Configure Page List

Monday, May 27, 2024

ကျွန်တော့် ဂိုက်ဆရာမလေး အပိုင်း ( ၇ )

ကျွန်တော့် ဂိုက်ဆရာမလေး အပိုင်း ( ၇ )

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

ရေးသားသူ - ၂၄ မျက်နှာ

(Romance, Soft core)

ခဏကြာတော့ သူမ ရေချိုးခေါင်းလျော်ပြီး ထွက်လာလေသည်၊ သူမက ဒီနေ့အတွက် အပြာရောင်နှင့် အဖြူစင်းဖြင့် ပုံဖော်ထားသော ဂါဝန်ရှည်လေးကို ဝတ်ဆင်လိုက်လေသည်၊ မှန်တင်ခုံရှေ့တွင် သူမက လိုးရှင်းလိမ်းနေစဉ် ကျွန်တော်က သူမကိုကူညီပြီး သူမရဲ့ ဆံနွယ်များကို dryer ဖြင့် မှုတ်ပြီးအခြောက်ခံပေးလေသည်၊ ပြီးနောက်ခေါင်းလိမ်းဆီပါလိမ်းပေးလိုက်သေးသည်။

ပြီးတော့ မဝသုန်က သူမရဲ့ ခရီးသွားအိတ်ထဲကနေ ပျော်ပွဲစားထွက်ရာတွင် အောက်ခံအနေဖြင့် သုံးသော အဝတ်စအရှည်ကို ထုတ်လိုက်လေသည်၊ ကျွန်တော်က

“ ပျော်ပွဲစားထွက်ရင်သုံးဖို့ ယူလာတာလား”

“ ဟုတ်တယ်...ထင်းရှူးတောထဲ လမ်းလျောက်ပြီးတော့ အဲ့မှာပဲ နေ့လည်စာစားကြမယ်လေ...ဒါကိုအခင်းအဖြစ်သုံးတာပေါ့ အဲ မောင်လည်း လွယ်အိတ်ထဲအခင်းထဲ့ပြီးယူခဲ့...မနက်စာစားပြီးရင် ကလောမြို့မဈေးထဲ သွားလည်ပြီး အစားအသောက်တွေဝယ်ရင် လွယ်အိတ်ထဲထည့်လို့ရအောင်”

“ အင်း...မ.ကရော...ဘာသယ်မှာလဲ”

“ ဘာမှသယ်ဖူးလေ..မောင့်နောက်လိုက်ရုံပဲ...ခစ်ခစ်..ဒီအဖြူရောင်ဦးထုတ်လေးဆောင်းပြီးတော့ အလှလိုက်ရုံပဲ...ခစ်ခစ်”

“ ရပါတယ်ဗျာ”

“ ကဲ..အဲ့တာဆို အောက်ဆင်းပြီး မနက်စာစားရအောင် အခန်းပြန်မလာတော့ဖူး ..လွယ်အိတ်ပါယူခဲ့တော့..အခန်းသော့လည်းမေ့မနေနဲ့ဦးနော်”

“ Yes...sir”

ထို့နောက် ဟိုတယ်ကကျွေးသော နံနက်စာဘူဖေးကိုစားပြီး နှစ်ယောက်သား ထင်းရှူးတောဖက်သို့ထွက်လာခဲ့လေသည်၊ အရင်ဆုံး ကလောမြို့မဈေးထဲသို့ ဝင်ပြီး ဒေသအစားအစာများကို ဝယ်ယူကြလေသည်၊ ဈေးထဲလည်း တစ်ပတ်လှည့်ကာ လျောက်ကြည့်လိုက်သေးသည်၊ ပြီးမှဝယ်ယူလာသောရိက္ခာအစုံအလင်ကို ကျောပိုးအိတ်ထဲထည့်ပြီး ထင်းရှူးတောဖက်သို့သွားကြလေသည်။

ထင်းရှူးတောနားအရောက်တွင် ဈေးဆိုင်လေးတစ်ဆိုင်တွေ့သဖြင့် သူတို့ဆိုင်က မုန့်အနည်းငယ်ဝယ်ယူအားပေးပြီ ဆိုင်ရှင်အဒေါ်ကြီးဆီဆိုင်ကယ်အပ်ခဲ့ကာ ထင်းရှူးတောဖက်သို့ခြေလျင်ခရီးဆက်ကြလေသည်။

မဝသုန်ကတော့ တော်တော်ပျော်နေပုံရသည်....အရှေ့ဆုံးကနေ ခြေလှမ်းသွက်သွက်ဖြင့်လျောက်ကာ ခုန်ပေါက်ပြေးလွှားနေလေသည်၊ ရှူ့ခင်းလှသောနေရာများရောက်သည့်အခါတွင် သူမကိုလည်း ထုံးစံအတိုင်း ဓာတ်ပုံရိုက်ပေးရသေးသည်၊ ကျွန်တော်ကတော့ကျောပိုးအိတ်လွယ်ပြီး ပုံမှန်အတိုင်းလမ်းလျောက်လျက် ရှူ့ခင်းများကိုကြည့်ရှူ့ခံစားလေသည်။

ချစ်သူမဝသုန်ကတော့ အပြာနုရောင်ဂါဝန်ရှည်လေးဖြင့် ကျွန်တော့်ဖက်လှည့်ကာ အနောက်ပြန်လမ်းလျောက်လိုက်..ဦးထုတ်အဖြူရောင်လေးကိုကိုင်ပြီး ယုန်မလေးလိုခုန်ပေါက်လိုက်နှင့် ပျော်ရွှင်မြူးတူးနေလေသည်၊ သွားရင်းနှင့်ပင် ကျွန်တော့်ဖက်လှည့်ကာ စကားများကလည်းပြောနေသေးသည်။

“ မောင်...ညောင်းပြီလား”

“ မညောင်းပါဖူး...ဘော်လုံးသမားပဲဟာ သက်လုံကောင်းတယ်ဗျ..ဒီလောက်ကတော့အပျော့..ဘာလဲ...မ.ကလွယ်အိတ်ကူသယ်ပေးချင်လို့လား”

“ နိုးပါ...ဒို့ကမေးရုံမေးကြည့်တာ..ခစ်ခစ်...ကိုယ့်ဘာသာလွယ်”

“ အဲ့တာဆိုဘာလို့မေးနေသေးတာလဲဗျ”

“ ရော်..မေးချင်လို့လေ..ခစ်ခစ်”

ဟုပြောပြီး သူမရဲ့လျာလေးကိုထုတ်ကာ ကျွန်တော့်ကိုပြောင်ပြလေသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ထင်းရှူးသီးရနံများသင်းနေသော ထင်းရှူးတော၏အတွင်းပိုင်းသို့ရောက်ရှိသွားလေသည်၊ ကျွန်တော်က

“ မ..ရေ..ဆက်သွားဦးမှာလား..အထဲတော်တော်ရောက်နေပြီ”

“ ရောက်တုံးရောက်ခိုက် အဆုံးထိသွားကြည့်မယ်လေ...လာပါမောင်ရဲ့ ”

“ အတွင်းထဲရောက်သွားရင် လူပြတ်မှာဆိုးလို့မရဲ့”

“ အခုအပြင်မှာကော လူရှိလို့လား”

“ အင်းပါ...သူများတွေက ထင်းရှူးတော အစပ်နားမှာပဲ ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီးပြန်ကြတာကို၊ အထဲထိဆိုတော့လည်း နှစ်ယောက်ထည်းဆိုတော့လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပေါ့...ဟီးဟီး”

တော်တော်ကြာကြာသွားလိုက်တော့ ထင်းရှူးတော၏တစ်ဖက်အစွန်းထိရောက်ရှိသွားလေသည်၊ ထိုအခါ ဘေးနားတွင် ဂငယ် ပုံသဏ္ဍန်အပွင့်ဖြစ်နေသော စိန်နားပန်ခြုံတစ်ခုကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုအဝိုင်းထဲတွင်ရှိသော သစ်ရွက်ခြောက်များအား သစ်ကိုင်းတစ်ခုနှင့်ရှင်းလင်းလိုက်လေသည်၊ ပြီးနောက် အခင်းအားလွယ်အိတ်ထဲကနေထုတ်ပြီး ခင်းလိုက်လေသည်၊ အခင်းပေါ်တွင် နှစ်ယောက်သားကျောချင်းကပ်ထိုင်ပြီး အရှေ့မြင်ကွင်းရှိ ထင်းရှူးတောကြီးကို ကြည့်၍ အမောဖြေကြလေသည်။

ခဏအမောဖြေပြီးသော အခါတွင် မဝသုန်က ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို လမ်းလျောက်ကြည့်လိုက်သေးသည်၊ လာပါဦး...ဒီဘက်ကနေဓာတ်ပုံရိုက်ပေးဦး ဟုဆင့်ခေါ်လေရာ ဓာတ်ဖမ်းသမားလေးကျွန်တော်မောင်ရဲမာန်က သွား၍ဓာတ်ဖမ်းပေးရသေးသည်၊ ၁၅မိနစ်လောက် အဲ့နားဝန်းကျင်တစ်ဝိုက် ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီးမှပင်စိတ်ကျေနပ်သွားလေသည်။

မဝသုန်သည် ကလေးတစ်ယောက်လိုလျောက်ဆော့ပြီး မောကာမှပင် အခင်းဆီသို့ပြန်လာထိုင်လေသည်၊ ကျွန်တော်က ဗိုက်ဆာပြီလား..မရေ..ဟု မေးတော့သူမက စားမယ်..စားမယ် ဟု ကလေးလေးလို ပြန်ဖြေလေသည်၊ ကျွန်တော်က မနက်ကဈေးထဲက ဝယ်လာသော ကောက်ညှင်းကျည်တောက်နှင့် ပျားလိမ္မော်သီးအချို့ကို လွယ်အိတ်ထဲကနေထုတ်ယူလိုက်လေသည်။

သူမက ကျွန်တော့်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲကို ကျောရိုးမဲ့သတ္တဝါလေးလိုမှီပြီး ခြေဆင်းထိုင်နေလေသည်၊ ကျွန်တော်က ကျောက်ညှင်းကျည်တောက်ကို နွှာပြီးပါးစပ်ထဲခွံကျွေးရသေးသည်...သူမကိုလည်းကျွေး..ကိုယ်လည်းစားပေါ့၊ ကောက်ညှင်းကျည်တောက်နှစ်ချောင်းအကုန်တွင် လိမ္မော်သီးကိုဆက်ပြီးနွှာကျွေးလေသည်၊ လိမ္မော်သီးစားရင်းသူမက

“ စားပြီးရင် ဟိုဘက်နားလေးလမ်းလျောက်လိုက်ဦးမယ် မောင်လိုက်ဦးမလား”

“ လိုက်ခဲ့မယ်လေ အဝေးကြီးမသွားနဲ့နော် တောထဲရောက်သွားလိမ့်မယ်”

“ မောင်ကလည်း မသွားပါဖူး...အိမ်ကအဖေကြီးကျနေတာပဲ အိမ်နဲ့ခရီးသွားရင် ကတိုက်ကရိုက်နဲ့ဇိမ်မရှိလို့ သူနဲ့လာပါတယ်ဆို သူကလည်းပွစိပွစိနဲ့”

“ စိတ်ပူလို့ပြောတာပါ...မောင်လည်းလိုက်ခဲ့မှာပေါ့”

“ မောင်က အဲ့လိုမှပေါ့..ဟီးဟီး”

စားသောက်ပြီးသူမနှင့် အနီးနားတစ်ဝိုက်လမ်းလျောက်ကြသေးသည်။ လမ်းတွင် တောနေကြာရိုင်းများပွင့်နေသည်ကိုတွေ့သဖြင့် မဝသုန်က နေကြာပန်းတစ်ခိုင်ချိုးခဲ့သေးလေသည်၊ လမ်းလျောက်သည်ကနေပြန်ရောက်တော့ ကျွန်တော်ကအခင်းပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်လှဲလိုက်ပြီး လက်ကိုခေါင်းအုံးကာ ကောင်းကင်ကြီးကိုမေ့ာကြည့်လိုက်လေသည်၊ မဝသုန်ကလည်းကျွန်တော့်ဘေးနားတွင် လာလှဲအိပ်လေသည်။

သစ်ပင်အောက်တွင်ပက်လက် အနေအထားဖြင့် လှဲအိပ်ရာတွင်မြင်ရသည့်မြင်ကွင်းမှာ အလွန်တရာလှပလွန်းလေသည်၊ နွေဦးကျရောက်တော့မည်ဖြစ်၍ လေရူးများတိုက်ခတ်သဖြင့် ထင်းရူးပင်၏အကိုင်းအခက်တို့မှာ ဘယ်ညာယိမ်းထိုးနေလေသည်၊ မွန်းလွဲနေကလည်း ထင်းရှူးပင်များကိုဖြတ်၍ ချစ်သူနှစ်ဦးအပေါ် ရွှေဝါရောင် နေရောင်ခြည်ပျောက်များ ဖြာလဲ့ကျနေလေသည်။

(ကျစ်..ကျစ်...ကလိ...ကလိ...ကလိ...ဥသြ...ဥသြ.....ကျစ်...ကျစ်.....ဥသြ...ဥသြ (ကျေးငှက်များအော်သံ))

မဝသုန်ကဘေးနားကနေ

“ ဟင်...နွေတောင်မရောက်သေးဖူး ဥသြသံတွေကြားနေရပြီ”

“ ဆောင်းအကုန် နွေးအကူးလေမရဲ့ ”

“ ဟိတ်..ကောင်လေး...တို့လှလား”

ဟု ဘေးနားလှဲနေသော မဝသုန်က ကျွန်တော့်ဖက်သို့တစောင်းလေးလှည့်ကာ သူမကိုကြည့်ခိုင်းလေသည်။

မဝသုန်က စောနတုံးကချိုးလာခဲ့သော တောနေကြာရိုင်းကိုင်းမှ နေကြာပွင့်တစ်ပွင့်ကို ချိုးပြီး သူမနားတွင်ပန်ထားလေသည်၊ နေကြာပန်းအဝါရောင်က သူမရဲ့ဖြူစင်ဝင်းပနေသော မျက်နှာပေါ်အရောင်ဟက်ကာ ပိုမိုလှနေသယောင်....ကျွန်တော်ကသူမရဲ့ ပါးပြင်လေးကိုသပ်ပြီး ကိုင်လိုက်လေသည်၊ သူမမျက်နှာကိုလည်း သေသေချာချာလေးကြည့်လိုက်လေသည်၊ သူမရဲ့ သမင်မျက်လုံး....ဇင်ယော်မျက်ခုံး...ဖြောင့်စင်းနေသော နှာခေါင်းလေးအပေါ်က မှည့်ပျောက်လေး...သူမရဲ့နားရွက်အောက်ခြေနားလေးက နားသယ်မွှေးနုနုလေးတွေ၊ ဒါတွေကိုပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရသည်မှာ ကျွန်တော့်အတွက် ဘုရားကပေးတဲ့ ဆုလာဘ်တစ်ခုအလား၊ သူမက...

“ မောင်...လှလားလို့”

“ လှလွန်းလို့ မှင်သက်မိနေတာ”

“ မြှောက်သွားပြီ..ခစ်ခစ်”

သူမက ပက်လက်လှဲအိပ်နေသောကျွန်တော့်ကို စတင်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း လာနမ်းလေသည်၊ သူမအနမ်းကရှက်ရွံရွံနဲ့...မထိတထိလေးနမ်းပြီးတော့ ခေါင်းကိုအနောက်ပြန်ဆုတ်သွားလေသည်၊ ကျွန်တော်က သူမရဲ့ဂုတ်ပိုးလေးကို လက်နှင့်ဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး သူမမပြီးပြတ်သေးသော အနမ်းတစ်ချို့ကိုဆက်လိုက်လေသည်.....အနမ်းတွေဟာချိုမြမြ...နေကြာပန်းလေး၏ဝတ်မှုန်လေးတွေကို စုပ်ယူစားသုံးနေသည့် ပျားပိတုန်းနှယ်၊ အသက်ရှူသံတွေမှားသည်အထိ အနားမယူပဲ နှုတ်ခမ်းချင်းဂဟေဆက်မိကြလေသည်။

အနမ်းတွေလှိုင်းထန်ပြီးသောအခါ သူမအားကျွန်တော်နှင့် ဆက်ကျင်ဖက်သို့ တစောင်းလေးလှည့်စေလိုက်သည်။ သူမရဲ့နောက်ကျောပြင်တစ်ခုလုံးကို ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲသို့ ကြားလေမသွေးနိုင်အောင် ထည့်ထားလိုက်သည်။ သူမရဲ့ပုခုံးပြင်ကိုအနောက်ကနေ ဖွဖွလေး နှုတ်ခမ်းလေးနှင့်ဖိကိုက်ကာ ခရီးဆက်လေသည်။ ကျွန်တော့်လက်တွေကလည်း သူမရဲ့ရင်ဘတ်ပေါ်တွင်ရှိသော တောင်ကုန်းနှစ်ခုပေါ်သို့ ခရီးနှင်စေလေသည်၊ တောင်ကုန်းပေါ်ကနေ အောက်သို့တဖြည်းဖြည်းဆင်းလာပြီး သူမရဲ့ချိုင့်ဝှမ်းဒေသတွင် ခရီးတစ်ထောက်နားလေသည်၊ သွားလည်ရာတွက် အတားအဆီးဖြစ်နေသော ဂါဝန်ရှည်အစကို အပေါ်သို့ပင့်တင်လိုက်လေသည်။

သူမရဲ့ ချိုင့်ဝှမ်းဒေသက ဧည့်သည်အဖြစ်အလည်အပတ်လာရောက်သော ကျွန်တော့်လက်ချောင်းလေးမျာကို နွေးထွေးစွာပွေ့ဖက်၍ ခရီးဦးကြိုပြုလေသည်၊ ဒေသထွက် သဘာဝအကျိအချွဲရေကန်တွင် လက်ချောင်းလေးကိုစိမ်ကာ အပန်းဖြေလေသည်၊ မပြန်ခင်တွင် ချိုင့်ဝှမ်းဒေသ၏ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သော ပန်းနုရောင် အစိဘုရင်မလေးနှင့်ပါ ထိတွေ့နှုတ်ဆက်ခဲ့သေးသည်။

မဝသုန်ရဲ့ ကိုယ်ခန္တာကပေးသော အထိအတွေ့အာရုံကြောင့် ကျွန်တော့်ခန္တာကိုယ်အောက်ပိုင်းတွင် အိပ်ပျော်နေသော မြွေကြီးနိုးလာလေသည်၊ မြွေကြီးကအတင်းရုန်းကန်လေရာ ဘောင်းဘီကိုချွတ်ပြီးမြွေကြီးကိုလွတ်လပ်ခွင့်ပေးလိုက်လေသည်၊ သူမရဲ့ပေါင်တံတစ်ချောင်းကို လက်ဖြင့်မတင်ပြီး ကျွန်တော့်မြွေကြီးကို ချိုင့်ဝှမ်းဒေသရှိ လှိုင်ဂူထဲသို့ လေ့လာရေးခရီးစဉ်ပို့ပေးလိုက်လေသည်၊ လှိုင်ဂူထဲသို့ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် လည်ပတ်ရသည်မှာပျော်ကြောင်း မြွေကြီးက ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိမ့်ပြလေသည်။

ကျွန်တော်လည်း သူမ၏ခေါင်းလေးကိုကျွန်တော့်ဖက်သို့လှည့်လိုက်ကာ ရမ္မက်ထန်သော အနမ်းများဖြင့် နမ်းရှုံ့ပေးလေသည်၊ လက်ကလည်း ဂါဝန်အပေါ်ပိုင်းကနေ အတင်းထိုးထည့်ကာ သူမ၏ရင်နှစ်မွှာကို ယုယစွာကိုင်တွယ်ပေးလေသည်၊ ချစ်သူနှစ်ဦးက တဖြည်းဖြည်းချင်း အချစ်ဆိပ်တက်လာကြပြီး တစ်ကိုယ်လုံးပူထူလာ၍ နှလုံးခုန်နှုန်းများ အမြင့်ဆုံးအထိရောက်ရှိသွားကြလေသည်၊ မဝသုန်က ပါးစပ်လေးမဟတစ်ဟဖြင့်...

“ အင်း....အင်းး..အင်း...မောင်....အင်း....အင်း...ကောင်းတယ်”

“ ဇွိ..ဇွိ....ဇွိ”

“ အင်း....မ.ရဲ့ရင်သားကိုတအားမကိုင်နဲ့...အင်းးး..မောင်..အင်းးး...အွန်းးးးး” ဟု ငြီးလေသည်။

ကျွန်တော်က တစ်စောင်းလှဲ၍ ဆက်ဆံရသည်မှာ အားမရ၍ ထိုင်လိုက်လေသည်၊ အနည်းငယ်ပူလာ၍ ကျွန်တော့်အကျီကိုလည်းချွတ်လိုက်လေသည်... ပုဇွန်တုတ်ကွေးလေးကိုလှဲနေသော မဝသုန်၏အောက်ပိုင်းကိုအကုန်မြင်ရအောင် ဂါဝန်ကို ခါးအထိမတင်လိုက်လေသည်၊ ထိုအခါမှပင် လုံးဝန်းဖြူစွတ်နေသော ဖင်လုံးလုံးလေးကိုရော..အထုတ်အသွင်းလုပ်နေသည့် သူမရဲ့ ပခြုပ်ထဲကအရည်ဖြူများဖြင့်စိုရွှဲနေသော မြွေကြီးကိုရော သေချာမြင်ရလေသည်၊ သူမ၏တင်ပုဆုံကနေသေချာကိုင်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း အဆုံးထိရောက်အောင် သွင်းပေးနေလေသည်၊ မကြာခင်ပင် သူမရဲ့ငြီးညူသံလေးများပေါ်လာကာ အဖုတ်ထဲကတဆစ်ဆစ်ဖြင့် ညှစ်၍ မဝသုန်တစ်ယောက် တိမ်တွေပေါ်သို့ရောက်ရှိသွားလေသည်။

“ ဇွိ......ဇွိ......ဇွိ....ဖတ်....ဖတ်....ဖတ်...အင်း...မောင်....အင်း...အင်းး....အွန်း....အွန်း....အွန်း...အွန်း.....အီး....အီး...အွန့်...အွန့်.....အင်းး”

ကျွန်တော်ကတော့ အခုထိတစ်ကြောင်းမပြီးသေး...ချစ်ရသော နေကြာပန်းလေး ဖူးငုံနေရာမှ ပွင့်အာလာအောင် စိတ်နှစ်ထားရသောကြောင့်ဖြစ်သည်၊ ဒီတစ်ခါက သူမအတွက် ဒုတိယအကြိမ်ဆက်ဆံမှုဖြစ်၍ ပထမဆုံးတစ်ခေါက်ကလို နာကျဉ်မှုသိပ်မရှိပဲနှင့် အရသာကိုပြည့်ပြည့်ဝဝ ခံစားစေလိုသောကြောင့်ဖြစ်သည်၊ သူမခရီးဆုံးတိုင်ရောက်သွားသောအခါတွင် ခဏနားစေပြီး သူမရဲ့ကိုယ်ပေါ်ရှိသောဂါဝန်ရှည်ကိုရော...ဘော်လီကိုပါ ချွတ်ပေးလိုက်လေသည်။

ထင်းရှူးတောထဲက စိန်နားပန်ခြုံနားတွင် ချစ်သူနှစ်ဦး အဝတ်ဗလာကျင်းကာ သဘာဝနှင့် တစ်သားထဲ ဖြစ်သွားလေသည်၊ သူမကို လှဲနေရာမှဆွဲထူလိုက်ပြီး ဖားမလေးလို လက်ထောက်စေပြီး...ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ကား၍ထားစေသည်၊ သူမရဲ့ သဘာဝတင်ပါးနှစ်လုံးကို လက်ဖြင့်ပွတ်သတ်ပြီး ဖြစ်ညှစ်ပေးလိုက်သည်၊ ပြီးနောက် အချစ်ရည်များဖြင့် စိုရွဲနေသော သူမရဲ့ ပန်းဖူးလေးကို အနမ်းပေးလိုက်လေသည်၊ အနမ်းပေးတာ ခဏကြာတော့သူမက

“ အား....မောင်...ပြန်ဖြစ်လာပြီ...အား...အထဲကယားတယ်...မောင်...မောင်”

“ အား.....မောင်ရေ...လူများကိုမနှိပ်ဆက်နဲ့တော့ကွာ......မောင်...ချစ်ပေးတော့ကွာ...မောင်...အားးးးးး....ရှီးးးးး”

ကျွန်တော်က ပန်းဖူးလေးကို အနမ်းပေးတာကိုရပ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်မြွေကြီးကို ပန်းဖူးလေးနှင့် တေ့ပေးလိုက်လေသည်၊ သူမက ဖင်ကိုအနောက်သို့ကော့ပြီး စီးကြိုလေသည်၊ ကျွန်တော်လည်း ရုတ်တရပ် ဆတ်ကနည်း အထဲသို့ထည့်ပေးလိုက်သည်။

“ အား.....ကောင်းလိုက်တာမောင်ရယ်... အင်းးး.အင်း...အင်း...အင်း”

“ မ.ကအနောက်ကနေလည်း အရမ်းလှတာပဲဗျာ...ကျွန်တော်မထိန်းနိုင်တော့ဖူး...ရော...ရော့...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...ဗြစ်...ဗြစ်..ဗြစ်...ဗြစ်”

“ အီး...အင်း...အင်း...အင်း...အင်း....အွန်း...အွန်း..အွန်းးးးး”

ကျွန်တော်က သူမလက်နှစ်ဖက်ကိုဆွဲထူလိုက်ပြီး ဂျိုင်းနှစ်ဖက်ဖြင့်ညှပ်ကာ အပေါ်အောက်ခုန်နေသော သူမရဲ့ချိုဗူးနှစ်လုံးကို နယ်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဆောင့်ပေးလိုက်သည်၊ သူမကလည်း အနောက်ပြန်လှည့်ကာ ကျွန်တော်နှင့်အနမ်းချင်းဖလှယ်လေသည်။

“ အွန်း....ဝွန့်....ဝွန့်...ဝွန့်....အင်း.....ပြွတ်စ်...ပြွတ်စ်....ပြွတ်စ်... ပြွတ်စ်”

“ ဖတ်....ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...အား........အား.....အင့်....အင့်...အင်.....အွန်း....အွန်း...အွန်း....မောင်...အွန်း”

“ မောင်...မောင်...မောင်...ကောင်းတယ်...ကောင်းတယ်.....အား...အား..အား...အားးးးးးးးး”

သူမက နောက်တစ်ခေါက် ဂိတ်ဆုံးသို့ရောက်သွားကာ သူမခန္တာကိုယ်အရှေ့ပိုင်းက အပေါ်သို့ကော့တက်သွားပြီး အောက်တွင်ခင်းထားသောအခင်းပေါ် မှောက်ယက်ကျသွားလေသည်၊ ကျွန်တော်လည်း မကြာခင် ခရီးဆုံးတော့မည်ဖြစ်သဖြင့် သူမရဲ့ခါးပေါ်ရှိ တင်ပုဆုံးရိုးနှင့် ကျောရိုးဆက်သော နေရာလေးရှိ အခွက်လေးနှစ်ခုကို လက်မနှစ်ချောင်းထည့် ခါးကိုအပြီကိုင်ကာ လူ့ဘဝ၏ နိဗ္ဗာန်သို့ ချစ်သူနှင့်အတူရောက်သွားကြလေသည်။

“ ဖုန်း...ဖုန်း...ဖုန်း....ဖတ်....ဖတ်...ဖတ်....ဖတ်...ဖတ်......အင်း..အင်း..အင်း..အင်းမောင်.....အား..အား..အား”

“ ဖတ်...ဖတ်...ဇွိဇွိဇွိ..... ဇွိဇွိဇွိ.....အင်း....အား...အား...အား...အား....အား....မ..ကျွန်တော်ပြီးပြီဗျာ....ရော့..ရော့...ဖတ်...ဖတ်..ဖတ်...ဖုန်း..ဖုန်း..ဖုန်း”

“ အင်း....အင်း...အွန့်...အွန့်....ဖတ်...ဖတ်..ဖတ်...ယား....အား..အား..အားးးးးးး”

ခရီးဆုံးထိ ရောက်ပြီးသောအခါ ချစ်သူနှစ်ဦး တစ်ဦးကိုတစ်ဦးပွေ့ဖက်ပြီး သဘာဝအလှတရားကြားထဲတွင် ဘဝ၏အလှအပကိုခံစားကြလေသည်၊ အမောပြေတော့ ပြန်လည်၍ ချစ်စခန်းဝင်ပြီး လောကရဲ့နိဗ္ဗာန်ကို အတူသွားဖြစ်ခဲ့ကြလေသည်။

ကျွန်တော်နှင့် မဝသုန်တို့နှစ်ယောက်သား ထင်းရှူးတောဆီသို့ပျော်ပွဲစား ထွက်ပြီး ဟိုတယ်သို့ပြန်အရောက်တွင် ရေမိုးချိုးပြီး ကိုယ့်ကုတင်ပေါ်ကိုယ်လှဲကာ အနားယူနေကြသည်၊ မဝသုန်ကတော့ သူမဖုန်းကိုနားကြပ်တပ်ကာ ဇာတ်ကားကြည့်နေသည်ထင်သည်၊ ကျွန်တော်က ထင်းရှူးတောထဲမှာသိုင်းချရတာများသွားသဖြင့် အစာစားပြီး ဗိုက်ပြည့်တော့ အိပ်ရာပေါ်တက်ပြီး အိပ်ဖို့ရာကြံရွယ်လိုက်လေသည်။

အိပ်ခါနီး မဝသုန်ဆီသို့သွားကာ နားကြပ်ကိုဖြုတ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော်က..

“ မ..မအိပ်သေးဖူးလား...ဘာတွေကြည့်နေတာလဲ”

“ ကိုရီးယားကားလေ...မောင်.ပင်ပန်းနေပြီမလား..အိပ်တော့လေ”

“ အင်း..မ..ရောဘယ်အချိန်အိပ်မှာလဲ”

“ မလည်းခဏနေအိပ်တော့မယ်...ဇာတ်ကားကကောင်းခန်းရောက်နေလို့ အိပ်တော့လေ...မောင်..မနက်ကြစောစောထကြမယ်နော်”

“ ဟင်..ဘယ်သွားစရာကျန်သေးလို့လဲ”

“ ဘယ်မှမကျန်ပါဖူး..မနက်ဖြန်နောက်ဆုံးရက်ဆိုတော့ ဟိုတယ်မှာပဲ နားကြမလားလို့ ..ဒီရောက်ကတည်းက မနက်ဆို နောက်ကြမှပဲနိုးကြတာကိုး...အဲ့တာကြောင့် မနက်အစောထပြီး လမ်းလျောက်ကြမလားလို့ပါ”

“ ဟုတ်ပြီလေ...လမ်းလျောက်တာလည်းသဘောကျတယ်...ဟိုတယ်မှာနားမယ့်အစီအစဉ်တော့ ပိုတောင်သဘောကျသေးတယ်..ဟီးဟီး”

“ နှာဘူးလေး...မင်းဘာတွေးနေတယ်ဆိုတာ သိပါတယ်နော်”

“ မ..လည်း သဘောကျတယ်မလား”

“ မသိဖူး...ဘာတွေလာမေးနေတာလဲ..သွား..အိပ်ချေတော့”

“ ဟုတ်ကဲ့...good night နော်..မ..မွ”

မနက်ခြောက်နာရီရောက်တော့ မဝသုန်ပေးထားသည့် alarm က တဂွီဂွီအော်လေသည်၊ ကျွန်တော်ကသူမထက်အရင်နိုးလာလေသည်....သူမကတော့ သူ့ဘေးနားဖုန်းက အော်နေတာတောင်မနိုး....ခေါင်းမူးခြုံပြီးဆက်အိပ်နေလေသည်၊ ကျွန်တော်က သူမခြုံထားသောစောင်ကိုဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး....

“ မ..ရေ..ထတော့လေ...သူပဲ မနက်အစောလမ်းလျောက်မယ်ဆိုပြီးတော့”

“ အွန်း...အင်းး....နောက်ထပ်ငါးမိနစ်ပဲမောင်...နှပ်လိုက်ဦးမယ်”

“ ပြီးတာပဲ”

ငါးမိနစ်ဆိုသော်လည်း ကျွန်တော်သန့်စင်ခန်းထဲဝင်ကာ မျက်နှာသစ်သွားတိုက်ပြီးသည်ထိ မမက အိပ်ရာပေါ်ကခြေမချသေး။ ထို့ကြောင့် အကြမ်းနည်းသုံးကာ စောင်ကိုလည်းဆွဲဖယ်ပြီး လူကိုလည်းလက်ကနေအားဖြင့်ဆွဲထူလိုက်ရသည်...ဒါတောင်သူမက

“ နောက်ထပ်ငါးမိနစ်ပဲကွာ...မောင်ကလည်း..ခဏပဲ..အွန်း...အွန်း” 

ဟူ၍ အပျင်းကြီးနေသေးသည်၊ ကျွန်တော်ကလက်မလျော့ပဲထူပေးလိုက်မှပင် သူမကလက်မောင်းကိုအပေါ်သို့ဆန့်တန်းကာ အကြောဆန့်လိုက်ပြီး တဝါးဝါးဖြင့် သန့်စင်ခန်းထဲသို့ဝင်သွားလေသည်၊ မျက်နှာသစ်ပြီးပြန်ထွက်လာတော့ကျွန်တော်က

“ မ..ရဲ့မျက်လုံးကြီးတွေကလည်းမို့အစ်နေတာပဲ...ညက ကိုရီးယားကားကြည့်ရင်းငိုထားလို့လား”

“ မဟုတ်ပါဖူး...ညကအပြီးထိကြည့်လိုက်တော့ ညနည်းနည်းနက်သွားလို့...ကဲ..အဝတ်အစားလပြီး သွားကြမယ်လေ”

“ ကျွန်တော်ကပြီးပြီ..မ.ကိုစောင့်နေတာ”

သူမအဝတ်အစားလဲပြီး နောက်နှစ်ယောက်သား အောက်ဆင်းကာ ထမင်းစားကြပြီး မြို့ထဲသို့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးလမ်းလျောက်သွားကြလေသည်၊ လမ်းတစ်လျောက်တွင် ကလောမြို့၏ ရှူ့ခင်းအလှများ...အိမ်ယာအလှများကို ကြည့်ပြီး လတ်ဆတ်သောလေကို တဝကြီးရှူကာ နှစ်ယောက်အတူ လမ်းလျောက်ကြလေသည်။

၉ နာရီ လောက်ရောက်တော့ ဟိုတယ်ကိုပြန်ရောက်ခဲ့ကြလေသည်၊ရေချိုးရန် ချွေးတိတ်အောင် ခဏနားကြလေသည်...ခဏကြာတော့ မဝသုန်က ထမိန်ရင်လျားကာ ရေချိုးခန်းသို့ဝင်ရန်ပြင်လေသည်၊ ရေချိုးခန်းတံခါးနားအရောက်တွင်သူမက...ကုတင်ပေါ်လှဲနေသောကျွန်တော့်ဖက်သို့လှည့်ကာ ပြုံးစိစိဖြင့်...

“ မောင်....ရေအတူချိုးကြမလား” ဟုမေးလေသည်၊ ဒီကလည်းနှစ်ခါမမေးရ ဖိုးကျိုင်းတုတ်လေးဆိုတော့...

“ ဟဲဟဲ...ငါးစက္ကန့်ပဲစောင့်” ဟုပြောပြီး အကျီရော ဘောင်းဘီရောချွတ်ကာ ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့် သူမနောက်သို့လိုက်သွားလေသည်။

ရေချိုးခန်းထဲရောက်တော့ သူမအနောက်ကနေသိုင်းဖက်ပြီး ရင်လျားထားသောထမိန်အားဆွဲချွတ်လိုက်လေသည်၊ သူမက..

“ မောင်...လက်ကငြိမ်ငြိမ်နေဦး ရေအရင်ပြီးအောင်ချိုးရအောင်...ရေချိုးကန်ထဲ မ.ရေနွေးစပ်ထားတယ်...သွား ဆပ်ပြာနည်းနည်းထပ်ထည့်လိုက်ဦး အမြုတ်ကလိုနေသေးတယ်”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါခင်ညာ”

“ အင်း မောင်..အရင်ရေထဲစိမ်နှင့်...မ..ကဒီနေ့ခေါင်းမလျော်တော့ ဆံပင်ကိုထုံးပြီး ရေမစိုအောင် အကာနဲ့စွပ်လိုက်ဦးမယ်”

“ မြန်မြန်လာခဲ့နော်...”

ကျွန်တော်ကသူမစပ်ထားသော ရေနွေးပူပူထဲတွင် ဆပ်ပြာရည်ထပ်ထည့်ကာ အမြုတ်များများထွက်ရန်ပြုလုပ်လိုက်ပြီး ရေကန်ထဲသို့ဝင်ကာ ရေစိမ်နေလိုက်လေသည်၊ ခဏကြာတော့ သူမက ရေကန်ထဲသို့ဝင်လာပြီး ကျွန်တော့်ဘက်ကိုကျောပေးကာ ခြေဆင်းထိုင်နေသော ကျွန်တော့်ပေါင်ကြားထဲသို့သူမဖင်ကြီးဖြင့်ထိုင်ချလိုက်လေသည်၊ ပြီးတော့သူမက အနောက်ကိုမှီပြီး ရင်ခွင်ထဲတိုးဝှေ့ကာ ခေါင်းကိုကျွန်တော့်ပုခုံးပေါ်တင်ထားလေသည်၊ သူမက..

“ ရေနွေးစိမ်ရတာကောင်းလိုက်တာနော်...အညောင်းပြေတယ်..ရေနွေးနဲ့ချိုးတာ”

“ အင်း...ဟုတ်တယ်မ..ကျွန်တော်ဂျီးတွန်းပေးရမလား”

“ ခဏနေမှတွန်းလေ...အခုမှရေထဲစစိမ်တာ...ရေနူးအောင်လုပ်လိုက်ဦး”

“ အင်းပါ...မရယ်...အင်း...ပြွတ်...ပြွတ်စ်...ပြွတ်စ်”

ကျွန်တော်ထိန်းမထားနိုင်တော့ ပုခုံးပေါ်မှီပြီး စကားပြောနေသော သူမရဲ့ဟန်ပန်လေးက အင်မတန်မှချစ်စရာကောင်းလွန်းနေလေသည်။ သူမအသက်ရှူသွင်းရှူထုတ်လိုက်တိုင်း နှာခေါင်းထဲကလေလေးက ကျွန်တော့်ရဲ့လည်ပင်းပေါ်ကိုကျီစယ်နေလေသည်၊ ထို့ကြောင့် သူမရဲ့မျက်နှာလေးပေါ်ကို အနမ်းများကြဲချလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းမိတော့ သူမကလည်း လျာဖျားလေးကိုထုတ်ကာသွင်းကာ ပြန်လည်တုန့်ပြန်နမ်းလေသည်။

ရေနူးသည်...မနူးသည်တော့မသိ။ ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးပြင်နှစ်ခုလုံးကတော့ သူမရဲ့ ရင်သားနှစ်မွှာပေါ်တွင် ဆော့ကစားနေသည်၊ သူမလည်းစိတ်လှုပ်ရှားနေပုံရသည်။ အထဲသို့နစ်ဝင်နေသော နို့သီးခေါင်းလေးများက တဖြည်းဖြည်းကြွတက်လာသည်၊ ကျွန်တော့်ရဲ့ မြွေကြီးကလည်း သူမခုထိုင်နေသော ဖင်နှစ်ခြမ်းအောက်တွင် နိုးထလာလေသည်။

ကျွန်တော့်လက်တစ်ဖက်က မဝသုန်ရဲ့ချိုဗူးကြီးတွေဆီကနေ စောက်ဖုတ်မုန့်ပေါင်းလေးဆီသို့ တဖြည်းဖြည်း ဆင်းသွားလေသည်၊ ဂီတာကြိုးညှိသလို အသံထွက်မှန်အောင် ကြိုးကိုအလျော့အတင်းလုပ်ရသလို မဝသုန်ရဲ့ညီမလေးကိုလည်းလက်ချောင်းလေးဖြင့်... ညင်သာစွာအထုတ်အသွင်းပြုလုပ် ပေးလိုက်သည့်အခါ...မဝသုန်တစ်ယောက် တအင်းအင်းဖြင့် အသံထွက်လာလေသည်။

မဝသုန်ရဲ့ ရွှေလည်တိုင်ကိုလည်းအလွတ်မပေး။ တရှိုက်မက်မက် စုပ်နမ်းပေးလေသည်။ လည်တိုင်ပြီးတော့ သူမရဲ့ နို့အုံလေးအလှည့်ပေါ့။ သူမကတော့ အရသာကောင်းကောင်းသိနေပြီဖြစ်၍ နို့သီးခေါင်းလေးကိုစုတ်ယူပြီးလျာဖြင့် ကစားပေးလိုက်သောအခါများတွင် ရင်ဘတ်ကိုကော့ကော့ပေးလေသည်၊ အောက်ကလက်ကလည်း...အစိလေးကိုပွတ်...အပေါ်ကလည်း ချိုဗူးကိုမလွတ်တမ်းစုပ်ပေးလိုက်တော့ မဝသုန်တစ်ကိုယ်လုံး လှုပ်စိလှုပ်စိဖြစ်လာကာ သာယာနာပျော်ဖွယ် ညည်းသံလေးထုတ်ပြီး တစ်ချီပြီးသွားရှာလေသည်။

“ မောင်...ဟင်း....ဟင်း...အင်း...မောင့်.....အင်း...အွန်း.....အွန်း....အွန်း...အွန်းးးးးးးးးး”

သူမပြီးခါနီးတော့ ခန္တာကိုယ်တစ်ခုလုံးကိုလိမ်ဖယ်...လိမ်ဖယ်ဖြင့် လှုပ်နေသဖြင့် ကန်ထဲကရေတော်တော်များများလျံကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ဖိတ်စင်သွားလေသည်၊ သူမပြီးသွားတော့ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲတွင် ခဏအနားယူပြီး ငြိမ်သက်နေလေသည်၊ ပြီးတော့သူမက

“ လာ...ထတော့ ရေကိုပြီးအောင်အရင်ချိုးရအောင်”

ဟုပြောပြီး ကန်ထဲရှိတဲ့ရေကိုဖောက်ချလိုက်လေသည်။

ပြီးသောအခါမှရေပန်းဖြင့် မတ်တပ်ရပ်ကာ အပြီးသတ်ရေချိုးကြလေသည်။ ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံးကိုလည်းဆပ်ပြာဖြင့်ပွတ်တိုက်ဆေးကြောပေးလေသည်၊ သိတဲ့အတိုင်း စောနတုံးက အရှိန်ကြောင့် လီးကမိုးမျှော်ထောင်မတ်နေရာ။ မကျနိုင်ဘဲ ဟိုဘက်ရမ်းလိုက် ဒီဘက်ရမ်းလိုက်နှင့်ရှိနေလေသည်။ ဆပ်ပြာတိုက်ရေချိုးပြီးတော့ သူမက ကျွန်တော့ကို ရေချိုးတဘတ်ဖြင့်ရေသုတ်ပေးလေသည်၊ ပြီးမှသူမရဲ့ ခန္တာကိုယ်ကိုသုတ်လေသည်။ ပြီးတော့ မပြောမဆို ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ရဲ့လီးကို လက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ဂွင်းထုပေးလေသည်၊ ဂွင်းထုပေးရင်း...ကျွန်တော့်ညီလေးကိုပြုံးစိစိဖြင့်ကြည့်နေလေသည်..ကျွန်တော်က...

“ ဘာတွေပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်နေတာလဲ” လို့မေးတော့ သူမက

“ အောင်ကောင်းထက် အဆောင်မှာတုံးက မောင်ရေချိုးရင်း ဂွင်းထုနေတာကို မ တွေ့သွားတဲ့ဟာကိုသတိရမိသွားလို့ပါ...ခစ်ခစ်”

“ အဲ့ဒီ့တုန်းက မ.အကုန်မြင်သွားသေးလား”

“ မြင်တာပေါ့...အဲ့တုန်းက မ.ကယျောက်ကျားလေးဟာဆိုလို့ ကလေးတွေဟာပဲ မြင်ဖူးတာ၊ မောင့်ဟာကို ရေချိုးခန်းထဲမှာတွေ့လိုက်ရတော့ လန့်ဖြန့်သွားတာ”

“ ကျွန်တော်လည်း အဲ့တုန်းကတော်တော်ရှက်သွားတာ...ဟီး”

“ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ချိုးရင်လည်း ဂလန့်သေချာမချဖူး...ပြီးတော့ မဟုတ်ကဟုတ်ကကလည်း လုပ်နေသေးတယ်...နှာဗူးလေး...ဖြန်း”

မဝသုန်က ဂွင်းထုပေးနေရင်း မပြောမဆို ကျွန်တော့်ဖင်ကို လက်ဝါးဖြင့်ရိုက်ထည့်လိုက်တော့ တွန့်တက်သွားလေသည်၊ ရိုက်ပြီးမှသူမက အပေါ်သို့မော့ကြည့်ကာ

“ နာသွားလား..”

“ အင်းနည်းနည်းပါ...ရပါတယ်”

“ အနာပြေအောင်လုပ်ပေးမယ်...ဖွ..အွင့်”

“ အား....ရှီး....မ..အား...”

သူမက အနာပြေအောင်လုပ်ပေးမယ် ပြောပြီး ဒစ်ဖျားကိုအနောက်သို့ ဆွဲလှန်လိုက်ကာ သူမရဲ့နှုတ်ခမ်းဖူးလေးကိုဟပြီး ပါးစပ်ထဲဆွဲစုပ်ပြီး ပလွေမှုတ်ပေးလေသည်၊ ကျွန်တော်ချစ်ရတဲ့ ကောင်မလေးက ကျွန်တော့်ကို ဒီလိုပြုစုပေးလာတော့...ကြည်နူးခြင်း နှင့် အားနာခြင်းကိုရောပြွန်းခံစားလိုက်ရသည်၊ ကျွန်တော်က သူမရဲ့ခေါင်းကိုကိုင်ပြီး လီးနှင့် ခွာလိုက်ကာ..

“ မ..အားနာစရာကြီး...ဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့”လို့ပြောတော့ သူမက

“ မောင်လည်း မကို မရွံမရှာလုပ်ပေးခဲ့သေးတာပဲ၊ မလည်း မောင့်ကိုကောင်းအောင်လုပ်ပေးချင်တယ်..မနေ့ညက ဘယ်လိုလုပ်ရလဲတောင် အင်တာနက်ထဲကရှာကြည့်ထားရတာ... မ.လုပ်ပေးတာအဆင်ပြေတယ်မလား”

“ ကောင်းပါတယ်...ဒါပေမယ့်...ဖြန်း..အား”

“ ကောင်းရင်ငြိမ်ငြိမ်နေ...စကားမများနဲ့...အွန့်...ပြွတ်...ပြွတ်”

ကျွန်တော်က ငြင်းဆန်နေတော့ သူမက ကျွန်တော့်ပေါင်ကိုအသာရိုက်လိုက်ပြီး ဆက်လက်၍ မှုတ်ပေးလေသည်၊ ညက သူမသင်ခဲ့သည့် သင်ခန်းစာတွေအတိုင်း သဝေမသိမ်းလိုက်လုပ်ပေးနေရှာပုံပေါ်သည်၊ ကပ္ပါယ်အိတ်လေးကိုလည်း...ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်..ငုံလိုက်.... လီးဒစ်လေးကိုလည်း လျာလေးဖြင့်ရစ်ပတ်ရင ပါးစပ်ထဲသို့အာလေးဖြင့်ဖိကာ ဂွင်းတိုက်ပေးလေသည်၊ကျွန်တော့်ညီလေးကလည်း သူမရဲ့အပြုအစုကို အင်မတန်သဘောကျနေလေသည် သူမ ပလွေပေးတာ..နှစ်မိနစ်လောက်ကြာတော့ကျွန်တော်က..သူမခေါင်းကိုဆွဲခွာလိုက်ကာ.

“ မ..တော်တော့..ကျွန်တော်လုပ်ချင်ပြီဗျာ..ထတော့”

“ ဟင့်အင်း..ပြီးအောင်လုပ်ပေးမယ်လေ”

“ နောက်တစ်ခါမှလုပ်တော့..ထ” 

ဆိုပြီးထိုင်နေသော သူမကိုဆွဲထူလိုက်လေသည်။

ပြီးနောက်သူမကို အနောက်သို့လှည့်ကာ ဘေစင်ပေါ်တွင် လက်ထောက်ခိုင်းပြီး ဖင်ကိုကော့ပြီးခါးကိုကုန်းစေလိုက်သည်....သူမကလည်း ကျွန်တော့်အလိုကိုလိုက်ပေးရှာသည်၊ ကျွန်တော်က ဒီတစ်ခါငါ့အလှည့်ပဲကွာဟုတွေးပြီး ထိုင်လိုက်ကာ သူမရဲ့ပေါင်ကားထားသောအောက်သို့ ထိုင်ချလိုက်လေသည်။

မဝသုန်က ဘေစင်ပေါ်တွင်လက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းပေးထားသဖြင့် ထိုင်လိုက်သောအခါ ပြူးပြူးလေးထွက်နေသော အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကိုမြင်ရလေသည့်၊ ကျွန်တော်က အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ ဖင်နှစ်ခြမ်းကိုဖြဲလိုက်ပြီး အဖုတ်ကိုလျက်ပေးလိုက်လေသည်။

“ မောင်....အာ့....မောင်....အင်း....အွန်း...ဟင်း...ဟင်း...မောင်ရေ...အား”

“ ပလပ်...ပလပ်...ပလက်...အား...ဟင်း...အွန်း...ဝွန်း...အင်း.....ပလက်..ပလက်..ပလက်...ပြွတ်....ပြွတ်.....အင်း...မောင်...ထည့်ပေးတော့ကွာ....အား...အထဲကယားနေပြီ...လုပ်ပေးတော့..ဟင့်...ဟင့်”

သူမရဲ့အဖုတ်ထဲ အရည်များပြန်စိုလာတော့ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ဖင်ကုန်းပေးနေသော မဝသုန်ရဲ့ အဖုတ်ဖူးဖူးလေးထဲသို့ အကြောများထောင်နေသောလီးကို သူမတောင်းဆိုနေသလို သွင်းပေးလိုက်လေသည်....

“ ဇွိ...ဇွိ..ဇွိ....ဗြစ်...ဗြစ်..အင်း..မောင်..ကောင်းတယ်...အဆုံးထိထည့်ပေး...အင်း....မောင်...ကြိုက်တယ်.......အင်း..အင်း”

“ ဆောင့်ပြီနော်...မ.ရေ...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်.....ဖတ်...ဖတ်...ဇွိ..ဇွိ..ဇွိ...ဗြစ်ဗြစ်ဗြစ်....အင်း....အင်း...အင်း...မောင်...ဆောင့်ပေး...အင်း..မြန်မြန်လေး...အား”

“ အား...ဟင့်...အား...အား...မောင်ရေ...အား...အား..ကောင်းတယ်ကွာ....မ.ရဲ့နို့လေးတွေကို ကိုင်ပေး...အား...အား..အင်း...ဟုတ်တယ်...အဲ့လိုလေးနယ်ပေး...အား”

“ မ..ရာ..နို့တွေက ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ...ရော့....ရော့...ဖတ်...ဖတ်...ကျွန်တော်လုပ်ပေးတာကိုကြိုက်လား...အင့်..အင့်”

“ အင်း..အင်း..ကြိုက်တယ်.....အင်း..အင်း”

ရေချိုးခန်းထဲက ဘေစင်ကိုလက်ထောက်ပြီး သူမကတင်ပါးကိုအနောက်ပြန်ပြီးဆောင့်ပေးလေသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း ရှိသမျှအားကုန်ထုတ်ပြီး ဆောင့်လိုးပေးလေသည်၊ ဘေစင်ရှေ့က မှန်ကရေငွေ့ရိုက်သဖြင့် ဝါးနေရာ လက်ဖြင့် ကြည်အောင်ပွတ်လိုက်တော့ ရမ္မက်ထန်နေတဲ့ မဝသုန်ရဲ့မျက်နှာလေးကို မြင်ရလေသည်။ သူမရဲ့ထန်နေတဲ့မျက်နှာလေးကို ကြည့်ပြီးဆောင့်ပြီးလိုးပေးတာ ပိုပြီးအရသာထူးလေသည်။ သူမရဲ့ဂျိုင်းအောက်ကနေ လက်နှစ်ဖက်ကိုလျိုကာ ဘယ်ညာယိမ်းနေသော ရင်သားနှစ်မွှာကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်နယ်ကာ အရှိန်ကိုအဆုံးထိတင်ပြီး ဆောင့်လိုးပေးလိုက်လေသည်။

“ ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...အား...အား..အား...မောင်...အား..ကြပ်တယ်ကွာ......မ.ပြီးတော့မယ်..အားအား...မြန်မြန်လေး...အား..မောင်”

“ ဖတ်...ဖတ်..ဖတ်..ဇွိ...ဇွိ...ဇွိ...ဗြစ်...ဗြစ်...ဗြစ်...အင်း...အွန့်....အား...ကောင်းတယ်..အား..အား...အွန်းးးးး”

“ ဖတ်ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...အား....အား...အား......အားးးးးးးးးးးးး” (fuck combo ×2 ×3 ×4 ×5 ×6 ×7 ×8 ×9 ×10 ×11 ×12 x13 x14 👉👉👌👌👌🔥🔥🔥💦💦💦💦💦🌬🌬🌬🌈🌈🌈🌈🌈☄☄☄☄🌚🌚🌚)

မဝသုန်ရော ကျွန်တော်ပါ ဒူးများခွေညွတ်ကျပြီး ပြီးသွားလေသည်၊ သူမရဲ့အဖုတ်လေးထဲသို့ သုတ်ရည်များကို တဆစ်ဆစ်ဖြင့်ပန်းထည့်ပြီး နဖူးကလေများပင် တစီစီဖြင့်ထွက်သွားလေသည်။

စိတ်ရှိတိုင်းနှစ်ယောက်သား ထင်တိုင်းကြပြီးလို့အားရတော့မှ ရေချိုးခန်းထဲကနေထွက်လာခဲ့ကြတယ်....ကျွန်တော်က အဝတ်အစားဝတ်ရန်ပြင်နေတဲ့ မဝသုန်ကို အနောက်ကနေဖက်ကာ လီးကိုညှောင့်ပြီး ထောက်လှမ်းရေးလုပ်လိုက်လေသည်....သူမက..

“ ဟာ...မောင့်ဟာက ပြန်ဖြစ်လာပြန်ပြီလား၊ ညမှလုပ်တော့နော်...သိလားလို့...မောင်..ဟာ”

“ အခုလည်းအားနေတာပဲကို...ဟဲဟဲ..ညကြတော့လည်းနောက်တစ်ချီပေါ့”

“ မဟုတ်ဖူး..မ.အပြင်သွားစရာရှိလို့...ခဏဖယ်ပေးဦး”

“ ပြောတော့ ဘာအစီအစဉ်မှမရှိဖူးဆို”

“ မောင်နဲ့ပဲမရှိတာလေ....မ..အဝေးသင်တက်တုံးက သူငယ်ချင်းကောင်မလေးတစ်ယောက်က ဒီမြို့မှာတာဝန်ကြနေတာ အဲ့တာသူနဲ့သွားတွေ့မလို့”

“ မောင်ကရော”

“ မောင်ကလိုက်လို့မဖြစ်ဖူးလေ...နှစ်ယောက်ထည်းခရီးထွက်တာ သိသွားမှာပေါ့”

“ အော်ပြီးတာပဲ...ကြိုလည်းမပြောဖူး...ဒီမှာက တန်းလန်းကြီးဖြစ်နေပြီ”

ဟုပြောရင်း ထောင်မတ်နေသော အောက်ကအကောင်ကို လက်ညိုးနှင့်ထိုးပြလိုက်သည်...သူမက..ကျွန်တော့်အငယ်ကောင်ကိုဖွဖွလေးဆုပ်ကိုင်ပြီး ကျွန်တော့်ကို...

“ ညမှကောင်းကောင်းလေး ပြန်ချော့ပေးမယ်လေ...မောင်...သိတယ်မလား အားမွေးထားလိုက်ဦး...ခစ်ခစ်” 

ဟုပြောလေသည်၊ ကျွန်တော်ကမကျေမချမ်းဖြင့်

“ ဒါဆိုလည်းပြီးတာပဲဗျာ...ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ”

“ ညနေစောင်းမယ်ထင်တယ်...ဗိုက်ဆာရင်မှာစားထားနှင့်နော်...မ.ကတော့အပြင်ကပဲစားခဲ့ဖြစ်လောက်တယ်”

မကြာခင်ပင် သူမ အဝတ်အစားလဲပြီးထွက်သွားသဖြင့်အခန်းထဲ တစ်ကောင်တည်းကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်၊ ကျန်ရှိသောနေ့လည်ခင်းကို အိပ်လိုက် အင်တာနက်သုံးလိုက် ဟိုတယ်က tv ကိုကြည့်လိုက်နှင့် အချိန်ဖြုန်းနေလိုက်သည်၊ မဝသုန်က တော်တော်နှင့်ပြန်မရောက်သေး...ည ၈နာရီမတ်တင်းလောက်မှ ပြန်ရောက်လာလေသည်၊ အခန်းထဲဝင်လာတော့ ယိုင်တိုင်တိုင် ခြေလှမ်းများနှင့်ဝင်ရောက်လာသဖြင့် ကျွန်တော်က..

“ မ.ရေ..နောက်ကြတယ်နော်..ခေါင်ရည်သောက်လာပြန်တာလား”

“ နည်းနည်းပါ..မောင်ကလည်း..မဆူပါနဲ့...ဒါနဲ့ လုပ်ငန်းစကြတော့မလား...ခစ်ခစ်..ဒို့ကတော့ ရယ်ဒီပဲနော်”

“ ရယ်ဒီဖြစ်လွန်းလို့ တစ်ဖက်ကမ်းရောက်ပြီး ဟိုဖက်ကမ်းကနေတောင်ပြန်ကူးလာပြီ လွမ်းလိုက်တာဗျာ...မွ...မွ...မွ”

“ အာ...မောင်ကလည်း ခဏ..ကိုယ်လက်သတ်လိုက်အုံးမယ်”

“ သတ်မနေနဲ့တော့ ချွေးပြန်ထွက်မယ့်အတူတူ”

“ အ..မောင်ကလည်း...အား....အင်း...ပြွတ်...ပြွတ်စ်...ယားတယ်မောင်...အား”

“ ..........................................”

“ .........................................”

“ .............................."

ထိုနေ့ညက ကျွန်တော်နှင့်မဝသုန်တို့နှစ်ယောက် တစ်ချီဆွဲလိုက် နားလိုက်...တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်နှူးနှပ်ပေးလိုက်....ပြီးလျင်ပြန်ပြီး တစ်ကြောင်းကစ်လိုက်နှင့် ဆွဲလိုက်တာ ညသန်းခေါင်အရောက်မှပင် နှစ်ယောက်လုံးမောပြီး အိပ်မောကျသွားလေတော့သည်။

မနက်ခင်းကျွန်တော်နိုးလာတော့ ၈နာရီ ရှိနေလေပြီ။ သူမနှင့်အတူအိပ်ခဲ့သောအိပ်ရာပေါ်တွင် ကျွန်တော်တစ်ယောက်သာ အိပ်ယာပေါ်ကျန်ခဲ့လေသည်၊ သူမကတော့ထနှင့်ပြီထင်သည်။ အိပ်ရာပေါ်ကထလိုက်ပြီး....ရေချိုးခန်းထဲမှာလား လို့ကြည့်လိုက်တော့လည်း မရှိချေ၊ အော်...အစောနိုးပြီးဗိုက်ဆာလို့ ထမင်းသွားစားနှင့်ပြီနေမှာဟုတွေးမိလိုက်ပြီး ကိုယ့်ဘာ့သာ ရေချိုးခန်းသို့ဝင်ပြီး မျက်နှာသစ်သွားတိုက်လိုက်သည်။

ရေချိုးခန်းထဲကပြန်ထွက်လာသောအခါတွင် အခန်းကိုပတ်ကြည့်လိုက်သောအခါ သူမအဝတ်အစားတွေရော အိတ်ကိုပါမတွေ့မိ၍ ခေါင်းနားပန်ကြီးသွားလေသည်၊ ထို့ကြောင့်အားသွင်းထားသော ဖုန်းကိုကြိုးဖြုတ်ကာ သူမရဲ့ဖုန်းနံပါတ်ကိုဆက်လိုက်လေသည်။

“ တူ....တူ...လူကြီးမင်းခေါ်ဆိုသောဖုန်းမှာ ဆက်သွယ်ရေး ဧရိယာပြင်ပသို့ရောက်ရှိနေပါသဖြင့် ခေါ်ဆို၍မရနိုင်ပါရှင်”

မဝသုန် ကျွန်တော့်ကို blacklist ထဲထည့်လိုက်သည်ကိုမယုံနိုင်သေး...နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ခေါ်လိုက်လေသည်.....

“ တူ....တူ...လူကြီးမင်းခေါ်ဆိုသောဖုန်းမှာ ဆက်သွယ်ရေးဧရိယာပြင်ပသို့ ရောက်ရှိနေပါသဖြင့် ခေါ်ဆို၍မရနိုင်ပါရှင်”

ဒီလောက်ဆိုသေချာသွားလေပြီ။ ကျွန်တော့်ကိုလည်း အကျိုးအကြောင်းမှမပြောပဲနဲ့ ထွက်သွားလေပြီ။ အတွေးတွေက လွင့်ပျံကာ ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်းမသိတော့ချေ၊ လူရောစိတ်ပါ ထူပူနေလေပြီ။ အလှပြင်တဲ့မှန်တင်ခုံပေါ်ကြည့်လိုက်တော့ တစ်ရှူးဗူးနှင့်ဖိထားသည့် စာရွက်တစ်ရွက်အားတွေ့လိုက်လေသည်၊ ထိုစာရွက်အားဖွင့်ဖတ်ကြည့်လိုက်သောအခါ

“ မောင်ရေ..

မ..အစကတည်းက ဒီလိုနေ့ကိုရောက်လာလိမ့်မယ်လို့ ကြို တင်တွေးထားမိပေမယ့် ဒီလောက်မြန်မြန်ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်လို့တော့ မထင်ခဲ့မိဖူး၊ မောင့်ကိုအစကတည်းက ဒီအကြောင်းတွေပြောပြမလို့ပါပဲ....မောင်က စာမေးပွဲဖြေနေတာကြောင့် စိတ်မညစ်စေချင်လို့ မပြောဖြစ်ခဲ့တာပါ။

အမှန်တကယ်ကတော့ မ.တို့အိမ်က လူကြီးချင်းသဘောတူထားတဲ့ အကိုကြီးတစ်ယောက်ရှိတယ်...မ.နဲ့လည်း အငယ်ကတည်းက သူငယ်ချင်း....သူ့အဖေနဲ့ အမရဲ့ အဖေနဲ့က တပ်ရင်းချင်းအတူတူဆိုတော့ အမတို့နှစ်ယောက်ကို ကြီးလာရင်နေရာချစီစဉ်ပေးဖို့ အငယ်ကတည်းကပြောထားကြတာ....ဒါကိုမလည်းသိပါတယ်....မ.ကိုကရူးမိုက်ပြီး မောင့်အပေါ် သံယောဇဉ်တွယ်ခဲ့မိတာပါ။

အရင်လကတည်းက မ.နဲ့သဘောတူထားတဲ့ အကိုကြီးက အရာခံဗိုလ်ဖြစ်လာတော့ အမတို့ကို စီစဉ်ပေးဖို့ကိစ္စပြောပြီး သူတို့ဖက်က မ.ကိုလာတောင်းကြတယ်၊ အမက အမေတို့အဖေတို့ကို သမီးမှာချစ်သူရှိတယ်ဆိုပြီး ငြင်းတာကိုလက်မခံ ဖူး...ဇွတ်အတင်းပဲ သူနဲ့ပဲပေးစားကြတယ်...ငါတို့ကိုမျက်နှာပျက်အောင်လုပ်တာလား ဘာလားနဲ့လည်း အဆူခံရတယ်၊ အဲ့တာကြောင့် မ.က စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ အခုလိုမောင်နဲ့ခရီးထွက်ဖြစ်ခဲ့တာ။

အစကတော့ သူတို့ပေးစားတာကို ငြင်းဆန်ရင်း မောင် အလုပ်အကိုင်နဲ့ဖြစ်တဲ့အထိစောင့်မလို့ပါပဲ..မောင်ရယ်...ဒါပေမယ့် မနေ့ညက အဖေ့ဆီကဖုန်းဝင်လာတော့ အမေက အမကြောင့် စိတ်ထိခိုက်လို့ နှလုံးရောဂါကြောင့် စစ်ဆေးရုံတက်နေရတယ်တဲ့၊ ဒါကိုကြားပြီးတော့ မလည်း ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုချလိုက်တယ်....မနက်ဖြန်ကြရင် မောင်နဲ့ နောက်ဆုံးအနေနဲ့အတူတူပျော်ပြီး နေကြမယ်လို့ပေါ့နော်.....မောင့်ကိုလည်း မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး ဒီအကြောင်းတွေ...ပြောမထွက်ခဲ့ဖူး...မ.ကိုခွင့်လွှတ်ပါနော်..

မောင့်ကို မောင်လေးအရင်းတစ်ယောက်လိုရော...တပည့်တစ်ယောက်လိုရော....ချစ်သူယျောက်ကျားလေးတစ်ယောက်လိုပါ သိပ်ချစ်ခဲ့ပါတယ်မောင်ရယ်.....ဒါပေမယ့် လက်တွေ့ဘဝက ကိုယ်ဖြစ်စေချင်တဲ့အတိုင်းမှ မဖြစ်နိုင်တာ.....ဒါကြောင့် ဒီဘဝတော့ဒီမျှနဲ့ပဲ လမ်းခွဲကြတာပေါ့၊ မောင်က အမထက် အများကြီးငယ်ပါသေးတယ်.... မ.အပြင်နောက်ထပ် မောင့်ကိုချစ်ပေးနိုင်မယ့် ကောင်မလေးတွေလည်း ရှိအုံးမှာပါ.... မ..စိတ်ရင်းနဲ့ မောင့်ကိုတောင်းပန်ပါတယ်နော်...မောင့်အတွက် ညနေကားလက်မှတ်ကိုခေါင်းအုံးအောက်မှာထားခဲ့ပေးတယ်။

မောင့်ကိုသိပ်ချစ်တဲ့........

မဝသုန်ဖူး.. ”


မဝသုန်ချန်ခဲ့သော စာကိုဖွင့်ဖတ်ပြီး ထိုနေရာမှာပင် မလှုပ်မယှက်ပဲ နာရီဝက်အကြာလောက် ငေးငိုက်နေမိသည်၊ အရာအားလုံးဟာ မနေ့ကနဲ့တစ်ခုမှမတူတော့....အားလုံးပြီးဆုံးသွားခဲ့လေပြီ။ ကျွန်တော်ဟာ အိမ်မက်ကောင်းလေးမက်နေစဉ် လန့်နိုးလာတဲ့သူတစ်ယောက်လို ငေးငိုင်နေမိလေသည်၊ ဖြစ်နိုင်လျင် လက်ထဲကစာရွက်ဖတ်ရသည်ကိုပင် အိမ်မက်ဆိုးတစ်ခုသာဖြစ်စေချင်သည်....မဖြစ်နိုင်မှန်းသိသော်လည်း သူမရဲ့ဖုန်းကို နောက်တစ်ခါဆက်လိုက်လေသည်...

“ တူ....တူ...လူကြီးမင်းခေါ်ဆိုသောဖုန်းမှာ ဆက်သွယ်ရေးဧရိယာပြင်ပသို့ရောက်ရှိနေပါသဖြင့် ခေါ်ဆို၍မရနိုင်ပါရှင်”

သူမကတော့ အကြောင်းပြချက်တွေပေးပြီး စာလေးတစ်စောင်နှင့်ထားရစ်ခဲ့လေသည်။ ကျန်ရစ်ခဲ့သူကို...မေးခွန်းထုတ်ခွင့်တစ်ခုမှမပေး...လုပ်ရက်လေသည်၊ ဒီလိုတော့အဖြစ်မခံနိုင်။ မဝသုန်သည် ကျွန်တော့်အတွက်တော့ ဒီကမ္ဘာပေါ်တွင် အချစ်ရဆုံးသော သူစိမ်းတစ်ယောက်...သို့မဟုတ်...အချစ်ဦးဖြစ်လေသည်၊ မိတ္ထီလာသွားပြီး သူမနှင့်ဆုံကာ အကြောင်းပြချက်သွားတောင်းမည်...ဖြစ်နိုင်လျင် ကျွန်တော်နှင့်အိမ်ကိုလိုက်ခဲ့ဖို့ ခေါ်မည်၊ ကျွန်တော်ကျောင်းမပြီးသေးသော်လည်း တစ်နှစ်သာကျန်တော့၍ မဂ်လာဆောင်ပြီးမှဆက်တက်၍ လည်းရသည်....ဟုတ်တယ်...သူ့ဆီသွားတွေ့ပြီးစကားပြောကြည့်ရအုံးမယ်....ဒီလိုတော့အဆုံးမသတ်နိုင်။

မိမိကိုယ်ကိုယ်စိတ်သက်သာရာ ရကြောင်းကိုတွေးပြီး အားတင်းကာ အဝတ်အစားများကိုသိမ်းဆည်းပြီး ဟိုတယ်မှ check out လုပ်ပြီး ကားဂိတ်ကိုထွက်ခဲ့လေသည်၊ အချိန်တွေကဘယ်လိုကုန်ဆုံးသွားသည်မသိ....ကျွန်တော့်ကိုယ်ကျွန်တော်ပင် မသိလိုက်ခင်မှာပင် Express ကားပေါ်ထိုင်နေလေပြီ၊ စိတ်နဲ့လူနဲ့သိပ်မကပ်ချင်တော့....ကျွန်တော်ဝတ်ထားသော အပေါ်ထပ်အနွေးထည်တွင် သူမရဲ့ကိုယ်သင်းနံအငွေ့အသက်လေးက အခုထိကျန်ရှိနေသေးသည်၊ သူမနဲ့ နှစ်နှစ်တာပျော်ခဲ့ဖူးတဲ့ အမှတ်တရတွေကို ပြန်တွေးရင်း မျက်ရည်မကျအောင် မျက်တောင်မခတ်ပဲထိန်းထားရလေသည်။

ကားပေါ်တွင်တစ်ညလုံး အိပ်ပျော်တစ်ဝက်နိုးတစ်ဝက်ဖြင့် ဖြတ်သန်းလာပြီးနောက် မိတ္ထီလာအရောက်တွင် အထုတ်များဆွဲကာ ဆိုင်ကယ်ထားခဲ့သော အဒေါ့်အိမ်သို့ဝင်ပြီး ဆိုင်ကယ်မောင်းကာ မဝသုန်နေထိုင်သော ဝန်ထမ်းအိမ်ယာဖက်ထွက်ခဲ့လေသည်၊ အပေါက်ဝအရောက်တွင် အရင်တစ်ခါက မဝသုန်ကိုခေါ်ပေးခဲ့ဖူးသော ကလေးက ကျွန်တော့်ကိုတွေ့တော့..

“ အကိုကြီး...မဝသုန်ရှိဖူးဗျ...စောနကပဲ သူ့အိမ်က ကားနဲ့လာခေါ်သွားပြီ”

“ ဟုတ်လားညီလေး....သူ့အိမ်ပြန်သွားတာလား”

“ မဟုတ်ဖူးထင်တယ်...သားအမေတို့ ပြောတာတော့ မဝသုန်ကိုယျောက်ကျားပေးစားမလို့တဲ့.....သူ့နဲ့ယူမယ့် အကိုကြီးက နေပြည်တော်မှာတာဝန်ကျလို့ အဲ့ဒီ့မှာပဲ မဂ်လာဆောင်မှာတဲ့ဗျ”

“ ဟုတ်လား....ကျေးဇူးပဲကွာ”

“ ဒါနဲ့ အကိုက မဝသုန်နဲ့ အမျိုးတော်တာလား....မဝသုန်ကို ခဏခဏလာကြိုတာတွေ့လို့လေ..ဒါမှမဟုတ်...အကိုက မဝသုန်ရဲ့ ရည်းစားလား”

“ ..................”

ကျွန်တော့်ရင်ထဲဆို့နင့်သွားသည်။ မေးခွန်းထုတ်လာသော ကောင်လေးကို ဘာအဖြေပြန်ပေးရမှန်းမသိတော့...။ ကျွန်တော်ကသူမရဲ့ချစ်သူလား....သူစိမ်းသက်သက်လားပင်...ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပင် မဝေခွဲတက်တော့၊ စပ်စုနေသောကောင်လေးကို ပြုံးရုံသာပြုံးပြခဲ့ပြီး ဆိုင်ကယ်ကို လီဗာအဆုံးထိ တင်စီးကာ အိမ်ကိုပဲ ပြန်ခဲ့လေတော့သည်။

အိမ်ကိုပြန်ရောက်တော့ အမေက ခရီးသွားတာပျော်ခဲ့ရဲ့လားလို့မေးတော့...ကျွန်တော်က ပျော်ခဲ့ပါတယ်အမေလို့သာပြောပြီး ခရီးပန်းခဲ့သည်ဟုအကြောင်းပြကာ အိပ်ယာထဲသို့ဝင်ခဲ့လေသည်၊ အခုတော့အားလုံးတကယ်ပြီးဆုံးသွားလေပြီ...ကျွန်တော်လုပ်နိုင်တာဘာမှမရှိတော့....အရှုံးသမားမဖြစ်ချင်ခဲ့သော်လည်း...နောက်ဆုံးတော့လက်ခံခဲ့ရလေပြီ၊ ကျွန်တော့်မျက်ဝန်းအိမ်က မျက်ရည်များကိုမထိန်းထားနိုင်တော့....မျက်တောင်မခတ်ပဲစိတ်တင်းထားသော်လည်း မျက်ရည်များကအလိုအလျောက်စီးကျလာလေသည်၊ စိတ်ထဲတွင်သူမကို မတွေးမိအောင်ကြိုးစားကြည့်သော်လည်း အမှတ်တရများက တစ်ခုချင်း ခေါင်းထဲပြန်ပေါ်လာလေသည်....ကျွန်တော်မတက်နိုင်တော့...စိတ်ကိုလွှတ်ချပြီး ခေါင်းအုံးပေါ်တွင် ငိုမိခဲ့လေသည်....ဘယ်အချိန်တွင် မောပြီး အိပ်ပျော်သွားသည်ကို မသိခဲ့လေတော့....။

...........................

အခုဆို အိမ်ပြန်ရောက်ခဲ့သည်ပင် တစ်လခန့်ကြာမြင့်ခဲ့လေပြီ။ အချိန်က လူကိုကုစားပေးသည်ဟုဆိုသော်လည်း အခုထက်ထိ သူမနှင့်အတူရှိခဲ့သော အတိတ်တွေထဲမှာပင်ချောင်ပိတ်မိနေစဲ။ အိမ်ကိုတော့ ဘာမှမပြောဖြစ်...လုပ်စရာရှိသောအလုပ်များကိုသာ ကူလုပ်ပေးနေလေသည်၊ သူမကတော့ကျွန်တော့်ဖုန်းကို အခုထိ ဘလော့ထားသည်...ဖုန်းနံပါတ်အသစ်နှင့် တစ်ခါဆက်ကြည့်တုံးကလည်း ကျွန်တော့်အသံကြားတော့ ချက်ချင်းဖုန်းချသွားလေသည်။

တစ်နေ့ကြတော့ Facebook တွင် ဆယ်တန်းတုံးက ဂိုက်ဆရာမ ဟေမန်၏ acc ကိုတွေ့သဖြင့် သူမကို friend request လုပ်ပြီး fri ဖြစ်သောအခါတွင် သူမရဲ့ messenger ကိုသွားပြီး မဝသုန်ရဲ့ သတင်းကိုမေးလေသည်၊ မဟေမာန်က သူသိသမျှပြောအကြောင်းပြောပြလေသည်...မဝသုန်က ဒီနှစ်ထဲဝါတွင်းမရောက်ခင် မဂ်လာဆောင်မည်ဖြစ်ကြောင်း...သူတို့နှစ်ယောက်စေ့စပ်လမ်းကြောင်းပြီးပြီဖြစ်ကြောင်းနှင့် သူမကိုမေ့လိုက်ရန်နားချလေသည်၊ ကျွန်တော်က နောက်ဆုံးတစ်ခေါက်အနေနဲ့ စကားပြောချင်တယ်လို့ မဝသုန်ကိုပြောပေးဖို့တောင်းဆိုလိုက်လေသည်။

နောက်တစ်နေ့ရောက်တော့ ဆရာမဟေမန်က message ပြန်ပို့လေသည်၊ မဝသုန်က ကျွန်တော့်ကိုတွေ့ဖို့ လက်ခံလိုက်ကြောင်းနှင့် တစ်ဘက်ခါတွင် မိတ္ထီလာကန်ရှိရေလယ်ဘုရားတွင် မနက်ခြောက်နာရီခန့်တွက်လာတွေ့ရန် ပြောလေသည်၊ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော့်အိမ်ကို ဟိန်းထက်ဆီသို့အလည်သွားမည်ဟူသောအကြောင်းပြချက်ဖြင့်ပြောပြီး ထွက်ခဲ့လေသည်။

ချိန်းထားတဲ့ရက်ရောက်တော့ ဟိန်းထက်အိမ်ကနေအစောထွက်ကာ သူမနှင့်တွေ့ရန် ရေလယ်ဘုရားဆီသို့ထွက်လာခဲ့လေသည်၊ ဘုရားသို့ရောက်သောအခါသူမ ရောက်မလာသေး...ထို့ကြောင့် ရေလည်ဘုရားဆီသို့သွားသော လျောက်လမ်းတံတားပေါ်တွင် မတ်တပ်ရပ်ပြီး သူမကိုစောင့်နေလေသည်။

လွန်ခဲ့သောနှစ်နှစ်ကျော်ခန့်က သူမရဲ့မွေးနေ့တွင် ပထမဆုံးသူမနှင့်နှစ်ယောက်ထည်း စတွေ့တဲ့နေ့တုံးကလိုပဲ မိတ္ထီလာကန်ကြီးကတော့ လှိုက်းကြက်ခွပ်လေးအနည်းငယ်....လေကလေးတဖြူးဖြူးဖြင့်သာယာနေဆဲ.....ကျွန်တော်နှင့်မဝသုန်နှစ်ယောက်သာ အရင်ကနှင့်မတူပဲပြောင်းလဲသွားကြလေသည်၊ ခဏကြာတော့ တံတားထိပ်ကနေ ကျွန်တော့်ဆီလမ်းလျောက်လာသော မြန်မာဝတ်စုံလေးနှင့် သူမကိုတွေ့လိုက်ရသည်၊ ကျွန်တော့်နားရောက်လာတော့ သူမက ကျွန်တော့်နှင့် မျက်နှာလွဲပြီးတော့ စကားပြောလေသည်။

“ နောက်ဆုံးတစ်ခေါက်အနေနဲ့တွေ့ချင်တယ်ဆိုလို့လာ..ခဲ့တာ..ဘာပြောမလို့လဲ..ပြောလေ”

“ မ..ကျွန်တော်နဲ့လိုက်ခဲ့ပါလား...ကျွန်တော်တို့ ခိုးပြေးရအောင်လေ”

သူမကမဲ့ပြုံးတစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး....

“ မင်းခိုးပြေးမယ်ဆိုလည်း တို့ကမလိုက်နိုင်တော့ဖူး...မင်းသိတဲ့ အတိုင်းတို့မှာ စေ့စပ်ထားတဲ့သူရှိတယ်”

“ ဟာ...လာဗျာ...အဲ့တာတွေကျွန်တော်မသိချင်ဖူး....သွားရအောင်..လာ”

ကျွန်တော်ကသူမလက်ကိုအတင်းဆွဲပြီးခေါ်တော့ သူမကရုန်းကန်ပြီးကျွန်တော့်ကို ရိုက်နှက်ထုလေသည်...သူမက

“ ရဲမာန်...မင်း..လွှတ်နော်..ငါအော်လိုက်မှာနော်”

“ မရဖူးဗျာ...မ.ကသူ့ကိုတကယ်ယူတော့မှာလား..တကယ်ချစ်လို့လား”

“ ချစ်တာမချစ်တာထက်...အခုသူ့ကိုပဲ ယူရတော့မှာ သူနဲ့စေ့စပ်ပြီးပြီ”

“ အဲ့တာဆို...ကျွန်တော်ကရော...ကျွန်တော်ကရော ခင်ဗျားကြီးအတွက်ဘာကောင်လဲဗျ”

ကျွန်တော်ဒေါသကိုမထိန်းထားနိုင်တော့ ရင်ထဲမျိုသိပ်ထားရတာတွေကို သူမရဲ့လက်မောင်းနှစ်ခုကိုလှုပ်ကိုင်ကာအော်မေးလိုက်သည်၊ သူမကဘာမှပြန်မပြော သူမရဲ့ပါးပြင်ပေါ်ကတော့ မျက်ရည်များလှိမ့်ဆင်းလာလေသည်...သူမငိုကြွေးလေပြီ...

မဝသုန်မျက်ရည်ကျတော့ ကျွန်တော့်ရင်ထဲက ဒေါသများကနေဝမ်းနည်းမှုအဖြစ် ပုံစံပြောင်းသွားလေသည်၊ သူမကိုရင်ထဲသို့ဆွဲယူပွေ့ဖက်ထားလိုက်လေသည်...သူမကဖက်ထားတာကနေအတင်းရုန်းထွက်ကာ...

“ ရဲမာန်...အမတို့က မဖြစ်သင့်တော့ဖူးလေ...သိလား...မ.လည်းဒီလို ဖြစ်ချင်ခဲ့တာမဟုတ်ဖူးလေ၊ ငါမင်းကိုချစ်ပါတယ်..ဒါပေမယ့် ဘဝတစ်ခုလုံးနဲ့ မိဘတွေနဲ့တော့ အလဲအလှယ်လုပ်တဲ့အထိတော့ မဟုတ်ဖူး”

“ ဟက်...အဲ့တာဆို..ကျွန်တော့်ကိုအပျော်တွဲခဲ့တာလား”

“ ဒီမှာ...အမမျက်နှာကိုကြည့်မောင်လေး...ဒီမှာ..အပျော်တွဲခဲ့တာ မဟုတ်ဖူးဆိုတာမင်းလည်းသိပါတယ်....မင်းကိုအကုန်အလိုလိုက်ခဲ့တာပဲ...မင်းကိုချစ်လို့ပဲ အိပ်ရာပေါ်ကကိစ္စတောင် ငါ့ဘက်ကအလျော့ပေးပြီး လိုက်လျောခဲ့တာပဲကွာ”

“ အဲ့တာဆို ဒီအတိုင်းလက်လွှတ်ရတော့မှာလား..ပြောလေ”

“ ဟုတ်တယ်...ဒီအတိုင်းပဲငါ့ကိုမေ့လိုက်တော့...မင်းအသက်ငယ်ပါသေးတယ်..ငါ့ထက်မင်းအပေါ်ကောင်းပေးနိုင်မယ့်တစ်ယောက်ရှိဦးမှာပါ”

“ မသိတော့ဖူးဗျာ...လွှတ်...ကျွန်တော့်လက်ကိုလွှတ်”

“ ငါတောင်းပန်ပါတယ်..ရဲမာန်ရယ်...အခုလိုနောက်ဆုံးတစ်ကြိမ်တွေ့တဲ့အခါလေးကို ဒီလိုစကားများပြီးတော့..အဆုံးသတ်ချင်တာလား”

“ .........”

ကျွန်တော်ဘာမှမပြောထွက်တော့...ရင်ထဲမှာ ခံပြင်းခြင်း...သိမ်ငယ်ခြင်း...ဝမ်းနည်းချင်းတို့ကို တစ်လှည့်စီခံစားနေရသည်၊ သူမကလည်း ကျွန်တော့်ရှေ့တွင် တရှုံ့ရှုံ့ငိုကြွေးနေလေသည်၊ ကျွန်တော်က..

“ အဲ့တာဆိုနောက်လထဲပေါ့.....မဂ်လာဆောင်ပွဲက”

လို့ မေးတော့ သူမက ခေါင်းငြိမ့်ပြလေသည်၊ ကျွန်တော်ကပင်ဆက်၍..

“ ကျွန်တော်နောက်ဆုံးအကြိမ်မေးမယ်... မ.တကယ်ပဲကျွန်တော့်ကိုထားခဲ့တော့မှာလား”

“ .......”

“ အဲ့တာဆိုလည်းပြီးတာပဲဗျာ....ပျော်ရွင်ပါစေပေါ့...ဟက်ဟက်..ပြန်တော့လေ...အိမ်ကစိတ်ပူပြီးလာခေါ်နေဦးမယ်”

“ အမတကယ်...တောင်းပန်ပါတယ်..ရဲမာန်ရာ”

“ ရပါပြီ...မလည်း မငိုပါနဲ့တော့....မ.ဖြစ်စေချင်တဲ့အတိုင်းဖြစ်စေရမယ်ဗျာ..ဟုတ်ပြီလား”

“ .................”

“ ………………..”

နှစ်ယောက်လုံး ငါးမိနစ်လောက်ငြိမ်သက်သွားပြီး ဘယ်သူမှစကားမပြောပဲ ငြိမ်သက်နေကြသည်၊ သူမကပင်စ၍ ငြိမ်သက်မှုကိုဖြိုခွင်းလိုက်လေသည်....

“ ရော...မင်းရဲ့လက်စွပ်..ငါနဲ့မထိုက်တန်ပါဖူး”

ဟုပြောပြီး လက်ဆောင်ပေးခဲ့သောလက်စွပ်လေးကို ကျွန်တော့လက်ထဲသို့ထိုးထည့်ပေးလေသည်၊ ကျွန်တော်က ပြောစရာစကားများပင်မရှိတော့...သူမကိုပဲငေးကြည့်နေမိသည်၊ မဝသုန်က..

“ ပြန်တော့မယ်နော်.....ရဲမာန်...ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်နော်...ငါသွားပြီ”

“ အင်း....အမရောပဲ”

နောက်ဆုံးတော့ မဝသုန်က ကျွန်တော့်အားကျောခိုင်းပြီး ပြန်လှည့်ထွက်သွားလေသည်။ သူမရဲ့နောက်ကျောကိုငေးကြည့်ရင်းကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်၊ ဒီနေရာမှာဆက်မနေချင်တော့သဖြင့် လမ်းလျောက်ထွက်ခဲ့လေသည်။ ကျွန်တော်လှမ်းနေသောခြေလှမ်းတစ်လှမ်းစီချင်းက ကျွန်တော့်ရဲ့နှလုံးသားပေါ်တက်နင်းချေနေသကဲ့သို့ ခံစားရသည်။

သူမအားနောက်ထပ်ပြန်တွေ့ရတော့မည်မဟုတ်ဖူးဆိုသည့် အတွေးကြောင့် ရင်ဘတ်ထဲ ဗလောင်ဆူနေသည်....မျက်ရည်ကိုထိန်းကာ လည်ချောင်းမှတံတွေးကို အကြိမ်ကြိမ်မျိုချမိလေသည်။

သူမရဲ့အပြုံးလေးတွေကို ကျွန်တော်မပိုင်ဆိုင်ရပဲနဲ့ တစ်ပါးသူလက်ထဲရောက်သွားပြီ ဟု တွေးမိသောအခါ နာကျည်းရသည်၊ ချစ်လျက်နှင့် ခွဲခွာရခြင်းက...ကမ္ဘာပေါ်မှာ အဆိုးဆုံးခံစားရခြင်းတစ်မျိုးဖြစ်ကြောင်း နားလည်သိရှိသွားလေသည်၊ ရှေ့လျောက် ကျွန်တော့်ကမ္ဘာထဲတွင် သူမ ရှိနိုင်တော့မည်မဟုတ်တော့။

မိတ္ထီလာကန်ဘောင်တွင် တစ်ယောက်ထည်းငုတ်တုတ်ထိုင်ကာ ဘာအကြောင်းအရင်းမှမပါပဲနဲ့ ကန်ရေပြင်ကိုငေးကြည့်နေမိသည်၊ ယျောက်ကျားတန်မဲ့ မျက်ရည်များကလည်း ထွက်ကျလာလေသည်။ မိတ္ထီလာကန်တွင် သူမနှင့်အမှတ်တရများစွာရှိခဲ့ဖူးလေသည်၊ ဒီနေရာတွင်ပဲ သူမဆီက ချစ်ပါသည်ဆိုသောအဖြေကိုရရှိခဲ့သည်..။ ဒီနေရာတွင်ပဲ သူမနှင့် ရက်ပေါင်းများစွာပျော်ရွှင်ခဲ့ဖူးသည်....အခု ဒီနေရာတွင်ပဲ.။ သူမက ဘဝအတွက်ဟုအကြောင်းပြပြီး ကျွန်တော့်ကိုထားခဲ့ပြန်လေသည်၊ သေချာတာတစ်ခုကတော့ ဒီမိတ္ထီလာကန်ကို ကျွန်တော်နောက်တစ်ခေါက်ပြန်လာဖြစ်မည်မထင်တော့..။

ငြိမ်သက်နေသောရေပြင်ထဲကို ........ငွေရောက်လက်စွပ်လေးတစ်ကွင်း....အရှိန်နှင့်ကျလာလေသည်...

“ ပလုံ....”

ငွေရောင်လက်စွပ်ကျသွားသော နေရာတွင် လှိုင်းကြက်ခွပ်..အဝိုင်းလေးအနည်းငယ် လှုတ်ခပ်သွားလေသည်.....။ နောက်တော့ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ကန်ရေပြင်ဟာ နဂိုအတိုင်း ပြန်လည်တည်ငြိမ်သွားလေတော့သည်။


........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

 ပြီးပါပြီ။



ကျွန်တော့် ဂိုက်ဆရာမလေး အပိုင်း ( ၆ )

ကျွန်တော့် ဂိုက်ဆရာမလေး အပိုင်း ( ၆ )

ရေးသားသူ - ၂၄ မျက်နှာ

(Romance, Soft core)

ကဲကွာ...ဒီလောက်တောင်ရှိလှတာ အပေါ်မရတော့ အောက်ဆင်းတာပေါ့ ဟု ဦးနှောက်က တွေးမိကာစရှိသေးတယ်။ ကျွန်တော့် ညာဘက်လက်က..ဝမ်းဗိုက်ပြင်ကနေ အောက်ကိုဆင်းကာ သူမရဲ့ ခေါင်းလောင်း ဘောင်းဘီနှင့်ပင်တီအောက်သို့ တန်းရောက်သွားလေသည်၊ ဟိုက်....ကြမ်းပြီးရှတတ အဖုတ်မွှေးများနှင့်အဖုတ်တစ်ခုလုံးကိုအုပ်ကိုင်မိလိုက်ကာမှ ကျွန်တော်ထိတ်လန့်မိသွားလေသည်၊ အစကဒီအထိခရီးဆက်ရန်မရှိ။ ဘော်လီအောက်က ချိုဗူးကြီးနှစ်လုံးကိုသာကိုင်လိုသည်အထိသာ ရှိခဲ့သည်၊ သို့သော် ဘော်လီကအပေါ်ကို မ တင်၍ မရတာကတစ်ကြောင်း...သူမပြုံးစိစိမျက်နှာပေးကို အူယားမိသွားတာက တစ်ကြောင်းမို့ အောက်ဆင်းမည်ဟု ကြံရွယ်မိစဉ်ပင်...အဖုတ်ကိုင်ခြင်းအနုပညာဝမ်းစာပြည့်ဝနေသော လူပျိုလက်တစ်စုံက အရင်ရောက်ရှိနေလေပြီ။

ဒီတစ်ခေါက်တော့ မဝသုန်က အိပ်ချင်ယောင်မဆောင်နိုင်တော့...အဖုတ်ကိုအုပ်ကိုင်ထားသောကျွန်တော့်လက်ကောက်ဝတ်ကို..သူမလက်ကလာဆုပ်ကိုင်လေသည်...သဘောကမလုပ်နဲ့ပေါ့၊ သူမရဲ့အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကလည်း ကျွန်တော်မကိုင်ခင်ကတည်းက အနမ်းတွေရယ်...ရင်သားကိုဆုပ်ကိုင်ပေးမှုတွေကြောင့် အရည်ကြည်လေးတွေစိမ့်နေလေပြီ၊ ဘယ်လောက်ပဲမာနကြီးပါတယ်...ဣန္ဒြေရှိပါတယ်ပြောပြော..သူမလည်း အသွေးအသားနဲ့လူသားတစ်ယောက်ပါလားလို့...မှတ်ချက်ချလိုက်လေသည်၊ သူမကတော့ရှက်နေသည်ထင့် မျက်လုံးကိုမဖွင့်ပဲ ကျွန်တော့်လက်ကောက်ဝတ်ကိုသာအတင်းအကျပ် ဆုပ်ကိုင်ကာတားဆီးနေလေသည်။

အမှန်တိုင်းပြောကလျင်...အစကအကြံအစည်မရှိခဲ့သော်လည်း....လက်ထဲအုပ်ထားပြီးသော...မဝသုန်ရဲ့ပိပိလေးကို လွှတ်ပေးရန်ဆန္ဒမရှိတော့....သားကောင်ကိုခုန်အုပ်ပြီး လည်ဂုတ်ကိုခဲထားသော ကျားတစ်ကောင်လို..အလွတ်ပေးတော့မည်မဟုတ်၊ သူမတားသည့်ကြားမှပင်...အဖုတ်ရဲ့အပြင်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ဝိုက်ပြီးပွတ်ပေးလိုက်လေသည်၊ သူမကတုန်တက်သွားကာ သူမမျက်နှာလေးက ကျွန်တော့်ဘက်လှည့်လာကာ...စကားပြောရန်နှုတ်ခမ်းလေးလှုတ်လိုက်ကာရှိသေး....ကျွန်တော်ကစကားအပြောမခံပဲ နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကို ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲစုပ်ယူပြီးနမ်းလိုက်လေသည်၊ သူမကရုန်းသော်လည်း ဘယ်ဘက်လက်ကိုထုတ်ကာ...သူမပုခုံးကိုဖက်၍ ထိန်းထားလိုက်သည်။

အချိန်တစ်ခုကြာတော့သူမ မရုန်းတော့...ကျွန်တော့်အနမ်းတွေနောက် တကောက်ကောက်လိုက်လာလေသည်၊ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နမ်းလိုက်...လျာနှစ်ခုကစားပြီး သူ့ဘက်ကိုယ့်ဘက်အလည်လာလိုက်နှင့်၊ ကျွန်တော့်လက်ကလည်း အဖုတ်မြှောင်းကြားထဲရှိ အက်ကွဲကြောင်းလေးထဲကို ဝင်ရုံလေးထည့်လိုက်ပြီး....အပေါ်အောက်ပွတ်ဆွဲပေးရင်း သူမရဲ့ G-sport လေးကိုခလုတ်တိုက်ပေးလေသည်၊ အရှိန်ရလာသောအခါ စောက်စိနားလေးတစ်ဝိုက် ဝလုံးရေးဆွဲပေးလိုက်ရာ...အရည်များဒလဟောဆင်းလာလေသည်။

အနမ်းစစ်ပွဲတွင်လည်း ကျွန်တော်က..အစက တိုက်စစ်ကစားခဲ့သော်လည်း အဖုတ်လေးကိုနှိုက်၍စွပေးလိုက်သောအခါတွင် သူမက တိုက်စစ်..ကျွန်တော်ကခံစစ်ပြန်ဖြစ်သွားလေသည်၊ သူမ...အထွဋ်အထိပ်ရောက်ခါနီးလာတော့ နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းနေသည်ကိုရပ်လိုက်ပြီး သူမရဲ့လည်ဂုတ်ကိုပြန်ခဲလိုက်လေသည်၊ သူမကတော့ နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်၍ အသံရှူသံပြင်းပြင်းဖြင့် သူမခန္တာကိုယ်မှ ကာမအင်ဂျင်စက်လေးနှိုးလာကြောင်း အချက်ပြလေသည်၊ သူမရဲ့ နှလုံးခုန်သံမြန်လာသည်ကိုလည်း အတိုင်းသားကြားနေရသည်၊ ကျွန်တော့်လက်ကောက်ဝတ်ကို ကိုင်ထားသောလက်က တဖြည်းဖြည်းအားပိုသုံးကာညှစ်လာသဖြင့် ပြီးချင်နေပြီဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်လေသည်၊ ထို့ကြောင့် အဖုတ်လေးကိုအစုန်အဆန်ကိုင်ပြီး အစိလေးကိုပွတ်ချေပေးလိုက်ရာ သူမ၏ကာမအင်ဂျင်စက်က...မြင်းကောင်ရေအားအမြင့်ဆုံးထိရောက်ရှိသွားလေသည်။

“ အင်းးးးးးး”

ကားပေါ်မှာလူတွေပါ၍ အစကအံကြိတ်နေသော်လည်း ပြီးမြောက်သွားသည့်အခါတွက်မူ ဒီကိစ္စကိုအတွေ့အကြုံမရှိသော...အရိုင်းမလေး မဝသုန်က...အောင့်ထားသည့်ကြားကပင်ထွက်လာလေသည်၊ ကားတစ်စီးလုံးကခရီးသည်များအိပ်မောကျနေသဖြင့်သာ ဘယ်သူမှမရိပ်မိလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်၊ ပြီးသွားသောအခါကျွန်တော့်ကိုရီဝေသော မျက်လုံးဝိုင်းလေးများနှင့်ကြည့်လေသည်၊ ကျွန်တော်ကစိတ်များဆိုးသွားပြီလားဟု တွေးပူနေစဉ်မှာပင် သူမကကျွန်တော့်ဖက်သို့လှည့်ကာ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲသို့ခေါင်းလေးတိုးဝင်လာလေသည်။

ကျွန်တော့်လက်က သူမဘောင်းဘီထဲကနေပြန်မထုတ်ရသေး....သူမရဲ့ပင်တီရော..ကျွန်တော့်ရဲ့လက်ချောင်းတွေကောသူမရဲ့အချစ်ရည်များဖြင့် ရွဲနေလေသည်၊ ကျွန်တော့်လက်က သူမအဖုတ်ကိုနောက်တစ်ခါအုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ထပ်ဆွပေးလေသည်၊ ဒိတစ်ခါတော့ အရသာသိသွားသော ချစ်ရသူနေကြာပန်းလေးက မရုန်းတော့ပဲ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲတွင်အငြိမ်လေး ဇိမ်ယူနေလေတော့သည်၊ ကျွန်တော်က လက်သန်းလေးကို အမြှောင်းကြားလေးထဲကနေ အဖုတ်အတွင်းသားထဲသို့ဖြည်းဖြည်းခြင်းစမ်းထိုးကြည့်လိုက်သည်၊ အရည်များနှင့်ရွဲနေသဖြင့် လက်သန်းက တထစ်ထစ်ဖြင့် နစ်ဝင်သွားလေသည်၊ သူမက..

“ မောင်.. ဖြေးဖြေးလုပ်...အောင့်တယ်”ဟုပြောက ကျွန်တော့်ဗိုက်ခေါက်ကိုလိမ်ဆွဲလေသည်၊ ကျွန်တော်လည်း တော်တော်အီသွားလေသည်၊ ကျွန်တော်က

“ ခဏလေးပဲအောင့်တာ.. မနာစေရဖူးနော်....မ”

ဟုပြောကာ ရင်ခွင်ထဲရောက်နေသော သူမနဖူးလေးကိုနမ်းပေးရင်း လက်ချောင်းလေးကို အဖုတ်ထဲကနေအထုတ်အသွင်း ပြုလုပ်ပေးနေလိုက်သည်၊ အရှိန်တက်လာတဲ့အခါ..အစိလေးကိုလည်းပြန်လည်ပွတ်လိုက်....လက်သန်းလေးနှင့်ဆွပေးလိုက်နှင့် ပြုစုပေးလိုက်သည်၊ သိပ်မကြာလိုက်...မဝသုန်တစ်ယောက် ပြီးခါနီးတော့ အချစ်စိတ်များပြန်လည်မွှန်ထူလာကာ....သူမကိုသိုင်းဖက်ထားသော ကျွန်တော့်ဘယ်ဘက်ကို ကုန်းကိုက်လိုက်လေသည်၊ ကိုက်လိုက်သည်မှာအားပြင်း၍ ကျွန်တော်ကယောင်ပြီး "အား”လို့အော်မလိုဖြစ်သွားသေးသည်၊ မနည်းအောင့်ခံလိုက်ရသည်၊ သူမနောက်တစ်ခါ ကာမအထွဋ်အထိပ်ရောက်သွားကြောင်း....ကျွန်တော့်လက်သန်းကိုအဖုတ်အတွင်းနံရံများက ဆွဲညှစ်ပြီး အရည်နွေးနွေးလေးများက သက်သေထူလေသည်၊ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲရောက်နေသော သူမခန္တာကိုယ်လေးက ဓာတ်လိုက်သလို ၁၁စက္ကန့်လောက်တုန်သွားလေသည်၊ သူမဂိတ်ဆုံးရောက်သည်မှာသေချာသွားသည့်အခါမှပင် ဘောင်းဘီထဲမှလက်ကိုအသာထုတ်လိုက်လေသည်၊ သူမက..

“ မောင်....မ.ရဲ့အိတ်ကပ်ထဲမှာတစ်ရှူးရှိတယ်..လက်တွေသုတ်လိုက်ဦး..မောင်ညစ်ပတ်ကုန်ပြီ”

“ မ.ကိုအရင်သုတ်ပေးမယ်..ငြိမ်ငြိမ်လေးနေ.......”

“ ရပြီ..မ..ကျွန်တော့်လက်သုတ်လိုက်ဦးမယ်.စက္ကူ.အသစ်ထုတ်ပေးဦး”

“ ရော့...လူဆိုးလေး”

ကျွန်တော်လက်သုတ်နေစဉ်အတွင်း သူမက ဘာစိတ်ကူးပေါက်သည်မသိ၊ ကျွန်တော့်ပါးအား ရွတ်ကနဲ အနမ်းပေးလိုက်လေသည်။

ဆရာမလေးကတော့ နှစ်ကြောင်းပြီးသွားတော့ မောသွားတော့...ကျွန်တော့်ကိုမှီပြီး နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်သွားလေတော့သည်၊ ကျွန်တော်ကတော့ ဂျင်းဘောင်းဘီအောက်က ထိုးထိုးထောင်ထောင် အငယ်ကောင်ကြောင့်နေရခက်နေလေသည်....စောနတုံးကရေသောက်ထားတာရော...လိမ္မော်သီးတွေစားထားတာကော....ဟိုကိုင်ဒီကိုင် နို့မလိုင်လုပ်တုံးကအထိအတွေ့ကြောင့်ရောကြောင့် အစွမ်းကုန်ထောင်မတ်နေလေသည်။

ပြသနာက ကားပေါ်မှာဖြစ်၍ ဘာမှလုပ်မရချေ...ဂျင်းဘောင်းဘီအောက်ရှူးဝတ်လာတာ...မဝသုန်ပြောသလို သက်တောင့်သက်သာမရှိမှန်း...အခုတော့သဘောပေါက်သွားလေသည်၊ အောက်ခံဘောင်းဘီထဲတွင် အငယ်ကောင်ကရုတ်တရပ်ထကြွတော့ ဘောမွှေးညပ်ပြီး နာနေသောကြောင့်....ဖင်ကိုအသာကြွကာ...ဘောင်းဘီထဲလက်ကိုအတင်းထည့်ပြီး မနာအောင်ရှင်းကာ အငယ်ကောင်ကိုနေရာတာကြပြန်ထားလိုက်ရသည်။

မဝသုန်ကတော့ အိပ်ပျော်နေလိုက်တာ...တုတ်တုတ်မျှမလှုပ်ချေ....ကျွန်တော်ကတော့ ဆီးအောင့်လီးတောင့်နေတာကြောင့်....အိပ်လို့ကောင်းကောင်းမပျော်ပဲနိုးတစ်ဝက် ငိုက်တစ်ဝက်ဖြစ်နေလေသည်၊ ခဏကြာတော့ ယဉ်ရပ်နားစခန်းတစ်ခုရောက်တော့ ညစာစားရန်ကားရပ်ပေးလေသည်၊ ကျွန်တော်က

“ မ..ကားနားတဲ့နေရာရောက်ပြီ...ထတော့”ဟု နှိုးလိုက်လေသည်။

“ ဟင်...အင်း...ရောက်ပြီလား...အင်း....အိပ်ပျော်သွားတာ...မောင်..အပေါ်တန်းက မရဲ့ လွယ်အိတ်လေးယူပေးပါလား”

“ ပိုက်ဆံအဲ့ထဲထည့်ထားလို့လား”

“ မဟုတ်ပါဖူး...ရှင်လက်ကမြင်းလို့ အောက်ခံစိုသွားလို့ လဲမလို့ပါရှင့်”

ကျွန်တော်လည်း ဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ သူမရဲ့ လွယ်အိတ်ကို ယူပေးလိုက်သည်၊ ပြီးနောက်နှစ်ယောက်သားကားပေါ်ကနေဆင်းခဲ့ကြလေသည်၊ သန့်စင်ခန်းနားရောက်တော့ မဝသုန်က..

“ မ..အရင်သွားလိုက်မယ်...ရော့...အိတ်လေးကိုင်ထားပေးဦး...ခဏစောင့်နော်”

“ အင်းအင်း”

ခဏကြာတော့ မဝသုန် အမျိုးသမီးသန့်စင်ခန်းဘက်ကနေ လွယ်အိတ်ကိုဆွဲပြီးထွက်လာလေသည်၊ သူမက

“ ရပြီ..အိတ်ပြန်ပေးတော့...မောင့်ကိုရောစောင့်ရအုံးမလား”ဟုမေးရာ ကျွန်တော်က.

“ ရတယ်...မစောင့်နဲ့တော့ ထမင်းဆီစမ်းနဲ့ကြက်ဥနဲ့မှာပေးထားလိုက်...ကားကနာရီဝက်ပဲရပ်တာ...မ..ကောဘာစားအုံးမှာလဲ”

“ ရတယ်...မင်းဖို့ပဲမှာထားပေးနှင့်မယ်..မ.တော့ဗိုက်သိပ်မစာလို့ ပါလာတဲ့ ပဲပေါင်မုန့်ပဲကားပေါ်ရောက်မှစားလိုက်တော့မယ်”

“ ဟုတ်ပြီ...အဲ့တာဆိုမှာထားပေးဦး”

အိမ်သာထဲရောက်တော့ ဆီးအရင်လျော့ကာ မိန်းမကိုယ်အထိအတွေ့ကို အမြည်းကျွေးပြီးမစားရသဖြင့် စိတ်ဆိုးနေသော ညီတော်မောင်ကို ဂွင်းတစ်ကြောင်းအမြန်ပြေးပြီး ချော့လိုက်ရသည်၊ အောင့်ထားသော သုတ်ရည်များသည် အရှိန်အပြည့်နှင့်ထွက်လာပြီး အိမ်သာနံရံကိုဖတ်ကနည်း သွားပန်းမိလေသည်၊ ပြီးကာမှအိမ်သာနံရံကို ဖိနပ်ဖြင့်ပွတ်ပြီး လက်စဖျောက်လိုက်သည်၊ အိမ်သာကအထွက် လက်ပြန်ဆေးပြီး ကာမှ မဝသုန်ဦးထားသော ထိုင်ခုံသို့သွားကာ ထမင်းကိုအမြန်လွေးပြီး ကားပေါ်ပြန်တက်ခဲ့ကြလေသည်။

ဒီတစ်ခေါက်တော့ ဗိုက်လည်းပြည့်...ညီလေးလည်း စိတ်ဆိုးပြေသွားပြီဖြစ်၍ တဖြည်းဖြည်းအိပ်ချင်လာလေသည်၊ မဝသုန်ကစောနကအိပ်ထားတော့ သူကလန်းနေကာ ဖုန်းထဲကသီချင်းများကို နားကြပ်တပ်ပြီးနားထောင်နေလေသည်၊ ကျွန်တော်ကသူမဘက်ကိုမှီပြီး စိတ်လျော့ကာအိပ်လိုက်လေတော့သည်။

“ မောင်....မောင်...ရဲမာန်...ထတော့...ရောက်ပြီ”

“ ဟင်...ဘယ်ရောက်တာတုံး...စောနကမှ ထမင်းစားရပ်ထားတာကို..ထပ်ရပ်တာလား”

“ ဘယ်ကသာ..ကလောကိုရောက်ပြီ...ဘေးဘီလေးလည်း မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ပါဦးမောင်ရဲ့...ထတော့”

“ အင်း...ဟုတ်သားပဲ..မိုးတောင်လင်းနေပြီ..ဘယ်နှစ်နာရီရှိနေပြီလဲ..မ”

“ ခြောက်နာရီနဲ့ ဆယ့်ငါးမိနစ်....ကဲပါ..ရော့ စနိုးတာဝါ...မျက်နှာသုတ်လိုက်ဦး ငါ့နှယ်...ကလေးထိန်းရတာကြနေတာပဲ”

“ ကျွန်တော်က ကလေးပဲဟာကို..မကလည်း”

“ အဲ့ကလေးကိုပဲ ဒီကကြောက်နေရတာ....ကားပေါ်ကမဆင်းခင် ပစ္စည်းတွေ အရင်စစ်အုံးနော်.မောင်”

မိမိတို့ပါလာသော ခရီးဆောင်အိတ်များကို ယူပြီးတော့ နှစ်ယောက်သားကားပေါ်က ဆင်းခဲ့ကြသည်၊ အောက်ရောက်တာနှင့်တစ်ပြိုင်နက် မြန်မာနိုင်ငံကထုံးစံအတိုင်း ဆိုင်ကယ် ကယ်ရီသမားများက ခရီးသည်များကို သူ့ထက်ငါတစ်ပြိုင်နက်လုကြလေသည်၊ကျွန်တော်က မဝသုန်အား

“ မ..ကယ်ရီငှားလိုက်ရမလားလို့မေးတော့”

မဝသုန်က ကျွန်တော့်လက်ကိုဆွဲကာ..

“ လာ..မောင်...မနက်စာအရင်စားရအောင်..ပြီးမှကယ်ရီငှားပြီးတော့ ဟိုတယ်ကိုသွားမယ်..ဒါမျိုးအတင်းဆွဲတဲ့ ကယ်ရီသမားတွေက ဈေးပိုတောင်းတတ်တယ်”

“ အင်း...ပြီးတာပဲလေ”

ထို့နောက် အနီးအနားရှိသော ရှမ်းခေါက်ဆွဲဆိုင်တစ်ဆိုင်တွင် မနက်စာ ဝင်စားကြသည်၊ မဝသုန်က စားပြီးတော့ ဆိုင်ရှင်အဒေါ်ကြီးကို ကယ်ရီငှားချင်လို့....အဒေါ်...ဈေးတန်တဲ့ ကယ်ရီသမားကိုသိလားလို့မေးတော့... ဆိုင်ရှင်အဒေါ်ကြီးက သူ့အမျိုးသားက သုံးဘီးမောင်းတယ်...ဈေးကိုအဆင်ပြေအောင်ညှိပေးမယ်လို့ ပြောလေသည်၊ ထိုအချိန်တွင် အနောက်အခန်းထဲက သူ့အမျိုးသားဖြစ်ဟန်တူသောပအိုဝ့်အမျိုးသား ဦးလေးကြီးထွက်လာလေသည်၊ ဦးလေးကြီးက..

“ တူမကြီးတို့က ဘယ်သွားကြမလို့လဲ”ဟုမေးရာ မဝသုန်က သူ့ဖုန်းထဲက note ကိုကြည့်ကာ

“ ၇ ရက်ကွက်...စိတ္တသုခလမ်းထဲက...sky motel အဲ့ဒီ့ကိုသွားမလို့ ဘယ်လောက်ပေးရမလဲ”

“ ဦးလေးလည်းအဲ့ဖက်ကို ပစ္စည်းသွားတိုက်စရာရှိလို့ လမ်းကြုံတာနဲ့အတော်ပဲ..နှစ်ယောက်ကို.သုံးထောင်ပဲပေး...အဆင်ပြေတယ်မလား”

“ ရတယ်..ဦးကြီး...အဲ့ဒိလောက်ဆိုအဆင်ပြေတယ်...အပြင်က ဆိုင်ကယ်ကယ်ရီသမားတွေက နှစ်ယောက်ကို ၅ထောင်လောက်တောင်းချင်နေတာ”

“ အဲ့တာဆို..ငါးမိနစ်လောက်စောင့် သုံးဘီးသွားထုတ်လိုက်ဦးမယ် တူမကြီးတို့ခဏစောင့်ဦးနော်”

“ ရတယ်ဦးလေး..ဖြည်းဖြည်း”

ဦးလေးကြီး၏ သုံးဘီးကို..မိနစ်၂၀လောက်စီးကာ မဝသုန်ပြောသော ဟိုတယ်သို့ရောက်လာခဲ့ကြလေသည်၊ ဧည့်ကြိုကောင်တာသို့အရောက်တွင် မဝသုန်က ဝန်ထမ်းမလေးအား

“ ဟိုတစ်နေ့က ဖုန်းဆက်ပြီး booking လုပ်ထားပြီးပါပြီ”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်....ဘယ်သူ့နံမည်နဲ့လည်း”

“ ဝသုန်ဖူး....ဗုဒ္ဓဟူးနေ့က ဖုန်းဆက်ထားတာ”

"ဟုတ်ကဲ့ပါ...ခဏနော်....မဝသုန်..မဝသုန်ဖူး...တွေ့ပြီ...double room (standard) အခန်းကို လေးရက်စာနော်....ဟုတ်...၈သောင်းကြပါတယ်”

“ အင်း..ခဏနော်..ညီမ...ရော... check in ဝင်လို့ရပြီလားညီမ ခရီးပန်းလာလို့”

“ အော်..ဟုတ်..ခဏစောင့်နော်..ညီမ တစ်ချက်လောက် check ပေးမယ်...အမတို့ နှစ်ယောက် ထိုင်စောင့်ပေးပါဦး”

ဧည့်ကြိုကောင်တာ..ရှိဆိုဖာပေါ်တွင် နှစ်ယောက်သား အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် ထိုင်စောင့်နေကြလေသည်၊ ခဏကြာတော့ ဝန်ထမ်းကောင်မလေးပြန်လာကာ

“ ရပြီနော်..အမတို့...အခန်းနံပါတ်က B12 ပါ....ညီမလိုက်ပို့ပေးပါ့မယ်”

အခန်းထဲရောက်တော့ ဝန်ထမ်းမလေးက လိုအပ်တာတွေကိုပြောပြပြီးတော့ ပြန်ထွက်သွားလေသည်၊ မဝသုန်က

“ ကဲ..မ..အရင်..မျက်နှာသစ်ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်...မောင်..ခဏစောင့်”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ”

“ အင်း ကုတင်ကနှစ်လုံးရှိတာ ကြိုက်တယ့်ကုတင်ယူလိုက်”

“ ကုတင်ပူးပြီးအိပ်ရအောင်လေ...ကျွန်တော်ကတစ်ယောက်ထည်းအိပ်ရမှာကြောက်တယ် သိလား..မ”

“ ကောင်လေး လူလည်မကြနဲ့ တစ်ယောက်ကို တစ်ကုတင်စီပဲ...နယ်ကျော်ဖို့မစဉ်းစားနဲ့”

“ ဟုတ်ပါပြီဗျာ...ကဲ...မ..လုပ်စရာရှိတာလုပ်တော့ ကျွန်တော်တော့ ကုတင်ပေါ်ပြန်မှိန်းလိုက်ဦးမယ်”

အိပ်ရာပေါ်ကိုတက်အိပ်လိုက်တာ...တော်တော်ကြာသွားလေသည်၊ မဝသုန်က ကျွန်တော့ပုခုံးကိုလှုပ်နိုးကာ

“ မောင်ရေ...ထတော့...ညမှဆက်အိပ်တော့ မ..တို့ ပင်းတယကိုသွားရအောင်....ထ..ထ...မြန်မြန်ရေသွားချိုး”

“ အင်း...အင်း..ထပြီမရေ...ပင်းတယဘာနဲ့သွားမှာလဲ...ဒီကနေလှမ်းသေးတယ်ဆို”

“ ဟိုတယ်က ဆိုင်ကယ်ငှားပေးတယ်....မ.စောနကအောက်ဆင်းပြီးငှားပြီးသွားပြီ....ဆိုင်ကယ်စီးရင်းလေကောင်းလေသန့်ရှူပြီးသွားကြတာပေါ့...ကဲ..မောင်ပဲ မြန်မြန်လုပ်တော့”

ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော်က ရေချိုးခန်းထဲသို့ ခပ်သုတ်သုတ်ဝင်ပြီး ရေကိုအလျင်အမြန်ချိုးလိုက်လေသည်၊ အိပ်ရေးလည်းအနည်းငယ်ဝ....ရေလည်းချိုးလိုက်သဖြင့် ညင်းသိုးသိုးဖြစ်နေသည်များပျောက်သွားကာ...လန်းဆန်းသွားလေသည်၊ အဝတ်အစားလဲ ပြီးသကာလ ဆိုင်ကယ်သော့ကိုယူကာ နှစ်ယောက်သားဟိုတယ်မှထွက်ခွာခဲ့လေသည်၊ ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ခါနီးတွင် ကျွန်တော်က မဝသုန်အား...

“ မ..ဘာဖြစ်လို့ မြန်မာဝတ်စုံဝမ်းဆက်ကြီးဝတ်လာပြန်တာလဲ...အပျော်ခရီးထွက်လာတာကို..ဆိုင်ကယ်ကနည်းနည်းကြာကြာစီးရမှာ...ဘေးတစောင်းထိုင်ရင်ပိုညောင်းမှာပေါ့”

“ ပင်းတယက...ရွှေဥမင်လှိုင်ဂူထဲမှာ ဘုရားတွေရှိတယ်လေ...ဘောင်းဘီဖင်ကြပ်ဝတ်လာလို့ ဘယ်ကောင်းပါ့မလဲ....နောက်နေ့ ကလောမြို့ထဲကိုအေးဆေးလည်မှပေါ့ပေါ့ပါးပါးဝတ်တော့မယ်”

“ အဲ့တာဆိုစထွက်ပြီနော်...ရယ်ဒီ...ဝမ်း..တူး..သရီး...ဘွန်း..ဘွန်း.....”

“ ဖြည်းဖြည်းပဲမောင်းပါ...မောင်ရဲ့....သိပ်မဝေးပါဖူး...နေ့ချင်းပြန်အေးဆေး သွားလို့ရပါတယ်...ရှူခင်းလေးတွေလည်းကြည့်ကြတာပေါ့”

ကလောမြို့ကနေ..ပင်းတယကိုသွားတဲ့လမ်းတစ်လျောက်....လိမ္မော်စိုက်ခင်း....ပန်းနှမ်းစိုက်ခင်းများကို တွေ့ရလေသည်၊ လတ်ဆတ်သော လေနုအေးလေးတွေကလည်း ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကနေ မောင်းနှင်နေခိုက် မျက်နှာကိုဖြတ်တိုက်သွားကြလေသည်၊ အနောက်က ကျွန်တော့်ရဲ့ချစ်သူကလည်း ကျွန်တော့်ခါးကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ကာ နောက်ကျောကို ခေါင်းလေးမှီ၍ ရှု့ခင်းများကိုကြည့်ကာလိုက်လာလေသည်၊ အဝါရောင်အပွင့်များဖြင့် လှနေသော ပန်းနှမ်းခင်းများကိုတွေ့တော့ ကျွန်တော့်ကိုဆိုင်ကယ်ခဏရပ်ခိုင်းပြီး ပန်းနှမ်းခင်းထဲတွင် ဓာတ်ဖမ်းကြသေးသည်၊ သူမကိုရိုက်ပေးရတာတော့အများဆုံးပေါ့ဗျာ။

ပင်းတယမြို့ရောက်တော့ နေ့လည်ခင်းဘက်ရောက်ရှိသွားပြီဖြစ်၍ ဗိုက်ကစာလာလေသည်၊ မဝသုန်က ဆိုင်ကယ်အနောက်ကနေ..

“ မောင်..ဗိုက်မဆာဖူးလား...ထမင်းအရင်ဝင်စားရအောင် ပြီးမှ ရွှေဥမင်လှိုင်ဂူရှိတဲ့တောင်ပေါ်တက်တော့မယ်”

“ မောင်လည်းဗိုက်ဆာနေပြီ..မကိုပြောမလို့ပဲ...မနက်က ရှမ်းခေါက်ဆွဲ ပဲစားထားရသေးတာ အညာသားဆိုတော့ ထမင်းမဟုတ်တော့ သိပ်မတင်းတိမ်သလိုပဲ”

“ ဟုတ်ပါပြီအညာသားလေးရယ်....ရှမ်းထမင်းဆိုင်တွေ့ရင်ဝင်လိုက်...ဒေသခံဆိုင်မှာ ရိုးရာအစားအစာစားချင်တယ်”

“ Yes...sir မမ....ဒါနဲ့ဒီမှာက ရှမ်းတွေထက် ဓနုတွေများတာတဲ့ ဟိုတယ်ကတစ်ယောက်ပြောတာကြားလိုက်ရတယ်”

“ အဲ့တာဆိုလည်း ဓနုစာပေါ့ကွာ...ဆိုင်တွေ့ရင် ဝင်သာဝင်လိုက် ဗိုက်ဆာရင် အကုန်စားကောင်းတယ်...ခစ်ခစ်”

ထို့နောက် မန္တလေးအခေါ်အဝေါ်အရ နှစ်ပြလောက် ဆိုင်ကယ်မောင်းအပြီးတွင် ဒေသခံစားသောက်ဆိုင်လေးတစ်ဆိုင်တွေ့တာနဲ့ နှစ်ယောက်သား ခဏနားပြီး ထမင်းဟင်းမှာစားကြလေသည်၊ ဗိုက်ပြည့်သွားကာမှ ဆိုင်ကယ်ကိုလည်း ဆီဝင်ဖြည့်ကာ လှိုင်ဂူရှိရာတောင်ပေါ်သို့တက်ခဲ့ကြလေသည်၊ တောင်ပေါ်တက်သော လမ်းကတော်တော်မတ်စောက်လေသည်.....ဂီယာကို 1 နှင့် 2 ကိုသာပြောင်းသုံး၍ ရောက်အောက်တက်ရလေသည်။

ရွှေဥမင်လှိုင်ဂူသို့ရောက်သောအခါတွင် ဆိုင်ကယ်အပ်သောနေရာတွင် ဆိုင်ကယ်အပ်ခဲ့ပြီး လှိုင်ဂူဖက်သို့ သွားကြလေသည်၊ မဝသုန်က စိတ်လှုပ်ရှားပြီး ခြေလှမ်းသွက်သွက်လှမ်းနေသောကြောင့် သူ့နောက်ကိုမနည်းအမြန်လိုက်ရလေသည်။

“ မရေ...ဖြည်းဖြည်း..လျောက်ပါ...လှိုင်ဂူကထွက်မပြေးပါဖူး..”

“ မောင်...မောင်...မောင်ရေ....မကို ပင့်ကူအရုပ်ကြီးနဲ့ ဓာတ်ပုံရိုက်ပေးအုံး...ရော့...ဖုန်း”

“ ဖြည်းဖြည်းပြောပါ...လျှာတွေလည်းလိပ်ကုန်အုံးမယ်”

“ ရဖူး...ဟိဟိ...ရိုက်မယ်ဆို..ဝမ်း.တူး.သရီးအော်အုံးနော်...ဒီကပိုစ့် ပြောင်းရမှာ”

“ ကဲ...ရိုက်တော့မယ်နော်...ရပြီလား...မမရေ”

“ ခဏခဏ...ထမိန်ပြင်ဝတ်လိုက်ဦးမယ်...ရပြီ..မောင်”

“ Ready....one..two..three....📸📸📸”

ရွှေဥမင်လှိုင်ဂူရှေ့တွင် သူမစိတ်ကြိုက် ဓာတ်ပုံရိုက်ပေးပြီး သကာလ ဖိနပ်ကိုချွတ်အပ်ပြီး ဂူပေါက်ဝသို့ရောက်သွားကြလေသည်၊ သူမက ကျွန်တော့်လက်ကိုတွဲကာ

“ မောင်အရှေ့ကသွား...အထဲမှာလူတွေများတယ်”

“ မ..လှိုင်ဂူထဲဝင်ရတာမကြောက်တတ်ဖူးမလား...အဆုံးထိသွားမယ်နော်”

“ မကြောက်ပါဖူး...အဆုံးထိသွား..လမ်းလည်းသေချာကြည့်သွားအုံးနော်..အထဲမှာမှောင်တယ်”

ကျွန်တော်တို့ချစ်သူနှစ်ဦးက တစ်ယောက်လက်ကိုတစ်ယောက်ဆုပ်ကိုင်ကာ ဂူထဲသို့ဝင်ပြီး ဘုရားဖူးကြလေသည်၊ ဟိုး...အတွင်းထဲထိသွားပြီး နောက်ဆုံးအပိတ်နားထိရောက်သွားလေသည်၊ မဝသုန်က..

“ ကဲ...ဘုရားဝတ်ပြုကြရအောင်..မောင်ရေ”

“ အင်း...မ..ကအခါတိုင်းလို ပဌာန်းရွတ်အုံးမှာလား...မောင် ပြီးရင် ဟိုးနားမှာစောင့်နေမယ်”

“ မောင်လည်း ပဌာန်းရွတ်တတ်တယ်မလား...လာ...ရောက်တုံးအတူတူရွတ်ရအောင်..ထွက်မပြေးနဲ့”

“ ဟင့်..ပဌာန်းအကျယ်က ရွတ်ရမှာအရှည်ကြီးရယ်”

“ လာပါ...မောင်က လိမ္မာပါတယ်...အတူတူရွတ်ရင် သိပ်မကြာပါဖူး...လာ..ကုသိုလ်ရတယ်”

“ အင်းပါ..ဟုတ်ပါပြီ”

ဘုရားဝတ်ပြုပြီးသောအခါ လှိုင်ဂူထဲက ဆင်းတုတော်များကိုဖူးပြီး အပြင်သိ့ပြန်ထွက်ခဲ့ကြလေသည်၊ ပြီးနောက် တောင်အောက်သို့ပြန်ဆင်းကာ နာမည်ကျော် ပုန်းတလုတ်ရေကန်အပါအဝင် ပင်းတယမြို့ထဲသို့နှံအောင် လည်ခဲ့ကြလေသည်။

ညနေလေးနာရီခွဲအချိန်လောက်ရောက်တော့ ပင်းတယမြို့ကနေထွက်ပြီး...ကလောမြို့သို့ပြန်လာခဲ့ကြလေသည်၊ ညနေစာကို ကလောမြို့ရောက်မှစားကြလေသည်၊ ပြီးနောက်တည်းခိုရာ ဟိုတယ်သို့ပြန်လည်ရောက်ရှိခဲ့လေသည်။

အခန်းထဲရောက်တော့ခဏနားကြပြီး တစ်ယောက်တစ်လှည့်စီရေချိုးကြလေသည်၊ ရေချိုးပြီးတော့ ကျွန်တော်ကဆိုင်ကယ်မောင်းရတာပင်ပန်း၍ အိပ်ယာပေါ်မှောက်ရက်လှဲနေလေသည်၊ မဝသုန်က ကျွန်တော့်ကုတင်ဘက်လာထိုင်ကာကျွန်တော့်ရဲ့နောက်ကျောကို နှိပ်ပေးလေသည်။

“ အား...ကောင်းတယ်...မ...နည်းနည်းပြင်းပြင်းလေး...လည်ဂုတ်နားလေးကော”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါရှင့်...ဆိုင်ကယ်မောင်းရတာ ညောင်းလား”

“ အင်းအာရုံစိုက်ရတော့ ပင်ပန်းတယ်....ပြီးတော့ တောင်ပေါ်အတက်လမ်းတွေ သိပ်မမောင်းဖူးတော့ လန့်လန့်နဲ့မောင်းရတာ...အကွေ့အကောက်တွေကများသေးတယ်”

“ ဟုတ်တယ်...တောင်ပေါ်တက်တော့မလည်း အနောက်ကနေလန့်နေတာ...မောင်ကဆိုင်ကယ်စီးတာကျွမ်းလို့တော်သေးတယ်”

“ ရပြီရပြီ....ဂုတ်လေးကိုပဲနည်းနည်းနှိပ်ပေးတော့”

“ အင့်..အင့်...ရပြီလား ကိုယ်တော်လေး”

“ အား...ကောင်းလိုက်တာ...ကျေးဇူးပဲမ..နောက်ကြလည်း ဒါမျိုးနှိပ်ပေးရမယ်နော်”

“ အကောင်းကသိပ်မကြိုက်ရှာဖူး”

ကျွန်တော်က အိပ်ရာပေါ်မှာ မှောက်ယက်လှဲနေရာမှ ထထိုင်လိုက်ပြီး မဝသုန်အား ပုခုံးကနေဆွဲလှဲပြီးပွေ့ဖက်လိုက်လေသည်၊ မဝသုန်ရဲ့ ခန္တာကိုယ်လေးက ကျွန်တော့်ကုတင်ပေါ် အိကနဲ ပက်လက်လေးကျလာလေသည်၊ သူမရဲ့မျက်နှာပေါ်မှာ စောနကမှလျော်ပြီး အခြောက်ခံထားသောဆံပင်များက ကျလာလေသည်၊ ကျွန်တော်က ဆံနွယ်လေးတွေကို နားရွက်အနောက်သို့သပ်လိုက်ပြီး...

“ အင်း...ချစ်တယ်ဗျာ...မွ..မွ..မွ” 

ဟု ပြောကာမျက်နှာတစ်ခုလုံး နေရာလပ်မကျန်အောင် အနမ်းပေးလိုက်လေသည်၊ ပြီးနောက် သူမရဲ့ ပန်းနုရောင်နှုတ်ခမ်းဖူးလေးတစ်စုံဆီသို့ မွတ်သိပ်စွာ နမ်းမိလိုက်လေသည်၊ သူမကလည်း ကျွန်တော့်အနမ်းများကို နူးညံစွာပြန်လည်တုံ့ပြန်လေသည်။

“ အင်း...ပြွတ်စ်...ပြွတ်....ပြွတ်စ်...ပြွတ်စ်”

နမ်းနေရင်းနှင့် ဆွဲငင်မှုတစ်ခုကြောင့် ကျွန်တော့်လက်က သူမ၏ရင်အုံပေါ်သို့ရောက်ရှိသွားလေသည်၊သူမရဲ့အိမ်နေရင်းအကျီအပါးလေးပေါ်ကနေ အသာလေးဖျစ်ညှစ်ကြည့်လိုက်ရာ ဘော်လီမဝတ်ထားကြောင်းသိရှိလိုက်ရသည်၊ အကျီအပါးလေးဖြစ်သောကြောင့် အပေါ်ကနေပင် နူးညံချောမွတ်နေသော နို့အုံကြီးကော...နို့သီးခေါင်းလေးကိုပါ စမ်းမိလေသည်။

ချစ်သူနှစ်ဦးသည် စိတ်ထဲရှိသလောက် အားရပါးရအနမ်းချင်းဖလှယ်ကြလေသည်၊ ကျွန်တော့်ရဲ့ လက်ကလည်း ချိုဗူးနှစ်လုံးလုံးကို အလွတ်မပေးပဲ ဆုပ်နယ်လိုက်...ခေါင်းလေးကိုချေပေးလိုက်နှင့် လုပ်ပေးနေလေသည်၊ အကျီအောက်ကနေကိုင်မလို့...လက်လျိုပြီးဝမ်းဗိုက်သားလေးကိုထိလိုက်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် မဝသုန်က နမ်းနေသည်ကိုခွာလိုက်လေသည်။

“ မောင်...မဆိုးနဲ့တော့ကွာ...မ..အိပ်ရာဖက်သွားပြီးအိပ်တော့မယ်...ပင်ပန်းနေပြီ”

“ မောင်ကမှ ချစ်လို့မဝသေးတာ..မရယ်”

“ အင်း..နောက်နေ့မှဆက်ချစ်တော့ သူများတစ်ကိုယ်လုံးလည်းကြေမွနေပြီ...မ နားချင်နေပြီ မနက်ကလည်းမောင့်လို့တစ်ရေးမအိပ်ထားဖူးလေ”

“ ဟာဗျာ..မကလည်း”

“ လိမ္မာတယ်နော်...မောင်...မောင်လည်းအားမွေးထား..မနက်ဖြန်ကြလည်းလည်ရအုံးမှာ သွားပြီးနော်...မွ” 

ဟု ကျွန်တော့် နဖူးကို အသာလေးနမ်းသွားကာ သူ့အိပ်ရာဖက်သို့ ကူးပြောင်းပြီး အနားယူလေတော့သည်။အမှန်တိုင်းပြောရလျင်ကျွန်တော်လည်း မနေ့ညက ခရီးပန်းတာရော....ဒီနေ့ဆိုင်ကယ်မောင်းလိုက်ရတာရောကြောင့် မတရားအိပ်ချင်နေလေပြီ၊ ကိုယ့်တဏှာကြောင့်သာ စိတ်တင်းထားရတာ...ဟီးဟီး..ပြန်မှာမှမဟုတ်သေးတာ နောက်ရက်တွေကျန်သေးတာပဲဟုတွေးပြီး စိတ်လျော့ကာ မှီးမှိတ်ပြီး အိပ်လိုက်လေတော့သည်။

မနက်ရောက်တော့ ကျွန်တော်ကမဝသုန်ထက်စောပြီးနိုးနေလေရဲ့....မျက်နှာသစ်သွားတိုက်ပြီးပြန်ထွက်လာတာတောင် သူမကမနိုးသေးဖူး၊ မနေ့ကပင်ပန်းသွားပုံရတယ်....သူမကုတင်ပေါ်ထိုင်လိုက်ပြီး အပြစ်ကင်းတဲ့ကလေးလေးတစ်ယောက်လို ခွေခွေလေးအိပ်ပျော်နေရှာတဲ့ မဝသုန်ကို အသာလေးလှုပ်နိုးလိုက်တယ်...

“ မ...ထတော့လေ..”

“ အွင်း....အွင်း....ဝါး...ဘယ်နှစ်နာရီတောင်ရှိနေပြီလဲ”

“ ၈ နာရီရှိနေပြီ...မနက်စာဘူဖေးက ၉နာရီဆိုပိတ်တော့မှာ...ထတော့ အိပ်ပုတ်မကြီး”

“ မွ”

“ အွင့်”

ကျွန်တော်ကသူမပါးဖောင်းဖောင်းလေးကိုနမ်းလိုက်တော့ သူမက

“ အွင်း...မ.ကမျက်နှာတောင်မသစ်ရသေးဖူး..မနမ်းနဲ့ဦး”

“ မ..ရဲ့လက်ပေး”

“ ဘာလုပ်မလို့လဲ”

“ ပေးမှာသာပေးစမ်းပါ...”

လို့ဆိုပြီး စောင်ထဲကသူမရဲ့ဘယ်ဘက်လက်ကိုဆွဲယူလိုက်ပြီး သူမရဲ့ လက်သူကြွယ်မှာ လက်စွပ်လေးစွတ်ပေးလိုက်တယ်..။

“ Happy 2 years anniversary ပါ..မ”

“ အင်း...လက်စွပ်ကဘယ်လောက်ပေးရတာတုံး...မောင်..ပိုက်ဆံတွေကုန်တော့မှာပဲ”

“ ဘာမှဈေးသိပ်မရှိပါဖူး 925 လေးထဲကပါ....မ..ကိုလက်ဆောင်ကောင်းကောင်း မပေးဖူးသေးလို့ အခုတော့ကျောင်းသားဆိုတော့ မုန့်ဖိုးစုပြီး...မ..ကိုတန်ဖိုးသိပ်မရှိတောင်အမှတ်တရအနေနဲ့လုပ်ပေးတာ....နောက်ကြကျွန်တော်ပိုက်ဆံအများကြီးရှာနိုင်တဲ့အခါကြ စိန်လက်စွပ်နဲ့ပြန်လဲပေးမယ်”

“ ရပါတယ်မောင်ရယ်...အခုဟာလေးကလည်း လှပါတယ်...မ..တောင်နှစ်နှစ်ပြည့်အတွက် မောင့်ဖို့လက်ဆောင်မစီစဉ်ရသေးဖူး”

“ ကျွန်တော့်အတွက် အကောင်းဆုံးလက်ဆောင်ကတော့ ကျွန်တော့်ဘေးမှာရှိနေတာပဲလေ”

“ ဟင်...ဘာကြီးလဲ”

“ မကိုပြောတာလေ...ကျွန်တော့်အတွက်တော့ မ.က အကောင်းဆုံးလက်ဆောင်ပဲ”

“ ဘာများလဲလို့...မဟုတ်ကဟုတ်က..လူကိုလာချုပ်နေတယ်”

“ ကဲ..ကဲ..ထတော့..မ..ရေ..ထမင်းသွားစားရအောင် မောင်က အစောကြီး နိုးနေတာဆိုတော့ ဗိုက်ဆာနေပြီ”

“ အင်း...ထပါမယ်..သူကလည်း..မ..ကိုထူပေးဦး”ဟုပြောကာ သူမလက်နှစ်ဖက်ကို ကျွန်တော့်ကိုထောင်ပေးလိုက်လေသည်၊ ကျွန်တော်က ဆွဲထူလိုက်တော့

“ အား...အခုမှပဲ လန်းဆန်းသွားတော့တယ်...မောင်ရေ..သုံးမိနစ်ပဲစောင့် လာခဲ့မယ်”

ဟုပြောပြီး သန့်စင်ခန်းထဲဝင်သွားလေသည်။

သူမမျက်နှာသစ် ရေချိုးပြီးတော့ အောက်ထပ်ကိုဆင်းကာ ဟိုတယ်ကကျွေးသော မနက်စာဘူဖေးကို စားကြလေသည်၊ စားနေရင်းနှင့်ကျွန်တော်က

“ မ..ဒီနေ့ဘယ်သွားကြမှာလဲ...ဘာအစီအစဉ်ရှိလဲ”

“ ကလောမြို့ထဲ လျောက်လည်မယ်လေ...နှီးဘုရားလည်းသွားမယ်..ကျန်တဲ့နာမည်ကြီးတဲ့ နေရာတွေလည်းသွားရအုံးမယ်...အင်း ဒီနေ့တော့ နှီးဘုရားသွားပြီးရင် လမ်းလျောက်ပြီး မှိုင်းလုံးတောင်တက်ရအောင်”

“ အိုခေ...သွားကြတာပေါ့”

စားပြီးသောက်ပြီး ဟိုတယ်ကဆိုင်ကယ်ကိုငှားကာ....မြို့ထဲဆိုင်ကယ်ပတ်စီးကြသည်၊ နှီးဘုရားလည်းသွားဖူးလိုက်သေးသည်၊ ပြီးတော့ ဟိုတယ်ကိုဆိုင်ကယ်ပြန်လာအပ်ကြသည်....အခန်းထဲ ပြန်ပြီးတောင်ပေါ်တက်ဖို့ ပေါ့ပါးသောအဝတ်အစားလဲ ပြီးပြန်ထွက်ခဲ့ကြလေသည်။

ဟိုတယ်ကနေလမ်းလျောက်ထွက်လာကာ ကလော ဘူတာရုံနားသို့ ရောက်တော့ မဝသုန်က တော်တော်မောနေလေပြီ...ကျွန်တော်ကတော့ အားကစားသမားဆိုတော့ သိပ်ကိစ္စမရှိ...မဝသုန်က ရုံးထဲပဲအလုပ်လုပ်နေရသူဖြစ်တာကတစ်ကြောင်း....မိန်းခလေးဖြစ်တာကတစ်ကြောင်းမို့ ချွေးများပင်စို့နေလေပြီ၊ ကျွန်တော်ကသူမ မခံချင်အောင်...

“ မ..ကပြောတော့ မှိုင်းလုံးတောင်တက်မယ်တွေ...ဆင်ဖမ်းမယ်ကျားဖမ်းမယ်နဲ့..တောင်ခြေတောင်မရောက်သေးဖူး...မောနေပြီလား”

“ သူကတော့ပြောအားရှိတာပေါ့လေ...မစောင့်ချင်ရင်အရှေ့ကသွားနှင့်”

“ အဲ့တာဆို..တကယ်သွားပြီနော်..မရေ”

“ မ...လာ..တောင်ပေါ်ရောက်မှအေးဆေးနားမယ်....အမလေး...what..the fuck..မ ဘာလုပ်တာလဲ”

“ တွေ့တဲ့အတိုင်းပဲ မင်းရဲ့ကျောပေါ်ခိုစီးလာတာလေ...မင်းက အားရှိတဲ့သူဆိုတော့ အားမရှိတဲ့သူကိုသယ်ပေါ့”

“ အဲ့လိုလား...အဲ့တာဆိုလည်း သွားပြီဗျ...”

သူမက ကျွန်တော်စကားပြောနေစဉ်မှာပင် ကျွန်တော့်ကျောပေါ်ခုန်တက်လာ၍ ဂုန်းပိုးလိုက်ရသည်၊ ကျွန်တော့လည်ပင်းကိုလည်း တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားသေးလေသည်၊ ကျွန်တော်ကလည်း သူမကိုစနောက်ရန် ဒိလောက်နှင့်အရှုံးမပေး သူမရဲ့ပေါင်နှစ်ချောင်ကိုလက်ဖြင့်ထိန်းလိုက်ကာ အားရှိသလောက်မပြီး တောင်ပေါ်ကိုပြေးတက်လေသည်၊ ထိုအခါ မဝသုန်က

“ ဟဲ့...မောင်...ဖြေးဖြေး...ငါပြုတ်ကျလိမ့်မယ်...အမလေး...ဖြည်းဖြည်း.....ဖြည်းဖြည်း” ဟုပြောလေသည်၊ ထိုအခါကျွန်တော်က ကလေးဆန်စွာ

“ မ..ကြောက်ပြီလား” ဟုမေးလိုက်လေသည်သူမက..

“ ကြောက်ပါဖူး..ဘာလို့ကြောက်ရမှာလဲ” ဟုပြန်ဖြေလေသည်၊ ကျွန်တော်က နောက်တစ်ခေါက်ထပ်ပြေးပြန်လေသည်။

“ အမလေး...မပြေးနဲ့တော့...ဟင့်..ကြောက်တယ်..ကြောက်တယ်...ကလေးကလားနဲ့..လူကို”

“ ကြောက်ရင်အာဘွားပေး..မဟုတ်ရင် ထပ်ပြေးမှာနော်”

“ အင်းပါ...မွ..မွ..ရပြီလား”

"အင်း..ရပြီ”

သူမကို ကျောပေါ်မှချလိုက်သည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် စောနက ပြေးထားတာတွေကြောင့် ဖင်ထိုင်ကြသွားလေသည်၊ ကျွန်တော်က

“ မရေ...မောတယ်မလား...ကျွန်တော်တို့ခဏနားရအောင်..ဟဲဟဲ”

ဟု ပြောလိုက်လေသည်၊ မဝသုန်ကခါးထောက်ပြီးကျွန်တော့်ကို တစ်ခုခုပြောမယ်အလုပ် သူမရဲ့မျက်လုံးက တစ်ခုခုကိုမြင်လိုက်သသဖြင့် အရောင်လက်သွားလေသည်၊ သူမက

“ ဟိုမှာ..ဟိုမှာ..မောင်...မောင်..ချယ်ရီပင်ကြီး...အပွင့်တွေကျန်သေးတယ်..ဓာတ်ပုံသွားရိုက်ရအောင်..လာလာ” 

ဟု ပြောပြီးကျွန်တော့်လက်ကိုအတင်းဆွဲလေသည်၊ အမောမပြေသေးသောကျွန်တော်က

“ မ..ပဲအရင်သွားပြီး ဆယ်ဖီဆွဲနှင့် လာခဲ့မယ်..ခဏလေးနားလိုက်ဦးမယ်ဗျ”

“ အင်း..အင်း..လာခဲ့နော်” 

ဟု ပြောပြီး ကျွန်တော့်အားပြစ်ထားခဲ့ကာ ပန်းတွေဝေဆာနေသော ချယ်ရီပင်ဆီသို့ ပြေးသွားလေသည်၊ သူမတစ်ယောက်ထည်း ချယ်ရီပင်ကို ဓာတ်ပုံရိုက်လိုက် ဆယ်ဖီဆွဲလိုက်နဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေလေသည်၊ ကျွန်တော့်ကိုလည်း မြန်မြန်လာရန် ခုန်ခုန်ပြီးတော့ လက်ယပ်ခေါ်လေသည်။

ကျွန်တော်လည်းအမောပြေသွားပြီဖြစ်၍ သူမရှိသောချယ်ရီပင်အောက်သို့ သွားပြီး နှစ်ယောက်သားဖက်ကာ ဓာတ်ဖမ်းကြသေးသည်၊ သူမတစ်ကိုယ်တော်လည်း ချယ်ရီပင်နှင့်တဲပြီး ဓာတ်ပုံရိုက်လိုက်သေးသည်၊ ဓာတ်ပုံစိတ်ကြိုက်ရိုက်ပြီးနောက် တောင်ပေါ်သို့တက်ကြလေသည်၊ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အပေါ်ဖက်ရောက်လာတော့ တောင်အောက်က ကလောမြို့ရဲ့မြင်ကွင်းကို အထက်စီကနေမြင်ရလေသည်။

ကျွန်တော်တို့ချစ်သူနှစ်ဦးသည်..ရှူ့ခင်းကောင်းသောတစ်နေရာတွင် ထိုင်ကာ အနားယူလိုက်ကြပြီး လွယ်အိတ်ထဲပါလာသော မုန့်ပဲသရေစာမျာကိုဖောက်စားကြလေသည်၊ မနက်ကသွားခဲ့သော နှီးဘုရားကိုရော..တစ်မြို့လုံးနီးပါကိုပါ လှမ်းမြင်ရသော ရှူ့ခင်းကိုတဝကြီးကြည့်ပြီး စကားပြောကြလေသည်၊ ထို့နောက် ညနေမစောင်းခင် တောင်အောက်သို့ပြန်ဆင်းခဲ့ကြလေသည်။

ဟိုတယ်ကို ပြန်သောလမ်းမှာ ဒေသခေါင်ရည်ဆိုင်တစ်ဆိုင်တွေ့၍ မဝသုန်က ခေါင်ရည်မသောက်ဖူး၍ သောက်ချင်သည်ဟုပူဆာသဖြင့် နှစ်ပုလင်းဝယ်ခဲ့လေသည်၊ ဟိုတယ်အခန်းကိုပြန်ရောက်တော့ နှစ်ယောက်လုံး ပင်ပန်းလာ၍ ရေမိုးချိုးပြီးနားကြလေသည်၊ မဝသုန်က ညနေစာကို ဟိုတယ်ကပဲမှာစားကြမည်..သူမ မှာလိုက်ပြီဟုပြောသဖြင့် နှစ်ယောက်သား အိပ်ရာပေါ်တွင် Tv အတူကြည့်ကာ အစားအသောက်ကိုစောင့်ကြလေသည်။

“ တင်း...တောင်”

“ ဟော...မှာထားတာတွေလာပြီထင်တယ်..မောင်..ဖယ်ပေးဦး..မ..တံခါးသွားဖွင့်ပေးလိုက်မယ်”

တခါးဖွင့်ပေးလိုက်သောအခါ ဝန်ထမ်းလေးက အစားအသောက်တွေ စားပွဲပေါ်တည်ခင်းပေးပြီး လိုအပ်တာရှိရင်မှာကြားဖို့ပြောပြီး ပြန်ထွက်သွားလေသည်၊ ကျွန်တော်က

“ ဟာ...ဟင်းတွေကရှယ်ပါလား.. မရေ ဒါက steak လား”

“ အင်း..မောင်..အမဲသားစားတယ်မလား..ခေါင်ရည်နဲ့မြည်းကြမယ်လေ”

“ အော်..ဟုတ်သားပဲမေ့နေတာ...အဲ့တာဆိုရေခဲသေတ္တာထဲကနေထုတ်လိုက်တော့မယ်နော်”

“ အိုခေ...ကဲပုလင်းဖောက်ရအောင်”

“ ဖောက်.....ရှီးးးးးး”

“ ကဲ...မောင်ရေ... နှစ်နှစ်ပြည့်အထိန်းအမှတ်အတွက်...ဝမ်းရှော့”

“ ဝမ်းရှော့”

“ ဂလု...ဂလု..ဂလု”

မဝသုန်သည်အခါတိုင်းထက် ခေါင်ရည်သောက်လိုက် စားလိုက်နှင့် အခါတိုင်းထက် သုံးဆပိုပြီး စကားများနေလေသည်၊ ကျွန်တော်က

“ မ..ကအူရိုင်းဆို တအားကြီးမသောက်နဲ့..အရမ်းမူးနေလိမ်းမယ့်”

“ ဘာမှမဖြစ်ပါဖူး..ခေါင်ရည်က ချိုချိုလေးပဲဟာ...အခုတစ်ပုလင်းကုန်သွားတာတောင် ရီဝေဝေလေးဖြစ်သလိုပဲရှိတာ...တို့ကိုအထင်သေးတာလား”

“ သောက်နိုင်လည်းပြီးတာပါပဲဗျာ”

ထို့နောက် စားပြီးသောက်ပြီးသွား၍ ပန်ကန်များကိုပြန်သိမ်းခိုင်းလိုက်လေသည်၊ မဝသုန်က စားပြီးပြီးချင်း သူ့အကျင့်အရ..ရေချိုးခန်းထဲသို့ ဝင်ကာ သွားတိုက်လေသည်၊ သူမမူးပြီး ရေချိုးခန်းထဲလဲနေမည်ဆိုး၍ ကျွန်တော်လည်း သူမနှင့်အတူ...ဝင်ပြီးသွားတိုက်လိုက်သည်၊ တော်သေးသည်က သူမက အူရိုင်းဖြစ်သော်လည်း ခံနိုင်ရည်ပြင်းသည်ဟုဆိုရမည် စကားသွက်လာသည်ကလွဲပြီး သိပ်တော့မမူးချေ...၊ ဗိုက်တင်းသည်ဟုဆိုကာလမ်းလျောက်ပြီး...ဝရံတာအပြင်ထွက်ကာ လေရှူနေသေးသည်၊ ကျွန်တော်က

“ မ.ရေ..အထဲပြန်ဝင်လာတော့...ခေါင်ရည်တို့ထန်းရည်တို့က လေတိုက်ရင်ပိုမူးတယ်ဗျ”

“ အင်းပါ...မောင်ကလည်း..ပွစိပွစိ..နဲ့ အဖိုးကြီးကြနေတာပဲ” ဟုပြန်ပြောကာ အခန်းတွင်းသို့ဝင်လာလေသည်။

စားသောက်ထားသော အမှိုက်များကို စုပြီး ကျွတ်ကျွတ်အိတ်ထဲထည့်ရှင်းနေသော ကျွန်တော်ကို သူမက အနောက်ကနေသိုင်းဖက်လိုက်သည်၊ ကျွန်တော်က

“ ဟေး..မ..ဖယ်အုံးကွာ..အမှိုက်သိမ်းပြီးခဏနေလာခဲ့မယ်...အဲ့ကြမှထွက်မပြေးကြေး”

“ အင်း..ရပါတယ်..အခုလည်းမလွှတ်ပေးနိုင်ဖူး..ခစ်ခစ်...မောင်လုပ်စရာရှိတာဆက်လုပ်လေ”

အခန်းတွင်း အမှိုက်များကောက်နေသော ကျွန်တော်သွားလေရာနောက်ကို ကျွန်တော့်ခါးအနောက်ကနေဖက်၍ တရွတ်တိုက်လိုက်လာလေသည်၊ ကျွန်တော်က

“ မ..အမှိုက်ကို အခန်းအပြင်က အမှိုက်ပုံးအကြီးထဲသွားထည့်မလို့ ဖယ်ပေးအုံး”

“ ဟင့်အင်း...ဖယ်ဘူး..ဒီအတိုင်းပဲသွား”

အမျိုးသမီးအမူးသမားများနှင့် ခဏခဏကြုံဖူးသဖြင့် ကျွန်တော်က စကားမများတော့ပဲ လိုက်ချင်လည်းလိုက်ခဲ့ကွာ ဟုတွေးကာ အခန်းအပြင်သို့ထွက်ပြီး အမှိုက်ပြစ်လိုက်လေသည်၊ သူမကတော့ ခါးနောက်ကနေဖက်၍ တစ်လမ်းလုံးလိုက်လာလေသည်၊ အနောက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဆရာမက မျက်လုံးများပင်မှိတ်ထားသေးသည်၊ ကျွန်တော်က

“ ကဲ..မရေ..အခန်းထဲပြန်ရောက်ပြီကွယ်...မူးလို့အိပ်ချင်လည်းအိပ်တော့”

“ မမူးပါဖူး...ဘယ်သူကမူးလို့လဲ...မောင်ကမူးလို့လား”

“ မမူးရင်တော့ ကျွန်တော့်အလှည့်ပဲဗျာ” 

ဟု ပြောပြီး သူမတစ်ကိုယ်လုံးကို မတ်တပ်ရပ်ကြီးဖြင့် သိမ်းကြုံးဖက်လိုက်ကာ မျက်နှာပေါ်အနမ်းကြဲလိုက်လေသည်၊ သူမက

“ ဟိုးထားဆရာ...ခဏလေး...မောင်ကိုလက်ဆောင်ပေးစရာရှိသေးတယ် မျက်စိမှိတ်ထား..ခဏ”

“ အင်း...”

“ ကဲ...ရပြီး တစ်နှစ်သုံးဆိုတာနဲ့ မျက်စိဖွင့်လိုက်တော့...တစ်..နှစ်..သုံး”

“ ဟင်..ဘာမှလည်းမရှိဖူး”

“ ဒီမယ်လေ...လက်ဆောင်က မောင်ပြောသလို...မ.တစ်ယောက်လုံးရှိနေတာပဲဟာ..ခစ်ခစ်... မကိုစိတ်ကြိုက်ချစ်တော့..မချစ်ချင်လည်းရတယ်နော်”

“ ဟာဗျာ....ဒါဆိုအားမနာတမ်းချစ်လိုက်တော့မယ်ဗျာ..ဟဲဟဲ”

ကျွန်တော် သူမကို အားပါးတရ ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်လှဲချလိုက်လေသည်၊ ကုတင်ပေါ်ရောက်တော့ ချစ်သူနှစ်ဦးက အနမ်းချင်းဖလှယ်ကြလေသည်၊ သူမရဲ့ ရင်ဘတ်ပေါ်လက်တင်လိုက်ရာ အောက်ကဘော်လီမဝတ်ထားကြောင်းသိရှိလိုက်လေသည်၊ ထို့ကြောင့် အကျီအောက်ကနေနို့အုံကို စပယ်ရှယ်ချေကာနို့သီးခေါင်းလေးကိုလည်း လက်မနှင့်လက်ညိုးဖြင့်ချေပေးနေလေသည်၊ မဝသုန်၏အနမ်းများကလည်း အရင်ကထက်ပိုပြင်းထန်လာလေသည်။

ကျွန်တော်က နမ်းတာကိုခဏရပ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့အကျီကိုဗလာကျင်းလိုက်သည်၊ သူမရဲ့ အိမ်နေရင်းဝတ် ဝက်ဝံရုပ်နဲ့တီရှပ်ကိုလည်း ချွတ်လိုက်ရာသူမကချွတ်ရလွယ်အောင် နောက်ကျောကိုကြွပေးလေသည်၊ ကျွန်တော့်ဂိုက်ဆရာမလေးတော့ အိမ်မက်မဟုတ်ပဲ မျက်မြင်ရှေ့မှောက်မှာပင် အပေါ်ပိုင်းတစ်ခုလုံး မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းဖြစ်သွားလေသည်။

မဝသုန်သည် စောနကသောက်ထားသောအရှိန်ကြောင့်ပဲလား...ရှက်နေ၍လားတော့မသိ၊ မျက်နှာလေးကနီရဲနေကာ သူမချိုဗူးကြီးများကိုလည်း...လက်ဖြင့်မလုံ့တလုံ ကာထားလေသည်၊ ကျွန်တော့်မြင်ကွင်းကို ကွယ်နေသော သူမလက်များကိုဆွဲဖယ်လိုက်ရာ ပန်းနုရောင်နို့သီးခေါင်းလေးနှင့် ပြည့်တင်းနေသောသူမ၏ရင်သားနှစ်မွှာကို ရှူ့စားမိလေသည်၊ သူမကတော့ရှက်သွေးဖြာကာ သူမမျက်နှာကိုအုပ်ထားလေသည်။

“ လှလိုက်တာ..မ..ရာ”

အစတုံးကတော့ သူမရဲ့နို့အုံဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို နမ်းပြီးမှ နို့သီးခေါင်းကို စို့မည်ဟု ကြံရွယ်ထားသော်လည်း သူမရဲ့ ပန်းနုရောင်နို့သီးခေါင်းလေးက ထောင်ထောင်လေးဖြင့် စို့လှည့်ပါ..စို့လှည့်ပါဟု ပြောနေသည့်သဖွယ်..ဆွဲဆောင်နေသဖြင့် စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ နို့ငတ်နေသော ကလေးလေးတစ်ယောက်လို စို့ပေးမိလိုက်လေသည်။

“ ပြွတ်စ်...ပြွတ်....အား...ယားတယ်..မောင်ရဲ့....အင်း...အင်း”

မဝသုန်၏ နို့အုံနှစ်ခုကိုတစ်ဖက်ပြီးတစ်ဖက် နယ်ကိုင်ရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုလည်း လျာနှင့်ကစားလိုက်ဆွဲစုပ်လိုက်နှင့် ကလိပေးနေရာ...သူမကတော့ ယုယစွာဖြင့် ကျွန်တော့ ခေါင်းပေါ်ကဆံပင်ကို သပ်ပေးနေလေသည်၊ နို့စို့နေရင်းနှင့်ပင် သူမဝတ်ထားသော ဘောင်းဘီတိုကို လက်ဖြင့် ဆွဲချွတ်လိုက်လေသည်။

သူမ၏ ပေါင်တွင်းသားလေးကို လက်ဖဝါးကြီးဖြင့် အူယားအောင် ပွတ်သတ် ကျီစယ်လိုက်လေသည်၊ ပွတ်ပေးရာတွင် ဆီးခုံအောက်က သူမ၏ပိပိလေးကို မထိစေပဲဘေးပတ်ဝန်းကျင်နေရာများကိုသာ ညင်သာစွာပွတ်သတ်ပေးလေသည်၊ ထို့နောက် နို့စို့နေသည်ကို ရပ်လိုက်ကာ နမ်းနေသည့်ပါးစပ်ကို နို့အုံကနေ ဝမ်းဗိုက်သားသို့ လျောချလိုက်လေသည်၊ ထိုသို့တဖြည်းဖြည်းအောက်ဆင်းလာရာ သူမရဲ့ချက်ဆီရောက်သောအခါ လျာလေးဖြင့်ထိုးကလိပေးလိုက်သေးသည်။

“ အဟင့်....ယားတယ်...မောင်”

မဝသုန်ရဲ့ ချက်ကနေတဆင့် အောက်သို့လျောလာရာ သူမရဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားဆီသို့ရောက်ရှိခဲ့လေသည်၊ သူမရဲ့ အဖုတ်လေးက တိုက်ရိုက်မထိတွေ့ရသေးသော်လည်း ကျွန်တော့်နှိုးစွမှုများကြောင့် သွေးလည်ပတ်မှုများဖြစ်ပေါ်၍ ဖောင်းကြွနေကာ အရည်ကြည်လေးများစိမ့်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်၊ ပထမဦးစွာ ပေါင်တွင်းကြောလေးတွေကို လျာဖြင့်နမ်းပေးလိုက်ရာ သူမတစ်ကိုယ်လုံး တွန့်တက်သွားလေသည်၊ ပြီးနောက် အချိန်အကြာကြီးစောင့်ခဲ့ရသော သူမရဲ့ရွှေခရုလေးကို အက်ကြောင်းလေးကနေ..ဖြဲ၍ သေချာကြည့်လိုက်လေသည်၊ ပန်းနုရောင်သန်းနေသောအတွင်းသားများနှင့်အရည်ကြည်များက စိုစွတ်နေလေသည်၊ သူမက..

“ မောင်...ဘာတွေလျောက်ကြည့်နေတာလည်း...ရှက်စရာကြီး...မောင်...အု......အား ယားတယ်....ဘာတွေလျောက်လုပ်နေပြန်....အား.....အင်းးးးးးး”

သူမစကားမဆုံးခင်မှာပင် စိုစွတ်နူးညံနေသော အဖုတ်လေးထဲသို့ လျာကိုအပြားလိုက်ယက်ကာ မှုတ်ပေးလိုက်လေသည်၊ နှုတ်ခမ်းဖြင့်လည်း အဖုတ်အပေါ်နားက အစိလေးကို ဆွဲစုပ်ပေးလိုက်လေသည်၊ အဖုတ်ယက်သည့် နေရာတွင် ဆရာကြနေပြီဖြစ်၍ တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် ပြောင်းကာ ချစ်သူလေးကို ပြုစုပေးနေလေသည်၊ မဝသုန်၏ အဖုတ်လေးက စုမြတ်နိုးလို အောက်သို့ရှူးသည့်အဖုတ်မျိုးမဟုတ်ပဲ....စောက်ဖုတ်မုန့်ပေါင်းစားလို့ကောင်းဆိုသည့်...စာချိုးထဲက မုန့်ပေါင်းလေးလိုမျိုးဖြစ်လေသည်၊ သူမ၏ အဖုတ်သင်းနံလေးကလည်း အရမ်းမညှီပဲ ကျွန်တော့်အကြိုက်ခပ်သင်းသင်းလေးဖြစ်လေသည်။

သူမကို ဘာဂျာမှုတ်ပေးနေရင်း လက်ကိုအပေါ်သို့ ဆန့်တန်းကာ နို့အုံကိုလည်း တဖန်ပြန်ညှစ်ပေးနေလေသည်၊ မဝသုန်ကတော့ ထိလိုက်သည့်နေရာတိုင်းကို တအင်းအင်းဖြင့် အရသာရှိကြောင်း သွယ်ဝိုက်စွာထုတ်ပြောလေသည်၊ ခဏကြာတော့ သူမရဲ့ပေါင်ကြားထဲရောက်နေသော ကျွန်တော့်ခေါင်းကိုအတင်းညှပ်၍ ကျွန်တော့်ဆံပင်တွေကိုလည်း အတင်းဖွလာလေသည်.....ကျွန်တော်ကလျာကို အချွန်လေးလုပ်ပြီး အဖုတ်အတွင်းသားလေးထဲ ထိုးထည့်ပေးလိုက်ရာ.....မဝသုန်မှာ ကုန်းပေါ်ရောက်လာသောငါးလေးသဖွယ်....တွန့်တွန့်ကိုလူးနေလေတော့သည်။

မကြာခင်မှာပင် သူမရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးတုန်တက်လာကာ ခါးကိုကော့၍ ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကိုလည်း အတင်းညှပ်လာလေသည်၊ ကျွန်တော်ကအသက်ရှူရခက်လာသဖြင့် ပေါင်ကိုလျော့ပေးရန် အသာပုတ်သော်လည်း မလွှတ်ပေးတော့....အသက်ကိုလုရှူကာ မှုတ်ပေးသည်ကိုပဲအရှိန်တင်လိုက်လေသည်။

“ အီး....အီး...အီး...အမေ့...ဘယ်လိုကြီးလဲမသိဖူး...အင်းအင်း...အင်းးးးး..မောင်....မောင်....မောင်....အင်း...အင်း..အင်းးးးး”

မဝသုန်သည် အိပ်ရာပေါ်ကနေခါးကိုကော့ပြီး ကျွန်တော့်ခေါင်းကို အဖုတ်ထဲဆွဲနှစ်ကာ ဆယ်စက္ကန့်လောက် တုန်တက်သွားပြီး အဖုတ်ထဲကနေ အချစ်ရည်များတလဟော သွန်ချလာလေသည်၊ ခဏကြာမှပင် ကျွန်တော့်ခေါင်းကိုညှပ်ထားသည့် ပေါင်နှစ်ချောင်းက အားလျော့သွားလေတော့သည်၊ အဲ့ဒီတော့မှပဲ ကျွန်တော်လည်းအသက်ဝဝရှူရလေသည်၊ ပါးစပ်ကိုလက်ဖြင့်သုတ်လိုက်ရာ သူမ၏အရည်များနှင့် အဖုတ်မွှေးကောက်ကောက်တစ်ပင်ပါ ပါလာလေသည်၊ သူမကတော့ အိပ်ရာပေါ်မှာပင် ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး နိမ့်ချည်မြင့်ချည် လှိုက်ဖိုမောနေလေသည်။

ကျွန်တော်ကတော့ အောက်ကဘောင်းဘီကို အတွင်းခံဘစ်ပါမကျန် ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး အောက်ကအငယ်ကောင်က အစာစားချင်သဖြင့် သွားရည်များပင်ထွက်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်၊ ထို့နောက်ကုတင်ပေါ်တက်ကာ ပက်လက်လေးလှဲနေသော ချစ်သူ၏ခန္တာကိုယ်ပေါ် အုပ်မိုးလိုက်လေသည်၊ သူမ၏ ပေါင်နှစ်ခုကို ဖြဲလိုက်ကာ ကျွန်တော့်ရဲ့အညိုရောင်လီးကြီးကို မဝသုန်၏ အဖုတ်လေးနှင့် ပွတ်သတ်မိတ်ဆက်ပေးလိုက်လေသည်၊ မဝသုန်က ဘာမှမပြော ကျွန်တော်လုပ်ကိုင်နေသည်များကိုအသာကြည့်လျက် နောက်ထပ်ရောက်ရှိလာမည့် ခံစားမှုအသစ်များကိုစောင့်မျှော်နေပြီး ကျွန်တော့်လက်မောင်းကို တင်းကြပ်စွာဆုပ်ကိုင်ထားလေသည်။

ကျွန်တော်ကအငယ်ကောင်ကို မဝသုန်၏အဖုတ်လေးနှင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း အပေါ်အောက်ပွတ်ပေးလိုက်ပြီး....အထဲသို့တစ်ရစ်ချင်းထည့်လိုက်လေသည်၊ မဝသုန်က ကျွန်တော့်လက်မောင်းကိုအားဖြင့် ပိုမိုဆုပ်ကိုင်ထားလေသည်၊ ကျွန်တော်က ဖြည်းဖြည်းချင်းထည့်မနေတော့ပဲ ခါးကိုကိုင်း၍ သူမ၏မျက်နှာပေါ်သို့သွားပြီး အာရုံပြောင်းသွားအောင် ကြင်နာစွာအနမ်းပေးလိုက်လေသည်၊ တဖြည်းဖြည်းချင်းသူမကလည်း ပြန်လည်၍ အနမ်းဖြင့်တုန့်ပြန်လေသည်၊ လီးကလည်းသူမ၏အတွင်းသားလေးများကို တွန်းလှန်ကာ အထဲသို့တစ်ဝက်လောက်ပင် ဝင်နေလေပြီ၊ ကျွန်တော်ကအချိန်မဆွဲတော့ပဲ ခါးကိုကော့ကာ မဝသုန်၏အပျိုမှေးပါးလေးကို တစ်ချက်ထဲဖောက်ထည့်လိုက်လေသည်။

“ အာ့...”

မဝသုန်က တအားမအော်ပဲ အံကြိတ်၍ ခံနေလေသည်....နောက်ဆုံးတစ်ချက်မှသာ သူမပါးစပ်ထဲကနေလွှတ်ကနည်း...အာ့..ဟုထွက်သွားပြီး ကျွန်တော့်လည်ဂုတ်ကိုလည်း အတင်းဆွဲဖက်ထားလေသည်၊ ကျွန်တော်ရဲ့လီးကြီးလည်း အဖုတ်ထဲအဆုံးထိရောက်သွားပြီး ဆွဲညှစ်ခံထားရသဖြင့် လီးဒစ်ဖျားလေးတောင်ကျဉ်နေလေသည်...နာကျဉ်နေသော ချစ်သူကို ရှေ့ဆက်မတိုးသေးပဲ လည်တိုင်လေးကိုနမ်းလိုက် ရင်သားလေးတွေကိုနမ်းလိုက်နှင့် ချော့မြူပေးနေရသည်၊ သူမမျက်နှာကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်သောအခါ....နာကျဉ်၍ မျက်ရည်များပင်ဝိုင်းနေလေသည်၊ ကျွန်တော်က..

“ မ...နာသွားလား...အခုကော...နာသေးလား”ဟုမေးရာ သူမက

“ ရပါတယ်..စောနကတော့တော်တော်ထိသွားတာ....အခုတော့သိပ်မနာတော့ဖူး အောင့်တောင့်တောင့်နဲ့”

“ အဲ့တာဆို...မောင်..ရှေ့ဆက်တော့မယ်နော်”

“ အင်း” 

ဟုသူမက တစ်ခွန်းထဲပြန်ပြော၍ ခေါင်းညိမ့်ပြလေသည်။

ကျွန်တော်လည်း ခါးကိုဖြည်းဖြည်းချင်း လှုပ်ရှားကာ လီးကိုရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ပြုလုပ်ပေးပြီး ညင်ညင်သာသာလေး လိုးပေးလိုက်သည်၊ အချိန်တစ်ခုကြာလာတော့ မဝသုန်က နာကျဉ်မှုတွေလျော့လာပြီး...ခံစားမှုအားကောင်းလာလေသည်၊ ကျွန်တော့်အနမ်းများကိုလည်း တက်တက်မက်မက် တုံ့ပြန်ကာ သူမလက်ကလည်း ကျွန်တော့်ခေါင်းကိုကိုင်ပြီးဆံပင်တွေကိုဖွလိုက်....ကျွန်တော့်ရင်အုပ်ကို ပွတ်သတ်ကြည့်လိုက်....လက်မောင်းကိုတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်လိုက်နှင့် အလုပ်ရှုပ်နေလေသည်၊ ဆယ်ငါးမိနစ်လောက်ကြာလာတော့ နှစ်ယောက်လုံး တဏှာအရှိန်တက်လာကြလေသည်။

“ အင်း...အင်း...အင်း.....မောင်....မောင်...အင်းး...အင်းးးးး..အင်းးးးးးးးးးးးးးးး”

“ မ...မနာတော့ဖူးမလားဟင်...ဖတ်...ဖတ်...ဇွိဇွိ....ဇွိဇွိ...ဖတ်..ဖတ်”

“ မနာတော့ဖူး...အင်း....မောင်....အင်း....အင်းးးး”

“ မောင်ချစ်ပေးတာ...ကောင်းလား..မ”

“ အင်း...မသိဖူးကွာ...ဘာတွေလာမေးနေတာလဲ...အင်း....ဖတ်...ဖတ်...အား...အင့်”

“ မရေ...သိလား...မကို ကျွန်တော်အရမ်းချစ်တယ်ဗျာ”

“ အင်း...မ.လည်းမောင့်ကိုချစ်ပါတယ်...အင်း...အင်း”

“ ချစ်စရာကောင်းလိုက်တာဗျာ...ဖတ်...ဖတ်...ပြွတ်စ်...ပြွတ်စ်...ပြွတ်စ်....ဘတ်..ဘတ်”

ချစ်သူနှစ်ဦး ကာမရေယာဉ်ကြောတွင် နစ်မျောနေကာ နှစ်ဦးလုံးချွေးစေးများထွက်လာပြီး ပန်းတိုင်ရောက်ဖို့နီးလာသဖြင့် တစ်ဦးကိုယ်တစ်ဦး နှလုံးသားခြင်းကော....ကိုယ်ခန္တာကိုယ်ခြင်းပါ ပိုမိုရစ်ပတ်မိလေသည်၊ ယခုလို ချစ်ရသူနှင့် အတူနေရသည်မှာ ယခင်ကမိန်းခလေးများဖြင့် အတူနေရသော အရသာခြင်းမှာ ဆီနှင့်ရေလိုကွာခြားလှလေသည်၊ ယခင်မိန်းခလေးများနှင့်တုံးက လိင်အာသီသပြေရုံသာ ဆက်ဆံကြခြင်းဖြစ်ပြီး မဝသုန်နှင့်ဆက်ဆံရသည်ကတော့ လိင်အာသီသများအပြင် ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေပါ ရောနှောနေသဖြင့် နှလုံးသားကိုပါနွေးထွေးစေလေသည်....ထိုအခိုက်အတန့်မှာပင် ကျွန်တော်သည်....Making sex နှင့် Making love ကြားက ကွာဟမှူကိုသတိပြုမိခဲ့လေသည်။

“ ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...အင်း....အင်း...အင်း...မောင်...မ..တစ်မျိုးကြီးပြန်ဖြစ်လာပြီ..မောင်ရေ”

“ အင်း...မ..ဒါဆိုမောင်မြန်မြန်ဆောင့်ပေးမယ်နော်...မွ....ပြွတ်.ပြွတ်စ်...ပြွတ်စ်.”

“ အင်း...အင်း...လုပ်တော့...မြန်မြန်...အင်းအင်း...အား မောင်”

“ အင်း...ကောင်းတယ်ဗျာ.....ရော့...ရော့..ရော့...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်....ဗြစ်...ဗြစ်...ဗြစ်”

“ အွန်း....မောင်...အား...အား...အား.....ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်.....ဇွိ...ဇွိ....အား...မောင်ရေ.....အားအား....အားအားးး”

မဝသုန်သည်လည်း ကျွန်တော့် နောက်ကျောကို သူမလက်သည်းဖြင့်ကုတ်ပြီး အသက်ရှူသံများမြန်လာကာ ပန်းတိုင်ရောက်သွားကြောင်းကို အဖုတ်၏အတွင်းသားများက ညှစ်ပြီးအချက်ပြလေသည်၊ ကျွန်တော်လည်း ဒီ့ထက် ပိုမအောင့်ထားနိုင်တော့... မဝသုန်၏ အဖုတ်အဆုံးထိ လီးကိုကော့ထည့်လိုက်ပြီး ဆီးခုံချင်းထိအောင် အားနှင့်ဆောင့်ပြီး လီးထဲကသုတ်ရည်များကို တဆစ်ဆစ်ဖြင့် တစ်စက်မှမကျန်အောင် မဝသုန်ထဲသို့ပန်းထည့်ပေးလိုက်လေတော့သည်။

နှစ်ယောက်လုံး အထွဋ်အထိပ်ရောက်ပြီးနောက် ငါးမိနစ်လောက်ဖက်ကာ အနားယူနေကြသည်၊ မဝသုန်က အရင်ထကာ

“ မောင်...သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရအောင်လေ...အိပ်ရာခင်းတွေတော့စွန်းကုန်ပါပြီ..ခဏထဦး”

“ အင်း...အိပ်ယာခင်းပေါ်သွေးမပေသွားလို့တော်သေးတယ်”

ဟု ပြောပြီး စားပွဲပေါ်က တစ်ရှူးကိုယူလိုက်ကာ သူမရဲ့အဖုတ်ထဲမှ စီးကျလာသော အရည်များကို သုတ်ပေးပြီး ကျွန်တော့်လီးကိုလည်း သုတ်ပြီးသန့်ရှင်းလိုက်လေသည်၊ မဝသုန်က သန့်စင်ခန်းထဲခဏဝင်သွားပြီး ဟိုတယ်ဝတ် ညအိပ်အကျီအဖြူရှည်ကိုဝတ်ပြီးပြန်ထွက်လာလေသည်။

ကျွန်တော်လည်းအိမ်သာထဲဝင် ပြီးဆီးသွား..သန့်ရှင်းရေးလုပ်ကာ သူမဝတ်သော အပေါ်ဝတ်ကို စမ်းဝတ်ကြည့်ပြီးထွက်လာလေသည်၊ သူမကတော့ ကုတင်ပေါ်မှာ အိပ်နေလေပြီ၊ ကျွန်တော့်အလိုအရဆို နောက်တစ်ချီလောက်တော့ အသာလေးဆက်နိုင်သေးသော်လည်း...နေ့ခင်းတုံးက လမ်းလျောက်တောင်တက်ထားမှုကြောင့် ပင်ပန်းနေရာ ကျွန်တော်လည်း သူမရဲ့ကုတင်ပေါ်တက်...သူမနှင့်အတူစောင်ခြုံလိုက်ပြီး အတူဖက်အိပ်လိုက်တော့သည်။

မနက်ရောက်တော့ သူမကိုဖက်လက်သားအိပ်ပျော်ရာမှနိုးလာလေသည်၊ သူမကလည်း ဆံပင်ကပိုကရိုလေးဖြင့် ကျွန်တော့်လက်မောင်းပေါ်တွင်အိပ်ပျော်နေသေးသည်၊ သူမ၏ညအိပ်ဝတ်ရုံ အပေါ်ပိုင်းက ကြိုးပြေသွား၍ အဟလေးဖြစ်နေသဖြင့် သူမရဲ့ ဖြူအုနေသော နို့အုံတစ်ဖက်ကို မနက်ခင်းနေရောင်အောက်တွင်တွေ့မြင်လိုက်ရလေသည်၊ ကျွန်တော်က နို့အုံလေးကို အသာလေးလှုတ်ကိုင်လိုက်ပြီး..

“ မ..ထတော့လေ...နေမြင့်နေပြီ”

“ အင်း...မောင်..ထနဲ့ဦး..အိပ်ချင်သေးတယ်..လက်ကြီးကဖယ်ဦး”

“ မထမချင်း...ကိုင်နေမှာနော်”

“ ကိုင်ချင်လည်းကိုင်ကွာ...မ..တော့မထသေးဖူး..ခဏနှပ်လိုက်ဦးမယ်”

“ အင်းပါ..အဲ့တာဆိုလည်းကျွန်တော်ရေချိုးနှင့်မယ်”

“ အင်း..အင်း”

ကျွန်တော်ရေချိုးပြီး အပြင်ထွက်လာတော့ သူမက အိပ်ရာကထပြီး တစ်ဘတ်ကိုပုခုံးပေါ်တင်ကာ ရေချိုးဖို့စောင့်နေလေသည်၊ ကျွန်တော်ထွက်လာတော့

“ မောင်..မြန်မြန်လုပ်...မ..အိမ်သာတက်ချင်နေပြီ”

“ အင်းပါ..ပြီးပါပြီ..ဝင်တော့လေ”

“ အင်း...ဒါနဲ့ ဒီနေ့...မောင် ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပဲဝတ်နော်...ဒီနေ့ကအေးဆေးလည်မှာ”

“ ဘယ်ကိုသွားမှာလဲ”

“ ထင်းရှူးတောဖက်...ပျော်ပွဲစားလိုသွားလည်မလို့”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ...မ..လည်းရေအမြန်ချိုး..ဗိုက်ဆာပြီ..မနက်စာသွားစားရအောင်”

ကျွန်တော်လည်း အဖြူရောင် စပို့ရှပ်လေးနှင့် ကွာတားဘောင်းဘီကို ဝတ်ဆင်လိုက်ပြီး သူမ ရေချိုးနေသည်ကိုစောင့်နေလေသည်၊ စားပွဲပေါ်သို့ ခေါင်းလိမ်းဆီလိမ်းရန် လှမ်းယူလိုက်တော့ မိတ္ထီလာတုံးက စတိုးဆိုင်က ဝယ်ခဲ့သော မဝသုန်ရဲ့ ကျွတ်ကျွတ်အိတ် အမည်းထုတ်လေးကို တိုက်မိပြီး အောက်သို့ကျသွားလေသည်၊ ကျွန်တော်ကပြန်ကောက်လိုက် ပြီး ဘာတွေလဲဟု ဖွင့်ကြည့်လိုက်လေသည်၊ သူမပြောသလို လစဉ်သုံး ဂွမ်းထုတ်မပါပဲနဲ့ အရေးပေါ်သန္ဓေတားဆေးကဒ်ကို တွေ့လိုက်ရသည်၊ အော်...အစကတည်းက သူမက ဒီအဆင့်ထိ ပြင်ဆင်ထားပြီးသားမှန်း သိလိုက်ရသည်၊ ကျွန်တော်လည်းညက လုပ်ရင်းတန်းလန်း ဗိုက်ကိစ္စသတိရမိသော်လည်း သူမ ပြင်ဆင်ထားမှန်း ရိပ်မိသောကြောင့် ဘာမှ မပြောဖြစ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်လေသည်။


အပိုင်း ( ၇ ) ဆက်ရန် >>>>>>


ကျွန်တော့် ဂိုက်ဆရာမလေး အပိုင်း ( ၅ )

ကျွန်တော့် ဂိုက်ဆရာမလေး အပိုင်း ( ၅ )

ရေးသားသူ - ၂၄ မျက်နှာ

(Romance, Soft core)

ဒီဇင်ဘာလကုန်ခါနီးတွင် မေဂျာဘောလုံးအသင်း ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူ စီနီယာမှ မနက်အစောကြီးအဆောင်ရှေ့သို့ ရောက်လာကာ လေ့ကျင့်ရန်အော် ခေါ်လေသည်၊ ပုံမှန်အတိုင်းဆိုလျင် ဇန်နဝါရီလ ပထမတစ်ပတ်လောက်မှ လေကျင့်ခန်းခေါ်ကာ ပြိုင်ပွဲအတွက် ပြင်ဆင်လေ့ရှိလေသည်၊ အသင်းခေါင်းဆောင်က အရင်နှစ်များထက်ပို၍ တက်ကြွနေလေသည်၊ မနှစ်က ကျွန်တော်တို့မေဂျာအသင်းသည် စီမီးဖိုင်နယ်ရောက်မှပြုတ်သွားသောကြောင့် ဖလားပြန်ယူချင်၍၎င်း၊ အသင်းခေါင်းဆောင်က နောက်ဆုံးနှစ်ရောက်ပြီဖြစ်သောကြောင့် မေဂျာအတွက် နောက်ဆုံးအနေဖြင့် ဗိုလ်လုပွဲတွင်အနိုင်ယူချင်၍ ၎င်း၊ အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် Training ကို စောစောစကာ၊ လေ့ကျင့်ခန်းကိုလည်း ယခင်နှစ်ကနှင့်မတူ အသေအကြေမောင်းလေတော့သည်။

ယခုလည်း နံနက်ခင်း ၆နာရီအချိန်တွင် ကစားသမားများက သွေးပူလေ့ကျင့်ခန်း အနေဖြင့် ဘောလုံးကွင်းကိုအိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် ပတ်ပြေးနေကြလေသည်၊ အအိပ်မက်သော ဟိန်းထက်က ကျွန်တော်ဘေးတွင် စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် ခေါင်းရမ်းကာပြေးနေလေသည်၊ မေဂျာအသင်းက ပင်တိုင်ဂိုးသမားအကိုကြီးက ဒီနှစ်ကျောင်းပြီးသွားပြီဖြစ်၍ ဂိုးသမားနေရာလွတ်လပ်သွားသဖြင့် ကျွန်တော်က ဟိန်းထက်အားပွဲထုတ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်လေသည်၊ ဟိန်းထက်က

“ ဟေ့ရော င်ရဲမာန်....ဂိုးသမားကပြေးဖို့လိုလို့လားကွ...ငါ့ဘာသာ အေးဆေးနေတာ အကောင်း မင်းမြှောက်ပေးလို့ဂိုးသမားလုပ်ကာမှ အိပ်ရေးတောင်မဝတော့ဖူး”

“ အသင်းခေါင်းဆောင်ကိုပြောင်ကြီးက ဒီနှစ်တက်ကြွနေတာကိုး...ငါလည်းဘယ်တတ်နိုင်မှာလဲ မင်းသက်လုံပိုကောင်းတာပေါ့ကွာ...ဟားဟား အမောခံနိုင်တော့ စော်ကပိုချစ်မှာပေါ့ကွ”

“ လက်လုံကောင်းတာကနောက်....မစ္စတာပြောင်ကြီးက ငါ့ဖုန်းထဲက အောကားတွေတောင် ဇာတ်ကားကူးနေရင်းဖျက်သွားလို့ ငါ့မှာဂွင်းတောင်ကောင်းကောင်းမပလေးရဖူး”

“ အေး...တစ်သင်းလုံးဖုန်းထဲကအောကားတွေဖျက်ပြစ်တာပဲ...သူ့ပြောပုံအရတော့ ဒူးချောင်မှာဆိုးလို့တဲ့ကွ.....မင်းနဲ့ယုပွင့်တို့အတွဲတောင်လာမဖျက်တာကံကောင်း”

“ အေဘေးကြီး....အနောက်ကပါလာတုံးလား..လှည့်ကြည့်လိုက်စမ်းပါဦး”

“ ပါလာတယ်ကွ....ပြေးထား...အနောက်ကနေပြုံးပြုံးကြီးနဲ့....မောတဲ့ပုံတောင်မပေါက်ဖူးကွ...ဟိန်းထက်ရ....မင်းရဲ့ပြောင်ကြီးက ဇော်ဂျီဖိုဝင်သားတွေစားထားပုံရတယ်”

“ အေးပါကွာ...ငါကိုကလူပေါင်းမှားတာပါကွာ”

“ ကိုယ့်မေဂျာအတွက်ပဲဟာ...ငြီးမနေစမ်းနဲ့ ခဏနေကြ ယုပွင့်တို့ Ec အဖွဲ့တွေရောက်လာမှာ အဲ့ကြမှ ဗိုက်ဆာတာရော....နှာခေါင်းဆာတာလေးရောဖြည့်လိုက်”

ဟိန်းထက်က စောစောထရ၍ စိတ်မကြည်ကာ ပြေးနေတုံးက ရစ်နေသော်လည်း ဂိုးသမားအဖြစ် ပင်နယ်တီကန်သွင်းပြီးလေ့ကျင့်သည့်အခါတွင်မူ ကောင်းကောင်းဆော့ကစားလေသည်၊ မနက်ခင်းလေ့ကျင့်ခန်းပြီးနောက် Ec အဖွဲ့၏အကျွေးအမွေးမလာခင် ချွေးတိတ်ရန်နားနေစဉ်တွင်လည်း အသင်းခေါင်ဆောင်ပြောင်ကြီးက အလွတ်မပေးချေ၊ ထိုင်နားသခိုက်ကို သူပြောလို့ရသော....ဘယ်သူကဘယ်လိုကစားရန်...အသင်းပုံစံအကွက်က ဘယ်သို့ဘယ်ညာသွားရန်....ဘယ်မေဂျာကနောက်တန်းကိုဘယ်လိုဖောက်မည်...တောင်ပံကစားသမားကဘယ်သို့ကစားရမည်ဟု မရပ်မနားတော်ကီပွားလေသည်၊ ယုပွင့်ထက်ခိုင်ပါဝင်သော Ec အဖွဲ့ရောက်ချလာမှပင် စိတ်လေနေသော ဟိန်းထက်မျက်နှာက တစ်မဟုတ်ချင်းဝင်းလဲ့သွားလေသည်။

မေဂျာကကျွေးမွေးသောအစားအသောက်များနှင့် ဗိုက်ဖြည့်ပြီးသကာလ အသင်းခေါင်းဆောင်က ညနေပိုင်းဆက်ဆက်လာရန် နှိုးဆော်ပြီး အဆောင်သို့ပြန်လာခဲ့ကြလေသည်၊ ကျွန်တော်နှင့်ဟိန်းထက်လည်း ရေချိုးဖို့ချွေးတိတ်ရန် အိပ်ရာပေါ်တွင်ခဏနားနေကြလေသည်၊ ဟိန်းထက်က

“ ရဲမာန်..မင်းဆီမှာ အပြာကားကောင်းကောင်းလေးတွေမရှိဖူးလား...ငါ့ကိုကူးပေးပါဦး”

“ ဘယ်လိုကားပြောတာလဲဟ...အခါတိုင်း မင်းကအကုန်ကြည့်နေတာပဲကို”

“ နူးနူးညံညံကိုရီးယားကားလေးတွေ...ဂျပန်ကားလိုမျိုးတွေလိုချင်တာ”

“ ယုပွင့်ကိုပြမလို့မလား...မင်းအကြံငါသိပါတယ်..ဟိန်းထက်ရ”

“ အေး...ဟိုတစ်ခေါက်က သူနာသွားတော့အခုတည်းခိုခန်းသွားဖို့ကိုမနည်းပြောလိုက်ရတယ်၊ အဲ့ရောက်ရင် သူစိတ်ပါလာအောင်ဖွင့်ပြကြည့်မလို့၊ အခွင့်သာရင်လည်းမင်းပြောသလို လျာစွမ်းပြကြည့်ရတာပေါ့”

“ နောက်တစ်ပါတ်ထဲသွားမှာလား....အားလည်းမွေးထားအုံး ဂွင်းချည်းထုမနေနဲ့”

“ မထုပါဖူး...ဟိဟိ..အားတွေအကုန်စုထားတယ်”

“ မင်းကော...မြတ်နိုးနဲ့ သွားမတွေ့ဖူးလား”

“ အင်း..ဟိုတလောကမှတွေ့ထားတာ ပြီးတော့ဘက်ဂျက်သိပ်မရှိတော့ဖူး နောက်လပိုက်ဆံထုတ်မှသွားလို့ရတော့မှာ..အခုကစားဖို့တောင်အနိုင်နိုင်ရယ်”

“ အင်းပါ....ငါကတည်းခိုခန်းမှာအတွဲလိုက်စုံနေမှာဆိုးလို့....ကဲရေချိုးရအောင်”

နောက်တစ်ပါတ်ရောက်သောအခါတွင် လကုန်ရက်ရောက်ပြီဖြစ်သဖြင့် တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားကျောင်းသူ တို့ ထုံးစံအတိုင်း ဘဏ်ကိုသွားပြီး ပိုက်ဆံထုတ်မည်ဖြစ်လေသည်၊ ပြီးလျင် မိတ္ထီလာ မြို့ထဲကနာမည်ကြီးသော စားသောက်ဆိုင်များသို့ထိုင်တတ်ကြလေသည်၊ အတွဲရှိသူများကတော့ စားသောက်ပြီးရုပ်ရှင်ရုံ သို့မဟုတ် ကိုယ့်ဂျက်ကာရှိသောနေရာသို့သွားကြလေသည်၊ ကျွန်တော်လည်းဟိန်းထက်တို့အတွဲနှင့် မြို့ထဲသို့ ပိုက်ဆံထုတ်ရန်နှင့် မုန့်သွားစားကြရန် အတူတူ ထွက်လာခဲ့ကြလေသည်၊ စုမြတ်နိုးကမူ လကုန်ရက်ကိုစနေတနဂ်နွေပိတ်ရက်နှင့်ကြုံလျင် အိမ်ပြန်နေကြဖြစ်သောကြောင့် ပါမလာခဲ့ပေ၊ မြို့ထဲတွင်တော့ မဝသုန်လည်းအားလပ်သဖြင့် မုန့်အတူစားကြရန်ချိန်းထားကြလေသည်၊ ဟိန်းထက်နှင့်ယုပွင့်တို့အတွဲက ကျွန်တော့်ဆိုင်ကယ်အနောက်တွင်ကပ်ပါလာကြလေသည်၊ ကျွန်တော်ကတော့ မြို့ထဲမရောက်ခင်အထိ တစ်ကိုယ်တော်မင်းသားဖြစ်သဖြင့် နားကြပ်တစ်ဖက်တပ်ကာ သီချင်းနားထောင်ပြီး ဆိုင်ကယ်ကိုအမြန်မောင်းခဲ့လေသည်။

ကျွန်တော်တို့သူငယ်ချင်းသုံးယောက်သား မြို့ထဲသို့ရောက်သောအခါ ဘဏ်၌ပိုက်ဆံဝင်ထုတ်ကြပြီး ဘယ်မှာသွားစားကြမလဲဟုဆွေးနွေးကြလေသည်၊ ယုပွင့်က

“ ရဲမာန်...နင်ကဆရာမဝသုန့်ကိုသွားခေါ်ရအုံးမှာမလား”

“ အေး...ဟုတ်တယ်..အဲ့တာကြောင့်ဘယ်ဆိုင်မှာပြန်ဆုံကြမလဲလို့...မေးနေတာ”

“ ဆရာမဝသုန်က ရှမ်းအစားအစာကြိုက်တယ်မလား (မိုင်ဆွန်ခ) ကိုသွားကြရအောင်လေ၊ အဲ့ဒီ့ဆိုင်က စုံတယ်..ပိတ်ရက်ဆိုလူကြပ်လို့ ငါတို့အရင်သွားဦးထားနှင့်မယ်...နင်ဆရာမကိုခေါ်ပြီးလာခဲ့လိုက်”

“ အေးအေး....ဆေးရုံကြီးမရောက်ခင် လမ်းသုံးမြှောင်မီးပွိုင့်နားကဆိုင်မလား”

“ အေး..ဟုတ်တယ်...သွားပြီနော်”

ထို့နောက် မဝသုန့်ကိုသူ့အဆောင်သို့သွားခေါ်ပြီး ဆုံမှတ်ဖြစ်သော ရှမ်းစားသောက်ဆိုင်သို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်၊ မဝသုန်သည် ဒီတစ်ခေါက်လူချည်းမဟုတ်ပဲ ကျောပိုးအိပ်လေးတစ်လုံးပါလွယ်လာလေသည်၊ ဆိုင်ကယ်မောင်းရင်းဖြင့် ကျွန်တော်က

“ မ....အဲ့တာဘာအထုတ်ကြီးလဲ၊ ဘယ်သွားမလို့ယူလာတာလဲ”

“ မောင့်နောက်ခိုးရာလိုက်တော့မလို့လေ...အိမ်ကသဘောမတူလို့”

“ ဟင်”

“ နောက်တာပါ....မောင်တို့နဲ့ထမင်းအတူစားပြီးရင် အိမ်ပြန်မလို့၊ အိမ်ကပြန်မလာတာကြာပြီပြောနေလို့ မျက်နှာသွားပြလိုက်ဦးမယ်”

“ အော်...မောင်လိုက်ပို့ပေးရမှာပေါ့”

“ ဘာလဲ..မပို့ချင်ဖူးလား”

“ မဟုတ်ပါဖူး...မပဲ မအိမ်ကရည်းစားမထားခိုင်းဖူးဆို...တော်ကြာနေသိသွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

“ အိမ်ရှေ့ထိလိုက်မပို့ခိုင်းပါဖူး....စစ်တပ်ပေါက်ဝတင်လိုက်ပို့ခိုင်းမှာပါ...သူကလည်း...ဇွတ်”

“ ကျွန်တော်ကတက္ကသိုလ်ကျောင်းသားပဲရှိသေးတော့...အိမ်လိုက်လို့အဆင်မပြေသေးလို့ပါ..ဟဲ နောက်ကြတော့အိမ်တိုင်ရာရောက်လာတောင်းမှာပေါ့”

“ ဟုတ်ပါပြီမောင်တော်ရယ်...ကျွန်မစောင့်ပေးပါ့မယ်”

“ မိုင်စွန်ခ” ရှမ်းထမင်းဆိုင်သို့ရောက်သောအခါ ဟိန်းထက်တို့အတွဲကနေရာဦးထား၍သာတော်သေးသည်၊ ရုံးပိတ်ရက် ကျောင်းပိတ်ရက်ဖြစ်သဖြင့် လူများပြည့်ကျပ်နေလေသည်၊ သူတို့အတွဲကတော့ အစားအသောက်မှာပြီးပြီဟုပြောလေသည်၊ ကျွန်တော်နှင့် မဝသုန်လည်း Menu ကြည့်ကာ ကိုယ်ကြိုက်သောအစားအစာများမှာယူလေသည်၊ ကျွန်တော်တို့ရှေ့တွင် အော်ဒါများသောကြောင့် ကိုယ့်အလှည့်မရောက်ခင် အချိန် အတော်ကြာအောင်စောင့်ကြရလေသည်၊ အစားအသောက်ကို စောင့်ဆိုင်းရင်း လေးယောက်သားစကားပြောကြလေသည်၊ မဝသုန်က

“ နင်တို့တွေ....စာလည်းလုပ်ကြအုံးနော်...တက္ကသိုလ်ရောက်ပြီဆိုပြီးပေါ့မနေကြနဲ့..အထူးသဖြင့်..ဟိန်းထက်...မင်း roll no ကျသွားတယ်ဆို”

“ အင်း...ဟုတ်တယ် ဆရာမ...အဲ့တာဆရာမတပည့်ယုပွင့်စာမေးပွဲတွင်း စိတ်ကောက်နေလို့ ကျွန်တော်သူ့ကိုပဲချော့နေရလို့ roll ကျသွားတာ” ဟုဟိန်းထက်ကပြောလေသည်၊ ယုပွင့်က

“ ဘာမှမဆိုင်ပဲနဲ့ကိုနော်....သူအပြစ်လုပ်တာကြထည့်မပြောဖူး ၊ သူတို့မေဂျာကကောင်မလေးနဲ့ messenger မှာအပြန်အလှန် အီစီကလီလိုလိုဘာလိုလိုပြောနေလို့ သမီးကပညာပေးတာ”

“ အင်း...အဲ့တာတော့ထောက်ခံတယ်...ငါ့တပည့်မ၊ ရဲမာန်လည်း ကျောင်းမှာ ရုတ်ရုတ်ရုတ်ရုတ်ဆို ဆရာမကိုပြောအုံးနော်...ယုပွင့်”

“ စိတ်ချ...ဆရာမ”

“ ဘာတွေပြုံးနေတာလဲရဲမာန်...နင်မဟုတ်တာ တစ်ခုခုလုပ်ထားလို့လား”ဟု မဝသုန်က ကျွန်တော့်ဘက်လှည့်မေးလေသည်၊ ကျွန်တော်က

“ မဟုတ်ပါဖူး ယုပွင့်နဲ့ဟိန်းထက်က အခုထိဆရာမ..ဆရာမနဲ့ခေါ်နေကြလို့ တစ်မျိုးဖြစ်နေတာ မောင်တစ်ယောက်ထဲ မလို့ခေါ်တာကိုး”

“ ငါတို့ကနှုတ်ကျိုးနေလို့ပါကွ....ဆရာမဝသုန်ကို အမလို့ပြောင်းခေါ်မယ်လေ...ရတယ်မလား” ဟုဟိန်းထက်ကပြောလေသည့်၊ မဝသုန်က

“ မရပါဖူး...ဆရာမလို့ပဲခေါ်ကြ”

“ ဆရာမကလည်းဘက်လိုက်တာဆို...အဲ့တာဆို ဟိန်းထက်ကြတော့ရော”

“ သူကငါ့ရည်းစားလေ...နင်နဲ့တူပါ့မလား ခစ်ခစ်”

ထိုစဉ်မှာထားသော အစားအသောက်များလာချသဖြင့် ပြောနေတဲ့ စကားစပြတ်သွားလေသည်၊ ဗိုက်စာနေပြီဖြစ်သဖြင့် ခေါင်းမဖော်တမ်းစားသောက်ကြရာ ၁၅ မိနစ်လောက်မှာပင် အကုန်ပြောင်သွားလေတော့သည်၊ ယုပွင့်က

“ ဟဲ့...ရဲမာန်...နင်နဲ့ဆရာမနဲ့ show ပွဲကိုလိုက်ကြဦးမှာလား”ဟုမေးရာ မဝသုန်က

“ Coca Cola ကလုပ်တဲ့ free show လား၊ သွားတော့သွားချင်တယ်.....စိုင်းစိုင်းခမ်းလှိုင်တို့လည်းပါမှာဆိုတော့....ဒါပေမယ့် အိမ်ပြန်ရမှာဆိုတော့ နောက်ကြလို့မဖြစ်ဖူး အမရဲ့ အဖေကစည်းကမ်းကြီးတယ်”ဟု ပြန်ပြောလေသည်။

“ နင်တို့အတွဲသွားနှင့်လေ...ငါက မဝသုန့်ကိုလိုက်ပို့ပြီးမှပြန်လာခဲ့မယ်”ဟုကျွန်တော်ကပြောရာ ဟိန်းထက်က

“ အခုမှ ၂နာရီခွဲပဲရှိပါသေးတယ်၊ ရှိုးပွဲက ၅ နာရီလောက်မှစမှာ အေးဆေးမောင်းပြီးလိုက်ပို့ ငါတို့အတွဲက ကန်ဘောင်မှာပဲစောင့်နေမယ်”

“ အဲ့တာဆို...မရေ...သွားကြတော့မလား”

“ အင်းသွားရအောင်လေ.... ဂမုန်းပွင့်စတိုးကိုလည်း ခဏဝင်ရအုံးမှာ အိမ်ကအမေက ပစ္စည်းတွေမှာလိုက်လို့ .....ကဲ...ဟိန်းထက်နဲ့ယုပွင့် အမသွားပြီနော်.....တည့်တည့်ရှု့ရှု့နေကြအုံး”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ”

မဝသုန်ကို သူမ၏ တပ်ထဲကအိမ်ကိုလိုက်မပို့ခင် ဂမုန်းပွင့်စတိုးသို့ ခဏဝင်ကြလေသည်၊ သူမ အမေမှာလိုက်သော ပစ္စည်းများကို ပါးစပ်ကပွတ်တွတ်ပွတ်တွတ်ဖြင့်ရွတ်ပြီး တစ်ခုပြီးတစ်ခုဝယ်လေသည်၊ ကျွန်တော့်ကိုလည်း ဘာတွေလိုသေးလဲဟုမေးပြီး အတန်တန်တားသည့်ကြားက ခေါင်းရှော်ရည်တစ်ဗူးရယ်...roll onတစ်ဗူးဝယ်ပေးလိုက်သေးသည်၊ နောက်တစ်ခါဆိုဘာမှမလိုဖူးဟုပြောမှဖြစ်မည်၊ သူမက စတိုးဆိုင်အတူသွားသည့်အခါတိုင်း တစ်မျိုးမဟုတ် တစ်မျိုးဝယ်ပေးချင်နေသောကြောင့် ချစ်သူဖြစ်လင့်စကား ယျောက်ကျားလေးဘက်က အားနာရ၍ဖြစ်သည်။

၄၅ မိနစ် အကြာလောက် ရှော့ပင်ထွက်ပြီး အထုတ်များဆွဲကာ သူမအိမ်သို့ဆိုင်ကယ်ဖြင့်ပြန်လိုက်ပို့လေသည်၊ လိုက်ပို့ပြီးနောက် ဟိန်းထက်တို့အတွဲနှင့် အတူတူ Show ပွဲသို့မသွားချင်တော့သဖြင့် ဟိန်းထက်အားဖုန်းဆက်ပြီး ငါမလိုက်တော့ဖူးပြန်နှင့်ပြီဟုအကြောင်းကြားကာ အဆောင်သို့တစ်ယောက်ထည်းပြန်လာခဲ့လေသည်။

အဆောင်သို့ရောက်သောအခါ အောက်ခံဘစ်တစ်ထည်သာချန်၍ အဝတ်အစားများကိုချွတ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ပြစ်လှဲကာ ဖုန်းကိုအားသွင်းပြီး နေ့လည်ခင်းတစ်ရေးအိပ်လေသည်၊ အိပ်မပျော်ခင် လှေကားထစ်ပေါ်ကပြုတ်ကြသလို ဆတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသေးလေသည်၊ နေ့လည်ခင်းနေပူပူ....ချွေးတစီစီဖြင့် အိပ်လို့ကောင်းနေသခိုက် ခေါင်းရင်းက phone ringtone သံမြည်လာ၍ ထကိုင်လိုက်ရာ ဖုန်းဆက်သူမှာ သူငယ်ချင်းမ စုမြတ်နိုးဖြစ်နေလေသည်။

“ ဟယ်လို....အွင်း...ပြော မြတ်နိုး...ဘာလဲ”

“ သြ..ရဲမာန်...နင်အိပ်နေတာလား...ဆောတီးနော်...ငါမသိလို့”

“ အင်းပါ...ရပါတယ်...ဘာလဲပြော...စုမြတ်...နင်အိမ်မှာမဟုတ်ဖူးလား”

“ အင်းဟုတ်တယ်...မနက်ဖြန်မနက်အစောပြန်လာမလို့ ဘာမှာအုံးမလဲ”

“ တနလ်လာနေ့မှလာတာမဟုတ်ဖူး....ဘာလုပ်မို့ တနဂ်နွေ နေ့ကြီးပြန်လာမှာလဲ...ငါ့လွမ်းလို့လား”

“ မဟုတ်ပါဖူး...နင်မေ့နေတာလား တနလ်ာနေ့ကြ ငါ့တို့အဖွဲ့ assignment တင်ရမှာလေ...ပြီးရင် presentation လုပ်ရအုံးမှာလေ”

“ What the fuck.....ငါမေ့နေတာ.. ငါ assignment ကိုမရေးရသေးဖူး presentation ကလည်းငါ့ပြောရမယ့်အပိုင်းကို သေချာ note မထုတ်ရသေးဖူး...ဒိုးခပဲ”

“ ဖြစ်ရမယ်...နင်ကတော့ အဲ့တာဆိုကြိုလုပ်ထားအုံး မနက်ဖြန် ညနေ၃နာရီ ကျောင်းထဲမှာ ငါတို့ group ချိန်းထားသေးတယ်”

“ အေးအေး လုပ်လိုက်မယ်...နင်ကောလုပ်ပြီးပြီလား”

“ အိမ်မှာတင်လုပ်ခဲ့တာ...ဒါနဲ့ ဘာမှာအုံးမလဲလို့”

“ ကွန်ဒုံးနှစ်ပါကင်”

“ သေနာ...ဒါပဲတွေးနေ...အဲ့တာဆိုမနက်ဖြန်ကြမှတွေ့မယ်...ဒါပဲနော်...bye”

ထို့နောက်အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် အိပ်ရာမှထကာ ချွေးစီးများကိုပုဆိုးနှင့်သုတ်လိုက်ပြီး စားပွဲပေါ်တွင်ပြစ်ထားသော ဘာသာရပ်စာအုပ်ကို လှန်လှောရှာဖွေကာ အကြမ်းစာအုပ်ကိုလည်းထုတ်၍ ကျွန်တော် presentation လုပ်ရမည့်ခေါင်းစဉ်ကို အကြမ်းဖျင်းဖတ်လိုက်လေသည်၊ သုံးခါလောက်ဖတ်ပြီးနားလည်သလိုလိုရှိလာတော့ ပြောရမည့်စကားကို စိတ်ထဲကလိုက်၍ပြောကြည့်လေသည်၊ တော်တော်လေးအဆင်ပြေလာပြီဆိုကာမှ ပြောရမည့်အကြောင်းအရာများကို အတိုကောက် note မှတ်ရန်ကြံစည်သခိုက် ဘောပင်ကရှာမရဖြစ်နေပြန်လေသည်၊ ကျွန်တော့်ဘောပင်ရှိသော လွယ်အိတ်က ကုတင်ခြေရင်းက သံသေတ္တာပေါ်တွင်ရှိနေသဖြင့် မထချင်သောကြောင့် ဘေးနားကဟိန်းထက်စားပွဲပေါ်က သူ့ဘောပင်ကိုလှမ်းယူလိုက်လေသည်။

သကောင့်သားက ဘောပင်အဖုံးကိုသူ့အကျင့်အတိုင်း လိမ်ပိန်အောင်ကိုက်ထားလေသည်၊ ဘောပင်အဖုံးကိုချွတ်ကာ အခန်းထောင့်တစ်နေသို့လွှင့်ပြစ်လိုက်ပြီး ပြောရမည့်ခေါင်းစဉ်၏ အကြောင်းအရာများကို note အတိုလေးများတစ်ခါတည်းရေးမှတ်လိုက်လေသည်၊ အိပ်ရာနိုးနိုးချင်း ဇောနှင့်စာလုပ်လိုက်ရာ ပြောရမည့်အပိုင်းပြီးသွားတော့ နာရီကိုကြည့်လိုက်ရာ ၆နာရီခွဲပင်ရှိနေလေပြီ၊ ဗိုက်ထဲကလည်းတဂွီဂွီစာလောင်နေပြီဖြစ်၍ စာအုပ်ကိုပိတ်လိုက်ကာ အောက်ထပ်သို့ရေမိုးဆင်းချိုးပြီး ထမင်းစားနေကြ အဝစားဆိုင်သို့သွားစားလေသည်၊ ထမင်းစားနေရင်း ဟိန်းထက်အားရောက်ပြီလားလို့ ဖုန်းဆက်ကြည့်သောအခါ သကောင့်သားကဖုန်းမကိုင်ချေ၊ ရှိုးပွဲဘယ်လောက်ကောင်းကောင်း ယုပွင့်တို့အဆောင်က ၇နာရီဆိုပိတ်ပြီဖြစ်၍ ပြန်ရောက်ရန်သင့်ချေပြီ၊ ဆိုင်ကယ်အမြန်စီးနေလို့မကိုင်ဖြစ်တာနေမှာပါဟုဆိုကာ ကိုယ့်ထမင်းကိုဖြောင့်အောင်စားပြီး အဆောင်သို့ပြန်ခဲ့လေသည်။

ဟိန်းထက်ကား ကျွန်တော်အဆောင်ရောက်သည်ထိ ပြန်ရောက်မလာသေးချေ၊ ဟေ..ဟေ့...ဟုတ်တော့ဟုတ်နေပြီ....ဒါဆို ဒီနေ့ညပြန်ရောက်လာတော့မည်မဟုတ်၊ ရှိုးပွဲကိုအပြီးထိကြည့်ပြီး တည်းခိုခန်းတစ်ခုတွင် အချစ်တလင်း စစ်ခင်းလိမ့်မည်၊ သူငယ်ချင်းကောင်းပီသစွာဖြင့် ဟိန်းထက်ဆီဖုန်းထက်မဆက်ဖြစ်တော့၊ သူ့အရှိန်နှင့်သူလိမ့်ပါစေဟုတွေးကာ ဖုန်းထဲက ကြည့်စရာဇာတ်ကားတစ်ကားကို ဖွင့်ကြည့်ပြီး အိပ်ရာဝင်ခဲ့လေတော့သည်။

မနက်နိုးတော့ ၇ နာရီ ရှိနေပြီး တနဂ်နွေနေ့ဖြစ်၍ အတန်းချိန်မရှိသဖြင့် သေးထပေါက်ကာ အိပ်ရာထဲပြန်ခွေနေပြီး ပျင်းရိခြင်းအရသာကိုခံစားနေလေသည်၊ ထိုသို့မှိန်းလို့ကောင်းနေသခိုက် အခန်းတခါးက ကျွီကနဲပွင့်လာကာ ဟိန်းထက်ဝင်လာလေသည်၊ ကျွန်တော်က

“ သားကြီး....ညကဘယ်ပျောက်သွားတာလဲ...ငါကဖက်ထိပ်ထဲပါသွားပြီမှတ်နေတာ”

“ တော်ကွာ....မင်းလည်းသိရဲ့သားနဲ့...လာညှော်မနေနဲ့”

“ ကွိုင်လေးဘာလေး ပိုတာရှိရင်စွန့်ကြဲပါဦး..ဟဲဟဲ”

“ အဲ...ဟုတ်သားဟ..မင်းပြောမှ..ညတုံးက show ပွဲကနေ အရက်ရောထားတဲ့ဘီယာတွေသောက်ပြီး နှစ်ယောက်သားရီဝေဝေနဲ့ တည်းခိုခန်းရောက်သွားတော့ ဒီတိုင်းပလိန်းကျိတ်လိုက်ရတယ်....ခဏနေမှဆေးဝယ်တိုက်လိုက်ဦးမယ်....ဘာတံဆိပ်ဝယ်ရမလဲ စုမြတ်နိုးသောက်ဖူးလား”

“ သူသောက်တာက *** ပဲ၊ အဲ့တာကကြိုသောက်ရတာ....မင်းဟာဖြစ်ပြီးမှဆိုတော့ ၂၄နာရီအတွင်းသောက်ရတဲ့ ladya တို့ဘာတို့တော့ရှိတယ်...မေ့မနေနဲ့ဦး..ဆေးသောက်ခိုင်းဖို့”

“ အေးအေး...ငါအခုပဲရေချိုးပြီးသွားဝယ်လိုက်မယ်”

“ ဒီတစ်ခေါက် အဆင်ပြေခဲ့တယ်မလား...မင်းကြည့်ရတာတက်ကြွနေသလိုပဲ”

“ ယုပွင့်ကမူးနေတော့ အရင်လိုရှက်ကန်းကန်းမဟုတ်ဖူးကွ၊ ပြောလို့ဆိုလို့ကောင်းတယ်.....နောက်ပြီးမင်းပြောသလို ဘာဂျာပေးလိုက်တော့ သူအကြိုက်တွေ့သွားပုံရတယ်၊... ဟားဟား...ဆရာကျော်ပြောသလို ဘာဂျာပေးရင် ကွမ်ရင်မယ်တော်တောင်ဒူးခွေသွားရမယ်ဆိုတာအမှန်ပဲဟ”

“ ဒါနဲ့..ရဲမာန်..မင်းဘယ်မှသွားစရာမရှိဖူးလား...အော်ဟုတ်သားပဲ မင်းအမကြီးကအိမ်ပြန်ရောက်နေတာကိုး...ငါတော့ဒီနေ့လည်းသွားတွေ့လိုက်ဦးမယ်”

“ ရိုးရိုးတွေ့မှာလား၊ ရှယ်ဇွန်းတပ်လား”

“ ရိုးရိုးပါပဲကွ...ဘက်ဂျက်ထိရချေရဲ့”

“ ဇွန်းတပ်ဆိုလည်းငါက အသင်းခေါင်းဆောင် ကိုကိုပြောင်ကိုတိုင်တော့မလို့...ဟားဟား”

“ မလုပ်ပါနဲ့ကွာ...နဂိုကမှပြောင်ကြီးကငါ့ကိုမဲနေတာ”

“ မင်းက PT တွေလစ်လစ်နေတာကိုး”

“ နှစ်ရက်ထဲပါကွာ...ဒါပဲရေသွားချိုးတော့မယ်”

“ အေးအေး”

ဟိန်းထက်တစ်ယောက်ရေချိုးပြီး သူ့သေတ္တာထဲက ပိုက်ဆံအချို့ကိုထုတ်ယူကာ အလျင်အမြန်ပင်အခန်းထဲကပြန်ထွက်သွားလေသည်၊ ကျွန်တော်လည်း အိပ်ရာမှထကာ မျက်နှာသစ်သွားတိုက်ပြီး မနက်စာကိုအပြင်ထွကိမစားချင်၍ ခေါက်ဆွဲခြောက်တစ်ထုတ်ပြုတ်စားလိုက်ပြီး ရေးလက်စ assignment ကိုလက်စသတ်ရေးလိုက်လေသည်၊ ပြီးနောက် တခြားသူအများ အခန်းထဲသွားလည်ပြီး ဂိမ်းဆော့ခြင်း ဇာတ်ကားဖလှယ်ခြင်းများ ပြုလုပ်လေသည်၊ နေ့လည်စာကိုအဆောင်ကသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နှင့်အတူ ထမင်းသွားစားပြီး နေ့လည်ခင်းပါအိပ်လိုက်သေးသည်၊ နိုးလာတော့ရေချိုးပြီး ချိန်းထားသော presentation အဖွဲနှင့်တွေ့ရန် ကျောင်းဝန်းထဲသို့ထွက်လာခဲ့လေသည်။

ကျောင်းဝန်းထဲသို့ရောက်သောအခါတွင် ဆိုင်ကယ်စတန်းတွင် ဆိုင်ကယ်ရပ်ထားလိုက်ပြီး ကော်ရစ်ဒါအောက်တွင် အဖွဲ့အားစောင့်နေလိုက်လေသည်၊ ခဏကြာတော့ စုမြတ်နိုးအပါအဝင် အဖွဲကရှမ်းမလေးနှစ်ယောက်ပါရောက်လာကြလေသည်၊ ကျွန်တော်ကမူ အိမ်နေရင်း မေဂျာဘောလုံးအကျီအတို၊ ဘောင်းဘီအတိုနှင့်ဖြစ်သော်လည်း...သူတို့သုံးယောက်ကမူ ဝတ်စုံအပြည့်နှင့်ဖြစ်နေလေသည်၊ စုမြတ်နိုးက ထမိန်စကပ်အရှည်သုံးလွှာသားနှင့် အပေါ်က ရင်ဖုံးခါးတိုကိုဝတ်ထားပြီး ရှမ်းမနှစ်ယောက်ကတော့ သူတို့ရှမ်းရိုးရာပြောင်ပြောင်လတ်လတ်ဝတ်ဆုံများနှင့်ဖြစ်နေလေသည်၊ ကျွန်တော်က

“ ဟေ့...ငါဒီမှာ စုမြတ်နိုး”

“ အော်အေး....နင်ရောက်နေတာကြာပြီလား...ငါတို့က သွေးလှူရှင်အသင်းက ဂုဏ်ပြုပွဲရှိလို့ ပွဲတက်နေရလို့ ကြာနေတာ”

“ အဲ့တာကြောင့်မို့ကို...နင်တို့သုံးယောက်က တောက်တောက်ပြောင်ပြောင်တွေဖြစ်နေပြီးတော့ ငါကတော့မွဲတိမွဲစုတ်နဲ့...ဖြစ်နေလို့”

“ အဲ့တာအသာထား..ငါတို့ဘယ်နားစာလုပ်ကြမလဲ.. ကော်ရစ်ဒါက ခုံတွေကဘယ်ရောက်သွားတာလဲဟ”

“ အင်း...ဟိုဟာ...ဘွဲနှင်းသဘင်ရှိလို့ထင်တယ်....ကျောင်းသားရေးရာက ထိုင်ခုံတွေအကုန်မသွားကြပြီ”

ထိုအခါရှမ်းမတစ်ယောက်က

“ ဟဲ့...ဟိုလေးထပ်ဆောင်အပေါ်ထပ်မှာ ထိုင်ခုံတွေရှိတယ်..အဲ့သွားရအောင် စာမေးပွဲတွင်းမဟုတ်တော့ ဘယ်သူမှမရှိဖူးရယ်”ဟုပြောလေသည်၊ စုမြတ်နိုးက

“ သရဲခြောက်တယ်ဆို လေးထပ်ဆောင်က”ဟုပြောလေရာကျွန်တော်က

“ ဘာမှမခြောက်ကာဖူးဟာ ငါတို့လေးယောက်ပဲဟာကို၊ ပြီးတော့ဒီမှာမတ်တပ်ရပ်လုပ်လို့မရဖူးရယ်...သွားကြတာပေါ့”

(လေးထပ်ဆောင်ဆိုသည်မှာ မိတ္ထီလာစီးပွားရေးတက္ကသိုလ်ကျောင်းဝန်းရှိ Main building ကြီးဖြစ်လေသည်၊ ထိုအဆောက်အဦးအောက်တွင် ကျောင်းသားရေးရာရှိပြီး...အပေါ်တွင် စာသင်ခန်းငယ်များ၊မောင်မယ်သစ်လွင်ကြိုဆိုပွဲနှင့် ဘွဲ့နှင်းသဘင်လုပ်သောခန်းမကြီးရှိလေသည်)

လေးထပ်ဆောင်အပေါ်ထပ်သို့တက်သောအခါတွင် ကျောင်းပိတ်ရက်ဖြစ်၍အသံများတိတ်ဆိတ်နေကာ လှေကားပေါ်တက်သောကိုယ့်ခြေသံကိုယ်ပင်ပြန်ကြားရလေသည်၊ စကားကျယ်ကျယ်ပြောရင်လည်း ပဲ့တင်သံသဲ့သဲ့ပြန်ကြားရလေသည်၊ သရဲကြောက်တတ်သူများအဖို့တော့ခြောက်ခြားစရာပင်ဖြစ်လေသည်။

အပေါ်ထပ်သို့ရောက်သောအခါ အထပ်သားများနှင့်အလူမီနီယံများနှင့်ပြုလုပ်ထားသော ထိုင်ခုံတန်းနှစ်ခုကိုတွေ့ရ၍ ထိုင်ခုံတန်းနှစ်ခုကိုမျက်နှာချင်ဆိုင်ဆက်လိုက်ကာ ဖုံသုတ်ပြီး ထိုင်ကြလေသည်၊ စုမြတ်နိုးက

“ ငါတော့ ဒီခုံကြီးကိုမကြိုက်ပါဖူး၊ သစ်သားနဲ့လုပ်ထားတဲ့အရင်အဟောင်းတွေပဲပိုကြိုက်တယ်...အပေါ်က စာအုပ်တင်တဲ့မျက်နှာပြင်ကလည်း စောင်းစောင်းကြီး”ပြောရာ

“ ငါတော့ကြိုက်တယ်...လွယ်အိတ်ထည့်ဖို့အောက်က အကန့်လေးပါတယ်...မုန့်လည်းခိုးစားလို့ရတယ်” ဟုကျွန်တော်ကပြန်ပြောလိုက်သည်။

“ အဲ့တာတော့အဲ့တာပေါ့၊ ထိုင်ခုံနဲ့စားပွဲနဲ့ကိုဆက်ထားတော့ အဝင်အထွက်မလွတ်လပ်သလိုပဲ”ဟုအတွန့်တက်ပြန်လေသည်။

“ ထိုင်စရာနေရာရတာကံကောင်း၊ မြတ်နိုး ဂျီအီးဂျာအီးလုပ်မနေနဲ့....ကဲ စလိုက်ရအောင်”

“ အေးပါ..အေးပါ”

“ ငါ့အပိုဒ်ကတော့ မလိုတဲ့စာပိုဒ်တွေဒီလိုဖြုတ်လိုက်တယ်.....၊ ဒီသီအိုရီကို...လုပ်ထားတယ်”

နာရီဝက်လောက်ကြာတော့ ကျွန်တော်နှင့်စုမြတ်နိုး assingment ရေးသားသည့်အပိုင်းကို ပြီးသွားကြလေသည်၊ ရှမ်းမနှစ်ယောက်ထဲကတစ်ယောက်က သူရေးထားသော စာပိုဒ်နှင့် presentation လုပ်လျင် ဘယ်လိုပြောမည်ကိုရှင်းပြနေလေသည်။

ကျွန်တော်ကတော့ကိုယ်လုပ်ရမည့်အပိုင်းပြီးတော့ သိပ်စိတ်မဝင်စားတော့ချေ၊ မျက်နှာချင်းဆိုင်က ရှမ်းမလေးပြောတာကိုနားထောင်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အပေါ်ထပ်သို့တိုက်ခတ်လာသောလေပြေလေညှင်းလေးများနှင့် ထပ်ခိုးပေါ်ကခိုများ၏ တဂူးဂူး တဂူးဂူးနှင့် ညီးသံများကိုနားထောင်နေလေသည်၊ စုမြတ်နိုးကိုလှမ်းကြည့်လိုက်ရာ သူမက ပျင်းနေသည်မှာမှန်သော်လည်း စိတ်ဝင်စားချင်ယောင်ဆောင်ကာ နားထောင်ပေးနေလေသည်၊ ကျွန်တော်ကစိတ်ကူးတစ်ခုပေါက်သွား၍ လက်ထောက်ကာ သူမနားတို့လိုက်ပြီး ရှမ်းမလေးရှင်းပြနေတာကို စိတ်ဝင်စားချင်ယောင်ဆောင်ကာ စုမြတ်နိုးပေါင်ပေါ်သို့လက်တင်လိုက်လေသည်။

စုမြတ်နိုးပေါင်ပေါ်လက်တင်ပြီး ဖွဖွလေးပွတ်ပေးနေလေသည်၊ စုမြတ်နိုးက ဘာလုပ်တာလဲဆိုသောသဘောဖြင့် မျက်စောင်းတစ်ချက်လှမ်းထိုးလိုက်လေသည်၊ ကျွန်တော်ကတောစပ်ဖြီးဖြီးလုပ်ကာပြန်ပြုံးပြလိုက်လေသည်။

ထမိန်စကတ်သုံးလွှာသား၏ အားသာချက်တစ်ခုမှာ ထမိန်အပေါ်ဖုံးဘေးနားက အကွဲကြောင်းအရှည်ကြီးရှိခြင်းပင်ဖြစ်လေသည်၊ တစ်ချက်တစ်ချက် ခြေလှမ်းကျဲကျဲလျောက်လိုက်လျင် ပေါင်အတွင်းသားလေးအထိပေါ်သွားတတ်သည်ကို သိုင်းလောကသားများသိရှိကြလေသည်၊ ထိုအကွဲကြောင်းအရှည်ကြီးထဲကို လက်ဖဝါးတစ်ခုလုံးဖြည်းဖြည်းချင်းပွတ်ထည့်လိုက်ပြီး စုမြတ်နိုး၏ပေါင်သားပြည့်ပြည့်လေးနှင့် အမွှေးနုနုလေးအပေါ် ရွရွလေးဆက်ပွတ်ပေးနေလေသည်။

ထို့နောက်ပေါင်ပေါ်ကနေ အဖုတ်လေးကိုအုပ်ထားသော ပင်တီနားတဝိုက်ကို ပွတ်သတ်ပေးလေသည်၊ ပင်တီပေါ်ကနေအဖုတ်လေးကိုလည်း စောက်စိလေးရှိသောနေရာကိုမှန်းကာ လက်ခလယ်လေးနှင့်ပွတ်ချေကာ ကလိပေးလိုက်တော့ အရည်လေးများပင်စိမ့်ထွက်လာသည်ကိုခံစားရလေသည်၊ အဖုတ်အမြှောင်းကြားလေးထဲက ပင်တီကိုလက်ညှိုးနှင့်လက်မဖြင့်စုကိုင်လိုက်ပြီး သရေပင်ဆွဲသလိုဆွဲလိုက်ကာ ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်လေသည်။

“ ပတ်”

“ အာ့...”ဟု စုမြတ်နိုးကယောင်ပြီးအော်မိလိုက်လေသည်။

“ ဟဲ့..မြတ်နိုးဘာဖြစ်တာလဲ”ဟု စာရှင်းပြနေသော ရှမ်းမလေးကထမေးရာ

“ ရတယ်..ဆက်ရှင်းပြသူငယ်ချင်း...ငါအကြောမျက်သွားလို့”ဟု စုမြတ်နိုးကပြန်ပြောလေသည်။

စုမြတ်နိုးက ကျွန်တော့်ဘက်သို့လှည့်ကာ အောက်နှုတ်ခမ်းကိုက်ဏ္ဍ အံကျိတ်ပြလိုက်ပြီး သတိပေးသောအနေဖြင့် သူမဝတ်ထားသောဖိနပ်အထူကြီးဖြင့် ကျွန်တော့်ခြေထောက်ကိုထပ်နင်းလိုက်လေသည်၊ ကျွန်တော်တို့လက်ကမြင်းနေသည်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်နေသောနှစ်ယောက်က မြင်ရမည်မဟုတ်ချေ၊ သူတို့စာပိုဒ်ကိုစိတ်ဝင်တစားရှင်းပြနေသည်ကတစ်ကြောင်း...နောက်ပြီး စားပွဲအောက်တွင်လွယ်အိပ်ထားသောအကန့်က မြင်ကွင်းကွယ်နေသည်ကတစ်ကြောင်းကြောင့်ဖြစ်လေသည်။

စုမြတ်နိုးကို အောက်ကနေဖြည်းဖြည်းချင်းကလိပေးနေရင်းနှင့်ပင် သူမမျက်နှာသည် သိသိသာသာနီရဲလာလေသည်၊ စိတ်လှုပ်ရှားတာရော....အောက်ကအဖုတ်ထဲဝင်ကစားပေးနေသည့် ကျွန်တော့်လက်ချောင်းလေးကြောင့်လည်းပါလိမ့်မည်၊ သူမကလည်းအားကျမခံ ကျွန်တော့်အားကစားဘောင်းဘီတိုထဲသို့ လက်ထည့်ကာ ကျွန်တော့်လီးကိုညှစ်ပေးပြီးဆွပေးလေသည်....ဂွင်းထုပေး၍တော့မရချေ...လက်မောင်းလှုပ်တာသိသာသွားနိုင်၍ဖြစ်လေသည်၊ ကျွန်တော်ကမှု လက်မောင်းလှုပ်ပေးစရာမလိုသဖြင့် လက်ချောင်းလေးကိုသာ အဖုတ်လေးထဲထည့်ပေးလိုက် အစိလေးပွတ်ပေးလိုက်ဖြင့် လှုပ်ရှားနေလေသည်၊ သူငယ်ချင်းမလေး အရမ်းကောင်းလာပုံရလေသည်....ငြည်းချင်သောစိတ်ကိုမနည်းထိန်းချုပ်နေရပုံပေါ်သည်၊ မျက်နှာကြီးနီလာပြီး...အသက်ရှူသံများသိသိသာသာလေးမြန်လာလေသည်၊ စာရှင်းပြနေတဲ့တစ်ယောက်က

“ မြတ်နိုး..ပူနေတာလား..မျက်နှာကြီးကိုနီလို့...ခဏနားကြမလား”

“ မဟုတ်..အဲ...ဟုတ်တယ်..ပူလို့”ဟု စုမြတ်နိုးကပြန်ဖြေလေသည်။

“ ငါတို့ကန်တင်းကိုဖျော်ရည်သွားဝယ်လိုက်ဦးမယ်....ရေဆာလို့...နင်တို့နှစ်ယောက်ကောမှာအုံးမလား”ဟု ရှမ်းမလေးကမေးလေသည်၊ ကျွန်တော်က

“ အင်း...ငါတို့နှစ်ယောက်အတွက် ကျွဲရိုင်းနှစ်ဗူး...အပြန်မှပိုက်ဆံပေးတော့မယ်..နင်တို့စိုက်ခဲ့လိုက်”ဟုမှာလိုက်လေသည်။

ရှမ်းမလေးနှစ်ဦးအောက်သို့ဆင်းသွားချိန်တွင် သူငယ်ချင်းမစုမြတ်နိုးက ကျွန်တော့်ပေါင်ပေါ်ပုဆစ်လွဲတက်ထိုင်ကာ နှုတ်ခမ်းကိုအနမ်းမရနမ်းလေတော့သည်၊ သုံးမိနစ်လောက်ကြာအောင် ကစ်ဆင်ရိုက်လိုက်ပြီးကျွန်တော်က

“ မြတ်နိုး...ထိုင်ခုံပေါ်မှာကြပ်တယ်...လာ.မတ်တပ်ရပ်လိုက်” 

ဟု သူမကိုဆွဲထူကာ ဝရံတာ၏ ထောင့်တစ်ရာသို့ဆွဲခေါ်သွားလေသည်၊ သူမ၏ကျောပြင်ကိုနံရံနှင့်ဆွဲကပ်လိုက်ပြီး အနမ်းပြန်ပေးလေသည်၊ သူမရဲ့လက်က ကျွန်တော့်ဘောင်းဘီထဲက လီးကိုစုတ်ကိုင်ကာနယ်ပေးပြီး ကျွန်တော်ကတော့ သူမရဲ့စကပ်ကွဲကြောင်းထဲကနေလက်ကိုထည့်ကာသူမဝတ်ထားသောပင်တီအားအောက်သို့ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး အဖုတ်လေးကိုအောက်ကနေအပြားလိုက်ကိုင်ကာ ခက်ကြမ်းကြမ်းလေးပွတ်ပေးလိုက်သည်။

သူမကရုတ်တရပ် နမ်းနေသည်ကိုရပ်လိုက်ပြီး ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ကာ ကျွန်တော့်လီးကို တပြွတ်ပြွတ်နှင့်အားရပါးရစုတ်ပေးလေသည်၊ ကျွန်တော်ကအချိန်မလောက်၍ကြာကြာအစုပ်မခံ တစ်မိနစ်လောက်သူ့ပါးစပ်ထဲကော့ကော့ထည့်ပေးလိုက်ပြီး သူမအားပြန်ဆွဲထူကာ နံရံပေါ်ကပ်ပေးလိုက်သည်၊ သူမခြေထောက်တစ်ချောင်းကို ပေါင်ကနေဆွဲကိုင်ကာ ပင့်တင်မထားပြီး အရည်များစိုရွှဲနေသော အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲ တည့်ပြီးထည့်ပေးလိုက်သည်။

“ အင့်...ပလွတ်...အင့်...အင့်..အင့်...အွန်း...အွန်းအွန်း....အွန်း...အွန်း”

“ နင်လိုချင်နေတာကြာပြီမလား...မြတ်နိုး....ကြိုက်လား...ပလွတ်....ဇွိ....ဇွိ....ဇွိ....ဇွိ”

“ အင်း....ကြိုက်တယ်...ရဲမာန်ရာ....အား.....အင်း...အား...အား ငါ့ကိုနမ်းပေး”

သူငယ်ချင်းမလေးက ကျွန်တော့်ဂုတ်ကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်တွဲလွဲခိုကာ အရှေ့ကိုကော့ပေးပြီး ခံပေးနေလေသည်၊ ကျွန်တော်ကသူမအလိုအတိုင်း မျက်နှာတစ်ဝိုက်ကော....နှုတ်ခမ်းပါးလေးကော...လည်တိုင်လေးပါ စွဲစုပ်နမ်းပေးပြီး မတ်တပ်လေးလိုးပေးလိုက်သည်။

“ အား...အား....ရှီး..ကောင်းတယ်ကွာ....အင့်....အင်...ထိတယ်....အား...အား...အား”

“ မြတ်နိုးတအားမအော်နဲ့......တစ်ယောက်ယောက်ရှိနေရင်ကြားသွားလိမ့်မယ်”

"မသိဖူးကွာ....မြန်မြန်လေးဆောင့်ပေး....ပြီးချင်လာပြီ....အင်း....အင်း...အင်းးးးးး”

“ ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...အင်း...ပလွတ်....ပြွတ်စ်...ပြွတ်စ်...အား....အား....ရဲမာန်...ကောင်းတယ်..အား”

“ မြတ်နိုး...သိပ်မအော်နဲ့ဟိုနှစ်ယောက် ကန်တင်းကပြန်လာပြီ...ဖတ်..ဖတ်”

စုမြတ်နိုးကတော့ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ဂရုမစိုက်နိုင်အောင် ကာမရေယာဉ်ကြောတွင် ကူးခတ်နေလေပြီ၊ ကျွန်တော်တစ်ယောက်သာ ဘေးဘီကြည့်လုပ်နေရသည်၊ အခန်းလွတ်တွေရှိသော်လည်း သော့ခါတ်ထား၍ ဝင်လို့မရသောကြောင့် မျက်ကွယ်ရာ ထောင့်တစ်နေရာတွင် မော်တော်ဆပ်နေရလေသည်၊ မျက်ကွယ်ရာဆိုသော်လည်း လုံးဝမမြင်ရနိုင်တာမျိုးမဟုတ်ချေ၊ ဟိုနှစ်ယောက်အပေါ်ထပ်ရောက်လာလျင်တန်းတွေ့သွားနိုင်သည့်အခြေအနေဖြစ်လေသည်။

စုမြတ်နိုးကတော့ တစ်ချီပြီးသွားပုံရသည်၊ ကျွန်တော့်လီးပေါ်တွင် အဖြူရည်များစွာကပ်ပါလာသည်ကို အထုတ်အသွင်းလုပ်တိုင်းမြင်နေရသည်၊ သူမက ကျွန်တော့်ထက်အရပ်ပု၍ ခြေဖျားထောက်ပြီး အလိုးခံနေလေသည်၊ ကျွန်တော်ကမူ အောက်ကိုကုန်းပြီးအပေါိကိုအားယူဆောင့်ပေးရသည်ကတစ်ကြောင်း....သူမခြေထောက်တစ်ဖက်ကိုထိန်းပေးထားရသည်ကတစ်ကြောင်း..ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကိုစိတ်ပူရသည်ကတစ်ကြောင်းမို့ မပြီးနိုင်သေး၊ ဟိုရှမ်းမနှစ်ယောက်ကတော့ဆိုင်ကယ်ရပ်ပြီး လေးထပ်ဆောင်ဘက်လမ်းလျောက်လာသည်ကို အပေါ်ထပ်ကနေလှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။

ထို့ကြောင့် position ကိုပြောင်းမည်ကြံကာ အဖုတ်ထဲကနေ...လီးကိုထုတ်လိုက်လေသည်၊ စုမြတ်နိုးက သူမကောင်းနေသခိုက် လီးကိုထုတ်လိုက်ရလားဆိုသော မျက်နှာပေးနှင့်ကြည့်လေသည်၊ ကျွန်တော်ကသူမကို အနောက်ဆွဲလှည့်လိုက်ပြီးခါးကို နှိမ့်ပေးလိုက်လေသည်၊ ကျွန်တော်နှင့်သူမမှာ sex partner ဖြစ်တာကာလအတော်အတန်ရှိပြီဖြစ်၍ ကျွန်တော်ဘာလိုချင်တာကိုရိပ်မိပုံပေါ်သည်၊ ချက်ခြင်း ခါးလေးကိုကော့ပေးကာ လက်နှစ်ဖက်ကိုနံရံကိုထောက်လျက် ဖင်ကုန်းပေးလေသည်၊ ကျွန်တော်က သူမ၏ ထမိန်စကပ်ကို ခါးထိဆွဲတင်လိုက်ပြီး ပြူးထွက်နေသောဖင်နှစ်လုံးကြားထဲမှ အဖုတ်လေးထဲသို့ မီးခိုးရောင် ဒုံးကျည်ကြီးကိုထည့်ပေးလိုက်လေသည်။

“ အား...အား...အား....ဖြန်း....အား..ရဲမာန်....ကောင်းတယ်...မြန်မြန်လေးဆောင့်ပေး...အား..ငါနောက်တစ်ခါပြီးတော့မယ်...အားအား”

“ မြတ်နိုး...အသံလျော့ပါဆို...ဟိုနှစ်ရောက်ကမြေညီထပ်ရောက်နေလောက်ပြီ”

“ အင်း...အင်း..ဟုတ်ပြီ...အင်း...အင်း...အင်း...အား...အား”

(ရှပ်...ရှပ်..ရှပ်...ဘတ်...ဘတ်...ဘတ်....ရှမ်းမနှစ်ယောက်ပထမထပ်ရောက်လာပုံပေါ်သည်...အသံများသဲ့သဲ့ကြားလာရသည်)

“ ဇွိ...ဇွိ....ဘွတ်...ဘွတ်......ဘွတ်...အင်း...အင်းး..အင်း...အား...ရှီး....ပြီးတော့မယ်...မြန်မြန်..ရဲမာန်”

(ရှပ်ရှပ်....ရှပ်..ရှပ်....ရှပ်..ရှပ်..ရှပ်ရှပ်ရှပ်ရှပ်....လှေကားပေါ်သို့တက်လာသောခြေသံများ)

ကျွန်တော်လည်းပြီးချင်လာ၍ စုမြတ်နိုး၏ခါးကိုလက်တစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်ကာတစ်ဖက်က ဖင်တုံးလေးကို ရိုက်ပြီး အရှိန်တင်လိုက်သည်။

“ ဖြန်း...ဖြန်း....အား...အား...အား....အား...အား...ကောင်းတယ်..ဖြန်း”

“ ဘတ်...ဘတ်..ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...ဇွိ..ဇွိ..ဇွိ...အား...မြတ်နိုးရာကောင်းလိုက်တာ...ဖြန်း”

“ အင်း...ကောင်းတယ်ကွာ...အထဲမှာပဲပြီးလိုက်...ငါဆေးသောက်လိုက်မယ်....ဖတ်...ဖတ်..အား”

(ရှပ်ရှပ်....ရှပ်..ရှပ်....ရှပ်..ရှပ်..ရှပ်ရှပ်ရှပ်ရှပ်....ရှပ်..ရှပ်....ရှပ်..ရှပ်..ရှပ်ရှပ်ရှပ်ရှပ်.... ပို၍နီးကပ်လာသောခြေသံများ)

မနန်းသိရိကျော်နဲ့တုံးက လူမိသွားတော့မလိုဖြစ်သွားသော သင်ခန်းစာကိုသတိရမိ၍ ဖင်ကိုရိုက်နေသောလက်တစ်ဖက်ကို စုမြတ်နိုးပါးစပ်ကိုလှမ်းအုပ်လိုက်လေသည်၊ မိန်းခလေးဆိုတဲ့အမျိုးကလည်း သူတို့ ဣန္ဒြေရှိချင်သည့်အခါကြတော့လည်း ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိသဖွယ်နေကြသော်လည်း ကာမဆန္ဒများပွင့်ထွက်လာပြီဟေ့ဆိုရင်လည်း မနည်းလိုက်အုပ်ရသည့်အမျိုးဖြစ်လေသည်၊ သူငယ်ချင်းမ၏ပါးစပ်ကိုအုပ်ပြီး လီးကိုသူမအဖုတ်ထဲသို့အဆုံးထိဆောင့်ဆောင့်ထည့်ကာလိုးပေးနေလေသည်၊ အပေါ်သို့တက်လာသောခြေသံများကိုခဏမေ့၍ စုမြတ်နိုးဖင်နှစ်လုံး၏ ချောမွတ်၍ဆောင့်လိုက်တိုင်း လှိုင်းထလာသောအထိအတွေ့..... လီးကြီးအဖုတ်ထဲတစ်ဆုံးဝင်သွားတဲ့အခါ ဆီးခုံနဲ့သူမဖင်နဲ့ထိလိုက်တဲ့အတွေ့ကို ခံစားပြစ်ကာ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်..လိုးလိုက်လေတော့သည်။

“ အု....အု....အု...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...အု...အု...အူးး.....အင်း....အွန်း...အွန်း...အွန်...ဝဲရန်...အွန်း...အွန်း”

“ ဇွိ...ဇွိ..ဇွိ...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်ဖတ်ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်...ဖတ်....ဖတ်ဖတ်...အင့်..အွန်း....အွန်း......အူးဝန်း...အင်းးးးး💦💦💦”

စုမြတ်နိုး၏အဖုတ်လေးထဲသို့ သုတ်ရည်များကိုအကုန်ညှစ်ထုတ်ပြီး ပန်းထည့်ပေးလိုက်လေသည်...သူမအဖုတ်အတွင်းသားလေးများကလည်း အရည်ညှစ်စက်လို အစွမ်ကုန်ညှစ်ပေးရင်းနှစ်ယောက်သားအတူတူပြီးသွားကြလေသည်။

ရှမ်းမနှစ်ယောက်က အပေါ်ဆုံးထပ်သို့ရောက်လာပြီထင့်....ခြေသံများပါမက စကားပြောသံများပါကြားလာရသည်၊ ကျွန်တော်က ဘောင်းဘီကိုအပေါ်တင်ကာအမြန်ဝတ်လိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်သည်၊ (လီးကား..အရှိန်မကျသေး၍ ဖုဖုဖောင်းဖောင်းဖြစ်နေမည်ဆိုး၍ဖြစ်သည်)၊ စုမြတ်နိုးက အောက်မှာကျနေသော သူ့ပင်တီကိုပြန်မဝတ်အားတော့ပဲ ကောက်ယူပြီး သူမအဖုတ်ထဲကထွက်ကျနေသောသုတ်ရည်များကို ပင်တီနှင့်ပင်သုတ်ယူလိုက်ပြီး စားပွဲနားသို့ပြေးကာ သူမလွယ်အိတ်ထဲထိုးထည့်လိုက်လေသည်၊ သူမထည့်ပြီးပြီးချင်းပင် ကျွန်တော်တို့ရှေ့၌ ကန်တင်းသို့ဖျော်ရည်သွားဝယ်သောနှစ်ယောက်က ဘွားကနဲထွက်လာလေသည်၊ သူတို့နှစ်ယောက်က

“ ဟဲ့...စုမြတ်..နင်တို့ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ...ရဲမာန်ကော”

“ ဟိုမှာထိုင်နေတယ်လေ...အဲ့မှာလေပိုရတယ်ဆိုပြီးတော့ ထိုင်နေတာပဲ”

“ ရဲမာန်...အဖျော်ရည်ပါလာပြီ..လာသောက်လှည့်”

“ အေးအေး”

ထို့နောက်ကျွန်တော်နှင့်စုမြတ်နိုးတို့နှစ်ယောက်သား မှင်မပျက် အဖျော်ရည်သောက်ကာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ပြုံးစိစိဖြစ်နေကြလေသည်၊ ရှမ်းမတစ်ယောက်က

“ နင်တို့ဒီမှာကျန်ခဲ့တာ အသံတွေမကြားဖူးလား...ဘယ်သူတွေရှိတယ်မသိဖူး”ဟုမေးရာ စုမြတ်နိုးက

“ မကြားပါဖူး....အပေါ်မှာနှစ်ယောက်လုံး ဖုန်းပွတ်နေကြတာ...နော..ရဲမာန်...နင်ကောအသံကြားလား”ဟုမေးလေသည်။

“ ဘာသံမှမကြားမိပါဖူး...ကြံကြံပေါက်ပေါက်”ဟုကျွန်တော်ကပြန်ပြောလိုက်သည်။

“ ဟယ် အဲ့တာဆို..သရဲခြောက်တာထင်တယ်..ငါတို့နှစ်ရောက်အပေါ်ထပ်တက်လာတုံးရ လှေကားကနေ ညီးသံတွေကြားတယ်...အူးအူး...အီးအီးနဲ့...အမလေး..ကြက်သီးတွေထတာ ကြောက်လာပြီ..နင်တို့တကယ်မကြားဖူးလား”ဟု မေးရာ ကျွန်တော်နှင့်စုမြတ်နှစ်ယောက်လုံးက ပြိုင်တူ

“ မကြားပါဖူး”ဟု ပြောပြီး နှစ်ယောက်လုံးရယ်ချင်စိတ်ကိုမနည်းထိန်းထားကြရလေသည်၊ ထိုအခါရှမ်းမနှစ်ယောက်က

“ ပြန်ကြရအောင်...ငါတို့တော့ကြောက်လာပြီ..ဒီမှာမနေရဲတော့ဖူး...နည်းနည်းပဲကျန်တော့တာပဲ မနက်ဖြန်အတန်းစောစောလာပြီးမှလုပ်ရအောင်”ဟု ပြောလေသည်

“ အင်း...သဘောပဲလေ...ပြန်ကြတာပေါ့”

ထို့နောက်ဖျော်ရည်သောက်ပြီး စာအုပ်စာတန်းများသိမ်းဆည်းကာ အဖွဲ့လိုက်အောက်ဆင်းခဲ့ကြလေသည်၊ ဆိုင်ကယ်စတန်းရောက်တွင် ပြန်တော့မယ်နော်..ဘာညာနှုတ်ဆက်ကာ ရှမ်းမနှစ်ယောက်က ပြန်သွားကြလေသည်၊ ကျွန်တော်က စုမြတ်နိုးအား

“ ဆိုင်ကယ်ပါတယ်မလား...သေချာစီးအုံး လေတိုက်လို့ပေါ်သွားရင် အအေးပတ်နေအုံးမယ်”ဟုစလိုက်လေသည်၊ သူမက

“ အဆုံးထိပေါ်တောင်..ပေါင်ရင်းပါပဲ ကိစ္စမရှိဖူး...ငါလည်းပြန်တော့မယ်ကွယ်...အပေါ်ထပ်တက်ရလို့လား ဒူးတွေတောင်နုံးချိချိဖြစ်သွားသလိုပဲ ပင်ပန်းတာ...အိမ်ကပြန်ရောက်ကတည်းရ မနားရသေးဖူး သွေးလှူရှင်အသင်းကဂုဏ်ပြုပွဲတန်းတက် ပြီးတော့ဒီလာတာပဲ...ပြန်တော့မယ်နော်ရဲမာန်”

“ အေး..ငါတော့ဘောလုံးကွင်းဖက်သွားတော့မယ် trainingရှိသေးလို့ နင်ဆေးသောက်ဖို့မေ့မနေနဲ့ဦးနော်”

“ အေးပါ..အေးပါ”

ထို့နောက်သူမနှင့်လမ်းခွဲပြီး ဘောလုံးကွင်းဖက်သို့ ခြေဦးဆန့်ခဲ့လေတော့သည်။

နောက်တစ်ပါတ်အကြာတွင်... မိတ္ထီလာစီးပွားရေးတက္ကသိုလ်တွင် ပါချုပ်ဖလား ဘောလုံးပွဲစဉ်စလေတော့သည်၊ အသင်းခေါင်းဆောင်ပြောင်ကြီး၏ နင်းကန်ထရိန်နင်ဆင်းထားသောကြောင့် ကျွန်တော့်တို့မေဂျာအသင်းကလူတွေက ပွဲစဉ်အတွင်း အချိတ်အဆက်မိမိကစားနိုင်လေသည်၊ ဒီနှစ်တွင် မေဂျာအားလုံးလုံးလိုလို ကျောင်းပြီးသွားသောစီနီယာများထွက်သွား၍ လူသစ်များနှင့်သာကစားကြရသော်လည်း ကျွန်တော်တို့မေဂျာအသင်းက တခြားအသင်းတွေထက်ပို၍ အချိတ်အဆက်မိမိကစားနိုင်ရာ စီမီးဖိုင်နယ်ပွဲစဉ်သို့ အသာလေးရောက်သွားလေသည်။

ထပ်မံ၍ စီမီးဖိုင်နယ်ပွဲတွင်လည်း အနိုင်ရကာ....ဗိုလ်လုပွဲတွင်လည်း နှစ်ဂိုးဂိုးမရှိဖြင့် ပြိုင်ဖက်အသင်းကို ထပ်မံအနိုင်ရရှိခဲ့လေသည်၊ အနိုင်ရရှိသည့် ညနေပိုင်းတွင် မေဂျာကလူများအားလုံးနီးပါဆိုင်ကယ်တန်းကြီးဖြင့် သပြေဝပတ်လည်ကို လှည့်လည်ကာ အောင်ပွဲခံကြလေသည်၊ ကျွန်တော်တို့မေဂျာဌာနမှူးကလည်း ဘောလုံးသမားများကို ဆုငွေမုန့်ဖိုးချီးမြှင့်လေသည်။

ဘောလုံးပွဲလည်းအနိုင်ရ.....လကုန်၍အိမ်ကလည်း ဒီတစ်ခေါက်ဘာစိတ်ကူးပေါက်ပြီး ပိုက်ဆံပိုလွှဲလိုက်သည်မသိ ကျွန်တော့်လက်ထဲငွေရွှင်နေလေသည်၊ စုမြတ်နိုးနှင့်ကျွန်တော်လည်း ဘောလုံးပွဲလအတွင်း ရှောင်ထားတာကြာပြီဖြစ်၍ နှစ်ယောက်လုံးစာလောင်နေကြသည်၊ ထို့ကြောင့် စုမြတ်နိုးက အိမ်ပြန်မည်ဟု အဆောင်ကိုအကြောင်းပြကာ စနေတနဂ်နွေနှစ်ရက်လုံး ကျွန်တော်နှင့်ဟိုတယ်ဂူအောင်းပြီး ဝတ်ရည်စုတ်သိုင်းကျင့်နေလေသည်၊ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်သည် တစ်ယောက်အထာတစ်ယောက်နပ်သွားပြီဖြစ်၍ မထုတ်သုံးဖူးသေးသော သိုင်းကွက်များကိုအကုန်ထုတ်သုံးပြီး စပ်ယှက်ကြလေသည်၊ တစ်ခါကလည်း စုမြတ်နိုးက လေးထပ်ဆောင်တုံးကလို outdoor စမ်းကြည့်ချင်သည်ဆို၍ ကျောင်းဝန်းထဲရှိအားကစားရုံထဲခိုးဝင်ကာ မော်တော်ဆပ်ခဲ့ကြလေသေးသည်။

သို့သော် ပျော်ရွင်ရသောနေ့ရက်များက ကြာကြာမခံခဲ့..ပြာလဲ့ကြည်စင်နေသော ကောင်းကင်ပေါ်သို့ တိမ်ညိုတိမ်မဲများစတင်၍ လွှမ်းကခြုံလာလေသည်၊ အခုတလော မဝသုန်၏ဖုန်းဆက်လိုက်တိုင်း ဆက်ပိတ်ထားတာနှင့်သာကြုံနေရလေသည်၊ တစ်ရက်လည်းမဟုတ် ..နှစ်ရက်လည်းမဟုတ်....တစ်ပတ်ခန့်ပင်ကြာသွားလေပြီ၊ စနေနေ့နေ့လည်ခင်းအိပ်ရာနိုးချိန်တွင် ဖုန်းထပ်ဆက်ကြည့်ရာ....ဖုန်းမှာ... တူ..တူ နဲ့ဝင်သွားပြီး မအားသေးပါရှင်လို့ ကြားရတော့...အင်း ငါ့ကိုဘလော့ထားပြီနေမှာ...ဘာဖြစ်တယ်မသိဖူး အခြေအနေမကောင်းဖူး သွားတွေ့မှဟုတွေးပြီး မြို့ထဲဖက်သို့ထွက်ခဲ့လေသည်။

မဝသုန်နှင့်ကျွန်တော်မှာရည်းစားသက်တမ်း နှစ်နှစ်နီးပါးရှိပြီဆိုသော်လည်း တခြားအတွဲတွေလို စိတ်ကောက်စိတ်ဆိုးခဲ့ခြငိးသိပ်မရှိချေ၊ တစ်ခါတစ်ရံကျွန်တော်ဖုန်းဆက်ရန်မေ့သွားသည့် အခါမျိုးလောက်သာ သူမကစိတ်ကောက်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ဖုန်းကိုနှစ်ခါသုံးခါဆက်မှကောက်ကိုင်ပြီး ရစ်ထုတ်လုပ်ခြင်းမျိုးသာရှိခဲ့သည်၊ သူမကအကြီးမို့လို့ပဲလားတော့မသိ....ကျွန်တော့်အပေါ်တော့သိပ်မဆိုးရှာခဲ့ချေ၊ အခုလို ဖုန်းနံပါတ်ကို blacklist ထဲထည့်ထားပုံထောက်ရင် ကြီးကြီးမားမားစိတ်ဆိုးစရာဖြစ်ခဲ့လိုရှိမည်၊ ကျွန်တော်လည်းအမှားကြီးကြီးမှားမှားလုပ်ထားတာမရှိ၍ စဉ်းစားရခက်နေလေသည်....စုမြတ်နိုးနှင့်ကျွန်တော်နှင့်ကိစ္စကို တစ်ယောက်ယောက်ကညှော်လိုက်၍ တစ်မျိုးထင်သွားသည့်အကြောင်းအရင်းကြောင့်ပဲ ဖြစ်လိမ့်မည်ဟုယူဆလိုက်လေသည်။

သူမနေထိုင်ရာ ဝန်ထမ်းအိမ်ရာရှေ့သို့ရောက်သွားသည့်အခါတွင် သူမအားဖုန်းဆက်၍လည်းမရ...အော်ခေါ်လို့လည်းမဖြစ်သဖြင့် အိမ်ယာထဲမှထွက်လာသော ၆တန်းအရွယ်ကောင်လေးကို မဝသုန်ကိုသိလား...သိတယ်ဆို၍ ကလေးအားအကူအညီတောင်းကာ ခေါ်ခိုင်းလိုက်လေသည်၊ တော်တော်နှင့်ထွက်မလာချေ...ကလေးကတော့သွားပြောမှာသေချာလောက်ပါတယ်....သူမကစိတ်ဆိုးနေလို့ထွက်မလာတာနေမှာဟုတွေးရင်း အပြင်မှာပင်ဆက်၍စောင့်ဆိုင်းနေလေသည်။

မကြာခင်ပင်မိုးများကြလာ၍ ဆိုင်ကယ်အား မန်ကျည်းပင်ရိပ်အောက်သို့ရွှေ့ပြီး ဆိုင်ကယ် tool box ထဲထည့်ထားသော မိုးကာအကျီကိုဝတ်ရင်း သစ်ပင်အောက်ကနေပင် ဆက်၍စောင့်နေလေသည်၊.....သူမပေါ်လာနိုးနိုး.....လာနိုးနိုးနှင့်စောင့်နေရာ ၄၅မိနစ်မိနစ်လောက်ကြာသည်ထိပင်ဖြစ်လေသည်၊ အပေါ်ပိုင်းကမိုးမစိုသော်လည်းအောက်ပိုင်းကရေစိုရွဲနေပြီးတော့ လေတိုက်ခတ်မှုကြောင်ချမ်းစီးလာလေသည်၊ ကဲ....ထွက်မလာတော့လည်း...ပြန်ရုံပဲရှိတာပေါ့ကွာ ဟုတွေးရင်း ဆိုင်ကယ်ဆက်ကိုနှိုးလိုက်လေသည်၊ ဆိုင်ကယ်ကတအီအီနှင့်အနှိုးနိုင်ချေ၊ ပလက်ခေါင်းထဲရေဝင်သွား၍ဖြစ်မည်ဟုတွေးပြီး ပလက်ခေါင်းကိုဆွဲချွတ်ကာ အဝတ်နှင့်သုတ်နေခိုက်....အနောက်ကနေ ခြေသံတရှပ်ရှပ်ကြားလိုက်လေသည်၊ မတ်တပ်ရပ်ပြီး အနောက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့မဝသုန်ဖြစ်နေလေသည်၊ သူမက အိမ်နေရင်း မြင်းခြံထည်(ဝါ) လဗျင်းထည်ဝမ်းဆက်နှင့် ထီးတစ်ချောင်းကိုကိုင်ကာ စူစူပုတ်ပုတ်နှင့် မတ်တပ်ရပ်နေလေသည်၊ သူမက

“ ဒီကိုဘာလာလုပ်တာလဲ”

“ မဆီလာတာလေ...မကဖုန်းမကိုင်လို့...ကျွန်တော့်ကို blacklist ထဲထည့်ထားတာလား”

“ အင်း...ဟုတ်တယ်လေ...မင်းကကျောင်းမှာကောင်မလေးရှိနေပြီပဲ...ငါ့ဆီဘာလို့ဖုန်းဆက်နေအုံးမှာလဲ”

“ အဲ့တာကောင်မလေးမဟုတ်ပါဖူး....သူငယ်ချင်းပါ...မ..အထင်လွဲနေတာ...ကျွန်တော်ရှင်းပြပါ့မယ်”

“ ဘာရှင်းပြချင်သေးတာလဲ.....ငါ့အသိတစ်ယောက်ပြောတာကတော့...မင်းတို့ကကျောင်းမှာတတွဲတွဲနဲ့ဆို....အဲ့ကောင်မလေးအဆောင်ကိုလည်းမင်းက ခဏခဏလာလာခေါ်တယ်လို့ကြားတယ်....ဘာပြောအုံးမလဲ”

“ အဲ့တာတွေတော့ ဟုတ်ပါတယ်....ဒါပေမယ့် မ..ကိုကျွန်တော်သစ္စာမဖောက်ခဲ့ပါဖူး...သူနဲ့က ဘော်ဒါအကန့်ပဲရှိတာပါ...မ...နောက်ကိုသူနဲ့ မပတ်သက်စေချင်ရင်လည်း မောင်မပတ်သတ်တော့ပါဖူး” ဟုပြောကာ သူမရဲ့လက်ကိုဆွဲကိုင်လိုက်လေသည်၊ သူမက

“ ငါ့လက်ကိုလွှတ်...ငါ့အသားကိုမထိနဲ့...မင်းပြောတာတွေလည်း မကြားချင်ဖူး...အီး......အီး.....အွန်း.....”

ဟု ပြောကာ သူမက ရှိုက်ကြီးတငင်ထငိုလေတော့သည်။ ကျွန်တော်လည်းဘာဆက်ပြီးပြောရမှန်းမသိတော့....ခေါင်းထဲအတွေးဗလာနဲ့ပင်သူမရှေ့တွင် မတ်တပ်ရပ်မိနေလေသည်၊သူမက ငိုရင်းနှင့်

“ မင်းတို့ယျောက်ကျားလေးတွေကအဲ့လိုပဲ....ပြစ်တုံးကကြပြစ်ထားပြီးတော့...သွား...အဲ့ကောင်မလေးဆီပဲသွား...ငါ့ဆီမလာနဲ့...သွား...ဟင့်”

“ မကိုကျွန်တော်ဘယ်တုံးကပြစ်ထားလို့လဲဗျာ....အပတ်တိုင်းလာတွေ့ပေးနေတာပဲကို”

“ မင်းကတစ်ပါတ်တစ်ခါလေးလာတွေ့ပေးတာကို....မတွေ့ချင်ဖူးလား...ဟုတ်မှာပေါ့လေ...ကျောင်းကကောင်မလေးနဲ့က အမြဲတွေ့ချင်တွေ့လို့ရတာပဲ”

“ မဟုတ်ပါဖူးဆိုဗျာ......မ..ကမတွေးချင်သလိုတွေးနေတာပဲ..ကျွန်တော်လည်းမပြောပြတတ်တော့ဖူး”

“ အီး..ဟီး...အီး...ဟီး”

“ မငိုနဲ့တော့ဗျာ...အထဲဝင်တော့...မ..အပြင်မှာအေးတယ်....ညကြကျွန်တော်ဖုန်းခေါ်လိုက်မယ်....အဲ့ကြသေချာရှင်းပြပါ့မယ်...နော်” ဟု တောင်းပန်သောမျက်လုံးနှင့်ကြည့်ပြီး သူမ၏ပခုံးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာပြောလိုက်သည်၊ သူမကလည်း..

“ အင်း...ဟင့်...မင်းလည်းပြန်တော့...အအေးမိလိမ့်မယ်...မိုးချုပ်နေပြီ”

“ အဲ့တာဆို..မလည်းအထဲဝင်တော့..ကျွန်တော်လည်းပြန်ပြီ...ပြန်ရောက်ရင်ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်”

မဝသုန်ကားကျွန်တော်ပြောတာကိုဘာမှပြန်မဖြေတော့....သူ့အိမ်ထဲသို့ပြန်ဝင်သွားလေသည်၊ ကျွန်တော်လည်း ဆိုင်ကယ်နှိုးလို့ရသွား၍ အဆောင်သို့ပြန်လာခဲ့လေသည်။

အဆောင်သို့အရောက်တွင် မိုးမိလာသဖြင့်ရေချိုးပြီး အဝတ်အစားလဲကာ အိပ်ရာထဲသို့လှဲလိုက်လေသည်၊ မဝသုန်ဖုန်းကိုဆက်ကြည့်တော့ အခုထိ blacklist မဖြည်ပေးသေး....လမ်းပျောက်သောလူတစ်ယောက်လို...ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ...ဝမ်းနည်းစွာနှင့်ပင်...မျက်နှာကြပ်အား...ငေးကြည့်မိနေလေသည်၊ အမှန်အတိုင်းတွေးကြည့်လျင်...ဒီပြသနာဖြစ်ရသည်မှာ...ကျွန်တော့်အမှားပင်...အစပိုင်းတွင် သူငယ်ချင်းလေးယောက်တတွဲတွဲနှင့် ရှိခဲ့သော်လည်း....ဟိန်းထက်နှင့်ယုပွင့်တို့အတွဲကသက်သက်ဖြစ်သွားချိန်တွင် ကျွန်တော်နှင့်စုမြတ်နိုးက အများအမြင်မှာ အတွဲလို့ထင်မှတ်ချင်စရာဖြစ်နေခဲ့လိမ့်မည်။

ကျွန်တော်နှင့်စုမြတ်နိုးကလည်း friend with benefit အနေဖြင့်သဘောတူခါစတွင် သထိထားနေထိုင်ခဲ့သော်လည်း ယခုနောကိပိုင်းတွင် နှစ်ယောက်သား အမြဲတမ်းလိုလို တပူးတွဲတွဲနှင့်နေမိကြလေသည်၊ ပြီးတော့ စုမြတ်နိုးက မေဂျာရဲ့ကွင်းဆိုတော့...မျက်လုံးတွေအများကြီးကစောင့်ကြည့်နေကြပြီး...ပါးစပ်ပေါက်တွေအများကြီးက လည်းတစ်စိတ်ကိုတစ်အိပ်လုပ်ကာပြောကြလိမ့်မည်၊ အခုတော့ဘာမှမတက်နိုင်တော့....မဝသုန်စိတ်ပြေမယ့်အချိန်ကိုစောင့်ရုံသာရှိတော့မည်ဟုတွေးရင်း စိတ်လျော့ကာ...အိပ်ပျော်သွားလေသည်။

အိပ်ရာကနိုးလာချိန်တွင် ခန္တာကိုယ်ကမအီမသာဖြစ်ပြီး....ခေါင်းခဲချငိသလို..ဖျားချင်သလိုခံစားရလေသည်၊ တစ်ကိုယ်လုံးနှုံးချိကာ...ဖျားချင်လိုခံစားလိုက်ရသည်.....မိုးမိခံပြီးဆိုင်ကယ်စီးလာတာကအပြန်...ညနေခင်းကိုအိပ်ပျော်သွား၍ဖြစ်လိမ့်မည်၊ အောက်သို့ဆင်းပြီး ထမင်းပါဆယ်ဝယ်ကာ အခန်းထဲမှာပင်စားလိုက်ပြီး ဆေးသောက်ကာ ဖုန်းပွတ်နေလေသည်၊ မဝသုန်ကတော့ ကျွန်တော့်အား facebookမှာကော block သွားချေပြီ၊ ထို့ကြောင့် newfeed ကိုပင်စိတ်မပါ့တစ်ပါပွတ်ကာ....သူများတွေတင်ထားသည်ကိုသာ လျောက်ကြည့်နေမိလေသည်၊ ထိုအချိန်တွင်..စုမြတ်နိုးဆီက...ဖုန်းဝင်လာလေသည်။

“ ဟယ်လို...အဟွတ်..မြတ်နိုးပြော”

“ ရဲမာန်...နင်နေရောကောင်းရဲ့လား...အသံအက်အက်ကြီးနဲ့”

“ အင်း..အအေးနည်းနည်းမိသွားလို့...ရပါတယ်ဘာလဲပြော”

“ အင်းနင်ငါ့ဆီကနေငှားသွားတဲ့ accounting စာအုပ်ကိုမနက်ဖြန်လာပေးပါ့လား...ငါစာပြန်လုပ်စရာရှိလို့...နင်နေမကောင်းဖူးဆိုငါလာယူလှည့်မယ်လေ”

“ အင်းရတယ်...ဟိန်းထက်က ယုပွင့်နဲ့ချိန်းထားတာရှိတယ်..သူနဲ့ထည့်ပေးလိုက်မယ်..စုမြတ်”

“ အင်း...နင်ဆေးသောက်ဦးနော်...ပိုဆိုးလာရင်ဆေးခန်းသွား”

“ အေးပါ..အေးပါ”

ကျွန်တော့်စိတ်ထဲတွင်တော့ စုမြတ်နိုးအားအကူအညီတောင်းပြီး မဝသုန်အားရှင်းပြခိုင်းရင်ကောင်းမလား...မကောင်းဖူးလားစဉ်းစားမိနေလေသည်၊ စုမြတ်နိုးကိုလည်းအားနာမိသည်။ ဒီကိစ္စက လက်ခုတ်နှစ်ဖက်တီးလို့မည်ခဲ့တာမဟုတ်သလား...သို့သော်..မဝသုန်နှင့်လည်း မပြတ်နိုင်....သူငယ်ချင်းနှင့်ချစ်သူတစ်ခုခုကိုတော့ ရွေးချယ်ရမည့်အချိန်ရောက်ရှိလာလေပြီ၊ စုမြတ်နိုးကို ငါ့အမကြီးက ငါတို့နှစ်ယောက်ကိုအထင်လွဲနေတာ..နင်ရှင်းပြပေးပါလားဟု ပြောလိုက်ချင်သော်လည်း..ပါးစပ်ကပြောမထွက်ချေ။

“ ဟယ်လို...ဟယ်လို..ရဲမာန်..ကြားလား..ငါမေးတာလည်းပြန်မဖြေဖူး”

“ အော်အင်း...ငါအတွေးလွင့်သွားလို့....ဘာလဲမြတ်နိုး”

“ နင်ဟိန်းထက်နဲ့ စာအုပ်ထည့်ပေးရင် နင့်ဆီမှာပိုနေတဲ့ calculator လေးလည်းပေးလိုက်ဦးလို့..ငါ့ဟာကပျက်သွားတာအသစ်မဝယ်ရသေးလို..ဒါပဲနော်.ရဲမာန်”

“ အင်းအင်း”

ကျွန်တော်ကစောင်ကိုထူထူခြုံ၍ ဆေးသောက်ပြီးဘာမှ မတွေးပဲ အိပ်လိုက်မည်ဟု တွေကာ အိပ်သော်လည်း အိပ်ရေးဝထားသဖြင့် တော်တော်နှင့်အိပ်မပျော်ချေ...အိပ်ရာထဲဟိုဖက်စောင်းလိုက်..ဒိဖက်စောင်းလိုက်နှင့် အတွေးဝက်ပါထဲ တဝဲလည်လည်ဖြစ်နေလေသည်၊ ခဏလောက်ကြာတော့ဟိန်းထက်က....သူ့သူငယ်ချင်းအဆောင်ကနေပြန်လာလေသည်။

“ ဟာ..သားကြီးအိပ်တော့မလို့လား...အခုမှ၇ခွဲရှိသေးတာ”

“ အင်း...ငါနေမကောင်းဖြစ်ချင်နေလို့”

“ ဟေ...အစာကောစားပြီးပြီလား...ဆေးရော”

“ စားလည်းစားပြီးပြီ..ဆေးလည်းသောက်ထားတယ်..မနက်ကြသက်သာသွားပါလိမ့်မယ်”

“ အဲ့တာဆိုလည်းပြီးတာပဲ မီးမှိတ်ပေးမယ်..ငါဟိုဘက်အခန်းထဲသွားနေလိုက်မယ်..အိပ်တော့”

အဲ့လိုနှင့် အိပ်လိုက်ရာ...ညပိုင်းကို အိပ်ပျော်လိုက်...လန့်နိုးလာလိုက်နှင့် ကောင်းကောင်း အိပ်မပျော်ချေ၊ မနက်ရောက်တော့လည်း အဖျားမကျသဖြင့် ဟိန်းထက်ကိုခေါ်ပြီး ဆေးခန်းသွားပြရလေသည်၊ ဆရာဝန်ကတော့ဆေးထိုးပေးလိုက်ပြီး...သောက်ဆေးလည်းပေးလိုက်သေးသည်၊ အဆောင်ရောက်တော့ဟိန်းထက်က....

“ ငါယုပွင့်နဲ့ချိန်းထားတာရှိလို့သွားလိုက်ဦးမယ်နော်...နေ့လည်စာမင်းဘာစားချင်လဲမှာလိုက်”

“ ရတယ်..ဆေးထိုးပြီးတော့သက်သာသလိုရှိပါပြီ..ငါ့ဘာသာခနောဆန်ပြုတ်ထုတ်ပြုတ်သောက်လိုက်မယ်”

“ အင်းအင်း...ပြီးတာပဲ..ငါနောက်ကြနေပြီသွားပြီနော်”ဟုပြောကာ ထွက်သွားလေသည်။

ကျွန်တော်က မဝသုန် blacklist ထဲကနေဖြည်ပေးလိမ့်မလားဟု မျှော်လင့်ချက်ကြီးဖြင့် ဖုန်းဆက်ကြည့်သော်လည်း အော်ပရေတာမှ အမြင်ကတ်စရာအမျိုးသမီးက မအားသေးပါရှင်လို့သာ ပြန်ပြောသည်ကိုကြားရလေသည်၊ ထို့ကြောင့်အိပ်ရာထဲခွေနေပြီး ဖုန်းထဲကဇတ်ကားတစ်ကားကိုကောက်ဖွင့်ကြည့်နေလိုက်လေသည်။

နေ့လည်အရောက်တွင် ရေနွေးတည်ကာ...ဆန်ပြုတ်ပြုတ်စားပြီး ဆေးသောက်ကာ မှိန်းနေလိုက်လေသည်၊ ဆေးအရှိန်ကြောင့်ပဲလား..ညကကောင်းကောင်းအိပ်မပျော်တာကြောင့်ပဲလားတော့မသိ၊ မျောနေအောင်အိပ်ပျော်သွားလေသည်၊ အိပ်ရာကနိုးလာတော့ ဖုန်းကနာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ ၃ နာရီ ၄၆မိနစ် ရှိနေလေပြီ၊ ချွေးများလည်းထွက်ကာ အဖျားလည်းတော်တော်ကျသွားလေသည်၊ထိုအချိန်တွင်....ဖုန်းထဲကို မက်ဆေ့တစ်စောင်ဝင်လာလေသည်။

“ တင်းတောင်”

ဖုန်းထဲကိုဝင်ပြီးကြည့်လိုက်တော့ မဝသုန်ဖူးပို့ထားတာဖြစ်နေလေသည်၊ ဖွင့်ဖတ်ကြည့်လိုက်ရာ

“ မ..အဆောင်အောက်ရောက်နေတယ် ဆင်းလာခဲ့ဦး” 

ဟု ရေးထားတာတွေ့ရလေသည်၊ မယုံကြည်နိုင်ဖြစ်၍ ပြတင်းပေါက်ကနေလှမ်းကြည့်လိုက်ရာ ကလစ်ဆိုင်ကယ်ကိုကျောမှီပြီးရပ်စောင့်နေသောသူမကိုတွေ့လိုက်ရသည်၊ ကျွန်တော်လည်းပျော်ရွှင်စွာအောက်ကိုဆင်းပြီး သူမဆီသို့ ခြေလှမ်းသွက်သွက်နဲ့လမ်းလျောက်သွားလေသည်။

“ မ...ဘယ်လိုဖြစ်ပြီးရောက်လာတာလဲ” ဟု မေးရာသူမကဘာမှပြန်မပြော....ကျွန်တော့်နှဖူးကို ခြေဖျားထောက်ပြီးလက်နှင့်စမ်းကာ

“ အင်း....အဖျားတော့ကျသွားပြီပဲ...အပူငွေ့ငွေ့လေးတော့ကျန်သေးတယ်”ဟု သူမကိုယ်သူမစကားပြောနေသလိုရွတ်နေလေသည်၊ ကျွန်တော်က

“ မ...ကျွန်တော့်ကိုစိတ်ဆိုးပြေသွားပြီပေါ့နော်”ဟုမေးရာသူမက

“ အင်း...မနက်ကမင်းသူငယ်ချင်းငါ့ဆီလာပြီးရှင်းပြသွားတယ်...ငါ့အမှားလည်းပါပါတယ်.... မောင့်ကို မောင်နဲ့အရွယ်တူအတန်းတူနဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ ဖြစ်သွားပြီးတော့ မကိုထားခဲ့မှာကိုအမြဲတွေးကြောက်နေမိတာ.....အဲ့ဒီ့သတင်းလည်းကြားကော မ...အရမ်းလန့်သွားပြီး အရမ်းစိတ်ဆိုးသွားမိလို့ပါ”

“ အင်း...မောင်လည်းနောက်ဆို အနေအထိုင်ဆင်ခြင်ပါ့မယ်...နော်”

“ ဒီတစ်ခေါက်တော့ခွင့်လွှတ်လိုက်မယ်....နောက်တစ်ခေါက်ကြ နောက်ရည်းစားရတာ ဟုတ်ဟုတ်မဟုတ်ဟုတ် အခုလိုသတင်းထွက်လာလို့ကတော့ အပြတ်ပဲနော်” ဟုပြောကာ ကျွန်တော့်လက်မောင်းအားလက်သီးနှင့်အသာလေးထုလေသည်၊ ကျွန်တော်ပ ပလီပလာဖြင့်

“ အား...နာတယ်မရဲ့...နေမကောင်းဖြစ်ထားလို့ အသားတွေနာနေတာ”

“ ဟင်..ဟုတ်လား...ဆောတီးနော်”ဟုပြန်ပြောတာ လက်သီးကိုပိုအားထည့်၍ ရင်ဘတ်ကိုထုလေတော့သည်။

“ အင်...အင်...ဘုတ်..ဘုတ်..ဆိုးချင်ဦး”

ကျွန်တော်က သူမကိုပုခုံးကနေဆွဲပြီးရင်ခွင်ထဲသို့..တင်းကြပ်စွာဖက်ထားလိုက်လေသည်၊ သူမကအစကရုန်းသော်လည်း နောက်တော့ငြိမ်ကြသွားလေသည်။ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲကိုသူမမျက်နှာလေးအပ်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေးရပ်နေလေသည်၊ ဘယ်သူစကားမပြောပဲဖက်နေတာ ၅မိနစ်လောက်ပင်ကြာသွားလေသည်၊ ကျွန်တော်ကစ၍

“ မ..ကိုချစ်တယ်”ဟုပြောလိုက်ရာ သူမကလည်း ကျွန်တော်နောက်ကျောကိုလက်ဝါးဖြင့်သပ်၍

“ မ..လည်းမောင့်ကိုချစ်ပါတယ်...ချစ်လို့ပဲအခုလိုသဝန်တိုမိတာပေါ့” ဟုပြန်ပြောလေသည်..ပြီးနောက်သူမကပင်

“ ကဲ...လူကိုလွှတ်အုံး လမ်းဘေးကြီးမှာ..သူများတွေကြည့်နေလိမ့်အုံးမယ်”

“ လာ...မောင်...ဟိုနားကတမာပင်အောက်ကကွတ်ပျစ်မှာထိုင်ရအောင်...မောင့်ဖို့ ကြက်သားပေါင်းအရည်လုပ်လာခဲ့တယ်....မောင်ညနေစာမစားရသေးဖူးမလား”

“ အင်းမစားရသေးဖူး...အခုမှနိုးတာ..အိပ်နေတာ...အခုထိအိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေတုံး”ဟုပြောကာ ကွတ်ပျစ်ပေါ်တွင်ထိုင်နေသောသူမပေါင်ပေါ်သို့ ခေါင်းတင်ပြီးလှဲအိပ်လိုက်လေသည်။

“ မောင်....အပျင်းကြီးမနေနဲ့ကွာ...ထဦး...ကြက်ပေါင်းဟင်းရည်တွေအေးကုန်တော့မယ်..ထ”ဟု ပြောကာ ကျွန်တော့်နဖူးအားဖွဖွလေးနမ်းလိုက်လေသည်။

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ...ထပါပြီ”

ကျွန်တော်က အိပ်နေရာမှ ထထိုင်ပြီး သူမချက်ပြုတ်လာသော ကြက်ပေါင်းဟင်းရည်ကို ဂျိုင့်ထဲကနေ အပြောင်စားပြီးအရိုးတွေပါမကျန်ကိုက်လိုက်လေသည်၊ မဝသုန်နှင့်လည်းပြန်ပြီးအဆင်ပြေသွားပြီဖြစ်၍ စိတ်အခြေအနေပိုမိုကောင်းမွန်လာကာ......ခန္တာကိုယ်ကလည်း လန်းဆန်းလာလေသည်၊ သူမက

“ အပြင်မှာလေတိုက်တယ်...မောင်.. အထဲဝင်တော့ အဖျားကသက်သာကာစရှိသေးတယ်...မလည်းပြန်တော့မယ်...အလုပ်တွေရှိသေးတယ်”

“ အင်းပါ..မ..ကျေးဇူးပဲနော်”

“ ရပါတယ်ကွာ...လိမ္မာရင်မင်းအတွက်ချည်းပဲ...ခစ်ခစ်..မ..ပြန်ပြီနော်...ညနက်တဲ့ထိလည်းမနေနဲ့ဦး..ပြန်ရောက်ရင်ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်..သွားပြီနော်”

“ ဟုတ်ကဲ့”

မဝသုန်ပြန်သွားတာကိုကြည့်ပြီးခဏတွင် ကျွန်တော်လည်း အဆောင်အခန်းထဲသို့ ပြန်လာခဲ့လေသည်၊ အခန်းထဲရောက်တော့ စားပွဲပေါ်ကိုကြည့်မိလိုက်သောအခါ စုမြတ်နိုးကိုပြန်ပေးရမည့် မှတ်စုစာအုပ်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်....ဟုတ်သားပဲ...ဟိန်းထက်နဲ့ထည့်ပေးမယ်ဆိုပြီးမေ့သွားတာ..ဟိန်းထက်ကလည်းနောက်ကြနေလို့ဆိုပြီး အမြန်လစ်သွားတော့မပြောလိုက်ရဖူး....ငါပြန်သွားပေးမှပါဆိုပြီးတော့ အဖျားလည်းကျသွားတာနဲ့ စာအုပ်နဲ့ calculator ကို ဆိုင်ကယ်toolbox ထဲထည့်ပြီး စုမြတ်နိုးအဆောင်သို့ ခြေဦးတည်လိုက်လေသည်။

သူမအဆောင်ရှေ့ရောက်သောအခါတွင် သူမတို့မိန်းခလေးသူငယ်ချင်းတစ်စုက အဆောင်ရှေ့က အုတ်ခုံပေါ်တွင်ထိုင်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်၊ ကျွန်တော်လည်းဟွန်းတစ်ချက်တီးပြီး စုမြတ်နိုးအားလက်ပြခေါ်လိုက်လေသည်၊ သူမအနားရောက်လာတော့ကျွန်တော်က

“ စုမြတ်နင်မနက်က..ငါ့အမကြီးဆီသွားလိုက်တာလား”ဟုမေးလိုက်တော့သူမကပြုံးပြကာ

“ အေးဟုတ်တယ်...ငါတို့ကိုအထင်လွဲနေတယ်ထင်လို့သွားရှင်းပြလိုက်တာ...နင်ကငါ့ကိုပွင့်ပွင့်လင်းလင်းမှမပြောတာ”

“ ငါလည်းပြောမလို့ပဲ...နင့်ကိုအားနာနေလို့”

“ ငါအစကတည်းကပြောသားပဲ...အဲ့လိုဖြစ်လာခဲ့ရင်ရှင်းပေးပါမယ်လို့...အခုကဘာလဲ စာအုပ်လာပေးတာလား”

“ အေးဟုတ်တယ်ရော့...ငါ့ရဲ့တွက်စက်အပိုပါယူလာခဲ့ပေးတယ်”

ရုတ်တရပ်ကျွန်တော်တို့နှစ်ဦးကြားထဲတွင် လေစိမ်းတစ်ခုတိုက်ခတ်သွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်၊ သူမကဟန်ဆောင်ပြုံးတစ်ခုကိုလုပ်ပြုံးကာ

“ စာအုပ်ပဲပေးတော့..တွက်စက်ကတော့အဆောင်က အမကြီးဆီကနေတောင်းလိုက်တော့မယ်...ကျေးဇူးနော်..ရဲမာန်”

“ ဒါနဲ့နင်..ငါတို့ကိစ္စကိုဘယ်လိုသိသွားတာလဲ”

“ နင့်အမကြီးက ဟိုတစ်လောကယုပွင့်ဆီဖုန်းဆက်ပြီး ငါနဲ့နင်နဲ့အကြောင်းကိုလှမ်းမေးနေတာ၊ ငါကအဲ့ကတည်းကစိတ်ထင့်နေတာ...မနေ့က ယုပွင့်တို့အတွဲနဲ့တွေ့တော့ ဟိန်းထက်က ရဲမာန်မြို့ထဲကပြန်လာပြီးဖျားနေတာ...သူ့ဆရာမလေးကဖုန်းမကိုင်တာတစ်ပါတ်လောက်ရှိပြီ.....ပြသနာတက်နေတယ်ထင်တယ်လို့ပြောလို့...ငါလည်းမနေနိုင်တာနဲ့....ယုပွင့်ဖုန်းထဲကနေ ဖုန်းနံပါတ်ကိုကြည့်ပြီး ဖုန်းဆက်ပြီးတော့ မြို့ထဲကိုငါကိုယ်တိုင်သွားရှင်းပြလိုက်တာ”

“ အေးပါ..ကျေးဇူးပါပဲဟာ..ငါဘာပြောရမှန်းတောင်မသိတော့ဖူး”

“ အင်း...ဒါနဲ့ နင့်ကို viber မှာငါ message ပို့ထားတယ်...အဆောင်ရောက်ရင်ဖတ်ကြည့်လိုက်....ငါအထဲဝင်တော့မယ်နော်” 

ဟု ပြောပြီး အဆောင်ထပြန်ဝင်သွားလေသည်။ အဆောင်ပြန်ရောက်တော့ ထိုင်ခုံပေါ်ထိုင်ချလိုက်ကာ အင်တာနက်ဖွင့်ပြီး viber ထဲသို့ဝင်လိုက်လေသည်၊ တုန်.....တုန်...တုန်...တုန်...တုန် အသံတွေမြည်ပြီး စုမြတ်နိုးပို့ထားသော messages များတရစပ်ကျလာလေသည်၊ သူမပြောထားသည်မှာ....

“ ရဲမာန်....ငါပြောချင်တာတစ်ခုရှိတယ်...ဘယ်ကစပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ဖူး”

“ အခုလိုနင်နဲ့နင့်အမကြီးတို့ ပြဿနာဖြစ်သွားတာ ငါ့ရဲ့ လောင်းရိပ်လည်းမကင်းဖူးလို့ ခံစားရတယ်....အခုနောက်ပိုင်းနင့်ကိုငါတအားတွယ်ကပ်မိသလိုဖြစ်သွားတယ်....sorry ပါဟာ”

“ ငါတို့နှစ်ယောက် အခုလို sex partner အဖြစ်ဆက်ဆံရေးကို အဆုံးသတ်လိုက်ကြရအောင်ဟာ.....စတွေ့ကာစလို့ မေးထူးခေါ်ပြောသူငယ်ချင်းအနေနဲ့ပဲငါပြန်နေချင်တယ်......နင့်ကိုလည်းငါအားနာမိတယ်”

“ အခုလိုဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ရတာ နင်တို့အတွဲပြဿနာဖြစ်သွားတာလည်းပါတယ်၊ နောက်ပြီးတော့ နင့်အမကြီးနဲ့သွားတွေ့လိုက်ရတော့...ငါတစ်ခုကိုနားလည်သွားတယ်”

“ အဲ့တာက ရဲမာန်ဆိုတဲ့နင့်ကို...ငါမပိုင်ဖူးဆိုတာပဲ၊ ငါကလည်းအရူးပါပဲ......ငါကသံယောဇဉ်တွေ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေကို တွယ်ငြိမိမှာဆိုးလို့ ရည်းစားမထားပဲနေတာ....အခုတော့ အိပ်ရာပေါ်မှာနင်နဲ့အတူနေကြရင်း နင့်ကိုပိုင်ဆိုင်ချင်တဲ့စိတ်ဖြစ်မိသွားတယ်....sex patner လို့ခေါင်းစဉ်တပ်ထားပေမယ့်....ငါ့အတွင်းစိတ်ထဲကတော့ partner တစ်ယောက်ထပ်ပိုပြီး နင့်ကိုမြင်နေမိတယ်...ဒီထက်ကြာလာရင်ငါနင့်ကိုချစ်မိသွားလိမ့်မယ်....အခုကတည်းက ငါတို့အဆုံးသတ်လိုက်တာကောင်းပါတယ်”

“ ငါတွေးမိတာက ငါတောင် နင့်ကို လက်လွတ်ရတော့မှာတွေးမိတဲ့ အခိုက်မှာ ဝမ်းနည်းသွားသလိုခံစားချက်ဖြစ်မိသွားတယ်....နင့်ရဲ့ချစ်သူအမကြီးဆို ငါ့ထက်အဆပေါင်းများစွာခံစားရမယ်ဆိုတာ မိန်းခလေးချင်းကိုယ်ချင်းစာမိပါတယ်....နင်သူ့ကိုတန်ဖိုးထားပါ..ငါပြောချင်တာတော့ဒါပဲ”

“ နောက်ဆုံးတစ်ခုပြောချင်တာကတော့ ..နင်နဲ့အတူနေခဲ့ရတဲ့အချိန်တွေမှာ ငါပျော်ရွှင်ခဲ့ရပါတယ်....သူငယ်ချင်းတစ်ဦးလိုကော....လိင်ဆက်ဆံဖော်တစ်ဦးအနေနဲ့ကော...ဒါပဲဟာ..ငါပြောတာရှည်သွားပြီ၊ ငါ့ကိုတွေ့ရင်အရင်လိုပဲ မေးထူးခေါ်ပြောဆက်ဆံပေးပါ.....ဒါကတော့နင့်သဘောပါပဲ😊😊😊 ပျော်ရွင်ပါစေသူငယ်ချင်း”

စုမြတ်နိုးပို့ထားတဲ့ message ကို ဖတ်ပြီးတော့ ဘာပြန်ပြီးပို့ရမလဲတောင်မသိတော့တာကြောင့်....နင့်ဆုံးဖြတ်ချက်အတိုင်းပဲပေါ့ဟာ....ငါလည်းပျော်ခဲ့ရပါတယ် လို့ပဲ ပြန်ပို့ပြီး သူမနဲ့ conversation တစ်ခုလုံးကို phone screen ကိုဖိပြီး delete လုပ်လိုက်လေတော့သည်။

ဒီလိုနဲ့ပဲ ကြာလာတော့ စုမြတ်နိုးနှင့်ကျွန်တော်နဲ့ကြားထဲ ဆက်ဆံရေးကအေးစက်သွားသလောက်....မဝသုန်နှင့်ကျွန်တော်နှင့်ကြားထဲသံယောဇဉ်ကတော့ ပိုမိုနက်ရှိုင်းလာလေသည်၊ မုန်တိုင်းပြီးသွားတဲ့အခါ....ကောင်ကင်ပြာကြီးကကြည်လင်ပြီးတော့ အခါတိုင်းထက်ပိုပြီးတောက်ပသလိုပဲ။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ပြသနာဖြစ်ပြီးနောက်ပြန်အဆင်ပြေသွားချိန်မှာ အရင်ကထက်ပိုချစ်မဝဖြစ်နေကြသည်၊ အားလပ်ရက်တိုင်းသူမနှင့်သွားတွေ့သလို ကြားရက်တွေထဲလည်း အတန်းချိန်သိပ်မရှိဖူးဆိုလျင်ညနေခင်းများတွင် သူမနှင့်ချိန်းတွေ့ပြီးအချိန်ဖြုန်းလေ့ရှိလေသည်၊ ယခုရက်ပိုင်းတွင်တော့ ချိန်းတွေ့သည့်အစီအစဉ်များကို ခေတ္တရပ်ထားရသည်၊ ဘာကြောင့်ဆိုသော် ကျွန်တော်ကစာမေးပွဲနီးကပ်လာသောကြောင့်ဖြစ်သည်။

စာမေးပွဲတွင်းတော့ အခါတိုင်းလိုပဲ အဆောင်ကအခန်းတွင်ကျက်လိုက်...ကျောင်းဝန်းထဲခြေဆန့်လိုက်ဖြင့် ယောင်ပေပေလုပ်ကာ ကျက်ရလေသည်၊ တစ်ခါတစ်ရံသူငယ်ချင်းအဖွဲ့များနှင့် အတူတွက်ကြသည့်အခါလည်းရှိသည်၊ ထိုအခါမျိုးတွင် စုမြတ်နိုးကအရင်ကလိုအဖွဲ့ထဲပါမလာတော့ပဲ ကျွန်တော့်အားရှောင်နေလေတော့သည်၊ တစ်ခါတစ်ရံလမ်းမှာတွေ့ရင် ကျွန်တော့်ကိုတော့တစ်ချက်တစ်ချက်ပြုံးပြလေ့ရှိသည်၊ ဟိန်းထက်နှင့်ယုပွင့်တို့အတွဲက မေဂျာမတူသော်လည်း ကျောင်းဝန်းထဲစာအတူလုပ်ကြသည်...တစ်ခါတစ်ရံပျင်းလာလျင် သူတို့အတွဲနားသွားပြီး လူရှုပ်လုပ်ကာ စာသွားလုပ်လေသည်။

စာမေးပွဲမရောက်မှီစာလုပ်ရသည့်အပတ်များတွင် မဝသုန်နှင့်ဖုန်းဆက်သည့်အချိန်ကျဲလာလေသည်၊ သူမကဖုန်းသိပ်မဆက်ရန်...စာပဲကောင်းကောင်းလုပ်ရန်မှာကြားလေသည်၊ တစ်ခါတစ်ရံနေမကောင်းဖူးဟုပြောကာ ဖုန်းကိုစောစောချလေ့ရှိလေသည်၊ သူမနှင့်မတွေ့တာလည်း သုံးပတ်လောက်ကြာပြီဖြစ်လေသည်.....တစ်ခုခုတော့မူမမှန်တော့....အခုရက်ပိုင်း ဖုန်းဆက်သည့်အခါမျိုးတွင် အသံဝင်နေသည့်အသံဖြင့် ဖုန်းပြောလေ့ရှိသည်...ကျွန်တော်က နေမကောင်းဖူးလား...ဘာဖြစ့်လို့လဲဟု မေးတော့လည်း ရေရေရာရာပြန်မပြော....အအေးမိသလို..နှာစေးသလိုဖြစ်ကြောင်းသာပြန်ပြောလေသည်၊ သူမနှင့်ဖုန်းပြောလျင် သူမကယခင်ကလိုတီတီတာတာလျောက်မပြောတော့...ကျွန်တော်ပြောသမျှကိုသာ အင်း..အင်း နဲ့သာထောက်ခံနေလေသည်၊ သေချာတယ်...တစ်ခုခုတော့ဖြစ်နေပြီ...ကျွန်တော်စာလုပ်ရတာမဖြောင့်တော့....ထို့ကြောင့်သူမအားမည့် အားလပ်ရက်တွင် မြို့ထဲသို့ထွက်ခဲ့လေသည်။

သူမနေထိုင်ရာ ခြံဝန်းရှေ့သို့အရောက်တွင် ကျွန်တော်ရောက်နေကြောင်းဖုန်းဆက်လိုက်ရာ သူမက အိမ်နေရင်းအဝတ်အစားဖြင့်ထွက်လာတွေ့သည်၊ မဝသုန်မျက်နှာက ဖြူဖျော့ဖျော့လေးဖြစ်နေပြီး ငိုထားသည်လား...အိပ်ရေးပျက်သည်လားမသိ....မျက်လုံးများကမို့အစ်နေလေသည်၊ သူမက..

“ မောင်...မြို့ထဲဘာလာလုပ်တာလဲ...စာတွေကတော်တော်ပိုင်နေလို့လား” ဟုဆူလေသည်၊ ကျွန်တော်က

“ မဟုတ်ပါဖူး..ရသင့်သလောက်တော့ရပါပြီ....စာလုပ်ရတာငြီးငွေ့လို့ အခုကစိတ်ပြေလက်ပျောက်ဆိုင်ကယ်စီးလာတာပါ”

“ အင်း...မ..ရုပ်ဆိုးနေလား...ဘာမှတောင်မလုပ်ခဲ့ရဖူး....မုန့်သွားစားမလား”

“ အင်း...နည်းနည်းပေါ့...မုန့်မစားတော့ဖူး..ကန်ဘောင်ခဏသွားကြရအောင်”

“ အဲ့တာဆို...မ..အဝတ်လဲလိုက်အုံးမယ်”

“ မလဲနဲ့တော့...လာတက်”

မိတ္ထီလာကန်ဘောင်သို့ ဆိုင်ကယ်ပတ်စီးပြီး လူရှင်းသည့်တစ်နေရာတွင် ဆိုင်ကယ်ကိုရပ်ကာ ကန်ဘောင်ပေါ်တွင်နှစ်ယောက်အတူထိုင်လိုက်ကြလေသည်၊ သူမကအခါတိုင်းထက်ပိုပြီးတိတ်ဆိတ်နေလေသည်...ကန်ရေပြင်ကို ဖြေးညင်းစွာကြည့်နေလေသည်၊ ကျွန်တော်ကဘယ်ဖက်လက်ဖြင့် သူမ၏ပုခုံးကိုကိုင်ပြီးဆွဲဖက်ကာ သူမပုခုံးလေးကိုလက်ဖြင့်အသာပွတ်ပြီး အားပေးနေလေသည်...သူမကလည်း ကျွန်တော့်ပုခုံးပေါ်ခေါင်းလေးအသာမှီတင်ထားလေသည်၊ ကျွန်တော်ကပင်စ၍...

“ မ...အခုတလောဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ...အလုပ်မှာအဆင်မပြေဖူးလား..နေမကောင်းတာလား....မ..ကိုကြည့်ရတာအားသိပ်မရှိသလိုပဲ”

“ မဟုတ်ပါဖူး”

“ အင်း...မ..တစ်ခုခုပြောစရာရှိရင် မောင့်ကိုပြောလို့ရတယ်နော်...မောင်နားထောင်ပေးမယ်”

“ အင်း...မရှိပါဖူး...မ..ဘာမှမဖြစ်ပါဖူး”

“ မရယ်...မောင်ကကလေးလား...မညာစမ်းပါနဲ့....ရင်ထဲရှိတာပြောလိုက်...မ..ကအခုလိုဖြစ်နေတော့ အမှန်တိုင်းပြောရင်မောင်လည်း စာကိုဖြောင့်ဖြောင့်လုပ်လို့မရဖူးဖြစ်နေတာ”

“ အင်း...မ..အိမ်နဲ့ပြသနာဖြစ်တာပါ...ဘာမှမဟုတ်ပါဖူး”

“ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ”

“ အိမ်တွင်းရေးပြဿနာပါ...ဘာမှမဟုတ်ပါဖူး...အမေတို့က သူတို့ဘက်ကပဲတွေးပြီးတော့ မ..ဘက်ကိုမတွေးပေးကြဖူး..မ..ကသေချာရှင်းပြတော့လည်းနားမထောင်ပဲ ဆူငေါက်နေတာ”

“ အင်း...ဘာဖြစ်တာလဲလို့”

“ ဘာမှ မဟုတ်တော့ပါဖူး မောင်ရယ်....သူတို့ဖြစ်ချင်တဲ့ဟာတွေ လုပ်ချင်နေကြတာ....ရွတ်..ရွတ်...အင်း....အီး...အင်း”

ကျွန်တော့်ကိုမဝသုန်ကဘာမှဆက်မပြောတော့ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲသို့ ခေါင်းလေးအပ်ကာ ငိုနေလေသည်၊ ကျွန်တော်ကလည်း သူတစ်ပါးအိမ်တွင်းရေးဆိုတော့ ထပ်မမေးမိတော့...အငိုသန်သော ကျွန်တော့်ရဲ့နေကြာပန်းလေးကိုသာ နောက်ကျောကိုဖွဖွလေးပွတ်ပေးပြီး ချော့မြူနေပေးလေသည်၊ ငိုနေတာအချိန်အတော်ကြာသွားတော့ သူမအငိုရပ်သွားလေသည်၊ မျက်နှာပေါ်မှာလည်း မျက်ရည်စတွေကော....နှာရည်တွေလည်းထွက်ချင်နေတာကို နှာခေါင်းကိုတရှုံ့ရှုံ့လုပ်ပြီး ကလေးများလိုထိန်းထားလေသည်၊ သူမကိုကြည့်ပြီးကျွန်တော်ရယ်ချင်သွားလေသည်....သို့သော်မရယ်ရက်...သူမစလင်းဘတ်အိတ်ထဲက wet tissue ကိုထုတ်ကာသူမ၏မျက်နှာကို သန့်ရှင်းပေးလိုက်လေသည်။

ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲခေါင်းစိုက်ငိုပြီးသွားသောအခါတွင် သူမကရင်ဖွင့်လိုက်ရလို့လား...ငိုလိုက်ရလို့လားတော့မသိ...အခါတိုင်းလိုပြန်လည်ပြုံးရွင်လာလေသည်၊ ကျွန်တော့်ကိုလည်း စာကောင်းကောင်းလုပ်ဖို့ဆရာလုပ်လိုက်....သူတို့ရုံးကဘယ်သူကဘယ်လိုဘယ်ညာနှင့် စကားတွေဖောင်ဖွဲ့ပြောနေလေသည်၊ ကျွန်တော်ကတော့မကြားတစ်ချက်ကြားတစ်ချက်....သူမ ပျော်ရွှင်နေသောမျက်နှာကိုမြင်တွေ့ရသည်မှာ စိတ်ချမ်းသာရလေသည်၊ သူမ၏ဝင်းလဲ့သွားသော မျက်နှာလေးက....မိုးတွေသည်းထန်စွာရွာသွန်းပြီးသကာလ...သက်တန့်တစ်စင်းပေါ်လာသလိုပင်..🌈🌈🌈။

မဝသုန်က စကားတွေပြောနေရင်းနှင့်တစ်ခုခုကိုသတိရသွားသည့်ဟန်ဖြင့် ကျွန်တော့်ဘက်ကိုလှည့်ကာ ကျွန်တော့်ပေါင်ကိုခက်ဆတ်ဆတ်လေးတစ်ချက်ရိုက်ပြီးတော့......

“ ဖတ်...”

“ မောင်...သိလား..မ..ပြောစရာရှိတယ်”

“ ရိုးရိုးပြောလည်းရပါတယ်မရယ်.....လူကိုလန့်သွားတာပဲ”

“ အင်းပါ....မောင်စာမေးပွဲဘယ်နေ့ပြီးမှာလဲ”

“ နောက်လ...၂၄ရက်နေ့လောက်ထင်တာပဲ...စာမေးပွဲအချိန်စရင်းတော့ မထွက်သေးဖူး ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ မ.နဲ့အတူခရီးသွားကြရအောင်လေ...မ.ကဒီလထဲစုကြေးငွေရမှာ...ဟဲဟဲ ကလောမြို့ဘက် ငါးရက်ခြောက်ရက်လောက်အတူသွားကြရအောင်လေ....မောင့်အိမ်ကို ခရီးသွားမယ်တစ်ချက်ပြောကြည့်လေ..ရတယ်မလား”

“ အင်းးး...မောင်ကရပါတယ်...အိမ်ကို ဘော်ဒါတွေနဲ့သွားမယ်ပြောပြီးတော့ မုန့်ဖိုးပါတောင်းလိုက်လို့ရတယ်...မ..ကအဆင်ပြေလို့လား..ခွင့်ရက်ရလို့လား”

“ မ..စုထားတဲ့ခွင့်ရက်တွေရှိတယ်..စနေတနဂ်နွေနဲ့ဆက်ပြီးယူလိုက်မယ် မောင်အဆင်ပြေရင်သွားကြတာပေါ့...နှစ်နှစ်ပြည့်ကို ကလောမှာလုပ်ကြမယ်လေ”

“ မောင်ကတော့ အတိုင်းအထက်အလွန်ပဲ....မ.ဘက်ကရောဖြစ်ရဲ့လား မောင်နဲ့နှစ်ယောက်ထဲသွားဖို့ မရဲ့အိမ်ကိုရောဘယ်လိုပြောမှာလဲ”

“ အိမ်ကိုခေါက်ထားလိုက်စမ်းပါ....ဒီအရွယ်အထိသူတို့ဖြစ်နေချင်တဲ့အတိုင်းနေပေးခဲ့ပြီးပြီ.... ဒီတစ်ခေါက်တော့ မ ဆန္ဒရှိတဲ့အတိုင်းလုပ်ကြည့်ချင်တယ်....မောင်နဲ့သွားမှာပဲဟာ နှစ်ယောက်ထည်းလည်းဘာဖြစ်တုံး..မကြောက်ပါနဲ့မောင်ရယ်...မတာဝန်ယူမှာပါ...ခစ်ခစ်..သူကကြောက်ရတယ်ရှိသေး”

“ ဟုတ်ပါပြီ..အဲ့တာဆိုသွားကြတာပေါ့...အဲ့လိုမှန်းသိ စောစောကတည်းကပိုက်ဆံကြိုစုပါတယ်....အိမ်ကတော့တစ်ပုံးလောက်တော့တောင်းလို့ရတယ်”

“ ရတယ်...မောင်က စာမေးပွဲကောင်းကောင်းဖြေဖို့ပဲ မ..ကငွေရေးကြေးရေးခြေသလုံးမွှေးပဲ...အဲ့လယ့်”

“ အဲ့တာဆိုပြန်ကြရအောင်လေ...နေတောင်စောင်းနေပြီ...ကျွန်တော်လည်း သပြေဝအထိပြန်ရအုံးမှာ”

“ ထမင်းစားသွားပါလား...မတို့နားက...ချစ်တီးထမင်းဆိုင်စားကောင်းတယ်”

“ အို...ဂေ...သွားကြတာပေါ့”

ထို့နောက်နှစ်ယောက်သား ချစ်တီးထမင်းဆိုင်တွင် ထမင်းအတူစားကြပြီး....သူမအားပြန်ပို့ကာ...အဆောင်သို့ပြန်လာခဲ့လိုက်လေသည်။

မဝသုန်နှင့်ခရီးအတူထွက်ရမည်ကို သိရှိပြီးသည့်နောက်တွင် ယခင်ကကြောက်နေခဲ့သော စာမေးပွဲကို မြန်မြန်သာပြီးစေချင်တော့လေသည်...ဟီဟီး၊ စာကျက်နေရင်းစိတ်တွေလွင့်သွားသည့်အခိုက်တွင် ခရီးသွားပြီးတည်းခိုခန်းတည်းလျင်..နှစ်ယောက်ခန်းယူပြီးအတူတူအိပ်ကြမှာလား....ဇာတ်လမ်းမသန်းတွေရောဖြစ်နိုင်လား...ဟုအမျိုးမျိုးစိတ်ကူးယဉ်ကြည့်နေမိလေသည်၊ အမှန်တကယ်တော့မဝသုန်က သူ့ချိုဗူးကြီးကိုတောင် အသားကိုတိုက်ရိုက်ပေးကိုင်သည်မဟုတ်....ကုတင်ပေါ်သို့ရောက်မည့်ကိစ္စကတော့ အဝေးကြီးလိုသေးသည်ဟုထင်မိသည်၊ တစ်ဖက်ကလည်း မျှော်လင့်ချက်ကြီးဖြင့်....ဟဲဟဲ...ခင်ဗျားတို့ဆိုလည်းတွေးမိမှာပဲမလား....အောက်မြန်မာနိုင်ငံဖက်သို့နယ်မြေချဲ့ထွင်ခွင့်ရမလားပေါ့ဗျာ၊ မဝသုန်ကအခုတစ်ခေါက် အိမ်နဲ့ရန်ဖြစ်ပြီးတော့ သူလုပ်ချင်တာတွေကိုမထိန်းချုပ်ပဲလုပ်တော့မှာဆိုတော့....ကိုယ်ကမီးလောင်ရာလေပင့်ပေးရုံပေါ့..ငိငိ။

ဒါပေမယ့်လည်း..ခင်ဗျားတို့သိတဲ့အတိုင်း sex ကိစ္စကိုတခြားသောယျောက်ကျားလေးတွေလိုအတင်းလုပ်မယူချင်ဖူးဗျ၊ သိတယ်မလား.....နှစ်ယောက်လုံးစိတ်တူကိုယ်တူဖြစ်မှကိုယ်တွေကသဘောကျတာ...မဟုတ်ရင် တစ်ဖက်ကသစ်တုံးကြီးလိုမလှုပ်မယှက်ကြီးနဲ့ဆို တော်တော်ဖီးကျဲတယ်ဗျ၊ သို့ပေမယ့် မြန်မာနိုင်ငံမှာကြတော့ အငယ်ကတည်းကအကြောက်တရားနဲ့ခြောက်ခံထားရတဲ့မိန်းခလေးတွေကျတော့ လက်ပေါက်ကပ်သဗျာ...မဝသုန်လိုလူမျိုးတွေပေါ့......အပျိုမှေးမရှိတော့ရင် တန်ဖိုးကျသွားတော့မှာလိုလို..ဘာလိုလိုပေါ့ဗျာ၊ သနားဖို့လည်းကောင်းတယ်ဗျ...သူတို့က လိင်ကိစ္စဆိုရင် ယျောက်ကျားလေးတွေဖက်ကအသာစီးရတယ်လို့ပဲတွေးထင်ကြတာ....ဒီနိုင်ငံမှာက sex educationသိပ်မရှိတာလည်းပါမပေါ့....ထားပါတော့၊ အဲ့ဒိလိုအမျိုးသမီးတွေကိုကြတော့ ဒီတိုင်းဂျန်းတန်းမင်းပီသစွာထိုင်စောင့်နေလို့ကတော့ သစ်တုံးလိုခန္တာကိုယ်တောင်...မဂ်လာဆောင်ပြီးမှရမယ်မှတ်။

ဒါကြောင့် ကျွန်တော်တို့ရဲ့စီနီယာတွေပြောသလို နည်းနည်းချင်းသင်ပေးရတာပေါ့....တစ်နေ့တစ်လံ..ပုဂံဘယ်ပြေးမလဲပေါ့ဗျာ..ဟဲဟဲ...လက်ဖက်ကောင်းစားချင်မှတော့ပလောင်ကြီးတောင်တက် နှေးတာ သည်းခံရမှာပဲဗျ၊ မဝသုန်ကိုတော့ကျွန်တော်က ချိုဗူးကိုင်တဲ့အဆင့်ကနေ မတက်သေးဖူးဗျ၊ ဒါတောင် ပထမဆုံးတစ်ခေါက်တုံးကပဲ ကောင်းကောင်းအရသာခံလိုက်ရတယ်၊ နောက်အခါများကြတော့ ဘော်လီပေါ်အဝတ်ထပ်ဆိုတော့ ဆားမပါတဲ့ဟင်းတစ်ခွက် လိုပေါ့ရွတ်ရွတ်ကြီးဗျ၊ ကျွန်တော်ကသူ့ကိုချစ်လို့သာအတင်းအကြပ်မလုပ်ယူတာ....ယျောက်ကျားပဲဗျ...မလိမ်တန်းပြောရရင်တော့ အကုန်လိုချင်တာပဲ၊ ဒီတစ်ခေါက်ခရီးမှာတော့ အဆင့်နည်းနည်းလေးတက်ကြည့်မယ်လို့စိတ်ကူးသဗျ...ဟဲဟဲ😁။ ( ပရိတ်သတ်ကြီးတို့လည်းကံကောင်းအောင်ဆုတောင်းပေးကြပါဦး )

ဒီလိုနဲ့ ရက်တ္တပတ်သုံးပါတ်လောက် လိမ်ဖယ်လိမ်ဖယ်နဲ့ စာလုပ်ပြီးတော့ ထုံးစံအတိုင်းရသလိုလိုမရသလိုလိုနဲ့ ဖြေခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ နောက်ဆုံးဘာသာဖြေပြီးတဲ့ ညကြတော့ ပျော်ရွင်စွာ....လေတချွန်ချွန်ဖြင့် ခရီးဆောင်အိတ်တစ်ဖြစ်လည်း ကျောပိုးအိတ်ထဲကို အဝတ်တွေထည့်နေလေသည်၊ ဟိန်းထက်ကကျွန်တော့်ကိုကြည့်ကာ...

“ သားကြီး...ဒီတစ်ခေါက်အိမ်ကိုအစောပြန်တော့မှာလား....အမေ့ကိုလွမ်းနေပြီလားဟ..မင်းအမကြီးနဲ့တောင်သွားမတွေ့တော့ဖူးလား”

“ မဟုတ်ဖူး...ငါခရီးထွက်မလို့...အိမ်မပြန်ခင်”

“ ဘယ်နေ့သွားမှာလဲ”

“ မနက်ဖြန်ဒီလိုအချိန်ညကားစီးရမှာ”

“ ဘယ်သူတွေနဲ့သွားမှာလဲ..အိမ်နဲ့လား...မင်းကစိတ်ဓာတ်ပါပဲကွာ...ငါ့ကိုတောင်မခေါ်ဖူး”

ကျွန်တော်က...ငါခူပြုံးပြုံးပြလိုက်ပြီး.....

“ မဝသုန်နဲ့သွားမှာ...ဟဲဟဲ...မင်းကိုခေါ်လို့မရလို့မပြောတာပေါ့ကွ”

“ ဘာလို့မရ....အဲ...မင်းတို့နှစ်ယောက်ထဲသွားကြမှာလား”

“ ဟုတ်တယ်သားကြီး...ငါ့ကံဇာတာတွေတက်ပြီနဲ့တူတယ်”

“ အင်း...ကောင်းတော့ကောင်းတာပေါ့...ဆရာမရဲ့ရေချိန်နဲ့ဆိုရင်သိပ်တော့မူမမှန်ဖူးနော..ငါ့ကောင်”

“ ဒီလိုမူမမှန်တာတော့ကြိုက်တယ်ဟေ့....မင်းကမနာလိုနေတာလား”

“ မဟုတ်ပါဖူး..ငါတို့လည်းမနက်ဖြန်နှုတ်ဆက်ပွဲလုပ်ကြအုံးမှာ... ဟားဟား...ငါကသေချာတယ်...မင်းကသာ နှစ်ယောက်အတူသွားပြီး မစားရအညှော်ခံရမယ့်ကောင်”

“ ပါးစပ်ပုတ်ကြီးနဲ့...ဖွဟဲ့...လွဲပါစေချော်ပါစေ”

ထိုသို့ဟိန်းထက်နှင့်စကားကောင်းနေစဉ် ဖုန်းringtone သံကြား၍ ကောက်ကိုင်လိုက်ရာ sunflower ဆိုတော့ကျွန်တော့်ရဲ့မဝသုန်ဆက်နေခြင်းဖြစ်နေလေသည်.....

“ ဟယ်လို...မ...ပြော”

“ အင်း...မောင်....မနက်ဖြန် နေ့လည်လောက်မှအဆောင်ကထွက်ခဲ့နော်..ကားက ၄ နာရီ လောက်မှစပြီးစီးရမှာ ပြီးတော့လိုတာတွေလည်းအကုန်ယူခဲ့ဦး...ပစ္စည်းတွေမေ့မကျန်စေခဲ့နဲ့”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါဂျာ”

“ အင်းအင်း...လုပ်လုပ်...မ..လည်းအဝတ်တွေထည့်လိုက်ပြီးမယ်..ပြီးရင်ရုံးကအလုပ်လက်စသတ်ဖို့ကျန်တာလေးတွေလုပ်ပေးခဲ့လိုက်ဥိးမယ်....မနက်ဖြန်နေ့လည်ကြ အဆောင်ကထွက်တော့မယ်ဆိုရင်ဖုန်းဆက်လိုက်ဦး”

“ ဟုတ်ကဲ့”

“ အင်း...ဒါပဲနော်..မောင်..goodnight”

“ မလည်း goodnight...အာဘွား...”

နောက်တစ်နေ့ ရောက်တော့နံနက်ပိုင်းတွင် အဆောင်တွင်ထားခဲ့မည့် အိပ်ရာလိပ်ကိုနေပူပြခြင်း ခြင်ထောင်ကိုလျော်ခြင်း ခြောက်တော့ စာလာအိပ်ထဲထည့်ကာ ပရုတ်လုံးပါထည့်ပြီး ကြိုးစီးပြီး ကြွက်မကိုက်အောင် ကုတင်ပေါ်တင်လိုက်လေသည်၊ အိုဂေ...ရယ်ဒီဖြစ်ပြီဆိုတော့ နေ့လည်စာသွားစားပြီးမြို့ထဲသို့သွားလေသည်၊ မြို့ထဲသို့ရောက်သောအခါတွင် ဆိုင်ကယ်ကို အဒေါ့်အိမ်သို့အပ်ခဲ့ပြီး ကားဂိတ်သို့လမ်းလျောက်သွားလေသည်။

ကားဂိတ်တွင်စောင့်နေပြီး မကြာခင်တွင်ပင် မဝသုန်နှင့်သူ့သူငယ်ချင်းအမကြီးရောက်လာလေသည်၊ သူ့သူငယ်ချင်းကကားဂိတ်ကိုလာပို့ပုံရသည်၊ သူ့သူငယ်ချင်းပြန်သွားမှပင် ကျွန်တော့်နားသို့ရောက်လာကာ..

“ မောင်...ရောက်နေတာကြာပြီလား”

“ နာရီဝက်လောက်တော့ရှိပြီ...မ..လာထိုင်လေ”

“ အခုမှ၃နာရီ မတ်တင်းရှိသေးတာ....မောင်...အထုတ်တွေအပ်ခဲ့ပြီးတစ်နေရာရာသွားရအောင်လေ”

“ အင်း...ကောင်းသားပဲ”

ထို့နောက် နှစ်ယောက်သား ကားဂိတ်ကို အထုတ်တွေအပ်ခဲ့ကာ လမ်းလျောက်ကြလေသည်၊ မဝသုန်က...

“ တော်သေးတယ်...ကားလက်မှတ်က စောစောကြိုဖြတ်ထားလို့...ဒါတောင်နောက်ဆုံးတန်းနားလေးရတာ...တက္ကသိုလ်တွေကပိတ်တော့ပြန်ကြတဲ့လူတွေများနေတာ”

“ ဟုတ်လား...ကျွန်တော်လည်းမေးဖို့မေ့နေတာ...ဒါနဲ့ ရော့...ကျွန်တော့်ပိုက်ဆံ မကိုပဲအပ်ထားလိုက်တော့မယ်...နည်းတော့နည်းတယ်”

“ ရပါတယ်မောင်ရယ်...မောင်က ကျောင်းသားပဲရှိသေးတာကို...အိမ်ကိုရောဘယ်လိုပြောခဲ့လဲ”

“ မ လိုပဲပေါ့....သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ခရီးသွားမလို့လို့ပြောခဲ့ရတာပဲ..ဟီး”

“ မောင်....ဟိုရှေ့ကစတိုးဆိုင်ဝင်ရအောင်...ဆေးလေးဘာလေးဝယ်သွားရအောင်”

“ မ..ကကားမှုးတက်လို့လား..မောင်တော့အစာရှိရင်ကားမမူးဖူးရယ်”

“ မလည်းမမူးပါဖူး...လိုကာမယ်ကာပေါ့..ပြီးတော့..မိန်းခလေးပစ္စည်းလေးလည်းဝယ်ဖို့ရှိသေးတယ်”

“ အဲ့တာဆိုကျွန်တော်ဆိုင်ထဲမလိုက်တော့ဖူးနော်”

“ အင်း...အပြင်ကပဲစောင့်နေ”

မဝသုန်စတိုးဆိုင်ထဲက ပြန်ထွက်လာတော့ ကျွတ်ကျွတ်အိတ်အမဲလေးကို လက်ကဆဲပြီး ထွက်လာလေသည်...ပြီးနောက်ကျွန်တော်လွယ်ပေးထားသောသူ့လွယ်အိပ်လေးထဲသို့ ထည့်လိုက်လေသည်၊ သူမက..

“ ဘာစားချင်သေးလဲ...မောင်...ကားက ဘယ်မှာခဏရပ်မယ် မသိဖူး..တော်ကြာအစာမရှိရင် မူးနေလိမ့်မယ်”

“ အင်း...ဟိုနားက ဝက်သားဒုတ်ထိုးသွားစားကြမလား”

“ ဟာ..မောင်ကလည်း..ခရီးသွားမှာကို...ဝမ်းတွေဘာတွေပျက်ရင် ဒုက္ခရောက်နေအုံးမယ်..တခြားဟာစားပါ”

“ အဲ့တာဆို ထမင်းကြော်သွားစားမယ်လေ...ဦး***ဆိုင်ကစားကောင်းတယ်”

“ အင်း...သွားစားကြတာပေါ့”

မဝသုန်က ကျွန်တော့်ကို လက်မောင်းကနေတွဲပြီး လမ်းအတူလျောက်ကာ ထမင်းကြော်ဆိုင်သို့ သွားစားကြပြီး ကားဂိတ်သို့ပြန်လာခဲ့ကြလေသည်၊ ကားဂိတ်ရောက်တော့ ကားလာမည့်အချိန်တောင်နီးကပ်နေလေပြီ..သို့ဖြစ်၍နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်တစ်လှည့်နောက်ဖေးသို့သွား၍ စွန့်ထုတ်စရာရှိသည်များကိုထုတ်ခဲ့ပြလေသည်။

မကြာခင်ပင် ကျွန်တော်တို့စီးမည့် Express ကားကြီးရောက်ရှိလာလေသည်၊ ကျွန်တော်နှင့် မဝသုန်လည်းအိတ်များကိုသယ်ကာ ကားထဲသို့ဝင်ရောက်ကြလေသည်၊ ခုံနံပါတ်က နောက်ဆုံးတန်း၏ရှေ့တစ်တန်းတွင်ဖြစ်သည်၊ ကျွန်တော်တို့လည်းကိုယ့်နေရာကိုယူပြီးထိုင်လိုက်ကြသည်၊ မဝသုန်က...ပခုံးလေးလှုပ်လှုပ်...လှုပ်လှုပ်ဖြင့်...

“ ဟိတ်...ဒို့ကမှန်ဘေးကနေရာနော်...ယူကလျောက်လမ်းဘေးကနေရာယူ”

“ ဟုတ်ပါပြီမမရယ်...ကဲ..အထဲဝင်”

“ ခစ်..ခစ်..မောင်ကအဲ့တာတွေချစ်ဖို့ကောင်းတာ”

ကျွန်တော်တို့အတွဲခုံနှင့် ဘေးချင်းကပ်ရက်ထိုင်ခုံတွင်တော့...အသက်ငါးဆယ်ကျော် လင်မယားနှစ်ယောက်လာထိုင်ကြသည်၊ အနောက်ဆုံးတန်းတွင်တော့လူမတင်ပဲ ပစ္စည်းများကိုသာသယ်လာလေသည်၊ ခဏကြာသောအခါတွင်လူစုံပြီဖြစ်သဖြင့် ကားစထွက်လေတော့သည်၊ လမ်းမှာလည်း...မကြာမကြာ...ကားလက်မှတ်ဖြတ်ပေးသောဆိုင်ခွဲလေးများမှ ခရီးသည်များတက်လာလေသည်။

ကျွန်တော်၏ဇာတိမြို့ဖြစ်သော သာစည်မြို့သို့ဖြတ်သောအခါတွင် ညနေအတော်စောင်းနေလေပြီ...ကျွန်တော်က မဝသုန်ကို ကားမှန်ကနေ...ဟိုဆိုင်က..ကျွန်တော်တို့ဆိုင်ဟုတောင် ညွန်ပြခဲ့သေးသည်၊ သူမကလည်း နောက်ကြလာအားပေးရအုံးမယ်ဟုပြောလေသည်၊ တောင်ပေါ်စတက်သောအခါတွင် ညအတော်မှောင်သွားပြီဖြစ်၍ အပြင်မြင်ကွင်းကိုမမြင်ရတော့ချေ။

မဝသုန်က အပေါ်ကအဲကွန်းကအေးသည်ဟုဆိုကာ ကျွန်တော်လက်ဆောင်ပေးထားသော ဦးထုတ်အဖြူလေးကိုထုတ်ဆောင်း၍ လက်ရှည်အပါးထည်လေးကိုတီရှပ်အပေါ်ကနေထပ်ဝတ်လေသည်၊ ကျွန်တော်က

“ မနဲ့လိုက်သားပဲ...လှတယ်”

“ မောင်ကလည်းရွေးတာတော်လို့ပါ..ဟဲဟဲ..မောင် မအေးဖူးလား”

“ ခေါင်းကရပါတယ်...အပေါ်ကလည်း လယ်သာဂျာကင်နဲ့အောက်ကလည်းဂျင်းဘောင်းဘီအပျော့နဲ့ပဲဟာ၊ မ..ဝတ်ထားတဲ့..အောက်ကခေါင်းလောင်းဘောင်းဘီကြီးနဲ့ ညကြအေးမှာအဲ့တာ”

“ အင်း..အေးလာတော့စောင်ခြုံတာပေါ့....ဂျင်းဘောင်းဘီကျတော့ ညအိပ်ခရီးဆိုတော့ သက်တောင့်သက်သာမဖြစ်လို့”

“ အော်..ပြီးတာပဲ..ကျွန်တော်နဲ့အတူသွားရတာဘယ်လိုခံစားရလဲ”

“ အင်း...ပျော်တယ်...ပြီးတော့ လွတ်လပ်တယ်...မကို အိမ်ကအငယ်ကတည်းကအခုအရွယ်ထိ ချုပ်ချယ်ထားကြတာ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့တောင်ခရီးကိုမထွက်ခိုင်းဖူး”

“ ဟင်...သူငယ်ချင်းတွေနဲ့တောင်မသွားဖူးဖူးပေါ့”

“ ဟုတ်တယ်...ခရီးသွားရင်အိမ်နဲ့အမျိုးတွေနဲ့ပဲသွားဖြစ်တာ....အဝေးသင်တက်တုံးကလည်း အဆောင်မှာ ဂိုက်လုပ်နေရတာ..ဘယ်မှကိုမလည်ရသေးပါဖူး...အခုလည်းအလုပ်တန်းရောက် ဟင်း...အခုလိုထွက်လာရတော့ စိတ်ပေါ့ပါးသွားသလိုပဲ”

“ မောင်လည်းပျော်ပါတယ်...မောင်လည်းချစ်သူနဲ့ခရီးထွက်တာပထမဆုံးပါနော်..ဟဲဟဲ”

“ တို့လည်းအတူတူပါပဲ”

ထို့နောက် ကားပေါ်ပြသောမြန်မာဗီဒီယို အော်ကျယ်အော်ကျယ်ဇာတ်ကားကို မကြည့်ချင်၍ ကျွန်တော့်ဖုန်းထဲပါလာသော အသစ်ထွက်ထားသည့် ကွန်ဖူးပန်ဒါ သုံးကားမြှောက်ကို နားကြပ်တစ်ယောက်တစ်ဖက်ဆီတပ်ကာ နေကြာစိစားရင်းကြည့်ကြလေသည်၊ သူတို့ပြနေသော မြန်မာဇာတ်ကားက ကျွန်တော်တို့ထက်အရင်ပြီးသွားလေသည်၊ သိပ်မကြာခင်မှာပင်ကျွန်တော်တို့၏ ဇာတ်လမ်းလည်းပြီး၍ ခုံနှစ်ခုံကြားရှိ လက်တင်သည့်တန်းကို အပေါ်တင်လိုက်ကာ စောင်နှစ်ထည်ကိုအတူ့ခြုံကြပြီး ကျွန်တော်ကမဝသုန်ကိုထွေးပွေ့ကာ မှိန်းမောအိပ်စက်ကြလေသည်။

သို့သော်လမ်းက တောင်ပေါ်အတက်လမ်းဖြစ်၍ ဝိုက်ပြီးကွေ့ရသောအကွေ့များကြောင့် ဟိုဘက်ယိမ်းလိုက် ဒီဘက်ယိမ်းလိုက်နှင့်တော်တော်နှင့်အိပ်မပျော်ချေ၊ ဘေးနားကဦးလေးကြီးတို့လင်မယားကတော့ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ယာလိုသဘောထားပြီးအိပ်ပျော်နေကြသည်မှာ ဟောက်သံ များပင်ထွက်နေလေသည်၊ အိပ်မပျော်ရသည့်အကြောင်းအရင်းတွင် သူတို့လင်မယားဟောက်သံကြောင့်လည်းပါလေသည်၊ ထိုစဉ်...မဝသုန်ကကျွန်တော့်ပုခုံးပေါ်မှီအိပ်နေရင်းကနေ...

“ မောင်...အိပ်မပျော်ဖူးလား”

“ ဟုတ်တယ်...ဘေးကဟောက်သံတွေကြောင့်မို့....မ..ကောအိပ်မပျော်ဖူးလား”

“ စောနက တောင်ပေါ်စတက်ခါစတုံးကတော့ မှေးကနည်းပျော်သွားသေးတယ်....မ..လည်းဟောက်သံတွေကြားလို့နိုးလာတာ”

“ တစ်ကားလုံး သူတို့နှစ်ယောက် အသံတွေချည်းပဲ”

“ ထားလိုက်ပါမောင်ရယ်...အသက်ကြီးတဲ့သူတွေဆိုတော့အဲလိုပဲ...ပင်ပန်းလာလို့လည်းဖြစ်မှာပေါ့....မောင်ညောင်းနေပြီလား မ.ရဲ့ပခုံပေါ်မှီအိပ်လေ”

“ သူ့ပခုံးကဖြင့်ကျဉ်းကျဉ်းလေးကို”

“ ခစ်ခစ်....အဲ့တာတော့တို့လည်းမတက်နိုင်ဖူး...ရော့ စိတ်ပြေသွားအောင် လိမ္မော်သီးစား”

ဟုဆိုပြီး ဝယ်လာသော ပျားလိမ္မော်သီးတစ်လုံးကိုခွာကျွေးလေသည်၊ ပြီးနောက် ရေတစ်ငုံသောက်ကာ နှစ်ယောက်သားပြန်ငိုက်နေကြသည်၊ မဝသုန်ကကျွန်တော့်ကိုအားနာလို့လားမသိ....ကားမှန်ဖက်ခြမ်းကိုမှီပြီးအိပ်နေလေသည်၊ ကျွန်တော်လည်းနောက်ခုံကိုတစ်ထစ်လျော့လိုက်ကာ မှိန်းနေရင်းနှင့်....မီးရောင်မှိန်မှိန်လေးအောက်တွင် ကားဆရာဖွင့်ပေးထားသော စိုင်းထီးဆိုင်သီချင်းကို...နားသောတဆင်ရင်း မှိန်းနေလေသည်။

“ 🎼🎼🎼....ရင်မှာ..ကိုယ်စီရယ်...ချစ်စိတ်ရှိခဲ့မှန်းလည်း...နှစ်ဦးသားးးးလုံးက...သတိမထားမိတယ်..🎼🎼”

“ 🎼🎼🎼....ဘယ်သူ..ယုံနိုင်မလဲ...အခုလိုချစ်ခဲ့ကြမယ်....အခုတော့လည်းမဆန်းသလိုပါပဲ..🎼🎼”

“ 🎼🎼🎼....အမြဲတမ်းပဲ...တွေ့ချင်နေတယ်..အချစ်ရယ်...ချစ်စကားလေးကြားနေချင်တယ်..အချစ်ရယ်..ချစ်လွန်းလို့...ရူးရမလောကိအထိအောင်ကွယ်...သိပ်သိပ်ချစ်ရတယ်....နွဲ့တင်ရယ်..🎼🎼”

“ 🎼🎼🎼....လွယ်နေတာကို...ခက်အောင်လုပ်တက်ကြတယ်...လောကကြီးရဲ့...သဘာဝပဲ...🎼🎼..ရင်မှာဘယ်လောက်ပဲ...တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ချစ်လည်းကွယ်....လောကကြီးကိုမယုံနိုင်တယ်....🎼🎼”

“ 🎼🎼🎼....နီးပြီးမှဝေးမှာကိုမလိုလားတယ်....ချစ်ပြီးမှကွဲမှာကိုမလိုလားတယ်....ဘဝဆက်တိုင်းပေါင်ရဖို့ဆုပန်မယ်...သိပ်သိပ်ချစ်ရတဲ့...နွဲ့တင်ရယ်🎼🎼”

သီချင်းနားထောင်ရင်း ပက်လက်လှဲရတာညောင်းလာတော့ မဝသုန်ဖက်သို့ စောင်းလိုက်ကာ..သူမစောင်လွတ်နေသည်ကိုတွေ့၍ စောင်စကိုဆွဲယူပြီး...သူမပုခုံးပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်၊ သူမက...ကားမှန်ပေါ်ခေါင်းလေးစောင်းကာအိပ်နေသည့်အတွက် ကျွန်တော့်ဘက်ကနေကြည့်လျင်သူမ၏ ရွှေလည်တိုင်လေးကိုတွေ့ရလေသည်၊ ကျွန်တော်က...အူယားလာတာနဲ့ သူမပုခုံးပေါ်ခေါင်းကိုအသာလေးတင်ကာ....လည်တိုင်တစ်ဝိုက်ကိုအနမ်းပေးလိုက်လေသည်။

မဝသုန်ကတော့ အိပ်ပျော်နေသည့်ပုံတော့ မပေါ်ပေမယ့် အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်နေလေသည်၊ ဘယ်ဘက်ကိုစောင်းကာ..ကျွန်တော့်လက်တစ်ဖက်ကလည်း သူမ၏ဗိုက်သားပေါ်ကနေဖက်ကာ...လည်တိုင်ကိုနမ်းလိုက်..ပါးလေးကိုရှလွတ်လိုက်နှင့် အရသာတွေ့နေလေသည်၊ လည်တိုင်ကိုနမ်းသည့်အချိန်တွင်..လျာလေးကိုထုတ်ကာ..လည်တိုင်တစ်လျောက်ယက်ပေးလိုက်ပြီးနားရွက်လေးကိုအရောက်တွင်...နားရွက်ကိုငုံလိုက်သည့်အခါ...မဝသုန်တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားလေသည်၊ သို့သော် မမကဆက်၍ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေသေးသည်။

ကျွန်တော်ရဲ့လက်ကတော့ သူမတီရှပ်အပေါ်ကဝမ်းဗိုက်ပြင်ပေါ်ကနေ...ချိုဗူးနှစ်လုံးပေါ်တက်သွားကာ...ဖွဖွလေးအုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်၊ ကျွန်တော့်ဘယ်ဘက်လက်က ကိုယ့်ခန္တာကိုယ်နှင့်ကိုပိနေ၍ လှုပ်၍မရသော်လည်း....သိန်းငှက်သူရဲကောင်းသိုင်းသမားလေး..ကျွန်ုပ်အတွက်တော့ ညာလက်တစ်ဖက်နှင့်လည်း..ခရီးရောက်လေသည်၊ သူမရဲ့တီရှပ်အပေါ်ကနေချေကာ...နို့သီးခေါင်းရှိနိုင်မည့်နေရာကိုမှန်း၍လက်နှင့်ချေပေးလိုက်သည်။

ကျွန်တော်က အကျီအပေါ်ကနေကိုင်ရတာ..အားမရသဖြင့်...သူမရဲ့ တီရှပ်အောက်သို့ လက်ထိုးလိုက်သည်၊ ချောမွတ်နူးညံနေသော သူမဗိုက်သားလေးက ကျွန်တော့်လက်ဝါးပြင်ကိုကြိုဆိုလေသည်၊ အပေါ်တက်ရန်ကြံစည်လိုက်တော့ သူမဝတ်ထားသည်က အပေါ်မတင်ရန်လွယ်ကူသောဘော်လီအမျိုးအစားမဟုတ်သဖြင့် သိန်းငှက်သူရဲကောင်းလေးအကြံအိုက်သွားလေသည်၊ သူမဝတ်ထားသည်က ကိုယ်တိုင်းဖြင့်ချုပ်ထားသော ဗမာဇာဘော်လီဖြစ်နေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ဘောလီဂျိတ်ဖြုတ်ရန်သူမနောက်ကျောဘက်စမ်းလိုက်သော်လည်း အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေသောသူမက သူ့နောက်ကျောကို ထိုင်ခုံကျောမှီနှင့်မခွာပေး၊ သူမမျက်နှာလေးကလည်း အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်ရင်း ပြုံးယောင်သန်းနေလေသည်။


အပိုင်း ( ၆ ) ဆက်ရန် >>>>