မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် (၂၅)

မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် (၂၅)

ရှေ့ပေါက် နောက်ပေါက် အဖွင့်ခံလိုက်ရတဲ့ အငုံလေး

အမွှေးတောင် မစုံသေးဘူး။

⭐ အချစ်မှာ အရွယ်မရှိ၊ အချိန် အခါမရှိ၊ သဘာ၀ စစ်စစ် ဖုန်းနဲ့ မှတ်တမ်း တင်မိခဲ့ကြသူများ။

ကိုယ့်ဘာသာ ကြည့်ဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ အဝေးရောက် ချစ်သူ ကို အလွမ်းပြေ ပြဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ၊

ဖုန်းပျောက် သွားလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ ကိုယ့် အကောင်းကို သူများ ဟတ်သွားလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊

နည်းပညာရဲ့ သားကောင်းတွေ မဖြစ်ရအောင် ဆင်ခြင်ကြပါ။

မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် (၁၂)

မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် (၁၂)

ခဲတံအတုတ်ကြီးနဲ့ စာရေးနေတဲ့ LGBT လူငယ်အတွဲလေး

⭐ အချစ်မှာ အရွယ်မရှိ၊ အချိန် အခါမရှိ၊ သဘာ၀ စစ်စစ် ဖုန်းနဲ့ မှတ်တမ်း တင်မိခဲ့ကြသူများ။

ကိုယ့်ဘာသာ ကြည့်ဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ အဝေးရောက် ချစ်သူ ကို အလွမ်းပြေ ပြဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ၊

ဖုန်းပျောက် သွားလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ ကိုယ့် အကောင်းကို သူများ ဟတ်သွားလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊

နည်းပညာရဲ့ သားကောင်းတွေ မဖြစ်ရအောင် ဆင်ခြင်ကြပါ။

မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် ( ၅ )

မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် ( ၅ ) 

မိန်းမနဲ့ ဟုမ်းမိတ် ဆိုပဲ။

⭐ အချစ်မှာ အရွယ်မရှိ၊ အချိန် အခါမရှိ၊ သဘာ၀ စစ်စစ် ဖုန်းနဲ့ မှတ်တမ်း တင်မိခဲ့ကြသူများ။

ကိုယ့်ဘာသာ ကြည့်ဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ အဝေးရောက် ချစ်သူ ကို အလွမ်းပြေ ပြဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ၊

ဖုန်းပျောက် သွားလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ ကိုယ့် အကောင်းကို သူများ ဟတ်သွားလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊

နည်းပညာရဲ့ သားကောင်းတွေ မဖြစ်ရအောင် ဆင်ခြင်ကြပါ။

ရေစုန်မှာ လှေကြုံစီးခဲ့တယ် (စ/ဆုံး)

ရေစုန်မှာ လှေကြုံစီးခဲ့တယ် (စ/ဆုံး)

သူရဇော်  -  ပုံဖေါ်သည်။

ထွန်းမြိုင်

ကျနော်နဲ့ လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက် အရင်းနှီးဆုံးသူငယ်ချင်း။ ကျနော်ဆည်မြောင်းမှာအလုပ်ဝင်တော့ ပစ္စည်းထိန်းဌာနမှာ အတူတူကျနော်တို့မြို့က မြန်မာနိုင်ငံရဲ့အလယ်ပိုင်း ခရိုင်မြို့လေးပါ။ အဲ့ချိန်က ကျနော်ရော ထွန်းမြိုင်ပါ အသက်၂၀ အရွယ်တွေဘဲရှိသေးတယ်။ ဆည်မြောင်းဌာနပစ္စည်းထိန်းတွေဆိုတော့ သိတဲ့ အတိုင်းလက်ဖျားနဲနဲရေစိုတာပေါ့။

အော် သူများအကြောင်းထက် ကိုယ့်အကြောင်းပြောပြအုန်းမှဖြစ်မယ်။ကျနော့်နာမည် သူရ အဖေမရှိတော့ဘူး။အကိုတစ်ယောက်ရှိတယ် သူရိန် တဲ့။ကျနော့်ထက် ၅ နှစ်ကြီးတယ်။မြို့က အမျိုးသမီးတစ်ယောက်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျလို့ ဆံထုံးနောက်ယောင်ပါသွားတယ်။သူ့အမျိုးသမီးက ဈေးထဲမှာ ကုန်ခြောက်ဆိုင်ဖွင့်ထားတော့ သူလဲဈေးသည်ဖြစ်နေပြီပေါ့။

အမေကတော့ အသက်သိတ်မကြီးသေးဘူး ။၅၁ နှစ်ဘဲရှိသေးတယ်။အရွယ်တင်လို့ မထင်ရဘူး။အမေ့တောင်လာရစ်ချင်သူရှိနေသေးတယ်ဗျ။အသားဖြူဖြူ ဆံပင်ကောင်းကောင်းနဲ့ မနိမ့်မမြင့်တဲ့ အရပ် ရှိသင့်သမျှအမို့အမောက် အကွေ့အကောက်တွေပိုင်ထားလို့ ခုချိန်ထိ ပုရိသ တွေယိုင်နေတာပေါ့။

အဖေဆုံးတော့ အမေကအရွယ်ရှိပေမဲ့ ကျနော်တို့ညီအကို ကိုငဲ့လို့ နောက်တစ်ပင်မထူခဲ့ဘူး။အကိုက ပညာရေးမှာ ပါရမီ မပါရှာဘူး ။ဆယ်တန်းကို နှစ်နှစ်ဆက်အကျမှာ ပညာပါရမီမပါပေမဲ့မြာ ပါရမီတော့အပါ။ခု သူ့မိန်းမနဲ့ ခိုးပြေးလို့ နှစ်ဘက်မိဘတွေကစီစဉ်ပေးလိုက်ရတယ်။

ကျနော်က အမေရုပ်နဲ့ အဖေ့အသားရောင်အမွေခံလိုက်ရတယ်။အဖေက အညာသားဆိုတော့အသားညိုတယ်။အရပ်ကောင်းတယ်။ဒီတော့ ကျနော်လဲ အသားညိုညို အရပ်မြင့်မြင့် ဗလ လဲကောင်းပြီး ရုပ်ချောတဲ့သူပေါ့။ဟဲဟဲ..ကြော်ငြာဝင်ရသေးတယ်။

ကျနော်ဆယ်တန်းအောင်တော့ တက္ကသိုလ်ဆက်မတက်ဘဲနဲ့ဆည်မြောင်းကိုအလုပ်ဝင်လိုက်တာ။အဲ့ခေတ်ကဆယ်တန်းဆိုစာရေးအလုပ်ကအလွယ်တကူပါဘဲ။ထွန်းမြိုင်နဲ့ ကျနော်အလုပ်အတူဝင် သူငယ်ချင်းဖြစ်သွားကြတာ။အစကတော့တစ်မြို့ထဲနေပေမဲ့ မရင်းနှီးကြဘူး မရင်းဆို ထွန်းမြိုင်က တိုင်းရင်းသားမဟုတ်ဘူးဗျ ။အရပ်အခေါ် ကုလား အိန္ဒြိယအနွယ်။ဒါပေမဲ့ မြန်မာပြည်ပေါက်။ ကိုးကွယ်တော့လဲ ခရစ်ယာန်ဗျ။ ဒီတော့ အစားလဲမကွဲလေတော့ တရုပ်ဆိုင်လဲတူတူထိုင်ရတာမို့ ပိုပြီးရင်းသွားပြီးနှစ်ကိုယ့်တစ်စိတ်တွေဖြစ်လာကြတယ်။

အဲ့လိုနေရာက ဒီကောင်က မိန်းမခိုးပြေးပါလေရော။သူ့မိန်းမက မြို့ပေါ်ကမဟုတ်ဘူး ကျနော်တို့မြို့နယ်ထဲက ကျေးရွာလေးတစ်ခုက သူ့ကောင်မလေးကိုမတွေ့ခင်က ကျနော်ထင်ထားတာအညာသူဆိုတော့ ကျနော့်လို အသားညိုမယ်လို့။ဟောဗျာ တွေ့တော့ တစ်ခြားစီဘဲ မော်လမြိုင်သူလို့ပြောရင်ရတယ် ။အသားလဲဖြူသလို ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလဲ ခပ်ပြက်ပြက်နဲ့ ရင်ကြီးသလို တင်လဲကြီးတယ်။

ပြောရရင် သူ့မိန်းမနဲ့ သူ့ကိုသဘောမတူဘူးလေ ။သူ့အိမ်ကပေါ့။ဘယ်တူပါ့မလဲ ဘာသာကလဲခြားနေသေးတယ်။ အသက်ကလဲ ခုမှ ၂၂ နှစ် တစ်အိမ်လုံးလဲ ယောက်ကျားလေးကသူတစ်ယောက်တည်းပါတာ။အစ်မချည်းလေးယောက် သူကအငယ်ဆုံးလဲဖြစ်တော့ ချစ်ကြအလိုလိုက်ကြပေါ့ ခုလိုမိန်းမယူလိုက်တော့ အားလုံးစိတ်ဆိုးပြီးပစ်ထားလိုက်ကြတယ်။

ဒီမှာ အခင်ဆုံးသူငယ်ချင်း ကျနော်။ သူဝန်ကို ကူထမ်းရတော့တာဘဲ။ပထမဆုံးနေစရာရှာရပြီ။လက်ထဲမှာကလဲ ဘယ်လိုဘဲစိုတယ်ပြောပြော ရရသုံးသုံးဆိုတော့ အထုအထယ်မရှိဘူးလေနောက်ဆုံးရပ်ကွက်လေးတစ်ခုက လေးခန်းတွဲတန်းလျားအခန်းလေးကို ငှါးလိုက်ရတယ်။ အခန်းလေးကကျဉ်ပေမဲ့ ညားခါစဇနီးမောင်နံအတွက်ကတော့ အဆင်ပြေပါတယ်။

..............................................................................................................................................

ခင်ဆွေသက်...

ထွန်းမြိုင်ရဲ့ မဟေသီ  မြို့ပေါ်ကမဟုတ်ဘဲ မြို့နဲ့မလှမ်းမကမ်းက ရွာလေးဆီကပေမဲ့ အစ်မဖြစ်သူ ခင်မေသက်အိမ်ထောင်ကျတော့ အစ်မရဲ့အဖေါ်လဲဖြစ် ကိုယ်တိုင်လဲတောအလုပ်တောင်အလုပ် မလုပ်ချင်လို့ အစ်မနဲ့လိုက်နေတော့ မြို့သူတွေလိုဘဲ အဆင်အပြင်တတ်တော့ နဂိုရ် ရှိလို့ နဂိုင်းထွက်တယ်ဆိုဆို ကြည့်လို့ရှုလို့ကောင်းတယ်။အရပ်လေးပုတာကလွဲလို့ ရင်တွေ တင်တွေက 9 မဟုတ်တောင် နဲနဲဘဲလျော့မယ်။

ထွန်းမြိုင်နဲ့ ခင်ဆွေသက်တို့က ရေစက်ပါတယ်။မြို့မှာနှစ်စဉ်ကျင်းပမြဲ ဘုရားပွဲတစ်ခုရှိတယ်။ခုနှစ်ရက် ခုနှစ်လီ ရက်ရှည်ဘုရားပွဲ။အဲ့ပွဲကိုလာတဲ့ ခင်ဆွေသက်နဲ့ ထွန်းမြိုင်တို့ ဆုံကြပြီးနွယ်ကုန်ရာက နောက်ဆုံးခိုးပြေးသည်ထိ ဖြစ်လာကြတယ်။

ထွန်းမြိုင်နဲ့ခိုးပြေးချိန်မှာ ခင်ဆွေသက်က သူ့အစ်မအိမ်ကနေရွာပြန်နေတဲ့ အချိန်။ရွာကနေလိုက်ပြေးလာတာမို့။ပြန်အပ်ကြတော့လဲ ရွာကသူ့အမေဆီမှာပဲပြန်အပ်ကြတယ်။သူတို့မှာကအဖေမရှိတော့ဘူး။အမေမုဆိုးမ နဲ့ အစ်ကိုတစ်ယောက်ဘဲအိမ်မှာကျန်တယ်။ခင်ဆွေသက်အထက်က ခင်ဝေသက်။ခင်ဝေသက်အထက်ကမှ ခင်မေသက်။ ခင်မေသက်အထက်က အစ်ကိုကြီးသိန်းအောင်။အစ်ကိုကြီးက အသက် ၂၆ ။အားလုံးနှစ်နှစ်ကြီး နှစ်နှစ်ငယ်တွေ။သူတို့အဖေ ပိုးထိပြီးဆုံးသွားပေလို့ဘဲ။နောက်မို့ဆိုဘယ်လောက်တန်းစီနေမယ်မသိဘူး။

အကိုကြီး သိန်းအောင် ကလွဲလို့ညီမသုံးယောက်လုံး ခုတော့အိမ်ထောင်ကျပြီပေါ့။ခင်ဝေသက်ကလဲ စစ်သားနဲ့ အကြောင်းပါလို့ ပဲခူးဘက်ကတပ်ရင်းတစ်ခုမှာ။အမေဖြစ်သူ ဒေါ်ခင်လေးကအသက် ၅၃ ဆိုတော့ အရွယ်က ဟိုမရောက်ဒီမရောက်။ဟိုမရောက်ဒီမရောက်ဆိုတာက အိမ်ထောင်ပြုတာပြောတာ။ပြုရဖို့ကျတော့လဲ အသက်ကြီးနေသလိုလို။မပြုပြန်ဘူးဆိုတော့လဲ အချိုးအစား ပစ္စည်းပစ္စယတွေကကောင်းတုန်း။

ထားပါတော့။အဲ့ဒါတွေ ခင်ဆွေသက်တို့ရွှာလေးမှာဘဲအကျဉ်းချုံးပြီး မင်္ဂလာ ပွဲလေးလုပ်လိုက်တယ်။အစ်မတွေတောင်လာဖို့မဖိတ်နိုင်ဘူး။အမေနဲ့အစ်ကိုတို့နဲ့ပဲ ပြီးလိုက်ရတယ်။မင်္ဂလာပွဲပြီးတော့ မြို့ပြန်လာ။ငှါးထားတဲ့ အိမ်ခန်းလေးမှာ လိုအပ်တဲ့ အိမ်သုံးပစ္စည်းတွေ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ပြေးလွှားလို့ဝယ်ရ။အိမ်ခန်းလေးကိုလဲ ကြည့်ကောင်းအောင် ပြင်ရဆင်ရပေါ့။

လေးခန်းတွဲမှာ ရလိုက်တာက အလယ်ခန်း။ဧည့်ခန်းသဘောတစ်ခန်းနဲ့အိပ်ခန်းကတစ်ခန်း။အနောက်ဖက်အဖီချပြီး ထမင်းချက်ဖို့မီးဖိုချောင်သဘော ၅ ပေခန်းလေးကတစ်ခု။ညားခါစလင်မယားတော့ နေပျော်ပါတယ်။ကျနော်ကကန့်လန့်ပါနေတော့ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ သင်ဖြူးခင်းအိပ်လိုက်ရတာပေါ့။ပြန်မယ်ဆိုတော့လဲ လင်မယားနှစ်ယောက်က ပေးမပြန်ဘူး။

ညစာစားပြီး ခဏတစ်ဖြုတ်စကားထိုင်ပြောပြီးတာနဲ့ ထွန်းမြိုင်ကသူ့မဟေသီကို အိပ်ခန်းဝင်ဖို့ မျက်ရိပ်ပြနေပြီ။ခင်ဆွေသက်ကတော့အားနာလို့ အကိုကလဲအစောကြီးရှိသေးတယ် အိပ်ချင်နေပြီလား ကိုသူရကြီးအားနာစရာ ပျင်းနေမှာပေါ့တဲ့။အာ့ကိုဘဲ ထွန်းမြိုင်က ပျင်းရင်ချောင်းကြည့်ပစေကွာ တဲ့။တော်တော့ဆိုးတဲ့လူခင်ဆွေသက်ဆို ရှက်လို့မျက်နှာတွေနီလို့ပေါ့။ကျနော့်ကလဲအလိုက်သိစွာဘဲ မဆွေသွားလိုက်ပါ ကျနော်လဲပြေးရလွှားရနဲ့မို့စောစောဘဲ အိပ်ချင်နေတာ လို့ပြောလိုက်ရတယ်။

ဒါတောင်မှထွန်းမြိုင်က အဲ့သလိုသိတတ်လို့ သူငယ်ချင်းထဲမှာ မင်းကိုအချစ်ဆုံး လို့လုပ်နေလို့။ငါ့မချစ်နဲ့ဟကောင် မင်းမိန်းမသာမင်းဝအောင်ချစ်လို့ပြောလိုက်ရတယ်။

.........................................................................................................................

ကျနော်လဲ အိမ်မပြန်ဖြစ်ဘူး။ထွန်းမြိုင်နဲ့က တစ်ဌာနထဲဆိုတော့ ရုံးတက်ရုံဆင်းလဲ ဖယ်ရီနဲ့ အတူတူမို့ သူတို့အသားကျတဲ့အထိနေပေးမယ် လို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်။သိတဲ့အတိုင်းပေါ့အိမ်ထောင်တစ်ခု တည်ပြီဆိုရင် လိုအပ်တဲ့ပစ္စည်းကလဲ မကုန်နိုင်မခမ်းနိုင် ဟိုဟာလေးလိုသေးတယ်။ဒါလေးလိုသေးတယ်နဲ့ယုတ်စွအဆုံး အင်းကျီချိတ်ဖို့ လွယ်အိတ်ချိတ်ဖို့ သံငုတ်ကလေးတွေရိုက်ဖို့တောင် အခန်းနီးချင်းနားက တူငှါးရ သံမရှိလို့ပြေးဝယ်ရ။ ရှင်းရှင်းပြောရင် ကျနော်က ကျွန်ဝယ်ရာ အဆစ်ပါနေတဲ့အဖြစ်။ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူငယ်ချင်းအတွက် ကူညီပေးရတာမို့ပင်ပန်းတယ်လို့လဲမထင်ပါဘူး။

မချက်တတ်ချက်တတ်နဲ့ ချက်ကျွေးတဲ့ အိမ်ရှင်မလက်သစ်မဆွေရဲ့ လက်ရာကို သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ကျိတ်မှိတ် မြိုချပြီးငါ့အလှည့်ကျ အကျင့်ရအောင်ခုထဲက ကျင့်ထားတာကွလို့ပြောပြီးသုံးယောက်သား ရီကြမောကြ။ကျနော့်အဝတ်တွေတောင်လဲစရာမရှိလို့ အိမ်ပြေးယူတော့ အမေက မိန်းမယူတာနင်များလားလို့ စ နေသေးတယ်။ဟုတ်လဲဟုတ်ပါ့။

ထွန်းမြိုင်မိန်းမယူထဲကကျနော်အိမ်မကပ်တာ။တစ်ခုဘဲဆိုးတယ်။ညအိပ်ချိန် သူတို့လင်မယားကလဲညားခါစဆိုတော့ ချစ်စခန်းဖွင့်တာက မီးကုန်ယမ်းကုန် ။ မဆွေခမြာလဲအသံမထွက်အောင်ကြိတ်မှိတ်နေရှာပါတယ်။ဒါပေမဲ့ နောက်ဆုံးမအောင့်အဉ်းနိုင်လို့ ထွက်လာရင် အဲ့အသံက ကျနော့်ရင်ကိုအဆုံးအစမဲ့ ကိုင်လှုပ်ခံရသလိုဘဲ။ကျန်တဲ့ အင့်အင့် အ အ နဲ့ ဖွတ်ဖွတ် ဖတ် ဖတ်တွေကတော့ ဘေးအခန်းကလူတွေကတောင်မနက်ဆို ညကသံစုံတီးဝိုင်းက မြိုင်တယ်လို့ စ ကြတယ်။

တန်းလျားနေရင် လိင်ကိစ္စအရှက်ကုန်တယ်ဆိုတာ ခုမှနားလည်တော့တယ်။တစ်နေ့တစ်ရက်မဟုတ်လေတော့ ဘယ်သူကထိန်းနိုင်ပါ့မလဲ။နေကြထိုင်ကြတော့လဲ နံရံလေးဘဲခြားပြီးခြားတဲ့နံရံလေးကလဲ သစ်သား။ တော်သေးတယ် ထရံဆိုရင်တော့ ဟိုဘက်ဒီဘက်ဒိုးယိုပေါက်ဖြစ်လောက်တယ်။လေလည်ရင်တောင်ကြားနေရတော့ ဆီးခုံရိုက်သံကိုတော့ စဉ်းစားသာကြည့်တော့။

မဆွေလဲ အစကတော့ ရှက်နေသေးတယ်။နောက်တော့နေ့စဉ်ရက်ဆက်ဖြစ်လာတော့လဲ အရေထူသွားရှာပြီပေါ့။သူတို့ကအရေထူပေမဲ့ လူပျိုလူလွတ် ကျနော့်မှာ တစ်ခါတစ်လေ အပြင်မထုတ်ရလို့ အောင့်တောင်နေတယ်။အဲ့တော့လဲ အအောင့်မခံတော့ဘဲ သူတို့စခန်းသွားချိန်မှာအိမ်သာပြေးလို့ လက်စာကျွေးရင် ပြဿနာရှင်းနေရတယ်။

တစ်နေ့ ကျနော်တို့ အလုပ်ကပြန်လာတော့ ထွန်းမြိုင်တို့အိမ်ခန်းမှာ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်နဲ့ ယောက်ျားလေးခလေးငယ်တစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။မဆွေက သူ့အစ်မကြီးမခင်မေသက်နဲ့တူလေး သက်နောင်လို့မိတ်ဆက်ပေးလာမှ မဆွေအရင်ကလိုက်နေတဲ့ အစ်မမှန်းသိရတယ်။မဆွေသာမိတ်မဆက်ပေးရင် မမေကို ညီအစ်မလို့ဘယ်လိုမှမသိဘူး။

ဘာလို့လဲဆိုတော့ မမေက အရပ် ၅ ပေ ၅ လောက်ကိုရှိတာ ညီအစ်မဖြစ်ပြီးအဲ့လိုကွာတာ။နောက်မှမဆွေပြောပြတာက မမေကအဖေတူတာတဲ့ အဖေက ပထန်စပ်တယ်ပြောတယ်။ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းကြီးတဲ့။

အဖေ့အမွေရထားလို့ထင်တယ် မမေမျက်နှာပေါက်ကလဲပဲအိန္ဒြိယနွယ်ပုံပေါက်တယ်။ခါးသိမ်ပြီးအောက်ဖက်ကို ကားပြီးဆင်းသွားတဲ့ တင်သားတွေက ပုရိသတွေလည်ပြန်ကြည့်မိရတဲ့အထိစွမ်းဆောင်နိုင်ပါပေတယ်။မမေရဲ့အထူးခြားဆုံးကမျက်လုံးဘဲ။ မမေအကြည့်က ကြာပါတယ်ပြောရမလားပဲ။သူ့အကြည့်ကလူကိုဖမ်းစားနိုင်တယ်။ရွှေရင်အစုံကလဲ သားကောင်းမိခင်ပီသစွာ ဝင့်ဝင့်ထည်ထည်။မမေကိုမြင်လိုက်တဲ့ခဏ ကျနော့်ရဲ့စစ်တမ်းကောက်ချက်ဆိုပါတော့။

.............................................................................................................

မမေတို့သားအမိရောက်လာတော့ ကျနော်အိမ်ပြန်အိပ်ရပြီပေါ့။ဒါပေမဲ့ ရုံးကအပြန်ဆိုရင်တော့ ထွန်းမြိုင်နဲ့အတူတူလိုက်ပြီး ညစာစားပြီးမှ အိမ်ပြန်တယ်။မမေသားလေး နဲ့လဲခင်နေပြီ။မောင်အောင်ထက်ကလေးနှစ်သားပေမဲ့ စကားလဲတတ်သလို ကျနော့်လိုဘဲ ပန်းချီဝါသနာပါလို့ ပိုပြီးခင်နေမိတယ်။ညနေထမင်းစားပြီး မပြန်ခင် အောင်ထက်လေးကို ပန်းချီသင်ပေးရတာ ကျနော့်အလုပ်။

မမေရောက်လာမှ ကျနော်တို့လဲ ထမင်းမြိန်တော့တယ်။မမေကအချက်အပြုတ်တော်တယ်။မဆွေကိုတောင် မမေနားကနေသင်ထားလို့ပြောရသေးတယ်။မမေက အရင်အိမ်လိုက်နေတုန်းကလဲသင်ပေးတယ် သူကပျင်းလို့မသင်တာလို့။ကျနော်ကလဲအဲ့တုန်းကအပျိုလေ မသင်လို့ဘာမှမဖြစ်ဘူး။အခုကအိမ်ထောင်ကျနေပြီသင်ကိုသင်ရတော့မယ်လို့။အဲ့လိုပြောတော့မမေကရီပြီးသူ့ညီမကိုဘဲကြည့်နေတယ်။

မဆွေကတော့သူ့ပြောရပါ့မလားဆို နှုတ်ခမ်းစူလို့ပေါ့။ခုမှမမေလာလို့ အရင်က ဆွေ ချက်ကျွေးတာဘဲစားနေပြီးတော့လို့ ပြောတယ်။မဆွေကအဲ့လိုဘဲ စကားပြောရင် ဆွေ က ဆွေ ကနဲ့သူ့ကိုယ်သူနာမ်စားလေးနဲ့ပြောတတ်တာ။

ကျနော်ကလဲ စကားကိုအနိုင်ယူပြီး အဲ့ဒါကတော့ဟာမစားရင်ငတ်မှာမို့စားရတာ ကြိုက်လို့မှမဟုတ်တာ ဆိုတော့။မှတ်ထားပါမမေ မရှိတော့မှတွေ့မယ်တဲ့။ဟ မတွေ့အောင်ခုထဲကသင်ထားဖို့ပြောနေတာ ဆိုတော့။ မသင်ဘူး မကြိုက်မစားနဲ့ တဲ့ ဪခုတော့ ကျေးဇူး ကန်းပြီလား သူတို့ယူထဲကလိုက်ဒုက္ခခံခဲ့ရတာကို ဆိုတော့မှ။ဟာ ကိုသူရ ကလဲအဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူး လို့ပြန်ပြီးလျော့သွားတယ်။အနိုင်ရသွားတဲ့ ကျနော်ကလဲသွားကြီးဖြီးလို့မမေကတော့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် စကားအနိုင်လုနေတာကို ပြုံးလို့ဘဲကြည့်နေတယ်။

မမေ မဆွေတို့ဆီဘာလို့လာသလဲဆိုတာ နောက်မှထွန်းမြိုင်ပြောပြလို့သိရတယ်။မမေနဲ့သူ့ယောက်ျား တရားဝင်ကွာရှင်းလိုက်ကြပြီတဲ့။မမေတို့မှာ လေးနှစ်သား မောင်အောင်ထက်ဘဲရှိတာ။ကွာရှင်းတော့ လက်ရှိပစ္စည်းဥစ္စာတွေကို မမေနဲ့သားကိုပေးခဲ့ပြီး သူ့ယောက်ျားကတော့ ဇာတိဖြစ်တဲ့မြိတ်ကိုပြန်သွားခဲ့တယ်ပြောတယ်။မမေယောက်ျားက စက်ပြင်ဆရာ ကားတွေပြင်သလို အင်ဂျင်မှန်သမျှလဲပြုပြင်နိုင်တယ်။

စီးပွားလဲဖြစ်ပါတယ်။စီးပွားဘက်ကိုအာရုံစိုက်နေတော့ အိမ်ထောင်ရေးဘက်မှာ လစ်ဟင်းလာတယ်။သွေးသားဆူဝေနေချိန်အလှအပကလဲပြည့်နေချိန် ဆိုတော့ လမ်းလျှောက်ရင်းပန်းကိုကောက်သူလဲရှိခဲ့တယ်လေ။နောက်ဆုံးတော့ ခိုးစားရင်းကနေအရှိန်မသတ်နိုင်တော့ လင်နားကိုပေါက်ကြားခဲ့တော့ လူရိုးဖြစ်တဲ့ လင်သားလဲအရှက်ပိုပြီး တရားဝင်ကွားရှင်းလို့ အဝေးကိုရှောင်ပြေးခဲ့တယ်။ 

မမေနဲ့ဖြစ်တဲ့သူလဲ တကယ်ကွဲကြကွာကြတော့ မမေကိုယူရင် အပြောခံရမှာကြောက်တာမို့ သူလဲတခြားပြေးသွားခဲ့တယ်။ကျန်ရစ်တဲ့ ပစ္စည်းဥစ္စာတွေနဲ့ ရွာမှာဆိုင်ကန္နားဖွင့်လို့ မမေကတော့ မကြောင့်မကြမတောင့်မတ နေနိုင်ပါတယ်ခုလဲ ဆိုင်ကအမေနဲ့လက်လွဲလို့ရလို့ ညီမဆီအလည်အပတ်လာခဲ့တာ။ အဲ့မှာ ကျနော်နဲ့တွေ့တော့တာဘဲ။

.........................................................................................................................

ကျနော်နဲ့ထွန်းမြိုင်က လူငယ်တွေဆိုတော့ မကြာခဏညနေထမင်းမစားခင် အသောက်အစားလေးလုပ်လေ့ရှိတယ်။ကျနော်တို့ ဝိုင်းစပြီဆိုရင် မမေက အမြည်းလုပ်ပေးတတ်တယ်။ပြီးရင်ဘေးကနေ မမေရော မဆွေပါ အမြည်းစား စကားပြောနဲ့ဝိုင်းကိုစည်စေတာပေါ့။

အရက်မသောက်တဲ့အချိန်က မမေ ခန္ဓာကိုယ်ကို ခိုးကြည့်ပြီးအရက်ဝင်ပြီဆိုရင်တော့ ပြောင်ပြောင်တင်းတင်း မျက်စိကိုအစာကျွေးတော့တာဘဲ။မမေကလဲ ကျနော့်အကြည့်တွေကို သိပေမဲ့မသိချင်ယောင်ဆောင်လို့ အကြည့်ခံသလို သွားတဲ့လာတဲ့အခါပိုတောင်လှုပ်တယ်လို့ထင်တာပဲ။

မူးလာပြီဆို ထွန်းမြိုင်ကလဲ ကျနော်တို့ရှေ့တင် သူ့မိန်းမမဆွေကို ဖက်လိုဖက် နမ်းလိုနမ်း။ မဆွေကတော့ ရှက်တာမို့ ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ အစ်မရော ကိုသူရရော ရှိနေတာ အားနာစရာကြီးလို့ ပြောရှာပါတယ်။သကောင့်သားထွန်းမြိုင်က ဘာပြောတယ်ထင်လဲ။နင့်အစ်မ ကရိုးနေပါပြီဟာ ဟိုကောင်သူရကလဲ ငါတို့အိပ်တာတောင်အမြဲချောင်းနေမယ့်ကောင် တဲ့။မဆွေက ကိုကတော့ပြောလေဆိုးလေဘဲ တဲ့။

အဲ့လိုပြောတဲ့အခါ မမေကိုကြည့်ရင် သူကလဲကျနော်ကိုကြည့်နေတတ်တယ်။ပြီးသူ့အကြည့်မှာက ရာဂအငွေ့တွေဝေနေသလိုဘဲ။ကျနော်ကလဲ အားမနာပါးမနာ သူ့ရဲ့ထွားကျိုင်းတဲ့နို့အုံကြီးတွေကို အာသာငမ်းငမ်းကြည့်မိတယ်။တစ်ခါတစ်လေ မမေ အမြည်းကုန်လို့ ထပ်လုပ်တဲ့အခါ မီးဖိုချောင်ထဲအထိလိုက်ပြီးကူသလိုလိုနဲ့ မမေရဲ့တင်သား ရင်သားတွေကို မတော်တဆလိုလိုနဲ့ထိမိအောင် ပွတ်မိအောင်လုပ်တော့တာ။

အဲ့လိုထိမိရင် နူးညံ့အိစက်တဲ့ အတွေ့ကြောင့် ကျနော်ညီငယ်ကအတွင်းခံမဝတ်ထားလေတော့ ပုဆိုးရှေ့မှာ တငေါငေါဖြစ်နေတယ်။ အဲ့လိုငေါနေတာကို မမေခိုးကြည့်ပြီးပြုံးနေတာကိုလဲတွေ့နေရတယ်။ထွန်းမြိုင်တို့ လင်မယားမျက်နှာနဲ့မို့ ကျနော်အတတ်နိုင်ဆုံးထိန်းပါတယ်။

တစ်ရက်ကတော့ ကြက်ဥကြော်ပြီးလို့ ပန်းကန်ထဲကုန်းထည့်နေတဲ့ မမေရဲ့နောက်မှာရှိနေတဲ့ ကျနော်။မမေရဲ့ကုန်းပေးသလိုဖြစ်နေတဲ့ ဖင်ကြီးကိုမြင်ပြီး စိတ်လွတ်သွားပြီးအနောက်ကနေငေါနေတဲ့ ညီလေးကို မမေဖင်ကြားထိုးထည့်လိုက်မိတော့ အို ဆိုပြီးဖင်လေးကော့သွားပြီး နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်လို့ ကျနော်ကို နခမ်းကိုက်ပြတဲ့ မမေကိုဆွဲဖက်လို့ နခမ်းကိုငုံခဲလို့ စုပ်ပစ်လိုက်တော့။

ပထမအလစ်မိပြီး ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ အစုပ်ခံနေပြီးမှ သတိလဲဝင်ရော အတင်းရုန်းပြီး အာ မလုပ်နဲ့လေ ဆိုပြီးကျနော်စုပ်ထားတဲ့ သူ့နခမ်းကို လက်ခုံနဲ့သုတ်နေတယ်။ကျနော်လဲ ပြန်ပြီးစိတ်ကိုထိန်းလို့ အိမ်ရှေ့ထွက်လာခဲ့တယ်။အဲ့နေ့က ဝိုင်းမှာသူနဲ့မျက်လုံးချင်းဆုံတိုင်း နခမ်းစုပ်တဲ့ပုံလုပ်ပြသလို သူကလဲနခမ်းကိုက် မျက်စောင်းထိုးပြန်လုပ်ပြတယ်။

စားသောက်ပြီးရင်ကျနော်က ကိုယ့်အိမ်ကိုပြန်။ကျနော့်အိမ်ကရပ်ကွက်တစ်ခုခြားတယ်လေ။စက်ဘီးနဲ့ပြန်တယ်။မနက်ကျစက်ဘီးစီးလာ။ထွန်းမြိုင်အိမ်မှာထား။ထွန်းမြိုင်နဲ့နှစ်ယောက်ရုံးကဖယ်ရီနဲ့ အလုပ်တက်။အလုပ်ဆင်းတော့လဲ ဖယ်ရီနဲ့ပြန်ထွန်းမြိုင်အိမ်မှာ ညစာစားသောက်ပြီးမှ အိမ်ကိုပြန်တယ်။မမေသား အောင်ထက်လေးနဲ့ကလဲ တော်တော်ကိုရင်းနေပြီ။

မမေကလှတယ် တောင့်တယ် ဒါပေမဲ့ ကျနော်တကယ်လက်တွဲဖို့ကျတော့ မရဲဘူး။ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူ့ရာဇဝင်ပြန်ကြည့်ရင် ခြံခုန်ခဲ့ဘူးတယ်။ခုန်ခဲ့လို့လဲခုလို တစ်ခုလပ်ဘဝရောက်တာဘဲလေ။အဲ့မိန်းမမျိုးကို ယုံယုံကြည်ကြည်နဲ့တော့ လက်မတွဲရဲတာအမှန်။

ဒါပေမဲ့ မမေအလှကိုတော့ခံစားချင်တယ်။မမေအလှကလဲစွဲဆောင်နိုင်လွန်းတယ်ဗျာ။

 ....................................................................................................................................

အဲ့နေ့က စနေရုံးပိတ်ရက် အိမ်မှာ အမေနဲ့ မနက်အစောမုန့်ဟင်းခါးစားပြီး ထွန်းမြိုင်တို့အိမ်ကို စက်ဘီးနဲ့ ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ဈေးနားရောက်တော့ မောင်အောင်ထက် လေးပူဆာထားတဲ့ ပုံဆွဲစာအုပ်လေးနဲ့ ပုံဆွဲခဲတံကို အမှတ်ရတာနဲ့ဝယ်လိုက်သေးတယ်။

ထွန်းမြိုင်တို့အိမ်ရောက်တော့ မဆွေနဲ့ထွန်းမြိုင်တို့က အဝတ်အစားသစ်တွေနဲ့ ကိုယ်ရောင်ကိုယ်ဝါတွေ တောက်နေတာမို့ဟ ဘယ်လိုလဲဟ အရောင်အဆင်းတွေ ဝင်းနေပါလားဆိုတော့ထွန်းမြိုင်က အေး မင်းရောက်လာတာ အတော်ဘဲ မမေတို့သားအမိ အဖေါ်ရပြီပေါ့ ငါနဲ့ဆွေက ငါတို့အိမ်သွားမလို့ကွ ဟိုနေ့ကဦးလေးမောင်နဲ့ အမှာပါးလိုက်တယ် အိမ်လာအုန်းလို့  ဆိုပြီးထွန်းမြိုင်ပြောလာတော့ သူတို့လင်မယားအတွက် ဝမ်းသာမိပါတယ်။

မိဘဆိုတာ အစကဘယ်လောက်စိတ်ဆိုးဆိုးလေ နောက်ကျတော့ ကျေနပ်ရ ခွင့်လွှတ်ရမြဲမဟုတ်လား။ ဟေ ဒါဆိုအခြေနေကောင်းလာပြီပေါ့ကွ လို့ကျနော့်အပြောကို ထွန်းမြိုင်က ခေါင်းငြိမ့်ထောက်ခံရင်း အာ့ကြောင့်ငါတို့လင်မယား သွားမလို့ မင်းကမမေတို့ကို အဖေါ်လုပ်ပေးလိုက်ကွာ ဆိုတော့ အေးပါကွာ မင်းတို့သွားစရာရှိတာသာ သွားပါ လို့တိုက်တွန်းလိုက်တယ်။

ထွန်းမြိုင်နဲ့မဆွေတို့သွားတော့ ကျနော်က အောင်ထက်လေးကို ပုံဆွဲစာအုပ်နဲ့ ပုံဆွဲခဲတံ ပေးလိုက်တော့ သူလိုချင်ရာကလို့ပျော်နေတဲ့ အောင်ထက်ခေါင်းကို ပွတ်လိုက်ပြီး ကဲ ကျေနပ်ပြီလား လို့မေးတော့ ဟုတ်ကဲ့ လို့ခေါင်းငြိမ့်ဖြေရင်း ဦးပုံဆွဲပြအုန်းဆိုတာနဲ့ သူ့ကို ပုံလေးတွေဆွဲပြနေရတယ်။

ကျနော်နဲ့အောင်ထက်ပုံဆွဲနေတာ ဘယ်လောက်ကြာသွားသလဲမသိဘူး။ မမေက သူရရေ မင်းတူအလိုလိုက်နေရင် နေကုန်သွားလိမ့်မယ် တော်တော့ လာ ဒီမှာ မမေလက်ဘက်သုပ်ထားတယ် လာစားအုန်းတဲ့။

အဲ့တော့မှ ကျနော်လဲကြမ်းပြင်မှာ ကုန်းပြီးပုံဆွဲနေရာက ခါးကိုဆန့်လို့ ကဲထက်အောင် သားဘာသာဆွဲတော့နော် ဆိုပြီး မမေအနားကပ်ထိုင်လို့ လက်ဘက်ခွက်ဆွဲယူပြီး လက်ဘက်တစ်ဇွန်းနှစ်ဇွန်းကောက်ဝါးလိုက်တယ်။ ကောင်းရဲ့လားသူရ မမေပုဇွန်ခြောက်လေးပါထည့်သုပ်ထားပေးတယ် လို့အပြောကို ကောင်းတယ်မမေ မမေကတကယ်တော်တယ် ပြောတော့ မမြှောက်နဲ့ခုလဲစားနေရတာဘဲ ဘာစားချင်လို့လဲ လို့ မမေပြောမှမမေကိုသေချာကြည့်မိတယ် မျက်နှာမှာ မိတ်ကပ်ပါးပါးလေးတင်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းကိုတော့ ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့နခမ်းနီဆိုးပြီးလည်ဟိုက်ဘလောက်အကျီၤက ရင်သားတစ်ချို့တစ်ဝက်ကိုလှစ်ပြထားသလိုဘဲ သင်းပျံ့တဲ့ကိုယ်သင်းနံ့ကလဲ စိတ်ကိုနိူးကြားစေပြန်တယ်။

မမေ ကကျနော်စားချင်ရင် ကျွေးမှာလား ဆိုတော့ မမေကပြီတီတီအပြုံးနဲ့ သူရက ဘာစားချင်လို့ ဆိုပြီးမေးလာတော့ကျနော်လဲ အရဲစွန့်ပြီး မမေကိုစားချင်တာ လို့ပြောချလိုက်တယ်။မမေကခေါင်းငုံ့သွားပြီး ဟာ သူရကလဲ လို့မပွင့်တပွင့်ပြောလာတော့ အခြေအနေကောင်းပြီဆိုတာ သိတာမို့ မမေလက်လေးတစ်ဖက်ကိုဖမ်းကိုင်ပြီး ကျွေးမယ်မဟုတ်လားဟင် ဆိုတော့ မသိဘူးကွာဘာတွေပြောမှန်း လို့မမေကပြန်ပြောတယ်။

လူပျိုလက်ဝက်မြီးတဲ့ ကျနော်လဲ မမေကိုဆွဲဖက်လိုက်တယ်။ပြီးတော့ ပန်းနုရောင်ဆေးဆိုးထားတဲ့ နခမ်းကိုဆွဲနမ်းလိုက်မိတော့ ချိုအီအီအနံ့နဲ့ လျှာမှာနခမ်းနီအရသာကိုခံစားလိုက်ရတာပေါ့။မမေက ဟာ ဧည့်ခန်းကြီးမှာ လို့ ပြောလာတော့ ကျနော်လဲမမေကိုဆွဲထူလို့ ထွန်းမြိုင်တို့ လင်မယားအိပ်ခန်းထဲ ဆွဲသွင်းတဲ့အခါ ဟန်ဆောင်ရုန်းရင်း ကန်ရင်းဘဲ အိပ်ခန်းထဲရောက်သွားပါတော့တယ်။

  .........................................................................................................................................

အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ ထွန်းမြိုင်တို့ လင်မယားအိပ်တဲ့အိပ်ရာဆီကို ဆွဲလှဲလိုက်တော့ မမေကအလိုက်သင့် ပက်လက်ကလေးအိပ်ပေးတယ်။ကျနော်လဲ ခြေဖျားကနေ မမေရဲ့ထမိန်ကိုဆွဲချွတ်လိုက်တော့ မမေကလဲကျွတ်လွယ်အောင် ဖင်ကိုကြွပေးတာမို့ မမေအောက်ပိုင်းက အခံမဝတ်ထားတာကြောင့် မိမွေးအတိုင်း ဖမွေးအတိုင်းဖြစ်လို့ပေါ့။

ကျနော်လဲ နာမည်ကသာလူပျို တာဝန်ကလဲ ပစ္စည်းထိန်းရယ်မို့ ရန်ကုန်ရုံးချုပ်ကို ပစ္စည်းထုတ်သွားရင် အကြံအဖန်နဲ့ ရေလျှံနေတာမို့ ကိုယ်တည်းတဲ့ တည်းခိုခန်းမှာကို တစ်နေ့တစ်မျိုးမရိုးအောင် စခန်းသွားနေကြ။

ခု မမေရဲ့စောက်ပတ်မျိုးမမြင်ဘူးသေးဘူး။မမေက ဆံပင်ကကောင်းသလို စောက်ပတ်အမွှေးကလဲ သန်ချက် အမွှေးတွေဖုံးနေလို့မမြင်ရဘူး။ဒါပေမဲ့ အစိကတော့ လက်မလောက်ပြူးပြီးအပေါ် ချွန်ထွက်နေတယ်။မမေ ဘယ်လောက်ဆာနေသလဲမသိပါဘူး။ကျနော်တောင် မနူးမဆွရသေးဘဲ စောက်ပတ်ဝမှာအရေစိုလို့နေပြီ။ကျနော် ဖြဲကြည့်တော့ နခမ်းဝမှာသပြေသီးမှည့်ရောင်လိုက်နေပြီး အထဲကအတွင်းသားတွေကတော့ နီလို့ရဲလို့ကျနော်သူ့စောက်ပတ်ကို ဖြဲကြည့်နေတဲ့အချိန် မမေတစ်ယောက်မျက်စိစုံမှိတ်လို့ ကျနော်ဘာလုပ်လုပ်ငြိမ်နေမယ်ဆိုတဲ့ပုံ။

ကျနော်လဲ မမေ စောက်ပတ်ကိုသေချာကြည့်နေမိတယ်။မမေစောက်ပတ် ကွဲကြောင်းကြီးကလဲ တော်တော်ရှည်တယ်ဗျာတစ်ထွာလောက်တောင်ရှိမလားဘဲ။နှာထန်သလောက်ပစ္စည်းကလဲကောင်းနေပြန်တယ်။အားရစရာကြီးပေါ့။ ကျနော့်လဲဂျာဖို့တွေဘာတွေသတိမရတော့ဘူး။ အမြန်ဆုံးမမေထဲသွင်းဖို့ဘဲကျိုးစားတာကြောင့် ကျနော့်ခါးကပုဆိုးကို ခေါင်းကကျော်လို့ချွတ်လိုက်တယ်။ကျနော်ပုဆိုးချွတ်တာသိတဲ့ မမေက ကျနော့်လီးဆီကိုခိုးကြည့်တာ ကျနော်သိတယ်။သူအကြည့်မှာတပ်မက်မှုတွေ ဆာလှောင်မှုတွေနဲ့ မျက်လုံးကအရောင်တောက်နေတယ်။အဲ့ဒါကိုတွေ့တဲ့ကျနော် ပိုလို့ထန်လာတယ်လေ။

မမေက ကျနော်လိုးမယ်ပြင်တာမြင်တော့ ဒူးတွေကိုထောင်ပြီးပေါင်ကိုကားပေးတော့ စောက်ပတ်ကဖြဲပြီး ဖွင့်ထားပေးသလိုအဆင်သင့်ဘဲ။အပျိုနဲ့ အအို လိုးရတာ အာ့တွေကွာတာဘဲ။အပျိုဆိုရင် မူယာမာယာနဲ့ရုန်းနေကန်နေလို့ အနေအထားပြင်နေရတာနဲ့ချွေးပျံနေပြီ။ပြီးလိုးပြန်တော့လဲ သစ်တုံးတက်ခွရသလိုဒါကြောင့်ကျနော်တော့ ဘာပြောပြော အပျိုထက် အအိုဘဲလိုးချင်တယ်။

ကျနော် မမေပေါင်ကြားနေရာယူပြီး လီးကိုထည့်မယ်လုပ်တဲ့အခါ မမေကသူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကျနော့်ဆီးစပ်ကို လှမ်းတွန်းထားတယ်။သဘောကတော့ တအားမသွင်းလိုက်နဲ့ ဖြေးဖြေးလိုးဆိုတဲ့ သဘောပေါ့။ဒါပေမဲ့ အဲ့အချိန်မှာက ကျနော့်စိတ်ကမမေက အအို ခလေးအမေ ပြီးတော့ဖင်မငြိမ်ဘဲလင်ငယ်နေလို့လင်မယားကွဲလာတယ်။ အာ့တွေကစိုးမိုးပြီး မမေကိုလိုးရင်မသနားဘဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလိုးရမယ်လို့ ကိုယ့်ဟာကို နိူးဆော်နေမိတယ်။အာ့ကြောင့်လဲ လီးကို စောက်ပတ်အဝနဲ့တေ့ပြီးတာနဲ့ဘဲအားပြင်းပြင်းထည့်ပြီး တစ်ခါတည်းဆောင့်လိုးချလိုက်တယ်။

ဗလွတ်  ဆိုတဲ့ လီးစောက်ပတ်ထဲဝင်သွားတဲ့ အသံရဲ့နောက်ကအမလေး လို့အော်လိုက်တဲ့ မမေရဲ့ငြီးသံကကပ်ပါလာတယ်။

သေပါပြီ မောင်ရယ် ဘယ်လိုများလုပ်လိုက်တာလဲ တဲ့။မမေနှုတ်က ကျနော်မတောင်းဆိုပါဘဲ မောင် လို့ခေါ်လိုက်တဲ့အသံပါမိန်းမတွေက လီးဝင်တာနဲ့အခေါ်အပြောတယ် ပြောင်းတယ်ဆိုတာတကယ်မှန်တာဘဲနော်။

ကျနော်လဲလီးတဆုံးသွင်းထားပြီးငြိမ်နေလိုက်တယ်။မမေရဲ့စောက်ဖုတ်က ကျနော့်လီးကို စပါးကြီးမြွေက သားကောင်ကိုမြိုထားသလို မြိုထားတဲ့ အရသာကကောင်းလိုက်တာဗျာ။ခလေးအမေသာပြောတယ် မမေစောက်ပတ်က ဖွယ်ခြင်းချောင်ခြင်းမရှိပါဘဲ အိစက်နူးညံ့ပြီး ခပ်နွေးနွေးနဲ့ စိမ်ထားတဲ့လီးကို အရသာအပြည့်အဝပေးစွမ်းနိုင်တယ်။

ကျနော်လဲလီးကိုကျွတ်လုနီးပါးပြန်ထုတ်လိုက် အဆုံးထိအားပါပါဆောင့်လိုးလိုက်နဲ့ လိုးပေးနေသလို မမေကလဲ လီးတစ်ခါဆောင့်ချလိုက်တိုင်း အာ့ အီး အင့် နဲ့အသံပေးရင်း ကျနော့်လီးအရသာခံနေတယ်။ ကျနော်က မမေကို နို့စို့မယ် အင်္ကျီချွတ်လို့ခပ်မာမာဘဲခိုင်းလိုက်တယ်။

အဲ့လိုပြောရတာကိုက ပိုဖီးလာနေသလိုပါဘဲ။ မမေကလဲမငြင်းရှာပါဘူး သူ့ဘလောက်အင်္ကျီလေးကိုချွတ်ပေးတယ်။အောက်ကပေါ်လာတဲ့ဘရာ ကိုကျနော်ချွတ်တဲ့ထိမစောင့်နိုင်တာနဲ့ လက်နဲ့ဆောင့်ဆွဲလိုက်တော့ ဗြုတ် ဆိုပြီးချိတ်တွေပြုတ်ပြီး လက်ထဲပါလာတယ်။လက်ထဲက ဘရာကိုအခန်းခြေရင်းလှမ်းပစ်လိုက်တာပေါ့။

သေပါပြီမောင်ရယ် ကြမ်းလိုက်တာတအားဘဲ လို့မမေပြောတာကို ဂရုမထားဘဲလွတ်လပ်လာတဲ့ ဝင်းအိနေတဲ့နိ့နှစ်လုံးကိုဘယ်ပြန်ညာပြန် တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် စို့နေတဲ့ ကျနော့်ခေါင်းကဆံပင်တွေထဲ မမေကသူ့လက်ချောင်းတွေထိုးမွှေလို့ ဆော့ကစားရင်း အရသာခံနေတယ်။အဲ့အချိန်မှာဘဲ အခန်းဝက အရိပ်တစ်ခုကြောင့် ကျနော်ရော မမေပါ လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး နှစ်ယောက်လုံးရဲ့နှုတ်ကလဲဘဲ  ဟာ လို့ထွက်သွားပါတော့တယ်။

......................................................................................................................................................

အခန်းဝမှာက မမေသားလေး အောင်ထက် တံခါးဘောင်လေးကိုကိုင်ပြီး သူ့အမေနဲ့ကျနော် လိုးနေတာကို မမြင်ဘူးလို့သေချာကြည့်နေရှာတယ်။မမေက သားသွားပုံဆွဲလေ သွား လို့ပြောနေပေမဲ့ အောင်ထက်လေးက နေရာမရွေ့ဘူး။ သဘာဝကလှုပ်ဆော်မှုအာရုံကြောင့်ထင်တယ်။ သေချာကြည့်နေတော့တာကျနော့်စိတ်မှာလဲ အမေဖြစ်သူကို သားရှေ့မှာလိုးနေရတာပါလားဆိုတဲ့ အသိဝင်လာလို့ စိတ်တွေပိုကြွလာပြီး မမေစောက်ပတ်ထဲစိမ်ထားတဲ့ လီးကြီးကပိုကြီးလာသလို သွေးတိုးနှုန်းတွေကလဲ လီးတလျှောက် တဒုတ်ဒုတ်ဖြစ်လာတယ်။

ကျနော်လဲ မမေကို အားပါပါနဲ့ ဆောင့်လိုးတော့တာဘဲ မမေလဲ သားကြည့်နေတာကို မေ့သွားပြီးကျနော်လိုးပေးတာကိုသဘောခွေ့လို့ အောက်ကနေပင့်ပြီးကော့ကော့ပေးနေတော့တာ။နှစ်ယောက်သားစိတ်တွေအမြင့်ဆုံးရောက်နေကြတာမို့ ဆီးခုံချင်းရိုက်သံတွေ စောက်ပတ်ထဲကို လီးဝင်လီးထွက်သံတွေအပြင် မမေရဲ့ငြီးငြူသံတွေ ကျနော့်ရဲ့ အသက်ရှူပြင်းပြင်းနဲ့ ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ အံ့ကြိတ်သံတွေနဲ့ တစ်ခန်းလုံးညံနေတော့တာဘဲ။

လူပျိုဖြစ်တဲ့ကျနော် အခုလိုစိတ်ကြိုက်လိုးရတော့ စိတ်ကိုထိန်းမရတော့  ကြာကြာမလိုးလိုက်ရဘူး မမေ စောက်ပတ်ထဲလီးကိုတဆုံးထည့်ပြီး သုတ်ရေတွေပန်းလိုက်တယ်။နောက်မမေပေါ်မှာအသာမှောက်လို့ အသက်ကိုမနဲဝအောင်ရှူနေရတယ်ဗျာ။

မမေက မောသွားလားမောင် ဆိုတော့ ခေါင်းငြိမ့်လို့ အင်းလို့ဖြေတော့ မမေကတခစ်ခစ်နဲ့ သဘောကျနေတယ်။ကျနော်ပြီးသွားပေမယ့် မမေမပြီးသေးဘူးဆိုတာ ရိပ်မိတာမို့ ဆောရီးမမေကျနော်မထိန်းလိုက်နိုင်ဘူး ဆိုတော့ ရပါတယ်မောင်ကလူပျိုဘဲမမေနားလည်ပါတယ် တဲ့။

ကျနော်မမေကိုယ်ပေါ်ကနေဘေးကိုလှဲလိုက်တော့ မမေစောက်ပတ်ထဲက ပျော့စပြုနေတဲ့ကျနော်ရဲ့လီးက ပလွတ်ဆိုထွက်လာသလို မမေစောက်ပတ်ထဲကကျနော်ပန်းထည့်ထားတဲ့ သုတ်ရေတွေက ပွက်ဆိုထွက်ကျလာတော့မမေကဘေးမှာချွတ်ထားတဲ့ထမိန်ကိုလှမ်းယူပြီး ဖင်ကိုမြှောက်လို့အောက်ဖက်ကခံထားလိုက်တယ်။ ပြီးမှထွက်သမျှ သုတ်ရေတွေကို သုတ်လိုက်ပြီး ထထိုင်လိုက်တယ်။ပက်လက်လေးနဲ့အမောဖြေနေတဲ့ ကျနော့်ကိုပြုံးပြလို့ ကျနော့်ရဲ့ပျော့လေးတဲ့လီးကိုအသာအယာကိုင်ပြီး ပေနေပွနေတာတွေကို သူ့ထမိန်နဲ့ဘဲယုယုယယသုတ်လို့ပေးပါတယ်။

မမေရဲ့ပြုစုယုယမှုကို ကျနော်တစ်ယောက် မျက်လုံးလေးစင်းလို့ဇိမ်ခံနေလိုက်တယ်။ပြီးမမေကိုဆွဲပြီးရင်ဘတ်ပေါ်မေးတင်ထားပြီး သူ့ကျောပြင်ကိုပွတ်သပ်ပေးနေမိတာပေါ့။မမေကလဲပဲကျနော့်နို့သီးလေးတစ်ခုကို လက်ညှိးလက်မနှစ်ခုနဲ့ဆွဲလိုက်အသံချဲ့ခလုတ်အတိုးအကျယ်လုပ်သလို ကလိလိုက်နဲ့လုပ်နေသလို ကျန်တဖက်ကို သူ့နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့စုပ်လိုက် လျှာလေးနဲ့ထိုးတာတစ်ဖုံ ယက်တာတစ်မျိုး အမျိုးမျိုးလုပ်နေတော့။

စောစောကပျော့နေတဲ့ လီးထဲသွေးတွေပြန်စီးဝင်လာလေတော့ မာတာတာဖြစ်လာလေတော့ မမေခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့အုပ်မိုးလို့ လီးရှိရာအောက်ဘက်ကို တွန်းပေးလိုက်တော့ အလိုက်သိတဲ့မမေက သူ့ကိုလိုးထားတဲ့လီးကို မရွံမရှာ စုပ်ပေးရှာတယ်။လီးကလဲနွေးထွေးတဲ့အာခေါင်အတွေ့ ရစ်ပတ်တွန်းထိုးအမျိုးမျိုးမှေွှနေတဲ့လျှာကြောင့် ဆထက်တစ်ပိုးတိုးပြီး မာကျောတောင့်တင်းလို့လာပါတယ်။

စောစောထဲကမပြီးလိုက်ရလို့ တဏှာရှိန်မသေ သေးတဲ့မမေကျနော့်လီးပြန်မာလာတာနဲ့ ဝမ်းသာအားရ ကျနော့်အပေါ်တက်ခွတော့တာဘဲ။ကျနော့်လီးကိုလဲ သူ့ဖာသာသူကိုင်ပြီး အဝတေ့လို့ ကြိတ်ပြီးထိုင်အချ အီးး လို့တောင့်အသံထွက်အောင်ကောင်းသွားရှာသလို ကျနော်လဲ လီးအဝင်မမေမျက်နှာအသွင်အပြင်ကိုကြည့်ပြီးပိုလို့ဖီးတက်လာတာမို့ အောက်ကနေ ပင့်ပင့်ပြီးဆောင့်လိုက်တာ တဘောက်ဘောက်ကိုမြည်လို့ပေါ့။

မမေကလဲဒီတစ်ချီပြီးရမယ်ဆိုတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်နဲ့ ကျနော့်ပေါ်ကနေ ဆောင့်ခါတစ်မျိုး ပွတ်ခါတစ်ဖုံ မျိုးစုံအောင် စိတ်ကြိုက်လိုးနေပါတော့တယ်။ကျနော့်ကလဲ အားကျမခံ အောက်ကနေသူ့ဖင်နှစ်လုံးကို ကိုင်ကိုင်ဆောင့်တာဟာဖြင့် ဆွေမျိုးမေ့တယ်လို့ပြောရမလားဘဲ။

အစထဲကတက်နေတဲ့ အရှိန်ရယ် စိတ်တိုင်းကျ သူကိုယ်တိုင်လိုးရတာမို့ ခဏနေတော့ အားး မောင် မမေပြီးးးပြီးတော့မယ်တဲ့ သူ့ဆီကမက်ဆေ့လဲရရော ကျနော်လဲအောက်ကနေမနားတမ်း ပင့်ဆောင့်ရင်းစိတ်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်တော့ နှစ်ယောက်သားတွန့်လိမ်ကွေးကောက်လို့ အရေတွေပြိုင်တူပန်းပြီး ပြီးဆုံးစေလိုက်တယ်။မမေလဲ ဟူးးး  ဆို့တဲ့လေပူတွေမှုတ်ထုတ်ပြီးကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ်ပါးလေးတင်လို့ မှိန်းပြီးလီးအရသာခံနေသလို ကျနော်ကလဲသူ့ဖင်ကြီးနှလုံးကိုဆုပ်ဆုပ်ပေးပြီး စောက်ပတ်အရသာခံနေလိုက်တယ်။

အဲ့အချိန် မမေကသူ့စောက်ပတ်ထဲကိုရောက်နေတဲ့ကျနော့်လီးကို အထဲကနေစုပ်စုပ်ပေးတာက သုတ်ရေတွေတစ်စက်မကျန်အောင် ကုန်သလိုဘဲဗျာ။ကျနော့်ပါးစပ်ကမနေနိုင်ဘဲထွက်သွားတာက မမေရယ် မမေစောက်ပတ်ကြီးကလိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ ဆိုတော့ တကယ်လား တဲ့ ညာစရာလိုလို့လားလို့ မေးလိုက်တော့ မောင်ကောင်းရင်ပြီးတာပါဘဲတဲ့ ကျနော် မမေရဲ့ပါးလေးကို ဖွဖွလေးနမ်းမိပါတော့တယ်။

.........................................................................................................................

နှစ်ချီဆက်လိုက်တာမို့ ကျနော်လဲ အားရကျေနပ်သွားခဲ့သလိုမမေလဲ ဆန္ဒရဲ့အထွဋ်အထိပ်ရောက်သွားတာမို့ ကာမမီးတွေကခဏတော့ငြိမ်းသွားကြတယ်။ သွား ထတော့ တော်ကြာညီမလေးတို့ပြန်လာလို့ တွေ့သွားရင်မကောင်းဘူး တဲ့။မမေရဲ့သတိပေးစကားကြားမှ ကျနော်လဲကုန်းရုန်းထလိုက်ပြီး ပုဆိုးတွေအဝတ်တွေပြန်ဝတ်လိုက်ရတယ်။

မမေကလဲ ကျနော့်ချွတ်ပြီးလွှင့်ပစ်လိုက်တဲ့ ဘရာလေးကိုကုန်းယူနေတော့ ဖင်ကြီးက ကျနော်ဘက်ပေးထားတော့ လိုးပြီးစသူ့စောက်ဖုတ်ဝမှာ သုတ်ရေတွေကပြူထွက်နေပြီး တင်ပါးကြီးကလဲကုန်းနေတာကြောင့် ကားထွက်နေလိုက်တာ နောက်တစ်ခါတောင်ပြန်ချင်နေတယ်။မမေဖင်ကြီးကို မချင့်မရဲဖြစ်လာတဲ့စိတ်နဲ့ လက်ဝါးနဲ့ ရိုက်လိုက်တော့ ဖျန်း ဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူ အာ့  ဆိုတဲ့မမေပါးစပ်က အသံထွက်လာပြီး။

ကျနော့်ကိုသမင်လည်ပြန်ကြည့် မျက်စောင်းထိုးတာကို မြင်ရတော့ ရီပြီးဧည့်ခန်းဆီထွက်လာလိုက်တယ်။ကျနော်အမောပြေရေနွေးကြမ်းနဲ့လက်ဘက်စားနေတုန်း အောင်ထက်လေးကသူရဲ့ပုံဆွဲစာအုပ်လေးကို ကျနော့်ရှေ့ထိုးပေးပြီး သားဆွဲထားတာတဲ့။

ကျနော့်ယူကြည့်ပြီးတော့ ပုံတွေကိုလဲမြင်ရော ကိုယ့်နဖူးကိုယ်ပြန်ရိုက်ရင်း သေပါတော့နန္ဒိယရယ် လို့ ငြီးလိုက်မိပါတယ်။ပြီးမှမမေ မမေရေ လာပါအုန်း လို့ခေါ်လိုက်တော့ အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်ပြီး ဆံပင်တွေမျက်နှာပြင်ပေါ်က အချယ်အသတွေပြင်နေတဲ့ မမေက ထွက်လာပြီး ဘာလို့လဲသူရ လို့မေးလာတော့ မှအာ စောစောကတော့ မောင်ဆို။ ဟာ သူရကလဲ ဘာတွေပြောနေတာလဲ ညီမလေးတို့သိကုန်မှာပေါ့ တဲ့။

ကျနော်လဲ ဘာမှမပြောတော့ဘဲနဲ့ ပုံဆွဲစာအုပ်ကို မမေရဲ့လက်ထဲထည့်ပြီး အဲ့မှာ မမေသားကမှတ်တမ်းတင်ထားတာကြည့်ပေတော့။ ကျနော့်စကားကြောင့် မမေလဲပုံဆွဲစာအုပ်လေးကိုဆွဲယူပြီးကြည့်လိုက်တယ်။ ဟယ်တော် ပုံတွေမြင်ပြီး မမေနှုတ်ကအလန့်တကြားထွက်လာတဲ့အသံပေါ့။မထွက်ဘဲနေပါ့မလားဗျာသူ့သားမောင်အောင်ထက်က ကျနော်နဲ့သူ့အမေတို့ လိုးနေတဲ့ပုံကိုပြန်ဆွဲထားတာ။ဆွဲတာမှ ကျနော့်ကအပေါ်ကလိုးနေတဲ့ပုံအပြင်သူ့အမေအပေါ်ကမြင်းစီးနေတဲ့ပုံတွေပါ အပီအပြင်ဆွဲထားတာ။

သား လာအုန်း လို့မမေခေါ်တော့အောင်ထက်က သူ့အမေဆီလာတော့ သား ဒီလိုပုံတွေမဆွဲရဘူးနော် ငရဲကြီးတတ်တယ် ဆိုတော့ ဟုတ်လားအမေ ဆိုတော့ မမေက အေးငရဲကြီးတယ်သူများတွေကိုလဲ မပြောရဘူး တဲ့။

အောင်ထက်လေးကလဲ အသွက်ဗျ။ အာ့ဆို ဦးနဲ့အမေကရောငရဲကြီးလားဆိုတော့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ရီကြရသေးတယ်။ပြီးမှ မမေ က အမေတို့ကလူကြီးလေ လုကြီးတွေဆို ငရဲမကြီးဘူး မှတ်ထားနော်သား ဆိုမှ အောင်ထက်လေးက ခေါင်းငြိမ့်ပြီးဟုတ်ကဲ့ တဲ့။ ကဲ သားအဲ့ပုံတွေဖျက်ပစ် နင့်ဦးလေးနဲ့ဒေါ်လေးတို့လာလို့တွေ့ရင် ငရဲကြီးနေမယ် ဆိုတော့ အောင်ထက်လေးတစ်ယောက် ခဲဖျက်နဲ့ ငရဲကြီးမှာကြောက်လို့တဲ့ သူဆွဲထားတဲ့ပုံလေးတွေကိုဖျက်နေတာ ကြည့်ပြီးကျနော်နဲ့ မမေ ပြုံးကြည့်နေလိုက်ပါတော့တယ်။

 ......................................................................................................................

ကျနော်နဲ့ မမေ အဲ့လိုဖြစ်ပြီးနောက် သူလဲကုန်တွေဝယ်ပြီး ရွှာပြန်သွားသလို ကျနော်လဲ ပစ္စည်းထုတ်တာဝန်နဲ့ ရန်ကုန်ဆင်းရတယ်။ရန်ကုန်မှာ တစ်ပတ်ကျော်ကြာတာမို့ ရောက်ရင်ပြုနေကြအကျင့်အတိုင်း ဇယားလေးတွေခေါ်ပြီး ဇယားခင်းပေမယ့် အဲ့အချိန်မှာတောင် မမေကို သတိရနေတာ။ကာမစိတ်လွန်ကဲသလိုကာမဆက်ဆံတဲ့ နေရာမှာ ကျွမ်းကျင်နိုင်နင်းလွန်းတဲ့ မမေကိုကျနော်ဘယ်လိုဘဲသဘောကျကျ တကယ်တရားဝင်လက်ထပ်ပေါင်းသင်းဖို့ကြတော့ မဝံ့ရဲတာအမှန်ပါ။

ရန်ကုန်ကပြန်ရောက်ပြီးနောက်ပိုင်း ကျနော်ထွန်းမြိုင်တို့အိမ်ကို အရင်လို သွားမနေတော့ဘူး။သူတို့လဲနေသားကြသွားကြပြီဖြစ်သလို ယားခါစလင်မယားတွေ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချစ်ဗြူဟာခင်းနိုင်အောင်လဲပါတယ်။ပြီးတော့ မမေကို ချစ်စကားလေးတောင်မပြောဘဲ ကျနော်ဆန္ဒအတွက် ဖြည့်ဆည်းလိုက်မိတာမို့ သူ့ညီမဖြစ်တဲ့ မဆွေကိုအားနာတာလဲပါတယ်ဆိုပါတော့။

အမြဲမရောက်ပေမယ့် တစ်ပတ်ကိုတစ်ရက်လောက်တော့ စားသောက်တဲ့အခါတော့ ရောက်ဖြစ်ပါတယ်။စားသောက်လို့မူးလာရင် ကျနော်ရှေ့မရှောင် လင်မယားနှစ်ယောက်ကလူကြည်စယ်ကြတာမြင်ရင် မမေကို သတိရမိတယ်။ဒီအိပ်ခန်းထဲမှာ မမေကိုအချစ်ခန်းဖွင့်ခဲ့တာပါလားဆိုတဲ့အသိဝင်လာရင် မမေကိုလွမ်းမိပါတယ်။

အဲလိုနဲ့ နေလာလိုက်တာ တစ်လလောက်ရှိတော့ ထွန်းမြိုင်က သူရရေ မမေရောက်နေတယ်ကွ မင်းကိုလဲမေးနေတယ် တဲ့ကျနော့်ရင်ထဲလှိုက်ခနဲ့ဖြစ်သွားတယ်။ဒါပေမဲ့ ထွန်းမြိုင်မရိပ်မိအောင် မျက်နှာပြင်လို့ ဟုတ်လား အေးညနေအလုပ်ဆင်းရင်ငါလိုက်ခဲ့မယ် လို့ပြန်ပြောလိုက်တယ်။ဖယ်ရီက ထွန်းမြိုင်တို့ရပ်ကွက်ပြီးမှ ကျနော်တို့ရပ်ကွက်ကိုဆက်သွားတာလေ။ ကိစ္စမရှိရင် ကျနော်မဆင်းဘဲ အိမ်ထဲပြန်နေကြပေါ့။

ညနေအလုပ်ဆင်းတော့ ထွန်းမြိုင်နဲ့ အတူတူဆင်းပြီးသူတို့ရဲ့အိမ်ကိုလိုက်သွားလိုက်တယ်။ အိမ်ထဲဝင်လိုက်တာနဲ့ မမေကိုတွေ့လိုက်ရတယ် ဆံပင်ကခေါင်းလျှော်ထားလို့ ကျောပေါ်မှာဖြန့်ချထားတာက တင်ပါးဖုံးတယ်။သနပ်ခါးပါးပါးနဲ့ နှုတ်ခမ်းကိုပန်းရောင်နုလေးဆိုးထားပြီး မျက်လုံးကိုအိုင်းလိုင်နာ ဆိုးထားလေတော့ အစထဲက ကုလားဆင်ဆိုတော့ ဘောလီးဝုတ်က အိန္ဒြိယမင်းသမီးလိုဘဲဗျာ။

အရပ်ကောင်းကောင်းနဲ့မို့ ရှည်လျားတဲ့ပေါင်တံ စွင့်ကားတဲ့တင်တွေ မို့မောက်နေတဲ့ ရင်သားတွေက တစ်ခါစားဘူးသူကို ဘယ်လိုအရသာပါလို့ ပြောစရာမလိုတာမို့ညီလေးကခေါင်းတထောင်ထောင်မို့ ကျောပိုးအိတ်နဲ့ကွယ်ထားရသေးတယ်။

ဟာ မမေ မတွေ့တာကြာလို့ ပိုတောင်လှလာတယ် လို့ရီမောပြီးပြောလိုက်တော့ မမေကလဲ ငါ့မောင်ကအပြောကောင်းတယ်ဘာစားချင်လဲ ဝယ်ကျွေးမယ် လို့အပြုံးနဲ့ပြန်ပြောတဲ့ စကားတွေထဲမှာတော့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ပဲသိတဲ့ အနက်တွေအဓိပ္ပါယ်တွေကတော့ သူနဲ့ကျနော်ဘဲသိတယ်။အဲ့နေညနေက မမေလဲရှိနေတာမို့ ကျနော်နဲ့ထွန်းမြိုင်က အခွင့်အရေးယူလို့ပုလင်းထောင်ကြတာပေါ့ဗျာ။မမေကအမြည်းလုပ်ပေးပေမယ့် မဆွေကသူ့လင်တော်မောင်ကို မျက်စောင်းတခဲခဲပေါ့။

သောက်ကြစားကြနဲ့ အားလုံးပြီးတော့ မမေကအကုန်သိမ်းကျုံးပြီး ဆေးကြောတာပေါ့။ညီမအိမ်ရောက်ရင် အစ်မကြီးပီပီအကုန်သိမ်းလုပ်တော့တာ။ထွန်းမြိုင်တို့လင်မယားဧည့်ခန်းမှာရှိနေတုန်း ကျနော်မမေရှိရာ မီဖိုထဲဝင်လိုက်သွားပြီး ပန်းကန်ဆေးနေတဲ့ မမေကို နောက်ကသိမ်းဖက်လိုက်တော့ မမေက ဟာ မောင်ကလဲ ညီမလေးတို့မြင်သွားမယ် တဲ့ ရပါတယ်။ သူတို့လင်မယားဧည့်ခန်းမှာ မမြင်ဘူး ဆိုပြီးမမေလည်တိုင်ကိုနမ်းသလို လက်ကလဲပဲ အင်္ကျီအပေါ်ကနေ နို့ကိုအုပ်ကိုင်လိုက်တယ် ဘရာကအပျော့စားမို့ လက်ရဲ့အထိကအိစက်နူးညံ့နေတယ် အောက်ကထနေတဲ့ညီတော်မောင်ကိုလဲ မမေဖင်ကြားကိုထိုးထောက်ထားလို့ အခြေအနေက တအားဖီးလာပြီး ရှေ့ပြေးအရေတွေတောင်ထွက်ပြီဆိုတာသိလိုက်တယ်။

မမေက မောင်ရယ် မလုပ်နဲ့ကွာ နောက်မှနော် ဆိုတော့ အခြေအနေကိုပြန်ထိန်းလိုက်ရတယ်။ မမေကို သတိရနေတာလို့ ဖက်ထားရာကလွှတ်လိုက်ရင်းပြောတော့ မမေလဲမောင့်ကိုသတိရပါတယ် တဲ့။ တကယ်လား ဆိုတော့ ညာစရာလားမောင်ရယ် လို့ပြန်ပြောတဲ့ မမေကို အာ့ဆိုမနက်ဖြန်စနေနေ့ အလုပ်ပိတ်တယ် ။မမေကို မောင့်အိမ်အလည်ခေါ်မယ် လိုက်မလား။ မောင်ခေါ်ရင်လိုက်မှာပေါ့ ဆိုတဲ့ မမေစကားကြောင့် ကျနော် ဝမ်းသာလိုက်သည်ဖြစ်ခြင်း။မမေကိုအိမ်ခေါ်ပြီး အပီအပြင်ချစ်ပွဲဝင်မယ်လို့ရင်ထဲက ကြုံးဝါးတာကို ဘယ်သူသိမလဲ။

ကံကကျနော်ဘက်မှာရောက်နေတယ်။ဒီနေ့ကရှစ်ရက်ဥပုဒ်နေ့ဖြစ်နေတာမို့ အမေ့ကိုဘုန်းကြီးကျောင်း စက်ဘီးနဲ့လိုက်ပို့ပြီးမနေ့က မမေကိုအိမ်အလည်ခေါ်ထားတာမို့ ထွန်းမြိုင်တို့ဆီကိုဆက်သွားလိုက်တယ်။

အိမ်ရောက်တော့ မမေကို မရမ်းစေ့ရောင်ဘလောက်အကျီၤနဲ့အောက်ကလဲ မရမ်းစေ့ရောင် ပြောင်ထမိန်လေးနဲ့ဝမ်းဆက် ပြီးတော့ ဆံထုံးမြင့်မြင့်လေးထုံးလို့ နားသယ်မှာ ဆံစရှည်ရှည်ကိုဘယ် ညာချထားတယ်။ကောင်းပြီးသားမျက်ခုံးကိုထပ်ဆွဲထားတာမို့ ထင်းနေသလို ပန်းနုရောင်နှုတ်ခမ်းဆိုးဆေးကြောင့်လဲပဲကြည့်မဝနိုင်အောင်ပဲဗျာ။

ထွန်းမြိုင်တို့လင်မယားကို စကားစမြည်နဲနဲပြောပြီးတာနဲ့ မမေကို စက်ဘီးနောက်တင်လို့ နင်းလာလိုက်တယ်။လမ်းမတော်ကစတိုးဆိုင်မှာ အအေးဗူးနဲ့ ကိတ်ဝင်ဝယ်လိုက်တယ်။ထမင်းကအမေမနက်ကချက်ပြုတ်ခဲ့ပြီမို့ ဘာမှမလိုတော့ဘူးလေ။အိမ်ကိုရောက်တော့ မမေက အိမ်ထဲကိုစူးစမ်းကြည့်ပြီး မောင်တို့အိမ်လေးကသပ်သပ်ရပ်ရပ်နဲ့ ချစ်စရာလေး တဲ့။

မမေကလဲ အိမ်တင်မကဘူးလေ လူပါ ပါတယ် ဆိုတော့ ဟင့်...သူက ဘယ်တုန်းကများ ချစ်တယ်ပြောဘူးလို့ ရယ်လို့ပြန်ပြောလာတော့ ကျနော် အားနာသွားမိတာအမှန်ပါ။ကျနော်ကလဲလူတစ်မျိုးဗျ။စကားတစ်ခွန်းကို အလွယ်တကူမပြောတတ်သလိုပဲပြောပြီးသားစကားကိုလဲ တည်အောင်ထိန်းတတ်တာကအကျင့်ခုလဲ ကျနော် မမေကို မချစ်ဘူး မမေကိုsexကိစ္စအတွက်ကြိုက်တာ။မမေကိုဆက်ဆံတဲ့ဆက်ဆံမှုက sexသက်သက်။

ကျနော့်မျက်နှာရိပ် မျက်နှာကဲကို မမေကအကဲခတ်မိတယ်လို့ထင်ပါတယ်။ မောင် ဘာမှမစဉ်းစားနေနဲ့ တွေ့တုန်းပျော်ပျော်နေဆိုတဲ့ မမေစကားကြောင့် လေးလံနေတဲ့ ကျနော်ရဲ့စိတ်တွေလဲပြန်လည်လို့ ပေါ့ပါးလာရတယ်။ရင်ထဲက ကျေးဇူး ပါဘဲမမေရယ်လို့ ပြောမိပါတယ်။မမေကိုယ်တိုင်ကလဲ ကာမဂုဏ်ကိုမက်မောစွာခံစားချင်လို့ အပေးအယူမျှပြီဆိုလေတော့ အရာရာကသာယာလို့နေပြီလေ။

မမေကိုကျနော်လက်ဆွဲလို့အိပ်ခန်းထဲခေါ်လာတော့ မမေကလဲအသာတကြည်လိုက်ပါလာလို့ ကျနော်မမေကိုဖက်လို့ သူ့နခမ်းကို အသာအယာငုံစုပ်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ကျနော့်ကျောပြင်ကိုသိုင်းဖက်လို့ အနမ်းကိုပြန်လည်လို့တုန့်ပြန်လာခဲ့တယ်။ကျနော့်အနမ်းတွေကလဲ တစ်ဆင့်ထက်တစ်ဆင့် အရှိန်တွေတက်လာခဲ့ပြီး အသက်ရှူသံတွေက နှစ်ယောက်လုံးဖားဖိုကထွက်တဲ့သံစဉ်တွေလိုဖြစ်လာကြတယ်။ကျနော်လက်နှစ်ဖက်ကလဲ မမေရဲ့စွင့်ကားနေတဲ့ ဖင်ကြီးတွေကိုဆုပ်နယ်လို့ပေါ့။

အနမ်းရှည်ကြောင့် အသက်အောင့်ထားရာကနေ ခဏနားပြီးအသက်ကိုကမန်းကတမ်းရှူလိုက်ကြရတယ်။အဲ့အချိန်မှာမှမမေက မောင် အဝတ်တွေချွတ်လိုက်မှဖြစ်မယ် ကြေကုန်မှာ လို့ပြောလေမှ အင်းဟုတ်သား အာ့ဆိုချွတ်လေ ဆိုတော့ ဟာ မောင်ကလဲ တံခါးသွားပိတ်လေ လို့ပြောမှ ဟီးဟုတ်သား ဆိုပြီးကျနော်အခန်းတံခါးပိတ်ဖို့ အသွားကို မျက်စောင်းချီပြီးကြည့်တဲ့ မမေရဲ့အကြည့်က တကယ့်ကို sexy ဖြစ်တယ်ဗျာ။

.............................................................................................................

ကျနော်ပြန်လှည့်လာတော့ မမေကအပေါ်အကျီၤချွတ်ပြီးပြီမို့ဝင်းမွတ်နေတဲ့ ရင်သားတွေကို အနီရဲရဲဘရာလေးကမနိုင့်တနိုင့်ထိန်းထားရတာကို မြင်တော့ စိတ်တွေမထိန်းနိုင်ဘဲလက်ကလှမ်းမိတော့ မမေကကိုယ်ကိုစောင်းပြီးရှောင်လိုက်ရင်းကနေမောင်ကလဲ ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ ချွတ်နေတာစောင့်ပါအုန်းတဲ့။

ကျနော်လဲ ဟဲ ဆိုပြီး လှလွန်းလို့မနေနိုင်ဖြစ်သွားတာ ဆိုတော့ ပိုကိုပိုပါတယ်ဆိုပြီး ဘရာလေးချွတ်ပြီး ကျနော့်စာကြည့်စားပွဲကကုလားထိုင်ကျောမှီလေးပေါ်ကိုတင်လိုက်ပြီး နို့လေးတွေကိုသူ့လက်နဲ့အုပ်ထားတာမို့ ကျနော်ကအတင်းဖယ်ပြီး ပေါ်လာတဲ့နို့ကို နို့ဆာနေတဲ့ခလေးငယ်ပုံနဲ့ အတင်းကုန်းစို့လိုက်တယ်

 ပြွတ်ပြွတ်  ပြွတ်ပြွတ်

ဟင့် အင့် လို့မမေနှုတ်ကသံစဉ်တွေနဲ့အတူ ကျနော့်ခေါင်းလေးကိုသူ့လက်နဲ့ထိန်းထားပေးသလို ကျန်လက်တစ်ဖက်နဲ့ သူ့နို့ကိုကိုင်လို့ ကျနော်စို့နေတာကိုထိန်းပေးနေရှာတယ်။နို့ကိုစို့နေရင်းမမေထမိန်ကို ကျနော်ဖြည်ချလိုက်တယ်။ထူးဆန်းတာက မမေကဘယ်တော့မှအထဲကအခံမဝတ်တာဘဲ။

ထမိန်ခြေရင်းပုံသွားတာနဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ နက်မှောင်တဲ့အမွှေးတွေနဲ့ ခုံးထနေတဲ့မမေရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို မြင်လိုက်ရတဲ့ခဏ ကျနော့်အာခေါင်တွေခြောက်ပြီး တံတွေးတွေမြိုနေရသလို ပေါင်ကြားထဲကကျနော့်လီးကလဲငေါထွက်လာခဲ့တယ်။

ကျနော့်လဲ လက်ခလယ်နဲ့ အကွဲကြောင်းတစ်လျောက်ကိုအောက်ဘက်ကနေ အပေါ်ကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်ဆွဲပေးလိုက်တော့ မမေတစ်ယောက်ခြေဖျားလေးတွေထောက်ပြီး အားးး လို့တောင်အသံထွက်လို့ဖင်လေးကော့သွားတယ်။ကျနော့်လက်မှာလဲ မမေ စောက်ဖုတ်ထဲကအရေတွေထွက်နေပြီဆိုတဲ့ အတွေ့အာရုံရလိုက်တယ်။

မမေကိုကုတင်ပေါ်တွန်းလှဲလိုက်တော့ အလိုက်သင့်လေးလှဲပေးတာမို့ မမေတင်ပါးတွေကကုတင်စွန်းတင်ပြီး ခြေထောက်တွေကအောက်မှာမို့ ကုတင်စောင်းတင်ထားတဲ့အနေအထားကိုအလိုလိုရောက်သွားခဲ့တယ်။ တကယ်ဆို မမေကိုဂျာရမယ့်အချိန် ဒါပေမယ့် ကာမတောထဲမှာကျင်လည်စ ကျနော် မမေကိုလိုးဖို့ဘဲစိတ်ကသန်နေတော့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားဝင်ပြီး မမေရဲ့စောက်ပတ်ကိုဖြဲပြီး ကျနော့်လီးကိုတေ့လို့ ဆောင့်လိုးလိုက်ပါတယ်။

 ဖွတ်  အင့်

ဆိုတဲ့အသံတွေနဲ့အတူ ကျနော့်လီးက မမေရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲအဆုံးထီမြှပ်ဝင်သွားတဲ့ခဏ လီးကစောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေနဲ့ထိတွေ့ခံစားမှုကဖြင့် ပြန်မပြောနိုင်လောက်အောင်ကောင်းလိုက်သည်ဖြစ်ခြင်း။

ဝင်ပြီဆိုတာနဲ့ လူပျိုပီပီဆောင့်လိုးလိုက်တာ ကုတင်မြည်သံတွေ မမေရဲ့ ညီးသံ စောက်ဖုတ်နဲ့လီးရိုက်သံ သံစုံတွေမြိုင်မြိုင်ကြီးထွက်လို့ပေါ့။ မမေကလဲ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ထောင်ကားလို့ပေးထားသလို ကျနော့်ဖင်နှစ်လုံးကိုလဲ သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဖမ်းလို့ဆုပ်ထားပြီး ကျနော့်ဆောင့်တိုင်းအားပါအောင့် ဆောင့်ဆောင့်ဆွဲပေးနေတယ်။ဒါကြောင့်ပြောကြတာနေမှာ မိန်းမလိုးရင်အပျိုထက်အအို တစ်ခုလပ် မုဆိုးမ ကပိုလိုးကောင်းတယ်ဆိုတာ။

အပျိုကရှက်နေတာနဲ့ သစ်တုံးတက်ခွနေရသလိုဘဲတဲ့။ခုလဲတစ်ခုလပ် မမေရဲ့ ကာမဆက်ဆံမှုကျွမ်းကျင်ခြင်းရလာဒ်ကကျနော်ကိုယ်တွေ့ခံစားနေရပြီ။ကျနော်လဲလိုးကောင်းကောင်းနဲ့ပဲဆောင့်လိုးလိုက်တာ ငါးမိနစ်တောင်မကြာဘူးထင်တယ်။ မမေစောက်ဖုတ်ထဲ သုတ်ရေတွေပန်းပြီး ပြီးလိုက်တော့တယ်။

အားး အားးမမေ ကျနော်မရတော့ဘူးး.ဟူးး ပြီးးးပြီးးပြီ ဆိုတော့မမေကကျနော့်ကျောကိုတင်းတင်းဖက်ထားပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲကနေ ကျနော့်လီးကို ညှစ်ပေးတော့တာဘဲဗျာ။

ကောင်းချက်ကတော့ လန်ထွက်နေတယ်။မမေ ရယ်လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာဆိုပြီးသူ့ရင်ဘတ်ပေါ်ခေါင်းတင်ပြီးမှိန်နေတော့မမေက ခေါင်းကဆံပင်တွေကို ဖွပေးရင်း တကယ်ကောင်းလားတဲ့။ ကျနော်လဲ ကောင်းတာပေါ့မမေရဲ့ ကောင်းလွန်းလို့မထိန်းတောင် မထိန်းနိုင်တော့ဘူး လို့ပြောတဲ့ ကျနော့်ကို မမေကပြုံးလို့ ကျေကျေနပ်နပ်ကြီးကြည့်နေပါတော့တယ်။

.................................................................................................

မမေနဲ့ကျနော်ဖက်ပြီး အမောဖြေနေကြတယ်။မမေကကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် ခေါင်းတင်ပြီး ကျနော့်ဗိုက်သားလေးတွေကိုပွတ်သပ်ပေးနေသလို ကျနော်ကလဲမမေရဲ့ ကျောပြင်ကိုပွတ်သပ်ပေးနေမိတယ်။ မမေက ဗိုက်သားတွေကတစ်ဆင့်ဆီးခုံက ကျနော့်လီးမွှေးတွေကို လက်နဲ့ဖွလို့ဆော့ကစားနေတော့အားပြန်ပြည့်လာတဲ့ ကျနော့်လီးကလဲ တဖြည်းဖြည်းပြန်လို့မာလာခဲ့တယ်။

ကျနော်လဲ မမေခေါင်းကို စုံကိုင်ပြီး အောက်ဖက်တွန်းလိုက်တော့ မမေက ကျနော့်မျက်နှာကို မော့ကြည့်ပြီး ဟွန်းးး ဆိုနှာခေါင်းလေးရှုံ့ပြတယ်။ ကျနော်ကဘာမှပြောမနေဘဲ မမေခေါင်းကိုသာ လီးရှိရာတွန်းပို့လိုက်တော့ မမေလဲ ကျနော့်လီးကိုယုယုယယ ကိုင်ကြည့်နေတယ်။ မမေကိုင်ခြင်းကိုသိလိုက်တာနဲ့ ကျနော့်လီးကလဲ လေထိုးလိုက်သလို တင်းမာလာတော့တာပဲ မမေက အာ့ကိုကြည့်ပြီး အဟိ လို့အသံလေးထွက်လို့ရီပြီး ကျနော့်ရဲ့လီးကို အထက်အောက်ဆွဲပေးတော့ ကျနော့်ဒစ်ရဲရဲကြီးက ဒုံးပျံကြီးလို မိုးကိုထောင်လို့။

မမေက သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို အသာဟလို့ ကျနော့်လီးကိုဟပ်လိုက်တယ်ဆိုရင် ရှီုးးအားးကောင်းလွန်းတဲ့အရသာကြောင့်ကျနော့်ရဲ့ ပါးစပ်ကထွက်လာတဲ့အသံတွေပေါ့။ မမေက ကျနော့်အရသာတွေ့နေမှန်းသိတော့ သူ့ပါးစပ်ထဲရောက်နေတဲ့ ကျနော့်လီးကို လျှာစွမ်းမျိုးစုံပြနေတော့ ကျနော့်မှာ လူးလွန့်ကော့ပြန်နေပါတော့တယ်။ ကျနော်လဲအားကျမခံ သူ့စောက်ဖုတ်ကို နောက်ကနေအတင်းဖမ်းကုတ်တော့တာပေါ့။သူလဲဖီးတတ်နေတာပဲ သူ့ရဲ့စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးရွှဲရွှဲစိုနေတယ်လေ။

ကျနော်လဲလက်ခလည်ကို စောက်ဖုတ်ထဲအဆုံးထိထိုးထည့်ပြီး ရှေ့ထိုးနောက်ဆုတ်နဲ့လက်နဲ့လိုးပေးလိုက်တယ်။

ကျနော်လက်နဲ့လိုးတော့ မမေကပိုစိတ်ပါပြီး ကျနော့်လီးကိုစိတ်တိုင်းကျစုပ်တာမှ ပြွတ်ခနဲ့ ပြွတ်ခနဲ့ အသံတွေတောင်ထွက်နေတယ်။ကျနော့်ကလဲ သူ့စောက်ဖုတ်ကို လက်တချောင်းနဲ့လိုးရတာ ချောင်သလိုဖြစ်နေတာမို့ အားမရလို့ နောက်လက်ညှိးတချောင်းထပ်ပူးပြီး လိုးပေးလိုက်တော့ မမေဖင်ပြီးကော့ခါကော့ခါနဲ့ဖီးတွေတက်နေတယ်။ပါးစပ်ကလီးထည့်ထားတော့အသံတော့မထွက်နိုင်ဘူးပေါ့။

နောက်တော့ သူရောကျနော်ပါမနေနိုင်လောက်အောင်ဖြစ်လာကြလို့ အားးမမေ မရတော့ဘူး လိုးချင်နေပြီ လိုးချင်ပြီ လို့ပြောတော့ မမေလဲ ကျနော့်လီးကိုသူ့ပါးစပ်ကထုတ်လိုက်ပြီး ကျနော်အပေါ်ခွထိုင်လို့ လီးကိုစောက်ဖုတ်ဝတေ့လိုက်တယ်။ပြီးမှအသာထိုင်ချလိုက်တော့ အရေတွေစိုရွှဲနေတော့ အသာအယာဘဲဆုံးတဲ့ထိဝင်သွားတယ်။အဲ့လိုလီးဝင်နေတဲ့အချိန် မမေရဲ့မျက်လုံးကလေးမှေးပြီး လီးအရသာခံနေတဲ့မျက်နှာလေးကို အောက်ကနေမော့ကြည့်နေတဲ့ ကျနော်။ဖီးတွေတအားတက်ပြီး မမေဖင်နှစ်လုံးကိုစုံကိုင်လို့ အောက်ကနေ တလစပ်ပင့်ဆောင့်ပစ်လိုက်တဲ့အခါ

ဖွတ် ဘတ် ဖွတ် ဗြုစ် ဘွတ်

အာ့

အီးး

ဟင့်

ဖွတ်

ဆိုတဲ့ စောက်ပတ်နဲ့လီးဆီကအသံတွေ မမေပါးစပ်က မနေနိုင်လို့ထွက်လာတဲ့အသံတွေနဲ့ မြိုင်နေတော့တာပဲ။လေးငါးဆယ်ချက်ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုးပြီးမှ ကျနော့်ရဲ့ကော့ထားတဲ့ခါးကိုကြမ်းပေါ်ပြန်ချပြီး နားလိုက်တယ်။

မမေက. ဘယ်လိုလဲ ဆရာကြီးမောသွားပြီလား လို့ခနဲ့သလို လှောင်သလိုပြောလာပြန်တော့ မခံချင်စိတ်နဲ့ ပြန်ပင့်ပြီးလိုးလိုက်ပြန်ပါတယ်။ဒီတစ်ခါလဲ ဆယ့်လေးငါးချက်ဆောင့်ပြီးကျနော့်ကြမ်းပေါ်ပြန်ကျသွားပြန်တယ်။

ဒီတော့မမေက အလိုက်တသိနဲ့ သူကပဲ အပေါ်ကနေပြီးယောက်ျားတွေလိုးသလို ကျနော့်ကို ဆောင့်လိုးတော့တာ ရှယ်ဘဲဗျာ။ကျနော်ကအောက်က အလိုက်သင့်လေး ကော့ပေးထားရုံပဲ။ သူလိုးပေးနေတုန်းခါနေတဲ့ နို့တွေကို ကျနော်ကပါးစပ်နဲ့လိုက်ဟပ်ပြီး တပြွတ်ပြွတ်စို့ပေးနေလိုက်တယ်။နောက်တော့ သူက မဆောင့်လိုးတော့ဘဲ မဆလာကြိတ်သလို လီးနဲ့စောက်ဖုတ်ကိုတပ်ထားပြီးကြိတ်တော့တာ။

အာလာလာ ဒါလဲကောင်းတာပဲဗျာ သူလဲစောက်စိကိုထိတာမို့ဖီးလာတယ်ထင်တယ် မျက်လုံးစုံမှိတ်လို့ မွှေတာ။ခဏအတွင်းနှစ်ယောက်သား နောက်တစ်ချီပြီးပြန်လေရော။ကျနော့်ပေါ်မှာမှောက်ပြီးအမောဖြေနေတဲ့ မမေရဲ့ ကားနေတဲ့ဖင်သားကြီးတွေကို ကျနော်ကပွတ်သပ်ပြီး ကာမအရသာကို ပြည့်ပြည့်ဝဝကြီးခံစားနေလိုက်ပါတော့တယ်။

..................................................................................................................................

မမေနဲ့ကျနော် နှစ်ချီပြီးတော့ ရေချိုးကြတယ်။ ရေချိုးခန်းထဲမှာ မမေကကျနော့်လီးကို သေသေချာချာ ဆပ်ပြာနဲ့ဆေးကြောပေးတာက တကယ့် ရိုမန်တစ်ဆန်တယ်ဗျာ။လီးကိုကိုင်တာကအစ အရေပြားကိုဆွဲလှန်ပြီး ဒစ်ကြားတွေပါမကျန် သေချာကိုတိုက်ချွတ်ဆေးကြောပေးတဲ့ မမေကို ကျနော်တကယ်အားနာနေမိတယ်။ခုလိုဖွတ်ဖွတ်ကြေအောင်လိုးနေပေမဲ့ ချစ်တယ်ဆိုတဲ့စကားလေးကိုတောင် ကျနော်မပြောခဲ့ဘူး။

ဒါကလဲကိုယ့်ခံယူချက်နဲ့ကိုယ်လေ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မမေကိုပြန်ပေးဆပ်ချင်တာနဲ့. လာ မမေကို ကျနော် ပြန်ဆေးပေးမယ် ဆိုပြီးမမေကိုကျနော်ရှေ့ဆွဲလိုက်ပြီး ရေမြုပ်စမှာ ဆပ်ပြာရေတွေလောင်းလိုက်ပြီး မမေပေါင်ကြားက နေအပေါ်ဘက်ဆီကို ဆွဲပြီးပွတ်လိုက်တော့ မမေကပေါင်ကားထားပေးရှာတယ်။ကျနော်လဲအမွှေးတွေထူထူနဲ့ မမေစောက်ဖုတ်ကြီးကို စိတ်တိုင်းကျပွတ်ပြီးဆပ်ပြာတိုက်ပေးနေလိုက်တယ်။

ပွတ်ပါများလာတော့ မမေလဲစိတ်ပြန်ထလာသလိုဘဲ ကျနော့်ကိုဖက်ထားပြီး မျက်လုံးလေးမှေးလို့ အသက်ရှူသံတွေကပြင်းလာတယ်။သူ့ပုံမြင်တော့ ကျနော်လဲပြန်ထလာခဲ့တာမို့ အပေါ်ယံနဲ့ နှုတ်ခမ်းဝကိုသာ ပွတ်နေတိုက်နေရာကနေ လက်ခလည်ကိုအထဲထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ရှီုးးး လို့မမေနှုတ်ကအသံထွက်သလိုဖင်လဲကော့သွားတော့တယ်။

ပြီးကျနော့်လီးကိုဖမ်းဆုပ်လို့ မချင့်မရဲနဲ့ တင်းတင်းဆုပ်လိုက်တာမို့ သူ့လက်ထဲမှာဘဲ ကျနော့်လီးကတိုးလို့မာလာတင်းလာတော့တယ်။တင်းလာတဲ့ ကျနော့်လီးကို မမေက ရှေ့ထိုးနောက်ဆုတ်နဲ့ ထုပေးနေတယ်။သူကအဲ့လိုလုပ်လာတော့ ကျနော်ကလဲသူ့စောက်ဖုတ်ထဲကိုလက်ခလည်နဲ့တင်အားမရလို့လက်ညှိး

ပါပူးပြီးထိုးနေလိုက်တယ်။တကယ်ပါဘဲဗျာ မမေဏှာကြီးချက်က သူ့စောက်ဖုတ်ကခုန်းထပြီး အစိကလဲလက်မလောက်ကြီးလာပြီးထောင်လို့တောင်နေတယ်။ကျနော်လဲပိုစိတ်ပြင်းလာလို့လက်နှစ်ချောင်းကနေ နောက်ထပ် လက်သူကြွယ်ပါပူးပြီးတော့လက်သုံးချောင်းနဲ့လိုးပေးသလို သူကလဲကျနော့်လီးကို ထုတာကပြုတ်ထွက်မတတ်ကြမ်းနေတော့တာ။

ကျနော့်လဲမနေနိုင်တော့တာနဲ့ မမေကို ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ပြီးတာနဲ့သူ့ဆံပင်တွေကိုလက်နဲ့တစ်ပတ်လျိုရစ်ကိုင်လိုက်ပြီးမှကျနော့်လီးကို သူ့ပါးစပ်ကိုတေ့ပေးလိုက်တယ်။ဟလာတဲ့ပါးစပ်ထဲ ကျနော့်လီးကိုဆောင့်ထိုးလိုက်တော့ အွတ်.အဟွတ် နဲ့အာခေါင်သွားထောက်ပြီး သီးသွားတာ မျက်ရည်တွေတောင်ဝဲလို့အဲ့အချိန်မှာ ကာမဘီလူးစီးနေတဲ့ ကျနော်ကတော့သနားရမှန်းမသိဘူး။ ဆံပင်ကိုရစ်ထားပြီး ပါးစပ်ကို စောက်ပတ်အသွင်နဲ့နင်းကန်ဆောင့်လိုးနေလိုက်တယ်။

နောက်တော့ မမေအသက်မရှူနိုင်တော့ဘူးထင်တယ်အတင်းရုန်းပြီး အမလေးမောင်ရယ် သေတော့မှာပဲ ဘယ်လိုများလုပ်နေလဲ တဲ့ ကျနော့်ကတော့ဘာမှပြန်မပြောဘဲ သူ့ကိုဆွဲလှည့်ပြီးဖင်ကုန်းခိုင်းတော့ မမေကလဲအထာပေါက်စွာနဲ့ ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်မှာ လေးဘက်ကုန်းပေးရှာတယ်။လိုးကျင့်ရပြီးသားမိန်းမတွေကိုလိုးလို့ကောင်းတာကအဲ့ဒါဘဲဗျ။ခုကြည့် မမေကုန်းပေးပုံလေးကခါးလေားကိုခွက်ပြီးဖင်ကိုကော့ပေးထားတော့ စောက်ဖုတ်လေးကနောက်ကိုပြူးထွက်ပြီး လီးကိုကြိုနေသလိုဘဲ။

ကျနော်လဲနောက်ကနေရာယူပြီး မမေစောက်ပတ်ဝကိုလီးတေ့ပြီးထိုးလိုက်တာ အိစက်နေတဲ့စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေနဲ့ကျနော်လီးတွန်းတိုက်ပြီးဝင်သွားရတဲ့အရသာကတော့ ဘာနဲ့မှမလဲနိုင်တဲ့ အရသာပဲ။လီးတဆုံးဝင်တာနဲ့ ကျနော်ကဆောင့်စရာမလိုအောင် မမေကရှေ့ထိုးနောက်ငင် လုပ်ပေးနေတော့တာ။ကျနော်တကယ်ကိုမမေကိုကြိုက်သွားမိတယ်။ကာမဆက်ဆံတဲ့နေရာမှာအပြစ်ဆိုစရာမရှိအောင် ပြည့်စုံတဲ့အရည်အချင်းတွေနဲ့ပါ။

မမေ နေ နေ ကျနော်ဆောင့်မယ်။လို့သူ့ကိုပြောပြီး ကားနေတဲ့ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကိုစုံကိုင်ပြီး ကျနော်ဆောင့်လိုက်တာ မကြာခင်မှာဘဲ မမေရောကျနော်ပါ နောက်ထပ်ကာမပန်းတိုင်ကိုတူပြိုင်ပြိုင် လှမ်းလိုက်ကြပါတော့တယ်။

...................................................................................................................

ကျနော်နဲ့မမေ အဲ့နေ့ကထမင်းစားပြီး နောက်တစ်ခါထပ်နေလိုက်သေးတယ်။မမေကိုပြန်ပို့တော့ ဒူးတွေတောင်မခိုင်ချင်သလိုလို ဖြစ်နေပြီ။မမေကတော့ သူ့လိုအင်တွေပြည့်သွားလို့ထင်တယ်။မြူးမြူးကြွကြွပါပဲ။ကျနော် မမေနဲ့ကာမဆက်ဆံရတာကိုကြိုက်ပေမယ့် မမေရဲ့ ကာမစိတ်ကိုသိရတော့ တရားဝင်မသိမ်းပိုက်ရဲဘူးဗျာ။

ကျနော့်လက်ထဲကြမှ ထပ်ရှာစားနေရင် သေပြီပေါ့။မမေလဲနောက်ရက်မှာ ရွာပြန်သွားတယ်လို့ ထွန်းမြိုင်ပြောလို့သိရတယ်။ဒီကြားထဲမှာ ကျနော်လဲဌာနကအလုပ်ကိစ္စနဲ့ ရန်ကုန်ကို ခဏခဏဆင်းနေရတယ်။

ကျနော်မြို့ပြန်ရောက်တဲ့အခါမှာ မမေလာသွားတယ် ကျနော့်ကိုတောင်မေးသွားသေးတယ်။အစရှိတဲ့စကားတွေကို ထွန်းမြိုင်ဆီက ပြန်ပြန်ကြားနေရတယ်။မမေနဲ့ကျနော် မတွေ့နိုင်ပဲ လွဲလွဲနေကြတယ်။ကျနော်လဲ မမေကို တွေ့ချင်နေမိတယ်။မမေရဲ့ အပြုစုအယုယတွေကို တမ်းတနေမိတာ။

မနေ့ ကတော့ထွန်းမြိုင်က မမေတောင်ရောက်နေတယ်ကွဆိုတာနဲ့ ကျနော် ထွန်းမြိုင်တို့အိမ်ဖက် ထွက်လာခဲ့တယ်။ရုံးဖွင့်ရက်ဖြစ်ပေမယ့် အမြဲလိုလို T Duty နဲ့သွားနေရတဲ့ကျနော့်ကိုဌာနက နားလည်မှုနဲ့ခွင့်ပြုထားလို့ ရုံးတက်စရာမလိုဘူးလေ။

ထွန်းမြိုင်အိမ်ရောက်တော့ မဆွေကို ချက်ပြုတ်နေတာပဲတွေ့ပြီး မမေကို မတွေ့တာနဲ့မဆွေ မမေရောက်နေတယ်ဆို လို့မေးလိုက်တော့ ဟုတ်တယ် ကိုသူရ ရေ အခုသူတို့ ဈေးသွားကြတယ်  နေပါအုန်းသူတို့ဆိုတော့ ဘယ်သူတွေလဲ မမေရဲ့အမေတို့လား လို့ပြန်းမေးကြည့်မှအော် ကိုသူရ မသိသေးဘူးနော် မမေကခုအိမ်ထောင်ပြုတော့မှာ သူ့လူနဲ့မင်္ဂလာပွဲအတွက် လိုအပ်တာတွေလာဝယ်တာ။

ဗျာ ....လို့နှုတ်ကယောင်ထွက်သွားသလို ဆုံးရှုံးလိုက်ရပြီဆိုတဲ့အသိရင်မှာ ရောက်လာတော့ ဝမ်းနည်းသလိုလိုခံစားရပြန်တယ်။

ဒါပေမဲ့ ဟန်လုပ်ပြီး ဟာဒါဆိုစားရပြီးပေါ့ ဆိုတော့ ကိုသူရစားချင်ရင်ရွှာသာလိုက်သွားတော့ သူတို့ကရွှာမှာဆောင်မှာ..တဲ့ နေပါအုန်းမဆွေရဲ့ သူ့အမျိုးသားကရွှာကပဲလား။ မဟုတ်ဘူးကိုသူရရေ မမေကဆိုင်အတွက်ကုန်ဝယ်ရင်းတွေ့တာတဲ့ သူ့လူက ကားသမားလေ။ ဩော်ဪ လို့ပဲပြန်ပြောလိုက်ရတယ်။

မဆွေကတော့ ကိုသူရ အေးအေးဆေးဆေးပဲမဟုတ်လား အိမ်မှာစားပြီးမှပြန် ကိုသူရလဲအိမ်မရောက်တာကြာနေပြီ တဲ့။အေးပါဟာ။မရောက်တာကတော့ ထွန်းမြိုင်မပြောဘူးလား။ဌာနကိစ္စနဲ့ အမြဲလိုလိုခရီးထွက်နေရလို့ဟ။ အင်းအကိုကတော့ပြောပါတယ်။ ကျနော်နဲ့ မဆွေတို့ထွေရာလေးပါးပြောနေကြပြီးနာရီဝက်လောက် အကြာမှာတော့ မမေတို့ပြန်ရောက်လာတယ်။

လွတ်တဲ့ငါးပဲကြီးတာလား လှလိုက်တဲ့မမေဗျာ ပန်းနုရောင်ဝမ်းဆက်လေးနဲ့ မို့မောက်နေတဲ့ရင် သိမ်နေတဲ့ ခါး စွင့်ကားနေတဲ့တင်တွေမြင်ပြီး စားနေကြမို့ အာခေါင်တွေခြောက်လို့တံတွေးတောင်မြိုနေရတယ်။

မမေကလဲအားနာတဲ့အပြုံးနဲ့ ကိုသူရရောက်တာကြာပြီလားလို့မေးလာလို့ မကြာသေးဘူးမမေ မဆွေပြောလို့ စားရတော့မှာဆို လို့ပြန်မေးလ်ုက်တော့ ရှက်တဲ့မျက်နှာပေးလေးနဲ့ အဟင်းးးဆိုပြီးရီနေတယ်။

ပြီးမှ ကိုသူရ ဒါမမေအိမ်သားဘဲ ကိုမြသာတဲ့ ဆိုပြီးမိတ်ဆက်ပေးတာနဲ့ တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်ဗျာတွေဘာတွေလုပ်ရတာပေါ့။ကိုမြသာကြည့်ရတာ အသက်တော့ ၃၅ လောက်ရှိမယ် ထင်တယ် အသားညိုညိုအရပ်ပြက်ပြက်နဲ့ ကားသမားပီပီ ဗိုက်ကပူချင်နေသေး။မမေနဲ့ကတော့မလိုက်လိုက်တာလို့နှမြောနေမိပေါ့။

စားသောက်လို့ ကျနော်ပြန်ခါနီးမှာ မမေကို မမေအောင်ထက်လေးရော နေကောင်းတယ်ဟုတ်လား လို့မေးတော့။ကောင်းပါ့ကိုသူရကို မေးမေးနေတယ် တဲ့။ ကျနော်မနက်ဖြန်ကြရင်သူ့ဖို့ဝယ်ထားတဲ့ ပုံဆွဲစာအုပ်တွေလာပေးမယ်။ဆိုတော့ ဟုတ်ကဲ့ တဲ့ကျနော်မမေရဲ့ မျက်နှာကို သေချာကြည့်ပြီးတစ်ခုတော့ရှိတယ်မမေ သူပုံဆွဲတဲ့ မြင်ကွင်းထဲတော့ မနေမိစေနဲ့နော်။ဆိုတော့ မမေလေ နခမ်းကို ကိုက်လို့ကျနော့် ကိုမျက်စောင်းထိုးပါလေရော။

ကျနော်လဲ တ ဟားဟား နဲ့ရီလိုက်တယ်။မဆွေနဲ့ကိုမြသာတို့ကတော့ဘာသိပါ့မလဲနော်။။

အော် တိုက်ဆိုင်မှုကြုံလေတိုင်း ရေစုန်မှာ လှေကြုံစီးခဲ့မိတဲ့အချိန်ကို သတိရမိသလို။ကျနော်စီးခဲ့တဲ့ မမေဆိုတဲ့ လှေလေးလဲ ဘဝရေစီးကြောင်းကို အောင်မြင်စွာကျော်ဖြတ်နိုင်ပါစေလို့ဆုတောင်းနေမိပါတော့တယ်။။

 အားပေးမှုကိုကျေးဇူးတင်စွာဖြင့်

                                   သူရဇော် 17-10-2018(wed)

        

...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................ 

ပြီးပါပြီ။

အတိတ်ခါးခါး အပိုင်း ( ၃ )

အတိတ်ခါးခါး အပိုင်း ( ၃ )

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

စာအုပ်ထုပ်တွေကို ဆွဲပြီးပြန်လာတဲ့ တင့်ဆွေဟာ လယ်ထဲကပြန်လာတဲ့ ကိုချက်ကြီးနဲ့ လမ်းမှာ တွေ့လိုက်ပါတယ်။ ဒီနေ့ တင့်ဆွေစိတ်တွေ မကြည်ပါဘူး။ ဘာဖြစ်လို့မှန်းမသိဘူး သူ့စိတ်တွေက သက်သက်ချိုကို သတိရနေပါတယ်။

“ ဟုတ်တယ်..ကိုချက်ကြီးရေ.. လယ်ထဲက ပြန်လာတာလား..”

“ ဟုတ်ပ..ဆရာလေးရေ.. တစ်ကိုယ်လုံး ညောင်းညာကိုက်ခဲနေတာဘဲ..”

တင့်ဆွေလည်း စိတ်ကူးထဲကအာရုံရလာပါတယ်…။

“ ဒါဆိုလည်းကို ကိုချက်ကြီးရေ သွားလိုက်ရအောင်လေ.. ကျွန်တော်တိုက်ပါ့မယ်..”

ချက်ကြီးကလည်း ဒါမျိုးဆိုမောင်မငြင်းလေ…။

“ ဟီးဟီး..အားနာစရာ ဆရာလေးရယ်”

လို့ ပါးစပ်ကပြောလိုက်ပေမဲ့ သူ့ခြေလှမ်းတွေကတော့ ဆရာလေး ကိုတင့်ဆွေ နောက်ကို ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားပါတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ တင့်ဆွေနဲ့ ချက်ကြီးဟာ သူတို့စတည်းချရာ ကိုမောင်ငယ်တို့ ထန်းတောထဲကို ရောက်သွားကြပါတော့တယ်။

“ ဟော..ဆရာလေးတို့ပါလား..”

ကိုမောင်ငယ်က ပြုံးရင်းနှုတ်ဆက်လိုက်ပါတယ်။

“ အေးဗျာ..ညောင်းကိုက်လာလို့ တစ်မြူလောက် အရင်ပေး.. ဒါနဲ့ ဒေါ်အေးမိရော မမြင်ပါလားဗျ..”

“ ဟိုဖက်ရွာက သူ့အသိဆုံးလို့တဲ့…ညအိပ်သွားလေရဲ့…”

ကိုမောင်ငယ်က ပြောရင်းဆိုရင်း ထန်းရေအိုးကို ချပေးလိုက်ပါတယ်။

“ နေဦး.. ဒီနေ့ဆရာလေးတို့ကံကောင်းတယ်.. တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်.. ဒီနေ့ချိုးထောင်တာ (၃) ကောင် ရလာတယ်.. ချိုးကြော်နဲ့မြည်းကြတာပေါ့”

ကိုမောင်ငယ်ကပြောလိုက်ရင်း နောက်မှာ သူကြော်ထားတဲ့ချိုးငှက်ကြော်ကို ယူလာပါတယ်။ နီရဲကြွပ်ရွနေတဲ့ ချိုးငှက်ကြော်ကလည်း ချိုအိနေတာပါဘဲ။

“ ကိုမောင်ငယ်…ခင်ဗျားကိုလာလေဗျာ.. ခင်ဗျားမမကြီး မရှိပါဘူးဗျ..ဟီးဟီး”

ချက်ကြီးကကိုမောင်ငယ်ကိုပါ ဖိတ်ခေါ်လိုက်ပါတယ်။

“ အေးကွ..ဆောင်းရောက်လာတော့ နည်းနည်းချမ်းသလိုလို..”

“ ကိုမောင်ငယ်ကလည်း..သောက်ချင်ရင် သောက်ချင်တယ်ပေါ့ဗျာ..”

“ နေဦးဗျ… အခုမှသတိရတယ်.. ရွာထိပ်က ဒေါ်ရွှေတို့ ကုန်စုံဆိုင်မှာ အနီရတယ်မဟုတ်လား.. ”

“ ရတာပေါ့ ဆရာလေးရယ်..”

“ အဲ့ဒါဆို ဆိုင်ကယ်လေးနဲ့ပြေးပြီး အနီတစ်လုံး သွားဝယ်လိုက်.. ပိုက်ဆံယူသွား…”

“ ဖြစ်ပါ့မလား ဆရာလေးရယ်…ရောကုန်ဦးမယ်…”

“ ရပါတယ်ဗျ..ဖြစ်တယ်ကိုချက်ကြီးရေ..ဖြစ်တယ်…”

“ ဒို့ဆရာလေးကောင်းမှုကြောင့် အရက်အကောင်း သောက်ရတော့မယ်..ဟဟ”

ကိုမောင်ငယ်ကား ချက်ကြီးရဲ့စကားကို တုံ့ပြန်လိုက်ရင်း ထန်းပင်အောင်မှာရပ်ထားတဲ့ ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကို တက်ကာစက်နိုးပြီး ထွက်သွားပါတော့တယ်။ တင့်ဆွေနဲ့ချက်ကြီးတို့လဲ ထန်းရေကို ချိုးကြော်နဲ့မြည်းရင်း.. ကိုမောင်ငယ် ပြန်အလာကို စောင့်ဆိုင်းနေကြပါတော့တယ်။

လဲ့လဲ့ကား စိတ်ပူနေသည်။ ကိုတင့်ဆွေကား မြို့ကို တက်သွားရာမှ ခုချိန်ထိပြန်မလာ။ ဖြစ်ချင်တော့ သင်းသင်းမင်းကလည်း ဒီနေ့မှဘဲ မြို့မှာ သူမမိဘတွေ ရောက်နေသည်ဆိုသဖြင့် ညနေကဘဲ သူမမိဘတွေကို ကြိုဆိုရန်သွားပြီ။ ဒါကြောင့် အဆောင်မှာ သူမတစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေပါတယ်။ ကြောက်တာတော့ မကြောက်ပေမဲ့ ညကမှောင်လာတော့ သူမအနည်းငယ် အားငယ်စိတ်တွေ ဝင်လာပါတယ်။ ကိုတင့်ဆွေလည်း ဒီညပြန်မရောက်လောက်တော့ဘူးထင်တယ်။

“ ဆရာမရေ…ဆရာမ..”

အဆောင်ရှေ့မှာ ခေါ်သံကြားရသည်။ ကာလသား ခေါင်းဆောင် ကိုချက်ကြီးအသံပေဘဲ။ သူမအခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ကိုချက်ကြီးနဲ့ ကိုတင့်ဆွေ။ ကိုတင့်ဆွေ မူးလာပြီ။ ခေါင်းကငိုက်စိုက်ကျလို့။ ချက်ကြီးက တွဲနေရသည်။

“ အဟဲ. .ဆရာမ..ဆရာလေးကတော့ အရမ်းမူးနေပြီ…”

“ နည်းနည်းလေးဘဲများတာပါ..ကိုချက်ကြီးရာ… ဘာတွေပြောနေတာတုန်း..”

ကိုတင့်ဆွေအသံကလေးနေပြီ။ လူကလည်း ယိုင်တိုင်တိုင်…

“ ရပြီ..ကိုချက်ကြီး ကျေးဇူးတင်တယ်…. ရတယ်..ရတယ်..”

“ ဒါဆို..သွားမယ်နော်..ဆရာလေး.. ဆရာမ ကျွန်တော်ဆရာလေးကို ထားခဲ့ပြီနော်…စိတ်ချမယ်..”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်…”

လဲ့လဲ့ စိတ်ညစ်သွားပါတယ်။ ချက်ကြီးကတော့ သီချင်းတွေ တကြော်ကြော်အော်ဟစ်ရင်း.. ယိုင်တိုင်တိုင်ခြေလှမ်းများနဲ့ ရွာလယ်လမ်းအတိုင်း ပြန်လျှောက်သွားတာကို မြင်လိုက်ရပါတော့တယ်။

“ အဟဲ..ကိုချက်ကြီးတော်တော်မူးနေပြီ..ဟက်ဟက်..”

တင့်ဆွေကချက်ကြီးသွားရာလမ်းကို ကြည့်ပြီးလဲ့လဲ့ကို ပြောလိုက်ပါတယ်။ တဟက်ဟက်နဲ့ပြောရင်း သူလည်း မဟန်နိုင်တော့ပါဘူး။ အဆောင်ရှေ့လှေကားရင်းမှာ ခေါင်းမှီပြီး မူးဝေကာ မထနိုင်ဘဲ ဖြစ်နေပါတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ လဲ့လဲ့ကိုမေ့သွားပါတယ်..။

“ သက်သက်ချို…မင်းကိုယ့်ဆီပြန်လာခဲ့ပါ.. ခလေးရယ်…”

သူ့ပါးစပ်ကလည်း ကယောင်ကတမ်းတွေ ညဉ်းတွားနေပါတယ်။

“ ကိုတင့်ဆွေ…အကို..ထ..ထ.အရမ်းအေးတယ်..”

တင့်ဆွေကိုလှုပ်နှိုးပေမဲ့ တင့်ဆွေက မထလာတာကြောင့် လဲ့လဲ့စိတ်ညစ်သွားပါတယ်။

“ ကဲကဲ..အကို အခန်းထဲ လဲ့လဲ့လိုက်ပို့မယ်.. ဘာလို့ ဒီလောက်တောင်သောက်ရတာလဲ အကိုရယ်…”

လဲ့လဲ့က တင့်ဆွေဂျိုင်းအောက်ကနေဝင်ပြီး သူမပုခုံးပေါ်လက်တင်ကာ တွဲထူလိုက်ပါတယ်။ မူးနေတာကြောင့် တင့်ဆွေရဲ့ ကိုယ်လုံးကြီးက သူမအပေါ်မှီထားသလိုဖြစ်နေပါတယ်။ ဒါကြောင့် တင့်ဆွေရဲ့ အထိအတွေ့ကိုရနေပြီး.. ယင်ဖိုတောင် မသန်းဖူးသေးတဲ့ သူမအဖို့ ရင်ခုန်သံက မြန်လာပြီးတဒုတ်ဒုတ်နဲ့ သူမရင်ခုန်သံကို သူမပြန်ကြားနေရပါတယ်။

“ ခလေး….”

တင့်ဆွေကား တော်တော်မူးနေဟန်တူပါတယ်။ လဲ့လဲ့.. စိတ်ထဲ အဲ့လိုခေါ်သံကြားတာနဲ့ သူမရင်ထဲ ဝမ်းနည်းမှုတွေသာ ဖြစ်လာပါတယ်။ တင့်ဆွေ..ကို သူမက ဂရုစိုက်နေရပေမဲ့ တင့်ဆွေကတော့ အတိတ်ဟောင်းကိုဘဲ သတိရနေတာပါ။ သူမစိတ်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းမှုကြောင့် မျက်ရည်လေးများ စို့လာပါတယ်။

“ အကို…မူးနေပြီထင်တယ်…”

တင့်ဆွေကို သူ့ရဲ့အခန်းထဲလိုက်ပို့လိုက်ပါတယ်။ မနိုင်မနင်းနဲ့ တင့်ဆွေ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို တွဲရင်း ကုတင်အပေါ်ဆွဲအတင်မှာ.. ယိုင်လဲသွားပြီး သူမကကုတင်ပေါ်ကို ပက်လက်လှန်ကျသွားပြီးတင့်ဆွေက သူမအပေါ်ကို ထပ်ရက်ကြီး ကျလာပါတော့တယ်။

“ အို…”

ရှက်စိတ်ကြောင့် လဲ့လဲ့ ရုန်းဖို့ကြိုးစားမိပေမဲ့.. တင့်ဆွေက သူမအပေါ်ကဖယ်မပေးဘဲ.. သူမပါးတွေကို တရှုပ်ရှုပ်နမ်းနေပါတယ်။ တစ်ခါမှ ဘယ်ယောင်္ကျားလေးမှ မနမ်းဖူးသေးတဲ့ ပါးပြင်ကို တင့်ဆွေက အငမ်းမရ နမ်းနေပါတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ သက်သက်ချိုလို့ဘဲ ထင်နေမိတာပါ။ လဲ့လဲ့ကို

“ ခလေးရယ်ကိုယ့်ကို အကြာကြီးခွဲရက်တယ်နော်.. ကိုယ်ခလေးကို အရမ်းလွမ်းနေတာသိလား…”

လဲ့လဲ့လည်း တုန်ယင်နေတဲ့ အသံလေးနဲ့…

“ ခလေး..လည်း..ကိုကို့ကိုအရမ်းချစ်တာဘဲ… သိလား”

လို့ ပါးပေါ်မှာ မျက်ရည်တွေစီးကျလာရင်း ပြောလိုက်ပါတယ်။ သူမအနေနဲ့ တင့်ဆွေအပေါ်မှာ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိပါဘူး.။ တင့်ဆွေမူးမူးနဲ့ သူမအပေါ်လူမှားနေတာကို သူမဘာလို့ မငြင်းဆန်မိမှန်းမသိပါဘူး.။ တင့်ဆွေရဲ့ အနမ်းတွေကြောင့် ရင်ခုန်သံလည်း မြန်လာပါတယ်။

“ ဝေါ…ဝေါ…ဖျောက်..ဖျောက်…”

မိုးစက်မိုးမှုန်တွေကျဆင်းလာပြီး မိုးက သည်းသည်းမဲမဲ ရွာလာပါပြီ။ မိုးအကုန် ဆောင်းအကူးမှာ နောက်ဆုံးလက်ကျန် မိုးရွာချလာတာပါ။ မိုးသည်းသည်းမဲမဲ ရွာချလာပြီး တလောကလုံး အမှောင်ဖုံးသွားပါတယ်။ အကိုတင့်ဆွေရဲ့လက်တွေက သူမရဲ့ ထမိန်အောက်လေးကို လက်နိုက်လိုက်ပြီး သူမရဲ့ ပေါင်ခွကြားက တစ်ခါမှ ယောင်္ကျားလေးတစ်ယောက်က မကိုင်ဘူးတဲ့ အပျိုစင် စစ်စစ်ပိပိလေးကို ပွတ်ကာကိုင်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာတော့။

“ အို..ကိုကို…မလုပ်ပါနဲ့…လဲ့လဲ့ကြောက်တယ်..”

သူမရဲ့ ငြင်းဆန်သံလေးဟာ သည်းသည်းမဲမဲ ရွာချလိုက်တဲ့ မိုးသံတွေရဲ့ ကြားမှာဘဲ လွင့်ပျံ ပျောက်ကွယ်သွားပါတော့တယ်။ နဂိုက မစွမ်းရင်းလည်းရှိ ကန်စွန်းခင်းလည်း ငြိနေတဲ့ လဲ့လဲ့အဖို့ ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့ လူမှားပြီးလုပ်မိတဲ့ အပြုအမူတွေကို ငြင်းဆန်နိုင်စွမ်း မရှိတော့တာ အမှန်ပါဘဲလေ။

“ ကိုကို…မလုပ်ပါနဲ့..”

လဲ့လဲ့က တိုးတိုးလေးငြင်းဆန်ပေမဲ့.. ကိုကိုတင့်ဆွေက သူမအပေါ်မိုးပြီး သူမနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့တေ့ပြီး စုပ်လိုက်တဲ့အခါမှာ သူမ အသံတိတ်သွားပါတယ်။ ကိုကို့ရဲ့ အနမ်းတွေကြားမှာ သူမမူးယစ်သွားပါပြီ။ သူမထမိန်အောက်ကို လက်နှိုက်ပြီး ကိုကိုတင့်ဆွေက သူမပိပိလေးကို ပွတ်ပေးနေတာကြောင့် သူမစိတ်တွေလဲ ကြွလာပြီး ကိုကိုရင်ဘတ်ကြီးကို တွန်းထားတဲ့ သူမလက်ကလေးတွေ ပြုတ်ကျသွားပါတယ်။

တင့်ဆွေကလည်း အရမ်းကိုမူးနေတာပါ။ သူ့လက်က သူ့ပုဆိုးကိုဆွဲချွတ်တာတောင် ချော်နေပါသေးတယ်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ..လဲ့လဲ့က သူမထမိန်လေးကို ကိုကိုတင့်ဆွေမချွတ်ခင် ဖြေလျှော့ချလိုက်မိပါတယ်။ ကိုကိုတင့်ဆွေက မူးမူးနဲ့ သူ့ရဲ့ဒုတ်ကြီးကို သူမထဲထည့်ရာမှာ ချော်ပြီး ဖင်ခွကြားကို လှမ်းထောက်မိတာကြောင့် သူမဖင်ကျောပါ စိမ့်သွားရပါတယ်။နည်းတဲ့ဒုတ်ကြိးလား ကိုကိုရယ်..။ 

ဒါပေမဲ့ လဲ့လဲ့ကတော့ ကိုကိုချစ်တာကို ခံယူချင်နေပြီမို့ ဒုတ်ကြီးကိုကိုင်ပြီး. သူမပိပိ နှစ်ခြမ်းကြားထဲကို ရောက်အောင်ကို တေ့ပေးလိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေကလည်း မူးမူးနဲ့လဲ့လဲ့ရဲ့ အဖုတ်လေးထဲကို သူ့ဒုတ်ကြီးကို တစ်ဇွတ်ထိုးကြီးဆောင့်လိုက်ပါတယ်။

“ ဒုတ်….”

“ အ..အ..ကိုကို..”

နာကျင်မှုကြောင့်လဲ့လဲ့ ညဉ်းညူသံလေးထွက်သွားပြီး တုန်ယင်နေတဲ့ လက်ကလေးနဲ့ ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့ ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးကို တွန်းထားမိပါတယ်။ ကိုကိုကတော့ လဲ့လဲ့ကို မညာတော့ပါဘူး။ မရပ်မနားကို တဇွတ်ထိုးဆောင့်တော့တာပါဘဲ။ လဲ့လဲ့ကိုယ့်ကိုကိုယ်တောင် ရှက်မိပါတယ်။

သူမပိပိအတွင်းသားလေးတွေကို ပွတ်တိုက်သွားတဲ့ ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့ဒုတ်ကြီးကို သူမ အတွင်းသားလေးတွေက သူမ မသိလိုက်မိခင်မှာပင် ဖမ်းဖမ်းညှစ်နေတာကြောင့်ပါ။ ကိုကိုရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေ အချက် (၅၀) လောက်မှာ သူမစိတ်ထဲ ငိုချင်သလိုရယ်ချင်သလို ဖြစ်လာပြီး အဖုတ်ထဲက ဆီးသွားချင်သလိုလို ခံစားချက်မျိုး ပြင်းထန်လာပြီး ကျင်လာတာကြောင့် တအိုးအိုး ညဉ်းညူပြီး ကိုကို့ကို အသားကုန် ဖက်ထားမိပါတယ်။ 

ကိုကိုဆက်ပြီး ဆက်တိုက်လေးငါးဆယ်ချက်ခန့် ဆောင့်တဲ့အခါ.. သူမတစ်ကိုယ်လုံး လေဟာနယ်ထဲမြောက်တက်သလို ခံစားရပြီးသူမအဖုတ်ထဲကနေ ပူခနဲဖြစ်သွားကာ အရည်တွေ ထွက်လာတာကိုသိလိုက်ရပါတယ်။

ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့ ဒုတ်ကြီးထဲက အရည်တွေက တပြစ်ပြစ်နဲ့ထွက်လာပြီး သူမအဖုတ် အတွင်းသားနံရံတွေကို ပန်းထုတ်လိုက်ပြီး သူမအဖုတ်လေးထဲကနေ ကိုကိုတင့်ဆွေက သူ့ဒုတ်ကြီးကို ချွတ်လိုက်ပြီး သူမရင်ခွင်ထဲမှာမကြာခင် အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်။

“ အား..”

တစ်စစ်စစ်ကိုက်ခဲနေသော ခေါင်းကို တင့်ဆွေစမ်းရင်း ညကတော်တော်များသွားတာပါလားလို့ စဉ်းစားမိသည်။ ဘာတွေဖြစ်လို့ ဖြစ်ခဲ့မှန်းမသိ.. ထူးဆန်းတာတစ်ခုတော့ စဉ်းစားမိသည်။ ညက အိမ်မက်လိုလိုထင်မိသည်။ အရမ်းမူးနေသောကြောင့် ထင်သည်။ ထိုအိမ်မက်လိုလိုထင်မိသော အရာမှာ သက်သက်ချိုဖြစ်နေတာကိုတော့ သူမှတ်မိတယ်။ သက်သက်ချိုက အရမ်းလုပ်လို့ကောင်းတာပဲ။ မနေ့ညက မိုးရွာတာကိုလည်းသူမှတ်မိသည်။ အဲ့အချိန် သက်သက်ချိုရောက်လာတာဘဲ။တင့်ဆွေကိုက်ခဲနေသော နားထင်ကို လက်မဖြင့်ဖိရင်း သူ့ဘေးနားမှာ တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ အသက်ရှုသံလိုလို ကြားရသည်။

“ ဟိုက်..”

သူခေါင်းနားပန်းကြီးသွားသည်။ ရင်ထဲ ရထားဆယ်စင်း တစ်ပြိုင်ထဲမောင်းသွားသလို လဲ့လဲ့…သူ့ဘေးမှာ အိပ်ပျော်နေသည်။ ဒါဆို..ညက.. သူမူးမူးနဲ့ သက်သက်ချိုဆိုပြီး လုပ်ခဲ့တဲ့… သူဟာ..လဲ့လဲ့ပေါ့…ပြသနာဘဲ…။ သူကြည့်လိုက်တော့ လဲ့လဲ့မျက်နှာလေးက အိပ်ပျော်နေလို့လားမသိ အပြစ်ကင်းစင်နေသည်..။ 

လဲ့လဲ့ပါးက လိမ်းနေကျသနပ်ခါးလေးတွေက ပျက်ပြယ်နေပြီ။ အဆီလေးပြန်နေတဲ့ လဲ့လဲ့မျက်နှာကို သူသေသေချာချာ မိုးကြည့်နေသည်။တော်တော်ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ကလေးမပါလား။ညက. ညက..ဒုက္ခဘဲ သူတွေးရင်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် ရှက်လာသည်။ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ။ 

သူကျူးလွန်ခဲ့သော အမှားအတွက် ဘယ်လို တောင်းပန်ရမလဲလို့ စဉ်းစားနေသည်…။ သူလဲ့လဲ့ဆီက ကိုယ်သင်းရနံ့လေးကို ရနေတယ်။ သူ့နှာခေါင်းကလဲ့လဲ့ရဲ့နဖူးလေးကို သူဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ… လဲ့လဲ့ရဲ့မျက်လုံးလေးတွေက ပွင့်လာပါတယ်။

“ အို…ကိုကိုဘာမှန်းလဲမသိဘူး.. ခလေးအရမ်းရှက်တယ်.. ညက.. ကိုကိုသိပ်ဆိုးတယ်..သိလား…”

လဲ့လဲ့ကညုတုတုအသံလေးနဲ့ပြောလိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေစိတ်တွေ ထိန်းမရတော့ပါဘူး…လဲ့လဲ့ရဲ့ ပါးပြင်လေးကို သူတစ်ရွတ်ရွတ် နမ်းလိုက်ပါတယ်။

“ အို…ကိုကိုသိပ်မကဲနဲ့ကွယ်.. လဲ့လဲ့တစ်ကိုယ်လုံး ကျေတော့မှာဘဲ..”

ထိုသို့ပြောလိုက်တဲ့အချိန်မှာဘဲ…။

“ တင့်ဆွေရေ..တင့်ဆွေ.. မင်းအဖေ၊ အမေတွေ လိုက်လာတယ်ဟေ့..”

ဆိုတဲ့ အဆောင်ရှေ့က ကျော်သူအောင်ရဲ့ ခေါ်သံကြားရပါတယ်။ တင့်ဆွေလည်း ခေါင်းနားပန်းကြီးသွားသလို လဲ့လဲ့လည်း မျက်လုံးပြူးသွားပါတယ်။ ဟိုက်..အဖေနဲ့အမေက ငါရှိတဲ့အရပ်ကို ဘယ်လိုကနေ ဘယ်လိုလိုက်လာပါလိမ့်လို့ သူစဉ်းစားလိုက်ပေမဲ့ စဉ်းစားချိန်တောင် မရလိုက်ပါဘူး..။ သူနေတဲ့ အဆောင်အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီးလူအုပ်ကြီးက ဝင်လာပါတယ်။ နှစ်ယောက်သား ကမန်းကတန်း ကုန်းရုန်းထပေမဲ့ တင့်ဆွေအောက်ပိုင်းက ဗလာကြီးပါ။

“ အို….”

ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ… ဝင်လာကြတဲ့ လဲ့လဲ့သူငယ်ချင်းဆရာမ သင်းသင်းမင်း၊ ကျော်သူအောင်၊ တင့်ဆွေ အဖေနဲ့အမေတို့ကတော့ မျက်နှာကို တစ်ဖက်ကိုသာ လွဲထားလိုက်ရပါတော့တယ်။

“ ကဲ…ကဲ…ဆရာလေး..ခဲဖိုးလေး..ဟက်ဟက်..”

ကာလသားခေါင်းဆောင်ချက်ကြီးက ကာလသားများနှင့်အတူ အဆောင်ရှေ့အပေါက်ဝမှတ်ထားပြီးခဲဖိုးတောင်းနေသည်။

“ အဟဲ..ပေးရမှာပေါ့ ကိုချက်ကြီးရယ်…”

တင့်ဆွေက သူ့တိုက်ပုံအိတ်ထဲလက်နှိုက်ကာ စမ်းလိုက်သည်…။ ပိုက်ဆံက ( ၂ ) သောင်းဘဲ ရှိတော့သည်။

“ နိုးနိုး…ဒီလောက်နဲ့မရဘူး ဆရာလေး…နို့မို့ဆို ဖယ်မပေးဘူး..”

ချက်ကြီးက ဆက်ညှော်နေသည်။ လဲ့လဲ့က သူမပိုက်ဆံအိတ်လေးကိုဖွင့်လိုက်ပြီး…ပိုက်ဆံတစ်ထပ်ကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။

“ ရော့ကိုချက်ကြီး..”

“ ဟား..ဟား..ဒါမှဒို့ဆရာမကွ…ကဲ.. သူငယ်ချင်းတို့သွားရအောင်..”

ဆိုပြီး ပေးသောငွေများကို ယူကာ ထန်းတောက ကိုမောင်ငယ်တို့ဆိုင်ကို ချီတက်သွားကြတော့သည်။ ထိုအချိန်မှာတော့ ရွာထိပ်က ကုက္ကိုလ်ပင်ကြီး အောက်မှာတော့… သူတို့မသိလိုက်သည့်စကားပြောနေကျသည့် စုံတွဲ (၁) တွဲက ရှိနေသေးသည်။ ဆရာမလေးသင်းသင်းမင်းနှင့် ကျော်သူအောင်တို့စုံတွဲ.. ဘာတွေပြောပြီး.. သဘောကျနေသလဲဆိုတော့….

“ ကို….အခုတော့ ကိုတင့်ဆွေကြီးက အကိုဆင်ထားတဲ့ ဂွင်ထဲကို ကွိခနဲဘဲနော်…”

“ ဟုတ်တာပေါ..သင်းသင်းရယ်…အကိုက ရောက်ခါစ သင်းသင်းကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားရတာ.. ဟိုကောင်ကြီးရော လဲ့လဲ့ရော မသိအောင်…ဟီးဟီး..”

ကျော်သူအောင်ကား ပါးစပ်ကြီးဖြဲကာ သဘောကျနေသည်..။ တကယ်တော့ သင်းသင်းမင်းနှင့် ကျော်သူအောင်ကား ဗဟိုဝန်ထမ်းတက္ကသိုလ်မှာ သင်တန်းတက်ရင်း ချစ်ကြိုက်ခဲ့ကြပြီး သင်းသင်းမင်းရှိရာအရပ်သို့ အပြောင်းလျှောက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ လဲ့လဲ့က တင့်ဆွေကို စိတ်ဝင်စားနေမှန်းသိသဖြင့် သင်းသင်းမင်းနဲ့တိုင်ပင်ကာ တလှာ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ပြောရလျှင် လဲ့လဲ့ကား သက်သက်ချိုနှင့် ညီအမအရင်းလို ချစ်ခဲ့သော အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းတွေ။ လဲ့လဲ့မိဘတွေနှင့် တင့်ဆွေမိဘများကား ငယ်သူငယ်ချင်း တစ်ရပ်တည်းသားတွေ။ ဒါကို တင့်ဆွေက သိသဖြင့် သက်သက်ချိုစိတ်နဲ့လေနေသော သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကိုကယ်တင်ရှင်ကြီးလုပ်ကာ ဖူးစာရေးနတ်လုပ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

တကယ်တော့ တင့်ဆွေနှင့်လဲ့လဲ့ ဖြစ်သွားသည့်ညက သူနှင့် သင်းသင်းမင်းကမြို့ကတည်းခိုခန်းတစ်ခုမှာနှပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ချက်ကြီးနှင့် ကိုမောင်ငယ်ကိုဘေးတီးပေးဖို့ အကူအညီတောင်းရသေးသည်။ အချိန်ကိုက် ထောင်ဖမ်းလိုက်တော့ တင့်ဆွေနဲ့လဲ့လဲ့ကား ယခုလို ချစ်ကြိုက်ပြီး မင်္ဂလာဆောင်သည်အထိ ဖြစ်သွားခြင်းဖြစ်သည်။

“ အဟိ..”

ကျော်သူအောင်ကပြုံးလိုက်သည်။ သင်းသင်းမင်းက… သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာမှီနေရင်း….

“ အကို..ဘာရီနေတာလဲ…”

“ အခုလောက်ဆို တင့်ဆွေကြီး တစ်ယောက်တော့ အတိတ်မေ့နေလောက်ပြီ… သင်း..သူငယ်ချင်း အပြုအစုကောင်းတာနဲ့..”

“ အို..ကိုရယ်..နားရှက်စရာတွေ…”

“ အဟိ..ကိုကဘာပြောလို့လည်းလို့…. သင်းသင်းဘာသာ စိတ်ကူးထဲရှိတာ တွေးနေတာကိုး…”

“ ကိုနော်…ပြောလေကဲလေ…ကဲဟယ်…လူဆိုး..”

သင်းသင်းမင်းက ကျော်သူအောင် ရင်အုပ်ကြီးကို ရှက်ရမ်းရမ်းပြီး လက်သီးဆုပ်လေးများနဲ့ ထုနေပါတယ်။ ကျော်သူအောင်က သင်းသင်းမင်း လက်ကလေးကို ဖမ်းဆုပ်ပြီး သူမကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ထည့်လိုက်ပြီး ပါးနှစ်ဖက်ကို နမ်းလိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့..

“ အို…”

ဆိုတဲ့ သင်းသင်းမင်းရဲ့အသံလေးက ထွက်ပေါ်လာပါတော့တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် ချစ်နေကြသလိုဘဲ… သူငယ်ချင်း တင့်ဆွေတစ်ယောက်ကတော့ လဲ့လဲ့နဲ့တွေ့ပြီး ကြည်ဖြူကိုရော သက်သက်ချိုကိုရော အခုအချိန်မှာ သတိရတော့မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ ကျော်သူအောင် စဉ်းစားမိလိုက်ပါသေးတယ်။ သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာတော့ သင်းသင်းမင်းက မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ငြိမ်သက်လို့……..။

........................................💚💛💖💝💙........................................

ပြီးပါပြီ။

အတိတ်ခါးခါး အပိုင်း ( ၂ )

အတိတ်ခါးခါး အပိုင်း ( ၂ )

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

ဆေးရုံကုတင်ပေါ်မှာ လဲလျောင်းနေသော ကြည်ဖြူမျက်နှာလေးက ဖြူဖတ်ဖြူလျော်နှင့် ယခုထိတိုင် သတိကလည်မလာသေး…။ မနေ့က သူနဲ့စကားများသွားတုန်းက ကြည်ဖြူစိတ် အဲ့လောက်မဖြစ်ဟု သူထင်မိသည်.။ ကြည်ဖြူတစ်ယောက် မနေ့က အိပ်ဆေးတွေ တစ်ဗူးလုံးသောက်လိုက်သည်ဟု သိရသည်။ကြည်ဖြူအတွက် အသက်ရှင်ရန် လက်ကျန်အချိန်တွေက နည်းပါးနေပြီဟု သူရိပ်မိသည်။ ဆရာဝန်ကြီး၏ ပြောစကားအရဆို…ကြည်ဖြူအသက်ရှင်ဖို့မျှော်လင့်ချက်က မရှိတော့။ ကြည်ဖြူမိသားစုတွေက အလိုက်သတိပင် အခန်းပြင်သို့ ထွက်သွားကြပြီ။ ယောင်္ကျားတန်မဲ့ တင့်ဆွေ ငိုချင်လာသည်…။

“ အင်း….”

ကြည်ဖြူတစ်ချက်လူးလွန့်လာသည်။

“ ကြည်ဖြူ…သတိရလာပြီလား…”

ကြည်ဖြူရဲ့လက်ကလေးကိုဆုပ်ကိုင်ရင်း သူမေးမိသည်။ ကြည်ဖြူရဲ့လက်ကလေးတွေက အေးစက်နှေသည်။ ကြည်ဖြူက အားယူကာ စကားပြောရန်ကြိုးစားသည်။

“ ကိုကို….”

“ ကြည်ဖြူ…မောနေပါ့မယ်…နားပါဦး…ကြည်ဖြူ ကောင်းသွားမှာပါ…”

ကြည်ဖြူက သူ့ကိုပြုံးကာကြည့်ရင်း….

“ မလိမ်ပါနဲ့ ကိုကိုရယ်…ကြည်ဖြူမနေရတော့ပါဘူး.. ကြည်ဖြူသိပါတယ်..”

သူ့မျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်များက အလိုလိုကျဆင်းလာသည်…။

“ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ..ကြည်ဖြူရယ်.. ကိုကို့ကို စိတ်ဆိုးတာနဲ့လုပ်ရလား”

သူ့အသံများကတုန်ယင်နေသည်။ ကြည်ဖြူလည်း မျက်ရည်များကျဆင်းလာသည်။

“ ကိုကို့ကြောင့်မဟုတ်ပါဘူး.. ကိုကိုရယ်…ကြည်ဖြူ့မိုက်ပြစ်နဲ့ ကြည်ဖြူပါ… ကြည်ဖြူလေ… ကြည်ဖြူ.. ကိုကို့စကားကို နားမထောင်မိတာကြောင့်…မနေ့ကလေ.. မနေ့က...”

 ကြည်ဖြူအသံလေးတွေ မောသံပေါက်နေပြီ…ကြည်ဖြူ့ကိုပွေ့ဖက်ရင်း အသံတိတ်ငိုကြွေးမိသည်။

“ ကိုကို့ကို ကြည်ဖြူ မပြောရရင် ကြည်ဖြူ ကျွတ်မှ မဟုတ်ဖူး..ကိုကိုရဲ့.. မနေ့က.. ကြည်ဖြူပွဲရုံသွားတော့…ဦးမြတ်ကျော်ဆိုတဲ့ လူကြီးကလေ… ကြည်ဖြူကို ဆေးတွေခပ်ပြီး.. စော်.. စော်..ကား..ခွင့်..ခွင့်လွတ်ပါကိုကို…”

ကြည်ဖြူရဲ့ ဇက်ကလေးလည်ကျသွားပြီ။ ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေ… ကြည်ဖြူရယ်… လူယုတ်မာ ဦးမြတ်ကျော်…။ သူ့ရင်တွေ ပွင့်ထွက်မတတ် ခံစားရသည်။ တင့်ဆွေ ဦးမြတ်ကျော်ဆိုတဲ့သူကို အမုန်းကြီး မုန်းသွားပြီ။ ဦးမြတ်ကျော်ရေ… ခင်ဗျားထမင်းဝအောင်စားထား.. ကျုပ်ခံစားရသလို ခင်ဗျားလဲ ခံစားစေရမယ်ဟု စိတ်ထဲမှ ကြုံးဝါးလိုက်လေတော့သည်။

“ ဟိုမှာ ဆိုင်ထဲဝင်လာတဲ့ကောင်မလေးဘဲ…”

သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ကျော်သူအောင်ရဲ့ ပြောစကားကြောင့် တင့်ဆွေ လည်းကျော်သူအောင် ပြရာဘက်ကိုကြည့်လိုက်သည်။ အအေးဆိုင်ထဲသို့ ဝင်သွားသော ကောင်မလေးတစ်ယောက်..။ ကောင်မလေးကား ကျောင်းတက်နေရာမှမြို့သို့ ပြန်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ယခုနှစ်ဒုတိယနှစ်ဟု သိရသည်။ ဦးမြတ်ကျော်လို လူယုတ်မာကြီးသည် သူ့မှာ ဒီလိုသမီးငယ်ငယ်ချောချောလေးရှိတာကို သူများ သားသမီးကို သားသမီးချင်းမစာမနာ ဖျက်ဆီးတတ်သည်။

ကောင်မလေးက ပိုးဟပ်ဖြူလေးလိုပင်။ ဖြူဖြူသေးသေးလေး.။ သူ၏စုံစမ်းချက်များအရ ရည်းစား မရှိဟုသိရသည်။ တွေ့ပြီလေ…ဦးမြတ်ကျော်.. ဒီတစ်ခါတော့ဒီလူအလှည့်ဘဲ။ တင့်ဆွေကား ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။ ကောင်မလေးကား အအေးဝယ်ရာမှ ပြန်ထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ တင့်ဆွေလည်း ကောင်မလေးပြန်အထွက်တွင် တမင်သက်သက် ဝင်တိုက်လိုက်သည်။

“ ဖွမ်း..”

ကောင်မလေးဆွဲလာသော အအေးဗူးနဲ့ အသီးတွေက မြေပေါ်ကို ပြုတ်ကျကုန်သည်။

“ အို..ရှင်ဘယ်လိုလူလဲ…လူတစ်ယောက်လုံး လာတာမမြင်ဘူးလား..”

ကောင်မလေးကား လဲကျသွားရာမှ ထပြီး.. သူ့ကိုရန်တွေ့တော့သည်။

“ အို…ဆောရီး..ညီမလေး…အကိုတောင်းပန်ပါတယ်…”

“ တောင်းပန်ရုံနဲ့ပြီးမလားရှင့်…”

တင့်ဆွေက ပြုံးလိုက်ပြီး…။

“ သြော်…ညီမလေးရဲ့ အအေးတွေ သစ်သီးတွေကို အကိုပြန်ဝယ်ပေးပါ့မယ်.. စိတ်မဆိုးပါနဲ့နော်.. အကိုကလည်း အတွေးလွန်လာလို့ပါ..”

“ ဒါဆိုရင်လည်းပြီးရော…”

“ အဲ့ဒါဆိုရင် ဆိုင်ထဲလိုက်ခဲ့ပါလား.. အအေးတွေ၊ သစ်သီးတွေ အစားပြန်ဝယ်ပေးရင်း တစ်ခုခုကျွေးပါရစေ..”

ကောင်မလေးကား နည်းနည်းအားနာသွားဟန်တူသည်။

“ ရပါတယ်..အကို… သက် တောင်းပန်ပါတယ်.”

“ သြော်..နာမည်က သက်တဲ့လား..”

“ သက်သက်ချိုပါ အကို…”

“ ဒါနဲ့ညီမလေးကို ဒီအအေးဆိုင်လာတာ မတွေ့ဘူးပါဘူး”

“ ဟုတ်ပါတယ်..အကို…သက်က လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်ပတ်လောက်ကမှ ကျောင်းက ပြန်လာတာ..”

“ သြော်..ဒါ့ကြောင့်မမြင်ဖူးတာကိုး… အကို့နာမည် တင့်ဆွေပါ…ဒီရပ်ကွက်ထဲမှာဘဲနေတယ်”

“ ဟုတ်.အကို..မှတ်ထားပါ့မယ်ရှင့်…”

ကောင်မလေးက ပြုံးရွှင်စွာပြန်ပြောသည်။ ပါးချိုင့်လေးပါတာဘဲ ကောင်မလေးမှာ တော်တော်ချစ်စရာကောင်းသည် ပြုံးလိုက်ပုံက အပြစ်ကင်းစင်သည်။ တင့်ဆွေ စိတ်ထဲပင် မလုံမလဲဖြစ်သွားရတော့သည်။သက်သက်ချို အိမ်ရောက်သည် အထိ ရင်ခုန်မှုကမပျောက်ချင်သေး..။ တင့်ဆွေဆိုသော အကိုကို မြင်မြင်ချင်းခင်မိသွားခဲ့သည်။ သူမ၏ ဖုန်းနံပါတ်ကိုပင်ပေးထားခဲ့သည်။ တစ်ခါမှ ဒီလိုရင်ခုန်တာမျိုးဒီအရွယ်ရောက်သည်အထိ မဖြစ်ဖူးခဲ့။

“ သမီး..တစ်ယောက်ထဲပြုံးလို့ပါလား… ”

အိမ်ရှေ့ဒန်းမှာထိုင်ပြီးစိတ်ကူးယဉ်နေသော သူမ မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်သန်းသန်းဆင့်သန်းသန်းဆင့်၏ အသံကြောင့် အနည်းငယ်တုန်သွားသည်။

“ မေမေရယ်…လန့်လိုက်တာ..”

“ ဟင်းဟင်း…သမီးရယ် မေမေရောက်နေတာ ကြာလာပြီ.. ဘာလဲ..သမီးကောင်လေးအကြောင်း စဉ်းစားနေတာလား…”

“ မဟုတ်ပါဘူး..မေမေရဲ့…သမီးမှာ ကောင်လေးမရှိပါဘူး”

သမီးဖြစ်သူစကားကြောင့် ဒေါ်သန်းသန်းဆင့် က သက်သက်ချိုကို ဖက်လိုက်ပြီး။

“ မေမေ့သမီးလိမ္မာမှန်း သိပြီးသားပါ… မေမေက သမီးကိုချစ်လို့စတာ…”

“ ဖေဖေရော ပွဲရုံက ပြန်မရောက်သေးဘူးလား.. မေမေ..”

“ ဟင်း..ညဉ်းဖေဖေကတော့ သမီးရယ် ဒီအချိန်ဘယ်တော့မှ ပြန်မလာဘူး.. အလုပ်ရှုပ်လို့ လို့ပြောတာဘဲ..”

ဒီတစ်ခါလိမ်လိုက်ရသူက ဒေါ်သန်းသန်းဆင့်။ သမီးဖြစ်သူ မသိအောင် လိမ်ညာဖုံးကွယ်နေရပေမဲ့ ဒေါ်သန်းသန်းဆင့် ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ဦးမြတ်ကျော်၏ အကျင့်ကိုသိနေတယ်။ ဒီအချိန်ဆို သူ့မယားငယ်တစ်ယောက်အိမ်မှာ ရှိနေမှာပေါ့။ သမီးလေး မျက်နှာကြောင့်သာ သည်းခံပေါင်းသင်းနေရသည်။ ဦးမြတ်ကျော်ရဲ့ သတင်းကို ကြားပြီး ဦးမြတ်ကျော်ကို စိတ်ကုန်နေတာကြာလှပြီ။

“ မေမေ..သမီးစာအုပ်သွားငှားလိုက်ဦးမယ်…”

“ အေး..အေးသွားသွား..သမီး..”

ဒေါ်သန်းသန်းဆင့်ရဲ့ ခွင့်ပြုချက်ရရှိသည်နှင့် သက်သက်ချိုလည်း လမ်းထိပ်က သူမသူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ရိုစီ၏ ဆိုင်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ ရိုစီကား သူမငယ်သူငယ်ချင်း။ ကျောင်းသွားတော့လည်း အတူတူ၊ ဆိုးတူကောင်းဘက်။ သူမမှာ ဖွင့်ပြောစရာကြုံလာတိုင်း ရိုစီနှင့်တိုင်ပင်နေကျ။ ရိုစီနှင့်တွေ့လျှင် ဒီနေ့အအေးဆိုင်မှာ တိုက်မိပြီး ခင်မင်ခဲ့ရသော သူမရင်ကို ဖိုစေခဲ့သည့် ကိုလူချော ကိုတင့်ဆွေအကြောင်းကို ပြောပြရဦးမည်။

“ သက်သက်ဆွေ…ညဉ်းဘာဖြစ်နေတာလည်း.. ညဉ်းစိတ်တွေအရမ်းကိုလှုပ်ရှားနေပါလား..ရင်တွေကလည်း တဒုတ်ဒုတ်နဲ့…ကိုယ့်စိတ်ကို ထိန်းစမ်း.. ထိန်းစမ်း.. နင်အဲ့လို တစ်ခါမှမဖြစ်ဖူးဘူး…. ကိုတင့်ဆွေရယ်.. တွေ့ခဲ့ရတဲ့ ခဏလေးအတွင်းမှာ မိမိကိုပြုစားသွားပါလား..”

ဟု သက်သက်ချိုရင်ခုန်စွာတွေးရင်း ခြေလှမ်းများကို သွက်သွက်လှမ်းလိုက်ပါတော့တယ်။

“ ဒါနဲ့ဘဲ…နင်ရင်ခုန်သွားရောဆိုပါတော့.. သက်သက်ချို…”

ရိုစီကပြုံးစိစိဖြင့် သက်သက်ချိုကိုမေးလိုက်သည်..။ဟုတ်တယ်..ယောင်းမရဲ့… သူ့ရဲ့အကြည့်တွေက ငါ့ရင်ကို တဒုတ်ဒုတ်နဲ့..”

“ အမလေးဟဲ့..အဖြစ်သည်းနေလိုက်တာ… ကောင်မ.. ကြည့်စမ်း..”

“ ဟင်းနော်…သူများရင်ခုန်တာကို မနာလိုမဖြစ်နဲ့..”

သက်သက်ချိုက မျက်နှာလေးရဲတွတ်လို့ ရိုစီကိုပြောလိုက်ပါတယ်။

“ ဒီမှာခင်ဗျ… ဒီဆိုင်မှာ ဘာသာပြန် စာအုပ်တွေရှိလားခင်ဗျ..”

အရှေ့မှမေးသံကြောင့် စကားကောင်းနေတဲ့ သက်သက်ချိုနဲ့ရိုစီလည်း ပြိုင်တူမော့ကြည့်လိုက်ပါတယ်။

“ အို….”

သက်သက်ချို လာမေးတဲ့သူကို မြင်လိုက်တာနဲ့ မျက်နှာက အိုးတိုးအမ်းတမ်းဖြစ်သွားပါတယ်။

“ သြော်..ညီမလေး သက်သက်ပါလား… ဒီဆိုင်က ညီမလေးနဲ့အသိလား”

“ ဟုတ်ပါတယ်…အကို..ဒီဆိုင်က ညီမလေး သူငယ်ချင်းဆိုင်ပါ… အလည်လာတာ..”

သက်သက်ချိုကဖြေလိုက်ပါတယ်။

“ ဟုတ်…ရှိပါတယ်ရှင့် ..ဘာသာပြန်စာအုပ်တွေက အပြင်က စင်မှာပါ.. ကြိုက်တာရွေးယူပါနော်…”

ရိုစီကဝင်ပြောလိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေ စာအုပ်ရွေးနေချိန်မှာ ရိုစီက သက်သက်ချိုခါးကို ကုတ်လိုက်ပြီး..

“ ယောင်းမ…နင်နဲ့သိလို့လား…”

“ သိတာပေါ့ ရိုစီရယ်… ငါပြောတဲ့ကိုတင့်ဆွေဆိုတာ သူဘဲဟ…”

“ ငါသိတယ်ဟ..သူ့ကို…သူက မြို့ထဲက အောင်ကျက်သရေပွဲရုံပိုင်ရှင် ဦးကောင်းပြည့်ရဲ့သား..”

“ ဟင်..ဟုတ်လား..”

“ ဟုတ်ပ ပြီးမှငါသူ့အကြောင်းပြောပြမယ်.. သူစာအုပ်ရွေးတာ ပြီးတော့မယ်…”

တင့်ဆွေကား စာအုပ်တစ်အုပ်ကိုရွေးယူပြီး ရိုစီထံပေးလိုက်သည်။

“ ဒီစာအုပ်လေးဝယ်ချင်လို့ရမလား…”

“ ရပါတယ်အကို..”

တင့်ဆွေကားစာအုပ်ဖိုးချေပြီး..

“ ဒီကညီမလေးကသက်သက်ချိုသူငယ်ချင်းဆိုရင်..အကို့ကိုလည်း သက်သက်ချိုလို ခင်နိုင်ပါတယ်နော်…”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်..”

ရိုစီကလည်း ပြုံးပြီးနှုတ်ဆက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုကိုကြည့်ပြီး…

“ ကဲ…ညီမလေးသက်သက် အကိုပြန်မယ်နော်.. ညီမလေးကရော ဒီဆိုင်အမြဲလာလား..”

“ ဟုတ်.ဟုတ်..လာပါတယ်အကို…”

“ နောက်နေ့ကျမှ တွေ့မယ်နော်..”

တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုကိုပြုံးပြကာ ဆိုင်ထဲမှ ထွက်သွားပါတော့တယ်။ သက်သက်ချိုကား တင့်ဆွေထွက်သွားတာကို ငေးကြည့်နေပါသေးတယ်။

“ ဟဲ့..ယောင်းမ…ငေးမနေနဲ့ ညဉ်းလူကြီး ထွက်သွားတာကြာပြီ… ယွကို ယွတယ်…ခိခိ..”

ရိုစီကသက်သက်ချိုကို ဖက်ရင်းပြောလိုက်ပါတယ်။

“ ဟင်း နင်နော်…မစနဲ့ဟာ ညဉ်းလူကြီးလို့.. ရှက်တယ်..”

သက်သက်ချိုက လည်းခေါင်းလေး ငုံ့လို့ပြောလိုက်ပါတယ်။

“ အံမယ်..သဘောကျပြီး ကျိတ်ပြုံးနေတာ မသိတာကျနေတာဘဲ.. မျက်နှာလေးမော့စမ်းပါဦး”

ရိုစီက သက်သက်ချိုမျက်နှာကို ဆွဲမော့လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ သက်သက်ချိုက ခေါင်းကိုလွဲလိုက်ပြီး မျက်နှာလေးက ပြုံးစိစိနဲ့ဖြစ်နေတာကို ရိုစီတစ်ယောက် ကောင်းကောင်းတွေ့လိုက်ရပါတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့တင့်ဆွေလည်း သက်သက်ချိုနဲ့ ရင်းနှီးမှုရယူခဲ့သည်။ သက်သက်ချိုအဖို့ တင့်ဆွေမှာ အရင်ရည်းစားရှိခဲ့သည့်သတင်းကို သိခဲ့ရပေမဲ့ တင့်ဆွေအပေါ် ရေစက်ပါလို့လား မသိဘူး…။ နှစ်ပတ်ကျော်ခန့်အကြာမှာ ရိုစီရဲ့ အောင်သွယ်ပေးမှုနဲ့အတူ တင့်ဆွေနဲ့သက်သက်ချိုတို့

ချစ်သူဘဝကို လျင်လျင်မြန်မြန်ရောက်ရှိခဲ့သည်…။

“ အို..လွတ်ပါဦးကိုကိုရယ်….သက် အသက်ရှုကျပ်လာပြီ..”

တင့်ဆွေရဲ့ ဖက်ထားချက်ကကြမ်းသည်။ သက်သက်ဆွေရဲ့ မျက်နှာလေးက တင့်ဆွေရဲ့ ရင်အုံကြီးကြားမှာ ပိပြားနေသည်..။ လွတ်ပါဦး ဟု ပြောနေသော သက်သက်ချိုကလည်း တင့်ဆွေရဲ့ ကျောပြင်ကြီးကို လက်လေးများဖြင့် မမှီတမှီ လှမ်းဖက်ထားသည်။ သက်သက်ချိုကို ဖက်ထားတာကို တင့်ဆွေက ခွာလိုက်ပြီး သက်သက်ဆွေရဲ့ ပါးလေးတွေ လည်တိုင်လေးကို တရှုံ့ရှုံ့နမ်းနေတာကို သက်သက်ချိုကလည်း ကြည်ဖြူစွာပင် ခံယူနေသည်။နေရာကား သက်သက်ဆွေရဲ့ အိမ်ဝင်းနောက်ဖက်မှာ ဖြစ်သည်။ 

အချိန်ကား ည(၁၀) နာရီဝန်းကျင် ဆိုင်ကယ်ကို လမ်းထိပ်မှာ ရပ်ထားခဲ့ပြီး.. သက်သက်ချိုတို့ခြံထဲ ခိုးဝင်ကာ သက်သက်ချိုတို့ အိမ်သားများအိပ်ချိန်တွင် ခိုးဝင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

“ အို..ကိုကို…”

သက်သက်ချိုရဲ့ အကျီကြယ်သီးလေးများကို ဖြုတ်နေသဖြင့် သက်သက်ချိုက ချစ်ရတဲ့ကိုကိုရဲ့ လက်ကိုဖမ်းဆုပ်လိုက်ပေမဲ့.. ကိုကိုလူဆိုးကတော့ ရပ်မသွားပါဘူး…။ 

သူမကိုဖက်ပြီး နောက်က ဘော်လီချိတ်ကိုပါ လှမ်းဖြုတ်လိုက်ပါတယ်…။ လျှောကျသွားတဲ့ ဘော်လီနဲ့အတူ သူမရဲ့ဘယ်လူပျိုမှ မစို့ရသေးတဲ့ နို့အုံသေးသေးလေးတွေက ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။ တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုရဲ့ အိအိစက်စက်နို့လေးကို ပါးစပ်နဲ့ငုံပြီးစို့လိုက်ပါတယ်။

“ အို.ကိုကို..အင်း..”

သက်သက်ချို ချစ်ရတဲ့ကိုကိုရဲ့နို့စို့တာကို ခံယူနေပါတယ်။ တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုကို…

“ ခလေး…ခလေးကိုကို့ကိုချစ်လား..”

“ ချစ်လို့ဒီလောက်တောင် လိုက်လျောထားတာပါ ကိုကိုရယ်..”

“ ချစ်လေးကိုယ့်ကို ချစ်ရင် အကိုတို့ လင်မယားလိုနေရအောင်..ချစ်လေးရယ်..”

“ အို…”

သက်သက်ချိုမျက်နှာပန်းနုရောင်သွေးလေးတွေ ဖြာတက်သွားပါတယ်..။

“ ကိုကိုရယ် မင်္ဂလာဦးညကျမှလုပ်ပါလားဟင်.. သက်ကြောက်တယ်..”

“ ခလေး..ကိုကို့ကိုမချစ်ဖူးလားဟင်…”

တင့်ဆွေက စိတ်ဆိုးချင်ယောင်ဆောင်လိုက်ပါတယ်။ သက်သက်ချိုလည်း တင့်ဆွေ တကယ်စိတ်ဆိုးသွားတယ် မှတ်လို့…။

“ မဟုတ်ပါဘူး..ကိုကိုရယ်..ကိုကိုအသုံးချချင်ရယ် ခလေးတစ်ကိုယ်လုံးပေးပြီးသားပါ.. ဒါပေမဲ့ ဒီညတော့ မလုပ်နဲ့ကွာ…နော်ကိုကို…”

သက်သက်ချိုက တင့်ဆွေကိုပြန်ချော့လာပါတယ်။

“ ကတိနော်..ခလေး..”

“ ကတိပါကိုကိုရယ်..ကျေနပ်ပြီလား…”

သက်သက်ချိုစကားလေးအဆုံးမှာတော့

“ ဒါကြောင့် ခလေးကိုအရမ်းချစ်တာ…”

ဆိုပြီး တင့်ဆွေကသက်သက်ချိုပါးလေးတွေကို နမ်းပါတယ်။

“ ကိုကို…ပြန်တော့ကွယ်..ညကလည်းနက်နေပြီ.. ကိုကို့အတွက်မကောင်းဘူး”

လို့ ပြောလိုက်တာကြောင့် တင့်ဆွေလည်း အုတ်နံရံကို ကျော်ကာ သူဆိုင်ကယ်ထားရာ လမ်းထိပ်ကို ပြန်ခဲ့ပါတယ်။ အိမ်အပြန်လမ်းတစ်လျှောက်လုံး သူ့ရဲ့ကောက်ကျစ်တဲ့ အပြုံးတွေကို သက်သက်ချို မြင်တွေ့ခွင့်ရရှိခဲ့မယ်ဆိုရင်ဖြင့်။

သက်သက်ချိုတစ်ယောက် တင့်ဆွေခေါ်လာတဲ့အိမ်ကို ရွံ့တွန့်တွန့်နဲ့ပါလာပါတယ်။ သူမစိတ်ထဲမှာလည်း ကြောက်တာလို အားငယ်တာလိုဖြစ်နေပါတယ်။ အချစ်ရဆုံး ကိုကို့ကို ချစ်လို့သာ လိုက်လျောခဲ့ရပေမဲ့.. ကိုကိုက ဒီအိမ်ထဲမှာ သူမရဲ့ အပျိုစင်ဘဝကို ခူးချွေတော့မှာ သေချာနေတာကြောင့် သူမရင်တွေ ခုန်နေပါတယ်။ နေရာက လူရှင်းတဲ့ ရပ်ကွက်တစ်ခုထဲက တင့်ဆွေ စီစဉ်ထားတဲ့အိမ်ပါ။

ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်လိုက်ပြီး ဆိုင်ကယ်ကို အိမ်ထဲဝင်ကာ တင့်ဆွေခြံတံခါးကိုပြန်ပိတ်နေပါတယ်။ အိမ်ထဲကို သက်သက်ချိုကို ခေါ်ခဲ့ပြီး အိမ်ခန်းထဲကို ခေါ်သွားပါတယ်။ သက်သက်ချိုက ရှက်နေဟန်တူပါတယ်။ သူက သက်သက်ချိုပုခုံးကို ဖက်လိုက်ပြီး…

“ မကြောက်ပါနဲ့ ခလေးရယ်… ကိုကို့ကိုချစ်လို့ ဖြစ်တာဘဲ…”

တင့်ဆွေက ကောင်မလေးမကြောက်အောင် နူးနပ်နေတာပါ..။ သက်သက်ချိုကို ဖက်ပြီးကုတင်ပေါ် လှဲချလိုက်ပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ လည်ပင်းတွေကို နမ်းပြီး ပါးတွေကိုပါနမ်းပါတယ်။ သူ့ရဲ့ လျှာကို သက်သက်ချိုပါးစပ်ထဲထိုးထည့်လိုက်ပြီး လျှာချင်းဖလှယ်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ်နေပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ အသက်ရှုသံလေးများပြင်းလာပါပြီ။ သူ့ရဲ့ဘယ်လက်က သက်သက်ချိုရဲ့ ထမိန်ကို ဖြေလျော့လိုက်ပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ ပိပိလေးကို အတွင်းခံပေါ်က နေပွတ်ပေးနေပါတယ်။

“ အို..ကိုကို….”

သက်သက်ချိုက မောဟိုက်သံလေးနဲ့အတူ.. သူ့ရင်ဘတ်မှာ သူမမျက်နှာကို ဖွတ်နေပါတယ်။ သူက သက်သက်ချိုရဲ့ ထမိန်ကို သူမတင်ပါးအောက်ကနေ ဆွဲထုတ်ပြီး… ကုတင်အောက်ကို လွင့်ပစ်လိုက်ပါတယ်။

“ အို…”

သက်သက်ချို ရှက်နေပါပြီ။ သူမ အောက်ပိုင်းမှာ သူမပင်တီလေးသာ ကျန်ပါတော့တယ်။ ဖြူဖွေး သွယ်လျတဲ့ ပေါင်တံတွေနဲ့ ခြေသလုံးသား ဝင်းဝင်းလေးတွေက ထွက်ပေါ်လာပါပြီ။ သူမအကျီတွေ ဘော်လီတွေကို ကိုကို ဆက်ဖြုတ်နေတဲ့အချိန်မှာ သူမမျက်လုံးလေးကို မှိတ်ထားလိုက်ပါတယ်။ 

ရင်ထဲမှာလည်း တလှပ်လှပ်နဲ့ အူတုန်သည်းတုန်ခံစားနေရပါတယ်။ ပြွတ်ခနဲ သက်သက်ချိုရဲ့ နို့လေးတွေကို ကိုကိုကလက်နဲ့ တစ်လုံးကိုညှစ်.. တစ်လုံးကိုစို့နေတာပါ။ အတွေ့ထူးကြောင့် သက်သက်ချိုရဲ့စိတ်တွေ ပြင်းထန်လာပါတယ်။ သူမအောက်က ပေါင်ကြားထဲမှာလည်း ဘာကြောင့်မှန်းမသိ စိုစိစိဖြစ်လာပါတယ်။

တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုရဲ့ ဗိုက်သားဝင်းဝင်းလေးတွေကို ဆက်ယက်ရင်း ပင်တီကိုဆွဲချွတ်လိုက်ပါပြီ။ အမွေးနုနုလေးတွေ ပေါက်နေတဲ့ သက်သက်ချိုရဲ့ အဖုတ် မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေးကို မြင်နေရပါပြီ။ မျက်လုံးမှိတ်နေတဲ့ သက်သက်ချိုဟာ သူမပိပိလေးဆီကနေ ထူးဆန်းတဲ့ အရသာကို ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ သေးဖြန်းဖြန်းပါ ထွက်ချင်သွားပြီး မျက်လုံးကို ဖွင့်လိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ ကိုကိုတင့်ဆွေဟာ သူမပေါင်ကြားမှာ မျက်နှာအပ်နေပြီး.. သူမအဖုတ်လေးကို လျှာနဲ့ယက်နေတာကြောင့် ပေါင်ကိုစိလိုက်ပြီး…

“ အို..ကိုကို…ခလေးငရဲကြီးလိုက်မယ်… မ..မလုပ်ပါနဲ့.. မလုပ်ပါနဲ့နော်…”

သက်သက်ချို အဖို့ တင့်ဆွေက သူ့ကို အရမ်းချစ်တာဘဲလို့ ထင်လိုက်မိပါတယ်။ တင့်ဆွေက ဘာမှမပြောပါဘူး.. သက်သက်ချိုရဲ့ စိထားတဲ့ပေါင်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဖိလိုက်ပြီး သက်သက်ချိုရဲ့ အဖုတ်လေးထဲကို သူ့လျှာကိုထိုးထည့်ပြီး မွေပေးလိုက်ပါတယ်။

“ ပြွတ်..ပြွတ်…”

“ အိုး..အိုး..ကိုကို…အအ..”

သက်သက်ချိုကားလျှာအရသာကြောင့် အဖုတ်က ကျင်တက်အီဆိမ့်နေအောင် ခံစားနေရပြီး ပေါင်တံတွေက တဆတ်ဆတ်တုန်နေပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ ထောင်ထလာတဲစောက်စိလေးကို လျှာနဲ့ ဖိဖိပေးတဲ့အခါမှာတော့..

“ အ.အား..ကိုကိုတော်ပါတော့..ခလေး.. ခလေးမခံနိုင်တော့ဘူး..”

“ ပြွတ်.. ပြွတ်…”

“ အိအိ..”

သက်သက်ဆွေလည်း သက်သာလိုသက်သာညား တင့်ဆွေရဲ့ ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ဆွဲဆုပ်ကိုင်ထားပါတယ်။ တင့်ဆွေက သက်သက်ချိုရဲ့ ပြူထလာတဲ့ စောက်စိလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ညှပ်ပြီး

ချိုချဉ်စုပ်သလိုစုပ်လိုက်တဲ့ အခါမှာတော့.. သက်သက်ချို တစ်ကိုယ်လုံး လေဟာနယ်ထဲ ရောက်ရှိသွားသလိုခံစားရပြီး… သူမအဖုတ်ထဲမှာ အရမ်းကျင်သလိုဖြစ်သွားကာ စောက်ရည်တွေ ထွက်ကျကုန်ပါတော့တယ်။ သူမစောက်ရေတွေဟာ ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့နှုတ်ခမ်းမှာ ပေပွသွားတာကြောင့်..။

“ အို..ကိုကို.ကန်တော့..ကန်တော့..”

“ ရပါတယ်ခလေးရဲ့ ချစ်လို့လုပ်ပေးတာဘဲဟာကို…”

ဆိုပြီး တင့်ဆွေက ပေနေတဲ့စောက်ရည်တွေကို လက်ခုံနဲ့သုတ်လိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေက လည်းထရပ်ပြီး သူ့ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ… သူ့ရဲ့ လိင်တံကြီးကရှေ့ကို ငေါက်ခနဲ ထွက်လာပါတယ်..။ ကြီးမားလှတဲ့ လိင်တံကြီးကို မြင်လိုက်ရပြီး သက်သက်ချို ကျောချမ်းသလိုလိုတောင် ဖြစ်သွားပါတယ်။

“ ဟင့်..ကိုကို့ဟာကြီးကလည်း..ကြောက်စရာကြီး”

လို့ ပြောလိုက်ပေမဲ့ သူမလက်က တင့်ဆွေရဲ့ လိင်တံကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီးဖြစ်နေပါတယ်။ လိင်တံကြီးက အကြောတပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ နဂါးတစ်ကောင်လိုပါဘဲ.. သက်သက်ချိုက..

“ ကိုကို ဒီတစ်ခါ ခလေးလုပ်ပေးမယ်…”

ဆိုပြီး မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ တင့်ဆွေရှေ့မှာ ဒူးထောင်ပြီး လီးကြီးကို သူမနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ တေ့လိုက်ကာ တစ်ချက်စုပ်ပေးလိုက်ပါတယ်။

“ အိုး…”

ကိုကို့ရဲ့ညဉ်းညူသံကြီးထွက်ပေါ်လာတာကြောင့် သက်သက်ချိုကျေနပ်သွားပါတယ်။ သက်သက်ချိုက ချစ်ရတဲ့ကိုကိုရဲ့လီးကြီးကိုပါးစပ်ထဲထည့်ပြီး ငုံလိုက်ပါပြီ။

“ အိုးဟိုးဟိုး..”

တင့်ဆွေကားကော့တက်သွားကာ သက်သက်ချိုရဲ့ အာခေါင်ကိုထောက်မိသွားတာကြောင့် သက်သက်ချို မျက်ရည်လေးဝိုင်းသွားပါတယ်။

“ ဆောရီး..ဆောရီးကလေး…”

သက်သက်ချိုက ဘာမှမပြောပါဘူး ။ ချစ်ရတဲ့ ကိုကိုရဲ့လီးကြီးကိုသာ သူမတတ်သလောက် မှတ်သလောက် အစွမ်းကုန် စုပ်ပေးနေပါတယ်။ သူမမျက်နှာမှာလည်း ချွေးသီးလေးများစို့နေပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ ပြင်းထန်လှတဲ့ စုပ်ချက်တွေကြောင့် သူ့လီးထဲက လရေတွေဟာ ပန်းထွက်သွားပြီး ပါးစပ်ထဲ ထွက်ကျကုန်တာကြောင့်.. သူအားနာသွားပါတယ်။

“ အို…ခလေးရယ်..”

သူ့ပါးစပ်ကညဉ်းညူမိလိုက်ပါတယ်။ သက်သက်ချိုက သူ့လီးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး ဂွမ်းထုပေးလိုက်ရာ လေးငါးဆယ်ချက် အရောက်မှာ သူ့လီးကြီးပြန်ထောင်ထလာပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ ပေါင်ကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဖြဲပြီး ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတာနဲ့ သူ့လီးကြီးကို သက်သက်ချိုရဲ့ အဖုတ်ဝလေးမှာ တေ့လိုက်ပါတယ်။ သက်သက်ချိုကလည်း အလိုလို သူ့ရဲ့ ခြေထောက်လေးတွေကို တင့်ဆွေခါးကို ချိတ်ထား မိလိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်က တင့်ဆွေကျောကို ဖက်ထားပါတယ်။

တင့်ဆွေက သက်သက်ဆွေရဲ့ အဖုတ်လေးထဲကို လီးကိုထည့်လိုက်ပါပြီ.။ အင့်ခနဲ သက်သက်ချိုဆီက အသံလေး ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။ တစ်ခါမှ အလိုးမခံရဖူးသေးတဲ့အဖုတ်လေးမို့ လီးက အဆုံးထိ မဝင်နိုင်ဘဲကျပ်နေပါတယ်။ ဒါကြောင့် တင့်ဆွေကလည်း အားစိုက်ပြီး ဖိထည့်လိုက်ပါတယ်။

“ အိုး..ကိုကို..”

နာကျင်မှုကြောင့် သက်သက်ချိုဟာ တင့်ဆွေရဲ့ ကျောကို သူမလက်သည်းလေးများနဲ့ ကုတ်ခြစ်လိုက်ပါတယ်။ သူမရဲ့ အပျိုစင်အမှေးပါးလေးကို တင့်ဆွေရဲ့ လီးကြီးက ဖောက်လိုက်တာကြောင့်ပါ။ အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့ သူလေးမို့တင့်ဆွေကလည်း လီးကို ဖြေးဖြေးချင်းလေးသာ သွင်းထုတ်လုပ်ပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ အသက်ရှုသံလေးများက ပိုမိုပြင်းလာပြီး အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာဟန်တူပါတယ်.။ တင့်ဆွေကျောကို လက်နဲ့ ပိုဖက်ပြီးခါးကို ကော့ပေးလာပါတယ်။

“ အင်း..ဟင်း..ဟင်း..ကိုကိုရယ် မြန်မြန်လုပ်ပေးပါတော့.. ခလေး မနေတတ်တော့ဘူး…”

တင့်ဆွေကလည်း သက်သက်ချိုအသံကြားတာနဲ့ ဖိဖိပြီး ဆက်တိုက်ဆောင့်ချပါတယ်။

“ ဖွတ်..ဖွတ်..စွပ်..စွပ်…”

“ အာ့..အ..”

သက်သက်ချို ခေါင်းလေးနောက်ကို ယမ်းယမ်းသွားပြီး.. ချစ်တဲ့ကိုကိုက ချစ်တာကို အစွမ်းကုန် ခံယူနေပါတယ်။ တင့်ဆွေအဖို့လဲ.. သက်သက်ချိုရဲ့ ကျဉ်းကျပ်လှတဲ့ အဖုတ်လေးရဲ့ ကြွက်သားတွေက သူ့လီးကို ညှစ်ထားသလိုဖြစ်နေပြီး လီးတစ်ခုလုံး စီးကျပ်နေတာကြောင့် သုတ်ရေတွေ ပန်းထွက်မတတ်ဖြစ်နေပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သက်သက်ချိုမပြီးသေးမှန်းသိတာကြောင့် စိတ်ကို တင်းထားပါတယ်။

“ အင့်..အင့်..ကိုကို မြန်မြန်လုပ်ပေးပါ..”

သက်သက်ချိုရဲ့အသံမှာ မောဟိုက်သံလေးပါလာပြီး သူ့ကိုအတင်းကုန်ခြစ်လာတာကြောင့် ပြီးခါနီးမှန်း သိလိုက်ပြီး တင့်ဆွေလည်းစိတ်ကိုလွတ်ပေးကာ အဆက်မပြတ်ဆောင့်ချလိုက်ပါတယ်။

“ ဖွတ်..ဖွတ်..ဘွတ်…ဘွတ်…”

“ အအ ကိုကို…”

သက်သက်ချိုရဲ့လက်ကလေးများက ပြေလျှော့သွားပြီး.. သူမခြေချိတ်ထားတာက သူ့ရဲ့ခါးကနေ လျှော့ကျသွားလို့ သူမပြီးသွားတဲ့ အချိန်မှာ တင့်ဆွေလဲ သူ့လရေတွေကို သက်သက်ချိုစောက်ခေါင်းထဲ ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ တစ်စက်စက် ပန်းထုတ်နေတဲ့ ကိုကိုတင့်ဆွေရဲ့ အချစ်ရေတွေကို သက်သက်ချိုရဲ့ အဖုတ်အတွင်းနံရံတွေမှာ ပန်းထုတ်ခြင်းကို သက်သက်ချိုကလည်း မျက်လုံးလေးစင်းပြီး ခံယူနေပါတော့တယ်။

တင့်ဆွေကား ဖုန်းကို စက်ပိတ်လိုက်သည်။ သူနှင့် သက်သက်ချိုတို့ရဲ့ ဇာတ်လမ်းကား ဒီနေ့အဆုံးသတ် အချိန်ရောက်ပြီ။ သက်သက်ချိုနှင့်သူ ပတ်သက်ခဲ့တာ (၁) လကျော်ပြီ။ သက်သက်ချိုလေးက သနားစရာတော့ ကောင်းသည်။ သို့သော် ဦးမြတ်ကျော်ကို မုန်းတီးစိတ်များက လွမ်းမိုးနေသည်။ သက်သက်ချိုက သူ့ကိုဒီနေ့လာခိုးပါလို့ မနေ့က ဖုန်းဆက်ပြီးချိန်းခဲ့သည်။

သူနဲ့ သက်သက်ချိုရဲ့ ဇာတ်လမ်းကို ဦးမြတ်ကျော် သိသွားပြီတဲ့.။ သိမှာပေါ့ တင့်ဆွေကိုယ်တိုင်က ဦးမြတ်ကျော်မသိ သိအောင် လုပ်ခဲ့တာကိုး။ ကြည်ဖြူနဲ့ အခြားမိန်းခလေးတွေရဲ့ ဘဝကို ဖျက်ဆီးခဲ့သည့် ဦးမြတ်ကျော် ဒီတစ်ခါရင်နာစေရမည်။ ဒီအချိန်ဆို သက်သက်ချိုကား သူနှင့်ချိန်းနေကျနေရာလေးမှာ သူ့ကို စောင့်နေတော့မည်။

သူကား အခြားနေရာတစ်နေရာမှာ သွားနေလိုက်သည်။ အခုအချိန်လောက်ဆို ကောင်မလေး စောင့်နေရှာရော့မည်..။ ဒီလိုယတိပြတ် ဖြတ်လိုက်မှ တင့်ဆွေအဖို့ ခံစားရတာ သက်သာမည်။ နို့မို့ဆို သက်သက်ချိုကို သူသနားနေဦးမည်။

အင်း.. တကယ်တမ်း စဉ်းစားကြည့်ရင်တော့ သက်သက်ချိုဆိုတဲ့ ကောင်မလေးမှာ အပြစ်မရှိပါဘူးလေ.။ သူ့အဖေ ဦးမြတ်ကျော်ဆိုတဲ့ လူကြီးမှာသာ အပြစ်ရှိတာ.။ ငါ့ရဲ့လုပ်ရပ်တွေ မှားများမှားနေပြီလား…. အို..ဒါပေမဲ့ သူ့အဖေကောင်မလေးတွေကို ဖျက်ဆီးခဲ့တာများပြီ…ဒီလောက်တော့ လုပ်သင့်ပါတယ်ဟု သူ့ကိုယ်သူ ဖြေတွေးလိုက်သည်။

မျက်ဝန်းထောင့်မှာ စိုစွတ်သလိုဖြစ်လာသဖြင့် လက်ဖြင့်စမ်းကြည့်လိုက်တော့ မျက်ရည်တွေ ကျလာတာကိုသိလိုက်ရသည်။ သက်သက်ချိုရဲ့ ကိုကို လို့ခေါ်သံလေးက သူ့နားထဲမှာ ပဲ့တင်သံလို ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။

“ ခလေးရယ်.. မင်းကိုယ့်ကိုနောင်ဘဝအထိ ခွင့်မလွတ်ပါနဲ့”

သူတိုးတိုးလေးရေရွက်လိုက်သည်။ သက်သက်ချိုကို သူမေ့မှဖြစ်မယ်။ မြန်မြန်မေ့မှဖြစ်မယ်။ သူ့ရှေ့မှာချထားတဲ့ သူဝယ်လာတဲ့ အရက်ပုလင်းကို သူ ခွက်ထဲပင်မထည့်တော့ဘဲ ပုလင်းကို တရှိန်ထိုးမော့ချလိုက်သည်။ ပါးစပ်ထဲမှာတင်မက ရင်ထဲမှာပင်ခါးသက်နေသည်။ မူးခါမှ သက်သက်ချိုရဲ့ မျက်နှာလေးကို သူပိုပြီးမြင်လာသလိုပင်။ထိုစဉ် အိမ်တံခါးကို ဖွင့်ပြီး ဝင်လာသော ခြေသံကိုကြားရသည်။ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ. ကျော်သူအောင်.. ဒီနေရာကိုသူဘဲသိတယ်။ အိမ်ထဲသို့ဝင်လာသော ကျော်သူအောင်မျက်နှာက စိတ်အရမ်းဆိုးနေတဲ့မျက်နှာ..။

“ သူငယ်ချင်းလာကွာသောက်ရအောင်…”

တင့်ဆွေကဖိတ်ခေါ်လိုက်ပါတယ်။ ကျော်သူအောင် က ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ တင့်ဆွေမျက်နှာကို လက်သီးနဲ့ ပစ်ထိုးလိုက်ပါတယ်။

“ ခွပ်……လူယုတ်မာ…”

နာကျင်မှုကြောင့် တင့်ဆွေအနောက်ကိုလှန်ပြီး လှဲကျသွားပါတယ်။ မူးနေတာလဲ ပါတာပေါ့..။

“ သူငယ်ချင်း..မင်း..ရန်စတာလား..”

တင့်ဆွေကလဲနေရာမှ မေးလိုက်ပါတယ်။ ကျော်သူအောင်က တင့်ဆွေအကျီရင်ဘတ်ကို လက်ဖြင့် ဆွဲဆုပ်လိုက်ပြီး..

“ မင်းကို…ထိုးရုံတင်မကဘူး သတ်ပါသတ်ပစ်ချင်နေတာ… သက်သက်ချိုလေး ဘယ်လောက်သနားစရာကောင်းလဲ… သူ့အဖေ မကောင်းတာနဲ့ဘဲ သူ့အဖေကို မကျေနပ်တာနဲ့ဘဲ… မင်းဆိုတဲ့..လူယုတ်မာကလေ…သူ့ဘဝကို ဖျက်ဆီးပြီး သူ့အဖေလို ယုတ်မာပြလိုက်တာပေါ့မင်းလိုကောင်ကို ငါသူငယ်ချင်းတော်ရမှာ ရှက်တယ်.. ထွီ..”

ကျော်သူအောင်က တံတွေးကို တစ်ဖက်ကို ထွီကနဲ ထွေးရင်းပြောလိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေလည်း ယောင်္ကျားတန်မဲ့ ငိုပါတော့တယ်။

“ ငါ..ငါဘာလုပ်သင့်လဲ..သူငယ်ချင်းရာ.. တကယ်တော့ ငါ့မှာ သူ့ကိုရက်စက်ဖို့ အင်အားမရှိပါဘူး..”

ကျော်သူအောင်က သူ့ကိုဆွဲထူလိုက်ပြီး..

“ လူဆိုတာ အမှားနဲ့ဘယ်ကင်းပါ့မလဲ သူငယ်ချင်းရာ.. တကယ်တော့ မင်းသက်သက်ချိုဆီသွားရမယ်.. မင်းကိုမင်း လူကောင်းလို့ ခံယူထားတယ်ဆိုရင်..”

တင့်ဆွေရဲ့စိတ်ထဲမှာလည်း သက်သက်ချိုရဲ့ဖြူစင်ပြီး အပြစ်ကင်းစင်တဲ့ ပုံစံလေးကို မြင်ယောင်လာပါတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာလည်း သူစိတ်လိုက်မာန်ပါလုပ်မိတာကို နောင်တ ရလာပါတယ်။

“ ငါ..ငါ..သက်သက်ချိုဆီသွားတေ့ာမယ်ကွာ..ငါ့အမှားတွေကို တောင်းပန်ပြီး သူ့ဘဝကို တစ်သက်လုံးစောင့်ရှောက်ပါ့မယ်..”

ကျော်သူအောင်က ပြုံးရင်း တင့်ဆွေကိုဖက်ကာ..

“ ဒီလိုမှပေါ့ သူငယ်ချင်းရာ.. ဒါမှ ငါ့သူငယ်ချင်းတင့်ဆွေအစစ်ကွ..မင်းစိတ်ဓါတ်မယုတ်ညံ့ဘူး ဆိုတာသိပါတယ်.. ကဲ.. သွားတော့…နောက်ကျနေပြီ..”

တင့်ဆွေရဲ့လက်ထဲကို ဆိုင်ကယ်သော့ကို ထည့်ပေးလိုက်ပြီး ကျော်သူအောင်က တင့်ဆွေပုခုံးကို ခပ်ဖွဖွလေးပုတ်လိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေလဲ အိမ်ရှေ့မှာ ရပ်ထားတဲ့ ဆိုင်ကယ်ကို ထုတ်ပြီး သက်သက်ချိုစောင့်နေတဲ့ နေရာလေးကို အမြန်မောင်းသွားပါတော့တယ်။ ကျော်သူအောင်က ထွက်သွားတဲ့ တင့်ဆွေနောက်ကျောကိုကြည့်ရင်း.

“ ဟင်းဟင်း..ဒီကောင်ကွာ မကြိုက်မချစ်တာလဲ မဟုတ်ဘဲ.. တော်တော်ခွကျတဲ့ကောင်”

လို့ ရေရွက်လိုက်ပါတယ်။”ဖုန်းကိုင်ပါကိုကိုရယ်…ခလေးကြောက်လို့ပါ…”

သက်သက်ချိုကား မျက်ရည်တွေ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျနေသည်။ ကိုကိုနဲ့ သူမတွေ့နေကျနေရာလေးမှာ ကိုကိုရောက်မလာခဲ့။ အချိန်ကား တော်တော်လင့်နေပြီ။ အပြင်လောကမှာလည်း တော်တော်မှောင်နေပြီ။ အိမ်ကိုလည်း သူမခိုးရာလိုက်ပြေးသွားပြီဖြစ်တဲ့အကြောင်း စာရေးထားခဲ့ပြီးပြီ။ အခုအချိန်လောက်ဆို ဖေဖေကလည်း ဒေါသအရမ်းထွက်နေလောက်ပြီ။ သူမကို လိုက်ရှာနေလောက်ပြီ။

အချိန်ကား ည ( ၉ ) နာရီလောက်ရှိနေပြီ။ ဒီအိမ်လေးမှာ သူမတစ်ယောက်ထဲ။ အပြင်လောကကလဲ မှောင်မဲနေပြီ။ ကိုကိုကလည်း ဖုန်းကို စက်ပိတ်ထားသည်။ သူမစိတ်ထဲမှာ ရှက်ရွံ့ခြင်းဝမ်းနည်းခြင်း ကြောက်ရွံ့ခြင်းများကို တစ်ပြိုင်တည်းခံစားနေရသည်။

“ ကိုကိုရယ်..မြန်မြန်လာပါတော့…”

သူမရေရွက်ရင်း ဝမ်းနည်းစွာဖြင့် ဖုန်းကို လက်မှကိုင်ကာ ဒူးနှစ်လုံးကိုလက်ဖြင့် ပိုက်ပြီးငိုကြွေးနေပါတယ်။ ထိုအချိန်မှာဘဲ.. သူမရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို လူတစ်ယောက်က လာဖက်လိုက်ပါတယ်။ သူမရနေကျ အထိအတွေ့ပါ..။ သူမပါးပြင်လေးကို လည်းခပ်ဖွဖွနမ်းလိုက်ပါတယ်။

“ ကိုကို…”

သူမကလှည့်ပြီးကြည့်ဖို့ကြိုးစားပေမဲ့ ကိုကိုက သူမကိုနောက်ကနေလွတ်သွားမှာစိုးတဲ့အလား ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဖက်ထားပါတယ်။

“ ကိုကိုရယ်…ကိုကို မရောက်လာတော့ဘူးထင်လို့ ခလေးငိုနေရတယ်..”

“ ကိုကို့ကိုခွင့်လွတ်ပါ ကလေးရယ်… နောက်ဆို ခလေးကို စိတ်ဆင်းရဲအောင် ဘယ်တော့မှ မလုပ်တော့ဘူးနော်..”

တင့်ဆွေကလည်း မျက်ရည်တွေသူ့မျက်နှာပေါ်မှာ ကျလာပါတယ်။ သူသက်သက်ချိုကို ဖက်ထားတဲ့ လက်လေးတွေကိုဖြေလျှော့ပေးလိုက်ချိန်မှာ သက်သက်ချိုက သူ့ဘက်လှည့်လာပြီး.. သူ့ကို ဖက်ပါတယ်။ သူ့ရင်ဘက်မှာမျက်နှာကိုအပ်လိုက်ပြီး ကြူကြူပါအောင် ငိုကြွေးနေပါတော့တယ်..။ တစ်ကိုလုံးကို လှုပ်ခါသွားအောင်ငိုကြွေးပါတယ်။ ဒီတစ်ခါငိုတာကတော့ သက်သက်ချိုဝမ်းနည်းလို့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဝမ်းသာလွန်းလို့ ငိုတာပါ။

“ ကိုကို…ခလေးကို ဘယ်တော့မှ ခွဲမသွားပါနဲ့တော့နော်…”

တင့်ဆွေလည်း သက်သက်ချိုရဲ့ တုန်ယင်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကိုဖက်ထားပြီး…

“ ဘယ်တော့မှမခွဲတော့ပါဘူး ခလေးရယ်…”

လို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ ဒီနေ့ သက်သက်ချိုအပေါ် လုပ်ခဲ့မိတဲ့ သူ့ရဲ့အပြစ်ကိုသူနောက်ထပ်ဘယ်တော့မှ မကျူးလွန်တော့ဘူးလို့လဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ဘဲ တင့်ဆွေနဲ့ သက်သက်ချိုဟာ နောက်နေ့မနက်မှာ တရားရုံးမှာ လက်မှတ်သွားထိုးကြပါတယ်။ အသိသက်သေ အဖြစ်ကတော့ ကျော်သူအောင်နဲ့ရိုစီပေါ့..။

“ ကဲသူငယ်ချင်းရေ ငါမင်းအတွက် ဂုဏ်ယူပါတယ်ကွာ..”

ကျော်သူအောင်က တင့်ဆွေကို အဓိပ္ပါယ်ပါတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်ပါတယ်။ တင့်ဆွေ ကျော်သူအောင် ဘာကိုဆိုလိုချင်တယ်ဆိုတာ သိပါတယ်။ ရိုစီကလည်း ရှက်နေတဲ့ သူမသူငယ်ချင်း သက်သက်ချိုကိုစရင်းနဲ့

“ ကိုကြီးတင့်ဆွေရေ..ညီမလေးသူငယ်ချင်းကို သေချာစောင့်ရှောက်လိုက်ပါနော်..”

“ စိတ်သာချ…ညီမလေး ရိုစီ..”

တင့်ဆွေကလည်း ကတိပေးလိုက်ပါတယ်။

“ ညီမလေးသူငယ်ချင်းကလေ..ကိုကြီးတင့်ဆွေကို အရမ်းချစ်လို့ယူခဲ့တာ.. သူ့အိမ်မက်တွေကို စွန့်လွတ်ပြီး..”

“ ဘာအိမ်မက်လဲရိုစီရဲ့..ပြောပါဦး..”

“ ဒီလို..ကိုကြီးရဲ့..သက်သက်ချိုက ကျောင်းဆရာမ ဖြစ်ချင်တာ… သူကကျောင်းပြီးရင် ကျောင်းဆရာမ လုပ်ပြီး တောရွာလေးတွေမှာ စာသွားသင်မယ်လို့ ရည်ရွယ်ထားတာ ကိုတင့်ဆွေရဲ့.. အခုတော့ ကျောင်းမပြီးခင် ကိုတင့်ဆွေကြီးကိုချစ်ပြီး ယူလိုက်တာပေါ့.. ခစ်ခစ်”

ရိုစီပြောစကားကြောင့် သက်သက်ချိုကို သူပုခုံးလေးဖက်လိုက်ပြီး..။

“ သူပြောတာဟုတ်လား ခလေး.. ခလေးက ကျောင်းဆရာ မလုပ်ချင်တယ်ဆို.’

သက်သက်ချိုကလည်း ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ ခေါင်းညိမ့်ရင်း..

“ ဟုတ်ပါတယ်..ကိုကို..”

လို့ ဖြေလိုက်ပါတယ်။ သြော်..ခလေးရယ်လို့ တင့်ဆွေရင်ထဲက ရေရွက်မိလိုက်ပါတယ်။ သူတို့ (၄) ယောက်ဟာ တရားရုံးထဲကနေ ပျော်ရွင်စွာထွက်လာပါတယ်။ ပျော်ရွင်နေတဲ့ တင့်ဆွေနဲ့ သက်သက်ချိုဘဝလေးကို ဖျက်ဆီးမဲ့ ကံကြမ္မာကရောက်လာပါတယ်။ တရားရုံးက အထွက်မှာ အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ မောင်းလာတဲ့ ကားတစ်စီးဟာ အရှေ့ကသွားနေတဲ့ သက်သက်ချိုနဲ့ တင့်ဆွေဆီကို တည့်တည့်ဝင်လာပါတယ်။

ဒီအချိန်မှာ တင့်ဆွေက သူ့ရဲ့လက်ထဲက ဖုန်းလွတ်ကျသွားတာကြောင့် ကုန်းကောက်နေတဲ့ အချိန်ပါ.။ မျက်စိတစ်မှိတ် လျှပ်တစ်ပြတ် အတွင်းမှာဘဲ သက်သက်ချိုက တင့်ဆွေကို တွန်းထုတ်လိုက်ပါတယ်။ သူမတွန်းထုတ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ တင့်ဆွေဟာ လမ်းဘေးကို လွင့်သွားပေမဲ့ ကားကတော့ သူမကို ဝင်တိုက်လိုက်ပါတော့တယ်။

“ ဒုန်း…”

“ အ…”

သက်သက်ချိုရဲ့အော်သံလေးက လမ်းပေါ်မှာ ပျံလွင့်သွားပါတော့တယ်။ လူတွေဝိုင်းလာပြီး တိုက်သွားတဲ့ကားသမားကို ဝိုင်းဖမ်းကြပါတယ်။ တင့်ဆွေကတော့ ဘာဆိုဘာမှ မသိတော့ပါဘူး။ နာကျင်မှုကြောင့် တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ သက်သက်ချိုရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲပွေ့ဖက်ထားပြီး ငူငူငိုင်ငိုင်ကြီးဖြစ်နေပါတယ်။ မြန်ဆန်လွန်းတဲ့ အဖြစ်အပျက်ကြောင့် ကျော်သူအောင်နဲ့ ရိုစီကလည်း ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ ငေးကြည့်နေပါတယ်။ သက်သက်ချိုရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးက တဆတ်ဆတ် လှုပ်ခတ်နေပါတယ်။ တစ်ခုခုပြောချင်နေသလိုပါ။

“ ခလေး…ခလေးကို ကိုကိုဆေးရုံပို့ပေးမယ်နော်.. ဘာမှမဖြစ်စေရဘူး..”

“ ခလေး..ခလေးလေ… ကိုကို့ကို ကယ်…ကယ်.. ခွင့်ရတာ..ဝမ်း.ဝမ်း..သာ..”

“ ခေလး..ခေလး..”

သက်သက်ချိုကား အားယူပြီးနောက်..

“ ကို..ကိုကို့ကို…ခလေး..အရမ်းချစ်…”

သူ့အကျီလေးကိုသွေးလူးနေတဲ့ လက်ကလေးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ရင်း သက်သက်ချို ဇက်ကလေး လည်ကျသွားပါတယ်..။

“ ခလေး..ခလေး.ကိုကို့ကိုထားခဲ့ပြီလား.. ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ ခလေးရယ်..”

တင့်ဆွေကား ယူကြုံးမရစွာပြောလိုက်ပါတယ်။ ရင်ထဲမှနာကျင်မှုကြောင့် မျက်ရည်တွေကလည်း ကျဆင်းလာပါတယ်..။ ရင်ထဲမှာ စူးအောင့်ပြီး အော်ငိုပေမဲ့ သူ့အသံကထွက်မလာဘဲ.. မျက်ရည်တွေသာ တစ်လိမ့်ချင်းထွက်လာပြီး သူ့အမြင်အာရုံတွေလည်း မှုန်ဝါးလာပါတော့တယ်။

“ အဲ့ဒီနောက်..ဘာတွေဆက်ဖြစ်ခဲ့တာလဲ ကိုကျော်သူအောင်..”

သင်းသင်းမင်းက ကိုကျော်သူအောင်ကို ဆက်မေးလိုက်ပါတယ်။ လဲ့လဲ့က လည်း ကိုကျော်သူအောင် ပြော တာကို စိတ်ဝင်တစားနဲ့ နားထောင်နေပါတယ်။ ကိုကျော်သူအောင် ဒီကိုရောက်တာ တစ်လကျော်ပါပြီ။ တင့်ဆွေကတော့ ဒီနဲ့အနီးဆုံးမြို့ကို သူ့ကျောင်းက ကလေးတွေအတွက် ဖတ်စာအုပ်တွေဝယ်ပေးဖို့ မနက်ကတည်းက သွားနေပါတယ်။ တင့်ဆွေဆီ လာလာလည်ရင်း ကျော်သူအောင်လည်း လဲ့လဲ့တို့ သင်းသင်းမင်းတို့နဲ့ခင်မင်နေပါပြီ။ ကျော်သူအောင်က စကားကိုဆက်လိုက်ပါတယ်။

“ အဲ့နောက်တော့ တင့်ဆွေဟာ ငူငူငိုင်ငိုင်ကြီးဗျ.. လူတွေနဲ့လည်း စကားသိပ်မပြောတော့ဘူး… သူချစ်ခဲ့ရတဲ့ မိန်းခလေးနှစ်ယောက်ကလည်း သူ့ရှေ့မှာတင် ဆုံးသွားတာဆိုတော့.. သူ့ရင်ထဲမှာလည်း နာကျင်ခံစားနေဟန်တူပါတယ်.. နောက်ဆုံး.. သူ့မိဘတွေရဲ့အလုပ်ကိုလည်း မလုပ်တော့ဘူး.. မိဘတွေတားနေတဲ့ကြားက ကျောင်းဆရာအလုပ်လျှောက်ပြီး.. တစ်နယ်ပြီးတစ်နယ် ပြောင်းသွားလိုက်တာ… 

သူ့မိဘတွေဆီကို ဖုန်းတောင် ဆက်တာမဟုတ်ဖူး.. အဲ့ဒါ ဒီနယ်မှာသူ့ကိုတွေ့တော့ သူ့မိဘတွေဆီ ဖုန်းဆက်ရသေးတယ်… သူ့မိဘတွေကလည်း သူတို့သားကိုအရမ်းချစ်တော့ သူတို့သားကို စိတ်ချမ်းသာစေချင်တယ် ထင်ပါတယ်ဗျာ.. သူစိတ်ချမ်းသာသလိုနေပါစေတဲ့.. ကျွန်တော့ကိုပဲ ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ခိုင်းထားတာပေါ့.. တကယ်တော့ သူက သက်သက်ချိုရဲ့မဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ ဆန္ဒလေးကို အကောင်အထည် ဖော်ပေးနေတာထင်ပါ့.. သက်သက်ချိုတို့ ကြည်ဖြူတို့နဲ့ပတ်သက်ပြီး သူ့အပြစ်ရှိတယ်လို့ ခံယူနေဟန်တူတယ်… ခက်ပါတယ်ဗျာ..”

လို့ပြောရင်း ကျော်သူအောင်က ရေနွေးကြမ်းကို ယူသောက်လို့ အဝေးကိုငေးနေပါတယ်။ လဲ့လဲ့နဲ့ သင်းသင်းမင်းတို့လဲ စကားမပြောနိုင်ဘဲ.. အတွေးတွေထဲမှာ နစ်မျှောနေပါတယ်။ လဲ့လဲ့စိတ်ထဲမှာတော့ တင့်ဆွေအပေါ် သနားကြင်နာစိတ်တွေက ပိုမိုယိုဖိတ်မိနေပါတယ်။ 

သြော်.. ကိုတင့်ဆွေရယ်…ကံဆိုးလှချည်လား.. ရှင့်ကို သနားလိုက်တာရှင်ရယ်.. လို့ စိတ်ထဲကတွေးထင်ပြီး မျက်ဝန်းထောင့်ကစို့လာတဲ့ မျက်ရည်လေးတွေကို ကျော်သူအောင်နဲ့ သင်းသင်းမင်း မသိအောင် သုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။သူမရဲ့အပြုအမူကို ချစ်သူငယ်ချင်း သင်းသင်းမင်းက မြင်ပေမဲ့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားလိုက်ပါတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ တင့်ဆွေအပေါ်ငြိတွယ်နေတဲ့ လဲ့လဲ့ရဲ့ သံယောဇဉ်ကို သူမရိပ်မိလို့ပါ။

“ ဆရာလေး..မြို့ကပြန်လာတာလားဗျ…”

 

 အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>

အတိတ်ခါးခါး အပိုင်း ( ၁ )

အတိတ်ခါးခါး အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

“ ဆရာလေး..ထန်းရေချိုလေး သောက်ဦးမလားဗျ…”

ထန်းတောရှေ့မှ ဖြတ်သွားသော ကျောင်းဆရာလေး တင့်ဆွေကို ရွာမှ ကာလသားခေါင်း ကိုချက်ကြီးက နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ ဆရာလေးကား သဘောကောင်းသည်၊ စာသင်ပြလည်းကောင်းသည်။ ဒါပေမဲ့ ဆရာလေးအကြောင်းကိုတော့ ချက်ကြီးမသိ။ (၄) တန်းနှင့်ကျောင်းထွက်ခဲ့သော ချက်ကြီးအဖို့ သူနှင့် ရွယ်တူဖြစ်သော ဆရာလေးလို ပညာတတ်တစ်ယောက်ကို မိတ်ဆွေ ဖြစ်ခွင့်ရသည့်အတွက် တော်တော်ဝမ်းသာနေသည်။ ဆရာလေးကား ကိုချက်ကြီးရှိရာဆီသို့ လာခဲ့သည်။

“ အေးဗျာ…သောက်တာပေါ့…”

“ ဒေါ်အေးမိရေ..ဆရာလေးအတွက် တစ်မြူပေးပါဗျို့..”

“ လာပါပြီတော်..လာပါပြီ…”

ထန်းတောပိုင်ရှင် ဦးမောင်ငယ် မိန်းမ ဒေါ်အေးမိက ထန်းရေအိုးတစ်အိုးကို မြက်ဖျာပေါ်သို့ လာချလိုက်သည်။

“ ခွက်လေး ဘာလေးရော အမြည်းရော ဒေါ်အေးမိ”

ချက်ကြီးက ဆော်သြလိုက်သည်။

“ ဟိုမှာ နင့်ကိုမောင်ငယ် ယူလာပါပြီ.. လယ်ကြွက်ကင်ကို ကြော်ပေးနေတယ်.. အခုတော့ ပဲလှော်နဲ့ဘဲ အရင်မြည်းဦး…အားနာလိုက်တာ ဆရာလေးရယ်.”

ဒေါ်အေးမိက ဆရာလေးကိုတင့်ဆွေကို လောကွက်ပြုလိုက်သည်။

“ ရပါတယ် ဒေါ်အေးမိရယ်….အားနာစရာ..”

ဆရာလေးတင့်ဆွေက ထန်းရေအိုးထဲသို့ ခွက်ဖြင့်ခပ်ကာ ထန်းရေတစ်ခွက်ကို မော့ချလိုက်သည်။ ထိုအချိန်မှာဘဲ လယ်ကြွက်ကြော်ပန်းကန်ကို ကိုမောင်ငယ်မှ လာချလိုက်သည်။

“ ဆရာလေး..စားနော်…အားမနာနဲ့..”

ကိုမောင်ငယ်ကား ဆရာလေးကိုတင့်ဆွေကို ပြောလိုက်ပါတယ်။

“ ဟုတ်ကဲ့….စားပါတယ်..ကိုမောင်ငယ်..”

ကိုမောင်ငယ်ကား ဆရာလေး ကိုတင့်ဆွေနှင့် ချက်ကြီးတို့နားကို ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ သူ့အနေနှင့် ဆရာလေး ကိုတင့်ဆွေနှင့် စကားပြောရတာကို သဘောကျသည်။ ဆရာလေးက ဗဟုသုတလည်း ပြည့်စုံတယ်လေ။ ဆရာလေးက ဒီရွာကိုရောက်တာ (၁) နှစ်လောက်ဘဲရှိသေးတယ်။ 

ရွာကလူတွေနဲ့က တော်တော်ခင်နေသလို စာအသင်အပြကောင်းသဖြင့် ကလေးတွေက ချစ်ကြသည်။ ရွာကလူတွေ၊ ကလေးတွေနဲ့ ချစ်ချစ်ခင်ခင်နေပေမဲ့.. ဆရာလေးအကြောင်းကို ဘယ်သူမှ ကောင်းကောင်း မသိကြ။ မြို့ကလာတာလို့ဘဲ သိရသည်။ 

ဒီနေရာနှင့် တော်တော်ဝေးသော မြို့ကြီးတစ်မြို့က။ ဒီရွာကလေးက အညာဘက်မှာ ဆရာလေး လာသောဘက်က အဝေးကြီးက မြို့တစ်မြို့မှ။ ဆရာလေးကို သူ့ဘဝဇာတ်ကြောင်း မေးကြည့်တိုင်း ဆရာလေးက စကားလမ်းကြောင်း လွဲလေ့ရှိသည်။ ဆရာလေးပြောပြသော ဗဟုသုတများ စာပေ ရသများကို နားထောင်ရင်း.. ကိုမောင်ငယ်တို့ ဇနီးမောင်နှံချက်ကြီးတို့မှာ ဆရာလေးရဲ့ စကားပြောကောင်းမှုကို ချီးမွမ်းမိသည်။ ကိုမောင်ငယ်က ဆရာလေးတင့်ဆွေကို..

“ ဆရာလေး..အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ..”

“ ကျွန်တော့်အသက် (၂၅) နှစ်ပါ..”

“ ဒါဆို တော်တော်ငယ်သေးတာဘဲ.. ဆရာလေးတို့များ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ကျွန်တော်တို့ထက် ဗဟုသုတလဲပြည့်စုံ ဉာဏ်ပညာကလဲ ပြောစရာမရှိအောင်ဘဲ..”

“ ဒါနဲ့ဆရာလေး မိန်းမယူဖို့ စိတ်မကူးသေးဘူးလား..”

ချက်ကြီးကဝင် ပြောသည်။

“ ဆရာလေးကိုရွာထဲမှာ စိတ်ဝင်စားနေတဲ့ ကောင်မလေးတွေမှ အများကြီး.. ကျွန်တော်တောင် မနာလိုဖြစ်တယ်..ဟီးဟီး..”

“ သြော်ကိုချက်ကြီးကလည်း လျှောက်ပြောနေပြန်ပြီ..”

“ ဟုတ်သားဘဲ…ချစ်ကြီးရယ်…နင်စဉ်းစဉ်းစားစားလဲ ပြောပါဦး.. ဒို့ဆရာလေးက လူကလည်းချော.. ပညာကလည်းတတ်… ဒို့ရွာကကောင်မလေးတွေကို စိတ်ဝင်စားမတဲ့လား… မြို့က ကောင်မလေးချောချောလေးတွေဘဲ စိတ်ဝင်စားမှာပေါ့..”

ဒေါ်အေးမိကပါ ဝင်ပြောလိုက်သေးသည်။

“ ဒီလိုလဲမဟုတ်ပါဘူး…ဒေါ်အေးမိရယ်.. တောက ကောင်မလေးတွေက မြို့ကကောင်မလေးတွေနဲ့စာရင် ရိုးသားဖြူစင်ပါတယ်..

ဆရာလေးကိုတင့်ဆွေအပြောကြောင့် ကိုမောင်ငယ်ကလည်း နောက်လိုက်သည်။

“ ဆရာလေးမြို့မှာရည်းစားတွေ ထားခဲ့ဖူးလား… ဟီးဟီး”

“ အဟဲ…ဒါတော့ မပြောပြပရစေနဲ့…”

ရယ်သလိုလိုနဲ့ဆရာလေး ကိုတင့်ဆွေပြောလိုက်ပေမဲ့ ဆရာလေး ငိုင်သွားတာကို ဒေါ်အေးမိက သတိထားမိသွားပါတယ်။

“ တော်ကလည်း ဆရာလေးမှ မဖြေချင်ပါဘူးဆို… ကဲ… ချက်ကြီးရေ..မိုးလည်းချုပ်ပြီ… နင့်ဆရာလေးကို လိုက်ပို့လိုက်ဦး”

“ ဟုတ်…ဟုတ်..”

ချက်ကြီးလည်း ဆရာလေးကို ရွာထဲက ဆရာ၊ ဆရာမတွေနေဖို့ ရွာကဆောက်ပေးထားတဲ့ အိမ်ကို ပြန်လိုက်ပို့ပါတယ်.။ ဆရာလေးက သူ့ကို..

“ ကဲကိုချက်ကြီးရေ..ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျာ..”

“ ရပါတယ်… ဆရာလေးရယ်…ဆရာလေးနဲ့ သောက်ရတာ ပျော်ဖို့ကောင်းပါတယ်..”

ချက်ကြီးလဲ ဆရာလေးကိုနှုတ်ဆက်ရင်း သီချင်းတွေ အော်ဆိုကာ သူ့ရဲ့အိမ်ရှိရာကို ပြန်လာခဲ့ပါတော့တယ်။ ချက်ကြီးနဲ့ တင့်ဆွေတို့ရဲ့ အပြန်အလှန် နှုတ်ဆက်သံတွေကြောင့် တင့်ဆွေနဲ့ တစ်ခန်းကျော်မှာ နေနေတဲ့ ဆရာမလေးလဲ့လဲ့ဟာနိုးလာပါတယ်။

“ ဟင်းဟင်း… ဒို့မင်းသားတင့်ဆွေတော့ မူးလာပြီ ထင်တယ်”

ဘေးမှ သူမသူငယ်ချင်းလဲဖြစ် တစ်ကျောင်းထဲ ဆရာမလည်းဖြစ်တဲ့… သင်းသင်းမင်းက သူမကို တိုးတိုးလေးပြောလိုက်ပါတယ်။

“ ဟုတ်မယ်…သူကလည်း ဘာကြောင့်များ နေ့တိုင်းသောက်နေပါလိမ့်..”

“ အံမယ်..ညဉ်းကတင့်ဆွေကို စိတ်ပူနေတယ်ပေါ့..”

သင်းသင်းမင်းက လဲ့လဲ့ကိုစနေပါသေးတယ်။

“ မိန်းမနော်..အကောင်းပြောနေတာကို ဖောက်ဖောက်လာတယ်..ကြည့်စမ်း”

သင်းသင်းမင်းရဲ့တင်ပါးလေးကို လဲ့လဲ့က မနာအောင်ဆွဲဆိတ်ရင်းနဲ့.ပြောလိုက်ပါတယ်။ မှောင်နေတာကြောင့် သူမရဲ့ရှက်သွေးလေးတွေကြောင့် မျက်နှာလေးနီနေတာကို သင်းသင်းမင်း မသိလိုက်တော့ပါဘူး..။ ထိုအချိန်မှာပဲ.. တင့်ဆွေက အဆောင်အောက်ကို ဆင်းသွားတဲ့ခြေသံကို ကြားရပါတယ်။ 

တင့်ဆွေမူးတိုင်း ဂစ်တာတီးပြီး သီချင်းဆိုနေကျပါ။ မကြာမီမှာပဲ… တင့်ဆွေရဲ့ ဂစ်တာတီးပြီး ချင်းဆိုသံကိုကြားရပါတယ်။

“ သစ်ရွက်ကလေးတွေလဲ မြေမှာခလို့လွှင့်ကြွေမြဲ အဖော်မဲ့နှုတ်ခမ်းများလဲ ညင်သာ တီးတိုးရွတ်ဆိုဆဲ အနမ်းပန်းများသည်လဲ ကြွေကာခမ်းခြောက်ရစ်ပြီကွယ်..အချစ်ရဲ့လိပ်ပြာလေး ဘယ်မှာပုန်းလို့နားပြီလဲ အဖော်ကွဲတဲ့ငှက်ကလေးများအပေါ်ကိုသာငေးငေးကြည့်ရင်းနဲ့သာ ....နှလုံးသားမျက်ရည်များကျဆင်းလာ သူပေးတဲ့ ချစ်အနမ်းများပြန်လည်ကာတွေးတောစိတ်မောမိတာ အေးမြပါးပြင်သည်ပူနွေးလာကတိစကားများကိုလဲ မြေလှန်ပြန်ရှာရင်း ဘဝအသစ်များပေါ်လဲ ညင်သာစွာလျှောက်လှမ်းရင်းချစ်တိုင်းလဲမညား စကားကိုသာ တီးတိုးရေရွတ်မိတာ...

ကိုယ့်နှလုံးသားအသည်းအိမ်မှာအချစ်များစွာ သူပေးတဲ့အချစ်များကိုသာ ထွေးပိုက်နေတုန်းအခိုက်မှာကိုယ့်နှလုံးသားအသည်းတစ်နေရာ အချစ်ပေးတဲ့ဒါဏ်ရာများ အိုးအချစ် ..ချစ်တိုင်းလဲမညား”

“ သြော်..ကိုတင့်ဆွေရယ်…ဘယ်လိုတွေဖြစ်ခဲ့လို့ ဒီလောက်များခံစားနေရတာလဲကွယ်…”

လဲ့လဲ့ ခပ်တိုးတိုးလေးရေရွက်ရင်း အိပ်ပျော်ဖို့ ကြိုးစားနေရပါတော့တယ်။ တင့်ဆွေကား သီချင်းဆိုတာကို ရပ်နားလိုက်ပြီး… ဂစ်တာကို ဘေးချလို့ အိပ်ထောင်ထဲမှာ ထည့်ထားတဲ့ ဆေးပေါ့လိပ်ကို ထုတ်ပြီး မီးညှိကာ ဖွာရှိုက်လိုက်ပါတယ်။ သူ့ပါးပြင်မှ စိုစိစိဖြစ်လာတာကြောင့် သူ့လက်နဲ့ စမ်းလိုက်တဲ့ အခါမှာ သူ့မျက်ဝန်းထဲက မျက်ရည်တွေက ပါးပြင်ကအလိုလိုကျဆင်းနေတာကို သိလိုက်ရပါပြီ။ ငါငိုနေမိပါလား..တင့်ဆွေတွေးမိပါတယ်..။

ဘာကြောင့် သူ့ငိုနေသလဲဆိုတာ သူဘဲသိပါတယ်။လွန်ခဲ့တဲ့ (၂) နှစ်လောက်ကတော့ သူ့ဘဝက ပျော်ရွှင်စရာအတိဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ မထင်မှတ်တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေနဲ့ ရင်နာစရာ အဖြစ်အပျက်တွေကြောင့်… သူဒီလိုခံစားနေရတာပါ.။ ဖြစ်နိုင်ရင် အတိတ်ဆိုတဲ့ အရာကို သူ့ဘဝထဲမှာ မရှိစေချင်ပါဘူး။ ပြည့်ဖုံးကားချထားလိုက်ချင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့အဖြစ်အပျက်တွေက သူ့အတွက် ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေပါ။ 

ကျေးလက်တောရွာလေးမှာ ကျောင်းဆရာအဖြစ် လာရောက်လုပ်ကိုင်ရင်း ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေကို လာရောက်ကုစားနေတာပါ။ သူ့မိသားစုကိုပါ အဆက်အသွယ်ဖြတ်ပြီး အားလုံးနဲ့ဝေးရာကို ထွက်ခွာလာခဲ့တာပါ။

“ ဆရာ…မအိပ်သေးဘူးလား..”

ဆရာမဒေါ်လဲ့လဲ့နဲ့ ဆရာမသင်းသင်းမင်းတို့ပါ။ သူ့ဂစ်တာသံကြောင့် နိုးသွားဟန်တူပါတယ်။ အောက်ဆင်းပြီး လမ်းလျှောက်လာကြတာပါ။

“ ဟုတ်တယ်..ဆရာမ..ကျွန်တော်လည်း နည်းနည်းသောက်လာတာနဲ့.. ဆရာမတို့ကို အနှောက်အယှက်ပေးသလို ဖြစ်သွားတယ်ထင်တယ်.. အားနာလိုက်တာဗျာ..

“ အားနာစရာမလိုပါဘူး…ဆရာရဲ့ဆရာ့အသံက နားထောင်လို့ကောင်းလို့ သင်းသင်းတို့က ချီးကျူးနေတာ…ဟိ…”

ဆရာမသင်းသင်းမင်းနဲ့ လဲ့လဲ့တို့က သူထိုင်နေတဲ့ ကွပ်ပစ်လေးမှာ ဝင်ထိုင်ရင်းပြောလိုက်ပါတယ်။

“ ဆရာသောက်ဖို့တဲ့ လဲ့လဲ့ဖျော်လာတာ..”

လဲ့လဲ့က သူ့ကိုကော်ဖီခွက်ကို လှမ်းပေးလိုက်တာကြောင့် သူလည်း ကော်ဖီခွက်ကို လှမ်းယူလိုက်ပါတယ်။

“ နက်စ်ကော်ဖီပါလား..ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆရာမ..”

ဒီရွာမှာတော့ မရတဲ့ကော်ဖီဖြစ်တာမှန်းသူသိပါတယ်..။ 

“ သြော်..လဲ့လဲ့ရဲ့ အိမ်က ပို့ပေးတာလေ”

“ ကျေးဇူးပါဘဲဗျာ…”

ကော်ဖီကိုသောက်ရင်း…တင့်ဆွေက ပြောလိုက်ပါတယ်။

“ ကော်ဖီတိုက်တဲ့အတွက် သီချင်းတစ်ပုဒ်လောက် ဆိုပြပါလား.. ဦးထူးအိမ်သင်ရဲ့သီချင်းပါဘဲ… ကြယ်တွေစုံတဲ့ည ဆိုတဲ့သီချင်းလေးဆိုပြပါလား..”

“ လဲ့လဲ့က သူ့ကို တောင်းဆိုလိုက်တာကြောင့် သူလည်း ဂစ်တာကိုတီးခတ်ရင်းဆိုပြလိုက်ပါတော့တယ်..။

“ ကြယ်တွေစုံတဲ့ည ကိုယ့်အိမ်မက်လေးရယ်…ကြယ်တွေစုံတဲ့ည..ဘဝမျှော်လင့်ခြင်းရယ်….”

တင့်ဆွေရဲ့ သီဆိုပြမှုအောက်မှ သင်းသင်းမင်းနဲ့ လဲ့လဲ့လည်း.. စီးမျှောသွားပါတော့တယ်.။

“ ကဲ ကျွန်တော်လည်း အိပ်တော့မယ်.. ဆရာမတို့ အိမ်မက်လှလှမက်ပါစေဗျာ…”

တင့်ဆွေကား လဲ့လဲ့တို့ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး သူ၏ အခန်းတွင်းသို့ ပြန်ဝင်သွားချေပြီ။ လဲ့လဲ့နှင့် သင်းသင်းမင်းကား စကားဆက်ပြောနေကြသေးသည်။ အချိန်အတန်ငယ်ကြာပြီးနောက်…

“ ကဲသင်းသင်းရေ ကိုယ်တွေလဲ သွားအိပ်ရအောင်…

“ လဲ့လဲ့လည်း သင်းသင်းမင်းနဲ့ အတူအခန်းကို ပြန်ရန် ပြင်လိုက်စဉ်… ခုနက တင့်ဆွေထိုင်သွားသော ခုံပေါ်မှာ ဓါတ်ပုံလိုလိုကျနေတာ မြင်လိုက်ရသည်။

“ သြော်..ကိုတင့်ဆွေကျထားတာထင်တယ်”

ဆိုပြီး..ထိုဓါတ်ပုံကို ကောက်ယူလိုက်သည်။ အစစ်ပင် ဓါတ်ပုံတစ်ပုံ ဓါတ်ပုံကား အမျိုးသမီး တစ်ယောက်ပုံပင်။ အချစ်ဆုံးကိုကိုသို့ ချစ်တဲ့ ကြည်ဖြူမှ အမှတ်တရဆိုပြီး လက်မှတ်ထိုးထားသည်။ ကောင်မလေးကတော့ တော်တော်ချောသည်။ လဲ့လဲ့စိတ်ထဲမှာ မနာလိုသလိုလို ဖြစ်လာသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းတော့ သူမကိုယ်သူမမသိ။

“ လဲ့လဲ့…လာလေ ဘာလုပ်နေတာလဲ…”

ရှေ့မှထနှင့်သွားသောသင်းသင်းမင်း၏ ခေါ်သံကြောင့်..

“ လာပြီ.သင်းသင်းရေ..တကတည်း..”

ဆိုပြီး သူမက ထိုဓါတ်ပုံကို သူမအကျီအိတ်ထဲကပျာကယာ ထိုးဖွတ်လိုက်သည်။ ဘာကြောင့် ထိုသို့လုပ်မိသည်ဆိုတာကို သူမကိုယ်သူမ နားမလည်။ အဆောင်ထဲဝင်ကာ အိပ်ယာပေါ်ပြန်လှဲချိန်အထိ.. သူမတော်တော်နှင့်အိပ်မပျော်.. တင့်ဆွေနှင့် ဓါတ်ပုံပိုင်ရှင်ကောင်မလေးအကြောင်းကို စဉ်းစားရင်း သူမ တလူးလူးတလိမ့်လိမ့်နှင့် အိပ်မပျော်နိုင်အောင် ဖြစ်နေတာပါ.။ ကိုတင့်ဆွေနဲ့ ဒီကောင်မလေးက ဘယ်လိုပတ်သက်ခဲ့တာလည်းဆိုတာ သူမအရမ်းသိချင်နေသည်။

အို.. ဒါလဲငါနဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ.ဟုတွေးပြီး သူမကိုယ်သူမ တွေးလိုက်မိသည်။ ဒါက သူ့ကိစ္စဘဲဟာ.. ငါနဲ့ ဘာဆိုင်လို့စပ်စုချင်နေရတာလဲ… မိလဲ့လဲ့.. နင့်စိတ်ကို နင်ထိန်းစမ်း… ဆရာမလုပ်နေပြီးအရှက်မရှိဟု သူမကိုယ်သူမ ဖြေတွေးပြီး နိုးတစ်ဝက် ပျော်တစ်ဝက်ဖြစ်နေသည်။

သူမ ဘေးမသူငယ်ချင်းမ သင်းသင်းမင်းကတော့ အိမ်မက်ထဲမှာ နတ်သားလေးတွေနဲ့ ပျော်မြူးနေဟန်တူသည်။ အိပ်နေလိုက်တာများ သိုးလို့။ သူမစိတ်ထဲမှ မဆီမဆိုင် မကျေမနပ် ဖြစ်လိုက်သေးသည်။ နောက်ဆုံးတွင်တော့ သူမလည်း အိပ်ပျော်သွားလေတော့သည်။

“ ဆရာတင့်ဆွေက ဒီမှာနေတာလား မသိဘူးခင်ဗျ..”

အဆောင်ရှေ့မှာ လူရွယ်တစ်ဦး။ လဲ့လဲ့.. ကိုတင့်ဆွေ အခန်းဘက်ကြည့်လိုက်တော့ လူမရှိ။ ကျောင်းပိတ်ရက်ဆိုတော့ ကိုတင့်ဆွေကား ရွာထဲမှ အသိများထံသွားဟန်တူသည်။ လူရွယ်ကား ဆိုင်ကယ်ဖြင့်လာခြင်းဖြစ်သည်။

“ ဟုတ်ပါတယ်ရှင့်…ကိုတင့်ဆွေကကျောင်းပိတ်လို့ အပြင်သွားဟန်တူတယ်…”

သင်းသင်းမင်းက ထိုလူရွယ်ကိုလှမ်းဖြေလိုက်ပါတယ်။

“ ဒါနဲ့ဘာကိစ္စများရှိလို့လဲမသိဘူးရှင့်.. ဒီကအကိုက…”

“ သြော်…ကျွန်တော်က ဒီရွာကိုရောက်လာတဲ့ ကျန်းမာရေးမှူး အသစ်ပါ.. မနေ့ညကတည်းက ရောက်တယ်.. တင့်ဆွေနဲ့က ကျောင်းနေဘက်တွေပါ.. မနေ့ညကတည်းက သူ့ဆီလာမလို့ ညနက်သွားတာနဲ့ မနက်မှ လာမယ်ဆိုပြီးလာဖြစ်တာ.. လမ်းမှာ လွဲသွားတယ်နဲ့တူတယ်..တင့်ဆွေနဲ့က..”

“ ဟုတ်မယ်..အကို့ထိုင်ပါဦး….သူပြန်လာတော့မှာပါ.. ဒါနဲ့… အကို့နာမည်က..”

“ ကျွန်တော့နာမည် ကျော်သူအောင်ပါခင်ဗျ..”

ထိုလူရွယ်ကလည်း ပြုံးပြုံးရွင်ရွင်နဲ့ လှမ်းဖြေလိုက်ပါတယ်။

“ စောင့်ရင်းနဲ့ထိုင်ပါဦး….”

သို့ဖြင့်ထိုလူရွယ်ကား သင်းသင်းမင်းနှင့်လဲ့လဲ့တို့ အခန်းထဲကို အလည်လာခဲ့တော့သည်။

“ ကျွန်တော်က ဒီနယ်ရောက်လာတော့ အသိမရှိဘူး ထင်နေတာ… ဒီရောက်တော့ သူကြီးကပြောမှ ကျွန်တော့သူငယ်ချင်း တင့်ဆွေမှန်းသိတယ်.. ဒါနဲ့ ညီမတို့နာမည်တွေက..”

“ ညီမနာမည်က လဲ့လဲ့ပါ…သူကတော့ သင်းသင်းမင်းတဲ့.. ကိုတင့်ဆွေနဲ့ တစ်ကျောင်းထဲ ဆရာမတွေပါ..”

သို့ဖြင့် ကျော်သူအောင်နှင့် လဲ့လဲ့၊ သင်းသင်းမင်းတို့မှာ တစ်ယောက်အကြောင်းတစ်ယောက် မိတ်ဆက်ရင်း ခင်မင်ရင်းနှီးသွားကြတော့သည်။ ကျော်သူအောင်က…

“ ကျွန်တော်က တင့်ဆွေကြီး စိတ်တွေလေပြီး လွင့်သွားလိုက်တာ.. ဒီတစ်သက် ပြန်မတွေ့ရတော့ဘူး ထင်နေတာ….”

ကျော်သူအောင်စကားကို လဲ့လဲ့စိတ်ဝင်စားသွားသည်။

“ ကိုတင့်ဆွေက ဘာဖြစ်ခဲ့လို့လဲ.. ကိုကျော်သူအောင်ရယ်.. ပြောပြနိုင်ရင် ပြောပြပါလား..”

“ ဒီလိုဗျ..တင့်ဆွေအကြောင်းကိုပြောရမယ်ဆိုရင်..”

ဆိုပြီးကျော်သူအောင်အစပျိုးလိုက်ချိန်မှာ။

“ သြော်..သူငယ်ချင်းမင်းက လဲ့လဲ့တို့အခန်းဘက် ရောက်နေတာကိုး.. သူကြီးပြောလို့.. မင်းငါ့ဆီသွားတယ်ဆိုလို့ လိုက်လာတာ”

ကိုတင့်ဆွေရွာထဲမှ ပြန်ရောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။

“ ဟုတ်တယ်..အကိုရေ…အကို့သူငယ်ချင်းက စကားပြောကောင်းလို့..နားထောင်နေတာ..”

“ လာကွာသူငယ်ချင်း..ငါ့အခန်းဘက်သွားရအောင်.”

ဆိုပြီး ကျော်သူအောင်ကို ကိုတင့်ဆွေက ခေါ်သွားသဖြင့် လဲ့လဲ့သိချင်သော အကြောင်းအရာကား သိခွင့်မရလိုက်တော့ပါ။

တကယ်တော့ တင့်ဆွေကား နယ်မြို့ကြီးတစ်မြို့မှ အလွန်ချမ်းသာသော မိသားစုမှ ပေါက်ဖွားလာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ပြောရလျှင်တော့ တင့်ဆွေ ဒီလိုနေရာမှာ ကျောင်းဆရာအဖြစ် လာလုပ်နေခြင်းသည်…။ ပြောရလျှင်တော့ လွန်ခဲ့သော (၂) နှစ်ခန့်က… တင့်ဆွေသည် ကြည်ဖြူဆိုသော ကောင်မလေးတစ်ယောက်နှင့် လွန်စွာ ချစ်ခဲ့ကြလေသည်။ ကြည်ဖြူသည်လည်း တင့်ဆွေကို ချစ်ခဲ့ပါသည်။ ပြောရလျှင်တော့ လင်မယားလိုပင်နေခဲ့သည့် အဆင့်။

“ ကြည်ဖြူ…မင်းအဲ့အလုပ်ကထွက်လိုက်ရင် ကောင်းမယ်..”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲကိုကိုရဲ့…ကြည်ဖြူဒီအလုပ်နဲ့ အဆင်ပြေနေတာဘဲကို”

ကျောင်းပြီးခါစ ကြည်ဖြူကား မြို့ထဲမှ ပွဲရုံတစ်ခုတွင် အလုပ်လုပ်နေသည်။ ပြောရလျှင်တော့ ကြည်ဖြူ အလုပ်လုပ်တာကို တင့်ဆွေ ဘာမှမပြောလို။ ဒါပေမဲ့ ပွဲရုံပိုင်ရှင် ဦးမြတ်ကျော်ကို တင့်ဆွေနည်းနည်းလေးမှ သဘောမကျ။ 

သူ၏ဖခင်ဖြစ်သူနှင့်ပါတနာ.. ဒါပေမဲ့ သူ၏ဖခင်ဖြစ်သူ၏ပြောစကားများအရ ဦးမြတ်ကျော် ဆိုသူမှာ လူရှုပ်လူပွေ။ မိန်းမဆိုလျှင် အိမ်ထောင်ရှိရှိ မရှိရှိ ဆင်ခြင်သူတစ်ယောက် မဟုတ်သဖြင့် ကြည်ဖြူအတွက် သူစိုးရိမ်သည်..။ ဒါပေမဲ့ ကြည်ဖြူက နည်းနည်းမာနကြီးသည်…။ အလုပ်မရှိလျှင် တင့်ဆွေ မိဘများအထင်သေးမှာ စိုးသည်ဟုဆိုပြီး ပွဲရုံမှာ ဆက်လုပ်နေသည်။

“ ကြည်ဖြူရယ်.. အဲ့ဒါဆိုလည်း မြန်မြန်လက်ထပ်ကြရအောင်လေ..”

လို့ ဆိုလိုက်ပြန်လျှင်လည်း ကြည်ဖြူက ငြင်းနှင့်။ ကြည်ဖြူအလုပ်ကိစ္စနှင့်ပတ်သက်ပြီး ကြည်ဖြူနှင့် သူစကားများပေါင်းမနည်းတော့။ ယခုလဲ…

“ ဘာလဲ..ကြည်ဖြူက အဲ့ဦးမြတ်ကျော်ဆိုတဲ့ လူကြီးကြည့်တာ ခံချင်နေလို့လား.. ကြည်ဖြူအလုပ်လုပ်ချင်ရင် အကိုတို့အလုပ်မှာ လာလုပ်.. ဒီအတိုင်းထိုင်နေလို့ရတယ်”

သူလည်း စိတ်ပေါက်ပေါက်နှင့် ပြောလိုက်သည်။ သူ့မိဘတွေကလည်း ချမ်းသာသူတွေ ဖြစ်တာကြောင့်ပင်။

“ ကိုကိုနော်..ကြည်ဖြူဂုဏ်သိက္ခာကို မစွပ်စွဲနဲ့.. ကြည်ဖြူ မကြိုက်ဖူး..”

“ ဘာလဲ မှန်တာပြောတော့မင်းကနာတယ်ပေါ့…”

“ ကိုကိုထင်ချင်သလိုထင်တော့…အလကားနေရင်း သဝန်တိုနေတယ်..”

ကြည်ဖြူကား ငိုရင်းထွက်သွားချေပြီ.။ တော်တော်စိတ်ဆိုးနေသဖြင့် သူလည်း လိုက်မချော့ဖြစ်။ ကြည်ဖြူကလည်း သူ့ကို တော်တော်စိတ်ဆိုးသွားသည်။

ကြည်ဖြူကား အလုပ်ထဲရောက်သည်အထိ စိတ်ပေါက်ပေါက်နှင့် အလုပ်ကိုဖိဖိစီးစီးလုပ်နေသည်။ ကြည်ဖြူစိတ်တော်တော်ဆိုးနေသည်။ သဝန်တို ကိုတင့်ဆွေကို။

“ သမီး…ဒီနေ့စာရင်းတွေများလို့ အချိန်ပိုလေး နည်းနည်းဆင်းပေးပါဦး”

“ ဟုတ်ကဲ့ .ဦး..”

ဦးမြတ်ကျော်ကား တကယ်တော့ ကြည်ဖြူကို ဂွင်ဖန်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဒီနေ့ ကြည်ဖြူဆိုသော ဒေါင်းမလေးကား သူ၏ထောင်ချောက်ထဲ ဝင်လာချေပြီ.။

“ သမီးရေ…ရော့အအေးလေးသောက်လိုက်ဦး…”

အအေးဗူးကို ဦးမြတ်ကျော်က ကြည်ဖြူရှေ့ ချပေးလိုက်သည်။ ပွဲရုံထဲမှာက လူရှင်းနေပြီ.. နည်းနည်းလဲ မှောင်စပြုနေပြီကိုး…။ ကြည်ဖြူလဲ ခေါင်းတွေမူးနောက်လာသဖြင့် အအေးဗူးကို ဖောက်သောက်လိုက်သည်။ ဦးမြတ်ကျော်ကား စိတ်ထဲမှကျေနပ်နေသည်။ ထိုအအေးဗူးထဲတွင် ဆေးထိုးအပ်ဖြင့် ထိုးထည့်ထားသော ရာဂကြွဆေးများ ပါရှိနေသည်။

“ အို..ဦးရယ်…မူးလိုက်တာ..အင်းအင်း”

ကောင်မလေးကား မလှုပ်နိုင်အောင်ဖြစ်နေပြီ။ တအင်းအင်းနှင့် ဦးမြတ်ကျော်ကား ကြည်ဖြူကို ပွေ့ဖက်ပြီး ဂိုဒေါင်နောက်မှ အခန်းထဲကိုခေါ်သွားသည်။

“ ကောင်းသွားမှာပါ…သမီးရယ်… ခဏအိပ်လိုက်နော်..”

ကြည်ဖြူကား..ဆေးရှိန်ဖြင့် ရာဂစိတ်များ ပြင်းထန်နေသောကြောင့်.. တဟင်းဟင်းနှင့် ဦးမြတ်ကျော်ကို ဖက်နေသည်။ ဦးမြတ်ကျော်ကလည်း…သူ့ရဲ့ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ စားနေကျ ဖွားဖက်တော်ကြီးက ပုဆိုးချွတ်လိုက်သည်နှင့် ရှေ့ကို ငေါက်ခနဲထွက်လာသည်။ သူက ကြည်ဖြူထမိန်လေးကို လှန်တင်လိုက်သည်။ ကြည်ဖြူရဲ့ အဖုတ်လေးကို သူ့လက်ဖဝါး ကြမ်းကြမ်းကြီးဖြင့် ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်ရာ…

“ အို.အို..ဦးရယ်..သမီးမရတော့ဘူး.. ဦးလုပ်ပေးပါတော့…”

ကြည်ဖြူကား အဖုတ်တွင်အရေကြည်လေးများ ထွက်နေချေပြီ။ ဦးမြတ်ကျော်ကား ကြည်ဖြူရဲ့ အဖုတ်လေးကို သူ့ရဲ့ခြောက်လက်မ ကျော်ကျော်လောက်ရှည်သည့် လီးကြီးဖြင့် မညှာမတာဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။

“ ဗျစ်..ဒုတ်…”

“ အ..အား..ေသပါၿပီ..”

ကြည်ဖြူရဲ့ အဖုတ်လေးကို ဦးမြတ်ကျော်မှ မညှာမတာ ဆောင့်လိုက်သောကြောင့် ကြည်ဖြူ မျက်ရည်ဝိုင်းသွားသည်။ ဦးမြတ်ကျော်ကား ဆက်တိုက်ဆောင့်ချလိုက်သည်။ ကြည်ဖြူလည်း ကြွနေသောကြောင့် ဖင်ကြီးကိုပင့်ပင့်ပြီး လိုးချက်များကို ကော့ကော့ပေးကာခံယူနေသည်။ သူမစောက်ပတ်အတွင်းသား အသားမျဉ်များက ဦးမြတ်ကျော်လီးကို ဆွဲစုပ်နေသည်။

“ ဖွတ်..ဖွတ်..”

“ ရှီး..ရှီး.. ဦးရေ..ဆောင့်ဆောင့်.. ကြည်ဖြူကို မညှာနဲ့..အ..အ..”

ကြည်ဖြူရဲ့အော်ဟစ်ညဉ်းညူသံလေးများက အခန်းထဲမှာ ဆူညံနေသည်။ ဦးမြတ်ကျော်အဖို့လည်း ကြည်ဖြူလိုကောင်မလေးရဲ့ အဖုတ်ကျဉ်းကျဉ်း ကျပ်ကျပ်ကလေးကို လိုးရတာ ကောင်းကောင်းအရသာ တွေ့နေလေတော့သည်။ ဦးမြတ်ကျော်ကား ကြည်ဖြူကို မညှာတော့ပါ.. သူပြီးခါနီးပြီဖြစ်လို့ ကြည်ဖြူရဲ့အဖုတ်လေးကို သူ့လီးကြီးနဲ့ အသားကုန်ဆောင့်ပါတော့သည်။

မကြာမီမှာ သူ့လီးထိပ်မှာ ပူခနဲဖြစ်သွားပြီး. လီးချောင်းထဲမှ လရေဖြူဖြူပြစ်ပြစ်များကို ကြည်ဖြူရဲ့ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားနံရံများကို ပန်းထုတ်နေပါတယ်။ ကြည်ဖြူအဖို့လဲ ဦးမြတ်ကျော်ရဲ့ လီးကြီးကို စောက်ပတ်အတွင်းသားတွေနဲ့ ညှစ်ညှစ်ပြီးဆွဲယူကာ စိတ်ကို ဖြေလျှော့လိုက်တဲ့အခါမှာ သူမစောက်ခေါင်းထဲက သုတ်ရည်တွေဟာ တဖြည်းဖြည်းချင်း ထွက်ကျလာပါတော့တယ်။

ဦးမြတ်ကျော်က အနည်းငယ်မောသွားတာကြောင့် ပက်လက်လှန်ပြီး အနည်းငယ်အမောဖြေနေပါတယ်။ ရာဂကြွဆေးအရှိန်မပြေသေးတဲ့ ကြည်ဖြူဟာ ဦးမြတ်ကျော်ရဲ့လီးကို သူမလက်နဲ့ ကစားပေးနေပါတယ်။ ဦးမြတ်ကျော်က ကြည်ဖြူ့ခေါင်းကို သူ့လက်နဲ့ဖွပေးလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ပြီး သူ့လီးကြီးနဲ့ ကြည်ဖြူနှုတ်ခမ်းကိုတေ့ပေးလိုက်ပါတယ်။

“ ဦးကိုမှုတ်ပေးပါလား…ခလေး…”

သမီးလို့ပြောရာကနေ ခလေးလို့ အရှက်မရှိ ခေါ်လိုက်ပါသေးတယ်.။ ကြည်ဖြူကတော့ ဦးမြတ်ကျော်ရဲ့လီးကြီးကို စတင်စုပ်နေပါပြီ။ စိတ်တွေ ကြွနေတာကြောင့် သူမရဲ့စုပ်ချက်တွေက အရမ်းကို ပြင်းထန်နေတာကြောင့် ဦးမြတ်ကျော် တစ်ယောက် မျက်လုံးကြီးမေးပြီး ခံလို့ကောင်းနေပါတယ်။

“ ပြွတ်..ပြွတ်…”

“ အား..ကောင်းလိုက်တာ..ခလေးရယ်…”

ဦးမြတ်ကျော်ကား ကြည်ဖြူရဲ့ လီးစုပ်ပေးတာကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံလို့ကောင်းနေပါတယ်။ ကြည်ဖြူ စုပ်ပေးတာကောင်းတာကြောင့် သူ့လီးကြီးကလည်း နဂါးတစ်ကောင်လို ပြန်ထောင်ထလာပါတယ်။ ကြည်ဖြူရဲ့တံတွေးတွေနဲ့စိုစွတ်ပြီး ပြောင်လက်နေပါပြီ။ ဒါကြောင့် သူ့လီးကို ကြည်ဖြူပါးစပ်ထဲကနေ ဆွဲထုတ်ပြီး..

“ ခလေး ဖင်ကုန်းပေးပါလာ.. ဦးနောက်ကနေ လိုးမလို့..”

လို့ ပြောလိုက်တာနဲ့ ကြည်ဖြူကလည်း လေးဖက်ထောက်ပြီး သူမဖင်လေးကို ကော့ထားပေးပါတယ်။ ဝိုင်းဝန်းအိစက်နေတဲ့ ကြည်ဖြူရဲ့ ဖင်အိုးဝိုင်းဝိုင်းလေးအလယ်မှာ.. အရည်တွေ စိုစွတ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်း ဖောင်းဖောင်းလေးက ပြူနေပါတယ်။ ဦးမြတ်ကျော်က သူ့လီးကြီးကို ကြည်ဖြူအဖုတ်နဲ့တေ့ပြီး ဒစ်မြုတ်ရုံသွင်းပြီး ကြည်ဖြူရဲ့စောက်စိလေးကို လီးထိပ်နဲ့ပွတ်ပေးပါတယ်။

“ အိုး..အိုး…ဦးရယ်သမီးကိုလိုးပေးပါတော့..”

ကြည်ဖြူက ဖင်လေးကိုနောက်သို့ဆုတ်ဆုတ်ကာ ကော့ကော့တက်လာပါတယ်။ ကောင်မလေး ခံချင်စိတ်တွေပြင်းထန်လာတာကို.. ဦးမြတ်ကျော် သိပါတယ်။

“ ခလေး..ဦးလိုးတာကို တစ်သက်လုံးခံမှာလား…”

“ အို..ဦးရယ်.အဖုတ်ကွဲရင်ကွဲသွားပါစေ… လိုးပေးပါတော့ဆို… အင်းအင်း..”

ကြည်ဖြူက အခုအချိန်မှာ ဦးမြတ်ကျော်လိုးပေးတာကို လိုချင်တာကလွဲပြီး ဘာမှမမြင်တော့ပါ..။ ဦးမြတ်ကျော်က ကြည်ဖြူရဲ့ ခါးလေးကိုကိုင်ပြီး အသားကုန်ဆောင့်ပါတော့တယ်။

“ ဘောက်…ဘောက်…ပလွတ်….ပလွတ်…”

“ လိုး..လိုး…ဦးရေ သမီးကောင်းနေပြီ…”

“ ပလွတ်..ပလွတ်..စွပ်…စွပ်…”

ကြည်ဖြူရဲ့ ညဉ်းညဉ်သံ..ဦးမြတ်ကျော်ရဲ့လီးနဲ့ သူမအဖုတ်ကို အဆက်မပြတ် မနားတမ်း ဆောင့်ချသံတွေဟာ အခန်းထဲမှာ ဆူညံနေပါတယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ ဦးမြတ်ကျော်ဟာလည်း ကြည်ဖြူ အဖုတ်ထဲကို လရေတွေ ပန်းထုတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ ကြည်ဖြူလဲ စောက်ရေတွေထွက်သွားပြီး နှစ်ယောက်သား ထပ်ရက်ကြီးမှောက်ကျကာ အမောဖြေနေကြပါတော့တယ်။

 

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>