ခတ္တာ မငြင်းပယ်ပဲ ခေါင်းငြိမ့်မိခဲ့တာပေါ့။ အရင် ဖေဖေ ကားထွက်ရတုန်းကလည်း ကားထွက်တုန်းမို့လို့။ အခု လက်အရိုးအက်သွားလို့ ညဘက်တွေ ဆေးသောက်ပြီး အိပ်ရပြန်တော့လည်း ဖေဖေနိုးလာမှာ ပူစရာမလိုတာကြောင့် ခတ္တာတို့နှစ်ယောက် စိတ်ထင်တိုင်း လွတ်လပ်ခွင့်ရခဲ့ကြတယ်။

ဒါပေမယ့် သူနဲ့တွေ့တိုင်း ခတ္တာအနေနဲ့ ပျော်ရွှင်လှိုက်မောရတာက တစ်ဖက်…. မသေချာမရေရာတဲ့ အနာဂတ်ကိုတွေးရင်း ရင်မောရတာက တစ်ဖက် . . . ခတ္တာ စဉ်းစားခန်းဝင်ရင်း ဝိုင်သား ရင်ဘတ်နှိပ်စေ့တပ် အင်္ကျီလေးအောက်ကနေ အတွင်းခံအင်္ကျီလေးကို နှိုက်ချွတ်လို့ အဝတ်တန်းပေါ်ကို လှမ်းတင်လိုက်တယ်။ ခေါင်းက ခေါင်းစည်းကြိုးလေးကိုလည်း ဖြေချလိုက်ပြီး ဆံနွယ်ရှည်ရှည်တို့ကို သဘာဝအတိုင်း ဖားလျှားချ ထားလိုက်တော့တယ်။ အဲ့ဒီနောက် . . .

“ အင်းးး သူလာရင် အဆင်သင့်ဖြစ်အောင် ပြတင်းပေါက်တံခါး ဖွင့်ထားလိုက်ဦးမှပါလေ . . .”

လို့ တစ်ကိုယ်တည်း ရေရွတ်ကာ ပြတင်းတံခါးဆီကို သွားလိုက်တယ်။ ပြတင်းပေါက်ဘက်မှာ ခြံဝင်းကကျယ်ပြီး လူသွားလူလာနည်းတဲ့အပြင် သစ်ပင်တွေ အုပ်ဆိုင်းနေတော့ ခတ္တာအခန်းကို တော်ရုံမမြင်နိုင်ဘူး။ ဒါကြောင့် သူလာရင် အဲ့ဒီ ပြတင်းပေါက်ကပဲ ကျော်ဝင်နေကြ။

ခတ္တာ တံခါးချက်ကိုဖြုတ် တံခါးနှစ်ချပ်ကို တွန်းဖွင့်လိုက်ပြီး သူများ ပေါ်လာလေမလားလို့ ဟိုဟိုဒီဒီ မျက်စိကစားလိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ သူက ပြတင်းပေါက်အောက်ကနေ ဘွားနဲပေါ်လာတော့တာ။ ခတ္တာလည်း အတော်လန့်သွားတာမို့ ရင်ဘတ်ကလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဖိရင်း ပါးစပ်လေးဟလို့ ကြောင်ကြည့်နေတုန်း သူက ပြတင်းပေါက်က ကျော်ဝင်လာပြီး ခတ္တာကို ဆွဲဖက်လို့ အနမ်းမိုးတွေချွေပါတော့တယ်။

“ အို . . . ကို့ . . .”

အာမေဋိတ်သံလေး တစ်ခွန်းကလွဲပြီး ခတ္တာ ဘာစကားမှ ပြောခွင့်မရလိုက်တော့။ ခဏအကြာမှာ ခတ္တာကို သူက အိပ်ယာထက်ကို တွန်းလှဲလိုက်တယ်လေ။ သတိထားမိလိုက်တော့ ခတ္တာရဲ့ အင်္ကျီရင်ဘတ်က နှိပ်စေ့ကြယ်သီးတွေ အားလုံးပြုတ်ထွက်ပြီး ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်လို့နေပြီ။ သူက ခတ္တာကို တစ်ချက်မိုးကြည့်လိုက်ပြီး ခတ္တာရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးပေါ်ကို ဖိကပ်လာပါတော့တယ်။ သူ့ရဲ့ လက်ကတော့ ခတ္တာရဲ့ ခါးက လုံချည်စလေးဆီမှာ . . . .”

“ ဘုန်းးးး . . .”

ခပ်ကျယ်ကျယ် ကြားလိုက်ရတဲ့ အသံကြောင့် အခန်းအတွင်းက အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းကော လှုပ်ရှားငြီးတွားသံတွေပါ တခဏတာ ရပ်တန့်သွားတော့တယ်။ ကိုကျော်သူရက ခတ္တာရဲ့ ကိုယ်ပေါ်မှာ အုပ်မိုးထားရာမှ ခေါင်းထောင်ပြီး ပြတင်းပေါက်ဘက်ကို လည်ပြန်လှည့်ကြည့်ရင်း

“ ဘာသံလဲ ဟ ”

တဲ့။ ခတ္တာလည်း ကိုကျော်သူရအောက်မှာ ပက်လက်ကလေး ဖြစ်နေရာက ခေါင်းအုံးအထက်ကို ခေါင်းကြွပြီး စူးစမ်းကြည့်လိုက်တော့ ခုဏက ဖွင့်ထားခဲ့တဲ့ ပြတင်းပေါက်တံခါးက တင်းတင်းစေ့လျှက်။

“ လေတိုက်လို့ ပြတင်းပေါက်တံခါး ပိတ်သွားတာပါ ကိုရဲ့ . . . .”

“ ဟာ . . ချစ်ရတာ အရှိန်ကောင်းနေခါမှကွာ . . . ဒီ တံခါးနဲ့တော့ ”

“ ဟားး ဟားး ခစ် ခစ် ခစ် လူဆိုးကြီး အကဲကြီး သနားပါတယ် ”

“ အ မယ် . . . လူကို လှောင်နေတယ်ပေါ့. . . လာခဲ့ . . . အကြောင်းသိမယ် ”

“ အ . . . .အို. . . ကို့ . . .ဖြေး ဖြေး . . .”

သင်ပြင်းရှိုက်သံတွေ လှုပ်ရှားသံတွေ ပြန်လည် ပေါ်ထွက်လာသလို ခတ္တာရဲ့ အသံစူးစူးလေးတွေလည်း ယခင်ကထက်ကို ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်လေး ပေါ်ထွက်လို့ လာပါတော့တယ်။ အိပ်ယာထက်မှာ နာရီဝက်လောက် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖက်ထားကြရင်း စကားပြောဖြစ်လိုက်တာ . . . ခတ္တာအတွက် မျက်ရည်လည်မိလောက်အောင် ဝမ်းသာရတဲ့ စကားတစ်ခွန်း သူ့ဆီက ကြားလိုက်ရတယ်လေ။ မနက်ဖြန် သူ့မိဘတွေကို ဖွင့်ပြောပြီး ခတ္တာကို အမြန်ဆုံး လာတောင်းမယ်တဲ့။ ခတ္တာလည်း ဝမ်းသာလွန်းလို့ ဘာပြောလို့ ပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူး။ သူ့ကိုလည်း အရမ်းချစ်မိသွားတော့တာပေါ့။ အဲ့ဒီနောက်သူက

“ အချိန်မရှိတော့ဘူး။ ခတ္တာ ကိုပြန်တော့မယ်နော် ”

ဆိုပြီး အဝတ်အစားတွေ ကောက်ဝတ်နေတော့တာ။ ခတ္တာကတော့ မြတ်နိုးတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ ရီဝေစွာ သူ့ကိုကြည့်နေမိဆဲ။ သူ အဝတ်အစားတွေ အားလုံးဝတ်ပြီးမှ ခတ္တာလည်း သတိဝင်လာပြီး ကုတင်ဘေးမှာကျနေတဲ့ လုံချည်လေးကို ကောက်စွပ်လို့ ရင်လျားလိုက်ရင်း တံခါးပြန်ဖွင့်ပေးဖို့အတွက် ပြတင်းပေါက်ဆီကို လျှောက်ခဲ့တော့တယ်။

ခတ္တာ ပြတင်းတံခါးကို အားကုန်ဖွင့်ကြည့်သေးတယ်။ တင်းကြပ်ပြီး ဖွင့်လို့မရ။ သူလည်း ကြိုးစားကြည့်ပြန်တယ်။ သို့သော် အချီးအနှီး။ ထို့ကြောင့် ခတ္တာလည်း

“ တံခါးက လေဆောင့်တိုက်လိုက်လို့ တစ်ခုခုနဲ့ညပ်ပြီး ကြပ်သွားပြီထင်တယ်။ ဖေဖေ့ ဆေးတွေထဲမှာ အိပ်ဆေးတွေပါတော့ ဖေဖေလည်း နိုးမှာမဟုတ်ပါဘူး။ ပြီးတော့ ခတ္တာအခန်းနဲ့ အိမ်ရှေ့ပေါက်နဲ့ကလည်း သိပ်မှမလှမ်းတာ။ ခတ္တာ ကို့ကို ရှေ့ပေါက်ကပဲ လိုက်ပို့လိုက်တော့မယ် ”

ဟု ပြောလျှက် ကျော်သူရကို သူမရဲ့ အခန်းထဲကနေ အိမ်ရှေ့တံခါးဆီသို့ ဦးဆောင်ခေါ်ယူခဲ့တော့တယ်။ ညဘက်အချိန်လည်းဖြစ်နေ ဖေဖေလည်း မနိုးတာ သေခြာနေတာကြောင့် အင်္ကျီတွေဘာတွေ ထပ်ဝတ်မနေတော့ဘဲ ပြီးပြီးရော သဘောနဲ့ အဝတ်တန်းပေါ်က တံဘက်တစ်ထည်ကို လှမ်းယူလို့ သူမရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာအပေါ်ပိုင်းကို ခြုံလိုက်တော့တာပေါ့။ ခတ္တာနဲ့ ကျော်သူရတို့စုံတွဲ တတ်နိုင်သမျှ အသံလုံအောင် အခန်းထဲက ထွက်ခဲ့ကြပြီး အိမ်ရှေ့ခန်းသို့အရောက် . . . ဝင်းခနဲ မီးများလင်းထိန်သွားပြီး ထိုင်ခုံပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့ ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးသောင်းငွေကို တွေ့လိုက်ရပါတော့တယ်။ မီးခလုတ်ထားတဲ့ တိုင်နေရာမှာကတော့ လူခန့်ပေါ့။

“ ဟင် . .ဖေ ဖေ . . . မောင် မောင် လေး . . .”

ခတ္တာ သိပ်ကံကောင်းတယ်။ တကယ်တမ်း ဦးသောင်းငွေ စကားပြောကြည့်တော့ ကျော်သူရရဲ့ မိဘတွေက သဘောထားကြီးတဲ့ အထဲက။ သားလေးတစ်ယောက်တည်းမို့ ကျော်သူရကိုလည်း သိပ်ချစ်ကြတယ်။ ကျော်သူရကသာ အစိုးရိမ်လွန်ပြီး သူ့မိဘတွေကို ခတ္တာနဲ့ သူနဲ့အကြောင်း မပြောရဲတာ။ အခုလိုတွေ ဖြစ်ပြီးသွားမှတော့ အားလုံး ဘာမှမတတ်နိုင်တော့ဘူးလေ။ သူတို့ကတောင် ကျော်သူရအတွက် ဦးသောင်းငွေကို တောင်းပန်နေကြသေးတယ်။ ပြီးတော့ ခတ္တာကိုလည်း ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိလေး မိန်းမပီသပြီး ရိုးရိုးသားသားလေးဆိုပြီး နှစ်လိုကြတယ်။

မိဘတွေ သားရေးသမီးရေး ပြောဆိုနေကြတဲ့အချိန် ခတ္တာတို့စုံတွဲကတော့ အိမ်ဘေးက သရက်ပင်အောက် ကွပ်ပစ်မှာ တွတ်ထိုးနေကြလေရဲ့ ။ လူခန့်က အိမ်ရှေ့ပေါက်ဝ ပုဏ္ဏကွယ်နားရပ်လို့ လူကြီးတွေ တိုင်ပင်ဆွေးနွေနေတာကို နားထောင်နေတုန်း ဦးတိတ်ရှောင် ပေါ်လာပြီး

“ ကောင်လေးရဲ့ မိဘတွေက ကလေးမကို ဗိုင်းကောင်းကျော်ဖိလေးဆိုပြီး သိပ်ကို သဘောကြနေလေရဲ့ ။ သူဘယ်လို ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ လူ့လည်း သိတာပဲ ဟား ဟား ”

ဟု လှောင်ပြောင်တော့တယ်။

“ အို . . . ဦးတိတ်ရှောင်ကလည်း သူများသားသမီးကို . . . .။ ဒီမှာ လူကြီးတွေ စကားပြောနေတုန်းကို ပေါက်ကရတွေ လာပြောမနေနဲ့။ သွား. . သွား . . ညကြ အခေါက်ကင် ဝယ်ကျွေးမယ် ”

လူခန့်လည်း လေသံတိုးတိုးနဲ့ ဦးတိတ်ရှောင်ကို ကျိတ်ပြီး မောင်းထုတ်လိုက်တော့ ၎င်းက မျက်လုံးပေါက်ကလေးတွေ ပိတ်အောင် ပြုံးဖြဲဖြဲလုပ်ပြီး

“ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဝ တို့ ပို့ပေးလိုက်တာ အားလုံး အဆင်ပြေသွားတော့ ပျော်လို့ပါ။ ဝ သဘောပေါက်ပါတယ်။ အချစ်လေ. . အချစ် . . ။ အချစ်နဲ့တွေ့ရင် ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိတွေဘာတွေ လာလုပ်မနေနဲ့ . . . ဖိချင်တာနဲ့ဖိ . . .။ နောက်ဆုံးတော့ ဖိထားသမျှ အကုန်လန်ထွက်ပြီး ရှိတာတွေအကုန်ပေါ်သွားကြရတာပဲ . . .”

“ ခင်ဗျားကတော့ လုပ်ပြီ။ ပြောလေကဲလေပဲ။ ဒါနဲ့ ပြတင်းပေါက်တံခါးကို ခင်ဗျားပိတ်ထားတာ တော်တော်ကို တင်းတာပဲ။ ဟိုက နှစ်ယောက်အားနဲ့ တွန်းဖွင့်ကြတာတောင် တုတ်တုတ်မလှုပ်ဘူး ”

လူခန့်က စကားလမ်းကြောင်း လွှဲပေးလိုက်တော့ ဦးတိတ်ရှောင်လည်း အမွှေးခွေခွေလေး တစ်ပင်သာရှိတဲ့ မေးစေ့ကို ပွတ်ရင်း

“ ဒါက ဝ ရဲ့ တန်ခိုးလေ . . .”

လို့ ဂုဏ်ယူစွာ ပြန်ပြောလိုက်ပါတော့တယ်။

——————————————

ကျော်သူရရဲ့ ဖခင်က ညွှန်မှူးအငြိမ်းစား။ အဘိုးကြီး အဖွားကြီးက ငွေထုပ်ပိုက်ပြီး ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်း မသိဖြစ်နေရာမှ သားဖြစ်တဲ့ ကျော်သူရနဲ့ ခတ္တာတို့ လက်ထပ်လည်းပြီးကော ချွေးမအားကိုးနဲ့ ဖုန်းတွေ နာရီတွေ ရောင်းတဲ့ဆိုင်ကြီးတစ်ဆိုင်ကို မြို့မဈေးကြီးနားမှာ ဖွင့်ချလိုက်တော့တာ။ ဘိုးတော်က သူ့ရဲ့အရာရှိ သက်တမ်းတလျှောက် စုဆောင်းထားခဲ့တာတွေကလည်းရှိ . . . ဘွားတော်ဘက်ကလည်း လယ်တွေယာတွေအပြင် မြို့လယ်လမ်းမပေါ်မှာတင် တိုက်သုံးလုံးလောက် အမွေရထားသေး။ ဒါတောင် တက္ကသိုလ်ကျောင်းဘက်မှာ အမျိုးသမီး အဆောင်ငှားထားတဲ့ သုံးထပ်အဆောင်ကြီး နှစ်ဆောင်ကျန်သေးတယ်။ ခတ္တာတို့လင်မယား နေဖို့ကိုလည်း ဆိုင်ဖွင့်ထားတဲ့ တိုက်နဲ့ မလှမ်းမကမ်း အကွာအဝေးမှာရှိတဲ့ တိုက်တစ်လုံး ပေးထားတယ်လေ။ အဘိုးကြီး အဖွားကြီးက

“ သားတို့ သမီးတို့ပဲ စိတ်ကြိုက်ဦးစီးပြီးလုပ်။ ဒယ်ဒီနဲ့ မာမီက အသက်တွေရလာတော့ တရားဘာဝနာဘက်ကို ဦးစားပေးလုပ်ရတော့မှာ ”

ဆိုပြီး ဆိုင်ကိုလည်း ခတ္တာတို့ လင်မယားနှစ်ယောက်ကို စိတ်ကြိုက် ဦးစီးလုပ်ဆောင်စေတော့တာ။ သူတို့နှစ်ယောက်ကတော့ တရားစခန်းတွေ ဝင်လိုက် တရားပွဲတွေသွားလိုက်ပဲ ပတ်လုပ်နေလေရဲ့ ။ နောက်ပိုင်းတော့ အမွေရထားတဲ့ လယ်ယာ စာရင်းတွေကော အဆောင်စာရင်းတွေပါ ခတ္တာတို့ဆီကို ရောက်လာပါကော။

ဖခင်ဦးသောင်းငွေရဲ့ လက်ကဒဏ်ရာကလည်း ပြန်ကောင်းလာပေမယ့် ဒဏ်ဖြစ်ပြီး အကင်းမသေတာကြောင့် ခတ္တာက ကားမောင်းဖို့ သိပ်စိတ်မချတော့ဘူး။ ဒါနဲ့ သူမတို့အိမ်မှာပဲ ခေါ်ထားလိုက်တော့တယ်။ ကျော်သူရကလည်း ဦးသောင်းငွေလာနေတာကို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူပါပဲ။ တစ်ခါတလေ ယောက္ခမနဲ့ သမက်နှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး တီဗီက ဘောပွဲတွေဘာတွေတောင် အတူတူ ကြည့်လိုက်ကြသေး။ ဦးသောင်းငွေက အလုပ်မရှိရင် မနေတတ်ဘူးလို့ ဆိုတာနဲ့ ခတ္တာက ဆိုင်မှာ ဝန်ထမ်းတွေကို ကြီးကြပ်ခိုင်းထားရတယ်လေ။

ဦးသောင်းငွေတို့ သားအဖ ပြောင်းသွားကတည်းက တစ်ခြံလုံး တစ်အိမ်လုံးမှာ လူခန့် တစ်ယောက်တည်း ကျန်ရစ်ခဲ့တော့တာပေါ့။ ဒါနဲ့လူခန့်လည်း စပါယ်ရာအောင်ဘုကို အဖော်ခေါ်ထားပြီး တဲလေးကိုပိတ်လို့ နှစ်ယောက်သား အိမ်မကြီးပေါ်မှာ တက်နေကြတော့တယ်။

ကားကလည်း မြို့ထဲပတ်ဆွဲတာကိုတင် ဖြစ်လိုက်တဲ့အလုပ်။ စက်လည်း ထွေထွေထူးထူး ဘာမှမဖောက်ဘူး။ ဦးပုကတော့ အမြဲတမ်းပြုံးလို့ပျော်လို့။

“ ဦးသောင်းငွေက ကားလုံးဝနားသွားပြီဆိုတော့ ဒီကားကို မင်းမောင်းလိုက်တော့။ မင်း ဒရိုင်ဘာအစစ် ဖြစ်သွားပြီ။ ဒါပေမယ့် အခြားကားတွေလို ဟိုက်ဝေးမဆွဲနဲ့ကွာ။ မင်းက မြို့ထဲပတ်ဆွဲတာနဲ့ အကျိုးပေးတော့ မြို့ထဲမှာပဲ ပတ်ဆွဲ။ ကားနာလည်း သက်သာတာပေါ့ ”

ဆိုပြီး ဦးပုက လူခန့်ကို ရာထူးတိုးပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ . . .

“ ကားနားတဲ့အချိန် နတ်ဆက်ဖို့ ကြက်ကောင်လုံးပေါင်း နှစ်ပေါင်းလောက် လုပ်ပေးပါဦး ”

လို့ ပြုံးဖြဲဖြဲ မျက်နှာပေးနဲ့ မျက်နှာချို သွေးပြောကြားပြီး ဆိုက်ကားငှား ပြန်သွားတော့တယ်။

ခြံကော အိမ်ကော ကားပါ လူခန့်လက်ထဲရောက်လာတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဝက်သားစားလို့ ရသွားကြတော့တာပေါ့။ အောင်ဘုကလည်း ဝက်သားအရမ်းကြိုက်တယ်။ သူကတော့ ကားမှာ ဦးတိတ်ရှောင်ရှိနေတာတွေ မရှိတာတွေ ခေါင်းထဲမထည့်ဘူး။ ဝက်သားဒုတ်ထိုး အခေါက်ကင် စသဖြင့် တရုတ်စာတွေ နေတိုင်းစားနေရတာကိုပဲ သဘောကျနေလေရဲ့ ။

“ ဝက်သားစာတာက စား။ ဦးပုနဲ့ ဦးသောင်းငွေ မရိပ်မိအောင်နေရမယ်။ မဟုတ်ရင် ခင်ဗျား ငတ်သွားမယ် ” . .

လို့ လူခန့်က အောင်ဘုကို သတိပေးလိုက်တော့

“ စိတ်ချပါ ကားဆြာရယ်။ ကိုယ်ငတ်မယ့်အပေါက်တော့ ကျုပ်က ဘယ်လုပ်ပါ့မလဲ ”

တဲ့။ ဝက်သားစားလေ အလုပ်ဖြစ်လေ အလုပ်ဖြစ်လေ ဝက်သားစားလေ ဖြစ်နေတာမို့ လူခန့်တို့လည်း ဦးပုဆီက ဒရိုင်ပါခကော ဘောက်ဆူးတွေပါ မကြာခဏ ရရှိနေတော့တယ်။ အခြားကုန်ပေါက်တွေ ထွေထွေထူးထူးမရှိတာမို့ လူခန့်တို့ အတော်လေးကို စုမိဆောင်းမိ ဖြစ်လာတော့တာပေါ့။

အလုပ်အကိုင်အနေအထိုင် အစစအရာရာ အဆင်ပြေနေပေမယ့် လူခန့်အတွက် စိတ်ညစ်စရာတစ်ခု ရှိလာခဲ့တယ်။ အဲ့ဒါကတော့ မကြီးမြသီရဲ့ ယောက်ျား ကိုဘမြင့်က နေသိပ်မကောင်းဘူးတဲ့။ အမြဲတမ်း တချောင်ချောင်ဖြစ်နေလို့ ဆိုက်ကားလည်း နင်းနိုင်တလှည့် မနင်းနိုင်လှည့် ဖြစ်နေတော့တာ။ ကိုဘမြင့်ဆိုက်ကား မနင်းနိုင်တော့ မကြီး ပန်းရောင်းတဲ့ ဝင်ငွေလောက်နဲ့က စားစရိတ်ကိုထိန်းဖို့ အခက်အခဲ ဖြစ်လာတာပေါ့။ မကြီးကတော့ သူ့ဘာသာသူ ကြိုးစားရုန်းကန်ရှာပါတယ်။ လူခန့်ကို လုံးဝ အပူမကပ်ဘူး။ လူခန့်က ဘယ်နေနိုင်ပါ့မလဲ။ တပတ်တစ်ခါလောက် မကြီးတို့ဆီသွားပြီး တစ်သောင်းတန်သည် နှစ်သောင်းတန်သည် ပေးကမ်းထာက်ပံ့နေရတယ်။ ဒါပေမယ့် မကြီးမြသီခင်မျာ ကံဆိုးရှာပါတယ်။ တစ်နေ့တော့ ကိုဘမြင့်က . . .

“ ဒီနေ့ နေရတာ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးရှိတယ်။ တို့စားဖို့ လက်ဖက်ရည်နဲ့ အီကြာကွေး သွားဝယ်လိုက်ဦးမယ် ”

ဆိုပြီး ဆိုက်ကားဆွဲလို့ လမ်းထိပ်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို ထွက်သွားရာက လမ်းမှာတင် . . . ” မူးတယ် မူးတယ် . . .” လို့အော်ရင်း ဆိုက်ကားပေါ်က ဘုန်းခနဲ ပစ်ကျပြီး ဆုံးပါးသွားတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ယောက်ဖတော်ရဲ့ နာရေးကိစ္စကို လူခန့်ပဲ အစစအရာရာ အဆင်ပြေအောင် စီစဉ်ပေးလိုက်ရတော့တာပေါ့။ မကြီးကတော့ တစ်ငိုတည်းပဲ ငိုနေလေရဲ့ ။ နာရေးလည်းပြီးကော လူခန့်လည်း ချစ်လင်သား ဆုံးပါးသွားလို့ အရမ်းကို ဝမ်းပမ်းတနည်း ဖြစ်နေရှာတဲ့ မကြီးကို တစ်ယောက်တည်း မထားခဲ့ချင်တာကြောင့် မိမိနဲ့အတူလိုက်နေဖို့ ခြံထဲအိမ်ကို ခေါ်ခဲ့တော့တယ်။

မကြီးလည်း အိမ်ရောက်လာပြီဆိုတော့ ရှေ့ရေးအတွက် ဘာလုပ်ကြရင်ကောင်းမလဲ ဆိုတာ ဦးတိတ်ရှောင်နဲ့ တွေ့တဲ့အချိန် လူခန့် တိုင်ပင်ဖြစ်တယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်က ဆရာကြီးဂိုက်နဲ့

“ လူ့ကို ဝ အကောင်းဆုံး အကြံဉာဏ်တွေပေးမယ်။ ဒါပေမယ့် လူ့ ဝ ပြောတဲ့အတိုင်းတော့ တသွေမတိမ်း လိုက်လုပ်ရလိမ့်မယ်။ ဘာမှ စောဒက မတက်ရဘူး။ ဘယ်လိုလဲ. . .ဂတိပေးနိုင်လား ”

လို့မေးလာတာနဲ့ လူခန့်လည်း ထွေထွေထူးထူး စဉ်းစားမနေတော့ဘဲ ကတိပေးလိုက်တော့တယ်။ ပထမဆုံး ဦးတိတ်ရှောင် အကြံပေးတာက

“ လူ့တို့ မောင်နှမပိုင်တဲ့ မြို့ထဲက အိမ်နဲ့ဝိုင်းကို ရောင်းပစ်လိုက်။ ရတဲ့ပိုက်ဆံနဲ့ ရွှေဝယ်ထား ”

တဲ့။ ဦးတိတ်ရှောင် စကားကြားရတော့ လူခန့်စိတ်ထဲမှာ အင်တင်တင်တော့ ဖြစ်သွားတာပေါ့။ မိမိတို့ မောင်နှမနှစ်ယောက်မှာ ကိုယ်ပိုင်ဆိုလို့ မိဘတွေထားခဲ့တဲ့ ပေလေးဆယ် ခြောက်ဆယ် ဒီခြံလေးနဲ့ အိမ်လေးပဲရှိတာ မဟုတ်လား။ ဒါကိုရောင်းပြီး ရွှေဝယ်ပစ်ရမယ်ဆိုတော့ နည်းနည်းတော့ တစ်မျိုးပဲ။ ဒါပေမယ့်လည်း ဦးတိတ်ရှောင်ကို ကတိပေးပြီးသား ဖြစ်နေတော့ ဘာမှ စောဒက တက်မနေတော့ဘဲ နောက်နေ့မှာ ကားထွက်ရင်း အိမ်နဲ့ခြံကို စပ်ဟတ်ကြည့်ဖို့ လူခန့်ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်ပါတော့တယ်။

တကယ်တမ်းကြတော့ လူခန့်ထင်သလောက် မစပ်လိုက် မဟတ်လိုက်ရဘူး။ ဦးတိတ်ရှောင် လမ်းညွှန်တဲ့ တရုတ်မကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ ကုန်စုံဆိုင်မှာ ခြံရောင်းဖို့ ပြောကြည့်လိုက်တာ တရုတ်မကြီးက အရမ်းသဘောကျပြီး ဝယ်ယူဖို့ ကမ်းလှမ်းပါလေကော။

“ အန်တီက အဲ့ဒီနေရာလေးကို အရင်ကတည်းက လိုချင်နေတာ။ အန်တီရဲ့ ဆိုင်နဲ့လည်း သိပ်မလှမ်းတော့ ဂိုဒေါင်ဆောက်ပြီး ကုန်တွေထားဖို့လေ။ အန်တီ့အနေနဲ့ မောင်လူခန့်ကို သိန်း ၂၃၀ ပေးနိုင်တယ် ”

လို့ လူခန့်ကို ပြောလွှတ်လိုက်တယ်။ လူခန့် ထင်တောင်မထားဘူး။ ခြံနေရာက လမ်းမပေါ် သိပ်မကြပေမယ့် မြို့ထဲမှာရှိတော့ ဘဏ်တွေဝင်လာတဲ့ အချိန်မှာ ဈေးတက်ပြီး အရမ်းကို တန်နေတော့တာ။ လူခန့်က အိမ်နဲ့ခြံရောင်းမယ့်အကြောင်းကို မကြီးကို တိုင်ပင်တော့ မကြီးက နည်းနည်းစိုးရိမ်ဟန် ပေါ်ပေမယ့်

“ မောင်လေးသဘောပဲလေ . . .”

လို့ခွင့်ပြု ရှာတယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်ကတော့

“ ၂၅၀ ထိတိုးတောင်းကွာ . . .ပေးလိမ့်မယ်။ ”

တဲ့။ ဒါနဲ့ လူခန့်လည်း နောက်နေ့လည်းရောက်ကော တရုတ်မကြီးနဲ့ ထပ်ပြီး စကားသွားပြောတာပေါ့။ တရုတ်မကြီးက ၂၅၀ အထိ တိုးပေးတာကြောင့် အဲ့ဒီနေ့မှာပဲ ရှေ့နေခေါ်ပြီး စာရွှက်စာတမ်းတွေလွှဲ လက်မှတ်ထိုးလို့ တစ်ခါတည်း ရောင်းလိုက်တော့တယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်က . . .

“ ဈေးထဲက . . .’ ရွှေတိုးတိုး ‘. . .ဆိုတဲ့ ရွှေဆိုင်ကိုသွား။ အခေါက်ရွှေပေးပါလို့ပြော။ ဒီငွေနဲ့ ရသလောက်သာ ဝယ်ခဲ့ပေတော့။ ပြီးရင် ရွှေတွေ သယ်မလာခဲ့နဲ့။ အဲ့ဆိုင်မှာ ပြန်ထားခဲ့ပြီး ဘောင်ချာပဲ တောင်းလာခဲ့ ”

ဟု ရလာတဲ့ ပိုက်ဆံတွေနဲ့ ရွှေဝယ်ဖို့ကိုလည်း အခါတော်ပေးပြန်တယ်။ လူခန့်က စိုးရိမ်ဟန်နဲ့ . . .

“ စိတ်ချရပါ့မလား ဦးတိတ်ရှောင်ရယ် ”

လို့ ပြန်မေးလိုက်တော့ . . .

“ လျှာမရှည်စမ်းပါနဲ့ လူ့ရယ်။ ဝ ပြောသလိုသာ လုပ်စမ်းပါ ။ အဲ့ဆိုင်က သီလသမ္မာဓိ ပြည့်စုံတဲ့ စိတ်ချရမယ့်ဆိုင်ပါ ”

ဦးတိတ်ရှောင်က ရုပ်တည်ကြီးနဲ့ ပြောနေတာကြောင့် လူခန့်လည်း သူပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တယ်။ ရွှေက တစ်ကျပ်သားကို ၇ သိန်းနှုန်းနဲ့ ၂၄၅ သိန်းဖိုးဆိုတော့ ၃၅ ကျပ်သားရတယ်။ လူခန့်က ဦးတိတ်ရှောင် မှာထားသလို ရွှေမယူဘဲ ငွေတင်ချေခဲ့လို့ရမလား မေးတော့ ဆိုင်ရှင် ဒေါ်တိုးတိုးကလည်း ဝမ်းပမ်းတသာလက်ခံပြီး သူ့ဆိုင်မှာ ရွှေ ၃၅ ကျပ်သား ထားခဲ့ကြောင်း ဘောင်ခြာကို ချက်ခြင်း ရေးပေးလိုက်တော့တာပေါ့။ ကျန်တဲ့ ငါးသိန်းကိုတော့ ခြေစောင့်လက်စောင့်ထားဖို့ လူခန့် ပြန်ယူခဲ့တော့တယ်။

အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ မကြီးလည်း ခင်ပွန်းသည်ကို လွမ်းတဲ့စိတ်နဲ့ ပူပန်သောကရောက်တာတွေ တဖြေးဖြေး လျော့နည်းပြီး ရွှင်ရွှင်ပြပြလေး ပြန်ဖြစ်လာတယ်။ လူခန့်တို့က ဟိုင်းဝေးထွက်စရာမလိုဘဲ နေ့ဘက်မြို့ထဲ ကုန်ပတ်ဆွဲ ညဘက်ခြံထဲကားပြန်ထိုး ဆိုတော့ မကြီးတစ်ယောက်တည်း အထီးကျန် ဖြစ်မနေတော့ဘူးပေါ့။ စပါယ်ယာ အောင်ဘုခင်မျာလည်း မကြီးရောက်ကတည်းက အရင် လူခန့်နေခဲ့တဲ့ တဲလေးမှာ သွားအိပ်နေရတာ။ လူခန့်ကော မကြီးကပါ အိမ်ထဲလာအိပ်ဖို့ခေါ်တာ ပြောလို့မရဘူး။ သူစိမ်းယောက်ျားလေး တစ်ယောက်နဲ့ တစ်မိုးအောက်တည်း အတူတူနေရတော့ မကြီး အနေခက်မှာစိုးလို့ . . . မကြီး လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေရအောင်တဲ့လေ။ အဲ့ဒါနဲ့ လူခန့်လည်း အောင်ဘုကို အားနာမိတာကြောင့် ရွှေဝယ်တာပိုတဲ့ ပိုက်ဆံထဲကနေ တဲလေးကို ခိုင်ခိုင်မာမာ သားသားနားနားလေး ပြန်ပြင်ပေးလိုက်တော့တယ်။

လူခန့်က ဦးသောင်းငွေဆီသွားပြီး တဲလေးပြင်ဆောက်တဲ့အကြောင်း အသိပေးလို့ ခြံထဲမှာ သူတို့ကို ဆက်နေခွင့်ပြုဖို့ကိုပါ တစ်ခါတည်းခွင့်တောင်းလိုက်တယ်။ ခြံငှားခပေးရမယ်ဆိုလည်း ပေးပါမယ်ပေါ့။ ဦးသောင်းငွေက . . .

“ မင်းနဲ့ငါနဲ့က ပြောစရာ လူတွေလားကွ။ ခြံငှါးခတွေဘာတွေ လုပ်မနေနဲ့။ ခြံဆိုတာ လူစောင့်မရှိရင် ပျက်စီးတယ်။ အခုလို မင်းတို့နေပေးနေတာကိုပဲ ငါက ကျေးဇူးတင်တာ။ ဒီမှာ မောင်လူခန့် မင်းနဲ့ငါနဲ့က ဆရာတပည့်ဆိုလည်း ဟုတ်တယ် . . .။ တူဝရီးဆိုလည်း ဟုတ်တယ် . . .။ မိတ်ဆွေဆိုလည်း ဟုတ်တယ် . . .။ နောက်ဆုံး ကုန်ကုန်ပြောရရင် မတော်လိုက်ရတဲ့ ယောက္ခမနဲ့ သားမက်ဆိုရင်လည်း ဟုတ်သေးတယ် . . .။ အဲ့ဒါကြောင့် ငါနဲ့မင်းကြားမှာ နောက်နောင် ဘယ်တော့မှ ငွေစကားမပြောနဲ့. . . ကြားလား ”

ဆိုပြီး လူခန့်တို့ကို သူ့ခြံမှာ စိတ်တိုင်းကျနေဖို့ ခွင့်ပေးရှာတယ်။ လူခန့်လည်း ဦးသောင်းငွေကို ကျေးဇူးတင်စကား အထပ်ထပ်ပြောပြီး ပြန်ခဲ့တော့တာပေါ့။

“ မင်းတို့စိတ်ကြို က် ငါ့ခြံထဲမှာ နေလို့ရတယ်။ အဲ. . . တစ်ခုတော့ရှိတယ် . . .။ အဲ့ဒါ ဘာလဲဆိုတော့ ငါလာရင် မင်း ဟင်းကောင်းကောင်း ချက်ကျွေးရမယ် ”

မပြန်ခင် ဦးသောင်းငွေက လူခန့်နားကပ်ပြီး ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ မှာလိုက်သေးတယ်။ လူခန့်လည်း

“ ဟုတ်ပါပြီ ဆရာရယ် . . .”

လို့ ပြုံးပြပြီး ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ပါတော့တယ်။

မကြီး အိမ်မှာရှိတော့ လူခန့်တို့အတွက် ထမင်းဟင်း အတော်ကို အဆင်ပြေနေတာပေါ့။ မကြီးက မနက်စောစောကတည်းက ထမင်းဟင်းထချက်ပြီး လူခန့်တို့ နှစ်ယောက်စလုံးအတွက် ထမင်းချိုင့် ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ညနေ ကားသိမ်းလာရင်လည်း လူခန့်ကော အောင်ဘုပါ ရေမိုးချိုးပြီး ထမင်းတန်းစားရုံပဲ။ ဒါတင်မကဘူး မကြီးက လျှော်ရေးဖွတ်ရေးနဲ့ အိမ်သန့်ရှင်းရေးတွေမှာပါ အားကိုးရသေးတယ်။ မကြီးဟာ လူခန့်ရဲ့ အဝတ်အစားတွေ အကုန်လုံးကို လျှော်ဖွတ် မီးပူတိုက်ပေးတဲ့အပြင် အောင်ဘု အဝတ်အစားတွေကိုပါ အဆစ်ထည့်လုပ်ပေးနေတာ။ အောင်ဘုကတော့ အားနာလွန်းတာကြောင့်

“ မလုပ်ပါနဲ့ မကြီးရယ် . . .”

လို့ အတန်တန်တားပေမယ့် မကြီးက

“ အစ်မမောင်လေးရဲ့ လုပ်ဖော်ကိုင်ဘက်ကလည်း အစ်မရဲ့ မောင်လေးပဲပေါ့ ”

ဆိုပြီး တားမရတာနဲ့ပဲ ဒီအတိုင်း လွှတ်ပေးထားလိုက်ကြရတော့တယ်။ မကြီးက နေ့ခင်းနေ့လည်တွေမှာ တစ်အိမ်လုံးကို သန့်ရှင်းရေး လုပ်ထားတတ်ပြီး ခြံထဲကိုပါ ပြောင်နေအောင် တံမြက်စည်း လှဲထားသေးတယ်လေ။ အိမ်ကြီးကိုတင်မဟုတ်ဘဲ တစ်ခါတလေ အောင်ဘုနေတဲ့ တဲလေးထဲကိုပါဝင်ပြီး မကြီးက သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးတတ်လေရဲ့ ။ လူခန့်တို့က ပိုက်ဆံရှာ . . . မကြီးက အိမ်မှုကိစ္စတွေ ဒိုင်ခံလုပ်ပေး . . . ဝင်ငွေလေးကလည်း ပုံမှန်ဝင် . . အပိုကုန်ပေါက်ကလည်းမရှိ. . ဆိုတော့ လူခန့်တို့ မောင်နှမတစ်စုဟာ တက်ညီလက်ညီ ကြိုးစားကြရင်း ဦးသောင်းငွေရဲ့ ခြံထဲမှာ ပျော်ရွှင်စွာ နေထိုင်ကြတော့တာပေါ့။

“ ငါလာရင် ဟင်းကောင်းကောင်း ချက်ကျွေးရမယ်” လို့ ဦးသောင်းငွေက လူခန့်ကို ပြောသွားပေမယ့် တကယ်တမ်းကြတော့ လွန်ခဲ့တဲ့ လေးလအတွင်း သူ တစ်ခါမှကို မလာဖြစ်ပါဘူး။ အခု ရောက်လာပြန်တော့လည်း ပြသနာတစ်ခုကို သယ်လာပြန်တယ်။ သူနဲ့အတူပါလာတာက အမျိုးသမီးတစ်ယောက်။ လူခန့် သေချာမေးကြည့်တော့မှ သူ့သမီးဆိုင်မှာ အလုပ်လုပ်တဲ့ မိန်းကလေးကို ခိုးပြေးလာတာလို့ ဘိုးတော်က ပြောပြတယ်။ မသက်ထားလို့ အမည်ရတဲ့ အနှီအမျိုးသမီးက အသက် ၃၀ . . ၃၀ ကျော်လောက်ရှိပြီး အသားဖြူဖြူ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း . . ကိုယ်လုံးပြည့်ပြည့်နဲ့။ အရပ်ကလည်း မနိမ့်မမြင့်။ ရုပ်ကတော့ လှတယ်ဆိုတာထက် ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်လို့ ပြောရမှာဖြစ်ပြီး ဆံပင်က ကျောလည်လောက်အထိပဲ ရှည်တယ်။

“ ခက်တော့တာပဲ ဦလေးရယ်။ ဦးလေးဟာလေ အနားမှာ မိန်းမတစ်ယောက်ယောက် မရှိရင်ကို မနေတတ်တာပါလား ”

လူခန့်က ငြီးငြီးညူညူနဲ့ ဦးသောင်းငွေတို့စုံတွဲအတွက် နေရာစီစဉ်ပေးဖို့ ပြင်ရတော့တာပေါ့။ မိန်းမနဲ့ ပတ်သက်လာရင် ထူးထွေဆန်းပြားတတ်တဲ့ ဦးသောင်းငွေရဲ့ အကျင့်ကို လူခန့် သိပြီးသားဖြစ်နေတာက တစ်ကြောင်း . . . အိမ်ထဲမှာ မကြီးလည်းရှိနေတာက တစ်ကြောင်းကြောင့် . . တကယ်ဆိုရင် အောင်ဘုကို အိမ်ထဲသွင်း . . . သူတို့စုံတွဲကို အောင်ဘုရဲ့တဲထဲမှာ နေရာချပေးလိုက်ချင်တာ။ ဒါပေမယ့် ဦးသောင်းငွေက လက်ရှိ အိမ်ပိုင်ရှင်လည်း ဖြစ်နေပြန် ကိုယ့်ဆရာသမားလည်း ဖြစ်ပြန်တာကြောင့် နောက်ဆုံးမှာတော့ လူခန့်လည်း မကြီးရဲ့ အခန်းနဘေးက မိမိအိပ်ခန်းကိုသာ ရှင်းလင်းပေးလိုက်တော့တယ်။ လူခန့် ကိုယ်တိုင်ကတော့ အိမ်ရှေ့ခန်းက တန်းလျားရှည်ဆီကို နေရာပြောင်းခဲ့ရတာပေါ့။

ဦးသောင်းငွေကတော့ ဦသောင်းငွေပဲလေ။ ဘယ်ရိုးရာပျက်ပါ့မလဲ။ ညလည်း နည်းနည်းနက်လာကော သူတို့အခန်းက အသံတွေ ထွက်လာတော့တာပဲ။ ဆော်ကြီးလည်း သနားပါတယ်။ အသံတွေကြားရတာတော့ အစပိုင်း ဆော်ကြီးကရှက်လို့ ကျိတ်မှိတ် အောင့်အီးနေပုံရတယ်။ နောက်တော့လည်း. . . မရပါဘူး။ တဖြေးဖြေးနဲ့ အသံတွေက အတော်ကို ပြင်းပြင်းရှရှဖြစ်လာပြီး ငိုသံတွေ ရှိုက်သံတွေပါ ပါလာပါကော။

လူခန့်ကတော့ . . . ငါလည်း ဒီအသံတွေ ကြားနေရသလို မကြီးလည်း အခန်းထဲက ကြားနေရမှာပဲလို့ တွေးမိပြီး စိတ်မချမ်းမသာ ဖြစ်လွန်းလို့ အိပ်လို့တောင်မပျော်ဘူး။ အိပ်မပျော်တော့ အသံတွေကြား. . . အသံတွေကြားရတော့ စိတ်မချမ်းသာ. . . စိတ်မချမ်းသာတော့ အိပ်ပျော်နဲ့ လူခန့်အဖြစ်က ပတ်လည်ရိုက်လျှက်။ တစ်နာရီလောက်ကြာတော့မှ မသက်ထားရဲ့ အာခြစ်အော်လိုက်တဲ့ အသံစူးစူးတွေ ဆက်တိုက်ထွက်လာပြီးနောက် တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ပြန်ဖြစ်သွားတော့တယ်။ ဒါတောင် သူမရဲ့ ရှိုက်ငိုသံ ” တ ဟီး ဟီး ” က အရှိန်မသေသေးဘူး။ နာရီကြည့်လိုက်တော့ ၁၂ နာရီခွဲနေတာနဲ့ လူခန့်လည်း အိပ်ပျော်အောင် အိပ်လိုက်တော့တယ်။

“ ဒီလူကြီး လုပ်တဲ့ပုံကတော့ မဟုတ်သေးပါဘူး။ ကြာရင် ကာယကံရှင်တွေဖြစ်တဲ့ သူတို့အတွက်လည်း မကောင်းဘူး ။ သူတို့ အသံတွေကြားနေရတဲ့ ကျွန်တော်တို့ မောင်နှမအတွက်လည်း မကောင်းဘူး။ သူ့ဆော်ကြီးခင်မျာလည်း မခံစားနိုင်လွန်းလို့သာ သူတို့အသံပလံတွေ ကျွန်တော်တို့ ကြားမှန်းသိပြီး ရှက်နေရှာမှာပဲ”

လူခန့်က ဦးတိတ်ရှောင်နဲ့ တွေ့တဲ့အချိန် ဆရာဖြစ်သူ ဦးသောင်းငွေရဲ့ အကြောင်းကို စိတ်ပျက်လက်ပျက် ပြောပြလိုက်တော့ ဦးတိတ်ရှောင်က တခွိခွိ ရယ်တော့တာပဲ။ ရယ်လို့ အားရတော့မှ ဦးတိတ်ရှောင်က. . .

“ အစကတည်းက လူ့ဆြာက လူရှုပ်ကြီး လူ့ရဲ့ ။ သမီးမိန်းကလေး တစ်ယောက်တည်းရှိတဲ့ အိမ်ကို လူ့ကို ခေါ်တင်လာတာပဲ ကြည့်ပါလား။ ဝ သာ သူ့နေရမှာဆို လူ့ကို ခေါ်မလာဘူး။ အခုလည်း သူတို့လင်မယား နေကြထိုင်ကြတာကို မထူးစမ်းတဲ့ သဘာဝတစ်ခုလို့ပဲ မှတ်ထင်ထားတဲ့ပုံ။ စန်းကတော့ အပွင့်သား။ သူနဲ့ အသက်အရမ်းကွာနေတဲ့ ကလေးမကို ဘယ်လိုတွေမြန်း စည်းရုံးလိုက်တယ် မသိဘူး။ သုံးလေးရက်တော့ လူ့ သူ့ကို သည်းခံရလိမ့်မယ်။ အဲ့ဒါကျော်သွားရင်တော့ အဆင်ပြေပါပြီ။ သူတို့လည်း ဒီမှာ တစေနေမှာမဟုတ်ဘူး။ သူတို့အစီအစဉ်နဲ့ သူတို့ ရှိပြီးသား ”

လို့ လူခန့်ကို ပြောပြလိုက်တော့တယ်။ လူခန့်လည်း သုံးလေးရက်ဆိုရင်တော့ မဆိုးပါဘူးလို့ တွေးပြီး သက်ပြင်းချလိုက်ရတော့တာပေါ့။ ဦးတိတ်ရှောင်က လူခန့်ကို စကားဆက်ပြန်တယ်။

“ လူ့ သိပြီးပြီလား. . . ရွှေဈေးတွေ တက်သွားပြီ။ လူ့တော့ ထောပြီပဲ ”

ဦးတိတ်ရှောင်က ဝမ်းပမ်းတသာနဲ့ ပြောလိုက်တော့ လူခန့်လည်း စိတ်ဝင်စားသွားပြီး

“ ဘယ်ဈေးဖြစ်သွားလို့လဲ ”

“ တစ်ကျပ်သားကို ၉ သိန်းကျော်သွားပြီ။ လူ့ရဲ့ . . . .”

လူခန့်နဲ့ ဦးတိတ်ရှောင် တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်ကြပါတော့တယ်။

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>>