Configure Page List

Sunday, September 15, 2024

ခိုင်မြဲသည့်နှောင်ကြိုးတမျှင် အပိုင်း (၁၁)

ခိုင်မြဲသည့်နှောင်ကြိုးတမျှင် အပိုင်း (၁၁) 

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

ရေးသားသူ - ထူးခြား

အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။ 

ရတနာဝင်းက သူမစောက်စေ့လေးကို ဖိပွတ်တာ ခံရတော့ ဖင်ကြီးလည်း ရမ်းသွားရင်း

“ ဖေကြီး တော်ပြီ...အဲကောင်ကြီးနဲ့ လိုးပေးတော့ .. မီးကြီး လွမ်းနေတာ ကြာလှပြီ..မစောင့်နိုင်တော့ဘူး..”

ဟု ပြောကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း အပေါ်က မှောက်ခွထားရာမှ ထပြီး ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဘေးတွင် ပက်လက် ဝင်လှဲလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းကလည်း နှစ်ခါ မပြောရပါ။ ချက်ခြင်း ထလိုက်ပြီး ရတနာဝင်း ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကြားမှာ ဝင်လို့ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်။ ရတနာဝင်း ပေါင်လုံးနှစ်လုံးကို မပြီး တွန်းပေးလိုက်တော့ အလိုက်သိသည့် ရတနာဝင်းက သူမပေါင်နှစ်လုံးကို ဒူးကောက်ကွေး အောက်ဆီမှ လက်ဖြင့် တဖက်တချက်ကိုင်ကာ ဆွဲပေးထားလိုက်သည်။ ထိုအခါ ကြွတက်လာသည့် စောက်ဖုတ်ကြီး အဝတွင် ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူ့လီးကြီးကို တေ့ကာ ဖိသွင်းလိုက်သည်။

“ အာ...အီး...ကောင်းလိုက်တာ မီးကြီးရယ် အိတင်းနေတာပါလား....”

“ အီး..ဖေကြီး ဟာကြီးကလည်း..မာလိုက်တာ..နောက်ကြပ်နေတာပဲနော်..ကောင်းလိုက်တာ..အာ့ကိုပဲ လွမ်းနေတာ..လိုးတော့ ဖေကြီးရယ်..”

“ ဖလွတ်..စွတ်..ဗျစ်..ဖတ်....”

“ အ..အ...အိ..”

“ အီး..အူး...ဟား....”

“ စွတ်...ဖတ်..ဖွတ်..ဖတ်..”

သားအဖ နှစ်ယောက် ငြီးသံ ငြူသံ အသက်ရှုသံ ပြင်းပြင်းက လွဲလို့ တခြားဘာသံမှ မထွက်နိုင်ကြတော့၊ အလွမ်းတွေကို အတိုးချပြီး အိစက်ညက်ညောတဲ့ တန်ပါပဲဒစ် မွေ့ယာကြီးပေါ်မှာ အလိုး အညှောင့် အကော့ အဖိတွေနဲ့ ချစ်တလင်း ခင်းနေကြပြီပေါ့။

..............................................................

အခန်း (၂၇)

“ အား...ကောင်းလိုက်တာ  မီးကြီးရယ်..အဲဒါလေးလည်း လွမ်းနေရတာပေါ့....”

“ အီး...လိုး...ဖေကြီးရယ်...မီးလည်း လွမ်းနေတာပါ....”

“ ဖွတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်....”

“ အား ...ဖေကြီး..ပြီးတော့မယ်..မီးကြီးရော....”

“ မီးရောပဲ ဖေကြီး...မြန်မြန်လေး...အူး...ရှီး....”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း လရည်ပူပူနွေးနွေးတွေ ရတနာဝင်း စောက်ခေါင်းထဲ တဗြစ်ဗြစ် ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။ ရတနာဝင်းလည်း ကိုယ်လုံးလေး တောင့်တင်းသွားကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို အတင်းဆုပ်ကိုင် ဖျစ်ညှစ်ထားလိုက်မိသည်။ နှစ်ဦးစလုံး ခဏတာ ငြိမ်သွားကြပြီးမှ ကိုယ်တွေလက်တွေ ဆန့်ကာ အိပ်ယာပေါ် ဘေးချင်းယှဉ်လျှက် လှဲကာ အမောဖြေနေကြလေသည်။

ပထမတချီ မျက်နှာချင်းဆိုင် လိုးပြီးသွားတော့ ခဏနားရင်း တယောက်ကိုတယောက်ဖက်ကာ နားနေကြရင်း နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းကာ စကားစမြည် ပြောဖြစ်ကြလေသည်။ 

“ မီးကြီးတို့ ကလေး မယူကြသေးဘူးလား..”

“ အင်း..ယူတော့မလို့ ဖေကြီး...အခု ပြီးခဲ့တဲ့ အပါတ်ကမှ မီး တားဆေးတွေ သောက်တာ ရပ်လိုက်တာ..”

“ ဟင်..ဒါဆို ဖေကြီးနဲ့ ကလေး ရနေဦးမယ်..”

“ ဘယ်သူနဲ့ ရရလေ...မီးက ကိုအောင့်ကိုရော ..ဖေကြီးကိုရော ချစ်တာ ဆိုတော့ အကြောင်းမှုတ်ဘူး..ခစ်ခစ်..”

“ အင်း..ဒီကောင်ကရော ကောင်းကောင်းလိုးပေးရဲ့လား..မီးကြီးကို..”

“ ရကာစတုန်းက လိုးသမှ လီးကို မော်တာ တပ်ထားသလိုပဲ ဖေကြီးရဲ့...အဲလိုမျိုး ခြောက်လလောက် လိုးပြီးမှ ဖြည်းဖြည်းချင်း အနည်ထိုင်သွားတာ..ဒါပေမယ့် တပါတ် နှစ်ခါ သုံးခါလောက်တော့ လိုးပါသေးတယ်....”

“ ဟွန့် အာ့ကြောင့် ဖေကြီးကို လုံးလုံးမေ့နေတာပေါ့လေ..ခု ယောင်္ကျားက သိပ်မတက်နိုင်တော့မှ ဖေကြီးကို သတိရတာလား..”

“ ဟုတ်ပါဘူး ဖေကြီးရဲ့ ...ယောင်္ကျားက ဘယ်လောက် အလိုးကောင်းကောင်း ဖီလင်ချင်းက မတူဘူးလေ..ဖေကြီးနဲ့က သားအဖဆိုတဲ့ ဖီလင်က ဘယ်သူနဲ့မှ မရနိုင်ဘူးလေ..အဲလို ရင်ခုန်ရတဲ့ ဖီလင်မျိုးက လောကကြီး တခုလုံးမှာ တယောက်ထဲ ရှိတာကို..”

ထိုအရာကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း သတိထားမိလေသည်။ မိလတ်မှာ သူ့ကို ယောင်္ကျား ဟုခေါ်ပြီး သူမကိုယ်သူမလည်း သူ့မိန်းမ အဖြစ် ကွယ်ရာမှာ ခံယူထားသော်လည်း မီးကြီးကတော့ ထိုသို့မဟုတ်၊ သူမကိုယ်သူမ အမြဲတမ်း သမီး ဟုသာဖော်ကျူးသည်။ ထိုကဲ့သို့ သမီးနှင့် အဖေ ဆိုတာကို မကွယ်ဖျောက်ထားသဖြင့် ရသည့် စိတ်လှုပ်ရှားမှုက သူမအတွက် ပိုပြီး အရသာ ရှိနေသည်မို့သာ ဖြစ်လေသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ စကားလည်းပြောရင်း ရတနာဝင်းကို နမ်းလိုက် ကစ်ပေးလိုက် နို့တွေစို့လိုက်ဖြင့် ကလိနေသလို၊ ရတနာဝင်းကလည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို သူမလက်ကလေးဖြင့် ပွတ်သပ်ဆော့ကစား ပေးနေလေရာ လီးကြီးက တဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်မာလာလေသည်။

“ မီးကြီး လေးဖက်ထောက်ပေးဦးကွာ.. ဒေါ့ကီ ဆွဲချင်တယ်..”

ရတနာဝင်းကလည်း အလိုက်တသိဖြင့် အိပ်ယာမှ ထကာ လေးဖက်ထောက်ရင်း သူမဖင်ကြီးကို နောက်ကော့ပေးလိုက်သည်။ အသားအရည် ဖြူဖွေးဝင်းမွတ်နေသဖြင့် ဖင်လုံးဖြူဖြူကြီး နှစ်လုံးက ခါးလေးမှ စွင့်ကားတက်လာသည့် မြင်ကွင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို သံချောင်းသဖွယ် မာတင်းလာစေခဲ့လေသည်။ သူမဖင်လုံးကြီး နှစ်လုံးအောက် ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက အမွှေးအမြှင်မရှိ၊ အကွဲကြောင်းလေးမှာ စောက်ရည်တွေက စိုစွတ်နေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ဒူးထောက်ထိုင်ရင်း သူ့လီးဒစ်ဖူးကြီးကို စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းဝတွင် တေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်သည်။ သူ့လက်မလေးက ယခင် သူလိုးနေခဲ့ဖူးသည့် ဖင်ပေါက်ညိုညိုလေးကို သွားပွတ်ပေးလိုက်မိသည်။ ရတနာဝင်း ကိုယ်လေး တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။

“ မီးကြီး ယောင်္ကျားက နောက်ပေါက်ကိုရော လိုးသေးလား..”

“ ဟင့် အင်း..သူက တောင်းတော့ တောင်းတယ်..မီးက မပေးသေးဘူး..နောက်ပိုင်း နည်းနည်း သွေးအေးမယ် ကြံမှ ပေးလိုးမယ်လို့ တွေးထားတာ..”

“ အော် ဖေကြီး တယောက်ပဲ အောင်းဖူးသေးတယ်ပေါ့..ဒီအပေါက်လေးက ဟားဟား..”

“ အင်းပေါ့...မီးကိုများ ဖင်သရမ်းတဲ့ ကောင်မ မှတ်လို့လား ဖေကြီးနော်...အား..အီး..ဖြည်းဖြည်းလေ ဖေကြီး....”

“ ဖွတ်..ဗျိ..ဖတ်..”

“ စွတ်..စွတ်..ဖုတ်..ဖုတ်..ဖတ်..စွိ..”

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရုတ်တရက် ဆောင့်လိုးချလိုက်တော့ ရတနာဝင်း ရုတ်တရက် အောင့်သလို ဖြစ်သွားသဖြင့် အောင်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း လိုးနေကြသူချင်းမို့ ခဏလေးဖြင့် အရှိန်ရကာ တက်ညီလက်ညီ လိုးဖြစ်ကြလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ ခုန တချီပြီးထားသဖြင့် တော်တော်ထိန်းထားနိုင်ပြီး ဒေါ့ကီ စတိုင်လ်မှာ ကြာကြာလိုးနိုင်သော ပုံစံမို့ သူတို့နှစ်ယောက် အတော်ကြာကြာ ဆောင့် ညှောင့် ဖြစ်ကြသည်။ ခဏအကြာမတော့ နှစ်ဦးစလုံး မပြီးသေးပဲ ညောင်းလာကြသဖြင့် ပုံစံပြောင်းဖို့ လုပ်ကြသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ပက်လက်လှန်အိပ်ပြီး ရတနာဝင်းက အပေါ်မှ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ မြင်းစီးပြန်လေသည်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ဆောင့်ချရင်း လိုးနေသော ရတနာဝင်း နို့ကြီးများကို ဦးရင်ထွန်းဝင်းက လက်တဖက်ဖြင့် ကိုင်ဆုပ်နှယ်နေရင်း နောက်လက်တဖက်က စောက်စေ့လေးကို ဖိပွတ်ခြေပေးလေရာ မကြာခင်ပင် ရတနာဝင်း တယောက် တွန့်တက်ကာ ကာမဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ရလေသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်းကတော့ မပြီးသေး၊ ရတနာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း အပေါ် ခွထိုင်ထားရာမှ ထလိုက်ရာ လီးတန်ကြီးမှာ သူမစောက်ဖုတ်မှ ပလွတ်ကနဲ့ ထွက်ကျသွားပြီး အလံတိုင်ကြီး လေတိုက်သလို သူမစောက်ရည်တို့ဖြင့် ပြောင်လတ်ကာ ယိမ်းခါနေလေသည်။ ရတနာဝင်းက သူမ ကုတင်ဘေး စားပွဲလေးမှ အံဆွဲကို ဆွဲကာ ကွန်ဒွန်နှင့်ချောဆီဗူး ထုတ်လာပြီး ဦးရင်ထွန်းဝင်းနား ပြန်လျှောက်လာခဲ့သည်။ ချောဆီဗူးကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်ထဲထည့်ပြီး ကွန်ဒွန်ကိုတော့ သူမကိုယ်တိုင် ဖောက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ထောင်မတ်နေသော ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးတန်ကြီးမှာ ကွန်ဒွန်ကို စွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ အိပ်ယာပေါ်တွင် ဖင်ဘူးတောင်း ထောင်ပေးပြီး

“ ကဲ ဖေကြီး အကြိုက် နောက်ပေါက်ကို လိုးတော့လေ ..”

ဟု ပြောလိုက်လေသည်။

............................................

ရတနာဝင်းနှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း တို့နှစ်ယောက် ဂိမ်းအာခိတ် စင်တာကို ရောက်တော့ ညနေ အတော်စောင်းနေလေပြီ။ နီလာဝင်းက ရတနာဝင်းတို့ကို မြင်သည်နှင့် 

“ အမလေးနော်...ဒီသမီး ရီးစား နှစ်ယောက်က မတွေ့ရတာကြာလို့ ဘယ်လောက်များ အလွမ်းသည်နေကြလည်း မသိဘူး..ဒီမှာ ဘိုက်တွေ တအားဆာပြီး တဂွီဂွီ ဖြစ်နေပြီ..”

ဟု လှမ်းပြောလိုက်သည်။ ရတနာဝင်းက မျက်နှာလေး နီမြန်းသွားပြီး

“ ဟဲ ..မိလတ်နော် စကားပြောတာ ဆင်ခြင်ဦး..တော်ကြာ အငယ်ကောင် ကြားသွားဦးမယ်..”

“ သူ ဒီနား မရှိပါဘူး..ဟို အခန်းထဲမှာ ခုထိ မထနိုင်သေးဘူး...ဂိမ်းဆွဲနေတာ..ဘယ်လိုလဲ အဆင်ပြေကြလား...ခစ်..”

“ ဟယ် ..မိလတ်နော်..”

ရတနာဝင်းက ရှက်ရှက်ဖြင့် နီလာဝင်း လက်မောင်းကို ဖြတ်ကနဲ ရိုက်လိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကတော့ ပြုံးနေလိုက်သည်။

........................................

ထိုညတွင် တင်မောင်ဝင်း တယောက် အိပ်မောကျသွားသည်နှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းက အိပ်ယာမှ ထကာ အသံမထွက်အောင် အခန်းထဲမှ ထွက်ပြီး၊ နီလာဝင်း အိပ်သည့် အခန်းသို့ တံခါးသွားတွန်းကြည့်လိုက်သည်။ တံခါးမှာ အပြင်က ဂျက်မချထားသဖြင့် အလွယ်တကူ ပွင့်သွားလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက တံခါးကို အသာပြန်စေ့လိုက်ပြီး နီလာဝင်း အိပ်နေသည့် ကုတင်နား လျှောက်သွားလိုက်သည်။

နီလာဝင်းမှာ ပက်လက်ကလေး အိပ်မောကျနေရှာသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူမနဖူးလေးကို အသာငုံ့နမ်းလိုက်တော့ နီလာဝင်းမှာ နိုးလာခဲ့သည်။

“ ဟင် .. ယောင်္ကျား ဘာလာလုပ်တာလဲ..”

“ ကိုယ့်မယားလေးကို လွမ်းလို့ပေါ့ကွာ..”

နီလာဝင်းက ချစ်စဖွယ်လေး ပြုံးလိုက်ရင်း

“ ဟွန့်..ပိုပြီ..နေ့လည်က တဝကြီး သူ့စော်ကို လိုးလိုက်ရလို့ ကျေနပ်သွားပြီးမှ မိန်းမကို လာချော့နေတာ မဟုတ်လား..”

“ မဟုတ်ပါဘူးကွာ...တကယ်ပါ...ခုလို တအိပ်ယာစီ ခွဲနေရတော့မှ မယားလေးကို ဘယ်လောက် ချစ်တယ် ဆိုတာ သဘောပေါက်တော့တယ်..အရမ်းကို လွမ်းနေပြီ..”

“ ဟွန့် ..ဒီကလည်း လွမ်းနေတာပါနော်..ယောင်္ကျား စိတ်ချမ်းသာအောင် သူ့ရီးစားဟောင်းကြီးနဲ့ တွေ့ပါစေတော့လို့ ဆိုပြီးသာ လွှတ်ပေးထားလိုက်ရတာ စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုနေတယ်ဆိုတာ မသိဘူး မလား..”

သူတို့နှစ်ယောက် တယောက်နှင့်တယောက် အလွမ်းသယ်နေကြတာမို့ ရတနာဝင်း တယောက် အခန်းတံခါးဖွင့်ပြီး ဝင်လာတာကို သတိမပြုမိလိုက်ကြ။

“ အမလေး တညလေး အခန်းခွဲအိပ်ရတာကို ကိန္နရီ၊ကိန္နရာ ချောင်းခြားနေတာ ကျနေတာပဲ..အလွမ်းသည်နေလိုက်ကြတာ..”

နီလာဝင်းက ပြုံးလိုက်ပြီး ဦးရင်ထွန်းဝင်းကတော့ ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။

“ နောက်ပြီး အခန်းတံခါးကိုလည်း လော့မချထားခဲ့ဘူး..တော်ကြာ အငယ်ကောင် နိုူလာပြီး ဖေကြီး ဘယ်ပျောက်လဲ လိုက်ရှာမှ ဟုတ်ပေ့ ဖြစ်နေမယ်..”

ရတနာဝင်းက ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်နေသည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဘေးတွင်ကပ်ကာ ထိုင်လိုက်သည်။ နီလာဝင်း ရှေ့မို့ ရှိုးတိုးရှန့်တန့် ဖြစ်နေရှာသော ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို နီလာဝင်း က ပြုံးကြည့်ပြီး

“ ဖေကြီးကလည်းလေ ဟိုမှာ ကိုယ့်ရီးစား လာနေတာကို ဖက်လိုက် နမ်းလိုက်ဦးလေ..ဘာလို့ ရှက်နေရတာလဲ..”

ရတနာဝင်းကလည်း နီလာဝင်းကို နှုတ်ခမ်းရွဲ့ပြပြီး

“ အမယ် ခုမှ ဘာဖေကြီးလဲ..ခုနတုန်းက အခေါ်အဝေါ်ပဲ ဆက်ခေါ်ပါအေ..ညည်းက ခုမှ ငါ့ရှေ့ ဟန်ဆောင် မနေပါနဲ့..”

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သမီးနှစ်ယောက် တယောက်ကို တယောက် ခနဲ့နေ၊ စနောက်ပြောင်နေကြသည်ကို ကြားထဲက မနေတက်တော့သဖြင့်

“ ဟာ ဒီကောင်မလေး နှစ်ယောက်ဟာလေ..တော်ပြီ..ငါ့ အိပ်ခန်း ပြန်တော့မယ်..တော်ကြာ ဟိုကောင်လေး လိုက်ရှာနေလိမ့်မယ်..”

“ အမလေး ယောင်္ကျားရယ်..ခုမှ ရှက်သလို လုပ်နေပြန်ပါပြီ...နေ့လည်တုန်းကတော့ သူများမယား သူ့ရီးစား ဟောင်းကြီးကို ဘယ်နှစ်ချီ ဘယ်နှစ်မိုးတောင် ဆော်ခဲ့တာလဲ မသိဘူး...ခု မိန်းမရှေ့ကျမှ မူနေပြန်ပါပြီ..”

“ ဟဟ ..ဟုတ်ပါ့..နေ့ခင်းကတော့ မီးကြီးကို လွမ်းနေတာလို့ ဆိုပြီး ညကျတော့ သူ့မယားကို လာချွဲပြနေတာလေ..ယောင်္ကျားတွေများနော်..ခစ်ခစ်..”

ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ သူ့ကိုကြားညှပ်ပြီး သမီးနှစ်ယောက်က နောက်ပြောင်ကျီစယ်ခြင်း ခံနေရသဖြင့် ရှက်တက်တက်ဖြစ်သော်လည်း ကာမဆန္ဒတွေ ထကြွလာပြီး လီးကြီးက မာတောင်လာတော့သည်။ 

“ ကဲ ..ပြောရင်း ဆိုရင်း ယောင်္ကျားဟာကြီး မာလာပြီ..ခစ်ခစ်..ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ..”

.............................................................

အခန်း (၂၈)

နီလာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပုဆိုးခါးပုံစကို ဖြည်ချလိုက်တော့ လီးကြီးက ထောင်ထွက်လာခဲ့သည်။ နီလာဝင်းက သူမလက်ကလေးဖြင့် လီးတန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖွဖွလေး ဂွင်းထုပေးရင်းက 

“ ဟေ့..မကြီး ကြည့်ပါဦး..နေ့လည်တုန်းကထည်းက ထောင်နေတဲ့ ကောင်ကြီး..ခုလည်း ထောင်တုန်းလား..”

ဟု ရတနာဝင်းကို မေးဆတ်ပြရင်း ပြောင်ချော်ချော်ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ ရတနာဝင်းကလည်း အားကျမခံ

“ အင်း..နေလည်တုန်းကတော့ မလုပ်ရတာ ကြာနေတဲ့ ရီးစားဟောင်းကို မြူဆွယ်ချင်လို့ ထောင်တာ.. အခုကတော့ သူ့မယားလေးကို ချော့ချင်လို့ တောင်နေတာ ဖြစ်မယ်..”

“ အင်း ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မကြီးရာ...တို့ ဖေကြီး ကျေးဇူးတွေကို နှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး ဆပ်လိုက်ကြရအောင်လား..”

“ အိုကေ ငါ တံခါးလော့ သွားချလိုက်ဦးမယ်..”

ဟု ဆိုကာ ရတနာဝင်းက ကုတင်ပေါ်မှ ထကာ အခန်းတံခါး သွားပိတ်လေသည်။ သမီးနှစ်ယောက်ကို တပြိုင်ထဲ တကုတင်ထဲမှာ လိုးရတော့မည် ဆိုသည့်အသိက ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို ပေါက်ကွဲထွက်တော့ မတက် မာတောင် တောင့်တင်းလာစေတော့သည်။

ရတနာဝင်း အခန်းတံခါးပိတ်ပြီး ပြန်လာတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို မိလတ်တယောက် ကုန်းကာ စုပ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ရတနာဝင်းက နီလာဝင်းတယောက် သူ့ဖေကြီး လီးကို အားရပါးရ စုပ်နေသည်ကို စိတ်ဝင်တစား ရပ်ကြည့်ရင်းမှ သူမ အဝတ်အစားများကို ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ချွတ်ချနေလေသည်။

နီလာဝင်းက လီးကို စုပ်နေရာမှ ကုတင်နားမှာ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ရပ်ကြည့်နေသည့် ရတနာဝင်းကို တွေ့လိုက်ရတော့ ပြုံးကာ

“ လာ .. မကြီးအလှည့် .. မီးလည်း ချွတ်လိုက်ဦးမယ်..”

ဟု ပြောကာ ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းပြီး အဝတ်အစားများကို ချွတ်လေသည်။ ရတနာဝင်းက ကုတင်ဘေးမှ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါက်နှစ်လုံးကြားမှာ ဝင်လိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်။ သူမ မျက်နှာရှေ့ ရောက်လာသော ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ လက်ဖြင့် တချက်နှစ်ချက် ထုလိုက်သည်။ နီလာဝင်း၏ သွားရည်များဖြင့် စိုရွှဲကာ ဖောင်းကားနေသည့် ခရမ်းရောင် ဒစ်ဖူးကြီးကို သူမပါးစပ်ဖြင့် ငုံကာ စုပ်လိုက်သည်။

“ အာ.....အီး......”

ခုနတင် သမီးလတ် စုပ်ပေးခဲ့သော လီးကြီးကို ခု သမီးကြီးက ဆက်စုပ်ပေးနေပြန်တော့ ခံစားရသည့် ခံစားချက်က ရင်ထဲ တဒုတ်ဒုတ် ဖြစ်စေရုံမက နွေးထွေးသော အာငွေ့လေးက သူ့လီးကြီးကို တဆတ်ဆတ် တုန်ခါစေလေသည်။

ကုတင်အောက် ဆင်းကာ အဝတ်အစားများ ကမန်းကတန်း ချွတ်ချခဲ့သော နီလာဝင်းက ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ကုတင်ပေါ် ပြန်တက်လာသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း အနောက်ဖက်မှ ထိုင်ကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဝတ်ထားသော တီရှပ်ကို ခေါင်းပေါ်မှ ဆွဲမ ချွတ်ပေးလေးရာ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက လက်နှစ်ဖက် မြှောက်ပေးလိုက်လေသည်။

“ ဖေကြီး ကုတင်ပေါ် တက်လှဲလိုက်တော့..”

ဟု နီလာဝင်းကပြောလိုက်သည်။ ရတနာဝင်းကလည်း သူမပါးစပ်ကို လီးစုပ်ပေးနေရာမှ လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်တက်လိုက်သည်။ ကုတင်ပေါ် ပက်လက်ကလေး ဖြစ်သွားသော ဦးရင်ထွန်းဝင်း မျက်နှာပေါ် နီလာဝင်းက တက်ခွလိုက်ပြီး သူမ စောက်ဖုတ်ကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပါးစပ်ပေါ် တည့်တည့်မှာ ရှိစေရန် နားထင် တဖက်တချက်မှာ ဒူးထောက်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဖင်ကို တဖြည်းဖြည်းချင်း အောက် နှိမ့်ချလျှက် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းနှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပါးစပ်တို့ ကပ်မိလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းကလည်း သူ့လျှာကို ထုတ်ကာ နီလာဝင်း စောက်ဖုတ်ကို လျှက်စုပ်၊ ဘာဂျာ မှုတ်လေသည်။

ရတနာဝင်းကလည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ဒူးတုတ်ထိုင်လို့ အလံတိုင်လို ထောင်နေသည့် လီးကြီးကို သူမလက်တဖက်ဖြင့် ဂွင်းတိုက်ပေးရင်း ဒစ်ဖူးကို သူမ အာခံတွင်းမှာ ငုံလျှက် စုပ်ပေးနေတော့သည်။

ထိုပုံစံဖြင့် ငါးမိနစ်ခန့် နေပြီးတော့ ညီအမ နှစ်ယောက် နေရာပြောင်းကြလေသည်။ နီလာဝင်းက လီးကို စုပ်ပြီး ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်ကို ဦးရင်ထွန်းဝင်းက စုပ်လေသည်။ နောက်ထပ် ငါးမိနစ်လောက်ကြာတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း မအောင့်အီးနိုင်တော့ ၊ သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ် တခုခုထဲ ထိုးထည့် လိုးချင်နေလေပြီ။

သမီးနှစ်ယောက်ကို ကုတင်ပေါ်မှာ ကပ်လျှက် ဖင်ဘူးတောင်း ထောင်စေလိုက်သည်။ တယောက်က ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ၊ တယောက် ညိုညိုဝင်းဝင်း ဖင်လုံးနှစ်လုံးမှာ လုံးတူ ဆိုဒ်တူ စောက်ဖုတ်တွေကလည်း တယောက်က အမွှေးပါးပါး၊ တယောက်က ပြောင်းသလင်းခါ ၊ ဦးရင်းထွန်းဝင်း အဖုတ်တခုကို အချက်နှစ်ဆယ်လောက် ဆောင့်လိုးလိုက်၊ နောက်တဖုတ်ကို အချက်နှစ်ဆယ်လောက် ဆောင့်လိုးလိုက်နှင့် နောက်ဆုံးပြီးခါနီးတွင် နီလာဝင်း စောက်ဖုတ်ထဲမှာ အစွမ်းကုန် အမြန်လိုးရင်းဖြင့် ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်ထဲကို သူ့လက်ညှိုး လက်ခလည် နှစ်ချောင်းပူး ထိုးထည့် လိုးပေးရင်းဖြင့် သုံးယောက်စလုံး ကာမဆန္ဒ အထွတ် အထိပ်သို့ တပြိုင်နက် ရောက်စေခဲ့လေတော့သည်။

ထိုညက သူတို့သုံးယောက် ပုံစံမျိုးစုံဖြင့် မိုးလင်းခါနီးအထိ လိုးကြလေသည်။ နောက်နေ့ နောက်နေ့တွေမှာလည်း ထိုနည်း၎င်းပင်၊ နောက်ဆုံး ဦးရင်ထွန်းဝင်းတို့ စင်္ကာပူမှ ပြန်တော့မည့် ညအထိ ဖြစ်လေသည်။

...............................................

ဦးရင်ထွန်းဝင်းတို့ မြန်မာပြည် ပြန်ရောက်ကြပြီးတော့ နှစ်ပတ်လောက်တွင် ဆယ်တန်းအောင်စာရင်း ထွက်ပြီး နီလာဝင်းမှာ ဂုဏ်ထူးငါးခုဖြင့် အောင်မြင်သဖြင့် ဆေးကျောင်းသို့ လျှောက်လေသည်။ အမှတ်ကလည်း ကောင်းသဖြင့် ရမှာက သေချာလေသည်။

စင်္ကာပူမှ ပြန်လာပြီး တလခန့်အကြာ တညတွင် ဦးရင်ထွန်းဝင်းနှင့် နီလာဝင်းတို့ အချစ်ပွဲကြမ်းကြမ်းဖြင့် အသားကုန် လိုးလိုက်ကြပြီး နှစ်ယောက်စလုံး ပန်းသွားကြကာ တယောက်ကို တယောက် ဖက်ရင်း အနားယူနေကြသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက 

“ မိန်းမရေ မိန်းမလည်း နောက်ဆို ဆေးကျောင်းတက်ပြီး ဆရာဝန်မကြီး ဖြစ်လာတော့မယ်..ကိုယ်နဲ့ ထုက်သင့်တဲ့ ဖူးစာဖက်တွေ့ရင်လည်း ယူ၊ ရှာပြီးယူမယ်ဆိုရင်လည်း ယူ .. ယောင်္ကျား ခွင့်ပြုပါတယ်...မီးကြီးလိုပဲ အိမ်ထောင်ကျပြီးလည်း ဖေကြီးကိုတော့ ပေးလိုးမယ်ဆိုရင် ရပါပြီကွာ..”

“ ဟင့်အင်း..မိန်းမကတော့ ယောင်္ကျားနဲ့ပဲ တသက်လုံး နေသွားတော့မယ်..ဘယ်ယောင်္ကျားမှ မယူတော့ဘူး...သူများတွေ အမြင်မှာ အပျိုကြီး အဖြစ်နဲ့ အရိုးထုတ်သွားတော့မယ်..”

“ အဲလိုတော့လည်း မလုပ်နဲ့လေ..ယောင်္ကျားက အသက်အများကြီး ကြီးပြီ၊ ယောင်္ကျားသေသွားပြီးရင် မိန်းမအသက်က ငယ်ငယ်လေး ရှိဦးမှာ..အဲခါကျမှ တယောက်ထဲ ဘယ်လိုဖြစ်မလဲ..ယောင်္ကျား စိတ်မချပါဘူးကွာ....”

“ အာ..အဲဒီအခါကျမှ စဉ်းစားမယ်...ယောင်္ကျားရယ် .. ခု မစဉ်းစားသေးဘူး..”

ထိုအချိန်တွင် နီလာဝင်း ဖုန်းလေးမှ အသံမြည်လာခဲ့သည်။

“ ဟင်..မကြီးဆီကပါလား..ဒီအချိန်ကြီး...”

“ ဟဲလို ..အေး..ဘာလဲ မကြီး..အိပ်တော့မလို့ ဘာဖြစ်လဲ...ဟေ ..အေး..ဖေကြီးရှိတယ်..အနားမှာပဲ.....ဘာ..ခစ်ခစ်...အင်းပေါ့ဟ...မကြီး သိတဲ့ အတိုင်းပဲလေ...တို့ လင်မယားက မခွဲနိုင်ဘူးလေဟာ..ခစ်ခစ်...ဘာရယ် ဟုတ်လား..နေဦး..ဖုန်းစပီကာ ဖွင့်လိုက်မယ်...ဖေကြီးလည်း ကြားရအောင်..”

“ အင်း..ဟုတ်တယ် ဖေကြီး..မီးကြီးမှာ ကိုယ်ဝန် ရှိနေပြီ..”

“ ဟေ ..အခု ဘယ်နှစ်လ လဲ..”

“ တလလေ..ဖေကြီးပြန်သွားတာ တလ ရှိပြီမလား..”

“ ဟဲ့ ..မကြီး ဒါဆို နင့်ကိုယ်ဝန်က ဖေကြီးနဲ့လား..”

“ အာ့တော့ မပြောတက်ဘူး...မိလတ်တို့ ရောက်နေတုန်း ကိုအောင်နဲ့လည်း နေဖြစ်တယ်လေဟာ ... တယောက်ယောက်ဟာပေါ့..”

“ အင်း..ကွန်ဂရက်ကျူရေးရှင်း..ဟာ..”

ရတနာဝင်း ဖုန်းချသွားတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်းနှင့် နီလာဝင်းတို့ အတွေးတွေထဲ နစ်ပြီးငြိမ်သက်သွားကြလေသည်။ ခဏနေတော့ နီလာဝင်းက

“ ယောင်္ကျား ဒီမှာ မိန်းမ စဉ်းစားမိတယ်..သိလား..တကယ်လို့သာ ..မိန်းမလည်း မကြီးလို တခြားလူ ယူဖြစ်မယ် ဆိုရင်တော့ အဲလိုမျိုး...ဟိုလူလိုလို ..ဒီလူလိုလို မဖြစ်စေရဘူး..သိလား..ယောင်္ကျားနဲ့ပဲ သားလေးဖြစ်ဖြစ်..သမီးလေး ဖြစ်ဖြစ် လိုချင်တယ်..”

“ အင်း..”

“ ဟင် လူက မတုန်မလှုပ်..စိတ်မဝင်စားသလို..အင်း ..ဆိုပြီး လီးကြီးက မိုးမျှော်တက်လာပါလား....”

“ အင်း ဟုတ်တယ်..မိန်းမကို လေးဖက်ထောက်ပြီး တအားလိုးချင်လာလို့ကွာ...ကဲ..ဘယ်လိုလဲ..”

“ ရတာပေါ့ ..ယောင်္ကျားရယ်...ယောင်္ကျား လိုချင်ရင် မိန်းမက အဆင်သင့်ပါပဲ....”

..........................................................................

သို့ဖြင့် နှစ်တွေ အတော်ကြာပြီး ကာလ တခု

ပြင်ဦးလွင် မြို့ကလေး၏ ဆင်ခြေဖုံး ခြံလေး တခြံတွင် နှစ်ထပ် တိုက်ကလေး တလုံးမှာ ငြိမ်သက်စွာ ရပ်တည်နေလေသည်။ ကားလေး တစီးမှာ ထိုခြံဝန်းကလေးထဲ မောင်းဝင်လာပြီးတော့ တိုက်ရှေ့တွင် ရပ်လိုက်လေသည်။ ကားပေါ်မှ လေးငါးနှစ်သား အရွယ် ကောင်လေးတယောက်နှင့် ခေတ်မှီမှီ ဝတ်စားထားသည့် အမျိုးသမီးတယောက်နှင့် အမျိုးသား တယောက်တို့ ဆင်းလာကြသည်။

ခြံစောင့် ဦးမူတီးက ထိုမိသားစုကို လှမ်းကြိုဆိုပြီး ကားပေါ်မှ လပ်ဂေ့ချ်  တို့ကို ဝိုင်းသယ်ပေးလေသည်။ 

“ လာလာ..ဆရာနဲ့ ဆရာမ...ဆရာကြီးကတော့ ပြောထားတယ်..ဆရာတို့ လာမယ်ဆိုတာ..ဒီတခေါက် ကြာမှာလား....”

အမျိုးသား က 

“ ကျနော်ကတော့ နှစ်ရက်လောက်ပဲ ဦးမူတီးရေ..ဆေးခန်းက အကြာကြီး လစ်လို့ မရဘူးဗျ..အဲ..ခင်ဗျား ဆရာမကတော့ ထုံးစံအတိုင်း နှစ်ပါတ်လောက် နေဦးမှာပါ..သူ့ဆေးရုံက ရတယ်..ဖေဖေရော ဘယ်မှာလဲ..”

“ ဆရာကြီး စာကြည့်ခန်းထဲမှာပါ...ခုနပဲ ကော်ဖီ ဖျော်ပေးထားခဲ့တာ..”

................................................

နောက်နှစ်ရက်အကြာ ထိုအိမ်ရှေ့တွင် တနေ့က ရောက်လာသော အမျိုးသားမှာ ကားပေါ်မှ နေ၍ အောက်မှာကျန်ခဲ့သည့် ဇနီးနှင့်ကလေး၊ ဦးလေးကြီး တဦးတို့ကို နှုတ်ဆက်ကာ ထွက်သွားတော့သည်။

“ ဖေဖေ ..ကျနော် သွားလိုက်ပါဦးမယ်..နောက် နှစ်ပတ်လောက်မှ နီလာ့ကို ကျနော် ပြန်လာခေါ်ပါ့မယ်..သားလေး မေမေ့ စကား နားထောင်နော်..ဘိုင်ဘိုင်..”

ခဏအကြာတွင် ဧည့်ခန်းထဲ စာအုပ်တအုပ် ထိုင်ဖတ်နေသော ဦးလေးကြီး ရှိရာသို့ ခုနက အမျိုးသမီးက ဝင်လာခဲ့သည်။ အမျိုးသားကြီးက စာအုပ်ကို ဘေးချလိုက်ရင်း

“ အော်..မီးလတ် ..မြေးလေးရော..”

“ အမယ်..အိမ်ထဲမှာ ဘယ်သူမှ မရှိတော့ဘူး..မြေလေးတွေ ဘာတွေ လုပ်မနေနဲ့..ယောင်္ကျား..ကိုယ့်သားကိုယ် သားလေးရောလို့ ..မေး..”

“ အော်..မိန်းမကလည်းကွာ...သားလေး ကြားသွားလို့ မကောင်းဘူးလေကွာ....”

“ အင်းပါ..မကြားပါဘူး...ခု ဦးမူတီး သမီးလေးနဲ့ ပျော်စရာကမ္ဘာကို သွားကြတယ်..တနေကုန်မှာပါ..”

“ ဟုတ်လား..ဒါဆိုရင် တအိမ်လုံး ..တို့လင်မယား နှစ်ယောက်ထဲပေါ့..လာ.. အပေါ်ထပ် တက်ရအောင်....”

“ ဟွန့် ဘာလုပ်ဖို့လဲ..အပေါ်ထပ်မှာ ပျင်းစာကြီး..”

“ အမယ် ..ခုမှ ပျင်းစာကြီးတဲ့..သူ့လင်ကြီး ရှိတုန်းကတောင် ရောက်ခါစ ညကတည်းက အခန်းထဲ ခိုးခိုးလာပြီး အလိုးခံတာ ဘယ်သူလဲ ပြောစမ်းပါဦး..”

“ အဲဒါ လင်ကြီး မဟုတ်ပါဘူးနော်..တကယ်က ဒေါက်တာနီလာဝင်း ရဲ့ လင်ကြီးအစစ်က ဟောဒီက ဦးရင်ထွန်းဝင်း..ဟို ဒေါက်တာဇော်မိုးအုံး က လင်ငယ် ခစ်ခစ်..”

“ ကဲပါ ..ဒါဆိုလဲ လာတော့ အခန်းထဲ သွားမယ်...ပြီးခဲ့တဲ့ နှစ်ညလုံးက အသံတိတ် လိုးရတာ..အားမရဘူး..ခုမှ စိတ်ရှိ လက်ရှိ လိုးရမှာ..”

သူတို့ နှစ်ယောက် အပေါ်ထပ် ဦးရင်ထွန်းဝင်း အခန်းထဲ ရောက်လို့ အဝတ်အစားတွေ ချွတပြီးကြတော့ နီလာဝင်း၏ ကိုယ်လုံးကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း က

“ အဲဒါကြောင့် လူတွေက တသားမွေး တသွေးလှ လို့ ပြောကြတာကိုး..မိန်းမကိုယ်လုံးက တအားကို ကိတ်လာ လှလာလိုက်တာကွာ..”

“ ဟွန့် ကိတ်လာလိုက်တာ ဆိုလို့ မေးရဦးမယ်..ဦးမူတီး သမီးလေး ကြည့်ရတာ အရင်တခေါက် လာတုန်းကနဲ့တောင် မတူဘူး...ဖင်လေးကားပြီး နို့လေးတွေ ကြီးလာတယ်..အကိတ်ကလေး ဖြစ်နေပြီ..ယောင်္ကျားနဲ့ရော ကင်းကင်းရှင်းရှင်း ရှိရဲ့လား..”

“ ဟာကွာ မိန်းမကလဲ..အဲဒီကလေးမလေးက ..ခုမှ ရှစ်တန်းအောင်ပြီး ကိုးတန်းပဲ ရှိပါသေးတယ်ကွာ..ငယ်ငယ်လေးကို..”

“ အမယ် မိန်းမကို ပထမဆုံး လိုးတုန်းက ..ဒီကလည်း ကိုးတန်းပဲ ရှိသေးတယ်လေ..မေ့သွားပလား..ယောင်္ကျားနော်..ဟွန်း..”

“ မမေ့ပါဘူးကွာ..ယောင်္ကျားအတွက် ဒီမိန်းမ တယောက်ပဲ ဘဝတလျှောက်လုံးမှာ အခိုင်ဆုံးနဲ့ တမျှင်ထဲသော နှောင်ကြိုးပါကွာ..”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပြောတာကို စာဖတ်ပရိသတ်များ ယုံကြရဲ့လားတော့ မသိ။

ကျနော်ကတော့ နောက်ဆုံးအခန်းမှာ သူတို့နှစ်ယောက် ဘယ်လို လိုးကြတယ် ဆိုတာ ကိုယ်ကြိုက်သလို ပုံဖော် တွေးနိုင်ဖို့ ချန်ထားခဲ့ရင်း ဇာတ်လမ်းကို အဆုံးသတ်လိုက်ပါပြီ ခင်ဗျာ။


ထူးခြား

June 4 / 2021


...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................ 

ပြီးပါပြီ။



ခိုင်မြဲသည့်နှောင်ကြိုးတမျှင် အပိုင်း (၁၀)

ခိုင်မြဲသည့်နှောင်ကြိုးတမျှင် အပိုင်း (၁၀) 

ရေးသားသူ - ထူးခြား

အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။

သူမ အဒေါ်အိမ်မှ ကလေးနှစ်ယောက်ကို သွားပြန်ခေါ်ရမှာမို့ ရတနာဝင်းက နိုးတာနှင့် ကမန်းကတမ်းထ ရေမိုးချိုးကြီး ထွက်သွားတော့သည်။

..................................................................................

နီလာဝင်းတို့ ပြန်ရောက်ကြပြီးတော့ ရတနာဝင်းက ပြုံးပြုံးသန်းနှင့် မတွေ့ရတာ ကြာလို့ ချိန်းထားတယ်ဆိုပြီး ထွက်သွားလေသည်။ နီလာဝင်းက ညတညလုံးနီးပါး စတိတ်ရှိုးကြည့်ထားသဖြင့် အိပ်ချင်သည် ဆိုကာ သူမအခန်းထဲ ဝင်အိပ်နေသည်။ တင်မောင်ဝင်း ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း အပြင်ထွက်ကာ သွားဆော့နေလေသည်။ ဆိုင်ကလည်း ပိတ်ထား ၊ အိမ်ထဲမှာလည်း သူနှင့် နီလာဝင်း နှစ်ယောက်သာကျန်ခဲ့သည်မို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း နီလာဝင်း အခန်းသို့ ဝင်လာခဲ့လေသည်။

အိပ်ယာပေါ်တွင် ပက်လက်ကလေး အိပ်ပျော်နေသော နီလာဝင်းလေးကို ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ငုံ့ကာ ပါးလေးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်တော့ နီလာဝင်း နိုးပြီး မျက်လုံးများ ပွင့်လာခဲ့သည်။

“ ဟင် ဖေကြီး မကြီးရော..”

“ မီးကြီးက ပြုံးပြုံးသန်းတို့ဆီ သွားတယ်...မိုးချုပ်မှ ပြန်ရောက်မယ်..တဲ့..”

“ အဲ့တော့ ဖေကြီးက ဘာလာလုပ်တာလဲ..ဒီကို ..”

“ ကိုယ်မယားကြီးကို ချစ်လို့... လွမ်းလို့ လာတာပေါ့..”

“ သွားပါ တခါထဲ မနေ့က တညလုံး ဟို မယင်ငယ်လေးကို လိုးပြီးလို့ ဝမှ လာ ချွဲမနေပါနဲ့..”

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ကုတင်ပေါ်တက်ကာ နီလာဝင်း ဘေး ဝင်လှဲရင်း သူမကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ကာ လည်ပင်း၊ ပါးပြင်၊ နားရွက် တို့ကို နမ်းရှုတ်ရင်းက

“ ဒီမယားကို အချစ်ဆုံး..ဟိုဟာက မယား မဟုတ်ဘူး..ရီးစားလေကွာ..”

“ အို...တော်ပါ ...ခုမှ..”

“ ပြွတ်စ်... ပြွတ်စ်..”

နီလာဝင်း လေးက စိတ်ကောက်သလို ရုန်းကန် တွန်းထိုးနေသော်လည်း အတင်းဝင်ဖက် နမ်းရှုံ့ပြီး လက်တွေကလည်း သူမနို့တွေ၊ ပေါင်လုံးလေးတွေကို လျှောက်ပွတ်သပ် ကိုင်တွယ်ပေးတာ ခံရတော့ စိတ်တွေကြွလာပြီး ကောက်ချင်ယောင် ဆောင်သော စိတ်တွေလည်း ဖြောင့်ကုန်ရတော့သည်။

“ အာ...ယောင်္ကျား ...ဖြည်းဖြည်းကွာ..သူ တအား ဏှာဘူးကျပြီး ထန်တာလွန်ရောပဲ...မနေ့ညက ဟို ရီးစားက ၀၀လင်လင် မကျွေးသွားဖူးလား..”

“ အဲဒီ အကြောင်း ပြောမနေပါနဲ့ကွာ .. ယောင်္ကျားက ဒီမယားလေးကို ချစ်လို့ကို မဝနိုင်လွန်းလို့ပါ..”

ပြောရင်းဆိုရင်းမှ လူအိုလက် သွက်တာကြောင့် နီလာဝင်းလေး တကိုယ်လုံး အဝတ်ကင်းမဲ့ကာ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားရလေသည်။ နီလာဝင်း ကိုယ်လုံးလေးမှာ ရတနာဝင်းလို ဖြူဖြူဖွေးဖွေး တုတ်ခဲခဲလေး မဟုတ်။ စလင်း ဘော်ဒီနှင့် ညိုညိုလေး ဖြစ်ရာ တမျိုး တဘာသာ ဆန်းပြီး လိုးချင်စရာလည်း အလွန်ကောင်းနေပေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးက နီလာဝင်း စောက်ဖုတ်လေးထဲကို တိုးဝင်လာတော့ နီလာဝင်းတယောက် မျက်လုံးလေး စုံမှိတ်လို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကျောပြင်ကြီးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် တိုးဖက်ကာ အလိုးခံလေတော့သည်။

“ အာ.....အီး....ဆောင့်...ဆောင့်ကွာ....ယောင်္ကျား..မိန်းမကို မညှာနဲ့..”

“ ဖွတ်...ဖတ်..ဖတ်...ဖွတ်...ဖွတ်....”

ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ ညတုန်းက ရတနာဝင်းကို စိတ်ကြိုက်လိုးထားတာမို့ ယခုအချိန် စပါးကက်ဆူး ကျေးဇူးကြောင့် လီးက မာတောင်နေသော်လည်း တော်တော်နှင့် မပြီးနိုင်ချေ။ နီလာဝင်းလေး တချီပြီးပြီး နောက်တချီကျတော့ သူမကို လေးဖက်ထောက်ခိုင်းပြီး ဒေါ့ကီ ဆွဲပြန်သည်။ ထိုအခါတွင် နီလာဝင်း ဖင်ပေါက်လေးကို တံတွေးထွေးချပြီး လက်ချောင်းဖြင့် ကရိုင်းပေးတော့ နီလာဝင်း တချီပြီးရပြန်သည်။ ထိုအခါမှ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူမတို့ အခန်းတွင်းမှ အုန်းဆီ ပုလင်းကို ယူကာ နီလာဝင်း ဖင်ပေါက်ကို ကရိုင်းပြီး ဖင်ပါကင် ဖွင့်လိုက်လေတော့သည်။ နီလာဝင်းမှာ သူအမကြီး ဖင်လိုးခံနေမှန်း သိသဖြင့် သူမလည်း အလိုးခံချင်နေရာ အနာကျင်ခံပြီး ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို ပေးလိုးလိုက်လေသည်။ တင်းကြပ်လှသည့် အပျိုဖင်ကလေးကြောင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဒီတခါတော့ ပြီးသွားပြီး နီလာဝင်း ဖင်ခေါင်းထဲ သူ့လရည်များ ပန်းထုတ်ပြစ်လိုက်လေတော့သည်။

.................................................

ရတနာဝင်းမှာ တညလုံး အဖေဖြစ်သူနှင့် အချစ်ကြမ်းထားသဖြင့် နွမ်းနှယ် အိပ်ချင်နေသော်လည်း သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ပြုံးပြုံးသန်းနှင့် ချိန်ထားပြီး မတွေ့ရတာလည်း ကြာပြီမို့ ပြုံးပြုံးသန်း အိမ်သို့ ရောက်လာခဲ့လေသည်။ ပြုံးပြုံးသန်း ဆီရောက်တော့ ဘိုက်ဖုံးအင်္ကျီနှင့် ပြုံးပြုံးသန်းကို တွေ့လိုက်ရတော့ ရတနာဝင်းမှာ အံ့အားသင့်သွားရသည်။

“ ဟယ် ကောင်မ ဘိုက်ကြီးနေတာကို လျိူထားတယ်..ငါ့ကိုတောင် မပြောပါလား..ဘယ်နှစ်လ ရှိပြီလဲ....”

“ အေးလေ..နင့်ကို စပရိုက် လုပ်ချင်လို့ပေါ့ဟ ... ခစ်ခစ်...ခု ရှစ်လတောင် ရှိနေပြီ...မွေးတောင်မွေးတော့မယ်..”

“ အော်..ဒါပေမယ့် နင့်ဘိုက်ကြီးက တအား မပူဘူးနော်...တချို့ကိုယ်ဝန်ဆောင်တွေဆို ဘိုက်ကြီးကို ကော့လို့..”

“ အဲဒါ အပျိုဘိုက်မို့လို့ ပြောတာပဲ...ပထမဆုံး ကိုယ်ဝန်ဆို အဲလိုပဲ..မသိသာဘူး တဲ့...ဒါပေမယ့် တချို့ ကြီးတဲ့ လူတွေကတော့ ကြီးပါတယ်ဟာ ..လူပေါ်ဆိုင်တယ်..ထင်တာပါပဲ..”

“ အင်း..နင့်ကို ခုလိုမျိုးကြီး မြင်လိုက်ရတော့ တမျိုးကြီး ဖြစ်သွားတယ်..အဟီး..နင့်ယောင်္ကျားက အတော် အလုပ်လုပ်တာပဲ..ကိုး..ခစ်ခစ်..နေ့မအား ညမအား ထင်တယ်..မြန်လိုက်တာ ခိခိ....”

“ ဟဲ့ သူအလုပ်လုပ်တာ မဟုတ်ဘူးဟဲ့..လုပ်တာက ငါ..ခစ်ခစ်..ငါက နေ့မအား ညမအား လုပ်တာ..ညဘက်ဆို သူနဲ့..နေ့ဖက်ဆို ပါပါးနဲ့လေ အဟီး....”

“ ဟယ်..နင် ဦးကြုံဝါးနဲ့လည်း ခုထိ ဖြစ်နေသေးတယ်.. နေပါဦး နင်နဲ့က ဘယ်လိုနေ့ဘက် တွေ့ကြတာလဲ....”

“ ဒီလိုလေဟာ ငါ့ရုံးနဲ့ ပါပါးပွဲရုံက နီးနီးလေးလေ..နေ့ခင်းဘက်ဆို ငါက နေ့လည်စာ ပါပါးတို့ ပွဲရုံမှာ သွားစားတယ်...မာမားကလည်း ပါပါးအတွက် ထမင်းချိုင့်ထည့်ရင် ငါ့အတွက်ပါထည့်ပေးလိုက်တော့ အတော်ပဲပေါ့...ပါပါးရုံးခန်းမှာ နေ့လည်စာလည်းစား ဟိုဟာလဲ စားပေါ့..ခစ်ခစ်..နေ့တိုင်းတော့ မဟုတ်ပါဘူးဟယ်....”

“ ကောင်မ တော်တော်ကဲတယ်နော်...ဒါဆို နင်ဘိုက်ထဲက ကလေးက ဘယ်သူ့ဟာလဲ..”

“ အာ့ တော့ ငါလည်း မသိဘူးဟ..နှစ်ယောက်လုံးကလည်း ပြတ်တယ်လို့မှ မရှိတာ..တရက်ခြား နှစ်ရက်ခြား အလုပ်ဖြစ်နေတာ ဆိုတော့လည်း တယောက်ယောက်ဟာပေါ့ ဟာ..နင်ကလဲ..ဒါနဲ့ ငါ့အကြောင်း ထားပါဦး ကောင်မ..နင့်ကြည့်ရတာ နည်းနည်း တုတ်လာသလိုပဲ..နောက်မျက်နှာ အနေအထားကလည်း အရင်နဲ့ မတူဘူး..နင် စားနေပြီ မဟုတ်လား..ငါ့ကို မလိမ်နဲ့နော်..”

ရတနာဝင်း မှာ အနည်းငယ် တွေဝေသွားသည်။ တကယ်လည်း သူမ ရင်ဖွင့်လို့ ရမည့်သူမှာ ပြုံးပြုံးသန်း တယောက်သာ ရှိသည်ဆိုတာ သူမ သိသည်။ ပြုံးပြုံးသန်း ကိုယ်တိုင်က သူမအပေါ် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပြခဲ့ပြီး သူမက လျှိုဝှက်ထားပါက ကိုယ့်သူငယ်ချင်း အပေါ် သစ္စာဖောက်သလို ဖြစ်တော့မည်၊ နောက်ပြီး တိုင်ပင်ဖို့ ဆိုလျှင်လည်း ပြုံးပြုံးသန်းကသာ အကောင်းဆုံး၊ အတွေ့အကြုံ တူသူတွေ မဟုတ်လား၊ ပြုံးပြုံးသန်းကို သူမ အခြေအနေကို ဖွင့်ပြောလိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်လေသည်။ 

“ အင်း...ငါ နင့်မို့လို့ ပြောပြမယ်...ငါတိုင်ပင်ချင်တာလည်း ပါတယ်..နောက်ပြီး ဘယ်သူ့မှလည်း ပြောပြလို့ မချစ်..နင်နဲ့သာ ငါတု့ိ အတွေ့အကြုံတူမို့လို့ ငါပြောပြမယ်..နင် ဘယ်သူ့မှပြောမှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ သိပေမယ့် ငါစိတ်လုံရအောင် ထပ်မှာမယ်နော်..နင် ပါးစပ် လုံးဝလုံ ..ဟုတ်ပလား..”

ရတနာဝင်း စကားကို ကြားလိုက်ရတော့ ပြုံးပြုံးသန်း မျက်နှာမှာ ချက်ခြင်းတည်သွားရာမှ ပြုံးစေ့စေ့ ဖြစ်လာခဲ့သည်။

“ ဟယ်...ကောင်မ ..နင်..နင် ...ဦးရင်ကြီးနဲ့..”

..................................................................................

အခန်း (၂၅)

ရတနာဝင်း ခေါင်းကိုသာ ငြိမ့်ပြလိုက်မိသည်။ သူမ မျက်နှာပြင် တခုလုံး နွေးသွားသဖြင့် မျက်နှာတော့ နီရဲနေမည် ဖြစ်ကြောင်း သူမဘာသာ သိလိုက်သည်။ ယခုလို သူငယ်ချင်းကို ဖွင့်ပြောလိုက်ရတော့ ရင်ထဲ ပေါ့သွားသလိုလို၊ ကာမစိတ်တွေကလည်း ထကြွလာရသလိုလို ဖြစ်လာရသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်လေးပင် စိုတိုတို ဖြစ်လာခဲ့သည်။

“ ဟယ် တော့ ..ငါပြောသားပဲ..အဲတုန်းက နင်က မဖြစ်နိုင်ပါဘူးလေး ဘာလေးနဲ့..ကဲ ငါ့ကို ဒီတေး ပြောစမ်းပါဦး..ဘာမှ ချန်မထားနဲ့နော်..ဟင်း..ကောင်မ ငါ့တုန်းကလည်း..အကုန်ပြောခဲ့ရတာ..”

ရတနာဝင်လည်း အဖြစ်အပျက် အစုံကို အသေစိတ် ပြောပြလိုက်မိသည်။ ပြောပြရင်းကမှ သူက စိတ်တွေကြွလာပြီး စောက်ဖုတ်လေးပင် အရည်စိုလာခဲ့ရသည်။ ပြုံးပြုံးသန်းလည်း အလွန်တရာပင် စိတ်ဝင်စားစွာ နားထောင်လေသည်။

“ အိုး..ဦးရင်ကြီးကလည်း လုပ်မယ့်လုပ်တော့လည်း နောက်ပေါက်ကို အရင်ဖွင့်တာပါလား..မလွယ်ကြောနော်..ခစ်ခစ်..”

“ အဲဒါက ငါသူ့ကို ငါ့ပိပိ ပေးမလုပ်လို့ပါဟယ်..နင်ကလည်း..နင့်ကိုရော ဦးကြုံဝါးကြီးက မလုပ်ဘူးလား.....”

“ အင်း ..သူက ငါ့ကို နောက်တော်တော်ကြာပြီးမှ အနောက်ပေါက် ဖွင့်တာဟဲ့...ငါ့ယောင်္ကျာဆို ခုထိ ငါ့ကို တောင်းနေတုန်း..ငါက မကြိုက်ဘူး ဆိုပြီး..ခပ်တည်တည်နဲ့ ငြင်းထားတယ်..နောက် သူငါ့ကို နည်းနည်း ရိုးလာမှ ပေးလုပ်မယ်..ခိ..”

“ နင်က တော်တော် ဉာဏ်များတယ်နော်..ကောင်မ...ငါ့ကို နည်းနည်း ပြောပြစမ်းပါဦး..နင့် အိမ်ထောင်သည် ဘဝနဲ့ နင့်ပါပါးရဲ့ကြား ဘယ်လို စခန်းသွားတယ်..နင့် စိတ်ထဲ ဘယ်လိုထားတယ် ဆိုတာ .. ငါကို အခု ကိုအောင်ကလည်း မင်္ဂလာဆောင်ဖို့ လောနေပြီ..မယူရင်လည်း မကောင်းတော့ဘူးလေ..သူက စလုံးမှာ..သူတော်ကြာ တခြားတယောက်နဲ့ ပါသွားဦးမယ်..”

“ အမလေး ဘာမှ မဖြစ်ဘူး ယူလိုက်...ငါပြောပြမယ်..လီးတချောင်းနဲ့ တချောင်းက အလုံးအရှည် တူရင်တူမယ်..လူချင်း မတူရင် အရသာချင်းက တမျိုးစီပဲ...အဟီး .. ငါကတော့ အစုံကြိုက်တယ်..ဒါပေမယ့် ပါပါးကတော့ အကောင်းဆုံးပေါ့...ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူ့လိုလီးက တချောင်းပဲ ရှိတာလေ..ခွိ..ဆိုလိုတာက တခြားယောင်္ကျားတယောက်နဲ့ နောက်ယောင်္ကျားတယောက် ၊ သူတို့က လီးဆိုဒ်ချင်း ကွာချင်ကွာမယ်..လူကတော့ သူစိမ်းယောင်္ကျားတွေပဲလေ..ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ နင့်အဖေ ဆိုတာက တယောက်ထဲ ရှိတာ..တခြား ယောင်္ကျားနဲ့မှ မတူတာ အဲဒါကို ဆိုလိုတာလေ..အဲ့တော့ ဘယ်တော့မှ မရိုးဘူး..စိတ်ခံစားမှုကလည်း တခြားစီလေ....”

“ အင်း..နင်ပြောတာ ငါသဘောပေါက်ပါတယ်..ဒါပေမယ့် ..ငါက ယောင်္ကျားယူပြီးရင် တခြားနိုင်ငံကို ထွက်သွားရမှာ..ဖေကြီးကိုလည်း ထားခဲ့ရမှာ သနားတယ်..”

“ ညီးသနားတာ ငါသိပါတယ်အေ ...ခိခိ..”

“ ကောင်မနော်..ညည်းက ဒါပဲ တွေးနေတာပဲ..ဟွန်း..ငါက တကယ်သနားတာ ပြောတာ..သူခမြာ ငါတို့ အမေ ဆုံးသွားကတည်းက တို့ကို အဖေလည်း ဟုတ်..အမေလည်း ဟုတ် စောင့်လျှောက်ထားခဲ့တာ..ငါက ယောင်္ကျားရပြီးတာနဲ့..သူ့ကို ခုလို တယောက်တည်း ပြစ်ထားခဲ့ရမှာ ..သူတယောက်ထည်း အထီးကျန်ခဲ့မှာ စိုးလို့ပါ....”

“ အမလေး ဖြစ်သွားမှာပါဟာ..ငါမရှိလို့ မဖြစ်ဘူးဆိုတာ မရှိပါဘူး..ဘယ်အရာမဆို ..နင်မရှိတော့လည်း ဦးရင်ကြီးကို တိတ်ကဲ (ဂရုစိုက် စောင့်ရှောက်) ဖို့ နီလာဝင်း ကျန်ခဲ့မှာပဲ ဟာကို..”

“ ဟယ် နင်နော် ပြောလိုက်တာ လျှာ အရိုးမရှိတိုင်း..”

ရတနာဝင်းမှာ ပြုံးပြုံးသန်းကိုသာ လှမ်းဟန့်လိုက်တာ၊ သူမရင်ထဲ ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွား၏။ အင်း..ဖေကြီးကို ငါတားထားလို့ သူမိလတ် ရေချိုးပြီးတော့လည်း ဆက်ချောင်းတာ ရပ်သွားတာ ၊ ခု အဲဒီကိစ္စကို မေ့နေတယ်၊ ကြည့်စမ်း၊ သူ မိလတ်ကိုရော သွေးတိုးစမ်းနေပလား မသိဘူး ဟု တွေးရင်း ခုချက်ချင်း အိမ်ပြန်သွားချင်စိတ် ပေါက်သွားသည်၊ ဒီနေ့ ဖေကြီးလည်း ဆိုင်ပိတ်တယ်၊ မိလတ်လည်း ကျောင်းပိတ်တယ်၊ အငယ်ကောင်ကလည်း လမ်းမှာပဲ နေတာ၊ အိမ်မှာ သူတို့ နှစ်ယောက်ထည်း ဟု တွေးလိုက်မိသည်။

“ ဟဲ့ ..ဘာလျှာ အရိုး မရှိရမလဲ ဟဲ့..နင်ပဲ ကိုယ်ချင်းစာ ကြည့်ပါလား..ဦးရင်ကြီးကလည်း သူ့အဖေပဲလေ..နင်တယောက်ထဲ မယ်ပိုင်သိမ်းချင်လို့ ရမလား..ခုဆို နီလာဝင်းက ထွားလာတာမှ နင့်ထက်တောင် အရပ်ရှည်မလားပဲ....”

“ တူတူပါပဲဟာ..သူက နည်းနည်းပိန်လို့ ရှည်တယ်ထင်ရတာပါ..”

“ အင်းပါ..ငါပြောချင်တာကတော့ နင်မရှိလည်း နင့်အဖေအတွက် နီလာဝင်း ရှိပါသေးတယ်ဟ ..ဘာဖြစ်တာလဲ နင့်မျက်နှာ ကြည့်ရတာ နီလာဝင်းကိုတောင် မနာလိုဘူးလား မသိဘူး..ဖြစ်ပျက်နေလိုက်တာ ....”

“ အဲလိုလည်း မဟုတ်ပါဘူးဟာ..ဒါပေမယ့် ခုချိန်တော့ ငါ ဖေကြီးကို ဘယ်မိန်းမနဲ့မှ မဖြစ်စေချင်သေးဘူး..”

“ ဟွန်း..ငါ့တုန်းကလည်း အဲလိုပါပဲအေ..ငါနဲ့ ပါပါး စဖြစ်တော့ ငါက ပါပါးကို မိနီနဲ့ မဖြစ်ရတော့ဘူး ဆိုပြီး တားခဲ့သေးတယ်..နောက်တော့မှ ငါလည်း ပြန်လျော့လိုက်တာ..သူတို့က ငါတို့ယောင်္ကျားမှ မဟုတ်တာလေ..သူတို့လိုချင်တဲ့ အချိန်တိုင်း ငါတို့ကလည်း ပေးမှ မပေးနိုင်တာ..အဲတော့ သူတို့ အနီးအနား အဆင်ပြေတဲ့ ဟာလေး စားတာ စားပစေပေါ့..ငါတို့ကို တကယ်ချစ်ရင် ငါတို့ဆီ အမြဲ လာနေမှာပဲဟာ..”

“ အင်း..ပါ .. ထားလိုက်ပါတော့ ..နင့် ယောင်္ကျားကရော ဘာမှ မရိပ်မိဘူးလား..”

“ ဟွန်း...သူက ဘယ်ရိပ်မိမှာလဲ..ဘယ်သူက ထင်မှာလဲ..ငါတို့လို အခြေအနေကို ..နောက် သူ့အတွက်ကလည်း ကောင်းတာပဲ..ပရက်ရှာ မရှိဘူးလေ..သူမတောင်လည်း ငါ အတင်းတွယ်စရာ မလိုဘူး..ပါပါးဆီ ပြေးရုံပဲ..ခစ်ခစ်..”

“ ကောင်မ ..အူးမြူးနေ..ကဲကဲ ..တော်ပြီ..နောက် နင်မွေးတဲ့အခါ ငါ့ဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်..ငါလာခဲ့မယ်..ကလေး ဘယ်သူနဲ့ တူလဲ..ငါလာကြည့်ပေးမယ် ..ခစ်ခစ်....”

“ အေးပါ..နင်လဲ သိပ် အူတို မနေနဲ့..အလတ်မကိုလည်း ပေးစားလိုက်ဦး....”

.....................................................

ရတနာဝင်း အိမ်ပြန်ရောက်တော့ နီလာဝင်းကလည်း သူမအခန်းမှာ အိပ်ပျော်နေပြီး ဦးရင်ထွန်းဝင်းကလည်း သူ့အခန်းမှာသူ အိပ်ပျော်နေသည်ကို တွေ့ရသဖြင့် အနည်းငယ်တော့ စိတ်အေးသွားရသည်။

ညနေဘက်ကျတော့ သူတို့အိမ်မှာ ဘာမှ မချက်တော့ပဲ ပွဲဈေးတန်းမှ စားစရာများကိုသာ ဝယ်ခြမ်းပြီး စားသောက်ကြလေသည်။ အိမ်မှာ လူအစုံ ရှိနေသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း အနေနှင့် မည်သူနှင့်မျှ လှုပ်ရှားဖို့ အခွင့်မရခဲ့ချေ။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း ပြိုင်းနေပြီမို့ စောစော အိပ်ယာဝင်ကာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ပင် အိပ်ပျော်သွားရလေသည်။

......................................................

သို့ဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း တယောက် ရတနာဝင်းကို စောက်ဖုတ်လိုးခွင့် ရသွားတော့သည်။ နောက်နေ့တွေမှာလည်း တညခြားလောက် ရတနာဝင်းက ဆောင်တော်ကူးသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း အိပ်ယာပေါ်မှာ လာလာ အလိုးခံသည်။ တခါတလေ အိပ်လိုက် လိုးလိုက်ဖြင့် မိုးလင်းခါနီးမှ သူ့အခန်းသူ ပြန်သွားသည်။

နေ့ခင်းတွေမှာ ရတနာဝင်းနှင့် စာကလေးရှော့ သူ့အခန်းထဲ ဝင်ကာ တချီလောက် လိုးဖြစ်သည်။ သမီးနှစ်ယောက်လုံးက တယောက်တမျိုးစီမို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း အတွက်က မရိုးနိုင်အောင် ဖြစ်နေရတော့သည်။

နီလာဝင်းက ငယ်သော်လည်း အတက်မျိုးစုံသည်။ နေ့လည် ဦးရင်ထွန်းဝင်း သူ့ငွေသိမ်းခုံမှာ ထိုင်ချိန် ခုံအောက်ဝင်ပြီး ပုဆိုးလှန်ကာ ပုလွေလည်း ပေးတက်သည်။ နေ့လည်ခင်း ဈေးဝယ်ရှင်းချိန် ဦးရင်ထွန်းဝင်း အခန်းထဲ ဝင်၍လည်းကောင်း ၊ အိမ်နောက်ဖေး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်၍လည်းကောင်း အမြန်နှုံးဖြင့် တချီလောက်တော့ လိုးဖြစ်ကြသည်။

သို့သော် နီလာဝင်း စာမေးပွဲ နီးလာတော့ သူမ ပညာရေး ထိခိုက်မှာ စိုးသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သတ်သတ်မှတ်မှတ် တပါတ်ကို နှစ်ခါလောက်သာ သတ်မှတ်လုပ်လေသည်။ ရတနာဝင်းကတော့ သူမချစ်သူနှင့် လက်ထပ်မည့်ရက် နီးလာသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း စိတ်ချမ်းသာစေရန် ညတိုင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်းနှင့် လာလာအိပ်လေသည်။

..........................................................

ရတနာဝင်း၏ မင်္ဂလာပွဲနေ့ ဖြစ်လေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းနှင့် သတို့သား မိဘတို့ စကားလက်ဆုံကျရင်း သူတို့ ကလေးများ၏ နောင်ရေးကိုလည်း ဆွေးနွေး တိုင်ပင်ကြလေသည်။ ရတနာဝင်းမှာ အောင်မိုးဟိန်းနှင့် စင်္ကာပူသို့ လိုက်သွားကာ အလုပ်ရှာလုပ်ရင်း အတူတူနေကြမည် ဟုဆိုသည်။ အောင်မိုးဟိန်းက ပို့ထားသော ငွေများကို စုဆောင်းပေးထားပြီး ပိုက်ဆံမှီလာသည့် အချိန်တွင် သူတို့အတွက် တိုက်ခန်းလေး တခန်းဝယ်ပေးထားမည် ဟု သူ့မိဘများက ပြောကြသည်။

သူတို့သမီး (သတို့သမီး) ဝတ်စုံ ပန်းရောင်နုကလေးဖြင့် လှနေသော ရတနာဝင်းကို ကြည့်ရင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း စိတ်ထဲမှာ နှမြောတသ ဖြစ်ရသည်။ သို့သော်လည်း သမီးကြီး နောင်ရေးအတွက် ကောင်းရာမွန်ရာ ဖြစ်သွားရပြီ ဟု တဖက်ကလည်း စိတ်ချမ်းသာမိလေသည်။

(စာစီသူ စကားချပ်..စာရေးသူ ဆရာထူးခြားက သူ့ဝတ္ထုတွင် ယနေ့ခေတ် သတို့သား၊ သတို့သမီး အခေါ်အဝေါ်ကို သူတို့သား၊သူတို့သမီး ဟု ရေးတာတွေ့ရသည်။ အဓိပါ္ပယ် အယူအဆ သင့်ပါပေသည်။)

မင်္ဂလာအခန်းအနား စင်မြင့်ဆီသို့ သတို့သမီးကို အဖေဖြစ်သူက ပွဲထုတ်ပေးသည့် အနေဖြင့် လျှောက်လမ်းပေါ် တွဲလျှောက်ကြတော့ သူ့လက်မောင်းကို လာဖိမိသည့် ရတနာဝင်း နို့ကြီးတွေကလည်း သူ့သွေးတွေကို နွေးလာစေသည်။ 

နောက်တော့ အခန်းအနား အစီအစဉ်တွေ စတော့ သူတို့ မိသားစုတွေ အတွက် ပေးထားသည့် စားပွဲဝိုင်းမှာ ထိုင်ရင်းက သူတို့သမီး သူတို့သားတို့ လှုပ်ရှားမှုကိုသာ ကြည့်နေမိသည်။ သတို့သမီး ဝတ်စုံ အချိတ်ထမီ အထူကြီး ဝတ်ထားတာတောင် စွံ့ကားနေသော ရတနာဝင်း ဖင်လုံးကြီးကို ကြည့်ရင်း သူအစ လုပ်ပေးလိုက်လို့ ဖင်အလိုးခံရတာ ကြိုက်နေပြီ ဖြစ်သော မီးကြီး၏ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးကို ပြန်မြင်ယောင်ရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးက တောင်လာရပြန်သည်။ သူ့မျက်လုံးတွေကို ကြည်ပြီး အထာနှပ်နေပြီ ဖြစ်သော မီးလတ် နီလာဝင်းက ဘေးမှာ ထိုင်နေရင်း စားပွဲခင်း အောက်မှ လက်လျိုကာ သူ့ပုဆိုးပေါ်မှ လီးကြီးကို လာအုပ်ကိုင်ရင်း ဆုပ်ညှစ်လိုက်သည်။ နောက် မကြားတကြား အသံတိုးတိုးဖြင့်

“ စိတ်လျှော့ ..စိတ်လျှော့....”

ဟုလည်း နောက်ပြောင်လေသည်။ ထိုနေ့က မင်္ဂလာ အခန်းအနား ပြီးသည်နှင့် ရတနာဝင်းတို့ လင်မယားမှာ ငွေဆောင်သို့ တခါထည်း ဟန်းနီးမွန်း ထွက်သွားကြလေသည်။

ထိုညက နီလာဝင်းမှာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း အခန်းသို့ လာအိပ်လေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ နီလာဝင်းကို သူ့မင်္ဂလာဦး ညအလား တညလုံးနီးပါး လိုးပြစ်လိုက်ရာ သူရော နီလာဝင်းပါ နှစ်ယောက်စလုံး မနက်ကျတော့ ပြိုင်းနေကြလေသည်။ နီလာဝင်းမှာလည်း ကွတတဖြစ်၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာလည်း ဒူးတွေ ချောင်နေလေသည်။ နီလာဝင်းမှာ နွေရာသီ ကျောင်းပိတ်ရက်မို့သာ တော်တော့သည်။

............................................

ရတနာဝင်းမှာ သူမ ယောင်္ကျားနှင့်အတူ စင်္ကာပူသို့ လိုက်သွားခဲ့သလို နီလာဝင်း မှာလည်း ညဆိုလျှင် ဦးရင်ထွန်းဝင်း အခန်းမှာသာ အိပ်လေတော့သည်။ 

“ ယောင်္ကျား..သူ့ရီးစာကို သတိရနေတာလား..ဒီနေ့ သိပ်မရွှင်သလိုပဲ..”

ရတနာဝင်းတို့ စင်္ကာပူသို့ ပြောင်းသွားပြီး တနှစ်လောက် အကြာတွင် ဖြစ်သည်။ နေ့ခင်းဖက် ဆိုင်မှာ ထိုင်ရင်း ငေးငိုင်ငိုင် ဖြစ်နေသည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို နီလာဝင်းက လှမ်းမေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ 

“ ဟုတ်ပါဘူးကွာ..မီးကြီးလည်း ထွက်သွားလိုက်တာ ဘာလိုလိုနဲ့ သူအိမ်ထောင်ကျတာ တနှစ်တောင် ရှိသွားပြီနော်....”

“ ဟုတ်တယ်လေ ..သူ့ဖေ့ဘုတ်ပေါ်မှာ သူတု့ိ အန်နီဗာစတီ တင်ထားတာ တွေ့တယ်...ယောင်္ကျားလည်း အဲဒါတွေ့လို့ သတိရနေတာ မဟုတ်လားလို့ မေးတာ..”

“ အိုကွာ ..အဲလိုလည်း မဟုတ်ပါဘူး..ကိုယ့်သမီး ဆိုတော့လည်း ခွဲသွားတာ ကြာတော့ သတိရမိတဲ့ သဘောပါ..အခုက ဒီမှာ ကိုယ့်မိန်းမ တယောက်လုံး ရှိနေတာ ..ဟိုကိစ္စကြောင့်တော့ သတိမရပါဘူးကွာ....”

“ အမလေး သတိရလည်း ဒီက စိတ်မဆိုးပါဘူး...နော်..ကိုယ့်ထက်အရင် ယောင်္ကျားနဲ့ဖြစ်ထားတဲ့ ရီးစားဟာကို..ဒီ့နောက်ကတော့ ဘယ်မိန်းမနဲ့မှ မကဲလေနဲ့နော်..ဟွန်း..ဒုက္ခ ဖြစ်သွားမယ် မှတ်....”

“ အင်းပါကွာ မဖြစ်ရပါဘူး...လာပါဦး...ယောင်္ကျားကို ကစ် ပေးပါဦး..”

“ ပေးပါဘူး..သွား..သူ့ရီးစားကို လွမ်းနေတဲ့ ယောင်္ကျားကိုများ..မုန်းတယ်..”

နီလာဝင်းမှာ ဆယ်တန်းစာမေးပွဲလည်း ပြီးပြီမို့ အောင်စာရင်း စောင့်ရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဆိုင်ကို ကူလုပ်ပေးနေတာပဲ ဖြစ်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်မှာ ခုတော့ ညဘက် တကယ့်လင်မယားလိုပင် အတူနေနေကြပြီမို့ အရင်တုန်းကလိုတော့ အရမ်း မကဲကြတော့ပါ။ တခါတလေ နှစ်ယောက်စလုံး စိတ်ထရင်သာ အနောက်ဖက်ခန်းတွင် ကွစ်ကီ ဆွဲဖြစ်ကြတာပဲ ရှိလေသည်။

......................................................

အခန်း (၂၆)

တပတ်လောက်ကြာတော့ ရတနာဝင်းထံမှ ဖုန်းဆက်ကာ သူတို့မိသားစုကို အလည်လာဖို့ ခေါ်လေသည်။ နီလာဝင်းနှင့် တင်မောင်ဝင်းတို့မှာလည်း ကျောင်းအားနေကြသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူတို့ ဆွေမျိုး နီးစပ်ရာ တယောက်ကို ဆိုင်ကြည့်ဖို့ ပြောကာ ထားခဲ့ပြီး စင်္ကာပူသို့ ထွက်လာခဲ့ကြလေသည်။

“ ဟေး..ဖေကြီး..ဟေး..မီးလတ်...မောင်လေး..”

အင်မီဂရေးရှင်းက ထွက်တာနှင့် အသင့်ကြိုနေသော ရတနာဝင်း မှာ သူမမိသားစုကို တွေ့လိုက်ရသည်နှင့် အားရဝမ်းသာ အော်ဟစ်ကာ နှုတ်ဆက်လိုက်လေသည်။ ရတနာဝင်း အမျိုးသားမှာလည်း သူယောက္ခထီးကြီးနှင့် ခယ်မ၊ယောက္ဖတို့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး အထုတ်အပိုးများ ဆွဲကူကာ ကားဂိတ်သို့ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။

ရတနာဝင်းတို့မှာ အိပ်ခန်း သုံးခန်းပါ အပတ်မန့် (တိုက်ခန်း) တခုကို ငှားထားပြီး သူတို့က အခန်းတခု ယူကာ ကျန်နှစ်ခန်းကို လူငှားများ တင်ထားလေသည်။ ယခု လောလောဆယ်မှာ နှစ်ခန်းလုံး လူလွတ်နေပြီး ဒီလကုန်မှ လူငှားများ ပြန်ဝင်ကြမည် ဖြစ်ရာ နီလာဝင်း တခန်း၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်းနှင့် တင်မောင်ဝင်းကို တခန်း နေရာချပေးထားလိုက်လေသည်။

ရတနာဝင်းမှာ နဂိုက အသားဖြူသူဖြစ်ပြီး အခုစင်္ကာပူမှာ တနှစ်လောက်နေလိုက်တော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း မျက်စေ့ထဲ ပိုပြီး ဖြူဖွေး ဝင်းဝါနေလေသည်။ အိမ်ထောင်နှင့်လည်း ဖြစ်လာတော့ ကိုယ်ခန္ဓာကလည်း ပိုပြီး ဖွံ့ထွားလာသည်ကို တွေ့ရလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ သားမက်ရှိနေသဖြင့် ကိုယ်ရှိန်သတ်ကာ မျက်လုံးများကိုလည်း ထိန်းသိမ်းနေရသော်လည်း စိတ်ထဲကတော့ အတင်းဆွဲဖက်ကာ တက်လိုးချင်နေမိလေသည်။

နောက်နေ့ မနက်ကျတော့ သားမက်မှာ အလုပ်သွားနေလေသည်။ ရတနာဝင်းကတော့ သူတို့လာမှာမို့ ခွင့်တပါတ် ယူထားသဖြင့် အိမ်မှာ ရှိနေလေသည်။ မနက်အိပ်ယာထသည်နှင့် သူတို့ကို ခေါ်ကာ မာကက် တခုတွင် မနက်စာ ခေါက်ဆွဲပြုတ်၊ လက်ဖက်ရည်တို့ သွားစားသောက်ကြရင်းနှင့် စင်္ကာပူမှ လည်ပတ်စရာများကို လှည့်လည်လိုက်ပြလေသည်။

တခုသော ရှော့ပင်မော ထဲက ခုံတန်းတခုတွင် ခဏနားကာ ထိုင်ချလိုက်သည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို နီလာဝင်းက မျက်စေ့တဖက် မှိတ်ပြလိုက်ပြီး 

“ ကဲ ဖေကြီး..မောနေပြီထင်တယ်..မကြီးနဲ့ ဖေကြီးတို့ ဒီမှာ ခဏနားနေခဲ့ကြဦး မီးနဲ့မောင်လေးနဲ့ ဟိုဖက်က ဆိုင်တန်းတွေဖက် ခဏသွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်..”

ဟု ပြောလိုက်လေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က

“ ဟဲ့ ဖြစ်ပါ့မလား...တော်ကြာ နင်တို့ လမ်းပျောက်ပြီး ပြန်မလာတက် ဖြစ်နေဦးမယ်..”

ရတနာဝင်းက ဝင်ပြီး..”

“ အော်..ဖေကြီးကလည်း မီးလတ်တို့က ကလေးတွေမှ မဟုတ်တော့တာ..နောက်ပြီး ဒီနိုင်ငံက ဆေ့ဖ် ဖြစ်ပါတယ်..သူတို့ လမ်းပျောက်လည်း..တယောက်ယောက်ကို မေးလို့ရပါတယ်..”

ဟု ပြောရင်း သူမညီမနှင့် မောင်ငယ်တို့ စားချင်တာ စားလို့ရအောင် ပိုက်ဆံအနည်းငယ် နီလာဝင်း လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ နီလာဝင်း တို့ မောင်နှမ သူတို့မြင်ကွင်းက ပျောက်သွားမှ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်း အနား ပူးကပ်ထိုင်လိုက်ရင်း

“ မီးကြီးက အသားတွေလည်း ပိုဖွေး..လူကလည်း ပိုကိတ်ပြီး လှချင်တိုင်း လှနေတော့တာပဲကွယ်...မောင်အောင်မိုးဟိန်းကို တကယ် မနာလိုတော့ဘူး...ဖေကြီးက လွမ်းနေလိုက်ရတာ..မီးကြီးကရော မလွမ်းဘူးလား..ဖေကြီးကို တခါလောက်တော့ ပြန်ချစ်ခွင့် ပေးပါကွာ..”

“ ခစ်..ခစ်..လွမ်းတာပေါ့..အာ့ကြောင့် အလည်လာဖို့ လေယာဉ်လက်မှတ်တောင် ဝယ်ပေးပြီး ခေါ်လိုက်တာ..အခုက အခြေအနေမှ မပေးသေးတာ..ဖေကြီးကလည်း အရင်အတိုင်းပဲ..ဘာမှ မပြောင်းလဲသေးဘူးနော်..ခစ်ခစ်..ဓါတ်တွေ တည့်နေတယ် ထင်တယ်..”

“ ဘာဓါတ်တွေ တည့်နေရမှလဲ မီးကြီးရဲ့..”

“ အမလေးနော်..လူကို လာပြီး အင်မနေနဲ့ ...မနေ့ညက မိလတ်နဲ့ ပြောပြီးပြီ...မိလတ်က ဖေကြီးနဲ့ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ ဝန်ခံတယ်...ဟွန်း...မိလတ်ကို ကြည့်ကတည်းက သိတယ်..ဒီလောက် အကုန်ထွားလာတာ...ဘီရော ဂျီရောပဲ ..လုံးတစ် ထွက်လာတာ ဘယ်သူ့လက်ချက်လဲ သိတာပေါ့...ဟင်း..မီးကြီးကို လွမ်းတယ် လာချွဲနေပြီး..အိမ်မှာကျတော့ မိလတ်ကို တွယ်နေတယ် မဟုတ်လား..တခါထဲ မီးကြီး အိမ်မှာ မရှိတော့တာနဲ့ မိလတ်ကို ရအောင် ကပ်တော့တာ မဟုတ်လား..”

နီလာဝင်းက ဘယ်လောက်ထိ ပြောထားမှန်း မသိသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း တယောက် ငြိမ်နေလိုက်ရသည်။ သူမ ရှိစဉ်ကတည်းက မီးလတ်နှင့်သူဖြစ်နေကြောင်းသာ သိလို့က ရတနာဝင်း တယောက် သူ့ကို အရမ်းဒေါပွမယ်လို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ထင်ထား၍ ဖြစ်သည်။

ယခု ရတနာဝင်းမှာ စလုံးက တရုတ်မလေးများကဲ့သို့ပင် အလွန်တိုနှံ့သော ဘောင်းဘီလေးကို ဝတ်ထားပြီး အပေါ်မှ တီရှပ်ကိုသာ ဝတ်ထားသည်။ သူမ၏ လုံးတုတ်တုတ် ပေါင်လုံးဖြူဖြူ ဖွေးဖွေး ကြီးများမှာ ဦးရင်ထွန်းဝင်းအတွက် ကုန်းလျှက်ချင်လောက်အောင်ကို ဆွဲဆောင်နေလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ သူ့လက်ဖဝါးကြီးကို ရတနာဝင်း ပေါင်ပေါ် လှမ်းတင်လိုက်မိသည်။

“ အို့..ဖေကြီး..လူကြားထဲမှာလေ ခိခိ...စလုံးမို့ တော်သေးတယ်...မြန်မာပြည်မှာဆို ပြဿနာတက်သွားမယ်...ဟင့်.. မိလတ်တို့ ပြန်လာရင် အိမ်ပြန်ရအောင် ..ကိုအောင်က မိုးချုပ်မှ ပြန်ရောက်မှာ ..သူက အိုဗာတိုင်းပါ ဆက်ဆင်းနေတာ..မိလတ်နဲ့ အငယ်ကောင်ကို အိမ်နားက ဂိမ်းကစားတဲ့ အာခိတ်ကို လိုက်ပို့ပြီး ထားထားခဲ့လိုက်မယ်..”

ရတနာဝင်း ရဲ့ ပလန်မှာ သူနှင့်သူမ နှစ်ယောက်ထည်း အိမ်မှာ အချိန်တော်တော်ရမှာမို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း တအားပျော်သွားသည်။

“ ဟား ကောင်းသားပဲ..ဟို နှစ်ယောက်ကို လိုက်ခေါ်ပြီး ပြန်ရအောင်....”

“ ခွိ..ဖေကြီးဟာလေ မနိုင်ဘူး..ခစ်ခစ်...ဟိုမှာ ပြန်လာနေကြပါပြီ..လူက ဟန်မပျက်အောင် နေပါ..တခါထည်း မိလတ်ကို မရှက်ဘူးလား..”

.......................................................................

ရတနာဝင်းတို့ အိမ်မှ ဂိတ်အာခိတ်ရှိသည့် စင်တာကို ဘက်စ်ကား တမှတ်တိုင်သာ စီးရသည်။ သို့သော် သူမညီမနှင့် မောင်လေးကို သေချာအောင် လိုက်ပို့ပြီး အရေးအကြောင်းဆို အိမ်ပြန်လာတက်အောင် ပြပေးလိုက်သည်။ တယ်လီဖုန်း တလုံးကိုလည်း ပေးထားခဲ့ပြီး ပြန်လာချင်ရင် သို့မဟုတ် အရေးအကြောင်းရှိရင် ခေါ်ဖို့ မှာခဲ့သည်။ နီလာဝင်းနှင့် တင်မောင်ဝင်းတို့ နှစ်ယောက်ကို ဂိမ်းအာခိတ်မှာ ထားခဲ့ပြီး ရတနာဝင်းနှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ သူတို့ မသွားခင် နီလာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း နားကပ်ကာ တိုးတိုးလေး

“ ယောင်္ကျား..သူ့ရီးစားဟောင်းကြီးကို တန်အောင်ဆော်ခဲ့နော်...ဟုတ်လား...မိန်းမတို့ မိုးချုပ်မှ ပြန်လာခဲ့မယ်..ခစ်ခစ်..”

ဟု ပြောလိုက်လေသည်။

...........................................................

ရတနာဝင်းတို့ အခန်းရောက်သည်နှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းက အတွင်းမှ တံခါးပိတ်ကာ ရတနာဝင်းကို လက်ဆွဲလျှက် ရတနာဝင်းတို့ အခန်းထဲ အမြန်ပြေးဝင်ခဲ့လေသည်။ သူတို့နှစ်ဦးသား တယောက်ကို တယောက် တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ရင်း နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ် လျှာခြင်းပွတ်ကြသည်။ တယောက် အဝတ်အစားကိုလည်း တယောက် ဆွဲချွတ်ခွါကြသည်။ နှစ်ယောက်လုံး တခဏအတွင်း ကိုယ်လုံးတီးတွေ ဖြစ်ကုန်ကြသည်။

“ လှလိုက်တာ မီးကြီးရယ်..နို့ကြီးတွေလည်း ကြီးလာလိုက်တာ...ဖင်လုံးကြီးလည်း လုံးဖွင့်နေတာပဲ....”

“ ကြီးလိုက် မာလိုက်တာ ဖေကြီးရယ်...အဲ့ကောင်ကြီးကို မတွေ့ရတာ ကြာလို့ ပိုများ ထွားလာသလား မသိဘူး ..ခစ်ခစ်..ကဲ ကုတင်ပေါ် လှဲလိုက်ဦး..အဲ့ကောင်ကြီးကို မီးပြုစုဦးမယ်..”

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်းတို့ လင်မယားအိပ်သည့် ကုတင်ကြီးပေါ်တက်ပြီး ပက်လက်ဆန့်ဆန့်ကြီး လှဲချလိုက်သည်။ သူ့လီးကြီးက အလံတိုင်ကြီးအလား ထောင်မတ်နေလေသည်။ ရတနာဝင်းက ကုတင်ပေါ် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ခါးနားမှာ ဒူးတုတ်ထိုင်ရင်း လီးကြီးကို သူမလက်လေး တဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင် ဂွင်းထုပေးရင်းမှ ငုံ့ကာငုံခဲလိုက်သည်။

“ အား...အဲဒီ အာခံတွင်း ငွေ့လေး မရတာ ကြာလှပေါ့...မီးကြီးရယ်..မထူးပါဘူး..လာပါ ဖေကြီးတို့ ဆစ်စတီနိုင်း ရအောင်ပါ..”

“ အွန်း..”

ရတနာဝင်းက လီးစုပ်ရင်းမို့ ပါးစပ်က ပလုပ်ပလောင်းဖြင့် အွန်း ဟုသာပြောနိုင်ပြီး သူမကိုယ်ကို တပတ်လှည့်ကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကိုယ်ပေါ် တက်ခွလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ သူ့မျက်စေ့ တည့်တည့်ရောက်လာသည့် ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးကြီး နှစ်လုံးကြားမှ ဖောင်းပြုးထွက်နေသည့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို ခေါင်းအသာကြွပြီး တချက်နမ်းလိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အမွှေးအမျှင် မရှိ၊ ပြောင်ချောနေကာ စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသား တွန့်လိမ်လိမ်ကလေးဖြင့် အဝတွင် အရည်တို့ စိုရွှဲနေလေသည်။

“ မီးကြီးက စောက်မွှေးတွေ ရိတ်ထားတာလား ပြောင်ချောလို့ တမျိုးတော့ ကြည့်ကောင်းတာပဲ....”

ရတနာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို ကုန်းစုပ်နေရာမှ ပလွတ်ကနဲ မြည်အောင် ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး  သူမ စောက်ဖုတ်ကို ဖြဲကာ ကြည့်နေသည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းအား

“ ရိတ်ထားတာ မှုတ်ဘူး ဖေကြီး ဝက်စ် (Waxing) သွားလုပ်ထားတာ..ကိုအောင်က အဲလိုလုပ်ထားမှ ဘာဂျာပေးတယ်..အာ့ကြောင့် ခစ်ခစ်..ဖေကြီးရော ကြိုက်လား..”

“ အင်း..အဲလို ရှင်းပြောင်တော့လည်း..တမျိုးကောင်းတာပေါ့ကွယ်..အားရပါးရ လျှက်လို့ရတာပေါ့..”

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ပြောရင်းဆိုရင်း စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို ရှလွတ်ကနဲ လျှာပြားကြီးနှင့် လျှက်ပြစ်လိုက်သည်။ ရတနာဝင်းက အို့ ကနဲ ဖြစ်သွားကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို သူမပါးစပ်ထဲ ပြန်ငုံခဲရင်း စုပ်ပေးပြန်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက လက်တဖက်ဖြင့် စောက်စေ့လေးကို ဖိခြေရင်း လျှာကြီးက စောက်ဖုတ်နေရာ အနှံ့အပြားကို လျှက်လိုက်၊ စောက်ခေါင်းထဲ လျှာစောင်းဖြင့် ထိုးထည့်လိုက်ဖြင့် ဘာဂျာ ကောင်းကောင်းပေးလေသည်။ ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်ထဲမှ စောက်ရည်များကလည်း တစိမ့်စိမ့် ထွက်လာလေရာ ရင်ဘတ်ပေါ် မကျစေရန် မျိုချပြစ်ရလေသည်။

ရတနာဝင်းက သူမနှုတ်ခမ်းကို လီးတန်ကြီးမှာ တင်းတင်းစေ့လျှက် ခေါင်ကို နှိမ့်ခြည်မြင့်ချည် ဂွင်းတိုက်သလို လုပ်ပေးရင်း အာခံတွင်းမှလည်း စုပ်လေရာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးမှာ အရမ်းမာတောင် တောင့်တင်း ဖောင်းကားလာလေသည်။ 


အပိုင်း (၁၁) ဆက်ရန် >>>>


ခိုင်မြဲသည့်နှောင်ကြိုးတမျှင် အပိုင်း ( ၉ )

ခိုင်မြဲသည့်နှောင်ကြိုးတမျှင် အပိုင်း ( ၉ ) 

ရေးသားသူ - ထူးခြား

အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။

နီလာဝင်း ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ စောက်ဖုတ်ကလေးက အမွှေးပါးပါးလေး ဖုံးလျှက် မို့မို့ဖောင်းဖောင်လေး ပြူထွက်နေသည်။ အပျိုမလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်နံ့ ညှီစို့စို့လေးက ဦးရင်ထွန်းဝင်း အတွက်တော့ မွှေးကြိုင်သင်းပျံံ့နေလေသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက စောက်ဖုတ်လေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖြဲကာ သူ့လျှာကြီးဖြင့် ထိုးလျှက်လိုက်သည်။

“ အား....ရှီး.....အိုး....”

နီလာဝင်းလေးမှာ ထိုသို့လုပ်လိမ့်မည်ဟု မျှော်လင့်ထားသော်လည်း တခါမှ မခံဘူးသေးသော အတွေ့အကြုံကြောင့် အသံလေးပင် ထွက်သွားမိသည်။ နွေးထွေး စိုစွတ်သော လျှာကြီးက သူမစောက်ဖုတ် အသားနုနုလေးကို လာထိလိုက်တော့ လူတကိုယ်လုံး တုန်တက်ကာ စောက်စေ့လေးပင် ကျင်တက်သွားရသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူ့ပါးစပ်ကြီး တခုလုံးကို စောက်ဖုတ်အုံလေးအား ရသလောက် ငုံ့ကာ စုပ်ပြန်သည်။  စောက်ဖုတ်လေးက စိမ့်ကျနေသည့် စောက်ရည်ကြည်တို့ကိုလည်း စုပ်ကာ မျိုချလိုက်သည်။ နောက်တော့ သူ့လျှာ့ကြီးကို စောက်ဖုတ်လေးထဲ ဝင်သလောက် ထိုးသွင်းရင်း လက်ချောင်းထိပ်ကလေးဖြင့် စောက်စေ့လေးကို ဖိပွတ်ခြေလေရာ နီလာဝင်းမှာ ဖင်လုံးလေး တရမ်းရမ်း ဖြစ်နေရသည်။ နောက် စောက်စေ့လေး ကျဉ်ပြီး ပြီးသွားကာ သူမ ဆက်မခံနိုင်တော့သဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဦးခေါင်းကို လက်ကလေးဖြင့် အသာတွန်းပြီး

“ အီး....ယောင်္ကျား..လိုးတော့ကွာ..မခံနိုင်တော့ဘူး...အူး.....”

ဟု ပြောလေသည်။ ထိုအခါမှ ဦးရင်ထွန်းဝင်းလည်း မတ်တပ်ထရပ်ကာ သူ၏ မာတောင်တောင့်တင်းနေသော လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ဝလေးမှာ တေ့ကာ ထိုးသွင်းလိုက်လေသည်။

“ အ..ဖြည်းဖြည်း ..ယောင်္ကျားကြီးရယ်..အရမ်းမလုပ်နဲ့ ဦးလေ..”

“ အေးပါ..မိန်းမရယ်..ယောင်္ကျား ဖြည်းဖြည်း လိုးပါ့မယ်..”

သူတို့နှစ်ယောက်မှာ လင်မယား ရိုးပလေး စကားပြောရင်းဖြင့် ဖီးလ်တွေ ပိုတက်လာကြသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်း ခါးလေးကို ကိုင်ကာ သူ့ဒူးကိုကွေးပြီး အပေါ်သို့ ပင့်ကာ ပင့်ကာ တချက်ချင်း ဖြည်းဖြည်း စလိုးလေသည်။ နီလာဝင်းကလည်း ဆိုဖာနောက်မှီကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဖင်ကို ကော့ကော့ ပေးကာ ခံလေသည်။ နီလာဝင်းမှာ လူက သွယ်သော်လည်း ဖင်လုံးလေးက အိုးလုံးကျစ်လေးဖြစ်ရာ ဆောင့်လိုက်တိုင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင်ခြံမှာ တင်းတင်းအိအိလေး ခံစားနေရသလို လီးကြီးကို ဆုပ်ညှစ်ထားသလို စေးကြပ်နေသော စောက်ဖုတ်လေးကလည်း စောက်ရည်ရွှဲလျှက် အလွန်င် အီစိမ့်နေအောင် ကောင်းလှပေသည်။ နှစ်ဦးသား အရှိန်ရလာတော့ ဆောင့်ချက်တွေက မြန်လာ ကြမ်းလာခဲ့သည်။

“ ဖတ်...ဖတ်..ဖလွတ်..ဗျိ....”

“ အု...အု....”

“ အီး....အီး.....”

“ ဖွတ်..စွတ်..ဖတ်....”

“ အ..အီး...ဟား....ရှီး.....”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီး ဆွဲထုတ်လိုက်တိုင်း စောက်ဖုတ် အတွင်းသားလေးများ လီးကြီးနှင့် ပါလာသလိုပင် ခံစားနေရသလို နီလာဝင်းမှာလည်း သူမ အူတွေကို ဆွဲထုတ်သွားသလိုပင် ခံစားနေရသည်။

“ အ...ပြီး...ပြီး...ပြီး....အိုး....”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးမှ လရည်များ နီလာဝင်း စောက်ဖုတ်ထဲ တပြွတ်ပြွတ် ပန်းထည့်ကာ တချီပြီးသွားခဲ့ရသလို နီလာဝင်းမှာလည်း စောက်စေ့လေး ကျဉ်တက်ပြီး တကိုယ်လုံး အကြောဆွဲသလိုပင် တွန့်တက်ပြီး ပြီးသွားရတော့သည်။

....................................................................

အခန်း (၂၂)

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူ့လီးကြီး နီလာဝင်း စောက်ဖုတ်လေးထဲ အဆုံးထိ ထည့်ကာ စိမ်ထားရင်းမှ စောက်ခေါင်းတွင်း အသားနုလေးတွေ သူ့လီးတန်ကြီးကို ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်ပေးသလို ခံစားနေရတာကို အရသာ ခံနေလိုက်သည်။

ခဏကြာမှ သူ့ကိုယ်သူ နီလာဝင်း ဖင်နောက် ပူးကပ်ထားရာမှ ခွါလိုက်ရာ လီးတန်ကြီးက လျောကနဲ ထွက်လာခဲ့သည်။ နီလာဝင်း ကလည်း ဆိုဖာနောက်မှီပေါ် လက်ထောက်ကုန်းနေရာမှ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး ဦးရင်ထွန်းဝင်းနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် လှည့်ရပ်လိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက နီလာဝင်း ကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲဖက်ပြီး မော့လာသော မျက်နှာလေးမှ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ယူနမ်းလိုက်သည်။

“ ချစ်လိုက်တာ..မီးလတ်ရယ်..အရမ်းကောင်းတာပဲ..”

“ ဟွန့် ဘာမီးလတ်လဲ..သူလုပ်ချင်တာ လုပ်ပြီးမှ ...မီးလတ်လား..”

“ အာ..ဟုတ်ပါဘူး..ပါးစပ် အကျင့်ပါသွားလို့ပါ..ကဲ ဘယ်လိုခေါ်ရမလဲ...ပြော အာ့ဆို..မိန်းမရေ ဆိုတာကြီးကလည်း ရို မဖြစ်ဘူးလေ..”

“ သိဘူး..သွား..သူ့မယားလို လုပ်ချင်သလို လုပ်ပြီးမှ သမီး..သမီး..မခေါ်နဲ့..”

“ အာ့ ဆို..ဘယ်လိုခေါ်ရမလဲ ..ပြောလေကွာ..နီလာလား....”

“ ဟာ သွားပါ..အဲဒါ သူငယ်ချင်းတွေ ခေါ်တာ ..ဖယ်ပါဦး..ဒီမှာ ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့ အဝတ်အစား ဝတ်လိုက်ဦးမယ်..”

နီလာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို တွန်းပြီး ဆိုဖာရှေ့မှာ ပုံကျနေသော သူမ အဝတ်အစားများကို ကောက်ယူကာ ပြန်ဝတ်နေလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းကလည်း သူ့ပုဆိုးကို ကောက်ဝတ်ပြီး ဆိုဖာမှာ ထိုင်ချလိုက်ကာ နီလာဝင်း ထိုင်လေမလား စောင့်နေသည်။ နီလာဝင်းက သူမ အဝတ်အစားများ ဝတ်ပြီးတာနှင့်

“ သွားအိပ်တော့မယ်..အိပ်ချင်ပြီ..”

ဆိုပြီး မျက်နှာ ခပ်တည်တည်ဖြင့် ထွက်သွားတော့သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ အူကြောင်ကြောင်နှင့် ကျန်ခဲ့တော့သည်။ အင်း..မိန်းမ ဆိုတာ ဒီအရွယ်လေးတောင်မှ နားလည်ရ ခက်တာပါလား ဟု တွေးမိလိုက်သေးသည်၊ ဘာများ စိတ်ဆိုးသွားတာလဲ သူနားမလည်။ နောက်နေ့မှ ပြန်ချော့ရမယ်လေ ဟု တွေးရင်း သူအခန်းထဲသို့ သူပြန်ဝင်လာခဲ့တော့သည်။

..............................

နောက်နေ့ တနေ့လုံး နီးပါး နီလာဝင်းမှာ မျက်နှာထား တည်တည်ဖြင့် ဖြစ်နေသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဘာမှ မပြောပြစ်၊ ရတနာဝင်းလည်း အိမ်မှာ ရှိနေတာဆိုတော့ သူမ တခုခု ပြန်ပြောလိုက်လျှင် ရတနာဝင်း မသင်္ကာစရာ ဖြစ်သွားမည်ကိုလည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း လန့်နေသည်။ နောက်တော့ သူတို့ မောင်နှမ သုံးယောက် စတိတ်ရှိုးကြည့်ဖို့ သူတို့အဒေါ်အိမ် သွားကြမည် ဟုဆိုကာ ထွက်သွားကြသည်။ ထိုအချိန်ထိ နီလာဝင်းကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း ချဉ်းကပ်ဖို့ အခွင့်မသာခဲ့။ ရတနာဝင်းကတော့ ထိုအိမ်ရောက်ပြီးမှ ခေါင်းကိုက်သည် ဟု ဆိုကာ အိမ်ပြန်လာဖို့ သူတို့ စီစဉ်ထားပြီးသား ဖြစ်သည်။

သူတို့ထွက်သွားသည်နှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ ဂဏှာမငြိမ်တော့၊ ဒီည တညလုံး သူနှင့် ရတနာဝင်းတို့ နှစ်ယောက်တည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေကြရမည်ကို တွေးရင်း ရင်တွေ ခုန်နေမိသည်။ ဘီပီအိုင်ထုတ် စပါးကက်ပစူးလေး တလုံးတောင် ထုတ်သောက်ထားလိုက်သည်။ လိုးရ မယ်ရပေါ့ ဟု တွေးလိုက်သည်။ ဆိုင်ကို စောစော သိမ်းပြီး တံခါးတွေ စပိတ်တော့သည်။ ဒီအချိန် ပြန်မလာနိုင်လောက်သေးမှန်း သိလျှက်နှင့် လည်ပင်းရှည်အောင် မျှော်နေမိသည်။ အိမ်မှာ အဆင်သင့် ရှိနေသည့် ငါးခြောက်ဖုတ် ဆီဆမ်းလေးနှင့် ဘီယာတလုံး ဖွင့်မြည်းရင်း တီဗီကို ဖွင့်ကာ ဆိုဖာမှာ ထိုင်ရင်း ကြည့်နေလိုက်သည်။ တီဗီကို ဖွင့်ထားသော်လည်း သူ့မျက်စေ့ထဲ မြင်နေတာက ညတုန်းက ဆိုဖာနောက်မှီမှာ ဖင်ကုန်းခိုင်းရင်း လိုးခဲ့ရသည့် နီလာဝင်းလေး၊ အင်း..မနေ့ညက သူ့ကိုယ်သူ မိန်းမကြီး တယောက်လို သူ့ကို ပြုမူသွားလိုက်တာ ငါ့မှာ ဘာကြောင်းမှန်း မသိတဲ့ ဟာ..ပြန်ချော့ရဦးမည် ဟု တွေးနေမိသည်။

ထိုအချိန်မှာပင် အိမ်ရှေ့မှ တံခါးဖွင့်ပြီး ရတနာဝင်း ဝင်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ရတနာဝင်းက အိမ်တွင်း ဝင်ပြီးသည်နှင့် တံခါးကို အတွင်းမှ ပြန်ပိတ်ကာ ဂလန့်ချလိုက်သည်။ ရတနာဝင်းက အိမ်ထဲဝင်လာတော့ အိမ်ရှေ့ခန်း ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး ဘီယာသောက်ကာ တီဗီကြည့်နေသည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို တွေ့လေသည်။

“ ဖေကြီး..ဟွန်း..ဆိုင်စောစီးသိမ်းပြီး ဇိမ်ကျနေတယ်ပေါ့လေ...တယောက်ထဲ စားလို့သောက်လို့..”

“ ဟုတ်ပါဘူးကွာ...မီးကြီးကို စောင့်ရင်း ဘီယာလေး တလုံးသောက်နေတာပါ...မျှော်လိုက်ရတာကွာ ... ဖေကြီး လည်ပင်းတောင် ညောင်းနေပြီ..”

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ထိုင်ရာမှ ထပြီး ရတနာဝင်းကို လှမ်းဖက်ကာ မျက်နှာအနှံ့ နမ်းရှုံ့ရင်း နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ရတနာဝင်းကလည်း သူမမျက်နှာလေးကို ပြန်မော့ပေးရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း လည်ဂုတ်ကို ခိုကာ တွယ်ထားလိုက်သည်။ 

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်း တီရှပ်လေးကို ဆွဲမပြီး ချွတ်မည်ကြံတော့ ရတနာဝင်းက 

“ အာ ဖေကြီးကလည်း..အိမ်ရှေ့ကြီးမှာလေ..”

ဟု တားလေးရာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူမလက်ကို ဆွဲကာ သူ့အိပ်ခန်းထဲသို့ ခေါ်သွားလေသည်။ ရတနာဝင်းက နောက်မှ လိုက်သွားသော်လည်း

“ ဖေကြီး မီး ဘိုက်ဆာနေပြီ..”

ဟု လှမ်းပြောသည်။ ရတနာဝင်းကို သူ့လီးတကိုင်ကိုင်ဖြင့် မျှော်နေရတာမို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက 

“ အင်းပါ ..ခဏလေး...ဒါလေးပြီးရင် ဖေကြီးတို့ ပွဲဈေးတန်း သွားစားကြမယ်..”

ဟု ပြောလေသည်။ တကယ်တော့ အခါကြီး ရက်ကြီး တန်ဆောင်တိုင်ပွဲ မို့ သူတို့နှင့် မလှမ်းမကမ်း ရပ်ကွက်မှာ တေးသရုပ်ဖော် စင်မြင်တို့၊ ကိုယ်တိုင်တီး တေးဂီတတို့အပြင် စားစရာမျိုးစုံ ရောင်းချသော ဈေးတန်းကြီးလည်း စည်းကားစွာရှိသည်။ ကလေးများအတွက် ချားရဟတ်များ တခြားစီးစရာများဖြင့် စည်ကားသော နေမျိုးဖြစ်လေသည်။

အိပ်ခန်းထဲ ရောက်သည်နှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူ့ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးပုံ ချွတ်ချပြီး အင်္ကျီကိုပါ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ရတနာဝင်းက သူမ တီရှပ်လေးကို ခေါင်းပေါ်မှ ဆွဲမချွတ်လိုက်ပြီး ဘရာဇီယာကလေးနှင့် အောက်မှ သရီးကွာတား ဂျင်းဘောင်းဘီကလေးဖြင့် ရပ်ကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို ကြည့်လိုက်သည်။

“ ခွိ ... ဖေကြီး တအားဆိုးတာပဲ..တခါထဲ သမီးအပျိုလေး ရှေ့မှာ ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ..သူ့ဟာကြီးကလည်း တချိန်လုံး မာတောင်နေတာပဲ..”

ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာလည်း တကယ်တော့ မော်ဒယ်ဘွိုင်း မဟုတ်ပါ။ အရွယ်ကလည်း ၄၈-၄၉၊ အလုပ်ကလည်း ဈေးရောင် ဆိုင်ထိုင်နေရသူ ဆိုတော့ သူများတွေလို မာဆယ် အဖုဖု အထစ်ထစ်လည်း မရှိပါ။ သို့သော် အရပ်မြင့်ပြီး နဂိုကတည်းက မဝတက်သည် မက်တယ်ဘော်လစ်ဇင်ကြောင့် လူကတော့ သိပ်မဝ၊ သို့သော် ဂျင်လည်း သွားဖို့ အချိန်မရှိ၊ အလုပ်ကြမ်းလည်း မလုပ်၊ တခါတလေ ဝီစကီလေး ဘီယာလေးလည်း မှီဝဲတက်တာမို့ ဘိုက်ကတော့ ဆစ်ပက်အစား တဂါလံသာ ရှိသည်။ လူက မ၀ သဖြင့် ဘိုက်က အရမ်းအပူကြီး မဟုတ်သော်လည်း မော်ဒယ်တွေလို ချပ်ယပ်မနေ၊ ဘောလုံး အသေးစားလောက်တော့ ထွက် နေသည်။ လမွှေးတွေကလည်း အုံလိုက် ထူနေသည်။ အမွှေးဖြူ တချောင်း နှစ်ချောင်းပင် ရှိသေးသည်။ အဲဒီ လမွှေးကြားထဲက ထိုးထွက်နေသော လီးကြီးကတော့ ဘဝပေး ကံကြောင့် ခပ်တုတ်တုတ်ရှိသည်။ အရပ်ရှည်လို့ အချိုးအစားအရ လီးတန်ကလည်း ရှည်သည်။ ကိုယ်အသားအရည်က နေပူထဲ သိပ်မထွက်ရလို့ အသားလတ်ပေမယ့် လီးတန်ကြီးကတော့ ညိုနေသည်။ ဒစ်ဖူးကတော့ ဖူးယောင်နေသလို ခရမ်းရောင်လိုလို ပန်းရောင်လိုလို ကားစွင့်နေသည်။

သူမဖင်ထဲ အဆုံးထိတောင် နှစ်ခါလောက် ဝင်ခဲ့ဖူးပြီဖြစ်သော လီးတန်ကြီးကို ကြည့်ပြီး ရတနာဝင်း စိတ်တွေ ထလာသည်။ သူမမှာ စောက်ဖုတ်ကို အလိုးမခံဖူးသေးသော်လည်း ဖင်လိုးခံရတာကို နှစ်သက်အရသာ တွေ့နေပြီဖြစ်ရာ ခုလို လွတ်လပ်တုန်း စောက်ဖုတ်အလိုးခံတော့မည် ဟု ဆုံးဖြတ်ထားပြီး ဖြစ်လေသည်။

ရတနာဝင်းက သူမ ဘရာဇီယာ ဂျိတ်ကို သူမဘာသာ လက်နောက်ပြန်ဖြင့် ချွတ်နေချိန်တွင် ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူမ ဘောင်းဘီကြယ်သီးကို ချွတ်ကာ ဇစ်ကိုပါ ဆွဲချလိုက်သည်။ သူမဘောင်းဘီနှင့် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကိုပါ ရောပြီး ချွတ်ချရာ သူမဖင်လုံးနှင့်ပေါင်လုံး တုတ်တုတ်လေးများကြောင့် ဒီတိုင်း ချွတ်လို့မရ၊ လှိမ့်ပြီး ချွတ်ချရလေသည်။

အခုတော့ သူ့ရှေ့မှာ အလှနတ်သမီးလေး တပါး ရောက်လို့နေခဲ့ပြီ။ မီးလတ်နှင့် မတူ ဖြူဝင်းနေသော အသားအရည် ၊ ပိုမို ထွားမို့သည့် ရင်သားအစုံ ကားစွင့်သည့် တင်သားကြီးများနှင့် တုတ်ခိုင်သော ပေါင်လုံးကြီးများကြောင့် တမျိုးတဘာသာ လှနေ၊ ဆက်ဆီ ဖြစ်နေပေသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်းကို ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး သူမနို့များကို ဆုပ်ကိုင်နှယ်ရင်းက နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းလေသည်။ ရတနာဝင်းကလည်း သူမပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာသည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း လျှာကြီးကို စုပ်ကာ ပြန်နမ်းသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းတာ အားရသွားမှ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်း၏ နို့တွေကို စို့လေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်း နို့တွေကို တဖက်တလှည့်စီ အားရအောင် တပြွတ်ပြွတ် စို့နေချိန် ရတနာဝင်းမှာ မျက်လုံးလေး စင်းပြီး သူမလက်ချောင်းလေးများဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ခေါင်းမှ ဆံပင်တို့ကို ကုတ်ဖြစ်ပေးနေလေသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူမနို့တွေကို စို့ကာ အားရသွားမှ ခေါင်းကို ထောင်လိုက်တော့ ရတနာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ဘတ်ကို အသာတွန်း နောက်ဆုတ်စေပြီး ကုတင်ပေါ်မှ ဖင်လျောချ ဆင်းလိုက်ကာ ကြမ်းပေါ် ဒူးထောက် ထိုင်လိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း၏ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးက သူမမျက်နှာကို ထိုးမိသွားသည်။ ရတနာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင် တချက်နှစ်ချက် ဂွင်းတိုက်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ ဒစ်ဖူးကြီးကို သူမ ပါးစပ်ဖြင့် ငုံခဲကာ စုပ်ပေးလေသည်။

“ ပြွတ်စ်..ပလွတ်..”

“ အား...အီး...ကောင်းလိုက်တာ မီးကြီးရယ်..”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း၏ လီးညိုညိုတုတ်တုတ်ကြီးက အကြောတွေ ထောင်ထပြီး မာန်ဖီသလို တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ လီးဒစ်ဖူး ခရမ်းရောင်ကြီး ထိပ်အကွဲကြောင်းမှ အရည်ကြည်တို့က စိမ့်ထွက်နေသည်။ ရတနာဝင်းက သူမလက်ကလေးဖြင့် လီးတန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ပါးစပ်ဖြင့် သကြားလုံးကို ငုံစုပ်သလို စုပ်လိုက်၊ ရေခဲချောင်းကို လျှာဖြင့် လျှက်သလိုလျှက်လိုက် လုပ်ပေးလိုက်သည်။

“ အာ..ကြီးလိုက်တာ ဖေကြီးရယ်..ပြီးတော့ မာခဲပြီး နေတာပဲနော်..”

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ကိုယ်ကိုကိုင်းပြီး ရတနာဝင်း ဆံပင်လေးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးရင်းက 

“ မီးကြီးက မကြိုက်ဘူးလားလို့..”

“ သိဘူး..မီးကြီးဟာလေးနဲ့ ဆန့်ပါ့မလား ဖေကြီးရယ်..”

“ ပြွတ်စ် ..ပလပ်...ပြွတ် ပြွတ်..”

“ ကဲပါ ဒါဆို လက်တွေ့ စမ်းရအောင် ဖေကြီး စောင့်နေရတာ ကြာလှပြီကွယ်..”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း မနေနိုင်တော့၊ ရတနာဝင်းကို ဂျိုင်းမှ မကာ ကုတင်စောင်းပေါ် ဖင်ထိုင်ချကာ ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲကားစေလိုက်သည်။ သူက ရတနာဝင်း ပေါင်နှစ်လုံးကြားကို ဝင်၍ သူ့လီးကြီးကို လက်တဖက်ဖြင့် ကိုင်ကာ ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်ဝလေးကို ဒစ်ဖူးဖြင့် အထက်အောက် ပွတ်ပေးလေသည်။ ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်လေးမှာ အရည်တွေက ရွှဲအိုင်နေပြီမို့ သူ့လီးထိပ်ဖူးမှ အရည်ကြည်တို့ဖြင့် ပူးပေါင်းပြီး ချွဲကျိကျိ ဖြစ်လာသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်လေးထဲကို ဒစ်ဖူးဝင်အောင် အသာလေး ဖိထိုးထည့်လိုက်သည်။ ပြီးခဲ့သည့် တပါတ်လုံး ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်ချောင်းများဖြင့် ကရိုင်းပေးခဲ့တာတောင်မှ အခု လီးထိပ်ဖူးဝင်တော့ စေးကြပ်နေသေးသည်။ အရည်တွေက ရွှဲနစ်နေ၍သာ တော်တော့သည်။

“ အား နာတယ် ဖေကြီး...ဖြည်း..ဖြည်းနော်..”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပုခုံးကို သူမလက်ကလေး နှစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်းတွဲခိုကာ သူမမျက်လုံးကို တင်းတင်းမှိတ်ပြီး နာမှာကို အံကြိတ်ခံဖို့ ရတနာဝင်းက အဆင်သင့် ပြင်ထားခဲ့သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းလွှာ နှစ်ခုကြား ဒစ်ဖူးကြီး တေ့ပြီး နည်းနည်းလေး ဝင်သွားသည်နှင့် အသာလေး ဖိထိုးလိုက်သည်။

“ အ...အီး...ရှီး...ကျွတ်စ်..”

ရတနာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို အတင်းလှမ်းဖက်ပြီး အော်လိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက နောက်တလက္မလောက် ထပ်ကာ ဖိထိုးထည့်လိုက်သည်။ 

............................................................................

အခန်း (၂၃)

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်းကို လက်တဖက်က သိမ်းဖက်ရင်း နောက်လက်တဖက်က ရတနာဝင်း နို့လေးတဖက်ကို ကိုင်ကာ ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်နှယ်ပေးနေရင်း သူ့လီးကြီးကို တလက်မ နှစ်လက်မ ဆိုသလို ဖိဖိသွင်းလိုက် မကျွတ် တကျွတ်လေး ဆွဲထုတ်လိုက် လုပ်ပေးနေသည်။ 

“ နည်းနည်းလေးပါ...မီးကြီးရယ်...အစလေးမို့ပါ..”

ဟု ပြောဆို အားပေးလိုက်သည်။ ရတနာဝင်းက အံကလေး ကြိတ်ကာ ခေါင်းကို ငြိမ့်ပြသည်။ နောက်တခါ ဖိသွင်းလိုက်တော့ အသံတော့ မထွက်၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကျောပြင်ကြီးကို အတင်းကုတ်တွယ် ဖက်လိုက်သည်။ ထို အချိန်မှာတော့ လီးကြီးက တဝက်ကျော် ဝင်နေလေပြီ။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်း ပေါင်နှစ်လုံးကို ပိုကားသွားစေရန် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တွန်းထားလိုက်ပြီး ဖင်ကို အားယူကာ ဆောင့်ထိုးချလိုက်သည်။

“ အ......”

ဒီတခါ အသံထွက်သွားရတာက ဦးရင်ထွန်းဝင်း၊ သူလည်း ဆောင့်အထိုး၊ ရတနာဝင်းက နာသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပုခုံးကို ကိုက်လိုက်သဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း နာပြီး အော်လိုက်ရခြင်းသာ၊ သို့သော်လည်း လီးကြီးက အဆုံးထိ ဝင်သွားပြီး သူတို့ဆီခုံနှစ်ခုချင်း ပူးကပ်မိသွားသည်မို့ တန်သည် ဟု ဆိုရပေမည်။

သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး တယောက်ကို တယောက် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားကြရင်း အနာသက်သာအောင် ခဏ ငြိမ်စောင့်နေကြသည်။ 

“ နာသေးလား မီးကြီး..”

“ နည်းနည်းတော့ သက်သာသွားပြီ..စပ်တတ်တက် ဖြစ်နေတယ်..မီးဟာလေး ပြဲသွားပလား မသိဘူးနော်..ဖေကြီး....”

“ အစမို့ပါ မီးရယ်..ကဲ..ဖေကြီး ဖြည်းဖြည်း စလုပ်တော့မယ်နော်..”

ရတနာဝင်းက ခေါင်းလေးကိုသာ ငြိမ့်ပြသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက စပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း အဝင် အထွက် စလုပ်သည်။ ထင်ထားသလောက်တော့ မဆိုး၊ ခံနိုင်ရည် ရှိလာသည်။ လီးကြီး တချောင်းလုံး သူမစောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်ထွက်နေတာ ခံစားနေရတော့ စောက်ရည်တွေကလည်း ထပ်စိမ့်ကျလာသည်။ ခံလို့လည်း ကောင်းလာသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းလည်း ဖြည်းဖြည်းချင်းမှ စကာ အရှိန်ကို မြှင့်တင်လာခဲ့သည်။

“ ဖွတ်..ဖွတ်..ဖတ်..ဖတ်..”

“ အိ...အိ..အင့်....”

“ နာသေးလား...မီး...မီးကြီး..”

“ ဟင့်...အင်း...နာ..နာတော့ဘူး.....”

“ ဖွတ်...ဖတ်...ဖွတ်..ဖတ်..”

ရတနာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း လည်ကုတ်ကို ကိုင်ဆွဲထားသလို ဦးရင်ထွန်းဝင်းကလည်း ရတနာဝင်း ခါးကလေးကို ကိုင်ကာ အရှိန်မြှင့် လိုးလာရာ နှစ်ဦးစလုံး အတိုင်အဖောက် ညီလာခဲ့သည်။ ရတနာဝင်းမှာ တောင့်တောင့်တင်းတင်း ခပ်ကိတ်ကိတ်လေးမို့ နီလာဝင်းကို ကိုင်တွယ်ရတာနှင့် မတူ၊ လေးလေးပင်ပင်နှင့် စေးစေးပိုင်ပိုင် ရှိသည်ဟု ထင်မိသည်။ အသားအရည်ကလည်း ဖြူဖွေးဝင်းမွတ်နေတာမို့ အမြင်အရသာကလည်း တမျိုးဖြစ်နေလေသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်း တနေ့လုံးနီးပါး ဒီလို လိုးရဖို့ကို စောင့်မျှော်ရင်း လီးကို တကိုင်ကိုင် ဖြစ်နေရတာမို့ အကြာကြီးတော့ မထိန်းနိုင်တော့ချေ၊ အချက် ၁၀၀ ကျော်ကျော်လေး (စိတ်ထင်) ဆောင့်ဆောင့် လိုးရင်းမှ လရည်တွေ ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်ထဲ တဖြောဖြော ပန်းထွက်ကာ တချီပြီးရလေသည်။ သူ့လီးကြီးကို ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်ထဲ စိမ်ထားရင်း ကျောလေးကို သိုင်းဖက်ထားသလို ရတနာဝင်းကလည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကျောပြင်ကြီးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပြန်ဖက်ထားသည်။ ရတနာဝင်း၏ နို့လုံးကလေးများက ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ဘက်မှာ လာဖိကပ်နေလေသည်။

“ မီးကြီး..နာသေးလား..”

“ ဟင့်အင်း..”

“ ကောင်းလား..”

“ အင်း..”

“ ဟာ မီးကြီးကလည်း ဟင့်အင်းနဲ့ အင်း ပဲ ပြောတက်တော့တာလား..”

“ ဖေကြီးကလည်း ဘာကြားချင်လို့လဲ..”

“ မီးကြီးရော ပြီးလားလို့ မေးချင်တာ...ဖေကြီး ပြီးတာ မြန်သွားတယ်..”

“ ပြီးတယ်..ဖေကြီး ဟာကြီး စဝင်တာနဲ့ မီး..တခါပြီးတယ်...နောက် ဖေကြီး ဟာကြီး အရည်ပူတွေ ပန်းထည့်တော့လည်း နောက်တခါ ပြီးတယ်..”

“ ဖေကြီး ရဲ့ ဘယ်ဟာကြီးလဲ ကွ ..ရှင်းရှင်း ပြောစမ်းပါ..”

“ ဖေကြီး ရဲ့ လီးကြီး..ကဲ..ရှင်းပလား..ဒီလောက် ကြားချင်တာ..”

“ ဟဲဟဲ ..ဟုတ်တယ် ..မီးကြီးပြောတဲ့ အဲဒီ လီးကြီးဆိုတာ ကြားချင်နေတာ ခိခိ....”

“ ဖယ်တော့လေ ဖေကြီး..မီး..ဘိုက်တအား ဆာနေပြီ...နေ့ခင်းကတည်းက ဘာမှ မစားရသေးတာ..”

“ အင်း..ဟုတ်သားပဲ...လာလာ တို့တွေ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီး ပွဲဈေးတန်း သွားစားကြရအောင်..”

..........................................

ဦးရင်ထွန်းဝင်းနှင့် ရတနာဝင်းတို့ လီးစောက်ဖုတ်တို့ကို ရေဆေးသန့်စင်ကြပြီး အဝတ်အစားများ ပြန်ဝတ်ကာ အိမ်မှ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ သူတို့ လမ်းမှာကတော့ ညအမှောင် အောက်မှာ ဓါတ်မီးတိုင်လေးတွေ အောက်လောက်ပဲ မီးအလင်းရောင် ရှိသည်။ သူတို့လမ်းထိပ်ကိုထွက် လမ်းမကြီး တခုကို ဖြတ်ပြီးနောက် လမ်းမကြီး တခုကို ချိုးဝင်လိုက်သည်နှင့် လူတွေစည်းကားနေသော လမ်းကြီးကို တွေ့ရလေသည်။ ထိုရပ်ကွက်မှာ မီးထွန်းပွဲ စတိတ်ရှိုးများနှင့် စည်ကားသဖြင့် မြို့ထဲ နေရာ အနှံ့မှ လူများ လာရောက်ကြရသည့် နေရာတခု ဖြစ်လေသည်။

ရတနာဝင်းက ပုစွန်ခွက်ကြော်နှင့် ခေါက်ဆွဲသုပ် စားချင်သည် ဆိုသဖြင့် ထိုဆိုင်လေးသို့ လူကြားထဲ တိုးခွေ့သွားရလေသည်။ ရတနာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်မောင်းတဖက်ကို တွယ်ဖက်ပြီး လိုက်လာသဖြင့် သူမ၏ ရင်သားများက ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်မောင်းကို ဖိကပ်နေသဖြင့် အိစက် ဖွင့်ထွားသည့် နို့လုံးကြီးများက ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို စိတ်ပြန်ကြွလာစေသည်။ 

စားပြီးသောက်ပြီးတော့ ရတနာဝင်းက စတိတ်ရှိုး ခဏကြည့်ချင်သည် ဆိုတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက မနေသာတော့ လိုက်ပို့ရပြန်သည်။ လူတွေကြားထဲ တိုးခွေ့တော့ ကိုယ်သမီး ရီးစားလေးကို သူများတွေ လာထောက်မှာ စိုးသဖြင့် သူ့ရှေ့မှာ ထားပြီး ရပ်ကြည့်ကြသည်။ သူ့လီးမာမာကြီးက ရတနာဝင်း ဖင်နှစ်လုံးကြားထဲ ထောက်ထားတော့ ရတနာဝင်းကလည်း ခြေဖျားထောက်ပြီး သူမဖင်လေးကို ကော့ပေးသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူ့လက်ကို ရတနာဝင်း ဂျိုင်းအောက်မှ လျိုကာ ရတနာဝင်း ရင်သားလေးကို အုပ်ကိုင်ညှစ်လိုက်တော့ ရတနာဝင်းက သူ့လက်ကို ဆွဲဆိတ်ပြီး သူမဖင်ကြီးကို နောက်သို့ ကော့ကာ လှုပ်ရမ်းပြီး ပြန်စလေသည်။

ကြာတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း မနေနိုင်တော့ ရတနာဝင်း နားနားသို့ ကပ်ကာ

“ မီးကြီး အိမ်ပြန်ရအောင်ကွာ...ဖေကြီး မအောင့်နိုင်တော့ဘူး....”

ဟု ပြောလေသည်။ ရတနာဝင်းက ပြုံးစေ့စေ့နှင့် တခုခု ပြန်ပြောမလို့ ပြင်ပြီးမှ မပြောတော့ပဲ ခေါင်းငြိမ့်ပြကာ လူအုပ်ကြားထဲမှ သူတို့နှစ်ယောက် တိုးထွက်လာခဲ့ကြလေသည်။

လူစည်ကားသည့် ထိုပွဲခင်းမှ ထွက်လာခဲ့ပြီး နောက်တလမ်းရောက်တော့ လူလုံး၀ မရှိတော့ခြေ၊ သူတို့လမ်းထဲ ဝင်ပြီး လျှောက်လာကြတော့ သူတို့နှစ်ယောက် တယေက်နှင့်တယေယာက် လက်ချင်းချိတ်ကာ လျှောက်လာကြသည်။ လမ်းထောင့်က အရိပ်ကျသည့် သစ်ပင်ကြီး အနားရောက်တော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်းကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်ကာ ကစ်ဆင်ပေးလိုက်သည်။ ရတနာဝင်းက တချက် ပြန်နမ်းလိုက်ပြီး ချက်ခြင်း ပြန်ခွါကာ 

“ ဖေကြီး ဒီနားက လူတွေက မီးတို့ကို သားအဖမှန်း သိကြတယ်...တော်ကြာ အမှတ်မထင် တွေ့သွားရင် ဒုက္ခရောက်ကုန်လိမ့်မယ်..”

ဟု ပြောလိုက်သည်။ ရတနာဝင်း ပြောသည်မှာလည်း အမှန်မို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ခေါင်းငြိမ့်ပြကာ အိမ်သို့ အမြန် လျှောက်သွားကြလေသည်။ 

..........................................................................

အိမ်ထဲ ရောက်တာနှင့် တံခါးအမြန်ပိတ်ကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်းကို သူ့အခန်းသို့ ဆွဲခေါ်သွားတော့သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူ့အဝတ်အစားများကို တစမကျန် ချွတ်ပြစ်လိုက်သလို ရတနာဝင်းကလည်း သူမ တီရှပ်ကို ချွတ်ကာ ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖြုတ်ရင်း အောက်တွန်းချနေလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်း ဘရာဇီယာကို လှမ်းပြီး ဂျိတ်ဖြုတ်ကာ ချွတ်ပေးလိုက်သလို ရတနာဝင်းကလည်း သူမဘောင်းဘီကို ခြေထောက်မှ ကန်ပြီး ချွတ်ပြစ်လိုက်သည်။

တကိုယ်လုံးမှာ ပင်တီလေး တခုသာ ကျန်တော့သော ရတနာဝင်းကို ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သိမ်းဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ရတနာဝင်းကလည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို ရမ္မက်ထန်ထန် အနမ်းအစုပ်များဖြင့် ပြန်လည် တုန့်ပြန်ကာ တွယ်ဖက်လေသည်။ နီလာဝင်း၏ ဖွံ့ထွားလှသော နို့လုံးများမှာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ဘက်ကို ဖိကပ်မိပြီး ထောင်မတ်နေသော နို့သီးခေါင်းလေးများက ဦးရင်ထွန်းဝင်း အရေပြားကို ထိုးထောက် ပွတ်တိုက်နေလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကလည်း ရတနာဝင်း ဘိုက်ကလေးကို သွားထောက်မိနေသည်။ ရတနာဝင်းက သူမ လက်ကလေးဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို အုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်သတ်ပေးနေလေသည်။

“ ကုတင်ပေါ် သွားရအောင်ကွာ..”

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ဦးဆောင်ပြီး သူ့ကုတင်ပေါ်တက်ကာ လှဲလိုက်ကြသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် ကုတင်ပေါ်တွင် မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ ဘေးတိုက်လှဲရင်းမှ တယောက်ကိုတယောက် ဖက်ရမ်းနမ်းရှုံ့ကြပြန်သည်။ 

“ ချစ်လိုက်တာ မီးကြီးရယ်...ဖေကြီး အဲလို လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ချင်နေတာ ကြာလှပြီကွာ..”

“ အွန်.. ခါတိုင်လည်း တွေ့နေရတာပဲ ဟာ..”

“ အသံကို ထိန်းနေရတယ်လေ...ခုလိုမျိုး နှစ်ယောက်ထဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေချင်တာလေ..”

“ ..........”

“ ပြွတ်စ် ပြွတ်စ်..”

“ အို့ ..ဖေကြီး အရမ်းပဲကွာ....”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ပြောပြောဆိုဆို ရတနာဝင်း နို့သီးခေါင်းလေးကို အားရပါးရ စို့လိုက်ပြီး သွားကလေးဖြင့် မနာတနာ ကိုက်လိုက်ရာ နာသွားသဖြင့် ရတနာဝင်းက ရုတ်တရက် အော်လိုက်မိသည်။ သို့သော်လည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း တပြွတ်ပြွတ် စို့လိုက်သည့် အားက သူမနို့ကြောင်း တလျှောက် တမျိုးကြီး ခံစားလိုက်ရကာ အကြောအချဉ်တွေ တဖျင်းဖျင်း ဖြစ်သွားရလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ပြောနေသည့်ကြားကပင် နို့နှစ်လုံးကို ဘယ်ညာပြောင်းကာ ပါးစပ်က တပြွတ်ပြွတ် စို့နေသလို လက်ကလည်း ဆုပ်နှယ်နေပြန်တော့ အပျိုစင် မဟုတ်တော့သော အပျိုမလေးမှာ လူးလိမ့်နေအောင် ခံနေရလေသည်။

ရတနာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဆံပင်များကို သူမ လက်ချောင်းကလေးများဖြင့် ထိုးဖွကာ ကုတ်ခြစ်ပေးရင်းက 

“ ဖေကြီးကလည်း မီးနို့က ဘာမှမထွက်ဘဲ ဘာလို့ တအား စို့နေရတာလဲ ခါထဲ..”

“ မီးကြီးနို့တွေက အရမ်းလှပြီး စို့ချင်စရာ ကောင်းနေတာကိုး ..မီးကြီး နို့ထွက်တဲ့ အချိန်ကျရင်လည်း  ဖေကြီးကို တိုက်ရမယ်နော်..”

“ ဟွန့်..အာ့ဆို ကလေးအတွက် ဘယ်ကျန်တော့မှာလဲ လို့...”

“ ကလေးကို ဖော်မြူလာ တိုက်ကွာ..မီးကြီး နို့တွေ ဖေကြီးအတွက်ပဲထား..”

“ ခစ်ခစ် ...ကဲ ခုတော့ နို့ထွက်တဲ့ ဖေကြီးဟာကိုပဲ မီးကြီး စို့ပေးမယ်..ပေး..ဖေကြီး..လီးကြီး..”

............................................................

အခန်း (၂၄)

ရတနာဝင်းက ပြောရင်းက အိပ်ယာပေါ်မှ ထထိုင်လိုက်ရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်း နို့များကို မလွှတ်ချင် လွှတ်ချင်နှင့် လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးကို သူ့လီးကြီးကို ငုံ့ကာ ငုံခဲလိုက်သည့် ရတနာဝင်း မျက်နှာလေးကို ငုံကြည့်နေလိုက်သည်။  

ရတနာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို လက်ကလေး တဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင် ဂွင်းထုရင်းက ဒစ်ဖူးကို သူမ ပါးစပ်လေးဖြင့် ငုံခဲ စုပ်လိုက်သည်။

“ အား..ကောင်းလိုက်တာ ..မီးကြီးရယ်...လာ ဖေကြီး ကိုယ်ပေါ် ခွလိုက်..ဖေကြီးတို့ ဆစ်စတီနိုင်း (69) ရအောင်..”

ရတနာဝင်းက သူမ ပေါင်လုံး တုတ်တုတ်ဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီးများကို ဦးရင်းထွန်းဝင်း မျက်နှာပေါ် ခွလိုက်တော့ စောက်ဖုတ်က ဦးရင်ထွန်းရင်း မျက်နှာပေါ် တည့်တည့် ရောက်လာခဲ့သည်။ ရတနာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို တပြွတ်ပြွတ် ကုန်းစုပ်သလို ဦးရင်ထွန်းဝင်းကလည်း ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်လေးကို တပြတ်ပြတ် လျှက်လိုက် ၊ လျှာကြီးနှင့် စောက်ခေါင်းထဲ ထိုးထည့်လိုက်၊ လျှာထိပ်ဖြင့် စောက်စေ့လေးကို ထိုးလိုက်ဖြင့် ဘာဂျာ အစွမ်းကို ပြလေသည်။ ရတနာဝင်းမှာလည်း ယခုတော့ လီးကြီးကို ဘယ်လို ကိုင်တွယ်ရမည် ဆိုတာ သိနေပြီမို့ သူမကြည့်ဖူးခဲ့သည့် ဗီဒီယို များမှ ပုလွေနည်းမျိုးစုံကို စမ်းကာ လုပ်ပေးလေရာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း အတွက် အလွန်ပင် အရသာ ထူးကာ စည်းဇိမ် တွေ့နေရလေသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်းကလည်း ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းကြီးကို လျှက်လိုက်၊ သူလိုးထားဖူးသည့် ဖင်ပေါက် ညိုညိုလေးကို လျှက်ပေးလိုက်ဖြင့် အလုပ်များနေလေသည်။ နောက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံး လီးစုပ် စောက်ဖုတ်လျှက်ရတာကို အားမရတော့၊ တကယ်လိုးချင်လာသဖြင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ လှေကြီးထိုး ရိုးရိုးပုံနှင့် လိုးဖို့ပြင်လေသည်။ 

ရတနာဝင်းကို ပက်လက်အနေအထားဖြင့် နေစေကာ သူမဖင်အောက်မှာ ခေါင်းအုံးအပါးလေး ခုလိုက်တော့ စောက်ဖုတ်က ဖောင်းမို့တက်လာသည်။ ရတနာဝင်းက သူမပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကို ထောင်ကာ ကားပေးလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူမပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ဒူးထောက်ထိုင်ရင်း သူ့လီးကြီးကို လက်တဖက်ဖြင့် ကိုင်ကာ စောက်ဖုတ်ဝလေးကို တေ့လိုက်သည်။ လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးသွင်းရင်းမှ လူကို ရှေ့ကိုင်းကာ လက်နှစ်ဖက်ကို ရတနာဝင်း ဂျိုင်းအောက် မွေ့ယာပေါ် ထောက်ရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူ့သမီးကြီး မျက်နှာကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ 

မျက်နှာလေး ဝိုင်းစက်စက်နှင့် နှာတံပေါ်ပေါ် ၊ အသားဖြူသဖြင့် နက်မှောင်သော မျက်ခုံးမွှေးထူထူ၊ မျက်လုံးနက်နက်၊ နှုတ်ခမ်း ထူထူ နီနီတို့ဖြင့် လှချင်တိုင်း လှနေသည့် သမီးကြီးက သူ့ကို ပြန်ပြုံးကြည့်နေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူ့လီးကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်ထဲ မြုပ်နှံရင်းမှ သူမနှစ်ခေါင်း၊ ပါးပြင် တို့ကို နမ်းရှုံ့ရင်း နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ရတနာဝင်းကလည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း နှုတ်ခမ်းကို ပြန်လည် နမ်းရှုံ့ကာ ကျောပြင်ကြီးကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။

လီးကြီးက စောက်ဖုတ်ထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဝင်ကာ ဆီးခုံချင်း ဖိကပ်သွားကြသည်။ နှစ်ဦးစလုံး သွေးတွေက ဆူလာကြပြီ။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက လက်နှစ်ဖက်ကို မွေ့ရာပေါ်ထောက် ဆန့်တန်းကာ ကိုယ်အထက်ပိုင်းကို ကြွလိုက်သည်။ နောက်မှ ဒူးကို အားယူကာ လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်သည်။ စောက်ဖုတ်ထဲက မကျွတ်ခင်လေးမှာပင် ပြန်ပြီး ထိုးသွင်းသည်။ အစကတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း အရသာခံ ဇိမ်ယူကာ လုပ်သည်။ နောက်တော့ အရှိန်ရလာသည်။ ရတနာဝင်းကလည်း သူမပေါင်နှစ်လုံးကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း ခါးကို ညှပ်ရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဖင်နောက်မှာ ခြေကျင်းဝတ်ချင်း ချိတ်ထားလိုက်သည်။ လီးကြီး သူမစောက်ဖုတ်ထဲမှ ဆွဲနှုတ်ချိန် ကျွတ်မသွားအောင် ဦးရင်ထွန်ဝင်း ခြေထောက်တွေက ဖင်ကို ချိတ်ထားပြီး ပြန်အဆောင့် အားပါအောင် ဆွဲယူပေးသည်။

သိုဖြင့် သားအဖ နှစ်ယောက် လှေကြီးထိုး လိုးကြတာ အရှိန်ရလာကြသည်။

“ ဖုတ်...ဖတ်...ဖွတ်...ဖတ်.....”

“ အ..အ.. အိ..အီး..ဟ...ဟား..”

“ ဖုတ်..ဖတ်..ဖွတ်..ဖတ်..”

“ အိ..အိ..ရှီး....”

တအိမ်လုံးမှာလည်း သူတို့နှစ်ယောက်တည်းမို့ အသံကို မထိန်းကြတော့ ၊ အသားကုန် စိတ်တိုင်းကျ လိုးဆော်ကြတော့သည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်း စပါးကဒ် အရှိန်ဖြင့် ထိုညက နောက်တချီ ထပ်လိုးသည်။ နောက် မနက် မိုးလင်းတော့ လင်းဆွဲ ထပ်လိုးသည်။ ရတနာဝင်း စောက်ပတ်ကလေး ကျိန်းနေပေမယ့် ရတောင့် ရခဲ အခွင့်အရေးလေးမို့ ကြိတ်မှိတ် ခံလိုက်သည်။ လင်းဆွဲပြီး တရေးပြန်အိပ်ပျော်သွားကြရာ နေ့ခင်းလောက်မှ နိုးကြသည်။ ဒီနေ့က ဆိုင်ပိတ်မှာမို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်းကလည်း အေးဆေး နှပ်နေကြသည်။


အပိုင်း (၁၀) ဆက်ရန် >>>>>


ခိုင်မြဲသည့်နှောင်ကြိုးတမျှင် အပိုင်း ( ၈ )

ခိုင်မြဲသည့်နှောင်ကြိုးတမျှင် အပိုင်း ( ၈ ) 

ရေးသားသူ - ထူးခြား

အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဈေးဆိုင်မှာ ထိုင်ရင်း ခဏကြာတော့မှ နောက်ဖေးတွင် ရေချိုးခန်းသွား သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီးသွားသည့် နီလာဝင်း ထွက်လာခဲ့သည်။ သူမ ထိုင်နေကြ နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာမှာ ထိုင်ရင်း ဘေးနားချထားသည့် ကျောင်းစာအုပ် တအုပ်ကို ကောက်ယူကာ လှန်နေလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ဆိုင်ရှေ့ကို ကြည့်နေရင်းမှ နီလာဝင်းဖက်ကို လှမ်းအကဲခတ်လိုက်သည်။ နီလာဝင်းမှာ စာအုပ်ကို ပြုံးစေ့စေ့ မျက်နှာလေးဖြင့် ဖတ်နေရာမှ သူ့ကို စူးစိုက်ကြည့်နေသလို ခံစားရသဖြင့် မော့ကြည့်လိုက်မိသည်။ သူမကို စူးစူးစိုက်စိုက် လေ့လာသလို ကြည့်နေသော ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို တွေလိုက်ရတော့ နှုတ်ခမ်းစူကာ မျက်စောင်းထိုးပြလိုက်ပြီး ပြုံးစေ့စေ့ဖြင့် ခေါင်းပြန်ငုံ့သွားလေသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ စိတ်ထဲ ကျလိကျလိ ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ သူ့ကိုယ်သူလည်း မယုံနိုင်၊ လီးက ချက်ချင်း ပြန်မာတောင်နေပြီ။ ဘယ်လိုများ ဖြစ်တာလဲ။ ကြီးမှ ဝက်သက်ပေါက်တယ် ဆိုတာလား၊ နောက်ပြီး မီးလတ်လုပ်နေပုံကလည်း ကြည့်ဦး၊ သူ့ရီးစား ကျနေတာပဲ၊ နှုတ်ခမ်းစူပြ ၊ မျက်စောင်းထိုးပြနဲ့ တခါထဲ။

ဦးရင်ထွန်းဝင်း သူ့ခုံမှ ထကာ နီလာဝင်း ထိုင်နေသော ဆိုဖာဆီ သွားရင်း ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

“ ဘာလို့ နှုတ်ခမ်းစူပြီး မျက်စောင်းထိုးရတာလဲ...”

“ သူကရော ဘာလို့..မီးလတ်ကို အဲလို တချိန်လုံး လာကြည့်နေရတာလဲ...”

နီလာဝင်းက သူ့ကို ဖေကြီးလို့ မခေါ်တော့ဘဲ သူဆိုသည့် အသုံးအနှုန်း သုံးလိုက်တာကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း သတိထားမိသလို သူ့ရင်ထဲလည်း နွေးကနဲ ဖြစ်သွားသည်။

“ မီးလတ်က အရမ်းချစ်စရာ ကောင်းနေလို့ပါကွာ...”

“ သွားပါ ...သူက မကြီးကိုပဲ ချစ်တာ သိနေတာကြီးကို...”

“ မဟုတ်ပါဘူးကွာ ...ဖေကြီးက သမီးတို့ နှစ်ယောက်စလုံးကို ချစ်ပါတယ်...”

“ အဲလို ရောမပြောပါနဲ့..မတူပါဘူး...မီး သိပါတယ်...ဟွန့်...သူစော်ကျတော့ သူလုပ်ချင်သလို မလုပ်ရလို့ သူများကို အတိုးချပြီး လာလုပ်နေတာ...”

“ မဟုတ်ရပါဘူး..မီးလတ်ရယ်...မီးကိုက ချစ်စရာကောင်းလွန်းလို့ ဖေကြီး စိတ်မထိန်းနိုင် ဖြစ်သွားရတာပါ...”

ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာလည်း ခုမှ သူ့သမီးလတ် ဖြစ်သူကို သေချာ စိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း ချစ်စိတ်တွေ ယိုဖိတ်လာခဲ့ရလေသည်။ သမီးလတ်ကလေးမှာ အရင်က ကလေးလေးလိုပင် နေနေသဖြင့် သူသတိပင် မထားမိခဲ့ခြေ။ နောက်ပိုင်း မီးကြီးကို ချောင်းရင်းမှ ဘော်ဒီ ဖွံ့ဖြိုးလာနေသော မီးလတ်ကိုပါ တဆက်တည်း ချောင်းရင်းက သူ့ကာမ တဏှာစိတ်တွေက ထကြွ သောင်းကျန်းခဲ့ရသည်။ သို့သော် ယခု သေချာကြည့်တော့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေး၊ သူနှင့်မျက်နှာကျပုံဆင်သော မီးလတ်၊ နှာခေါင်းလုံးလုံးလေး၊ မေးဖျားမှာ မှည့်သေးသေးလေးနှင့် အရမ်းကို ချစ်စရာကောင်းလှသည်။ မျက်မှန်အဝိုင်း ဖရိန်ခပ်ကြီးကြီးကလေးကို တက်ထားသဖြင့် စာဂျပိုးပုံလေး ထွက်နေတာကိုက ပိုဆက်ဆီ ဖြစ်သလို ဖြစ်နေရသည်။ နှုတ်ခမ်းပါးပါး ပြဲပြဲလေးက အရမ်းကို ချစ်စရာ ကောင်းနေပေတော့သည်။ မီးကြီးမှာ သူမမိခင်နှင့် တူသဖြင့် အသားဖြူဝင်းနေပြီး မီးလတ်ကတော့ သူနှင့်တူသဖြင့် အသားအရည် ညိုစိမ့်စိမ့်လေးဖြင့် ဝင်းမွတ်နေသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက နီလာဝင်း လက်ကလေး တဖက်ကို ဆွဲယူကာ သူ့လက်တဖက်ဖြင့် လက်ဖဝါးချင်း ထပ်အုပ်ကိုင်လျှက် လက်ချောင်းများကို လက်ချောင်းတွေကြားထဲ တချောင်းစီ ထည့်ကာ ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။ နောက်လက်တဖက်က လက်ချောင်းထိပ်ကလေးဖြင့် နီလာဝင်း လက်ဖမိုးလေးကို ပွတ်သပ်ပေးနေရင်းက

“ မီးလတ်ကရော ဖေကြီးကို မချစ်ဘူးလား...”

ဟု မေးလိုက်သည်။ နီလာဝင်းက သူ့ကို မော့ကြည့်ရာ နှုတ်ခမ်းလေးစူပြီး

“ ဟင့်အင်း..မချစ်ပါဘူး...ရီးစား ရှိပြီးသား လူကြီးကို ဘာလို့ချစ်ရမှာလဲ...”

“ ဘယ်က ရီးစားလဲကွာ...”

“ မကြီးလေ ...ဖေကြီးရီးစား မကြီးပဲဟာ...”

“ အို..မကြီးက ရီးစားဆို မီးလတ်က ရီးစားထက်တောင် ကျော်သွားပြီ...”

“ ဘယ်လိုကျော်...ဟာ အာ့ ဖေကြီးက မကြီးကိုမှ မလုပ်ရဲတာ ... နောက်ပြီး ဒီ စနေကျရင် လုပ်တော့မလို့ ချိန်းထားကြပြီးပြီ မဟုတ်လား..ဟွန့်.....”

“ ဖေကြီး မီးလတ်ကို တကယ်ချစ်နေပါပြီကွာ...တကယ်က မီးကြီးက ရီးစားလည်း ရှိပြီးသား၊ အိမ်ထောင်လည်း ပြုတော့မှာပါ၊ နောက် မီးလတ်က သဘောမတူဘူး မလုပ်ရဘူးဆို ဒီစနေ ဖေကြီး လုံး၀ မလုပ်တော့ဘူး၊ မီးကြီးကို ဖေကြီးက လုပ်မယ်လို့လဲ မပြောထားပါဘူး...”

“ တကယ် မီးက မလုပ်နဲ့လို့ ပြောရင် ဖေကြီး တကယ် မလုပ်ဘူးလား...”

နီလာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို မျက်လုံးချင်း တေ့တေ့စိုက်ကြည့်ကာ မေးလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ထဲမှာလည်း တကယ့်ကို မီးလတ်အပေါ် ချစ်စိတ်တွေ မြင့်တက်နေပြီ ဖြစ်ရာ နီလာဝင်း မျက်လုံးများကို ပြန်စိုက်ကြည့်ရင်းက ခေါင်းကို ငြိမ့်ပြလိုက်သည်။

“ အင်း တကယ် မလုပ်ဘူး..ဂတိပေးတယ်...”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း၏ တကယ့် စီးရီးယပ် (ဝမ်းနည်းကျေကွဲနေတဲ့) မျက်နှာ အနေအထားကို တွေ့လိုက်ရတော့ နီလာဝင်း တယောက် ကျေနပ်သွားလေသည်။

“ အင်း..ဖေကြီးကို ယုံပါတယ်...ဒါပေမယ့် မကြီးကို လုပ်လိုက်ပါ..သူလည်း လိုချင်ရှာမှာပေါ့...ဒါပေမယ့် မီးကို ပိုချစ်ရမယ်နော်...”

နီလာဝင်းက သူမနှင့် လက်ဖဝါးချင်း အုပ်ကိုင်ထားသည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်ဖဝါးတွေကို ဆုပ်ညှစ်လိုက်ရင်း ပြုံးစေ့စေ့ မျက်နှာလေးနှင့် ပြောလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူ့လက်တဖက်ဖြင့် နီလာဝင်း မေးဖျားလေးကို လှမ်းပင့်ကိုင်ရင်း နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖွဖွလေး သူ့နှုတ်ခမ်းဖြင့် နမ်းလိုက်သည်။

“ မီးကို အရမ်းချစ်သွားပြီကွာ..မီးရော ဖေကြီးကို ချစ်လား...”

“ အင်း...ချစ်တယ်...”

နီလာဝင်းနှင့် ကပ်ထိုင်နေရသဖြင့် နူးညံ့သည့် ကိုယ်လုံးအထိအတွေ့လေး၊ မိန်းမငယ်လေး အနံ့အသက်နှင့် မကြာခင်ကမှ လိုးခဲ့ရသည့် စောက်ဖုတ် စေးစေးကြပ်ကြပ်လေး အရသာ၊ အကုန် ပြန်တွေးမိနေသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးက ပုဆိုးအောက်မှပင် ထိုးထောင်ထလာခဲ့ရသည်။ နီလာဝင်းကလည်း မြင်လေသည်။ မိမိ စောက်ဖုတ်လေးထဲ နှစ်ခါတိတိ ထိုးထည့်ကာ လိုးခဲ့သည့် ကောင်ကြီးဆိုတာ တွေးမိတော့ မျက်နှာလေး ပန်းနုရောင် သမ်းသွားသော်လည်း ခစ်ခနဲ့ တချက်ရီလိုက်ရင်း 

“ ဖေကြီးဟာကြီးကလည်း တခါတည်း ခစ် ထိန်းမနိုင်ကြီး...”

“ အင်း..မီးလတ်နားမှာ နေတာနဲ့ကို အဲလိုဖြစ်ရော ဒုက္ခပါပဲ...”

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ဆိုင်ရှေ့ ဟိုဟိုဒီဒီ အကဲခပ်လိုက်ပြီးမှ နီလာဝင်း လက်ကလေးကို ဆွဲကာ သူ့ပုဆိုး ခါးပုံစကို အသာဖြေလျော့ရင်း လီးကြီးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ နီလာဝင်း လက်ကလေးဖြင့် ဆုပ်ကိုခြင်း ခံလိုက်ရတော့ လီးကြီးမှာ ပိုပြီးတင်းမာ ထောင်မတ်လာရသည်။ နီလာဝင်းက နွေးထွေး မာတောင်နေသည့် လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်းမှ

“ အရမ်းကို မာတင်းနေတာပဲနော်...ဖေကြီး မနာဘူးလား...”

“ နာတော့ မနာပါဘူး...ဒါပေမယ့် အရမ်း တင်းရင်းပြီး အကြောတက်သလို ညောင်းညာတာပေါ့...”

“ ဟင်..အာ့ဆို ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ...ဟို..မီးဟာလေးထဲတော့ အမြဲ ဘယ်လုပ်လို့ ရမလဲနော်...အခြေအနေနဲ့ အချိန်အခါလည်း ရှိသေးတာကို...”

“ မီးကြီးကတော့ ဖေကြီးကို စုပ်ပေးတာပဲ...”

“ အင်း...မီးတွေ့သားပဲ...ညဖက်ကို မကြီးက အရင်ဆုံး စုပ်ပေးတာ..ပြီးတော့ ဖေကြီးကလည်း မကြီးဟာကို လျှက်ပေးတယ် မဟုတ်လား...”

“ ဟုတ်တယ် ခုလည်း မီးလတ် ဖေကြီးကို စုပ်ပေးပါလား...ဒီတခါလောက် ထွက်သွားပြီးရင် ဖေကြီးသက်သာ သွားမှာပါ...နို့မို့ဆို ဖေကြီး လမ်းလျှောက်လို့တောင် ရပါ့မလား မသိဘူး.....”

“ အင်း...ဖေကြီးက အရမ်းခိုင်းတာပဲ...”

“ ဟုတ်ပါဘူး..မီးရယ်..ဖေကြီး အရမ်းခံရ ခက်နေလို့ပါ...”

“ ကဲပါ မီး စုပ်ပေးပါ့မယ်..မလုပ်တက်ဘူးနော်...တခါမှ မလုပ်ဖူးလို့ ... နောက် အိမ်ရှေ့ကိုလည်း ကြည့်ထားဦး..တော်ကြာ တယောက်ယောက် ဝင်လာပြီး ပြဿနာတွေ တက်ကုန်မယ်...”

“ အင်းပါ...စိတ်ချပါ..ဖေကြီး..ကြည့်ထားမယ်...”

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူ့ပုဆိုး ခါးပုံစကို အသာဖြည်ချလိုက်ရာ မာတောင် တောင့်တင်းနေသော လီးကြီးက မှိုပွင့်ကြီးလို ထောင်ထ ထွက်လာခဲ့သည်။ နီလာဝင်းက ခေါင်းလေးကို ငုံ့ကာ သူမ နှုတ်ခမ်းလေးကို ဟပြီး ဒစ်ဖူးကြီးကို ငုံခဲလိုက်သည်။

“ ဟား.....ရှီး......”

နှုတ်ခမ်း နုနုလေးနှင့် နွေးထွေးသော အာခံတွင်းလေးက ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို ကြက်သည်းထသွားအောင်ကို ဖီးလ်တက်သွားရမည်။ သူ့ပေါင်ကို လာထိသော နီလာဝင်း မျက်မှန်အဝိုင်းကြီးကို အသာဆွဲချွတ်ကာ ဘေး လက်ရမ်းပေါ် တင်ထားလိုက်သည်။ နောက်လက်တဖက်ဖြင့် နီလာဝင်း ဆံပင်စလေးများကို ဖယ်ကာ အနောက်ဖက် သိမ်းကိုင်ထားလိုက်သည်။ နီလာဝင်းက ဒစ်ဖူးကို ငုံထားရာမှ စုပ်လိုက်ရာ ပြွတ်စ်ကနဲ အသံမြည်သွားပြီး လီးကြီးကလည်း ဆတ်ကနဲ တုန်သွားလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူ့လက်တဖက်ကို နီလာဝင်း ဂျိုင်းအောက်မှ လျိုကာ သူမနို့ကလေး တဖက်ကို အဝတ်အစားပေါ်မှပင် အုပ်ကိုင် ဆုပ်ညှစ်ပေးလိုက်သည်။

နီလာဝင်းက သူမနှုတ်ခမ်း အစုံကို လီးတန်ကြီးတွင် တင်းတင်းစေ့ကာ မျက်နှာကို နှိမ့်ချီ မြှင့်ချီ လုပ်ရင်း ဂွင်းတိုက်သလို လုပ်ပေးကာ အာခံတွင်း အတွင်းမှလည်း စုပ်ပေးလေသည်။ တကယ်တော့ နီလာဝင်းက သူမ သူငယ်ချင်းများ ပြောပြသည့် အတွေ့အကြုံရော၊ အွန်လိုင်းမှာ ကြည့်ခဲ့ဖူးသည့် ဇာတ်လမ်းများမှ ပုံစံများကိုပါ လက်တွေ့စမ်းသပ် လုပ်ကြည့်နေခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း အဖို့လည်း ခုခေတ် လူငယ်လေးများ၏ လေ့လာမှု ၊ တက်သိနားလည်မှုတို့ကို အံ့သြခြင်းနှင့် အတူ အထူးကောင်းမွန်သည့် ဖီလင်ကိုလည်း ခံစားနေရသည်။ ထို့အပြင် ယခု သူ့လီးကို စုပ်ပေးနေသော သူမှာ သူ့သမီး အရင်းဖြစ်နေတာက ပိုပြီး ကာမတဏှာစိတ်တွေကို ထကြွ တိုးပွါးလာစေသည်။ သူလီးကြီးကလည်း တစတစ ကြီးထွားဖောင်းပွလာရာ နီလာဝင်းလေး ပါးစောင်ကြီး တခုလုံး ဖောင်းကြွလာခဲ့ပြီး လီးကြီးမှာ သူမပါးစပ်လေးထဲ တဝက်လောက်သာ ဝင်ထွက်နိုင်တော့လေသည်။ တချက်တချက် သူမ အာခေါင်ကို ထိုးမိသည့်အခါ “ အော့” ကနဲ ဖြစ်သွားတက်သဖြင့် ဘယ်အရှည်လောက် အထိပဲ သွင်းရမည်ကို သူမ သဘောပေါက်လာခဲ့သည်။ 

သို့သော် ဖီးလ်တအား တက်လာသော ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူမခေါင်းလေးကို အသာဖိကိုင်ထားရင်း ဖင်ကို ကြွကာ လီးကြီး သူမပါးစပ်လေးထဲ တချက်တချက် ဆောင့်လိုးမိသည့် အခါတော့ သူမ အာခေါင်ကို ထိုးမိတက်သည်။

“ အား.....ရှီး....ဖေကြီး....ပြီး...တော့မယ်...အား.....အိုး....ပြီး.....ပြီး........”

.....................................................................................................

အခန်း (၂၀) 

ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ ခံစားရသည့် အရသာ ကောင်းလွန်းလှသဖြင့် ကြာကြာမထိန်းနိုင်တော့၊ လရည်များ ပန်းထွက်ပြီး ပြီးပြန်လေသည်။ ပြီးကာနီး နီလာဝင်း ခေါင်းလေးကို ဖိထားလိုက်သဖြင့် နီလာဝင်းမှာ ရုန်းလို့လည်း မရ၊ သူမ ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာသမျှ လရည်များကို တဂွပ်ဂွပ်နဲ့သာ မျိုချပြစ်လိုက်ရတော့သည်။

“ အား...ဆောရီး...မီးလတ်ရယ်...ဖေကြီး..မထိန်းနိုင်ဘူး  ဖြစ်သွားတယ်...”

နီလာဝင်း က သူမနှုတ်ခမ်းနှင့် မေးစေ့တို့မှာ ပေကျံသွားသည့် လရည်တို့ကို လက်ဖမိုးဖြင့် သုတ်လိုက်ရင်းမှ 

“ သွား...ဖေကြီး မကောင်းဘူး...နောက်.. မလုပ်ပေးတော့ဘူး.....”

ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ဘေးနားက ခုံမှာ တင်ထားသော တစ်ရှူးလေး တခုယူကာ နီးလာဝင်း နှုတ်ခမ်း၊ မေးစေ့တို့ကို ယုယုယယ သုတ်ပေးတော့ နီလာဝင်းမှာ နဂိုထဲက မဆိုးချင်သော စိတ်ဆိုး ပြေရလေသည်။

ရတနာဝင်းကလည်း ပြန်လာခါနီး၊ ဒီနေ့အဖို့ နှစ်ချီလည်း ပြီးထားတာမို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း တယောက် နီလာဝင်း နားမှ ခွါကာ လုပ်စရာ ရှိသည်များကို လုပ်ကိုင်နေလိုက်တော့သည်။

.............................................

ညဖက် ထမင်းစားပြီးချိန် ထုံးစံအတိုင်း အငယ်နှစ်ယောက် စာကြည့်၊ အိမ်စာ လုပ်ကြချိန် ရတနာဝင်းနှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း တို့ သားအဖ သမီးရီးစား နှစ်ယောက် အိမ်ရှေ့ခန်း ဆိုဖာပေါ်မှာ ချစ်ရည်လူးနေကြပြန်သည်။

“ နေ့တွေကလည်း ကုန်ခဲလိုက်တာကွာ...စနေနေ့ကို စောင့်ရတာ တကမ္ဘာလောက် ကြာနေပြီ...”

“ ဟွန့်...ဖေကြီး တော်တော်ပို ... သူလုပ်ချင်တာကို လုပ်နေရတာကြီးကို ကဲပြနေလိုက်တာ.....”

“ လုပ်ချင်တာ အကုန်မလုပ်ရပါဘူးကွာ...”

နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာပေါ်မှာ သူတို့နှစ်ဦး ပူးကပ်ထိုင်လျှက် ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်း ခေါင်းလေးကို သိုင်းဖက်ထားပြီး ထိုလက်ချောင်းထိပ်ကလေးတွေဖြင့် သူမ ဘိုက်သားလေးကို ပွတ်နေသည်။ နောက်လက်တဖက်ဖြင့် ရတနာဝင်း တီရှပ်အောက်မှ လျိုဝင်ပြီး ဘရာအောက်မှ နို့လေးတွေကို ဆုပ်နှယ်ပေးနေသည်။ ရတနာဝင်းက ဘရာကို နောက်ကျောမှ ဂျိတ်ဖြုတ်ထားတာမို့ သူ့လက်က အေးအေးဆေးဆေး ဘရာအောက်မှ ရတနာဝင်း နို့တွေကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဆုပ်ကိုင် ဆော့ကစားလို့ ရနေသည်။

ရတနာဝင်း လက်လေးတဖက်ကလည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း၏ ပြေလျော့နေသော ခါးပုံစ အောက်မှ လျိုဝင်ကာ လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ရင်း ဂွင်းတိုက်ပေးနေလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ နေ့လည်က သမီးလတ်နှင့် တချီလိုး၊ နောက်တချီ လီးစုပ် ခံထားပြီးတာကြောင့် သိပ်ပြီးတော့ မတင်းထန်တော့ပေ၊ သို့သော်လည်း မီးလတ်ထက် ပိုဖွံ့ထွားပြီး ဖြူဖွေးဝင်းမွတ်နေသော သမီးကြီးနှင့် ခုလို ပွတ်သီးပွတ်သပ် နေရတော့လည်း လီးက အလိုလို မာတောင်နေရသည်။

“ တော်ပါ ဘာကျန်သေးလို့လဲ...လူ တကိုယ်လုံးလည်း ရစရာ မရှိတော့ဘူး...ဟိုဟာလေးတောင် ကျယ်နေပလား မသိဘူး.....”

“ အဲလို ကျယ်သွားတဲ့ ထုံးစံ မရှိပါဘူးကွာ...မီးကြီးကလည်း..နောက်ဆို ပိပိလေးပဲ လုပ်တော့မယ်..အဲလို စိုးရိမ်နေရင်...”

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ပြောရင်း ရတနာဝင်း ဘိုက်သားလေးကို ပွတ်နေသော လက်ကို သူမဝတ်ထားသည့် ဘောင်းဘီအောက် ထိုးထည့်ဖို့ ကြိုးစားလေသည်။ ဘောင်းဘီလေးမှာ ကြိုးနှင့် တင်းတင်းချီထားတာမို့ ထိုးထည့်လို့ မရသဖြင့် ရတနာဝင်းက သူမခါးမှာ ချည်ထားသည့် ကြိုးထုံးလေးကို ဖြည်ပေးလိုက်ရသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်က ဘောင်းဘီ ခါးကြိုးအောက်မှ အထဲ တိုးဝင်သွားပြီး ပင်တီလေး အောက်ကိုပါ တဆက်ထဲ ဝင်သွားလေသည်။ ပင်တီအောက်မှ စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းလေးက နွေးထွေးနူးညံ့နေပြီး အကွဲကြောင်းလေးမှာ စောက်ရည်ကြည်တို့ စိုတိုတို ဖြစ်နေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်ချောင်းထိပ်က စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားများကို ပွတ်သပ်ဆွပေးရင်းက စောက်စေ့ ဖုတုတုလေးကို ဖိချေပွတ်လိုက်သည်။ ရတနာဝင်း ကိုယ်လေးက ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ခွင်ထဲ ပိုမိုတိုးကပ်ဝင်လာပြီး သူမလက်ကလေးကလည်း လီးကြီးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်လေး ဆုပ်ကိုင်ကာ ဂွင်းထုသည့် အရှိန် မြှင့်ပေးလာလေသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ရတနာဝင်း၏ ဟတတ နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံ့ကာ သူ့နှုတ်ခမ်း အစုံဖြင့် ဖိကပ် စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ရတနာဝင်းကလည်း မျက်စေ့လေး မှေးကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို ပြန်လည်နမ်းစုပ်ရင်းမှ ကိုယ်ကလေး တွန့်ကနဲ ဖြစ်ပြီး ဆန္ဒပြီးမြောက်ခြင်းသို့ ရောက်ရှိသွားလေသည်။ နေ့လည်က နှစ်ချီပြီးထားသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကတော့ တောင်လို့ ကောင်းတုန်း၊ တော်တော်နှင့် ပြီးမည့်ပုံ မပေါ်၊ ရတနာဝင်းကတော့ ကာမဆန္ဒ အထွတ်အထိပ် ရောက်သွားသဖြင့် ကိုယ်လုံးလေး တုန်ပြီး ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကိုတောင် ဆက်ဂွင်းမတိုက်ပေးနိုင်တော့ပဲ တင်းတင်းကလေး ဆုပ်ရင်း မျက်နှာကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ဘက်ထဲ အပ်ထားရသည်။ ခဏနေမှ ရတနာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း မျက်နှာကို မော့ကြည့်ပြီး

“ ဖေကြီး ဟာကြီးက မာနေတုန်းပဲ မီး စုပ်ပေးရမလား...”

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက နေ့လည်ကလည်း မီးလတ် အစုပ်ကို ခံထားရတာမို့ သိပ်ပြီး ဆန္ဒ မပြင်းပြတော့သဖြင့် 

“ ရပါပြီ မီးကြီးရယ်...မီးကြီး အလုပ်မှာလည်း ပင်ပန်းလာပါတယ်...စနေနေ့ကျမှ ဖေကြီးကို အဝကျွေး..ဟုတ်ပလား...”

“ ဟွန့်...သူ စနေနေ့ကျရင် ဘယ်လောက်တောင် ကဲမလဲ မသိဘူး...ကြိမ်းဝါးနေလိုက်တာ ကြောက်စရာကြီး...”

“ မီးကြီး မကြိုက်တာ ဘာမှ မလုပ်ပါဘူးကွာ...စိတ်ချပါ...”

သို့နှင့် ထိုညက ရတနာဝင်း လည်း အခန်းမကူးဖြစ်၊ တနေ့စာ စိတ်ကျေနပ်သွားသော ဦးရင်ထွန်းဝင်းလည်း ကောင်းကောင်း အိပ်မောကျသွားသဖြင့် ထိုညက တညလုံး တိတ်ဆိတ်သွားခြင်းဖြင့် နောက်တနေ့ ကူးသွားရလေသည်။

........................................

နောက်တနေ့ နေ့လည်ကျတော့ ဆိုင်က အမှတ်မထင် ဘီးဇီး၊ လူလည်း မပြတ်နိုင်သဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း တယောက် အလုပ်ရှုပ်နေရသည်။ ဈေးရောင်းရင်း ကပ်စတန်မာနှင့် စကားပြောရင်း တချက်တချက် သူမကို လှမ်းလှမ်းကြည့်နေသော ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို နီလာဝင်းကို ဖေကြီးလိုတာ ဘာလဲ ငါသိတယ် ဆိုသည့် ပြောင်ချော်ချော် အပြုံးဖြင့် ပြုံးပြုံးပြလေသည်။ သောကြာနေ့လည်းဖြစ်၊ မနက်ဖြန်လည်း ကျောင်းမရှိသည်မို့ နီလာဝင်း တယောက် လွတ်လပ်ကာ အားနေသည်။ သူမ သူငယ်ချင်း တယောက်လည်း လညလည်နေသဖြင့် အိပ်ခန်းတွင်း ဝင်လိုက် အပြင်ထွက်လိုက်ဖြင့် အလုပ်များနေကြလေသည်။

ညနေစောင်းလောက်မှ နီလာဝင်း သူငယ်ချင်းမလေးလည်း ပြန်သွားသည်။ ရတနာဝင်း လည်း အလုပ်မှ ပြန်လာခါနီးပြီမို့ ဘာမှတော့ လုပ်ဖို့ အချိန်မရတော့ပေ၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဆိုင်ရှေ့ လူရှင်တုန်း ခဏ မီးဖိုထဲ ထမင်း၊ဟင်း ချက်နေသော နီလာဝင်းလေးနား ကမန်းကတန်း သွားကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲယူပြီး ပွေ့ဖက်ရင်း နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းပြစ်လိုက်မိသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း ခွါလိုက်တော့ နီလာဝင်းက 

“ ဟွန့် ဖေကြီးကလည်း မနက်ဖြန်ညကျရင် မကြီးနဲ့နှစ်ယောက်ထဲ ကဲချင်သလို ကဲကြရတော့မယ့် ဟာကို မီးကို လာပြီး အားနာပါးနာ လာချစ်ပြနေသေးတယ်...”

“ ဟုတ်ပါဘူးကွာ...အဲဒါက တကဏ္ဍပါ၊ မီးလတ်ကိုလည်း ချစ်ပါတယ်...ခုတောင် တနေလုံး မနမ်းရသေးလို့ စိတ်ထဲ အလိုမကျ ဖြစ်နေတာ...”

“ သွားပါ..တော်ကြာသူများတွေ အိမ်ရှေ့မှာ ပစ္စည်းတွေ မ..သွားပါဦးမယ်...”

“ မီးလတ်..ညကျရင် မီးကြီး အိပ်ပျော်သွားရင် ခဏ ထွက်လာပါလား...မီးဖိုထဲကို ဖေကြီး ပြောစရာ ရှိလို့...”

“ ဘာပြောမှာလဲ ..သွားပါ...ဖေကြီး ပြောစာရှိတာ ..မီးသိပါတယ်...မလာပါဘူးနော်..ဟွန့်.....”

“ လာခဲ့ပါကွာ ... တကယ်ပါ..မီးလတ် လာလာ..မလာလာ ဖေကြီးစောင့်နေမယ်နော်..သိလား...”

ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပြောဆိုပြီး ကမန်းကတန်း အိမ်ရှေ့ပြန်ထွက်သွားတော့သည်။

...............................................

ညဘက် ဦးရင်ထွန်းဝင်းတို့ သားအဖ ၊ သမီးရီးစား နှစ်ယောက် ထုံးစံအတိုင်း ကြားရင်တွေမှာ လို တွတ်ထိုး ကစ်ဆင်ပေး ထိပွတ်လို့ မရခြေ၊ သောကြာ၊စနေည တို့၏ ထုံးစံအတိုင်း မိသားစု အစုံအလင် အိမ်ရှေ့ခန်းတွင် တီဗီထိုင်ကြည့်ကြရသည်။ ထိုည သူတို့ကြည့်နေသော အခန်းဆက် စီးရီးကလည်း ကောင်းတာမို့ ညမိုးချုပ်ထိ ထိုင်ကြည့်ကြပြီးမှ အိပ်ယာဝင်ကြလေသည်။ မနက်ဖြန် စတိတ်ရှိုးကြည့်ဖို့ သူတို့အဒေါ်အိမ် သွားအိပ်ကြမည့် အကြောင်းလဲ ပြောနေကြသည်။ ရတနာဝင်းကတော့ မနက်ဖြန်မှ အကြောင်းပြပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့မည်မို့ ဘာမှမပြော၊ တိတ်ဆိတ်နေသည်။ နီလာဝင်းကလည်း ရတနာဝင်းနှင့် သူမအဖေတို့ အကြံနှင့် ပလန်ကို သိပြီးသားမို့ ပြုံးစေ့စေ့သာ လုပ်နေသည်။ ထိုကိစ္စကို မသိသူက သားအငယ်ဆုံး ကောင်လေးသာ ရှိလေသည်။ 

ရတနာဝင်းကလည်း မနက်ဖြန် လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချစ်ကြမည် ဆိုသဖြင့် ရင်တဖိုဖိုဖြင့် ဒီည အိပ်ရေး၀၀ အိပ်မည်ဟု ဆိုသလို၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်းကလည်း သဘောတူထားသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း၏ ညစွန့်စားမည့် ပလန်ကိုတော့ ရတနာဝင်း တယောက် မသိရှာပါ။ 

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက လောဘတက်တာလား၊ အရသာတွေ့သွားတာလား မသိ၊ စိတ်တွေက ဆယ်ကျော်သက်ကလေးလည်း မဟုတ်ဘဲ တအားထကြွနေသည်။ မနက်ဖြန် တညလုံး ရတနာဝင်းကို စားရမည် ဆိုတာ သိနေတော့ ဒီနေ့တနေ့လုံး မထိမတွေ့လိုက်ရသည့် နီလာဝင်းလေးကို ချစ်ချင်နေသေးသည်။ ဒါကြောင့်လည်း သမီးကြီးဖြစ်သူ ရတနာဝင်း မသိအောင် ကြံရွယ်ထားဖြင်း ဖြစ်သည်။ 

ညသန်းခေါင်လောက်ကျတော့ မိမိအခန်းကို မီးမှောင်ချကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ မီးဖိုထဲက ထမင်းစား ကုလားထိုင်တလုံးပေါ်တွင် ငုတ်တုတ်ထိုင်ကာ စောင့်နေလိုက်သည်။ အိမ်သာထဲမှ မီးလုံးကို ဖွင့်ထားပြီး တံခါးကို နည်းနည်းလေး ဟထားလိုက်သဖြင့် သူထိုင်နေရာမှာ အလင်းရောင် ရနေသည်။ တခြားနေရာတွေကတော့ အလင်းကြီး မဟုတ်တောင် မြင်နေရသည်။ မှောင်ပိန်း မနေတော့။

ခဏကြာတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဂဏှာမငြိမ်တော့၊ နီလာဝင်းများ အိပ်များ ပျော်သွားပလား၊ ဒါမှမဟုတ် ရတနာဝင်းများ မအိပ်သေးလို့လား၊ နည်းနည်းကြာလာတော့ အင်း..လာမှာ မဟုတ်တော့ပါဘူးလေ ဟု တွေးကာ ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။ အိမ်သာထဲက မီးကို သွားပိတ်မလို့ ပြင်နေတုန်းမှာပင် ခြေသံတိုးတိုးလေး ကြားလိုက်ရသည်။ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ နီလာဝင်း၊ ရင်းထဲ ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဆယ်ကျော်သက် ကောင်လေး တယောက် ရီးစားကောင်မလေးနှင့် အဖေအမေ မသိအောင် ချိန်းတွေ့သလို ဖီလင်မျိုး ဖြစ်နေရသည်။

နီလာဝင်းက အသံမထွက်ဖို့ သူမလက်ညှိုးကို နှုတ်ခမ်းမှာ ကန့်လန့်ဖြတ် ပြလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက နားလည်ကြောင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ နီလာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး အိမ်ရှေ့ဖက်သို့ ဆွဲခေါ်သွားသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဘုမသိဘမသိနဲ့ နီလာဝင်းခေါ်ရာကို လိုက်သွားခဲ့သည်။ သူ့အကြံက နီလာဝင်းကို မီးဖိုခန်းထဲတွင် လိုးဖို့ဖြစ်သည်။ သို့သော် ယခု နီလာဝင်း ခေါ်ရာသို့ ပါသွားလေသည်။

အိမ်ရှေ့ခန်းမှ တီဗီရှေ့ ဆိုဖာပေါ် ထိုင်ချလိုက်ကြပြီးမှ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက တိုးတိုးလေသံလေးဖြင့် 

“ ဘာလို့ ဒီကို ခေါ်လာတာလဲ...”

ဟု မေးလိုက်မိသည်။ နီလာဝင်းကလည်း လေသံလေးဖြင့်

“ ဖေကြီးကလည်း မီးဖိုခန်းက မီးတို့အခန်းနဲ့ ကပ်နေတာ..အသံက အခန်းထဲက ကြားရနိုင်တယ်..နောက်ပြီး မတော်လို့ မကြီး တရေးနိုး ရူးပေါက်ချင်လို့ ထလာရင် အဲဒီဖက်ကို လာမှာ..ချက်ခြင်းတန်းတိုးမှာ...”

တော်တော်လည်တဲ့ ကောင်မလေးပဲ ဟု ဦးရင်ထွန်းဝင်း သူ့သမီးကို ပြန်ချီးမွမ်းလိုက်သည်။ ဟုတ်ပါ့၊ သူတောင် မတွေးမိ၊ အိမ်ရှေ့ခန်းက သူမတို့ အခန်းနဲ့ဆို ကြားထဲမှာ ဦးရင်ထွန်းဝင်းတခန်း ခြားသေးသည်။ နောက် ခုန နီလာဝင်း ပြောသလို ရတနာဝင်း ထလာလျှင်လည်း ချက်ခြင်းကြီး တန်းမတိုးနိုင်။ အသံကြားတာနဲ့ ပြင်ဆင်ချိန် ရမည်။ ဆင်ခြေရှာလို့ ရမည်။ နောက်ပြီး အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ဘုရားစင် မီးနှင့် လမ်းမပေါ်က ဓါတ်မီးတိုင် မီးရောင်တို့က တံခါးထိပ် မှန်ချပ်များမှ ဝင်နေသဖြင့် အလင်းရောင်လည်း ကောင်းကောင်းရသည်။

“ အင်း..ငါ့သမီးက တော်တော် တွေးတက်တာပဲ...”

ဟု ချီးကျူးလိုက်သည်။ နီလာဝင်းက ပြုံးစေ့စေ့နှင့် ခေါင်းလေးကို ဘယ်ညာလှုပ် ပြောပြရင်း ...”

“ ကဲ ပြောပါဦး...ဖေကြီး ညသန်းခေါင် ပြောစရာ ရှိတယ်ဆိုတာ ဘာပြောမှာလဲ...”

ဟု မေးလိုက်သည်။ ထိုအခါကျမှ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက နီလာဝင်းလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲဖက်ကာ မျက်နှာ အနှံ့ နမ်းရှုံ့ရင်း နှုတ်ခမ်းလေးကို တချက် ပြွတ်ကနဲ စုပ်လိုက်ပြီးမှ

“ မီးလတ်ကို ဖေကြီး ချစ်တယ် ပြောမလို့...”

“ ဟာကွာ ..ဖေကြီး နောက်တယ်...အာ့များ ..ဒီအချိန် ပြောဖို့ လိုလို့လား...”

.........................................................

အခန်း (၂၁)

နီလာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဘာရည်ရွယ်ချက်နဲ့ သူမကို ချိန်းမှန်း သိသိကြီးနှင့် မိန်းမတို့ မာယာဖြင့် ပြန်ရစ်နေလေသည်။ နီလာဝင်းမှာ ညဖက်မို့ တီရှပ်နှင့်ကာတွန်းရုပ်ကလေးများ ရိုက်ထားသည့် ပါဂျားမား ပိတ်ဘောင်းဘီရှည်လေး ဝတ်ထားသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက နီလာဝင်းလေးကို ဖက်ထားရာမှ ဖင်လုံးလေးများကို ပဂျားမား ပေါ်မှပင် အုပ်ကိုင် ဆုပ်ညှစ် လိုက်ရင်း စွာလန်တေး လုပ်နေသည့် နှုတ်ခမ်းတို့ကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ တကယ်တော့ နီလာဝင်း ကလေးမှာလည်း မျှော်လင့်ပြီးသား ဖြစ်နေသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကျောပြင်ကြီးကို ပြန်ဖက်တွယ်ရင်း သူမ နှုတ်ခမ်းလေးထဲ တိုးဝင်လာသည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း လျှာကြီးကိုပါ စုပ်ပေးလိုက်သည်။ သူမ ပေါင်ခွဆုံမှာ ထိုးထိုးထောင်ထောင် လာထောက်နေသည့် လီးကြီးကလည်း သူမ စောက်ဖုတ်လေးကို လာဖိမိနေရာ စောက်ဖုတ်လေးထဲ ယားလာရသည်။

သူတို့နှစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းစုပ်နေချိန်မှာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်တွေက တီရှပ်အောက်မှ တိုးဝင်ကာ နီလာဝင်း နို့ကလေးများကို အုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်။ နီလာဝင်း တီရှပ်အောက်မှာ ဘရာဇီယာ မဝတ်ထားကြောင်း တွေ့လိုက်ရတော့ အရမ်းသဘောကျသွားလေသည်။ သူ့လက်ဖဝါးကြီး နှစ်ဖက်ဖြင့် တဖက် တလုံးစီ အုပ်ကိုင်ကာ ဆုပ်နှယ်ပေးတော့ နီလာဝင်း ပါးစပ်လေးမှ ငြီးသံလေးတွေ ထွက်ပေါ်လာပြီး သူမပေါင်ခွဆုံလေးကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးဆီ ပိုမိုဖိကပ် ပွတ်လာတော့သည်။

သူတို့နှစ်ယောက်၏ အသက်ရှုသံများမှာ တိတ်ဆိတ်သော ညတွင် ကျယ်လောင်သလို ဖြစ်လာရသည်။ နီလာဝင်း လက်ကလေးက သူမဘိုက် ဆီးခုံနား လာထိုးနေသည့် လီးကြီးကို လက်ကလေးဖြင့် ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူ့ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချပြစ်လိုက်သည်။ အဲ့တော့လည်း နီလာဝင်းကလေးက သူမလက်ဖြင့် ထောင်မတ်နေသော ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်မိလိုက်သည်။ လီးကြီးက သူမလက်ထဲတွင် နွေးထွေးနူးညံ့နေသော်လည်း အတွင်းထဲက အကြောတွေကတော့ သံချောင်းကြီးအလား တင်းမာနေသည်။

တကယ်တော့ နီလာဝင်း အရသာ တွေ့နေလေပြီ။ ပထမဆုံး အကြိမ်ကသာ စပ်ဖြင်းဖြင်း အောင့်တောင့်တောင့်နှင့် ဒုတိယအကြိမ်မှာ တော်တော်လေး ကောင်းနေပြီ၊ နောက်ပြီး လီးကြီးကို စုပ်လိုက်တော့လည်း တမျိုးအရသာ ရှိသလိုမို့၊ ဒီနေ့ တနေ့လုံး ဖေကြီးနားကပ်လို့ မရဖြစ်နေတာ စိတ်ထဲ အားမလို အားမရ ဖြစ်နေရသည်။ နောက် မနက်ဖြန်ဆိုလျှင် မကြီးနဲ့ ဖေကြီးတို့က နှစ်ယောက်ထဲ လိုးကြ ဆော်ကြတော့မည် ဆိုတာလည်း သိထားတော့ မနာလိုလည်း ဖြစ်မိသည်။ သို့သော် ကိုယ့်အမကြီးလည်းဖြစ်၊ သူက ဖေကြီးနှင့် အရင်ဖြစ်နေကြတာ ဆိုတော့လည်း ကိုယ်က မလုပ်နဲ့ ပြောလို့လည်း ရမှာ မဟုတ်။ ခုတောင် ဖေကြီးကလည်း မကြီးမသိအောင် လျိုထားပြီး သူမနှင့် လာဖြစ်နေရတာ မဟုတ်လား။ ဖေကြီး ပြောသလိုဆို မကြီးက စောက်ဖုတ်ထဲတောင် အလိုးမခံဖူးသေး ဆိုတော့ သူမက ဖေကြီးလီးကို အရင်ဆုံး အလိုးခံရသည့်သူ ဖြစ်သွားရတာကိုလည်း အားရကျေနပ်မိသည်။

ဒီည သူ့ကို ဖေကြီး တွေ့ချင်သည်လို့ ချိန်းကတည်းက စိတ်လှုပ်ရှားနေခဲ့ရသည်။ သူမ ပိပိလေးမှာလည်း စောက်ရည်တွေက ရွဲနေပြီ။ မကြီး အိပ်ပျော်သွားအောင် မနည်းစောင့်ရသည်။ သူမ တလူးလူး တလိမ့်လိမ့် နေလျှင် သူမကို ဘာလို့ အိပ်မပျော်သေးတာလဲ မေးမှာ စိုးလို့ တက်နိုင်သလောက် အညောင်းခံပြီး လူကို ငြိမ်ငြိမ်လေး လှဲနေခဲ့ရသည်။ 

ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဆိုဖာမှာ ထိုင်ချလိုက်တော့ နီလာဝင်းက ဆိုဖာရှေ့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို သူမ လက်ကလေးဖြင့် ဂွင်းတိုက်ပေးရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို မော့ကြည့်ကာ လေသံတိုးတိုးလေးဖြင့်

“ မနက်ဖြန်ကျရင် မကြီးနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေရတော့မယ် ဆိုတော့ ပျော်နေတာပေါ့လေ...”

ဟု ငေါ့လေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သမီးလတ် တယောက် သူ့အမကြီး အပေါ် အနည်းငယ် မနာလို ဖြစ်နေမှုကို သဘောကျမိလေသည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း မနက်ဖြန် အတွက် အလွန်စိတ်တက်ကြွနေသည်ကို မိလတ် မသိစေချင်။

“ အဲလိုလည်း မဟုတ်ပါဘူးကွာ...ဟိုက ရီးစားပဲ ရှိသေးတာ ..ဒီကမှ မယား အဆင့်ရောက်နေပြီကို...”

“ ဘာလို့ မယားအဆင့်လဲ...”

“ လင်မယားလို နေတာ ဘယ်နှစ်ခါ ရှိပလဲ...အဲတော့ မယားအရာ မြောက်ပြီပေါ့လို့.. ဟုတ်ပလား မယားလေးရယ်...”

“ ဘာမယားလေးလဲ မီးက မယားကြီး...မနက်ဖြန်ကျမှ မကြီးက မယားလေးဖြစ်မှာ...”

“ ဟုတ်ပါပြီကွာ...မိန်းမရာ...ယောင်္ကျားလီးကြီး တအားမာနေပြီ...အာငွေ့လေး ပေးပေးပါဦး..တော်ကြာ ပေါက်ကွဲ ထွက်တော့မယ်......”

နီလာဝင်းက မျက်စောင်းလေး တချက်ထိုးပြီး မျက်နှာကို ရှေ့တိုးလိုက်သည်။ မှောင်ထဲမှာ မျက်လုံးက ကျင့်သားရနေတော့ သူမလက်ထဲမှ ထိုးထိုးထောင်ထောင် ထနေသည့် လီးကြီး၏ ဖွင့်ကားနေသော ဒစ်ဖူးကြီးကို ထင်ထင်ရှားရှား မြင်နေရသည်။ သူမ လျှာလေးထုတ်ကာ ဒစ်ဖူးထိပ် အကွဲကြောင်းမှ စိမ့်ထွက်လာသော လရည်သီးလေးကို လျှက်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဒစ်ဖူးကြီး တခုလုံးကို ငုံကာ ဖွဖွလေး တချက်စုပ်သည်။ နောက် သူမ လျှာကလေးဖြင့် ဒစ်အရင်း အချိုင့်လေးကို ပတ်လျှက်သည်။ ဒစ်ဖူးနှင့် လီးတန် တလျှောက်ကို လျှာအပြားလေးဖြင့် တပြတ်ပြတ် လျှက်ပြီးမှ ဒစ်ဖူးကြီးကို အာခံတွင်းထဲထည့်၊ သူမနှုတ်ခမ်းကို လီးတန်မှာ စေ့ရင်းက စုပ်လိုက်သည်။ နောက်တော့ ခေါင်းကို နိမ့်ချီ မြင့်ချီနှင့် နှုတ်ခမ်းလေးဖြင့် ဂွင်းတိုက်ပေးရင်းကလည်း အာခံတွင်းထဲက စုပ်သည်။ ထွက်လာသမျှ အရည်ကြည်တို့ကိုလည်း မျိုချသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းကတော့ လက်တဖက်က နို့ကလေးတွေကို ဆုပ်နှယ်ရင်း တဖက်က နီလာဝင်း ခေါင်းကလေးကို ထိန်းကိုင်ပေးရင်း ဂုတ်သားလေးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးနေလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးတန်တွင်းမှ စစ်ကနဲ စစ်ကနဲ နေအောင်ကို စုပ်ပေးရင်း လီးကိုလည်း သူမနှုတ်ခမ်းလေးများဖြင့် ဂွင်းတိုက်သလို လုပ်ပေးနေသဖြင့် လီးကြီးက မတရား ထွားတက်လာပြီး ပေါက်ကွဲတော့မတက် မာတင်းလာခဲ့ရသည်။ 

“ တော်ပြီ ထင်တယ် မီးလတ်..ဖေကြီး တော်ကြာ ပါးစပ်ထဲ ပြီးသွားလိမ့်မယ် ထ..ထ...”

ဟု ပြောပြီး ဆွဲထူပေးလိုက်တော့ နီလာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရှေ့ မတ်တတ်ရပ်လိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက နီလာဝင်း ခါးမှ ပါဂျားမား ချည်ထားသော ကြိုးကို ဖြည်ပြီး သူမခြေကျင်းဝတ်သို့ ကွင်းလုံး ကျွတ်ကျသွားစေသည်။ သူ့လက်ချောင်း ထိပ်ကလေးဖြင့် နီလာဝင်း စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးကို ပွတ်စမ်းကြည့်လိုက်တော့ စောက်ရည်တွေက ရွှဲနစ်နေသည်။ သူ့လက်ချောင်းကြီး စောက်စေ့လေးကို သွားဖိပွတ်မိတော့ နီလာဝင်း ပါးစပ်မှ အိကနဲ အသံထွက်လာပြီး ဒူးတွေ ညွတ်ခွေ ချင်သလို ဖြစ်သွားသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပုခုံးကို လှမ်းကိုင် ထိန်းလိုက်ရသည်။

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ဆိုဖာ အစွန်းကို ဖင်ရွေ့ထိုင်လိုက်ပြီး နီလာဝင်းကို သူ့ပေါင်ပေါ် မျက်နှာချင်းဆိုင် ခွထိုင်စေသည်။ နီလာဝင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်အချမှာ သူ့လီးကို နီလာဝင်း စောက်ဖုတ်ဝပေါ် တေ့ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း နှစ်ဝင်စေလေသည်။

နီလာဝင်းမှာ သူမစောက်ခေါင်းလေးထဲ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် တိုးဝင်လာသော လီးတန်ကြီးကို ခံနိုင်သလောက် ထိန်းရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချလေသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်လေးမှာ ထိုလီးကြီးကို တမနက်လုံး တောင့်တနေခဲ့သည်မို့ နည်းနည်းကြပ်ပြီး နာတာတာ ဖြစ်သော်လည်း အံကြိတ်ခံကာ ထိုင်ချလေသည်။ မကြာခင်မှာပင် သူမ ဖင်လုံးလေး ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင်နှင့် ထိပြီး ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးလည်း သူမစောက်ဖုတ်လေးထဲ အဆုံးထိအောင်ကို ဝင်သွားခဲ့လေသည်။

“ အား..ကောင်းလိုက်တာ မီးလတ်ရယ်...ဖေကြီး လီးမှာ စိမ့်နေအောင် ကောင်းတာပဲ...”

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက ပြောရင်း လက်နှစ်ဖက်ကလည်း နီလာဝင်း တီရှပ်အောက်မှ လျိုကာ နို့လေးနှစ်လုံးကို အုပ်ကိုင် ဆုပ်နှယ်ပေးနေလေသည်။ နောက်တော့ အားမရသလိုဖြင့် တီရှပ်ကို မ..ချွတ်လိုက်ရာ နီလာဝင်းကလည်း လက်လေးနှစ်ဖက် မြှောက်ပေးရှာသည်။

“ အား..လှလိုက်တဲ့ နို့လေးတွေကွာ...”

ဦးရင်ထွန်းဝင်းက နို့လေးများကို ငုံကာ တပြွတ်ပြွတ် စို့လေသည်။ နီလာဝင်း နို့သီးခေါင်းလေးများမှာ သေးသေးဖုဖုလေးများသာ ဖြစ်သဖြင့် လက်ညှိုးလက်မနှင့်ပင် ကောင်းစွာ ညှစ်ကိုင်ခြေလို့ မရသေးပေ၊ နို့လုံးလေးတွေကတော့ လက်တဆုပ်စာ မက လုံးမို့မို့လေးတွေမို့ ကိုင်လို့ အင်မတန်ကောင်းသည့် အရွယ်ဖြစ်လေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူမ နို့ကို စို့လိုက်တော့ နီလာဝင်း ခမြှာ ကိုယ်လေးပင် တုံတက်ကာ ကြက်သည်းမွှေးညှင်းများ ထသွားရသည်။ သူမအတွက် သူမရင်သားများကို ပထမဆုံး တခြားလူတယောက် ကိုင်တွယ်ခံရခြင်း ဖြစ်ရုံမက စို့ပေးတာပင် ခံရတာမို့ တကိုယ်လုံး အကြောတွေ ဖိန်းတိန်း ရှိန်းတိန်း ဖြစ်သွားရသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်ကလေးမှလည်း အရည်ကြည်တို့ စိမ့်ဆင်း ကျလာပြီမို့ လီးကြီးကို ချောဆီထည့်ပေးလိုက်သလို ဖြစ်လာရသည်။

နီလာဝင်းက သူမ လုပ်တက်သလောက် ဖင်ကလေးကို ကြွလိုက် ချလိုက်ဖြင့် အပေါ်မှ လိုးပေးရှာသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းကတော့ လီးကြီးမှ စေးအိလှသည့် အရသာခံနေရင်း အပျိုမလေး၏ နူးညံ့အိတင်းလှသည့် နို့လုံးကလေးများကို ဆုပ်နှယ် စို့ပေးရင်း ဇိမ်ခံနေလေသည်။ နို့စို့ရာမှ အနည်းငယ် ဝသွားမှ နီလာဝင်းကို ဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို ကစ်တချက်ပေးကာ

“ တော်ပြီ မီးလတ် ညောင်းနေရော့မယ်...ဖေကြီး တလှည့်လုပ်ပေးမယ်..ခဏဆင်း.....”

ဟု ပြောရင်း နီလာဝင်း ခါးလေးက ကိုင်မကာ မတ်တပ်ရပ်စေလိုက်သည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း မတ်တပ်ထ ရပ်လိုက်သည်။ နီလာဝင်း လက်ကလေးကို ဆွဲကာ ဆိုဖာနောက်သို့ ခေါ်လာပြီး ဆိုဖာနောက်မှီကို တတောင်ထောက် ကုန်းစေကာ ဖင်ကလေးကို အနောက်ကော့စေလိုက်သည်။

နီလာဝင်း၏ ကိုယ်လုံးတီး ဘော်ဒီလေးမှာ စင်းပြီး လှနေလေသည်။ သူမမှာ သွယ်သော်လည်း ပိန်ညှောင်သေး မဟုတ်ခြေ၊ နောက်ပြီး လုံးဝန်းသော ဖင်လုံးလေးမှာ သေးသွယ်သော ခါးအောက်မှ ဝိုင်းစက်နေအောင် ကားထွက်လာတော့ ခုလို ကုန်းပေးလိုက်တဲ့အခါ အရမ်းကို လှသည့် ဂစ်တာရှိတ်ကလေး ဖြစ်နေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက နီလာဝင်း ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကားရပ်စေပြီး ထိုခြေထောက် နှစ်ဖက်ကြားမှာ သူက ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်သည်။


အပိုင်း ( ၉ ) ဆက်ရန် >>>>