လိုချင်တာမိဖုရား ညားတော့ဘုရင်မ အပိုင်း ( ၂ )
Steven law ရေးသည်။
ရွာမှာ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးတော့ ရန်ကုန်ပြန်တယ်။ မိုးမိဘတွေဆီ ပြောလိုက်တယ်။သူ့အဖေ ဒေါသထွက်ပြီးပြန်မခေါ်တော့ပေ။ဒီအခါမှာတော့ မိုးက
" ကိုကို ဒါဟာကကိုကိုနှင့်မိုးကို ဖေဖေက အထင်သေးတာ၊မိုးတို့ကိုပစ်ထားရင် မိုးတို့ဒုက္ခရောက်ပြီး သူ့ဆီဒူးထောက်ဝင်လာမယ်ထင်နေတာ၊မိုးကလုံးဝအညံ့မခံဘူးကိုယ်ရွေးတဲ့လမ်းကိုယ့်ဘာသာလျောက်မယ်။အထင်သေးတဲ့မျက်လုံးတွေပြောင်းမှမိုးတို့အိမ်ကိုသွားမယ်"
" မိုးကလဲကွာအဲဒါမိုးမိဘတွေပဲ၊ကိုကိုတို့အညံ့ခံလို့လဲဘာမှမဖြစ်ဘူး"
" ကိုကိုအညံ့ခံရင်သူကကိုကို့ကိုရောမိုးကိုရောအထင်သေးပြီးစကားနာထိုးမှာမိုးလုံးဝမခံဘူး"
" အေးပါမိုးရယ်၊ကိုကိုတို့ကြိုးစားပြရအောင်"
မိဘတွေပစ်ထားတဲ့သူမို့ကျနော်ပိုပြီးအလိုလိုက်တယ်။ အလုပ်မသွားခင်ထမင်းဟင်းဝိုင်းကူချက်တယ်။ သူရေချိုးရင်ကျနော်သနပ်ခါးသွေးတယ်။ သူရေချိုးပြီးသွားရင်ထမင်းထျိုင့်အဆင်သင့်လုပ်တယ်။ ပြီးရင်ကျနော်ရေမိုးချိုးတယ်။အဝတ်အစားလဲပြီးအတူတူအလုပ်သွားတယ်။ အလုပ်ချင်းမတူပေမယ့်။ ပြန်ချိန်ရောက်ရင်ကျနော်သူ့ကိုဝင်ခေါ်တယ်။ဈေးအတူတူသွားတယ်။ အတူတူချက်ပြုတ်တယ်။အဝတ်လည်းအတူတူလျော်တယ်။မီးပူကျနော်တိုက်ပေးတယ်။အဲဒီဘဝကပျော်စရာကောင်းတယ်။ကံကောင်းတာကမိန်းမယူပြီးတော့ကျနော်ကို့အလုပ်တွေအပ်တာပိုများလာတယ်။ဒါပေမယ့်ကျနော်အိမ်အလုပ်ကူဖို့မပျက်ဘူးဗျ။
အလိုလိုက်တာများတော့တချို့ကိစ္စတွေကကျနော့်အလုပ်လို့မိုးကထင်လာတယ်။သူနေမကောင်းရင်ပြုစုတယ်။ကျနော်နေမကောင်းရင်တော့ကျနော်ကဘာမှမပြောဘူး။ဒီလိုနဲ့မိုးကကိုယ်ဝန်ရှိလာတယ်။သိတဲ့အတိုင်းပဲ၊သားဦးအရူးဆိုသလို၊အစစအရာအရာမှာကျနော်ပိုပြီးဂရုစိုက်တယ်။ဘာအလုပ်မှသူ့ကိုမခိုင်းတော့ဘူး၊ယုတ်စွအဆုံးရေတောင်ထပြီးမသောက်ရအောင်လုပ်ပေးတယ်။ဘုရင်မတစ်ပါးလိုပြုစုခဲ့တယ်။သူကိုယ်ဝန်ရတော့ပြသနာတစ်ခုရှိလာတယ်ဗျ။အဲဒါကကျနော့်ကိုမယုံကြည်ချင်သလိုဖြစ်လာတာ။အကြောင်းကတော့
" မိုး ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲစစ်လားဆေးလားနဲ့"
" ကိုကိုယောကျ်ားတွေကမိန်းမတွေဗိုက်ကြီးချိန်မှာဖောက်ပြန်တတ်တယ်တဲ့"
" မဟုတ်တာကွာ၊မိုးကလဲ"
" မိုးက ကိုကို့အလုပ်ကိုလိုက်မကြည့်နိုင်ဘူးကိုကို"
" ကြည့်စရာလဲမလိုဘူးမိုး"
" ကြည့်စရာမလိုအောင် ကိုကို့အလုပ်ထဲမိန်းခလေးတွေကိုအလုပ်မခိုင်းနဲ့"
" ဟာ မိုးကလဲ။သူ့ဘာသာသူတို့အလုပ်လုပ်နေတာလေ၊မခိုင်းလို့မဖြစ်ဘူး"
" သေချာတယ်ဒါဆို၊ကိုကိုတစ်ယောက်နှင့်ဖောက်ပြန်နေပြီ"
" မဟုတ်ပါဘူးမိုးရာ"
" ဟီးးးးအီးးးကိုကိုနှော်မိုးဗိုက်ကြီးနေတယ်၊အလုပ်မလိုက်နိုင်ဘူးဆိုပြီးဖောက်ပြန်နေတာ"
" ဟာမငိုပါနှင့်မိုးရယ်၊ကိုကိုမဖောက်ပြန်ပါဘူး"
" ဒါဆိုရင်ကိုကိုမိုးစကားကိုနားထောင်"
" အေးပါကွာ "
ဗိုက်ကြီးနှင့်မိန်းမမို့ကျနော်မိုးအလိုလိုက်ကာမိန်းခလေးတွေကို ဖြေးဖြေးချင်းလျှော့ချလိုက်တယ်။ဒီလိုနှင့်ကိုယ်ဝန်ရင့်လာတဲ့အခါမှာ မိုးအမေရောက်လာတယ်။ မိုးအမေနှင့်အတူမိုးရဲ့တူမမွန်မွန်လဲရောက်လာတယ်။မိုးဝေယျာကိစ္စတွေအကုန်လုပ်ပြီးမှအလုပ်ကိုသွားတဲ့ကျနော့်ကိုချီးကျူးတယ်။လုပ်ပေးတဲ့သူရှိလေ မိုးကခိုင်းလေဖြစ်တော့မိုးကိုသူ့အမေကပြောတယ်။
" သမီးနင်နှော်မောင်ရန်နိုင်ကိုအနိုင်မယူနဲ့"
" မေမေသာဖေဖေ့ကိုကြောက်တာ"
" ဟေ့ကြောက်တာမဟုတ်ဘူး၊သူကအိမ်ဦးနတ်လေ"
" တီလေး ကိုရန်နိုင်ကတီလေးကိုကြောက်တယ်ထင်တယ်"
" ခလေးကခလေးဘာသာနေစမ်းမွန်မွန်"
မွန်မွန်လျှာတစ်လစ်ဖြစ်သွားတယ်။မွန်မွန်က အကိုရန်နိုင်ကိုသနားတယ်။စီးပွားရေးကိစ္စတဖက်၊အိမ်မှု့ကိစ္စတဖက်နှင့်လူမှု့ရေးပါအဆင်ပြေအောင်ဆောင်ရွက်ရတဲ့အထဲတီလေးကအနိုင်လိုချင်နေတယ်။ကိုရန်နိုင်ကမွန်မွန်နဲ့စကားပြောရင်လဲညီမလေးတစ်ယောက်လိုဆက်ဆံတယ်။တီလေးမသိအောင်တော့မုန့်ဘိုးတောင်းလို့ရတယ်။ဒီလိုနှင့်သားလေးမွေးတယ်။ကလေးမွေးတော့ညဘက်တာဝန်ကကျနော့်အလှည့်ဖြစ်ပြန်တယ်။ခလေးအနှီးကအစလဲလှည်ဖွတ်လျှော်ကအစကျနော့်တာဝန်ဖြစ်လာတယ်။
ဒီကြားထဲ အလုပ်အဆင်ပြေတော့အိမ်ခန်းကိုယ်ပိုင်ဝယ်လိုက်နိုင်တယ်။ကျနော့်အလုပ်တွေလည်းပိုပြီးအဆင်ပြေလာတော့တယ်။ဖုန်းတွေကိုင်နိုင်လာတယ်။ကားလည်းဝယ်နိုင်ပြီ။အဲဒီတော့ကျနော့်အလုပ်တွေပိုများလာတယ်။သားကမူကြိုအရွယ်ရောက်တဲ့အခါမှာမိုးကကျနော့်အလုပ်ကိုဝင်လာတော့တယ်။စာရင်းတွေကြည့်တယ်။အမှန်ကငွေစရင်းထဲမှာကျနော်မိဘတွေကိုသူမသိပဲငွေပေးနေတယ်လို့သံသယဝင်လာလို့ပဲ။
" ကိုကို"
" ဘာလဲမိုး"
" အလုပ်တွေကပုတ်ပြတ်ပေးထားတာ၊ဘာလို့မုန့်ဘိုးတွေထပ်ပေးတာလဲ"
" ခိုင်းထားတဲ့အလုပ်တွေအောင်မြင်လို့မုန့်ဖိုးပေးတာ"
" ခိုင်းတဲ့အတိုင်းသူတို့လုပ်ရမှာသူတို့တာဝန်ပဲ"
" အဲဒီလိုပြောလို့မရဘူးလေ၊ဆုပေးဒဏ်ပေးစနစ်တွေသုံးနေတာ"
" ဘယ်မှာလဲဒဏ်ပေးလို့ပြန်ရတဲ့ငွေ"
" ဟာ့ တပည့်တွေကိုပြန်ပေးတာပါ"
" ဒါကြောင့် ရှင့်လူတွေကအကျင့်ပျက်နေတာ"
" ဟာ မင်းကလဲဒီလိုမပြောနှင့်လေ"
" မပြောလို့ရမလား၊ဒီမှာကြည့်လေစာချုပ်အရပေးရမယ့်ငွေထက်ပိုနေတာ၊ဒါမျိုးကိုကျဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ"
" မိုးတစ်ချို့ကိစ္စကအမြတ်ချည်းပဲတွက်နေလို့ရတာမဟုတ်ဘူး။ဒါပေမယ့်မင်းရှုံးလို့လား"
" မရှုံးပေမယ့်သူတို့ကိုပေးလိုက်ရတာကိုယ့်ပိုက်ဆံပဲလေ"
" အေး ဒါပေမယ့်တော်တန်ရုံမြတ်ရင်တော်ပြီလေ"
" ကိုကိုတနှစ်ဝင်ငွေပေါင်းရင် ကိုကိုဝင်ငွေကဘယ်လောက်မရှိဘူး။မိုးသူငယ်ချင်းတွေနိုင်ငံခြားသွားလုပ်တာမိုးတို့ထက်ပိုရနေတယ်"
" မိုးလောဘတကြီးလုပ်လို့မရသေးဘူး။ကိုကိုတို့မှာလုံလောက်တဲ့အရင်းအနှီးမှမရသေးတာ"
" ကိုကို့လိုလုပ်နေရင်ဘယ်တော့ရမှာလဲ"
" ဖြစ်လာမှာပါမိုးရယ်"
" မိုးတော့မစောင့်နိုင်ဘူး၊မိုးသူငယ်ချင်းတွေနဲ့စာရင်မိုးကသာချင်တယ်။မိုးဆွေမျိုးတွေထက်သာချင်တယ်"
" ဖြစ်လာမှာပေါ့မိုးရယ်"
" ဖြစ်မလာရင်မိုးနိုင်ငံခြားသွားလုပ်မှာ၊ကိုကိုနှင့်သားလေးပဲကျန်ခဲ့"
" ဟာ မိုးရယ်၊ပိုက်ဆံကမိသားစုအရေးထက်ဘာအရေးကြီးလဲ"
" မိသားစုအရေးကိုငဲ့ပြီးပိုက်ဆံမရှာရင်အသက်ကြီးရင်ဒုက္ခရောက်မယ်ကိုကို၊မိုးနိုင်ငံခြားမသွားစေချင်ရင်ကိုကိုပိုက်ဆံပိုရှာ"
" အင်းပါကွာ"
လုပ်ငန်းကြီးတစ်ခုမှကြိုတင်ငွေရလာပြီးနောက်မှာတော့ လုပ်ငန်းပိုချဲ့လို့တွင်ကျယ်လာတယ်။အမြတ်အစွန်းလဲပိုများလာတယ်။ဒီတော့ပြသနာတစ်သနာတစ်ခုပိုလာပြန်တယ်။ဆိုင်တွေကဖုန်းခေါ်ရင်စစ်ဆေးတတ်လာတယ်။မိန်းခလေးတွေဆက်ရင်ကျနော့်ကိုပြသနာရှာတော့တယ်။အဲဒီလောက်နှင့်မပြီးပါဘူး။အလုပ်ထဲလိုက်လာတော့တယ်။အလုပ်ထဲရောက်ရင်အလုပ်သမားတွေနှင့်စကားပြောရင်းရယ်စရာမောစရာပြောနေရင်မျက်စောင်းထိုးတာကအစဖြစ်လာတယ်။
" ကိုကို ရှင်ဒီလိုပြောနေလို့အလုပ်သမားတွေကရှင့်ကိုမလေးစားတာ"
" ဟာ မိုးကလည်းကွာ၊အလုပ်ထဲမှာကြံဖန်ပျော်ပြီးစည်းရုံးပြီးခိုင်းရမှာပဲလေ"
" ရှင်တို့ပြောရင်တဏှာကိစ္စတွေကိုပဲဦးတည်နေတာမိုးမသိဘူးထင်လား"
" တရားစကားပြောနေရင်ဒီအလုပ်ထဲတောင်လာစရာမလိုဘူးမိုး"
" ကိုကို ဒီအလုပ်တွေကမိုးမလုပ်တတ်ဘူးထင်နေတာလား၊မိုးအကုန်လုပ်တတ်တယ်"
" မိုးလုပ်တတ်တာသိပါတယ်။ဒါပေမယ့်သူတို့ကကိုကို့ရဲ့တပည့်တွေလေ"
" ဆရာတပည့်ဆိုပြီး လူပါးဝနေတာကိုကိုမသိဘူးမလား"
" လူပါးဝတယ်ဆိုတဲ့စကားမပြောနဲ့မိုး"
" ပြောမှာပဲ။အစကတည်းကစာချုပ်ချုပ်ထားတာ၊မလုပ်နိုင်အစကတည်းကမလုပ်နဲ့လေ"
" ဟာ ခုလည်းရုံှးတာမြတ်တာ၊သူ့ဟာနဲ့သူကာမိနေတာပဲမဟုတ်လား"
" ကိုကိုပေးထားတဲ့ဈေးနှုန်းကများနေတာလေ"
" ပြောလောက်အောင်ပိုပေးထားတာမဟုတ်ဘူးမိုး"
" ဒီဈေးနှုန်းမျိုးနဲ့လုပ်ပေးနိုင်တဲ့လူတွေတစ်ပုံကြီးခေါ်ပြရမလား"
" မိုး အားလုံးကမိုးထင်သလိုမဟုတ်ဘူး"
" ဒီမှာကိုကိုမိုးပြောပြီးသားပဲ၊မိုးလုပ်တတ်တယ်လို့
" လုပ်တတ်ရင်လဲလုပ်ကွာ"
" ကောင်းပြီဒီနေ့ကစပြီးရှင့်တပည့်တွေကိုပြောမယ်။ပေးတဲ့ဈေးနှင့်ရအောင်လုပ်၊မရရင်ထွက်လို့"
" မိုးကိုကို့အလုပ်ဝင်မရှုပ်နဲ့လေ"
" ကိုကိုကနေချင်သလိုနေ၊ပြောချင်သလိုပြောပြီးအလုပ်ထဲမှာနေတာ၊မိုးစည်းနဲ့ကမ်းနဲ့လုပ်ရမယ်"
ဒီလိုငွေပေးများတာကိုမိုးသတိထားတယ်။အလုပ်သမားတွေကိုမပေးပဲ။စာချုပ်တွေမှာပိုပြပြီးကိုကို့မိဘကိုပေးနေသလားလို့ထင်နေတာ
" ကိုကို အကြောင်းပြချက်မရှိဘဲနှင့်လုပ်အားခတွေပိုပေးနေတာ ကိုကိုအိမ်အတွက်လား"
" မိုး ငါ့အိမ်ကိုပေးစရာမ လိုတာ မိုးသိပါတယ်"
" အိမ်ကိုမပေးလည်းကျန်တဲ့အဆွယ်အပွားတွေကိုပေးနေရင်ကော"
" ဘာကွ"
" ကိုကိုကောင်မလေးတွေနှင့်လည်းစကားပြောဆင်ခြင်"
တကယ်တမ်း ကိုကိုသူ့အိမ်ကိုငွေမပေးတာသေချာတယ်။မိုးလည်းအိမ်ကိုလုံးဝမပေးတာပါ။သူလည်းမပေးဘူးဆိုရင်ကိုယ်လည်းမပေးဘူးအစရှိတနောင်နောင်နဲ့ပေးနေရမှာ။ပေးမိရင်ကိုကိုဆီအောက်ကျခံရမယ်။လုံးဝအောက်မကျို့နိုင်ဘူးလေ။စကားပြောနေတုန်းကိုကို့ဖုန်းကမြည်လာတယ်။အိမ်ရောက်မှဖုန်းခေါ်တယ်လေ။ကိုကိုကအပြင်ထွက်ပြီးစကားပြောတယ်။
" ဘယ်မယားငယ်မကဆက်တာလဲ"
" ဟာကွာမိုး"
" ရှင်ပုံမှန်မဟုတ်လို့အပြင်ထွက်ပြောတာမဟုတ်လား"
" မဟုတ်ရပါဘူးကွာ ငါ့သူငယ်ချင်းဆက်တာပါ"
" ဘာရှင့် ဘယ်သူလဲ၊အဲဒီဖုန်းပေး"
" ရော့ကွာ ကြည့်ကြည့်"
ဖုန်းယူကြည့်လိုက်တော့မှန်တယ်။
" အဒီကောင်ကဘာမို့လို့ဒီအချိန်ဆက်တာလဲ"
" ကိစ္စရှိလို့ဆက်တာပေါ့"
" ရှင် ဘာကိစ္စလဲပြော"
" ဟာကွာဆရာကန်တော့မယ့်ကိစ္စကွာ"
" ဟိုတလောကကောင်မလေးတစ်ယောက်ကပတ်ချွဲနတ်ချွဲနှင့်စကားပြောတယ်။ရှင်ကလည်းလူကြီးလိုမနေဘူး၊တဏှာကရူးချင်သေးတယ်"
" ဘာကွ"
" မိုးမသိဘူးမှတ်နေလားကိုကို၊အိမ်ရောက်ရင်ပင်ပန်းတယ်လေး၊ဘာလေးနှင့်မိုးအနားရောက်လာရင်ညည်းပြီ"
" မိုးရယ်အလုပ်ထဲလဲလုပ်ရတယ်။အိမ်ရောက်တော့လည်းအိမ်အလုပ်ကူလုပ်ရသေးတယ်"
" အိမ်မှု့ကိစ္စဆိုတာ မိန်းမသားတွေချည်းလုပ်ရမယ်လို့ဘယ်သူကမှတရားဝင်သတ်မှတ်ထားတာမဟုတ်ဘူး၊မိုးလည်းအလုပ်လုပ်ရသေးတယ်။မိုးရဲ့အိမ်မှု့ကိစ္စကိုလည်းကူလုပ်ရမှာပဲ"
" မိုး ကိုကိုအလုပ်တွေပိုများလာတယ်။အိမ်အကူတစ်ယောက်တော့ခေါ်ပါ။ဘာလို့ခေါ်ရမှာလဲရှုပ်ရှုပ်ရှက်ရှက်၊ဘာလဲကောင်မလေးရှာပေးရင်ရှင်ကပလူးပလဲလုပ်ချင်လို့မဟုတ်လား"
" ဟာကွာ မိုးရာမင်းငါ့ကိုစော်ကားတယ်"
" စော်ကားတာမဟုတ်ဘူးကိုကို၊ငွေရှိရင်ကပ်ချင်လာကြတာပဲ"
" တောက်.!"
" ဟင် ကိုကို မိုးကိုတောက်ခေါက်တယ်၊ဒါ..ဒါအနာပေါ်တုတ်ကျလို့မဟုတ်လား"
" ဘာကွ"
" ကိုကိုကျမကိုလူတွေကြားမှာမအော်ပါနဲ့"
မိုးဘဝမှာဒီတစ်ခါတောက်ခတ်ခံလိုက်ရတာပထမဆုံးပါ။မိုးအချစ်ဆုံးလူတစ်ယောက်ဆီကအခုလိုလုပ်ခံရတာပထဆုံးပဲ။မိုးကိုကို့ကိုချစ်တယ်။အရမ်းချစ်တာအဆုံးရှုံးမခံနိုင်ဘူး၊ဘယ်သူ့နောက်မှအပါမခံနိုင်ဘူး၊အခုဆိုရင်သူငယ်ချင်းတွေကတောင်မော်ကြည့်နေရပြီ။အားကျနေရပြီ။အဲလိုဖြစ်အောင်လုပ်ထားတာ။
လူတွေကကိုကိုမိုးကိုချစ်တာကိုအားကျနေရပြီ။မိုးသူငယ်ချင်းတွေရှေ့မှာကိုကိုကိုပုံစံသွင်းထားတာမျိုးပြထားတာ။မိုးလိုချင်တဲ့ပုံစံမျိုးသွင်းထားခဲ့တာ။ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ကိုကို မိုးတို့မိသားစုအနားကခွာလို့မရစေရဘူးလေ။မိုးမှာသားလေးရှိတယ်။ကိုကိုလိုလူမျိုးအတွက်ကမိသားစုထက်ဘာမှအလေးထားစရာမရှိဘူး။
ကျနော်တော်တော်လေးပေါက်ကွဲနေပြီဗျာ။အခုဆိုရင်ကျနော်အလုပ်ထဲမှာသိပ်မပျော်တော့ဘူး၊ဘယ်နေရာသွားသွားမိုးကလိုက်နေတယ်၊ကျနော်ရဲ့အလုပ်သမားတွေလဲမပျော်တော့ဘူး၊သူတို့လည်းကျနော်ပုံစံကိုအကဲခတ်ပြီးဆက်ဆံရတော့တယ်။ကျနော်လည်းသူတို့ပျော်အောင်ရယ်ပြသနာမတက်ရအောင်သူတို့ကိုဈေးနှုန်းတင်ပေးပြီးစာချုပ်တွေလုပ်ထားရတယ်။ဒါကိုသိသွားတဲ့မိုးဟာကျနော့်ကိုပြသနာရှာတော့တယ်။
" ကိုကို ရှင်ဘာလုပ်တာလဲ"
" ငါဘာလုပ်လို့လဲ"
" ဈေးတွေဘာလို့တိုးပေးနေတာလဲ"
" ပေးသင့်လို့ပေးတာ"
" ရှင်ကျမတို့အိမ်ထောင်ရေးကိုဖျက်နေတာ"
" ဘာ ငါဘာတွေဖျက်နေတာလဲ"
" ရှင်စဉ်းစားလေ၊ဝင်ငွေတွေလျော့သွားမှာကိုရှုံးရင်ဘယ်သူကလာပြီးအလကားလုပ်ပေးမလဲ"
" ဘာလဲကွာအပြင်ပေါက်ဈေးလည်းသတိထားအုံးအလုပ်သမားဈေးတွေဒီလောက်တက်လာတာ"
" ချက်ချင်းတိုးပေးစရာလိုလို့လား"
" လိုလို့တိုးပေးတာပေါ့ကွ"
" နောက်တခါတိုးမယ်ဆိုရင်မိုးကိုတိုင်ပင်ပြီးမှအေး၊ကိုကို့ဘာသာတိုးပေးရင်မိုးကမပေးဘူးနှော်"
ဒီလိုပြသနာလေးတွေကိုနေ့တဒူဝခံစားနေရတယ်။သူငယ်ချင်းအပေါင်းအသင်းတွေကလဲရှောင်လာတယ်။ကျနော်ကပိုရှောင်ခဲ့တယ်။ယုတ်စအဆုံး ဆရာကန်တော့ပွဲတောင်မသွားဖြစ်ဘူး။အဝတ်အစားကျကျနနဝတ်ပြီးသွားခါနီးမှ
" ရှင်ကဘယ်ငယ်ချစ်ဟောင်းနဲ့သွားတွေ့မှာလဲ"ဟာကွာ ဆရာကန်တော့သွားမှာလေ"
" ဆရာကန်တော့သွားတဲ့ပုံစံကဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ"
" ဟာကွာ မင်းမယုံရင်လိုက်ခဲ့"
" ရှင့်သူငယ်ချင်းတွေကရှင့်ပဲလူရာသွင်းတာလိုက်စရာလား"
" ဟာကွာ.လိုက်ခဲ့စမ်းပါမိန်းမရာ၊"
" လိုက်မနေဘူး၊ရှင့်ကအဲဒီကကောင်မတွေနဲ့ဟီးလားဟားလားနဲ့ကျမမျက်စိထဲကြည့်လို့မရဘူး၊ပြီးတော့ရှင်ကအလုပ်တွေဖျက်ပြီးတော့အပျော်သွားနေတာ"
" ကောင်းပြီလေ၊ငါမသွားတော့ဘူး၊နင်လဲနင့်ဆရာကန်တော့ပွဲသွားစရာမလိုဘူး"
" မသွားဘူးစိတ်ချ"
ကျနော်စိတ်ညစ်ပြီး အဝတ်တွေပြန်လဲကာအိပ်ရာထဲလှဲနေလိုက်တော့တယ်။ကျမကိုကို့ကိုစိတ်မချဘူး။သူငယ်ချင်းတွေစကားနားယောင်နေမှာ။တစ်ခါကလည်းသူငယ်ချင်းတွေချိန်းတယ်။ဘီယာဆိုင်ထိုင်တယ်ပြောတယ်။ပြန်လာတော့ဖုန်းထဲကအပြာကားကြည့်ပြီးအတူတူနေမယ်။ဟိုလိုနေမယ်။ဒီလိုနေမယ်နဲ့။တစ်ခါတည်းပြောလိုက်တယ်။
" ရှင်တော်တော်တဏှာရူးနေတယ်"
ကျနော်လည်းစိတ်ဆိုးသွားပြီးအဲဒီကစပြီးsexကိစ္စတောင်းဆိုမှု့တွေမလုပ်တော့ဘူးဗျာ။အဲဒီလိုလုပ်လေမိုးကသံသယဝင်လေ။အလုပ်ထဲတကောက်ကောက်လိုက်တော့တယ်။
မိုးကကိုကိုအလုပ်သွားရင်အမြဲလိုက်နေရတာကစိတ်မချလို့ပါ။ အလုပ်သွားတယ်ဆိုပြီးအိမ်ပြန်ရောက်ရင် ပင်ပမ်း တယ်အကြောင်းပြကာကျမအနားမကပ်ချင်တာ။ပြောရရင် Sex ကိစ္စကိုလည်းမလုပ်တော့ဘူး။ယောက်ျားခြေလှမ်းမှားလို့မဖြစ်ဘူးလေ။
မမှားရအောင် ချုပ်ထားရတာ။မှားပြီးရင်ပြင်မရတဲ့အရာမျိုးတွေ၊လူတွေကြားမှာကျမတို့သားအမိမျက်နှာဘယ်လောက်ငယ်ရမလဲ။ကျနော်အိပ်ရာထဲမှာလှဲနေရင်းစိတ်တွေအရမ်းညစ်လာတယ်။လှောင်အိမ်ထဲကငှက်လိုထင်နေတော့တယ်။ဘယ်နေရာမှလွတ်လပ်မှု့မရှိတော့ပါ။ပျော်စရာလည်းမရှိတော့ပါ။
အဲဒီကစပြီးနောက်ရက်တွေမှာ လူဟာတဖြေးဖြေးနှင့်စိတ်ဓာတ်ကျလာတယ်။စိတ်ဆင်းရဲလာတယ်။တွေးလေ ဒေါသထွက်လေ။ကွာရှင်းဖို့စဉ်းစားလာတယ်။သားလေးမျက်နှာကြည့်ပြီးမကွာရှင်းဖို့တွေးပြန်တယ်။သားလေးကအသက်ဆယ်နှစ်ပြည့်တော့မယ်လေ။နောက်တော့မကွာရှင်းဖြစ်တာသားလေးကြောင့်လို့တွေးပြီးသားအပေါ်ပါငြိုညင်လာခဲ့တယ်။စိတ်ကထိန်းလေ၊ပိုဆိုးလေဖြစ်လာတယ်။စိတ်ဓာတ်ကျလွန်းလို့သေချင်သလိုဖြစ်လာတယ်။
ဒီတော့မိန်းမနှင့်ဝေးရာထွက်ပြေးဖို့စီစဉ်မိတော့တယ်။တနေ့မှာအရင်ကကျေးဇူးရှိဖူးတဲ့လူတစ်ယောက်ကနယ်မှာ ဟိုတယ်ဆောက်မယ်ပြောပြီးအလုပ်အပ်တဲ့အခါမှာတော့မိုးကိုလုံးဝမပြောပဲကိုယ့်ဘာသာကြိတ်စီမံတယ်။ကားတစ်စီးငှားတယ်။အလုပ်သမားတွေကိုကြိတ်စုဆောင်းခဲ့တယ်။
သွားရမယ့်အချိန်နီးလေ ကျနော်ပျော်လေဘဲ။ကျနော်ဘာပစ္စည်းမှမယူ၊မပြင်ဆင်ခဲ့ဘူး။ကျနော်ပြင်ဆင်ခဲ့တာကကွာရှင်းစာချုပ်ပါ။ပိုင်ဆိုင်တဲ့ပစ္စည်းမိုးအမည်နဲ့ထားခဲ့တယ်။မနက်မိုးမလင်းခင်တံခါးဖွင့်ပြီးထွက်ခဲ့တော့တယ်။
.........................................................................................................................
အိမ်ကထွက်လာလို့စိတ်ပေါ့ပါးသွားပေမယ့်အိမ်တော့လွမ်းတယ်။သားလေးကိုလွမ်းတာတော့အဆိုးဆိုးပဲ။စားဝတ်နေရေးအတွက်မပူပင်မကြောင့်မကြနေရပေမယ့်အဆင်ပြေမလားတွေးနေမိတယ်။အလုပ်ကိုသာဦးစားပေးပြီးအလုပ်လုပ်ကိုင်နေတော့တယ်။
အလုပ်ကစတည်တဲ့ကာလဖြစ်နေတာကြောင့်မအားလပ်နိုင်ပါဘူး။အိမ်လေးတစ်လုံးငှားရမ်းပြီးနေဖြစ်တယ်။အလုပ်ထဲမှာ တော့အင်ယာလည်းလုပ်၊စာရင်းကိုင်လည်းကိုယ်။ပစ္စည်းဝယ်လည်းကိုယ်ဆိုတော့အလုပ်ကိုနိုင်အောင်လုပ်ရတော့ပင်ပန်းတာပေါ့။ဒါပေမယ့်တစ်ယောက်တည်းလွတ်လပ်နေတော့လုပ်ပျော်ပါတယ်။တနေ့ပစ္စည်းအဝယ်ထွက်နေတုန်း
" ကိုကြီး"
" ဟင် ..မွန် မွန်"
လန့်သွားတယ်ဗျာ။ခြေရာဖျောက်နေတာကိုတွေ့မယ့်တွေ့တော့မိန်းမရဲ့တူမဖြစ်နေတယ်။မွန်မွန်ကအပျိုကြီးဖြစ်နေပြီရုပ်လေးကငွားငွားစွင့်စွင့်ကလေး၊မျက်နှာကလေးကချိုတယ်။ကျနော်ကအကိုတစ်ယောက်လိုပဲနေခဲ့တော့ဒီလောက်ပဲသတိထားမိတယ်။
" ကိုကြီး"
" ဘာလဲမွန်မွန်"
" တစ်ယောက်တည်းနေရတာပျော်ရဲ့လား"
" အင်းပျော်ပါတယ်၊ဒါနဲ့နင်ဒီကိုဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ"
" သမီးကဒီမြို့ကိုအလုပ်နဲ့ပြောင်းလာတာ"
" အော် အေး"
" ကိုကြီးနှင့်အေးအေးဆေးဆေးပြောချင်တယ်"
" အေးပြောလို့ရတယ်၊ဒါပေမယ့်နင့်အဒေါ်ကိုလုံးဝအကြောင်းမကြားနှင့်"
" အင်းမကြားဘူးကိုကြီး"
" အေး နင်အားရင် ငါ့အိမ်လိုက်ခဲ့"
" ဟုတ်ကိုကြီး"
ကျနော်လည်းဝယ်ရမယ့်ပစ္စည်းတွေဝယ်ပြီးငွေရှင်းကာမွန်မွန်ကိုအိမ်ခေါ်ခဲ့တယ်။
" လာထိုင် မွန်မွန်"
" ဟုတ်ကိုကြီး၊ကိုကြီးကဒီမှာတစ်ယောက်တည်းလား"
" အေးဟုတ်တယ်မွန်မွန်"
" ကိုကြီးသမီးတစ်ခုမေးမယ်"
" အေးမေး"
" ကိုကြီးအိမ်ပြန်ဖို့စိတ်မကူးဘူးလား"
" မကူးဘူး"
" ကိုကြီးကလည်းမောင်လေးကိုသနားပါတယ်"
" ငါလည်းမတတ်နိုင်ဘူးလေ"
" အင်းလေ ကိုကြီးကိုစာနာပါတယ်။တီတီကလည်းကိုကြီးဆိုအမြဲအနိုင်ကျင့်နေသလိုပဲ"
" အေးကြာတော့ငါသည်းမခံနိုင်တော့ဘူးလေ"
" ဟုတ်တယ်၊ဒါပေမယ့်ကိုကြီးတီလေးကအခုထိစိတ်ကမလျော့သေးဘူး"
" ဘယ်နှယ့်မွေးသန္ဓေသောက်မှပျောက်မှာ"
" အင်း အဖေကြီးကတော့ဖျောင်းဖြနေတယ်"
" အေးလေ၊အရင်ကတည်းကနင့်တို့အဖေကြီးစကားဘယ်တုန်းကိုနားထောင်ဖူးလို့လဲ"
" အင်းဟုတ်တယ်ကိုကြီး"
" အေးနင် အဆင်ပြေရဲ့လား၊လိုအပ်တာရှိရင်ငါ့ကိုပြော"
" ဟုတ်ကိုကြီး အဆင်မပြေတာကနေစရာပဲ"
" ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ဟိုမှာအိမ်သေးသေးလေးငှားနေရတာ၊လုံခြုံမှု့မရှိဘူး"
" အော် အေး၊လာနေချင်ရင်တော့ရတယ်၊ကိုယ့်ဘာသာသင့်တော်၏မသင့်တော်၏ဆုံးဖြတ်"
" ဘာလို့မသင့်တော်ရမှာလဲ၊လာနေမယ်"
" အေးအဲဒါဆိုလည်းလာနေ"
မွန်မွန်အိမ်ပြောင်းလာတယ်။သူအိမ်ရောက်တော့စားရသောက်ရအဆင်ပြေလာတယ်။တချို့အလုပ်တွေသူကူညီလုပ်ပေးတော့သက်သာလာခဲ့တယ်။အဝတ်တွေလည်းလျှော်ပေးတော့အဆင်ပြေတာပေါ့။အိမ်မှာနှစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ပိုရင်းနီးလာတယ်။တစ်ခုတော့ရှိတယ်။သွေးမတော်သားမစပ်တာ၊အဲဒီအတွေးကဖျောက်နေရတယ်။ဘာလို့လဲဆိုတော့အိမ်အနေအဝတ်အစားနှင့်ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနေတတ်တဲ့ မွန်မွန်ကြောင့်စိတ်တွေဖောက်ပြန်ချင်လို့လေ။
တစ်ခါတစ်ခါလည်းရေချိုးခန်းထဲကရင်လျှားထွက်လာရင်စိတ်ထဲမှာမကြည့်ပဲမနေနိုင်ပြန်ဘူး။ရေချိုးခန်းအိမ်သာကတွဲလျက်တစ်ခန်းတည်းပဲရှိတာ။အဲဒါကလည်းနည်းနည်းပြသနာပေါ့ဗျာ။တနေ့တော့အလုပ်ကကျနော်ပြန်ရောက်တော့ညစ်ပတ်နေတာနှင့်ရေချိုးတယ်။
အိမ်ကိုမွန်မွန်မရောက်သေးဘူး။သော့ကလည်းတစ်ယောက်တစ်ချောင်းရှိတော့စိတ်ပူစရာမလိုဘူးလေ။ရေချိုးရင်းမွန်မွန်အကြောင်းတွေးမိတယ်။လူလည်းမရှိဘူးဆိုတော့တွေးမိရင်းငပဲကထလာတယ်။စိတ်ပြေသွားအောင်ထုမယ်စဉ်းစားပြီးဆပ်ပြာတိုက်ရင်းထုနေတယ်။ပတ်ဝန်းကျင်ကိုမေ့ပြီးစိတ်ထည့်ရင်းထုနေချိန်မှာတော့
" ကိုကြီး မပြီးသေးဘူးလား မွန်မွန်ထွက်ကျတော့မှာ"
သူခိုးလူမိဆိုတာဒါမျိုးပဲ၊ထုနေရင်းတန်းလန်းကြီးနဲ့ဗျာ။
" အေး ငါမပြီးသေးဘူးမွန်မွန်ဆပ်ပြာတိုက်တုန်း"
" မရတော့ဘူးကိုကြီး၊ထွက်တော့"
" အာ ငါဆပ်ပြာတိုက်ရင်းကြီးနှင့်ဟ"
" မရတော့ဘူးဆို"
ကျနော်သဘက်ကိုကမန်းကတမ်းပတ်လိုက်ပြီးတံခါးဖွင့်လိုက်တယ်။ မွန်မွန်ရေချိူးခန်းထဲ တတ်းဝင်ကာစကပ်ကိုမပြီးဘိုထိုင်ပေါ်ထိုင်တယ်။ကျနော်မျက်လုံးပြူးသွားတယ်ဗျာ။အဲဒါကြည့်ပြီးလီးကတဆတ်ဆတ်တောင်လာတယ်။
မွန်မွန်ရှူးထွက်ကျတော့မှာမို့အခန်းထဲဝင်လိုက်ပြီးဘိုထိုင်ပေါ်ထိုင်လိုက်ရတယ်။ရှူးပေါက်ရင်းကိုကြီးကြည့်မှကိုကြီးပုံကြည့်ပြီးရှက်သွားတာ။သဘက်ရှေ့မှာငေါပြီးထွက်နေတဲ့ကိုကြီးဥစ္စာကိုကြည့်မတယ်။ရင်တောင်တုန်တယ်။ကိုကြီးခေါင်းပေါ်မှာဆပ်ပြာတွေနှင့်
" ချိုးလေကိုကြီးအအေးပတ်မယ်"
" အေးအေး"
ကျနော်ယောင်နနဖြစ်သွားကာသဘက်ကိုဖြေပြီးရေလောင်းချိုးလိုက်တယ်။
" ဟာ ကိုကြီး ရှက်လိုက်တာနှော်"
" ဟာ ဆောရီးဆောရီးမွန်မွန်"
" ပြီးပြီ မွန်မွန် ထွက်တော့မယ်"
မွန်မွန်မှာရေတောင်မဆွဲချနိုင်တော့ဘဲအခန်းအပြင်ထွက်ခဲ့ပြီးအိပ်ခန်းထဲဝင်နေလိုက်တယ်။ကျနော်ရေထျိုးပြီးအဝတ်အစားလဲပြီးအပြင်ထွက်ခဲ့တယ်။မွန်မွန်ဘာမှမချက်ရသေးဘူး။အခန်းထဲကထွက်မလာဘူး။ကျနော်လည်းအပြင်မှာထိုင်နေလိုက်တယ်။ညကမှောင်လာပြီ။ဗိုက်ထဲတဂွီဂွီမြည်လာတယ်။
" မွန်မွန် ဗိုက်မဆာသေးဘူးလား၊ငါတော့ဗိုက်ဆာနေပြီအပြင်မှာသွားစားရအောင်"
" ဟုတ်ကိုကြီး၊"
" အဝတ်အစားလဲပြီးထွက်ခဲ့ဟေ့"
" ဟုတ်ကိုကြီး"
ဗိုက်ဆာနေပြီမို့မွန်မွန်လည်းရှက်မနေနိုင်အား။ဒီတော့အဝတ်အစားလဲပြီး အခန်းအပြင်ကိုထွက်ခဲ့တယ်။
" ပြီးပြီလားမွန်မွန်"
" ပြီးပြီကိုကြီး"
" အေး သွားကြမယ်"
အပြင်မှာအေးစပြုနေပြီ၊ရာသီဥတုကပြောင်းစပြုနေပြီစားသောက်ဆိုင်ရောက်တော့
" မွန်မွန်ဘားစားမလဲ"
" ကိုကြီးကြိုက်တာမှာ"
" နင်ကြိုက်တာမှာ ငါကအကုန်စားတယ်"
မွန်မွန် စားစရာတွေမှာလိုက်တယ်။ဆိုင်ကလည်းကြာတယ်။မွန်မွန်ကိုကြီးမျက်နှာမကြည့်ရဲဘူး၊ရှက်လို့ခေါင်းငုံနေတာ။
" မွန်မွန် ရှက်နေတာလား"
" အာ ကိုကြီးကလည်း"
" အေးငါ့အဖြစ်ကယိုသူမရှက်မြင်သူရှက်ဖြစ်နေတာ"
" အာ ကိုကြီးကလည်း"
" မရှက်ပါနှင့်မွန်နွန်၊ရှက်ရမယ့်သူကငါပါ"
" ဟီး"
" နင်ကရေချိုးဆိုတော့ငါလည်းယောင်ယမ်းပြီးချွတ်ချမိတာ"
" ဟီး ကိုကြီးကလည်း"
" ဘာလဲအကုန်မြင်လိုက်တာလား"
" အာ ကိုကြီး "
" ဟားးဟားးးမရှက်ပါနှင့်မောင်နှမလိုသဘောထားစမ်းပါ"
" ကိုကြီးဘာလို့ရေချိုးခန်းထဲကြာနေတာလဲ"
" မကြာပါဘူး"
" မွန်မွန်စောင့်နေတာကြာပြီ၊ရေချိုးသံလည်းမကြားဘူး"
" အမ်"
" ဟုတ်တယ်အကြာကြီးပဲ၊မွန်မွန်မနေနိုင်လို့ ထွက်ကျတော့မှာ"
" အော်အေး"
" ဘာလုပ်နေတာလဲလို့"
" မလုပ်ပဲမကြာပါဘူး၊တစ်ခုခုလုပ်လို့ကြာနေတာ"
" အေးပါဟာ၊နောက်မကြာစေရဘူး"
" မဟုတ်ဘူးဘာလုပ်လဲပြောပြ"
ထိုအချိန်စားစရာတွေရောက်လာလို့စားသောက်လိုက်ပြီးစကားပြတ်သွားတယ်။စားသောက်ပြီးအိမ်ပြန်ရောက်တော့ကိုးနာရီခွဲကျော်နေပြီ။မွန်မွန်အိမ်ပြန်ရောက်ပြီးမှရေချိုးတယ်။ကျနော်လည်းလုပ်စရာအလုပ်တွေလုပ်ပြီးအိပ်လိုက်တော့တယ်။နောက်နေ့လည်းစောစောထပြီးအလုပ်သွားလိုက်တယ်။အိမ်ပြန်ရောက်တော့မွန်မွန်ရောက်နေပြီ။
" ကိုကြီးရေ ထမင်းပွဲပြင်ထားတယ်"
" မွန်မွန်မစားဘူးလား"
" မွန်မွန်နေလို့မကောင်းဘူး၊မစားတော့ဘူး"
" ဟေ ဆေးခန်းပြရအောင်"
" မပြချင်ပါဘူးဆေးထိုးခံရမှာကြောက်တယ်"
" အများကြီးဖျားနေမယ်"
" ဖျားတာမဟုတ်ဘူးကိုယ်လက်တွေကိုက်ခဲနေတာ"
" အေး တုပ်ကွေးမိနေပြီလားမသိဘူး"
" မဖြစ်နိုင်ပါဘူး၊မနေ့ညကရေချိုးနောက်ကျလို့ဖြစ်မှာပါ"
" အေးအေး နားနား၊ငါထမင်းစားလိုက်တော့မယ်"
ထမင်းစားပြီးအလုပ်တွေရှိလို့လုပ်တယ်။ပြီးတော့ညအိပ်ရာဝင်တယ်။တရေးနိုးတော့မွန်မွန့်အခန်းကညည်းသံကြားရတယ်။
" အင်းဟင်းးဟင်းး အမေ"
" မွန်မွန်တော့ဖျားနေပြီထင်တယ်"
ကျနော်အိပ်ရာကထပြီးမွန်မွန့်အခန်းဆီသွားကာမွန်မွန်ရဲ့နဖူးကိုစမ်းကြည့်လိုက်တော့
" အားပါးပါးး ခြစ်ခြစ်တောက်ပူနေတာပဲ"
အပူတွေတော်တော်များနေတယ်။
" မွန် မွန်"
" ရှင်ကိုကြီး"
" နင်အရမ်းဖျားနေတာ။အပူတွေကြီးနေတယ် ဘာဆေးသောက်ထားလဲ"
" ပါရာပဲသောက်ထားတယ်"
" အေး ရေပတ်တိုက်မှဖြစ်မယ်"
" ဟုတ်"
" ရေပတ်တိုက်နေရင်ကြာနေမယ်၊ရေမြန်မြန်ချိုးလိုက်"
" ဖြစ်ပါ့မလားကိုကြီး"
" ဖြစ်တယ်"
" မွန်မွန်မထနိုင်တော့ဘူး"
" ကဲထ"
ကျနော်မထူပေးလိုက်ပြီး
" လာ ရေချိုးခန်းသွားမယ်"
" ဟုတ်ကဲ့"
ကျနော်ရေချိုးခန်းဘက်တွဲခေါ်လိုက်ပြီး
" မွန်မွန်မရှက်နဲ့နှော်ငါအဝတ်တွေချွတ်လိုက်မယ်"
ပြောပြီးအဝတ်တွေတစ်ခါတည်းချွတ်ထျလိုက်တယ်။မွန်မွန်ကညအိပ်ရင်းအတွင်းခံတွေဝတ်မထားတော့မြန်မြန်ပဲချွတ်လိုက်နိုင်တယ်။ခေါင်းကိုရေမစိုအောင်လုပ်ပြီးရေမြန်မြန်လောင်းချိုးပေးလိုက်တယ်။ပြီးတော့သဘက်ယူပြီးသုပ်ပေးလိုက်တယ်။
အဝတ်ပါးတစ်ထည်ဝတ်ပေးပြီးစောင်ပါးခြုံပေးလိုက်ကာဆေးတိုက်တယ်။သူအိပ်သွားမှကျနော်လည်းအိပ်ရာဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။အိပ်ရာပေါ်လှဲနေပေမယ့်မွန်မွန်ရဲ့ကိုယ်ခန္ဓာလုံးတီးကိုမြင်ခဲ့တော့အိပ်မရဘူးဗျာ။အတွေးကိုဖျောက်ပြီးအိပ်ရတယ်။မနက်အစောကြီးနိုးတယ်။ဆန်ပြုတ်သွားဝယ်ပြီးမွန်မွန်အခန်းကိုဝင်ကြည့်တယ်။
" ကိုကြီးပြန်လာတာလား"
" အေးလေ ဆန်ပြုတ်သွားဝယ်တာ၊သက်သာလား"
" ဟုတ် ကိုကြီး"
" မျက်နှာသစ်သွားတိုက်"
" ဟုတ်ကိုကြီး"
" ဒီနေ့ဆေးခန်းသွားမှဖြစ်မယ်"
" ဟုတ်ကဲ့"
ဆန်ပြုတ်သောက်ပြီးနောက်ဆေးခန်းသွားကြတယ်။
" ကိုကြီးမွန်မွန်ကြောက်တယ်"
" မကြောက်နဲ့ငါလိုက်ခဲ့မယ်"
ဆေးထိုးကြောက်တဲ့မွန်မွန်ဆေးထိုးခံရတယ်။ဆေးထိုးပြီးဆေးချေတော့ကျနော်ပဲမွန်မွန့်တင်ပါးကိုပွတ်ပေးလိုက်ရတယ်။မွန်မွန်မျက်နှာကအဖျားကြောင့်လားရှက်လို့လားမသိနီရဲနေတယ်။အိမ်ပြန်လာပြီးမွန်မွန်ကိုထားခဲ့ကာအလုပ်ကိုခနသွားလိုက်တယ်။အိမ်ပြန်ရောက်တော့
" အင်းကျွတ် ကျွတ်"
" မွန်မွန် ဘာဖြစ်လို့လဲ"
" ကိုက်ခဲနေတာပဲကိုကြီး"
" အေး ဘယ်နေရာတွေကိုက်လဲ၊တကိုယ်လုံးပဲ၊ခါးကပိုကိုက်တာ"
" Voltex ရှိတယ်။ဆေးအေးပဲ၊လိမ်းပြီးနှိပ်ရင်သက်သာသွားမှာပဲ"
ကျနော်ဆေးဘူးသွားရှာပြီး
" လာငါနှိပ်ပေးမယ်"
သူ့နဖူးနှင့်ခေါင်းကိုနှိပ်ပေးလိုက်တယ်။ဇက်ကြောဆွဲပေးလိုက်တယ်
" သက်သားလားမွန်မွန်"
" သက်သာတယ်ကိုကြီး"
" မှောက်လိုက်မွန်မွန်"
" ဟုတ်ကိုကြီး"
မွန်မွန်မှောက်လိုက်တော့သူ့အင်္ကျီကိုမတင်လိုက်တယ်။ဆေးကိုကျောပြင်မှာလိမ်းပြီးကျောရိုးဘေးကိုနှိပ်လိုက်တယ်။တဖြေးဖြေးအောက်ကိုဆွဲချတယ်။လုံချည်ကိုတင်သားအထိဆွဲချတယ်။ပြီးတော့ဆေးလိမ်းပြီးနှိပ်ပေးလိုက်တယ်။
" ခါးသက်သာရဲ့လားမွန်မွန်"
" သက်သာတယ်ကိုကြီး"
ကျနော်လည်းမထူးဘူးဆိုပြီးပေါင်သားတွေနှိပ်ပေးတယ်။
" အာ့ကိုကြီး"
" နာလို့လား"
" ဟင့်အင်း"
" ရှက်နေတာမလား"
" ဟီး "
" ရှက်မနေနှင့်၊တကိုယ်လုံးနှိပ်ပေးမှာ"
" အင်း"
မွန်မွန်မှောက်လျက်အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်ရတယ်။ကိုကြီးကလုံချည်ကိုပေါင်ရင်းအထိမတင်ပြီးဆေးလိမ်းပြီးနှိပ်တယ်။မွန်မွန့်ရင်ထဲမှာရှက်လဲရှက်ရင်လဲခုန်တမျိုးကြီးမှတမျိုးကြီး၊ပေါင်တွေနှိပ်ပြီးတော့
" မွန်မွန် ထ ပက်လက်အိပ်"
မွန်မွန်ပက်လက်အိပ်ပေးလိုက်တယ်။ပက်လက်အိပ်နေတော့မျက်စိမှိတ်နေရတာပေါ့။ခြေသလုံးတွေနှိပ်ပြီးပေါင်ကိုဆေးလိမ်းပြီးနှိပ်တယ်။မွန်မွန်မျက်လုံးမဖွင့်ရဲဘူး၊တနေ့ကတကိုယ်လုံးမြင်ဖူးနေတဲ့ကိုကြီးအခုတော့တကိုယ်လုံးကိုင်တွယ်နေတယ်လေ။နှိပ်တာပြီးသွားတော့ပေါင်ရင်းကိုလက်ဖနောင့်နှင့်ဖိတယ်။
ကိုကြီးလက်ကမွန့်မွန့်ဆီးခုံကြီးကိုဖိထားသလိုဖြစ်နေတော့မွန်မွန်စိတ်ထဲတမျိုးကြီးဖြစ်နေတယ်။ဖိပြီးပြန်လွှတ်ရင်လူတကိုယ်လုံးအပူတွေထွက်သွားသလိုခံစားရတယ်။နှစ်ဖက်လုံးလုပ်ပြီးကိုကြီးကလက်ကိုရေသွားဆေးတယ်။မွန်မွန်တကိုယ်လုံးပေါ့ပါးသွားသလိုခံစားရတော့တယ်။မွန်မွန်ကိုကြီးကိုသိပ်ပြီးရှိန်မနေတော့ဘူး။အေးဆေးဖြစ်သွားတယ်။ပြောရဲလာတယ်။
" ကိုကြီးဟိုတနေ့ကစားသောက်ဆိုင်မှာပြောနေရင်းစကားပြတ်သွားတယ်"
" ဘာလဲ"
" ကိုကြီးကိုမေးတာလေရေချိုးခန်းထဲဘာလုပ်နေတာလဲလို့"
" အာ နင်ကလဲ"
" ဖြေ ပေး၊မွန်မွန်သိချင်တယ်"
" ရှက်စရာကြီးပါဟာ"
" ဟင်ဘာလို့လဲ"
" ဟီး လူပျိုဘဝပြန်ရောက်နေတာ"
" ဘာကြီးလဲကိုကြီး"
" အဝှာလေ မာစတာဗေးရှင်းသိလား"
" အင်းသိတယ်"
" အဲဒါ လုပ်နေတာ"
" ဟာ ကိုကြီးကလည်း၊ဒီအရွယ်ကြီးနှင့်"
" အေးလေ မနေနိုင်တော့လည်းလုပ်မိတာပေါ့"
" ခစ် ခစ် ခစ်"
နောက်တရက်နှစ်ရက်လောက်မှာအဖျားပျောက်ပြီး။စားချင်တာတွေစားတော့တယ်။အမျိုးစုံစားတယ်။ဒါပေမယ့်မွန်မွန် ဝမ်းမသွားဘူး။ဗိုက်ကအောင့်လာတယ်။ဝမ်းနှုတ်ဆေးသောက်တယ်။ဗိုက်ထဲမှာရစ်နေတာပဲ၊လုံးဝဝမ်းမသွားပဲနေတယ်။ဗိုက်ကအောင့်လာတယ်။
" မွန်မွန်နေမကောင်းဘူးလား"
" ဗိုက်ထဲအောင့်အောင့်နေလို့"
" ဝမ်းမသွားဘူးလား"
" မသွားဘူး"
" ကြာပြီလား"
" ဖျားပြီးတဲ့နောက်တနေ့ကစပြီးမသွားတာ"
" ဘာဆေးသောက်သေးလဲ"
" ဝမ်းနှုတ်ဆေး"
" အင်းဝမ်းမသွားပဲရစ်နေမှာ ပိုဆိုးတော့မယ်"
" ဟုတ်တယ်ကိုကြီးရစ်နေတာ"
" အေးဝမ်းချူလိုက်တော့"
" ဟင် ဘယ်လိုချူရမလဲ"
" Tolet နှင့်ချူလေ"
" မချူရဲပါဘူး"
" မချူရင်ပိုဆိုးမယ်"
" မချူဖူးဘူး"
" လွယ်ပါတယ်"
" ဟင်းအင်း မွန်မွန်ကြောက်တယ်၊မလုပ်ရဲဘူး"
" အဲဒါဆိုငါလုပ်ပေးမယ်"
" ရှက်စရာကြီး"
" အမလေးနှော်၊နင့်ဟာတွေငါအကုန်မြင်ဖူးနေတာပဲ၊ဘာရှက်ရမှာလဲ"
" အဲဒါနှင့်မတူဘူးလေ"
" ရှက်မနေနဲ့လာ ငါလုပ်ပေးမယ်၊ကျန်းမာရေးကအဓိကကျတယ်"
" အင်းပါကိုကြီး"
" ပက်လက်ပဲအိပ်"
" ဟုတ်ကိုကြီး"
ကျနော်ဝမ်းချူဆေးဘူးနှင့်ဆံပင်လိမ်းတဲ့ဂျေဘူးယူလိုက်တယ်။
" ကဲခြေထောက်မိုးပေါ်ထောင်"
လုံချည်ကိုပေါင်ကြားညှပ်ပြီးထောင်တယ်။ကျနော်ချွတ်ချလိုက်တယ်။မိုးပေါ်ထောင်ထားတော့အဖုတ်နှင့်ဖင်ကပေါ်လာတယ်။အဲဒါမြင်တော့လီးကအရမ်းတောင်တယ်။စိတ်ထိန်းပြီးဂျေကိုလက်ညိုးနှင့်ကလော်ပြီးဖင်ဝကိုသုတ်တယ်။ဖင်ဝကိုလက်ညိုးနည်းနည်းသွင်းလိုက်ပြီးချောမွတ်စေကာဝမ်းချူဘူးထည့်ပြီးညှစ်လိုက်တယ်။နှစ်ဘူးကုန်အောင်ညှစ်ထည့်လိုက်ပြီးခြေထောက်ကိုအောက်ပြန်ချလိုက်တယ်။
ကျနော်ကုတင်ပေါ်ကဆင်းတော့လီးကတထောင်ထောင်ဖြစ်နေပြီ။မွန်မွန်မမြင်အောင်ကွယ်ရင်းကိုယ့်အခန်းကိုမြန်မြန်ပြန်ရတယ်။လီးကတောင်တာမကျတော့ဘူး။ထုဖို့ကျပြန်တယ်။
မွန်မွန်ကကိုကြီးကုတင်ပေါ်ကအဆင်းမှာမြင်ဖြစ်အောင်မြင်လိုက်သေးတယ်။ကိုကြီးဘဝကသနားစရာကောင်းတယ်။ဒီလိုမနေနိုင်တော့ဘဲအပြင်မှာမကောင်းတဲ့မိန်းမကိုလုပ်မှာစိုးရိမ်လာတယ်။တွေးနေတုန်းမှာပဲဝမ်းကအရမ်းသွားချင်တော့အိမ်သာပြေးရတယ်။အားရအောင်ဝမ်းသွားပြီးလူလည်းပေါ့ပါးသွားတယ်။ကိုကြီးကိုပြောမလို့ဆိုပြီးကိုကြီးအခန်းကိုတွန်းဖွင့်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့မွန်လည်းမှင်တက်သွားတော့တယ်။
" ဟော့တော့ ကိုကြီး"
" အာ မွန်မွန်"
" ဘာတွေလုပ်နေပြန်ပြီလဲကိုကြီးရာ"
"င ါမနေနိုင်တော့ဘူးမွန်မွန်"
" ဟိ..အဲဒါကြောင့်အခန်းထဲပြေးသွားတာကိုး"
" အေးလေ ငါလေနင့်ဟာမြင်ပြီးမနေနိုင်တော့ဘူး။ငါ့ကိုတစ်ခုလောက်ကူညီပေး"
" ဟင် မွန်ကဘာကူညီရမလဲ"
" လာပါခနလောက်"
မွန်လည်းကိုကြီးကိုသနားမိလာကြောင့်ကိုကြီးအနားကပ်သွားမိတယ်။
" မွန် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ"
" မွန်မွန်..ငါအရမ်းလုပ်ချင်နေတာ။မွန့်ကိုအဝှာနှင့်မထိပဲငါ့စိတ်ကိုငါဖြေပါရစေ"
" ဟုတ်မွန် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ"
" ဒီမှာခနအိပ်ပေးပါလား"
" ဟိုလိုကြီးတော့မလုပ်ရဘူးနှော်"
" အင်းမလုပ်ဘူး"
မွန်ကိုကြီးဘေးနားအိပ်လိုက်တယ်။ရင်လဲတဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေတယ်။မွန်အိပ်ပေးတော့မွန့်ဘေးနားကပ်ပြီးမွန့်နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းစုပ်လိုက်တယ်။မွန်မှာကိုကြီးအနမ်းကြောင့်ပထမတော့လန့်သွားပေမယ့်။ကိုကြီးကိစ္စပြီးအောင်ကူညီပေးမှာဆိုပြီးပြန်နမ်းလိုက်တယ်။ကိုကြီးကမွန့်လည်တိုက်တွေနမ်းတော့မွန့်စိတ်တွေလည်းမခိုင်တော့ဘူး၊မွန့်ပိပိထဲအရည်တွေစိုစပြုနေတယ်။ကိုကြီးကမွန့်လုံချည်ကိုဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။
မွန်ထိန့်လန့်သွားပြန်တယ်။ကိုကြီးကအဝှာမလုပ်ဘူးဆိုတော့ဆက်ခွင့်ပြုမိတယ်။အဖုတ်ကိုလက်နှင့်ပွတ်တယ်။မွန့်တကိုယ်လုံးတုန်သွားတယ်။မွန့်စိတ်တွေထိန်းမရချင်တော့ဘူး။ကိုကြီးကမွန့်အဝတ်ကိုအပေါ်တင်ပြီးဘရာကိုပါတွန်းတင်တယ်။ပြီးတော့ကလေးတစ်ယောက်လိုစို့တော့တယ်။
" ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်"
" အာ့ အင်းဟင်းးဟင်းးကိုကြီး"
ကိုကြီးကနို့စို့ရင်းဂွင်းထုနေတယ်။မွန်နေရထိုင်ရခက်လာပြီလေ။ပိပိထဲကအရည်တွေအပြင်စီးထွက်လာနေပြီ။ပိပိထဲကယားနေသလိုဖြစ်လာတယ်။ကြာရင်မွန်လည်းစိတ်ထိန်းနိုင်မှာမဟုတ်တော့ဘူး
" ကိုကြီးမပြီးသေးဘူးလား"
" ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်လုပ်ရင်ကြာတယ်မွန်"
" မြန်မြန်ပြီးအောင်လုပ်လေ၊မွန့်နို့တွေမခံနိုင်တော့ဘူး"
" မွန်လုပ်ပေးပါလား"
" ဟင် မွန်ကဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ"
" ကိုကြီးလုပ်သလိုလုပ်လိုက်"
" အင်းလုပ်ပေးမယ်ကိုကြီး"
မွန်လည်းအိပ်ရာကထပြီးကိုကြီးလီးကိုကိုင်ကာဂွင်းထုပေးလိုက်တယ်။လက်ထဲမှာပူနွေးနွေးလီးကြီးကတင်းပြောင်ပြီးလီးထိပ်ဖူးကြီးကနီရဲနေတယ်။
" မွန် တံတွေးဆွတ်ပြီးလုပ်"
မွန်လည်းခေါင်းလေးငုံ့ကာလီးပေါ်တံတွေးထွေးကာဆွတ်လိုက်တယ်။ပြီးတော့တချက်ချင်းလုပ်တယ်။တံတွေးဆွတ်လိုက်လုပ်တယ်။ကြာလေလက်ထဲကလီးကကြီးသလိုဖြစ်လာလေ။မပြီးနိုင်တော့ဘူး။ကြားဖူးနားဝရှိတာကတချို့လီးကိုစုပ်ပေးကြတယ်တဲ့။စုပ်ပစ်ချင်လာပြီ။
မစုပ်ရဲသေးတော့တံတွေးထွေးရင်းလီးအနံ့ကိုရှူကြည့်တယ်။အနံ့မရဘူး။လီးထိပ်ဝနားကိုကပ်ပြီးတံတွေးထွေးလိုက်တဲ့အချိန်မှာကိုကြီးကမွန့်ခေါင်းကိုဖိချလိုက်တယ်။လီးကပါးစပ်ထဲဝင်သွားတယ်။မထူးတော့ဘူးဆိုပြီးစုပ်ပေးလိုက်တော့တယ်။စုပ်တော့လည်းမဆိုးဘူး။ငါးမိနစ်လောက်စုပ်တာလည်းမပြီးဘူး။
" ကိုကြီးတော်ပြီကွာညောင်းလာပြီ"
" မွန်မှောက်အိပ်လိုက်"
မွန်လည်းအိပ်ရာပေါ်မှောက်လိုက်တယ်။ကိုကြီးကအပေါ်ကနေပြီးမွန်ဖင်ကြားကိုလာယက်တယ်။
" အာ့...ကိုကြီးမလုပ်နဲ့လေ"
ကြက်သီးနွေးဖုလေးတွေထသွားတယ်။ဆက်ကာဆက်ကာယက်တယ်။ပေါင်ကြားကိုဟပြီးယက်တယ်။မွန်မနေနိုင်လောက်အောင်ဖြစ်လာတယ်။ညည်းမိတယ်။ကိုကြီးကခွပြီးဖင်ကြားထဲလီးသွင်းတယ်။အထဲသာမရောက်တာအဖုတ်ကိုပွတ်ပွတ်ဆွဲသွားတယ်။
" အာ့ အင်းးဟင်းးးဟင်း"
လိုးနေသလိုဖြစ်နေမှန်းမွန်သိတယ်။အစေ့ကိုပွတ်သွားလိုဖြစ်လေမွန်စိတ်တွေထိန်းမရလေ။ခံချင်စိတ်တွေဖြစ်လေ။ကိုကြီးကလုပ်ရင်းနှင့်နယ်ကျော်လာတယ်။အဖုတ်အဝထဲလီးကတဖြေးဖြေးဝင်လာတယ်။အဝထဲရောက်ရုံနှင့်စိတ်ထဲမရိုးမယွဖြစ်လာတယ်။အဆုံးထိဝင်စေချင်လာတော့တယ်။ချင်တယ်။
....................................................................................................................................
မွန့်ကိုခွပြီးအပေါ်ကနေအာသာပြေလိုးဖို့စဉ်းစားတဲ့ကျနော်မွန့်ဖင်ကြားကိုလီးနှင့်အလျားလိုက်လိုးရင်းစိတ်ကမနေနိုင်တော့ဘူး။ပေါင်ကြားထဲဖိသိပ်ထိုးရင်းလိုးလိုက်တယ်။လိုးနေရင်းအဖုတ်နေရာကိုပဲချိန်လိုးနေမိပြီးလိုးရင်းအဖုတ်ဝကိုလီးကတိုးဝင်နေတယ်။စိတ်လည်းအရမ်းထန်နေတာဆိုတော့အဖုတ်ကိုသေချာလိုးချင်လာတော့တယ်။
" မွန်"
" ဟင် ...ကိုကြီး"
" ငါမနေနိုင်တော့ဘူးဟာ"
" ဟင်"
" ငါလိုးလိုက်တော့မယ်ဟာ"
" မွန်ကြောက်တယ်ကိုကြီး"
" မကြောက်နဲ့မွန် ၊မနာစေရပါဘူး"
" နာမှာထက်ပြႆနာတက်မှာပိုကြောက်တာ"
" ဘာမှမဖြစ်စေရဘူးဟာ။ငါတာဝန်ယူပါ့မယ်"
ကျနော်ပြောနေရင်းကမွန့်ခါးကိုလှမ်းဆွဲပြီးကုန်းစေလိုက်တယ်။မွန်လည်းအလိုက်သင့်လေးပါလာတယ်။ဒူးထောက်ပြီးမွန်အဖုတ်ဝကိုလီးထိုးထည့်လိုက်တယ်။
" ဗျစ် ဗျစ် ဗြစ် ဖောက်"
" အာ့! အမလေးအားအင်းးဟင်းးးဟင်းးး"
တချက်တည်းနှင့်ပြဲသွားသလိုခံလိုက်ရပြီးကိုကြီးလီးကအဖုတ်ထဲတိုးဝင်သွားတယ်။နာကျင်လွန်းလို့မျက်ရည်ကျမတတ်ခံစားလိုက်ရပြီးနောက်မှာတော့ပူနွေးနွေးတစ်ဆို့ဆို့ဝေဒနာပါခံစားလိုက်ရတယ်။
မွန့်အပျိုမှေးကိုဖောက်သွားမှန်းသိတဲ့ကျနော်မွန်ကျောပြင်ကိုရင်ဘတ်နှင့်ထိကပ်ပြီးပုခုံးသားလေးကိုကိုက်ထားလိုက်တယ်။လက်တဖက်ကမွန့်နို့တွေကိုပွတ်ချေပေးလိုက်တယ်။မွန့်ပုခုံးကိုသွားနှင့်မနာမကျင်ကိုက်ပြီးဂုတ်ပိုးသားလေးကိုနမ်းပေးလိုက်တယ်။
" အင်းးဟင်းးကိုကြီးရယ်တမျိုးကြီးပဲ"
မွန့်ညည်းသံလေးပေါ်ထွက်လာတော့ဖြေးဖြေးချင်းအသွင်းအထုတ်လုပ်လိုက်တယ်။
" ဗျစ် ဘွတ် ဘွတ် ဖွတ် ဖွတ်"
" အာ့ အင်းဟင်းးဟင်းးး"
မွန့်မှာ အစကတော့တင်းကျပ်ပြီးတစ်ဆို့နေတဲ့စို့တချောင်းအဖုတ်ထဲရိုက်ထည့်ခံထားရတဲ့ခံစားမှု့မျိုးကိုပထဆုံးခံစားရပြီးနောက်မှာတော့တဖြေးဖြေးဝေဒနာသက်သာကာအဖုတ်ထဲကခံနိုင်ရည်ရှိလာပြီး၊ယားယံလာပြန်တယ်။အဖုတ်ကိုပွတ်ဆွဲသွားတဲ့လီးကြောင့်ကာမစေ့ဆော်မှု့ကိုသိလာရပြီးမနာကျင်တော့ပဲကောင်းမွန်တဲ့အရသာမျိုး၊ကျေနပ်ရတဲ့ခံစားမှု့မျိုးကိုရရှိလာသလိုအလိုအလျောက်ညည်းသံလည်းထွက်လာတော့တယ်။
" ဘွတ် ဖွတ် ဖွတ် ဘွတ်"
" အာ့ရှီးးးးအိုးးးအားးးးအင်းးဟင်းးးဟင်းး"
ကျနော်လည်းလိုးရင်းနှင့်မွန့်ဗိုက်အောက်ကလက်ကိုလျှိုသွင်းပြီးအဖုတ်ကိုပွတ်ရင်းကာမဖူးလေးကိုစမ်းကာမနာမကျင်အောင်ပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။
" ဘွတ် ဖွတ် ဘွတ် ဘွတ် ဘွတ်"
" အာ့ရှီးးရှီးးးအိုးးးးအားးးးး"
အစေ့ကိုလာပြီးကလိတဲ့ကိုကြီးလက်ကြောင့်မွန့်စိတ်တွေထကြွလာသလိုအဖုတ်ထဲကညှစ်မိတယ်။လီးကြီးရဲ့အဝင်အထွက်ရှည်လျားတဲ့အပြင်ဒစ်ကြီးကမွန့်စောက်ဖုတ်နံရံတွေကိုပွတ်ဆွဲသွားခဲ့တယ်။ဆွဲထုတ်သွားရင်လည်းရင်ထဲဟာသလိုဖြစ်သွားပြီးဝင်လာပြန်တော့လည်းရင်ထဲတသိမ့်သိမ့်ခံစားရပြီးအဖုတ်ထဲကညှစ် ထားမိပြန်တယ်။
" ဘွတ် ဖွတ် ဖွတ် ဘွတ် ဖွတ်"
" အာ့အင်းးဟင်းးးဟင်းးးးးး"
ခါးကိုင်ပြီးတချက်ချင်းမှန်မှန်ဆောင့်ပေးလိုက်တယ်။မွန့်ရဲ့ညည်းသံတွေလည်းညံလာတယ်။ကျနော်ပုံစံပြောင်းလိုးဖို့စီစဉ်လိုက်တယ်။
" မွန်ပက်လက်အိပ်လိုက်နှော်"
မွန်မွန်ကမှောက်ချလိုက်ပြီးပက်လက်လှန်လိုက်တယ်။ကျနော်လည်းမွန်ပေါင်ကြားထဲဒူးထောက်ဝင်ကာအဖုတ်ကိုလီးအဆုံးသွင်းပြီးမွန့်နှုတ်ခမ်းလေးကိုနမ်းစုပ်လိုက်တယ်။နမ်းရင်းနှင့်ပင်လိုးလိုက်တယ်။
ဒီလိုအလိုးခံခြင်းဟာမွန့်ရဲ့ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်နေတော့ရင်ခုန်ခြင်းတဝက်ထိတ်လန့်ခြင်းတဝက်နှင့်အတူကာမအရသာကိုခံစားမိလေတော့မွန့်မှာပြီးဆုံးခြင်းကိုမသိပဲပြီးလိုက်ရတယ်။အရည်တွေအဖုတ်ထဲကထွက်သွားပြီးစိတ်ထဲကျေနပ်သွားကာငြိမ်ကျသွားတော့တယ်။
ဒီကိစ္စမှာအတွေ့အကြုံရှိတဲ့ကျနော့်အတွက်ကတော့ထိန်းထားနိုင်တယ်။မွန်ပြီးသွားမှန်းကျနော်သိနေတော့ကြာကြာဆက်လိုးရင်မွန်နာကျင်တော့မယ်ဆိုတာသိတဲ့အတွက်စိတ်လျော့ပြီးငါးမိနစ်လောကိဆက်လိုးပေးလိုက်ပြီးနောက်ပြီးချင်လာတဲ့အတွက်သုတ်ကိုအပြင်ကိုသာပန်းထုတ်လိုက်တော့တယ်။ပြီးတော့မွန့်ကိုနမ်းလိုက်ပြီးဖက်အိပ်နေလိုက်တော့တယ်။မွန့်ကြည့်လိုက်တော့တစ်ခုခုတွေးနေသလိုပါပဲ။ကျနော်ကတော့မောပန်းပြီးအိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။နိုးတော့ညရောက်နေပြီ။မွန်မွန်ကအိပ်နေတုန်းပဲ။မွန်မွန့်ပါးပြင်ကိုတချက်နမ်းလိုက်ပြီး
" မွန် ထသေးဘူးလား"
" ဟင်..ကိုကြီး ထပြီထပြီ"
မွန်မွန်လူလဲထကာစောင်ပတ်ပြီးရေချိုးခန်းကိုသွားတယ်။ကျနော်လည်း ပုဆိုးတစ်ထည်ကောက်ဝတ်ကာအပြင်ထွက်ပြီးရေသောက်တယ်။မွန်မွန်အခန်းထဲဝင်သွားတော့နောက်ကလိုက်ကာ
" မွန်..ဒီနေ့အပြင်မှာစားမယ်"
" ဟင်း လမ်းလျောက်ရင်ကွနေတာကိုကြီး"
" အော လျောက်မရဘူးလား"
" အပြင်မသွားချင်ဘူးကိုကြီးဝယ်ခဲ့"
" အိုကေ "
ကျနော်ရေချိုးခန်းဝင်ပြီးရေလောင်းချိုးကာအဝတ်တစ်စုံဝတ်ပြီးဆိုင်ဘက်ကိုသွားလိုက်တယ်။စားစရာဝယ်ရင်ဆေးဆိုင်ဘက်ကိုပါသွားပြီးတားဆေးကဒ်တွေဝယ်လိုက်တယ်။အိမ်ပြန်ရောက်တော့မွန်မွန်ကရေမိုးချိုးပြီးဖြစ်နေပြီ။စားစရာတွေကိုပြင်ဆင်ပြီးနှစ်ယောက်အတူစားသောက်လိုက်တယ်။မွန်မွန်ထမင်းစားနည်းနေတယ်။ဒါကြောင့်
" မွန်စားမကောင်းဘူးလား"
" ဟုတ်ကိုကြီးမွန်စိုးရိမ်နေတာ"
" ဘာမှမစိုးရိမ်နဲ့မွန်၊ကိုကြီးဆေးတွေပါဝယ်ခဲ့တယ်"
" အင်း အဲဒါချည်းမဟုတ်ဘူးကိုကြီး၊မွန်တို့မှားသွားပြီလားလို့ပါ"
" မွန် လဲလွတ်လပ်သူတစ်ယောက်ပါ။ကိုကြီးလဲလွတ်လပ်သူဖြစ်နေပါပြီ"
" အင်း ဒါပေမယ့်ကိုကြီးရယ်"
" ဘာမှဒါပေမမယ့်နဲ့၊နင့်အဒေါ်နှင့်ငါကပတ်သက်မှု့မရှိတော့ဘူး"
" ကိုကြီးရယ်"
" မွန် ငါဘယ်လောက်စိတ်ဆင်းရဲခဲ့ရသလဲမွန်သိလောက်ပါတယ်။ငါ့ကိုအမြဲအနိုင်ယူပြီးစိတ်ဆင်းရဲအောင်လုပ်တဲ့နင့်အဒေါ်ကိုငါစွန့်လွှတ်လိုက်ပြီ။ငါ့ဘက်ကဘာမှရပိုင်ခွင့်တွေမယူခဲ့ဘူး၊ပိုင်ဆိုင်သမျှနင့်အဒေါ်နာမည်နဲ့လွှဲပေးခဲ့တယ်"
" မွန်သိပါတယ်၊မွန့်ရဲ့တီလေးအကြောင်းကို၊သူ့ရဲ့စိတ်ကိုသိတယ်၊ဒါကြောင့်ကိုကြီးကိုသနားမိတာ"
" တို့နှစ်ယောက်ဒီမှာနားလည်မှု့နဲ့ဘဝတစ်ခုတည်ဆောက်ရအောင်မွန်"
" အော်ကိုကြီးရယ်"
မွန် ကိုကြီးကိုသနားမိတယ်။တီလေးရဲ့အနိုင်ယူချင်တဲ့စိတ်ကြောင့်ကိုကြီးတော်တော်သည်းခံခဲ့ရမှန်းသိတယ်"
" ဒီမယ်မွန် အခုကိုကြီးပျော်တယ်။ကိုကြီးဘဝလွတ်လပ်တယ်။ကိုယ့်မှာအစွမ်းရှိသလောက်လုပ်နိုင်စွမ်းရှိနေပြီ၊မွန်သာကိုကြီးအနားကခွဲမသွားနဲ့"
" အော်ကိုကြီးရယ်"
မွန်ဘာကိုမှတွေးမရပါ။ကိုကြီးကိုထာဝရလက်တွဲနိုင်မလား၊ဆိုတာမသေချာပါ။ချစ်မိပြီလားတွေးရင်လည်းချစ်သလိုမချစ်သလို၊ရင်မခုန်ဘူးလားဆိုရင်လည်းခုန်တယ်။ကိုကြီးဘဝကိုစာနာနားလည်ပေးချင်တယ်။ကိုကြီးစိတ်ညစ်ခဲ့ရသမျှအပန်းပြေစေချင်တယ်။ခုတော့လည်းမွန့်ဘဝကအပျိုပြန်မဖြစ်နိုင်တော့မှန်းသိတယ်။မွန်နှမြောမရှိဘူး။ကျေနပ်တယ်။
စားသောက်ပြီးမွန်ပန်းကန်တွေဆေးလိုက်တယ်။ပြီးတော့အိပ်ရာထဲဝင်ခဲ့တယ်။မွန်အိပ်ခန်းဖက်သွားတော့ကျနော်လဲလိုက်ဝင်ခဲ့တယ်။
" ဟင်ကိုကြီး"
" ကိုကြီးမွန့်နဲ့အိပ်မှာ"
" အာ ကိုကြီးကလဲ"
" လာပါမွန်ရယ်၊ကိုကြီးမွန့်ကိုချစ်ပါရစေ"
ကျနော်မွန့်ကိုဖက်ရင်းနမ်းလိုက်တယ်။
" ဟွန်း..ကိုကြီးတော်တော်ကဲတယ်"
" ထိန်းချုပ်ထားတာတွေပေါက်ကွဲတာပါမွန်"
" တော်တော်ထိန်းခဲ့ရလို့လား"
" မွန့်တီလေးနှင့်မလုပ်ဖြစ်တာကြာပြီမွန်"
" မဖြစ်နိုင်ပါဘူး၊အတူတူအိပ်လာခဲ့တာပဲ"
" တကယ်ပါမွန်၊စိတ်ဆင်းရဲတဲ့ဒဏ်ကကိုကြီးကိုနှိပ်စက်လွန်းခဲ့တယ်"
" အာ့ဆိုကိုကြီးအတူမအိပ်ဖြစ်ဘူးပေါ့"
" အင်းလေ"
" အော်ကိုကြီးရယ်"
မွန်ကိုကြီးကိုအရမ်းသနားသွားတယ်။ကျနော်မွန့်လုံချည်ကိုဖြေချပြီးအဖုတ်ကိုလက်နှင့်ပွတ်လိုက်တယ်
" အားကျွတ် ကျွတ် ကျွတ်".
" ဟင် ဘာဖြစ်လို့လဲမွန်"
" ကျိမ်းစပ်နေတာကိုကြီး".
" ဟုတ်လား ကိုကြီးကြည့်လိုက်မယ်"
" မကြည့်နဲ့မွန်ရှက်တယ်".
" ဟာရှက်ရပါဘူးကွာ"
ကျနော်အတင်းပဲလုံချည်ကိုချွတ်ကာမွန့်အဖုတ်ကိုသေချာကြည့်တယ်။ဆီးခုံလေးအမှာနီရဲနေတယ်။ကြည့်နေရင်းလီးကတောင်လာတယ်။စိတ်တွေကြွလာပြီးမွန့်အဖုတ်ကိုကုန်းယက်မိတော့တယ်
:ပြွတ် ပလပ် ပလပ်"
" အားးရှီးကိုကြီးအားးးး"
မွန့်မှာမထင်မှတ်ပဲအဖုတ်ယက်ခံလိုက်ရတယ်။လိင်ကိစ္စလုပ်ရင်အဖုတ်ယက်ကြမှန်းသိတယ်။ဘာလို့ယက်ကြမှန်းမသိပေမယ့်ယက်ခံလိုက်ရတဲ့အခိုက်အတန့်အချိန်ခနလေးအတွင်းမှာကြက်သီးနွေးလေးတွေထပြီးရင်တလှပ်လှပ်ဖြစ်သွားတယ်။ကျနော်မွန့်ရဲ့အစေ့ကလေးကိုစုပ်ပေးပြီးလျှာနှင့်မွှေလိုက်တယ်။
" အိုးကျွတ် ကျွတ် အာ့ရှီးးရှီးးအားးး"
လူတကိုယ်လုံးတောင်ကြွတက်ချင်မိတယ်။လက်ကအိပ်ယာခင်းစကိုဆွဲဆုပ်မိပြီးခါးအပေါ်ကိုမြောက်တက်သွားတယ်။
" အာ့ကိုကြီးအိ အိ အီး အားး"
မွန့်မှာထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းမရှိတော့ပဲကာမစိတ်တွေတဖွားဖွားဖြစ်ကာအဖုတ်ထဲကအရည်တွေတစိမ့်စိမ့်ထွက်လာတယ်။ကျနော်လည်းလုပ်ချင်နေတာကြာလှပြီမို့လုပ်သင့်မလုပ်သင့်မချင့်ချိန်တော့ပဲအားရပါးရစုပ်ယက်လိုက်တော့တယ်။မွန်အလိုးခံတုန်းကလိုအဖုတ်ထဲကခံစားရလာပြီးပြီးတော့မလိုဖြစ်လာတယ်။
" အားဟားးတော်ပြီကိုကြီး၊မွန်မနေတတ်တော့ဘူး"
ခေါင်းကိုအတင်းတွန်းထုတ်လာတော့ကျနော်ရပ်လိုက်တယ်။ကိုကြီးရပ်မှမွန်ရဲ့ခါးကအိပ်ရာပေါ်ကျလာတော့တယ်။
" မွန်ကောင်းလား"
" ဟင်း ကိုကြီးနှော်မွန့်ကိုငရဲပေးနေတာ"
" မပေးပါဘူးမွန်ရယ်၊နေ့လည်ကမွန်လုပ်ပေးသလိုကိုကြီးကလဲမွန့်ကိုလုပ်ပေးချင်လို့ပါ"
" မွန်လုပ်တာကောင်းလို့လားကိုကြီး".
" အရမ်းကောင်းလို့ပါမွန်"
" ဟိကြိုက်တယ်ပေါ့"
" အရမ်းကြိုက်"
" လုပ်ပေးရမလား"
" ဟုလုပ်ပေးရင်ကြိုက်တာပေါ့"
" ကိုကြီးကြိုက်ရင်လုပ်ပေးမှာပေါ့".
" ဟာ အခုလုပ်ပေး".
ကျနော်အိပ်ပေးလိုက်တယ်။မွန်ကအိပ်ရာကထကာကျနော့်ရဲ့လီးကိုစငုံလိုက်တော့တယ်။ပူနွေးနွေးနဲ့အိစက်တဲ့ မွန့်ရဲ့လျှာကြောင့်ကျနော်လီးကချက်ချင်းတောင်လာတယ်။
" ပြွတ် ..ပြွတ် ..ပလပ်"
" ဟားးးးကောင်းလိုက်တာမွန်ရယ်"
မွန်ကသူလုပ်တတ်သလိုလုပ်ပေးရှာတယ်။လီးထိပ်လေးကိုလျှာနှင့်ယက်ပြီးလက်နှင့်ဂွင်းထုပေးတယ်ဗျာ။ကျနော့်လီးကအရမ်းမာတောင်နေပြီ။
" မွန် ကိုကြီးလုပ်ချင်နေပြီ"
" အွန်း..ကိုကြီးလုပ်ချင်ရင်လည်းလုပ်လေ"
ကျနော်လည်းမွန့်ပေါင်ကြားဒူးထောက်ဝင်ပြီးမွန့်အဖုတ်ကိုလက်နှင့်ပွတ်ကာအရေတွေထွက်အောင်လုပ်လိုက်ကာလီးကိုတေ့ပြီးဖိချလိုက်တယ်။
" ဗျစ် ဖြစ် ဖြစ် ဗျစ်"
" အာ့ကိုကို..ဖြေးဖြေး"
အရမ်းထန်နေတဲ့လီးကတင်းကျပ်ကျပ်ကြီးဝင်လာတယ်။အဖုတ်ထဲမှာလီးကတစ်ဆို့နေသေးတယ်။အရည်တွေစိုနေတာကြောင့်လီးကအဆင်ပြေကာတဝက်လောက်ဝင်သွားပြီးတော့
" ဗျစ် ဗြိ"
အသံကြားလိုက်ရတယ်။
" အာ့ ကိုကြီးအိုး...."
မွန့်ရဲ့အလန့်တကြားအသံကြောင့်နို့စို့ပြီးချော့လိုးလေးအရင်လိုးလိုက်တယ်။
" ဗျစ် ဘွတ် ဖွတ် ဖွတ် ဖွတ်"
" အာ့ အင်းးဟင်းးဟင်းးးးအားးး"
နို့စို့ရင်းအလိုးခံရတဲ့ မွန်မှာ ခံစားချက်နှစ်မျိုးတပြိုက်နက်ကြီးရတယ်။ဒုဆိယအကြိမ်ဖြစ်ပေမယ့်ချောမွေ့မှု့တော့မရှိသေးဘူး။တစ်ဆို့ဆို့လီးကနှုတ်ခမ်းသားတွေကိုပွတ်ဆွဲသွားမွန့်ရဲ့စိတ်ထဲမနေနိုင်ဖြစ်ကာညည်းတွားမိလေကာမအရသာကိုသိလာလေ
" ဗျစ် ဘွတ် ဖွတ် ဘွတ် ဖွတ်"
" အာ! အင်းဟင်းးးအားးး"
မွန့်မှာဒုတိယအကြိမ်ဖြစ်သော်လည်းရှက်စိတ်ကမပျောက်ပေမယ့်ညည်းသံတွေကသူ့အလိုလိုဖြစ်နေပြီး့ရှက်နေတဲ့စိတ်တွေ ပွင့်ထွက်ပြီး ညည်းညူသံကြားတဲ့အခါမှာတော့ ကျနော်လဲရှေ့ဆက်ပြီးမြန်လိုက်တယ်။အသားဆိုင်ချင်းတဖတ်ဖတ်ရိုက်ခတ်နေသလိုမွန့်ရဲ့ အဖုတ်ကထွက်တဲ့ အရည်တွေကြောင့်လီးအဝင်ပိုညက်ညောလာခဲ့တယ်။ ကျနော်လည်းခါးကိုကိုင်ကာအားထည့်ပြီးလိုးလိုက်တော့တယ်။
ရှစ်မိနစ်လောက်ကြာချိန်မှာတော့မွန့်မှာ တကိုယ်လုံးတုန်သလိုလို လေထဲမြောက်တက်သလို ဖြစ်လာပြီး ပိပိထဲကလှုပ်ပြီးညှစ်လာတယ်။ပြီးတယ်ဆိုတဲ့အရာကိုကိုယ်တိုင်ခံစားမိလိုက်ရပြီး အော်ညည်းလိုက်တော့တယ်။
" အားးရှီးးးရှီးးးကိုကြီး..အားးး အိုးး"
ကျနော်လည်းပြီးချင်နေတာပါ။ တကယ်ကိုလည်း အရမ်းလိုးလို့ ကောင်းတယ်။ စေးပိုင်နေတဲ့ အဖုတ်ကိုလိုးရတဲ့အတွက်စိတ်လဲ ကျေနပ်သွားတယ်။ ပြီးချင်နေတာကြောင့် စိတ်ထိန်းပြီး နောက်ထပ်အချက်ငါးဆယ်ခန့်ဆက်လိုးလိုက်ရာ သုတ်တွေထွက်ချင်လာတာမို့ လီးကိုဆွဲထုတ်ရင်းမွန့်ရဲ့ ပေါင်ပေါ်ပန်းထုတ်လိုက်တော့တယ်။
