ဘက်စ်ကားကြီး အပိုင်း ( ၃ )
{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }
မောင်ဇော်ဦး ရေးသည်။
မမက သူဖာသာ ပင်တီကို ဆွဲချွတ်ရင်း ဖြေတယ်။ ကျနော်က အဝတ်ဗလာနဲ့ ကုတင်ပေါ် ဝင်အထိုင်
“ မြန်မြန်လာပါဆို ”
မမက အားမလိုအားမရ ကျနော့်လက်ကို လှမ်းဆွဲပြီး သူ့ပေါင်ကြားကို မျက်နှာအပ်ခိုင်းတယ်။ အလိုက်တသိဘဲ သူ့အကြိုက်လိုက် လိုက်တော့ မမဆီက အသံတွေ ထွက်လာတယ်။ ပထမတော့ တိုးတိုး နောက်တော့ တားမရတော့ ထုံးစံအတိုင်း သူ့ခံစားချက်ပေါင်းစုံ၊ သူဖြစ်ချင်တာတွေ၊ ညည်းတွားသံတွေဟာ သံစဉ်အနိမ့်အမြင့်အလိုက် တန်းစီထွက်လာတော့တာဘဲ။
အဲဒီသံစဉ်တွေ နောက် ကျနော်မနဲ မှီအောင် လိုက်ကနေရတယ်။ သိတဲ့အတိုင်း မမက တော်ရုံနဲ့ အာသာမပြေတတ်၊ ဒီတော့ ဘယ်လောက်ကြာသွားတယ် မသိ၊သူစိတ်ကျေနပ်လောက်တဲ့ အချိန်ရောက်တော့မှ
“ အဲတော့ ဒေါ်လေးပြန်ရောက်နေပလားမသိဘူး ”
အလန့်တကြားနဲ့ ခုမှသတိရပြီး ပြူးတူးပြာတာနဲ့ သူ့အဝတ်အစားတွေ ကမန်းကတမ်း ပြန်စွတ်တော့တာပါဘဲ။ ကျနော်လဲ ရူးကြောင်မူးကြောင်နဲ့ သူလုပ်သလို ကမန်းကတမ်းပြန်ဝတ်ရင်း တွေးမိတာကပြန်ရောက်နေရင်တော့ စောမြသန္တာဘဲ ... မျက်နှာ ပူလိုက်မဲ့ ဖြစ်ချင်း။ ဘယ်နေရာ သွားထားရမှန်းတောင် မသိ။
“ ဇော် ဒီမှာကြည့်ပါအုံး အဆင်ပြေပြီလား ”
မမက သူ့အဝတ်ကို ဟိုဆွဲ ဒီဆွဲလုပ်ပြီး ခေါင်းဖီးရင်း သူ့ကို ကြည့်ခိုင်းတယ်။
“ အင်း အင်း အပျိုလေး အတိုင်းဘဲ ”
“ လုပ်ပြီ၊ သေချာကြည့်ပါဆို ”
ပြောရင်း ဟိုလှည့်ဒီလှည့် လှည့်ပြတော့
“ ပြေပါတယ်ဆို မမကလဲ၊ လာလုပ်ပြမနေနဲ့နော်၊ ကုတင်ပေါ်ပြန်ရောက်သွားမယ် ဟင်း ”
ကျနော်က ကျိန်းဝါးပြလိုက်တော့မှ
“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ လာ လာ ဇော်လဲ ခေါင်းဖီးလိုက်အုံး တခါထဲ ပွနေတာဘဲ ”
“ ပွမှာပေါ့ မမဘဲ ဖွတာလေ ”
မမက ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးရင်း
“ ဇော်လုပ်ပေးတာတွေ အရမ်းကောင်းတာဘဲ သိလား ”
ပြောရင်း သူ့လက်က ဘီးနဲ့ ဖီးပေးတယ်၊ ကျနော်က သူ့စကားကြောင့် စိတ်ယားသွားပြီး ခါးကို ဆွဲဖက်လိုက်တော့
“ ဟေ့ ဟေ့ ဒီမှာ ခေါင်းဖီးပေးနေတယ်လေ ”
ကိုယ်ကို နောက်လှန်ရင်း ခေါင်းကို ဆက်ဖီးပေးတော့ မမအောက်ပိုင်းက ကျနော့်အောက်ပိုင်းနဲ့ တအားကပ်သွားပြီး
“ ထပ်ချစ်ချင်လာပြန်ပြန်ပြီနော် ဟင်း ဟင်း ဟင်း ”
“ ဟင်း ဟင်း ဟင်း လုပ်မနေနဲ့ ဒေါ်လေး ပြန်မရောက်သေးရင် ထပ်ချစ် ထပ်ချစ်၊ ဒီမှာ ရေတောင်မဆေးရသေးလို့ စေးကပ်ကပ်နဲ့ ”
“ ခုသွားဆေးလိုက်ပါလား၊ ကျနော်လဲ ဆေးအုံးမယ် ”
“ နေပါအုံး သွားကြည့်လိုက်အုံးမယ်၊ လာ လိုက်ခဲ့ ”
မမက ကျနော့်လက်ဆွဲရ င်းအခန်းတံခါး အသာဖွင့်လို့အပြင်ကို ချောင်းကြည့်လိုက်တယ်။ ဘယ်သူမှမတွေ့၊ဒါနဲ့ ၂ ယောက်သား လက်တွဲလို့ လှေခါးဆီ လျှောက်လာပြီး အောက်ကို ကြည့်လိုက်တော့မှ
“ ဟင် ဒေါ်လေး ”
မမပါးစပ်က တိုးတိုးလေး အသံထွက်လာတယ်။ မမနောက်က အသာလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဒေါ်လေး အောက်ထပ်က ဆိုဖါပေါ်ထိုင်ပြီး နားမှာ နားကျပ်ကြီးတတ်လို့ လက်ထဲက Walkman စီဒီပလေရာ လေးကို ကလိနေတယ်။ အရှင်လတ်လတ်ကြီး ဒေါ်လေးကို မြင်လိုက်ရတော့ ရင်ထဲ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး
“ ဟင် ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ မမ ”
“ လာ ခုမှ ကြောက်မနေနဲ့ ”
ပြောပြောဆိုဆို မမက ဦးဆောင်ပြီး လှေခါးကဆင်းသွားတော့ ကျနော်က နောက်က ကုတ်ချောင်းကုတ်ချောင်းနဲ့ လိုက်လာရင်း လှေခါးတဝက်လောက်အရောက်မှာ
“ ဒေါ်လေး . . ပြန်ရောက်နေပြီလား ”
မမက အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ သူ့အဒေါ်ကို လှမ်းနှုတ်ဆက်တယ်။အသံကြားတော့ သူ့အဒေါ်က လှမ်းကြည့်ရင်း ကျနော်တို့ကိုတွေ့တော့
“ မိမိုး လာစမ်း နင်တော်တော် . . . ”
မျက်နှာထား တင်းတင်း အသံမာမာနဲ့ ပြောရင်း လက်ထဲက ပစ္စည်းကို စားပွဲကိုချပြီး ထလာတယ်။ လှေခါးရင်းမှာဆုံတော့
“ လာစမ်း ”
ဆိုပြီး သူ့တူမလက်ကို ဆွဲလို့ အတွင်းခန်းထဲ ခေါ်သွားပါလေရော။
“ ဇော် ခန ထိုင်အုံးနော် ”
မမက ကျနော့် ကိုလှမ်းပြောရင်း သူ့အဒေါ်ဆွဲ ခေါ်ရာ အတွင်းခန်းထဲ ကန့်လန့်ကန့်လန့်နဲ့ ပါသွားတော့တာဘဲ။ ကျနော်လဲ မမပြောတဲ့အတိုင်း ဆိုဖာပေါ် ထိုင်မယ်အလုပ် အတွင်းခန်းထဲက
“ အား အား ဒေါ်လေး နာတယ် နာတယ် အား အား ”
အတွင်းခန်းထဲက ထွက်လာတဲ့ အသံကြောင့် လူက ထိုင်တော့မလို ကုန်းကွကွဖြစ်နေရာကနေ ဆတ်ကနဲ မတ်တပ်ပြန်ရပ်မိတယ်။ ဟိုက် .. မမတော့ ဗျင်းခံထိနေပြီနဲ့ တူတယ်၊ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ၊ ထွက်ဘဲ ပြေးရတော့ မလိုလို၊ ဒါမှမဟုတ် အတွင်းခန်းထဲ ဝင်ပြီး သူ့ဒေါ်လေးကိုဘဲ ပြေးတောင်းပန်ရတော့မလိုလို၊ ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းမသိ။ စဉ်းစားနေတုန်းမှာဘဲ အတွင်းက မမအသံက တိတ်သွားတယ်။
သေချာအောင် ခနလောက် ရပ်ပြီးစောင့်နားထောင်ကြည့်တော့ ဘာသံမှ ဆက်မထွက်လာ။ ဒီတော့မှ ခုံပေါ်အသာပြန်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ လူက ရင်တဒိတ်ဒိတ်နဲ့ မမြင်ရတဲ့ အတွင်းခန်းထဲကိုဘဲ လှမ်းလှမ်းကြည့်နေမိတယ်။
ကယောင်ချောက်ခြားနဲ့ စောစောက ဒေါ်လေး ချသွားတဲ့ Walkman ကနားကျပ်ကို ကောက်စွပ်လိုက်တယ်၊ ရုတ်တရက် ကြားလိုက်ရတဲ့ ကျယ်လောင်တဲ့ တီးလုံးသံကြောင့် လန့်ဖြတ်ပြီး ကမန်းကတန်းနားကျပ်ကို ပြန်ဆွဲချွတ်လိုက်မိတယ်။ အစကတည်းက လန့်နေရတဲ့အထဲ ရုတ်တရက် နားစည်ကို လာဆောင့်တဲ့ တီးလုံးသံက နဂိုကတုန်နေတဲ့ရင်ကို ၃ ဆလောက် ပိုတုန်သွားတယ်၊ လန့်လန့်နဲ့ စားပွေဲ ပါ်က နားကျပ်ကို ကြည့်ရင်း ဒေါ်လေး နားများကန်းနေသလားလို့တောင် စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ တွေးမိလိုက်တယ်။
ဟော ထွက်လာပါပြီခင်ဗျ၊ အဒေါ်နဲ့ တူမ။ တိုးတိုးကျိတ်ကျိတ် ဆွေးနွေးပွဲ ပြီးသွားပြီထင်တယ်။ မမက လက်ထဲမှာ ဘန်းကလေးတချပ်ကိုင်လို့၊ အဒေါ်နဲ့ တူမ ဆိုပေမဲ့ ကြည့်ရတာ အရွယ်သိပ်မကွာသလိုဘ၊ဲ ဒေါ်လေးကကျနော့် အကိုအရွယ်လောက်ဘဲ နေမှာ။ ကြီးရင် နဲနဲပေါ့။ မမ မျက်နှာရိပ်ကို အကဲခတ်လိုက်တော့ ထုံးစံအတိုင်းမပြုံးတပြုံးလေး။ ဘာမှန်းမသိ။
စားပွဲ ပေါ်လာချတဲ့ ဘန်းကို ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော်ဝယ်လာတဲ့ ရွှေပုဇွန်ကိတ် နဲ့ ကော်ဖီတခွက်။မမက ဘန်းကို ကျနော့်ရှေ့တွန်းပို့ရင်း
“ ဇော့်အတွက် ကော်ဖီနဲ့ မုန့် ”
အမယ် ခပ်တည်တည်နဲ့ ကျနော်ဝယ်လာတဲ့ ပစ္စည်းနဲ့ ပြန်ဧည့်ခံနေသေး။ ပြီးတော့ တဆက်တည်း
“ ဒေါ်လေး သူက သမီးပြောတဲ့ ကိုဇော်ဦးလေ၊ ဇော် ဒါက ဒေါ်လေး ”
မမက ကျနော်နဲ့ ဒေါ်လေးကို မိတ်ဆက်ပေးတယ်။ ကျနော်က ထုံးစံအတိုင်း ယောင်တောင်ပေါင်တောင်နဲ့
“ ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး၊ မြင်ဘူးနေတာတော့ ကြာပါပြီ၊ ခုမှ လူချင်းတွေ့ဘူးတော့တယ် ”
သွားအဖြီးသားနဲ့ ပြန်ပြောလိုက်တော့ ဒေါ်လေးက အံ့သြသင့်သွားပြီး
“ အင် . . မင်းက ဒေါ်လေးကို အရင်က မြင်ဘူးလို့လား ”
လှမ်းမေးတယ်။ ဒီတော့မှ ကျနော် စကားမှားသွားတာ သတိရပြီး
“ ဟို ဟို . . ဓါတ်ပုံထဲမှာ မြင်ဘူးတာ ”
ဆိုပြီး အိမ်နံရံမှာ ကပ်ထားတဲ့ သူအလှရိုက်ထားတဲ့ ဓါတ်ပုံကြီးကို လက်ညိုးထိုးပြလိုက်တော့
“ အော် ”
ဆိုပြီး သဘောပေါက်သွားသလို၊ မမဆီက ခစ် ကနဲ ပါးစပ်ကို လက်နဲ့ပိတ်လို့ရယ်သံ တိုးတိုးလေး ထွက်လာတယ်။ ဒေါ်လေးက သူ့တူမကို မျက်စောင်းထိုးတယ်။
“ မောင်ဇော် မိဘများက ဘယ်သူများလဲကွဲ့ ”
အင်တာဗျူးတော့ စပြီ၊ ဆိုင်းမဆင့် ဗုံမဆင့်။
“ ဦးတင်မောင်ဦး နဲ့ ဒေါ်နွယ်နွယ်ခင် ပါ၊ မမတို့ နေတဲ့လမ်း နောက်တလမ်းမှာ နေပါတယ်ခင်ဗျ ”
နဲနဲပိုပိုလိုလိုလေး ထည့်ပြောလိုက်တယ်။
“ အင်းလေ ခု မိမိုးပြောလို့ မင်းတို့အကြောင်းကိုတော့ သိပြီးပါပြီ၊ ဒါပေမဲ့ မင်းကို ကြည့်ရတာ မိမိုးထက်အများကြီးငယ်တယ်ဆိုတော့ . . ”
“ ၃ နှစ်လောက်ဘဲ ငယ်ပါတယ် ဒေါ်လေး ”
အများကြီးမဟုတ်ကြောင်း ပြောပြလိုက်တော့
“ အေးကွယ် ဘယ်လောက်ဘဲ ငယ်ငယ်ပေါ့၊ ဒေါ်လေး ပြောချင်တာက ယောက်ကျားနဲ့ မိန်းမဆိုတာယောက်ကျားက ကြီးရင် အရာရာ ပိုသင့်တော်တဲ့ သဘောပါ၊ နောက်ပြီး မင်းက မင်းထက် အသက်ကြီးတဲ့ မိန်းခလေးကို လက်ထပ်ဘို့ကျတော့ မင်း မိဘတွေက လက်ခံနိုင်ပါ့လား ”
လက်ထပ်ဘို့တဲ့၊ အမလေး ကျောထဲတောင် စိမ့်သွားတယ်၊ စဉ်းတောင် မစဉ်းစားခဲ့ဘူးတဲ့ ကိစ္စ။ဒါပေမဲ့ ခပ်တည်တည်နဲ့
“ ကျနော့် မိဘတွေကတော့ ခုထိ ကျနော့်ကို ဘာမှ မပြောပါဘူး၊ ကျနော့် သဘောပါ ”
“ အေးလေ ဒါက မင်းအထင်ကိုး၊ သူတို့ စိတ်ထဲမှာ မင်းက ခလေးဘဲ ရှိသေးတယ် ထင်နေတုန်းဆိုတော့ဘယ်ပြောမှာလဲ ”
“ မှုတ်ဘူးဒေါ်လေး ကျနော့်မှာ အကိုတယောက်ရှိသေးတယ်၊ သူ့တုန်းကလဲ သူကြိုက်တဲ့သူ၊ သူယူတာဘဲ၊အမေတို့က ဘာမှ မပြောပါဘူး ”
“ အော် အကိုကအိမ်ထောင်နဲ့လား ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး၊ ကျနော့်အကိုနဲ့ ကျနော်က ၁၀ နှစ်လောက်ကွာတာ၊ ကျနော့်အကိုနဲ့ ကျနော့်ကြားမှာတယောက်ကမွေးမွေးချင်း ဆုံးသွားပြီး အကြာကြီး သားသမီးမရတာ၊ နောက်မှ ကျနော့်ကို မွေးတာ´
“ အော် အော် ဒါကြောင့် မင်းကို အလိုလိုက်ထားတယ်နေမှာပေါ့ ”
“ ထင်သလောက်လဲ မလိုက်ပါဘူး ဒေါ်လေး၊ အမေကဆို ကျနော့်ကို အမြဲ ဆူနေ ပြောနေတာပါဘဲ ”
ကျနော့်စကားကြောင့် ဒေါ်လေး ပြုံးပြီး
“ ခုခေတ် ခလေးတွေကတော့ လူကြီးတွေ မျက်စိနဲ့ကြည့်ရင် ကန့်လန့်ချည်းပါဘဲ၊ မိမိုးလဲ ဒီအတိုင်းဘဲ ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး ”
ကျနော်က ဒေါ်လေးစကားကို သံယောင်လိုက်တော့
“ ဘာ ဟုတ်ကဲ့လဲ ”
မမကမကျေမနပ်နဲ့ ကျနော့်ပေါင်ကို လှမ်းရိုက်ရင်း ပြောတယ်။
“ အဲ အဲ မဟုတ်ပါဘူး ဒေါ်လေး၊ ကျနော်ဆိုလိုတာက လူကြီးတွေက ကျနော်တို့ လူငယ်တွေအပေါ်နားမလည်တဲ့ သဘောပါ ”
“ အေးလေ ဒါကထားပါ၊ ခုမင်းတို့ ၂ ယောက်ကိစ္စကို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ၊ ရိုးရိုး သမီးရီးစားဆို ဘာမှပြောစရာမရှိပေမဲ့၊ ခုမင်းတို့ဟာက အဆင့်တွေလွန်နေကြပြီဆိုတော့ ရှေ့ဆက် ဘာလုပ်ကြမလဲ ”
“ ဒါကတော့ ဟို ဟို . . ”
ဘာပြောရမှန်းမသိ၊ မမကဝင်ပြောတယ်။
“ ဒေါ်လေးကလဲ နောက်ကျ သမီးတို့ လက်ထပ်လိုက်ရင် ပြီးတာဘဲဟာ ”
“ အဲလို ပေါ့ပေါ့ မပြောနဲ့ မိမိုး၊ နင်က မိန်းခလေး၊ ပိုအရေးကြီးတယ် ”
“ အင်းပါ သမီးသိပါတယ်၊ ခုလောလောဆယ်က ဘာမှ မစီစဉ်ရသေးလို့ပါ၊ နောက်ကျ သူနဲ့တိုင်ပင်ပြီး သမီးတို့ ရှေ့ရေးကို စီစဉ်ပါ့မယ်၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား ဇော် ”
“ အင်း အင်း ဟုတ်တယ် ဒေါ်လေး၊ သူပြောတဲ့ အတိုင်းပါဘဲ ”
မမက ကျနော့်ဘက်က အဆင်ပြေအောင် ဝင်ပြောတော့ ဒေါ်လေးက မမကို
“ မိမိုး မိမိုး နင်တော့လေ နင် ”
“ ဒေါ်လေးကလဲ စိတ်မပူပါနဲ့၊ သမီးနားလည်ပါတယ် ”
“ နားလည်မနေနဲ့၊ နင်လဲ ငယ်တော့တာမဟုတ်ဘူး၊ ပျော့ပျက်ပျက် လုပ်မနေနဲ့၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်လဲ မိန်းခလေးဆိုတာ သတိရအုံး ”
မမကို ပြောရင်း တဆက်တည်း ကျနော့်ကိုပါ
“ မင်းကိုလဲ ရှင်းရှင်းဘဲ ပြောထားမယ်၊ ခုဟာက မိမိုးကိုယ်တိုင်က မင်းဘက်က ပါနေလို့ ဒေါ်လေး ဘာမှဝင်မပြောချင်ဘူး၊ တားရင်လဲ မင်းတို့က အပြင်မှာ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်မှာဘဲ၊ ဒီတော့ တွေ့ချင်ရင် ဒေါ်လေးအိမ်မှာဘဲ လာတွေ့၊ ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်သွားပြီး အပြင်မှာ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်မနေနဲ့၊ အဲဒေါ်လေးက ဒီလောက်ခွင့်ပြုထားပြီးမှ တချိန်ချိန်ကျ မင်းဘက်က စဖေါက်လာရင်တော့ ဒေါ်လေးကတော့ ဒေါ်လေးတူမဘက်ကနေပြီး မင်းကိုလုပ်သင့်တာ လုပ်ရမှာဘဲ ”
“ ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ဒေါ်လေး၊ ကျနော့်အတွက်တော့ စိတ်ချပါ ”
ကျနော်က ကိုယ့်ကိုကိုယ် အာမခံလိုက်တယ်။ ဒီတော့ ဒေါ်လေးက ပြောစရာစကား ကုန်သွားတယ်နဲ့တူတယ်၊
“ အေး ဒါဆို ဒေါ်လေး ကိစ္စရှိလို့ အပြင်သွားရအုံးမယ်၊ မိမိုး နင်ပြန်ရင် သော့ခတ်သွား ”
ပြောပြောဆိုဆို ထပြီး အပေါ်ထပ် သူ့အခန်းဆီတက်သွားတယ်၊ ဒေါ်လေး အပေါ်ထပ်ရောက်သွားတော့မှ ကျနော်ကမမကို တိုးတိုးလေး
“ ဒေါ်လေးနဲ့ အထဲမှာ ဘာဖြစ်ကြတာလဲ ”
“ ဒေါ်လေးက သူနားရှက်လို့တဲ့ မမကို ဒေါသတွေ ထွက်တာ ”
“ ဘာနားရှက်တာလဲ ”
“ သူပြန်လာတော့ တအိမ်လုံးကို ညံနေတာဘဲတဲ့၊ မမအသံချည်းဘဲတဲ့၊ အဲဒါ ဟုတ်လား ”
ကျနော်က ခုမှ သဘောပေါက်သွားပြီး
“ ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ”
“ ဘာရီနေတာလဲ မေးနေတာ ဖြေလေ ”
“ မမက ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်မသိဘူးလား ”
“ မသိလို့မေးနေတာပေါ့၊ မမ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ဘာဖြစ်မှန်းတောင် မသိတော့ဘူး ”
“ ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး အဲ ”
ရီရင်းတန်းလန်း အပေါ်က ဒေါ်လေးဆင်းလာတာမြင်တော့ ကမန်းကတမ်း ဘရိတ်အုပ်လိုက်တယ်။ဒေါ်လေးက တွတ်ထိုးနေကြတဲ့ ကျနော်တို့ ၂ ယောက်ကို ခပ်တည်တည်နဲ့ ကြည့်ပြီး ဘာမှမပြောဘဲအပြင်ထွက်သွားတယ်။
“ ဒေါ်လေးသွားပြီ ”
မမကို ပြောတော့
“ အဲဒါဘာဖြစ်လဲ ”
“ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့ ”
အပေါ်ထပ်ကို မျက်စပြစ်ပြရင်းပြောတော့
“ မသွားဘူး၊ သူများမေးတာတော့ မဖြေဘဲနဲ့ ”
“ ဘာကိုလဲ မမကလဲ ”
“ အသံထွက်တာလေ ”
“ အော် ထွက်တော့ ထွက်တယ်၊ အင်း အား ကောင်းလိုက်တာ၊ ကောင်းလိုက်တာ၊ အင်း အင်း လုပ် လုပ်၊ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ ပြင်းပြင်းလေး ပြင်းပြင်းလေး အား နာတယ် နာတယ် နဲနဲ လျှော့ နဲနဲ လျှော့ . . ”
“ ဟိတ် တော်တော့ ”
ကျနော်က မမအော်သလို မှတ်မိသလောက် အသံနေအသံထားနဲ့ အော်ပြတော့ မမကရှက်ပြီးကျနော့်ကို လှမ်းရိုက်ရင်းတားတယ်၊
“ မမဘဲ မေးတာလေ ”
“ အဲဒါ အကျယ်ကြီးလား တိုးတိုးလေး လာဆိုတာ မေးတာ ”
“ နဲနဲ တော့ကျယ်တယ် ထင်တာဘဲ၊ ကျနော်လဲ သေချာမသိဘူး၊ ကဲပါ လာ လာ ဒီတခါ ဘယ်လောက်ကျယ်လဲ သေချာမှတ်ထားမယ် လာ လာ၊ တော်ကြာ ဒေါ်လေးပြန်လာမှ ထပ်ထိနေအုံးမယ် ”
မမက ထလိုက်လာတော့ ၂ ယောက်သား အပေါ်ထပ်ကို တက်လာခဲ့တယ်။
“ ဒေါ်လေးက မမကို ဘာလုပ်တာလဲ ”
“ ဘိုက်ခေါက်ဆွဲလိမ်တာ ”
“ ဟုတ်လား နာသွားလား ပြပါအုံး ”
မမက သူ့အင်္ကျီ လှန်ပြတယ်၊ ကျနော်က ငုံ့ကြည့်ရင်း
“ အင်း နီသွားသလိုဘဲ၊ လာ လာ အာငွေ့ပေး ပေးမယ် ”
“ နေအုံး ရေသွားဆေးအုံးမယ်၊ ဒီမှာ ဒီလောက်ညစ်ပတ်နေတာ ”
ကျနော်ပါ မမနဲ့ အတူ ရေချိုးခန်းထဲ လိုက်၀ င်လိုက်တယ်။ဒီလိုနဲ့ဘဲ ဒေါ်လေး အိမ်မှာ ကျနော်နဲ့ မမအမြဲတွေ့ဖြစ်တော့တယ်။ အမြဲဆိုပေမဲ့ တပတ် တရက်၊ တခါတလေ ၂ ရက်ပေါ့။ကျနော်တို့ လာလည်တိုင်း ဒေါ်လေးက သူ့ကိစ္စနဲ့ အပြင်သွားတဲ့အခါသွား၊ သွားစရာမရှိရင်တော့ သူ့ Walkman လေးနဲ့ အလုပ်ရှုတ်တဲ့အခါ ရှုတ်ပေါ့။ မမကိုတော့ ဘိုက်ခေါက်မဆွဲလိမ်တော့ပါဘူး၊ သူ့တူမ အကြောင်း သူသိသွားလို့နဲ့ တူတယ်။
တခုဘဲ ပြောတယ်၊ နင်တို့လက်ထပ်ပြီးရင် မိဘ အိမ်မှာနေဘို့တော့ စိတ်မကူးကြနဲ့တဲ့။ ပထမတော့ကျနော်က ဒေါ်လေးကို မျက်နှာပူပြီး အားနာလိုက်တဲ့ ဖြစ်ချင်း၊ ဒါပေမဲ့ မမကတော့ ခပ်တည်တည်ပါဘဲ။ သူ့အဒေါ်ကို သူငယ်ချင်းလိုဘဲ စလိုက်နောက်လိုက် တခါတလေ သူ့အဒေါ်ရှေ့မှာဘဲ ကျနော့်ကို အပေါ်ထပ် ဆွေ ခေါ်သွားလား သွားရဲ့။
နောက်တော့ ကျနော်လဲ အရည်ထူသွားပြီး ဘာမှမပူတော့၊ ဒေါ်လေး နဲ့လဲ ပြောရဲဆိုရဲဖြစ်လာတယ်။ မျက်နှာပြောင် တိုက်တတ်လာတယ်ဘဲ ဆိုပါစို့။ သိပ်တော့လဲ မထူးဆန်းပါဘူး၊ ကျနော်ကအစကတည်းက ခပ်ပြောင်ပြောင်ဆိုတော့ ပြောရရင် ဒီလို အဆင်ပြေပြီး ပျော်နေရတဲ့ အချိန်က ပြောရရင် သိပ်မကြာလိုက်ပါဘူး။
တိုတိုပြောရရင် သင်တန်းပြီးတာနဲ့ မမက ကောက်ခါငင်ခါ အလုပ်ရသွားရော၊ ယုံတောင်မယုံနိုင်၊ တခါတည်းလျှောက်၊ တခါတည်းတန်းရ၊ ပြီးတော့ သူ့အကြိုက် သူလုပ်ချင်တဲ့ တိုးရစ်ဂိုက်အလုပ်၊ အဲဒီမှာ ပျော်စရာ ဇတ်လမ်းက တခန်းရပ်တော့တာပါဘဲ။
ပထမ မမအလုပ်ရတော့ ၂ ယောက်သား ပျော်လိုက်တဲ့ ဖြစ်ချင်း။ နီးရတော့မယ်ပေါ့လေ။ အမှန်တော့ ခုလဲ ဝေးနေတာမှ မဟုတ်တာ၊ ပြောချင်တာက သူလဲအ လုပ်ရ ကျနော်လဲ အလုပ်တခုခုရရင် အတူနေတော့မယ် ဆိုပြီးတော့ပေါ့။
ဒါပေမဲ့ နှမ်းထွက်က မှန်းချက်လောက် မကိုက်လိုက်၊ မမအလုပ်ရမှ ကျနော်နဲ့ မမက အရင်ကလို ပုံမှန်တွေ့ဘို့ မဖြစ်နိုင်တော့။ အလုပ်ရမှ ပိုဝေးသွားသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ ပြီးတော့ မမအလုပ်ကလဲ အလုပ်ချိန် သတ်သတ်မှတ်မှတ်ရှိတဲ့ အလုပ်မျိုးမဟုတ်၊ ဒါတင်မကပိတ်ရက်ကလဲ သတ်သတ်မှတ်မှတ် မရှိ။ တိုးရစ်တွေ ရှိရင် ရှိသလို လုပ်ရတာမျိုးဆိုတော့၊ ပထမတော့ မမက အလုပ်သင်ဆိုတော့ အားရက်ကလေး ပုံမှန်ရပြီး အားရင် အားသလို ကျနော့်ကိုသူ့အဒေါ်အိမ်မှာ ခေါ်ခေါ်တွေ့ပေမဲ့ နောက်ပိုင်းကျတော့ တဖြေးဖြေးကျဲသွားတယ်။
ကျနော်က တွေ့ဘို့ပြောရင်လဲ အလုပ်အကြောင်းပြပြီး နေ့ရွှေ့ညရွှေ့၊ပြီးတော့ ခုနောက်ပိုင်း သူ့လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဘက် ယောက်ကျားလေးတွေနဲ့ တတွဲတွဲဖြစ်လာတယ်။ အဲဒီမှာ ကျနော် ရေရေလည်လည် ကွဲတော့တာဘဲ။ ပျော်ခဲ့တုန်းက ဘာမှမစဉ်းစားခဲ့ပေမဲ့ ခုလိုအနေဝေးလာတော့ လူက ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့ မျောက်မီးခဲကိုင်မိသလို ဟိုခုန်ဒီခုန်ဘဲ ခုန်နေရတော့မလား၊ မမသွားတဲ့နောက် တကောက်ကောက်ဘဲ လိုက်ကြည့်နေရတော့မလား ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့။
စိတ်မပူဘဲ နေပါ့မလား၊ ကိုယ့်မမအကြောင်း ကိုယ်အသိဆုံး၊ မမဘာကိုကြိုက်တတ်တယ်၊ ဘယ်နေရာကိုကိုင်လိုက်ရင် ဘယ်လိုဖြစ်သွားတယ်ဆိုတာ ကိုယ်ဘဲ အသိဆုံးဆိုတော့ အရင်က လိုလိုလားလား အမြဲရှိတတ်တဲ့ မမက ခုတလော မမက ကျနော်ချိန်းတိုင်း အလုပ်ချည်းအကြောင်းပြလို့ ငြင်းနေပြန်၊ သူ့အလုပ်ကလဲ ရန်ကုန်တင်မပြီး ညအိပ်ညနေတိုးရစ်အကြိုက် မြို့တွေ လှည့်ပြီး လွတ်လပ်ချင်တိုင်း လွတ်လပ်နေတာဆိုတော့ကျနော့်မှာ နေ့ဆိုလဲ နေ့မို့ ဒီအချိန်မမ ဘာလုပ်နေမယ် မသိ ဆိုပြီး ထင်ရာတွေးလိုက်ညဆိုလဲ ညမို့ ဒီအချိန်မမ ဘယ်သူနဲ့ များအိပ်နေမလဲ မသိ ဆိုပြီး ရင်တုန်ပန်းတုန် ဖြစ်လိုက်။
ဒီလိုနဲ့ လူကတယောက်တည်း နေလို့မရတော့၊ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ သွားပြန်တော့လဲ ကြားရတဲ့ စကားတွေက မသက်သာ၊ ဘယ်သူ့ကောင်မလေးကို ဘယ်သူက ဘယ်လိုမသွားပြန်ပြီဆိုတာတွေဘဲ ကြားနေရတော့ လူက တဖြေးဖြေး ထူပူလာတယ်။
ဒီလိုနဲ့ ဒေါ်လေးဆီ အကျိုးအကြောင်းပြောပြပြီး အကူအညီတောင်းဘို့ လာခဲ့တယ်။ ဟုတ်တယ်လေ ။ သူတို့က အဒေါ်နဲ့ တူမဆိုပေမဲ့ သူငယ်ချင်းတွေလို ပေါင်းနေတာဆိုတော့သူများ မမအကြောင်း သိမလားဆိုပြီး အားကိုးတကြီးနဲ့ လာခဲ့တယ်။
“ ဟဲ့ မောင်ဇော်ပါလား၊ တယောက်တည်းလား မိမိုးရော မပါဘူးလား ”
အတော်ဘဲ ဒေါ်လေးက ရှိနေလို့၊ တံခါးလာဖွင့်ပေးရင်း မေးတယ်။ခါတိုင်း ၂ ယောက်လာနေကျကနေ တယောက်တည်း ရောက်လာလို့ အံ့သြသင့်သွားတယ် ထင်တယ်။
“ အင်း ဟုတ်တယ် ဒေါ်လေး၊ မမအကြောင်း မေးမလို့ ”
ဆိုင်းတွေ ဗုံတွေ မဆင့်တော့ပါဘူး၊ လာတဲ့ အကြောင်းတခါတည်း တန်းပြောလိုက်တယ်။
“ ဟင် မိမိုးက ဘာဖြစ်လို့လဲ ”
ဒေါ်လေးက တအံ့တသြနဲ့ ပြန်မေးတယ်၊ အင်း ဒေါ်လေးဘာမှ မသိသေးဘူးနဲ့တူတယ်။
“ ကျနော်လဲ မသိဘူး ဒေါ်လေးရာ၊ အဲဒါ ဒေါ်လေး များသိမလားဆိုပြီး လာခဲ့တာ ”
“ ဘယ်လို ဘယ်လို ”
ကျနော့်စကားကြောင့် ဒေါ်လေး နားရှုတ်သွားတယ် ထင်တယ်။
“ ဒီလို ဒေါ်လေးရေ . . . . . ”
ဆိုပြီး အစချီလို့ မမက ကျနော်နဲ့ တွေ့ဘို့ဆို ခုတလော အမြဲငြင်းတော့တဲ့ အကြောင်း၊ ဖုံးဆက်တော့လဲ ဟုတ်တိပတ်တိ စကားကောင်းကောင်း မပြောတော့တဲ့ အကြောင်း၊ သူ့အလုပ်က တခြားကောင်တွေနဲ့လဲ တတွဲတွဲ ဖြစ်နေတဲ့အကြောင်း၊ အကြောင်း အကြောင်း အကြောင်း အကြောင်းပေါင်း မြောက်များစွာကို ရင်ထဲကခံစားမှု့အပြည့်နဲ့ ဒေါ်လေးကို ရင်ဖွင့်ရင်း အဲဒါ ကျနော်လဲ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတာနဲ့ ဒေါ်လေးဆီ လာခဲ့တာဘဲ ဒေါ်လေးရေ ”
နဲ့ အဆုံးသတ်လိုက်တယ်။ဒေါ်လေးလဲ ကျနော့်စကားအဆုံးမှာ ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ ခနငြိမ် သွားတယ်၊တခုခုကို စဉ်းစားနေပုံဘဲ။ ပြီးမှ
“ ကဲ မောင်ဇော် ဒီလိုလုပ်၊ ဒေါ်လေးလဲ ခု မိမိုး ဘာတွေလုပ်နေလဲ ဆိုတာ မသိဘူး၊ ဒေါ်လေးနဲ့လဲ မတွေ့တာတော်တော်ကြာပြီ၊ ဒီတော့ ဒေါ်လေး သူ့နဲ့ တွေ့ပြီး မေးကြည့်မယ် ”
“ ဟို ဟို ကျနော် မေးခိုင်းတယ် လို့တော့ မပြောပါနဲ့ ဒေါ်လေး၊ တော်ကြာ ကျနော်မေးခိုင်းလို့ဆိုရင် သူအမှန်ပြောချင်မှ ပြောမှာ ”
“ အင်းပါ ဒေါ်လေးသိပါတယ်၊ ဒေါ်လေးနဲ့ သူနဲ့ ပြောနေကျ အတိုင်း မေးမှာပါ ”
“ အင်း အင်း ဟုတ်ကဲ့ ”
“ ပြီးတော့ ဒေါ်လေး မင်းကို ဒေါ်လေးသိတဲ့ အတိုင်း ပြန်ပြောပြမယ်၊ ကောင်းသတင်းဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ်၊ ဆိုးသတင်းဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ်၊ ဒေါ်လေး မလိမ်ဘူး၊ ဟုတ်ပလား ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ”
“ ဒီတော့ မင်းလဲ ဒေါ်လေးကို တခု ပြန်ကူညီ ”
“ ရပါတယ် ဒေါ်လေး ကျနော်ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ ”
“ မလုပ်ပေးခင် မင်းကို အရင်ပြောချင်တာကတော့ ခုဒေါ်လေး အကူအညီ တောင်းတဲ့ ကိစ္စကို ဘယ်သူကိုမှာ မပြောပါဘူးလို့ ကတိအရင်ပေး၊ ပေးနိုင်မလား ”
“ ဒါကတော့ ပေးနိုင်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော်က ဒေါ်လေး အကူအညီတောင်းတာကိုဘဲလုပ်နိုင် မလုပ်နိုင်ဆိုတာကိုဘဲ မသိတာ ”
“ ဒါကတော့ လွယ်ပါတယ်၊ မင်းသာဘယ်သူမှ မပြောဘူးလို့ ကတိပေး၊ ကုန်ကုန်ပြောမယ်ကွာ မင်း မမကိုတောင် မပြောပါဘူးလို့ ကတိပေး ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ်ဒေါ်လေး ကျနော် ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါဘူး ”
“ အင်း အင်း ဒေါ်လေး မင်းကို ယုံပါတယ်၊ ဒီလိုကွာ ဒေါ်လေးရှင်းရှင်းဘဲပြောမယ်၊ ဒေါ်လေးလဲ မင်းလိုဘဲ ပြသနာ တက်နေတာ၊ ပြောရရင် ဒေါ်လေး တို့ အိမ်ထောင်ကျတာလဲ ၁၀ နှစ်လောက်ရှိပြီဆိုပါတော့၊ ခု ဒေါ်လေးယောက်ကျားက ဒေါ်လေးအထင် ခြေလှမ်းနဲနဲပျက်လာတယ် ဆိုပါတော့၊ နောက်ပြီး ဒေါ်လေးလဲ သတင်း သဲ့သဲ့ကြားတယ်၊ အဲဒါ ဟုတ်မဟုတ် မင်းကလိုက်စုံစမ်းပေးဘို့ပါဘဲ၊ ဒီလိုကွာ သူ့နောက်က မင်းနောက်ယောင်ခံ လိုက်ကြည့်၊ သူသွားတတ်တာတွေ၊ သူတွေ့တဲ့သူတွေထဲက သင်ကာမကင်းတာဆို နဲနဲပါးပါး စုံစမ်းကြည့်၊ အဲလိုမျိုးပေါ့၊ခု မင်းလဲ အားနေတာဘဲဟာ၊ ဒေါ်လေး စရိတ်ပေးလိုက်မယ်၊ ပြီးရင် ဒေါ်လေးကို အမှန်အတိုင်းပြန်ပြော၊ ဟုတ်ပလား ”
“ ဒေါ်လေးက ဘယ်လိုသတင်းကြားလို့လဲ ”
“ အဲဒါတော့ မင်းကို ဒေါ်လေး မပြောဘူး၊ မင်းဘာသာ မင်းစုံစမ်းပြီး ဒေါ်လေးကို ပြောပြ၊ ပြီးမှဒေါ်လေးက ဒေါ်လေး ကြားထားတာနဲ့ ဟုတ်မဟုတ်တိုက်ကြည့်မယ်၊ သိတယ်မှုတ်လား၊ လူတွေက လိုရင်တမျိုး မလိုရင် တမျိုးပြောတတ်တာ၊ ဒေါ်လေးကြားထားတာလဲ ဟုတ်ချင်မှ ဟုတ်မှာ၊နောက်ပြီး သူများပြောတာနဲ့ ဒေါ်လေး မယုံတတ်ဘူး၊ ဒါကြောင့် မင်းကို စုံစမ်းခိုင်းတာ၊ ကဲ ကဲခနနေအုံး ”
ဆိုပြီးဒေါ်လေး အပေါ်ထပ်တက်သွားတယ်။ တော်ကြာတော့ ပြန်ဆင်းလာပြီး လက်ထဲက ပိုက်ဆံတထပ် ကျနော့်ကို လှမ်းပေးတယ်။
“ အဲလောက် အများကြီး လိုလို့လား ဒေါ်လေး ”
“ လိုချင်လိုမှာပေါ့၊ သူက သူ့ကားနဲ့ သွားတာဆိုတော့ မင်းက ကားငှားပြီး လိုက်ချင်လိုက်ရမယ်၊ နောက်မင်းသိချင်တာတွေကို ကျွေးမွေးပြီး သိအောင်လုပ်ချင်လုပ်ရမယ်၊ လိုရမယ်ရ ယူထား ”
အဲလောက် အများကြီး ကျနော်လဲ မစိုက်နိုင်၊ ဒါကြောင့်လှမ်းယူလိုက်တယ်။
“ မင်းသိတယ်မဟုတ်လား၊ သူ့မြို့ထဲက ရုံးခန်း၊ အဲဒီကနေ သူဘယ်တွေသွားတယ်၊ ဘာလုပ်တယ်စုံစမ်းကွာ၊ ဒေါ်လေးလဲ မမိုးနဲ့တွေ့ပြီး မင်းကိစ္စ စုံစမ်းထားမယ်။ နောက်တပတ် ဒေါ်လေးတို့ပြန်တွေ့ကြတာပေါ့ ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး ”
ဒေါ်လေးနဲ့ မမကိစ္စ သွားတိုင်မှ နေရင်းထိုင်ရင်း အလွတ်စုံထောက် ဘဝရောက်သွားတယ်။ တခါမှ မလုပ်ဘူးတဲ့ အလုပ်မို့ ဘယ်ကစလုပ်ရင် ကောင်းမလဲ စဉ်းစားရင်း ကိုယ့်ဟာကိုယ်အသည်းကွဲ နေတဲ့ အဖြစ်ကိုပါ မေ့တေ့တေ့ဖြစ်သွားတယ်။
တော်တော်မလွယ်တဲ့ ကိစ္စ၊ဒေါ်လေးက ငါ့ယောက်ကျား အကြောင်း စုံစမ်းကွာ လို့ လွယ်လွယ်လေးပြောလိုက်ပေမဲ့ ကျနော်သူ့ ရုံးခန်းရှေ့မှာ ယောင်ပေ ယောင်ပေ နဲ့ ရောက်နေတာ ၂ ရက်ရှိပြီ၊ဘာမှ မထူးခြား၊သူ့ရုံးခန်း မျက်စောင်းထိုး လဘက်ရည်ဆိုင်က စာပွဲထိုးကောင်လေး တောင် ကျနော့်ကို သိနေပြီ။
သူ့ဆိုင်မှာ ထိုင်လိုက်၊ အပြင်ထွက် ယောင်တောင် ပေါင်တောင် ဟိုလျှောက် ဒီလျှောက်လုပ်လိုက်၊ သူကားနဲ့ အပြင်ထွက်ရင် ကမန်းကတမ်း တက်စ်စီ တားပြီး လိုက်လိုက်၊ တခါတလေတော့လဲ သူဘယ်သွားလဲဆိုတာ သိရပါရဲ့၊ တခါတလေတော့လဲ မျက်ခြေပြတ်သွားလိုက်၊ အဲ မျက်ခြေပြတ်သွားလို့ စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ သူ့ရုံးခန်းရှေ့ ပြန်ရောက်ရင်တော့ သူပြန်ရောက်နေပြန်ရော၊ ဒီတော့ အလုပ်ကိစ္စ ရိုးရိုးသွားတာဘဲ ဖြစ်နိုင်လောက်တာပေါ့။ ဘာမှကို မထူး။
သူ့ရုံးခန်းမှာလဲ မသင်္ကာစရာ မိန်းခလေးကို မတွေ့၊ သူ့ အတွင်းရေးမှုး လို့ခေါ်မလား တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့် စတိုင်ကောင်းကောင်း၊ သူဘယ်သွားသွား လိုက်ရတဲ့ ကောင်တကောင်ရယ်၊ အရှေ့မှာ ဖုံးကိုင်၊ ဘာညာတောက်တိုမယ်ရလုပ်တဲ့ ကောင်တကောင်ရယ်၊ ဒါဘဲရှိတာ။
ရှင်းရှင်းလေး၊ရုံးခန်းလို့သာ ပြောတယ်၊ ဘုရားစူး ရုံးခန်းလို့ ကျိမ်တွယ်ပြောရမလောက်၊ သူ့အလုပ်က အမှန်တော့ ဒီရုံးခန်း တောင်မလို၊ အိမ်မှာ ရှုတ်ရှုတ်ရှက်ရှက် မလုပ်ချင်လို့ မြို့ထဲမှာ လာလုပ်တဲ့ သဘောပါဘဲ။
အောက်ထပ် အခန်း မျက်နှာစာမှာ စားပွဲတလုံး နဲ့ ဖုံးတလုံး၊ အဲဒီမှာ ဟို တောက်တိုမယ်ရ ကောင်ကထိုင်တယ်။ ပြီးတော့ ဘေး ၂ ဘက်မှာ ထိုင်ခုံ အပိုတွေ ချထားတယ်။ အဲဒီအနောက်မှာတော့ အခန်းဖွဲ့ထားပြီး သူ့ ကိုယ်ပိုင် ရုံးခန်းလုပ်ထားတယ်။ အထဲမှာ သူနဲ့ သူ့အတွင်းရေးမှုး ထိုင်တယ် ထင်ရတာဘဲ။
ဧည့်သည်လာရင် ပထမ အပြင်ကကောင်နဲ့ တွေ့တယ်၊ နောက် အထဲကို သွားတယ်၊ ဒါဘဲ။လုပ်ငန်း၊ ဟုတ်တယ် သူဘာလုပ်လ၊ဲ သူက ငွေကို ရင်းပြီး ငွေနဲ့ လုပ်စားနေတာ၊ အကုန်လုပ်တယ်။
ဒေါ်လေး စကားအရတော့ သူမြတ်မယ်ထင်တာ အကုန်လုပ်တယ်ပြောတာဘဲ။ ဗီဒီယို ရုပ်ရှင်ရိုက်မယ်ဆိုရင်လဲ သူရှယ်ယာပါတာဘဲ။ ဆောက်လုပ်ရေး ဆိုလဲ သူရှယ်ယာပါတယ်။ တချို့ကုပ္ပဏီ တွေကအကွက်ကောင်းတွေ့ရင်လဲ ရှယ်ယာ ဝင်လိုက်တာဘဲ။ ဒီတော့ သူဆီလာတဲ့ သူကများတယ်။ လူပေါင်းစုံတယ်။
မိန်းမ ချောချောတွေလဲ ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အထဲက သူ့ရုံးခန်းမှာက သူ့အတွင်းရေးမှုးကောင်က ရှိနေတော့ သူဘာမှ လုပ်လို့ရမှာမဟုတ်ဘူး၊ သူ့အတွင်းရေးမှုးက သူ့လူဆိုပေမဲ့ ဘယ်မိန်းမ မှ တခြားလူပိုရှိတဲ့ အခန်းထဲမှာ ခံမှာမဟုတ်ဘူး၊ အဲ အထဲက အခန်းထဲမှာ နောက်ထပ် အခန်းတခု ထပ်လုပ်ထားရင်တော့ မသိဘူးပေါ့။ ကျနော်မှ မရောက်ဘူးတာ။ ဒေါ်လေးကတော့ ရောက်ဖူးမှာ ကျိန်းသေတယ်၊ မှတ်ထားရမယ် ဒီတချက်၊ အဖြေမရသေးရင် သူ့ကို မေးကြည့်ရမဲ့ အချက်။
ညနေ ၄ နာရီခွဲ ငါးနာရီလောက်ဆို ရုံးခန်းတံခါးပိတ်ပြီ။ အချိန်မမှန် တခါတလေ သူတွေ့စရာလူ မရှိတော့တဲ့ အခါမျိုး (ကျနော့်အထင်ပေါ့) ဆို ၄ နာရီခွဲ လောက်၊ တခါတလေ နောက်ကျရောက်လာတတ်တဲ့ ဧည့်သည်ရှိနေရင်တော့ ၅ နာရီလောက်၊ ပုံမှန်တော့မရှိဘူး။
အရှေ့က တောက်တိုမယ်ရ လုပ်တဲ့ကောင်ကတံခါးပိတ်ပြီး သူ့ဟာသူပြန်တယ်၊ သူနဲ့ သူ့အတွင်းရေးမှုးကောင်က တနေ့တာ စာရင်းချုပ်တွေ လုပ်ကြတယ်ထင်တယ်၊ ဟိုကောင်က ၇ နာရီလောက်ပြန်တယ်။ အဲ ပထမတရက်က ၆ နာရီခွဲလောက်၊ တံခါးပိတ်တာ စောတာကိုး၊ ကျနော်တို့ရဲ့ ဇာတ်လိုက်ကျော်ကြီးကတော့၈ နာရီ ၈ နာရီခွဲလောက်မှကျော့ကျာ့မော့မော့ နဲ့ ပြန်ပါတယ်ခင်ဗျား။
ဟုတ်ကဲ့ ၂ ရက်တိတိ ကျနော် လိုက်ကြည့်ပြီးပါပြီ။ သူဘယ်မှမဝင်ပါဘူး၊ အိမ်ကို တန်းတန်းမတ်မတ်ပါဘဲ။လမ်းမှာ သူ့ကား ရပ်တာဆိုလို့ မီးပှိုင့်တွေမှာဘဲ ရှိတယ်။ ဒါတောင် မီးနီမိမှ။ဒုက္ခပါဘဲ၊ မယားငယ်အိမ်ကို တလမှ တရက်များ သွားသလားမသိ၊ တလလုံးစောင့်ကြည့်ရမဲ့ကိန်း။
လူက ၂ ရက်ထဲနဲ့သေချင်စော်နံနေပြီ၊ နေ့တိုင်း အဲဒီလိုမလုပ်နိုင်တော့၊ နည်းလမ်းရှာရမယ်။ ဟာ ဟုတ်ပြီ၊ သူ့ အတွင်းရေးမှုးကောင်ကို ဝင်ပူးရမယ်။ ဟိုကောင်က သူနဲ့ အမြဲတွဲနေတာဆိုတော့ သူ့အကြောင်းသိမှာဘဲ။ ဒါပေမဲ့ ကျနော်ကိုယ်တိုင် ဘလိုင်းကြီး ဝင်ပူးဘို့က မလွယ်၊ ကျနော်ကချာတိတ်အဆင့်။
သူ့ကို ဝင်ပူးနိုင်တဲ့ သူရှာရမယ်။ သူ့နဲ့ သက်တူရွယ်တူဖြစ်ရမယ်၊ သူဘာကြိုက်တတ်တယ် လိုက်ကြည့်ပြီး ဝင်ရောနိုင်တဲ့ သူဖြစ်ရမယ်။ ဟုတ်တယ် မနက်ဖြန် သူ့အတွင်းရေးမှုးကောင်ပြန်ရင်လိုက်ကြည့်မယ်။
အဲ မနက်ဖြန်မှ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် သူက သူ့မယားငယ်အိမ် သွားမယ်ဆိုရင်တော့ မတတ်နိုင်။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ဟိုကောင့်နောက်ကို အရင်လိုက်မယ်။ ဟိုကောင့်ကို ဘဲ ဝင်ပူးပြီး စုံစမ်းတော့မယ်။ ဒီအကြံကောင်းတယ်။ လောလောဆယ် သူဘာကြိုက်တတ်လဲ အရင်လိုက်ကြည့်မယ်။ နောက် သူ့ကို၀င်ပူးနိုင်တဲ့သူရှာရမယ်။ ငါ့တယောက်တည်း လုပ်လို့မရတော့၊ စစ်ကူလိုပြီ။
ဟဲ ဟဲ ဟဲ စုံထောက်ကြီး ဦးစံရှားဆိုလဲ ဦးဒိန်းဒေါင်ရှိတာဘဲ။ ကိုယ့်အတွေးနဲ့ ကိုယ်ကျေနပ်သွားတယ်။အစီအစဉ် ဆွဲပြီးပြီဆိုတော့ တနေ့လုံး အပင်ပန်းမခံတော့ ညနေစောင်းမှ အေးအေးဆေးဆေးထွက်လာခဲ့တယ်။ သိပ်မစောင့်လိုက်ရ ထုံးစံအတိုင်း ဟိုကောင်ထွက်လာတယ်။ ကျနော် မလှမ်းမကန်းက အေးအေးဆေးဆေးဘဲ လိုက်သွားလိုက်တယ်။ ရုတ်တရက် သူဘတ်စ်ကားပေါ်တက်လိုက်ရင် ကိုယ်ပါလိုက်ပြေးတက်လို့ ရနိုင်တဲ့ အကွာအဝေးလောက်က။
သိတဲ့အတိုင်း ၇ နာရီဆိုပေမဲ့ မြိုထဲမှာက လူစည်တုန်း။သူကလဲ အမေရိကန်က လွှတ်လိုက်တဲ့ မြန်မာပြည်က ခုနောက်ဆုံးပေါ် လောင်စာမဲ့လျှပ်စစ်ဓါတ် ထုတ်လုပ်တဲ့ ဖေါ်မြူလာကို လာစုံစမ်းတဲ့ သူလျှိုမဟုတ်တော့ ဘာမှ စိတ်မဝင်စား၊ သူ့လမ်းသူသွားတဲ့ကိစ္စ၊ သူ့နောက်ကိုလူတယောက် နောက်ယောင်ခံ လိုက်နေတယ်ဆိုတာသူဘယ်လိုမှ တွေးမိမှာမဟုတ်၊ ကျနော်သာ ရူးကြောင်မူးကြောင်နဲ့ မလှမ်းမကန်းက လိုက်နေတာ၊တကယ်တန်းဆို သူနဲ့ ဘေးချင်းယှဉ်လျှောက်သွားလို့တောင် ရတဲ့ကိစ္စ။
တရုတ်တန်းဘက်ရောက်တော့ လမ်းထဲချိုးဝင်ပြီး လမ်းဘေးက ဆိုင်တဆိုင်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ သူကိုမြင်တော့ စာပွဲထိုးက ပြာပြာသလဲ နေရာပေးပြီး ထုံးစံအတိုင်းဘဲလား ဆရာလို့ လှမ်းမေးလိုက်သံကြားလိုက်ရတယ်။ အင်း ဖေါက်သည်ဆိုင်ဖြစ်ပုံရတယ်။ သူခေါင်းညှိမ့်ပြတော့ စာပွဲထိုးလေးက ဆိုင်နောက်ကသွားပြေးယူပေးတယ်။ ပုလင်းတလုံး ဖန်ခွက်တခွက် နဲ့ ရေခဲဇလုံလေး တခု။
ကျနော်လဲ ခနရပ်ကြည့်ပြီး သူထိုင်နေတဲ့ ဆိုင် ရှေ့နားက လူနဲနဲကျဲတဲ့ ဆိုင်တခု မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ဘာရှိလဲ လှမ်းမေးပြီး ဆာတေးကင်တပွဲနဲ့ ခေါက်ဆွဲ တပွဲမှာလိုက်တယ်။
အဖေါ်မရှိ သူ့ဟာသူ အေးအေးဆေးဆေး ထိုင်သောက်နေပြီး ကုန်ခါနီးကျတော့ စာပွဲထိုးကို လှမ်းခေါ်ပြီးတခုခု ပြောလိုက်တယ်။ တော်ကြာနေတော့ စာပွဲထိုးက ထမင်းနဲ့ ဟင်း လာချပေးတယ်။ အော် ညနေစာစားပြီးမှ ပြန်မဲ့သဘော။ အိမ်မှာအသင့်စောင့်ပြီး ချက်ကြွေးမဲ့သူ ရှိပုံမရ။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် သိလိုက်ပြီ သူအရက်သောက်တတ်တယ်။ သူ့ပုံကြည့်ရတာ အလွန်အကျွံမသောက်ပေမဲ့ သောက်တတ်တဲ့နောက်တော့ အဖေါ်ကောင်းရင် အမူးသောက်မှာဘဲ။
မူးရင်တော့ ဘယ်ကနေ ဘယ်လိုကျွဲခိုးလိုက်တယ်ဆိုတာ ပေါ်မှာဘဲ။ ခိုးလိုက်ရုံတင်မက ဘယ်မှာရောင်းလိုက်တယ်ဆိုတာပါမှာဘဲ။ အင်း ငါ သူ့ကို ဝင်ပူးဘို့ ဘယ်သူ့ကို သုံးမလဲ။ဆာတေးလေး ကိုက်ပြီး ပြင်းပြင်ထန်ထန်စဉ်းစားလိုက်တယ်။
ကြာကြာမစဉ်းလိုက်ရ၊ ဖျတ်ကနဲ ကျနော့်သူငယ်ချင်း အရှည်ကြီး ရဲ့ အကိုကို မျက်စိထဲ သွားမြင်တယ်။ ခုချိန်ထိ ဘာအလုပ်မှ မယ်မယ်ရရ မလုပ်၊ လူတကာကို အာထုပြီး စားနေတဲ့သူ၊ အပြောကတော့ ကောင်းသလားမမေးနဲ့။ စကားကို နည်းမျိုးစုံနဲ့ ပြောတတ်တဲ့သူ၊ အရက်လဲ ဘယ်လောက်သောက်သောက် မမူးတတ်တဲ့သူ၊ ပုလင်းသာလဲသွားမယ် သူဘယ်တော့မှမလဲ၊ ဟုတ်ပြီ သူ့ကို အကူအညီတောင်းရမယ်။
အကျိုးအကြောင်း နဲနဲ ပြောပြပြီး သူ့ကို အစ်ခိုင်းမယ်။ တရက်ထဲနဲ့တော့ ရမှာမဟုတ်ဘူး၊ ၃ – ၄ ရက်လောက်အတူထိုင်ပြီး သောက်ရင်း အစ်လိုက်ရင် ပေါ်လာမှာလဲ။ ဟုတ်ပြီ အဲဒီလူကို ခိုင်းပြီး ငါအေးဆေး အိမ်မှာ နှပ်နေရုံဘဲ။ သူ့ကို လုံလောက်တဲ့ ရေ ကမ်းလိုက်ရုံဘ။ဲ ငါ့မှာဒေါ်လေး ပေးထားတဲ့ ရေက အများကြီး။
အစီအစဉ်ဆွဲအ ပြီးမှာ လက်ကျန် ခေါက်ဆွဲဖတ်ကို တူနဲ့ ညှပ်ပြီး ပါးစပ်ထဲ အပြီးသွင်းလို့ ပိုက်ဆံရှင်းဘို့စားပွဲထိုးကို လှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။ အချိန်ကုန်ခံပြီး သူ့နောက် ဆက်လိုက်စရာ မလိုတော့၊ ဒီလောက်နဲ့ ရပြီ၊မနက်ဖြန် မနက် အရှည်ကြီး အိမ်သွားမယ်။ သူ့အကိုနဲ့ စကားပြောပြီး ညနေ သူ့အကို ကို ဒီခေါ်လာပြီးလက်ညိုးထိုးပြလိုက်ရရုံဘဲ။ သူ့ဟာသူဆက်လုပ်သွားလိမ့်မယ်၊ ကောင်းလိုက်တဲ့ အကြံ။
ငါ့ထက်တော်တဲ့သူတောင် ငါ့လောက်တော်မယ်မထင်ဘူး။ ခြေထောက်က လမ်းမပေါ်က ၂ လက်မလောက် လွတ်သွားသလိုဘဲ။ အရှည်ကြီးအကို ကိုတော်တော် ပြောယူရမယ်လို့ ထင်ခဲ့ပေမဲ့ တကယ်တန်းပြောကြည့်တော့ အခြေအနေက ထင်သလို မခက်။ သူက အဲလို သူများအကြောင်း စပ်စုရတာ တော်တော် ဝါသနာပါတဲ့သူ။
ဘယ်သူစုံစမ်းခိုင်းတာလဲ ဆိုတဲ့ သူ့အမေးကို ကျနော့်နဲ့ အတိအကျတော့ ပြောလို့ မဖြစ်နိုင်ကြောင်း၊ ကျနော်တယောက်တည်း မလုပ်နိုင်တဲ့အတွက်ကြောင့် အကို့ကိုအကူအညီတောင်းရတာဖြစ်ကြောင်း၊ အကို့ကို ဘယ်လိုမှ မထိခိုက်အောင် ကျနော် လုံး၀ တာဝန်ယူပါကြောင်း ကိုတော့ အာမခံချက်ပေးလိုက်ရတယ်။
ဒါပေမဲ့ သူ့ကောင်းကွက်က သူများမကောင်းကြောင်း ကွယ်ရာလျှောက်မပြောတတ်။ သူ့စကားအရ လူတိုင်းခြောက်ပြစ်ကင်း သဲလဲစင်မဖြစ်နိုင်။ ဘယ်သူမဆို သူ့အားနည်းချက်နဲ့သူ၊ သူ့အကျင့်နဲ့ သူ၊ သူ့ခံယူချက်နဲ့သူရှိတာဘဲတဲ့။ ကိုယ်က အဲဒါကို သိပြီး အနိုင်မယူသင့်ဘူးတဲ့။ အမှားအမှန်ဆိုတာ တဖက်တည်း ကြည့်ပြီးမဆုံးဖြတ်သင့်ဘူး ဘာညာ ဘာညာ နဲ့ သူ့ ထုံးစံအတိုင်း ပေရှည်နေတာကို သီးခံနားထောင်ပြီး သူ့ကိုကျနော် လောလောဆယ်ဆယ်သိသားသမျှတွေနဲ့ သိချင်တာကို ပြောပြလိုက်တယ်။
ဒီတော့ သူစိတ် ၀င်စားသွားပြီး လာ လာ ခုသွားကြည့်ရအောင် ဆိုတော့ မြို့ထဲက သူ့ရုံးခန်း ဘက်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ထုံးစံအတိုင်း မျက်စောင်းထိုးလောက်က လက်ဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ထိုင်ပြီး အခြေအနေကို အသေးစိတ်ရှင်းလင်းချက် ထုတ်နေတုန်းမှာဘဲ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဒေါ်လေး ယောက်ကျားနဲ့ သူ့ အတွင်းရေးမှုးထွက်လာတာနဲ့ ဆုံလို့ လူကို သေချာ ပြပေးလိုက်တယ်။
“ အေး အေး ဟုတ်ပြီ ငါသိပြီ၊ မင်း ညနေငါ့ကို လာပြနေဘို့မလိုတော့ဘူး၊ သူထိုင်တဲ့ ဆိုင်နာမည် သာငါ့ကိုပြောလိုက်၊ ငါကြည့်လုပ်လိုက်မယ်၊ အကြောင်းထူးတာနဲ့ မင်းကို လှမ်းအကြောင်းကြားလိုက်မယ် ”
ဆိုတဲ့ သူ့ဆီကစကားက ကျနော့်ကို တာဝန်တော်တော် ပေါ့သွားတယ်။ နောက်တပတ် ဒေါ်လေးနဲ့ တွေ့ရမယ်။ အင်း ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ဒေါ်လေးနဲ့ မတွေ့ခင် သူ့ဆီကအဖြေကို သိရရင် ကောင်းမှာဘဲ။ ဒါမှ ငါလဲ ဒေါ်လေးဆီက မမအကြောင်း မေးလို့ကောင်းမှာ။
ဟိုတနေ့က မမဆီ ဖုန်းဆက်တော့ သူ အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခရီးထွက်ရမယ် ၃ – ၄ ရက်ကြာမယ် ပြောတာဘဲ။ ဒေါ်လေး လဲ မမနဲ့မှ တွေ့ဖြစ်ပါ့မသိဘူး။ မမဘယ်သူနဲ့ ခရီးထွက်သွားလဲမသိဘူး။ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့ လူလဲ အဲဒီတော့မှ အသီးကွဲတဲ့ ရောဂါက ပြန်ဝင်လာတယ်။
“ ဟေ့ကောင် သိပြီ ”
ဆိုတဲ့ အရှည်ကြီး အကိုဆီက ဖုံးဆက်ပြီးပြောတဲ့ သတင်းကြားကြားချင်း ကျနော် ကမန်းကတမ်းသူ့ဆီထွက်လာခဲ့တယ်။ ဟား . ထင်တဲ့အတိုင်းဘဲ ၃ ရက်ဘဲကြာတယ်။ ဒီလူ တယ်တော်တာဘဲ။အရှည်ကြီးတို့အိမ်ရောက်တော့ သူ့အကိုနဲ့ တန်းတွေ့တယ်။ လာကွာ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်သွားပြောကြတာပေါ့ ဆိုတော့ သူနဲ့ အတူ လက်ဘက်ရည်ဆိုင် ထွက်လာတယ်။
“ ဘယ်သူနဲ့ ဖြစ်နေတာလဲ အကို ”
လမ်းမှာ မအောင့်နိုင်ဘဲ ကျနော် မေးတော့ သူက ကျနော့်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်ရင်း
“ မင်းထင်တာ တခုမှ မဟုတ်ဘူးကွ၊ ငါတောင်မထင်ဘူး၊ ဟား ဟား ဟား ”
ပြောရင်းသူက ရီနေသေးတယ်။ ကျနော် နားမလည်၊
“ ဘာလဲ သူ့မှာ တခြားမိန်းမ မရှိဘူးလား ”
“ အေး မိန်းမ မရှိဘူး၊ ယောက်ကျားဘဲရှိတာ ဟား ဟား ဟား ဟား ”
“ ဘာ ဘယ်လို ”
သူ့စကားကို ကျနော် အံ့သြသင့်သွားပြီး သူ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့၊သူက ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး
“ အေး ဟုတ်တယ်၊ ဘဲကြီးက ပုန်းကြီးကွ ”
“ အင် ”
ပြောရင်းနဲ့ လက်ဘက်ရည်ဆိုင် ရောက်လာတော့ ၂ ယောက်သား ဆိုင်ထဲလှမ်းဝင်လိုက်တယ်။ကိုယ်သောက်ချင်တာ ကိုယ်မှာပြီးတဲ့အခါမှာတော့
“ သေချာ ပြောပါအုံး အကို့ဟာကသေချာလို့လား ”
“ ဟေ့ကောင် ငါ့ကို သူ့ ကောင်ကိုယ်တိုင် ပြောလိုက်တာကွ၊ သူ့ကို ဗျင်းနေတာ သူ့အတွင်းရေးမှုးဆိုတဲ့ အကောင် ”
ကျနော့်အံ့သြသင့်ပြီး ဘာမှ မပြောနိုင်၊ သူကဆက်ပြီး
“ အေး မယုံမရှိနဲ့၊ အတွင်းရေးမှုးလို့ နာမည်သာခံထားတာ ဘာသောက်လုပ်မှ ကောင်းကောင်း လုပ်စရာမလိုဘူး၊ ဘဲကြီးလိုချင်တာ ပေးလိုက်ရုံဘဲ၊ ညနေ ရုံးခန်းပိတ်ပြီဆို သူတို့ ၂ ယောက်ပဲ ။တခါတလေဆိုညပါ ပွဲဆ က်သေးတာတဲ့ ”
“ ဟာ ထင်တောင်မထင်ရဘူး ”
“ အေးကွ တချို့ ပုန်းတွေက ဒီလိုဘ၊ဲ အပြင်ဘန်းကြည့်ရင် ဘာမှ မသိသာဘူး ”
“ ဒါနဲ့ လုပ်စမ်းပါအုံး ဘယ်လို ရအောင် သူ့ကို ညှစ်ခဲ့တာလဲဆိုတာကို ”
“ လွယ်တော့ မလွယ်ဘူးကွ၊ ပထမ တရက် သူတယောက်တည်း ထိုင်သောက်နေတုန်း ငါကလဲညစ်လာတဲ့ ပုံနဲ့ အဖေါ်မရှိလို့ သူနဲ့ ဝိုင်းလိုက်တယ်ပေါ့ကွာ၊ ပြိးတော့ငါ့ ဘော့စ်က ငါ့ကို အလုပ်ထုတ်လိုက်တယ်ပေါ့၊ ဘော့စ် မကောင်းဘူးပေါ့၊ မိန်းခလေးတွေဆို အရေးပေးတယ်ပေါ့၊ အဲဒီထဲမှာ ငါကြွေနေတဲ့ ကောင်မလေးကိုပါ ဘော့စ်ကဆွဲစိထားတယ်ပေါ့၊ အဲဒါ ငါကြွေနေမှန်းသိတော့ ဘော့စ်က င့ါကို ထုတ်လိုက်တယ်ပေါ့၊ ဘာညာပေါ့ကွာ၊ မူးပြီး ရင်ဖွင့်တဲ့ သဘောနဲ့ သူ့ကိုငါ ပေါက်ကရတွေ လျှောက်ပြောလိုက်တယ်၊ သဘောကတော့ကွာ သူများအကြောင်း သိချင်ရင် ကိုယ့်အကြောင်း အရင်ပြောရတယ်ကွ။ပြီးတော့သူ့ကို ငါသူ့ကို အတင်းဝယ်တိုက်တယ်၊ မူးမူးနဲ့ ရင်ဖွင့်တယ်ပေါ့ကွာ ”
“ နောက်တော့ရော ”
“ ဒုတိယနေ့လဲ ဒီလိုဘဲကွ သောက်ရင်း စားရင်း ငါကပြောလိုက် မသိမသာ သူ့အကြောင်းမေးလိုက်၊ င့ါကို နဲနဲယုံသွားတယ် ထင်တာဘဲ၊ နောက်တော့ မင်းတို့ဘော့စ်ကရော သူ့လက်အောက်ကကောင်မတွေကိုမစဘူးလား ဘာညာပေါ့၊ မသိသလို ဝင်ထောက်၊ ဟိုပြောဒီပြောနဲ့တော်တော်ရင်းနှီးသွားပြီးမနေ့ကမှ သူ့အကြောင်းပြောတော့တာဘဲဟေ့ ”
သူကဆက်ပြီး
“ ဒီဘဲကလဲ လူလည်က၊ွ သူ့ အပြောအရ သူ့ဘော့စ်က သူ့အရင် လူတွေ ရှိသေးတယ်ဆိုဘဲ။သူကလဲအကြံရှိလို့ ဝင်ကပ်တာကွ၊ ဒါပေမဲ့ သူ့ဘော့စ်က သူ့ထက်လည်တဲ့ သဘောမှာရှိတယ်။ ခုထိ သူလိုချင်တဲ့ ဂွင် မပေးသေးဘူတဲ့ ”
“ သူက ဘာလိုချင်လို့လဲ ”
“ ဟား ဟား ဟား ဟား ဗီဒီယို မင်းသား ဖြစ်ချင်တာတဲ့ ကောင်ရေ့၊ သရုပ်ဆောင် သင်တန်းတောင်ဆင်းပြီးပြီဆိုဘဲ၊ သူ့ဘော့စ်က အဲဒါတွေလဲ လုပ်တော့ သူရှယ်ယာပါတဲ့ ကားမှာ မင်းသားဖြစ်မလားဆိုပြီး ဝင်ကပ်တာ ”
ကျနော် သဘောပေါက်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ အတွေးထဲ ဝင်လာတာက ဒေါ်လေး ယောက်ကျားက ဒီလိုဖြစ်နေရင် ဘာလို့ ဒေါ်လေးကို ယူသေးတာလဲ၊ဘာဘဲပြောပြော ခုသူခိုင်းတဲ့ ကိစ္စကတော့ ပြီးပြီ။ သူ့ကိုပြောလိုက်ရုံဘဲ သူ့ယောက်ကျား အကြောင်း၊သူလဲ ဒီကိစ္စ သိချင်သိနေမှာ၊ သေချာအောင် ငါ့ကိုစုံစမ်းခိုင်းတာလား၊ ဒါမှမဟုတ် သူသိတာ တမျိုးများဖြစ်နေလို့လား။
ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ဒီနေ့သွားပြောလိုက်မယ်၊ ဒေါ်လေးကတော့ မမနဲ့ တွေ့ဖြစ်အုံးမယ် မထင်၊ မမက ခရီးထွက်သွားတာကိုး။
“ ဒေါ်လေး အရမ်းရှက်တာဘဲ မောင်ဇော်ရယ်၊ ထင်တယ် ဒေါ်လေး ထင်တယ်၊ သူ အဲလိုဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ၊ ဒီကိစ္စအပြင်မှာ ဘယ်လောက်တောင် သတင်းထွက်နေပြီလဲ မသိဘူး၊ ဒေါ်လေး အရမ်းရှက်တယ် ”
ကျနော့်ရဲ့ ရှေ့မျက်နှာ နောက်ထားလို့ စီကာပတ်ကုန်း သတင်းပို့ပြိးတဲ့ နောက် ဒေါ်လေးဆီက ကြားလိုက်ရတဲ့ စကား။ ပြီးတော့ သူ့မျက်နှာကို လက်ဝါး ၂ ဘက်နဲ့ အုပ်ပြီး တရှုံ့ရှုံ့ နဲ့ ငိုပါလေရော။ကျနော် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ၊ ခလေးတွေ ငိုရင် ပွေ့ချီလို့ သီချင်းလေးငြီးပြီး ဟိုလှုတ် ဒီလှုတ် လုပ်ပေးရတာသိပေမဲ့ လူကြီးငိုရင် ဘယ်လိုချော့ရမှန်း ကျနော်မသိ။
တရားနဲ့ ဖြေပါ ဒေါ်လေးရယ်လို့ ပြောရအောင်ကလဲ သူ့ယောက်ကျားက တမလွန်ကို အပြီးအပိုင် ထွက်သွားတာ မဟုတ်။ ကျနော် ဘာမှ မလုပ်တတ်၊ ငုတ်တုတ်ကြီး ဒေါ်လေး ငိုတာ ထိုင်ကြည့်နေတယ်။ ကြည့်လို့ကောင်းလို့တာ့ မဟုတ်၊ ငိုနေရင်းက နေ ပါးစပ်ကတတွတ်တွတ်နဲ့ သူအရမ်းရှက်တဲ့ အကြောင်းကိုဘဲ ထပ်ခါတလဲလဲ ပြောနေတော့တာဘဲ။
တော်တော်လေးကြာ ငိုပြီးတော့ ဒေါ်လေးဆီက ရှိုက်သံက တဖြေးဖြေးနဲ့ ကျဲလာတယ်။ အဲဒီတော့မှ လူကသတိဝင်လာပြီး ဒေါ်လေး စိတ်ပြေလက်ပြောက် စကားစမိလိုက်တယ်။
“ ဒေါ်လေးယူတုန်းက အဲလို ဖြစ်နေမှန်း မသိဘူးလား ”
ကျနော့်စကားကြောင့် ဒေါ်လေးလှမ်းကြည့်တယ်၊ သူ့မျက်လုံးက ငိုထားလို့ အနီရောင်သန်းလို့။
“ သိရင်ယူမလား မောင်ဇော်ရယ်၊ ဒေါ်လေးနဲ့ ယူတုန်းက သူယောက်ကျား အစစ်၊ ဒေါ်လေး သိတာပေါ့။ ခု သူဒီလိုဖြစ်သွားတာ ဒေါ်လေး အထင် တနှစ်လောက်ရှိပြီ၊ သူဒေါ်လေးကို စိတ်မပါတော့တာ၊ လက်ဖျားနဲ့ မတို့တော့တာအဲဒီအချိန်လောက်ကတဲကဘဲ၊ ဟီး ဟီး ”
ပြောရင်းတန်းလမ်း ထပ်ငိုပြန်တယ်။ ထုံးစံအတိုင်းသူငိုတာ ခနစောင့်ပြီး ရှိုက်သံနဲနဲ ထပ်ကျဲလာတာနဲ့
“ ဒေါ်လေးက သူအဲလို ဖြစ်နေတာ ဘယ်လိုသိသွားတာလဲ ”
ဒေါ်လေးက ငိုသံပါပါ နဲ့ ကျနော်ကို ရှင်းပြတယ်။
“ ပထမတော့ ဘယ်သိမလဲ၊ သူ့အလုပ်က ခေါင်းစားတော့ ဒေါ်လေးက ပင်ပန်းလာတယ်ဘဲ မှတ်တာပေါ့။အရင်ကဆို ဒီလိုမှမဟုတ်ဘ။ဲ မောင်ဇော်၊ မင်းလဲ အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားဘဲ၊ ဒေါ်လေး ပွင့်ပငွ့်လင်းလင်းဘဲပြောမယ်။ အရင်ကဆို သူနားရင် တရက်၊ ၂ ရက် အလွန်ဆုံးဘဲ။ ဒေါ်လေး ထင်တယ် သူအဲလို ဖြစ်သွားတဲ့ နောက်ပိုင်း ဒေါ်လေးက စရင်တောင် သူက စိတ်မပါတော့တာ။ ဒေါ်လေးလဲ အမျိုးမျိုး သူ့အကြိုက်ဆွဲ ဆောင်ပါတယ်။
ဒါပေမဲ့ ဘာမှမဖြစ်တော့ဘူး။ ကြာတော့ ဒေါ်လေးလဲ စိတ်ပျက်လာတယ်။ ပထမ ဒေါ်လေးထင်တာက သူ့မှာ မယားငယ်တွေ ဘာတွေရနေပြီလားလို့။ ဒေါ်လေး စုံစမ်းကြည့်သေးတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဘာသဲလွန်စမှ မရဘူး။ သူ့ပုံစံကလဲ ဘာမှမပြောင်းလဲဘူး၊ ဒီထက်ရှင်းအောင် ပြောရရင် ပန်းတွေ ဘာတွေများသေသွားတာလားဆိုပြီး ဒေါ်လေး သတိထားကြည့်တယ်။ ဒေါ်လေး သူနဲ့ အတူအိပ်တာဘဲ သိတာပေါ့။
မနက်ဆို သူ့ဟာက အကောင်း၊ အဲဒီအချိန် သူ့ကို ဒေါ်လေး မြူဆွယ်သေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူဒေါ်လေးကို စိတ်မပါဘူး၊ တွန်းပြစ်တယ်။ ဒီမှာ မောင်ဇော် ဒေါ်လေးကို ကြည့်စမ်း၊ ဒေါ်လေး ဒီလောက် မအိုသေးပါဘူး။ဒေါ်လေးအလှတွေ မပျက်ရွင်းသေးပါဘူး။
နေပေါ့၊ ဒင်းကငါ့ကို စိတ်မပါရင်လဲ နေပေါ့ ဆိုပြီးဒေါ်လေးလဲသူ့ကို စိတ်နာသွားပြီး သူနဲ့တောင် မအိပ်တော့ဘူး၊ ဟို မင်းတို့တွေ့နေကျအခန်းထဲ ဒေါ်လေး ဖာသာတယောက်တည်း သွားအိပ်တော့တယ်။ ကြာတော့ သူနဲ့ ဒေါ်လေးလဲ တအိမ်ထဲ အတူနေပေမဲ့ တစိမ်းတွေလိုဘဲ ဖြစ်သွားတယ်။
အဲ ဖြစ်ချင်တော့ လွန်ခဲ့တဲ့လက ဒေါ်လေးလဲ မြို့ထဲသွားရင်း ပိုက်ဆံလိုလာလို့ သူ့ရုံးခန်း ခနဝင်ပြီး ပိုက်ဆံသွားယူတယ်။ အဝကကောင်လေးကလဲ မရှိဘူး၊ဘယ်ထွက်သွားလဲ မသိဘူး၊ ဒါနဲ့ ဒေါ်လေး သူ့အခန်းတံခါးဖွင့်လိုက်တာ သူနဲ့ အဲဒီကောင်ပူးကပ်ပြီး နေတာ ရုတ်တရက်တွေ့လိုက်ရတယ်။
ဒေါ်လေးကို တွေ့တော့ ရုတ်တရက်သူတို့ လန့်သွားပြီးစားပွဲ ပေါ်က စာရင်းကို ကြည့်သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ ဟန်ဆောင်လိုက်ကြတယ်။ အဲဒီမှာ ဒေါ်လေးလဲ နဲနဲ ရိပ်မိသွားတယ်။ ဒေါ်လေးလဲ ဟန်မပျက် ပိုက်ဆံလာယူတဲ့ အကြောင်းပြောပြီး ပိုက်ဆံယူ ပြန်ခဲ့တယ်။ အဲဒီကတည်းကဒေါ်လေးစိတ်ထဲ မသင်္ကာဖြစ်နေတာ၊ အဲဒါဘာလုပ်ရမှန်းလဲ မသိတာနဲ့မင်းကို စုံစမ်းခိုင်းတာ ”
ဒေါ်လေးက သူ့ဇာတ်လမ်းရှည်ကြီးကို ပြောလိုက် နားလိုက် ငိုလိုက် ရှိုက်လိုက် လုပ်ရင်း တဖြေးဖြေး ရှင်းပြတယ်။
“ ခု ဒေါ်လေး ဘာလုပ်မယ် စိတ်ကူးလဲ ”
ကျနော်လဲ ကိုယ့်အလုပ်မဟုတ်ပေမဲ့ သိချင်တာနဲ့ မေးလိုက်တယ်။
“ ခု လောလောဆယ်တော့ ဒေါ်လေးမသိဘူး၊ ဒေါ်လေးအရမ်းရှက်တယ်။ နင့်ယောက်ကျားက ဒီလိုကြီးပါလားလို့ လူများတွေသိကုန်ရင် ဒေါ်လေး ရှက်တာနဲ့ သေမယ်။ ဒေါ်လေးရှင်းရှင်းပြောမယ်၊ သူမယားငယ်ယူထားတယ်ဆိုရင်တောင် ဒေါ်လေး ရှင်းရဲတယ်။ သူ့မယားငယ်ကို ဒေါ်လေး သွားတွေ့ပြီး ရန်ဖြစ်ရဲတယ်၊ပြောရဲတယ်။ ခု ဒီလိုဖြစ်နေတာ ဒေါ်လေး ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဘူး။ သူ့စိတ်ကိုက ပြောင်းသွားပြီ၊ ခု သေချာသွားပြီဆိုတော့ ဒေါ်လေး လုပ်သင့်တာကို လုပ်ရမယ်။ ဒေါ်လေး စဉ်းစားအုံးမယ်။ လူတွေ အားလုံးမသိခင်မှာဒေါ်လေး ဒီကိစ္စကို ပြတ်ပြတ်သားသားဖြစ်အောင် လုပ်ရမယ် ”
ကျနော် သဘောပေါက်သွားတယ်၊ တခြားနည်းလမ်းမရှိ။ ဒေါ်လေး သူ့ယောက်ကျားကို ခွာတော့မယ်။ သူ့ယောက်ကျားကကော အခွာခံပြီး လူပုံအ လယ်မှာ သူက အချော်တကောက် ကြီးအဖြစ် နေမလား။အာ သူတို့အကြောင်းတွေးရင် လူက ကိုယ့်ကိစ္စတောင် သူ့ကို အပူထပ်ကပ်ရမှာ အားနာသွားတယ်။
ဒီလိုမှန်းသိ သူချိန်းတဲ့ အချိန်ကျမှ လာရရင်ကောင်းသား။ ငါကလဲငါ သိပြီးသားဆို အောင့်မနေတတ်။ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဘဲ အပြစ်တင်မိတယ်။ပြောလို့ ဆိုလို့ အပြီး ထပြန်မယ် လုပ်တော့မှ ဒေါ်လေးက သတိရပြီး သူ့ဟာသူပြောလာတယ်။
“ အော် မောင်ဇော်၊ မိမိုးကိစ္စ မမေးရသေးဘူး၊ ဒေါ်လေး သူ့ဆီ ဖုန်းဆက်တော့ သူ ခရီးထွက်သွားတယ်၊မနက်ဖြန်လောက်မှ ပြန်လာမယ် ပြောတယ်၊ ဒေါ်လေးမှာထားတယ်၊ ရောက်ရောက်ချင်း င့ါဆီလာတွေ့လို့၊ နောက် ၃ – ၄ ရက်လောက်နေဒေါ်လေးဆီ ပြန်လာလေ ”
“ ဟုတ်ကဲ့၊ ကျနော်သိပါတယ်ဒေါ်လေး၊ ကျနော်က ဒေါ်လေး စုံစမ်းခိုင်းတာကို သက်သက်လာပြောတာပါ´
“ အေး အေး ကျေးဇူးတင်ပါတယ် မောင်ဇော်ရယ် ”
“ ရပါတယ် ဒေါ်လေး၊ အော် ဒေါ်လေး ပေးထားတဲ့ ပိုက်ဆံ ကျနော့်မှာ နဲနဲ ပိုနေသေးတယ်၊ ဒီမှာ ”
ဆိုပြီး အိပ်ထဲက ပိုက်ဆံကို ထုပ်ပြီး ပြန်ပေးတော့
“ မလိုပါဘူး မောင်ဇော် မင်းဘဲယူထားလိုက်ပါ။ မင်းသုံးချင်တာသုံးပေါ့ ”
ဆိုပြီး ကျနော့်လက်ကို အတင်းတွန်းရင် အိပ်ထဲ ပြန်ထည့်ပေးတယ်။ ကျနော်လဲ အားနာနာနဲ့ အတင်းပြန်မပေးတော့။ အားနာတတ်တာက မကောင်းပေမဲ့ တခါတလေကျတော့လဲ ကောင်းနေပြန်ရော။
စုံထောက် တခါလုပ်ပြီးသွားတော့ လူက ဇ ရှိလာတယ်ဘဲ ပြောရမလား။ ညကစဉ်းစားရင်း ကိုယ့်ဟာကိုယ်ဘဲ မမနောက်ကို နောက်ယောင်ခံ လိုက်ကြည့်ဘို့ စဉ်းစားမိလိုက်တယ်။
ဟုတ်တယ်၊ ဒေါ်လေးကို မေးခိုင်းပေမဲ့ မမက အမှန်ပြောချင်မှ ပြောမှာ၊ သူလိမ်ရင်လဲ ဖြစ်တာဘဲ။ တပတ်လောက် မမ ရုံးသွား ရုံးပြန် လိုက်ချောင်းလိုက်ရင် သိမှာဘဲ။ အဓိက ကကိုယ်လိုက်ချောင်းတာ သူသိမသွားဘို့ဘဲ။ သူတို့ အလုပ်သဘောက ခရီးထွက်ပြီး ပြန်လာတဲ့သူဆို နောက်နေ့ အနားပေးတတ်တယ်။ ပင်ပန်းခဲ့
တာ အနားပေးယူတဲ့ သဘောပေါ့။ဒီနေ့ မမပြန်လာမယ်၊ ဘယ်အချိန်ပြန်ရောက်မယ်မသိ။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ရောက်ရင်တော့ သူရုံးသွားရမှာဘဲ။ ရုံးမှာ သူ့ခရီးအတွက် ကိစ္စတွေ ရှင်းပြီးမှ သူပြန်မှာ၊ သူ့ရုံးမှာ သွားစောင့်မယ်။ သူထွက်လာရင်ဘယ်သွားလဲ အသာလိုက်ကြည့်လိုက်မယ်။ အင်း ပင်ပန်းလာတယ်ဆိုတော့ အိမ်တန်းပြန်မှာကတော့ သေချာတယ်။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ်လေ လိုက်ကြည့်လိုက်မယ်။ ခုလဲ အားနေတာဘဲ။
ကိုယ့်ဆုံးဖြတ်ချက်နဲ့ကိုယ် မမရုံးဘက် ထွက်လာခဲ့တယ်။ နေ့ခင်းကြီးဆိုတော့ ပူလိုက်တဲ့ဖြစ်ချင်း။ရုံးရှေ့နား ခပ်လှမ်းလှမ်းက အအေးဆိုင်မှာ ထိုင်ပြီး အအေးတခွက်မှာသောက်ရင်း စောင့်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ တော်သေးတယ် ဆိုင်ထဲမှာက အပြင်ကလောက်သိပ်မပူ၊ နောက် အတွင်းက မှောင်ရိပ်နဲနဲကျတော့ အပြင်က အလင်းနဲ့ဆို အထဲကို ကောင်းကောင်းမမြင်နိုင်။
“ ဟာ ”
စိတ်ထဲမှာ ထိတ်ကနဲဖြစ်သွားတယ်။ သိပ်ကြာကြာမစောင့်လိုက်ရ၊ မမနဲ့တူညီ ဝတ်စုံ၀ တ်ထားတဲ့ ကောင်တကောင် ရုံးထဲကထွက်လာတာ တွေ့လိုက်ရတော့ ရင်ထဲကတောင် တဒိတ်ဒိတ်တုန်သွားတယ်။ ဟိုကောင့်လက်ထဲမှာလဲ မမရဲ့ခရီးဆောင် အိပ်နဲ့ ဆိုတော့ မမ ခရီးထွက်ရာက ပြန်ရောက်ပြီး ရုံးကိစ္စပြီးလို့ အိမ်ပြန်မဲ့ သဘောဘဲ။ ဘာလဲ ဒီကောင်က မမကိုလိုက်ပို့တဲ့ ကောင်လား။ ဘာလိုက်ပို့စရာလိုလို့လဲ၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ပြန်လဲ ရတာဘဲ။ ဒါမှမဟုတ် ဒါ သူ့အကောင်လား၊ အဲလိုတွေးမိမှ ရင်ထဲက ပိုပူသွားတယ်။
ကြည့်စမ်း၊ ကြည့်စမ်း ၂ ယောက်သား စကားတပြောပြောနဲ့ ရီလို့မောလို့။ ပြောရင်းဆိုရင်း ဟိုကောင်ဘာပြောလိုက်တယ်မသိ၊ မမက အဲဒီကောင် လက်မောင်းကိုတောင်လှမ်းရိုက်လိုက်သေး။ အမယ်၊ တော်တော်ပျော်နေကြတယ်ထင်ပ၊ ပတ်ဝန်းကျင်တောင် မြင်ပုံမရ။
စကားတပြောပြောနဲ့သူတို့ ၂ ယောက် ကျနော်ထိုင်နေတဲ့ ဆိုင်ရှေ့က ဖြတ်သွားတယ်။ ဆိုင်ထဲကို ယောင်လို့တောင် သူတို့လှည့်မကြည့်။ အမယ် ပျော်နေလိုက်တာများ။ သူတို့ ကျောပေးပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းရောက်သွားတာနဲ့ စားပွဲထိုးကို ခေါ်ပြီး ပိုက်ဆံရှင်းဘို့တောင် အချိန်မရ၊ စားပွဲ ပေါ် ပိုက်ဆံချထားပြီး သူတို့ ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာ အသင့်စောင့်ကြည့်နေလိုက်တယ်။
ခပ်လှမ်းလှမ်းက တက်စ်စီ ကားတွေ ဆိုက်ထားတဲ့ လမ်းဒေါင့်အရောက်မှာ သူတို့ ကားပေါ်တက်လိုက်ကြတာ တွေ့လိုက်တော့ ကျနော် ကမန်းကတမ်း ကားဂိတ်ကို လျှောက်လာခဲ့တယ်။ လေးငါး ဆယ်လှမ်း လောက် အလျှောက်မှာ သူတို့ တက်လိုက်တဲ့ကားက ဝေါကနဲ ထွက်သွားတာတွေ့တော့ အချိန်ဆိုင်းမနေဘဲ ကားဂိတ်ကို ပြေးလာပြီး အသင့်ရှိနေတဲ့ နောက်ကားတစီးပေါ်အပြေးအလွှားတက်လို့
“ အကို လိုက် လိုက် စောစောက ထွက်သွားတဲ့ ကားနောက်ကိုလိုက် ”
ကျနော့် ကမန်းကတန်း အမောတကြီးနဲ့ အပြောကို ကားဆရာက ရုတ်တရက် နားလည်ပုံမရ။ ကျနော့်ကိုကြောင်ပြီး ကြည့်နေတယ်။
“ စောစောက ဟို စုံတွဲစီးသွားတဲ့ ကားနောက်က လိုက်ပေးဘို့ ပြောတာ အကို၊ မြန်မြန် အကို တော်ကြာမျက်ခြေပြတ်သွားအုံးမယ်၊ မြန်မြန် မြန်မြန်မောင်း အကို ”
ကျနော့် အလောသုံးဆယ် တက်သုတ်ရိုက်ပြီး ထပ်ရှင်းပြလိုက်မှ ကားဆရာလဲ ရူးကြောင်မူးကြောင်နဲ့ ကမန်းကတမ်း စက်နိုးပြီး ဝူးကနဲ မောင်းထွက်တယ်။ကားဆရာလဲ မျက်ခြေမပြတ်အောင် သေချာလိုက်ရင်း
“ ဘာလို့လဲ ညီလေး နောက်က ဟွန်းတီးပြီး ရပ်ခိုင်းလိုက်ရမလား ”
“ ဟင်းအင်း ဟင်အင်း မရပ်ခိုင်းနဲ့ သူတို့ ဘယ်သွားလဲ သိချင်လို့ ”
“ အော် အင်း အင်း ”
ကားဆရာက ဘယ်လို သဘောပေါက်သွားတယ် မသိ၊ အင်း အင်း နဲ့ ထပ်မစပ်စုတော့ဘဲ နောက်က လိုက်ပေးတယ်။ ဒီတာ့မှ ကျနော်လဲ ကားဆရာအမြင်ရှင်းအောင် လင်္ကာနဲနေဲ ချာ လိုက်တယ်။
“ ဒီလူ ကျနော့် အမေဆီက ပိုက်ဆံချေးသွားပြီး အိမ်ပါပြောင်းသွားလို့ အဲဒါ သူဘယ်မှာနေလဲလိုက်ကြည့်တာ၊ မသိမသာ နောက်ကဘဲလိုက်ပေး အကို ”
“ အော်၊ အင်း အင်း သိပြီ သိပြီ ”
ကားဆရာက သဘောပေါက်သွားပြီး စေတနာကောင်းကောင်းနဲ့ နောက်က မသိမသာလေး လိုက်ပေးတယ်။
“ ဟော ရှေ့မှာ ရပ်သွားပြီညီလေး ”
“ အင်း ရပ် ရပ် ဒီမှာဘဲ ရပ်တော့ ”
ကားဆရာကို ရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး ကျေးဇူးရှင် ဒရိုင်ဘာကို သူတောင်းသလောက် မဆစ်ဘဲ ပေးလိုက်တယ်။မမတို့လဲ ကားပေါ်က ဆင်းပြီး လမ်းတဖက်ကို ဖြတ်လို့ လေးထပ်တိုက် တလုံးက လှေခါးပေါ် တက်သွားတာ လှမ်းမြင်လိုက်တယ်။
“ ဟာ မမ ”
လူက မျက်လုံးတွေ ပြာပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့၊ ကားပေါ်က ဆင်းပြီး လမ်းဘေးမှာ ကြောင်တောင်ကြီးရပ်နေမိတယ်။ ပြေးသွားပြီး
“ မမ မမ ဘယ်သွားမလို့လဲ ”
ဆိုပြီး လှမ်းမေးရင်ဘဲ ကောင်းမလား။ ကတုန်ကရင်နဲ့ ချီတုန်ချတုန် စဉ်းစားနေတုန်းမှာဘဲ လှေခါးပေါ် တက်သွားတဲ့ သူတို့ နှစ်ယောက်က တဖြေးဖြေးနဲ့ မြင်ကွင်းက ပျောက်သွားတယ်။ ရင်ဘတ်ထဲမှာ တဒိန်းဒိန်းနဲ့ ပူလောင်ပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့၊ လမ်းဘေးက ဓါတ်တိုင်ကိုသာနဖူးနဲ့ တဒုန်းဒုန်းသာ ပြေးတိုက်ချင်စိတ်ပေါ်လာတယ်။
လုပ်ချင်အုံးဟဲ့ စုံထောက်၊ ကြောင်တောင်ကြီး ရပ်နေရာကနေ သတိဝင်လာပြီး ဘေးဘီကို ကြည့်လိုက်တော့ မလှမ်းမကန်းမှာ လမ်းဘေး လက်ဘက်ရည်ဆိုင်လေးကို တွေ့တော့ သွားထိုင်လိုက်တယ်။ ပြေးလာတဲ့ စားပွဲထိုးလေးကို လက်ဘက်ရည် တခွက်လို့ ခပ်တိုးတိုး လှမ်းပြောရင်း ဘာလုပ်ရင်ကောင်းမယ်ဆိုတာ စဉ်းစားဘို့ ပြင်လိုက်တယ်။
မထူးတော့ စမိတော့မှ ဆုံးအောင် ကမှ ဖြစ်တော့မယ်။ ခုနေ ထပြန်သွားရင်လဲ စိတ်ထဲက တနုံ့နုံ့နဲ့ နေလို့ရတော့မှာ မဟုတ်။ အသက်ကိုမှန်မှန်ရှုရင်း ထူပူနေတဲ့စိတ်ကို အတတ်နိုင်ဆုံး တည်ငြိမ်အောင်ထိမ်းရင်းအသိတရားတွေကို ရသလောက် စုစည်းလိုက်တယ်။
ပြီးတော့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် သက်ညှာတဲ့ အနေနဲ့ အသက်သာဆုံး အခြေအနေက စစဉ်းစားလိုက်တယ်။ သူတို့ ကိစ္စ တခုခုနဲ့ မိတ်ဆွေတယောက်ယောက် အိမ်ကိုလာတာလား။ ခနစောင့်ကြည့်မယ်။ဟုတ်ပြီ၊ ခန၊ အဲဒီ ခနကဘယ်လောက်လ။ဲ ၁၀ မိနစ်။ ဟင်အင်း ဟင်အင်း ၁၀ မိနစ်နဲလွန်းတယ်။
မိတ်ဆွေအိမ်လာလည်တယ်ဆို ၁၀ မိနစ်တော့ ကမှာမဟုတ်။ စကားတွေဘာတွေပြောမယ်၊ ဟိုကတခုခု ဧည့်ခံအုံးမယ်။ ဒါဆို ဘယ်လောက်စောင့်မလဲ၊ နာရီဝက်လောက် စောင့်မလား။
အာ များတယ်၊ မိတ်ဆွေအိမ်မဟုတ်ဘဲ သူတို့ ဒီမှာ လာကမြင်းတာဆို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ နာရီဝက်ဆိုဟိုမှာ တချီလောက် ပြီးနေပြီ။ လူက အကောင်းဘက် လှည့်တွေးနေရင်းက အဆိုးဆီဘဲ ပြန်ရောက်လာတယ်။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် အကြာကြီးမစောင့်၊ ခန စောင့်မယ်။ အဲ အဲ စောင့်ပြီးဘာလုပ်မလဲ၊ ကြည့်စမ်း အရေးကြီးတာ အရင်စဉ်းစားရမယ်။ သူတို့ ဘယ်အခန်းသွားတာလဲ။
သူတို့ တက်သွားတဲ့ တိုက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ၄ ထပ်၊ အင်း လှေခါး အနေအထားအရ မျက်နှာချင်းဆိုင် အခန်းရှိပုံမရ။ ဒါဆို အပေါ်မှာ ၃ ထပ်ရှိမယ်။ ၃ ထပ်ဆိုတော့ ၃ အိမ်ပေါ့။ ဘယ်အထပ်ကို သွားတာလဲ။ ဆိုင်ကထိုင်ပြီး လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဒုတိယထပ်က ဝရန်တာ ဘေးက ပြူတင်းပေါက်က ပွင့်နေတော့ လူရှိနေတဲ့ သဘော။ တတိယထပ် မသေချာ။ တံခါးက ပိတ်နေသလိုလို။
အပေါ်ဆုံးထပ်ကိုတော့ သေချာ မမြင်။ သူတို့ တက်သွားပြီးတဲ့နောက် ဘယ်အထပ်ကမှ ထူးခြားတဲ့ လှုတ်ရှားမှု့ မတွေ့ရ၊လူက ဟိုတွေး ဒီတွေး ချီတုံ ချတုံ ဖြစ်နေတယ်။ လိုက်ချောင်းဘို့ ဆိုတာကလဲ ဘယ်အိမ်မှန်းမသိ၊ တိုက်ခန်းတွေဆိုတော့ ဝင်ပေါက်က တခုတည်း။
အိမ်ပေါက်စေ့ တံခါးလိုက်ခေါက်ပြီး ပစ္စည်းကြော်ငြာသလိုလိုနဲ့ အကဲခတ်ရတော့ မလိုလို၊ ကဲ မထူးဘူး အပေါ်တက်ကြည့်မယ်၊ ဖြစ်လာတာ မီးစဉ်ကြည့်ကမယ်၊ ရပ်ကြည့်လို့ အမြတ်မရှိဘူး၊ ချထိုးမှ ၂ဆတိုးမယ်ဆိုတဲ့ လမ်းဘေး ဖဲ ၃ ချပ် ကစားဝိုင်း ကအဆိုကို လက်ခံပြီး ဆုံးဖြတ်ချက်ချလို့ ထိုင်နေရာက ဇတ်နဲ ထရပ်လိုက်တယ်။
ပြီးမှ လာချထားတဲ့ လက်ဘက်ရည် မသောက်ရသေးတာ သတိရပြီး ပြန်ထိုင်လို့ ခွက်သေးသေးလေးထဲကအေးနေပြီဖြစ်တဲ့ကျဲတဲတဲ လက်ဘက်ရည်ကို တကြိုက်ထဲနဲ့ အကုန်မော့ချလိုက်ပြီး အောက်ဆီဂျင် ပါတယ်ဆိုရုံလေး ပါတဲ့ ပူပြင်းနေတဲ့လေကိုအဆုတ်ထဲ တဝရှုသွင်းရင်း အားမွေးလိုက်တ ယ်။
ပြီးတော့ စားပွဲထိုးလေးကို ပိုက်ဆံရှင်းပေးပြီး လမ်းတဖက်ကို အပြေးကလေး ဖြတ်လိုက်တယ်။ လှေခါးအဝကနေ မမြင်ရတဲ့ အထပ်တွေကို မော့ကြည့်ရင်း ငထက်ဖြားခြေလှမ်းနဲ့ ခြေသံမကြားအောင် အသာထိမ်းလို့ တလှမ်းချင်းတက်လာတယ်။
ပထမထပ် အခန်းတံခါး၀ ရောက်တော့ အသာရပ်ပြီး တံခါးနား ကပ် နာစွင့်လိုက်တယ်။ သိတဲ့ အတိုင်းတံခါးကသာ အလုံပိတ်ထားပေမဲ့ အသံမလုံ၊ အထဲက အသံတချို့ကြားနေရတယ်။ ကြားရတဲ့ အသံက ဧည့်သည်ကို ဧည့်ခံနေတဲ့ အသံမျိုးမဟုတ်။ ခလေးလဲ ရှိပုံရတယ်။ ခလေးအသံလြဲ ကားရတယ်။ အင်း မမ ဒီအခန်းလာတာတော့ မဟုတ်။ သေချာပြီ၊
နောက်တထပ် ကိုဆက်တက်လိုက်တယ်။ လှေခါးက ထောင့်ချိုးဆိုတော့ အပေါ်ထပ်ကို လှမ်းကြည့်လို့မမြင်၊ တဆစ်ချိုးလိုက်မှ နောက်တထပ် တံခါးဝကို လှမ်းမြင်ရတယ်။ မြင်လိုက်တာနဲ့ သိလိုက်တယ်။ ဧရာမသော့ခလောက်ကြီးက တံခါးဝမှာ တန်းလမ်း။ ဒီအိမ်မှာ ခုလောလောဆယ် ဘယ်သူမှ မရှိဘူးဆိုတာ ဗေဒင်သွားမေးစရာတောင် မလိုတော့။
ဟုတ်ပြီ၊ နောက်တထပ်ဘဲ ကျန်တော့တယ်။ သေချာတယ် အပေါ်ဆုံးထပ်မှာဘဲ ရှိမယ်။ ဒီတော့ ခြေသံကိုပိုလုံအောင် ထိမ်းလိုက်ပြီး အသာလှမ်းတက်လိုက်တယ်။ တခါမှ မလုပ်ဘူးတဲ့ အလုပ်မို့လား မသိ။ ရင်ကခုမှ တဒိန်းဒိန်း ပိုခုန်လာပြီး ဒူးတွေတောင် တုန်သလိုလို ဖြစ်လာတယ်။ ရပ်ရတာတောင် အားမရှိတော့။ ထောင့်ချိုးက လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ တံခါးဝမှာသော့ခလောက်မရှိ။ ဒါဆို အထဲမှာ လူရှိတယ်ပေါ့။
ဖြစ်ချင်တော့ လှေခါးတခုလုံး အသံကလဲ တိတ်နေတယ်။ တဖြေးဖြေး တံခါးဝနားရောက်တော့ အထဲက အသံတချို့ကြားလိုက်ရတယ်၊ မသဲကွဲ။အားတင်းပြီး အဝအရောက်မှာ တံခါးကို နားနဲ့ အသာကပ်ပြီး နားထောင်ကြည့်လိုက်တယ်။
ကြားလိုက်ရတဲ့ အသံကြောင့် တကိုယ်လုံးထဲ သွေးတွေ ဦးနှောက်ဆီ အတင်းပြေးဝင်သွားသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ သေချာတယ် ဒါ မမအသံမှ မမအသံ၊ လွဲစရာကိုမရှိ။ ငါအမြဲကြားနေကျ အသံ၊
“ အင်း အင်း အား အား ကောင်းလိုက်တာ အား ကောင်းလိုက်တာ အင်း အင်း အား အား ဆောင့် ဆောင့် အား..ပြင်းပြင်းလေး ပြင်းပြင်းလေး အား အား ”
ရုတ်ကနဲ လူက တံခါးဝက ခွာလိုက်တယ်။ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ၊ ဘာမှမမြင်တော့၊ မျက်စိထဲ မှောင်မဲပြီး လူကကတုန်ကရင် ဖြစ်လာတယ်။ တဖြေးဖြေးနဲ့ ရင်ထဲမှာ ဒေါသက အလိပ်လိုက် အလိပ်လိုက်တက်လာပြီး ထိမ်းမရတော့။
ပိတ်ထားတဲ့ တံခါးကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ တဒုန်းဒုန်း စိတ်ရှိလက်ရှိ ထုပြီး လှေခါးက တဝုန်းဝုန်း ပြေးဆင်းလာခဲ့တော့တယ်။ ဘာမှ မမြင်တော့။ဒေါသထွက်ထွက်နဲ့ လျှောက်လာလိုက်တာ ဘယ်ရောက်လို့ ဘယ်ပေါက်မှန်းမသိတော့။
ရင်ထဲမှာ ဒေါသက အစုလိုက်အပြုံလိုက်၊ လူတကိုယ်လုံးလဲ ထူပူလို့၊ ရင်ဘတ်ထဲမှာ ကုလားနတ်ရော။တရုတ်နတ်ရော ၃၇ မင်းနတ်ပါ အကုန်၀င်ကနေသလို တဒိန်းဒိန်းနဲ့ ဖြစ်နေသလိုလူက ဒေါသနဲ့ တဆတ်ဆတ်တုန်နေတယ်။ နားထဲမှာလဲ စောစောက မမရဲ့ အော်သံက သရဲစီးသလို ခြောက်လှန့်နေသလိုပါဘဲ။
ကိုယ့်ကိုဘယ်သူတွေကြည့်နေတယ်၊ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဘာဖြစ်နေလဲ ဘာမှ မသိတော့၊ စိတ်ထဲကလဲ တောက် . . ဒီကောင်မ ဒီလောက်တောင်ထရသလား၊ အပြင်မှာ ဘယ်နှစ်ယောက်နဲ့များ အဲလိုအလေလိုက်နေတာလဲ မသိဘူး၊ တော်တော် ယားနေတဲ့ မိန်းမ၊
နင့်စောက်ဖုတ်က လီးမဝင်ရရင် မနေနိုင်တော့ဘူးလား၊ ပြည့်တန်ဆာ တောင် ပိုက်ဆံရမှခံတာ၊ နင်ကတော့ တွေ့သမျှ လူနဲ့ ခံနေတော့တာဘဲ။ ###မ၊ ပြည့်တန်ဆာ၊ ကြိုက်ကုန်းမ .. ထွက်လာတဲ့ ဒေါသအလျှောက် မမကို စိတ်ထဲက တတ်သမျှ မှတ်သမျှ နည်းမျိုးစုံနဲ့ ကျိမ်ဆဲရ င်း ခြေဦးတည်ရာ လျှောက်လာတုန်း ရုတ်တရက် ခေါင်းထဲ အတွေးတခု ဝင်လာတယ်။
သွားပြောမယ်၊ ဒေါ်လေးနဲ့ သွားတိုင်မယ်၊ နင့်အကြောင်းတွေ အားလုံး နင့်အဒေါ်ကို သွားပြောမယ်၊ နင်အပြင်မှာ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေတာ အားလုံးသွားပြောမယ်။ သောက်ကောင်မ၊ သေနာမ။ ငါသွားတိုင်ပြောမယ်။ဆိုတဲ့ အတွေးဝင်လာပြီး ရှည်ရှည်ဝေးဝေး မစဉ်းစားတော့ဘဲ လမ်းလျှောက်နေတာကို တုန့်ကနဲ ရပ်လို့လမ်းမပေါ် ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်ရင်း အသင့်မောင်းလာတဲ့ တက်စ်စီ တစီးကို လက်တားရပ်ခိုင်းလိုက်တယ်၊ပြီးတော့ ဒေါ်လေးနေတဲ့လမ်းနာမည်ကို ပြောလို့ မောင်းခိုင်းလိုက်တယ်။
ဒေါ်လေး ခြံဝက ခေါင်းလောင်းကို မနားတမ်း ကိုင်လှုတ်နေတဲ့ အသံကြောင့် ဒေါ်လေး ကမန်းကတမ်းအိမ်ထဲက ပြေးထွက်လာရင်း
“ ဟဲ့ ဟဲ့ မောင်ဇော် ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ ရန်ဖြစ်လာတာလား ”
မျက်နှာနီကြီးနဲ့ ဒေါသထွက်နေတဲ့ ကျနော့်ကိုကြည့်ပြီး ဒေါ်လေးက အလန့်တကြားမေးရင် ခြံတံခါးကို ဖွင့်ပေးတယ်။
တံခါးပွင့်သွားတာနဲ့ တရှုးရှုး နဲ့ အိမ်ထဲကို တန်းဝင်သွားတော့ ဒေါ်လေးက ကမန်းကတမ်း ခြံတံခါး ပြန်ပိတ်ရင်းကျနော့်နောက်က ပြေးလိုက်လာတယ်။အိမ်ထဲက ဆိုဖါပေါ် ထိုင်မိတဲ့ အထိ ကျနော် ဘာစကားမှ မပြောနိုင်၊ ဘယ်ကစပြောရမှန်းလဲ မသိ။ လူကခုထိ ဒေါသက မကျ၊ တကယ်တမ်း ဒေါ်လေးနဲ့ တိုင်မယ် စဉ်းစားခဲ့ပေမဲ့ တကယ်တမ်း ဒေါ်လေးကို တွေ့တော့ ဘယ်က ဘယ်လိုစတိုင်ရမှန်းမသိ။
ဒေါ်လေးက ဘုမသိ ဘမသိ ကျနော်နား ဝင်ထိုင်ရင်း ဘာဖြစ်လာတာလဲ ဘဲ တတွတ်တွတ် မေးနေတယ်။ကဲ မထူးဘူး။ တိုင်ဘို့လာတာ တိုင်မယ်၊ ###မ နင့်အကြောင်း အကုန်ပြောပြစ်မယ်။ စိတ်နာနာနဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ချလို့ ဒေါ်လေးကို တုန်းတိတိကြီး ပြောချလိုက်တယ်။
“ မမ ဖေါက်ပြန်တယ် ”
“ ဘယ်လို ဘယ်လို ဘာပြောတယ် ”
ဒေါ်လေးက မရှင်းသလို ထပ်မေးတော့
“ မမ တခြားတကောင်နဲ့ ဖေါက်ပြန်နေတာ ကျနော်ကိုယ်တိုင် တွေ့ခဲ့တာ ဒေါ်လေး ”
“ မင်းဟာက ဟုတ်ရဲ့ လား၊ သူတို့ မိတ်ဆွေတွေ အတူသွားလာ နေတာ နေမှာပေါ့ ”
ဒေါ်လေးက အကြောင်းစုံကို မသိတော့ ပြေရာပြေကြောင်း ကျနော့်ကို ဖြောင်းဖျတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျနော်က မျက်စိနဲ့ မမြင်ခဲ့ပေမဲ့ နားနဲ့ ဆတ်ဆတ်ကြားခဲ့ရတဲ့ သူဆိုတော့
“ မဟုတ်ဘူး ဒေါ်လေး မဟုတ်ဘူး၊ အတူသွားလာနေတာ မဟုတ်ဘူး၊ သူတို့ ဖေါက်ပြန်နေတာ ကျနော်ကိုယ်တိုင် နားနဲ့ ကြားခဲ့ရတာ ”
ဒေါသထွက်ထွက်နဲ့ ဒေါ်လေးကို အသံကျယ်ကျယ် ပြောမိတော့ ဒေါ်လေးက ကျနော့် လက်ကို လှမ်းကိုင်ရင်း
“ မောင်ဇော် စိတ်ကိုအေးအေးထားစမ်း၊ ဒေါ်လေးကို အားလုံးပြောပြ၊ ဒေါ်လေးရှင်းပေးမယ်၊ စိတ်နဲနဲလျှော့ ဟုတ်ပလား၊ ကဲ ကဲ မင်းသိလာတာတွေ အားလုံးကို ဒေါ်လေးကို ပြော ”
ကျနော့်လက်ကို ညှစ်ကိုင်ရင်း အားပေးသလို လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့ အေးအေးသက်သာ ပြောလိုက်တဲ့ဒေါ်လေး အပြောကြောင့်လားမသိ၊ တင်းနေတဲ့ ဒေါသတွေက ဝမ်းနည်းတဲ့ အသွင်ကို ဆောင်သွားပြီးငိုသံပါကြီး နဲ့ ဒေါ်လေးကို မမနောက် လိုက်ချောင်းတာကစလို့ အခန်းဝကကြားရတဲ့ အသံ အဆုံးထိတဖြေးဖြေး ရှင်းပြလိုက်တယ်။ကျနော့်စကားဆုံးတော့မှ ဒေါ်လေးလဲ
“ ဖြစ်ရလေ မောင်ဇော်ရယ် ”
ဆိုပြီး ကျနော့်ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ ဒီတော့မှ ကျနော်လဲ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြောရင်းတမ်းလမ်း ငိုနေတာကို သတိထားမိသွားတယ်။မထူးတော့ ငိုလက်စနဲ့ ဒေါ်လေး ရင်ခွင်မှာ မျက်နှာအပ်လို့
“ မမရက်စက်တယ် ဒေါ်လေးရယ် ”
ဆိုပြီးဝမ်းပန်းတနဲ ငိုချ လိုက်တယ်။ ဒေါ်လေးက ဘာမှတော့ ပြန်မပြော၊ ကျနော့် ကျောကို သူ့လက်နဲ့ အသာပွတ်ပေးရင်း ကျနော်ဝ့ မ်းနည်းတကြီး ငိုနေတာကို သက်သာလို သက်သာငြား ပွတ်ပေးနေတော့တယ်။ငိုတဲ့ သူတွေ ထုံးစံအတိုင်း အချိန်တန်ရင် သူ့အလိုလိုတော့ တိတ်တာပါဘဲ။ ကျနော်လဲ ဘာထူးလဲ အချိန်တန်တော့ သူ့အလိုလို ရပ်သွားပြီး ဒေါ်လေးရင်ခွင်မှာ မှေးလက်စနဲ့ အသာမှေးနေတုန်း ဒေါ်လေးက
“ ကဲ မောင်ဇော် ဝမ်းနည်းမနေနဲ့တော့ တော်ပြီနော်၊ အတွေ့အကြုံတခုလို့ဘဲ သဘောထား သိလား ”
“ မဟုတ်ဘူး ဒေါ်လေးရာ၊ မမနဲ့ ကျနော်က ဒီအခြေအနေရောက်ပြီးမှ လုပ်ရက်တယ် ”
ဝမ်းနည်းတကြီး ထပ်ပြောရင်း ကျနော့်မျက်နှာကို ဒေါ်လေး ရင်ခွင်ကနေ ခွာလိုက်တယ်။
“ ဒေါ်လေး တူမဘက်က ဒေါ်လေး လိုက်ပြောတာ မဟုတ်ဘူးနော်။ သူ့မှာလဲ သူ့ အခြေအနေနဲ့ သူ ဖြစ်သွားတာ ဖြစ်ချင်လဲ ဖြစ်မယ်။ အချစ်သစ်ရှာတွေ့သွားတာ ဖြစ်ချင်လဲဖြစ်မယ်၊ ဘယ်လိုဘဲ ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့၊ ဒါသူက မင်းအပေါ် သစ္စာဖေါက်တာဘဲ။ အဲလိုဖြစ်သွားတဲ့ အတွက် မင်းက သူ့အပေါ် ရှေ့ဆက် စွဲလမ်းနေမယ်ဆိုရင် မင်းဒုက္ခ မင်းရှာတာဘဲ။
ခု ဖြစ်သွားတဲ့ ကိစ္စက ပြင်လို့မရတော့ဘူး၊ မိမိုး အနေနဲ့ကလဲ သူမှားပါတယ်ပြောပြီး မင်းကိုတောင်းပန်တယ်ဆိုရင်တောင် မင်း ပြန်လက်ခံမလား၊ မင်းဖာသာ မင်းစဉ်းစား၊ ဒေါ်လေးလဲသူဘာလို့ အဲလို ဖြစ်သွားလဲ နားမလည်ဘူး၊ ဒေါ်လေး သူနဲ့ ပွင့်ပငွ့်လင်းလင်းပြော မေးကြည့်မယ်၊ ပြီးတော့ ဒေါ်လေး သူ့အတွက် လုပ်သင့်တာကို လုပ်ရမယ်၊ ဒါက တပိုင်း။ ခု မင်းနဲ့ ဆိုင်တာဘဲ ဒေါ်လေးပြောမယ်၊ဒေါ်လေး မင်းကို နားလည်တယ်။
မင်းတို့ ၂ ယောက်က တခြားချစ်သူတွေထက်ကို အဆင့်ကျော်ပြီး ချစ်ခဲ့ကြတာဆိုတော့ မင်း သူ့ကို စွဲလမ်းတာက ပိုနေမယ်။ ဒီတော့ မင်းက သူများထက် ပိုခံစားရမှာဘဲ။ ဒီတော့မင်းကို ဒီအတိုင်း လွှတ်ပေးလိုက်ရင် မင်း မမကို တမ်းတနေတဲ့ စိတ်နဲ့ဘဲ မင်း ဘ၀ ပျက်မှာဘဲ။
အဲဒါ ဒေါ်လေးကောင်းကောင်းသိတယ်။ မင်း ငယ်သေးတယ်မောင်ဇော်၊ မင်းဘဝမှာ ရှေ့ဆက်လုပ်စရာတွေအများကြီးရှိသေးတယ်၊ အချစ်တခုတည်း အတွက်နဲ့ မင်းဘဝပျက်စီးတာ ဒေါ်လေး မမြင်ချင်ဘူး၊ ခု ဒေါ်လေးပြောတာ မင်းအနေနဲ့ နားလည်ကောင်း နားလည်လိမ့်မယ်၊ ဒါပေမဲ့ တကယ့်လက်တွေ့မှာ အဲဒါကို မင်းလိုက်လုပ်နိုင်ချင်မှ လုပ်နိုင်လိမ့်မယ်။ မင်းမှာ အစားထိုးစရာ တခုခု မရှိရင် မင်းအဲဒီအဖြစ်ကို တွေးတွေးပြီး မေ့အောင်အရက်တွေ သောက်ချင် သောက်မယ်။ မူးရစ်ဆေးတွေ သုံးချင်သုံးမယ်။ အဲဒါဆိုသွားပြီ၊ မင်းဘ၀ ပျက်ပြီဘဲ။ဒေါ်လေးပြောတာ နားလည်လား ”
“ မသိဘူး ဒေါ်လေး မသိဘူး၊ ကျနော်သိတာ မမ ကျနော့်ကို ရက်စက်တယ်၊ ဒါဘဲကျနော်သိတယ် ”
ကျနော်ငိုသံပါကြီးနဲ့ အော်ပြောမိတယ်။ဒေါ်လေးက စကားရှည်ကြီးပြောပြီး ကျနော့်ကို နားဝင်အောင် ဆုံးမပေမဲ့ ကျနော့် နားထဲ ဘာမှမဝင်၊ ကျနော့်နားထဲကြားနေတာက တံခါးကြားက ထွက်လာတဲ့ မမအသံတွေ၊
“ ကဲ လာစမ်း မောင်ဇော်၊ လိုက်ခဲ့ ”
ဟင်း ကနဲ ဒေါ်လေးဆီက သက်ပြင်းချသံ ကြားလိုက်ရပြီးနောက်၊ ရုတ်တရက် မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီးကျနော့်လက်ကို အတင်းဆွဲခေါ်သွားတယ်။ အပေါ်ထပ် မမနဲ့ကျနော် တွေ့နေကျ အခန်းထဲရောက်တော့ ကျနော့်ကို ကုတင်ပေါ် ထိုင်ခိုင်းပြီး ကျနော့်ရှေ့တည့်တည့်ရပ်လို့
“ ဒီမှာကြည့်စမ်း မောင်ဇော် ”
လို့ ပြောရင်း ဒေါ်လေး သူ့ကိုယ်ပေါ်ကအဝတ်တွေ တလွှာချင်း ချွတ်ချတော့ တာဘဲ။ ကျနော် လုံးဝမထင်၊ ဒေါ်လေး လုပ်သမျှ အံ့သြတကြီး ကြည့်နေမိတယ်။ နောက်ဆုံး အတွင်းခံ ပင်တီ ကလေးကို ချွတ်ချအပြီးမှာတော့ ဒေါ်လေးက မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်းကျနော့် အရှေ့မှာ ရပ်လျှက်။ ပြီးတော့ ကျနော့် နားကို တဖြေးဖြေး တိုးကပ်လာတယ်။
“ တွေ့လားမောင်ဇော်၊ ဒေါ်လေး လှသေးလား ကြည့်စမ်း´
ဒေါ်လေးက ကျနော့် ပုခုံး ၂ ဘက်ပေါ် သူ့လက် ၂ ဘက်ကို တင်ရင်း လှမ်းမေးတယ်။ ကျနော် ဘာမှ ပြန်မဖြေဖြစ်၊ ကျနော် ဒေါ်လေးကို ကြောင်ပြီးကြည့်နေမိတယ်၊ ရှင်းရှင်းပြောရင် ဒေါ်လေးက လှတုန်း၊ မျက်စိရှေ့မှာ မြင်နေရတဲ့ ရင်သားတွေက နဲနေဲ လးလျှော့ရဲရဲရှိပေမဲ့ လုံးဝန်းနေတုန်း။ အဲဒီအောက်က ဝမ်းဘိုက်သား၊ အရမ်းချပ်မနေဘဲ မသိမသာလေး ဖေါင်းလို့၊ အဲဒီအောက်မှာတော့ အမွေးအမြှင် တစက်လေးမှ မရှိဘဲ ပြောင်သလင်းခါပြီး ခပ်ဖေါင်းဖေါင်းလေး နဲ့အကွဲ ကြောင်း အစလေးပါ ပေါ်နေတဲ့ ဆီးခုံ။ ပြီးတော့မှ သွယ်ဆင်းသွားတဲ့ ပေါင်တံ ဝင်းဝင်းလေး၊
“ ကဲ မောင်ဇော်၊ မေးနေတယ်လေကွယ်၊ ဒေါ်လေး လှသေးလားဆို ”
ညင်ညင်သာသာလေး ဒေါ်လေးဆီက အသံ ထပ်ထွက်လာတယ်။ကျနော် ဘာမှ ပြန်မဖြေဖြစ်။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ ဘာမှမရှိ၊ ဒေါ်လေး ဘာစိတ်ကူးနဲ့ ကျနော့်ကိုလုပ်နေတယ်ဆိုတာကိုလဲ မတွေးမိ၊ ဒေါ်လေးတကိုယ်လုံးကိုသာ ဟိုကြည့်ဒီကြည့် ကြည့်နေမိတော့တယ်။ မမပြီးရင်တွေ့ဘူးတဲ့ ဒုတိယ မိန်မတယောက်ရဲ့ အဝတ်မဲ့ ခန္တာကိုယ်။
“ ကွယ် ဒီမှာ ဒေါ်လေးကို ကိုင်ကြည့်ပါအုံး ”
ပြောရင်း ဒေါ်လေး ကျနော့် လက် ၂ ဘက်ကို သူ့လက်နဲ့ လှမ်းဆွဲပြီး သူ့ခါးပေါ်တင်ပေးရင်း လူက ကျနော့်အနားပိုတိုးလို့ ရပ်နေရာက သူ့ဒူးတဖက်က ကုတင်ပေါ် လှမ်းတင်လိုက်တယ်၊ အဲဒီမှာ ကျနော့်မျက်နှာကသူ့ရင်ညွှန့်နဲ့ ပိုကပ်သွားတော့ သူက ကျနော့် မျက်နှာကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းရင်း သာသာလေး ကျနော့်ခေါင်းကို လှမ်းဖက်လိုက်တယ်။
ကျနော့် မျက်နှာက သူ့ရင်သား အိအိလေး ၂ ခုကြားမှာ အသာမြုတ်ဝင်သွားတယ်။ ဒီတော့မှ စိတ်ထဲက စောစောက အမောတွေ ပြေသွားသလိုလို ခံစားလိုက်တဲ့နောက် စောစောက ဒေါ်လေး လှမ်းတင်ပေးလိုက်တဲ့ ကျနော့် လက် ၂ ဘက်က အလိုလို လှုတ်ရှားလာပြီး ဒေါ်လေး ကျောပြင်ကို စုန်ဆန်ပွတ် ပေးနေမိတော့တယ်။ တခါတခါ ဒေါ်လေးရဲ့ လုံးဝန်းတဲ့ တင်ပါးဆုံကြီးကိုပါ ဖြစ်ညှစ်မိပြန်တယ်။
အဲလို ဖြစ်ညှစ်လိုက်ရင် ဒေါ်လေး ဆီက အိ ကနဲ အသံထွက်လာပြီးလူက အရှေ့ကို ကော့လ့ို ကျနော့်ခေါင်းကို အတင်းဖက်လိုက်တယ်။ နာလို့ ထင်ပါရဲ့။တော်တော်လေးကြာ အဲဒီပုံစံနဲ့ နေရင်း ဒေါ်လေးဆီက
“ ကဲ မောင်ဇော် ထပါအုံး ”
လို့ ဆိုရင်း လူချင်းခွာလို့ ကျနော့်ကို လက်ကို ဆွဲလို့ မတ်တတ်ရပ်ခိုင်းတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီ ကြယ်သီးနဲ့ ဇစ်ကို ဖြုတ်ရင်း အတွင်းခံပါ ပူးတွဲကိုင်လို့ တခါတည်း ဆွခဲ ျွတ်ချလိုက်တယ်။
ကျနော် ဒေါ်လေးလုပ်သမျှ မညင်းမိ၊ ဘာကြောင့်မှန်းလဲ ကိုယ့်ဟာကိုမသိ၊ လူက စိတ်ညို့ခံရတဲ့သူလို ကြောင်တောင်တောင်၊ အသိစိတ်မရှိတော့သလိုလို။ပြီးတော့ လူကို အိပ်ယာပေါ် တွန်းချလိုက်တော့ ဘောင်းဘီနဲ့ အောက်ပိုင်း ခြေချုပ်မိနေတဲ့ ကျနော့် ကိုယ်ကအိပ်ယာပေါ် ဝုန်းကနဲ လဲကျသွားတယ်။ ထူးဆန်းတာက ကျနော့် ကောင်လေးက ထောင်မနေ။
ဒီတော့မှ ဒေါ်လေးလဲ ခြေတလုံးလောက်မှာ တစ်နေတဲ့ ဘောင်းဘီကို အစကဆွဲလို့ လွတ်လွတ် ကျွတ်ကျွတ် ဖြစ်သွားအောင် ဆွဲချွတ်ပြီး လဲနေတဲ့ ကျနော့်ဘေးမှာ အသာဝင်ထိုင် လိုက်တယ်။ ဘာမှမပြောဘဲ ကျနော့် ခြေထောက်တဖက်ကို သူ့ပေါင်ပေါ်ဆွဲတင်ရင်း ကားသွားတဲ့ ပေါင်ကြားက ကျနော့်ကောင်လေးကို သူ့လက်မ၊ လက်ညိုး၊ လက်ခလယ် ၃ ချောင်းလောက်နဲ့ အသာကောက်ကိုင်ရင်း ဒစ်အောက်နားလေးကို လက် ၃ ချောင်းနဲ့ အသာအယာ လှည့်ပတ်ကစားပေးတော့တာပါဘဲ။
အဲဒီတော့မှ စောစောက ခွေခွေလေးလဲနေတဲ့ ကျနော့် ကောင်လေးလဲ တဖြေးဖြေးနဲ့ ခေါင်းထောင်လာပါတော့တယ်။ လူလဲ အလိုလို ဖီလင်တက်လာပြီး ပါးစပ်က အင်း အင်း ဒေါ်လေး ဒေါ်လေး ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ လို့အယောင်အယောင်အမှားမှားထွက်လာတော့တယ်။
ဒီတော့မှ ဒေါ်လေးလဲ ထောင်လာတဲ့ ကျနော့်ကောင်လေးကို ခပ်တင်းတင်းဆုတ်လိုက်ပြီး အထက်အောက် ခပ်ပြင်းပြင်း ဆက်တိုက်လေး ဆောင့်ပေးလိုက်တော့ ကျနော့်ကောင်လေးက သံချောင်းက အဘခေါ်ရလောက်အောင် ဖြစ်သွားပါတော့လဲ။ ဒီတော့မှ ဒေါ်လေးက အဆင်ပြေအောင် နေရာရွေ့ထိုင်ရင်း
“ ဒေါ်လေး ကောင်းကောင်းလေး လုပ်ပေးမယ်နော်၊ ညိမ်ညိမ်ခံ သိလား ”
လို့ပြောရင်း ဆေးပေါ့လိပ်များ မီမညှိခင် ဆေးကျပ်နေတာ ချောင်အေင် ပွတ်ပြီးလိပ်သလို သူ့လက်၂ ဘက်နဲ့ ထောင်မတ်နေတဲ့ ကျနော့်ကောင်ကို ညှပ်ရင်း အသာအယာလိပ်ပေးပါတော့တယ်။ဒီတော့မှ
“ အား အီး အီး အား အား အင်း အင်း အင်း အင်း ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ် ”
ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်ဘဲ လူက ဟိုကော့ ဒီကော့နဲ့ တွန့်တွန့်လူးနေပါတော့တယ်။မမနဲ့ တုန်းက အသံမထွက်ခဲ့တဲ့ ကျနော် ခု ဒေါ်လေး လက်စွမ်းပြမှု့ကို မခံနိုင်တော့။ တညီးညီး တညူညူနဲ့ တွန့်တွန့်လူးနေတော့တာပါဘဲ။ ဒေါ်လေးက အဲလို ဖွဖွ လေး လိပ်လိုက် ကြမ်းကြမ်းလေးလိပ်လိုက် လုပ်နေရုံသာမက တခါခါ တင်းတင်းလေးဆုတ်လို့ ဆတ်ဆတ်လေး ထုပေးပြန်တယ်။
ခနလေးကြာတော့ ကျနော် မနေနိုင်တော့၊ လူက ပိုမွှန်လာပြီး
“ အား အား မရတော့ဘူး မရတော့ဘူး၊ ဒေါ်လေး လုပ်တော့မယ် လုပ်တော့မယ် ”
ဆိုပြီး လူက မခံနိုင်တော့ဘဲ ကုန်းရုန်းထလို့ ဒေါ်လေးကို လုပ်မယ် ပြင်တော့ ဒေါ်လေးက ကျနော့် ရင်ဘတ်ကို အသာလှမ်းဖိရင်း
“ မလောနဲ့လေကွယ် မောင်ဇော်၊ ဒီနေ့တော့ အဲလိုနဲ့ဘဲ ပြီးအောင် ခံလိုက်နော် နောက်နေ့တွေ အများကြီးရှိသေးတာဘဲ၊ တနေ့နဲနဲ ေပါ့ ဟုတ်လား ”
အသာပြောရင်း သူ့လုပ်လက်စ အလုပ်ကို ဆက်လုပ်ပေးတယ်။ လူက ဒေါ်လေးရဲ့ ခပ်တင်းတင်းလေး ဆုတ်လို့ထုပေးရင် ပြီးချင်သလိုလိုဖြစ်လိုက်၊ ပြီးခါနီးလဲကျရော သူက လက်နှစ်ဘက်နဲ့ တင်းတင်းလေး ညှပ်လို့ လိပ်ပေးလိုက်၊ အဲလို လိပ်ပေးလိုက်တိုင်း လူက ကျင်ကနဲ ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ထွက်ခါနီး အရည်တောင် ဘယ်ပျောက်သွားမှန်းမသိဘဲ မခံနိုင်လို့ တွန့်တွန့်လူးသွားလိုက် ဖြစ်နေရင်း နောက်ဆုံး မခံနိုင်တော့ဘဲ
“ အဲလိုဘဲ လုပ်တော့ အဲလိုဘဲလုပ်တော့ ကျနော် မခံနိုင်တော့ဘူး ပီးချင်ပြီ ပီးချင်ပြီး အလိုဘဲ လုပ်တော့၊ဟိုလို မလုပ်နဲ့တော့ တော်ပြီ တော်ပြီ၊ မခံနိုင်တော့ဘူး၊ ပီးလိုက်တောမယ် ပီးလိုက်တော့မယ် ”
လို့ အတင်း တားရင်း ပြီးအောင် သူ့လက်၂ ဘက်ကို အတင်းဆုတ်ရင်း ထုခိုင်းလိုက်ရပါတော့တယ်။ဒီတော့မှ အတွင်းကနေ ရုန်းထွက်ချင်နေတဲ့ ကောင်တွေက လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်နဲ့ အပြင်ကို တော်တော်ဝေးဝေးထိ ပြေးထွက်သွားပါတော့တယ်။
တစက်မကျန် အားလုံး အပြင်ရောက်သွားပြီးတဲ့နောက် လူက မောမောနဲ့ အသက်ပြင်းပြင်းရှုနေတုန်းဒေါ်လေးက ကျနော့် ပေါင်ကို အသာအယာ ပွတ်ပေးရင်း
“ ဘယ်လိုလဲ မောင်ဇော်၊ ဒေါ်လေး လုပ်ပေးတာ ကြိုက်လား ”
ကျနော် ပြန်မဖြေဖြစ်၊ ခုမှ လူက အသိပြန်ဝင်လာတယ်။ ဒေါ်လေး ငါ့ကို ဘာလို့ အဲလိုလုပ်တာလဲ၊ ပြန်စဉ်းစားရင်း ခပ်ရေးရေးလေး အသိဝင်လာတယ်။
“ ကြည့်စမ်း မောင်ဇော်ဟာက ခုထိ ထောင်နေတုန်းဘဲ ”
ပြောရင်း အောက်က တွဲကျနေတဲ့ ဥကို ကိုင်ရင်း အသာညှစ်လိုက်တယ်။
“ အား ”
လူက အောက်တောက်တောက်လေး ဖြစ်သွားတာမို့ အသံထွက်အော်တော့ ဒေါ်လေးက
“ ဒေါ်လေး လုပ်ပေးတာ ကြိုက်လား လို့ မေးနေတယ်လေ ”
“ အင်း ကြိုက်တယ် ”
“ ဒါဆို ကြိုက်ရင် ဒေါ်လေးဆီလာ သိလား၊ မိမိုးကိစ္စ ဘာမှ မစဉ်းစားနဲ့တော့၊ ဟုတ်လား ”
ကျနော် ရုတ်တရက် ပြန်မဖြေဖြစ်၊ ဒေါ်လေးပြောတာ စဉ်းစားနေတုန်းဒေါ်လေးက စောစောက ဖွဖွလေးကိုင်ကစားနေတဲ့ ကျနော့် ဥ ကို အသာညှစ်လိုက်ပြန်တယ်။
“ အား ”
“ ဟုတ်လား လို့ မေးနေတယ်လေ ”
“ အင်း ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး ”
“ ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း ”
ဒေါ်လေးက တိုးတိုးလေးရယ်ရင်း ထပ်ညှစ်လိုက်ပြန်တယ်။
“ အား ”
အဲ ဟုတ်ကဲ့ ပြောလဲ အညှစ်ခံရတာပါဘဲလား။
“ အဲလိုမှပေါ့၊ ကဲ ဘောင်းဘီဝတ်ပြီး ပြန်တော့နော်၊ ဒီမှာ ဒေါ်လေး မင်းပန်းထားတာတွေ သုတ်ရအုံးမယ် ”
၃ ခါလောက် အညှစ်ခံလိုက်ရတော့စောစောက ထောင်နေတဲ့ ကောင်က ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျပြီး ငြိမ်သွားတယ်။ကျနော်လဲ ထပြီး ဘောင်းဘီကို ပြန်ဝတ်တယ်၊ ကျနော် ဘောင်းဘီဝတ်နေတာကို ကြည့်ရင်း ဒေါ်လေးက စိတ်မချသလို လှမ်းမှာတယ်။
“ အိမ်ကို ရောက်အောင် ပြန်နော်၊ မိမိုးအကြောင်း ဘာမှ မစဉ်းစားတော့နဲ့ သိလား။ နောက်တခေါက်လာရင် ဒီထက်ကောင်းအောင် ဒေါ်လေးတို့ လုပ်ကြမယ်သိလား ”
“ ဘယ်လို လုပ်မလို့လဲ ”
“ ကွယ် ဒါတော့ မင်းလာရင် သိမှာပေါ့ ”
“ မနက်ဖြန်လား ”
“ မင်းလာချင် လာပေါ့ ”
ဒေါ်လေးအိမ်က ထွက်လာပြီး ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်ကို လျှောက်နေရင်း ကျနော်စဉ်းစားမိတယ်။ ဒေါ်လေးကျနော့်ကို ဘာလို့ အဲလို လုပ်လိုက်တယ်ဆိုတာကိုလဲ သဘောပေါက်လိုက်သလိုဘဲ။ ဒါပေမဲ့ အတွေးက ဇဝေဇဝါနဲ့၊ ကျနော့်ဘဝကိုဘဲ ကယ်တင်လိုက်တာလား၊ သူ့ယောက်ကျားဆီက မရနိုင်တော့တဲ့ အရာကို ကျနော့်ဆီက ယူလိုက်တာလား။ ဒါမှမဟုတ် ၂ ခုလုံးလား။ မသေချာ။
လောလောဆယ် သေချာတာကတော့ မမ ကြောင့်ဖြစ်လာတဲ့ ကျနော့် မီးတွေ တော်တော် ငြိမ်းသွားတာတာပါဘဲ။ သေချာစဉ်းစားကြည့်တော့ မမကို စတွေ့ကတည်းက တပ်မက်မှု့နဲ့ ချစ်ခဲ့တာပါလားဆိုတာ ခုမှသဘောပေါက်သွားတယ်။ မမနဲ့ တွေ့တိုင်း လူက တချိန်လုံး လုပ်ချင်တဲ့ စိတ်ဘဲ ဖြစ်နေတယ်။
မမနဲ့ မတွေ့ရရင် လိုချင်စိတ်တွေဖြစ်လာတယ်၊ အဲ မမဆီက အရမ်းရနေပြန်တော့လဲ ထွက်ပြေးချင်ပြန်ရော၊အဲဒါ တကယ့်အချစ်လားကျနော်မသိ၊ ခု မမဆီက ရနေကျအဲဒီ သာယာမှု့တွေကို ဒေါ်လေးဆီကရလိုက်သလိုဘဲ။ဒါပေမဲ့ ဒီလိုချည်း ဒေါ်လေးနဲ့ ရှေ့ဆက်စခန်းသွားရမှာ ကျနော့်စိတ်ထဲ တမျိုးဘဲ၊တမျိုးတော့ တမျိုး ဘယ်လိုတမျိုးလဲ ဆိုတာ မပြောတတ်။
ဒေါ်လေးကတော့ ပြောတာဘဲ၊ ရုပ်ရှင်ထဲက ကြားနေကျ ဆရာဝန်စကားနဲ့ ပြောရရင်
“ ခုလောလောဆယ် လူနာသက်သာအောင် ဆေးတလုံး ထိုးထားပေးလိုက်တယ်။ မသက်သာရင် မနက်ဖြန်တခေါက်လာပြလေ ”
ဆိုတဲ့ အတိုင်း ဖြစ်နေပါရောလား၊မနက်ဖြန် တခေါက် ထပ်သွားပြရ ကောင်း မကောင်း တောင်ကျနော် မစဉ်းစားတတ်တော့။တလောကလုံး ကြားအောင်သာ အော်မေးလိုက်ချင်တော့တယ်။
“ မနက်ဖြန် တခေါက် သွားပြန်ပြရင်ကောင်းမလားဗျို့ ”
ညက တညလုံး အိပ်မပျော်၊ မမရက်စက်လို့ အသဲကွဲပြီး အိပ်လို့မရတာ တော့မဟုတ်။ အမှန်ဖြစ်သင့်တာက ပျင်းပျင်းရှိတိုင်း ကြည့်နေကျ ရုပ်ရှင်ကားတွေထဲကလို အသဲကွဲတဲ့ သူတွေ ဖြစ်နေကျအတိုင်း ဟိုတယ် တခုခုမှာ အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ မူးရူးပြီး
“ မင်း သစ္စာဖေါက်တယ် . . မင်းဟာ လျှာနှစ်ခွနဲ့ မြွေဟောက်မလိုဘဲ . . ငါ့အသဲတွေကွဲအောင်ခွဲပြစ်တယ် . . . ဘာညာ ဘာညာ . . . ”
နဲ့ ရင်ထဲက အလွမ်းတွေ ပြေရာပြေကြောင်း ယမကာရည်တွေ နင်းကန်သောက်ပြီး ခံစားချက်တွေ အသကုန် ဟစ်နေရမဲ့အစား ခုလူက ဟတ်ဖ်ကော့ကြီး ဖြစ်နေတယ်။ ဟတ်ဖ်ကော့ကြီး ဟတ်ဖ်ကော့ကြီး၊ ပြောသာပြောရတယ် အဲဒီ ဟတ်ဖ်ကော့ကြီးဆိုတာ ဘာအဓိပါယ်လဲဆိုတာတောင် ကိုယ့်ကိုကိုယ် သေချာမသိ။ ဟတ်ဖ် . . ထားပါတော့ ဟတ်ဖ် ဆိုတာက တဝက်။ ဘာလဲကော့၊ ဘယ်လိုပေါင်းမှန်းတောင် မသိ၊ ဘယ်လိုပေါင်းမှန်းတောင်မသိတော့ အဓိပါယ် ဆိုတာ ဝေလာဝေးပေါ့။
ဒီတော့ နားလည်တဲ့ ဟတ်ဖ် နဲ့ဘဲတွဲပြီး ကိုယ်လိုရာ ကိုယ်ဆွဲ တွေးလိုက်တော့ ဟတ်ဖ်ကော့ ဆိုတာအပေါ်မရောက် အောက်မရောက် တဝက်တပျက်ကြီး လို့ဘဲ ယူဆလိုက်တော့မယ်။ အင်း ငါလဲ အဲလို ဟတ်ဖ်ကော့ကြီးဖြစ်နေပါရောလား၊ မမကို စိတ်နာလို့ အသဲကွဲမယ် စဉ်းစားလိုက်တိုင်းဒေါ်လေးရဲ့ လုပ်ကွက်တွေက ပေါ်လာပြီး အသဲကွဲတဲ့ ဆီကို မရောက်။
ဒေါ်လေးရဲ့ လုပ်ကွက်တွေကို သာယာပြီး မနက်ဖြန် ဒေါ်လေးဆီ ပြန်သွားရင် ကောင်းမလား စဉ်းစားပြန်တော့လဲ စိတ်ထဲက သင့်တော်ပါ့မလား၊ မသင့်တော်ဘူး ထင်ပါတယ်လေ၊ စိတ်ထဲက မသင့်တော်ပါဘူးလေလို့ အတန်တန် ပြောနေပေမဲ့ လူက သာယာမှု့ကို မလွန်ဆန်နိုင်၊ ဒေါ်လေးပြောတဲ့ `နောက်တခေါက်လာရင်ဒီထက်ကောင်းအောင် လုပ်ကြမယ် သိလား´ ဆိုတဲ့ စကားဘဲ နားထဲက မထွက်။
အဲဒီ ဒီထက်ကောင်းအောင် ဆိုတဲ့ စကားတလုံးနဲ့ဘဲ မမခွဲလိုက်တဲ့ အသဲက ပြန်ပြန်ဆက်သွားတယ်။ ကွဲလိုက် ဆက်လိုက် ကွဲလိုက် ဆက်လိုက်နဲ့ တညလုံးလူက တောင်မရောက် မြောက်မရောက် ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့ လုံးလည် ချာလည် လိုက်ပြီး နောက်ဆုံး မိုးခင်းခါနီးမှ ဆုံးဖြတ်ချက်တခု ဒုံးဒုံးချမိတော့တယ်။
ငါ ယောက်ကျား၊ ဟေ့ ယောက်ကျားဆိုတာ ၂ မျိုးဘဲ ရှိတယ်၊ ဂန်ဒူး နဲ့ နှာဘူး၊ဒေါ်လေး ယောက်ကျားက ဂန်ဒူး။ ငါက နှာဘူး၊ ဘာဖြစ်လဲ သွားမယ်၊ ဂန်ဒူးတော့ အဖြစ်မခံနိုင်ဘူး။ညက မိုးလင်း ခါနီးမှ အိပ်ပျော်သွားပေမဲ့ မနက်ကျတော့ အစောကြီး သူ့အလိုလိုနိုးပြန်ရော၊နိုးတော့လဲ လူက လန်းလန်းဆန်းဆန်း။ ဟ တယ်ဟုတ်ပါလား။ ပြန်အိပ်ချင်စိတ်ကို တစက်မှ မရှိတော့။
ခါတိုင်းလို ၈ နာရီလောက်အိပ်ပြီးမှ နိုးလာတော့လဲ မထချင်ဘဲ ပြန်နှပ်နေချင်စိတ်တွေက ထူးဆန်းဆန်းဒီနေ့မှ ဘယ်ပျောက်သွားမှန်းမသိ။
ပြန်အိပ်ချင်စိတ် မရှိတော့တာကို အတင်းပြန်အိပ်လို့ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်တော့၊ ဒါကြောင့် စောစောဘဲထလိုက်ပြီး မျက်နှာသစ်လို့ အောက်ကို ဆင်းလာခဲ့တယ်။ မီးဖိုခန်းထဲ လှမ်းအဝင် ဖေဖေ့အတွက် ကော်ဖီဖျော်နေတဲ့ မေမေက သရဲသဘက်တွေ့လိုက်ရသလို ကျနော့်ကို မျက်လုံးပြူး မျက်ဆံပြူးနဲ့ လှမ်းကြည့်တယ်။မေမေ့အကြည့်ကို သိပေမဲ့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ခပ်တည်တည်နဲ့ မေမေ့ကို လှမ်းပြောလိုက်တယ်။
“ ကျနော်လဲ ကော်ဖီသောက်တော့မယ် မေမေ ”
ဒါပေမဲ့ အံ့သြမှု့ကို မအောက်နိုင်တဲ့ အမေက
“ ဘာလဲ အိပ်ယာထဲ ဂျပိုးတွေ ရောက်နေလို့လား ”
လို့ ရွှဲ ပြီး မေးတယ်။ အမေက ဒီလိုဘဲ တခါတလေ စကားကို တဲ့တဲ့မပြော။
“ မဟုတ်ပါဘူး၊ သွားစရာ ကိစ္စလေး တခုရှိလို့ ”
“ အော် အော် တိုင်းရေးပြည်ရေး ကိစ္စ ဘဲလား ”
“ ဒီထက်အရေးကြီးတယ် မေမေရေ၊ ခုဟာက နိုင်ငံတကာ နဲ့ ပတ်သက်နေတဲ့ ကိစ်စ´
မေမေရဲ့ ရွှဲ ပြီး ပြောတဲ့ အပြောကို ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ ပြန်ရ့ွဲ ပြောရင်း ထမင်းစားပွဲမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
“ ငဇော် နင်လဲ ငယ်တော့တာမဟုတ်ဘူး၊ သူများတကာတွေလို ကိုယ်၀ါသနာ ပါတဲ့ သင်တန်းလေးဘာလေးတက်ပါလား ”
“ အင်္ဂလိပ်စာ သင်တန်း တက်ပြီးပြီလေ မေမေကလဲ ”
ပြောလိုက်မှ မမကို သတိရသွားပြန်တယ်။
“ သင်တန်းသာ ပြီးသွားတယ် နင်ဘယ်နှစ်လုံး တတ်လို့လဲ ”
အကြောင်းသိနေတဲ့ မေမေက တပ်အပ်လှမ်းပြောတယ်။ ဟုတ်တယ် မေမေပြောလဲ ပြောစရာ၊ သင်တန်းသာပြီးလို့ အောင်လက်မှတ်သာရလိုက်တယ်၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဘယ်လောက် တတ်လို့ တတ်မှန်းတောင် မသိလိုက်၊ အဲ သင်တန်းနဲ့ မဆိုင်တဲ့အတတ်ဆန်း တခုကိုတော့ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် တတ်လိုက်တယ်ဆိုတာ မေမေ့ကို ကြွားဝါလို့ဘယ်လိုမှ မဖြစ်။ ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် ခနငိုင်သွားတာကို ဘာမှ ပြန်မဖြေဘူး အထင်နဲ့ မေမေက ဆက်ပြောတယ်။
“ ဟဲ့ ငါပြောနေတာရော ကြားရဲ့လား ”
“ ကြားပါတယ် မေမေကလဲ၊ ခု ကျနော်စဉ်းစားနေတာ ကွန်ပြူတာ သင်တန်း တခုခု တက်ရင် ကောင်းမလားလို့၊ မေမေ ကွန်ပြူတာ ဝယ်ပေးမလား ”
ဟိုကောင်တွေ ကွန်ပြူတာ ဂိမ်းကစားနေတာကိုတွေ့ပြီး ကျနော်လဲ ကစားချင်တာနဲ့ အခွင့်အရေးရတုန်း မေမေ့ကို တောင်းဆိုလိုက်တယ်။ မေမေက ဘာမှပြန်မပြောခင်
“ အေး အေး ကွန်ပြူတာ သင်တန်းဆို တက်သာတက်၊ နင့်အမေ မဝယ်ပေးရင် ငါဝယ်ပေးမယ်၊သင်တန်းပြီးရင် ကွန်ပြူတာနဲ့ ဆိုင်တဲ့အလုပ်ပါ ငါရှာပေးမယ်။ အလုပ်ရမှ ငါဝယ်ပေးထားတဲ့ကွန်ပြူဘိုး ပြန်ဆပ် ”
ကမန်းကတမ်းနဲ့ ကော်ဖီသောက်ဘို့ ဝင်လာတဲ့ ဖေဖေက နားစွန်နားဖျားနဲ့ ဝင်ပြောတယ်။ ဖေဖေ့အပြောကြောင့် မေမေ ဘာမှ ပြန်မပြောတော့။ အော် ဖေဖေ ဖေဖေ ဒါကြောင့် စီးပွားရေး နဲ့ ဘွဲ့ ရခဲ့တာကိုး၊ ကိုယ့်သားသမီးကိုတောင် အလွတ်မပေး။ ဝယ်ပေးမဲ့ ကွန်ပြူတာဘိုးတောင်အလုပ်ရရင်ပြန်ဆပ်တဲ့။
ဟွန်း မေမေ့ကိုရော ဘယ်လိုတွက်ချက်ပြီးယူလိုက်တာလဲလို့ လှမ်းမေးလိုက်ချင်တာပါးစပ်ကို ယားလို့။ ဟင်း . . စောစောစီးစီး နားရင်းတီးခံရမှာ ကြောက်လို့ အသာငြိမ်နေလိုက်တယ်။ သွားမဲ့ အတူတူ မထူးဘူး၊ အစောကြီး နိုးနေတာနဲ့ စောစောဘဲ ထွက်ခဲ့တယ်။ တခြားသူတွေအတွက်ဆိုရင်တော့ ဒီအချိန်ဟာ မစောတော့ပေမဲ့ ကျနော့်လို ကောင်အတွက်တော့ ဒီအချိန်ဟာ စောတယ်ဆိုရမှာပေါ့။ ဟို ဂန်ဒူး သူ့ရုံးခန်း သွားမဲ့အချိန်ကို မှန်းပြီး ဒေါ်လေးဆီ အရောက်သွားမယ်ဆိုတဲ့ စိတ်ကူးနဲ့ ထွက်လာခဲ့တယ်။
အတော်ဘဲ ဒေါ်လေး နေတဲ့ လမ်းထဲ လှမ်းဝင်လိုက်တာနဲ့ ကားမောင်းထွက်သွားတဲ့ ဂန်ဒူးကို လှမ်းမြင်လိုက်တော့ နှာဘူးက ခြေလှမ်းကို သွက်သွက်လှမ်းလိုက်တယ်။ ခြံတံခါးက ခေါင်းလောင်း ကို ၃ ခါမြောက် လှုတ်အပြီးမှာတော့ အိမ် တံခါးဝမှာ ဒေါ်လေး ဘွားကနဲပေါ်လာပြီး ခြံဝကို လှမ်းကြည့်တယ်။ပြီးတော့ ရုတ်တရက် ပျောက်သွားပြီး သော့ကိုင်လို့ ခြံတံခါးဆီ သွက်သွက်လေး လှမ်းလာရင်း
“ ဟဲ့ မောင်ဇော် စောလှချည်လား ”
ကြားရတဲ့ အကွာအဝေးလောက်က လှမ်းမေးတယ်။ ကျနော် ဘာမှပြန်မဖြေဖြစ်၊ ဒီစကားကို ပြန်ဖြေရမှန်းကောင်းတောင်သတိမထားမိ၊ လှမ်းလာတဲ့ ဒေါ်လေးကိုသာ မျက်တောင်မခတ် ကြည့်နေမိတယ်။ အိပ်ယာက ထခါစမို့နဲ့ တူတယ် ဘာမှ ပြင်ဆင်မထား၊ ဆံပင်က ဖါးလား၊ ခပ်ပွပွ ဒူးခေါင်းလောက်ရှည်တဲ့ လက်ပြတ် ခေါင်းစွပ် ညဝတ် အင်္ကျီ နဲ့ လှမ်းလာတဲ့ ဒေါ်လေးကို တခါမှ ဒီလို မျက်စိမျိုးနဲ့ မကြည့်ဖူး။
မိန်းမတယောက်ရဲ့ တကယ့်အလှကို အိပ်ယာထခါစမှာသာ မြင်ရတယ်ဆိုတဲ့ စကားက တကယ်မှန်တာဘဲ။အရင်တုန်းကတော့ ဒေါ်လေးဟာ အရွယ်တင်ပြီး လှမှန်းတော့ သိပါရဲ့၊ ဒီလောက်လှမယ်လို့ ဘယ်တုန်းကမှမထင်မိ၊ တခါမှလဲ ဒီလို သေချာမကြည့်ဘူး။ ကြည့်လို့တောင်မဝသေး ဒေါ်လေးက ခြံတံခါး ဖွင့်ပြီးနေပြီ။ဘာမှပြန်မပြောဘဲ သူ့ကို ငေးကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်ကို အထာပေါက်သွားပုံနဲ့ ဘာမှ ထပ်မမေးတော့ဘဲ
“ လာ ”
လို့ တခွန်းထဲပြောပြီး တံခါးကို သော့ပြန်ခတ်လို့ ရှေ့က ထွက်သွားတယ်။ စောစောက လျှောက်လာတာကိုရှေ့ကကြည့်လို့ ရှု့စားပြီး သကာလ၊ ခု လာ ဆိုပြီး လှည့်ထွက်သွားတာကို နောက်က လိုက်ရင်း ဒေါ်လေးနောက်ပိုင်းအလှကို ထပ် ပွဲ တော်တည် လိုက်ပြန်တယ်။ အင်္ကျီပွပွ ကြောင့် ကောက်ကြောင်းကို သေချာမမြင်ရပေမဲ့ လမ်းလျှောက်ရင်း လှုတ်နေတဲ့ အင်္ကျီကို ကြည့်တာနဲ့ဘဲ စိတ်ထဲက ထူပူလာသလို ခံစားလိုက်မိတယ်။
အိမ်ထဲ ရောက်တဲ့ အထိ ဘယ်သူမှ စကားမပြောဖြစ်ကြ၊ ဒေါ်လေးက အိမ်ရှေ့ ဘာဂျာတံခါးကို ပြန်ပိတ်ပြီးအပေါ်ထပ်ကို ဦးဆောင်တက်သွားတယ်။ကျနော်လဲ စိတ်ညို့ခံနေရတဲ့ သူလို ဘာအသိမှ မရှိတော့ဘဲ အလိုလို ဒေါ်လေး နောက်က လိုက်လာခဲ့တယ်။
မနေ့ကရောက်ခဲ့တဲ့ ဒေါ်လေးက သူ့တယောက်တည်း အိပ်တယ်ဆိုတဲ့ အခန်း ထဲရောက်တော့အိပ်ယာတောင် မသိမ်းရသေး၊ ဒေါ်လေး ခြုံအိပ်တဲ့ စောင်ပါးလေးတောင် ကုတင်ပေါ်မှာ လုံးထွေးနေတုန်း။အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ဒေါ်လေးက ကုတင်ပေါ် လှမ်းတက်ပြီး ပက်လက်လှဲလိုက်တယ်။
ပြီးတော့ လက်နှစ်ဘက်ကို သူအုံးထားတဲ့ ခေါင်းအုံးအောက် ထိုးသွင်းရင်း ပျင်းကြောဆန့်သလို ခါးကို အသာကော့လို့အကြောဖြေသလို လုပ်ရင်း ကုတင်ဘေးမှာ ငူငူကြီးရပ်ရင်း ခုထိ သူ့ကို မျက်တောင်မခတ်တမ်း ငေးကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်ကို အသာပြုံးကြည့်ပြီး
“ ဟိတ် ခုထိ ကြည့်မဝသေးဘူးလား၊ လာလေ ”
ဒေါ်လေးဆီက ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ထွက်လာတဲ့ ဟိတ် ဆိုတဲ့ အသံကြောင့် လူက ရုတ်တရက် အသိပြန်ဝင်လာပြီး ကုတင်ပေါ် အသာထိုင်ချလိုက်တယ်။
“ တခါတည်း အင်္ကျီတွေ ချွတ်ခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး ”
ဒေါ်လေးဆီက ခပ်တိုးတိုး ထွက်လာတဲ့ အသံကြောင့် ကမန်းကတမ်း ပြန်ထပြီး ဝတ်ထားတဲ့ စပို့ရှပ်ကိုကမန်းကတမ်း ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။
“ ဟိတ် နေအုံး ဖြေးဖြေးချွတ် ဒေါ်လေး ကြည့်မလို့ ”
ဘောင်းဘီကြယ်သီးဆီ လက်အရောက်မှာ ဒေါ်လေးဆီက အသံထွက်လာတော့ ဆက်မချွတ်ဘဲ နားမလည်သလို ဒေါ်လေးကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ဒေါ်လေးက ပက်လက်အိပ်နေရာကနေ ကျနော်ဘက်ကို စောင်းရင်း
“ လာအုံး ဒီနား ခန ”
ဒေါ်လေးခေါ်သံကြောင့် ကုတင်နားကို ကပ်သွားတော့ ဒေါ်လေးက သူ့ကိုယ်ကို ကုတင်စောင်းနားထိရောက်အောင်ရွှေ့ရင်း ကျနော့် ပေါင်ကြားကို လှမ်းစမ်းတယ်။
“ ဖေါင်းနေပြီလား စမ်းကြည့်တာ ”
ပြောရင်း ဂျင်းဘောင်းဘီ အပေါ်ကနေ ကျနော့်ဟာကို အထက်အောက် ပွတ်အသာစမ်းရင်း
“ ဘောင်းဘီကို ဖြေးဖြေးလေးဇစ်ဖြုတ်ပြီး ချွတ် သိလား၊ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ မချွတ်နဲ့အုံးနော်၊ပြီးတော့ဒီကို တခေါက်ပြန်လာ သိလား ”
ဒေါ်လေး ကျနော့်ကို ကြည့်ပြီး တိုးတိုးလေး ပြောတယ်။ အသံက ရိုးရိုးပြောတဲ့ အသံမျိုးမဟုတ်၊ ညို့သံတခုခုပါနေသလိုလို၊ ကျနော်မလွန်ဆန်နိုင်။ ခေါင်းညှိမ့်ပြရင်း နောက်ကို တလှမ်းလောက်ဆုတ်ပြီး ဒေါ်လေးပြောတဲ့အတိုင်း ကြယ်သီးကို ဖြုတ်လို့ ဇစ်ကို တဖြေးဖြေး ဆွဲချလိုက်တယ်။ဒေါ်လေးက ကျနော့်လုပ်ပုံကိုပြုံးပြုံးလေး လှမ်းကြည့်နေတယ်။ ကျနော်လဲ သူပြောတဲ့ အတိုင်းဘောင်းဘီကိုတဖြေးဖြေး ဆွဲချပြလိုက်တယ်။
ဒူးအောက်နားလောက် ပုံကျသွားတော့ အစကို တဖက်ခြေထောက်နဲ့ နင်းပြီး ခြေထောက်တွေကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ ခြေထောက် ၂ ဘက်လုံး လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ဖြစ်သွားတော့
“ လာ ”
သူမှာထားတဲ့အတိုင်း လာမဲ့ဟာကို သူက လာ လို့လှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ စောစောကလိုခပ်ကြပ်ကြပ်အတွင်းခံဘောင်းဘီအတွင်းက အတင်း ကုန်းရုန်းထနေတဲ့ ဟာကို လှမ်းပွတ်ကစားရင်း
“ ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း၊ တင်းနေတာဘဲ၊ ဘာလဲ မနေနိုင်တော့ဘူးလား ”
နဲ့ သဘောကျသလို ခပ်မြှင်းမြှင်းလေး ရယ်ရင်း ပြောတယ်။ ပြီးတော့ အချောင်းလိုက်ကို အပြင်က လက်နဲ့အသာစမ်းရင်း
“ နေအုံး နေအုံး ဒီလိုလေး ပုံစံပြောင်းလိုက်မယ် ”
ပြောရင်း သူ့လက်က ဘောင်းဘီ အတွင်းကိုအပေါ်က လှမ်းနိုက်ရင်း အချောင်းကိုဆွဲကိုင်လို့ အပေါ်ကိုလှန်တင်လိုက်တယ်။
“ ဟင်း ဟင်း အဲလိုမှ ပွတ်ကစားလို့ ကောင်းတာ သိလား ”
ပါးစပ်ကလဲ ပြောရင်း လက်က ဘောင်းဘီအပြင်ကနေ မိုးပေါ်ကို ချိန်ထားတဲ့ အမြှောက်ကို စုန်ဆန် ပွတ်ကစားနေရင်း တခါတခါ အောက်ကသူနဲ့ တွဲထားတဲ့ ကျည်အိပ်ကိုပါ အသာအယာ ပွတ်ပေးနေသေးတယ်။ဒေါ်လေးရဲ့ လုပ်ပုံကိုင်ပုံတွေက ဘာနဲ့မှမတူ၊ လူကို မထိတထိနဲ့ ကစားနေသလိုလို၊ ဟိုလေ ပြောရရင် ကြွက်ဖမ်းမိထားတဲ့ ကြောင်ကြီးက သူမစားခင်မှာ မသေမရှင်ဖြစ်နေတဲ့ ကြွက်လေးကို ဟိုပုတ် ဒီပုတ်စိတ်ကြိုက်ကစားနေသလိုပါဘဲ။
အဲလိုပွတ်ကစားနေရင်းကနေ ဘောင်းဘီ အပေါ်စကို အသာလှန်ချလိုက်တော့ အပေါ်ကို ထောင်ထားတဲ့အမြှောက်ခေါင်းက ပေါ်လာတယ်။
“ ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း ”
ဘာကိုသဘောကျတယ်မသိ ပေါ်လာတဲ့ ခေါင်းကို ထိပ်ကို လက်ညိုးလေးနဲ့ အသာဝိုက်ပွတ်ပေးရင်းတဟင်းဟင်းနဲ့ သဘောကျနေတယ်။ တအောင့်လောက် ပွတ်ပေးရင်း ဘောင်းဘီကို လိပ်လို့ အသာ တွန်းချလိုက်တော့ ဘုတ်ကနဲ ထောင်နေတဲ့ အမြှောက်ကြီးက ရှေ့ကို ငိုက်ကျလာပြီး အရှိန်နဲ့ အထက်အောက်ယမ်းလို့။ဒါကိုကြည့်ပြီးသဘောကျသွားလားမသိ။
“ ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း ”
နဲ့ ထပ်ရယ်ပြီး ယမ်းနေတဲ့ ကောင်ကြီးကို ဒေါ်လေးက ငြိမ်အောင်ဖမ်းထိမ်းရင်း
“ လာ လာ အပေါ်တက် ဒေါ်လေးကို ခွလိုက် ”
ဒေါ်လေးက တစောင်းလေး လှဲနေရာကနေ ပက်လက်လှန်ရင်း ကျနော့် ကောင်ကြီးကို အသာဆွဲခေါ်လိုက်တယ်။ကျနော်လဲ ကျလာတဲ့ ဘောင်းဘီကို ခြေနဲ့ ကန်ချွတ်လိုက်ပြီး အလိုက်သင့် ကုတင်ပေါ် ဒူးထောက်တက်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ ဒေါ်လေးအလိုကျ သူဆွဲခေါ်ရာ ခါးလောက်မှာသူ့ကို ခွပြီး ဒူးထောက်ရပ်လိုက်တယ်။
“ ဒီမှာ ဒေါ်လေး အင်္ကျီ ကူချွတ်အုံး ”
ခွပြီးပြီးချင်းမှာဘဲ သူ့အင်္ကျီကို အပေါ်အတင်းဆွဲတင်လို့ ခေါင်းကနေ လှမ်းချွတ်ဘို့ ကြိုးစားရင်း ကျနော့်ကိုပါ အကူအညီတောင်းတော့ ကျနော်လဲ မနေသာဘဲ သူမြှောက်ပေးတဲ့ လက် ၂ ဘက်ကနေ ကူဆွဲပြီး ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။
တကိုယ်လုံးကျွတ်သွားတော့ အောက်မှာဘာအခုအခံမှ မပါ။ ပက်လက်အိပ်နေတော့ လုံးဝန်းနေတဲ့ ရင်သားတစုံက ဘေးကို သာသာလေး တွဲကျနေသယောင်ယောင်နဲ့ ကြည့်လို့ဘဲ လှသေး၊ ကျနော် ကြည့်နေတာကိုသိတဲ့ ဒေါ်လေးက သူ့ နို့အုံကို သူ့ဟာသူ စုံကိုင်လို့ အသာပင့်ပြီး
“ ကြိုက်လား ”
လို့လှမ်းမေးတယ်။ ကျနော်ပြန်မပြောနိုင်၊ ခေါင်းကိုဘဲ ညှိမ့်ပြမိတယ်။ မနက်ဒေါ်လေးနဲ့ စတွေ့ကတည်းကကျနော်ဘာစကားမှ ပြောလို့မထွက်။ အင်မတန် စကားပေါတဲ့ ကျနော် ခုမှ ပုတ်သင်ညိုလုံးလုံးဖြစ်နေတော့တယ်။
“ ကြိုက်ရင် ကိုင်ကြည့်လေ၊ ဖြေးဖြေးကိုင်နော် ”
ညှိမ့်ရပြန်ပြီ ဒီခေါင်း၊ ညှိမ့်ရင်း လက်က ဒေါ်လေးဆီက သူ့ဟာသူကိုင်ထားတဲ့ နို့အုံကို အသာ လက်ပြောင်းယူလိုက်တယ်။
ထိလိုက်တာနဲ့ လူက ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိလိုက်၊ ဖြေးဖြေးကိုင်လို့ ဒေါ်လေးမှာစရာတောင်မလို၊ ဘယ်လိုမှ ကြမ်းကြမ်းမထိရက်၊ အသာဖွဖွလေး ညှစ်ရင်း အပေါ်ဘက်ကို အသာဆွဲလိုက်တယ်။ ၃ – ၄ ခါလောက် ကိုင်ဆွဲအပြီးမှာတော့
“ အမယ် မင်းက ကိုင်တတ်သားဘဲ ”
ဒေါ်လေးက အပြုံးနဲ့ ကျနော့် အကိုင်အတွယ်ကို သဘောကျသလိုပြောတယ်။ ပြီးတော့ စိတ်ချသွားတဲ့သဘောနဲ့ ရှေ့ကို တန်းထွက်နေတဲ့ ကျနော့်ကောင်ကြီးကို လှမ်းဆွဲလိုက်တယ်။ ကျနော်လဲ သူ့လှမ်းအဆွဲ ကြောင့် အလိုက်သင့် အရှေ့ကို ကို နဲနဲတိုးပေးလိုက်တော့
“ ဒီကြားထဲမှာ ထည့်ထား ”
ကျနော့်ကောင်ကို အောက်ကိုဆွဲချွတ်ရင်း သူ့ရင်ဘတ်ကို ကော့ပေးတယ်။ ကျနော်လဲ အလိုက်သင့် သူ့ရင်ညွန့်ပေါ် မထိတထိ ထိုင်ချလိုက်ရင်း သူပြောတဲ့ အတိုင်း ကောင်လေးကို နေရာပေးလိုက်တယ်။ ဒေါ်လေးက သူ့နို့ကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်ကို သူ့လက်နဲ့ လှမ်းအုပ်ရင်း
“ လုပ်တတ်တယ် မှုတ်လား ”
တခါ ခေါင်းထပ်ညှိမ့်ပြရင်း နို့ကြားထဲက ကောင်လေးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နဲ့ ဇတ်လမ်းစလိုက်တယ်။ ၄ – ၅ ချက်လောက်အရောက်မှာ ကျနော့်လက်ပေါ်က ကိုင်ထားတဲ့ လက်ကိုလွှတ်ပြီးကျော်ထွက်လာတဲ့ ခေါင်းကို သူ့လက်နဲ့ အသာလှမ်းလှမ်းဖိတယ်။
ဘာမှမကြာလိုက်ဒေါ်လေးရဲ့ ကျွမ်းကျင်မှုကြောင့် လူက ပီးချင်သလိုလို ဖြစ်လာတာမို့ ခနနားလိုက်တာနဲ့
“ ထ ထ ကိုယ့်ဟာကိုယ်လုပ်ပြီး ဒီကြားထဲ ပန်းထည့်လိုက် ပန်းထည့်လိုက် ”
ပြောရင်း သူ့ နို့ ၂ လုံးကို အသာစုကိုင်ပြီး နေရာပြပေးတယ်။ ကျနော်လဲ ဒေါ်လေးရဲ့ ပန်းထည့်လိုက် ပန်းထည့်လိုက် ဆိုတဲ့အသံကြားတာနဲ့ စောစောက ပီးချင်သလိုလိုဖြစ်လာလို့ အောင့်ထားမဲ့ဟာ မအောင့်နိုင်တော့ဘဲ ကိုယ်ဟာကို လက်ပြီး ဆုတ်ပြီး တချက် ၂ ချက်တိုက်လိုက်တာနဲ့ တပြစ်ပြစ်နဲ့ ဒေါ်လေးပြတဲ့ ပြစ်မှတ်ကို သွားမှန်ပါတော့တယ်။
“ အများကြီးဘဲ ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း ”
ဒေါ်လေးက ကျနော့် အရည်တွေ တပြစ်ပြစ်နဲ့ သူ့ကိုယ်ပေါ် ထွက်ကျကုန်တာကို သဘောကျသလိုရယ်ရင်းစောစောက သူချွတ်လိုက်တဲ့ အင်္ကျီကို လှမ်းယူပြီးသုတ်တယ်။ကျနော်လဲ အရည်သာ ထွက်ကုန်တယ် လူက ဘယ်လိုမှ အာသာမပြေ၊ လူက လုပ်ချင်တာကိုမှ မလုပ်ရတာကိုး၊
“ ကျနော် လုပ်ချင်တယ် ဒေါ်လေး၊ မနေနိုင်တော့ဘူး ”
ဒီနေ့ ဒေါ်လေးနဲ့ တွေ့ကတည်းက ပထမဆုံး ကျနော့် ပါးစပ်က ခြောက်ကပ်ကပ်နဲ့ ထွက်လာတဲ့ စကား၊
“ ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း လုပ်ရမှာပေါ့ မောင်ဇော်ရယ် ”
ဆိုပြီး ပေါင်ကားပေးဘို့ ကျနော့်ပေါင်ကြားက သူ့ခြေထောက်ကို ထုတ်တယ်။ ကျနော်လဲ အလိုက်တသိနောက်နဲနဲ ဆုတ်ပေးလိုက်တော့ ဒေါ်လေး ထောင်ပေးတဲ့ ခြေထောက်ကြားမှာ ကျနော်က ဒူးထောက်ရက်အဆင်သင့်။ ထောင်ထားပေးတဲ့ ဒေါ်လေး ခြေထောက်ကို အသာကိုင်ပြီး ပြစ်မှတ်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ပြောင်သလင်းခါနေတဲ့ ပြစ်မှတ်က အရည်ကြည်လေးတွေတောင် စိမ့်လို့ကျနော်လဲ မနေနိုင်ဘဲကမန်းကတန်း အရည်ကြည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်နေတဲ့ တွင်းဝကို အသာတေ့လို့တဆုံးထိုးချလိုက်တယ်။
“ အင်း . . ”
ဒေါ်လေးဆီက အင်း ကနဲ အသံရှည်ကြီး ထွက်လာတဲ့ နောက်မှာတော့ ထောင်ထားတဲ့ ခြေထောက်ကကျနော့် ခါးကို လာခွရင်း..
“ နေအုံး နေအုံး ဒီတိုင်း ခနလေးနေ၊ အား ကောင်းလိုက်တဲ့ အရသာ အဲလို မခံရတာ ကြာလှပြီ သိလား ”
လို့ လှမ်းပြောရင်း သူ့ခြေထောက်နဲ့ ကျနော့် ခါးကို အတင်းညှပ်ထားတယ်။တအောင့်လောက်ကြာတော့မှ အတင်းညှပ်ထားတဲ့ ခြေထောက်ကို အသာပြန်ဖြေပေးရင်း
“ အင်း လုပ်တော့ မောင်ဇော် မင်းစိတ်ကြိုက် လုပ်စမ်း ”
အဲဒီတော့မှ ကျနော်လဲ ငတ်နေတဲ့ သူပီပီ အသကုန် ကြုံးပါတော့တယ်။
“ အီး အီး အင်း အင်း အား အား အင်း အင်း . ”
ဆောင့်ချက်တိုင်း ဒေါ်လေးဆီက တိုးတိုးညှင်းညှင်း အသံလေးတွေ ထွက်လာတယ်။စကတည်းက အသကုန် တာထွက်လိုက်တော့ မကြာဘူး လူကမောပြီး တဖြေးဖြေး နှေးလာတာနဲ့
“ နေအုံး နေအုံး ဒေါ်လေး ကုန်းပေးမယ် နောက်ကနေ ဆောင့် မင်းမောနေပြီ ”
ဆိုရင်း ပုံစံပြောင်းလို့ လေးဘက်ထောက် ဖင်ကိုကော့လို့ ကုန်းပေးတယ်။ အဲဒီတော့မှ ပိုအဆင်ပြေလာပြီး သေချာ စွပ်ကနဲ ထိုးထည့်ရင်း နောက်ကနေ အသကုန် ထပ်ဆောင့်ပြန်တယ် ပထမ တချီပြီးထားတော့ လူက တော်ရုံ မထွက်။ တော်တော်ကြာကြာလေး ဆောင့်ပြီးတော့
“ တော်ပြီ တော်ပြီ ခန ခန၊ ပက်လက်ပြန်လှန်မယ်၊ ဒေါ်လေး မခံနိုင်တော့ဘူး၊ ဘယ်နှစ်ခါတောင် ပီးကုန်ပလဲမသိတော့ဘူး ”
ဒေါ်လေးက ပြောရင်း ပက်လက်ပြန်လှန်တယ်။
“ ဒီတခါ ဖြေးဖြေးဘဲ လုပ်တော့ သိလား၊ တချက်ချင်း မှန်မှန်လေး လုပ်နော် ”
ခေါင်းညှိမ့်ပြရင်း စောစောကလို အသာထိုးထည့်လို့ တချက်ချင်း မှန်မှန်လေး ဆောင့်ပေးနေလိုက်တယ်။အဲဒီတော့မှ လူက တ အီးအီးနဲ့ ဖီလင်တက်နေတဲ့ ဒေါ်လေးကို ကြည့်ပြီး နောက်တခေါက် ပီးချင်စိတ်ပေါ်လာတော့တယ်။
ပီးချင်စိတ်လဲ ပေါ်လာရော မကြာလိုက် လူက တကိုယ်လုံး ထူပူပြီး နောက်တချီ ပန်းထည့်လိုက်ပြန်တော့တယ်၊ ပြီးတော့ မောမော နဲ့ ဒေါ်လေးကိုယ်ပေါ် အသာလှဲချလိုက်တော့တယ်။၂ ယောက်သား ထပ်ရက် အတော်ကြာကြာလေး အနားယူပြီးတဲ့နောက်
“ ကဲ ကဲ ထတော့ မနက်ကတည်းက ဒေါ်လေး ဘာမှ မစားရသေးဘူး အောက်မှာ တခုခု သွားစားရအောင် ”
ဆိုတော့ ၂ ယောက်သား ရေချိုးခန်းဝင် ကိုယ်လက်သုတ်သင်ပြီး အောက်ထပ် ထမင်းစားခန်းကို ဆင်းလာခဲ့တယ်။ထမင်းစားခန်းထဲမှာ ဒေါ်လေး ကြော်ကျွေးတဲ့ ကြက်ဥ နဲ့ ပေါင်မုန့်ကို အားရှိအောင် ပြန်စားပြီးဒေါ်လေးက သွား အိမ်ရှေ့မှာ သွားထိုင်အုံး၊ ဒီမှာ ပုဂံတွေ ဆေးပြီး သိမ်းလိုက်အုံးမယ် ဆိုတာကြောင့် အိမ်ရှေ့ကို ထွက်လာပြီး ဆိုဖါပေါ်ထိုင်လို့ စားပွဲ ပေါ် အသင့်တွေ့တဲ့ မဂဇင်း စာအုပ်တအုပ်ကိုအပြင်းပြေ ကောက်ဖတ်နေတုန်းမှာဘဲ
“ ဒေါ်လေး ရေ ဒေါ်လေး ”
ဆိုတဲ့ အသံနဲ့ အတူ မမက သူမှာရှိတဲ့ သော့နဲ့ သူ့ဟာသူဖွင့်ပြီး အိမ်ထဲ ပြေးဝင်လာတာ မြင်လိုက်လိုက်ရတယ်။ ဒီတော့မှ ကျနော်လဲရုတ်တရက် သတိရလိုက်တယ်။ အော် မမ ဒီနေ့ နားတာဘဲ သူ့အဒေါ်မှာထားလို့ လာတွေ့တာ ထင်တယ်၊ တော်သေးတယ် ကံကောင်းလို့ ငါတို့ကို မိမလို့ လို့တွေးလိုက်မိပြီး၊ လူကနဲနဲ တောင် လန့်သွားတယ်။ မမက အိမ်ထဲမှာ ထိုင်နေတဲ့ ကျနော့်ကို တွေ့တော့ ခန အံသြသင့်သွားပြီး နောက်
“ ဟင် ဇော် လဲရောက်နေတယ် ဟုတ်လား ”
လှမ်းပြောတယ်။မီးဖိုခန်းထဲက ဒေါ်လေးလဲ မမ အသံကြောင့် ကမန်းကတန်း အိမ်ရှေ့ကို အပြေးလေးထွက်လာတယ်။ မမဆီက ဟင် ဇော်လဲ ရောက်နေတယ် ဟုတ်လား ဆိုတဲ့ စကားအဆုံးမှာ လူက မနေ့က အဖြစ်ကိုချက်ချင်း ပြန်သတိရပြီး ရုတ်တရက် ထိုင်နေရာကနေ ထရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မမဆီ တလှမ်းချင်း လျှောက်လာရင်း အနားရောက်တော့ လေသံတင်းတင်းနဲ့
“ မနေ့က နင်တို့ အခန်းတံခါးကို တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ထုခဲ့တာ ငါဘဲ ”
လို့ မမနားကပ်လို့ တခွန်းချင်းပြောပြီး ဘယ်သူ့ကိုမှ နှုတ်မဆက်ဘဲ ခပ်တည်တည်နဲ့ ဒေါ်လေးအိမ်ထဲက ထွက်ခဲ့တော့တယ်။ ခြံအပြင်ရောက်တော့မှ အဲလိုပြောခွင့်ရလိုက်တဲ့ ကိုယ့်အဖြစ်ကို ကိုယ့်ဟာကို ကြေနပ်လို့အားရပါးရ ပြုံးလိုက်မိတယ်။ ခုနေ မမစိတ်ထဲ ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ မြင်ချင်စမ်းပါဘိ။
ကျနော်ကတော့ နင်ခိုးစားတာ ငါသိတယ် ဆိုတာပြလိုက်ရလို့ တော်တော် ကြေနပ်သွားတယ်။ မမစိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုနေမလဲတွေးကြည့်တော့၊ စောက်ကောင် နင်သိသွားလဲ အေးတာပေါ့၊ ငါပြောနေရာမလိုတော့ဘူးပေါ့ လို့ဘဲ သဘောထားမလား။
ဒါမှမဟုတ် သူ့အဒေါ်ရှေ့ပေါ်တင်ပြောလိုက်လို့၊ သူ့အကြောင်းတွေ လျှောက်ပြောတဲ့ ငါ့ကို ဆွေ့ဆွေ့ခုန် ဒေါသတွေ ထွက်နေမလား။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ်လေ စဉ်းစားကြည့်ရင် သူငါ့ကို မချစ်တော့လို့ ဖေါက်ပြန်တဲ့ ကိစ္စကို ငါက ဘာကြောင့် သူ့ကိုတ တမ်းတမ်း တ တတ ဖြစ်နေရမှာလဲ၊ ဟေ့ မှတ်ထား ဇော်ဦးတို့က ချစ်စရာရှိရင် သူများထက်ပိုချစ်ပြမယ်။ မချစ်တော့ဘူး ဆိုရင်တော့ သွားတော့၊ တခါတည်း ဘေးမဲ့ ပေးလိုက်မယ်။ သွားတော့။လွမ်းမနေဘူး၊ ထပ်ပြောလိုက်မယ် မှတ်ထား လွမ်းမနေဘူး။
မနေ့ကလိုမဟုတ်တော့ လူက ချက်ချင်း မူပြောင်းသွားတယ်။ မနေ့ကလို ရင်ထဲက ပူလောင်ပြီး မျက်ရည်မျက်ခွက်နဲ့ အရူးမီးဝိုင်း သလို ဖြစ်မနေတော့။ သူကြင်မှ ကိုယ်ကြင်မယ် ဆိုတဲ့ မာနစိတ်ကလဲ ဝင်လာတယ်။ဒီတော့မှ လူကနဲနဲ နေလို့ထိုင်လို့ ကောင်းလာတယ်။ ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ် ဒီလို ဖြစ်သွားတာ ဒေါ်လေးကြောင့်လို့ပြောချင်ပြောလို့ ရတယ်။ အဲ မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ဘူး ပြောချင်ပြောလို့ ရတာမဟုတ်ဘူး၊ ဒေါ်လေးကြောင့်ဆိုတာ သေချာတယ်။ ဒေါ်လေးကြောင့် မို့လို့ ငါဒီလို မူပြောင်းသွားတာ။
သေချာစဉ်းစားကြည့်၊ တကယ်တမ်း ငါခုလိုဖြစ်နေတာ တဏှာကြောင့်ဘဲ။ ခေါ်လို့ကောင်းအောင် အချစ်လို့အမည်တတ်ပေမဲ့ မမအဲလို ဖေါက်ပြန်တော့ ငါ့ ဘာကြောင့် ဝမ်းနည်းရတာလဲ။ ငါစားနေကျအစာ သူများလုသွားလို့ဘဲ မဟုတ်လား။ ခု ဒေါ်လေးက င့ါအလိုဖြည့်ပေးလိုက်တော့ ငါဘယ်လိုဖြစ်သွားလဲ။
မမ မရှိလဲ ငါနေတတ်သွားတာဘဲ မဟုတ်လား။ အချစ်ဆိုတာ ဒါလား၊ ဒါဆို အချစ်ဆိုတာ တဏှာပေါ့။ ဟုတ်တယ် အားလုံးဟာ တဏှာကြောင့် ဖေါက်ပြန်နေကြတာဘဲ။ ဒေါ်လေးယောက်ကျားလဲ သူ့တဏှာကြောင့် ဒေါ်လေးကို စွန့်ပြီး ဖေါက်ပြန်တာဘဲ။
မမလဲ ငါ့ကို စွန့်ပြီး ဖေါက်ပြန်တာဘဲ။ ဒါဆို ငါတို့လဲ ဘာထူးလဲ၊ ဖေါက်ပြန်တာဘဲပေါ့။ မလုပ်သင့်တဲ့ အလုပ်တခုကို လုပ်ရင် ဖေါက်ပြန်တာဘဲ။အာ မဟုတ်ဘူး၊ မဟုတ်ဘူး၊ ငါတို့ ဖေါက်ပြန်ရေးသမားမဟုတ်ဘူး။ ငါတို့ကို သူတို့နဲ့ တတန်းတည်းစာရင်း သွင်းလို့မဖြစ်ဘူး၊ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ်ကိုယ့်ကိုကိုယ်တော့အကောင်းမြင်ရမယ်။
ငါတို့က ငြိမ်းချမ်းရေးသမားတွေ။ ဒင်းတို့ ဖေါက်ပြန်လို့ ငါတို့က ငြိမ်းချမ်းစွာ အတူနေထိုင်ရေး မူကိုကျင့်သုံးတာ။ သူတို့ သာ မဖေါက်ပြန်ရင် ငါတို့လဲ ဘာမှ ဖြစ်လာစရာအကြောင်းကိုမရှိဘူး။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဝန်မခံချင်ဘဲ အကောင်းဘက်ကအတင်းဆင်ခြေပေးပြီး ဆိတ်ရေနဲ့ ဆွဲဖုန်းလိုက်တယ်။
ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ခု ဖြစ်ပြီးသွားပြီ၊ ဒါပေမဲ့ မမ ဘာကြောင့် အဲလိုဖြစ်သွားတာလဲ ဆိုတာကိုတော့ သိချင်လာတယ်။ ငါ့ကို အရင်က ချစ်ခဲ့တာတွေ အလိုလိုက်ခဲ့တာတွေ တာတွေဟာ ဘာကြောင့်လဲ။ တကယ်မဟုတ်ဘူးလား။ ငါ့အပေါ်တကယ်မချစ်ဘဲ သူ့ဆန္ဒပြည့်ရုံသက်သက်လား၊ ဒါမှမဟုတ် ငါအသုံးမကျလို့ ဒီလို ဖြစ်သွားတာလား၊ သူ ဒေါ်လေး ကို ဘာတွေများပြောပြီး အလွမ်းခန်း ဖွင့်ခဲ့မလဲ ဆိုတာကို သိချင်တာကတော့အမှန်။
သူ့ကို အဲဒီကောင်က မတ္တရားကျင့်ခဲ့ပါတယ်လို့ သူဒေါ်လေးကို ပြောခဲ့ရင်တော့ ကျနော် ဟားတိုက်လို့သာ ရယ်လိုက်ချင်တယ်။ မျက်စိနဲ့ တပ်အပ်မြင်ခဲ့တဲ့ သူ့တို့ ၂ ယောက်ဆက်ဆံရေးက အနိုင်ကျင့်ခံလိုက်ရတဲ့ ပုံစံမျိုးမဟုတ်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် သူ့ကိုပြန်လက်မခံတော့မှန်း သိသိကြီးနဲ့ကို သူဘာဖြစ်လို့ ဒီလိုဖြစ်သွားတယ်ဆိုတာ သိချင်နေတဲ့ ကျနော့်ကိုယ်ကျနော်တောင် နားမလည်။
နားမလည်မဲ့ အတူတူ နားလည်အောင်လဲ မကြိုးစားတော့၊ မနက်ဖြန် မှဘဲ ဒေါ်လေးဆီ သွားရင်းမေးကြည့်အုံးမယ်။ဒီနေ့တော့ ဒေါ်လေးဆီ အေးအေးဆေးဆေးမှလဲ လာခဲ့တယ်။ ရောဂါက နဲနဲသက်သာသွားပြီဆိုတော့ဆေးက အဲလောက်ကြီး အရင်မလိုတော့။ တံခါးလာဖွင့်ပေးတဲ့ ဒေါ်လေးကတောင် မလာတော့ဘူး မှတ်နေတာ လို့ ပြောတော့
“ မလာလို့ ဖြစ်မလား ရောဂါကမှ ရှင်းရှင်းမပျောက်သေးတာ ”
လို့ မနေ့ကလို မဟုတ်ဘဲ ရယ်ရယ်မောမော စကားပြန်ပြောမိတယ်။
“ အဲလို လုပ်စမ်းပါ၊ တခါတည်း မနေ့တနေ့ ကဆို ကြက်ကြီး လည်လိမ်ထားသလိုဘဲ ”
“ လည်လိမ်ခံလိုက်ရတဲ့ ကြက်ကြီး ခု ခေါင်းပြန်ထောင်လာပြီနော် ဒေါ်လေး သတိထားတော့ ”
“ ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဒါဘဲ ဒါဘဲ၊ သိပါတယ် သိပါတယ် ”
ရယ်ရယ်မောမော ပြောရင်း ၂ ယောက်သား ဆိုဖါပေါ် အတူ ယှဉ်ထိုင်လိုက်တယ်။ မနေ့ကလိုကမူးရှုးထိုး မဖြစ်တော့။
“ ဘယ်လိုလဲ ဒေါ်လေး၊ မနေ့က မမ ဘာတွေ ဆင်ခြေပေးသွားသေးလဲ ”
ထိုင်ပြီးပြီးချင်း သိချင်တဲ့ ကိစ္စ မမြိုသိပ်နိုင်ဘဲ မေးကြည့်တော့ ဒေါ်လေးကလဲ
“ အေး ဒေါ်လေးလဲ အဲဒါ မင်းကို ပြောပြမလို့၊ သူပြောတဲ့ အတိုင်း မင်းကို ပြောမယ်နော် ”
ကျနော် ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ ဒေါ်လေးပြောမဲ့ စကားကို နားထောင်နေလိုက်တယ်။ ဒေါ်လေးကကျနော့်ကို မမ ပြောသွားတာတွေ ပြန်ပြောပြတယ်။
“ အဲဒီကောင်လေးက သူအလုပ်၀င်ကတည်းက သူ့ကို စိတ်၀င်စားနေတာတဲ့။ သူကတော့ မင်းသိတဲ့အတိုင်း ခင်ခင်မင်မင် သူငယ်ချင်းလိုဘဲ ဆက်ဆံတာဘဲပေါ့လေ။ ဒါပေမဲ့ တနေ့ တိုးရစ် အဖွဲ့က များတော့သူနဲ့ အဲဒီကောင်လေးနဲ့ အဲဒီအဖွ့ဲ ကို ပို့ရတယ် ဆိုပါတော့။ များသောအားဖြင့် အဲလို အဖွဲ့များရင် မိန်းခလေးအချင်းချင်း သွားရတာ များပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဖြစ်ချင်တော့ ရုံးမှာလဲ လူမရှိတော့လို့ သူနဲ့ သွားဖြစ်တာတဲ့။
အဲဒီမှာ ညနေစာ တိုးရစ်အဖွ့ဲ နဲ့ ထမင်းစားရင်း ဝိုင်အချိုတွေ အားလုံးက ဝိုင်းတိုက်တာနဲ့ သူလဲ သောက်မိတယ်တဲ့။ သိတဲ့အတိုင်း ဝိုင်အချိုဆိုတာက ထိုင်သောက်နေရင် သောက်သလောက် ဝင်တာ။ အဲ ထမင်းစားပွဲက ထလိုက်မှ သူမူးနေမှန်း သိတာတဲ့။ အဲဒီမှာ အဲဒီကောင်လေးကလဲ သူ့ကို တွဲပြီး သူ့အခန်း လိုက်ပို့တယ်ဆိုဘဲ။
သူကလဲ မူးပြီးဘာမှ သတိမရတော့ဘဲ တွဲပြီး လိုက်ပို့တဲ့ အဲဒီကောင်လေးကို မင်းမှတ်ပြီး ဇော် ရယ်ဘာဖြစ်တယ် ညာဖြစ်တယ် ပြောမိတယ်တဲ့။ ဖြစ်ချင်တော့ အဲဒီကောင်လေး နာမည်မှာလဲ ဇော် ပါတော့ သူကသူ့ကို ပြောတယ် မှတ်ပြီး၊ အရင်ကတော့ မူနေပြီး မူးမှ ပေါ်တယ်မှတ်လို့ မှားကြပါလေရောတဲ့၊ ဒါတောင်မှ မနက် သူအမူးပြေလို့ ဟိုကောင်လေးကို ရန်တွေ့တော့ မှ အဖြစ်မှန် သိရတာတဲ့။
အဲဒီမှာ သူလဲ မထူးတော့ဘဲ အဲဒီကောင်လေးနဲ့ဘဲ ဆက်တွဲလိုက်တော့တယ်တဲ့။ သူမင်းကို ချစ်လို့ သူ့အပျိုစင် ဘဝကိုတောင် မင်းကိုပေးခဲ့တာပါတဲ့။ ခု ဖြစ်သွားတဲ့ ကိစ္စမှာလဲ သူအပြစ်ရှိကြောင်း သူသိပါတယ်တဲ့။ ဘာမှပြင်မရတော့လို့ သူ့အနေနဲ့ အဲဒီကောင်လေးနဲ့ ရှေ့ဆက်စခန်းသွားနေရတာပါတဲ့၊ မနေ့က ဒေါ်လေးဆီ လာတာကလဲသူ ဒေါ်လေးကို အဲဒီအကြောင်းတွေ ပြောပြီး မင်းကို ပြောခိုင်းဘို့ လာပြောတာပါတဲ့၊ သူကတော့ ငိုကြီးချက်မနဲ့ ဒေါ်လေးကို အားလုံး ရင်ဖွင့်သွားတာပါဘဲ။ သူလဲမကြာခင် အဲဒီကောင်လေး နဲ့ လက်ထပ်တော့မယ်တဲ့၊ သူ့ကို ခွင့်မလွှတ်ပါနဲ့တဲ့။ အဖြစ်မှန်ကိုဘဲ ပြောပြလိုက်ပါတဲ့ ”
ဒေါ်လေးကလဲ စိတ်မကောင်းစွာနဲ့ သူ့တူမ အဖြစ်ကို ပြန်ပြောတယ်။ ကျနော်လဲ မမ အဖြစ်ကိုကြားပြီး ရုတ်တရက် ငိုင်သွားတယ်။ အင်း အဲဒီအတိုင်း အမှန်ဆိုရင်တော့ မမမှာအပြစ်မရှိပါဘူးပေါ့။
ဒါပေမဲ့ ရုတ်တရက်ခေါင်းထဲ ဝင်လာတာက သူပြောတဲ့ ဇတ်လမ်းက သိပ်ရိုးလွန်းတယ်၊ အဲဒီလို မျိုးက ရုပ်ရင်ထံတွေမှာသာဖြစ်တတ်တဲ့ ဇာတ်လမ်း၊ အရက်ကို တရားခံလုပ်ပြီး တမင်သက်သက် သူ့ကိုတသက်လုံး သတိရနေအောင် လုပ်ကြံခဲ့တာဘဲ။ အမယ် လာသေးတယ်၊ သူ့ကိုခွင့်မလွှတ်ပါနဲ့တဲ့။
ငါ့ကို ရိုးရိုး သာမန် လူများအောက်မေ့နေလားမသိဘူး၊ အဲလိုလေး ပြောလိုက်ရုံနဲ့ ခွင့်လွှတ်ပြီး တသက်လုံး ချစ်သွားမယ် များ မှတ်နေလား မသိဘူး။ တံခါးကြားက နင့်အသံကြားကတည်းက နင့် အခြေအနေကို ငါသိပြီးသား၊ နင်ဘာပြောပြော ငါမယုံဘူး၊ လူတွင်ပါမှ နွားကျားကိုက်တယ်ဆိုတာ နင်မသိဘူးလား။
နင့်ဟာနင် ဘယ်လိုဘဲ ဆင်ခြေပေးပေး၊ နင်မပါရင် ဘာမှ ဒီလို ဖြစ်စရာကိုမရှိ။ ကျနော် ဆိုဖာကျောမှီပေါ် ခေါင်းတင်ပြီး ကိုယ့်ဟာကိုယ် စဉ်းစားခန်းဝင်နေတယ်။ ဒေါ်လေးကတော့ ဘယ်လိုထင်တယ်မသိ ကျနော့်အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေပုံရတယ်။ တအောက်လောက်ကြာတော့ဒေါ်လေးက မေးခွန်းထုတ်လိုက်တယ်။
“ မောင်ဇော် ဘာတွေ စဉ်းစားနေတာလဲ ”
အဲဒီတော့မှ အတွေးစကို ဖြတ်ပြီး ဒေါ်လေးကို လှမ်းကြည့်မိတယ်။ အသာပြုံးပြရင်း
“ သူပြောတာတွေ ဒေါ်လေး ယုံလား ”
လို့ မေးမိတယ်။ ဒေါ်လေးက
“ သိဘူးလေ၊ သူကတော့ ငိုကြီးချက်မနဲ့ ပြောသွားတာဘဲ။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် သူအဲဒီလူနဲ့ လက်ထပ်တော့မယ်ဆိုတော့ လဲ ကောင်းတာဘဲ၊ စိတ်မပူရတော့ဘူး၊ နို့မို့ဆို သူ့ကို စိတ်ပူနေရအုံးမယ် ”
လူကြီးကတော့ လူကြီးအတွေးနဲ့ ပြောတယ်။ ပြီးတော့ တဆက်တည်း
“ ဘာလဲ မင်းက သူပြောတာကို မယုံလို့လား ”
“ ကျနော့်ထက် သာလို့ သူ့ကို ကြိုက်သွားတာလို့ ပြောရင်တော့ ယုံမိမလား မသိဘူး ”
“ အမယ် မင်းက ငါ့တူမကို မျက်နှာများတယ် ပြောချင်တယ်ပေါ့လေ ”
“ မပြောချင်ပါဘူး ဒေါ်လေးရာ၊ ဘယ်အရာမှ တသမတ်တည်းမရှိပါဘူး၊ လူဆိုတာ ဘယ်အချိန်စိတ်ပြောင်းမယ်ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ ကြိုမသိနိုင်တဲ့ဟာ၊ ခုလောလောဆယ် ဖြစ်နေတာသာ စိတ်အချရဆုံး ”
ကျနော် တရားပေါက်သွားသလိုလို လေသံနဲ့ ဒေါ်လေးကိုပြောတော့ ဒေါ်လေးက
“ အမယ် အမယ် လေသံကိုက၊ ကဲပြောပါအုံး ခုလောလောဆယ် မင်းစိတ်ထဲမှာ ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ ”
ကျနော် ဒေါ်လေးကို သေချာကြည့်ရ င်း ဖြစ်ချင်တာကိုဘဲ ပြုံးပြီး တိုက်ရိုက်ပြောချလိုက်တယ်။
“ ခု ဒေါ်လေးကို ဘာဂျာမှုတ်ချင်တယ် ”
“ ဟောတော့ ”
မထင်မှတ်ဘဲ ကြားလိုက်ရတဲ့ စကားကြောင့် ဒေါ်လေး အံ့သြသင့်သွားတယ်။
“ ဟုတ်တယ်၊ ပြောင်သလင်းခါနေတဲ့ ဟာလေးကို မှုတ်ချင်နေတာ ”
ပြောရင်း ဒေါ်လေးရှေ့ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ရင်း သူ့ခါးက အဝတ်ကို ဆွဲ ဖြေလိုက်တယ်။ဒေါ်လေးက အလိုက်သင့် ဆိုဖါပေါ် ခပ်လျှောလျှော ပြင်ထိုင်ရင်း
“ မင်းကလဲ ဧည့်ခန်းကြီးထဲမှာ ”
“ ဘာဖြစ်လဲ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး ”
ပြောရင်း ကျွတ်သွားတာကို လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ဖြစ်သွားအောင် ဆွဲဖယ်ရင်းပြောင်နေတဲ့ ဟာလေးအပေါ် ပါးစပ်အပ်လိုက်တယ်။
“ မင်းကတော့လေ ဇွတ် ”
“ ဇွတ် မဟုတ်ဘူး ဇော် ”
အပ်ထားတဲ့ ပါးစပ်ကို မခွာဘဲ ပြန်ညင်းတော့ ဒေါ်လေးဆီက
“ အီး . . . ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း ”
နောက်ဆုံး ပြောရရင်မမလဲ သူပြောတဲ့ အတိုင်း သူ့ကောင်နဲ့ လက်ထပ်လိုက်တယ်။ ကျနော်တောင် သူတို့ မင်္ဂလာပွဲသွားတက်လို့ အပြန်မှာလက်ဆွဲနှုတ်ဆက်တော့ မမကို ကွန်ဂရယ် ကျူလေးရှင်း လို့ ပြောရင်း သူ့ကောင် အလှည့်ကျတော့ ခပ်တည်တည်နဲ့ သိုင်းကျူးလို့ ပြောခဲ့သေးတယ်။ ဟီး ဟီး ။ မမတော့ စိတ်ထဲမှာဘယ်လိုနေမယ် မသိ။
ကျနော်ကတော့ ကျနော့် လုပ်ရပ်အတွက် ခုထိ ပျော်တုန်း။ဒေါ်လေးလဲ သူ့ယောက်ကျားနဲ့ တရားဝင်ကွာပြီး ခု စိန်ပွဲစား ကျောက်ပွဲစား ဘဝနဲ့ သူ့ဘ၀ ကို သူရပ်တည်နေလေရဲ့။ သူ့ယောက်ကျားဆီက တော်တော်များများ တရားဝင် ရလိုက်တာကိုး။ ပြောရရင်ဒေါ်လေးနဲ့ကျနော်လဲ တော်တော်ကြာကြာ ဘာညာ စခန်းသွားလိုက်သေးတယ်။
နောက်တော့ကျနော်လဲ ကွန်ပြူတာ သင်တန်းတက်ရင်းကနေ စိတ်၀ င်စားသွားပြီး သေချာလေ့လာလိုက်စားမိသွားတယ်။ ခုတော့ နိုင်ငံခြားကလာဖွင့်တဲ့ ကုပ္ပဏီ တခုမှာ ကွန်ပြူတာနက်ဝေါ့ကင်း အလုပ်နဲ့ ဒေါ်လာစားဖြစ်ပြီး အဆင်ပြေနေလေရဲ့။
ဘာလိုလိုနဲ့ အချိန်တွေလဲ တော်တော်ကြာခဲ့ပါပြီ၊ ခုဆို ကျနော်လဲ အိမ်ထောင်တွေဘာတွေကျလို့၊ ခုယူလိုက်တဲ့ မိန်းမက ကျနော့် ဘယ်နှစ်ယောက်မြောက် ရီးစားလဲ ဆိုတာတောင် သေချာမမှတ်မိ၊ တွဲလိုက်ပြတ်လိုက်တွဲလိုက်ပြတ်လိုက်နဲ့ နောက်ဆုံး ခုလက်ရှိတယောက်ကို ယူလိုက်တဲ့ အချိန်ထိပါဘဲ။
ဒါပေမဲ့ ဝန်ခံစရာရှိတာက ဘယ်လောက်ဘဲ ရီးစားတွေနဲ့ ပြတ်ခဲ့ ပြတ်ခဲ့ မမနဲ့ ပြတ်သွားတဲ့ နေ့လောက်တခါမှ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးမခံစားလိုက်ရ။ ဘာဘဲ ပြောပြော ဘယ်လောက်ဘဲ စိတ်နာခဲ့နာခဲ့ ခုထိ မမကို ပြတ်တောင်း ပြတ်တောင်းသတိရနေသေးပြီး သူပြောခဲ့တဲ့ ဇတ်လမ်းက တကယ်အမှန်များလား လို့ ခုထိ သတိရတိုင်းတွေးနေမိသေးတာကတော့ အမှန်။
ဒါကြောင့်လဲ တနေ့က အလုပ်ကနေ အင်တာနက်ပေါ် ဝါသနာအလျှောက် နှာဘူးကျရင်း အမှတ်မထင်တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆင တွေ့လိုက်ရတဲ့ ပို့စ်တခုကြောင့် ဒီ ဇာတ်လမ်းကို ရင်ဖွင့်ရေးဖြစ်သွားတာလားလို့တောင် မပြောတတ်တော့..။
နားပါအုံးမယ်။
ဖေါက်ပြန်မှု့ကင်းကင်း နဲ့ ချစ်တတ်ကြပါစေ။
မောင်ဇော်ဦး (မြန်မာဆိုက်ဘာဖိုရမ်)
ဇွန်လ ၂၂။ ၂၀၁၀
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
