Configure Page List

Tuesday, November 19, 2024

တော်ဝင်ပန်းမို့ နမ်းလိုက်ချင်သည် (စ/ဆုံး)

တော်ဝင်ပန်းမို့ နမ်းလိုက်ချင်သည် (စ/ဆုံး)

သူရဇော် ရေးသည်။

“ ဟိုဘက် ဟိုဘက်က အကိုင်းလေ..”

သူကတော့ လွယ်ပါ့ ။ အောက်နေပြီး လက်ညှိုးလေးညွှန်ရုံ ကျနော့်မှာဖြင့် အတင်းတွယ်ကပ်ပြီး တက်နေရတာ။  ပိတောက်ပင်က သိတဲ့အတိုင်းလေ၊ အခန့်မသင့်ရင် ကျိုးကျတတ်တာ အဲ့အသိက စိုးမိုးနေလို့ ထင်ပါတယ်။ အကိုင်းကို နင်းထားတာတောင် ဒူးက တုန်နေသေးတယ်။

အောက်ကနေ လက်ညှိုးညွှန်နေတာကတော့ ကျနော့်တို့ အိမ်ခေါင်းရင်းက မမစုမြတ်နှင်း လေ။ ကျနော့်ထက်ငါးနှစ်ကြီးလို့ (၂၂) နှစ်။ ကျနော့် နာမည်က ရန်နောင် ၊ အိမ်မှာကတော့ အငယ်ကောင် ပေါ့ ။ ဒီနှစ်က (၉) တန်းဖြေထားတယ်။

မမစုမြတ်နှင်းကတော့ သချာၤနဲ့ တတိယနှစ်။ ငယ်ငယ်ထဲက အတူနေနေကြတွေ ခုလဲ သင်္ကြန်ဦးမှာ ညကမိုးကြောင့် ဖူးပွင့်နေတဲ့ ပိတောက်တွေကို “ အငယ်ကောင်ရေ ခနလာအုန်း ..” လို့ အခေါ်ရှိလို့ သူတို့အိမ်ထဲက ပိတောက်ပင်ပေါ် ကျနော်ရောက်နေရတာ။ တကယ်တော့ လူပျိုဖေါ်ဝင်စ ကျနော် မမစုမြတ်နှင်းရဲ့ကောက်ကြောင်း ပဒေသာတွေကို ရိုးခွင့်ရလို့ အမှုထမ်းနေတာ။

အပင်ပေါ်က ပန်းချပေးတိုင်း ကုန်းကုန်းကောက်တဲ့ခါ လည်ဟိုက်ဆီက တောင်ပူစာနှစ်လုံးကို မစားရ ဝခမန်း ငမ်းဖမ်းတာလေ။ အပေါ်ကမို့ လည်ဟိုက်ဆိုတော့ နို့အုံတစ်ဝက်လောက် မြင်နေတော့ အောက်ကကောင်က ထောင်လာပါရော။

ဟိုက် အဲ့ဒါမှဒုတ်ခွဘဲ ။ အထဲက ဘောင်းဘီ အတွင်းခံမပါဘူးဗျ ။ ဒီအချိန်မှာဘဲ စောစောက ကြားခဲ့သလို နောက်တစ်ကိုင်းကို ညွှန်ကြားနေတာ အဲ့ကိုင်းက ပန်းကလဲ သူလိုချင်စရာ လှနေပြန်ရော။

ဒါပေမယ့် အဲ့ကိုင်းကို ခြေလှမ်းဖို့ကလဲ မမှီတမှီလေ။ အပေါ်က ကိုင်းကို လက်တဖက်နဲ့ကိုင် အဲ့ကိုင်းခြေအလှမ်းမှာ ခါးက ပုဆိုးက ြု“ ဗုတ် ” ဆို ပြုတ်ကျပါ လေရော။

ကုန်းကောက်ဖို့ကလဲ ပြုတ်မကျအောင် ကိုင်ထားရတာမု့ိ ဘာမှမတတ်နိုင်တော့ဘူး ။ အောက်က အပေါ်မော့ပြီး မိန့်ခွန်းချွေနေတဲ့ မမစုမြတ်နှင်း တစ်ယောက် ကျနော့်ရဲ့ ပေါင်ကြားက တိုက်ချင်းပစ် ဒုန်းပျံကြီးကိုလဲ မြင်ရော

“ ဟယ် .. အမလေး ..” လို့အော်ပြီး အိမ်ထဲဝင်ပြေးသလို ကျနော့်လဲ အပင်ပေါက ခုန်ချပြီး တစ်နေကုန် အိမ်မကပ်ဘဲ သူငယ်ချင်းတွေနား သွားပြီး ဂလေရိုက်နေလိုက်ရတယ်။

မမစုမြတ်နှင်းလဲ ပိတောက်ပန်း ထက် ပိုပြီးပွင့်တဲ့ ကျနော့် ရွှေပန်းကြောင့် အဖျားတက်သွားလားဘဲ။နောက်နေ့ နေမကောင်းလို့ ဆေးခန်းပြရတယ် ပြောတာဘဲဗျာ။။

..................................

ကျနော်နဲ့ မမ အဲ့လို ဖြစ်ပြီး လေးငါးရက်လောက် ကြာတော့ အရင်လိုဘဲ ပြန်ပြီးနေသားကျလာတယ်ဗျ။  တစ်ခုတော့ရှိတယ်။ မမရှေ့ရောက်ရင် ကျနော်လေ အလိုလိုနေ ပေါင်ကို စိထားမိတာ။ ပုဆိုးပါနေတာ သိရဲ့နဲ့ကို မလုံမလဲ ဖြစ်နေတာ။

မမ ကရော။ ကျနော်နဲ့ဆုံရင် သူ့မျက်လုံးတွေက ကျနော့် ခါးအောက် မချရဲဘူး။ ဟီးးး သူလဲ အမြဲမြင်ယောင်နေလားမှမသိ။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် အစကထက် စာရင်တော့ နေရထိုင်ရ အဆင်ပြေလာတယ်။

“ အငယ်ကောင်ရေ..” အိမ်ရှေ့ဆီက အသံပြဲနဲ့ခေါ်သံကြောင့်

“ အေး လာပြီဟေ့    လို့

အသံပြုရင်း အိမ်ရှေ့ထွက်လာတော့ စက်ဘီးထိုင်ခုံပေါ်ကို ဖင်တစ်ခြမ်းတင်လို့ ခြေတစ်ဖက်မြေကြီးထောက်ထားရင်း ပြုံးဖြီးဖြီးလုပ်နေတဲ့ ဝင်းကို ကို မေးငေါ့ရင်း ဘာလဲဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို ညွှန်းလိုက်တော့

“ လာ တက် ..မင်းကို ပြစရာရှိတယ်..” တဲ့။

သူမျက်လုံးထိုးပြတဲ့ စက်ဘီးနောက်ခုံကို ခွထိုင်လိုက်တာနဲ့ ဝင်းကို လဲ စက်ဘီးနင်းထွက်လာလိုက်တယ်။ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ မေးချင်နေပေမယ့် မကြာခင်သိရတော့မှာဘဲလေ ဆိုပြီး ဘာမှမမေးဘဲ သူနင်းတဲ့ စက်ဘီးကို ဇိမ်ခံစီးနေလိုက်တယ်။

ဝင်းကိုက မြို့နယ်ဘောလုံးကွင်းထဲ စက်ဘီးကို ချိုးကွေ့ဝင်ပြီး ပွဲကြည့်စင်ရှိရာ ဘက်ကို နင်းလာပြီး ထိုင်ခုံတွေအနားရောက်တော့ စက်ဘီးကို ဘရိတ်အုပ် ရပ်လိုက်သလို လူလဲဆင်းလိုက်လို့ ကျနော်လဲ အလိုက်တသိ ဆင်းလိုက်တယ်။

ဒီမြို့နယ်ဘောလုံးကွင်းက ကျနော်တို့ရဲ့ ဘိ ကလေးပေါ့။ ဘောလုံးကန်ရင်ကန်၊ လေကန်ချင် ကန် နှာထန်ချင်လဲ ထန်ပေါ့။ ကျနော်တို့ ဝင်းကိုတို့ ခုနှစ်တန်းဖြေပြီးချိန် အသက် (၁၃) နှစ်အရွယ် လူပျိုဖေါ်ဝင်စ အပျံသင်စအရွယ် လောကကြီးကို စူးစမ်းမှုကို စပြီးလေ့လာတာကလဲ ဒီနေရာလေးဘဲ။

ဒီနေရာလေးမှာ စီနီယာ ကိုကိုများရဲ့ သင်ကြားပို့ချမှုကို ဦးလည်မသုန် နာခံမှတ်သားကြတယ်။ ယောက်ျားတို့တတ်အပ်တဲ့ ကာမပညာတွေကို အားကျိုးမာန်တက် ဆည်းပူးကြရင်း ကိုကိုစီနီယာများရဲ့ ဖြစ်ရပ်မှန် ရင်သိမ့်တုန် ဇာတ်လမ်းတွေကို အရေတတောက်တောက်ကျ အောင် နားထောင်ရတာလဲ အားရခြင်းတင်းတိမ်ရောင့်ရဲခြင်း မရှိနိုင်အောင်ပါဘဲ။

ဒီနေရာမှာ ကျနော် စဉ်းစားမိတာက ကျနော်တို့လိုဘဲ မိန်းခလေးတွေလဲ သူတို့ရဲ့ စီနီယာ မမတွေဆီက ကာမပညာတွေ သင်ယူကြသလားလို့လေ။ မသင်ဘဲနဲ့ ဘယ်လိုတတ်သလဲပေါ့လေ။ ဒါက ကျနော်စဉ်းစားမိတာပါ။ နီးရာထိုင်ခုံတန်းလေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး

“ ဟေ့ကောင် မင်း ငါ့ကိုပြစရာရှိတယ်ဆိုတာ ဘာလဲကွ..” စက်ဘီးကို ဒေါက်ထောက်နေရင်းကနေ

“ ပြောမှာပေါ့ကွ.. ပြောချင်ပြချင်လို့ဘဲ ခေါ်လာတာဘဲ..” လို့ပြောပြီး သူ့ခါးကြားက စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ထုတ်ပြီး

“ ရော့..” တဲ့။

ကမ်းပေးလာတဲ့ စာအုပ်ကိုယူပြီး ကျနော်လှန်ကြည့်လိုက်တယ်။ 

“ အာ့ပါးပါး မိုက်လှချည်လား ဟ..” ကျနော့် ပါးစပ်က မနေနိုင်ဘဲ အလိုလို ထွက်သွားရလောက်အောင်ကလဲဘဲ တွေ့ရတဲ့စာအုပ်က ကာလသားများအသဲစွဲ playboy စာအုပ်ဖြစ်နေတာကိုး။

“ အေး အဲ့ဒါမနေ့က ရန်ကုန်ကပြန်လာတဲ့ သန်းဆွေဆီက ရတာ ဟ.”

“ မင်းကြည့်ပြီးပြီလား..”

“ ကြည့်ရုံမကဘူးမောင် ဂွင်းတောင်သုံးချီရပြီ..”

“ ဟားဟား တော်တော်ထန်တဲ့ ကောင်ဘဲ..အေး အာ့ဆိုရင်ဒီနေ့ငါ့ငှါးကွာ..” ဆိုတော့

“ ဖြစ်ပါ့မလား ဟ မင်းအိမ်နဲ့..” ဝင်းကိုတစ်ယောက် သူ့ရဲ့စာအုပ်ကို တန်ဖိုးမဖြတ်နိုင်တဲ့ ရတနာလို စိတ်မချဖြစ်နေတဲ့ပုံနဲ့

“ ဖြစ်ပါတယ်ကွ.. တစ်ညတည်းပါ ..ငါအေးအေးဆေးဆေး..ကြည့်ချင်လို့ပါကွ..မင်းကလဲငါ့တောင်မယုံဘူးလား..”

“ မယုံလို့ မဟုတ်ပါဘူးကွာ..ဒီစာအုပ်မျိုးက ရှာရခက်တယ်ဟ..”

“ ငါလဲ သိပါတယ်ကွာ..တစ်ညတည်းပါ..”

စာရှုသူဟာ လွန်ခဲ့တဲ့ဆယ်နှစ်လောက်က အခြေအနေကို ပြန်ပြီးတွေးကြည့်ရင် အခုလိုစာအုပ်ကို အာသာငမ်းငမ်း ရှာဖွေကြည့်ရှုခဲ့ရတာကို သဘောပေါက်မှာပါ။

ခု ကာလကတော့ဗျာ တခြားစီဘဲ ။ မိန်းမစောက်ဖုတ်များ ဘယ်လောက်ကြည့်မလဲ။ လိုးပုံလိုးနည်းအစုံ ကြည့်ချင်သလို ကြည့်စမ်း။ အမှန်ပြောရရင် အဲ့အချိန်က ကျနော်လေ မိန်းမရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ဘယ်လိုနေမှန်းတောင် မသိဘူး။ အပြင်မှာ ပြောပါတယ်။ စာအုပ်ထဲဘဲ မြင်ဘူးတာ။ ဗီဒီယိုဆိုတာ မမြင်ဖူးဘူး။

အာ့တွေထားလိုက်ပါ။ အခုဝင်းကိုဆီက playboy စာအုပ်ကို ကြည့်ချင်တာကြောင့်

“ ဟေ့ကောင် လာလက်ဘက်ရည်ဆိုင်သွားရအောင်..”

အင်း ဒီလောက်တော့ ရင်းရမှာဘဲလေ။

......................................

ဒီနေရာမှာ ကျနော့် အကြောင်းရယ် ကျနော်နဲ့ ပေါင်းသင်းနေတဲ့ သူတွေရဲ့အကြောင်း တစ်စေ့တစ်ချောင်းကိုတော့ ပြောပြဖို့ လိုမယ်ထင်တယ်ဗျ။

ကျနော့်နာမည်ကတော့ ပြောပြီးပြီနော်။ အဖေကတော့ ဦးမင်းထိုက် ၊ အညာသား အသားညိုညိုထောင်ထောင် မောင်းမောင်း အဖေက ဝပ်ရှော့ဆရာ ဒီမြို့မှာ ဦးမင်းထိုက်ဆို မသိသူမရှိတဲ့ မက္ကင်းနစ်ပေါ့။

မေမေကတော့ မော်လမြိုင်သူပီပီ အသားဖြူဖြူ အရပ်အနဲငယ်ပုပေမဲ့ အိုးကောင်း မျိုးကောင်း အဟိ။ ကိုယ့်အမေမို့ ပြောတာမဟုတ်ဘူး။ ခလေးကလဲ ကျနော့်တစ်ယောက်တည်း မွေးထားလို့ ရှိတဲ့ပစ္စည်းတွေက မလျော့မပါး ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား။

မေမေကတော့ ဝင်ငွေမရှာပေမဲ့ အိမ်ထောင်မှုကို ထိန်းသိမ်းပြီး အဖေ့တွက် ဇနီးကောင်း၊ ကျနော့် အတွက် မိခင်ကောင်း၊ ဒီအဖေ ဒီအမေနဲ့ ကျနော်တို့ မိသားစုလေးက ပျော်ရွှင်စရာ မိသားစုလေးပေါ့။

ကျနော်က “ မမ ” လို့ခေါ်တဲ့ မမစုမြတ်နှင်းတို့နဲ့ ကျနော်တို့က အိမ်ချင်းကပ်ရက်။ မမရဲ့ မိဘတွေက ဦးသာအောင်၊ ဒေါ်သန်းနွဲ့။ ဦးသာအောင်ရေ ာဒေါ်သန်းနွဲ့ရော ကိုယ်လုံးကိုယ်ဖန်ကအစ ရုပ်ရည်ရူပကာ တင့်တယ်ကြတာကြောင့် သူတို့က မွေးတဲ့ သားသမီးတွေလဲ လှကြချောကြတာ မဆန်းဘူးပေါ့။

မမက အငယ်ဆုံး ။ မမတို့က မောင်နှမသုံးယောက်လေ။ အကို အကြီးဆုံးက ကိုအောင်ထက်။ မမအထက်က အစ်မက မမစုမြတ်သင်း။ သူက အငယ်ဆုံးဆိုတော့ အကြီးလုပ်ချင်တော့ ငယ်ငယ်ထဲက ကျနော့်ကို ထိန်းကျောင်းပြီး အစ်မကြီး လုပ်နေကြ။

ငယ်ငယ်ကဆို သနပ်ခါးလိမ်းပေး ၊ အိပ်ရင် ပုံပြောသိပ် ၊ ထမင်းခွံ့သူ့ကိုယ်သူ လူကြီးလုပ်ရတာ ကျေနပ်နေတာ။

ကျနော်ကလဲ အယုအယ ကြိုက်သမားဆိုတော့ သူနဲ့ကွက်တိ။ နောက်တစ်ယောက် ဝင်းကို။ ဝင်းကိုနဲ့ ကျနော်တို့က နဲနဲလှမ်းတယ်။ ဒါပေမဲ့ နှပ်ချေးတွဲလောင်းထဲက ပခုံးဖက်ကြီးလာတာ ဝင်းကို အဖေက အဝေးပြေးကားသမား အိမ်ထက်ကားပေါ်နေရ ချိန်က ပိုတယ်။

တော်သေးတယ်။ ကားပေါ်နေချိန်များလို့ နောက်မို့ဆို မလွယ်လောက်ဘူးဗျ။ လုပ်အားက အစွမ်းထက်တယ်။ ဝင်းကို အပါ ခြောက်ယောက်။ ဝင်းကိုက နံပါတ်လေး။ အထက်မှာ အကိုနှစ်ယောက်၊ အစ်မ တစ်ယောက်။ အောက်မှာက ညီတစ်ယောက် ၊ ညီမ တစ်ယောက်။

အာ့ကြောင့် သူ့အိမ်မှာ ဆော့ကြရင် အမြဲနပန်းသတ်နေရလို့ ကျနော့်အိမ်မှာဘဲ စတည်းချတာ။ ကောင်း ကောင်းစားရ ကောင်းကောင်းဆော့ရ ပေါ့။ သူလဲ မမရဲ့ခလေးအဖြစ် သရုပ်ဆောင်ရတာဘဲ။ ဒါပေမယ့် သူ့စရိုက်က ကျနော်နဲ့ မတူဘူး ။ သိပ်အနုအရွတွေမကြိုက်ဘူး။ ဥပမာ မမက

“ လာကြ ခလေးတွေ သနပ်ခါးလိမ်းမယ်..” ဆိုရင် ကျနော်က မျက်နှာလေးမော့လို့ မမမျက်နှာလေးကြည့်ပြီးငြိမ်ခံပေမဲ့ သူကတော့

“ အာ မမကလဲ ယောကျ်ား လေးက သနပ်ခါးမလိမ်းရပါဘူး..” လို့ စောဒကတက်ချင်တက်တာ။

“ အေး မလိမ်းချင်နေ..မလိမ္မာတဲ့ ခလေးကို မုန့်မကျွေးဘူး..” ဆိုတော့မှ

မလိမ်းချင်လဲ မုန့်စားချင်လို့ အလိမ်းခံတာ။ အဲ့လိုဘဲ ကျနော် အိမ်ရောက်ရင် ကျနော့်အခန်းထဲ ဝင်ပြီး သူ့ကိုသူ အစ်မကြီး စတိုင်နဲ့ အဝတ်ညစ်တွေ သိမ်းလိုသိမ်း အိပ်ရာကိုပြန့်ပြန့်ရံရံဖြစ်အောင် လုပ်လိုလုပ် စာကြည့်စားပွဲက စာအုပ်တွေကို အလုပ်မရှိ စီလိုစီ။ အဲ့လိုလုပ်တော့ ပါးစပ်က ငြိမ်ငြိမ်နေမယ် ထင်လား။ ပွစိပွစိနဲ့ အဖွားကြီးစတိုင်။

ခုလဲ အဲ့လိုအလုပ်ကောင်းလို့ပေါ့။ ကျနော် ဝင်းကိုဆီက playboy စာအုပ်ကို ညကကြည့်ပြီး ခေါင်းအုံးအောက် ထိုးထည့်ထားပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ရေချိုးနေတာ ။ ရေချိုးရင်း လူပျိုပီပီ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဆပ်ပြာတိုက် ဆွပေးလုပ်နေတာ ညကကြည့်တဲ့ ပုံတွေ ပြန်မြင်ပြီး မာန်ထလာတာနဲ့ ပြီးအောင် ကစားပေးလိုက်တယ်။

ပြီး ပုဆိုးလဲ၊ ခေါင်းကရေကို မွှေးပွတဘက်နဲ့ လက်တဖက်က ပွတ်ရင်း ကျနော့် အိပ်ခန်းထဲလဲ ဝင်ရော။ဘယ်အချိန်ကရောက်ပြီး ဆရာကြီး လုပ်နေမှန်းမသိတဲ့ မမကို မျက်နှာတွေရဲလို့ တွေ့ရလို့ ခေါင်းအုံးဆီ လှမ်းကြည့်တော့

သွားပြီ။ အနေအထားက ရွှေငါးတော့မဟုတ် ပြဿနာဘဲ။ ကျနော့်ကိုကြည့်ပြီး

“ လူက လက်မလောက် ရှိသေးတယ်.. အတတ်ကောင်းတွေက တော်တော်တတ်နေ.. ငါ အန်တီ့ကို တိုင်လိုက်ရမလား ..” တဲ့။

“ အမလေး မယ်မင်းကြီးမရယ်...မလုပ်လိုက်ပါနဲ့.. အမေသိလို့..စာအုပ်မီးရို့ှတာ ဖြဲပစ်တာမျိုးသာ လုပ်လို့ကတော့ ဝင်းကိုနဲ့ သတ်ရမှာလို့. .” ရင်ထဲကပြောပြီး အပြင်ကတော့

“ မတိုင်ပါနဲ့ မမရယ် ..နောက်မဖြစ်စေရပါဘူး .” လို့ သူများတွေ ပြောတဲ့ မျက်နှာဇီးရွက်လောက်နဲ့ တကယ်တော့ ဒီလောက်ကြီးတဲ့ မျက်နှာကိုဇီးရွက်လောက်ပြန်လုပ်လို့ ရမလား။ တောင်းပန်တော့မှ

“ အငယ်ကောင်နော် သတိထား ..” တဲ့။

ဘုရားဘုရား ဖြစ်လိုက်တိုင်း အဲ့လိုပါဆို။

နေ့လည်ရောက်တော့ ဘသားချောက သူ့စာအုပ်စိတ်မချဘူး ထင်တယ်။ စက်ဘီးနဲ့ပေါက်ချလာရော။ ကျနော်လဲ စာအုပ်ခါးကြားထိုး အပေါ်က အကျီၤဖုံးပေါ့။ စက်ဘီးဘဲလ်သံပေးနေတဲ့ ဝင်းကို ကို

“ ဟ လာပြီဟ အဲ့လောက်တီးမနေနဲ့..”

ဆိုပြီး အိမ်ကနေ လက်ဘက်ရည်ဆိုင် ထွက်လာကြတယ်။ အဲ့အချိန်က လက်ဘက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ရတာကို သိတ်သဘောကျတာ။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် လူကြီးဖြစ်ပြီ၊ လူရာဝင်ပြီလို့ ခံစားရတယ်လေ။ ဒါကြောင့် ကျောင်းပိတ်ထားလို့ သူငယ်ချင်းတွေ မဆုံရပေမဲ့ ဝင်းကိုနဲ့ကတော့ မကြာခဏ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ဖြစ်ကြတယ်။

ဆိုင်ထဲရောက်တာနဲ့

“ ချိုဆိမ့်နှစ်ခွက်လို့. ..” အော်မှာပြီး အတွင်းဘက်ကျကျ စားပွဲမှာ နှစ်ယောက်သား ထိုင်လိုက်ကြပြီး

“ ဟေ့ကောင်ရေ ကံကောင်းလို့ဟ ..” လို့ အစချီပြီး မနက်က မမနဲ့ အဖြစ်ကို ပြန်ပြောပြရင်း သူ့စာအုပ်ကို ပြန်ပေးလိုက်တယ်။

“ မင်း ငါပြောနေသားဘဲ.. တော်သေးတယ်.. စာအုပ်ကို ဘာမှမလုပ်ပစ်လို့ ..နေအုန်းကွ ..မမက ..ဒီစာအုပ်ကိုကြည့်သေးလား..”

“ ကြည့်လို့ အတတ်ကောင်း တွေတတ်နေတယ်လို့ ပြောတာပေါ့ဟ.”

“ အေးဟ ဟီးးး  ဘယ်လိုနေမလဲ မသိဘူးနော်..” တဲ့။

“ သိမလား ဟ ..” ဆိုတော့

“ မမလဲ တော်တော်လှတယ်ကွ..” တဲ့။

သူ့စကားကို ဘာမှမတုန့်ပြန်ပေမဲ့ ကျနော့်အတွေးမျက်လုံးအိမ်ထဲမှာတော့ မမရဲ့ ကောက်ကြောင်း အလှတွေက ကဗျာလွတ်အက ကပြနေသလိုဘဲ။ အဲ့ချိန်ထဲက မမဆိုတဲ့ တော်ဝင်ပန်းလေးကို ကျနော် နမ်းချင်နေတာ ဖြစ်မယ်။

အဲ့နောက်ပိုင်းတွေမှာ မမက ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်ကို ဟိုအရင်ကလို ခလေးအနေနဲ့ မဆက်ဆံတော့သလို ကျနော်တို့ကလဲ မမကို မြင်ရင် မမအလှကို ယစ်မူးစွာခံစားမိတယ်။ ကုန်ကုန်ပြောရရင် စိတ်ဖြေရင်တောင် ကျနော့်ရဲ့ အလှနတ်သမီးက မမ ပေါ့။ တစ်ခါတလေ သူ့အိမ် ကိုယ့်အိမ်မှာဆုံကြကြုံကြရင် မမခန္ဓာကိုယ်ကို ကြည့်ပြီး အားနာနေမိတယ်။ သူကသာ မသိတာ။ ကျနော်က အတွေးနဲ့ မမကို ထင်တိုင်းပြုနေတာကို။

......................................

ကာလရထားက ဘယ်ခါမှ မရပ်နားတာကြောင့် ရက်မှလ၊ လမှနှစ်၊ အလီလီပြောင်းခဲ့ပြီမို့ မမစုမြတ်နှင်းလဲ ဘွဲ့ရခဲ့သလို ကျနော်တို့ မြို့လေးက ကမ္ဘောဇဘဏ်မှာ အလုပ်ဝင်နေခဲ့ပြီ။ ဒီလိုဘဲ ကျနော်လဲ စီပွားရေးတတိယနှစ်ကျောင်းသား ဘဝကို ရောက်ခဲ့ပြီလေ။

“ အငယ်ကောင်ရေ..” မမရဲ့ ချိုမြတဲ့သံစဉ်ကြောင့် ကျနော်က

“ ဗျာ မမ..”

“ လာ.. မမနဲ့ ဘဏ်လိုက်ပြီး ဆိုင်ကယ် ယူပြန်သွား ယူပြီး မေမေ့ကို တရားစခန်းလိုက်ပို့ပေးနော် ....” တဲ့။

ကျနော်တို့ မြို့က ဘုန်းကြီးကျောင်းတစ်ခုမှာ နေ့တိုင်းအချိန်ပိုင်း တရားပြပေးတယ်။ ကြီးကြီးက အားရင်အားသလို သွားပြီးအားထုတ်တတ်တယ်လေ။

ဒီနေ့လဲ သွားမှာမို့ ကျနော်ကိုအကူညီတောင်းတာ။

“ ဟုတ်ကဲ့ မမ ..” လို့ ပြောပြီး မမနောက်ကထိုင်လိုက်တော့

“ ရော့ ဆောင်း..” တဲ့။ ဆိုင်ကယ်စီး ဦးထုပ်ပေးလာတယ်။ မမက သိပ်စည်းစနစ်ကြီးတယ်။ ယာဉ်စည်းကမ်း လမ်းစည်းကမ်းလဲ အတိအကျ။

မမ ဆိုင်ကယ်မောင်း အထွက်မှာ ယိုင်ပြီး မမကျောပြင်လေးနဲ့ ကျနော့် လက်မောင်းအိုး ထိလိုက်တော့ နွေးခနဲ့ သိမ့်ခနဲ့ ခံစားလိုက်ရပြန်တယ်။

မမရယ် မမနဲ့ဆက်စပ်သမျှဟာ ကျနော့်အတွက်တော့ ရင်ခုန်တမ်းတစရာတွေချည်းပါ။

.............................................

“ ဟေ့ကောင် ရန်နောင် ဘယ်လိုလဲ..”

ဝင်းကိုက အဲ့လိုဘဲ ကျနော့်ကို တစ်ခါတလေ နာမည်ရင်းခေါ်ချင် ခေါ်တတ်တယ်။

“ ငါ လဲစဉ်းစားနေတာ..”

“ စဉ်းစားနေ သူများဦးသွားမှတော့ ငါ့လာငိုမပြနဲ့..”

ကျနော်နဲ့ဝင်းကို လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ထဲမှာ အချီအချပြောနေကြတာက တခြားမဟုတ်ဘူး။ မမစုမြတ်နှင်းကို ကျနော်ချစ်ခွင့်ပန်ဖို့ ကိစ္စ။

မမကလဲ အရွယ်ရောက်လာလို့လား မသိဘူး ။ လှသထက်လှလာလိုက်တာ မြင်သူတကာ လည်ပြန်ကြည့်ရတယ် ။ ကမ္ဘောဇဘဏ် ယူနီဖောင်းအောက်က တင်းကားနေတဲ့ တင်သားတွေကို တခါတလေ ပြေးကိုက်ချင်စိတ်ပေါက်တယ် ။ ဟီးးး ခွေးစိတ်များပေါက်နေလားလို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်သုံးသပ်နေရတယ်။

လမ်းထဲက အကိုကာလသားတွေက ယောက်ဖ ယောက်ဖနဲ့ စနောက်ပြီး ခေါ်ကြတယ်။ အများ အမြင်ကလဲ မောင်နှမလိုဘဲ မြင်နေကြသလို နှစ်ဖက်အိမ်သားတွေကလဲ အဲ့လို မှတ်ထားကြတာ။ ကျနော်ကသာ မမဆိုတဲ့ တော်ဝင်ပန်းကို နမ်းချင်ရှိက်ချင်နေတာ။

“ အေးပါကွာ ငါမမကို ဖွင့်ပြောပါ့မယ်..”

“ အာ့ဆိုလဲ မြန်မြန်လုပ် ..တကယ်ဆို ငါလဲဝင်ပြီးကံစမ်းမလို့..မင်းမို့လို့ ဦးစားပေးတာ..”

“ ကျေးဇူးကြီးလှပါတယ်..မောင်မင်းကြီးသားရယ်...” ဆိုတော့ တဟီးဟီးနဲ့ စောက်ခွက်က ဖြတ်ရိုက်ချင်စရာ။

...............................................

အဲ့နေ့ညမှာဘဲ မြို့မှာအထူးတရားပွဲ ရှိတယ်။ ဖေဖေမေမေတို့နဲ့ မမရဲ့မိဘတွေလဲ တရားနာသွားကြလို့ မမရဲ့ အမေက

“ အငယ်ကောင်ရေ အိမ်မှာမင်းမမ တစ်ယောက်တည်း..အဖေါ်လုပ်ပေးလိုက်အုန်းနော်..” တဲ့။

“ ဟုတ် ..ကြီးကြီး ..”လို့ အာမဘန္တေခံလိုက်တယ်။

မမရဲ့ အကိုကြီးနဲ့ အစ်မကြီးက အိမ်ထောင်ကျပြီး အသီးသီးအိမ်ခွဲနေကြလို့ မမတို့လဲ မိသားစုသုံးယောက်ဘဲပေါ့။ ကျနော်မမအိမ်ရောက်တော့ မမကဧည့်ခန်းမှာ TV ကလာတဲ့ ကိုရီးယားဇာတ်လမ်းတွဲ ကြည့်နေတယ်။

“ လာ အငယ်ကောင်.. ငါလက်ဖက်သုပ်ထားတယ် .” ဆိုပြီး လက်ဖက်ပန်းကန်ကို ရှေ့ထိုးပေးတယ်။ 

ကျနော်လဲ လက်ဖက်စားရင်းTV ကြည့်နေတဲ့ မမကို ဘေးတိုက် အနေအထားလေးနဲ့ ငေးနေမိတယ်။ လှလိုက်တာ မမရယ်၊ နှာခေါင်းလုံးလုံးလေးအောက်က နှုတ်ခမ်းလွှာလေးက ပွင့်အာတော့မယ့် နှင်းဆီပန်းလေးလိုဘဲ။ နဖူးပေါ်ဝဲကျနေတဲ့ ဆံစလေးတွေနဲ့ ပန်းချီဆရာတစ်ယောက်ရဲ့ ချယ်မှုန်းထားတဲ့ ပန်းချီကားတစ်ချပ်ကြည့်နေရသလိုဘဲ။

ကျနော်ငေးနေတာကို မမသိသွားတော့

“ ဟဲ့ ငါ့များ..မမြင်ဖူးတာကြနေတာဘဲ ဘာငေးနေတာလဲ...”

“ ဟုတ်ဘူး မမကလှလို့..”

“ အမလေး ခုကျွေးတဲ့ လက်ဖက်ဘဲရှိတယ်... နောက်ကျွေးစရာလဲမရှိဘူး..ကိုယ်တော် ..” တဲ့။

“ တကယ် လှတာ..မမရဲ့..”

“ အေးပါ ကိုယ့်အစ်မ..ကိုယ်မြှောက်..”

“ မမ ရပ်ကွက်ထဲက အကိုတွေကပြောတယ်..”

“ ဘာပြောလဲ..”

“ ကျနော့်ကို ယောက်ဖ ..တဲ့..”

“ အမ်  အဲ့တော့ နင်ဘာပြန်ပြောလိုက်လဲ..”

“ ဘာပြောရမလဲ ပြောစရာမှမရှိဘဲ..”

“ အေး ပြီးရော..”  ဆိုပြီးTV ဆက်ကြည့်နေတယ်။ ကျနော်လဲတစ်အိမ်လုံးမမနဲ့ကျနော် နှစ်ယောက်တည်းရှိတယ်ဆိုတဲ့ အသိကြောင့် နေ့လည်က ဝင်းကိုရဲ့ တိုက်တွန်းစကားတွေကို ပြန်သတိရတာနဲ့

“ မမ..” ကျနော့ခေါ်သံကြောင့် မမက လှည့်ကြည့်ပြီး

“ ဘာလဲ..”

“ ဟို..ဟိုလေ မမ မှာ....ရှိလား..”

“ ဘာလဲ ဘာရှိရမှာလဲ အရင်းမရှိအဖျားမရှိ..”

“ ဟို..ရီးစားရှိလားလို့..”

“ ရှိစရာလားဟဲ့..”

“ တကယ်လား မမ..”

“ တကယ်ပေါ့ ဘာလို့လဲ..”

“ မမက လှလို့လေ..”

“ လှတာနဲ့ ဘာဆိုင်လဲ ဟ...”

“ လှတော့ချစ်ချင်သူများတယ်လေ..”

“ သူတို့ချစ်ချင်တိုင်း ငါကချစ်ရမလား..”

“ မမချစ်ရမယ့်သူ မတွေ့သေးဘူးလား..”

“ မတွေ့ပါဘူး..”

“ ခုတွေ့လိုက်တော့..”

“ ဘာ ..”   မမတစ်ယောက်နားမလည်လို့ ဇဝေဇဝါနဲ့

မျက်မှောင်ကြုံ့နေတဲ့ အခိုက်မှာဘဲ ကျနော်မမရဲ့ နှစ်ယောက်ထိုင် ဆက်တီဆီ ပြောင်းထိုင်ရင်း မမရဲ့ညာဖက်လက်ကလေးကို ကျနော့်ရဲ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း

“ ကျနော် မမကိုချစ်တယ် မမရယ်..”

“ အို ..”  ဆိုပြီး သူ့လက်ကို အတင်းရုန်းနေတော့ ကျနော်လဲ မမကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ဖက်လိုက်တယ်။ မမကိုယ်သင်းနံ့လေးက မွှေးလိုက်တာဗျာ။

“ အငယ်ကောင် လွှတ်နော် လွှတ် ခွေးကောင်..” သူဘာပြောပြောကျနော်ကတော့ မလွှတ်ဘဲ

“ ချစ်လို့ပါ မမရယ် ကျနော့်ကို..ပြန်ချစ်နော်...”

“ မချစ်ဘူး လွှတ်နော် အငယ်ကောင်..”

သူကရုန်းလေ ငြင်းလေ ကျနော်ပိုပြီးစိတ်ထဲ မရိုးမရွဖြစ်လေ။ နောက်တော့ မမရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖမ်းစုပ်လိုက်တယ်။

“ အင့်..”  ဆိုပြီး မမလဲ တစ်ချက်ငြိမ်ကျသွားလို့ တအားတက်ပြီး အနမ်းရှည်နမ်းမယ် အလုပ် အတင်းရုန်းထွက်ပြီး

“ ဖျန်း ..ဖျန်း...”  ကျနော့်ပါးကို နှစ်ဆင့်ဆက် ရိုက်ချလိုက်တယ်။

ပါးပြင်တစ်ခုလုံး စပ်ဖျင်းဖျင်း ခံစားရတာထက် ရင်ထဲမှာ မဖေါ်ပြနိုင်အောင် စို့နင့်ခံစားရတာက ပိုဆိုးတယ်။မမက ဝုန်းဆိုမတ်တပ်ထရပ်ပြီး ကျနော်ကို လက်ညှိုးထိုးပြီးတော့

“ နင်ခုထွက်သွား ကာကွယ်ပေးရမယ့် သူက စော်ကားတာ ကောင်းလား..”

“ မဟုတ်ဘူး မမကို ကျနော်ချစ်တာ..”

“ မကြားချင်ဘူး ခုထွက်သွားနော် ပြီးမှအဆိုးမဆိုနဲ့ တဲ့..”

ကျနော်မျက်ရည်တွေ မထိန်းနိုင်အောင် ကျလာရပြီ။

“ မမ ထွက်သွားစေချင်ရင် ..ကျနော်ထွက်သွားပါ့မယ်...”

“ အေး ထွက်သွား..နောက်..ငါ့ရှေ့ဘယ်တော့မှမလာနဲ့..”

ရက်စက်လိုက်တာ မမရယ်။ ကျနော် အိမ်က အထွက် မမရဲ့ တံခါးပိတ်လိုက်တဲ့ “ ဒုန်း ” ဆိုတဲ့ အသံဟာ ကျနော့်အတွက် ကမ္ဘာပြိုသံရယ်ပါ မမရယ်

................

ကျနော်နဲ့မမ အဲ့ကိစ္စဖြစ်ပြီး တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် မတွေ့အောင် ရှောင်နေကြတယ်။ ရင်ထဲမှာ မကောင်းလို့ ထမင်းစားနဲသလို မျက်နှာမကောင်းလို့လဲ အမေက နဖူးစမ်းလို့

“ သား နေမကောင်းဘူးလား..” တဲ့။

“ ကောင်းပါတယ် မေမေ ..” လို့ပြန်ပြောရပေမဲ့

ရင်ထဲကတော့ မေမေရယ် သားအသဲတွေ ကြွေနေပြီလို့ ငိုငြီးနေမိတယ်။ လေးငါးရက်လောက်ရှိတော့ အမေက

“ အငယ်ကောင် နင့်နဲ့ မြတ်နှင်းရန်ဖြစ်ထားလား...” တဲ့။

မေမေက မမ အစ်မကို မြတ်သင်း လို့ခေါ်သလိုဘဲမမကိုလဲ မြတ်နှင်းဘဲ ခေါ်တယ်။

“ မဟုတ်ပါဘူး ..” လို့ မလုံမလဲ ကျနော်ပြောတာကို

“ ရန်မဖြစ်ဘူးသာ ပြောတယ် နင်တို့ အခေါ်အပြော မတွေ့ဘူးဘဲ..” တဲ့။

“ အာ မေမေကလဲ သူလဲ သူ့အလုပ်နဲ့ သားလဲ သားကိစ္စနဲ့ မဆုံဖြစ်ဘူး ..” လို့ အကြောင်းပြလိုက်တော့ အမေလဲခေ ါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့ ဘာမှထပ်မပြောတော့ဘူး။

“ ဟူး...” ရင်ထဲက လေပူတွေကို ထုတ်လိုက်မိတယ်။ အမေတို့သာ သိရင် ကျနော်ဘဲ အကြိမ်းခံရမှာလေ။

ကျနော်လဲ အိမ်မှာနေရင် မမကို ရှောင်နေရတာ အလုပ်တစ်ခုဖြစ်နေတာနဲ့ ဦးလေးတို့ရှိတဲ့ ပြည်ကို အလည်သွားမယ်..ဆိုပြီးခွင့်တောင်းလို့ အမေ့က “ ကျောင်းဖွင့်တော်မယ် (၁၀) ရက်လောက်ဘဲလည်...”  ဆိုပြီး လွှတ်လိုက်လို့ ကျနော် ပြည်တော်ရှောင်ခန်းနေ့ဘဲပြည်ကို လစ်ခဲ့တော့တယ်။

...................................

မချွေလည်း ကြွေ      ချွေလဲ ကြွေ

မပန်လည်းနွမ်း      ပန်လည်း နွမ်း

မနမ်းလဲ ပြယ်         နမ်းလည်း  ပြယ် မို့

နမ်းခွင့်ပေးပါလား      ချစ်သူရယ်။  ။

                                                          (သူရဇော်)

...............................

ကျနော် ပြည်ကပြန်ရောက်တဲ့နေ့. ပြည်လက်ဆောင် ကတွတ်ယိုတွေကို မမတို့အိမ်ကို သွားပေးတော့ မမကို ဧည့်ခန်းမှာတွေ့လိုက်လို့ နောက်ပြန်လှည့်ပြီး ပြန်မယ်အလုပ်

“ အာ့က ဘာလုပ်တာလဲ..”

“ မမ စကားနားထောင်တဲ့ အနေနဲ့ ထွက်သွားမလို့ပါ..”

ကျနော့်စကားဆုံးတော့ ကမ္ဘာပေါ်မှာ အလှဆုံးမျက်စောင်းလေးတစ်ခု ကျနော် တွေ့လိုက်ရတယ်။

“ ဟွန်းးခုမှလိမ္မာချင်ယောင်ဆောင်နေ. ..” တဲ့။

ကျနော် ဝမ်းသာသွားတယ်။ မမအသံမှာ စိတ်ဆိုးခြင်း မကျေနပ်ခြင်းတွေ ညှိကပ်လို့ မနေမှန်း သိလိုက်ရလို့ ကျနော်လဲ စပ်ဖြီးဖြီးပြုံးပြရင်း

 “ အာ့ကတော့ ချစ်တာကိုး.. ” ဆိုတော့ မျက်မှောင်ကုတ်ပြီး  

“ မပြောနဲ့. ..” တဲ့။

“ ဟုတ်ကဲ့ ခင်ဗျ ..” ဆိုတော့

“ ခု ဘာလာလုပ်လဲ...” တဲ့။ အသဲယားလိုက်တာနော်။ သိရဲ့နဲ့ သက်သက်မေးနေတာကို 

“ ပြည်လက်ဆောင် လာပို့ တာပါ ခင်ဗျ..”

“ အေး ထားခဲ့..” တဲ့။ ကျနော်လဲ ဧည့်ခန်းကစားပွဲပေါ် ယိုထုပ်တွေ တင်ပြီး

“ ပြန်လိုက်ပါအုန်းမယ် ခင်ဗျ..” ဆိုတော့ မျက်နှာကို တမင်တည်တည်လုပ်ပြီး

“ အေးအေး  ကောင်းကောင်းပြန်..” တဲ့။

အပြန်မှာတော့ ကျနော့်အတွက် ရောင်ခြည်သန်းနေပြီမို့ ခြေနဲ့ မြေကြီးထိမှ ထိရဲ့လားတောင် မသိတော့ပါဘူးဗျာ။

........................

နောက်နေ့မနက် မမအလုပ်သွားမယ်ဆိုတော့

“ အငယ်ကောင်ရေ..”

“ ဗျာ   မမ..”

“ လာ..လိုက်ခဲ့အုန်း..”

“ ဟုတ်..”

အနေအထားက အရင်လို  ကျနော်လဲ မမ နောက်က တက်လိုက်တယ်။ ဆိုင်ကယ်ပေါ် ပြောတာဗျ။ ဒါပေမဲ့ အရင်လို ဘေးစောင်း မဟုတ်ဘူး။ ခွထိုင်တာ ပြီး ခပ်တည်တည်နဲ့ မမရဲ့သေးကျဉ်တဲ့ ခါးလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အသာဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။

“ အာ့  ..”  ဆို ခါးလေးတွန့်သွားပြီး

“ ဟဲ့ ဘယ်လာကိုင်တာလဲ ယားတယ် ..”  ဆိုတော့

“ ဒါဆို ဒီနေရာလား..”  ဆိုပြီး လက်ကို အောက်ဘက်နဲနဲချလိုက်တော့ အိနေတဲ့ မမတင်ပေါ် ရောက်သွားရော

“ သေချင်နေလား  ဘယ်မှမကိုင်နဲ့ မခေါ်ဘဲ ထားခဲ့ရမလား..”

“ မထားခဲ့ပါနဲ့ မကိုင်နဲ့ဆို မကိုင်ပါဘူး..” ဆိုပြီး လက်နှစ်ဘက်ကို နောက်ပစ်ပြီး ဆိုင်ကယ် နောက်စွန်းကိုကိုင်လိုက်မှ “ ဟွင်း ..” ဆိုပြီး မောင်းထွက်တော့တယ်။

ဘာပြောပြော မီးက အစိမ်းရောင်ဆိုတာ သေချာပြီမို့ ရင်မှာ လေအပျော်ချောင်းလေး တစ်ခု သွင်သွင်စီးသွားလေရဲ့။

............................................................

ကျောင်းဖွင့်တော့ ဆယ်တန်းမို့ အရေးကြီးတယ် ဆိုပြီးအိမ်က ကျူရှင်ယူခိုင်းတယ်။ ကျနော်က ယူစရာမလိုပါဘူး ။ ကျနော်အားနည်းတဲ့ သင်္ချာကို မမကို ပြခိုင်းမယ်လို့။ မမကလဲ “ ပြပေးမယ် ..” လို့တ ာဝန်ယူလိုက်တော့ ကျနော့်အတွက်တော့ “ နတ်တို့ဖန်ရင် ရေကန်အသင့် ကြာအသင့်” ဘဲပေါ့။

စာပြတော့လဲ ဧည့်ခန်းကTVနဲ့ တခါတလေ ဧည့်သည်နဲ့ဆိုတော့ ကျနော့် အခန်းထဲက စာကြည့်စားပွဲမှာဘဲ ပြပေးတယ်။ ငယ်ငယ်ထဲက အတူနေလာကြ ဝင်နေထွက်နေကြရယ်မို့ လူကြီးတွေကတော့ မထူးခြားဘူးပေါ့။

အကွက်ကောင်း ချောင်းနေတဲ့ ကျနော်ကသာ ဘယ်လိုဗြူဟာခင်းရမလဲ ကြံနေတာ။ တစ်ခါသေဘူးပြီမို့ မပိုင်ရင် ခြင်မရိုက်ရဲတော့ဘူးလေ။ အာ့ကြောင့် အစပိုင်းမှာ မမစာသင်တာကို ကျိုးကျိုးနွံနွံနဲ့ တပြည့်လိမ္မာလေးလုပ်ပြနေရသေးတယ်။ ကျောင်းတက်တော့ ဝင်းကိုကတောင်

“ အငယ်ကောင် မင်းကို မမ စာပြနေတယ်ဆို ...”  တဲ့

“ အေးကွ..” ဆိုတော့

“ ငါလဲ လာတက်မယ်လေ..”

“ ဟာ လာမရှုပ်စမ်းပါနဲ့ကွာ ..” ဆိုတော့

“ ငိုးမသား ငါသိသားဘဲ မင်းဂွင်ဆင်တာမဟုတ်လား..”

“ ဟီး...” လို့ သွားဖြီးပြလိုက်တော့

“ ဒဒေါင်းဇား ဟုတ်ရင်ဟုတ်ပေါ့ကွာ..”  လို့ သြဘာ ပေးပါလေရောဗျာ။

..............................................

မမ ကည (၈) နာရီကနေ (၉) နာရီထိ စာပြပေးတယ်။ ကျနော်က အဲ့ရတဲ့အချိန်လေး မမရဲ့ ရူပါရုံကို ခံစားရတာ။ ညလဲည အိမ်နေရင်းလဲ ဖြစ်တာမို့ မမကအဝတ်အစားကို အနွမ်းလေးတွေ အဝတ်များတယ် ။ အဲ့အနွမ်းလေးတွေက ပါးပါးအိအိမို့ မမပိုင်တဲ့ ပစ္စည်းပစ္စယတွေကို ပိုပီပြင်စေပြန်တယ်။

တခါတလေ အောက်ခံ ပင်တီမဝတ်ထားတဲ့ နေ့နဲ့ ပါးလွန်းတဲ့ထမိန်ဝတ်တဲ့နေ့ဆို မမ သွားလာထိုင်ထ ပြုတိုင်းတုန်ခါနေတဲ့ တင်သားတွေ တင်သားနှစ်ခုကြား အကွဲမြောင်းကြီးက ကျနော်အာခြောက်ပြီး အောက်ကကောင် ငိုရတဲ့အထိဘဲဗျာ။

စာပြတဲ့အခါ မမမျက်နှာလေးကို ငေးနေရတာ လောကကြီးကို မေ့မေ့ သွားတယ်။ မမလဲ ရိပ်မိတယ်ထင်တယ် ။ ကျနော်ငေးနေတဲ့ အခါမျိုးဆို

“ အငယ်ကောင် စာကိုဘဲအာရုံစိုက် တခြားစိတ်မရောက်နဲ့ကြားလား ..”  တဲ့။ အဲ့အခါကြတော့လဲ

“ ဟုတ်  ..”  ပေါ့။

နောက်တော့လဲ ခိုးကြည့်တာဘဲ။ စိတ်ထဲကလဲ “ လက်ဖက်ကောင်းစားချင်ရင် ပလောင်တောင်တက်နှေး” ရမယ်။ တောင့်ထားကွ။ကိုယ့်ကိုကိုယ် အားပေးနေရတယ်။

..................

ဒီနေ့ည စာကြည့်စားပွဲမှာ ထိုင်လို့ ဆယ်မိနစ်လောက်ဘဲ ရှိအုန်းမယ် ထင်တယ်။

“ မောင်နှမ နှစ်ယောက် စာလုပ်နေကြအုန်းနော်..” မေမေက အပေါက်ဝကနေ လှမ်းပြောတာနဲ့

“ အမေတို့က ဘယ်သွားမို့လဲ..”

“ ဟိုဘက်လမ်းက နင့်အဖေ မိတ်ဆွေဦးမောင်ကြီးလေ အဲ့ဒါ လေဖြတ်သွားလို့တဲ့ သတင်းမေးသွားမလို့..”

“ ဝင်းသန်း တို့ အဖေလား အမေ..” ဆိုတော့

“ အေး အေး ဟုတ်တယ် ..ခဏသွားလိုက်အုန်းမယ်နော်..” တဲ့မမ ကလဲ

“ ရပါတယ် အန်တီ သမီးစာပြရင်း အဖေါ်လုပ်ပေးမယ်..” တဲ့။

အဖေအမေတို့ ထွက်သွားပြီး မမက သင်္ချာတစ်ပုဒ်ကို ရှင်းပြတွက်ပြနေတယ်။ ကျနော်ကတော့ ရှင်းပြနေတဲ့ မမရဲ့ မျက်နှာလေးကို တစ်မက်တစ်မောငေးနေမိတယ်။ led မီးရောင်လေးကျနေတဲ့ မမမျက်နှာလေးက ကျနော့် အတွက်တော့ နတ်ရေးတဲ့ ပန်းချီလို လှချင်တိုင်းလှနေတော့တာဘဲ။

အထူးခြားဆုံးကတော့ မိန်းခလေးဖြစ်ပြီး နခမ်းမွှေးရေးရေးလေး ပေါက်နေတာဘဲ။ မမက သချာၤတွက်ရာက ကျနော့်ရဲ့ အကြည့်ကို ရိပ်မိသွားတော့ ရှက်သွားပြီး

“ အငယ်ကောင်နော် စာပြတာမကြည့်ဘဲ ဘာကြည့်နေတာလဲ..” တဲ့။

“ မမ ကို..”

“ ဘာ ငါ့ကို ဟုတ်လား..”

“ အင်း  မမ ကတအားလှတာဘဲ..”

ကျနော့်စိတ် ဖောက်နေမှန်း မမသိသွားသလို တစ်အိမ်လုံး သူနဲ့ကျနော်နှစ်ယောက်တည်း ရှိတယ်ဆိုတဲ့အသိကြောင့် ထင်တယ်။

“ တော်ပြီဟာ နောက်နေ့မှ ဆက်သင်တော့မယ်..” ဆိုပြီး ထိုင်ခုံကထတော့

“ ဟာ မမဘဲ စောစောက မေမေ့ကို အဖေါ်လုပ်ပေးမယ် ပြောပြီးတော့..” ဆိုတော့

“ နင်က ယောကျ်ား လေးဘဲ မလိုပါဘူး..” 

“ လိုတယ် မမရှိမှ ရမှာ" ပြောလဲ ပြော မမရဲ့ လက်ကို ဖမ်းဆုပ်ထားလိုက်တယ်။ မမက အတင်းရုန်းရင်းနဲ့

“ အငယ်ကောင်နော် လုပ်ပြန်ပြီလား..”တဲ့

“ ကျနော် မမကို တကယ်ချစ်တာ မချစ်ရ မနေနိုင်ဘူးမမ..” 

“ သွား  မသိပူး..”

ကျနော် သိလိုက်ပြီ၊ မမကျနော်ကို မငြင်းမှန်း။ အာ့နဲ့ဝမ်းသာအားရ မမကို ဆွဲပြီး ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ပြီး မမပါးကို နမ်းတော့ မမ မနမ်းမိအောင်ရှောင်နေလေ ကျနော်က ပိုနမ်းချင်လေ မရမက အတင်းလိုက်နမ်းတော့ ကျနော့်မျက်နှာကိုလက်နဲ့ တွန်းထုတ်ပြီး

“ မဆိုးနဲ့ကွာ..” တဲ့။

“ ဆိုးတာမှ မဟုတ်တာ မမကလဲ ချစ်တာကို..”

“ တော်တော့ တော်ကြာ အန်တီတို့ပြန်လာတော့မယ်..” တဲ့

“ အာ့ဆို ကျနော့်ကို ချစ်တယ်လို့ပြော..”

“ အမ်မယ် ဘာလို့ပြောရမလဲ..”

“ ချစ်လို့ချစ်တယ် ပြောပေါ့..”

“ လာ လာချည်သေးတော် သူ့များဘယ်သူကချစ်လို့..”

“ မမ နော် အသဲယားအောင် မလုပ်နဲ့..”

“ လုပ်တော့ ဘာဖြစ်..”

“ ဒါဖြစ်တာပေါ့..” ဆိုပြီး မမရဲ့ နှုတ်ခမ်းလှလှလေးတွေကို အငမ်းမရ ငုံခဲလို့ စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ မမလဲ လူးလွန့်ရုန်းကန်ရင်းက သဘောတူကြည်ဖြူတဲ့ အခြေအနေကို ရောက်ပြီး နှစ်ယောက်သား အနမ်းချိုတွေနဲ့ အချစ်ကို ပုံဖော်လိုက်ကြတယ်။

အနမ်းရှည်တွေနဲ့အတူ လူပါပျော့ခွေလာတဲ့ မမက အရင်အသိဝင်ပြီး

“ တော်တော့ကွာ အန်တီတို့ လာတော့မယ်"ဆိုပြီးကျနော့်

ရင်ခွင်က ရုန်းထွက်လို့ အဝတ်အစားပြန်ပြီး သပ်ယပ်အောင် လုပ်သလိုနဲနဲ ပွသွားတဲ့ ဆံပင်တွေကိုလည်း လက်နဲ့ဘဲ ပြန်သပ်ပြီးပြုပြင်နေတာကို ကျနော်ကတော့ ကြည့်ရင်း အားမရမတင်းတိမ် ဖြစ်နေတုန်းဘဲ။ မမကတော့ မျက်စောင်းခဲဟန့်တားပြီး

“ နားမထောင်ရင်တော့ မချစ်ဘူးနော်..”ဆိုတော့

“ အဟီးးနားထောင်မယ် ချစ်ရမှာနော်..” လို့ အတည်ပြုချက် ရယူတော့ မမက ပြုံးစိစိလေးနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။ ချစ်လိုက်တာ မမရယ်လို့.. ရင်ထဲမှာ ပြောနေမိတယ်။ တော်သေးတယ် ။ မမကြောင့် မေမေတို့ မမိတာ။ ကျနော်တို့ခွာပြီး ခဏမှာဘဲ အဖေနဲ့အမေတို့ ပြန်ရောက်လာတယ်လေ။

“ အမေ ဦးမောင်ကြီး ဘယ်လိုနေလဲ..”

“ အခြေအနေကတော့ စောင့်ကြည့်ရမှာပေါ့ .တချို့လဲပြန်ပြီး ကောင်းလာကြတာတွေလဲ ရှိတာဘဲ..”

“ အော် သနားစာနော်..” ဆိုတော့ အမေက 

“ ကံ တရားပေါ့ သားရယ်..” တဲ့။

ကျနော့်ကံကတော့ ဒီည ကောင်းသွားတာ အမေ မသိလိုက်ဘူး။ အဲ့ညက တစ်ညလုံး အိပ်မပျော်ဘူး ။ ပျော်လွန်းလို့။

............................

မမနဲ့ကျနော် ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားကြပေမယ့် ရုပ်ရှင်ထဲ ဝတ္ထုထဲကလိုတော့ မဟုတ်ဘူး။ ရုပ်ရှင်ထဲ ဝတ္ထုထဲကချစ်သူတွေက ပန်းခြံတွေ ကစားကွင်းတွေမှာ တစ်ယောက်လက်တစ်ယောက်တွဲလို့ ပြေးကြလွှားကြ ပျော်ကြပေါ့။

ကျနော်တို့ကတော့ ညစာသင်ပြီဆိုမှ မမမျက်နှာလေးကိုငေးရ မမက ကျနော့်ညာဘက်ကနေ ထိုင်တာမို့ မမရဲ့ ဘယ်လက်ကလေးကို ကျနော့်လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ထား လိုက်ရရင်ဘဲ အားလုံးကို လွှမ်းမိုး ပိုင်စိုးရသလိုခံစားရတယ်။ မမက စာပြလို့ သူ့မျက်နှာဘဲ ငေးနေရင်

“ အငယ်ကောင်နော် စာကိုစိတ်ဝင်စားစမ်း...” တဲ့

“ မမ ကလဲချစ်သူတွေတောင် ဖြစ်နေပြီ အငယ်ကောင်တဲ့..”

“ ဟဲ့ တစ်သက်လုံးခေါ်လာတာ ဘယ်လိုခေါ်ရမှာလဲ..”

“ မောင် လို့ခေါ်ပေါ့ မမကလဲ..”

“ ခေါ်နိုင်ပါဘူး..”

“ မခေါ်ရင်လဲ ရတယ်လေ ခေါ်အောင်လုပ်ရမှာပေါ့..”

ဆိုတော့ မမလေ မျက်လုံးလေးကို ဝိုင်းနေတာကြောက်ပြီးတော့ ကျနော်ကလဲ စ ချင်တာနဲ့ အတည်ပေါက်နဲ့ ဖက်မယ့်ပုံ လုပ်ပြနေတော့

“ ဟာ  အငယ်ကောင်နော် မလုပ်နဲ့ကွာ..”

“ မလုပ်စေချင် ခု ခေါ် မခေါ်ရင်တော့ ဟင်း..”

“ အေးပါ ခေါ်ပါ့မယ် ..”

“ ခေါ်မယ်ဆိုခေါ်လေ မခေါ်ဘူးလား..” အတင်းခြိမ်းခြောက်မှ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့

“ မောင်..” တဲ့။

နားထဲမှာကြားရတာ အရသာရှိလိုက်တာဗျာ။ ကမ္ဘာပေါ်မျာ အချိုမြိန်ဆုံးသံစဉ်ကို ပြောပါဆိုရင် မမရဲ့ “ မောင်..” ဆိုတဲ့ ခေါ်သံလေးပါဘဲ။

“ ဗျာ   ဗျာ..”

“ ဟွန့် တော်တော်တတ်..”

“ ချစ်တော့လဲ သူ့အလိုလို တတ်လာတာပေါ့ မမရယ်..”

“ ကဲ တော်ပါတော့ ပေးတာတဲ့ ပုစ္ဆာတွေပြီးအောင်တွက်..”

“ မိုင်နာ ပါ မမရယ်..”

ကျနော်တို့ ချစ်ချင်းက စာကြည့်စားပွဲလေးပေါ်မှာ အေးအေးငြိမ့်ငြိမ့်လေး ဖြတ်သန်း စီးဆင်းနေကြတာပါ။အေးမြတဲ့ ချစ်ခြင်းတွေကို ပြောင်းလဲပစ်လိုက်တဲ့ အခြေအနေလေးတစ်ခု ဖြစ်ထွန်းလာခဲ့တာဟာ ဖန်တီးလုပ်ယူတာတော့ မဟုတ်ခဲ့ပါဘူး။ ဒါကို မမလဲ သိတယ်။

အဲ့နေ့က အဖေနဲ့အမေက ဘုရားကိုးဆူ ဖိတ်လို့ သွားကြတယ်။ကျနော်နဲ့ မမနှစ်ယောက်တည်း အိမ်မှာကျန်နေခဲ့တယ်။ ဒီလို ကျန်နေခဲ့တာကလဲ မကြာခဏဆိုတော့ မဆန်းပါဘူး။

ဆန်းတာကတော့ အဖေတို့ သွားပြီးမ ကြာခင်ဘဲ မီးပျက်သွားတယ်။ အရင်ကတော့ မီးပျက်ရင် အဆင်သင့်ရအောင် ဆိုပြီး မီးခြစ်နဲ့ ဖယောင်းတိုင်ကို စာကြည့်စားပွဲပေါ် ထားနေကြ။ ခုတလောမှာ မီးမှန်နေတာရယ် တမြန်နေ့က စားကြည့်စားပွဲသန့်ရှင်းရေးလုပ်တာမှာ ပြန်မထားမိတာကြောင့် ခုဗြုန်းဆို မီးပျက်တော့ ဘယ်ရှာရမှန်းမသိဘူး။

မှောင်ထဲမှာ မမ ကလဲ ထအသွား ကျနော်ကလဲ အထ နှစ်ဦးသားတိုးမိတိုက်မိရော “ အွန့်..” မမဆီက အသံနဲ့အတူ မမရဲ့ကိုယ်လုံးနွေးနွေးလေးက ကျနော့် ရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာတယ်။ မမက ပြန်ရုန်းအထွက် ကျနော်ကလဲ ရမ်းသမ်း အဖက်မှာ ကျနော့် လက်က မမရဲ့ သားမြတ်ပေါ်အံကိုက် ရောက်သွားတယ်။ “ အို..”  ဆိုပြီး မမက နောက်အဆုတ် မမရဲ့ တင်းနေတဲ့ တင်သားတွေက ကျနော်ဆီးခုံမှာ လာကပ်ပေးသလို ဖြစ်ပြီး ကျနော့် ကောင်က ဒေါသထွက် ပါးပြင်းထောင်ပါလေရော။

လူကြီးတွေ ပြောသလိုဘဲ အတွေ့က ရှောင်ရခက်တယ်..ဆိုတာကို ကျနော် လက်တွေ့ သိလိုက်ရပြီ။ မမကိုအတင်းဆွဲဖက်ထားလိုက်ပြီး မမနောက်ကနေ ကျနော့်အောက်ပိုင်းကို အတင်းကပ်ထား သလို မမရဲ့လည်တိုင်ကို နမ်းရှိက်လိုက်တော့ မမရဲ့လည်ပင်းက သွေးကြောတွေရဲ့ သွေးခုန်နှုန်းတွေကို ကျနော့် သိနေရတယ်။ မမရဲ့မျက်နှာလေးကို ဆွဲလှည့်ပြီး နခမ်းရှိရာကို မှန်းပြီး နမ်းစုပ်လိုက်တယ်။

မီးမှောင်တာထက် မှောင်တဲ့ အမှောင်ထဲကို မမနဲ့ကျနော် ရောက်သွားခဲ့ကြတယ်။ ဘယ်လိုကနေဘယ်လို ကျနော့် ကုတင်ဆီရောက်သွားမှန်းတောင် မသိလိုက်ဘူး။ အချစ်ပင်လယ်ကို နှစ်ယောက်သား ကူးခတ်လိုက်ကြတာ။ နောက်ဆုံး ခြေကုန်လက်ပမ်းကျသွားသည်အထိပေါ့။

အသိပြန်ဝင်လာတော့ မီးလဲ ပြန်လာနေပြီ ။ ကျနော့်ရဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ဟိုဘက်ကို တစောင်းလေး အိပ်နေတဲ့ မမ။ ဆံကေသာ ဖရိုဖရဲနဲ့ ဝတ်လဲတော်တွေ လျော့လျော့ရဲရဲနဲ့ မမ။ ကျနော်က မမနောက်ကဖက်ပြီး ကျနော့်ဘက် ဆွဲလှည့်လိုက်တော့ ပုလဲခတဲ့ မမကို တွေ့လိုက်ရတော့ ရင်ထဲ နင့်သွားတယ်။

“ မမ ရယ် မငိုပါနဲ့ မောင် မမကို ချစ်လွန်းလို့ပါ..” မမက ခေါင်းသာခါပြနေတာမို့

“ မမ မကျေနပ်ရင် မောင့်ကို ကြိုက်တဲ့အပြစ်ပေးပါ..”

“ မောင်ကျေကျေနပ်နပ်ခံပါမယ်..” ဆိုတော့မမက ကျနော့်ပါးစပ်ကို လက်နဲ့လှမ်းပိတ်ပြီး

“ မောင် နဲ့ဘာမှမဆိုင်ပါဘူး..” တဲ့။

“ ဟင် အာ့ဆို မမက ဘာလို့ငိုတာလဲ..”

“ သိပူး  မျက်ရည်က အလိုလိုကျလာတာမောင်ရဲ့..” တဲ့။

ဘာမှနားမလည်တဲ့ ကျနော် “ အော်..” လို့ဘဲ ပြောနိုင်ပါတော့တယ်။ 

မမ နဲ့ ကျနော် အဲ့နေ့က အချစ်သစ်သီးစားမိပြီး တဲ့ နောက် လစ်ရင်လစ်သလို အချစ်တွေ နယ်ချဲ့ပြီး အချစ်အင်ပါယာလဲ တဖြေးဖြေးတိုးလာခဲ့ပြီ။ ခုဆိုရင် မမနဲ့ကျနော် တကယ့်လင်မယားလို အရှက်တွေလဲ ကုန်ခဲ့ပြီ။

ဒီနေ့လဲ အဖေအမေနဲ့ မမရဲ့ မိဘများပါ အထူးတရားပွဲသွားလို့ နှစ်ယောက်သား လွတ်လပ်စွာ ချစ်ဗြူဟာခင်းဖို့ ကျနော့် အခန်းထဲ ရောက်နေကြပြီ။

“ မောင် မီးပိတ်ထားကွာ..”

“ မမ ကလဲရှက်နေပြန်ပြီ..”

“ ရှက်တာပေါ့ မိန်းခလေးဘဲ မောင်မသိဘူးလား..”

“ သိပါ့ဗျာ ပထမဆုံးမောင့်ညီလေးကို တွေ့ ပြီးဖျားတောင်မှဖျားတာလေ ဟီးးး ..” ဆိုတော့

“ ဟုတ်ပါ့ ရှက်လဲမရှက်ဘူး ပြီး..တောင်နေလိုက်သေးတယ်..”

“ ဟီးးတောင်မှာပေါ့ အပေါ်က..ကြည့်တော့ မမ ရဲ့နို့က..တစ်ဝက်လောက်..မြင်နေရတာကိုး..”

“ ဟယ် နှာဘူးလေး အဲ့ထဲက ပြစ်မှားနေတာပေါ့လေ..”

“ ဟဲဟဲ အဲ့ဒါကြောင့် မမကိုညီလေးပြပြီး မြူဆွယ်လိုက်တာ..”

တကယ်ကမတော်တဆ ပုဆိုးကျွတ်တာပါ။ နဲနဲရှီုးလိုက်တာ။

“ တော်ပါ ..မြူလို့ရမလား"

“ ရမရတော့..မသိဘူး ခုကြိုက်နေတာတော့..ဟုတ်တယ်ဟုတ်..”

“ မကြိုက်ပါဘူးနော်..” လို့ မျက်စောင်းလေး ထိုးပြီး ပြောနေတဲ့ မမကို ပုဆိုးချွတ်လို့ ပေါ်လာတဲ့ ကျနော့်ညီလေးဆီကို အတင်းတေ့ပေးလိုက်တော့ မမကလဲ အလိုက်တသိနဲ့ မမရဲ့ လှပလွန်းတဲ့ နှုတ်ခမ်းလွှာကို ဖွင့်ဟလို့ ငုံခဲပေးလိုက်တော့ နွေးထွေးတဲ့ ခံတွင်းအတွေ့ လှုပ်ရှားမွေ့ရမ်းလာတဲ့ လျှာကြောင့် ခံစားမှု ဒီဂရီတွေအမြင့်ဆုံးရောက်လို့ မမပါးစပ်ထဲ ဝင်သထက်ဝင်ရောက် ကော့ပြီး ညီလေးကို သွင်းလိုက်သလို ပါးစပ်ကလဲ

“ ကျေးဇူးပါ မမရယ်..” လို့

မမရဲ့ ပါးစပ်ထဲ ကျနော့်ညီလေး အဝင်အထွက်ကို မြင်ရတာ တကယ်ဖီးလာတယ်ဗျာ။ မမ ရဲ့ ကျွမ်းကျင်လာတဲ့ အစုပ်အနှုတ်တွေကြောင့် ပြီးချင်သလို ဖြစ်လာတာနဲ့

“ တော်ပြီ မမ ..ခုကျနော့်..အလှည့်..” ဆိုပြီး မမကို တွန်းလှဲပြီး ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်ရင်ဘဲ အမွှေးပါးလေးတွေနဲ့ တန်ဆာဆင်ထားတဲ့ မမညီမလေးက ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ လေးနဲ့ အရေလေးတွေ စို့လို့ ။ ကျနော် မမပေါင်ကိုဆွဲကားလို့ ညီမလေးကို ဖြဲကြည့်တော့ အတွင်းသားရဲရဲလေးတွေနဲ့ ကော်ရည်လူးနေသလိုအစေးကပ်နေတဲ့ အရေလေးတွေကို တွေ့ပြီး သေချာကြည့်နေမိတယ်။

“ ဟိတ် ..ဘာလုပ်နေတာလဲ.. မကြည့်နဲ့ကွာ ရှက်တယ်..” တဲ့။

“ ရှက်စရာမှ မဟုတ်တာ မမကလဲ ချစ်စရာကြီး..”

မမက သူ့ညီမလေးကို လက်နဲ့ လာဖုံးနေလို့ သူ့လက်ကို ဆွဲဖယ်ပြီး လျှာပြားကြီးနဲ့ အောက်ကနေ ပင့်ပြီး အစိရောက်သည်ထိ ယက်ပစ်လိုက်တော့ “ အို..” ဆိုပြီး မမ ဖင်ကြီး ကော့တက်လာတယ်။ 

ကျနော်လဲ အစိကို ဆွဲစုပ်လိုက် နခမ်းသား တဝှိက်ကို လျှာနဲ့ ပတ်ရစ်လိုက် အသာဖြဲပြီး လျှာတဆုံး အထဲထည့်မွှေလိုက် မျိုးစုံဖျော်ဖြေမှုပေးသလို မမလဲ ကျနော့်ဖျော်ဖြေမှုကို ဖင်ကြီးကော့လို့ ဝှိက်လို့ လူးလို့ လွန့်လို့။ တခါတလေ ကျနော့်ခေါင်းကို စုံကိုင်ပြီး သူ့ညီမလေးနဲ့ပွတ်လို့ တဖုံ မျိုးစုံအောင် ကာမ အရသာကို ခံစားနေသလို “ တဟင်း..ဟင်း ..” နဲ့ ငှက်ဖျားတက်နေတယ်။

နောက်တော့ ခေါင်းဘယ်ညာရမ်းပြီး

“ အား အားး မရတော့ဘူး..မောင် မရတော့ဘူး ..တော်ပြီ တော်ပြီ.. ” ဆိုပြီး အလံဖြူ တင်တော့မှကျနော်လဲ မမ ကျေနပ်အောင် ညီလေးကို သွင်း တစ်ချက်ချင်း အားပါပါဆောင့်လိုးတော့ “ အင့်..” ခနဲ့ “ ဟင့်..” ခနဲ့ အသံလေးပေးပြီး လီးအရသာ ကောင်းကောင်းခံစားနေတော့တယ်။

ခုဆို ကျနော်ရော မမပါ လိင်ကိစ္စ အတွေ့အကြုံ ရလာပြီမို့ အရင်လို ဂမူးရှူးထိုး မဟုတ်တော့ဘဲ ဖြေးတစ်ခါမြန်တစ်လှဲ့ ကြမ်းတစ်ခါ နုတစ်လှည့် တစ်ဝကြီးခံစားတတ်နေပြီ။

ကျနော်ညောင်းတော့ မမက တစ်ခါ အပေါ်ကနေ ပြန်ပြီး တာဝန်တစ်လှည့် ထမ်းပြီး ချစ်ခရီးပန်းတိုင်ကို ညီညီညာညာ လှမ်းနေကြပြန်တာပေါ့။

မမလို တော်ဝင်ပန်းကို နမ်းလဲနမ်းချင်သလို နမ်းလဲနမ်းရပြီမို့ ကျေနပ်နေမိပါတော့တယ်။။


ပြီးသည်ထိအားပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးပါ။

ကြိုးစားနေဦးမည့် 

သူရဇော်

18-8-2018(saturday)


...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပီ။



ကြယ်တစ်သောင်းနဲ့လ (စ/ဆုံး)

ကြယ်တစ်သောင်းနဲ့လ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ဂျူနီယာဝင်းထိန် 

အခန်း ( ၁ )

အထက်တန်းကျောင်းကြီးရဲ့ တစ်စင်းထဲသော လမင်းလေး သော်တာ ဟု သတ်မှတ်ခြင်း ခံထားရသည့် ကောင်မလေးရဲ့ ဘဝမှာ ပန်းကလေးများကဲ့သို့ မလှပရှာပေ။ အမေမုဆိုးမကြီးနဲ့ ညီမငယ်တစ်ယောက် တို့နဲ့ အတူ ချို့တဲ့ဆင်းရဲစွာ နေရရှာ၏။ အမေ မုဆိုးမကြီးက အကြော်ရောင်း ၊ ရပ်ကွက်ထဲအဝတ်တွေ လိုက်လျော်နဲ့သမီးနှစ်ယောက် အကူအညီယူကာဘဝကိုရုန်းကန်နေရသည်။

ထို့ကြောင့် အကြီးဆုံးသမီးဖြစ်နေသည့် သော်တာမှာ ငါးတန်း ၊ ခြောက်တန်းကျောင်းသူ အရွယ် ကတည်းက မိခင်မုဆိုးမကြီး နဲ့ အတူ အဝတ်တွေ လိုက်လျှော် ၊ ရပ်ကွက်တွေပတ်ပြီး အကြော်လိုက်ရောင်းခဲ့ရသည်။

ဆင်းရဲသည့် ဒဏ်ကို ကောင်းစွာခံစားရသည့်အတွက် သော်တာမှာ အလွန်ပင် ချမ်းသာချင်သည်။ ကျောင်းခန်းထဲက ရွယ်တူကောင်မလေး တွေဝတ်သည့် ဂါဝန်လှလှလေးတွေမျိုး သော်တာဝတ်ဖူးချင်သည်။

ဒီလို ဆင်းရဲနွမ်းပါးသည့်ကြားကပင် သော်တာ တစ်နှစ်တစ်တန်း မှန်မှန်အောင်ခဲ့သည်။ ချို့တဲ့ မှုကြောင့် ကျောင်းကိုနောက်ကျမှတက်ခဲ့ရ သဖြင့် သူမအသက် (၁၆) နှစ်တွင် ရှစ်တန်းသို့သာရောက်ခဲ့ရသည်။

သက်တူရွယ်တူတွေက (၁၀) တန်း ၊ (၁၀) တန်းအောင်အရွယ် ဖြစ်သော်လည်း သော်တာမှာ (၈) တန်းကျောင်းသူသာဖြစ်ခဲ့သည်။ ဒါပေမဲ့ သူမက ၈တန်းအကျောင်းသူအရွယ်မှာ အပျိုဖြစ်နေပြီမို့ ဖွံ့ထွား နုပျိုလှပတဲ့ အလှအပတွေပိုင်ဆိုင်လာခဲ့သည်။

ရှစ်တန်းကျောင်းသူ ပေမဲ့ သူမကအပျိုအရွယ်လေးတစ်ယောက်နှင့် မလိုက်အောင်ပင် အလုပ်များလုပ်ခဲ့ရသည်။ အထူးသဖြင့် မနက်စောစောကျောင်းမသွားခင် အကြော်ဗန်းကိုခေါင်းမှာရွက်ပြီး တစ်မြို့လုံးလှည့်ကာအကြော်ရောင်းရသည်။

တဖြည်းဖြည်းနှင့် သော်တာတစ်ယောက် မြို့အနှံ့လှည့်လည်ကာအကြော်ရောင်းရခြင်းကို ရှက်ရွံ့စပြုလာသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် မိခင်ကြီးနှင့်အတိုက်ခံပြုပြီး အကြော်ရောင်းသည့် တာဝန်ကို ညီမငယ်ဖြစ်သူထံ လွှဲအပ်လိုက်သည်။

ထို့နောက်ပိုင်းတွင် သော်တာအတော်ပြောင်းလဲလာခဲ့သည်။ သူမအတွက်လိုအပ်မှုတွေကလည်းများပြားလာသည်။ သူများနည်းတူဝတ်စားလိုခြင်းနှင့် ပိုမိုလှပလိုခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ထိုရှစ်တန်းနှစ်မှာပင် သော်တာရည်းစားထားတတ်လာသည်။

ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်းလှပအောင် ခြယ်မှုန်းပြင်ဆင်တတ်လာသည်။ ယောကျ်ားလေးတွေရှေ့မှာ ဘယ်လိုပုံစံလေးနဲ့နေပြီးသူတို့တွေကို ဘယ်လိုဆွဲဆောင်ရမလဲဆိုတာကို ချယ်ရီတတ်ကျွမ်းလာသည်။ ချယ်ရီ့အလှကိုပိုမိုတောက်ပအောင် ပံ့ပိုးပေးသည့်အရာတစ်ခုလည်းရှိသေးသည်။

ထိုအရာက ချယ်ရီ့ရဲ့ ခွေခွေလိပ်လိပ်ပုံစံလေး လို လှိုင်းတွန့်ဆံပင်ရှည်များပင်ြ့ဖစ်သည်။ ငယ်စဉ်က ဆံပင်ညှပ်လျှင်ပိုက်ဆံကုန်သောကြောင့် မိခင်ဖြစ်သူက ဆံပင်မညှပ်ခိုင်းခဲ့ပေ။

ထို့ကြောင့် ဆံပင်ရှည်ထားဖြစ်ခဲ့ခြင်း၏ အကျိုးကျေးဇူးက သော်တာ အပျိုဖြစ်လာသောအခါ သူမအတွက်အထောက်အကူ ပြုစေခြင်းဖြစ်သည်။

သော်တာ့ဆံပင်ရှည်တွေကြောင့်လည်း ယောကျာ်းလေးတွေက သော်တာ့ကို နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြီးမြန်မာဆန်ဆန်လှသည်ဟု သတ်မှတ်ထားကြသည်မဟုတ်လား။

ထို့ကြောင့် သူမက ယောကျ်ားလေးတွေရှေ့တွင် မခုတ်တတ်တဲ့ကြောင်လေးလို စကားပြောတာကအစ တိုးတိုးညင်ညင်သာသာ ၊ ရယ်လိုက်လျှင်လည်း သွားမပေါ်အောင်လက်ကလေးအုပ်ကာ ရယ်တတ်သည်။ သနပ်ခါးပါးပါးလေးကိုလည်း မျက်နှာပေါ်မှာအမြဲတင်ထားခဲ့သည်။ ခေတ်ပေါ်မိတ်ကပ်အလှပြင်ပစ္စည်းတွေ မသုံးနိုင်သဖြင့် သနပ်ခါးကိုသာ အလှပြင်မိတ်ကပ်ပစ္စည်းလို အသုံးပြုနေခြင်း ကလည်းသော်တာ့အတွက် မြန်မာဆန်ဆန် သနပ်ခါးလေးနဲ့ ကောင်မလေးဟူ၍ အလှကျက်သရေ တိုးစေပါသည်။

သော်တာက မိန်းကလေး သိပ်ပီသတာပဲနော်ဟု ချီးကျူးစကားဆိုလာလျှင် ကျိတ်ကာကျေနပ်နေရသည်။ ကောင်လေးတွေပေးသော ပိုးကြေးပန်းကြေးပစ္စည်းတွေက သော်တာမှာ တစ်စထက်တစ်စများပြားလို့လာခဲ့၏။ ရည်းစားကိုလည်းနှစ်ယောက်တစ်ပြိုင်တည်းထားတတ်လာသည်။

ဒါပေမဲ့သော်တာ ကအနေအထိုင်အသွားအလာပိရိသည်။ ထို့ကြောင့်ကောင်လေးတွေက မရိပ်မိပေ။ အကယ်၍ သံသယဝင်ကာမေးမြန်းလာလျှင်လည်းဟန်ဆောင်ကောင်းသော သော်တာက မျက်ရည်လေးဝဲကာတို့ကိုဒီလိုထင်ရက်တယ်နော်။တို့မှာချစ်သူတစ်ယောက်ကိုတောင် မနည်းသတ္တိမွေးပြီး ချစ်ရတာပါ..  လိုစကားလေးတွေသုံးပြီး အသံကို ငိုသံပါလေးနဲ့ပြောရင် မေးမိတဲ့သူက သော်တာ့ ကို ပင်ပြန်တောင်းပန်သွားကြသည်ပဲဖြစ်သည်။

ထိုသို့သော မာယာ၊ ပညာတွေနဲ့ သော်တာ မှာ ၁၀တန်းရောက်လာတော့ ပညာပိုစုံလာသည်။ မာယာတွေပိုများလာတဲ့သော်တာက ကြိုက်သမျှအားလုံးလိုလို သူဌေးသားတွေချည်းပင်ဖြစ်သည်။ ပိုက်ဆံရှိသူဌေးသားတွေကို သော်တာကအပိုင်ချုပ်ထားသည်။

နောက်ပြီးသော်တာကအပေးအကျွေးလဲရက်ရောသည်။ ဒါကတော့ သူမဆယ်တန်းနှစ်ရောက်မှ ဖြစ်လာခြင်းဖြစ်သည်။

“ အဟင့် ...  ရှင့်ကို ချစ်လွန်းလို့ လိုက်လျောတာနော်..”

“ အေးပါကွာ...  သော်တာကလည်းကိုယ့်ဘဝပါ..”

ဒီလိုအဖြစ်အပျက်မျိုးတွေနဲ့ ပတ်သက်သည့်လူက သော်တာမှာ သုံးလေးယောက်လောက်ရှိပြီဖြစ်သည်။ သူတို့အကြိုက်လိုက်လျောပြီးသူမလိုချင်တာတွေကိုတောင်းဆိုတတ်သည့်အကျင့်လေးကလည်း သော်တာ့မှာဖြစ်ပေါ်လာခဲ့သည်။ သူမလိုချင်သည့်အရာကိုလည်းရအောင် တောင်းဆိုပိုင်ဆိုင်နိုင်သည်အထိ သော်တာတစ်ယောက်ကျွမ်းကျင်လာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။

ပိုက်ဆံရှိသူဌေးသားတွေကလည်း သော်တာ ရဲ့ အလှ၊ အညု ၊ အချွဲတွေကို စွဲလန်းမက်မောပြီး သော်တာလိုသမျှဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့ကြသည်။ သော်တာရဲ့ မို့မောက်သည့် ရွှေရင်အစုံကိုနယ်ရစို့ရရုံနဲ့သူတို့မှာလူဖြစ်ရကျိုးနပ်ပြီဟုအတွေးတွေဝင်ခဲ့ကြသည်။ သော်တာကများသူတို့ရဲ့ ဒစ်ပြုတ်စလီးကိုကိုင်ပြီး ဂွင်းတိုက်ပေးလိုက်ရင်နတ်ပြည်နတ်နန်းရောက်နေရသည် ဟုထင်ကြသည်အထိသော်တာ့မာယာတွေအလှတွေမှာနစ်မျောခဲ့ကြ၏။

ဒီ့အတွက် သော်တာ့မှာအဝတ်အစား၊ ရေမွှေး၊အလှပြင်ပစ္စည်းတွေသုံးလို့မကုန်နိုင်အောင် ပေါများလာခဲ့၏။

ဒါပေမဲ့ သော်တာက ဒီလိုပိုင်ဆိုင်မှုလေးမျိုး ၊ ဒီလိုဘဝအခြေအနေလေးနဲ့ နည်းနည်းလေးမှပင် မတင်းတိမ်နိုင်ခဲ့။ ဒီ့ထက် ပိုပြီးပြည့်စုံ ကြွယ်ဝမှုကို မျှော်လင့်တောင့်တနေဆဲပင်။ သူမကအရမ်းကိုချမ်းသာချင်သည်လေ....။

.......................................

အခန်း ( ၂ )

သော်တာ တို့ဆယ်တန်းစာမေးပွဲတွေဖြေခါနီး အချိန်လောက်၌ သော်တာ့ ရဲ့ အိပ်မက်တွေအကောင်အထည်ဖော်ဖို့လမ်းစတစ်ခုကို စတင်တွေ့ရှိခဲ့သည်။

ကားအကောင်းစားကြီးနဲ့  သူမတို့ကျောင်းရှေ့လမ်းမှ ဖြတ်သွားတတ်သည့် သူဌေးကြီးတစ်ဦးကို သော်တာအမြဲငေးမိနေကျ။ မသိမသာစုံစမ်းကြည့်တော့ မိုးကုတ်မှသူဌေးဟုသိရပြန်သည့်အခါ သော်တာတစ်ယောက်အရဲစွန့်ပြီး ထိုကားအကောင်းစားကြီးအလာတွင် ရှေ့ကဖြတ်ပြီး လမ်းကူးပစ်လိုက်တော့၏။

“ ကျွီ.......”

“ အ... အမေ့..”

ကားဘရိတ်အုပ်သံနှင့်အတူ သော်တာကလည်းလဲအကျ အံကိုက်ပင်။ ကားပေါ်မှ လူကြီးတစ်ဦးအပြေးအလွှားဆင်းလာသည်။

“ ကလေးမ.... ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ...”

“ ဟို...  သမီး....”

“ မင်း... ကျုပ်ကားနဲ့ တိုက်မိသွားတာမဟုတ်ပါဘူးနော်..”

“ မဟုတ်ပါဘူး။ သမီးဘာသာလန့်ပြီးလဲသွားတာပါဦး..”

အသားညိုညို ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနှင့် အသက်လေးဆယ်ကျော်အရွယ်လူကြီးကို သော်တာက “ ဦး..” ဟုခေါ်ပစ်လိုက်သည်။

သော်တာက သူမခြေထောက်လေးကို ပွတ်ကာ မျက်ရည်လေးဝဲပြလိုက်ပြန်သည်။ သူမရဲ့လက်နက်တစ်မျိုးဖြစ်သည့် ဆံပင်ရှည်ကြီးများကလည်း ပခုံးပေါ်၌ကပိုကယိုဝဲကာကျနေ၏။

ကားပေါ်မှ လူကြီးက သော်တာ့ကို စူးစိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ ကောင်မလေးက နုနုဖြူဖြူလုံးလုံးတစ်တစ်လေးနဲ့ သနားကမားရုပ်ကလေး။ ဆံပင်ရှည်တွန့်တွန့်လေးတွေနဲ့ ချစ်စရာရုပ်သွင်လေးမို့ ကားရှေ့ချော်လဲဟန်ပြပြီး အလျော်တောင်းတတ်သည့် လူမျိုးမဟုတ်ဟုကောက်ချက်ချလိုက်သည်။

“ ပြစမ်းပါအုံးကွယ်...။ မင်းခြေထောက်ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ..”

“ အို....”

သော်တာ့ထဘီလေးက ဒူးအထက်နားသို့လန်တက်နေခြင်းကြောင့် ခြေသလုံးသားဖြူဖြူလေးကို တွေ့လိုက်ရသောလူကြီးက သော်တာ့ဒဏ်ရာကိုကြည့်ဖို့ မေ့ကာမှင်သက်နေ၏။ သော်တာမှထိုလူကြီး၏အကြည့်ကြောင့် မျက်နှာလေးနီကာရှက်သွားရပြီး ခေါင်းလေးကိုငုံ့ပစ်လိုက်လေသည်။

“ ခြေထောက်အကြောတင်သွားတာထင်တယ်... ကဲလာ... မင်းကိုဆေးခန်းလိုက်ပို့ပေးမယ်.”

ထိုလူကြီးက ပြောပြောဆိုဆို သော်တာ့ကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ကာကောက်ချီပြီး ကားပေါ်သို့တင်ပေးလိုက်သည်။ သူမကလည်း ကိုယ်လုံးလေးကို ထိုလူကြီး၏ရင်ခွင်ထဲသို့ အစွမ်းကုန်အပ်ထားလိုက်သည်။ သည်တော့သော်တာ့ရဲ့နူးညံ့အိစက်သော ရင်သားစိုင်လေးတွေက ထိုလူကြီး၏ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးနှင့် ပွတ်ထိမိနေခြင်းက ထိုလူကြီးရင်ကိုလှိုက်မောစေသည်ပေါ့။

ဦးလှမြိုင်ဟုခေါ်သည့် ထိုလူကြီးနှင့် သော်တာတို့ရင်းနှီးသွားကြသည်။ ဦးလှမြိုင်က နောက်တစ်နေ့ ညနေတွင်သော်တာ့ကိုလာခေါ်ပြီးဆေးခန်းလိုက်ပြပေးပြန်၏။ ဆေးခန်းကပြန်ထွက်တော့လည်း စားစရာတွေတစ်ပုံတစ်ပင် ဝယ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။

သော်တာ့ ဘဝမှာမစီးဖူးသောကားကိုစီးရခြင်း၊ မစားဖူးသောအစားအစာတွေကိုစားသောက်ရနဲ့ ပျော်ရွှင်ကြည်နူးကျေနပ်နေလေ၏။ ဒါပေမဲ့ သော်တာတို့က ဣန္ဒြေ မပျက်အောင်နေသည်။ သူမရဲ့စွန့်စားမှုတွေက အရာထင်စပြုလာပြီမဟုတ်လား။ ဦးလှမြိုင်ကားရှေ့ချော်လဲလိုက်ခြင်းက သော်တာ့ရဲ့ စွန့်စားမှုအစပင်ဖြစ်သည်။ သူမက ထိုအခြေအနေမှနေ၍ သူမဘဝအတွက် အများကြီးမျှော်မှန်းထားသည်ပင်ဖြစ်၏။

တတိယမြောက်တွေ့ဆုံမှုညနေခင်း၌ ထုံးစံအတိုင်းဦးလှမြိုင်ပေါက်ချလာပြန်၏။ သော်တာကို ဆေးခန်းလိုက်ပြပေးရန်ဖြစ်သည်။ အမှန်မှာသော်တာ့ခြေထောက်ကကောင်းနေပေပြီ။ ဘာဆိုဘာမှမဖြစ်တော့ ၊ ဒါပေမဲ့ ဟန်ဆောင်ကောင်းသောသော်တာက ဒီနေ့မှပိုနာလာသည်ဟုအကြောင်းပြပြီး လမ်းမလျှောက်နိုင်ဟုဆိုသည်။

အဲဒီမှာ သော်တာ့ကိုယ်လုံးလေးကို သိပ်ပြီး ချီချင်၊ ပွေ့ချင် ၊ ထွေးပိုက်ချင်နေတဲ့ ဦးလှမြိုင်ကလည်း အဆင်သင့်ပင်ဖြစ်ကာ အကြိုက်တွေ့ပေပြီပေါ့။

“ အို... ဦး..”

စွေ့ကနဲပွေ့ချီလိုက်သောကြောင့် ဦးလှမြိုင်ရင်ခွင်ထဲသို့ သော်တာ့ကိုယ်လုံးလေးက အလိုက်သင့်။ အိမ်မှာအကြော်ထွက်ရောင်းနေသည့် အမေနှင့် ညီမတို့မရှိ၍ သော်တာ့မာယာတွေက ပွင့်လင်းလှသည်။ ဦးလှမြိုင်၏ ရင်ဘတ်ကြီးကို သော်တာ့ နို့အုံလုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးနဲ့ အတင်းဖိကပ်ပြီး ဦးလှမြိုင်ခါးကို ကြောက်လန့်တကြားပုံစံလေးနဲ့ ခပ်တင်းတင်းလေးဖက်ပစ်လိုက်လေသည်။

သက်ကြားအိုကြီး ဦးလှမြိုင်မှာ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင် အပျိုပေါက်မလေးရဲ့ အတွေ့မှာ မိန်းမူးသွားရတော့သည်။

ထို့နောက်..။

............................................................

ထိုနေ့က သော်တာဆေးခန်းသို့မရောက်ဖြစ်ခဲ့။ ဦးလှမြိုင်တည်းခိုသော အိမ်လေးသို့ ဦးလှမြိုင်နဲ့အတူ သော်တာရောက်ရှိခဲ့သည်။ ဦးလှမြိုင်ရဲ့ စူးစူးရဲရဲအကြည့်တွေနဲ့ သော်တာရဲ့ မျက်လုံးတောက်တောက်လေးတွေက အကြည့်ချင်းဆုံကာ အဓိပ္ပာယ်တစ်ရပ်ကို ဖွင့်ဆိုဖြစ်ခဲ့ကြလေတော့၏။

ဦးလှမြိုင်က မုဆိုးဖို၊ ကာမမှုမှာ အတွေ့အကြုံရင့်ကျက်ခဲ့သူ။ သော်တာကလည်း ခြေစမ်းပွဲတွေအများကြီးကန်ဖူးတဲ့ အသင်းတစ်သင်းလို တက်ကြွနိုးကြာနေတဲ့ ရမ္မက်စိတ်တွေနဲ့ အားကျမခံပေ။

ငါးကြော်ကြွပ်ကြွပ်ရွရွလေး နဲ့ အစာပြတ်ငတ်နေသည့်ကြောင်ကြီး။ အတွဲအဖက်ညီစွာဖြင့် ကာမတောသို့ ခရီးထွက်ခဲ့ မိကြလေတော့သည်။

“ အင်း... ဟင်း... ဦးရယ်..”

“ ကလေးရယ် .. အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲကွယ်..”

ဦးလှမြိုင်က သူ့ရင်ခွင်ထဲတွင် နုံးခွေဟန်လေးဖြင့် တိုးဝှေ့ဝင်နေတဲ့ သော်တာ့ကိုယ်လုံးလေးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဖက်ပြီး သော်တာ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ဖျစ်ညှစ်ကစားလို့နေသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် နို့သီးခေါင်းလေးကို မချင့်မရဲဖြင့် ညှစ်လိုက်မှုကြောင့် သော်တာမှာ တွန့်ခနဲဖြစ်ဖြစ်သွားပြီး ဦးလှမြိုင်ကို ညုချွဲလေး ချွဲပြလိုက်သည်။

ဦးလှမြိုင်ကလည်း သော်တာ့ကိုယ်လုံးလေးကို မလွတ်တမ်းဖက်ထားရင်း နက်မှောင်ရှည်လျားသည့် သော်တာ့ဆံပင်လေးတွေကိုနမ်းရင်း ချစ်မဝနိုင်ပတ်ပျိုးကို ဖွဲ့ပြနေခြင်းပင်ဖြစ်သည်။

“ ကလေး... အရမ်းမောနေပြီလားဟင်..”

“ ရပါတယ်ဦးရယ်... ဦးရဲ့ ကြင်နာယုယမှုတွေက သော်တာ့ရဲ့ ဘဝအမောတွေလောက်တော့ မမောပါဘူး..”

သော်တာက ဦးလှမြိုင် သူမရဲ့ဆင်းရဲနွမ်းပါးမှုကို ပိုပြီးဂရုပြုမိစေရန်သနားအောင်ပြောလိုက်သည်။ ဦးလှမြိုင်မှာတော့ နုဖတ်ဖွေးဥချောမောလှပနေသည့် ရုပ်ရည်လေးနဲ့ မလိုက်ဖက်သည့် သော်တာ့ဘဝခရီးကြမ်းကို သိမြင်ပြီးဖြစ်ရာ သနားစိတ်ဖြင့် အကြင်နာတွေပိုတိုးလာပြီဖြစ်၏။ သော်တာ၏ မာယာတောမှာ မျောနေရခြင်းပင်ဖြစ်ပေတော့၏။

“ ဦး ကလေးကို ချစ်ချင်သေးတယ်ကွယ်..”

“ ဦး သဘောပါပဲ ဦးရယ်..”

အပေးအကျွေးရက်ရောသော သော်တာက နောက်တစ်ကြိမ်လိုးဖို့တောင်းဆိုလာသည့် ဦးလှမြိုင်ကို မငြင်း။ ပြီးတော့ သော်တာက အလိုးမခံဖူးသည့် အပျိုစင်လေးလည်းမဟုတ်၊ (၁၀)တန်းကျောင်းသူ ဘဝရောက်သည်မှစ၍အပျိုရည်ပျက်ခဲ့ရပြီးပြီဖြစ်သည်။ ဒါပေမဲ့ သူမထားခဲ့သည့် ရည်းစားတွေရဲ့လီးနဲ့ ဦးလှမြိုင်လီးတန်ကြီးကို နှိုင်းယှဉ်ခံစားအလိုးခံကြည့်မှပင် ကာမအရသာဆိုတာကိုသေချာခံစားမိခဲ့ရသည်။ ထို့ကြောင့် ဦးလှမြိုင်ကို ကာမဆက်ဆံသည့် တဒင်္ဂစွဲလမ်းမိစိတ်ဖြင့် ဦးလှမြိုင်လိုကျ လိုက်လျောနေမိခြင်းပင်ဖြစ်၏။

“ ဦးကို ကလေးက ဖင်ကုန်းပေးပါလား... ဦးနောက်ကနေ လိုးပေးချင်လို့..”

“ အို.. ဦးကလည်း..”

ဒီတစ်ခါတော့ သော်တာရှက်သွားရသည်။ ယခင်သူမ ရည်းစားများနဲ့ ဆုံတွေ့ဆက်ဆံခဲ့စဉ်က သမရိုးကျဆက်ဆံခြင်းဖြင့်သာ အလိုးခံခဲ့ဖူးသည်။ ဒါ့အပြင် သူမစောက်ဖုတ်ထဲ လီးဝင်အလိုးခံပြီး ဆန္ဒတွေပြည့်ဝသွားကြပြီဆိုလျှင် နောက်တစ်ကြိမ်ဆိုတာကို သော်တာခွင့်မပြုတော့။ တစ်ခါဆုံတွေ့လျှင် တစ်ကြိမ်သာအလိုးခံခဲ့သူ။ အတင်းဂျစ်တိုက်နေလျှင် ဂွင်းထုပေးခြင်းဖြင့်သာဖြေသိမ့်ပေးခဲ့သူ။ ခုတော့ ဦးလှမြိုင်နဲ့ ကျမှ သော်တာပေးဆပ်ရတာများနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးလှမြိုင်က ဂိုင်းကြီးကြီးနဲ့ ဆိုတော့ သော်တာ့ဘက်ကလည်း အရင်းအနှီးကြီးနေရခြင်းဖြစ်ပေသည်။

“ လုပ်ပါ ကလေးရယ်... ဦးက ကလေးက ဖင်ကုန်းပေးထားရင် ကလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်က နောက်ကိုပြူးထွက်နေမှာ.... ဦးက ဒီလီးကြီးနဲ့ ကလေးစောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းဖွေးဖွေးကြီးကို နောက်ကနေလိုးဆောင့်ပေးမှာ.... ကလေးရယ်.... ဖင်လေးကုန်းလိုက်နော်...”

ဦးလှမြိုင်က သော်တာ့ကို သင်ပြသွေးဆောင်ခြင်းများဖြင့် ရမ္မက်ဆန္ဒတွေတက်ကြွလာအောင် စကားလုံးတွေ ခပ်ကြမ်းကြမ်းသုံးကာ ရမ္မက်စိတ်ကို ဆွပေးနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဒါမှသော်တာ စိတ်တွေပြန်ထလာပြီး သူ့အလိုကို လိုက်လျောစေဖို့ဖြစ်၏။ ထို့အပြင် ပြန်လည်ထောင်မတ်နေပြီဖြစ်သော သူ၏လီးတန်ညိုညိုတုတ်တုတ်ကြီးကိုလည်း သော်တာ့ လက်ကလေးဖြင့် ကိုင်စေလိုက်သည်။

ဦးလှမြိုင်ရဲ့ စကားတွေက သော်တာ့ကို အမှန်ပင်ရမက်သွေးတွေကြွစေရသည်။ ဒါ့အပြင် သူမလက်ထဲမှလီးတန်ကြီးကြောင့်လည်း သူမစိတ်ထဲ ဖင်ကုန်းအလိုးခံချင်သောစိတ်များ အလိုအလျောက်ဖြစ်ပေါ်နေရပြီဖြစ်သည်။ ဦးလှမြိုင်လီးတန်ကြီးက သူမလက်ကလေးနှင့် တစ်ကိုင်ပင်မပြည့်ပေ။

ထိုလီးတန်ကြီးဆီမှ တဒုတ်ဒုတ်ဖြင့် သွေးခုန်နေသလို အထိအတွေ့က သူမလက်ကလေးမှတစ်ဆင့် အသွေးအသားတွေ တစ်ကိုယ်လုံးကို ရမက်သွေးအရှိန်လွှမ်းခြုံနေသလိုခံစားလာရသည်။ စောက်ဖုတ်ထဲမှလည်း စစ်ကနဲ စစ်ကနဲဖြစ်ကာ အရည်တွေ ထပ်မံစိမ့်ထွက်လာရပြန်သည်။

“ ကဲ.... ထ... ကလေးလေး။ အင်း... ဟုတ်ပြီ။ ခါးကိုခွက်ထား။ ဖင်ကိုနောက်ကို ကော့ပစ်ထားလိုက်....”

“ ဟုတ်ပြီ...။ လက်တွေကို တောင့်ခံမထားနဲ့...။ တံတောင်နဲ့ပဲထောက်ထား..။ နဲနဲထပ်ပြီးကုန်းလိုက်ဦး...။ ဟုတ်ပြီ..အဲဒီအတိုင်းကလေးကို ဦးလိုးပေးမယ်နော်..”

သော်တာတစ်ယောက်ဦးလှမြိုင်ခိုင်းစေနေရာချထားပေးသည့်အတိုင်း ဖင်ကုန်းပေးလိုက်ရတော့သည်။ ဦးလှမြိုင်က သော်တာ့ဖင်ကြီးတွေနောက်မှာ နေရာဝင်ယူလိုက်ပြီး သူ့လီးတန်ညိုတုတ်တုတ်ကြီးကို လက်ဖြင့်ထိန်းကိုင်ကာ သော်တာ့ အဖုတ်လေးရဲ့ အဝမှာတေ့ပြီးထောက်လိုက်သည်။

အဖုတ်ဝကို ထိပ်နဲ့တေ့ထောက်ခြင်းခံလိုက်ရသည်နှင့် သော်တာ့ ဖင်ဆုံကြီးက တွန့်ကနဲတုန်သွားသည်။နောက်မှအသက်ကို၀၀ရှုကာ ဖင်ကိုတောင့်ခံပြီး လီးအဝင်ကို ငဲ့လင့်နေလိုက်တော့သည်။ ဒစ်ထိပ်ဖြင့် တေ့ထောက်ခြင်းခံထားသော သော်တာ့အဖုတ်နီနီလေးက နုအိပြီးဝင်းလက်နေသည်။ အမွှေးလေးတွေက နုနုလေးပင်ရှိသေးပြီး အစိလေးအထက်ဆီးစပ်နားမှာ အခွေလေးတွေဖြစ်လို့နေသည်။

ဦးလှမြိုင်က သော်တာ့အဖုတ်လေးကို သူရဲ့ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆီးစပ်အထက်နားမှ လက်လျှိုနှိုက်စမ်းပြီး အစေ့လေးကို အသာပင်ပွတ်ချေပေးလိုက်သည်။

“ အင့်... ဟင့်.. ဦးရယ်... လုပ်မှာဖြင့်လုပ်ပါတော့။ သော်တာမနေတတ်တော့ဘူး..”

အဖုတ်ထဲ လီးဝင်လာဖို့ စောင့်မျှော်ငဲ့လင့်နေတဲ့ သော်တာခမျာ အစိကိုပွတ်ချေခြင်းခံလိုက်ရသဖြင့် ဖင်ကြီးခါယမ်းသွားပြီး သူမဖင်ကြီးကို အနောက်ဖက်သို့ ကော့ကော့ဆောင့်ကာ အနေအထိုင်ခက်လို့နေရတော့သည်။ ဦးလှမြိုင်ကလည်း အစိကိုပွတ်ချေနေလျက်မှပင် သူရဲ့ အတန်ကြီးကို သော်တာ့အဖုတ်လေးထဲသို့ ဖိနှစ်ဆောင့်သွင်းလိုက်လေတော့၏။

“ ဘွတ်.. ဖွတ်.... ဖွတ်... ပြစ်.... ဒုတ် ....”

ပထမတစ်ချီလုပ်ပြီးသား အဖုတ်ထဲသို့ ဦးလှမြိုင်အတန်ကြီးက လေအန်သံနဲ့အတူ ထိုးခွဲဝင်ရောက်သွားပြန်သည်။

သော်တာကတော့ မသက်မသာပင် ခံစားလိုက်ရရှာသည်။

“ အ ... အီး... အမေ့... နာလိုက်တာ... ဦးရယ်..”

ခါးလေးခွက် ဖင်ကုန်းပေးထားသော သော်တာတစ်ယောက် အဖုတ်ထဲသို့ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ကြီး ဝင်လာတဲ့ အတန်ကြီးကြောင့် ခါးလေးခုံးထသွားရသည်။ ဒါပေမဲ့ လီးအဝင်က ထိထိမိမိရှိလှတာကြောင့် ချက်ချင်းပင် အရသာတွေ့သွားရတော့၏။

လီးကြီးက အဖုတ်သေးသေးလေးထဲ နင့်နင့်နဲနဲပြည့်ပြည့်ကြပ်ကာ ဝင်နေခြင်းကြောင့် အဝင်အထွက်ချောမွေ့စေရန် လက်ကိုနောက်သို့ပြန်ပြီး သူမဖင်သားကြီးကို သူမဘာသာလှမ်းဆွဲပြီးဖြဲပေးမိကာ အလိုးခံနေတော့၏။ သော်တာ့ပုံစံလေးမှာ အလိုးခံမှုကို မက်မက်မောမောခံစားရင်း ကာမအရသာထူးကို ခံစားလို့နေပေ၏။

ဦးလှမြိုင်မှာ အသားဖြူဖြူ ၊ ဖင်အိုးကောင်းကောင်းနဲ့ ငယ်ငယ်ချောချောကောင်မလေးတစ်ယောက်ကိုဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး လိုးဆော်နေရခြင်းကြောင့် သူ၏အသွေးအသားတို့က ပူနွေးတက်ကြွလို့နေသည်။ ဒါ့အပြင် ဆောင့်ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း ရှေ့တိုးနောက်ငင် ခါခါဆင်းသွားသော ခန္ဓာကိုယ်နဲ့အတူ ဝေ့ဝိုက်ာကျနေသော သော်တာ့ဆံပင်ရှည်များကြောင့် သော်တာအလိုးခံနေသည့် ပုံစံလေးက

ဦးလှမြိုင်အတွက် ကာမအမြင်ဖီလင်ကိုခံစားလို့ နေရပြန်သေး၏။

“ အား.... ကောင်းလိုက်တာ ဦးရယ်..”

အစပထမ၌ အလိုးခံနေရသော သော်တာ့ရဲ့ပုံစံလေးက ရမက်သွေးကြွစရာဖြစ်နေသော်လည်း နောက်ပိုင်း၌ သော်တာကိုယ်တိုင်ကပင် အလိုးခံရင်း ဦးလှမြိုင် စိတ်တွေပိုထန်အောင် အောက်မှ အညု ၊ အခရာလေးများပြောပေးခြင်း၊ ဦးလှမြိုင်ရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေကို တိုးပွားအောင် အားပေးအားမြှောက်ပြုပေးသည့် စကားသံလေးများကို ပြောတတ်ဆိုတတ်လာလေတော့၏။

“ အား... ကောင်းတယ် ဦးရယ်... ဆောင့်.. နာနာလေးဆောင့်ပါ..”

သော်တာ့ရဲ့ အညုအချွဲတွေကြောင့် ရမက်ထန်လာပြီဖြစ်သော ဦးလှမြိုင်မှာ သော်တာ့ကို နင်းကန်ပြီး ဆောင့်လိုးနေလေတော့သည်။

ဦးလှမြိုင်တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးများဖြင့် ရွှဲနစ်နေသလို သော်တာ၏ဖြူဖြူဖွေးဖွေး အသားလေးတွေမှာလည်း ချွေးစက်ကလေးများသီးနေသည်။ ဖြူဖွေးသော ကိုယ်လုံးကလေးမှာ တောက်ပြောင်ပြီးကြွေရုပ်ကလေးလိုဖြစ်နေသည်။ သော်တာမှာ သူမဖင်သားကြီးကို နောက်သို့ပစ်ပစ်ဆောင့်ကာ အလိုးခံပေးနေရ၏။

သူမရဲ့ ပစ်ဆောင့်ကော့တင်အလိုးခံမှုနဲ့ ဦးလှမြိုင်ရဲ့ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် သော်တာ့ဆံပင်ရှည်လေးတွေမှာလည်း ဝေ့၀ဲခါယမ်းလို့နေသည်။ သော်တာတစ်ယောက် ဖင်ကုန်းပြီးအလိုးခံနေရတာအရမ်းကို အရသာတွေ့နေပြီး အဖုတ်ထဲမှာ ပူထူကျင်ဆိမ့်ကာ ပြီးချင်လာတော့၏။

ထို့ကြောင့် ဦးလှမြိုင်လီးကြီးကို သူမအဖုတ်အတွင်းသားနုနုလေးများဖြင့် ရှိသမျှအင်အားလေးသုံးကာ ဆွဲဆွဲညှစ်ပေးနေမိသည်။

ဦးလှမြိုင်မှာတော့ သော်တာ့ရဲ့ အပေးကောင်းမှု၊ အဖုတ်လေးထဲမှ တရစ်ရစ်ဆွဲညှစ်မှုများကြောင့် လိင်တန်ကြီးတစ်ခုလုံး ပူထူကျင်ဆိမ့်ကာ သုက်ရည်တို့က သုက်ကြောတစ်လျှောက် တင်းရင်းကာနေတော့သည်။ ဦးလှမြိုင်လိုးအားကို မြှင့်တင်ပြီး ဆောင့်ရင်း သော်တာ့ကို ပက်ပင်စက်စက်မညှာမတာပင် ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုးပစ်လိုက်တော့သည်။

“ အား.... ထွက်ကုန်ပြီ ဦးရေ....”

ဦးလှမြိုင် သော်တာ့ကို နင်းကန်ဆောင့်လိုး၍ သုက်ရည်တွေထွက်သွားချိန်နှင့် အံကိုက်ပင် သော်တာ့အဖုတ်ထဲမှ အရည်များလည်းထွက်ကာ အပြီးချင်းဆုံစည်းသွားတော့သည်။ ဦးလှမြိုင်တစ်ယောက် သော်တာ့ကို အစွဲကြီးစွဲမက်လို့သွားရပြီဖြစ်သည်။

“ ဦးတော့ သော်တာ့ကို အရမ်းချစ်မိသွားပြီကွာ..”

“ တကယ်ပဲလားဦးရယ်။ သော်တာကသာ ဦးကို အားကိုးချစ်စိတ်တွေနဲ့ ချစ်မိလို့ အခုလိုတွေဖြစ်ခဲ့ရတာ၊ ဦးမှာသာ အိမ်ထောင်တွေဘာတွေရှိ....”

သော်တာက မျက်ရည်လေးဝဲကာ ငဲ့ကာဖြင့် ဦးလှမြိုင်ကို မာယာထောင်ချောက်နဲ့ အပိုင်ချုပ်သည်။ ဦးလှမြိုင်မှာ သော်တာ၏သနားစဖွယ် ဟန်ပန်လေးကြောင့် ပျာပျာသလဲဖြစ်ကာ သော်တာ့ရဲ့ နဖူးလေးကို ခပ်ဖွဖွနမ်းလိုက်ရင်း ...

“ ဦးမှာ အိမ်ထောင်မရှိတော့ပါဘူး သော်တာလေးရယ်။ ဦးက မုဆိုးဖိုပါ။ ဦး သော်တာလေးကို လက်ထပ်ယူမှာပါကွာ....”

ဦးလှမြိုင်ထက် အသက်ထက်ဝက်ကျော်ငယ်ပေမဲ့ သော်တာက ယောကျ်ားတွေကို ကစားလှည့်စား မာယာများတဲ့ အတတ်ပညာတွင် အတွေ့အကြုံမနည်းတော့။

ထို့ကြောင့် ဦးလှမြိုင်လို သူဌေးတစ်ယောက်ကို အပီချုပ်နိုင်ခဲ့သည်။

ဦးလှမြိုင်က သော်တာ့မိဘတွေဆီမှာ လိုက်တောင်းပါ့မယ်ဆိုတာတောင် မိခင်ဖြစ်သူကန့်ကွက်မှာစိုးရိမ်တဲ့သော်တာက သူမသဘောဆန္ဒနဲ့ သူမ ဦးလှမြိုင်နောက်လိုက်ခဲ့မည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။

အိမ်ကိုတော့ ချစ်သူနောက်ခိုးရာလိုက်ပြေးသွားပြီဟု စာရေးထားခဲ့ကာ ဦးလှမြိုင်ဆီမှ ပိုက်ဆံငါးသိန်းယူပြီး ပေးထားခဲ့သည်။

သော်တာက ဆင်းရဲတွင်းမှ လွတ်မြောက်ရပြီဟု ယုံကြည်စိတ်ဖြင့် မိသာစုကို လျစ်လျူရှုကာ ခွဲထားနိုင်ခဲ့သည်။ မိသားစုရှေ့ရေးတွေဘာတွေ သူမ မသိတော့။ ဦးလှမြိုင်နောက်သို့ လိုက်သွားလျှင် သူမဘ၀ လုံခြုံမှုအပြည့်ရှိမည်ဆိုသည့် အတွေးသာ သူမတွေးနေခဲ့သည်။

ဦးလှမြိုင်နှင့်အတူ မိုးကုတ်သို့ သော်တာလိုက်ပါလာခဲ့သည်။ ဦးလှမြိုင်၏အဆောင်အယောင်တွေက သူမတစ်သက် အိပ်မက်တောင်မမက်ခဲ့ဖူးသည့် အရာတွေဖြစ်နေ၏။ တိုက် ၊ ကား၊ အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းတွေအားလုံးက သော်တာ့ကို မက်မောတပ်မက်စိတ်ဖြစ်စေရသည်။

မိုးကုတ်ကို ရောက်ကတည်းက သော်တာတစ်ယောက် တိုက်ပေါ်က မြေပေါ်မဆင်းတော့။

ဦးလှမြိုင်ဆင်သည့် အဝတ်အစား၊ လက်ဝတ်ရတနာမျိုးစုံတို့ဖြင့် အိပ်မက်ကမ္ဘာလေးထဲရောက်ရှိနေရသလို ပျော်ရွှင်မြူးတူးနေတော့လေသည်။

ဦးလှမြိုင်ကလည်း သော်တာ့လို မယားငယ်ငယ်ချောချောလှလှ ဆယ်ကျော်သက်လေးကို ရထားသည်မို့ သော်တာဘာပဲလုပ်လုပ် တပြုံးပြုံးနဲ့ပင်။ အချိန်မှန်မှန် ကာမဆက်ဆံနေရလျှင်ကျေနပ်နေသည်။

သော်တာကလည်း အိစက်ညက်ညောသော ဖဲမွေ့ယာကြီးပေါ်မှာ ဦးလှမြိုင်ကို ရမက်ဆေးတွေတိုက်ကျွေးပြီးလောကကြီးကို ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နဲ့မေ့လို့နေတော့သည်။ တစ်လလောက်ကြာတော့ ဦးလှမြိုင်က သော်တာ့ကို အရေးဆိုလာသည်။

“ သော်တာလေး.. ဦးတို့ လက်ထပ်ကြမယ်လေ..”

“ ဟင်..”

ထိုအခါမှ သော်တာမှ လက်ရှိဘဝကို သတိရမိသည်။ တကယ်တော့ ဦးလှမြိုင်ကိုသော်တာမချစ်။

ထို့ကြောင့် တစ်ဘဝလုံးစာအတွက် လက်မထပ်ချင်။ သူမချစ်တာ ဦးလှမြိုင်ရဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှု၊ အဆောင်အယောင်တွေပင်။ သူမ ဦးလှမြိုင်နောက်လိုက်ခဲ့ခြင်းကလည်း ချမ်းသာချင်၍သာဖြစ်သည်။ ဦးလှမြိုင်ကိုချစ်၍ လက်ထပ်ပေါင်းသင်းရန်လိုက်ပါခဲ့ခြင်း မဟုတ်ခဲ့။

“ ဘယ်လိုလဲ သော်တာ.. ဝမ်းမသာဘူးလား..”

“ ဟုတ်... ဟုတ်ကဲ့ ... ဝမ်းသာပါတယ် ဦးရယ်၊ ဒါပေမဲ့ လက်ထပ်ဖို့ ကိစ္စကို အလျင်မလိုပါနဲ့အုံးလား..”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ သော်တာလေးရဲ့..”

“ ဟိုလေ.. သော်တာ ဆယ်တန်းစာမေးပွဲဖြေချင်သေးတယ်..”

“ ဟင်.. ဘယ်လို..”

သူနဲ့ လက်ထပ်ဖို့ လိုက်လာခဲ့ပြီးမှ စာမေးပွဲဖြေမည်ဆိုတာကို ဦးလှမြိုင်သဘောမပေါက်။ ဘဝင်မကျ။ ဒါပေမဲ့ သော်တာက ဦးလှမြိုင်ကိုယ်လုံးကြီးကိုဆွဲဖက်ပြီး ဆယ်တန်းအောင်ချင်တဲ့အကြောင်း၊ တက္ကသိုလ်တက်ချင်တဲ့အကြောင်းတွေ ချွဲ့နွဲ့ပြီး ပြောပြလိုက်တော့ ဦးလှမြိုင်တစ်ယောက်ခေါင်းညိမ့်လိုက်ရတော့သည်။

“ ဒါဆို ပတ်ဝန်းကျင်ကိုဘယ်လိုပြောထားမလဲ သော်တာလေးရဲ့..”

“ ဦးကလဲ ဦးတူမလို့ ပြောပြထားလိုက်ပေါ့လို့...”

သော်တာက ဦးလှမြိုင်ရဲ့ပါးကိုရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်ပြန်သည်။

ဒီလိုအပြုအမူတွေနဲ့အတူ ဦးလှမြိုင်လီးတန်ကြီးပျော့ကျခဲ့ရပြန်သည်။ နောက်ဆုံးတော့ သော်တာ့အလိုကျ ဦးလှမြိုင် လိုက်လျောခဲ့ရတော့သည်။

ဆယ်တန်းအောင်စာရင်းထွက်ပြန်တော့ ဦးလှမြိုင်က တစ်စခန်းထကာ လက်ထပ်ဖို့ပြောတာပြန်၏။

“ အို... ဦးကလဲ သော်တာဖြင့် စာမေးပွဲအောင်လို့ ပျော်ပြီး ဦးရင်ခွင်ထဲမှာနေနလို့မဝသေးပါဘူး။ လက်ထပ်ဖို့နေပါအုံးနော် ဦး...၊ နော်လို့...”

သော်တာအစွမ်းကုန် ကပ်ချွဲပေမဲ့ ဒီတစ်ခါတော့ ဦးလှမြိုင်ဘက်က တင်းခံထားခဲ့သည်။

သူနဲ့လိုက်ပါပြီး တစ်နှစ်အတွင်း အစားအသောက်ကောင်းကောင်း ၊ အနေအထိုင်ကောင်းကောင်းတွေနဲ့ တစ်သွေးတစ်မွေးလှလာသော သော်တာ့ကို လက်လွှတ်သွားမှာ စိုးရိမ်မိသည်။ သော်တာတစ်ယောက်အရမ်းကိုလှလာပြီး ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားတွေကလည်း မက်မောစရာအတိဖြစ်နေပြီဆိုတော့ ဦးလှမြိုင်ဘက်က သော်တာ့ကို လက်လွတ်သွားမှာ စိုးရိမ်နေမိသည်မှာ အလွန်တော့မဟုတ်ပါ။

ဒီတော့ ဦးလှမြိုင်ရသလောက်တော့ တင်းခံထားမိသည်။

နောက်ဆုံးတော့ တက္ကသိုလ်အရမ်းတက်ချင်နေသည့် သော်တာမှာ ဦးလှမြိုင်နှင့် လက်ထပ်ခဲ့ရတော့သည်။ ဒါပေမဲ့ သော်တာက မင်္ဂလာဧည့်ခံပွဲတွေဘာတွေမလုပ်ဖို့နဲ့ တက္ကသိုလ်တက်နေစဉ်တွင် သူမကို ဦးလှမြိုင်၏ တူမအဖြစ်သာ လူသိခံဖို့တောင်းဆိုခဲ့သည်။

အကြောင်းပြချက်က အိမ်ထောင်သည်ဘဝနဲ့ တက္ကသိုလ်တက်ရမှာ ရှက်လို့ဟူ၍ဖြစ်သည်။ တူမအရွယ်မယားချောလေးကို အပိုင်ရနေပြီမို့ ဦးလှမြိုင်ကသော်တာ့ ဆန္ဒကို အလျော့ပေးခွင့်ပြုခဲ့သည်။

ထိုခွင့်ပြုချက်ရတော့ သော်တာက သူမအသွေးအသားတွေနဲ့ ဦးလှမြိုင်ကို အချစ်ကြီးချစ်ပြလိုက်ပြန်သည်။မာယာတွေနဲ့ အထပ်ထပ်ရစ်ပတ်ပစ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ တက္ကသိုလ်တက်ရမည့်ရက်နီးလာတော့ သော်တာအပျော်ကြီးပျော်နေသည်။ မိုးကုတ်ကနေ မန္တ္တလေးထိသွားပြီးကျောင်းတက်ရမှာမို့ သော်တာကလွတ်လပ်ပြီဟု စိတ်တွင်တွေးကာပျော်ရွှင်နေသည်။

“ သော်တာနေဖို့ မြို့ထဲမှာ ဦးတိုက်ခန်းရှိတယ်။ အဲဒီတိုက်ခန်းမှာပဲနေပြီးကျောင်းတက်လေ။ ဦးလဲမကြာမကြာလာပြီး သော်တာလေးနဲ့ ချစ်လို့ရတာပေါ့..”

“ ဟင့်အင်း .. ဟင့်အင်း.. ဦးကလဲ ... သော်တာက တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူဘဝကို ပီပီပြင်ပြင်ခံစားချင်သေးတာ... အဆောင်ကပဲတက်မယ်ဦး...”

“ ဟင်... ဒါဆို ဦးလာရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ..”

“ သြော်.. ဦးကလည်း အဲဒီတော့ ဦးတိုက်ခန်းမှာ သော်တာလိုက်နေမှာပေါ့လို့..”

“ ကဲ သော်တာ့ သဘောပါပဲကွာ..”

“ ဟေး.. အဲဒါကြောင့်......”

“ ဘာလဲ။ အဲဒါကြောင့် ဦးကိုချစ်တာလို့ ပြောဦးမယ်မဟုတ်လား..”

“ ဟွန်း.. ဦးနော်..။ သော်တာ့ကို ရှက်အောင်လုပ်တယ်။ ကဲ... ကဲ....'”

သော်တာ ဦးလှမြိုင်ရင်ဘတ်ကြီးကို လက်သီးဆုတ်ကလေးဖြင့် မနာအောင်ထုလိုက်သည်။ ဦးလှမြိုင်ကလည်း သော်တာ့လက်ကလေးကိုဖမ်းဆွဲကာ သော်တာနဲ့အတူ ကုတင်ပေါ်သို့ လှဲချပစ်လိုက်တော့၏။

“ အင်း... ဟင်း... ဦးရယ်...”

အပြုအစု အချွဲ့အနွဲ့ကောင်းသော သော်တာ့ကို ဦးလှမြိုင်တစ်ယောက် အသည်းစွဲချစ်နေခြင်းက လွန်သည်ဟုမပြောနိုင်ပေ။

သော်တာက မာယာဆိုတဲ့အဆိပ်တွေပြင်းလှသည်ကိုး...........။

....................................

အခန်း ( ၃ )

“ ဟေ့ကောင်... ငါပြောတာ အဲဒီ့ကောင်မလေးပေါ့။ မိုးကုတ်ကသူဌေးတူမတဲ့ ၊ ဝတ်တာစားတာ၊ သုံးတာစွဲတာတော့ အလျှံပဲ....”

တက္ကသိုလ်က ယောကျ်ားလေးတွေရဲ့ ပါးစပ်ဖျားမှာ သော်တာတစ်ယောက် နာမည်အတော်လေး ကြီးလာခဲ့သည်။ သော်တာ့ကို မိန်းကလေးတိုင်းကအထင်ကြီးအားကျကြသည်။ သော်တာ့ဘဝက အစစအရာရာပြည့်စုံကာ မိုးပေါ်ကလမင်းလိုစံမြန်းနေရသည်ပဲ။

အဲဒါပဲတင်လားဆိုတော့ မဟုတ်သေးပါ။ သော်တာရဲ့ နက်မှောင်သန်စွမ်းသောဆံပင်ရှည်ကြီးတွေက တင်ပါးထွားထွားအိအိနားထိရောက်သည်။ လုံးကျစ်မို့မောက်သော ရွှေရင်အစုံကို ပေါ်လွင်အောင် ခါးတိုအင်္ကျ ီလေးတွေဝတ်ပြီး ထဘီကိုတင်းနေအောင် ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် ဝတ်တတ်သည့်သော်တာ့အလှကို မြန်မာဆန်ဆန်လှသည်ဟုဆိုကာ ကွင်းဘွဲ့ပင်အပ်နှင်းခဲ့ကြသည်။

မေဂျာကွင်းတွေထက်ပိုလှသည်ဟု ပင်သတ်မှတ်ကြပြီး တက္ကသိုလ်တစ်ခုလုံးရဲ့ အလှဘုရင်မဘွဲ့ကို အပ်နှင်းကြပြန်၏။ သော်တာမှာ ဦးလှမြိုင်၏ကောင်းမှုကြောင့် ရေမြင့်လို့ကြာတင့်ခဲ့ရသည်။ ါပေမဲ့ နှလုံးသားကို ညာနေခဲ့ပြီး စည်းစိမ်ချမ်းသာကို မက်မောနေခဲ့သော သော်တာ့ဘဝထဲသို့ လူတစ်ယောက်ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။

ဆေးကျောင်းသား၊ သူဌေးသား၊ လူချောလို့ဆိုတဲ့ ဂုဏ်ပုဒ်တွေနဲ့ မိုးမြင့်။ နယ်ပယ်အသီးသီးက အလှဘုရင်မတွေ၊ အပျိုချောလေးတွေ တိတ်တခိုးစွဲလမ်းနှစ်သက်ကြရသည့် မိုးမြင့်က သော်တာ့ကို မျက်စိကျကာ အနားသို့ ချဉ်းကပ်လာခဲ့သည်။

သော်တာမှာ အဖေအရွယ်၊ ဦးလေးအရွယ် သက်ကြားအိုကြီးကိုလင်လုပ်နေရသည့် အခြေအနေတွင် ပျိုတိုင်းကြိုက်တဲ့ နှင်းဆီခိုင်လေးက ခူးခွင့်ပေးနေတော့ ရင်ခုန်သံတွေမြန်ဆန်ခဲ့ရသည်။

နှလုံးသားက လှုပ်ရှားခဲ့ရသည်။ နောက်ဆုံးတော့ မိုးမြင့်လိုသက်တူရွယ်တူ နုပျိုချောမောပြီး ချမ်းသာကြွယ်ဝကာဆရာဝန်ဖြစ်မည့်သူကို ရင်ခုန်လှုပ်ရှားချစ်စိတ်ဖြင့်တစ်ဖက် ၊ ဘဝအတွက် အာမခံချက်တွေအပြည့်အဝပေးနိုင်သည့် အခြေအနေရှိနေသည်ကတစ်ဖက်၊ နှစ်ဖက်စလုံးက သူမအတွက် အဆင်ပြေနေခြင်းကြောင့် မိုးမြင့်ကို ချစ်သူအဖြစ် လက်ခံလိုက်ပါတော့သည်။

မိုးမြင့်ကလည်း သော်တာ့ကို အလှဘုရင်မလေး မြန်မာဆန်ဆန်လှသူလေးမို့ အသဲစွဲအောင်ချစ်မိခဲ့သည်။ သော်တာ့ကို တစ်ဘဝလုံးစာအတွက် ချစ်သည်ဟူ၍ပင်ကြွေးကြော်နေခဲ့သည်။ ဒါပေမဲ့ မိုးမြင့်ရဲ့ အိပ်မက်တွေ ပျက်စီးရဖို့ အကြောင်းဖန်လာခဲ့သည်။

“ မိုးမြင့် .... မင်း သော်တာဆိုတဲ့ မိုးကုတ်ကကောင်မလေးကို တွဲနေတာ အတည်ဆို...”

“ အေး..။ ဟုတ်တယ် ဇော်ကြီးရ .... မင်းဘယ်ကကြားလာရတာတုန်း..”

မိုးမြင့် သူငယ်ချင်း ဇော်ကြီးက မိုးကုတ်သား။ ငယ်သူငယ်ချင်းတွေမို့ မိုးမြင့်ကိစ္စကြားတာနဲ့ ဇော်ကြီးပေါက်ချလာခြင်းဖြစ်သည်။

“ ငါမင်းကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲပြောမယ် မိုးမြင့်... အဲဒီ စော်ကို မင်းဖြုတ်ရုံဖြုတ်ပြီးခေါက်ထားမယ်ဆိုရင် ငါဒီအထိလိုက်မလာဘူး။ အခုမင်းက အတည်ကြံနေတယ်ဆိုလို့ ငါ လိုက်လာရတာ..”

“ ဟာ... ငါ သော်တာ့ကိုတကယ်ချစ်တာ ဇော်ကြီးရ ဘာဖြစ်လို့လဲ..”

“ အေး... အဲဒီသော်တာဆိုတဲ့ ကောင်မလေးက တို့မြို့က ကျောက်တွင်းသူဌေး ဦးလှမြိုင်ရဲ့ နောက်မိန်းမတဲ့..”

“ ဘာ...”

မိုးမြင့် ဆွံ့အသွားသည်။ ဒီစကားကို လာပြောတဲ့သူက သာမာန်ရင်းနှီးတဲ့လူဆို မိုးမြင့်လှောင်ပစ်လိုက်မှာ အသေအချာ။ သော်တာ့ကိုလိုက်မရလို့ မလိုမုန်းထားပြီး အပုပ်ချပြောနေသည်ဟုသတ်မှတ်လိုက်မိမှာပဲဖြစ်သည်။

ဒါပေမဲ့ အခုက ငယ်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ဖြစ်နေသည့်အပြင်၊ မိုးကုတ်သားစစ်စစ်။ သော်တာနေထိုင်သည့်နေရာက ငယ်သူငယ်ချင်းက အတိအကျပြောနေခြင်းကြောင့် မိုးမြင့်မယုံလို့မရတော့။ မိုးမြင့်စိတ်တွေပေါက်ကွဲလာရပြီဖြစ်သည်။ သော်တာ့ကို သူချစ်သလောက် သော်တာကလည်းပြန်ချစ်ခဲ့သည်ဟု ထင်မိခဲ့တဲ့စိတ်တွေက သော်တာ့အပေါ် အမြင်စောင်းခဲ့ရလေပြီ။

အသက်ကြီးကြီးလင်ကိုယူထားပြီး လင်ငယ်နေချင်သည့်ကောင်မဟု သတ်မှတ်လိုက်မိတော့သည်။ သော်တာ့ကို သူ့ဘက်မှ အချစ်စစ်အချစ်မှန်နဲ့ ချစ်ခဲ့ခြင်းကြောင့် ယခင်ကြိုက်ခဲ့ဖူးသည့် မိန်းကလေးများလိုအသွေးအသားကိုဝါးမျိုလိုသည့်စိတ်ကိုပင် ထိန်းချုပ်ထားခဲ့သည်။ သော်တာနဲ့ အတူနေခွင့်ရတာတောင် သူ့ဘက်ကစည်းစောင့်ပေးခဲ့သည်။ အခုတော့....။

“ တောက် ... တွေ့ကြသေးတာပေါ့ သော်တာရယ်...”

မိုးမြင့်အကြီးအကျယ်ကြုံးဝါးပြီး သော်တာနေထိုင်ရာ အဆောင်သို့ထွက်လာခဲ့သည်။ ဒါပေမဲ့ သော်တာကရှိမနေခဲ့ပေ။

အဆောင်နေမိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို မေးကြည့်လိုက်မိမှပင် မိုးမြင့်စိတ်ကို ပိုမိုထိခိုက်စေသော သတင်းစကားတစ်ခုကို ကြားခဲ့ရပြန်သည်။ ထိုစကားကမိုးမြင့်စိတ်ကို အရမ်းပေါက်ကွဲစေပြန်သည်။

“ မိုးကုတ်က သူ့ဦးလေးလာလို့ မြို့ထဲကတိုက်ခန်းမှာ လိုက်အိပ်တယ်။ ကျွန်မတို့သိသလောက်တော့ သော်တာနဲ့ အဲ့ဒီလူကြီးက ဦးလေးနဲ့ တူမ မဟုတ်ဘူး..”

နောက် နှစ်ရက်သုံးရက်လောက်ကြာတော့ သော်တာ အဆောင်ပြန်ရောက်လာပြီဟု သတင်းကြားတာနဲ့ သော်တာ့ဆီကို မိုးမြင့်ထွက်လာခဲ့သည်။

“ ဟယ်... ကို... ဒီအချိန်ကြီး မလာစဖူးပါလား..”

“ သော်တာအားရင် ကို နဲ့ ခဏလိုက်ခဲ့ပါလား..”

“ ဟုတ်ကဲ့ ကို..”

သော်တာ့မှာတော့ မိုးမြင့်ဘာဖြစ်နေသည်ကိုမသိ။ သူမ ချစ်ရသူကလာခေါ်တော့ ကောက်ခါငင်ခါပင်လိုက်ပါလာခဲ့သည်။ လွန်ခဲ့သောရက်က ဦးလှမြိုင်ရောက်လာခဲ့သဖြင့် မြို့ထဲတိုက်ခန်းတွင် အတူလိုက်ပါအိပ်စက်ခဲ့ရသည့် အချိန်များ၌ သော်တာမှာ မိုးမြင့်ကိုပင် သတိရနေခဲ့သည်။

ယခင်က ဦးလှမြိုင်၏ အနမ်း၊ အယုအယများအပေါ် သာယာမိန်းမူးခဲ့သော်လည်း မိုးမြင့်နှင့် ချစ်သူဖြစ်ခဲ့သည့် အချိန်နောက်ပိုင်းတွင် ဦးလှမြိုင်နှင့်အတူနေရသည်ကို ငရဲကျနေသလိုခံစားနေခဲ့ရသည်။

မိုးမြင့်နှင့် စည်းမကျော်ခဲ့ဖူးသော်လည်း မိုးမြင့်ကိုချစ်သည့် စိတ်ကြောင့် အခုလိုဖြစ်နေခဲ့ရခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ မိုးမြင့်က ယခင်ကောင်မလေးတွေကို ခေါ်လာနေကျတိုက်ခန်းသို့ သော်တာ့ကို ခေါ်ဆောင်လာသည်။ မိုးမြင့်ပုံစံက အေးတိအေးစက်နိုင်လွန်းလှသည်။

သော်တာ့ကို ယခင်ကလိုဧည့်ခန်း၌ပင်စကားမပြောတော့ဘဲ အိပ်ခန်းထဲသို့ တန်းခေါ်လာခဲ့သည်။

“ ကို ... ဘာဖြစ်နေတာလဲ။ ဒီနေ့ သော်တာ့ကို ဆက်ဆံတာတစ်မျိုးကြီးပဲ..”

“ ကို ... မင်းနဲ့ အတူနေချင်တယ် သော်တာ... ကိုယ့်ကို ခွင့်ပြုမလား..”

“ အို... ကိုကလည်း..”

သော်တာရှက်သွေးဖြာသွားရသည်။ သူမဘက်မှ လိုက်လျောခဲ့တာတောင်မှ စည်းစောင့်ခဲ့သည့် ချစ်သူက ယခုကောက်ကာငင်ကာ တောင်းဆိုလာတော့ မငြင်းရက်ပဲ ခေါင်းလေးအသာငုံ့ကာ ငြိမ်ပြီးရပ်နေလိုက်မိသည်။ သူမဘဝမှာ ဘယ်ယောကျ်ားလေးအပေါ်မှ မခံစားဖူးခဲ့သည့် ရင်ခုန်မှုဖြင့် မိုးမြင့်ကိုချစ်ရသည်မို့ မိုးမြင့်တောင်းဆိုလာလျှင် သူမဘက်မှ အရာရာပေးဆပ်ဖို့ အသင့်ဖြစ်နေခဲ့သည်။

မိုးမြင့်က သော်တာ့ရှေ့တည့်တည့်တွင်ရပ်ကာ သူ၏ဘောင်းဘီကိုချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။ ခေါင်းငုံ့ကာရပ်နေသော သော်တာမှာ ရှေ့မှလှုပ်ရှားမှုကြောင့် ခေါင်းကိုအသာအယာမော့အကြည့်တွင် မျက်လုံးလေးဝိုင်းသွားရသည်။

ထိုမျှမကသေး သော်တာတစ်ယောက်အာခေါင်တွေပင်ခြောက်လို့သွားရတော့သည်။

သူမမျက်စိရှေ့၌ မိုးမြင့်က အတန်ကြီးတရမ်းရမ်းနဲ့ အသင့်ဖြစ်နေပြီကိုး။ အောက်ပိုင်းဗလာကျင်းနှင့်ရပ်နေသော မိုးမြင့် ပေါင်ကြားထဲမှ အတန်ကြီးက သော်တာ့ကို တန်းမတ်စွာချိန်ရွယ်ထားသကဲ့သို့ တောင်မတ်စွာရှိနေ၏။

“ မင်း အဝတ်တွေကို ချွတ်လိုက်လေ သော်တာ'..”

မိုးမြင့်က သော်တာ့ကို အမိန့်သံဆန်ဆန် လေသံဖြင့်စေခိုင်းလိုက်သည်။ သော်တာက မိုးမြင့်စကားကို တသွေမတိမ်းလိုက်နာရှာသည်။

သူမကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားများကို တစ်လွှာချင်းချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။ သော်တာ့ရဲ့ ဖြူဖွေးနူးညံ့ပြီး တွဲမကျသေးတဲ့ရင်သားထွားထွားကပေါ်ထွက်လာသည်။ ရင်သားထွားထွားအောက်က အဆီပိုမရှိပဲ ချပ်ရပ်နေသော ဗိုက်သားလေး၊ အဲဒီအောက်မှာတော့ အမွှေးအမြင်ပြောင်စင်အောင်ရိတ်ထားတဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက မြင်ရသူ မိုးမြင့်အဖို့ ရမက်သွေးတို့ ဆူဝေဖွယ်ရာအတိပင်။

သူမရင်ထဲတွင် စွဲလန်းချစ်ခင်ရသည့် မိုးမြင့်ကို ချစ်သည့်စိတ်ကြောင့် အနွမ်းပန်းဖြစ်နေရသည့် သူမမှ မိုးမြင့်အလိုကျ အစွမ်းကုန် လိုက်လျောဖြည့်ဆည်းပေးမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသည်။

ထို့ကြောင့် သော်တာဆိုတဲ့ မိန်းမချောလေးခမျာ  မိုးမြင့်ခိုင်းတဲ့အတိုင်း မကန့်ကွက်ပဲ မိုးမြင့်တောင်းဆိုသမျှ လိုက်လုပ်ပေးနေခြင်းပင်ဖြစ်သည်။

မိုးမြင့်တစ်ယောက်  လီးအတောင်သားနှင့် ကုတင်စောင်းမှာ ခြေချထိုင်လိုက်ပြီး ဝတ်လစ်စလစ်ကလေးဖြင့် ထိရက်ကိုင်ရက်စရာမရှိပဲ လှလွန်းနေသော သော်တာ့အလှကို ဝမ်းနည်း ကြေကွဲရိပ်သန်းသောမျက်ဝန်းအစုံဖြင့် ခပ်ဆွေးဆွေးလေးတစ်ချက်စိုက်ကြည့်လိုက်မိ၏။

ဒါပေမဲ့ ချက်ချင်းပင် မိုးမြင့်ရဲ့ မျက်လုံးများက ဒေါသစွက်သော အကြည့်များအဖြစ်သို့ ကူးပြောင်းလို့သွားတော့သည်။

မိုးမြင့်ရင်ထဲမှာ သော်တာရဲ့ သစ္စာဖောက်ဖျက်လိမ်ညာလှည့်စားထားမှုများကို ပြန်လည်တွေးတောမိပြီး စိတ်တွေခက်ထန်သွားရခြင်းဖြစ်သည်။

“ ကိုယ့်ကို ချစ်သေးလား သော်တာ...”

မိုးမြင့်က သူ့ရှေ့မှာ ရှက်ရွံ့ဟန်လေးဖြင့် ရပ်နေသော သော်တာ့ကို စူးစိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး လေသံမှန်မှန်ဖြင့်ပင်မေးလိုက်သည်။

“ ကို့ကိုသော့်တာအရမ်းချစ်ပါတယ် ကိုရယ်။ ကို့ကိုချစ်လွန်းလို့ ကို့ဆန္ဒတွေဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ သော်တာအခုလိုလိုက်လာခဲ့ရတာပါ။ ကို သော်တာ့ကို အထင်မသေးပါနဲ့နော်....”

ယောကျ်ားတွေကို အမြဲလှည့်ပတ်လိမ်ညာမာယာများလေ့ရှိသည့် သော်တာက သူမဝသီအတိုင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို သိက္ခာဆည်သည့်အနေဖြင့် ပြောလိုက်သေး၏။

ထိုစကားသံတွေက မိုးမြင့်၏ရင်ဘတ်ကို ပိုမိုထိခိုက်နာကျင်စေမှန်း သော်တာမသိခဲ့ပေ။

“ ဒါဆို ကိုယ့်လီးကို လာစုပ်ပေးကွာ။ သော်တာ လီးစုပ်ပေးတာကို ကိုယ်အရမ်းခံစားကြည့်ချင်တယ်..”

မိုးမြင့်က သော်တာ့အကျင့်စရိုက်ကို အထင်သေးစွာဖြင့် အပျော်မယ်တစ်ယောက်ကိုဆက်ဆံသလို ခပ်ရင့်ရင့်ပင်စေခိုင်းလိုက်၏။

မိုးမြင့်စကားကြောင့် သော်တာ့ကိုယ်လေး တွန့်ကနဲပင်ဖြစ်သွားသည်။ သူမနှင့် ပတ်သက်ဖူးခဲ့သည့် ဘယ်ယောကျ်ားကိုမှ သော်တာ ပုလွေမပေးဖူးခဲ့ပါ။ ယုတ်စွအဆုံးသူမရဲ့ကျေးဇူးရှင်လို့တောင် ပြောလို့ရသည့် ဦးလှမြိုင်ကိုတောင် သော်တာစုပ်ပေးခဲ့သည်မဟုတ်ပေ။

ဒါပေမဲ့ မိုးမြင့်က သူမလက်ထပ်မည့် ယောက်ျား၊ သူမချစ်ရသည့် ချစ်သူဟူသောအတွေးဖြင့် သော်တာ့စိတ်ထဲမာန်တင်းကာ ချစ်သူအလိုကျ လိင်တန်ကိုငုံစုပ်ပေးဖို့ ကုတင်စောင်းတွင်ထိုင်နေသော မိုးမြင့်ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲသို့ ဒူးလေးထောက်ကာ ထိုင်လိုက်တော့သည်။

မိုးမြင့်၏ တောင်မတ်နေသော လိင်တန်ကြီးကို သော်တာ လက်ဖဝါးနုနုလေးဖြင့် ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ကာ တင်းပြောင်ဖူးထွက်နေသည့် ထိပ်ဖူးကို သူမနှုတ်ခမ်းပါးလေးများဖြင့် စတင်တို့ထိကာ စုပ်ငုံလိုက်တော့သည်။

သော်တာ့ ပါးစပ်မှ အားကြိုးမာန်တက် စုပ်သံတပြွတ်ပြွတ်က အခန်းထဲမှာ ခပ်မှန်မှန်ပင်ထွက်လို့နေသည်။သော်တာ့ခမျာ မစုပ်တတ်စုပ်တတ်နှင့် မိုးမြင့်ရဲ့ လိင်တန်ထွားထွားကို ခေါင်းကလေး နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်နှင့် အားကြိုးမာန်တက်စုပ်ပေးနေရှာသည်။

မိုးမြင့်က ကုတင်ကို လက်ထောက်ကာ ဖင်ကိုကြွပြီး သော်တာ့ပါးစပ်လေးထဲ သူ့လိင်တန်ကို အားမလိုအားမရဖြင့် ကော့ကော့ထိုးနေလိုက်သေးသည်။ပုလွေပေးတာမကျွမ်းကျင်သည့် သော်တာမှာ မိုးမြင့်ရဲ့ ကော့တင်ဆောင့်ထိုးလိုက်သော လိင်တန်ထိပ်ဖူးက အာခေါင်သို့ လာလာထိုးခြင်းကို ခံစားရသည်။

သော်တာ့ ပါးစပ်တစ်ခုလုံးပြည့်နေသော လိင်တန်ကြီးကြောင့် လည်ချောင်းထဲ၌ပျို့အင့်သွားပြီး မျက်ရည်လေးများပင်စို့ထွက်လာသည်။ ဒါပေမဲ့ မိုးမြင့်ကာ သော်တာ့အပေါ် သနားညှာတာစိတ်မရှိတော့ပေ။

သော်တာရဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည်များကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲစုကိုင်ကာ ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သော်တာ့ ဂုတ်သားဝင်းဝင်းလေးကို ထိန်းကိုင်ရင်း သော်တာ့ပါးစပ်ထဲကို အဖုတ်ထဲလိုးသလို ဆောင့်ဆောင့်ထိုးနေမိတော့သည်။

မိုးမြင့်စိတ်ထဲမှာ နာကျည်းခက်ထန်နေသော စိတ်အစဉ်နှင့်အတူ ရမက်စိတ်က ပြင်းထန်လာသည်။ ချစ်ခဲ့ဖူးသူ၏ သနားစရာမျက်နှာလှလှလေးနှင့် နွေးထွေးနူးညံ့လွန်းသော သော်တာ့ အာခံတွင်း၏အထိအတွေ့တွေကြောင့် မိုးမြင့်တစ်ယောက်ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ပဲ သုက်ရည်များ ပြွတ်ခနဲထွက်ကာ သော်တာ့အာခေါင်ထဲထိရောက်အောင် ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။

မိုးမြင့် လိင်တန်ကိုသော်တာ့ပါးစပ်လေးထဲမှ ဆွဲထုတ်ပြီး သော်တာ့ခေါင်းလေးကိုဆွဲမော့လိုက်သည်။ သော်တာ့မျက်လုံးလေးများမှာ မျက်ရည်ဥလေးများက တွဲလဲခိုနေသည်။ ချစ်ရသူ၏ရက်စက်စွာ ဆက်ဆံမှုကြောင့် ဝမ်းနည်းပြီးထွက်လာသော မျက်ရည်များလား၊

အာခေါင်ကိုထိုးမိသောကြောင့် ထွက်လာသောမျက်ရည်များလားဆိုတာကတော့ သော်တာမှလွဲ၍မည်သူမှသိနိုင်မည်မဟုတ်ပေ.....။



...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



ဝေးလေကောင်းလေ (စ/ဆုံး)

 ဝေးလေကောင်းလေ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ကမ္ဘာကျော် ရတနာဝင်းထိန်

သတင်းက မကောင်း….။

မကောင်းသတင်းက တောမီးနှယ် ပျံ့နှံ့လွယ်သည်..။ ယခုလည်း ရေကူးမယ်လေး ဟန်နီထွန်းအား သင်္ဘောသား ကိုကိုမောင်က မုဒိမ်းကျင့်နေစဉ် လက်ဝှေ့သမား မိုက်ကယ်ဂျော့က ဝင်ရောက် ကယ်တင်လိုက်သည်ဆိုသော သတင်းက အားကစားလောကအတွင်း မကောင်းနံ့လေး သင်းသွားသည်..။

ထိုသတင်းမှာ အခြားသူများအတွက် တုံလှုပ်စရာကြီး မဟုတ်သော်လည်း ဂျင်းနက်အတွက် ကမ္ဘာကြီး တစ်ခြမ်းစီ ကွာဟသွားပြီး အာကာသအတွင်း လွင့်မျောသွားပြီဟူသော သတင်းထက် ခြောက်ခြားတုံလှုပ်စရာ ဖြစ်သွားသည်..။

ဟန်နီထွန်း ဘယ်အခြေအနေထိ ရောက်သွားရပြီလဲ … ချစ်သော ..ချစ်နေရသော ဟန်နီ့ဘဝလေး ကျိုးကြေ ပျက်စီးခဲ့ရပြီလား…။ အို….ဟန်နီ ဘယ်ဘဝရောက်ရောက် ဂျင်းကတော့ ချစ်နေမည်သာ ဖြစ်ကြောင်း ဟန်နီ့ဆီမှ ပွင့်လင်းသော ချစ်တုံ့ပြန်မှု မရခဲ့သေးသည့်တိုင် ဂျင်းနက် စိတ်မပျက် ကြိုးစားနေခဲ့သည်လည်း ဟန်နီ အသိ…။

တစ်ကြိမ်တစ်ခါက မိုက်မဲစွာ လွန်ကျူးရန် ကြံစည်မိသည်ကိုပင် ဟန်နီက ဂျင်းနက်ကို ခွင့်လွှတ်ခဲ့သေးသည်..။ ယခု ဟန်နီ့ကို ဂျင်းနက် ခွင့်လွှတ်ရမည် မဟုတ်လား…။

ခက်သည်က သည်ပွဲမှာ အမှတ်ဖြင့် အနိုင်ရသွားသူက မိုက်ကယ်..။  လက်ရွေးစင် လက်ဝှေ့သမားကြီး ..။ အရပ် ၆ ပေ ၊ လူကောင်ကြီးက သာမန်ထက် နှစ်ဆမျှ ထွားကြိုင်းလွန်းလှသူ..။ သူလဲ နှလုံးသားနဲ့ လူ..။  စက်ရုပ်တစ်ရုပ် မဟုတ်..။

ဟန်နီထွန်းကို တစ်ဖက်သတ် ချစ်နေရှာသော လူကြမ်း လက်ဝှေ့သမားကြီး..။ အသက်က (၂၀) ကျော်ရုံသာ ရှိသေးပြီး  လိုက်ဟဲဗီးဝိတ်တန်းမှာ အာရှပြိုင်ပွဲအတွက် အရွေးခံထားရသော လက်ဝှေ့သမား..။

ထားတော့..။ လောလောဆယ်..သူ ဟန်နီ့ဆီကို အလောသုံးဆယ် သွားရမည်ဟု ဆုံးဖြတ်သည်..။

...........................................

“ ဟယ်….ဆိုင်ကယ် သူရဲလေး…လာလာ…”

စောက်ကောင်မ….နာမည် ရှိရဲ့သားနဲ့ နာမည် မခေါ်ဘူး…။

“ ဟန်နီရော…သီတာ…ဟန်နီ ဘယ်မှာလဲ …ဟင်…”

“ သူ သိပ်ရှက်နေတယ်… ဘယ်သူ့မှ မတွေ့ချင်ဘူးလို့ ပြောခိုင်းထားတယ်…ဂျင်း ရယ်…”

“ ဒို့ လာတယ်လို့ သွားပြောပေးပါလား..ဟင်..”

“ ပိုဆိုးမှာပေါ့…ဂျင်းကို သူသိပ်ရှက်မှာ….”

မလုံ့တလုံ စကပ်လေးကို ဒူးနှစ်လုံး ပူးပြီး ထိုင်နေသော်လည်း ဖြူဖွေးသော သီတာ့ ပေါင်လုံးများက အောက်စလွတ်နေသလို အထင်းသား မြင်နေရသည်..။ ပေါင်နှစ်လုံးအောက်ဖက် တစောင်းအနေအထားမို့ စောက်မွှေးမဲမဲလေး ပြူထွက်နေသည်ကိုလည်း ဂျင်း အမှတ်တမဲ့ မြင်လိုက်ရပြန်သည်..။

အယုတ်တမာ မ… အောက်ခံဘောင်းဘီ ဝတ်မထားဘူး…ဟူး……ရင်တွေ ခုန်လိုက်တာ…။

“ ဒို့ …သူ့ကို အရမ်းတွေ့ချင်နေတယ်…သီတာ….”

“ အရမ်းတွေ့ပြီး…ဘာတွေ ပြောမှာလဲ…ကဲ….”

“ အင်း….အဲ…..ဟို …အခြေအနေ လေ….”

“ အဲဒါ…အဆိုးဆုံးပေါ့…ဂျင်း ရယ်…”

“ ဘာလဲ…နင်တို့ ယောက်ျားလေးတွေက အပျိုမစစ်တော့ဘူး ဆိုတာနဲ့ နောက်ဆုတ်ဖို့ စဉ်းစားလာကြပြီမို့လား…ဟင်…..”

“ ဟာ…သီတာကလဲ…တွေ့ကရာ တွေ ပြောနေပြန်ပြီ…”

“ ဒါထက်….အခြေအနေ မဆိုးဘူးမို့လား….”

“ မုဒိမ်း ကျင့်ခံရတာဟဲ့….ဂျင်းနက်…ကျောက်ဆေးထိုးသလို ခြစ်ရုံလေး ပြီးတဲ့ ကိစ္စ မဟုတ်ဖူး….သိလား…”

“ ရှင်း ရှင်း ပြောစမ်းပါ သီတာ…မုဒိမ်းမှုက အောင်မြင်သွားသလား…ဟင်………ဟင်လို့….”

လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြင့် သီတာ့ အနီး တိုးကပ်ပြီး မေးလိုက်၏..။

“ ငါ စိတ်တိုလာပြီ…ဂျင်းရယ်…လီးဝင်တယ် မဝင်ဘူး ဆိုတာ ဟန်နီက ခုထိ ဖွင့်မပြောသေးဘူး…ကဲ….”

နားထဲ ပူပူရှိန်းရှိန်းကြီး ဝင်သွားသော စကားလုံးများ ဖြစ်သည်..။  ရတယ်လေ…ရပါတယ်… ဂျင်းနက်ကလဲ ပြောရဲပါတယ်…။

“ စောက်ပတ်တွေ ဘာတွေ ကွဲသွားသေးလား….ဆေးစစ်ပြီးပလား ဟင်…”

“ ဝင်ရင်တော့ ကွဲသွားမှာပေါ့…ဂျင်းရယ်… အပျိုစောက်ပတ်ဆိုတာမျိုးက အထိမခံ ကြွေပန်းကန်တဲ့….ထိတာနဲ့ ဖတ်ခနဲ ကွဲတာမျိုးလေ…“

မှတ်ကရော…သူကလဲ အသံကိုကြိတ်ပြီး ပြောပြန်သည.်.။

“ သူ တစ်ခါမှ အလိုးမခံဖူးသေးဘူး မဟုတ်လား…သီတာ…”

“ နင် လိုးဘို့ ကြိုးစားတုန်းက မရခဲ့ဘူးလေ…ဟင်း ဟင်း……”

“ အဲဒါ….နင်ဘယ်လိုလုပ် သိလဲ….သီတာ…”

“ အခန်းထဲမှာ ငါရှိပါတယ်ဟာ…အလုပ်ဖြစ်ရင်လဲ ဖြစ်ပါစေ ဆိုပြီး ငါမဝင်တာ…နင်က ညံ့တာကိုး…..”

“ ဘာညံ့တာလဲ…ဟင်း…….နင် ခံကြည့်ပါလား…သိသွားမယ်…”

“ အဟတ်…ဟတ်…မလုပ်ပါနဲ့ နော်….နင့်လီး အသစ်စက်စက်လေးကို ဟန်နီ့ဘို့ ထားပါ…ဟာဟ…..”

တကယ်တော့ ဟန်နီနဲ့ အတွဲများသော သီတာနှင့် ဂျင်းနက်တို့ သိပ်တော့ မျက်နှာကျော မတည့်ခဲ့ကြ..။ တစ်ယောက်က ယုတ်မာလာသလို တစ်ယောက်ကလည်း ညစ်ပတ်နေကြခြင်းသာ ဖြစ်သည်..။

“ ရပါတယ်…ငါ့လီးကို နင် မြည်းကြည့်အုံးလေ…..သီတာ..”

“ တကယ်လား…ဟင်းဟင်း….ပြစမ်း စံချိန်မှီရဲ့လား လို့…..”

“ အိုး….သိပ်ပြတာပေါ့…ဟောဒီမှာ….ကဲ…”

“ အိုး….အလဲ့…ဒစ်ကြီးကတော့ ပြူးလို့…ဆရာရေ…အလိုးခံလိုက်ရရင်တော့ အသဲခိုက်မဲ့ အမျိုးအစားပဲ….”

ဂျင်းနက်က ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖြုတ်ပြီး သီတာ့မျက်နှာနားတွင် လီးကို ကိုင်ပြသည်..။ သီတာကလည်း တမင် ရွဲ့လေသလား မသိ…။ ကိုင်လိုက်ရင်း မဖြုံသလို ပြောသည်..။

“ ကဲ….ဘယ်လိုလဲ…အလိုးခံမှာလား…လှန်လိုက်လေ….”

“ ဟော…..ရော့…တွေ့လား..ကဲ..လိုးစမ်း…”

စောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို သီတာလှန်ပေးသည်..။ ဂျင်းနက် သွေးများ ဆူဝေသွားပြီး ဒူးနှစ်ချောင်းကို ဖြဲကာ လီးကို စောက်ပတ်အဝ တေ့သည်..။ တကယ်လိုးမှာ….ဟင်း…။

“ သီတာ….သီတာရေ…အေး……သီတာ…”

ဟန်နီ့ခေါ်သံက အခန်းထဲမှ တဖြေးဖြေး နီးလာသည်..။

“ ဟိတ်….မလုပ်နဲ့တော့….ဟန်နီ လာနေပြီ…..”

နှစ်ယောက်သား ဆတ်ခနဲ ခွာပစ်လိုက်ကြရသည်..။ ဂျင်းနက် လီးထဲ၌ ဆီးကျင်သလို အောင့်ကျန်ရစ်သည်..။

သီတာက အခုမှ နောင်တရသော မျက်နှာလေးဖြင့် ဂျင်းနက်ကို သနားစဖွယ် တောင်းပန်ဟန် ကြည့်ရှာသည်..။ ဂျင်းနက် မျက်နှာသည်လည်း နီမြန်းကာ ရှက်ကိုးရှက်ကန်း…။

“ ဟယ်….ဂျင်း ရောက်နေတယ်…လား..”

ထာဝစဉ် ငြိမ်းချမ်းသော ဆည်းလည်းသံလေး လှုပ်ခတ်လာသည်..။

“ အဟင်း….ဟန်နီ အိပ်နေတယ် မှတ်လို့ ထိုင်စောင့်နေတာ….”

“ အော်…..နှိုးရောပေါ့..သီတာရယ်….အားနာစရာ….”

ဟန်နီက သီတာ့ ဘေး၌ ဝင်ထိုင်သည်..။ ဟန်နီ နှာခေါင်းထဲ၌ ညှီစို့စို့ လရေနံ့ကို ရလိုက်သည်..။  သီတာ့ကို အကဲခတ်လိုက်ရာ သီတာ့ ဒူး အထက်၌ အရေကြည်များ အလျားလိုက် ပေကျံနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်..။

“ နင်တို့…ဘာလုပ်နေကြတာလဲ…သီတာ….“

“ အင်း……ဟို…စကားပြောနေကြတာပါ….အဟုတ်…..”

သီတာ ချက်ချင်း ယုန်သူငယ်လေး ဖြစ်သွားရှာသည်..။ ဂျင်းနက်မျက်နှာကို ငဲ့ကြည့်လိုက်တော့ ခပ်ပျက်ပျက်ရယ်….။

“ ကဲပါ…အဟုတ်တွေ တကယ်တွေ လုပ်မနေနဲ့…ဟာ….သံပုရာရည် သွားဖျော်ခဲ့ဟာ….နော်….”

“ ကောင်းပါပြီ…သခင်မလေးရယ်….ဟွန်း ဟွန်း…..”

သီတာ ထွက်သွားမှ ဟန်နီ စကားဦးက ဂျင်းနက်ဘက်သို့ မျှားဦး လှည့်လာလေတော့သည်..။

“ အစက….သီတာနဲ့ အပေါက် မတည့်ကြပါဘူး…”

“ ခုလဲ…ဘာအပေါက်မှ မတည့်ဘူူး…ဟန်နီ….”

“ အိုး…..ခုံရုံးတင်ပြီး စစ်နေတာလဲ မှုတ်ဖဲနဲ့…..ဟင်း….“

“ ဟန်နီ အထင်လွဲမှာ စိုးလို့ပါ….”

“ မဆိုင်ပါဘူး…ကွယ်…အားလုံးဟာ လွတ်လပ်သူတွေပဲ…..”

“ ဒီလို မပြောပါနဲ့…ဟန်နီ..ကိုယ်ဟာ မင်းကို ချစ်နေသူပါ…”

“ အင်းလေ….ချစ်သူမှ မဟုတ်တာပဲ…မှုတ်ဖူးလား…..”

“ ဒို့ကို ဘယ်အထိ ကြိုးရှည်ရှည်နဲ့ လှန်ထားမှာလဲ…ဟန်နီ….ဒို့အတွက် လဲ ထည့်စဉ်းစားပါအုံး…..”

“ ခက်လိုက်တာ…ဂျင်းရယ်…ဟန်နီ ပြိုင်ပွဲပြီးမှ စဉ်းစားမယ်လို့ သူ့ကိုပြောခဲ့ပြီးပြီ ပဲ ဟာကို…”

“ အင်းလေ…ထားပါတော့…အခု ဟန်နီ အခြေအနေကို လာမေးတာပါ…”

“ စိုးရိမ်မှတ်ကို မရောက်ပါဘူး…ဂျင်းရယ်… မိုက်ကယ့် ကျေးဇူးလို့ပဲ ဆိုရမယ်…. အဲဒီနေ့က မိုက်ကယ်ကလဲ ဟန်နီ့ဆီအလာ..သီတာက ခေါ်ပြီး ကိုကိုမောင်ရဲ့ အိမ်ပျက်ကြီးကို လိုက်ခဲ့ကြလို့ပေါ့…နို့မို့ရင် ….အဟင့်….”

“ သီတာက ကိုကိုမောင် အိမ်ကို ဘယ်လိုသိလဲ ဟန်နီ….”

“ သူက ကိုကိုမောင်ရဲ့ ကျော့ကွင်းမှာ နှစ်ကြိမ်လောက် မိသွားဘူးပြီးပြီ….လေ…….”

“ အော်….ဒါကြောင့်….ရဲတာကို….”

..............................

“ ယု….”

“ အမလေး….”

“ အမလေး…လန့်လိုက်တာ ဗျာ…”

လှဝင်း ရယ်သည်..။ ယုကလည်း ခပ်ဟက်ဟက် ရယ်သည်..။

“ ဟိုဒင်း…အင်း..ဘာတဲ့…အဲ…ဂျင်း….ဂျင်း……”

“ ဂျင်း ရှိပါတယ်…ကြက်သွန်ကော ယူမလား..ဟင်…”

“ အာဗျာ….ခင်ဗျား အစ်ကိုလေးကို ပြောတာပါဗျ…”

ရယ်ကြပြန်သည်..။ ယုက လက်ထဲမှ ပန်းအချို့ကို အရွက်များ ချွေရင်းမှ လှဝင်းအား အကဲခတ်သည်..။

“ ဘာကိစ္စ လဲ…ကိုလှဝင်း…ဟင်…..”

“ ဂျင်းနက်ကို လာခေါ်တာ ဒီနေ့ နိုင်ငံခြားသွားမဲ့ ကျနော်တို့ အဖွဲတွေ မိတ်ဆွေတွေကို ထမင်း ကျွေးတယ်လေ…”

“ အော်….ဝဲ ဖဲယားပေါ့….ဟုတ်လား..”

“ အင်း ဟုတ်တယ်…ယုလဲ လာနိုင်ရင် လာခဲ့လေ…”

“ ကျေးဇူးပါပဲ…အဟင်း ဟင်း…ကိုလေး ပြန်လာရင် ပြောလိုက်မယ်လေ….နော်…”

“ အော်….အင်း…ဟုတ်ကဲ့…အဟဲ…ဟဲ ဟဲ……”

အပေါ်ကြယ်သီး တစ်လုံးပြုတ်နေသော ယု ရင်ညွန့်ဆီသို့ တစိုက်မတ်မတ် ကြည့်နေရာမှ  လှဝင်းက ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်..။

“ အူကြောင်ကြောင် နဲ့….ဝိတ်ပေါကြီး…. ”

ယု…ထောပနာ ပြုလိုက်ခြင်းကို လှဝင်း မသိလိုက် …။ ထမင်းစားပွဲသို့ ရောက်ရန်သာ စိတ်စောသွား ရှာသည်..။

...........................

“ အားလုံး…ရွှေတံဆိပ် ရကြပါစေ….ချီးယား စ်….”

တစ်ယောက် တစ်ခွက်စီ လူစေ့ သောက်ချလိုက်ကြသည်..။ အားကစားနှင့် အရက် မပတ်သက်သည်ကို မေ့ထားလိုက်ကြသည်..။

“ အလေးမသမားများ အောင်မြင်ပါစေ…”    တစ်ခွက်…။

“ ဂျူဒို သမားတွေ နိုင်ပါစေ….”    တစ်ခွက်…။

“ လက်ဝှေ့ကျော်ကြီး အလဲထိုးနိုင်ပါစေ…”    တစ်ခွက်….။

“ ရေကူးအဖွဲက…ရွှေတံဆိပ် သန့်သန့်လေး ရပါစေ…”

တစ်ခွက်….တစ်ခွက်…တစ်ခွက်…မူးကုန်ကြလေပြီ..။

“ ရွှီး…ကျွိ..ဟယ်…ဆိုင်ကယ် သူရဲလေး…”

“ လာဟေ့..ဂျင်းနက်..မင်းဆိုင်ကယ်သံကြားကတည်းက ဒို့က မှတ်မိနေတယ်…အဟဲ..”

လက်ဝှေ့သမား မိုက်ကယ်က စားပွဲမှထိုလိုက်ပြီး ကြိုဆိုသည်..။ ဘာသဘောလည်း…ဂျင်းနက် သတိ ထားရသည်..။ ဒီကောင်တွေ မူးနေပါလား..။  အက်ဒ်ဗိုက်ဆာများ သိရင် ခွေးမသားတွေ တစ်ယောက်မှ လွယ်မှာ မှုတ်ဖူး..။

“ ဟင်…ဟန်နီ့လက်ထဲမှာလဲ ဘီယာဗူးနဲ့ပါလား…”

ဂျင်းနက် အလေးအနက် မျက်နှာဖြင့် တည်ကြည်စွာ ကြည့်၏..။

“ လာလေကွာ…အရက်သောက်…အဟင်း….”

“ ကျနော် အရက် မကြိုက်ဘူး..မိုက်…၊ အားကစားသမားနဲ့ အရက်ဟာ ရန်သူပဲ…အရက်သောက်ပြီး နှုတ်ဆက်ပွဲ လုပ်တဲ့ အားကစားသမားတိုင်း ရှုံးခဲ့ကြတာချည်းပဲ..”

“ ဘာကွ…ငါလိုကောင်ကိုရော..မင်းက ရှုံးမယ်လို့ ပြောတာပေါ့..ဟုတ်လား…ဆိုင်ကယ် သူရဲလေး…”

“ ခင်ဗျားမှ မဟုတ်ဘူး…အကျင့်စာရိတ္တ ချစားနေတဲ့ လူတိုင်း ဘယ်ဘဝလမ်းမှာမှ မအောင်မြင်နိုင်ဘူး…”

“ ဟ….ကြီးပြီး ကျယ်လိုက်တာ.. ဆင့်ဖင်ရယ်…ဟားဟား…”

မမျှော်လင့်ပဲ ….မျှော်လင့်မထားပဲ ပွဲက ကြမ်းသွား၏..။  မိုက်ကယ်လက်မှ ဘီယာဗူးခွံက ဂျင်းနက် မျက်နှာ တန်းဝင်သွားသည်..။  ဟန်နီ..သီတာ..ရွှေစင် ..မခင်လေး…တို့ တပြိုင်တည်း လန့်အော်သံများ ထွက်လာသည်..။

ဝှီးခနဲ ပြေးဝင်လာသော ဘီယာဗူးခွံကို ဂျင်းနက်က ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှ အထိုင်မပျက် ခေါင်းလေး တိမ်းရုံ ရှောင်ပေးလိုက်သည်..။ နထင်ဘေးမှ နှစ်လက်မခန့် အကွာမှ ဖြတ်ထွက်သွားသည်..။

“ ဟ…တယ်ဟုတ်ပါလား…မင်းသား စတိုင်ပဲ…ဟေး…”

မိုက်က အော်ကြီးဟစ်ကျယ် ပြောရင်း ကုလားထိုင်တစ်လုံး ကို ဆွဲယူပြီး မိုးရိုက်ချလိုက်ပြန်သည်..။

“ ကလစ်….ရွှွတ်…ဖြောင်း….”

ဆိုင်ကယ်လေးက ဆတ်ခနဲ ရှေ့သို့  ခုန်ထွက်သွားသည်..။ အရှိန်ပြင်းသော ရိုက်ချက်ဖြင့် ကုလားထိုင် မြေကြီးနှင့် ရိုက်မိပြီး ကြေမွသွားသည်..။

“ အလဲ့…လဲ့…တယ်ဟုတ်ပါလား…ငါလိုးမသား…ကဲကွာ…”

လက်ထဲမှ ကုလားထိုင် အကျိုးဖြင့် သိမ်းပြီး ပစ်လိုက်သည်..။ ဂျင်းနက် ဆိုင်ကယ်လေးပေါ်၌ လက်နှစ်ဖက်ကို ခေါင်းနောက်ထားပြီး လှဲအိပ်ချလိုက်သည်..။ ကုလားထိုင် အကျိုးက ဂျက်နက် ဗိုက်ပေါ်မှ ဝူးခနဲ ဖြတ်ထွက်သွားပြန်သည်..။

“ နှမလိုး…ငါ့ကို ပညာ လာစမ်းတာကိုး…ကဲကွာ…ကဲ ကဲ….”

မိုက်ကယ် ဗလ အားကိုဖြင့် ဂျင်းနက်အား အတင်းပူးပြီး ထိုးသတ်ရန် ပြေးဝင်လာသည်..။

“ မိုက်…မလုပ်နဲ့….”

ဟန်နီက ငိုသံပါလေးဖြင့် လှမ်း အော်ဟစ် တားမြစ်သည်..။

“ ဝှစ်…..ဖောင်း……”

ညာဖြောင့် လက်သီးတစ်လုံးကောင်း ဂျင်းနက် မျက်နှာကို ထိမှန်သည်..။ ဂျင်း…တမင် အထိုးခံလိုက်ခြင်းပါ..။  ဟန်နီက သူ့လူကို တားနေတာပါလား..ဆိုတဲ့ အတွေး ..။ သူ့လူ ထိုးချင် ထိုးပါစေ ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ ဂျင်း မရှောင်ပဲ နေခဲ့တာပါ..။  အရက်မူးနေတဲ့ လက်ဝှေ့သမား… ၊ ခလေးနဲ့ ကစားလည်း ရှုံးမယ်ဆိုတာ အားလုံး အသိပါ..။  ဒါပေမယ့်…..ဒါပေမယ့်…။

ဂျင်း….မိုက်ကို အနိုင်ပေးခဲ့တာပါ..။

“ ဂျင်း….ဂျင်း….ရှင်သိပ်မိုက်ရိုင်းပါလား…မိုက်ကယ်…”

“ ရိုင်းတယ်…ဟလား…ကိုယ်က ရိုင်းတာ…ဟလား…”

မိုက်ကယ်က အသံအက်အက်ကြီးဖြင့် ငိုတော့မလို ပြောသည်..။ 

“ လာကွာ…မိုက်….ပြန်ကြရအောင်..ဒီကောင့်အစား ကျနော် တောင်းပန်ပါတယ်… ဟန်နီ….”

လှဝင်း ၊ အောင်ခင် နှင့် တင်ဦး မိုက်ကို ဆွဲခေါ်သွားသည်..။ ကျန်လူများက ဂျင်းကို ဟန်နီ့ အစ်မအိမ်ထဲသို့ ဝိုင်းသယ်ပို့ပေးခဲ့ကြပြီး…ထွက်ခွာသွားကြသည်..။

...................................

“ ဂျင်း…..မောင်ရယ်…”

ဟန်နီက မျက်ရည်များ တသွင်သွင် ကျရင်း ငိုရှာသည်..။  အရင်းအမြစ်က မိမိ တရားခံဖြစ်မှန်း ဟန်နီ သိသည်..။  ဂျင်းနက်နှင့် မိုက်ကယ်တို့ တွေ့ကြလိမ့်မည်ဟု ထင်ထားခဲ့သည်..။  မျက်နှာတစ်ဖက် ယောင်ကိုင်းကာ  သတိမေ့နေသော  ဂျင်းနက် မျက်နှာလေးက မိန်းမချောလေး ချောသည်..။  အပြစ်ကင်းသော  ခလေး လေးတစ်ယောက်လိုပဲ ဟု ဟန်နီ ထင်သည်..။

ဖောင်းမို့နေသော ပေါင်ကြားမှ ခပ်ခုံးခုံး ရှည်မျောမျောလေး ငြိမ်သက်နေသည့်  ဂျင်း လီးကြီးကို ဟန်နီ မရဲတရဲလေး ကိုင်ကာ ပွတ်သပ်ပေးမိသည်..။ ဂျင်းနက် သတိလစ်နေဆဲဟု မှတ်ယူထားသည်..။  မိမိအတွက် အမြဲ အနစ်နာ ခံတတ်သော ဂျင်းနက်၏ မေတ္တာကို ဟန်နီ အသိအမှတ် ပြုရလေတော့မည်…မဟုတ်လား…။

“ မောင်….သတိရပြီလား…ဟင်…”

ဟန်နီ့ပါးစပ်မှ ဘီယာနံ့လေး သင်းနေသည်..။  ဟန်နီ မူးနေပြီပဲ…။ ဂျင်းနက် အသာအယာ မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်သည်..။  မိမိမျက်နှာနှင့် နီးကပ်စွာ စိုက်ကြည့်ရင်း ငိုနေရှာသော  ဂျင်းနက်၏ အသဲသရဖူမလေး ဟန်နီထွန်း..။

နီစွေး ရွှမ်းစိုသော နှုတ်ခမ်းလေး အစုံကို ငုံပြီး ဆွဲယူစုပ်နမ်းပစ်လိုက်သည်..။

“ ဟွန့်…အွန်း……အွန်…..“

ဟန်နီ မောင့်နှုတ်ခမ်းကို ပြန်လည် စုပ်ယူသည်..။ မောင့်လက်များက  ဟန်နီ့စောက်ပတ်လေးကို နှိုက်သည်..။  ဟန်နီ ကြည်ဖြူစွာ ပေါင်လေး ကားပြီး မောင့်ကိုယ်ပေါ်၌ တက်ခွပေးထားလိုက်သည်..။  မောင့်..သဘောရယ်..ပါ……။

မောင့်အသက်ရှူသံများ ပြင်းထန်လာသလို…ဟန်နီလည်း မောဟိုက်ခြောက်ခြားလာရသည်..။  မောင့် လက်အစုံက ဟန်နီ့နို့ကြီးများကို ဆုတ်နယ် ချေမွှ နေကြပြန်သည်..။  ဟန်နီ့ အကြောပေါင်း တစ်ထောင် ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်း လှုပ်ရှားကာ သွေးသားများ ထကြွလာကြကာ ခံချင်စိတ်က ပြင်းပြလာသည်..။

ဟန်နီ မောင့်လီးကို ရဲရဲကြီး ကိုင်ပြီး ဖြဲပေးလိုက်သည်..။  စင်စစ် ဂျင်းနက်အပေါ် ဟန်နီ ချစ်ခဲ့ရပါသည်..။  စိတ်ထားနူးညံ့သလောက် တစ်ယောက်ဆို တစ်ယောက်ပဲ စွဲလန်းတတ်သော ဉာဉ်ကလေးကိုလဲ ဟန်နီ တန်ဖိုးထားမိသည်..။

ယခုကဲ့သို့ ဒါဏ်ရာ အနာတရဖြစ်မှ ဂျင်းနက်အပေါ် ဘယ်လောက် ချစ်နေမိသည်ကို သိခဲ့ရသည်..။  ဟန်နီက မောင့်လီးထိပ်ကြီးကို မမှိတ်မသုံလေး ကြည့်ရင်း လျှာဖျားလေးဖြင့် ကလိပေးလိုက်သည်..။

“ အ…အ…….ဟ…….ဟ…”

မောင့်ထံမှ ညည်းသံလေး ထွက်လာသည်..။ တဖန် လီးဒစ်ကြီးကို နှုတ်ခမ်းလေးဖြင့် ငုံခဲ ရင်း လျှာဖြင့် ကလိကာ အသာလေး စုပ်ယူလိုက်သည်..။

“ အိုး.အို….ဟန်နီရယ်…..”

ဟန်နီက ဂျင်နက်မျက်နှာပေါ်သို့ စကပ်လေးကို လှန်မကာ ခွပေးလိုက်ရာ ဂျင်းနက်ကလည်း ဟန်နီ့ စောက်စိကလေးကို နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာဖြင့်  ညှပ်ဆွဲယူလိုက်သည်..။

“ အို့…အိုး……မောင်ရယ်….ဟန်နီ့ကို အရမ်း ချစ်တာပဲလား ကွယ်….”

“ ချစ်တယ်….ဟန်နီ့ကို သိပ်ချစ်တယ်….”

ဆစ်စ်တီနိုင်း ခေါ် 69 အင်္ဂလိပ်ဂဏန်း ပုံစံဖြင့်  ဟန်နီနှင့် ဂျင်းနက်တို့ ယက်နေ စုပ်နေကြသည်..။

အားရပါးရကြီး စုပ်နေသော ဟန်နီ့မျက်နှာလေးဝယ် တုံရီလှုပ်ရှားနေသော ကာမဆန္ဒများ ယှက်သန်းနေသည်..။  ဂျင်းနက်က လိုးရန်အတွက် အနေအထားပြင်သည့်အနေနှင့်  ဟန်နီကို ကုတင်လေးပေါ် ပက်လက်လှန်လိုက်သည်..။

ဖောင်းမို့ တင်းကျစ်သော စောက်ဖုတ်လေးနှင့် နီရဲပြဲလန်နေသော လီးကြီးတို့ ခြောက်လက်မ အကွာ…။

“ ဟန်နီ….ဟန်နီရေ…. ပြန်ကြမယ်ဟေ့…ကားလာနေပြီ…“

အမှန်က ကားရောက်နေတာ ကြာပါပြီ…။ ပြောရရင် သီတာလည်း ရောက်နေတာ ကြာပြီ..။  ဟန်နီ့ကို သူငယ်ချင်းကောင်း ပီသစွာ သီတာ ချစ်သည်..။  ကာမအားများ ယုတ်လျော့ပြီး နွမ်းခွေသွားမှာ စိုးသည်..။ မိမိကိုယ်တိုင်ကလည်း ကိုကိုမောင်နှင့် သုံးကြိမ် အလိုးခံခဲ့ရပြီး ရေကူးစံချိန်တွေ ကျခဲ့ရသည် မဟုတ်လား..။

ဂျင်းနက်က ဘောင်းဘီ ပြင်ဝတ်ရင်း သီတာ့အား ဒေါသမျက်ဝန်းများဖြင့် ကြည့်သည်..။  နဂါးမျက်စောင်းသာဆိုပါလျင် သီတာ ပြာကျတာကြာပြီ..။

“ တောက်…..လင်ဆာ..တိုယိုတာ အရောင်းအဝယ်ကြားမှာ ဃ နံပါတ်ကြီးက ကန့်လန့် ကန့်လန့် နဲ့…..ဟင်း…”

“ ဟန်နီတို့ ပြိုင်ပွဲအတွက် ထွက်သွားကြပြီ…ကိုလေး…”

“ ဘာ…..ရှစ်ရက်နေ့မှဆို…..”

“ ဒီမနက်ပဲ လေယာဉ်နဲ့ သွားတာတဲ့…လေယာဉ်ကွင်းက သီတာတို့ ပြန်လာတာ ယုနဲ့ တွေ့ခဲ့တယ်…”

ဂျင်းနက် ဆိုဖာပေါ် ပစ်ထိုင်ချလိုက်သည်..။  မျက်စေ့အစုံကို မှိတ်ပြီး တဒင်္ဂ ငြိမ်သက်နေသည်..။  ကိုလေး ဒီလောက်တောင်ပဲ ခံစားရသတဲ့လား ဟု ယုစိတ်ထဲမှ တိုးတိုးလေး ရွတ်ဆိုမိသည်..။  အချစ်ဆိုတာ ပူလောင်ဆွေးမြေ့ရခြင်း ပေပဲလား ရှင်…။

ဟန်နီနှင့် နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့ရသော နေ့လေးကိုလည်း ပြန်လည် သတိရမိသည်..။   မောင်…ဟု ချိုသာသော ကြည်လင်စွာခေါ်သွားသော အသံလေးက နားထဲမှ မထွက်..။

“ ထမင်း စားတော့မလား…ကိုလေး……”

“ ဟင့်အင်း…စားနှင့်တော့ ဟာ….”

ပြောပြောဆိုဆို ကိုလေး အိမ်ပြင်သို့ လေးကန်စွာ ထွက်သွားလေသည်..။  ယု..ဘာလုပ်ပေးရမလဲ…ကိုလေးရယ်….။

.........................

“ ဟင်း…ဟင်း…ဟန်နီ …အချစ်ရယ်…ဟင်း ဟင်း………”

ညက တစ်ညလုံးလိုလို အပြင်မှာ ဂျင်းနက် ထိုင်ခဲ့သည်..။  ဝတ်ထားသော စွပ်ကျယ်က ပါးလွှာလွန်း၍ မိုးညလေ အအေးဒဏ်ကို ခံရပြီး အအေး ပတ်ခြင်းပါလေ..။ မိုးလင်းခါနီးမှ အိပ်ယာထဲ ဝင်ပြီး..အဖျားတက်သည်..။ ထုံးစံအတိုင်း  အဖေနှင့် အမေက ပွဲရုံသို့  နံနက် ၅ နာရီကတည်းက ထွက်သွားခဲ့ကြပြီ..။ ယု…မီးဖိုဆောင်မှ နေ၍ ဂျင်းနက် ညည်းသံကို ကြားနေရသည်..။ ထမင်းကြော် ဒယ်အိုးကို ချပြီး ဂျင်းနက်အခန်းသို့ ပြေးဝင်ခဲ့သည်..။ ကုတင်ပေါ်၌ ဖင်တစ်ခြမ်းပေါ်နေကာ အဖျားတက်နေသော ဂျင်းနက်ကို တွေ့လိုက်ရသည်..။

“ ကိုလေး…ကိုလေး…ဟယ်..ကိုယ်တွေကလဲ ပူလို့…”

ဂျင်းနက် လက်တစ်ဖက်ကို အသာဆုတ်ကိုင်ကြည့်သည်..။

“ ဟန်နီ…အချစ်…ချမ်းလိုက်တာ….ဟန်နီရယ်….”

“ ချမ်းတယ်….ဟင်…ဟို….စောင်ခြုံထားမလား…ကိုလေး…”

“ စောင်…..စောင်ခြုံပေးပါ… ဟီး ဟီး….ချမ်းတယ်…..”

ယုက စောင်ကို ဖြန့်ပြီး ခြုံပေးလိုက်သည်..။  ဂျင်းနက် မျက်စိထဲ၌ ဟန်နီက ယုယနေသည်ပဲ ထင်နေသည်..။

“ ဟန်နီ…အချစ်…မောင့်ကို ဖက်ထားစမ်းပါကွယ်…..”

“ အိုး…..ဟာ…..ခက်လိုက်တာနော်….”

“ ချမ်းလို့ပါ….အချစ်ကလေးရယ်….ဟီးဟီး…..”

ဂျင်းနက် ယုကိုယ်လုံးလေးကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲယူပြီး ကုတင်ပေါ် ဆွဲတင်လိုက်ကာ တဆတ်ဆတ် တုံရင်း ဖက်ထားသည်..။

ယု လန့်သွားသည်..။ မျက်နှာလေးက ကိုလေး လက်မောင်းကြား၌ ညပ်နေသည်..။  လက်နှစ်ဖက်က ပိနေပြန်သည်..။

“ ကိုလေး…ယု…လေ….ယု…ကိုလေး……ညီမလေး…..”

ယုက ငိုမဲ့မဲ့ မျက်နှာ နီနီလေးဖြင့် ဖြေရှာသည်..။

“ အင်း…အင်း….ယုလား…ချမ်းလိုက်တာ….ယု ရယ်….”

ခက်သည်…။ ယုပါ လို့ ပြောပြန်တော့လည်း တိုးလို့သာ ဖက်နေပြန်ပြီ..။ ယောက်ျားတစ်ယောက်၏ ရင်ခွင်တွင်းသို့ မဆိုထားနှင့် သာမန် ထိကိုင်မိခြင်းပင်  မခံဘူးသော  ယု ခမျာ လိပ်ပြာလွင့်စင်မတတ် ကြောက်လန့် တုံလှုပ်နေမိပြီး ဂျင်းနက် ရင်ဘတ်ကြီးကို တွန်းခွာ ပစ်နေမိသည်..။

သို့သော် ဂျင်းနက်သည်ကား အအေးပတ်၍ အဖျားငန်း ဖမ်းသည်ထက် ကာမငန်းပါ ရောဖမ်းလေဟန်တူသည်..။  သန်မာသော လက်ကြီးနှစ်ဖက်က နုထွေးအိစက်သော ယု၏ နို့ကြီးများ ပြားချပ်သွားအောင်ပင် တင်းတင်းကြီးဖက်ကာ ခြေတစ်ဖက်ကပါ ခွပစ်လိုက်လေတော့သည်..။

“ အာ….အဟင့်…အစ်ကိုလေး….ယုပါလို့ဆိုနေ……..”

“ အင်းပါ….ယုပါ….အင်း..အင်း….ချမ်းလို့……ချမ်း…လို့…..”

“ လွှတ်ပါ…ကိုလေးရယ်….မကောင်းပါဘူး….”

“ ကောင်းပါတယ်…ဟောဒီလို…ဟောဒီလို……ကောင်း…..”

ကိုလေး သိပ်ဆိုးသည်..။  ခွထားသော ယု၏ တင်ပါးကြီးများကို ဆွဲဆွဲညှောင့်ပစ်လိုက်ရာ ယု၏ ထိတ်လန့်တကြား မျက်လုံးလေး အပြူးသားဖြင့် ကြောက်သွားမိသည်..။  လက်တစ်ဖက်က သူမပေါင်ကြားလေးကို ယောင်ပြီး အုပ်ကိုင်ထားကာ တစ်ဖက်က ဂျင်းနက် ရင်ဘတ်ကြီးကို ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ တွန်းရင်း မျက်ရည်များ  စို့လာတော့သည်..။

“ ကိုလေး…မကောင်းဘူး…မကောင်းဘူး…အဟီး….. ဟင့်…”

ဂျင်းနက်ကတော့ နဖားကြိုးပြုတ်သွားသော နွားသိုးကြီးအလား ရှူးရှူးရှဲရှဲ ဖြင့် နှာမှုတ်သံကြီး ပြင်းလာခါ ယုအား အပေါ်မှ တက်ခွလိုက်တော့သည်..။ တစ်ပြိုင်တည်း မျက်နှာချင်း ပူးကပ်ယူပြီး ယု နှုတ်ခမ်းစိုစိုလေးကို စုပ်နမ်းရန် ကြိုးစားနေသည်..။

“ မလုပ်ပါနဲ့….ကိုလေးရယ်….အား….အို…..အဟင့်……..”

ယု ဘယ်လိုပင် ရုန်းကန်စေဦးတော့ အဖျားငန်းနှင့် ကာမငန်း နှစ်ခုစလုံး ရောဖမ်းနေသော ဂျင်းနက်၏ ကြမ်းတမ်းမှုကြီးကို မတွန်းလှန်နိုင်ရှာ…။

“ ပြွတ်….ပြွတ်…….”

“ အွန်း….ဟွန်း…..အွန်း….အု…….”

နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုက ဂဟေဆက်ထားသလို ကြာမြင့်စွာ တေ့စုတ်ထားကြရာ…ဂျင်းနက် လီးကြီးမှာ သိသိသာသာ မာတောင်ပြီး ထလာလေတော့သည်..။  ပူနွေးမာကျောသော လီးကြီးက ယု၏ ဗိုက်သားဖြူဖြူလေးကို ထောက်မိလိုက် ပေါင်ကြားထဲသို့ ဝင်သွားလိုက်ဖြင့် ဂမူးရှူးထိုး လှုပ်ရှားနေပြန်သည်..။

ဂျင်းနက်က ယု ပါးစပ်လေးထဲသို့ လျှာကို ထိုးသွင်းကာ ယု လျှာလေးကို သူ၏ လျှာကြီးဖြင့်  ထိုးကလိပြီး နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးများကို ပွတ်သပ်စုပ်ယူပစ်လိုက်ရာ ယု အူတွေ အသဲတွေ တုံသွားရသည်.။  တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ မခံစားဖူးသည့် ထူးကဲလှသည့် အထိအတွေ့က အမြင်အာရုံများကို မှုံဝါး ဝေသီသွားစေသည်..။  ယု ထမီလေးကို အတင်းဆွဲချွတ်လိုက်သောကြောင့်  ယု ကမန်းကတန်း လိုက်ဆွဲရပြန်သည်..။ သို့သော် ဆီးစပ်ရှိ စောက်မွှေးလေးများ ပေါ်သည်အထိ ထမီကျွတ်သွားလေရာ ပူနွေးမာတောင်နေသော လီးကြီးက ရာဘာချောင်းကြီးတစ်ချောင်းနှယ် ဆီးခုံလေးပေါ် မေးတင်မိသွားလေသည်..။

ယု စောက်ဖုတ်လေး ရှုံ့သွားမိသည်..။  ဘုရား….ဘုရား…ကိုလေး လီးကြီး ငါ့စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်တော့မယ်….ဝင်တော့မယ်….။  အံလေးကြိတ်ကာ ခြေစုံကန်၍ ရုန်းကန်မိပြန်သည်..။

“ မရုန်းစမ်းနဲ့ ကွာ…. မောင့်ကို မချစ်ဘူးလားဟင်…”

“ ဟင့်အင်း…ဟင့်အင်း………..မချစ်ဖူး……”

ဇွတ်ကန်ငြင်းရင်း ရုန်းမြဲရုန်းရင်း လီးကြီးက စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းအတိုင်း လျှောခနဲ ပွတ်သွားပြီး ဖင်ကြားထဲသို့ ဝင်သွားပြန်ပါသည်..။

“ အ…..အဟင့်…ကိုလေး…ပြောလို့ မရဘူးလား…….”

ယုက ဒေါသမျက်နှာလေးဖြင့် ဟိန်းဟောက်ပြသည်..။  ဂျင်းနက်က ဂရုမစိုက် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆွဲယူဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ညှောင့်မြဲ ညှောင့်ပြန်သည်..။

“ ယု…ကို သနားပါ…ကိုလေးရယ်……..”

ခြောက်လို့ လည်း မရတော့ ချော့ရပြန်သည်..။ မရလေပါ…။ မီးလောင်ရာ လေပင့်ဆိုသော စကားကို ယုကြားဖူးပါသည်..။ ယခု အဖြစ်က လီးတောင်ရာ ဖင်မြှင့်ပေးနေမိသလို မိမိကိုယ်ကိုလည်း မိမိ မကျေနပ်….။

ကိုလေး …အဖျားကြီး၍ ငန်းဖမ်းနေသည်မို့ လူမှန်း မသိဘူးပဲ ထား..၊ ယု ကိုယ်၌က ဆင်ခြင်ရမည်..။  သည်အကြောင်းတွေ ကြိုတင်တွေးဆထားဘို့လည်း ကောင်းသည်..။  ခုတော့ လက်လွန်ခြေလွန်ကြီး..။ တစ်ယောက်လီး တစ်ယောက် စောက်ဖုတ်တို့ ပွတ်မိတိုးမိမှတော့  လိုးဘို့ပဲ ကျန်တော့သည်..။  မောင်နှမ ဆိုသော အသိနှင့်  ယု ရှက်ဝမ်းနည်းစိတ်ကြီးက ကန့်လန့်ကြီး ကာဆီးထားသလိုလည်း ခံစားရသည်က အမှန်..။  အစ်ကိုတစ်ယောက်၏ အလိုးကို ခံရမည့် ညီမလေးတစ်ယောက်၏ အခြေအနေမှာ အစဉ်အဆက်သော ခံစားရမည့် ကျိုးကြောင်း ဆက်စပ်မှုက ယုကို ဟန့်တားနေသည်..။

“ မောင်နှမ တွေလေ…..ကိုလေး…….အဲ့လို မလုပ်ရဘူး……“

“ လိုးချင်တယ်..ကွာ………လိုးချင်တယ်….ဟင်း ဟင်း…ဟင်း…….”

လီးနှင့် စောက်ပတ်က ကော်နှင့် ကပ်ထားသလို အတန်ကြာ ထိစပ်နေခြင်းကပင် ယု လို အပျိုစင် စစ်စစ်လေးအဖို့ သုတ်ရေများ ထွက်ကျတော့မလောက် စိတ်လှုပ်ရှားမိရသည်..။

တင်းတင်းစေ့ထားသော စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကြားမှ အရေလေးများ စိမ့်စိုကျလာနေခြင်းကပင် ယု၏ စိတ်နှင့် ကိုယ်ခန္ဓာတို့ သဘောထားတွေ ကွဲလွဲနေကြပြီ ဖြစ်ကြောင်း သိသာသည်..။

ဘယ်သို့ပင် ဆိုပါစေ..။ မည်မျှပင် ကာမဆန္ဒတွေ ပြင်းပြနေပါစေ..။ မောင်နှမချင်း လိုးရသည့် ကိစ္စက လူကြားလို့မှ မကောင်း ..။ ဂျင်းနက်ကလည်း လူ့ဘောင်အဆီးအတား အကျင့်သိက္ခာတွေ အားလုံး မေ့ပစ်လိုက်ဟန်နှင့် တူသည်..။

“ အစ်ကိုလေး…..အား….မလုပ်ပါနဲ့….အ….အိ…..အို အို……….”

အဝတ်အစားကင်းလွတ်သွားသော ယု ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ဂျင်းနက် စိမ်းစိမ်းကြီး မိုးကြည့်နေသည်..။  ထိုးထောင်နေသော လီးကြီးက မတ်တောင်နေပေရာ ယု ခမျာ မကြည့်ချင် မြင်လျက်သားကြီး ဖြစ်နေရပေသည်..။

တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ  ယောက်ျားတစ်ယောက်၏ ဤမျှ ကြီးမားရှည်လျားသော လီးကို မမြင်ဖူးပေရာ လီးကို မြင်လိုက်သည်နှင့် မျက်လုံးထဲ ပြာဝေသွားမိသည်..။  စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကို ဆွဲဖြဲကာ သူ့လီးကြီးအား အရင်းမှ ကိုင်၍ လိုးထည့်ရန် ကြိုးစားနေသော ကိုလေးအား ယု ကြောက်လာသည်…။ အဘယ်သို့မျှ ရုန်းကန်တွန်းထိုးရန်လည်း အင်အား မရှိတော့သလို နုံးချိလာသည်..။ 

တစ်သက်နှင့် တစ်ကိုယ် မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ဖြစ်ရခြင်းအတွက်လည်း  သေမလောက် ရှက်မိကာ မျက်နှာကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တင်းတင်း ဖိပိတ်ပြီး ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုချနေမိသည်ကလွဲ၍ ယု ဘာမှ မတတ်နိုင်လေတော့ပါ..။

“ ဗြွတ်….ပလစ်….ဖွတ်…ပြွတ်….ပလွတ်…..ဖွတ်…….”

“ ဟင့်အင်း…..ကျွတ်…ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ……တောက်……..”

ယု ဒေါသဖြစ်သည်လေ…။ ကြည့်ပါအုံး တရှိန်ထိုး လိုးထည့်ပစ်လိုက်…ဟုတ်တယ် ..။  ပြီး ..ပြီးရော…ခုတော့ သူ့ဒစ်ကြီး စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းထဲ နစ်ဝင်ရုံလေး..ထုတ်လိုက် သွင်းလိုက် လိုးနေတော့ အောက်က ဘယ်လိုခံရမလဲ…ဟင်း သေချင်တာပါပဲ..။

“ အဲလို…မလုပ်ပါနဲ့….ကိုလေးရယ်….”

ဟု မမျှော်လင့်ပဲ ပါးစပ်က ထွက်သွားဖြစ်တော့ ယု ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ဒေါသဖြစ်ပြီး ကိုယ့်ပါးစပ်ကိုယ် ရိုက်ပစ်လိုက်ချင်မိတယ်..။ အားမလို အားမရ တဟင်းဟင်း ခံရခက်ကြီး ဖြစ်နေရတဲ့ ယုကို ကိုလေးက တင်းကြပ်နေအောင် ဖက်ထားတော့ ကိုလေး ခေါင်းနဲ့ ပုခုံးကြားမှာ ယု မျက်နှာလေးက ညှပ်နေရတယ်..။

မျက်နှာ အပူတော့ သက်သာတာပေါ့…။ ဒါပေမယ့် အသက်ရှူမဝတာက ခက်တယ်..။  တင်းကြပ်လွန်းလို့ ကိုလေး လက်မောင်းတွေကို ဆွဲခွာမိပေမယ့် အားမပါတော့ အလကား အချည်းနှီးပါပဲ…။

“ ဗြစ်….ပြွတ်……ဗြစ်……”

ပူနေတဲ့ ကိုလေး လီးအချောင်းကြီးက ယု စောက်ပတ်လေးထဲကို ပူပူလောင်လောင်ကြီး ဝင်သွားတော့ ဖင် စအိုလေးထဲကပါ စိမ့်အီပြီး ဖင်ကြီးကို မထူးတော့ပါဘူး ဆိုပြီး ကော့တင်ပစ်လိုက်မိတော့တယ်..။

“ ဗြစ်……ဗြစ်……”

“ အား……နာတယ်….အောင့်တယ်…ကိုလေးရာ……..”

ကိုယ့်အတတ်နဲ့ ကိုယ်စူး နှုတ်လို့ မရနိုင်ဘူး ဆိုတာ ဒါမျိုးကိုပဲ ပြောတာလား မသိဘူး..။ စောက်ခေါင်းထဲကို လီးကြီးက အတင်းအဓမ္မ တိုးဝင်သွားတုန်း အရင်းတုတ်တဲ့ ကိုလေး လီးကြီးကြောင့် စောက်ပတ်အတွင်း ပြည့်ကြပ်သွားအောင် ကြပ်တပ်တပ်ကြီးနဲ့ စောက်ပတ်အောက်ဖက်မှာ ဖျင်းခနဲ စပ်ပြီး နာသွားရတယ်..။

ကွဲသွားပြီ…။ ဟုတ်တယ်…အပျိုစစ်စစ် ယု ရဲ့ စောက်ပတ်လေးဟာ ကိုလေး လီးကြီး ဒဏ်ကြောင့် ကွဲပြဲသွားရပြီ..။  ကိုလေးကတော့လေ…ကိုယ့်ညီမလေးပါလားလို့ ညှာတာရကောင်းမှန်း မသိပဲ ညှောင့်လိုးချ လိုက်ပြန်တယ်..။

“ ဗြွတ်…….ဒုတ်…..အိ…….အီး……..ဟင့်ဟင့်…..”

ယု မျက်လုံးတွေ ပြာခနဲ မိုက်ခနဲ ဖြစ်သွားကုန်တယ်..။  ကြားဖူးနားဝ ရှိတာပြောရရင် အပျိုမှေးဆိုတာလေး ပေါက်သွားပြီ ထင်ပါရဲ့..။

“ အိုး….အို့….ကျွတ်……ဟင် သွေး……..သွေးတွေ….”

“ ကိုလေး….အ……….အ…..သွေးတွေ ထွက်ကုန်ပြီ……….”

ကယောင်ကတန်းနဲ့ ကိုလေး သနားလာမလားလို့ ပြောမိပေမယ့် တဒင်္ဂအတွင်းမှာတော့ ကိုလေး အကြားအာရုံ ချွတ်ယွင်းပျက်စီးနေပုံ ရပါတယ်..။  ယု စကားကို လုံးဝမကြားဟန်.. အရေးမလုပ်ပါဘူး..။

“ ပြွတ်……..ပြွတ်…..အင့်………အင့်………”

ကိုလေး တအားဆောင့်လေ ယု လည်ချောင်းထဲက အသံက ကျယ်လေ ဖြစ်နေရတယ်..။  ပါးစပ်ပိတ်ပြီး တင်းခံပေမယ့်လည်း အသံက နှာခေါင်းကနေ ထွက်နေပြန်တယ်..။

“ ပြွတ်……ပြွတ်………ဟင့် ဟင့်…….ဟင့်……..”

အို ….. ဒီအခြေအနေ ရောက်မှ ဆိုပြီး ယုလည်း အောက်ကနေ ကော့လိုက် လူးလိုက် ပြန်ဆောင့်လိုက် လုပ်ပစ်လိုက်တော့တယ်…။ မထူးတော့ဘူးလေ…။ အပျို ပြန်ဖြစ်လာမှာမှ မဟုတ်တော့တာ..။  

“ အား…..ကျွတ်……ထွက်ပြီ…..ထွက်ကုန်ပြီ………အိ…….အင့်……..အား….”

မျက်နှာကြီး ရှုံ့မဲ့ပြီး ကိုလေး အော်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ယု ရဲ့ စောက်ခေါင်းလေးထဲမှာလဲ အီအီဆိမ့်ဆိမ့်နဲ့ သိမ့်ခနဲ တုန်ခါပြီး သေးပေါက်ချင်သလိုလိုကြီး ဖြစ်လာပြီး  ဘာရေတွေမှန်း မသိ အရမ်းပဲ ညှစ်ထုတ်ပန်းချ ပစ်လိုက်မိတယ်..။  ကိုလေးလီးကြီးဆီက အရေပူနွေးနွေးတွေလည်း ယု စောက်ပတ်လေးထဲ ကို ပူခနဲ ပူခနဲ ပန်းဝင်ကုန်တာ ယု သိလိုက်ပါတယ်..။

မှား မိကြပြီကော….ကိုလေးရယ်..။

......................................

“ ဒီ....အခြေအနေ ဖြစ်လာဖို့ ... သားနဲ့သမီးကို ဖေဖေတို့ လူကြီးတွေ  တမင် ရင်းနှီးအောင် ထားခဲ့ကြတာပါ...၊ တကယ်တော့ .. ယုလေးဟာ ဖေဖေ့သူငယ်ချင်း ဦးဝင်းယုရဲ့..သမီး...”

“ ဟင်...ဒါဆို...သားနဲ့ ဘာမှ မတော်ဘူးပေါ့နော်..... ဖေဖေ...”

“ ဟုတ်တာပေါ့...သားရဲ့... ယုလေးက..ဖေဖေတို့...မွေးစားခဲ့တဲ့...သမီးလေးပါ.. သားတို့ကိုလည်း ဘာမှ မပြောခဲ့တာက.. သမီးလေး ယုရဲ့ မိဘတွေကိုယ်တိုက်က သူတို့ မသေဆုံးမီမှာ ဖေဖေ့ကို ကတိတောင်းသွားခဲ့ကြလို့ပါ...၊ သားနဲ့သမီးကို ဖေဖေတို့ လည်း ...ရည်မှန်းပြီးသားပါကွယ်...”

“ သွားပါ..... ကိုလေးနော်...ဟွန်း....”

“ ဟား...ဟား....မောင်နှမ အရင်းဆို  ဖေဖေတို့ .. ဒီလို ဘယ်ထားမလဲ နော်....”

ယုလေ ဝမ်းသာလိုက်တာ... အဟုတ်..။  ငိုမိခဲ့တဲ့ မျက်ရည်တွေတွေတောင် သမျောမိပါရဲ့...ဟင်း ဟင်း..။ ယုက .. ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် ကိုလေးကို ချစ်ပြီးသားပဲလေ.. ။ အခုတော့ စိတ်ထဲမှာ .. အတိုင်းအဆ မရှိ .. ပျော်ရတာပေါ့...။

( ဒီလို .. ပေါ့ဆမှု ဖြစ်သွားရတာကို .. အနူးအညွတ် တောင်းပန်အပ်ပါတယ်...။ )

.................................................

ပြိုင်ပွဲတွေ အားလုံး ပြီးစီးကြပြီ…။

ဟန်နီတစ်ယောက် မောင့်ကိုပဲ သတိရနေ….သည်..။  နိုင်ငံခြားကို ထွက်လာစဉ်က နှုတ်မဆက်ခဲ့ရသဖြင့်လည်း စိတ်ထဲမှာ မကောင်း..။  ဝမ်းနည်း ကျန်ရစ်မည့် မောင့်မျက်နှာ နုနုလေးကို အလိုလို မြင်ယောင် နေသည်..။

ယနေ့လည်း သူငယ်ချင်းများ အပြင်သို့ လည်ပတ်ခွင့်ရ၍ ထွက်သွားကြပေမယ့် ဟန်နီ ကျန်နေခဲ့သည်..။  မောင် မပါပဲ အပျော်ခရီး ဟန်နီ မထွက်ချင်..။ အပျော်လေးများ အားလုံး မောင်သာ ပိုင်စိုးခဲ့ပြီး မဟုတ်ပါလား..။

အတွေးနုနုလေးများဖြင့် အလွမ်းနယ်၌ လွင့်မျောနေရှာသော ဟန်နီထွန်း၏ တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်ကို စူးစူးဝါးဝါးကြီး ကြည့်ကာ အခန်းထဲ ဝင်လာသူက လက်ဝှေ့သမား မိုက်ကယ်..။ အရပ်က ၆ ပေ..။ ရင်အုပ်…၄၀ လက်မကျော်ပြီး လက်မောင်း ၂၅ လက်မ ၊  ဧရာမ လူကောင်ကြီး..။ ရင် ၃၆ လက်မ ၊ တင် ၃၈ လက်မသာရှိပြီး အရပ် ၅ ပေ ၆ လက်မရှိသော မိန်းမထဲ၌ ရှားပါးသော မြန်မာမလေး  ဟန်နီထွန်းအား ဆင်ကြံ ကြံရန် လှမ်းဝင်လာခြင်း ဖြစ်သည်..။

မိုက်ကယ်က  ကျားဆိုမှ ကျား..။  တကယ့် ထွားထွားကြိုင်းကြိုင်း…ကြီး..။  ဟန်နီထွန်းကလည်း  မ ဆိုမှ မ..။ တကယ့် လှလှပပ..ဖွံ့ဖွံ့..စို့စို့ ရေကူးမယ်လေး…။  သည်သို့မျှ  မကြံလျင်လည်း မိုက်ကယ်အတွက် မြန်မာပြည်ရောက်လျင် မျှော်လင့်ချက်တွေ ခွေးစားသွားမည်ကို သိနှင့်နေမိပြီ..။  ဆိုင်ကယ် သူရဲ …. လူချောလေး ဂျင်းနက် ကို ဟန်နီ စွဲလမ်းနေသည်..။

သည်…ဂျကာတာကို မလာခင်ကလေးမှာပင် သူတို့နှစ်ဦး အပေးအယူ တည့်ခဲ့ကြသည်ကို မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ သီတာက ဖောက်သည်ချခဲ့ပြီးပြီ..။  သည်တော့ မြန်မာပြည် ပြန်မရောက်ခင်…။.

“ ဟန်နီ……….”

အသံက တုန်ရီနေသလိုလို…။ အလဲ့…. ။

“ ဟင်….မိုက်…. ဘာလို့ အခန်းထဲ ဝင်လာတာလဲ… ဆရာသိရင် ပြဿနာ ….ဧည့်ခန်းထဲ သွားလေ…”

ထိတ်ထိတ်ပြာပြာ ဟန်နီ ပြူတင်းပေါက်ဘေး ကုလားထိုင်လေးမှ ခုန်ထလိုက်သည်.။  အားကစားမယ်လေးမို့  သွက်လက်ဖျတ်လတ်လွန်းလှသည်..။  သာမန် ယောက်ျားတစ်ယောက်လောက်ဆိုလျင် ဟန်နီ ဂျူဒိုဖြင့်  ကိုင်ပေါက်သည်နှင့်  လွင့်စင်သွားမည် ဖြစ်သည်..။  ယခု ရင်ဆိုင်နေရသည်က လက်ဝှေ့သမား…။ လိုက် ဟဲဗီးဝိတ်တန်းမှာ ရွှေတံဆိပ် ဆွတ်ခူးထားသူ…။  မိုက် အပေါ်အင်္ကျီ ချွတ်ထားသောကြောင့်  ကြွက်သားကြီးတွေက အပြိုင်းပြိုင်း ထကာ ရင်ခုံချင်စဖွယ်..။  မို့မောက် ဖုထစ်နေကြသည်..။  ကိုယ့်ချစ်သူ ဆိုလျင်တော့ သည်ရင်ခွင်ကြီးကို ထု ထု..ကစားဖို့ ကောင်းသည်..။

ဟန်နီလည်း မိန်းကလေး လေ… သိတာပေါ့…။  မြန်မာပြည်မှာ ကတည်းက  မိုက်မျက်လုံးတွေက အကြည့်တွေရဲ့ အထာကို ဟန်နီ ဘာသာပြန် နိုင်ခဲ့ပါတယ်..။  အကယ်၍ မောင်သာ ဟန်နီ့ဘဝမှာ ဝင်မလာခဲ့ဘူးဆိုရင် အောင်မြင်နေတဲ့ လက်ဝှေ့သမား မိုက်ရဲ့ ရင်ခွင်မှာ ခိုဝင်ခဲ့မိမှာပဲ…။

မောင်က မိုက် ထက် သေးကွေးပေမဲ့.. စိတ်ထား နူးညံ့မှု နဲ့ မိန်းမချော ချောသူ.. မောင့်ကို မိုက်ဆိုတဲ့ ပထန်ကြီး နဲ့ ဘယ်နှယ့် ယှဉ်တွဲပြီး ကြည့်လို့ ရမှာတဲ့လည်း…။  မိန်းကလေး ဆိုတာမျိုးက အလှအပ မက်မောတတ်ကြတာပဲဟာ…။

“ ဟန်နီ..ရယ်… ကျနော် ဟန်နီ့ကို ချစ်နေမိပြီ…လေ………”

“ အဲဒါ.. ဟန်နီ…သိပြီးသားပါ…..ဟုတ်တယ် မို့လား ဟင်……”

“ အို…..ဧည့်ခန်းကို သွားစမ်းပါ..မိုက်…ကျမ ရှင့်ကို ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေး တောင်းပန်နေတာပါ…”

“ ယဉ်ကျေးရလွန်းလို့ …ကျနော် ရှုံးခဲ့တာတွေ များပြီ…”

“ အို….ဖယ်…ရှင်မထွက်ရင်…ကျမ ထွက်မယ်…”

“ သိပ် ထွက်ချင်နေပြီလား…ဟန်နီလေးရယ်…ဟဲဟဲ…..”

“ ရှင်…ဘာစကားပြောတာလဲ…ပါကျိုးသွားမယ်….နော်. …သိလား…..”

“ အော…အော….စိန်ခေါ်လိုက်တာလား…ဟန်နီ……..”

ရုတ်တရက်တော့ ကြက်သီးဖြန်းခနဲ ထမိသွားသည်..။ ဟယ်…ဟန်ကိုယ့်ဖို့ပဲပေါ့..။  ဟန်နီဆိုတာလည်း ရှူနာရှိုက်ကုန်း မိန်းကလေးမျိုးမှ မဟုတ်တာ…။

“ ရှင်က…ကြိုးဝိုင်းထဲမှာ လို ဟန်နီ့ ကို သဘောထားသလား….မိုက်…”

“ အို့ ဟိုး…… မှားသွားမှာပေါ့ ချစ်သူလေးရယ်… ဟဲဟဲ……..”

“ ဟိတ်…အိ……ဖောင်း…ခွပ်…….ဟင်း……..”

ရုတ်ချည်း ပစ်သွင်းလိုက်တဲ့ ဟန်နီ့ လက်သီးဆုတ်တွေဟာ မိုက် မေးရိုးကို ထိထိမိမိကြီး ဝင်သွားပါရဲ့…။  ဒါပေမယ့်………။

“ မဆိုးပါဘူး…မိန်းကလေးချင်းဆိုရင်..ဟန်နီ့ လက်သီးက အသုံးဝင်တန် ကောင်းပါတယ်.. ဟဲ  ဟဲ…..”

မိုက် … ခါးထောက်ထားရင်း ပြုံးပြုံးကြီး ပြောလိုက်သည်..။

“ ယား….အိ……ဖောင်း…ဖောင်း…”

“ ဝုန်း..အမလေး….”

ဘယ် ညာ ကန်ချက်နှစ်ဖက် ဝင်သွားပြီး မိုက်ရဲ့  ဘယ်လီခေါ်တဲ့ ဗိုက်သားတွေကို ကန်မိပေမယ့်  အဲသည် ခြေနှစ်ချောင်းဟာ မိုက်ရဲ့ လက်ထဲမှာ မိမိရရကြီး ဖမ်းကိုင် ခံလိုက်ရပါတယ်..။

“ ဟဲဟဲ..အိုကေပဲနော်……….အဟီး…ဟီး……”

“ လွှတ်….ရှင်..ခွေးကျင့် ခွေးကြံ ….မကြံနဲ့ ….လူယုတ်မာ……”

စကပ်လေး လန်သွားလို့ ဖွေးခနဲ ပေါင်သားကြီးတွေ ပေါ်သွားတာကို  သွားရေတများများနဲ့ မိုက်က စိုက်ကြည့်နေလို့ ဟန်နီ အတင်းပဲ ခြေနှစ်ချောင်းကို လိမ်ပြီး မှောက်လိုက်မိသည်..။

ယင်းအပြုအမူကပင် ဟန်နီ့ အမှား…။  ကင်းမြီးကောက် ထောင်သလို မျက်နှာလေးက ကြမ်းပြင်မှာ …လက်နှစ်ဖက်က ကြမ်းပြင်ထောက်ထားပြီး ရင်လေးက ကြွတက်နေသည်..။   အဲ…..စကပ်က  ခါးမှာ လာပုံသွားလေရော..။ ပြည့်ဖောင်း တင်းကားနေတဲ့ ဖင်သားကြီးနှစ်ခြမ်းက  မိုက်ရဲ့ လီးနဲ့ တေ့ကပ်မိတော့မလို ပုံစံကြီး..။

“ အို…..ကဲဟာ……..ဖြောင်း…….”

ခြေနှစ်ချောင်းကို လိမ်ကိုင်ထားတဲ့ မိုက်ရဲ့ လက်ကို ခြေချင်းပူးကပ် ဆောင့်ကန်ပစ်လိုက်တယ်..။  မိုက်ရဲ့ လက်မှာ  အမြတ်တနိုးပတ်ထားတဲ့ ဟန်းချိန်းကလေး ပြုတ်ကျသွားတယ်..။

မိုက်…အမျက်ချောင်း ချောင်း ထွက်ပြီ..။

“ ဟင်….စောက်ကန်းမ….ငါ့ကို ကန်တယ်…..ကဲကွာ…..”

“ ဟိတ်…..ဖောင်း……..”

မိုက်ရဲ့ ကန်ချက်တွေကို အလွတ်သာ မရှောင်နိုင်မိရင်  ဟန်နီ အစာအိမ် ပွင့်ထွက်သွားနိုင်သည်..။  လူကြမ်းကြီးမို့ စိတ်ကလည်း ကြမ်းတမ်း ခက်ထန်လှသည်..။  ဟန်နီ ကြမ်းပြင်၌ အခြေခိုင်ခိုင် ရပ်မိချိန်တွင်  မိုက်နှင့် တစ်လှမ်းကွာတွင် မျက်နှာချင်းဆိုင် မိသွားသည်..။

ဟန်နီ ရင်တွေတုန်လာသည်..။  ကြောက်စရာ လူ့ဘီလူးကြီး လက်မှ ထွက်ပေါက်ကို ဟန်နီ ရှာမတွေ့… ချွေးများပြန်လာသည်..။

“ အိုး……..လူယုတ်မာ…ထွီ…..”

မိုက်.. ဘောင်းဘီး ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်ရာ.. မဲနက်ကြီးမားသော မြွေဟောက်ကြီး တစ်ကောင်အလား မာန်ဖီနေသော လီးမဲမဲ ကြီးကို ကောက်ကွေးလိမ်ကျစ်နေသည့် လမွေးများ ကြား၌ မားမားကြီး တောင်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်..။

“ ဟဲ ဟဲ…လာပါ…ဟန်နီရယ်… လိုးကြရအောင်…ပါ…..ဟီးဟီး..”

“ ဟင်…..နင်….လူမဟုတ်ဘူး.. ခွေး ….ခွေး…..”

ဟောက်လိုက်သော  မောသံလေးဖြင့်  ဟန်နီ ကုန်းအော်သည်..။  အသံက ဂယောင်ခြောက်ခြားဖြင့်  ငိုသံလေးပါနေသည်..။  အခန်းတစ်ခုလုံး ဟိုဒီကြည့်ကာ မိုက်နှင့် ဝေးရာသို့ ပြေးရန် ထွက်ပေါက်ရှာနေသည်မှာ ယုန်သူငယ်မလေးတစ်ကောင် ကျားလှောင်အိမ်အတွင်း ရောက်နေသည်နှင့် တူလှပေသည်..။

မိုက်က မူ တရမ်းရမ်းဖြစ်နေသော သူ့လီးကြီးကို ရှေ့တန်းတင်ကာ  တမင်ခြောက်ခြားအောင် လုပ်နေသကဲ့သို့  လှည့်ပတ်ပြေးနေရှာသော ဟန်နီ့နောက်သို့  လျှောက်လိုက်နေသည်.။

“ ဗြိ…… အမလေး……..အို…….အမေ့…….”

စကပ် ခါးစီးကြိုးလေး ပြုတ်ပြီး စကပ်လေး ထက်ခြမ်းကွဲသွားကာ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးက ပေါ်လာသည်..။  သေးကွေးသော  စောက်ဖုတ်လေး အုပ်ရုံသာ ဝတ်ထားသော  ဝတ်ထားသော  အပြာရောင် ဘောင်းဘီလေးကြားမှ စောက်ဖုတ် ဖုဖုဖောင်းဖာင်းလေးက အလိုက်ကန်းဆိုးမသိ.. အန္တရာယ်ကို ဖိတ်ခေါ်နေပြန်သည်..။

မိုက်က ဒုတိယအကြိမ် လှမ်းဆွဲလိုက်ပြန်သည်..။

“ ဖျောက်…….ဖြစ်…….ဖျောက်………..ဗျိ…..အာ့…… ”

နှိပ်ကျယ်သီးလေးများ ပြုတ်ပြီး ဘလောက်စ် အင်္ကျီလေးက စုတ်ပြဲ သွားသည်..။  ဟင်….ကဲ…မှတ်ထား ..ဘာတတ်နိုင်သေးလဲ..။  ယောက်ျားတိုင်း လီးတောင်စေခဲ့တဲ့ နင့်ရဲ့ နို့ကြီးတွေ..၊ ကားထွက် တုန်ခါနေတဲ့ ဖင်ကြီးတွေ ….ဟဲဟဲ….။ ပြီးတော့ ဖောင်းဖောင်းမို့မို့နဲ့ ပေါက်စီလေး တစ်လုံးလို ဖောင်းမို့နေတဲ့ နင် အင်မတန် တန်ဖိုးထားတဲ့ စောက်ပတ်ကြီး…ဟား ဟား…..ငါ….ငါ..လိုးရတော့မယ်…လေ..ဟီး ဟီး……။ 

မိုက် တစ်ယောက် ..လူစိတ်ပျောက်သွားပြီ…။  အဲလေ… လူစိတ်ရောက်ပြီ ပြောလည်း  ဖြစ်ပါတယ်..။ လူတိုင်း လိုးချင်ကြတာပဲပေါ့…။ ဟန်နီ့လို အရပ်အမောင်း ကောင်းကောင်း ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်နဲ့ မိန်းကလေးမျိုးကိုမှ ဒီလို အဝတ်ကင်းမဲ့နေတဲ့ အချိန်မှာ မလိုးချင်ဘူးဆိုရင် အဲဒီကောင်  ပန်းသေနေလို့ပဲ…။ လူစဉ် မမှီလို့ပဲ…။ ကြည့်လေ..ဟန်နီ့ကို  မိုက်လို ကျန်းမာရေး ဒေါင်ဒေါင်မြည်တဲ့ အကောင်စား မပြောနဲ့..။  ယောက်ျားလို့ သတ်မှတ်တဲ့ ( လီးပါတဲ့ သူတိုင်း )  လိုးချင်ကြမှာချည်းပါပဲ…။

နို့ကြီးတွေက ပျော့တွဲ မနေဘူး..။ တင်းနေတာမှ .. ပြောင်ပြီး ဝင်းနေတာ..။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကလည်း နီရဲြ့ပီး  ငုံထားချင်စရာ..။  အသားက ဖြူဝင်းပြီး စိုစိုလွင်လွင်နဲ့ ဖင်သားကြီးတွေက နို့ကျောက်ကြောတုံးကြီးလို ကြည်လဲ့ပြီး တုန်ခါ အိစက်နေတာ…။

အဲ….ရတနာ ရွှေလှိုဏ်ဂူ အစစ် …။ ညှစ်ထားတဲ့ စောက်ပတ်လေးက တင်းကျစ် …မို့မို့လေး ဖောင်းကားနေသည်..။  စောက်မွှေးလေးတွေက အရုပ်ဆိုးလောက်အောင်  ထူပိန်းမနေ..။  နုနုညံ့ညံ့ နဲ့ ရွှေရောင် တောက်နေလေသည်….။

မိုက်..လီးကြီးထိပ်မှ အရေများ အမျှင်တန်း၍ စီးကျကုန်သည်..။  လီး သရေ ကျတာလို့ ဆိုရမလား…။ ဟန်နီ မိန်းမဇာတ်ကို ဖုံးမရဖိမရ ဖြစ်လာမှ မိန်းမ စိတ်ကလေး ဝင်လာပြီး ကြောက်စိတ်တွေလည်း လွှမ်းလာသည်..။  လက်ကလေး နှစ်ဖက်က နို့ကို ဖုံးလိုက် စောက်ပတ်ကို ဖိလိုက်နဲ့ သူ့အန္တရာယ်ကို ကြိုမြင်နေရပြီပေါ့…။  မိုက်ကယ်…တစ်လှမ်းချင်း တိုးသည်..။  ဟန်နီက မဆုတ် မခွာ…။  ကြောင်ကြည့်နေသည်..။  လီးကြီးက သူမ ဗိုက်သားဖြူဖြူလေးကို ထောက်မိသွားသည်..။  အရပ်ချင်းက ခလေးနှင့် လူကြီးလို ကွာလွန်းလှသည်..။  မိုက် ..ဟန်နီ့ခါးလေးကို စုံကိုင်ညှစ်ပြီး စားပွဲပေါ်သို့ အရုပ်ကလေး တစ်ရုပ်လို တင်လိုက်ခါ .. ဒူးနှစ်ချောင်းကို  ဆွဲဖြဲလိုက်သည်..။  ဟန်နီ  ပြူးကြောင်ကြောင် ကြည့်နေဆဲ..။

နီရဲသော စောက်ပတ်လေးက ပြဲပြဲ အာအာလေး…။

“ အိုး…….ဟင့်အင်း….ဟင့် အင်း…..ဟန်နီ ကြောက်တယ်….အင့်….ဟီး……”

ရုတ်တရက်ကြီး ဟန်နီ ရုန်းကန်ပြန်လေရာ… မိုက်မှာ ပင်ကိုယ်က စိတ်ကြမ်းလူကြမ်း ကြီးမို့ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲဖိထားပြီး လီးကြီးကို မကိုင်ပဲ တေ့လိုက်ပြီးမှ  ဖိလိုးချလိုက်တော့သည်..။

“ ဗြိ……ဗြစ်…….အိုး………..“

ကျားသစ်မလေး ညှောင့်စူးသွားသလို ငြိမ်သွားသည်..။ မျက်စေ့အစုံ မှိတ်ထားပြီး  လက်နှစ်ဖက်ကို  စားပွဲပေါ် နောက်ပစ် ထောက်လိုက်မိရသည်..။  လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ကြီး ခါရမ်းနေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးကို မိုက် က ချိုမြိန်စွာ စုတ်ယူပြီး  တပြွတ်ပြွတ် စို့ပေးလိုက်သည်.။

“ အို….အ………..အင်း ဟင်း…ဟင်း…ဟင်း……..”

လီးမဲမဲကြီးက စောက်ဖုတ်ဖွေးဖွေးလေးထဲ တစ်ဆို့ဆို့ကြီး ဝင်နေသည်..။  မလှုပ်ရဲအောင်  နာကျင်လွန်းလှသည်..။ 

“ ဗြစ်…..ဗြစ်……ပြွတ်….အာ့…….”

မိုက်ဆံပင်များကို လှမ်းဆွဲဆုတ်ကိုင်ရင်း တွန်းထားလိုက်မိသည်..။ 

“ အ…အီး…အိ……….နာတယ်…နာတယ်….အို့….ဟိုး…..အား……”

ဟန်နီ၏ လှပသော နှုတ်ခမ်းလေး အစုံ စုချွန်ပြီး ငြီး ရှာသည်..။  ခြေမလေးများ ကုတ်လိုက် ကွေးလိုက် အလုပ်များသွားသည်..။  နားထင်မှ ချွေးသီးများ စီးကျလာသည်..။  မျက်စေ့အစုံကို တင်းတင်းမှိတ်ထားသည့်ကြားမှ မီးဝင်းဝင်းတောက်သွားရသည်..။  ခေါင်းကို ဘယ်ညာ ရမ်းခါပြီး ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ ဆုတ်သည်..။  ခါးလေးကို ဖမ်းယူပြီး  ရွှေ့သွားရာသို့  လီးမဲမဲကြီးကို မချွတ်တမ်း လိုက်လိုးသည်..။  ကျဉ်းကြပ် တင်းကျစ်နေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများ ရဲရဲနီနေရှာသည်..။

လီးကြီး လုံးပတ်က စောက်ပတ်နှင့် မမျှ..။ နှုတ်ခမ်းသားလေးများ  တပြေးတည်းဖြစ်ကာ  စောက်စိကလေးမှာလည်း တဆတ်ဆတ် တုံခါနေရှာသည်..။  နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ခပ်ရွရွလေး ဖိပွတ်ပေးလိုက်တိုင်း စောက်ပတ်လေးထဲမှ တင်းခနဲ ညှစ်ယူလိုက်ခြင်းကိုကား  မိုက်.. အရသာ ကောင်းကောင်း တွေ့နေသည်..။ 

လီးကြီးက အဆုံးမဝင်သေးသည့်တိုင် စောက်ခေါင်းအတွင်း၌ အောင့်သက်သက် စပ်ဖျင်းဖျင်း ဝေဒနာကို ခံစားနေရသည်..။  စောက်ပတ် အောက်အစပ်နေရာလေးမှာ ပါးလွှွာစွာ ကွဲစုတ်သွားရန် တင်းတင်းကလေး ဖြစ်နေပါပြီ..။

“ နာလိုက်တာ…. ..အရမ်းနာတာပဲ….အမလေး…လေး……”

ပေါင်လေး နှစ်ချောင်းက ထောင်ထားရာမှ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါလာနေသည်..။ ပေါင်တွင်းသား နှစ်ဖက်မှ ချွေးကလေးများ စို့လာပြီး စေးထန်းထန်း ဖြစ်လာရသည်..။  မိုက်ကိုယ်တိုင်မှာလည်း  နာကျင်မှု တစ်မျိုးကို ခံစားနေရသည်..။  လီးထိပ်အောက်ဖက်မှ အမျှင်တွဲနေသော အရေပြားလေးမှာ ကျင်ပြီး စပ်နေသည်..။  အတင်းအကြပ် ထိုးသွင်းထားမိ၍ အရေပြားလန်ကာ စပ်ဖြင်းဖြင်း ဖြစ်နေခြင်းပင်..။

“ အရမ်း ..နာနေလား….ဟင်……ဟန်နီ….ဝင်နေပြီပဲ….အချစ်ရယ်…..”

“  မမေးနဲ့….မမေးနဲ့…မသိဘူး…..အား……….ကျွတ်ကျွတ်…“

“ ဗြစ်….ဗြစ်……..ပွတ်……..ဖွတ်………“

“ အာ….အ……သေပြီ…သေပြီ…….အား……..တော်ပါတော့…..အမလေး..လေး…”

ခက်သည်..။ လီးဆိုသည့် ဒီအချောင်းမျိုးကလည်း တဝက်ဝင်ပြီး ပြန်ထွက်ရိုးထုံးစံမရှိ..။ ဂျပန် ဆာမူရိုင်း ဓါးတွေ ထက် အစဉ်အလာကြီးသည်..။  ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်..။ အဆုံးသွင်းရမှ စောက်ခေါင်းလေးထဲ ခွေပဲ နေရ နေရ..။

“ တော်ပါတော့…ရှင်… မဝင်တာကို  အတင်းကြီး သွင်းနေရလား…လို့……..”

“ ပြွတ်…..ဗြစ်…..အား….ကွဲပါပြီ…အ………..အီး……အိ……..အ…”

သွားပြီ…။ ဟုတ်တယ်… ကွဲသွားပြီ…..ဘာတတ်နိုင်တော့မှာလည်း….။  စောက်ဖုတ်အသစ်…အသစ်လေးတွေ ဒီလိုပဲ ကွဲခဲ့ပြီး ကျယ်ခဲ့ကြရတာပဲ..။ သဘာဝပဲလေ…။ သွေးတွေ ထွက်ပါစေ…ထွက်စမ်းပါစေ…။ စောက်ရည်ကြည်လေးတွေနဲ့ ရောစပ်ပြီး  စီးကျလာတဲ့ သွေးလေးတွေဟာ  တကယ် ကဗျာ ဆန်တာ.. မြင်ဖူးလား… အဟင်း….။

စေးစေးပြစ်ပြစ်နဲ့ သွေးစီးကြောင်းလေးတွေက လေးလေးကွေးကွေးနဲ့ ဖင်ကြားကို စီးဝင်သွားပြီး  ထိုင်ထားတဲ့ ပျဉ်ပြားလေးမှာ စေးကပ်စေးကပ်နဲ့ တပြစ်ပြစ် မြည်နေတာမျိုးလေးရော  တွေ့ဖူးပါသလား…..အဟင်း…..။

မိုက်ဆိုတဲ့ ကျုပ်တို့ဇာတ်လိုက်ကြီးကတော့  အဲဒါတွေကို သေသေချာချာကြည့်ရင်း ညှောင့်နေပါပြီ..။

“ ဗြစ်….ဗြစ်…စွပ်…….ပလွတ်….ပြွတ်……..“

“ အင့်….အ……ဟ……အ…….ဟင့် ဟင့်…..”

အပေးအယူ မတည့်ပေမယ့် လိုးခြင်း ခံခြင်း  နိယာမ ကို ဟန်နီ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ကျော်လွှားနိုင်မှာလည်း..။ ဖင်ထဲကလိုလို စောက်ခေါင်းထဲကလိုလို ကောင်းနေတာလည်း အမှန်ပဲလေ..။

မိုက်ရဲ့ အကြောတွေ ထောင်ထနေတဲ့ လက်မောင်းကြီးတွေဟာ သံချောင်းကြီးတွေလို သန်မာ ကျစ်လျစ်လွန်းလှသည်မို့ ဟန်နီ့လက်ကလေးများဖြင့်  ကုတ်ဖဲ့တွန်းဖယ်နေခြင်းကလည်း အရာမထင်..။  နာသလိုလိုနှင့် ကောင်းနေသဖြင့် ဟန်နီ့ခါးလေး ကော့လိုက်…။ ပေါင်လေးကားလိုက် စုလိုက်  လှုပ်လှုပ်ရွရွနဲ့ ခါရမ်းနေရပါသည်..။

မိုက်နဖူးမှ ချွေးသီးများကလည်း စီးကျလာသည်.။ ကြီးမားခန့်ထည်လှသော မိုက်ပေါင်လုံးကြီးပေါ်ရှိ အမွှေးမဲမဲထူထူကြီးများ အပေါ်၌ ဂွမ်းဆိုင်ကဲ့သို့ ဖြူဖွေး နူးညံ့လှသော ပေါင်ကလေးက ပွတ်တိုက်လှုပ်ရွနေခြင်းကလည်း  အရသာ တစ်မျိုးလေး…။

“ ပြွတ်….ဗြစ်…….စွပ်…….ဖွတ်…ဖတ်……..ပြွတ်…….”

“ တော်ပြီ….တော်ပြီ….အ…..အ……အမလေး……”

အဆက်မပြတ် လိုးညှောင့်နေသော လူထွားကြီး၏ လီးမဲမဲကြီး ဒဏ်က သာမန် မိန်းကလေးတစ်ယောက်သာဆိုလျင် လျှာထွက်ပြီး ဖင်ပွင့်သွားမည် ဖြစ်သည်..။  ဟန်နီမို့လို့….အလုံး အရပ်က သာမန်မိန်းကလေးများထက် နှစ်ဆမျှ ထွားကြိုင်း သန်မာနေခြင်းကြောင့်သာ လက်ဝှေ့သမား မိုက်ကယ်၏  အလိုးကို ခံနိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်..။ 

လီးကြီး ပူလာသဖြင့်  သုတ်ရေများ ထွက်ချင်သလို ဖြစ်လာ၍ မိုက်က လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး  အသာငြိမ်နေလိုက်သေးသည်..။  ဟန်နီက ဟာခနဲ ဖြစ်သွားသောကြောင့်  စောက်ပတ်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်မိရာ  ဟောင်းလောင်းပေါက်ကလေး ဖြစ်နေပြီး တော်တော်နဲ့ ပြန်မစေ့ပဲ ဖြစ်နေသည်..။

သုံးလေးချက်မျှ ညှစ်လိုက်မှ စောက်ခေါင်းလေး ပြန်ရှုံ့သွားသည်..။  လီးကြီးမှာလည်း  စောက်ရေများဖြင့် စိုရွှဲပြောင်လက်နေပြီး  တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေသည်..။

“  နီနီလေး….လေးဘက်ထောက်ပေးစမ်း……ကွာ…..”

“ အို…..မထောက်နိုင်ပါဘူး…….ဟွန်း…..”

“ အာ…..ထောက်စမ်းပါဆို….ကဲ……အိုး……….”

ဟန်နီ့ ဖင်ကြီးနှစ်ဖက်ကို စုံကိုင်ပြီး လီးကြီးကို ပြန်တေ့ကာ ခွေးလိုး လိုးသွင်းပြန်ပါသည်..။

“ ပြွတ်…..ပလွတ်……….ဖွတ်…….ဗြစ်……”

စောက်ခေါင်းလေးထဲ အရှိန်ဖြင့် ဝင်သွားသော လိုးသံကြီးက ဂဏန်းကျွင်းထဲ လက်ထိုးနှိုက်လိုက်သလို  ကျယ်လောင်စွာ ထွက်ပေါ်လာသည်..။ 

“ အ…..အ….အား……အင်း……..ကျွတ် ကျွတ်………”

ဒီတစ်ခါတော့ အသဲ ခိုက်အောင် ကောင်းမိသည်..။  အမွှေးများ ထူပြစ်နေသော မိုက်၏ လီးမွှေးများက ဟန်နီ့ဖင်ဆုံကြီးကို ထိကပ်ပွတ်မိကြသည်..။  တစ်ခါတစ်ရံ ဖင်ကြားအထက်သို့ လီးကြီးက ရဲခနဲ ချော်ထိုးမိသွားသော အခါတွင်လည်း  ကျောရိုးတစ်လျှောက် စိမ့်ခနဲ ဖြစ်သွားတတ်သည်..။  စောက်ရည်များ စိုရွှဲလာသဖြင့် လည်း စောက်ပတ်ကြီးမှာ အရေတရွှ့ဲရွှဲဖြင့်  လိုးရသည်မှာ အထူး အရသာ ရှိနေပေတော့သည်.။

“ ပြွတ်…..စွတ်…..ဗြစ်……….ဖွတ်……စွပ်…..”

“ ဟင့်….ဟင့်……အ………….အင့်…..ဟင့်…….”

ပါးစပ်ကို စေ့ပိတ်ရင်း အံကြိတ်ခံနေရင်း ဟန်နီ စောက်ခေါင်းလေးထဲမှ ကျင်ပြီး ဆိမ့်အီလာကာ သုတ်ရေများကို ပြွတ်ခနဲ ပြွတ်ခနဲ ပန်းထုတ်လိုက်ရာ တစ်ပြိုင်တည်းလိုလိုမှာပင် မိုက်၏ ပထန် လီးကြီးမှာလည်း  ဟန်နီ့စောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ ပြင်းထန်သော အရှိန်ဖြင့်  သုတ်ရေများကို ဗြင်းခနဲ  ဇိခနဲ  ပန်းသွင်းပြီး ဖင်ကြီးနှင့် ဆီးစပ်ကို  ဖိကပ်ကာ သုံးလေးချက် တအားဖိဆောင့်ပစ်လိုက်ပြီး  ဟန်နီ့ကိုယ်လုံးလေးကို  သန်မာစွာ ပွေ့ချီမြှောက်ယူလိုက်လေရာ… ဟန်နီခမျာ အရုပ်ကလေးပမာ လေထဲ၌  မြှောက်၍ မြှောက်၍ ရမ်းခါသွားပြီး  ဒူးလေးနှစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့် ပွေ့ပိုက်ထားရင်း  မှိန်းခံနေလိုက်မိလေတော့သည်..။   

ဟန်နီ့ကို ကြမ်းပြင်သို့ ချမပေးပဲ ဒူးလေးနှစ်လုံးကို  ပွေ့ပိုက်ထားသော ဟန်နီ့ကိုယ်လုံးလေးအား  ပွေ့ချီထားလျက်မှ  အောက်ကနေပြီး  ပင့်လိုးရသော အရသာကို အကြိုက်တွေ့ကာ  ဆက်၍ ဆက်၍ လိုးဆောင့်ပစ်လိုက်လေတော့သည်..။

...................................................

“ မင်း….ဘာဖြစ်နေတာလဲ….ဟန်နီရယ်…….တောက်……..”

သူ…..ကတုန်ကရီနဲ့ ဒေါသသံကြီး ကြိတ်ထွက်လာတော့ ဟန်နီ့ရင်ထဲ  ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သွားရတယ်..။   အို…..သူ ဒေါသဖြစ်သွား ပြီလား…။ ဟန်နီ..သူ့ကို ဘာမှ ပြန်မပြောမိပေမယ့်  ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးကိုတော့ ဖြဲပေးလိုက်မိတယ်..။

ဒီတော့ သူ့လီး ပူပူ တောင်တောင်ကြီးက ကျမ ဆီးစပ်ကို ထိုးမိလာတယ်..။ အံကြိတ်ပြီး မျက်စေ့ကို  တင်းတင်းပဲ မှိတ်ထားလိုက်မိတယ်..။  သူ့လက်ကြီးတစ်ဖက်က  သူ့လီးကို ပြန်ကိုင်ပြီး  မှောင်ထဲမှာ ကျမစောက်ပတ် အဝကို စမ်းပြီး တေ့တယ်..။ အဲဒီ တဒင်္ဂလေးကို ကျမ ပြောချင်တာပါ..။

လီးထိပ်က စောက်ပတ် အဝကို တေ့မိပြီ ဆိုကတည်းက  ကျမ ဘဝင် လေဟပ်လိုက်သလို   ဟက်ခနဲ  အသက်ရှူ ရပ်သွားတယ်..။  ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုလည်း ချက်ချင်း ပြန်စေ့လိုက်မိတယ်..။  ဒါပေမယ့် ဗြစ်ခနဲ အရေတွေ စိုနေတဲ့ လီးထိပ်ကြီးက စောက်ပတ်ထဲ လျှောခနဲ ဝင်သွားပါတော့တယ်..။

အောင်မလေး…..ပထမဆုံး အလိုးခံရတဲ့ အရသာကို ဘယ်လို ဖော်ပြရမှန်းတောင် မသိဘူး.. ။  မျက်စိထဲမှ အစက်အပြောက်လေးတွေ တဖွားဖွား ပေါ်လာသလိုပဲ…။ မျက်လုံးကို တင်းတင်းကြီး မှိတ်လိုက်မိတာကိုး…။ နောက်ပြီး  နို့နှစ်လုံးကို ဆုတ်ကိုင်ထားတဲ့ ကျမလက်တွေကလည်း ဘယ်အချိန်က  သူ့လည်ပင်းကို ဖက်ထားလိုက်မိမှန်း မသိဘူး..။  သူက ဖင်ကြီးကို ကြွကာ ကြွကာနဲ့ လိုးနေပါတော့တယ်….ရှင်…။

...............................................

“ မောင်….မောင်ရေ……….”

“ ဘာလဲ…..ယု ရယ်… အိမ်ပေါ်ရောက်မှ ပြောစမ်းပါ…….မိန်းမရဲ့….”

“ အမယ်….ဒီက သတင်း ကောင်း ပြောမလိုဟာကို…..”

ကျနော်  ရေးလက်စ စာကို အံဆွဲထဲ ထည့်လိုက်ပြီး…

“ ကဲ….ပြော……ပြော……”

“ ဟင့်အင်း…..ဟင့်အင်း….အဲဒီစာ ဘာစာလဲ အရင်ပြ…….”

“ ဟာကွာ….ဘာစာမှ မဟုတ်ပါဘူး…..“

“ ပြစမ်းပါဆို….မောင်ကလဲ…လင်မယားချင်းပဲ….”

“ ဝတ္ထု ရေးနေတာပါ ကွာ……..”

ယုက လျင်မြန်စွာ  စာရွက်များကို ဆွဲယူ ကြည့်လိုက်သည်..။ 

“ အဲတော့…. ယုတော့ အံ့ရော…  ယုတို့ အကြောင်းတွေ  မောင်ရေးထားတာလား…ရှက်စရာကြီးကွာ…..မောင်ကလဲ…….”

“ အိုကွာ…အဖြစ်မှန်တွေပဲ ယုရယ်… ရှက်စရာမှ မဟုတ်တာ…”

“ ဟို…ဟာ……လေ…. အဲဒီမှာ သတင်းစာ  တွေ့လား…ဒါ ဖတ်ကြည့်……”

မိုက်ကယ်ဂျော့နှင့် ဟန်နီထွန်း လက်ထပ်ပြီးစီးခြင်း…။

“ ဒါ….မင်္ဂလာသတင်းပဲ…မိန်းမရဲ့…..”

“ အံမယ်….နော်….မောင် မညာနဲ့…မောင့်ချစ်ချစ်ကြီးကို…..”

“ သွားစမ်းပါ မိန်းမရယ်…ဒါ ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထ ရှိတာပဲကိုး……”

“ မောင်တို့ ယောက်ျားတွေက ဒီလိုပဲလား …ဟင်………..”

“ မသိဘူး….မောင်ကတော့ အခု ယုကို စောင့်နေတာ…”

“ ဟင်….ဘာကိစ္စလဲ…မောင်ရဲ့…..”

“ အော်…. အလုပ်က ပြန်လာတဲ့ မိန်းမကို အမောပြေ လိုးပေးမလို့လေ…ပြီးမှ ရေချိုး ထမင်းစား  အိပ်ယာဝင်…အဲ…….အိပ်ယာထဲကျတော့ တစ်ခါထပ်လိုး…. အိပ်ယာနိုးတော့ …တစ်ခါ…”

“ အယ်…..ဒီက အကောင်းမှတ်လို့ နားထောင်နေတာ…. “

“ ယောက်ျားတွေ ပန်းသေတာ ယု ကြိုက်လား….ကဲ…..”

“ အိုကွာ…..မသိဘူး….မောင်က လွန်လွန်းလို့ပါ…”

“ ရပါတယ်… မောင် အပြင်သွားလိုက်အုံးမယ်….”

“ ဒါက ဘယ်ကိုလဲ….”

“ ယု ကမှ မောင့်အလို မလိုက်တာ….နေပေါ့…ငွေတစ်ရာ လောက်ရှိရင်… ဖာသည်တွေ သွားလိုးလို့ ရပါတယ်… သိလား….”

ယု မကြိုက်မှန်း သိ၍ ကျနော် တမင် ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်..။ 

“ အင်းပေါ့…သွားသွား…..တွေ့ကရာ စောက်ပတ် တွေ လိုးလာပြီး ယုဆီ ပြန်မလာခဲ့နဲ့…သွား….သွားလေ…. သွားဆို…..”

ယုက သွားဆို ဟု ငိုသံလေးဖြင့် အော်ရင်း ကျနော့် ရင်ဘတ်ကို ထုရိုက်ရင်း  တွန်းသလိုနှင့်  မှီလိုက်သည်..။

“ မမ…..ထမင်း ပြင်ပြီးပြီ….”

ရုတ်တရက် အသံက ထွက်လာသည်..။   

“ အို….ဖယ်စမ်းပါအုံး…  ဟိုမှာ ညီမလေး နဲ့…….”

ယုက ရှက်သွေးနီနီဖြင့် အိပ်ခန်းထဲ  ပြေးဝင်သွားသည်..။  အော်….မောင်ဆိုတဲ့…ကျနော် လည်း မတ်တောင်လာတဲ့ ငပဲကြီးကို ပုဆိုးပေါ်မှ အသာ ချိုးနှိမ်ပြီး အိပ်ခန်းထဲ အပြေးလေး လိုက်ဝင်သွားရပါတော့သည်..။


...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။