Configure Page List

Saturday, October 12, 2024

ကတုံးပေါ် ထိပ်ကွက် (စ/ဆုံး)

ကတုံးပေါ် ထိပ်ကွက် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ချမ်းမြေ့သာဇံ မောင်မောင်နှံ

“ မင်းအရင် ဖိုက်လေ...ဆော်ကြီးက တမင်လာပေးတာကွ ...”

ဈေးညစောင့် ဒရဝမ်ကြီး ဦးကျောက်ခဲမှာ အသက် (၄၀) ကျော်ခန့်နှင့် သန်မာဖြတ်လတ်သူ ဖြစ်သည်။ မအေးမြင့်မှာ ဦးကျောက်ခဲ၏ မထိတထိ ကိုင်တွယ်မှု ပြောဆိုမှုများကြောင့် ခံချင်ကြောင်း အရိပ်အယောင်များ ပြခဲ့သည် ဟု ဦးကျော်ခဲ က ဆိုသည်။ ထို့ကြောင့် အောင်ခိုင်က မအေးမြင့်ကို ယနေ့ည ချိန်း၍ ခေါ်ထားရန် ဦးကျောက်ခဲကို ခိုင်းခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ အောင်ခိုင် ဆိုတာက မအေးမြင့် ဈေးရောင်းနေသော အမှတ် (၄) ဈေးမှ ဈေးတာဝန်ခံ ဖြစ်သည်။

မအေးမြင့်သည် အမှတ် (၄) ဈေးတွင် လမ်းဘေး ပျံကျဈေးသည် တယောက်ဖြစ်ပြီး နေရာတော်တော်များများကို အရင်ဦးကာ အခြားဈေးသည်များကိုလည်း ငှားစားနေသူ ဖြစ်သည်။ အသက် (၃၅) နှစ်ခန့် လုံးကြီးပေါက်လှ ဖြစ်ပြီး သူမ၏ ဖင်ကြီးမှာလည်း သားသမီး မရဘဲ လင်သေခဲ့သဖြင့် ဖြိုမည့်သူ မရှိဘဲ ကြီးချင်တိုင်းကြီးနေသည်။

အသက်အရွယ်ကြောင့် ဝမ်းဗိုက် နည်းနည်းစူနေတာက လွဲလို့ သူမ၏ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က လိုးချင်စရာ ကောင်းလှသည်။ တခါတရံ အောင်ခိုင်က မျက်နှာပေါက် ဆိုးဆိုးနှင့် မအေးမြင့် ချထားသော ဈေးသည်များအား

“ ခင်ဗျားတို့ ဆိုင်ခင်းထားတာ လမ်းဘေး ရောက်နေပြီ...ဆွဲပြီး သိမ်းလိုက်ရမလား...ဒီနေရာမှာ မရောင်းချင်တော့ဘူးလား ...”

ဟူ၍ အော်ဟစ် ပြောဆိုလိုက်လျှင် မအေးမြင့်က ထလာပြီး

“ ဟဲ့...ဟဲ့....ဟုတ်သားပဲ...နင်တို့ကလည်း...လွန်တာကိုး...ခွင့်လွှတ်ပါ..ဆရာလေးရယ် ...”

စသဖြင့် အောင်ခိုင်အနားလာ၍ ဟိုလျှောက် သည်လျှောက်နှင့် သူမ၏ နို့ကြီးတွေနဲ့ အောင်ခိုင် ကို မတော်သလို ထိသလိုမျိုးနှင့် ပွတ်ဆွဲ၍ သွားကာ ပြောတက်သည်။

မနက်ကတော့ ဦးကျောက်ခဲ တယောက် မနက်ဈေးထွက်နေသော မအေးမြင့်၏ ရှေ့သို့ ဖြတ်လျှောက်၍ မျက်ရိပ်ပြကာ ခေါ်လိုက်သည်။ မအေးမြင့်က ဈေးရောင်းနေရာမှ အသာထ၍ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ ဦးကျောက်ခဲ နောက်သို့ လျှောက်၍ လိုက်သွားသည်။ ဈေးတန်း အဆုံးတွင် ဦးကျောက်ခဲက ရပ်စောင့်နေသည်။

“ ဘာတုန်း ကိုကျောက်ခဲ ရဲ့ ...”

“ နင့်ကို သတင်းထူး ပြောမလို့ ...”

“ ပြောလေ ...”

ဦးကျောက်ခဲက သူမ တကိုယ်လုံးကို စားတော့ ဝါးတော့ မတက် ကြည့်နေသည်ကို ဂရုမစိုက်အား၊ သိချင်ဇော နှင့် မေးသည်။

“ လကုန်လောက်ကျရင် လမ်းဟိုဖက် အကွေ့ကို ဈေးသည်တွေ ထပ်ပြီး နေရာချမယ် ...”

“ ဟယ်..တကယ်လား..ဟင် ...”

မအေးမြင့် ထခုန်မတက် ဝမ်းသာသွားသည်။

“ တကယ်ပေါ့..ဈေးတာဝန်ခံတောင် ဇယားကွက်တွေ ဆွဲနေပြီ ...”

“ ဒီ...ဒီလိုဆိုရင် ကျမအတွက်လဲ လေးငါးကွက်လောက် လုပ်ပေးထားပါလား ဟင် ...”

“ လေးငါးကွက် မဟုတ်ဘူး...ရသလောက် လုပ်ပေးမယ်...ညကျရင်..ဘယ်သူမှ မသိအောင် ဈေးရုံးကို လာခဲ့..(၁၀) နာရီလောက် လာခဲ့..အောင်ခိုင်နဲ့ ကျုပ် ..နှစ်ယောက်ပဲ ရှိမယ် ...”

“ အင်း...အင်း...လာခဲ့မယ် ...”

“ အေး..ဒါဆို..သွားတော့ ...”

ဤသို့ဖြင့် မအေးမြင့် တယောက် ည (၁၀) နာရီလောက်တွင် ဈေးရုံးထဲသို့ ရောက်လာခဲ့ရလေသည်။ ထို့ကြောင့် ဦးကျောက်ခဲက အောင်ခိုင်ကို တွန်းလွှတ်သည်။

“ ခင်...ခင်ဗျား..အရင်ဖိုက်ဗျာ...ကျုပ်မရဲဘူး..ဟီး...ဟီး ...”

“ ဒါကြောင့်...နင်  ငတ်ငတ်နေတာ..ကဲ...ငါ..သွားမယ် ...”

ဦးကျောက်ခဲက နောက်ခန်းသို့ ဝင်သွားသည်။ အောင်ခိုင်က ရှေ့ခန်းနှင့် နောက်ဖက်ကန့်၍ ကာထားသော ဘီရီုနှစ်လုံးကြားမှ နောက်ဖက်သို့ အကဲခတ်ကြည့်သည်။ (၆၀) ဝပ်အား မီးလုံးတလုံးက ဈေးရုံးတွင် တညလုံး ထွန်းထားသဖြင့် မြင်ကွင်းက ကြည်လင်နေသည်။

“ အလုပ် ဖြစ်မယ်နော်...မအေးမြင့်...ဟဲ..ဟဲ ...”

“ အို ..နေရာတကွက် ဘယ်လောက်ဆိုတာ ပြောပေါ့..ရှင်တို့အတွက် ကျသလောက် ပေးမယ် ...”

မအေးမြင့် သည် ကိုကျောက်ခဲကို မကြည့်ဘဲ ပြောနေသည်။ သူမ၏ အသံက အတ်တက်တက်ဖြင့် မတုန်အောင် တမင် ထိန်းပြောနေမှန်း သိသာလှ၏။

“ ဟာ ..ကျုပ်တို့က ငွေလိုချင်တာမှ မဟုတ်ဘဲ..ရှင်းရှင်း ပြောမယ်နော်...ဟဲ..ဟဲ ...”

“ ငွေမလိုချင်ရင်..ဘာလိုချင်တာလဲ..ရှင်းရှင်းပြောနော်...ဟင်းဟင်း ...”

“ ကျုပ်သဘော မဟုတ်ပါဘူး...ဈေးတာဝန်ခံ အောင်ခိုင်က ခင်ဗျားကို စိတ်ဝင်စားနေတာ ဟဲ..ဟဲ ...”

ဦးကျောက်ခဲ အောင်ခိုင်ကို တည်ကြက်လုပ်လိုက်လေပြီ။ 

“ အလို..ဘယ်မလဲ  အောင်ခိုင်...မလောက်လေး မလောက်စားနဲ့...ကျမ မွေးရင် ကျမသားလောက် ရှိသေးတယ်..ဟင်း ...”

အမှန်တော့ အောင်ခိုင်က အသက်အစိတ်ပင် မပြည့်တက်သေးပါ။

“ အလုပ် မဖြစ်လဲ ..မတက်နိုင်ဘူးလေ...ကျုပ်က ..ကြားလူပါ ...”

“ အင်း..ဟင်း...ရှင်က ပွဲစားပေါ့လေ..ကဲပါ..ဖြစ်တယ်လို့ ပြောလိုက်စမ်းပါ...လာပစေဦး ...”

“ ဟဲ..ဟဲ...ကျုပ်ကိုလည်း စေတနာ ထားပါနော် ...”

“ အော်...ရှင်ကပါ ဖြစ်ချင်တယ်ပေါ့...ဟုတ်လား ...”

“ မအေးမြင့် ရယ်...မင်းလောက် လှတာကြီးကိုမှ မလုပ်ချင်..အဲ...မဖြစ်ချင်ဘူးဆိုရင်..အဲဒီကောင်ဟာ ပန်းသေနေလို့ပဲ ဖြစ်မှာပေါ့..ဟဲ...ဟဲ ...”

“ ဒါပဲနော်...ကျမက အရှက်နဲ့ လူလုပ်တာ..လူသိရှင်ကြား ဖြစ်ကုန်ရင် ရှင့်တို့ကို ထောင်ထဲ အရောက်ပို့မှာ  ...”

“ မအေးမြင့် ရယ် ...ကျုပ်တို့ဘက်က ပေါက်ကြားလို့ကတော့ တကျွန်းထိ ပို့ဗျာ...ကဲ ...”

ဦးကျောက်ခဲ က လျှင်သည်။ စကားဆုံးလျှင် မအေးမြင့် ထိုင်နေသော ကွပ်ပျစ်အိပ်စင်လေးပေါ်သို့ ထိုင်ချကာ သူမ ပုခုံးကို ဖက်သည်။ ကျန်လက်တဖက်က ဒူးထောင်ဖင်ချ ထိုင်နေသော မအေးမြင့်၏ စောက်ဖုတ်နေရာ တည့်တည့် အပေါ်သို့ ထမီပေါ်မှ နေ၍ တရွရွ ပွတ်လိုက်သည်။

“ လက်ကလဲ ..သရမ်းလိုက်တာ ...”

မအေးမြင့်က ကတုံကရင်ကြီး ပြောသည်။ ဦးကျောက်ခဲ၏ လက်ကို ဆွဲဖယ်ပြီး မျက်နှာလွှဲကာ ပြင်ထိုင်၏။

“ အလုပ်စမယ်လေကွာ..ဟဲ..ဟဲ ...”

“ အို..နေစမ်းပါဦး ...”

မအေးမြင့် မတည်မငြိမ် ဖြစ်နေဟန် ရှိသည်။ တံတွေးကို မကြာခဏ မြိုချနေရင်း ဦးကျောက်ခဲ၏ ဘေးမှ ရွှေ့ထိုင်သည်။

“ ကဲ..လှဲအိပ်လိုက်နော် ...”

ကိုကျောက်ခဲက လေသံလေးနှင့် မအေးမြင့်ကို ပွတ်သပ်ချော့မြူနေသည်။ မအေးမြင့် အသားတွေ တုန်နေသည်။

“ ကျမ ပြောတာတော့ ..မှတ်ထားနော်...ဟင်း ...”

မအေးမြင့် က ကိုကျောက်ခဲ၏ လက်ကြီးကို ဆွဲယူပြီး ဘေးသို့ဖယ်ကာ မောဟိုက်တုန်ရီစွာ ပြောလိုက်၏။ 

“ အေးပါ...အမြင့်ရယ်...ဘယ်သူမှ..မသိစေရပါဘူး...ကျုပ် အရမ်းတောင်နေပြီ...အမြင့်ရဲ့ ...”

“ အို..အဲဒါ ..ဘာလုပ်ရမှာလဲ...တောက် ...”

ကြည့်နေသော အောင်ခိုင်မှာ မရိုးမရွကြီး ဖြစ်လာသည်။

“ ကိုယ်မနေနိုင်ဘူး..အမြင့်ရယ် ...”

“ ကျွတ်..ဒုက္ခပါပဲ...ကျမလဲ ..ဘယ်လိုပြောရမှန်း..မသိပါဘူးရှင်...ရှက်နေတယ် ...”

“ မင်းလဲ ..အလိုးခံဖူးတာပဲကွယ်...ရှက်စရာ မှတ်လို့...မင်းရှက်ရင်  ထမီသာ လှန်ပြီး မျက်စေံသာ မှိတ်နေ ...”

“ ဒုက္ခပါပဲရှင်..ကျ..ကျမ တကယ်တမ်းကျတော့ မခံရဲဘူး..ကိုကျောက်ခဲ ရဲ့..အာ...ဟို...အဲလို..မလုပ်နဲ့ ...”

သွားပြီ။ မအေးမြင့် စကားမဆုံးမီ ကိုကျောက်ခဲက သူမကို ပုခုံးနှစ်ဖက် ဖိတွန်းပြီး သူ့ကိုယ်လုံးကြီးနှင့် ဖိချကာ တက်ခွလိုက်လေသည်။ ကိုကျောက်ခဲ တွန်းလိုက်သော အရှိန်ကြောင့် မအေးမြင့် မှာ ခြေနှစ်ဖက် မိုးပေါ်ထောင်သွားပြီး ထမီကို ဆွဲလှန်ပြီးသား ဖြစ်သွားသည်။ အိုး...ဟိုး...မအေးမြင့် စောက်ဖုတ်မဲမဲကြီးကို ချောင်းကြည့်နေသော အောင်ခိုင် အံ့သြတုန်လှုပ်သွားသည်။ 

မအေးမြင့်မှာ အသားဖြူသော်လည်း စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသား ထူထူအမ်းအမ်းကြီးများက ခပ်ညိုညို ဖြစ်နေသည်။ ဖားခုံညင်းကြီး ဒေါဖောင်းနေသကဲ့သို့ ထကြွနေသည်။  မအေးမြင့်က လက်အစုံဖြင့် ထမီကို ဆွဲကာ ဆီးစပ်အထိ အတင်းဆွဲဖုံးနေပြီး တဟင်းဟင်းဖြင့် ညည်းတွားစ ပြုသည်။

ကိုကျောက်ခဲက သူ၏ပုဆိုးကို ခေါင်းပေါ်မှ ကျော်၍ ချွတ်လိုက်သည်။ ကိုကျောက်ခဲ၏ ပစ္စည်းကလဲ မနည်းမနောပင်။ ဒစ်တုံးတုံး လုံးလုံးကြီးက အမဲသားတုံးကြီးလို၊ အတန်ကြီးက ကိုင်းခရမ်းသီးကြီး အလား နီရဲပြောင်တက်နေသော ကိုကျောက်ခဲ၏ လီးကြီးကို မအေးမြင့်က တချက်ကြည့်လိုက်ကာ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ပူးကပ်၍ ပါးစပ်အတွင်းသို့ သွင်းပြီး အားတင်းဟန်ဖြင့် မျက်မှောင် ကြုတ်ထားရှာသည်။

မီးလုံးအလင်းရောင်ဖြင့် ဝင်းလတ်နေသော လီးထိပ်ကြီးက မအေးမြင့်ကို ရင်ခုန်မောပန်း ခြောက်ခြားစေပြန်သည်။

“ ဝင်..ဝင်ပြီလား...ဟင်..ရှင့်ဟာကြီးက...ဟို ...”

“ ကွာ..လီးနဲ့စောက်ပတ် မတော်ဘူးဆိုတာ ရှိမလား ...”

နှစ်ယောက်စလုံး မောဟိုက်သံများဖြင့် ပြောနေကြသည်။ ချောင်းကြည့်နေသော အောင်ခိုင်ကိုယ်တိုင်လည်း ရင်ထဲလှိုက်၍ မောကာ အာခေါင်တွေ ခြောက်သွေ့လာသည်။ မကြာခဏ တံတွေး မြိုချရင်း တောင်နေသော လီးကြီးကို လက်တဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ဖြစ်နေရသည်။

“ ပြွတ်...ဖွတ်..ပြွတ် ...”

“ အား...အီး...ဝင်သွားပြီရှင့်....အရမ်းမဖိနဲ့လေ...အို ...”

“ အာ့...ကျွတ်...ကျွတ်....ကောင်းလိုက်တာ အမြင့်ရယ် ...”

မအေးမြင့်၏ လက်များက ကိုကျောက်ခဲ၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ထိန်းကိုင်ရင်း မျက်စေံကို တင်းတင်းပိတ်ထားပြီး လည်ပင်းကို စောင်းကာ မျက်နှာကို တဖက်သို့ လှည့်ထားသည်။ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းကိုလည်း လျှာဖြင့် မကြာခဏ လျှက်နေသည်။

“ ပြွတ်...ပြွတ်....စွပ်..စွတ်....ဖွတ် ...”

“ ဟင်း..အွန့်...အ...ဟင့်....အင့် ...”

ကိုကျောက်ခဲက တအား ဖိဆောင့်လိုးနေသည်။ ဆောင့်ချက်တိုင်း မအေးမြင့်၏ ခြေနှစ်ချောင်းက ကားကနဲ ကားကနဲ ဘေးသို့ ပြဲပြဲ ထွက်သွားသည်။ ပြင်းထန်သော ဆောင့်ချက်များကြောင့် မအေးမြင့်၏ ကိုယ်လုံးကို ခေါင်းရင်းဖက်သို့ တွန်း၍ တွန်း၍ တင်နေသလို ဖြစ်နေသည်။

မအေးမြင့်၏ ခေါင်းမှ ဘီးဖြင့် ပတ်ထားသော ဆံပင်များ ပြေကျကုန်သည်။

“ ပြွတ်..ပြွတ်....စွတ်...စွတ်...ပြွတ် ...”

“ အ..အ....ဖြေး...ဖြေး ...”

ကိုကျောက်ခဲက မလျှော့ပါ။ အရှိန်တက်နေပြီ ဖြစ်၍ ဆောင့်မြဲတိုင်း ဆောင့်လိုးသည်။ 

“ ကော့ ...ကော့ပေးလေ..အမြင့်ရဲ့ ...”

“ ဒီ..ဒီမှာ..ကော့နေတာပဲ..အ...အ ...”

မောသည့် ပုံဖြင့် ကိုကျောက်ခဲ ခဏအရှိန်ကို လျှော့ချလိုက်သည်။

“ မ..မရပ်နဲ့...လုပ်...အမလေး..လုပ်ပါလို့ ဆိုနေ...အ ...”

“ ပြွတ်...စွပ်...ပြွတ် ...”

“ အမလေး..အကိုရဲ့ ...”

မအေးမြင့် လက်နှစ်ဖက်က ကိုကျောက်ခဲကို တအားဖက်ကာ မျက်နှာက ရှုံ့မဲ့သွားသည်။ ကားထားသော သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကလည်း ပေါင်ကြားထဲမှ ကိုကျောက်ခဲ၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ဖတ်ကနဲ ဖတ်ကနဲ ရိုက်ကာ ဖင်ကြီးမှာ ကော့တက်သွားသည်။

“ ကဲဟာ...ကဲ..ကဲ ...”

“ ဖွတ်..ပြွတ်...ဗြွတ် ...”

“ အာ့...ဟ...အီး ...”

ကိုကျောက်ခဲ တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ကာ မအေးမြင့်၏ ဗိုက်ပေါ် ဝမ်းလျားမှောက်၍ ကျသွားတော့သည်။ ချောင်းကြည့်နေသော အောင်ခိုင်မှာ သူ့လက်ဖြင့် ဆုပ်ထားသော လီးချောင်းကြီးသည် သွေးတဒိတ်ဒိတ် ခုန်၍ ဥကြီးနှစ်လုံးက အောင့်နေကာ ကသိကအောင့် ဖြစ်နေရတော့သည်။

............................................................

“ ကဲ..ထပါဦး....ဒီမှာ...မွန်းနေပြီ ...”

မအေးမြင့်၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် မှောက်လျှက်ကြီး ဖြစ်နေသော ကိုကျောက်ခဲ ကြုံး၍ထသည်။ ပြီးတော့ စောက်ပတ်ကြီးထဲတွင် တန်းလန်းကြီး ဖြစ်နေသော သူ့လီးကြီးကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။

“ ပြွတ် ...”

စောက်ဖုတ်ထဲမှ လီးကျွတ်သွားတော့ မအေးမြင့်ကလည်း သူမ တံထောင်ဆစ်နှစ်ဖက်ကို အားပြု၍ ထထိုင်လိုက်သည်။

“ ရေဆေးချင်တယ်...ဘယ်နားမှာ ဆေးရမလဲ ...”

မအေးမြင့် ခပ်တိုးတိုး မေးသည်။ 

“ ဒီအပေါက်ကနေ နောက်ကို ထွက်လိုက်...ရေစည်ရှိတယ်...ဘေးက ကျောက်ပြားပေါ်မှာ..ထိုင်ဆေး ...”

“ ဟင်...အကာအကွယ်လဲ..မရှိဘဲနဲ့ ...”

“ မှောင်နေတာပဲ...တဈေးလုံး ဘယ်သူမှ မရှိတာ ...”

ကိုကျောက်ခဲ၏ အသံက မောသံပါနေ၏။ မအေးမြင့် ထွက်သွားပြီး ခဏတွင် ရေသံကြားရသည်။ ကိုကျောက်ခဲ ထိုင်ရာမှ ထ၍ ပုဆိုးကို ကောက်စွပ်ကာ ဝတ်နေစဉ် မအေးမြင့် ပြန်ဝင်လာသည်။

“ ကျုပ်လဲ..နောက်ထွက်လိုက်ဦးမယ် ...”

ပြောပြီး ကိုကျောက်ခဲ နောက်သို့ ထွက်သွားသည်။ ခဏအကြာ ကိုကျောက်ခဲ ပြန်ဝင်လာတော့ မအေးမြင့်က ခေါင်းဖြီး၍ ဆံပင်ကို ဘီးဖြင့် ပြန်ပတ်နေသည်။

“ ကိုကျောက်ခဲ..ကျမ ..ပြန်လို့ရပြီလား ...”

“ အောင်ခိုင်..လာဦးမယ်လေ ...”

“ ဟင်...ရှင်တို့က ..ကျမကို ဖာများ မှတ်နေလို့လား ...”

“ စောစောကထဲက ပြောထားတာပဲ..မအေးမြင့်ရာ..နင်လဲ သဘောတူထားတာပဲ ...”

“ ဒါတော့ ဒါပေါ့..နောက်နေ့မှ မရဘူးလား ...”

“ ပြောထားပြီးသား ဟာကို ...”

“ တခါထဲ နှစ်ယောက်လုပ်တာ ခံဖို့ ကျမ..စိတ်မသန့်ဘူး...ကျမက..မိန်းမကောင်းရှင့် ...”

“ နင် ဆိုင်နေရာ..ဘယ်နှစခု..ယူမယ်ဆိုတာ ...သူ့ကို ပြောရမှာ ...”

“ ကဲလေ ..မတက်နိုင်ဘူး..လွှတ်တာ လွှတ်လိုက်တော့..ပြီးတော့..ရှင်က တခြားမှာ သွားနေနော် ...”

“ အေးပါဟ..ငါ ဟိုဘက် ဈေးထိပ်က ဆိုင်ခုံမှာ သွားထိုင်နေမှာပါ ...”

“ ဒါဆိုလဲ..ပြီးရော...ရှင်တို့ဖက်က ဂတိတည်ပါစေ ...”

“ စိတ်ချစမ်းပါ..မအေးမြင့်ရာ ...”

ပြောပြီးသည်နှင့် ကိုကျောက်ခဲက အပြင်သို့ ထွက်သွားတော့သည်။ ကိုကျော်ခဲ အပြင်သို့ ရောက်သွားသည်နှင့် မအေးမြင့်က အင်္ကျီတွေကို ချွတ်လိုက်ပြီး ထမီ ရင်လျားလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကျော်လည်သာသာ ဆံပင်ကို ဖြေချပြီး ဖီးနေသည်။

အပြင်ရောက်သွားသော ကိုကျောက်ခဲနှင့် အောင်ခိုင်တို့ မျက်နှာချင်း ဆိုင်မိသည်။

“ ဘယ်လိုလဲ..ကိုကျောက်ခဲ ...”

“ ကောင်းတာတော့ ..မပြောနဲ့တော့ကွာ...မင်းဝင်တော့လေ..ဟဲ..ဟဲ ...”

အောင်ခိုင်က ကိုကျောက်ခဲကို ခေါင်းငြိမ့်ပြပြီး အထဲသို့ လှမ်းဝင်သည်။ ကိုကျောက်ခဲက ဈေးရုံးလေး အပြင်ဖက်သို့ လှမ်းထွက်သွားသည်။

...............................................................

အောင်ခိုင် အထဲရောက်တော့ ထမီရင်လျားဖြင့် ဆံပင်များ ဖြေချထားသော မအေးမြင့် တယောက် ကွပ်ပစ်စွန်းတွင် ထိုင်နေပြီး သူ့ကို လှမ်းပြုံးပြသည်။ 

“ ဆရာလေး..ကျမအတွက်..ဆိုင်နေရာက ဘယ်နှစ်ကွက် ရမှာလဲ ...”

“ ဘယ်နှစ်ကွက်..လိုချင်လို့လဲ ...”

အောင်ခိုင်က မအေးမြင့်၏ ဘေးတွင်ကပ်လျှက် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး မေးလိုက်သည်။

“ ကျမကတော့..ရသလောက် ယူမှာပဲ ...”

“ (၁၀) ကွက်လောက်ဆို တော်ရောပေါ့ ...”

“ ရပါတယ်...ထိပ်ဖက်က စပေးနော် ...”

ပြောလိုက်ရင်း ဆိုင်တကွက်ကို တနေ့နှစ်ရာဖြင့် တရက်ကို ငွေနှစ်ထောင်ထပ်ဝင်တော့မည်ကို မအေးမြင့် တွေးမိလိုက်သည်။ မအေးမြင့်သည် သူမနှင့် ကပ်၍ ထိုင်နေသော အောင်ခိုင်ဖက်သို့ လှည့်လိုက်သည်။

“ ဒီမှာ ဆရာလေးရဲ့...ကျမ ..မလှဘူးလားဟင် ...”

ပြောလည်းပြော ရင်လျားထားသော ထမီကို ဖြေချလိုက်ရာ အိတွဲခြင်း မရှိ၊ ဖောင်းတင်း ဆူဖြိုးလှသည့် နို့ဖွေးဖွေးကြီး နှစ်လုံးမှာ ထွက်ပေါ်လာသည်။ အောင်ခိုင် မျက်လုံး အရောင်လက်သွားသည်။

“ လှလို့လဲ ..ကျုပ်က စိတ်ဝင်စားတာပေါ့ ...”

“ ကဲပါ..အဝတ်တွေ ချွတ်ပါဦး ...”

အောင်ခိုင် တထပ်တည်း ဝတ်ထားသော ရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်သည်နှင့် မအေးမြင့်က အောင်ခိုင်ကို သိုင်း၍ ဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ အောင်ခိုင်၏ နို့တဖက်တွင် ပါးစပ်ကပ်၍ အားဖြင့် တအား စုပ်ပေးသည်။ အောင်ခိုင်၏ တကိုယ်လုံး ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်း ဖြစ်သွားသည်။

နောက်ထပ် ကျန်နေသော နို့တဖက်ကို ဖိကပ်၍ စုပ်ပေးရင်း မအေးမြင့်၏ လက်တဖက်က အောင်ခိုင်၏ ပုဆိုး ခါးပုံစကို ဖြုတ်ချပြီး ပေါင်ကြားသို့ လက်ကိုနှိုက်လိုက်ရာ လီးချောင်းကြီးနှင့် သူမလက် ထိမိသည်နှင့်  လူပျိုလေး၏ လီးဆိုသော အသိဖြင့် သူမတကိုယ်လုံး ဖျန်းကနဲ ကြက်သီးထသွားသည်။

လူပျိုလီး ဆိုပေမယ့် အထင်တော့ မသေးရဲ။ ကိုကျောက်ခဲ လီး နီးနီးရှိသည်။ သူကတောင် နည်းနည်းပို၍ ရှည်ချင်သေးသည်။ မအေးမြင့်၏ မျက်နှာက အောင်ခိုင်၏ ရင်ဘတ်မှ ခွါသွားသည်။ အောင်ခိုင်၏ လက်နှစ်ဖက်က မအေးမြင့်၏ ဆူဖြိုးလှသော နို့နှစ်လုံးကို လှမ်း၍ စုံကိုင်ကာ ဆုပ်နယ်သည်။ မအေးမြင့် လက်ကတော့ အောင်ခိုင်၏ လီးချောင်းကြီးကို ကိုင်၍ ဆုပ်ပေးနေသည်။

အောင်နိုင်သည် စောစောကတည်းက မအေးမြင့်နှင့် ကိုကျောက်ခဲတို့ လိုးတာကို ကြည့်ကာ အလွန်ပင် ကာမဆန္ဒများ ပြင်းပြနေခဲ့ရသူ ဖြစ်သဖြင့် ယခုလို အနေအထားမျိုးတွင် ပိုပြီး မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ဖြစ်၍ လာခဲ့ရသည်။

“ လုပ်တော့မယ် ..အမ..ရာ ...”

“ မောင်လေး သဘောပဲလေ..ကဲ..မောင်လေးကို အမ လုပ်ပေးပါ့မယ်..လှဲလိုက်လေ ...”

ကွပ်ပြစ်စောင်းတွင် ထိုင်နေရာမှ အောင်ခိုင်သည် ပုဆိုးကို ခြေထောက်နှစ်ဖက်ဖြင့် နင်း၍ ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ကွပ်ပြစ်အလယ်သို့ ဖင်ရွှေ့ထိုင်ကာ ပက်လက်လှန်၍ လှဲချလိုက်သည်။ 

အောင်ခိုင်၏ ရှင်းသန့်နေသော လူပျိုလီးကြီးကို မအေးမြင့်သည် မက်မောစွာဖြင့် ကြည့်ရင်း ကွပ်ပြစ်စောင်းတွင် ထိုင်နေရာမှ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ ပြီးလျှင် ရင်လျားထားသော သူမ၏ ထမီကို ကွင်းလုံး ချွတ်ချလိုက်သည်။ 

ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးငါးကြီးသဖွယ် မက်မောစရာ မအေးမြင့်၏ ကိုယ်လုံးတီးကြီးကို မမှိတ်မသုန် ကြည့်ရင်း အောင်ခိုင်၏ လီးချောင်းကြီးက တင်းကနဲ တင်းကနဲ ဖြစ်လာသလို အောင်ခိုင်၏ မျက်လုံးများလည်း အရောင်ထွက်လာသည်။

မအေးမြင့်သည် ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် အောင်ခိုင်ကြည့်နေတာကို ကွပ်ပြစ်ပေါ်သို့ လှမ်း၍ တက်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အောင်ခိုင် လှဲနေရာဘေးတွင် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အောင်ခိုင်၏ မိုးမျှော်နေသော လီးကြီးကို ညှပ်ကာ ခပ်ဖွဖွလေး အထက်အောက် စုန်ဆန်ပွတ်သည်။

အောင်ခိုင်၏ ဆီးခုံ တဝိုက်သာမက ပေါင်တွင်းသားများပါ ကြက်သီးလေးများ ထသွားရသည်။ ပြီးတော့မှ မအေးမြင့်က အောင်ခိုင်၏ လီးကြီးကို လက်တဖက်နှင့်ကိုင်ပြီး လီးချောင်းတည့်တည့်သို့ ခပ်ကုန်းကုန်း ခွ၍ တက်လိုက်သည်။ နောက် လီးထိပ်ကို စောက်ပတ်ဝတွင် တေ့ပြီး တဖြေးဖြေး ထိုင်ချသည်။

“ ဟင်း ...”

လီးတဆုံး ဝင်သွားသည်နှင့် မအေးမြင့်သည် သက်ပြင်းချကာ မျက်လုံးနှစ်လုံးကို ဖြတ်ကနဲ ပြန်၍ ဖွင့်လိုက်သည်။

“ ဟင်း...ဟင်း..ကြီးလိုက် သန်လိုက်တဲ့ ဟာကြီး ..ဟင်း...အားရလိုက်တာ ...”

မပီမသ ထစ်ထစ်ငေါ့ငေါ့ဖြင့် ညည်းသည်။ အပျိုမဟုတ်သော်လည်း လင်သေတာ ကြာပြီ ဖြစ်သည့်အပြင် ကလေးကလည်း မမွေးရသေးတော့ အောင်ခိုင်မှာ စီးကြပ်သော စောက်ခေါင်း၏ အတွေ့ကြောင့် အရသာ ထူးနေရသည်။

လီးတဆုံး ဝင်ထားပေမယ့် ဖင်ကို ပြန်မကြွသေးဘဲ မအေးမြင့်သည် စောက်ပတ်ဝနှင့် လီးအရင်းဆီးခုံကို ဖိကပ်ကာ လှည့်ပေးသည်။

“ အားပါး..ကောင်းလိုက်တာ ..အမရာ ...”

“ အဟင်း..ဟင်း ...”

မအေးမြင့်က ကျေနပ်စွာ ပြုံး၍ အောင်ခိုင်၏ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲယူကာ သူမ၏ နို့နှစ်လုံးပေါ်သို့ တင်ပေးသည်။ အောင်ခိုင်က မအေးမြင့်၏ ဆူဖြိုးလှသော နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကို စိတ်တိုင်းကျ ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်ရုံမျှမက ခပ်ထွားထွား နို့သီးခေါင်းတွေကိုပါ လက်ညှိုးလက်မ ထိပ်တို့ဖြင့် ပွတ်လှည့်ပေးသည်။

မအေးမြင့်သည် သူမ၏ ဖင်ကြီးကို ဖြေးဖြေးလေး ပြန်ကြွလိုက်ပြီး တဖန်ပြန်၍ ဖိချကာ တချက်ချင်း မှန်မှန်ဆောင့်၍ လိုးသည်။

“ ပြွတ်...ပြွတ်...စွပ်..ပြွတ်...ဟင်း..ဟင်း ...”

ခဏနေလျှင် အောင်ခိုင်၏ စင်းထားသော ခြေထောက်ဘေး တဖက်တချက်သို့ သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပြန်ထောက်ကာ ကော့၍ လိုးသည်။

“ ပြွတ်..စွတ်...ပြွတ် ...”

“ အ..ကျွတ်..ကျွတ်...ဟင်းဟင်း ...”

စောက်ပတ်ကြီးထဲ လီးကြီး ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ဖြစ်နေပုံကို အောင်ခိုင်က မြင်တွေ့နေရသဖြင့် ကာမအရသာ ပို၍ တွေ့နေသည်။ မအေးမြင့်၏ ဆောင့်ချက်အတိုင်း အောင်ခိုင်ကလည်း သူ၏ ခါးကို ကော့၍ လီးကြီးကို အောက်မှပင့်ကာ ပြန်ဆောင့်လိုးပေးသည်။ တဖြေးဖြေး ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းထန်၍ လာသည်။

“ ပြွတ်...ဘွတ်...ပြွတ်...စွတ် ...”

“ အား..ကျွတ်...အ..အ...အဟင်း ...”

နှစ်ယောက်စလုံး အသက်ရှုသံတွေက ပြင်းထန်၍ လာသည်။ မအေးမြင့်က သူမ နောက်ပြန်ထောက်ထားသော လက်ကို ရှေ့ဖက် အောင်ခိုင်၏ ပုခုံးဘေး တဖက်တချက်သို့ ပြောင်းထောက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ သူမ၏ ဆောင့်ချက်ကို အရှိန်မြှင့်လိုက်သည်။

မအေးမြင့်၏ ကိုယ်မှာ ရှေ့သို့ ငိုက်ထားသဖြင့် သူ၏ မျက်နှာရှေ့တွင် ဆောင့်ချက်အတိုင်း လှုပ်ရှားနေသော နို့နှစ်လုံးအား အောင်ခိုင်က ဖမ်း၍ ကိုင်ကာ ဖျစ်ညှစ်နေပြန်သည်။ မအေးမြင့်မှာ ဝတ်ကျေတမ်းကျေ လုပ်နေသည် မဟုတ်။ တကယ့်ကို စိတ်ပါလက်ပါဖြင့် လိုးနေခြင်း ဖြစ်သည်။

အသက်ကြီးကြီး ယောင်္ကျားများက ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် ကောင်မလေးများကို သဘောကျတက်သလို အသက်ကြီးသော မိန်းမများကလည်း ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် ကောင်လေးများကို သဘောကျတက်ကြပေသည်။

လင်မရှိသော မအေးမြင့်မှာ စိတ်ကူးဖြင့်သာ ဖြေသိပ်ခဲ့ရ၍ နေ့စဉ်တွေ့မြင်နေရသော ရုပ်ရည်သနားကမား ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်ဖြင့် အောင်ခိုင်ကိုလည်း မအေးမြင့်က စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ရတာ မနည်းခဲ့ပါ။ အခုတော့ လူပျိုလေးကို လက်တွေ့ လိုးနေရချေပြီ။ အောင်ခိုင်မှာလည်း အပျော်သဘောဖြင့်သာ လုပ်ဇာတ်ခင်း၍ မအေးမြင့်ကို ကြံခဲ့သည် ဖြစ်သော်လည်း နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ လိုးကြပြီဆိုတော့ မအေးမြင့်ကို စွဲမက်မိသည်။

အချောဆုံး အလှဆုံး ဆိုတာ မရှိ။ မိန်းမတွေ အားလုံးဟာ သူ့အလှနှင့်သူ လှနေကြသည် ဆိုတာကို အောင်ခိုင် လက်ခံသွားသည်။ သူ့ထက် အသက်ကြီး၍ ခန္ဓာကိုယ် နည်းနည်း ဆူဖြိုးတာက လွဲ၍ မအေးမြင့် အလှမှာ မခေလှပါ။ ခုလို ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်နေပြန်တော့ အောင်ခိုင်မှာ သူ့မျက်လုံး မှိတ်ပစ်ရန်ကိုပင် ဝန်လေးနေမိသည်။

“ စွပ်...ပြွတ်..စွပ် ...”

“ အင်း..ဟင်း...ဟင်း ...”

ဆောင့်လိုးရင်း မောလာပုံ ရပေမယ့် မအေးမြင့်၏ ဆောင့်ချက်အရှိန်က လျော့၍မသွား။ အောင်ခိုင်၏ ပုခုံးဘေး တဖက်တချက်တွင် ဆန့်၍ ထောက်ထားသော သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ကို ကွေး၍ တံတောင်ဖြင့်ပြင်ကာ ထောက်လိုက်သည်။

ထိုအခါ ကိုယ်လုံးနှစ်ခုက ပူးကပ်သွားပြီး မအေးမြင့်၏ နို့ကြီးတွေမှာ အောင်ခိုင်၏ မျက်နှာပေါ်သို့ ကျလာသည်။ အိထွေးနေသော မအေးမြင့်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖက်လိုက်ပြီး အောင်ခိုင်က ပါးစပ်ရှေ့ ရောက်လာသော သူမ၏ နိုနှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် စို့သည်။

မအေးမြင့် ခံစားရခက်ပုံဖြင့် မျက်နှာလေးမော့၊ မျက်လုံးနှစ်လုံး မှိတ်ကာ ဖင်ကြွပြီး ဆောင့်လိုးပေး၏။ 

“ ပြွတ်...ပြွတ်...စွတ် ...”

“ ဟင်း...ဟင်း..ဟင်းဟင်း ...”

ဖင်ကြီးကို သာမန်သာကြွခြင်း မဟုတ်ဘဲ လီးကြီး အဖျားဆုံးထိ စောက်ပတ်ဝကို ရောက်အောင်ကြွပြီး ဖင်ကြီးကို ပြန်ဖိချကာ အားပါးတရ ဆောင့်လိုးနေ၏။

“ ပြွတ်...စွပ်...ပြွတ် ...”

“ ဟင်း...ဟင်း...ကောင်း....ရဲ့....လား...မောင်....မောင်...လေး ...”

မောနေသည့်ကြားမှ အထစ်ထစ် အငေါ့ငေ့ါ မေးသည်။

“ ကောင်းတယ် ...အမရာ...သိပ်ကောင်းတာပဲ ...”

“ ဟင်း...ဟင်း ...”

အောင်ခိုင် နို့စို့ရင်းက စိတ်က နို့ဆီသို့ ရောက်ကာ မေ့သွားရာ ခုမှ သတိရသဖြင့် မအေးမြင့်၏ ဆောင့်ချက်အတိုင်း လီးကြီးကို ပြန်ပင့်၍ ဆောင့်ပေးသည်။

“ ပြွတ်....ဖွတ်...ပြွတ် ...”

“ အမရော...ကောင်းရဲ့လား ...”

“ ကောင်း..ကောင်းတယ်...ဟင်းဟင်း ...”

မအေးမြင့်၏ လိုးဆောင့်ချက်များက ပြင်းထန်ရုံမျှမက အတော်ကြီးလည်း သွက်လာသည်။ မအေးမြင့် တချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း ဟင်းကနဲ ဟင်းကနဲ ဖြစ်၍နေသည်။ စောက်ပတ်ထဲမှ ထွက်ကျလာသော စောက်ရည်များမှာလည်း အောင်ခိုင်၏ ဆီးခုံ တခုလုံး စိုရွှဲ၍ လမွှေးများပင် တပင်နှင့်တပင် ကပ်၍ ရွှဲနစ်နေချေပြီ။

“ ပြွတ်....စွပ်....ပြွတ်...အား....ပါ...ဟင်း.....အ...မ...ပြီးချင်ပြီ.....အဟင်း...ဟင်း... ပြွတ်...ဘွတ်... ဟင်း..အင်း...အီး...ကျွတ်....ကျွတ်.....ဟာ...အမ....အ..အား....အူး...ဟင်း ...”

မအေးမြင့်၏ ဖင်ကြီးက ရမ်းခါ၍ ကိုယ်လုံးက အောင်ခိုင်၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ ပုံလျက်သား ကျသွားချိန်မှာပင် အောက်က အောင်ခိုင်၏ ခါးကြီးမှာလည်း ကော့၍ တက်သွားလေတော့သည်။

..................................................................................

“ အားမရသေးဘူး..အမရာ ...”

“ အင်း..ခုတော့ မဆက်ပါနဲ့တော့..မောင်လေးရာ ...”

“ ညဉ့်နက်နေရင် ကျွန်တော် စက်ဘီးနဲ့ လိုက်ပို့ ပေးပါ့မယ် ...”

“ မင်းက စက်ဘီးနဲ့ လိုက်ပို့တော့ တယောက်ယောက်က မြင်သွားရင် အထာပေါက်သွားမှာပေါ့ ...”

“ ဒါဆိုရင် ...”

“ အမက ညဉ့်နက်မှာ စိုးလို့ မဟုတ်ပါဘူး...တခါထဲ နှစ်ယောက်လုပ်တာ ခံထားရလို့ ...ရှေ့မဆက်နိုင်တော့လို့ပါ ...”

“ ကျွန်တော်မှ အားမရသေးတာ ...”

“ နောက်နေ့မှ ဆက်ပေါ့ကွာ ...”

“ မနက်ဖန် အမ ဒီကို..လာမယ်ပေါ့ ...”

“ ဒီလို...လုပ်ပါလား..မင်း..အမအိမ်ကို သိတာပဲ...လာခဲ့ပေါ့ ...”

“ ဘေးအိမ်တွေက ရှိသေးတယ်..နောက်ပြီး အမတူမ သီတာနဲ့ ..သူ့ကလေးကလဲ..ရှိသေးတယ်..အမပဲ...ဒီကို..လာပါလား ...”

“ အမ ..နေ့တိုင်း..လာလို့မကောင်းဘူး...နောက်ပြီး..ဒီမှာက ဈေးဆိုတော့ ညဘက် လူမရှိဘူး..လူမရှိတဲ့ နေရာ..အမ လာလာနေတာ တွေ့သွားရင် မကောင်းဘူး ...”

“ ခက်တာပဲ..အမရာ ...”

“ မခက်ပါဘူး..မောင်လေးရာ...အမပြောတာကိုသာ သေချာနားထောင်..အမဆီလာရင်...အိမ်ရှေ့လမ်းက မလာနဲ့...နောက်ဖက်လမ်းကနေ..လာ...အမတို့ အိမ်နောက်က ...မြေကွက်လပ်ကြီး...လူသူကြည့်ပြီး..မြေကွက်လပ်ကြီးကို ဖြတ်ပြီး...လာခဲ့...အမအိမ်..နောက်ဖက်တံခါးကို စေ့ရုံစေ့ထားမယ်...ပြီးတော့..သီတာနဲ့ သူ့ကလေးက အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ အိပ်တာ..အမက အခန်းထဲမှာ..အိပ်တာ...မင်း..လာရင် ည (၁၁) နာရီလောက်မှလာ..အဲဒီ အချိန်ဆို သူတို့သားအမိ ..အိပ်မောကျနေတက်တယ် ...”

“ ကောင်းပြီ..အမ ...”

“ အော်...နောက်တခု ရှိသေးတယ်..အိမ်ထဲရောက်လို့ မီးဖိုကို ကျော်လိုက်ရင်  အမအခန်းပဲ...တန်းပြီးသာ ဝင်လာခဲ့...ပြီးတော့ ခြင်ထောင်ထဲ ဝင်ပြီး..မင်းလုပ်စရာ ရှိတာသာ လုပ်...စကားမပြောနဲ့ ...”

“ ဘာဖြစ်လို့တုန်း ...”

“ အမအိမ်နဲ့ ခေါင်းရင်းအိမ်က ကပ်နေတာ...ခေါင်းရင်းအိမ်က စကားသံကြားသွားရင် မကောင်းဘူးလေ....ပြီးတော့..အမတို့ အိမ်မှာ ယောင်္ကျားသားမရှိတာ ..တရပ်ကွက်လုံးသိတယ်..သီတာကလဲ မုဆိုးမ ပဲလေ ...”

“ အင်း..ကျွန်တော် မနက်ဖန်ည လာခဲ့မယ်...အမ...စောင့်နေနော် ...”

“ စိတ်ချ..အဆင်သင့်..စောင့်နေမယ် ...”

“ ခက်တာက စက်ဘီး ယူလို့မရဘူး...ခြေလျင်ပဲ...လျှောက်ရမှာပဲ ...”

“ ဘာဝေးတာ မှတ်လို့..မောင်လေးရာ...ဒါနဲ့ မင်း..စက်ဘီးကြီးက ဟောင်းလှပြီ...ဆိုင်ကယ်လေး ဘာလေး ဝယ်မစီးနိုင်ဘူးလား ...”

“ အမကလည်း မစီးနိုင်ဘဲ နေမလားဗျ...ဒါပေမယ့်...ကျွန်တော်က ဝန်ထမ်းဆိုတော့ သိုသိုသိပ်သိပ် နေနေရတာ ...”

“ မသိပါဘူးတော်..မင်းက ...ဈေးကောက်လောက်တောင် ရှိုးမထုတ်လို့ ပြောရတာ ...”

“ ကျွန်တော်က ဈေးတာဝန်ခံပဲ...မရှိဘဲ နေပါ့မလား..ဝန်ထမ်းဖြစ်နေလို့...ငွေရတာ လူသိမှာစိုးလို့..ကုတ်နေရတာ...ဈေးကောက်က လေလံဆွဲထားတဲ့သူ ဆိုတော့..အပြင် အရပ်သားလေ..လွတ်လပ်တာပေါ့ ...”

“ ကဲပါ..မင်းသာ ..ဆက်ဆက်လာ..အမ..စောင့်နေမယ် ...”

“ စိတ်ချ...ကျွန်တော်လဲ မနက်ဖန်မှ အမကို ..အားရပါးရ ..လုပ်ရတော့မှာ ...”

“ ဟွန်း..သူတော်တော်ကဲ ...”

“ ရွှတ် ...”

“ အို  ...”

ပြောရင်း မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သော မအေးမြင့်အား အောင်ခိုင်က လက်တဖက်လှမ်း၍ ဆွဲထားပြီး ရွှတ်ကနဲ တချက်နမ်းလိုက်လေတော့သည်။

.....................................................................

အောင်ခိုင် တယောက် မအေးမြင့် တို့၏ နောက်လမ်းသို့ ရောက်လျှင် နာရီကြည့်လိုက်တော့ ည (၁၁) နာရီနှင့် (၁၀) မိနစ် ရှိပြီဖြစ်သည်။ လူရိပ်လူခြေက သိပ်ပြီး ကြည့်စရာမလို၊ လူခြေတိတ်၍ တံခါးပိတ်ကာ အိပ်ကုန်ကြပြီ ဖြစ်သည်။ မအေးမြင့်တို့ အိမ်၏ နောက်ဖက် မြေကွက်လပ်ကို ဖြတ်၍ မအေးမြင့်တို့ အိမ်နောက်ဖေးသို့ ချဉ်းကပ်လိုက်သည်။ ဘာသံမှ မကြား၊ စိတ်ချသွားပြီး အောင်ခိုင် နောက်ဖေး ရေကပျဉ်ပေါ် တက်၍ တံခါးရွက်ကို လက်ဖြင့် အသာလေး တွန်းလိုက်သည်။

တံခါးက စေ့ထားသဖြင့် ဟ သွားသည်။ အောင်ခိုင် ပြုံးလိုက်သည်။ မအေးမြင့်က သူမပြောထားသည့် အတိုင်း ကတိတည်သားပဲ ဟု တွေးရင်း မအေးမြင့် ကို တကယ်မဟုတ်ဘဲ လမ်းဘေးဈေးသည်များ ထပ်၍ ချမည်၊ နေရာပေးမည်ဟု ပြောခဲ့ခြင်း အတွက် အောင်ခိုင်၏ စိတ်ထဲတွင်ပင် စိတ်မကောင်းသလို ဖြစ်၍ သွားရသည်။

အောင်ခိုင် တံခါးကို တွန်းဖွင့်၍ အထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်။ (၁၀) ပေ အိမ်လေးဖြစ်၍ မီးဖိုခန်းက ကျဉ်းကျဉ်းလေး၊ ခြေနှစ်လှမ်းစာမျှသာ ရှိသည်။ မီးဖိုခန်းကို ကျော်ခဲ့ပြီးနောက် အိမ်အတွင်းပိုင်းသို့ မဝင်သေးဘဲ နားစွင့်၍ အကဲခတ်လိုက်သည်။ ဘာသံမှ မကြားရ။ အိမ်ထဲတွင် မီးရောင်လည်း မရှိ။ လမိုက်ညလည်း ဖြစ်သဖြင့် မှောင်မဲ၍ ဘာကိုမျှ မမြင်ရပေ။

အောင်ခိုင်၏ ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေသည့်အပြင် ပုဆိုးအောက်မှ လီးကြီးကလည်း လိုးရတော့မည့် အရေး မျှော်တွေး၍ တောင်မတ်နေသည်။ အောင်ခိုင် အတွင်းပိုင်းသို့ အသာလေး လှမ်းဝင်လိုက်သည်။ မျက်လုံးက အမှောင်ထဲတွင် ကျင့်သားရလာလို့လား မသိ။ ရှေ့နားတွင် ခြင်ထောင် တလုံး ထောင်ထားကြောင်း ရိုးတိုးရိတ်တိတ် မြင်လိုက်ရသည်။

အောင်ခိုင်သည် စိတ်စော၍ ခြင်ထောင်ရှိရာသို့ သွားရန် ခြေလှမ်းပြီးမှ ရပ်လိုက်ပြီး သူ၏ အင်္ကျီကို ချွတ်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ အသာလေး ချလိုက်သည်။ ပြီးမှ အောင်ခိုင်သည် ခြင်ထောင်ဘေးသို့ ချဉ်းကပ်လိုက်သည်။ ခြင်ထောင်ထဲတွင် လူရှိနေတာတော့ သေချာ၏။ အသက်ရှုသံ ပြင်းပြင်းကို ကြားလိုက်သည်။ မအေးမြင့်တော့ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားပြီး အသက်ရှုသံတွေတောင် ပြင်းနေပြီ ဟု တွေးမိပြီး အောင်ခိုင် ပြုံးလိုက်မိသည်။

သူ၏ လီးကြီးကလည်း စောစောကထက်ပင် ပို၍ သန်မာထွားကြိုင်းလာသည်။ ခြင်ထောင်ဘေးတွင် ရပ်လျှက်မှ အောင်ခိုင်သည် သူ၏ ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်လိုက်သည် ။ ပြီးလျှင် ခြေထောက်ဖြင့် ကန်ကာ ခြင်ထောင်ဘေးနှင့် ဝေးရာသို့ ရွေ့ထားလိုက်သည်။

ထို့နောက် သူ့လက်က ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးကို ဆုပ်၍ (၄) ကြိမ် (၅) ကြိမ်မျှ ဂွင်းတိုက်လိုက်ပြီး ထိုင်လိုက်ရာမှ ခြင်ထောင်ကို မ၍ အထဲသို့ ဝင်လိုက်ရာ မွှေးပျံ့သော သနပ်ခါးနံ့က အောင်ခိုင့် ရင်ကို အေးမြစွာ ဆီးကြိုလိုက်သည်။ အောင်ခိုင် လက်ဖြင့် စမ်းလိုက်တော့ အောက်ပိုင်း ထဘီစကို စမ်းမိ၍ ဖြေးဖြေးလေး ဆွဲချွတ်ပြီး ကျွတ်သွားတော့ ခြင်ထောင် အပြင်သို့ ထုတ်လိုက်သည်။ 

အောင်ခိုင်က ဘေးမှနေ၍ သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ ဝမ်းလျားမှောက်၍ ဖက်လိုက်သည်။

“ ဟာ ...”

“ အို ...”

လက်နှိပ်ဓါတ်မီး သုံးလက်၏ အလင်းရောင်က ဝင်းလက်သွားသည်။ မီးရောင်ဖြင့် ကြည့်လိုက်တော့ သူဖက်ထားသည်မှာ မအေးမြင့် မဟုတ်ဘဲ သီတာ ဖြစ်နေလေတော့သည်။ 

အဆုံးတွင်တော့ ဈေးတာဝန်ခံ အောင်ခိုင် တယောက် ကလေးတယောက် အမေ မုဆိုးမ သီတာကို လက်ထပ်၍ ယူလိုက်ရပါတော့သတည်..။

..............................................................

{ မြန်မာပြည်တွင် တချိန်က လွန်စွာခေတ်စားခဲ့သော အပြာစာအုပ်လေးများကို အလွမ်းပြေ ပြန်လည်ဖတ်ရှုနိုင်ဖို့ ရည်ရွယ်ပြီး ယူနီကုဒ် စာစီစံနစ်ဖြင့် စာစီပေးလိုက်ပါသည်။ (ဘကြီးစံ)  }



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။


နှစ်ဆယ်ရာစု စူဠသုဘဒ္ဒါ (စ/ဆုံး)

နှစ်ဆယ်ရာစု စူဠသုဘဒ္ဒါ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ချမ့်မြေ့သာဇံ မောင်မောင်နှံ

ကိုကိုမျိုူမြင့် ထောင်ကျသွားခြင်းသည် ထွန်းတောက်နှင့် မချယ်ရီ တို့ ညှိစွန်းပတ်သက်ဖို့ရန် အကြောင်းခံ ဖြစ်လာသည်။ ကိုမျိုးမြင့်နှင့် မချယ်ရီ တို့ လင်မယားမှာ အသက် (၃၀) ဝန်းကျင်မျှသာ ရှိသေးသည်။ သမီးနှစ်ယောက် ရှိရာ တယောက် (၉) နှစ်ဖြစ်ပြီး တယောက်က (၅) နှစ်အရွယ် ဖြစ်သည်။

ကိုမျိုးမြင့် အလုပ်က တိုက်ခြံမြေကား ပွဲးစားအလုပ်ဖြစ်ပြီး မချယ်ရီက ကွက်သစ်ဈေးတွင် ကွမ်း၊ကွမ်းသီး အစရှိသော ကွမ်းယာဆိုင် ပစ္စည်းအစုံရောင်းသည်။ လင်မယား နှစ်ယောက်စလုံး တယောက်တမျိုးစီ ဝင်ငွေကောင်းကြ၏။ ကိုမျိုးမြင့် ပွဲစားအလုပ်က တချီတချီ ရလိုက်ပြီလျှင် သိန်းပေါင်းများစွာ ရ၏။ မချယ်ရီ ဆိုင်ကလည်း တနေ့တနေ့ အနည်းဆုံး (၇) သောင်း၊ (၈) သောင်းဖိုးခန့် ရောင်းရသည်။

ကွက်သစ်ဈေးနှင့် မနီးမဝေးတွင် ပေတစ်ရာပတ်လည် မြေကွက်ဝယ်၍ သုံးခန်းပတ်လည် နှစ်ထပ်တိုက် တလုံးတွင် မိသားစုလေးယောက် ချမ်းမြေ့ပျော်ရွှင်စွာ နေထိုင်ကြလေသည်။ 

လေညကကြီး၏ ဖြစ်စဉ်ကား အစဉ်ထာဝရ ချောမွေ့ပြေပြစ်နေသည် မဟုတ်ပါ။ အမှတ်မထင်သော အကြောင်းအရာတွေက မထင်မှတ်သော အချိန်တွင် မထင်မှတ်ဘဲ ဖြစ်လာတက်၏။ အထူးသဖြင့် စီးပွါးရေး အဖြစ်ထွန်းဆုံး အချိန်မျိုးတွင် များသောအားဖြင့် ဖြစ်တက်၏။

ငွေကြေးချမ်းသာမှုကို အကြောင်းပြု၍ လူ့စိတ်သည် အရောင်းပြောင်းတက်၏။ ဘဝမာန်တက်တက်၏။ ကိုမျိုးမြင့်က လူမှုဆက်ဆံရေး ကောင်း၏။ အဆက်အသွယ်ကလည်း ကောင်း၏။ လည်ချယ်ပါးနပ်၏။ စီးပွါးရေး မျက်စိ အမြင်ကျယ်၏။ ထို့ကြောင့် ပါးစပ်အလုပ်နှင့်ပင် ကိုမျိုးမြင့် ဝင်ငွေက သိန်းကြီးဂဏန်းရှိ၏။ ငွေသည် လာဘ်ဖြစ်၏။ ထိုလာဘ်နှင့် တွဲ၍ မိန်းမတည်းသူသော စုတ်ပါ ပါလာတက်သည်။ မိန်းမအားလုံးကို မဆိုလိုသော်လည်း မိန်းမတော်တော်များမှာ ငေမက်လေ့ရှိကြသည်။

ကိုမျိုးမြင့်တွင် ငွေရှိ၏။ ထို့ကြောင့် ငွေမက်သော မိန်းမတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည်နေတော့သည်။ 

ဝိုင်းဝိုင်းလည်နေသော မိန်းမတွေထဲက မကြည်ကြည်မိုးနှင့် ညှိစွန်းခဲ့ပြီး မကြည်ကြည်မိုး၏ မုဒိန်းမှုနှင့် တရားဆွဲဆိုခြင်းကို ခံခဲ့ရပြီး ထောင် (၇) နှစ် ကျခဲ့ရသည်။

သွေယသားနှင့် တည်ဆောက်ထားသည်ဖြစ်၍ ကာမဆန္ဒ ဆိုသည်မှာ လူတိုင်းရှိကြသည်သာ။ တချို့က ကာမဆန္ဒကို အသိတရားနှင့် ထိန်းချုပ်နိုင်ကြ၏။ တချို့က စိတ်အလိုလိုက်၍ ထင်တိုင်းကျဲ သောင်းကြမ်းကြ၏။ အထူးသဖြင့် တဏှာရမ္မက် ကြီးသူများ ငွေရှိပြီဆိုလျှင် အဟိတိရစ္ဆာန်ထက် ဆိုးရွားလှပေသည်။

ကိုမျိုးမြင့်သည် ကာမဂုဏ်ကို အားပေးသော မေထုန်ရာသီတွင် စန်း၊လာဘ်၊သောကြာ ပူးယှင်နေခိုက် မွေးဖွားလာသူ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သွေးသား သောင်းကြမ်း၏။ အလားတူ မချယ်ရီကလည်း မေထုန်ရာသီတွင် စန်းလာဘ်ပူးနေပြီး ၎င်း၏ အိမ်ထောင်ရေး ဘဝဖြစ်သော (၇) တန် ဓနုရာသီတွင် အင်္ဂါ၊သောကြာ ပူးယှဉ်နေသည် ဖြစ်ရာတဏှာရာဂ သွေးသားဆန္ဒ အားကြီးသူပင် ဖြစ်သည်။

ဤသို့ ယောင်္ကျားရော မိန်းမပါ တဏှာရာဂ၊ ကာမဆန္ဒ အားကြီးကြသည် ဖြစ်၍ သူတို့လင်မယားသည် တွဲဖက်ညီသော လင်မယား ဖြစ်သည်။

သို့သော် မချယ်ရီက ကိုမျိုးမြင့်လို အပြင်မှာ ဗွက်ပေါက်လောက်အောင် သောင်းကြမ်းဖောက်ပြန်ခြင်း မရှိပါ။ မိမိ၏ လင်တော်မောင်နှင့်ပင် ကာမဆန္ဒ ကြည့်ဝနေသည် ဖြစ်၍ ယခုချိန်ထိ အိမ်ထောင်ရေး ဖောက်ပြန်မှု မရှိသေးပါ။

မိန်းမကျမ်းကြေထားသော ကိုမျိုးမြင့်က တဏှာရာဂ အားကြီးလှသော မချယ်ရီကို အပီအပြင် ထိန်းချုပ်ထားနိုင်ပါသည်။ 

ကိုမျိုးမြင့်သည် အရက်ကို အလွန်အကျွံ သောက်လေ့ရှိသော အရက်သမားကား မဟုတ်ပါ။ သိူ့သော် ကာမအားကို တိုးပွါးစေသော ဆေးမြစ်နှင့် စိမ်ထားသော အရက်၊ တိရိစ္ဆာန်တို့၏ သွေးနှင့် စိမ်ထားသော အရက်များကို ကာမစွမ်းပကား ကြီးမားစေဖို့ နေ့စဉ် ပုံမှန်သောက်လေ့ရှိသည်။ အလားတူ မချယ်ရီကိုလည်း တိုက်လေ့ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့လင်မယား ကာမဆက်ဆံလျှင် တိရိစ္ဆာန်များသဖွယ် အလွန်ကြောက်မက်ဖွယ် ကောင်းလောက်အောင် ကြမ်းလွန်း ရမ်းလွန်း လှပါသည်။

အခု ကိုမျိုးမြင့် တယောက် မုဒိန်းမှုနှင့် ထောင်ကျသွားသည်။ မနေ့က အမိန့်ချခြင်း ဖြစ်သည်။

မကြည်ကြည်မိုးနှင့် ကိုမျိုးမြင့်တို့ ညိစွန်းနေကြသည်မှာ ကြာပြီ။ သို့ဖြစ်ပါလျှက် မကြည်ကြည်မိုးက မုဒိန်းမှုနှင့် တရားဆွဲဆိုခြင်းမှာ ကိုမျိုးမြင့်က မကြည်ကြည်မိုး အပေါ် ငွေကြေားကိစ္စနှင့်ပတ်သက်၍ အကြီးအကျယ် ဖျံကျခဲ့၍ ဖြစ်သည်။

သိန်းသုံးထောင် အရောင်းအဝယ်ဖြစ်မည့် တိုက်နှင့် ခြံမြေကို မကြည်ကြည်မိုးထံ ရောင်းလိုသူများက အပ်နှံခဲ့၏။ မကြည်ကြည်မိုးက ထိုကိစ္စအတွက် ကိုမျိုးမြင့်နှင့် ပူးပေါင်းသည်။ ကိုမျိုးမြင့်၏ အစွမ်းကြောင့် ဝယ်လက်ပေါ်ခဲ့သည်။ ရရှိသည့် ပွဲခကို တယောက်တဝက်ဆီ ခွဲယူကြရန်  သဘောတူထားပြီး ဖြစ်သော်လည်း ကိုမျိုးမြင့် ဖျံကျ၍ သုံးပုံတပုံမျှသာ မကြည်ကြည်မိုးကို ပေးသည်။ ထို့အတွက် မကြည်ကြည်မိုး ယမ်းပုံမီးကျ ဒေါပွခဲ့ရသည်။

.......................................................

“ ဘယ်လိုလဲ ကိုမျိုး တယောက်တဝက်စီဆို....”

“ မိုးကလဲကွာ...တကယ် ဝယ်လက်ရှာရတာက ကိုယ်ပဲ ဥစ္စာ...မိုးက ဘာမှ လှုပ်ရှားရတာမှ မဟုတ်တာ...ဒီလောက်ဆို တော်ရောပေါ့....”

ထိုညက ကိုမျိုးမြင့်နှင့် မကြည်ကြည်မိုးတို့ ငွေကိစ္စနှင့် ပတ်သက်ပြီး စကားအခြေအတင် ပြောကြရသည်။ 

ကိုမျိုးမြင့် ပါးစပ်က အရက်နံ့ထွက်နေသည်။ အရက်မှ ရိုးရိုးအရက်နံ့ မဟုတ်ပါ။ ခွေးလဥ ခွေးသိုနှင့် စိမ်ထားသော ကာမစွမ်းရည်တိုး အရက်ဖြစ်၏။ 

သူ့စိတ်ကူးက ဒီညတွင် မကြည်ကြည်ဝင်းနှင့် တညလုံး ကာမအပျော်ကျူးရန် စိတ်ကူးထားသည်။ အိမ်က မိန်းမကလည်း ရလာသော ငွေစက္ကူထုတ်တွေကို ကြည့်ပြီး လောဘဇောနှင့် ကြည်နူးနေသည် ဖြစ်၍ ကိုမျိုးမြင့်က အလုပ်ကိစ္စ တိုင်ပင်စရာရှိ၍ ဒီည မြို့ထဲမှာ အိပ်မည့်အကြောင်း မှာခဲ့သည်ကို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူနှင့် ခွင့်ပြုခဲ့သည်။

မကြည်ကြည်မိုး မျက်နှာက မကျေနပ်စိတ်နှင့် အတူ အတော်လေး တင်းမာနေသည်။ သူမဖက်က ကြည့်လျှင်လည်း ကိုမျိုးမြင့် လုပ်ရပ်က တကယ် ကျေနပ်စရာ မရှိ။

“ ရှင်ဟာ မိန်းမလောက်မှ အတင့်မရှိတဲ့ အညံ့စား ယောင်္ကျားပဲ...ဒီခွင်ကို စတွေ့တာ ကျမပါ...ရှ့င်ကို ယုံကြည်လို့ အခွင့်အရေးကို တဝက်ခွဲပေးလိုက်တာ ကိုမျိုးမြင့်....”

“ စောစောက ပြောထားပြီးပြီပဲ..မိုးရာ..တကယ်တမ်း သွားလာ လှုပ်ရှားရတာက ကိုယ်ပဲ ဥစ္စာ..မိုးက ထိုင်နေရင်းနဲ့ အလကားရတာပဲ....”

“ ဒါဖြင့် တယောက်တဝက်စီ ပြောတုန်းက ဘာလို့ ရှင်က သဘောတူ လက်ခံခဲ့တာလဲ....”

“ အပိုတွေ ပြောမနေပါနဲ့ ..မိုးရာ..အခုလိုရတာ မင်းအစွမ်းအစနဲ့ရတာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာလဲ သဘောပေါက်ပါ....”

“ အော..ရှင်က ဒီလိုလား..ရတယ် ကိုမျိုးမြင့် ..ဒီနေ့က စပြီး ရှင်နဲ့ကျမ ဘာမှ ပတ်သက်စရာ မလိုတော့ဘူး...ရှင် အခုထွက်သွားတော့....”

“ ကိုယ်..မိုးနှင့် အတူနေချင်လို့ လာတာပါ ..မိုး....”

“ ဘာရှင့်....”

မကြည်ကြည်မိုးက မီးဝင်းဝင်းတောက်သော ဒေါသမျက်လုံးတို့ဖြင့် ကြည့်ရင်း အော်ထဲ့လိုက်သည်။

“ ကဲပါ..မိုးရာ..နောက်တခွင်ကျရင်..မိုးကို သုံးပုံ နှစ်ပုံပေးမယ်..ကိုယ်လည်း သုံးစရာလေးတွေ ရှိနေလို့ ဒီတခေါက်တော့ ခွင့်လွှတ်ပါနော်....”

ကိုမျိုးမြင့်က ပြောပြောဆိုဆို မကြည်ကြည်မိုး ရှိရာ ဆိုဖာဖက်ဆီသို့ စားပွဲခုံကို ပတ်ကျော်ရင်း ကူးလာ၏။ ပြီးတော့ မကြည်ကြည်မိုး ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်မည် ပြုရာ မကြည်ကြည်မိုးက

“ ကိုမျိုးမြင်..ရှင် လူကမွေးတာမှ ဟုတ်ရဲ့လားဟင်..ကျမ ရှင်နဲ့ မပတ်သက်တော့ဘူးလို့ ပြောနေတာ ရှင်နားပင်းနေသလား....”

ကိုမျိုးမြင့်က မကြည်ကြည်မိုး စကားကို ဂရုလုံး၀ မစိုက်ဘဲ ဘေးတွင်ဇွတ်ဝင်ထိုင်ပြီး ပွေ့ဖက်လိုက်၏။ 

ခွေးသို ခွေးလဥ နှင့် စိမ်ထားသော အရက်က ကောင်းကောင်းကြီး သတ္တိပြလာပြီ ဖြစ်၍ ကိုမျိုးမြင့်တယောက် တော်သလင်းခွေးကဲ့သို့ ကာမဇောတွေ မွှန်ထူသောင်းကြမ်းလာသည်။ မကြည်ကြည်မိုးက သူ့ကို ဖက်ထားသော ကိုမျိုးမြင့် လက်တွေကို အတင်းဆွဲဖယ်သည်။

“ လွှတ်..လွှတ်နော်..ကိုမျိုးမြင့်...ကျမ..အော်လိုက်မှာနော်....”

ကိုမျိုးမြင့်က လုံး၀ မလွှတ်ပါ။ ဇွတ်ဖက်ထားရင်း မကြည်ကြည်မိုး နို့အုံကြီးတွေကို မျက်နှာအပ်၍ ပွတ်လူးနေ၏။ 

သူ့အပြုအမူတွေက သာမန်အချိန်ဆိုလျှင် ကျေနပ်နှစ်သက်စရာ ဖြစ်ကောင်းဖြစ်မည်။ ယခုမူ ငွေကြေးကိစ္စအတွက် အကြီးအကျယ် မကျေမနပ် ဖြစ်နေသော မကြည်ကြည်မိုး အဖို့ ဒေါသမီးခဲကို အစွမ်းကုန် ဆွပေးလိုက်သလို ဖြစ်ကာ ဝုန်းကနဲ ပေါက်ကွဲသွား၏။ 

တကိုယ်လုံး ဒေါသစိတ်က လွှမ်းမိုးထားသဖြင့် ကိုမျိုးမြင့်၏ တဏှာရာဂစိတ်က မကြည်ကြည်မိုး၏ ဒေါသတံတိုင်းကို ထိုးဖောက်ကျော်လွှားနိုင်ခြင်း အလျဉ်းမရှိဘဲ ဖြစ်နေပါတော့သည်။

ကိုမျိုးမြင့်က အင်္ကျီကြယ်သီးများကို ဖြုတ်မည်ပြုရာ မကြည်ကြည်မိုးက လက်နှင့်တွန်းဖယ်လိုက်သဖြင့် အပေါ်အင်္ကျီကို ဆွဲဖြဲသလို ဖြစ်ကာ အင်္ကျီများ ပြဲထွက်သွား၏။ ရုန်းကန် ကုတ်ဖဲ့နေသဖြင့် ကိုမျိုးမြင့်ကလည်း မထူးဇာတ်ခင်းကာ အတွင်းခံ ဘရာစီယာကို အားနှင့် ဆွဲဖြတ်လိုက်သည်။

“ ကဲဟာ..ကဲဟာ..အင့်....”

ရုန်းရင်းကန်ရင်း လွတ်ထွက်လာသော လက်တဖက်နှင့် ကိုမျိုးမြင့် မျက်နှာကို ဆွဲကုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ကိုမျိုးမြင့် မျက်နှာတပြင်လုံး ပူကနဲ စပ်ဖျင်းဖျင်းဖြစ်သွား၏။ ဒေါသစိတ်နှင့် ရမ္မက်စိတ်တို့ ရောထွေးနေသော ကိုမျိုးမြင့်မှာ တကယ့်ကို တော်သလင်းခွေး တကောင်ကဲ့သို့ ဇွတ်အဓမ္မ ကာမပြုကျင့်ရန် အသည်းအသန် ကြိုးစားနေသည်။ 

နာကျဉ်းစိတ် မကျေနပ်စိတ်တွေ ပြင်းထန်လျှက်ရှိသော မကြည်ကြည်မိုးကလည်း ကိုမျိုးမြင့် အပြုအမူကို အလွန်အမင်း စက်ဆုတ်လှသည်ဖြစ်၍ ရုန်းကန်ကုတ်ဖဲ့လျှက်သာ ရှိပါတော့သည်။

ယောင်္ကျားတယောက်၏ အင်အားနှင့် ယှဉ်ပြိုင်ဖို့ဆိုသည်မှာ မိန်းမတယောက်အဖို့ လွယ်ကူသော အရာမဟုတ်ပေ။ ရုန်းကန်နေသည့်ကြားက မကြည်ကြည်မိုးတယောက် ကိုမျိုးမြင့်၏ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ချုပ်ကိုင်မှုအောက်တွင် ကျရောက်သွားသည်။

ရမ္မက်ဇောတွေ ထန်လာပြီဖြစ်၍ ကိုမျိုးမြင့် အင်အားတွေက သာမန်အချိန်ထက် ကြီးမားနေသည်။ မကြည်ကြည်မိုး လက်နှစ်ဖက်ကို သူ့ညာဘက်လက်နှင့် နောက်ပြန်ချုပ်ကာ ဘယ်လက်က ထမီကို အတင်းဆွဲချွတ်သည်။ မကြည်ကြည်မိုးက ထမီချွတ်မရစေရန် သူ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆိုဖာပေါ် တင်ပြစ်လိုက်သည်။ သည်တော့ ဆိုဖာကို ကျောမှီ၍ ဆောင့်ကြောင့် အနေထား ဖြစ်သွား၏။ 

ရသည့်တက်နှင့် လှော်မည့်ထုံးကို ကောင်းကောင်းကြီး နှလုံးပိုက်ထားသော ကိုမျိုးမြင့်က ထမီအောက်စကို ဆောင့်ဆွဲလိုက်ပြီး ဒူးနှစ်ချောင်းကို ပင့်ထောင်လိုက်သည်။ မကြည်ကြည်မိုး ကျောပြင်က နောက်သို့ အနည်းငယ်လန်သွားသည်။

လက်နှင့် ပုဆိုးချွတ်လျှင် အနေအထား ပျက်သွားမည်စိုး၍ ကိုမျိုးမြင့်က သူ့ပုဆိုးကို ခြေမနှင့်ညှပ်၍ မရရအောင် ချွတ်သည်။ ပုဆိုးကျွတ်သွားသည်နှင့် သူ့ပေါင်ကြားက လီးတန်ကြီးမှာ တန်းတန်းမတ်မတ်ကြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာ၏။

ကိုမျိုးမြင့်က မကြည်ကြည်မိုး၏ လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဒူးနှစ်ချောင်းကို အပီအပြင် ချုပ်ထားရင်းကပင် သူ့လီးကြီးကို ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ အားမာန်ထည့်၍ ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။

ငါးလက်မခန့် လုံးပတ်ရှိပြီး ခုနှစ်လက်မခန့်ရှည်သော လီးတန်ညိုကြီးက မကြည်ကြည်မိုး စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ ဇွတ်တိုးဝင်သွားသည်။ မကြည်ကြည်မိုး စောက်ဖုတ်တခုလုံး စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်းနှင့် ပူကျဉ်သွား၏။ 

ဒေါသစိတ်၊ နာကြည်းစိတ်၊ မခံရပ်နိုင်စိတ်၊ မာနစိတ်တွေက လွှမ်းမိုးနေသဖြင့် စောက်ဖုတ်ထဲ ဇွတ်ဝင်လာသော လီးတန်ကြီးကြောင့် ကာမရာဂစိတ် ဖြစ်မလာသည့်အပြင် ဒေါသတွေ အကြီးအကျယ် ပေါက်ထွက်ကုန်သည်။ စူဠသုဘဒ္ဒါထက် အဆပေါင်းများစွာ သာသော အငြှိုးအာဃာတစိတ်တွေ တကိုယ်လုံး ပျံ့နှံ့သွားသည်။ မကြည်ကြည်မိုးက ခေါင်းကို ဇွတ်စောင်း၍ သူမလက်နှစ်ဖက်ကို ချုပ်ထားသော ကိုမျိုးမြင့်၏ ညာဘက် လက်ဖျံကို တအားကိုက်ပြစ်သည်။

ကိုမျိုးမြင့် အားကနဲ အော်လိုက်ပြီး မကြည်ကြည်မိုး ခေါင်းကို သူ့ခေါင်းနှင့် ဆတ်ကနဲ ရိုက်ချလိုက်သည်။ ခွပ်ကနဲ မြည်သံနှင့်အတူ ခေါင်းထဲ မိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကိုက်ထားသော လက်ကို လွှတ်လိုက်သည်။ ကိုမျိုးမြင့် လက်ဖျံမှာ သွားရာကြီး အကွင်းလိုက် နစ်ထင်နေပြီး သွေးတွေစို့လာသည်။

ထိုနာကျင်သော ဝေဒနာက ကိုမျိုးမြင့်၏ ရာဂစိတ်ကို အဟုန်ပြင်းစွာ ပေါက်ကွဲထွက်စေသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့လီးကြီးနှင့် အဆက်မပြတ် အချက်ပေါင်းများစွာ ဆောင့်ဆောင့်လိုးတော့သည်။ 

ရာဂစိတ် အခံမရှိနေသည့်အတွက် ကြည်ကြည်မိုး တယောက် ဖီလင်မတက်လာဘဲ နာကျင်မှုဒဏ်ကိုသာ ဆက်ကာဆက်ကာခံနေရ၏။ မကြည်ကြည်မိုး အံကို တင်းတင်းကြိတ်ထားသည်။ မျက်လုံးအိမ်ထဲမှ မျက်ရည်တွေ စီးကျနေသည်။ စောစောက အရှိန်ပြင်းစွာ အရိုက်ခံထားရသည့်အတွက် ခေါင်းတခုလုံး မူးနောက်နေ၏။

“ ဖွတ်..ဖွတ်..ဖွတ်..ဖွတ်..ဘွပ်....ဖွတ်..ဖတ်..ဘွပ်...ဖွတ်....”

“ အစ်...အင့်..အစ်...ကျွတ်....တောက်....”

အချက်ပေါင်း (၁၅၀) လောက် မနားတမ်း ဆောင့်လိုးပြီးသော အခါ ကိုမျိုးမြင့် လချောင်းထဲမှ လရည်တွေ ဗျင်းကနဲ ပန်းထွက်ကုန်သည်။ ထို အခိုက်ကလေးတွင် မကြည်ကြည်မိုးက စားပွဲခုံကို ခြေထောက်နှင့် တအား ဆောင့်ကန်ပြစ်လိုက်သည်။

“ ဝုန်း...ချလွမ်း....ခွမ်း....”

စားပွဲခုံ လဲသွားသည်နှင့် ခုေ့ပါ်ရှိ ပစ္စည်းများမှာ အောက်ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ လွင့်စင်ကျကွဲကုန်၏။ တဖက်တိုက်ခန်းမှ မမြင့်ရီတို့ လင်မယားမှာ အပြင်ထွက်ရန် သော့ပိတ်ခိုက် မကြည်ကြည်မိုး အခန်းထဲမှ ဝုန်းဒိုင်းသံ ကြားသဖြင့် တံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်ရာ ကိုမျိုးမြင့်က မကြည်ကြည်မိုးကို အတင်းအဓမ္မပြုကျင့်နေပုံနှင့် ဖရိုဖရဲ ပြိုလဲနေသော စားပွဲခုံနှင့် အကွဲအရှများကို တွေ့လိုက်ရသည်။

တံခါးကို အသာပြန်စေ့လိုက်သည်။ ကိုသောင်းစိန်က မမြင့်ရီလက်ကို ဆွဲခေါ်ပြီး အောက်ထပ်သို့ ခပ်သွက်သွက် ဆင်းလာသည်။

“ မိန်းမ..ဒီမှာ ခဏစောင့်နေ...ကိုယ် လူကြီးတွေ သွားခေါ်မယ်....”

လူကြီးတိုက်ခန်းက နှစ်ခန်းကျော်ရှိ အောက်ထပ်အလွှာမှာမို့ မဝေးပါ။ ကိုသောင်းရှိန် အကျိုးအကြောင်း မြန်မြန်ရှင်းပြပြီး လူကြီးတွေ ခေါ်လာ၏။ စုစုပေါင်း ငါးယောက်ခန့် ပါလာသည်။ လူကြီးတယောက်က နီးရာရဲစခန်းကို ဟမ်းဖုန်းနှင့် လှမ်းအကြောင်းကြား၏။

သုတ်ရည်တွေ ထွက်၍ တချီပြီးသွားသည့်တိုင် ကိုမျိုးမြင့်က ဆက်၍ ဆောင့်နေသည်။ ထိုအခိုက် တံခါးကို ဝုန်းကနဲ ထု၍ ဆွဲဖွင့်ကာ လူကြီးတွေ ဝင်လာ၏။ ကိုမျိုးမြင့် သူ့လီးကို ကပျာကယာ ဆွဲနှုတ်လိုက်ပြီး ပုဆိုးကို ကောက်ဝတ်လိုက်၏။ 

“ ဟေ့ကောင်..အေးအေးဆေးဆေးနေ ..ရဲတွေပါတယ်....”

မကြည်ကြည်မိုးက ထမီကို ဆွဲဖုံးလိုက်ပြီး အသက်ပြင်းပြင်းရှုကာ မိန်းနေသည်။ သူမ တကိုယ်လုံး နာကျင်နေပြီး ခေါင်းထဲမှာလည်း မူနောက်နေ၏။ 

အင်္ကျီတွေက စုတ်ပြဲနေပြီး ရင်သားတွေက မလုံတလုံ ဖြစ်နေသည်။ 

ကိုမျိုးမြင့် တယောက် အူကြောင်ကြောင်နှင့် ငူငူကြီး ရပ်နေမိသည်။ မကြာမီ ရဲတွေ ရောက်လာပြီး စစ်ဆေးမေးမြန်းပါတော့သည်။ မကြည်ကြည်မိုးက သူ့ကို အဓမ္မပြုကျင့်ပြီး တိုင်ချက်ဖွင့်၏။ 

............................................

နောက်တရက်...

အလိုမတူဘဲ မိန်းမတယောက်ကို အဓမ္မကာမဆက်ဆံမှု (မုဒိမ်းမှု) ဖြင့် ရုံးတင်တရားစွဲ၏။ ကိုသောင်းစိန်တို့ လင်မယားနှင့်တကွ ရပ်ကွက်လူကြီးများပါ မျက်မြင်သက်သေ ရှိနေ၍ အမှုက ခိုင်လုံထင်ရှားနေရကား တရားရုံးက ကိုမျိုးမြင့်ကို ထောင် (၇) နှစ်ချလိုက်၏။

ထိုသတင်း ကြားလျှင်ကြားခြင်း မချယ်ရီတယောက် မျက်လုံးတွေ ပြာဝေကာ မေ့မတက် ဖြစ်သွားသည်။ လာသတင်းပေးသော ရဲသားက အကြောင်းစုံ ရှင်းပြပြီး

“ အမှုက ခိုင်လုံထင်ရှားနေတော့ ထောင်ကျမှာ သေချာတယ် အမ..နေ့လည် (၁) နာရီလောက် အမိန့်ချမယ်...လိုအပ်တာတွေ ယူပြီး..လိုက်ခဲ့ပါ..

“ ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ပါ ရှင်....”

ကလေးနှစ်ယောက်ကို လုံးဝပြောလို့မဖြစ်၊ မချယ်ရီ တခေါင်းလုံး မီးတောက်နေသည်။ သူတို့လင်မယားက ဒီနယ် ဒီဇာတိများ မဟုတ်၍ တိုင်ပင်စရာ အရင်းအချာလည်း မရှိ။ သူတို့လို ဒီနယ်သား မဟုတ်သော်လည်း သူတို့နှင့် ခြံချင်းကပ်လျှက် တိုက်တွင် တကိုယ်တည်းနေသော ထွန်းတောက် ခြံဖက်သို့ ကူးခဲ့သည်။ 

ထွန်းတောက်က သူတို့ လင်မယားနှင့် ခင်မင်ရင်းနှီးနေသည်။ သူ့တွင်ရှိသော ပတ္တမြားနှင့်ကျောက်စိမ်းများကို ဝယ်လက်နှင့်တွေ့၍ ကိုမျိုးမြင့်ပင် ရောင်းပေးခဲ့သည်။

မြေကွက်ဝယ်ရန် ကိစ္စကိုပါ ကိုမျိုးမြင့်နှင့် တိုင်ပင်ထားပြီး ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဆွမျိုးမဟုတ်သော်လည်း အားကိုးစရာ တိုင်ပင်စရာ ရှိ၍ ထွန်းတောက် တယောက်သာ ရှိပါတော့သည်။

ထွန်းတောက် နံနက်စာစားပြီး ဂျာနယ်တစောင် ဖတ်နေစဉ် မချယ်ရီ ရောက်လာသည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှိ ဆက်တီခုံပေါ် ဝင်ထိုင်ရင်း

“ မောင်လေးရယ်..မမကို..ကယ်ပါဦး....”

မချယ်ရီက ထိုသို့ပြောရင်း ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုချပါတော့သည်။

“ ဘာ..ဘာဖြစ်လို့လဲ မမ....”

“ မင်း အကိုကြီး မုဒိန်းမှုနဲ့ အဖမ်းခံရလို့ ဒီနေ့ နေ့လည် (၁) နာရီမှာ အမိန့်ချမယ်လို့ စောစောက ရဲသား တယောက် လာအကြောင်းကြားတယ်...အဟင့်..ဟင့်..အီး..ဟီး...မမကို ကယ်ပါ..ကယ်ပါဦး..မောင်လေးရယ်....”

ထွန်းတောက်က သိချင်သမျှကို မေးသည်။ မချယ်ရီကလည်း ရဲသားထံမှ ကြားသိရသမျှ အလုံးစုံ ပြောပြ၏။

“ ဟင်း....”

ထွန်းတောက် တယောက် သက်ပြင်းရှည်ကြီး ချလိုက်၏။ ထို့နောက် မျက်နှာကျက်ကို မော့ကြည့်ရင်း

“ ဒီလိုဆိုရင်တော့ ထောင်ကျမှာ သေချာတယ်..မမ...လိုက်နေရင် ငွေကုန်ရုံပဲရှိမှာ..ဒီတော့ ငွေကုန် ခံမနေနဲ့တော့...ထောင်ထဲမှာ ချမ်းချမ်းသာသာ နေလို့ရဖို့ အတွက်သာ စဉ်းစားပေတော့...ဖြစ်လာမှတော့ မထူးပါဘူး...ငိုမနေပါနဲ့တော့...ကျွန်တော် တက်စွမ်းသမျှ ကူညီပါ့မယ်....”

“ မမကို ကူညီပါ..မောင်လေးရယ်...မမ ဘာမှ ..နားမလည်ဘူး...ခေါင်းထဲလဲ ..မီးတောက်နေပြီ...ပြီးရင် မမနဲ့ လိုက်ခဲ့ပါဦးနော်....”

“ လိုက်မှာပေါ့ ..မမရာ..ကလေး နှစ်ယောက်ရော သိပြီးပလား....”

“ ဟင့်အင်း..မသိသေးဘူး....”

“ အဲဒါ ကောင်းတယ်...ခါတိုင်းလည်း ခရီးထွက်နေတာပဲ...ခရီးထွက်တယ်လို့ ပြောထားပေါ့..ဘယ်အချိန်လောက်..သွားမှာလဲ....”

“ (၁၀) နာရီလောက်ပေါ့...မမ လုပ်စရာရှိတာ လုပ်ထားလိုက်မယ်နော်.......”

“ ဟုတ်ကဲ့...ဟုတ်ကဲ့....”

မချယ်ရီ ပြန်သွား၏။ အရွယ်ကောင်းဆဲ၊ အလှသွေးကြွဆဲ၊ သွေးသား ဆူဖြိုးဆဲ မချယ်ရီ၏ နောက်ကျောကို ကြည့်၍ ထွန်းတောက် ရင်ထဲ လှိုင်ခုန်သွားသည်။

....................................................

အမိန့်ချပြီး ကိုမျိုးမြင့်ကို လက်ထိပ်ခတ်၍ အချုပ်ကားနှင့် ခေါ်သွားသည်။ မချယ်ရီ တယောက် ပဋာမြေလူး ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ကိုမျိုးမြင့် မျက်နှာမှာလည်း လက်သည်းကုတ်ရာ အစင်းကြောင်းကြီးနှင့် ညာဖက်လက်ဖျံတွင်လည်း သွားရာ အကွင်းလိုက်ကြီး ထင်နေကာ ညိုမဲယောင်ကားနေသည်။

“ ညီလေး..မင်းမမကို..ဂရုစိုက်ပါကွာနော်...အကို..စိတ်ချပါရစေ....”

“ ဟုတ်ကဲ့... ဂရုစိုက်ပါ့မယ့်..အကို...အကိုသာ ကျန်းမာအောင်..အစစ ..ဂရုစိုက်ပါ......”

ကိုမျိုးမြင့်က အချုပ်ကားပေါ် မတက်မီ ထွန်းတောက်ကို တတွတ်တွတ်မှာနေသည်။ မချယ်ရီကတော့ မျက်ရည်နှင့်မျက်ခွက် ငိုလျှက်သာ နေ၏။

“ ကဲ..မမ..ငိုမနေပါနဲ့တော့...ကလေးတွေ ကျောင်းမဆင်းခင် အိမ်ရောက်နှင့်မှ ဖြစ်မယ်....ခေါင်းအေးအေး ထားလိုက်ပါတော့...ရှေ့လုပ်စရာတွေ အများကြီး ရှိသေးတယ်..တိုင်ပင်သင့်တဲ့ လူတွေနဲ့ တိုင်ပင်ပြီး ပေးသင့်တာတွေ ပေးရဦးမှာ..လာ..ပြန်ကြပါစို့....”

“ မမ ပူတာက ကလေး နှစ်ယောက်အတွက်ပါ...မောင်လေးရယ်...ကိုမျိုးကိုတော့ စိတ်နာတယ်...စိတ်လဲကုန်တယ်...သူများကြားလို့မှ မကောင်းဘူး..မုဒိမ်းမှုတဲ့...ဖြစ်နိုင်ရင်..ကွာတောင် ပစ်လိုက်ချင်တယ်...သူအပြင်မှာ ရှုပ်နေတာ မမ ရိပ်မိပါတယ်...ဒါပေမယ့် ..မိသားစုကလေးကို ပြည့်စုံလုံလောက်အောင် ရှာပေးနေတာမို့ သဘောမတွေ့လှပေမယ့် ပြောမထွက်ခဲ့ပါဘူး...ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ပဲ..ကျိတ်မှိတ်မြိုသိပ်နေခဲ့ပါတယ်...သူဖောက်ပြန်ခဲ့သလို မမ မဖောက်ပြန်ခဲ့ပါဘူး...သူ့ကတော့ ကလေးနှစ်ယောက်ရဲ့ မျက်နှာကိုတောင် မထောက်ဘူး...အဟီး..ဟီး..အဟင့်..ဟင့်....”

“ မငိုပါနဲ့လို့ ပြောနေတာ မမရာ...ဘာလဲ ကျွန်တော့်ကို မယုံလို့လား....”

ထွန်းတောက် အသံက နည်းနည်း မာသွား၏။ 

“ ယုံပါတယ် ငါ့မောင်ရယ်..ဖြစ်နိုင်ရင် မမ ဒီအရပ်မှာကို မနေချင်တော့ဘူး....”

“ ကဲ..ထားပါ မမရာ..အခု လက်တွေ့လုပ်စရာရှိတာကိုလုပ်...မမဖြစ်ချင်တာကို တဖြေးဖြေးချင်း စဉ်းစားတာပေါ့...အဓိကက ကလေးတွေ မရိပ်မိဖို့ အရေးကြီးတယ်...ပျော်ပျော်နေတက်ရတယ် မမရဲ့...သောကပရိဒေ၀ ဆိုတာ လူကို ဒုက္ခပေးတဲ့ အဆိပ်ပဲ...အကိုကြီး..ခုလို ဖြစ်ရတာ သူ့မိုက်ပြစ်နဲ့သူ..သူပါသည်ဖြစ်စေ..မပါသည်ဖြစ်စေ..ကိုယ့်လမ်း ကိုယ်လျှောက်တက်ရမှာက မမတာဝန်..မမရဲ့ဘေးမှာ ကျွန်တော် အမြဲရှိနေမှာပါ....”

“ ဒီလိုဆိုရင် မမ သိပ်အားရှိတာပေါ့..မမရယ်....”

နှစ်ယောက်သား အကြည့်ချင်း ဆုံသွား၏။ နှလုံးသား တဝိုက်တွင် လှိုက်ကနဲ ခုန်သွားပြီး အပြုံးချင်းယှက် လိမ်လိုက်ကြသည်။

“ ကျွန်တော် မြို့ထဲ ခဏသွားလိုက်ဦးမယ်...အစိမ်းကိစ္စ အဆင်ပြေဖို့ များတယ်..အဆင်ပြေရင် (၅၀၀) လောက်တော့ ရမှာပါ...ကျွန်တော်က (၇၀၀) ဆိုထားတယ်...အဆင်ပြေရင် မမ ကံကောင်းပြီလို့ မှတ်....”

“ ညနေ ..ဒီမှာ ထမင်းစားရမယ်နော်..သိပ်လဲ မိုးချုပ်မနေနဲ့....”

“ ဘာဟင်းနဲ့ ကျွေးမှာလဲ....”

“ အသဲဟင်း...အသဲဟင်း....”

ထွန်းတောက် ကျေနပ်စွာ ပြုံးရင်း ဆိုင်ကယ်နှင့် မြို့ထဲ ထွက်လာခဲ့သည်။ ကိစ္စဝိစ္စတွေ ပြီးသည်နှင့် ထွန်းတောက် ပြန်လာသည်။ အရောင်းအဝယ် ကိစ္စက သိန်း (၆၀၀) နှင့်ပြတ်သွားသည်။ ထွန်းတောက် ကျေနပ်ပါသည်။ အပြန်တွင် မချယ်ရီ သမီးနှစ်ယောက်အတွက် ကစားစရာ လက်ဆောင်တွေ ဝယ်လာသည်။ ကလေးနှစ်ယောက်ကို ပိပိရိရိ ဖုံးထားဖို့ ထွန်းတောက် အကြံထုတ်ရသေးသည်။

သူ့အကြံက အခိုက်အတန့် လပေါင်းများစွာတော့ ထိန်းထားနိုင်လောက်ပါသည်။ မချယ်ရီနှင့်တော့ စည်းဝါးကိုက် တိုင်ပင်မထားရသေး။ ဟိုကျမှ မီးစင်ကြည့်ကရတော့မည်။

....................................................

“ တီ..တီတီ....တီ..တီ....”

ဆိုင်ကယ်သံ ပေးရင်း ထွန်းတောက် ခြံထဲဝင်လာ၏။ မချယ်ရီအိမ်ထဲက ပြေးထွက်လာသည်။ သူမမျက်နှာမှာ ကြည်လင်သော အပြုံးရိပ်တွေ ထင်ဟပ်နေ၏။ မချယ်ရီ မျက်နှာလှလှလေးကို တဝကြီး ကြည့်လိုက်ရင်း ထွန်းတောက် ရင်ထဲ အေးမြသွား၏။ နေလည်ကလို အပူသည်ရုပ်မျိုးဆိုလျှင် သူလည်း စိတ်ချမ်းသာမည် မဟုတ်ပါ။

“ မျှော်လိုက်ရတာ ...မောင်လေးရယ်....”

မချယ်ရီက မျက်စောင်း ချိုချိုလေး ထိုးရင်း ပြော၏။ ထွန်းတောက်က ပြုံးလျှက် သူ့နာရီကို ငုံ့ကြည့်ရင်း

“ အခုမှ လေးနာရီခွဲပဲ ရှိပါသေးတယ်..မမရာ...ကလေးတွေရော....”

“ ကျူရှင်သွားကြတယ်....”

မချယ်ရီက ဆိုင်ကယ်ရှေ့ ခြင်းထဲ ထည့်ထားသော အိတ်ကြီးကို ဆွဲယူရင်း

“ ဒါတွေက ဘာတွေလဲ..အကုန်ခံပြီး ဝယ်လာသေးတယ်....”

“ အဆင်ပြေတယ်..မမရဲ့...(၆၀၀) တောင် ရခဲ့တယ်...မမ ကံကောင်းတာပေါ့နော်....”

မချယ်ရီက ထွန်းတောက်ကို မျက်စောင်းထိုးလိုက်သည်။ လှလိုက်သည့် မျက်စောင်းလေး။ သံယောဇဉ်တွေ တထောကြီးပါနေ၏။ နှစ်ယောက်သား ယှဉ်တွဲရင်း အိမ်ထဲ ဝင်ခဲ့ကြသည်။ ဆက်တီခုံပေါ် ထိုင်မိကြသောအခါ

“ မမ ကျွန်တော် စိတ်ကူးတခု ရလာတယ်..မမဆီကို ကိုမျိုးမြင့်ဆီက စာပေးလိုက်တဲ့ သဘောပေါ့...အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ရန်ကုန် အရေးပေါ် သွားရတဲ့အကြောင်း ကလေးနှစ်ယောက်အတွက် မုန့်ဖိုး တသိန်းစီ ပေးလိုက်တဲ့အကြောင်း အလုပ်ကိစ္စမပြီးမချင်း ပြန်လာသေးမည် မဟုတ်ကြောင်း...ငွေကို စာတိုက်က တဆင့် ပို့ပေးမည်ဖြစ်ကြောင်း..ဘာညာပေါ့..မမရာ..ကလေးတွေ ပြန်လာမှ မမက ယုတ္တိရှိအောင် သူတို့ကို ဖတ်ပြလိုက်ပေါ့....”

“ အင်း..အင်း..အဲဒါ ကောင်းတယ်....”

ထိုစဉ် မချယ်ရီ သမီးနှစ်ယောက် ကျူရှင်က ပြန်လာကြသည်။ 

“ ဟာ ဦးဦးတောက်..ဘယ်တုန်းကရောက်....”

“ အခုပဲ သမီးရဲ့ ...သမီးတို့ ဖေဖေက စာပေးခိုင်းလိုက်လို့...မမဆီ ဝင်ပေးတာ.....”

“ ရော့ မမ....”

ထွန်းတောက်က အင်္ကျီအိတ်ထဲတွင် ပါသော စာကို မချယ်ရီထံ ပေးလိုက်သည်။ ကလေးနှစ်ယောက်က သူ့အမေဘေးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ကြသည်။

“ ဖေဖေက ဘာတွေ ရေးထားတာလဲ  မေမေ...ဖတ်ပြ

သို့/

ချယ်ရီ

ကိုယ်အရေးပေါ် ကိစ္စနဲ့ ရန်ကုန်ပါသွားတယ်...အလုပ်ကိစ္စ မပြီးမချင်း ပြန်လာသေးမှာ မဟုတ်ဘူး...ငွေကို စာတိုက်က တဆင့် ပို့ပေးလိုက်မယ်...အခု ..သမီးနှစ်ယောက် အတွက် မုန့်ဖိုး တသိန်းစီ ပေးလိုက်တယ်..

မျိုးမြင့်

.......

“ ဟေး ..ပွတာပဲဟေ့.......”

ကလေး နှစ်ယေယက် ထအော်ကြသည်။

“ ရော့....ဒီမယ်..မမ....”

စာဖတ်ပြီးသောအခါ ထွန်းတောက်က ပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှ ငွေ နှစ်သိန်း ထုတ်ပေးလိုက်သည်။

“ ရော့..ဒါက သမီးတို့အတွက် ဦးဦး ဝယ်လာတာ....”

ထွန်းတောက်က ခလုပ်နှင့် ထိန်းမောင်းရသော ဂျပန်နိုင်ငံလုပ် ကစားစရာ ကားနှစ်စင်း ထုတ်ပေးလိုက်၏။ တစီးကို သုံးသောင်းပေးရပြီး အပိုဓါတ်ခဲများလည်း ပါ၏။ ထွန်းတောက်က ခလုပ်နှိပ်ပုံလေးတွေ ပြပေး၏။ ခလေး နှစ်ယောက် ပျော်ရွှင်မြူးတူးစွာဖြင့် ကားကလေးကို ပွေ့ပိုက်ရင်း အပေါ်ထပ် ပြေးတက်သွားကြ၏။

....................................................

အချိန်က ည (၉) နာရီခန့်ရှိပြီ။ ကလေး နှစ်ယောက်မှာ တီဗီကြည့်ရင်း အိပ်ပျော်သွားကြ၏။ သံဗူး အချိုရည်ထဲ အိပ်ဆေးထည့်တိုက်လိုက်ရာ သူတို့အလွန် ကြိုက်လှသည့် ကိုးရီးယားဇာတ်လမ်းပင် မပြီးသေး၊ တခေါခေါနှင့် အိပ်ပျော်သွားကြသည်။

မချယ်ရီက ဆက်တီခုံပေါ် ထိုင်ရင်း လက်မြှောက် ခါးဆန့်လျှက် အညောင်းဖြေလိုက်သည်။ ထိုအခါ ရင်သား အစုံက မော့ပြီး မောက်တက်လာ၏။ ခါးကလည်း သိသိသာသာ ကော့လျှက်ရှိရာ အောက်ပိုင်းရှိ ဖင်ဆုံကြီးမှာ ထွားထွားစွင့်စွင့်နှင့် နောက်သို့ ပစ်လျှက်ရှိပါသည်။ ထွန်းတောက်မျက်နှာက မချယ်ရီဘက်သို့ လှည့်လိုက်ရာ အချစ်ရည်လဲ့သော မျက်လုံးရွဲကြီးတွေဖြင့် စူးစိုက်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့ရ၏။

ထွန်းတောက်က လက်မောင်းသား ပြည့်ပြည့်လေးကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး သူ့ဖက် ပြန်လှည့်စေသည်။ ဝတ်ထားသော အင်္ကျီက တီရှပ် အပျော့စားမို့ အတွင်းခံ ဘရာစီယာ ဝတ်မထားကြောင်း သိသာလှ၏။

သို့သော် ရင်သားနှစ်မွှာက အခြားသော မိန်းမတွေလို အိတွဲတွဲဖြစ်မနေဘဲ ဝိုင်းဝန်းမို့မောက်နေ၏။ ထွန်းတောက်က မချယ်ရီ ပုခုံးကို ဆွဲဖက်ရင်း ရင်သားနှစ်မွှာကို ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်ပေးလိုက်သည်။

ပြီးတော့ မချယ်ရီ၏ နီထွေးစိုစွတ်သော နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးပေါ်သို့ သူ့နှုတ်ခမ်းကို ဖိကပ် စုပ်ယူလိုက်၏။ မချယ်ရီက မျက်လုံးအစုံကို မှေးစင်းရင်း ချစ်အရသာကို မျက်မျက်ရှရှ ခံစားနေ၏။ 

နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ထိုးဖောက်၍ တိုးဝင်လာသော ထွန်းတောက် လျှာနွေးနွေးကြီးကို သူ့လျှာဖြင့် တမျှင်းမျှင်း စုပ်ပေးသည်။

ထွန်းတောက်လက်တွေက မချယ်ရီ၏ ဆူဖြိုးတောင့်တင်းသော အသားဆိုင် အသားအုံများကို စုံချ ဆန်ချီ နေရာအနှံ့ ပွတ်သပ်နေ၏။ မချယ်ရီ၏ ရင်သားအစုံမှာ နိမ့်ချီမြင့်ချီ လှိုက်ခုံနေပြီး အသက်ရှုသံတွေ မြန်ဆန်လာ၏။ 

တကိုယ်လုံးရှိ ရမ္မက်သွေးတွေက နွေးထွေးလှုပ်ကြွလာသည်။ ထွန်းတောက် နှုတ်ခမ်းစုပ်ချင်းကို ရပ်နားလိုက်ပြီး မချယ်ရီ မျက်နှာကို တဝကြီး ကြည့်နေ၏။

“ ကလေးတွေရဲ့ အဖေ လုပ်ခွင့်ပေးမှာလား ဟင်....”

“ အခုမှ မေးနေစရာ လိုသေးလို့လား

“ မမက ကိုမျိုးမြင့်ရဲ့ တရားဝင် မယားလေ....”

“ ဒီလူ့အကြောင်း ကြားပြီးကထဲက နှလုံးသားနဲ့ ဦးနှောက်ထဲက ဖယ်ထုတ်ပြီးသား...လွတ်လာရင် တရားဝင် ကွာရှင်းဖို့...ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီ...ဒီတော့ သူနဲ့ ဘာမှ မဆိုင်တော့ဘူး...ဒါပေမယ့် ..သူပေးခဲ့တဲ့ ငွေတွေနဲ့ လုပ်ပေးစရာ ရှိတာတော့ မောင်လေးက မမကို လုပ်ပေးပါ

“ တကယ်ပြောတာနော် မမ....”

“ လာ..လိုက်ခဲ့...ဘုရားစင် ရှေ့မှာ သစ္စာရေ သောက်ပြမယ်....”

မချယ်ရီ ထိုင်နေရာမှ ဖျပ်ကနဲ ထလိုက်ပြီး ထွန်းတောက်ကို ဆွဲခေါ်ပြီး ဘုရားခန်းရှိရာ အပေါ်ထပ်သို့ တက်ခဲ့ကြသည်။ ဘုရားခန်းထိ မရောက်တော့ပါ။ လမ်းခုလပ်မှာပင် နှစ်ယောက်သား မတ်တပ်ရပ်ရင်း ပွေဖက်ပွတ်သပ် နမ်းရှုံံ့နေကြသည်။ 

ကိုမျိုးမြင့်က မလိုးခင် အားရှိစေသော အရာတို့ဖြင့် စိမ်ထားသော အရက်ကို သောက်လေ့ရှိကြောင်း မချယ်ရီ ဖြတ်ကနဲ သတိရလိုက်၏။

“ ဟို..နေဦး..နေဦး...မောင်လေးက သောက်တက်သလားဟင်....”

“ နဲနဲပါးပါး သောက်တက်ပါတယ်...ဘာပြုလို့လဲ ဟင်....”

“ သူ့မှာ ဆေးအရက်တွေရှိတယ်...အဝှါ မပြုခင် သောက်လေ့ရှိတယ်လေ....”

“ ဘာ အဝှါ မပြုခင်လဲ မမရ....”

ထွန်းတောက်က မသိချင်ဟန် ဆောင်ပြီး ပေးလိုက်သည်။ 

“ ဟိုဒင်းကွာ...ဟိုဟာ မပြုခင်....”

“ ဘယ် ဟိုဟာလဲ မမရာ..ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ ပြောစမ်းပါ.......”

“ ဒါကြီးနဲ့ မလုပ်ခင် ပြောတာဟေ့...သိရဲ့လား...အဖေလဲ လုပ်ချင်သေး..အူကြောင်ကြောင်နဲ့....”

မချယ်ရီက ထွန်းတောက်ပေါင်ခြားရှိ လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း ပြောသည်။ မချယ်ရီ မသိအောင် အော်ရာမင်းဂျီနှင့် လိပ်သုံးကောင် သောက်ထားသည်မှာ နာရီဝက်ကျော်ခဲ့ပြီမို့ ပင်ကိုယ်သွေးသားနှင့် ဆေး၏ စွမ်းအားသတ္တိများက အစွမ်းပြနေပြီ ဖြစ်ရာ လီးကြီးမှာ မာန်ဟုန်ကြွ၍ တောင်မတ်နေပါတော့သည်။

လီးကြီး၏ ထုထည် ပမာဏက မချယ်ရီကို ကြက်သီး တဖြန်းဖြန်း ထသွားစေသည်။ စောက်ဖုတ်အုံ တခုလုံးလည်း ဖောင်းကြွတက်လာသည်။ ထွန်းတောက် လီးကြီးက နည်းတာကြီး မဟုတ်၊ ကိုမျိုးမြင့် လီးသည် အစွမ်းကုန်တောင်လျှင် (၇) လက်မခန့် ရှည်သည်။ အတုတ်ကလည်း (၅) လက်မ ပတ်လည်လောက် တုတ်သည်။ အခု ထွန်းတောက် လီးကြီးက ကိုမျိုးမြင့် လီးထက် အဆပေါင်းများစွာ ကြီးနေပုံရသည်။ မချယ်ရီ တယောက် သူ့ကိုယ်သူ ကံကောင်းလိုက်လေခြင်း ဟု တွေးမိပြီး ပီတိလှိုင်းတွေ ကြွတက်လာ၏။

{ မှတ်ချက်။    ။ အပြာစာအုပ်များတွင် အမျိုးသားလိင်တံဆိုဒ်ကို ပိုပိုသာသာလေး ဖာ်ပြထားတက်သည်၊ ဖတ်ရှုသူ ပိုမိုစိတ်ကြွစေရန် ရည်ရွယ်ဟန် တူပါသည်။ အပြင်လောကတွင် ထိုဆိုဒ်မျိုးက ရှိလျှင်တောင် တသိန်းမှာ တယောက်လောက်သာ ရှိနိုင်သည်။ တချို့က ကိုယ့်မွေးရာပါကိုယ် အားမရ ဖြစ်တက်ကြသည်။ အများစုက အမျိုးသာထု ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ကြီးဆေး ရှည်ဆေးများ ထိုးပြီး ဆိုဒ်ကြီးရန် အားထုတ်ကြသည်။ မလုပ်ကြပါနဲ့၊ တကယ် ထိုဆေးများ ခုချိန်ထိ ဆေးပညာလောကမှာ မရှိသေးပါ၊ ရှိသည်ဆိုပြီး ရောင်းနေကြလျှင်လည်း ဂျင်းများသာဖြစ်သည်။ တွေ့ဖူးသလောက် တက်ယောင်ကား ဆေးများ ထိုးမိ လိမ်းမိ၍ လူညွန့်တုံးသွားသူများ တွေ့ဖူးသည်။ အထူးသတိပြုပါ၊ ဘုရားပေးသလောက်နဲ့ ကျေနပ်ပါ။ } 

“ လာ..မောင်..အခန်းထဲမှာ အရက်တွေ ရှိတယ်....”

နှစ်ယောက်သား ညာဘက်အခန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်ကြသည်။ အခန်းက သန့်ပြန့်ကျယ်ဝန်းသည်။ နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်တလုံး၊ စားပွဲခုံရှည် တလုံးနှင့် ကုလားထိုင် နှစ်လုံးရှိသည်။ အသားစင်ပေါ်တွင် အရက်ပုလင်းတွေက အတော်လေးများသည်။ 

“ ဒါ...ကိုမျိုးမြင့် သောက်တဲ့ အရက်တွေလေ....”

“ များလှပါလား...မမရာ....”

“ အင်း..ဟုတ်တယ်..အစုံပဲ...အဆိပ်ပြင်းတဲ့ မြွေရဲ့ သွေးနဲ့စိမ်ထားတဲ့ အရက်...ဖျံသိုနဲ့ စိမ်တဲ့အရပ်...ခွေးလဥ ခွေးသိုနဲ့ စိမ်တဲ့ အရက်...မြင်းသုတ်ရည်နဲ့ စိမ်တဲ့အရက်...အိုကွာ..မမပြောတက်တာ..ဒါပဲ...ပုလင်းမှာ စာရေးထားတယ်...ဖတ်ကြည့်......”

နှစ်ယောက်သား ကုတင်စောင်းမှာ ယှဉ်တွဲထိုင်လိုက်ပြီး ထွန်းတောက်က မချယ်ရီရဲ့ အပေါ်အင်္ကျီကို မ ချွတ်လိုက်သည်။ မချယ်ရီက အလိုက်သင့် လက်မြှောက်ပေးလိုက်သည်။ ဖြူဖွေးဝင်းမွတ်သော ကိုယ်အထက်ပိုင်းက မီးရောင်အောက်တွင် ကျက်သရေရှိစွာ ဘွားကနဲ ပေါ်လာ၏။ နုထွတ် ဖွေးဥနေသော နို့ကြီး နှစ်မွှာက မို့မောက်တင်းရင်းနေပြီး အထက်သို့ စူကော့နေသည်။ ထွန်းတောက်က နုရွတင်းအိနေသော နို့ကြီးနှစ်မွှာကို ကုန်းနမ်းရင်း စူတောင့်နေသော နို့သီးခေါင်း မာမာလေးကို ကလေးများ နို့စို့သလို စို့ပေးလိုက်သည်။

“ ပြွတ်..ပြွတ်..ပြလပ်...ပြွတ်..ပွစ်...ပြွတ်....”

“ အဟင့်..အင့်..အမေ့...အင့်..ယား...ယာ.တယ်ကွာ....”

မချယ်ရီ ခါးက ကော့လန်သွားပြီး ရင်သားအစုံက မောက်တက်လာသည်။ ထမီက ကွင်းလုံး မကျွတ်သည့်တိုင် ချက်အောက်ထိ ပြေကျနေပြီ။ ထွန်းတောက်က ထမီကို ချွတ်မည်ပြုရာ မချယ်ရီက ဖင်ဆုံကြီးကို ကြွ၍ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို မ ပေးလိုက်သည်။ ထမီကို လုံး၍ ကုတင်ခြေရင်း ပို့ထားလိုက်သည်။

မချယ်ရီကလည်း ထွန်းတောက်၏ အပေါ်အင်္ကျီကြယ်သီးများကို ခပ်သွက်သွက်ဖြုတ်ပေးသည်။ အင်္ကျီကို အသာချွတ်ယူလိုက်ပြီး ခေါင်းအုံးဘေးတွင် ချထားလိုက်၏။ မချယ်ရီက ထိုသို့ပြုလုပ်နေစဉ် ထွန်းတောက်လက်တွေက ဆူဖြိုးပြည့်တင်းသော ကျောပြင်နှင့် တင်ဆုံသား အိအိကြီးတွေကို ပွတ်သပ် ဆုပ်ချေပေးနေ၏။ 

မချယ်ရီ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖောင်းသထက်ဖောင်းကြွလာပြီး စောက်ရည်ကြည်တွေကလည်း တစိမ့်စိမ့် ထွက်နေ၏။ ထွန်းတောက် ကုတင်ပေါ်က ဆင်း၍ မချယ်ရီ ပေါင်ကြားဝင်ကာ မျက်နှာချင်းဆိုင် မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။

မချယ်ရီ ပါးကို ဆွဲမော့လိုက်ပြီး ဆေးမဆိုးရဘဲ နီထွေးလျှက်ရှိသော နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို စုပ်လိုက်ပြန်သည်။ နှုတ်ခမ်း အစုပ်ခံနေရင်းကပင် မချယ်ရီက ထွန်းတောက်၏ ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ ပုဆိုးက ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ကွင်းလုံးကျွတ် ပုံကျသွား၏။ မချယ်ရီ လက်အစုံကလည်း ထွန်းတောက်ကို ပွတ်သပ်ပေးလျှက်ရှိရာ ပေါင်ကြားရှိ လီးတန်ကြီးဆီသို့ ရောက်လာသည်။ လီးတန်နွေးနွေးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်မိလိုက်သည်နှင့် မချယ်ရီ မျက်လုံးအစုံမှာ နှုတ်ခမ်း အစုပ်ခံရင်း မှေးစင်းနေရာမှ ပြုးကျယ် ပွင့်ထွက်လာသည်။

လီးကြီးမှာ ဂျာမဏီလုပ် သံမဏိချောင်းကြီးကဲ့သို့ မာကြောတောင့်တင်းနေပြီး လီးတန်ကြီးကို ယှက်သိုင်းရစ်ပတ်ထားသော သွေးကြောကြီးများမှာ သိသိသာသာ ဖုထစ်နေသည်။

မချယ်ရီ အဖို့ တဏှာရာဂကိလေသာ အားကြီးသည် မှန်သော်လည်း ကိုမျိုးမြင့် လီးမှတပါး အခြားသော ယောင်္ကျားများ၏ လီးကို မခံဖူးသေးပါ။ ကိုမျိုးမြင့် လီးနှင့်ပင် အားရကျေနပ်ခဲ့ပါသည်။ ကိုမျိုးမြင့် အနေဖြင့်လည်း ကာမစွမ်းပကား တိုးပွါးစေသော အရက်တွေ သောက်ကာ မချယ်ရီ ကျေနပ်အားရသည်အထိ လိုးပေးနိုင်ခဲ့ပါသည်။

အခု မြင်တွေ့နေရသော ထွန်းတောက် လီးကြီးမှာ နီညိုရောင်သမ်းနေပြီး အရှည် (၈) လက်မ၊ လုံးပတ် (၆) လက်မ ခွဲခန့်ရှိရာ ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း ကြက်သီးမွှေးညှင်းတွေ တဖျင်းဖျင်း ထလာပါတော့သည်။ လီးတန်ကြီး အဖျားပိုင်းက အနည်းငယ် ကောက်နေပြီး ဒစ်ဆံကြီးမှာ ဖူးတင်း ပြဲအာနေသည်။

မချယ်ရီက သူ့လက်တဆုပ်မကသော လီးနွေးနွေးကြီးကို ခပ်နွေးနွေး ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ရင်း 

“ မောင်...မကို..တကယ်..စောင့်ရှောက်ပေးမှာလား ..ဟင်....”

အသနားခံသော မျက်နှာလေးနှင့် မေးလိုက်ရှာ၏။ မချယ်ရီ အဖို့ အလိုးမခံရသေးပဲနှင့်ပင် ထွန်းတောက် လီးကြီးကို နှစ်သက်စွဲမက်သွားတော့၏။ 

“ မ ကရော မောင့်ကို တသက်လုံး ချစ်သွားမှာ မို့လား....”

ထွန်းတောက် အမေးက မချယ်ရီ အရှိုက်ကို ပြင်းထန်စွာ ထိသွားသည်။ 

“ ဘာလဲ...မောင်က ..မ..ကို မယုံဘူးပေါ့လေ....”

မချယ်ရီက ငိုသံပါကြီးနှင့် မေးလိုက်၏။ 

“ မဟုတ်ပါဘူး..မရယ်...ကိုမျိုးမြင့် ထောင်ကထွက်လာရင် ...မ ..တို့က ပြန်ပေါင်းကြမှာ ဆိုတော့ မောင်ပဲ ရင်နာ ကြေကွဲရမှာ...မဟုတ်လား...ဒါကြောင့် အနာဂတ်ကို မမျှော်မှန်းရဲလို့ပါ....”

“ ဟင့်အင်း..ဟင့်အင်း...မပေါင်းဘူး...တသက်လုံး ပြန်မပေါင်းဘူး...မောင်နဲ့ မချစ်ရရင်လဲ ကိုယ့်လမ်းကိုယ် ကလေးနှစ်ယောက်နဲ့ လျှောက်မယ်....”

“ တကယ်နော်....”

“ အို..တကယ်ပဲပေါ့....”

“ ဒါဖြင့် ..မောင့်လီးကြီးကို..စုပ်ပြ....”

မချယ်ရီ ကုတင်ပေါ်က ဗြုန်းကနဲ ဆင်းလိုက်ပြီး ထွန်းတောက်ခြေရင်းတွင် ဒူးထောက်ထိုင်ကာ လိင်တန်ကြီးကို လက်နှင့်စုံကိုင်၍ ဒစ်ဆံဖူးကြီးကို တပြွတ်ပြွတ်နှင့် စုပ်ပါတော့သည်။ ထွန်းတောက် တကိုယ်လုံး အီစိမ့် ရှိန်းဖိန်းသွားတော့သည်။

“ ကဲ..ယုံပါပြီ..မ..ရယ်.. မ..ကို တသက်လုံး မောင့်အချစ်တွေနဲ့ ခြုံလွှမ်းပြီး မြတ်မြတ်နိုးနိုး စောင့်လျှောက် သွားမှာပါ....”

မချယ်ရီ တကိုယ်လုံး ပီတိတွေ ဖုံးသွားပြီး စောက်ဖုတ်ကြီး တခုလုံးပါ ဖောင်းကြွတက်လာ၏။ စောက်ရည်တွေက စစ်ကနဲ ထွက်သွားပြီး ကျောရိုးတခုလုံး စိမ့်ထွက်သွားသည်။ အလွန်ထူးဆန်းသော ဝေဒနာ တရပ်အဖြစ် မှတ်မှတ်ထင်ထင် ခံစားလိုက်ရသည်။

ထွန်းတောက်က ကိုယ်ကို နောက်သို့ အနည်းငယ် ရွေ့လိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကို ဘေးသို့ ကားထားလိုက်သည်။

“ ကဲ ...မမ စောက်ဖုတ်ထဲကို မောင့်လီးကြီး သွင်းပြီး ဖိထိုင်ထားလိုက်....”

မချယ်ရီက ထွန်းတောက် ပြောသည့်အတိုင်း လုပ်သည်။ သို့သော် လီးကြီးက ကြီးမားတုတ်ခိုင်လွန်းသဖြင့် တခါထဲ ဖိမသွင်းရဲ။ တဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိဖိသွင်းသည်။ တဏှာရာဂ အလွန်ကြီးပြီး ကလေးနှစ်ယောက် ထွက်ထားဖူးသည့် စောက်ဖုတ်ဖြစ်သည့်တိုင် လီးကြီး၏ ဒဏ်ကို တနင့်တပိုးကြီး ကြိတ်မှိတ်ခံရင်း မျှင်း၍ မျှင်း၍ သွင်းရ၏။ 

လီးတန်ကြီးက စောက်ဖုတ်အတွင်းသား နုနုတွေကို ထိုးဖောက်ပြီး ဝင်လာတိုင်း မချယ်ရီ တကိုယ်လုံး တဖျင်းဖျင်း တဖျပ်ဖျပ်ဖြစ်ကာ ကာမမီးတွေ ပွင့်လျှက်ရှိ၏။ လီးတန်ကြီး အဆုံးထိ ဝင်ခါနီး လက်တလုံးလောက် အလိုတွင် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ဖိထိုင်ချလိုက်၏။

“ ဖွပ်...ဖျစ်...ဖွပ်....ဒုတ်....”

“ အာ့...အမလေး...ရှီး...ကျွတ်...ကျွတ်....”

မချယ်ရီသာ မဟုတ်၊ ထွန်းတောက်ပါ အီစိမ့် ကျင်တက်သွားသည်။ ထွန်းတောက်က နို့အုံတင်းတင်းအိအိကြီး နှစ်မွှာကို မွမွကလေး ဆုပ်ချေလျှက်

“ မ..မောင့်လီးကြီးကို..အားရလားဟင်....”

“ သိပ်အားရတာပေါ့ မောင်ရယ်......”

“ ခွေးလိုး လိုးရအောင်နော်....”

“ မောင့်သဘော....”

“ တညလုံး လိုးမှာနော်....”

“ မောင့် စိတ်ကြိုက်....”

“ မောင့်ကို ချစ်လား....”

“ သိပ်ချစ်...တအားချစ်....အရမ်းချစ်....”

ထွန်းတောက်က လီးကြီးမြုပ်ထားလျှက်ကပင် ကိုယ်ကိုရှေ့သို့ တိုးတိုးလာရာ မချယ်ရီကလည်း အလိုက်သင့် တိုးတိုးပေးရ၏။ မချယ်ရီကို စားပွဲခုံပေါ် မှောက်ခိုင်းလိုက်သည်။ သူ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ကြမ်းပေါ်ရပ်လိုက်ပြီး အရက်ပုလင်းနှင့် ဖန်ခွက်အချို့နှင့် ရေဗူးများကို ဆက်တီခုံပေါ် ပြောင်းတင်လိုက်ပြီး နောက်သို့ နှစ်ပေအကွာလောက် တွန်းလိုက်သည်။

အစစ နေသားတကျ ဖြစ်ပြီဆိုမှ မချယ်ရီ ခါးသွယ်လေးကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ရင်း အလွန်ကြမ်း၊ အလွန်ရမ်း၊ အလွန်ပြင်းထန်သော ဆောင့်ချက်တွေနှင့် ဒရစပ် ဆောင့်ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။

“ ဖွတ်...ဖွတ်...ပြွတ်...စွပ်....ပွတ် ဖွတ်...ပြွတ်...ဖွပ်....”

“ အင့်..အား..အမေ့...အားရှီး...ကျွတ်..ကျွတ်..အမေ့....”

တော်သလင်းလမှာ ခွေးထီးနှင့် ခွေးမ မြူးကြွနေသလို သူတို့နှစ်ယောက်လည်း အချစ်ပန်းတိုင်ဆီသို့ ရောက်ရှိနိုင်ရေး အပြင်းအထန် ချီတက်လျှက် ရှိပါတော့သတည်း။

................................................................

{ မြန်မာပြည်တွင် တချိန်က လွန်စွာခေတ်စားခဲ့သော အပြာစာအုပ်လေးများကို အလွမ်းပြေ ပြန်လည်ဖတ်ရှုနိုင်ဖို့ ရည်ရွယ်ပြီး ယူနီကုဒ် စာစီစံနစ်ဖြင့် စာစီပေးလိုက်ပါသည်။ (ဘကြီးစံ)  }



........................................💚💛💖💝💙........................................ 

ပြီးပါပြီ။



လိုအင် (စ/ဆုံး)

လိုအင် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ဂျူနီယာ ဝင်းထိန်

အခန်း ( ၁ )

“ အို..အကိုကြီး..အဲလို မကိုင်ပါနဲ့...”

မြမြဝင်း၏ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင် အဝတ်အစား စိုးစဉ်းမျှ မရှိ။ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ရှိနေသော အပျိုမလေး ခမျာ သူစိမ်းယောင်္ကျားတယောက်၏ ရှေ့တွင် ရှက်ရွံ့စွာဖြင့် အနေခက်နေသည်။ သူမ၏ ရင်သားနှစ်ဖက်ပေါ် လက်နှစ်ဖက် ယှက်တင်ကာ ထားပြီး ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုလည်း လိမ်ကျစ်စေ့ကပ်ထားသည်။

ကိုသက်ထွန်းကလည်း မြမြဝင်းလိုပင် အပေါ်ပိုင်း အင်္ကျီဗလာနှင့် နုနုထွတ်ထွန် အပျိုမလေး၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးအလှကို တပ်မက်စွာဖြင့် စူးစူးရဲရဲ ကြည့်နေသည်။ ရင်သားလုံးလုံးအိအိလေးများက လက်နှင့် ဖိအုပ်ထားသဖြင့် ပိပြားကာ ဘေးသို့ တင်းရင်းကားထွက်နေသည်။ ဝမ်းဗိုက်သားလေးများက ချပ်ရပ်နေပြီး ဆီးခုံလေးက ပြေလျော့လျော့လေး ဆင်းသွားကာ အမွှေးနုနုလေး အချို့ကို မြင်နေရသည်။ ခါးလေးက အတော်ပင် သေးကျဉ်ပြီး တင်ပါးက ကားစွင့်လုံးတစ်နေသည်။ ပေါင်တန်သွယ်သွယ်လေး နှစ်ခုကို အတင်းစေ့ကပ်ထားသဖြင့် စောက်ဖုတ်အုံလေးကတော့ ကွယ်ပျောက်လို့နေသည်။

စွဲမက်ဖွယ် မိန်းမပျိုလေးကို ကြည့်ပြီး မချင့်မရဲ ဖြစ်လာသော ကိုသက်ထွန်းက မြမြဝင်း၏ နို့သီးလေးတွေကို လိုက်နှိုက်နေသဖြင့် မြမြဝင်းမှာ အနေရခက်စွာ တားဆီးစကားဆိုနေသည်။ ကောင်မလေး ရှက်ကြောက်နေမှန်း ကိုသက်ထွန်း သိသည်။ ဒါပေမယ့် အချိန်ခဏလောက် ယူလိုက်ရင် ဒီလို အစိမ်းသက်သက် ကောင်မလေး ပြောင်းလဲသွားဖို့ ကိုသက်ထွန်း ဖန်တီးနိုင်သည်။ အခုတောင် မြမြဝင်းမှာ ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်နေသည် မဟုတ်ပါလား။

“ လာ မြလေး ဒီမှာ ထိုင်ရအောင်...အခုဆိုရင် အိမ်ထဲမှာ မြလေးနဲ့ ကိုကြီးတို့ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိတယ်...ဘာမှ မကြောက်နဲ့...မြလေး ရင်တွေခုန်နေတယ် မဟုတ်လား...ပြစမ်း...”

ကိုသက်ထွန်းက ပြောပြောဆိုဆို မြမြဝင်း၏ ဘယ်ဘက်နို့အုံ အထက်ပိုင်းပေါ် လက်တင်ရင်း ရင်ခုန်သံ စမ်းလိုသဖြင့် အမှတ်မထင် အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ မြမြဝင်းကလည်း ယောင်ယမ်းပြီး သူမ၏ နို့အုံလေးကို အုပ်ကာထားသော လက်ကို ဖယ်ရှားပေးလိုက်သည်။

“ အို...ဟင့်...ကိုကြီး...”

အကွက်ချောင်းနေသော ကိုသက်ထွန်းက မြမြဝင်း၏ နို့အုံလုံးလုံးလေးကို သူ၏ လက်ဖဝါးကြီးဖြင့် အမိအရ အုပ်ကိုင်ကာ ခပ်သာသာလေး ညှစ်ပေးလိုက်တော့ မြမြဝင်း၏ ရင်အစုံမှာ ကော့တက်သွားသည်။ နှုတ်မှလည်း တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်လေး ညည်းရှာသည်။ ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် နို့သီးခေါင်း သေးသေးလေးက တောင်ထွက်လာသည်။ ထို နို့သီးခေါင်းလေးကို ကိုသက်ထွန်းက ဖိချေပေးလိုက်သည်။

“ အာ့...ရှီး...ဟင့်...”

မြမြဝင်း၏ ရင်အစုံက ကော့တက်သွားရပြန်သည်။  ကိုသက်ထွန်းက မြမြဝင်း၏ နို့အုံကို ခပ်တင်းတင်းလေး ညှစ်ကာ ထောင်ထနေသော နို့သီးခေါင်းလေးကို ကုန်းစို့ပေးလိုက်ပြန်သည်။

“ အို...ဟင့်...အကိုကြီး...”

မြမြဝင်း အသံလေး တုန်တုန်ရင်ရင်ဖြင့် ရေရွှတ်ရင်း လက်အစုံက ကိုသက်ထွန်းရဲ့ ခေါင်းကို အုပ်ကိုင် ဖမ်းထိန်းထားရှာသည်။ သူမရင်ထဲမှာ လှိုက်ဖိုပြီး မောနေသည်။

ကိုသက်ထွန်းကတော့ သူ့လုပ်ငန်းကို ဇယ်ဆတ်သလိုပင် လုပ်ဆောင်နေ၏။ မြမြဝင်း လည်ပင်းလေးကို ဆွဲယူပြီး နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို စုပ်နမ်းလိုက်ပြန်သည်။ မနေ့ကမှ စတင်ခံစားခဲ့ဖူးသော အနမ်း၊ လေထဲ မျောလွင့်သွားမတက် ခံစားရသော အနမ်းကို ပြန်လည်ခံစားလိုက်ရတော့ မြမြဝင်း ရဲ့ မျက်တောင်လေးတွေ ကော့စင်းမှေးကျသွားသည်။ သူမကိုယ်လုံးလေးကလည်း ကိုသက်ထွန်း၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ ယိုင်ကျလာသည်။

ကိုသက်ထွန်း လက်တွေက မြမြဝင်း၏ နို့အုံသား နုနုလေးနှင့် ပေါင်တန်တွေပေါ် ရောက်သွားပြန်သည်။ နို့အုံလေးကို နယ်လိုက်၊ ပေါင်တန်လေးတွေ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်ဖြင့် ညင်သာစွာ နှုးနပ်ပေးလို့ နေ၏။

လွန့်လွန့်လှုပ်ရှားကာ အသားလေးတွေပင် တဆတ်ဆတ်တုန်ရင်နေသော မြမြဝင်း၏ ကိုယ်ခန္ဓာ အနံှံ့အပြားသို့ ကိုသက်ထွန်းရဲ့ အနမ်းတွေ အကိုင်အတွယ် အပွတ်အသပ်တွေက ကျရောက်နေသည်။ လည်တိုင်ဖွေးဖွေး၊ နှုတ်ခမ်းအစုံ၊ ရင်သားအစုံတို့ကိုလည်း နေရာလပ် မရှိအောင် နမ်းသည်။

မြမြဝင်း၏ အသားလေးတွေ ရမ္မက်ရှိန်ကြောင့် နီရဲလာသည်။ ကိုသက်ထွန်း၏ ကိုင်တွယ်နမ်းစုပ်မှုများကို မြမြဝင်း သာယာလာသည်။ သူမ၏ စိတ်တွေက လှုပ်ရှားထကြွကာ ရင်ခုန်နှုန်းမြန်လာရသည်။

“ မြလေး...ကိုကြီး နို့စို့ပေးတာ..ခံလို့ကောင်းလား...”

မြမြဝင်း ခေါင်းလေးကို ညိတ်ပြသည်။ ပြီးတော့ မျက်နှာကို မမော့တော့။

“ ပါးစပ်က ဖြေစမ်းပါ မြလေးရဲ့...နို့စို့ပေးတာ ခံလို့ကောင်းရဲ့လား...”

မေးလည်းမေးရင်း ကိုသက်ထွန်းက နို့သီးခေါင်းလေးကို ခပ်ပြင်းပြင်း ငုံ့စုပ်ပစ်လိုက်သည်။ 

“ ပြွတ်..ပြွတ်...အိုး...ဟင့်...ဟင့်...ကောင်း...ကောင်းတယ် အကိုကြီးရယ်...”

မြမြဝင်းမှာ ကိုသက်ထွန်း၏ လက်ခုပ်ထဲက ရေပမာပင်။ မနေ့က ကြုံတွေ့ခဲ့ရသော အဖြစ်အပျက်ကို အကြောင်းပြုပြီး မြမြဝင်း တယောက် ကိုသက်ထွန်း ပြုသမျှ နုနေရသည်။ ရှက်ရွံံ့ခြင်း၊ စိတ်လှုပ်ရှားခြင်းနှင့် စူးစမ်းလေ့လာ ခံစားကြည့်လိုခြင်း စသည့် စိတ်ခံစားမှုပေါင်း များစွာတို့ကြောင့် မြမြဝင်းမှာ အပျိုလေးတန်မဲ့ ကိုသက်ထွန်း စေခိုင်းသည့် အတိုင်း အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ပြခဲ့မိသည် အထိ ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ဒိထက်မက အခုတော့ သူမတကိုယ်လုံးကို အကိုင်ခံ အနမ်းခံနေမိသည်။ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ရဲ့ အထိအတွေ့များ အပေါ် မြမြဝင်း တယောက် သာယာမိသွားရခြင်း ဖြစ်၏။

တကြိမ်တခါမှ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ရဲ့ အထိအတွေ့ကို မခံစားခဲ့ဖူးသူမို့ ကိုသက်ထွန်း လို မိန်းမကျမ်းကျေပြီး မိန်းမတွေကို ဖာခေါင်း လုပ်စားနေသော ကာမမုဆိုး တယောက် လက်ထဲမှာ မြမြဝင်း ထွန့်ထွန့်လူးနေရပြီ ဖြစ်သည်။ ကိုသက်ထွန်းက သူမ၏ စောက်ဖုတ်လေးကို လုံး၀ မထိတွေ့သေးပါပဲနှင့် မြမြဝင်း၏ စောက်ဖုတ်လေးမှာ ဖောင်းဖောင်းတင်း ခုံးကြွ၍ အရည်ကြည်များပင် စိမ့်ယိုထွက်နေရပြီ ဖြစ်သည်။ စောက်ဖုတ်အတွင်းမှ တစစ်စစ်ဖြင့် အနေရခက်ပြီး မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ဖြစ်လာရသည်။

အိပ်ခန်းထဲရှိ အိပ်ယာထက်တွင် စောင်ပါးလေး တထည်ခင်းထားပြီး ထိုအပေါ်တွင်ထိုင်ကာ ကိုသက်ထွန်းက မြမြဝင်းကို စိတ်ရှည်လက်ရှည်ဖြင့် နှုးစွမှုများ ပြုလုပ်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ အပျိုစင် အရိုင်းမလေးမို့ အချိန်ယူ နှုးနှပ်ကာ သူလိုရာပုံသွင်းနိုင်ဖို့ ကြိုးစားနေခြင်းပင် ဖြစ်၏။

မြမြဝင်း၏ တကိုယ်လုံး ပူထူရှိန်းဖိန်းကာ တုန်ရင်နေသည်။ သူမ၏ နို့တွေကို စိတ်ကြိုက်ကိုင်တွယ် စို့ယူနေသည့် ကိုသက်ထွန်း၏ လက်တဖက်က ဝမ်းဗိုက်သားလေးကို ပွတ်တိုက်လျောသပ်ရင်း ဆီးခုံလေးကို လာရောက်ထိတွေ့တော့ မြမြဝင်းမှာ သူမ၏ ခါးလေးကို ကော့ပြီး ပေးမိသည်။ ထိုအခါ ကိုသက်ထွန်း၏ လက်က မြမြဝင်း၏ ပေါင်ခွဆုံကြားသို့ ရောက်သွားသည်။ ကိုသက်ထွန်း စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းလေး အတိုင်း လက်ထိပ်ဖြင့် ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်သည်။

“ အို...ဟင့်...အကိုကြီး...ဟင်း...”

မြမြဝင်း တကိုယ်လုံး ဓါတ်လိုက်သလို တုန်ခါသွားသည်။ ရမ္မက်မီးတွေကလည်း အဆမတန် တောက်လောင်ကုန်သည်။ စောက်ဖုတ်လေးကို မိမိဘာသာ လက်ဖြင့် ထိတွေ့ပွတ်သပ်နှုးဆွတုန်းကထက် ကိုသက်ထွန်း ပွတ်သပ်လိုက်သည်က ခံစားရပုံခြင်း ကွာခြားလှသည်ကို မြမြဝင်း ခံစားသိရှိလိုက်သည်။ ထိုအချိန်မှ စပြီး မြမြဝင်းမှာ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင် ယောင်္ကျားသားတွေ အပေါ် တပ်မက်စွဲလန်းသွားခဲ့မိခြင်း ဖြစ်သည်။

အတွေ့ကို တပ်မက်သွားရတော့ အလိုလို နေရင်း မြမြဝင်း၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးက ပျော့ပြောင်းသွားသည်။ ကြိုက်သလို ပုံသွင်းလို့ရသော အနေအထား ဖြစ်သွားပြီ။ ပေါင်တန်လေးတွေက ကားထွက်ကာ တင်ပါးလေးက မသိမသာ ကြွကြွတက်လာသည်။ ကိုသက်ထွန်းက နို့အုံကို ပါးစပ်နှင့် ငုံခဲထားပြီး ကော့ထောင်နေသော နို့သီးခေါင်းလေးကို လျှာနှင့် ထိုးထိုးပြီး လျှက်ပေးသည်။ မြမြဝင်း တကိုယ်လုံး ထွန့်ထွန့်လူးကာ ကြက်သီးမွှေးညှင်းလေးတွေ ထပြီး နှုတ်မှလည်း ညည်းညူရေရွတ်သံမျိုးစုံ ထွက်ပေါ်နေရ၏။

“ ပြွတ်..ပလပ်..ပြွတ်...”

“ အို...အ...ဟင်း...ဟင်း...ကိုကြီးရယ်...”

ကြာတော့ မြမြဝင်းမှာ ထိုင်မတ်နိုင်စွမ်း မရှိရှာတော့ဘဲ ကိုယ်လုံးလေးက ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ လဲကျသွားရတော့သည်။ ကြမ်းပြင်ထက် စောင်ပါးလေးပေါ်တွင် ပေါင်တန်လေး ခပ်ကားကား အနေအထားနှင့် ရင်အစုံ လှိုင်းထကာ မောဟိုက်လို့နေသည်။

ထိုအခါမှ ကိုသက်ထွန်းရဲ့ လက်တဖက်က မြမြဝင်း၏ စောက်ဖုတ်အုံလေးပေါ် တရွရွဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးရင်း စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးထဲသို့ မသိမသာ လက်လေးတချောင်း ထိုးထည့်ကြည့်သည်။

“ အို..ဟင့်..အဟင့်..ကျွတ်....ကျွတ်...”

မြမြဝင်း၏ ခါးလေး ကော့ကနဲ တချက် မြောက်တက်သွားသည်။ ပေါင်တန်လေးတွေကလည်း ပိုလို့ကားထွက်သွားသည်။ ကိုသက်ထွန်းရဲ့ လက်ခလယ်က စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးထဲသို့ လက်တဆစ်ခန့် ဝင်သွားသည်။ အထဲမှ ချွဲကျိကျိ စောက်ရည်လေးများက ရွှဲရွှဲစိုနေပြီ ဖြစ်သဖြင့် မြမြဝင်း တယောက် အတော်ပင် စိတ်ထန်နေပြီ ဖြစ်ကြောင်း ကိုသက်ထွန်း သိလိုက်ရသည်။ 

စောက်ခေါင်းပေါက်လေးထဲသို့ သူ၏ လက်ကို ထပ်ပြီးထိုးသွင်းလိုက်ပြန်သည်။ လက်ကို လှည့်ပတ်လှုပ်ရှားပေးပြီး စောက်စေ့လေးကိုလည်း လက်မဖြင့် ဖိချေ ပွတ်ပေးလိုက်၏။

“ အား...ဟင့်....အား.....ဟင်း...”

မြမြဝင်းမှာ ကိုသက်ထွန်း၏ ကျွမ်းကျင်သော နှုးဆွမှုများအောက်တွင် ထွန့်ထွန့်လူးနေရပြီ ဖြစ်သည်။ စောက်ဖုတ်လေးထဲတွင် ရွစိရွစိဖြင့် စောက်ခေါင်းထဲ ဝင်နေသော လက်ချောင်းလေးကို စောက်ပတ်အတွင်းသားများဖြင့် အဆင်းဆွဲညှစ် ပေးနေမိသည်။

“ အင်း..ဟင်း....အင့်...အင်း...ဟင်း...”

နှုတ်မှ အဖျားတက်သလို တဟင်းဟင်းဖြင့် ညည်းညူနေသော မြမြဝင်းကို ကြည့်ရင်း ကိုသက်ထွန်း တယောက်လည်း ရမ္မက်စိတ်တွေ ထန်လာရသည်။

“ မြလေး..အရမ်းကို ခံရခက်နေလား...”

“ ဟင့်..ဟုတ်..ဟုတ်တယ်..ကိုကြီးရယ်...ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူး...ရင်ထဲမှာလည်း တမျိုးကြီး..လှိုက်ဖိုနေတာပဲ...”

“ မြလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးထဲမှာရော ဘယ်လိုနေလဲ...အရည်တွေတော့ အများကြီးထွက်နေပြီ...မြလေး..ခံချင်နေပြီလား...”

ကိုသက်ထွန်းက မြမြဝင်းလို အပျိုစင် အရိုင်းမလေးကို ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်း တစ်တစ်ခွခွ စကားလုံးတွေနဲ့ မေးခွန်းထုတ်သည်။ မြမြဝင်းမှာ ရမ္မက်စိတ်များ အစွမ်းကုန် ထန်ပြင်းျနသည်က တကြောင်း၊ ကိုသက်ထွန်းက စောက်ခေါင်းထဲ သွင်းထားသော လက်ခလယ်ကို လှည့်ပတ်မွှေနှောက် ထိုးမွှေဆွပေးလိုက်ခြင်းတို့ကြောင့် တကြောင်း သူမကိုယ်သူမ မထိန်းချုပ်နိုင်လောက်အောင် အသိစိတ် ကင်းမဲ့ကာ နှုတ်မှ တစ်တစ်ခွခွ စကားတို့ကို ရမ္မက်ပြင်းပြင်းဖြင့် ပြောထွက်သွားရလေတော့သည်။

“ အင်း..ဟင်း...မြလေး စောက်ဖုတ်ထဲမှာ ရွစိရွစိ ဖြစ်ပြီး ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ဘူး..ကိုကြီးရယ်...မြလေး ခံချင်နေပါပြီ...မြလေးကို လုပ်ပေးပါတော့ ကိုကြီးရယ်..ဟင့်..လုပ်...လုပ်ပါတော့...”

မြမြဝင်း၏ အာသာပြင်းပြ ရမ္မက်ထန်စွာ တောင်းဆိုပုံကို ကြည့်ပြီး ကိုသက်ထွန်း တယောက် အလွန်အမင်း သဘောကျ ကျေနပ်သွားသည်။ မြမြဝင်းမှာ သူထင်ထားတာထက် ရဲတင်းသွက်လက်ပြီး ဏှာထန်သော မိန်းကလေး တယောက် ဖြစ်မှန်းလည်း သိရှိသွားရသည်။

ကိုသက်ထွန်း သူ၏ ခါးမှ ပုဆိုးကို ချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။ ထိုအခါ မာန်ဖီနေသော မြွေဟောက် တကောင်လို ဒစ်ကြီးပြန့်ကားတင်းရင်း ထောင်ထနေသော လီးက တဆတ်ဆတ်ဖြင့် တုန်ခါပြီး ထွက်ပေါ်လာသည်။ လီးထိပ်အပေါက်ဝမှ တဏှာရှေ့ပြေး အရည်ကြည် တချို့က စိမ့်ထွက်ကျကာ လီးထိပ်တွင် အမျှင်တန်းလေးပင် စီးကျနေ၏။

မြမြဝင်းမှာ မျက်စိကို စုံမှိတ်ထားလျက် လက်နှစ်ဖက်ကို ရင်ဘက်ပေါ် ယှက်သိုင်းတင်ထားပြီး ပေါင်လေးကို ကားပေးထားရှာသည်။ သူမ၏ ပုံစံလေးမှာ အပျိုစင်ဘဝကို ရက်ရက်ရောရော ပေးကမ်းတော့မည်ဟန် ရှိနေသော်လည်း စိုးထိတ်ကြောက်လန့်နေဟန်လည်း ဖြစ်ပေါ်နေသည်။

ကိုသက်ထွန်းက မြမြဝင်း၏ ပေါင်ခွဆုံနေရာတွင် ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး ကားပေးထားသော ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို သူ၏ ပေါင်နှစ်ဖက်တွင် တဖက်တချက်စီ တင်လိုက်၏။ ထိုအခါ မြမြဝင်း၏ စောက်ဖုတ်အုံလေးမှာ ကော့တက်လာပြီး နှုတ်ခမ်းသားလေးများကပါ ပြဲအာသွားသည်။ စောက်ဖုတ် အတွင်းသားလေးတွေက နီရဲနေကာ စောက်ရည်ကြည်များဖြင့် စွတ်စို ပြောင်လက်နေသည်ကို ကိုသက်ထွန်း တယောက် မက်မောဖွယ်ရာ မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။

“ မြလေး...မြလေး စောက်ဖုတ်ထဲ ကိုကြီး လီးကို ထိုးထည့်တော့မယ်နော်...”

ကိုသက်ထွန်းက ပြောလည်းပြော သူ၏ လီးဒစ်ထိပ်ဖူးကြီးကိုလည်း စောက်ခေါင်းပေါက်ဝကို ဖိထောက်ကာ အသာလေး ပွတ်ပေးနေသည်။

“ ဟင့်..အဟင့်...ဟင်း..အို...”

“ မြမြဝင်း ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေး ဝိုင်းသွားသည်။ အံလေးကို မသိမသာ ကြိတ်ထားပြီး မာန်တင်းထားရှာသည်။ ကိုသက်ထွန်းမှာ အပျိုစင်မလေးရဲ့ ရမ္မက်ထန် မာန်တင်းထားပုံကို ကြည့်ပြီး သူ၏ ရမ္မက်စိတ်တွေ ပိုမိုထန်ပြင်းလာကာ လီးကို မသိမသာလေး ဖိပြီး ထိုးထည့်လိုက်သည်။

“ အား..အဟင့်..အကိုကြီး...ဖြေးဖြေးလုပ်နော်...”

မြမြဝင်းက အထိတ်တလန့်ဖြင့် ပြောသည်။ စောက်ရည်ကြည်များကြောင့် လီးက စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲသို့ တအိအိဖြင့် တိုးဝင်သွားသည်။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများက လီးဝင်လာမှုကြောင့် လီးတန်ကြီး၏ ဘေးတွင်ကပ်ပြီး စုလိတ်၍ ခွက်ဝင်သွားသည်။

အပျိုစင် စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းအိအိလေးထဲသို့ သူ၏ လီးတန် မဲမဲတုတ်တုတ်ကြီး တအိအိဖြင့် လိုးသွင်းနေရသည်ကို အပေါ်မှ ကြည့်ပြီး ကိုသက်ထွန်းမှာ အရသာ ကောင်းကောင်း တွေ့နေသည်။

မြမြဝင်းမှာလည်း သူမတောင့်တနေသော အာသီသကို ခံစားနေရပြီမို့ အံကို တင်းတင်းကြိတ်ရင်း သူမစောက်ဖုတ်ထဲ လီးတန်ကြီး တထစ်ထစ်ဖြင့် ဝင်လာနေမှုကို ကြိတ်မှိတ်ခံစားလို့နေသည်။ လီးက သူမစောက်ဖုတ်ထဲသို့ တဝက်နီးပါးလောက် ဝင်နေပြီ ဖြစ်သည်။

“ အင်း....ဟင်း...”

မြမြဝင်းမှာ အဖျားတက်သလိုလေး ညည်းညူနေပါသော်လည်း ကန့်ကွက်ငြင်းဆန်ခြင်းမရှိ။ ထို့ကြောင့် ကိုသက်ထွန်းက လီးကို အဝင်အထွက် သွက်သွက်လေး ညှောင့်လိုးပေးရင်း ကောင်မလေးကို အရသာတွေ့လာအောင် လိုးပေးနေလိုက်သည်။ 

ကိုသက်ထွန်းမှာ အပျိုစစ်စစ် မိန်းကလေးတယောက်ကို လိုးနေရခြင်း ဖြစ်သဖြင့် သူ့စိတ်ကိုသူ ထိန်းထားရသည်။ စိတ်ထင်တိုင်း လိုးဆောင့်၍ မဖြစ်သေးမှန်း သိသဖြင့် ကောင်မလေး အရသာ တွေ့ပြီး ရမ္မက်ပိုထန်လာစေရန်သာ လီးကို ဖြေးဖြေးချင်း ဆောင့်ပြီး လိုးပေးနေသည်။ တခါတရံမှာတော့ လီးအဝင် နက်သထက်နက်အောင် ခပ်ဖိဖိလေး ဖိလိုးသည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် မြမြဝင်းမှာ အောင့်သက် စူးရှသွားသဖြင့် မျက်နှာလေး မဲ့မဲ့သွားသော်လည်း အလိုးခံနေရသည့် အရသာက နာကျင်မှုကို ဖုံးလွှမ်းသွားခြင်းကြောင့် ကောင်းပြီးရင်း ကောင်းနေလေသည်။

ထိုသိုဖြင့် မြမြဝင်း၏ အပျိုအမြှေးပါးလေးမှာ လီးဒစ်ထိပ်ဖူးကြီးနှင့် အချက်မှန်မှန် ခပ်သာသာလေး ဖိဖိထိုးပြီး လိုးပေးခြင်းကြောင့် စုတ်ပြဲပေါက်ပြဲသွားမှန်းမသိ ပေါက်ပြဲသွားကာ အပျိုအမြှေးပါး ပျေက်သွားခဲ့ရသည်။

မြမြဝင်းမှာ စောက်ဖုတ်ထဲမှ တချက်တချက် အောင့်သက်စူးရှပြီး နာကျင်သွားသော်လည်း လီးတန်ကြီး၏ ပွတ်တိုက်ပေးမှုကြောင့် ထိုနာကျင်မှုကို ခံနိုင်ရည် ရှိနေခဲ့သည်။ မြမြဝင်း၏ ပင်ကိုယ်ဗီဇက ရမ္မက်ထန်ခြင်းကြောင့်လည်း အပျိုမြှေးပါး ပေါက်သွားခြင်းမှာ အေးဆေးသက်သာပုံစံဖြင့် ပြီးသွားရခြင်း ဖြစ်သည်။

“ အင်း...ဟင်း...အ...ဟင်း....ရှီး....ဟင်း...”

မျက်နှာလေးက တခါတခါ ရှုံ့မဲ့သွားသည်။ နှုတ်မှ တခါတခါ အော်ညည်းသံလေး ထွက်လာသည်။ သို့သော်လည်း မြမြဝင်းမှာ ကိုသက်ထွန်း လိုးနေမှုအပေါ် တချက်လေးမှ ငြင်းဆန် ကန့်ကွက်ခြင်း မရှိ။ အလိုးခံရသည့် ကာမအရသာကိုသာ အပြည့်အ၀ ခံစားလိုနေသည်။

အပျိုစင်မလေးကို အော်ဟစ်ညည်းညူ ငိုယိုပြီး အကြောက်အကန် ငြင်းဆန်ခြင်း မရှိစေဘဲ အပျိုအမြှေးပါး ပေါက်သွားအောင် ပါကင်ဖောက် လိုးနိုင်သည့် ကိုသက်ထွန်း၏ ကာမပညာရပ်က အံ့မခန်းပင်။

အပျိုစင် စောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ ကိုသက်ထွန်း၏ လီးတန်ကြီး အဆုံးဝင်ဖို့ လက်နှစ်လုံးခန့်သာ လိုတော့သည်။ ကိုသက်ထွန်းက လီးကို ညင်သာစွာ ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်နှင့် ဆောင့်ပေးနေခြင်းကြောင့် သူ၏ လီးတန်ကြီးတွင် ကပ်ငြိပါလာသော မြမြဝင်း၏ အပျိုစင် ဆုံးရှုံးမှု ပြယုဂ်ဖြစ်သည့် သွေးရောင်လွှမ်းသော စောက်ရည်ကြည်လေးများက ဆီးခုံတဝိုက်နှင့် လီးတန်ကြီးတို့တွင် ပေကျံကာနေသည်။ ကိုသက်ထွန်း လီးကို အဆုံးထိ ဖိသွင်းချလိုက်သည်။

“ ဖွတ်..ဗြိ..ဖက်...အာ့..ဟင့်...အင်း...ကိုကြီးရယ်...”

လီးလည်း တဆုံးဝင်သွားပြီးရော ကိုသက်ထွန်းက မြမြဝင်း ကိုယ်လုံးလေးပေါ် သူ၏ကိုယ်ကို မှောက်ချကာ သိမ်းကြုံးဖက်ထားလိုက်သည်။ မြမြဝင်းကလည်း ကိုသက်ထွန်း၏ ကျောပြင်ကြီးကို အလိုက်သင့်ပင် ဆီးကြိုပွေ့ဖက်ထားလိုက်၏။

ကိုသက်ထွန်းက သူ၏ဖင်ကြီးကို ကြွကာကြွကာဖြင့် တချက်ချင်း ဖိချပြီး လိုးသည်။ တခါတရံ အားပြင်းပြင်းလေး ဆတ်ကနဲ စောင့်လိုးသွင်းသည်။ ခပ်သွက်သွက်လည်း ဆောင့်လိုးပေးသည်။ မြမြဝင်းမှာ အောက်မှနေ၍ သူမ၏ ပေါင်တန်လေး နှစ်ဖက်ကို အစွမ်းကုန် ဖြဲကားထားပြီး ခံပေးရင်းနှင့်ပင် ကာမအရသာကို ကောင်းကောင်း ခံစားတက်လာသည်။

“ ဖုတ်..ဖတ်...ဖုတ်..ဖတ်...”

“ အင့် ..ဟင့်..အင့်....ဟင့်...ဟင်း....အာ့..အင့်...အ..ဟင့်..ဟင်း...”

ဆောင့်ချက်ပြင်းသည့် အခါများတွင် မြမြဝင်းမှာ ညည်းသံလေးပျောက်သွားပြီး အသက်ရှုမှားသွားသံလေးများပင် ထွက်ပေါ်နေ၏။ ကိုသက်ထွန်းမှာ မြမြဝင်း၏ နို့အုံလေးကို လျှာဖြင့် လျှက်လျှက်ပေးရင်း အပေါ်မှ အချက်မှန်မှန်ဖြင့် ပယ်ပယ်နယ်နယ် လိုးဆောင့်နေရသဖြင့် အကြိုက်တွေ့နေသည်။ အပျိုစင်မလေး၏ ပါကင်ကို ဖွင့်ဖောက် လိုးခွင့်ရသဖြင့်လည်း ပီတိဖြစ်နေရ၏။

“ ကိုကြီး...ကိုကြီး...မြ...မြလေး...ဘယ်လိုဖြစ်လာမှန်း..မသိဘူး...အား..အ...အီး...အမလေး...အ...ဟင့်...အ..အာ....အီး...ထွက်..ထွက်ချင်လာပြီ..အ..အင်း...”

ကိုသက်ထွန်းရဲ့ မှန်မှန်ဆောင့်လိုးပေးနေမှုကြောင့် မြမြဝင်း တချီပြီးချင်လာသည်။ လီးဖြင့် အလိုးခံရင်း တကြိမ်တခါမျှ ပြီးဖူးခြင်း မရှိသေးသော အပျိုစစ်စစ် မိန်းကလေးမို့ တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ကော့လူးပျံကာ ကာမရဲ့ အဆုံးစွန်သော ရသကို စတင်ခံစားဖို့ တာဆူနေပေပြီ။

ကိုသက်ထွန်းက မြမြဝင်း ပြီးချင်လာမှန်း သိသဖြင့် သူမ၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို စုံကိုင်ဖက်တွယ်လိုက်ပြီး အားပါးတရကြီး မနားတမ်း အဆက်မပြတ် ဆောင့်လိုးပေးလိုက်သည်။

“ ဖွတ် ..ဖတ်..ဖတ်...အ..အမေရေ...အ..အား...အိုး...အမလေး...အီး...အ....အား...ဟင်း...”

မြမြဝင်း တယောက် စောက်ရည်တွေ ပန်းထွက်မတက်ဖြစ်ကာ တချီပြီးသွားရသည်။ မြမြဝင်း ပြီးသွားပုံက အတော်ပင် ကြမ်းသည်။ အသားလေးတွေပင် တဆတ်ဆတ် တုန်ရင်ကာနေသည်။ မြမြဝင်း တယောက် အကြောပေါင်း တထောင် ဆိမ့်ကျင်သွားရသည်မို့ မလှုပ်ရှားနိုင်ဖြစ်ကာ ကြမ်းခင်းလေးပေါ် ခြေပစ်လက်ပစ်လေး ခွေကျသွားသည်။

ကိုသက်ထွန်းက မြမြဝင်း၏ ဏှာတင်း ရမ္မက်ထန်ပုံကို အလွန်ပင် သဘောကျသွားသည်။ စောက်ရည်တွေက ဗြင်းကနဲ ဗြင်းကနဲ သူ့လီးတန်ကြီးကို ပက်ဖြန်းရင်း စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေနဲ့ ဆွဲစုပ်ညှစ်ယူနေမှုကို လီးတန်ကြီးဆီမှ အရသာ ခံစားရင်း မြမြဝင်းကို ဘယ်လိုပုံစံနဲ့ ဆက်လိုးရမလဲ ဆိုတာ စဉ်းစားနေလိုက်၏။

“ မြလေး...အမောပြေသွားပလား...”

ရင်အစုံ လှိုက်ဖိုနေသည့်ကြားမှ မြမြဝင်း ခပ်ပြုံးပြုံးလေး ခေါင်းညိတ်ပြသည်။

“ ကဲ..ဒါဆို ပုံစံတမျိုး ပြောင်းကြမယ်နော်..လာ...ထ...လေးဘက်ကုန်းလိုက် ....မြလေး...”

....................................................

အခန်း ( ၂ )

“ ဦး..ဒီနေ့..စိတ်မပါဘူးလား...လီးကြီးက ...သိပ်မမာဘူးနော်...ထား...ဆေးလိမ်းပေးရမလား...”

“ မလိမ်းနဲ့တော့ ..ထားရယ်...ဒီနေ့ အပြင်မှာ သွားရလာရနဲ့ ပင်ပန်းလာတယ်...ထားအပေါ်ကနေ တက်ပြီး ..ပြီးအောင်..ယူလိုက်တော့...”

“ ထားက တချီတော့ ပြီးသွားပြီ ..ဦးရဲ့...ဦးကို ထား..လီးစုပ်ပေးမယ်လေ...အရသာ ခံပြီး..အိပ်လိုက်တော့နော်...”

ထားထားဦးက ဦးဇော်မင်း ကိုယ်ပေါ်မှာ တက်ခွနေရာမှ ဖင်ကို အသာကြွပြီး ထလိုက်သည်။ ထိုအခါ ထားထားဦး၏ ဖင်ပေါက်ထဲမှ ဦးဇော်မင်း၏ လီးတန်ကြီးမှာ ကျွတ်ထွက်သွားပြီး ခပ်ပျော့ပျော့ အနေအထားဖြင့် ဆီးစပ်ပေါ် ခွေကျနေသည်။ သို့သော်လည်း လီးတန်ကြီး၏ လုံးပတ်က လျော့မသွားသေး။ ကလေးတယောက် လက်ကောက်ဝတ်နီးပါး တုတ်တုတ်ခဲခဲကြီးပင် ရှိနေသေး၏။

ထားထားဦး ကို ကြည့်ရတာ သနားသွားမိသည်။ ဦးဇော်မင်း မှာ မယားဖြစ်သူ ထားထားဦးက ဖင်ခံတက်ဆောင့်ပေးသော်လည်း ဇိမ်ယူနိုင်ခြင်း မရှိရှာတော့။ မနက်ပိုင်းမှ ညစာစားသည်အထိ အပြင်မှာ သင်တန်းမှ သင်တန်းသူတယောက်ကို အပြတ် ဖိုက်ခဲ့ပြီ ဖြစ်သဖြင့် သူ၏ ကာမစွမ်းဆောင်ရည်တွေက လျော့ပါးနေရခြင်း ဖြစ်သည်။ ကာမအားတိုးဆေးများ သုံးစွဲပြီး ဆက်ဆံနိုင်ပါသော်လည်း နေ့စဉ်နှင့် အမျှ ထိတွေ့လိုးဆော်နေနိုင်သော မယားဖြစ်သူကို စိတ်မပါခြင်းကြောင့် လီးက မာထန်ထောင်မတ်နေခြင်း မရှိတာ ဖြစ်သည်။

ထားထားဦးမှာ သူမထက် အသက်ကြီးသော ဦးဇော်မင်းကို လင်လုပ်နေရသော်လည်း ငြီးငွေ့ခြင်း မရှိ။ ဦးဇော်မင်း၏ ထူးခြားဆန်းပြားသော ကာမစပ်ယှက်နည်းများ၊ ကာမခံစားမှု နည်းလမ်းသစ်များကို အမြဲပင် တပ်မက်စွဲလန်းနေရသူ ဖြစ်၏။ ထို့အပြင် ဦးဇော်မင်း၏ ကြွယ်ဝချမ်းသာမှုကြောင့် ရရှိခံစားနေရသော ဂုဏ်၊အဆင့်အတန်း ၊ ရာထူးဂုဏ်ရှိန်တို့ကိုလည်း မက်မောနေသဖြင့် ဦးဇော်မင်း အပေါ် မငြီးမငြူဘဲ မယားဝတ္တရား ကျေပွန်အောင် အမြဲဖြည့်ဆည်းပေးနေတာ ဖြစ်သည်။

ထို့အပြင် ဦးဇော်မင်းထံမှ သူမအတွက် ရမ္မက်ဆန္ဒ ခံစားမှုတွေကို အပြည့်အ၀ မခံစားရလျှင် အစားထိုး ဖြည့်ဆည်းဖို့ လင်ငယ်တယောက်ကိုလည်း မွေးစားထားသည် ဖြစ်ရာ ထားထားဦး အဖို့ ဒီဘ၀ ဒီအခြေအနေမှာ လိုလေသေးမရှိ အရာရာ ကြည့်စုံနေပြီမို့ ဦးဇော်မင်းကို အရာရာ သည်းခံနားလည် ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်နေခြင်း ဖြစ်၏။

ဒီနေ့ ဖင်ပေါက်ထဲ လီးသွင်းကာ အပေါ်မှ စိတ်ကြိုက် တက်ဆောင့် ပေးနေသော်လည်း ဦးဇော်မင်းက စိတ်မပါသလို ဖြစ်နေသည်။ တခါတရံ အသက်အရွယ်ကြောင့် ဦးဇော်မင်းမှာ လီးက ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့် မမာနိုင် ဖြစ်တက်သည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် ထားထားဦးက ကာမအားတိုးဆေး၊ လိမ်းဆေးများ အသုံးပြုစေပြီး ကာမစပ်ယှက်လေ့ရှိသည်။ ဒီနေ့မှာတော့ ဦးဇော်မင်းမှာ သူမနှင့် ဆက်ဆံလိုးဆော်ချင်စိတ် မရှိပုံရသဖြင့် လီးစုတ်ပေးပြီး ဦးဇော်မင်း အရသာတွေ့စေရန် ကြိုးစားပေးဖို့ ပြင်သည်။ 

ဦးဇော်မင်း တယောက်ကတော့ အိပ်ယာထက်တွင် ခြေပစ်လက်ပစ်ဖြင့် အနားယူနေသည်။ အပြင်မှာ အခြားမိန်းမတယောက်နှင့် ပျော်ပါးလာသဖြင့် ဒီလို စိတ်မပါလက်မပါ ဖြစ်နေမှန်း ရိပ်မိသော်လည်း ထားထားဦး မသိမလိုပင် နေသည်။ ဦးဇော်မင်း အိပ်ပျော်သွားအောင် ပြုစုဖို့သာ သူမ အာရုံထားလိုက်၏။

မမာမပျော့ ဖြစ်နေသော လီးတုတ်တုတ်ကြီးကို သူမလက်ကလေးဖြင့် ဆွဲဆုပ်ကိုင်ကာ လီးဒစ်ထိပ်ဖူးကြီးကို နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားထဲသို့ ထားထားဦး ငုံသွင်းစုပ်ယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် လီးဒစ်ကြီးကို ပါးစပ်ထဲမှာပင် ငုံပြီး လျှာဖျားလေးဖြင့် လှည့်ပတ်ကာ လျှက်ပေးလိုက်သည်။

ထားထားဦး လီးစုပ်ကာ ပြုစုပေးနေမှုကို ဦးဇော်မင်း တယောက် ခြေပစ်လက်ပစ်ဖြင့် မျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ ခံစားနေ၏။ ထားထားဦးကတော့ သူမ၏ ပါးစပ်ထဲသို့ လီးကို ဝင်နိုင်သမျှဝင်အောင် စုပ်ယူငုံသွင်းကာ အထဲမှ လျှာလေးဖြင့် လှည့်ပတ် လျှက်ကစားပြီး မက်မက်မောမော စိတ်ပါလက်ပါဖြင့် လီးကို စုပ်ပေးနေ၏။ 

ထားထားဦး တယောက် လီးကို ကြိုးစားပမ်းစားဖြင့် စုပ်ပြီး ပြုစုပေးနေပါသော်လည်း ဦးဇော်မင်း တယောက်ကတော့ ပင်ပန်းလွန်းသည် ထင်၏။ အိပ်လို့ ပျော်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ လီးကလည်း ဆက်လက်မာတောင်နိုင်ခြင်း မရှိတော့။ ဦးဇော်မင်း အိပ်ပျော်သွားပြီဆိုတာ သေချာသွားတော့မှ ထားထားဦး တယောက် သူမပါးစပ်ထဲမှ လီးတန်ကြီးကို ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ 

ထို့နောက် အခန်းထဲမှာပင် တွဲဖက်ထားသော ရေချိုးခန်းထဲသို့ ဝင်၍ ကိုယ်လက်သန့်ရှင်းမှုများ ပြုလုပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ရေချိုးခန်းထဲမှ ထွက်၍ အိပ်ယာ ခြေရင်းဘက်တွင် ပုံကျနေသော ညဝတ်အင်္ကျီဂါဝန်ပါးလေးကို ကောက်စွပ်ကာ ဆောင်တော်ကူးရန် အခန်းပြင်သို့ တိတ်တဆိတ် ထွက်ခွါလာခဲ့လေတော့သည်။
...............................................................................

ည (၁၂) နာရီ ဝန်းကျင်ရှိပြီဖြစ်သဖြင့် အဆောင်နေ သင်တန်းသား/သူများ အိပ်ဆောင်မှာ အားလုံးရောက်ရှိနေုကြပြီ ဖြစ်သည်။ သင်တန်းကျောင်းဆောင်ကြီး တဆောင်၊ ဘော်ဒါ အိပ်ဆောင် တဆောင်နှင့် ခန့်ညားထယ်ဝါသော အိမ်ကြီးတလုံးတို့က “စံရိပ်ငြိမ်” သင်တန်းကျောင်းကြီးထဲမှာ သီးခြားစီ တည်ရှိဆောက်လုပ်ထားသည်။

စာသင်ဆောင်မှာက သင်တန်းဆရာများ နေထိုင်ရန် စီစဉ်ပေးထားသဖြင့် အလွန်အဆင့်မြင့်သော သင်တန်းကျောင်းကြီး တခုအဖြစ် ထင်ရှားသည်မှာ မဆန်းချေ။ မင်းမောင်ကတော့ စံရိပ်ငြိမ် ရဲ့ သွေးရင်းသားရင်းလို ဖြစ်နေသူမို့ ဦးမင်းဇော်နှင့် ထားထားဦးတို့ နေထိုင်သော အိမ်ကြီး၏ အောက်ထပ် အခန်းမှာပင် နေထိုင်ရသည်။ မင်းမောင် ဒီအိမ်ကြီးထဲမှာ နေထုင်ဖို့ကိုလည်း ထားထားဦးက စီမံထားခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့မှသာ သူမအဖို့ လိုအပ်လာလျှင် ဆောင်တော်ကူးပြီး သူမ၏ လိုအပ်ချက်များကို ဖြည့်ဆည်းခံစားနိုင်မည် မဟုတ်ပါလား။

အိမ်အပေါ်ထပ်မှ ဆင်းလာပြီး မင်းမောင်ရှိရာ အိပ်ခန်းထဲသို့ ထားထားဦး တန်းတန်းမတ်မတ် ဝင်လာခဲ့သည်။ မင်းမောင်၏ အိပ်ခန်းထဲသို့ သူမ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ရောက်ရှိခဲ့ဖူးသူမို့ ထားထားဦးအတွက် တံခါးမရှိ၊ ဓါးမရှိ။ ဒီတကြိမ်ကလည်း ဆာလောင်မွတ်သိပ် လိုအပ်ချက်များဖြင့် ရောက်ရှိလာသည်ဖြစ်ရာ မင်းမောင်၏ အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်ပြီး တံခါးကို ပိတ်ပြီးသည်နှင့် သူမကိုယ်ပေါ်မှ တခုတည်းသော ညဝတ်ဂါဝန်လေးကို ချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။

“ မင်းမောင် ...အိပ်ပျော်နေပြီလား...”

အခန်းတွင်းရှိ ကုတင်ထက်တွင် ဘေးတစောင်းလဲလျောင်းနေသော မင်းမောင်ကို ထားထားဦး အသံပြု၍ မေးလိုက်သည်။ ထို့အတူ သူမကိုယ်တိုင်ကလည်း မင်းမောင်၏ ကုတင် အနီးသို့ လျှောက်လှမ်းလာ၏။ အသံကြားသဖြင့် အိပ်မပျော်သေးသော မင်းမောင် လှမ်းကြည့်သည်။

ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်နေသော ထားထားဦး၏ ခန္ဓာကိုယ်မှ မက်မောဖွယ် အသားစိုင်တို့မှာ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း စည်းချက်ညီညီ လှုပ်ရှားခါရမ်း တုန်ခါနေကြသည်။ စွင့်ကားသော တင်သားစိုင်တို့မှာ နိမ့်ချီမြင့်ချီ ထက်အောက် လှုပ်ရှားလို့ နေ၏။ မို့မောက်လုံးဝန်းဖြူဝင်းဆူဖြိုးသော နို့အုံကြီး နှစ်လုံးကလည်း တင်းတင်းရင်းရင်းဖြင့် လှပစွာ ရှိနေကြသည်။

ထားထားဦး၏ ဝတ်လစ်စလစ် အလှကို ရုတ်တရက် ထင်းကနဲ မြင်တွေ့လိုက်ရသော မင်းမောင်မှာ ချက်ချင်း စကားပြန်မပြောနိုင်သေး။ ဒီမိန်းမကို သူဘယ်လောက်ပဲ ကြိမ်ဖန်များစွာ လိုးဆော်ဖူးခဲ့ပေမယ့်လည်း ယခုလို မီးအလင်းရောင် အောက်၌ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် အချိုးကျကျ လှပနေသည်ကို မြင်တွေ့လိုက်ရတော့ ကာမစိတ်ရမ္မက်တို့က ထကြွလာရသည်။ မသင့်တော်ဘူး၊ ရှေ့ဆက်မမှားသင့်တော့ဘူး..ဟု စိတ်က ဘယ်လောက်ပဲ သတိထားခဲ့ပါစေ၊ သူမရဲ့ ရမ္မက်ကွန်ယက်ကို မင်းမောင် ရှောင်နိုင်စွမ်း မရှိ။ ထားထားဦးမှာ ပစ်ရက်စရာ မရှိအောင် ကာမရမ္မက်ဆန္ဒတွေ နိုးကြားထကြွလာအောင် လွှမ်းမိုး လှုံ့ဆော်နိုင်ခဲ့သည်။

ငယ်ငယ်လေးကတည်းက သူ့ကိုပြုစု ပျိုးထောင်စောင့်ရှောက်ပေးခဲ့သော ကျေးဇူးရှင် ဦးဇော်မင်း ရဲ့ မယား ထားထားဦးကို မင်းမောင် (၁၈) နှစ်ခန့်ကတည်းက ဆုံတွေ့ခဲ့ရတာ ဖြစ်သည်။ မြင်မြင်ချင်းမှာပင် ထားထားဦး၏ အလှ၊ ထားထားဦး၏ ညှို့အားပြင်းသော အကြည့်များကို မင်းမောင် စွဲလန်းခဲ့ရသည်။ ကျေးဇူးရှင် ဆရာသမား၏ မိန်းမဖြစ်နေတော့ မင်းမောင်မှာ သူ၏ စွဲလန်းမှုများကို မျိုသိပ်ခဲ့ရသည်။

ဒါပေမယ့် တအိမ်ထဲ အတူနေရပြီး နေ့စဉ်ပြောဆို ဆက်ဆံနေရတော့ ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်မှု ပိုလာခဲ့သည်။ ပိုဆိုးသည်က ထားထားဦးမှာ သူ့ကို သူငယ်ချင်းသဖွယ်၊ မောင်လေး တယောက်သဖွယ် ရင်းရင်းနှီးနှီး နေထိုင်ပြောဆိုခြင်းကြောင့် မင်းမောင်မှာ ထားထားဦးကို စွဲလန်းစိတ်က ပိုမိုပြင်းထန်လာခဲ့ရသည်။

လူပျိုပေါက်အရွယ် စိတ်ကစားတက်စ မင်းမောင်အဖို့ သူနဲ့အသက်အရွယ် မတိမ်းမယိမ်းဖြစ်၊ ထားထားဦးနဲ့လည်း ရင်းရင်းနှီးနှီး လက်ပွန်းတတီး နေထိုင်ရခြင်းကြောင့် မင်းမောင်တယောက် ကြာလေ နေရခက်လာလေ ဖြစ်ခဲ့ရသည်။

နောက်အကြောင်းအရာ တခုက ဦးမင်းဇော်မှာ သူ့ထက်အသက်ငယ်သော မိန်းမချောချောလှလှ ၊ တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့်လေးကို ပိုင်ဆိုင်ထားရလေတော့ အချစ်ပို၊ အကြင်နာပို၊ အယုအယ ပိုနေခဲ့သည်။ အိမ်ကြီးထဲမှာကလည်း ညဆို အကူအလုပ်သမားတွေ မရှိကြတော့။ ထိုအခါမျိုးတွင် ဦးမင်းဇော်က ချစ်ဇနီးလေးကို နေရာမရှောင်တမ်း အချစ်ကြမ်းသည်။ မီးဖိုချောင်လို နေရာမျိုးမှာလည်း ဦးဇော်မင်းက ထားထားဦးကို အချစ်ဒီဂရီတွေ တိုးခဲ့သည်။ မင်းမောင်ကိုလည်း တူလို သားလို သဘောထားသူမို့ ဦးဇော်မင်းက အနေအထိုင် မဆင်ခြင်ခဲ့ပေ။ သူ၏ ရမ္မက်စိတ် ဆန္ဒကိုသာ ရှေ့တန်းတင်ပြီး အနေအထိုင် မဆင်မခြင် ပြုခဲ့သည်။

ထားထားဦးမှာ အစက အိမ်ထောင်သည် ဖြစ်ခါစ ဆိုတော့ ရှက်ကြောက်သလိုလေး ရှိခဲ့သော်လည်း ပင်ကိုယ်က ရမ္မက်စိတ်ထန်ပြင်းသော မိန်းမမျိုးဖြစ်သည့်အတွက် နောက်ပိုင်း ဦးဇော်မင်းနဲ့ အတွဲညီလာခဲ့သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ပြင်းပြသော ရမ္မက်စိတ်များနှင့် ကာမစပ်ယှက်ပွဲများကို မင်းမောင် တယောက် ရံဖန်ရံခါ မြင်တွေ့လာရသည်။

အစကတည်းက ထားထားဦး အပေါ် စွဲလန်းတပ်မက်စိတ် ဖြစ်ပေါ်နေသည့်ကြားထဲ မိန်းမတယောက်ရဲ့ သဘာဝအလှတွေ၊ စိတ်ရမ္မက်ထန်ပြင်းနေပုံတွေကို မက်မောဖွယ်ရာ မြင့်တွေ့လိုက်ရချိန်မှာတော့ မင်းမောင်မှာ ထားထားဦးကို ပိုပိုပြီး တပ်မက်လာခဲ့ရသည်။ နောက်တော့ ထားထားဦးကို မှန်းပြီး ဂွင်းထုကာ သူ၏ အာသာဆန္ဒတွေကို ဖြေဖျောက်တက်လာခဲ့သည်။

နှစ်နှစ်နီးပါးလောက် အချိန်ကြာမြင့်သွားချိန်မှာတော့ ဦးမင်းဇော်မှာ ထားထားဦးအပေါ် ရိုးအီလာသည်။ အပြင်မှာ အသစ်အဆန်းလေးတွေနဲ့ ခြေရှုပ်ပြန်သည်။ ဒီတော့ ထားထားဦး အပေါ် အရင်လို သိပ်ပြီး မကြင်နာနိုင်တော့ပေ။

တဏှာရာဂစိတ် ပြင်းထန်သော ဦးဇော်မင်းနှင့်အပြိုင် ကာမဆန္ဒရမ္မက်တို့ ထန်ပြင်းသော ထားထားဦးမှာ အိမ်ထောင်သက် ရင့်လာသည်နှင့် အမျှ သူမရဲ့ ရမ္မက်စိတ်တို့က ပိုမိုနိုးကြား ထကြွနေသည် ဖြစ်ရာ ဦးဇော်မင်းဘက်မှ အကြင်နာ၊ အယုအယတို့ လျော့ပါးလာတော့ စိတ်မလိုမကျမှုများနှင့် စိတ်တွေ ထွေပြားလာရသည်။ သူမ၏ ရမ္မက်လိုအင်တွေအတွက် အစားထိုး ဖြည့်စွက်ဖို့ ကြိုးစားလာသည်။ အဲဒီမှာပဲ မင်းမောင်ကို အထာပေး အကြိုက်ဆောင်ကာ ငြိမိခဲ့ကြသည်မှ စ၍ ထားထားဦး၏ ခြံခုန်နောက်မီးလင်းသော ဇာတ်လမ်းစခဲ့တာဖြစ်လေသည်။

ထားထားဦးမှာ မင်းမောင်၏ ပထမဆုံးသော မိန်းမအတွေ့အကြုံတခု ဖြစ်ခဲ့သလို မင်းမောင်၏ ကာမနည်းပြ ဆရာတယောက်လည်း ဖြစ်လာခဲ့သည်။ တဏှာရာဂအားကြီးသော ထားထားဦးမှာ ဦးဇော်မင်း ထံမှ ကာမစပ်ယှက်နည်းများကို မင်းမောင်ထံသို့ နည်းပေးလမ်းပြလုပ်ကာ နှစ်ယောက်အတူ ကာမစပ်ယှက်မှုများ ပြုလုပ်ခဲ့ကြသည်။ ထို့အပြင် တခါတရံ ဦးဇော်မင်းနှင့် သူမတို့ ကာမစပ်ယှက် လိုးဆော်မည့် အချိန်၌ မင်းမောင်ကို လာရောက်ချောင်းကြည့်စေပြီး အတုယူ မှတ်သားထားဖို့ မင်းမောင်ကို ခိုင်းစေတက်ပြန်သည်။

ထိုသို့သော မိန်းမမျိုးနှင့်မှ ဘဝရဲ့ ပထမဆုံးသော ကာမမှုအတွေ့အကြုံကို ရရှိခဲ့းဖူးသော မင်းမောင်မှာ ကာမရမ္မက်နွံထဲတွင် အချိန်ကြာမြင့်စွာ နစ်မွန်းနေခဲ့၏။ မကြာသေးခင်ကမှ သင်တန်းကျောင်းသို့ ပြောင်းရွှေ့လာသူ မြမြဝင်းနှင့် မင်းမောင်တို့မှာ ထားထားဦးကို အကြောင်းပြု၍ ငြိခဲ့ကြရသည်။ သို့ပေမယ့်လည်း မင်းမောင်မှာ ထားထားဦး၏ တဏှာစက်ကွင်း ရမ္မက်လောင်းရိပ်အောက်မှ လွတ်မြောက်နိုင်ခြင်း မရှိသေးပေ။ အချိန်တန်လျှင် ထားထားဦး၏ ပျော်တော်ဆက်ဘဝကို ရောက်ရှိရပြန်သည်။ ယခုလည်း....

...............................................................................

အခန်း ( ၃ )

သူ့ထံသို့ ဝတ်လစ်စလစ် ခန္ဓာကိုယ်ကို စွဲမက်ဖွယ် အနေအထားဖြင့် လှုပ်ခတ်လျှောက်လာနေသော ထားထားဦးကို ကြည့်ရင်း မင်းမောင်၏ အာခေါင်တွေ ခြောက်ကပ်လာရ၏။ အိပ်နေပြီလား ..ဟု မေးသော အမေးကို မင်းမောင်တယောက် ပြန်ဖြေဖို့ မနည်းအားယူလိုက်ရသည်။

“ မအိပ်သေးပါဘူး...မမထား...”

“ အဟင်း..မမထားကလည်း  အိပ်မပျော်လို့ ဆင်းလာတာ...မင်းရဲ့ ဘိုးတော်ကတောါ ကျိုးသွားပြီ...ကဲ..ထကွာ..မမနဲ့ တချီလောက် လုပ်ကြရအောင်...”

ထားထားဦးရဲ့ တချီဆိုသော စကားကို ကြားတော့ မင်းမောင် တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ ထားထားဦးက ကာမစိတ်အရမ်းပြင်းပြတက်သူဆိုတော့ အလိုးခံလျှင် ဘယ်တော့မှ တချီနဲ့တင်းတိမ်ရောင့်ရဲတက်တဲ့ မိန်းမမျိုးမဟုတ်ဘူးဆိုတာ မင်းမောင်း ကောင်းကောင်းသိသည်။ ဒီနေ့ညတော့ အိပ်ရဖို့ လမ်းမမြင်၊ ထားထားဦး တယောက် မနက်ဝေလီဝေလင်းလောက်မှ သူ့အခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်သွားတော့မည် ဆိုတာ မင်းမောင် သိနေသည်။

မင်းမောင် လှဲနေရာမှ ထကာ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ကာမစိတ်တွေ ထကြွနေပုံရသော ထားထားဦးကို ဘယ်လိုဖြုတ်ရင် ကောင်းမလဲ ဟု စဉ်းစားလိုက်သည်။ ထားထားဦး တယောက် ကာမအရသာကို ပြည့်ပြည့်၀၀ ခံစားနိုင်ပြီး တချီနှစ်ချီလောက်နဲ့ တင်းတိမ်ရောင့်ရဲသွားအောင် အပီလိုပေးနိုင်ဖို့ မင်းမောင် အသည်းအသန် စဉ်းစားလိုက်သည်။

မင်းအောင် အိပ်ယာထက်မှ ထလိုက်သည်နှင့် ထားထားဦးက မင်းမောင်၏ အင်္ကျီကြယ်သီးများကို သူမ၏ လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးများဖြင့် ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် ခါးမှ ပုဆိုးစကို ဆွဲဖြုတ်ကာ ချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။ တခဏအတွင်း မင်းမောင် ကိုယ်မှာ ဗလာကျင်းသွားသည်။ ထားထားဦးက မင်းမောင်၏ ပေါင်ကြားထဲမှ ခပ်ပျော့ပျော့တွဲကျနေသော လီးတန်ကြီးကို သူမလက်ဖြင့် ဖွဖွရွရွလေး ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ပေးလိုက်ပြန်ကာ တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်၍ ထားထားဦး ပြုလုပ်သမျှ ငြိမ်ခံနေသည်။

ထားထားဦးကလည်း မင်းမောင် ကို အရုပ်တရုပ်လို သဘောထားသလား မသိ။ သူမစိတ်ထင်တိုင်း မင်းမောင်ကို ထိတွေ့ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်မှုများ ပြုလုပ်နေသည်။ တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်နေသော မင်းမောင်၏ ရင်ဘတ်နှင့် လည်တိုင်များကို သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးများဖြင့် လိုက်လံစုပ်နမ်းပေးသည်။

စိတ်ထဲမှာက ထားထားဦးနဲ့ ဒီလိုဆက်ဆံနေမှုမှာ မှားယွင်းကြောင်း မင်းမောင် သိနေပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ အတွေ့ကို မင်းမောင် မရှောင်နိုင်။ မိန်းမတယောက်ရဲ့ ကျွမ်းကျွင်စွာ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်စုပ်နမ်းမှုများကြောင့် မင်းမောင်းရဲံ လီးက ထောင်းကနဲ ထလာသည်။ ထားထားဦး ကလည်း ဒါကိုပဲ နှစ်သက်နေတာ ဖြစ်သည်။ မင်းမောင်က ငယ်ရွယ်သူဆိုတော့ နည်းနည်းလေး ထိတွေ့လိုက်တာနဲ့ လီးတန်ကြီးက ထောင်းကနဲ ဖြစ်လာတာကို သူမ သဘောကျသည်။ ဦးဇော်မင်းကျတော့ သူမက အစွမ်းကုန် နှုးနပ်ပေးရသည်။ တခါတရံ ဆေးဝါး အကူအညီပင် ယူရသည်ဖြစ်ရာ သူမဆန္ဒ ဖြစ်ပေါ်နေချိန်များ၌ အဆင်သင့် မဖြစ်တက်။ မင်းမောင်က သူမ လိုအင်အတွက်တော့ အဆင်သင့် ဖြစ်နေတက်သူ။

မင်းမောင်မှာလည်း ထားထားဦး၏ ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ် နှုးဆွမှုများကြောင့် စိတ်ပါလာသည်ဖြစ်ရာ သူ၏ လက်တွေက ထားထားဦး၏ ပြည့်ပြည့်ကြီး အပေါ် ဆုပ်ကိုင်မိသွားသည်။ ထို့နောက် ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်နယ်မိသည်။

ရမ္မက်စိတ်တို့က ထားထားဦးကို လွှမ်းမိုးထားသည် ထင်၏။ မင်းမောင် ၏ လီးတန်ကြီး သူမလက်ထဲမှာ မာလာသည်နှင့် ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ထိုင်ချကာ လီးတန်ကြီးကို သူမ၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားထဲသို့ စုပ်ယူငုံခဲလိုက်တော့၏။ 

“ အ...”

မင်းမောင် ၏ ခန္ဓာကိုယ်ကြီး တွန့်ကနဲ တချက်ဖြစ်သွားသည်။ နွေးထွေးနူးညံ့သော အာခံတွင်း အတွေ့နှင့်အတူ အတွင်းမှ လျှာဖျားလေး၏ လှည့်ပတ်လှုပ်ရှားလျှက်ပေးနေမှုကြောင့် ခံစားရသော အတွေ့က မင်းမောင်၏ သွေးသားတွေကို ဆူပွတ်လာစေရသည်။ လီးကို အငမ်းမရဖြင့် စုပ်ပေးနေသော ထားထားဦး၏ ခေါင်းမှ ဆံပင် အခွေအလိပ်လေးများကို မင်းမောင် စုသိမ်း၍ ဆွဲဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ထိုအခါ သူ၏ လီးကို မက်မက်ရရ စုပ်နေသော ထားထားဦး၏ မျက်နှာလှလှလေးကို ထင်ထင်ရှားရှား မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။ ပါးလေးများ ခွက်ဝင်နေအောင်ပင် ထားထားဦးမှာ လီးကို ခပ်ပြင်းပြင်း စုပ်ပေးသည်။

“ ပြွတ်..ပြွတ်...ပလပ်...ပြွတ်...”

လီးဒစ်ကို ငုံခဲပြီး စုပ်သည်။ ထိုမှ လီးတန်ကြီး၏ အဖျားဘက်ကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ပွတ်တိုက်ပေးပြီး လီးအရင်းရှိ ဆီးစပ်ကို လျှာဖြင့် အပြားလိုက် လျှက်သည်။ တဖန် လီးကို အာခံတွင်းထဲထိ ဝင်နိုင်သလောက် ဝင်အောင် စုပ်ယူပေးပြန်၏။

“ အား..ရှီး...မမထားရယ်...”

မင်းမောင် တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားပြန်သည်။ ထားထားဦးက လီးစုပ်ပေးနေရင်း ဂွေးဥအုံကြီးကိုလည်း သူမလက်ဖဝါးထဲ ထည့်ကာ လှိမ့်နယ်ပေးနေပြန်တော့ မင်းမောင်မှာ မတ်တပ်ရပ်ကြီး လီးအစုပ်ခံရင်း တုန်တုန်တက်နေသည်။

မင်းမောင် တယောက် ထားထားဦး၏ ရမ္မက်ထန်စွာ လီးစုပ်ပေးနေမှုမှ ရသော အတွေ့များကြောင့် သွေးသားတွေ ဆူပွတ်ထကြွကာ ရမ္မက်စိတ်တို့ တစထက်တစ ထန်ပြင်းလာသည့် အဆုံး ထားထားဦး၏ ခေါင်းမှ ဆံပင်များကို ခပ်တင်းတင်း ဆွဲစု ကိုင်ကာ ခါးကို ကော့ကော့ပြီး ထားထားဦး၏ ပါးစပ်ပေါက်ထဲသို့ လီးကို စောက်ဖုတ်ထဲ လိုးသွင်းသကဲ့သို့ပင် ဆောင့်လိုးပါတော့၏။

“ ပြွတ်..အု..အု...ပြွတ်..ပြွတ်..အု...အွန့်....ဟွန့်...အု...အွန့်...”

ထားထားဦး အသက်ရှုမှားသွားကာ လည်ချောင်းထဲမှ ပျို့တက်လာပြီး မျက်ရည်လေးများ ဝဲသွားသည်အထိ မင်းမောင် စိတ်ထန်သွားတာ ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ထားထားဦးမှာ သူမကို ထိုသို့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆက်ဆံသည်ကို နှစ်သက်သူ ဖြစ်သဖြင့် သူမပါးစပ်ကို ဆောက်ဖုတ်ထဲ လိုးသလို ဆောင့်လိုးနေသော မင်းမောင်၏ လီးကို အဝင်အထွက်မှန်ပြီး သွားနှင့်မထိမိစေရန် နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကို ခပ်တင်းတင်းစေ့ကာ လျှာကို အပြားလိုက် ထားပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါ လီးက ပါးစပ်ပေါက်ထဲသို့ လျှောကနဲ လျှောကနဲ ဝင်၍ စောက်ဖုတ်ကို လိုးနေရသကဲ့သို့ပင် မင်းမောင် ခံစားနေရလေသည်။

“ ပြွတ်..ပြွတ်..အု..အု...အွန်း...ပြွတ်....အွတ်...ပြွတ်.....အွန်း...ဟွန်း....အွန်း...”

ထားထားဦးမှာ မင်းမောင်၏ လီးတန်ကြီး အဝင်အထွက် မှန်စေရန် သူမပါးစပ်ကို သတိထားနေရသလို သူမ အသက်ရှုမှန်အောင်လည်း မနည်းသတိထား ရှုနေရသည်။ တခါတရံ အရှိန်ပြင်းသွားသည့်အခါ လီးဒစ် ထိပ်ဖူးကြီးက အာခေါင်ကို လာထောက်မိသည့်အခါ ပျို့အန်ချင်မတက် ဖြစ်သွားသည်ကိုလည်း ထိန်းထားနေရသေးသည်။

စောက်ဖုတ်ကို လိုးသလို စိတ်တိုင်းကျ ဆောင့်ခွင့် မရသဖြင့် မင်းမောင်မှာလည်း ထိန်းပြီးဆောင့်နေရသည်။ မင်းမောင် အားမရတော့။ လေးငါးဆယ်ချက်လောက် အာသာပြေ ဆောင့်လိုက်ပြီးမှ ထားထားဦး ပါးစပ်ထဲမှ လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

“ တော်ပြီ...မမထား...တော်ကြာ..ပါးစပ်ထဲမှာပဲ...ပြီးသွားလိမ့်မယ်....ကဲ..ဒီတခါ ..မမထား အလှည့်...”

ထားထားဦး ပါးစပ်ထဲမှ လီးကို မင်းမောင်ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ လီးတန်ကြီးက သွားရည် တံတွေးများကြောင့် စိုရွှဲပြောင်လက်လို့နေသည်။ ထားထားဦးမှာ လီးကို မက်မောစွာကြည့်ရင်း စိတ်မပြယ်နိုင်ဟန်ဖြင့် ဒစ်ဖျားကြီးကို တချက် စုပ်ယူလိုက်သေးသည်။ မင်းမောင်က ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်၍ လှဲအိပ်လိုက်သည်။ ထိုအခါ ထားထားဦးက တချက် ပြုံးလိုက်ပြီး မင်းမောင်၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ ခွတက်လိုက်သည်။ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ကာမဆက်ဆံခဲ့ကြဖူးသည်မို့ တယောက်ရဲ့ အပြုအမူကို ကျန်တယောက်က နားလည်ထားကြပြီးသား။

ထားထားဦး မင်းမောင်ရဲ့ မျက်နှာတည့်တည့်ပေါ်တွင် တက်ခွ၍ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်သည်။ 

“ ပလပ်...ပလပ်....အာ့...ရှီး...မင်းမောင်ရယ်...”

စောက်ဖုတ်ကို အောက်ကနေ လျှာနဲ့ အပြားလိုက်ကြီး လျှက်တင်ပေးတာ ခံလိုက်ရတော့ ထားထားဦး တယောက် ဘဝင်ခိုက် အကြိုက်တွေ့သွားကာ ရင်အစုံက ကော့ကနဲ မို့မောက်တက်သွားသည်။ မင်းမောင်မှာ ထားထားဦး၏ ဖင်သားကြီးတွေကို လက်ဖြင့် ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်ဖြဲကာ စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲသို့ သူ၏ လျှာကို ထိုးသွင်း လျှက်ပေးနေသည်။

ထားထားဦး တယောက် အသားတွေပင် တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်အထိ အရသာတွေ့နေသည်။ သူမဖင်ဆုံကြီးကို လှုပ်လှုပ်ပြီး အပေါ်မှ ညှောင့်လိုးလေး လိုးပေးသည်။ အောက်မှ မင်းမောင်ကလည်း စောက်စေ့လေးကို သွားဖြင့် မနာအောင် ကြိတ်ကြိတ်ပြီး စုပ်ပေးပြန်သည်။

“ အား...ဟင်း...နာနာစုပ်စမ်းပါ...မင်းမောင်ရယ်...အင်း...ဟင်း...ကောင်းလိုက်တာ...”

မင်းမောင် ထားထားဦး၏ ကာမမီးတောက်ကို အစွမ်းကုန် တောက်လောင်အောင် ကြိုးစားပေးနေသည်။ စောက်ဖုတ်အုံကြီးကို သူမ၏ ပါးစပ်ထဲ လေအားဖြင့် စုပ်သွင်းကာ အတွင်းမှ လျှာကို စုချွန်ပြီး စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲ ထိုးထိုးသွင်းပေးပြန်၏။ ထားထားဦး သူမဖင်ဆုံကြီးကို ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ညှောင့်ညှောင့်ပေးရင်း ထွန့်ထွန့်လူးနေသည်။ ထိုအနေအထားဖြင့်ပင် ထားထားဦး တယောက် ပြီးလုပြီးခင် အနေအထားသို့ ရောက်ရှိလာရသည်။

“ အ..ဟင်း...ဟင်း...ရှီး...မင်းမောင်ရယ်...အာ့..စုပ်....စောက်စိကို နာနာလေး..စုပ်ပေး..အ..အ..အီး...အမလေး..ပြီး...ပြီးချင်လာပြီ...အာ့..ဟင့်...စုပ်...စုပ်...မမထား..ပြီးတော့မယ်...အ...အ..အ..ရှီး..အိုး...အား...”

ထားထားဦးတယောက် မင်းမောင်၏ မျက်နှာပေါ် သူမ၏ ဖင်ဆုံကြီးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခပ်သွက်သွက် ပွတ်တိုက်ပစ်လိုက်ရင်း တချီပြီးသွားရသည်။

ပြီးသွားပုံက သူမအတွက် အတော်လေး ကြမ်းသည် ဟု ဆိုနိုင်သည်။ ဦးဇော်မင်းနှင့် အတူနေတုန်းက ထကြွနေသည့် စိတ်တွေရယ်၊ မင်းမောင်လီးကို စုပ်ပေးရစဉ်က ဖြစ်ပေါ်နေသည့် ကာမစိတ်တွေရယ်က မင်းမောင်၏ မျက်နှာပေါ် တက်ခွပြီး စောက်ဖုတ်ကို အလျှက်ခံရစဉ်မှာတော့ စုပေါင်း အုံကြွကာ ရေဘားဖွင့်လိုက်သလို စောက်ရည်တွေ ပန်းထွက်ကာ ပြီးသွားရခြင်း ဖြစ်သည်။

တခဏကြာတော့ ရင်ထဲမှာ လှိုက်ဖိုပြီး နုံးခွေသွားသည်။ ထို့ကြောင့် မင်းမောင်၏ မျက်နှာပေါ်မှ ဆင်းကာ ကုတင်ပေါ်တွင် ခွေခွေလေး လှဲအိပ်ကာ အမောဖြေနေလိုက်သည်။ ထိုအခါမှပင် မင်းမောင်တယောက်လည်း အသက်၀၀ ရှုနိုင်ရှာသည်။ ကုတင်ပေါ်တွင် နှစ်ဦးသား ပက်လက်လှဲပြီး အမောဖြေနေရာမှ ခဏကြာတော့ မင်းမောင် အရင်ဆုံးထလာသည်။ 

“ မမထား..ဆက်ကြမယ်လေ..ကျွန်တော့်လီးက ..တင်းနေပြီ...”

“ အင်း..အင်း...”

“ ဘယ်ကို ချပေးရမလဲ..မမထား...စောက်ဖုတ်ကိုလား..ဖင်ကိုလား...”

“ ဖင်ကိုပဲ ချပေးကွာ..ခုန ဦးနဲ့ နေတုန်းက ဖင်ခံနေရင်း တန်းလန်းကြီး ...”

“ ဆီစွတ်ဦးမလား..မမထား...”

“ ဟင့်အင်း..စွတ်မနေနဲ့တော့...တံတွေးပဲ..သုံးလိုက်ကွာ...ဆီစွတ်နေရင်..အလုပ်ရှုပ်တယ်...တံတွေးတော့ ရွှဲရွှဲ သုတ်နော်...”

ကိုယ်က အဖြည့်ခံ ဖြစ်သည့်အလျှောက် မင်းမောင်မှာ ထားထားဦးရဲ့ ဆန္ဒကို ရှေ့တန်းတင်ရသည်။ ဆုံကောင်းသော ဖင်အိုးကြီးနဲ့မို့ ထားထားဦးကို လိုးရပြီဆိုလျှင် မင်းမောင် ဖင်ပဲချချင်သည်။ ဖင်ကိုတောင် နို့နှစ်လုံးကို နောက်ဆွဲပြီး ဖင်ချရသည့် အရသာကို မင်းမောင် အတော်လေး နှစ်သက်သည်။ ခု ထားထားဦးက ရှေ့မှာ ဦးဇော်နှင့်ဖင်ခံလာခဲ့သည့် အတွက် မင်းမောင်အဖို့ သိပ်ပြီး အလုပ်ရှုပ်စရာမလို၊ ညှာနေစရာမလိုဘဲ ထားထားဦး ရဲ့ဖင်ကို အပြတ်ဆော်ရတော့မည်မို့ စိတ်တွေက ပိုမိုထန်ပြင်းလာရသည်။

လက်ဖဝါးထဲသို့ တံတွေး ခပ်များများ ထွေးထည့်ပြီး မင်းမောင် သူ့လီးတန်ကြီးကို နေရာအနှံ့ချောမွတ်အောင် ပွတ်လိမ်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် ကုတင်ပေါ်တွင် ပုဇွန်တုတ်ကွေး ပုံစံဖြင့် ခွေခွေလေး လှဲနေသော ထားထားဦး၏ နောက်ဘက်တွင် ဘေးတစောင်း ဝင်လှဲလိုက်၏။ ပထမတော့ ထားထားဦးကို ဖင်ထောင်ခိုင်းပြီး ဖင်ချဖို့ မင်းမောင် စိတ်ကူးလိုက်သေးသည်။ ဒါပေမယ့် ထားထားဦး ပုံစံက ခုနက တချီပြီးထားသည့် အတွက်ကြောင့် အခုအချီကို ဇိမ်နဲ့နှပ်ပြီး အရသာခံမည့်ပုံ။ ထို့ကြောင့် ထားထားဦးကို နောက်မှ ပုဇွန်တုတ်ကွေး ပုံစံဖြင့် ဖင်ချဖို့ မင်းဇော် ဟန်ပြင်လိုက်၏။ 

ကားထွက်နေသော ဖင်အိုးကြီးက လုံးတစ်နေသည်။ ဖင်သားတခြမ်းကို လက်ဖြင့် ကိုင်မဖြဲကာ ဖင်ပေါက်ကို လီးဒစ်ဖြင့် ပွတ်တိုက်စမ်းပြီး မင်းမောင် ဖိသွင်းချလိုက်သည်။

“ အင်း..အင်း...ဟင်း...ကျွတ်...ကျွတ်...ဖြေးဖြေးနော်..မင်းမောင်...စသွင်းပြီး...ချက်ချင်း သိပ်မကြမ်းနဲ့ဦး...”

သတိပေးစကားဆိုသော ထားထားဦး ကို မင်းမောင် စကားပြန်မပြောနိုင်သေး၊ အံကိုကြိတ်ပြီး ဖင်ပေါက်ထဲသို့ လီးကို ဂရုစိုက်၍ သွင်းယူနေသည်။ ဖင်ပေါက်က စောက်ပတ်လိုမဟုတ်၊ တင်းကြပ်မှု၊ စီးပိုင်မှု စသည့် အတွေ့အထိကို ကောင်းကောင်းပေးနိုင်သည်။ ဘယ်လောက်ပဲ ဖင်ခံဖူးတဲ့ မိန်းမဖြစ်ဖြစ် ဖင်ထဲ လီးကို စသွင်းချိန်မှာ နာကျင်မှုကို ခံစားရတက်ကြသည်။ ဖင်ခံရသည့် မိန်းမအဖို့ ဖင်ခံရင်းမှ တဖြေးဖြေး အရသာတွေ့လာတက်ကြသည်။

ယခုလည်း မင်းမောင်၏ စံချိန်မီ လီးတန်ကြီးက ဖင်ပေါက်ထဲ တိုးဝင်လာမှုကို ထားထားဦး နင့်နင့်နဲနဲ ခံစားနေရသည်။ အနည်းငယ်လည်း နာကျင်ရသည်။ လီးက တအိအိဖြင့် တဝက်သာသာလောက် ဖင်ထဲ ဝင်နေပြီ ဖြစ်သည်။ မင်းမောင်က လီးကို ဖိသွင်းနေတာကို မရပ်သေး။ အဆုံးထိ သွင်းဖို့ ရည်ရွယ်ထားပုံ ရသည်။

“ အင်း..ကျွတ်...ကျွတ်...”

“ မမထား..နာလို့လား...”

“ အင်း..မင်း လီးကြီးကို တချောင်းလုံး အဆုံးထိ မသွင်းနဲ့ဦးကွာ..အောင့်ပြီး နဲနဲနာတယ်..တဝက်လောက်နဲ့ပဲ ..လိုးပေးဦး...ပြီးမှ...ဆက်သွင်း...”

ထားထားဦး တောင်းတောင်းပန်ပန် ဆိုရှာသည်။ မင်းမောင် လီးသွင်းတာ ရပ်လိုက်ပြီး ထားထားဦး နာကင်မှုလျော့ပါးစေရန် သူမ၏ နို့အုံတဖက်ကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဆွဲညှစ်ပွတ်ချေပေးပြီး လီးတဝက်လောက်ဖြင့် ခပ်မှန်မှန်လေး ဆောင့်ပေးနေလိုက်သည်။

“ ဖွတ်..ဖတ်..ဖတ်...ဘွတ်...ဖတ်..ဖတ်......”

“ အင်း...ဟင်း...အ...အ..အင့်...အ...”

အချက်မှန်မှန်နဲ့ လိုးဆောင့်နေမှုကြောင့် ထားထားဦး တယောက် တဖြေးဖြေး ဖင်ခံရတာ အရသာတွေ့လာသည်။ သူမ ဖင်ဆုံကြီးကို နောက်သို့ ကော့ကော့ပြီး ခံပေးလာသည်။

ထားထားဦး အရသာ တွေ့လာပြီမှန်းသိတော့ မင်းမောင် ဆောင့်သည့် အရှိန်ကို မြှင့်သည်။ လီးကိုလည်း ဖင်ပေါက်ထဲ ပို၍ ဝင်အောင် ဖိဖိပြီး လိုးသွင်းသည်။ ဖင်လိုး ဖင်ခံ နေကြသည့် အချိန်က တဖြေးဖြေးကြာလာတော့ နှစ်ဦးစလုံး အရသာ တွေ့လာကြသည်။

“ ဖွတ်..ဖတ်...ဖတ်..အိုး...အား...အင်း...ဟုတ်ပြီ....ဆောင့်..အ...အင့်...အရမ်းကြိုက်တယ်ကွာ...အ..ဟင့်...ဖွတ်...ဖတ်.....ဖတ်....အ..အ..မမထားရဲ့ အကြိုက်ကို မင်းမောင် တယောက်ပဲ အလိုက်သိတယ်...အင့်..ဟင်း...ဆောင့်..ဆောင့်...အ..အင့်...အင်း...”

ထားထားဦး၏ အားပေးအားမြှောက် ပြုကာ ခပ်ညုညုလေး ပြောပေးမှုကြောင့် မင်းမောင်တယောက်  ပိုမို ရမ္မက်ထန်လာရသည်။ ထားထားဦး ရဲ့ နို့အုံကြီးကို ခပ်တင်းတင်းဆွဲပြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးသည်။ ထားထားဦးကလည်း သူမ ဖင်ဆုံကြီးကို ကော့ကော့ပြီး ခံပေးသည်။

ဖင်ခံနေရင်းမှပင် ထားထားဦး တချီ ပြီးချင်လာပြန်သည်။ ပုဇွန်တုတ်ကွေး ပုံစံနှင့်မို့ နောက်မှ မင်းမောင် ဆောင့်လိုးလိုက်သည့် အခါတိုင်း နင့်ကနဲ နင့်ကနဲ ထိထိမိမိ ခံစားရပြီး လူတကိုယ်လုံး ခါခါထွက်သွားသည် အထိ အလိုးခံနေရခြင်းကြောင့် အားရကျေနပ်မှုကိုလည်း ထားထားဦး အပြည့်အ၀ ခံစားနေရပြီ ဖြစ်သည်။

မင်းမောင်မှာလည်း လီးတချောင်းလုံး ဖင်ပေါက်ထဲ အဆုံးသွင်းပြီး လိုးနေသည် ဖြစ်ရာ ဖင်ပေါက်၏ တင်းကြပ် စီးပိုင်မှုကြောင့် လီးက ထူပူကျင်စိမ့်ကာ ဂွေးဥကြီး တင်းလာပြီး သုတ်ထွက်ချင်လာသည်။

“ အ..အီး...မမထား..ကျွန်တော်...အ....ပြီးချင်လာပြီ...ခဏထုတ်လိုက်မယ်....အာ့...ရှီး...”

“ အို..မထုတ်နဲ့တော့..မင်းမောင်...ဆောင့်လိုး..နာနာဆောင့်လိုးပစ်စမ်း....အ..ဟင့်...မင်းပြီးချင်ရင် မမထား ဖင်ထဲကို မင်းလီးကြီးနဲ့ နာနာဆောင့်ပြီး မင်းလရည်တွေကို ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်...အိုး..အား...ဟုတ်ပြီ...ဆောင့်စမ်း...နာနာဆောင့်ပစ်...အာ့..အီး...အင့်..အင့်...”

မင်းမောင်မှာ ပြီးချင်လာပြီမို့ ထိန်းဖို့ ကြိုးစားသည်။ ဒါပေမယ့် ထားထားဦး၏ ရမ္မက်ထန်စွာ တောင်းဆိုမှုကြောင့် သူ၏စိတ်ကို လွှတ်လိုက်ကာ ထားထားဦး၏ ဖင်ဆုံကြီးကို လက်ဖြင့် အတင်းပင် ဆွဲညှစ်ကိုင်ပြီး အားရပါးရကြီး ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်သည်။

“ ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...အ..အ...အစ်....အီး...အ..ထွက်...ထွက်ပြီ ...”

မင်းမောင် လည်ပင်းကြောကြီးတွေ ထောင်ထအောင်ပင် ကာမသွေးတွေ ဆူပွက်ကာ ထားထားဦး၏ ဖင်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လိုးရင်း လရည်တွေ ဒလဟော ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိလေတော့သည်။

ဖင်ပေါက်ထဲ ပူနွေးပြစ်ခဲသော လရည်တွေပန်းထွက်လာသည့် အတွေ့ကို ခံစားလိုက်ရသော ထားထားဦးမှာလည်း ကာမအရသာကို ပြည့်ပြည့်၀၀ ခံစားမိလိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲမှ စောက်ရည်တို့ကို ညှစ်ထုတ်လိုက်မိလေရာ မင်းမောင်၏ အခန်းထဲတွင် စောက်ရည်နှင့်သုတ်ရည်နံ့များ ထောင်းကနဲ လွင့်ပျံ့သွားရလေတော့သည်။
........................................................

{ မြန်မာပြည်တွင် တချိန်က လွန်စွာခေတ်စားခဲ့သော အပြာစာအုပ်လေးများကို အလွမ်းပြေ ပြန်လည်ဖတ်ရှုနိုင်ဖို့ ရည်ရွယ်ပြီး ယူနီကုဒ် စာစီစံနစ်ဖြင့် စာစီပေးလိုက်ပါသည်။ (ဘကြီးစံ) }




........................................💚💛💖💝💙........................................

ပြီးပါပြီ။