Configure Page List

Thursday, October 21, 2021

ရာအိမ်မှူး အပိုင်း ( ၅ )

ရာအိမ်မှူး အပိုင်း ( ၅ )

ရေးသားသူ - onestop

အဲ့ကောင်မလေးနဲ့ လျှောက်သွားနေရင်း အဲ့ကောင်မလေးနဲ့ စေ့စပ်ပေးထားတဲ့ ကောင်နဲ့ လမ်းမှာဆုံရာကနေ ရန်ပွဲဖြစ်ပြီး ကိုရဲက ရုန်းရင်းဆန်ခတ်တွေကြားမှာ သူ့ရဲ့တိုက်ခိုက်ရေးအစွမ်းနဲ့ အဲ့ကောင်မလေးကိုရော၊ စေ့စပ်ထားတဲ့ တစ်ယောက်ကိုရော သတ်မိသွားပြီး ဟိုဘက်ကောင်လေးဘက်က အတူပါလာတဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ဘဲ အသက်ရှင်တယ်။ 

ဒါတောင် သူ့မှာ ဒဏ်ရာတွေနဲ့။ ကိုရဲမှာလဲ ဒဏ်ရာအချို့ရပေမယ့် အပေါ်ယံလေးပါ။ ကိုရဲနဲ့အဲ့ကောင်မလေးက ငယ်ချစ်တွေနဲ့ အင်ကြင်းခိုင်တို့ နွယ်လေးတို့နဲ့မတွေ့ခင်ထဲက ငယ်ချစ်တွေတဲ့။ နွယ်လေးက အင်ကြင်းခိုင်လို စိတ်ခံစားမလွယ်တော့ ရင့်ကျက်တည်ငြိမ်စွာနဲ့ဘဲ ကိုရဲရင်ဆိုင်ခဲ့ပြီး အချိန်ကုန်ဆုံးပေးခဲ့လိုက်တယ်။ 

ဘယ်လောက်ဘဲ ရင့်ကျက်ကျက် လှည့်စားခံရတဲ့ ခံစားချက်က ရှက်တာရော၊ ဒေါသရော၊ ချစ်တာရော ခံစားချက်တွေပေါင်းပြီး အင်ယားကန်ဘောင်ရဲ့ကျောက်တုံးတွေနားမှာ နွယ်လေး “တရှုံ့ရှုံ့” အသံမထွက်ဘဲ မျက်ရည်တွေ ကျလို့နေတယ်။ 

အတွဲတွေနဲ့ မြင်တဲ့သူတွေကတော့ ရည်းစားဖြတ်သွားလို့ ငိုတယ်လို့ထင်နေမှာအမှန်ဘဲ။ နွယ်လေးငိုနေရင်း လူမြင်ကွင်းမှာဆိုတဲ့အသိဝင်လာတာကြောင့် မျက်နှာပေါ်ကမျက်ရည်စတွေနဲ့ နှာရည်အနည်းငယ်ကိုသုတ်ဖို့ သူမအိတ်ထဲ တစ်သျှူးထုတ်ရှိလား မွှေနှောက်ရှာလိုက်တယ်။ ထွက်မလာဘူး။ 

အဲ့အချိန်မှာ လက်တစ်စုံက သူမရှေ့ရောက်လာပြီး မျက်ရည်တွေရွှဲနေတဲ့သူမအတွက်သုတ်ဖို့ တစ်သျှူးထုတ်ကို ကမ်းပေးတယ်။ သူမကမ်းပေးတဲ့လက်ကြောင့် အပေါ်ကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ သူမကို ငုံ့မိုးပြီးကြည့်နေတဲ့ အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့မျက်နှာကို မြင်လိုက်တယ်။ 

သူမတွေဝေနေစဉ်မှာဘဲ အင်ကြင်းခိုင်က သူမနားထိုင်ချလိုက်ပြီး တစ်သျှူးထုတ်ထဲက တစ်သျှူးတစ်ရွက်ကိုယူပြီး နွယ်လေးနဲ့မျက်နှာပေါ်က မျက်ရည်စတွေကို သုတ်ပေးလိုက်တယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးက သူတို့နှစ်ယောက်ထဲဘဲ ရှိနေတဲ့အလားဘဲ။ အနီးအနားက အတွဲတွေက LB အတွဲဘဲဆိုပြီး လှမ်းကြည့်နေကြတယ်။ LB အတွဲတွေ Ro တာကို ကြည့်ရတာ မြင်ရခဲလို့ထင်တယ်။

နွယ်လေး မျက်ရည်တွေသုတ်ပြီးတော့ အင်ကြင်းခိုင်လက်ဆွဲခေါ်ဆောင်ရာကို အလိုက်သင့်လေး လိုက်သွားလိုက်တယ်။ အင်ကြင်းခိုင်က Taxi ငှားပြီး သူမအိမ်ကို ခေါ်သွားတယ်။ နွယ်လေးကို အင်ကြင်းခိုင်က သူမအခန်းထဲရောက်တော့ သူမကုတင်မှာ ထိုင်စေပြီး နွယ်လေးလက်ထဲကို စာအုပ်တစ်အုပ်ပေးလိုက်တယ်။ နွယ်လေးလဲ အင်ကြင်းခိုင်ပေးတဲ့စာအုပ်လေးကို အဖုံးဖွင့်ပြီး ပထမဦးဆုံးစာမျက်နှာလေးကို ဖတ်လိုက်တယ်။

“ မင်္ဂလာပါ ကျွန်တော့်နာမည်ကိုရဲပါ ဒီစာအုပ်လေးကို ကောက်ရခဲ့သည်ရှိသော် ကျွန်တော့်ကို ပြန်ပေးပါ၊ ကျွန်တော့်ဖုန်းနံပါတ်က ၀၉ ၄၅၀၀ ၅၉ ၅၇ * ဖြစ်ပါတယ်။ စာအုပ်ထဲက စာတွေကို လူကြီးလူကောင်းပီသစွာ ဖွင့်ဖတ်ကြည့်ခြင်း မလုပ်ပါနဲ့”

ပထမစာမျက်နှာမှာ ဒါလေးဘဲရေးထားတယ်။ ဒါလေးကို ဖတ်ကြည့်တာနဲ့တင် ဒါကိုရဲရဲ့ နေ့စဉ်မှတ်တမ်းဆိုတာ နွယ်လေးသိလိုက်ပါတယ်။

“ ဒီစာအုပ်ကို ကိုရဲ အခန်းထဲကနေ အင်ကြင်းနေ့လယ်က ဆေးရုံကနေအပြန်မှာ ဝင်ယူခဲ့တာ။ နွယ်လေးနဲ့ ကိုရဲညီမလေးပြောနေတာတွေကိုလည်း အင်ကြင်းကြားခဲ့တယ်။ နွယ်လေး အမ မီးလေးနဲ့ ပတ်သက်ပြီး နွယ်လေး နားလည်မှုလွဲနေတာတွေကိုလဲ အင်ကြင်းကို ရှင်းပြခွင့်ပေးပါ”

“ မမီးလေးကို အမေက အနိုင်ကျင့်ပြီး အလုပ်တွေခိုင်းနေတာ မဟုတ်ရပါဘူး၊ မမီးလေး ကိုယ်တိုင်က ရိုးရိုးသားသားဘဲ လုပ်ကိုင်စားသောက်တော့မယ်ဆုံးဖြတ်ထားလို့ မေမေ ကမ်းလှမ်းတာကို လက်ခံလိုက်တာပါ၊ နွယ်လေး မယုံရင်လေ အင်ကြင်းနဲ့တစ်ရက်လောက် အမေတို့ရုံးခန်းကို အတူတူသွားကြည့်ကြမယ်လေ”

နွယ်လေးက စာအုပ်လေးကိုကိုင် အင်ကြင်းခိုင်ပြောတာတွေကို နားထောင်ရင်း ဘာသံမှတော့ ထွက်မလာ။ ခဏအကြာမှ စကားသံထွက်လာသည်။ အင်ကြင်းခိုင်ကတော့ နွယ်လေး ဘာမှပြန်မပြောမချင်း ဘေးမှာ ထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်။

“ အင်ကြင်း ငါ ဒီည ဒီမှာအိပ်လို့ရလား”

“ အင်း ရတာပေါ့”

အင်ကြင်းခိုင်က ပြုံး၍ဖြေလိုက်သည်။ နွယ်လေးက ဖုန်းထုတ်၍ သူ့အမကို စာပို့လိုက်သည်။

“ မမ ညီမလေး ဒီနေ့ သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ အိပ်မယ်နော်”

အင်ကြင်းကိုတော့ ဘာမှထပ်မပြော၊ အင်ကြင်းခိုင်ကုတင်ပေါ်မှာပင် နွယ် အိပ်ချလိုက်သည်။ စိတ်ညစ်စရာတွေက သိပ်ကို များလွန်းတယ်မဟုတ်လား။ အင်ကြင်းလဲ ဘာမပြောညာမပြောနဲ့အိပ်ပျော်နေတဲ့နွယ်လေးကိုကြည့်၍ သူမပါ နွယ်လေးဘေးမှာဝင်၍ အိပ်လိုက်သည်။ 

တော်သေးသည် အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့ကုတင်က နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်မို့သာ တစ်ယောက်အိပ်သာဆို အခုလို ခြေဆန့်လက်ဆန့်အိပ်ပုံနဲ့ ကုတင်ပေါ်နှစ်ယောက်ဆန့်မည်မထင်ပါ။

.......................................................

အခန်း ( ၉ )

( ဒီအပိုင်းမှာ ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေပါဝင်ပါမယ်၊ သို့ပါသောကြောင့် အဆင်မပြေဖြစ်သွားရင် ကျော်ဖတ်ပေးပါ။ )

“ မောင် သေချာယက်ကွာ၊ တစ်အိမ်လုံးကို ရှာကျွေးနေတဲ့ခြေထောက်နော် သေချာယက်”

“ ဘာလဲ ရှင်က အရင်လိုစိတ်တွေမရှိတော့ဘဲ မြက်နုကြိုက်နေတာလား၊ မီးလေးကို ခေါ်ပေးရမှာလား”

“ မဟုတ်ပါဘူးအေးရယ်၊ မောင်လဲ ယက်ပေးနေတာပါဘဲ။ အေးခြေထောက်က အသားမာတက်နေလို့ မထိတာနေပါလိမ့်မယ်”

မောင်က အေးခြေချောင်းလေးကို ယက်ပေးနေရင်း ခေါင်းမော့ကာ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ယက်တာကို အရှိန်ထပ်တင်ပြီး လျှာအပြားလိုက်ကြီးကိုမှ ဖိဖိပြီး ယက်လိုက်သည်။

“ အင်းး ထိတယ် ထိတယ်၊ အဲ့လို ဆက်ယက်”

မောင်လဲ အေးရဲ့အားပေးစကားကြောင့် အားတက်ပြီး အေးခြေထောက်ကို လျှာအပြားလိုက်နဲ့ဖိဖိပြီး ယက်ပေးလိုက်ပါသည်။ ယက်တာကြာသွားတော့ နှိပ်ပေးအုန်း၊ နှိပ်တာကြာတော့ ယက်ပေးအုန်းနဲ့ မောင် အေး ခြေထောက်နားမှာတင် တဝဲဝဲလည်နေပြီး အပေါ်ကို မတက်ရနိုင်သေးပါ။

“ အေး မောင့်ကို အပေါ်လေးလဲ ပေးတက်ပါအုန်း၊ အေး ခြေထောက်နဲ့တင် မောင်တစ်ညပြီးသွားရတဲ့ညတွေ များလှပြီ”

အေးက သဘောကျသဖြင့် ပြုံးလျက်။

“ ရှင့်ကို ဘဘုန်းပေးတဲ့ ကိုဗစ်ကာကွယ်ဆေးတိုက်နဲ့နေ့ထဲက ကြည့်မရတာ ရှင်သိလား”

“ အင်ကြင်းပေါက်ထည့်ထားတဲ့သေးဗူးကို ရှင် နမ်းနေတာလေ။ ရှင် ပန်းနုကို သတိရသွားတယ်မှတ်လား၊ ဟိုက သေတာသွားရော ရှင့်ကို သေးတစ်စက်တောင် မတိုက်သွားဘူးလေ၊ သူ့သမီးရဲ့သေးကျတော့ အခု ရှင်း ဗူးလိုက်သောက်ရတာဆိုတော့ ပျော်နေတာလေ၊ ရှင့် မျက်နှာကို ကျွန်မကြည့်တာနဲ့သိတယ် မောင်ရေ”

မောင်လဲ လူခိုးလူမိဖြစ်သွားသဖြင့် ဘာမှမပြောဘဲ အေးရဲ့ခြေထောက်ကိုသာ ဆက်ယက်ပေးနေလိုက်ပါသည်။

“ ကျွန်မကလဲ သနားတတ်တော့ခက်တယ်”

“ အခု ကျွန်မသေးပေါက်ချင်ပြီ ရှင် ဘာလုပ်ပေးမလဲ”

“ အေး သေးပေါက်ဖို့ကို အိမ်သာထဲအထိ လေးဘက်ထောက်ပြီးလိုက်ပို့ပေးမယ်လေ…”

“ ရှင့်အရိုးတွေက အဲ့လောက်ခိုင်သေးလို့လား ဦးမောင်ရဲ့”

“ ခိုင်ပါတဲ့အေးရဲ့ မယုံရင် မောင့် ကျောပေါ်ကို အေး ထိုင်ကြည့်လေ” 

ဟုဆိုကာ မောင်သည် ကုတင်အောက်ကြမ်းပြင်တွင် လေးဘက်ထောက်လိုက်ပါသည်။ အေးကလဲ ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ သူမခန္ဓာကိုယ်ကို မောင့်ကျောပေါ်ပစ်ထိုင်ချလိုက်ပါသည်။ ပြောမယ့်သာပြောသာ အသက်က စကားပြောလာပြီလေ အေးကိုယ်လေးက သက်စဉ်ကလို ပေါ့ပေါ့လေးမဟုတ်သလို မောင်အရိုးအကျောတွေကတော့ ငယ်စဉ်ကလောက် မသန်မာတော့ပါ။ 

သို့သော် မောင်က ကြိုးစားပမ်းစားနဲ့ အေးကို ကျောပေါ်ထား၍ လေးဘက်ကုန်းသွားကာ အိမ်သာဆီရာသွားဖို့ အခန်းအပြင်ဘက်ကို ထွက်လာလိုက်ပါသည်။ ဒီတချိန်ဆို သမီး အင်ကြင်းခိုင်က အခန်းပြင်မထွက်တော့ပြီမို့ မောင်တို့နှစ်ယောက် အေးအေးဆေးဆေးပင်ထွက်လာခဲ့ကြပါသည်။

အိမ်သာက အပေါ်ထပ်တစ်လုံး အောက်ထပ်တစ်လုံးရှိတာဆိုတော့ အပေါ်ထပ်အိမ်သာကိုဘဲ လာခဲ့လိုက်ကြပါသည်။ အိမ်သာရောက်တော့ အေး အိမ်သာအဖုံးကို ဖွင့်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ အိမ်သာအိုးထဲမှာ အီးတုံးလေးများနှင့် ဝါဝါအရေများက ကြိုရှိလို့နေပါသည်။

“ မောင်ရေ ဒီမှာကြည့်ပါအုန်း…”

အေးက အိမ်သာအိုးထဲကို လက်ညှိုးထိုးပြသဖြင့် မောင် အိမ်သာအိုးထဲကြည့်လိုက်သည်။

“ ရှင့်သမီးကတော့ရှင့်အတွက် ညစာထားထားပြီထင်တယ်”

မောင် အိမ်သာအိုးထဲကြည့်ရင်း သမီးအင်ကြင်းခိုင်က ရေမဆွဲချဘဲ ထားထားခဲ့သည်ဆိုတော့အသိရယ်၊ သမီးအင်ကြင်းခိုင်ဆိုတာ ပန်းနုရဲ့သမီးဆိုတဲ့အသိရယ်က ဝင်လာပြီး ရင်တွေခုန်နေမိတယ်။

“ ရှင်စားချင်လား၊ ကျွန်မရေဆွဲချလိုက်ရမလား”

အေးက မောင့်အပေါ်အရမ်းသိတတ်သော အိမ်ထောင်ရှင်မကောင်းတစ်ယောက်ပင်၊ မောင့်ရဲ့စိတ်ခံစားချက်တွေကို ဖြည့်ဆည်းပေးသူတစ်ယောက်ဆိုလဲ မမှားပင်။ ဟိုးအရင်ကတော့ အေးရဲ့သေးတွေ ချီးတွေကို စားခဲ့ဖူးသည်။ အခုနောက်ပိုင်းတော့ သေးလောက်ဘဲ သောက်ဖြစ်ပြီး ချီးတွေ မစားဖြစ်တာတောင် အတော်ကြာပြီး အေးကိုယ်တိုင်ကလဲ အချိန်မအား၊ မောင်ကိုယ်တိုင်ကလဲ မအားတာမို့လဲပါသည်။ 

မီးလေးနဲ့ကိစ္စကို သိသွားပြီးနောက်ပိုင်းမှာ သေးမကြာမကြာသောက်ခိုင်းသေးသည်၊ အိမ်သာတက်ပြီး ဖင်ကို ရေနဲ့မဆေးဘဲ မောင့်လျှာနှင့်နဲ့ မကြာမကြာဆေးပေးခဲ့ရသည်။ နောက်ကျ အလုပ်တွေအကြောင်းပြပြီး မအားတော့ပြန်လို့ ဘာမှသိပ်မလုပ်ဖြစ်ခဲ့ကြ။ အခုလို အိမ်သာအိုးထဲက အီးများကို စားရမယ်ဆိုတော့ မောင် စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ အချိန်အတော်ကြာ အဖြေမပေးဘဲ မောင် ငိုင်ပြီး စဉ်းစားနေသည်။ ဘေးက အေးက အိမ်သာကို ရေဆွဲချလိုက်ရင်းးး

“ ဦးမောင် ရှင် တော်တော် အသက်ကြီးလာပြီဘဲ…”

မောင်လဲ ရှက်ပြုံးဖြင့် အေးကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။ အေးက ဘိုထိုင်မှာ ထိုင်လိုက်ရင်းးးး

“ ဘယ်လိုလဲ ကျွန်မသေးကိုရော သောက်ချင်စိတ်ရှိသေးရဲ့လား”

မောင် ပါးစပ်ကနေ ပြောမနေတော့ဘဲ အေးရဲ့အဖုတ်ကြီးနဲ့ သူ့မျက်နှာကိုအပ်ထားလိုက်ပြီး သေးထွက်လာမည့်အပေါက်နေရာမှာ ပါးစပ်ကိုဟ၍ အရံသင့်စောင့်နေပေးလိုက်သည်။ အေးကလည်း သေးပေါက်ချင်နေသူမို့ သေးများတစ်ခါထဲပေါက်ပေးလိုက်သည်။ မောင် စကေးတွေ မကျသေးပါ။ အေး ပေါက်ချပေးလိုက်တဲ့သေးများကို အဖိတ်အစင်နည်းနည်းနဲ့ အကုန်နီးပါးသောက်နိုင်နေသေးသည်။ 

ပြီးတော့ အေးအဖုတ်ကို သန့်ရှင်းအေးလုပ်ပေးလိုက်သည်။ အေးက ဘိုထိုင်ကနေ တော်တော်နဲ့မထဘဲ မောင် လျှာနဲ့ပြုစုကတော့ အချိန်အတော်ကြာ ခံနေလိုက်သည်။

“ ရှင်တော်လို့ နောက်တစ်ခေါက် သေးထပ်ပေါက်ပေးပြီး ဆုချမယ်၊ ပါးစပ်ဟထားပေးအုန်း”

မောင် ပါးစပ်ကို ကျယ်ကျယ်ထပ်ဟပေးလိုက်ပြီး ထပ်မံကျလာသော အေးရဲ့သေးရည်များကို တန်ဖိုးထားစွာ သောက်သုံးလိုက်သည်။

နောက်တဖန် သန့်ရှင်းရေးအလုပ်ခံပြီးနောက် အလာအတိုင်း မောင့်ကျောပေါ်ကနေစီးက အခန်းဆီသို့ ပြန်လိုက်သည်။

“ မောင် နေအုန်း ဝရံတာဘက်သွားကြမယ်”

မနေတာကြာပြီဖြစ်တာ ဝရံတာမှာ အေးက လေညှင်းခံရင်း မောင်ကတော့ အေးပေါင်ကြားထားပေးထားတဲ့ပေါင်ကြားကိုဝင်ပြီး အေး အဖုတ်ကြီးကို အားရပါရ စုပ်လို့နေပါတယ်။ ငယ်စဉ်ကဆို အခုလို ပေါင်ကားမပေးခဲ့၊ အေးက ဝရံတာထွက်ပြီး မောင့်မျက်နှာပေါ်တက်ထိုင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ 

သမီးလေး အင်ကြင်းကိုရတော့လဲ ခလေးကို နို့ဗူးတိုက်ရင်း မောင့်မျက်နှာပေါ်အမြဲတက်ထိုင်ဖြစ်သည်။ အခုတော့ အသက်လေးကလဲရလာ ကိုဗစ်က အသက်ရှူကြပ်တဲ့ရောဂါဆိုတော့ အန္တရာယ်ကင်းအောင် အခုလို ပေါင်ကြားပေးထားခြင်းဖြစ်သည်။

အေး ပြီးမြောက်မှု့ကို မခံစားရတာတောင် အတော်ကြာပြီဖြစ်သည်။ အခုတော့ ပေါင်ကြားက မောင့်ပါးစပ်အစွမ်းနဲ့ ပြီးမြောက်သွားခဲ့သည်။ ထွက်လာတဲ့အရည်များကိုလဲ မောင့်ကိုဘဲ သောက်စေလိုက်သည်။

ညဉ့်နက်လာလေ ပိုထန်လေ ဆိုတဲ့အတိုင်းပေါ့လေ…

“ မောင် စောနကချီးတွေကို ရွံနေတာလား၊ အေးချီးဆိုရင်တော့ မောင် ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ”

မောင် အေးရဲ့အဖုတ်ကိုသာ ဖိယက်လို့နေတယ်၊ အဖြေမပေး။

အေးက မောင့်ခေါင်းကို အတင်းဖိလိုက်ပြီး သူမအဖုတ်နဲ့ဖိထားလိုက်သည်။ မောင်တစ်ယောက် အသက်ရှူရကြပ်သွားသည်။

“ ဖြေလေ မောင်…”

“ ဖြေလေ..ဖြေ…”

မောင်ခေါင်းကို နည်းနည်းလွှတ်ပေးလိုက်သည်။ မောင်ခေါင်းကို မော့၍…..

“ မောင့်ကိုအေးပိုင်တယ်လေ… အေးသဘောဘဲ အေးက စားဆို မောင်စားမှာပေါ့…”

“ ရှင်က အရင်လို ကျွန်မကို မကြမ်းတော့ဘူး ထင်နေတာလား..”

“ လာစမ်း မောင်ရယ် တွေ့ကြသေးတာပေါ့”

အေး တော်တော် ထန်နေပြီထင်တယ်။ စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ကို မောင့်ကို ပလေးနေတာ။ မောင့်ကို ဆံပင်နေဆွဲပြီး အိမ်သာဘက်ခြမ်းကို တရွတ်တိုက်ဆွဲလာတယ်။ မောင့် ဆံပင်မွှေးတွေဆိုတာ အေးလက်ထဲမှာ အပြုံလိုက်ကျွတ်ပါလာတာ။ အေးက လှေကားနေရာရောက်တော့ စိတ်ပြောင်းသွားတယ်။ အပေါ်ထပ် အိမ်သာကို မသုံးတော့ဘူးဆိုပြီး မောင့်ကို အောက်ထပ်ကို ဆွဲခေါ်သွားတယ်။ 

ဆံပင်ကနေ တရွတ်တိုက်တော့ မဟုတ်တော့ဘူးလေ။ အောက်ထပ်ရောက်တော့ ရေချိုးခန်းထဲခေါ်သွားတယ်။ အခန်းထဲမှာ လျှော်မယ့်အဝတ်တွေရှိတယ်လေ။ အဲ့ထဲကနေ အဝတ်တွေထဲ အေး နည်းနည်းရှာဖွေလိုက်ပြီး မောင့်ရှေ့ကို အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးချပေးလိုက်တယ်။

“ ဒါ ပန်းနုသမီး အင်ကြင်းခိုင်၊ ကျွန်မတို့သမီး အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့အောက်ခံဘောင်းဘီ ဆပ်စမိုင်တာ၊ ရော့ယက်”

မောင်လည်း အေးလိုပင်ထန်နေပြီမို့ အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့ဆပ်စမိုင်တာလေးကို အလယ်ဂွကြားနေရာလေးကို တစ်ချက်နမ်းလိုက်ပြီးနောက် သူ့လျှာဖြင့် ယက်ပါတော့သည်။ အေးကလဲ ဘေးကကြည့်လို့နေသည်။ ပြီးနောက် အေးက နောက်ထပ် ဆပ်စမိုင်တာ တစ်ထည်ပေးပြန်သည်။ ဒီတခါတော့ အေးဟာ ဖြစ်သည်။ မောင်နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ဟာများကို ရှယ်ယက်ပလန်ဖြင့် အားရပါးရယက်လို့နေသည်။ 

မောင့်လျှာအစွမ်းနဲ့ အလယ်ဂွကြားက ဝါညစ်ညစ်လေးတွေတောင် အရောင်ဖျော့လို့သွားတယ်။ အေးကလဲ တစ်ထည်ပြီး တစ်ထည်ပေးတယ်။ အေးလဲ အိမ်သာတက်ချင်လာပြီဖြစ်တာကြောင့် မောင့်ခေါင်းကိုဆွဲပြီး အိမ်သာထဲဝင်လိုက်တယ်။ အိမ်သာအဖုံးကိုဖွင့်လိုက်တော့ အပေါ်ထပ်ကအတိုင်းပင် ရေမဆွဲချထားခဲ့လေ။

“ ရှင့်သမီးကတော့ ဒီနေ့ရှင့်ကို သူ့ချီးတော်တော်စားစေချင်ပုံရတယ်၊ အပေါ်ရော အောက်ရောမှာရှိနေတယ်”

( အမှန်က အပေါ်ထပ်ကဟာက နွယ်လေး ပါထားတာဖြစ်ပြီး အောက်ထပ်ကဟာက အင်ကြင်းခိုင်က နွယ်လေးနှင့်သူမစားရန် ညစာဆင်းယူရင်း ပါခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ဒီနေ့မှ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ရေမဆွဲချခဲ့မိကြခြင်းဖြစ်သည်။ နှစ်ယောက်သားကလဲ သူတို့အပူနဲ့သူတို့ဆိုတော့ မေ့သွားကြတာ။ တော်သေးတယ် ရေပိုက်နဲ့ ဖင်တော့ ဆေးသွားကြသေးပေလို့ မဟုတ်ရင်တော့လားးးး)

ဒီတခါတော့ အေးက မောင့်ကို ဘာမှထပ်မပြောတော့ဘဲ မောင့်ခေါင်းကို ဆွဲ၍ အိမ်သာအိုးထဲနှစ်လိုက်ပြီး ပါးစပ်ကလဲ….

“ ရှင်အရမ်းချစ်ခဲ့တဲ့ ပန်းနုရဲ့အငွေ့အသက်တွေပါတဲ့ သမီးလေး အင်ကြင်းရဲ့အီးတွေလေ စားစမ်း စားစမ်းးး”

“ ကုန်အောင်စား..”

မောင် အရှိန်တက်နေပြီ၊ အေးကလဲ ခေါင်းပေါ်ကနေဖိထားသည်မို့ အိမ်သာအိုးထဲက အိုးများကို ပါးစပ်နဲ့ဟပ် ဟပ်ပြီး စားလိုက်သည်။ အရည်များကိုလဲ စုပ်ယူပြီးသောက်ပစ်လိုက်သည်။

“ မြန်လိုက်တာ မဝသေးဘူးမှတ်လား”

မောင့်မျက်နှာတစ်ခုလုံးက ချီးပေဖြစ်နေပြီ၊ ဒါကိုတောင် အေးက အားမရသေးဘဲ သူမအဖုတ်ကို မောင့်ကို ယက်နေစေပြီး မောင် အဖုတ်ယက်နေချိန်တွင် သူမက အိမ်သာအိုးထဲကို အီးပါချသည်။

“ ဒီမှာ နင့်အတွက် နင့်သခင်မ ပါပေးထားတဲ့ အီးတုံးလေးတွေကို ကြည့်စမ်း..”

“ မွှေးလားးး”

“ နေအုန်း လျှာထုတ်ထား လျှာထုတ်ထားးး ငါ့ဖင်ပေါက်ကို သန့်ရှင်းပေးအုန်း၊ နင့်အတွက် အီးပါပေးထားရတာ ညစ်ပတ်နေပြီ” ဆိုကာ မောင့်ကို ဒူးထောက်ပြီး လျှာအရှည်ကြီးထုတ်ခိုင်းကာ အေးက သူမဖင်ဖြင့် မောင့်မျက်နှာကို ပွတ်ပြီး သူမဖင်ကို သူမသန့်ရှင်းရေးလုပ်လုပ်သည်။

“ စားစမ်း… ငါ့ချီးတွေကို” 

ဟုဆိုကာ အေးက ဘေးမှာ ထိုင်ကြည့်ပြီး အိမ်သာအိုးထဲက အီးများကို မောင့်အား စားစေသည်။ ဖန်ဖန်ခါးခါး အရသာအီးများကို မောင် တဝစားပြီးချိန်မှာတော့ အေးက ညစ်ပတ်နေတဲ့မောင့်မျက်နှာကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးမယ်ဆိုပြီး အိမ်သာကြမ်းပြင်မှာ မောင့်ကို ပက်လက်လှန်စေပြီး သူမက မောင့်ခေါင်းကို ခြေထောက်ခွလိုက်ပြီး အပေါ်စီးကနေ သေးများဖြင့်သန့်ရှင်းပေးပါသည်။ 

အေးရဲ့သေးတွေကုန်သွားပေမယ့် မောင့်မျက်နှာက မသန့်ရှင်းသေးဘူးဆိုကာ အေးက သူမခြေထောက်ကို မောင့်မျက်နှာပေါ်တင်လိုက်ပြီး အိမ်သာရေပိုက်ဖြင့် သူမခြေထောက်ကိုဆေးကာကျလာသောရေများဖြင့် မောင့်မျက်နှာကို ထပ်ဆေးပေးပြန်ပါသည်။ 

ဒါလဲ အေး မကျေနပ်သေး မောင့်မျက်နှာကိုခွထိုင်ချလိုက်ပြီး ဖင်ဆေးတဲ့ရေပိုက်ကိုယူကာ သူမရဲ့အဖုတ်နဲ့ဖင်ကို စိတ်ကြိုက်ပွတ်သပ်ဆေးကြောပါသည်။ မောင်ကတော့ သူမဖင်ဆေးရေ အဖုတ်ဆေးရေများနှင့် မျက်နှာသစ်ပေးတာကို ခံနေရပါသည်။

အဆုံးသတ်မှာတော့ အေးက မောင့်ကို ကိုယ့်ဘာသာသန့်ရှင်းရေးလုပ်ခွင့်ပြုလိုက်ပြီး အေးကတော့ ဘေးကထိုင်ကြည့်လို့နေပါတယ်။ ပြီးတော့မှ နှစ်ယောက်အတူတူ အပေါ်ထပ်အခန်းသို့ ပြန်ခဲ့လိုက်ပြီး ဒီနေ့တနေ့တာအတွက် အနားယူလိုက်ကြပါသည်။


တစ်တော့

၁၁/၁၀/၂၀၂၁ (ည ၁၁နာရီ၊ ၅၆ မိနစ်)

......................................................................

{ ဤဝတ္ထု၌  ဆန်းကြယ်သော၊ ရွှံ့ရှာဖွယ်ကောင်းသော၊ ဆက်စုတ်ဖွယ်ကောင်းသော ၊ တနည်း အားဖြင့် စိတ္တဇဆန်သော လိင်စိတ်ခံစားမှုများ ပါဝင်ပါသည်။ စာဖတ်သူအနေနဲ့ “ ဟာ ..မဖြစ်နိုင်တာတွေပါကွာ ..” လို့ စောဒက တက်ချင်လျှင် တက်နိုင်ပါသည်။ ယနေ့ အင်တာနက်ခေတ်ကြီးမှာ သတင်းအချို့ ကြားဖူးကြလိမ့်မယ်။ 

ဒူဘိုင်းက သူဌေးတွေက အဲဒီနည်းတွေနဲ့ လိင်ကိစ္စ ခံစားဖို့ နိုင်ငံတကာက နာမည်ကြီး ဆယ်လီတွေ၊ မော်ဒယ်တွေကို မက်လောက်တဲ့ ငွေကြေးတွေ ပေးပြီး ဖိတ်ခေါ်နေတာ တွေ့ဖူးပါလိမ့်မယ်။ နိုင်ငံခြားသွားပြီး အလုပ်လုပ်တယ် ဆိုတိုင်း အထင်အရမ်း မကြီးလိုက်ပါနဲ့၊ ဘယ်လို အလုပ်တွေ သွားလုပ်နေရတယ် ဆိုတာ နည်းနည်းလေး တူးဆွလိုက်ကြည့်ပြီးမှ အထင်ကြီးပါ။

မြန်မာတွေ အများစု အထင်ကြီးကြတဲ့ ယမ်းကီးတို့ နိုင်ငံမှာလည်း ဒီလိုပွဲတွေ ရှိတယ်လို့ ခပ်သဲ့သဲ့ ကြားနေရပါတယ်။ ငွေကြေးချမ်းသားသူတွေသာ ဝင်ဆန့်လို့ရတဲ့ ပွဲတွေပါ။ လူတိုင်း မသိနိုင်ပါဘူး။ ယခုဆိုရင် ယမ်းကီး တို့နိုင်ငံက စာသင်ကျောင်းတွေမှာ သင်နေတဲ့ လိင်စိတ် အမျိုးအစား ကိုက လိုက်မမီအောင် ရှုတ်ထွေးလှပါတယ်။ ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန်သိချင်ရင် ကိုယ်တိုင် လေ့လာကြည့်ကြပါ။ }


........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



ရာအိမ်မှူး အပိုင်း ( ၄ )

ရာအိမ်မှူး အပိုင်း ( ၄ )

ရေးသားသူ - onestop

အခန်း ( ၇ )

“ ရဲ…”

“ ဟင်…၊ ဘာလဲနွယ်ပြောလေ…”

“ သုံးလေးခေါက်ရှိပြီနော် တရဲရဲ ခေါ်နေပြီး ဘာမှဆက်မပြေတာ”

နွယ်ပြုံးလို့နေသည်။ သူမပြောသင့် မပြောသင့်ကို စဉ်းစားလို့နေသည်။

“ ဘာပြောမလို့ဘဲ နွယ်၊ စဉ်းစားမနေနဲ့ ရဲကိုပြော၊ ရဲပါ ဝိုင်းစဉ်းစားပေးမယ်”

“ နွယ် မကောင်းတဲ့အကြံကြီးတစ်ခု ခေါင်းထဲဝင်လာလို့ရဲရဲ့”

“ မကောင်းတဲ့ အကြံ၊ ဘယ်လိုအကြံမျိုးလဲ”

ရဲလည်း စိတ်ဝင်တစားနှင့် နွယ် ပြောမယ့် မကောင်းတဲ့အကြံဆိုတာကြီးကို သိရဖို့ စောင့်မျှော်နေလိုက်တယ်။

“ ရဲ နွယ်ကို တမျိုးထင်သွားမှာလဲစိုးတယ်… တော်ပါပြီ မပြောတော့ပါဘူးးးးး”

“ ပြောပါ ရဲ တမျိုးမထင်ဘူး၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူးပြော…”

“ ဟိုလေ နွယ် အင်ကြင်းခိုင်ကို ကျွန်မလေးတစ်ယောက်လို ဆက်ဆံချင်တယ်။”

“ ဟင်…”

“ အဲ့ဒါမို့ ပြောတာပေါ့ ရဲ နွယ်အပေါ်ကို စိတ်ကွက်သွားပြီမှတ်လား…”

ကိုရဲလဲ ဘယ်လိုဖြေရမလဲပင်မသိ။

“ ဒါနဲ့ အဲ့အကြံကြီးက ဘယ်လိုလုပ်ရတာလဲ နွယ်..”

“ နွယ် ရဲနဲ့အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့ ဗီဒီယိုတွေကို ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်းကနေ အင်ကြင်းခိုင်ကို နွယ်ကိုယ်တိုင် စေခိုင်းချင်တဲ့စိတ်တွေဖြစ်လာတာ ရဲရဲ့…”

နွယ်က ရှက်ကာ ခေါင်းလေးငုံ့လျက်…

ကိုရဲလဲ ဘာလုပ် ဘာပြောရမလဲတွေးနေသည်။ နှစ်ဦးသားအသံတိတ်လို့နေသည်။

“ ထားလိုက်ပါ နွယ်မပြောမိဘူးဘဲ ထားလိုက်ပါတော့”

“ ရပါတယ် နွယ်ရဲ့ ရဲပြောကြည့်မယ်လေ…”

“ ရဲက ဘယ်လိုပြောမှာလဲ…”

“ နွယ်ဖြစ်ချင်တဲ့ကိစ္စဘဲ ရဲကဖြစ်အောင် ကြိုးစားပေးရမှာပေါ့”

……………………….

အင်ကြင်းခိုင် နေပြည်တော်က ပြန်လာကတည်းက ဖျတ်ဖျတ်လူးလို့နေသည်။ ကိုရဲ သူမကို ထားသွားပြီဆိုတာကို လက်မခံနိုင်သေး။ ကိုရဲ ပြန်လာမှာကို မျှော်လင့်နေမိသည်။ အင်ကြင်းခိုင်အတွက် ရင်ဖွင့်ဖော်သူငယ်ချင်းရယ်ကလဲ အရင်ကနွယ်ရှိခဲ့ဖူးပေမယ့် အခုချိန်မှာ ဘယ်သူမှ ရှိလို့မနေ။ တစ်ယောက်ထဲ အခန်းထဲမှာ ကြိတ်ငို ကြိတ်ဆွေးလို့နေပါတယ်။

(မိန်းခလေးတွေဟာ ရည်းစားနဲ့ ပျက်ပျက်ချင်းမှာ အရမ်းခံစားတတ်ကြပါတယ်။ ယောင်္ကျားလေးတွေကတော့ ပျက်ပျက်ချင်းတော့ လွတ်လပ်တယ်၊ အချိန်ပိုရတယ်ဆိုပြီး အေးဆေးဘဲ။ အချိန်ကြာလာမှ လွမ်းကြ ဆွေးကြတာ။ မိန်းခလေးတွေကျတော့ အချိန်ကြာသွားရင် သူတို့ကိုယ်သူတို့ ပြန်ပျိုးထောင်ပြီး နောက်ထပ်ရည်းစားအသစ်ရှာချင်ရှာတယ်၊ မရှာလဲ ရည်းစားဟောင်းကို သိပ်မလွမ်းတော့ဘူး အများအားဖြင့်ပေါ့)

အခုလဲ အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့အခြေအနေက ရည်းစားနဲ့ပျက်ခါစဆိုတော့ ကိုရဲကို ပြန်ရဖို့ ဘာဘဲလုပ်ရလုပ်ရဖြစ်နေတာ။ ဖျတ်ဖျတ်လူးနေတဲ့အင်ကြင်းခိုင်ဆီ ဖုန်း SMS တစ်စောင်ရောက်လာတယ်။

“ အင်ကြင်း နင် ရဲကို ပြန်လိုချင်ရင် ငါ့ဆီမှာ ကျွန်ခံရမယ်”

စာက ပြတ်ပြတ်ဘဲ။ အင်ကြင်းစာကိုဖတ်ပြီး အနည်းငယ်ကြောင်သွားတယ်။ နောက်မှ ကိုရဲရဲ့နောက်ရည်းစားပို့တာဖြစ်မယ်ဆိုပြီး မိန်းခလေးပီပီ စာပို့တဲ့နံပါတ်ဆီကို စကားနာထိုးတဲ့စာတွေရော တောင်းပန်တဲ့စာတွေရော ဆက်တိုက်ကို ပို့တော့တာဘဲ။ တောင်းပန်တဲ့စာကတော့ သိတဲ့အတိုင်းဘဲ။ ကိုရဲကို ပြန်ပေးပါ ဘာညာပေါ့။ တဘက်လူက နွယ်မှန်း အင်ကြင်းခိုင်မသိဘူး။ နွယ်ကတော့ အင်ကြင်းပို့တဲ့စာတွေဖတ်ပြီး ထိုင်ခွီနေတာ။ ကိုရဲကိုလဲ ပြန်ပြသေးတာ နွယ်က။ 

ကိုရဲက နွယ်ကို ပြီးပြီရောပြောထားပေမယ့် နွယ်က သူ့ဘာသာ လမ်းကြောင်းခင်းလိုက်တာ။ နွယ်နဲ့အင်ကြင်းခိုင်က သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးတွေလဲဖြစ်တယ်၊ မိန်းခလေးချင်းဆိုတော့ စိတ်ဘယ်လိုဆိုတာသိတယ်။ သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးဆိုတော့ အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့စိတ်ကို နွယ်က ပိုသိတာပေါ့။ အင်ကြင်းခိုင်ဘက်က စာတွေအများကြီးပို့ပေမယ့် နွယ်ဘက်ကတော့ တစ်ခုဘဲ ထပ်ခါထပ်ခါ ပြန်ပို့တယ်။

“ ကိုရဲကို ပြန်လိုချင်ရင် နင် ငါ့ဆီ ကျွန်ခံရမယ်” ဆိုတာချည်းဘဲ။ ဒီလိုနဲ့ အချိန်တပတ်လောက်ကြာသွားတယ်။ အင်ကြင်းရုံးမှာရော၊ အိမ်မှာပါ ဖုန်းတစ်လုံးနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေခဲ့တာပေါ့။ အင်ကြင်းခိုင်ဖုန်းခေါ်တော့လဲ တဘက်ဖုန်းက ဖုန်းမကိုင်ဘူး။

အချိန်ကြာလာပေမယ့် ကိုရဲနဲ့အရင်လို ပြန်နေချင်တုန်းဘဲ။ အင်ကြင်းခိုင် စိတ်အလိုကိုလိုက်လိုက်တယ်။

“ ငါ နင့်ဆီကျွန်ခံရင် ကိုရဲကို တကယ်ပြန်ရမှာလား…”

“ အဲ့လောက်တော့ ဘယ်လွယ်မလဲဟ၊”

“ နင်ဘဲ ပြောတော့ နင့်ဆီကျွန်ခံရင် ကိုရဲကို ပြန်ရမယ်ဆို”

အင်ကြင်းခိုင် ဖုန်းမှာစာရိုက်ရင် ဒေါသတွေဖြစ်ပြီး မျက်ရည်ပါကျလာသည်။

“ ငါ့ဆီ နင်ကျွန်ခံရင် ကိုရဲကို တပတ်တစ်ရက် ပြန်ရမယ်၊ ဘယ်လိုလဲ?၊ နင်လဲ အလုပ်က တပတ်တရက်ဘဲပိတ်တာလေဟာ အဆင်ပြေမှာပါ…”

အင်ကြင်းခိုင် စိတ်လောနေ၍ ဘာမှမတွေးမိခဲ့။ တဖက်သူက သူမအကြောင်းကို ဂဂနနသိသူတစ်ယောက်ဖြစ်တယ်ဆိုတာကို မရိပ်မိခဲ့ပါ။

အင်ကြင်းခိုင်ငိုင်နေချိန်တွင် စာထပ်ရောက်လာသည်။

“ ဘယ်လိုလဲ ကျွန်စခံတော့မလား ကျွန်မလေးအင်ကြင်းခိုင်….”

တဖက်ကသူက သူအလေးသာနေပြီမို့ အင်ကြင်းခိုင်ကို ဖိနှိပ်တဲ့စကားလုံးများဖြင့် စတင်ပြောဆိုလာသည်။

ငါ ကျွန်ခံလိုက်ရင် ကိုရဲကို တပတ်တရက်ပြန်ရမယ်။ ဒါပေမယ့် တခြားတစိမ်းမိန်းမတစ်ယောက်ဆီမှာ ကျွန်ခံရမယ်ဆိုတာကြီးက…။ အချစ်စိတ်မွှန်နေတဲ့ခဏတာဟာ မှားယွင်းတဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ချလိုက်မိစေတယ်။

“ ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်မ အင်ကြင်းခိုင် ကျွန်အဖြစ်လက်ခံပါတယ်ရှင်”

ကိုရဲနဲ့နေလာတဲ့တစ်လျှောက်လုံး ကျွန်လိုနေလာခဲ့တာဆိုတော့ ကျွန်ပီပီ ဘယ်လို စကားလုံးမျိုးသုံးရမယ်ဆိုတာ ကြိုသိထားပြီးသားမို့ ကိုရဲနဲ့ အရင်က ပြောတဲ့ပုံစံအတိုင်းလေး စာပြန်လိုက်သည်။

“ ကဲ ကျွန်မလေးရေ နင်လုပ်နေကျအတိုင်း ခွေးမလေးပီပီ အဝတ်အစားတွေချွတ်ပြီး ကိုယ်တုံးတီးနဲ့ အခန်းတစ်ပတ် ခွေးလိုပတ်ပြပါအုန်းးး”

ကိုယ်တခါမှလဲ မမြင်ဖူးဘူး၊ သူစိမ်းလဲဖြစ်တယ်၊ နောက်ပြီး ဟိုဘက်ဖုန်းကလူက အင်ကြင်းထင်သလို ကိုရဲရဲ့အခုကောင်မလေးရော ဟုတ်ရဲ့လား?။ အင်ကြင်းခိုင် ခေါင်းထဲ အတွေးတွေ ပလုံစီဝင်လာတယ်။ အဲ့အချိန် Messenger ကနေ “တောင်” ဆိုပြီး ဗီဒီယိုဖိုင်တစ်ခုဝင်လာတယ်။ ဗီဒီယိုထဲမှာ အင်ကြင်းခိုင် ကိုယ်တုံးတီးနဲ့ အခန်းတစ်ခုထဲမှာ ခွေးလို လေးဘက်ထောက်သွားတဲ့ ဗီဒီယိုလေး။ ကိုရဲရဲ့အသံလဲ ဗီဒီယိုထဲပါတယ်။ အင်ကြင်းခိုင် အရာရာကို အလျော့ပေးလိုက်တယ်။ သူမစိတ်ကို လျော့ချလိုက်တယ်။ ဘာလို့ဆို ဒီဗီဒီယိုဖိုင်တစ်ခုနဲ့တင် တဖက်လူက သူမကို blackmail လုပ်ချင်ရင် လုပ်လို့ရနေတဲ့အခြေအနေလေ။

အင်ကြင်းခိုင်သူမရဲ့အခန်းတံခါးဆီကိုသွားလိုက်ပြီး သေချာပိတ်ထားမထားစစ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက်အဝတ်အစားများကို အကုန်ချွတ်ချလိုက်သည်။ ရှက်စိတ် ကြောက်စိတ်တွေနဲ့ ရင်လဲ အရမ်းခုန်နေသည်။ ကိုယ့်အခန်းထဲမှာကိုယ်ဆိုပေမယ့်လဲ…။ တစ်ကိုယ်လုံးအဝတ်အစမကျန်ချွတ်ပြီးနောက် ခုနက Messenger အကောင့်ကိုဘဲ Video Call ခေါ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ လေးဘက်ထောက်နေလိုက်သည်။ တစ်ဘက်ကလူက ကင်မရာကိုပိတ်ထားသည်။ စာတစ်စောင်ထပ်ပို့သည်။

“ ဖုန်းကို ထောက်တဲ့ဟာနဲ့ထောက်လိုက်ပြီး နင် ခွေးလို သွားနေတာကို ငါ့ကို သေချာပြစမ်း ကျွန်မစုတ်”

“ ဟုတ်ကဲ့” 

လို့ စာပြန်ရိုက်လိုက်ပြီး ဖုန်းကို အခန်းထဲမှာရှိတဲ့ ဖုန်းထောက်တဲ့အတံနဲ့ သေသေချာချာတပ်ပြီး သေချာချိန်ညှိပြီးနောက် ခွေးလို လေးဘက်သွားလိုက်သည်။ အခန်းထဲ တပတ်ပြည့်တော့ ဖုန်းနားကို ပြန်သွားလိုက်သည်။

“ တော်တယ် ခွေးမလေး အင်ကြင်းခိုင်၊ နောက်ထပ် ၁၀ ပတ် ထပ်ပတ်ချည်”

သူမလဲ ဘာမှ အတွန့်တက်မနေတော့ဘဲ အမိန့်ပေးတဲ့အတိုင်း လိုက်နာပြီး အခန်းထဲမှာ လေးဘက်ထောက်ပြီး ခွေးလို ပတ်နေလိုက်သည်။ နွယ်က တစ်ဘက်က ဖုန်းကင်မရာကနေကြည့်ပြီး ပြုံးလို့နေသည်။ ကျယ်ကျယ်ရယ်လို့တော့မဖြစ် သူမရဲ့အမမီးလေး နိုးသွားမည်ကိုလဲ စိုးသေးသည်။ 

အမှန်ကတော့ ကျယ်ကျယ်လေး အော်ရယ်ချင်တာ အခုချိန်မှာ နွယ်က အောင်နိုင်သူလေ။ မမီးလေးကို အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့ အဖေနဲ့အမေနဲ့ပေါင်းပြီး အနိုင်ကျင့်နေကြတာ အခုတော့ သူ့အလှည့် သူ အင်ကြင်းခိုင်ကို အနိုင်ကျင့်အလှည့်ရောက်ပြီးဆိုကာ ပျော်နေတာပေါ့။ အမှန်ကတော့ မီးလေးတို့ ကိစ္စက နွယ်လေး အထင်မှားနေမှုကြီးသက်သက်သာ။

(၁၀) ပတ် ပတ်ပြီးတော့ ဖုန်းနားသွားလိုက်သည်။

“ ရပြီး ဖုန်းဒေါက်ကို ဖြုတ်လိုက်တော့ ကုတင်ပေါ်သွား”

“ ………….”

“ ဟုတ်ပြီ၊ ခွေးလိုဟောင်ပြ”

“ ဝုတ်.. ဝုတ်… ဝုတ်…”

“ ဝုတ်…ဝုတ်… ဝုတ်….”

“ ကျယ်ကျယ်ဟောင်လေ ခွေးမရဲ့ နင့်အသံကလဲ ခွေးမယားငယ်အသံတုံးပိတဲ့အသံကျနေတာဘဲ…”

ငါ့များ မယားငယ်တဲ့ နင်သာ ငါ့ရည်းစားကို လုတဲ့ မယားငယ်မ…

အင်ကြင်းခိုင် စိတ်ထဲကသာ ပြောခြင်းဖြစ်သည်။ လက်တွေ့မှာတော့ အသံကို နည်းနည်းထပ်မြှင့်၍ အမိန့်အတိုင်း ဟောင်ပေးလိုက်သည်။

“ တော်သားဘဲ ခွေးမက၊ အင်ကြင်းခိုင် နင်က ခွေးနဲ့သိပ်တူတယ်သိလား…”

“ ဟဲ့ ဘာလို့မျက်ရည်ဝဲနေတာလဲ ငါက နင့်ကို ချီးကျူးနေတာလေ…” ဆိုပြီး ဟဟပုံလေးနဲ့ ပို့လိုက်သည်။

“ ဟဲ့ ဟိုဘက်လှည့်ပြီး နင့်ခွေးဖင်နဲ့ ခွေးစဖုတ်ကို ပြစမ်း ငါ့ကို”

ဖုန်းကို ခေါင်းအုံးဖြင့် သေချာမှီထားလိုက်ပြီး လေးဘက်ထောက်ကာ ကင်မရာဘက်ကို ဖင်ပေးထားလိုက်သည်။

ခဏနေပြန်လှည့်လိုက်တော့ ဖုန်းမှာ စာပို့ထားသည်။

“ နင့် ခွေးစဖုတ်က ဘာလို့ အရည်ရွှဲနေတာလဲ…၊ ကျွန်ခံရတာကို ကျေနပ်နေတာလား..”

ပြောလဲပြောချင်စရာပင် အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့အဖုတ်လေးက အရည်များရွှဲလို့နေသည်။ ကိုရဲနဲ့ဝေးနေတာကြာပြီဖြစ်သလို အခုလို အပြစ်ပေး အနိုင်ကျင့်ခံနေရတာလေးက အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့စိတ်ကို ထကြွလို့နေစေသည်။

“ ဟဲ့နင် ငါ့ရှေ့မှာ နင့်အဖုတ်ကို နင်ကလိပြစမ်း”

အင်ကြင်းခိုင်စိတ်ကလဲထနေပြီ အမိန့်ပေးသူကလဲပေးနေပြီမို့ ဖုန်းကင်မရာရှေ့ သူမဘက်ကိုမြင်နေရပြီး တဘက်ကို မမြင်ရတဲ့ ဖုန်း စက်ခရင်ကိုတည့်တည့်နေလိုက်ပြီး သူမရဲ့ပေါင်ကို ကြားလိုက်သည်။ သူမပေါင်ကြားကို သူမ ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ အရည်ခပ်ရွှဲရွှဲနဲ့ အမွှေးအမျှင်ခပ်အုပ်အုပ်နဲ့ တောင်ကုန်းလေးသဖွယ် အဖုတ်လေး။ 

ကိုရဲနဲ့ရှိစဉ်က အမွှေးအမြဲမကြာမကြာရိတ်ဖြစ်ပေမယ့် အလုပ်ကိစ္စနဲ့ဝေးနေချိန်၊ တယောက်ထဲရှိနေချိန်မှာ မရိတ်ဖြစ်ခဲ့တာကြောင့် အမွှေးအမျှင်များ အုပ်ဆိုင်းလို့နေသည်။ ရိတ်လေ့ရှိတဲ့အမွှေးက ပိုထွက်မြန်ပြီး ပိုသန်တယ်လေ။ သူမလက်နဲ့အရှည်ဆုံးလက်ချောင်းလဲဖြစ်၊ အမြဲလက်သည်းရှည်မထားဘဲ ညှပ်လေ့ရှိတဲ့တစ်ချောင်းထဲသော လက်ခလယ်လေးနဲ့ သူမရဲ့ကိုယ်ပိုင်ပိပိလေးကို တို့ထိလိုက်သည်။ ပိပိလေးအတွင်းက အစေ့လေးကို ပွတ်စွပေးလိုက်တာနဲ့တင် တော်တော်လေး ခံစားချက် လေပေါ်မြောက်လို့လာသည်။ 

သူစိတ်တစ်ဦးရှေ့ဆိုတာကိုပါ သူမမေ့သွားသည်။ ဖီးလ်ကောင်းကောင်းနဲ့ပွတ်နေချိန် ပြီးလုစဲစဲတွင် Screen ပေါ်ကို စာတက်လာသည်။ Screen ကိုကြည့်ရင်းပွတ်နေတာမို့ စာဝင်လာတဲ့နဲ့ တန်းမြင်ရသည်။

“ Stop”

ပြီးခါနီ ဆန္ဒပြည့်မြောက်ခါနီးမှ ရပ်ဆိုတော့ ဆန့်ငင် ဆန့်ငင်နဲ့ လူရော ပိပိရော ရွစိထိုးနေသည်။ နွယ်ကလဲ တဖက်ကကြည့်ရင်း သဘောကျနေသည်။

“ ကျွန်မလေး ပြီးချင်နေပြီမှတ်လား…၊ ပြီးချင်ရင် ပြီးခွင့်တောင်းလေ…”

ဖုန်းကို ကောက်ယူလိုက်သည်။ စာထပ်ဝင်လာသည်။

“ စာမရိုက်နဲ့ ပါးစပ်နဲ့တောင်း”

ဖုန်းကို ပြန်ချလိုက်သည်…

“ ခွေးကျွန်မကို ပြီးခွင့်ပြုပါရှင့်”

“ မရသေးဘူး ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးပြော”

“ ခွေးမ စောက်ဖုတ်ကို အရည်ထွက်ခွင့်ပေးပါရှင့်”

“ မဆိုးဘူး ဒါပေမယ့်မပြည့်စုံသေးဘူး၊ အနောက်ဆုံးမှာ သခင်မဆိုတာရယ် နင်နာမည်ရယ် ထည့်ပြော”

“ ကျွန်မ အင်ကြင်းခိုင်ခွေးမကို စောက်ဖုတ်က အရည်ထွက်ခွင့်ပြုပါသခင်မရှင့်”

“ နင်တော်တယ်၊ အဲ့လိုကို ကျယ်ကျယ်လေး ၁၀ ခေါက်ပြောစမ်း…”

“ ကျွန်မ အင်ကြင်းခိုင်ခွေးမကို စောက်ဖုတ်က အရည်ထွက်ခွင့်ပြုပါသခင်မရှင့်”

“ ၁-၁၀…..”

“ ရပြီ”

တဖက်က ရပြီဆိုတာနဲ့ အင်ကြင်းခိုင်လဲ သူမပိပိကို နည်းနည်းလေးထပ်ပွတ်လိုက်ပြီး အရှိန်အဟုတ်နဲ့သူမရဲ့အဖုတ်အတွင်းက အရည်များကို ထွက်ခွင့်ပြုလိုက်သည်။

“ အား….” တိုးတိုးလေးညည်းရင်း အထွဋ်အထိတ်ရောက်သွားသည်။

“ ခွေးမလေး ဒီညတော့ ဒီလောက်ဘဲ၊ နင် အိပ်ရင် အဝတ်အစားတွေ မဝတ်နဲ့ ဒီတိုင်းအိပ်နော်…”

“ ဟို နေပါအုန်း မနက်ဖြန် Sunday လေ ကိုရဲကို ပြန်ရနိုင်ပြီလား…”

“ ဒီလောက်တော့ ဘယ်မြန်မလဲ၊ နောက်တပတ်လောက်မှရမယ်…”

“ စောနက ငါဘာထပ်ပြောထားလဲ…”

အင်ကြင်းအပေါ်စာကို အမြန်ပြန်ဖတ်လိုက်တယ်။

“ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ တစ်ညလုံးအိပ်ဖို့ပြောထားပါတယ်။”

“ အင်း၊ ငါအခု ဆော့ဝဲလ်တစ်ခုပို့လိုက်မယ်။ အဲ့ ဆော့ဝဲလ်ကိုဖွင့်ပြီး နင် အိပ်နေတဲ့နေရာကို သေချာချိန်ပေးထား ငါ ညဘက်တရေးနိုးထကြည့်ရင်ထဲ ထကြည့်မယ် ဟုတ်ပြီလား”

နွယ်က အင်ကြင်းခိုင်ဆီကို Spy App တစ်ခု ပို့လိုက်သည်။ နွယ်ပြောတဲ့အတိုင်း အင်ကြင်းတသွေမသိမ်းလိုက်လုပ်နေမိသည်။ ဖုန်းထောင်တဲ့ဟာနဲ့ဖုန်းကိုထောင်လိုက်ပြီး အားသွင်းကြိုးပါ တစ်ခါထဲကျွေးထားလိုက်သည်။ နွယ်ပေးတဲ့ App ကိုလဲ ထည့်ထားပြီးပြီဆိုတော့ အင်ကြင်းခိုင်မပေါ့ရဲ။ တဖက်ကသူက သူမကို အချိန်ပြည့်ကြည့်နေသည်ဆိုသည့်ခံစားချက်က ရင်ကိုထိတ်စေသည်။

ကိုရဲကိုလဲ ရှေ့တပတ်ပြန်ရမယ်တဲ့။ အင်ကြင်းခိုင် Calendar ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ ဟုတ်သားဘဲ ဒီနေ့က January 30 2021 လကုန်ရက်ဘဲ။ နောက်တပတ်ဆိုတော့ February 6 2021 ရက်နေ့ပေါ့။

...................................................................

အခန်း ( ၈ )

ရပ်ကွက်ရုံးမှာ မောင်တို့ ရပ်ကွက်အုပ်ချုပ်ရေးတာဝန်ယူထားတဲ့လူကြီးတစ်စု အလာပ သလာပ လေပစ်လို့နေပါတယ်။

“ အဖွားကြီးက ရပ်ကွက်ထဲမှာ လူစေ့ ကာကွယ်ဆေးထိုးပေးမယ်တဲ့”

“ ဟုတ်ပါ့မလားဗျ”

“ ကျွန်တော်တော့ သတင်းထဲ အဲ့လိုတွေ့တာဘဲဗျာ၊ အထင်တော့သွားမသေးနဲ့ကိုယ့်လူရေ အဖွားကြီးက အခု မီတာခတွေလျော့ပေးထားတာတောင် ဘယ်နှစ်လရှိနေပြီလဲ။”

“ အင်း ဒါတော့ဟုတ်တယ်ဗျ၊ ကျွန်တော်သမီးဆိုလည်း ရုံးကနေ လစာနှစ်လစာ ကြိုချေးပေးထားလို့ ဒီကာလမှာ ငွေပိုငွေလျှံလေးတွေရှိနေတာ”

“ ကိုနိုင် ခင်ဗျားသမီးက ဘယ်ရုံးမှာ လုပ်တာလဲ”

“ အခွန်ရုံးမှာ ကိုမျိုးရဲ့”

“ ဒါဆို ခများတို့ ပွပေါက်တိုးနေတာပေါ့”

“ အရင်ခေတ်ဆိုရင်တော့ ဟုတ်တာပေါ့ဗျာ၊ အခုက ဝန်ထမ်းတွေလက်စားရင် ပြုတ်တဲ့ခေတ်ဗျ၊ အဖွားကြီးခေတ်မှာတော့ ပွပေါက်အရမ်းမတိုးနိုင်ပါဘူးဗျာ”

“ ကိုမောင် ခင်ဗျားတို့ခေတ်တုန်းကတော့ အတော်ရတယ်မှတ်လားးး ဟဲဟဲ…”

“ ရတာပေါ့ဗျာ၊ ကျွန်တော်ဘယ်မှ သိပ်မယူတာတောင် အိမ်ပိုင်နဲ့နေနိုင်တယ်၊ ခြံကွက်တွေလဲရတယ်လေ..”

“ ကိုနိုင် ကျွန်တော့်သမီးလဲ ၁၀ တန်းအောင်ပြီးသားဗျ၊ လူခေါ်ရင် သွင်းပေးဖို့ ခင်ဗျားသမီးကို ပြောပေးထားအုန်းနော်..…”

“ အင်းးး”

ရပ်ကွက်ရုံးနဲ့လူကြီးဝိုင်းဆိုတော့ သိတဲ့အတိုင်း ဟိုဟိုဒီဒီလေပစ်ကြတာပေါ့။ မိန်းမတွေဆုံရင် အတင်းပြောသလို ယောင်္ကျားတွေဆုံရင်လည်း သတင်းတွေကို အတင်းပုံစံပြောကြတာပါဘဲ။ ယောင်္ကျားလေးတွေကတော့ ပုဂ္ဂိုလ်ရေးတွေသိပ်မပြောတော့ မိန်းမတွေလို ရန်ဖြစ်ကြတာသိပ်မရှိဘူးပေါ့လေ။

……………………………….

ဒီ Sunday က တခြား Sunday တွေနဲ့ မတူဘူး အင်ကြင်းခိုင်အတွက် ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ် Sunday လေးပေါ့။ တဖက်ကလူက အင်ကြင်းခိုင် မနိုးမချင်း ထိုင်စောင့်နေတယ်။ အင်ကြင်းခိုင်ကလဲ ညကပင်ပန်းထားတော့ အိပ်တာပေါ့။ နွယ်ကတော့ စောင့်နေရလို့ တင်းနေတယ် ဒင်းနှိုးလာမှတွေ့မယ်ဆိုပြီး သေချာကို ထိုင်စောင့်နေတာ။

အင်ကြင်းခိုင်နှိုးလာတော့ အရင်ဆုံးသတိရမိတာဖုန်းကိုဘဲ။ ဒေါက်တံနဲ့သေချာထောင်ထားတဲ့ဖုန်းဆီကို မျက်လုံးက ဦးဆုံးရောက်သွားတယ်။ ဖုန်း Screen မှာ လူတစ်ယောက်ထိုင်နေတာကို ပေါ်နေတယ်။ မြင်ဖူးသလိုလိုတော့ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် ခေါင်းကို မပြထားတော့ သေချာမသဲကွဲဘူး။

“ နိုးလာပြီလား ခွေးမ”

“ ဟုတ်ကဲ့ ခွေးမနိုးလာပါပြီရှင်”

“ ငါ ဒီနေ့ တခြားဘာမှမလုပ်ဘဲ နင့်အတွက် အချိန်ပေးမလို့”

ဒီသတင်းက မင်္ဂလာသတင်းတော့ မဟုတ်ဘူး၊ အင်ကြင်းခိုင် နင့်ကိုငါ နှိပ်စက်မလို့လို့ ပြောလိုက်သလိုဘဲ။

“ သွား မျက်နှာသစ် သွားတိုက် လုပ်စရာရှိတာ လုပ်၊ ပြီးရင် ပြန်လာခဲ့”

“ ဟုတ်ကဲ့”

နွယ်က သူ့ သူငယ်ချင်းဟောင်းအပေါ်မှာ သနားညှာတာမှုလေးနဲ့ သံဃောဇဉ်လေးတွေတော့ ရှိနေသေးသားဘဲလေ။

“ မြန်မြန်လုပ်နော်၊ မကြာစေနဲ့၊ အချိန်နာရီဝက်ပေးမယ်”

အင်ကြင်းခိုင်လဲ မျက်နှာသစ်သွားတိုက် အိမ်သာတက်တာ ဘာညာလုပ်လိုက်တယ်။ နံနက်စာဘာရှိလဲ မွှေနှောက်ရှာဖွေပြီး အမြန် အမြန်စားလိုက်ပြီး အခန်းထဲပြန်ဝင်လိုက်တယ်။

“ ကဲ စကြမယ်နော်…”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်”

အင်ကြင်းခိုင် အလိုက်တသိနဲ့ သူမကိုယ့်မှာဝတ်ထားတဲ့ အဝတ်အစားမှန်သမျှကို ချွတ်လိုက်တယ်၊ စောနက အောက်ထပ်ဆင်းတော့ ခဏဟိုဆွဲဒီဆွဲနဲ့ဝတ်ထားတာလေးတွေကိုပေါ့။ ပြီးတော့ Screen ရှေ့မှာ လေးဘက်ထောက်လိုက်တယ်။

“ ခွေးမလေးရေ ဟောင်ပြပါအုန်းးး”

“ ဝုတ်.. ဝုတ်.. ဝုတ်… ဝုတ်…”

နောက်တစ်ခါထပ်ခိုင်းပြီး အလိုမကျမဖြစ်စေရအောင် အသံကို ကျယ်ကျယ်နဲ့စာစာလေး ဟောင်ပြလိုက်တယ်။ တဖက်က သခင်မဆီက ချီးကျူးစကားရောက်လာတယ်။

“ ခွေးမလေးက တော်လိုက်တာ အသံလေးကလဲ စာနေတာဘဲ..”

“ ခန္ဓာကိုယ်ကို သုံးပတ်လောက် ပတ်ပြပါအုန်း..”

အမိန့်အတိုင်း သူမရဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကို သုံးပတ် ပတ်ပြလိုက်တယ်။

“ ခွေးမရဲ့ တင်ပါးလေးက လုံးနေတာဘဲ ရိုက်ချင်စရာလေးဟယ်’’

“ ခွေးမ Screen ဘက် ဖင်ပေးပြီး ကိုယ့်တင်ပါးကိုကိုယ်ပြန်ရိုက်စမ်း၊ မညှာနဲ့နော် နာနာလေးရိုက်”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်”

စာပြန်မရိုက်ဘဲ ပါးစပ်နဲ့ဘဲ ပြန်ပြောလိုက်ပြီး Screen ဘက်ကို ဖင်ပေးကာ သူမရဲ့လက်ဝါးနဲ့ သူမဖင်ကို ပြန်ရိုက်လိုက်ပါသည်။ 

“ ဖြောင်းးး”

“ ဆက်ရိုက်အုန်း”

ဖုန်းကနေ အသံထွက်လာတယ်၊ အသံက ခပ်အုပ်အုပ်ပင်။ အသံဖျက်ပြီး ပြောနေပုံပုံသည်။ အင်ကြင်းခိုင် အသံအကြောင်းစဉ်းစားရင်း သူမလက်ဝါးကို အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့် တင်ပါးပေါ်ထပ်မံရိုက်လိုက်ပါသည်။

“ ဖြောင်းးး”

“ ကောင်းတယ် ဆက်ရိုက်အုန်း ငါ ရပ်ဆိုမှရပ်”

မိန်းခလေးပီပီ အင်ကြင်းခိုင် စဉ်းစားလို့နေပါတယ်၊ အသံဖျက်ပြောတယ်ဆိုတော့ ငါ့အသိထဲကဘဲလား၊ ဘယ်သူများပါလိမ့်၊ ဘာလိမ့်ညာလိမ့်ပေါ့။ စဉ်းစားနေပေမယ့် လက်ကလဲ ကိုယ့်တင်ပါး ကိုယ့်ပြန်ချလို့နေပါတယ်။ ၁၀ ချက်လောက်ရှိလာတော့ တင်ပါးက တော်တော်လေးနီရဲနေပြီ။ အင်ကြင်းခိုင်လဲ လက်ရော တင်ပါးရော နီရဲနေပြီ။ သူမရဲ့ နီရဲနေတဲ့ တင်ပါးရယ်၊ ဆူဆူလေးဖြစ်နေတဲ့ အဖုတ်လေးရယ်ကို ကြည့်ရုံမက နွယ်က ဟိုဘက်ကနေ Screen Record လေးပါ လုပ်ထားပြီး အရသာကြည့်နေပါသည်။ နွယ်မရပ်ခိုင်းသေးသဖြင့် အင်ကြင်း ကိုယ့်တင်ပါးကိုကိုယ် အတော်ကြာကြာရိုက်လိုက်ရပါသည်။

“ တင်ပါးနှစ်ခြမ်းကုန်ပြီးဆိုတော့ နေရာပြောင်းမယ်”

“ ကိုယ့်အဖုတ်ကိုကိုယ်ပြန်ရိုက်မယ်၊ ဒီဘက်ပြန်လှည့်”

ဒီတခါတော့ Screen ရှေ့မှာ ပေါင်ကြားခိုင်းထားပြီး ခြေနှစ်ချောင်းကို နည်းနည်းမြောက်မြောက်ထောင်ခိုင်းကာ အင်ကြင်းခိုင်အား သူမအဖုတ်လေးကို သူမလက်ဝါးနဲ့ ပြန်ရိုက်စေပါသည်။ ဒါက တင်ပါးကို ရိုက်တာလောက်မလွယ်။ အချက်ရေ (၃) ချက်လောက်နဲ့တင် အင်ကြင်းခိုင်တစ်ယောက် မျက်ရည်ဝဲပြီး ဆက်ရိုက်ရန်ပင် ကြောက်လို့နေပါပြီ။

“ ဟဲ့ ဆက်ရိုက်လေ.. ဘာလုပ်နေတာလဲ ရိုက်”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်”

“ ဖြန်းးးး အ….”

“ ဖြန်းးးးး အ… အီ….”

ကိုယ့်လက်နဲ့ကိုယ်ရိုက်တယ်ဆိုပေမယ့် အင်ကြင်းခိုင် ကိုယ်တိုင်ကိုက အပြစ်ပေးခံရတဲ့အပေါ်သာယာမိနေတာဆိုတော့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မညှာဘဲကို ကျွေးနေတာ။ အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့စိတ်ကိုက နှိပ်စက်ခံရတာကို သာယာတာမျိုး။ ကိုရဲနဲ့တွဲနေစဉ်တုန်းကလဲ ကိုရဲဘာလုပ်လုပ်ခံတဲ့အပြင် ကိုရဲကို ဘာလေးလုပ်ပါလား ညာလေးလုပ်ပါလားဆိုပြီး အင်ကြင်းခိုင် ကိုယ်တိုင်က အကြံပေးသေးတာဆိုတော့။ 

အခုလဲ တစ်ဖက်က ဘယ်သူမှန်းမသိတဲ့ အမျိုးသမီးနဲ့ အပြစ်ပေးမှု့ကို အင်ကြင်းခိုင် သာယာလို့နေမိပါတယ်။ စိတ်ထဲမှာ သာယာစိတ်တစ်ခုထဲတော့ မဟုတ်ဘူး၊ သူစိမ်းတစ်ဦးရှေ့ ဖင်ပြောင်ပြောင် ကိုယ်တုံးလုံး အဖုတ်ပြူးပြူးပြဲပြဲနဲ့ သူများခိုင်းသမျှလုပ်ပေးနေရတယ်ဆိုတဲ့စိတ်က ရှက်စိတ်ကိုလဲ ဖြစ်ပေါ်စေပါတယ်။ တချက်တချက်မှာ အားငယ်စိတ်။ ငါ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်အတွက်နဲ့များ အခုလိုဖြစ်ရတယ်ဆိုပြီး အားငယ်စိတ်တွေလဲ ဝင်မိတယ်။ ဘယ်လိုဘဲဖြစ်ဖြစ်လက်ရှိမှာတော့ အင်ကြင်းခိုင်ဟာ ဖုန်းထဲကအမျိုးသမီးအမိန့်ပေးစေခိုင်းသလို သူမကိုယ့်သူမပြန်ရိုက်နေရင် နီနီရဲရဲသူမအဖုတ်လေးက အရည်များပင် ရွှဲစပြုနေပြီဖြစ်သည်။ တဖက် Screen က နွယ်လဲ အင်ကြင်းခိုင်ကိုကြည့်ရင်း ရင်ခုန်နေမိသည်။ 

ကိုရဲနဲ့နေရတာထက်ပင် ပိုလို့ ရင်ခုန်နေမိသည်။ စိတ်ခံစားချက်က တပါးသူတစ်ယောက်ကို လွှမ်းမိုးရတဲ့ခံစားချက်အပေါ်ကို သူမ သာယာမှန်းမသိ သာယာနေမိသည်။ ဒါကြောင့် ဒီနေ့လို နားရက်ကိုတောင် ကိုရဲနဲ့အချိန်ဖြုန်းနေကျကို အချိန်မဖြုန်းဘဲ အင်ကြင်းခိုင်ကို နှိပ်စက်ရင်းနဲ့ သူမရဲ့ တစ်နေ့တာကို ကုန်ဖို့ သူမ ဆုံးဖြတ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။

“ နင်လဲ မောရောပေါ့ လေးဘက်ထောက်ပြီး အခန်းထဲ ပတ်လိုက်အုန်း၊ ငါရေသောက် သေးပေါက်လိုက်အုန်းမယ်”

မောရောပေါ့ဆိုပြီး နားခိုင်းတာလဲ မဟုတ်ဘူး၊ အခန်းထဲ ခွေးလို လေးဘက်ထောက်ပြီးပတ်နေတဲ့။ အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့စိတ်ထဲ မယိုးမယွတွေဖြစ်ပြီး Screen မှာ သူမလစ်တာနဲ့ ကုတင်နားလေးမှာမှီပြီး သူမပိပိလေးကို သူမပွတ်သပ်နေမိတယ်။ ဖီးလ်တွေအတော်ဖြစ်လို့နေတာပေါ့။

“ ဟဲ့ အဲ့ဒါဘာလုပ်နေတာလဲ…”

နွယ်က အသဲပြဲကြီးနဲ့လှမ်းအော်တယ်၊ အင်ကြင်းခိုင်တော်တော်ပူထူသွားတယ်။ “သေးသွားပေါက်တာကလဲ မြန်လိုက်တာ” အင်ကြင်းခိုင် သူမစိတ်ထဲကနေ ကျိန်ဆဲနေလိုက်သည်။

“ အဲ့ဒါ ဘာလုပ်နေတာလဲ ပြော အခုပြော..”

“ နင် အာသာဖြေနေတာမှန်လားးးး”

အင်ကြင်းခိုင် ဘာမှတောင် မပြောရသေးဘဲ စွံ့အနေချိန် နွယ်က တည့်တိုးကြီး ပြောချလိုက်တော့ အင်ကြင်းတစ်ယောက် မျက်နှာကြီး မရိုက်ခံထားရဘဲ အရိုက်ခံထားရတဲ့တင်ပါးလောက်နီးနီးကို နီရဲလို့လာပါတယ်။ အင်ကြင်းခိုင်တော်တော်လေး ရှက်သွားတယ်။ သူမကိုယ်သူမလဲ ငါတော်တော်ယွတဲ့ ကောင်မဘဲ လို့ အပြစ်တင်မိတယ်။

“ နင့်မှာ အပြစ်ရှိလားပြော”

ကိုယ့်အဖုတ်ကို ကိုယ့်ကလိတာကို နင်မှာအပြစ်ရှိလားတဲ့၊ အခုချိန်က ကိုယ့်က သူ့အစေခံခွေးမဆိုတော့လဲ သူအကြိုက်လိုက်ရတာပေါ့။

“ အပြစ်ရှိပါတယ်ရှင့်”

“ အေး နင့်ကိုငါအပြစ်ပေးမယ်”

“ ဖုန်းကိုဆယ်ဖီတုတ်တံနဲ့ချိတ်လိုက်”

အင်ကြင်းလဲ ဒေါက်တိုင်ကနေဖြုတ်ပြီး ဆယ်ဖီတုတ်တံကို ယူပြီး ဖုန်းနဲ့ချိတ်လိုက်တယ်။

“ အေးရပြီလား”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်”

“ ရပြီဆိုရင် အောက်ထပ်ရေခဲသေတ္တာထဲကနေ ရေဗူးအေးတာလေး သွားယူချေ”

အင်ကြင်းခိုင်လဲ ရေဗူးသွားယူဆိုတော့ တုတ်တံကို ခုတင်ပေါ်တင်လိုက်ပြီး ချွတ်ထားတဲ့အဝတ်များကို ပြန်ဝတ်ဖို့ ပြင်လိုက်တယ်။ နွယ်ကလဲ သိနေတယ်လေ..

“ ဟဲ့ အဝတ်တွေပြန်မဝတ်နဲ့ ဒီအတိုင်းသွား”

“ ဟို…”

“ ဟိုဟို ဒီဒီတွေ လုပ်မနေနဲ့”

“ လူကြီးတွေမြင်သွားမှာစိုးရိမ်လို့ပါ သခင်မ”

“ မြင်မြင်ပေါ့၊ နင့်အပြစ်နဲ့နင်ဘဲ သွား”

အင်ကြင်းခိုင် ငိုမဲ့မဲ့လေးဖြစ်သွားသည်။ ဒီအပြစ်ကြီးက အင်ကြင်းခိုင်ကို ထိတ်လန့်မှု့ကို ခံစားရစေသည်။ နွယ်က Screen ကနေ အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်ပြီး သဘောကျလို့နေသည်။

အင်ကြင်းခိုင်လဲ လက်တစ်ဖက်က ဖုန်းနဲ့ဆယ်ဖီတံတွဲထားတဲ့အတံကိုကိုင်ရင်း အောက်ထပ်ကို တိတ်တိတ်လေး ဆင်းလာလိုက်သည်။ အခန်းတံခါးကို ဖွဖွလေးချောင်းကြည့်လိုက်တော့ အပြင်မှာ ဘယ်သူမှမရှိဘူး၊ လူသံလဲ မကြားဘူး။ အဲ့ဒါနဲ့ တဖြည်းဖြည်း သူမမိဘတွေအခန်းနားရောက်လာတယ်။ အသံတွေ တိတ်ဆိတ်လို့နေတယ်။ လှေကားနားရောက်တော့ အောက်ဘက်ကို ထပ်ချောင်းကြည့်လိုက်တယ်။ အသံမကြားရဘူး။ လှေကားတစ်ဝက်လောက်ရောက်တော့ အိမ်ရှေ့ကို လှမ်းမျှော်ကြည့်လိုက်တယ်။ အိမ်တံခါးမကြီးက ပိတ်ထားတယ်။

“ ဟူးးး”

အင်ကြင်းခိုင် လေပူများ မှုတ်ထုတ်ရင်း စိတ်အေးအေးနဲ့ အောက်ထပ်ကိုဆင်းလိုက်တယ်။ အိမ်မှာက လူကြီးတွေ မရှိရင် သူမကို တံခါးပိတ်ပြီး ထားထားခဲ့နေကြလေ။ လူကြီးတွေပြန်မလာခင် အပြင်ထွက်ချင်ရင် နောက်ဖေးပေါက်ကနေထွက်လို့ရတယ်။

“ ဘယ်လိုလဲ နင့်အိမ်မှာ လူကြီးတွေမရှိဘူးမှတ်လားးး”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်..”

“ အေး အဲ့ဒါဆို ရေခဲရေဗူးယူပြီးရင် အပေါ်တန်းမတက်နဲ့အုန်းးး”

အင်ကြင်းခိုင် မျက်လုံးပြူးလျက်။ တစ်ခုခုထပ်ခိုင်းတော့မယ်ဆိုတာကို သိနေလိုက်သည်။

တဖက်က အမိန့်အတိုင်း အင်ကြင်းခိုင် အောက်ထပ်အိမ်ရှေ့က စားပွဲခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ စားပွဲခုံပေါ်ကတက်တဲ့။ စားပွဲခုံပေါ်တက်ထိုင်ပြီး ပေါင်ကားကာ အင်ကြင်းခိုင်ကို စောနကလို အာသာဖြေပြခိုင်းသည်။ အောက်ထပ်က ပြတင်းပေါက်တွေရှိနေတော့ တလန့်တကြား ဘေးကြည့် တောင်ကြည့်မြောက်ကြည့်နဲ့ အမိန့်အတိုင်း သူမအဖုတ်ကို သူမလက်တစ်ဘက်က ပွတ်သည်။ ကျန်တစ်ဘက်က ဆယ်ဖီတံကို ကိုင်ပြီး နွယ်ကို ပြထားရသေးသည်။ တဖက်ကအမျိုးသမီးဟာ နွယ်သာဆို အင်ကြင်းခိုင် မည်သို့နေမည်မသိ။

ခုံပေါ်မှာတင် ကြောက်ကြောက်နဲ့ပွတ်ရင် အင်ကြင်းခိုင် အရည်များလျှံထွက်၍ ပြီးသွားသည်။ အရည်များက စားပွဲပေါ်ကျလာသည်။

နွယ်က စားပွဲပေါ်ပြဆိုလို့ပြလို့တော့ အရည်တွေစိုနေတာကို မြင်သွားသည်။

“ ဟဲ့ခွေးမ ခုံပေါ်မှာ အရည်တွေတွေ့လားးး”

“ ဟုတ်ကဲ့..”

“ အဲ့အရည်တွေကို ပြောင်အောင် ယက်လိုက်စမ်း”

ဘာမှစဉ်းစားမနေတော့ဘဲ အရှိန်ကောင်းနေတဲ့ အင်ကြင်းခိုင်ဟာ စားပွဲပေါ်မှာရှိတဲ့ သူမအဖုတ်က ထွက်ထားတဲ့အရည်များကို လျှာဖြင့် ကုန်းယက်ပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်ပါသည်။

“ပြောင်ပြီလား ပြစမ်းးး”

“အင်းး ခွေးမက တော်တယ်၊ အခန်းထဲ ပြန်သွားတော့”

ဒီအောက်မှာ ကြာကြာမနေချင်တာမို့ အမိန့်ရတာနဲ့ ရေဗူးကိုယူကာ အပေါ်ထပ်အခန်းရှိရာကို ပြန်လာလိုက်ပါသည်။

“ ဟဲ့နေအုန်း နေအုန်းးး”

လှေကားထိပ်နားရောက်တော့ နွယ်က အသံပေးတယ်။

“ အိမ်ရှေ့ဝရံတာကိုသွား”

အဲ့ဘက်ကတစ်ယောက်က ငါ့အိမ်မှာ ဘယ်နေရာဘာရှိတယ်ဆိုတာ သိလှချည်လား အင်ကြင်းခိုင်ခေါင်းထဲ အတွေးတော့ ဝင်သည်။ သို့သော် ဆက်မတွေးဖြစ်သည်။ နွယ်ခိုင်းတဲ့အတိုင်း ဝရံတာတံခါးနားကို သွားလိုက်သည်။ တံခါးကို ဖွင့်လိုက်လေ။

“ ဟို လူတွေမြင်ကုန်မှာစိုးလို့”

“ ဘာကို လူတွေမြင်ကုန်မှာစိုးတာလဲ နင် ငါ့အမိန့်ကို ဂလန်ဂဆန်လုပ်တာလား”

“ မသိချင်ဘူး အခုဖွင့်ဆိုဖွင့်လိုက်”

အင်ကြင်းခိုင်လဲ ချီတုံချတုံနဲ့ တံခါးအပြင်ကို အနည်းငယ်မျှော်ကြည့်ပြီးနောက် စိတ်ကိုတင်း၍ တံခါးကို ပွင့်လိုက်သည်။

“ အစကတော့ ငါက ဒီမှာ ရေသောက်ခိုင်းရုံခိုင်းမလို့၊ အခုတော့ တစ်ခုထပ်တိုးလိုက်မယ်။”

“ ကျွန်မ မှားသွားပါတယ်၊ နောက်ပြန်မပြောတော့ပါဘူး” ဆိုပြီး 

“ ကိုယ့်ပါးကိုယ် ရိုက်စမ်း” “

ဆယ်ဖီတံကိုလက်ကကိုင်ရင် ကိုယ့်ပါးကိုယ်ရိုက်တာဆိုတော့ အရှိန်တော့ နည်းနည်းပျော့တာပေါ့။ အချက် (၃၀) လောက် ချပြီးမှ ရပ်ခွင့်ပေးတယ်။ လမ်းသွားလမ်းလာရှင်းနေလို့တော်သေးတာပေါ့။

နောက်ထပ်အမိန့်တစ်ခုဖြစ်တဲ့ စောနကယူလာတဲ့ ရေဗူးကို အကုန်သောက်ဆိုတဲ့အမိန့်ကိုလဲ ရဲဆေးတင်ပြီး ဆက်လုပ်လိုက်တယ်။ လမ်းမပေါ်မှာ လူတွေဖြတ်တော့သွားတယ်။ သူမတို့ အိမ်ဘက်ကိုတော့ လှည့်မကြည့်သွားဘူး။ တော်သေးတာပေါ့။

“ ကဲ နားအုန်း ငါလဲ အပြင်ခဏသွားအုန်းမယ် ကိစ္စလေးပေါ်လာလို့”

“ ဟူးးး တော်သေးတာပေါ့ ဒီတခါတော့ တကယ်နားရပြီ”

“ ဖုန်းမချနဲ့အုန်း နင့်သခင်မကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောပြီး နှုတ်ဆက်အုန်းလေ”

“ ခွေးမကို အချိန်ပေးပြီး ဆုံးမပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်မ”

အဲ့စကားလုံးက ကိုရဲနဲ့တုန်းကထဲက သုံးဖူးတဲ့စကားလုံး။ ဒါကို နွယ်ကလဲသိတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိစ္စရှိနေတော့ မရစ်ချင်တော့တာနဲ့ မရစ်ဘဲ နားလည်ပေးလိုက်တယ်။ ဒါတောင် လက်ငါးချောင်း ထောင်ပြသေးတာ၊ ငါးခါပြောဆိုတဲ့သဘောပေါ့။

“ ခွေးမကို အချိန်ပေးပြီး ဆုံးမပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်မ”

“ ခွေးမကို အချိန်ပေးပြီး ဆုံးမပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်မ”

“ ခွေးမကို အချိန်ပေးပြီး ဆုံးမပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်မ”

“ ခွေးမကို အချိန်ပေးပြီး ဆုံးမပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်မ”

“ ခွေးမကို အချိန်ပေးပြီး ဆုံးမပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်မ”

နွယ့်ဘက်ကအရင်ဖုန်းချသွားပါသည်။ အရေးပေါ်ပေါ်လာတဲ့ဆီကို နွယ် အမြန်အမြန် ပြင်ဆင်ပြီး သွားလိုက်သည်။

ချိန်းထားတဲ့ဆီရောက်တော့ ကိုရဲက ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မ ဖြစ်လို့နေပါတယ်။ ခြေကိုင်လက်ကိုင်လို့လဲမရ ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်လျက်လေး၊ ကိုရဲလက်ကို လက်ထိပ်ကလဲ ခတ်လျက်လေး။

“ ဘာ ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲဟင် ရဲ”

နွယ်လေး ငိုသံကြီးဖြင့် မေးလိုက်သည်။ ကိုရဲဆီက အသံမထွက်လာ။ ဘေးက ကိုရဲ ညီမက ပြောပြမှ နွယ်လေးလဲသိရတယ်။ ညနေ လူနာတွေ့ချိန်ကုန်မှ နွယ်လေး အိမ်ပြန်လာခဲ့တယ်။ ကိုရဲကိုလဲ အဲ့အချိန်မှာဘဲ ရဲအရာရှိတွေက အချုပ်ထဲကို ဖမ်းဆီးခေါ်ဆောင်သွားပါတော့တယ်။

နွယ်လေး အိမ်တန်းမပြန်ဘဲ ကန်ဘောင်ပေါ်သွားထိုင်နေလိုက်တယ်။ ကိုရဲ ညီမလေး ပြောပုံအရဆို ကိုရဲက နွယ်လေးအပြင်နောက်ထပ် ရည်းစားတစ်ယောက်ရှိတယ်တဲ့။ နွယ်လေးတို့၊ အင်ကြင်းခိုင်တို့ထက် ပိုက်ဆံပိုရှိတဲ့ အရမ်းချမ်းသာတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်။ 

..........................................


အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>>>



ရာအိမ်မှူး အပိုင်း ( ၃ )

ရာအိမ်မှူး အပိုင်း ( ၃ )

ရေးသားသူ - onestop

အခန်း ( ၅ )

သာအောင်က မိုးနှင်းဝေကို သနားချစ်လေး ချစ်ခဲ့တယ်ဆိုပေမယ့်၊ မိုးနှင်းဝေရဲ့အပြုစု အယုယမှာ သာအောင် မိန်းမောသာယာနေမိပြီ။ သာအောင်အတွက် မိုးနှင်းဝေဟာ အချစ်ဦး အချစ်ထူးလေးဘဲ။ သာအောင်နဲ့မိုးနှင်းဝေတို့လည်း ရည်းစားဘဝမှာတင် အတူနေဖြစ်ကြတယ်။ သူတို့နှစ်ဦးကတော့ နေရာမရှိတာမို့ ချုံတိုးရတာပေါ့။ မိုးနှင်းဝေက သာအောင်ကို အရာရာလိုက်လျောပေးတယ်။ ချုံရှာတာကတော့ သာအောင်က ရှာရတာပေါ့၊ မိုးနှင်းဝေကတော့ သာအောင်ခေါ်ရာ အမြဲပါဘဲ။

ချုံလေးထဲမှာ မိုးနှင်းအပိုအနေနဲ့ကြိုတင်ယူလာတဲ့ထဘီလေးကိုခင်းပြီး နှစ်ဦးသားသာယာဖြစ်ကြတယ်။ မိုးနှင်းဝေက ထိုင်နေတဲ့အချိန်မှာ သာအောင်က မိုးနှင်းရဲ့အင်္ကျီလေးကို လှန်ပြီး မိုးနှင်းနို့လေးကို အမြဲစို့လေ့ရှိတယ်။ လူအခြေအနေပေါ်မူတည်ပြီး ဆက်လှုပ်ရှားကြတာပေါ့။ ချုံလေးတွေဟာ သူတို့နှစ်ဦးအတွက် ဖဲမွှေ့ရာ ရွှေကော်ဇောဘဲ။ မိုးနှင်းဝေက အပျိုစစ်စစ်၊ သာအောင်ကလဲ ရေမရောရသေးတဲ့ လူပျိုပျိုစစ်စစ် သူတို့ရဲ့ထဘီကော်ဇောကြီးပေါ်မှာ မိုးနှင်းလေးကို တုံးလုံးလေးလှဲခိုင်းပြီး နူးနူးညံ့ညံ့လိင်ဆက်ဆံဖြစ်တယ်။ 

သာအောင်က လူကသာကြမ်းတာ မိုးနှင်းနဲ့ကျ အနု။ မိုးနှင်းကလဲ လူကြမ်းကြီးသာအောင်ရဲ့အချစ်မှာ ပျော်ဝင်လို့နေတယ်။ တချို့ကတော့ မိုးနှင်းဝေနဲ့သာအောင်တို့အတွဲကိုမြင်ရင် မိုးနှင်းဝေဆိုတဲ့ ခလေးမ သာအောင်လိုကောင်ကို ဘာကြည့်ကြိုက်လေသလဲလို့ အမြဲပြောလေ့ရှိကြတယ်။ မိုးနှင်းဝေကအရင် ရေလာမြောင်းပေးလုပ်ခဲ့တာကိုတာ သူတို့တွေသိရင် အံ့ဩလွန်းလို့ မျက်လုံးတောင်ပြူးသွားနိုင်တယ်။

……………………………………………….

ကျောင်းပြီးသွားကြပေမယ့်လဲ ကျောင်းနဲ့အဆက်မပြတ်ကြဘဲ ဘွဲ့လွန်ဆက်တက်ကြတယ်။ သာအောင်ကြီးကလဲ ကျောင်းသမ္မဂအဖွဲ့ရဲ့ခေါင်းဆောင်ပိုင်းတာဝန်ယူထားသူပီပီ ကျောင်းကိစ္စတွေကို ဆရာ၊ဆရာမတွေနဲ့ ညှိနှိုင်းတိုင်ပင်ပြီး ဆက်လက်လုပ်ဆောင်နေတယ်။ အဲ့အချိန်မှာဘဲ (၈၈) ဆိုတဲ့ ကျောင်းသား၊ပြည်သူတို့ရဲ့ အာဏာရှင်ဆန့်ကျင်ပွဲကြီးဟာ ပေါ်ပေါက်လို့လာပါတော့တယ်။ ကျောင်းနဲ့ အဆက်မပြတ်တဲ့ သူတို့အားလုံး သပိတ်တွေမှာ ပါဝင်ခဲ့ကြတယ်။ စည်းရုံးရေးတွေဆင်းကြတယ်။ 

နိုင်ငံရေးကို သိလို့မသိလို့ရယ်မဟုတ်ဘူး၊ မတရားမှု့ကို မြင်နေရလို့ ဝင်ရောက်ခဲ့ကြတဲ့သဘောဘဲ။ နိုင်ငံရေးဆိုတာ အဖြူအမဲ ကျောင်းသားတွေ သေသေချာချာရေရေရာရာမသိခဲ့ကြဘူး။ အချိန်ကာလတစ်ခုကြာသွားပြီးနောက် ဆန္ဒပြပွဲတွေအဆုံးသတ်သွားပြီး ကျောင်းသားတော်တော်များများ လက်နက်ကိုင်ပြီး ပြန်လှန်တော်လှန်ရန် တောခိုဖို့ကို ရွေးချယ်ခဲ့ကြတယ်။ အဲ့ထဲမှာ အေး၊မင်းခန့်၊ပန်းနု၊မောင် တို့လေးယောက်ပါဝင်ခဲ့တယ်။ သာအောင်ကြီးကတော့ မြေပေါ်လှုပ်ရှားမှုဆက်လက်မယ်ဆိုပြီး မြို့ပေါ်မှာဘဲနေခဲ့တယ်။

တောထဲတကယ်တန်းသွားရတော့ အခက်အခဲတွေအများကြီးဖြစ်ကြတယ်။ မထင်မှတ်ထားတာတွေလဲဖြစ်တယ်။ စစ်လေ့ကျင့်ရေးစခန်းဘက်မရောက်ခင် ကြားရွာတစ်ခုမှာတင် အေး ငှက်ဖျားမိသွားတယ်။ မင်းခန့်က ရှေ့ဆက်သွားချင်တယ်၊ ပန်းနုကလဲ ရှေ့ဆက်သွားဖို့ဘဲ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်လို့ပြောတော့ မောင်ကလဲ ပန်းနုနဲ့ စိတ်တူ ကိုယ်တူဘဲလေ။ ဒါပေမယ့် အခြေအနေက တစ်မျိုးပြောင်းသွားတယ်။ ပန်းနုက အေးကို မြို့ပေါ်ပြန်ပို့ပေးပြီး ဆေးကုပေးဖို့ မောင့်ကို အမိန့်ပေးလာတယ်။ 

မောင်က ပန်းနုနဲ့ခွဲပြီးမသွားချင်ဘူး။ ပန်းနုကလဲ သူ့စကားကို နားထောင်၊ နားမထောင်ရင် အပြတ်ဆိုတော့ မောင်လဲ နားထောင်ပြီး အေး ကို ပြန်ပို့ဖို့ နောက်ကြောင်းပြန်လှည့်လိုက်တယ်။ မောင်နဲ့အေးနှစ်ယောက်ထဲတော့ မဟုတ်ဘူး။ မောင်တို့လိုဘဲ ငှက်ဖျားကြောင့် ပြန်ချင်တဲ့သူတွေရယ်၊ ပင်ပန်းဒဏ်မခံနိုင်တော့လို့ ဆက်မနေချင်တော့တဲ့သူတွေရယ်စုပြီး လာလမ်းအတိုင်း ပြန်လှည့်တယ်။ အလာတုန်းက တိုင်းရင်းသားလက်နက်ကိုင်တွေက ကူညီသလောက် အပြန်ကျတော့ ကူညီမယ့်သူက မရှိဘူး။ အဲ့တော့ ကူကယ်ယာမဲ့တဲ့ ကျောင်းသားလူငယ်တွေဟာ ရမ်းသမ်းမှန်းသမ်းနဲ့ပြန်ရင် စစ်တပ်နဲ့တွေ့ပြီး အဖမ်းခံလိုက်ရတယ်။ 

အေးကိုလဲ တပ်မတော်စစ်ဆေးရုံမှာ တင်ပေးတယ်။ မောင်ကတော့ အချုပ်ထဲရောက်သွားတာပေါ့။ သို့ပေမယ့် ကြာကြာမနေလိုက်ရပါဘူး၊ နိုင်ငံရေးအရ ကျောင်းသားလူငယ်တွေဟာ မသမာသူလူတစ်စုရဲ့ဝါဒမှိုင်းမှာ ခဏတာမျောဝင်သွားတာဖြစ်တာကြောင့် အပြစ်မရှိဘူးလို့ စစ်အစိုးရက သတ်မှတ်ကြောင်း အများပြည်သူကို သက်သေသက်ကာရနဲ့ ပြချင်တာမို့ အေးတို့၊ မောင်တို့တွေကို ပြန်လွှတ်ပေးတယ်။ ခံဝန်ကတိမှာတော့ လက်မှတ်ထိုးခဲ့ရတာပေါ့လေ။

အေးနေမကောင်းတဲ့တစ်လျှောက်လုံးမှာ မောင်ကဘဲ အရာရာပြုစုပေးခဲ့တယ်။ အေးမိသားစုနဲ့ မောင်နဲ့လဲ တော်တော်လေးကို ရင်းနှီးလာတယ်။ ကံက ဘယ်လိုပြောရမလဲ၊ အေးဗိုက်ထဲမှာ မင်းခန့်နဲ့ရတဲ့ကိုယ်ဝန်ပါလာတယ်။ အရင်က ကျောင်းတက်တုန်းက တဂျိမ်းဂျိမ်း ချနေခဲ့ကြတုန်းကကျ ကိုယ်ဝန်မရခဲ့ဘဲ၊ တောထဲတောင်ထဲသွားလာရင် (၁၀/၁၅) မိနစ်လောက်လေး ဂျိမ်းခဲ့တာလေးက အေးကို ကိုယ်ဝန်ရစေခဲ့တယ်။ လူကြီးတွေမျက်လုံးက ရှိမနေတဲ့မင်းခန့်ပေါ်ကို မကျဘဲ၊ လိုက်ပြုစုပေးတဲ့ မောင့်အပေါ်ကျလာတယ်။ အေးက ကိုယ့်ကိုကိုယ်သတ်သေဖို့ကြံလိုက်သေးတယ်။ မောင် အချိန်မှီ တားလိုက်နိုင်လို့သာ။ မောင်လဲ အေးကို လက်ထပ်ပါရစေဆိုပြီး ခွင့်တောင်းလိုက်တယ်။ မောင်ကတဆက်ထဲ အေးကို ခွင့်တောင်းတာကတော့….

“ ပန်းနုအစား ငါ့အတွက် နင်က သခင်မလုပ်ပေးပါ”

မောင်နဲ့ပန်းနုရဲ့ဆက်ဆံရေးကို အေးက ပန်းနုအိမ်ကိုသွားရင်း မျက်ဝါးထင်ထင်မြင်ဖူးပြီးသားပါ။ အဲ့တုန်းက ပန်းနုကတော့ ဘယ်လိုမှမနေသလိုဘဲ၊ အေးကသာ အားနာနေခဲ့တာ။ ပန်းနုအိမ်ကို အေးသွားတိုင်း၊ ပန်းနုနဲ့အေးနဲ့ ပန်းနုကုတင်ပေါ်မှာထိုင်ပြီး စကားပြောနေတဲ့ချိန် မောင်က အောက်မှာဒူးထောက်ပြီး ပန်းနုခြေဖဝါး၊ခြေချောင်းတွေကို နမ်းပေး၊ ယက်ပေးနေတာ။ အမြဲဘဲလေ။

စစပိုင်းတော့ အေး မောင့်ကို လက်မထပ်ချင်ခဲ့ဘူး၊ ဒါပေမယ့် ဗိုက်ထဲကခလေးအတွက် မောင့်ကို လက်ထပ်လိုက်တယ်။ မောင်နဲ့အေး လက်ထပ်ပြီး အချိန်တစ်ခုကြာတဲ့ထိ မင်းခန့်နဲ့ပန်းနုဆီက ဘာအဆက်အသွယ်မှ မရခဲ့ကြဘူး။ သူတို့မိဘတွေလဲ သူတို့ကို တော်တော်လေး စိတ်ပူနေခဲ့ကြတယ်။

အေးဗိုက်လေးက တဖြည်းဖြည်း ပူပူလာတယ်။ ဘယ်သူထင်မှာလဲ အေးလဲ မထင်ထားဘူး။ အေးကိုယ်ဝန်က အဖတ်မထင်ခဲ့ဘူး။ အေး ငိုတာ ငိုတာ ဆိုတာ အရူးတပိုင်းဘဲ။ အေးနဲ့မောင်လက်ထပ်ပြီးကတည်းက မောင်က အေးကို လိင်ကိစ္စ ဘာမှမတောင်းဆိုခဲ့သလို အေးကလဲ အလိုက်တသိနဲ့ မောင့်ကို ဘာမှလုပ်မပေးခဲ့ဖူးဘူး။ ကိုယ်ဝန်ပျက်ကျပြီး စိတ်မွမ်းကြပ်နေတဲ့အေးအတွက် မောင်က ထွက်ပေါက်တစ်ခုစဖြစ်လာတယ်။ အေး ဝမ်းနည်းရင် မငိုတော့ဘူး။ အေးရှေ့မှာ ဒူးထောက်ပြီးနေပေးနေတဲ့ မောင့်ပါးကိုဘဲ အားရပါးရ “တဖြန်းဖြန်း” နဲ့ အေးလက်နှစ်ဖက်နဲ့ စိတ်ကြိုက်ရိုက်တယ်။ အေးလက်စက ရိုက်လိုက်တိုင်း မောင့်ပါးကနောက်ဆုံးသွေးတွေ ထွက်လာတဲ့အထိဘဲ။ အေးပါးရိုက်လို့ မောင် ဆန်ပြုတ်ဘဲ စားရတဲ့နေ့တွေတောင်ရှိဖူးခဲ့တယ်။

မင်းခန့်ကို သတိရရင် မောင့်ဂွေးကိုကန်တယ်။ ပန်းနုကို သတိရရင် မောင့်မျက်နှာကို ထဘီနဲ့အုပ်ပြီး တက်ပွတ်ပစ်ပလိုက်တယ်။ အေးနဲ့မောင်ရဲ့ညတွေဟာ သာမာန်လိင်ဆက်ဆံခြင်းမျိုး တစ်ခါမှမရှိခဲ့ဘူး။ အေးက တစ်ခုခုလုပ်နေတာချည်းဘဲ။ မောင်ကတော့ အမြဲခံဘက်ကတော့။ ခံဘက်ကမောင်လဲပျော်တယ်၊ အေးလဲ စိတ်ကျေနပ်ခြင်းဖြစ်သလို မောင့်ကို အနိုင်ကျင့်ရတာကိုလဲ သဘောကျလာတယ်။ 

အရင်က မင်းခန့်နဲ့တုန်းက ဖာသည်မတစ်ယောက်လို နေခဲ့ရပေမယ့်၊ မောင်နဲ့နေတဲ့အချိန်မှာ အေးက ဘုရင်မတစ်ယောက်လိုခံစားရတယ်။ အေးဖာသည်မလေး ပြန်ဖြစ်ဖို့ကိုတောင် မဖြစ်ချင်တော့အောင်ဘဲ ဒါပေမယ့် မင်းခန့်ရဲ့ကြမ်းတမ်းတဲ့လိင်ဆက်ဆံခြင်းတွေကိုတော့ အေး မကြာမကြာ တမ်းတနေမိတယ်။ အေးအိမ်မက်ထဲကို မင်းခန့်ကလာပြီး အေးကို ဖာသည်မတစ်ယောက်လို လိင်ဆက်ဆံနေတုန်းဘဲ။

……………………………………

မောင်က အစိုးရဝန်ထမ်းဝင်လုပ်တယ်။ အဲ့ခေတ်အခါက ပညာတက်ယောင်္ကျားလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့ ဝန်ထမ်းလုပ်ခြင်းဟာအကောင်းဆုံးဘဲလေ။ မောင်က နိုင်ငံရေးနဲ့ပတ်သက်ဖူးဖို့ ရာထူးတက်နှေးပေမယ့် အလုပ်ထဲမှာတော့ တော်တော်အဆင်ပြေခဲ့တယ်။ မောင်အလုပ်သွားတဲ့အချိန်တွေမှာ အေးက ပျင်းခြောက်ခြောက်ကြီးဖြစ်တာမို့ မိန်းမတို့သဘာဝ အိမ်လည်ထွက်လိုက်၊ အတင်းပတ်ပြောလိုက်နဲ့ အပျင်းဖြေရင်း ပွဲစားမကျတကျလေးဖြစ်လာတယ်။

…………………………………..

မောင်နဲ့အေး ပြန်သွားပြီးကတည်းက မင်းခန့်နဲ့ပန်းနုဟာ ရင်ထဲက ရင်တွင်းခံစားချက်တွေကို မျက်လုံးချင်းချိတ်ဆက်ဆက်သွယ်ကြပြီး မင်းခန့်နောက်ကို ပန်းနု ကောက်ကောက်ပါအောင် ဆက်လိုက်သွားပါတော့တယ်။ မင်းခန့်က နဂိုထဲကလူလည်။ မောင့်လို ငတုံးမဟုတ်။ တောခိုပြီး စစ်သင်တန်းတက်တဲ့ဆီကို ဆက်မလိုက်ဘဲ တတိယနိုင်ငံအမေရိကန်သွားမယ့်အဖွဲ့နဲ့ပေါင်းပြီး ထိုင်းကနေတစ်ဆင့် အမေရိကန်ကို ချီတက်ခဲ့တယ်။ လမ်းတစ်လျှောက်ကူညီမယ့်သူတွေလဲ ရှိနေတာကြောင့် အမေရိကန်ကို ချောချောချူချူဘဲရောက်သွားတယ် ။

ဟိုရောက်တော့ အလုပ်ရှာပြီး နှစ်ယောက်သား သာယာတဲ့ အိမ်ထောင်လေးတစ်ခုကို စတင်ထူထောင်လိုက်ကြတယ်။ နိုင်ငံရေးနဲ့ပတ်သက်ပြီးရောက်လာခဲ့တဲ့သူတွေဆိုတော့ နိုင်ငံရေးကိစ္စတွေမှာတော့ ပါဝင်ပတ်သက်နေတုန်းဘဲ။ သူတို့က မြန်မာနိုင်ငံမှာကျန်ခဲ့တဲ့ မြေအောက်တော်လှန်ရေးသမားတွေအတွက် ရိက္ခာထောက်ပံ့ဖို့ ငွေကြေးရှာဖွေရေးတာဝန်ကို ယူခဲ့ကြတယ်။ ကိုယ်ပိုင်ငွေမဟုတ်ပေမယ့် အလှူရှင်တွေက လှူခိုင်းတဲ့ငွေတွေနဲ့ မင်းခန့်နဲ့ပန်းနု ပြေပြေလည်လည်နေနိုင်တယ်။ အမေရိကန်ဆိုတာ မြန်မာလိုမဟုတ်ဘူးလေ။

“ အားးးးအားးးးး ဖြည်းဖြည်းး ဖြည်းးဖြည်းးး”

“ အင့်.. အင့်… အင့်….ဖြောင်း”

ပန်းနုရဲ့တင်ပါးကို မင်းခန့်က သူ့လက်ဝါးနဲ့ဆုပ်ကိုင်ရင်း အားနဲ့တစ်ချက်ချက် ရိုက်ပါသည်။

“ ဖြောင်းးး ဖေါင်းးး”

“ ဖြောင်းးး ဖေါင်းး”

“ အားးး”

“ ဟူးးးးး”

မင်းခန့်ရဲ့ဆေးထိုး ဂေါ်လီထည့်ထားတဲ့လီးဒဏ်ကို ဆက်မခံနိုင်တော့ဘဲ ပန်းနု လေးဘက်ထောက်နေရာမှ လျှောကျပြီး ဝမ်းလျားမှောက်သွားသည်။ ဝမ်းလျားမှောက်သွားသောပန်းနုကို အမှောက်မခံဘဲ ဗိုက်ကနေဆွဲပင့်ပြီး ပန်းနုအဖုတ်ထဲကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ထပ်လိုးပါသည်။ ပန်းနုအဖုတ်က မခံနိုင်တော့ဘူး သွေးစများပင်ထွက်လို့လာပါသည်။ သို့သော်လဲ မင်းခန့်က လိုးမြဲပင်။ မင်းခန့်ပြီးခါနီးတွင် ပန်းနုညာဘက်နို့ကို အတင်းဆွဲညှစ်လိုက်ပြီး သူ့လီးကို အဖုတ်အတွင်းသို့ တဆုံးထိုးထည့်ကာ လရည်များ ပန်းထုတ်လိုက်ပါသည်…။

“ အ…..”

ပန်းထုတ်ပြီးတော့လဲ လီးကို ထုတ်မပစ်သေးဘဲ ပန်းနုစဖုတ်ထဲတွင် အေးဆေးထပ်စိမ်လို့ထားသည်။ ပန်းနုကတော့ နာကျင်ခြင်းဝေဒနာကို ခံစားရင်း ဖင်ဆက်ကုန်းနေရပါသည်။ မင်းခန့်က သူ့လိင်တံကို ပန်းနုအဖုတ်ထဲမှ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထုတ်လိုက်ပါသည်။ အဲ့ကျမှ ပန်းနုလဲ “ဟူးးး” ဆိုပြီး လေပူများထုတ်ကာ ဝမ်းလျားပြန်မှောက်သွားပါသည်။ မင်းခန့်က ပန်းနုခေါင်းနားကို ဂွေးသရမ်းရမ်းနဲ့ရောက်လာပြီး ပန်းနုပါးစပ်ကို ဆွဲဟကာ သူ့လိင်တံကို ထိုးထည့်ပေးလိုက်ပါသည်။ 

ပန်းနုလဲ မရုန်းနိုင်တော့ဘဲ သူမစောက်ဖုတ်ကို သွေးထွက်အောင်လိုးပေးထားသော မင်းခန့်ရဲ့လိင်တံကြီးကို ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ လျှာနဲ့လိုက်ယက်၍ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးလိုက်ပါသည်။ မင်းခန့်ရဲ့ဒစ်မှာ ပန်းနုရဲ့အဖုတ်မှထွက်တဲ့အရည်တွေနဲ့ လရည်ဖတ်များရှိနေသဖြင့် ထိုအဖတ်များကိုပါ လျှာပြားနဲ့သေချာယက်ပြီး သန့်ရှင်းပေးလိုက်ပါသည်။ 

မင်းခန့်ရဲ့လိင်တံက သူမသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးပေးချိန်မှာ တဖန်ပြန်မတ်ထောင်နေပြီမို့ ဝက်ဖြစ်မှတော့ ချီးမကြောက်နေတော့ဘဲ မင်းခန့်အကြိုက်ပုံစံဖြစ်တဲ့ ဖင်မူးထောင်းထောင်တဲ့ပုံစံနေပေးလိုက်ပါသည်။ မင်းခန့်က ပန်းနုရဲ့ဖင်ထဲကို တံထွေးများ ထွေးချပြီး ဖင်စအိုဝလေးကို သူထွေးချလိုက်တဲ့တံထွေးများနဲ့ ပွတ်သပ်ကာ သူ့လိင်တံဝင်လာတဲ့အခါ အဆင်ပြေစွာဝင်နိုင်ရန်လုပ်ပြီးနောက် ပန်းနုကို ဖင်စချပါတော့သည်။ ဖင်ထဲကို မင်းခန့်လိင်တံကြီးဝင်လာတိုင်း ပန်းနုမှာ ဖင်ဝက အီးတုံးကို ဗိုက်ထဲပြန်ထည့်ရသလို ခံစားနေရပါသည်။ မင်းခန့်ကတော့ ကြပ်လေကောင်းလေး၊ ကြပ်လေ နာနာဆောင့်ပြီး နာနာလိုးလေဘဲ။ 

ဖင်ထဲမှာ တစ်ချီထပ်ပြီးတယ်။ မင်းခန့်မကျေနပ်သေးဘူး။ စားပွဲပေါ်မှာတင်ထားတဲ့ ရေဗူးထဲကရေကို ယူသောက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပန်းနုကို ဖင်မူးထောင်ပြန်ထောင်ခိုင်းပြီး နောက်တစ်ချီဖင်ကို ထပ်ချပြန်တယ်။ နှစ်ချီချပြီးမှ ဖင်ကထွက်လာတဲ့ သူ့ဂွေးကို ပန်းနုကို ပြန်ယက်စေတယ်။ ပန်းနုလဲ မင်းခန့်နဲ့မှ မရွံတတ်တော့ဘူး။ သူမဖင်ခေါင်းကို ထိုးသွင်းထားတဲ့ ချီးဖတ်တွေပေကျံနေတဲ့ မင်းခန့်ရဲ့လိင်တံကို ယက်ရစုပ်ရတာကိုပင် အရမ်းတွေ သဘောကျမိနေပြီဖြစ်သည်။ ပန်းနုအနေနဲ့ မောင့်ကို နည်းနည်းလေးတောင် သတိမရပေမယ့် မင်းခန့်ကတော့ ပန်းနုနဲ့ အေးကို နှစ်ယောက်ပြိုင်တူလိုးရရင်ကောင်းမှာဘဲဆိုတဲ့ အတွေးမျိုးကို အမြဲတွေးမိလို့နေသည်။

……………………………………………….

နိုင်ငံရေးတွေကြားမှာ မိုးနှင်းဝေက သားလေးတစ်ယောက်ကို မွေးဖွားခဲ့တယ်။ သာအောင်ကတော့ နိုင်ငံရေးဇာတ်ခုံမှာ အမျိုးစုံကြိုးခုန်ပြီး အခုတော့ ခရိုနီပေါက်စ စဖြစ်နေပြီ။ ယောက္ခမက ဗိုလ်ကြီးဆိုတော့ သမက်ဖြစ်တဲ့သာအောင်က ခရိုနီလေးဖြစ်လာတာပေါ့။ သာအောင် ခရိုနီစဖြစ်တော့ အရင်ဆုံးသူ့ရွာက တောင်သူလယ်သမားတွေကို ဥပဒေဆိုတဲ့အရာကြီးနဲ့ခြိမ်းခြောက်ပြီး လယ်ကွက်တွေအများကြီးသိမ်းပစ်လိုက်တယ်။ 

လယ်သမားတွေကို ငွေတိုးများများနဲ့ ငွေချေးတယ်။ အစိုးရရဲ့လေလံလုပ်ကွက်တွေကို ယောက္ခမကျေးဇူးနဲ့ရအောင်ယူပြီး ကြီးပွားရေးလမ်းပေါ်ကို တက်သွားတယ်။ သူချနင်းခဲ့တာတွေကတော့ နိုင်ငံရေးလုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် ကျောင်းသားအချင်းချင်းတွေကိုဘဲ။ မြို့ပေါ်လှုပ်ရှားသူတွေဟာ စိတ်မခိုင်ဘူး၊ ငွေနောက်ကို အလွယ်တကူစိတ်ယိုင်သွားတတ်တယ်ဆိုတာကို သာအောင်က သက်သေပြသွားတယ်။

…………………………………………..

အေးနဲ့မောင်ကလဲ အိမ်ထောင်သက်ကြာလှပြီ နောက်ထပ်ခလေးမရတာမို့ စစ်ကြည့်တော့ အေးက ကိုယ်ဝန်ပျက်ကျဖူးတဲ့အတွက် ခလေးအဖတ်တင်ဖို့ မလွယ်ဘူးတဲ့၊ အခုခေတ်လိုဆို သားအိမ်ခြစ်ထုတ်ရင် ထုတ်မှာပေါ့လေ၊ အဲ့တုန်းကတော့ ဆေးရုံဆေးခန်းကြောက်တဲ့ရောဂါက တော်တော်များများမှာ ရှိကြတယ်လေ။ မောင်က အေးကို အားပေးရှာပါတယ်။ 

အေးကလဲ မောင့် အပြုအစုအယုယမှာ သာယာတတ်နေပြီ။ မင်းခန့်က အေးကို ဖာသည်မလို လိင်ဆက်ဆံတွေကိုတောင် အိမ်မက်ထဲမှာ အကြာကြီးနေမှ တစ်ခါလောက်ဘဲ မက်တော့တယ်။ မကြာမကြာမက်တဲ့အဖြစ်မရှိတော့ဘူး။

ညရေးညတာ အိပ်နေရင်းသေးပေါက်ချင်ရင် အိမ်သာသွားစရာမလိုတော့ဘူး မောင့်ကို နှိုးလိုက်ပြီး သေးပေါက်ချင်လို့တာပြောလိုက်၊ မောင်က ခေါင်းအုံးပေါ်မှာအိပ်နေရာကနေ အေးပေါင်ခြံထဲခေါင်းတိုးဝင်ပြီး အေးအဖုတ်ကို သူ့ပါးစပ်နဲ့ သေချာတေ့ပေးထားတဲ့။ မောင်အဆင်ပြေသလောက်ရှိပြီထင်တာနဲ့ အေးက “ရှူးးးး” ဆိုပြီး သေးတွေ လွှတ်ချပေးလိုက်ရုံဘဲ။ အိမ်သာခင်းတွေပေကျံရင်မောင်ပင်ပင်ပန်းပန်းလျှော်ရမှာစိုးလို့ အေးတို့အိမ်ယာခင်းပေါ်မှာ ပလစ်စတစ်အပျော့စားလေးကို တင်းနေအောင် ကုတင်နဲ့ဆွဲကပ်ပြီး အုပ်ထားလိုက်တယ်။ အဲ့တော့ ပေတာကျံတာ ညစ်ပတ်တာ မရှိတော့ဘူးလေ။ မောင်သက်သာတာပေါ့။ သေးပေါက်ပြီးရင်လဲ အဖုတ်အအေးခံပြီး ရေနဲ့ဆေးစရာမလိုဘူး။ မောင့်က သူ့လျှာနွေးနွေးလေးနဲ့ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးတယ်။ 

ပြီးသွားမှ မောင်က အေးဂွကြားကနေ အပေါ်ခေါင်းအုံးပေါ်ပြန်တက်ပြီး ပြန်အိပ်ရှာတာ။ အီးပါးချင်ရင်တော့ မောင့်ကိုနှိုးပြီး အိမ်သာကို ကုန်းပိုးလိုက်ပို့ခိုင်းတယ်၊ ဒါမှမဟုတ် မောင့်ကို လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး မောင့်ကျောပေါ်ကစီးကာ မောင့်ကို အိမ်သာလိုက်ပို့ခိုင်းတယ်။ မောင့်ကို အေးက ချီးမကျွေးဘူး။ ချီးကျွေးလိုက်ရင် မောင်ကလူမဟုတ်ဘဲ ခွေးဖြစ်သွားမှာစိုးလို့။ ခွေးကိုက်ရင် ခွေးရူးပြန်တတ်တယ်လေ အေးက ခွေးရူးပြန်မှာကြောက်တတ်တယ်။ မောင်ကတော့ သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ အီးပါချလို့ရတယ်။ သူ့ပါးစပ်ကို အိမ်သာလို သုံးလို့ရတယ်လိုပြောနေပေမယ့် အေးက မောင့်လျှာနဲ့ အီးပါပြီး ဖင်ဆေးခိုင်းတာလောက်ဘဲခိုင်းတယ်။

……………………………………………….

“ ကို… ပန်းနု အမေအသဲအသန်ဖြစ်နေလို့တဲ့…”

“ နောက်ဆုံးအနေနဲ့ ပန်းနုကို တွေ့ချင်တယ်တဲ့…”

“ ပန်းနုလဲ အိမ်ကိုလွမ်းတယ်၊ အမေ့ကိုလဲ သတိရတယ်…”

ပန်းနုက ရင်ခွင်ထဲက ခလေးကို နို့တိုက်ရင်း မင်းခန့်ကို ပြောလိုက်သည်။

ပန်းနုရဲ့အမေက သေခါနီးဆဲဆဲနီးပါးဖြစ်နေပြီ၊ သူတို့နဲ့ နိုင်ငံရေးလုပ်ဖော်ကိုင်ဘက်တစ်ဦးက အကြောင်းကြားလာတယ်။ ပန်းနုလဲ မိခင်နေရာရောက်နေပြီဆိုတော့ သူမရဲ့မိဘတွေကို ပိုချစ်တတ်လာတယ်။ ပိုလဲ သတိရလာတယ်။ သူမအခုမွေးထားတဲ့ သူမရဲ့သမီးလေးကလဲ နို့စို့အရွယ်လေးဆိုတော့ ထားခဲ့လို့မဖြစ်ဘူး။ မင်းခန့်က မသွားဖို့ တားတဲ့စကားလုံးကိုထုတ်မပြောပေမယ့် မသွားစေချင်တာတော့ အမှန်ဘဲ။ မြန်မာနိုင်ငံဆိုတာ သူတို့အတွက် အန္တရာယ်ရှိတဲ့နေရာတစ်ခုလေ။ ပန်းနုကတော့ မိဘအရေးဆိုတော့ သွားချင်တယ်။ 

နောက်ပြီး စစ်အစိုးရက သူတို့ မြေအောက်တော်လှန်ရေးသမားတွေကို ရိက္ခာထောက်ပံ့ရေးလုပ်တဲ့အဖွဲ့ထဲကဆိုတာကို မသိလောက်ပါဘူးလို့ သူတို့က စစ်အစိုးရကို လျော့တွက်နေမိတယ်။ အဲ့ခေတ်အခါက ဖေ့ဘုတ်မပေါ်တာကြောင့်လဲပါတယ်။ ဖေ့ဘုတ်တာရှိရင် ပြန်လာမလို့ အခြေအနေဘယ်လိုလဲ ရေခဲလားလို့လှမ်းမေးလို့ရရင်ရမှာ။ အခုတော့ မင်းခန့်ကို ထားခဲ့ပြီး အမေ့အသက်အမှီကို ပြန်လာတဲ့ပန်းနုကို စသုံးလုံးဘက်က တောက်လျှောက်စောင့်ကြည့်လို့နေတယ်။ ပန်းနုလေယာဉ်ပေါ်ကစဆင်းပြီး မြန်မာနိုင်ငံမြေကို ခြေစချကတည်းကပေါ့။

ခလေးလေးတစ်ဖက်နဲ့ ပြန်ရောက်လာတဲ့ပန်းနုကို သူတို့ချက်ချင်းမဖမ်းဆီးသေးပါဘူး။ ပန်းနုနဲ့စပ်ဆက်တဲ့ဂျိတ်တွေကို သိရဖို့ ပန်းနုကို ကြိုးရှည်ရှည်နဲ့လှန်ထားတယ်။ ပန်းနုရောက်လာတာကို သိတော့ မောင်နဲ့အေး ပန်းနုဆီသွားသေးတယ်။ ပန်းနုအမေရဲ့နာရေးကိုလဲ လိုက်ပို့ဖြစ်လိုက်သေးတယ်။ ပန်းနုနဲ့မင်းခန့်ရဲ့ခလေးလေးကိုလဲ မောင်နဲ့အေးက သူတို့ခလေးမဟုတ်ပေမယ့် ချစ်ရှာကြတယ်။ 

ဒေါသလဲမထွက်သလို ရန်ညှိုးလဲမထားဘူး။ ပန်းနုကတောင် မောင့်ကို အားနာနေခဲ့သေးတာ။ အေးနဲ့ကလဲ သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးတွေဆိုတော့ ဟီးဟီးဟားဟားနဲ့ပြီးသွားတာ။ မပြီးတာက ပန်းနုအမေနာရေးအပြီးသိပ်မကြာခင် ပန်းနုအမေရိကန်ကို ပြန်ဖို့လုပ်နေချိန်မှာဘဲ ပန်းနုအိမ်ကို ည ၃ နာရီဝန်းကျင်လောက်မှာ စသုံးလုံးတွေရောက်လာပြီး ပန်းနုကို တိတ်တိတ်လေးကုတ်သွားတော့တာဘဲ။

ပန်းနုထောင်ထဲရောက်သွားတော့ ပန်းနုနဲ့ဆက်သွယ်ခဲ့တဲ့ဂျိတ်မှန်သမှန် တော်တော်များများလဲ ဆွဲစိခံရတာဘဲ။ ပန်းနုအဆွဲမခံရရင် သာအောင်က ပန်းနုကို ဖုန်းဆက်သေးတယ်။ အောက်လမ်းကနေပြေးဖို့ကို ပန်းနုက သူ့အမေမြေချဖို့လိုသေးတယ် ပြီးမှပြေးမယ်ဆိုပြီး ရည်ရွယ်ထားတဲ့ မြေချပြီး ရက်ပိုင်းအတွင်းမှာဘဲ အကုတ်ခံလိုက်ရတာဘဲ။ ပန်းနုက သူ့ခလေးကို မောင်နဲ့အေးကို ပေးခဲ့တယ်။ 

သေချာပြုစုစောင့်လျှောက်ပါဆိုပြီး။ အမိန့်ချတော့ ပန်းနုကို နိုင်ငံတော်အကြည်ညိုပျက်စေမှု၊ နိုင်ငံတော်အချက်အလက်ပေါက်ကြားစေမှု၊ အကြမ်းဖက်လှုံ့ဆော်မှုဆိုပြီး တပ်ချင်တဲ့ပုဒ်မတွေတပ်ပြီး ထောင်ထဲထည့်လိုက်တော့တာဘဲ။ အမေရိကန်က မင်းခန့်လဲ ရင်ကွဲပက်လက်ပေါ့။ ပန်းနုက ခလေးကို မောင်တို့လက်ထဲဘာလို့ထားလဲဆိုတော့ ပန်းနုမိသားစုမှာ ပန်းနုအဖေဘဲကျန်တော့တာလေ၊ ပန်းနုအဖေက နောက်မီးလင်းနေပြီဆိုတာကို ပန်းနုက သိလိုက်ရတယ်။ 

ဒါကြောင့် မင်းခန့် မြန်မာပြည်ကိုလာရင် ဒါမှမဟုတ် သူလွတ်လာရင် သူ့သမီးလေးကို ပြန်ယူမယ်ဆိုပြီး အေးနဲ့မောင့်လက်ထဲကို အပ်ထားခဲ့လိုက်တာ။ ကံဆိုးချင်တော့ ထောင်ထဲမှာ (၅) နှစ်လောက်နေပြီးနောက်မှာ ပန်းနုကျန်းမာရေးချူချာပြီး ဆုံးသွားခဲ့တယ်။ မင်းခန့်ကတော့ မောင်တို့ကို ပိုက်ဆံထောက်ပံ့တယ် အစပိုင်းပေါ့။ နောက်ပိုင်းတော့ မင်းခန့်က သူ့ထုံးစံအတိုင်း ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ပန်းနုနေရာမှာ အစားထိုးလိုက်တယ်။ ပန်းနုမသေခင်ထဲက ဆိုပါတော့။ 

ဒီလိုနဲ့ဘဲ အင်ကြင်းခိုင်လေးဟာ မောင်နဲ့အေးကိုဘဲ သူမရဲ့မိဘတွေလို့ဘဲထင်ပြီးနေထိုင်လာခဲ့တာ အခုလို ကျောင်းပြီး အလုပ်ခွင်ဝင်တဲ့အချိန်ထိဘဲဆိုပါတော့။

......................................................................

အခန်း ( ၆ )

ကိုဗစ် (၁၉) ဟာ မြန်မာနိုင်ငံထဲကို မလာပါစေနဲ့လို့ ဆုတောင်းနေကြပါလျှက်နဲ့ နိုင်ငံရေးလှည့်ကွက်တွေ ကစားကွက်တွေကြားမှာ ပထမလှိုင်းစတင်ရောက်ရှိလာပြီး မြန်မာပြည်သူ ပြည်သားများနဲ့ အသက်ကို ရန်ရှာပါတော့တယ်။ အလုပ်တွေက အစပိုင်းမှာ မပိတ်သေးသော်လည်း နောက်ဆုံးတော့ ပြည်သူ့အစိုးရရဲ့အမိန့်နဲ့ ပိတ်လိုက်ကြရတယ်။ Work From Home တွေ စတင်လုပ်ကိုင်လာကြရတယ်။ 

အထည်ချုပ်တွေ၊ စက်ရုံတွေကတော့ ပိတ်လို့မဖြစ်တာမို့ စည်းကမ်းတွေသတ်မှတ်ပြီး ဆက်လက်လုပ်ကိုင်ခဲ့ရတယ်။ အစိုးရက ည (၁၂) ကျော်ရင် မထွက်ရလို့အမိန့်ထုတ်လိုက်တယ်။ မောင်တို့ ရပ်ကွက်ရုံးက လူကြီးတွေက အမိန့်ကြော်ငြာကိုကြည့်ပြီး ဟားတိုက်ရယ်ကြတယ်။

“ ကိုဗစ်က ည (၁၂) ကျော်ရင် အပြင်ထွက်လာမယ်တဲ့ နေ့ဘက်ဆို မရှိဘူးတဲ့ဟေ့”

“ အဘွားကြီးရူးများနေလားမသိဘူး၊ ကိုဗစ်ကို သူ့လင်ထင်နေတယ်နဲ့တူတယ်၊ ပိုးက ကြိုက်တဲ့ချိန်ထွက်မှာပေါ့၊ အခုတော့ (၁၂) ကျော်ရင် အပြင်မထွက်ရတဲ့ ဟားးဟားးး”

ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်က တီဗီမှာလက်ဆေးပြတယ်။

အဲ့အချိန်မှာတော့ သိပ်မဟားနိုင်တော့ဘူး မောင်တို့ကိုယ်တိုင်လဲ mask တွေတပ်ပြီးမှဘဲ စကားပြောရဲတော့တယ်။ Mask ဆေးက သာမာန် Mask လေးတောင် တစ်ခု ၁ထောင်တွေဖြစ်လို့နေပြီ။ အဲ့အချိန်မှာ အားလုံးဟားကြတဲ့ အဘွားကြီးအောင်ဆန်းစုကြည်ကဘဲ Mask ဈေးတွေကို ဈေးပြန်ကျအောင် ကိုယ်တိုင်ချုပ်လုပ်ပြတယ်။ ပြိုင်ပွဲတွေလုပ်ပေးတယ်။ အဲ့ချိန်မှာတော့ အေးက တင်းသွားတယ်။ အေးက သာအောင်တို့ဆီကနေတဆင့် တရုတ် Mask တွေကို ဈေးပေါပေါနဲ့တင်သွင်းပြီး သုံးလေးဆမြတ်နေရာကနေ ချက်ချင်းကြီး ဈေးတွေထိုးကျတော့ အေးဆိုတာ ဒေါ်စုဆိုတဲ့အသံတောင် မကြားချင်ဘူးလို့တောင် ပြောတယ်။ 

မောင်တို့ ရပ်ကွက်လူကြီးအုပ်စုကတော့ ကိုယ်အပိုင်စားရထားတဲ့လမ်း အဖြတ်အတွက် ကြိုးကြိုးစားစား လမ်းဖြတ်ရဲ့ထိပ်နှစ်ဖက်ကို သစ်သားတွေ၊ ဝါးကပ်တွေနဲ့ အပေါက်ပိတ်လိုက်တယ်။ Mask မပါတာ၊ အိမ်အပြင်ထွက်ခွင့်ကဒ်မပါတဲ့သူတွေဆို မိန်းခလေးရော သက်ကြီးရွယ်အိုရောမသိဘူး ထိုင်ထဘဲ။ အသက်သာကြီးက တဏှာမီးကသေသေးတာမဟုတ်တော့ မိန်းခလေးငယ်ငယ်ချောချောလေးတွေ Mask မပါတာ၊ ကဒ်မပါတာတွေကို အထူးဂရုစိုက်ဖမ်းတယ်။ တစ်ယောက်လွှတ်သွားရင် တစ်ယောက်နစ်နာတယ်လေ။ လမ်းထိပ်မှာ ထိုင်ခုံနဲ့ လမ်းထဲကဆယ်အိမ်မှူး၊ ရာအိမ်မှူးတွေ အလုပ်ရလို့နေတယ်။ 

နိုင်လင်းရဲ့ညီမနှစ်ယောက် မအိနဲ့မသုဆို ရပ်ကွက်ထဲက လန်းလန်းလေးတွေထဲကပေါ့။ နှစ်ယောက်လာတာကို အပြင်ထွက်ခွင့်က တစ်ကဒ်ထဲ။ အပြင်ထွက်ခွင့်က တစ်အိမ်တစ်ယောက်ဘဲ လက်ခံတယ်။ ကဲ ဘယ်သူထိုင်ထလုပ်မလဲ ဆိုပြီး အကြပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ အကြီးမကြီး မအိက ထိုင်ထ (၂၀) လုပ်ခိုင်းတာကို လုပ်တယ်။ အငယ်မလေးက ဘေးကရပ်ကြည့်ပေါ့။ မောင်တို့အုပ်စုကလဲ လူကြီးပီပီကြီးကြပ်ပေးတာပေါ့။ မောင် အဲ့ကောင်မလေးညီအမကို သတိထားမိနေတာကြာပြီ။ အကြီးမက အငယ်မထက် ပိုချောပိုကိတ်တယ်။ ကိုယ့်သမီးအရွယ်လေး ထိုင်ထလုပ်နေတာကို ကြည့်ပြီး မောင် ပြစ်မှားနေမိတယ်။ ဒီကောင်မလေးသာ ငါ့သခင်မဖြစ်ရင် ကောင်းမှာဘဲ။

ကိုဗစ်ရဲ့ဇာတ်ကြောက တော်တော်လေးကိုရှည်တာ တမာရွက်ပြုတ်သောက်ရတယ်တဲ့။ အေးက တမာရွက်ပြုတ်တော့မတိုက်ဘူး တပ်ထဲမှာ ထန်းလျက်ရည်တိုက်တယ်တဲ့။ အေးကလဲ တပ်ကို ယုံကြည်စွာဘဲ တပ်ထဲတိုက်တယ်ဆိုရင် အဲ့ဆေးစွမ်းလို့ဖြစ်မယ်ဆိုပြီး ထန်းလျက်ရည်တွေ စွတ်တိုက်တာဘဲ။ ကိုဗစ်ကာလ သူများတွေ ဒုက္ခရောက်စပြုနေပေမယ့် အေးတို့ အိမ်ခြံမြေအကျိုးဆောင်လုပ်ငန်းလုပ်သူတွေကတော့ ပြုံးပြုံးဘဲ ညည်းသံတစ်ချက်မထွက်လာဘူး။

ဆေးနည်းကအသစ် အိပ်ခါနီးသောက်ဆိုပြီး အေးက မောင့်အတွက် ရေပုလင်းနဲ့အပြည့် အရည်တွေတိုက်တယ်။ မောင် ဗူးဖုံးဖွင့်ပြီး အနံ့ခံလိုက်တယ်။ ရင်းနှီးတဲ့အနံ့တစ်ခုဘဲ၊ အရသာခံပြီးသောက်ကြည့်လိုက်တယ်။ သေးမှ သေးစစ်စစ်။

“ ဘယ်လိုလဲ ချိုလား”

မောင်လဲ Play time ရောက်ပြီထင်လို့ ဒူးထောက်ပြီး…

“ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်မ”

“ ကျေးဇူးတင်ရမယ်လေ ကျေးဇူးတင်ရမယ်။”

“ ဒီသေးက ရိုးရိုးသေးမဟုတ်ဘူးနော် အပျိုသေး…”

“ ရှင့်သမီး အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့သေးးး”

“ ဟေ…”

မောင် မျက်လုံးတောင်ပြူးသွားတယ်။

“ ဟုတ်တယ်၊ ကိုဗစ်မကူးအောင် အပျိုမိန်းခလေးရဲ့ နံနက်စောစော ပေါက်ထားတဲ့ သေးကို သောက်ရတယ်ဆိုလို့၊ မနေ့ကလေးတင် သားအမိနှစ်ယောက်တိုင်ပင်ပြီး နံနက်စောစောတုန်းက သမီးက ပေါက်ပေးထားတာ”

“ နံနက်က ရှင့်ကို မတိုက်လိုက်ရလို့ အခုညမှတိုက်ရတာ သောက်သောက် ကုန်အောင်သောက်”

မောင်လည်း အေးက သောက်ဆိုတာနဲ့ ကိုယ်တိုင်ကလဲ သေးကြိုက်တယ်လေ၊ သမီးအင်ကြင်းခိုင်ရဲ့သေးဆိုတာကို သိရတော့ ပိုလို့တောင် သောက်လို့ကောင်းနေသေးတယ်။ အင်းကြင်းခိုင် သမီးလေးက ပန်းနုရဲ့သမီးဆိုတဲ့အသိကြီးက မောင်စိတ်ကို ပိုလို့တောင် ထန်စေသေးတယ်။ သေးဗူးကို မော့သောက်ရင် မောင့်အောက်က အကောင်က ထောင်နေပြီ။

မောင် ကုန်အောင် သောက်လိုက်ပြီးနောက် ဗူးကို ကိုင်ထားရင်း….

“ အေးတို့ရော သောက်လား…”

“ သောက်တာပေါ့၊ သမီးလဲ သောက်တယ်၊ အေးလဲသောက်တယ်..”

“ ရှင်က ဒါကို နယ်နယ်ရရထင်နေလို့လား အဲ့ဒါအဘပေးလိုက်တဲ့ ဆေးနည်းရှင့်၊ အဘဘယ်လောက် ဘုန်းတန်ခိုးရှိတယ်ဆိုတာ ရှင်သိပါတယ်။”

မောင်တို့မှာ ကိုးကွယ်တဲ့ အဘဘုန်းဘုန်းတစ်ပါးရှိတယ်။ သာအောင်တို့လဲ ကိုးကွယ်ကြတယ်။ မိုးနှင်းဝေတို့ အဖေတွေလက်ထပ်ထဲက အစဉ်အဆက် ကိုးကွယ်လာတဲ့။ ဘဘုန်းက ယတြာတွေ ဆေးဝါးတွေ မန္တန်တွေ လုပ်တဲ့နေရာမှာ စွမ်းလွန်းလို့ တပ်မတော်အရာရှိကြီး အကြီးပိုင်းတွေတောင် ကိုးကွယ်ဆည်းကပ်ပြီး ဘဘုန်းရဲ့ယတြာ၊ဆေးဝါး၊မန္တန်တွေကို အသုံးပြုနေကြတာလေ။ အေး ကိုယ်တိုင်လဲ ဘဘုန်းမလိုက်လို့ အခုလို အိမ်ခြံမြေအကျိုးဆောင်လုပ်ငန်းကြီးကို တည်ထောင်နိုင်သွားတာ။ ဘဘုန်းနဲ့မတွေ့ခင်က ရပ်ကွက်ပွဲစား ပေါက်စလေး အဆင့်ဘဲရှိခဲ့တာ။

“ ဘဘုန်းက အခုဆေးနည်းကို လူတိုင်းကိုပေးတာလား”

“ လူတိုင်းတော့ ဘယ်ပေးမလဲ မောင်ရဲ့၊ ရင်းနှီးတဲ့သူတွေကိုဘဲ ပေးတာပေါ့။”

“ ရှေ့ရက်တွေကတည်း ဗိုလ်ချုပ်မှူးကြီးတွေကို ဒီဆေးနည်းပေးထားတာ၊ အေးက မနေ့ကမှ သာအောင်ပြောလို့ ဘဘုန်းဆီက ဆေးနည်းတောင်းလို့ရတယ်ဆိုလို့ ဖုန်းနဲ့လှမ်းတောင်တာ၊ ဘဘုန်းက အခုဆေးနည်းကို ပေးလိုက်တာ”

“ အော်…”

မောင့်မျက်စိထဲမှာတော့ မောင်တို့မိသားစုလိုပင် အပျိုမိန်းခလေးရဲ့သေးကိုသောက်နေမယ့် ဗိုလ်ချုပ်မှူးကြီးတွေနဲ့သာအောင်မျက်နှာကြီးကိုသာ ပြေးမြင်နေမိသည်။

“ ဒါနဲ့နေပါအုန်း၊ ဆေးနည်းက တစ်ဗူးလုံးကုန်အောင်သောက်ရတာလား”

“ ဟုတ်တယ်လေ မောင်ရဲ့၊ ၁လီတာ ရေဗူးသေး တစ်ဗူးစာအပြည့်သောက်ရတာ”

“ နံနက်က သမီးဆို သုံးလေးခေါက်လောက် ရေသောက်လိုက် သေးပေါက်လိုက် လုပ်ထားရတာ”

မောင့် မျက်စိထဲ ရေသောက်လိုက် ဗူးထဲကို သေးပေါက်ထည့်လိုက်နဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ အေးနဲ့အင်ကြင်း သားအမိနှစ်ယောက်ပုံရိပ်ကို မျက်လုံးထဲ တန်းပေါ်လာသည်။ ထို့ကြောင့် စိတ်ထဲပင် မထားနိုင်ဘဲ ပြုံးရယ်မိသည်။

“ ရယ်မနေနဲ့ ဆေးသောက်ပြီးပြီဆိုတော့ လာခြေထောက်ကို လာနှိပ်ပေး”

မောင် အေးရဲ့ခြေထောက်ကို ကိုင်၍ ပြုစုနှိပ်နယ်ပေးလိုက်ပါသည်။

အေးခြေထောက်ကို နှိပ်နယ်ပေးရင်း အေးနဲ့ ဟိုအကြောင်းပြော ဒီအကြောင်းပြောရင်း သမီးလေးနဲ့ပတ်သက်တဲ့အကြောင်းတွေ၊ ပန်းနုနဲ့ပတ်သက်တဲ့အကြောင်းတွေပါပြောဖြစ်သည်။ အေးလဲ သိနေတယ်လေ ဘဘုန်းပေးလိုက်တဲ့ ဆေးနည်းက မောင့်အတွက် ကိုဗစ်ကာကွယ်ရုံမက လိင်စိတ်လဲ ပြင်းထန်စေလိမ့်မယ်ဆိုတာ။ အမှန်တော့ ဒီည မောင်နဲ့ကဲလိုက်ချင်တယ်။ 

ဒါပေမယ့် အခုချိန်ထိ ပန်းနုကို သတိရနေသေးတဲ့မောင့်ကို မကျေနပ်သေးတာမို့ အေး မောင် နှိပ်ပေးတာကို ခံရင်း အိပ်ပျော်အောင် အိပ်ချလိုက်တယ်။ အေးအိပ်သွားတဲ့အချိန်မှာ မောင် ခုတင်အောက်ကိုဆင်းပြီး စောနက ထားထားတဲ့ သေးဗူးလေးကို ပြန်သွားနမ်းမိတယ်။ သမီးလေး အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့ အငွေ့အသက်တွေကို ပန်းနုရဲ့အငွေ့အသက်တွေအဖြစ်ဖြင့် စုပ်ယူရှူရှိုက်နေမိတယ်။ 

အင်ကြင်းကလဲ သူမ ဟိုတခါဖေါက်ထားတဲ့ တံခါးကြားအပေါက်လေးကနေ သူမနံနက်က ပေါက်ပေးလိုက်တဲ့ သေးဗူးလေးကို နမ်းရှိူက်နေတဲ့ သူမအဖေကိုကြည့်ရင်း စိတ်ထဲ ဝေခွဲမရတဲ့ အတွေးများစွာ ဝင်လို့နေပါတယ်။

………………………………….

ကိုဗစ်ပထမလှိုင်းအနားယူပြီးမကြာခင်လေးတင် ဒုတိယလှိုင်းဟာနဲ့ နိုင်ငံရေး ပယောဂနဲ့အတူ စီးဝင်လာပါတယ်။ ဒုတိယလှိုင်းရဲ့တရားခံဟာ ဒေါ်စုရဲ့လင်ပါသား ရိုဟင်ဂျာတွေကြောင့်ဆိုပြီး ပြည်သူတွေအကြား သတင်းတွေ စိမ့်ဝင်လာတယ်။ သေချာစဉ်းစားကြည့်မယ်ဆိုရင် လုံခြုံရေးတာဝန်ယူတာ အရပ်သားအစိုးရမှ မဟုတ်တာ။ တကယ်အပြစ်ရှိတဲ့အဖွဲ့အစည်းက…..

အင်ကြင်းခိုင်က အလုပ်ကိစ္စနဲ့နေပြည်တော်ကို သွားရတယ်။ အဖေနဲ့အမေကို စိတ်ချပေမယ့် အခုတလော သူ့အပေါ်ဆက်ဆံမှုတွေလျော့ပြီး ပျောက်ပျောက်နေတတ်တဲ့ ကိုရဲနဲ့ပတ်သက်ပြီး အင်ကြင်းခိုင် စိတ်ထဲ မတင်မကျနဲ့ မအေးနိုင်။ နေပြည်တော်ကို မသွားချင်ဘူး၊ ဒါပေမယ့်လဲ အလုပ်က အလုပ်ဘဲလေ။ နေပြည်တော်ကို တကယ်တန်းသွားဖို့ တာဝန်ကျတာက နွယ်လေး။ 

ဒါပေမယ့် နွယ်လေးက ငြင်းလိုက်တော့ အင်ကြင်းခိုင်က မဖြစ်မနေကို သွားပေးရတော့တာ။ နွယ်လေးက သူ့အမ မီးလေးကိစ္စဖြစ်ပြီးထဲက အင်ကြင်းနဲ့စကားသိပ်မပြောတော့ဘူး။ စကားသိပ်မပြောဖြစ်တော့ဘူးဆိုတာထက် မခေါ်တော့ဘူးဆို ပိုမှန်လိမ့်မယ်။

………………………………………..

“ ဝုတ်…ဝုတ်…အူ….”

“ ဝုတ်…ဝုတ်….”

အင်ကြင်း ခွေးလိုးလိုးခံနေရတဲ့ ဗီဒီယိုဖိုင်ကို နွယ်လေးက ကိုရဲရင်ခွင်ထဲမှာနေ၍ အရသာခံကြည့်နေပါတယ်။

“ ကိုရဲက တော်တော်ကြမ်းတာဘဲ…”

“ နွယ်ရော ကြမ်းချင်လား…”

“ ဟင့်အင်းးး နေပါ…”

“ ကဲ နွယ်ရယ် ဒါကိုနောက်မှကြည့်ပါ၊ ကိုယ်တော့လိုးကြရအောင်ကွာ၊ နွယ် ဒီဗီဒီယိုတွေကို ကြည့်တာ အခေါက်ပေါင်းလဲ မနည်းတော့ဘူးလေ”

နွယ်လဲ ဖုန်းကိုချပြီး ကိုရဲဘက် မျက်နှာလှည့်ပေးလိုက်ပြီး နှစ်ဦးသား နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းကြပါသည်။ ကိုရဲရဲ့လက်တွေက နွယ်ရဲ့ကိုယ်တုံးလုံးလေးပေါ်က နို့လုံးလေးကို ပွတ်သပ်လို့နေတယ်။ နွယ်လက်ကလဲ ကိုရဲပေါင်ခြံက အငယ်ကောင်ကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ကို ဖွဖွလေး စွပေးတယ်။ 

နွယ်နဲ့ကိုရဲ နာရီဝက်လောက် နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ပြီးချိန်မှာတော့ ကိုရဲက နွယ်ကို ပုစွန်ထုပ်ကွေးလေး ကွေးခိုင်းပြီး နွယ်အဖုတ်ထဲကို မကြမ်း မပျော့ဘဲ ပုံမှန်နှုန်းလေးနဲ့ အဝင်အထွက်လုပ်ပေးလိုက်ပါသည်။ ကိုရဲက မကြမ်းသော်လည်း နွယ်က သူမတင်ပါးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ခပ်မြန်မြန်လုပ်လာသဖြင့် ကိုရဲလဲ နွယ်လေး ပိုအားရအောင် နည်းနည်းလေးကြမ်းပေးလိုက်ပါသည်။

“ လုပ်ပါ ရဲရယ်.. လုပ်..”

“ ကြမ်းကြမ်းလေး.. ကြမ်းကြမ်းလေး.. ထပ်ကြမ်းပေးအုန်း…”

“ အ.. အ.. အု.. အ…”

“ ဖတ်.. ဖတ်.. ဖတ်…”

နွယ်ဆီးခုံနဲ့ ကိုရဲရဲ့ဆီးခုံရိုက်ခတ်သံတို့က အခန်းထဲဖွင့်ထားတဲ့ သီချင်းသံထက်ပင် ကျယ်လို့နေပါတယ်။ ထိုအချိန်မှာ အင်ကြင်းက ကိုရဲကို ဖုန်းလှမ်းခေါ်တယ်။ သို့သော်ကိုရဲတို့နှစ်ယောက်လုံး မကြားပါ။

ဖုန်းကို သတိပင်မထားမိဘဲ နွယ်နဲ့ကိုရဲ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ထပ်လိုးဖြစ်ကြတယ်။ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာပြီးမှ နွယ်က ကိုရဲဖုန်းကို ကြည့်မိတော့ အင်ကြင်းခိုင်ခေါ်ထားတာ Misscall 99+…..

“ ရဲရေ ဟိုကောင်မ ဖုန်းခေါ်နေပြီ၊ ကိုင်ပေးရမလား..”

“ ထားလိုက်ပါ နွယ်ရယ်၊ ရဲအတွက် နွယ်က အရေးပါဆုံးမှာ အင်ကြင်းခိုင်ဆိုတဲ့ ခွေးမကို အမှိုက်ပုံးထဲပစ်လိုက်ပြီ”

ရေချိုးပြီးထွက်လာသောကိုရဲကို နွယ်က အဝတ်အစားများ သေသေချာချာဝတ်ပေးသည်။ ကိုရဲကလဲ နွယ့်ကို အဝတ်အစားများ သေချာပြန်ဝတ်ပေးသည်။ ပြီးနောက် ခဏနေတော့ တည်းခိုခန်းထဲမှ ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ ကိုရဲက ကားထဲရောက်တော့ နွယ်လက်လေးက လက်တစ်ဖက်က ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ အင်ကြင်းခိုင်နဲ့တုန်းကတော့ အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့လက်ကို လက်ထိပ်ခတ်ထားသည်က များသည်။ နွယ်ကိုတော့ ကိုရဲက အတည်ချစ်ခြင်းဖြစ်သည်။ 

အင်ကြင်းခိုင်ဆိုတာ နွယ်နဲ့ ကိုရဲတို့နှစ်ဦးကြားက မြေစာပင်သက်သက်မျှသာဖြစ်သည်။ ထို မြေစာပင်လေးကို ထပ်မံ၍ နင်းခြေချင်နေသူ နွယ်ကတော့ မည်သို့ မည်ပုံ နင်းခြေရမည့်ကို စဉ်းစားလို့နေသည်။ ကိုရဲက အင်ကြင်းခိုင်ကို ခွေးလို ကျွန်လို ဆက်ဆံထားတဲ့ ဗီဒီယိုဖိုင်တွေကို ကြည့်ရင်း အကြံကောင်းတစ်ချက် နွယ်ခေါင်းထဲ ဖျတ်ခနဲ ပေါ်လို့ လာပါတော့သည်။

..............................................................


အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>>>



ရာအိမ်မှူး အပိုင်း ( ၂ )

ရာအိမ်မှူး အပိုင်း ( ၂ )

ရေးသားသူ - onestop

အခန်း ( ၃ )

အမေအဖေ့ကို ခွေးတစ်ကောင်လို ဆက်ဆံသလို အင်ကြင်းလဲ လိမ္မာတဲ့ ခွေးလေးတစ်ကောင် လိုချင်စိတ်တွေဖြစ်ပေါ် ဖြစ်ပေါ်လာတယ်။ သို့ပေမယ့်လည်း စိတ်ကူးနဲ့လက်တွေ့က ထပ်တူကျမနေပါဘူး။ အခုတောင် ချစ်ရသူသခင်အလိုကျ တည်းခိုခန်းလေးထဲ လေးဘက်ထောက်ပြီး တွားသွားပြနေရတာပါ။ ကိုရဲက အင်ကြင်း လေးဘက်ထောက်ပြီးတွားသွားပြတာကို အရမ်းသဘောကျတာ။ တည်းခိုခန်းထဲရောက်ရင် နာရီဝက်လောက်ကတော့ အင်ကြင်းက အခန်းအနှံ့ လေးဘက်ထောက်သွားနေရတာဘဲ။ ကိုရဲက နားတော့ဆိုမှ ခုတင်ပေါ်တက်ခွင့်ရပြီး ကိုရဲရဲ့ရင်ခွင်ထဲမှာ အမောဖြေခွင့်ရတာ။ 

အဲ့အချိန်ဆို ကိုရဲက အင်ကြင်းရဲ့ဆံပင်လေးတွေကို ယုယုယယလေး ပွတ်သတ်ပေးတာလေးက အင်ကြင်းအတွက် မရိုးနိုင်တဲ့သာယာမှုလေးပါ။ ခွေးတစ်ကောင်လိုချင်စိတ်ဖြစ်ပေမယ့် ကိုယ်ကိုတိုင် ခွေးမလေးလို နေရတာကိုလဲ အင်ကြင်း နှစ်ခြိုက်တယ်။ 

အမောပန်းဖြေပြီးရင်တော့ ကိုရဲက အင်ကြင်းကို ခွေးလိုး လိုးပေးတော့တာဘဲ။ ညဉ်းသံကိုတောင် ခွေးလိုဘဲ ညဉ်းခိုင်းတာ လူသံထွက်မိရင် အင်ကြင်းပါးကို မညှာမတာကို ချတာ။ အဲ့အရသာကကောင်းတော့ကောင်းပေမယ့် အင်ကြင်းက မိန်းခလေးဆိုတော့ အသားနာမှာကိုကြောက်လို့ ခွေးလိုဘဲ ညည်းတာ။ ခွေးလို ညဉ်းနေကြဖြစ်နေပြီလေ၊ လူသံယောင်လို့တောင် ထွက်မလာနိုင်ပါဘူး။ အင်ကြင်း အဲ့နေရာမှာ ယုံကြည်ချက်အပြည့်။

“ အု…အု…အု…”

“ အီ….အု…အု…”

“ ဝုတ်….ဝုတ်….ဝုတ်….”

အရမ်းနာရင်တော့

“ အူ……” ဆိုပြီး အင်ကြင်း စွဲစွဲငင်ငင် အူ ပစ်လိုက်တယ်။

ကိုရဲကလဲ အင်ကြင်းရဲ့ ညဉ်းသံအပေါ်လိုက်ပြီး အကြမ်း အနုသွားတယ်။ အင်ကြင်း အူ ပြီဆိုရင် လက်ဝါးနဲ့ အင်ကြင်တင်ပါးကို အားကုန် “တဖြောင်းဖြောင်း” နဲ့ ရိုက်တော့တာဘဲ။

ပထမတစ်ချီပြီးသွားရင် ခဏအနားယူကြတယ်။ ပြီးရင် နောက်တစ်ချီကျရင် အင်ကြင်းက ဖာသည်မလေး ဖြစ်ပေးရတယ်။ ကလပ်တွေ၊ ဘားတွေမှာ ကောင်မလေးတွေ ယောင်္ကျားလေးတွေကို မြူဆွယ်တဲ့ပုံစံကကွက်တွေကို အခန်းထဲမှာ ကိုရဲရှေ့အသုံးတော်ခံကပြရတယ်။ အင်ကြင်းအစကတော့ အဲ့ကနည်းတွေမသိပါဘူး။ ကိုရဲက ဗီဒီယိုဖိုင်တွေကို ဒေါင်းပေးပြီး အင်ကြင်းဖုန်းထဲကို Zapya နဲ့ ကူးထည့်ပေးလိုက်ပြီးတော့ အင်ကြင်းကို အိမ်စာအနေနဲ့ လေ့ကျင့်ခိုင်းခဲ့တယ်လေ။ 

ဘယ်ရမလဲ ကိုရဲက တစ်ပတ်အချိန်ပေးပေမယ့် (၃) ရက်လောက်နဲ့ကို တော်တော်တတ်နေပြီလေ၊ ညလုံးပေါက်တွေ ကြိုးစားလေ့ကျင့်ထားတာ။ စစပိုင်းတုန်းကတော့ ဖာသည်မလို နေရမယ်ဆိုရင် စိတ်ညစ်တယ်။ အင်ကြင်းပါးစပ်ကနေ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်စကားတွေကို ပြောရတာလေ ကိုရဲအလိုကျ။ အဆင်ပြေမနေခဲ့ဘူး။ သင်ကြားရေးဆရာကိုရဲကလဲ သိပ်တော်တာ။ သူပြောခိုင်းတာကို သူလိုချင်တဲ့ အသံအတိုးအကျယ်နဲ့ရရင်ရ၊ မရရင် အင်ကြင်းရဲ့နို့သီးထိပ်ကိုဆွဲတယ်။ လိမ်ဆွဲတာမျိုးမဟုတ်ဘူး နို့သီးထိပ်ကနေကိုင်ပြီး ဆောင့်ဆွဲတာ။ တစ်ချက်တစ်ချက် အီစိမ့်နေတာဘဲ။ တည်းခိုခန်းမှာလေ့ကျင့်တာ ၃ခါမြောက်မှာ ပါးစပ်က ပြောရဲနေပြီ။

“ ကျွန်မ အင်ကြင်းခိုင်ဟာ ဖာသည်မပါ”

“ ကျွန်မ အင်ကြင်းခိုင်ဟာ အချိန်ပြည့် လီးဆာနေတဲ့ ဖာသည်မပါ”

“ အင်ကြင်းခိုင်ဆိုတဲ့ ဖာသည်မလေးကို ဖင်လိုးပေးကြပါ၊ အင်ကြင်းခိုင်ဆိုတဲ့ ဖာသည်မလေးကို ဖင်ကွဲ စဖုတ်ပြဲအောင် လိုးပေးပါ..”

“ အကိုရေ ကျွန်မအဖုတ်က ယွနေလို့ အကိုတုတ်နဲ့ ကုတ်ပေးပါအုန်း”

“ ကျွန်မက ဖာသည်မပါရှင့်…”

“ ကိုရဲရဲ့ဂွေး ကျွန်မအဖုတ်ထဲ ထိုးထည့်ပေးမှ အယားပြေမယ့် ဖာသည်မပါရှင့်…”

“ အကို ကျွန်မက အခမဲ့ဖာသည်မပါ ကျွန်မကို လိုးပေးပါနော်…”

“ အဖုတ်ကို စောက်ရည်ထွက်တဲ့ထိ လိုးပေးပါရှင့်”

“ etc…”

“ အကို အလကားနော် အလကား၊ ကြိုက်သလိုလုပ်လို့ရတဲ့ ဟော့ဒီက အင်ကြင်းဆိုတာ ဖာသည်ခွေးမလေးပါရှင့်” ဒီစကားကိုတော့ ကိုရဲကို ပွတ်သီးပွတ်သပ်လုပ်ပြီး အင်ကြင်းပြောနေကြပေါ့။ ကိုရဲကလည်း အဲ့လိုလေး ပြောလာပြီဆို အင်ကြင်းတစ်ယောက် မောနေပြီဆိုတာ သိလိုက်ပြီမို့ ဘာမှထပ်မပြောခိုင်းတော့ဘဲ သူ့အိတ်ထဲက ပိုက်ဆံအနည်းငယ်ကိုထုတ်လိုက်ပြီး အင်ကြင်းပါးစပ်မှာ ကိုက်ခိုင်းထားတယ်။ များသောအားဖြင့်က (၅) ထောင်တန်ဖြစ်လေ့ရှိပေမယ့်၊ တစ်ခါတစ်လေကျရင် အင်ကြင်းကို 

“နင်က တန်ဖိုးမရှိတဲ့ဖာသည်မ” 

ဆိုပြီး ဘယ်ကရှာလာမှန်းမသိတဲ့ (၁၀) တန်၊ (၂၀) တန်တွေ ကိုက်ခိုင်းထားလေ့ရှိတယ်။

ပြီးရင်တော့ “ကဲဟယ်..ကဲဟယ်” ဆိုပြီး မညှာမတာကို ဖင်ကိုရိုက်လိုက်၊ အင်ကြင်းရဲ့နို့နှစ်လုံးကို လိမ်ဆွဲလိုက်လုပ်ပြီး စောက်ဖုတ်ကို လိုးတယ်။ ပြီးခါနီးရင် အင်ကြင်းကို ဒီဘက်အတင်းဆွဲလှည့်ပြီး ကိုရဲက သူ့လက်နဲ့ အင်ကြင်းပါးစပ်ကိုဆွဲဗြဲတာ၊ ပြီးရင် ပါးစပ်ထဲ လိင်တံကို အတင်းထိုးထည့်ပြီး အင်ကြင်းရဲ့အာခေါင်တည့်တည့်ကို သုတ်ရည်ပန်းထည့်လိုက်တာ။ အစပိုင်းကတော့ ဆွဲလှည့်မယ်ဆိုတာ ကြိုမသိခဲ့တော့ အင်ကြင်းက ပြန်ရုန်းမိတယ်။ 

အဲ့တော့ သုတ်ရည်က ထိန်းမရတော့ဘဲ မျက်နှာပေါ်တွေ၊ ခေါင်းပေါ်တွေမှာ ရွှဲခဲ့ရတယ်။ အခုတော့ ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာကြိုသိနေတော့ ကိုရဲဆွဲလှည့်တာနဲ့ ပါးစပ်ကို ကြိုဟပေးထားလိုက်တယ်။ အဲ့လိုကျတော့လဲ ကိုရဲက မကြိုက်ပြန်ဘူး၊ သူကပြောတယ်၊ ပါးစပ်ကိုစေ့ထားတဲ့ သူကိုယ်တိုင်ဆွဲဟမယ်တဲ့။ ကိုရဲ အင်ကြင်းပါးစပ်ထဲ ပြီးလိုက်ပြီဆိုတာနဲ့ အင်ကြင်းလည်း တစ်ချီပြီးသွားတာဘဲ။

လရည်တွေအာခေါင်ထဲပန်းထည့်ပြီးပေါ့မယ့် ကိုရဲက ဖာသည်ဖြစ်နေပြီဖြစ်တဲ့အင်ကြင်းကို မညှာမတာဆက်ပြီး စုပ်ခိုင်းတယ်။ သူလိင်တံပြန်တောင်တဲ့အထိ။ ပြန်တောင်ပြီဆိုရင်တော့ အင်ကြင်းမတ်တပ်ရန်ဖင်ကုန်းပေးရတယ်။ ခွေးလိုးမလိုးတော့ဘူး၊ နံရံကိုကပ်ပြီးလက်ထောက်ခိုင်းတဲ့အခါတွေလဲရှိတယ်။ အများအားဖြင့်တော့ မတ်တပ်ရပ်ဖင်ကုန်းပေးထားရတာဘဲ။ 

ကိုရဲလဲ မတ်တပ်လာပြီး အင်ကြာင်းဖင်ကို လက်ဝါးနဲ့ “တဖြန်းဖြန်း” ရိုက်၊ ဖင်ပေါက်ထဲ လက်ချောင်းတွေကို ထိုးထည့်တာ၊ ဘာဆီဘာအရည်မှ မခံဘဲကိုလုပ်တာ။ ဖင်ပေါက်ကို ကလိခံရတာများလာလို့ အင်ကြင်းအဖုတ်က အရည်တွေထွက်လာပြီဆိုမှ အဲ့အရည်တွေကို ကိုရဲက သူ့လက်ဝါးနဲ့ပွတ်ယူပြီး ဖင်ပေါက်ကို ပြန်ပွတ်ပေးတယ်။ ဖင်ကုန်းတာကိုလဲ တော်တော်ကို ကုန်းထားရတာ။ အောက်ခြေချောင်းလေးတွေကို ခြေမလက်မထိတဲ့အထိကုန်းပေးထားရတာ။ ဖင်ကိုလိုးပြီးရင် ဖင်ထဲမှာဘဲ ပြီးပစ်တာ။ 

ပြီးရင်တော့ နှစ်ယောက်လုံး မတ်တပ်ရပ်ပြီး လိုးဆောင့်ထားရတာဆိုတော့ မောပြီး လဲသွားရော။ ကိုရဲကသာ အေးအေးလဲနေတာ၊ အင်ကြင်းက အင်ကြင်းဖင်က ခုလေးတင်မှ ဖင်ထဲကို လရည်ပန်းထည့်ပေးထားတဲ့ ကိုရဲရဲ့လိင်တံကို စုပ်ပေး ယက်ပေးနေရသေးတာ။ ကိုရဲရဲ့ဇိမ်ယူတဲ့အချိန်ပေါ့။ အင်ကြင်းမှာတော့ လရည်ဖက်၊ ကိုယ့်ဖင်ကထွက်တဲ့ချီးဖက်၊ စောက်ဖုတ်ကထွက်တဲ့အရည်တွေနဲ့ ရောပြွန်းနေတဲ့ ကိုရဲရဲ့လိင်တံကို အရွံမရှာကို ပြုစုပေးရတာ။ ကိုရဲကို အင်ကြင်းက အကြိမ်ကြိမ်ပြောတယ်၊ ဖင်လိုးမယ်ဆိုရင် အင်ကြင်းကို ဝမ်းရှင်းခွင့်ပြုပါဆိုတာကို မရဘူး အစိမ်းဘဲစားမယ်ဆိုတာချည်းဘဲ။ 

ဖင်လိုးခံလိုက်ပြီးရင် လူက ဘယ်လိုကြီးဖြစ်မှန်းကို မသိဘူး နေရထိုင်ရတာလဲ အဆင်မပြေဘူး။ ကိုရဲက ချစ်ဖို့ကောင်းတာ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်တွေကို ယက်ထား၊ စုပ်ထားတဲ့ အင်ကြင်းရဲ့ပါးစပ်ကို မရွံမရှာ ပြန်နမ်းပေးတာဘဲ။ သူ့လိင်တံ သန့်ရှင်းသွားပြီဆိုရင် အင်ကြင်းရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို အပေါ်ဆွဲတင်လိုက်ပြီး သူက နှုတ်ခမ်းကို ပြန်နမ်းပေးတယ်။ အစကတော့ ရေဆေးပြီးမှ နမ်းပါလုပ်ခဲ့ပေမယ်။ အခုတော့ အင်ကြင်းလဲ နေသားကျ၊ အဲ့လိုလေး နမ်းပေးတာကိုဘဲ သဘောတွေကကျ။

ပြီးရင် နှစ်ယောက်သား ရေလေးဘာလေးသောက်ပြီး တီဗီဖွင့်ကြည့်ရင် ဖက်အိပ်ဖြစ်ကြတာများတယ်။ မအိပ်ချင်တော့ တည်းခိုခန်းပြည့်မယ့်အချိန်ကို ဖုန်းနာရီ Alarm လေးတော့ ပေးထားရတယ်။ နှစ်ယောက်လုံးက အအိပ်စပ်ပေမယ့် အိပ်ရင်လည်း သိုးနေတာဘဲ။

နိုးလာပြီဆိုရင် အချိန်ပေါ်မူတည်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲမှာ တစ်ချီထပ်ဆွဲတယ်။ ရေချိုးခန်းထဲ ဆွဲတဲ့အချီကတော့ ပုံမှန်အတွဲတွေလိုဘဲ Ro ဆန်ဆန်လေးပေါ့။ ကိုရဲက အင်ကြင်းကို ခေါင်းလျှော်ပေးတယ်၊ နှိပ်နယ်ပေးတယ်။ အဲ့ဒါတွေကြောင့် အင်ကြင်း ဆံပင်ကို ခေါင်းလျှော်ဆိုင်တွေမှာ မလျှော်ဖြစ်တာတောင် အတော်ကြာခဲ့ပြီ။ ကိုရဲနဲ့ တည်းခိုခန်းတွေ မကြာမကြာ စရောက်ကထဲကပေါ့။ ယုယကြင်နာမှုက အပြည့်နော်။ အင်ကြင်းကို ဖာသည်မလေးပုံစံခိုင်းတုန်းကကိုရဲ၊ ခွေးလိုပုံစံဆက်ဆံတုန်းက ကိုရဲ မဟုတ်တော့ဘဲ တခြားတစ်ယောက်ကြီးကို ပြောင်းသွားသလိုကို နူးညံ့တာ။ 

ရေချိုးခန်းထဲမှာ ရေချိုးနေရင်း ပြီးရင် ဘာစားမလဲ၊ ဘာလိုက်ကျွေးရမလဲ။ အင်ကြင်းကတော့ ချွဲရမယ့်အချိန်ဆိုတာသိတော့ အပြတ်ချွဲတာ။ ပြီးရင်တော့ နှစ်ယောက်သား ရှယ်စားပလန်နဲ့ စားကြလေသတည်းပေါ့။ ကိုရဲက ကားပါတယ်ဆိုတော့ အဝေးနေရာတော်တော်များများမှာ သွားစားဖြစ်တာက များတယ်။ အကြိုက်တူတာက အင်ကြင်းရော ကိုရဲရောက ဟော်တယ်စာကို ငြိမ်ငြိမ်လေး ထိုင်စားရတာထက့်၊ အပန်းဖြေဥယာဉ်လိုနေရာမျိုးတွေ၊ လူရှင်းတဲ့နေရာ၊ နားအေးတဲ့နေရာမျိုးတွေမှာ အပန်းဖြေပြီး စားသောက်ရတာကို ပိုသဘောကျတယ်။ 

တခါတရံလဲ နှစ်ယောက်သား ကားလေးနဲ့မြို့ပြင်ထွက်ပြီး လမ်းဘေးတစ်နေရာရာမှာ ကားရပ်ပြီး လမ်းတစ်လျှောက်စားချင်လို့ ဝယ်လာတဲ့မုန့်တွေကို အေးအေးဆေးဆေး ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့ ထိုင်စားဖြစ်တယ်။ ဆိုးတာတစ်ခုတော့ရှိတယ်၊ ကားပေါ်ရောက်တာနဲ့ ကိုရဲက အင်ကြင်းကို လက်ထိပ်ခတ်ထားတတ်တာက ဆိုးတာ၊ မုန့်စားရင်တောင် တခါတရံ ကိုရဲက ခွံ့ကျွေးတာ လက်ထိပ်ကျမဖြုတ်ပေးဘူးလေ။

…………………………………………………………….

မောင်နှင့်အေးအတူ မီးလေးအိမ်ကို ချီတက်လို့လာခဲ့တယ်။ မောင် တော်တော်လေး လန့်နေမိတာတော့ အမှန်ပေ။ အေးက မီးလေးကို ဘာများသွားပြောလေမလဲပေါ့။ မြန်မာရုပ်ရှင်ထဲကလို ပါးဆွဲရိုက်လေမလား၊ တရုတ်မတွေလို တခြားအဖော်အမျိုးသမီး၊ အမျိုးသားအချို့ကိုခေါ်ကို မီးလေးကို အဝတ်အစားတွေဆွဲချွတ်ပြီး အရှက်ခွဲလေမလားပေါ့။ 

မောင် သူလည်း မလိုက်ရဲဘူး၊ ဒါပေမယ့် အေးရဲ့ ဒေါသကိုလဲကြောက်ရသေးတယ်။ မီးလေးတိုက်ခန်းထိရောက်တော့ မောင် ပေကပ်ကပ်လုပ်နေမိတယ်။ အေးက မောင်လာလေ ပေကပ်ကပ်လုပ်မနေနဲ့ဆိုပြီး မျက်လုံးအကြည့်နဲ့ပြောလိုက်မှ မီးလေးအခန်းဝထိ လိုက်လာလိုက်တယ်။ အေးကဘဲ တံခါးခေါက်တယ်။ မီးလေး လာဖွင့်ပေးတယ်။ တွေ့တွေ့ချင်း မီးလေးလဲ လန့်ပြီး ကြောင်နေတယ်။ ပြီးမှ လက်ထဲပါလာတဲ့သော့နဲ့ သံပန်းတံခါးကို ဖွင့်ပေးတယ်။ အေးက သူ့အိမ်သူ့ရာရောက်တာကျနေတာဘဲ မီးလေးအိမ်ကို တစ်ချက်မျက်လုံးဝေ့ကြည့်ပြီး အဆင်ပြေမယ့်နေရာမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ မီးလေးက အခင်းခင်းပေးပါ့မယ်ဆိုတာကိုတောင် “ရတယ် သမီး မခင်းနဲ့” တဲ့။

အေးရဲ့ သံခင်း သံမံခင်း လူမှု့ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးစွမ်းရည်က လက်ခါးတောင်ခါလောက်တယ်။ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်အေးအေးဆေးဆေးဘဲ ယောက်ယတ်ခတ်သံ၊ ဒေါသသံမပါဘဲ မီးလေးကို ပြေရာပြေကြောင်း ပြောသွားတယ်။ အတိုချုပ်ကတော့...၊ သူအလုပ်များနေတဲ့ အချိန်မှာ မောင့်ကို ပြုစုပေးထားတာတွေအတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်တဲ့။ ရိုင်းရိုင်းပြောရရင်တော့ သူအလုပ်များနေလို့ မောင် သူ့ကို လိုးခွင့်မရလို့ မလိုးရတဲ့အချိန်တွေမှာ မီးလေးက သူ့အစား မောင့်ကို လိုးခွင့်ပေးထားတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်တဲ့။ 

ဒါပေမယ့် အခု သူ မောင့်အတွက် အချိန်ပေးပြီး မောင့်ကိုလဲ လိုးခွင့်ပြန်ပေးတော့မှာမို့လို့ သမီးအနေနဲ့ အပင်ပန်းမခံဘဲ အနားယူလို့ရပါပြီတဲ့။ အန်တီက အန်တီလူကို နိုင်ပြီးသားမို့ တိတ်တိတ်လေး ခိုးစားတာတွေလဲ နောက်ထပ်ဖြစ်မလာတော့ဘူးလို့ အန်တီထင်ထားပါတယ်တဲ့။ ပြီးတော့ သမီးတို့ ညီအမတွေ နေရေးစားရေးအတွက် သမီးကို အန်တီ့ရဲ့ အိမ်ခြံမြေအကျိုးဆောင်ကုမ္ဗဏီမှာ အလုပ်ပေးချင်ပါတယ်။ သမီးလက်ခံနိုင်မလားတဲ့။ သမီး ညီမလေး ပညာရေးကလဲ ရှိသေးတာမို့ သမီးကို လက်ခံစေချင်တယ်။ 

အန်တီ့အလုပ်က ရတဲ့ငွေက သမီးတို့အိမ်စရိတ်နဲ့ သမီးညီမ ပညာရေးစရိတ်ကို အပြည့်အဝ ထောက်ပံ့နိုင်ပါလိမ့်မယ်တဲ့။ ဒါဘဲ ဒီလောက်ဘဲ ပြောပြီး မီးလေးတို့အိမ်ကနဲ့ပြန်ခဲ့တယ်။ မီးလေးက တိုက်အောက်ထိ လိုက်ပို့ပေးတယ်။ အမယ် ဟုတ်နေတာဘဲ။ အဲ့ကျမှဘဲ မောင့် ရင်ထဲက အလုံးကြီးကျသွားတော့တယ်။ အဲ့အလုံးကြီး မကျသေးရင်လဲ အေးက အိမ်ပြန်ရောက်ရင် ရေတိုက်ပြီး မျောချပေးမှာဘဲလေ။

မီးလေးအိမ်ကနေ မောင်နဲ့အေး အိမ်တန်းမပြန်ဖြစ်ဘူး။ စိန်ဂေဟာသွားလိုက်သေးတယ်။ အေးက မောင်အတွက်ဆိုပြီး ခွေးလည်ပတ်သံကြိုးရှည်ရှည်ဝယ်လာတယ်၊ မောင်လဲ အဲ့ သံကြိုးကြီးဝယ်တော့ အေးက သူ့ကို ခွေးလုပ်ခိုင်းတော့မယ်ဆိုပြီး ပျော်နေတာ။ အေးနဲ့မောင် မျက်လုံးချင်းဆုံတော့ မောင်က သံကြိုးကို ကိုင်ထားရက ပင့်ပြတယ်။ 

အေးကလဲ မျက်လုံးနဲ့ အဲ့ဒါမောင့်အတွက် မောင်ပျော်တယ်မှတ်လားလို့ ပြောလိုက်တယ်။ စိန်ဂေဟာကနေ သံကြိုးဘဲဝယ်လာတာတော့ မဟုတ်ဘူး။ တခြားစားစရာဘာညာလဲ ဝယ်ခဲ့သေးတယ်။ အသွားရောအပြန်ရော လမ်းလျှောက်ဆိုတော့ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ နှစ်ယောက်လုံးလဲရော။ အိမ်မရောက်မီ လမ်းမှာတော့ ငယ်မူငယ်သွေးတွေ တက်ကြွပြီး တက်ကြွတဲ့ ကြက်ဖကြီးနဲ့ ကြက်မကြီးလိုကို ဖြစ်လို့ပေါ့။

..............................................

အခန်း ( ၄ )

မီးလေးလဲ အေးရဲ့မေတ္တာရိပ်မှာ အဆင်ပြေချောမွေ့နေပါပြီ၊ အေးရဲ့ကမ်းလှမ်းမှုကို လက်ခံလိုက်တာ မီးလေးအတွက် ကံကောင်းခြင်းတွေပါဘဲ။ သင်လွယ် တတ်လွယ် မီးလေးကို အေးကလဲ သဘောကျတာမို့ တချို့အလုပ်တွေဆို မျက်နှာလွှဲထားလိုက်တယ်။ မောင်နဲ့ အေးကြားမှာ မီးလေးက သက်သက်တရားခံဖြစ်သွားရတယ်လို့အေးက ခံစားမိတာကြောင့် မောင့်ကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ရင် အေးနဲ့မောင်ဘဲ အပြစ်ရှိတယ်။ မီးလေးမှာ ဘာအပြစ်မှ မရှိရှာပါဘူးလေဆိုပြီး နားလည် ခွင့်လွှတ်ပေးထားလိုက်တယ်။ 

ဟုတ်တယ်လေ ဘာလို့ဆို မောင်က ဘယ်လို လူစားမျိုးလဲဆိုတာ အေးက အသိဆုံး။ မောင်က မိန်းခလေးတွေရဲ့ခြေဖဝါးအောက်မှာ၊ ထဘီအောက်မှာ နေရတာကို ကြိုက်တဲ့လူစားမျိုး။ အေးတို့ အိမ်ထောင်မကျခင်ထဲက မောင်က အေးကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းကြီးကို ဖွင့်ပြောထားတာ၊ အေးကလဲ မောင့်ရဲ့အဲ့စိတ်ကို သဘောကျလို့ကို မောင်နဲ့ လက်ထပ်လိုက်တာ။ မောင့်အတွက် အေးက ဒုတိယမြောက်ချစ်သူဆိုပေမယ့်၊ အေးအတွက်တော့ မောင်က နောက်ဆုံးချစ်သူဖြစ်ခဲ့ရသူပါ။ 

အေးက ရုပ်လေးချောသလောက် ပွေရှုတ်နေခဲ့သူ၊ အေးတို့လက်ထပ် ခေတ်ကာလတုန်းကဆို အေးကို လူကြီးတော်တော်များများက မျက်မုန်းကျိုးတာပေါ့။ အေးက ဆိုရှယ်ကျလွန်းတယ်လေ။ ညားတဲ့အခါကျတော့ ရိုးရိုးအေးအေးကြီး မောင်နဲ့ ညားလို့ မောင်တော့ အေးဒဏ်တွေ ခံရပြီလို့ အများက ထင်မှတ်ခဲ့ကြပေမယ့် အိမ်ထောင်ကျပြီးနောက်ပိုင်းအေးဟာ အိမ်ထောင်ရှင်မကောင်း ပီသစွာ နေထိုင်ခဲ့ပါတယ်။ အရာရာကိုလဲ မောင့်အကြိုက်ကိုဘဲ လိုက်လျောပေးခဲ့တာများတယ်။ အေး မလိုက်လျောပေးခဲ့နိုင်တာကတော့ မောင့်အတွက် အေး ခလေးမွေးမပေးနိုင်ခြင်းဘဲ။

သမီးလေး အင်ကြင်းက သူ့ကိုယ်သူ မွေးစားသမီးဆိုတာကို မသိရှာဘူး၊ သနားစရာခလေးမလေးဟာ လူကြီးတွေရဲ့တိုက်ပွဲမှာ မြေစာပင် ဖြစ်ခဲ့ရရှာသူလေးပေါ့။ အင်ကြင်းလေးက အမေက မောင်အရမ်းချစ်ရတဲ့ မောင့်ရဲ့ငယ်ချစ်ဦးလေ။ အေးအရမ်းမုန်းရတဲ့ အေးအချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းပေါ့။

…………………………………….

“ အေးနဲ့ပန်းနု မင်းဘယ်တစ်ယောက်ကို ရွေးချင်လဲ”

“ ပန်းနုပေါ့ကွ..”

“ မင်းရော…”

“ ငါလဲ ပန်းနုဘဲပေါ့ကွ”

“ မင်းတို့နှစ်ယောက်က အေးကို မကြိုက်ဘူးလား၊ ဒါဆို အေးကို ငါယူမယ်ဟေ့”

“ မကြိုက်တာတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ သာအောင်ရယ်၊ ကြိုက်တာပေါ့ကွ၊ ဒါပေမယ့် အေးမှာက ဒီလောက်ရည်းစားတွေများတာ ငါက ဘယ်နှစ်ယောက်မြောက်မှန်းမသိ အဖြစ်မခံနိုင်တာကွ…”

“ ပြောတာပါဘဲ နောက်ပြီး အေးနဲ့လက်ချင်းချိတ်ပြီး လျှောက်သွားနေတဲ့ ဘယ်သူလဲ…”

“ ဒါကတော့ ဒါပေါ့ကွ…”

“ ဟားးး ဟားးးး ဟားးးး”

မောင်၊ သာအောင်၊ မင်းခန့် သူတို့က သူငယ်ချင်းသုံးယောက်။ ကျောင်းထဲမှာ သူတို့ကို တော်တော်များများသိကြတယ်။

မောင် - တည်ငြိမ်တယ်၊ စာတော်တယ်၊ အနေအေးတယ်။

သာအောင် - တောသား၊ ရဲတာမှအတော်ရဲတဲ့တောသား။

မင်းခန့် - သုံးယောက်ထဲမှာ အချောဆုံး၊ အားကစားမှာ ထူးချွန်တယ်၊ လူတကာနဲ့ခင်တယ်။

သူတို့ကို လူသိများရတဲ့ အဓိကအကြောင်းက မေဂျာကွင်းတွေရဲ့ရည်းစားဖြစ်နေတာကြောင့်ရယ်၊ အေးရဲ့ရည်းစားဖြစ်နေတာကြောင့်ရယ်။

အေးက ဒုတိယမေဂျာကွင်း၊ ပထမကတော့ ပန်းနု။ ပန်းနုရဲ့ရည်းစားက လူရိုးလေး မောင်။ အေးရဲ့ရည်းစားက မင်းခန့်။ မင်းခန့်က အမြဲရွှတ်နောက်နောက်ပြောလေ့ရှိတာက “ငါက အေးရဲ့ဘယ်နှစ်ယောက်မြောက်ရည်းစားလဲ” ဆိုတာဘဲ။ အေးရှေ့လဲ ပြောတာဘဲ။ အေးနဲ့မင်းခန့်က လိုက်ဖက်တယ်။ အတွဲညီတယ်။ အဲ့ခေတ်အခါက တည်းခိုခန်းတွေ သိပ်မပေါသေးတဲ့အချိန်ဆိုတော့ မင်းခန့်အဖေပိုင်းတဲ့ မြို့ထဲဘက်က တိုက်ခန်းမှာဘဲ မင်းခန့်နဲ့အေး သွားသွားကဲဖြစ်တယ်။ 

ပန်းနုနဲ့မောင်ကတော့ ကြည့်ရင် ရိုးသားသူကြီးတွေပေါ့။ မောင်က ပန်းနုရဲ့ဖိနပ်လေးအစွန်းအထင်းပေတာကအစ လူရှေ့သူရှေ့ပါမကျန်သုတ်ပေးတယ်။ ပန်းနုရဲ့စာအုပ်တစ်ပွေ့တစ်ပိုက်ကို မောင်ကဘဲ ပိုက်ပြီး ပန်းနုကို အိမ်ပြန်ပို့ပေးတယ်။ ပန်းနုက ဘာလေးဝယ်ပေးပါအုန်း၊ ဘာလေးလုပ်ပေးပါအုန်းဆို မောင်က ဖင်ပေါ့ပြီးသားဘဲ။ တော်တော်များများ မိန်းခလေးတွေက မောင့်လို ရည်းစားမျိုးလိုချင်ကြတယ်။ အရာရာကို အနွံနာခံလွန်းလို့ သဘောကျကြတယ်။

မင်းခန့်ရဲ့ဘောပွဲဆို အေးတို့ ထိပ်ဆုံးတန်းကကို အားပေးတာ။ (အဲ့ခေတ်အခါက အခုလို တက္ကသိုလ်တွေကို တနေရာဆီအဝေးကြီးတွေ ထားထားတာမျိုး မဟုတ်ဘူး၊ မြို့စွန်၊နယ်စွန်တွေကိုလဲ မပို့ထားဘူး။ တက္ကသိုလ်တွေအားလုံးက မြို့ထဲမှာဘဲရှိတယ်။ ၈၈ ဖြစ်ပြီးနောက်ပိုင်းမှသာ စစ်အစိုးရဟာ ကျောင်းသား၊ ကျောင်းသူတွေရဲ့ စည်းလုံးမှုကို ကြောက်လန့်ပြီး တက္ကသိုလ်တွေကို မြို့စွန်၊နယ်စွန်တွေ ပို့ခဲ့တယ်။

ကျောင်းသားတွေ စည်းလုံးမှာကြောက်တာကြောင့် အမှတ်နဲ့ခွဲပြီး စိတ်ဝမ်းကွဲစေမှုတွေကို လုပ်ဆောင်ခဲ့တယ်။ ဆေးကျောင်းသား၊ သူနာပြုနှင့် နိုင်ငံခြားဘာသာ တက္ကသိုလ်တွေကို မြို့တွင်းမှာထားပြီး အရာရာအရှေ့က ဦးဆောင်လေ့ရှိတဲ့ အင်ဂျင်နီယာကျောင်းကြီးကိုလဲပိတ်ပြီး GTC ဆိုပြီးမြို့စွန် တောထဲကို ပို့လိုက်တယ်။)

ထူးဆန်းတဲ့စိတ်ခံစားမှုရှိတဲ့မောင်နဲ့နေရတာ ကျေနပ်ရပေမယ့် ပန်းနုရဲ့တိတ်တခိုးမင်းသားလေးက မင်းခန့်လေ။ မောင်ရဲ့ပြုစုယုယမှုတွေက ပန်းနုစိတ်ကို မသိမ်းပိုက်နိုင်ဘူး။ မောင် သနားပါတယ်။ ပန်းနုကို ဘာမှ မယ်မယ်ရရမဘာလိုက်ရဘူး။ ပန်းနုက ပျော့ပျော့လေးနဲ့နံတဲ့ကြောင်ချီးလို လူမျိုးလေ။ မြန်မာဆန်ဆန်လေးနဲ့ယဉ်ယဉ်လေးဆိုပေမယ့် သူငယ်ချင်းရည်းစားကိုဘဲ အားနေတမ်းတနေတာ။ အကုန်လုံးကလဲ ပတ်လည်သူငယ်ချင်းတွေဘဲကို သူက စဖောက်တာ။

……………………………….

“ အေး…ခြေထောက်လေး ထောင်လိုက်ပါအုန်း…”

အေးခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ထောင်ထားလိုက်ချိန် အေးရဲ့ပြူစစအဖုတ်ထဲကို မင်းခန့်က သူ့လိင်တံကို ထိုးသွင်းလိုက်ပါသည်။ စည်းချက်မှန်မှန်နဲ့ ကြီးဆေးရော ဂေါ်လီရောပေါင်းစပ်ထားတဲ့ မင်းခန့်ရဲ့လိင်တံကြီးက အေး အဖုတ်ထဲကို စည်းချက်မှန်စွာ အဝင်အထွက်ဖြင့်….။

“ အ…အာ…အားးး အားးး အ….”

“ အ…အာ…အ….”

ရုပ်ရှင်တွေထဲကလို မလုပ်ပါနဲ့ နာလှပါပြီတွေဘာတွေ မအော်နေခဲ့ပါ။ နှစ်ယောက်သား စည်းချက်ညီညီခံစားရင်း စီးမျောလို့လိုက်ပါသွားရင် ပြီးခါနီးမှာ မင်းခန့်က အေးအဖုတ်ထဲကသူ့လိင်တံကိုထုတ်ပြီး အေးရဲ့လှပတဲ့မျက်နှာလေးကို ပန်းလိုက်ပါသည်။ အေးမျက်နှာလေးမှာ မင်းခန့်ရဲ့လရည်တွေရွှဲလို့ပေါ့။ မင်းခန့်က အိမ်ယာထဲရောက်ရင် ညစ်ပတ်ကောင်၊ ရက်စက်လွန်းတဲ့သူစားမျိုး။ သူ့လရည်တွေပေနေတဲ့အေးမျက်နှာကို သေချာကြည့်တယ်တခဏ၊ ပြီးမှ သူ့ကိုယ်ကြီးကို အေးမျက်နှာနားရောက်လာပြီး လဲနေတဲ့အေးမျက်နှာကိုခွပြီး လိင်တံကို ဘယ်ညာယိမ်းနေတယ်။ 

မင်းခန့်အကြိုက်ကို သိနေတဲ့အေးက သူမရဲ့လျှာကိုထုတ်ပြီး မင်းခန့်ရဲ့ယိမ်းနေတဲ့ လိင်တံကို ခေါင်းမကြွဘဲ လိုက်ယက်ပေးလိုက်တယ်။ မင်းခန့်က ယိမ်းကကတာ ကျေနပ်လောက်မှ အေးပါးစပ်ထဲကို လိင်တံကို ထည့်လိုက်တယ်။ အလိုက်သင့်ဟပေးထားတဲ့ အေးပါးစပ်ထဲ မင်းခန့်လိင်တံကြီးက အပြည့်အဝကြီးကို နေရာယူလို့နေတယ်။ မင်းခန့်က သေးနဲနဲပေါက်ထုတ်လိုက်တယ်။ အေးကတော့ စုပ်လျက်ဘဲ။ စစခံရတုန်းက အတင်းငြင်းကန်မိပေမယ့် အခုတော့ အကျင့်ကြီးလိုဖြစ်နေပြီ။ မင်းခန့်က သူ့လိင်တံကို အေးပါးစပ်ထဲကနေ ဖြည်းဖြည်းချင်းထုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ “ထွီ” ဆိုပြီး အေးပါးစပ်ထဲကို တံထွေးထွေးထည့်လိုက်တယ်။

“ ဖာသည်မ ရွံဖို့ကောင်းလိုက်တာ..”

ဒီစကားက အေးအတွက်တော့ ရိုးနေပြီ။

“ အေး မင်းက ဖာသည်မလားးးး”

“ ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်မက ဖာသည်မပါ…”

“ မင်း ဖာခံတာ ဘယ်လောက်ရလဲ…”

“ ကျွန်မက ကိုမင်းခန့်အတွက် အခမဲ့ ဖာသည်မပါ”

“ ဟားးးးး”

အေးရဲ့အပြောလေးတွေက မင်းခန့်ကို ပိုထန်သွားစေတယ်လေ။ အေးရဲ့ပါးစပ်ထဲကို လိင်တံကို တဖန်ပြန်ထိုးထည့်လိုက်ပြီး အေးပါးစပ်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးပါတော့သည်။

“ ကောင်းလား ဖာသည်မ…”

“ မေဂျာကွင်းဖြစ်ချင်တဲ့ဟာမ…”

“ ဖာသည်မ…ဖာသည်မ…အပျက်မ…”

“ ဖာသည်မ…လင်တကာနဲ့ ဖင်ခံတဲ့ကောင်မ၊ ကဲဟယ် ကဲဟယ်…”

မင်းခန့်ပြောလဲပြောရင်း အားသုံး၍ အေးပါးစပ်ကို မညှာမတာ လိုးဆောင့်ပြီး အေးပါးစပ်ထဲမှာပင် သုတ်ရည်များထုတ်၍ တစ်ချီထပ်ပြီးလိုက်ပါသည်။ အေး ပါးစပ်ထဲရောက်လာသော သုတ်ရည်များကို အလျင်အမြန်မြိုချလိုက်ရသည်။ 

မင်းခန့်ရဲ့လိုးဆောင့်မှုကြောင့် ပါးစပ်မှ သွေးစများပင်ထွက်သည်။ မင်းခန့်က အားကစားသမားပီသသည်။ နှစ်ချီလောက်နဲ့ မပြိုင်းသွား။ အေးကို လဲနေရာမှ လေးဘက်ထောက်စေပြီး ဖင်ကို တစ်ချီဆွဲပြန်သည်။ အေးဖင်က မင်းခန့်ရဲ့ ဆေးထိုး+ဂေါ်လီကြီးနဲ့ ခံရပါများလာတော့ တော်တော်လေးတောင် အပေါက်ကျယ်နေပြီ။

မင်းခန့်နဲ့မြို့ထဲကအခန်းသွားနေဖို့ကို အေးကြောက်လဲကြောက်သည်၊ ကြိုက်လဲကြိုက်သည်။ အေးက တွဲသမျှရည်းစားထဲတွင် မင်းခန့်ကို အချစ်ဆုံးဖြစ်သလို၊ လိင်ကိစ္စမှာလဲ မင်းခန့်နဲ့ဘဲ အဖြစ်များဆုံးဖြစ်သည်။ သို့သော် မင်းခန့်ကတော့ အေး ဘယ်လိုပြောပြောမယုံကြည်။ မင်းခန့်စိတ်ထဲမှာ အေးဟာ “ဖာသည်မ၊ အပျက်မ” သာသာတာဖြစ်သည်။ သို့သော် အေးကို သူချစ်သည်။

……………………………………….

လက်ကိုင်၊ ခါးဖက်၊ ပါးနမ်း အဆင့်ထက်ကျော်တဲ့ကိစ္စတွေကို ပန်းနုက စိတ်လိုရင် ခိုင်းပေးတတ်သည်။ များသောအားဖြင့် သူမ စာလုပ်ချိန်တွေတွင် အခိုင်းများသည်။ မောင်နဲ့ ပန်းနု အိမ်နီးနားချင်းတွေမို့ အိမ်အဝင်အထွက်လဲရှိကြသည်။ ပန်းနုရဲ့အိပ်ခန်းလေးဟာ မောင်အပြစ်ပေးခံရတဲ့ အခန်းလေးပေါ့။ ပန်းနုအိမ်အခန်းတံခါးပိတ်ထားလို့လဲ လူကြီးတွေက သိပ်မစိုးရိမ်ကြ၊ ပန်းနုနဲ့မောင်နဲ့ဆိုတာ ငယ်စဉ်ထဲက သူငယ်ချင်းတွေမို့ အထူးကြီး မစိုးရိမ် ယုံကြည်မှုရှိကြသည်။ မောင်က စာတော်တာကြောင့်လဲ ပါမယ်ထင်သည်။

ပန်းနုနဲ့အခန်းထဲအတူတူရှိရင် စားပွဲခုံအောက် ပန်းနုရဲ့ခြေထောက်လေးတွေကို နမ်းနေ ယက်နေရတာက ပိုများသည်။ ထိုင်ခုံပေါ်ထိုင်ရတာက လူကြီးတွေ အခန်းဝရောက်လာတတ်တဲ့အချိန်မျိုးဘဲဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်မျိုးကလဲ ရှားလှသည်။ ပန်းနုရဲ့ထဘီတွေကို လူကြီးတွေမသိအောင် တိတ်တိတ်လေးလျှော်ပေးရသည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီတွေကိုလဲ လက်နဲ့ပြောင်နေအောင် လျှော်ပေးရသည်။ ရာသီလာရင်ခံတဲ့ ပိတ်စကိုလဲ လစဉ်လတိုင်းလျှော်ပေးရသည်။ (အရင်ခေတ်တုန်းက အီဗာတို့ဘာတို့ မပေါ်သေးဘူး၊ မိန်းခလေးတွေရာသီလာရင် အိမ်ထဲက သိပ်မထွက်ကြတော့ဘူး။ ထဘီစုတ်လေးနဲ့အိမ်ထဲနေကြတာများတယ်။ အိန္ဒိယမှာဆို ရာသီလာနေချိန် သီးသန့်အိမ်လေးတွေမှာ နေခိုင်းတာတောင်ရှိတယ်။ မြန်မာမှာတော့ များသောအားဖြင့် အတွင်းခံဘောင်းဘီနှင့် မိန်းမကိုယ်နဲ့ကြားမှာ ပိတ်စတွေ ခံလေ့ခံထရှိကြတယ်။) 

မောင်ကလဲ ဒီဘဝကိုပျော်နေတယ်။ ပန်းနုကလဲ မင်းခန့်ကို စိတ်ထဲက သဘောကပေမယ့် မောင့်ရဲ့အပြုအစုတွေကိုလဲ လက်လွှတ်မခံနိုင်ဘူး။ မင်းခန့်က မောင့်လို လူစားမျိုးမဟုတ်ဘူးဆိုတာလဲ ပန်းနုက ကြိုသိနေတယ်။

ပန်းနုက ခြေထောက်ယားသဖြင့် ဖတ်ခနဲခါလိုက်သည်။ မောင်ရဲ့ပါးကို ခြေထောက်နဲ့ ဖျတ်ရိုက်လိုက်သလိုပင်။ ပန်းနုဘယ်လိုမှမနေ၊ မောင်အနေနဲ့လဲ ပုံမှန်လိုဖြစ်လို့နေပေမယ့် အရိုက်ခံရတာကို ကျေနပ်လို့နေမိတယ်။ ပန်းနုက မောင့်ပါးကို တနေ့ ဆယ်ချက်လောက်က ပုံမှန်လို ကျွေးနေကြ။ ခြေထောက်နဲ့မို့ လက်လိုမောင်ပါးမှာ အရာမထင်နေတာ။ ပန်းနုရဲ့ခြေထောက်လေးအောက်မှာ ခြေချောင်းလေးတွေကိုစုပ်လိုက်၊ ယက်လိုက်၊ နမ်းလိုက်။ ခြေဖမိုးလေးဘက်တက်လိုက်။ ခြေသလုံးလေးဘက်ထပ်တက်လိုက်။ ပန်းနုက ယားလာတာ ဒါမဟုတ် ရိုက်ချင်ရင် ခြေထောက်နဲ့ပါးပိတ်ရိုက်ထည့်လိုက်တာဘဲ။ အောက်ကကောင်ကြီးက ခံပေါ့။

ပန်းနုနဲ့အခန်းတစ်ခန်းထဲမှာ အချိန်ကြာကြာနေရပေမယ့် မောင် ပန်းနုရဲ့အတွင်းရတနာတွေကို မမြင်ဖူးဘူး။ ရည်းစားဘဝတစ်လျှောက်လုံးလဲ မောင် မြင်တွေ့ခွင့်မရခဲ့ဘူး။ ဒါပေမယ့် ပန်းနုရဲ့အဖုတ်လေးနဲ့ထိထားတဲ့ ပန်းနုရဲ့အတွင်းခံဘောင်းဘီနဲ့ ပန်းနုနဲ့ရင်သား နို့နဲ့ထိစက်ထားတဲ့ ရင်ခံတွေ ရှင်မီးထည်တွေကိုတော့ မောင် အတော်လေး ဝဝလင်လင်ကို နမ်းခွင့်၊ ယက်ခွင့် ရတယ်။ ပန်းနုရဲ့ခွင့်ပြုချက်နဲ့ ပန်းနုရှေ့မှာတင် ယက်တာ၊ နမ်းတာတွေ လုပ်ခွင့်ရတယ်။ 

မောင် အဲ့လို ယက်နေတဲ့ချိန်ဆို ပန်းနုက ကျေနပ်ကြည့်နဲ့ တင်တင်စီးစီးကြည့်လို့နေတတ်တယ်။ မောင့်ကိုလဲ ရွံစရာသတ္တဝါလို တခါတရံဆက်ဆံတတ်တယ်။ ပန်းနုအိမ်သာတက်ပြီးသွားရင် အနံ့လိုက်ရှုတဲ့အကြည့်ကိုပါ ပန်းနုက မောင့်ကို အကျင့်လုပ်ပေးထားတယ်။ မောင်က တောင်းဆိုလို့မဟုတ်ဘဲ ပန်းနုက သူအိမ်သာတက်ပြီးရင် အိမ်သာထဲဝင်ပြီး အနံ့ရှူဖို့ အကျင့်လုပ်ပေးတယ်။ မိန်းခလေးတစ်ယောက် အိမ်သာထဲဝင်ပြီးရင်ရတဲ့အနံ့၊ ကျောင်းရဲ့မေဂျာကွင်းရဲ့ အိမ်သာအသုံးပြုပြီးရင် စွဲကျန်ခဲ့တဲ့ အငွေ့အသက်အနံ့။ မောင်အမြဲမပြတ် မြတ်မြတ်နိုးနိုးနဲ့ နေ့စဉ် ရှူရှိုက်ခဲ့တယ်။

…………………………………………………….

သူငယ်ချင်းသုံးယောက် အရမ်းရင်းနှီးကြပေမယ့် ရည်းစားနဲ့ပတ်သက်တဲ့အတွင်းရေးတွေ သိပ်မပြောဖြစ်ကြဘူး။ ဒါပေမယ် မြင်နေတွေ့နေတာဘဲလေ။ ပန်းနုက မောင့်ရည်းစား။ မင်းခန့်က အေး ချစ်ချစ်ကြီးဆိုတာ။ သာအောင်ကတော့ မင်းခန့်နဲ့ မောင်တို့နဲ့ကွာတယ်။ သူက ကျောင်းမှာ နိုင်ငံရေးသမား သမ္မဂအဖွဲ့ဝင်ကိုမှ ခေါင်းဆောင်ပိုင်း၊ သူသိတာ ကျောင်းတွင်းအရေးတွေဘဲ အချစ်ရေးမပါဘူး။ 

သူလို အချစ်ရေးစိတ်မဝင်တဲ့သူကို တဖက်သတ်ကြိုက်တဲ့ကောင်မလေးရှိတာကြောင့် အဲ့ကောင်မလေးကို သနားလို့ကနေ အဲ့ကောင်မလေးနဲ့သူ ချစ်သူတွေဖြစ်ခဲ့ရတယ်။ အဲ့ကောင်မလေးက သာအောင်တို့နဲ့စာရင် အတန်းလဲငယ်တယ်၊ အသက်လဲငယ်တယ်။ အဲ့ကောင်မလေးနာမည်က မိုးနှင်းဝေတဲ့။ သနားချစ်ကနေ သာအောင်ဘဝကို တစ်မျိုးတဖုံပြောင်းလဲပေးလိုက်တဲ့ ကောင်မလေးပေါ့။

...............................................................


အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>>