Configure Page List

Sunday, August 25, 2019

အချစ်မရှိ အမုန်းမသိ ငါရင်ခုန်တာ ငါမသိ အပိုင်း ( ၄ )

အချစ်မရှိ အမုန်းမသိ ငါရင်ခုန်တာ ငါမသိ အပိုင်း ( ၄ )

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

ဘုံခုနှစ်ဆင့် (အတွေးပင်လယ်ပြာတွင်ရေးသားသည်)

" ဒီလိုရှိပါတယ် … ကိုမိုးစက် … ကျနော်တို့ ကုမ္ပဏီက ဒီဇိုင်းသုံးရင်း ကုန်ကျငွေ တခါတည်း တွက်ပေးပါတယ် … ခုဟာ ကိုမိုးစက် အဆောက်ဦးဒီဇိုင်း ပုံပေါ်မှ ဈေးအကြမ်းကို … မမခေါင်က … တွက်ပေးပါလိမ့်မယ် "

" အော် … ဟုတ်ပါပြီဗျာ … ကဲ … ဒါဆို ကျနော့် လက်တော့နဲ့ ဆွဲဗျာ … တခါတည်း ကျနော် ပုံဖေါ်ကြည့်ချင်လို့ "

" ဟုတ် … ရပါတယ် … ခင်ဗျာ "

မိုးစက်မှာ စကားဆုံးသည်နှင့် သူယူလာသော လက်ဆွဲအိပ်အတွင်းမှ လက်တော့ပ် အလတ်စား တစ်လုံး ထုတ်ယူကာ ရှေ့မှ စားပွဲခုံပေါ်အား တင်ပေးလိုက်၏။ မိုးစက်ပြောပြသည် ပုံစံအတိုင်း နေမင်းခန့်မှာ ဂရုတစိုက်ဆွဲပေးနေစဉ် အိမ်အဝမှ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ မိဘများ အပြင်မှ ပြန်လာကြတော့သည်။

" ဟော … ဧည့်သည်တွေရောက်နေပါလား "

" ဟုတ် … မေကြီး … ပရောဂျက် အသစ်တခုပါ … ရုံးမသွားဖြစ်လို့ အိမ်မှာ အလုပ်လုပ်နေတာ "

" အေးအေး … ငါတို့တော့ ပင်ပန်းလာပြီ … အပေါ်တက်နားပြီဟေ့ … ဧည့်သည်တွေ ခွင့်ပြုပါဦး "

ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ နုတ်ဆက်ရင်း နေမင်းခန့်အား တွေ့သွားရာ…

" အော် … နေမင်းခန့်ရော … ရောက်နေတာလား "

" ဟုတ် … အန်တီ "

နေမင်းခန့်ဒီဇိုင်းစွဲနေစဉ် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ အအေးတစ်ဗူးဖေါက်ကာ ဘေးနားချထားပေးသည်။

" ကိုမိုးစက် လည်း … အအေးသုံးဆောင်ပါဦး "

နေမင်းခန့်ဘေးနား အအေးဗူး ချပေးစဉ် မိုးစက်မှာ တောက်လျှောက်လိုက်ကြည့်နေသဖြင့် နုနုထွဋ်ခေါင်က စကားလှမ်းပြောလိုက်၏။

" ဟုတ် … မနုနုထွဋ်ခေါင် "

မိုးစက်မှာ နေမင်းခန့် အအေးသောက်နေစဉ် နုနုထဋ်ခေါင် ကိုယ်လုံးအား စူးစိုက်ငေးကြည့်နေပြန်သည်။နေမင်းခန့်မှာ အအေးဗူးအား ပြန်ချရင်း မိုးစက်အား အလုပ်ပြန်စရန် ပြောလိုက်၏။နေမင်းခန့် အသံကြောင့် မိုးစက်တစ်ယောက် အကြည့်များရွေ့ကာ သူလိုချင်သော ဒီဇိုင်းအနေထားအား ပြောပြနေသည်။အချိန် ၄နာရီကျော်ကျော်တွင် မိုးစက်ပြောသော ဒီဇိုင်းအား နေမင်းခန့်တစ်ယောက် အကြမ်းဆွဲပြီးသွားတော့၏။ဒီဇိုင်းပြီးသည်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ဘေးမှ ကုန်ကျမည့် ငွေအား တွက်ချက်နေရာ ခဏအကြာတွင်…

" ကဲ … ကိုမိုးစက် … အဆောက်ဦး ဒီဇိုင်းအတွက် … ဈေးအကြမ်းရပါပြီ … သိန်းပေါင်း နှစ်သောင်းရှစ်ထောင် ပတ်လည်ပါရှင် "

" ဟုတ် … အပန်းဖြေ တိုက်ခန်းတွေက … နှစ်ထပ်ထဲပါ … ကျနော် မှန်းထားတာနဲ့ … ဈေးက နဲနဲများနေသလားလို့ပါ … နှစ်ခွဲလောက်ပဲ မှန်းထားမိလို့ "

" ဒီလိုရှိပါတယ် … ကိုမိုးစက် … သာမန် ဂိုဒေါင်နဲ့ လူနေအိမ်က မတူဘူးလေ … အဆောက်အအုံတွေရဲ့ အတွင်းပိုင် ပြင်ဆင်မှု့ အပြင်ပိုင်း အလှဆင်မှု့အတွက် ဈေးနဲနဲ ပိုသွားတာပါ … ကိုမိုးစက်က အခန်းနံရံတွေ အိမ်အမိုးရဲ့ အတွန့်အတက်လေးတွေ ပုံမှန် အဆောက်အုံထက် ထူးခြားခန်းနေတာ "

နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ထိထိမိမိစကားကြောင့် မိုးစက်မှာ ဘဝင်ခိုက်သွားရသည်။

" ကျနော့် ဒီဇိုင်းတွေက … မိုက်နေတာလား … ခိခိ "

" ဒါပေါ့ရှင် … သာမန် ပလာစတာ ချောထားတဲ့အိမ်နဲ့ … အနုစိတ်ပြီး အလှဆင်ထားတဲ့အိမ် ကုန်ကျစရိတ် မတူဘူးပေါ့ … သုံးစွဲတဲ့ ပစ္စည်း ကွာလတီကောင်းရင် ကောင်းသလို အဆောက်အအုံရဲ့ အရည်အသွေးက တက်လာတာပေါ့ "

" ဟုတ် … အဆောက်အအုံရဲ့ … အခင်းပိုင်းကျရော "

" အဲဒါလည်း … ကျမ ပြောသလိုပါပဲ … ရိုးရိုးတရုတ်ကြွေပြားခင်းတာနဲ့ အီတလီဂရမ်နှိုက်ကျောက်ပြားခင်းတာ မတူဘူးလေ … ကိုမိုးစက် သုံးမယ့် ပစ္စည်းကွာလတီပေါ် မူတည်ပြီး အဆောက်အဦးတန်ဖိုး ကွာခြားလာမှာ … အိမ်တံခါးသော့တွေက အစ ငါးထောင်တန်ကနေ ငါးသောင်းကျော်တန်ထိ အစားစားပေါ့ "

" ဟုတ်ပါပြီဗျာ … ကျနော် … အကောင်းဆုံး လုပ်ချင်တယ်ဗျာ "

" ဟုတ် … ကျမက … အိမ်အဝင်တံခါးဆို … သော့အကောင်းတတ်ပြီး အိမ်ထဲ ရေချိုးခန်းလိုဟာမျိုးကျ ပုံမှန်သော့အမျိုးအစားပေါ့ … နောက် မီးပန်းဆိုင်တွေလည်း အိမ်ရှေ့ ကော်ရစ်တာကို တန်ဖိုးအသင့်အတင့် တပ်ဆင်ပြီး အတွင်းဘက် အနားယူမယ့် အခန်းမျိုး အီတလီမိတ်ကိုပဲ သုံးပေးမှာပါ … တတ်နိုင်သလောက် ကုန်ကျစရိတ် ချွေပေးတာပေါ့ရှင် "

" ကဲ … မနုနုထွဋ်ခေါင် စကားနဲ့တင် ဆောက်ချင်နေပါပြီဗျာ … စရံချဖို့သာ စီစဉ်ပါတော့ "

" သိုင်းခရုပါ … ကိုမိုးစက် … ကျမ … ဒီတစ်ပတ်အတွင်း … စီစဉ်ပေးပါမယ်ရှင် "

အလုပ်ကိစ္စပြီးသဖြင့် မိုးစက်တစ်ယောက် ပြန်သွားတော့သည်။နေမင်းခန့်လည်း အကြောတချက်ဆန့်ကာ ဘေးနားထိုင်နေသော နုနုထွဋ်ခေါင် ပေါင်တန်ပေါ် လှဲချလိုက်တော့၏။

" အိမ်ပေါ်မှာ မေကြီးတို့ရှိတယ် … နေမင်းခန့် … ထဦးအေ "

နေမင်းခန့်မှာ အိမ်မပြန်မချင်း တနေ့လုံး နုန့ထွဋ်ခေါင်အား နမ်းလိုက် ဖက်လိုက်ဖြင့် ကြည်နူးနေတော့သည်။

" စရံချတဲ့ချိန် … ကုမ္ပဏီ လာပေးမှာလား "

" ဒါကတော့ … ဘယ်လိုလုပ်လုပ်ပါ … ရတယ် "

" ဒါပဲနော် … သူအိမ်ခေါ်ရင် … ကျနော် မသိပဲ … မသွားရဘူး "

" ဟုတ်ပါပြီရှင် "

..............................................................................................................................

နောက် ၁၀ ရက်ခန့် နေမင်းခန့် ရုံးလာချိန် နုနုထွဋ်ခေါင် အခန်းထဲ အီစီဂလီလုပ်ရန် ဝင်လာခဲ့သည်။ခါတိုင်း သူဝင်လာချိန် နှာခေါင်းလေးရှုံ့ကာ အသဲယားအောင် လုပ်ပြတတ်သော နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် မတွေ့ရပေ။ချက်ချင်းပြန်ထွက်လာရာ MD ဦးအောင်မိုးမှ အဆောက်အဦးဆောက်ရန်လာအပ်သော လုပ်ငန်းရှင်တစ်ဦးအာ အဆောက်အဦးဒီဇိုင်းများ ရှင်းပြခိုင်းသဖြင့် နာရီဝက်ခန့် ရှင်းပြနေရသည်။ဒုတိယအကြိမ် နုနုထွဋ်ခေါင် အခန်းထဲပြန်ဝင်ရာ ဒီတကြိမ် အလုပ်စားပွဲနား လျှောက်သွားလိုက်၏။နုနုထွဋ်ခေါင် ထိုင်နေကြခုံလေးပေါ်ထိုင်ကာ စားပွဲပေါ်လက်တင်ရင်း အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။

အိပ်ပျော်နေရင်း ရုတ်တရက် လန့်နိုးကာ စားပွဲပေါ်အလှတင်ထားသော ဖန်ပန်းအိုးလေးအောက်မှ စာရွတ်ခေါက်လေး တွေ့လိုက်ရသည်။စာရွတ်ခေါက်လေးအား ဖြန့်ဖတ်ရင်း မျက်နှာပျက်သွားမိသည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ မိုးစက်ဖုန်းဆက်ခေါ်သဖြင့် စရံစာချုပ်ချုပ်ဆိုရန် သွားနှင့်ပြီဖြစ်ကြောင်း လိုက်လာခဲ့ရန် စာရေးထားခဲ့၏။ချက်ချင်း ကုမ္ပဏီမှ ကားဖြင့်ထွက်လာကာ စာရွတ်လေးထဲမှ လိပ်စာအတိုင်း လိုက်လာခဲ့သည်။

မြို့တွင်း တနေရာ ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက်တခုအတွင်း ရောက်ရှိလာသည်။ခြံဝင်းကျယ်ကြီးများနှင့် လှပခန်းနားသော တိုက်ကြီးများကြောင့် သာမန်မဟုတ်ပဲ လူချမ်းသာများသာ နေထိုင်ကြောင်း မြင်တွေ့နေရ၏။လူသွားလူလာ နည်းပါးကာ ကားတစ်စီးစ နှစ်စီးစ လောက်သာ တွေ့ရှိရသည်။ခဏအကြာ လိပ်စာထဲမှ ခြံဝင်းကြီးအား တွေ့ရှိရာ ကားထိုးရပ်လိုက်၏။

ခြံဝင်းထဲ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ကားလေးရပ်ထားရာ လူခေါ်ဘဲလ်အား နှိပ်လိုက်တော့သည်။၅ကြိမ်လောက်နှိပ်ရာ မထူးခြားသဖြင့် ဘေးဘီအရိပ်အခြေ ကြည့်ကာ အုတ်တံတိုင်းပေါ်မှ ကျော်ဝင်လာခဲ့၏။အိမ်မကြီးတံခါးမှာ ပွင့်နေလျက် ဧည့်ခန်းတွင်း ဘဲဥပုံဖန်သားစားပွဲပေါ် နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ပိုက်ဆံအိတ်လေး တွေ့လိုက်ရသည်။

လူရိပ်လူရောင်မတွေ့ရပဲ ဧည်ခန်းညာဘက်ခြမ်းနားမှ အော်ဟစ်သံ တိုးတိုး ကြားလိုက်မိသည်။အသံလာရာဆီ ကွေ့လျှောက်လာရာ မှန်တံခါးတပ်ဆင်ထားသော အိပ်ခန်းတခန်းအား မြင်လိုက်ရ၏်။အိပ်ခန်းအတွင်းထဲမှ အသံသဲ့သဲ့ ထွက်ပေါ်နေကာ အတွင်းဘက်အား မမြင်ရပေ။မှန်တံခါးများမှာ အထူးတပ်ဆင်ထားသော မှန်တံခါးများဖြစ်ကာ အတွင်းဘက်မှ လော့ချထားသဖြင့် ဖွင့်မရချေ။တံခါးသော့ပေါက်နေရာလေးမှ ချောင်းကြည့်ရာ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် နေမင်းခန့် ဒေါသများ ငယ်ထိပ်တက်လာတော့၏။

အိပ်ခန်းနံရံအား မတ်တပ်ရပ်လျက်အနေထားဖြင့် နုနထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ကျောကပ်ထားရသည်။မိုးစက်မှာ နုနုထဋ်ခေါင်၏ လက်နှစ်ဖက်အား မြှောက်ကိုင်ကာ နံရံနှင့် ဖိကပ်ထား၏။ဘယ်လက်ဖြင့် ဖိကိုင်ရင်း မိုးစက်၏ညာဘက်လက်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ထမိန်စကပ် အကွဲနေရာမှ လက်သွင်းကာ ပေါင်ရင်းသို့ ရောက်ရှိနေသည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ပေါင်တန်များအားစိရင် အော်ဟစ်နေတော့၏။

" ရှင် … မယုတ်မာနဲ့ … ခုလွတ် "

" ဒီလို အခွင့်ရေး ရအောင် … ကြိုးစားထားခဲ့ရတာ … မလွတ်နိုင်ဘူး နုနုထွဋ်ခေါင် "

" ကျမ နဲ့ ဘာရန်ငြိုး ရှိလို့လည်း … ဒီလောက် ယုတ်မာနေတာက … ပြော "

" ဘာရန်ငြိုးမှ မရှိပါဘူး … ဟောဒီ မျက်နှာလေးရယ် ဟောဒီနို့ကြီးတွေရယ် … ပြီးတော့ ဟောဒီစောက်ပတ်ကြီးရယ် … ရှိနေလို့ပါ "

" အ … အားးးး "

စကားပြောရင်း မိုးစက်ညာဘက်လက်က နုနုထွဋ်ခေါင် အဖုတ်လေးအား ဆွဲညှစ်ပစ်လိုက်တော့သည်။

" ငြိမ်ငြိမ် … နေစမ်းကွာ "

" လွတ်ပါရှင် … အောက်က … နာလို့ပါ "

" ခဏနေ … ကောင်းလာမှာပါကွာ … ငြိမ်ငြိမ်နေရင် လွတ်ပေးမယ် "

" လွတ်ပေးပါ … အမလေး … သေပါပြီ "

" ငါပြောတာ လိုက်လုပ် … မလုပ်ရင် စောက်ပတ်တပြင်လုံး ဆွဲစုပ်ပစ်မှာ "

" အ အားးးး … ဟုတ် ဟုတ် "

မိုးစက်မှာ အမိန့်ပေးရင်း နုနုထွဋ်ခေါင် အဖုတ်လေးအား ထပ်ညှစ်ပစ်လိုက်ပြန်သည်။စောက်မွှေးအုံတစ်ခုလုံး မိုးစက်လက်ထဲ တင်းနေအောင် ဆွဲစုပ်ထားခံနေရ၏။အခန်းပြင်မှ ချောင်းကြည့်နေသော နေမင်းခန့်မှာ မှန်တံခါးချပ်ကြီးများအား တဒုံးဒုံး ထုကာ အော်ဟစ်နေတော့သည်။သို့သော် နေမင်းခန့် လုပ်သမျှအတွင်းခန်းမှ ဘာမှမကြားရပေ။နေမင်းခန့် ကိုယ်လုံးအား အတွင်းဘက်မှ မိုးစက်နှင့်နုနုထွဋ်ခေါင်တို့က မြင်နေရ၏။

" ဟားဟားးး … နင့်အကောင် ဘာမှ မတတ်နိုင်ဘူး မြင်လား … ခု … အင်္ကျီချွတ် … လက်တွေ အရင် လွတ်ပေးမယ် "

နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေမင်းခန့်ရှိရာ တံခါးပေါက်သို့ မျက်လုံးလေး ဆွေကြည့်ရင်း အင်္ကျီကြယ်သီးများဖြုတ်ကာ အပေါ်အင်္ကျီလက်ပြတ်လေးအား ချွတ်ပေးနေရရှာသည်။မိုးစက်လက်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင် ပေါင်ကြားထဲမှ မထုတ်ပဲ စောက်ပတ်အုံအား ညှစ်ထားလျက်ပင်။အပေါ်အင်္ကျီကျွတ်သည်နှင့် လုံးဝန်းမို့မောက်သော ရင်သားစိုင်ကြီးများအား ထိန်းထားသော ဘလာစီယာ အနက်လေးပေါ်လာသည်။မိုးစက်မှာ ဗလာစီယာ အထက်နား ရုန်းထွက်နေသော နို့အုံအပေါ်ခြမ်းအား လျှာဖျားဖြင့် ထိုးဆွနေ၏။ဘယ်ညာ ထိုးဆွရင်း လည်တိုင်ဖွေးဖွေးဆီသို့ လျှာအပြားလိုက် ပင့်ယက်လိုက်ပြန်သည်။

" ကဲ … ဗယာပါ … ချွတ်ဟာ ကြာတယ် "

နုနုထွဋ်ခေါင် လက်ကလေးနှစ်ဖက်မှာ တုန်ရင်စွာ နောက်ကျောဘက်ရောက်ကာ ဗလာစီယာချိတ်အား ဖြုတ်ချပေးလိုက်ရ၏။ချိတ်ပြုတ်သည်နှင့် လက်မောင်းတုတ်တုတ်လေးများ အလိုက်သင့် လျှောချကာ ဗလာစီယာအား ချွတ်ချနေသည်။ဗလာစီယာအောက်မှ ဘွားကနဲ့ပေါ်လာသော နို့အုံကြီးအား ကြည့်ရင်း မိုးစက်မှာ ညာဘက်နို့သီးခေါင်းလေးအား ဖိစုပ်လိုက်တော့၏။

နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ချစ်သူရှေ့ သူစိမ်းယောင်္ကျား တစ်ဦးက အကျပ်ကိုင် နို့စို့နေရာ ဝမ်းနည်းပြီးမျက်ရည်များ ကျဆင်းလာခဲ့သည်။မိုးစက်မှာ မတ်တပ်ရပ်လျက် မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေထားဖြင့် နုနုထဋ်ခေါင် စောက်ဖုတ်လေးအား ညှစ်ကိုင်ရင်း နို့သီးခေါင်းနီတာရဲလေးများအား တဖက်ပြီးတဖက် ဖိစို့နေ၏။ခဏအကြာ နုနုထွဋ်ခေါင်အား ထမိန်စကပ်နှင့်အတွင်းခံ ဘောင်းဘီအား ထပ်ချွတ်ခိုင်းလိုက်ပြန်သည်။

နုနုထွဋ်ခေါင်အား နံရံဘက် လှည့်ခိုင်းရင်း ခါးသေးကျဉ်လေးအောက်မှ ကော့ထွက်နေသော ဖင်သားကြီးအား တဖြန်းဖြန်း ပိတ်ရိုက်ပစ်သည်။ဖင်သားစိုင်ကြီးများမှာ ရိုက်ချက်အတိုင်း တုန်ခါလာပြီး ခဏအကြာ လက်ဝါးရာများ နီရဲစွာ ပေါ်လာတော့၏။မိုးစက်မှာ ဖင်အားပစ်ရိုက်ရင်း ခေါင်းလေးမော့ကာ တအားအားအော်နေသော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ မျက်နှာလေးအား ဘေးတိုက်ကြည့်ကာ အားရကျေနပ်လျက်ရှိသည်။နံရံလက်ထောက်ကာ ဖင်ကြီးကော့ပေးထားသော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ နောက်ဘက် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြန်၏။ဖင်သားစိုင်ကြီးပေါ်မှ လက်ဝါးရာ များအား လျှာဖြင့် အပြားလိုက် ယက်ပေးနေသည်။

နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ခုန နာကျင်သမျှ စပ်ဖျင်းဖျင်းဖြစ်နေသော သူမဖင်ကြီးအား မိုးစက်ကလျှာနွေးနွေးလေးဖြင့် ပြန်ယက်ပေးသဖြင့် နာကျင်မှု့များ ပျောက်ကာ ဖေါ်မပြတတ်သော ခံစားမှု့လေးရရှိနေသည်။ဖင်သားစိုင်ကြီးတပြင်လုံး ယက်ပေးနေသော လျှာနွေးနွေးလေး၏ ထိပ်ဖျားလေးမှာ မထင်မှတ်ပဲ သူမ ဖင်ဝလေးထဲ ရောက်လာရာ ပေါင်တန်ကြီးများ အလိုအလျောက် ဖြဲပေးရင်း ခါးလေးခွက်ကာ ဖင်အား ရသလောက် ကော့ပေးနေရှာသည်။မိုးစက်မှာလည်း နုနုထွဋ်ခေါင် ဖင်နှင့် မခွာတမ်း မျက်နှာအပ်ကာ ဖင်ပေါက်အား ကလိပေးနေသည်။အတွေ့ကြုံမရှိသော နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ရုန်းကန်ငြင်းဆန်သောစိတ်များ ပျောက်ကွယ်ကာ တခါမှမခံစားဘူးသော ကာမစည်းစိမ်နောက် မျောပါနေရသည်။

အပြင်မှချောင်းကြည့်နေသော နေမင်းခန့်မှာ တခဏတွင်း ပြောင်းလဲသွားသော နုနုထွဋ်ခေါင်အား နားမလည်နိုင်အောင်ဖြစ်နေရ၏။နေမင်းခန့်ကြည့်နေစဉ် နုနုထွဋ်ခေါင်ဆီမှ ခပ်စူးစူး ညည်းသံများ ထွက်ပေါ်လာကာ ပေါင်တန်များတဇပ်ဇပ်တုန်ရင်း စောက်ရည်များ နောက်ပြန်ပန်းထုတ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရတော့သည်။စောက်ခေါင်းဝမှ နောက်ပြန်ပန်းထုတ်သော စောက်ရည်များမှာ အစပိုင်း အရှိန်ခပ်ပြင်းပြင်းဖြင့် မိုးစက်မျက်နာအား ပန်းမိရာ တဖြည်းဖြည်း အရှိန်လျော့လာရင်း သူမပေါင်ကြားထဲ စီးကျကုန်တော့၏။မိုးစက်မှာ စောက်ပတ်အားမထိပဲ ဖင်ဝအားကလိကာ ပထမဆုံးအကြိမ် စောက်ရည်များပန်းထွက်အောင် စွမ်းဆောင်နိုင်ခဲ့သည်။

ပေါင်သားများတဇပ်ဇပ်တုန်ရင်း ခဏအကြာတွင် ခါးလေးဆက်ကနဲ့ ဆက်ကနဲ့ တွန့်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်ဒူးကွေး ထိုင်ချရင်း အသက်မျှင်းရှုနေရတော့၏။နုနုထွဋ်ခေါင် အနားယူစဉ် မိုးစက်မှာ သူ့ခန္ဓာကိုယ်မှ အဝတ်စားများ ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ခန္ဓာကိုယ်မှာ ကြွက်သားအမြှောင်းလိုက်ဖြင့် ပေါင်ကြားမှ ငိုက်ဆင်းနေသော လီးမှာ ဒစ်ကြီးကားထွက်နေလျက်ရှိသည်။နုနုထွဋ်ခေါင် မျက်လုံးဖွင့်ပြီးလှည့်အကြည့် သူမမျက်နှာရှေ့ ရမ်းနေသော လီးကြီးအား မြင်လိုက်ရာ မျက်လုံးလေး ပြူးနေရှာ၏။သို့သော် ကြာကြာမကြည့်လိုက်ရပေ မိုးစက်က သူမကိုယ်လုံးလေးအား ဆွဲမက နံရံပြန်ကပ်ရင်း နူတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ်ပစ်လိုက်သည်။

မျက်နှာလွဲပြီး ငြင်းဖို့စဉ်းစားလိုက်စဉ် မိုးစက်လက်တဖက်က သူမနို့အုံကြီးအား ညှစ်ချေလာသဖြင့် နို့အုံလာကိုင်သောလက်အား ဆွဲမိပြန်သည်။နူတ်ခမ်းချင်း အလိုက်သင့်စုပ်ကာ နို့အုံအားညှစ်ချေသော လက်အား ဆွဲချပစ်ရာ ပိုဆိုးသွားရ၏။မိုးစက်လက်မှာ နိုအုံအား ညှစ်ပေးနေရာမှ အောက်ဖက်ဆင်းသွားကာ နုနုထွဋ်ခေါင် စောက်ပတ်လေးအား ဖိကပ်အုပ်ပစ်လိုက်တော့သည်။

ဒီတကြိမ် စောက်ဖုတ်လေးအား မညှစ်ပဲ အဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းလေး လက်ခလယ်ဖြင့် ထိုးခွဲကာ စောက်စိလေးအား ချိတ်ဆွဲပေးနေ၏။ထို့နောက် နုနုထွဋ်ခေါင် လက်ကလေးအား ဆွဲယူကာ သူ့ပေါင်ကြားမှာ လီးပေါ်တင်ပေးလိုက်တော့သည်။နို့သီးခေါင်းလေးစုပ်လိုက် စောက်စိလေးချေပေးလိုက်နှင့် ခဏအကြာတွင် နုနုထွဋ်ခေါင်ဆီမှ မသိမသာလေး တုန့်ပြန်လာတော့သည်။

မိုးစက်လီးအား ညှစ်ကိုင် ပွတ်သပ်ရင်း သူမနို့အား စို့နေသောမိုးစက်ခေါင်းအား ခပ်ဖွဖွ ပွတ်ပေးနေရှာသည်။နေမင်းခန့်မှာ ပြောင်းလဲသွားသော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ အပြုအမူများကြောင့် နားမလည်နိုင်အောင်ဖြစ်နေရသည်။ခဏအကြာတွင် မိုးစက်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်အား ဖိချကာ ဒူးထောက်ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။မော့ကြည့်နေသော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ နူတ်ခမ်းလေးထဲ မိုးစက်က လီးထိပ်ဖြင့် တေ့ထားလိုက်၏။

နူတ်ခမ်းလေးစိကာ နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ခေါင်းလေးလွဲရင်း နေမင်းခန့်ရှိရာ တံခါးပေါက်ဖက်လှမ်းကြည့်နေသည်။သို့သော် မိုးစက်ဆီမှ စကားသံခပ်တိုးတိုး ထွက်ပေါ်လာကာ နုနုထွဋ်ခေါင်မျက်နှာလေးအား ဆွဲ့လှည့်လိုက်၏။နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် မိုးစက်အား မော့အကြည့် ဟနေသော နူတ်ခမ်းလေးထဲ မိုးစက်ဒစ်ကြီး ရုတ်တရက်ဝင်ရောက်လာတော့သည်။

" ဟာ … မလုပ်နဲ့ … မမခေါင် … ထုတ် ထုတ် … မစုပ်ပေးပါနဲ့ … အဲဒါ ကျနော် အမြတ်တနိုးနမ်းနေတဲ့ … နူတ်ခမ်းလေးပါဗျာ "

နေမင်းခန့်တစ်ယောက် ချစ်သူနူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးထဲ ဝင်ထွက်နေသော မိုးစက်လီးအားကြည့်ကာ မျက်ရည်များစီးကျလာတော့သည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ မျက်လုံးလေးစင်းကာ ပါးစပ်ထဲ အပြည့်နေရာယူထားသော မိုးစက်လီးတန်ကြီးအား မက်မက်မောမော စုပ်ပေးနေရာ နေမင်းခန့်တစ်ယောက် ကြည့်နေရင်း ခေါင်းထဲမိုက်ကနဲ့ဖြစ်ကာ လဲကျသွားတော့၏။

" အချစ်မရှိ အမုန်းမသိ ငါရင်ခုန်တာ ငါမသိ "

" ဝှီးးး … ဘုတ် … အွပ် …… အမလေးဗျ "

" ဟောတော် … အိပ်ရင်းတန်းလန်း … ဖြစ်ရမယ် "

" ဟာ … မမခေါင် … ဘာမှ မဖြစ်ဘူးနော် "

" ခေါင်က … ခုံတစ်လုံး ယူထိုင်နေရတာလေ … မင်းက … ခေါင်ခုံပေါ်အိပ်နေတာ ကြာပေါ့ "

နုနုထွဋ်ခေါင် စကားအဆုံး နေမင်းခန့်လည်း ထရပ်ရင်း နူတ်ခမ်းနား နမ်းကြည့်နေရှာ၏။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ယောင်ပြီး နူတ်ခမ်းစူပေးထားရာ အလုပ်ခန်းတံခါးဝကြည့်မိမှ ခေါင်းလေး နောက်ပြန်ဆုတ်လိုက်တော့သည်။

" ဟဲ့ … နေမင်းခန်း … မင်းနဲ့ ဒုက္ခပဲ … ဘာလုပ်နေတာလဲ … ဒါ ရုံးခန်းလေ … အိမ်မဟုတ်ဘူး "

နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် တံခါးပေါက်လှမ်းကြည့်လိုက် နေမင်းခန့်မျက်နာအားကြည့်လိုက်နှင့် တစ်ယောက်ယောက် မြင်သွားမှာ စိုးရိမ်နေရှာသည်။နေမင်းခန့်မှာ နူတ်ခမ်းနမ်းကြည့်ပြီးသည်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင် အင်္ကျ ီစလေးအား ဆွဲကြည့်နေ၏။

" မမခေါင် … အင်္ကျီ လဲထားသေးလား "

" ဘာလို့လဲရမှာလည်း … မနက်ထဲက ဒီအင်္ကျီနဲ့ ဒီထမိန်ပဲ "

နေမင်းခန့်မှာ သူ့အိပ်မက်ထဲက နုနုထွဋ်ခေါင်ဝတ်သောအင်္ကျ ီနှင့် ခုဝတ်ထားသောအင်္ကျ ီမတူသဖြင့် သေချာအောင် ထပ်မေးလိုက်သည်။နုနုထွဋ်ခေါင် ပြန်ဖြေမှ စိတ်ထဲ အပူလုံး ကျသွားရ၏။

" ဟူးးးးးးးး … တော်ပါသေးရဲ့ဗျာ "

" အွန် "

" ကျနော် … အိပ်မက် မက်နေတာဗျာ "

" အင်း … ခေါင် … အိမ်ခဏပြန်ပြီး နောက်တခေါက်ပြန်လာတော့ … မင်း ဒီခုံပေါ်အိပ်ပျော်နေတာ … MD က နိုးမလို့ … ခေါင်က … တညလုံး မင်းအိမ်မှာ အလုပ်ခိုင်းထားတယ် ပြောလို့ … မနိုးတော့တာ "

" ကျနော် ပထမတစ်ခေါက်လာတော့ မမခေါင် မရှိဘူးဗျ … နောင်တစ်ခေါက် ဒီထဲရောက်တော့ စောင့်ရင်း အိပ်ပျော်သွားတာ "

" ဒါနဲ့ … မင်းက … ခုံပေါ်အိပ်ရင်း ပြုတ်ကျပြီး … ဘာလို့ ငါ့ပါးစပ် လာနမ်းတာတုန်း "

" အဲဒါ … ဟိုဟာ ဗျာ "

" ဒေါက် … ဒေါက် … ဒေါက် "

နေမင်းခန့်နှင့်နုနုထွဋ်ခေါင်တို့ စကားပြောစဉ် အခန်းပြင်မှ တံခါးခေါက်သံ ပေါ်ထွက်လာသည်။

" ဝင်ခဲ့ပါ … တံခါးစိထားပါတယ် "

" ကျွီ … ကျွိ "

" အော် … MD ပါလား … ဘာရှိလို့လဲ ရှင့် "

" မမလေးနဲ့ စာချုပ်ချုပ်မယ့်လူ … ရောက်နေလို့ အဲဒါ "i

" ဟုတ် … စာချုပ် ရေးပြီးပါပြီ … လွတ်လိုက်ပါ "

" ပြီးတော့ … ကျနော် ခွင့်ယူချင်လို့ … မမလေး "

" ဟုတ် MD … ခွင့်စာလေး … တင်ပေးထားခဲ့ပါ … ဒါနဲ့ ဘာဖြစ်လို့ ခွင့်ယူတာလည်း ကူညီနိုင်တာဆို ကူညီချင်လို့ပါ "

" ခွင့်က ၃ ရက်ပါ … နယ်ပြန်ပြီး အမေဆုံးတာ နှစ်ပတ်လည် ဆွမ်းကပ်ကြမလို့ မောင်နှမတွေ မတွေ့တာလည်း ကြာပြီလေ "

" အော် … ဟုတ်ဟုတ် MD … နက်ဖန်လား "

" ဟုတ် မမလေး နက်ဖန် မနက်ပိုင်း … သွားရမှာမို့ပါ "

" ကျမလည်း … ကုသိုလ် ယူပါရစေ … ဒီလိုလုပ် MD … ရုံးကပဲ သိန်း ၂၀ ထုတ်သွားပါ … ကျမ စရင်းထဲ ထည့်လိုက်နော် "

" ဟုတ် … ကျေးဇူးပါ မမလေး … စာချုပ်ချုပ်မယ့်သူ ခုလွတ်လိုက်ရမလား "

" ရပါတယ်ရှင် … လွတ်လိုက်ပါ "

" ဒါဆို … ခုကတည်းက နူတ်ဆက်ပါတယ် မမလေး … နက်ဖန်ကျ မတွေ့နိုင်တော့ဘူး … အိမ်ကပဲ တန်းသွားရမယ် "

" ဟုတ် … MD "

MD ဦးအောင်မိုး ထွက်သွားမှ နေမင်းခန့်ဘက် လှည့်စကားပြောနေ၏။

" နေမင်းခန့် … ဒီခုံလာတော့ ဧည့်သည်လာရင် … မကောင်းဘူး "

" ဟုတ် "

ခုံချင်းချိန်းထိုင်ပြီး ခဏအကြာ လူတစ်ယောက် ဝင်လာသည်။

" ဟော … ကိုမိုးစက် … မင်္ဂလာပါ "

" မင်္ဂလာပါဗျာ "

" ထိုင်ပါ … ကိုမိုးစက် "

နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ မတ်တပ်ထရပ်၍ အလုပ်စားပွဲခုံ၏ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်ခုံအား ညွှန်ပြရင်း ပြန်ထိုင်လိုက်သည်။နေမင်းခန့်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ဘယ်ဘက်ဘေးခုံတွင် ထိုင်နေသဖြင့် နုနုထွဋ်ခေါင်နှင့်မိုးစက်တို့ကြား ရောက်ရှိနေ၏။စကားအနည်းငယ်ပြောကာ စာချုပ်လက်မှတ်မထိုးခင် နေမင်းခန့်အား ဝန်ထမ်း ၂ ယောက်ခေါ်ခိုင်းလိုက်သည်။နေမင်းခန့်မှာ နောက်လှည့်ကြည့်လှည့်ကြည်ဖြင့် စိတ်မချသလို ကြည့်ကာ အလုပ်ခန်းအတွင်းမှ ထွက်ခွာသွားသည်။ခဏာ အကြာ ဝန်ထမ်းမလေးနှစ်ယောက်နှင့် အတူ နေမင်းခန့်ပြန်ဝင်လာ၏။

" လာ … သမီးတို့ နှစ်ယောက် … ဟောဒီ အိပ်ထဲက … ပိုက်ဆံထုပ်တွေ စက်နဲ့ စစ်ပေးထား "

နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ မိုးစက်ယူလာသော အိတ်ထဲမှ ပိုက်ဆံထုတ်များအား ဝန်ထမ်းမလေး နှစ်ယောက်အား စစ်ခိုင်းရင်း မိုးစက်နှင့် ထပ်မန်စကားပြောနေပြန်သည်။နေမင်းခန့် မျက်နှာ မအီမသာ ဖြစ်နေသည်ကို နုနုထွဋ်ခေါင် ခိုးကြည့်ရင်း ရိပ်မိနေသည်။

" မမ … အားလုံးပေါင်း တစ်သောင်းပါ "

" Oki … thz … သမီးတို့ … ရပါပြီ လုပ်စရာ ရှိတာ သွားလုပ်တော့ "

" ကဲ … ကိုမိုးစက် … ဒီနေရာလေးမှာ လက်မှတ်ထိုး လက်ဗွေနှိပ်ပေးပါဦး "

" ဟုတ် … ဒါက စရံစာချုပ်ပါ … ကိုမိုးစက် … ငွေအပြီး ချေမှ … စာချုပ်ထပ်ချုပ်ကြတာပေါ့ "

" အလုပ်ခွင် စတာနဲ့ … ကျနော် ချေပေးမှာပါ … ကဲ … ကျနော့် ခွင့်ပြုပါဦး … နိုင်ငံခြား ပြန်ထွက်ဖို့ လုပ်စရာရှိတာလေးတွေ လုပ်လိုက်ဦးမယ်ဗျာ "

" ဟုတ် … See you … ကိုမိုးစက် … ဖြည်းဖြည်း နော် "

မိုးစက်ထွက်သွားသည်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် မအောက်အီးနိုင်ပဲ နေမင်းခန့်အား လှည့်မေးလိုက်တော့သည်။

" ကဲ … မျက်နှာက တချိန်လုံး … ဘာဖြစ်နေတာလည်းကွာ "

" ဟူးးးး းးးးး "

" ပြောလေ … ဘာစိတ်ညစ်စရာ ရှိနေတာလည်း "

" မမခေါင် "

" ရှင့် "

မျက်နှာမသာမယာ ဖြစ်နေသော ချစ်သူလေးအား မျက်နှာလေးချေပြရင်း ထူးလိုက်၏။

" ကျနော် … မမခေါင်နဲ့ စကားပြောချင်တာဗျာ "

" ဟင် … ခုလည်း ပြောနေတာပဲလေ … အလုပ်ပြီးတာနဲ့ မင်းတန်းပြောနေတာကို "

" ဒီမှာ … မပြောချင်လို့ပေါ့ဗျ "

" အမလေး … ခေါင့် အသက်ရွယ်က … ပန်းခြံတွေ ရုပ်ရှင်ရုံတွေ … သွားရမယ့် အရွယ်မဟုတ်ဘူးနော် "

" ဟူးးးးး းးးးး "

နေမင်းခန့် တစ်ယောက် သက်ပြင်းရှည် ချကာ ငြိမ်သွားတော့သည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေ့မင်းခန့်မျက်နှာအား ကြည့်ရင်း…

" ကဲ … မနက်က ခေါင်ပြန်ယူလာတဲ့ … ကွန်ပြူတာ အိမ်ပြန်သည်ခဲ့တော့ … အိမ်မှာပဲပြောတော့ "

" ဟုတ် "

ခဏအကြာ နုနုထွဋ်ခေါင်ကားလေး ကုမ္ပဏီမှ ထွက်ခွာသွားတော့သည်။

" ကိုခန့် … MD ခေါ်နေတယ် "

ရုံးခန်း ရှေ့ ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်နေချိန် ဝန်းထမ်းတစ်ယောက် လာပြောသဖြင့် MD အခန်းထဲဝင်ခဲ့လိုက်သည်။

" နေမင်းခန့် … ပရောဂျက်အသစ်အတွက် ပုံထပ်ပြင်ရမယ် ထင်တယ် … ကွန်ပျူတာယူပြီး မမလေးအိမ်သွားလိုက်ဦး … ပုံအဟောင်းတွေက အဲဒီကွန်ပျူတာထဲ သိမ်းထားတာနေမှာ "

" ဟုတ် … MD … ခုပဲ သွားလိုက်ပါ့မယ် "

.......................................................................................

" ဟော … မောင်နေမင်းခန့် … လာထိုင် … ဟိုနေ့က အလုပ်တွေ မပြီးသေးတာလား "

" ဟုတ် … အန်တီ "

နေမင်းခန့်မှာ ဧည့်ခန်းထဲဝင်လာရင်း ကွန်ပျူတာအား စားပွဲပေါ်တင်ထားလိုက်သည်။

" အတော်ပဲ … အန်တီလည်း မင်းဦးလေးနဲ့ အပြင်သွားတော့မလို့ … သမီးလည်း ခုနမှ ရောက်တာ … ကဲ စိတ်ချလက်ချ သွားပြီနော် ညနေစာ ဒီမှာစား အန်တီချက်ထားတာ ရှိတယ် … အန်တီတို့ လာမှ ပြန်နော် "

" ဟုတ်ကဲ့ "

နုနုထွဋ်ခေါင် မိဘနှစ်ပါး ထွက်သွားသည်နှင့် ခဏအကြာ အိမ်အပေါ်ထပ်မှ နုနုထွဋ်ခေါင်ဆင်းလာခဲ့သည်။မနက်က ဝတ်ထားသော အဝတ်စားများလဲကာ အင်္ကျီလက်တကိုင်း အနက်လေး ဝတ်ဆင်ထား၏။အင်္ကျီအောက်နားစမှာ ပေါင်လယ်ထိဖုံးသဖြင့် အောက်ပိုင်း ထမိန်မဝတ်တော့ပေ။ ဆံပင်များအားစုချည်ကာ နောက်ကျောဘက် ပို့ထားရာ မျက်နှာလေးမှာ သဘာဝအတိုင်း ပေါ်လွင်လှပနေသည်။လက်နှစ်ဖက် နောက်ပစ်ရင်း နေမင်းခန့်ထိုင်နေသော ဧည့်ခန်းတွင်းမှ ထိုင်ခုံဘေး ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ထိုင်ခုံရှည်ဖြစ်သော်လည်း ကပ်ထိုင်လိုက်သဖြင့် အောက်ကကူရှင်ပေါ်အိကားထွက်လာသော သူမဖင်သားကြီးမှာ နေမင်းခန့်ပေါင်နှင့် ထိကပ်နေ၏။

" ကဲ … ပြောပါဦး … ခေါင်လည်း ဘာမှ မလုပ်မိပဲ … မျက်နှာက ဆွေးရောင်သန်းနေတာ "

" ကျနော့် … အိပ်မက်ကြောင့်ပါ … မမခေါင်ရယ် "

နေမင်းခန့်မှာ စကားပြောရင်း နုနုထွဋ်ခေါင် ပုခုံးအားလှမ်းဖက်လိုက်သည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ခေါင်းလေးတခြမ်းစောင်းကာ နေမင်းခန့်ဘက် မှီချလိုက်၏။အင်္ကျ ီလက်တကိုင်းလေးအောက်မှ ရင်သားအပေါ်ခြမ်းလေးမှာ ရုန်းထွက်နေသယောင်ဖြစ်နေတော့သည်။နေမင်းခန့်ဘယ်လက်မှ နုနုထွဋ်ခေါင်ညာဘက်ပုခုံးအား ဖက်ထားရင်း အောက်သို့ လက်ဖဝါးဆန့်ထုတ်ရာ ညာဖက်နို့အုံထိပ်နား တိုးဝင်သွား၏။

" အာ … လက်က … ငြိမ်ငြိမ်နေကွာ … ပလိစ် "

" ဘာလို့လဲ … မ မ ခေါင် ရယ် "

စကားပြောရင်း အသံတိမ်ဝင်သွားသော နေမင်းခန့်မျက်နာလေးအား မော့ကြည့်ရာ ဆွေးမြေ့နေသော မျက်ဝန်းအား တွေ့လိုက်ရသည်။

" ရော် … အိမ့်ရှေ့ … ဧည့်ခန်း ထဲမှာလေ … မျက်နှာက ဘာဖြစ် "

" အိမ်မက်ထဲက အတိုင်းဆို … ကျနော် သေမှာ မမခေါင် "

" ပြောပြလေ ကွာ "

" အိပ်မက်ထဲမှာ ကိုမိုးစက်အိမ်ကို မမခေါင်က ပိုက်ဆံလိုက်ယူတော့ … မမခေါင် ကို ကိုမိုးစက်က … မတ်တပ်ရပ်လျက် နံရံကပ်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို အပေါ်မြှောက်ဖိထားတာဗျ "

" အမ် "

" ဘယ်လက်နဲ့ မမခေါင် လက်နှစ်ဖက်ကို ချုပ်ထားပြီး … ညာလက်က … မမခေါင် … ဟို ဟို … ပေါင်ကြားကို နိုက်နေတာ "

" အာ … ပေါက်ကရတွေကွာ "

နေမင်းခန့်မှာ စကားပြောရင်း ဘယ်ဘက်လက်အား အင်္ကျ ီထဲထိထိုးထဲ့ကာ နို့အုံကြီးအား ဆုပ်ညှစ်လိုက်သည်။

" အ … ဟိတ် … နာတယ်ကွ … တအား မညှစ်နဲ့ … ဒါ ဧည့် ခန်း …… ထဲ … အု ဖလု … ပြွတ် ပြွတ် "

တားနေသော သူမစကားမဆုံးမီ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးအား ဆွဲစုပ်ခံလိုက်ရသည်။ဘာအကြောင်းရင်းမှန်း မသိရပေမယ့် ဆွေးရိပ်သန်းနေသော ချစ်သူအား သနားစိတ်လေးဝင်ကာ ရုတ်တရက် မငြင်းဆန်ချင်တော့။စိတ်ထဲ ဗြောင်းဆန်နေရင်း မျက်လုံးလေးက အိမ်ရှေ့ တံခါးပေါက်ဘက် လှမ်းကြည့်နေရသည်။

မတော်တဆ ခြံစောင့်အလုပ်သမား ဝင်လာလျင် ဟုသော အတွေးက ထိတ်ကနဲ့ဖြစ်နေမိ၏။တသက်လုံး တည်တည်ကြည်ကြည်နေခဲ့သမျှ ဧည့်ခန်းထဲ နေမင်းခန့်က နို့ကိုင်ကာ နူတ်ခမ်းအား ဆွဲစုပ်နေသည်ကို တရှိန်းရှိန်းခံစားရင်း လူမြင်မှာ စိုးကြောက်လာကာ နူတ်ခမ်းချင်း ခွာပစ်လိုက်တော့သည်။

" အိမ်ပေါ် … သွားစို့ …ဒီမှာက … ခေါင် မနေတတ်ဘူး "

နေမင်းခန့်မှာ လှေကားအတိုင်း တက်သွားသော နုနုထွဋ်ခေါင် ခါးလေးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်ရင်း လိုက်လာခဲ့သည်။အိပ်ခန်းထဲ ကုတင်ပေါ်အရောက် ဝမ်းလျားမှောက်ကာ မျက်နှာလေးခေါင်းအုံး ကပ်ထားရင်း ရင်ခုန်နေမိသည်။တသက်နဲ့တကိုယ် ရေချိုးဆပ်ပြာတိုက်ချိန်သာ ပွတ်သပ်ကိုယ်တွယ်သော နို့အုံအား ညှစ်ချေခံရသဖြင့် ခပ်ကြိမ်းကြိမ်းလေး ခံစားနေရသေး၏။

နေမင်းခန့်မှာ မှောက်ယက်အနေထားလေးဖြစ်နေသော နုနုထွဋ်ခေါင်ဘေး တစ်ဇောင်းလှဲချလိုက်သည်။အိပ်ခန်းတွင်း ပြတင်းပေါက်မှ ဝင်ရောက်လာသော အလင်းရောင်ကြောင့် ပေါင်လယ်ထိသာဖုံးသော အင်္ကျ ီအောက်နားစလေးအောက်မှ ပေါင်သားလေးက ဝင်းအိနေ၏။

နေမင်းခန့် ညာဘက်လက်က ရုတ်တရက် နုနုထွဋ်ခေါင်ခါးလေးပေါ် ကျရောက်ချိန် ကိုယ်လုံးမှာ မသိမသာလေး တုန်သွားရသည်။နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် ခါတိုင်း ဗိုက်သားများ ဖင်သားများ ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ခံရစဉ် ဒီလောက် ခံစားချက် မပြင်းထန်ခဲ့ပေ။ဒီနေ့မှ ထူးထူးခြားခြား ဖြစ်နေရ၏။နေမင်းခန့်လက်မှာ ခါးအောက် ဖင်သားကြီးအား ပွတ်သပ်ပေးရင်း မှောက်အိပ်နေသော မျက်နှာဘေးခြမ်း ပါးပြင်လေးအား နမ်းရှိုက်နေသည်။ကော့ထွက်နေသော ဖင်သားစိုင်ကြီးပေါ်မှ ပေါင်တန်ဆီသို့ ရွေ့သွားရာ နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ကြက်သီးမွှေးများ ထလာရ၏။ဒူးဆစ်အထက်နားအရောက် နေမင်းခန့်လက်မှာ ခဏရပ်သွားပြီး အပေါ်ပြန်တက်လာခဲ့ပြန်သည်။

အထက်သို့ ရွေ့လာရင်း ပေါင်လယ်ဖုံးထားသော အင်္ကျ ီအောက်နားစလေးအား ချိတ်ဆွဲလာခဲ့သည်။ပေါင်အတွင်းသားများအား လက်ဝါးအုပ်ကာပွတ်သပ်ဆွဲလာသဖြင့် နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ခေါင်းအုံးအား မျက်နှာဖြင့်ထပ်ဖိကာ ခံစားချက်က တဖိန်းဖိန်း တရှိန်းရှိန်းလေး ဖြစ်လာရ၏။

တဆက်တည်း နေမင်းခန့် စကားများကြားယောင်လာကာ မိုးစက်က သူမ ပေါင်ကြားအား နိုက်ပေးနေသည့် အိပ်မက်ပုံရိပ်အား ခံစားမိနေသည်။ထိုစဉ် အတွင်းခံဘောင်းဘီအပြင်ဘက်မှ ပေါင်ဂွတည့်တည့်အား လက်ချောင်းများ ထိကပ်နေသဖြင့် ပေါင်တန်နှစ်ဖက်အား စိလိုက်ရသည်။ချက်ချင်း ခန္ဓာကိုယ်အား ပက်လက်လှန်ပစ်လိုက်သည်။

ပက်လက်လှန်မှ သူမအနေထားက ပိုဆိုးသွားတော့သည်။တစ်စောင်းအနေထားဖြင့် နေမင်းခန့်ပေါင်ကြားမှ လီးက ထောင်ထွက်က သူမ ညာဘက်ခြမ်း ဖင်သားအား ထောက်မိနေပြန်၏။အိပ်ခန်းပြင်မှ လေနုအေးလေး ဝင်လာကာ ပြတင်းတံခါးရှိ လိုက်ကာခန်းစည်းစများ တလွင့်လွင့်ဖြစ်နေသော်လည်း သူမမျက်နှာလေးမှာ ချွေးအနည်းငယ် စို့တက်နေသည်။နေမင်းခန့်လက်မှာ ပက်လက်အနေထားဖြစ်နေသော သူမ ပေါင်ဂွကြား ပြန်လည်ရောက်ရှိ လာ၏။မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ စကားပြောလိုက်သည်။

" ဟိတ် … အိပ်မက် က … အဲဒီလောက်နဲ့ … မင်းက ခံစားသွားရတာပေါ့ "

" ဘယ်ဟုတ်မလည်း … မမ ခေါင်ရယ် "

နေမင်းခန့် စကားပြန်ပြောချိန် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေမင်းခန့်လက်အား ဗိုက်သားပေါ်ဆွဲတင်လိုက်သည်။နေမင်းခန့်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင် မျက်နှာအား ကြည့်ရာ မျက်နှာလေးမှာ ပြုံးဖြီးဖြီးလေး ဖြစ်နေသဖြင့် လက်အားအောက်ပြန်ရွေ့ကာ အတွင်းခံဘောင်းဘီအပြင်မှ စောက်ပတ်အုံလေးအား ဖိကပ်ပစ်လိုက်တော့၏။

" ဟိတ် … အဲဒါ … မထိနဲ့လေကွာ "

မျက်နှာလေးရဲတက်လာကာ ခေါင်းလေးတရမ်းရမ်းဖြင့် ပေါင်တန်နှစ်ဖက်အား ကျစ်နေအောင် စိထားပစ်သည်။ထိုသို့စိလိုက်သည်နှင့် နေမင်းခန့်လက်မှာ ပေါင်ကြားတွင်းစုကာ လက်ခလယ်နှင့်လက်သကြွယ်က စောက်စိလေးအား ခပ်တင်းတင်းဖိသလိုဖြစ်သွားရ၏။

" ဟာ … ဟာ ကြာ "

နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် ကိုယ့်အတတ်ကိုယ်စူးနေရသည်။နေမင်းခန့် လက်အား ပေါင်ဖြင့် ညှပ်ဖမ်းထားသလို ဖြစ်နေ၏။

" ထကွာ … အိပ်မက် အကြောင်း ဆက်ပြောလေ … ခေါင်နားထောင်ပေးမယ် "

" ပြီးရော … ပြောရင်း လက်တွေ့ပြမယ် "

နေမင်းခန့် ထထိုင်သည်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင်လည်း ထထိုင်လိုက်သည်။အဖုတ်လေးဆီမှ စိုစိစိုစိ ဖြစ်နေသည်ကို ခံစားသိရှိကာ မျက်နှာလေး အို့တို့အမ်းတန်း ဖြစ်နေတော့၏။နေမင်းခန့် မှာ နုနုထွဋ်ခေါင်အား ကုတင်ပေါ်မှ အိပ်ခန်းအနောက်ဖက် ဗီဒိုဘေးနား ကပ်ကာ အိပ်ခန်းနံရံအား လက်ထောက်ကပ်ခိုင်းလိုက်သည်။နုနုထွဋ်ခေါင် ကြောင်နေစဉ် အင်္ကျီအောက်နားစအား ခါးပေါ်လိပ်တင်ကာ ဖင်ကြီးအား ဖြန်းကနဲ့ ရိုက်ချလိုက်၏။

" အား … နာတယ် … နေမင်းခန့်ရဲ့ "

" နေဦး … ဘောင်းဘီချွတ်ရဦးမယ် "

နေမင်းခန့်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင် အတွင်းခံဘောင်းဘီအား ပြောပြောဆိုဆို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ဘောင်းဘီအချွတ်တွင် ဂွကြားနေရာလေးမှာ စောက်ရည်များ စိုနေတော့၏။သို့သော် နေမင်းခန့်မှာ အိပ်မက်ထဲ မိုးစက်ရိုက်သလို ထပ်မရိုက်တော့ပေ။ချက်ချင်းဒူးထောက်ကာ နုနုထွဋ်ခေါင် ဖင်ကြီးအား တရှုံ့ရှုံ့နမ်းနေတော့သည်။နုနုထွဋ်ခေါင် လည်ပြန်ကြည့်စဉ် ကုတင်ဘေး မှန်တင်ခုံမှ ဘဲဥပုံ မှန်ဝိုင်းထဲ သူမဖင်ကြီးအား နမ်းရှိုက်နေသော နေမင်းခန့်လက်တဖက်မှာ ပေါင်ကြားထဲ ပွတ်သပ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရတော့၏။

အတွေ့ကြုံမရှိပေမယ့် အသက်ရွယ်အရ နေမင်းခန့်မှာ သူမဖင်အား ယက်ရင်း ဂွင်းထုနေသည်ကို ခန့်မှန်းမိလိုက်သည်။မှန်ထဲမှ သူမတို့ပုံရိပ်လေးအား ငေးကြည့်နေစဉ် ဖင်ဝလေးအား နေမင်းခန့် လျှာဖျားလေး တိုးဝင်လာသဖြင့်…

" ဟာ … အဲဒါ … ဖင်ပေါက်ကြီး … နေမင်းခန့်ရဲ့ … ဟိုအပေါက် မဟုတ်ဖူး … အ ရှီးးးး းးးး "

တားလဲတား ဖင်ဝလေးထဲ လျှာလေးက တိုးဝင်မွှေနေသဖြင့် တကိုယ်လုံး တုန်နေရသည်။နေမင်းခန့်မှာ ဖင်ဝနီညိုလေးအား မရပ်မနား ထိုးကလိရင်း နုနုထွဋ်ခေါင် စောက်ခေါင်းပေါက်မှ အရည်များပန်းထွက်လာချိန်ကို စောင့်နေမိသည်။ဖင်ဝလေးအား လျှာဖြင့်ဝိုက်ကာ လျှာထိပ်လေးနှင့် ထိုးထိုး မွှေပေးနေသည်။

ခဏအကြာတွင် နေမင်းခန့်မျော်လင့်ထားသလို ပွက်ကနဲ့ ပန်းထွက်လာချိန် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ သူမဖင်ကြီးနောက်မှ နေမင်းခန့်မျက်နှာအား စင်ကုန်မှာ စိုးသဖြင့် လက်ဖြင့် လှမ်းပိတ်ထားလိုက်၏။စောက်ရည်များမှာ နုနုထွဋ်ခေါင် လက်ကြားထဲမှ ပေါင်အတွင်းသားမှာပေါ် စီးကျလာတော့သည်။နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် စိုးရိမ် ထိတ်လန့်နေရှာ၏။သူမကိုယ် သူမ ဘာဖြစ်သွားမှန်းလည်း မသိရှိပေ။ကုတင်ဘက်ပြေးကာ လှဲချရင်း မှေးနေလိုက်သည်။

ဘေးတစ်စောင်းလှဲနေသော သူမပေါင်သားကြီးအား နေမင်းခန့်မှ ဆွဲလှန်ကာ ပက်လက်အနေထား ဖြစ်သွားစဉ် ပေါင်ဂွဆုံအား မျက်နှာအပ်လိုက်တော့၏။ပထမဆုံးအကြိမ် စောက်ပတ်လေးအား အယက်ခံလိုက်ရပြန်သည်။စောက်ပတ်လေးအား တသက်လုံး သေးပေါက်ရုံသက်သက် အသုံးပြုလာရာ ခုမှ သူမအား ဖေါ်မပြနိုင်သော အရသာများ ပေးစွမ်းနိုင်သည်ကို သိရှိလိုက်ရတော့၏။

အဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း လျှာဖြင့် ထိုးခွဲခံရပြီး အစိလေးစုပ်ခံရစဉ် အရှင်လတ်လတ် နတ်ပြည်ရောက်နေသလို ခံစားနေရသည်။နေမင်းခန့် ပါးစပ်ထဲမှ စောက်စိလေး ပြန်ထွက်လာတိုင်း နောက်တကြိမ် စုပ်နိုင်ရန် လိုက်တေ့ပေးနေမိ၏။အရှက်နှင့်သိတ်ခါ ပျောက်ဆုံးကာ ကာမစည်းစိမ်နောက် လိုက်ပါနေမိတော့သည်။

" အ …… အားးးး …… မထုတ်နဲ …… စုပ် စုပ် …… ဆွဲစုပ်ပေးကွာ '

ခဏအကြာတွင် နုနုထွဋ်ခေါင်၏ အော်သံလေး အိပ်ခန်းတွင်း ထွက်ပေါ်လာ၏။ကာမ ပင်လယ်အား အဆုံးထိ ကူးခပ်စဉ် ညည်းသံများ အသားချင်း ထိရိုက်သံများ စူးစူးဝါးဝါး ပြိုင်အော်နေကြပြန်သည်။အိပ်ခန်းတွင်း အသက်ရှုသံ တိုးတိုးမှ အပ ငြိမ်သက်နေလျက် နာရီဝက်အကြာတွင် စည်းချက် ကျကျ အသားချင်းရိုက်သံများ ထပ်မန် ပေါ်ထွက်လာတော့သည်။ဒီတကြိမ်တွင် ပထမ အကြိမ်ထက် အပေးယူတည့်လာကာ အံကြိတ်သံလေးများပါ မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင် ဖြစ်လာခဲ့၏။နာရီဝက်ခြား တခါ အသံပေါင်းစုံပေါ်ထွက်ကွာ ဆူညံလျက်ရှိသည်။

" အားလားလားးး … ဖြစ်ပါ့မလား နေမင်းခန့်ရယ် … ယောင်ကားနေပြီဟာ "

" ဖြစ်ပါတယ် … မမခေါင်ရဲ့ … ဒါမျိုးက … ထပ်လုပ်ပေးမှ အယောင်ကျတာဗျ "

နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေးအား တချက်ကြည့်ကာ နေမင်းခန့်မှာ ပေါင်ကြားတွင်း နေရာယူလိုက်ပြန်သည်။ညည်းသံများ တောင်းဆိုသံများ ဆူညံနေရင်း ည ၇ နာရီလောက်တွင် တခန်းလုံး ငြိမ်သက်သွားတော့သည်။နေလုံးကြီးအနောက်ဖက် ငုတ်ရှိုးပျောက်ကွယ်သွားစဉ် အမှောင်ထုက ကြီးစိုးလာတော့၏။

.....................................................................................................................

နေမင်းခန့် လှေကား လက်တန်းလျားလေးကိုင်ရင်း တထစ်ချင်းအောက်ဆင်းလာစဉ် နောက်ကျောဘက်မှ နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေမင်းခန့် ပုခုံးပေါ် လက်တင်အားပြုရင်း ဆင်းလာခဲ့သည်။လှေကား အောက်ခြေသို့ အရောက် နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ကွတကွတဖြင့် ဧည့်ခန်းတွင်လျှောက်လာစဉ် မိဘနှစ်ပါးမှာလည်း အပြင်က ပြန်ရောက်လာတော့၏။

" ဟဲ့ … သဲလေး … ကွတကွတနဲ့ … ဘာဖြစ်တာလဲ "

" ရှင် … မေကြီး … ဟို ဟို … အဲ အဲဒါ … အိမ်ပေါ်မှာ ချောလဲလို့ "

မိခင်ဖြစ်သူအား ပြန်ဖြေရင်း ခေါင်းလေးအား ငုံ့ထားလိုက်တော့သည်။နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် မျက်နှာပူပူဖြင့် ဧည့်ခန်းတွင်း ခုံပေါ်ထိုင်လိုက်စဉ် နေမင်းခန့်မှာ ရုတ်တရက် ဒေါ်နန်းသဇင်တို့ လင်မယားရှေ့ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်၏။

" ဟင် … ဘာဖြစ်တာလဲ … မင်းက "

ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ နားမလည်နိုင်သော မျက်လုံးများဖြင့် နေမင်းခန့်အားကြည့်ကာ မေးလိုက်တော့သည်။

" ကျနော့်ကို … မမခေါင် နဲ့ လက်ထပ်ခွင့်ပြုပါဗျာ "

" ဟေ "

" ဟမ် "

ဒေါ်နန်းသဇင်တို့ လင်မယားမှာ ရိပ်မိနေသော်လည်း ဒီလောက်မြန်မြန်ဆန်ဆန်ကြီး ခွင့်တောင်းလာမည်ဟု ထင်မှတ်မထားပေ။

" အန်တီ သိသလောက်တော့ … မစောလွန်း ဘူးလားကွယ် "

" ခု … မစော တော့ ဘူး … အန်တီ "

" အမ် … ဘာလို့ "

" ဟုတ် … နားနဲ့မနာ … ဖဝါးနဲ့ နာပါခင်ဗျာ … ဟို ဟို … မမခေါင် … ချော်လဲလို့ပါ "

" အမလေး …… ဖျား ဖျားးး ဖျားးးး … အန်တီ သဘောပေါက်ပြီ …… နေမင်းခန့် "

" ဟုတ်ကဲ့ … ကျနော် …… ရှင်း … ရှင်း ပြ … "

" မလိုပါဘူးကွယ် … မင်းမိဘ တွေ ဖွင့် ပြောပြီး … အမြန်ဆုံးသာ လာတောင်းလှည့်ပါ "

" နန်းရယ် … ချောလဲရုံနဲ့ … ကလေးတွေ ကိစ္စ … အလောတကြီး မဆုံးဖြတ်ပါနဲ့လား "

ဒေါ်နန်းသဇင် စကားအဆုံး ခင်ပွန်းဖြစ်သူမှ ဝင်ပြောနေရှာသည်။

" တော်ဘာနားလည်လို့လဲ … အေးဆေးသာနေပါ … ကျမ စီစဉ်မှာ "

" ကဲ … သဲလေး … ချောလဲတာက … အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်လား … ကြမ်းပြင်ပေါ်လား "

ခင်ပွန်းသည်အားပြောရင်း သမီးဖြစ်သူ နုနုထွဋ်ခေါင်အား လှမ်းမေးလိုက်တော့၏။

" ကုတင်ပေါ်မှာပါ … မေကြီးရ "

" ကဲ … တော်ကြားတဲ့ အတိုင်းပဲနော် … ကျမတို့တုန်းကလည်း … ကုတင်ပေါ် ချောလဲပြီး လက်ထပ်ခဲ့ကြတာပဲ မလား "

" ဟာ … ကလေးတွေ ရှေ့ … နန်းရယ် "

" အိုရ် … မေကြီးကလည်း "

" ကဲ … နေမင်းခန့် … အမြန်ဆုံးသာ လူကြီးစုံရာနဲ့ … လာခဲ့ "

" ဟုတ် … အန်တီ … ဒီက ရောက်ရောက်ချင်း … အိမ်ကို ပြောမှာပါခင်ဗျာ … မမခေါင် … သွားပြီနော် "

နေမင်းခန့်မှာ ပြုံးရွှင်သော မျက်နှာလေးဖြင့် နုတ်ဆက်က ထွက်လာခဲ့သည်။အိမ်တံခါးဝအရောက် နောက်ကျောဘက်မှ နုနုထွဋ်ခေါင် အသံလေး ထွက်ပေါ်လာတော့၏။

" နေမင်းခန့် "

" မမခေါင် "

" ခဏ … အ … ကျွတ်ကျွတ် "

နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ရုတ်တရက် ထရပ်ပြီး နေမင်းခန့်ဆီ အသွား ပေါင်ကြားမှ စူးကနဲ့ နာကျင်သွားသဖြင့် ခပ်တိုးတိုး ညည်းလိုက်ရ၏။

" အိမ်ရောက်ရင် … လူကြီးတွေ သေချာပြောပြပြီး … အမြန်ဆုံး လာနော် "

" အင်းပါ … မမခေါင် ရယ် "

" ကြည့်လိုက် ဖေကြီးရေ … တော့်သမီး ချော်လဲတာ အရှိန် ပြင်းပုံပဲ "

" ဟာ …… မေကြီးနော် "

" ခ်ခ် ခ်ခ် ခ်ခ် "

............................


စ/ဆုံး ဖတ်ရှု့ပေးသော မိတ်ဆွေများအားလုံး ကျေးဇူးတင်ရှိပါသည်။

ဘုံခုနှစ်ဆင့်  


........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



အချစ်မရှိ အမုန်းမသိ ငါရင်ခုန်တာ ငါမသိ အပိုင်း ( ၃ )

အချစ်မရှိ အမုန်းမသိ ငါရင်ခုန်တာ ငါမသိ အပိုင်း ( ၃ )

ဘုံခုနှစ်ဆင့် (အတွေးပင်လယ်ပြာတွင်ရေးသားသည်)

" ဟယ် … ခေါင်လေး … ရောက်နေတာ ကြာပြီလား "

" ဟုတ် … မမခင် … နဲနဲတော့ ကြာနေပြီ "

နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ မိုးစက်နှင့် စကားပြောရင်း ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်အား ပြန်နုတ်ဆက်လိုက်သည်။ ဒေါ်ခင်မိုးမြင့် ရောက်လာသည်နှင့် မီးငယ်မှာ စတီးချိုင်အား ပြောင်းယူရင်း နေမင်းခန့် လက်မောင်းအား ဆွဲရင်း ထရပ်လိုက်၏။ နုနုထွဋ်ခေါင်စိတ်ထဲ တင်းကနဲ့ ဖြစ်နေစဉ် နေမင်းခန့်က မီးငယ်အလိုကျ ထရပ်လိုက်သည်။ နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် မျက်နှာလေးပျက်ကာ နေမင်းခန့်တို့နှင့် ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ထရပ်ရင်း မိုးစက်အား လှမ်းပြောလိုက်၏။

" ကဲ … ကိုမိုးစက် … ရှင့် မြေနေရာ အလွတ်ပုံတွေ ဒီကပြန်ရင်း ကျမကြည့်သွားချင်လို့ သွားရအောင် "

" ဟော် … ပြန်တော့မလား … ခေါင်လေးရဲ့ "

" ဟုတ် … မမခင် … ဒီမှာ အလုပ်လေးလည်း ပေါ်လာလို့ပါ "

" မယ့်လေး … ခေါင်လေးတို့များ … အလုပ်နားရက်တောင် … မအားပါလားနော် … ဘာလဲ … ဒို့အပျိုရီး တွေ့နေပြီလား … ခ်ခ် ခ်ခ် "

" အို့ … မမခင် ကလည်း "

နုနုထွဋ်ခေါင် မျက်နှာလေး ပန်းရောင်ပြေးသွားကာ မိုးစက်အား အားတုံ့အားနာလေး လှမ်းကြည့်မိသည်။မိုးစက်မှာ ဒေါ်ခင်မိုးမြင့် စကားကြောင့် ကျေနပ်အားရနေသည်မှာ အထင်းသားပင်ဖြစ်၏။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ စကားပြောပြီး နေမင်းခန့်တို့တက် အရင်ဦးအောင် ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။နေမင်းခန့်၏ ဆွေးရိပ်သန်းသွားသော မျက်ဝန်းလေးအား မြင်လိုက်ရသဖြင့် သူမစိတ်ထဲ ကျေနပ်နေ၏။အမှန်တော့ သူမရှိနေလျက် မီးငယ်အား အိမ်ထိလိုက်ပို့ပေးသော အပြုမှုတွက် တုံ့ပြန်ချင်းသာဖြစ်သည်။မီးငယ်နှင့် ပူးကပ်စွာ ရင်းနှီးနေသည့် နေမင်းခန့်အပေါ် သဝန်တိုနေတော့၏။

" မင်း မှတ်ထား … နေမင်းခန့် … နုနုထွဋ်ခေါင်ဆိုတာ … ကျန်နေရစ်မယ့် မိန်းမ မဟုတ်ဘူးကွ … လိုအပ်ရင် အရင်ထွက်သွားမယ့် မိန်းမ "

ဒီစကားကို သူမစိတ်ထဲပြောကာ နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် နေမင်းခန့်တို့ ခြံဝင်းထဲရှိ ကားပါကင်နေရာသို့ လျှောက်လာခဲ့လိုက်သည်။သို့သော် နေမင်းခန့်တို့ အိမ်နှင့် ခပ်လှမ်းလှမ်း အရောက် သူမကားလေးရပ်ကာ ရှေ့ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ မောင်းနှင်နေသော မိုးစက်ဆီ ဖုန်းလှမ်းခေါ်လိုက်၏။နေမင်းခန့်တို့အိမ်တွင် မိုးစက်မှ လိပ်စာကပ်လေးပေးထားသဖြင့် ပထမဆုံး ဖုန်းနံပတ် ခေါ်ရာ ချက်ချင်း ဝင်သွားတော့သည်။

" ဟဲလို … ကျနော် မိုးစက်ပါ "

" ကိုမိုးစက် … ကျမ နုနုထွဋ်ခေါင်ပါ … အရေးကြီး ကိစ္စလေးပေါ်လာလို့ … ရှင့်အိမ် လိုက်မကြည့်နိုင်တော့ပါဘူး … အားနာလိုက်တာရှင် "

" ဟာ … ရပါတယ် ခင်ဗျာ … ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင် … အဆင်ပြေချိန် ဆက်သွယ်ပေးပါ … ပြစ်တော့ မထားပါနဲ့ဗျာ "

" ဟုတ် … သေချာပေါက် ဆက်သွယ်ပါ့မယ်ရှင် … ကျေးဇူးပါ "

သူမဖုန်းလေးပိတ်ကာ အိမ်သို့ တန်းပြန်လာခဲ့တော့သည်။အိမ်ရောက်သည်နှင့် မိခင်ဖခင်အား ခေါင်းထဲ ငြီစီစီဖြစ်လာလို့ အနားယူမယ်ပြောပြီး အိမ်အပေါ်ထပ် သူမအိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့၏။စိတ်ထဲ မီးငယ်ဆိုသော မိန်းကလေးမှ နေမင်းခန့်အား လက်ဆွဲခေါ်သွားသည်ကို မြင်ယောင်ရင်း တနုံ့နုံ့ခံစားနေရသည်။

" ဘာ … ခုထိ စာရင်းတွေ မပြီးသေးဘူး ဟုတ်လား … သေချင်တယ် … နင်တို့နဲ့တော့ … သွား ဒီနေမပြီးရင် အိမ်မပြန်နဲ့ … လာခဲ့ ဟိုတစ်ယောက် "

စာရင်းကိုင်ကောင်မလေး ဇတ်ကလေးပုကာ ထွက်ခွာသွားတော့၏။နောက်တစ်ယောက် သူမရှေ့ တိုးကပ်လာရာ…

" ကဲ … ဒီက မမချောလေး … ပြီးခဲ့တဲ့လက … အိမ်တွင်းအလှဆင်ပစ္စည်း စာရင်းတွေ ရပြီလား "

" ဟို … ပြီးသလောက်ရှိပါပြီ … မမ … အဆောက်ဦးတလုံးက … စာရင်း မတင်သေးလို့ … အဲဒါ

" ဘာရယ် … သူတို့မတင်ရင် … တင်ခိုင်းဖို့က ရှင်တို့အလုပ်လေ … ဒီနေရာ ရောက်လာပြီးမှ အောက်ကဝန်ထမ်းတွေကို ဖိဖိစီးစီး မထိန်းနိုင်ဘူးလား "

" ဟုတ် … မမ … သမီး ဒီနေ့ အပြီးအပ်ပါ့မယ် "

ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ဒီနေ့ ကုမ္ပဏီရောက်ကတည်းက တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ခေါ်ဆူကာ မျက်နှာက တင်းမာနေ၏။လက်ချောင်းလေးများ ချိုးကား သူမစိတ်တခုခုကို မကျေမနပ်ဖြစ်နေမိသည်။မနေ့ထဲက မီးငယ်ဆိုသောမိန်းကလေးမှ နေမင်းခန့်လက်မောင်အား ဆွဲခေါ်သွားသောမြင်ကွင်းမှာ အလုပ်ထဲထိ ကပ်ပါလာခဲ၏။

" ကျွိ … ကျွီ "

" အမေ့ "

သူမအတွေးလွန်နေစဉ် တံခါးဖွင့်သံကြောင့် လန့်အော်မိသည်။

" မမခေါင် … ဧည့်သည်က အရေးတကြီး … တွေ့ခွင့် တောင်းနေလို့ "

" နေ မင်း ခန့် "

" ဗျာ "

" ဒီအခန်းထဲ ဝင်ရင် … တံခါး အရင်ခေါက်ရမယ် ဆိုတာ နားမလည်ဘူးလား "

" ဟုတ်ကဲ့ … စကိုင်းဝေါလ် ကုမဏ္ဏီက ကိုယ်စားလှယ်က … မမခေါင်နဲ့ အရေးတကြီး တွေ့ချင်လို့ ပြောခိုင်းလို့ပါ … ဖုန်းဆက်တာလည်း အဆက်သွယ်မရဘူး ပြောနေပါတယ် "

နေမင်းခန့်စကားကြောင့် သူမပိုက်ဆံအိတ်ဖွင့်ကာ ဖုန်းအားထုတ်ကြည့်လိုက်မိသည်။သူမမျက်နှာလေး ဖျက်ကနဲ့ ပျက်သွားမိ၏်။ဖုန်းက ပါဝါပိတ်ထားမိရဲ့သား ဖြစ်နေရသည်။

" ဟူးးးးး … ကောင်းပြီ … ခုလွတ်လိုက် "

" ဟုတ်ကဲ … မမခေါင် … ကော်ဖီ လာပို့ ပေးရမလား ခင်ဗျာ "

" နေမင်းခန့် … အလုပ်ချိန် အပိုစကားတွေ မပြောနဲ့ ငါမကြားချင်ဘူး "

" ဗျာ … ဟုတ်ဟုတ် "

သူ့အား မကြည်မသာ ဖြစ်နေသည်ကို နေမင်းခန့်ရိပ်မိလိုက်သည်။ဘာပြက်သနာလည်း စဉ်းစားမရပေ။အခန်းပြင်ထွက်ကာ စကိုင်းဝေါလ်ကုမ္ပဏီမှ ကိုယ်စားလှယ်အား ဝင်တွေ့နိုင်ကြောင်း ပြောပြီး ရုံးခန်းအပြင်ဘက် ထွက်ထိုင်နေလိုက်၏။

" ကိုခန့် … မမခေါင် ဒီနေ့ ဘာဖြစ်တာလည်း "

" ဟုတ်တယ် … သမီးလဲ ဆူလွတ်နေတာ "

" ကျမလဲ… အော်လွတ်နေတာ … ခါတိုင်း ဒီလိုမဟုတ်ပါဘူး "

နေ့မင်းခန့် ခုံအလွတ်လေးပေါ်ထိုင်လိုက်သည်နှင့် စာရင်းကိုင်မလေးများ အခြားဝန်ထမ်းများ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် အုံလာကာ လာမေးနေကြသည်။

" ကျနော်လည်း မသိဘူးဗျ … ကျနော့်လည်း … အော်လွတ်နေတာ … ကော်ဖီသောက်ဦးမလား မေးမိတာလေးကိုဗျာ "

နေမင်းခန့်နှင့်ဝန်ထမ်းများ ပွစိပွစိ ပြောနေစဉ် ရုံးခန်းအတွင်းမှ နုနုထွဋ်ခေါင်နှင့် ကိုယ်စားလှယ်တို့ ထွက်လာသဖြင့် အမြန်လူစု ခွဲလိုက်ကြသည်။

" ကဲ … ကျမ အမြန်ဆုံး ဆက်သွယ်ပေးပါ့မယ် … ဒီရက် အလုပ်များနေတာနဲ့ … အဲဒီ ပရောဂျက် ကို့ မေ့သွားတာပါ "

နုနုထွဋ်ခေါင်အား ကိုယ်စားလှယ်မှ စကားပြန်ပြောကာ နှစ်ဦးသား ရုံးခန်းမှ ထွက်ခွာသွားတော့သည်။နုနုထွဋ်ခေါင် ထွက်သွားသည်နှင့် ခုန လူစုခွဲလိုက်သောသူများ နေမင်းခန့်ဘေးနား ပြန်အုံလာရင်း တစ်ယောက်တစ်ပေါက် ပြောဆိုနေကြသည်။

" ဟေးးး … ကိုယ့်နေရာ ကိုယ်သွား … ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ် ပြီးအောင်လုပ်ကြ … မမလေး အလုပ် ၅ ရက် နားသွားပြီ "

ဝန်ထမ်းမလေးများနှင့် နေမင်းခန့် တွတ်ထိုးနေစဉ် နောက်ကျောဘက်မှ MD ဦးအောင်မိုး အသံကြောင့် လူစုပြန်ခွဲသွားတော့၏

" မေကြီး "

" ပြောလေ … အသဲလေး "

" သမီး … အလုပ်လုပ်ရတာ ဒီရက် မပျော်တော့ဘူး "

" အလုပ်တွေတအားလုပ်တာကို … သဲလေးက … မေကြီးတို့ … ခရီးထွက်ကြမလား … စိတ်အပန်းဖြေရင်း "

" ဟင့်အင် "

ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ ကိုယ်လုံးထွားထွားကြီးနှင့် သူမရင်ခွင်ထဲ တိုးဝှေ့ပြောနေသော သမီးဖြစ်သူအား ခပ်တင်းတင်းလေး ပွေ့ဖက်ထား၏။သူမတို့နေအိမ်၏ အောက်ထပ် ဧည့်ခန်းတွင် ဆိုဖါခုံ အရှည်ကြီးပေါ်တွင် သားအမိနှစ်ယောက် ထိုင်ရင်း စကားပြောနေကြသည်။

ဆိုဖါခုံနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် မျက်နှာပြင်အား ဖန်သားဖြင့် ပြုလုပ်ထားသော စားပွဲခုံပေါ်မှ သောက်လက်စ အချိုရည် ဖန်ခွက်လေးအား ဒေါ်နန်းသဇင် မော့လိုက်ရင်း သမီးဖြစ်သူ မျက်နာအား ကြည့်နေလိုက်သည်။ဒီနေ့ နုနုထွဋ်ခေါင် ကုမ္ပဏီမသွားတာ ၃ ရက်ရှိပြီဖြစ်သည်။စိတ်ရှုတ်နေသောပုံစံလေးနှင့် သမီးဖြစ်သူအား မေးကြည့်သော်လည်း ရေရေရာရာ မသိရပေ။အလုပ်ပင်ပန်းတာပဲ အကြောင်းပြနေ၏။

" တီတီ … တီ … တီ … တီ "

သားအမိနှစ်ယောက် စကားပြောနေစဉ် ခြံဝမှ ကားဟွန်းသံကြောင့် နှစ်ဦးသား ကြည့်မိလိုက်သည်။ခြံစောင့်မှ တခါးဖွင့်ပေးသည်နှင့် ကားလေးတစ်စီး ခြံဝင်းထဲ ဆင်ဝင်အောက်ထိ မောင်းဝင်လာ၏။ကားလေး မြင်ကတည်းက နုနုထွဋ်ခေါင် မျက်လုံးလေး အရောက်တောက်ကာ မျက်နှာလေး ဝင်းလက်လာသည်။

" မေကြီး … သမီး မေးရင် … နေမကောင်းဘူးပြောနော် … သူတွေ့ချင်ရင် … သမီး အခန်းထဲ လာတွေ့လိုကလို့… ဟီဟိ "

" ဟော တော် … ခ်ခ် ခ်ခ် "

သမီးဖြစ်သူ စကားကြောင့် ဒေါ်နန်းသဇင် ပြုံးမိတော့သည်။ထိုစဉ် လက်ထဲ မုန့်ထုပ်များကိုင်ကာ ခပ်ချောချော လူရွယ်လေး ဧည့်ခန်းထဲ ဝင်ခွင့်တောင်းနေသည်ကို ကြားလိုက်ရ၏။

" မမခေါင် ရှိပါသလား ခင်ဗျာ … ကျနော်က သူ့တပြည့်ပါ "

အသံနှင့် အတူ လူက ဧည့်ခန်းထဲဝင်လာရင်း မျက်လုံးများက ဟိုရှာဒီရှာ ကြည့်နေတော့သည်။

" အေးအေး … ထိုင်ဦးကွယ့် … မောင်ရင် … ဒါနဲ့ … မောင်ရင့် နာမည် "

" ကျနော့် နာမည် … နေမင်းခန့်ပါ … အန်တီ … မမခေါင် အလုပ်မလာတော့ နေမကောင်းဘူးထင်လို့ လာမေးတာပါ "

ဒေါ်နန်းသဇင်မှာလည်း ငယ်ရာက ကြီးလာသူမို့ နေမင်းခန့် ပုံစံအားကြည့်ကာ နားလည်လိုက်သည်။နေမင်းခန့် ရောက်ကတည်းက မျက်လုံးများ ဂနာမငြိမ်ပဲ သမီးဖြစ်သူအား တွေ့ချင်မြင်ချင်နေသည်မှာ သိသာလွန်း၏။သမီးဖြစ်သူကလည်း ၃ ရက်ဆက်တိုက် မှိုင်နေရာမှ ကားလေးမြင်လိုက်သည်နှင့် မျက်နှာလေးဝင်းလက်လာကာ အိမ်အပေါ်ထပ်အား ကလေးတစ်ယောက်လို ခုန်ပေါက်ပြေးတက်သွားသည်။

တက်သွားသည်လှေကားတစ်လျှောက်တွင် နို့အုံထွားထွားကြီးက တုန်ခါလျက် ခါးအောက် ဖင်သားကြီးများ ရမ်းခါသွားတော့၏။သမီးဖြစ်သူနှင့် ပက်သက်မှု့ရာခိုင်နုန်းလည်း သိချင်နေမိသည်။သို့သော် သမီးဖြစ်သူက အိပ်ခန်းထဲထိ တွေ့ခွင့်ပေးနေသဖြင့် သာမာန်ထက် ပက်သက်မှု့က ပိုနေပြီလား စဉ်းစားမိသေးသည်။ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ သူမရှေ့ ကုန်းကုန်းကွကွ ဖြင့် စိတ်လှုပ်ရှားနေသော နေမင်းခန့်အား ကြည့်ပြီး ရယ်ချင်လာတော့၏။စကားမပြောပဲ အတန်ကြာငြိမ်သက်နေရာမှ နေမင်းခန့် ကုန်းအထ…

" အော် … မောင်ရင် … ပြန်တော့ မလို့နဲ့ တူတယ် "

" ဗျာ … အန်တီ … ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ "

အမှန်တော့ နေမင်းခန့်မှာ ဒေါ်နန်းသဇင်မှ စကားစမပြောတော့သဖြင့် မုန့်ထုပ်တွေမှကြည့်လိုက် ကားသော့အား ဘောင်းဘီအိပ်ထဲ ထိုးကာ မတ်တပ်ရပ် ပြန်ထုတ်လိုက်နှင့် စကားအပြော စောင့်နေမိသည်။သို့သော် ဒေါ်နန်းသဇင်မှ အိမ်ပြန်တော့မည်ထင်ပြီး မေးနေသဖြင့် ချော်လဲရောထိုင် ဖြေရင်း ခါးဆန့်ကာ ထရပ်လိုက်တော့သည်။

" သမီးကဖြင့် … မောင်ရင်တွေ့ချင်ရင် … သူ့အိပ်ခန်းထဲ လာတွေ့ဖို့ မှာထားသေးတာ … ကောင်းပြီလေ … သမီးလေး ဆင်းလာရင် မောင်ရင် လာသွားတာ ပြောလိုက်ပါ့မယ် "

" ဟာ … အာ့ဆို … မပြန်တော့ဘူး အန်တီ "

" ဟင် … မပြန်ဘူးဆို … မောင်ရင်က ဒီအိမ် နေမလို့လား "

" ဗျာ … မနေပါဘူး ခင်ဗျာ "

" ပြန်တော့မယ် … ဆိုပါတော့ "

" ဟုတ် … အဲ …… မပြန် သေး ပါ ဘူး "

" ခိခိ "

ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ နေမင်းခန့် ဖြစ်ပျက်နေပုံအား ကြည့်ကာ မထိန်းနိုင်ပဲ ရယ်မိလိုက်တော့၏။

" ဟိုလေ … အန်တီ …… ဟို ဟို "

" ရဲရဲ ပြောပါကွဲ့ … တဟိုဟိုနဲ့ "

" မမခေါင်နဲ့ … တွေ့လို့ ရပြီလား … အန်တီ "

" ဟယ် … သမီးက … မောင်ရင့်ကို … တွေ့ချင် သူ့အိပ်ခန်းထဲ လာတွေ့လို ပြောခိုင်းထားလေ … အန်တီလည်း ပြောပြီးသားလေ "

" ဟုတ် … ဒါဆို … ကျနော် သွားတွေ့ဦးမယ်နော် "

" ဟဲ့ … ဒါက ဘယ်တုန်း "

" ဟို … အိမ်ပေါ် လေ … အန်တီ "

" မောင်ရင်က … သမီး အခန်း … သိလို့လား "

" ဗျာ … မသိသေးဘူး ဗျ "

နေမင်းခန့်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင်နှင့် တွေ့ချင်နေရာ ဒေါ်နန်းသဇင်မှ ကြပ်နေသဖြင့် အခက်တွေ့နေရသည်။

" လှေကား အတိုင်းတက်သွားလိုက် … ဧည့်ခန်း တောင်ဘက်က သမီးအိပ်ခန်းပဲ … မြောက်ဘက်က ငါတို့အိပ်ခန်းနော် မှားမဝင်နဲ့ "

" ဟုတ်ဟုတ် … ကျနော် တက်ပြီနော် … အန်တီ "

နေမင်းခန့် အိမ်ပေါ်ရောက်သည်နှင့် ကျွန်းသစ်ဖြင့် ပြုလုပ်ထားသော ပရိဘောဂ ပစ္စည်းများ ဧည့်ခန်းတွင်း တွေ့လိုက်ရသည်။ပြတင်းပေါက်များ ဖွင့်ထားသဖြင့် အပြင်မှ ဝင်ရောက်လာသော လေပြေလေးများကြောင့် ခန်းစည်းစလေးများ တဖျတ်ဖျတ် လွင့်နေတော့၏။

ဧည့်ခန်း တောင်ဘက် အိပ်ခန်းတံခါးလေးအား ဖွင့်ကာ ဝင်ခဲ့လိုက်သည်။တခန်းလုံး နှင်းဆီအနံ့လေး မွှေးကြိုင်နေကာ အဝတ်ဗီဒိုကြီးတစ်လုံးက အိပ်ခန်းအနောက်ဖက် နံရံကပ်လျက် မျက်နှာချင်းဆိုင် အရှေ့ဘက်နံရံတွင် အလှပြင် မှန်တင်ခုံတစ်ခုတွေ့ရှိရ၏။မှန်တင်ခုံနင့် ကုတင်ကြား မြောက်ဘက်တွင် ရေခဲသေတ္တာ အသေးတစ်လုံး ထားရှိသည်။ကုတင်ပေါ်တွင် စောင်အပါးလေးခြုံကာ အိပ်ပျော်နေသော နုနုထွဋ်ခေါင်အား တွေ့လိုက်ရတော့သည်။

...................................................................................................................

ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ ဧည့်ခန်းတွင် ထိုင်ရင်း နေမင်းခန့်အား စချင်သဖြင့် ဧည့်မခံမိရာ ခုမှ သတိရတော့သည်။အအေးတစ်ဗူးဖြင့် ဖန်ခွက်တစ်လုံးနှင့် ကိတ်မုန့်ပန်းကန်လေးအား လင်ဗန်းအသေးတခုထဲ ထည့်ကာ အိမ်ပေါ်တက်ခဲ့လိုက်၏။သမီးဖြစ်သူ အိပ်ခန်းနားအရောက် ထွက်ပေါ်လာသော အသံကြောင့် ခြေလှမ်းများရပ်တန့်ကာ လင်ဗန်းလေးကိုင်ရင်း မျက်လုံးပြူးသွားရ၏။

" ဖြည်းဖြည်းကွာ … နေမင်းခန့် "

" အင်းပါ "

" အ … ကျွတ် ကျွတ် "

" တအားနာလို့လား … မမခေါင် "

" အွန်း … ကြပ်တယ်ဟ "

ဒေါ်နန်းသဇင်တစ်ယောက် ရင်တုန်ပန်းတုန်ဖြစ်ကာ စိုးရိမ်စိတ်များ ငယ်ထိပ် တက်လာရသည်။ဘယ်လောက်ပဲ အလိုလိုက်ပြီး ချစ်ခဲ့ချစ်ခဲ့ မအေတစ်ယောက်လုံးရှိနေလျက် ဒီလို အပြုမူမျိုး ဒေါ်နန်းသဇင် လုံးဝလက်မခံပေ။တံခါးဖွင့်ရမလား မဖွင့်သင့်ဘူးလား စဉ်းစားနေရင်း ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ဟန်ဖြင့် အအေးလင်ဗန်းကိုင်ထားလျက် ပုခုံးဖြင့် အိပ်ခန်းတံခါးအား တွန်းဖွင့်လိုက်ရာ…

" ဟင် … မေကြီး "

" ဟာ … အန်တီ "

မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် ဒေါ်နန်းသဇင် တစ်ယောက် မျက်နှာဖြဲလေးနှင့် အအေးဗန်းလေးအား မှန်တင်ခုံပေါ်တင်ရင်း ကြိတ်ရယ်နေတော့၏။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ကုတင်ပေါ်ခြေတွဲလောင်းချထိုင်နေလျက် နေမင်းခန့်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင်လက်မှ ဆင်းမှီးလက်စွပ်လေးအား ဆွဲချွတ်ပေးနေရှာသည်။

" ဟူးးး … တော်ပါသေးရဲ့ နေမင်းခန့်ရယ် … လက်စွပ်က အသားထဲ မြုတ်နေတာဟ "

" နောက်ခါ … မဝတ်နဲ့ပေါ့ … မမခေါင်ရယ် … လက်တောင် အရည်ခွံလန်သွားတာ မလား "

" အင်း "

" ပေး "

နေမင်းခန့်တစ်ယောက် နုနုထွဋ်ခေါင် လက်ကလေးအား ပါးစပ်ဖြင့် တဖူးဖူးမူတ်ပေးနေရှာ၏။

" ကဲ … အေးဆေး စကားပြောကြ … အန်တီ ခဏ သွားလှဲဦးမယ် "

ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ ရယ်မောရင်း ပြောပြောဆိုဆို နုနုထွဋ်ခေါင် အိပ်ခန်းမှ ထွက်ခွာသွားတော့သည်။

" ရပါပြီဟာ … ခုမှ အကဲပိုနေတာ "

" ဟာ … ဘာလို့လဲ … မမခေါင်ရယ် "

" ဟိုတနေ့က … မင်းအိမ်မှာ ခပ်ချောချောကောင်မလေးက အပြင်ခေါ်တော့ … ငါရှိနေတာတောင် … ကောက်ကနဲ့ ထလိုက်သွားတာလေ "

" ဗျာ … မမခေါင်က … အဲတာ စိတ်ဆိုးနေတာလား … ဒါဆို စိတ်ဆိုးပြေတော့ "

" ဘာရယ် "

" အဲဒါ … ကျနော့် ညီမဝမ်းကွဲလေ … သူ့အဖေနဲ့အမေက ကားမှောက်ဆုံးသွားရှာတာ အိမ်မှာ ကလေးလို နေတာပါ "

" ဟင် … တကယ် "

" တကယ်ပေါ့ … အဲနေ့က သူ့မွေးစား အဖေနဲ့ အမေဆီကို အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲ သွားပို့ကြတာပါ … မမခေါင် က သာ "

" ဟယ် … ငါက … ဘာဖြစ်လို့ "

" မမခေါင်ကသာ … ဟိုလူနဲ့ လိုက်သွားတာလေ "

နေမင်းခန့်၏ မချိတင်ကဲ သဝန်တိုပုံလေးကြောင့် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ စိတ်ထဲ ကြိတ်ပျော်နေတော့သည်။ခုတော့လည်း အရာအားလုံးက သူမအတွက် ပျော်ရွှင်ခြင်း အတိပေါ့။

" မင်း ထင်သလို … မဟုတ်ပါဘူး … ငါ အဲဒီနေ့က … သူ့အိမ် မလိုက်ဖူးရယ် "

" ဟင် … တကယ်လား "

" အွန်း "

နုနုထွဋ်ခေါင် စကားဆုံးသည်နှင့် နေမင်းခန့်မှာ ပါးပြင်မို့မို့အား ဖက်နမ်းပစ်လိုက်တော့၏။

" အို့ … ဟဲ့ ဟဲ့ … ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ … လွတ်ကွာ "

" မလွတ်သေးဘူး … ခဏလေးဗျာ … ကျနော် မမခေါင်ကို ချစ်နေမိပြီဗျ "

" အာ ကွာ "

နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် နဖူးတွေဒူးတွေ့မို့ ရှက်သွေးဖျာကာ မျက်နှာလေး ရဲတက်လာတော့သည်။သူမ ပါးပြင်အား မိဘနှစ်ပါးမှ လွဲ၍ ဘယ်သူမှ မနမ်းဘူးပေ။ခုတော့ နေမင်းခန့် နှာခေါင်းချွန်ချွန်လေးမှာ သူမပါးပြင်ထဲ နှစ်မြုတ်နေတော့၏။ကုတင်ပေါ်ထိုင်လျက်အနေထားဖြင့် နေမင်းခန့်အား တွန်းထားရာ သူမ ညာဘက်လက်ဖဝါးလေးထဲ တစုံတခုက ထိကပ်ရင်း မာကျောလာသဖြင့် မျက်လုံးလေး အောက်စိုက်ကြည့်လိုက်မိသည်။

" အိုရ် … နေမင်းခန့် "

" ဗျာ "

နေမင်းခန့်မှာ ပါးစပ်က ထူးသော်လည်း နုနုထွဋ်ခေါင် ပါးပြင်အား အနမ်းမပျက်ပေ။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာလည်း ပြောရအခက်ဖြင့် သေချာရန် လက်ကလေးအား ညှစ်ကြည့်လိုက်သည်။ပထမဆုံးအကြိမ် ရှိန်းကနဲ့ ခံစားမှု့လေး ဖြစ်နေမိ၏။

" မင်းဟာ … ကြည့်ဦးကွာ "

" ဟမ် "

နေမင်းခန့်မှာ အနမ်းအာရုံထဲ ရောက်နေကာ ဘောင်းဘီအတွင်းမှ လီးက အမြှောင်းလိုက် တင်းမာနေသည်ကို နုနုထွဋ်ခေါင် ပြောမှ ရိပ်မိတော့သည်။ပေါင်ကြားသို့ကြည့်ရာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ လက်ကလေးမှာ သူ့လီးအား အုက်ကိုင်ထားသည်ကို မြင်တွေ့လိုက်၏။

" ဟာ … ဆောရီးနော် … မမခေါင် "

ဒီတကြိမ် မျက်နှာလေးရဲတက်သွားရသူမှာ နေမင်းခန့် ဖြစ်သည်။နုနုထွဋ်ခေါင်ဘေး ဝင်ထိုင်ရင်း ဘောင်းဘီအား အပေါ်ဆွဲက အမြှောင်းလိုက်ထင်းနေသော လီးအား ဖုံးကွယ်ရန်ကြိုးစားနေ၏။

" ခ်ခ် "

" မမ ကလည်း ဗျာ "

" ဟောတော် … ခေါင် ဘာလုပ်လို့ … မင်းဟာမင်း ဖြစ်နေတာလေ "

နေမင်းခန့်၏ မျက်နှာချောချောလေးမှာ ရဲတွတ်နေကာ နှာခေါင်းဝတွင် ချွေးစေးများ ထလာတော့၏။နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် ကြိတ်ကြွေနေသော ချစ်သူလေးအား ကြည့်ရင်း ရင်ထဲ ဘဝင်ခိုက်နေရသည်။ခဏ အကြာမှ နေမင်းခန့်လည်း စိတ်သက်သာဟန်ဖြင့် ဟူးကနဲ့ သက်ပြင်ရှည်ကြီး ချလိုက်တော့၏။

" မမခေါင် "

" ရှင့် "

" နက်ဖန် … ရုံးလာတော့ဗျာ "

" ခေါင် က … ခွင့် ၅ ရက် ယူထားတာလေ … ၂ ရက် ကျန်သေးတယ် "

" ဒါဆို … ကျနော် ၂ ရက် လွမ်းရဦးမှာပေါ့ "

" မယ့်လေး … ခါတိုင်း ဂျစ်တီးဂျစ်ကပ်လုပ်ရင် … ဒီမျက်နှာ မဟုတ်ဖူး "

" ခုက … မတူဘူးလေဗျာ "

" ဘာမတူတာလဲ … ရော် "

" ဟာဗျာ … ခု ချစ်သူတွေ ဖြစ်ပြီလေဗျာ "

" အမလေးတော် … အံ့အောပ "

နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ စကားပြောပြီတာနှင့် နေမင်းခန့်အား မျက်လုံးရွဲကြီးများနှင့် ဆွေကြည်ကာ ချစ်စဖွယ် မျက်နာလေးအား ချေထားလိုက်သည်။နေမင်းခန့်ရင်ထဲ ဗြောင်းဆန်ကုန်တော့၏။နုနုထွဋ်ခေါင်အား ကြည့်ရင်း အသည်းယားလာကာ လှမ်းဖက်လိုက်တော့သည်။ဒီတကြိမ် အပိုင်တွက်ထားပြီးသားမို့ နေမင်းခန့် ဖက်သည်နှင့် ကိုယ်လုံးအား ရွေ့ကာ ထရပ်လိုက်သည်။မချင့်မရဲ ဖြစ်နေသော နေမင်းခန့်အား လျှာထုတ်ပြကာ မျက်စိတဖက် မှိတ်ပြလိုက်၏။ချက်ချင်း အိပ်ခန်းတံခါးဘက် ပြေးကာ တံခါးဖွင့်ပြီး ပြေးအထွက်…

" ဟဲ့ ဟဲ့ … အမလေး …… သဲရယ် … ကလေး ကျနေတာပဲ "

မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်နန်းသဇင်ဖြင့် အိပ်ခန်းပြင်ဘက် တန်းတိုးတော့သည်။မိခင်ဖြစ်သူအား ဇက်ကလေးပုပြစဉ် နောက်မှ ပြေးလိုက်လာသော နေမင်းခန့်မှာ လှမ်းဖက်ထားတော့၏။

" လာခဲ့ … ဘယ်ပြေးမလဲ … ဟဲ ဟဲ "

နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နောက်လှည့်မကြည့်ပဲ ညာဘက်လက်လေးဖြင့် လက်ညိုးထိုးပြနေ၏။နေမင်းခန့်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင် လက်ညိုးညွှန်တဲ့ဆီ ကြည့်လိုက်ရာ…

" ဟာ … အန်တီ … ကန်တော့နော် ကန်တော့ … မမခေါင် အင်္ကျီမှာ အကောင်ကပ်နေတာ ခါပေးမလို့ပါ "

" ဟေ "

" ဟုတ် … မခါတော့ ပါဘူး … ပြန်လိုက်ပါတော့မယ် "

နေမင်းခန့်မှာ ဒေါ်နန်းသဇင်ရှေ့ ဖေါရှော ရိုက်ကာ မျက်နှာဖြဲလေးနှင့် အိမ်အောက် ဆင်းပြေးတော့သည်။

" နက်ဖန် … ရုံးမသွားခင် အိမ်ဝင်ခဲ့ "

အောင်ဆင်းပြေးသော နေမင်းခန့်အား နုနုထွဋ်ခေါင် လှမ်းအော်ပြောလိုက်တော့သည်။

...........................................................................................................

နောက်ရက်မနက် အစောကြီး နေမင်းခန့်တစ်ယောက် နုနုထွဋ်ခေါင်အိမ်သို့ ရောက်ရှိခဲ့တော့သည်။

" ဘာစားပြီးပြီလဲ "

" မစားသေးပါဘူး … နိုးတာနဲ့ … ရေချိုးပြီး မမခေါင်ဆီ လာခဲ့တာ … ရုံး ၈နာရီ အရောက်ဆိုတော့ တစ်နာရီလောက် အချိန်ရသေးတယ် ခုမှ ၆ခွဲလေ … ဒီကနေ ရုံးမောင်းရင် နာရီဝက်ဆို ရောက်ပါတယ် "

" ခဏစောင့် … ကြက်ဥနဲ့ ပေါင်မုန့် ကြော်ပေးမယ် "

နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေမင်းခန့်အား ပြောပြီးပြီးချင်း ဧည့်ခန်းတွင်းမှ ထရပ်ကာ မီးဖိုခန်းဘက် လျှောက်လာခဲ့သည်။ပေါင်လယ်သာဖုံးသော ညဝတ်အင်္ကျ ီလေးနှင့် ခါးသေးကျဉ်လေးအောက်မှ တုန်ခါသွားသော ဖင်သားကြီးများအား ကြည့်ရင်း နေမင်းခန့် တစ်ယောက် နုနုထွဋ်ခေါင် နောက်မှ ကပ်လိုက်ခဲ့၏။မီးဖိုခန်းထဲတွင် မတ်တက်ရပ်လျက်လေး ကြက်ဥကြော်နေသော နုနုထွဋ်ခေါင်၏နောက်တွင် ကပ်ထားရင်း ဂုတ်သားဖွေးဖွေးလေးအား နမ်းလိုက်မိသည်။မိန်းမတစ်ယောက်၏ မနက်အိပ်ယာထ ကိုယ်သင်းနံ့လေး ရရှိလိုက်၏။

" ဟိတ် … မနံဘူးလား … ခေါင်က ခုမှအိပ်ရာနိုးတာ "

" မနံပါဘူး … မမခေါင်ရယ် … နောက်ဆို အမြဲရနေမယ့် အနံ့လေး "

နေမင်းခန့်မှာ စကားပြောရင် နုနုထွဋ်ခေါင်ခါးလေးအား နောက်မှ သိုင်းဖက်လိုက်ပြန်သည်။ဂုတ်သားလေးနမ်းနေရာမှ မျက်နှာအား ရှေ့တိုးကပ်ကာ ပါးပြင်လေးအား နမ်းရှိုက်လိုက်၏။နမ်းရင် ကော့ထွက်နေသော ဖင်သားကြီးအား ဖိကပ်ပစ်လိုက်သည်။ခဏအကြာ ပေါင်မုန့်နှင် ကြက်ဥကြော် စားနေစဉ် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ကောဖီခွက်လေး ကိုင်ကာ ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။

နေမင်းခန့်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ခုံတွင် ဝင်ထိုင်ကာ ကော်ဖီခွက်အား ချပေးလိုက်၏။နေမင်းခန့်က ပေါင်မုန့်စားရင်း နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ပေါင်သားဖွေးဖွေးလေးအား လှမ်းကြည့်ရာ မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေထားမို့ ပေါင်လယ်ထိသာဖုံးသော အင်္ကျီစကပ်လေးမို့ ပေါင်အတွင်းဘက်ထိ မြင်လိုက်ရသည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာလည်း နေမင်းခန့်မျက်နှာလေးအား တချိန်လုံးလိုက်ကြည့်နေသူမို့ နေမင်းခန့်မျက်လုံးအစုံက သူမပေါင်ကြားထဲရောက်နေရာ ပေါင်နှစ်ဖက်အား မသိမသာ စိထားလိုက်ရ၏။

" ဟိတ် … နေမင်းခန့် "

" ဝု … ဖလွပ် "

နေမင်းခန်းတစ်ယောက် နုနုထွဋ်ခေါင် ပေါင်ကြားအား ခိုးကြည့်နေစဉ် သူ့နာမည် ခေါ်လိုက်သဖြင့် ပါးစပ်အတွင်းမှ စားလက်စ ပေါင်မုန့်များ သီးကာ ထွက်ကျကုန်တော့သည်။

" ခ်ခ် ခ်ခ် … အစား ကောင်းကောင်း မစားဘူး ဟွန့် "

" ဟာဗျာ "

နုနုထွဋ်ခေါင် စကားကြောင့် နေမင်းခန့် မျက်နှာလေး ရဲတက်လာရ၏။

" ရော့ … ပါးစပ်တွေ သုတ် ……… တူတူ…တူတူ…တူ "

နေမင်းခန့်အား စားပွဲပေါ်မှ တစ်ရှုးလိပ် ပေးလိုက်စဉ် ဖုန်းမြည်သံကြောင့် သူမနောက်ကျောဘက် နံရံကပ် စင်လေးပေါ်မှ အားသွင်းထားသော ဖုန်းအား ထယူလိုက်တော့သည်။

" ဟလို … နုနုထွဋ်ခေါင် စကားပြောနေပါတယ် "

" ကျနော် မိုးစက်ပါ … ရုံးလှမ်းဆက်တာ ခွင့်ယူထားတယ်ဆိုလို့ … ဒီဖုံး ဆက်လိုက်တာပါ "

" အော် … ကိုမိုးစက်လား … ပြော "

နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေမင်းခန့်အား တချက်ကြည့်ကာ အသံနိမ့်ပြောရင်း ဧည့်ခန်း တောင်ဘက် ပြတင်းပေါက်အနီး လျှောက်သွားလိုက်သည်။နေမင်းခန့်မှာ မိုးစက် နာမည်ကြားတာနှင့် မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ နုနုထွဋ်ခေါင် ဖုန်းပြောနေသည်ကို အားစိုက်နားထောင်နေ၏။သို့သော် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ အသံနိမ့်ပြောရင်း ပြတင်းပေါက်ဘက် လျှောက်သွားသဖြင့် ထိုင်နေရာမှ ချက်ချင်း ထရပ်ကာ နုနုထွဋ်ခေါင်နောက်ကျောနား လျှောက်လာခဲ့လိုက်သည်။

နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နောက်ကျောဘက်မှ ခြေသံကြောင့် ကြိတ်ပြုံးလိုက်မိ၏။အမှန်တော့ အလုပ်ကိစ္စပြောနေရာ နေမင်းခန့်ရှေ့မို့ မထိတထိလေး ကလိစနေမိသည်။သူမတွက်ထားသည့်အတိုင်း နေမင်းခန့်မှာ နောက်ကျောဘက်တိုးကပ်လာကာ သူမဗိုက်သားလေးအား သိုင်းဖက်ကာ ခပ်ဖွဖွပွတ်ရင်း ဖုန်းပြောတာ ကပ်နားထောင်နေ၏။

" ဒါပဲနော် … ဆီးယူ … ကိုမိုးစက် ……… ဟမ် ……… အိမ်လာမလို့လား "

နုနုထွဋ်ခေါင်၏ နောက်ဆက်တွဲစကားကြောင့် နေမင်းခန့် မျက်နှာလေးပျက်ကာ ဖက်ထားသော လက်နှစ်ဖက်အား ခွာကာ ချာကနဲ့ လှည့်ထွက်လိုက်တော့သည်။

" ဟဲ့ … နေမင်းခန့် နေဦး "

နုနုထွဋ်ခေါင်ဖုန်းချအပြီး နောက်လှည့်အကြည့် နေမင်းခန့်မှာ အိမ်ပေါက်ဝသို့ ရောက်ရှိနေ၏။မိုးစက် အိမ်လာမည်ပြောသော စကားကြောင့် စိတ်ခုသွားမှန်း ရိပ်မိလိုက်သည်။သူမ အသံကြောင့် ရပ်နေပေမယ့် မျက်နှာက လှည့်မလာပေ။

" ဒီဘက်လှည့် "

ပေကပ်ရပ်နေသော နေမင်းခန့် ပုခုံးအား သူမလက်ဖြင့် ဆွဲလှည့်ကာ မှုံတေတေဖြစ်နေသော မျက်နှာလေးအားကြည့်ရင်း နဖူးအား အနမ်းတစ်ပွင့် ပေးလိုက်တော့သည်။

" သေချာနားထောင် … ခု ရုံးသွား … ရုံးတက်ကြောင်း လက်မှတ်ထိုး … ခေါင်ဖုန်းဆက်တာနဲ့ … ခေါင့် သီးသန့်ခန်းထဲက ကွန်ပျူတာယူပြီး … ဒီပြန်လာခဲ့ "

နုနုထွဋ်ခေါင် စကားဆုံးတော့ နေမင်းခန့်မျက်နှာလေး ပြန်လည်ကြည်လင်လာခဲ့သည်။

" ဟုတ် "

ပြောပြီးသည်နှင့် လှည့်ထွက်ရာ…

" ဟဲ့ … နေဦးလေ … သီးသန့်အခန်းသော့က အိမ်ပေါ်မှာ "

နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ကလေးတစ်ယောက်လို အိမ်ပေါ်ပြေးတက်ကာ သော့ယူပြီး ပြန်လာပေးလိုက်တော့၏။သူမပါးပြင်အား ရွှတ်ကနဲ့ နမ်းကာ ထွက်ခွာသွားသော နေမင်းခန့် ကျောပြင်အား ဟူးကနဲ့ သက်ပြင်းရှည် ချလိုက်မိသည်။နေမင်းခန့်တစ်ယောက် မိုးစက်ကိစ္စနှင့် ဂျေဝင်သွားမှာ စိုးရိမ်မိ၏။ပူပူနွေးနွေး ချစ်သူလေးက သဝန်တိုပြလို့ ကျေနပ်မိပေမယ့် စိတ်ခုသွားမှာ ကြောက်နေမိသည်။သူမကိုယ်တိုင် နေမင်းခန့်အား ၃ ရက် မတွေ့ရသဖြင့် ပူလောင်စွာ ခံစားနေရသည့်အဖြစ်ကို သတိရမိလိုက်၏။

....................................................................................................

နေမင်းခန့် တစ်ယောက် ကုမ္ပဏီရောက်သည်နှင့် အလုပ်ဝင်ကြောင်း လက်မှတ်ထိုးကာ ဂနာမငြိမ် ဖြစ်နေရသည်။မိုးစက်များ မမခေါင်အိမ်ရောက်နေပြီလား သူမရှိချိန် ဘယ်လိုတွေများ ဆက်ဆံနေကြလည်း စသည့်အတွေးပေါင်စုံနှင့် စိတ်ရှုတ်နေတော့၏။

" ကိုခန့် "

" ဟင် … မစု … မမခေါင် ဖုန်းဆက်တာလား "

" ဟာ … မမခေါင်က … ခွင့်ယူထားတာလေ … နက်ဖန် တစ်ရက်ကျန်သေးတယ် … ဘာတွေ လာမေးနေတာလဲ "

" အဲဒါဆို … ဘာလဲ … ပြောဟာ "

" ဟောတော် … ကော်ဖီ သောက်ဦးမလား လာမေးတာ … ဘာလို့ အော်နေတာလဲ "

" ဟူးးးး … ဆောရီး … မစုရာ … ငါ့ စိတ်တွေ … ရှုတ်နေလို့ပါ "

ကုမ္ပဏီ ဝန်ထမ်း မစုတစ်ယောက် မျက်လုံးလေးဝိုင်းကာ လှည့်ထွက်သွားတော့သည်။နာရီဝက် အကြာမှ MD ဦးအောင်မိုး ခေါ်ခိုင်းသဖြင့် ရုံးခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့လိုက်သည်။

" နေမင်းခန့် … မမလေး သီးသန့်ခန်းထဲက … ကွန်ပျူတာ ယူပြီး အိမ်လာပို့ပေးပါတဲ့ … ထမင်းချိုင့်ပါ ယူခဲ့တဲ့ … ဟိုမှာ အလုပ်အပ်သူက ကိုယ်ပိုင်ဒီဇိုင်း ဆွဲခိုင်းမှာ ထင်တယ် "

" ဟုတ် … MD "

" အေး … သော့ ပေးထားတယ်ဆို "

" ဟုတ် "

နေမင်းခန့်တစ်ယောက်ခုမှ မျက်နှာလေး လန်းလာကာ နုနုထွဋ်ခေါင် သီးသန့်ခန်းထဲမှ ကွန်ပျူတာအား ယူရင်း ကုမ္ပဏီမှ ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ကားလေး လမ်းမပေါ်ရောက်သည်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင်အိမ်သို့ ဦးတည်လိုက်တော့သည်။ဒီနေ့မှ လမ်းသွားလမ်းလာများ ပိုများနေသည်ဟု စိတ်ထဲခံစားနေရ၏။

" တီတီ … တီတီ "

မီးပွိုင့်တခုတွင် မီးစိမ်းသည်နှင့် ရှေ့မှ ဆိုင်ကယ်အား ဟွန်းတီး အချက်ပေးရာ ဆဲခံရသေးသည်။

" ဒါ … အများပိုင်း လမ်းကွ … မင်းအမေလင်လမ်း မဟုတ်ဘူး … အရေးကြီးရင် လေယဉ်နဲ့သွားကွာ "

ဆဲနေသည်ကို မကြားချင်ယောင်ဆောင်ကာ ကွေ့ပတ်ကျော်မောင်းခဲ့လိုက်၏။နောက်ထပ် မီးပွိုင်နှစ်ခု ကျော်မှ နုနုထွဋ်ခေါင်တို့ ရပ်ကွက်ထိပ် ရောက်ရှိလာသည်။ဟွန်း တချက်တီးကာ ကျောက်ခင်းလမ်းအတိုင်း မောင်းဝင်လာရာ နုနုထွဋ်ခေါင် အိမ်ရှေ့သို့ ရောက်ရှိလာသည်။ခြံစောင့်မှ ခြံဝင်းတံခါးဖွင့်ပေးသည်နှင့် မောင်းဝင်ရာ ခြံဝင်း ညာဘက်ဘေး၌ ကားအနက်လေးတစ်စီး ရပ်ထားသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရ၏။ကားနက်လေး နောက်နား ကားထိုးရပ်ကာ ကွန်ပျူတာအား ပွေ့မှရင်း အိမ်ထဲလျှောက်လာခဲ့သည်။

" ဟော … လာ … နေမင်းခန့် "

နေမင်းခန့် မြင်သည်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ လှမ်းပြောနေ၏။နေမင်းခန့်မှာ ကွန်ပျူတာအား စားပွဲခုံပေါ်ချကာ နုနုထွဋ်ခေါင်ဘေး ကပ်ထိုင်လိုက်သည်။မိုးစက်မျက်နှာ အနည်းငယ်ပျက်ကာ နေမင်းခန့်အား အကဲခတ်နေတော့သည်။

" ကဲ … ကိုမိုးစက် … ဒီထဲမှာ ကျမတို့ကုမ္ပဏီရဲ့ … အဆောက်ဦး ဒီဇိုင်း ၃၀၀ကျော် ရှိပါတယ် … မသုံးရသေးတဲ့ … အသစ်တွေပါ "

" အော် … ကျနော်က … ကျနော့် အိုက်ဒီယာနဲ့ … ဆောက်ချင်တာဗျာ … ဒီက ဒီဇိုင်းတွေက ရိုးနေလို့ပါ "

မိုးစက်မှာ နေမင်းခန့်ယူလာသော ကွန်ပျူတာအား မကြည့်ပဲ ချက်ချင်းပြန်ပြောလိုက်သည်။နုနုထွဋ်ခေါင်ရော နေမင်းခန့်ပါ မျက်နှာအနည်းငယ် ပျက်သွားရသည်။အလုပ်အပ်သူမှာ သထိထားရမည့် ပုဂ္ဂုလ်မှန်း သိလိုက်ရ၏။

" ဟုတ်ပါပြီ … ဒါက … ကျမတို့ ကုမ္ပဏီရဲ့ ဂရပ်ဖစ် ဒီဇိုင်းပညာရှင် နေမင်းခန့်ပါ … သူ ကူညီပါလိမ့်မယ် "

" ကျနော် … မိုးစက်ပါ "

နုနုထွဋ်ခေါင် စကားဆုံးသည်နှင့် မိုးစက်မှာ နေမင်းခန့်အား လက်ကမ်းပေးလိုက်သည်။

" ကျနော်က … နေမင်းခန့်ပါ … bro "

နေမင်းခန့် ချွေးစို့လာရသည်။ ခါတိုင်း နုနုထွဋ်ခေါင်ဆွဲပြီးသော ပုံများအား ဘေးမှ လိုအပ်တာ ဖြည့်ပေးရုံလေးသာ။ ခုဟာ သူတတ်သမျှ ပညာ အစွမ်းကုန်သုံးရတော့မည်မှန်း သိရှိလိုက်သည်။ သို့သော် နုန့ထွဋ်ခေါင်ဆီမရောက်ခင် ဖခင်ဖြစ်သူက သင်ကြားထားသဖြင့် စိုးရိမ်စိတ် အနည်းငယ်လောက်သာ ခံစားမိ၏။

" ဟုတ် … ဒါဆို … ကျနော့် မြေကွက်အတွက် … အဆောက်ဦးကုန်ကျစရိတ်လေး တချက်လောက်ဗျာ "


 
အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>



အချစ်မရှိ အမုန်းမသိ ငါရင်ခုန်တာ ငါမသိ အပိုင်း ( ၂ )

အချစ်မရှိ အမုန်းမသိ ငါရင်ခုန်တာ ငါမသိ  အပိုင်း ( ၂ )

ဘုံခုနှစ်ဆင့် (အတွေးပင်လယ်ပြာတွင်ရေးသားသည်)

သန့်စင်ခန်းထဲ ပြေးဝင်ကာ ရေအမြန်ချိုးပစ်လိုက်သည်။ ဆံနွယ်များအား ရေခြောက်စေရန် သူမ ခရီးဆောင်အိတ်ထဲမှ ဒွိုင်ယာထုတ်ယူကာ မူတ်နေလိုက်၏။ ဆံပင် မခြောက်တခြောက်လေးတွင် အဝတ်စားများဝတ်ဆင်ပြီး အိတ်ဆွဲကာ တည်ခိုးခန်းအောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။ အောက်ထပ် ဧည့်ခန်းထဲ၌ ဦးထွန်းနှင့်နေမင်းခန့်တို့မှာ အထုတ်ကိုယ်စီနှင့် သူမအား စောင့်နေကြသည်။

အခန်းခများရှင်းကာ ဦးထွန်း အသင့်ထုတ်ထားသော ကားနောက်ခန်းတွင် ထိုင်ရင်း မနက်စာအတွက် အနီးဆုံးဆိုင်တဆိုင်အား မောင်ခိုင်းလိုက်၏။မကြာမှီ စားသောက်ဖွယ်ရာများ စုံလင်သော ဆိုင်ကြီးတစ်ဆိုင်ရှေ့ ရောက်ရှိလာရာ နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ရှမ်းခေါက်ဆွဲနှင့်ကော်ဖီမှာလိုက်ပြီး ဦးထွန်းနှင့်နေမင်းခန့်မှာ ထမင်းကြော်နှင့်လက်ဖက်ရည်မှာလိုက်ကြသည်။မနက်စာ စားနေချိန် နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ပိုက်ဆံအိတ်အတွင်းမှ ဖုန်းသံ မြည်လာရာ…

" ဟဲလို … နုနုထွဋ်ခေါင် စကားပြောနေပါတယ်ရှင် "

" ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင်လား ခင်ဗျာ … ကျနော် ဦးဝေလုပါ … ချောင်းသာကို ဘယ်ချိန် ရောက်နိုင်မလဲလို့ပါ "

" အော် … ဦးဝေလုလား … ကျမ အခု ပုသိမ်မှာပါ … မနက်စာ စားနေပါတယ်ရှင် … စားပြီးတာနဲ့ ချောင်းသာကို စထွက်ပါပြီ "

" ဟုတ်ကဲ့ … ဒါဆို ရှယ်ယာရှင်တွေကို … ဘယ်ချိန်လောက်များ "

" ညနေ ပိုင်း စီစဉ်လိုက်ပါ ၅ နာရီလောက်ပေါ့ … ကျမ ဘက်က စာရွတ်စာတမ်းတွေ အကုန်ပြည့်စုံယူလာပါပြီ "

" ဟုတ်ကဲ့ပါ ခင်ဗျာ "

တဖက်က ဖုန်းချသွားသည်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ အစားလက်စသတ်ပြီး ကားထွက်ရန် ဦးထွန်းအား ပြောဆိုလိုက်သည်။မကြာမှီ နုနုထွဋ်ခေါင်တို့ ကားလေးမှာ ပုသိမ်မြို့မှ ထွက်၍ ချောင်းသာသို့ ဦးတည်လိုက်သည်။ကားကြီးကားငယ် အသွယ်သွယ်ဖြင့် လမ်းတစ်လျှောက် လူမပြတ်ပေ။တချို့မှာ ဆိုင်ကယ်ဖြင့် အုပ်စုဖွဲ့ကာ ချောင်းသာသို့ လာလည်ကြသည်။

ပုသိမ်နှင့်ချောင်းသာသို့ လိုင်းဆွဲနေသော မှန်လုံကားကြီးများလည်း တွေ့မြင်ရသည်။ချောင်းသာရောက်ခါနီး တောင်တက်လမ်းလေးမို့ ခပ်ဖြည်းဖြည်းမောင်းလာခဲ့၏။နေ့လည် ၂ နာရီခန့်တွင် ချောင်းသာသို့ရောက်ရှိကာ ကမ်းနှင်ကပ်လျက် ဟော်တည်တစ်ခုတွင် ငှားရမ်း အနားယူလိုက်သည်။ခဏမှေးပြီးသည်နှင် ရေဆော့ရန် ကမ်းစပ်သို ဆင်းလာခဲ့တော့သည်။

အင်္ကျီလက်တကိုင်းအနက်လေးနှင့် အောက်မှ ဘောင်းဘီတိုအကျပ်လေးဝတ်ဆင်ထားရာ ကမ်းခြေရှိ ပုရိသ အားလုံး၏ မျက်လုံးများမှာ သူမခန္ဓာကိုယ်ပေါ်အား ကျရောက်နေလျက်ရှိသည်။ဦးထွန်းမှာ ရေမဆော့ပဲ ဘီယာနှစ်လုံးဖြင့် ဟော်တည်တွင် ကျန်နေရစ်၏။နေမင်းခန့်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင် နောက်မှ ကပ်လိုက်လာရင်း ဒုက္ခရောက်နေတော့သည်။အင်္ကျီဗလာဖြင့် ဘောင်းဘီတို ဒူးဖုံး စကလေး ဝတ်ထားရာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ခါးသေးကျဉ်လေးအောက်မှ ဖင်သားကြီးများ အနီးကပ်ကြည့်ရင်း လီးက တောင်ချင်နေတော့၏။

" နေမင်းခန့် "

" ဗျာ "

" ငါ့ဖို့ ဘောကွင်းငှားခဲ့ … မင်းဆော့ချင်လည်း နောက်တစ်ကွင်းငှားပေါ့ အချိန် တစ်နာရီရတယ် "

" ဟုတ် "

နေမင်းခန့်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင် အတွက်ဘောကွင်း အကြီးငှားကာ ကမ်းစပ်သို့ လျှောက်လာခဲ့၏။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ရေထဲ ပေါင်လယ်ထိဆင်းကာ ရေကစားနေသည်။

" မင်း အတွက်ကရော "

" ကျနော် မဆော့တော့ပါဘူး … မမ ခေါင် နား နေပေးမှာပါ "

ပြောပြီး နေမင်းခန့်မှာ သူ့စကားအတွက် စိတ်လှုပ်ရှားရင်း နုနုထွဋ်ခေါင်အား လှမ်းကြည်မိရာ အကြည့်ချင်း ဆုံသွားမိ၏။ထို့နောက် နုနုထွဋ်ခေါင်အား ဘောကွင်းထဲ ထိုင်ခိုင်းပြီး ဘေးမှ ထိန်းပေးနေလျက်ရှိသည်။ဘောကွင်းထဲ ပက်လက်အနေထားမို့ ရေစိုနေသော ကိုယ်လုံးအလှလေးအား အနီးကပ်မြင်နေရ၏။ရေစိုသွားသဖြင့် လက်တကိုင်းအင်္ကျ ီလေးမှာ အသားကပ်ကာ ရင်သားစိုင်ကြီးများက ထင်းနေတော့သည်။

အောက်မှဘောင်ဘီးတိုလေးမှာလည်း ပေါင်သားတုတ်တုတ်ဖွေးဖွေးလေးအား တင်းကျပ်စွာကပ်နေလျက် ပေါင်ဂွနေရာလေးမှာ ဖေါင်းကြွနေ၏။လှိုင်းလုံးများပြေးလာစဉ် ဘောကွင်းနှင်အတူ မျောပါမသွားစေရန် နေမင်းခန့်တစ်ယောက် ဘေးမှ ထိန်းပေးထားရသည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ လက်နှစ်ဖက်အား ဘေးကားထုတ်ကာ ဘောကွင်းအား ဆွဲကိုင်ထားရင်း လှိုင်းအရိုက်တွင် ကိုယ်လုံးလေးပါ မြောက်ကြွသွားရသည်။ပေါင်တန်လေးများ ဖြဲလိုက်စုလိုက်နှင့် ဂွကြား အဖုတ်နေရာလေးမှာ သိသိသာသာလေး ဖုထွက်နေ၏။

" ခ်ခ် … ခ်ခ် … ထိန်းထားပေးနော် … နေမင်းခန့် "

" ဟုတ် "

အလုပ်ခွင်ထဲ ဟိတ်ဟန်နှင့်နေထိုင်ခဲ့သမျှ ခုချိန်တွင် တကယ့်ကလေးတစ်ယောက်သဖွယ် ပျော်မြူးနေသော နုနုထွဋ်ခေါင်အား နေမင်းခန့်တစ်ယောက် တောက်လျှောက်လိုက်ကြည့်နေမိသည်။ဘာမှချယ်သထားခြင်းမရှိသော မျက်နှာချောချောလေးပေါ် ရေစက်လေးများကပ်နေကာ နူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးမှ ပင်လယ်ရေအား မူတ်ထုတ်တိုင်း ဆွဲနမ်းပစ်ချင်နေသည်စိတ်များ တဖွားဖွားပေါ်နေမိ၏။

ဘောကွင်းဘေးမှ ထိန်းပေးနေရင်း နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ရေစိုနေသော သဘာဝအလှကြောင့် လီးက ဘောင်းဘီထဲ တောင်နေလျက်ရှိသည်။ခပ်ပြင်းပြင်း လှိုင်းတချက် ပြေးလာချိန် ဘောကွင်းမှာ တပတ်လည်သွားရာ ဘောကွင်းအား ဆွဲထားသော လက်တဖက်မှာ နေမင်းခန့်ပေါင်ကြားမှ ထောင်နေသော လီးအား ပွတ်ဆွဲသလို ဖြစ်သွားရသည်။

သူမ လက်ခုံလေးအား ရေထဲ၌လီးထိပ်ဖြင့် ပွတ်မိရာ စိတ်ထဲသိမ့်ကနဲ့ ခံစားမိရင်း မျက်နှာလေး ရဲတက်သွား၏။နေမင်းခန့်မျက်နာအား ခိုးကြည့်ရာ သူမပေါင်ကြားမှ ခုံးထနေသော အဖုတ်နေရာလေးအား စူးစိုက်ကြည့်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရပြန်သည်။ချက်ချင်းပေါင်လေးစိကာ ခြေနှစ်ချောင်းအား လိမ်ချိတ်ပစ်လိြက်၏။ခဏအကြာ ရေကစားခြင်းအားရပ်နားကာ ကမ်းစပ်မှတက်၍ သူမတို့ငှားရမ်းနေထိုင်သော ဟောတည်သို့ ပြန်လာခဲ့ကြ၏်။ဟောတည် ဧည့်ခန်းအလွန်တွင် သူမနောက်မှ ကပ်ပါလာသော နေမင်းခန့်အား လှည့်ကြည်မိရာ…

" အာ "

နေမင်းခန့်ပေါင်ကြားမှ လီးကြီးအား ရေစိုဘောင်းဘီက ကပ်ထားသဖြင့် အမြှောင်းလိုက်ထနေသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ချက်ချင်းမျက်နှာပြန်လှည့်ကာ…

" နောက်နာရီဝက်ဆို အဆင်သင့်လုပ်ထား နေမင်းခန့် … မင်းငါ ပြောထားတဲ့သူ လာတွေ့ရင် စာရွတ်စာတန်းတွေ သေချာစစ်ထားပေး "

ပြောပြီးသည်နှင့် သူမ အိပ်ခန်းလေးထဲ ပြေးဝင်ကာ တံခါးဆွဲပိတ်သွားတော့သည်။နေမင်းခန့်လည်း သူ့အတွက်ငှားထားသော အိပ်ခန်းတွင်း ဝင်ကာ ရေသုတ်ပြီး အဝတ်စားလဲထားလိုက်၏။ကုတင်ပေါ်လှဲကာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ကိုယ်လုံးအား အမျိုးမျိုးပုံဖေါ်တွေးနေရာ အခန်းတံခါးခေါက်မှ သတိပြန်ဝင်လာတော့သည်။

" နေမင်းခန့် … ငါ့တူရေ … လာတော့ဟေ့ "

" ဟုတ် … ဦးထွန်း လာပြီဗျို့ "

ဦးထွန်းနှင့်နေမင်းခန့်တို့ ကားပေါ်ထိုင်နေကြစဉ် ခဏအကြာ နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ဆံပင်အားစုချည်ကာ နောက်ကျောဘက်ထားရင်း အပေါ်မှ လက်စက ကိုယ်ကျပ်အင်္ကျီ အကပ်နှင့် အောက်မှ ထမိန်စကပ် အညိုရောင်လေး ဝတ်ကာ ဟောတည်အပေါက်ဝမှ ထွက်လာနေသည်။မကြာမှီ နေမင်းခန့်တို့ကားလေးမှာ နုနုထွဋ်ခေါင်ပြောသည့် လိပ်စာအတိုင်း ဟောတည်အတွင်းမှ မောင်းထွက်ခဲ့တော့၏။

....................................................................................................................

" ဒေါက် … ဒေါက် … ဒေါက်ဒေါက် "

" ကျွတ် "

ပရောချက် အသစ်အတွက် ရှယ်ယာရှင်များ ဒါရိုက်တာအဖွဲ့ဝင် တစ်ချို့နှင့် လုပ်ငန်းကိစ္စဆွေးနွေးနေစဉ် အပြင်မှ တံခါးခေါက်သံကြောင့် နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် မျက်နာလေး ချက်ချင်းတင်းမာသွားတော့သည်။လုပ်ငန်းကိစ္စပြောဆိုဆွေးနွေးနေချိန် အနှောက်ယှက်ပေးလျင် သူမ လုံးဝမကြိုက်ပေ။တံခါးဝသို့ အာရုံရောက်နေသော သူ့လူများအား ချောင်းသံတချက်ပေးကာ ဆက်ပြီးရှင်းပြနေလိုက်သည်။

" ဒေါက်ဒေါက် … ဒေါက်ဒေါက် "

ဒုတိယ အကြိမ် တံခါးခေါက်သံ ထွက်ပေါ်လာရာ…

" ဝင်လာခဲ့လိုက် "

သက်ပြင်းတချက်မှုတ်ထုတ်ကာ မျက်နာအား အပေါ်မော့ရင်း အော်ပြောလိုက်တော့သည်။သူမ လေယူလေသိမ်း အရ ဒေါသသံလေးပါနေသည်ကို ဒါရိုက်တာအဖွဲ့ဝင်များ ရှယ်ယာရှင်များ နားလည်လိုက်၏။အခန်းတံခါး ဖွင့်သံနှင်အတူ ရင်းနှီးနေသော ခြေသံမို့ လှည့်ကြည့်ရင်း မျက်နာတင်းမာမှု့လေးများ လျော့ကျသွားရသည်။

" ဒီမှာ … ငါ အလုပ်လုပ်နေတာ နေမင်းခန့် "

" ဟုတ် … မမခေါင် ပြောထားတဲ့သူ … ရောက်လာလို့ပါ … ဒီမှာ စာရွတ်စာတမ်းတွေ ကျနော် စစ်ပြီးပါပြီ "

" ဟင် … သူလား … အဲဒါဆို … မင်း သေချာဧည့်ခံထားပေး … ငါ ခဏနေ လာတွေ့မယ် … စိတ်ချမယ်နော် "

" ဟုတ် "

နေမင်းခန့် လာပေးသော ဖိုင်တွဲအား ညှပ်ကလေးများ ဆွဲဖြုတ်ကာ အတွင်းမှ စာရွတ်စာတမ်းများအား ကြည့်ရင်း သူမ မျက်နှာလေး ပြုံးလာတော့သည်။

" အမလေး ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင် ခုနကတော့ မျက်နာက ရွာတော့မယ့်မိုးလိုပါပဲ … အဲဒီ ချာတိတ်လေးဝင်လာတော့ မျက်နှာက တမျိုးပါလားဗျ "

" အို့ … တိုးတိုးပြောပါ … ဦးဝေလုရယ် … အဲဒါ ကျမ တပြည့်ပါရှင့် "

" ဟောကြည့် … ခုကို ……မပြောနဲ့လို့ မပြောဘူး …… တိုးတိုးပြောပါတဲ့ … ခိခိ "

" တော်ပါရှင် ဒီမှာ ကျမတို့ ပရော့ဂျက်အသစ်တွက် … လုံလောက်တဲ့ မြေနေရာ … ရပါပြီရှင် "

" ဟာ "

" ဟင် "

" တကယ် "

" အားပါးပါး အသက်ငယ်သလောက် လက်စောင်းထက်တဲ့ ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင်နဲ့ တွဲလုပ်ရတာ မမှားဘူးဗျို့ … ခုလည်း လေးလံပွဲတုန်းက လွတ်သွားတဲ့ မြေကွက် ဘယ်လိုများ ရအောင်ယူလိုက်တာလည်းဗျာ "

အားလုံးက ဝိုင်းဝန်းချီးမွန်းနေသဖြင့် နုနုထွဋ်ခေါင် မျက်နှာလေး ပန်းရောင်ပြေးနေရသည်။လုပ်ငန်းကိစ္စအား အကြမ်းဖျင်းရှင်းပြပေးပြီး ဒီနေ့အစည်းဝေးအား ရပ်နားဖို့ ပြောကြားလိုက်သည်။အစည်းဝေးပြီးသည်နှင့် နေမင်းခန့်တို့ဆီသို့ တန်းလျှောင်လာခဲ့သည်။သူမရောက်သည်နှင့် နေမင်းခန့်မှ မိတ်ဆက်ပေးနေသည်။

" မမခေါင် … ဒါ ဦးမင်းစိုးပါ မြေကွက်ပိုင်ရှင် "

နေမင်းခန့်ဘေး၌ အသက် ၅၀ ခန့် အသားညိုညို ခပ်ဝဝ နှင့် လူတစ်ယောက် သူမအား လှမ်းကြည့်နေ၏။

" ဟုတ် … ကျမ … နုနုထွဋ်ခေါင်ပါ … မြေကွက်ရတာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်နေမိတာပါ "

" ဒါဆို … ဟို "

" ခ်ခ် … ရှင်ပြောတဲ့ ဈေးအတိုင်းပါပဲ … ဟုတ်ပြီလား "

" နက်ဖန်လောက် … စာချုပ် ချုပ်လို့ရမလား … ကျနော်လည်း ဒီဘက်မှာပေးစရာလေးတွေ လောနေရလို့ပါ "

" Okလေ … နက်ဖန် … နေ့လည် ၂ နာရီလောက် … ဒီပဲ ပြန်လာခဲ့ပါ … စရံ မဟုတ်ဘူး … တခါတည်း အကုန်ချေပေးလိုက်မယ် "

" ကျေးဇူးပါ … ဒါဆို … ကျနော့် သွားခွင့်ပြုပါ ခင်ဗျာ "

မြေကွက်ပိုင်ရှင် ဦးမင်းစိုး ပြန်သွားမှ နုနထွဋ်ခေါင်လည်း ဟူးးး ကနဲ့ လေပူတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်ကာ သူမ ဆံနွယ်လေးအား ညာဘက်ဘေးသို့ လွဲရမ်းလိုက်သည်။

" ကဲ … ငါ တို့လည်း ပြီးပြီ … အဲဒီ စာရွတ်စာတမ်းတွေ သေချာသိမ်းလိုက် … ဟော်တည် ပြန်ဖို့ လုပ်တော့ "

ဟော်တည်သို့ ပြန်ရောက်ချိန် ၇ နာရီ ကျော်ပြီမို့ ညစာ စားရန် နုနုထွဋ်ခေါင်မှ လှမ်းပြောနေသည်။သို့သော် နေမင်းခန့်နှင့်ဦးထွန်းမှာ ပြိုင်တူ ငြင်းလိုက်လေ၏။

" မစားသေးဘူး မမလေး "

" ဗိုက်မဆာသေးလို့ "

နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ဦးထွန်းနှင့်နေမင်းခန့် တို့၏ မျက်နှာများအား စေ့စေ့ကြည့်ကာ တအားမသောက်ဖို့ ပြောရင်း ဟော်တည် ထမင်းစားခန်းသို တင်သားကြီးများ လှုပ်ရမ်းကာ ဝင်သွားတော့သည်။နေမင်းခန့်နှင့်ဦးထွန်းမှာ လက်ဝါးချင်းရိုက်ကာ အရက်ကောင်တာဆီသို့ ဦးတည်လိုက်တော့၏။တဖြည်းဖြည်း ပင်လယ်၏ လေနုအေးလေးကြောင့် ချမ်းစိမ့်စိမ့်လေးဖြစ်ကာ အမှောင်ထုကြီးစိုးလာသည်။

နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ခဏသာ အနားယူပြီး ဝယ်ယူမည့်မြေကွက်ရိုင်းပေါ်သို့ အဆောက်အဦး တည်ရန် ဒီဇိုင်း ၃ မျိုးလောက် ပုံကြမ်းဆွဲနေတော့သည်။ပြန်ကြည့်လိုက် ကော်ဖီလေးငုံလိုက်နှင့် စိတ်တိုင်းမကျ ဖြစ်နေရ၏။ပြတင်းပေါက်မှ ဝင်လာသော လေအေးများကြောင့် သူမအိပ်ခန်းလေး အေးလာနေသည်ကိုပင် သတိမထားမိတော့ပေ။

တဂျွတ်ဂျွတ်နှင့် ခေါင်းလေး ဘယ်ညာ ချိုးကား သူမလက်ကောက်ဝတ်လေးအား တလှည့်ဆီ နှိပ်နယ်နေသည်။နောက်ဆုံး မျက်လုံးလေး လက်ကနဲ့ဖြစ်ကာ စာပွဲခုံမှ ထရပ်လိုက်သည်။အခန်းပြင်ထွက်ကာ နေမင်းခန့် အိပ်ခန်းဆီသို့ လျှောက်လာခဲ့၏။အခန်းတံခါးခေါက်စဉ် တံခါးမှာ အနည်းငယ် ဟသွားသဖြင့် အသာလေးဖွင့်ဝင်ခဲ့သည်။ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်အနေထားဖြင့် ဘယ်ဘယ်လက်မှာ နဖူးပေါ်တင်ကာ ညာဖက်ဘက်က ခပ်ကွေးကွေးဗိုက်ပေါ်တင်ကာ အိပ်နေသော နေမင်းခန့်အား တွေ့လိုက်ရ၏။

" နေမင်းခန့် … ဟိတ် အိပ်နေပြီလား … အဆောက်ဦးပုံစံလေး လာကြည့်ပေးဦး "

အသံပေးရင်း ကုတင်နား တိုးကပ်လာခဲ့သည်။ကုတင်ဘေးရောက်သောအခါ ဘီယာနံ့ချဉ်စူးစူး အနံ့လေးရကာ တခူးခူးနှင့် အိပ်မောကျနေသောကြောင့် မနိုးတော့ပဲ သူမအိပ်ခန်းသို့ ပြန်ရန် လှည့်ထွက်လိုက်၏။သူမလှည့်ထွက်စဉ် အိ့ကနဲ့ ညည်းသံနှင့် အတူ နေမင်းခန့်၏ကွေးထားသော ညာဘက်လက်မှာပေါင်ကြားသို့ရောက်ကာ တဗျင်းဗျင်း ကုတ်နေသည်ကို မျက်လုံးဒေါင့်ထဲ မြင်လိုက်ရသည်။

ဖျက်ကနဲ့ကြည့်လိုက်စဉ် နေမင်းခန့်မှာ ပေါင်ကြားအား ကုတ်ရင်း ညာဘက်ပေါင်သို့ ရွေ့ကုတ်ရာ ပုဆိုးအောက်နားစက လက်ဖြင့်ချိတ်မိပြီး အပေါ်တက်လာနေ၏။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ပုဆိုးအောက်နားစလေး အပေါ်တက်လာနေသည်ကိုကြည့်ရင်း စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်းလေး ဖြစ်လာမိသည်။

ထိုအချိန် နေမင်းခန့်မှာ ပေါင်လယ်အား ၂ ချက် ၃ ချက် ဆွဲကုတ်ရင်း လက်အားအပေါ်ပြန်ရုတ်ရာ ပုဆိုးစမှာ လက်နှင့်ချိတ်ပါလာကာ ဗိုက်ပေါ်သို့ရောက်သွားရသည်။ပုဆိုးညာဘက်ခြမ်းမှာ လိပ်တင်သလိုဖြစ်ကာ နေမင်းခန့် ညာဘက်ပေါင်အရင်းနားမှ ပေါင်လယ်ကျော်ကျော်ထိ ပေါင်မွှေးလေးများ ပေါက်ရောက်သေည်ကိုမြင်လိုက်ရပြန်၏။ကြွတ်သားအမြှောင်းလိုက်ထနေသော ပေါင်သားတုတ်တုတ်အတွင်းဘက်၌ အရင်းနားခုံးနေကာ လဥနှစ်လုံးပေါ်မှလီးတန်ကြီးအား အမှတ်မထင် ကြည့်လိုက်မိရာ…

" အိုရ် "

ချက်ချင်းရှက်ရိပ်သန်းကား မျက်နှာလေး ပန်းရောင်သန်းလာတော့သည်။လီးကြီးမှာ သူမအိပ်မက်ထဲက အရွယ်စားလောက်ရှိပေမယ့် လီးထိပ်အရည်ပြားက ရှည်သဖြင့် ဒစ်ဖူးတစ်ဝက်လောက် ဖုံးအုပ်ထားသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်၏။အာဂေါင်များခြောက်ကပ်လာကာ ရင်တုန်ပန်းတုန်ဖြစ်ရင်း နေမင်းခန့် မျက်နာအား တချက်ကြည့်လိုက်ပြန်သည်။

နေမင်းခန့် ရုတ်တရက်နိုးလာပြီး လီးကြီးအားကြည့်နေသည်ကို မြင်လိုက်မှဖြင့် ဟုသော အတွေးလေးဝင်ရောက်လာကာ အိပ်ခန်းတံခါးဘက် လျှောက်လာတော့၏။ကုတင်ဘေးမှ တံခါးနားရောက်တဲ့ထိ အကြောစိမ်းများနှင့် ခုံးထနေသော လီးမှာ သူမအာရုံထဲ ကပ်ပါလာရသည်။ကုတင်ဘက်သို့ ပြန်လှည့်ကြည့်ပြီး နဖူးကြောလေးကြုံ့ရင်း မျက်လုံးလေးမိတ်ကာ ခဏငြိမ်သက်နေတော့၏။။

သူမ အနေဖြင့် ဒီလိုအခွင့်ရေးကြုံရန် နောက်တခါ မသေချာပေ။ကြုံခဲ့ရင်တောင် သိတ်ခါအရ မဖြစ်နိုင်တော့။တိတ်တခိုးကြွေနေမိသော နေမင်းခန့်၏ လီးအား အားရပါးရ ကြည့်လိုက်ချင်သေးသည်။မျက်နှာလေးမော့တက်လာကာ လေပူများမှုတ်ထုတ်ရင်း အိပ်ခန်းတံခါးအား လော့ချလိုက်တော့၏။ကုတင်ဘက် ဖြည်းဖြည်းချင်းပြန်လျှောက်လာကာ နဖူးပေါ်လက်တင်အိပ်နေသော နေမင်းခန့်မျက်နာနားလေး ညာဘက်လက်ဖြင့် ဝှေ့ယမ်းကာ စမ်းကြည့်လိုက်သည်။

အမှန်တကယ် မူးအိပ်နေကြောင်း သေချာသလောက်ရှိနေသဖြင့် လှုပ်ရှားနေသောစိတ်များ အနည်းငယ် လျော့ပါးသွားရ၏။နေမင်းခန့် ခါးနား ညာဘက်ဖင်သားစိုင်ကြီးမေးတင်တာ တင်ပလွဲ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ညာဘက်ခြမ်းလှန်တက်နေသော ပုဆိုးအောင်စအား ဆွဲမှကာ ဘယ်ဘက်ပေါင်ပေါ်လွဲတင်လိုက်ရာ သူမ ကြည့်ချင်နေသော နေမင်းခန့် ပေါင်ကြားမှ လီးကြီးအား တွေ့မြင်လိုက်တော့၏။

နေမင်းခန့်၏ ချက်အောက်အမွှေးလေးများက လမွှေးအုံနှင်ထိစပ်နေသည်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်နေရပြန်သည်။အမွှေးမျှင် သန်သဖြင့် လမွှေးအုံကြီးမှာ လဥနှစ်လုံးပေါ်ထိ တောက်လျှောက်ဖုံးအုပ်ထားရာ လီးအရင်းအား မမြင်ရတော့ပေ။သူမမျက်လုံး အကြည့်များ လီးထိပ်သို့ အရောက် လက်တဖက်မှာ အလိုအလျောက် လီးတန်အားအုပ်ကိုင်ရင်း ဖြဲချလိုက်မိသည်။

လီးအရည်ပြားမှာ သူမလက်ထဲ ကပ်ပါလာရင်း လီးထိပ်မှ ဒစ်ဖူးကြီးမှာ မှိုပွင့်သဏ္ဍန် ကားထွက်လာ၏။ပထမဆုံးအကြိမ် သူစိမ်းယောင်္ကျား၏ လီးတန်အား ကိုင်ကြည့်ရာ ခပ်နွေးနွေးခံစားမှု့လေးက လက်ဖဝါးမှ တဆင့် ခန္ဓာကိုယ်ထဲ စီးဝင်နေသလို ခံစားနေရပြန်သည်။စကိုင်ကာစ ခပ်ပျော့ပျော့ လီးမှာ သူမလက်ထဲ တဖြည်းဖြည်း မာလာသဖြင့် သေချာစေရန် ညှစ်ကြည့်နေမိ၏။အမှန်တကယ်ပင် လီးတန်ကြီးမှာ မာလာပြီး အကြောပြိုင်းပြိုင်း ထကာ ရှည်ထွက်လာသည်။

လီးတန်မာလာချိန် အရည်ပြားအား ဖြဲလိုက်စုလိုက် ပြန်ကစားကြည့်ရာ လီးထိပ်က ဒစ်ဖူးနီတာရဲကြီးမှာ ပေါ်လိုက်ပျောက်လိုက်နှင့် တင်းပြောင်နေ၏။အလိုလျောက် သူမလက်လေးက ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ပြုလုပ်ပေးနေရာ ခဏအကြာတွင် လက်ဖဝါးလေးထဲ တဒုတ်ဒုတ်နှင့် လီးက သွေးတိုးနေလို ဖြစ်လာခဲ့သည်။ခပ်တင်းတင်း ညှစ်ရင်း ဖြဲအကြည့် လီးထိပ်အပေါက်လေးမှ ဖြူဖြူပျစ်ပျစ် အရည်များ ဗျစ်ကနဲ့ ပန်းထွက်လာရာ လန့်ပြီး လီးအား လွတ်လိုက်တော့၏။

သူမလက်ထဲမှ လွတ်ထွက်သွားသော လီးမှာ ချက်ချင်း အပေါ်ထောင်လာက တဇပ်ဇပ်တုန်ရင်း လရည်ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်များလျှံထွက်နေသည်။လီးထပ် အပေါက်လေးမှ လရည်များက ဒစ်ဖူးအောက်ဖက် မေးသိုင်းကြိုးလေးဘေးမှ စီးကျနေတော့၏။နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် ရင်တုန်ပန်းတုန်ဖြင့် ဆက်မကြည့်ရဲတော့ပဲ ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းကာ အိပ်ခန်းတခါးဖွင့်ပြီး ထွက်လာခဲ့တော့သည်။

......................................................................................................

သူမအိပ်ခန်းထဲအမြန်ဝင်လာပြီး အိပ်ယာပေါ်လှဲချလိုက်သည်။ခဏအကြာမှ ရင်တုန်ခြင်းများ ရပ်တန့်သွား၏။အိပ်ပြင်ပြင်ထက် လူးလိမ့်ရင်း တော်တော်နှင့်အိပ်မပျော်တော့ပေ။နေမင်းခန့်၏ လီးတန်ကြီးမျက်လုံးထဲပေါ်လာကာ ဒစ်ဖူးရဲရဲကြီးထိပ်ပေါက်မှ လရည်ဖြူဖြူများ ပန်းထွက်လာသည်ကို ပြန်လည်မြင်ယောင်နေမိသည်။အတော်လေးမိုးချုပ်လာမှ အတွေးများဖျောက်ကာ ကြိတ်မှိတ်အိပ်လိုက်တော့၏။

" ဒေါက် ဒေါက် … ဒေါက် … မမခေါင် … မနက်ပိုင်း ချိန်းထားတာ ရှိသေးလား ခင်ဗျာ "

အခန်းပြင်မှ တံခါးခေါက်သံနှင့်အတူ နေမင်းခန့် အသံကြားမှ လူးလိမ့်ပြီး အိပ်ယာထလိုက်သည်။

" မရှိဘူး နေမင်းခန့် … ညနေပိုင်း မြေကွက်ဖိုး ငွေချေဖို့ … ရှယ်ယာရှင်တွေဆီ အကြောင်းကြားထားပေး … နေလည့် ၁ နာရီ ထမင်းစားပြီး ဒီကနေ … အစည်းဝေးလုပ်တဲ့ နေရာ ထွက်ဖို့ အဆင်သင့်လုပ်ထားပေး "

" ဟုတ် "

နေမင်းခန့် အခန်းပြင်မှ ထွက်သွားသော ခြေသံကြားရမှ ဟူးကနဲ့ သက်ပြင်းရှည်ကြီး မှုတ်ထုတ်လိုက်၏။ညက လီးကြီးအား ပွတ်သပ်ကစားနေမိသဖြင့် မနက်လင်းတော့ နေမင်းခန့်နှင့် မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဝံ့ပေ။သူမဆွဲထားသော အဆောက်ဦးပုံစံအား ဖုန်းဖြင့်ဓတ်ပုံရိုက်ကာ နေမင်းခန့်အဖေထံ ပြသလိုက်သည်။ပြင်ဆင်စရာရှိတာ ပြင်ပြီးသည်နှင့် နေမင်းခန့် အမေဖြစ်သူက မြေကွက်နှင့်ပက်သက်ပြီး မြေကွက်ပိုင်ရှင်အား တာဝန်ယူပေးရန် စာချုပ်ထဲထည့်ဖို့ ဖုန်းဖြင့် လှမ်းပြောနေ၏။

မနက်စာ ဆင်းစားပြီး အိပ်ခန်းထဲ နေ့တပိုင်း အောင်းနေလိုက်သည်။၁၂ နာရီလောက်တွင် ရေချိုးကာ မိတ်ကပ်ပါးပါး ပုတ်ပြီး ပါတိတ်အဝါရောင် ဝမ်းဆက်လေး ဝတ်ကာ မှန်ရှေ့ သူမခန္ဓာကိုယ်အား တပတ်လှည့်ကြည့်လိုက်၏။စိတ်ကျေနပ်မှု့ရမှ နူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးအား နူတ်ခမ်းနီ ပန်းရောင်အဖျော့လေးဆိုးကာ ဟော်တည် အောက်ထပ် ဆင်းခဲ့လိုက်သည်။

အောက်ထပ် ထမင်းစားခန်း၌ နေမင်းခန့်နှင့်ဦးထွန်းတို့ ရောက်ရှိနေကာ စားသောက်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏။ထမင်းစားသောက်ပြီး အလုပ်ကိစ္စအတွက် ဟော်တည်မှ ထွက်ခွာလာခဲ့တော့သည်။ညနေပိုင်းတွင် မြေကွက်ပိုင်ရှင် ဦးမင်းစိုးအား မြေကွက်ဖိုးငွေ အကြေချေကာ မြေကွက်နှင့်ပတ်သတ်သမျှ တစုံတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာပါက တာဝန်ယူပေးရန် စာချုပ်ထဲ ထည့်ရေးကာ စာချုပ်ချုပ်ဆိုလိုက်တော့၏။

ရှယ်ယာရှင်များနှင့် လုပ်ငန်းကိစ္စများပြောကာ အလုပ်စတင်မည့် ရက်အား သတ်မှတ်ပေးလိုက်သည်။ရှယ်ယာရှင်များနှင့် ဒါရိုက်တာအဖွဲ့ဝင်များ မရှင်းလင်းသည်အချက်များအား ပြန်လည်ရှင်းပြပေးကာ အစည်းအဝေးအား သိမ်းလိုက်တော့သည်။သူမတို့တည်းခိုသော ဟော်တည်သို့ ပြန်ရောက်ချိန် မှောင်စ ပြုနေ၏။

" ကဲ … လုပ်ငန်းကိစ္စ ပြီးသွားပါပြီ … နက်ဖန် မနက်ပြန်ဖို့ … အဆင်သင့်လုပ်ထားလိုက်ကြတော့ "

ဟော်တည်သို့အရောက် ကားပါကင်နား မရောက်ခင် နေမင်းခန့်နှင့်ဦးထွန်းအား မှာကြားနေသည်။

" ဟုတ် … မမလေး "

" ဟုတ် … မမခေါင် "

ကားပေါ်မှ အဆင်း တစုံတစ်ခု သတိရဟန်ဖြင့် ပြန်လှည့်ကာ…

" နေမင်းခန်း … ဟိုပြန်ရောက်တာနဲ့ အဆောက်ဦးအတွင်းပိုင်း အခန်းအလှဆင်ဖို့ ဒီဇိုင်း ၃ မျိုးလောက်ဆွဲထား "

နေမင်းခန့်မှာ ခေါင်းညိတ်ပြရင်း ဖင်သားကြီးများရမ်းကာ ဟော်တည်တွင်း ဝင်သွားသော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ခန္ဓာကိုယ်နောက်ပိုင်းအား ငေးကြည့်နေမိသည်။အလုပ်လုပ်ရာတွင် မြန်ဆန်တိကျပြီး အမြော်အမြင်ရှိသော နုနုထွဋ်ခေါင်အား ပထမဆုံးအကြိမ် လေးစားလာတော့၏။

.................................................................................................................................

" ဒါလေးနဲ့များ လိုက်မလား … ဒါလေးရော "

ခြံဝင်းကျယ်ကြီးတစ်ခု အတွင်းရှိ လှပခန့်ညားသော နှစ်ထပ်တိုက်၏ အိပ်ခန်းလေးထဲ နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ရှေ့ သူမကိုယ်လုံးအား တစ်ပတ်လှည့်ကြည့်လိုက်၏။အဝတ်စားများ တထည်ပြီးတထည် ကပ်ကာ ကြည့်ရင်း သူမကိုယ် သူမ ပြန်မေးနေတော့သည်။ချောင်းသာမှ အလုပ်ကိစ္စနှင့်ပြန်လာပြီး ၁လတိတိပြည့်သောနေ့တွင် နေမင်းခန့် အိမ်မှ သဒ္ဒါဆွမ်းကပ်မည်ဖြစ်၍ ကုမ္ပဏီအတော်များများ ဖိတ်ကြားထား၏။သူမအနေဖြင့် ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်အနေနှင့်ရော နေမင်းခန့်၏ အထက်လူကြီးတစ်ယောက်အနေနှင့်ရော သွားရမည် ဖြစ်သဖြင့် အဝတ်စားရွေးကာ ဗျာများနေရသည်။

" ကျွိ … ကျွီ … ကျွီ …… ဟောတော် … အသဲလေး "

တံခါးဖွင့်သံနှင်အတူ မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်နန်းသဇင် အိပ်ခန်းတွင်း ဝင်လာရင်း မျက်နှာကြီးပြုံးနေမိ၏။ဆောက်လုပ်ရေးကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်တစ်ဦးဖြစ်ပေမယ့် အိမ်တွင် ကလေးတစ်ယောက်လို ပြုမှုနေထိုင်သော သမီးဖြစ်သူအား ချစ်စနိုးနှင့် ခေါ်လိုက်မိသည်။

" ကြည့်မနေပါနဲ့ မေကြီးကလည်း … ဒီမှာ သမီးကို ကူရွေးပေးပါဦး "

ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ သူ့နေရာနှင်သူ အချိုးဆစ်ကျကာ လှပကျော့ရှင်းနေသော သမီးဖြစ်သူ၏ ကိုယ်လုံးအလှအား ငေးကြည့်နေမိ၏။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ သူမအိပ်ခန်းထဲ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင် ဗလာစီယာ ခရမ်းရောင်လေးနှင့် ခါးအောက်ရှိ ဖင်သားကြီးက အတွင်းခံဘောင်းဘီမပါပဲ စကပ်အပါးသားအပျော့လေး ဝတ်ထားရင်း အဝတ်စားများ ရွေးနေရင်း မိခင်ဖြစ်သူအား လှမ်းပြောနေသည်။သူမ ခြေရင်းတွင် အဝတ်စားများ ပုံနေကာ အဝတ်ဗီဒို တစ်ခုလုံးလည်း ရှုတ်ပွ နေတော့၏။

" ခ်ခ် … အမလေး … လာပါပြီရှင့် … သူ့ကိုယ်သူ ကလေးလုပ်နေတာ … ကြည့်ပါဦး နဲတာကြီးတွေ မဟုတ်ဘူး "

သမီးဖြစ်သူနား တိုးကပ်သွားရင်း ဖင်သားစိုင်ကြီးများအား ပွတ်သပ်လိုက်သည်။

" ကိုကြီးခန့်မော်တို့ ဆွမ်းကျွေး သွားမလို့ မေကြီးရဲ့ … ဘာဝတ်သွားရမှန်း မသိဘူး "

အနားရောက်လာသော မိခင်ဖြစ်သူ ပါးပြင်အား နမ်းရင်း နူတ်ခမ်းလေးစူကာ ပြောနေလိုက်၏။

" ခါတိုင်း … ဒီလို မဟုတ်ပါဘူး … မေကြီး အသဲလေးက … ဘာလဲ … အဲဒီမှာ ချစ်သူနဲ့ ချိန်းထားတာလား "

" ဟာ … မေကြီး နော် "

နှာခေါင်းလေးရှုံ့ကာ မိခင်ဖြစ်သူ မျက်လုံးလေးဆွေကြည့်လိုက်ပြန်သည်။

" ခ်ခ် … ခ်ခ် … ကဲပါ … အသဲရယ် … အပေါ်က ဟောဒီ ကိုယ်ကျပ် မီးခိုးရောင်လေးဝတ် … အောက်က ထမိန်စကပ် အညိုလေးဝတ် … ခေတ်လည်းနောက်မကျဘူး … ဟော့ဟော့ရမ်းရမ်းလည်း မဖြစ်တော့ဘူးပေါ့ "

" အဟေးးးး … အာ့မို့ မေကြီးကို … ချစ်နေရတာ "

မိခင်ဖြစ်သူ ရွေးပေးသော အင်္ကျီနှင့် ထမိန်အား ဝတ်ကာ မှန်ထဲကြည့်ရင်း အားရကျေနပ်မိသည်။မီးခိုးရောင်အင်္ကျီကိုယ်ကျပ်လေးမှာ သူမကိုယ်လုံးလေးအား ချပ်ကပ်နေကာ လက်မောင်းသားဖွေးဖွေးပြည့်ပြည့်လေးက ပေါ်လွင်နေ၏။

ရင်သားစူစူလေးများ ဖေါင်းကြွနေကာ ခါးလေးခွက်နေသဖြင့် အောက်မှ ဖင်သားကြီးများကလည်း ထမိန်စကပ်ကြောင့် ပို၍ ထွားလာသယောင် ထင်နေရပြန်သည်။မျက်နှာနုနုချောချောလေးပေါ် မျက်ခုံးထူထူနှင့်မျက်လုံးရွဲကြီးများ နေရာယူထားကာ စင်းနေသောနှာတံလေးနှင့် နူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးက မြင်သူတကာတိုင်း လည်ပြန်ငေးယူရ၏။ပိုက်ဆံအိတ် အနက်လေးအား ပုခုံးပေါ်လွယ်ကာ ကားသော့နှင့် သူမ ကိုင်နေကြ ဖုန်းပါမပါ စစ်ကြည့်လိုက်သည်။

မိခင်ဖြစ်သူအား အာဘွားတချက်ပေးကာ အောက်ထပ်သို့ဆင်းခဲ့လိုက်၏။အောက်ထပ်သို့ အရောက် ကားဂိုဒေါင်ဘက် လျှောက်ကာ သူမကားလေးအား ထုတ်ပြီး လမ်းမပေါ်မောင်းထွက်ခဲ့သည်။လမ်းမကြီးဘေးနား အသွားအပြန်ယဉ်များ လမ်းသွားလမ်းလာများ ခဏစောင့်ကာ လမ်းမပေါ် ကားလေးအား မေးတင်လိုက်၏။ထို့နောက် နေမင်းခန့်တို့ အိမ်သို့ ကားလေးအား ဦးတည်လိုက်တော့သည်။

သူမရောက်သွားချိန် လူအတော်တော်များ ရောက်ရှိနေသည်။ခြံဝင်းထဲဝင်လိုက်သည်နှင့် ကားလေးများ တန်းစိရပ်ထားရာ ခြံဝင်း၏ ညာဘက်ခြမ်းသို့ တန်းမောင်းကာ လွတ်တဲ့နေရာအား ကားထိုးရပ်လိုက်သည်။ကားပေါ်မှဆင်းကာ ခြံဝင်းအလယ်တည့်တည့် အုတ်ခင်းလမ်းလေးပေါ် ပြန်လျှောက်လာခဲ့၏။အိမ်မကြီးထဲ အရောက် ဇွန်းသံ ခရင်းသံ ရယ်မောသံများ နားထဲတိုးဝင်လာကာ နေမင်းခန့်၏ အသံလေး အရင်ဆုံးကြားလိုက်ရသည်။

" ဟော … မမခေါင် လာပြီ "

နေမင်းခန့် အသံနှင်အတူ စားသောက်နေသော ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်များ စီးပွားရေးထိပ်တန်းပညာရှင်များ လုပ်ငန်ရှင်းများ အလွှာအသီးသီးမှ ပုရိသတို့၏ မျက်လုံးများက သူမခန္ဓာကိုယ်ပေါ် ကျရောက်လာသည်။

" ဟာ … မင်းသမီး ရှုံးတယ်ဗျာ "

" လူပြည်မှာ … နတ်သမီး တကယ်ရှိတာဗျို့ "

" လူမှဟုတ်ရဲ့လား … ချောလိုက်တာ "

လုပ်ငန်းနှင့်ပတ်သက်ပြီး ရင်းနှီးသူအချို့က ဝိုင်းစနေကြသည်။ခုမှမြင်ဖူးသော သူတစ်ချို့ကလည်း နုနုထွဋ်ခေါင်နှင့်ရင်းနှီးသူအချို့အား မေးမြန်းနေကြသည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ပြန်လည်းပြုံးပြနုတ်ဆက်ရင်း နေမင်းခန့်စီစဉ်ပေးသော စားပွဲအလွတ်တစ်လုံး၌ ဝင်ထိုင်လိုက်၏။နေမင်းခန့်မှာ စတစ်ကော်လံအဖြူ ပိုးပုဆိုး နက်ပြာလေးနှင့် ဆံပင်လေးအားလှန်ဖီးထားကာ ခန့်ညားချာမောနေသည်။

" မမခေါင် … အုန်းထမင်းလား … ထမင်းအဖြူလည်း စားလို့ရတယ် "

" ရိုးရိုး ထမင်းဖြူပဲ လုပ် … နေမင်းခန့် "

ခဏအကြာ ကြက်ကြော် ဆိတ်သားနှပ်နှင့် ထမင်းဖြူများ နေမင်းခန့်ကိုယ်တိုင် ယူချလာသည်။နတ်သမီးရှုံးအောင် လှပနေသော နုနုထွဋ်ခေါင်ဘေးမှ ဘယ်မှ ထမသွားတော့ပဲ မျက်နှာလေးအားငေးကြည့်နေ၏။ကြက်ကြော် ကြွတ်ကြွတ်လေးအား အမျှင်လေးများဖြစ်အောင် ခွာပေးကာ ဖန်ခွက်အလွတ်တစ်လုံးထဲ အအီပြေ သောက်ရန် အချိုရည်ငှဲ့ပေးနေပြန်သည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာလည်း ဝင်လာကတည်းက ဂရုတစိုက် ဧည့်ခံပြုစုပေးတော့ နေမင်းခန့်၏ အပြူအမူလေးများကြောင့် ဘဝင်ခိုက်နေမိသည်။ထိုစဉ် သူမတို့ဝိုင်းသို့ လူတစ်ယောက်ရောက်ရှိလာ၏။

" ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင်လား ခင်ဗျာ … နာမည်က ရင်းနှီးနေတာ ကြာပါပြီ … လူတော့ ခုမှပဲ မြင်ဖူးတော့တယ် "

" ဟုတ် … ကျမ … နုနုထွဋ်ခေါင်ပါ … ဘာရှိလို့ များပါလည်းရှင် "

နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ထမင်းစားအပြီး အချိုရည်သောက်နေစဉ် ရုတ်တရက် လာမိတ်ဆက်သော ခပ်သန့်သန့် လူအား ချက်ချင်းပြန်မေးလိုက်သည်။

" အေးဗျာ … စားတုန်းသောက်တုန်း … ခုလို လာပြောမိတာ အားနာမိပါတယ် … ကျနော်နာမည် မိုးစက်ပါ "

" ရပါတယ်ရှင် … ကျမ ထမင်းစားပြီးပါပြီ "

ခုမှသိသော သူစိမ်းယောင်္ကျားတစ်ဦးအား ပြုံးရွှင်စွာ ရယ်မောစကားပြောနေသော နုနုထွဋ်ခေါင်အား ကြည်ရင်း နေမင်းခန့် မျက်နှာလေး တည်သွားရသည်။ခုန ပျော်ရွှင်မှု့လေးများ ချက်ချင်းပျောက်ကွယ်သွားတော့၏။

" ဟုတ် … ကျနော် … နေရာ အလွတ်လေး တခု … အဆောက်ဦးလေး တခု အပ်ချင်လို့ပါ … ခုန … ဦးဝေလု တို့နဲ့ စကားစပ်မိမှ … ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင်နဲ့ အလုပ်လုပ်ဖို့ အကြံပြုကြလို့ပါ "

" အော် … ဦးဝေလု တို့နဲ့က … လူရင်းတွေပါရှင် "

" ဟုတ် … ပေ၅၀၀ ပတ်လည်လောက်ကို … မီနီမားကပ် အသေးစားလေးတခု ပါအောင် တိုက်ခန်းလေးတွေ ဆောက်ချင်လို့ပါ … ပြီးတော့ အပန်းဖြေဖို့ ရေကူးကန်တို့ ကစားကွင်းတို့ အစုံပေါ့ … အဲလို ဆောက်ချင်ပေမယ့် … ဘာမှ မစီစဉ်တတ်လို့ပါ "

" ဟုတ် … ဒီက … ကိုကြီးခန့်မော် နဲ့ မရင်းနှီးဖူးနဲ့ တူတယ် "

" ကျနော်က ဒီလိုင်းထဲက မဟုတ်ဘူး ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင်ရယ် … ဦးဝေလုတို့နဲ့ ပါလာရင်း စကားစပ်မိရာက … ခုလို လာမေးမိတာပါ … ဘန်ကောက်မှာ ရှယ်ယာဝင်ထားတာတွေရှိတယ် … ခု ကျနော့် အစီစဉ်လေး အောင်မြင်ရင် မြန်မာပြည်မှာပဲ အေးဆေးပြန်နေချင်လို့ "

" ဟုတ်ပါပြီရှင် … ကျမ အဆင်ပြေတဲ့နေ့ … ကိုမိုးစက်ကို လှမ်း ဆက်သွယ်ပေးပါ့မယ် … မြေကွက်အနေထားနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်အနေထား ပုံလေးတွေ စုထားပေးပေါ့ "

" ဟာ … အဲဒါတော့ စိတ်ချ … ကျနော့အိမ်မှာ … အဲဒီမြေလွတ်ကို ရှု့ဒေါင့် အမျိုးမျိုးက ရိုက်ထားတဲ့ပုံတွေ ရှိတယ်ဗျ … ခုလိုက်ကြည့်တောင် ရပါတယ် "

" ခ်ခ် ခ်ခ် … လုပ်ငန်းကြီး လုပ်မယ့်သူပဲ … မလောပါနဲ့ ကိုမိုးစက်ရယ် "

မိုးစက်နှင့်စကားပြောရင်း နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေမင်းခန့်အား မသိမသာ ခိုးခိုး ကြည့်ရင်း စိတ်ထဲ ကြိတ်ပြီးကျေနပ်လျက်ရှိသည်။နေမင်းခန့်မှာ မျက်နာပျက်နေကာ သူမပေါ် သဝန်တိုနေသည်ကို မြင်နေရ၏။သို့သော် ချက်ချင်း နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ဝဋ်လည်ခဲ့ရသည်။

နေမင်းခန့်ဘေးနား ဆံပင်ဂုတ်ဝဲလေးနှင့် ငယ်ငယ်ချောချော မိန်းကလေးတစ်ယောက် ရောက်လာကာ နေမင်းခန့်အား လက်မောင်းရိုက်လိုက် ပုခုံးပုတ်လိုက်နှင့် ရယ်ရယ်မောမော စကားတွေပြောနေသည်ကို မြင်လိုက်ရတော့၏။ထိုမိန်းကလေး ရောက်လာသည်နှင့် နေမင်းခန့်မှာ သူမဘက် လှည့်မကြည့်တော့ပေ။စိတ်ထဲ ဖျင်းကနဲ့ဖြစ်ကာ မိုးစက်နှင့် လုပ်ငန်းကိစ္စ စကားပြောရာတွင် စိတ်မပါတော့ပေ။ထိုစဉ် ဆံပင်ဂုတ်ဝဲနှင့် မိန်းမချောလေးမှာ နေမင်းခန့် လက်မောင်းအား ဆွဲကာ…

" မရဘူးကွာ … ခုထ … အိမ်လိုက်ပို့ … အိမ်ဖို့ အုန်းထမင်း သွားပို့ရမှာ "

" မီးငယ် ကလည်းကွာ … ဒီမှာ … ကိုကို့ ဧည်သည်တွေ ရောက်နေလို့ပါ "

" ခုထဆို … ထနော် … မီးငယ် အကြောင်းသိတယ် မလား "

မီးငယ်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင်တို့အား တစက်မှ မကြည့်ပဲ နေမင်းခန့် အား ဇွတ်ပူဆာနေသည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ မီးငယ်အား တချက်ကြည့်ရင်း မိုးစက်နှင့် စကားဆက်ပြောနေ၏်။သို့သော် နေမင်းခန့်အား ပိုင်ဆိုးပိုင်နင်းနှင့် လက်မောင်းအားဆွဲကိုင်ပြောနေသော မီးငယ်အား စိတ်ထဲမှ အမှုံ့ချေပစ်ချင်နေသည်။

သူမ အသက်ရွယ်အရ နေမင်းခန့်အား ဒီလိုအပြုမှုမျိုး လုပ်ရန် မသင့်တော်ပေ။သင့်တော်သည်တိုင် နေမင်းခန့်နှင့် သူမမှာ ချစ်သူလည်းမဟုတ်။အလိုလိုနေရင်း စိတ်ထဲ တအုံနွေးနွေး ခံစားနေရသည်။ထိုစဉ် နေမင်းခန့် မိခင် ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်တစ်ယောက် စတီးချိုင်ကြီးကိုင်ကာ ရောက်ရှိလာ၏။


 အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>



အချစ်မရှိ အမုန်းမသိ ငါရင်ခုန်တာ ငါမသိ အပိုင်း ( ၁ )

အချစ်မရှိ အမုန်းမသိ ငါရင်ခုန်တာ ငါမသိ အပိုင်း ( ၁ )

ဘုံခုနှစ်ဆင့် (အတွေးပင်လယ်ပြာတွင်ရေးသားသည်)

" ဟာကွာ … မလွယ်ကြောပဲ "

အိပ်ကောင်းနေစဉ် ခေါင်းရင်းဘက် စားပွဲခုံပေါ်မှ ဖုန်းသံကြောင့် ဖွင့်နားထောင်မိရာ တဖက်က အသံကြောင် နေမင်းခန့် တစ်ယောက် စိတ်ညစ်သွားရတော့သည်။ ကျောင်းပြီးကာစ သူငယ်ချင်းများနှင့် အချိန်ဖြုံးနေသော သူအား ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးခန့်မော်မှ တချက်လွတ်အမိန့်ဖြင့် အလုပ်ဝင်ခိုင်းလိုက်သည်။ဖခင်ဖြစ်သူနှင့် ရင်းနှီးသော လုပ်ငန်းရှင်တစ်ဦးဆီ အလုပ်ဝင်ခဲ့ရ၏။

" မင်းလေး အကြောင်းပဲတွေး … အဝေးက ဆုတောင်းဆဲလေ … လွမ်းနေဆဲမို့ ……… "

ဖုန်းရိမ်းတုံးသံလေးမြည်လာရာ ချက်ချင်း ဖွင့်လိုက်မိသည်။

" ဟယ်လို … အမိန့်ရှိပါ ခင်ဗျာ "

" အမိန့်ရှိပါ နောက်ထား … ခု … မင်း အဝတ်စား ၅ စုံနဲ့ … ရုံးကို ၄၅ မိနစ်အတွင်း ရောက်အောင်လာခဲ့ … အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခရီးထွက်ရမယ် "

" ဗျာ "

အလုပ်ဝင်တာ မကြာသေး အထက်စီးမှ အမြဲဆက်ဆံသော ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင်အား နေမင်းခန့် ကြည့်မရပေ။ဖခင်ဖြစ်သူအား ကြောက်ရသဖြင့် သည်းခံလုပ်နေရသည်။အမှန်တော့ ဖခင်ဖြစ်သူဦးခန့်မော်ကလည်း ကန်ထရိုက်တစ်ဦးပင်ဖြစ်၏။သားအဖချင်း လုပ်ငန်းထဲ မထားချင်သဖြင့် ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင်ဆီ အလုပ်ဝင်ခိုင်းထားသည်။ရေအမြန်ချိုးကာ အဝတ်စားများ အိပ်ထဲထည့်၍ အောက်ထပ် ဆင်းလာရာ…

" ဟော … သားလေး … မာမီ … မနက်စာ လုပ်ထားတယ် … လာစား "

" သား ခရီးထွက်ရမှာတဲ့ … မာမီ "

" မာမီ … သိပြီးပါပြီ သားရယ် … ခေါင်က … ဖုန်းဆက်ပြောထားပါတယ် "

" ဟင် "

" ခ်ခ် … ခ်ခ် "

ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ စူပုတ်နေသော သားဖြစ်သူ မျက်နှာလေးအားကြည့်ရင်း ရယ်မောနေတော့၏။မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ ရှေ့နေတစ်ဦးဖြစ်ပြီး ခင်ပွန်းသည်လုပ်ငန်းအား အများကြီးအထောက်ကူပြုကာ ခုထိ စာချုပ်စာတန်းများချုပ်ဆိုရာတွင် ဦးခန့်မော် လှည့်မကြည့်ရပေ။သူမ ဘဝအား ခင်ပွန်းသည်နှင့် သားဖြစ်သူထံ မြုပ်နံ့နေထိုင်ခဲ့၏။နေမင်းခန့်တစ်ယောက် စားသောက်ပြီး အဝတ်အိတ်လေးဆွဲကာ ကားဖြင့် ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင် ရုံးခန်းရှိသော ဝင်းကြီးထဲမောင်းဝင်လာခဲ့သည်။

" ဟေ့ … ကား ဒီမှာပဲရပ် "

ရုံးခန်းအပေါက်ဝရှေ့မှ အစိမ်းရောင်း ပါတိတ်ဝမ်းဆက် ဝတ်ဆင်ထားသော ခပ်ချောချော မိန်းမဆီက သြဇာသံအပြည့်ရှိသော အမိန်သံတခု ထွက်ပေါ်လာသည်။နေမင်းခန့်လည်း ပြောလို့သာ ပြောရတာ ဒေါ်နုနုထွဋ်ရှေ့ရောက်လျင် အရာရာအရှုံးပေးနေရ၏။

" ကားသွား … ထားရမှာလေ "

" မလိုဘူး … မင်းကား အိမ်ပြန်ပို့ရမှာ … အဝတ်စားထုတ်တွေ … ငါ့ကားပေါ်ပြောင်းထဲ့လိုက် "

ပြောပြီးပြီးချင်း သူမဖုန်းလေးထုတ်ကာ ဖုန်းဆက်နေသည်။ခဏအကြာ ရုံးခန်းထဲမှ လူတစ်ယောက် ထွက်လာတော့၏။

" ရောက်ပါပြီ … မမလေး "

" အဲဒီကားကို ရှင့်ပြောထားတဲ့ လိပ်စာ အတိုင်း ပြန်ပို့လိုက်ပါ … နေမင်းခန့် … မင်းကားသော သူ့ပေးလိုက်… ရပြီ "

စကားပြောနေရင်း နဖူးပေါ်ဝဲကျလာတဲ့ ဆံနွယ်အိအိလေးအား ခေါင်းလေးစောင်းပြီး ပင့်တင်ကာ သူမကားရှိရာ လျှောက်လာခဲ့သည်။နေမင်းခန့်လည်း ကားထဲမှ အဝတ်အိတ်ဆွဲကာ ရုံးခန်းမှ ထွက်လာသူအား ကားသော့ပေးရင်း ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင်နောက်မှ အမြန်လိုက်ရတော့၏။နက်မှောင်သောဆံနွယ်လေးများ ယိမ်းနွဲ့နေကာ ခါးသေးကျဉ်လေးအောက်မှာ ဝိုင်းစက်ကော့ထွက်နေသော ဖင်သားကြီးများက လမ်းလျှောက်တိုင်း အိကနဲ့ တုန်ခါနေပြန်သည်။ကားရှေ့တံခါးနား ရပ်ကာ ဒါရိုင်ဘာ ဦးထွန်းအား ကားနှင့်ပက်သက်သည်များမေးနေသည်။

" ကား … သေချာ စစ်ပြီး ပြီလား … ဦးထွန်း "

" စစ်ပြီးပါပြီ … မနေ့ကမှ ဝါးရှော့ကို သေချာ စစ်ခိုင်းထားတာ … မမလေး "

" ဟုတ် … မြို့ထဲ … တခုခု စားမယ် … ပြီးတာနဲ့ … နေပြည်တော်ထိ တောက်လျှောက်မောင်း … အဲရောက်မှ ထမင်းစား နားမှာ "

ယဉ်မောင်း ဦးထွန်းအား ပြောနေစဉ် သူမ လက်ကိုင်ဖုန်းလေး အသံမြည်လာတော့သည်။

" ဟဲလို … ကိုကြီးခန့်မော် … ပြော "

" ခရီးထွက်ပြီလား … သားရော ရောက်ပြီလား "

" ရောက်ပါပြီ … ခုပဲ … ထွက်ကြတော့မှာ နေမင်းခန့်ကားကို … ပြန်ပို့ခိုင်းလိုက်တယ်နော် "

ဖုန်းပြောရင်း ကားနားရပ်နေသော နေမင်းခန့်အား ကားထဲဝင်ရန် လှမ်းပြောနေသေးသည်။

" ok … ခေါင်ရေ "

" ဒါပဲနော် ကိုကြီး … ဟိုရောက်မှ အဆောက်ဦးပုံစံတွေ ဆွဲပြီး လှမ်းပို့ပေးပါ့မယ် … တချက်ကြည့်ပေး "

နေမင်းခန့်လည်း ကားနောက်ခန်းဖွင့်ကာ ဝင်ထိုင်ရင်း နုနုထွဋ်ခေါင်အား စောင့်နေလိုက်သည်။ခဏအကြာ ကားတံခါးပွင့်လာပြီး နုနုထွဋ်ခေါင်ဝင်လာကာ ဝင်ထိုင်လိုက်၏။ကားနောက်ခန်းထိုင်ပြီးသည်နှင့် ဦးထွန်းအား ကားမောင်းရန် ပြောလိုက်တော့သည်။ကားလေးမှာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ရုံးခန်းရှေ့မှ ထွက်လာရာ ခြံဝင်းနားအရောက် လူတစ်ယောက်က သံတံခါးကြီးအား ဖွင့်ပေးလိုက်၏။

" မမလေး … မင်္ဂလာပါ "

" ဟုတ် … မင်္ဂလာပါ … ညဘက်တွေ ဂရုစိုက်ကြနော် "

သူမ အလုပ်သမားအား မှာကြားရင်း ကားမှန်တံခါးအား ဆွဲတင်လိုက်တော့သည်။ကားလေးမှာ မြို့တွင်းလမ်းမကြီးအတိုင်း ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန်လေး မောင်းနှင်နေရာ နေမင်းခန့်တစ်ယောက် ပထမဆုံးအကြိမ် နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ရေမွေးနံ့ဖျော့ဖျော့နှင့် ကိုယ်သင်းနံ့လေး ရရှိလိုက်၏။လုပ်ငန်းကြီးတခုလုံး ဦးဆောင်နေသဖြင့် ဒေါ်တပ်ခေါ်နေကြသောလည်း နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ အသက် ၃၀ စွန်းစွန်းလေး ရှိသေးသည်။ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် လှပကျော့ရှင်းကာ မျက်နှာသွယ်သွယ်ချောချောလေးနှင့် ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးပါးနပ်သဖြင့် အချိန်တိုအတွင်း ဝါရင့် စီးပွားရေးပညာရှင်များနှင့် ရင်ဘောင်တန်းနိုင်ခဲ့သည်။

ခုလည်း ချောင်းသာဘက် ဟိုတည်ဆောက်ရန် နေရာဝယ်ထားပြီး ဖြစ်၏။အခန်းတွင်း ပရိဘောက ပစ္စည်းများ အလှဆင်ရာတွင် နေမင်းခန့်အား သင်ပေးရင်း အသုံးချရန် စီစဉ်ထားသည်။ကားလေး လူးသွားစဉ် ကူရှင်ပေါ်အိကားနေသော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ဘယ်ဘက်ဖင်သားကြီးမှာ နေမင်းခန့် ညာဘက်ပေါင်အား ထိကပ်သွား၏။ဒိန်းကနဲ့ စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်း ဖြစ်ကာ နေမင်းခန့် တစ်ယောက် ခြေဖျားလက်ဖျားများ အေးစက်လာရသည်။

ရုတ်တရက် နုနုထွဋ်ခေါင်အား ကြည့်မိရာ သူမမှာ ခပ်တည်တည်ပင် ရှေ့ကိုသာ မျက်နာမူထားသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏။ဘေးတိုက်အနေထားမို့ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ မျက်နှာချောချောလေးမှ မျက်ခုံးထူထူလေးတဖက်က ကွေးကျနေကာ မိတ်ကပ်အနည်းငယ်လူးထားသော ပါးပြင်မို့မို့လေးနှင့် အနီရောင်ဆိုးထားသော နူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးက ထင်းကနဲ့ ပေါ်လွင်နေ၏။အနီးကပ် ကြည့်မိမှ အတော်ချောသော မိန်းမတစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်း နေမင်းခန့် တွေးနေမိသည်။

ငေးကြည့်နေစဉ် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ သူ့ဘက်လှည့်ကြည့်သဖြင့် ချက်ခြင်းမျက်လွှာချကာ ခေါင်းငုံ့ထားလိုက်ရ၏။မကြာမှီ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တခု ဝင်ထိုင်ကာ မနက်စာ ရှမ်းခေါင်ဆွဲနှင့် ကော်ဖီ သောက်ကြကာ ကားလေးမှာ ဆက်လက်ထွက်ခွာလာရင်း မြို့ပြင် အမြန်လမ်းမကြီးပေါ်ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။

လမ်းရှင်းသဖြင့် ကားလေးမှာ သာမန်ထက်နဲနဲပိုမောင်းကာ ငြိမ့်ကနဲ့ငြိမ့်ကနဲ့ ပြေးနေတော့သည်။လမ်းဘေး လယ်ကွင်းများ သစ်ပင်ကြီးများ ခမ်လှမ်းလှမ်းမှ လူနေအိမ်တဲလေးများ ရိပ်ကနဲရိပ်ကနဲ့ ကျန်နေရစ်သည်။မြို့တွင်းမှ ထွက်လာရာ ၃ နာရီခန့်အကြာတွင် နေမင်းခန့်ဘေး၌ နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ မျက်လုံးလေးများ စင်းလာပြီး ငိုက်ကနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတော့၏။

ကားလေးက လူးကာလွန့်ကာဖြင့် တဖြည်းဖြည်း နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ခေါင်းလေးမှာ နေမင်းခန့် ပုခုံးပေါ်ကျရောက်လာခဲ့သည်။နေမင်းခန့်မှာ နိုးရအခက် ပြုရအခက် မိမိ အထက်လူကြီးမို့ ချီတုန်ချတုန် ဖြစ်နေရသည်။သူစိမ်းမိန်းမတစ်ယောက်နှင့် အသားချင်းထိကပ်နေရသည်မှာ ကြာလာသည်နှင့် အမျှ ပေါင်ကြားမှ လီးက တဆစ်ဆစ်နှင့် ခံစားနေရသည်။နုနုထွဋ်ခေါင်၏ အင်္ကျီလည်ဟိုက်လေးအတွင်းမှ ရင်သားဖွေးဖွေးလေးအား မြင်နေရာ အလိုအလျောက် လီးက ထောင်ထွက်လာရသည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ အပူအပင်မရှိ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်ပင် အိပ်မောကျနေတော့၏။

နေပြည်တော်ရောက်ခါနီးလေး ကားလမ်းမကြီးပေါ် ခွေးတစ်ကောင်ဖြတ်ပြေးရာ ယဉ်မောင်းဦးထွန်းမှာ လမ်းဘေးသို့ ကားအားဆွဲချလိုက်ရသည်။ကားဘရိတ်သံ တကျွိကျွိနှင့် အတူ ကားလေးမှာ လူးသွားသဖြင့် နုနုထွဋ်ခေါင်ကိုယ်လုံးမှာ နေမင်းခန့်ဘက် တိုးကပ်သွားရ၏။အိပ်ပျော်နေရင်း ခန္ဓာကိုယ်စောင်းကျသွားသည်နှင့် ဘယ်ဘက်လက်က ထောက်လိုက်ရာ နေမင်းခန့် ပေါင်ကြားသို့ ထောက်မိသွားသည်။ချက်ချင်း သူမလက်ထဲ ခပ်မာမာ အသားစိုင်တစ်ခုထိမိသဖြင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ရာ နေမင်းခန်း၏ ထောင်မတ်နေသော လီးအား ဖိမိထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။

" အာ "

ချက်ချင်း မျက်လုံးလေးပြူးလာကာ မျက်နှာတပြင်လုံး ပန်းနုရောင်သန်းလာခဲ့သည်။နေမင်းခန့် ပေါင်ကြားမှ သူမလက်လေးအား အမြန်ပြန်ထုတ်ကာ ကားရှေ့ခန်းရှိ ဦးထွန်းအား လှမ်းမေးလိုက်၏။

" ဦးထွန်း … ကား ဘာဖြစ်တာလဲဟင် "

" ဘာမှ မဖြစ်ဘူး မမလေး … လမ်းပေါ် ခွေးတစ်ကောင် ဖြတ်ပြေးလို့ ရှောင်လိုက်တာပါ "

" အော် … တော်သေးတာပေါ့ … ကျမဖြင့် လန့်သွားတာပဲ

နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ လန့်သွားကြောင်းပြောရင်း နေမင်းခန့် ပေါင်ကြားအား အမှတ်တမဲ့ ပြန်ကြည့်မိနေသည်။အပျိုကြီးမမ တစ်ယောက် ကားလူးလို့ လန့်တာလား တခါမှ မကြုံဖူးသော လီးအား ဖိမိလို့လန့်တာလား ဆိုတာ သူမကိုယ်တိုင်ပဲ သိနိုင်လိမ့်မည်။ခဏအကြာ ကားလေးမှာ လမ်းဘေးမှ လမ်းမကြီးပေါ်ပြန်တက်ကာ ပုံမှန်လေး မောင်းနေတော့၏။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေမင်းခန့်အား လှည့်မကြည့်တော့ပဲ အပြင်ဘက် ရှု့ခင်းများအား ကြည့်ရင်း ငြိမ်သက်စွာလိုက်ပါလာခဲ့သည်။

နေပြည်တော်အရောက် သန့်ရှင်းလတ်ဆတ်သော ဆိုင်တစ်ဆိုင်တွင် ထမင်းစားကာ ပြန်အထွက် ကား ဆီအပြည့်ဖြည့်ခဲ့လိုက်သည်။နေပြည်တော်မှ ဆက်လက်မောင်းနှင်လာရာ ပုသိမ်သို့ ည၉နာရီခန့် ရောက်ရှိခဲ့သည်။တည်းခိုးခန်းငှားကာ အထုတ်အပိုးများ နေရာချပြီးမှ ထမင်းမှာစားလိုက်ကြ၏်။ထမင်းစားပြီး အိပ်ခန်းကိုယ်ဆီဝင်ကာ တစ်လမ်းလုံးညှောင်းညာလာခဲ့သမျှ အကြောဆန့်ရင်း မှေးနေကြသည်။

ဦးထွန်းတစ်ယောက် ခေါင်းချသည်နှင့် နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော်သွားပေမယ့် နုနုထွဋ်ခေါင်နှင့် နေမင်းခန့်မှာ အိပ်မပျော်သေးပေ။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ကျောင်းပြီးကတည်းက စီးပွားရေး လောကထဲ ခြေစုံပစ်ဝင်ခဲ့ရာ သူမအတွက် အချစ်ဆိုတာ ဗလာနတ္ထိပင်ဖြစ်သည်။ဘဝရှေ့ရေးအတွက် အချိန်အားလုံး အလုပ်ထဲ ပုံအောထားခဲ့သည်။လာရောက်ပိုးပန်းသော စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်များ စစ်ဗိုလ် အင်ဂျင်နီယာ ဆရာဝန်များ အလွှာပေါင်းစုံမှ ယောင်္ကျားများအား

ဘူးတစ်လုံးနဲ့ခါထားခဲ့သည်။လွန်ခဲ့သော ၅ လခန့်မှ လုပ်ငန်းတူ ပါတနာ ထိပ်တန်းစီးပွားရေးပညာရှင် ဦးခန့်မော်မှ သားဖြစ်သူအား လုပ်ငန်းသဘောတရားများ နားလည်အောင် သင်ပေးရန် တောင်းဆိုခဲ့သည်။တပြည့်မမွေးချင်သော်လည်း သူမအား ဒီလောကထဲရောက်ကာစ အကူညီပေးဖူးသဖြင့် အားနာနာနှင့်လက်ခံလိုက်ရသည်။နေမင်းခန့်မှာ ရုပ်ချောသလောက် ဂျစ်ကန်ကန်လေးမို့ စရောက်တာနဲ့ ခပ်တင်းတင်း ဆက်ဆံနေမိသည်။ဆရာတပြည့်ပုံစံမျိုးထက် ပိုပြီးရင်းနှီးကြောင်း မပြခဲ့ပေ။

သူမ၏ အမိန့်ဆန်သော စကားလုံးများအောက် ဖြစ်ပျက်သွားသော မျက်နှာလေးအား ပြန်တွေးမိတိုင်း အားရကျေနပ် နေရသည်။ခုလည်း ကားလူးသွားရာ မမျော်လင့်ပဲ နေမင်းခန့် လီးအား ထိကိုင်မိသော ဘယ်ဘက်လက်လေးအား ထောင်ကြည့်ရင်း အိပ်ယာပြင်ထက် တရှိန်းရှိန်းလေး ဖြစ်နေရသည်။

နေမင်းခန့်မှာလည်း ခါတိုင်းကြည့်မရပေမယ့် ခုလို ခန္ဓာကိုယ်ချင်း အနီးကပ်နေမိရာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ အလှတရားများအောက် ပစ်ကျသွားရသည်။ပိုဆိုးသည်က နုနုထွဋ်ခေါင်၏ လက်ကလေးတဖက်က သူ့လီးအား ထောက်မိသဖြင့် ပြန်တွေးတိုင်း ပေါင်ကြားမှ လီးက တင်းမာနေရ၏။အလိုလျောက် လက်က လီးအားပွတ်သပ်ပေးနေမိတော့သည်။နေမင်းခန့် တစ်ယောက် တည်းခိုခန်းတွင် ထကြွလာသော ကာမစိတ်လေးအား ဖြေသိမ့်နေစဉ် အိမ်မှာ ကျန်ရစ်သော မိခင်နှင့်ဖခင်ဖြစ်သူမှာလည်း…

....................................................................................................

" ခ်ခ် … မောင် နော် "

" ဘာလို့လည်း … ခင်ရယ် … သားလေး မရှိတုန်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေရတာကို "

ပြတင်းပေါက်မှဝင်ရောက်လာသော လေပြေလေအေးလေးကြောင့် အိပ်ခန်းတွင် ခန်းဆည်းစလေးများ တလွင့်လွင့်လှုပ်ခတ်နေရာ ဦးခန့်မော်မှ ခန်းဆည်းစများအား ဘေးသို့ ဆွဲကပ်ပစ်လိုက်၏။အိပ်ယာပြင်ထက် ဗိုက်ခေါက်အနည်းငယ်ထွက်နေရုံလေးမှအပ အလှမပျက်သေးသော ချစ်ဇနီး ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်အား ဘေးတစ်စောင်းခွထားကာ နို့အုံလေးအား ညှစ်ကိုင်ကစားနေသည်။

" ယားတယ် … မောင်ရဲ့ "

" ခင်ကလည်း … အရင်ကဆို … မောင် … စို့ကွာ ကြာကြာလေးစို့ ဆိုပြီး ပြောပြောနေတာကို … ခုကြမှ ယားနေတာလား "

" အော် … တူမလား … မောင်ရယ် … အဲတုန်းက … ကလေးလဲ မရသေးဘူး … ပြီးတော့ …… ခ်ခ် "

" ပြီးတော့ … ဘာဖြစ်လဲ … ခင်ရယ် "

" တော်ပြီကွာ … ပြောပြဘူး "

" မရဘူးကွာ ပြောပြော … မပြောရင် ခင့် နို့တွေ ညှစ်မှာနော် "

" ဟိတ် … မလုပ် … ဟင့် …… မောင် …… လွတ် လွတ် … ပြောမယ် … တကတည်း … ယွနာ ဟွန့် "

ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ လင်ဖြစ်သူ လက်အား တွန်းထုတ်ရင်း တဟွန့်ဟွန့်နှင့် ငယ်မူငယ်သွေးလေး ကြွလျက်ရှိနေသည်။သူမ ညာဘက်တင်သားကြီးအား ယောင်္ကျားဖြစ်သူက ခွထားသဖြင့် ပေါင်ကြားမှလီးက အမြှောင်းလိုက် ထိကပ်နေ၏။ဖင်သားဆိုင်ကြီးနှင့် လီးအား ထိထိမိမိလေးကပ်သွားအောင် ညာဘက်ပေါင်အား မသိမသာလေး ကားထားလိုက်ပြန်သည်။

" ပြော လေ ကွာ "

" အဲတုန်းက အတွေ့အကြုံ့မှ မရှိတာ မောင်ရယ် … နို့စို့ခံရင်း ဟိုဟာ လုပ်တာ … ခံလို တအားကောင်းတာလေ "

" ဘယ်ဟာ လုပ်တာလဲ … ခင်ရဲ့ "

" အွန် … အလိုးခံတာ အလိုးခံတာ … ကဲ … ဒီလိုစကား ကြားချင်တာမဟုတ်လား … ဟွန့် "

ဦးခန့်မော်မှာ ချစ်ဇနီးအာ ရမ္မက်စိတ်လေးများ နိုးထ လာစေရန် စကားနှင့် နိုးဆွနေတော့၏။အသက် ၅၀ ကျော်လာပေမယ့် ၁ ပတ် ၂ ကြိမ်လောက်တော့ လိုးနိုင်ခဲ့သည်။သို့သော် ဇနီးဖြစ်သူမှာ လိင်စိတ် အားနည်းလာသဖြင့် လိုးခါနီး စိတ်ကြွစေရန် နိုးဆွပေးနေရ၏။ခုလည်း သူလီးအား ပေါင်သားများ လှုပ်ကာ တင်သားများနှင့် ဖိကပ်နေသဖြင့် မကြာခင် လိုးရတော့မည်ကို သေချာပေါက် သိနေတော့သည်။

စကားပြော ခဏရပ်ကာ ဒေါ်ခင်မိုးမြင့် အင်္ကျ ီအား ချွတ်ရင်း ဘော်လီအား ဆွဲချရာ အနည်းငယ်တွဲကျနေသော နို့အုံကြီးမှာ ပေါ်လာခဲ့၏။နို့စို့ပေးနေစဉ် ဒေါ်ခင်မိုးမြင်မှာ ထထိုင်ရင်း ဘော်လီချိတ်အား လက်နောက်ပြန် ဖြုတ်ရင်း ပြန်လှဲချလိုက်သည်။ဦးခန့်မော်က နို့စို့ရင်း သူမနား နားလေး တိုးတိုးကပ်ပြောရာ မျက်နှာလေး ရဲတက်လာပြီး လက်လေးနှစ်ဖက်က မျက်နှာအား အုပ်ထားလိုက်တော့၏။

" အာ … မောင်ကလည်း ကွာ "

" လုပ်ပါ … ခင် ရဲ့ "

" ဟင့်အင်း ကွာ "

" ခဏပဲ လုပ်ကွာ … မောင်လည်း ခင့်ဟာကို ပြန်လုပ်ပေးမှာလေ "

" ဒီတခါ ပဲနော် … ဟွန့် "

ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ အိပ်ယာပေါ်မှ ထထိုင်ရင်း ခင်ပွန်းဖြစ်သူ၏ ခါးပုံစအား ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖြည်ချလိုက်သည်။ပုဆိုးအပေါ်စအား ပေါင်လယ်သို့ ဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲချရာ လမွှေးအုံထူထူနှင့် ဦးခန့်မော်၏ လီးကြီးမှာ မပျော့မမာ အနေထားဖြင့် ဗိုက်ပေါ်ကပ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏။ထိုနောက် လင်ဖြစ်သူ မျက်နာအား လှမ်းကြည့်ကာ အကြည့်ချင်းဆုံသည်နှင့်…

" အာကွာ … မကြည့်နဲ့လေ … မောင်ရယ် "

" အင်းပါ … မောင်မကြည့်တော့ဘူး "

ဦးခန့်မော်မှာ ခုထိရှက်သွေးဖျာတတ်သော ဇနီးဖြစ်သူမျက်နာအား မကြည့်တော့ပဲ မျက်လုံးမိတ်ထားလိုက်တော့၏။ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ လင်ဖြစ်သူ မျက်လုံးလေး မှိတ်သွားမှ ပေါင်ကြားမှ လီးဆီသို့ အကြည့်ရွေ့လိုက်သည်။ထို့နောက် အနှစ် ၂၀ ကျော် သူမစောက်ပတ်အား လိုးပေးသော လီးကြီးအား ရွှန်းရွှန်းစားစား စိုက်ကြည့်လိုက်၏။တဖြည်းဖြည်း ခါးညွတ်ကာ အပေါ်လန်နေသော ဒစ်ဖူး၏မေးသိုင်းကြိုးလေးမှ စ၍ လီးအရင်းထိ လျှာအပြားလိုက် ယက်ပေးလိုက်သည်။

.............................................................................................................................

 အခန်း  ( ၂ )

အရင်းနားရောက်မှ အပေါ်ပြန်တက်ကာ ဒစ်ဖူးအား လျှာဖြင့် လိပ်ဆွဲကာ ပါးစပ်ထဲ ဆွဲငုံပေးလိုက်၏။ပါးစပ်ထဲရောက်မှ လျှာထိပ်လေးဖြင့် ဒစ်အောက်ခြေနားထိ ဝိုက်ကာ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆွဲစုပ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ဦးခန့်မော်မှာ ချစ်ဇနီးချော၏ လျှာဖျားအောက်တွင် ခါးလေးတွန့်ကာ အရသာခံယူရင်း ပါးစပ်ထဲဝင်နေသော လီးအား ခိုးကြည့်လိုက်သည်။

ဇနီးဖြစ်သူ ဒေါ်ခင်မိုးအေးမှာ အရှက်ကြောက်ကြီးသဖြင့် လီးစုပ်နေချိန် ကြည့်လျင် မကြိုက်ပေ ခုလည်း ခင်ပွန်းဖြစ်သူ မျက်စိမှိတ်ထားသဖြင့် လီးအား စိတ်ပါလက်ပါ စုပ်ပေးနေတော့၏။လီးအရင်းအား ညာလက်ဖြင့် ထောင်ကိုင်က သူမတံတွေးများနှင့် ပြောင်လက်နေသော ဒစ်ကြီးအား စိုက်ကြည့်နေသည်။

လီးအရည်ပြားအားဖြဲချကာ ဒစ်ဖူးအောက်ခြေ ပတ်ပတ်လည်အား လျှာထိပ်ဖြင့် ထိုးကစားရင်း ၂ ချက် ၃ ချက်ခန့် ဂွင်းထုပေးနေသေး၏။ဒစ်ဖူးအား ဆွဲစုပ်လိုက် လီးအရည်ပြားအား အပေါ်ထိစုလိုက်နှင့် လင်ဖြစ်သူလီးအား စိတ်တိုင်းကျ ကလိနေပြန်သည်။သူမလက်ထဲ လီးကြီး အကြောပြိုင်းပြိုင်း ထလာမှ လက်ကလွတ်လိုက်၏။

ဦးခန့်မော် လီးက ထောင်မတ်နေလျက် တဇပ်ဇပ်တုန်နေရှာသည်။တုန်နေသော လီးအား ပါးစပ်ဖြင့် ဖမ်းငုံကာ လီးတဝက်လောက်ထိ အထက်အောက် လုပ်ရှားပေးလိုက်ပြန်၏။ဦးခန့်မော်တစ်ယောက် လီးတစ်ချောင်းလုံး တင်းလာသဖြင့် ပါးစပ်မှ ညည်းတွားရင်း တားလိုက်ရတော့သည်။

" အားပါးပါးးး …… ကောင်း လိုက် တာ … ခင်ရယ် … ထုတ်လိုက်ပါတော့ … ပါးစပ်ထဲ ထွက်ကုန်ပါ့မယ် …… အားဟား .… ရှီးးးးး းးးး "

" မောင်ပဲ … စုပ်ဆို … ဟွန့် … … ပြွတ်စ် "

ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ ဦးခန့်မော်၏ ညည်းတွားတောင်းပန်သံကြောင့် နောက်ဆုံးအနေဖြင့် လီးထိပ်အား ခပ်ပြင်းပြင်း တချက်စုပ်ကာ ပါးစပ်မှ ထုတ်ပေးလိုက်၏။ဒေါ်ခင်မိုးမြင့် ဘေးနား ပက်လက်လှဲချရာ ဦးခန့်မော်မှာ ချက်ချင်း ထပြီး ထမိန်အား ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

" အို့ … မောင် "

" မရှက်ပါနဲ့ … ခင်ကလည်း … မောင်တို့ နှစ်ယောက်ပဲ ရှိတာကို "

လင်ဖြစ်သူ စကားကြောင့် ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ ဖင်သားကြီးအား ကြွပေးလိုက်တော့၏။ထမိန်ချွတ်ပြီးစဉ် သူမပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက်ကာ စောက်ပတ်အား စိုက်ကြည့်နေသော ခင်ပွန်းဖြစ်သူအား…

" ဟိတ် … ဘာကြည့်နေတာလဲ … "

" ခင့် … စောက်ဖုတ်က … ခုထိ လှလို့ပါကွာ "

" ခ်လ်းးး … မောင်ရယ် … စောက်ပတ်လှတယ်လို့ ရှိလို့လား "

" ရှိတာပေါ့ … ခု … ခင့်စောက်ဖုတ် ဘေးသားကြီးတွေ ဖေါင်းကားပြီး စောက်စိလေးက မောင့်ကို ခေါင်းထောင်ကြည့်နေတာလေ "

သာမန်ချိန်များတွင် အရှက်ကြောက်ကြီးသော ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ ဦးခန့်မော်၏ ရမ္မက်စိတ်ထကြွစေသော စကားလုံးများကြောင့် တစ်တစ်ခွခွပြောရင်း အရည်ကြည်လေးများ စောက်ခေါင်းဝအတွင်း အိုင်လာရ၏။ခင်ပွန်းဖြစ်သူ လီးကြီးအား စုပ်ပေးစဉ် သူမစောက်ဖုတ်အတွင်းမှ တဆစ်ဆစ်ဖြစ်ကာ ဘေးနူတ်ခမ်းသား၂ခြမ်းမှ ဖေါင်းကြွလာတော့သည်။

ဦးခန့်မော်မှာ ဇနီးဖြစ်သူ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးအား ခါးညွတ်ကာ မျက်နာအပ်လိုက်တော့၏။စောက်ပတ်အုံကြီးအား တရွှတ်ရွှတ်နမ်းရင်း အက်ကွဲကြောင်းအတိုင်း လျှာဖြင့် ထိုးယက်လိုက်သည်။အ…ကနဲ့ ဇနီးဖြစ်သူ၏ ညည်းသံခပ်တိုးတိုးလေးနှင့် အတူ ပေါင်တန်တုတ်တုတ်ကြီးမှာ ဆက်ကနဲ့တုန်သွားသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရတော့၏။လျှာထိပ်အား စောက်စိလေးနားအရောက် ရပ်ကာ အောက်ပြန်ဆွဲချရင်း စောက်ခေါင်းဝထဲ ထိုးသွင်းပေးလိုက်ပြန်သည်။စောက်ခေါင်းအတွင်းရှိ အရည်ကြည်လေးများအား လျှာဖြင့်ထိုးစုပ်ပစ်ရာ ငံကျိကျိ ညှီစို့စို့ အရသာလေး ခံစားမိလိုက်၏်။

" အ … … မောင် ရယ် "

စောက်ခေါင်းထဲ လျှာနွေးနွေးလေး ဝင်ရောက်လာကာ အတွင်းသားများအား စုပ်ယူခံရသဖြင့် ဖင်သားစိုင်ကြီး မြှောက်တက်သွားရသည်။ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ဦးခန့်မော်၏ခေါင်းအား ဖမ်းဆွဲက စောက်ဖုတ်ကြီးဖြင့် ခဏဆွဲကပ်လိုက်၏။ပြီးမှ ဖင်သားကြီးအား အိပ်ယာပေါ် ပြန်ချလိုက်သည်။ဦးခန့်မော် လျှာက စောက်ခေါင်းမှ ထွက်လာကာ အဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းထဲ ပြန်ရောက်ချိန် စောက်ရည်ကြည်လေးများ ပွက်ကနဲ့ အန်ထွက်သွားပြန်၏။ကာမစိတ်လေးများ တောက်လောင်နေစဉ် စောက်စိလေးအား ဆွဲစုပ်ခံရသဖြင့် တကိုယ်လုံး တုန်သွားကာ အားကနဲ့ အော်ဟစ် ညည်းငြူလိုက်ရပြန်တော့သည်။

" အားးး းးးးးး … မောင် …… ဟုတ်တယ်ကွာ …… စုပ်ထား မလွတ်နဲ့ …… ရှီးးးး းးးး … ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ် "

ဦးခန့်မော်မှာလည်း ဇနီးဖြစ်သူ ကိုယ်လုံးလေး တဇပ်ဇပ်တုန်ကာ ညည်းနေသည်ကို ကြည့်ရင်း ရမ္မက်စိတ်များ ထပ်တူထကြွနေရ၏။စောက်ပတ်အုံ ကြီးအား လျှာအပြားလိုက် ယက်ကာ ပြူးထွက်နေသော စောက်စိလေးအား ဖိစုပ်တော့သည်။စောင်ခေါင်းဝမှ အထက်ထိ ပင့်ယက်ကာ အစိလေးအား လျှာဖျားဖြင့် ကော်ထိုးပေးပြန်၏။ ခဏအကြာတွင် ဇနီးဖြစ်သူ ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်၏ ပေါင်များ ကြွလာကာ အိပ်ယာပေါ် ခြေဖျားထောက်ရင်း စောက်ရည်များ တဗြန်းဗြန်း ပန်းထုတ်နေတော့သည်။

" အမေ့ …… အ …… အားးးးးးး ……… မ ရ တော့ ဘူး …… မောင်ရယ် …… ရှီးးးး းးးး ……… ထွက် …… ထွက် …… အားးးး းးးးး …… ထွက်ပြီမောင်ရဲ့ ……… အား အားးးး အားးးးးးး ………… ရှီးးးးး းးးးး "

ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ ပက်လက်အနေထားဖြင့် ဒူးကွေးခြေဖျားထောက်ကာ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ မျက်နာအား စောက်ရည်များနှင့် ပန်းပစ်လိုက်၏။ပေါင်သားတုတ်တုတ်ကြီးများ တဆက်ဆက်တုန်ကာ ဖနောင့်လေးနှစ်ဖက်ကြွရင်း အားရပါးရ စောက်ရည်များပန်းထုတ်ပြီး စောက်ရည်ကုန်မှ ဖင်သားစိုင်ကြီးအား ကုတင်ပေါ် ဖုန်းကနဲ့ချကာ ငြိမ်သက်သွားတော့သည်။

မျက်စိလေးစင်းကာ အသက်မျှင်းရှုနေချိန် စောက်ခေါင်းအတွင်းထဲ ခပ်နွေးနွေး အရာကြီးဝင်ရောက်လာရာ အရသာ အသစ်လေး ချက်ချင်း ခံစားမိပြန်သည်။လီးကြီးမှာ တဗျစ်ဗျစ်နှင့် တရစ်ချင်း ဝင်လာရာ ဆီးခုံးချင်းထိမှ ရပ်သွားတော့၏။

" ဟူးးးး … နားတောင် မနားရသေးဘူး မောင်ရာ … ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ လိုးနော် တအားမကြမ်းနဲ့ဦး "

ခင်ပွန်းဖြစ်သူ အကြောင်းသိနေ၍ ကြိုမှာထားလိုက်ရသည်။ဦးခန့်မော် တကယ်စိတ်ထန်လာလျင် ဗိုက်ကြီးနေသော အချိန်တောင် ပစ်ပစ်လိုးတတ်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။သူမစကားအဆုံး စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများ အပြင်သို ချိတ်ဆွဲသွားသလို ခံစားရကာ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ၏ လီးကြီး ပြန်ထုတ်မှန်း ခံစားသိရှိနေသည်။သို့သော် လီးတဝက်လောက်တွင် ရပ်တန့်ကာ လီးတန်ကြီးမှာ စောက်ခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာနေ၏။

သူမစကားအတိုင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးနေသော ခင်ပွန်းဖြစ်သူလည်ပင်းအား ဖမ်းဆွဲလိုက်တော့သည်။မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေထားဖြင့် မှောက်ယက်လေးလိုးနေသော ခင်ပွန်းဖြစ်သူမျက်နှာပြင်မှ သူမ ပန်းထားသော စောက်ရည်မခြောက်တခြောက်လေးများအား လျှာဖြင့် လိုက်ယက်ပေးနေပြန်၏။

" ဇွိ …… ဖလွပ် …… ဗျစ် …… အ …… ဘွတ် …… ဗျစ် …… အ အ "

ခပ်ဖြေးဖြေး လိုးနေရာမှ လီးအရင်းထိ ဖိလိုးသဖြင့် ဒစ်ဖူးက သားအိမ်ဝထောက်မိကာ စောက်ပတ်တအုံလုံး ကျင်ကနဲ့ ခံစားလိုက်ရသည်။သို့သော် နှစ် ၂၀ ကျော်လောက် ခံလာသူမို့ လင်ဖြစ်သူ စိတ်ကြွလာသည်ကို ရိပ်မိသဖြင့် ပေါင်နှစ်ခြမ်းဖြဲပေးလိုက်သည်။ခန္ဓာကိုယ်ချင်းတင်းနေအောင် ဖက်တွယ်ထားရင်း လာသမျှ လိုးချက်များအား ခံနိုင်အောင် အသင့်ပြင်ထားလိုက်၏။မကြာမှီ ဦးခန့်မော်၏ မီးပွင့်မတတ် လိုးချက်များ ကျရောက်လာတော့သည်။

" ဘွတ် …… ဖွပ် …… အားးး …… အားးးးးး … ဗြိ …… ဒုတ် စွက် ……… ဘွတ် ဖလွပ် …… အမလေးးးး …… အ အားးးးး းးးးးးး …… ဘွတ် ဘွတ် "

ဦးခန့်မော်မှာ လီးအဖျားထိထုတ်ကာ အရင်းထိ ပြန်ဖိဆောင့်သဖြင့် ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ ကောင်းလည်းကောင်း နာလည်းနာ ခံစားနေရသည်။တဖြည်းဖြည်းမှ နာကျင်မှု့လျော့နည်းလာကာ လီးအရသာ တွေ့နေမိ၏။လီးကြီးမှာ အဝင်ရောအထွက်ပါ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများအား ပွတ်သပ်ချိတ်ဆွဲပေးနေသဖြင့် ကာမစည်းစိမ်လေး ထိထိမိမိ ခံစားနေရပြန်သည်။

တချက်တချက် လင်ဖြစ်သူ၏ လီးကြီး စိုက်အကျ အောက်မှ ပင့်ကာ ပြန်ပြန်ဆောင့်ပေးနေ၏။သူမ ခံနိုင်ရည်ရှိလာကြောင်း မသိမသာလေး သက်သေပြလိုက်တော့သည်။ဦးခန့်မော်မှာလည်း ချစ်ဇနီးချောလေး အဆင်သင့်ဖြစ်သည်နှင့် လိုးအားထပ်မြှင့်ကာ ချိုင်းအောက်လက်လျိူသွင်းရင်း ပုခုံးနှစ်ဖက်အား မိမိရရလေး ဆွဲကာ တဖုန်းဖုန်း ပစ်လိုးတော့၏။မေးကြောများထောင်လာအောင် တရကြမ်းလိုးရင်း ပါးစပ်မှလည်း တစ်တစ်ခွခွ ပြောနေလိုက်ပြန်သည်။

" အင့် … ဘွတ် ဘွတ် … ကောင်းလား "

" ကောင်းတယ် … မောင်ရယ် "

" ဘာလို့ … အင့် အင့် … ကောင်း တာ လည်း "

" ဗျစ် …… မောင် လိုး ပေး လို့ …… အ အ …… ကောင်းတာပေါ့ … ရှီးးးးးးး "

" ဘာကြီးနဲ့ …… လိုးတာလည်း "

" မောင့် …… လီး ကြီး နဲ့ လိုး တာ လေ …… အ အားးးးးး းးးးးး "

" ဘယ်သူ့စောက်ဖုတ် … ကြီးကိုလည်း ကွာ … ဇွိ … ဖွပ် …… ဘွတ်ဘွတ် "

" ဟောဒီက … အားးးးး အမလေးးးး …… ခင့် … ခင့် …… ခင့် စောက်ပတ်ကြီးကိုပေါ့ …… ရှီးးးး ကောင်းလိုက်တာ …… လိုးးး လိုးးးးး "

" အာ ကွာ … အင့် …… ဘွတ်ဘွတ် …… အားးးးး ရှီးးးးးးး "

" ခင် ပြီးတော့မယ် မောင်ရယ် …… နာနာလေး လိုးပါနော် …… အင်းဟင်း ဟုတ်တယ် …… ဆောင့်ဆောင့် … အမလေးးးး …… အ အ အ အ အားးးးးးး းးးးးးးး ……… ထွက် ထွက် …… ထွက်ပြီမောင်ရာ …… မရပ်နဲ့ …… လိုး လိုး …… အားဟားးးး ကောင်းလိုက်တာ ရှီးးးး းးးးးးး "

ဦးခန့်မော်မှာ ခါးကော့တက်လာသော ဇနီးဖြစ်အား ဆီးခုံးချင်းကပ်အောင် ဖိလိုးပေးစဉ် လီးတန်တစ်လျှောက် နွေးကနဲ့ခံစားမိသဖြင့် မနားတမ်းဖိလိုးရာ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် အထွဋ်အထိပ် ရောက်ရှိသွားတော့သည်။စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများက လီးအား ညှစ်ပေးနေသဖြင့် လရည်များ ကုန်စင်အောင် ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာလည်း ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ခါးအား ခြေနှစ်ချောင် ချိတ်တင်ကာ အောက်မှပင့်ပြီး လီးအရင်းထိ ဆွဲကပ်ထား၏။ခဏအကြာမှ ဦးခန့်မော်တစ်ယောက် ဇနီးဖြစ်သူ ကိုယ်လုံးပေါ်မှ ဘေးသို့ လိမ့်ချကာ အနားယူနေလိုက်သည်။

.....................................................................................................................................

နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် သူမလက်လေးအားကြည့်လိုက် လီးအားဖိမိသဖြင့် မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့သွားသော နေမင်းခန့် မျက်နှာလေးအား မြင်ယောင်ရင်း စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်းလေး ဖြစ်နေရ၏။သူမ အခန်းလေးထဲ အပေါ်မျက်နှာကျက်များအား ကြည့်ရင်း ကိုယ်လုံးလေးမှာ ဘယ်ညာ လူးလိမ့်နေကာ အိပ်မပျော်နိုင်သေးပေ။အတော်ကြာအောင် အတွေးပေါင်းစုံ ဝင်ရောက်လာပြီးမှ အတင်းကြိုးစား ကြိတ်မှိတ်အိပ်လိုက်တော့၏။နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်လေး အိပ်ပျော်နေစဉ် ဗိုက်သားလေးပေါ်သို့ တစုံတခုက ဖိထားသဖြင့် ရုတ်တရက် လန့်နိုးလာတော့သည်။မျက်လုံးလေးအားယူ ဖွင့်ကြည့်ရာ…

" ဟင် … နေမင်းခန့် … မင်း …… ဒါ … ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ "

" ဘာလုပ်ရမှာလည်းဗျာ … ဟောဒီက ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင်ကို ချစ်လို့ပေါ့ "

" ဘာရယ် … မင်း … မိုက်ရိုင်းလှချည်လား … ကိုင်းဟာ …… ဖြန်း ဖြန်း "

နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ သူမ ဗိုက်ပေါ်ခွထိုင်ထားသော နေမင်းခန့် ပါးပြင်အား ဘယ်ပြန်ညာပြန် ပစ်ရိုက်လိုက်သည်။ပက်လက်အနေထားနှင့် နေမင်းခန့် ကိုယ်လုံးအား ချက်ချင်း တွန်းထုတ်ရာ သူမလက်ကလေးနှစ်ဖက်အား ချုပ်ကိုင်ခံလိုက်ရတော့၏။

" ဟား ဟား ဟားးးးးး … ရိုက်လေဗျာ … ရော့ အင့် …… ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း "

နေမင်းခန့်မှာ သူမ လက်နှစ်ဖက်အား ချုပ်ကိုင်ရင်း သူ့ပါးသူ ရိုက်ပြနေသည်။

" လွတ်စမ်း … ငါ့လက်ကို … အု ပလွပ် … ပြွတ်ပြွတ် "

သူမစကားမဆုံးခင် နေမင်းခန့်မှာ လက်လေးနှစ်ဖက်အား ခေါင်းရင်းဘက် လှန်ဖိကာ နူတ်ခမ်းနီတာရဲလေးအား ဆွဲစုပ်လိုက်၏။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေမင်းခန့်အပေါ် ဖြစ်ပေါ်နေတဲ့ သံယောစဉ်အမျှင်တန်လေးများ ရုတ်တရက်ပျောက်ကွယ်သွားကာ လက်ရှိအခြေနေကြောင့် ဒေါသစိတ်လေးများ ထကြွလာခဲ့ရသည်။သူမသင်ပေးထားသော တပြည့်ဖြစ်သူမှ ခုလို ဆက်ဆံလိမ့်မည်ဟု တွေးမထားမိပေ။သူမနူတ်ခမ်း ဖူးဖူးလေးအား အငမ်းမရ ဆွဲစုပ်နေသော နေမင်းခန့် အောက်နူတ်ခမ်းလေးအား ဖမ်းကိုက်ပစ်လိုက်တော့သည်။

" အားးးး းးးးးး "

" မှတ်ပလား နေမင်းခန့် … မင်း လုပ်ချင်သလို လုပ်လို့ရမယ့် မိန်းမတွေထဲ နုနုထွဋ်ခေါင် ဆိုတဲ့ ငါမပါဘူး "

" အော်ဟော် … ခင်ဗျားဘက်က ကြမ်းပြမှတော့ ရတယ်လေဗျာ "

နေမင်းခန့်မှာ အောက်နူတ်ခမ်းမှ စို့နေသော သွေးစလေးအား လျှာဖြင့် သိမ်းယက်ကာ နုနုထွဋ်ခေါင်အား စိုက်ကြည့်လိုက်၏။နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် နေမင်းခန့်၏ အကြည့်စူးစူးတို့ကြောင့် စိတ်ထဲ အနည်းငယ်ထိတ်လန့်သွားမိသည်။သို့သော် မိမိလက်အောက်ငယ်သားမို့ မထိမဲ့မြင်ဟန်ပြကာ မျက်နှာချောချောလေးအား ဘေးလွဲထားလိုက်သည်။ရုတ်တရက် နေမင်းခန့်မှာ သူမလက်လေးနှစ်ဖက်အား လက်ကောက်ဝတ်မှ ပူးကပ်ကိုင်၍ ဖိထားကာ ကျန်လက်တဖက်မှ အင်္ကျီအားဆွဲဖြဲလိုက်တော့သည်။

" အိုရ် …… မင်း မင်း … အဟင့် ဟင့် "

ရုတ်တရက် ဝမ်းနည်းလာသည်မို့ မျက်ရည်ပူလေးများ ချက်ချင်း ပါးပြင်ထက် လိမ့်ဆင်းလာရသည်။နေမင်းခန့်မှာ သူမအင်္ကျ ီအားဖြဲ့ပစ်ကာ အောက်မှ နို့အုံထွားထွားကြီးနှစ်ဖက်ကို ထိန်းထားသော ဗလာစီယာလေးအား အလယ်မှအောက်သို့ ဆွဲချပစ်၏။

ချက်ချင်းပင် အထဲမှ ရုန်းကန်နေသော နို့အုံကြီးနှစ်ဖက်မှာ ဗလာစီယာအတွင်းမှ အပြင်သို့ ပူးကပ်ထွက်လာတော့သည်။နို့သီးခေါင်း နီတာရဲလေး၏အောက်ဖက် ကျပ်ပြားဝိုင်းမှာ ကြက်သီးဖူးလေးများ ထလာနေ၏။နေမင်းခန့်မှာ နို့သီးခေါင်းလေးများအား တလှည့်စီ ကုန်းစို့၍ မနာတနာလေး ဖိကိုက်ပစ်သည်။ထို့နောက် ညာဘက်လက်မှ သူ့ပုဆိုးအောက်နားစအား ခွထားသော အနေထားဖြင့် ခါးထိ မှတင်လိုက်၏။

" ဟင် … မင်း ဘာ လု ပ် မ လို့ လဲ "

နေမင်းခန့် ပေါင်ကြားမှ မပျော့မမာ အနေထားဖြင့် ငိုက်ကျနေသော လီးကြီးအား ကြည့်ကာ အသံ တုန်ရီစွာဖြင့် မေးလိုက်မိသည်။သိုသော် နေမင်းခန့်မှာ သူမအား စကားပြန်မပြောပဲ လီးကြီးအား နို့သီးခေါင်းနှစ်ခုကြား အမြှောင်းလိုက် တင်လိုက်၏။ထို့နောက် ခွလျက်အနေထားဖြင့် ခန္ဓာကိုယ်အား ရှေ့တိုးကပ်ကာ ခါးအားဖြင့် နို့နှစ်လုံးကြားထဲ လီးအား ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ပြုလုပ်နေတော့၏။

နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် တခါမှ မကြုံဖူးသော အနေထားအား ထိပ်တိုက်ရင်ဆိုင်နေရရှာသည်။နေမင်းခန့် လီးကြီးမှာ အသားဖွေးသူမို့ လီးအရည်ပြားတစ်လျှောက် အကြောစိမ်းများမြင်နေရပြီး ဒစ်ဖူးကြီးမှာ ခရမ်းချဉ်သီးအမှည့်ရောင်အတိုင်း ခပ်ရဲရဲလေးနှင့်ကားထွက်နေ၏။

သူမ နို့နှစ်လုံးကြား မပျော့မမာ အနေထားလေးဖြင့် လီးတန်ကြီး ပွတ်တိုက်နေရာ ဒစ်ဖူးရဲရဲကြီးက ရင်ညွှန့်လေးမှ တဆင့် လည်တိုင်ဖွေးဖွေးလေးဆီ ထိကပ်ပွတ်ဆွဲနေတော့သည်။မျက်နှာလေး ရဲတက်လာပြီး ဖေါ်မပြနိုင်သော ဝေဒနာလေးတရပ် ခံစားနေရကာ မျက်လုံးလေးမှိတ်ထားရင်း အသက်မျှင်းရှုနေ၏။ရှက်စိတ်နှင့်အတူ နို့အုံလေးအား လီးဖြင့်ပွတ်ခံရသဖြင့် ခံစားချက်တရှိန်းရှိန်းလေး ဖြစ်နေရာ ခဏအကြာတွင် သူမ မေးစိလေးအား အသားစိုင်အိအိလေးက ထိကပ်လာသဖြင့် မျက်စိဖွင့်ကြည့်မိသည်။

" အိုရ် "

နေမင်းခန့် လီးကြီးမှာ အဆမတန်ကြီးထွားလာပြီး အကြောစိမ်းများ ထောင်လာရင်း လီးထိပ်မှ ဒစ်ကြီးက သူမ မေးစိထိ လာထောက်နေ၏။နဖူးကြောလေးများ တွန့်လာကာ ဘေးသို့ မျက်နှာလွဲလိုက်စဉ် လီးထိပ်မှ ညှီစို့စို့ အနံ့လေးက သူမနှာခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာနေသည်။နေမင်းခန့်မှာ ဗလာစီယာ၏ ပင့်တင်ထိန်းချုပ်မှု့အောက် အတွင်းဖက်ပူးကပ်နေသော နို့နှစ်လုံးကြား ဒစ်မေးသိုင်းကြိုးလေးထိ ဆွဲချကာ လီးအရင်းထိ ပင့်တင်ထိုးနေတော့သည်။ပက်လက်အနေထားလေးဖြင့် မျက်နှာလွဲလိုက်သော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ပါးပြင်ထိ ဒစ်ဖူးကြီးမှာ မေးတင်နေ၏။အထိအတွေ့များအောက် မှိန်းမော ခံစားနေသော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ပန်းနုရောင်မျက်နှာလေးအား တချက်ကြည့်ရင်း ပြုံးလိုက်သည်။

" မမ ခေါင် "

" ဘာလဲ "

" ကျနော် … လိုးတော့မယ် "

" လူယုတ်မာ … တောက် "

နေမင်းခန့် စကားလုံးကြောင့် ဒေါသအလျောက် တောက်ခေါက်မိပေမယ့် စောက်ပတ်လေးအတွင်းက ဆစ်ကနဲ့ခံစားမှု့လေး ဖြစ်ပေါ်နေရသည်။နေမင်းခန့် အထတွင် တွန်းထိုးရုန်းကန်ကာ ထွက်ပြေးဖို့ စိတ်ကူးနေစဉ် နေမင်းခန့် ညာဘက်လက်မှ ထမိန်အားခါးထိရောက်အောင် နောက်ပြန်ဆွဲတင်နေ၏။သူမ အကြံစည်အား သိနေသယောင် နေမင်းခန့်မှာ မျက်စတဖက်ပစ်ပြကာ ပြုံးပြလိုက်သေးသည်။ဝမ်းနည်းချင်းတဝက် ရင်ခုန်ခြင်းတဝက်ဖြင့် ထိတ်လန့်နေစဉ် သူမ စောက်ပတ်လေးအား အုပ်ကိုင်ခံလိုက်ရသည်။

" အွန့် "

တဆက်တည်း နေမင်းခန့် ခန္ဓာကိုယ်က အောက်ဖက်သို့ ရွေ့ရာ နို့နှစ်လုံးကြားမှ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထနေသော လီးကြီးမှာ ဗိုက်သားဖွေးဖွေးလေးအား ပွတ်တိုက်ဆင်းနေစဉ် လဥနှစ်လုံးပေါ်မှ အမွှေးများကြောင့် ခါးလေး မသိမသာ လူးလွန့်သွားရသေး၏။နေမင်းခန့်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ခေါင်းရင်းဘက် ဖိကိုင်ထားသော လက်နှစ်ဖက်အား လွတ်ပေးလိုက်ရင်း နို့အုံနှစ်ဖက်အား ခပ်တင်းတင်း ဆွဲညှစ်ပစ်သည်။

လီးတန်ကြီးမှာ စောက်ဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းထဲ အမြှေင်းလိုက်ဖိထားစဉ် နို့အုံအားညှစ်ခံရသဖြင့် ထိတ်လန့်နေမိပြန်သည်။နို့အုံအား ညှစ်ထားသော နေမင်းခန့်လက်နှစ်ဖက်အား တွန်းထုတ်စဉ် သူမစောက်ခေါင်းဝလေးထဲ ခပ်နွေးနွေး အသားစိုင်တခုက တေ့မိနေသဖြင့် လန့်အော်မိ၏။

" ဟာ … အဲဒါတော့ … မလုပ်နဲ့ … နေမင်းခန့် … ငါ ငါ … ငါတောင်းပန်ပါတယ် … ငါ့ကို သနားပါဟာ … အဟင့် ဟင့် "

ကြောက်လန့်တကြား တောင်းပန်ရင်း အော်ငိုလိုက်စဉ် အခန်းတခါးခေါက်သံလေး ထွက်ပေါ်လာတော့သည်

" ဒေါက်ဒေါက် …… ဒေါက်ဒေါက် "

" မမလေး … ကား အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီနော် … ချောင်းသာသွားမယ်ဆို သွားလို့ရပါပြီ "

ကမန်းကတန်း မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ရာ အိပ်ယာပြင်ထက် ပြတင်းပေါက်မှ ဝင်ရောက်လာသော မနက်ခင်းအလင်းရောင်လေးနှင့် လေနုအေးလေးကြောင့် ချမ်းစိမ့်စိမ့်လေးခံစားမိလိုက်သည်။

" ဟင် …… ဟုတ် ဟုတ် … ဦးထွန်း … ကျမ မျက်နှာသစ်ပြီး အောက်ဆင်းခဲ့မယ်လေ "

" အမလေးးး …… ဖျား ဖျားးး ဖျားးးး …… တော်ပါသေးရဲ့ အိပ်မက်ကြီးက ကြောက်စရာပါလားနော် … ခ်ခ် "

အပျိုကြီးမမတစ်ယောက် ရှက်သွေးလေးနှင့် စိတ်ထဲခပ်တိုးတိုးရွတ်ရင်း ရယ်မောကာ အိပ်ယာထလိုက်စဉ်…

" ဟောတော် "

သူမပေါင်ကြားလေးထဲ နွေးကနဲ့ဖြစ်ကာ စောက်ရည်ကြည်လေးများ ထွက်ကျလာသည်ကို ခံစားသိရှိလိုက်ရတော့သည်။


အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>