မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် (၅၀)

မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် (၅၀)

မြန်မာဒေါ့ကီ ဟုမ်းမိတ် စစ်စစ်လေး၊ ဒေါ့ကီ ကို မြန်မာအခေါ် “ကျားကြီးရေသောက်နည်း” လို့ ခေါ်ခဲ့ကြတယ်။

⭐ အချစ်မှာ အရွယ်မရှိ၊ အချိန် အခါမရှိ၊ သဘာ၀ စစ်စစ် ဖုန်းနဲ့ မှတ်တမ်း တင်မိခဲ့ကြသူများ။

ကိုယ့်ဘာသာ ကြည့်ဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ အဝေးရောက် ချစ်သူ ကို အလွမ်းပြေ ပြဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ၊

ဖုန်းပျောက် သွားလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ ကိုယ့် အကောင်းကို သူများ ဟတ်သွားလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊

နည်းပညာရဲ့ သားကောင်းတွေ မဖြစ်ရအောင် ဆင်ခြင်ကြပါ။

ငယ်သူမို့ အပိုင်း ( ၇ )

ငယ်သူမို့ အပိုင်း ( ၇ )

(Drama, Romance)

ရေးသားသူ - Niko Soe

အခန်း (၈၇)

“ ဖေကြီး…….ဖေကြီးဟာ ဝင်သွားပြီလား”

“ ဘာကိုပြောတာလဲ…မီးလေးရဲ့”

“ ဖေကြီးဟာလေ….အဟင့်ဟင့်….အင့်….အင့်”

“ ဘာကိုလဲ…ပြောလေ..မီးလေးရဲ့”

“ ဖေကြီးလီး….လီးကိုပြောတာ”

“ ဝင်ပြီလေ…….ရော့…..ရော့….အ…ဟ…..အာ့……အ……ဟ”

ရတီ၏ မေးခွန်းတွေကို တမင်သက်သက်မသိချင်ယောင်ဆောင် သူမပါးစပ်ထဲက ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်ချစ်စကားထွက်လာအောင် ကျုံးသွင်းနေခြင်း ဖြစ်သည်။

ဦးဖေက သူ့လီးကို အနည်းငယ်လေးမျှသာ ဆွဲထုတ်ပြီး နှဲ့နှဲ့ပြီးလိုးပေးနေသည်။

စပ်ပတ်ကို လိုးသလိုမျိုး တစ်ချောင်းလုံးဆွဲထုတ်ပြီး နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်လိုးထည့်ပါက သိပ်ပြီး အဆင်မပြေလှ။ ရတီဖင်လေးထဲ သူ့လီးတစ်ချောင်းလုံး နေရာယူထားနိုင်မှုက အကြားမလပ်။ စအိုနံရံတွေကလည်း ဦးဖေလီးကို ဝဲဂယက်လို၊ နွံနစ်နေသလို စုပ်ယူထားသည်။

ရတီဖင်ပေါက်ဆီက နာကျင်နေမှုကို သူမ ကိုယ်တိုင်လည်း သိရှိသော်လည်း ထိုနာကျင်မှုကပင် သူမကို သာယာနေသလား သူမ သေချာမပြောတတ်ပါ။ သူမ၏ အထိရှလွယ်ဆုံး အစေ့လေးကို ဦးဖေချေပေးနေသော သူမ ဒီလိုမျိုး ကာမအရသာ မျိုးကို ဘယ်လိုဥပမာပေးပြီး ဖော်ဆိုရမည်မှန်း သူမ မဆိုတတ်တော့ပါ။

ဦးဖေ ခပ်ဖြည်းဖြည်းသာ ထိုးလိုက်နှဲ့လိုက်လုပ်နေတော့ စအိုအတွင်းသားက ခံနိုင်ရည်ရှိလာပြီး အတန်ငယ်ချောင်ချိလာ၏။ ဦးဖေကိုယ်တိုင်လည်း ရတီဖင်ပေါက်က သူ့လီးကို လက်သင့်ခံနိုင်လာမှန်းသိတော့ တစ်ချောင်းလုံး အပြင်ကိုဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်သည်။

“ အင့်….ဟင့်….ဟင့်”

ရတီ ရင်ထဲ “ဟာ”ခနဲ့ဖြစ်သွားသည်။ သူမဖင်ပေါက်ထဲ သပ်လျှိုထားသလို စိုက်ထားသော ဦးဖေလီးချောင်းကြီး အပြင်သို့ ဗြုန်းစားကြီး ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ သူမ မနေတတ်။

သူမစအိုပေါက်နံရံသားလေးတွေပါ လီးနဲ့အတူ လိပ်ပြီးအပြင်သို့လိုက်ပါလာရှာသေးသည်။

“ အား”

သူမ လီးချောင်းထွက်ခွါသွားသောကြောင့် လစ်ဟာနေမှုကို ခံစားမိတုန်းမှာပင် ဦးဖေက စိုက်ခနဲ့ လိုးချပစ်လိုက်သည်။ ရိုလာကိုစတာစီးနေသလိုပင်။ ကောင်းကင်ပေါ် မျော့လွင့်သွားလိုက်။ မြေပြင်သို့ တရှိန်ထိုးပြုတ်လာကြနေသလိုမျိုး။

ဦးဖေ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိဖြင့် တမင်တကာလုပ်နေမှန်းသိသည်။ သို့သော် ထိုကဲ့သို ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ လုပ်ဆောင်မှုတွေကပင် သူမ၏ အချစ်စိတ်တွေ၊ မက်မောတမ်းတစိတ်တွေကို ဆထက်တပိုး တိုးလာစေတာမျိုး။

“ ဖတ်….ဖလတ်……ဖတ်….ဗျစ်….ဗျစ်……ဗြတ်……ဗြတ်……ဖတ်….ဖတ်”

လီးချောင်းကို ဖင်ထဲထည့်လိုးပြီး ထွက်ပေါ်လာသော အသံတွေက စပ်ပတ်နဲ့လိုးနေရတာနှင့်စာလျှင် အနည်းငယ်ကွာခြားမှုရှိသည်။ ပိုကျဉ်းမြောင်းကျဉ်းတည်းသော နေရာကို ချောဆီအကူအညီဖြင့် ထိုးစိုက်လိုးနေရသေကြောင့် အသားချင်းရိုက်ခိုက်တွေက ပိုကြားရသည်။

ဦးဖေ၏ ဂွေးဥမည်းမည်းနှစ်လုံးကလည်း သူမ ဖင်ပေါက်ဝကို တဖတ်ဖတ်လာရောက်ရိုက်ခတ်လျက်ရှိ၏။ ရတီစအိုပေါက်က ဦးဖေလီး၏ ဝင်ချည်ထွက်ချည် လိုးနေမှုကို ခံနိုင်ရည်ရှိစပြုလာသည်။

“ အ…..အင့်…..အင့်…..ဟ…..အင့်…..အင့်…ဟင့်….အင့်”

“ ရှီး…ဟား……ဟား…အ….အား….ဟား….ဟား…အား……..အား….ကောင်းတယ်ကွာ……..စီးကြပ်နေတာပဲ….အ…ဟား…အ…..အ…အား…..မီးလေးရော….ကောင်း…ကောင်းလား”

“ ဖတ်….ဖလတ်…..ဗြတ်….ဗျစ်…..ဖတ်…ဖလတ်……ဗျစ်…..ဗြတ်…..ဗြတ်”

“ ဟင့်….အင့်…..အင့်…………ဟင့်……..ကောင်းတယ်……ကောင်း..ကောင်းတယ်..ဖေကြီး…..ဖေကြီးရယ်”

“ မှောက်ချလိုက်တော့”

ပြောပြောဆိုဆို ရတီကိုယ်လုံးလေးကို ဦးဖေ မှောက်ချလိုက်သည်။

“ ဖင်ဘူးထောင်လိုက်ပါလား…မီးလေး…အင်း…အင်း…အဲလို….အဲလို…..ခါးကော့ထား”

ရတီအပေါ်ပိုင်းတစ်ခုကို မွေ့ယာနှင့် ပိပြားနေလောက်သည်အထိ မှောက်လျက်ဖြစ်နေပေမဲ့ ဖင်ဘူးလေးကတော့ ထောင်လျက်သား။

စအိုပေါက်ဝလေးကလည်း ဦးဖေလီးကြီး၏ လိုးခွဲမှုကြောင့် နီရဲတွတ်နေပြီ။

“ ထွီ”

ဦးဖေ ချောဆီတောင် မယူနိုင်အားတော့ပေ။ ရတီဖင်ပေါက်တည့်တည့် တံတွေးထွေးချလိုက်သည်။ ဖင်ပေါက်ဝတစ်ခုလည်း ချောဆီတွေ၊ သုတ်ရည်အကြည်တွေ၊ စပ်ပတ်ရည်တွေ၊ တံတွေးတွေနှင့် မွစာကြဲနေရှာ၏။

ဦးဖေလည်း ရတီကိုယ်လုံးနောက်ကနေ ဆောင်ကြောင့်ထိုင်အနေအထားဖြင့် လိုးသွင်းရန် အနေအထားပြင်ဆင်လိုက်သည်။ ရတီခါးကို ဆွဲကိုင်ကာ အောက်ကို ဖိချထားလျက်။ ပြီးနောက် တံတွေးတွေပေပွနေသော ရတီစအိုပေါက်ဆီ စိုက်ခနဲ့ ထိုးသွင်းလိုက်ပြန်သည်။

“ အား…..အမေ……အမေရေ……..အား……အား…နာ…….နာတယ်…….နာတယ်…ဖေကြီးရေ”

သံမှိုစွဲရိုက်လိုက်သလို ဝင်လာသော အရှိန်ဟုန်ပြင်းပြင်းနဲ့ လီးကြီး၏ ထိုးခွဲမှုကို ဒီဆယ်ကျော်သက်ကောင်မလေး ဘယ်ခံနိုင်ရည် ရှိနိုင်အုံးမလဲ။

ရတီ အဲလို ရင်ခေါင်းထဲလာသောအသံဖြင့် နာကျင်မှုကို ဖွင့်ထုတ်ပြလေ ဦးဖေ၏ ရမ္မက်ဇောတွေ ပိုတောက်လောင်လာအောင် လောင်စာထပ်ဖြည့်နေသလို ဖြစ်နေလေသည်။ ရတီဆီက အော်မြည်းသံကို သူကြားမိပါသည်။ သို့သော် ဒီအချိန်တွင် သနားကြင်နာဖို့ စိတ်ကူးလုံးဝမရှိတော့။

စအိုနံရံတွေ၏ ဆွဲယူညှစ်ထားမှုကို ဦးဖေကို အရာအားလုံး တစ်ခဏလေး မေ့ပျောက်စေနေသလို။ သူလီးမည်းကြီး စအိုသားနုနုလေးတွေကို ထိုးခွဲဝင်ရောက်နေမှုကို သိရှိတိုင်း ပိုပိုကြမ်းပစ်လိုက်ချင်မိသည်။

သို့သော် သူစိတ်ရှိတိုင်း ကြမ်းရမ်းပစ်လိုက်လျှင် ရတီဖင်ကွဲသွားလိမ့်မည်။ လက်ဖက်ကောင်းစားချင် ပလောင်တောင်တက်နှေးရမည်။ ထို့ကြောင့် ဖြည်းဖြည်းမှန်းမှန်းလေးဖြင့် အဝင်အထွက်မျှမျှတတလေးနှင့်။ တစ်ချက်တစ်ချက်တော့ စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ ကြမ်းမိပါသေးသည်။

“ ဖတ်……...ဖတ်…ဖလတ်….ဖတ်…ဗြစ်…………..ဗြတ်….ဖတ်…..ဖတ်……..ဖလတ်”

“ အ………အား…ဟား……ဟား………အား…….အား……အား”

“ အင့်…..အင့်…..ဟင့်…..အင့်”

ရတီ ဘာဆိုဘာမှ မအော်နိုင်တော့ပါ။ အော်ခဲ့သော်လည်း သူမ ချမ်းသာရာမရခဲ့ပါ။ သို့သော် ပူစပ်သွားအောင်နာကျင်မှုနောက် လိုက်လာသည့် သာယာမှုကလည်း တစ်မျိုးတစ်ဖုံ။ သူမ အသက်နှင့် ခန္ဓာ မြဲနေသလားတောင် သူမ မတွေးနိုင်တော့ပါ။

ကာမမြစ်ကြီးထဲက ဝဲဂယက်ထဲ တဝဲဝဲ တလည်လည် ဝဲနစ်မျော့လွင့်နေပါတော့သည်။

“ ဖတ်….ဖလတ်….ဖတ်…..ဖတ်….ဖတ်…ဗျစ်…..ဗျစ်….ဗျစ်….ဖလတ်…ဖတ်…..ဖတ်”

“ အ…….ကိုယ်ပြီးပြီ…..ပြီးပြီ…အား….အား….အား…ဟား….ဟား”

ဦးဖေက ဒီအကြိမ်သည် ဒုတိယအကြိမ် သုတ်လွှတ်တာဆိုတော့ ပထမကြိမ်ထက် ပိုကြာသည်။ ပိုကြာနေအောင် လိုးနေတော့ ရတီလည်း ဖင်ကြိမ်းပြီး ပူထူမတတ်အလိုးခံရသည်။ ရမ္မက်ရှိန်ကြောင့် ထွက်လာသော ချွေးတွေဆိုသည်မှာ နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်ခန္ဓာပေါ် ရေလောင်းချထားသလိုနှယ်။ ရွှဲနစ်နေသည်။

ဦးဖေ၏ သုတ်ရည်တွေက သူမ ဖင်ပေါက်ထဲ ပူနွေးစွာ ဝင်ရောက်လာသည်။ ဦးဖေအတွက်လည်း ဖင်ထဲသုတ်လွှတ်ရတာ ဒါ ပထမဆုံးအကြိမ်ပင်။ ရတီ စအိုနံရံတွေ သုတ်ရည်တွေကြောင့် ပူနွေးလျက်။ ဦးဖေ သူ့လီးကို ဖင်ထဲ ဆွဲမထုတ်သေးဘဲ စိမ်ပြီး ဇိမ်ယူနေသည်။

“ ကောင်းလိုက်တာ…..ကောင်းလိုက်တာ…မီးလေးရယ်…အရမ်းချစ်တာပဲကွာ……မွ….မွ”

ဦးဖေက နောက်ကနေ ဖက်ထားသော သူမ လည်တိုင်ကျော့ကျော့တွေ၊ ကျောပြင်တွေကို အနမ်းဖွဖွခြွေချနေ၏။ ရတီကတော့ ဘာစကားမှ မဆိုနိုင်တော့။

အရမ်းနာသလို၊ ထိုနာကျင်မှုကြောင့် သာယာမှုကို ခံစားနေရသဖြင့် သူမဥာဏ်သေးသေးလေးဖြင့် ဘယ်လိုဘယ်ပုံဖွင့်ပြောရမှန်း မသိတော့ပါ။ သေချာသော အရာတစ်ခုတော့ရှိသည်။

ထိုအခြင်းအရာက သူမဖင်ထဲစိမ်ထားသော ဦးဖေလီးကြီး တဖြည်းဖြည်းချင်း ပျော့ဆင်းလာမှုကို သူမ သိရှိနေခြင်း ဖြစ်၏။

“ ဗွတ်”

လီးကြီးက စအိုပေါက်ထဲကနေ ကျွတ်ထွက်သွားလေပြီ။

ဤအချိန်ကျတော့ စအိုပေါက်ထဲက ဦးဖေသုတ်ရည်တွေ၊ ချောဆီအရည်တွေ စေးကပ်ကပ်ဖြင့် အပြင်သို့ ပြန်အန်ထွက်လာသည်။

သူမ ဖင်ပေါက်ကတော့ ဦးဖေလီးရာအတိုင်း ဟာလာဟင်းလင်းကြီးဖြစ်နေသည်။ ဖင်ဘူးဝက ပွစိပွစိဖြင့် အရည်များစွာနှင့် စေးထန်းနေသည်။

“ ဦးဖေ….ခဏဖယ်အုံး”

နောက်ကနေ ပွေ့ဖက်ထားသော ဦးဖေကို တွန်းဖယ်ကာ ရေချိုးခန်းဆီ သူမဝင်လာလိုက်သည်။ လမ်းလျှောက်တာတောင် ကွတကွတနှင့်။ ဖင်တွေကြိမ်းစပ်နေရှာ၏။ ရေချိုးခန်းရှိ ဘိုထိုင်ပေါ်ထိုင်ကာ ရေပန်းဖွင့်လိုက်ပြီး သူမ ဖင်ဆေးရန် ဟန်ပြင်လိုက်သည်။

“ ရွှီး…..ရွှီး”

“ အ….စပ်တယ်….စပ်တယ်”

ရေပန်းအရှိန်က ဖင်ဝကို လာဆောင့်ကန်သလိုမျိုးဖြစ်သွားတော့ သူမ ခံစားလိုက်ရသည်မှာ ကျိန်းစပ်စပ်။ ဖင်ပေါက်တစ်ခုလည်း အရည်မျိုးစုံဖြင့် ပေပွစေးထန်းနေသည်။ အပြင်သို့ပွက်ကျလာသည်အထိ အရည်မျိုးစုံဖြင့် ရောထွေးလျက်။

ဆပ်ပြာနှင့် သူမဖင်ကို သေချာဆေးလိုက်သည်။ ဖင်ထဲထိပါ ဆေးကြောသန့်စင်ပစ်လိုက်၏။ တော်သေးသည်။ ဖင်ကို အခု ပထမဆုံးအကြိမ်နှင့် နောက်ဆုံးအကြိမ်အဖြစ် အလိုးခံသဖြင့်။

ဦးဖေလို အားကောင်းမောင်းသန် ကြမ်းကြမ်းရမ်းရမ်းကြီးဖြင့်အမြဲတမ်းအလိုးခံရပါက သူမ ဖင်ပေါက်ကြီး ကွဲထွက်ရုံမှ အပ တခြားနည်းလမ်းမရှိ။

သူမဆေးကြောသန့်စင်ပြီးနောက် ကုတင်ပေါ် ပြန်တက်လာသည်။ ဖင်ပေါက်ကတော့ အနည်းငယ် ကျိန်းစပ်မှုကို ခံစားရတုန်း။ ကုတင်ပေါ်ရှိ ဦးဖေကတော့ ခဏက သူလိုး၍ပြီးသွားသော မှောက်ခုံကြီးအနေအထားဖြင့် အိပ်ပျော်လျက်ရှိနေပြီ။

ထုံးစံအတိုင်း ဖင်ပြောင်ကြီး။ ဘာအဝတ်မှလည်းမဝတ်ထားပေ။ ချွေးတွေနှင့် ဦးဖေနောက်ကျောပြင်ကြီးက ဝင်းလက်နေသည်။ ဒီအတိုင်းလည်း ပစ်ထားလိုက်လျှင်လျှင် ဦးဖေ အအေးမိတော့မည်။

သူမလည်း ဦးဖေသုတ်ရည်တွေနှင့် ပေပွနေသော ဘရာစီယာ၊ အတွန့်အတွန့်အလိမ်လိမ်ဖြစ်နေသည့် G string တွေပါ မဝတ်အိပ်ချင်တော့ပြီ။ သူမ ဦးဖေဘေးနားတိုးလိုက်ပြီး ပူးအိပ်လိုက်ကာ နှစ်ယောက်အိပ်စောင်ကြီးကို ဦးဖေရေ၊ သူမပါ လုံလုံခြုခြုံ ခြုံပေးကာ အိပ်စက်လိုက်တော့သည်။

ပက်ပက်စက်စက်၊ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း အလိုးခံထားရတော့ သူမ မျက်ခွံမှိတ်လိုက်ရုံမျှဖြင့် အိပ်စက်ခြင်း ကမ္ဘာသို့ရောက်ရှိသွားတော့သည်။

.............................................................................................................................

အခန်း (၈၈)

နုငယ် ဒီနေ့အလုပ်ရောက်ကတည်းက နေမကောင်းချင်။ သူမမျက်နှာလှလှလေးညှိုးငယ်နေသည်ကို ဆိုင်က ကောင်မလေးလေးတွေ သတိထားမိသည်အထိ။

“ မမ…နေမကောင်းဘူးလား”

“ အင်း…ဒီနေ့ ဘယ်လိုဖြစ်နေလဲ မသိပါဘူး ညီမလေးရယ်…ခေါင်းထဲ မူးနောက်နောက်နဲ့”

“ မမ..နားနေလိုက်ပါလား….သမီးတို့ လုပ်လိုက်မယ်လေ”

မနက်ကတည်း နုငယ် ပိုးထည်တိုက်ရောက်ကတည်းက လူကျလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ ကောင်မလေးတွေချည်း လုပ်နေတာကို ကြည့်ရင်း အားမရတော့သဖြင့် သူမပါဝင်လုပ်နေမိသည်။ နေ့လည်း (၁၂)နာရီလောက်ကျမှ လူရှင်းသွားလေတော့သည်။

လေးညိုလာပို့ထားသော နေ့လည်စာချိုင့်မှာ ကြီးမေ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာချက်ပေးလိုက်တော့လည်း သူမ တို့တိတို့တိသာစားနိုင်သည်။

ဆိုင်မှာလူလည်း အနည်းငယ်ရှင်းသွားတော့ သူမနားနေခန်းထဲ ဝင်နားလိုက်တော့သည်။ မျက်လုံးတွေ မှိန်းနေသော်လည်း အိပ်စက်ခြင်းထိ မရောက်ရှာ။ အပြင်က ဧည့်သည်ဝယ်သူနည်းနည်းပါပါးအသံတွေကြားရတော့ သူမနိုးနေမိသည်။

နာရီကြည့်လိုက်တော့ အခုမှ နေ့လည်(၁)နာရီကျော်ကျော်။ အိမ်သို့လည်း မပြန်ချင်သေး။ နားအေးပါးအေးရှိမဲ့နေရာကို စဉ်စားလိုက်တော့ ကိုသက်ငြိမ်ရဲ့ တိုက်ခန်းကို စဉ်းစားမိသည်။ အိမ်ကို မပြန်သေးဘဲ မရောက်တာကြာပြီဖြစ်သည့် မောင့်တိုက်ခန်းမှာ တစ်ရေးလောက်မှေးစက်လိုက်မည်ဟု ကြံစည်လိုက်သည်။

“ တီ……တီ……တီ…..တီ”

ကိုသက်ငြိမ်ဆီ သူ့တိုက်ခန်းမှာ ခဏဝင်အိပ်လိုက်မည်ဟု ပြောမလို့ ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။ ကိုသက်ငြိမ် ဖုန်းမကိုင်ပေ။ သူမ စိတ်ထဲမှာတော့ ထုံးစံအတိုင်း ကားဝပ်ရှော့မှာ ပြင်ဆင်နေရသဖြင့် သူမဖုန်းကို မကိုင်အားဟု ဖြည့်တွေးပေးလိုက်သည်။

တကယ်တမ်းကြ ထိုကဲ့သို့ မဟုတ်ပေ။ ကိုသက်ငြိမ်ဖုန်းက တိုက်ခန်းရဲ့ မှန်တင်ခုံပေါ်။ တစ်ယောက်ယောက်က ဖုန်းသံကို ကြားလိုက်မိသလိုလိုတော့ရှိသည်။ သို့သော် သူဖုန်းမကိုင်ဖြစ်။ သူ့လီးက ရတီဖင်ပေါက်ထဲ နေရာယူထားတုန်းပဲရှိသေးသည်။

ဖုန်းသွားကိုင်လိုက်လျှင် လီးကိုပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်မည်။ ရတီဖင်ထဲကို စရေးကနေစ ပြန်ထည့်ရမည်။ ကိုသက်ငြိမ် ဖုန်းမကိုင်လိုက်တော့။

ရတီနှင့် တဝကြီးချစ်တင်းနှောပြီးကာမှ ဘယ်သူဆက်ထားသလဲဆိုတာကြည့်လိုက်တော့မည်။ ရတီနှင့် အားပါးတရလိုးပြီးသွားသည့်အခါက မောပန်းသွားသဖြင့် ဖုန်းပြန်ဆက်ဖို့လည်း သူ သတိမရတော့။ အိပ်စက်ခြင်းကမ္ဘာသို့ ဦးစွာရောက်နှင့်နေတော့သည်။

နုငယ်လည်း ကိုသက်ငြိမ်ဖုန်းမကိုင်ခြင်းသည် သူမလင်တော်မောင်နှင့် သူမသမီး နောက်ကွယ်မှာဖောက်ပြန်ပြီး ချစ်တင်းနှောမဝသဖြင့် ဖုန်းမကိုင်အားမှန်းဟု မသိခဲ့ပါ။

မောင်တိုက်ခန်းနံပါတ်လည်းသိတော့ သူမ မိနစ်(၃၀)လောက်နှပ်ပြီး တိုက်ခန်းရှိရာထွက်လာခဲ့တော့သည်။

“ ညီမလေးတို့ရေ…မမဒီနေ့ပြန်ပြီနော်…နေမကောင်းလို့…ပြန်ခါနီးကျ သေချာအကုန်ကြည့်ခဲ့နော်…ပြန်ပြီသိလား”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါမမ…စိတ်ချပါရှင်”

“ အေး…အေး”

ဒီနေ့မှ ကံကောင်းသည်ဟုပြောရမလား။ မနက်ကတည်းကလေးညိုကို မပို့ခိုင်းတော့ဘဲ သူမကိုယ်တိုင်မောင်းလာခဲ့ခြင်းဖြစ်တော့ တိုက်ခန်းရှိရာသို့ ဦးတည်လိုက်သည်။ သူမစိတ်ထဲမှာတော့ ရောက်ပြီး တစ်လက်စတည်း မိန်းမဗီဇအရ မောင့်အခန်းကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးခဲ့အုံးမည်။

မောင်က သူမကိုပြောခဲ့သည်ပဲ။ သန့်ရှင်းရေးသွားသွားမလုပ်နဲ့တော့ ဆိုပြီး။ ကြင်နာတတ်သောမောင့်ကြောင့် သူမ အချစ်ပိုရသည်။ တကယ်တမ်းဆို ကိုသက်ငြိမ်က ရတီနှင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့ချင်သဖြင့် သူမကို မလာခိုင်းတော့မှန်း သူမမှ မသိခဲ့ပဲ။

မြေအောက်ထပ်မှာ ကားပါးကင်ထိုးကာ သူမ ဓာတ်လှေကားမှတစ်ဆင့် No.(2)ကို နှိပ်လိုက်သည်။ ဓာတ်လှေကားစောင့် ဦးလေးကြီးတောင် မတွေ့ရတာကြာပြီ။

သူမလည်း (၃)၊(၄)ခေါက်လောက်သာ မောင့်တိုက်ခန်းကိုရောက်ဖူးတော့ ထိုဦးလေးလည်း သူမဘယ်သူဆိုတာ သိမယ် မထင်ပါ။ မောင့်တိုက်ခန်းအနားရောက်လာလေ၊ ရောက်လာလေ၊ ရင်ထဲတစ်မျိုးကြီးလေးလံလာသလို ဖြစ်လာသည်။ သူမ တိုက်ခန်းရှေ့က လျှို့ဝှက်နံပါတ်ဂဏန်းတွေကို အလွတ်ရစွာ နှိပ်လိုက်သည်။

“ တီ”

အခန်းတံခါးပွင့်သွားပြီး သူမ ဝင်ရန်ဟန်ပြင်ဘိုက်သည်။

“ ခစ်….ခစ်….ခစ်….အင့်…..အင့်”

ဟင်။

သူမတစ်ချက်ကြောင်သွားသည်။ မောင့်တိုက်ခန်းထဲ မိန်းမအသံတစ်ခုကြားလိုက်ရပါလား။ သူမ အခန်းရှေ့ပြန်ထွက်ကာ စိတ်ထဲ အခန်းမှားဝင်မိတာလားဟု ထင်မိသဖြင့် အခန်းနံပါတ်ကိုသေချာပြန်ကြည့်လိုက်သည်။

မမှား။ မှားလည်း ဂဏန်းနှိပ်လိုက်လျှင် ပွင့်လာမှာမဟုတ်။ နေပါအုံး။ ဒီမိန်းမက ဘယ်သူလဲ။ မောင်ဖောက်ပြန်နေတာလား။

“ အင့်……ဟင့်……အင့်……..အ…….အ”

“ ထိုင်လိုက်……ရှီး……..အ……ဟ…….ဟ……အား….အား”

သေချာပါတယ်။ မောင့်အသံမှ မောင့်အသံစစ်စစ်ပါ။ မမြင်ရသေးသော တစိမ်းမိန်းကလေး၏အသံကိုလည်း သူမ ကြားဖူးနေသလိုလို။ မနက်ကတည်းက မူးနောက်နေသော ခေါင်းသည် အခုတော့ အိုးထိန်းစက်လည်နေသလို ချာချာလည်မူးနောက်သွားခဲ့ပြီ။

........................................................................................

အခန်း (၈၉)

နုငယ် တံခါးဖွင့်ပြီးအသံကြားရာဆီ ခပ်ဖွဖွလေး အသာလေးနင်းကာ လျှောက်လာခဲ့သည်။ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းမှာလည်း စားလက်စ ပလက်စတစ်ဘူးတွေ၊ အချိုရည်ဘူးတွေနှင့် ရှုပ်ပွလျက်။ သူမရင်ထဲ တလှပ်လှပ်နဲ့ မောင်နဲ့ ဖောက်ပြန်နေသူ ဘယ်သူဆိုတာ သိရန် အသံတွေထွက်နေသော ကုတင်ရှိရာ တစ်ရွေ့ရွေ့ လှမ်းလာခဲ့သည်။

ကိုသက်ငြိမ်တို့စုံတွဲက ဖင်ချပြီး တစ်ရေးနိုးလာသဖြင့် Food delivery မှာစားထားသည်။

နှစ်ယောက်သား အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းမှာ ကိုယ်လုံးတီးကြီးဖြင့် မှာထားသော အစားအစာတွေကို အားပါးတရစားခဲ့ကြသေးသည်။ စိတ်တူကိုယ်တူ နှစ်ယောက်စလုံး အဝတ်မဝတ်ချင်သဖြင့် လာပို့သော food delivery သမားကိုတောင် အပေါက်ဝမှာ အထုတ်ချခိုင်းခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ဗိုက်ဝသွားသော ငုံ့လျှိုးနေသည့် ရမ္မက်ဆန္ဒများ ပြန်နိုးကြွလာသဖြင့် ကုတင်ပေါ် ရတီကို ပြန်ပွေ့ခေါ်လာပြီး ချစ်တင်းနှောနေခြင်းသည်။ အိမ်ရှေ့တံခါးက “တီ”ခနဲ့ ဖြစ်သွားပြီး နုငယ်ဝင်လာနေမှန်း စိုးစဉ်မျှမသိလိုက်။ ရတီနှင့် ကိုသက်ငြိမ်စိတ်ထဲမှာတော့ ဒီနေ့ နောက်ဆုံးတွေ့ရခြင်း ဖြစ်သဖြင့် အတိုးချ ချစ်ကြရန်၊ လိုးရရန်အတွက်သာ ခေါင်းထဲရှိသည်။

သောက်လေ သောက်လေ ငတ်မပြေသည့် ရမ္မက်ဆန္ဒနောက်ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်နေကြသည်။

“ အ…….အင့်….ဟင့်……ဟင့်…….အင့်”

အခုလည်း ကုတင်ပေါ်ကိုသက်ငြိမ် ပက်လက်အိပ်နေပြီး ဒုံးပျံကြီးလို မတ်တတ်ထောင်နေသော လီးချောင်းပေါ် ရတီ ထိုင်ချနေခြင်းဖြစ်သည်။ ရတီဒီနေ့ သူ့ကိုယ်လုံးပေါ် အားပါးတရမြင်းစီးလိုက်ပါအုံးမည်။

နုငယ်လည်း ဒီအသံတွေက ယောကျ်ားနှင့် မိန်းမ ကာမစပ်ရှက်လျှင် ထွက်လာသောအသံဟု တန်းသိပါသည်။ ပေါက်ထွက်မတတ်ခုန်နေသော ရင်ကို အသာထိန်းကာ အိပ်ခန်းတံခါးဝမှ အတွင်းသို့ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။

အခန်းထဲမှာ စိမ့်နေအောင်ဖွင့်ထားသော လေအေးပေးစက်၏ အငွေ့အသက်က သူမကိုယ်ကို လာရိုက်ခတ်သည်။ မောင့်ဆီက ရနေကြ ချွေးနံ့၊ ရေမွှေးနံ့တွေနှင့်။ ညှီစို့စို့သုတ်ရည်အနံ့အပြင် ခပ်အီအီ မွှေးရနံ့ပါ အပိုပါသေးသည်။ ဟိုကောင်မလေးဆီက အနံ့ပဲဖြစ်ရမည် အခုတလော မောင် တော်တော်တက်ကြွပြီး ပြင်ပြင်ဆင်ဆင်နေလာသည်ကို အစက သူမကြောင့်လို့ ထင်ခဲ့မိပါသေးသည်။

သို့သော် အခုကျတော့ အထင်နဲ့အမြင် တက်တက်စင်အောင်လွဲလေခြင်း။ မောင် နောက်တစ်ယောက်ထားနေလို့ ပြင်ဆင်နေတာ ဖြစ်သည်ပေါ့။ ကုတင်အောက်ဘေးပတ်ပတ်လည် မောင့်အဝတ်အစားတွေနှင့် ကောင်မလေး အဝတ်အစားတွေပါ ပြန့်ကျဲလျက်ရှိနေသည်။ မောင်ဝတ်နေကျ အတွင်းခံဘောင်းဘီတောင် သူမမြင်မိပါသေးသည်။

အင်း……မောင်။

အဝေးမှ လှမ်းမြင်လိုက်သော သူမယောကျ်ားမျက်နှာက အောင်သေအောင်သားစားနေရသလို ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားနေသည့်မျက်နှာမျိုး။ ရင်ထဲဆို့နင့်လာပြီး မျက်ရည်ဝိုင်းတက်လာသည်။ လုပ်ရက်လိုက်တာ မောင်ရယ်။

ခဏက ဖုန်းဆက်တဲ့အချိန်မှာ မောင်ဖုန်းမကိုင်တော့ သူမ မောင့်ခမျာအလုပ်များနေသဖြင့် မကိုင်အားရှာတာဟု ဖြည့်တွေးပေးခဲ့သော်လည်း မောင်က ကုတင်ပေါ်မှာ နောက်ကောင်မလေးတစ်ယောက်နှင့် ချစ်တလင်းခေါ်နေခြင်း။

သူမ မောင့်အပေါ် မယားဝတ္တယား ဘာမှ မလစ်ဟင်းခဲ့ဖူးပါဟု ဘုရားမှာ တိုင်တည်ပြီး သစ္စာဆိုရဲပါသည်။ အခုကျတော့ မောင်က သူမအပြင် တစ်ခြားသော မိန်းကဘေးတစ်ယောက်နှင့် ချစ်တင်းနှောနေခြင်း။ ပက်လက်အိပ်နေသော မောင့်ကိုယ်လုံးပေါ် ထိုမိန်းကလေးက မောင့်လီးချောင်းအပေါ် တက်စီးနေခြင်း။ မောင်နှင့် ချစ်တင်းနှောနေသော မိန်းကလေး၏ ကျောပြင်ကိုသာ သူမ မြင်ရသေးသဖြင့် ထိုမိန်းကလေး ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်း မသိသေး။

ထိုကောင်မလေးလည်း မောင့်ရဲ့ အားကောင်းမောင်းသန်မှုတွေကြောင့် မျော့လွင့်နေဟန်တူပါ၏။

သူမကျောပြင်ဝင်းဝင်းလေးမှာတောင် ချွေးသီးချွေးပေါက်တွေ စိုရွှဲနေသည်ကို သူမ မျက်ရည်တွေကြားထဲ လှမ်းမြင်နေပါသည်။ မောင်က ထိုမိန်းကလေး၏ ရင်သားတွေကပါ အောက်ကနေ မမှီတမှီ လှမ်းဆုပ်နယ်ပြန်သေးသည်။

ထိုကောင်မလေးစပ်ပတ်နဲ့ မောင့်လီးကြီးကတော့ ဂဟေဆက်လျက်။

“ ဖတ်…..ဖလတ်………ဗြတ်….ဗြတ်…..ဗျစ်….ဖလတ်…..ဖလတ်”

“ ကြိုက်တယ်…မီးလေးရယ်……..ကြိုက်တယ်….ကောင်းတယ်ကွာ…..အ…….အား..ဟ……အား”

“ ဟင့်……အင့်……..အင့်….ဟင့်…….အင့်”

မောင်နဲ့ ထိုကောင်မလေးက အခုလိုမျိုးတွေ့နေသည်မှာ ဒါ ပထမဆုံးအကြိမ် မဖြစ်တန်ရာ။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် အပေးယူမျှမျှ လိင်ဆက်ဆံနေတာကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် ဒါက များစွာတွေ့ဆုံခဲ့ကြပြီး ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။

နုငယ်တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ် အပြင်မှာ အရှင်လတ်လတ်လိင်ဆက်ဆံနေကြသည်ကို တစ်ခါမှ မမြင်ဖူး၊ မကြုံခဲ့ဖူးပေ။ အိမ်ထောင်နှစ်ဆက်ကျပြီး ဖြစ်သည့်တိုင်အောင် သူမ တခြားသူတွေ ဘယ်လိုများချစ်တင်းနှောကြသလဲဟု အတွေးတောင် မတွေးဖူးခဲ့။ ကြုံမှ ကြုံပြန်တော့လည်း သူမယောကျ်ား နောက်မီးလင်းသည်ကို ပက်ပင်းတိုးမိနေသည့် အဖြစ်။ ဒီကောင်မလေးက သူမဆံနွယ်ဖြောင့်ဖြောင့်တွေ လွင့်ခါမတတ် မောင့်ကိုယ်ပေါ် ခုန်ပေါက်နေလေသည်။

နောက်ကနေမြင်နေရသော ကျောပြင်ကလည်း ခပ်သွယ်သွယ်။ တင်ပါးတွေလည်း ခပ်လုံးလုံး။ သူမထက် အသက်(၂)ဆလောက်တောင် ငယ်မလားပင်။ မောင်က အောက်ကနေ ပင့်ဆောင်နေရင်း ပိုကြမ်းပစ်ချင်လာလို့နှင့်တူသည်။ သူ့ကိုယ်ပေါ် ခုန်ပေါက်နေသော ကောင်မလေးရင်ခွင်ထဲ ရင်ချင်းအပ်ကာ သူမရင်သားတွေကို လှမ်းငုံခဲနေပြန်သည်။

နုငယ် ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း သူမကိုယ်တိုင်တောင် ဝေခွဲမရဖြစ်လာသည်။

ယောကျ်ားက နောက်မိန်းမတစ်ယောက်နှင့်ဖောက်ပြန်နေသည်ကို ပက်ပင်းကြီးတိုးမိနေသည့်တိုင်အောင် ဝင်ဖြေမရှင်းဘဲ အပြင်ကနေအေးအေးဆေးဆေးကြည့်နေမိသည်အဖြစ်။

မောင်ရဲ့ ကြမ်းရမ်းမှုကြောင့် အပြင်မှ ခိုးကြည့်နေသော သူမ စပ်ပတ်တောင် ယားသလိုဖြစ်လာပြီး စောက်ရည်တွေတောင်စိမ့်စပြုလာသည်။

“ အား”

ကောင်မလေးက သူမရင်ခွင်ထဲရောက်နေသော မောင့်ဆံပင်တွေကို ဆွဲဆုပ်လှန်ချဖြစ်လိုက်သည်။ နုငယ်တောင် မောင့်ဆံပင်တွေကို ထိုကဲ့သို့ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း မဆွဲဆုပ်ဖူးပေ။ မောင် စိတ်ဆိုးသွားပြီလားဟု သူမ ထင်လိုက်သည်။ မဟုတ်ရေးချ မဟုတ်။

မောင်က ဤမိန်းမလေး မလောက်လေး မလောက်စားလေးက သူ့ဆံပင်ကို နောက်သို့ဆွဲလှန်ချခံသည်ကိုပင် ကျေနပ်နေသယောင်ယောင်။ နုငယ်မှာ မရှိသည့် နုနယ်ပျိုမြစ်မှုနှင့် အရိုင်းဆန်မှုကို ဒီကောင်မလေးဆီကနေရတာမို့လို့ ဖောက်ပြန်တာများလားကွယ်။

“ ကောင်းလား….ဦးဖေ….ကြိုက်လား…..ကြိုက်လား…..ဟင့်……အင့်….အင့်”

“ ချစ်တယ်….ချစ်တယ်…မီးလေးရယ်…..အ…..အ…..ဟ……အ”

“ ဖတ်…..ဖလတ်……ဖတ်….ဗြတ်…….ဗြတ်….ဗျစ်…………ဖတ်…….ဖတ်”

နေပါအုံး။ ဒီကောင်မလေး အသံငို နုငယ်ရင်းရင်းနှီးနှီးကြားဖူးနေသလို။ ထိုစဉ် ကောင်မလေးက မောင့်ကိုယ်ပေါ် ရင်ချင်းကပ်အနေအထားမှပင် ပိုကာမဇောကောင်းလာလို့ထင်သည်။ မောင့်ခြေသလုံးတွေပေါ် သူမကိုယ်ပက်လက်ကျသွားသည်။ သူမဆံပင်တွေက မွေ့ယာပေါ် ဝဲလွင့်လျက်။

မောင်ကတော့ သူမခါးကိုထိန်းကာ သူမစပ်ပတ်ကို သူ့လီးနှင့် အားပါးတရစပ်ရှက်တုန်း။ တံခါးအကွယ်မှ ချောင်းကြည့်နေသော  ဗြုန်းခနဲ့ မြင်လိုက်ရသော မျက်နှာက သူမ သေချာသိနေသော မျက်နှာတစ်ခု။ တစ်စွန်းတစ်စမြင်လိုက်ရုံနဲ့ ပူလောင်မှုက ရင်ဝကို ဒုန်းကနဲ့ လာတက်ဆောင့်သည်။

ဟင်။

သမီးလား။

.................................................................

အခန်း (၉၀)

ဟုတ်ပါတယ်။ သူမ၏ ရင်နှစ်သည်းချာသမီးလေး ရတီပါလား။ နုငယ် အပြင်မှချောင်းကြည့်နေရင်းကနေ ဒူးတွေညွတ်ခွေမတတ် ယိုင်ကြသလိုဖြစ်ရသည်။

ဘုရား…..ဘုရား။

မြတ်စွာဘုရားသခင်။

တပည့်တော်မကို ကယ်တော်မူပါ အရှင်ဘုရား။

မောင့်လိုးချက်တွေအောက် ပါးစပ်ကနေ အော်ဟစ်ငြီးငြူနေသူက သူမသမီးမှ အပ ဘယ်သူမှ မဖြစ်တန်ရာ။ နုငယ်ရင်ထဲ ဝမ်းနာ်းကြေကွဲမှုက ရင်ဝကို ဒုန်းခနဲ့တိုက်ဆောင့်လာ၏။ မျက်ရည်တွေများ တာရိုးကျိုးပေါက်နေသည့်အလားနှယ်။

ပေါက်ပေါက်ပေါက်ပေါက် ကျဆင်းလျက်။ အရမ်းကြီးအော်ဟစ်ဆဲဆိုကာ အခန်းထဲဝင်သောင်းကျန်းပစ်လိုက်ချင်သော်လည်း သတ္တိကလည်း မရှိ။ သိစိတ်နှင့် မသိစိတ်၏ လွန်ဆွဲတွန်းတိုက်မှုက သူမကို ကြည့်နေရာမှ တစ်ဖဝါးမှ မခွါနိုင်ချေ။

မောင်နဲ့ သမီး သူမ မသိဘဲနောက်ကွယ်ရာမှ ခွေးဇာတ်ခင်းလိမ့်မည်ဟု သူမယောင်လို့မျှ မတွေးဖူးခဲ့ပါ။ အိမ်မှာဆိုလျှင် သမီးနှင့်မောင် အနေအထိုင်တည်တံ့လွန်းလှသည်။ သူမဆို မောင်က သမီးအပေါ် အပြောအဆို စိမ်းနေသယောင်ခံစားရသဖြင့် သမီးကို နွေးနွေးထွေးထွေးဆက်ဆံခိုင်းတာတွေ၊ သမီးကို ကျောင်းတမင်တကာကြိုခိုင်းတာတွေ ပြန်အမှတ်ရလာသည်။

သူမ မသိလိုက်တဲ့ အချိန်တစ်ခုမှာ ဘယ်နေရာကစပြီး မှားယွင်းခဲ့ကြပါလိမ့်။ မောင်က သူမအပြင် နောက်တစ်ယောက်နှင့် ဖောက်ပြန်ခဲ့သည်ထားအုံး။ ယောကျ်ားမို့လို့ စိတ်ကစားတတ်သည်ဟု သူမ ခွင့်လွှတ်တွေး တွေးပေးနိုင်သေးသည်။

ရတီမှ လွဲပြီး ဘယ်မိန်းမဖြစ်ပါစေ။ ယုတ်စွအဆုံး ဖာသည်မ ဖြစ်ခဲ့ရင်တောင် သူမ နားလည်နိုင်ဖို့ကြိုးစားနိုင်သည်။ အခုကျ သမီး တဲ့လား။

အပေးအယူမျှမျှဖြင့်ကို လိင်ဆက်ဆံနေကြပါလား။

“ ဖတ်……….ဖတ်…ဖလတ်…..ဖလတ်……ဖလတ်…..ဖတ်”

မောင်က လိုးနေရင်း ပိုကြမ်းပစ်ချင်လို့နှင့်တူပါရဲ့။ ရတီခါးကို ပွေ့ကာ ရတီကို အောက်မှာထားလိုက်ပြီး သူက အပေါ်စီးနေရာယူကာ လှေထိုးကြီးရိုးရိုးအနေအထားဖြင့် ပြောင်းလဲလိုက်သည်။ ရတီအောက်ကို ကျသွားသည်နှင့် အပေါ်မှာ အုပ်မိုးနေသောမောင်က သူ့လီးကို ရတီ့စပ်ပတ်ထဲ ထိုးချလိုက်ပြန်သည်။

“ ဟင့်…..အင့်……အင့်……ဟင့်……အ…..အ….အင့်….အ……….အ”

“ ဖတ်…..ဖလတ်….ဗြတ်…..ဗျစ်……….ဖတ်….ဖလတ်…….ဖ..လတ်…..ဖတ်”

“ ချစ်တယ်……မီးလေးရယ်….သိပ်ချစ်တာပါပဲကွယ်………အ…….အ….ဟ”

ကိုသက်ငြိမ်ထံမှ ရတီကို မူးမူးမေ့မေ့ချစ်တဲ့စကားတွေ ပြောနေပါလား။ နုငယ် ရင်တွေကွဲပါပြီ မောင်ရယ်။ ရင်တွေကွဲပါပြီ။ လိုးနေကြတဲ့အချိန် မောင့်ရဲ့အရှိန်ဘယ်လောက်ပြင်းသလဲဆိုတာ နုငယ်ကိုယ်တိုင်ကြုံဖူးနေကြဆိုတော့သိသည်။

သမီးလေးလည်း မောင့်ရဲ့ ဆောင့်ချက်ကြမ်းကြမ်းကြီးတွေအောက်မှာ သာယာနေသလိုပင်။ သက်ရှိလူသားနှစ်ဦး အားပါးတရလိင်ဆက်ဆံနေကြသော မြင်ကွင်းကို နုငယ်ဒီထက်ပိုမကြည့်နိုင်တော့ပါ။ ကြည့်လည်း မကြည့်ရဲတော့ပါ။

အထဲကို ဝင်ပြီး မောင်ရော၊ သမီးကိုပါ သွားသောင်းကျန်းပစ်လိုက်ရမလား။ သူမ ပဲ အပြင်ကို တိတ်တိတ်လေး ပြန်ထွက်လာရမလား။ သူမ ချီတုံချတုံစဉ်းစားနေ၏။ အခုတော့ ဘာဆက်လုပ်ရမယ်မှန်း သူမခေါင်းထဲ မတွေးတတ်တော့ပါ။ အလျင်အမြန်ခပ်သွက်သွက်ဆုံးဖြတ်တစ်ခုချလိုက်ပါတော့သည်။

သူမ အခုလက်ရှိဒီအခန်းထဲမှ ခပ်သွက်သွက် ထွက်ခွါသွားခဲ့ပြီ။ အထဲမှာတော့ တအီးအီး၊ တအားအားနှင့်မောင်နဲ့သမီး ခွေးဇာတ်ခင်းပြီး ကျန်ခဲ့ကြသည်။ သူမ မျက်ရည်စက်လက်ဖြင့် ကားထားရာနေရာသို့ပြန်လာခဲ့သည်။

ဓာတ်လှေကားစောင့်ဦးလေးကြီးကတော့ မျက်ရည်တွေဗလပွဖြစ်နေသည့် သူမကိုမြင်ပြီး အံ့ဩနေပြန်သည်။ သူမ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ကားထဲသို့ဝင်ကာ လော့ချပြီး အားပါးတရ ငိုချလိုက်တော့သည်။

“ အိ……..ဟိ…..ဟီး……အီး……..အ……..အီ……..အီး….အီး”

“ ရွှတ်…..ရွှတ်….အိ……အီး……..အီး…….အ….အား…..အီး…….အီး”

ကလေးလေးတစ်ယောက် ငိုနေသလိုမျိုး နုငယ် စိတ်လွတ်လက်လွတ်ငိုချမိလေခြင်း။ ရင်ထဲ ကိုသက်ငြိမ်ကို မုန်းတဲ့စိတ်တွေ၊ လုပ်ရက်လိုက်လေခြင်းဆိုတဲ့စိတ်တွေ၊ ကိုသက်ငြိမ်လီးကြီး တဖြောင်းဖြောင်းဝင်နေလိုးနေသည်ကို အံ့ကြိတ်ခံလိုက်၊ အော်မြည်းနေလိုက်၊ မျိုးစုံကြိုးခုန်နေသည့် သမီးရတီကို ယူကြုံးမရသည့်စိတ်တွေနှင့်။

သူမ ဆောက်တည်ရာမရ ပဋာမြေလူးနေခဲ့ပြီ။ နုငယ် အိမ်သို့လည်း မပြန်ချင်သေးဖြင့် မြို့ပြင်သို့ စိတ်သက်သာလို သက်သာငြားကောင်းမောင်းထွက်ခဲ့သည်။ သူမကံကိုက အိမ်ထောင်ကံ ကောင်းဖို့မဖန်လာတာလားပင်။

အရင်ယောကျ်ား စည်သူတုန်းကလည်း သူမကို ကိုယ်ထိလက်ရောက်နှိပ်စက်လိုက်သည်မှ တဖြောင်းဖြောင်း။ အခုကျ ဒီယောကျ်ားနဲ့ သက်ဆုံးတိုင်လက်တွဲမည်ဟု တွေးထားကာမှ နောက်ကွယ်မှ ဖောက်ပြန်နေကြသည့်အဖြစ်မျိုး။

တွေးရင်းတွေးရင် တစ်ခါပြန်ပြီး မျက်ရည်တွေ အိုင်လာပြန်သည်။

“ ကျွီ”

တော်ပါသေးရဲ့။ မီးပွိုင့်အနီကို မမြင်ဘဲ ဖြတ်ကျော်မိလိုက်မလို့ဖြစ်ကာ အသည်းအသန် ဘရိတ်ဆွဲလိုက်ရသည်။

အင်း။ မီးစိမ်းပြီပဲ။ သူမ ကားကိုလီဗာနင်းပြီး ထွက်မလို့ဟန်ပြင်လိုက်သည်။

“ ဒုန်း”

သူမကားကို တစ်စုံတစ်ခုက လာဆောင့်လိုက်သည့် လွင့်ထွက်သွားသည်။ 

တစ်ပြန်။

နှစ်ပြန်။

သုံး၊ လေးပြန်လောက်လိမ့်ထွက်သွားပြီး အောက်သို့ မှောက်ခုံကြီး ပြန်ကြလာ၏။ တစ်ဖက်ယာဉ်ကြောမှ ကုန်တင်ကားကြီးတစ်စီးက မီးပွိုင့်တွင့် အရှိန်မထိန်းနိုင်ဘဲ နုငယ်ကားကို လာတိုက်မိခြင်းဖြစ်သည်။ ကားထဲတွင် ခါးပတ်ပတ်ထားပေးပဲ နုငယ် လည်ထွက်နေသည်။ ကားမှန်ကွဲစတွေ နုငယ်မျက်နှာနဲ့ လက်တွေကို လာစိုက်သည်။

ဟင်….သွေးတွေ။

နှာခေါင်းပေါက်နှင့် ပါးစပ်ထဲက ရဲရဲနီသောသွေးတွေ။ တစ်ကိုယ်လုံးဆီမှ နာကျင်မှုဝေဒနာများစွာ ခံစားလိုက်ရ၏။ ဒီနေ့တော့ လူရော စိတ်ပါ နာကျင်ရမည့်နေတစ်နေ့ဖြစ်ခဲ့တာလား။ တစ်ခါတည်း သေသွားလိုက်ရင်လည်းအကောင်းသား။ စိတ်နှင့် ခန္ဓာဆက်ထားသည့် လိပ်ပြာကြိုးလေးပြတ်ထွက်သွားသည့်နှယ်။ ဖြစ်ပြီးလျှင် ပျက်ရသည့် လူ့ဘဝဆိုတာ ဒါများလားကွယ်။

ဒါပေမဲ့ ဒီဘဝက သူမအတွက် မတရားမှုချည်း ပြည့်နှက်နေသလို။ ပျော်ရွှင်ရသည့်နေ့ရက်တွေဆိုတာ လက်ချိုးရေလို့ ရခဲ့ပါသည်။

မတန်ဘူး။ ဒီဘဝက သူမအတွက် မတန်ခဲ့ပါဘူး။ ကားထဲမှာ ကျွမ်းထိုးမှောက်ခုံဖြစ်နေသည့် နုငယ်အတွေးတွေက တောင်စဉ်ရေမရ။ ကျိုးကြေပျက်စီးနေသည့်ကားအောက်မှာ သူမရုပ်ခန္ဓာမျှသာကျန်ရှိခဲ့ပါတော့သည်။

...........................................................................................

အဆုံးသတ်

(၇)နှစ်ခန့်ကြာသော်

ရက်မှလသို့၊ လမှနှစ်သို့ အချိန်တွေက တဖြည်းဖြည်းတိုက်စားသွားခဲ့သည်။ ကမ္ဘာကတော့ သူ့ဟာသူ လည်ပတ်နေမြဲ၊ လည်ပတ်နေဆဲ။

မွေးဖွားလာသည်။

ပြီးတော့ သေဆုံးသွားကြသည်။

ရှင်သန်နေရတဲ့ စပ်ကြား ဘာတွေများ ကောင်းတာလုပ်ခဲ့ပြီး ဘာတွေကျ မှားမိခဲ့ပါလိမ့်။ သေချာတာတစ်ခုက ကိုယ်စိုက်ပျိုးသည့်အပင်ကို ကိုယ်တိုင်ရိတ်သိမ်းရမှာချည်းသာ။

“ သမီးရေ….မမပြန်ပြီနော်”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ…မမ”

“ အေး….အေး…..ပေး…ပေး…သမီးလေးကို မမဆီပေးလိုက်”

ရတီ ဆိုင်ကကောင်မလေးလက်ပေါ် အိပ်မောကျနေသည့် သမီးလေးကို လွှဲပြောင်းယူခဲ့လိုက်သည်။ ပြီးနောက် ကားပေါ်နောက်ခုံတွင် ကလေးအတွက်သတ်သတ်လုပ်ပေးထားသည့် ခုံပေါ် ခါးပတ်သေချာပတ်ပေးကာ ကားမောင်းထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။

သမီးကတော့ ခေါင်းငိုက်စိုက်ကြပြီး အိပ်ပျော်လျက်ပါလာခဲ့သည်။ ရတီ တစ်နေရာသို့ ဦးတည်မောင်းလာခဲ့သည်။ ကားမောင်းနေရင်း အတိတ်ကို မတွေးချင်ပါဘဲ အတွေးက ရုတ်ချည်းဆိုသလို သူမခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာခဲ့သည်။

ဦးဖေနဲ့ သူမတမုန်းချစ်ကြပြီး ကုတင်ပေါ်တွင် ကလူကလူကျီစယ်တုံးဖုန်းဝင်လာခဲ့သည်။

ဦးဖေ ဖုန်းဆီ။

ဖုန်းပြောနေရင်း ရုတ်တရက်ပျက်ကြသွားသော ဦးဖေမျက်နှာကိုကြည့်ပြီး မကောင်းသော သတင်းတစ်ခုဆိုတာကို သူမ ရိပ်မိသော်လည်း ဘဝတစ်ခုလုံးကို ပြောင်းလဲပစ်စေနိုင်မှန်းတော့ သူမ မမှန်းခဲ့ပါချေ။

ဦးဖေပြန်ပြောပြချက်အရ အဝေးပြေးလမ်းမပေါ်ကားတစ်စီးမှောက်နေသည်ကို အရေးပေါ်ကယ်ဆယ်ရေးအဖွဲ့က သွားကူတုန်း ကားထဲရှိလူ၏ ဖုန်းမှာ နောက်ဆုံးခေါ်ထားသည့် call list ကိုကြည့်ပြီးခေါ်လိုက်သည်ဟုပြောသည်။

ကားထဲရှိ အသက်မျှင်းမျှင်းသာကျန်နေခဲ့သူမှာ “မေမေ”ဖြစ်နေသည် ဆိုပဲ။ ဦးဖေရော၊ သူမရော ကပျာကယာ အဝတ်လဲပြီး မေမေကို တင်ထားသည့်ဆေးရုံကို အမောတကောပေးကြရသည်။ တကယ့်ကို မှီရုံလေးဆိုမျှ မှီရုံလေးသာ။ သူမတို့လည်းအရောက် မေမေလည်း နောက်ဆုံးထွက်သက်နဲ့အတူ သူမတို့ကို နှုတ်ဆက်သွားခဲ့သည်။

ဆရာဝန်ပြောကြားချက်အရတေ့ ကားaccident ကြောင့် ဦးနှောက်ထဲ သွေးအရမ်းထွက်နေသည်ဟု ဆိုသည်။ ခွဲစိတ်သည်ဖြစ်စေ၊ မစိတ်သည်ဖြစ်စေ ရလာဒ်က သိပ်မကွာခြားဟုပြောသည်။ သူမ ထိုနေ့က ငိုလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။

မေမေ ဘာကြောင့်ကား accident ဖြစ်ခဲ့မှန်းလည်း သူမ မသိပါ။ သူမ သိခဲ့သည်က ဒီလောကကြီးတွေ မေမေ မရှိတော့ပြီ။ မေမေဆုံးပြီးနောက်ပြီး အစက ကြိုတင်စီစဉ်ထားသော အရာမှန်သမျှ ဖျက်ပစ်လိုက်ရသည်။

ဩဇီကိုသွားပြီး ကျောင်းလည်း မတက်ဖြစ်ခဲ့တော့။ မန္တလေးမှာရှိနေသည့်အဘွားက သူမဆီလာပြောင်းနေရန်ပြောသော်လည်း ရတီမပြောင်းဖြစ်ခဲ့။ ရက်လည်အပြီး အိမ်ကြီးထဲ ဦးဖေနှင့် သူမ နှစ်ယောက်သာကျန်ခဲ့တော့သည်။

ဦးဖေနှင့် သူမက ချစ်နေကြသည်ဆိုပေမဲ့ ဗြောင်ကြီးတော့ မနေရဲကြသေး။ ပတ်ဝန်းကျင်က တစ်မျိုးတစ်မည်ထင်မှာစိုးသဖြင့် ဦးဖေက သူ့တိုက်ခန်းဆီ ပြောင်းသွားခဲ့သည်။ မေမေဆီက အမွေတွေကို သူ တစ်ပြားမှမယူ။ သူမကိုသာ ပြန်ပေးခဲ့သည်။

“ တီ…..တီ……တီ”

ရတီဆီ ဖုန်းဝင်လာသည်။ သူမ bluetooth နားကြပ်ဖွင့်ကာပြောလိုက်သည်။ ဖုန်းမှာပေါ်နေသည်က သူမခင်ပွန်း “ရဲရင့်ကို”။

“ Hello”

“ Hello….ကိုကို..ရောက်ပြီလား”

“ အင်း..တီတီလေး…..ကိုကိုရောက်ပြီနော်”

“ အင်း…ပြီးရော…..တီတီက ကို့ကိုဖုန်းကို မျှော်နေတာ…မဆက်သေးတော့လေ..ဘာများဖြစ်နေလဲဆိုပြီး စိတ်ပူနေတာ ကိုကိုရဲ့”

“ အမယ်လေး….မိန်းမချွဲလိုက်တာ အခုပြန်ပြေးချင်လာပြီ”

“ ခစ်…….ခစ်……ဒါဆို တီတီ ကားမောင်းနေလို့ ညရောက်မှပြန်ဆက်မယ်နော်”

“ အင်း…..သမီးလေးရော”

“ အခုကားပေါ်မှာ အိပ်ပျော်နေတယ်”

“ လွမ်းတယ်ကွာ….မိန်းမနဲ့ သမီးလေးရော”

“ ဒါဆို အလုပ်ပြီးတာနဲ့ မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့”

“ ဟုတ်ပါပြီဗျ…..သခင်မလေး အမိန့်တော်အတိုင်းပါပဲ ခင်ဗျား”

“ ဒါဆို တီတီ ဖုန်းချလိုက်ပြီနော်….ချစ်တယ်…အာဘွား”

“ ချစ်တယ်…..မွ….မွ”

ရတီ ဖုန်းချလိုက်သော်လည်း မျက်နှာက ပြုံးစိစိဖြစ်ပြီး ကျန်ခဲ့သည်။ ကိုကိုနဲ့ သူမ အိမ်ထောင်ပြုခဲ့သည်က (၂)နှစ်ကျော်ခဲ့ပြီ။ ကိုကိုအစ်မ မင်္ဂလာဆောင်အတွက် ပိုးထည်ဝယ်ရန် သူအစ်မနဲ့ ရတီတို့ပိုးထည်တိုက်ကို အဖော်လိုက်လာကတည်းက စတင်ဆုံမိကြခြင်းဖြစ်သည်။ 

အရပ်မြင့်မြင့်၊ လူပုံခပ်သွယ်သွယ် ကိုရဲရင့်က နာမည်ကြီးဆေးဝါးcompany တစ်ခု၏ မန်နေဂျာရာထူးနှင့်။ အလုပ်သဘောတရားအရ အိမ်မှာ မကပ်ဘဲ အမြဲ နယ်အနှံ့သွားနေရတုန်းမှာ သူအိမ်ကပ်တဲ့အချိန်ခဏလေးအတွင်း သူ့အစ်မနှင့်အတူတူအဖော်လိုက်ခဲ့ရတွင် ရတီနှင့်တွေ့ဆုံခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ထို့နေ့ကတည်းက ရဲရင့် ရတီကို အကြည့်မလွှဲတော့။ နောက်နေ့တွေကျတော့လည်း အကြောင်းမရှိ၊ အကြောင်းရှာကာ ရတီတို့အထည်ဆိုင်ဆီ လာခဲ့သေးသည်။ အစက တွဲရုံလေးသာတွဲကြည့်ကြည့်မည်ဟု ရတီဆုံးဖြတ်ထားသော်လည်း ရဲရင့်၏ အပြုအမူတွေက သူမ နှလုံးသားကို ကြည်နူးပျော်မွေ့စေခဲ့သည်။

လက်ထပ်ခွင့်တောင်းခံခဲ့ရတုန်းကလည်း မဆိုင်းမတွပင် သူမ အဖြေပြန်ပေးခဲ့သည်။ အခုအိမ်ထောင်သက် (၂)နှစ်ကျော်မှာ သမီးလေး တစ်ယောက်တောင် ရောက်ခဲ့ပြီ။ ရတီ အတွေးတွေပျံ့လွင်နေတုန်း သူမဦးတည်ရာနေရာသို့ ရောက်လာခဲ့သည်။

ကားကို ပါကင်မှာ သေချာထိုးလိုက်ကာ အိပ်ပျော်နေသော သမီးကို အသာအယာပွေ့ချီပြီး ဓာတ်လှေကားမှ တစ်ဆင့်အပေါ်ထပ်သို့ တက်လာခဲ့သည်။ တံခါးအဝအရောက်ကျ သူမ ဘဲလ်မနှိပ်တော့ဘဲ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ဂဏန်းနှိပ်ကာ အတွင်းသို့ဝင်လာလိုက်တော့သည်။

“ တီ”

“ ရောက်ပြီလား….မီးလေး”

“ အင်း”

“ သမီးလေးလည်း ပါတာလား”

“ ဟုတ်…ဦးဖေ”

“ ကိုယ့်ကိုပေးလေ”

ဦးဖေက အိပ်မောကျနေသော သမီးကို ပွေ့ချီကာ ဆိုဖာရှည်ကြီးပေါ် နေရာသေချာချလိုက်သည်။ သမီးလေးက တကယ့်ကို နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်မောကျတုန်း။

“ သမီးလေး..အိပ်ပျော်နေတုန်း..ကိုယ်တို့လုပ်ငန်းစလိုက်ကြမလား”

ဦးဖေက တစ်စထက် တစ်စ သူမအနီးတိုးကပ်လာကာ ခပ်နောက်နောက်မေးနေ၏။ နှစ်အနည်းငယ်ကြာပြီးသည့်တိုင်နောက် ဦးဖေဟာ သူမအတွက် ချောမောနေသည့်၊ သန်စွမ်းသည့်ယောကျာ်းတစ်ယောက် ဖြစ်နေဆဲ။

မျက်လုံးအောက် အရေးအကြောင်းအနည်းငယ်ပိုလာသည်၊ နားသယ်စပ်က ငွေမှင်ရောင်ဆံပင်တွေ အနည်းငယ်ပိုလာသည်မှအပ ဦးဖေ သူမကို ချစ်ပေးနိုင်စွမ်းကတော့ အရင်ထက်လုံးဝမလျော့။

“ ခစ်……ခစ်…….မီးလည်း…ဦးဖေကို အရမ်းလွမ်းနေတာ”

“ လာ…အလွမ်းတွေအတွက် အတိုးချ ချစ်ကြရအောင်”

ဦးဖေက သူ့အားကြီးနှင့် သူမတစ်ကိုယ်လုံးကို ပွေ့ချီကာ ကုတင်ပေါ်သို့ ခေါ်ဆောင်သွားခဲ့သည်။ သမီးလေးကတော့ အိပ်ပျော်တုန်း။ သူမ အားကြီးနှင့် တအားချစ်ခံရတော့မည်ကို တွေးရင်းကြည်နူးမိသည်။ သူမ အမှားတွေကို ထပ်ကာထပ်ကာ ဆက်တိုက်လုပ်မိနေမှန်းသိပါသည်။

ငယ်သူမို့ ခွင့်လွှတ်ပေးစေချင်ပါသည်ဟုဆိုလျှင် သူမ တအားတရားလွန်မိနေပါသလား။ အခုတော့ ကာမအမှောင်ထဲ ပျော်ပျော်ကြီး သက်ဆင်းနေသည့် လူသားနှစ်ဦးနှင့် အချစ်ရနံ့တွေ အခန်းထဲ ထုံမွှန်းလျက်။ သီချင်းတစ်ပုဒ်တောင် ကြားဖူးမိသလို။

“ 🎶 🎶 🎶 ငယ်သူမို့….ငယ်သူမို့

ရင်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း…

ဆိုးလည်း ဆိုးတတ်တာ…

မှားလည်း မှားတတ်တာ 🎶 🎶 🎶 ” 

.........................................................................

ကျနော့ရဲ့ “ငယ်သူမို့” ဝတ္ထုရှည်က ဒီမှာပဲ အဆုံးသတ်သွားပါပြီ။

ဇာတ်လမ်းအသွားကို ကျေနပ်တဲ့သူလည်း ရှိသလို၊ မကျေနပ်ဘဲ တစ်မျိုးကြီးဖြစ်နေကြတဲ့သူတွေလည်း ရှိကောင်းရှိပါလိမ့်မည်။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် (၆)လကျော်ကျော် စိတ်ရှည်လက်ရှည်ဖတ်ရှုအားပေးကြတဲ့ တစ်ဦးချင်းစီတိုင်းကို ကျေးဇူးတင်လျက်ပါ။

ဝတ္ထုအကြောင်းအရာနှင့် ပက်သက်ပြီးဆွေးနွေးလိုပါက “ရေးလက်စ” ခေါင်းစဉ်အောက်မှာဖြစ်စေ၊ DM ဖြစ်စေ ဝေဖန်အကြံပြုနိုင်ပါတယ်ခင်ဗျား။

ကျနော် တလလောက်နားလိုက်ပါအုံးမယ်။

ပြီးရင် မတူညီတဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေနဲ့ ပြန်လာပါအုံးမယ်။

ခင်တဲ့

နစ်ကို

This will too pass.

You can contact me via telegram link mentioning below.

https://t.me/Niko_Soe

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။

ငယ်သူမို့ အပိုင်း ( ၆ )

ငယ်သူမို့ အပိုင်း ( ၆ )

(Drama, Romance)

ရေးသားသူ - Niko Soe

အခန်း (၇၅)

နေ့လည် (၁၁)နာရီကျော်…ရန်ကုန်မင်္ဂလာဒုံလေဆိပ်

“ ဟေး……နုလေး….ဒီမှာ….ဒီမှာ”

ကိုသက်ငြိမ် နုငယ်ကို လက်လှမ်းပြလိုက်သည်။ မနက်က ကိုသက်ငြိမ်အဖို့ သည်းထိတ်ရင်ဖိုဖြစ်ရပ်အပြီး ရေမိုးချိုးလိုက်ပြီး တစ်ပါတည်း လေဆိပ်ကို ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ဝပ်ရှော့က တပည့်ကျော်တွေဆီ နေ့လည်မှ လာမည်ဟု ဖုန်းဆက်ထားနှင့်လိုက်သည်။

နုငယ် ပြန်လာမှာဆိုတော့ အခန်းထဲ သူမ သံသယမဝင်အောင် ကြိုတင်ပြင်ဆင်ရပြန်သေးသည်။ ရတီ နဲ့တဝကြီးဒီကုတင်ပေါ်ကြီးမှာ လိုးခဲ့ကြတော့ ဒီကုတင်ပေါ် ရတီကိုယ်နံ့လေးတွေ၊ ဆံပင်စလေးကျန်ရစ်ခဲ့မည်မှာ မလွှဲဧကန်။

ထိုကြောင့် ခေါင်းအုံးစွပ်၊ အိပ်ယာစွပ်တွေကို အကုန် ဖယ်ရှားပြီး အဝတ်လျှော်စက်ထဲထည့်ကာ အသစ်ပြန်လဲလိုက်ရသည်။ ကြီးမေကိုတော့ ခပ်တည်တည်နဲ့ နုငယ်ပြန်လာမှာမို့လို့ လဲထားလိုက်သည်ဟု လိမ်ထားလိုက်သည်။ သူ့လုပ်ရပ်တွေက အရမ်းပိရိလွန်းနေသလိုပင်။ အတွေ့အကြုံရှိသောသူတစ်ဦးလို။

သို့သော်လည်း ဖောက်ပြန်ခြင်းနဲ့ သူနဲ့က ပထမတွေ့ဆုံခြင်းပင်။ ဆုံးပါးသွားပြီဖြစ်တဲ့ အရင်ဇနီး လွင်မာနှင်း ကုတင်ပေါ်မှာ (၂)နှစ်ကျော်နီးပါး လဲနေခဲ့သည့် အချိန်တုန်းကတောင် သူ မဖောက်ပြားဖြစ်ခဲ့ပေ။ သန်တုန်းမြန်တုန်းယောကျ်ားသားလေ။ လိင်စိတ်ဆိုတာ အမြဲရှိနေသည်ပေါ့။

သို့သော်လည်း အရမ်းထကြွလာလျှင် အောကားကြည့်၊ ဂွင်းထုလိုက်ပြီး ကိစ္စရှင်းလိုက်တာပင်။ အခုက ရမ္မက်ဇောနှင့်မျောပြီး ကာမဂုဏ်အာရုံကို တဝကြီးခံစားနေမိတော့သည်။

“ မောင်…လာကြိုတာလား”

အနားနား နုငယ်လာပြောမှ သူအသိစိတ်ပြန်ကပ်မိတော့သည်။ နုငယ်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း အမြဲလှပနေတော့သည်။ နုငယ်၏ လှိုင်းတွန့်ဆံပင်တွေကို သူမ ဖာသာ ခပ်မြင့်မြင့်ပိုနီတေးလေး စည်းနှောင်ထားသည်။အပေါ်က လေးထောင့်စပ်စပ်လည်ပင်းပုံစံ ကိုယ်ကြပ်အင်္ကျီအသားရောင်လေးက သူမအလှကိုပိုတင့်တင်စေသည့်နှယ်။

လေယာဉ်ထဲမှာ အေးလို့နှင့်တူသည်။ အပေါ်က အစိမ်းဖျော့ရောင် cardigan လေး ဝတ်ထားသည်။ အောက်က ဂါဝန်အရှည်အဝါရောင်က သူမ ခြေစထိရှည်ပြီး ဝဲတဲတဲလေးနှင့်။ မြန်မာဝတ်စုံဝတ်နေကြဆိုပေမဲ့ ထိုကဲ့သို့ တခြားပုံစံ style လေးတွေ ဝတ်တော့လည်း သူမ အလှက ပိုနုဖတ်နေသလို။ လေယာဉ်ပေါ်မှာလည်း ကောင်းကောင်းအိပ်ပျော်ခဲ့လို့နှင့်တူသည်။ မျက်နှာက ဖောင်းဖောင်းအိအိနှင့် စိုလက်နေသည်။

“ လွမ်းလိုက်ရတာ နုလေးရယ်”

“ မောင် ကတော့ထုံးစံအတိုင်းပိုပြီ”

“ အဟုတ်ပြောနေတာပါကွယ်….နုလေး မယုံဘူးလား…အေး..အေး…ညကျ တွေ့မယ်”

“ ဟိ…ဟိ…မောင် လေဆိပ်ကြီးမှာ ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ”

“ မသိဘူးကွာ….ချစ်တယ်”

ခွဲနေရသည့်(၂)ရက်အတွင်းမှာကို ကိုသက်ငြိမ် စကားတော်တော်တတ်လာသည်။ နုငယ်နှလုံးသားကတော့ ကြွေကျမြေခရပြီပေါ့။ အထုတ်တွေကူသယ်ပေးရင်နဲ့ပင် ကိုသက်ငြိမ် ချစ်စကားတွေ မမောနိုင်၊ မပန်းနိုင်ဆိုမိသည်။

ကျူးလွန်ခဲ့သည့် အမှားတွေကို ပြန်လည်ဖာထေးလိုသည့်သဘောမျိုးလား ဆိုတာကိုတော့ ကာယကံရှင်ကသာ အသိဆုံး ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။

“ နု…နေ့လည်စာက အိမ်မှာစားမှာလား…အပြင်မှာ စားချင်လား”

“ အိမ်မှာပဲစားလိုက်မယ်လေ..မောင်..ကြီးမေချက်ထားတာတွေ မစားမိရင် အားနာစရာကြီး..မောင်ရော”

“ မောင်က အိပ်ယာထနောက်ကျလို့ ခဏလေးကမှ မနက်စာစားဖြစ်တာနုရဲ့..နုကို အိမ်ပြန်ပို့ပြီး မောင်က ဝပ်ရှော့ဆက်သွားမှာ”

“ အင်း….သမီးရော..အိမ်မှာလား”

“ ရှိမယ်ထင်တယ်..မောင်လည်း သေချာမသိဘူးရော”

“ လက်ဆောင်တွေပါလာတယ် မောင်ရဲ့..မောင့်အတွက်ရော…သမီးအတွက်ရော”

“ မောင့်အတွက်က လက်ဆောင်မလိုပါဘူး..မောင်လိုချင်တဲ့ လက်ဆောင်က နု ပဲလေ”

“ ခစ်…….ခစ်”

“ ရယ်မနေနဲ့ မိန်းမရေ…ညကျ အားမွေးထား”

“ မောင်နော်..သူ အမြဲတမ်း ဒါပဲစဉ်းစားနေတာ”

“ ဟောဗျာ…..ကိုယ့်မိန်းမကို ကိုယ်မှ မချစ်ရင် ဘယ်သူချစ်မှာလဲ”

“ ဟိ…ဟိ…..ပြောရင်းဆိုရင်းအိမ်ရောက်ပြီမောင်”

“ ဒါဆို မောင် ဝင်မပို့တော့ဘူးနော်…တစ်ခါတည်း ဝပ်ရှော့သွားရမှာဆိုတော့”

“ အင်း”

အိမ်ထဲက ရတီနှင့် ကြီးမေရော ထွက်လာသည်။ အမေနဲ့ သမီးက ပွေ့ဖက်ပြီး အလွမ်းသယ်၍မဆုံးနိုင်။

“ နုရေ…..မောင်သွားပြီ”

နုငယ် သူ့လင်တော်မောင် ကိုသက်ငြိမ်ကို လက်ပြနှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ သူမ မသိလိုက်သည်က သူမနောက်မှာ ရတီနှင့် ကိုသက်ငြိမ် အကြည့်ချင်းသာဆုံပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်ကြသည်ကိုပင်။ စက္ကန့်ပိုင်းလေးမျှသာ။

သို့သော် သက်ဆိုင်သူကိုယ်စီက ဘာကိုဆိုလိုလဲဟု သိကြသည်။ အလွမ်းတွေ အနည်းငယ်ရောစပ်ထားသည့် မျက်ဝန်းတွေနဲ့ပေါ့။

....................................................................................................................

အခန်း (၇၆)

ကိုသက်ငြိမ် ဝပ်ရှော့ရောက်တော့ ဟိုဟိုဒီဒီတွေးမအားတော့။ အလုပ်တွေက တောင်ပုံရာပုံချီပြီး သူ့ကို စောင့်မျှော်နေသည်။ နုငယ် ပြန်ရောက်ပါသည်ဆိုမှ မပြီးနိုင်၊ မစီးနိုင်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ည(၇)နာရီတောင်ထိုးတော့မည်။

ဘယ်သူမှလည်းမရှိတော့။ ကြီးမေလည်း ပြန်ပြီ။ သူစားဖို့အတွက် ထမင်းစားပွဲပေါ် ညစာတော့ရှိသည်။ အိပ်ခန်းထဲဝင်၊ ရေချိုးမလို့ပြင်လိုက်တော့ နုငယ်တောင် အိပ်ပျော်စပြုနေပြီ။ ကိုသက်ငြိမ် ဟိုလုပ်၊ ဒီလုပ်နဲ့ “ချွတ်..ချွတ်..ချွတ်..ချွတ်” အသံကြားတော့ နုငယ်နိုးသွားဟန် တူသည်။

“ မောင် ပြန်လာပြီလား”

အိပ်ချင်မူးတူးအသံနှင့် နုငယ်။

“အင်း…အင်း”

“ မောင်…ထမင်းမစားရသေးရသ် နုငယ် စားပွဲမှာပြင်ပေးထားတယ်နော်…အစက မောင့်ကို စောင့်နေတာပဲ..နုမစောင့်နိုင်တော့လို့ နုနဲ့ သမီး စားလိုက်တယ်..မောင်”

“ နုကလည်း..မောင်ပြောပြီးသားပဲ…နောက်ကျနေရင် မစောင့်နဲ့လို့ ပြောပြီးသားကို”

“ အင်းပါ….ဒါဆို..နု အိပ်ပြီနော်…အရမ်းပင်ပန်းနေလို့”

“ အင်း…အင်း”

ကိုသက်ငြိမ် မှန်းချက်နဲ့ နှမ်းထွက်မကိုက် ဖြစ်သွားသည်။ ဒီည နုငယ်နှင့် အချစ်ပွဲ အပီနွှဲရန် ပြင်ဆင်ပြီးကာမှ ခဲလေသမျှ သဲလေကျ ဖြစ်သွားရပြီ။ သို့သော် ဇနီးသည်က ပင်ပန်းလာသည်ကို သူ နားလည်ပေးရမည်လေ။ နုငယ် အိပ်နေရင်း သူ တက်လိုးလို့လည်း ရသည်ပဲ။

သို့ပေသော်ငြား သူ ထိုကဲ့သို့ မလုပ်ချင်။ သူမခမျာ အရှုပ်ထုပ်တွေ အများကြီးဖြေရှင်းလာခဲ့ရသည်။ ချစ်တင်းနှောကြသည်ဆိုသည်က နှစ်ဦးနှစ်ဖက် အပေးယူမျှမှသာ ကောင်း၏။ တစ်ယောက်တည်း ကိုယ်ထင်ရာစိုင်းနေလို့ မဖြစ်။ ပြီးတော့ နုငယ်က ခရီးပန်းလာသည်။ ပင်ပန်းနေသော ဇနီးကို တက်လိုးနေသည့် ခင်ပွန်းသည် ဆိုသည်မှာ အဆင်မပြေ။

ကိုသက်ငြိမ် ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်ပင် သူလုပ်စရာရှိတာ ဆက်လုပ်လိုက်သည်။ ရတီလည်း သူမအမေပြန်လာလို့နဲ့တူသည်။ အရိပ်အယောင်တောင် တစိုးတစဉ်းမျှ မတွေ့။

ကိုသက်ငြိမ် တစ်ယောက်တည်း ထမင်းစား။ ကိုသက်ငြိမ် တစ်ယောက်တည်း ဘောပွဲကြည့်ပြီး အိပ်ရန်ပြင်ဆင်လိုက်သည်။ သူ့နံဘေးက နုငယ်ကတော့ အိပ်ပျော်နေသည်မှာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်။ သူတစ်ယောက်တည်းသာ အိပ်မပျော်ဘဲ ဟိုလိမ့်ဒီလိမ့်။

မနေ့ညက အော်ဟစ်သံ၊ ညည်းညူသံ၊ အချစ်ကျီစယ်သံများနှင့် ဆူညံနေသည့် ဒီအိမ်ကြီးက အခုကျတော့လည်း အပ်ကျသံကြားရမတတ်လောက်အောင်ထိ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လွန်းလှသည်။

“ တီ”

ထိုစဉ် ကိုသက်ငြိမ်ဖုန်းမှ message ဝင်လာသည်။

“ လွမ်းတယ်..ဦးဖေရေ”

ရတီထံမှmessage။ ကိုသက်ငြိမ် လူမိသွားမလား ဆိုတဲ့အတွေးနှင့် ဘေးကို လှည့်ကြည့်ရသေး၏။ နုငယ်ကလည်း ဘာမှမသိရှာ။ တကယ်ဆို ဒီချိန်က နုငယ်နဲ့ သူ အချစ်ပွဲအပီနွှဲနေမှာ။ သို့သော် အခုကျ သူ့တစ်ယောက်တည်း ငေါင်တောင်တောင်။ ရတီဆီက အလွမ်းပြေ message ကို သူချက်ချင်းပြန်လိုက်သည်။

“ ကိုယ်ရော…အရမ်းလွမ်းတယ်”

“ ချစ်တယ်နော်..ဦးဖေ”

“ ကိုယ်လည်း သိပ်ချစ်တယ် မီးလေး”

“ ချစ်ရင် မီးကို အလွမ်းပြေပုံပို့ပေး”

ကိုသက်ငြိမ် ခေါင်းရှုပ်ရပြီ။ မကြီးမငယ်နဲ့ selfie ဆွဲပြီး ပုံပို့ပေးလိုက်သည်။

“ တီး”

“ ပုံက ဝါးနေတယ်..ဦးဖေ..မရှင်းဘူး”

အခန်းထဲမှာက ညအိပ်မီးရောင်ပဲရှိတော့ ပုံကမှုံလွန်းနေသည်။ အိပ်ခန်းထဲက တွဲလျက်အိပ်သာဆီ သူထွက်သွားသည်။ Toilet ထဲက မီးရောင်က လင်းလင်းချင်းချင်းဆိုတော့ ပုံက ကြည်လင်ပြတ်သားစွာ မြင်ရလေပြီ။

Selfieပုံ ကတော့ မရိုတ်တတ်၊ ရိုက်တတ်နဲ့ ရိုက်လိုက်သည်။

“ ချောလိုက်တာ..ဦးဖေရယ်….ခစ်ခစ်”

ရတီဆီက ချီးကျူးစကားကြောင့် သူပျော်ရွှင်သွားသည်။ Message ပို့ရသည်မှာ ရင်တလှပ်လှပ်နှင့်။ လူမသိ၊ သူမသိအောင် ခိုးပို့နေရသည် မဟုတ်လား။

“ မီးလေးပုံလည်း ကိုယ့်ကို ပို့ပေး”

ချစ်စရာကောင်းလွန်းလှသည့် ရတီပုံလေးကို ဖုန်းမှန်သားပြင်မှ တစ်ဆင့် ကိုသက်ငြိမ်တွေ့လိုက်ရသည်။ ညအိပ်ဂါဝန် လက်တစ်လုံးကြိုးလေးနဲ့။ သူမ ရင်သားနှစ်မြွှာကြားအချိုင့်လေး ပေါ်သည်အထိ ဝတ်စုံက ဟိုက်လွန်းနေသည်။

ရတီပုံကြည့်ပြီး ကိုသက်ငြိမ် ဘဝင်ဆူလာသည်။ အာခေါင်တွေပါ ခြောက်လာသလိုလို။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီရင်နှစ်မြွှာကြားကို ခေါင်းအပ်ကာ တစ်ဝကြီး နမ်းရှိုက်ချင်ပါရဲ့။

“ လှလိုက်တာ…မီးလေးရယ်”

“ ခစ်…ခစ်”

“ ဦးဖေ ပုံထပ်ပို့ပေးအုံးကွာ…ဒီတစ်ခါ အင်္ကျီချွတ်ထားတဲ့ ပုံပို့ပေး”

ရဲတင်းလှသော ရတီစကားကြောင့် ကိုသက်ငြိမ် ထိတ်ခနဲ့ ဖြစ်သွားရပြန်သည်။ သို့သော် သူမစေခိုင်းသည့်အတိုင်း ဖြစ်မြောက်အောင် လုပ်ပေးရသည်က သူ့တာဝန်ပင်။ ဘယ်အမျိုးသမီးကိုမှ အဝတ်မရှိသည့်ပုံ မပို့ဖူးပေ။ နုငယ်နဲ့တောင် ဒီလိုမျိုးတွေ သူ မလုပ်ပြခဲ့ဖူးပေ။ ပုံမပို့ခင် သန့်စင်ခန်းထဲက မှန်ထဲ သူ့ကိုယ်ခန္ဓာကိုယ်ကို သူပြန်ဆန်းစစ်လိုက်ရသည်။

အဆင်ပြေတယ်သားပဲ…သက်ငြိမ်။ မိုက်တယ်..သက်ငြိမ်။ Well done bro။

သူ့ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းဗလာဖြစ်နေသည့် ပုံကို သေချာရိုက်ပြီး ရတီဆီ ထပ်ပို့လိုက်သည်။

“ ဦးဖေကြွက်သားတွေက ရင်ခုန်ချင်စရာကြီး….ဟိ…ဟိ”

ရတီ၏ message မြင်ပြီး သူပြုံးမိသွားသည်။

“ မီးလေးပုံရောပဲ…ကိုယ်ထပ်မြင်ချင်သေးတယ်”

ရတီဆီက message ပြန်အလာ တစ်အောင့်လောက်တော့ စောင့်လိုက်ရသည်။

“ တီ”

“ လှလား”

ဟိုက်ရှားဘား။ ရတီက သူမနို့နှစ်လုံးကို သူမလက်နဲ့ ဆွဲပင့်ထားသောပုံ။ ကိုသက်ငြိမ်၏ တငွေ့ငွေ့တောက်လောင်စပြုနေသော ရမ္မက်ဇောကို ဓာတ်ဆီလောင်းပြီး လောင်စာတင်လိုက်သလိုနှယ်။ ဝုန်းခနဲ့ တောက်လောက်လာသည်။

ကိုသက်ငြိမ်စိတ်တွေ ထိန်းချုပ်၍ မရတော့ပေ။ ရတီဆီက message လည်း သူ မပြန်တော့ပြီ။ အတွေ့ကို မခံစားနိုင်ဘဲ အငွေ့သာ မြင်နေရသည့်အဖြစ်မျိုး သူ မလိုချင်တော့ပြီ။ ရုတ်ချည်းဆိုသလို သူတို့ လင်မယားအိပ်ခန်းမှ အပေါ်ထပ်ဆီ လျှင်မြင်စွာပြေးတက်သွားလေသည်။ ခြေသံကိုတော့ လုံလုံနင်းပြီး တက်သွားသည်။ နှလုံးသားဆီက စည်းချက်တွေက ပေါက်ထွက်မတတ်ခုန်လျက်ရှိနေသည်။

ကိုသက်ငြိမ် ဇောကပ်ပြီးအပေါ်ပိုင်းဗလာနှင့် သူ့ကိုယ်ပေါ် လုံချည်တစ်ထည်သာ ဝတ်ပြီး အပေါ်ထပ် ရတီရှိရာအခန်းသို့ ဒုန်းစိုင်းတက်ချသွားသည်။

“ ဒေါက်…..ဒေါက်”

တံခါးခေါက်သံက အတွင်းထဲကလူကြားရုံမျှ ခပ်ဖွဖွ။

“ ချလပ်”

ထိုစဉ် အတွင်းမှ လက်ကိုင်ဘုလှည့်သံ ကြားလိုက်ရပြီး ကိုသက်ငြိမ် ရပ်စောင့်နေသော အခန်းတံခါး ပွင့်ဟသွားလေတော့သည်။

..................................................................................................................

အခန်း (၇၇)

ရတီ ရင်တွေတလှပ်လှပ်နဲ့။ ဦးဖေနှင့် သူမ ညကြီးမင်းကြီး ချစ်စကားတွေ သီကုံးဖွဲ့နွှဲ့နေသည်လေ။ ဦးဖေ ရဲ့ အပေါ်ပိုင်းကိုယ်ဗလာနဲ့ ဓာတ်ပုံက သူမ ရမ္မက်ကို နှိုးဆွပေးနေသည်။ ဒီရင်အုပ်ကြီးအောက်၊ ဒီလက်မောင်းရုံးကြီးတွေ အကုန်လုံး သူမ ထိတွေ့ဆော့ကစား၊ ကိုင်တွယ်ဖူးပြီးသား။ 

ဦးဖေစိတ်တွေ မရိုးမရွဖြစ်အောင် သူမ ညဝတ်အင်္ကျီ ဆီက လက်တလုံးကြိုးလေးကို အသာလျှောကာ ရွှေရင်နှစ်မြွှာပေါ်အောင် လက်လေးနဲ့ ပင့်တင့်ပြီး ဓာတ်ပုံရိုက်လိုက်သည်။ နို့သီးခေါင်းထိပ်လေးတောင် လက်နဲ့ကိုင်မိရုံလေးတင်ကို ကျဉ်တင်တင်လေး ဖြစ်နေရှာသည်။

ထိုပုံကို မြင်မိသောပုရိဿယောကျ်ားတိုင်း သွားရည်ကျမိမှာ အမှန်။

“ တီ”

ဦးဖေဖက်က “seen” ပြနေသည်။ တစ်ဖက်ဆီက reply အလာကို စောင့်နေမိသည်။ တော်တော်နှင့်ပြန်မလာပေ။ သူမ နောက်တစ်ဆင့်တက်ပြီး ဦးဖေတစ်ကိုယ်လုံးပုံမြင်ချင်လာသည်။

“ ဦးဖေ……တစ်ကိုယ်လုံးပုံ ပို့ပေး” ဆိုပြီးရေးနေသည်။

သို့သော် သူမ အမှန်တကယ်မြင်ချင်မိသည်က မြွေဆိုးပုံလေး။

“ ဦးဖေလီးပုံ ပို့ပေး” ဆိုပြီး ရေး၍ကလည်း မသင့်တော်ပြန်။

သူမ စာစီနေတုန်း…….

“ ဒေါက်…..ဒေါက်”

အပြင်ဖက်မှ သူမတံခါးက တစ်စုံတစ်ယောက်က ခပ်ဖွဖွလာခေါက်နေလေ၏။ ဘယ်သူများပါလိမ့်။ မေမေတော့ မဖြစ်တန်ရာ။ တစ်ခါမှ ညကြီးအချိန်မတော် သူမဆီ လာလေ့မရှိ။

သို့သော် မေမေဖြစ်နေပါက ခက်မည်ဆိုပြီး လျှောကျနေသော သူမညအိတ်ဝတ်စုံကို အပေါ်သို့ ပြန်ဆွဲတင်ကာ သေသေသပ်သပ်ပြင်လိုက်သည်။

“ ချလပ်”

ဟင်….ဦးဖေပါလား။

ခဏက သူမဆီပို့ထားတဲ့ ပုံထဲကလို အပေါ်ပိုင်းကိုယ်ဗလာနှင့်။ သူမမှင်တက်နေတုန်း ဦးဖေက တံခါးဆွဲဖွင့်ပြီး တဇွတ်ထိုး အခန်းထဲ ဝင်လာသည်။ တံခါးကိုတော့ မမေ့မလျော့ lock ချထားလိုက်သေးသည်။

“ ဦးဖေ…..ညကြီးမင်းကြီး ဘာကိစ္စ….”

သူမ စကားတောင်ဆုံးအောင်ပြောခွင့်မရလိုက်ပေ။ ဦးဖေ အနမ်းတွေက မွတ်သိပ်စွာ သူမနှုတ်ခမ်းပေါ် ကျရောက်လာသည်။ သူမ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို အားကြီးနဲ့ စုပ်ယူနေလေသည်။ သူမလည်း အားကျမခံ အားကြိုးမာန်တက် တုံ့ပြန်ရှာသည်။

“ ပြွတ်….ပြွတ်…..ပလပ်….ပလပ်….ပြွတ်….ပြွတ်”

“ အင့်……အင့်…..အ….အင့်…..ဟင်း……..မွ….မွ……အင့်……..ဟင်း”

အနမ်းမိုးတွေ ရွာသွန်းနေသည်က မွတ်သိပ်ပြင်းပြစွာ။ ရတီ အသက်တောင် မဝချင်သလို ဖြစ်ရသည်။ နှုတ်ခမ်းသားလေးတောင် ကျိန်းနေလေပြီ။ အခုမှ ဦးဖေက သူမမျက်နှာကို နူးနူးညံ့ညံ့ထိန်းကိုင်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်ရရှာသည်။

“ လွမ်းလိုက်တာ မီးလေးရယ်”

“ မီးရော…အရမ်းလွမ်းနေတာ”

မနေ့က အဝချစ်ခဲ့ပြီးသည့်တိုင်အောင် သူတို့ခမျာ လွမ်းနေရရှာသည်။

“ ဦးဖေ……အောက်ထပ်မှာ မေမေရှိနေတယ်မလား..ဖြစ်ပါ့မလား..ဦးဖေရယ်”

“ အင်း…ဘာကို မဖြစ်နိုင်ရမှာလဲ…မီးလေးရဲ့…….နုက အစောကြီး အိပ်သွားပြီလေ….ကိုယ် အရမ်းလွမ်းလာလို့ မီးလေးဆီ လာတာ”

“ ဆောင်တော် ကူးလာတာပေါ့လေ”

“ အဟတ်….ဟတ်….ဒီလိုဖြစ်သွားတာလား….စကားတတ်တဲ့ သာလိကာမလေး…မှတ်လောက်အောင် ပညာပေးရမယ်…..လာခဲ့”

“ ခစ်….ခစ်……ခစ်…ခစ်”

ရတီစိတ်ထဲ မသင့်တော်မှန်း၊ မဖြစ်သင့်မှန်း သိပါ၏။ သို့သော် အရာအားလုံးက နယ်ကျွံနေခဲ့ပြီ။ သူမသာ အစကတည်းက အရက်မူးမူးနဲ့ ဦးဖေကို စမနမ်းခဲ့ပါက ထိုနောက်ဆက်တွဲအဖြစ်အပျက်မျိုး ဖြစ်လာစရာ အကြောင်းမရှိပေ။

မိန်းမဖြစ်သူ အိပ်ပျော်နေတုန်း ယောကျ်ားဖြစ်သူက မယားပါသမီးနဲ့ ချစ်တလင်းခေါ်နေကြသည်မှာ ကြားလို့မှ မကောင်းပေ။ သို့သော် ချစ်တဲ့စိတ်၏ စိတ်ဇောအဟုန်ပြင်းပြမှုကို ဘယ်အရာ တားဆီးနိုင်လိမ့်မည်ဟု မထင်။

ပြောရင်းဆိုရင်း ဦးဖေက သူ့လုံခြည်ခါးပုံစကို ချွတ်ချလိုက်သည်။

“ မီးလေး…ဒီမှာကြည့်အုံး”

ဦးဖေလီးချောင်းကို တဒုတ်ဒုတ်နှင့် တင်းမာထောင်မတ်လျက်။ သားကောင်အနံ့ရသည့် မုဆိုးလိုနှယ်။

“ ခိ….ခိ…..တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ ချစ်စရာကြီးပါလား…အဟိ…ဟိ”

“ လာခဲ့…မရတော့ဘူး…အရမ်းချစ်ချင်နေပြီ”

ဦးဖေက လက်သွက်သွက်နဲ့ သူမပုခုံးပေါ်က ကြိုးကို လျောချပစ်လိုက်သည်။ သူမ ညအိပ်ဝတ်စုံက အောက်သို့ လျှောကနဲ့ ဆင်းချသွားသည်။ ဗလာဖြစ်သွားသည့် ရင်သားနှစ်မြွှာကို ဦးဖေက သူ့လက်ကြမ်းတွေနှင့် ပွတ်ခြေဆုပ်နယ်နေလေသည်။

ခဏက အားရပါးရ နမ်းပစ်လိုက်ချင်သည်ဟု ရည်ရွယ်ထားသော ရွှေရင်စုံကြား မြောင်းလေးကို ခေါင်းအပ်ကာ အားပါးတရ နမ်းရှိုက်မိပြန်သေးသည်။

“ အင်း…..ဟင်း………..အင်း……အင်း”

ဦးဖေ၏ ယုယကြင်နာမှုတွေအောက် သူမ ကတုန်ကရီဖြစ်လျက်။ ဦးဖေက ဆတ်ခနဲ့ သူမကို ပွေ့လိုက်ကာ ကုတင်အစွန်းပေါ်တင်ပြီး အိပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ ဦးဖေ အရင်နေ့တွေတုန်းကလို အကြာကြီး နူးနပ်မနေတော့။

ဒီနေ့ အခြေအနေက ခပ်သွက်သွက်၊ ခပ်မြန်မြန် လိုးရမည်လေ။ ရတီ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဖြဲချလိုက်ကာ ဦးဖေက သူ့လီးက သူမ စပ်ပတ်ထဲ စိုက်သွင်းလိုးချမလို့ ဟန်ပြင်လိုက်သည်။

“ အ”

“ မီးလေး…သိပ်မအော်နဲ့နော်…မီးမေမေကြားသွားလိမ့်မယ်”

ဦးဖေ ဘာဆိုလိုချင်မှန်း သူမ နားလည်သည်။ သို့သော် သူမတို့ အခန်းတွေက အသံလုံသားပင်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လေ။ အရမ်းအရှိန်တက်လာရင် အော်ဟစ်ငြီးငြူတတ်မိသည်ကိုတော့ ဒီနေ့ညမှာ ထိန်းသိမ်းလိုက်တော့မည်။

“ ဖတ်……ဖလတ်……..ဖတ်……..ဖတ်…..ဖလတ်….ဗြတ်……ဗြတ်”

“ အင့်……ဟင့်……….ဟင့်…….အင့်……အင့်…..ဟင့်”

အခန်းထဲမှာ အသားချင်းရိုက်ခတ်သံမျှသာ ကြားရမည်။ ဦးဖေ ကိုယ်နှိုက်ကလည်း မေးကြောကြီးတွေ တင်းကားနေပြီး မအော်မိအောင်ကြိုးစားနေရှာသည်။ သူမလည်း ခပ်တိုးတိုးနှင့် “တအင့်အင့်” သာဆိုနိုင်တော့သည်။

............................................................................................................................

အခန်း (၇၈)

“ မီးလေး….ခေါင်းအုံးပေါ် လှဲအိပ်လိုက်”

ကုတင်စွန်းမှာလိုးရတာကြာလာတော့ ဦးဖေက ညောင်းလာသည်နှင့်တူသည်။ သူမ ကုတင်ပေါ် နေရာတကျ ပြန်ရွေ့လိုက်သည်။ ဦးဖေပါ ကုတင်ပေါ် တက်လိုက်လာသည်။

ရတီ ကုတင်က တစ်ယောက်ဆိုလျှင် လွတ်လွတ်လပ်လပ်အိပ်လို့ရသော်လည်း ဦးဖေလို လူကောင်ကြီးကြီးနှင့် သူမ အပါအဝင်နှစ်ယောက်ဖြစ်သွားတော့ အတန်ငယ်သေးသလို ဖြစ်သွားရ၏။

“ တခြမ်းစောင်းပြီး ကွေးလိုက်..မီးလေး”

သူမ ပုစွန်တုပ်ကွေးသလို ကွေးလိုက်သည်။ ဟိုနေ့ညကလို နောက်ကနေ ဖက်ပြီး ဆောင့်လိုးမှာမျိုးလား။

“ အင့်”

ဟင်…..မဟုတ်ပါလား။ ဦးဖေက သူမ ခြေရင်းမှာ။ သူမ က ခြေနှစ်ချောင်းပူးပြီး ကွေးထားတော့ ကြားမှာ ထွက်နေသည့် စပ်ပတ်ဖောင်းဖောင်းလေး၏ အမြောင်းလေးကိုလီးနဲ့ ဆောင့်ထည့်ခြင်းဖြစ်သည်။ တကယ်ပါ…ဦးဖေရာ။ အချစ်ပါမောက္ခကြီးပါကွာ။ မရိုးနိုင်သော နည်းလမ်းပေါင်းစုံနှင့် လိုးပေးနေခြင်း ဖြစ်ရသည်။

“ ဖတ်……ဖလတ်….ဗြတ်….ဖလတ်..ဖတ်….ဖတ်…..ဗျစ်”

ဦးဖေက ကွေးနေသည့် ရတီတင်ပါးကို ကိုင်ပြီး လိုးနေတော့ သူ့လီးက ရတီစပ်ပတ်ထဲ ဝင်သည့် အချက်တိုင်းကို အပေါ်စီးကနေ ရှင်းလင်းစွာ သေချာမြင်နေရသည်။

လီးချောင်းနီနီမည်းမည်းပြောင်ပြောင်ကြီးက ရတီစပ်ပတ်ဖွေးဖွေးနုနုထဲ တဖြောင်းဖြောင်းနဲ့ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်လုပ်နေသည်မှာ ဘဝင်ခိုက်စရာကောင်းလွန်းလှ၏။ လီးချောင်း၏ သွေးကြောလီးပါ မြွေကြီးတွေ တွန့်လိမ်တင်းကားနေသည့်အပြင် ရတီ၏ အသွေးအသားတွေကို အားပါးတရ ဝါးမျိုစားသောက်နေသည်မှာ အားရစရာ။

“ အား…….အား”

ရတီ အသည်းခိုက်မတိုက် သာယာလာသဖြင့် အော်ဟစ်လိုက်မိ၏။

“ အု….အု…..အု”

သူမအော်သံကြားတော့ ဦးဖေက သူမပါးစပ်က သူ့လက်ဝါးကြမ်းကြီးနှင့် လျှင်မြန်စွာ ပိတ်ပင်လာသည်။ သူ့လီးကတော့ အလိုးမပျက်။ သူမစပ်ပတ်ကလည်း လာနေကျဧည့်သည်ကို နူးညံ့သည့် အထိအတွေ့နဲ့အတူ ကြိုဆိုဆဲ ကြိုဆိုမြဲ။

“ အု……ဟု…..အု…….အု”

“ ဖြောင်း….ဖတ်………ဗြတ်…ဖတ်………….ဖလတ်….ဖလတ်………….ဖတ်……….ဗျစ်…..ဗြတ်….”

လီးနဲ့ စပ်ပတ်တွေ့ဆုံမှု၏ အသားပွတ်တိုက်မှုက သံစုံတီးဝိုင်းလိုနှယ်။

“ ဗျစ်”တွေ၊ “ဗြတ်” တွေ၊ “ဖတ်” တွေ မျိုးစုံထွက်နေသည်။

ရတီဆီကတော့ ဦးဖေလက်ဝါးတွေက သူမပါးစပ်ကို ပိတ်ကာထားသဖြင့် “တအုအု” မျှသာ ထွက်နိုင်တော့သည်။ အရင်ကလို အားပါးတရ လွတ်လွတ်လပ်လပ် မအော်ရတော့ဘဲ ခပ်မျှင်းမျှင်းသာ ငြီးရုံ။

“ အ”

အောက်ထပ်က နုငယ်က အိပ်မက်ဆိုးမှ တရေးနိုးလာသည်။ ခရီးပန်းပြီး အိပ်ပျော်သွားလို့နှင့်တူသည်။ အိပ်မက်မကောင်းလှ။ အိပ်မက်ထဲ ဘာမှန်းမသိသော အရာတစ်ခုက သူမနောက်တောက်လျှောက်လိုက်ဖမ်းသဖြင့် သူမ အသည်းအသန် ပြေးလွှားနေမိသည်။ လွတ်မြောက်ခြင်းလည်း မရှိ။

အရာအားလုံးဟာ ထပ်ကာတလဲလဲနှင့် ပြန်ပြန်ဖြစ်နေသည်။ သူမ တချက်လေး “အ” ဟု ယောင်ပြီး နိုးလာသည်။ ဘေးမှာ ယောကျ်ား ဖြစ်သူရှိမရှိ သူမ ကြည့်လိုက်သည်။

ဟင်……

ကိုသက်ငြိမ်လည်း မရှိပါလား။ ညကြီးအချိန်မတော် ဘယ်သွားပါလိမ့်။ အခန်းထဲက Toilet က မီးဖွင့်လျက်သားကြီး။ ညက သူမလင်တော်မောင် အပြန် သူမ ကြိုးစားပမ်းစားစောင့်နေရှာသေးတယ်။ ကိုသက်ငြိမ်တို့ အလုပ်က တချို့ရက်တွေဆို ညနက်သည်အထိ အလုပ်များကြသည်။

မနေ့ကလည်း သူတို့အလုပ်များသော နေ့တစ်နေ့ ဖြစ်လိမ့်မည် ထင်သည်။ ကိုသက်ငြိမ်ကို စောင့်ရင်း သူမမှေးကနဲ့ အိပ်ပျော်သွားမိသည်။ ပြန်လာမှန်းတော့ သိလိုက်သည်။ သူမ နှုတ်ဆက်မိလိုက်သလားလို့။

ထို့နောက် ပြန်အိပ်ပျော်သွားသည်ပင်။ အခု အိပ်မက်ဆိုးကနေ နိုးလာတော့ အာခေါင်တွေ ခြောက်ကပ်နေသည်။ သူမ ရေဆာလှပြီ။ ရေသောက်ရန် ထမင်းစားခန်းရှိ ရေခဲသေတ္တာဆီ သွားရန် ဟန်ပြင်လိုက်သည်။

“ ဖတ်……..ဖတ်……..ဖတ်…..ဖတ်….ဖလတ်…….ဗျစ်….ဖလတ်…..ဖတ်”

အပေါ်ထပ်က နှစ်ယောက်ကတော့ ကာမနွံထဲ မျောပါတုန်း။ ရတီအပျိုခန်းလေးထဲ ဦးဖေနှင့် အားရပါရ တဝကြီး ချစ်နေရှာသည်။ အချစ်တွေကို အားသွန်ခွန်စိုက်ကြိုးစားမှုအဖြစ် ဦးဖေက သက်သေပြနေသည်။ သူမကတော့ ဦးဖေ၏ နွားသိုးကြိုးပြတ်လိုးချက်တွေအောက် မျောပါမသွားအောင် မနည်းထိန်းကျောင်းနေရသည်။

“ ချလပ်”

နုငယ် အခန်းတံခါးဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။

“ ဟင်”

.........................................................................................

အခန်း (၇၉)

“ မောင်”

“ နုလေး”

“ မောင် ညကြီးမင်းကြီး အပြင်မှာ ဘာထွက်လုပ်နေတာလဲ….အင်္ကျီလည်း မပါဘူး…ပြီးတော့ တစ်ကိုယ်လုံးချွေးတွေရွှဲနေပါလား”

“ မောင်…အိပ်မက်မက်ရင်း နိုးလာလို့ ရေထသောက်တာ..နုလေးရဲ့”

“ ဟုတ်လား….နုရော…အခုတရေးနိုးလာလို့ ရေထသောက်တာ မောင်ရဲ့…..မောင် အပြင်မှာ ဘာကြောင်ပြီးရပ်ကြည့်နေတာလဲ…..ဝင်လေ…မောင်…..ချွေးစိုကြီးနဲ့ပြန်အိပ်မပျော်သွားနဲ့အုံး….နေမကောင်းဖြစ်နေအုံးမယ်…ချွေးသုတ်ပြီးမှ အိပ်နော်”

“ ဪ….အင်း…..အင်း”

နုငယ် အခန်းတံခါးဖွင့်လိုက်တော့ ကိုသက်ငြိမ်နဲ့ တံခါးပေါက်အဝင်ဝမှာဆုံသည်။ အင်္ကျီလည်း မပါ၊ အပေါ်ပိုင်းဗလာနဲ့ ချွေးတွေစိုနေသည်။ သူက အင်္ကျီချွတ်ပြီး အိပ်တတ်သူလည်း မဟုတ်။

မောင် ဘာဖြစ်တာပါလိမ့်။ သူမ ပဲ စိတ်ထဲထင်နေလား။ သူကိုယ်နှိုက်က တကယ်ဖြစ်နေတာလား။အနည်းငယ် မောပန်းနေသလို။ မျက်နှာကလည်း အနည်းငယ်ထိတ်လန့်နေသလို။ အင်း….သူမလိုပဲ..မောင်လည်း အိပ်မက်မကောင်းလို့ နေမှာပေါ့လေ။ နုငယ်ထမင်းစားခန်းဆီကိုသာ ထွက်သွားလိုက်တော့သည်။

တော်ပါသေးရဲ့။ လက်မတင်လေး။ နုငယ်သာ (၅)မိနစ်လောက် စောပြီးထွက်လာခဲ့ပါလျှင် အခြေအနေတွေက တမျိုးတဖုံးပြောင်းလဲသွားမလား။ ကိုသက်ငြိမ် ကုတင်ပေါ်မှာ ငူငူငိုင်ငိုင်နှင့် ထိုင်နေသည်။

ခဏက ဖြစ်ပျက်ခဲ့ရာအကြောင်းအရာတွေကို စလယ်ဆုံး ပြန်တွေးတောနေမိသည်။ လွန်ခဲ့သော မိနစ်အနည်းငယ်တုန်းက အပေါ်ထပ်မှာ သူနဲ့ ရတီ တဝကြီးချစ်တင်းနှောနေကြသည်။ တစ်ယောက်လိုအင်ဆန္ဒကို တစ်ယောက်က ပိုပိုနားလည်လာသော ကာမပန်းတိုင်ကို တက်ညီလက်ညီ ဆင်နွှဲကြခဲ့သည်။

သူ့၏ အချစ်သုတ်ရည်တွေကိုလည်း ရတီစပ်ပတ်နုနုလေးထဲ တဝကြီး ပက်ဖြန်းပေးခဲ့ပြီ။ ပုံမှန်ဆို အဆုံးစွန်ထိရောက်ရှိခဲ့ကြပြီးလျှင် ပူးကပ်နေအောင် ဖက်စမြဲ။

“ ဟား….ဟား….ကောင်းလိုက်တာ….ချစ်လိုက်တာ မီးလေးရာ”

“ အရမ်းချစ်တယ်….ဦးဖေရာ”

ကိုသက်ငြိမ် စပ်ပတ်ထဲ လီးတပ်လျက်သားနှင့် ရတီတစ်ကိုယ်လုံး အုပ်မိုးသိမ်းဖက်ကာ ရတီနားထဲသို့ လေတိုးသံလို တီးတိုးပြောဆို၊ ချစ်ခွန်းတုံ့တင်စကားများပြောဆိုနေကြသည်။ ရတီကုတင်သေးသေးလေးပေါ် နှစ်ယောက်သား ပူးပူးကပ်ကပ်၊ ကြပ်ကြပ်သိပ်သိပ် ဖက်ကာနှင့်။

“ မီးလေး….ကိုယ် ပြန်တော့မယ်”

“ ဦးဖေကလည်း အစောကြီးပဲရော”

“ ကိုယ်အကြာကြီးပျောက်နေရင် မီးလေးအမေ သံသယ ဝင်သွားမှာပေါ့…အဲလိုဆို ကိုယ်တို့နောက်ကျရင် မတွေ့ရဘဲ နေလိမ့်မယ်”

“ ဟုတ်သားပဲ…..ဒါပေမဲ့ မခွဲချင်သေးဘူး…ဦးဖေရာ…မီးက ဦးဖေကိုယ်လုံးကို ဖက်ပြီးမှ အိပ်တတ်တော့တာ”

“ ကိုယ်လည်း နေချင်ပါတယ်…မီးလေးရာ……လိမ္မာတယ်နော်…ကလေးလေး…baby လေး  …ချစ်တုံးလေး….အသည်းကျော်လေး….ပူတူးတူးလေး…ချစ်တာ….မွ…..မွ……ကိုယ်ပြန်ပြီနော်”

ရတီ၏ ချွေးစိုနေသော ဝင်းအိအိ ကျောပြင်လေးပေါ်  ကိုသက်ငြိမ် အနမ်းတွေခြွေချပြန်သေးသည်။ ရတီဆံပင်တွေလည်း ရမ္မက်ရှိန်ကြောင့် စေးကပ်လုံးထွေးနေသည်။ ကာမလိုအင်ပြည့်ဝနေသော မိန်းမသားအလှက ဗီးနပ်(စ်)နတ်သမီးအလားနှယ်။ ကိုသက်ငြိမ် ရတီအလှကို ကြည့်မဝ၊ ရှုမဝနိုင်။

“ ပြီးရော…..ပြီးရော…..မီးကို မခွဲသွားရဘူးနော်…မေမေကို ချစ်သလို မီးကိုလည်း တဝကြီး ချစ်ပေးရမယ်…ဒါပဲ”

“ ချစ်ပေးမှာပေါ့….မီးလေးကို ကိုယ့်ချစ်မဝလေးပဲကို”

ကိုသက်ငြိမ် စကားကို အတင်းဖြတ်ကာ ကုတင်ပေါ်ဆင်းပြီး လုံချည်ကို ဆွဲဝတ်လိုက်သည်။ ကိုသက်ငြိမ်လီးကြီးပါ ရတီစပ်ပတ်ထဲ ဆွဲထုတ်သွားတော့ ရတီစပ်ပတ်က သူ့လီးရာအတိုင်း ဟောင်းလောင်းဖြစ်နေပြီး ပွစိပွစိ ဖြစ်ကျန်ခဲ့သည်။

စပ်ပတ်အတွင်းနံရံတလျှောက် သူ့ဆီက သုတ်ရည်ပူနွေးနွေးလေးတွေ စီးကျနေသည်။ ကိုသက်ငြိမ်က သူမကို fly kiss ပေးပြီး အောက်ထပ်ကို ပြန်ဆင်းပြေးသွားသည်။ ရတီ တစ်ကိုယ်လုံးကတော့ သူ့အချစ်တွေကြောင့်နုံးချိလျက်။

သူမ အပိုင်မှ မဟုတ်ဘဲ။ ပိုင်ရှင်ပြန်လာလျှင် ပိုင်ရှင်ဆီ ပစ္စည်းအပ်ရမည်မှာ ထုံးစံမဟုတ်လား။ သူမ ကိုသက်ငြိမ် လိုးပြီးကျန်ခဲ့တဲ့ပုံစံအနေအထားနဲ့ပင် သူမကုတင်ပေါ်ခွေခေါက်နေသည်။ သူ့ကိုယ်နံ့၊ ချွေးနံ့တို့က သူမအိပ်ယာပေါ်ကျန်နေခဲ့သလိုလို။

သူမတို့နှစ်ယောက် ပူးကပ်ခဲ့ဖူးသော ဒီမွေ့ယာခင်းအစတွေပေါ်က သူ့၏ ကိုယ်နံ့တွေကို ကျန်ခဲ့လိုကျန်ခဲ့ငြား သူမ နမ်းရှိုက်နေမိပါတော့သည်။

ကိုသက်ငြိမ်လည်း မောမောနဲ့ သူတို့လင်မယား အခန်းတံခါးဖွင့်မည်အပြု နုငယ်ထွက်လာတာ မြင်လိုက်ရတော့ လိပ်ပြာလန့်သလိုတောင်ဖြစ်သွားရ၏။ နုငယ်နှင့် ထွေရာလေးပါးပြောနေရင်း အခန်းထဲ ဝင်လာလိုက်တော့ကာ ကုတင်ပေါ် ငူငူငိုင်ငိုင်ထိုင်နေမိသည်။ ဖြတ်ဖို့ခဲ့တဲ့ ကြိုးတွေကို စတင်ရစ်ဖွဲ့မိသည့် သူ့အပြစ်တွေပင်။

လူ့အသိုင်းအဝိုင်း၊ လူ့ကျင့်ဝတ်စည်းတွေကို ပျော်ပျော်ကြီး ချိုးဖောက်မိနေသည့် သူ့အဖို့ ဘယ်နေ့ကျ ကံကြမ္မာက အပြစ်ပေးမလဲဆိုတာကို သူ မတွေးတတ်အောင်ပင်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကိုသက်ငြိမ် အရာအားလုံးကို နောင်ခါလာ နောင်ခါဈေးလိုပဲ သဘောပိုက်လိုက်ပါတော့သည်။

နုငယ်ရေသောက်ပြီး အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ ကိုသက်ငြိမ် အိပ်မောကျနှင့်နေပြီ။ သူ့နံဘေး အသာအယာလှဲလိုက်ရင်း ကိုသက်ငြိမ်မျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ကာ ချစ်မေတ္တာစိတ်တွေ တဖွားဖွားတိုးလျက်ဖြစ်နေသည်။

နဖူးပေါ်ဝဲကျနေသော ဆံစအနည်းငယ်ကို သပ်တင်ပေးလိုက်ပြန်သေးသည်။ ကိုသက်ငြိမ် အားပါးတရ ချစ်တင်းနှောခဲ့သဖြင့် ပင်ပင်ပန်းပန်းအိပ်ပျော်နေသည့် အကြောင်းအရာကိုတော့ နုငယ် မသိ။ ခဏက အိမ်ပေါ်ထပ် သူမသမီးအခန်းထဲတွင် သူမယောကျ်ားနှင့် ရတီလေး လိုးပွဲဆင်နွှဲနေခြင်း။ အဖြစ်မှန်တွေကို သူမ သိရှိလာသည့်တစ်နေ့ ဘယ်လိုဘယ်ပုံဆက်ဖြစ်ကြမည်ဆိုတာကိုတော့ ကံကြမ္မာစေစားရာအတိုင်းပင် မျောလွင့်လိုက်တော့မည်။

................................................................................................................

အခန်း (၈၀)

(၆)လခန့်ကြာသော်

အရာအားလုံးဟာ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလို နေသားတကျ လည်ပတ်နေသည်။ ကောင်းသောနေ့ရက်တွေ ရှိသလို၊ ဆိုးသောနေ့ရက်တွေလည်း ရှိနေသည်။ အရာအားလုံးကို လိုချင်သည်ဖြစ်စေ၊ မလိုချင်ဘဲ ရရှိလာသည်ဖြစ်စေ အကောင်းဆုံးဖြတ်ကျော်လုပ်ဆောင်လိုက်ရုံမှအပ ဘာများတတ်နိုင်အုံးပါမလဲ။ ကိုသက်ငြိမ်လည်း မိန်းမ(၂)ယောက်နဲ့ လိင်စည်းစိမ်၊ လူ့စည်းစိမ်ခံစားနေသည်မှာ အပြည့်အဝ။

နုထွားစိုအိနေသည့် နုငယ်နှင့် ဖူးနုမွတ်ထွတ်နေသည့်ရတီ တို့သားအမိကြောင့် သူ့ဘဝက နေပျော်သည်ထက် နေပျော်လာမိသည်။ နုငယ်လည်း သူမနောက်ကွယ်၌ ဖောက်ပြန်နေကြသည်ကို စိုးစဉ်းမျှ မရိပ်မိရှာ။

ကိုသက်ငြိမ်ကပဲ ပိရိလွန်းနေတာလး။ ထိုတည်းမှ မဟုတ် သူမပဲ မရိပ်မိဘဲ အရမ်းယုံကြည်မှုလွန်ကဲနေတာမျိုးလားပင်။ သို့သော် အားကောင်းမောင်သန် သူမယောကျ်ားကိုတော့ သူမ ချစ်မြတ်နိုးမိပါ၏။ အိမ်ထောင့်သုခကို သူမ အခုအပြည့်အဝခံစားနေမိသည်။

တစ်နေ့က ထိုသုခနောက်က ဒုက္ခကိုတော့ သူမ ကြိုမမြင်နိုင်ခဲ့ပါချေ။

.................................

ရတီလည်း သူမရဲ့ ဦးဖေအပေါ် တစ်နေ့ထက် တစ်နေ့ ဆထတက်ပိုး ပိုပိုတိုးကာ ချစ်မြဲချစ်ဆဲ။ လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့သည့်နေ့တွေ ရှိသလို၊ ခပ်သွက်သွက်နဲ့ ခပ်မြန်မြန်ပြီးဆုံးရသည့်နေ့တွေလည်း ရှိသား။

တချို့ အိပ်မပျော်သော ညတွေမှာဆို ရတီအောက်ထပ်က ဦးဖေတို့ လင်မယားအခန်းရှေ့မှာ ကြောင်တောင်တောင်နှင့်ရပ်စောင့်မိနေသည့် နေ့တွေတောင် ရှိသေးသည်။ ဦးဖေနှင့် မေမေ ဒီအခန်းကြီးထဲ ချစ်ပွဲကြီး ဆင်နွှဲနေမှန်းသိသိလျက်နှင့် သူမ ရပ်စောင့်မိနေသည့် အဖြစ်။

သို့သော် သူမ အဖြစ်အပျက်တွေကို လက်ခံတတ်နိုင်အောင်ကြိုးစားရုံမှအပ တခြားရွေးချယ်စရာနည်းလမ်းမျိုးမှ မရှိဘဲ။

သူမ ကိုဝမ်းနဲ့လွယ်မွေးခဲ့သည့်မေမေက တစ်ဖက်။ သူမ မေမေ၏ ယောကျ်ားကို ချစ်မြတ်နိုးစိတ်တွေ ယိုဖိတ်နေသည်က တစ်ဖက်။ သူမ ဘာကို ရွေးရမလဲ သူမ မသိတော့ပါ။

အခုလည်း ထုံးစံအတိုင်း ဦးဖေတိုက်ခန်းမှာ ကာမခရီး တဝကြီးသွားခဲ့ကြပြီးပြီ။ သူမလည်း ဦးဖေရင်ခွင်ကျယ်ပေါ် လက်ကလေးနှင့် နုနုရွရွပွတ်စပ်နေသည်။ သူမ ကိုယ်လုံးလေးက ဦးဖေကိုယ်ကြီးကို မမှီမကန်း လှမ်းခွထားသေးသည်။ ဦးဖေကလည်း သူမကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ရင်ခွင်အောက် နစ်မြုပ်မတတ်ပွေ့ဖက်ထားသည်။

ဦးဖေ၏ မြွေဆိုးကြီးကတော့ အစာဝရှာသွားပြီ ဖြစ်သဖြင့် တဒင်္ဂ ငြိမ်သက်နေလေသည်။ ရတီ အပေါ်ကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ ရိတ်သင်ထားသော မွေးညှင်းစိမ်းတွေ စိမ်းဖန့်နေသည့် ဦးဖေမေးစေ့ကိုပါ မမှီတမှီ လှမ်းခဲလိုက်သေးသည်။ ဦးဖေက အမောပြေသွားသည့်နောက် ချစ်စကားတွေ စဆို၏။

“ နောက်လဆို မီးလေးသွားရတော့မှာမလား”

“ အင်း……နောက်လအစမှာတင် ဦးဖေရဲ့”

ရတီ Australia မှာ College တက်ဖို့လျှောက်ထားရာမှ ဝင်ခွင့်ရသွားခြင်းဖြစ်သည်။ Fashion & Design School တက်ဖို့ အစီအစဉ်ချထားခြင်းဖြစ်သည်။ Passport၊ Student visa အကုန်အဆင်သင့်ဖြစ်နေလေပြီ။ ဤအကြောင်းတွေကို နုငယ်၊ ကိုသက်ငြိမ်၊ ရတီ အကုန်လုံးသိသည်။

ထိုကြောင့် မသွားခင် အချိန်လေးအတွင်း ရတီနှင့်ကိုသက်ငြိမ် စိတ်တိုင်းကျ အလွမ်းသယ်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ ဖြစ်နိုင်မယ်ဆို ကိုသက်ငြိမ်က ရတီကို မသွားစေချင်ပေ။ သို့သော် ရတီနောင်ရေးကို သူက သွားပိတ်ပင်မိလိုက်သလို ဖြစ်မှာစိုး၍ ဘာမှဝင်ရောက်ပြောဆိုနေခြင်းတော့မရှိ။ ရတီကိုယ်၌ကလည်း စိတ်အားထက်သန်နေတော့ သူ တားမြစ်ရမှာ ခက်ခက်။

ရတီလည်း ငယ်ငယ်ကတည်းက Fashion ကို အရူးအမူးစိတ်ဝင်စားသူပင်။ အထူးသဖြင့် Fashion Channel တွေက လာတတ်သည့် Haute Couture Design ဆို သူမ အရမ်းကြိုက်သည်။ ဇာတွေ၊ စီးကွင့်တွေ၊ ပိုးဖဲဂါဝန်တွေနဲ့ High Classic ဖြစ်သည့် Design တွေ ဆွဲတတ်ဖို့၊ ချုပ်တတ်ဖို့က သူမ အိပ်မက်ပင်။ အထက်တန်းကျောင်းအောင်စာရင်းထွက်တုန်းကလည်း သူမ Rank တွေက မြင့်၏။

ဤအကြောင်းကြောင်းကြောင့် သူမ ဩဇီမှာကျောင်းတက်ဖို့ ရွေးချယ်လိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။ ကျောင်းတက်နေစဉ် (၃)၊(၄)နှစ်အတွင်းမှာတော့ သူမ၏ ချစ်ရပါသော ဦးဖေနှင့်ခွဲခွါရမယ်မှန်းသူမ သိသိလျက်နှင့် ရွေးချယ်မိခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ချစ်တာက တစ်ဖက်၊ အိပ်မက်တွေကို အကောင်အထည်ဖော်ဖို့က တစ်ဖက် သတ်သတ်စီပင်။

ဦးဖေနှင့် မခွဲရက်လို့ ဆိုပြီး သူမ အချစ်ကို ဦးစားပေးမိမှာမျိုး မဟုတ်ပါ။ ဩဇီက ပြန်လာပြီးလျှင် မေမေ ပိုးထည်ထိုင်မှာ ကူလုပ်ပြီး Designer အဖြစ်နှင့် နေဖို့ သူမ ကြိုတင်စီမံပြီးသားပင်။ သူမမေမေ နုငယ်ကတော့ သူမဖြစ်စေချင်တာ အကုန်လိုက်လျောပူးပေါင်းပေးဖို့ အသင့်ပင်။

ရတီကို ငယ်ငယ်ကတည်း ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုးတတ်အောင် သင်ပေးထားပြီးသား ဖြစ်သဖြင့် စိတ်ပူနေတာမျိုးမရှိ။ ရတီကလည်း မေမေစိတ်ချရအောင်နေသည့် သမီးမျိုး။ နှစ်ပေါင်းများစွာ ဖတဆိုးဘဝနှင့်ကြီးပျင်းခဲ့ရတော့ သူမ အရာအားလုံးကို ကိုယ့်ခြေကိုယ့်လက်နှင့် ပြီးမြောက်အောင် လုပ်တတ်စမြဲ။ သူမမှာ ခွင့်မလွတ်နိုင်သည့် အပြစ်ဆိုလို့ ဦးဖေနှင့် ချစ်ခဲ့မိခြင်းသာရှိလိမ့်မည်။

“ မီးလေ မသွားခင်လေး ဦးဖေနဲ့ စမ်းသပ်ချင်တာလေး တစ်ခုတော့ရှိတယ် သိလား”

“ ဘာများလဲ မီးလေးရဲ့”

“ အဟိဟိ….ပြောရမှာ ခပ်ရှက်ရှက်ပဲ”

“ မီးနဲ့ ကိုယ်က ဒီလောက်တစ်ယောက်အကြောင်း တစ်ယောက် ဒီလောက်ထိ ရင်းနှီးနေတာကို…ပြောစရာရှိရင် ပြောသာပြော..ကိုယ် အတတ်နိုင်ဆုံး လိုက်လျောပေးမယ် ဟုတ်ပြီလား”

ဦးဖေပြောသလိုပင်။ ရတီနှင့် ဦးဖေက ချစ်ခဲ့ကြသည်မှာ နှစ်ဝက်ကျော်ကျော် အချိန်ကာလသို့ပင် ရောက်ရှိနေပြီ။

ရတီ၏ နောက်ကျောပြင်လေးမှာ မှဲ(၃)လုံးတန်းပြီးရှိနေသည်ကအစ၊ ဦးဖေရဲ့ ညာဘက်ဝှေးစေ့ အောက်ဖက်နားမှာ မှဲ့အကြီးကြီးတစ်လုံးရှိနေသည်ကို သိနေတာမျိုး တစ်ယောက်၏ ခန္ဓာဗေဒကို နောက်တစ်ယောက်က အသေးစိတ် သိရှိနေသည့် အဆင့်မျိုးထိ ရောက်ခဲ့ပြီးသား။

“ မီးကို တစ်မျိုး မထင်ရဘူးနော်..ဦးဖေ”

“ တစ်မျိုး မဟုတ်ဘူးကွာ…နှစ်မျိုး…သုံးမျိုးလည်း မထင်ဘူး”

“ နောက်အပတ်ဆို မီးလေးသွားရပြီ မလား။ မသွားခင် (၂)ရက်လောက်အလို ဦးဖေနဲ့ ဒီအခန်းမှာတွေ့ပြီး လက်ဆောင်ပေးခဲ့ချင်လို့”

“ ဘာလက်ဆောင်များလဲ မီးလေးရယ်”

“ ဟိုလေ….ဟို…ဟို….ဦးဖေလည်း သိမှာပါ…မီးနဲ့ ဦးဖေစချစ်ခဲ့တဲ့နေ့မှာ မီးက အပျိုစင် မဟုတ်တော့ဘူး။ မီးက ကိုယ်ချစ်ရတဲ့ သူကို ပထမဆုံးတွေပဲပေးချင်တာ ဦးဖေရဲ့။ ဒီတော့လေ…ဦးဖေ မီး ဖင်လုံးလေးကို ပါကင်ဖွင့်ချင်လား”

“ မီးလေးရယ်”

.....................................................................................

အခန်း (၈၁)

ရတီ၏ ဖွင့်ဟပြောဆိုချက်ကြောင့် ဦးဖေတောင်ဆွံ့အသွားမိသည်။ နဂိုဗီဇက ယောကျ်ားသားဆိုတော့ ကိုယ်နဲ့ ဆက်ဆံဖော် မိန်းမသားတွေ၏ ခရေပွင့်လေးတွေ ခြွေချင်သော်ငြား သူတို့လေးတွေနာကျင်သွားမှာစိုးသဖြင့် ဦးဖေစတင်တောင်းဆိုခြင်း မပြုခဲ့ဖူးပေ။

နုငယ်နဲ့ဆို အိမ်ထောင်သက်(၁)နှစ်ကျော်လာသော်လည်း နုငယ်၏ ခရေပွင့်ကို မလိုးဖူးခဲ့ပေ။ တခါတရံ Doggy style ဆွဲရင် ပန်းရောင်လေးသန်းနေသော နုငယ်စအိုပေါက်ကိုလည်း ကလိချင်သော်ငြား နုငယ်ခွင့်မပြုမိမှာစိုးသဖြင့် သူကစပြီး နယ်မြေကျူးကျော်ခြင်းမပြုခဲ့။

အခုကျတော့ ရတီလေးက သူမကိုယ်တိုင် သူမဖင်ကို လိုးပေးပါရန်တောင်းဆိုလာတော့ ဆိုစကားနဲ့ စိတ်နှလုံးသားတွေ ကြည်မွေ့ရသည်။ ရတီဖင်သားလုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးတွေကို ဆုပ်နယ်ပြီး စအိုပေါက်ထဲသာ သူ့လီးကို ထိုးစိုက်ချလိုက်ရရင် အသည်းခိုက်အောင် ကောင်းလိုက်မည်ဖြစ်ခြင်း။

အတွေးနဲ့တင် ငြိမ်ကြနေသော သူ့မြွေကြီးက မဟုတ်တရုတ်အတွေးတွေကြောင့် တဖြည်းဖြည်းထောင်မတ်လာသည်။

“ ဟိတ်လူကြီး….ဘာတွေတွေးနေပြီလဲ….ဦးဖေဘာတွေတွေးနေမှန်း မီးသိတယ်နော်”

“ မတွေးပါဘူး…မီးလေးရဲ့……မီးလေးက ဒီလိုပြောလာတော့ ကိုယ် ပြောရမှန်းမသိဘူး ဖြစ်သွားလို့ပါ”

“ ခစ်…ခစ်…လူညာကြီးရှင့်…လူညာကြီးရဲ့ ဒုတ်ချောင်းက ဒါဆိုရင် ဘာဖြစ်လို့ အခုလိုထောင်လာရတာလဲရှင် ပြောပါအုံး….ဒီမှာကြည့်ကြည့်လေ”

ဟုတ်သား။ ရတီပြောမှ အဝတ်မရှိသော သူ့ကိုယ်အောက်ပိုင်းက သူ့လီးကြီးက ထောင်မတ်နေလေပြီ။ ရတီက သူ့လီးကြည့်ရင်း ရယ်သွမ်းသွေးနေသည်။

“ အင်း……ဒါက….ဒါကလေ”

“ ဟိ….ဟိ….လူဆိုးကြီး…..ဒါဆို နောက်အပတ်ဒီချိန်နော်…..ဒါပဲ…အခုမီးရေချိုးတော့မယ်…ခစ်..ခစ်”

ကုတင်ပေါ်က ဆင်းပြေးရန်ကြံရွယ်နေသော ရတီကို ဦးဖေ အမိအရ လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။

“ နေပါအုံး…အမိ……ကိုယ့်ကို ဒီလို တိုးလိုးတန်းလန်းကြီး ထားခဲ့မှာပေါ့”

“ ဦးဖေရယ်….မီးတို့ ဒီနေ့ဘယ်နှစ်ချီတောင်ရှိနေပြီလဲ”

“ မသိဘူးကွာ……အခု ဒါကို ဖြေလျော့ပေးပြီးမှ ရေချိုး”

“ ဆိုးလိုက်တာနော်….ခစ်…ခစ်”

ရတီ သူမကိုလှမ်းဆွဲနေသော ဦးဖေကိုယ်လုံးအပေါ် တက်ခွလိုက်သည်။ ဦးဖေက ထိုင်လျက်အနေအထားနှင့်။ ဦးဖေနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်၊ ရင်ချင်းအပ်အနေအထားနှင့် သူ့လီးပေါ် တက်ခွလိုက်သည်။

“ အ…….အင့်…..ဟင့်……ဟင့်”

ဝင်နေကြဖြစ်သော်ငြားလည်း တစ်ခါဝင်တိုင်း သူမ ခံစားရသည်။ ရတီ စပ်ပတ်ထဲက သုတ်ရည်အကြွင်းအကျန်တွေ၊ စောက်ရည်တွေက လီး၏ ထိုးဝင်ရောက်မှုကို အတန်ငယ်ချောမွေ့စေ၏။ ဦးဖေ၏ မြွေဆိုးကြီးကတော့ နောက်တစ်ကြိမ် တွင်းအောင်းလိုက်လေပြီ။

“ ဖတ်…..ဖလတ်….ဖတ်….ဗြတ်…..ဗျစ်…..ဖတ်…..ဖတ်”

“ အင့်….ဟင့်….အင်း….အင်း……ကောင်းတယ်……ကောင်းတယ်….ဦးဖေ”

“ အ….အ….ဟ……ဟ……..အ……..အ…..အင့်……..အာ….ဟား……..ချစ်တယ်…ချစ်..တယ်..မီးလေးရယ်”

ဦးဖေက စည်းချက်နှင့်အညီ လိုက်ပါတုန်ခါနေသော သူမနို့သီးခေါင်းတွေကို ငုံခဲစုပ်ယူရုံမက ကိုက်ဆွဲနေသည်။ သာယာမှုကြား နာကျင်မှု အနည်းငယ်ရောပြွန်းနေသည့် ခံစားချက်က သူမ၏ ရမ္မက်ရှိန်ကို ပိုအားဖြည့်နေလေသည်။ ဦးဖေလီးကြီးက သူမစပ်ပတ်ထဲ မကြာခဏလာလည်တတ်သည့် ဧည့်သည်လို ဖြစ်နေလေပြီ။

လာတိုင်းလာတိုင်းလည်း ဧည့်ဝတ်ပျူငှါစွာ ကြိုဆိုရှာသည်။ သူမ စပ်ပတ်အတွင်းသားနူးညံ့မှုတွေက ဦးဖေ၏ စွဲလမ်းမှုရေချိန်ကို ပိုတိုးစေသည်။ ပိုဇာတ်ရှိန်တက်လာသဘ့် အခါမျိုးတွင် ဦးဖေလီးချောင်းကို စပ်ပတ်နံရံတွေက ဆွဲညစ်သေးသည်။

ထိုအချိန်ကျ ဦးဖေလီးထိပ်တောင် ကျဉ်စိမ့်မတတ်။ ကျိန်းပေမဲ့လည်း ကောင်းလွန်းသည့်အရသာမျိုး။ အခုလည်းကြည့်။ ဒီနေ့တစ်ရက်တည်းမှာကို (၃)၊(၄)ချီလောက် ဆွဲထားပြီးသော်လည်း နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်ဆွဲမိနေသည့်အဖြစ်။ ဦးဖေက ရတီကို ညစ်ညစ်ပတ်ပတ် နာမည်ပြောင်လေး ပေးထားသည်။ “ လိုးမဝနိုင်” ဆိုပဲ။ သူမလည်း စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ ပြန်ရန်တွေ့ထားလိုက်မိသည်။ “လိုးနိုင်သူ” ဆိုပြီး။

“ ရှီး…အား……အား…..ကိုယ့်လိုးမဝနိုင်လေး……ချစ်……ချစ်တယ်…အ……အ….အာ”

“ အင့်……ဟင့်…..အင့်………….ထိလိုက်…ထိလိုက်တာ…ဦးဖေရယ်….ကောင်း….ကောင်းတယ်”

“ ဖတ်……ဖလတ်…….ဗျစ်….ဖတ်…….ဖတ်…ဖလတ်…ဖလတ်”

အမြဲတွေ့၊ အမြဲချစ်နေသော်လည်း ထပ်ခါတလဲလဲ ချစ်မြဲ၊ ချစ်ဆဲ။ ဒီတိုက်ခန်းလေးထဲမှာတော့ ချစ်ဇောရမ္မက်တွေနှင့်အပြည့်။ အားပါးတရ ချစ်တင်းနှောနေသော လူသားနှစ်ယောက်။ ဤဇာတ်လမ်းထဲ ပါဝင်ပက်သက်မိနေသော အဓိကဇာတ်ကောင်(၃)ဦးက နောက်အပတ်ကျ မထင်မှတ်ထားသည့် လောကဓံရိုက်ချက်နဲ့ကြုံရမည်မှန်း ကြိုသာသိခဲ့ပါလျှင်……..

.........................................................

အခန်း (၈၂)

D Day

နုငယ် ဒီနေ့ ဘာဖြစ်နေလဲ မသိ။ မနက်အိပ်ယာထကတည်းက စိတ်တွေလေးနေပြီး ခေါင်းထဲ ငြီစီစီဖြစ်နေသည်။ သူမအိပ်ယာနိုးပြီး ငိုင်တိငိုင်တိုင်ဖြစ်နေတုန်း လင်တော်မောင် ကိုသက်ငြိမ်က သီချင်းလေးတကျော်ကျော်နဲ့ အဝတ်အစားလဲနေသည်။

ယောကျ်ားဖြစ်သူ အဝတ်အစားလဲနေသည်ကို ကြည်နူးစွာနှင့် ထိုင်ကြည့်နေသည်။ ကိုသက်ငြိမ်က သူမနဲ့အိမ်ထောင်ကျ၊ တစ်နှစ်ကျော်ကျော်ကာလအတွင်း ပိုကြည့်ကောင်းလာသည်။ ပိုချောမောလာသည်။ တစ်ခါတစ်လေ စိတ်မချသလို နုငယ်စိတ်ထဲဖြစ်ရပေမဲ့ ကိုသက်ငြိမ် နေပုံထိုင်ပုံပုံစံကို သူမ အလုံးစုံသိရှိထားတော့ သံသယသိပ်မဝင်မိ။

ညှင်းသိုးသိုးမုဆိုးဖိုကြီးက သူမနှင့်တွေ့ပြီးနောက်ပိုင်း အမိုက်စားယောကျ်ားကြီးဖြစ်သွားတော့ သူမ ကံကောင်းသည်ဟု ဆိုရမလားပင်။ တစ်ခါတစ်လေ အသောက်အစားကလေးတော့ အနည်းငယ်ပါလာတတ်သော်လည်း ကိုသက်ငြိမ် အရက်သောက်လာရင် သူမ ပိုတောင် သဘောတွေ့မိသေးသည်။

အရင်ယောကျ်ားလို လက်ပါဖို့ဝေးစွ။ မူးလာရင် သူမကို ချစ်တလင်းခေါ်သည်မှာ ပုံမှန်အချိန်တွေထက်တောင် ပိုကြာသည်။ အဲလိုနေ့တွေဆို ကိုသက်ငြိမ်လည်း မော။ သူမလည်း နုံးချိနေအောင် အလိုးခံရသည်။။

ထို့ကြောင့် သူအရက်သောက်လာပြီး မူးတဲ့နေ့တွေဆို သူမ ပက်ပက်စက်စက်အလိုးခံရပြီလို့သာ မှတ်ယူရမည်။

“ နုလေး….နိုးပြီးလား”

“ အင်း….မောင်….မောင်…ဒီနေ့ဘာပျော်စရာရှိလဲ….သီချင်းလေးတကျော်ကျော်နဲ့ပါလား”

နုငယ်ပြောလိုက်ကာမှ ကိုသက်ငြိမ် အရမ်းသိသာနေသလိုဖြစ်သွားသလားပင်။ ဖြစ်ဆို ဒီနေ့ တွေ့နေကျ တိုက်ခန်းမှာ ရတီနဲ့နောက်ဆုံးအနေနဲ့ဆုံဖို့ ချိန်းထားခြင်းလေ။ ထပ်ဆောင်းအနေနဲ့ ရတီရဲ့ ဖင်ပါကင်လေးကို ပါကင်ဖောင်ရမှာဆိုတော့ အတွေးနဲ့တင် ပျော်မိနေသည်လေ။

“ ဒီလိုပါပဲ….မနက်အိပ်ယာထကတည်းက စိတ်ကြည်နေတာနဲ့ သီချင်းဆိုနေတာနုလေးရဲ့….ဒါနဲ့…နုမျက်နှာလေး..မကောင်းဘူးပဲ…..နေမကောင်းဘူးလား..ဖျားနေလား…ဆရာဝန်နဲ့ပြမလား…မဟုတ်ရင် ဒီနေ့တစ်ရက်နားလိုက်ပါလား”

ကိုသက်ငြိမ် သူ့ဖက်ကို ဖုံးကွယ်ချင်ဇောနှင့် တစ်ဖန်ပြန်ပြီး မေးခွန်းတွေ တရစပ်မေးလိုက်သည်။ နုငယ်ကတော့ ခင်ပွန်းသည်က သူမမျက်နှာမကောင်းတာကို ကြည့်ပြီး စိတ်ပူနေရှာပါလား ဆိုပြီး စိတ်ချမ်းမြေ့သွားရသည်။

“ ခေါင်းထဲ မကြည်ဘူးဖြစ်နေလို့ မောင်ရဲ့..ဖျားတော့မဖျားနေဘူး”

“ ဟုတ်လား..ဒါဆို ဒီနေ့ ဆိုင်ကို မသွားတော့ဘဲ အိမ်မှာပဲ နားလိုက်လေ”

“ မဖြစ်ဘူးမောင်”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ…..နုလေးရဲ့”

“ ဒီနေ့ နု ဆိုင်ကို သွားမှကို ဖြစ်မှာ….မောင် သိချင်သိမှာပေါ့…ရုပ်ရှင်မင်းသမီး”ကြယ်စင်လင်းလက်”လေ…သူက ဒီနေ့နုတို့ဆိုင်ကို လာပြီး ချိတ်တွေ ရွေးချင်လို့တဲ့….သူဝတ်ပြလိုက်ရင် ပေါက်တာချည်းပဲလေ”

“ ဟုတ်လား..အဲမင်းသမီးနာမည် ကြားတော့ကြားဖူးတယ်…ဝပ်ရှော့က ကလေးတွေ တစ်ခါတစ်လေ ပြောပြောနေတာ ကြားဖူးလို့….ဒါဆို ပြီးရင် အိမ်ကို စောစောပြန်နားလိုက်ပေါ့”

“ အင်း…မင်းသမီးက ဘာကြိုက်တတ်မှန်း မသိသေးတော့ နု ကိုယ်တိုင် ပြပေးချင်တာမောင်ရဲ့..ဆိုင်က ကလေးတွေချည်းဆို စိတ်မချဘူး…မောင်ရယ်”

“ ဟုတ်ပါပြီ….ဒါဆို အိပ်ယာကထတော့…အချိန်ကိုကြည့်အုံး..မောင်တို့စကားပြောနေတာနဲ့တင် အချိန်တော်တော်နောက်ကျနေပြီ”

“ မောင်..နုကိုနမ်းပေး”

နုငယ်က ကိုသက်ငြိမ်နှင့် နှစ်ယောက်တည်း သီးသန့်ရှိသော အချိန်တွေဆို ကလေးလေးတစ်ယောက်လို ချွဲနွဲ့တတ်သည်။

“ အူး….မွ…မွ…ထတော့…ထတော့”

နုငယ် နဖူးလေးပေါ် အနမ်းဖွဖွလေးတွေ ခြွေချလိုက်သည်။ နုငယ်က မျက်လုံးလေး မှိတ်ပြီး ကိုသက်ငြိမ်အနမ်းတွေကို ကြည်နူးစွာခံယူမိသည်။ ကိုသက်ငြိမ် ဆီက ရလိုက်သောရေမွှေးနံ့က ဆွဲဆောင်မှုကောင်းလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ တကယ်တော့ ဒီရေမွှေးက သူမ ဝယ်ပေးထားသည်ပင်။

“ Aqua Di Gio” လေး။

“ ဒါဆို နုကို ဒီနေ့ ကိုယ်ပို့ပေးရမလား..ကိုယ်ဖာသာ သွားမလား”

“ ရတယ်မောင်…နေပါစေ..နုကိုယ်တိုင် မောင်းသွားလိုက်မယ်”

လေးညိုနဲ့ ကြီးမေက သူတို့ရွာကို ခွင့်ယူပြီး တစ်ပတ်ပြန်သွားကြသည်။ ဒီနေ့ သူမကိုယ်တိုင် ကားမောင်းနေသည်မှာ (၂)ရက်လောက်ရှိပြီ။ ရတီကိုတော့ သူမအားရင် သူမ လိုက်ပို့ပေးသည်။ မအားရင် ကိုသက်ငြိမ်ကို ဖုန်းဆက်ပြီး လိုက်ပို့ခိုင်းသည်။

သူမ ထိုကဲ့သို့ လုပ်လိုက်ခြင်းတွေက ကိုသက်ငြိမ်နဲ့ ရတီကို သူမနောက်ကွယ် အားပါးတရ ဖောက်ပြန်စေခြင်းမှန်း သူမ သိမှမသိခဲ့ပဲ။

“ ဒါဆို နုငယ်ရေချိုး အဝတ်လဲပြီးရင် စားဖို့ ပေါင်မုန့်ယိုသုတ် မောင်ထားပေးခဲ့မယ်နော်..ရတီလေးပါ စားရအောင် ပိုသုတ်ပေးခဲ့မယ်….မောင်မစောင့်ဘူးနော်..စားပြီးအလုပ်သွားရတော့မလို့”

“ အင်း…အင်း”

ကိုသက်ငြိမ် ဒီနေ့ အလုပ်စောစောသွားပြီး နေ့လည်ဆို အလုပ်ဆင်းကာ ရတီနဲ့ တိုက်ခန်းမှာ တစ်ညနေလုံး နှပ်ဖို့ ကြိုစီစဉ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်တော့ တော်တော်လေး ပိရိနေသည်ဟု ထင်မိသည်။ ရတီနဲ့လည်း နောက်ထပ်ဆုံဖို့ သိပ်မှ မဖြစ်နိုင်တော့ ဒီနေ့ အတိုးဝအောင် ချစ်မည်၊ လိုးပစ်မည် ဟု တွေးထားသည်။ ပဝါမကူ၊ ရေမရှူစတမ်းပေါ့။

...................................................................................

အခန်း (၈၃)

“ ဟေ့ကောင်တွေ…ငါပြန်ပြီနော်”

“ အာစရိ…အခုမှ (၁၀)နာရီကျော်ကျော်လေးပဲ ရှိသေးတာကို”

“ အေးကွ…ဒီနေ့ အရေးကီုး ဧည့်သည့်တစ်ယောက်နဲ့ တွေ့ဖို့ချိန်းထားလို့…ငါ ဒီနေ့ ပြန်လာဖြစ်ချင်မှလည်း ဖြစ်မယ်…ထုံးစံအတိုင်း အလုပ်ပြီးရင် ပြန်လိုက်ကြတော့နော်”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ အာစရိ”

ကိုသက်ငြိမ် သူ့တိုက်ခန်းကို အရမ်းသွားချင်နေလေပြီ။ မသွားချင် စတိုးဆိုင်တစ်ဆိုင်ထဲ ဝင်ကာ Lubricant တစ်ဘူး ဝယ်လာရသေးသည်။ ပြုံးစိစိဖြစ်နေသော အရောင်းဝန်ထမ်းထမ်းမလေးမျက်နှာကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ခပ်သုတ်သုတ်ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။

ရတီက (၁၀)နာရီခွဲလောက်မှ ရောက်မည်ပြောသဖြင့် ရတီမရောက်ခင် သူကြိုတင်ပြင်ဆင်စရာတွေ ပြင်ဆင်နေသည်။ ဒီနေ့အချစ်နေ့လေးက မမေ့နိုင်စရာ နေ့လေးတစ်နေ့ဖြစ်အောင် ဖန်တီးပိုင်ခွင့်က သူ့လက်ထဲမှာ။ ကိုသက်ငြိမ် တိုက်ခန်းထဲရောက်တော့ ရတီအလာကို စောင့်နေလေ၏။

“ တီ….တီ”

အပြင်က လျှို့ဝှက်ခလုတ်နှိပ်နေသည့်အသံကြားလိုက်ရသည်။ သူ့အခန်းနံပါတ်ကို သူရယ်၊ နုငယ်ရယ်၊ ရတီရယ် ဒီ(၃)ယောက်သာသိသည်။ နုငယ် မသိအောင် နံပါတ်ပြောင်းလိုက်ချင်သော်လည်း နုငယ်ကို သူ့အခန်းဆီ မလာခိုင်းထားတော့ တကူးတကကြီး မပြောင်းပစ်ဖြစ်တော့ပေ။

“ ဟိတ်”

“ အမေ့”

ရတီ အခန်းထဲ အဝင် ဦးဖေက လှမ်းခြောက်လိုက်သည်။ သူမ ထိတ်ခနဲ့တုန်လှုပ်သွားတုံးမှာပင် ဆတ်ခနဲ့ပွေ့ချီခြင်းကို ခံလိုက်ရသည်။ ထုံးစံအတိုင်း အချစ်ကုတင်ဆီကိုပေါ့။ သူမကို ကုတင်ပေါ်ချပြီး အပြီး ဦးဖေ သူ့ကိုယ်မှာရှိသော အဝတ်တွေအကုန်လုံး အကုန်လုံး ချွတ်ပစ်နေပြီ။

“ ဦးဖေကြီး…ဒီနေ့တအားလောနေတာပဲ”

“ မရတော့ဘူး…ကိုယ်မီးလေးကို သိပ်ချစ်ချင်နေပြီ”

“ ဦးဖေ ဖြေးဖြေး....ဖြေးဖြေး"

ရတီဆိုတဲ့စကားကြောင့် ဦးဖေ အရှိန်ထိန်းလိုက်ရသည်။ သို့သော် ရတီဝတ်လာသော Zara တီရှပ်လေးနဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီက မရှိတော့ပြီ။ အပြာရင့်ရင့်ဝတ်ထားသော ‌ဇာဘော်လီလေးနှင့် G string အတွင်းခံလေးက ရတီကိုယ်လေးပေါ် ထင်းရဲစွာနေရာယူလျက်။

လုံးကားဖွံ့ထွားနေသော ရင်သားနှစ်မြွှာက ဘော်လီ‌ထဲ နေသားတကျနေရာယူလျက်။ အောက်က G string ပဲဝတ်ဖားသော ရတီမိန်းမကိုယ်နေရာတစ်ရောမှ ဖုံးကွယ်ထားနိုက်ပြီး တင်ပါးလေးဆို သူ့ဟာသူ စွင့်ကားချက်။ မြင်နေကြ၊ ထိတွေ့နေကြ၊ ဆုပ်ကိုင်ကျီစယ်နေကြ အရာတွေဖြစိသော်လည်း ပကတိအရှိတရားကို မြင်လိုက်ရတေယ့ ဦးဖေ ရင်ခုန်သံတွေမြန်လာပြီး အာခေါင်တွေခြောက်လာသည်။

ဦးဖေကို နောက်ဆုံးအကြိမ်တွေ့ဆုံခြင်း မမေ့စေလိုသဖြင့် ရတီ တမင်ကို ထိုကဲ့သို့ပုံစံဝတ်ဆင်လာခြင်း ဖြစ်သည်။

" ဂလု"

ဦးဖေ စူးရဲသောရတီအလှတရားတွေကြောင့် တံတွေးတောင်မြိုချလိုက်ရသဘ်။ ဦးဖေရဲ့ တုံဏှိဘာဝေဖြစ်တေသောအမူအရာကိုကြည့်ပြီး ရတီက သဘောကျနေသည်။

"‌ ဦးဖေ...အသက်လေးဘာလေးရှူပါအုံး....မမြင်ဖူးတာလည်း မဟုတ်ဘဲနဲ့.....ပြီးရင် သူပဲ ဒီဟာတွေကို ကစားပစ်မှာကို"

" ရတီရယ်....တ‌စ်နေ့နစ်ခြားကို လှလိုက်လာတာကွာ....ကိုယ် ရတီဩဇီသွားတဲ့အချိန် ဘယ်လိုနေရမှာလဲ"

" အပိုတွေ....မေမေကျန်ခဲ့ပါ‌သေးတယ် ဦးဖေရယ်....မသွားခင်လည်း မီးမှာစရာရှိတာ မှာခဲ့အုံးမယ်နော်....ဦးဖေက မီးနဲ့ မေမေအပိုင်ပဲ ဖြစ်ရမှာနော်...မီး ဩဇီသွားတုန်း ဦးဖေ မေမေနောက်ကွယ်မှာ နောက်တစ်ယောက်နဲ့ သတင်းကြားရင် မီး ချက်ချင်းလာသောင်းကျန်းပစ်မှာနော်"

" ဦးဖေရဲ့ အသက်က မီးမေမေနဲ့ မီးလေးပါကွယ်...ဒါကတော့ စိတ်ချသိလား...မီး ဩဇီသွားနေတုန်း ကိုယ်က နုကို အခုလိုမျိုးပဲ အဖေလိုသဖွယ်၊ ခင်ပွန်းလိုတစ်မျိုး၊ အစ်ကိုလို တစ်ဖုံစောင့်ရှောက်ပေးမှာပါ"

" အင်းပါ....မီးလည်း ဦးဖေဘယ်လိုဆိုတာ သိနေပါပြီ....ကျန်တဲ့အချိန်တွေဆို အရမ်းတည်ငြိမ် အရမ်းချောတဲ့လူကြီးဆိုပေမဲ့ ချစ်တဲ့အချိန်ဆို အရမ်းကြမ်းတမ်းတယ်ဆိုတာမျိုးကိုပေါ့"

" ဟုတ်လား...ဒါဆို အခုလည်း ကြမ်းမကြမ်း စမ်းကြည့်ကြတာပေါ့...ဟတ်...ဟတ်"

" ဖြန်း"

ပြောပြောဆိုဆို ရတီတင်ပါးလေးကို ရိုက်ချပစ်လိုက်သည်။ မနာပေမဲ့ ခပ်စပ်စပ်လေး။ ရတီ အသားရေက ဖွေးနုနေသော ဦးဖေလက်ဖဝါးအရာတွေ နီရဲပြီး ကျန်ခဲ့သေးသည်။

ထို့နောက် ရတီကို ကုတင်ပေါ် တွန်းချလိုက်သည်။ ရတီ ကိုယ်လုံးလေးက မွေ့ယာအိအိပေါ် နစ်ဝင်ကျသွားသည်။ ဒီနေ့မှ ရတီက ဒီဇာအတွင်းခံ အပြာရင့်ရင့် ဝမ်းဆက်နဲ့ တော်တော် sexy ဖြစ်နေ၏။

ဒါတွေကြောင့် ဦးဖေက ဒါတွေကို မချွတ်သေးဘဲ သူမကို အချစ်တွေနဲ့ ညှင်းဆဲပစ်လိုက်အုံးမည်။ လက်ကလည်း ရတီရင်သားတွေကို ဆုပ်နယ်ချေလျက်။ ဇာအပါးလေးတစ်လွှာ ခံနေတာကိုပင် အားမရနိုင်။ ဘော်လီခွက်ထဲက ရွှေရင်အစုံကို အပြင်သို့ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ဘော်လီကိုလည်း  တမင်မချွတ်။ ဘော်လီတစ်ခုလုံးက ရတီနို့နှစ်လုံးအောက်မှာ ကျန်နေပြီး အပေါ်က ရင်သားနှစ်မြွှာကို ပိုပင့်တင်ပေးနေသလို။ အပျက်မဆန်ဆန်လေး ဖြစ်နေသည်။

ဦးဖေနဲ့ဆို သူမ ဖာသာသာ။ ဦးဖေ တစ်ကိုယ်လုံးမှာတော့ ဘာအဝတ်မှမရှိတော့။ ယောက်ျားပီသသော ဦးဖေကိုယ်လုံးက ထင်ထင်ရှားရှား။ အသက်(၄၀)ကျော်နေသော်လည်း သူ၏ယောက်ျားပီသမှုကို ပြသနေသော ပြယုဂ်ဆို အောက်မှာ ဒုံးပျံကြီးလို ထောင်မတ်နေသော သူ့ဒုတ်ချောင်းလို့သာ ဆိုရလိန့်မည်။

စားရသော ကလေးက ပိုငတ်သည်ဆိုသော စကားပုံဆို ဦးဖေရဲ့ မြွေဆိုးကြီးကို ရည်ရွယ်နေသလားပင်။ ဖြတ်သန်းခဲ့သော တစ်နှစ်ကျော် ကာလအတွင်းမှာ နုငယ်ရော၊ ရတီကိုပါ သူစားသုံးခဲ့တာ အခေါက်ပေါင်းများစွာ။ စားရသောက်ရ‌လွန်းလို့ လီးကြီးက ပိုထွား၊ ပိုရှည်လာပြီး ပိုပြီး မည်းပြောင်လာသလို။ မိန်းမသားနှစ်ယောက်၏ တမ်းတမ်းစွဲ ချစ်မြတ်နိုးချင်း ခံရသော ကာမဒုတ်ချောင်း။

ဒီနေ့တော့ ရတီလေး အပေါက်မျိုးစုံ ဖွင့်ခံရမည့်နေ့လေးပေါ့။

" ဦးဖေ ငေးမနေနဲ့တော့...ချစ်ပေးပါတော့ မီးလေးကို"

" ချစ်ပေးမှာပေါ့...မီးလေးကို မျော့နေအောင်ကို ကိုယ်က ချစ်ပေးမှာ...မီးလေး ကိုယ့်အလိုးကို ကောင်းကောင်းခံနိုင်တယ်မလား"

" အင်းပေါ့"

" မီးပါစပ်ကော၊ စပ်ပတ်ရော၊ ‌နောက်ဆုံး ဖင်ပေါက်ကိုပါ ကိုယ်လိုးမှာနော်"

ဦးဖေ၏ နှုတ်ထွက်စကားကြောင့် သူမစအိုပေါက်ကနေ စစ်ခနဲ့တောင် ဖြစ်သွားသလို။ စကားကြမ်းကြမ်းတွေနှင့် ရတီကို ကာမကျေးကျွန်ဖြစ်အောင် သွင်းယူနေသည်။ လူရိုးလူအေးကြီး ဦးဖေက အခုမှ ရတီနှင့် နှစ်ကိုယ်ကြား ပက်ပက်စက်စက်ပြောနေသည်မှာ မြိန်ရေရှက်ရေရှိလိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်း။

ဒါဟာ သဘာဝပင်။ ပုံမှန်အတိုင်းဆို ပြောဖို့တောင် မတွေးဝံ့သည့်စကားလုံးတွေက အခုကြတော့ တစ်တစ်ခွခွပြောရဲနေသည်။

..............................................................................................

အခန်း (၈၄)

" နေအုံးဦးဖေ.....ဦးဖေ မီးနို့တွေကိုတော့ မလိုးဖူးသေးဘူး မဟုတ်လား"

" ဟုတ်တယ်...တစ်ခါမှ မလိုးဖူးသေးဘူးပဲ...ဒီနေ့ မီးလေးနို့တွေကိုပါ ပေးလိုးမှာလား"

" အင်းပေါ့....ဦးဖေ လိမ္မာရင်လေ"

" ကိုယ်က အမြဲ လိမ္မာပါတယ်...မဟုတ်ဘူးလား...မီးလေးရဲ့"

" ဟုတ်ပြီရှင့် ဒါဆို လိမ္မာတဲ့ကောင်းလေးကို ဆုချမလို့ ဦးဖေ အချောင်းကို မီးအရင်စုပ်ပေးမယ်"

" ကြိုက်ပြီကွာ.......တစ်နေ့လုံး စုပ်ချင်ရင်တောင် ပေးစုပ်မှာ"

" မီးပါးစပ်တွေညောင်းကုန်မှာပေါ့...ကဲ...လာတော့ လူကြီးရေ"

ဦးဖေက ပက်လက်လှဲအိပ်နေသော ရတီကိုယ်လုံးလေးပေါ် ခွတက်ပြီး အပေါ်သို့ လီးတရမ်းရမ်းနဲ့တက်လာသည်။ ထိုလီးချောင်းကြီးက သူအပြုစုခံရတော့မည်ကို ကြိုသိနေသည့်အလား။ မည်းပြောင်ထောင်မတ်လျက်ရှိနေသည်။ လီးချောင်းက ရတီမျက်နှာဆီ တဖြည်းဖြည်းနည်းကပ်လာသည်နှင့်အမျှ လီးနံ့ကိုပါ ရတီသိရှိလာသည်။ အသားနံ့လိုလို၊ ခပ်ညှီညှီအနံ့တစ်ခုလို။ ဤအနံ့အသက်က ရတီစိတ်ကို ပိုကြွစေမိသည်။

ရတီ တဆတ်ဆတ်ခါနေသော လီးချောင်းကြီးကို လက်နဲ့အသာဖမ်းကိုင်လိုင်သည်။ မြွေဆိုးကြီးက ရတီလက်တစ်ဆုပ်စာအပြည့်။ ဘေးမှာ သွေးကြောစိမ်းစိမ်းတွေက တွန့်လိမ်စွာ ထင်ပေါ်လျက်။ ပူနွေးထောင်မတ်နေသော အသားချောင်းကြီး။ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ ဒစ်ထိပ်ကြီးကို “မွ”ခနဲ့ အနမ်းခြွေချလိုက်သည်။ ပြီးနောက်လက်နှင့် ရှေ့တိုးနောက်ငင် နှစ်ချက်လောက် ဂွင်းထုပေးလိုက်သည်။

ရတီအသက်(၁၄)၊(၁၅)နှစ်လောက်တုန်းက အပြာကားတွေခိုးကြည့်လျှင် ထိုကားတွေထဲက မင်းသမီးတွေက မင်းသားလီးကို စုပ်နေသည်ကို မြင်လျှင် အရမ်းရွံရှာခဲ့ဖူးသည်။ သေးပေါက်သည့် အချောင်းကို သူတို့မို့လို့ မရွံမရှာစုပ်ရှာသည်ဟု တွေးမိခဲ့ဖူးသည်။

အခုကျ သူမကိုယ်တိုင် နဖူးတွေ့၊ ဒူးတွေ့ ကိုယ်တိုင်ကြုံလိုက်ခဲ့ရသည့်အခါမျိုးမှတော့ အမျိုးသမီးတွေဘာလို့ သူတို့ချစ်သူတွေ၏ လီးကို စုပ်ပေးသလဲ ဆိုတာ သူမနားလည်သဘောပေါက်လာသလိုလို။ သူမ အာခေါင်နုနုနဲ့ လီးဒစ်ထိပ်ပွတ်တိုက်မှုကြောင့် ရရှိလာသည့် ကာမအရသာသည် ဦးဖေအတွက် ကောင်းလွန်းလှပေစွ။

ရတီ၏ အာခံတွင်းလေးက နူးညံ့လှပါဘိတကား။ လူ့စည်းစိမ်၊ နတ်စည်းစိမ်၊ ဗြဟ္မာမင်းစည်းစိမ်တွေခံစားရသည့်နှယ်။ ရတီ လျှာလေးတွေကပါ ဒစ်ထိပ်ကြီးနဲ့ ချိုင့်တွေကြားကို သပ်ပြန်သေးသည်။

“ အ…အား….အား…..အား…..ကောင်းတယ်…ဟုတ်တယ်…အဲလိုလေး…အဲလိုလေး……..အင်း….အင်း”

“ အု……အ……..အ………အု……အု…..ပလပ်……အု….ဟု…..ဟု…အု”

ရတီရဲ့ ပါးနှစ်ဖက် ခွက်ဝင်နေသည်အထိ ဦးဖေလီးကို အားပါးတရမှုတ်ပေးနေမိသည်။ သူမ စိတ်ပါလက်ပါစုပ်တိုင်း ပေါ်ထွက်လာသည့် ဦးဖေ၏ ငြီးငြူသံတွေက သူမအတွက် blessings လိုနှယ်။ လီးတစ်ချောင်းလုံးကို အာခေါင်ထောက်သည်အထိ မြိုချစုပ်ပေးနေသည်။ အရင့်အရင်ကလို သူမ ပျိုအန်တာတွေလည်း မဖြစ်တော့။

ဦးဖေကြောင့် ဝါရင့်ဆရာမကြီးဖြစ်နေလေပြီ။

“ အု….ဟု…အု…အင့်….အု…..အု”

“ အ…ဟာ…အား….အား…….မီးလေး..မီးလေး….တော်လိုက်တော့….ရ…ရပြီ…..မဟုတ်ရင် ကိုယ်ပြီးသွားလိမ့်မယ်”

ရတီစိတ်အလိုရဆို စုပ်ပေးချင်မိသေးသည်။ သူမ လွှတ်ချင် မလွှတ်ချင်နဲ့ လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ရတီပါးစပ်ထဲက ထွက်လာသော လီးတစ်ချောင်းလုံးလည်း တံတွေးတွေ၊ ရှေ့ပြေးသုတ်ရည်ကြည်တွေကြောင့် မည်းပြောင်စိုရွှဲလျက်။

ဦးဖေအောက်ကို အနည်းငယ် လျှောဆင်းလိုက်သည်။ သူမသိလိုက်ပြီ။ ဦးဖေ သူမနို့နှစ်လုံးကြား လိုးချင်သေးသည်။ ချောဆီတွေ ကူစရာကိုမလို။ ခုနက လီးတစ်ချောင်းလုံးလည်း တံတွေးတွေနဲ့စိုရွှဲနေတော့ အသာအယာပင်။ ဦးဖေက သူမရင်သားနှစ်မြွှာကြားက အမြှောင်းလေးထဲကို လီးနဲ့ လာထိုးသည်။

တဝက်တပျက်ချွတ်ထားသော ဘရာဇီယာကြောင့် ရင်သားနှစ်မြွှာက ပိုလုံးဝန်းစွင့်ကားနေပြီး လီးချောင်းကြီး၏ အဝင်အထွက်ကို ပိုထိမိနေစေသလို။

ရတီ သူမရင်သားနှစ်ဖက်ကို လက်နဲ့ အထဲသို့ ပင့်တင်တွန်းပစ်လိုက်သည်။

ဦးဖေကလည်း အပေါ်စီးက ကြည့်ရင်း ရတီ၏ ဖွေးအုနေသော ရွှေရင်အစုံကြား သူ့လီးမည်းမည်းကို ဂွင်းထုသလို လုပ်ပေးနေသည်မှာ အရသာရှိပေစွ။ အရည်တွေနှင့် ချောနေသော ဦးဖေလီးက ကာမအရသာကို ထိသလိုလို၊ မထိသလိုလို။

ထိုကဲ့သို့ မထိတထိအရသာကပင် ဦးဖေ၏ ရမ္မက်အရှိန်ကို ပိုကောင်းစေသလို။

“ အ…..အင့်….အား….အ…ဟား…အား…အ”

“ ကောင်းလား..ဦးဖေ…ကောင်းလား…မီးနို့တွေက လိုးလို့ကောင်းတယ်”

“ ကောင်းတယ်….ကောင်းတယ်…အရမ်းကောင်းတယ်……ဦးဖေပြီးတော့မယ်……အာ….အား….အား…အား”

နို့နှစ်လုံးကြားက လီးချောင်းကြီးက ပိုပူနွေးလာပြီး ပိုမာတောင့်လာသည်။

ထို့ကြောင့် ဦးဖေတစ်ကိုယ်လုံးလည်း ကာမပန်းတိုင်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်နိုင်ကာ ဒစ်ထိပ်တစ်ခုလုံး ရှိန်းပြီး ကျဉ်စိမ့်တက်သွားသည်။

ဦးဖေဆီမှ သုတ်ရည်တွေက လီးထိပ်မှတဆင့် ပန်းခနဲ့ထွက်လာသည်။

ရတီမျက်နှာ။ ရတီရင်သား။ ရတီ ဘော်လီ။ ရတီနဖူးပေါ်ထိတောင် သုတ်ရည်မိုးတွေရွာချလျက်ရှိသည်။ ရတီရင်သားတွေ၊ မျက်နှာတွေအကုန်လုံးလည်း သုတ်ရည်တွေနဲ့ပေပွလျက်။ နှုတ်ခမ်းနားမှ ကပ်နေသော သုတ်ရည်တချို့ကို လျှာနဲ့သပ်ကာ မြည်းစမ်းလိုက်သည်။

အသားနံ့လိုလို၊ ခပ်ညှီညှီ၊ ငန်ပျပျအရသာနဲ့။ ဦးဖေကတော့ တအားအားအော်ပြီး သုတ်ရည်တွေတစ်စက်မှမကျန် ပက်ဖြန်းပစ်လိုက်သည်။ သူအပေါ်စီးမှ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ရတီအပေါ်ပိုင်းတစ်ပိုင်လုံး သူ့သုတ်ရည်တွေနှင့်။ ကောင်မလေးက ရမ္မက်ရှိန်တွေကြောင့် နီမြန်းနေသော မျက်နှာနဲ့ သူ့ကို မော့ကြည့်နေရှာသည်။

“ ကောင်းတယ်မလား…ဦးဖေ”

“ အရမ်းကောင်းကွာ…မီးနို့လေးတွေ လိုးလို့အရမ်းကောင်းပဲ”

“ ခစ်….ခစ်…..ဦးဖေကို မီးက အဲလိုကောင်းစေချင်တာ ဦးဖေရဲ့”

“ ကဲ……ကိုယ်အလှည့်ပြီးတော့ ဒီတစ်ခါ မီးလေးအလှည့်ပေါ့”

“ ခစ်…ခစ်”

ရတီ၏ ခိုးခိုးခစ်ခစ်ရယ်သံများက အခန်းထဲ လွင့်ပျံလျက်။

...............................................................................................................................

အခန်း (၈၅)

ဦးဖေလီးကြီးက ပထမတစ်ချီပြီးသွားတော့ သူ့မူလပုံစံဆီ ပျော့ဆင်းသွားသည်။ ရတီကိုယ်လုံးလေးတွင် ပေပွနေသော သူ့သုတ်ရည်တွေကို သုတ်ပေးရန်အတွက် ကုတင်ပေါ်က ဆင်းပြီး မှန်တင်ခုံပေါ်က Wet tissue ကို လှမ်းယူလိုက်သည်။

ထို့နောက် မိန်းမောစွာ လှဲအိပ်နေသော ရတီ့ဆီပြန်လာသည်။ ပျော့ခွေနေပြီဖြစ်သော လီးမည်းကြီးကနေ သုတ်ရည်အကြွင်းအကျန်ချို့က လီးထိပ်ဖျားဆီက အနည်းငယ်စီးကျနေသေးသည်။ ရတီ မောသလို ဖြစ်နေပေမဲ့ ဦးဖေလှုပ်ရှားမှုမှန်သမျှကို တစ်ခုမကျန် လိုက်ငေးကြည့်မိ၏။

“ လာ..မီးလေး…..သုတ်ပေးမယ်”

“ အင်း”

“ ကိုယ့်သုတ်ရည်တွေ အများကြီးပဲနော်……..ကြိုက်လား..မီးလေး”

“ ဦးဖေဟာက ငန်ကျိကျိနဲ့”

“ သုတ်ရည်မှာက အသားဓာတ်တွေပါတယ်တဲ့…မီးလေးအသားရေလှတာပေါ့”

“ ခစ်….ခစ်…ရှာရှာဖွေဖွေပြောတတ်တာနော်”

ဦးဖေက သူ့သုတ်ရည်တွေနှင့်ပေပွနေသော ရတီရင်သားတွေ၊ လည်တိုင်၊ မျက်နှာတွေကို သေချာသန့်စင်သုတ်ပေးနေသည်။

သုတ်ရည်တွေကပဲ များလွန်းနေတာလား။ ဦးဖေ တော်တော်လေး သုတ်ယူလိုက်ရ၏။

“ အူး……မွ…….မီးလေးကို ကိုယ်အခု နတ်ပြည်ပို့ပေးတော့မှာ”

“ ရောက်ချင်ပြီ…ပို့ပေး….ပို့ပေး”

ဦးဖေက ရတီ ပေါင်ကြားကို လက်နှင့်ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ G string ဇာအပါးလေးပေါ်ကနေ တမင်သက်သက်ကို လက်နှင့် အုပ်မိုးပြီးပွတ်သပ်ဆွဲလိုက်သည်။

“ ဟင့်……အင့်……အင့်……အင့်……အင့်”

ဦးဖေလက်နှင့် ပွတ်အခံလိုက်ရရုံမျှနှင့် စောက်ရည်တွေက စိမ့်စပြုလာသည်။ အပြာရင့်ရင့် ဇာအပါးလေးလေးက ရတီစပ်ပတ်အမြောင်းလေးကို ဖုံးအုပ်နိုင်ရုံမျှသာ။ G string ကြိုးလေးကို ခပ်တင်းတင်းဆွဲလိုက်သည်။ အလိပ်လိုမျိုး ဖြစ်သွားသော အတွင်းခံက စပ်ပတ်အမြောင်းဆီတည့်တည့် ဝင်သွားသည်။

ဦးဖေက ရတီကို ကာမအရသာ နောက်တစ်မျိုး အသစ်တစ်ခုကို ခံစားစေသည်။ ပြီးနောက် ရတီ စပ်ပတ်ဆီ ဦးဖေမျက်နှာအပ်ချလိုက်သည်။ ထို G string ကို ဦးဖေမချွတ်သေး။ လိပ်နေသော ကြိုးကို ဘေးသို့ အသာလေး တွန်းဖယ်လိုက်ကာ စပ်ပတ်ကို အားပါးတး စတင်မှုတ်တော့သည်။

ရတီလည်း ဦးဖေနဲ့ အတူနေတာကြာလာတော့ သူမပါ ဆီးခုံမွှေးကို waxing လုပ်တတ်တဲ့ အကျင့်ပါရလာသည်။ အခုလည်း မနေ့တနေ့က လုပ်ထားသော သူမ မိန်းမကိုယ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး ပြောင်ချောရှင်းသန့်နေသည်။

ဦးဖေက သူ့လျှာကြီးနှင့် ဖွေးသန့်နေသော သူမ စပ်ပတ်နှုတ်ခမ်းတွေကို လျက်လိုက်သည်။

“ ပလပ်……ပြတ်…..ပလပ်…….ပြတ်…ပြတ်….ပြတ်”

“ အင့်….အင့်….အင့်….အ….အင့်…အ……အင့်….အင့်”

ဦးဖေလျှာပြားကြီးက သူမစပ်ပတ်နှုတ်ခမ်းကြီးတွေကို လျက်လိုက်တိုင်း သူမတစ်ကိုယ်လုံးလည်း ကာမဆိပ်ထိုးတက်လာမှုကြောင့် ရူးခါမတတ်ကောင်းလွန်းလှသည်။

အပြင်နှုတ်ခမ်းသားမက လက်လေးနှင့် အသာဖြဲကာ ပန်းနုရောင်စိုအိနေသော အတွင်းနှုတ်ခမ်းသားတွေကိုပါ လျက်ပြန်သည်။ ရမ္မက်သွေးတွေက ပိုကြွလာပြီး စပ်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေက မုန့်စိမ်းပေါင်းပူပူလေးလိုနှယ် ပူနွေးဖောင်းကြွလာသည်။ ထို့ကြောင့် အဓိက သော့ချက်ဖြစ်သော မအင်္ဂါစေ့လေးကို လှမ်းငုံလိုက်သည်။

ရတီနှင့် ဦးဖေက လိုးသက်ကြာလာတော့ ရတီ၏ ထိလွယ်ရှလွယ်ခံစားမှုအလွယ်ဆုံးနေရာတွေက ဘယ်နေရာတွေလဲဆိုတာ ဦးဖေက အလွတ်ရနေပြီးသားပင်။

အထူးသဖြင့် အကြောပေါင်းတစ်ထောင်စုနေသလား အောက်မေ့ရသည့် ဒီအစေ့လေးပေါ့။ ဒီစောက်စေ့ကို ဦးဖေကစားတိုင်း၊ လျက်တိုင်း၊ ငုံခဲတိုင်း သူမ တာဝေးအပြေးလို မောပန်းနွမ်းနယ်ပြီး ကောင်းလွန်းနေမိသည်။

“ အု…..အင့်…ပလပ်….ပလပ်…………ဟ….ပလပ်…ပြတ်…ပြတ်”

“ အ……အမေရေ………..ဟ…ဟ….ဟား…..အမေ..အမေရေ……….အ…..အ….ကောင်း…ကောင်းတယ်..ဦးဖေ….အ….အ…….ဟင့်…အမေ့…..အမယ်လေး…….အင့်…..ဟင့်….အ….ဟင့်”

ရတီနှုတ်ကနေ မြည်တမ်းအော်မြည်းနေမိပြီ။ ဦးဖေက အထာနပ်သူပီပီ ထိုစောက်စေ့ကို သူ့ပါးစပ်ထဲငုံခံကာ ချိုချဉ်စုပ်သလို စုပ်ကစားပေးနေမိသည်။ ဦးဖေလျှာကြမ်းကြီးဆီက လျှာအဖုလေးတွေ၏ကြမ်းရှရှပွတ်တိုက်မှုတွေ၊ နှုတ်ခမ်းသားတွေရဲ့ စုပ်ယူမှုတွေကြောင့် ရတီလေပေါ်တွင် ဝဲနေသလို မျော့လွင့်နေမိသည်။

အထိရှလွယ်ဆုံးနေရာဖြစ်တော့ စောက်ရည်တွေ စိမ့်ကြလာသည်မှာ မြင်မကောင်း။ တတောက်တောက်ဆင်းချကြပြီး မွေ့ယာအခင်းပေါ်မှာတောင် အိုင်ထွန်းနေသည်အထိ။ ဦးဖေက စောက်စေ့ကို စုပ်ကစားရင် သူ့နှစ်ချောင်းက စပ်ပတ်ထဲ နှိုက်နေပြန်သည်။

ရတီစပ်ပတ်အတွင်းနံရံတွေက နွေးထွေးစွာဖြင့် ဦးဖေ လက်ချောင်းတွေကို ကြိုဆိုရှာသည်။ သူမ အရမ်းအလိုးခံချင်ပါပြီ။ ဒီစပ်ပတ်ကြီးထဲ တစ်စုံတစ်ခုသော အချောင်းတစ်ချောင်းဝင်မှသာ သူမ နေသာထိုင်သာရှိတော့မည်။ ဦးဖေလက်တွေက စပတ်နံရံတွေကို နှိုက်ကစားပေးနေသည်။

မွှေလိုက်။ နှိုက်လိုက်။ ဝင်လိုက်။ ထွက်လိုက်။ အခေါက်ပေါင်းများစွာ။ အကြိမ်ပေါင်းများစွ။

“ အမေ….အမေရေ……အ……အား…..အား……အင်း…..ဟင်း……အား…..အား……ဟား……ဟား….ဟား”

ဦးဖေ၏ ကျွမ်းကျင်လှသော စောက်စေ့ကစားမှုကြောင့် သူမ အဆုံးစွန်ထိရောက်ရှိသွားမိပြီ။ ဦးဖေက ကုတင်ပေါ်တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးပြီး အော်ဟစ်နေသောသူမက “orgasm” ရသွားပြီဟု သိလိုက်သည်။

သို့သော် ရတီကို အနားပေးမည် မထင်လိုက်ပါနှင့်။ အရှက်ကုန်၊ မီးကုန် ယမ်းကုန် ထပ်ချစ်ပြအုံးမှာဖြစ်သည်။ ရတီက ပထမကြိမ်ပြီးသွားရင် နောက်ထပ်အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ဆက်ကာဆက်ကာပြီးဖို့ လွယ်ကူသော အမျိုးအစားပင်။

ထို့ကြောင့် သူလုပ်စရာရှိတာ၊ လုပ်ချင်တာတွေကို ဆက်လုပ်နေမည်ဟု ကြံရွယ်လိုက်သည်။

........................................................................................

အခန်း (၈၆)

ကာမပန်းတိုင်ကို တက်လှမ်းနိုင်သွားသော ရတီစပ်ပတ်ထဲ စောက်ရည်တွေက စိုရွှဲအိုင်ထွန်းနေသည်။ ဦးဖေက ရတီစပ်ပတ်ထဲ နှိုက်ကစားနေသော သူ့လက်ချောင်းတွေထုတ်ယူလိုက်သော သူ့လက်က အရေပြားတွေ ပဲကြီးရေစိမ်ထားသလို နူးပြီးတွန့်လိမ်မိသည်အထိ။

သူ့လက်က စောက်ရည်တွေကို ခပ်တည်တည်နှင့် စပ်ပတ်ဝနှင့် ကပ်ရက် စအိုပေါက်ထဲ ထည့်ပြီး ဖင်ပေါက်ချဲ့မလို ပြင်ဆင်လိုက်သည်။

ရတီက မောဟိုက်ပြီး မှိန်းကောင်းနေတုန်းရှိသေးသည်။

“ အ”

ရုတ်တရက် ရတီ သူမစအိုပေါက်ထဲ ဦးဖေလက်ညှိုးဝင်ရောက်မှုကို သိရှိလိုက်သည်။ အပျိုစင် စအိုပေါက်လေးဆိုတော့ ဦးဖေလက်ချောင်းတစ်ချောင်းစာ ဝင်လာနေသည်ကိုပင် နာကျင်နေမိသည်။

သို့သော် ဦးဖေက အစိမ်းသက်သက်နှိုက်တာမဟုတ်။ စောက်ရည်တွေကို ချောဆီအဖြစ်သုတ်လိမ်းထားပြီး နှိုက်မြည်းနေခြင်းဖြစ်သည်။

“ နာသွားလား…မီးလေး”

“ နည်းနည်းနာသလိုပဲ…ဦးဖေ”

“ အင်း……ကိုယ်မနာအောင်လုပ်ပေးမယ်နော်….စိတ်ကိုသာလျော့ထား”

မျက်နှာရိပ်၊ မျက်နှာကဲ သိတတ်လွန်းသော ဦးဖေက သူမအတန်ငယ်နာကျင်သွားမှန်းသိတော့ အာရုံပြောင်းရန်ကြံရွယ်လိုက်သည်။

“ အ……အင့်…..အ………အင့်…..ဟင့်……အင့်”

“ ပလပ်……ပလပ်…..ပြတ်……….ပြတ်…ပြတ်….ပလပ်……..ပလပ်”

ဦးဖေ ထပ်လျက်ကစားပြန်သည်။ ရတီ ဖင်ဘူးလေးလေးကို အပေါ်သို့ပင့်တင်လိုက်ပြီး စပ်ပတ်အပြင်နှုတ်ခမ်းသားနှင့် စအိုပေါက်ကြားကွက်လပ်လေးနေရာကို လျက်ကစားပေးနေခြင်းဖြစ်သည်။ ရတီ ထိုနေရာလေးကို အလျက်မခံဖူးပေ။ အခုမှ စတင်ခံစားဖူးသော်လည်း ကောင်းလွန်းလှပြန်သည်။ အချစ်ကြမ်းကျေလွန်းလှသော ဦးဖေကြောင့်ဟု ဆိုရလိမ့်မည်။

ထိုနေရာကွက်လပ်လေးကို လျှာရဲ့ ခပ်ကြမ်းရှရှလေးနှင့် ပွတ်ဆွဲသွားတိုင်း သူမ တစ်ကိုယ်လုံး အချစ်နွံ့ထဲ ပိုပိုနစ်မြုပ်လာသလို။ ခဏလေးတင်းကမှ ပျော့ပြီးငြိမ်ကြသွားသော ဦးဖေလီးကြီးက တဆတ်ဆတ်နဲ့ တစ်ဖန်ပြန်ပြီး ထောင်မတ်လာပြန်သည်။

မရတော့ပြီ။

ရတီကို နတ်ကိုင်သလို ဒင်းကြမ်းကိုင်ပစ်လိုက်တော့မည်။ ခုနက သူ့သုတ်ရည်တွေပေပွနေသော ရတီ ဘော်လီကို ချွတ်လိုက်သည်။

ထို့နောက် တိုးလိုးတန်းလန်းကြီး အမျှင်တန်းကာ ကျန်နေသော ရတီ ၏ G string လေးပါ ဆွဲယူချွတ်ချပစ်လိုက်ပြီ။

ရတီတစ်ကိုယ်လုံး မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ခန္ဓာကိုယ်ဖြင့်။ သူ၏ စိတ်ရှိတိုင်းကြမ်းလို့ရသော ဆယ်ကျော်သက် ချာတိတ်မလေး။ အသက်က (၁၈)နှစ်ပြည့်ရုံရှိသော်လည်း သူ၏ အချစ်ကျမ်းပို့ချမှုကြောင့် ကာမနည်းလမ်းပေါင်းစုံတတ်မြောက်ဖြစ်သည့် အပျိုမဒန်းမလေး။

“ လှလိုက်တာကွာ…..ကိုယ်…အရမ်းချစ်ချင်နေပြီ”

ဗီးနပ်(စ်)နတ်သမီးတစ်ပါး ရောက်ရှိနေသလိုနှယ်။ ဝင်းလက်အိစက်နေသော အလှတရားများနှင့် ရတီ။ ဦးဖေ ခုနကလေးတင် ဝယ်လာသော ချောဆီဘူးကို ဖွင့်ကာ သူ့လီးချောင်းအပေါ် ရွှဲစိုနေအောင် လောင်းချလိုက်သည်။

လီးတစ်ချောင်းလုံးလည်း ချောဆီအစွမ်းကြောင့် ရွှဲရွှဲစိုပြီး ပြောင်လက်နေသည်။ ပြီးနောက် ရတီဒူးခေါက်ကွေး နှစ်ဖက်ကို သူမရင်ဘတ်ဆီကပ်လိုက်သည်။

ထိုအနေအထားဖြင့် ပြင်ဆင်လိုက်တော့ စအိုပေါက်နီရဲတာလေးက ပိုထင်ရှားလာသည်။ ဦးဖေသူ့လီးကို ကိုင်ကာ စအိုပေါက်ဝဆီတေ့လိုက်သည်။

“ အား…..အား…..ဖေကြီး…..မီး.နာတယ်”

“ ဖေကြီး” ဆိုသော အခေါ်အဝေါ်အသစ်ကြောင့် ဦးဖေ မိုက်ရူးရဲပိုဆန်ချင်လာသည်။ မြုပ်ရုံကလေးသာ ဝင်ရောက်မိသော ဒစ်မှိုကြီးကြောင့် ရတီ နာကျင်မှုအနညည်းငယ် ရရှိလိုက်၏။ သူမနာကျင်မှုကို ဖွင့်ဟနေသော်လည်း ဦးဖေက လက်လျော့ဖို့ စိတ်ကူးလုံးဝမရှိတော့ပါ။ ပြောင်လက်နေသော မှိုပွင့်ကြီးလို ကားနေသည့် ဒစ်ထိပ်ကြီးကို အရင်ထိုးသွင်းကြည့်သည်။

မဝင်။

လီးက ချော်ထွက်သွားသည်။

ရတီ ကလည်း အလန့်တကြားဖြစ်နေသည်။

“ မီးလေး….မကြောက်နဲ့….မကြောက်နဲ့…..ဘာမှမဖြစ်ဘူး..သိလား….မီးလေး အရမ်းကြီး တင်းနေသလိုပဲ……အဲလိုမလုပ်နဲ့…စိတ်လျော့ထား………ဟူး….ဟူး…..အသက်ဝဝရှူထုတ်လိုက်….ဟူး….ဟူး”

ဦးဖေက ရတီကို တစ်ကိုယ်လုံးက tension တွေ အတန်ငယ်လျော့သွားစေရန် breathing exercises သင်ပေးနေသည်။ ရတီကို သင်သာသင်ပေးနေသော်လည်း သူကိုယ်၌က စိုးရိမ်စိတ်တော့အနည်းငယ်ရှိသည်။ တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးသီးချွေးပေါက်တွေနဲ့။

အခန်းထဲ စိမ့်နေအောင် ဖွင့်ထားသော လေအေးစက်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်၏ ရမ္မက်မီးတောက်ကို အေးအောင် မလျော့ချနိုင်ပေ။

“ ဟင်း….ဟူး…..ဟင်း….ဟူး……ဟော…ဟူး….ဟင်း……ဟူး….ဟင်း”

ရတီ အသက်ဝဝရှူသွက် ရှူထုတ်လုပ်လိုက်တော့ တဟ်ကိုယ်လုံးက အကြောတွေ အနည်းငယ်ပျော့ပျောင်းသွားသည်။

ဦးဖေက ထိုတဒင်္ဂလေးကို အလွတ်မခံ။

အတန်ငယ်လျော့သွားသည့် စအိုပေါက်အား သူ့ဒစ်မှိုကြီးကို လိုးထည့်လိုက်သည်။

“ အင့်”

ရတီ အငိုက်မိသော အချိန်ခဏလေးအတွင်းမှာ ဒစ်ထိပ်ကြီးက စအိုပေါက်လေးထဲ အခန့်သား နေရာယူနိုင်ခဲ့ပြီ။

အပြင်အရာဝတ္ထုဆိုလို့ ဘယ်အရာကမှ အဝင်မခံခဲ့ဖူးသော ရတီဖင်ပေါက်ကြွက်သားတွေက ဝင်ရောက်လာသော ဦးဖေဒစ်ကြီးကို အရမ်းဆွဲညှစ်ထားကြ၏။ ရတီလည်း သူမ စကားနှင့်သူမ နှုတ်မရတော့။

ဖင်အလိုးခံဖို့ သူမအရင်ဖွင့်ဟမိသည်ပဲ။ အခုတော့ သူမ နာကျင်နေရပြီ။ အဲလို နာကျင်မယ်မှန်းသာ အစောကြီးကတည်းက သိခဲ့ပါလျှင် သူမ ဖွင့်ဟမိခဲ့မှာ မဟုတ်ပါ။ အခုတော့ ကိုယ့်ရှူးကိုယ်ပတ်မိနေပြီ။

“ ဟား……အား…….အား……..အား…….စီးနေတာပဲ…မီးလေးရယ်…မကြောက်နဲ့….သိလား……စိတ်လျော့ထား….အသက်ဝဝပြန်ရှူကြည့်ကြည့်…အား…….အား”

“ ဖေကြီးဟာ တစ်ချောင်းလုံးဝင်သွားပြီလား…..ဟင့်……အင့်”

“ မီးလေး…..ဘာဖြစ်မဖြစ်ဘူး…စိတ်လျော့ထား…ခဏကြာ ကောင်းသွားမှာ သိလား”

ဦးဖေဒစ်ထိပ်လေး ဝင်ရုံမျှကိုပင် ရတီစိတ်ထဲ တစ်ချောင်းလုံး ဝင်သွားပြီဟု ထင်မှတ်မိ၏။ ရတီ သိချင်ဇောဖြင့် ခေါင်းလေးကို အသာမော့ပြီးချောင်းကြည့်သည်။ ဘာမှ မမြင်။ အချစ်ဇောတွေနှင့် ပြည့်ဝနေသည့် ဦးဖေမျက်နှာကိုသာ တွေ့သည်။

စအိုကြွက်သားတွေ၏ စုပ်ယူညှစ်ထားမှုက ဦးဖေဒစ်ကြီးကို ကျဉ်မတတ်ဖြစ်စေသည်။

ဦးဖေ မဆွဲထုတ်ပေ။ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ရင် ရတီနောက်တစ်ကြိမ် ထပ်အထည့်ခံဖို့က မသေချာတော့။ ဘေးကချောဆီဘူးကို ထပ်မံဖွင့်လိုက်ကာ လိုးထည့်ရန် ကျန်နေသော လီးတစ်ချောင်းလုံးပေါ် လောင်းချလိုက်ပြန်သည်။ ရတီ အသက်ရှူထုတ်လိုက်သည့် အချက်တိုင်းမှာ ဦးဖေက နှဲ့နှဲ့ပြီး သူ့လီးကို လိုးထည့်သည်။

ထိုမျှတင်မက။

သူ့လက်တွေနှင့် လွတ်နေသည့် မင်္အဂါစေ့လေးကိုပါ ချေပေးနေသည်။ စပ်ပတ်ထဲက ထွက်ကျလာသော စောက်ရည်တွေ မြင်မကောင်း ရှုမကောင်း အိုင်ထွန်းလျက်။

“ အင့်…..ဟင့်……..အင့်…..အ….အင့်….အင့်….အင့်……ဟင့်….ဟင့်”

ချောဆီတွေ အလွန်များနေသော လီးချောင်းကြောင့် သူမ နာကျင်မှုတောင် ခပ်မေ့မေ့ဖြစ်လာသည်။

(၁၅)မိနစ်လောက် ဦးဖေက ရတီနှင့် ချီတုံချတုံစကားတွေ ဆိုပြီးနောက် သူ့၏ ထွားကြိုင်းသော လီးတစ်ချောင်လုံးလည်း ရတီ အပျိုစင်စအိုပေါက်ထဲ အခန့်သား နေရာယူနိုင်ခဲ့လေပြီ။

ဦးဖေအတွက်လည်း ဒါဟာ ကာမအရသာအသစ်ပင်။ လိုးနေကြ စပ်ပတ်နှင့် မတူညီသော အရသာတစ်ခုကို မြည်းစမ်းခွင့်ကြုံလိုက်ရခြင်းပင်။ ဒါကြောင့်လည်း အိမ်ထောင်သက်ကြာလာသော စုံတွဲတွေက ဖင်ပေါက်အရသာကို မြည်းစမ်းကြခြင်းလား။

တိတိကျကျ သူ မပြောတတ်ပါ။

..............................................................................

This will too pass.

You can contact me via telegram link mentioning below.

https://t.me/Niko_Soe

အပိုင်း ( ၇ ) ဆက်ရန် >>>>>

ငယ်သူမို့ အပိုင်း ( ၅ )

ငယ်သူမို့ အပိုင်း ( ၅ )

(Drama, Romance)

ရေးသားသူ -  Niko Soe

အခန်း (၆၀)

ပြီးခဲ့သော (၃)၊ (၄)ရက်မှာ နာကျင်ကြေမွခဲ့ရသည့် ရတီစိတ်တွေက အခု ဦးဖေ ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးအောက်ခိုဝင်လိုက်ကာမှ အတန်ငယ် သက်သာရာ ရသွားသလို။

ဦးဖေ ကိုယ်လုံးကိုကြီး မမှီမကမ်းနှင့် သူမ ဖက်ပစ်လိုက်သည်။ ပွေ့ဖက်ထားသော သူမ လက်ဟိုဖက်ဒီဖက်က မှီရုံလေးတင်။ ဦးဖေကိုယ်လုံးကြီးက ကြီးမားတုတ်ခိုင်လွန်းလှသည် မဟုတ်ပါလား။

“ မွ…..မွ….မွ”

ဦးဖေက သူမ ဆံပင်တွေကြားခေါင်းတိုးဝင်ကာ နမ်းရှိုက်နေသည်။ ခေါင်းလျှော်ရည်နံ့ ချိုချိုအီအီလေးက မူးမေ့ချင်စရာ။ နှစ်ဦးသားစကားမဆိုနိုင်ဘဲ တဝကြီးဖက်ထားကြသည်။ တစ်ယောက်ရင်ငွေ့ကို တစ်ယောက်လှုံနေသည့် သဘောမျိုး။

ရတီက ညဝတ်ဇာဝတ်စုံအပါးလေးမှလွဲပြီး ဘာမှထပ်မဝတ်ထားတော့ အသားစိုင်တွေရဲ့ နူးညံ့မှုကို ဦးဖေ ခံစားသိရှိနေသည်။

“ လာ…မီးလေး”

TV ရှေ့က ကြည့်နေကြ ဆိုဖာကျယ်ကြီးပေါ် နှစ်ဦးသား ထိုင်လိုက်ကြသည်။ ရတီက ဘေးမှာမထိုင်ဘဲ ဦးဖေပေါင်ပေါ် တင်ပါးလွှဲကာ ထိုင်နေသည်။ ရတီတစ်ကိုယ်လုံးကို ဦးဖေက ပွေ့ပိုက်ထားလျက်။ ဦးဖေက ချစ်ရည်ရွှန်းတဲ့ မျက်ဝတန်းတွေနဲ့ကြည့်ရင်း……

“ လွမ်းနေတာ….မီးလေးရယ်”

“ မီးရောပဲ….ဦးဖေ”

“ မီးလေး..နေမကောင်းဘူးလား….မတွေ့ရတဲ့ (၃)ရက်လောက်မှာ မျက်နှာလေး ချောင်ကျသွားသလိုပဲ”

ရတီ ကောင်းသန့်နဲ့ ကိစ္စကို ဖွင့်မပြောရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

“ ဦးဖေစိတ်ထင်လို့နေမှာပါ…မီး…ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး”

နှစ်ယောက်သား ကြည့်မဝရှုမဝဖြစ်နေကြသည်။ ဦးဖေက သူ့လက်နဲ့ ရတီမျက်နှာပေါ်ကျနေသော ဆံစမျှင်လေးတွေကို သပ်တင်ပေးနေသည်။

ထိုမျှနည်းမက။

သူ့လက်တွေက ရတီ၏ ဆင်စွယ်လက်မောင်းတွေကို ပွတ်သီးပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ ရတီက ငေးမောစွာဖြင့် ဦးဖေမျက်နှာကိုသာ စိုက်ကြည့်နေသည်။ ပြိုကျလာသောနှုတ်ခမ်းတစ်စုံနှင့် ကြိုလင့်နေသော နှုတ်ခမ်းတစ်စုံ။

သူတို့အချင်းချင်း ဂဟေဆက်ကြပြန်သည်။ နှုတ်ခမ်းနီးပါးပါးလေးဆိုးလာသဖြင့် ချယ်ရီနံ့သင်းနေသော ရတီ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ဦးဖေနှုတ်ခမ်းထူထူကြီးက စုပ်ယူနမ်းရှိုက်ပစ်နေသည်။ ရတီ နှုတ်ခမ်းနီတွေလည်း ဦးဖေလက်ချက်ကြောင့်မရှိတော့ပြီ။

ရတီ အပေါ်နှုတ်ခမ်းနှင့် အောက်နှုတ်ခမ်းကို ဦးဖေက တစ်လှည့်စီ စုပ်ယူနေသည်။ ကျိန်းစပ်လာသည်အထိပင်။ ဦးဖေက ထိုမျှနှင့်တင်းတိမ်တတ်သူမဟုတ်။ တဖန်ပြန်၍ ဟိုက်ကျနေသော ညအိတ်ဝတ်စုံကြားကို သူ့လက်ဖဝါးတွေကို ထိုးနှိုက်ကာ ရတီရင်သားလုံးလုံးဝန်းဝန်းလေးတွေကို အသာဆုပ်နယ်နေသည်။

“ ဟင့်…….အင့်……အင့်….အင့်”

ဦးဖေ၏ အထိအတွေ့ကြား ရတီ မိန်းမောလျက်။ ရတီဝတ်စုံက ချွတ်ဖို့ အသာလေးပင်။ ဦးဖေ ရတီပုခုံးတဖက်တချက်စီမှာ ရှိနေသော ကြိုးလေးကို ဘေးသို့ဆွဲကျလိုက်သည်နှင့် တစ်စုံလုံးကျွတ်ကျသွားပြီ။

အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ မီးရောင်တွေက ဖွင့်လျက်ရှိသေးတော့ ရတီ၏ ရှိရင်းစွဲအလှတရားတွေက အတိုင်းသားလှပလျက်။

ရတီ ရင်သားအောက်နားက အညိုအမဲတစ်ကွက်ကို ဦးဖေ သတိထားမိသွားသည်။ ထိုဒဏ်ရာလေးကို လက်နှင့် အသာလေးတို့ထိလိုက်ရင်း….

“ မီးလေး…ဒါလေးက ဘာဖြစ်တာလဲ”

တကယ်တော့ ဒါက ကောင်းသန့်နဲ့ သူမ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်တဲ့နေ့က ရခဲ့သော ဒဏ်ချက်အသေးလေးတစ်ခု။

“ မီး….အိပ်နေရင်း…ကုတင်ပေါ်ကျပြုတ်ကျလို့….ဦးဖေရဲ့”

“ ဖြစ်ရမယ်….လာ”

ထိုအညိုကွက်ဆီ ဦးဖေ သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုပ်ယူလိုက်သည်။

“ ရော့…နောက်နေ့ဆို မီးလေးဟာ ပျောက်တော့မှာ….ကိုယ်အာငွေ့ကြောင့်လေ”

“ ဦးဖေရယ်”

ရတီ ဦးဖေကို ဆထက်တပိုး ပိုတိုးပြီး ချစ်လာသလို ခံစားရသည်။ ဦးဖေ၏တီရှပ်အင်္ကျီကို ဆွဲချွတ်ယူဖို့ပြင်လိုက်သည်။ အင်္ကျီကျွတ်သွားသော မီးရောင်အောက်က ဦးဖေကြွက်သားတွေက အမြောင်းလိုက်။ ဦးဖေကတော့ အမြဲတမ်း ကျန်းမာသန်စွမ်းလျက်ပင်။ လုံချည်အောက်က ဖုဖောင်းနေသော အရာကို ရတီ မြတ်နိုးချင်လှပြီ။

ထိုကြောင့် ဦးဖေခါးပုံစကို သူမကပင် အရင်ဦးဆောင်က ဖြေလျော့ပစ်လိုက်သည်။ တဒိတ်ဒိတ်တုန်ရီနေသော မြွေဆိုးလေးက ဘွားခနဲ့ပေါ်လာသည်။ ရတီအဝတ်ရော၊ ဦးဖေ အဝတ်ရောက ဒီဆိုဖာအောက် ပုံကျလျက်။ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းကြီးမှာပင် ချစ်တင်းနှောနေကြသည့် အဖြစ်။ ရတီ ကော်ဇောခင်းထားသော ကြမ်းပင်ပေါ် ဒူထောက်ချလိုက်ကာ ဦးဖေ မြွေဆိုးလေးနဲ့ ဆော့ကစားရန် ဟန်ပြင်လိုက်သည်။

ရမ်းနေသော ဒုတ်ချောင်းကို သူမ လက်ဖဝါးနှင့် အသာထိန်းကိုင်လိုက်ပြီး သူမနှုတ်ခမ်းတွေနှင့် အရင် တဖွဖွ နမ်းကြည့်ကြည့်သည်။

“ မွ……မွ……မွ…….ဒါလေးက ပိုကြီးလာသလားလို့”

ရတီမေးခွန်းအား ဦးဖေ မကြားလိုက်။ သူ အထိအတွေ့ကြား မိန်းမောလျက်။ ရတီလည်း နမ်းနေရာမှ မှုတ်ပေးရန်ဟန်ပြင်လိုက်သည်။

သူတို့နှစ်ယောက် အနေအထားကို မျက်လုံးထဲ မြင်သာအောင်ပြောရမည်ဆိုလျှင် အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်း ဆိုဖာရှည်ကြီးတွင် သက်လတ်ပိုင်းအရွယ် ကြံခိုင်သည့် အမျိုးသားတစ်ဦးက ပေါင်ကားကာ ထိုင်နေသည်။

သူ့လက်တွေက ဆိုဖာနောက်ခုံပေါ်တင်လျက်။ သူ့ခြေရင်းတွင် ဆယ်ကျော်သက်အမျိုးသမီးငယ်တစ်ဦးက ဒူးထောက်ကာ လီးစုပ်ပေးနေသည်။ ဘယ်လောက်သည့် ရမ္မက်ကြွစေသည့် မြင်ကွင်းပင်။

“ အု……..အု…….အွတ်…..အွတ်…….အု………အွတ်…..အွတ်”

“ အ….ဟ…….ဟား…..ကောင်းလိုက်တာ…..ကောင်း..လိုက်တာ…မီးလေးရယ်……အ….အ”

ဦးဖေ မျက်လုံးလေး အသာမှိတ်ကာ လောကစည်းစိမ်အပြည့်ခံယူနေသည်။ အရင်က ရတီ ဦးဖေလီးကို စုပ်လျှင် ဒစ်ထိပ်မြုပ်ရုံသာစုပ်တတ်သည်။ အခုကျ တဖြည့်းဖြည်းချင်း စပါးကြီးမြွေ အစာမျိုသလို တစ်ရစ်ချင်၊ တစ်ရင်းချင်း သူမပါးစပ်ထဲ ထည့်ကြည့်ကြည့်သည်။ လိင်တံအရင်း မရောက်တရောက်ထိပင်။

ဦးဖေ ဒစ်ထိပ်က ရတီလည်ချောင်းထိပ်ထိ ရောက်သည် ထင်သည်။ ဦးဖေ ဒစ်ထိပ်ဖျားမှတဆင့် နူးညံ့သည့်လည်ချောင်းအဝကိုပါ သိရှိနေသလိုပင်။ လည်ချောင်းထိပ်နှင့် ဒစ်ထိပ် ပွတ်တိုက်မိတော့ ရတီ အန်ချင်လိုက်သလိုဖြစ်လာသည်။ တုတ်ခိုင်လှသည့် ဦးဖေလီးကို ကမ်းကတမ်းဆွဲထုတ်ကာ ပျို့မိသည့်အဖြစ်။

“ ရရဲ့လား…မီးလေး…ရရဲ့လား…မီးလေး…အဆင်မပြေရင် မလုပ်နဲ့တော့”

“ အင်း”

ရတီပါးစပ်တစ်ပြင်လုံးနှင့် ဦးဖေ လီးချောင်းတစ်ချောင်းလုံးလည်း သူမတံတွေးတွေနှင့်ပေပွလျက်။

“ မလုပ်နဲ့တော့..မီးလေး….မီးလေး…ကိုယ့်အပေါ်တက်ခွလိုက်တော့”

“ ဟင်”

ဦးဖေစကားကြောင့် သူမ ကြောင်သွားသည့်အဖြစ်။ ဦးဖေနဲ့ သူမလိုးတိုင်း သူမ အောက်ကနေပဲ အလိုးခံရသည်ချည်း။ တစ်ခါမှ အပေါ်စီးကနေမလုပ်ဖူးပေ။ အခုကျတော့ အချစ်ပါမောက္ခကြီးက သူမကို တက်ခွခိုင်းနေပြီ။

“ ဖြစ်ပါ့မလား…ဦးဖေရယ်”

“ ဖြစ်ပါတယ်မီးလေးရယ်…….ကိုယ်ဘာပြောဖူးလဲ….လီးနဲ့မဆံ့တဲ့ စပ်ပတ်ဆိုတာ မရှိဘူးလို့လေ”

“ အိုး”

သူခိုင်းသည့်အတိုင်း ရတီလုပ်လိုက်ပါတော့မည်။

.................................................................................................................

အခန်း (၆၁)

ရတီ ဦးဖေပေါင်လုံးကြီးပေါ် တက်ခွလိုက်သည်။ သူမ လက်တွေက ချော်မထိုးမိအောင် ဦးဖေလီးကြီးကို ထိန်းကိုင်ထားသည်။ သူမ စပ်ပတ်နဲ့ လီးကိုတေ့ကာ တဖြည်းဖြည်းချင်းထိုင်ချလိုက်သည်။

“ ဟင့်…..အင့်…….အင့်….ဦးဖေဟာကြီး…….ကြပ်လိုက်တာ”

အကြောတပြိုင်းပြိုင်းထနေသော လီးချောင်းရှည်ကြီး ရတီစပ်ပတ်အတွင်းနံရံတွေဆီ တအိအိထိုးခွဲဝင်ရောက်လျက်။ စပ်ပတ်အတွင်းနံရံအသားနုနုကလေးတွေက သံချောင်းသဖွယ်မာတောင့်နေသော လီးချောင်းကို နွေးထွေးစွာကြိုဆိုရှာသည်။

“ ဦးဖေ….မဆံလောက်ဘူး…ထင်တယ်နော်….ဟင့်……အင့်….အင့်”

အမျိုးသမီးအပေါ်စီးကနေ လိုးသော position သည် အမျိုးသမီးရော၊ အမျိုးသားအတွက်ပါ ထိမိမှုအား ကောင်းလွန်းလှသည်။ ရတီဆီက အငြင်းဝါကျတွေကို ဦးဖေ တစ်ချက်မှခွန်းတုန့်မပြန်။ နောက်ဆုံးကျ သပ်လျှိုသလို နေရာယူသွားမှာ ဦးဖေကြိုသိပြီးသားပင်။

တစ်ရစ်ချင်း၊ တစ်ရစ်ချင်းနှင့် ဦးဖေမှန်းထားသည့်အတိုင်းပင် လီးချောင်း ရတီစပ်ပတ်အပြည့်နေရာယူနိုင်ခဲ့လေပြီ။

“ ရှီး…..ဗျစ်………ဗျစ်…ဗျတ်…..ဗြတ်…….ဖတ်…ဖတ်….ဖလတ်….ဖလတ်….ဗျစ်…ဗျစ်”

“ အ…….ဟာ…….ဟား….အား…….အား…..အား”

“ ဟင့်……..အင့်…….အင့်……အင့်…….အင့်…..အင့်”

ရတီစပ်ပတ်တစ်ခုလုံးက ဦးဖေလီးတစ်ချောင်းထည့်ဝင်သွားပြီးသည့်အချိန် ဦးဖေက သူမကိုစေခိုင်းသည်။

“ မီးလေး….ကိုယ်လေး အသာကြွ၊ ပြီးတော့ ဖင်လေးကော့ပြီး …နှဲ့ကြည့်ကြည့်ပါလား”

သူခိုင်းသည့်အတိုင်း လိုက်နာရာမှာက ရတီတာဝန်။ အချစ်တာဝန်တွေကို သူမ မဆိုင်းမတွလုပ်ဆောင်နေမိသည်။

“ ဟင့်…..အင့်……အင့်…….အင့်”

“ ဖလတ်…..ဖတ်…….ဖတ်……ဗြတ်…….ဗြတ်…..ဗျစ်…..ဖတ်….ဖတ်…..ဗြွတ်”

သူမ အပေါ်က တက်ဆောင့်နေရင်း လီးက ချော်ပြီး အပြင်ထွက်သွားသည်။ ထိုသို့ထွက်သွားကာ ဟာခနဲ့ ဖြစ်သွားသည့် ခံစားမှုမျိုး သူမ မလိုလား။ ချက်ချင်း လီးကို သူမစပ်ပတ်ထဲ ထည့်သွင်းလိုက်သည်။ သူမက ထိုင်လျက်ရှိသော ဦးဖေကိုယ်လုံးပေါ်တက်ခွလျက်။

ဦးဖေက သူ့လျှာကြီးတွေနှင့် ရတီရင်သားတွေကို ငုံခဲလိုက်၊ စုပ်ကစားလိုက်၊ ခပ်ဖွဖွလေး ကိုက်ခဲလိုက်နှင့်။ သူ့အစွမ်းတွေနှင့် ရတီကို ရူးမတတ်ပြုစားနေသည်။ လက်ကြမ်းကြီးတွေနှင့် ဆုပ်နယ်လိုက်။ သူမလည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးကို စုပ်ခဲပြန်သေးသည်။

“ ဖတ်……ဖတ်….ဖလတ်..ဖလတ်…ဗြတ်…..ဗျစ်….ဗျစ်”

“ စပ်ပတ်က လိုးရတာကောင်းတယ်ကွာ…..အ……အ….ဟ….အ………အ….အ”

“ ဟင့်……အင့်……ဟ…….ဟင့်…….အင့်…….အင့်…………အင့်”

“ ကြိုက်လား…မီးလေး….ကိုယ့်လီးကြီးကို ကြိုက်လား…..ကြိုက်လား……ကောင်း…..လား…ကောင်းလား”

“ ကောင်း…တယ်…ကောင်းတယ်….ကြိုက်..တယ်……အဲလိုအမြဲလိုး….လိုးပေးနော်……ဟင့်….အင့်….အင့်”

“ ဒီကောင်မလေးက ကိုယ့်အပိုင်….အမြဲလိုးမယ်…….ခံမယ်မလား…..ခံမယ်မလား”

“ ဦးဖေ…ဦး..ဖေဆို…မီး…အမြဲခံ….ခံမှာ…အဲလိုမျိုး….အမြဲ…အမြဲလိုးပေးနော်….ဟင့်….အင့်……အင့်”

ဦးဖေလီးကြီးက ကြီးလွန်းသဖြင့် သူမ သားအိမ်ထိပ်ဝထိတောင် ဆောင့်ဆောင့်မိပြီး ကျဉ်တက်နေသည့်အဖြစ်။

“ မီးလေး…ဟိုဖက်လှည့်လိုက်”

ဦးဖေဘာဆိုလိုမှန်း သူမ မသိ။ လိုးရင်းတန်းလန်းအပေါ်ကနေ သူမကိုယ်ကို ဦးဖေက တစ်ပတ်လှည့်လိုက်သည်။

“ အ….အ…..အ”

အထဲမှာစိုက်ဝင်နေသောလီးချောင်းက စပ်ပတ်အတွင်းသားတွေကို မူလီစုပ်လိုက်သည့်နှယ်။ ဒစ်ထိပ်ကြီးက သူမ သားအိမ်ခေါင်းထိ ဒိန်းကနဲ့ခေါင်းမိပြီး တစ်ကိုယ်လုံး ကျဉ်စက်နဲ့ တို့လိုက်သည့်နှယ် ကျဉ်တက်စိမ့်ဝင်သွား၏။

သူမကိုယ်လုံးလေးက TV နှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားသည်။ သူမ ကျောပြင်က ဦးဖေရင်အုပ်ကျယ်ကြား ရောက်နေသည်။ TV ကနေ ဖွင့်ထားသော Music videos က လာမြဲလာလျက်။ အစက ရမ္မက်ဇောကပ်နေသော ကြားတော့ကြားသည်။

ဘာတွေလာနေမှန်းမသိ။ အခုကျ လာနေတာက “Lana Del Rey” ၏ “Young and beautiful”။

“ 🎶 🎶 🎶 Dear Lord, when I get to Heaven

Please let me bring my man

When he comes, tell me that you’ll let him in

Father, tell me if you can

All that grace, all that body

All that face makes me wanna party

He’s my sun, he makes me shine like diamonds 🎶 🎶 🎶 ”

ရတီ အလိုးခံနေရရင်း တန်းလန်း တွေးနေမိသည်။ ဟုတ်ပါတယ်။ ဦးဖေက သူမအတွက် နေမင်းဆိုလည်း ဟုတ်တယ်။ အခု ကွဲအက်နေတဲ့ သူမစိတ်ဒဏ်ရာတွေကို သူ့အချစ်တွေနဲ့ ရှင်သန်စေသူပါ။

“ 🎶 🎶 🎶  Will you still love me when I’m no longer young and beautiful?

Will you still love me when I got nothing but my aching soul?

I know you will, I know you will. I know that you will

Will you still love me when I’m no longer beautiful? 🎶 🎶 🎶 ”

သီချင်းသံကြားရင်း ဦးဖေကို သူမ သွေးရူးတန်းရူးမေးမိသည်။

“ ဟင့်…အင့်….အင့်….ဦးဖေ…မီး..မီးကို အဲလို အမြဲ…ချစ်ပေးမှာမလား…ဟင့်…အင့်…အင့်”

“ ချစ်မှာ…ချစ်..မှာပေါ့….အ……ဟ……အ…….ဟာ….အား…..အား”

“ ဖတ်…..ဖလတ်….ဗြတ်…….ဖလတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဗြတ်….ဗျစ်…….ဗျစ်”

ဦးဖေလီးချောင်းမှာ အသားစိုင်နှစ်ခုကြားပွတ်တိုက်မှုအောက်ထွက်လာသည့် အရည်တွေစည်းကပ်သည်။ ရတီ အပေါ်တက်ဆောင်နေမျှနဲ့တင် ဦးဖေ အားမရတော့။ ရတီခါးလေးကို သူ့လက်တွေနှင့် ဆွဲမကာ လိုးလိုးထည့်ပြန်သည်။ ဒုတ်ကောင်းကြီးက သူမစပ်ပတ်ထဲ ဇွပ်ခနဲ့ ဇွပ်ခနဲ့ ထိုးခွဲဝင်ရောက်လျက်ရှိနေသည်။

“ မီးလေး…ကိုယ်……ပြီးတော့မယ်….ပြီးပြီ….အ…..အား…ဟား….ဟား”

ဦးဖေ လီးတစ်ချောင်းလုံး ကျဉ်စိမ့်တက်သွားကာ သုတ်ရည်တွေအကုန် ရတီစပ်ပတ်ခေါင်းထဲ အကုန်လွှတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။

ဦးဖေမျက်နှာက ရတီကျောပြင်ဆီအပ်လျက်။ မောပန်းလွန်းလှသဖြင့် အသက်ဝဝရှူနေရသည်။

“ ကောင်းလိုက်တာ…မီးလေးရယ်……ဟော…ဟဲ….ဟော…ဟဲ”

ရတီလည်း ပထမအချီနဲ့တင် တော်တော်ပြိုင်းသွားတော့သည်။ ဦးဖေက သူမကို တင်းကျပ်စွာပွေ့ဖက်ထားသည်။ ဦးဖေမျက်နှာက သူမကျောပြင်ဆီ အပ်ထားသည်။ အချစ်ရဲ့ အထိအတွေ့မှာ သူမ နစ်ဝင်နေမှန်းမသိ နစ်ဝင်နေမိပြီ။

..........................................................................................

အခန်း (၆၂)

ညဉ့်နက်ပိုင်း၊ အိမ်ကောင်းအိမ်သန့်တစ်လုံး၏ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းလေးထဲ ချစ်တင်းနှောပြီး အမောဖြေနေကြသည့် လူသားနှစ်ယောက်။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးမှာ တခါတရံထထအော်မြည်တတ်သည့် ပုစဉ်းရင်ကွဲဇငှက်တို့၏ အော်သံလံဟွဲ၍ သိပ်မကြားရ။

ထိုအိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းထဲမှာတော့ သီချင်းသံသဲ့သဲ့က လွင့်ပျံနေလျက်။

“ 🎶 🎶 🎶 Cause all of me

Loves all of you

Love your curves and all your edges

All your perfect imperfections 🎶 🎶 🎶 “

“ 🎶 🎶 🎶  Give your all to me

I’ll give my all to you

You’re my end and my beginnings

Even when I lose, I’m winning 🎶 🎶 🎶 “

“ John Legend” ၏ “All of me” သီချင်းနဲ့အတူ ဦးဖေ အမောဖြေနေသည်။ ရတီခါးကျဉ်းကျဉ်းလေးကို သူ့ကိုယ်လုံးနှင့် နောက်ကနေ တင်းကြပ်နေအောင်ဖက်ထားလျက်။ အချစ်ရည်တွေ အကုန်ပက်ဖြန်းပြီးသွားသော လီးချောင်းက တဖြည်းဖြည့်ချင်းပျော့ခွေလာကာ ရတီစပ်ပတ်က ထွက်ကျလာသည်။

ဦးဖေက ရတီကို တင်းနေအောင်ဖက်ထားတုံး။ ရတီလည်း လိင်ဆက်ဆံအပြီးတွင် ထိုကဲ့သို ယုယုယယ အဖက်ခံနေရတာမျိုးကို နှစ်ခြိုက်သည်။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖက်ထားပုံးက ပုဇွန်ထုပ်ကွေးကို ထပ်ထားသည့်နှယ်။

ဦးဖေ ရတီကျောပြင်ကို တဖွဖွနမ်းလိုက်သည်။

“ ကောင်းလိုက်တာ..မီးဘေးရယ်…အူး..မွ…မွ…မွ”

ရတီ သူမကျောပြင်မှတစ်ဆင့် ဦးဖေနှုတ်ခမးမွှေး၊ မှုတ်ဆိပ်မွှေးငုတ်စိလေးတော့ ကျီစယ်မှုကြောင့် ယားကျိကျိဖြစ်လာသည်။

“ ခစ်……ခိ……ခိ…ခစ်…ခစ်..ယားတယ်….ဦးဖေရဲ့….ယားတယ်”

“ ဟုတ်လား…..အူး….မွ…..မွ…….မွ…မွ”

ရတီယားနေမှန်းသိတော့ ဦးဖေ တမင်ထပ်လုပ်ပြန်သည်။ သူ့မေးစေ့နဲ့ ရတီကျောပြင်တစ်ခုလုံး လိုက်ပွတ်သပ်နေသည်။

ပြီးနောက် ရတီကိုယ်လုံးလေးကို စွေ့ခနဲ့ ပွေ့လိုက်တာ ဆိုဖာပေါ်နေရာချထားလိုက်ပြီး ထထွက်သွားသည်။

“ မီးလေး….ဘာသောက်ချင်လဲ”

ကိုယ်လုံးတီ၊ ဖင်ပြောင်ကြီးဖြင့် ဦးဖေ ထမင်းစားခန်းထဲရှိ ရေခဲသေတ္တာရှိရာနေရာသို့ ထွက်သွားခြင်းဖြစ်သည်။

ဦးဖေကိုယ်လုံးကြီးကို နောက်ကနေမြင်နေရသော ရတီအဖို့ ကြည့်နေရင်း အသည်းထဲ ကျလိကျလိဖြစ်လာသည်။ ဘယ်လောက်တောင် တောင့်တင်းကြံ့ခိုင်သည့် လူကြီးလဲ။ ဖင်နဲ့ ပေါင်လုံးကြီးက ကြွက်သားတွေက ရင်တုန်ချင်စရာ။

တွေ့မိသော မိန်းကလေးတိုင်းကို တန်းတန်းစွဲဖြစ်စေသော လူဆိုးကြီး။

“ ရတယ်…..ဦးဖေ….Coke ပဲသောက်မယ်”

ဦးဖေက ဘီယာဘူးတစ်ဘူး၊ ရတီအတွက် Coke Zero တစ်ဘူး၊ နှစ်ဘူးကိုင်ကာ ယူလာသည်။ မာန်ကျသွားပြီဖြစ်သော မြွေကြီးက အောက်မှာ တရမ်းရမ်းနှင့်။

“ ဖောက်”

ဦးဖေက ရတီသောက်ဖို့အတွက် အဆင့်သင့်ဖောက်ပေးပြီး သူမကိုလှမ်းပေးလိုက်သည်။ ဒီလို ဘာမှမဟုတ်ဘူးလို့ထင်ရသည့် သေးသေးမွှားမွှားတွေကအစ ဂရုစိုက်သည်မို့လို့ သူမ ချစ်မိတာ ဆန်းသလား။ ဦးဖေက ဘီယာဘူးကို တစ်ကျိုက်နဲ့အပြီး မော့ချလိုက်သည်။

ရတီလည်း အမောဖြေရင် Coke အေးအေးလေးကို တဝကြီး သောက်ချလိုက်တော့သည်။ သူမ လုပ်နေသည့်မှန်သမျှကို ဦးဖေက ဘေးကနေ ပြုံးပြုံးကြီးကြည့်နေသည်။ ဒီအပြုံးကို သူမ သိသည်။ မဟုတ်တာ တစ်ခုခုလုပ်တော့မည့် အပြုံး။

“ ပလတ်……ပလတ်……မွတ်…..မွတ်”

တွေးနေတုန်းမှာပင် သူမနှုတ်ခမ်းဘေးမှ တဆင့် အပြင်သို့ လျှံပြီး သူမလည်တိုင်၊ ရင်ဘတ်ဆီသို့ စီးကျနေသော Coke အရည်များကို မပြောမဆိူနှင့် ဦးဖေက ဆတ်ခနဲ့ စုပ်ယူလိုက်သည်။

“ ချိုတာကွာ…..ကောင်းတယ်ကွာ”

မချိုမချဉ်မျက်နှာနှင့် သူမကို စနေသည်။

“ လန့်သွားတာပဲ….ဦးဖေရယ်”

“ ဟုတ်လား…..လာ…..ဒါဆို….ပိုလန့်ချင်စရာကောင်းတာတွေပြမယ်”

“ အိုး…….အမေရေ……….ခစ်…..ခစ်…ခစ်”

ဗြုန်းစားကြီးဆိုသလို သူမကို ပွေ့လိုက်ကာ သူ့ကိုယ်လုံးကြီးပေါ် ဆန်အိတ်သယ်သလို ရတီကို မယူလိုက်သည်။ ထိုနောက်တွင် ဖွင့်နေသော TV ကိုလည်း ပိတ်၊ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းဆီက လင်းနေသော မီးတွေအကုန်လုံးလည်း ပိတ်လိုက်သည်။

သူမကိုယ်လုံးလေးကတော့ ဦးဖေပုခုံးပေါ်တင်နေကာ လေဟာနယ်ထဲရောက်ရှိနေသလို။ ပြီးနောက် ဦးဖေ သူမကို တစ်နေရာသို့ ခေါ်ယူလာခဲ့သည်။ ထိုနေရာက ဦးဖေနဲ့ မေမေတို့ လင်မယားအိပ်ခန်း။

သူမ မေမေနဲ့ ဦးဖေ ယူပြီးကတည်းက မသင့်တော်သည်ဟု ယူဆသဖြင့် တစ်ခါမှမဝင်ဖူးပေ။ အခုကျတော့ ဦးဖေကို သူမကို ချီပြီး သူတို့လင်မယားအိပ်ခန်းဆီသို့ ခေါ်ဆောင်လာပြီ။ စိတ်ထဲမှာတော့ မေမေ့ကို အားနာနေမိသည်။ သို့သော် ဦးဖေရဲ့ အချစ်တွေက လှိုင်းလုံးကြီးသဖွယ် အားနာစိတ်တွေကို ဖုံးလွှမ်းလိုက်တော့သည်။

............................................................................................................................

အခန်း (၆၃)

ရတီကိုယ်လုံးလေးက အသက်(၁၈)နှစ်ပြည့်ခါနီး အမျိုးသမီးငယ်ဆိုတော့ မိန်းမသားတစ်ယောက်မှာ ရှိသင့်တဲ့အလှတရားတွေက သူ့ဟာနဲ့သူ ရှိနှင့်စပြုနေပြီ။

မေမေ လိုအစွမ်းကုန် ပွင့်လန်းနေသော အလှတရားမဟုတ်သော်လည်း သူ၏ ဖူးသစ်စအလှတရားနဲ့ ပြည့်စုံနေပြီးသားပင်။ ဒါကြောင့်လည်း ဦးဖေ သူမကို ချစ်နေသည်ဟု ခံယူထားသည်။

သယ်ဆောင်ရာဆီ လိုက်ပါလာသော ဦးဖေပုခုံးပေါ်က ရတီခမျာ အရုပ်ကလေး တစ်ရုပ်နယ်။ သူမကိုယ်လုံးလေးကို ဦးဖေ တစ်ချီအားနဲ့ဆို အေးအေးဆေးဆေး သယ်ဆောင်နိုင်သည်။ အခုလည်း သူတို့လင်မယားအိပ်ခန်းပေါ်က မွေ့ယာကုတင်ကြီးပေါ်သို့ မေမေ့နေရာမှ သူမရောက်ရှိနေလေပြီ။

“ Wow……ဦးဖေတို့ အခန်းထဲ မီး အခုမှရောက်ဖူးတာ ဦးဖေရဲ့…အကျယ်ကြီးပဲရော”

အခန်းတစ်ခုလုံးက မီးခိုးရောင်နဲ့ အသားရောင်တွေ ဆေးခြယ်ထားသည်။ ကုတင်ကျယ်ကြီးကလည်း ပြာလွင်လွင်အရောင်။ ကုတင်က လူ(၂)ယောက်တောင်မဟုတ်။ (၄)ယောက်လောက်တောင်အေးဆေးအိပ်နိုင်မည်။

ဦးဖေက သူမကို ကုတင်ပေါ် ပစ်ချလိုက်တော့ သူမ တစ်ကိုယ်လုံးမွေ့ယာအိအိထဲ နစ်ဝင်သွားသည်။

“ မွေ့ယာကြီးက ကောင်းလိုက်တာနော်….ခစ်…ခစ်”

ရတီ ကလေးစိတ်မကုန်သေးမှန်းသိသာနေသေးသည်။ ကလေးလေးတစ်ယောက်လို မွေ့ယာပေါ်တွင် ဟိုဖက်လိမ့်၊ ဒီဖက်လိမ့်ရင်း ပျော်ရွှင်မြူးတူးနေသည်။ ဦးဖေကတော့ သူအိပ်နေကျနေရာပေါ်မှာပင် လှဲနေရင်း ပျော်ရွှင်နေသော ရတီကို ကြည်နူးစွာကြည့်နေသည်။

အခန်းထဲကို ရတီ ထပ်စပ်စုပြန်သည်။ မေမေကြည့်နေကြ မှန်တင်ခုံပေါ် အကောင်းစားမိတ်ကပ်ပစ္စည်းတွေ၊ Skincare တွေ၊ ပြီးတော့ ဦးဖေဆွတ်နေကျ ရေမွှေးတွေလည်း ပါသည်။

အစီအရီ အကန့်လိုက်သေချာစီထားသည်။ နံရံကပ်ဘီဒိုကြီး(၂)လုံးကလည်း အခန်းထဲခန့်ခန့်ညားညား နေရာယူလျက်။ မရောက်ဖူးသော နေရာတစ်ခုကို အခုမှ ရောက်ဖူးသဖြင့် စူးစမ်းပျော်ရွှင်နေသည့် ကလေးငယ်လိုဖြစ်နေသည်။

“ တော်ပြီ…တော်ပြီ…လာ…ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲကို”

တစ်ခန်းလုံးမူးနောက်နေအောင် စပ်စုနေသည့် ရတီခါးလေးကို သိမ်းဖက်ကာ ဦးဖေ သူ့ရင်ခွင်ထဲ သိပ်လိုက်သည်။ ရတီက အလိုက်သင့်နှင့် ဦးဖေရင်အုပ်ကျယ်ကြီးပေါ် ခေါင်းတင်မှေးစက်ကာ။

“ ချစ်တယ်…မီးလေးရယ်……ဒီမျက်လုံးတွေရော….ဒီဆံပင်တွေရော….ဒီနှုတ်ခမ်းတွေရော”

သူ့ရင်ခွင်ပေါ် မှေးတင်နေသော ရတီမျက်နှာလေးပေါ်ကာ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုချင်းဆီကို လက်ညှိုးလေးနဲ့ တို့ကာတို့ကာ ဦးဖေက သူ၏ မြတ်နိုးရခြင်းများစွာကို ရင်ဖွင့်နေသည်။

“ ဒါလေးပဲ ချစ်တာလား”

“ ဘယ်ဟုတ်ပမလဲ..မီးလေးရယ်….ဒီလည်တိုင်လေးရော….ဟောဒီက ရင်သားလေးရော….ဟော….ဟိုက ပေါင်တံလေးရော…ခြေသလုံးလေးတွေရော….နောက်ဆုံးကွာ….မရှက်တမ်း အကုန်ပြောရရင် ဒီစပ်ပတ်လေးကိုရော…ချစ်တာ”

“ ဦးဖေကလည်းကွာ…ဘာတွေပြောနေလဲ”

“ ဟောဗျာ….မီးလေးမေးလို့ပဲ ကိုယ်က ဘယ်လောက်ထိချစ်ကြောင်း သက်သေပြနေတာလေ”

“ ခစ်….ခစ်…..မီးလေး ဒီက ဦးဖေတစ်ကိုယ်လုံးကို ချစ်ပါတယ်ရှင့်”

ရတီလည်း ဦးဖေရင်ဘတ်လေးကို လက်လေးနဲ့ ခပ်ရွရွပွတ်သပ်နေသည်။ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ပြောနေသောစကားများက နှစ်ကိုယ်ကြားရုံ တီးတိုးသံမျှသာ။ သို့သော် ကြားလိုက်သည်နှင့် အသည်းထဲထိ စိမ့်ဝင်အောင် ပီတိဖြစ်ရသည်။ ဦးဖေညီတော်မောင်က ရတီအနုအရွတွေကြောင့် တဖန်ပြန်ပြီး ခေါင်းထောင်စပြုလာပြန်သည်။

“ ဦးဖေ…ကြည့်ကြည့်အုံး”

“ ဘာကိုလဲ…မီးလေးရဲ့”

“ ဒါကြီးလေ….ထောင်လာပြန်ပြီ”

“ ဒါ မီးလေးကြောင့်လေ”

“ ဟင်…မီးလေးကြောင့်….ဖြစ်ရတယ်နော်…ဦးဖေ….တစ်ညလုံး ဒီလိုဆို မီး သေသွားမှာပေါ့”

“ သေ ဆိုတဲ့ စကားမပြောပါနဲ့…မီးလေးရယ် …ကိုယ် မကြားနိုင်လို့ပါ”

သူ့ရဲ့ အသက်ထက်ဝက်ခေါက်ချိုးငယ်သော မိန်းကလေးနှင့် ချစ်မိနေတော့ ဦးဖေခမျာ ပြောလိုက်သည့် စကားလုံးတွေကအစ နုရွလှပနေသည်။ သူလည်း သူကိုယ်နှိုက် ပြောတတ်လိမ့်မယ်လို့ မထင်ထားခဲ့ပါ။ အချစ်နဲ့ ရမ္မက်က သင်ကြားပေးခဲ့တာ နေမည်။

“ ခစ်…..ခစ်…..ဟုတ်ပါပြီ လူတတ်ကြီးရှင့်”

“ ဒီကောင်မလေးကို မှတ်လောက်တောင် ပညာပေးမှရမယ်…လာခဲ့”

“ အမယ်လေး……”

ရတီရုတ်တရက် ကုတင်ပေါ်ထပြေးလိုက်သည်။ သူမနောက်သို့ ဦးဖေကလည်း ထပ်ကြပ်မကွာလိုက်ဖမ်းလျက်။ နှစ်ယောက်သား စိန်ပြေးတမ်းဆော့နေသည့်နှယ်။

“ မီးလေး….မိရင် မလွယ်ဘူးမှတ်”

“ အရင်မိအောင် ဖမ်းပါအုံးရှင်…ဖမ်းလေ….ဖမ်းလေ….ခစ်..ခစ်”

“ လာခဲ့…….ရော့…မိပြီ”

ရတီကို မှီလိုက်သည့် ခါးကို အသေချုပ်နှောင်ပစ်လိုက်သည်။ ရတီ တင်ပါးတွေက ဦးဖေလီးကြီးကို ခံစားသိရှိနေသည်။ ဦးဖေ ရတီကိုယ်နှင့် တစ်ပါးတည်းဆွဲယူကာ မွေ့ယာပေါ် လှဲချလိုက်သည်။ ပြီးနောက် သူမကိုယ်ပေါ် အုပ်မိုးက သူမလက်နှစ်ဖက်ကို သူမခေါင်းပေါ်တင်ပြီး ချုပ်နှောင်ထားသည်။ ဝင်သက်ထွက်သက်တိုင်းက နီးကပ်စွာ။

ဦးဖေ ရတီမျက်နှာပေါ် အနမ်းမိုးသွန်းဖြိုးမလို့ ဟန်ပြင်သည်။

ထိုစဉ်…..

“ 🎶 🎶 🎶 ရင်ခွင်မှာ နွှဲ့ကာ အားကိုးတဲ့သူရယ်

နွေးနွေးထွေးထွေး ရင်ခုန်တယ် 🎶 🎶 🎶 ”

မှန်တင်ခုံပေါ်က သူ့ဖုန်းသံကြားလိုက်ရသည်။ နာမည်ပေါ်နေသည်ကို ကြည့်လိုက်တော့ “နုငယ်”။ ရုတ်တရက် သူ ကြောင်သွားသည်။

.......................................................................

အခန်း (၆၄)

ကိုသက်ငြိမ် ရင်ထဲ ဒိတ်ခနဲ့ ဖြစ်သွားသည်။ အစကတည်းကတော့ နုငယ် ပြောခဲ့သည်ပဲ။ ညကျ ဖုန်းဆက်မည်ဟု။

သူက ကာမနွံထဲ ရတီနှင့် ပျော်ပျော်ကြီး ခုန်ဆင်းနေမိလို့ သတိမထားမိလိုက်သည်နှင့် တူပါရဲ့။

“ မီးလေး…ရှူး”

ကိုသက်ငြိမ် ရတီကို ခဏ တိတ်တိတ်နေရန် လက်ညှိုးထောင်ပြလိုက်သည်။ ရတီ က ရုတ်ချည်း သဘောမပေါက်။

“ မီးလေးမေမေ ဖုန်းလာနေတယ်”

“ အင်း”

ခဏက ချစ်ကြည်နူးနေခဲ့သမျှ ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်သလို လွင့်ပြယ်သွားပြီ။ ကိုသက်ငြိမ် သူ့ခေါင်းအုံးပေါ် ခေါင်းတင်ချလိုက်ပြီး ဖုန်းပြောရန် ဟန်ပြင်လိုက်သည်။

နောက်တစ်ကြိမ် လိုးရန်အသင့်ဖြစ်နေသော ဒုတ်ချောင်းကြီးကလည်း ဖုန်းသံအောက် မာန်ကျသွားခဲ့သည်။

“ ဟဲလို”

“ ဟဲလို…..မောင်လား”

“ အင်း….နုလေး…ပြော”

“ မောင်ကလည်း…နုဖုန်းခေါ်နေတာ အကြာကြီးပဲ မကိုင်ဘူးရော”

ကိုသက်ငြိမ် အိုးမလုံအုံပွင့် ဖြစ်သွားရသည်။

“ မောင်….မှေးခနဲ့ အိပ်ပျော်သွားလို့”

“ ဟုတ်လား…အိပ်နေတာကို နိုးသလိုဖြစ်သွားတာပဲ….Sorry ပါမောင်ရယ်”

“ ရပါတယ်ကွာ”

“ နုလေ ဟို ရက်ကန်းရုံကိစ္စ ဖြေရှင်းတာပြီးသွားပြီမောင်ရဲ့။ လူကိုယ်တိုင်လာလိုက်တာမှန်သွားတယ်။ ဒဏ်ရာရတဲ့ ကောင်မလေးမိသားစုနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှင်းကြတော့ ပြေပြေလည်လည်ပါပဲ။ အကုန်လုံး အဆင်ပြေသွားပြီ မောင်ရဲ့…ဟယ်လို…ဟယ်လို..ကြားလား…ကြားလား…မောင်”

“ ဪ….အင်း….အင်း”

ကိုသက်ငြိမ်က တစ်ဖက်က နုငယ်ပြောတာတွေကို အာရုံမစိုက်နိုင်။ သူ့နံဘေးမှာရှိနေသော ရတီက အခုလေးတင် မိုးမီးလောင်မည့် ကိစ္စတစ်ခုကို ထပ်လုပ်မည်ပုံစံဖြင့် စိုင်းပြင်နေသည်။

ထိုအကြောင်းအရာက ဘာရယ်မဟုတ်။ လှဲပြီးဖုန်းပြောနေသော သူ့ပေါင်လုံးတွေကို သူမလက်ဖဝါးလေးနှင့် အသာဖွဖွလေး တို့ထိပွတ်သပ်နေခြင်း ဖြစ်သည်။

ထိုမျှမက။ သူမ လက်ဖဝါးတွေက သူ့လီးချောင်းကို အားပါးတရဆုပ်ကိုင်ကာ ဂွင်းထုပေးရန်ပြင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ နုငယ်နှင့် ဒီဖက်တွင် ဖုန်းပြောနေမှန်း သိသိကြီးနှင့် တမင်ကို လုပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ အမေနဲ့ဖုန်းပြောနေသော ကိုသက်ငြိမ်ကို သမီးဖြစ်သူက သူ့အမေယောကျ်ားကို ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည့်အဖြစ်။

ကိုသက်ငြိမ် လီးချောင်းဆီက ကောင်းလွန်းသည့်အရသာကို နှုတ်ကနေ ဖွင့်မဟမိရန် အတော်ထိန်းထားရသည်။ ရင်တွေက တဒိတ်ဒိတ်နှင့်။ ရတီကို ဆက်မလုပ်ရန် တားလည်းတားချင်သည်။ တားလည်း မတားချင်။ သာယာမှုနဲ့ ချင့်ချိန်မှုက လွန်ဆွဲလျက်။

“ သမီးရော…အဆင်ပြေတယ်မလား”

“ အဆင်ပြေတယ် ထင်တာပဲ”

“ ဟင်…မောင်ကလည်း….နုသမီးလေးကို နည်းနည်းဂရုစိုက်ပါအုံး….နုမရှိတဲ့ ခဏလေးမှာ”

“ မောင် သေချာဂရုစိုက်လိုက်ပါမယ်ကွာ”

ကိုသက်ငြိမ် နှုတ်ကနေ အော်မြည်းပစ်လိုက်ချင်သည်။ ရင်ထဲမှာလည်း ပြောချင်သည့်စကားများက ရင်နှင့်အပြည့်။

“ နုရဲ့သမီးလေးက ဂရုစိုက်လွန်းလို့ကို အခု မောင့်လီးကို ဂွင်းတိုက်ပေးနေတာကို သိလား နုရဲ့” ဆိုပြီးတော့။

“ မနက်ဖြန်မှပဲ နု သမီးဆီဖုန်းဆက်လိုက်တော့မယ်။ ဒီနေ့တော့ အရမ်းပင်ပန်းနေပြီ။ မောင်နဲ့ဖုန်းပြောပြီးရင် အိပ်တော့မှာ”

“ အင်း……အင်း…….အ”

ထိန်းထားသည့်ကြားကပင် ငြီးသံထွက်သွားသေးသည်။ သူ့လီးကြီးကတော့ အခု ရတီလက်နှင့်အပြည့်။ ကစားစရာတစ်ခုလို အားပါးတရ ဂွင်းထုပေးလျက်။ ဟိုဖက်က နုငယ် သတိမထားမိလို့သာ တော်တော့သည်။

“ အင်း….ဒါဆို…..နုဖုန်းချလိုက်တော့မယ်…မောင်လည်း အိပ်ယာက နိုးပြီးဖုန်းပြောရလို့ထင်တယ်…..တအင်းအင်းနဲ့”

ကိုသက်ငြိမ် စကားစမြန်မြန်ဖြတ်ချလိုက်သည်။

“ ဒါဆို မောင်တို့ သန်ဖက်ခါမှတွေ့မယ်…Good night နုလေး”

“ Good night ပါမောင်….Bye”

ဖုန်းချပြီးကမှ ကိုသက်ငြိမ် အသက်ဝဝရှူရဲတော့သည်။ သူ့ဒုတ်ချောင်းကြီးတစ်ခုကလည်း တဆတ်ဆတ် မည်းပြောင်တင်းကားလျက်ရှိနေပြီ။ လိုးရန်အဆင့်သင့်အနေထားနှင့်။

သို့သော် သူ ရတီကို မလိုးသေး။ ဆိုးသွမ်းနေသော ကောင်မလေးကို သူကတစ်ဖန်ပြန်လည်နှိပ်စက်ရမည်။

“ လာခဲ့…..မီးလေး”

“ အိုး…..အမေ့……ခစ်…..ခစ်….ဟိ…..ဟိ”

..............................................................................................

အခန်း (၆၅)

ရုတ်တရက် ရတီ ပက်လက်လန်ကျသွားသည်။ ဦးဖေက သူမအပေါ်အုပ်မိုးလျက်။ သူမ လက်နှစ်ဖက်ကို သူမခေါင်းပေါ်တင်ကာ သူ့အားကြီးတွေနဲ့ ချုပ်နှောင်ထားသည်။ ဦးဖေက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ သူမကို စနမ်းသည်။ ရတီက မေမေအိပ်သောနေရာမှာ ပက်လက်ကလေး။

သူမလည်း အစားထိုးခံ ဇနီးမယားဖြစ်နေမှန်းမသိ၊ ဖြစ်နေပြီထင်သည်။ မေမေမရှိတဲ့ (၂)ညအတွင်း သူမက ဦးဖေ၏ ဇနီးမယားပေါ့။ ဘာလိုချင်သလဲ။ ဘာဖြစ်သလဲ။ လိုချင်တာအကုန် လိုက်လျောဖို့ အသင့်ရှိလျက်။

“ မွတ်……..မွ…….မွ…ပြွတ်….ပြွတ်”

သူမနှုတ်ခမ်းကို ဦးဖေနမ်းပြန်သည်။ ပြင်းပျမက်မောရှည်ကြာလွန်းသည့် အနမ်းရှည်များ။ သူမ အနမ်းခံနေရင်းတောင် အသက်ရှုကြပ်လာသည်။ ဦးဖေနောက်ဘက်တစ်ဖက်က သူမ စပ်ပတ်ရှိရာ တန်းတန်းမတ်မတ်သွားနေပြီး  ရုတ်ချည်းသလို သူ့လက်ညှိုးက သူမစပ်ပတ်ထဲ နှိုက်ကစားနေတော့သည်။

“ ဟင့်…….အင့်…….အင့်…..အ……အ”

သူမ ငြီးငြူခွင့်တောင်မရှိ။ ညည်းရင် ဖွင့်ဟလာသော နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို သူ့အနမ်းကြမ်းကြီးတွေနဲ့ ပိတ်ပင်ပစ်လိုက်သည်။ ဦးဖေလက်က သူမစပ်ပတ်ထဲ နှိုက်ရုံတင်မဟုတ်။ အပေါ်က အစေ့လေးကိုပါ ပွတ်သပ်နူးနယ်ပေးနေသည်။

အစေ့လေးဆီက ထွက်ပေါ်လာသော ကာမအရသာတွေဆီ တဖြည်းဖြည်းချင်း သူမ ခန္ဓာတစ်ခုလုံးလုံးကို ပျံ့နှံ့လျက်ရှိသည်။ ရှည်ကြာလွန်းတဲ့ အနမ်းတွေကြား၊ ထူးကဲဆိမ့်သက်မှုကို ခံစားမိနေသည့် သူမစပ်ပတ်က အနူးအနယ်၊ ပွတ်သပ်မှုကြား၊

သူမရဲ့ ကာမပန်းတိုင် အရိပ်အရောင်ကို လှမ်းမြင်စပြုနေပြီ။

“ အ…..ဟင့်…..ဟင့်…….ဟင့်………ကောင်း….ကောင်းတယ်…….ကောင်းတယ်…..အ….ဟင့်….ဟင့်”

“ ပလတ်…….မွ……မွ….ပလတ်….ပြတ်…..ပြတ်”

ဦးဖေက နှုတ်ခမ်းကို မနမ်းတော့ဘဲ  သူရင်သားတွေဆီ လှမ်းငုံခဲပစ်လိုက်၏။ ချုပ်နှောင်ထားသော သူမလက်တွေကိုလည်း ဖြေလျော့ပေးလိုက်တော့ သူမက ဦးဖေဆံပင်တွေကို ဆုပ်ကြဲပစ်လိုက်သည်။ အသက်ထက်ဝက်ကွာနေသော လူကြီး၏ခေါင်းကို မရိုမသေကိုင်နေသည်ဟုလည်း သူမ မတွေးမိတော့။

ပညာတွေ အစွမ်းကုန်ပြနေသော ဦးဖေဆံပင်ကို ဆွဲဆုပ်ကိုင်ကာ သူမ အော်မြည်းရုံကလွဲ နောက်ထပ်ဘာများ သူမ တတ်နိုင်အုံးမှာလဲ။ သူမရင်သားတွေလည်း တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ ပိုပိုကြီးလာသလို။

အမြဲတမ်း အားပါပါနဲ့ ဆုပ်နယ်ခံနေရာတော့ လက်ယောင်လိုက်ပြီး ကြီးလာတာမျိုးလား။ သူမ၏ ပန်းရောင်နို့သီးခေါင်းလေးတွေဆိုလည်း အစကတော့ အထဲသို့ ချိုင့်ဝင်သလိုလို။ အခုကျ ငုံခဲလိုက်၊ စုပ်ယူလိုက်ဆိုတော့ နို့သီးခေါင်းလေးတောင် အပြင်သို့ထွက်လာပြီး ငေါက်တောက်တောက်၊ ခပ်စူစူ။

ဦးဖေကတော့ သူ့အာခံတွင်းမှာ သူမရင်သားထိပ်လေးတွေကို ငုံခဲထားလျက်။ ငုံထားမတတ်ချစ်သည်ဆိုတာ ဒါမျိုးကို ဆိုလိုလားဟု သူမ ဉာဏ်ရည်သေးသေးလေးဖြင့် တွေးနေမိပြန်သည်။

“ အ……အ……..ဦးဖေ…မီး…..သေးပေါက်ချင်လာသလိုပဲ”

“ မီးလေး….အဲတာပြီးချင်တာလို့ခေါ်တယ်….ရှူးရှူးတကယ်ယိုနေတာမဟုတ်ဘူး…….မီးလေး…ပေါက်ချင်လည်း ဒီမှာပဲ ပေါက်ချလိုက်……သန့်စင်ခန်းမသွားနဲ့တော့”

“ ဦးဖေ…..မီး…..မရ…..မရတော့ဘူး…..အ….အမေရေ……..အား……အား……ဟား……..အား”

သူမ ကောင်းလွန်းနေမှန်း သိတော့ ဦးဖေလက်တွေလှုပ်ရှားမှုက ပိုပိုစိပ်ပြီး ပိုကြမ်းလာသည်။ သူမ စပ်ပတ်ဆီကလည်း ကျဉ်ခနဲ့၊ ကျဉ်ခနဲ့။ သူမ မရတော့ပြီ။ ဘယ်လိုဘယ်ပုံဖြစ်သွားမှန်း သူမ မဖော်ပြတတ်တော့ပေ။ ဆီးပေါက်ချင်သလိုလို။

သိပ်သာယာလွန်းသော လေဟာနယ်တစ်ခုထဲ သူမလွင့်မျောသွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ရီနေသည်။ ဦးဖေပြောတာ မှန်သည်။ သူမ သေးမထွက်ကျ။ သူမ စပ်ပတ်အတွင်းနံရံတွေက ရှုံ့ချည်၊ ပွချည်နဲ့ ဦးဖေလက်ချောင်းလေးတွေကို အတင်းကာရော ဆွဲညစ်ထားသည်။ အရင်အပတ် ဦးဖေတိုက်ခန်းမှာတုန်းကလည်း ဦးဖေရဲ့ ဘာဂျာအစွမ်းကြောင့် သူမ ပြီးဖူးခဲ့ပြီးပြီ။

သို့သော် အခုအခေါက်က ပိုအရသာရှိသည်။ နောက်ခံတင်းနေစရာမလိုသည့် အကြောင်းတွေကြောင့် ဖြစ်လိမ့်မည်။ သူမ အမောဖြေနေတုန်း ဦးဖေက စပ်ပတ်နှိုက်ထားသော သူ့လက်ညှိုးတွေကို သူမပါးစပ်ထဲ လာထိုးထည့်သည်။ အရင်ကလို စိတ်နဲ့ဆို ရွံစရာကြီးဟု သူမတွေးကောင်းတွေးမိလိမ့်အုံးမည်။

အခုကျ လုံးဝမရွံရှာ။ သူလက်တွေကို သူမအားပါးတရလျက်ပစ်လိုက်သည်။

“ ပလတ်……..ပြတ်….ပလတ်…….ပလတ်……ပလတ်”

ခဏက လိုးထားပြီးကျန်ခဲ့သော သုတ်ရည်တွေရယ်၊ သူမ၏ စပ်ပတ်ဆီက ထွက်ကျလာသော အရည်တွေနဲ့ ရောနှောကာ ထူးဆန်းသည့်အရသာတစ်မျိုးကိုသူမ ခံစားသိရှိသည်။

“ အိုး……အမေ့”

သူမ ပြီးသွားလို့ ဦးဖေက သူမကို အနားယူခိုင်းမည်ဟု စိုးစဉ်းမျှ မတွေးလိုက်နှင့်။ သူမကိုယ်လေးကို မှောက်ခုံကြီးဖြစ်အောင်လဲချလိုက်သည်။

“ ဒီတစ်ခါ ကိုယ့်အလှည့်”

.......................................................................................................

အခန်း (၆၆)

နုငယ်ဖက်နေကျ ဖက်လုံးလေးကို ရတီစပ်ပတ်အောက် ခုလိုက်သည်။ ရတီဖင်တုံးလေးက အပေါ်ကိုကြွတတ်ပြီး လိုးချင်စရာ။ ဦးဖေက အပေါ်ကနေ တက်ခွလိုက်ပြီး ဖင်နှစ်ဖက်ကို အသာအယာနယ်လိုက်သည်။

“ မိုက်တယ်ကွာ…..မီးလေးဖင်လုံးလေးတွေက……ကိုယ်အသည်းယားလာပြီ…..ဖြန်း…..ဖြန်း”

ဦးဖေ မပြောမဆို ဖင်လုံးလေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းရိုက်ချလိုက်သည်။ ခဏတာအတွင်းမှာ ဖင်လေးပေါ် လက်ဖဝါးရာလေး ရဲတက်လာသည်။ ရတီက အခုလေးတင် အဆုံးစွန်ထိရောက်သွားတော့ တကိုယ်လုံးက ပျော့ခွေလျက်။

ဦးဖေလက်ထဲ သူမတစ်ကိုယ်လုံး သွန်လိုသွန်၊ မှောက်လိုမှောက်။ အပေါ်က ခွစီးနေသော ဦးဖေက သူ့လီးကြီးကို လက်နဲ့ထိန်းကာ ရတီစပ်ပတ်ထဲ ဆောင့်သွင်းပစ်လိုက်၏။ နီရဲတောက်နေသော ဖင်လုံးအောက်နားက စပ်ပတ်လေးက လိုးလှည့်ပါဟု ကလူ၏သို့၊ မြူ၏သို့ လုပ်နေသည့်နှယ်။

“ အ…………အင့်……ဟ……ဟ……..အင့်…..ဟ…..အ”

“ ဖလတ်…….ဖတ်…….ဖတ်….ဗြတ်….ဗြတ်………ဗျစ်…..ဗျစ်…….ဗျစ်”

“ ရှီး………..ကောင်းတယ်ကွာ……စိမ့်နေတာပဲ……ကြိုက်တယ်…အဲစပ်တ်လေးကို……….အ……အ…..အ”

“ ချစ်တယ်…..မီးရယ်…….ချစ်……..ချစ်တယ်……အ………..ဟာ………အ…..အ”

“ ဟင့်……..မီးလည်း…အရမ်းကြိုက်…..ကြိုက်တယ်…….ဟင့်……အင့်…..အင့်”

ဦးဖေဆောင့်ချက်ထဲတွေက ဘဝင်ခိုက်စရာ။ သူ့ဆီးစပ်နဲ့ သူမစပ်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနဲ့ ကပ်နေသည်အထိ စိမ်စိမ်ပြီး လိုးထည့်သည်။

ဒီတော့ လီးတစ်ချောင်းလုံးက သူမစပ်ပတ်အဆုံးစွန်ထိရောက်ရှိလျက်။ လီးက ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်တိုင်းရတီ၏ စိတ်နှလုံးသားတွေက တစ်ပါတည်းလိုက်ပါနေသလို။ အပေါ်ကနေ ဆောင့်လိုက်တိုင်းမှာ ဖင်လုံးတွေက တုန်ခါသည်အထိ။ တစ်ကြိမ်ထက် တစ်ကြိမ် ဦးဖေက ပိုပိုကြမ်းလာသည်။

သူ၏ ကြမ်းရှမှုတွေနှင့်အတူ ရတီလည်း အားကျမခံ လိုက်ပါလျက်ရှိသည်။

“ ဖြောင်း…….ဖတ်…….ဖလတ်…..ဗြတ်…..ဗြတ်”

ဤအခန်းလေးထဲ နုငယ်မဟုတ်သည့် မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ ဦးဖေ ချစ်တင်းနှောနေခြင်း။ ထိုအမျိုးသမီးကလည်း နုငယ်၏ ရင်နှစ်သည်းချာ၊ အသည်းအူတိုင်လေး ရတီ။ မဖြစ်သင့်မှန်းသိပေသော်လည်း နောက်ဆုတ်ဖို့ စိတ်ကူးမရှိတော့ပါ။ ဘယ်လောက်ထိ ထိုအဖြစ်အပျက်တွေဆက်ဖြစ်နေမယ်မှန်းလည်း မှန်းဆမတတ်ပေ။

ဦးဖေချွေးတွေက ရတီကျောပြင်ပေါ် တစ်တောက်တောက်စီးကျလျက်။ အခန်းထဲရှိ အေးစိမ့်နေသော အဲယားကွန်းသည်လည်း ထိုလူသားနှစ်ဦး၏ ရမ္မက်ဇောကို မငြိမ်းသတ်နိုင်။ ရတီ၏ ကာမအရသာလည်း ခုနလေးတင်က ပြီးရုံလေးရှိသော်ငြား အခုတစ်ဖန်ပြီး တရှိန်ရှိန်နှင့် တောင်လောင်လာပြန်သည်။

အုပ်မိုးနေသော ဦးဖေက ဘေးကို လှဲချလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမ လည်း ဘေးတစ်စောင်းအနေအထားနှင့် ပြင်ခိုင်းလိုက်သည်။

“ တခြမ်းစောင်းလိုက်ပါလား မီးလေး”

ဦးဖေစကား သူမ မကြားမိတော့။ ထို့ကြောင့် ဦးဖေပဲ သူ့ဖာသာနေရာပြင်လိုက်သည်။ သူမချိုင်းအောက် သူလက်ဖဝါးတွေက လျှိုဝင်ပြီး ရင်သားတွေကို ဆုပ်နယ်လျက်။ သူမက တစ်ခြမ်းစောင်းပြီး ဖင်ကော့ထားသလို ဖြစ်နေတော့ ထိုကဲ့သို့တစ်ခြမ်းစောင်းအနေအထားနဲ့ပင် ဦးဖေက နောက်ကနေ သာသာလေး ပင့်ပင့်ဆောင့်သည်။

သူမ ပေါင်တစ်ဖက်က ဦးဖေပေါင်ကြီးပေါ်တင်ပြီး ကားလျားကြီးဖြစ်နေသည်။ ထိုကားလျားကြီးဖြစ်နေလျက်နှင့်ပင် လီးချောင်းက တဇွတ်ဇွတ်နှင့် သူမစပ်ပတ်ထဲ အလိုးမပျက်။ ဦးဖေ၏ နောက်လက်တစ်ဖက်ကလည်း သူမစပ်ပတ်ဆီ လှမ်းနှိုက်ကာ အစေ့ရှိရာသို့ ပွတ်ကစားနေသည်။ ခိုးကြည့်ဖူးသည့် အပြာကားတွေထဲမြင်ရသော လိုးနည်းမျိုးစုံကို အပြင်မှာ တကယ်လက်တွေ့ သင်တန်းဆင်းခိုင်းနေသည့် ဦးဖေ ပင်။

“ ဖတ်……ဖတ်…..ဖလတ်……..ဖလတ်……ဗြတ်……..ဗတ်……ဗျစ်”

“ အ…..အင့်…..ဟင့်……အင့်……အ….အ………ဟင့်”

“ မီးလေး…..ချစ်တယ်နော်……..ချစ်….ချစ်တယ်နော်…….အ……အ……အ”

“ ဟင့်….အင့်……အင့်…..အမေရေ…..အမေရေ……..အား………အား….အား”

ဦးဖေက သူမနားကြား တိုးတီးစွာ ချစ်စကားတွေပြောသလို နားသီးလေးကို လှမ်းငုံပြန်သည်။ ချစ်ခင်ယုယမှုတွေက ကုဋေကုဋာ။ သူမ နောက်တစ်ကြိမ်ပြီးသွားပြန်သည်။

လီးက စပ်ပတ်ထဲ မှန်မှန်ထိုးခွဲနေသည့်အပြင်၊ ဦးဖေက အစေ့ကိုပါ ပွတ်ပေးနေတော့ အဲလိုမျိုး လုပ်ရပ်မျိုးကို ဘယ်မိန်းမသားမှ တင်းခံနိုင်မည့်မထင်။ ဒီညမှာ “orgasm” အကြိမ်ကြိမ်ရနေသော ရတီပင်။ သူမပြီးသွားတော့ ဦးဖေလည်း သူ့ဆောင့်ချက်တွေကို ပိုတိုးလိုက်သည်။

“ ဖတ်…ဖတ်…ဖလတ်..ဖလတ်..ဗြတ်…ဗြတ်…ဗြတ်…ဗျစ်…ဗျစ်…ဖတ်..ဖတ်…ဖတ်”

အသားစိုင်နှစ်ခု မီးပွင့်တော့မတတ် ပွတ်တိုက်မှု တော်တော်စိပ်လာသည်။ ရတီက ဦးဖေအလိုးခံနေကြမလို့သာ တော်ရော့သည်။ အခုမှ သူ့အလိုးကို စခံဖူးပါက မျော့သွားလိမ့်မည်။ အခု ကြုံဖူးနေကျ သူမကိုယ်တိုင်လည်း မျော့ချင်ချင်။

“ အ……အ….အား………အား…….ဟား……..ဟား….ဟော..ဟဲ….ဟား….ဟား”

ရင်ခေါင်းသံကြီးနဲ့ ဦးဖေ အော်မြည်းကာ သုတ်ရည်တွေအကုန်လွှတ်ပစ်လိုက်သည်။ သူ့အတွက်လည်း ဒီညမှာတင် ဒုတိယအကြိမ်ဆိုတော့ ပထမအခေါက်ကတော့ အရည်တွေ သိပ်မထွက်တော့။ သို့သော် လက်ကျန်သုတ်ရည်တွေ ရှိသေးသည်။ သူမစပ်ပတ်ထဲ နွေးခနဲ့ နွေးခနဲ့။ ဦးဖေက နောက်ကနေ ဖက်နေပြီး အချစ်စကားတွေကို မူပိုစွာပြော၏။

“ ကောင်းလိုက်တာ…မီးလေးရယ်….ဖြစ်နိုင်မယ်ဆိုရင်လည်း…ဒီလီးကို မီးဟာလေးထဲ အမြဲစိမ်ထားချင်တာ…ထုတ်တောင်မထုတ်ချင်ဘူး”

“ ခစ်……ခစ်……ဦးဖေသာ စိမ်ချင်ရင် မီးကတော့ အမြဲခံမှာ”

“ ဟုတ်လား…..နောင်လည်း အဲလိုအမြဲချစ်မယ်နော်…မီးလေးအမေမသိအောင်လေ”

“ စိတ်ချ…….မီးတို့ကိစ္စက မီးတို့ကလွဲပြီး…ဘယ်သူမှ မသိစေရဘူး”

“ ဟုတ်ပါပြီကွာ…….မီးလေးဒီည ကိုယ်နဲ့အတူတူအိပ်မလား..အပေါ်မှာပြန်တက်အိပ်မလား”

“ ဟင့်အင်း……မီးက ဦးဖေနဲ့ အတူတူအိပ်မှာ….ကြီးမေမလာခင်ထိပေါ့”

“ အမိန့်တော်မြတ်အတိုင်းပါခင်ဗျား…..မနက်ဖြန်လည်း ဒီလိုချစ်မယ်နော်….ဒီနေ့တော့ ကိုယ်တော်တော်မောသွားပြီ…ဟောဒီက ကောင်မလေးကြောင့်”

“ ဒီကရော…မမောဘူးလို့ထင်လို့လား….ဒီမှာကြည့်…ဖင်တွေရော…စပ်ပတ်တွေရော…ရဲတွတ်ကုန်ပြီရှင့်”

“ အဟတ်….ဟတ်……မနက်ဖြန်ဆို ပိုရဲအောင်လုပ်ပေးမယ်”

“ အရမ်းကြောက်နေပါပြီနော်”

ရတီ က မေမေအိပ်သောနေရာမှာ လှဲလျောင်းလျက်။ ဦးဖေက နောက်ကနေ သူမခါးကို ဖက်ထားသည်။ သူမတစ်ကိုယ်လုံး ဦးဖေရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲ လုံခြုံနွေးထွေးစွာ။ မနက်ဖြန် တစ်ရက်ရှိသေးသည်။ သန်ဘက်ခါဆို ပိုင်ရှင်ဆီ ပြန်အပ်ရတော့မည်။

မအပ်ချင်ဘူး..ဦးဖေရာ။ မီးက အပိုင်လိုချင်တာ။ မေမေပိုင်ပစ္စည်းကို သမီးဖြစ်သူက လိုချင်နေသည့်အဖြစ်။ ဦးဖေက ဘေးကနေ အိပ်ပျော်ပြီး ဟောက်တောင်ဟောက်နေပြီ။ သူမသာ ဟိုတွေး ဒီတွေးနှင့်။

ပင်ပန်းထားတော့လည်း မျက်လုံးမှိတ်လိုက်သည့် ဦးဖေနည်းတူ အိပ်ပျော်သွားတာပင်။

............................................................................................

အခန်း (၆၇)

ညကတဖြည်းဖြည်းကုန်ဆုံးပြီး မနက်အာရုဏ်သန်းလာပြီ။ အိမ်လေးတစ်လုံးထဲမှာတော့ တတိဆိတ်ငြိမ်သက်လျက်။ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ချွတ်လက်စ အဝတ်တွေ ပုံလျက်။ ယောကျ်ားဝတ်င်္အကျီနဲ့လုံချည်၊ မိန်းမဝတ် ညအိပ်ဝတ်စုံတစ်ထည်က အိမ်ရှေ့က TVကြည့်သော ဆိုဖာနားမှာ ပုံလျက်သား။ စားပွဲခုံပေါ်တွင်လည်း သောက်လက်စ ဘီယားဘူးတစ်ဘူးနှင့်၊ Coke Zero တစ်ဘူး။

ထိုဧည့်ခန်းရဲ့အတွင်းဖက်နားရှိနေသည့် အိပ်ခန်းလေးထဲမှာတော့ ပူးကပ်စွာ ဖက်အိပ်နေသည့် အဖိုနဲ့အမ။ ခြုံထားသော စောင်အောက်တွင်ရှိသော သူတို့(၂)ဦး၏ ခန္ဓာကိုယ်တွင် ဘာအဝတ်အစားမှမရှိ။ ကမ္ဘာဦးလူသားတွေ ဖြစ်သည့် အာဒံ နှင့် ဧဝလိုနှယ်။ အေးစိမ့်နေသော အဲယားကွန်း၏ အအေးဒဏ်ကိုလည်း မမှုပါ။

တစ်ယောက်၏ ကိုယ်ငွေ့က နောက်တစ်ယောက်ကို အပြန်အလှန် နွေးထွေးစေသည် မဟုတ်လား။

“ တီ…..တီ…..တီ…..တီ”

ဦးဖေဖုန်းမှ နှိုးစက်မြည်လာသည်။

အဲကျမှ ဦးဖေက လူးလူးလိမ့်လိမ့်နဲ့ နိုးထလာသည်။ သူ့ရင်ခွင်အောက်ထဲမှာတော့ နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်နေသည့် ရတီ။ ရတီမနိုးအောင် ဘေးက မှန်တင်ခုံပေါ်ရှိ ဖုန်းကို ယူပြီး alarm ပိတ်လိုက်သည်။ ဖုန်း Lock Screen မှာပေါ်နေသည်က မနက်(၅)နာရီခွဲ။

တော်ပါသေးရဲ့။ (၆)နာရီဆို ကြီးမေ အိမ်ထဲကို သူ့ဘာသာသူ သော့ဖွင့်ပြီး ဝင်လာတော့မည်။ ဖုန်း alarm ပိတ်ပြီးသည့်အထိ ရတီက မနိုးသေး။ တကယ့်ကို သူ့ကိုယ်လုံးကြီးကိုဖက်ကာ အိပ်မောကျနေသည်ပင်။

နဖူးပေါ်ဝဲကျနေသော ဆံစအချို့ကို ဦးဖေ ဖွဖွလေး သပ်တင်ပေးနေမိ၏။ မနေ့ညတစ်ညလုံး ချစ်တင်းနှောခဲ့ကြသည်မှာ မမောနိုင်၊ မပန်းနိုင်။ အပေးအယူ မျှမျှနှင့်။ သူလည်း စိတ်ရှိလက်ရှိကြမ်းပစ်မိသည်။

နုငယ်ကိုတောင် ထိုလိုမျိုး ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း မလိုးခဲ့မိ။ ရတီနဲ့ကျတော့ သူကြမ်းသမျှ အော်ဟင်ငြီးငြူနေသော်လည်း အားတက်သရော လိုက်ပါခဲ့တာပင်။ ညက ချစ်ရည်လူးနေတာကို ပြန်တွေးနေမိတော့ သူ့ညီတော်မောင်က ထောင်မတ်လာပြန်သည်။

မဖြစ်ချေ။ လင်းဆွဲလေး ထပ်ဆွဲချင်သော်လည်း ကြီးမေနဲ့ ပက်ပင်းတိုးမိရင် ခက်ရချည်ရဲ့။

“ မီးလေး……မီးလေး……ထ….ထတော့”

“ အင်း……….အင်း…….အင်း”

ရတီကို ခပ်ဖွဖွလေးတို့ကာ နှိုးလိုက်သည်။ ရတီနိုးစပြုပြီး လူးလွန်လာသည်။

သို့သော် သူမ မထချင်သေး။ ဦးဖေကိုယ်လုံးကြီးက တအားဖက်လို့ကောင်းနေသည်။

နွေးထွေးစွာဖြင့်။ ရတီ မျက်လုံးမှိတ်ထားသော်လည်း မျက်ခွံလေး မျက်လုံးလေးက ဟိုဖက်၊ သည်ဖက်ရွေ့နေသည်ကို ဦးဖေသတိထားမိ၏။

“ ကဲ….အိပ်ပုတ်ကြီးနေတဲ့ကောင်မလေး…လာလေရော”

ရတီခါးကို တို့ကာ၊ တို့ကာဖြင့် ကလိထိုးလိုက်သည်။

“ ခစ်…….ခစ်….ဟိ…….ဟိ…ခစ်”

“ ယားတယ်…..ယားတယ်….ဦးဖေရဲ့….မလုပ်နဲ့တော့…..ခစ်……ခစ်”

အခုမှ ရတီမျက်လုံးဖွင့်လိုက်တော့သည်။ ရွှန်းရွှန်းဝေနေသော အချစ်မျက်လုံး(၂)စုံက အကြည်ဆိုက်လျက်။

“ မွ……မွ……ပြွတ်……ပြွတ်….ပြွတ်”

Morning kiss လေးတွေ ခြွေချပစ်လိုက်သည်။။

“ Morning မီးလေး”

“ Morning ဦးဖေ”

“ မီးလေး….ထတော့…..ခဏဆို ကြီးမေလာတော့မှာ”

“ ဟုတ်သားပဲ…မီးလေး…မေ့နေတာ..ကြည့်စမ်း”

ရတီအခုမှ အလူးအလဲထလိုက်သည်။ သို့သော် ဝတ်စရာအဝတ်အစားက မရှိ။

မထူးတော့။ အိပ်ယာပေါ်က စောင်ကို ကိုယ်ပေါ်ပတ်ပစ်လိုက်သည်။

“ အိုး….ဦးဖေ…မနက်စောစောကြီးကို”

သူမက စောင်ကို အပိုင်ယူလိုက်တော့ ကုတင်ပေါ်မှာကျန်ခဲ့သော ဦးဖေက ကိုယ်တုံးတီးဖြင့် ဟင်ခနဲ့၊ ဟာခနဲ့။ သူ့ကိုယ်က မြွေဆိုးလေးကလည်း မနက်စောစောရှိသေးတာကို ထောင်မတ်နေပြီ။

“ မီးလေးကလှနေတာကို”

“ ခစ်….ခစ်…….ဒါဆို အိမ်ရှေ့မှာ အဝတ်သွားယူလိုက်ပါအုံးမယ်ရှင်”

“ တစ်လက်စတည်း ကိုယ့်အဝတ်တွေပါ ယူလာပေးနော်”

“ အင်း”

ရတီစောင်ပတ်ပြီး အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းဆီသို့ အမောတကာလေးပြေးသွား၏။ အဝတ်တွေက ပုံလျက်သား။ သူမ မနေ့ညက ချွတ်ချခဲ့သည် ညအိတ်ဝတ်စုံကို ခပ်သွက်သွက်ဝတ်လိုက်သည်။ ညကသောက်ထားသော ဘူးခွံတွေကိုပါ အမှိုက်ပုံးထဲ သွန်ပစ်လိုက်သည်။ မတော်လို့များ ကြီးမေများ တွေ့ခဲ့ရင် သူမ ဖြေရှင်းချက်ပေးနေရအုံးမည်။

ဦးဖေရဲ့ တီရှပ်၊ လုံခြည်က တစ်ဖက်၊ စောင်ကို တစ်ဖက် လက်နှစ်ဖက်နှင့်ပွေ့ပိုက်ကာ အိပ်ခန်းဆီ ပြန်လာသည်။ ဦးဖေက ခဏကလို အဝတ်မရှိ၊ တုံးလုံးကြီးဖြင့် သူမ ပြန်အလာစောင့်နေသည်။

“ ဦးဖေ….ရော့”

“ ကျေးဇူး…မီးလေး….ညက ကိုယ်တို့ထပ်တွေ့အုံးမှာမလား”

ရတီရင်ခုန်စွာဖြင့်

“ အင်းပေါ့”

“ ညကျ မီးလေး ဘာအဝတ်မှ မဝတ်ခဲ့နဲ့….ဒီအတိုင်း ဆင်းလာခဲ့…ကိုယ်စောင့်နေမယ်”

“ ဦးဖေကလည်းကွာ….ဘာတွေပြောနေတာလဲ…နားရှက်စရာကြီး”

“ မီးလေးနဲ့ ကိုယ်က လင်မယားတစ်ပိုင်းဖြစ်နေပြီကို ဘာရှက်စရာလိုလို့လဲ…..နော်……နော်လို့”

“ ပြီးရော….ပြီးရော….အင်း…အင်း..သွားပြီ..ဦးဖေရာ”

ရတီ ရှက်စိတ်ဖြင့် လုပ်မိလုပ်ရာ လက်မှာပွေ့ထားသော အဝတ်တွေနှင့် ဦးဖေဆီ ပေါက်လိုက်ကာ အပြေးလေး သူမအခန်းဆီ ပြေးတက်သွားသည်။ နားထဲမှာသော ဦးဖေက ရယ်သံတွေကိုတောင် ကြားလိုက်မိသလို။

ဒီညက ပိုကြမ်းကြမလား။ မနက်ဖြန်ဆို တွေ့ဖို့အခွင့်မသာပြီဆိုတော့။ အပေါ်ထပ်ရှိ သူမအခန်းထဲအရောက် တံခါးပိတ်လိုက်ပြီးရုံရှိသေး ကြီးမေက သူ့ဖာသာသော့ဖွင့်ပြီး ဝင်လာသည်။

လက်မတင်လေး။ အိမ်တစ်ဆောင်လုံးက မနေ့က ကြီးမေပြန်သွားတုန်းက ပုံစံအတိုင်း။ ဒီအိမ်လေးထဲ မနေ့ညက အချစ်သောင်းကျန်းသူတွေ ဝင်ရောက်ခဲ့သည်ဟု ပြောရင် ယုံနိုင်စရာအကြောင်းကိုမရှိ။ ဦးဖေလည်း ရတီပြန်ပြီး တရေးထပ်အိပ်လိုက်သေးသည်။ အိပ်ရေးဝဖို့လိုသည်။ ထိုမှသာ ညကျ ရတီကို စိတ်ရှိတိုင်း ချစ်နိုင်မည်မဟုတ်လား။

...................................................................................

အခန်း (၆၈)

ကိုသက်ငြိမ် ဒီနေ့ ဝပ်ရှော့သွားတာတောင် အချိန်တော်တော်လင့်နေပြီ။ လင့်ဆို မနက်က ရတီနှင့် ကျီစယ်ပြီးနောက် တရေးအိပ်အုံးမည်ဟု မှေးလိုက်ရာ နိုးလာတော့ မနက်(၉)နာရီထိုးနေပြီ။

ကြီးမေ က သူကို အရင်ကတည်းက လာနှိုးလေ့မရှိ။ မိန်းမဖြစ်သူ နုငယ်နှိုးပေးနေကြ။ နုငယ် မရှိသည့်ကာလတိုလေးအတွင်းမှာကို သူဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေတော့သည်။ အိပ်ယာက အလူးအလဲထပြီး မနက်စာတောင်မစားဖြစ်ဘဲ ဝပ်ရှော့ကို ပြေးရသည်။

အလုပ်ထဲရောက်တော့ တပည့်တွေအကုန်ရောက်နေပြီ၊ စတောင်စနေပြီ။

“ ဗျို့….အာစရိ…ညက ကောင်းနေလို့ ထင်တယ်”

“ ဟေ့ကောင်……..ဘာကိုလဲကွ”

“ မဟုတ်ဘူးလေ…..အာစရိကလည်း…ကျနော်ပြောတာက ညက အရက်သောက်နေလို့ အခုနောက်ကျနေတာလားလို့”

“ ငါ အရက်မသောက်တာ ကြာပါပြီကွာ”

“ အာစရိကလည်း…ကိုယ့်ဆရာကို ချစ်လို့စတာကို”

“ သိပါတယ်ကွာ”

ကိုသက်ငြိမ်လည်း သူ့ကိုယ်သူ မလုံ့မလဲ။ ညက မယားပါသမီးနဲ့ ဖောက်ပြန်ပြီး ချစ်တင်းနှောခဲ့ကြသည် မဟုတ်လား။ ပတ်ဝန်းကျင်မှာဆို ထိုကဲ့သို့အရာမျိုးက မဖြစ်သင့်ဘူးဟု အစကတည်းက တားမြစ်ထားသည့်အရာပင်။

သို့သော် သူတို့နှစ်ဦးနှစ်ဖက်စလုံး ကြည်ဖြူစွာ စည်းဖောက်ခဲ့ကြသည်။ ပြန်တွေးရင်လည်း နောင်တရမည်မဟုတ်။ ရတီ၏ နူးညံ့မှုတွေ၊ ထွေးအိမှုတွေကို သူကြိုက်သည်။ သူမက်မောသည်။ သူတောင့်တသည်။

သူ အားကြီးနှင့်ဆောင့်လိုးတိုင်း အော်ဟစ်နေသည့်အသံတွေ၊ လေကို ဖွင့်ဟရှူနေသည့် နှုတ်ခမ်းလွှာလေးတွေ၊ စည်းချက်နှင့်အတူ လိုက်ခုန်နေသည့် ရင်သားအစုံ။ အခုတွေးရင်းနဲ့တောင် ပြန်တွေ့ပြီး ချစ်ချင်လာသည်။

ဤအရာတွေအားလုံးက ထောင်ချက်တစ်ခုလို၊ နွံတစ်ခုလို ရုန်းထွက်၍မရနိုင်တော့ဘဲ ဝဲဂယက်တစ်ခုလို တစ်ဝဲဝဲ တစ်လည်လည်။

မှားမှန်းသိပေမဲ့လည်း ရပ်ဖို့မကြိုးစားတော့ပြီ။ လွင့်နေသော စိတ်တွေကို ပစ္စုပ္ပန်ဆီ ဦးတည်ကာ ကားတွေဆီ စိတ်နှစ်လိုက်သည်။ ဒီနေ့တော့ သူကံကောင်းနေသည် ထင်ပါရဲ့။ ညနေ(၃)နာရီလောက်ကတည်းက အလုပ်တွေအကုန်လက်စသတ်နိုင်ခဲ့သည်။

“ ဒီနေ့တော့ စောစောပြီးတယ်ဟေ့။ မင်းတို့ပြီးပြီမလား..ပြန်ကြတော့…ငါလည်းပြန်တော့မှာ”

အစောကြီး အလုပ်ဆင်းရတော့ အလုပ်သမားတွေလည်း ပျော်ရွှင်နေသည်။ ကိုသက်ငြိမ်လည်း စောစောစီးစီး အလုပ်ဆင်းလေပြီ။ ညက ရတီနှင့် အချစ်ပွဲ ထပ်နွှဲရအုံးမည်။ အိမ်ရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ရေမိုးချိုးကာ ညစာစောစောစီးစီး စားလိုက်သည်။

သို့သော် ရတီကို မတွေ့ရ။ ထမင်းစားနေရင်း ကိုသက်ငြိမ် ကြီးမေကို မေးလိုက်သည်။

“ ကြီးမေ…..သမီးရော.မတွေ့မိပါလား”

“ ရတီလေးလား…..ရတီက မနက်က တစ်ခေါက်ပဲ ဆင်းလာပြီး မနက်စာလာစားတာ လူလေးရဲ့…ပြီးတော့ အိပ်ချည်းအိပ်နေတယ်…ကြီးမေကိုလည်း လာမနှိုးနဲ့တဲ့….ဗိုက်ဆာရင် သူဆင်းလာစားမယ်တဲ့”

“ ဟုတ်လား..နေမကောင်းတာမျိုးလား.ကြီးမေ”

“ လူလေးထင်သလိုမျိုး ကြီးမေလည်း စိတ်ပူလို့ ခဏက အဖျားသွားတိုင်းပြီးပြီ…အဖျားမရှိဘူး…တစ်ကိုယ်လုံး ညောင်းညာနေလို့ဆိုလားပဲ”

“ တော်သေးတာပေါ့…အဖျားမရှိဘူးဆိုတော့လေ”

“ ညစာလည်း ဆင်းမလာစားဘူး…အပေါ်ထပ်ပို့ပေးတဲ့…ကလေးမလေးက သူ့အမေကို လွမ်းနေတာများလားပဲ။ သွားပို့လိုက်အုံးမယ်”

အကြောင်းစုံသိနေသော ကိုသက်ငြိမ်ကတော့ မျက်နှာက ပြုံးစိစိ။ ကြီးမေက ဘာမှမသိထားတော့ မရိပ်မိ။ သူ့လက်ချက်ကြောင့် ကလေးမလေး နုံးချိသွားသည်ပင်။ သူ့အချစ်ကြမ်းကြမ်းကြောင့် ရတီပင်ပန်းသွားသည်နှင့်တူသည်။ ညရောက်မှပဲ သူ့အစွမ်းတွေနဲ့ လန်းဆန်းအောင်လုပ်ပစ်လိုက်မည်။

“ လူလေး…ဒါဆိုကြီးမေပြန်ပြီနော်”

ပျော်သွားသည့်စိတ်ကြောင့် မျက်နှာက ဝင်းခနဲ့။

“ ဟုတ်ကဲ့ပါခင်ဗျား”

ကြီးမေကတော့ သူလုပ်နေကျအတိုင်း သေချာသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးခဲ့သည်။ ကြီးမေပြန်သည်နှင့် သူ ကြက်ဥအစိမ်းနှစ်လုံးကို ဖောက်သောက်လိုက်သည်။ ကြက်ဥနံ့က ခပ်ညှီညှီ။ သို့သော် သူ မမှု။

ပြီးနောက် ပျားရည်နဲ့ သံပရာကိုပါရောဖျော်သောက်လိုက်သည်။ တစ်ကိုယ်လုံးတော့ အင်အားအပြည့်။ ချစ်ပွဲနွှဲရန် ready။

ဪ…မေ့တော့မလို့။ အဝတ်အစားတွေအကုန် အိပ်ခန်းထဲ သွားချွတ်လိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့မီးလုံးလေးတွေကိုလည်း အကုန်ပိတ်ပစ်လိုက်၏။ လှေကားနားက မီးခပ်မှိန်မှိန်သာ လင်းလျက်။ မကြာခင် ဆင်းလာမည့် ရတီကို ခြောက်လှန့်ကျီစယ်ရန် သူပြင်ဆင်နေသည်။

ဟော…….။

အပေါ်က တံခါးဖွင့်သံသဲ့သဲ့ သူကြားလိုက်၏။ လှေကားအရင်းနားကအကွယ်တစ်နေရာ သူပုန်းနေလိုက်သည်။ မွှေးအီအီချိုမြိန်သော ရနံ့နဲ့အတူ နတ်သမီးလေးတစ်ပါး ဆင်းကြွလာလေပြီ။ ရတီ ကိုယ်ပေါ် မနက်က သူပြောခဲ့သည့်အတိုင်း ဘာမှမဝတ်ထား။ ဖွံ့ထွားစိုပြေသည့် ကျိုင်းစင်မြဝါကလေး။ လှေကားဆင်းနေရင်း သူ့ကိုရှာနေသည်ထင်သည်။

ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လုပ်နေသည်။ သူဘာအသံမှမပေး။ ရတီ ဆင်းအလာကိုသာ စိတ်ရှည်လက်ရှည်စောင့်နေသည်။ ရတီ လှေကားအောက်ဆုံးထစ်အရောက်…

“ ဟိတ်”

“ အမယ်လေး”

ရတီ ခဏတာ လိပ်ပြာလွင့်သွား၏။

.......................................................................

အခန်း (၆၉)

မနက်အိပ်ယာနိုး ဦးဖေနဲ့ ကျီစယ်ပြီး အပေါ်ထပ်ရှိ သူမအခန်းကို ရတီ ပြန်ရောက်ပြီးကတည်းက ပြန်အပ်ပျော်သွားလိုက်သည်မှာ တစ်ချိုးတည်း။ သူမ အောက်ထပ်ကို ဆင်းမလာသဖြင့် ကြီးမေက သူမအခန်းဆီ လာနှိုးမှသာ သူမနိုးလာသည်။

“ ဒေါက်…..ဒေါက်။ သမီးလေး နှိုးပြီးလား”

“ အင်း……အင်း…..နှိုးပြီ ကြီးမေရေ။ ခဏကြာဆင်းလာခဲ့မယ်။”

မနက်(၁၀)နာရီတောင်ကျော်နေပြီ။ သူမတစ်ကိုယ်လုံး ညောင်းကိုက်လျက်။ အထူးသဖြင့် သူမရင်သားအစုံနဲ့ မအင်္ဂါတဝိုက်။ ရင်သားနှစ်ဖက်စလုံးကတင်းသလိုဖြစ်နေပြီး အတန်ငယ် နာကျင်နေသည်။ ညက ဦးဖေလက်ကြီးနဲ့ ပယ်ပယ်နက်နက် ဆုပ်နယ်ခံထားရသည့် ရွှေရင်အစုံပေါ့။

Toilet ထဲဝင်၊ သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေတုန်းမှာလည်း မိန်းမကိုယ်ကနေ နာကျင်မှု အနည်းငယ်ခံစားသိရှိလျက်။ စပ်ဖျင်းဖျင်းနဲ့။ အခန်းထဲက ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ထဲ သူမကိုယ်ခန္ဓာကိုယ် သူမ တစ်ချက်ပြန်ဆန်းစစ်မိပြန်သေးသည်။

တွေ့ပါပြီ။ သူမ တင်ပါးလုံးလုံးလေးနှစ်ဖက်က နီရဲနေသည်။ ညက တဖြန်းဖြန်းနဲ့ ရိုက်ခံမိထားသည့်ဒဏ်တွေ။

တကယ်ပါ။ ဦးဖေက တကယ့်ကိုကျွမ်းကျင်သူကြီးပါ။ ထိုကဲ့သို့ နာကျင်မှုတွေကို သူမ မမှု။ ပက်ပက်စက်စက်အလိုးခံနေတုန်းက ရခဲ့သော သာယာမှုတွေက ပိုမက်မောဖို့ကောင်း၏။ ညရောက်လျှင်လည်း ထပ်ပြီး အချစ်ခံရအုံးမယ်။ ဘယ်လိုပုံစံမျိုးနဲ့ သူမကို ချစ်ပေးအုံးမလဲဆိုတာကတော့ ဦးဖေသာ အသိဆုံးဖြစ်လိမ့်မည်။ အောက်မှာ မနက်စာနဲ့ နေ့လည်စာ ပေါင်းစားပြီး ကြီးမေကို တစ်ခါတည်း အပြီးပြောခဲ့သည်။

“ ကြီးမေ…မီး..အောက်ကို ဆင်းမလာတော့ဘူးနော်….တစ်ကိုယ်လုံး ညောင်းကိုက်နေလို့ ဆေးသောက်ပြီး အိပ်တော့မယ်”

“ ဖျားနေတာလားသမီး…မှန်းစမ်း”

ကြီးမေက သူမနဖူးပေါ်လက်တင် အဖျားသွေးရှိ၊ မရှိစမ်းရှာ၏။

“ ဖျားလည်း မဖျားပါလား..သမီးရဲ့”

“ အင်း….မဖျားဘူးကြီးမေရဲ့…ညောင်းရုံလေး…ဒါဆို သမီး အိပ်တော့မယ်…လာမနှိုးနဲ့တော့နော်”

“ အေး…အေး…တစ်ခုခုလိုရင်ပြောနော်..သမီး”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ”

ညက ဦးဖေနဲ့ ချစ်တင်းနှောထားလို့ ညောင်းညာနေတာဟု ပြောသာပြောမိရင် ကြီးမေ မူးမေ့လဲသွားနိုင်သည်။ Paracetamol လေးတစ်လုံးသောက်ပြီး သူမ ထပ်အိပ်လိုက်သည်။ နိုးလာတော့ ညနေတောင်စောင်းရော့မည်။

ကိုက်ခဲမှုတွေလည်း တော်တော်လေး လျော့ပါးသွားပြီ။ အိပ်ယာဘေးစားပွဲပေါ် အငွေ့တစ်ထောင်းထောင်းထနေသော ခေါက်ဆွဲပြုတ်တစ်ပွဲ။ ကြီးမေ သူမအိပ်နေတုန်းက ဝင်လာထားသွားသည်နှင့် တူပါရဲ့။ ဗိုက်ဆာတာနှင့် အကုန်စားပစ်လိုက်သည်။ အရည်တွေပါ တစ်ရှူးရှူးသောက်လိုက်သည်။

ခဏကြာ ဦးဖေနဲ့ အချစ်စခန်းထပ်ဖွင့်ကြအုံးမည်။ မဖြစ်ချည်သေး။ ရေချိုးအုံးမှပဲ။ ရေချိုးနေရင်လည်း မနက်က ဦးဖေပြောခဲ့သောစကားကို ပြန်သတိရလာပြန်သည်။

အို…ဘာတဲ့။ ဘာအဝတ်အစားမှ မဝတ်ခဲ့နဲ့ဆိုလား။ ခစ်……ခစ်။ တကယ့်အတတ်ဆန်းသော သူကြီး။ ရေချိုးပြီးသွားသောအချိန်မှာ သူမ စိတ်နဲ့ ခန္ဓာနစ်ခုစလုံးက အလိုးခံရန် ready ဖြစ်လျက်ရှိပြီ။

Victoria’s secrets lotion ကို တစ်ကိုယ်လုံးနေရာလွတ်မကျန်လိမ်းပစ်လိုက်သည်။ သို့မှသာ မွှေးကြိုင်ချိုအီနေမှာ မဟုတ်လား။

“ 🎶 🎶 🎶 နေ့တိုင်းမင်းအကြောင်းတွေးမိနေသူ

ညတိုင်းမင်းကြောင့် အိပ်မရခဲ့ဘူး… 🎶 🎶 🎶 ”

ထိုစဉ် သူမဖုန်းမှ ringtoneသံ အဆိုတော်ရှိုင်း ၏ ဖြစ်တည်မှုသီချင်း လွင့်ပျံလာသည်။ ဖုန်း screen ပေါ်မှာပေါ်နေသည်က မေမေ။

“ Hello”

“ Hello သမီးလေး”

“ ဟုတ်ကဲ့မေမေ…မေမေအဆင်ပြေရဲ့လား”

“ ပြေတတယ်…မီးလေးရဲ့…..မနက်ဖြန်ဆို မေမေ လေယာဉ်နဲ့ပြန်လာတော့မယ်”

ရတီစိတ်ထဲမှာတော့ မပြန်လာစေချင်သေး။ မေမေမျက်ကွယ်ရာမှာ ဦးဖေနှင့် တဝကြီးချစ်ချင်သေးသည်။

“ အင်း….”

“ မနက်ဖြန် မနက်(၁၀)နာရီကွင်းချိန်ဆို….ရန်ကုန်ကို (၁၁)နာရီလောက်ရောက်မယ်ထင်တယ်…သမီးလေး ဘာလိုချင်လဲ…မှာလိုက်လေ…မေမေဝယ်လာပေးမယ်”

“ မလိုပါဘူး မေမေရယ်….ဒီမှာလည်း အကုန်ရှိနေပြီးသားပဲကို”

“ အေး….အေး…လိုတာရှိရင် ကိုသက်ကို ပြောနော်….သူလုပ်ပေးလိုက်မယ်…မေမေမှာထားပြီးသား”

“ ဟုတ်ကဲ့”

“ အေး….ဒါဆို မနက်ဖြန်မှ တွေ့မယ်နော် သီးလေး…ချစ်တယ်နော်”

“ ချစ်တယ် မေကြီးရေ….မွ…မွ”

ဖုန်းချလိုက်ပြီး ခဏသူမအတွေးလွန်နေမိသည်။ မဖြစ်ချည်သေး။ ဒီညတော့ အပီချစ်ရမည်။ မနက်ဖြန်ဆို တွေ့ချင်တိုင်း တွေ့ရတော့မှာ မဟုတ်တော့။ ပြီးနောက် အောက်ထပ်ကကြီးမေ ပြန်မပြန် တစ်ချက်သူမစောင့်ကြည့်ရသေး၏။

ကြီးမေ ပြန်သွားမှန်းသေချာသလောက်ရှိတော့ သူမ အောက်ထပ်ကို ရင်ဖိုစွာနှင့် ဆင်းလာသည်။ ဘာအဝတ်အစားမှ မဝတ်ထားတော့ပေ။

ဦးဖေ အမိန့်တိုင်း ကိုယ်လုံးတီးဖြင့်သာ။ ဟင်….အောက်ထပ်တစ်ထပ်လုံး မှောင်မဲနေပါလား။ ငယ်ငယ်ကတည်းက ကြီးပြင်းလာသောအိမ်ဆိုတော့ သူမလှေကားထစ်တွေတောင် အလွတ်ရနေပြီ။ လှေကား၏ အောက်ဆုံးအရောက် သူမကိုယ်နောက်ကနေ တစ်စုံတစ်ယောက် သူမနောက်ကျော ကနေ သိမ်းဖက်ခြင်းကို ခံလိုက်ရသည်။

“ ဟိတ်”

“ အမယ်လေး”

သူမကိုယ်လုံးလေးက နောက်ကယောကျ်ားကြီးတစ်ယောက်၏ ရင်အုပ်ကြီးထဲ စွေ့ခနဲ့။ ဘယ်သူများ ထိုကဲ့သို့ သည်းထိတ်ရင်ဖိုတွေ ပေးစွမ်းနိုင်သူရှိအုံးမှာလဲ။ အချစ်နတ်ဆိုးကြီး ဦးဖေ ပေါ့။

ဦးဖေက သူမနောက်ကနေ ခါးကို သိမ်းဖက်ကို ပွေ့ယူလိုက်သည်။ သူမအထိအတွေ့များမှတစ်ဆင့် ဦးဖေကိုယ်နှိုက်ကလည်း ဘာအဝတ်အစားမှ မဝတ်စားမှန်း အသားစိုင်တွေ၏ ထိတွေ့မှုအရ သိရှိနေသည်။ ယောကျ်ားပီသသော ကိုယ်နံ့နဲ့။

“ လန့်သွားလား…မီးလေး”

“ ခစ်…..ခစ်…မလန့်ပါဘူး”

“ ခဏက အာမေဋိတ်သံက ဘယ်သူအသံလဲ…အမယ်လေးဆိုပြီးတော့လေ……ဒါက လန့်တာမဟုတ်ဘူးလား…အဟတ်…ဟတ်”

“ ခစ်…..ခစ်…..မလန့်ပါဘူး”

ရတီက ဗြောင်လိမ်သည်။ သူမ လိမ်သာလိမ်နေပေမဲ့ သူမတင်ပါးနဲ့ ပေါင်ဆီ လာလာထိနေသည့် တရမ်းရမ်းနှင့် ဦးဖေ၏ မြွေဆိုးကြီးကို သူမခံစားမိနေသည်။

“ ဟုတ်လား…..မလန့်သေးရင်…လန့်အောင်လုပ်ပေးရမယ်”

ဦးဖေနောက်ကနေ သိမ်းဖက်ပွေ့ချီကာ ထမင်းစားခန်းဆီ ဦးတည်သွား၏။ ဘာလုပ်မလို့ပါလိမ့်။ သူမကိုယ်လေးကို ထမင်းစားခန်းထဲက စားပွဲပေါ် တင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် လုပ်ငန်းစလိုက်လေသည်။

.....................................................................................

အခန်း (၇၀)

ရတီကိုယ်လုံးလေးက ထမင်းစားပွဲပေါ်။ ဤထမင်းစားပွဲက မေမေတို့နဲ့ ရတီတို့ အတူတူစားနေကြ စားပွဲလေး။ စားပွဲ အမျိုးအစားက ခပ်မာမာသစ်သားပြားကို ပြောင်အောင် polish တိုက်ထားပြီး ထိုအပြားပေါ် မှန်က ထပ်ကပ်ထားသည်။

အောက်ကထောက်တိုင်အနေဖြင့် လက်တစ်ပွေ့စာ (၄)ပေကျော်ကေော်အမြင့်ရှိမည့် သစ်လုံးနှစ်လုံးနှင့် ဒီဇိုင်းဆင်ထားတော့ တော်တော့ကို တောင့်တင်းခိုင်မာသည်။ ထမင်းစားပွဲပေါ် အလိုးခံရလိမ့်မည်ဟု တစ်ခါမှ မတွေးမိ။

သို့သော် ဦးဖေနှင့်ဆုံလျှင် မဖြစ်ဖူး၊ မကြုံဖူးတာတွေ အကုန်ခံစားသိရှိသွားလိမ့်မည်။

“ ပလတ်…..ပြွတ်……ပြွတ်….ပြွတ်”

“ ဟင့်…..အင့်…..အင့်…..အင့်….အင့်”

ရတီက စားပွဲအစွန်းဖျားပေါ် ထိုင်လျက်သား။ ဦးဖေကတော့ မတ်တပ်ရပ်ပြီး သူမကို အနမ်းခြွေနေသည်။ ရုတ်ချည်းသလို အောက်က ပါကေးကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ချလိုက်သည်။

“ အိုး……ဟင့်…….အင့်…..အင့်…….အင့်”

“ ပလတ်…..ပလတ်……ပြတ်…….ပြတ်…ပလတ်…ပလတ်”

ရတီစပ်ပတ်ဆီ ဦးဖေမျက်နှာအပ်ကာ စပ်ပတ်ကို အားပါးတရ စလျက်လေတော့သည်။ မနေ့ညက အရှိန်ကြောင့် စပ်ပတ်နှုတ်ခမ်းနားတို့က အနည်းငယ် နီရဲယောင်ကိုင်းလျက်။ အပြင်နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေကို ဦးဖေနှုတ်ခမ်းထူထူကြီးတွေနဲ့ စုပ်ခဲသည်။ လျှာကြီးကလည်း အပြင်နဲ့ အတွင်းနှုတ်ခမ်းသားတွေပါမကျန် လျက်နေသည်။ ကလေးငယ်လေး တုတ်တိုးချိုချဉ်လေးကို အားပါးတရလျက်နေသည့်နှယ်။

“ ဟင့်………အင့်…အင့်….အင့်………..အင့်….အင့်”

မသိစိတ်ကြောင့် လက်လှမ်းမှီသော ဦးဖေဆံပင်တွေကို ဆွဲကြဲမိသည့်အဖြစ်။ ကြာလာတော့ ဦးဖေ၏ ဘာဂျာအစွမ်းကြောင့် ရတီထိုင်ဖို့တောင် အားမရှိသလို။

ထိုကြောင့် ထို ကျွန်းစားပွဲကြီးပေါ် လှဲချလိုက်ရသည်။ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းက လှဲချလိုက်တော့ အောက်က စပ်ပတ်လေးက ပိုပြူးလာသည့်နှယ်။ ဦးဖေကတော့ လျှာလေးနဲ့ သူမစပ်ပတ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်၊ နှုတ်ခမ်းသားနဲ့ စောက်စေ့လေးကို ငုံခဲလိုက်နဲ့ ဗျာများနေရှာ၏။

ဦးဖေ၏ နှုတ်ခမ်းတစ်ဝိုက်နှင့် မေးစေ့တစ်လျှောက် ရိတ်သင်ထားသော နှုတ်ခမ်းမွှေးတို့၏ ကြမ်းရှရှအထိအတွေ့ရယ်၊ လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူကြီး၏ ဆော့ကစားပေးမှုကြောင့် ရတီကော့လန်နေလေပြီ။

စားပွဲပေါ်မှာ ကော့လန်တက်နေသော ရတီပင်။ သူမမှာ ဘာမှဆုပ်ကိုင်စရာမရှိ။

ဦးဖေလည်း နီရဲတွက်နေသည့် စပ်ပတ်လေးကို လိုးထည့်ချင်စိတ် တစ်ဟုန်ထိုးမြင့်တက်လာလေပြီ။ မှုတ်ပေး၊ လျက်ပေး၊ စုပ်ပေးနေသည့်ကို ခတ္တနားလိုက်ကာ မတ်တပ်ရပ်အနေအထားနှင့်ပြင်ဆင်လိုက်သည်။

စားပွဲပေါ်ရှိ ပက်လက်လှန်ပေါင်ကားပေးထားသောရတီစပ်ပတ်နှင့် မတ်တပ်ရပ်လိုက်သော ဦးဖေ၏ လီးချောင်း ကအံကိုက်ထားသလိုနှယ်။ လိုးထည့်လိုက်ရုံမှအပ တခြားမရှိတော့ပေ။

ဦးဖေ သူ့လီးကိုကိုင်ကာ ဂွင်း(၂)ချက်၊ (၃)ချက်လောက်ထုလိုက်သည်။ မည်းမှောင်နီရဲပြောင်းတင်းနေသော ညီတော်မောင်က အစားစားရတော့မည်ကို သိရှိနေသလိုမျိုး။ ပြီးနောက် လီးကို စပ်ပတ်ထဲ ဇိုးခနဲ့ ဇတ်ခနဲ့ လိုးထည့်ချလိုက်တော့သည်။

“ ရှီး……ဟ…….အ…….အ….အာ….ဟာ…..အ…….အ….ဟာ……အာ…..အ”

“ ဗြတ်……ဖတ်……ဖလတ်….ဖလတ်….ဗျစ်…..ဗျစ်………….ဖတ်….ဖတ်……ဖတ်..ဗြတ်”

“ အင့်……ဟင့်……အ….အင့်….အင့်…..အင့်……….အင့်…အင့်”

ဦးဖေ လီးချောင်းကို စပ်ပတ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်တော့ နှုတ်ဖျားမှအော်မြည်းတမ်းတလာသည့် ရတီအသံက သနားစရာကောင်းရှာသည်။ ရတီ့စပ်ပတ်ကလည်း ဝင်လာနေကြဧည့်သည့်ကို ကောင်းမွန်စွာကြိုဆိုရှာ၏။ ဦးဖေက တဖြောင်းဖြောင်းနဲ့ လိုး။ ရတီက တအင့်အင့်နဲ့ အော်။ စည်းဝါးနရီ ကိုက်ညီလွန်းလှသည်။

ဦးဖေက လှဲလျောင်းနေသော ရတီကို အပေါ်သို့ပြန်လည်ပွေ့တင်လိုက်သည်။ ရတီ ဦးဖေ၏ ပြင်းထန်လှိုက်ဖိုဖွယ်ကောင်းသော လိုးချက်တွေကို ထိုင်လျက်သားခံယူနိုင်ဖို့ အင်အားသိပ်မရှိတော့။

ထိုကြောင့် ပြန်မလဲကျသွားကြောင့် ဦးဖေလည်ပင်းပေါ် သူမလက်နှစ်ဖက်ချိတ်သိုင်းထားရ၏။ ဦးဖေ၏ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းတွေက သူမမျက်နှာကို ရိုက်ခတ်လျက်။ လိုးနေးရင်းနှင့်လည်း သူမလည်တိုင်တွေ၊ သူမနှုတ်ခမ်းတွေကို စိတ်မထင်ရင် မထင်သလို စုပ်ခဲပြန်သေးသည်။

“ အင့်……..ဟ…….အ…..ဟင့်……ဟင့်……..ချစ်..တယ်…ချစ်တယ်…ဦးဖေရာ”

“ ဟင်း…….ဟား…..ဟား…..အ………အာ…….ဟင်း……ကိုယ်လည်း…ချစ်…ချစ်တယ်”

“ ဖတ်….ဖလတ်…..ဖလတ်………..ဗြတ်….ဗျစ်…..ဗျစ်…..ဗြတ်….ဖတ်…….ဖတ်”

ဦးဖေ၏ ဝှေးစေ့စလုံးလည်း ရတီစပ်ပတ်အဝထိ စည်းချက်နှင့်အတူ လာဆောင့်မိနေသည်။ ဦးဖေက ရတီပေါင်နှစ်ဖက်ကို ထိန်းကာ ပွေ့ယူမချီလိုက်ပြန်သည်။ ရတီက မတ်တပ်လျက်နေသော ဦးဖေကိုယ်ပေါ် အပေါ်က တက်ခွစီးမိနေသော အနေအထားနှင့်။

ဦးဖေအားနဲ့ဆို ရတီတစ်ကိုယ်လုံးက အသာလေး မလိုက်ရုံ။ ရတီကို ထိုကဲ့သို့ မလျက်အနေအထားနဲ့ ပွေ့ချီထားကာ ဦးဖေတို့ အိပ်ခန်းဆီ ဝင်လာသည်။ ထမင်းစားခန်းနှင့် အိပ်ခန်းက သိပ်မဝေးလှ။ သို့ပေမဲ့လည်း ထိုမဝေးလှသော အကွာအဝေးမှာပင် မတ်တပ်ရပ်ကြီး လိုးလျက်။

ဦးဖေက လမ်းလျှောက်လျက် အနေအထားနှင့်ပင် လီးကို စပ်ပတ်နှင့် ဝင်လိုက်၊ ထွက်လိုက်လိုးပေးနေသည်။ ရတီကတော့ ပြုတ်ကျမည်ကို စိုးသဖြင့် ဦးဖေကိုယ်လုံးကြီးကို အသေဖက်ထားရှာသည်။ လမ်းလည်းလျှောက်၊ လိုးလည်းလိုး။ တစ်ချက်ခုတ်၊ နှစ်ချက်ပြတ်ပေါ့။

...............................................................

အခန်း (၇၁)

အိပ်ခန်းထဲရှိ မှန်တင်ခုံရှေ့ ရတီကို အောက်သို့ချလိုက်သည်။

“ ကုန်းလိုက်ပါလား…မီးလေး”

ရတီ မှန်တင်ခုံဘောင်အစွန်းပေါ်လက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းပေးလိုက်သည်။

“ ဖင်လေးကော့ထား”

ဦးဖေက တစ်ချက်ချင်းစီ သူလိုချင်သော အနေအထားရောက်အောင် အမိန့်ပေး၏။ ရတီ ကုန်းလျက်အနေအထားနှင့် အသင့်ရှိသောအခါ ဦးဖေက ရတီခါးဘေးကို ကိုင်ပြီး သူ့မြွေဆိုးကြီးကို စပ်ပတ်ထဲ လိုးထည့်ပြန်သည်။

“ အ……..ထိ….ထိတယ်….အမေရေ…….အမေရေ…ကယ်ပါအုံး…..အ…..အ”

ကုန်းလျက်အနေအထားနဲ့ဆို ပုံမှန်အရွယ်အစားရှိသောယောကျ်ားလေး၏ လီးတောင် တော်တော်ထိမိ၏။ ဦးဖေလို စံချိန်လွန် လီးမည်းကြီးဆို အလိုးခံနေရသော ရတီအဖို့ ဘယ်လောက်တောင်များခံစားနေရမလဲဟု တွေးသာကြည့်စေလိုသည်။

ရတီသူမရှေ့ရှိမှန်ပေါ် သူမပုံရိပ်ကို ပြန်တွေ့လိုက်သည်။ ဖင်ကုန်းအလိုးခံသော ဆယ်ကျော်သက်ကောင်မလေးတစ်ယောက်။ ကာမနွံထဲ နစ်မွမ်းလျက်။ မှန်တင်ခုံရှိ ကြည့်မှန်၏ပုံရိပ်ကြောင့် နောက်က ဇောနှင့်လိုးခွဲနေသော ဦးဖေရုပ်ကိုပါလှမ်းတွေ့နေရသည်။

သူမခါးလေးကို ဆွဲကိုင်ကာ လိုးထည့်နေသော သူမပထွေး။ ဦးဖေကတော့ ချွေးတွေ တတောက်တောက်ကျလျက်။ ကျန်းမာသန်စွမ်းသော လူကြီး။ ပထွေး တစ်ဖြစ်လည်း သူမချစ်ရပါသောယောကျ်ား။ နေရာက သူမမေမေတို့ အိပ်ခန်း။

“ မီးလေး……ညောင်းနေရင် ကုတင်ပေါ်မှောက်လိုက်လေ”

သူမ ဟိုဟို၊သည်သည်တွေးခွင့်တောင်မရှိ။ မှန်ထဲပေါ်နေသော သူမရုပ်ကိုကြည့်ပြီး မိမိဘာသာအတွေးလွန်နေတုန်းမှာပင်  ဦးဖေက နောက်တစ်မျိုးခိုင်းပြန်သည်။ ဟုတ်သည်။ သူမလည်း ညောင်းနေပြီ။ မဆိုင်းမတွ ကုတင်မွေ့ရာပေါ်ဆီလှမ်းသွားလိုက်သည်။ စပ်ပတ်နဲ့ လီးက “ပြွတ်” ကနဲ့ ကျွတ်ထွက်သွားသည်။

သူမစပ်ပတ်က ဦးဖေလီးရာအတိုင်း ဟာခနဲ့ဖြစ်ပြီး ကျန်ရစ်ရှာသည်။ စပ်ပတ်အတွင်းသားနံရံတွေက ဟစိ၊ ဟစိ၊ ရှုံ့ချည်၊ ပွချည်နှင့် ဝင်လာပြီး ခဏထွက်သွားသော ဧည့်သည်ကို တမ်းတဟန်ပြသည်။ ခဏလေးတောင် နားဖို့မစဉ်းစားပါနှင့်။

ဦးဖေက သူမနောက်ကနေ တွန်းလှဲလိုက်သည်။ သူမကုတင်မှောက်ခုံကြီးကျသွား၏။ ကုန်းလျက်ကြီး။ ဦးဖေအဖို့ ခိုင်းစရာမလို၊ ရေကန်အသင့်၊ ကြာအသင့် position က လိုးလှည့်ပါဟု ခေါ်နေသည့်နှယ်။ ရတီကိုယ်လေးပေါ် နောက်ကနေ တက်ခွကာ “Doggy style” နှင့် လိုးပစ်လိုက်သည်။

“ အ……အ…….အင့်……….အင့်……..အ……….အ….ဟင့်…..ဟင့်”

ရတီရင်သားတွေက မွေ့ရာနှင့် ထိကပ်ကာပိပြားချက်။ သူမလက်တွေက မွေ့ရာစတွေကို အားပါးတရဆုပ်ချေထားမိသည်။ မိန်းမတွေ ဘာလို့ အကုန်းခံသလဲ ဆိုတာကို သူမ သိသွားပြီထင်သည်။၊

မေမေလည်း ဦးဖေနဲ့ ကုန်းကုန်းကြီး အလိုးခံဖူးသည်ကို သူမချောင်းကြည့်ခဲ့တုန်းက တွေ့ခဲ့ရသည်မဟုတ်လား။

အခုလည်း ဦးဖေလိုးဖို့ သူမ ကုန်းပေးနေမိပြီ မဟုတ်လား။ မေမေ ကိုယ်စားပေါ့။

“ အ……….ဟ…….အ……..အ……..အ……….လိုး…..ပါတော့…လိုးပါတော့”

ဦးဖေက လိုးနေရင်း သူ့လီးကိုဆွဲထုတ်ကာ သူမျက်နှာကို သူမစပတ်ပတ်ဆီထိုးအပ်ပြီး လျက်ပြန်သေးသည်။ စပ်ပတ်တစ်ခုလုံးက အရည်တွေနှင့်ပေပွလျက်။ သို့သော် စပ်ပတ်လျက်ရသည်ကို ဦးဖေ တော်တော်ကြိုက်သည်။ အချစ်ရည်တွေ အိုင်ထွန်းနေသည့်အဖြစ်။

ဦးဖေနှာခေါင်းချွန်ချွန်နဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေက သူမ စပ်ပတ်ကို ထိုးမိနေသည်။ သူမ မခံနိုင်တော့။ လိုးပါတော့ဟု နှုတ်ဖျားက ဖွင့်ပြောရသည်အထိ။  ဦးဖေကလည်း ကြားလျက်သားနှင့် တမင်သက်သက် ညစ်ပြီး ထပ်မေး၏။

“ ဘာပြောလိုက်တာလဲ…..မီးလေး…မကြားဘူး…ထပ်ပြောပါအုံး”

“ လိုးပါတော့…..လိုး..ပါတော့…ဦးဖေရယ်….မီးမရတော့လို့ပါ”

“ ဘာပြောတယ်”

“ လိုးပါတော့…..လိုးလိုက်..ပါတော့”

“ ဗြတ်……….ဗျစ်…….ဗျစ်……ဖတ်….ဖ..လတ်…ဖလတ်……ဖလတ်…ဖလတ်”

“ အင့်…….အင့်….ဟင့်….ဟင့်…ကောင်း…တယ်…ကောင်းလိုက်တာ….ဦးဖေရယ်….အင့်….အင့်”

“ ရှီး…….မိုက်တယ်ကွာ………အ…..ဟ…….ဟ….ဟ…..အာ…ဟား…ဟား….အ…..အ”

ရတီလည်း ဘာတွေပြောနေမိမှန်း မသိတော့ပေ။ သူမကိုယ်ထဲ သူမ မသိသောနောက်တစ်ယောက်ဝင်ပူးကပ်နေသလိုလို။

“ ပြီးတော့မယ်….အ….ဟား….အား…ပြီး..ပြီး…ပြီ….မီးလေရယ်….ဟ….အား….အား….အား…ဟား”

“ အင်း….အင်း…..အင်း…ဟင်း……ဟင်း”

အသားစိုင်နှစ်ခုလှုပ်ရှားမှုက စိပ်သထက် စိပ်လာ၏။ အချစ်ဆိုသော စိတ်စေသသိတ်အောက် မောင်းနှင်းနေသော လူသားနှစ်ဦး။ ဦးဖေလည်း ဖင်ကြီးကော့ကာ၊ ကော့ကာနှင့် သူ၏အချစ်သုတ်ရည်တွေအကုန်လုံးရတီကိုယ်ထဲ ထည့်သွင်းပေးလိုက်သည်။

ရတီလည်း မနေ့ကလို လေဟာနယ်တစ်ခုထဲမျော့လွင့်သွားပြန်သည်။ သူမခြေချောင်း၊ လက်ချောင်းတွေတောင် ကုတ်မိအားယူမိသည်အထိ။ ဦးဖေက လီးကြီးလိုးလျက်ကြီးတန်းလန်းနှင့် သူမကျောပြင်ပေါ် သူ့ကိုယ်လုံးကြီး အုပ်မိုးကြလာသည်။ သူမနားထင်ထဲ တိုးဖွဖွလေးပြောရှာသည်။

“ ချစ်တယ်…မီးလေးရယ်”

ဟုတ်ပါသည်။ သူမလည်း ဦးဖေနည်းတူ ထပ်တူထပ်မျှ ချစ်မိပါသည်။

နောက်နေ့ရက်တွေ ဘာတွေဆက်ဖြစ်လာမယ်မှန်း သူမ မသိပေမဲ့ ဤပစ္စုပ္ပန်ကာလလေးမှာတော့ အသွေးအသားတွေအကုန်ပုံအောပြီး ချစ်ကြောင်း သက်သေစိုက်ထူပြီးသားဟု သူမ ထင်မိပါသည်။

ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ်။

ချစ်တယ်……ဦးဖေရာ။

............................................................

အခန်း (၇၂)

ရတီတရေးနိုးလာသည်။ ဦးဖေရင်ခွင်အောက်မှာ နွေးထွေးလုံခြုံမှုအပြည့်နဲ့ပေါ့။ ဘေးဘီကို ကြည့်လိုက်တော့ ဦးဖေက အိပ်မောကျနေသည်မှာ တရှူးရှူး။ ကလေးလေး တစ်ယောက်လိုနှယ်။

ပြတင်းပေါက်အပြင်ကို ကြည့်လိုက်ပြန်တော့လည်း တလောကလုံး မည်းမှောငိနေတုန်း။ ဘယ်ချိန်ရှိပြီလဲဟု သိချင်တော့ နာရီ မနက်(၃)နာရီစွန်းရုံလေးသာ။ ညက သူမတို့နှစ်ယောက် အချစ်ပန္နက်တွေ အလီလီစိုက်ထူကြသည်။

မနက်ဖြန်ဆိုတာ မရှိတော့သလိုမျိုး ချစ်မဝနိုင် ဖြစ်ကြရ၏။ မေမေပြန်ရောက်လျှင် အခုလိုမျိုး လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေခွင့်ရှိတော့မှာ မဟုတ်တော့စိတ်တဲ့အသိစိတ်ကြောင့် ချစ်လိုက်လိုးလိုကြသည်မှာ ရေကုန်ခန်းကုန်။

ဦးဖေကလည်း အရင့်အရင်ညတွေထက် ပိုကြမ်းသည်။ ပိုသန်စွမ်းသည်။ ပိုကြာသည်။ တစ်ချီပြီးလို့ ခဏလေးသာ နားမည်။ နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်စကြသည်။

အော်ဟစ်ငြီးငြူသံတွေ၊ အသားချင်းတဖတ်ဖတ်ခတ်သံတွေ၊ ကာမဇောချွေးတွေနှင့် ဒီအခန်းလေးက ရမ္မက်အတိသူမ ကတော့ အဆုံးခန်းထိရောက်နေသည်ကတော့ ခဏခဏရယ်။ ဝုန်းဒိုင်းကြဲသောင်းကြမ်းပြီး အိပ်လေိုက်ကြသည်မှာ တစ်ချိုးတည်း။ အခု သူမတစ်ရေးနိုးလာတော့ ဦးဖေလည်း အိပ်ကောင်းတုန်း။

ညအိပ်မီးရောင် ခပ်ဖျော့ဖျော့အောက် အိပ်ပျော်နေသည့်  ဦးဖေမျက်နှာက စူပုတ်နေသော်လည်း သူမအတွက်ချစ်စရာကောင်းလွန်းလှသည်။

စောင်က ဦးဖေခါးအောက်ပိုင်းကို ဖုံးမိရုံသာ။ အပေါ်က ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးက ဟာလာဟင်းလင်း။ အမြဲတမ်း ခိုဝင်မှေးစက်အိပ်ချင်စရာ။ ဗိုက်ကြွက်သားချပ်ချပ်တွေအလယ်မှာ အမွှေးလေးက ခပ်ရိတ်ရိတ်ပေါက်နေပြီး ဆီးခုံထိ ဆင်းချသွားသည်။

ရတီ တစ်ခုခုထပ်လုပ်လာသည့် စိတ်ပေါ်လာပြန်သည်။ ဦးဖေ ခါးအောက်ပိုင်းကို ဖုံးထားသော စောင်ကို ဘေးသို့ဆွဲချလိုက်သည်။ ဦးဖေကတော့ ဘာမှ မသိရှာ။ အောက်က သူမကို သာယာမှု အထပ်ထပ်အခါခါပေးဖူးသည့်မြွေဆိုးကြီးလည်း ပျော့ခွေလျက်။

ဦးဖေ၏ ဒုတ်ချောင်းအရောင်က သူ့ချည်းသက်သက်ကွဲထွက်နေသည်။ ဦးဖေအသားအရေက ခပ်လတ်လတ် မညိုမဖြူအသားရေဆိုသော်လည်း သူ့လီးချောင်းက တသီးတခြားစီမည်းနက်နေသည်။ ဒီအချောင်းက နိုးထမာန်ဖီးလာသည့် အခါမျိုးဆို ကြမ်းတမ်းမှုနဲ့ နူးညံမှု ရောထွေးနေသည့်သာယာမှုကို ပေးစွမ်းသည်မှာ ပြောမပြတတ်အောင်။

အခုတောင်ကြည့်လေ။

ပျော့ခွေနေသည့် လီးချောင်း၏တစ်ဖက်တစ်ချက်စီမှာ ခပ်စိမ်းစိမ်းသွေးကြောနှစ်ချောင်းက တစ်တွန့်တွန့်ကြီးနဲ့လေ။ အောက်မှာ နီညိုရောင်ကပ်ပါယ်အိတ်ထဲ ဝှေးစေ့နှစ်လုံးက တွဲလဲကျလျက်ရှိနေသည်။ ဦးဖေရဲ့ ဆီးခုံမွှေးလေးတွေက ခပ်မျှင်းမျှင်းမျှသာ။

အမွှေးအမြဲတမ်းရိတ်နေကြမို့လို့ထင်တယ်။ အောက်က ဆက်ဆင်းကြည့်လာသည့်အခါဝယ် အမွှေးကြမ်း ခပ်ရိတ်ရိတ်ဖုံးလွှမ်းနေသော  ပေါင်လုံးတုတ်တုတ်ကြီးတွေက ရင်ဖိုချင်စရာ။ သူမ ကိုယ်လုံးလေးက ဒီပေါင်ကြွက်သားကြီးတွေအားနဲ့ ဆောင့်လိုးခံထိသည်မှာလည်း မရေတွက်နိုင်တော့ပေ။

အခုမှ ဦးဖေတစ်ကိုယ်လုံးကို အနုလုံပဋိလုံ ရှုစားနေမိတော့သည်။

သူမကိုယ်အတွင်းထဲကနေ တစ်ဆစ်ဆစ်နှင့် တစ်ခုခုကို စေခိုင်းနေသည်။ သူမ မငြင်းဆန်နိုင်တော့။ ပျော့ခွေအိပ်ပျော်နေသော ဦးဖေလီးချောင်းကို သူမလက်တွေနဲ့ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ခပ်ပျော့ပျော့ရှိနေသော လီးချောင်းတောင် သူမလက်တစ်ဆုပ်စာအပြည့်။

လီးတစ်ချောင်းလုံးမှာ အဖြူအဖတ်ဖတ်တွေ တစ်ချောင်းလုံးပေပွနေသည်။ သူမတို့နှစ်ယောက် အသီးသီးကာထွက်လာသော အချစ်ရည်တွေ၊ သုတ်ရည်တွေ၊ သူမ၏ စပ်ပတ်ကထွက်သော စောက်ရည်တွေ ရောထွေးလုံးကပ်နေတာ ဖြစ်လိမ့်မည်။

ဦးဖေက သူမကို အားပါးတရလိုးပြီးတိုင်း သန့်စင်ခန်းကိုသွားပြီး လီးဆေးသည့် အလေ့အထမရှိ။ စပ်ရှက်၍ အဝလိုး၊ သုတ်လွှတ်ပြီးသွားသည့်အခါမျိုးတွင် ပူးကပ်ဖက်ပြီး အိပ်တတ်သည့် လူစားမျိုး။ တစ်ခါတစ်ခါဆို သူမစပ်ပတ်ကို လီးတပ်လျက်သား ငုတ်တုတ်ကြီး အိပ်ပျော်သွားသည့် အခါမျိုးတောင် ရှိသေးသည်။

ထိုအချောင်းကို ရတီမရွံရှာမိဘဲ သူမအာခံတွင်းအောက် ငုံလိုက်သည်။

“ အင်း………အင်း………..အီး…….အင်း……အင်း”

“ အု……….အ…..အု……..အု…..ပလပ်…..ပလပ်….ပလပ်”

ဒစ်ထိပ်လေးကို သူမ စုပ်လိုက်ပြီး လက်က တစ်ချက်နှစ်ချက်လောက် ဂွင်းထုပြီးသွားသည့် အခါမှတော့ ဦးဖေ တအင်းအင်းနဲ့ လွန့်လူးလာ၏။ သူမ မရပ်တန့်။ သူမလုပ်စရာရှိတာကိုသာ ဆက်လုပ်နေမိသည်။

ဦးဖေက သူမ လီးချောင်းကို ဆော့ကစားပြီး သာယာနေသည်ကို သူ့စိတ်ထဲ၌အိပ်မက်မက်နေသည်ဟု ထင်နေသလားပဲ။ တရှူးရှူးနဲ့ပြန်အိပ်ပျော်သွားသည်။ အိပ်မက်ထဲ သူဇိမ်ခံနေသလားပင်။

ဦးဖေလီးချောင်းက သူမ၏ အသာအယာနှိုးဆွမှုကြောင့် ပျော့ခွေနေရာမှ တဖြည်းဖြည်းချင်း၊ တဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်လည်ထောင်မတ်စပြုလာသည်။ သူမ ခပ်ဖွဖွလေး ဂွင်းတိုက်ပေးလို့အပြီး လီးချောင်းကတော့ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါလျက်ရှိနေပြီ။ ဒစ်ဖူးကြီးဆို မည်းပြောင်ပြီး နီညိုရောင်သန်းလျက်ရှိနေသည်။

ပျော့ခွေလာမှ သူမနှိုးဆော်မှုကြောင့် ထောင်မတ်တင်းကားလာသော ဦးဖေလီး၏ အဆင့်ဆင့်ပြောင်းလဲမှုကို သူမကြည့်နေရင်း သူမ စပ်ပတ်ဆီမှလည်း တစ်စုံတစ်ခုကိုတောင့်တစပြုလာသည်။ အသွေးအသားတွေက ကာမစပ်ရှက်ပါတော့ဟု တောင်းဆိုနေသလိုပင်။ သူမ အိပ်ပျော်နေသော ဦးဖေကိုယ်ပေါ်တက်ခွလိုက်သည်။ ဦးဖေက လူသာအိပ်ပျော်နေသော်လည်း ဒုတ်ချောင်းက လန်းဆန်းနိုးထနေလေပြီ။

သူမဘယ်လက်နဲ့ တုန်ရီနေသော မြွေဆိုးလေးကို ဖမ်းဆုပ်ကာ စပ်ပတ်အပေါက်ဝပေါ်တေ့ပြီး တအိအိထိုင်ချလိုက်သည်။ ဦးဖေလီးချောင်းက ရတီထိန်းချုပ်မှုအောက် အမှားအယွင်းမရှိဘဲ သူမ စပ်ပတ်ထဲ တအိအိထိုးခွဲဝင်ရောက်သွားလေသည်။

သူမ အဆုံးထိ ထိုင်ချပစ်လိုက်တော့သည်။ ဦးဖေလီးက သူမစပ်ပတ်ထဲ အကြားမလတ်အောင်နေရာယူထားနိုင်လေပြီ။

“ ဟင့်……..အင့်………….အင့်…….အင့်…အင့်”

ဦးဖေတစ်ကိုယ်လုံးက ပိုင်ဆိုင်သွားသလို သူမခံစားလိုက်ရ၏။ ရင်လေးမော့၊ ခါးဘေးကိုကော့၊ သူမလက်တွေက ဦးဖေဝမ်းဗိုက်ကိုထောက်ကာ အပေါ်ကနေ နှဲ့ပြီး ဆောင့်လိုက်၊ နှဲ့လိုက်လုပ်လိုက်သည်။ သူမ လှုပ်ရှားမှုကြောင့် ဦးဖေကို အိပ်ယာမှနှိုးလိုက်သလို ဖြစ်သွားသလားပင်။

ဦးဖေမျက်လုံး တဖျတ်ဖျတ်လှုပ်ရှားလာပြီး ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ် တက်ခွသော ရတီကို တွေ့လိုက်ရတော့သည်။

“ အင်း….အင်း….အင်း…..ဟင်……မီးလေး”

..........................................................

အခန်း (၇၃)

ဦးဖေ သူ့မျက်လုံးကို သူမယုံနိုင်လောက်အောက်ပင်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ရတီက သူမ စိတ်တိုင်းကျ သူ့လီးကို သူမကိုယ်ထဲ ထည့်လိုက်၊ နှဲ့လိုက်၊ ဆောင့်နေသည်။

“ နိုးသွားပြီလား….ဦးဖေ…..ဟင့်…….အင့်…….အင့်…….မီး…မရတော့လို့ပါ….ဦးဖေရာ”

ဦးဖေ ချက်ဆို နားခွက်က တန်းပြီး မီးတောက်တတ်သောလူစားမျိုး။ အိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေတာတွေတောင် မနက်ဝေသီဝေလင်းအချိန်၊ ရတီ၏ ရမ္မက်ဇောကြွနေသော အလှကြောင့် ပျောက်ပျက်သွားရလေပြီ။ အစက အိပ်မက်လိုလို၊ တကယ်လိုလိုနဲ့။

အိပ်မက်မဟုတ်တော့ဘဲ တကယ့်လက်တွေ့စစ်စစ်ဖြစ်နေတော့ဘယ်ပြောကောင်းတော့မလဲ။ သူကိုယ်တိုင် အားတက်တရော ရတီခေါ်ဆောင်ရာအောက် လိုက်ပါပေးရန် အဆင့်သင့်ဖြစ်လျက်သား။ ဦးဖေကက သူ့ကိုယ်ပေါ် တက်ဆောင့်နေသော ရတီခါးလေးကို ထိန်းကိုင်ပေးလိုက်သည်။

“ အင့်…….ဟင့်………..အင့်…အင့်…အင့်…..ထိတယ်….ထိတယ်…ကောင်းတယ်…ဦးဖေရာ”

“ ဖတ်……ဖလတ်……ဖတ်…..ဗြတ်….ဗြတ်……ဗျစ်……ဗျစ်…ဖတ်….ဖလတ်….ဖလတ်”

“ အ….ဟ………ဟ…အ….ရှီး……ဟ…ဟာ….အ…..အာ…ဟား…..ဟား”

အစကတော့ ရတီတစ်ယောက်တည်း လုပ်ဆောင်နေရတော့ ခရီးက တွင်သင့်သလောက် သိပ်မတွင်လှ။  အခုကျ ဦးဖေကပါ သူ့ဖင်နဲ့ ပေါင်တွေအားကို သုံးပြီး ပေါ်ကို ပင့်ပင့်ဆောင့်ထည့်လိုက်တော့ ခရီးက တွင်သထက် တွင်လာ၏။ ရတီက ထိုင်အချ၊ ဦးဖေက ပင့်အဆောင့်။ ထိုအချင်းအရာနှစ်ခု ပေါင်းစုမိသည့် အချိန်မျိုးဆို ရတီခမာ စိမ့်သထက် စိမ့်။

ကျဉ်သထက်ကျဉ်။ ကောင်းသထက်ကောင်း။ ထိသထက်ထိ။ ချစ်သထက် ပိုချစ်လာရသည်။

ထိုကြောင့် ရှေးလူကြီးတွေဆိုခဲ့မှာမမှား။ ပင်လယ်ရေဆိုတာ သောက်လေ သောက်လေ ငတ်မပြေတဲ့။ အခု အချစ်ကာမပင်လယ်ကြီးလည်း ဘာများထူးလို့လဲ။ ပူထူနေအောင်၊ စပ်ပတ်တွေယောင်ကိုင်းသည်အထိ လိုးကြ၊ အလိုးခံကြဖြစ်ခဲ့သည့်တိုင်အောင် လိုးမဝ၊ အလိုးခံလို့ကို မဝနိုင်အောင် ဖြစ်ကြရသည်မဟုတ်လား။

“ ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖလတ်…ဖလတ်…ဖလတ်…ဖလတ်….ဖလတ်”

“ အ..အ…ဟင့်…အင့်…အင့်…အင်း….ဟင်း…အင့်..အင့်”

“ ရော့ကွာ….ရော့ကွာ…ဟား..ဟား..အား…အား…ရှီး…ဟီး…ဟား..ဟား…အား…..အား”

နူးညံ့သည့် အသားစိုင်နှစ်ခု ဝင်ချည်ထွက်ချည်လှုပ်ရှားမှုက စိပ်သထက် စိပ်နေပြီ။ ရင်ခေါင်းထံက ထွက်ပေါ်လာသည့် ကာမငြီးငြူသံများသည်လည်း ထိုနည်း၎င်း။

ဦးဖေရင်အုပ်ကြီးဆို ဖားဖိုကြီးတစ်ခုလို မို့မောက်ဖုဖောင်းပြီး လေကို အငမ်းမရရှူရလေပြီ။ ရတီကိုယ်လုံးလေးကို ထိန်းကိုင်ပေးနေသော လက်မောင်ကြွက်သားတွေဆို တင်ကားပြီး သွေးကြောတွေတင်ကားပေါ်သည်အထိ။ အပေါ်က မြင်းတက်စီးနေသော ရတီလည်း အလားတူ။

သူမ မျက်နှာ၊ လည်ပင်း၊ ရင်သားတစ်ဝိုက် ကာမဇောကြောင့် နီးမြန်းလျက်။ နှုတ်ဖျားကလည်း အော်မိအော်ရာ ဘာတွေအော်မိနေမှန်းကို သတိမထားမိသည်အဖြစ်။

“ ကိုယ်..ပြီးပြီ…ပြီးပြီ…မီးလေးရာ ….ဟား….ဟား…ဟော…ဟား…အား…ဟား….ကောင်း….ကောင်းတယ်ကွာ……ချစ်လည်းချစ်တယ်…မီးလေးရယ်…ချစ်တယ်နော်….ချစ်….ချစ်တယ်ကွာ……ဟား…ဟာ….”

“ အ….အင့်…အင့်….အမယ်လေး……….အ….အား……အင်း….အင်း….အင်း……မီးရော….မီးရောပြီးသွားပြီ ဦးဖေရေ….ချစ်..ချစ်တယ်နော်….ချစ်တယ်”

အဆုံးသတ်မှာ ဦးဖေရင်ခေါင်းသံအကျယ်ကြီးနဲ့ အော်ပြီး သုတ်လွှတ်မိသည်အဖြစ်။ ရတီလည်း သူမခြေချောင်းတွေ ကုတ်ပြီး တအင်းအင်းနဲ့ ကာမပန်းတိုင်ကို တက်လှမ်းမိပြီ။ တက်ညီလက်ညီ၊ စိတ်ပါလက်ပါ၊ အပေးအယူမျှမျှနဲ့လိုးကြတော့ ရရှိလာသည့် ရလာဒ်ကလည်း အတိုင်းမသိ ကြည့်မွေ့စရာကောင်းလွန်းလှသည်။

ရတီစပ်ပတ်အတွင်းသားတွေက ညှစ်ညှစ်ပြီး အတွင်းထဲ သုတ်လွှတ်နေသော ဦးဖေလီးချောင်းကို စုပ်ယူသုံးဆောင်နေသည်။ စပ်ပတ်အတွင်းနံရံတွေ၏ စုပ်ယူမှုကြောင့် သုတ်လွှတ်နေသည့်အချိန်ထိတိုင်အောင် ဦးဖေ၏ ကာမအရသာက ထိမိလှသည်။

သုတ်လွှတ်ဖို့သုတ်ရည်ကလည်း သိပ်မထွက်တော့။ တစ်ညလုံး ရတီ စပ်ပတ်တစ်ခုလုံး ပွထနေအောင် သုတ်ရည်တွေထည့်ပေးထားတော့ အခုချိန်က အနည်းငယ်မှသာ ထွက်တော့သည်။ အထွက်နည်းပေမဲ့ အာရုံခံစားမှုကတော့ ရှေ့အချီတွေထက်မလျော့။ ပိုတောင် သာလွန်နေသည့်အဆင့်ပင်။

“ ဗြွတ်…..”

ဦးဖေလီးက သုတ်လွှတ်အပြီး ရတီစပ်ပတ်ထဲကနေ ပျော့ခွေပြီး အပြင်ကိုထွက်ကြလာသဘ်။ ရတီစပ်ပတ်က လေအန်သည့်အဆင့်ထိ။ ရတီ မနေ့ကတည်းက ဆုံးဖြတ်ချက်ခိုင်ခိုင်မာမာချထားမိသည့်အရာတစ်ခုတော့ရှိသည်။ ဦးဖေက သူမကို စွဲလမ်းသည်သထက်စွဲလမ်းစေရမည်ဟု။

ထိုကြောင့် ဦးဖေလီးက သူမစပ်ပတ်အောက် ပျော့ခွေထွက်ကျသွားသည်နှင့် သူမ ခွစီးထားသောဦးဖေကိုယ်ပေါ် မဆိုင်းမတွဆင်းလိုက်သည်။

ထို့ကြောင့် ပျော့ခွေနေသော ဦးဖေလီးကို ငုံလိုက်ကာ ဒစ်ထိပ်ဖျားပေါ်အနည်းငယ်ထွက်ကြနေသော သုတ်ရည်တွေကို စုပ်ယူပစ်လိုက်တော့သည်။

“ မီးလေး…ဒါဘာလုပ်တာလဲ….အား….ဟား…..အား…..အား…..အား”

ဦးဖေတစ်ကိုယ်လုံး ဓာတ်လိုက်သလို တွန့်လိမ်မိသည်အထိ။ အဆုံးတိုင်သည်အထိကို မရိုးနိုင်သော ခံစားမှုတွေကို ပေးစွမ်းနေသည့် ရတီပင်။ အသက်ကယ်သော်ငြား အဆိပ်ပျင်းလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ ဘယ်သူမှမသင်ပေးရဘဲ ကာမကျမ်းကြေနေသည့် ရတီပင်။

ပျော့ခွေစပြုပြီး သုတ်ရည်တဆတ်ဆတ်ပန်းနေသည့် ဦးဖေလီးကြီးကို သူမအာခံတွင်းမှာပင် တစ်စက်မှမကျန် ကုန်စင်သည့်အထိ ပန်းခိုင်းပစ်လိုက်တော့သည်။

ဦးဖေကတော့သူ့ကို အချစ်ကျေးကျွန်တစ်ယောက်လို ဝတွားခယလေ သူပိုကြိုက်လေ။ သူ့အတွက် ဘယ်လိုနေနေ အရှုံးမရှိ။ အသက်အရွယ် မတူညီသည့် အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်က မတူညီသည့် ကာမအရသာကို ခြားနားစွာသူ့ကိုပေးစွမ်းနိုင်လွန်းလှသည်။

အခုလည်း ကောင်းလွန်းလှသဖြင့် ငြီးငြူအော်မည်းသည်မှအပ သူ ဘာမှမတတ်နိုင်ပေ။ ဒုတ်ကြီးကတော့ သုတ်ရည်တစ်စက်မှမကျန် ရတီပါးစပ်ထဲ လွှတ်ပစ်လိုက်သည်။ ရတီလည်း အားပါးတရ ပါးစပ်ထဲက သုတ်ရည်တွေကို မြိုချပစ်လိုက်သည်။

“ မီးလေး….တော်ပြီ….တော်ပြီကွာ….လာ…လာတော့…ကိုယ့်အနား”

ရတီပါးစပ်တစ်ဝိုက်သုတ်ရည်ဗလပွနဲ့ ဦးဖေရှိရာ ပေါ်သို့တက်လာသည်။ ဦးဖေကတော့ လက်နှစ်ဖက်ကိုကားပြီး သူမခိုဝင်အလာကို စောင့်နေသည်။ သူမမှေးစက်လိုက်တော့သည်။ လုံခြုံသည်ဟု၊ နွေးထွေးသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။

“ အူး…..မွ……မွ….ပြွတ်…ပြွတ်…မွ….မွ”

ဦးဖေက သူမဆံပင်တွေကို နူးညံ့မှုအပြည့်နဲ့နမ်းရှာသည်။ သူမလည်း အားကျမခံ ဦးဖေကိုယ်လုံးကြီးကို ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။ ရင်ငွေ့လှုံပြီး နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် မှေးစက်အိပ်ပျော်သွားကြတော့သည်။

..........................................................

အခန်း (၇၄)

နုငယ်ပြန်ရောက်မည့်…မနက်

မနက်ခင်းနေရောင်ခြည်က ပြတင်းပေါက် လိုက်ကာကြားထဲမှ ထိုလူသားနှစ်ဦးပေါ် သက်ရောက်နေသည်။ ရတီက ဦးဖေကို ကျောပေးပြီး အိပ်ပျော်နေရှာသည်။ ဦးဖေက ရတီကို ဖက်လျက်သား။ စတင်နိုးထလာသူက ဦးဖေ။ အခန်းထဲထိ နေရောင်စူးစူးက ဝင်ရောက်လျက်ရှိနေသည်။

သူ နိုးထလာသော သူ့ရင်ခွင်အောက်မှာ ရတီ၏ အဝတ်မဲ့ကျောပြင်ကို မြင်လိုက်ရတော့ ရင်ထဲ တစ်ချက်လေးကြည်နူးသွားမိသည်။ ချစ်ရသူနဲ့ အတူတူနိုးထရသော ခံစားမှုက ကြုံဖူးသူသာ သိလိမ့်မည်။ ဦးဖေ မျက်လုံးမနည်းဆွဲဖွင့်ပြီး သူ့အခန်းထဲတစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်တော့ အခန်းလုံး လင်းထိန်လွန်းလှသည်။

ဟင်……။

မနက်ခင်းတောင်ရောက်နေပါရော့လား။ နာရီကြည့်လိုက်တော့….မနက်(၈)နာရီ။

ဦးဖေ ခေါင်းနပန်းကြီးသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ ဒါဆို အပြင်မှာ ကြီးမေက အိမ်သန့်ရှင်းရေးစလုပ်နေရော့ပေါ့။ ဘုရား……ဘုရား။

သူတို့နှစ်ယောက် အတူတူတစ်ခန်းထဲကထွက်လာကိုများ မြင်တွေ့ခဲ့ပါလျှင် ဖြေမရ၊ ရှင်းမရတွေဖြစ်ကုန်တော့မည်။ ဦးဖေက ကုတင်ပေါ်က အလူးအလဲထက ဘေးမှာ အိပ်စက်နေသော ရတီကို နှိုးဟန်ပြု၏။

“ မီးလေး…..ထတော့….ထတော့”

“ အင်း…..အင်း…….အင်း”

ညက မပြီးနိုင် မစီးနိုင်လိုးကြထားသော ရတီက အိပ်စက်နေသည်မှာ တစ်ချိုးတည်း။ ဦးဖေလှုပ်နိုးလိုက်တော့ သူမ မျက်လုံးမဖွင့်ချင် ဖွင့်ချင်ဖွင့်လိုက်ရသည်။ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်သောအခါ စိုးရိမ်တကြီး သူမကို နိုးနေသော ဦးဖေမျက်နှာကို တွေ့လိုက်ရပြီး ပြုံးပြလိုက်သည်။

“ Morning…..ဦးဖေ”

“ မီးလေး…ထ….ထတော့…အပြင်မှာ…ကြီးမေရောက်နေပြီ….နာရီကြည့်လိုက်အုံး”

“ ဟင်”

ဦးဖေစကားကြောင့် သူမပါ အိပ်ချင်ပြေသွားရ၏။

ဟုတ်ပါရဲ့။ မနက်လင်းချင်းလွန်းလှနေလေပြီ။ အလူးအလဲထကာ အဝတ်အစားရှာသော်လည်း မနေ့ညကတည်း အပေါ်ထပ်မှ ဆင်းလာကတည်းက ဘာအဝတ်မှဝတ်ခဲ့တာမျိုး မဟုတ်။ သူမ ဘယ်လိုအပြင်ကို ထွက်ရပါမလိမ့်။ ဦးဖေကတော့ တီရှပ်နဲ့ လုံခြည်ခပ်သွက်သွက်ဝတ်နေသည်။

“ ဦးဖေ….မီးမှာ အဝတ်မပါလာဘူးလေ”

“ ဒါ..ဦးဖေသိတယ်…ခဏလေး…ဒီမှာနေနေ…ကိုယ်အဆင်ပြေအောင်လုပ်ပေးမယ်”

တကယ်တော့ မနက်စောစော တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ကလူကလူကျီစယ်ပြီး နိုးထရမည့် မနက်ခင်းမျိုး။ သို့သော် အချိန်တွေလင့်ကုန်တော့ အကုန်ဗရမ်းဗတာဖြစ်ကုန်တော့သည်။ နှိုးစက်သံမကြားလိုက်တာလား။ ဒါမှမဟုတ် နှိုးစက် timing ပေးဖို့မေ့လျော့သွားမိတာမျိုးလား။

ဦးဖေ သူ့ကိုယ်သူ မထွက်ခင်တစ်ချက် သေချာအောင် သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြင်ဆင်လိုက်ပြီး တံခါးကို အသာလှပ်ကာ အပြင်သို့ထွက်လိုက်သည်။

တော်ပါသေးရဲ့။ ကြီးမေက ထမင်းစားခန်းထဲ ထမင်းကြော်နေသည်။ ဦးဖေက ကြီးမေကို ယောင်လည်လည်လုပ်ပြီး စကားမရှိ စကားရှာပြောလိုက်သည်။

“ ကြီးမေ….ဘာလုပ်နေတာလဲ”

“ ဪ..လူလေး…..မနက်စာစားဖို့ ထမင်းကြော်နေတာလေ…..အခုမှ အိပ်ယာနိုးတာလား”

“ ဟုတ်ပ..ကြီးမေရေ…Gym တောင်နောက်ကျနေလို့မသွားဖြစ်လိုက်ဘူး”

“ အင်း….အင်း….လူလေးကြက်ဥကြော်စားမှာမလား..ကြီးမေတစ်ခါတည်းကြော်လိုက်မယ်လေ”

“ ဟုတ်ကဲ့”

“ သမီး ရတီလေးရော..မတွေ့ပါလား..ကောင်မလေး အိပ်ပုတ်ကြီးနေပြီနဲ့တူတယ်….သွားနှိုးအုံးမှပဲ”

ဦးဖေ ရင်တွေတလှပ်လှပ်တုန်လာသည်။ မတော်လို့များ ကြီးမေ အပေါ်ထပ်တက်မိပြီး ဝင်နှိုးလျှင် အရာမယွင်းသေးသော ရတီ အိပ်ယာကို မြင်သွားတော့မည်။

နောက်ဆက်တွဲအနေနဲ့ ရတီ သူမအခန်းထဲ ညက ပြန်မအိပ်ကြောင်း သိသွားလိမ့်မည်။ မီးခိုးကြွက်လျှောက် အတန်းလိုက်ကြီး ရှုပ်ရှက်ခက်သွားမည့်အဖြစ်မျိုး ဦးဖေအဖြစ်မခံနိုင်။

“ နေ…နေ..ကြီးမေ…ကျနော်ပဲသွားခေါ်လိုက်မယ်…ကြီးမေက လုပ်လက်စတန်းလန်းကြီးနဲ့မလား”

“ လူလေးနှိုးပေးမှာလား…အေး..အေး…ဒီနေ့နေ့လည်လောက်ကျ သမီးနုငယ်ပြန်ရောက်မှာဆို”

“ ဟုတ်တယ်…ကျနော်လေဆိပ်ကိုသွားကြိုမလို့”

“ အေးပါကွယ်….အေး…အေး”

ကြီးမေနဲ့ စကားပြောအပြီး ဦးဖေလှစ်ခနဲ့ ပြေးထွက်သွားသည်။ သူတို့လင်မယားအိပ်ခန်းတံခါးအဝမှာ ရတီက အဝတ်ဗလာနဲ့ ချောင်းကြည့်လျက်သား။ ဦးဖေက “ထွက်ခဲ့တော့” ဆိုပြီး အမူမရာနဲ့လုပ်ပြလိုက်သည်။

ကြီးမေ ထွက်လာ၊ မလာကိုလည်း စောင့်ကြည့်ရပြန်သေးသည်။ လျှို့ဝှက်သည်းဖို့စွန့်စားခန်းလုပ်နေရသလို။ ရတီက အပြင်ကို လေလိုလျှင်မြန်သောအရှိန်နဲ့ အပေါ်ထပ်ကို ပြေးတက်သွားသည်။ ဘာအဝတ်မှ မရှိတော့ ပြေးလိုက်တိုင်း အထိန်းအကွပ်မဲ့ သူမရင်သားနဲ့ တင်ပါးတွေပါ လိုက်ခုန်လျက်။

အခန်းထဲရောက်ပြီး တံခါးပိတ်သည်ကို မြင်လိုက်မှ ဦးဖေ စိတ်အေးရတော့သည်။ အခုမှ “ဟင်း” ခနဲ့ သက်ပြင်းချမိတော့သည်။ တော်ပါသေးရဲ့။ ဘယ်သူမှ မတွေ့လိုက်လို့။ အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်တွေးမိတော့ ဦးဖေမျက်နှာက ပြုံးစိစိ။ ခိုးစားရသည့် အသီးက ပိုချိုသည်ဟု ဆိုခဲ့တာမလား။

ခဏကြာတော့ ရတီက ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလို မျက်နှာပေးနှင့် အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာကာ မနက်စာကို ခပ်တည်တည်စားလိုက်သည်။ ကြီးမေကတော့ ဘာမှမသိရှာ။

ထမင်းစားစားပွဲကို မြင်တော့ မနေ့က ထိုစားပွဲပေါ် ချစ်တင်းတွေ တဝကြီးနှောခဲ့ကြသည်ကို အမှတ်ရပြန်သေးသည်။ ကြီးမေကတော့ ဦးဖေနဲ့ ရတီ ဘာလိုအပ်နေသလဲဟု ကြည့်နေသော်လည်း နှစ်ယောက်သား ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် မည့်သည့်စကားမှ မဆိုမိကြ။

သို့သော် စားပွဲအောက်မှာ ခြေချင်းပူးကပ်လိမ်ရှက်နေသည်ကိုတော့ ကြီးမေ မသိလိုက်တော့ပေ။

....................................................................

This will too pass.

You can contact me via telegram link mentioning below.

https://t.me/Niko_Soe

အပိုင်း ( ၆ ) ဆက်ရန် >>>>>>