စိန်စီနန်းက ချစ်ဇာတ်လမ်း (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - အမည်မသိ
အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။
“ ဦးဇေယျာလင်း ရပါပြီခင်ဗျာ။ တစ်သိန်းငါးသောင်း ရေကြည့်ပါဦးဗျ။ သုံးလပြည့်ရင် ရွေးပါ။ မရွေးဖြစ်လဲ အတိုးသတ်ပေးပါ ခင်ဗျာ”
“ ကျေးဇူးပါပဲ ညီလေး”
လူကြီး ပိုက်ဆံယူပြီး ထွက်သွားလေသည်။
“ ဟေ့ယောင် ဒီဒေါ်တင်တင်ဦးက ဘာလဲ ရွေးတာလား”
“ ဟုတ်တယ်အစ်ကိုလေး ရွေးတာပါ”
“ အန်တီ ခဏလေး စောင့်ပေးပါခင်ဗျ”
စည်သူစိုး အထဲဝင်ခဲ့လေသည်။
“ မေမေရေ ဒါလေးရွေးမလို့တဲ့”
“ သားကလည်း ဒီမှာ ဟင်းချက်နေတာကို သားဖာသားကြည့်လေကွယ်”
“ ဟင်း ကြည့်ရတာ မျက်စိလည်ပါတယ်ဆိုမှ”
“ လူဆိုးလေး မေမေနဲ့ ဖေဖေမရှိရင် မင်းဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“ အဲ့ချိန်ကျ သူဖာသူ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ် မေမေရာ”
စည်သူစိုးက ဒီအတိုင်းပင်။ စိတ်မပါ၍ မလုပ်ချင်ပါဘူးဆိုက ဓားထောက်လုပ်ခိုင်းတောင် အသေသာခံမည် မလုပ်ရေးချာမလုပ်။ စိတ်ဝင်တစား လုပ်ပြီဆိုလျင်လည်း အသေခံကာ လုပ်မည့်လူစား။
ယခုလည်း ဆိုင်ထိုင်ချင်သည်ဆို၍ ထိုင်သည်။ အားလုံး အကုန်ပတ်မလုံးစုံ လုပ်တတ်သည်။ ပစ္စည်းရွေးသူလာလျှင် ပစ္စည်းရှာတတ်သည်။ သို့သော် မိခင်ဖြစ်သူရှိလျှင် မလုပ်ပဲ နွဲ့ဆိုးဆိုးတတ်သည်။
သူ့နာမည်က စည်သူစိုး။ အဖေက ဦးဝင်းမောင်၊ ကားအရောင်းအဝယ်လုပ်သည်။ အမေက ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး၊ အိမ်နှင့်တွဲကာ အမိန့်ရ အပေါင်ဆိုင် ဖွင့်ထားလေသည်။ အတိုးနှုန်း သက်သာခြင်း၊ လုပ်နည်းလုပ်ဟန် မှန်ကန်ခြင်း၊ ပေါင်နှံသူများအပေါ် သက်ညှာခြင်းတို့ကြောင့် ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး၏ စိန်စီနန်း အပေါင်ဆိုင်သည် နာမည်ရကာ လုပ်ငန်းတွင်ကျယ်လေသည်။ အကူအလုပ်သမား ၂ ယောက် ခေါ်ထားရလေသည်။
စည်သူစိုးကား အသက် ၂၃ နှစ်ခန့်ရှိ ဘွဲ့ရ လူငယ် တစ်ယောက်ဖြစ်ကာ အပျော်အပါးမမက်ပဲ အလုပ်စိတ်ဝင်စားသော အနေအထိုင် ကျစ်လစ်လိမ္မာသူတစ်ယောက် ဖြစ်လေသည်။ အဖေလုပ်သူက သားဖြစ်သူ ကားဝယ်/ရောင်း လုပ်စေချင်သော်လည်း သူက တတ်သိနားလည်ရုံ လုပ်တတ်ရုံသာ သင်ထားလေသည်။ သူတကယ် လုပ်ချင်သည်ကား အမေ့ရဲ့ အပေါင်ဆိုင်လုပ်ငန်း။ အပေါင်ဆိုင်ကား လူတွေလိုအပ်ချက်ရှိနေသမျှ ကာလပတ်လုံး ပျောက်ကွယ်သွားမည် မဟုတ်ဟု သူက ယူဆလေသည်။
နံနက် ၆ နာရီ သားမိသားဖ ၃ ယောက်လုံးထကာ Gym သွားဆော့ပြီးမှ ရေချိုးကာ မနက်စာစားလေ့ရှိသည်။ ပြီးနောက် ၉ နာရီအချိန်တွင် ဦးဝင်းမောင်က ကားပွဲစားတန်းသို့ သွားကာ စည်သူစိုးနှင့် ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးက ဆိုင်ဖွင့်လေသည်။
ပိုက်ဆံရှိ လူချမ်းသာစာရင်းဝင်သော်လည်း ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးက အိမ်မှုကိစ္စကို သူတစ်ယောက်ထဲသာ နိုင်အောင်လုပ်လေသည်။ မနက်တပိုင်းလုံး စည်သူစိုးက ဆိုင်ထိုင်ကာ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးက အိမ်မှုကိစ္စဗာဟီရနှင့် မီးဖိုချောင် ထမင်းဟင်းချက်ခြင်းများကို ပြုလုပ်လေသည်။ ချက်ပြုတ်ပြီးစီးသည့်အခါ ဆိုင်ခဏဝင်ကြည့်၍ ဦးဝင်းမောင် ထမင်းစားပြန်လာသည့်အခါ သားမိသားဖ ၃ယောက် ထမင်းလက်ဆုံစားလေ့ရှိကြသည်။
နေ့လည်ပိုင်း ဦးဝင်းမောင် ကားပွဲစားတန်းသွားသည့်အခါ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးက ဆိုင်ထိုင်၍ စည်သူစိုးက အပြင်အလုပ်များရှိက ထိုအချိန်တွင် ထွက်လုပ်လေသည်။ ညနေ ၅ နာရီတွင် ဆိုင်ပိတ်ကာ ဦးဝင်းမောင်လည်း ပြန်ရောက်လာပြီ ဖြစ်လေသည်။ ၆ နာရီတွင် ညစာစားကြ၍ ညစာစားပြီးသော် စည်သူစိုးက ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်လည်းကြည့်၊ မကြည့်ပါက ဂိမ်းဆော့ချင်လည်းဆော့၊ စာဖတ်ချင်လည်းဖတ်ကာ သို့မဟုတ်ပါက သူငယ်ချင်းများဖြင့် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထွက်ထိုင်တတ်လေသည်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သွားသည့်အခေါက်မှာ ဆယ်ခါ့ တစ်ခါ ဖြစ်လေသည်။
ဘာပဲလုပ်လုပ် ည ၉ နာရီထိုးလျှင် စည်သူစိုး အိမ်အရောက် ပြန်လာရလေသည်။ ည ၉ နာရီဆိုလျှင် အိမ်တံခါးပိတ်ကာ အိပ်ယာဝင်ကြပြီဖြစ်သည်။ စည်သူစိုးတို့၏ နေ့စဉ် နိဓ္ဓဓူဝ လုပ်ငန်းစဉ် ဇယားဖြစ်လေသည်။
သို့သော် ကံကြမ္မာဇာတ်ဆရာဟူသည် အလှည့်မပြောင်း အချိုးအကွေ့များဖြင့် လောကီလူ့ဘဝကို တန်ဆာဆင်ခြယ်မှုန်းသော အလေ့အထရှိသည့်အတိုင်း စည်သူစိုး၏ ဘဝကို တန်ဆာဆင်ခြယ်မှုန်းခဲ့လေသည်။
ညသန်းခေါင်ယံ မရောက်တရောက်အချိန် စည်သူစိုး ဆီးတအားအောင့်သဖြင့် လန့်နိုးလာလေသည်။ ညဦးပိုင်းက ရေအများကြီး သောက်မိလိုက်တာကို သတိရလေသည်။ အိမ်သာသွားရန်ထကာ အခန်းထဲမှ ထွက်ခဲ့လေသည်။ အိမ်သာသွားပြီး အပြန် အဖေတို့ အခန်းရှေ့မှ အဖြတ်တွင် စကားသံများ ကြားလိုက်ရလေသည်။ ဒီအချိန်ကြီး ဘာများ အရေးတကြီး ပြောနေသလဲဟု စူးစမ်းလိုစိတ်ဖြင့် အခန်းတံခါး အသာဟကာ နားထောင်ကြည့်လိုက်တော့…
“ မောင်ကကွာ ဆေးသောက်တာတောင်မှ မရဘူးကွာ”
“ ဟာ ဖူးကလဲ ကိုယ်လည်း ဆေးသောက်တာပဲကွာ အချိန်တော့ ပေးရမှာပေါ့”
“ တော်စမ်းပါ။ မောင်သာ အစကတည်းက ဆင်ခြင်နေရင် ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ အဲ့ဆေးလိပ်တွေ မသောက်ပါနဲ့လို့ အစောကြီးကတည်းက ပြောသားပဲ။ တရုတ်ဆေးလိပ်ကမှ ကောင်းတာဆိုပြီး နားမထောင်ပဲ သောက်တာလေ”
“ ဒီလောက်ထိဖြစ်မယ်မှန်း မောင်လည်း မထင်မိလို့ပါကွယ်။ ဆရာဝန်ကတော့ လုံးဝ ပန်းသေတာ မဟုတ်လို့ မျှော်လင့်ချက် ရှိနေသေးတယ်လို့ ပြောတယ်လေ ဖူးရဲ့”
“ မျှော်လင့်နေတာကလည်း ၆ လတောင် ရှိနေပြီ ဘယ်တော့မှ ပြန်ကောင်းမှာလဲ။ ဖူးလည်း သွေးသားနဲ့ပါ မောင်ရယ်။ ဖူးလေ တခါတလေ မနေနိုင်မထိုင်နိုင် ဖြစ်မိတယ် မောင်”
“ အေးပါ မောင်ကြိုးစားပါ့မယ်ကွာ။ အခုတော့ ဒီအတုလေးနဲ့ ပြုစုပေးတာလေးပဲ ကျေနပ်လိုက်ပါကွာ”
“ ဟင်း ပြောလိုက်ရင် ဒီလိုချည်းပဲ။ ဖယ် ရေသွားဆေးဦးမယ်”
ဟု ဆိုကာ ထွက်လာသော မိခင်ဖြစ်သူ မြင်မှာစိုး၍ မှောင်ရိပ်တွင် အသာလေး ကွယ်နေလိုက်ရလေသည်။စည်သူစိုး သိလိုက်ရသော အဖြစ်အပျက်များ အပေါ် စိတ်ရှုပ်သွားမိလေသည်။ ဖခင်ဖြစ်သူကိုလည်း အပြစ်မတင်ရက် မိခင်ကိုလည်း မည်သို့ ကူညီရမလဲဆိုတာ မစဉ်းစားတတ်အောင် ဖြစ်လေသည်။
နောက်နေ့ မနက်မှစ၍ စည်သူစိုးသည် မိခင်ဖြစ်သူအား သတိထား စောင့်ကြည့်မိလေသည်။ အကူခေါ်ထားသော ကောင်လေးများဖြစ်သော အောင်မင်းနှင့် သိန်းစိုးတို့ ၂ ယောက်မှ သိန်းစိုးအား လိုတာထက်ပို၍ အရောတဝင်နေနေကြောင်း တွေ့ရလေသည်။
စည်သူစိုးမှာ ပို၍ စိတ်မချမ်းမသာ ဖြစ်မိလေသည်။ သိန်စိုးကား သူနှင့်ရွယ်တူဖြစ်ကာ သူ့လိုပင် အသားဖြူဖြူ မေးရိုးခိုင်ခိုင် နှာတံပေါ်ပေါ်နှင့် သွယ်လျလျ ကိုယ်ဟန်ရှိလေသည်။ ခါးသိမ်သိမ် တင်ပါးကျစ်ကျစ်နှင့် တောင့်တင်းသော ပေါင်တံများက အလိုးအဆောင့်ကောင်းသော ယောက်ျားကောင်းဖြစ်ကြောင်း ဖော်ပြနေသော လက္ခဏာများ ဖြစ်လေသည်။
မိခင်ဖြစ်သူ ဘယ်ခြေလှမ်း လှမ်းတော့မည်ဆိုတာ သိနေသော စည်သူစိုးသည် မည်ကဲ့သို့ တားဆီးရမည်ကို အကြံအိုက်လျက်ရှိလေသည်။ ဆိုင်သိမ်း ညစာစားပြီးသောအခါ စိတ်ညစ်ညစ်နှင့် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။
“ ဟေ့ စည်သူ ပျောက်လှချေလား အခုမှပေါ်လာတယ် ဘာသောက်မှာလဲ။ ညီးလေးရေ မှာမယ်ဟေ့”
“ ညီလေး Speed တစ်ဘူးယူခဲ့ သံဘူးနော်”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ခင်ဗျ”
“ ကိုစိုးမိုး မတွေ့တာတောင် အတော်ကြာပြီဗျာ”
“ မင်းက လာမှမလာပဲကိုး။ မင်း ဇက်ပြာဖွင့်လိုက်။ စာအုပ်အသစ်တွေ ဒေါင်းထားတာရှိတယ် ကူးသွားတော့။ မင်းလဲ Facebook သုံးပါဆိုတာကို ပြောမရဘူးကွာ”
“ ကျနော်က စွဲမိရင် နေ့ရောညပါ သုံးမိမှာ ဒါကြောင့်ပါ ကိုစိုးမိုးရ”
“ အေးပါကွာ စည်သူ မင်းကြည့်ရတာ သိပ်မလန်းဘူးကွာ ဘာတွေညစ်နေလဲ”
“ ဘော်ဒါ တစ်ယောက်ပါဗျာ။ ပန်းသေသလို ဖြစ်နေတာ ၆ လလောက်ရှိပြီဗျာ။ ဘယ်လိုကူညီရမလဲ စဉ်းစားနေတာ”
“ မင်းကတော့ကွာ ဘယ်သူ့မဆို ကူညီချင်တဲ့ကောင်ပဲကွာ။ ငါသိသလောက်ပြောမယ်ဆို အဲ့ဒါမျိုးက အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် ဖြစ်တာကွ။ ဘာတွေလုပ်မိလဲဆိုတာသိမှ ကုသရလွယ်တာကွ”
“ တရုတ်ဆေးလိပ် ပိန်ပိန်လေးတွေလေ ပူရှိန်းဆေးလိပ်တွေသောက်တာ အစ်ကိုရဲ့”
“ အင်း ဒီခွေးတရုတ်တွေက သူတို့ဆီလူများတိုင်း လျှော့ချဖို့ဆိုပြီး သေချာ ပန်းသေတဲ့ ဆေးတွေရောပြီးထုတ်တာ။ ခွေးမျိုးတွေ လူကို ဥပါဒ်ဖြစ်အောင်လုပ်တာ။ မင်းဘော်ဒါကို တတ်နိုင်ရင် လုံးဝ ဆေးလိပ်ဖြတ်ခိုင်းလိုက်။ ဆေးရွက်ကြီးက ပန်းသေစေပါတယ်ဆို ခွေးမျိုးတွေ ထုတ်တဲ့ဟာမှ သွားသောက်တော့ ပိုဆိုးမှာပေါ့”
“ ဟုတ်တယ် ကိုကြီးရာ။ သူကလည်း တစ်နေ့ ဆယ်လိပ်လောက် သောက်တာ”
“ မသောက်ပလေ့စေနဲ့၊ အိပ်ရေးဝဝအိပ်၊ ဖီးကြမ်းငှက်ပျောသီး မီးဖုတ်တို့၊ ရွှေနီငှက်ပျောသီးတို့ စားပေး၊ စိတ်ဖိစီးမှုမရှိအောင်နေ၊ စိုးရိမ်စိတ် မဝင်အောင်နေ၊ အဲ့ဒါဆို ပြန်ကောင်းလာမှာပါကွ”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ကိုကြီး အခုလိုရှင်းပြပေးတာ ကျေးဇူးပါဗျာ”
“ မလိုပါဘူးကွာ။ ဒါပေမဲ့ မင်းဘော်ဒါရဲ့ မိန်းမအတွက်တော့ စိုးရိမ်တယ်ကွာ။ မိန်းမတွေက လိင်မဆက်ဆံပဲနေနိုင်တာ သုံးလပဲကွ။ သုံးလကျော်ရင် သွေးသားဆန္ဒကိုက တောင်းလာတာ။ အဲ့ဒါကိုတော့ ဂရုတစိုက် ဖြေပေးပေါ့။ သူ့ကို နားလည်အောင် ပြောပြခိုင်းပေါ့”
စည်သူစိုးခေါင်းထဲ အချက်ပေးခေါင်းလောင်သံများ ဆူညံသွားလေသည်။ သိန်းစိုးကို မိခင်ဖြစ်သူက ရေလာမြောင်းပေးနေပြီ။ ကိုယ့်ဝမ်းနာ ကိုယ်သာသိ ဖခင်ဖြစ်သူကို ဘယ်လိုပြောပြရပါ့မလဲ၊ မိမိသိသည်ဆိုလျှင်ကော ဖခင်ဖြစ်သူက ရှက်သွားလေမည်လား။ ကိုစိုးမိုး နောက်ဆုံးစကားက သူ့ကို ပိုပြီး ဖိအားများလာစေသည်။
ကိုစိုးမိုးဆိုတာက သူ့သူငယ်ချင်းရဲ့အစ်ကို။ လက်ရှိ ဖေ့ဘုတ်ပေါ်မှာ အပြာစာအုပ်များ မျှဝေပေးနေသောသူ ဖြစ်လေသည်။ စည်သူစိုး သူက ဖေ့ဘုတ်မသုံး gmail လျှောက်ရုံဖြင့်မရ Code ပြန်ရိုက်ရ စိတ်မထင်လျှင် အကောင့်ပိတ်ခံရသော ဖေ့ဘုတ်ကို ဇယားရှုပ်သည်ဟု ထင်မြင်မိလေသည်။ အဲ့ဒီတော့ 18+ စာအုပ်ကြိုက်သော သူ့အတွက် ကိုစိုးမိုးက PDF ရှိသော စာအုပ်များ ဒေါင်ထားကာ သူလာလျှင် ကူးထည့်ပေးလေ့ရှိလေသည်။
စည်သူစိုး စိတ်ပြေလက်ပျောက် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထွက်လာကာမှ ပိုပြီး စိတ်ညစ်လာသဖြင့် ကိုစိုးမိုးကို နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်လာခဲ့လေသည်။ အိမ်သို့ပြန်ရောက်သော် စိတ်ညစ်စရာများ မေ့ထားကာ ကိုစိုးမိုးပေးလိုက်သော Pdf များကို ဖွင့်ဖတ်ကြည့်လေသည်။ ၁၀ ပုဒ်ခန့် ရှိလေသည်။
ပထမဆုံးဖတ်မိသည်က ထူးခြားရေးသား၍ တိတ်တခိုးမှ တင်ဆက်သည့် “အရေခြုံ” ဆိုသော စာအုပ် ဖြစ်လေသည်။ စဖတ်မိသည်မှစ၍ လက်ကမချချင်အောင် ကောင်းလွန်းကာ သွေးရင်းသားရင်း လိင်ဆက်ဆံသော စာအုပ်ဖြစ်လေသည်။ အကြိုက်ဆုံးကား ခိုင်လေးနှင့် သူ့သားဖိုက်သော နောက်ဆုံးအခန်းဖြစ်လေသည်။ ထိုအခန်းကို ၃ ခါ ၄ ခါလောက် ပြန်ဖတ်မိလေသည်။
နောက်ထပ်တအုပ် ဖတ်မိသောအခါ အကာမင်း ရေးသားသော “အမေနဲ့သားရဲ့ လက်ထပ်ပွဲ” စာအုပ်ဖြစ်လေသည်။ အဖေက ပြသနာရှိ၍ သားက အမေကို ဝင်ရောက်ထိန်းသိမ်းသော ဇာတ်လမ်းဖြစ်ကာ သူနှင့်တူနေသည်ကိုလည်း သတိပြုမိလေသည်။
နောက်ထပ်တွေ့ရသည်ကား ကာမလူဆိုးခေါ် ကိုစည် ရေးသားသော “ဟက်ပီးဗယ်လင်တိုင်းဒေး” ဆိုသော စာအုပ်ဖြစ်လေသည်။ ဗယ်လင်တိုင်းဒေး အကြာင်းကို ရိုမန်တစ်ဆန်ဆန် ရေးသားထားလေသည်။
စည်သူစိုး စာအုပ်များဖတ်ပြီးနောက် အတိုင်းမသိ ပျော်ရွှင်သွားလေသည်။ လေပင်ချွန်လိုက်မိလေသည်။ Pdf ပေးသော ကိုစိုးမိုးနဲ့ စာရေးဆရာအပေါင်း ကျန်းမာချမ်းသာပြီး ကာမသိဒ္ဒိ၊ ပီယသိဒ္ဒိ၊ လာဘသိဒ္ဒိအပါအဝင် အလုံးစုံသော သိဒ္ဒိများရပါစေကြောင်း ဆုတောင်းပေးလိုက်မိလေသည်။
ဝိုင်းစက်သော မျက်လုံးတစ်စုံ၊ ထူထဲသော နှုတ်ခမ်း၊ ဖြောင့်စင်းသော နှာတံပေါ်ပေါ်တို့က ရုပ်ရှင်မင်းသမီးချော စမိုင်းနှင့် ပုံစံတူကာ ကော့ချွန်နေသော ရင်သားများ စွင့်ကားဝိုင်းစက်ပြီး အနောက်ဖက်ကို ကောက်ထွက်နေသော တင်သားများသည် မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး၏ ကျန်းမာရေးနှင့် အလှပတရားများကို ဖော်ပြနေသော အရာများဖြစ်လေသည်။ ထိုအလှတရားများကို အဖေ မသုံးဆောင်နိုင်ပါက သူသုံးဆောင်မည် ဖြစ်လေသည်။ အပြင်လူ ဘယ်သူ့လက်ကိုမှ အပါမခံနိုင်။ ဖိတ်ချင်းဖိတ် ကိုယ့်အိတ်ထဲသာ ဖိတ်ရမည်ဟု ဆုံးဖြတ်မိလေသည်။
မနက် ဆိုင်ဖွင့်ပြီးသောအခါ လူပါးသောအချိန်တွင် စည်သူစိုး အိမ်နောက်မီးဖိုချောင်သို့ အသာဝင်လာခဲ့လေသည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး ချက်ပြုတ်နေရာသို့ အသာနောက်မှ ဝင်ရပ်၍ တောင်အောင် အသင့်လုပ်ထားသော သူ့လီးကြီးဖြင့် မိခင်ဖြစ်သူ ဖင်ကြားသို့ချိန်ကာ ထောက်၍ သိုင်းဖက်လိုက်လေသည်။
“ မေမေ ဘာတွေချက်နေတာလဲ”
“ အို ဟဲ့ ဒီကလေးဟာလေ အလန့်တကြား လွှတ်လေကွယ်”
“ လွှတ်ဘူး သားမေးတာ မဖြေရင် လွှတ်ဘူး”
စည်သူစိုးသည် ရံဖန်ရံခါ ထိုကဲ့သို့ ကပ်ချွဲနေကြ။ သို့သော် ယခုကား ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ အစပထမ လန့်သွားသော်လည်း မိမိဖင်ကြားသို့ အမြှောင်းလိုက်ထောက်လာသော သားဖြစ်သူ၏ တောင်နေသာ လီးကြီးကို သတိထားမိသောအခါ ရင်ထဲဝယ် တဒိန်းဒိန်း တုန်လှုပ်သွားလေသည်။ ၆ လကျော် တောင့်တနေသော သွေးသားတို့က ဖိုသဘာဝ အထိအတွေ့ကို ရရှိသဖြင့် လှုပ်ရှားစပြုလာသလို ဦးနှောက်အသိစိတ်ကလည်း မသင့်တော်ကြောင်း အသိဝင်လာသည်နှင့် ရုန်းထွက်လိုက်လေသည်။
စည်သူစိုးက အသာလွှတ်ပေးကာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားသောအခါမှ ခါးကနေကိုင်၍ အသာဆွဲကပ်ကာ ဖက်ထားလိုက်လေသည်။ စည်သူစိုး၏ လီးနှင့် ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး၏ စောက်ပတ်ကား ကွက်တိထပ်တူကျကာ ဖိကပ်မိလေသည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးကား စောက်ပတ်ထဲမှလည်း ဆစ်ခနဲ့ အရည်များ စိမ့်လာလေသည်။ ထို့အပြင် စည်သူစိုးကား ဒီအတိုင်း အငြိမ်မနေ မျက်နှာအနှံ့ ငြင်သာစွာ နမ်းရှိုက်လာသောအခါ အထိအတွေ့ကို ယစ်မူးသာယာလာလေသည်။ ပျောက်လုနီးနီးဖြစ်နေသော အသိစိတ်ကို ပြန်ထိန်းကာ ရုန်းထွက်လိုက်လေသည်။ စည်သူစိုးကား ပြန်မလွှတ်သေးပဲ…
“ ဟင်း မေမေကလည်း သားက ချစ်လို့ နမ်းတာကို”
ဟု ဆိုကာ အမြှောင်းလိုက်ကပ်နေသော သူ့လီးနှင့် စောက်ဖုတ်ကို အထက်အောက် ပွတ်ဆွဲပေးလေသည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး မသိစိတ်က သာယာပြီး ရမက်သွေးသားတို့က ကြိုက်နှစ်သက်နေသော်လည်း အသိစိတ်က ကောင်းကောင်း သတိရှိနေသည့် ဒီတခါတော့ သတိတရဖြင့် ငြင်းဆန်ကာ…
“ ဒီကလေးဟာလေ လွှတ်ဦး”
ဟုဆိုကာ အတင်းရုန်းထွက်လိုက်လေသည်။ စည်သူစိုးကလည်း လွှတ်ပေးလိုက်လေသည်။
“ မေမေကလဲ ဘာဟင်းလဲမေးတာကိုး”
“ ကြက်သားပြုတ်ကြော်၊ မုံလာဥအချဉ်ရည်ဟင်း၊ ငရုပ်သီးထောင်း ဒါပဲလေ။ သွားတော့ လူက အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ဟာကို ဆိုင်ကောင်းကောင်း မကြည့်ဘူး”
“ သိချင်လို့မေးတာကို မေမေက ဒီအတိုင်းပဲ သွားပြီ”
ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး အပေါ်စီးက ဖိဟောက်ကာ မောင်းထုတ်လိုက်လေသည်။ တဒိန်းဒိန်းခုန်နေသော ရင်ဘတ်ကိုဖိရင်း ခြေတုန်လက်တုန် စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် ရေခဲသေတ္တာထဲမှ ရေကို ယူသောက်လိုက်ရလေသည်။ လာထောက်ထားသည့် စည်သူစိုးရဲ့ လီးကြီးက နဲနဲနောနောမဟုတ် သူအဖေထက်ပင် ကြီးလိမ့်မည် ဖြစ်လေသည်။
………………………………………….
ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးဟု အများက ဒေါ်တပ်ခေါ်နေကြသော်လည်း တကယ်တန်း အသက်အားဖြင့် လေးဆယ်ကျော်ရုံလေးသာ ရှိလေသည်။ သူရဲ့ ဝိုင်းစက်သော မျက်လုံးတစ်စုံ၊ ထူထဲသောနှုတ်ခမ်း၊ ဖြောင့်စင်းသော နှာတံပေါ်ပေါ်တို့က ရုပ်ရှင်မင်းသမီးချော စမိုင်းနှင့်ပုံစံတူကာ ကော့ချွန်နေသော ရင်သားများ စွင့်ကားဝိုင်းစက်ပြီး အနောက်ဖက်ကို ကောက်ထွက်နေသော တင်သားများကြောင့် တက္ကသိုလ်တုန်းကတည်းက လူသိများခဲ့သူဖြစ်လေသည်။
သို့သော် မိဘများ၏အုပ်ထိန်းမှု ကောင်းခြင်းကြောင့် ရည်းစားသနာ မထားဖူးပေ။ ကျောင်းပြီးပြီးချင်းမှာပင် သူ့ထက် ဆယ်ငါးနှစ်ခန့်ကြီးသော ဦးဝင်းမောင်နှင့် လူကြီးချင်းသဘောတူကာ ပေးစားခဲ့လေသည်။
ဦးဝင်းမောင်က အသက်သာကြီးသော်လည်း ခေတ်မှီပွင့်လင်းကာ လူငယ်ဆန်သူ ဖြစ်လေသည်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက အားကစားကို ဂရုတစိုက်လုပ်လေ့ရှိသူ ဖြစ်လေသည်။ ဝင့်ဝင့်ဖူးနှင့်ရသောအခါတွင်လည်း ဝင့်ဝင့်ဖူးကိုပါ အားကစားလုပ်စေလေသည်။ လိင်ဆက်ဆံရာတွင်လည်း တလမ်းသွား ရိုးရိုးမဟုတ်ပဲ ပုံသဏ္ဌာန် အမျိုးမျိုးဖြင့် ဆက်ဆံလေ့ရှိလေသည်။
လိင်ဆက်ဆံမှုဆိုတာ ဘာမှန်း ကောင်းကောင်းမသိသော ဝင့်ဝင့်ဖူးသည် ဦးဝင်းမောင်နှင့်တွေ့မှ တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် ခံစားရပြီး ကာမဗေဒ ပညာရပ်တွင် တော်တော်များများ သိရှိနားလည်လာလေသည်။ သို့သော် ဦးဝင်းမောင်သည် ဆေးလိပ်ကို မကောင်းမှန်းသိသိဖြင့် နှစ်သက်စွာ သောက်သုံးလေသည်။ ရိုးရိုးစီးကရက်မှ တဆင့် တရုတ်ဆေးလိပ်ဖြစ်သော စီးကရက် ပိန်ပိန်ရှည်ရှည်လေးများကို ပြောင်းသောက်လေသည်။ အဆိုပါ စီးကရက်များတွင် ပရုပ်ပါသဖြင့် ပူရှိန်သော အရသာပါရလေသည်။
နောက်ဆက်တွဲ ဆိုးကျိုးမှာ ဦးဝင်းမောင်တစ်ယောက် ပန်းညိုးလာခြင်း ဖြစ်လေသည်။ အစပထမ၌ တာတာနာဖီးလ်ပါဝင်သော ယောက်ျားအားဆေးများ သုံးစွဲရာ အဆင်ပြေမှုရှိသော်လည်း ဆေးလိပ်သောက်သုံးမှု မလျှော့တဲ့အခါ လုံးဝ ပန်းသေသလို ဖြစ်သွားလေသည်။ ဆရာဝန်နှင့် ပြသပြီးချိန်မှ ဦးဝင်းမောင်မှာ ဆေးလိပ်ကို လျှော့သောက်ရင်း ဖြတ်လေသည်။ လုံးဝပန်းသေသလို ဖြစ်သည်မှာ ခြောက်လခန့် ရှိပြီဖြစ်ပြီး ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ လိင်မဆက်ဆံရသည်မှာ ခြောက်လခန့် ရှိပြီဖြစ်လေသည်။
ဦးဝင်းမောင်ကတော့ ဇနီးဖြစ်သူ အသာပြေစေရန် လီးတုနဲ့ ထည့်ပေးပါသော်လည်း အစစ်လောက် မကောင်း၊ ဆန္ဒရမက်ကို မပြေပျောက်စေနိုင်ကြောင်း ဝင့်ဝင့်ဖူးသာလျှင် ခံစားသိရှိပေသည်။
အခု ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ အသိနှင့်ဆန္ဒ လွန်ဆွဲနေမှုကို အလူးအလဲ ခံစားနေရလေသည်။ သားဖြစ်သူ စည်သူစိုး၏ အထောက်အပွတ်များတွင် သာယာစိတ်ကတစ်ဖက်….၊ လူ့ဘောင် လူ့အသိုင်းအဝိုင်းက လက်ခံနိုင်ခြင်းမရှိသော သားနှင့်မအေ ကာမဆက်ဆံသော ဖောက်ပြန်မှုကြီးကို ကျူးလွန်ရန်မသင့်ဟူသော အသိတရားတို့က တစ်ဖက်… လွန်ဆွဲနေလေသည်။ ထိုကဲ့သို့လွန်ဆွဲကာ မသင့်တော်ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိပေး ထိန်းချုပ်ပါသော်လည်း သွေးသားဆန္ဒဟူသည်ကား ထိန်းလေ လွတ်လေဖြစ်သော သဘာဝအတိုင်း ထူးခြားသော လိုလားတောင့်တခြင်း တစ်မျိုးကလည်း ပေါက်ဖွားလာလေသည်။
ခိုးစားရသော အသီးက ပိုချိုသည် ဆိုသည့်အတိုင်း လူလောက အဖြူရောင်စည်းလေးကို ပါးပါးလေးဖြတ်ကျော်ကာ သားဖြစ်သူနှင့် ချစ်ပွဲဝင်ကြည့်လျှင် ကြုံတွေ့ရမည့် အပြာရောင် စိတ်လှုပ်ရှားစရာ ပျော်ရွှင်မှု အထိအတွေ့ အရသာများ၊ စိတ်ကျေနပ်စရာ ပြီးဆုံးမှု ခံစားချက်များကို တွေ့ကြုံခံစားလိုသော တောင့်တမှု ချဉ်ခြင်းလည်း တက်လာလေသည်။
အစက ဒီလိုဘာလို့လုပ်သလဲ။ သူ့အဖေ ပန်းသေနေတာကို သိသွားလို့လား။ ဒါမှမဟုတ် မိမိက သိန်းစိုးကို ရေလာမြောင်းပေးနေတာကို သိသွားသလား။ ဒါမှမဟုတ် တကယ်ပဲ မိမိကို ၅၂၈ ထက် ပိုပြီးချစ်လို့လား ဆိုသော အတွေးများဖြင့် စဉ်းစားခန်းဝင်မိသော်လည်း သွေးသားတောင်းဆိုမှု ယင်းကပ်လာချိန်တွင် အပြာရောင်စိတ်ကူးများကလွဲ၍ ကျန်တာ အတွေးထဲ မဝင်တော့ချေ။
ထိုနေ့တစ်နေ့လုံး ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးသည် စည်သူစိုးကို ရှောင်နေတော့လေသည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ အလုပ်ကို လုပ်နေရသော်လည်း စိတ်က သားဖြစ်သူ စည်သူစိုး အကြောင်းသာ တွေးနေမိလေသည်။ စည်သူစိုး ထပ်လာမည်လားဟု မျှော်မိသော်လည်း စည်သူစိုးကို မတွေ့ရတော့ပေ။
ဦးဝင်းမောင်လည်း ထမင်းစား ပြန်ရောက်လာလေသည်။ ဒီတစ်ခါတွင်တော့ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးသည် စည်သူစိုးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမည်ကို အပျိုဖြန်းလေးတစ်ဦးနှယ် ရှက်ရွံ့စိတ်လှုပ်ရှားနေလေသည်။ သို့သော် သူ၏ စိတ်ခံစားမှုများကို မပေါ်ပေါက်စေရန် မျက်နှာတင်းကာ ထိန်းချုပ်ထားလေသည်။
စည်သူစိုးမှာ ထမင်းစားရန် စားပွဲတွင် ထိုင်မိသောအခါ မိခင်ဖြစ်သူ၏ မျက်နှာထားကို တွေ့ရသောအခါ လန့်သွားလေသည်။ အခြေအနေမှာ မိမိအတွက်ကောင်းနိုင်သော အလားအလာ မရှိတော့ဟု မှတ်ချက်ပြု သုံးသပ်ကာ စိတ်ဓာတ်ကျဆင်းသွားလေသည်။ သူကြိုးပမ်းစီစဉ်ထားသမျှ သဲထဲရေသွန် ဖြစ်တော့မည်ကို နှမြောမိလေသည်။
သို့သော် တဆတ်ဆတ် တုန်နေသော မိခင်ဖြစ်သူ၏ ထမင်းပွဲခူးနေသည့် တုန်ရင်နေသော လက်အစုံကိုတွေ့ရသောအခါ အတိုင်းမသိ ဝမ်းသာပျော်ရွှင်သွားလေသည်။ ဟန်ဆောင် မျက်နှာတင်းထားသော်လည်း စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်ကို လက်တစ်စုံက ဖော်ပြနေသည် မဟုတ်ပါလား။ ထိုကြောင့် တစ်ဆင့်ထပ်တက်ဖို့ စဉ်းစားမိလေသည်။
စည်သူစိုးမှာ ထမင်းစားနေစဉ် ဖိနပ်ကို အသာချွတ်ကာ ခြေထောက်ဆန့်တန်းလျက် မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှိ မိခင်ဖြစ်သူ၏ ခြေကျင်းဝတ် ထမိန်ထဲသို့ မှန်း၍ သူ့ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ထည့်လိုက်လေသည်။ ထိုင်ခုံချင်းလည်း နီးသဖြင့် ကွက်တိရောက်လေသည်။
ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ ဘာများဖြစ်မလဲဟု ရင်ခုန်မျှော်လင့်နေစဉ် ရုတ်တရက် ရောက်လာသော ခြေထောက် တစ်ဖက်ကြောင့် လန့်ကာ အော်မိမတတ် ဖြစ်သွားသော်လည်း သတိချက်ချင်းဝင်ကာ ထိန်းလိုက်လေသည်။ စည်သူစိုး၏ ခြေထောက်က အတင့်ရဲစွာ အထက်သို့ တရွေ့ရွေ့တက်လာသဖြင့် ရှိမဲ့စုမဲ့ အသိတရားလေးဖြင့် ထိန်းကာ တက်လာနေသော ခြေထောက်ကို မိမိခြေနှစ်ဖက်ဖြင့် ညှပ်၍ ထိန်းလေသည်။
စည်သူစိုးက သူ့ခြေထောက်ကို ရုန်းကာ အထက်သို့ တိုးလေရာ ပေါင်ခြံအတွင်းသို့ ရောက်လေသည်။
ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ တစ်ခုခုကို မျှော်လင့်ထားသော်လည်း ဒီလိုအခြေအနေကို ယောင်လို့တောင်မှ အိပ်မက်ထဲ ထည့်မမက်ဖူးပါချေ။ လင်ယောက်ျား တစ်ယောက်လုံး ဘေးမှာ ငုတ်တုပ်ထားကာ သားအရင်းဖြစ်သူ၏ လက်ရဲဇက်ရဲ စောက်ပတ် အနိုက်ခံရသော ခံစားမှုမှာ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးအတွက် ထမင်းစားရေသောက်လို နေ့စဉ်ကြုံတွေ့နေရသော ကိစ္စမျိုး မဟုတ်ပါ။ စားပွဲခင်း အရှည်ဖြစ်ပြီး ထိုင်နေသူ ရင်ဘတ်အောက်ပိုင်းကိုပဲ အချင်းချင်း မြင်ရသောကြောင့်သာ တော်တော့သည်။
ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ အသံမထွက်မိအောင် သတိဖြင့်ထိန်း၍ အရည်တောက်တောက်ကျကာ ကာမဆိပ်များ တက်လာလေသည်။ ဦးဝင်းမောင်ကတော့ သတိပြုမိပုံမရ။ စည်သူစိုးက ပိုင်နိုင်စွာပင် ခြေချောင်ကလေးများဖြင့် ကလိပေးနေရာ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ လင်မသိအောင် ခိုးစားရသော အရသာကို ခံစားရင်း အကောင်းကြီးကောင်းကာ ပြီးလုလုပင် ဖြစ်လာလေသည်။ ဒါကိုသတိထားမိသော စည်သူစိုးက ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်ပေးလေရာ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ အသံထွက်မညီးညူမိစေရန် နှုတ်ခမ်းကိုက် အံကြိတ်ရင်း တစ်ချီ ပြည့်ပြည့်ဝဝပင် ပြီသွားလေသည်။
“ ဖူး နေမကောင်းဘူးလား ထမင်းသိပ်မစားသလိုပဲ”
“ မဟုတ်ပါဘူး သိပ်မဆာသေးလို့ပါ မောင်”
“ အင်း မောင်ဒီနေ့ စောစောပြန်သွားရမယ် ဟိုမှာ ဈေးဆိုင်နေတယ်”
“ ရတယ် စားပြီးသွားတော့လေ မောင်ရဲ့”
“ အေးအေး သွားတော့မယ်”
“ သား မင်းလည်းစားပြီး ထားခဲ့လိုက်တော့။ ဆိုင်ကိုဂရုစိုက်။ ဟို ၂ ကောင်နဲ့ လွှတ်မထားနဲ့။ မေမေက သိပ်ကြည့်နိုင်တာ မဟုတ်ဖူး”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ မေမေ”
ဟု ဆိုကာ စည်သူစိုးမှာ မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ဆိုင်ရှေ့သို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ ထိုနေ့မှစ၍ စည်သူစိုးသည် နေ့တိုင်း ချက်ပြုတ်နေသော အချိန်တွင် ထောက်ပေးခြင်း၊ ထမင်းစားချိန်တိုင်း ခြေထောက်ဖြင့်ပြီးအောင် ပွတ်ပေးခြင်းများကို အချိန်မှန်မှန် မပျက်မကွက် လုပ်ဆောင်ပေးလေသည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ အသစ်အဆန်း ကာမခံစားမှုများကို ခံစားနေရသောကြောင့် ဆာလောင်နေသော ရမ္မက်စိတ်များ ပြေပျောက်သလိုလို ရှိလေသည်။
တစ်ပတ်ပြည့်သောနေ့တွင် စည်သူစိုးသည် ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးအား ရှောင်နေလေတော့သည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ ချက်ပြုတ်နေသောအချိန် စည်သူစိုး မလာသောအခါ “ဘာလုပ်ဦးမည်လဲ” ဟုတွေးကာ ရင်ခုန်မိလေသည်။
စည်သူစိုးကား ထမင်းစားချိန်တွင် ဦးဝင်းမောင်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ကာ ဘာမှမသိသလိုပင် ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးအား လှည့်မျှပင် မကြည့်ပဲ ထမင်းကို ခပ်သွက်သွက်စားကာ ထွက်သွားလေသည်။
ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ စောင့်မျှော်နေသော်လည်း စည်သူစိုးမှာ လုံးဝရှောင်နေတော့လေသည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူမှာ စိတ်ထဲတွင် မရိုးမယွ ဖြစ်လာလေသည်။ တစ်ခုခု လိုအပ်နေသလိုလို လွမ်းသလိုလို ဆွေးသလိုလို ဝေဒနာတရပ်ကိုလည်း ခံစားရလေသည်။
သုံးရက်မြောက်သောနေ့ ချက်ပြုတ်နေသော အချိန်တွင်
“ သားရေ သား ခဏလောက်လာပါဦး”
ဟု အော်ခေါ်လိုက်လေသည်။ စည်သူစိုးလည်း ဆိုင်လူရှင်းနေသည်မို့ ကြည့်နေသော အောကားကို ပိတ်ကာ အမေဘာများဖြစ်လို့လဲ ဟူသော အတွေးဖြင့် နောက်ဖေးမီးဖိုခန်းသို့ ဝင်လာခဲ့လေသည်။ အောက်က ညီတော်မောင်က ဒေါသကြီးကာ ခေါင်းတထောင်ထောင်နှင့်။
မီးဖိုခန်းရောက်သောအခါ စည်သူစိုး ခဏငေးမောသွားရလေသည်။ ခဲရောင် အင်္ကျီလက်ပြတ်လေးနှင့် ချည်သားဘောင်းဘီအပွ အနက်ရောင်ကို ဝတ်ဆင်ထားသော အမေမှာ Apron သာ ဖယ်လိုက်ပါက စတိုင်ကျကျ မိုက်သွားမည်မှာ သေချာလှသည်။ နှုတ်ခမ်းမှာလည်း ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့လေး ဆိုးထားသဖြင့် စိုလက်ကာ မြင်ရသော သူ့ရင်ကို ဗလောင်ဆူစေပါသည်။ အမေက နူးညံ့သော အပြုံးလေးပြုံးလျက်
“ သားက ဒီရက်ပိုင်း အမေ့ကို ရှောင်ဖယ် ရှောင်ဖယ် လုပ်နေတာ စိတ်ဆိုးနေလို့လားကွယ်”
“ မဆိုးပါဘူး အမေရဲ့ သားက အမေ့ကို ဘာလို့စိတ်ဆိုးရမှာလဲ”
“ မသိဘူးလေ အမေ့နားတောင် မလာတော့ဘူးဆိုတော့ စိတ်များဆိုးသလားလို့ပါ”
“ မဆိုးပါဘူး အမေရဲ့”
ဟု ပြောပြောဆိုဆို အလှကြီးလှနေသော အမေ့အား ရင်ခွင်ထဲဆွဲ၍ ဖက်လိုက်လေသည်။ သူ၏ ပုဆိုးအောက်မှ မာတောင်နေသော ညီတော်မောင်က အမေ့ဆီးခုံကို ဝင်ဆောင့်ကာ အလျားလိုက် ကပ်နေလေသည်။ အမေ့မျက်လုံးလေးများ မှေးခနဲကျ၍ သွာပြီး ချက်ခြင်း ပြန်ပွင့်လာလေသည်။ သူက အမေ့ပါးပြင်နှင့် မျက်နှာတစ်ခုလုံးအနှံ့ နမ်းလိုက်လေသည်။
ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ စည်သူစိုး ခါးကို ပြန်ဖက်ထားကာ သားဖြစ်သူ အနမ်းမိုးရွာခြင်းကို ကြည်နူးစွာခံယူနေလေသည်။ နမ်းလို့ အားရသွားမှ စည်သူစိုးက သူ့မျက်နှာကိုရော လက်တွေကိုပါ ခွာလိုက်လေသည်။ စည်သူစိုး၏ လက်တွေက ခွာသွားပေမယ့် ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးက စည်သူစိုးကို ဖက်ထားမြဲ ဖက်ထားလျက် ရှိလေသည်။
ထို့ကြောင့် စည်သူစိုးက အမေ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ အမေက ရုတ်တရက် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးများနှင့် သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေပေါ်သို့ ဖိကပ်ကာ ခပ်မြှင်းမြှင်းလေး စုပ်နမ်းလိုက်လေသည်။ ခဏအတွင်းမှာပင် ပြန်၍ခွာလိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ် မှ လက်များကိုပါ ဖယ်ခွာကာ
“သား ဆိုင်သွားကြည့်တော့နော်”
ဟု ပြုံးစစ မျက်နှာနှင့် ပြောကာ မျက်လုံးလေးတစ်ဖက်ကို မှိတ်ပြလိုက်လေသည်။ စည်သူစိုးမှာ ရင်ဒိန်းဒိန်းခုန်ကာ မယုံချင်ပေမဲ့လဲ အပျော်ကြီးပျော်ကာ
“ဟုတ်ကဲ့ပါ မေမေ”
ဟု ပြောကာ ဆိုင်ခန်းဆီသို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ ထမင်းစားချိန်ရောက်သောအခါ စည်သူစိုးက ခြေထောက်ဖြင့် ပွတ်ပေးသောအခါ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးက ညုတုတု အကြည့်ဖြင့်ကြည်ကာ သူ့ပေါင်ကြားဆီသို့ ခြေထောက်ဖြင့် သူ့ညီတော်မောင်ကို ပြန်ပွတ်ပေးလေသည်။ သို့သော် အကြံသမား စည်သူစိုးက ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး ပြီးခါနီးအချိန်တွင် ခြေထောက်ကို သိမ်းကာ ထမင်းဝိုင်းမှ ထသွားလေသည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ မချင်မရဲဖြစ်ကာ ဆတ်တငံ့ငံ့ဖြင့် ကျန်နေခဲ့လေသည်။
ဦးဝင်းမောင် ပြန်ထွက်သွားသောအခါ စည်သူစိုးကြောင့် ဆတ်တငံ့ငံ့ဖြစ်ကာ အဆက်ပြတ်ခဲ့သော ကာမပန်းတိုင်ကို တက်လှမ်းရန် အခန်းထဲသို့ဝင်ကာ ကုတင်ပေါ်လှဲ၍ ကိုယ့်အစိကို ပြန်ပွတ်လေသည်။
စည်သူစိုးသည် အဖေထွက်သွားသောအခါ အမေ ဘာလုပ်မလဲ သိချင်သောကြောင့် အမေရှိရာသို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။
“ ဟင်း… ဟင်း …အဟင်း……ဟင်း…”
အမေ့ အခန်းတွင်းမှ ညီးသံများ ကြားရသောအခါ စည်သူစိုးတစ်ယောက် လေချွန်လိုက်လေသည်။ ဒီလို အခြေအနေရောက်အောင် သေချာ အကွက်ရွှေ့ခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်။ အခန်းတံခါး အသာဟကြည့်တော့ ထင်သည့်အတိုင်း အမေတစ်ယောက် မိမွေးတိုင်း ဖမွေတိုင်းဖြင့် တီဆားပက်ထားသလို ထွန့်ထွန့်လူးကာ ကိုယ့်အစိကိုပွတ်ရင်း လောကကြီးနှင့် ခဏအဆက်ပြတ်ကာ အကောင်းကြီးကောင်း နေလေသည်။
စည်သူစိုးက ဝတ်ထားသော ပုဆိုးကိုချွတ်၍ ကုတင်ပေါ် ကန့်လန့်လှဲပီး ပေါင်နှစ်ဖက်ကားလျက် ကိုယ့်ဟာကိုပွတ်ကာ အကောင်းကြီး ကောင်းနေသော အမေဖြစ်သူ ပေါင်ကြားသို့ မျက်နှာအပ်ကာ ပွတ်နေသော လက်ကိုဖယ်၍ အစိကို စုပ်လိုက်လေသည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ ရုတ်တရက် လက်ဆွဲဖယ်ခံလိုက်ရသောအခါ လန့်သွားလေသည်။
သို့သော် သန်မာသော လက်တစ်စုံက ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကိုင်ကာ နူးညံ့သော နှုတ်ခမ်းတစ်စုံက မိမိအစိကို လာစုပ်သောအခါ အိပ်ခန်းထဲလာပြီး သူမကို လက်ရဲဇက်ရဲ ဘာဂျာပေးနေသူမှာ သားဖြစ်သူ စည်သူမှတပါး မည်သူမှမဖြစ်နိုင်ဟု တွေးမိသောအခါ အလိုက်သင့်လေး သားဖြစ်သူပေးသော အရသာများကို ခံယူနေလိုက်လေသည်။ စည်သူစိုးမှာလည်း ပြတ်လပ်နေသော အမေဖြစ်သူကို သားကောင်းတစ်ယောက်ပီသစွာ ပြုစုရန် အပီအပြင် ယက်လေတော့သည်။
“ အိုး အို အ အ အ အ ဟားးးးးးး ရှီးးးးး ဟီးးးးး ဟီးးးးးးး ဟီးးးးးးးးးး အင့် ဟားးးးးးးးးးး ”
ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးရဲ့ ညီးညူသံလေးများ အခန်းထဲမှာ ထွက်ပေါ်နေလေတော့သည်။ ငါးမိနစ်ခန့် ကြာသောအခါ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး တစ်ကိုယ်လိုး တွန့်လိမ်ကာ စည်သူစိုးခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖိကာကိုင်ရင်း ကာမလမ်းဆုံးသို့ ရောက်ရှိကာ ပြီးသွားလေတော့သည်။ ပြီးသည့်နောက် စည်သူစိုးက ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး ပေါင်ကို ကားပြီး ဒူးနှစ်ဖက်ကို ထောင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူရဲ့လီးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး အမေ့စောက်ပတ်အဝမှာ တေ့လိုက်ချိန်တွင်
“ ကိုစိုးရေ ကိုစိုး ဒီမှာ ရွှေလာစစ်ပေးပါဦး”
ဟူသော သိန်းစိုး ခေါ်သံကို ကြားလိုက်ရလေသည်။ တော်သေးသည် သိန်းစိုးက အိမ်အဝင်ပေါက်နားကနေ အော်ခေါ်နေလို့။
“ အေး လာပြီဟေ့ လာပြီ”
ဟု ပြန်အော်ကာ ပုဆိုးကောက်ဝတ်ရင်း အရေးကောင်း ဒိန်းဒေါင်းဖျက်သော ရွှေပေါင်သူအား စိတ်ထဲမှ ကျိတ်ကျိန်ဆဲမိလေသည်။
“ မာမီ သားတို ညကျတွေ့မယ်နော် ဒယ်ဒီအိပ်ရင် သားဆီလာခဲ့ပေးပါနာ် မျှော်နေမယ်”
“ လာခဲ့မှာပေါ့ ကလေးရယ်”
ပြောပြောဆိုဆို အမေ့နှုတ်ခမ်းလေးအား နှုတ်ဆက်အနမ်းပေးရင်း ဆိုင်ရှေ့သို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ လျှာပေါ်မှာကတော့ အမေ့စောက်ရည် အရသာကား စိမ့်စိမ့်လေးနှင့် နှာခေါင်းထဲမှာ မွှေးမွှေးလေး သင့်ပျံ့နေပါတော့သည်။
——————————————-
ည ၁၁ နာရီခွဲ အချိန်တွင် စည်သူစိုး နိုးလာခဲ့လေသည်။ ညက အိပ်ယာစောစောဝင်ခဲ့သည်က ယခု တရေးရခဲ့ချေပြီ။ လိင်မဆက်ဆံခင် တစ်ကိုယ်ရေသန့်ရှင်းမှုလုပ်ပြီး ခန္ဓာကိုယ် အနံ့ဆိုးများ မရှိအောင် သန့်ရှင်းတာက ကိုယ့်ရဲ့ လိင်ဆက်ဆံဖော်ကို အဆင်ပြေစေရုံသာမက ဆက်ဆံရတာ ပိုပြီး ကြည်နူးပျော်ရွှင်စရာကောင်းတယ် ဟူသော နောင်တော်ကြီးများ ညွန်ကြားချက်အတိုင်း ကိုယ်လက်သုတ်သင်ကာ ပြီးသည့်နောက် အမေ့အခန်းဘက်သို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။
အမေ့အခန်းတံခါး အသာဟကြည့်တော့ အမေက နိုးကာ ထိုင်နေသည်။ ခဏအကြာ အမေက ထလာပြီး အခန်းတံခါးဆီသို့ လျှောက်လာလေသည်။ အမေ ထွက်လာသောအခါ သူက ဆီးကြို၍ဖက်ကာ ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းပြီး အမေ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်လေသည်။
ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ သာဖြစ်သူဆီသွားရန် အခန်းတံခါးဖွင့် အထွက်တွင် ရုတ်တရက်ဆွဲဖက်ပြီး အနမ်းခံရသောအခါ လန့်ကာ အော်မိသော်လည်း အသံမထွက်တော့ပါ။ စည်သူစိုးက သူ့နှုတ်ခမ်းတစ်ခုလုံး စုပ်နမ်းနေပြီ ဖြစ်လေသည်။ သူကလည်း အငမ်းမရ ပြန်နမ်းမိလေသည်။
“ ဗြွတ် ! ! ! “
အနမ်းရှည်ကြီး ဆုံးသောအခါ စည်သူစိုးက သူအား အခန်းထဲသို့ ပွေ့ချီကာ ခေါ်သွားလေသည်။ အခန်းထဲရောက်သောအခါ မွတ်သိပ်ပြင်းပြလွန်းသော အနမ်းမိုးများ ရွာလေတော့သည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း လျှာချင်း အတင်းတိုးထိ ပွတ်သပ်ကာ မက်မက်မောမော နမ်းလို့ မဝနိုင်ပဲ နောက်မတွေ့ရမည်ကဲ့သို့ သူ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို တအားဖက်ထားသလို သူကလည်း စည်သူစိုးကို တအား ပြန်ဖက်ထားလေသည်။
စည်သူစိုးက နမ်းလျက်ပင် အမေ့အင်္ကျီကို ချွတ်လေရာ အမေကလည်း စည်သူစိုး အင်္ကျီကို ပြန်ချွတ်ပေးလေသည်။ နှစ်ယောက်သား ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်တမျှင်မှမရှိပဲ တုံးလုံးဖြစ်သွားသောအခါ စည်သူစိုးက တွန်းလှဲလိုက်လေသည်။ ထိုနောက် အပေါ်မှတက်ခွကာ အမေ၏ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးအား ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းပါတော့သည်။
စည်သူစိုး လက်နှစ်ဖက်က လက်ညိုးနှင့် လက်မသုံးကာ နို့သီးခေါင်းလေးများ ချေပေးနေပြီး အမေနို့နှစ်လုံးအား အုပ်ကိုင်ထားလေသည်။ အမေ့ခြေထောက်များကလည်း စည်သူစိုးခါးအား ညှပ်ကာ စည်သူစိုးလီကြီးက သူမ၏ စောက်ပတ်ပေါ်တွင် အပြားလိုက် ကပ်နေလေသည်။ စည်သူစိုးက ခါးကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်လေရာ စောက်စိမှစ၍ စောက်ပတ်ကွဲကြောင်းအတိုင်း လီးကြီးက ပွတ်တိုက်နေလေသည်။
ထိုအတိုင်း ခဏကြာသောအခါ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ တဏှာစိတ်များ ကြွသထက်ကြွကာ ရာဂမီးလျှံများ လောင်မြိုက်လျက် စည်သူစိုးကို တင်းကြပ်စွာ ဖက်တွယ်ကာ စောက်ပတ်ထဲမှလည်း အရည်များ ပွက်ခနဲ့ ပွက်ခနဲ့ ထွက်လာလေသည်။ ထိုအခါ စည်သူစိုးက နမ်းနေရာမှ ခွာ၍ နို့များကို ပြောင်းစို့လေသည်။
နို့တစ်လုံးကို စို့နေချိန်တွင် လက်တစ်ဖက်က နို့တစ်လုံးကို ချေပေးနေကာ ကျန်လက်တစ်ဖက်၏ လက်ညိုးနှင့် လက်ခလယ် နှစ်ချောင်းပူးကာ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး၏ ပါးစပ်ထဲသို့ ထည့်ပေးလေသည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ ပို၍ စိတ်ကြွလာကာ စည်သူစိုးလက်နှစ်ချောင်းအား အားရပါးရ စုပ်လေတော့သည်။
အတန်ကြာ နို့စို့ပြီးသောအခါ စည်သူစိုးက လျှာကိုခပ်တောင့်တောင့်လေးလုပ်ကာ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး ရင်ညွန့်မှ ဆီးစပ်သို့ ဆွဲချကာ ယက်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် အရည်ရွှဲရွှဲစိုနေသော ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး စောက်ပတ်ကို လျှာဖြင့် အပြားလိုက်ယက်ပါတော့သည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ တင်းမထားနိုင်တော့ပဲ တစ်ချီပြီးသွားလေသည်။
စည်သူစိုးက မရပ်ပဲ စောက်စိကို သရက်စေ့စုပ်သလိုစုပ်ကာ လက်နှစ်ဖက်က ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး၏ နို့သီးခေါင်းလေးနှစ်လုံးကို ချေပေးလေရာ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ ညီးသံလေးများပေးကာ ကာမစိတ်များ ပြန်ကြွလာလေသည်။
“ ဟင်းးး အင်းးး ဟင်းးး ဟင်းး”
စောက်ပတ်မှာလည်း အရည်များလိုက်ကာ စိုရွှဲလာလေသည်။ စည်သူစိုး အခြေအနေကို အကဲခတ်နေသူဖြစ်ရာ ဒီအချိန်သည် လိုးရန် အကောင်းဆုံးအချိန်ဖြစ်ကြောင်း သတိပြုမိကာ စောက်စိစုပ်နေခြင်းကို ရပ်လိုက်လေသည်။
“ ဟင်း အင်း ဘာလို့ရပ်လိုက်တာလဲ ဆက်စုပ်ပေးပါ သားရယ်”
“ မေ့မေ့ကို ချစ်မလို့ပါ မေမေ”
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် စည်သူစိုးက ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး ပေါင်ကြားတွင် နေရာယူကာ သူ့လီးကြီးနှင့် စောက်ပတ်ဝကို တေ့လိုက်လေသည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး စောက်ပတ်ကြီးမှာ လီးအထိအတွေ့ကို ခံစားသိရှိသည့်အလား ခုံးထလာလေသည်။ စောက်ပတ်အတွင်းထဲမှလည်း တစုံတခုကို တောင့်တသည့်အလား အတွင်းသားများက တဆစ်ဆစ်နှင့် ရှုံ့ချီပွချီ ဖြစ်လာလေသည်။ စည်သူစိုးက ခါးတလှုပ်လှုပ်ဖြင့် နှဲ့ကာ ဖြေဖြေချင်း သွင်းလေတော့သည်။
“ အား ကျွတ် ကျွတ် သား ဖြေးဖြေးနော်”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ မေမေ”
ဟု ဆိုကာ သွင်းရင်းဖြင့် အဆုံးထိ ဝင်သွားလေသည်။ စည်သူစိုးက အထုတ်အသွင်း ဖြေးဖြေးခြင်း လုပ်ကာ လိုးပါတော့သည်။ အချက် ၂၀ ကျော်သောအခါ
“ သား မြန်မြန်ဆောင့်ပါတော့ အမေခံနိုင်ပြီ”
ဟုဆိုသဖြင့် စည်သူစိုးက စက်သေနတ်ပစ်သလို အသားကုန် ဆောင့်လိုးလေတော့သည်။ ထိုသို့ လိုးနေရင်း စည်သူစိုးက
“ မေမေ သားလိုးတာ ခံလို့ကောင်းလား”
“ ဘာတွေပြောနေတာလဲ သားရယ်။ ဆောင့်မှာသာ ဆောင့်စမ်းပါ”
“ ပြောပြပါ မေမေရာ သားက ကြားချင်လို့ပါ။ မေမေ မဖြေရင် မဆောင့်တော့ဘူး”
ဟု ပြောပြောဆိုဆို ဆောင့်ချက်ကို လျှော့ချလိုက်လေသည်။ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ စည်သူစိုး၏ ညစ်ကျယ်ကျယ် လုပ်ပုံကို သဘောကျကာ
“ ကောင်းတယ် စည်သူရယ် ကောင်းတယ်။ သားလီးက မင်းအဖေထက်ကြီးတော့ ခံလို့ အရမ်းကောင်းတယ်။ မင်းအဖေထက်သာအောင် လိုးပြစမ်း သားလေး။ မင်းအဖေ ကျယ်အောင် လိုးနိုင်ခဲ့တဲ့ မေမေ့ စောက်ပတ်ကို မင်းလီးကြီးနဲ့ လိုးလိုက်စမ်း”
ဟု ပိုပိုသာသာ တမင်စိတ်ကြွအောင် ပြောလိုက်လေသည်။ ထိုသို့ ပြောပြီးနောက် ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးမှာ စောက်ပတ်ထဲမှ အရည်များ ပိုလိုက်လာလေသည်။ စည်သူစိုးမှာ အမေ့စကားကြားပြီး စိတ်ကြွသွားကာ မီးကုန်ယမ်းကုန် လိုးပါတော့သည်။
ခဏကြာသောအခါ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ စည်သူစိုးကို တင်းကြပ်စွာဖက်ကာ ပြီးသွားလေသည်။ တချိန်မှာပင် စည်သူစိုး လီးထဲမှ သုတ်ရည်များကလည်း ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး စောက်ပတ်ထဲသို့ အရှိန်ပြင်းစွာ ပန်းထွက်သွားလေသည်။ ထိုညမှစကာ ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးသည် ညတိုင်း ဦးဝင်းမောင် အိပ်ချိန်တွင် စည်သူစိုးနဲ့ လိုးလေတော့သည်။
သို့သော် တစ်ညသောအခါဝယ် ဦးဝင်းမောင် နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်ပျော်နေရာမှ လန့်နိုးလာလေသည်။ ဘေးမှ မိန်းမဖြစ်သူကို ကြည့်တော့လဲ မရှိ။ အပေါ့အပါးသွားနေသည် ဖြစ်တန်ရာ သူလည်း အပေါ့အပါးသွားရန် အိပ်ယာထကာ အခန်းထဲမှ ထွက်လာလေသည်။
အခန်းအပြင်ရောက်သော် ညီးညူသံတစ်ခုကို သားတော်မောင် အခန်းဆီမှ ကြားရလေသည်။ ဘာများဖြစ်နေလဲ ဟူသော စိုးရိမ်စိတ်ဖြင့် အခန်းဆီသို့ လာချိန်တွင်
“ အား အ ကောင်းလိုက်တာ သားရယ်”
ဆိုသော စကားသံများကြောင့် ခြေလှမ်းတုံ့သွားလေသည်။ ခြေသံမကြားအောင် အသာသွား၍ စည်သူစိုးအခန်းတံခါး အသာဟကြည့်လေသော် ဦးဝင်းမောင် ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားလေသည်။ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကား ကုတင်ပေါ်မှာ ဝင့်ဝင့်ဖူးက လေးဖက်ထောက်လျက် စည်သူစိုးက နောက်က ဝင့်ဝင့်ဖူး စောက်ပတ်ထဲ လီးသွင်းကာ လိုးနေသော မြင်ကွင်းပင်။
မြင်နေရသော အခြေအနေသည် ဦးဝင်းမောင်၏ သွေးသားများကို ထူးထူးခြားခြားပင် လှုပ်ရှားသွားစေလေသည်။ မယုံနိုင် အံ့အားသင့်သော စိတ်တို့က လွမ်းမိုးနေသဖြင့် ထိုသို့သွေးသားတွေ လှုပ်ရှားသွားမှုကို ဦးဝင်းမောင် သတိမထားမချေ။ အမေနှင့်သား လိုးနေသော အခြေအနေကို ဦးဝင်းမောင် ဘယ်တုန်းကမှ ယောင်လို့တောင် မစဉ်းစားမိခဲ့ချေ။ အခုတော့ ဘာလုပ်ရမည်ကို မသိတော့ချေ။
“ ကောင်းတယ် သားလေး လိုးစမ်းအမေ့ကို”
ဦးဘမောင် ခေါင်းကျိန်းလေပြီ။ အဝေးသို့ ထွက်ပြေးလိုက်ချင်သည်။ ဒါပေမယ့် ထူးခြားသော ခံစားမှုတစ်ခုက ဆွဲငင်ထားသလို ဖြစ်နေလေသည်။ ကိုယ့်ရှေ့မှာ မိန်းမဖြစ်သူက တခြားသော ယောက်ျားတစ်ယောက်နှင့် လိုးနေကာ လိုးနေသူကလည်း ကိုယ့်သားအရင်း ဖြစ်နေသော အခြေအနေမှာ သမာရိုးကျ အခြေအနေမဟုတ်ပါ။ သူတို့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ရသည်မှာ လိုးနေတာကြာပြီ ဖြစ်လောက်လေသည်။
“ တောက်”
ဦးဝင်းမောင် ဒေါသတွေ တရိပ်ရိပ် ထွက်လာလေသည်။ တခြားတဖက်တွင်လည်း ကာမရမ္မက်များထူးခြားစွာ အရှိန်အဟုန်ဖြင့် နိုးကြားလာလေသည်။အသိစိတ်က မိန်းမနှင့် သားလုပ်သူတို့၏ လူ့ဘောင်အပြင်ဘက်က ဖောက်ပြန်မှုကို ဒေါသထွက်နေသည်။ မသိစိတ်က လိုးပွဲကြည့်ရင်း ရာဂစိတ်များ နိုးကြားနေလေသည်။
ထိုကာမရမ္မက်စိတ်၏ စေ့ဆော်မှုကြောင့်ပင် ဦးဘမောင်လီးကြီး တောင်မှန်းမသိ တောင်လာလေသည်။ ဒေါသအချောင်းချောင်း ထွက်နေသော ဦးဝင်းမောင် သူ့လီးကြီး တောင်လို့တောင်နေမှန်း မသိသေးပါ။ မသိစိတ်ထဲက ရာဂဇောဖြင့် သားနှင့် မိန်းမဖြစ်သူ လိုးပွဲကို ကြည့်ရင်း လီးကြီးကို အလိုလိုဆုပ်ကိုင်မိကာ ဂွင်းထုမိသည့် အခြေအနေသို့ ရောက်မှန်းမသိ ရောက်သွားလေသည်။
ပုဆိုးကို စလွယ်သိုင်းကာ လီးချောင်းကြီးကို အပီအပြင် ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဂွင်းနာနာ ထုနေမိလေသည်။ စည်သူစိုး ဆောင့်လိုက်တိုင်း တုန်ခါသွားသော ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူး၏ ဖင်ဖြူဖြူကြီးများကို ကြည့်ကာ ဂွင်းထုချက် ပိုပြင်းလာကာ နောက်ဆုံးတော့ သုတ်ရည်တွေ အောက်ခံဘောင်းဘီထဲသို့ ပန်းချမိလေသည်။
မိမိမှာ လီးပြန်တောင်လာသည်ကို သတိပြုမိကာ ဦးဝင်းမောင် ဝမ်းသာသွားလေသည်။ ယောက်ျားတစ်ယောက်အဖို့ လီးမတောင်နိုင်ခြင်းမှာ ရှင်လျက်နှင့် သေခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်။ အိပ်၊စား၊လိုး ဟူသော အရာသုံးပါး၌ တစ်ခုခုဆုံးရှုံးရလျှင် ဘဝပျော်ရွှင်မှု ဆိတ်သုန်းရခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်။ ဦးဝင်းမောင်မှာ အပျော်ကြီးပျော်ကာ သားဖြစ်သူနှင့် မိန်းမဖြစ်သူကို အပြစ်မမြင်တော့ပဲ ကျေးဇူးတင်မိလေသည်။
ထို့အပြင် ဒီလိုချောင်းကြည့်ရသည့် ခံစားမှုမျိုးနှင့် ကိုယ့်မိန်းမ၏ ဖုံးကွယ်ထားသော ကာမခံစားမှုများကို မြင်ရသော အခြေအနေကို သဘောကျ နှစ်ခြိုက်မိကြောင်း သတိပြုမိလေသည်။ အစထဲက ပွင့်လင်းသူပီပီ သားဖြစ်သူနှင့် နှစ်ယောက်ညှပ်ကာ ဝင့်ဝင့်ဖူးကို လိုးလျှင် ဘယ်လိုနေမလဲ ဟူသော အတွေးတို့လည်း ဝင်ရောက်လာလေသည်။
ထိုကြောင့် ရေအမြန်ဆေးကာ မိမိအခန်းဆီသို့ ပြန်၍ အိပ်နေလိုက်လေသည်။ စည်သူစိုးနှင့် ဝင့်ဝင့်ဖူး၏ လိုးပွဲကြီးက အရှိန်မသေသေးပဲ ဆက်လက် ကပြလျက် ရှိလေတော့သည်။
………………………………………
“ ဖူးရေ”
“ ရှင် မောင်ပြောလေ ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ”
“ အခန်းထဲသွားရအောင်”
“ ဟုတ် လာပါပြီ”
စည်သူစိုးရှေ့တွင် သေချာ ဝင့်ဝင့်ဖူးကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ပြောကာ ခေါ်ခဲ့လေသည်။ စည်သူစိုးမှာ ဖခင်ဖြစ်သူ၏ ထူးဆန်းသော အပြုအမူကြောင့် တစ်ခုခုတော့ တစ်ခုခုပဲဟု အတွေးဝင်ကာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဗျာများနေမိလေသည်။ သူနှင့် အမေ့ကိစ္စကို အဖေသိပါက မိုးမီးလောင်တာထက်ဆိုးမည် ဖြစ်ကြောင်း တွေးမိကာ စိုးရိမ်စိတ်တို့ဖြင့် ဂနာမငြိမ် ဖြစ်နေလေသည်။
အတန်ကြာ စောင့်ကြည့်သော်လည်း ပြန်ထွက်မလာသဖြင့် အဖေတို့အခန်းဆီသို့ သွားကာ ချောင်းကြည့်လေသည်။ အခန်းကမြင်ကွင်းကို တွေ့သောအခါ စည်သူစိုးမှာ ဝမ်းနည်းဝမ်းသာ ဖြစ်ရလေသည်။ မြင်ကွင်းကား အဖေက အမေ့ကို ကုတင်ပေါ်လေးဖက်ထောက်ကာ နောက်မှ လိုးနေသော မြင်ကွင်းပင် ဖြစ်လေသည်။ ဝမ်းသာစရာ အချက်ကား ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးဝင်မောင် လီးပြန်တောင်လာခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်။ တဆက်ထဲမှာပင် အမေနှင့် လိုးချင်မှ လိုးရတော့မည်ဟူသော အသိကလည်း ဝမ်းနည်းစရာ ကောင်းလှပါတော့သည်။
“ အား အ အ ထွက်ကုန်ပြီ မောင်ရဲ့ ပြီးသွားပြီ မောင်”
“ အား ကောင်းလိုက်တာ ဖူးရာ ဖူး ဖူး”
ဟူသော ရေရွှတ်မြည်တမ်းသံများနှင့်အတူ ဦးဝင်းမောင်နှင့် ဒေါ်ဝင့်ဝင့်ဖူးတို့ ရှေ့ဆင့် နောက်ဆင့် ပြီးသွားလေသည်။
“ မောင် ဘာဆေးတွေသောက်လိုက်လို့ လီးပြန်တောင်လာတာလဲဟင်”
“ ဘာဆေးမှမသောက်ဘူး။ မင်းနဲ့ သားနဲ့ လိုးတာကြည့်ပြီး လီးတောင်လာတာဟေ့”
“ ရှင်”
“ အခုမှ ရှင်မနေနဲ့။ ဟိုတံခါးပေါက်က ချောင်းကြည့်နေတဲ့ကောင်လည်း လာခဲ့။ ငါအကုန်သိပြီးပြီ။ ငါတို့မိသားစု သွေးမကွဲပဲ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် နေကြမယ်။ အဲ့ဒါကို မင်းတို့သဘောတူလား။ ဘာပဲဖြစ်ခဲ့ဖြစ်ခဲ့ မောင် အကုန်ခွင့်လွှတ်တယ်”
ဦးဝင်းမောင်မှာ ဝေ့ဝိုက်မနေပဲ ဒဲ့ အပေါ်ဆီးကနေ ပြောကာ အမှတ်ယူလိုက်လေသည်။ မထူးလည်း တားမရမည့် အတူတူ မိသားစု သာယာရေးကို ရှေ့ရှုကာ နားလည်မှု ယူလိုက်လေသည်။
စည်သူစိုးမှာလည်း အဖေနှင့်ပေါင်းကာ လိုးပွဲကြီး ဆင်နွှဲရမည့် အသိကြောင့် ရင်ခုန်နှုန်းမြန်ကာ လီးကြီးတထောင်ထောင်နှင့် အခန်းထဲသို့ ဝင်ရောက်လာလေသည်။
“ လာသား မင်းမေမေကို ဖေ့ဖေ့ရှေ့မှာ အပြတ်လိုးပြစမ်း”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ဖေဖေ”
ဟုပြောရင်း အမေ့ပေါင်ကြားတွင် နေရာယူကာ လီးကြီးကို စောက်ပတ်ဝမှာတေ့ကာ စိန်စီနန်းရဲ့ ချစ်ဇာတ်လမ်းကို ဆက်လက် ကပြတော့မည် ဖြစ်ကြောင်း တင်ပြရင်း နားပါရစေတော့ခင်ဗျာ။
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
