ကိုမြင့်ဇော်၏အကိုငယ်နှင့်ယောက်ဖများ အပိုင်း ( ၂ )

ကိုမြင့်ဇော်၏အကိုငယ်နှင့်ယောက်ဖများ အပိုင်း ( ၂ )

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

ရေးသားသူ - Wild Red

(မွန်းကြပ်လှတဲ့ ရန်ကုန်မြို့ပြရဲ့ အခြေခံ လူတန်းစားဘဝကို အထူးပေါ်လွင်စေတဲ့ ဇာတ်လမ်းကောင်း တစ်ပုဒ်ဖြစ်ပါသည်။)

မြင့်ဇော်ကိုပထုတ်တယ်။ မြင့်ဇော်ကလည်းအကြံနဲ့ဆိုတော့ အိပ်ယာခြင်ထောင်တွေယူပြီး ကားဆီကိုထွက်လာခဲ့တယ်။

ကားပေါ်မှာ ခုံတွေဖြုတ်ထားတော့ အိပ်ယာခင်းရတာလွယ်တယ်။ မြင့်ဇော်က ကားပေါ်တက် အိပ်ယာခင်းပြီး လမ်းထိပ်က လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကိုထွက်ခဲ့ပြီး ဘောလုံးပွဲ ကြည့်ရင်း အချိန်ဖြုန်းနေလိုက်တယ်။ သတိရလို့ လက်က နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ ၁၁ နာရီထိုးပြီမို့ မြင့်ဇော်ဟာ အချိန်ကျပြီလို့ ခန့်မှန်းကာ အိမ်ကိုပြန်ခဲ့တယ်။ 

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ညနေကတည်းက ဘယ်သူမှမသိအောင်ဖောက်ခဲ့တဲ့ အိမ်ထရံပေါက်က သတင်းစာလုံးကို ဖြုတ်ပြီး အိမ်ထဲကိုကြည့်လိုက်ရာ သူနဲနဲနောက်ကျသွားပြီဆိုတာ မြင့်ဇော် သိလိုက်ရတယ်။

အိမ်ထဲမှာ ကိုဦးတို့ သုံးယောက်တည်းမို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပဲ မီးသီးကိုဖွင့်ထားတယ်။ ခြင်ထောင်လည်းထောင်မထားဘူး။ မလတ်တို့အိပ်ယာပေါ်မှာ ကိုဦး၊ ကိုဇော်ကြီးနဲ့ မလတ် သုံးယောက်စလုံး ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့ ဖြစ်နေကြတယ်။ 

မလတ်က တော့ ဆေးတွေ အတိုက်ခံထားရလို့ တော်တော်လွတ်နေပုံပေါ်တယ်။ ပက်လက်လှန်ထားတဲ့ ကိုဇော်ကြီးကို တက်ခွထားရင်း သူမရဲ့ တင်ပါး ဖောင်းဖောင်းကားကားကြီးတွေကို သိမ့်ကာသိမ့်ကာနဲ့ အိခနဲ အိခနဲ ခွက် ခွက် သွားအောင်ကိုပဲ တဗြောင်းဗြောင်း အပေါ်ကနေဆောင့်နေတယ်။ 

မလတ်ရဲ့ ဖွံ့ထွားကြီးမားတဲ့ နို့အုံ ဝိုင်းဝိုင်းကြီးတွေဟာလည်း သူမတစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း လေထဲမှာတုန်ခါရမ်းနေတော့တယ်။ မလတ်ရဲ့ ပါးစပ်ကလည်း ဟီး ခနဲ၊ ဟင်း ခနဲ မာန်ဖီသံတွေအဆက်မပြတ်ထွက်နေတယ်။ သူမရဲ့ခေါင်းက ဘယ်ညာ ခါရမ်းလိုက်၊ မော့တက်သွားလိုက်၊ ပြန်ငိုက်ကျလာလိုက်နဲ့ ဆံပင်တွေဟာလည်း ဖွာလန်ကျဲကာ မျက်နှာရှေ့နောက် ဖုံးကွယ်နေတော့တယ်။

ထိုစဉ် ဘေးမှာထိုင်ကာ ဂွင်းတိုက်နေသော ကိုဦးက မတ်တပ်ထလိုက်ပြီး မလတ်ရဲ့ ပြန့်ကျဲနေတဲ့ ဆံပင်တွေကို စုကိုင်လိုက်တယ်။ ထိုအခါ တဏှာငွေ့တွေ ပြည့်လျှံနေလို့ မျက်လုံးကိုစင်း အံကို တင်းနေအောင်ကျိတ်ထားပြီး တိတိရိရိနဲ့ အရမ်းကို ဆွဲဆောင်အားကောင်းနေတဲ့ မလတ်ရဲ့ မျက်နှာလှလှကို မြင်လိုက်ရတော့

“ သြော် မလတ်က ဒီအတိုင်းနေရင် မကြီးလောက်သိပ်ကြည့်မကောင်းပေမယ့် လိင်ဆက်ဆံနေတဲ့ အချိန်လည်းရောက်ကော သူ့ရဲ့မျက်နှာက တဖက်အမျိုးသားတွေရဲ့အပေါ်မှာ တော်တော်လေးကို ဆွဲဆောင်အားကောင်းတဲ့မျက်နှာမျိုးပါလား   ”

လို့ မြင့်ဇော်တွေးမိတယ်။

ကိုဦးက သူ့ ရဲ့ လီးကို မလတ်ရဲ့ပါးစပ်နားကို တိုးပေးလိုက်တော့ မလတ်ဟာ ကိုဇော်ကြီးရဲ့အပေါ်မှာ အဆောင့်မပျက်ပဲ ကိုဦးရဲ့ လီးကိုလည်း အငမ်းမရ တပြွတ်ပြွတ် နဲ့ ဆွဲစုပ်ပါတော့တယ်။ ခဏကြာတော့ ကိုဇော်ကြီးက ကိုဦးကို လှမ်းပြောတယ်။

“ ကောင်မတော့ အရမ်းကိုထန်နေပြီ။ ကိုဦး ခင်ဗျားလုပ်မှာဖြင့်လုပ်တော့လေ   ”

လို့ပြောတော့ ကိုဦးက 

“ အေး ဒါဆိုလုပ်တော့မယ်   ”

ဆိုပြီး မလတ်ပါးစပ်ထဲက သူ့ရဲ့ လီးကို ပြန်ထုတ်လိုက်တယ်။

“ ပြွတ်  ”

မလတ်က လီးကို ဆွဲစုပ်လိုက်တဲ့အသံထွက်သွားပြီး ကိုဦးရဲ့ လီးတံကြီးဟာ မလတ်ပါးစပ်ထဲမှ ငေါက်ခနဲပြန်ထွက်သွားတော့တယ်။ ထို့နောက်ကိုဦးက သူ့ရဲ့ လီးကို ဂေါ်လီကွင်းတပ်လိုက်တာမြင်ရတယ်။မလတ် တက်ဆောင့်တာကို ခံနေတဲ့ ကိုဇော်ကြီးက အောက်ကိုတွဲ ကျနေတဲ့ မလတ်ရဲ့ နို့ ထွားထွားကြီးတွေကို လက်နဲ့လှမ်းစုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း ကိုဦးကို လှမ်းပြောတယ်။

“ ခင်ဗျား အဲ့ဒါနဲ့ လုပ်မလို့လား  ”

“ အေး  ”

“ ဒါနဲ့ ဆို မြနှင်းက မတရားရုန်းပြီး သေအောင်အော် မှာ။ သေးတွေပန်းမှာလည်း အသေအခြာပဲ။ ခင်ဗျားသိတဲ့အတိုင်းပဲာဒီကောင်မက သိပ်ထန်တာ  ”

“ အေးလေ။ ရုန်း ရုန်း အော်အော်ပေါ့ကွာ။ သေးပန်းတော့လည်းပန်းပေါ့။ တစ်အိမ်လုံးလည်း တို့ချည်းပဲကိုးးး။ပြီးတော့ အိမ်နားမှာလည်း ဘာအိမ်မှ ရှိတာမှမဟုတ်တာ။ သူလည်း ကာမအရသာကို ကောင်းကောင်းကြီးခံ ဖူးသွားတာပေါ့။ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား မြနှင်း  ”

ကိုဦးက ကိုဇော်ကြီးကို ပြန်ပြောရင်း မလတ်ကိုပါ တဆက်တည်းမေးလိုက်ရာ မလတ်ဆီမှ ဘာအဖြေမှထွက်လာတဲ့အသံမကြားရဘူး။ မလတ်က စိတ်ညို့ခံထားရတဲ့လူလို ဖြစ်နေပြီး သူ့ကို မပြောသလိုပဲ ကိုဇော်ရဲ့  အပေါ်မှာ တဟီးဟီး တဟင်းဟင်း နဲ့ အားရပါးရ ဆောင့်ကာချည်းနေတော့တယ်။ ကိုဇော်ကြီးက

“ ကိုဦး ခင်ဗျားသူ့ကို ဘာမှ သွားမေးမနေနဲ့တော့။ ဒီအချိန်မှာ သူက ကျုပ်တို့ ဘယ်လိုလုပ်လုပ်ခံမှာပဲ။ ကဲလာ ဒါဆိုကျုပ်သူ့ကို ချုပ်ပေးထားမယ် - ”

ဆိုပြီး အပေါ်ကတက်ဆောင့်ကာ ဖီးလ်တွေအပြည့်ဝင်နေတဲ့ မလတ်ကို ရပ်ခိုင်းကာ သူ့ရဲ့အပေါ်မှဆင်းခိုင်းလိုက်တော့တယ်။ မလတ်လည်း ဆောင့်တာကို ရပ်ပြီး မဆင်းချင်ဆင်းချင်ပုံနဲ့ ဆင်းလိုက်ကာ - - -

“ ဘာလုပ်ကြဦးမလို့လဲ ဟင် -  ”

လို့ အသံတုန်တုန်နဲ့ မေးနေလေတယ်။ ကိုဇော်ကြီးက ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ မလတ်ကို နောက်ကျောကနေ သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး မလတ်ရဲ့လက်နှစ်ဘက်ကို နောက်သို့ ဆွဲကာ သူ့ရဲ့လက်မောင်းကြားမှာ တင်းကျပ်နေအောင် ချုပ်ထားလိုက်တော့တယ်။

ကိုဦးက မလတ်ရဲ့ ရှေ့တည့်တည့်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး တဆတ်ဆတ် တုန်ကာ ခပ်ကားကားဖြစ်နေတဲ့ မလတ်ရဲ့ပေါင်တံကြီးနှစ်ဘက်ကို ဆွဲထောင်ရင်း ဂေါ်လီကွင်းတပ်ထားတဲ့ သူ့ရဲ့ လီးကြီးကို မလတ်ရဲ့  စောတ်ဖုတ်ပေါ်မှာ တင်လို့ထက်အောက်ပွတ်နေတော့တယ်။

“ အလိုလေးးဟေးးးဟေးးးးဟေးးးး းးး းး ဘယ့်နှယ့်ဟာလည်း အားး းးး အားးး း းး မလုပ်နဲ့ မလုပ်ပါနဲ့တော့ ပွတ်မနေပါနဲ့တော့ မခံနိုင်တော့ဘူး လုပ်ပါတော့ လိုးထည့်လိုက်ပါတော့ ဟင်းးးး းးး ဟင်းးး းးးး ဟီးးး း း းး းးး - - -  ”

မလတ်ဆီက အဆက်မပြတ်အော်မြည်သံတွေထွက်လာပြီး၊ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း ရုန်းကြွ လာတော့တယ်။ ကိုဇော်ကြီးကနောက်ကနေပြီး အတင်းချုပ်ထားရသလို ကိုဦးကလည်းရှေ့ကနေပြီး မလတ်လတ်ရဲ့ ကားထောင်ထားတဲ့ ပေါင်ကြီးနှစ်ဘက်ကို ဆွဲမပြီး ချုပ်ထားလိုက်ရတယ်။ ထိုနောက် ကိုဦးက သူ့ရဲ့ လီးကို မလတ်ရဲ့ စောက်ဖုတ် အဝကိုတေ့ကာ ဗြိ ခနဲ ဖိသွင်းလိုက်တယ်။

“ အ အ အ အ ဟားးး းး းး အောက်မလေးဟေးဟေးဟေးးး ဟီးး းး း း းးးးး - - -  ”

လို့ ရှိုက်အော်လိုက်ရင်း မလတ်ခမြာ တကုန်လုံးအကြောဆွဲသလို တဆတ်ဆတ်တုန်တက်သွားပြီး ခေါင်းပါလန်တက်သွားတယ်။ ပြီးတော့မှ ဟင်းးးးးးခနဲ- - - သက်ပြင်းရှည်ကြီးချကာ မလတ်ရဲ့ခေါင်းက ရှေ့ကိုပြန်ငိုက်ကျ သွားတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်ကနေစပြီး ကိုဦးဟာ မလတ်ကို ရှေ့ကနေ ဖြောင်းဖြောင်းနဲ့ ဆက်တိုက် ဆောင့်တွယ်ပါတော့တယ်။

“ ဗြိ ဗြိ ပြွတ် ဇွပ် ပြွတ်ဇွပ် အောက်မလေး အောက်မလေးးး အမေ့ အမေ့ အားးး းးး  ”

“ ဇွပ်ဇွပ် ပြွတ်ပြွတ် ဇွိ ဇွတ် ပြွတ် အားးဟားးး းးး ကောင်းး ကောင်းး းး အောက်မလေးးး ကောင်းလိုက်တာတော့  ”

“ ဗြစ်ဗြိ ဗြစ်ဗြိ ဇွတ်ဇွတ် ဗြစ်ဗြိ ကောင်းတယ် ကိုရေ အားးဟားးး ကောင်းလိုက်တာ ငါ့နှယ့်နော် ဟီးဟီးးဟီးးးဟီးးးး  ွတ်ပြွတ် ဇွတ်ပြွတ် ဗြစ်ဗြစ် ဗြိ အားး အောက်မလေးဟေးဟေးးး းး းးး အထဲမှာ ဘာကြီးနဲ့ ဆွဲနေတာလည်းးး မြ၊ မြ နှင်းးနှင်းး းး သေ၊ သေဟေဟေ ရတော့မယ်ရှင်ရေ ရှီးးဟီးးးဟီးးးဟီးး း း းးး - - -   ”

စသည်ဖြင့် ကျယ်လောင်စွာအော်ဟစ်ရင်း အမလတ်မြနှင်းချိုမှာ လက်ကော ခြေထောက်တွေကိုပါ ရှေ့တစ်ယောက်နောက်တစ်ယောက်ချုပ် ကိုင်ခံထားရသည့် ကြားမှ သူမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ် ညိုထွားထွားကြီးနဲ့ ခါးကို ကော့ ကော့ပြီး တဘုန်းဘုန်း တဒုန်းဒုန်း - မြည်အောင်ကိုပဲ ဗျောင်းဆန်စွာ ရုန်းကန်ပါတော့တယ်။

ကိုဇော်ကြီးက နောက်ကနေ မလတ်ကို အနိုင်နိုင်သိုင်းချုပ်ထားရင်း

“ ကိုဦး ရေ ခပ်သုတ်သုတ် ဗျင်းလိုက်တော့ ဗျို့။ ကျုပ်မနိုင်ချင်တော့ဘူး။ မြနှင်းက နဂိုလ်ကမှ ခပ်ထန်ထန်ကို ဂေါ်လီကွင်းနဲ့တွေ့သွားတော့၊ ဒီကောင်မ မတရားရုန်းကြွနေတာ။ အော်နေတာလည်း သေတော့မယ့်အတိုင်းပဲ။ ခဏနဲ့ပြီးတော့မယ့်ပုံပေါ်တယ်။ ဟေ့လူ ခင်ဗျား ထုတ်ပြီးတာနဲ့ ရှောင်နော်။ သေခြာတယ် ကောင်မက သေးပါထွက်မှာ   ”

ဟု ကိုဦးကို လှမ်းပြောလိုက်တော့ - - -

“ အေးပါ ငါလည်း ဒီမှာ သူ့တင်ပါးဆုံ ကြီးတွေကြွပြီး ရုန်းနေတာကို သိပ်ထိန်းမထားနိုင်တော့ဘူး။ မင်း ဟာမလေးက တော်တော်ဏှာကြီး သကိုးးး ကွ   ”

ဟု ပြန်ပြောကာ ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်လေ့ရာ

“ ဇွတ်ဗြစ် ဇွတ်ဗြစ် ဇွတ်ဗြစ် ဇွတ်ဗြစ် ဇွတ်ဗြစ်   ”

လီးဝင် လီးထွက်သံ အဆက်မပြတ်နဲ့အတူ

“ အောက်မလေးတော့ အားး အားး းးး အားးး းး သေပြီ သေပြီ မခံနိုင်ဘူးးး မ၊ မခံနိုင်ဘူးဟူးးဟူးးဟူးးးးး း းး မလုပ်ပါနဲ့တော့ ဟင်းး းး း ဟင်းးး းး းး အမေရဲ့ သေပါပြီ ရှင့် သေပါပြီဟီဟီဟီဟီးး း းး းးးးအ အ အ အားဟားဟားးဟားးး းးး မ မ မရတောဘူးး း း း းးး အူးး း းးးးးး းးးး ဝူးး း းးးးးး ဝူးးးဝူးးးဟူးးးးဟူးးးး းးဝူးးးး း းးး - - -  ”

မလတ်ဟာ ကမ္ဘာပျက်မတတ် အော်ဟစ်ပြီး ဖွံဖြိုးသန်စွမ်းတဲ့ သူမရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာကြီးမှရှိသမျှ အားအင်တို့ကိုသုံးလျှက်သေလုမြောပါးရုန်းကန်ပါတော့တယ်။ မြင့်ဇော်လည်း မိမိအမဖြစ်သူကို ယောက်ဖနှစ်ယောက်က ချုပ်ပြီး ဂေါ်လီကွင်းတပ်ကာ ပက်ပက်စက်စက် လိုးနေတဲ့ မြင်ကွင်းကို ကြည့်ပြီး စိတ်တွေ အလွန်ကြွလာတဲ့အချိန်မှာပဲ

“ ဖယ် ဖယ် ဖယ် - - -   ”

ဆိုသည့် ကိုဦးရဲ့ သတိပေးသံနဲ့ တပြိုင်နက်ထဲ ကိုဦးကလည်း သူ့ရဲ့ လီးကို ပြွတ် ခနဲ ဆွဲထုတ်ကာ နောက်ဘက်သို့ ဆုတ်ပြီးရပ်လိုက်သလို၊ ကိုဇော်ကြီးကလည်း မလတ်ကိုနောက်ကနေသိုင်းချုပ်ထားတာကို လွှတ်ချကာနောက်ဘက်သို့ ခုန်ဆုတ်ပြီးရပ်လိုက်တယ်။ ကိုဦးက ကိုဇော်ကြီးကို 

“ ကြည့် ကြည့် မင်းဟာမလေးကိုကြည့်   ”

လို့ပြောသံကြားလို့ မြင့်ဇော်လည်း မလတ်ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မလတ်ဟာ အိပ်ယာပေါ်မှာ မြွေနဂါးတစ်ကောင်လို ပြင်းထန်စွာ လူးလိမ့်နေရင်း သူမရဲ့ခန္ဓာကိုယ် ထွားထွားကြီးဖြင့် ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို တဒုန်းဒုန်း ရိုက်လျှက်

“ အားဟားးဟားးးဟားးးး းး းး ကောင်းလိုက်တာတော့ အောက်မလေးဟေးဟေးဟေးဟေးးးး ကောင်းလိုက်တာ အမေရဲ့..အောင့် အောင့် အောင့်မလေးးး း းးးး ဟီးးးဟီးးး းးးဟီးး းးးးး သေတော့မှာပဲ သေတော့မှာပဲသေ သေ သေဟေဟေဟေ သေလိုက်ပါရစေတော့လား ရှင်ရဲ့ အီးးး ဟီးးး းးးးးကောင်းတယ် ကောင်းတယ်အရမ်းကောင်းတယ်   ”

ဟူ၍ ငယ်သံပါအောင် ဟစ်အော်ပြီး သမူအရဲ့ တင်ပါးဆုံ ကြီးတွေကို ကော့ကော့မြှောက်ကာ သေးတွေ တဗြန်း ဗြန်းးး ပန်းထုတ်ပြစ်လိုက်ပါတော့တယ်။

အားရအောင် သေးတွေပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ပြီးနောက် မလတ်ဟာ အိပ်ယာပေါ်သို့ အရုပ်ကြိုးပြတ်ပြုတ်ကျသွားပြီး အသက်ကိုအနိုင်နိုင်ရှူနေရကာ ငြိမ်သက်လျှက်ရှိပါတော့တယ်။ ကိုဦးက 

“ ကောင်မလေးသနားစရာကွာ။ တို့ခဏနားရင်ကောင်းမယ် ထင်တယ်။ သူ့ခမြာ မြော့မြော့ပဲကျန်တော့တယ်  ”

ဟုပြောလေရာ ကိုဇော်ကြီးက

“ ခင်ဗျားက ကျုပ်မိန်းမကိုဂေါ်လီကွင်းတပ်ပြီး သောက်ရမ်းဗျင်းတုန်းက ဗျင်းပြီး ခုမှဘာသနားပါပြီလည်း။ ဒါပဲနော်  ခင်ဗျားမိန်းမသူဇာကြီးကြရင်လည်း မတိုကြေး။ ခုမြနှင်းလေး ဖြစ်သလိုကို ဖြစ်သွားမှကို ကျုပ်ကကျေနပ်မှာ  ”

ဟုပြောလေရာ

“ အေးပါကွာ ။ အေးပါ မင့်သဘောရှိပါပဲ  ”

“ ဟဲဟဲ ဒါမှ တို့ ဒရိုက်ဘာကြီးကွ။ လာ၊ ဟေ့လူ သနားမနေနဲ့။ ကောင်မက သန်လည်းသန် ထန်လည်းထန်ပါတယ်။ ခုဟာက လည်း သူကောင်းလွန်း ကြို က်လွန်းအားကြီးလို့ ဖြစ်သွားတာ။ ခု လို သေးတွေဆိုရွှဲ နေတုန်း မှ ဖင်ချလို့ကောင်းမှာ။ခြောက်သွားလို့ရှိရင် မကောင်းဘူး။ အချိန်ရှိခိုက် လုံ့လစိုက်ကြစို့   ”

ဟုဆိုကာ ခွေခွေကလေး လဲနေတဲ့ မလတ်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို နှစ်ယောက်သားမချီကာ ကိုဦးတို့ အိပ်ယာဘက်ကို ရွှေ့လိုက်တော့တယ်။

………………………………………………

ထို့နောက် ကိုဇော်ကြီးက မလတ်ကို လှုပ်နှိုးလိုက်တယ်။

“ မြနှင်းလေး မြနှင်းလေး ထ ထ   ”

မလတ်လည်း 

“ မ မ ပြီးသေးဘူးလားရှင် ကျွန် ကျွန်မ ကို ဘာတွေထပ်လုပ်ကြဦးမလို့လဲ  ”

အသံတုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့် တိုးညှင်းစွာ မေးလိုက်ရာ ကိုဇော်ကြီးက

“ ဘာမှမကြောက်ပါနဲ့ မြနှင်းရယ်။ ကိုယ်တို့က မြနှင်းကို ဒီထက်ကောင်းအောင် လုပ်ပေးမှာပါ  ”

“ တော် တော်ပါတော့ အကိုရယ်။ မြနှင်းလေ အဲ့ အဲ့ဒီကောင်းတာကြီးဆိုတာကိုပဲ ကြောက်လှပါပြီ။ ဒီညတော့နားပါရစေတော့။ မြ မြနှင်းကို သနားကြပါ အကိုတို့ရယ်  ”

“ တစ်ခါတည်းပါကွာ။ တစ်ခါတည်းရယ်။ လိမ်မာပါတယ် နှင်းလေးရယ်။ ရော့ အားရှိသွားအောင် နွားနို့ လေးသောက်လိုက်  ”

ဟုဆိုကာ ကိုဦး အသင့်ယူလာတဲ့ နွားနို့ကို ကိုဇော်လွင်က မလတ်ကို တိုက်လိုက်တယ်။ မလတ်လည်း

“ အမေရေ သမီးဘဝက ဆိုးပါတယ်ရှင့် ဟီးး ဟီးးး ဟင့်ဟင့်   ” 

တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ရှိုက် ငိုရင်း နွားနို့ကို တဂျိုက်ခြင်းသောက်ချနေလေတော့တယ်။ ကိုဦးက မလတ်ရဲ့ဘေးမှာလှဲအိပ်လိုက်ပြီး၊ ကိုဇော်လွင်ကတော့ နောက်ဖေးဘက်ကိုဝင်သွားတယ်။ ကိုဦးက မလတ်နဲ့ နှစ်ယောက်တည်းရှိတဲ့အချိန် မှာ မလတ်ကိုမေးတယ်။

“ ဘယ်လိုလည်း မြနှင်း ကိုယ်လုပ်တာ ခံရတာကော ကောင်းရဲ့လား  ”

“ မပြောပါရစေနဲ့ ကိုဦးရယ် မြနှင်း ရှက်လွန်းလို့ပါ  ”

“ အေးပါ။ ဒါဆိုလည်း မမေးတော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် မြနှင်းရဲ့ ပေါင်လေးကိုနဲနဲတော့ ဟပေး  ”

ဟု ကိုဦးက ပြောလိုက်ရာ မလတ်လည်း ပေါက်တဲ့နဖူး မထူးတော့ပြီ ဟု ယူဆတဲ့ပုံစံနဲ့ စေ့ထိုင်ထားတဲ့ သူမရဲ့ပေါင်တန် ကြီးနှစ်ဖက်ကိုခပ်ကားကားလုပ်ပေးပြီး လက်ကိုပါ နောက်ဘက်သို့ ပစ်ကာထောက်ထားလိုက်တော့တယ်။ 

ကိုဦးက ပက်လက်အိပ်နေရင်း မလတ်ရဲ့ ပစ္စည်းကို လက်နဲ့ ရွရွလေးလှမ်းပွတ်နေတာတွေ့ရတယ်။ ခဏကြာတော့ မလတ် ဆီက တဟင်းး ဟင်းးးတဟီးးး းးဟီးး း းး- အသံတွေပြန်ထွက်လာပြီး တုန်တုန်ယီယီနဲ့ ကိုဦးကိုမေးရှာတယ်။ 

“ နွားနို့ထဲမှာဆေးထည့်ထားသေးလားဟင်  ”

တဲ့။ ကိုဦးက လက်နှစ်ချောင်းထောင်ပြပြီး 

“ နှစ်ဆ  ”

ဆိုတော့ မလတ်က - - -

“ အောင့်မလေး ရက် ရက် စက် စက် လိုက် ဟိုက် ဟိုက် - - -မလတ်ဟာ - - - ရက်စက်လိုက်တာရှင် -  ”

လို့ ပြောဖို့ကို ပြီးအောင်တောင်မပြောနိုင်တော့ဘဲ ကိုဦးက ခပ်တင်းတင်းဖိပွတ်ပေးလိုက်တာကြောင့် မလတ်ခမြာမှာ ဆေးအရှိန်တွေ ပြန်တက်လာပြီး 

“ မ မ မ မရတော့ဘူးး းးး အောင့်မလေး ကိုကြီးရယ် အားးအားး ရှီးးး း းးး းးး   ”

ဟုဆိုကာ အသက်ရှူသံတွေပါပြင်းထန်လာပြီး ကိုဦးရဲ့ထောင်မတ်နေလျှက်ရှိတဲ့ လီးပေါ်ကို ကပြာကသီ တက်ခွရင်း အဆုံးအထိထိုင်ချလိုက်ပါတော့တယ်။

“ ဗြစ်  ဗြစ်  ဘု ..ဗြစ်-  ”

လီးဝင်သံနဲ့အတူ မလတ်ဟာ မျက်နှာကိုမော့ထားပြီး သူမရဲ့တင်ပါးဆုံးအိုးကြီးတွေကို နောက်ကိုကော့ပြစ်ထားကာ

“ အောင့်မလေးလေး ကောင်းလိုက်တာရှင်။ ကိုကြီးရဲ့ဟာမှာရှိတဲ့ အဲ့ဒီဖုလုံးလုံးတွေက ကျွန်မရဲ့ အသဲနှလုံးတွေကိုပါ ပွတ်ဆွဲနေသလိုပဲ။ သိလား ”

ဟုဆိုကာ မျက်လုံးကိုစင်းပြီး လီးမှိန်းမှိန်းရင်း ဖီးလ်ခံနေပါတော့တယ်။ ကိုဦးက 

“ မြနှင်းရဲ့ အဲ့ဒါဂေါ်လီကွင်းတပ်ထားတာလို့ခေါ်တယ်။ မြနှင်းကြိုက်တယ်မဟုတ်လား  ”

ဆိုတော့

“ ကြိုက်တာပေါ့ ကိုကြီးရယ်   ” တဲ့။

“ ကြိုက်ရင် ငြိမ်မနေနဲ့ လှုပ်တော့လေ   ”

လို့ ကိုဦးကပြောတော့မှ အမလတ် မြနှင်းချိုဟာ တဟူးဟူး တဟီးဟီးး အော်ငြီးပြီး ကိုဦးရဲ့ အပေါ်မှာ သူမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ် တတုန်တုန်ကြီးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုပ်လုပ်ရင်း အပီအပြင် ဆောင့်ပါတော့တယ်။

ထိုအချိန်မှာပဲ နောက်ဖေးဘက်သို့ဝင်သွားတဲ့ ကိုဇော်ကြီး ပြန်ရောက်လာပြီး 

“ ကျုပ်ဆြာကတော့ သွက်ချက်။ ဒီအသံတွေ နောက်ဖေးက ကြားကတည်းက ကျုပ်တော့ထင်ပါတယ်။ ငါ့ဆြာသမားတော့ ငါ့စကီကြီးကို ဆွဲနေပြီလို့  ”

မလတ်ကတော့ ကိုဇော်ကြီးကို လှည့်ကြည့်ကာ 

“ ဟင် ကို   ”

တဲ့ ဆိုပြီး တစ်ခွန်းတည်းပြန်ပြောကာ အဆောင့်မပျက်ပဲ ကိုဦးအပေါ်မှာ 

“ အောင့်မလေး ကောင်းလိုက်တာ အောင့်မလေး ရှီးးးာဟီးးး းးးး -  ”

စသည်ဖြင့် အော်ငြီးသံတွေပေးရင်း ဆက်လက်လှုပ်ရှားနေလေတယ်။ ကိုဇော်လွင်က အနောက်ဖက်ကနေ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး မလတ်ကို

“ မြနှင်း ကိုဦးအပေါ်ကို မှောက်ချလိုက်  ”တဲ့။

မလတ်လည်း 

“ ရှင် - - - ဟုတ်ကဲ့  ”

ဆိုပြီး သူမရဲ့ ဆူဖြိုးဖွင့်ထွားတဲ့ ရင်နှစ်မွှာကို ကိုဦးရဲ့ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ အပ်ချလိုက်ပြီး သူမရဲ့မေးစေ့ကိုလည်း ကိုဦးရဲ့ပုခုံးပေါ်ကို တင်ထားလိုက်ပါတော့တယ်။ ကိုယ်ကို ရှေ့သို့ ပြစ်ချလိုက်လို့ နောက်ဖက်တွင် အစွမ်းကုန် ထောင်ကားသွားတဲ့ မလတ်ရဲ့တင်ပါးလုံးလုံးကြီးတွေကြားထဲက စအိုဝကို ကိုဇော်ကြီးက တစ်ခုခုသုတ်လိမ်းနေတယ်။ မလတ်က

“ ကို ဘာလုပ်မလို့လဲဟင်-  ”

ဆိုတော့ ကိုဇော်ကြီးက

“ မြနှင်းကို ကိုဦးနဲ့ ကိုယ် ရှေ့နောက် ဝိုင်းချ ပေးမလို့-  ”တဲ့။

“ ဖြစ်ပါ့မလား ရှင်ရယ်  ”

မလတ်ဆီက စိုးရိမ်သံခပ်တိုးတိုးလေးထွက်လာသော်လည်း အကြောက်အကန်ငြင်းဆန်တာမျိုး မတွေ့ရဘူး။ မလတ်ဟာ မြင့်ဇော်တို့ အိမ်မှာရှိတဲ့ မိန်းမသားတွေထဲမှာ သွေးသား အဆူဖြိုး ဆုံးနဲ့ ကာမဆန္ဒ အပြင်းပြဆုံးဖြစ်တာကတစ်ကြောင်း၊ ကာမစိတ်ကြွဆေးတွေကို သောက်ထားတာကတစ်ကြောင်းကြောင့် သူမကိုယ်တိုင်လည်း အမျိုးသားနှစ်ယောက် ရှေ့တစ်ပေါက် နောက်တစ်ပေါက်ဝိုင်းလုပ်တဲ့ အရသာကို ခံစားကြည့်ချင်နေပုံရတယ်။

ကိုဦးလည်း သူ့ရဲ့  လီးကို မလတ်ရဲ့ ဖင်ပေါက်မှာ တော့ပြီး ဖြေးဖြေးခြင်း သွင်းလေရာ မလတ်ဆီမှ

“ အိ ကို ကို အိ အစ် အ အ အားး အမေ့  ”

စသည်ဖြင့် ခပ်အစ်အစ် အသံလေးတွေပေါ်ထွက်လာကာ မလတ်ရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာဟာလည်း ရှေ့ သို့ တွန့် ပြီး အနည်းငယ် ပြန်ကြွလာလို့ အောက်ကနေ ကိုဦးက ဆွဲဖက်ထားရတယ်။ ခုဆိုရင် မလတ်ရဲ့ဖင်ထဲမှာလည်း သူမရဲ့ယောကျ်ား ကိုဇော်ကြီး လီးက အဆုံးဝင်နေပြီ။ မလတ်ရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲမှာလည်း သူမအမကြီးရဲ့ ခင်ပွန်းဖြစ်တဲ့ ကိုဦးရဲ့ ဂေါ်လီကွင်းစွပ် လီးကြီးကလည်း အောက်ကနေ ပင့်စိုက်ထားတာခံနေရလေပြီ။

မလတ်ခမြာ အသက်ကို ခပ်အစ်အစ် ရှူ ရှိုက်ရင်း ပါးစပ်က ဟစီဟစီဖြစ်နေရှာတယ်။ ကိုဇော်ကြီးက ကိုဦးကိုပြောတယ်။

“ ခင်ဗျားနဲ့ ကျုပ် စုံအသွင်းအထုတ်လုပ်ရင် မြနှင်းခံနိုင်ဦးမှာမဟုတ်ဘူး။ အဲ့တော့ ခင်ဗျားကော့သွင်းရင် ကျုပ်ဟာကိုထုတ်မယ်။ ကျုပ်ဟာကိုထည့်လိုက်ရင် ခင်ဗျားပြန်ထုတ်လိုက်။ ဟုတ်ပြီလား  ”

“ အိုကေ လေ  ”

ကိုဦးနှင့် ကိုဇော်လွင် မြင့်ဇော်ရဲ့အမလတ် မြနှင်းချိုကို စပြီးဝိုင်းလိုးလေပြီ။

ဇွိ ကခနဲ ဖင်ထဲကို လီးဝင်သွားတဲ့အသံတွေ၊ ရွှတ် ကနဲ ဖင်ထဲက လီးပြန်ထုတ်တဲ့အသံတွေ ဗြွတ်ခနဲ စောက်ဖုတ်ထဲကို လီးဝင်သွားတဲ့ အသံတွေ၊ ပြလွတ် ဆိုကာ စောဖုက်ဖုတ်ထဲမှ  လီးထွက်တဲ့အသံတွေ  စတဲ့ လီးဝင်ထွက်သံတွေကြားထဲ မလတ်ခမြာမှာ ရှေ့ က ဟာထဲကို ကိုဦးရဲ့ ဂေါ်လီတပ် လီးကြီးက ဝင်လာလို့ အသဲတွေအူတွေကို ဆွဲဆုပ်လိုက်သလို ခံစားလိုက်ရတဲ့အချိန်မှာပဲ နောက်ပေါက်ထဲမှ ရှိတဲ့ သူမရဲ့ယောကျ်ားရဲ့ လီးက ပြန်ထွက်သွားလို့ ဟာတာတာကြီး အားမလိုအားမရ ခံစားလိုက်ရပြန်တယ်။

တစ်ခါ ကိုဦးရဲ့ လီးမှာရှိတဲ့ အဖုအထစ်တွေက သူမရဲ့ စောက်ဖုတ်နံရံတွေကို ပွတ်ဆွဲ ကာ ပြန်ထွက်သွားလို့ မခံချိမခံသာဖြစ်နေတဲ့ အချိန်မှာပဲ၊ သူမရဲ့နောက်ပေါက်ထဲကို ယောကျ်ားဖြစ်သူရဲ့  လီးက တဖန်ပြန်ဝင်လာလို့ ပြည့်ပြည့်သိပ်သိပ် ကျပ်ကျပ်သည်းသည်းကြီး ခံစားလိုက်ရ ပြန်နဲ့ ယောကျ်ားနှစ်ယောက်တစ်ပြိုင်တည်း ဝိုင်းလိုးတဲ့အရသာကို ပထမဦးဆုံးခံစားဖူးရင်း မရှူနိုင်မကယ်နိုင် ဖြစ်နေရှာတော့တယ်။

မလတ်ဟာ သူမရဲ့ ခန်ဓာကိုယ်ကို အပြင်းအထန်ရုံးကြွ လှုပ်ရှားသော်လည်း အမျိုးသားနှစ်ဦးက ညှပ်ဖိထားတာခံနေရတဲ့အတွက် လွတ်ထွက်သွားခြင်းမရှိပေ။ မလတ်ဟာ လက်တွေကို ကြမ်းပြင်နဲ့ တဗြန်းဗြန်းရိုက်လိုက် တွေ့ကရာတွေကုတ်ချစ်ဆွဲလိုက် သူမရဲ့ဆံပင်တွေကို သူမဘာသာသူမ ဆွဲဆုပ်လိုက် လုပ်နေတော့တယ်။

မလတ်ဟာ အစပိုင်းမှာ အမေတွေ အကိုတွေ တကာ သေပါပြီ ကြေပါပြီ နဲ့ ကယ်ပါ ယူပါ တစ်စာစာ အော်ဟစ်ငိုကြွေးပေမယ့် ၊ အချိန်ကြာလာတာနဲ့ အမျှ ကိုဦးနဲ့ ကိုဇော်ကြီးရဲ့ ဟန်ချက်ညီညီ အပေါ်အောက် အဝင်အထွက်စည်းချက်ကျကျ လိုးပေးမှုတွေအောက်မှာ တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ် တစ်ခါမျှ မခံစားဖူးခဲ့တဲ့ ကာမအရသာတွေတလိပ်လိပ်တက်လာကာ မလတ်ဟာ

“ ကောင်းလိုက်တာ အောင့်မလေး ကောင်းလိုက်တာရှင့် ကောင်းတယ် ကိုယ်တို့ရယ် ကောင်းလိုက်တာတော့်   ”

စသည်ဖြင့် ကောင်းကြောင်းကို တစာစာရေရွတ်ကာ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်ပြု လျှက် အဖျားတက်သလို တဟီးးးဟီးးးး တုန်ယီလာတော့တယ်။ အဆက်မပြတ်အော်ဟစ်နေသည့်ကြားမှ အံကို တကျိကျိ  မြည်အောင်ကြိတ်ပြီး လက်တွေ အရင်လို ရုန်းကန် ထုရိုက်မနေတော့ဘဲ အောက်ကမွှေ့ယာကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် မလွှတ်တမ်းဆွဲဆုပ်ကာထားတော့တယ်။

ကိုဇော်ကြီးက အပေါ်ကနေပြီး  ”

“ ကိုဦးရေ ကောင်မတော့ ထပ်ပြီးတော့မယ်။ ခင်ဗျားနဲ့ ကျုပ် စုံဝင်စုံထွက် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဗျင်းပြီး ထုပ်လိုက်ကြရအောင်   ”

“ လုပ်လိုက် ဆြာရေ  ”

အောက်ကကိုယ်ဦးကပြန်ပြောပြီး သူ့ရဲ့ ခါးကို အပေါ်ကိုကော့တင်ဆောင့်လိုက်သလို ကိုဇော်ကြီးကလည်း မလတ်ရဲ့ဖင်ကားကားကြီးကို ကိုင်ကာ သူ့ဟာကို စောင့်ထည့်လိုက်တော့တယ်။

“ ဇိ ရွှတ်  ”

ရှေ့နောက်တစ်လှည့်စီအဝင်အထွက်လုပ်နေတုန်းက မသိသာပေမယ့် ယခုလို တပြိုင်နက်စုံဝင်လာတော့ မလတ်ခမြာမှာ ရှေ့ထဲမှာ ကိုဦးရဲ့ လီးက ဂေါ်လီတွေနဲ့ ပွတ်ဝင်လာတဲ့ ဒဏ်ကော၊ နောက်ထဲမှာ ပြည့်သိပ်သွားတဲ့ ဒဏ်ကောကို တပြိုင်နက်ခံစားလိုက်ရပြီး

“ အောက်မလေဟေးဟေးဟေးဟေးဟေးးးးး သေပါပြီတော့် သေပါပြီ သေပါပြီ  ”

ဟူ၍ သွက်သွက်ခါအောင် အော်ဟစ်လိုက်ရလေသည်။ ထို့နောက် နှစ်ယောက်သားစုံပြိုင်ထုတ်လိုက်ပြန်ရာ 

“ ဗြွတ်၊ ပြလွတ်   ”

မလတ်ဟာ ရှေ့က ဂေါ်လီပွတ်ဆွဲကာကလီစာတွေကို ဆွဲထုတ်သွားတဲ့ဒဏ်ကော၊ နောက်က ပြည့်သိပ်နေရာမှ ဟာခနဲဖြစ်သွားတဲ့ အရသာကိုပါ ညှပ်ပူးညှပ်ပိတ် ခံစားလိုက်ရတော့ ဘယ်လိုမှတောင့်မခံနိုင်တော့ဘဲ့

“ အားဟားးဟားးဟားးး အောင့်မလေးလေး သေပါပြီ ဘယ့်နှယ့်ဟာတွေလဲ ရှင်တို့ရယ် အောင့်မလေး အမေရေသမီးအဖြစ်ကို ကြည့်လှည့်ပါဦး  ”

ဟု ကျူကျူ ပါအောင် ဟီးချ ငိုကြွေးပါတော့တယ်။ မလတ်ရဲ့ လက်တွေကလည်း အိပ်ယာကို ဆုပ်ကိုင်ထားရာမှာ ရှေ့ကြမ်းပြင်ကို တဒုန်းဒုန်း နဲ့ ပြန်လည်ထုရိုက်ပါတော့တယ်။

ကိုဦးနဲ့ ကိုဇော်ကြီးက မလတ်ရဲ့ဖြစ်ပျက်နေပုံကို ဂရုမစိုက်ကြဘဲ ဆက်ကာ ဆက်ကာ စုံထုပ်စုံသွင်း လိုးထည့်နေလေရာ

“ ဇိ၊ ရွှတ် ပြွတ်၊ ပြလွတ် ဇိ၊ ရွှတ် ပြွတ်၊ ပြလွတ် အောင့်မလေး အမေရေ အောင့်မလေးလေး ဟီးးးးးး းး းးး  ”

“ ဇိ၊ ရွှတ် ပြွတ်၊ ပြလွတ် ဇိ၊ ရွှတ် ပြွတ်၊ ပြလွတ် သေပါပြီရှင် သေပါပြီတော့ အားးဟားးး ကောင်းးး လိုက်တာ ရှင့်  ”

“ ဇိ၊ ရွှတ် ပြွတ်၊ ပြလွတ် ဇိ၊ ရွှတ် ပြွတ်၊ ပြလွတ် အောင့်မလေးဟေးးဟေးးဟေးးးး အမေရေ သမီးတော့ ကောင်းလွန်းလို့သေ သေ သေရပါတော့မယ်  ”

“ ဇိ၊ ရွှတ် ပြွတ်၊ ပြလွတ် ဇိ၊ ရွှတ် ပြွတ်၊ ပြလွတ် အား အားးးး မခံနိုင်ဘူးး မခံနိုင်ဘူးးးး းး ကျွန်မကို သာ သတ်လိုက်ကြပါတော့ အကိုတို့ ရယ်  ”

“ ဇိ၊ ရွှတ် ပြွတ်၊ ပြလွတ် ဇိ၊ ရွှတ် ပြွတ်၊ ပြလွတ် အောင့်မလေးး ဟီးးးဟီးးးး သေ သေပါ၇ဇီတော့ ဟီးးးဟီးးး သေပါရဇီတော့ မြနှင်းကို သတ်လိုက်ကြပါတော့လားရှင့်..  ”

“ ဇိ၊ ရွှတ် ပြွတ်၊ ပြလွတ် ဇိ၊ ရွှတ် ပြွတ်၊ ပြလွတ် ဇိ၊ ရွှတ် ပြွတ်၊ ပြလွတ် ဇိ၊ ရွှတ် ပြွတ်၊ ပြလွတ်  ”

“ ဟင့်အင် ဟင့်အင်းးး းး မလုပ် မလုပ် ပါနဲ့တော့ အားး းးး မခံနိုင်ဘူးး အောင့်မလေးဟေးးဟေးးဟေးး အဲ့ဒီကောင်းလွန်းတဲ့ဒဏ်ကို မခံနိုင်တော့ပါဘူး ရှင်တို့ရယ် အားးး အား းးးး ဟားးး ဟီးးး ဟီးးးဟီးးးးဟီးးး မြနှင်းကိုသာ သတ် သတ် လိုက်ကြပါတော့ ဟော့ဟော့ဟော့ ဟော့  ”

မလတ်ဟာ လည်ချောင်းသံပါအောင် တုန်တုန်ယီယီနဲ့ကိုပဲ ကျယ်လောင်စွာ မချိမဆန့် ဟစ်အော်ငိုကြွေးပြီး၊ တဝုန်းဝုန်း တဒိုင်းဒိုင်းမြည်အောင် အပြင်းထန်ဆုံး ရုန်းကန် လျှက်၊ ခံစားနေရသောဝေဒနာတွေမှ လွတ်ကင်းသွားဖို့ရာ သူမကို သတ်လိုက်ကြပါတော့- - -ဟူ၍သာ တစာစာ မြည်တမ်းတောင့်တလျှက် နောက်ဆုံးမှာ ကိုဦးနဲ့ ကိုဇော်ကြီးတို့ အကြားတွင် အသက်ဝိဉာဉ်ကင်းမဲ့သွားသည့်အလား ငြိမ်ကျ သွားပါတော့တယ်။

ကိုဇော်ကြီးနဲ့ ကိုဦးလည်း အကြောဆွဲသလို ဆန့်ငင် ဆန့်ငင် ဖြစ်ကာ  တဟီးးဟီးး တဟဲဟဲ နဲ့ မလတ် မြနှင်းချို ရဲ့ ဖင်ထဲနဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲတွင် လရေတွေ ကိုယ်စီ ပန်းထည့်လိုက်ကြပါတော့တယ်။

ကိုဇော်ကြီးက မလတ်ရဲ့ နောက်တွင်ထိုင်နေရာမှ ဘေးသို့လှဲချလိုက်ပြီး ပက်လက်လှန်ကာအမောဖြေနေသလို၊ မလတ်က ကိုဦးရဲ့အပေါ်မှာ မှောက်လျှက်သား ကုန်းကုန်းကြီးနဲ့ မလှုပ်မၡက်ဖြစ်နေလေတယ်။ ကိုဦးကလည်း မလတ်ရဲ့အထဲက သူ့ရဲ့ဟာကို မထုတ်တော့ဘဲ အောက်ကနေပြီး မလတ်ရဲ့ တင်သားလုံးလုံးပြည့်ပြည့်ကြီးတွေကို လက်နဲ့ ပွတ်သတ်လိုက် ဖြစ်လိုက်လုပ်နေလေတယ်။

အင်မတန် တဏှာရာဂ စိတ်ပြင်းထန်ပြီး ပြည့်အယ်ဖွင့်ထွားနေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ညို ညို တောင့်တောင့်ကို ပိုင်ဆိုင်တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ ကျန်းမာ သန်စွမ်း ထွားကြိုင်းတဲ့ အမျိုးသားနှစ်ယောက်ရဲ့ ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေကြတဲ့ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်မြင်ကွင်းကို ကြည့်ရင်း မြင့်ဇော်မှာ ကိုယ့်အမတစ်ယောက်ကို ယောက်ဖနှစ်ယောက်က ရှေ့ပေါက်နောက်ပေါက် ဝိုင်း လိုးကြတာတွေ ဘာတွေ ဂရုမစိုက်နိုင် မတွေးတောနိုင်တော့ဘဲ ရင်ထဲမှာ ပြည့်တက်လာပြီးတံတွေးတွေ အခါခါ မျိုချမိတော့တယ်။

ထို့နောက် မြင့်ဇော်ဟာ အိပ်ယာထဲမှာ ဂွင်းတိုက်ဖို့ မိမိအိပ်ယာခင်းထားတဲ့ ကားဆီသို့ ထွက်လာခဲ့တော့တယ်။နောက်တစ်နေ့မှာတော့ သတင်းဆိုးကြီးတစ်ခု မြင့်ဇော်တို့ မိသားစုထံရောက်ရှိလို့လာတယ်။

မကြီးသူဇာချိုဟာ ရွာမှ အိမ်အပြန် လမ်းမှာ ကားမှောက်ကာ ဆုံးသွားတယ် တဲ့။

မြင့်ဇော်တို့အားလုံး ငိုကြွေးကြတယ်။ ကိုဦးကတော့ အဆိုးဆုံးပဲပေါ့။ ကိုဇော်ကြီးကတော့ ခဲလေသမျှ ပဲရေပွပြီး အရင်းမကြေလို့ တက်တခေါက်ခေါက်ဖြစ်နေလေရဲ့။

ဖခင်ကြီးကတော့ ဒီအဖြစ်တွေကို သံဝေဂယူပြီး သာသနာဘောင်မှာ အပြီးနေလိုက်တော့တယ်။တစ်လလောက်ကြာတော့ မဧပရယ်ရဲ့ အမေကြီး ဆုံးသွားလို့ ဝိုင်းလေး အမွေရပြီး ကိုငယ်တို့လင်မယား အဲ့ဒီကိုပြောင်းသွားကြတယ်။

အိမ်မှာ လူနည်းသွားတာကတစ်ကြောင်း ညီအကိုတွေလိုသံယောဇဉ် ဖြစ်နေတာကတစ်ကြောင်းကြောင့် ကိုဦးကတော့ အိမ်မှာပဲ ဆက်နေတယ်။ မြင့်ဇော်က 

“ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေနိုင်ပါတယ် ..နောက်ထပ်မိန်းမတွေ့ရင်လည်း ယူနိုင်ပါတယ်  ”

လို့ပြောတော့ -

“ ကျေးဇူးပါ ညီလေးရယ်-  ”တဲ့။

ဒါပေမယ့် ကိုဦးဟာ တငိုင်ငိုင်ဖြစ်နေတာကများတယ်။တစ်နေ့တော့ မြင့်ဇော် ညပိုင်းလက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကပြန်အလာမှာ စကားပြောသံကြားလို့ အိမ်ထဲမဝင်သေးဘဲ အသာချောင်းကြည့် မိတယ်။ကိုဇော်ကြီးနဲ့ မလတ်က အိပ်ယာခင်းရင်းထိုင်နေကြတယ်။ ကိုဦးကလည်း ခေါင်းရင်းက သူ့ အိပ်ယာပေါ်မှာပဲ သူထိုင်နေတယ်။

ကိုဇော်ကြီးက ကိုဦးကိုလှမ်းကြည့်ပြီး 

“ ဟေ့လူ ဟိုလင်မယားနှစ်ယောက်တော့ အိမ်တစ်အိမ်ထဲမှာ နှစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ တော်တော်ကို လွတ်လွတ်လပ်လပ်နဲ့ ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေကြပြီ ထင်တယ်။ သူတို့ မသွားခင် ကျုပ် အငယ်ကောင်ကို ဆေးတွေကော ဂေါ်လီကွင်းပါပေးလိုက်တယ်။ ဧပရယ်တော့ မသက်သာလောက်ဘူး  ”

လို့လှမ်းပြောတော့ မလတ်က နောက်ကနေ

“ ကိုဇော်ကြီး ပုခုံးကိုလှမ်းပုတ်လိုက်ပြီး   ”

“ အို ကိုကလည်း။ ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ - ”-တဲ့။ 

ကိုဇော်ကြီးက ဆက်ပြီး ကိုဦးကို

“ ခင်ဗျားလည်း ဒီလိုငူငူကြီး မနေန့တော့လေ။ အသစ်ရှာရင်လည်းရှာ။ အဲ ရှာလို့ မရတဲ့စပ်ကြား ဟော့ဒီက ကျုပ်မိန်းမမြနှင်းချို နဲ့ နေချင်လည်းနေပေါ့။ ခင်ဗျားနဲ့ မြနှင်းနဲ့ ကလည်း ရင်းနှီးပြီးသားပဲ။ အစိမ်းသက်သက်တွေမှမဟုတ်တာ - - -

ဟုလှမ်းပြောတော့ မလတ်က

“ ကို ကို ကို နော်  ”

ဆိုပြီး အရှက်သည်းစွာ ကိုဇော်ကြီး ရဲ့ပါးစပ်ကို လိုက်ပိတ်နေလေတယ်။ ကိုဇော်ကြီးက မလတ်ဘက်ကိုလှည့်ပြီး

“ မြနှင်း ရယ် ဒီလူနဲ့ ဒီလူတွေ အားလုံးရင်းနှီးပြီးသားတွေ။ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ကိုယ်လုံးတီးချွတ်ပြီး ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်ခဲ့ပြီးကြတဲ့သူတွေ ဘာမှ ရှက်နေစရာမလိုဘူး။ မြနှင်းကိုယ့်ကို မှန်မှန်ပြောစမ်း။ ကိုယ်နဲ့နေရတာ ငြီးငွေ့သွားရင် တစ်ခါတစ်ရံမှာ ကိုဦးနဲ့နေချင်စိတ်မပေါ်မိဘူးလား   ”

လို့ မေးလိုက်တော့ မလတ်က ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ ခေါင်းကိုငုံ့ ထားတာကိုတွေ့ရတယ်။ ကိုဇော်ကြီးက ဆက်ပြီး- - -

“ ကဲ ဒါပဲပေါ့ဗျာ။ ဘာရှက်နေမှာတုန်း၊ ဘာတွေ ညစ်နေမှာတုန်း ။ အားလုံးပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ပေါ့ဗျာ။ တစ်ခုရှိတာက ခင်ဗျားအသစ်ရလာလို့ စေတနာရှိရင်တော့ ကျုပ်ကိုပေးကြွေးပေါ့ဗျာ။ ခုတော့ ခင်ဗျားလိုချင်ရင် အချိန်မရွေးပဲ။ ဟုတ်ရဲ့လား နှင်း -  ”

ဟူ၍ မလတ်ဘက်ကိုလှည့်ကာမေးလိုက်ရာ မလတ်က ကိုဇော်ကြီးရဲ့ဗိုက်ကို လိမ်ဆွဲလိုက်ပါတော့တယ်။

ညပိုင်း အိပ်ချိန်သို့ ရောက်တော့ မလတ်တို့ ခြင်ထောင်ထဲမှာ ကိုဇော်ကြီးနဲ့ မလတ် ဗျင်းနေတာကို မြင့်ဇော် မြင်နေ ကြားနေရတယ်။ နာရီဝက်လောက်ကြာတော့ ကိုဇော်ကြီးရဲ့ တခေါခေါဟောက်သံထွက်လာပြီး မလတ်က ခြင်ထောင်ကို ဟကာ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ကြီးနဲ့ ခေါင်းရင်းဘက်က ကိုဦးရဲ့ ခြင်ထောင်ထဲကို ကူးသွားတာ မြင့်ဇော် မြင်လိုက်ရတယ်။ ခဏအကြာမှာတော့ ကိုဦးရဲ့ ခြင်ထောင်ထဲမှ မလတ်ရဲ့ အော်ဟစ်ငြီးငြူသံတွေ ဆူညံစွာထွက်ပေါ်လာပါတော့တယ်။           ။

........................................💚💛💖💝💙........................................

ပြီးပါပြီ။

ကိုမြင့်ဇော်၏အကိုငယ်နှင့်ယောက်ဖများ အပိုင်း ( ၁ )

ကိုမြင့်ဇော်၏အကိုငယ်နှင့်ယောက်ဖများ အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - Wild Red

(မွန်းကြပ်လှတဲ့ ရန်ကုန်မြို့ပြရဲ့ အခြေခံ လူတန်းစားဘဝကို အထူးပေါ်လွင်စေတဲ့ ဇာတ်လမ်းကောင်း တစ်ပုဒ်ဖြစ်ပါသည်။)

မြင့်ဇော် ဟာ ၁၅ နှစ်ထဲဝင်ပြီဖြစ်တဲ့ လူပျို ပေါက်အရွယ်ကလေးဖြစ်တယ်။ မြင့်ဇော် တို့မိသားစုဟာ လူဦးရေများပေမယ့်ဆင်းရဲတာကြောင့် ၁၅ ပေ ၃၅ ပေ ခန့်ရှိတဲ့ အိမ်ခန်းကျဉ်းလေးထဲမှာပဲ စုပေါင်းနေထိုင်ကြရတယ်။ အိမ်ကလေးက လှိုင်သာယာမှာဖြစ်ပြီး မြေစိုက် ထရံကာ သွပ်မိုးအိမ်ကလေးဖြစ်တယ်။ 

မြင့်ဇော်တို့ အိမ်မှာက မြင့်ဇော်အပြင် အသက် ၅၅ နှစ်ခန့် ရှိပြီး လေဖျန်းထားတဲ့ ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးမြချို၊ အမအကြီးဆုံး သူဇာချို နဲ့ ယောက်ဖကြီး ကိုဦးတို့ စုံတွဲ၊ အမလတ်ဖြစ်သူ မြနှင်းချိုနဲ့ ယောက်ဖလတ် ကိုဇော်လွင် တို့စုံတွဲ၊ အငယ်ဆုံးအကို ကိုငယ်နဲ့ မရီးဖြစ်သူ ဧပရယ် တို့စုံတွဲ စသည်ဖြင့် လူ ၈ ယောက်စာ ကျပ်ကျပ်သိပ်သိပ်နေထိုင်ကြရတယ်။

အကြီးဆုံး သူဇာချို မှာ အသက် ၂၉ နှစ်ကျော်ပြီဖြစ်ပြီး သူမယောကျ်ား ကိုဦးထက် ၃ နှစ်ခန့် ကြီးတယ်။ သူမဟာ ဖြူဖြူ သွယ်သွယ်ပေမယ့် အရပ်ရှည်ပြီး ပြည့်ပြည့်တင်းတင်းရှိတယ်။ တင်ပါးအထိဖုံးတဲ့ ဆံပင်အရှည်ကြီးထားပြီး ရုပ်ရည်ကလည်း ကြည့်ပျော်ရှုပျော်ထက် သာသေးတယ်။ ကိုဦးကတော့ အသားညို တယ်။ ဒေါင်တွေ ဗလတွေကောင်းတယ်။ အမကြီး သူဇာချိုတို့လင်မယားဟာ ရှေ့သွားနောက်လိုက်ညီကြတယ်။

အမလတ် မြနှင်းချိုတို့ လင်မယားလည်း မကြီးတို့စုံတွဲ လိုပဲ ရှေ့ သွားနောက်လိုက်ညီတယ်။ မလတ်က မကြီးလောက်အသားမဖြူဘူး၊ အရပ်လည်းမမြင့်ဘူး။ ဒါပေမယ့် အနေတော် အရပ်ရှိပြီး သူမရဲ့ ကိုယ်လုံး ကိုယ်ပေါက် တင်းတင်းဖွံ့ဖွံ့နဲ့ ဆိုတော့ ကြည့်လို့ကောင်းတယ်။ ဆံပင်လည်း ကျောလောက်ပဲရှိပေမယ့် ဆံပင်ပုံစံနဲ့မျက်နှာတိတိရိရိကလေးနဲ့က လိုက်ဖက်တော့ ကြည့်ရတာ တစ်မျိုးလှတယ်။ 

ကိုဇော်လွင်ကလည်း ကိုဦးလောက်အရပ်မမြင့်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ကိုဦးထက် ဗလတောင့်တယ်။ မလတ် နဲ့ ကိုဇော်လွင်တို့ လင်မယားကတော့ သက်တူရွယ်တူ ၂၄၊ ၂၅ ဝန်းကျင်ပဲ ရှိကြလိမ့်ဦးမယ်။

လိုက်ဖက်မညီတာကတော့ ကိုငယ်တို့ လင်မယားပဲ။ နှစ်ယောက်စလုံးကတော့ အသားဖြူပါရဲ့ ။ ဒါပေမယ့် ကိုငယ်က အရပ် ကလန်ကလားနဲ့ ၊ ကိုငယ့်မိန်းမ မဧပရယ်ကကြတော့ အရပ်က ပုတယ်။ ၅ ပေလောက်ပဲရှိမယ်ထင်ရတယ်။

ကိုငယ်က နေပုံထိုင်ပုံ ဝတ်ပုံစားပုံ တုံးလွန်းတယ်။ မဧပရယ် က ခေတ်ဆန်တယ်။ အဝတ်အစားဝတ်ရင်လည်း သူမရဲ့ ကိုယ်လုံးသေးသေးကိတ်ကိတ်ကလေးရဲ့ လှပတဲ့ အချိုးအစားတွေကို တင်းတင်းရင်းရင်း ပေါ်လွင်စေတဲ့ အဝတ်အစားလေးတွေကိုရွေးချယ်ပြီး မလှ လှအောင် ဝတ်တတ်စားတတ်တယ်။ ချစ်စရာ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးမှာလည်း အမြဲတမ်း မိတ်ကပ်တွေ ပေါင်ဒါတွေနဲ့ မှုန်နေအောင် လိမ်းပြီး ပြင်ပြင်ဆင်ဆင်နေတတ်တယ်။ ကိုငယ်အသက်က ၂၃ လောက်ရှိပြီး သူ့မိန်မ မဧပရယ်ထက် ၁ နှစ်လောက်ကြီးတယ်။

အကြီးဆုံး သူဇာချိုဟာ စက်ရုံမှာ အရင်ကအလုပ်လုပ်တယ်။ ဖခင်ဦးမြချိုလေဖြတ်သွားပြီးနောက်ပိုင်းမှာတော့စက်ရုံအလုပ်ကထွက်လိုက်ပြီး အိမ်မှာနေရင်း ဖခင်ကြီးကိုပဲ ပြုစုရတော့တယ်။သူဇာချို့ ယောကျ်ား ယောက်ဖကြီး ကိုဦးကတော့ အားလုံထဲမှာ ဝင်ငွေအတောင့်ဆုံးပဲ။ သူက ဘစ်ကားဒရိုင်ဘာအလုပ်လုပ်ပြီး ကိုဇော်လွင်နဲ့ ကိုငယ်တို့ က အဲ့ဒီကားမှာပဲ စပယာတွေလုပ်ကြတယ်။ ပြောရရင် ကိုငယ်က ကားစပယ်ယာလိုက်ရင်း ကျန်တဲ့စပယ်ယာတစ်ယောက်နဲ့ ဒရိုင်ဘာက အိမ်ကအမနှစ်ယောက်နဲ့တွေ့ပြီး အကြောင်းပါကြတာဖြစ်တယ်။

မြနှင်းချိုနဲ့ ဧပရယ်တို့ကတော့ မကြီးသူဇာလုပ်ခဲ့တဲ့စက်ရုံမှာ ခုထက်ထိအလုပ်ဝင်ကြတုန်းပဲ။ ကိုငယ်နဲ့ မဧပရယ်တို့ငြားကြတာက သိပ်မကြာသေးဘူး။ အမလတ်မြနှင်းချိုကို ကိုဇော်လွင်သွားကြိုတာကို လိုက်လိုက်သွားရင်း ကိုငယ်နဲ့ မဧပရယ်တို့ ဆုံခဲ့ကြပုံရတယ်။

မြင့်ဇော်ကတော့ ယောက်ဖတွေ အကိုတွေလို ကားလိုက်တာ ဝါသနာမပါတော့ အမလတ်နဲ့ မရီး တို့ လုပ်တဲ့ စက်ရုံမှာပဲ အလုပ်ဝင်လုပ်တာ ခုဆိုရင် ၂ လရှိသွားပြီ။ ဖခင် လူမမာကြီးက လွဲရင် တစ်အိမ်သားလုံး ပြိုင်းပြိုင်း ယိုင်းယိုင်း အလုပ်တွေကိုယ်စီထွက်လုပ်ကြတော့ မြင့်ဇော်တို့ မိသားစုလေးဟာ အရမ်းကြီးစုမိဆောင်းမိမဟုတ်ပေမယ့် စားနိုင်သောက်နိုင်နဲ့ စိုစိုပြေပြေသာသာယာယာ လေးရှိကြတယ်။ 

ကိုငယ်နဲ့ ယောက်ဖအကြီးနှစ်ယောက်၊ မကြီး၊ မလတ်နဲ့ ကိုငယ့်မိန်းမ ဧပရယ် အားလုံးဟာ အရင်ကတည်းက လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေဖြစ်ကြလို့ တစ်ယောက်အထာတစ်ယောက်သိကြပြီး အိမ်မှာ ဘာပြဿနာမှမရှိဘဲ အားလုံးစုပေါင်းပြီး ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် နေထိုင်ကြတယ်။ အိမ်မှာက အဖေပြီးရင် အမကြီး သူဇာချိုက အသက်အကြီးဆုံးဖြစ်တယ်။ 

မကြီးဟာ သူ့အမျိုးသား ကိုဦးထက်လည်း အသက်ကြီးတာမို့ ကိုဦးက မကြီးကို ကြောက်ရတယ်။ အိမ်မှာ ဝင်ငွေအဖြောင့်ဆုံးက ကိုဦး ဖြစ်ပြီး ထုတ်စရာ ကုန်စရာရှိရင်လည်း မကြီးတို့ လင်မယားကပဲ ထုတ်တာ ကုန်တာများတာကြောင့် ကျန်တဲ့ အငယ်တွေအားလုံးက မကြီးကို ချစ်ကြောက်ရိုသေကြရတယ်။

အမအကြီးဆုံးဖြစ်တဲ့ သူဇာချို ကလည်း အကြီးဆုံးပီပီ အစားစားတာကမှအစ အရာရာမှာ အနစ်နာခံပြီး အငယ်တွေကို ဦးစားပေးတာကများတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ပဲ မြင့်ဇော်တို့ မိသားစုလေးဟာ အေးချမ်းပျော်ရွှင်စရာကောင်းပြီး စည်းလုံးညီညွတ်ကြတဲ့ မိသားစုကလေးပဲ ဖြစ်တော့တယ်။

“  ကိုကို မနက်ဖြန်ကြ စက်ရုံပိတ်တယ်။ အဲ့ဒါ ဧပရယ့် ကိုရုပ်ရှင်လိုက်ပြပါလား။ စပိုက်တာမန်းကား အသစ်ရုံတင်နေတာ ဧပရယ်ကြည့်ချင်လို့  ”

“  အေးလေ သွားကြည့်ကြတာပေါ့။ မနက်ဖန် ကိုဦးကလည်း ကား နေ့တစ်ဝက်ပဲထွက်မှာ။ မကြီး သူဇာရဲ့ မွေးနေ့မို့ ညနေဘုရားလိုက်ပို့ရမယ်ဆိုပဲ  ”

“  ဟေးးးး ဒါမှ တို့ရဲ့ ကိုကိုကွ။ သိပ်ချစ်ဖို့ ကောင်းတယ်  ”

“  ဟဲ ဟဲ ပါးစပ်နဲ့ ချစ်ရုံလောက်နဲ့တော့မရဘူး။ လာထား - -   ”

“  အို အို ကိုကလည်း သူများတွေ မအိပ်ကြသေးဘူးထင်တယ်။ တကတည်း သိပ်ကဲတာပဲ  ”

“  ဟာ အိပ်ပါပြီကွာ။ ဟိုမှာ အသံမကြားဘူးလား ကိုဦးဆို ဟောက်တောင်နေပြီ။ ကဲလာ.  ”

“  ကဲ ကြည့်။ သူသိပ်ကဲတာပဲ။ ခစ် ခစ် ခစ်   ”

ကိုငယ်တို့ ခြင်ထောင်ထဲမှ အသံများကို မြင့်ဇော်ကြားနေရတယ်။ အိမ်က ကျဉ်းပြီး မိသားစု များတာကြောင့် ညဆိုရင် အိမ်ရှေ့ လူနေသောနေရာမှာပဲ ခြင်ထောင်တွေကို တန်းစီထောင်ပြီး အိပ်ယာချင်းဘေးချင်းကပ် ယှဉ်ကာအိပ်ကြရတာဖြစ်တယ်။ 

ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးမြင့်ချိုရဲ့ အိပ်ယာကတော့ အိမ်ရှေ့ တော်တော်ကျတဲ့ ဘုရားစင်အောက်မှာ ဖြစ်ပြီး၊ဦးမြင့်ချိုအိပ်ယာနဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ကိုဦးနဲ့ မသူဇာချို တို့ လင်မယားအိပ်ကြတယ်။ အဲ့ဒီနောက်မှာမှ ကပ်လျှက်မလတ်တို့စုံတွဲ၊ ကိုငယ်တို့ စုံတွဲ အိပ်ယာများဖြစ်ကြပြီး မြင့်ဇော်ရဲ့ အိပ်ယာကတော့ အိမ်အတွင်းဘက်အကျဆုံးမှာဖြစ်တယ်။

ညအိပ်ချိန်တွင် ဘုရားစင်မှာ စိမ်းဖန့်ဖန့် မီးလုံးလေးထွန်းထားတဲ့အတွက်ကြောင့် ချောင်အကျဆုံး အမှောင်အကျဆုံးဖြစ်တဲ့ မြင့်ဇော်ရဲ့ ခြင်ထောင်ထဲကကြည့်ရင် ကိုငယ် ကနေစပြီး၊ မလတ်၊ မကြီး နဲ့နောက်ဆုံး ဖခင်ဦးမြင့်ချို ခြင်ထောင်ထဲအထိကိုပါ ဖြတ်သန်းဖောက်ထွင်းပြီး ခပ်ဝါးဝါး အားလုံးမြင်ရတယ်။ အနီးဆုံး ဖြစ်တဲ့ ကိုငယ်တို့ လင်မယားကိုတော့ တော်တော်လေးထင်ထင်ရှားရှားကိုမြင်ရတယ်။ အိပ်ယာချင်းတွေ လွန်စွာနီးကပ်နေတဲ့ အတွက်ကြောင့် ဘယ်လောက်ပဲ အသံလုံအောင် ကျိတ်မှိတ်ပြီး ကြိုးစားပေမယ့် အသံပလံတွေကလည်းကြားနေရတာပါပဲ။

အိမ်ထောင်တွေကလည်းများတာကြောင့် ငြီးငြူ သံ၊ ကျွတ်သပ်သံ၊ အမေတသံ၊ အကိုခေါ်သံ မောင်ခေါ်သံ တွေဟာလည်း နေ့တိုင်းလိုလို ခြင်ထောင်တစ်ခုကမဟုတ်ရင် တစ်ခုကဆိုသလို ခပ်တိုးတိုးတော့ထွက်ပေါ်လာတတ်စမြဲပဲ။ တခါတလေ  ခပ်ကျယ်ကျယ်လေးတောင် တစ်ချက်တစ်ချက် ကြားရမိတယ်။ 

အဆိုးဆုံးကတော့ အလယ်ဆုံးမှာနေတဲ့ အမလတ် မြနှင်းချို နဲ့ ကိုဇော်လွင် တို့လင်မယားပဲ။ သူများစုံတွဲတွေထက် အကြိမ်ရေလည်းများသလို အသံလည်းပိုပြီးကျယ်ကျယ်ထွက်တာများတယ်။ မလတ်က ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကဖွံ့ဖွံ့လှလှ မို့မို့မောက်မောက် ကိုဇော်လွင်ကလည်း ဗလကသန်သန်ဆိုတော့ သူများတွေထက်ပိုပြီး အဲ့ဒီနေရာမှာ ဆန္ဒရှိကြပုံရတယ်။

ကိုငယ်တို့စုံတွဲကလည်း ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်တွေဆိုတော့ အကြိမ်မနဲလှဘူး ။ တခါတလေ မလတ်တို့ စုံတွဲနဲ့ ကိုငယ် မဧပရယ်တို့စုံတွဲ နှစ်တွဲတိုက်တဲ့နေ့တွေတောင် ရှိတတ်တယ်။ အဲ့လိုညမျိုးဆို တစ်အိမ်လုံး အသံတွေနဲ့ ပြည့်နေတာပဲ။

ကြမ်းခင်းကလည်း တလှုပ်လှုပ် တဒုန်းဒုန်း နဲ့ပေါ့။ တစ်ခုရှိတာက မဧပရယ်က မလတ်မြနှင်းချိုလိုမဟုတ်ဘူး။ မလတ်ကို ကိုဇော်လွင် လုပ်သလို အသံတွေထွက်ပြီး အရမ်းကြီး ရုန်းကန်ကော့လန်နေတာမျိုးမရှိပဲ တကျွတ်ကျွတ်နဲ့ စုပ်ကလေးသပ်လိုက် တိုးတိုးမျှင်းမျှင်းလေး ရှိုက်ရှိုက်ငြီးလိုက်နဲ့ ကိုယ်ငယ်လုပ်သမျှ ကို အံကျိတ်ပြီးအရသာခံနေတတ်တယ်။ 

တခါတခါ အလုပ်ခံနေရင်းကနေပြီး မဧပရယ်ဟာ သူမရဲ့ လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေနဲ့ ဒီဖက်ခြင်ထောင်ထဲက မြင့်ဇော်ရဲ့ လက်မောင်းကို ဖွဖွလေးဆုပ်လိုက် ရွရွလေးပွတ်လိုက် လာပြီးလုပ်တတ်တယ်။ ခံစားချက်တွေပြင်းရှလာလွန်းတော့လည်း ကိုင်မိကိုင်ရာ ဆွဲမိဆွဲရာ ကိုင်မိ၊ ဆွဲမိတဲ့ သဘောဖြစ်မယ်လို့ပဲထင်ရတယ်။

အကြီးဆုံးဖြစ်တဲ့ သူဇာချိုကတော့ အားလုံးနဲ့မတူဘူး။ မြင့်ဇော်ရဲ့ ခြင်ထောင်နဲ့ သူဇာချိုတို့ခြင်ထောင်နဲ့ လှမ်းတာကတစ်ကြောင်း၊ သူဇာချိုကိုယ်တိုင်ကလည်း ဒီလိုကိစ္စ မျိုးမှာ သွေးသားဆန္ဒကို မလွန်ဆန်နိုင်လို့ တခါတလေ မိမိရဲ့ လင်သားနဲ့ခံစားမိပေမယ့် သူမဟာအားလုံးထဲမှာ အကြီးဆုံးနေရာမှာရှိတဲ့အတွက် သိသာသိစေ မမြင်စေနဲ့ဆိုသလို တတ်နိုင်သမျှ ဖုံးဖုံးဖိဖိ တိုးတိုးတိတ်တိတ်နဲ့ အောင့်အီးသည်းခံပြီးနေတတ်တာက တကြောင်းကြောင့် အမကြီးသူဇာချို တို့ရဲ့ အသံကိုတော့ ကြားရခဲလှတယ် ။ တခါတရံမှသာ သူဇာချို ရဲ့ ကျွတ်သပ်သံ၊ ရှီးတိုက်ငြီးသံ သဲ့သဲ့လေးမျှကိုသာ မြင့်ဇော်ကြားရတတ်တယ်။

ခုအချိန်မှာကတော့ မြင့်ဇော်နဲ့ ခြင်ထောင်ခြင်းကပ်ရက်ဖြစ်တဲ့ ကိုငယ်တို့ လင်မယားအသံကို ကြားနေရတယ်။

“  ပြွတ်ပြွတ် အို ။ ရွှတ် အားးးး ။ ခစ် ခစ် ခစ် သူများနို့တွေကို  ”

“  ရွှတ်ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ် အ အ ဟားးး ကိုရယ် ဟင်းးးးး  ”

“  ထဘီချွတ်လိုက်ပါလား ဧပရယ် ရယ်  ”

လို့ ကိုငယ်ကပြောတော့ - - - - -

“  ဟေ့အေကွာ ရှက်တယ်။ ဘေးမှာလူတွေနဲ့   ”

တဲ့ မဧပရယ် တိုးတိုးလေးငြင်းသံကြားရတယ်။

“  ကဲ ဒါဆိုလှန်တင်လိုက်။ ဟုတ်ပြီ   ”

“  ပြွတ်ပြွတ် အားးး အားးးး ဇွပ်ဇွပ် ဇွပ်ဇွပ် အမလေးးးး အမလေးးး ဟင်းး ဟင်းးး  ”

“  ဇွပ်ဇွပ်ဇွပ် အီးးး ဟီးးး ဟီးးးးး ပြွတ်ဇွပ်ပြွတ် ဟီးးးးး ကို ကို ကိုရေ  ”

“  ရွှတ်ပြွတ်ပြွတ် အား ဟားးး ဟားးးးးး

“  ပြွတ်ဇွပ်ဇွပ်ရွှတ် အားးး အမလေးးးဟေးးးဟေးးးဟေးးးးးးး ဇွပ်ဇွပ် အ၊ ကို  ”

“  ဇွပ်ပြွတ်ဇွပ်ဇွပ်ဇွပ်ဇွပ်ရွှတ် အောင့်မလေး အောင့်မလေးးးးးး ကို၊ ကို၊ ကိုရေ ကိုရေ ဟီးးးးးးးးးးးးး ဟားးးးးးးးးးးးးး  ”

မဧပရယ်ရဲ့ နို့ ကိုစို့ ရင်း အောက်ကပစ်စီးထဲကို လက်ချောင်းထိုးထည့်ပြီး မွှေ့ပေးနေတဲ့ ကိုငယ့်ဟန် ကို မြင့်ဇော်ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်နေရတယ်။ အားလုံးအိပ်ပြီအမှတ်နဲ့ ကိုငယ်က ခပ်ကြမ်းကြမ်း သမလိုက်တာကြောင့် ယခင်က ညင်ညင်သာသာ လွန့်လူးပြီး အရသာခံနေကြ မဧပရယ်တစ်ယောက် တော်တော်လေး မချိမဆံ့ကိုခံစားသွားရတယ်။

အသံလည်းခပ်ကျယ်ကျယ်ထွက်သွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံးကော့လန်ရုန်းကြွလို့ ကိုငယ့်လက်နဲ့တင် မဧပရယ် ဟာပြည့်ပြည့်၀၀ ပြီးသွားပုံပေါ်တယ်။

“  အကိုမကောင်းဘူးကွာ။ ဘေးမှာ မောင်လေး မြင့်ဇော်ကော လူကြီးတွေပါအိပ်နေတာ။ တော်ကြာ နိုးသွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ လူကိုအရမ်းလုပ်တယ် ။ သွားတော့   ”

လို့ မောပမ်းနွမ်းလျှနေသော လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ပြောရှာတယ်။ မဧပရယ်က ကိုငယ့်ကို ပြောမယ့်သာပြောနေတာ ဟိုက မဧပရယ်ရုန်းကန်ကော့လန်နေကတည်းက သူမရဲ့ လုံချည်ကို ကွင်းလုံးချွတ်ပြီးလို့ မဧပရယ်ခမြာမှာ အောက်ပိုင်းဗလာ ဖြစ်နေရှာပြီ။ ဒူးနှစ်ဘက်ကိုထောင်ပြီး ပေါင်ကားထားတဲ့ မဧပရယ်ရဲ့ ဗလာကျင်းထားတဲ့ သေးသေးပြည့်ပြည့် အောက်ပိုင်းအလှကို မြင့်ဇော်မြင်နေရတယ်။

“  အေးပါ ဧပရယ်ရယ်။ ကို ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ့မယ်။ စိတ်မဆိုးနဲ့နော်၊ လာ  ”

ဆိုပြီး ကိုငယ်က မဧပရယ် ရဲ့ ဒူးနှစ်ချောင်းကိုတွန်းတင်လိုက်ပြီး အပေါ်ကိုတက်လိုက်တယ်။ မရှေးမနှောင်းမှာ 

“  ဗြွတ်   ”

ဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူ မဧပရယ်ရဲ့  အားးးးး ခနဲ အသံစူးအင့်အင့်လေးတစ်ချက်ထွက်လာတယ်။ အဲ့ဒီနောက်မှာတော့ မဧပရယ်ဟာ ထုံးစံအတိုင်း တိုးတိုးညှင်းညှင်းနဲ့ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ တဟင်းးးဟင်းးးးး တဟီးးးဟီးးးးးး ညဉ်းငြူပြီး ညင်သာစွာလွန့်လူးရင်း ကိုငယ်ပေးသမျှ ကာမအရသာတို့ကိုထိထိမိမိ ခံစားနေပါတော့တယ်။

မြင့်ဇော်အိပ်ယာနိုးတော့ မကြီး သူဇာချိုကတော့ ဖေဖေ့ ဝေယျာဝစ္စတွေ လုပ်ပေးပြီးလို့ နောက်ဖေးမီးဖို အဖီကလေးထဲမှာ မီးမွှေးပြီး ထမင်းဟင်းချက်ဖို့လုပ်နေပြီ။ ဖေဖေက အိမ်ရှေ့ ဘုရားစင်အောက်မှာထိုင်ပြီး Good Health ဂျာနယ်တစ်ဆောင်ဖတ်နေတယ်။ စက်ရုံပိတ်ရက်ဖြစ်တာမို့ မလတ်နဲ့ မဧပရယ်က စောစောထပြီးဈေးသွားကြတယ်တဲ့။

မြင့်ဇော်မျက်နှာသစ်ဖို့ အိမ်ရှေ့ ရေစည်ရှိရာကိုထွက်လိုက်တော့ ရေစည်နဲ့မလှမ်းမကမ်း မန်ကျီးပင်ကြီးအောက်က ကွပ်ပြစ်မှာထိုင်နေတဲ့ ယောက်ဖတော်ကြီးနှစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။

“  ကိုဦးနဲ့ ကိုဇော်ကြီး ဒီနေ့ကားမထွက်ကြဘူးလား  ”

လို့ မြင့်ဇော်ကမေးတော့ ကိုဦးကပြန်ဖြေတယ်။

“  အေးးး ညီလေးရေ အစကတော့အကိုလည်း နေ့တဝက်လောက်ထွက်မယ်မှန်းထားတာ။ ခု အုံနာက နယ်ကသူ့ဘကြီးဘုန်းကြီး ပျံတော်မူသွားတာ ကားအကူလိုလို့ဆိုပြီးကားလာယူသွားတယ် တဲ့။ ဒါနဲ့ အကိုတို့လည်းကားမရှိတော့ အေးဆေးထိုင်နေကြတာပဲကွာ  ”

“  ဒါနဲ့ ကိုငယ်ကော မတွေ့ပါလား  ”

“  မင်းကိုငယ်က မုန့်တီသုပ်စားချင်လို့တဲ့။ မင်းအမတွေနဲ့ ဈေးလိုက်သွားတယ်  ”

“  အလကားပါ ကိုဦးရာ။ ဒီကောင် သူ့မိန်းမ ဧပရယ် သေးသေးလေး ဈေးဆွဲခြင်းမနိုင်မှာစိုးလို့ ဈေးခြင်းလိုက်ဆွဲပေးတာပါ  ”

ကိုဇော်လွင်က ဝင်ပြောတော့ ကိုဦးကပြန်ပြီး

“  မင့်မိန်းမလည်းပါတာပဲကွ။ မင်းကကော စိတ်မပူဘူးလား  ”

“  ပူစရာမလိုပါဘူး ကိုဦးရာ။ ကျုပ်မိန်းမက အားရှိပြီးသား။ ဈေးခြင်းတစ်ခြင်းလောက်ကတော့ အေးဆေး။ ကျုပ်မိန်းမက အကိတ်ဗျ အကိတ်  ”

“  ငါ့ညီမိန်းမ ဧပရယ်လည်း ကိတ်ပါတယ်ကွာ။ သူ့ခမြာ အရပ်ပုပြီး လူကောင်လေးညှက်နေလို့ပါ။ ဟားးး ဟားးးးး ဟားးးး ဟားးးးး  ”

စသဖြင့် စကားအပြန်အလှန်ပြီး ရယ်မောနေကြတော့တယ်။ မြင့်ဇော်လည်း မျက်နှာသစ် သွားတိုက်လုပ်ဖို့ ပြင်ဆင်နေရင်း လိုက်ပြီးရယ်မောမိတော့တယ်။

ထို့နောက် မြင့်ဇော်ဟာ မျက်နှာသစ်နေရင်း ကိုဦးနဲ့ ကိုဇော်လွင်စကားစက်ပြောနေတဲ့အသံတချို့နားထောင်နေမိတယ်။

“  ကိုဦး ဒီနေ့ မကြီးသူဇာချို မွေးနေ့ဆို  ”

“  အေးလေ၊ ညနေကြ သူ့ကိုဘုရားကိုတောင်လိုက်ပို့ပေးရဦးမယ်  ”

“  တက်စီနဲ့ပဲသွားမှာလား  ”

“  အေးပေါ့ကွာ။ တစ်ခါတလေသွားတာဆိုတော့ သက်သောင့်သက်သာ တက်စီပဲငှားသွားတော့မယ်  ”

“  ဒါနဲ့ ခင်ဗျား မသူဇာကို မွေးနေ့လက်ဆောင် ဘာပေးမှာလဲ  ”

“  စဉ်းစားရသေးပါဘူးကွာ။ ဘုရားသွားရင်းနဲ့ လမ်းမှာ သူကြိုက်တာ တစ်ခုခုဝယ်ပေးလိုက်မလားလို့  ”

“  ဟဲ ဟဲ ကျုပ်ပြောမယ်။ ခင်မြား မသူဇာကို ချစ်လက်ဆောင်မပေးချင်ဘူးလား  ”

“  ဘာလည်း ချစ်လက်ဆောင်ဆိုတာက  ”

“  ဟော့ဒီမှာ  ”

ကိုဇော်လွင်က သူ့အင်္ကျီအိပ်ကပ်ထဲက တစ်ခုခုထုတ်ပြီး ကိုဦးကိုပေးလိုက်တာကို မြင့်ဇော်မြင်လိုက်တယ်။

“  ဒါဘာလည်းကွ။ မှန်းစမ်း - - - သြော်ငါသိပြီ။ ဒါ စွပ်ရတာမဟုတ်လား  ”

“  ဟုတ်တယ်။ ပြီးတော့ အပေါ်က ကွိုင်လည်း ထပ်ရသေးတယ်  ”

“  မင်းဟာက ဖြစ်ပါ့မလားကွာ။ အလုံးတွေကလည်းမနဲဘူး။ ၇ လုံး ၈လုံးလောက်ရှိတယ်  ”

“  ဖြစ်ပါတယ် ကိုဦးရာ။ ဒါနဲ့ဆို မိန်းမတွေ သိပ်အသဲခိုက်သွားကြတယ်ဆိုပဲ။ ကျုပ်ဘော်ဒါ ဘောစိတစ်ယောက်ဆီက ရလာတာနော်။ ဒါမျိုးက ဈေးနဲနဲကြီးတယ်။ ရှားလည်းရှားတယ်။ ပြီးတော့ ဒီလူက အဲ့ဘက်မှာ ဆြာကြီး။ မကောင်းရင် ဘယ်သုံးလိမ့်မလဲ။ ကျုပ်တောင် မြနှင်းကို စမ်းမကြည့်ရသေးဘူး။ ခင်ဗျားကို အကြီးမိုလို့ဦးစားပေးပြီး အရင်ပေးသုံးတာ  ”

“  အေးပါကွာ။ အေးပါ။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ငါ့ကောင်ရယ်  ”

“  မသူဇာကြီး အရသာတွေ့ပြီး ခင်မြားကို အစွဲကြီး စွဲချစ်သွားရင်တော့ ကျုပ်ကိုခင်ဗျား ပြုစုရမယ်နော်  ”

“  အေးပါ။ ပြုစုပါ့မယ် မယားညီအကိုလေးရယ်။ ဟုတ်ပြီလား  ”

“  ဒါပဲပေါ့ဗျာ။ ဟားးးး ဟားးးးးး ဟားးးးးးးး  ”

ယောက်ဖတော် နှစ်ဦး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဘာတွေပေးကမ်းပြီး ဘာတွေ သဘောတွေကြ ရယ်မောနေကြသည်ကို မြင့်ဇော် သိပ်နားမလည်ပေ။ ဒီည မကြီးသူဇာချိုနဲ့ ယောက်ဖကြီး ကိုဦးတစ်ယောက် ဘာတွေဖြစ်ကြမလဲပဲ မြင့်ဇော်တွေးနေမိတယ်။

အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ဈေးသွားတဲ့ လူတွေပြန်ရောက်လာကြတယ်။ ကိုဦးပြောသလိုပဲ ကိုငယ်က ဈေးခြင်းကြီးကိုဆွဲလို့။ မလတ်နဲ့မဧပရယ်တို့က ပိုက်ဆံအိပ်ကလေးတွေကိုယ်စီကိုင်ပြီး စကားတပြောပြောနဲ့ ပြန်လာကြခြင်းဖြစ်တယ်။ အိမ်ရှေ့ကိုရောက်တော့

“  ကိုဇော်နဲ့ ကိုဦးရေလာဟေ့ ဒီမှာ ဈေးက နန်းကြီးသုပ်တွေဝယ်လာတယ်။ မောင်လေးလည်း မြန်မြန်လာနော်။ တော်ကြာ ဟင်းချိုတွေ အေးကုန်လိမ့်မယ်  ”

မလတ်တို့က အားလုံးကိုအော်ခေါ်ပြီး အိမ်ပေါ်ကိုတက်သွားကြတယ်။ ကိုဦးနဲ့ ကိုဇော်လည်း ကွပ်ပြစ်ကနေ ထပြီး သုပ်သုပ် သုပ်သုပ်နဲ့ အိမ်ထဲကို ဝင်သွားတော့တယ်။ မြင့်ဇော်လည်း ဗိုက်ဆာဆာရှိလှသည်မို့ ကပြာကယာ သွားတိုက် မျက်နှာသစ်ပြီး နန်းကြီးသုပ်စားဖို့ရာအတွက် အိမ်ထဲသို့ ခပ်မြန်မြန်ဝင်ခဲ့ပါတော့တယ်။

ညနေရောက်တော့ ကိုဦးနဲ့ မကြီးသူဇာချိုတို့က ဘုရားကို တက်စီငှားပြီးထွက်သွားကြတယ်။ ကိုဇော်လွင်နဲ့ မလတ်တို့ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်တာကို ကိုငယ်တို့ စုံတွဲပါ လိုက်သွားကြတော့ အိမ်မှာ ဖခင်လူမမာကြီးနဲ့ မြင့်ဇော် နှစ်ယောက်ထဲပဲ အိမ်စောင့်ကျန်ခဲ့ ရတော့တယ်။ သူတို့စုံတွဲတွေ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ပြီး အပြန်တရုတ်တန်းပါ ဝင်မယ်လို့ ပြောသံကြားမိတယ်။

ပြီးတော့ မြင့်ဇော်အတွက်လည်း နံရိုးကင်နဲ့ ထမင်းကြော်ဝယ်လာမယ်လို့ ကတိပေးပြီး ပျော်ပျော်ပါးပါးထွက်သွားကြတာဖြစ်တယ်။ သူတို့ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ဘစ်ကားနဲ့ပဲ လစ်ကြတာပဲပေါ့။

“  အ၊ အဟား ဟား ဟားးးးး ရှီးးး းးးး းးးး  ”

မြင့်ဇော်နားထဲကိုဝင်လာတာက အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ လှိုက်လှိုက်လဲလဲ ညဉ်းညူလိုက်တဲ့ အသံတစ်သံတစ်သံ။

မရှေးမနှောင်းမှာပဲ တိုင်ကပ်နာရီမှ ၁၁ နာရီထိုးသံကိုကြားရတယ်။ ဖေဖေဦးမြချိုကတော့ ည ၉နာရီလောက်ကတည်းက ဘုရားရှိခိုးကာ ဆေးသောက်ပြီး အိပ်ယာဝင်သွားပြီ။ ဆြာဝန်က ဖေ့ဖေ့ကို ပေးတဲ့ ဆေးတွေထဲမှာ အိပ်ဆေးတွေပါတော့ ဖေဖေဟာညအိပ်ရင် တရေးနိုးလေ့မရှိဘူး။ ဒါပေမယ့် မနက်ဆိုရင်တော့ ဖေဖေက စောစောထလေ့ရှိတယ်။

မလတ်တို့လင်မယားနဲ့၊ ကိုငယ်တို့လင်မယားတွေကတော့ ရုပ်ရှင်ကြည့်ပြီးအပြန် တရုတ်တန်းဝင်ကာ ဗိုက်ကားအောင်စားသောက်လာပြီး အဆီရစ်လို့ တခေါခေါနဲ့ အိပ်မောကြနေကြပြီ။

“  ဗြစ်ဗြစ် ဗြစ်ဗြစ်ဗြစ် အိုးးး းးး ဟိုးးးး းးးး ဟိုးးး းးးး ဟိုးး းးးး ဟိုးး းးး းးး ဟင်းးး းးးး းးးးး  ”

အသံတွေဘယ်ကလာသလဲ မြင့်ဇော်အကဲခတ်လိုက်တော့ ကိုငယ်တို့ မလတ်တို့ လင်မယားတွေရဲ့ ခြင်ထောင်တွေကိုဖြတ်ပြီး မကြီးတို့ခြင်ထောင်ထဲက လှုပ်ရှားနေမှုကို အိမ်ရှေ့မှာထွန်းထားတဲ့ မမှိန့်တမှိန် မီးသီးရောင်နဲ့မြင့်ဇော် ဝိုးတဝါးမြင်လိုက်ရတယ်။

“  ဟာ မကြီး အသံပါလား  ”

မြင့်ဇော် မျက်လုံးပြူးသွားတယ်။ မကြီးက အရင် ကျိတ်ခံနေကြပါ။ အသံ အဲ့လောက်မထွက်ဖူးပါဘူး။ ဒီနေ့ ဘယ်လိုဖြစ်ပါလိမ့်။ ပြီးတော့ မကြီးအသံတွေက တော်တော်ကို တုန်ရီနေပြီး လှိုက်သံတွေပါ ပါနေပါပကော။ ဘယ့်နှယ့်ဟာပါလိမ့် မြင့်ဇော် လည်းစိတ်ဝင်စားသွားပြီး အမြင်အာရုံကိုစူးစိုက်ကြည့်ကာ နားကိုလည်း တတ်နိုင်သမျှ စွင့်ထားလိုက်တယ်။

“  ဗြွတ်ဗြွတ်ဗြွတ်ဗြွတ် ဗွက် အဟာ အဟာ ဟားးး းးး ဟားးး းးးး ဟက် ဟက် ၊ ဟီးးးး ဟီးးးး ဟီးးးး ဟီးးး းးး းး  ”

ကိုဦးကတော့ မကြီးသူဇာချို ကို လုပ်နေလေပြီ။ မကြီးက ပက်လက်လှန်ပြီး ဒူးနှစ်ဘက်ထောင်ကာ ပေါင်ကားပေးထားရပုံပေါ်တယ်။ ကိုဦးက မကြီးရဲ့ ကားထောင်ထားတဲ့ပေါင်နှစ်ခုကြားမှာ ဒူးထောက်ပြီး သူ့ရဲ့ခါးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုပ် တော်တော်ကိုဖြေးဖြေးချင်းထိန်းလုပ်နေတယ်။ မကြီးရဲ့ တင်ပါးစုံနဲ့ ခါးအောက်မှာလည်း ခေါင်းအုံးလား စောင်ခေါက်လားမသိတဲ့ တစ်ခုခု ခံထားပုံရတယ်။ မကြီးရဲ့ ကားထားတဲ့ တင်ပါးစုံကြီးဟာ တော်လေးမြောက်ကြွနေတယ်။ မြင့်ဇော်ကြည့်နေဆဲမှာပဲ ကိုဦးက သူ့ရဲ့ခါးကို ရှေ့ကိုဖြေးဖြေးခြင်း တွန်းလိုက်ပြန်တယ်။

“  ဗြစ်ဗြစ် ဗြစ်ဗြစ် ဗြစ်ဗြစ် ဗြစ်   ”

ကိုဦးရဲ့  လီးဝင်သွားတဲ့ အသံနဲ့ အတူ

“  အ၊ အမေရေ - - - အာ၊ အဟာဟာ အီးးးး ဟီးးးးး ဂျစ်ဂျစ် ဟီးးးးဟီးး းးး းးးးး ဂျစ်ဂျစ် ဂျစ် သေပြီးးး းးးး းးးးးး

အမေတပြီး အသံရှည်စွဲကာ မချိမဆန့် ညဉ်းညူလိုက်တဲ့ မကြီးရဲ့ ညဉ်းညူသံ ခပ်ကျယ်ကျယ် ထွက်လာတယ်။ ပြီးတော့ မကြီးက ကျမ်းပြင်တွေ ဖျာတွေကိုကုတ်မိကုတ်ရာကုတ်ချစ်နေပုံရတယ်။ မကြီးရဲ့ ညဉ်းညူသံနဲ့ အတူ တဂျစ်ဂျစ်နဲ့ တစ်ခုခုကို ကုတ်လိုက်ခြစ်လိုက်တဲ့ အသံတွေကိုပါကြားနေရတယ်။ ကိုဦးက ခါးကို နောက်ကိုဖြေးဖြေးခြင်းပြန်ဆုတ်လိုက်ပြန်တော့

“  ဗြွတ်ပြွတ် ဗြွတ်ဗွက် ဗွက် ဗွက်ဗွက်  ”

ခပ်နှေးနှေး ပြန်ထွက်နေတဲ့ ကိုဦးရဲ့  လီးထွက်သံနဲ့အတူ မကြီးရဲ့ လှိုက်လှိုက်လဲလဲ ညဉ်းညူသံတို့ကို ကြားရပြန်တယ်။

“  အို အ၊ အ အ အ ဟားးးး းးး ရှီးးးးးဟီးးးးးဟီးးးးးးးဟီးးးး းးး းးး အင့် ဟားးးး းးး းးးး  ”

ပြီးတော့ မကြီးရဲ့ ကိုယ်ခန္ဒာအပေါ်ပိုင်းဟာလည်း အိပ်ယာကိုဖိကပ်ထားပြီး ခေါင်းက ဘယ်ညာလူးပြန်နေတာကို မြင့်ဇော်ဝိုးတဝါးမြင်နေရတယ်။ လက်တွေကလည်း အပေါ်ကိုမြှောက်ထားပြီး ခေါင်းအုံးတွေ ခြင်ထောင်တွေကို ဟိုဆွဲ ဒီဆွဲ လုပ်နေတယ်။ 

ကိုဦးက မကြီးရဲ့ ထောင်ထားတဲ့ပေါင်တံကြီးနှစ်ချောင်းကို သူ့ လက်တစ်ဖက်တစ်ချက်နဲ့ သိုင်းဖက်ပြီး ချုပ်ဖိ ဖိထားတာကြောင့် ရဲ့ မကြီးခမြာမှာ သူမရဲ့အောက်ပိုင်းကိုတော့ စိတ်ရှိသလောက် လှုပ်ရှားရုန်းကန်တာတွေ မလုပ်နိုင်ရှာဘူး။ 

ဒါတောင် ကိုဦးဖိထားတဲ့ကြားက မကြီးဟာ သူမရဲ့ ခါးသိမ်သိမ်နဲ့ တင်ပါးဆုံထွားထွားကြီးကို အားရှိသလောက် ပြန်လည်တွန်းကန်ကော့တင်ကာ ကိုဦးရဲ့  လီးနောက်ကို သူမရဲ့ စောက်ဖုတ် ကို တတ်နိုင်သမျှ ကြွပြီး လိုက်လာတာကို တွေ့ရတယ်။

မြင့်ဇော် တော်တော်တော့ အံ့သြသွားမိတယ်။ မကြီးဟာ ဘယ်တုန်းကမှ အဲ့ဒီလို အသံကျယ်ကျယ် မညဉ်းခဲ့ဖူးဘူး။ ကိုဦးနဲ့ မကြီးတို့ အတူနေကြတာကို ရံဖန်ရန်ခါ မြင့်ဇော်သတိထားမိပေမယ့် မကြီးရဲ့ ကျွတ်သပ်သံ တိုးတိုး ရှိုက်သံသဲ့သဲ့လောက်ကိုသာ မြင့်ဇော်ကြားဖူးတယ်။ ပြီးတော့ အရင်အခါတွေက ခုလို ရုန်းကြွနေဖို့ နေနေသာသာ မကြီးရဲ့ လှုပ်ရှားမှုဟာ မရှိသလောက်ပဲ။ တော်တော်လေး မခံနိုင်တော့မှ အသံစူးစူးတိုးတိုးလေးနဲ့ အမလေး တပြီး ခြင်ထောင်လေး နဲနဲလှုပ်သွားတတ်တယ်။ အရင်က ဒီလောက်ပဲ။

ခုတော့ဘယ်လိုဖြစ်ပါလိမ့်။ မကြီးဟာ အလုပ်ခံနေရင်း တွေ့ကရာ စွဲလွဲ ကုတ်ချစ်ပြီး အရမ်းကို မရှူနိုင်မကယ်နိုင်ဖြစ်နေတဲ့ပုံပဲ။ အသံတွေကလည်း တော်တော်ကျယ်ကျယ်ကို ထွက်နေပြီး ၊ အရင်က 

“  အ အ ဟ အင်းး းး   ”

ဆိုတဲ့အသံလောက်ပဲ အသံသိပ်မဆွဲပဲ တိုးတိုးသာသာ အော်ညဉ်းတတ်တဲ့မကြီးဟာ အခုအခါမှာတော့  တဟားး ဟားးးး တဟင်းးး ဟင်းးးးး တဟီးးး ဟီးးးး ထနေအောင်ကို သံရှည်ကြီးတွေ ဆွဲညဉ်း၊ အသက်ရှုသံတွေကလည်း တရှူးရှူး မှုတ်ထုတ်လို့ ကတုန်ကရီကြီး အလုပ်ခံနေရရှာတယ်။

ပြီးတော့ မလတ်တို့၊ ကိုငယ်တို့ လင်မယားတွေ ဆက်ဆံကြရင် အသံအကျယ်ဆုံးထွက်တဲ့အချိန်၊ လှုပ်ရှားမှုအများဆုံးအချိန်ဟာ ပြီးခါနီး တဗြောင်းဗြောင်းနဲ့ မြန်မြန်အဆက်မပြတ် ရိုက်သွင်းတဲ့အချိန်ပဲ။ ခုဟာ အဲ့လိုမြန်မြန်လုပ်တာလည်းမဟုတ်ပဲ ကိုဦးက ဖြေးဖြေးခြင်း ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ပေးနေတာကို မကြီးက ဘာလို့ အဲ့ဒီလောက်ထိအောင် လူးလိမ့်နေရတာလဲ။ 

ယောကျ်ားနဲ့ အတူနေတိုင်း အသံသိပ်မထွက်အောင် လှုပ်ရှားတာကို မသိသာအောင် အမြဲတမ်း သတိထားပြီး နေခဲ့တဲ့ မကြီးကို ဒီလောက်အထိဖြစ်သွားအောင် ကိုဦးရယ် ဘာတွေနဲ့များ ဘယ်လိုလုပ်နေပါလိမ့်။ မနက်က ကိုဇော်လွင် ကိုဦးကို ပေးလိုက်တဲ့ မကြီးအတွက်မွေးနေ့လက်ဆောင် ဆိုတာများလား။ မြင့်ဇော် သိပ်မဝေခွဲတတ်။

သူ သတိထားမိတာတစ်ခုက အရင်အချိန်တွေမှာ ဗြိ၊ ရွှတ် ။ ဒီလောက်ပဲ ခပ်တိုးတိုးကြားခဲ့ဖူးတဲ့ လီးအဝင် အထွက်သံတွေဟာ ခုအခါမှာ ဗြစ်ဗြစ် ဗြစ်ဗြစ် ၊ ဗြွတ်ပြွတ် ဗွက်ဗွက် နဲ့ အရည်သံတွေပါနေပြီးတော်တော်ကျယ်ကျယ်ကြားနေရတာပဲဖြစ်တယ်။ မြင့်ဇော် တွေးနေဆဲမှာပဲ ကိုဦးကလည်း ဖြေးဖြေးခြင်းလှုပ်ရှားနေတယ်။

“  ဗြိ ဗြိ ဗြိ ဗြစ် ဗြစ်ဗြစ် ဇိ အင့်၊ အိ၊ ဟိ၊ဟိ အ အ အောင့်မလေးတော် အမေရေးး းးး းးးး အားးး းးးး းးး  ”

“  ဗြွတ် ဗြွတ် ဗွက် ဗွက်ဗွက်ဗွက် ဗြွတ် အဟာ - - - အိုးးးးးဟိုးးးးးး းး အမေ အမေရေ အမေရေ ဟင်းးး းးး းး  ”

“  ဗြစ် ဗြစ် ဗြိ ဗြိ ဗြိ ဗြစ် ဇိ ဇိ ဒုတ် အိ အိ အီ- - - အ အ အ အားးး းးး းး အောင့်မလေး၊ သေပြီ သေပြီ အားး းးး သေပါပြီ အမေရဲ့  ”

“  ဗြွတ် ဗြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ဗွက် ဗွက် ရှီးးးဟီးးးးဟီးးးးးဟီးး းးး းးး ဟင်းးး းးး ဟက် ဟက် အဟားးးဟားးး းးဟားး းး းး  ”

ကိုဦးးက ခပ်နှေးနှေးခပ်လေးလေးပဲ အသွင်းအထုတ်လုပ်နေတယ်။ မကြီးကလည်း အသံမျိုးစုံကို ခပ်ကျယ်ကျယ် ညဉ်းညူကာ ဘယ်ညာလူးလိမ့်ပြီး ကိုဦးလုပ်သမျှ ကို အောက်ကနေပြီး ပြင်းပြင်းရှရှ ခံစားနေရတယ်။ ကိုဦးဟာ ပုံမှန်လေး လုပ်ပေးနေရင်း တစ်ခါတော့ သူ့ လီး ကို ဖြေးဖြေးခြင်းပြန်ထုတ်ပြီး မကြီးရဲ့ အပေါက်ရောက်ခါနီးလောက်မှာ ဆတ်ခနဲ နောက်ကိုကော့ကာ လီးတစ်ချောင်းလုံးကို အပြင်ကိုထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ 

ပြီးတော့ ကိုဦးက သူ့ လီးကို ထုတ်ပြီးလျှင်ပီးခြင်း မကြီးနားကနေ အနည်းငယ်ခွာလိုက်ပြီး မကြီးပေါင်တန်ကြီးနှစ်ဖက်ကို ဖိချုပ်ထားတဲ့ သူ့ရဲ့ လက်တွေကိုလည်း လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။

ကိုဦးရဲ့  လီး ပြန်အထုတ်မှာ စောက်ပတ် အတွင်းနံရံတလျှောက်ကို လီးဒစ်က တဖြေးဖြေးခြင်း ပွတ်တိုက်ဆွဲလာတဲ့အရသာကို တဟင်းးဟင်းးး တအင်းးးအင်းးး နဲ့ မိန်းမောလူးလွန့် ပြီး အရသာခံလာတဲ့ မကြီးတစ်ယောက်ခမြာ - - ပြလွတ် - - ဆိုပြီး စောက်ဖုတ်ထဲကနေ  လီး လုံးဝထွက်သွားတဲ့ အခါမှာတော့ တော်တော်ကြီးကို အားမလိုအားမရဖြစ်ပြီး အခံရခက်သွားပုံရတယ်။ 

မကြီးရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာတစ်ခုလုံးဟာ ငါးဖယ်ပျံသလို ထွန့်ထွန့် လူးသွားပြီး ကိုဦးရဲ့ ဖိချုပ်မှု ကင်းလွှတ်သွားတဲ့အတွက် မကြီးရဲ့ တင်ပါးဆုံ လုံးလုံးပြည့်ပြည့်ကြီးများဟာ အောက်မှခုထားတဲ့  အခုအထက်ကို တော်တော်မြောက်သည်အထိ ပြစ်ပြစ်ပြီး ကော့ကော့တက်သွားကာ တဆတ်ဆတ်တုန်နေပါတော့တယ်။

“  အားးးးး းးး ဟားး းးး းးး ကျွတ်၊ - - - ငါနော် အမလေးးးဟေးးဟေးးးးးဟေးးး းး းး မောင်ရယ် ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာပါလိမ့်  ”

“  အားးအဟားးး းးဟားးး းးဟားး းး းးးး  ”

မကြီးရဲ့ ညဉ်းတွားသံတွေဟာလည်း ဆူညံသွားတော့တယ်။ မကြီးဟာ အပေါ်ကိုကော့တင်ထားတဲ့ သူမရဲ့တင်ပါးဆုံကြီးကို ပြန်မချ သေးပဲ တံထောင်ကိုအားပြု လက်ထောက်ကာ နောက်ဆုပ်သွားတဲ့ကိုဦးကို ခေါင်းထောင်ကြည့်လိုက်ပြီး

“  လာပါမောင်ရယ်၊ လာပါမောင်ရယ် ပြန်လာပါနော် ပြန်လာပါတော့မောင်ရယ် ဟင့် ဟင့် ဟင့် ဟင့်  ”

စသည်ဖြင့် သူမကို ပြန်လုပ်ဖို့ ကိုဦးကို တဖွဖွ ခေါ်နေလေရာ ကိုဦးက တုပ်တုပ်မျှမလှုပ်ဘဲ နောက်ကိုဆုတ်လို့ မိန့်မိန့်ကြီးကြည့်နေတာကြောင့် မကြီးရဲ့ ရင်ထဲမှာ အင်မတန်ကို ကလိကလိဖြစ်သွားပုံပေါ်တယ်။ သူမရဲ့လက်သီးလေးတွေကို ဆုပ်ပြီး ကြမ်းပြင်ကို တဒုန်းဒုန်း တဒုန်းဒုန်းးး မြည်အောင်ထုပါတော့တယ်။ ထိုသို့ ထုနေရင်း မကြီးဟာ တဖြေးဖြေး အားလျော့လာဟန်ရှိပြီး နောက်ဆုံးမှာ မကြီးရဲ့ 

“  ဟင်းးးးးးးးးးး းးးး းးး  ”

ခနဲသက်ပြင်းရှည်ကြီးချသံကို ကြားလိုက်ရကာ ကော့ပြစ်တင်ထားတဲ့ သူမရဲ့ တင်ပါးဆုံကြီးကော ထောင်ထားတဲ့ ခေါင်းကပါ အိပ်ယာထက်သို့ ဘုန်းခနဲ ပြန်ပြီး ပြစ်ကြသွားပါတော့တယ်။ ထို့နောက်မှာတော့

“  ဟင့် ဟင့် အဟင့် ဟီးးးဟီးးးးဟီးးးးဟီးးးးးး ဟင့် ဟင့် ဟီးးးးဟီးးး ဟီးးးးဟီးးးးး အဟင့် ဟီးးးးးဟီးးးးဟီးးးးးဟီးးးးးး  ”

“  ဟင့် ဟင့် အီးးးးဟီးးးးးးဟီးးးးဟီးးးး အဟင့် အဟင့်  ”

စသည်ဖြင့် တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ငိုလိုက်တဲ့ မကြီးရဲ့ ငိုသံတွေ ထွက်ပေါ်လာပါတော့တယ်။ မြင့်ဇော် အနေနဲ့တော်တော် အံ့သြမိတာတော့အမှန်ပဲ။ အမကြီး အမိရာ ဆိုတဲ့အတိုင်း အင်မတန် ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းနေပြီး အရှက်မကြောက် ကြီး ခဲ့တဲ့ မကြီးဟာ ဒီလောက်အထိဖြစ်သွားလိမ့်မယ်လို့ မြင်ဇော် မထင်မိဘူး။

ဘာလို့လဲဆိုတော့ ခုဟာက ဆက်ဆံရင်း အသံကျယ်ကျယ်ထွက်မိသွားတဲ့ ရိုးရိုးတမ်းတမ်း ကိစ္စမဟုတ်ဘူး လေ။ အရင်တုန်းက ခုလိုနေရင် အသံတောင်သိပ်မထွက်တဲ့ လှုပ်လှုပ်ရွရွလည်းသိပ်မလုပ်တဲ့ မကြီးဟာ ဒီကနေ့ကြမှ ဆွဲဆွဲငင်ငင် လှိုက်လှိုက်လဲလဲတွေ အော်ညဉ်း၊ အိန်ဒရေမဆယ်နိုင်အောင်ကို လူးပျံကော့ထိုးပြီး ဟိုဟာဆွဲလိုက် ဒီဟာခြစ်လိုက် တွေလုပ် အဲဒီလိုတွေလုပ်လာတာ ပုံမှန်တော့မဟုတ်ဘူး။ ဒါ သူမအနေနဲ့ ဘယ်လို့မှ သည်းခံပြီး အောင့်အီးနိုင်စွမ်းမရှိတော့တဲ့ ခံစားချက်မျိုးတွေကို တွေ့ကြုံနေရလို့ပဲဖြစ်မယ်။ 

အဆိုးဆုံးကတော့ ကိုဦးက ဆတ်ကနဲ လီး ထုတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ မကြီးဟာ သူမရဲ့ တင်ပါးဆုံကြီးကို မြှောက်မြှောက်ပြီး ကျွတ်ထွက်သွားတဲ့ လီး နောက်ကိုလိုက်တဲ့ အဖြစ်ပဲ။ အကျွတ်ခံ အလွတ်မခံချင်လောက်အောင်ကို သူမခံစားနေရတဲ့ ခံစားချက်အပေါ်မှာ မကြီးဟာ တော်တော်စွဲလမ်းနှစ်သက်နေပုံပေါ်တယ်။ မကြီးဟာ  အရှက်တရားတွေလုံးဝကင်းမဲ့သွားပြီး သူ့ကို ပြန်ပြီး လိုးပေးဖို့ကို

“  လာပါမောင်ရယ်၊ လာပါမောင်ရယ်  ”

နဲ့ ကိုဦးကို တောင်းတောင်းပန်ပန်ခခယယခေါ်နေသေးတယ် ၊ ခေါ်လို့မရတဲ့အဆုံးမှာမှ ချုံးပွဲချပြီးငိုချပြစ်လိုက်ရတယ်။ တကယ်ကို အနှစ်နှစ်အလလ စောင့်ထိန်းလာတဲ့ မကြီးရဲ့ အရှက်တရားတွေကင်းမဲ့သွားပြီး ကိုယ့်ကို လာလိုး ဖို့ကို ကလေးတစ်ယောက်လို ငိုယိုပြီးပူဆာနေရလောက်အောင် ဖြစ်သွားတယ်ဆိုတော့ ဒီည ကိုဦး ပေးတဲ့ကာမအရသာကို မကြီး အတော်ကြီးကို အီဆိမ့်ပြီး နင့်နင့်သဲသဲ ခံစားလိုက်ရပုံ ပေါ်တယ်။ အဲ့ဒါ မနက်က ကိုဇော်လွင် ပေးတဲ့လက်ဆောင်ကို ကိုဦးသုံးပြီး မကြီးကို လိုးနေလို့ ပဲဖြစ်ရမယ် လို့ မြင့်ဇော်တွေးနေမိတယ်။

ထို့နောက် ကိုဦးဟာ မကြီးရဲ့အနားကိုပြန်ကပ်လာပြီး မကြီးရဲ့ ခြေထောက်တွေကို ယခင်လို ဖိချုပ်လိုက်ပြန်တယ်။ ကိုဦးက သူ့ရဲ့ဟာကိုမကြီးရဲ့အထဲကို မထည့်လိုက်သေးဘဲ မကြီးရဲ့ ပေါင်တံကားကားကြီတွေကြားမှာ လှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့ ဘာလုပ်နေတယ်ဆိုတာ မြင့်ဇော်သိပ်မတွေးတတ်ဘူးဖြစ်နေတယ်။ နဲနဲကြာတော့ မကြီးဆီက ငိုသံ ရှိုက်သံတွေ တဖြေးဖြေးပျောက်သွားပြီး

“  အားးးးဟားးးးးဟားးးးးဟားးး းးး းး အင်းးးဟင်းးးးးဟင်းးးးးးဟင်းးးးး းးး းးး   ”

နဲ့ တုန်ရီသံတွေ မကြီးဆီက အဆက်မပြတ်ထွက်ပေါ်လာတယ်။ အရာဝတ်ထုနှစ်ခု တစ်ခုနဲ့တစ်ခု ပွတ်တိုက်နေတဲ့အသံလို တရွှတ် ရွှတ် အသံကိုပါကြားနေရပြီး မကြီးရဲ့ ခန္ဒာကိုယ်ကြီးဟာလည်း ရှေ့တလှည့် နောက်တလှည့် တော်တော်ကြီးကို ယိမ်းထိုးကော့ပျံ လာရင်း

“  ရွှတ် ရွှတ် ရွှတ်ရွှတ် အားးးး ဟားးးး းး မရတော့ဘူးး းးး မောင်ရေ အမလေး မောင်ရေ၊ သွင်းလိုက်ပါတော့ရွှတ် ရွှတ် ရွှတ်ရွှတ် အမေလေး မောင် မောင် မောင်ရယ် လုပ် လုပ်ပါတော့နော် အားးးး အားးး းးးး မခံနိုင်တော့ဘူး  ”

“  ရွှတ် ရွှတ် ရွှတ်ရွှတ် ဟ ဟ ဟားး းးး းး းး ငါနော် ဟင်းးးး ဟီးးးးး းး းး ကျွတ် သူဇာ တောင်းပန်ပါတယ် သူဇာ့ကို သနားပါရှင်   ”

“  သူဇာ့ကိုသနားရင် သွင်းလိုက်ပါတော့နော် ဟီးးး းးးး ဟီးးးး းးးးး မခံနိုင်ဘူးးးး မခံနိုင်ဘူး ဟီးးး းးးးးး ဟီးး းး းးး မခံနိုင်တော့ဘူးးး း း းးးး းးး  ”

စသည်ဖြင့် မကြီးသူဇာချို ခမြာ ကိုဦးရဲ့ လီးနဲ့ သူမရဲ့  စောက်ပတ်ထဲကို လိုးထည့်လိုက်ရန် ငိုကြွေးပြီး ထပ်ခါ ထပ်ခါတောင်းပန်နေရှာတော့တယ်။ ကိုဦး ဖိချုပ်ထားတဲ့ကြားက မကြီးရဲ့ တင်ပါးဆုံကြီးတွေဟာ ဘယ်လိုမှ ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရတော့ဘဲ ကော့တက်လိုက် ၊ ပြန်ကြပြီး ကြမ်းပြင်နဲ့ တဒိုင်းဒိုင်းဆောင့်လိုက် ဖြစ်နေလေတော့တယ်။

မကြီးရဲ့ တဏှာစိတ်တွေကို ရင်ထဲရှိသမျှ အကုန်ဆွဲထုတ်ပြီးလို့ ဝကာမှ ကိုဦးဟာ သူ့လက်နဲ့ မကြီးရဲ့ ဆီးခုံကိုခပ်တင်းတင်းဖိထိန်းပြီး သူ့ရဲ့ လီးကို မကြီးရဲ့ စောက်ပတ်ထဲသို့ အားအပြည့်သုံးပြီး အရှိန်နဲ့ ထိုးထည့်လိုက်ရာ

“  ဇိ ဇိ ဗြိ ဇွက် ဇွက် ဒုတ်   ”

လီးဝင်သံနဲ့အတူ မကြီးမှာ 

“  အ ဟ ဟ ဟ အားး းးး းးးး းးး   ”

လည်ခြောင်းမှထွက်လာသောအသံပင် ပြာတက်သွားပြီးခဏအကြာတော့မှ

“  ရှီးးး ဟီးးးး ဟီးးးးးးး းးး အမလေးးဟေးးးဟေးးးးဟေးးး းးးး းး သေ ဟေ ဟေ ဟေပါပြီမောင်ရယ် အားး းးး ဟားးး းးး ဟားးးးးး ၊ဟူးးး းးး းးးး ကောင်းလိုက်တာနော်   ”

စသည်ဖြင့် မကြီးရဲ့ ကာမအရသာအပြည့်နဲ့ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါပြီး သံရှည်ဆွဲကာ လှိုက် ညဉ်း လိုက်တဲ့အသံတွေ ၊ မှားသွားတဲ့အသက်ကို ပြန်ပြီး တရှီးး ရှီးးး တဟူး ဟူးးး နဲ့ ပြန်လည်ရှိုက်ရှုနေရတဲ့အသံတွေ ထွက်ပေါ်လာပါတော့တယ်။ 

ထို့ အပြင် မကြီးဟာ သူမခံစားနေရတဲ့အရသာကို အရမ်းကို နှစ်သက်စွဲမက်နေပုံရတယ်။ ကိုဦးရဲ့ တင်ပါးကို သူမရဲ့လက်နဲ့ လှမ်းဆွဲထားပြီး စောက်ပတ်ထဲကို  လီးတဆုံးဝင်နေတာကိုပဲ အားမရသေးတဲ့ပုံစံနဲ့ မကြီးဟာ သူမရဲ့ စောက်ပတ်ကို ကိုဦးရဲ့ ဆီးခုံအထိ တဆတ်ဆတ်နဲ့ ကော့ကာ ကော့ကာ ဆွဲကပ်နေလေတော့တယ်။ ကိုဦးရဲ့  လီးအရသာ ကိုခံရတာဘယ်လောက်အထိကောင်းကြောင်းကိုလည်း မကြီးဟာ သူမရဲ့  ပါးစပ်က

“  ဟူး ၀ူး- - -ကောင်းလိုက်တာနော်   ”

လို့ ဆွဲဆွဲငင်ငင် ရေရွတ်မည်တမ်းပြီး ဖော်ကျူးခဲ့ပြန်တယ်။

ထိုအချိန်မှစပြီး ကိုယ်ဦးဟာ အရင်လို ဖြေးဖြေးနှေးနှေးမလုပ်တော့ပဲ မကြီးရဲ့ အပေါ်ကနေ ခပ်မြန်မြန်ခပ်သွက်သွက် အားနဲ့ အင်နဲ့ ကြုံးပါတော့တယ်။ လီးဝင် လီးထွက်သံတွေ၊ မကြီးရဲ့ မချိမဆန့် အော်ဟစ် ညဉ်းတွားသံတွေ၊ တုန်ယီ ငိုကြွေးသံတွေ၊ တဒုန်းဒုန်း တဝုန်းဝုန်း ရုန်းကန်သံ ရိုက်စောင့်သံ တွေ ဟာ တော်တော်ကြီးကို သိသိသာသာ ကျယ်လောင်ပြီး တအိမ်လုံးလည်း သိမ့်သိမ့်တုန်နေတော့တယ်။

ထို့နောက် ကိုဦးဟာ မကြီးကို လေးဘက်ထောက်ပြီး ဖင်ထောင်ခိုင်းလိုက်ပုံရတယ်။ အရင်က သိပ်အရှက်ကြီးခဲတဲ့ မကြီးဟာ ခုကြတော့ ဘာကိုမျှ မငြင်းဆန်နိုင်ဘဲ ယောကျ်ားခိုင်းသမျှ ယောကျ်ားစိတ်ကြိုက်အားလုံးကိုလိုက်လုပ်ပေးနေတော့တယ်။ မြင့်ဇော် သေခြာစူးစိုက်ကြည့်လိုက်တော့ မကြီးမှာ အဝတ်ဆိုလို့လည်း ဘရာစီယာတောင်ရှိပုံမရတော့ဘူး။ မကြီးရဲ့ ခန္ဒာကိုယ်ဟာ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ဖြစ်နေပုံရတယ်။ 

ကိုဦးဟာ လေးဘက်ကုန်းလို့ အောက်ကိုတွဲကျနေတဲ့ မကြီးရဲ့ ခပ်ထွားထွားနို့ကြီးနှစ်လုံးကို သူ့ရဲ့လက်တွေနဲ့ လှမ်းကာဆွဲကိုင်ဖြစ်ညှစ်လိုက်ပြီး မကြီးရဲ့ ကော့တင်ထားတဲ့ တင်ပါးဆုံထွားထွားကြီးတွေရဲ့နောက်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ကာ တဗြောင်း ဗြောင်း မြည်အောင် မကြီးကို ဆောင့် လိုးပါတော့တယ်။

“  ဇွပ်ဗြောင်းးး ဇွပ်ဗြောင်းးး ဇွပ်ဗြောင်းးး ဗြောင်းး အားးး းး အားးး အမလေးးလေးးးး အမလေးးးလေးးး အ  ”

“  ဗြောင်း ဗြောင်း ဇွပ် ဇွပ် ဗြောင်း ဗြောင်း ဇွပ် အ အ အားးး းးး ဟားးး းးး အမေ့၊ သေပြီ သေပြီ  ”

“  ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြစ် ဗြစ် ဇွပ် ဟီးးး ဟီး းးး ရှီးး းးးး မောင် မောင်ရေ ကောင်းး းး ကောင်းးး းး ကောင်းတယ်တော့်  ”

“  ဗြစ် ဗြစ် ဗြောင်း ဗြောင်း ဇွပ် ဗြောင်း ဗြစ် ဗြစ် သေပြီ သေ...ဟေဟေဟေပြီ သေ..ဟေဟေ ဟေ ပါပြီတော့် အက်မလေးး အက်မလေးးးး  ”

ဟူ၍ အသံမျိုးစုံထွက်လာကာ နောက်ဆုံးမှာ ဘောင်းခနဲ ဗြောင်းခနဲ ပြင်းပြင်းထန်ထန်ဆောင့်လိုက်တဲ့ ကိုဦးရဲ့ ဆောင့် လိုးသံ ကျယ်ကျယ်နဲ့ အတူ လေးဘက်ထောက်နေတဲ့ မကြီးရဲ့မျက်နှာလေးမှာ ရှေ့ကိုမော့မော့ တက်သွားလို့ သူမရဲ့ခေါင်းကို လည်း ဘယ်ညာခါရမ်းပြီး

“  အားးးဟားးးဟားးးးး းးး အားးးဟားးးဟားးးဟားးးး မောင် မောင် မောင်ရေ မောင်ရီးးး းးးး အဲ့ အဲ့ အဲ့ အဲ့မလေး လေးးးး အဲ့မလေးးလေးးး းးး သေးးး သေးးး းး သေပြီ သေပြီးး းးးး သေပြီ းးးး းးးး းးးဟီးး းးး းးးးးးးးး အားးးးအားးးအားးးးအားး းးးး  ”

“  ကောင်းးး းးးးးးး ကောင်းးး းးးးး ကောင်းးး းးးးးး းးးးးး အဟားးး းးးးးးးး းးး  ”

မကြီးဟာ အသံတွေကို အထိန်းအကွပ်မဲ့စွာပဲ စူးစူးဝါးဝါး အော်ဟစ် မည်တမ်းပြီး၊ ခန္ဒာကိုယ်ကို ထွန့်ထွန့်လူးကာ ရှေ့ငင် နောက်ငင် အပြင်းထန်ဆုံး လှုပ်ရှားရုန်းကြွလျှက် ရှေ့ သို့ ဝမ်းလျားမှောက် ထိုးကျသွားပါတော့တယ်။ ထိုနောက်မကြီးဟာ ဝမ်းလျားမှောက်လျှ က်သား တဟင်းးဟင်းးး တဟီးးးဟီးးးး နဲ့ အသက်ကိုရှိုက် ရှိုက်ရှုရင်း ပါးစပ်မှလည်း

“  အားး းးး ကောင်းးးကောင်းးးကောင်းးးးး လိုက်တာမောင်ရယ် အင်းး းးးး းးးကောင်းးကောင်းးးးးကောင်းးးးလိုက်တာမောင်ရယ် ဟူးးး းးး းးးကောင်းးကောင်းးးးကောင်းး းးးလိုက်တာမောင်ရယ်  ”

ဆိုတဲ့စကားကိုသာ အဆက်မပြတ် တတွတ်တွတ် ရေရွတ်နေပါတော့တယ်။ မကြီးရဲ့ ရေရွတ်မြည်တမ်းသံ ဟာ တဖြေးဖြေး အားပျော့ပျော့လာကာ နောက်ဆုံးမှာတော့  တဟင်းးဟင်းးးးတဟင်းးဟင်းးးး နဲ့တုန်တုန်နေတဲ့ မကြီးရဲ့ အသံကိုပဲ ခပ်တိုးတိုးကြားရတော့တယ်။ တိုင်ကပ်နာရီက တစ်နာရီထိုးသွားတဲ့အသံ ထွက်လာတယ်။

ခဏကြာတော့ မကြီးတို့ခြင်ထောင်ထဲမှ လူတစ်ယောက်ထွက်လာတာ မြင့်ဇော် မြင်ရလို့ သေခြာကြည့်လိုက်တော့ ခုဏက အကြီးအကျယ် အော်ဟစ် ရုန်းကြွပြီး ကိုဦး လိုးလိုက်တာကို ခံနေခဲ့ရတဲ့ မကြီးဖြစ်နေတယ်။ 

ကိုဇော်လွင်ပေးတဲ့လက်ဆောင်ကိုသုံးပြီး ကိုဦးလုပ်တဲ့ဒဏ်ကို မကြီးဟာ အရမ်းကိုပြင်းပြင်းထန်ထန်ခံစားလိုက်ရတာကြောင့် မကြီးထွက်လာတဲ့ပုံကို ကြည့်ရတာ တော်တော်လေးကို ပျော့ဖတ်ပြီး အားအင်ချိနဲ့ နေဟန်ရှိတယ် ။

မကြီးဟာ ခြင်ထောင်ထဲမှထွက်ထွက်ခြင်း အိမ်နံရံက သစ်သားတန်းကို လှမ်းကိုင်အားပြုကာ နှေးကွေးလေးတွဲ့စွာ နောက်ဖေးဘက်သို့ လျှောက်လာနေတယ်။ ခြေလှမ်းတွေကလည်း မမှန်ပဲ ဒယီးဒယိုင်နဲ့ ယိမ်းထိုးနေပြီး ဖြန့်ချထားတဲ့ သူမရဲ့ ဆံပင်ရှည်ကြီးမှာလည်း ရှုပ်ရှုပ်ပွပွ ကြီး ဖြစ်လို့နေတယ်။

အရင်ကဆို အမြဲတမ်း အဝတ်အစားကိုလုံလုံခြုံ ခြုံ သေသေသပ်သပ် ဝတ်စားတတ်တဲ့မကြီးဟာ ခုအချိန်မှတော့ အဝတ်အစားစုံစုံလင်လင် ဝတ်ဖို့ နေနေသာသာ ထဘီရင်လျားကိုတောင် မြဲအောင်မဝတ်နိုင်တော့တဲ့ပုံနဲ့ လက်တဖက်က အိမ်နံရံသစ်သားတန်းကိုကိုင်ကာ ကျန်လက်တဖက်က ခုမှ ဇောက်ထိုး ကောက်စွပ်လာဟန်ရှိတဲ့ သူမရဲ့ ထဘီကို အထက်ဆင်မပါသည့်ဘက်မှ စုစီးပြီး အနိုင်နိုင် ကိုင်လာတဲ့ ပုံကိုမြင်ရတာဟာ မြင့်ဇော်မျက်စိထဲမှာ အင်မတန် ပက်ပက်စက်စက် နိုင်လှတယ်။ မယုံနိုင်စရာလည်းဖြစ်ရတယ်။ ခက်ခက်ခဲခဲ ရှူ ရှိုက်နေရတဲ့ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းတွေကလည်း မကြီးဆီမှ ကတုန်ကယင်နဲ့ ထွက်ပေါ်လို့နေဆဲပဲ။

မကြီးဟာ နောက်ဖေးကိုတရွေ့ရွေ့လျှောက်လာပြီး မြင့်ဇော်ခြင်ထောင်နားအရောက်မှာ လက်တစ်ဘက်က စုပြီးစုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ထဘီစဟာ မကြီးရဲ့လက်ထဲမှ လွတ်ကျသွားတာကို တွေ့လိုက်ရသောအခါ  မြင့်ဇော်အစွမ်းကုန် မျက်လုံးပြူးသွားတော့တယ်။

မြင့်ဇော်ဟာ မွေးကတည်းက ယခုအရွယ်ရောက်သည်အထိ မိန်းခလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အဝတ်အစားမပါတဲ့ ကိုယ်ခန္ဒာပကတိအလှတရားတွေကို ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာကလွဲပြီး အပြင်မှာ မြင်တွေ့ဖူးခဲ့ခြင်းမရှိပေ။ ယခု မြင့်ဇော်မြင်နေရတာက ကိုယ့်ရဲ့အမအကြီးဆုံးဖြစ်တဲ့ မကြီးသူဇာချို ရဲ့ ကိုယ်လုံးတီး ခန္ဒာကိုယ်ဖြစ်နေလေတယ်။ မကြီးဟာလည်း လူက လှုပ်လှုပ်သာရှိတော့တာကြောင့် လွတ်ကျ သွားတဲ့ သူမရဲ့ ထဘီကို ချက်ခြင်းကြီး ပြန်မကောက်နိုင်သေးဘဲ လက်နှစ်ဘက်စလုံးနဲ့ အိမ်ထရံတန်းကို ကိုင်ပြီး တွေတွေလေးရပ်ကာ အားယူနေရှာတယ်။ 

ထိုအနေအထားကပင် မြင့်ဇော်အတွက် မကြီးသူဇာချိုရဲ့ ဖုံးကွယ်အပ်တဲ့အလှတရားစစ်စစ်တွေကို အပီအပြင် အနီးကပ် ကြည့်ရှုနိုင်ဖို့ရာ အခွင့်အရေးတစ်ရပ် ဖန်တီးပေးလိုက်ခြင်းဖြစ်တယ်။ 

မကြီးရဲ့ ပေါင်တန်ဖြူဖြူ သွယ်သွယ်နှစ်ခုကြားထဲက အမွှေးတွေနဲ့ ထူမဲနေတဲ့ မကြီးရဲ့ စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းကြီး၊ လုံးဝန်းတင်းကားနေတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေ၊ အဆီပါးပါးလေး အနည်းငယ်ရှိသယောင်ထင်ရတဲ့ မကြီးရဲ့ ခါးသိမ်သိမ်ကလေးနဲ့ ဝမ်းသားပြင်ပြင် လေး၊ အတော်လေး ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး ရှိပြီး ထိပ်သီးလေးတွေ အညိုရောင်သန်းနေတဲ့ မကြီးရဲ့ နို့ သီးကြီးတွေ၊ ပုခုံးသားလုံးလုံးလေးတွေနဲ့ လက်မောင်းသွယ်သွယ် ဖောင်းဖောင်းကလေးတွေ စတဲ့ မကြီးရဲ့ ပကတိအလှတရားတွေထဲမှာ မြင့်ဇော် မှင်သက်ငေးမောနေမိတယ်။

ကိုဦးရဲ့ ရက်ရက်စက်စက် အလိုး ကိုခံလိုက်ရတာမို့ အော်ဟစ်ငိုကြွေးထားခဲ့ရတဲ့ မကြီးရဲ့ မျက်ရည်တွေဝဲနေတဲ့ မျက်လုံးမို့မို့ တွေ၊ တဆတ်ဆတ် တုန်ယီနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းအစုံ၊ အလှကြီးမဟုတ်ရင်တောင် ပုံမှန်ထက်ပိုပြီးလှတယ်လို့ဆိုနိုင်တဲ့ မကြီးရဲ့ရုပ်ရည်၊ သူမရဲ့ အသားအရည် ဖြူဖြူဝင်းဝင်း၊ ပြီးတော့ ခု မြင့်ဇော်မြင်နေရတဲ့ ဖွံ့ဖြိုးလှပ ပြည့်တင်းတဲ့ ကိုယ်ခန္ဒာ အားလုံးပေါင်းစပ်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါမှာ မြင်ရသူ မြင့်ဇော်ရဲ့ ရင်ထဲမှာ အသဲနှလုံးကို ဆွဲဆုပ်ခံလိုက်ရသည့်အလား တလှပ်လှပ် နဲ့ ဖြစ်လာပြီး တဏှာစိတ်တွေ မနေနိုင်မထိုင်နိုင်အောင် ယိုဖိတ်လာတာကြောင့်

“  သြော် ဒါ ငါ့အမကြီး ပါလား   ”

လို့တွေးပြီး သက်ပြင်းမောတွေကို ထပ်ခါထပ်ခါ ခိုးခိုး ချနေမိပါတော့တယ်။မကြီးဟာ လွတ်ကျသွားတဲ့ သူမရဲထဘီကို ဖြေးဖြေးခြင်းကုန်းကောက်ကာ ရင်လျားဝတ်လိုက်ပါတယ်။ ထို့နောက် မြင့်ဇော်ရဲ့ ခြင်ထောင်ခြေရင်းကနေဖြတ်ပြီး အိမ်နောက်ဖေးကို ဒယီးဒယိုင်နဲ့ ထွက်သွားပါတော့တယ်။

ခဏကြာတော့ မကြီးဟာ ယိုင်တိုင်ယိုင်တိုင်နဲ့ အိမ်ထဲကိုပြန်ဝင်လာပြီး သူမတို့ခြင်ထောင်ကို လှမ်းဝင်လို့ တုန်းခနဲ ပြစ်လှဲချလိုက်ကာ တရူးရူးနဲ့ထိုးအိပ်သွားပါတော့တယ်။

မြင့်ဇော်လည်း ကိုဦးနဲ့ မကြီး ဒီညတော်တော်ကိုပွဲကြမ်းလိုက်ကြတာပဲ။ ကိုဦး မကြီးကိုပေးတဲ့မွေးနေ့လက်ဆောင် ဆိုတာက ဒါကိုးးး။ မကြီးခမြာ ဗြောင်းဆန်အောင် ရုန်းကန်အော်ဟစ်ပြီး တော်တော်ကြီးကို ခံလိုက်ရရှာတယ်။ တော်သေးတာပေါ့ .. အခြားသူတွေနိုးမသွားလို့။ ငါ့မှာဖြင့်စိုးရိမ်လိုက်ရတာ။ တကယ်လို့တစ်ယောက်ယောက်များနိုးသွားပြီး မကြီးဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်ကိုသိသွားရင် မကြီး တသက်လုံးစောင့်စည်း လာခဲ့သမျှ သိက်ခါတွေ အရှက်တရားတွေတော့ သွားပြီ။ 

“   ဟူးးးးး တော်ပါသေးရဲ့   ”

လို့ တွေးနေမိတော့တယ်။

မြင့်ဇော်စဉ်းစားနေဆဲမှာပဲ မကြီးခြင်ထောင်ထဲက ကိုဦးထွက်လာပြီး နောက်ဖေးဘက်ကိုဝင်သွားပြန်တယ်။ ထို့နောက် မလတ်မြနှင်းချိုတို့ခြင်ထောင်ထဲမှ ကိုဇော်လွင်ပါ ထွက်လာပြီး နောက်ဖေးကို လိုက်ဝင်သွားတာတွေ့လိုက်ရတော့

“  ဟာ သွားပြီ ကိုဇော်ကြီးပါ နိုးနေပါကော။ ဒါဆို သူလည်း အားလုံးမြင်နေ ကြားနေရမှာပဲ။ သူကခြင်ထောင်ခြင်းကပ်နေတော့ ပိုတောင် ကြည်ကြည်လင်လင် ပီပီပြင်ပြင် မြင်ရကြားရလိမ့်ဦးမယ်။ ဒုက္ခပါပဲ မကြီးသိရင်တော့ တော်တော်ရှက်မှာ   ”

ဟုမြင့်ဇော် စိတ်ထဲမှ ရေရွတ်နေမိတယ်။ ထိုအချိန်မှာပဲ နောက်ဖေး မီးဖိုချောင်ဘက်မှ ကိုဦးနဲ့ ကိုဇော်လွင်တို့ စကားပြောသံတွေကြားရလို့ မြင့်ဇော် နားစွင့်နေမိလိုက်တယ်။

“  ကိုဦး ဘယ်လိုလဲဗျ တော်တော်လေးမှ ကောင်းရဲ့လား  ”

“  ကောင်းတာပေါ့ ဇော်ကြီးရယ် ဘာပြောကောင်းမလဲ  ”

“  ခင်ဗျားလည်းတော်တော် တတ်နိုင်တဲ့သူဗျာ။ အကြာကြီးကို ဇိမ်ဆွဲလုပ်တော့တာပဲ။ ခင်ဗျား ဆော်ကြီးခမြာ အတော်ကို ငိုယိုရုန်းကန်ပြီး ခံနေရရှာတာ။ ဒါပေမယ့် သူလည်းအတော်လေးကို ကြိုက်နေပုံရတယ်  ”

“  အေးကွ။ ငါက နဂိုလ်ကတည်းကကြာတာမင်းသိသားနဲ့။ သူဒီလောက်အထိ အသဲခိုက်နေတာကတော့ မင်းပစ္စည်းလေးရဲ့ ကျေးဇူးကြောင့်ဖြစ်မှာပေါ့  ”

“  ပြီးတော့ အရင်နေ့တွေ ခင်ဗျားလုပ်ရင် တကျွတ်ကျွတ် တရှီးရှီးလောက်ပဲ အသံထွက်တော့ ခင်ဗျားဆော်ကြီးကို ဒီကိစ္စမှာ ဒီလောက်အထိ သန်လိမ့်မယ်လို့ ကျုပ်ထင်မထားဘူး။ ဒီနေ့ကိုယ်တွေ့မြင်လိုက်ရတော့မှ ဆော်ကြီးက တော်တော်ဏှာထန်ပါလားဗျ။ ခံနေရင်း ခဗျားက လီးကို ဆတ်ကနဲထုတ်လိုက်တော့ တော်တော်ကိုမကြေမနပ်ဖြစ်သွားပုံရတယ်  ”

“ ငါနော်၊ ငါနော်   ”

လို့ ပါးစပ်က ကြုံးဝါးပြီး အံတွေ တကျိကျိ ကြိတ်ရင်း စမာန်တွေတင်းနေတာများဗျာ ကျုပ်မိန်းမ မြနှင်းချိုလိုပဲထက်တောင် စိတ်ပြင်းသေး။

“ သြော် ငါ့ကောင်ရဲ့၊ မိန်းမခြင်းပဲ အတူတူပဲပေါ့ ဟ။ သူ့ခမြာ အရင်နေ့တွေက အိန္ဒြေ သိက္ခာနဲ့ ထိန်းနေလို့၊ သူက သူတို့မောင်နှမတွေထဲမှာ အကြီးဆုံးပဲမဟုတ်လား။ အဲ့ဒီတော့ အသံထွက်ချင်ရင်တောင် ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းလေးထွက်ရတာပေါ့။ မင်းပေးတဲ့ လက်ဆောင်နဲ့ တွေ့သွားတော့မှ ဒီမိန်းမ ဘယ်လိုမှတင်းမခံနိုင်တော့ပဲ ပွင့်ထွက်သွားရတာ။ သနားတော့လည်းသနားပါတယ်  ”

“ အမလေး ကိုယ့်ဆြာရယ် သနားလို့သာတော်တော့တယ်။ ဟိုက လုပ်ပါဆိုပြီး ငိုယိုတောင်းပန်နေတာတောင် ပိုပြီး အသံမထွက်ထွက်အောင် ပိုပြီးမငိုငိုအောင်လို့ မလုပ်ဘဲနဲ့ ဆက်ကလိပြီး ညှင်းနေသေးတာကိုများ  ”

“ အေးပါကွာ။ မင်းပြောလည်းခံရမှဘဲ။ ငါလည်း ဒီနေ့ကြ မှ သူ့ကို ပီပီပြင်ပြင်ကြီးနှူးပြီး ရွှဲစိုသွားမှ ခပ်ကြမ်းကြမ်းတွယ်ပစ်ခြင်စိတ်ပေါက်နေတာ။ မင်းမြင်တယ်မဟုတ်လား။ ငါတွယ်တာကို  ”

“ မြင်ပါတယ်ဗျာ။ ဆော်ကြီးခမြာ ကော့ပြန်နေတာပဲ။ ပြီးလဲပြီးရော ခပ်မြောမြော့ပဲကျန်တော့တယ်။ ခုနက ဒယီးဒယိုင်နဲ့ ထွက်လာပြီး ထဘီတွေဘာတွေတောင် ကျွတ်ကျသွားသေးတယ်  ”

“ ဒါနဲ့ ကိုဦး ကျုပ်ခုဏက မြင်လိုက်ရတာ ခင်ဗျားဆော်ကြီးလည်း တော်တော် မိုက်တာပဲဗျ နော်။ တကိုယ်လုံးဖြူ ဖွေးပြီး ဒေါင်မြင့်မြင့် ဆံပင်ရှည်ရှည်နဲ့။ ပြီးတော့ ကျုပ်မိန်းမမြနှင်းလောက်သာပစ္စည်းတွေအယ်ထွက်မနေတာ၊ သူ့ဘာသာသူတော့ ပြည့်ပြည့်တင်းတင်းနဲ့ အတော်ကိုကြည့်လို့ကောင်းတာ  ”

“ အေးး ဟုတ်တယ်ကွ။ မင်းမိန်းမရဲ့ကိုယ်လုံးလှတာက တစ်မျိုး သူက အယ်ထွက်ပြီးမိုက်တာ။ငါ့မိန်းမကြတော့ မတူဘူး။ သူကကြတော့ သူ့နေရာနဲ့သူ တင်းတင်းရင်းရင်းနဲ့ ကိတ်တာ။ ငါတွေးမရတာက ပစ္စည်းတပ်ပြီး ငါဒီလောက် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလုပ်ထားတာလို့ ဗြောင်းဆန်အောင်ရုန်းကန်အော်ဟစ်ပြီး မင်းပြောသလို ခပ်မြော့မြော့ပဲကျန်တော့တဲ့ မိန်းမက ပြီးပြီးခြင်း မလှုပ်နိုင်မကိုင်နိုင်ပဲ မောကြီးပမ်းကြီး တန်းအိပ်ပျော်သွားရမယ့်ဟာကို ဒီမိန်းမက ဒယီးဒယိုင်နဲ့ သေးကိုပေါက်ဖြစ်အောင်ထွက်ပေါက်တာကိုပဲ  ”

“ သြော် ဒါလား။ အဲ့ဒါ ခင်ဗျားမိန်းမရဲ့ စောင့်ထိန်းနိုင်မှု သည်းခံနိုင်မှု တဲလန့်ပဲဗျ။ ဒီပစ္စည်းပေးတဲ့ .. ကျုပ်ဘော်ဒါပြောတာကတော့ ဒီဂေါ်လီကွင်းတပ်ပြီးလုပ်ရင် ဘယ်မိန်းမမှ မခံနိုင်ဘူးဆိုပဲ။ ဖာသယ်မတောင်မချိမဆန့်ဖြစ်ပြီး ခံနေရင်းတန်းလန်းက သေးတွေတဗြန်းဗြန်းပွင့်ကျတယ် ဆိုပဲ။ ဂေါ်လီကွင်းက အဲ့လောက်အထိကို စွမ်းတာ။ ခင်ဗျားဆော်ကြီးက တစ်သက်လုံး ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းနေလာခဲ့တဲ့ သူမို့လို ဒီလောက်အထိထိန်းနိုင်တာ။ ကျုပ်တောင် ပစ္စည်းးရှိပြီး မြနှင်းကို မစမ်းရသေးတာပဲကြည့်။ မစမ်းရဲသေးဘူး။ ခင်ဗျားလည်းသိတယ်မဟုတ်လား မြနှင်းက ဒီအတိုင်းတောင်ပဲ မတရား လူးတာ၊ အော်တာ။ သူက လီးဝင်သွားရင် ဘာစိတ်မှထိန်းနိုင်တော့တာမဟုတ်ဘူး။ ဒီပစ္စည်းနဲ့ဆိုရင် ငယ်သံပါအောင် အာခြစ်အော်ရင် ဒုက္ခ၊ ရုန်းမှာကန်မှာကလည်း အိမ်ပြို သွားနိုင်တယ်။ မတော် ကျုပ်တို့အားလုံး သူ့သေးကြောထဲပါ မြောပါသွားလိမ့်ဦးမယ်  ”

“ ဟားး ဟားး းး အေးပါကွာ မြနှင်းအကြောင်းကို ငါသိပါတယ်။ မကြားချင်ချင် ကြားချင်ချင် ညတိုင်းလိုလိုကြားနေရတာပဲ  ”

“ ခင်ဗျားဆော်ကြီးကတော့ ခင်ဗျားပေးတဲ့ လက်ဆောင်ကို တော်တော်စွဲသွားလောက်ပြီ  ”

“ အေး ဟုတ်တယ်ကွ။ ဒီလို သူ့ဘက်က ဆန္ဒတွေအရမ်းပြင်းပြီး ဘာကိုမှဂရုမစိုက်တော့ပဲ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်အော်ဟစ်ပြီး အလိုးခံတာ ဒါ ပထမဆုံးအကြိမ် ငါကြုံဖူးတာပဲ  ”

“ ဟဲ ဟဲ ခင်ဗျားလည်း ဂေါ်လီကွင်းနဲ့ လုပ်ရတာကို ကြိုက်သွားပြီမဟုတ်လား  ”

“ ဟာ ဘာပြောကောင်းမလဲ ငါ့လူရာ

“ ဒါပဲနော်။ ခင်ဗျားကျုပ်ကိုကတိပေးထားတာ မမေ့နဲ့။ မနက်ဖန် တစ်ဝိုင်းတော့လုပ်လိုက်။ ကျုပ်မှာ အဲ့ဒါတွေအများကြီးရှိပါသေးတယ်၊ ခင်ဗျားကိုကျုပ် ထပ်ပြီး ဒါနပြုဦးမှာပါ။ ကျုပ်လည်း ခင်ဗျားလိုပဲ ခင်ဗျားဆော်ကြီးမချိမဆန့် အော်တဲ့အသံကို ညတိုင်းကြားရတော့မှာပါ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ။

“ အေးပါ ဆြာသမားရယ်။ အားကိုးပါတယ်။ ဆြာသမားဖြစ်စေချင်တဲ့ တစ်ဝိုင်းလည်း ဖြစ်စေရပါ့မယ်  ”

“ ဒါပဲပေါ့ဗျာ။ မကြီးရေ ခင်ဗျားတော့မလွယ်တော့ဘူးဗျို့ ။ နောက်ဆို ဟောဒီက ကိုဦးကိုကြည့်ရှောင်ဗျ  ”

“ ရှောင်လို့ရမလားဟ၊ ငါက သူ့လင်ကို။ ဟားးး ဟာ းးးးး ဟားးး းးး ဟားးး းးး ဟားးး းး ဟားးး းးး  ”

ကိုဦးနဲ့ ကိုဇော်လွင်တို့ နှစ်ယောက်ဟာ စကားပြောပြီး အိမ်နောက်ဖက်သို့ သေးပေါက်ထွက်သွားပါတော့တယ်။ ထို့နောက် ကိုယ်စီ ကိုယ်စီ ပြန်ဝင်လာကြပြီး မိမိတို့ အိပ်ယာအသီသီးသို့ပြန်လည်ဝင်ရောက်ကာ အိပ်စက်သွားကြပါတော့တယ်။ အရာအားလုံးလည်း တိတ်ဆိတ်သွားတော့တယ်။

အထက်ပါ အဖြစ်အပျက်များဖြစ်ပွားပြီး တစ်ပတ်လောက်အကြာမှ ဖေဖေဦးမြချိုရဲ့ ဇာတိရွာမှာ မြန်မာဆေးဆြာတစ်ယောက် လေဖြန်းတာ လေဖြတ်တာ တွေကို ကုတာကြွမ်းကျင်တယ်လို့ သတင်းကြားတော့ ဖေဖေကသွားချင်တယ်။ မကြီးကလိုက်ပို့ရတယ်။ ကိုဦးကတော့ အလုပ်တစ်ဘက်နဲ့မလိုက်အားဘူး။ 

သူ့ခမြာ ဆွေးရရှာတာပေါ့။ အဖေနဲ့ မကြီးသွားသွားခြင်း ညမှာပဲ တစ်စခန်းထတာက ကိုငယ်နဲ့ မဧပရယ်တို့လင်မယား။ညနေပိုင်းမှာ ကိုဇော်လင်းက ကိုငယ့်ကို ဘာတွေ တွတ်တွတ် တွတ်တွတ် ပြောပြီးပေးနေတယ်မသိဘူး။ ပြီးတော့ အိပ်ခါနီးမှာ ကိုငယ်က မဧပရယ်ကို တစ်ခုခုဖျော်တိုက်တာတွေ့တယ်။

အမြဲတမ်းကိုယ်ငယ်လုပ်အမျှ ငြိမ်ပြီး ဇိမ်ခံတတ်တဲ့ မဧပရယ်ဟာ အိပ်ယာထဲလည်းရောက်ကော အဖျားတက်သလို တဟင်းဟင်း တဟီးဟီး ထ ၊ တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်ခါပြီး သူမရဲ့ အဝတ်အစားတွေအကုန်လုံးကို ဆွဲလွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ မဧပရယ်ရဲ့ သေးသေးကိတ်ကိတ်လေးနဲ့လှတဲ့ ဗလာသက်သက်ခန္ဓာကိုယ်လေးကို မြင့်ဇော်မြင်နေရတယ်။ 

မဧပရယ်ဟာ ပက်လက်လှန်အိပ်နေတဲ့ ကိုငယ်ရဲ့ပုဆိုးကိုပါ ဖြေချလိုက်ပြီး၊ ကိုငယ်ရဲ့ထောင်မတ်စပြုနေတဲ့ လီးကို တပြတ်ပြွတ် စုပ်ပါတော့တယ်။ ကိုယ်ငယ်ကလည်း ဇိမ်နဲ့မှိန်ခံနေတယ်။ ကိုငယ့် ရဲ့ လီးပိုပြီး မာသထက်မာ လာတော့ မဧပရယ်ဟာ အသက်ရှူ သံပြင်းပြင်းတွေတွေ  တရှူး ရှူး တရှဲရှဲ ပေးရင်း ကိုငယ့်ရဲ့ လီး ပေါ်ကို ခွတက်ပြီး ဇွတ်ခနဲ ထိုင်ချလိုက်ပါတော့တယ်။ မဧပရယ်ရဲ့ ခေါင်းကမော့သွားပြီး

“ ဟားးဟားးး ရှီးးး းးး းး   ”

ဆိုပြီး အသံလည်းထွက်သွားတယ်။

အဲ့ဒီနောက်မှာတောင့် မဧပရယ်ဟာ ဘေးဘယ်ညာကို လုံးဝဂရုမစိုက်တော့ဘဲ ကိုယ်ငယ့်ရဲ့အပေါ်ကနေ တဒိုင်းဒိုင်းမြည်အောင် ဆောင့်ပါတော့တယ်။သူမရဲ့ပါးစပ်ကလည်း အသံမျိုးစုံကို ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်အော်ဟစ်ပြီး ခေါင်းတွေကလည်း သွက်သွက်ခါအောင် ဘယ်ညာခါရမ်းနေတယ်။  လီးဝင် လီးထွက်အသံတွေ၊ ကျမ်းပြင်နဲ့တစ်ဒိုင်းဒိုင်းဆောင့်တဲ့အသံတွေ၊ ကိုငယ်ရဲ့ အောက်ကနေ တအအ အော်သံတွေ၊ မဧပရယ်ရဲ့  တဏှာရာဂသံတွေ မာန်ဖိကျိတ်သံတွေ တစ်အိမ်လုံးဆူညံစွာပေါ်ထွက်နေပြီးနောက်ဆုံးမှာ မဧပရယ်ဟာ

“ အက်မလီးးး အက်မလီးးးး အက်မလီးဟီးးဟီးးးဟီးးးဟီးးးးး းးး းး ၊ဟင်းးး ဟင် းးးး  ”

ဆိုကာ ငယ်သံပါအောင် အော်ဟစ်လျှက် တင်ပါးစုံ ပြည့်ပြည့်လေးတွေကို အနောက်ဘက်ကိုကော့ကော့ပြီး သူမအားရှိသလောက် ရိုက်ဆောင့်ကာ ကိုငယ့်အပေါ်သို့ ပုံလျှက်သားပြစ်ကျသွားတော့တယ်။ ကိုငယ်လည်း  

“ အ ဟ ဟ ဟ ဟားး းးး   ”

ဟူ၍ လေကို ရှိုက်ရှူလိုက်ရင်း သူ့ရဲ့ခါးကို အပေါ်ကို ကြွကြွကော့တင်ကာ ဆတ်ဆတ် ဆတ်ဆတ် ဖြစ်သွားပါတော့တယ်။

ကိစ္စပြီးသွားတော့ မဧပရယ်ဟာ ကိုငယ့်ရဲ့ လီးကြီးကို သူမရဲ့ စောတ်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းလေးထဲမှာတပ်ရင်း တင်းတင်းပြည့်ပြည့် ဗလာကိုယ်လုံးတီးလေးနဲ့ ကိုယ့်ငယ့်အပေါ်မှာ ကားလျှားခွလျှက် အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်။

အောက်က ကိုယ်ငယ်လည်း တော်တော် မောပမ်းသွားပုံရပြီး ဒီအတိုင်းကြီးပဲ အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။ ကိုငယ်တို့ အသံတွေတတိတ်သွားတော့မှ အမလတ်မြနှင်းချိုတို့ စုံတွဲကို မြင့်ဇော်သတိထားမိလာပြန်တယ်။

“ ဖင်တော့ မလုပ်ပါနဲ့ ကိုရယ်။ ဟိုတစ်ခါကတည်းက ကျွန်မတော်တော်လန့်သွားပြီ ရှင့်။ နောက်နေ့ ကျိန်းစပ်နေတာပဲ။ အိမ်သာတောင်မနဲသွားရတယ်   ”

မလတ်ရဲ့အသံတွေက တုန်ယီပြီး အသက်ရှူ သံတွေပြင်းနေတော့ ငြင်းဆန်တားမြစ်နေပေမယ့် မလတ်တော်တော်ထန်နေပြီဆိုတာကို မြင့်ဇော် ခန့်မှန်းမိတယ်။ 

“ လိမ်မာပါတယ် နှင်းရယ်။ ကိုယ့်ကိုမချစ်ဘူးလား။ ဟိုတစ်ခါက ဘာဆီမှမပါလို့ပါ။ ခုဒီမှာ ဆေးဆိုင်က ချောဆီသုံးထုပ်တောင်ဝယ်လာတယ်။ တကယ်ကောင်းပြီဆို ဖင်လိုးခံရတာက စောက်ပတ်ကို အလိုးခံရတာထက် အဆ ၁၀၀ လောက်ကောင်းတယ်။ နောက်တော့ နှင်းသိမှာပေါ့။ ရော့ ဒါလေးထပ်သောက်လိုက်  ”

“ ဟွန်းး းးး သူများကို အဲ့ တဏှာကြွဆေးတွေပဲ တိုက်တိုက်ပြီးလိုးနေတာပဲ။ အဲ့ဒါတွေဝင် သွားရင် လူကို ဘာဖြစ်သွားမှန်းမသိတော့ဘူး။ ဘယ်လိုမှလည်းထိန်းမရတော့ဘူး။ အသားကုန်အော်ပြီး အသားကုန်မြောက်ကြွပြစ်လိုက်ချင်တာ။ ဒီကမောင်နှမတွေနဲ့ အတူတူ နေရတာရှင်ရဲ့  ”

“ ကိုယ့်အသံတွေသူတို့လည်းကြားမှာပဲ။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် နားလည်မှုပေးနေကြလို့သာ မပြောဘဲ ရှိမှာ။ တခါတလေတော့လည်း ရှက်မိတယ်ရှင်ရဲ့  ”

“ သူတို့ လည်း အတူတူပဲကိုကွာ။ မထူးပါဘူး။ ကဲကဲ ရော့သောက်လိုက်။ လိမ်မာတယ်။

“ ဟွန်း သိပ်ဆိုးတာပဲ တကတည်း၊ ပေး  ”

ဆိုကာ မလတ်က ကိုဇော်ပေးတဲ့ဆေးတွေကို မော့ချလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက်

“ ကဲ မြနှင်းလေး ဖင်ကုန်းပေးထား   ”

ဆိုကာ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်နေတဲ့ မလတ်ကို လေးဘက်ကုန်းခိုင်းပြီး ကိုဇော်လွင်က နောက်က ဝင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကိုဇော်လွင်က မလုပ်သေးဘဲ မလတ်ရဲ့ပစ်ကော့ထားတဲ့ တင်ပါးကားကားကြီးတွေကို တဖတ်ဖတ် ရိုက်လိုက် ပွတ်လိုက်လုပ်နေတယ်။ ကာမစိတ်ကြွဆေးကို နှစ်ကြိမ်ထပ်သောက်ထားတဲ့ မလတ်ဟာ ပြင်းထန်စွာကိုပဲအသွေးအသားတွေ ထကြွလာပြီး တစ်ကိုယ်လုံးကို သွက်သွက်ခါအောင်းယိမ်းထိုးလို့

“ လုပ်တော့လေ။ အမလေးး ဘာတွေလုပ်နေတာလည်း၊ လုပ်ပါတော့ဟ၊ ငါ့နှဲ့တော့်နော်၊ ဟင်းးး ဟင်းးး   ”

အားမလိုအားမရအော်ဟစ်နေတော့တယ်။ ကိုဇော်လွင်က မလတ်ရဲ့ ပြူထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲကို လက်နှိုက်လိုက်ပြီး တဇွတ်ဇွတ် နဲ့ အသွင်းအထုတ်ကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းလုပ် လိုက်ပြန်ရာ

“ အားး အားးးး အမေလေးး ကောင်းလိုက်တာ အားး ကောင်းတယ် ကောင်းးတယ်ကိုရေ   ”

စသည်ဖြင့် မလတ်ဟာအဆက်မပြတ်အော်ရင်း မလတ်ရဲ့ စောက်ခေါင်းထဲကနေ အရည်တွေ ဗြီးးးးခနဲ ပန်းထွက်လာပါတော့တယ်။ ကိုဇော်လွင်က လက်နဲ့လုပ်နေတာကိုရပ်လိုက်ပြီး အထုပ်တစ်ထုပ်ကို ယူဖေါက်ကာ အထုတ်ထဲက ဟာတွေဖြစ်ထုပ်ပြီး မလတ်ရဲ့ ဖင်ဝကိုလိမ်းပေးနေပုံရတယ်။ မလတ်ကတော့ အကြောဆွဲသလိုတဆတ်ဆတ်တုန်နေပြီး အသက်ကို ခက်ခက်ခဲခဲရှူ ကာ ခန္ဓာကိုယ်ကပျော့ခွေလို့ လေးဘက်ကုန်းရင်း အရှေ့ကို အနည်းငယ် ယိုင်ထိုးနေတယ်။ 

ကိုဇော်လွင်ဟာ ပုံပျက်နေတဲ့ မလတ်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ခါးသိမ်သိမ်ကနေ နောက်ဖက်သို့ ပြန်လည်ဆွဲယူလိုက်ရင်း သူ့ရဲ့ လီးကို မလတ်ရဲ့ စအိုဝကို တေ့ကာ တစ်ချက်တည်း ထိုးချလိုက်ပါတော့တယ်။

ဇွတ် ခနဲ လီးဝင်သံနဲ့အတူ မလတ် မြနှင်းချို ဆီက  အိ အိ ဟီးးဟင်းးး ဆိုတဲ့ မချိမဆန့် အသံကြီးတစ်ချက်ထွက်သွားပြီး ခေါင်းလည်းမော့တက်သွားလို့ တခဏတာ အသံပျောက်သွားတော့တယ်။ ထို့နောက်မှ မလတ်ရဲ့ ခေါင်းဟာ ရှေ့ ကို ငိုက်စိုက်ပြန်ကျသွားပြီး ဘယ်ညာခါယမ်းကာ

“ အောက်မယ့်လေးလေး နာလိုက်တာတော့ ၊ ကြပ်လိုက်တာတော့၊ သေ သေ သေပါပြီ ကိုရဲ့ ဟီးးး းးး ဟီးးးး း းးး အီးးး း းး   ”

ဟု မလတ်ဆီမှ နာကျင်စွာ ငြီးငြူသံနဲ့ တသိမ့်သိမ့်ငိုကြွေးသံတွေ ပြန်ထွက်လာပြီး မလတ်ရဲ့လက်တွေဟာ ရှေ့ကြမ်းပြင်ကိုလည်း တဘုန်းဘုန်း ပုတ်နေပါတော့တယ်။ ကိုဇော်လွင်လည်း သူ့ရှေ့မှာ အသားညို ညို ၊ လှပ ဖွံထွားလွန်းတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါပြီး ရုန်းကန်ငိုယိုနေတဲ့ မလတ်ကိုကြည့်ကာ ဆန္ဒတွေတော်တော်ပြင်းလာပုံရတယ်။ 

အဲ့ဒီလောက်မလတ် ငိုကြွေးအော်ဟစ်နေတဲ့ ကြားက ကို ဇော်လွင်ဟာ သူ့ လီးကို ပြန်မထုတ်တော့ဘဲ မလတ်ရဲ့ဖင်ကို နောက်ကနေ တဆတ်ဆတ်နဲ့ ဆောင့်လိုးပါတော့တယ်။ တဗြောင်းဗြောင်းနဲ့ ဆောင့်တဲ့အသံတွေ၊ မလတ်ရဲ့နာကျင်စွာ အော်ဟစ် ငိုကြွေးသံတွေ၊ ကြမ်းပြင်ကို လက်နဲ့ တဘုန်းဘုန်း ပုတ်ရိုက်သံတွေဟာ တစ်အိမ်လုံးဆူညံနေတော့တယ်။ မလတ်ဟာ ဖင်လိုခံရလို့ လက်ရှိသူမပြင်းထန်စွာခံစားနေရတဲ့ ဝေဒနာကလွဲရင် ဘာကိုမှ ခေါင်းထဲထည့်တော့ပုံ မပေါ်ဘူး။ 

ငယ်သံပါအောင် ကိုအော်ဟစ်နေရပြီး ကမ္ဘာပျက်မတတ်ရုန်းကန်နေရရှာတယ်။ သူမရဲ့လက်တွေဟာလည်း ရှေ့မှာမြင်မြင်သမျှ ဆောင် ၊ ခေါင်းအုံး၊ ခြင်ထောင် စတာတွေကို ဆုပ်ဆွဲနေတော့တယ်။

တစ်ခုတော်သေးတာက မြင့်ဇော်တို့ အိမ်ရဲ့ဘေး ဘယ်ညာခြံဝိုင်းတွေမှာ လူမနေဘူး။ ဒါ့ကြောင့်ခံသာတာ။ နောက်မို့ဆို အားလုံးကြားရမယ်။

အဲ့ဒီနေ့ညက ကိုဇော်လွင်ဟာ မလတ်ကို နာရီဝက်ကျော်ကျော်လောက်ကို ဖင်ကို ဆက်တိုက်ဗျင်းပြစ်လိုက်တာ။ မလတ်အော်သံတွေ ငိုသံတွေ တဆထက်တဆ ကျယ်ကျယ်လာပြီး မလတ်ခမြာမှာ ရုန်းရကန်ရ အော်ဟစ်ရလွန်းလို့ အားအင်တွေကုန်ခမ်းသွားကာ နောက်ဆုံးပိတ် အသံတဖြေးဖြေးပြန်တိုးသွားလို့ လေသံသဲ့သဲ့လောက်ပဲ ထွက်နိုင်တော့တဲ့ ခပ်မြော့မြော့ အချိန်လောက်ကျမှ ကိုဇော်က မလတ်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်တာ။ မလတ်ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကလည်း ပျော့ဖတ်ပြီး ရှေ့ကို ဘုတ် ခနဲပြစ်ကြသွားတော့တာပေါ့။ ပြီးတော့ နဲနဲမှ မလှုပ်နိုင်တော့ဘဲ ငြိမ်သက်သွားတော့တယ်။

တဘက်ခြင်ထောင်ထဲမှ ခေါင်းထောင်ကြည့်ပြီး တံတွေးကို ဂလု ဆိုပြီး မြီု ချလိုက်တဲ့ ကိုဦးကို ကိုဇော်ကြီးကလှမ်းပြောလိုက်တယ်။

“ ကိုဦး၊ ခင်ဗျားတွေ့တယ်မဟုတ်လား။ မိန်းမတွေ ဖင်ချခံရရင် ဘယ်လောက်မချိမဆန့် ဖြစ်တယ်ဆိုတာကို  ”

“ အေးပါကွာ။ သိပါပြီ။ ကောင်မလေးကို မြော့ကြသွားတာပဲ။ ရုန်းလိုက် ငိုလိုက်ရတာလည်း အိမ်ပြိုတော့မယ့်အတိုင်းဘဲ။ သူ့ခမြာဘာကိုမှ မရှက်နိုင်တော့ဘူး  ”

“ အို၊ ကိုဦးကလည်း။ ဘာကိုရှက်ရမှာလည်းဗျ။ မြနှင်းက တော်တော်နှာထန်တဲ့မိန်းကလေး အမျိုး အစားထဲကပဲ။ ခင်ဗျားကြည့်နေ။ ဟိုတစ်ခါက သိပ်မဝင်လိုက်တော့ ဒါက ပထမဆုံးအကြိမ်လို ဖြစ်နေလို့ ဒီကောင်မ မချိမဆံ့အော်နေရတာ။နောက်ကျရင် ဖင်လိုးခံရတဲ့အရသာကို အစွဲကြီးစွဲသွားစေရမယ်။ အဲ့ဒီအခါကြရင် ဒီလောက်လည်းမရုန်းတော့ဘူး  ”

“ အေး။ ဒါနဲ့ မင်းဆေးက စွမ်းသားပဲ။ ခုနက ဧပရယ်တောင် တော်တော်လေး ထန်သွားတယ်  ”

“ စွမ်းတာပေါ့ဗျ။ ဒီကောင်မက သူ့ဘက်က ဘယ်တော့ မှမစဘဲ ကျော့်ယောက်ဖလေး လုပ်သမျှ ဇိမ်ခံနေတာများလွန်းလို့ အမြင်ကတ်တာနဲ့ တမင် အဲ့ဆေးတိုက်ခိုင်းလိုက်တာ။ ခုတော့ ကောင်မ ဘာတတ်နိုင်သေးလည်း။ တဏှာမှ ထန်လိုက်တာပြောမနေနဲ့ ၊ အပေါ်ကကို တက်ခွ ဆောင့်တော့တာ။ နောက်မှ ဒီကောင်မကို ခု မြနှင်းကိုကျော်ဖင်ချနည်းကား ဖင်ချဖို့ အလတ်ကောင်ကို မြှောက်ပေးရဦးမယ်  ”

“ မလုတ်ပါနဲ့ ကွာ ကောင်မလေးက သေးသေးပုပုလေးရယ်  ”

“ ကိုဦးကလည်း ကောင်မကလူသာသေးတာ ပစ္စည်းတွေလည်းကြည့်ဦး။ ကိတ်တင်းနေတာပဲ။ ခံနိုင်ပါတယ်။ ပူမနေနဲ့။

“ အေးးး ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်ပါတယ်ကွာ  ”

မြင့်ဇော်ရဲ့အကြည့်က ကိုငယ်နဲ့ မဧပရယ်တို့ ခြင်ထောင်ထဲကိုရောက်သွားပြန်တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်ကတော့ ကိုဦးနဲ့ ကိုဇော်ကြီး ပြောနေတာကို ဘာမှမသိကြ။ နှစ်ယောက်သား ကိုယ်တုံးလုံး ထပ်ကာ အိပ်မောကျနေကြတယ်။ 

ခု ကိုဦးနဲ့ကိုဇော်ကြီးပြောနေတဲ့စကားတွေကို ခုမှပူပူနွေးနွေး ဖျင်ချ ခံရပြီး မြော့နေတဲ့ အမလတ် မြနှင်းချို တော့ ကြားမကြားမသိ။ ကြားရင်တော့ သူ့ခမြာ တော်တော်ရှက်နေရှာတော့မယ်။ ရှက်လည်း ရှက်တာပဲ ရှိမှာပါ။ ဘာမှ ပြန်ပြောနိုင်မှာမှမဟုတ်ဘဲ။

ဖင်ချခံရတဲ့ အရှိန်နဲ့ အဝတ်အစားပြန်၀တ်ဖို့နေနေသာသာ လှုပ်တောင်မလှုပ်နိုင်သေးဘူး။ ကို ဇော်ကြီးက စကားဆက်တယ်။

“ ကိုဦး စကားမစပ်။ စိတ်မဆိုးနဲ့ ဗျာ၊ ခင်ဗျားရဲ့ ဆော်ကြီး သူဇာချို ကို ကျု ပ် ဗျင်းချင်တယ်  ”

မြင့်ဇော်ကြားရတာခေါင်းကြီးသွားတယ်။ သူ့ယောက်ဖလတ်က သူ့အမကြီးကို လိုးချင်တယ်ဆိုပါလား။

“ အောက်မယ်။ ခွေးသခိုး။ မင်းက ငါ့မိန်းမကိုမြန်း  ”

ကိုဦးကပြန်ပြောတော့

“ လုပ်ပါဗျ။ အချင်းချင်းတွေပဲ။ သူဇာကြီးလို အရပ်မြင့်မြင့်ဆော်ကြီးတွေကို ကျု ပ်တစ်ခါမှ မလုပ်ဘူးသေးလို့ပါ  ”

“ အင်းး း းး။ ဟုတ်ပြီလေ။ ဒီအတိုင်းတော့ မရဘူးကိုယ့်လူ။ မင့် မြနှင်းလေးကိုလည်း ငါဆော်ရမှ  ”

မြင့်ဇော် ဘုရားတမိပြီ။ သူ့ ရဲ့အမနှစ်ယောက်ကို သူ့ယောက်ဖနှစ်ယောက်က အလဲအလှယ်လုပ်နေကြလေပြီ။

“ ဖြစ်ရမှာပေါ့ ကိုဦးရာ။ ဒီလိုလုပ် မြနှင်းကို တစ်ပတ်လောက် ကျုပ် ဖင်ကျင့်ပေးလိုက်ဦးမယ်။ သူဖင်ခံရတာ ကြိုက်လာပြီဆိုတော့မှ ကျုပ်တို့ နှစ်ယောက် ရှေ့တစ်ယောက် နောက်တစ်ယောက် ပေါင်းဗျင်းကြမယ်  ”

ထိုအချိန်မှာပဲ မောပမ်းလွန်းလို့ မလှုပ်နိုင်တော့တဲ့ မလတ်ဆီမှ ထိတ်လန့်တကြား

“ ရှင်   ”

ဆိုတဲ့ အာမေဍိတ်သံလေးထွက်လာတယ်။ ကိုဇော်ကြီးက မလတ်ရဲ့အသံကိုဂရုမစိုက်ဘဲ ပြောလက်စစကားကိုဆက်ပြောတယ်။ ဝမ်းလျှားမှောက် အိပ်နေတဲ့ မလတ်ရဲ့တင်လုံး ကြီးကို ဘတ်ခနဲရိုက်ရင်း ကိုဇော်ကြီးက

“ ဒီကောင်မက အစကတည်းက တဏှာက ကြီးပြီးသား။ ယောကျ်ားနှစ်ယောက်နဲ့ နေရမယ်ဆိုတော့ ပိုတောင်ကြိုက်ဦးမယ်။ပထမတစ်ခါတော့ ဆေးကို ခပ်များများတိုက်ပြီး လုပ်ကြတာပေါ့  ”

“ အေးပါ။ ပြဿနာ မဖြစ်ရင်ပြီးတာပဲ  ”

“ ဟာ ။ ဘာမှ ၡော့မရှိဘူး။ ခင်ဗျားအလှည့်ကြမှ ခင်ဗျားစကီကြီးကို မနှမြောရဘူးနော်  ”

“ အေးပါကွာ အေးပါ။ သူလည်း တို့နှစ်ယောက်လက်ထဲမှာ ခုမြနှင်းလို မြော့သွား စေရပါ့မယ်။ ကျေနပ်ပလား။ ကဲ အိပ်ဆို့  ”

ဆိုကာ လှဲအိပ်လိုက်ကြလေတော့တယ်။မြင့်ဇော်တစ်ယောက်တည်းသာ အမနှစ်ယောက်ခံစားရတော့မယ့် မရှုမလှဖြစ်အင်တွေကိုတွေးကာ သက်ပြင်းအခါခါ ချနေမိတော့တယ်။

နောက်နေ့ညတွေမှာတော့ ညတိုင်းလိုလို ကိုဇော်ကြီးဟာ မလတ်မြနှင်းချိုကို ဖင်လိုးကျင့်ပါတော့တယ်။ ဒါပေမယ့် မလတ်ရဲ့ ဆိုးဆိုးရွားရွား ရုန်းကန်အော်ဟစ်သံတွေဟာ အစပိုင်း ၃ရက်၊ ၄ ရက်လောက်ပဲ မြင့်ဇော်ကြားခဲ့ရပြီး နောက်ပိုင်းရက်တွေမှာတော့

“ အားဟားးဟားးဟားး းးး ကောင်းလိုက်တာ ကိုရယ် အဲ့မလေး ဟင်းဟင်း ကောင်းလိုက်တာ ရှင်ရေ  ”

စသည်ဖြင့်

ဖင်ခံရတာကို ကြိုက်နှစ်သက်သွားတဲ့ မလတ်ရဲ့ ကျေနပ်သံတွေပဲ ခပ်စူးစူးထွက်လာတော့တယ်။ ဝုန်းဒိုင်းကြဲအောင် ရုန်းတာကန်တာမျိုးတွေလည်း မလုပ်တော့ဘူး။ သူမကို ကိုဇော်ကြီး ဆောင့် လိုးတဲ့အခါ ကျမ်းပြင် သိမ့်သိမ့်သွားတာမျိုးပဲ ရှိတော့တယ်။

ဒီလိုနဲ့ ၁၀ ရက်လောက်ကြာတော့ သတင်းကောင်းတစ်ခုကြားရတယ်။ မြင့်ဇော်ရဲ့အဖေ ဦးမြချို ဟာ သူ့ရဲ့ဇာတိမှာ ပြန်လည်ကျန်းမာသွားလို့ ဘုန်းကြီးဝင်ဝတ်နေတယ်တဲ့။ ပျော်ရင် တစ်သက်လုံးဝတ်တော့မယ်ဆိုပဲ။ မကြီး သူဇာချို ကတော့ နောက်ထပ် တစ်ပတ်လောက်နေမှ ပြန်လာမယ်ဆိုပဲ။

ကိုဦးတို့ ဘတ်စ်ကား အုံနာက ကားအသစ်ဝယ်လဲပြီး အရင် ကားဟောင်းကြီးကို ရောင်းမရသေးခင် ထားစရာမရှိလို့ဆိုပြီး မြင့်ဇော်တို့ အိမ်နားက မန်ကျီးပင်ကြီးရဲ့အောက်မှာ ဒီနေ့ပဲလာထိုးသွားတယ်။ ကိုငယ်တို့ လင်မယားကတော့ ယောက္ခမကြီးနေမကောင်းလို့တဲ့ မဧပရယ်တို့ မိဘတွေအိမ်ကို သွားအိပ်ပေးကြတော့ အိမ်မှာ ကိုဦးရယ်၊ ကိုဇော်လွင်နဲ့ မလတ်တို့ လင်မယားရယ်၊ မြင့်ဇော်ရယ် လူပေါင်းလေးယောက်ပဲရှိတော့တယ်။

မနက်ကတည်းက ကိုဦးနဲ့ ကိုဇော်ကြီး တတွတ်တွတ်နဲ့ တိုင်ပင်နေကြတာ။ မြင့်ဇော် နားစွန်နားဖျားကြားလိုက်တာကတော့

“ ဒီနေ့ည အစီအစဉ် စမယ် -

တဲ့။ နားစွန်နားဖျားကြားလိုက်ရပေမယ့် မြင့်ဇော်အတတ်သိလိုက်တာက မလတ် မြနှင်းချို ကို ဒီည ကိုဦးနဲ့ ကိုဇော်ကြီး ရှေ့ပေါက်နောက်ပေါက် ဝိုင်းလုပ်တော့မယ် ဆိုတာပါကိုပဲ။

ညရောက်တော့ ကိုဦးက မြင့်ဇော်ကိုခေါ်ပြီး

“ မြင့်ဇော် ညီလေး ဒီညကားမှာတစ်ညလောက်သွားစောင့် အိပ်ပေးပါကွာ။ အကို သိပ်နေမကောင်းလို့တဲ့  ”

 

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>

ယာကူဇာနိဂုံး (စ/ဆုံး)

ယာကူဇာနိဂုံး (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ – Cooco

“ တောက်”

အခန်းထဲတွင် ဇော်ရဲ၏ တောက်ခေါက်သံ ဟိန်းထွက်သွားသည်။ သူ့ရှေ့က ယောက်ကျားရင့်မာကြီး ၅ ယောက် အယောင်အယောင် အမှားမှားဖြင့် နောက်ဆုတ်သွား၏။ ဇော်ရဲ မေးကြောကြီးများထောင်ကာ စားပွဲခုံ မျက်နှာပြင်ကို လက်သီးဖြင့် ထုချလိုက်သည်။ ဝုန်းကနဲ အသံနဲ့အတူ သူ့ရှေကလူတွေ ကိုယ်စီ မျက်လွှာလေးတွေ ပင့်ကြည့်ကြသည်။ ဇော်ရဲဆီက ဒီလို အပြုအမူ ထွက်လာလျှင်..

“ အားလျှံဆိုတဲ့ ရဲကောင်ရဲ့ မိန်းမကို ငါ လိုချင်တယ်၊ အကောင်းအတိုင်းနော် ၊ အရေပြားမှာ ပွန်းရာလေးတောင် ပါမလာစေနဲ့ ၊ လိုတဲ့ ပိုက်ဆံနဲ့ လက်နက် အကုန်ယူသွား ၊ မလုပ်တတ်တာ ရှိလား..”

“ မရှိပါဘူး”

“ တစ်လ အချိန်ပေးမယ်၊ တစ်လအတွင်း အားလျှံရဲ့ မိန်းမ ပါမလာရင် မင်းတို့ ပြန်မလာကြနဲ့တော့”

ပြောပြောဆိုဆို ထထွက်သွားသော ဇော်ရဲ၏ ကျောပြင်ကြီးကို ကြည့်၍ မတ်တပ်ရပ်နေသော လူငါးယောက် တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် ကြည့်လိုက်ကြသည်။ အတန်ငယ် တိတ်ဆိတ်သွားပြီးနောက် ပထမဆုံး စကားစပြောသူက မြွေပွေး ။

“ ကဲ.. သိမ်းနက်ကတော့ လမ်းကြောင်းချလိုက်ပြီ ၊ ငါ ဦးဆောင်မယ် ၊ အကြံပေးနိုင်တယ် ၊ ဒါပေမယ့် ငါ ပြောတဲ့ အတိုင်း လုပ်ရမယ်”

မြွေပွေးဆိုသည့်သူက ခေါင်းဆောင်နေရာကို စတင်ယူလိုက်သည်။ ဝံညို ၊ မြွေဖြူ ၊ လန်ဘားနှင့် ကော်ရုပ်တို့ ပြိုင်တူလိုလို ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ကြသည်။ မြွေပွေးလို့ အမည်တွင်ထားသူ နန္ဒသည် ရန်ကုန်တိုင်းဒေသကြီး အစွန်အဖျားမြို့နယ်ကလေးမှ မွေးဖွားကြီးပြင်းလာသူ၊ တောရွာကလေး၏ ပွဲကျောင်းဆက် ဆရာတော်၏ တပည့်ရင်း၊ ရိုးရာသိုင်းပညာကို ကျွမ်းကျင်သူ ၊ မိရိုးဖလာ လယ်ယာအလုပ် မကောင်း၍ ထိုင်းဘက်သို့ အလုပ်သွားလုပ်ရာမှ လူလည်ကျသည့် ထိုင်းသူဌေးနှင့် တပည့်များကို သတ်ခဲ့သူ။ ထိုင်းနိုင်ငံနှင့် မြန်မာနိုင်ငံ ရဲတပ်ဖွဲ့တို့မှ အလိုရှိနေသူ။

ဝံညို၏ အမည်တွင်ထားသူက မြင့်သန်း ။ ညောင်ဦးမြို့နယ်သား ၀၀ဖိုင်ဖိုင့် ခန္ဒာကိုယ်ကြီးသည် ဝက်ဝံကြီးတစ်ကောင် အလားထွားကြိုင်းလွန်း၍ ဝံညိုဟု အမည်တွင်ထားသူ။ ရိုးရာ လက်ဝှေ့ပညာကို ငယ်စဉ်ကတည်းက သင်ကြားလေ့ကျင့်ခဲ့ဖူးသော်လည်း မည်သည့်ပွဲတွင်မျှ တက်ထိုးခွင့်မရသူ ဝံညိုသည် ညာဘက်လက်ဖျံရိုး တစ်ချောင်းတည်းရှိသည်ဟု ဆိုကြသည်။ လက်ဝှေ့သမား၏ သား လက်ဝှေ့ထိုးခွင့်မရ၍ ထမင်းဆိုင်တွင် စားပွဲထိုးလုပ်ရင်း ရန်စလာသည့် အမူးသမားကို ထိုးလိုက်မိရာ တစ်ချက်တည်းဖြင့် သေဆုံးသွား၍ ဝရမ်းပြေးဖြစ်လာသူ။

မြန်မာ့တပ်မတော်မှ လက်ဖြောင့် စစ်သည် တစ်ဦးဖြစ်ခဲ့ဖူးသူ မြွေဖြူသည် စစ်တပ်မှ အငြိမ်းစား ယူပြီးသည့်နောက် ရှမ်းပြည်နယ်ရှိ မြို့ကလေးတွင် မိရိုးဖလာ တောင်ယာအလုပ်ကို လုပ်ကိုင်နေခဲ့သော်လည်း စစ်တပ်အငြိမ်းစားဟု သတင်းကြားကာ သတ်ရန်လာသည့် SSA တပ်များအား ခုခံတိုက်ခိုက် ထွက်ပြေးရင်းက ထိုင်နိုင်ငံ ကြေးစား လူသတ်လောက သို့ ရောက်လာခဲ့သူ။ နာမည်ရင်းကို မည်သူမျှ မသိကြတော့သော်လည်း မြွေဖြူနှင့် ပေ ၂၀၀ အတွင်းရှိနေလျှင် အသက်အန္တရာယ်ရှိနေသည်ဟု သတ်မှတ်ခံရသူဖြစ်သည်။

လန်ဘားကတော့ နာဂတိုင်းရင်းသားဖြစ်သည်။ မြင့်မားလှသော အရပ်ကြီးနဲ့ လိုက်ဖက်သည့် လက်တံရှည်ကြီး များ ၊ ကြီးမားကျယ်ပြန့်လှသည့် လက်ဖဝါးကြီးများသည် မာလာကာသီး အစိမ်းတစ်လုံးကို ချေမွပြစ် လိုက်နိုင်အောင် အားသန်လှသူဖြစ်သည်။ အရပ်ရှည်သလောက် လိင်တံပါ ရှည်လျားလှသူ လန်ဘားကို ကျိုင်းတုံနှင့် တာချီလိတ်မှ ဖာသည်မများ အလွန်ကြောက်ကြရသည်။ ထို့ထက် ဆိုးသည်ကတော့ လည်ပင်းတွင်ဆွဲထားသည့် အစွယ်များသည် သူ ချက်စားခဲ့သည့် လူသားတစ်ချို့၏ သွားစွယ်များဖြစ်သည် ဆိုသည်ပင်။

နာမည်ကြမ်းသလောက် ရုပ်ကြမ်းလှသော အဆိုပါ လေးယောက်နဲ့ ဆန့်ကျင်စွာပင် ကော်ရုပ်ဆိုသည့် အမျိုးသမီးကား နုနယ်လှပ တောင့်တင်းပြေပြစ်လွန်းသည်။ မူရင်း အသက် ၃၄ နှစ်ဆိုသည့်တိုင် ၂၀ ကျော်စ ဟု ထင်ရလောက်အောင် မျက်နှာလေးက နုနယ်လွန်းသည်။ မျက်နှာက နုသလောက် တင်းရင်းဖြောင့်စင်းနေသည့် ပေါင်တံ ၊ လုံးဝန်း စွင့်ကားနေသည့် တင်သားများနှင့် မို့မို့ကျစ်ကျစ်ရင်နှစ်မွှာသည် မျက်နှာကလေး ကိုတောင် မကြည့်ဖြစ်လောက်အောင်အထိ ဆွဲဆောင် နိုင်စွမ်းရှိသည်။ သို့ရာတွင် သူ့အလှကို အကြောင်းသိသူများက စိတ်မဝင်စားဝံ့ ။ မြန်မာနိုင်ငံ၏ ထိပ်သီး ခရိုနီသူဌေးကြီး၏ မယား ငယ်ဘဝမှ မယားကြီးဘ၀ တက်လှမ်းနိုင်ရေး အရေးဆိုရာ မအောင်မြင်သဖြင့် သူဌေးကြီးတို့ တစ်မိသားစုလုံးကို အဆိပ်ခတ် လုပ်ကြံခဲ့သူ။ သေဆုံးပြီးစချိန်တွင် သေနတ်ဖြင့် ပစ်၍ သေနတ် ဒဏ်ရာဖြင့် သေသလိုလို အကွက်ဖန်တီးခဲ့သူ။

သူတို့အားလုံး၏ Boss ဇော်ရဲဆိုသူက ကချင်အမျိုးသား စော်ဘွားမျိုးနွယ်။ ဂျပန်နိုင်ငံတွင် နေထိုင်ကြီးပြင်းခဲ့ရာမှ ယာကူဇာဂိုဏ်းဝင်ဖြစ်လာခဲ့သူ တစ်ဦး။ ဂျပန်နိုင်ငံ နိုင်ငံရေးအလှည့်အပြောင်းတွင် သူ့ အထက်ဆရာများ ၊ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များအားလုံးနီးပါး လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ခံခဲ့ရ၍ မွေးဖွားရာဇာတိ ကချင်ပြည်နယ်တွင် ပြန်လည် ခိုလှုံနေထိုင်ရင်း မူးယစ်ဆေးဝါး ရောင်းဝယ် ဖောက်ကားနေသူ။ သူတို့အားလုံးကို ထိုင်းနယ်ငံတွင် ကူညီ ကယ်တင်ပေးခဲ့သူ တစ်ဦးဖြစ်သည်။ စော်ဘွားနွယ်ပီပီ မျိုးစိတ်မာန် ပြင်းသည့် ဇော်ရဲသည် အခြားသူများကဲ့သို့ ပြည်ပမှ မူးယစ်ဆေးများကို ပြည်တွင်းသို့ သွင်းသူ မဟုတ်။ ထိုင်းဘက်မှ စိတ်ကြွဆေးပြားများကို တရုပ်သို့ပို့ပြီး တရုပ်နယ်စပ်မှ ဘိန်းများကို ထိုင်းသို့ ပို့နေသူဖြစ်သည်။

သူ့ မူဝါဒက စီးပွားရေးတည်ဆောက်ရင်း လက်စားခြေရန်။ ယခု ဇော်ရဲထိုင်းဘက်မှ သွင်းသမျှ ဘိန်းများကို နယ်စပ် တံခါးတွင် ထိုင်ခံဖမ်းနေသူက တရုပ်ရဲ အားလျှံ ။ တရုပ်ပီသစွာ လောင်းကစားနှင့် မိန်းမ မက်သည့် အားလျှံကို ဆက်ကြေးနှင့် ထိုင်းမ လစဉ်ပူဇော်ပေးခဲ့သည်။ ပြီးခဲံသည့် တစ်နှစ် မိန်းမရပြီးချိန်မှစ၍ အားလျှံ အချိုးပြောင်းသွားသည်။ ယူထားသည့် မိန်းမက တရုပ်ကွန်မြူနစ်ပါတီ အမာခံ ကောင်စီဝင် တိန့်ရှောင်လီ၏ တစ်ဦးတည်းသော သမီး။ ရာထူးမက်လာပုံရသည့် အားလျှံ၏ အချိုးကို ရိပ်မိသည့် ဇော်ရဲသည် အားလျှံ တာဝန်ယူမထားသည့် အခြားသော နေရာများမှ အထုတ် အသွင်းလုပ်သည်။ သို့သော် လက်တွဲခဲ့သည့် ကာလတစ်ချို့ကြောင့် လမ်းကြောင်းများကို ရိပ်မိနေသူ အားလျှံသည် ဇော်ရဲ၏ ပစ္စည်းများကို စောင့်ဖမ်းတော့သည်။

အားလျှံ နာမည်တက်လာသလောက် စီးပွားရေးကျလာသူက ဇော်ရဲ ။ ထိုင်းဘက်က ပို့သမျှ တရုပ်တွင် အဖမ်းခံနေရသည်။ တရုပ်က ထွက်လာသမျှ တရုပ်တွင် အဖမ်းခံနေရသည်။ ထိုင်းဘက်သို့ မပို့နိုင်။ ထိုင်းဘက်ကလည်း မယူနိုင်တော့။ ထို့ကြောင့် လက်စားချေရေး အစီအစဉ်ကို စတင်ရန် ကြံခြင်းပင်။ မြွေပွေးတို့လို အုပ်စုအဖို့ သာမန် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်အား ဖမ်းခေါ်လာရန်သည် ဘာမျှ အပန်းမကြီး။ သို့ရာတွင် ယခု ဖမ်းရမည့်သူသည် နယ်စပ်တစ်လျှောက် တန်ခိုးထွားနေသူ အားလျှံ၏ ဇနီးဖြစ်သည်။ နယ်စပ်ဖြတ်ဖို့ဆိုတာကတော့ ခက်လိမ့်မည်။

မည်သို့ပင်အခက်အခဲများရှိသည်ဖြစ်စေ ထိုလူ ငါးယောက်၏ စွမ်းပကားကိုကား တရုပ်ရဲများ အရှုံးပေးခဲ့ရသည်။ အားလျှံ၏ ဇနီး အပျော်တမ်း ဝင်လုပ်လေ့ရှိသော ကားမော်ဒယ် ပြပွဲတစ်ခုမှ အပြန် ပျောက်ချင်းမလှ ပျောက်သွားရာ ပါတီဝင် အမတ်ကြီး ယောက်ခမနှင့် သားမက် ရဲမှူး အားလျှံတို့ ယူနန် တစ်ပြည်လုံး ပိုက်စိတ်တိုက်ရှာသည့်တိုင် ဖောင်းဖောင်း၏ အရိပ်ကလေးတောင် မတွေ့ခဲ့ရ။ သူတို့ရှာနေသည်က လှပတောင့်တင်း နုနယ်သော တရုပ်အမျိုးသမီး မော်ဒယ်မလေး ဖောင်းဖောင်းဖြစ်၍ မြွေပွေးတို့ ခေါ်ဆောင်လာသည်က ကော်ရုပ်၏ မိတ်ကပ်ပညာအစွမ်းဖြင့် ချိနဲ့မသန်မစွမ်းဖြစ်နေသူ အဘွားအို တစ်ဦးအဖြစ် ရုပ်ဖျက်ထားသော ဖောင်းဖောင်းဖြစ်သည်။ မူးယစ်ဆေး အနည်းငယ် တိုက်ထား၍ ကတုန်ကရီဖြစ်နေပုံကလည်း အမှန်တစ်ကယ် နေမကောင်းဖြစ်သည်နှင့် တူနေသည်။

မြွေပွေးတို့သည် ဖောင်းဖောင်းကို မဲခေါင်မြစ်ကြောင်းအတိုင်း ခေါ်လာ၍ မဲဆောက်မြို့ပေါ်က ဇော်ရဲ၏ အိမ်သို့ ခေါ်လာပြီး အပ်နှံလိုက်ကြသည်။ Boss ဇော်ရဲက ယာကူဇာ ဖြစ်ဖူးသူပီပီ ရက်စက်သလောက် အပေးအကမ်းရက်ရောသည်။ မြွေပွေးတို့ငါးယောက်အား တစ်ယောက်လျှင် ဘတ်တစ်သိန်းစီနှင့် တစ်ပတ်တိတိ သွားလိုရာသွားဖို့ ခွင့်ပြုလိုက်သည်။ ဖောင်းဖောင်းကား ဇော်ရဲ၏ လက်တွင် ကျန်ရစ်ချေပြီ။ ဇော်ရဲသည် တရုပ်မော်ဒယ်မလေး မူးယစ်ဆေးအစွမ်းကြောင့် မူးယစ် ရီဝေနေသည်ကို ကုစားသောအားဖြင့် ရေချိုးခန်းထဲတွင် လက်ပြန်ကြိုးတုပ်ကာ မျက်နှာကျက်နဲ့ ဆွဲထားလိုက်သည်။ နှစ် နာရီခန့် အကြာ တွင်တော့ ကောင်မလေး ဆေး အစွမ်းပြယ်စ ပြုပြီ။ နာကျဉ် ကိုက်ခဲခြင်း ဒဏ် နှင့် ကြောက်ရွှံခြင်းကို စတင် ခံစားလာရသည်။ အော်ဟစ် အကူအညီ တောင်းသည် ။ ငိုသည်။ ဇော်ရဲ ဘာမျှ မတုန့်ပြန်သလို အသားကိုမျှ မထိသေး။ ဓာတ်ပုံရိုက်၍ အွန်လိုင်းပေါ်သာ တင်ပေးလိုက်သည်။

ထုပ်ကြိုးဆွဲပြီး လေးနာရီခန့် အကြာတွင်မူ ကောင်မလေး ငိုသံ မထွက်နိုင်တော့ ။ ခေါင်းက ငိုက်စိုက်ကျလာသလို တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးစေးတို့နဲ့ ရွှဲလာနေသည်။ ဇော်ရဲ ထိုအချိန်ကျမှ စတင် စကားပြောသည်။ ခိုင်းတာလုပ်မလား ၊ ကြိုးနှင့် ဆက်တုပ် ထားရမလား ။ နုနယ်သော အသားစိုင်များ ၊ လက်များသည် ကြိုးရာကြောင့် နီရဲ ယောင်ကိုင်းနေချေပြီ ။ ကြာမြင့်စွာ ပုံစံတစ်ခုတည်းအတိုင်း နေနေရသည်ဖြစ်သောကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးလည်း ထုံကျဉ် နေသည်။ ထို့ကြောင့် ကောင်မလေးအဖို့ ရွေးစရာသည် ခေါင်းငြိမ့်ရန်သာ ရှိသည်။ ကြိုးဖြေပြီးနောက် ရေပန်းဖွင့်၍ ရေချိုးပေးကာ သန့်စင်ပေးသည်။

ပြီးသည်နှင့် ကောင်မလေး၏ ပါးစပ်ကို လိုးတော့သည်။ ဖောင်းဖောင်းသည် ယောက်ကျားဖြစ်သူ အားလျှံကို စုပ်ပေးခဲ့ဖူး၍ စုပ်တတ်နေသော်လည်း ဇော်ရဲက အားနဲ့ အဆုံးထိ လိုးသွင်းရာ အာခေါင်ကိုဖြတ်၍ လည်ချောင်းထဲအထိ စိုက်ဆင်း လာသော လီးဒဏ်ကို မချိမဆန့် ခံရသည်။ ဇော်ရဲကတော့ ညှာတာခြင်းမရှိ။ ဖုန်းကင်မရာဖြင့် ဗွီဒီယို ရိုက်ထားကာ အရည်ထွက်၍ ပြီးသည်အထိ လိုးသည်။ ကောင်မလေးက သုတ်ရည်များ ထွေးထုတ်ရန်ပြင်တော့ လျှာကို လက်ဖြင့် ဆွဲထုတ်ကာ ခပ်တင်းတင်း ညှစ်သည်။ ဖောင်းဖောင်း နာကျဉ်မူနှင့်အတူ အာခေါင်မှ အချွဲများပါ ထွက်ကျကုန်သည်။ ဇော်ရဲက မျိုချရန် ပြောသည့်အခါတွင်တော့ မငြင်းဆန်ရဲတော့ချေ။

ဇော်ရဲသည် နားနားနေနေဖြင့် ကောင်မလေးကို မျက်နှာချည်းလိုးသည်။ ယာကူဇာ ဘဝက လာခဲ့သူပီပီ လက်စားချေရေး မူဝါဒကို ကိုင်ဆွဲသော ဇော်ရဲသည် လူတစ်ယောက်၏ အမြတ်ဆုံး နေရာဟု ယူဆထားကြသော မျက်နှာကို နာမ်နိမ်သောအားဖြင့် လုပ်နေခြင်းသာဖြစ်သည်။ နှစ်ရက်ခန့်အကြာတွင်တော့ သူ ငြီးငွေ့လာသည်။ တပည့်ကျော် လန်ဘားနှင့် ကော်ရုပ်ကို ဖုန်းဆက်ကာ ဆုချရန် အစီအစဉ်ရှိသည်ဟု ဆိုပြီး ခေါ်လိုက်သည်။ 

သူတို့ရောက်လာသောအခါ လုပ်ချင်ရာ လုပ်ဆိုပြီး ကောင်မလေးကို ထားသည့် အခန်းအတွင်း ထည့် ပေးလိုက်သည်။ ဖောင်းဖောင်းသည် လူက မပင်ပန်းသော်လည်း မျက်နှာကိုချည်း အလုပ်ခံနေရ၍ အိပ်ယာထဲတွင် ငိုနေချိန်ဖြစ်သည်။ မြင့်မားထွားကြိုင်းလှသော လန်ဘားဝင်လာသည်ကို မြင်လျှင် အလန့်တကြား ထထိုင်သည်။ သို့ရာတွင် အခန်းကျဉ်းလေး အတွင်းမှ ဘယ်ကိုမျှ မပြေးနိုင်မည်ကို သဘောပေါက်သွားကာ လန်ဘား ပြုသမျှ နုဖို့ ပြင်ရသည်။

လန်ဘားက ဖောင်းဖောင်း တစ်ကိုယ်လုံးကို နမ်းရှုံ့ ဆုပ်နယ်သည်။ သူ့အဖို့ ဖောင်းဖောင်းလို မိန်းမလှလေးမျိုးနှင့် ဆုံရခြင်းသည် ထီပေါက်ဖို့ထက်ပင် ခက်သည်။ ဖာသည်မများကပင် လက်မခံသော သူ့ လိင်တံကို သာမန် မိန်းမများ မည်သို့မျှ လက်မခံနိုင်ကြချေ။ သို့အတွက် ဆီလီကွန် အရုပ်များဝယ်ပြီးသာ အာသာဖြေနေရသည်။ စိတ်ကျေနပ်မူကတော့ မရှိ။ ယခုတော့ နွေးထွေးသော ခန္ဒာကိုယ်လေးနှင့် ကြွေရုပ်ကလေးလို လှသော မိန်းကလေး ငယ်ငယ်လေးတစ်ယောက်ကို စိတ်ရှိတိုင်း လုပ်ခွင့်ရချေပြီ။

ကော်ရုပ်သည် လန်ဘားနှင့် ဖောင်းဖောင်းကိုကြည့်ရင်း ဝိုင်တစ်ခွက်ကို ဇိမ်ခံသောက်နေသည်။ သူ့လို အမျိုးသမီးမျိုးအဖို့ လိင်ဆက်ဆံခြင်းသည် အထူးအဆန်းမဟုတ်တော့။ အပျင်းပြေ ဆိုသည့် အဆင့်တောင် မရောက်တော့၍ အကြမ်းဖက် လိင်ဆက်ဆံကြည့်ရာမှ သဘောတွေ့သွားကာ လိင်ဆက်ဆံတိုင်း အကြမ်းဖက်လေ့ရှိသူ ဖြစ်လာသည်။ သူ အကြမ်းဖက်ရသည်က အမျိုးသားများထက် အမျိုးသမီးများကို အကြမ်းဖက်ရတာ ပိုသဘောတွေ့သည်။ အမျိုးသားများက ပြီးသွားလျှင် နောက်တစ်ခါ ပြန်ထောင်လာနိုင်ဖို့ ခဲယဉ်းတတ်သည်။ ကြာသည်။ အမျိုးသမီးများကတော့ ထပ်ခါ ထပ်ခါ ပြီးနိုင်သူတွေ ။ ကြာကြာနှင့် အားရအောင် နှိပ်စက်၍ ရသည်။ ခုလောလောဆယ်တော့ လန်ဘားကို လွှတ်ပေးထားလိုက်ဦးမည်။ သူ အနားယူချိန်ကျမှ ဝင်တော့မည်ဟု တွေးကာ ဝိုင်ကို သောက်ရင်း ဇိမ်ခံကြည့်နေလိုက်သည်။

လန်ဘားကား လုပ်ငန်းစနေလေပြီ။ အရှည် ရှစ်လက်မ ကျော်ကျော် နှင့် လုံးပတ် ၆ လက်မ ရှိသည့် လိင်တံကြီးသည် ဖောင်းဖောင်း၏ စောက်ပတ်အတွင်းသားများကို ထိုးခွဲ ဝင်ရောက်သွားသည်။ အားလျှံ၏ အရှည်လေးလက်မထက် နှစ်ဆရှည်ကာ နှစ်ဆခွဲကျော်ကြီးသည့် လိင်တံကြီးကြောင့် အတွင်းနှုတ်ခမ်းသား ကွဲပြဲသွားကာ သွေးစများ ထွက်လာသည်။ လန်ဘားကား အပျိုစင်တစ်ယောက်ကို လိုးနေရသကဲ့သို့ ။ ကျေနပ်မူအပြည့်ဖြင့် မာန်တက်ကာ နင်းဆောင့်တော့သည်။ ဖောင်းဖောင်း၏ နာနာကျဉ်ကျဉ် အော်ညည်းသံများသည် အခန်းလေးထဲတွင် ရုတ်ချည်း ပျံလွင့်သွားသည်။ အပြင်ခန်းမှ ဇော်ရဲပင် ကြားကာ အခန်းထဲ ဝင်လာပြီး အခြေအနေကြည့်သည်။ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ခန္ဒာကိုယ်လေးကို မည်းမည်းသည်းသည်း ထွားကြိုင်းလှသော ခန္ဒာကိုယ်ကြီးက မညှာမတာ နင်းဆောင့်နေသည်ကို မြင်သည့်အခါ သဘောကျပြီး ရယ်မောကာ အနားကို တိုးကြည့်သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် လန်ဘားတစ်ယောက် ဆန့်ငင် ဆန့်ငင်ဖြင့် ပြီးသွားပြီး ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းလာသည်။ ဖားပေါင်စင်းလေးကဲ့သို့ ကားကားလေး ကျန်ခဲ့သော ကောင်မလေး၏ စောက်ဖုတ်လေးအတွင်းမှ သွေးစများသည် အပြင် သို့တိုင် စီးကျ လာသည်။ ဇော်ရဲ ဖုန်းထုတ်၍ ဓာတ်ပုံရိုက် ယူလိုက်ပြန်သည်။

ကော်ရုပ် သောက်လက်စ ဝိုင်ခွက်ကို ဘေးချ၍ ကြိုးခွေကို ယူကာ ခုတင်ပေါ်တွင် ခွေခွေလေး လဲနေသော ကောင်မလေးဆီ သွားသည်။ ပေါင် ၃၀၀ ကျော် အလေးချိန်ရှိသော လန်ဘား၏ ခန္ဒာကိုယ်ကြီးနှင့် ဖိကာ အပြင်းအထန် ဆောင့်သည့် ဒဏ်ကို ခံထားရ၍ မောနေသေးသော ကောင်မလေးသည် ဖုတ်လှိုက် ဖုတ်လှိုက်ဖြစ်လု အသက်ကို ရှုနေသည်။ ကော်ရုပ် သူ့လက်တွေကို ကြိုးနှင့်တုပ်တော့ မျက်လုံးလေး မှေးပြီး ဖွင့်ကြည့်သည်။ ကြောက်ရွှံ့ပုံဖြစ်သွားသော်လည်း အဆမတန် မောပန်းလွန်းနေသော ခန္ဒာကိုယ်က မလှုပ်နိုင်။

ကော်ရုပ်သည် ဖောင်းဖောင်း၏ ညာလက်ကို ကြိုးချည်ပြီးသည်နှင့် ညာခြေကို ဒူးကွေးစေကာ တွဲရက် ချည်ပြန်သည်။ ထို့နောက် ဖယောင်းတိုင်ကို မီးညှိ၍ ဖယောင်းစက်များ တစ်စက်ချင်း ချတော့သည်။ အပူဒဏ်ကြောင့် ဖယောင်းစက် တစ်စက်ကျလာတိုင်း ထွန့်ထွန့်လူးသွားသည့် ကောင်မလေး၏ ခန္ဒာကိုယ်လေးသည် သူတို့၏ အမြင်တွင် ကပြနေသကဲ့သို့ ရှိသည်။ ကော်ရုပ်သည် ကောင်မလေး၏ အသားနုများ ရှိရာ ရင်အုံ သားမြတ်များ ၊ ဝမ်းဗိုက်သား ချပ်ချပ်လေးမှသည် ဆီးခုံနှင့် ပေါင်အတွင်းသားများပါ မကျန်အောင် ဖယောင်းစက်နဲ့ လိုက်ချသည်။ ထွန့်ထွန့်လူးနေသော ကောင်မလေး အပူဒဏ်ကြောင့် ခါးကော့ တက်အလာ ခြေမနှင့် စောက်စိလေးနေရာကို လှမ်းထိုးလိုက်သည်။

ကောင်မလေး အင့် ကနဲ့ အသံနှင့်အတူ ပေါင်တွေ ကားတက်လာသည်။ ခြေမနှင့် အစိလေးကို ပွတ်ပေးရင်း ဖယောင်းစက်တွေ ဆက်ချပြန်သည်။ အရေပြားပေါ်မှ အပူဒဏ် ၊ ကလိခံနေရသော အကြောဆုံနေရာ။ ကောင်မလေး စောက်ဖုတ်အတွင်းမှ အရေကြည်များ ရွှဲထွက်လာသည်။ ကောက်ရုပ် ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ညာဘက်လက်ညိုးနှင့် လက်ခလယ်ကို ပူးကာ စောက်ဖုတ်အတွင်း နှိုက်ပြီး ဂျီစပေါ့ကို လှမ်းထိုးသည်။ ကောင်မလေး ခါးကော့ ခေါင်းမော့၍ အကြောတွေ ဆန့်ကုန်သည်။ ဘယ်လက်ကလည်း ဖယောင်းတိုင်မှ အစက်များကို ဝမ်းဗိုက်သားလေးပေါ် ဆက်ချသည်။ မကြာလိုက် .. ကောင်မလေး ထိုးထိုးထွန့်ထွန့်ဖြစ်လာကာ အကြောတွေဆွဲ၍ ပြီးသွားသည်။ သားအိမ်တစ်ခုလုံး ရှုံ့ချီ ပွချည်ဖြစ်၍ အပြင်သို့ ထွက်ကျွံလာတော့မတတ် လှုပ်ရှားသွားသည်။ ဝမ်းဗိုက်သား ပျဉ်ကလေး သည်လည်း အတွင်းသားများ၏ ဆွဲဆုတ် တွန်းကန်မူများကြောင့် လှိုင်းထ နေသည့် ရေပြင်ကဲ့သို့ အသားလုံးလေးများ စီတန်း ထလာသည်။ ဇော်ရဲကား ဓာတ်ပုံရိုက်ရန် မပျက်ကွက်ချေ။

ကော်ရုပ် ကျေကျေနပ် ရယ်မောကာ ထရပ်လိုက်ချိန်မှာတော့ ကောင်မလေးခမျာ မလှုပ်နိုင်ရှာ တော့ချေ။ ကော်ရုပ် လက်ဆေးပြီး ဝိုင်တစ်ခွက်ကို ဖန်ခွက်ထဲ ထည့်နေချိန်တွင် ထလာသူက လန်ဘား။ ကော်ရုပ် ပြုသမျှကို ဇိမ်ယူ၍ ထိုင်ကြည့်နေရင်းကပင် သူ့ လိင်တံက ပြန်လည် ထောင်မတ်လာချေပြီ။ လန်ဘားက ကော်ရုပ်ချည်ထားသော ကြိုးတွေကို ပြန်ဖြေကာ ကုတင်ပေါ် ပစ်တင်လိုက်သည်။ ခုအချိန်ထိပင် ကောင်မလေး၏ ဇာတ်ရှိန်မြင့်မူက မပြီးသေး။ ဂျီစပေါ့ကို ထိထား၍ အရှိန်ထနေသော ကလိုင်းမိတ်သည် စောက်ဖုတ် အတွင်းသားများကို ပွစိပွစိလုပ်ကာ အရည်ပျစ်ပျစ်များ စိမ့်ထွက်နေဆဲပင်။ လန်ဘားက ကောင်မလေးကို မှောက်ရက်ဖြစ်အောင် ပြင်ပေးလိုက်ရင်း ဗိုက်အောက်တွင် ခေါင်းအုံးကို ထိုးထည့်လိုက်သည်။

ထိုအခါ လုံးဝန်းစွင့်ကားနေသည့် တင်ပါးလုံးကြီးများသည် လေးဘက်ကုန်း ပေးထားသကဲ့သို့ပင် နောက်သို့ ပြူတက်လာသည်။ လန်ဘားသည် အရည်များနှင့် ရွှဲစိုနေသည့် စောက်ဖုတ်လေးအတွင်းသို့ လိင်တံကြီးကို ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ပထမတစ်ချီ ခံဖူးထားပြီး အရည်များလည်း ရွှဲနေသည်မို့ ခုနတုန်းကလောက်တော့ နာပုံမရ။ အင့် ကနဲအသံ တိုးတိုးလေးသာ ထွက်လာပြီး ပြန်ငြိမ်သွားသည်။ သို့ရာတွင် စုတ်ပြဲသွားသည့် အတွင်းသားများကို ပြန်လည် ထိုးခွဲသလို ဖြစ်လာပြန်ရာ သွေးစများ ပြန်ထွက်လာသကဲ့သို့ စပ်ဖျင်းဖျင်း ဝေဒနာကိုပါ ခံစားလာရဟန်တူသည်။

တစ်ရှီးရှီးနှင့် ညည်းညူသံလေး ထွက်လာသည်။ လန်ဘားကတော့ လျှော့ပေးရန် စိတ်ကူးရှိပုံမရ။ ခါးအားကို သုံး၍ အတင်းသာ နင်းဆောင့်နေသည်။ ထိုအချိန်တွင် ဝိုင်တစ်ခွက် သောက်ပြီးသွားသော ကော်ရုပ် အနားသို့ ရောက်လာကာ လန်ဘားကို ပက်လှန်လှန်စေ၍ ကောင်မလေးကို အပေါ်တင်ရန် ပြောသည်။ လန်ဘားက ကော်ရုပ်ပြောသည့်အတိုင်း ပက်လက်လန်ကာ ကောင်မလေးကို ဗိုက်ပေါ်တင်၍ အောက်မှ ပင့်ဆောင့်သည်။ ကော်ရုပ်က လန်ဘား၏ ခွေးဥကြီးများကို ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးရင်း အားပေးအားမြှောက်ပြုသည်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ဘယ်လက်မှ လက်ချောင်းများဖြင့် ကောင်မလေး၏ စအိုဝလေးကို ထိုးသွင်း အပေါက်ချဲ့သည်။

တစ်ချက် လန်ဘား၏ ခွေးဥတစ်လုံးကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဆုပ်အဖျစ် ၊ လန်ဘား အားပါပြီး ကောင်မလေးကို အားဖြင့် ပင့်ထိုးရာမှ ပြန်အကျတွင် လက်နှစ်ချောင်းဖြင့် စအိုဝထဲ ထိုးထည့်လိုက်ရာ စွတ်ကနဲ ဝင်သွားတော့သည်။ ကောင်မလေး အနာသက်သာသလို ရှိ၍ မှိန်းခံနေစဉ် ရုတ်တရက် စအိုထဲ ဝင်လာသည့် လက်နှစ်ချောင်းကြောင့် နာသွားသလို လန့်လဲ လန့်သွားကာ ခါးကော့၍ အော်လိုက်ရင်း ညှစ်ထားလိုက်မိသည်။ စအိုကို ညှစ်ရန် အားထည့်လိုက်ရာ ရှေ့ဘက်စောက်ဖုတ်ကိုပါ ညှစ်သလိုဖြစ်သွား၍ လန်ဘား လိင်တံကြီး တစ်ချောင်းလုံး ကျဉ်ကနဲပင်ဖြစ်သွားရသည်။ ကောင်းသွားပုံရသော လန်ဘားသည် အားနှင့် နင်းကန် ကော့ပင့် လိုးတော့ရာ သူ့ကိုယ်လုံးကြီးပေါ်မှ တရုပ်မလေးသည် ဒုန်းဆိုင်းပြေးနေသော မြင်းပေါ်တွင် စီးနေရသကဲ့သို့။

ကော်ရုပ်ကလည်း အငြိမ်မနေချေ။ ချိုင်းလိမ်းသည့် Roll On တစ်ဗူးကို ယူကာ ကောင်မလေး စအိုဝထဲ ထိုးထည့်နေသည်။ တစ်လက်မခွဲခန့် လုံးပတ်ရှိသည့် Nivea Roll On ဖြစ်သောကြောင့် ဝင်တော့ မဝင်သေးချေ။ တစ်ခါမျှ ဖင်ချမခံဖူးသေးသည် စအိုဝလေးဖြစ်၍ တင်းကျပ် စေ့ပိတ်နေသည်။ သို့ရာတွင် ရှေ့ဘက် စောက်ဖုတ်မှ ထွက်ကျနေသည့် စောက်ရည်များ သုတ်လိမ်းပြီး ဖြေးဖြေးချင်း ထိုးသွင်းနေရာ တစ်ဆစ် တစ်ဆစ် တောဖြင့် ဝင်နေသည်။ ကောင်မလေးကား ဖင်ဝက ဝေဒနာ ၊ ရှေ့အပေါက်က ဝင်ထွက်နေသည့် လူ့ဘီလူးကြီး၏ လိင်တံကြီး ။ ခံစားမူ ပေါင်းစုံဖြင့် အံကို တင်းတင်းကြိတ် မျက်စိစုံမှိတ်ကာ အလူးအလဲ ခံနေရသည်။

မကြာပါချေ။ တစ်ချီတွင် လန်ဘားက အားရပါးရ ခါးကို ဆောင့်ဆွဲကာ ပင့်ထိုးပြီး ပြန်အကျ ကော်ရုပ် က ဖိအထိုး Roll On ၏ ခေါင်းပိုင်းသည် စအို၀ ရှုံ့ကြိုးလေးကိုဖြတ်၍ စွတ်ကနဲ ဝင်သွားလေသည်။ တရုပ်မလေးသည် စအိုရှုံ့ကြိုးကို ထိုးခွဲ ဝင်လာသော Roll On ကြောင့် ဝက်အော်သံကဲ့သို့ ညည်းသံကြီး ထွက်လာကာ ပေါင်အတွင်းသားများ တစ်ဆတ်ဆတ် တုန်နေတော့သည်။ စအိုကြွက်သားများသည် လမ်းကြောင်းမဟုတ်ပါပဲ အတင်းဝင်လာသူ Roll On အား ညှစ်ထုတ် ဆန့်ကျင် တွန်းတိုက်ကြသည်။ စအိုကြွက်သားများက အလိုအလျောက်တုန့်ပြန်နေချိန်တွင် စောက်ဖုတ်အတွင်းသားများပါ လှုပ်ရှား၍ လန်ဘား၏ လိင်တံကြီးကို ဖျစ်ညှစ်ပေးသလို ဖြစ်နေတော့ရာ လန်ဘားက အမောဖြေရင်း ဇိမ်ယူကာ ငြိမ်ကြည့်နေလိုက်သည်။

ကောက်ရုပ်သည် စအိုအတွင်း ဝင်နေသော Roll On ကို ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲထုတ်သည်။ သွေးစများနဲ့ အတူ အတွင်းသားများပါ လိပ်တက်ပြီး ပါလာသည်။ ကောင်မလေးကား ပေါင်အတွင်းသားများပါမက ဗိုက်သား တစ်ပြင်လုံးပါ တုန်တက်နေသည်။ လန်ဘားကား ပြုံးပြုံးကြီးငြိမ်၍ ဇိမ်ခံနေဆဲ။ ကော်ရုပ်သည် Roll On ကို လေးငါးဒဆယ်ချက်ခန့် အထုတ်အသွင်း လုပ်ပြီးလျှင် လန်ဘားကို အချက်ပြလိုက်သည်။ လန်ဘား လှဲနေရာမှ ထ၍ တရုပ်မလေးကို ပက်လက်လှန်ကာ ခါးအောက်ကို ခေါင်းအုံး ခုလိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် သူ့ လိင်တံကြီးကို စအိုဝလေးတွင် တေ့၍ ဖိသွင်းသည်။ ဒစ်ဖျားပင် မဝင်။ လုံးပတ် ၆ လက်မဆိုသည့် အတံကြီးသည် Roll On ထက် ၃ ဆလောက်ကြီးနေသည်။ ကောင်မလေးကား အိပ်ယာခင်းစများကို ယောင်ယောင်ယမ်းယမ်း ဆွဲ၍ ရှုံ့မဲနေသည်။

လန်ဘားက ချော့သွင်းသည်။ ဖြေးဖြေးချင်း.. တစ်ထစ်ချင်း .. တစ်ရစ်ချင်း.. ။ သွင်း ၊ ထုတ်။ နှဲ့ ၊ ဖိ ။ တစ်ချက်တွင် ခါးအားကိုယူ၍ အတင်းဖိသွင်းထည့်လိုက်ရာ လိင်တံထိပ်ဖူးကြီးသည် အိကနဲ စအိုဝလေးအတွင်းသို့ နစ်ဆင်းသွားသည်။ ကောင်လေး “အား” ကနဲ တစ်ချက် အော်သံ ထွက်လာပြီးနောက် ပေါင်လုံးကြီးတွေ ဆန့်ငင် ဆန့်ငင် ဖြစ်ကုန်သည်။ လက်တွေက လေထဲက တစ်စုံတစ်ရာကို မှီတွယ်ရာ ရလို ရငြား ယောင်ယမ်း ဖက်တွယ် ကုတ်ခြစ်နေသည်။ ဗိုက်သားပျဉ်လေးသည် အတွင်းသားများ၏ လှုပ်ရှားမူကြောင့် ဖောင်းတင်းလာလိုက် ၊ ပိန်ချိုင့်သွားလိုက်ဖြစ်နေသည်။ လန်ဘား၏ လိင်တံ ထိပ်ဖူးသည် လည်း လက်ဖြင့် တင်းတင်းကြီး ဆုပ်ညှစ်ခံလိုက်ရသကဲ့သို့ တင်းကျပ်နေသည်။

လန်ဘားက ခဏနား၍ နဖူးပေါ်မှ ချွေးစက်များကို သုတ်လိုက်ကာ ဖြေးဖြေးချင်း ပြန်ထုတ်သည်။ စအို အတွင်းသားများ လိပ်ကပ်ပါလာသလို သွေးများပါ စီးထွက်ကျလာသည်။ လန်ဘားက ငုံ့ကြည့်ရင်း ကျေကျေနပ်နပ်ပြုံးလိုက်ကာ လိင်တံကို စအိုဝလေးထဲ ပြန်ထည့်ရင်း လိုးတော့သည်။ အစပိုင်းတော့ ဖြေးဖြေးချင်း အဆုံးထည့် အဆုံးထုတ်။ အရှိန်ရလာတော့ ခပ်သွက်သွက်ကလေး။ နောက်တော့ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အားမှန်သမျှကို ခါးထဲပို့၍ နင်းဆောင့်တော့သည်။ တရုပ်မလေး၏ ငိုသံသည်လည်း အစပိုင်းတော့ ခပ်ကျယ်ကျယ်၊ နောက်တော့ မောသွားသည်လား ၊ ကောင်းသွားသည်လား မသိ။ မည်သည့်အသံမျှ ထွက်မလာတော့။ လန်ဘားက ကောင်မလေးကို ပက်လက်အနေအထားမှ ဘေး တစ်စောင်းကွေး ပုစွန်တုပ်ကွေး အနေအထားဖြင့် ဘေးမှ ၊ အပေါ်မှ ဆောင့်သည်။ ဆောင့်အားကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံး ယိမ်းထိုး လှုပ်ခါနေသော်လည်း ကောင်မလေးကား အသံမထွက်။ လန်ဘား အတန်ကြာ အားကုန်စောင့်ပြီး၍ သုတ်ထွက်သွားချိန်အထိ တရုပ်မလေးသည် တုပ်တုပ်မျှ မလှုပ်တော့ချေ။

ဇော်ရဲသည် လန်ဘားကို တစ်ရက်သာ ခွင့်ပြုပေးသည်။ တစ်ရက်ဆိုသော်လည်း နေ့လည်ခင်းချိန်ခန့်မှစ၍ နောက်တစ်နေ့ မိုးလင်းသည်အထိ ဖောင်းဖောင်းခမျာ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် မအိပ်ခဲ့ရရှာချေ။ ကော်ရုပ်က ည ၉ နာရီခန့်တွင် ချိန်းထားတာရှိသေးသည်ဟု ဆိုကာ ပြန်သွားသော်လည်း လန်ဘားကတော့ မပြန်။ တစ်ညလုံးနီးပါး တက်ချလိုက် ၊ မောလာလျှင် အရက်လေးသောက်ပြီး နားလိုက် ၊ အမောပြေလျှင် ထလုပ်လိုက်နှင့် ၇ ခါလောက် လုပ်သွားသည်။ ဖောင်းဖောင်းသည် နာမည်နှင့် လိုက်အောင်ပင် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများ ယောင်ကိုင်းဖူးရောင်လာကာ ဖောင်းတက်နေသေည်။ စအိုဝသည်လည်း လေလည်လျှင်ပင် မစင်ထွက်ကျသည်အထိ ကျယ်နေသည်။

ဖောင်းဖောင်းကို ကော်ရုပ်က ကျပ်ထုပ်ထိုးပေးသည်။ နှိပ်စက်ကလူ ပြုခြင်းမရှိ။ တစ်ကယ့်ကို အနာသက်သာအောင် ပြုလုပ်ပေးနေခြင်းဖြစ်ရာ ဖောင်းဖောင်းခမျာ မယုံမရဲနှင့် ငြိမ်သာခံနေရသည်။ သူ အနားရောက်လာတိုင်း အသားတွေ တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်အောင် ကြောက်နေသည်။ ကော်ရုပ် စိတ်ကောင်းရှိခြင်းကလည်း သိပ်တော့ ကြာသည်မဟုတ်။ လေးရက်တိတိ ဆေးကုပေးပြီးနောက် ကော်ရုပ်၏ လေ့ကျင့်သင်ကြားပေးမူတွေ စတင်သည်။ မသင်ချင်လို့မရ။ လိုက်မလုပ်လို့မရ။ သူခိုင်းသည့်အတိုင်း မလုပ်လျှင် နို့သီး သားမြတ်ခေါင်းတွေကို ဆွဲလိမ်တတ်သည်။ အားနှင့် မာန်နှင့် အသားနုကို တစ်ကယ် လိမ်ခြင်းဖြစ်၍ ခံရသူမှာ အသဲခိုက်မတတ် နာသည့်အခါ သူခိုင်းသည့်အတိုင်း လုပ်ရုံသာ။

တစ်ကယ်တော့ ကော်ရုပ်က ဖောင်းဖောင်းကို ယောဂ ကျင့်ခိုင်းနေခြင်းသာဖြစ်သည်။ ဆီးသွားလျှင် မည်သည့်အခါမျှ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် မသွားခိုင်း။ ရပ်လိုက် သွားလိုက် လုပ်ခိုင်းသည်။ ပြီးလျှင် စောက်ဖုတ်အတွင်း လက်ညိုးထိုးထည့်ကာ သူ့လက်ညိုးကို ညှစ်ခိုင်းသည်။ ပြီးသည်နှင့် တင်ပလ္လင်ချိတ်၍ ခါးကော့ ပက်လန်လှန်ကာ ဆီးသွားစဉ်က ညှစ်သည့် ပုံစံအတိုင်း ညှစ်ခိုင်းပြန်သည်။ သူ့လက်ညိုးကို ထိုးထည့်ထား၍ မညှစ်လို့လဲ မရ။ ညှစ်ရသည်မှာ ခဏလေးလည်း မဟုတ်ပြန်။ စစချင်း ၅မိနစ် လောက်ညှစ်ရသည်ကိုပင် ဖောင်းဖောင်း ခမျာ ချွေးတွေပြန်၍ ခါးတောင့်လှပြီ။ နောက်တော့ ၁၀ မိနစ် ၊ နောက် ၁၅ မိနစ် ၊ နောက် မိနစ် ၃၀ ။ မိနစ် ၃၀ အထိ ဆက်တိုက် ညှစ်လာနိုင်တော့ တစ်မျိုးပြောင်းပြန်သည်။

တင်ပလ္လင်ခွေထားသည့် ခါးအောက်ပိုင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထောက်မ၍ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှ ပင့်တင် ထားရသည်။ စစချင်း တံတောင်ဆစ်အားနှင့်သာ ထောက်မိ၍ ဖောင်းဖောင်း မခံနိုင်။ တံတောင်ဆစ်နာလာလျှင် ဝုန်းကနဲ ပြုတ်ကျသည်။ နောက်တော့ တံတောင်ဆစ်နှင့် ခါးပင့်အား နှစ်ခုပေါင်းကာ နေတတ်လာသည်။ နေတတ်သည်မှ ရိုးရိုးတောင် မဟုတ်။ စောက်ဖုတ်အတွင်း ထည့်သွင်းထားသည့် ကော်ရုပ်၏ လက်ညိုးကိုပါ ညှစ်ထားရင်း နေတတ်လာသည်။ ထုံးစံအတိုင်း ၅ မိနစ် ၊ ၁၅ မိနစ် မှသည် မိနစ် ၃၀ အထိ။

နောက်တစ်ဆင့်ကား ကင်းမြီးကောက် ထောင်ရခြင်းပင်။ ရွှေပေါ်မြတင် အမတ်မင်းကြီး သမီးမို့ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း မည်သည့် အားကစားမျှမလုပ်ဖူးသည့် ဖောင်းဖောင်း ဒုက္ခ အရောက်ရဆုံး လေ့ကျင့်ခန်း ပင်။ ဖောင်းဖောင်းဒ လက်များသည် သူ့ကိုယ်ကိုသူ မ မတင်နိုင်။ မလုပ်နိုင်ပြန်လျှင် နို့သီးခေါင်း အညှစ် ခံရပြန်သည်ဖြစ်ရာ လုပ်ကြည့်လိုက်၊ အညှစ်ခံ ရလိုက်နှင့် ဖောင်းဖောင်း ကင်းမြီးကောက် ထောင်တတ်သွားသည်။ ဒါတောင် တိုင်ကိုမီ၍ ထောင်ခြင်းဖြစ်သည်။

နောက်တစ်ဆင့်ကား အမီအတွယ်မရှိ ကင်းမြီးကောက် ထောင်ရင်း စောက်ဖုတ်အတွင်း ဝင်လာသည့် ကော်ရုပ်လက်ညိုးကို ညှစ်ထားရခြင်းပင်။ အစောပိုင်းတော့ ဖောင်းဖောင်းသည် အမီမရှိလျှင် ကင်းမြီးကောက် ထောင်၍ မတတ်။ ထို့ကြောင့် ပေါင်နှစ်လုံးကို လိမ်ညှစ်ပြီး အချင်းချင်း အမီပြုရာ အဆင်ပြေသွားသည့်ပြင် ဝင်လာသည့် ကော်ရုပ်လက်ညိုးကိုပါ နာသွားအောင် ညှစ်နိုင်လာကြောင်း တွေ့လာရသည်။ ဖောင်းဖောင်း အနည်းငယ် ပျော်သွားကာ ကော်ရုပ် လက်ညိုး ထိုးသွင်းသည်နှင့် အတင်းညှစ် တော့သည်။ သူ့အနေဖြင့် နှိပ်စက်နေသူကို လက်တုန့်ပြန်ရန်မှာ ဒီတစ်နည်းသာ ရှိသည်လေ။ ကော်ရုပ်ကလည်း သူ့လက်ညိုး နာလာ၍လော သို့တည်းမဟုတ် လေ့ကျင့်မူကို ကျေနပ်သွား၍လောတော့ မသိ။ ထိုအဆင့်အထိ ရာက်ပြီးသည်နှင့် ထပ် မတွေ့ရတော့။ ဖောင်းဖောင်းခမျာ ပင်ပန်းတကြီး လေ့ကျင့်နေရ၍သာ အချိန်တွေ အကုန်မြန်နေခြင်းဖြစ်သည်။ တစ်ကယ်တော့ သူ ရောက်နေသည်မှာ တစ်လကျော်ပင် ရှိချေပြီ။

ကင်းမြီးကောက်ထောင်တတ်ပြီး လေးရက်မြောက်နေ့တွင်တော့ ကောက်ရုပ်နဲ့အတူ ဇော်ရဲပါ ပါလာသည်ကို တွေ့ရသည်။ ဇော်ရဲသည် ဖောင်းဖောင်းကို ကော်ရုပ်အကူအညီဖြင့် ရေချိုး သန့်စင်စေကာ မိတ်ကပ်လိမ်းခြင်း ၊ အဝတ်သစ်များ ဝတ်စေခြင်းတို့ ပြုလုပ်ပေးသည်။ ပြီးလျှင် လက်ဖျံသွေးကြောထဲသို့ ဆေးထိုးအပ်နှင့် တစ်စုံတစ်ရာကို ထိုးပေးသည်။ ငြင်းဆန်နိုင်စွမ်း မရှိသော ဖောင်းဖောင်းသည် ပြုသမျှကို နုရင်း အာရုံတွေ ေ၀ဝါးလာနေသည်။ သိသလိုလို ၊ မသိသလိုလို .. လေထဲမှာ လမ်းလျှောက်နေသလိုလို.. တိမ်တွေထဲတွင် မျောလွင့်နေသလိုလို။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို လုံး၀ ဂရုမထားနိုင်တော့သော်လည်း အရေပြားပေါ်မှ အထိအတွေပအများကတော့ အာရုံခံ၍ ကောင်းလွန်းလှသည်။ လက်ဖျံသားလေးအပေါ် သာသာလေး အပွတ်ခံရသည်ကိုပင် ရှိန်းကနဲ ကြက်သီးမွှေးများ ထောင်ထသွားသည်အထိ အထိအတွေ့အာရုံက ထက်မြက်နေသည်။

ဇော်ရဲသည် ဖောင်းဖောင်းအား တရုပ် အထက်တန်းစား အမျိုးသမီး ဝတ်စုံများ ဝတ်ဆင်စေ၍ အပေါ်ဆုံးထပ်ရှိ ဧည့်ခန်းတစ်ခုအတွင်းသို့ ခေါ်ဆောင် သွားသည်။ ဧည့်ခန်းထဲတွင် ဆိုဖာဆက်တီ အပြည့်အစုံ ၊ အရက်အမျိုးအစား အစုံအလင်ရှိ ဘားခန်းတစ်ခုနှင့် မင်္ဂလာဦး ကုတင်အခမ်းအနား ကဲ့သို့ ပြင်ဆင်ထားသော ကုတင်ကြီး ရှိသည်။ ထို့အပြင် အရက်သောက်နေသော ၀၀ဖိုင့်ဖိုင့် အသက် ၅၀ကျော်အရွယ် လူကြီးတစ်ယောက်လည်းရှိနေသေးသည်။ ဇော်ရဲသည် ရီဝေေ၀ဖြစ်နေသော ဖောင်းဖောင်းကို အခန်းထောင့်ရှိ ခုံတစ်လုံးပေါ်တွင် ထိုင်စေ၍ ထားခဲ့ကာ အခန်းအပြင် ပြန်ထွက်သွားသည်။

တစ်ကယ်တော့ ထိုလူကြီး အနားမှာ ရှိနေသည်ကိုပင် ဖောင်းဖောင်း သတိမမူနိုင်။ သွေးတိုးနှုန်းတွေ မြန်လာကာ တစ်ကိုယ်လုံး ရွစိထိုးသလို ဖြစ်နေသော ဖောင်းဖောင်းသည် ကိုယ့်ကိုကိုယ် မည်သို့ နေရမည် ဆိုသည်ကိုပင် သတိမမူနိုင်။ ရင်သားတွေက ယားလာ သလိုလို ၊ စောက်ဖုတ်အတွင်းထဲက ယားနေသလိုလို ၊ ဖင်ခေါင်းထဲက ဝမ်းသွားချင်သလိုလို ဘာဖြစ်နေမှန်းမသိ။ ထိုလူကြီး အနားရောက်လာပြီး ဖောင်းဖောင်းပါးလေးကို ပွတ်လိုက်ချိန်မှာပင် ဖောင်းဖောင်း စောက်ဖုတ်အတွင်းမှ အရည်ကြည်များ စိမ့်ထွက်ကျလာတော့သည်။

ထိုလူကြီးသည် ဖောင်းဖောင်းကို နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာပေါ်သို့ ဆွဲခေါ် သွားပြီး လှဲချလိုက်သည်။ ဖောင်းဖောင်းကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားများကို ဖယ်ခွာရင်း တစ်ကိုယ်လုံးကို တစ်စိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း အရသာခံသည်။ ပြီးတော့ သူ့ အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ပြန်ကာ လိင်တံကြီးကို ထုတ်၍ စုပ်ခိုင်းသည်။ ဖောင်းဖောင်း ဘာမျှ မတွေးနိုင်။ ငြင်းဆန်နိုင်စွမ်းလည်း မရှိ။ ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာသော ပူပူနွေးနွေး လိင်တံကြီးကိုသာ အားရပါးရ စုပ်ပေးနေမိသည်။ မည်သို့ဖြစ်သည်မသိ။ လင်ယောက်ကျားဖြစ်သူ အားလျှံကို စုပ်ပေးခဲ့စဉ်ကပင် ချစ်စိတ်နှင့် တာဝန်ဆိုသည့် သဘောအရ လုပ်ပေးခဲ့ခြင်းသာဖြစ်ပြီး ခံစားချက်ဆို၍ ချစ်သူကို ကောင်းစေချင်သည့် သဘောသာ ရှိသည်။ ကိုယ့်အတွက်တော့ ခံစားချက်ဆိုသည်မှာ အာညောင်းခြင်းပင်။

ယခု စုပ်ရသည်မှာ ခါတိုင်းနှင့်မတူ။ လျှာဖျားနှင့် ထိတွေ့နေသော ပူနွေးပြောင်ချောနေသည့် လိင်တံ ထိပ်ဖူးကြီးသည် ပါးစပ်တစ်ခုလုံးကို နွေးထွေးစေသည်ဟု ထင်လာနေသည်။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ဒီအတိုင်းလေးသာ ငုံထားချင်သည်။ သို့ရာတွင် လူကြီးက မနေ ။ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်သည့်အခါ အလိုက်သင့်ကလေး စုပ်ပေးထားလိုက်ရသည်။ သိပ်တော့လည်းမကြာ။ လူကြီးက ဖောင်းဖောင်း ပေါင်တံလေးနှစ်ချောင်းကို ဆွဲြဲဖဲလိုက်ရင်း သူ့ လိင်တံကြီးကို စောက်ဖုတ်လေးအတွင်းသို့ ထိုးသွင်းသည်။ အမှတ်တမဲ့မို့ ယောင်ပြီး အတင်းညှစ်ထားလိုက်မိရာ သူ့ လိင်တံသည် မဝင်။ လူကြီးက အံ့သြသလို ဖောင်းဖောင်းမျက်နှာကို ကြည့်သည်။

ပြီးနောက် အောက်က သူ့လိင်တံကိုကြည့်ကာ ကြိုးစားဖိသွင်းနေသည်။ အဝလေးကို အာရုံပြု၍ ညှစ်ထားသော ဖောင်းဖောင်းသည် တိုးဝင်လာနေသော လိင်တံကြီး ခက်ခက်ခဲခဲဖြစ်နေသည်ကို သဘောကျသွားသည်။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ညှစ်ထားစဉ် တိုးဝင်လာနေသော လိင်တံသည် ရှိသမျှ အာရုံကြော အားလုံးကို ထိပါးတွန်းတိုက်ရင်း ဝင်လာနေသလို ခံစားရသည်။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများက စတင်လာသော ကျဉ်တက်နေသည့် ခံစားမူသည် ဝမ်းဗိုက်နှင့် ရင်ခေါင်းထဲမှတစ်ဆင့် တစ်ကိုယ်လုံးသို့ ပျံ့သွားသည်။ ဖောင်းဖောင်း လူကြီးမျက်နှာကို မော့မော့လေးကြည့်ရင်း သူ့ကိုယ်လုံးကြီးကို မမီမကမ်းလေး လှမ်းဖက်သည်။ အားတက်သွားပုံရသော လူကြီးက ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိထိုးနေသည်။
မည်မျှ ညှစ်ထားသည်ဖြစ်စေ အရည်ကြည်တို့ ရွှဲနေသော လမ်းကြောင်းတစ်လျှောက် အတွင်းသို့ လိင်တံကတော့ တိုးဝင်လာနေသည်သာ။

တစ်ဖြည်းဖြည်းနှင့် အတွင်းနှုတ်ခမ်းသားကို ဒစ်ခေါင်းကျော်လာချိန်တွင် ညှစ်ထားသော အားကို လျှော့လိုက်ရာ လိင်တံကြီးသည် လျှောကနဲ အဆုံးထိ တိုးဝင်သွားသည်။ လူကြီးရော ဖောင်းဖောင်းပါ ကိုယ်စီ “အား” ကနဲ စုပ်သတ်လိုက်ကြရင်း ကာမအရသာကို ဒင်းပြည့် ကျပ်ပြည့် ခံစားလိုက်ကြသည်။ ပြီးလျှင်တော့ လူကြီးသည် ခါးကြီးကို လှုပ်၍ စတင်တော့သည်။ ဖောင်းဖောင်းသည် ပုံမှန်လေး ညှစ်ပေးထားရင်း သူ့ကိုယ်သူ အရသာခံနေသည်။

လူကြီးကောင်းဖို့အတွက် ညှစ်ပေးထားသည်မဟုတ်။ သူကောင်းဖို့ သူ့ကိုယ်သူ ညှစ်ထားခြင်းသာ။ သို့ရာတွင် ထိုသို့ညှစ်ခြင်းကပင် လူကြီးအတွက် ကောင်းနေပြန်သည်။ လူကြီးသည် အသက်ရလာသောကြောင့်လော ၊ ညှစ်အားကောင်း၍ အပြီးမြန်ခြင်းလော ဆိုသည်တော့ မသိနိုင်။ ၅ မိနစ်တောင် မကြာလိုက် ပြီးသွားသည်။ သူပြီးနေစဉ် ဖောင်းဖောင်းက မပြီးသေး။ ပြီးလိုဇောနှင့် အောက်ကနေ အတင်းညှစ်ပစ်လိုက်ရာ လူကြီးတစ်ကိုယ်လုံး ဆန့်ငင် ဆန့်ငင်နှင့် ခါးကြီးကော့၍ အရည်တွေ ပန်းထုတ်နေရသည်။

လူကြီးသည် ထိုညက ဖောင်းဖောင်းကို ၃ ကြိမ် ဆက်ဆံသွားသည်။ ပထမအချီက သိပ်မကြာသော်လည်း ဒုတိယအချီနှင့် တတိယအချီက တော်တော်ကြာသည်။ တော်တော်လည်း မောနေပုံရသလို ဖောင်းဖောင်းကိုလည်း အရမ်းသဘောကျနေသည်။ ပါးလေးကို မထိရက် ထိရက်ဖြင့် မတို့တတို့လေး ညင်ညင်သာသာ ကိုင်တတ်သည်။ သို့ရာတွင် သူ့ လိင်တံကတော့ အရှိန်ပြင်းစွာ ဆောင့်နေတတ်သည်။ လန်ဘားနဲ့ ကြုံထားပြီးသည့် ဖောင်းဖောင်းကတော့ ဒီဆောင့်ချက်တွေကို မမူတော့။ သို့တိုင် နုနယ်သည့် အရေပြားများကြောင့် တင်ပါးခွင်နှင့် ပေါင်ခွဆုံတစ်ခုလုံး ရဲပတောင်းခတ်နေအောင် အရာတွေထင်နေသည်။ မနက်မိုးလင်းသည့်တိုင် ထိုအရာများက မပျောက်သေး။

လူကြီးက ဖောင်းဖောင်းကို စကားတွေပြောသည်။ ထိုင်းလို ပြောသည်ဖြစ်၍ ဖောင်းဖောင်းနားမလည်။ ခေါင်းခါပြတော့ စားပွဲပေါ်က လူခေါ်ဘဲလ်လေးကို နှိပ်သည်။ ဇော်ရဲ ဝင်လာကာ လူကြီးနှင့် စကားတွေ ပြောကြသည်။ ဇော်ရဲ မျက်နှာက ရွှင်နေသလို လူကြီး မျက်နှာကလည်း မှိုရသည့် မျက်နှာမျိုး။ မကြာပါ လူကြီး အပြင်ထွက်သွားသည်။ ခဏအကြာတွင် ကော်ရုပ်ရောက်လာပြီး ဖောင်းဖောင်းနှင့် အတူနေသည်။ ကော်ရုပ်က တီဗွီကြည့်လိုက် ၊ ဂိမ်းဆော့လိုက် ၊ ဝိုင်သောက်လိုက် လုပ်နေသလို ဖောင်းဖောင်းကတော့ ကင်းမြီးကောက် ထောင် လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်နေရသည်။
ညနေစောင်းချိန်တွင် ကော်ရုပ်သည် ဖောင်းဖောင်းကို မိတ်ကပ်တွေလိမ်း၍ အလှပြင်ပေးသည်။ အဝတ်အစားတွေ ဝတ်ပေးသည်။ ပြီးသည်နှင့် အပြင်ထွက်သွားတော့သည်။ ကော်ရုပ်ထွက်သွားပြီး မကြာတွင်ပင် လူကြီး ပြန်ရောက်လာသည်။ ဖောင်းဖောင်းနှင့် တစ်ညလုံး အတူနေသည်။ မနက်မိုးလင်းလျှင် ပြန်ထွက်သွားသည်။ ကော်ရုပ် ရောက်လာသည်။ ထိုသို့ဖြင့် ဖောင်းဖောင်းသည် လူကြီး၏ ညမယားအဖြစ် ၅ ည ဆက်တိုက် နေပေးပြီးသည့်နောက်တွင် လူကြီး ပေါ်မလာတော့။ ဖောင်းဖောင်း နားခွင့်ရပြီဖြစ်သည်။ အကြိမ်ကြိမ် လိင်ဆက်ဆံနေရသော်လည်း မည်သူကမျှ မည်သည့်ဆေးမျှ မတိုက် ၊ မထိုးကြသည်ကို သတိထားမိသော ဖောင်းဖောင်းသည် ကော်ရုပ်ကို သန္ဓေတားဆေး ပေးဖို့ တောင်းဆိုသည်။

ကော်ရုပ်က ပြုံးပြီး မရှိဟူ၍သာ ဖြေသည်။ ဖောင်းဖောင်း သက်ပြင်းချ၍ ဘုရားသာ တနေမိသည်။ လူက နားနေခွင့်ရပြန်တော့ စိတ်က မချမ်းသာ။ ကိုယ်ဝန်သာ ရှိလာလျှင် ဒုက္ခတွေ့တော့မည်။ ဖအေဖြစ်မည့်သူ ဟိုလူကြီး၏ နာမည်တောင် မသိရချေ။ ထို့ထက်ဆိုးသော အဖြစ်သည် ဆယ်ရက်ခန့်အကြာတွင် ထပ်မံ ပေါ်ပေါက်လာပြန်သည်။ ညနေခင်းတစ်ခုတွင် ကော်ရုပ်နှင့် အတူ ဇော်ရဲပါ ပါလာပြီး ဖောင်းဖောင်းကို ပြင်ကြဆင်ကြ ၊ ဆေးထိုးကြ လုပ်ကြပြန်၏။

ပြီးလျှင် ခြံဝန်းအတွင်းရှိ စားပွဲများခင်းထားသော ကွက်လပ်ထဲသို့ ခေါ်ဆောင်သွားသည်။ လူဆယ်ယောက်ခန့် ပါဝင်သည့် ပါတီ အသေးစားလေးပင်။ လူကသာ ဆယ်ယောက်ခန့်ဆိုသော်လည်း ချခင်းထားသည့် အရက်ပုလင်းများ ၊ စားဖွယ်များသည် လူ တစ်ရာစာလောက် ရှိသည် ထင်ရသည်။ ဖောင်းဖောင်းကို ၅ ည မယားလုပ်ခဲ့သည့် ဟိုလူကြီးလည်း ပါသည်။ လူကြီးက ရင်းနှီးပြီးသားဖြစ်၍ ဖောင်းဖောင်းကို သူ့ပေါင်ပေါ်တွင် ထိုင်ခိုင်းကာ အရက်တွေ တိုက်သည်။ ငြင်းဆန်ချင်သော်လည်း ဇော်ရဲ၏ ခပ်ထန်ထန် အကြည့်အောက်တွင် မငြင်းရြသောကြောင့် မျိုချနေလိုက်ရသည်။
ခဏအကြာတွင် မိုးဖွဲလေးများ ကျလာတော့ ဖောင်းဖောင်းပျော်မိသွားသည်။ ပါတီ ပျက်တော့မည်ဟု ထင်လိုက်၍ပင်။ ပြုံးပျော်မိသွားသော ဖောင်းဖောင်း မျက်နှာကား တာရှည်တော့ မခံ။ လူကြီးသည် စားပွဲများပေါ်မှ စားဖွယ်များကို သိမ်းစေပြီး ဖောင်းဖောင်းကို အဝတ်တွေ ချွတ်ကာ စားပွဲပေါ် တက်စေသည်။ ဇော်ရဲမှတစ်ဆင့် မိုးရေချိုးရန်ပြောသည်။ ငြင်း၍ မရသည့် အတူတူ ဖောင်းဖောင်း သူတို့ကို ဂရုစိုက်မနေတော့။ အရက်ပုလင်း တစ်လုံးကို ဆတ်ကနဲယူကာ သောက်ချပစ်လိုက်ပြီး စားပွဲ ပေါ်တက်သည်။ ငယ်ငယ်တုန်းကလို မိုးရေ ချိုးသည်။ ရေထဲမှာ ဆော့သည်။

ယောက်ကျားကြီးများသည် မိုးရေထဲတွင် ဆော့ ကစားနေသော ဖွံဖွံထွားထွား ဝစ်လစ်စလစ် မိန်းမလှ လေးကို အရသာခံကာ ငေးမောကြည့်နေကြသည်။ မိုးသည်းလာပြီး သူတို့ပါ အရက်ရှိန် တက်လာသည့်အခါ အဝတ်အစားများ ချွတ်၍ ဖောင်းဖောင်းနား ရောက်လာကြသည်။ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် ဆက်ဆံကြသည်။ နှစ်ယောက်ပေါင်း လုပ်ကြသည်။ သုံးယောက် ထည့်ကြသည်။ ရှေ့ ၊ နောက် နှင့် ပါးစပ် တစ်ခုမှ မလွတ်သည့်အပြင် နို့အုံတွေကို ဘေးက ဆွဲသည့်လူက ဆွဲသည်။ ဗိုက်တွေကို ဖျစ်သည့် လူက ဖျစ်သည်။ ဖောင်းဖောင်းသည် တောခွေးအ များ ဝိုင်းဝန်းစားသောက်ခံနေရသည့် သမင်ပျိုမကဲ့သို့။

သမင်ပျိုမကလည်း ဒီအတိုင်း ငြိမ်ခံနေသည်တော့ ။ ခွာနှင့်ကန်သလို ၊ ချိုနှင့် ခွေ့သလို တုန့်ပြန်သကဲ့သို့ စောက်ဖုတ်နှင့် စအိုအတွင်းသားများကို အတင်းညှစ်၍ သူတို့လိင်တံတွေကို ဒုက္ခပေးပစ်သည်။ ပါးစပ်ထဲဝင်လာသော လိင်တံတွေကို အားရှိသရွေ့ စုပ်ပစ်သည်။ ကော်ရုပ်လေ့ကျင့်ပေးထားသည့် လေ့ကျင့်ခန်းတွေကြောင့်ပင်ဖြစ်မည်။ သူတို့သည် တင်းကျပ် စေးပိုင်နေသော ဖောင်းဖောင်းကို ကြာကြာ မလုပ်နိုင်ကြ။ ခဏလေးနှင့်ပင် ပြီးပြီးသွားကြသည်။ နောက်ဆုံး သူတို့ ဘယ်နှစ်ကြိမ်မှန်း မသိပြီးသွားကြပြီး ထိုင်ခုံတွေမှာ အမောဖြေနေချိန်တွင် ဖောင်းဖောင်းကား မိုးရေထဲတွင် ပြန်ဆော့ကစားနေလိုက်သည်။ လူကြီးများသည် ရေစက်များအောက်မှ အလှတရားများကို အားမလို အားမရသာကြည့်ရင်း အရက်သောက်နေရသည်။ သူတို့ အားမရသေး။ တစ်ခါချလျှင် ၅ မိနစ်တောင်ပြည့်အောင် မချနိုင်သည့် တင်းကျပ်နေသော ဖောင်းဖောင်းကို သူတို့ ကြိုက်ကြသည်။ ထပ်ချရအောင်လည်း ခွန်အားက မပြည့်။ လိင်တံက ထောင်မလာတော့။

ထိုလူကြီးများသည် ထိုင်း အာဏာသိမ်း စစ်တပ်မှ ဗိုလ်ချူပ်များဖြစ်ကြသည်။ ဇော်ရဲ၏ စီးပွားရေးလုပ်ငန်း လုပ်ခွင့်ပြုရေး လာဘ်ထိုးသော အစီအစဉ်တွင် ဖောင်းဖောင်းက ခန္ဒာကိုယ်ဖြင့် ရင်းပေးရခြင်း ဖြစ်သည်။ ရင်းရသည့် ဖောင်းဖောင်းအတွက်တော့ မည်သည့် အကျိုးခံစားခွင့်မျှမရ။ ဇော်ရဲကတော့ ဟန်ပြ ခရီးသွားလာရေး ကုမ္ပဏီတစ်ခု တည်ထောင်ခွင့်ရပြီး ထိုင်းနိုင်ငံတစ်ခုလုံးနှင့် တစ်ကမ္ဘာလုံးသို့ တရားဝင် ခရီးထွက်ခွင့် ရပြီ။ ခရီးသွားကုမ္ပဏီပိုင်ကားများ၏ အတွင်း ကြမ်းခင်း အံဝှက်များတွင်တော့ မူးယစ်ဆေးဝါးများ ထည့်သွင်းသိုဝှက် သယ်ဆောင်သွားမည်ဆိုသည်ကတော့ ဗေဒင်မေးစရာမလိုချေ။

ဇော်ရဲ စီးပွားရေးဘက် အာရုံပြန်စိုက်ချိန်တွင် ဖောင်းဖောင်းသည် ထိုင်းဗိုလ်ချူပ်များကို ညစဉ်နီးပါး ဖျော်ဖြေပေးနေရသည်။ ဟိုတစ်ခါကကဲ့သို့ အုပ်စုလိုက်တော့ မဟုတ်။ တစ်ယောက်ချင်း လာကြပြီး တစ်ညလုံး နေသွားကြသည်။ သူတို့တွေကသာ အလှည့်ကျနှင့် ရောက်လာပြီး အားပြည့်လာသည့်အခါ အားရပါးရ ဆက်ဆံကြသည်။ ဖောင်းဖောင်းကတော့ ဒိုင်ခံပင်။ သို့နှင့် နှစ်လခန့်အကြာတွင် ဖောင်းဖောင်း စောက်ရည် ခန်းလာသကဲ့သို့ ဗိုက်ကလေးကလည်း ပူထွက်လာသည်။ ရာသီမလာသည်မှာ နှစ်လပင်ရှိပြီ။ မည်သို့ မည်မျှပင် နှိုးဆွ နှိုးဆွ စောက်ဖုတ်အတွင်းမှ အရည်ကြည် မထွက်တော့သည့် နည်းတူ ဆူပုံ့ပုံ့လေး ထွက်လာနေသော ဗိုက်ကြောင့် ဖောင်းဖောင်း စိတ်ညစ်ရချေပြီ။ ကော်ရုပ်ဆီက မူးယစ်ဆေးဝါးတွေ တောင်းသောက်ကာ စိတ်ညစ်ဖြေနေရသည်။ ဟိုလူကြီးများကလည်း ကိုယ်ဝန်ဆောင်နေရသည်ကိုပင် အားမနာ ၊ မသနားတတ်ကြ။ ဗိုက်ကြီးသည်ကို လုပ်ရတာ ခံစားမူကောင်းသည်ဟုဆိုပြီး တစ်ရက်ထဲတွင်ပင် နှစ်ယောက်ပြိုင်တူ လာနေတတ်ကြသည်။ ဖောင်းဖောင်း ခမျာ မူးယစ်ဆေး သုံးရုံပင်။ ကြာလာသောအခါ ထိုဆေးတွေ မသုံးလျှင် မနေတတ်သည့် ဘဝသို့ပါ ရောက်တော့သည်။

ဖောင်းဖောင်း ကိုယ်ဝန် ငါးလရှိချိန်တွင် ဇော်ရဲက ခြံပြင်သို့ ကားနှင့် တင်ခေါ်သွားသည်။ ဖောင်းဖောင်းအဖို့ ဖမ်းဆီးခေါ်ဆောင် ခံလာရပြီးချိန်မှ ပထမဆုံး ခြံပြင် ထွက်ခွင့်ရခြင်းပင်။ သို့သော်လည်း အပြင်ကိုတော့ မြင်ရသည်မဟုတ်။ မျက်နှာကို အဝတ်နှင့် စည်းထား၍ ဘာမျှမမြင်ရ။ တစ်နေရာ အရောက်တွင် ကားရပ်၍ ကားပေါ်မှ ဆင်းစေသည်။ လက်ကိုဆွဲ၍ ရပ်ခိုင်းထားသည့်အတိုင်း ရပ်သာနေရသည် မည်သည့်နေရာ ဆိုသည်ကို ဖောင်းဖောင်းမသိ။ ကားမောင်း ထွက်သွားသံကြားသည်။ အတန်ကြာသည်အထိ မည်သသည့် စကားသံမျှ မကြားရ။ ဖောင်းဖောင်းအရဲစွန့်ကာ မျက်နှာပေါ်က အဝတ်စကို ဖယ်ကြည့်သည်။ အနားတွင် မည်သူမျှ မရှိ။ ရောက်နေသည့် နေရာက နောက်ဖေးလမ်းကြားကဲ့သို့ လူသူ ရှင်းနေသော လမ်းကလေး။

ဖောင်းဖောင်း ကိုယ့်ဗိုက်ကလေးကို ကိုယ် သယ်ရင်း ခြေဦးတည့်ရာ လမ်းထိပ်ဘက်သို့ ထွက်လာသည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင် လမ်းတွင် ဘွားကနဲ မြင်လိုက်ရသည်က တရုပ်သံရုံး ဆိုင်းဘုတ် ။ ဖောင်းဖောင်း အရမ်းပျော်သွားသည်။ ပါးပါးနာမည်ပြောလိုက်လျှင် တရုပ်သံရုံးသည် သူ့ကို မုချ ကူညီပေလိမ့်မည်။ လူမိုက် လူသရမ်းများ တဏှာရူးများလက်မှ ကယ်တင်ပေလိမ့်မည်။ ဖောင်းဖောင်းသည် ပူထွက်နေသော ဗိုက်ကိုပင် မေ့၍ သံရုံးရှေ့သို့ အတင်းပြေးသွားသည်။ သံရုံးထဲမှ လုံခြုံရေးများ ထွက်ကြည့်သည်။ အနားရောက်လာသော ဖောင်းဖောင်းကို တားဆီး မေးမြန်းကြသည်။ ဖောင်းဖောင်း ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုချလိုက်မိသည်။

ဖောင်းဖောင်း တရုပ်ပြည် ပြန်ရောက်သောအခါ လင်ဖြစ်သူ အားလျှံက လာကြိုသည်။ မျက်နှာ မကောင်းလှသော်လည်း တယုတယတော့ ဆက်ဆံသည်။ ဖောင်းဖောင်း ဗိုက်ကို မြင်တိုင်း ပျက်ယွင်းသွားသော ယောက်ကျားဖြစ်သူ၏ မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချရန် ကြိုးစားသည်။ သို့ရာတွင် ၅ လကျော်နေပြီ ဖြစ်သော သန္ဓေသားကို မည်သူကမျှ ဖျက်ချမပေးဝံ့။ အနောက်တိုင်း ဆေးဆရာများကသာမက တရုပ်တိုင်းရင်း သမားတော်များကပါ အသက်အန္တရာယ်ရှိသည်ဟု ဆိုကာ လက်ရှောင်နေကြသည်။ ဖောင်းဖောင်း ငိုချင်းချရုံမှ လွဲ၍ ဘာမျှ မတတ်နိုင်ချေ။ မေးချင် စုံစမ်းချင်နေသော တရုပ် ရဲတပ်ဖွဲ့ဝင်များသည်လည်း နေ့စဉ်နှင့်အျှ ငိုနေသော ဖောင်းဖောင်းထံမှ မည်သို့ မေးရမည်ကို မသိဖြစ်နေကြသည်။ ကိုယ်ဝန်ဆောင်တစ်ယောက်ကို အားနာနေရသည့်အပြင် ဖောင်းဖောင်းက လွှတ်တော် အမတ်၏ သမီး ရဲမှူး၏ ဇနီးလည်းဖြစ်သည်လေ။

တစ်ပတ်ခန့် အကြာ အနည်းငယ် တည်ငြိမ်လာချိန်တွင်တော့ ဖောင်းဖောင်းကိုယ်တိုင် လင်ယောက်ကျားဖြစ်သူ အားလျှံကို ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် ပြောပြသည်။ အားလျှံသည် အံကိုကြိတ်၍ မျက်ရည်ဝဲကာ နားထောင်သည်။ မှတ်သားသည်။ သူ့တပည့် တစ်ယောက် ရုပ်ပုံဆွဲ ကျွမ်းကျင်သူက ဖောင်းဖောင်းပြောပြသည့် လူပုံတွေကို ပုံတူ ဆွဲပြသည်။ ကြောက်နေ ၊ မူးနေချိန်တွေ များ၍ လူတိုင်းကို သေချာ မမှတ်မိသည့် ဖောင်းဖောင်းသည် သေသေချာချာ ပြောမပြနိုင်။ အတူတကွ နေချိန်များသည့် ကော်ရုပ်ပုံသာ တူပြီး ကျန်သည့် လူများကမတူ။ ဒီ့ထက်လည်း ပိုပြောမပြတတ်တော့။ အားလျှံက ဖောင်းဖောင်းကို အနားယူစေကာ သူ့လူတွေကို စတင် လှုပ်ရှားခိုင်းသည်။

တရုပ်ရဲများ ၊ စုံထောက်များနှင့် ပုဂ္ဂလိက အငှားလူမိုက်များသည် ဘန်ကောက်တစ်မြို့လုံးကို ပိုက်စိတ်တိုက်၍ ကော်ရုပ်ကို စတင်ရှာနေကြသည်။ သူတို့သည် ဘန်ကောက်တစ်မြို့တည်းသာမဟုတ်။ ထိုင်းနိုင်ငံ တစ်ခုလုံးကို မြေလှန်ရှာကြမည် ဖြစ်သည်။ ရှာဖွေတွေ့ရှိသူသည် ဝန်ထမ်းဖြစ်က ရာထူးနှင့် ဆုငွေ ရမည်ဖြစ်သလို အပြင်လူဖြစ်ပါက ဆုကြေး ဒေါ်လာ တစ်သောင်းရမည်ဖြစ်သည်။

ထိုသတင်းကို ဇော်ရဲလည်း ကြားသည်။ ကော်ရုပ်ကို အနေအထိုင် ဂရုပြုရန်။ မြွေပွေးတို့အား လေးယောက် အတူတူ မနေကြရန်နှင့် နှစ်ယောက်တစ်တွဲ အမြဲတမ်း နေထိုင်ကြရန် အမိန့်ထုတ်သည်။ သို့ဖြစ်၍ မြွေပွေးနှင့် လန်ဘားတို့က တစ်တွဲ ၊ မြွေဖြူနှင့် ဝံညိုတို့တစ်တွဲ နေထိုင်ရသည်။ ကော်ရုပ်ကတော့ ခြံဝင်းအတွင်းရှိ အခန်းလေးထဲတွင် ငုပ်တုပ်။ တစ်ပတ်နှစ်ပတ်တော့ ကော်ရုပ်ငြိမ်နေသည်။ ကြာလာတော့ ပျင်းလာသည်။ ကော်ရုပ်က ငြိမ်ငြိမ်နေတတ်သူ မဟုတ်။ ဇော်ရဲက မဲဆောက် မြို့ထဲမထွက်ဖို့ မှာထားသည်။ ရသည်လေ.. မြဝတီဘက် မသွားဖို့တော့ မှာမထား။

ညနေစောင်းချိန်တွင် ကော်ရုပ်သည် ပစ္စတို သေနတ်တစ်လက် ခါးကြားထိုးကာဆိုင်ကယ်စီး၍ မြဝတီဘက် ထွက်လာခဲ့သည်။ နှစ်နိုင်ငံ တရားဝင် တံတားပေါ်က မသွားပါ။ တောလမ်းအတိုင်း သွားပြီး ချောင်းအကူးတွင် ဆိုင်ကယ်ကို လှေပေါ်တင်ကာ ထွက်လာခဲ့သည်။ ဒီလမ်းကြောင်းများကတော့ ကော်ရုပ်အတွက် အခက်အခဲမရှိ။ မော်ကြည့် ဝံ့သူလည်း မရှိ။ ကော်ရုပ်အတွက်မှားသည်က မော်မကြည့်ဝံ့သည့် ထိုင်းကူးတို့သမားသည် ကော်ရုပ်ကို ဓာတ်ပုံခိုးရိုက်၍ ဗိုက်ပါမှ သတင်းလှမ်းပို့လိုက်ခြင်းပင်။ သတင်းပေးလျှင် ရမည့် ဆုငွေ ဒေါ်လာ တစ်ထောင်သည် သူ့မိသားစု တစ်နှစ်လောက် ထိုင်စား၍ ရသည်လေ။

မြန်မာနိုင်ငံဘက်ခြမ်း လှေဆိုက်အပြီး ဆိုင်ကယ်ကို ချနေစဉ်မှာပင် ကမ်းနားသို့ ဆိုင်ကယ်တွေ တစ်ဝေါဝေါ မောင်းလာသံကြားသည်။ အန္တရာယ်၏ ရနံ့ကို ရိပ်မိသည့် ကော်ရုပ်သည် လှေသမား၏ အနီးသို့ တိုးကပ်သွားရင်း ဘာသံလဲဟု မေးရန်ပြုကာ လည်မျိုကို လက်ခေါက်ဆစ်ဖြင့် ဆတ်ကနဲထိုးချ လိုက်သည်။ လှေသမား အစ်ကနဲ အသံလေးသာ ထွက်နိုင်ပြီး ရေထဲသို့ ဝုန်းကနဲ ပြုတ်ကျသွားသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ကမ်းပေါ်၌ ဆိုင်ကယ် ခြောက်စီးခန့် ပေါ်လာသည်။ လှေပေါ်မှ ဆိုင်ကယ်ကို ချရန် မမီတော့။ ကော်ရုပ် ရေထဲသို့ ဒိုက်ဗင်ထိုးဆင်းသွားကာ ထိုင်းဘက်ကမ်းသို့ ပြန်ကူးသည်။ ကံမကောင်းသည်က ထိုင်းဘက်ကမ်းမှ အရှိန်ဖြင့် မောင်းထွက်လာနေသော စက်လှေတစ်စီးကို မြင်ရခြင်းပင်။

လှေပေါ်မှ စလိုက်မီးသည် ကော်ရုပ်ကို အသေအချာ မီးမောင်းထိုးပေးထားသည်။ ကော်ရုပ် ခါးကြားမှ သေနတ်ကို ထုတ်၍ စလိုက်မီးကို ပစ်ချသည်။ ရေကူးရင်း ပစ်ရသည်မို့ နှစ်ချက်မြောက်မှထိသည်။ မီးလုံးကွဲသွား၍ မှောင်အတိကျသွားသော်လည်း ဆန်းရက်လသည် ရေပြင်ပေါ်တွင် ခပ်ဖျော့ဖျော့လေးတော့ လင်းနေချေသေးသည်။ ကော်ရုပ် ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် လရောင်ကို မုန်းတီးရင်း ကျိန်ဆဲမိသည်။ စက်လှေအနားကပ်လာတိုင်း သေနတ်ဖြင့် ပစ်ရာ စက်လှေမှာ အနားသို့ မကပ်ဝံ့။ သို့ရာတွင် အဝေးသို့လည်း ထွက်မသွား။ သေနတ်နှင့်လည်း ပြန်မပစ်။ ကော်ရုပ်နှင့် ကိုက် တစ်ရာခန့် အကွာတွင်သာ ပတ်ချာလှည့် မောင်းနေသည်။

သူတို့သည် ကော်ရုပ်ကို အရှင်ဖမ်းလိုခြင်းသာ။ ဖောင်းဖောင်း၏ ဘက်တော်သားများသာ ဖြစ်ရမည်။ နှိပ်စက်ခံရမည်ကတော့ သေချာသလောက်ပင်။ သေနတ်ထဲက လက်ကျန် ကျည်ဆန်ကို ပြန်စဉ်းစားကြည့်ရင်း ကော်ရုပ် တွေးနေမိသည်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ်သတ်သေမည်လား.. အဖမ်းခံ၍ နှီပ်စက်ခံမလား ။ ကော်ရုပ်လို ချောမော တောင့်တင်းသော မိန်းမတစ်ယောက်ကို သူတို့ မည်သို့ နှိပ်စက်မည်နည်း။ အသက်မသေသေးလျှင် လွတ်လမ်းရှာ၍ ရနိုင်သည်။ Boss ဇော်ရဲကလည်း ငြိမ်နေမည်တော့ မဟုတ်။ တရုပ်တစ်ပြည်လုံး မြေလှန်ရှာ၍ ကယ်တင်ရန် ကြိုစားလိမ့်မည်။ ကော်ရုပ်အတွက် လိင်ဆက်ဆံခြင်းဆိုသည်က ထူးဆန်းသည့် ကိစ္စမဟုတ်တော့။ တွေးရင်း လက်ထဲက သေနတ်ကို ရေထဲပစ်ချလိုက်ကာ လက်နှစ်ဖက်ကို မြှောက်ပြရင်း အညံ့ခံလိုက်သည်။ အမောခံမနေတော့။ မောရန် ကိစ္စတွေ ရှိလာဦးမည်လေ။

စက်လှေသည် ကော်ရုပ်အနားသို့ ဖြေးညှင်းစွာ တိုးကပ်လာပြီး အပေါ်သို့ ဆွဲတင်သည်။ လှေပေါ်ရောက်သည်နှင့် မျက်နှာကို ဖျောင်းကနဲ အရိုက်ခံရကာ ကော်ရုပ် ခွေကနဲ ပုံကျသွားသည်။ နောက်ထပ် နားထင်ပေါ်သို့ ကျရောက်လာသော နာကျဉ်မူ တစ်ခု။ ကော်ရုပ် ဘာမျှမသိတော့။ သတိပြန်ရလာချိန်တွင် ခန္ဒာကိုယ်ပေါ်တွင် အဝတ်အစား မရှိတော့။ လက်ကောက်ဝတ်နှင့် လည်ပင်းတွင် သံကြိုးများ ချည်နှောင်ခံထားရပြီး လည်ပတ်ကြိုးပါ အဆွဲခံထားရသည်ကို သတိ ထားမိသည်။ ကြုံလာသမျှကို ရင်ဆိုင်ရတော့မည်။

သူတို့၏ ပထမဆုံး သင်ခန်းစာသည် ကော်ရုပ်၏ လက်ဆစ်များဖြစ်သည်။ မယ်ဆိုင်ချောင်း အတွင်းက လှေသမားလည်မျိုကို တစ်ချက်တည်း ထိုးခဲ့သည့် လက်ဆစ်တွေကို သူတို့ ကြောက်ပုံရသည်။ ဒီ လက်ခေါက်ဆစ် ပညာက မြွေပွေးသင်ပေးထားသည့် ပညာဖြစ်ပြီး ရှေးမြန်မာ လက်သိုင်း တစ်မျိုးဖြစ်သည်။ သူတို့တရုပ်တွေကတော့ မြွေသိုင်းတို့ ၊ ကြိုးကြာသိုင်းတို့ ခေါ်မလားမသိ။ သူတို့သုံးသည်က လက်ထိပ်ချွန်ဖြစ်ပြီး မြွေပွေးသင်ပေးသည်က လက်ချောင်းအဆစ်များနှင့် ထိုးရခြင်းဖြစ်သည်။ မည်သို့ဆိုစေ ယခုတော့ သူတို့သည် ကော်ရုပ်၏ လက်ချောင်း ဆယ်ချောင်းစလုံးကို ကြိုးတပ် အပေါက်ဖောက်ထားသည့် သစ်သားလုံးများကြား ညှပ်၍ ချိုးချေရန်ပြင်နေကြချေပြီ။

ကော်ရုပ် အသက်ကို ဝအောင် ရှုထားရင်း လာတော့မည့် နာကျင်မူကို ခံယူရန် ပြင်သည်။ ယောက်ကျားကြီး နှစ်ယောက်က ကြိုးစ ထိပ်နှစ်ဖက်မှနေ၍ အားကုန် ဆွဲကြသည်။ သစ်သားလုံး များအကြား ညှပ်နေသော လက်ချောင်း ဘေးသား များ တင်းရင်း ဖိမိလာသည်နှင့် အတူ အရေပြားပါး၍ အရိုး ထိလွယ်သော နေရာဖြစ်ရာ ချက်ချင်း ဆိုသလို အရိုးကို ဖိချေနေသော နာကျဉ်မူကို စတင် ခံစားရသည်။ စဆွဲကတည်းက သက်သက် သာသာ ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲရန် ရည်ရွယ်မထားသည့်အလျောက် ရုတ်တရက် ဆောင့်ဆွဲခံလိုက်ရ၍ နာကျဉ်မူသည် အသဲခိုက်သွားရာ ကော်ရုပ် လွှတ်ကနဲ အော်မိသည်။ အော်သံကြားလျှင် သူတို့၏ ကြိုးသည် ပိုမိုတင်းလာသည်။ ကော်ရုပ် ချက်ချင်း သတိထားမိသည်။ နှီပ်စက်သူသည် နှီပ်စက်ခံက အော်ညည်းမှ သဘောကျတတ်သည်။ မိမိကိုယ်တိုင် သူတစ်ပါးကို နှီပ်စက်ခဲ့စဉ်က အသံထွက်မှ သဘောကျသည်ပင်။ ကော်ရုပ် အံကြိတ်၍ တင်းခံနေသည်ကို မြင်သည့်အခါ သူတို့က ယောက်ကျားအားဖြင့် အားကုန်ဆွဲကြတော့သည်။ မချိမဆံ့ ခံနေရသော်လည်း ကော်ရုပ် အသံမထွက်။

ကြိုးဆွဲနှစ်ယောက် မောသွားပြီး လက်ညောင်းလာသည့်အခါ လူပြောင်းကြသည်။ လက်ချောင်း များကြားထဲမှ သစ်သားလုံးကို တစ်လက်မခန့် နေရာရွှေ့သည်။ အညှပ်ခံခဲ့ရသော နေရာဟောင်းသည် သစ်သားလုံးရာအတိုင်း ချိုင့်ကျန်နေခဲ့သည်။ နောက်တစ်နေရာ.. နေရာအသစ် ၊ ဆွဲကြပြန်သည်။ ကော်ရုပ် ကိုယ့်လက်တွေကိုကိုယ် ဖြတ်ပစ်ချင်လိုက်မိသည်အထိ နာသည်။ လက်တွေသာ မရှိတော့လျှင် ဒီလို နာကျင်မူမျိုး ခံစားရတော့မည် မဟုတ်ဟုပင် တွေးမိသည်။ သို့ရာတွင် မည်မျှနာနာ အသံကိုတော့ ထွက်မလာစေရတော့။

သူတို့ လက်ညောင်းလာသောအခါ ပထမဆွဲခဲ့သူ နှစ်ယောက်က ပြန်ဆွဲကြသည်။ သူတို့ ညောင်းလာပြန်တော့ နောက်နှစ်ယောက် ။ ဒီတစ်ခါတော့ သူတို့ ထပ်လက်မညောင်းသေးခင် ကော်ရုပ် ပုံကျသွားသည်။ စိတ်က တင်းထားနိုင်လွန်း၍သာ အသံမထွက်သည်။ လူက မခံနိုင်တော့သည့်အခါ ဒူးထောက်ရက်မှ လဲကျသွားတော့သည်။ သူတို့သည် လဲကျသွားသော ကော်ရုပ်လက်တွေကို အသေချာ ကိုင်တွယ်ကြည့်သည်။ လက်ချောင်းများ၏ ဘေးနှစ်ဘက်တွင် အချိုင့်ရာများ ထင်းထင်းကြီးပေါ်နေသော်လည်း အပေါ်ဘက်ကတော့ ဖူးယောင် မို့မောက်နေသည်။ သေချာအောင် လုပ်သည်လားတော့ မသိ။ လက်တွေကို သံမံတလင်း ကြမ်းပြင်ပေါ် မှောက်ရက် ဖြန့်တင်လိုက်ကာ ရှုးဖိနပ် ခွာအမာဖြင့် နင်းချေကြပြန်သည်။

ကော်ရုပ်ကား အလူးလူးအလဲလဲ။ စိတ်ကို တင်းနိုင်သမျှ တင်းထားရင်း အသံမထွက်ရန် ကြိုးစားထိန်း နေသော်လည်း မျက်ရည်များနှင့် နှာရည်များကား ထိန်းမနိုင် သိမ်းမရ ထွက်ကျလာသည်။ ထိုအခါကျမှ သူတို့က ရယ်မောရင်း ကော်ရုပ်ကို ဆွဲထူကြသည်။ နောက်တစ်ဆင့်တော့ လာမည်ပင်။ နွမ်းနယ်ပျော့ခွေနေသော ကော်ရုပ်ကို ရေဆာသလားဟု မေးကြသည်။ နာကျင်မူသည် အာခေါင်ကို ခြောက်ကပ်စေရုံတင်မက ချွဲပါ ထုတ်ပေးသည် ထင်သည်။ အမှတ်မဲ့ ယောင်၍ ဆာပါသည်ဟု ဖြေမိတော့ သူတို့သည် ကော်ရုပ်ကို ကြိုးဖြင့် ချည်ကာ ထုပ်တန်းတွင် စောက်ထိုး ဆွဲထားလိုက်ကြသည်။ ပြီးတော့ ပါးစပ်ကို ဖြဲကာ ရေပိုက်နှင့် ထိုးသည်။

စောက်ထိုးအဆွဲခံရသူက ရေကို မည်သို့ သောက်မည်နည်း။ ယခု တိုက်သည်ကလည်း ခွက်နဲ့ မဟုတ်။ ပိုက်ဖြင့်ထိုးခြင်းဖြစ်ရာ သောက်ရသည်ထက် အပြင်ကို ပြန်ထွက်တာ များနေသည်။ ထို့ထက် ဆိုးသည်က ရေတွေသည် နှာခေါင်းထဲသို့ စီးဝင်လာနေသည်။ ထိုအခါ နှာခေါင်းထဲက ရေများသည် အသက်ရှု လမ်းကြောင်းမှတစ်ဆင့် အာခေါင်ထဲရောက် ။ အာခေါင်မှ တစ်ဆင့် ပါးစပ်ပေါက်မှ ချွဲအဖြစ်ပြန်ထွက်လာကာ နှာခေါင်းထဲ ပြန်ဝင်ကြသည်။ ကော်ရုပ်သည် ကိုယ့် ချွဲနှင့်ကိုယ် အသက်ရှုတွေ ကျပ်လာသည်။ ပါးစပ်ကို တင်းတင်းစေ့ပစ်လိုက်လျှင် သူတို့က အတင်းဖြဲကာ ရေပိုက်ကို အာခေါင်ထဲအထိ လှမ်းထိုးသည်။ ရေတွေသည် အရှိန်အဟုန်ဖြင့် အာခေါင်တွင်းသို့ ဝင်လာသည်။

မြိုချရန်ကြိုးစားသော်လည်း များလွန်းသည့် ရေတွေကို အကုန် မသောက်နိုင်။ ထို့ထက်ဆိုးသည်က စောက်ထိုးအနေအထားဖြင့် ဖြစ်၍ ရေတွေသည် မြိုချသည့်တိုင် ဝမ်းထဲမရောက် ။ အူထဲတွင်သာ တစ်နေပြီး ခဏကြာတော့ ပြန်ဆင်းလာကာ ပါးစပ်မှ ပြန်ထွက်သည်။ နောက်ဆုံး ကော်ရုပ် အသက်ရှု၍ လုံးဝမရတော့ပဲ ခြေမ ခြေချောင်းများ ကုပ်ကွေးလာကာ မျက်နှာတစ်ခုလုံး ပြာနှမ်းလာတော့မှ သူတို့ရပ်သည်။ ရေပိုက်နှင့် ထိုးခြင်းသာ ရပ်သည်။ ကြိုးဖြေပေးခြင်းတော့ မဟုတ်။

ထိုဖြစ်ရပ်ကို အားလျှံက ဗွီဒီယိုကင်မရာ တစ်လုံးဖြင့် အသေးစိတ် အနီးကပ် ရိုက်ကူးနေသည်။ သူတို့ ရေပိုက်နှင့် ထိုးအပြီး ခဏနားချိန်တွင် ဗွီဒီယိုရိုက်ကူးခြင်းကို လက်စသတ်လိုက်လိုက်ကာ ကော်ရုပ်အနီးသို့ ရောက်လာပြီး လက်ပြန်ကြိုးတုပ်ထားသည့် လက်များထဲက လက်ညိုးတစ်ချောင်းကို ဆွဲယူကာ လှန်ချိုးလိုက်သည်။ ရေပိုက်၏ ဒဏ်ကြောင့် စိတ်ဓာတ်ပျက်သွားပြီဖြစ်သော ကော်ရုပ် မည်သို့မျှ တင်းမခံနိုင်တော့ချေ။ ထွန့်ထွန့်လူးမျှ အော်ဟစ်နေရင်းကပင် ညာဘက်လက်ညိုးသည် အဆစ်လွဲသည် အထိ လှန်ချိုးခံလိုက်ရသည်။ ပြင်းပျလှသည့် နာကျဉ်မူနှင့် အတူ ကော်ရုပ် သတိလစ်သွားသည်။

သတိလစ်၍ နား၇ချိန်သည် အကြာကြီးတော့ မဟုတ်။ သူတို့က စောက်ထိုးဆွဲထားသော ကော်ရုပ်ကို ကြိုးဖြေ၍ အောက်ချကာ ခြေနှင့် လက်များကို ဝက်တုပ် တုပ်ကြသည်။ ကြိုးစများ၏ ဖုထုံးကွင်းကို ခါးအနောက်တွင် လက်ကိုင်ကွင်းသဖွယ် ချည်၍ ဥရောပတိုက်သား တစ်ယောက်ထံ အပ်နှံလိုက်ကြသည်။ ထို ဥရောပ တိုက်သား အမေရိကန် Porn ဆိုက်တစ်ခုမှ နာမည်ကျော် လူကြမ်းမင်းသားတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး အပြင် လောကတွင် Smarkdown အားကစားသမားတစ်ဦးလည်းဖြစ်သည်။ လေ့ကျင့်ထားသည့် ကျန်းမာကြံ့ခိုင်သော ခန္ဒာကိုယ်နှင့် လိုက်ဖက်ညီသည့် လိင်တံကြီးကြောင့် နာမည်ကျော် အပြာမင်းသားဖြစ်လာသူလည်း ဖြစ်သည်။ ထိုလူကို အားလျှံက ဈေးကြီးပေး၍ ခေါ်ထားရခြင်းမှာ ကော်ရုပ်ကို ပညာပေးသည့်အခါ သူတို့ လိင်တံတွေက သေးနေမည် စိုး၍ပင်။

ထိုလူကြီးသည် ကော်ရုပ်ကို ကလေးတစ်ဦးကဲ့သို့ ခါးစမှ ကြိုးကွင်းကို ဆွဲကိုင်၍ ဆွဲခေါ်သွားသည်။ ထို့နောက် မှန်အကြည်များဖြင့် ပြုလုပ်ထားသည် ရေကန်ငယ်လေးတစ်ခုအတွင်းသို့ ပစ်ချလိုက်သည်။ သတိမေ့နေသော ကော်ရုပ်သည် ရေထဲသို့ ဗွမ်းကနဲ ကျသွားမှ သတိပြန်ဝင်လာကာ ရေထဲတွင် ဝူးဝူးဝါးဝါးဖြစ်နေသည်။ အမှန် တစ်ကယ်က ရေသည် ခါးတစ်ဝက် လောက်သာ ရှိသည် ဖြစ်သော်လည်း ဝက်တုပ် တုပ်ခံထားရသည့် ကော်ရုပ်အဖို့ မတ်တပ် ရပ်၍ မရချေရာ ရေတိမ်တွင် နစ်နေခြင်းပင်။ လူကြီးသည် ရေထဲသို့ လိုက်ဆင်းလာပြီး ခါးမှကြိုးစကို ဆွဲကာ ရေပေါ် ပေါ်စေလိုက်သည်။ ပြီးနောက် ပြူးထွက်လာနေသော ကော်ရုပ်၏ စောက်ဖုတ်အဝကို သူ့ လိင်တံကြီး ထိုးသွင်းလိုက်သည်။

ထိုမျှအထိက ကော်ရုပ်အတွက် ပြဿနာမရှိ။ သူ့ လိင်တံက ကြီးသည် ၊ ရှည်သည် ဆိုသည်မှာ မှန်သော်လည်း လန်ဘားနှင့် တွေ့ဖူး ထားသည့် ကော်ရုပ်အဖို့ ကြီးလှသည်ဟုတော့ မဆိုသာ။ ဆိုးသည်က သူ ဆောင့်လိုက်လျှင် ကော်ရုပ်မျက်နှာသည် ရေထဲတွင် နစ်သွားသည်။ နောက်တစ်ချက် ဆောင့်ရန် အားယူလိုက်လျှင် ရေပေါ် ပြန်ပေါ်လာသည်။ သူ့ဆောင့်ချက် မြန်လျှင် ကော်ရုပ် အသက်ရှုချိန် မရ။

ဖြေးဖြေးဆောင့်လျှင်တော့ အသက်ရှု၍ ရသည်။ ခက်သည်က သူသည် လူသန်ကြီးဖြစ်၍ ဆောင့်ချက်မြန်သည်က များနေသည်။ သူမြန်မြန်ပြီးမှ အသက်ရှု၍ ရမည်။ ကော်ရုပ် သူ့လိင်တံကြီးကို အားထည့်ပြီး ဖမ်းညှစ်ပစ်လိုက်သည်။ ကောင်းသွားပုံရသော လူကြီးသည် အားနဲ့ မာန့်နှင့် ဆောင့်လေတော့ရာ ကော်ရုပ် အသက်ရှုချိန်မရတော့။ ကံဆိုးသည်က သူသည် အပြာကားကို ပိုက်ဆံယူ၍ ရိုက်နေသည့် ကြေးစား အလိုးသမားဖြစ်ရာ ကော်ရုပ်၏ ညှစ်အားဖြင့် အလွယ်တကူမပြီးချေရာ ကော်ရုပ်ခမျာ ကိုယ့်အတတ်ဖြင့်ကိုယ် ဒုက္ခရောက်ရတော့သည်။

ရေတွေ တော်တော်များများ ကော်ရုပ်ဗိုက်ထဲ နှာခေါင်းမှ ဝင်သွားပြီးချိန်တွင်တော့ သူပြီးသွားသည်။ ပြီးသည်နှင့် ကော်ရုပ်ကို လွှတ်ချလိုက်ရာ ကော်ရုပ်ခမျာ ရေထဲတွင် ယက်ကန်ယက်ကန်ဖြင့် နစ်နေရပြန်သည်။ ထိုအခါကြမှ လူကြီးက တစ်ဟားဟားရယ်ကာ ကော်ရုပ်ကို ကန်အပြင်သို့ မပြီးပစ်ချလိုက်သည်။ ကော်ရုပ်သည် ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ခွေခွေကလေး ပုံကျနေရင်း အသက်ကို မနည်းလုရှုနေရသည်။ ထိုအဖြစ်ကို မှတ်တမ်းတင်ရန် မပျက်မကွက်သူက အားလျှံဖြစ်ပြီး ဖုန်းနှင့်ရိုက်ထားခြင်းဖြစ်ကာ ကော်ရုပ် ကန်ဘေးတွင် အမောတကော အသက်ရှုနေရပုံကို အနီးကပ်လာရိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် YouTube ပေါ် တန်းတင်ပစ်ကာ Facebook အပြာဆိုက်တွင် ရှယ်ပစ်လိုက်သည်။ ထိုသို့ Share ထားသော ဗီဒီယိုကို ကော်ရုပ်ရှေ့တွင် လာဖွင့်ပြသည်။ ကော်ရုပ် အရှက်သည်းစွာ ၊ နာကျဉ်းစွာဖြင့် အားလျှံမျက်နှာကို တွံတေးဖြင့် လှမ်းထွေးသည်။ အမှတ်မဲ့ ခံလိုက်ရသော အားလျှံ ဒေါသထွက်သွားပြီး ကော်ရုပ်၏ လက်ခလယ်တစ်ချောင်းကို လှန်ချိုးပြန်သည်။ ကော်ရုပ် အော်ရင်း ဟစ်ရင်းကနေပင် သတိလစ်သွားပြန်တော့သည်။

ကော်ရုပ်ပျောက်သွားကတည်းက မည်သည့်နေရာတွင်မျှ မရှာပဲ အင်တာနက် ထိုင်ကြည့်နေသော ဇော်ရဲသည် တရုပ် Facebook Page တစ်ခုတွင် ကော်ရုပ် ရေနစ်ခံနေရသည့် ဗီဒီယိုကို တွေ့သွားသည်။ သူ မှန်းသည့်အတိုင်းဆိုလျှင် အားလျှံသည် ကော်ရုပိကု နှိပ်စက်နေပုံများ အင်တာနက်ပေါ် တင်ကာ သူတို့ မခံချင်အောင် လုပ်ကြမည်ဟူ၍ပင်။ ယခု ထင်သည့်အတိုင်း ရဲဘော် ရဲဘက် တပည့်တစ်ယောက်တော့ အရှင်လတ်လတ် နှိပ်စက်ခံနေရချေပြီ။ ခက်သည်က မည်သည့်နေရာတွင် ဆိုသည်ကို ဇော်ရဲ မသိ။ အင်တာနက်ကျွမ်းကျင်သူလည်း မဟုတ်ပြန်ရာ အိုင်ပီလိပ်စာဖြင့် ရှာဖွေရန်ဆိုသည်မှာ ခက်နေသည်။ သို့ရာတွင် အကြံတော့ ရှိသည်။ မြန်မာစစ်တပ်က အရာရှိများသည် ရုရှားတွင် အိုင်တီပညာများ သွားသင်နေကြသည်။ အချို့သည် မဟာဘွဲ့ယူပြီး ပြန်တောင်ရောက်နေကြပြီ။ သူတို့ဆိုလျှင်တော့ ရှာပေးနိုင် လိမ့်မည်။ ခက်သည်က မြန်မာစစ်တပ်က လူတွေ ကူညီချင်အောင် ဘာလုပ်ပေးရမည်နည်း။

ဇော်ရဲသည် စစ်တပ်ထွက်ဖြစ်သော မြွေဖြူကို ခေါ်ယူကာ အကျိုးအကြောင်း ပြောပြ၍ မြဝတီမြို့ဘက်သို့ လွှတ်လိုက်သည်။ ကရင်ပြည်နယ် အခြေစိုက် တပ်မ ၄၄ သည်ပင် ကချင်ပြည်နယ်ဘက် စစ်ဆင်ရေး ဝင်နေကြောင်း သူ သိထားသည်။ သူတို့ လိုချင်တာ တစ်ခုခုတော့ ရှိရမည်ပင်။ မနက်ကတည်းက ထွက်သွားသော မြွေဖြူသည် ညနေစောင်းတွင်ပင် ပြန်ရောက်လာသည်။ နယ်မြေခံတပ်ရင်းက အထက်ဌာနထံ သတင်းပို့ပေးမည်ဟု ဆိုသည်။ မြွေဖြူထံ ပြန်ဖုန်းဆက်မည်ဟု အကြောင်းပြန်သည်။ မတတ်နိုင်။ သူတို့ ဖုန်းဆက်အလာကို ထိုင်စောင့်နေရုံသာ။

နောက်တစ်နေ့ မနက် ၁၀ နာရီခန့်တွင် ဖုန်းဝင်လာပြီး ဇော်ရဲကိုယ်တိုင်အား တောင်ပိုင်းတိုင်း တိုင်းမှူးမှ ကိုယ်တိုင် တွေ့ဆုံဆွေးနွေးချင်ကြောင်း အကြောင်းပြန်ချက်ရရှိရာ ဇော်ရဲက သူ၏ လုံခြုံမူကို တောင်းဆိုသည်။ မြန်မာစစ်တပ်ဘက်မှ ယခုတစ်ကြိမ်အတွက် အာမခံဖြင့် လုံခြုံစေရမည်ဆိုသောအခါ ဇော်ရဲသည် မဆိုင်းမတွပင် တောင်ပိုင်းတိုင်း စစ်ဌာနချူပ်ရှိသည့် တောင်ငူမြို့သို့ ခရီးထွက်သည်။ သူမြန်မြန် လှုပ်ရှားနိုင်မှ ကော်ရုပ် သက်သာရာရမည်။

တိုင်းမှူးနှင့် တွေ့ပြီးချိန်တွင်တော့ သူတို့လိုလားချက်က ရှင်းသည်။ ဖုန်ကြားရှင်၏ အမာခံစခန်းတစ်ခု ဖြစ်သော လာပါကျိုင်း စခန်းကုန်း၏ မြေအောက်လိုဏ်များနှင့် ထောက်ပံ့ပို့ဆောင်ပေးနေသည့် လမ်းကြောင်းကို အသေးစိတ်နှင့် အတိအကျ သိလိုသည်ဟု ဆိုလာသည်။ ဇော်ရဲက အချိန် ဆယ်ရက်ခန့် ပေးပါရန် တောင်းဆိုပြီး မဲဆောက်သို့ ပြန်ကာ မြွေပွေးတို့ကို ခေါ်ယူ၍ ရှမ်းပြည်နယ်ကိုဖြတ်ကာ လိုင်ဇာဘက်သို့ ခရီးထွက်တော့သည်။ ဇော်ရဲက ဖုန်ကြားရှင်နှင့် မရင်းနှီး ။ သူသိကျွမ်းသည်က KIA များသာဖြစ်၍ သူတို့ဆီက တစ်ဆင့် ဆက်သွယ်မည်ဟု ယူဆကာ ထွက်လာကြခြင်းပင်။

ဗန်းမော်ရောက်သည်နှင့် မြေအောက် အဆက်သွယ်များမှတစ်ဆင့် KIA ကိုဆက်သွယ်ကာ ထိုင်းဘက်မှ ယူလာသည့် မူးယစ်ဆေးများကို ရောင်းသည်။ အတော်များများကိုလည်း လက်ဆောင်ပေး၍ စည်းရုံးကာ ဖုန်ကြားရှင်ထံမှ ဘိန်းဝယ်ယူလိုကြောင်း ၊ တရုပ်က အဆက်သွယ်ဖြတ်ထား၍ ပစ္စည်းပြတ်နေကြောင်း ပြောပြကာ စည်းရုံးသည်။ နောက်ဆုံးတွင်ကော ကော်မရှင် ၅ ရာခိုင်နှုန်းအမြတ်ပေးမည် ဆိုသော ကတိဖြင့် ဖုန်ကြားရှင်နှင့် ဆက်သွယ်ပေးမည့်သူ ပေါ်လာသည်။

ဇော်ရဲ အချိန်မဆိုင်း ချက်ချင်း သဘောတူကာ လောက်ကိုင်ဘက်တက်သည်။ ထိုမှတစ်ဆင့် နယ်စပ် တောတောင်များ ပေါ်သို့။ ဖုန်ကြားရှင်ကိုယ်တိုင်နဲ့တော့ တွေ့ခွင့်မရ။ သူ့ကိုယ်စားလှယ် ဝတရုပ် တစ်ယောက်ဖြင့် စကားပြောရင်း ဈေးစကားပြောရသည်။ မြန်မာစစ်တပ်ဘက်ကလည်း အစစ်အဆေး များလွန်းနေရာ ဇော်ရဲတို့အဖို့ မူးယစ်ဆေးနှင့် ငွေများ သယ်လာရန် မလွယ်ကူ။ နဂိုလ်ကတည်းက မသယ်ချင်သည့် ဇော်ရဲအဖို့တော့ အကြောင်းပြချက်ကောင်းပင်။ ထို့အတူပင် စစ်ရေး တင်းမာနေသည့် အချိန်ဖြစ်၍ ဖုန်ကြားရှင်တို့ လူတွေကလည်း ဇော်ရဲတို့ကို မယုံ။ ပစ္စည်းအရောင်းအဝယ်သာ လုပ်မည်။ တပ်စခန်းတွေအတွင်း ဝင်ထွက်ခွင့်မပြု။

ဇော်ရဲ အကြံအိုက်ရချေပြီ။ တစ်ရက်ကြာလျှင် တစ်ရက် ၊ ကော်ရုပ်၏ ဒုက္ခသည် ကြီးလာဖို့သာရှိမည်။ အချိန်မကြာချင်။ ထို့ကြောင့် ဝတပ် တပ်မှူးကို လောက်ကိုင်မြို့ထဲသို့ ဖိတ်ခေါ်ကာ ဧည့်ဝတ်ပြုသည်။ ထိုင်းဘက် မဲဆောက်မြို့သို့ လိုက်လာလျှင် ဧည့်ဝတ်မည်သို့ ကျေမည်ဖြစ်ကြောင်း ၊ သူ့တွင် ဝတပ်မှူး ကြိုက်နှစ်သက်မည့် မိန်းမလှလေးများ ရှိကြောင်း ပြောဆိုကာ ဖုန်းထဲမှ ဖောင်းဖောင်းကို ရိုက်ထားသည့် ပုံများ ထုတ်ပြရာ ဝတပ်မှူး အကြီးအကျယ် သဘောကျသွားသည်။ မဲဆောက်လာမည့်ရက်ကို သူ တပ်မှ ခွင့်ရသည့် နောက်တစ်လတွင် ချိန်းဆိုလိုက်သည်။ ပြီးနောက် တပ်မှူးကို လှိမ့်တိုက်တော့သည်။ အပြန်တွင်မူ ပျော်ပြီး မူးနေသော ဝတပ်မှူးကို လိုက်ပို့သည်ဆိုသော အကြောင်းပြချက်ဖြင့် ဝတပ်ထဲသို့ ဝင်ခွင့်ရသည်။

ဇော်ရဲသည် မြွေပွေးအား ဝတပ်မှူးကို အိပ်ယာထဲထိ လိုက်ပို့စေရင်း မျက်ရိပ်ပြလိုက်သည်။ မြွေပွေးက ပခုံးကိုဖက်ရင်း ထိန်းပေးသလိုလိုဖြင့် တပ်မှူး၏ လည်ပင်းအောက် အကြောတစ်နေရာအား နှိပ်လိုက်ရာ တပ်မှူး ပျော့ခွေကျသွားသည်။ သူတို့သည် တပ်မှူး၏ စာပွဲ ၊ သေတ္တာနှင့် အိပ်ယာအောက်မှ စာရွက်စာတမ်းမှန်သမျှကို လှန်လှောရှာဖွေကြသည်။ ဇော်ရဲ တစ်ဦးတည်း ရှာနေရ၍ ခရီးကမတွင်။ မြွေပွေးက တရုပ်လို ပြောသာပြောတတ်သည် စာမတတ်၍ ဝင်မကူညီနိုင်။
နောက်ဆုံးတွင်တော့ လာပါကျိုင်းစခန်း၏ မြေပုံ ၊ စခန်းတည်ဆောက်ပုံနှင့် ရိက္ခာ လက်နက် ပို့ဆောင်ပေးသည့် မှတ်တမ်းများ ၊ လက်နက်အသုံးစာရင်းများ ၊ ဆောက်လုပ်ရေးတွင် သုံးမည့် ပစ္စည်းစာရင်းများကို တွေ့ရှိသွားသည်။ ဇော်ရဲက ခါးကြားမှ လက်ကိုင် စကင်နာခေါ် စာရွက်များကို ဒစ်ဂျစ်တယ်စကင်ဖတ်သည့် စက်ဖြင့် ဖတ်ပြီး ကူးယူထားကာ စခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်ကြသည်။ တည်းခိုရာရောက်သည်နှင့် အချိန်မဆိုင်း ပြည်မဘက်သို့ ပြန်တော့သည်။

တောင်ငူရှိ တိုင်းမှူးလက်ဝယ်သို့ စကင်ဖတ်စက် အပ်နျံချိန်တွင် အချိန် လေးရက် ကုန်ခဲ့ပေပြီ။ ကော်ရုပ် အဖမ်းခံနေရသည်မှာ ငါးရက်ခန့်ရှိပြီ။ သူယူဆောင်လာသည်များကို တိုင်းမှူး လက်ခံနိုင်ပါစေ ဟုသာ ဇော်ရဲ ဆုတောင်းနေရသည်။ တစ်နာရီခန့် အကြာတွင်မူ တိုင်းမှူး ထွက်လာပြီး ဇော်ရဲလက်ထဲကို စာရွက်တစ်ရွက် လာပေးသည်။ စာရွက်တွင် ရေးထားသည်က တရုပ်နိုင်ငံ ၊ ယူနန်ပြည်နယ် ၊ နန်နင်းမြို့ ၊ ဂွမ်းရှီးရပ်ကွက် ၊ ဂျင်းရှုလမ်း ၊ ခြံနံပါတ် ၄ / ၁၃၁ ။ ဇော်ရဲ.. စာဖတ်ပြီးသည်နှင့် တိုင်းမှူးလက်ကို အတင်းဖျစ်ညှစ်၍ နှုတ်ဆက်ရာ တိုင်းမှူးက လက်ကာပြပြီး “နောက်တစ်ကြိမ်ကျရင်တော့ လမ်းမတွေထက်မှာ လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ချင်ပါတယ်” ဟုဆိုသည်။ ဇော်ရဲက ပြုံးပြ၍ ခေါင်းငြိမ့် အရိုအသေပြုကာ မဲဆောက်သို့ ချက်ချင်းပြန်ကြသည်။

မဲဆောက်ရောက်သည်နှင့် တရုပ်ဘက်မှ အဆက်အသွယ်ထံ ဖုန်းဆက်ကာ နန်နင်းမြို့တွင် သေနတ် အရှည် AK 47 ငါးလက် ၊ ပစ္စတိုသေနတ် အလက် ၂၀ နှင့် ကျည်ဆံ ရောရာ နှစ်သောင်း စုဆောင်းပြင်ဆင်ထားရန် မှာကြားပြီး ငွေကို ဘဏ်မှ လွှဲပို့လိုက်သည်။ ပြီးလျှင် Google တွင် စာရွက်ပါလိပ်စာကို ရိုက်၍ လမ်းအခြေအနေ များ ၊ ရပ်ကွက်အခြေအနေများကို ကြည့်ရှုပြီး မည်သည့်လမ်းကြောင်းမှ အဝင်အထွက်လုပ်ကြမည်ကို မြွေပွေးနှင့် တိုင်ပင်သည်။

မြွေဖြူ၏ စစ်ရေးအတွေ့အကြုံများကလည်း ဇော်ရဲကို အကြံပြုချက်ကောင်းများ ပံ့ပိုးပေးနိုင်သည်။ အကြမ်းဖျင်း ဝင်လမ်း၊ ထွက်လမ်း သတ်မှတ်ပြီးသည်နှင့် ဇော်ရဲတို့ ယူနန်ပြည်နယ်သို့ ခရီးစထွက်သည်။ ကိုင်နေကျ ကိုယ်ပိုင် သေနတ်ဖြင့် ပစ်ရမှ ကျေနပ်တတ်သည့် မြွေဖြူကတော့ မဲခေါင်မြစ်ကြောင်း အောက်လမ်းမှ လာမည်။ ဇော်ရဲတို့ကတော့ ဘန်ကောက်မှ လေယာဉ်ဖြင့် ပီကင်းမြို့တော် ၊ထိုမှ ရထားဖြင့် နန်နင်း ဘူတာသို့ ထွက်ခွာကြသည်။ တစ်ညအိပ်ခရီးချိန်သာရှိသည့်ပြင် လူတွေက အလေ့အကျင့်ရှိပြီးသား လူကြမ်းတွေဖြစ်၍ တည်းခိုသည့် နန်နင်း ဘူတာ ဟိုတယ်တွင် အနားမယူကြတော့ပဲ တာဝန်ကိုယ်စီ ခွဲလိုက်ကြကာ စတင်လှုပ်ရှားသည်။

မြွေပွေးက ယူနန်ဒေသခံ အဆက်အသွယ်နှင့် တွေ့ဆုံကာ မှာယူထားသည့် လက်နက်များ သွားသယ်သည်။ ဝံညိုက လက်လုပ်မိုင်းများ ဖန်တီးရန် တာဝန်ယူ၍ ဇော်ရဲနှင့် လန်ဘားက လမ်းတစ်ကာလှည့်ကာ ရန်သူအကြောင်း စနည်းနာသည်။ ဝင်လမ်းထွက်လမ်းများ ကြည့်ရှုကြသည်။ နန်နင်းမြို့သည် မန္တလေးနှင့် အမရပူရ နှစ်ခုပေါင်းလောက် ရှိသည့်မြို့ဖြစ်ပြီး လူနေ ထူထပ်သကဲ့သို့ ရှေးဟောင်း တရုပ် အမွေအနှစ်များရှိရာ မြို့လည်းဖြစ်သည်။ ရာသီဥတုကတော့ အေးသည်။ ကောက်ရုပ်ကို ဖမ်းထားသည့် ၄ ရပ်ကွက်သည် ချမ်းသာသည့် သူဌေးများ နေထိုင်ရာ ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက်တစ်ခုဖြစ်ပြီး မြို့စွန်ဘက်ကျသည်။ ယောင်ဂျောင်းမြစ်သည် ရပ်ကွက်အတွင်းမှ ဖြတ်သန်း စီးဆင်းသွားသည်။

ထိုရပ်ကွက်ရှိ လမ်းများတွင် လှည့်လည်နေလျှင် ခြံပိုင်များ ငှားထားသော လုံခြုံရေး ကုမ္ပဏီမှ ဝန်ထမ်းများ၏ မျက်စိ စပါးမွှေး စူးခြင်းခံရမည်။ ထို့ကြောင့် ဇော်ရဲသည် နန်နင်းမြို့ကို အများဆုံး လွှမ်းခြုံထားသည့် အင်တာနက် ကွန်ရက် ကုမ္ပဏီဝန်ထမ်း အယောင်ဆောင်ရသည်။ အယောင်ဆောင်ရသည်မှာလည်း သိပ်တော့ အခက်အခဲမရှိပါ။ ၄ ရပ်ကွက် တာဝန်ခံသည် မိန်းမကိစ္စ ဝါသနာပါသူဖြစ်ပြီး ကြေးစားဖာတန်းသို့ မကြာခဏသွားလေ့ရှိသည့်ပြင် မယားငယ်တစ်ယောက်ပါ ယူထားသည်ဖြစ်ရာ ထိုအကြောင်းများကို မယားကြီး မသိစေချင်လျှင် ဆိုသည့်အချက်နှင့် လန်ဘား၏ ခပ်စူးစူး အကြည့်တစ်ချက်နှင့်ပင် ဝန်ထမ်းဝတ်စုံနှင့် ဝန်ထမ်းကဒ်များရရှိလာသည်။

မြွေဖြူကား နှစ်ရက်ခန့်ကြာမှ ရောက်ရှိလာသည်။ ဇော်ရဲသည် ယခုအချိန်ထိ အပြန်လမ်းကို မဆုံးဖြတ်ရသေးပေ။ နန်နင်းမြို့သည် မြန်မာနိုင်ငံနှင့် အတော် အလှမ်းကွာနေသည်။ မြွေဖြူ တစ်ယောက်တည်း အေးအေးဆေးဆေး လာသည်ပင် နှစ်ရက်ကြာသည်။ ကြာပေမည်။ ရှမ်းပြည်မှ ထွက်သည်နှင့် ထိုင်းနှင့် ဗီယက်နမ် နယ်စပ်များကိုပါ ကျော်လာရသည်ဖြစ်ရာ ခရီးအကွာအဝေးသည် နိုင်ငံနှစ်ခုစာ လောက်ခြားနေသည်။ အပြန်အတွက် ကုန်းလမ်းခရီးကို ဇော်ရဲ မစဉ်းစားတော့။ ကော်ရုပ်သည် လမ်းလျှောက်နိုင်လိမ့်မည်ဟု ယူဆမထားရာ ထမ်းပိုးသယ်ရမည့် လူနာနှင့်ဆိုလျှင် သူတို့အကုန်လုံး လွတ်မည် မဟုတ်။ ဇော်ရဲ ရေလမ်းကြောင်းကိုသာ ရွေးလိုက်သည်။ ပင်လယ်ဘက်မှ ထွက်မည်။

နန်နင်း၏ အောက်ဘက် တောင်အရပ်တွင် ဖန်ချန်းဂန်ပင်လယ်ဆိပ်ကမ်းမြို့ ရှိပြီး ရေစူးနက်၍ ငါးဖမ်းသင်္ဘောများသာ ကျက်စားသည့် မြို့ဖြစ်သည်။ ထိုမြို့သည် ဗီယက်နမ်နှင့်ဆိုလျှင် သင်္ဘောအင်ဂျင်သာ ကောင်းပါက ၆ နာရီခန့်သာ မောင်းရမည်။ ဇော်ရဲ ဗီယက်နမ်သို့ ဆက်သွယ်ရန် ကြိုးစားရပြန်သည်။ သူ့တွင် ဗီယက်နမ် အဆက်အသွယ်မရှိ၍ ထိုင်းကြားခံမှတစ်ဆင့် ဆက်သွယ်ရသည်။ ကံကောင်းသည်က ဗီယက်နမ်တွင် ဂျပန်ပြန် ယာကူဇာဟောင်း တစ်ဦးလည်းရှိနေ၍ ဇော်ရဲနှင့် တိုက်ရိုက် အဆက်အသွယ် ရလာသည်။ ထိုလူပိုင် ငါးခိုးလှေတစ်စီးသည် ဖန်ချန်းဂန်မြို့တွင် ရှိနေသည်။ ဗီယက်နမ်တို့သည် တရုပ်ကို ဆန့်ကျင်သူ မည်သူမဆိုကို ကူညီလိုသည်မှာ မှန်သော်လည်း အလကားတော့ ကူညီသည်မဟုတ်။ သင်္ဘောငှားခသည် ဒေါ်လာငါးသောင်းနှင့် မြန်မာမိန်းမတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ဇော်ရဲက ဒေါ်လာကို ဈေးမဆစ်သော်လည်း မိန်းမကိုတော့ ဈေးဆစ်သည်။ ထိုင်းမနှစ်ယောက်ယူပါရန် ပြောသော်လည်း တစ်ဖက်က လက်မခံ။ အပြန်အလှန် ညှိနှိုင်းကြပြီးသည့်နောက် မြန်မာမိန်းမကို တစ်နှစ် အငှားဖြင့် သဘောတူလိုက်ရသည်။

အားလုံးပြီးသည်နှင့် အပြန်တွင် အယောင်ပြမည့်သူကို ရွေးရပြန်သည်။ ကော်ရုပ်ကို ကယ်ထုတ်ပြီးသည်နှင့် သူတို့ထဲက တစ်ယောက်သည် ကားဖြင့် ကူမင်းသို့ အပြေးပြရမည်။ အားလျှံတို့ လိုက်လျှင် ကျန်လူများက ဖန်ချန်းဂန်သို့ ထွက်မည်။ အယောင်ပြရမည့်လူသည် အဖမ်းခံရဖို့ ၊ အသတ်ခံရဖို့ များသည်။ သူတို့ မည်မျှတော်တော် လူအများကိုတော့ ယှဉ်နိုင်မည်မဟုတ်။ စတေးခံသူရဲကောင်း ရွေးချယ်ရန် မဲနှိုက်ကြသည်။ မဲလိပ် ငါးလိပ်လုပ်ကာ ဇော်ရဲက သူကိုယ်တိုင် ဝင်နှိုက်မည်လုပ်၍ ကျန်လူများက တားယူရသည်။ ကံမဲပေါက်သူက လန်ဘား ။

ထိုညမှစ၍ ဇော်ရဲသည် လန်ဘားကို တရုပ်မ လေးယောက်တိတိ ငှားပေးထားကာ မည်သည့်အလုပ်မျှ မခိုင်းပဲ အနားယူစေသည်။ လန်ဘားကတော့ ပျော်ပျော်ပါးပါးပင် ။ အခန်းထဲမှကို ထွက်မလာတော့။ တရုပ်မများ၏ အော်သံသည်လည်း နှစ်နာရီခြားတစ်ခါလောက် ပုံမှန်ထွက်လာလေ့ရှိသည်။ ဇော်ရဲသည် မြွေဖြူကို အဝေးမှ စနိုက်ပါဖြင့် ပစ်ခတ်ရန် နေရာရွေးစေသည်။ ခြံထဲသို့ ဝင်သည့်အခါ လန်ဘားက ကားမောင်း၍ ဇော်ရဲ ၊ မြွေပွေးနှင့် ဝံညိုတို့ ဝင်မည်။ ပြန်ထွက်လာသည်နှင့် လန်ဘားကားပေါ် တက်မည်။ နောက်က လိုက်လာသူများကို မြွေဖြူက ပစ်ခတ်တားပေးမည်။ လွတ်နိုင်လောက်သည့် အကွာအဝေးရလျှင် မြွေဖြူက သေနတ်ကို လွှင့်ပစ်၍ ဘတ်စ်ကားစီးကာ လီဇိုကန်ဆိပ်က စောင့်မည်။လန်ဘား၏ ကားသည် မြစ်အနီးရှိ ရှီဘူးဂန်မြစ်ဆိပ် အနားရောက်လျှင် ဇော်ရဲတို့က ဆင်းနေခဲ့ကာ မြစ်ထဲဆင်းမည်။ လန်ဘားက ကားဖြင့် ကူမင်းသို့ ဆက်ပြေးရမည်။ ဇော်ရဲတို့က ငှားထားသည့် အပျော်စီးလှေဖြင့် မြစ်ကြောင်း အတိုင်းသွားကာ လီဇိုကန် ဆိပ်တွင် ကမ်းပေါ်တက်မည်။ ဆိပ်ကမ်းတွင် အသင့်ရပ်ထားသည့် ကားနှင့် ဖန်ချန်းဂန်သို့ ထွက်မည်။ အစီအစဉ်က ဤမျှသာဖြစ်သော်လည်း ကားဝယ်ရန်မှာ ခက်နေသည်။

သူတို့အားလုံး တရုပ်စကားကို ကျွမ်းကျင်စွာပြောတတ်သော်လည်း တရုပ်လူမျိုး မဟုတ်သည့်အပြင် အထောက်အထား တစ်စုံတစ်ခုမှ မရှိကြလေရာ တရုပ်တို့က မရောင်းကြချေ။ နောက်ဆုံး သေနတ်ဝယ်ပေးသည့် အဆက်အသွယ်က သူပြသည့် ကားကိုသာ ခိုးကြရန်ဆို၍ သော့ဖျက်ကာ ခိုးပြီး ပြင်ဆင်ထားကြရသည်။ အားလုံးပြင်ဆင်ပြီးသည့် သုံးရက်မြောက်နေ့ ညနေတွင်တော့ ဇော်ရဲတို့သည် အင်တာနက် ကုမ္ပဏီ ဝန်ထမ်း ဝတ်စုံများဝတ်ကာ ခြံအမှတ် ၄/၁၃၁ သို့ ချီတက်ကြတော့သည်။

မှောင်ရီပျိုးစ နန်နင်းမြို့သည် အခါတိုင်း ညနေစောင်းများကဲ့သို့ပင် ပြိုးပြိုးပျက်ပျက် မီးရောင်များ ၊ ပျားပန်းခတ်မျှ လူများဖြင့် လှုပ်ရှားသက်ဝင်နေသည်။ ၄ ရပ်ကွက်ခေါ် ဘန်တီအန်ရပ်ကွက်အတွင်းသို့ ရောက်သောအခါတွင်ကား ချက်ချင်းကြီး ကမ္ဘာခြားသွားသကဲ့သို့ ပတ်ဝန်းကျင်သည် တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်သွားသည်။ မာကျူရီ မီးလုံးများနှင့် ခမ်းနားကြီးကျယ်သော တိုက်အိမ်ကြီးများသာ မရှိလျှင် တောရွာလေး တစ်ရွာသို့ ရောက်နေသည်ဟုပင် ထင်ရမည်။

ရပ်ကွက်ထိပ်ရှိ အန္တရာယ်ရှိသည်ဟု သတိပေးဆိုင်းဘုတ်တပ်ထားသော အုတ်တိုက်လေး အရောက်တွင် ကားရပ်ကာ ဇော်ရဲနှင့် မြွေပွေးတို့ဆင်းသည်။ ထို အဆောက်အဦးလေးသည် မြေအောက် ဆက်သွယ်ရေးကြိုးများ ၊ မီးလိုင်းနှင့် တယ်လီဖုန်းလိုင်းများကို ဆက်သွယ်ကွန်ရက်ဖြန့်သည့် Base အသေးစား အဆောက်အဦးလေးဖြစ်သည်။ အစောင့်မရှိ။ ဝန်ထမ်းမရှိသည့် နေရာဖြစ်၍ ဇော်ရဲတို့ အလွယ်တကူပင် သော့ဖွင့်ဝန်ကာ ခြံနံပါတ် ၁၃၁ ၏ ဆက်သွယ်ရေးလိုင်းများကို ဖြတ်ပစ်လိုက်ကြသည်။ မီးလိုင်းတော့ မဖြတ်။ သူတို့က အဆိုပါ အိမ်ထဲသို့ မရောက်ဖူးသေးရာ မမြင်မစမ်းနှင့် ဒုက္ခတွေ့မည်စိုး၍ပင်။

၁၅ မိနစ်ခန့် စောင့်ပြီးသည်နှင့် ခြံရှေ့သို့ ကားမောင်းလာကာ ခြံဝမှ အစောင့်အား အင်တာနက်လိုင်း လာရောက် ပြုပြင်သည်ဟုဆိုကာ ခြံထဲ ဝင်ခွင့်တောင်းသည်။ ခြံစောင့်နှစ်ယောက် တံခါးဖွင့်ပေးပြီးသည်နှင့် ခပ်တိုးတိုး “ရွှီ” ဆိုသည့် အသံနှစ်ချက်ကို လေသံမျှကြားရအပြီး အစောင့်နှစ်ယောက်၏ နဖူးများတွင် အပေါက်ကလေးတွေ ပေါ်လာကြကာ လဲကျသွားသည်။ လမ်းတစ်ဘက်မှ မြွေဖြူ၏ လက်ချက်ပင်။ မြွေဖြူသည် အစောင့်နှစ်ယောက်ကို ရှင်းပြီးသည်နှင့် လမ်းထိပ်ရှိ ဘောလုံးအားကစားကွင်း စင်မြင့်ပေါ်သို့ နေရာပြောင်းသည်။ ဇော်ရဲတို့ လက်နက်များ အသင့်ပြင်ဆင် ကျည်ထိုးပြီး ကားပေါ်မှဆင်း၍ အိမ်အနီးသို့ ချဉ်းကပ်ကြကာ နားစွင့်ကြည့်သည်။

အိမ်ဘေးဘက် ကားဂိုဒေါင်ကဲ့သို့ ဂိုဒေါင်ကြီးအတွင်းမှ ပေါ်ထွက်လာသော ရယ်မောသံများ ။ ဇော်ရဲတို့ တစ်ယောက်မျက်နှာကို တစ်ယောက်ကြည့်ကာ အချက်ပြလိုက်ကြသည်။ ဂိုဒေါင်သည် သွပ်ပြားကဲ့သို့သော သံပြားအပါးဖြင့် ဆောက်လုပ်ထားကာ ကွန်တိန်နာကားကြီးများ ထည့်ထားနိုင်လောက်အောင် ကြီးမားသည်။ အပေါ်ဘက်တွင် လေဝင်ပေါက် နှင့် လေမှုတ်ထုတ်စက်များ အစီအရီတပ်ထားသည်။ ပြတင်းပေါက်မရှိ။ ဇော်ရဲ မြွေပွေးကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ မြွေပွေးက ဝံညိုကို မျက်ရိပ်ပြလိုက်ရာ ဝံညိုသည် ဂိုဒေါင် ဘေး အောက်ခြေတစ်နေရာတွင် ခြေနှစ်ဘက်ကို ခပ်ကားကားထား၍ မြင်းထိုင်ထိုင်ကာ လက်ဝါးနှစ်ဘက်ကို တွယ်ယှက်၍ အသင့်ပြင်ထားသည်။ မြွေပွေးက လွယ်ထားသည့် သေနတ်ကို ဇော်ရဲကို ကမ်းပေးလိုက်ပြီး နောက်အနည်းငယ်ဆုတ်သည်။ ပြီးနောက် အရှိန်ဖြင့် ပြေးလာကာ ဝံညို၏ လက်ဖဝါးဆုပ်များအတွင်း ခုန်တက်လိုက်သည်။

မြွေပွေးက ခုန်အတက် ဝံညိုကလည်းအားဖြင့် အပေါ်သို့ တစ်အားမြှင့်မြောက်ပေးလိုက်ရာ လေထဲ ဝဲတက်သွားပြီးနောက် အမြင့် ဆယ့်ရှစ်ပေခန့်ရှိသော သွပ်ပြားတွင် အပေါက်ဖောက်ကာ တပ်ထားသည့် လေထုတ်ပန်ကာဘောင် အနားစွန်းများကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်မိသွားသည်။ မြွေပွေးအထဲသို့ ချောင်းကြည့်လိုက်ရာ ကော်ရုပ်အဖြစ်သည် မြင်ရက်စရာမရှိ။ ခန်းမ အလယ်နားတွင် လည်ပင်းကို ထုတ်တန်းကြိုးချည်ဆွဲခံထားရပြီး ဘယ်ခြေကို ဒူးကွေးကာ ပေါင်နှင့် ကပ်ချည်ခံထားရသော ကော်ရုပ်သည် ခြေတစ်ပေါင်ကျိုးဖြင့် ခုန်ဆွ ခုန်ဆွ သွားနေသည်။

သွားနေသည်က သူ့ရှေ့ ခပ်လှမ်းလှမ်း ခုံပုလေးပေါ်မှ ပန်းကန်တစ်ချပ်ဆီသို့ဖြစ်ပြီး ခွေးစာကဲ့သို့ ခပ်ပျစ်ပျစ် ဆန်ပြုတ်နှင့် အရိုးများရှိနေသည်။ ပန်းကန်နားရောက်၍ လည်ပင်းက အစ်နေသော ကြိုးကို အန်တုကာ ငုံ့ပြီးအစား ဘေးမှ တစ်ယောက်က ကွေးကောက်နေသော လက်ချောင်းလေးများကို ခြင်ရိုက် ယပ်တောင်ကော်ပြားဖြင့်ရိုက်သည်။ နာ၍ နောက်အဆုတ် ခြေတစ်လှမ်းအကွာမှ လူတစ်ယောက်က ထပ်ရိုက်ပြန်သည်။

ဤနည်းဖြင့် ကော်ရုပ်သည် ထမင်းပန်ကန်နှင့် တော်တော်ဝေးဝေးသို့ ရောက်သွားသည်။ ပါးစပ်ထဲတွင် အနည်းငယ်ပါလာသော ထမင်းစေ့များကို ထိုအချိန်မှ စားရသည်။ ပြီးလျှင် ဆာလောင် မွတ်သိပ်နေသော မျက်ဝန်းများက ထမင်းပန်းကန်ကို ကြည့်မိပြန်သည်။ ထိုအခါ ပန်းကန်နား တိုးလာမိပြန်သည်။ 

ဤနည်းဖြင့်..မြွေပွေးသည် ကော်ရုပ်ကို ဆက်မကြည့်တော့ပဲ အခန်းထဲသို့ မြင်နိုင်သလောက် ချောင်း၍ ဝေ့၀ဲ အကဲခတ်သည်။ ကော်ရုပ်အနားတွင် လူလေးယောက်။ မလှမ်းမကမ်းတွင် စားပွဲဖြင့် ထိုင်ကာ အရက်သောက်လိုက် အမြည်းစားလိုက် လုပ်နေသော ဥရောပသားတစ်ယောက်နှင့် အားလျှံ။ စုစုပေါင်း ၆ ယောက်သာ တွေ့သည်။ မြွေပွေး တွယ်ထားသော လက်ကို လွှတ်ကာ ပေါ့ပါးစွာခုန်ချပြီး ဇော်ရဲကို အခြေအနေပြောပြသည်။ 

ဇော်ရဲ ဝံညိုဘက်လှည့်ကာ အချက်ပြလိုက်သည်။ ဝံညို ဂိုဒေါင်တံခါး၏ အနားဘောင်များကို ယမ်းပျော့ဖြင့် စံနစ်တံများ လိုက်ကပ်သည်။ ပြီးသည်နှင့် ရှော့တိုက် ခလုတ်ကို အသင့်ကိုင်၍ ဇော်ရဲကိုကြည့်သည်။ ဇော်ရဲ အိတ်ထဲက ဖုန်းကို ထုတ်ကာ နံပါတ်တစ်ခုကို ခေါ်သည်။ သူတို့ တည်းခိုသည့် နန့်နင်းဘူတာဟိုတယ် မီးဖိုခန်းတွင် အရံသင့်ထားသည့် Gas အိုးကြီးများအနီးတွင် လက်ကိုင်ဖုန်းနှင့် တွဲစပ်ထားသည့် ယမ်းပျော့များ ကပ်ထားခဲ့သည်။

ယခု ဇော်ရဲက ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်နှင့် ထိုဖုန်းက ဗိုင်ဘရေးမြည်ကာ လှပ်ရှားလာမည်။ ထိုလှုပ်ရှားမူက ရှော့တိုက်ခလုပ်ကို ပွင့်သွားစေပြီး ယမ်းပေါက်ကွမြည်။ ယမ်းပေါက်ကွဲမူက Gas အိုးများကို ပေါက်ကွဲစေလိမ့်မည်။ ထိုအသံက တံခါးကို ဖောက်ခွဲသည့်အသံအား ဖုံးနိုင်မည်ဖြစ်သကဲ့သို့ တရုပ်ရဲများသည်လည်း မီးလောင်သည့်နေရာတွင် အလုပ်ရှုပ်နေပေလိမ့်မည်။ ဇော်ရဲသည် ဖုန်းကို ကြည့်ရင်း လက်ငါးချောင်းထောင်ပြထားကာ ဝံညိုကို အချက်ပေးသည်။ ငါး .. လေး.. သုံး.. နှစ်.. တစ်.. ဝံညို ခလုတ်ကို နှိပ်လိုက်သည်။ ဝုန်းကနဲ အသံနှင့်အတူ သံပြားတံခါးကြီး အချပ်လိုက် ပြုတ်ကျသွားသလို မြို့ထဲဘက်မှ စီကနဲ ဆူညံသံများ ကြားလိုက်ရသည်။

ဇော်ရဲနှင့် ဝံညိုတို့ တုန့်ဆိုင်းမနေ။ ဂိုဒေါင်အတွင်းသို့ ပြေးဝင်သွားကာ ဇော်ရဲက ကော်ရုပ်ဘေးမှ လူလေးယောက်ကို ဓားမြှောင်တို နှစ်ချောင်းဖြင့် တိုက်ခိုက်သည်။ ဝံညိုက အသံတိတ် တပ်ထားသော သေနတ်ဖြင့် အားလျှံနှင့် ဥရောပတိုက်သားကို ပစ်ခတ်သည်။ အံ့အားသင့်ကာ ခေတ္တမျှ ကြောင်သွားသော လူဖြူကောင်သည် ကျည်ဆန်ထိမှန်ပြီး ပုံကျသွားသော်လည်း အားလျှံကတော့ ရဲပီပီ တုန့်မြန်မူမြန်သည်။ ထိုင်နေရာမှ ကျွမ်းထိုးပြီး လှိမ့်ထွက်သွားကာ ကော်ရုပ်ရှိရာဘက် ပြေးသည်။

ဇော်ရဲသည် အလစ်အငိုက်ယူ၍ တရုပ်နှစ်ယောက်ကို ဓားမြှောင်းဖြင့် အမြန်ရှင်းလိုက်နိုင်သော်လည်း ကျန်နှစ်ယောက်က ဓားမြှောင်ချက် မထိလိုက်။ တစ်ယောက်သည် တိုက်ခိုက်ရေးသမားဖြစ်ပုံရပြီး ဇော်ရဲကို ပြန်လည်တိုက်ခိုက်သည်။ တစ်ယောက်ကတော့ တံခါးဝဘက်သို့ လှည့်ပြေးသည်။ သို့ရာတွင် မလွတ်။ အပေါက်ဝဘေးမှ ကွယ်စောင့်နေသော မြွေပွေးက ပြေးထွက်လာသူ၏ နားထင်ကို လက်သီးဖြင့် အားရပါးရ ပစ်ထိုးလိုက်ရာ ခွေကနဲ ပုံကျသွားသည်။ လန်ဘားကလည်း ကားကို ဂိုဒေါင်အနီးသို့ မောင်းလာနေသည်။

ဝံညိုသည် ကောက်ရုပ်ဆီသို့ ပြေးလာနေသော အားလျှံရန်ပစ်ခတ်ရန် ချိန်ရွယ်လိုက်သော်လည်း ကော်ရုပ်သည် အားလျှံနှင့် ဝံညိုအကြားတွင် ရောက်နေသည်။ ပစ်လိုက်လျှင် ကော်ရုပ်ကို ထိနိုင်သည်။ ဝံညိုကို သေနတ်ကို စလွယ်သိုင်းလိုက်ကာ ကော်ရုပ်ဆီ ပြေးသည်။ ဇော်ရဲသည် တရုပ်သိုင်းသမားနှင့် တွေ့နေရချေပြီ။ တရုပ်တို့၏ ပေါ့ပါးလျင်မြန်မူကို ဦးစားပေးလေ့ကျင့်ထားသည့် နည်းအတိုင်းပင် တရုပ်သိုင်းသမားသည် ဇော်ရဲ၏ တိုက်ခိုက်မူများကို အလွန်ပေါ့ပါးလွန်းစွာ တိမ်းရှောင်နေသည်။

ဇော်ရဲ စိတ်မရှည်တော့ ။ သူက ဂျပန်မှာ လေ့ကျင့်ခဲ့သူပီပီ မာန်ကြီးသည်။ နောက်ပြီး အချိန်ကလဲ ရှိသည်မဟုတ်။ တရုပ်ကောင်၏ ရှောင်နိုင်မည့် ဘေး ဘယ်ညာ နှစ်ဘက်စလုံးကို ဓားမြှောင်ဖြင့် ပေါက်လိုက်ကာ လူကတော့ တရုပ်ဆီ တည့်တည့်ပြေးဝင်သွားသည်။ တရုပ်သည် ရှောင်လျှင် ဓားမြှောင်စာ မိမည်ဖြစ်၍ တည့်တည့်ဝင်လာနေသော ဇော်ရဲ၏ ရင်ဘတ်အား ညာခြေဖြင့် လှမ်းထောက်သည်။ ဇော်ရဲသည် ခြေထောက် သူ့ကို ထိလု ထိခင်နားတွင် ပက်လက်လှန်ချလိုက်ရင်း ဘောလုံးသမားများ လျှောထိုးဖျက်သကဲ့သို့ လျှောထိုးကာ မတ်တပ်ရပ်ထောက်ထားရသည့် ဘယ်ခြေကို စုံပစ်ကန်လိုက်သည်။ တရုပ်သည် ဒူးခေါင်းနှင့် ညို့သကျည်းကို ခြေစုံပစ်အကန်ခံလိုက်ရ၍ ပုံကျသွားကာ လူးလိမ့်နေသည်။ ဇော်ရဲက မျက်နှာကို ဖနောင့်နှင့် လေးငါးချက်ခန့် ဆက်တိုက်ပေါက်ပြီး ပွဲသိမ်းလိုက်သည်။

အားလျှံသည် ကော်ရုပ်ကို အကာကွယ်ယူ၍ ပြေးလာရာ သူက ဦးသောကြောင့် ကော်ရုပ်ဆီ အရင်ရောက်သည်။ ကော်ရုပ်၏ မေးစေ့ကို လည်ပင်းအောက်မှ ပတ်လျှို ဖမ်းချူပ်လိုက်ရင်း ဝံညို၏ ခြေလှမ်းများကို တားဆီးလိုက်သည်။ ဝံညိုသည် ကော်ရုပ် လည်လိမ်ချိုးခံတော့မည့် အခြေအနေကို မြင်ရသောအခါ ခြေလှမ်းများ တုံ့သွားသည်။ အားလျှံက အားလုံးကို ဝှေ့ဝိုက်ကြည့်ရင်း လက်နက်များချရန် အမိန့်ပေးလိုက်တော့သည်။

တံခါးဝဘက်မှလည်း ထိုးကြိတ်သံများ တိုးတိုးအုပ်အုပ် ကြားရသည်။ ကားအနီးသို့ ဝိုင်းဝန်း လာနေသော လူတစ်အုပ်ကို မြွေပွေးနှင့် လန်ဘားတို့ တိုက်ခိုက်နေကြသည်။ ဇော်ရဲသည် ကော်ရုပ်မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်း ရှေ့သို့ ခြေတစ်လှမ်း လှမ်းလိုက်သည်။ အားလျှံက ချူပ်ကိုင်ထားသော ကော်ရုပ် မေးရိုးကို အားဖြင့် ထိန်းကိုင်ပြရင်း ဘယ်ညာလှုပ်ပြကာ ခြိမ်းခြောက်သည်။ ဇော်ရဲ ကော်ရုပ်၏ မျက်လုံးများထဲသို့ စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေသည်။ နွမ်းနယ်ဖျော့တော့ကာ အရောင်မှိန်နေသော ကော်ရုပ် မျက်လုံးများ အရောင် တောက်လာသည်။ သူ့ကို ကယ်တင်ရန် ရောက်လာကြသော လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များ သူ့ကြောင့် ဒုက္ခတွေ့တော့မည်။ ကော်ရုပ် ဝံညိုကို မျက်လုံးလေးစွေကြည့်သည်။ ဝံညို အသင့်အနေအထားပြင်လိုက်သည်။

ဝံညို လှုပ်ရှားမူကို မြင်သည်နှင့် အားလျှံက ကော်ရုပ်လည်ပင်းရိုးကို လှည့်ချိုးရန် ညာဘက်သို့ အားယူကာ အနည်းငယ် လှည့်ပြီး ဘယ်ဘက်သို့ ဆတ်ကနဲ လှည့်ကာ လိမ်ချိုးထည့်လိုက်သည်။ ကော်ရုပ်သည် လည်ထွက်သွားသော မျက်နှာနှင့် အတူ တစ်ကိုယ်လုံးပါ လိုက်လှည့်ပစ်လိုက်ရင်း အားလျှံနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်ကာ အားလျှံရင်ခွင်အတွင်း ရောက်သွားသည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင်မိသည်နှင့် ကော်ရုပ်သည် လက်ဖနောင့်ဖြင့် အားလျှံ၏ မေးရိုးကို ပင့်တင်ထိုးချလိုက်သည်။ ခွန်အားမပြည့်သော်လည်း မေးရိုးကို အောက်မှ ပင့်ထိုးခံလိုက်ရသောကြောင့် အားလျှံ မျက်နှာနောက်သို့ လန်ကာ ယိုင်ထွက်သွားသည်။

အားလျှံအခြေပျက်သည်နှင့် ဝံညိုက တစ်ဟုန်ထိုး ပြေးဝင်လာသည်။ ကော်ရုပ်၏ ပင့်ထိုးချက်က သာမန်အချိန်သာဆိုလျှင် အားလျှံထနိုင်မည်ပင်မဟုတ်။ သို့သော် ယခု အိပ်ကောင်းခြင်း မအိပ်ရဖြစ်ကာ ဝလင်အောင် မစားရသည့်ပြင် စိတ်ဓာတ်ပျက်အောင်ပါ နှိပ်စက်ခံထားရသည်ဖြစ်၍ အားမပြည့်သော ထိုးချက်ဖြစ်သောကြောင့် ယိုင်သွားရုံသာရှိသည့် အားလျှံသည် ခါးကြားမှ ဓားကို ထုတ်၍ ကော်ရုပ်ကို ထိုးသည်။ အနားရောက်လာသော ဝံညိုက အချိန်မီ ဘေးဖယ်ထုတ်လိုက်သော်လည်း လည်ပင်းက ချည်ထားသည့် ကြိုးကြောင့် ကော်ရုပ် ညာဘက်ရင်အုံထဲ ဓားမြှောင်က စိုက်ဝင်သွားသည်။

ဝံညိုသည် ဓားနှင့် ထိုးသည့် အားလျှံ၏ လက်မောင်းရင်းကို လက်သီးဖြင့် ထိုးချလိုက်ရာ “ဂျွတ်” ဆိုသည့် အဆစ်ပြုတ်သွားသံ သဲ့သဲ့နှင့်အတူ အားလျှံ ဖင်ထိုင်ကျသွားသည်။ ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပင် ငုပ်တုပ်ဖြစ်သွားသည့် အားလျှံ၏ မျက်နှာကို ဒူးဖြင့်ပြေးအတိုက်တွင်တော့ ဖောင်းကနဲ မြည်သံနှင့်အတူ အားလျှံ ပက်လက်လန်သွားချေပြီ။ ဇော်ရဲသည် တံခါးဝဘက်သို့ ပြေးထွက်၍ မြွေပွေးတို့ကို ဝင်ကူသည်။ ဝံညိုက ကော်ရုပ်ကို ကြိုးဖြေကာ ထမ်းထုတ်လာသည်။ တက်ညီလက်ညီ ထိုးကြိတ် တိုက်ခိုက်ကြပြီးသည့်နောက် လန်ဘားသည် အားလုံးကို တင်ဆောင်၍ ခြံဝန်းအတွင်းမှ မောင်းနှင် ထွက်ခွာလာနိုင်ခဲ့ချေပြီ။

ထို့နောက် စီစဉ်ထားသည့်အတိုင်း မြစ်ဆိပ်အနီးတွင်ဆင်းကာ သင်္ဘောပေါ်တက်ကြသည်။ သွေးထွက်နေသော ကော်ရုပ်ကို သင်္ဘောသားများ အလွယ်တကူ မမြင်စေရန် အနွေးထည်များ ဝတ်ဆင်ပေးထားရသည်။ လန်ဘားကား ကူမင်းဘက်သို့ မောင်းနှင်ထွက်ခွားပြီ။ ဇော်ရဲသည် သင်္ဘောစီးရင်း စဉ်းစားနေမိသည်။ လန်ဘား၏ ကားနောက်မှ မည်သည့်ကားမျှ ပါမလာ။ မြွေဖြူသည် အားလုံးကိုတော့ ဟန့်တားနိုင်မည်မဟုတ်။ ခေတ္တ တန့်သွားစေရန်သာ တတ်နိုင်လိမ့်မည်။ ယခု မည်သည့် ကားသံမျှ မကြားရခြင်းသည် တစ်ခုခုတော့ လွဲနေပြီဟု ထင်စရာဖြစ်သည်။
ထိုစဉ်တွင် ၄ ရပ်ကွက်ဘက်မှ ဆူညံစွာထွက်ပေါ်လာသော သေနတ်သံများကို ကြားရသည်။ သူတို့သည် လန်ဘားနောက်သို့ လိုက်မည့်အစား မြွေဖြူနောက်သို့ လိုက်ကြချေပြီ။ ဇော်ရဲ သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း ကော်ရုပ်ကိုသာ ဖေးမထားလိုက်တော့သည်။

လီဇိုကန် ဆိပ်အရောက်တွင် ဇော်ရဲသည် လူရှင်းသည့် ဘောတံတားဘက်သို့ သွားကာ ၄ ရပ်ကွက်ဘက်သို့ မျှော်ကြည့်ရင်း မြွေပွေးတို့ကို ပြောသည်။

“ မြွေဖြူကို နာရီဝက်လောက်တော့ အချိန်ထပ်ပေးလိုက်ကြရအောင်”

စကားမှမဆုံးသေး ၄ ရပ်ကွက်၏ နောက်ဘက် တောတန်းလေးများဆီမှ သေနတ်သံများနှင့် မီးပွင့်များကို မြင်လိုက်ရသည်။ သူတို့သည် သူတို့ရဲဘော်တစ်ယောက် အကြပ်အတည်းတွေ့နေသည်ကို မည်သို့မျှ မတတ်နိုင်ပဲ အံကြိတ်ကာ ကြည့်နေကြရသည်။ ၄ ရပ်ကွက်၏ မြောက်ဘက်တွင် နန်နင်းတောင်တန်းကြီးရှိပြီး ကျောက်တောင်မြင့်များရှိသကဲ့သို့ နက်ရှိုင်းသည့် လျှိုချောက်တွေလည်းရှိရာ ထိုဘက်သို့ မြွေဖြူပြေးခြင်းဖြစ်တန်ရာသည်။ ကံကောင်းပြီး ပါးနပ်လွန်းလျှင်တော့ မြွေဖြူ အသက်ရှင်နိုင်သည်။ စစ်သားဟောင်းတစ်ဦးလည်းဖြစ်ပြီး တောတောင်၏ သဘာဝကို ကျွမ်းကျင်သည့် မြွေဖြူအတွက် သက်သာရာရနိုင်မည်ဟု တွေးဆလိုက်ကြကာ ဖန်ချန်းဂန်ဆိပ်ကမ်းမြို့သို့ ထွက်လာခဲ့လိုက်ကြသည်။

ခရီးက မဝေးလှ၍ နှစ်နာရီခန့် မောင်းလျှင်ပင် ဆိပ်ကမ်းမြို့လေးသို့ ရောက်လာသည်။ သို့ရာတွင် တစ်မြို့လုံးတွင် တရုပ်ရဲများသည် မသင်္ကာသူတိုင်းကို စစ်ဆေးနေကြောင်း တွေ့ရှိရပြီးနောက် ဇော်ရဲတို့ ချက်ချင်းမြို့ပြင် ပြန်ထွက်ကြသည်။ ထို့နောက် တောလမ်းမှတစ်ဆင့် ပင်လယ်ကမ်းစပ်ဘက်သို့ တောတိုးရင်း သွားကြသည်။ စိတ်လျှော့လိုက်ပုံရပြီး သွေးများတစ်စိမ့်စိမ့်ထွက်နေသော ကော်ရုပ်ကား အခြေအနေ မကောင်းတော့။ ကျောပေါ်တွင် ထမ်းပိုးရင်း လမ်းလျှောက်နေသူ ဝံညိုနှင့် ဘေးမှ မြွေပွေးတို့ စကားတွေ တစ်တွတ်တွတ် ပြောပေးနေသည့်ကြားက ကော်ရုပ်၏ အသံသည် ပျောက်ပျောက်သွားသည်။ ဇော်ရဲသည် ရှေ့ဆုံးမှ တောတိုးကာ လမ်းရှာနေရင်း ကော်ရုပ်အခြေအနေကို သိသောအခါ အနားယူရင်း ကော်ရုပ်ကို နှစ်သိမ့် အားပေးသည်။

ကော်ရုပ်၏ မျက်နှာကား သွေးဆုတ်ကာ ဖြူဖျော့နေချေပြီ။ သွေးစများသည် နှာခေါင်းအတွင်းမှပါ ထွက်ကျနေသည်။ ဓားမြှောင်သည် ညာဘက်အဆုတ်ကို ထိသွားပုံရသည်။ သိပ်မနက်၍သာ ယခုအထိ ခံနေခြင်းပင်။ သို့သော် သွေးမတိတ်သေးသည်က ဆိုးရွားလွန်းသည်။ ကော်ရုပ်က ဇော်ရဲလက်ကို အားကိုးတစ်ကြီး ဆုပ်ကိုင်ရင်း မပီမသလေး ပြောသည်။

“ ဘော်လခဲ.. စောလုံ..”

ဇော်ရဲ ပြန်မေးသည်။

“ ဘာလဲ.. ကော်ရုပ်.. အဲ့ဒီမှာ ဘာရှိလဲ”

“ သမီး.. သမီးလေး..”

“ စိတ်ချ.. ကော်ရုပ်.. ငါတို့ နင့်သမီးကို စောင့်ရှောက်ပေးမယ်၊ ငါတို့ မသေမချင်း သူ ဘာမှ မဖြစ်စေရဘူး ၊ မြွေပွေး.. လာ.. ကော်ရုပ်သမီးကို ကတိပေးလိုက်.. ဝံညို.. မင်းရော..”

မြွေပွေးနှင့် ဝံညိုတို့ကလည်း ကောက်ရုပ်မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်၍ ကတိပေးလိုက်ကြသည်။ ကော်ရုပ်သည် စိတ်ချသွားဟန်ဖြင့် မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်လိုက်သည်။ မျက်ရည်ပေါက်ကြီးများသည် မျက်လုံးအိမ် ထောင့်စွန်းများမှ လိမ့်ဆင်းကျလာသည်။ မြွေဖြူသာရှိနေလျှင်တော့ တရားဓမ္မများ ရွတ်ဖတ်ပေးနိုင်မည်။ လက်ဖြောင့်သေနတ်သမား ပီသသည့် မြွေဖြူသည် အရက် ၊ မိန်းမနှင့် မူးယစ်ဆေး ကင်းသည်နှင့်အမျှ တရားလည်းထိုင်တတ်သည်။ ယခုတော့ ဘုန်းကြီးကျောင်းသားဖြစ်ဖူးသည့် မြွေပွေး၏ သရဏဂုံ ရွတ်ဖတ်သံကိုသာ နားထဲစွဲအောင် ပြုလုပ်ပေးနေရသည်။ မကြာလိုက်ပါ။ ကော်ရုပ် တစ်ချက် နှစ်ချက်မျှ အကြောဆွဲပြီးနောက် ငြိမ်သက်သွားသည်။

သေဆုံးသွားသော ကော်ရုပ်၏ ခန္ဒာကိုယ်ကို ဆက်လက်ထမ်းပိုးကာ ပင်လယ်ကမ်းခြေအထိ သယ်ခဲ့ကြသည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ငါးဖမ်းသင်္ဘောများ ကျောက်ချရပ်ထားသည်ကို မြင်နေရပြီ။ ဇော်ရဲတို့သည် ကော်ရုပ်ကို နောက်ဆုံး နှုတ်ဆက်ခြင်းဖြင့် နှုတ်ဆက်ရင်း ကော်ရုပ်အလောင်းရှေ့၌ သမီးဖြစ်သူကို စောင့်ရှောက်ပေးမည့်အကြောင်း သုံးယောက်သား သစ္စာဆိုကြပြန်သည်။ ပြီးသည်နှင့် ကော်ရုပ်အလောင်းကို ကျောက်ခဲဆွဲ၍ ရေထဲချကာ ဂျက်တီ ဆိပ်ခံ တံတားတစ်လျှောက် ဗီယက်နမ် သင်္ဘောကို ရှာကြသည်။

ထိုစဉ် သင်္ဘောတစ်စီးပေါ်မှ လေချွန်သံကြား၍ ကြည့်လိုက်မိကြရာ သင်္ဘောတစ်စီးပေါ်မှ လန်ဘား လက်ပြနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ နေရစ်ခဲ့ရမည့် လန်ဘားကား သင်္ဘောပေါ် ရောက်နေချေပြီ။ သတင်းစာ တစ်စောင်ကို ကမ်းပေးကာ လန်ဘားက ပြောပြသည်။ ညက သူသည် အဝေးပြေးလမ်းအတိုင်း မိုင် ၂၀ ခန့် မောင်းပြီးသည်အထိ နောက်က မည်သူမျှ လိုက်မလာကြောင်း ၊ သို့ဖြစ်၍ နန်နင်းဘက်သို့ပြန်လာကာ ခြံနံပါတ် ၁၃၁ သို့ သွားခဲ့ကြောင်း ၊ ခြံထဲက လူများကို တွေ့လျှင် ရန်စ၍ ပြေးမည်ဟု ရည်ရွယ်ထားကြောင်း ၊ ထိုစဉ် မြစ်ဘက်မှ ပစ်ခတ်သံများကြားရကြောင်း ၊ မြွေဖြူဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ယူဆကြောင်းနှင့် သွားရောက် ကူညီရန် လှေသင်္ဘော မတွေ့၍ ဆိပ်ကမ်းမြို့သို့သာ လာခဲ့ရကြောင်း ပြောပြသည်။

ဇော်ရဲက သတင်းစာကို ဖတ်ကြည့်သောအခါ ညက ဂျပန်ယာကူဇာဟု သူ့ကိုယ်သူ ကြွေးကြော်ထားသော လူတစ်ယောက်နှင့် တရုပ်ရဲတပ်ဖွဲ့ ပစ်ခတ်မူ ဖြစ်ပွားကြောင်း ။ ထိုလူသည် နန်နင်းဘူတာ ဟိုတယ်ကို ဖောက်ခွဲခဲ့သည်ဟု ယူဆရပြီး ၄ ရပ်ကွက်ထိပ် ဘောလုံးပွဲ ပွဲကြည့်စင် စင်မြင့်ထက်မှ လာသမျှကားများကို သေနတ်နှင့် ပစ်ခတ်နေ၍ ရဲတပ်ဖွဲ့က လိုက်လံဖမ်းဆီးခဲ့ရာ မြောက်ဘက် နန်နင်း တောင်ပေါ်သို့ ထွက်ပြေးသွားကြောင်း ၊ ရဲတပ်ဖွဲ့က လိုက်လံဖမ်းဆီးစဉ် တောင်ပေါ်မှနေ၍ စနိုက်ပါဖြင့် ချောင်းမြောင်း ပစ်ခတ်ခဲ့ကြောင်း ၊ ရဲတပ်ဖွဲ့ဝင်များ အကြပ်အတည်းတွေ့နေစဉ် ယောင်ဂျောင်းမြစ် အတွင်းသို့ ဆင်းကာ စက်လှေတစ်စီးကို လူယူ၍ မြစ်ကျိုးအင်းဘက်သို့ ထွက်ပြေးသွားကြောင်း၊ အင်းအတွင်း ရောက်ရှိနေစဉ် မြစ်ကြောင်းရဲတပ်ဖွဲက စက်လှေများဖြင့် ပိတ်ဆို့ဖမ်းဆီး ပစ်ခတ်ရာ အကြမ်းဖက်သမား၏ လှေ မီးလောင်ပျက်ဆီး နှစ်မြုပ်သွားပြီး ရေနစ်သေဆုံးသွားသည်ဟု ယူဆရကြောင်း၊ ယခုအခါ အကြမ်းသမား၏ အလောင်းကို ရေငုပ်တပ်ဖွဲ့ဝင်များ အကူအညီဖြင့် ရှာဖွေလျက်ရှိကြောင်း ၊ အကြမ်းဖက်သမား၏ တိုက်ခိုက်မူကြောင့် အရပ်သား ၁၂ ယောက် နှင့် ရဲတပ်ဖွဲ့ဝင် ၆ ယောက် သေဆုံးခဲ့ရကြောင်း ရေးသား ဖော်ပြထားသည်။

ဇော်ရဲ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ မြွေဖြူသည် မြစ်ကျိုးအင်း ရှိနေသည်ကို မသိပဲ မြစ်ညာဘက် တောနက်ရာသို့ ဆန်တက်ပြေးရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့လိမ့်မည်။ သူ မြွေဖြူကို ပြခဲ့သည့် Google Earth မြေပုံသည် နောက်ဆုံး အခြေအနေကို မဖော်ပြထားပဲ လွန်ခဲ့သည့် နှစ်များက အခြေအနေဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ သို့ရာတွင် အလောင်းကို ရှာမတွေ့သေးဆိုသည့် အချက်သည် မြွေဖြူအတွက် မျှော်လင့်စရာတော့ ကျန်နေသေးသည်။ စစ်တပ်က အထူးလေ့ကျင့်ပေးထားခံခဲ့ရသူ ဖြစ်သည့်အပြင် အသက်အန္တရာယ်က အကြိမ်ကြိမ် လါတ်လာနိုင်ခဲ့သည့် မြွေဖြူသည် တော်ရုံနဲ့တော့ သေမည့်သူ မဟုတ်နိုင်။ ယခု သွားရှာလျှင်လည်း ကိုယ့် သေတွင်း ကိုယ်တူးရာသာ ကျလိမ့်မည်။ ဇော်ရဲ ကော်ရုပ်သမီးကို ရှာရန်သာ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး လန်ဘားကို ကော်ရုပ် အကြောင်း ပြောပြလိုက်သည်။

ဇော်ရဲတို့သည် သင်္ဘောဖြင့် ဗီယက်နမ် ဆိပ်ကမ်းရွာလေးဖြစ်သော ခမ်ပရွာသို့ ဆက်လက်ထွက်ခွာကာ ရောက်ရှိသည်နှင့် မြွေပွေးကို ကုန်းလမ်းမှ တစ်ဆင့် ရန်ကုန်သို့ စေလွှတ်လိုက်သည်။ ဗီယက်နမ်ကောင်က မြန်မာမဟုဆိုထားသည်လေ။ ပြည့်တန်ဆာဈေးကွက်တွင် တစ်နှစ်စာချူပ်ဖြင့် အလုပ်လုပ်မည့်သူ ရှာခိုင်းလိုက်ခြင်းပင်။ ခရီးက ဗီယက်နမ်မှ တစ်ဆင့် လာအိုနှင့် ထိုင်းကို ဖြတ်ရမည်ဖြစ်ရာ ဆယ်ရက်ခန့်တော့ ကြာမည်။ ထိုင်းဘဏ်မှ ပိုက်ဆံ ထုတ်ယူကာ အပြန်ကို လေယာဉ်နှင့် လာမည်ဖြစ်သည်။ ဇော်ရဲ ၊ လန်ဘားနှင့် ဝံညိုတို့ကား ဆိပ်ကမ်းရွာလေးတွင် နားနားနေနေ။

မြွေပွေးပြန်လည်ရောက်ရှိချိန် ပိုက်ဆံနှင့် မိန်းကလေးကို ဗီယက်နမ်တွင် အပ်ပြီးချိန်တွင်တော့ ဇော်ရဲတို့ ပြည်တော်ပြန်ခရီးစတင်သည်။ မြန်မာမိန်းကလေးသည် လှိုင်သာယာမှ ပြည့်တန်ဆာ တစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး တစ်နှစ်စာ သိန်းငါးဆယ်ကို အကြေချေပေးခဲ့ပြီး ဖြစ်သည်။ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဆက်ဆံခံရခြင်း မခံရခြင်းဆိုသည်ကတော့ သူ့အပေါ်တွင်သာ မူတည်ပေလိမ့်မည်။ ဇော်ရဲတို့သည် မြွေပွေးသွားခဲ့သည့် လမ်းကြောင်းအတိုင်းပင် လာအိုကိုဖြတ်၍ ထိုင်းထဲဝင် ထိုမှ မဲဆောက်၊ မြဝတီကိုဖြတ်၍ လွိုင်ကော် ၊ လွိုင်ကော်မှ တစ်ဆင့် ဘော်လခဲမြို့။

ဘော်လခဲမြို့သည် တောမြို့လေးပီသစွာပင် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လွန်းသည်။ သတ္တုမိုင်းတွင်းများသာ မရှိလျှင် လူဦးရေ ပိုမို နည်းမည်လားမသိ။ ဇော်ရဲတို့ ဆက်လက် ထွက်ခွာရမည်က စောလုံရွာ ။ ရှေးမြန်မာမင်းများလက်ထက်က မိဘုရားစောလုံး မွေးဖွားခဲ့သည့် နေရာဖြစ်၍ စောလုံဟု အမည်တွင်သည် ဆိုသော ရွာကလေး။ တစ်ချိန်က ကယန်းလက်နက်ကိုင်များ ကြီးစိုးသည့် ဒေသဖြစ်သောကြောင့် လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေးကတော့ သိပ်မကောင်းလှ။

ဇော်ရဲတို့သည် ဘော်လခဲတွင် ဆိုင်ကယ် ၄ စီး အပေါင်ပေး၍ ငှားလာခဲ့ကြကာ ခရီးထွက်ခဲ့ကြသည်။ ငှားလာသည့် ဆိုင်ကယ်တွေက ကယန်းလွတ်မြောက်ရေး ပါတီပိုင် ဆိုင်ကယ်တွေဖြစ်၍ တံဆိပ်တွေလည်းပါသည်။ တစ်ချက်ခုတ် နှစ်ချက်ပြတ် ၊ အစစ်အဆေး မရှိ။ ခရီးတွင်။ စောလုံရွာ ရောက်တော့ နေ့ခင်း အချိန်။ တောမပြုန်းသေးသော်လည်း သစ်ပင်တွေ နည်းနေပြီ ဖြစ်သည့် ကယားပြည်နယ်၏ နေ့လည်ခင်းသည် တရုပ်ပြည်ထက် ပူသည်။

စောလုံရွာတွင် သူကြီးနှင့်တွေ့ပြီး စုံစမ်းရာ သိပ်မမေးလိုက်ရချေ။ ကော်ရုပ်၏ သမီးသည် ခရစ်ယန် ဓမ္မကျောင်းတွင် ကျောင်းအိပ်ကျောင်းစား ကျောင်းတက်နေသည်။ နာမည်ကလည်း စောလုံပင်။ ဇော်ရဲတို့ သွားရောက်တွေ့ဆုံသည့်အခါ စောလုံကလေးသည် ၉ နှစ်သမီး ကလေးမလေးသာဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ဝိုင်းစက်နေသော မျက်လုံးကလေးများ ၊ ပါးဖောင်းဖောင်းကလေးနှင့် ဗွီရှိတ်ပုံ မေးရိုးများသည် မိခင်ဖြစ်သူ ကော်ရုပ်၏ သမီးမှန်း သိသာစေလွန်းသည်။ ခရစ်ယာန်ဘုန်းတော်ကြီးက စောလုံကို ခေါ်ယူရန် လာသည်ဟု သိရသောအခါ အမျိုးမျိုး စစ်ဆေးမေးမြန်းသည်။

စောလုံ၏ မိခင် ကော်ရုပ်နှင့် မြွေပွေးသည် လင်မယားဖြစ်ကြောင်း ဇော်ရဲ၏ ကုမ္ပဏီတွင် အလုပ် အတူတူ လုပ်ခဲ့ကြကြောင်း၊ ကော်ရုပ် အစာအိမ်နာဖြစ်၍ ပင်လယ်ခရီးတစ်ခုတွင် ဆုံးပါးသွားကြောင်း ၊ သမီးဖြစ်သူကို ပထွေးဖြစ်သူက ထိန်းသိမ်းပေးရန် မှာကြားခဲ့၍ လာရောက်ရခြင်းဖြစ်ကြောင်း ဇော်ရဲက ယုံကြည်လောက်အောင် ဇာတ်လမ်းဆင်၍ ပြောသည်။ သက်သေ အဖြစ် မဲဆောက်တွင် နေစဉ်က ဖုန်းထဲက ဓာတ်ပုံများ ထုတ်ပြသည့်အခါ ဘုန်းတော်ကြီးက စောလုံသဘောထားကို မေးသည်။

ခရစ်ယာန် ဓမ္မကျောင်းတွင် တင်းကြပ်သည့် စည်းကမ်းများဖြင့် ပျော်နေပုံမရသော စောလုံက စဉ်းစားပုံတောင်မရ ၊ ချက်ချင်းလိုလို ခေါင်းငြိမ့်သောအခါ ဇော်ရဲတို့သည် စောလုံကို ချက်ချင်းလိုပင် ဆိုင်ကယ်ပေါ် တင်လိုက်ကြကာ ပြန်လည်ထွက်ခဲ့ကြသည်။ လမ်းခရီးတွင် စောလုံကလေးကို အားလုံးက သင်ပေးကြသည်မှာ ဖေဖေဟု ခေါ်ရန်ပင်။ ဤသို့ဖြင့် ဇော်ရဲနာမည်သည် ဖေဇော် ၊ မြွေပွေးသည် ဖေဖေ ၊ လန်ဘားသည် ဖေရှည် ၊ ဝံညိုသည် ဖေညို ဖြစ်လာတော့သည်။

မဲဆောက်ရောက်သည့်အခါ အခါတိုင်း တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက် အေးစက်နေသော သူတို့ ခြံဝန်းသည် စောလုံ၏ အသံစာစာလေးများဖြင့် ဆူညံစပြုလာသည်။ ပြုံးခဲရယ်ခဲလှသော မြွေပွေးသည် စောလုံကို ပေါင်ပေါ်တင်၍ ကြည်ကြည်နူးနူး ပြုံးကြည့်နေတတ်သည်။ ဝံညိုသည် သူ့ခန္ဒာကိုယ်ကြီးနှင့် မလိုက်ဖက်လွန်းသည့် လိပ်ပြာလေးများ ဖမ်းသည့်အလုပ်ကို စောလုံနှင့် အတူလုပ်ရသည့်အခါ အားလုံးက တစ်ဟားဟား ရယ်ကြသည်။ လန်ဘားလည်း လွတ်သည်တော့မဟုတ် ။ စောလုံနှင့် ထမင်းဟင်းချက်တမ်း ကစားပေးရသည်။ ဇော်ရဲကိုတော့ စောလုံက နည်းနည်း ရှိန်သည်။ ဒါတောင် ဇော်ရဲ လစ်သည်နှင့် ကွန်ပြူတာကို ခိုးခိုး ဖွင့်တတ်သည်။

ဇော်ရဲတို့သည် အရှုပ်ထုပ်ကလေးတစ်ကောင်ကို အိမ်ပေါ်တင်ထားမိရင်း ပျော်လည်း ပျော် ၊ စိတ်လည်း ညစ်ကြသည်။ သူတို့၏ လက်နက်များ ၊ သေနတ်နှင့် ကျည်ဆန်များ၊ မူးယစ်ဆေးများကို စောလုံ မမြင်အောင် သိုဝှက် သိမ်းရသည်က အလုပ်တစ်ခု။ အခါတိုင်း ဖိနပ်ချွတ်တွင်ပင် ထောင်ထားသည့် M 16 ရိုင်ဖယ်နေရာတွင် ဂေါက်ရိုက်တံများ ရောက်နေပေပြီ။ ပန်းအိုးများအကြား ပလတ်စတစ်အိတ်နှင့် ပတ်ထည့်ထားသည့် ပစ္စတိုတွေ နေရာတွင် ရောင်စုံကျောက်ခဲများ ရှိနေပေပြီ။ လန်ဘားခမျာ အဆိုးဆုံးပင် ။ သူအာသာဖြေနေကျ ဂျပန်လုပ် ဆီလီကွန်အရုပ်မကို စောလုံက ချစ်စရာလေးဟုဆိုကာ ယူသွားပြီး ပြန်မပေးတော့ရာ မည်သို့ တောင်းရမည်မှန်း မသိသေးချေ။

ဇော်ရဲသည် ခရီးသွားလုပ်ငန်းကို ပြန်လည် စတင်သည်။ မည်သည့် မူးယစ်ဆေးဝါးကိုမျှ မသယ်တော့ပဲ အင်မတန် ရိုးသားစွာ စီးပွားရေးကို စတင်ဖို့ ကြိုးစားသည်။ အစောပိုင်း ကာလများကား ခက်ခဲလွန်းသည်။ ငွေရလွယ်ခဲ့ကြ၍ အသုံးအစွဲ လက်ဖွာလွန်းသော သူတို့သည် ခရီးသွားလုပ်ငန်းမှရသော ငွေကို လောက်ငအောင် မသုံးတတ်ကြသေး။ ထို့အပြင် အခြားသော အင်အားကြီး ခရီးသွား ကုမ္ပဏီများ၏ အနိုင်ကျင့် ဗိုလ်ကျကာ ခရီးသည် လုခြင်းကိုလည်း ခံနေရသည်။ လောကသည် ရိုးသားချင်သူများကို မျက်နှာသာပေးလေ့ မရှိ။ တစ်ရက်တွင် အွန်လိုင်းမှ ချိတ်ဆက်ထားသော မြန်မာဘက်မှ ပတ္တယားသို့သွားမည့် ခရီးစဉ် နှစ်ခုကို ထိုင်း ကုမ္ပဏီတစ်ခုက သတင်းကြားကာ မြန်မာဘက်ခြမ်း ကုမ္ပဏီကို ဆက်သွယ်၍ ဝင်ရောက် လုယူသွားသည်။

ဇော်ရဲသည် မြန်မာကုမ္ပဏီကို ဆက်သွယ်၍ စုံစမ်းသောအခါ ပတ္တယားတွင် မြန်မာခရီးသည်များ လုံခြုံရေးကို ဂရုစိုက်နိုင်ရန်အတွက် ထိုင်းကုမ္ပဏီကိုသာ ငှားပါဟု ပြောလာ၍ ဝမ်းနည်းစွာ ပြောင်းလဲ ချိတ်ဆက်လိုက်ရကြောင်း အကြောင်းပြန်သည်။ ဇော်ရဲသည် မည်သူ့ကိုမျှ မခေါ်ပဲ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဝတ်စား၍ ထိုင်းကုမ္ပဏီကို သွားသည်။ ထိုင်းကုမ္ပဏီ၏ CEO ဆိုသူက အတွေ့ပင်မခံပဲ အပေါက်ဝမှ မောင်းထုတ်သည်။ ဇော်ရဲက မောင်းထုတ်နေသော မန်နေဂျာကို အနူးအညွှတ်တောင်းပန်သည်။ တောင်းပန်နေသည့်ကြားက ကုမ္ပဏီလုံခြုံရေး ဝန်ထမ်းများက ဇော်ရဲကို ဝိုင်းဝန်းထိုးကြိတ်ကြသည်။ ဇော်ရဲ ပြန်လည် တိုက်ခိုက်ခြင်းမပြုပဲ မထိခိုက်ရန်သာ တိမ်းရှောင်နေရင်း ကာကွယ်နေရသည်။

သို့ရာတွင် အကြာကြီးတော့ ကာကွယ်နိုင်သည်မဟုတ်။ မရှောင်နိုင်သည့်အခိုက် မျက်နှာကို အထိုးခံရပြီးနောက် ဇော်ရဲ လဲကျသွားသည်။ သူတို့က ဇော်ရဲကို ခြေထောက်ဖြင့် ဝိုင်းကန်ကြသည်။ ထိုစဉ် “ရွှီ” ကနဲ လေတိုးသံ နှစ်ချက်မျှ ကြားရပြီး ဇော်ရဲကို ထိုးကြိတ်နေသူများထဲက နှစ်ယောက် ပုံကျသွားသည်။ အသံတိတ် သေနတ်ဖြင့် အပစ်ခံရခြင်းပင်။ လမ်းမကြီးဘေးတွင်ဖြစ်၍ လူတွေ ရုတ်ရုတ်သဲသဲဖြစ်ကုန်သည်။ ပစ်သူက လမ်းတစ်ဘက် ပလက်ဖောင်း ဓာတ်တိုင်ဘေးမှ ပစ္စတိုနှင့် လှမ်းပစ်လိုက်ခြင်း ဖြစ်ပြီး ထိန်လင်းနေသော မီးရောင်ကြောင့် သူ့မျက်နှာနှင့် ပုံသဏ္ဍန်ကို အားလုံးက ထင်းထင်းကြီး မြင်လိုက်ကြသည်။ ဇော်ရဲ ကြိုးစားကာ ထရပ်လိုက်ရင်း သေနတ်ကိုင်ထားသူကို နှုတ်ဆက်လိုက်သည် ။

“ မြွေဖြူ”

မြွေဖြူသည် မြစ်ကျိုးအင်းတွင် အဝိုင်းခံရချိန် ရေကန်ထဲ ခုန်ချကာ ရေငုပ်ပြီး ပြေးခဲ့သည်။ မျောပါလာနေသော ဗေဒါ ဒိုက်ဖတ်တစ်အုပ်၏ အောက်တွင် ခိုရင်း ဖြေးညှင်းလွန်းစွာဖြင့် ကမ်းစပ်သို့ ကူးလာခဲ့သည်။ ပြီးနောက် ကုန်းပေါ်သို့ တက်ကာ အနောက်ဘက်သို့ ပြေးရင်း ဂူတစ်လုံးကိုအတွေ့ ဝင်နားကာ အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။ ထိုဂူသည် ရှေးဟောင်း တရုပ်ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းပိုင် ပိုင်နက်အတွင်းမှ ဘုန်းတော်ကြီးများ တရားထိုင်သည့် ဂူဖြစ်ပြီး တရားလာထိုင်သည့် ဘုန်းတော်ကြီးများက မြွေဖြူကို တွေ့သွားခဲ့သည်။ မြွေဖြူကို ဒုက္ခမပေးသည့်အပြင် စားစရာများနှင့် အိပ်စရာပါ ပြင်ဆင်ပေးခဲ့သည်။ မြွေဖြူသည် ဂူထဲတွင် ခိုနေရင်း ဂူသန့်ရှင်းရေးလုပ်ခြင်း ၊ တရားထိုင်ခြင်းများ ပြုလုပ်ကာ အချိန်ဖြုန်းနေခဲ့ပြီး နှစ်လပြည့်၍ အခြေအနေအေးပြီဟု ယူဆတော့မှ ထိုင်းမြောက်ပိုင်းမှ တစ်ဆင့် မဲဆောက်ကို ဆင်းလာခဲ့ခြင်းပင်။

မြွေဖြူ ရောက်ရှိလာသည့်ညတွင်ပင် ဇော်ရဲ တစ်ညလုံး အလုပ်ရှုပ်တော့သည်။ ထိုင်း အာဏာပိုင်များနှင့် ပြန်လည်ဆက်သွယ်ကာ ညဦးပိုင်းက ပစ်ခတ်မူ တစ်ခုအကြောင်း တီးခေါက်ကြည့်သည်။ သိလာရသည်က ဓာတ်တိုင်တွင် တပ်ထားသည့် CCTV မှတ်တမ်းအရ ပစ်ခတ်သူသည် တရုပ်နိုင်ငံမှ အလိုရှိနေသည့် အကြမ်းဖက်သမားဖြစ်ကြောင်း ၊ တရုပ်တို့နှင့် ဆက်ဆံရေး ကောင်းမွန်စေရန် ဖမ်းဆီးအပ်နှံရမည်ဖြစ်ကြောင်း ၊ ဇော်ရဲဘက်က ကူညီပစ်ခတ်ပေးသွား၍ လုပ်ထုံးလုပ်နည်းအရ ရဲစခန်းတွင် အစစ်ဆေးခံရမည်ဖြစ်၍ ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားစေလိုကြောင်းများ သိရှိရသည်။

ဇော်ရဲသည် မြွေဖြူကို ထိုင်းဘက်ခြမ်းတွင် မထားလိုတော့။ ကော်ရုပ်ကို ဆုံးရှုံးပြီးချိန်မှ စ၍ သူ့လူတွေကို နောက်ထပ် အဆုံးရှုံးမခံနိုင်။ မြန်မာဘက်ခြမ်းတွင်ဆိုလျှင်တော့ မြွေဖြူသည် ပြဿနာမရှိနိုင်။ ဟိုဘက်တွင် သူ လုပ်ထားသည့် အမူတွေမရှိ။ ခက်သည်က မြွေဖြူသည် သေနတ်ပစ်ခြင်းနှင့် တောင်ယာလုပ်ခြင်းသာ လုပ်တတ်သည်။ တစ်ခြားအလုပ် မလုပ်တတ်။ ဇော်ရဲသည် မြွေဖြူကို ထောင်ထဲတွင် သွားနေမလားဟု မေးရာ မြွေဖြူက ဇော်ရဲ ကောင်းမည်ထင်လျှင် နေမည်ဟု ဆိုသည်။

ဇော်ရဲသည် မြန်မာစစ်တပ် တောင်ပိုင်းတိုင်း တိုင်းမှူးထံဖုန်းဆက်၍ လူတစ်ယောက်ကို ထောင်ချပြီး အကူအညီပေးပါရန် တောင်းဆိုသည်။ တိုင်းမှူးက ဤအကူအညီအတွက် အကြွေးမှတ်ထားမည်ဟု ရယ်မော ပြောဆိုကာ လက်ခံသည်။ နောက်တစ်နေ့ မြွေဖြူသည် ဆေးခြောက် တစ်ကီလိုကို သယ်၍ မြဝတီမြို့သို့ အဝင် မြန်မာရဲနှင့် စစ်တပ်က ဝိုင်းဝန်းဖမ်းဆီးကာ အင်းစိန်ထောင်သို့ ခေါ်ဆောင်သွားကြသည်။ ဇော်ရဲသည် မြွေဖြူအတွက် အင်းစိန်ထောင်ပိုင်နှင့် ထောင်မှူးကြီးတို့အား လက်ဆောင် ငွေသားများ ပို့ပေးလိုက်သည်။ အင်းစိန်ထောင်ထဲတွင် မြွေဖြူတစ်ယောက် နိုင်ငံရေးအကျဉ်းသားများကဲ့သို့ နေခွင့်ရရှိသွားသည်။

ဇော်ရဲ၏ ကူညီခဲ့မူ သတင်းတန်ဖိုးကလည်း ကြီးမားခဲ့သည်။ တပ်မတော်က လာပါကျိုင်းစခန်းကို တိုက်သည့်အခါ မြေအောက်အတွင်းရှိ ဥမင်လိုဏ်များ၏ တည်နေရာအား အတိအကျ သိရှိထားပြီး လက်နက်ကြီးများဖြင့် ဂူဝများပြိုကျ၍ ပိတ်မိကုန်သည်အထိ တိကျစွာ ပစ်ခဲ့ကြသည်။ သူတို့၏ ၅၇ မမနောက်ပွင့် ရိုင်ဖယ်များသည်လည်း ပစ်ခတ်ချိန်ပင် မရခဲ့။ မြန်မာ စစ်တပ်၏ ၁၀၅ မမ အမြောက်ကျည်ဆန်များသည် မိုးရွာသကဲ့သို့ အစုအပြုံလိုက် ကျဆင်းလာခဲ့ရာ လက်နက်ကြီးများနှင့် အလောင်းကိုပင် ပြန်မကောက်နိုင်ပဲ ဆင်းပြေးခဲ့ကြရသည်။ မြန်မာစစ်တပ်သည် သတင်းလက်ဦးမူယူ၍ အသာစီးတိုက်ခိုက်နိုင်ခဲ့သည်။ ယခုလည်း ထိုကဲ့သို့ သတင်းမျိုး ထပ်မံ ပေးအပ်ရဖွယ်ရှိနေသည်ဖြစ်ရာ ဇော်ရဲသည် ထိုင်းအာဏာပိုင်များနှင့် ပြန်လည်ဆက်သွယ်၍ မူးယစ်လုပ်ငန်းကို စတင်ရပြန်သည်။

ဤတစ်ကြိမ်တွင်တော့ ဇော်ရဲသည် တရုပ်ပြည်အထိ မသွားတော့။ ရှမ်းပြည် မြောက်ပိုင်းကိုမျှ မတက်တော့ပဲ တောင်ပိုင်းဖြစ်သည့် ရွှေတြိဂံနယ်မြေ တာချီလိတ်ကို ဝင်တိုးသည်။ မြွေပွေးနှင့် စောလုံကို ကျိုင်းတုံတွင် အိမ်ငှား၍ နေစေသည်။ လန်ဘားနှင့် ဝံညိုက မဲဆောက်တွင် အလှည့်ကျထိုင်ရင်း လူသစ်စုဆောင်းကာ အဖွဲ့ကို တိုးချဲ့သည်။ တစ်ယောက်က မဲဆောက်တွင် ရှိလျှင် တစ်ယောက်က တာချီလိတ်မှ ပစ္စည်းများ လာသယ်သည်။ အလှည့်ကျ ။ ဇော်ရဲကတော့ တာချီလိတ်တွင် အထိုင်ချသည်။

တာချီလိတ်သည် မြန်မာနိုင်ငံ မြို့ဖြစ်ပြီး တောင်တန်းမြင့်ကြီး၏ အောက်ခြေ ချိုင့်ဝှမ်းလွင်ပြင် ဒေသလေးဖြစ်သည်။ မဲခေါင်မြစ်သည် နယ်ခြားစည်းဖြစ်ရာ မြစ်၏ အနောက်ဘက်ခြမ်း မြန်မာတာချီလိတ်သည် ခပ်သေးသေးသာဖြစ်ပြီး ထိုင်းဘက်ခြမ်း တာချီလိတ်ကား အဆတစ်ရာခန့် ကြီးမား စည်ကားသည်။ ဇော်ရဲက ထိုင်းဘက်ခြမ်းတွင် နေသည်။ သူသည် မြန်မာဘက်ခြမ်းတွင် မည်သည့် ပြဿနာမျှ မကြုံလိုသူ။

မြွေပွေးကတော့ ကျိုင်းတုံတွင် စားသောက်ဆိုင်လေးဖွင့်၍ စောလုံကလေးနှင့် နေသည်။ မည်သည့် ဒုစရိုက်အလုပ်မျိုးမှ မလုပ်ပဲ ဥပဒေနှင့် ကင်းရှင်းလွန်းစွာ နေသည်။ ရံဖန်ရံခါ ဇော်ရဲတို့ တက်လာပြီး စောလုံကလေးနှင့် ဆော့ကစား အပန်းဖြေတတ်သည်။ သူတို့အဖို့ စောလုံကလေးသည်သာ စိတ်အပန်းဖြေရာ ဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာပေါ်ရှိ အလှဆုံးစာရင်းမဝင်တောင် တော်တော်လှသည့် မိန်းမများကို သူတို့ ကြုံခဲ့ဖူးပြီ။ ကမ္ဘာပေါ်ရှိ မူးယစ်စေတတ်သည့် မည့်သည့်အရာကိုမဆို သုံးခဲ့ဖူးပြီးပြီ။ အလွန် စိတ်လှုပ်ရှားရသော လူသတ်ခြင်းအလုပ်ကို ရင်ခုန်တိမ်းမူးဖွယ်ရာ လုပ်ဆောင်ခဲ့ဖူးသကဲ့သို့ ကိုယ်တိုင်တွေလည်း အကြိမ်ကြိမ် အဖန်ဖန် အသက်လုပြေးခဲ့ရဖူးပြီ။ သို့ရာတွင် ကလေးတစ်ယောက်အပေါ် ချစ်ခင်စိတ် မေတ္တာ သက်သက်ဖြင့် ဆက်ဆံရခြင်းလောက် မည်သည့်အရာကမျှ စိတ်မချမ်းမြေ့စေနိုင်သည်ကို သူတို့ သဘောပေါက် သိရှိလာခဲ့ကြသည်။

ထို့အတွက် သူတို့သည် သူတို့၏ အားအကိုးရဆုံး လူဖြစ်သော မြွေပွေးကို ကလေးအား စောင့်ရှောက်စေ၍ သူတို့က အလုပ် လုပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။
တစ်ကယ်တော့ နယ်စပ်တွင် အလုပ်လုပ်ရသည်မှာ လွယ်သည်တော့ မဟုတ်။ မြန်မာ့ အိမ်နီးချင်း နိုင်ငံများသည် နယ်စပ်များတွင် လက်နက်ကိုင်များကို ထောက်ပံ့ လျစ်လျူရှု၍ မွေးထားတတ်ကြသည်။ ထိုင်းဘက် နယ်စပ်တွင် KNU ၊ မွန် လက်နက်ကိုင် ၊ ကယန်းပြည်သစ် တို့ အင်အားကောင်းပြီး တရုပ်နယ်စပ်တွင် KIA ၊ SSRA ၊ MNDA ၊ AA နှင့် ဖုန်ကြားရှင်တို့ ရှိနေကြသည်။ ရွှေတြိဂံတွင်တော့ နှစ်ဘက်စလုံးက လူတွေ ရှိနေသည်။ နှစ်ဘက်ဟု ဆိုရသည်က ထိုင်းဘက်က လူတွေသည် အမေရိကန် အားကိုးဖြစ်ပြီး တရုပ်နယ်စပ်ဘက်ကတော့ ကွန်မြူနစ်ပါတီဝင်တွေ ဖြစ်ကြသည်။

မြန်မာသည် ထိုင်းနှင့် တရုပ်တို့၏ ဘေးချင်းကပ် နှိပ်စက်နေမူကို နှစ်ပေါင်းများစွာ ခံလာနေရသည်မှာ ကြာမြင့်ပြီဖြစ်သည့်တိုင် လက်တုန့်မပြန်နိုင်ရုံမက လက်ရှိတွင် ရန်သူအသစ် ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်ကိုပါ ရင်ဆိုင်နေရသည်။ မကြော်ငြာသော ဤစစ်ပွဲများတွင်ကား မြန်မာသည် အကြိမ်ကြိမ် ပွဲတိုင်းရှုံးခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ ဇော်ရဲသည် နိုင်ငံရေးအခြေအနေများကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားရင်း စီးပွားရေး လုပ်ရသည်။ မင်းခစား ကမ်းနားသစ်ပင်ဟု ဆိုရိုးရှိသည်။ မနေ့တစ်နေ့က ကိုယ် ကျွေးမွေး ပြုစုပေးကမ်းကာ အိတ်ထဲ ထည့်ထားသူသည် မနက်ဖြန်ဆိုလျှင် မြောင်းထဲက လူဖြစ်သွားနိုင်သည်။

ထို့ကြောင့် သူသည် ထိုင်းဘက်က အာဏာရှိသူများကိုသာမက လာအိုဘက်မှ လူများကိုပါ ပေးကမ်း စည်းရုံးထားသည်။ မြန်မာဘက်ကိုတော့ သူက သိပ်ဂရုမစိုက်။ မြန်မာတွင် သူ့ စီးပွားရေးမရှိချေ။ တရုပ်နှင့်တော့ တိုက်ရိုက် မပတ်သတ်ဝံ့တော့။ တရုပ်သည် အားလျှံကိစ္စကို မှတ်မိ သိရှိသွားလျှင် ဇော်ရဲတို့ ဒုက္ခတွေ့သွားနိုင်သည်။ တစ်ဖြည်းဖြည်းနှင့် ဇော်ရဲ၏ စီးပွားရေးသည် နှစ်ယောက် ၊ သုံးယောက်နှင့် စတင်ခဲ့သည်မှ တစ်နှစ်ကျော်အကြာတွင် တာချီလိတ်ဂွင်၌ ဇော်ရဲဆိုသည် အမည် ထင်ရှားလာတော့၏။ ဇော်ရဲသည် ရသမျှ အမြတ်၏ ဆယ်ရာခိုင်နှုန်းကို စောလုံအတွက် မြွေပွေးနာမည်ဖြင့် ကမ္ဘောဇဘဏ်တွင် အပ်ထားပေးသည်။ ကျန်ငွေများကို ပြန်လည်ရင်းနှီးသင့်တာ ရင်းနှီး ၊ သုံးဖြုန်းသင့်တာ သုံးဖြုန်းသည်။

တစ်ရက်တွင် တောင်ပိုင်းတိုင်း တိုင်းမှူးထံမှ ဖုန်းဝင်လာသည်။ သူ သံအမတ်ကြီးအဖြစ် ပြောင်းလဲ တာဝန်ထမ်းဆောင်ရမည်။ သူ့လက်ထက်က အကြွေးတင်နေခဲ့သော မြွေဖြူ၏ ကိစ္စအတွက် အကူအညီ တောင်းချင်သည်ဟု ဆိုသည်။ ဇော်ရဲက ကူညီပါမည်ဆိုတော့ ဖုန်းနံပါတ် တစ်ခုပေးသည်။ ထိုသူ အကူအညီတောင်းတာ ကူညီပေးလိုက်ပါဟု ဆိုသည်။ ဇော်ရဲ ထိုဖုန်းကို ဆက်လိုက်တော့ တြိဂံတိုင်း စစ်ဌာနချူပ်မှ စစ်ဦးစီးမှူး ဗိုလ်မှူးတစ်ယောက်ဖြစ်နေသည်။ ဗိုလ်မှူးက မိုင်းလားဂွင်အတွင်းရှိ ဝအထူးဒေသ တပ်ဖွဲ့ (၂)၏ စစ်အသုံးအဆောင် ပစ္စည်းများကို သိချင်နေသည်။ သူတို့၏ သတင်းပေး စကားအရ တရုပ်ထံမှ စစ်လက်နက် ပစ္စည်းများ ရောက်နေသည်ဟု ကြားထားသည်။ မည်သည့် လက်နက်အမျိုးအစားတွေ ဖြစ်သည်ကို ဆန်းစစ် စုံစမ်းပေးရန်ဖြစ်သည်ဟု ပြောလာသည်။ ဇော်ရဲ ပြုံးလိုက်မိသည်။ မြန်မာ ထောက်လှမ်းရေးသည် နိုင်ငံရေးအလှည့်အပြောင်းတွင် ခါးဆက်ပြတ်သွားခဲ့ချေပြီ။ စစ်ရေး သတင်းကိုပင် အရပ်သား မူးယစ်ဆေး ရောင်းသူထံ အကူအညီတောင်းနေရသည်။

ဇော်ရဲ စုံစမ်းပေးမည်ဟု ပြောလိုက်သည်။ တစ်ချက်ခုတ် နှစ်ချက်ပြတ် ။ ၀ တွေထံတွင် ဘိန်းရှိသည်။ အပြန်သယ်လာမည်။ ထိုင်းတွေကို ရောင်းမည်။ ထိုင်းမတွေ ခေါ်သွားမည်။ ဝတွေကို ရောင်းမည်။ ဝတွေက သူတို့ သုံးပြီးလျှင် တရုပ်တွေကို ပြန်ရောင်းလိမ့်မည်။ ထိုအခါ တရုပ်တို့၏ မြန်မာနိုင်ငံသူ ဝယ်ယူရေး အစီစဉ်တွေထဲက အနည်းငယ်တော့ လျော့သွားနိုင်သည်။ တစ်ယောက်လျော့ တစ်ယောက် သက်သာတာပေါ့ဟု တွေးကာ မဲဆောက်ရှိ ဝံညိုနှင့် လန်ဘားထံ ဆက်သွယ်ကာ ညွှန်ကြားလိုက်သည်။ ထိုင်းမ အသက် ၂၀ မှ ၃၀ ၊ ကလေးမွေးနိုင်လောက်အောင် ကျန်းမာပုံပေါက်သည့် ထိုင်းမ ရသလောက်စုကာ တစ်ပတ်အတွင်း တက်ခဲ့ဟူ၍ပင်။ လန်ဘားတို့ထံ ညွှန်ကြားပြီးသည်နှင့် ၀ ဘက်သို့ ဆက်သွယ်ရသည်။ ဒီတစ်ကြိမ်တွင်တော့ သိပ်အခက်အခဲမရှိ။ ကြားခံမလို ။ တာချီလိတ် ၊ ကျိုင်းတုံဆိုသည်မှာ မိုင်းလားနှင့် မိုင် ၆၀ အကွာတွင်သာ။

ညွှန်ကြားချက် ရရှိသည်နှင့် လန်ဘားနှင့် ဝံညိုသည် လက်အောက်ငယ်သားများ ခေါ်၍ ထိုင်းတောင်ပိုင်းသို့ ဆင်းကာ စတင်လှုပ်ရှားသည်။ ထိုဘက်ပိုင်းတွင် ဘာသာရေးအစွန်းရောက် အဖျက်သမားများ ရှိနေတတ်ပြီး လမ်းမများပေါ်တွင် လူသတ် ၊ အလောင်းဖျောက်ဆိုသည်မှာ ထူးဆန်းသည့် ကိစ္စမဟုတ်တော့။ ထို့ကြောင့် အလွယ်တကူပင် အဖျက်သမားများနှင့် ပုံမှားရိုက်ကာ ထိုင်းမများကို ဖမ်းဆီးသည်။ ကျောင်းအပြန် လူရှင်းသည့်နေရာတွင် အတင်းဖမ်းကာ ကားပေါ်တင်ကြသည်။ အချို့က ဈေးအပြန် ၊ အချို့က ပန်းခြံနှင့် ကစားကွင်း။

အယောက် ၂၀ တိတိပြည့်သည့်အခါ ပြည့်တန်ဆာ ဖာသည်မများကို ဖမ်းကြပြန်သည်။ အော်ဒါခေါ်၍ လိုက်လာလျှင် ကြိုးတုပ်ဖမ်းထားလိုက်သည်။ ဤနည်းဖြင့် အလွယ်တကူ လူ ၄၀ ပြည့်သောအခါ ငါး၊ ပုစွန်များ သယ်သည့် ကွန်တိန်နာ အသေးစား ကားလေးများထဲသို့ ထည့်သွင်း ပိတ်လှောင်၍ မဲဆောက်သို့ ခေါ်လာကြသည်။ မဲဆောက်ရောက်သည့်အခါ ခြံဝန်းထဲထည့်၍ ရေချိုး သန့်စင်စေပြီး လန်ဘား ဦးဆောင်၍ ဈေးဦးပေါက် အဓမ္မကျင့်ကြသည်။ ဝံညိုကတော့ ဝင်မပါသလို ကန့်ကွက်တားဆီးခြင်းလည်း မပြု။ ထိုညက လန်ဘားနှင့် တပည့်တပန်းများ၏ အောင်သေ အောင်သားစားသံများ ညံစီနေသကဲ့သို့ ထိုင်းမများ၏ အော်ဟစ်ငိုယိုတောင်းပန်သံများ၊ ညည်းညူသံများသည်လည်း မဲဆောက်ခြံတွင်းရှိ မြေအောက်ခန်းထဲတွင် လှိုင်းထနေခဲ့သည်။

နောက်တစ်ညတွင်တော့ ကားများဖြင့် တာချီလိတ်ဘက်သို့ မဲဆောက်ဘက်ခြမ်းမှ ခေါ်ဆောင်သွားကြသည်။ ဇော်ရဲသည် ထိုင်းမများကို ရုပ်ရည်နှင့် ခန္ဒာကိုယ်အချိုးအစားလိုက် အတန်း ၄ တန်းခွဲ၍ တန်းစီစေလိုက်ကာ လည်ပင်းတွင် နံပါတ်ပြားများ ဆွဲပေးလိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် မိုင်းလားဘက်သို့ မဲခေါင်မြစ်အတိုင်း သင်္ဘောဖြင့်တက်သည်။ မိုင်းလားအနီးရောက်လျှင် ကုန်းပေါ်တက် ၍ ၅ မိုင်ခန့် ခြေကျင် လျှောက်ကာ တောတွင်း ၀ စခန်းတစ်ခုသို့ သွားသည်။ တန်းစီ ကြိုးတုပ်ခံထားရသည့် ထိုင်းမများ၏ ငိုသံ ၊ လဲကျသံ ၊ ကျွတ်စီ ကျွတ်စီ စကားပြောသံများသည် စခန်းသို့ မရောက်ခင်ကတည်းက အသံကြားရသည် ထင်သည်။ ၀ တပ်ဖွဲ့မှ တပ်မှူးနှင့် တပ်သားများက အပြေးအလွှား လာရောက် ကြိုဆိုကြသည်။

စခန်းထဲ ရောက်သည်နှင့် ဇော်ရဲက မူလစီစဉ်ထားသည့် အတန်း ၄ တန်းအတိုင်း တန်းစီပြကာ ပထမတန်းအတွက် ဒေါ်လာ ၃ သိန်း ။ ဒုတိယတန်းအတွက် ၂ သိန်းခွဲ ။ တတိယတန်းအတွက် ၂ သိန်း နှင့် စတုတ္ထတန်းအတွက် ၁ သိန်း စုစုပေါင်း ဒေါ်လာ ၈ သိန်းခွဲဟု ဈေးဆိုသည်။ ၀ တပ်မှူးက နံပါတ် ၄တန်းကို မယူဟုဆို၍ အချင်းများကြသေးသည်။ နောက်ဆုံး ထိုင်းမ အယောက် ၄၀ကို ဒေါ်လာ ၈ သိန်းဖြင့် ဈေးတည့်သွားကာ တန်ဖိုးနှင့် ညီမျှသည့် ဘိန်းဖြူထုပ်များကို ပေးသည်။ ညဉ့်နက်ပြီဖြစ်၍ စခန်းတွင် တစ်ည နားခိုခွင့်တောင်းရင်း ထိုင်းမှ ဝယ်လာသည့် ယောက်ကျားအားတိုးဆေးကို တပ်မှူးအား လက်ဆောင် ပေးလိုက်ရာ တပ်မှူးက တည်းခိုခွင့်ပြုသည်။

မကြာပါ ညဉ့်နက်လာခြင်းနှင့်အတူ မူးယစ်ရီဝေလာနေသော ၀ တပ်သားများသည် ထိုင်းမများနှင့် ဆက်ဆံရန် တန်းစီထားကြရင်းမှ ရန်ဖြစ်ကြသည်အထိ အလုအယက်ဖြစ်လာကြသည်။ ဇော်ရဲသည် သူတို့ကို ရှောင်ကွင်း၍ အတွင်းစည်း စခန်းထဲသို့ ခပ်တည်တည်ဖြင့် လှမ်းဝင်လာလိုက်သည်။ တစ်ဦးတည်းကျန်နေသော အစောင့်က သေနတ်ဖြင့် ထိုးချိန်၍ တားမည်ပြင်သော်လည်း ဇော်ရဲက ဘိန်းထည့်ထားသော ဆေးလိပ်တစ်လိပ် လှမ်းပေးရင်း ဆူညံနေလို့ ခဏလောက် ရှောင်ချင်လို့ပါဟု ခွင့်တောင်းရာ ဆေးသမားများ၏ အထာကို သိသော ကင်းစောင့်က ဝင်ခွင့်ပြုလိုက်သည်။ စခန်းသည် ခြံစည်းရိုး နှစ်ထပ်ဖြစ်ပြီး ပထမ ခြံစည်းရိုးအတွင်းတွင် လူနေတဲများ ၊ ဧည့်တဲများနှင့် ဂျစ်ကားတစ်ချို့ရှိသည်။

အတွင်းခြံစည်းရိုးထဲတွင်တော့ ဘိလပ်မြေ အုတ်များ ၊ သံကူ ကွန်ကရစ်များဖြင့် အခိုင်အမာ ဆောက်ထားသော ကတုပ်ကျင်းများ ၊ ဘန်ကာများကို တွေ့ရသည်။ ဘန်ကာများတွင် တပ်ဆင်ထားသည်က သာမန် စက်လတ်များနှင့် စက်သေနတ်ကြီးပင်။ အထူးအဆန်းမဟုတ်။ ဇော်ရဲ အစောင့်ဘက်သို့ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရာ အစောင့်သည် ဆေးလိပ်ကို မီးညှိပြီး ဖွာရှိုက်ကာ ဇိမ်ယူနေချေပြီ။ ဇော်ရဲ ကတုပ်ကျင်းထဲ ခုန်ချကာ လေ့လာရေး စတင်သည်။ ထိုအခါမှ တွေ့လိုက်ရသည်က ကတုပ်ကျင်း နံရံများတွင် တပ်ဆင် ချိတ်ဆွဲထားသော တရုပ်နိုင်ငံလုပ် PF 98 အမျိုးအစား ရော့ကက် လောင်ချာများ ၊ ကတုပ်ကျင်း နံရံဘေးသားကို လှိုက်၍ တူးကာ ဖွဲ့ထားသည့် အခန်းထဲတွင်တော့ ရော့ကက်ဗုံးသီးများ အထပ်လိုက်။

ဇော်ရဲ မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ PF 98 အမျိုးအစားဆိုသည်ကိုတော့ ကချင်ပြည်နယ်ဘက်က KIA တွေ ကိုင်တာလည်း မြင်ဖူးတော့ သိနေသည်။ မတူသည်က သည်သေနတ်များ၏ ချိန်ခွက်တွင် လေဆာနှင့် ပစ်မှတ်ကို ရှာဖွေနိုင်သည့် ကိရိယာ ပါလာခြင်းပင်။ ဤလောင်ချာများသည် မည်သည့် တင့်ကားကိုမဆို ဖောက်ခွဲ ပစ်နိုင်သည့် ပေါက်ကွဲအားရှိသည်။ မြန်မာစစ်တပ်မှ RPG များကား ၂၀ ရာစုတွင် ကျန်ခဲ့ပေပြီ။ ဇော်ရဲ သေနတ်နှင့် ဗုံးသီးများကို ဖုန်းဖြင့် မသိမသာလေး ဓာတ်ပုံရိုက်လိုက်ကာ ရှေ့ဆက်လျှောက်လာသည်။ လောင်ချာများကား ကတုပ်ကျင်း နံရံများတွင် ကိုက် ၁၀၀ အကွာတိုင်းတွင် တစ်လက်စီ ရှိနေသည်။

ဆက်သွယ်ရေး တူးမြောင်း ကတုပ်ကျင်းသည် ပင့်ကူ အိမ်ကဲ့သို့ လမ်းများ အသွယ်သွယ်နှင့် ကွေ့ကွေ့ကောက်ကောက် ဖောက်လုပ်ထားသည်။ ဇော်ရဲ အကွေ့တစ်ခုကို အကျော် ဘွားကနဲ မြင်လိုက်ရသည်က ရဟတ်ယာဉ်။ ခရီးသည်တင် ရဟတ်ယာဉ် မဟုတ်။ တောင်ပံများတွင် ဆုံလည် သေနတ်တစ်လက်စီနှင့် ဘေးကိုယ်ထည်တွင် ဒုံကျည် နှစ်လုံးစီပါသည့် ရဟတ်ယာဉ်။ ဇော်ရဲ ကမန်းကတမ်း ဓာတ်ပုံရိုက်ယူပြီး ချက်ချင်း ပြန်လှည့်သည်။ ရှေ့ဆက်သွားလျှင်လည်း သည့်ထက် မြင့်သည့် လက်နက် ရှိတော့မည် မထင်။ သာမန် စခန်းသေးသေးလေးမှာပင် ရဟတ်ယာဉ်နှင့် တင့်ဖျက် လောင်ချာ ထားနိုင်သည် ဆိုလျှင် သူတို့ ပင်မစခန်းဆိုလျှင်ကား ဆိုဖွယ်ရာရှိမည် မဟုတ်။

ဇော်ရဲသည် ဇိမ်ယူနေသော ကင်းစောင့်ဘေးမှ တိတ်တိတ်လေး ဖြတ်ကျော်ပြီး တည်းခိုရမည့် နေရာသို့ သွားကာ အိပ်ရေးဝအောင် အိပ်ပစ်လိုက်သည်။ မနက်လင်းသည်နှင့် ဘိန်းထုပ်များသယ်၍ တာချီလိတ်သို့ ပြန်သည်။ တာချီလိတ်ရောက်သောအခါ လန်ဘားနှင့် ဝံညိုကို မဲဆောက်မှတစ်ဆင့် ဘန်ကောက်မှ ထိုင်း ဝယ်လက်ဆီသို့ ဘိန်းထုပ်များအပ်ရန် ညွှန်ကြားကာ ဆက်လက် စေလွှတ်လိုက်သည်။ သူကတော့ ဖုန်းဖွင့်၍ တြိဂံတိုင်း စစ်ဌာနချူပ်မှ ဗိုလ်မှူးထံ ဖုန်းဆက်ပြီး အကျိုးအကြောင်း ပြောပြသည်။ ဗိုလ်မှူးက ဗိုက်ဘာမှ ပုံများ ပို့ပေးရန်ပြောကာ ဖုန်းနံပါတ် တစ်ခုပေးသည်။ ဇော်ရဲ ပို့ပေးလိုက်သည်။

ကိစ္စအားလုံးပြီးသည်နှင့် တစ်ဘက်ကမ်းသို့ ကူးကာ စောလုံဆီ ထွက်ရန် ပြင်ဆင်နေစဉ်မှာပင် ဖုန်းဝင်လာပြန်သည်။ မြွေပွေးထံမှ .. ကိုင်လိုက်တော့ ဆက်သူက စောလုံဖြစ်နေသည်။ ဖေဇော် ဆိုသော ခေါ်သံလေးသည် ဇော်ရဲရင်ကို နူးညံ့ငြိမ်းချမ်းသွားစေသည်။ လန်ဘားနှင့် ဝံညိုကိုလည်း မေးသည်။ ဇော်ရဲသည် အလုပ်ကိစ္စ ပြီးမြောက်သွားသည့်ပြင် သိပ်အရင်းအနှီး မများလိုက်ဘဲ ဒေါ်လာ သိန်းနှင့်ချီ၍ ဝင်လာတော့မည်ဖြစ်သောကြောင့် အူမြူးနေမိသည်ဖြစ်ရာ စောလုံကို မြွေပွေးနှင့် ဒီဘက်ကမ်း လာဖို့ ခေါ်လိုက်သည်။ လန်ဘားနှင့် ဝံညိုကိုလည်း ရောင်းပြီးသည်နှင့် စောလုံကို တွေ့ရန် လာခဲ့ခိုင်းလိုက်သည်။

လေးရက်ခန့်အကြာတွင် ဝံညိုနှင့် လန်ဘား ရောက်လာသည်။ စောလုံကလေးနှင့် ပျော်ပျော်ပါးပါး ကစားကြသည်။ တပည့် လူကြမ်းကြီးများ ၁၀ နှစ်သမီးလေး၏ အနိုင်ကျင့်မူ ခံနေရသည်ကို ကြည့်ကာ ပျော်ရွှင်ကြည်နူးရင်း ဇော်ရဲ ပျော်နေသည်။ ထိုအချိန်တွင် မြန်မာ့တပ်မတော်မှ တာဝန်ရှိသူများသည် ၀ ငြိမ်းချမ်းရေး တပ်ဖွဲ့ဝင်များ ၊ တရုပ်နိုင်ငံဘက်မှ တာဝန်ရှိသူများနှင့် အကြိတ်အနယ် ဆွေးနွေးနေချိန်ဖြစ်သည်။ တရုပ်က ၀ တပ်ဖွဲ့များကို စွမ်းရည်မြှင့် လက်နက်များ ရောင်းချထားသည်ဆိုသည်ကို ငြင်းပယ်ရာ မြန်မာဘက်မှ ဓာတ်ပုံ သက်သေများ ချပြသည်။ အရှက်ရသွားသော တရုပ်ကိုယ်စားလှယ်သည် ဝတပ်ဖွဲ့များကို ကျိန်ဆဲရင်း လက်နက်များ ပြန်သိမ်းပေးမည်ဟု ကတိပြုသည်။ တရုပ်တို့ စီးပွားရေး လုပ်နေသော နေရာ ဒေသ နယ်ပယ်များသည် မြန်မာတစ်နိုင်ငံလုံး အနှံ့နီးပါးတွင် ရှိနေလေသည်။ လုပ်ငန်း လုပ်ကိုင်ခွင့် ရပ်ဆိုင်းလိုက်လျှင် သူတို့ လူမျိုးများ အထိနာကုန်မည်။

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ တရုပ်တို့သည် ဝတပ်ဖွဲ့ထံမှ လောင်ချာများနှင့် ရဟတ်ယာဉ်များကို ပြန်သိမ်းလိုက်ကြသည်။ အခဲ မကျေနိုင်သူက ၀ တပ်ဖွဲ့များပင်။ လက်ထဲ ရောက်ပြီး ပစ္စည်းများကို ပြန်ပေးလိုက်ရသည်မှာ သတင်းပေးရှိ၍။ ထိုသတင်းပေးသည် ဇော်ရဲဆိုသည့် လူမှလွဲ၍ တစ်ခြားလူ မဖြစ်နိုင်။ ဇော်ရဲ နောက်သို့ ၀ တပ်ဖွဲ့များ လိုက်ကြတော့သည်။ သို့ရာတွင် ထိုင်းနယ်စပ်အတွင်းမှ ဇော်ရဲကို မတို့ မထိရဲကြပြန်။ ထိုင်းသည် သူ့နယ်မြေအတွင်း တိုက်ပွဲဖြစ်သည်ကို လက်ခံမည် မဟုတ်။

ထို့ကြောင့် ဝတို့သည် ဇော်ရဲ၏ အချက်အလက်နှင့် ကိုယ်ရေး အကြောင်းအရာများကို မှတ်တမ်းတင်ကာ တရုပ်တို့ထံ ပေးပို့လိုက်သည်။ တရုပ်တို့က စစ်ဆေးကြည့်ရှုရင်း ဇော်ရဲနှင့် မြွေဖြူတို့၏ ပတ်သက်မူကို ဆက်စပ်မိလာသည်။ တစ်ချိန်က နန်နင်းတွင် မီးရှို့ဖျက်ဆီးကာ ပစ်ခတ် ထွက်ပြေးရင်း တရုပ်လူမျိုး ၁၈ ယောက် သေဆုံးခဲ့ရသည့် ကိစ္စသည် ယူနန်ပြည်နယ် လွှတ်တော်အတွင်းတွင် ထင်ရှားလာသည်။ သူတို့သည် ဇော်ရဲကို စစ်ဆင်ရေး တစ်ခုဆင်နွဲ၍ ဖမ်းဆီးရန် အဖွဲ့ ဖွဲ့လိုက်ကြသည်။ အဖွဲ့ခေါင်းဆောင်က လွှတ်တော် အမတ်ကြီး တိန့်ရှောင်လီ၏ သား ၊ ကျဆုံး ရဲမှူး အားလျှံ၏ ယောက်ဖ ၊ ဖောင်းဖောင်း၏ အစ်ကို ရဲမှူး တိန့်ယီ ။

တစ်ပတ်ခန့် ကြာပြီးသည့်နောက် မဲခေါင်မြစ်ကြောင်းအတွင်း သတင်းတစ်ခု ပျံ့လွင့်လာသည်။ တရုပ်ပြည်မှ ရေပေါ် လောင်းကစားရုံနှင့် ပျော်ပွဲစား သင်္ဘော ခုတ်မောင်းလာမည့် သတင်း။ လူချမ်းသာ ရေပေါ်ဆီများအတွက် ရည်ရွယ် ဖွင့်လှစ်ထားသော ထိုသင်္ဘောပေါ်တွင် လောင်းကစားနည်းမျိုးစုံ ၊ ယမကာ မျိုးစုံ ၊ မိန်းမလှ မျိုးစုံနှင့် အပျော် Game ကစားပွဲများ ရှိနေမည်ဖြစ်ရာ လူချမ်းသာ အသိုင်းဝိုင်းတစ်ခုလုံးအတွက် စိတ်ဝင်စားစရာဖြစ်လာသည်။ ဇော်ရဲသည် စောလုံနှင့် သူ့လူများကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ အတူ စွန့်စားပြီးလျှင် အတူ ပျော်ကြမည်။

ဇော်ရဲသည် သင်္ဘောပေါ်သို့ တက်လာလျှင် တက်လာချင်း ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် သင်္ဘောသားများကို အကဲခတ်သည်။ တရုပ်ကလာသည့် သင်္ဘောဆို၍ လုပ်ကြံမည့်သူများ ရှိနေ / မနေ ဆိုသည်ကိုပင် ။ မြွေပွေးကတော့ စောလုံကလေးကို လက်ဆွဲထားရင်း အကာအကွယ်ရှိသည့် ချောင်တစ်ချောင်တွင် ရပ်ကာ အခြေအနေကြည့်သည်။ ဝံညိုနှင့် လန်ဘားတို့ကလည်း အပေါ်ထပ် ၊ အောက်ထပ်နှင့် အိမ်သာ ၊ မီးဖိုခန်းပါ မကျန် ကြည့်ရှုကြသည်။ မသင်္ကာဖွယ်ရာမတွေ့။ သာမန် လုံခြုံရေးဝန်ထမ်းများသာ ရှိနေသည်။

ကျေနပ်သွားကြသည့် ဇော်ရဲတို့သည် စောလုံကလေးနှင့်အတူ ပျော်ပျော်ပါးပါး ကစားကြသည်။ စားသောက်ကြသည်။ သူတို့ သတိမထားမိသည်က သင်္ဘောသည် စက်ကို ဖြေးညှင်းစွာနှိုး၍ စတင်လည်ပတ်ကာ မောင်းနှင်နေပြီ ဆိုသည်ကိုပင်။ ညဉ့်နက်လာသည့် နည်းတူ ကစားဝိုင်းတွေကလည်း အရှိန်မြင့်လာသည်။ စောလုံကလေးသည် ၃၆ ကောင်ဝိုင်း တစ်ခုတွင် အပျော်ဝင်ထိုးရာမှ တောက်လျှောက် အနိုင်ရနေရာ ဒေါ်လာ သိန်းကျော်နိုင်လာသည်။ လန်ဘားနှင့် ဝံညိုဆိုလျှင် စောလုံကလေး ဘေးမှနေ၍ အော်ဟစ် အားပေးနေသည့် အခြေအနေပင် ရောက်နေသည်။ ဇော်ရဲနှင့် မြွေပွေးကတော့ ဘေးမှ ပြုံးကြည့်နေသည်။ ထိုစဉ် မြန်မာဘက်ကမ်းမှ စစ်သုံး အမြန်စီး ရေပေါ်လျှပ်ပြေးယာဉ်များ မောင်းထွက်လာကြသည်။ လျှပ်ပြေးယာဉ် ၃ စီးသည် သင်္ဘောနောက်သို့ အမြန်လိုက်လာကြသော်လည်း သင်္ဘောသည် မြန်မာနိုင်ငံ နယ်စပ်မျဉ်းကို ကျော်လွန်လာခဲ့ချေပြီ။ မြန်မာ လျှပ်ပြေး စစ်ယာဉ်များသည် နယ်စပ်မျဉ်းအနီးတွင် ရပ်တန့်လိုက်ကြကာ ကျန်နေခဲ့သည်။

လျှပ်ပြေးယာဉ်များမှ မီးရောင်ကို စတင် သတိထားမိသူက မြွေပွေးဖြစ်သည်။ ဇော်ရဲကို လက်တို့ကာ ပြသည်။ ဇော်ရဲက စောလုံကိုသာ စောင့်ရှောက်ရန် ပြော၍ မြွေပွေးကို သင်္ဘော ပဲ့ပိုင်းသို့ သွားစေသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် လာအိုဘက်ခြမ်းမှ စက်လှေများ ဝေါကနဲ ထိုးထွက်လာကာ သင်္ဘောကိုဝိုင်းလိုက်ကြသည်။ 

ထို့နောက် သံချိတ်တပ်ကြိုးများကို သင်္ဘောပေါ်ပစ်တင်ချိတ်ကာ တွယ်တက်လာကြသည်။ အားလုံးတွင် မောင်းပြန် သေနတ်များ ကိုယ်စီလွယ်လျက်။ သင်္ဘောတစ်စီးလုံး ယောက်ယက်ခတ်မျှ ပြေးလွှား အော်ဟစ်ကုန်ကြသည်။ သင်္ဘောအပိုင်စီးလိုက်သူ၏ ခေါင်းဆောင်က တရုပ် ၊ အင်္ဂလိပ် နှစ်ဘာသာဖြင့် ဇော်ရဲကို ဖမ်းဆီးရန် လာခြင်းဖြစ်ကြောင်း ။ ဇော်ရဲ မဟုတ်လျှင် ခန်းမကျယ်ကြီးထဲသို့ ဝင်လာကြရန် နှင့် လုံး၀ အန္တရာယ်မပြုဟု ကတိပေးကြောင်းများ ကြော်ငြာသည်။

ဇော်ရဲ ဝံညိုနှင့် လန်ဘားကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူတို့တွင် မည်သည့် လက်နက်မျှ မပါ။ သင်္ဘောပေါ် တက်လျှင် လက်နက် မကိုင်ရဆိုသည့် စည်းကမ်းနှင့်အညီ ကမ်းပေါ်တွင် ထားခဲ့ရသည်။ တစ်ခြားလူများသည် ခန်းမဘက်သို့ တရွေ့ရွေ့သွားနေကြသည်။ ဇော်ရဲက လန်ဘားနှင့် ဝံညိုကို ထွက်ခွာသွားရန် ပြောသည်။ 

သူတို့ နှစ်ယောက်က မထွက်ခွာသည့်ပြင် ဇော်ရဲ ရှေ့သို့ တိုးထွက်လာကာ ရပ်လိုက်ကြသည်။ ဇော်ရဲသည် ဝံညိုကို မြွေပွေးအား စောလုံကို ခေါ်၍ ပြေးရန် မှာကြားခိုင်းသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် တရုပ်ရဲများသည် သေနတ်များ ထိုးချိန်၍ လောင်းကစားခန်းအတွင်း ဝင်လာပြီဖြစ်သည်။

စတင် လှုပ်ရှားသူက လန်ဘား ။ ရှည်လျားမြင့်မားသော အရပ်ကြီးနှင့် လိုက်ဘက်ညီသည့် ခြေတံရှည်ကြီးများဖြင့် အသွက်လက်ဆုံး ခုန်ထွက်လိုက်ကာ ရှေ့ဆုံးမှ ဝင်လာသည့် တရုပ်ရဲ နှစ်ယောက်ကို ဖမ်းဆုပ်ကိုင်ပေါက်ပစ်လိုက်သည်။ တရုပ်ရဲနှစ်ယောက်သည် သေနတ်ဖြင့် ရွေ့လျား လိုက်ချိန်နေရင်း ခလုတ်ဆွဲချိန်ပင် မရလိုက်ပဲ ဖွဲအိတ်များကဲ့သို့ ကိုင်ပေါက်ခံလိုက်ရသည်။ 

ဝံညိုသည် ရရှိလာသော အခွင့်အရေးကို လက်လွှတ်မခံပဲ ပြတင်းပေါက်မှ ခုန်ထွက်ကာ ပဲ့စင်ဘက်သို့ ပြေးသည်။ တရုပ်ရဲများ အာရုံစိုက်ခံလိုက်ရသည်က လန်ဘား။ လန်ဘားသည် ဒေါသထွက်နေသော ဂေါ်ရီလာ မျောက်ဝံကြီးကဲ့သို့ လက်ဝါးကြီးနှစ်ဘက် ကား၍ တရုပ်တပ်ဖွဲ့များအကြား ခုန်ဝင်ကာ တိုက်ခိုက်တော့သည်။ ထိုးကြိတ် ရိုက်နှက်သံများ ၊ ညည်းညူသံများ ဆူညံသွားပြီးနောက် တရုပ်ရဲ လေးယောက် လဲကျသွားပြန်သည်။

ထိုအချိန်မှာပင် သေနတ်သံများ တစ်ဒိုင်းဒိုင်း ပေါ်လာကာ လန်ဘား ကိုယ်ပေါ်တွင် သွေးစီးကြောင်းများ ပေါ်လာသည်။ လန်ဘားကား သေနတ်နှင့် အပစ်ခံလိုက်ရချေပြီ။ လန်ဘားသည် သူ့ကို သေနတ်နှင့် ဝိုင်းပစ်နေသော အခန်းထောင့်မှ တရုပ်ရဲများထံ ပြေးသွားသော်လည်း မရောက်လိုက်ချေ။ ထပ်ဆင့် ထပ်ဆင့်ကာ ပစ်လိုက်ကြသော ကျည်ဆန်များ၏ ဒဏ်ကို မခံနိုင်တော့ပဲ လဲကျသွားသည်။ ဇော်ရဲသည် လဲကျနေသော လန်ဘားရှိရာသို့ တစ်လှမ်းချင်း လျှောက်လှမ်းသွားကာ ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်ရင်း ထွေးပွေ့လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းမှ သွေးပွက်များ စိမ့်ကနဲ ထွက်ကျလာနေသော လန်ဘားသည် ဇော်ရဲကို ပြုံးပြကာ ငြိမ်ကျသွားသည်။

ဝံညိုသည် ပဲ့စင်သို့ ပြေးကာ မြွေပွေးကို တွေ့သည်နှင့် ရေထဲခုန်ချပြေးရန် လက်ဟန်ပြလိုက်သည်။ သို့သော် ပဲ့စင်အနီးတွင် ရေထဲတွင် တရုပ် စက်လှေတစ်စီး ရှိနေသည်။ ဝံညိုက မြွေပွေးအနီး လျှောက်လာရင်း စောလုံကလေး၏ ပါးကို ချစ်စနိုး နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် မြွေပွေးလက်ကို တစ်ချက် ဖျစ်ညှစ်လိုက်ကာ သင်္ဘောပေါ်မှ စက်လှေအတွင်းသို့ ခုန်ချသွားသည်။ မြွေပွေး အချိန်ဆိုင်းမနေ။ စောလုံကလေး၏ လည်ပင်းကို တစ်ချက်ဖျစ်၍ သတိမေ့အောင် လုပ်ကာ ရေထဲ ခုန်ချလိုက်သည်။ ဝံညိုကား စက်လှေပေါ်တွင် လက်ဗလာဖြင့် သေနတ်ကိုင် ရဲ ၆ ယောက်ကို တိုက်ခိုက်တော့သည်။

ဇော်ရဲသည် ဝတ်ထားသော အပေါ် ကုတ်အင်္ကျ ီနှင့် ရှပ် အကျီ ၤကို ချွတ်လိုက်သည်။ သူ့မှာသာ ဓားတိုလေးပါလျှင် ရန်သူ့ အဖမ်းတော့ မခံ ။ ယာကူဇာထုံးစံအတိုင်း ဟာရာကီရိလုပ်၍ ကိုယ့်ကိုကိုယ် သတ်သေမည်ဖြစ်သည်။ ယခုတော့ ဓားတိုမပါ၍ သေသည်အထိ တိုက်ခိုက်ရမည်ပင်။ 

ဇော်ရဲ ခန္ဒာကိုယ်ကို အသင့်ပြင်ဆင်ရင်း လက်ဗလာဖြင့် တရုပ်ရဲများကို စိန်ခေါ်လိုက်သည်။ တရုပ်ရဲများသည် သေနတ်ဖြင့် ထိုးချိန်ထားရင်း ဇော်ရဲကို ဝိုင်းလိုက်ကြသည်။ မည်သူကမျှ မတိုက်ခိုက်သေး ။ ဇော်ရဲကလည်း အညံ့ခံမည့် ပုံစံ ပြမထား။ ထိုစဉ် မြန်မာ စစ်တပ် လျှပ်ပြေးယာဉ်များဆီမှ မီးမောင်းများ လှုပ်ရှားသွားသည်။ လက်ကနဲ အရောင်ကြောင့် ဇော်ရဲ တစ်ချက်မျှော်ကြည့်လိုက်သည်။ သူတို့သည် ရေထဲမှ တစ်စုံတစ်ရာကို လှေပေါ် ဆွဲတင်နေကြောင်း တွေ့ရသည်။ စောလုံကလေး အန္တရာယ်ကင်းပြီ။

လက်ရှိအခြေအနေကို သတိမေ့သွားကာ ပြုံးလိုက်မိစဉ် သေနတ်ကိုင် တရုပ်ရဲများနောက်မှ ရဲတစ်ယောက်သည် ဇော်ရဲကို ကျဉ်စက် လျှပ်စစ်သေနတ်ဖြင့် ပစ်ချလိုက်သည်။ ဇော်ရဲ တစ်ကိုယ်လုံး ဓာတ်လိုက်သွားကာ အကြောဆွဲ၍ လဲကျသွားသည်။ တရုပ်ရဲများသည် ဇော်ရဲကို ဝိုင်းဝန်းဖမ်းဆီး ချူပ်နှောင်ကာ စက်လှေများဆီ ခေါ်ဆောင်သွားသည်။ ပြီးနောက် ကမ်းခြေဘက်သို့ တိုးဝင်မောင်းကာ ပျောက်ကွယ် သွားကြလေသည်။

နောက်တစ်နေ့ တရုပ်နိုင်ငံ သတင်းစာများတွင် မြန်မာ မူးယစ်ကုန်သည် တစ်ဦးကို အရှင် ဖမ်းဆီးရမိလိုက်ကြောင်းနှင့် တရားဥပဒေအတိုင်း စီရင် အပြစ်ပေး အရေးယူသွားမည်ဖြစ်ကြောင်း သတင်းများ ပါရှိလာသည်။ တရုပ်တို့သည် ဇော်ရဲကို တရားရုံးတွင် တစ်ပတ်အတွင်း လေးကြိမ် စစ်ဆေးကာ သေဒဏ်ပေးလိုက်ကြသည်။ 

မြန်မာဘက်မှ တရားခံလွှဲပြောင်းပေးနိုင်ရေး တောင်းဆိုခဲ့သော်လည်း တရုပ်တို့က ပယ်ချခဲ့ကြသည်။ သို့ရာတွင် အပြစ်ဒဏ်ပေးမည့် လျှပ်စစ် ကုလားထိုင်ကို စစ်ဆေးခွင့်နှင့် ပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းကို ကြည့်ရှုခွင့်တော့ ရခဲ့ကြသည်။ မြန်မာကိုယ်စားလှယ်သည် လျှပ်စစ်ကုလားထိုင်ကို ဗို့အားလျှော့ချထားကြောင်း စစ်ဆေး တွေ့ရှိခဲ့ကာ အရေးဆိုနိုင်ခဲ့ပြီး ကြာမြင့်စွာ ဓာတ်လိုက်ခံရပြီးမှ သေဆုံးရမည့် အခြေအနေ အစား ခဏတာမျှသာ ဝေဒနာခံစားရမည့် အခြေအနေသို့ ပြောင်းလဲပေးနိုင်ခဲ့သည်။

———ပြီး———

မြွေဖြူသည် တောင်ပိုင်းတိုင်း တိုင်းမှူးနှင့် ဇော်ရဲတို့၏ စောင့်ရှောက်မူ မရတော့သည့်အချိန်တွင် ထောင်ထဲတွင် လူမိုက်များနှင့် ဗိုလ်လုရင်း ရန်ဖြစ်ရာက တိုက်ပိတ်ခံရသည်။ ထောင်ပိုင် အပြောင်းအလဲဖြစ်ပြီးနောက် ရဲဘက်စခန်းတစ်ခုသို့ အပို့ခံလိုက်ရကာ ငှက်ဖျားရောဂါဖြင့် ကွယ်လွန်သွားသည်။

ဝံညိုသည် စက်လှေပေါ်မှ တရုပ်ရဲ ၆ ယောက်စလုံးကို အသေသတ်နိုင်ခဲ့သော်လည်း ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး ဇကာပေါက်ဖြစ်အောင် အပစ်ခံရသော သေနတ်ဒဏ်ရာများဖြင့် သေဆုံးသွားသည်။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။