Configure Page List

Monday, October 25, 2021

မက်မပြေ အပိုင်း ( ၂ )

မက်မပြေ အပိုင်း ( ၂ )

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

နင်မကောင်းဘူး သော်ကြီး၊ ငါတို့မဟုတ်တာတွေ ဖြစ်ကုန်ကြပြီ.ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ ကာမအရသာ အထွတ် အထိပ်ကို သူ့စိတ်အလိုမပါပဲ ကိုယ်ခန္ဓာက အလိုလို ရောက်သွားသဖြင့် ခတ္တခဏ အသိတရားဖြင့် ကင်းကွာသွားခဲ့ရသည်။ ယခုပြီးသွားတော့ ချက်ခြင်းပင် အသိပြန်ဝင်လာတော့ အခုနက သူ ကိုကိုသော်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်လေး ပြန်ဖက်မိသွားသည့် လက်တွေကို ပြန်ရုတ်လိုက်ပြီး ကိုကိုသော်ကို သူ့ကိုယ်ခန္ဓာမှ ကွာသွားရန်တွန်းထုတ်ဖို့ကျိုးစားလိုက်သည်။

ကိုကိုသော် မှာလည်း ကောင်းလွန်းသောအရသာ ကြောင့် သုတ်ရည်များလွှတ်ထုတ်လိုက်သဖြင့် မောသလိုဖြစ်သွားသည်။ အနည်းငယ်ပျော့သွားသော်လည်း မာတာတာနေသေးသည့် လီးကြီးကို ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စောက်ဖုတ်ထဲစိမ်လျှက် မှိန်းခံစားနေရင်း က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို ဖက်ထားလေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ရုပ်တရက်သူ့ကို တွန်းထုတ်ဖို့ကြိုးစားတော့ ကိုကိုသော်မှာ စိုးရိမ်တကြီးဖြင့် မလွတ်သေးပဲ အတင်းပြန်ဖက်ထားမိလေသည်။

သူ့စိတ်ထဲမှာ စိုးရိမ်မိတာက ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး သူ့မာမီကို တိုင်သည်ဖြစ်စေ၊ လေးလေးဦးအောင်နိုင်ကို ပြန်တိုင်မှာကိုပဲ ဖြစ်သည်။ ပြန်တိုင်လို့ကတော့၊ ပြဿ နာအကြီးကျယ် တက်မည်ဆိုတာသူသိသည်။ အိမ်ပေါ်က ဆင်းရမလား၊ ရဲစခန်းရောက်မလား၊ စသဖြင့်ပေါ့။ စိုးရိမ်စိတ်နှင့်အတူ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိလို့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို မလွှတ်ပေးပဲ အတင်းဖက်ထားမိလေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ရုန်းလေ သူက ပိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်လေ၊ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စောက်ဖုတ်ထဲ စိမ်ထားသည့်သူ့လီးကြီးက လှုပ်လေ။

နောက်ပြီးအိစက်တောအထိအတွေ့၊အပွတ်အသတ်များကလည်းသူ့သွေးကြောတွေကို ပြန်ပူလာစေခဲ့သဖြင့်၊ သူ့ကောင်ကြီးမှာ တဖြည်းဖြည်း မာတောင်ထလာပြန်သည်။ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကလည်း သူ့စောက်ဖုတ်ထဲမှ ကိုကိုသော့်လီးကြီးက တဖြည်းဖြည်းမာတောင်လာသည်ကို ခံစားမိသည်။ ရုန်းရင်းကန်ရင်းဖြင့် အားတွေ တဖြည်းဖြည်းဆုတ်ယုတ်လာသလိုခံစားနေရသည်။

“  မင်း…မင်း..သော်ကြီး..ယုတ်မာတယ်ကွာ..မကောင်းဘူး..တီတီ့ ကို လွှတ်ပါတော့”

“ ကျနော် ကြောက်လို့ပါ တီတီရယ်၊ ကျနော်တီတီ့ ကိုလည်း ချစ်မိလို့ စိတ်ဖေါက်ပြန်သွားမိတာပါ”

“ မင်း ကိုယ့်တီတီ ကို ကိုယ်ပြန်လုပ်ရက်တယ်ကွာခုလွှတ်တော့”

သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက လီးကြီး တဖြည်းဖြည်းပြည့်ဖောင်းလာတာနှင့်အမျှ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အသံလည်းပျော့လာခဲ့ရသည်။

ဒူးတွေလည်းပျော့ခွေနေပြီ ရုန်းရတာ အားမရှိတော့ဘူး၊ ငါဘာဖြစ်နေလည်း အပျိုပေါက်စလေးလည်းမဟုတ်တော့ဘူး၊ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး သူ့စိတ်ထဲမှာတွေးနေသည်။ကိုကိုသော်ကလည်း ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးရုန်းတာ ပျော့သွားမှန်းသိသည်၊ ထို့ကြောင့်လည်း သူ့ဖင်ကို ကြွကာ လီးကြီးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုပ်အသွင်းအထုပ်ဖြည်းဖြည်းချင်းစလုပ်လာသည်။

အို့”ကိုကိုသော်က အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့်ဆောင့်ချင်လို့ လီးကြီးကို အပြင်ရောက်လုနီးပါး ထုတ်လိုက်တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ရင်ကနဲ ဟာကနဲလိုဖြစ်သွားသည်။ သူ့လက်ထဲမှာကိုင်ထားသည့် အဖိုးတန်ကြွေပုဂံတလုံးလွတ်ကျကာနီးလို ခံစားမှုမျိုး၊ ဒါမှ မဟုတ် ဂျောက်ကမ်းဘားတခုကနေ ပြုတ်ကျတော့မိတဲတဲလေး လိုခံစားမှုမျိုးဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့်လည်းယောင်ရမ်းပြီး ကိုကိုသော့်ကို လှမ်းဆွဲထားလိုက်မိသည်။

ထိုအချိန်မှာပင် သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ပြန်လည်တိုးဝင်လာသည့် ကိုကိုသော့် လီးကြီးက သူ့ရင်ခေါင်းထဲ ပြည့်သွားသလိုပင် ခံစားလိုက်ရပြန်လေသည်။ ထိုကဲ့သို့ လေးငါးဆယ်ကြိမ်ဖြစ်ပြီးသည့်နောက် တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးခမျာ စိတ်ကိုလျှော့ချလိုက်တော့သည်။ ပင်လယ်ကမ်းစပ်မှာ လှိုင်းလုံးကြီးတွေ စီးနေရသလို နိမ့်ချည်မြင့်ချည်အရသာ ထူးနှင့်အတူ တဖြည်းဖြည်းဆူပွက်လာသော အသွေးအသားများက သူမသိလိုက်ပဲ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို အလိုလို လှုပ်ရှားမိနေစေတော့သည်။

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏လက်များက ကိုကိုသော့် ကိုယ်လုံးကို တွယ်ဖက်ထားမိရုံမက သူ့တင်ပါးကြီးများကို ကြွကာကြွကာ ကိုကိုသော်လိုးသမျှ၊ ဆောင့်သမျှ ကို အချက်ညီညီကော့ခံပေးနေလေတော့သည်။

“ အ..အ…အို့”

ဒီတခေါက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံးဒုတိယအကြိမ်မို့ တော်တော်နှင့်မပြီးနိုင်ကြ၊ အတွေ့အကြုံလည်း ရှိကြသူများမို့ ခနလေးနှင့် တယောက် နရီ ကို တယောက်ဖမ်းမိပြီး စည်းဝါးမှန်မှန်ဖြင့် ကာမပင်လယ်ကို ကူးခတ်နေကြလေတော့သည်။

သော်ကြီး တော်ပြီကွယ် ထတော့ တီတီ ရေချိုးခန်းသွားချင်ပြီကိုကိုသော်မှာ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ကို လုံးဝ လက်မလွတ်ပဲ လုပ်ခဲ့သည့် တတိယ အချီပြီးသည့်အချိန်မှာတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ မရုန်းကန်တော့၊ ယခုလည်း ဆီးတအားပေါက်ချင်လာသဖြင့်သာ ကိုကိုသော့်ကို ခွင့်တောင်းနေခြင်းဖြစ်လေသည်။ ကိုကိုသော်မှာလည်း အခုတော့ ကျေနပ်သွားလေပြီ၊ နောက်ပြီးတော့ ပြောင်းလဲလာပြီဖြစ်သော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ၏အခြေအနေကိုလည်း သူသိနေပြီမို့ အသာဖယ်ပေးလိုက်လေသည်။

သူကိုယ်တိုင်လည်း သေးပေါက်ချင်လာခဲ့သည်မို့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အနောက်မှ ထလိုက်လာခဲ့လေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ကြမ်းပြင်ပေါ်ကွင်းလုံးကျနေသည့်ထမိန်ကို ကောက်စွပ်ကာ ရင်လျှားလိုက်သော်လည်း ကိုကိုသော်က တော့ ကိုယ်လုံးတီး လီးတန်းလန်းဖြင့်ပင်လိုက်ပါလာခဲ့လေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတို့ ရေချိုးခန်း အထဲတွင် ထောင့် နားတွင် ဗိုလ်ထိုင်အိမ်သာကို တတ်ဆင်ထားလေသည်။

ရေချိုးခန်းထဲသို့ သူ့နောက်မှ ကပ်ဝင်လိုက်လာသော ကိုကိုသော် ကို ဂွေးစိတန်းလန်းဖြင့် မြင်လိုက်ရတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး မှာ ပြုံးစေ့စေ့ဖြစ်သွားသည်။

“ ဟယ် သော်ကြီး နင်အရှက်လည်းမရှိဘူး တခါထဲ”

“ ဟင်တီတီ ကလည်း တီတီနဲ့ ကျနော်နဲ့ က ဘာရှက်စရာလိုသေးလို့လဲဟာကို၊ အခုလေးတင်ပဲ..တော်တော့ ..အရှက်မရှိစကားတွေ ဆက်ပြောမနေနဲ့တော့”ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ကိုကိုသော်ဆက်ပြော၍ မရအောင်ပိတ်ပြောလိုက်လေသည်။

နောက်တော့ အိမ်သာကမုတ်ပေါ်ထမိန်ကို အသာလှန်၍ထိုင်ကာ ရူရူပန်းတော့သည်။ ကိုကိုသော်က တော့ ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်မှ ရေထွက်ပေါက်နေရာကို သူ့လီးကြီးချိန်ပြီး ပန်းလေတော့သည်။

“ ဟဲ့ ပြီးရင် ရေများများလောင်းချနော် တော်ကြာသေးစော်တွေနံနေမယ်”

“ အင်းပါတီတီ ရဲ့ တခါထဲ ရေချိုးချမှာပဲဟာ”

“ သော်ကြီး နင်အပြင်ထွက်အုန်း ငါရေဆေးမလို့”

“ ဟာတီတီကလည်း ရေတခါထည်းချိုးလိုက်ပါ၊ ချွေးတွေနဲ့ဖြစ်နေပြီဟာကို ကျနော်လည်းချိုးမယ်လေ။

“ ဟယ် မချိုးတတ်ပါဘူး နင်ထွက်မှ ငါချိုးမယ် "

“ဟာ တီတီကလည်း လာပါ ခုမှ ကျနော်တို့ ဘာရှက်စရာရှိသေးလို့လဲ”

သူ့စောက်ဖုတ် ကို တစ်ရူးလေးဖြင့်သုတ်၊ အိမ်သာကမုတ်ကို ရေဆွဲချ၊ ပြီးထလာသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို ကိုကိုသော်က လက်ဖြင့်လှမ်းဆွဲလိုက်လေသည်။ နောက် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ၏ ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်ဖို့ကျိုးစားလေသည်။

ဟေ့ သော်ကြီးမလုပ်နဲ့ကွာ ငါထမိန်နဲ့ပဲ ချိုးမယ် တော်တော့ မကဲနဲ့တော့၊ ငါမမနဲ့တိုင်ပြောမှာနော်”တကယ်တိုင်ပြောတော့မည်မဟုတ်မှန်း ကိုကိုသော်က သိနေသော်လည်း သိပ်အကြမ်း မဖက်တော့၊ နောက်မှ စည်းရုံးတော့မည်ဟု သဘောထားပြီး ရေခွက်အဖြည့်ရေကို ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ပုခုံးပေါ်မှ လောင်းချလိုက်လေသည်။ဟား အခုမှ ပဲ တီတီ့ကို သင်္ကြန်ရေလောင်းရတော့တယ်။

နင့်ကိုလည်းငါပက်မယ် အဲလောက်ဖြစ်နေ”ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကလည်း ရေခွက်တခွက်နှင့် ကိုကိုသော့်မျက်နှာကို ပြန်ပက်လိုက်သည်။

“ ဗွမ်း”

“ ဖျမ်း”

“ ခိခိ”

“ ဟီးဟီး”

သူတို့ နှစ်ယောက်တယောက်နှင့်တယောက် ပက်ကြရှောင်ကြနှင့် ရီရီမောမော ဖြစ်လာကြသည်။

“ တော်ပြီကွာ တီတီ့ ဆံပင်တွေစိုကုန်တော့မယ် ဆပ်ပြာတိုက်တော့မယ်”

“ ပေးတီတီ ကျနော်တိုက်ပေးမယ်”

ကိုကိုသော်က ဆပ်ပြာတုန်းကို ခတ်မြန်မြန်လေးလုယူလိုက်ပြီး သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ပွတ်ကာ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကျောပြင် လက်မောင်းတို့ကို ပွတ်တိုက်ပေးနေလိုက်လေသည်။

ချောမွတ်သော အထိအတွေ့ နှင့် ထမိန်ရေစို ကြောင့် ဖုထစ်တစ်ရစ်နေသည့် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ကိုယ်လုံးအလှကြောင့် ကိုကိုသော် ၏ လီးကြီးမှာ တဖြည်းဖြည်းထောင်မတ်လာရလေသည်။ ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အနောက်ဖက်မှာဖြစ်နေသဖြင့် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက မမြင်ရခြေ။ ကိုကိုသော် ဆပ်ပြာသုပ်ထားသော လက်များက ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ရွှေရင်အစုံကို ရင်လျှားအပေါ်မှ ထိုးနိုက်ပွတ်လိုက်တော့။

“ အို့”

ကနဲအသံနှင့်အတူ နောက်ကို ဖင်ကော့လိုက်မိတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးဖင်ကြီးက ကိုကိုသော့် အလံတိုင်ကြီးကို သွားတိုက်မိလေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက သူ့ဖင်ကို တိုက်မိတာ ဘာမှန်းသိသွားတော့ နည်းနည်းရှက်သလို တွေဝေနေချိန်မှာ ကိုကိုသော့် လက်ဖဝါးတွေက သူ့နို့တွေကို ပွတ်သတ်နေလေပြီ။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးလည်း အတင်း မငြင်းတော့ သူ့လက်များဖြင့် ပြေကျလာာသော ထမိန်ကို လျှော့ရဲရဲကိုင်ပေးထားလိုက်လေသည်။

ကိုကိုသော့်လက်များက ဆပ်ပြာမြုပ်များဖြင့် ချောမွတ်နေပြီး ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏နို့ကြီးများကိုပွတ်သတ်ဆုပ်နှယ်ပေးနေရင်းမာတောင်လာပြီဖြစ်သောနို့သီးခေါင်းများကိုလည်းဆော့ကစားပေးနေတော့သည်။

“ လွှတ်ချလိုက်ပါတော့ ဒီထမိန်ကိုတီတီကလည်းကျနော် တကိုယ်လုံးဆပ်ပြာတိုက်ပေးချင်လို့ပါ ဆို"

“ ဟင့် နင်တော်တော်ညဏ်များတယ်”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ မျက်စောင်းလေးတချက်ထိုးပြီးပြောလိုက်သော်လည်း သူ့လက်ထဲကိုင်ထားသော ထမိန်အနားများကို လွှတ်ချလိုက်ရာ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ဖွံ့ထွားတောင့်တင်းလှသော ကိုယ်လုံးကြီးမှာ ဝင်းကနဲ ပေါ်လာရလေတော့သည်။

“ အား လှလိုက်တာ တီတီရယ်၊ တီတီံ့ ကိုယ်လုံးအရမ်းလှတာပဲ တော်စမ်းပါကွယ် ပေါက်ကရတွေ”

ကိုကိုသော့်လက်တွေက လုံးကျစ်နေသော တင်သား တွေဆီကို ရောက်သွားသည်။ လုံးအိနေသော တင်သား စိုင်များကို လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေရင်းက အားမလိုအားမရ တချက်တချက်ဆုပ်ညှစ်မိလိုက်သေးသည်။ ဆပ်ပြာမြုတ်တွေဖြင့်ချောနေသော ကိုကိုသော့် လက်ခလည်ထိပ်ဖျားလေးက ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဖင်ကြားထဲ အသာ ပွတ်ဆွဲသွားရာ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားရလေသည်။

ကိုကိုသော် ၏ လက်တဖက်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ၏ ဗိုက်သားပြင်လေးများမှ အောက်သို့ အသာပွတ်ဆွဲလာပြီး စောက်မွှေးအုပ်အုပ်လေးကို ဆပ်ပြာမြုပ်များဖြစ် ပွတ်ဆွ ပေးလိုက်သည်။ သူ့လက်ချောင်းတွေက စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ထိတို့ကစားတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးလက်တွေက သူ့ပုခုံးပေါ်ကို လှမ်းကိုင်ပြီးထိန်းထားရသည်။သူ့ဒူးတွေမခိုင်တော့သလိုမို့လေ၊ ငါဘာဖြစ်နေတာလည်း၊ အရမ်းကို အထိမခံကြွေပုဂံ ဖြစ်နေတာလားဟု ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ကိုယ့်ကိုယ်ကို တွေးနေမိသည်။

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတယောက် သူ့ပုခုံးတွေကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်မှီထားပြီး ဆပ်ပြာရည်များဖြင့်ချောနေသောနိူ့ကြီးများကလည်းသူ့ရင်ဘတ်ပေါ်လာပိနေချိန်မှာကိုကိုသော်၏ လက်နှစ်ချောင်းသူ့တီတီခိုင်၏ စောက်ဖုတ်ခေါင်းထဲ တိုးထင်တိုးထွက် လှုပ်ရှားနေလေပြီ။ ကိုကိုသော့် လီးကြီးမှာလည်း မခံရပ်နိုင်အောင်တင်းမာလာတော့ ကိုကိုသော် သူ့လက်တွေကို လှုပ်ရှားနေရာက ရပ်လိုက်သည်။

“ တီတီ ဟိုဘက်လှည့်ပြီး ရေကန်ဘောင်ကို ကိုင်ပေးထားပါလား”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဘာမှ မပြောတော့ ကိုကိုသော်ပြောသလိုသာလုပ်ပေးနေမိတော့သည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ရေကန်ဘောင်ကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့်ကိုင်ရင်း ကိုယ်ကို နှိမ့်ချကာ သူ့ဖင်ကြီးတွေကို ကော့ထားတော့ ကိုကိုသော့် လီးကြီးက ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ပေါက်ခွဆုံမှ ပြူထွက်နေသည့်အဖုတ်ကြီးတွင်းသို့ တိုးဝင်သွားတော့သည်။

“ အာ့ “

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ငြီးသံလေးသဲ့သဲ့သာ ထွက်လာခဲ့သည်။ ဆပ်ပြာရည်များဖြင့်ချောမွေ့နေသော ကိုကိုသော့်လီးကြီးက သူ့စောက်ခေါင်းထဲ ရှောကနဲတိုးဝင်လာပြီး၊ သူ့စောက်ခေါင်းနံရံတွေကို တိုးခွေ့ပွတ်တိုက် အဝင်အထွက်လုပ်နေတာကို အကြောတွေ အသွေးတွေ တဖျင်းဖျင်း ဖြစ်နေရအောင်ကို အရသာ ခံစားရမိနေလေတော့သည်။

“ ဖွတ် ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်…စွတ်”

“ ပလွတ်..ဖန်းဖန်း…ဖတ်ဖတ်..”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဟ ဖင်ကြီးများနှင့် ကိုကိုသော့် ဆီးခုံရိုက်ခတ်သံတဖန်းဖန်း၊ တချက်တချက် လေခိုသွားသလို ပလွတ်၊ဖရု စွတ် သံများက တဖုံ၊ အိအိ အားအား ငြီးသံများကပါ ရေချိုးခန်းလေးတွင်း ဆူညံနေပေတော့သည်။

“ သော်ကြီး ငါတို့ နှစ်ယောက်ကိစ္စဘယ်လိုမှ ပေါက်ကြားလို့မဖြစ်ဘူးနော် ဟာ တီတီ ကလည်း ဒီလောက်တော့ ကျနော်သိပါတယ်ဗျ၊ ကျနော်လည်းအဲလောက်မအပါဘူး”

“ နင်မအ မှန်းငါသိပါတယ်ဟယ်၊ မအလို့ပဲ ကိုယ့်တီတီကို အတင်းကျင့်တာပေါ့”

“ ဟာတီတီကလည်း ကျနော်ကြိုတင်ကြံစည်ထားတာမှ မဟုတ်တာ အမှတ်မထင် စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ ဖြစ်သွားတာပါဆို"

“ အဲဒါ ဆိုရင်လည်း ဘာလို့ နောက်တခါလည်း၊ တခါထည်းကိုမှ ပဲ နောက်တခါပြီးနောက်တခါဟွန့် မပြောလိုက်ချင်ဘူး၊ ကိုအောင်နိုင် တောင် စယူကထည်းက ခုထိ ငါခလေးနှစ်ယောက်သာ ရလာတာ တနေ့ထည်း လေးခါ မဖြစ်ဖူးဘူး”

“ တီတီ ကလည်း တကယ်တော့ ကျနော့်ရဲ့ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ထင်ခဲ့တဲ့ စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက်က တကယ်ဖြစ်လာတာကိုး၊ နောက်တခါဆိုတာ သေခြာပါ့မလား ဆိုတဲ့စိုးရိမ်စိတ်နဲ့ အခွင့်ရေးရတုန်း လုပ်မိတာပါ။"

ရေမိုးချိုးပြီး နှစ်ယောက်သား ဗိုက်ဆာဆာဖြင့် ညနေစာ စားပြီး အိမ်သားတွေ ဘယ်သူမှ ပြန်မရောက်သေးသဖြင့်အိမ်ရှေ့ခန်းတီဗီရှေ့ဆိုဖာပေါ်တွင်၊ နှစ်ယောက်သားပူးပူးကပ်ကပ်ထိုင်ရင်းတွတ်ထိုးနေကြခြင်းဖြစ်လေသည်။ ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ခါးလေးကို သိုင်းဖက်ထားပြီးလက်ပြတ်ဝတ်ထားသဖြင့် အဖုံးအကာမရှိသည့် လက်မောင်းသားဝင်းဝင်းကြီးကို နမ်းလိုက်သူ့ပါးဖြင့်ဖိကပ်ထားလိုက်လုပ်နေမိလေသည်။

ထိုအချိန်မှာပင် တင်းတောင် ဟု အိမ်ရှေ့တံခါးမှ ဘဲသံမြည်လာသဖြင့် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ကိုကိုသော့်ကို တွန်းထုတ်ပြစ်လိုက်ပြီး မျက်လုံးပြူးကြီးဖြင့်။“ ဟောသမီး ပြန်လာပြီလားမသိဘူး၊ သော်ကြီး အရင်အတိုင်းနေနော် မူမပျက်နဲ့”ပြောရင်းက ထမိန်ကို သေခြာဆန့်ရန့်ဝတ်ရင်း အိမ်ရှေ့တံခါးနားသို့သွားလိုက်လေသည်။

“ ဟော သမီးငယ် ပြန်လာပြီလား စာသွားကြည့်မယ်ဆိုတော့ မိုးများချူပ်မလားလို့၊ အိုရေတွေလည်း စိုရွဲလို့ပါလား”

“ ပထမတော့ အဲလိုပဲလေ မေမေ ဒါပေမဲ့ သင်္ကြန်ဆိုတော့ အသံတွေလည်းကြားနေရတော့ မနေနိုင်တော့ဘူး၊ ခစ်ခစ်၊ အဲဒါ အိမ်ကို မပြန်ခင်လမ်းမှာ သူငယ်ချင်းကားနဲ့ ရေပက်မဏ္ဍပ်တွေ နည်းနည်းပတ်ကြည့်လိုက်တာ”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အနောက်နားမှ ကပ်ပါလာသော ကိုကိုသော်ကလည်း ဝင်ပြောလိုက်သေးသည်။

နင်တို့ အုပ်စုပဲ ရှိမှာပါဟာ သင်္ကြန်တွင်း စာကျက်ရတယ်လို့ မကြားဘူးပေါင်”

“ ဟင်း ကိုသော် တို့လို သချာၤ ဆိုရင်တော့ ဟုတ်မှာပေါ့”

“ ဟဲ့သမီးငယ် ကိုယ့်အကိုကို အဲလိုမပြောနဲ့လေ”

“ အဟီး ရပါတယ် တီတီ ရဲ့ ငယ်ငယ် နဲ့က ကျနော်တို့က စနေကြပါ”

ကိုသော်က အိမ်မှာဘာလာလုပ်နေတာလဲ ရေပက်ခံထွက်မယ်ဆို ကားနဲ့”သွားတယ်လေဟ ငါနေနည်းနည်းမကောင်းချင်လို့ပြန်လာတာ အိမ်သော့ပျောက်လာလို့ တီတီ့အခန်းမှာ လာခိုနေတာ၊ မဝင်းဝင်းသန်းကလည်း သင်္ကြန်တွင်းဆိုတော့မလာဘူးလေ။

မာမီကလည်း အောဒစ်ရှိလို့ နောက်ကျမယ်ဆိုတာမို့၊ ဒီမှာပဲ တီဗီကြည့် ဝါးဒီးပေးရင်း စောင့်နေတာ၊ အဟီးး

“ ကဲ ကဲ သမီးငယ် ရေစိုတွေသွားလဲလိုက်အုန်းဖျားနေမယ်”

“ ဟုတ်ကဲ့ မေမေ”

တကိုယ်လုံးရေစိုရွဲနေသော ငယ်ငယ်နိုင် က ပလပ်စတစ်ဖြင့် ထုတ်ထားသော သူ့စာအုပ်ထုပ်ကို သူ့အမေအားလှမ်းပေးပြီး နောက်ဖေးခန်းကို အပြေးလေး ဝင်သွားလိုက်သည်။ ပိန်ပိန်သွယ်သွယ် ဂလန်လားကလေး ဖြစ်သော်လည်း ရေစိုထမိန်အောက်က ဖင်လုံးလေးတွေက ဘတ်စကတ်ဘောလုံးလောက်ရှိနေခြေပြီ။

နောက် ထမိန်က ပါးတော့ ရေစိုအောက်က အတွင်းခံ အနက်ရောင်လေးက ထင်းနေသည်ကို အမှတ်မထင်ငှေးကြည့်လိုက်မိသော ကိုကိုသော်ကို ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက တံတောင်ဖြင့်လှမ်းတွက်ရင်း မျက်စောင်းတချက်ထိုးလိုက်လေသည်။ နောက်ခပ်တိုးတိုးလေးဖြင့်၊နှာဗူးမကျနဲ့ခလေးကို ဟွန်း”ဟုပြောလိုက်လေသည်။ ကိုကိုသော် လည်းရုတ်တရက် ရှက်သွားသည်။

ငယ်ငယ်နိုင့်ကို တခါမှ သူ့စိတ်ထဲ မပြစ်မှားမိ၊ မောင်နှမ လိုပင်နေလာခဲ့သည်မှာ ယခုထိပင်၊ ဒီနေ့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို လိုးလိုက်ရပြီးမှ သူ့စိတ် တွေက တမျိုးဖြစ်လာတာထင်သည်။ အမေ နှင့်ပင် ကျူးလွန်ခဲ့ပြီ ဆိုတော့ သမီးကိုတော့ ဘာလို့ ရှောင်စရာလိုအုန်းမလဲ လို့ အတွေးဝင်သွားလို့များလား၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ရှေ့မှာ နောက်ဆိုရင် လုံးဝ ရှောင်မှ ဖြစ်လိမ့်မည်ဆိုတာကို ကိုကိုသော် ကောင်းကောင်းသဘောပေါက်သွားတော့သည်။

“ ဟာ တီတီ ကလည်း ကျနော့်စိတ်ထဲ ဘာမှ မရှိပါဘူး၊ ငယ်ငယ့်ကို ကျနော့် ညီမ အရင်းလိုပါပဲ”

“ ဒါဆိုလည်း ပြီးရော ”

ကိုကိုသော် စိတ်ထဲမှာတော့ နောက်ဆိုရင် ငါ့မျက်လုံးတွေကိုပါ ဆင်ခြင်မှ ရတော့မယ်ဟု တွေးနေမိပါတော့သည်။ကိုကိုသော် တယောက် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးနှင့် အမှတ်မထင် ဖြစ်ခဲ့ရပြီးသည့် နောက်နေ့ မှ စ၍ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို အလစ်ချောင်းနေသော်လည်း သူ သွားကြည့်လိုက်တိုင်း သူတို့ အိမ်မှာ လူမပြတ်၊ ဖြစ်နေသဖြင့် မချင့်မရဲသာ ဖြစ်နေခဲ့ရသည်။

ကိုကိုသော် မယောင်မလည်နှင့် ရောက်လာတိုင်း ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး မှာ စိုးရိမ်သည့် အမူအရာ ဖြစ်သွားသော်လည်း နောက်တော့ ကိုကိုသော်၏ မအီမလည် အမူအယာကို ရီချင်သည့် ပြုံးစေ့စေ့မျက်နှာ သာ ဖြစ်လာတော့သည်။ 

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကိုယ်တိုင်ကလည်း တပတ်လောက်ကြာပြီးတော့ကိုကိုသော်နှင့်ဖြစ်ခဲ့ရသည့်အချိန်အရသာ အတွေ့အကြုံလေးများကိုစမြုံပြန်ရင်း ဖြင့် သွေးတွေ ပူလာရသည်။ တခါတလေ လူလစ်လျှင့် ကိုယ့်စောက်ဖုတ်လေး ကိုယ် ပြန်ပြီး ပွတ်မိသည့်အထိပင် စိတ်က ထန်လာရသည်။

ကိုကိုသော် မှာ မဝင်းဝင်းသန်း နှင့် အိမ်မှာ ကြုံတာတောင်စိတ်မလာတော့၊ သူ့စိတ်ထဲ မှာ သူ့တီတီသာ ရှိနေတော့သည်။ သူတို့ အမှတ်မထင်ဖြစ်ခဲ့ကြသည့် နေ့မှ နှစ်ပတ်လောက်အကြာမှာတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တို့ အိမ်မှ မုန့်ဟင်းခါးချက်စား သည်ဆို၍သူ့မာမီ မူမူကျော်ဦး အလုပ်မသွားမှီ သူတို့ နှစ်ယောက် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးအခန်းသို့ ကူးလာခဲ့ကြလေသည်။ ကိုကိုသော်မှာ ကျောင်းပိတ်ထားလို့ ကွန်ပြူတာ သင်တန်းတခုကို တက်နေလေသည်၊ ငယ်ငယ်နိုင်တို့ကတော့ ကျောင်းပြန်ဖွင့်လို့ ကျောင်းတက်နေရလေပြီ။

“ ဟေး လာကြ အတော်ပဲ တို့လည်း စားတော့မလို့”

ဦးအောင်နိုင်က ဒေါ်မူမူကျော်ဦးတို့ကို ပြုံးပြရင်း လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ သူလည်း အလုပ်သွားဖို့ အဝတ်အစား တွေလဲထားပြီးနေပြီ၊ ငယ်ငယ်နိုင်လည်း ကျောင်းသွားဖို့ အဝတ်အစားလဲထားပြီးနေပြီ ထမင်းစားပွဲပေါ်မှာ ပုဂံလုံးများကို နေရာချနေလေသည်။

“ ဟင်း အတော်ပဲ အိမ်ချက် မုန့်ဟင်းခါး မစားရတာကြာပြီ ခစ်ခစ်”

ဒေါ်မူမူကျော်ဦးက ပြောရင်း ဆိုရင်းဖြင့် ကုလားထိုင်တလုံးကို ယူပြီး ထိုင်လိုက်သည်၊ နောက်တော့ စကားတပြောပြောဖြင့် မုန့်ဟင်းခါးကို မှိန်ရည်ရှက်ရည် စားသောက်ကြသည်။

စကားတွေလည်း ဖောင်လောက် အောင်ပြောဖြစ်ကြသည်။ သင်္ကြန်တွင်းတုန်းက အတွေ့အကြုံများကို ပြန်ပြောကြ တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တယောက် မျက်နှာ နည်းနည်းလေး နီနေသည်။ ကိုကိုသော့်ကို မျက်စလေးဖြင့် တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး ဘာမှ တော့ မပြော။ မုန့်ကိုသာ ခပ်သုတ်သုတ်လေး စားနေတော့သည်။

စားသောက်ပြီးသွားတော့ ဦးအောင်နိုင် နှင့် ငယ်ငယ်နိုင်တို့ အရင်ထွက်သွားကြသည်၊ ဦးအောင်နိုင်က ငယ်ငယ့်ကို ကျောင်းမှာ ချထားပေးခဲ့ပြီး အလုပ်ကို ဆက်သွားမည်ဖြစ်သည်။ဒေါ်မူမူကျော်ဦးကလည်း သွားမည်လုပ်တော့ ကိုကိုသော့်ကို ဘယ်နှားမှာ ချပေးခဲ့ရမလဲ ဟုမေးသည်။ ကိုကိုသော့် ကွန်ပြူတာသင်တန်း အချိန်က စောသေးသည်မို့ တခါတလေ မြို့ထဲက တနေရာမှာ သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ဆုံတတ်သည်။

သားဒီနေ့ ဘတ်စ်ကားနဲ့ပဲ သွားတော့မယ်မာမီအေးအေး နေပူထဲ လျှောက်မသွားနေနဲ့နော် အခုတလော နေက အရမ်းပူနေတာဟုတ်ကဲ့ မာမီ”

ဒေါ်မူမူကျော်ဦး လှေခါးမှ ဆင်းသွားတာ ကြည့်နေလိုက်ပြီး မျက်စေ့အောက်က ပျောက်သွားမှ ကိုကိုသော်က မိန်းတံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီး အတွင်းမှ မင်းတုန်းချလိုက်သည်။ နောက် တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတို့ မီးဖိုခန်းသို့ ဝင်လာခဲ့လေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက အခုနက စားပြီးသွားသော မုန့်ပုဂံတွေကို ဆေးကြောနေလေသည်။

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ ဆံပင်ကို တပတ်လျှိုလေးထုံးထားပြီး မနက်စောစော ရေမိုးချိုးပြီး သနပ်ခါးလေး ပါးပါးလိမ်း ထားသဖြင့် မျက်နှာလေးမှာ သန့်ရှင်း ကြည်လင် လို့နေပေသည်။ ခေါင်းကို ငုံ့ မျက်လွှာလေးချပြီး ပုဂံဆေးနေတာကို ဘေးတိုက်ကြည့်လိုက်တော့ ကော့နေသော မျက်တောင်ရှည်ရှည်တွေ၊ ရင်ဖုံးအင်္ကျီ အောက်မှ မို့မောက်နေသော ရွှေရင်အစုံ၊ မသိမသာလေး ကောက်နေသော စွံ့စွံ့ကားကား တင်ပါးဆုံ တို့ကို ကိုကိုသော်တယောက်ကြည့်လို့မဝဖြစ်နေလေသည်။

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက မော့ကြည့်လိုက်တော့သူ့ကိုစူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေသော ကိုကိုသော်ကို တွေ့လိုက်ရရာ မျက်နှာကလေးနီမြန်းသွားလေသည်။

“ ဟေ့ သော်ကြီး ဘာကြည့်နေတာလည်း လူကို တခါထည်း၊ ငရဲကြီးမယ်နော်”

ထိုအခါကျမှ ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးဆီသို့လှမ်းလျှောက်သွားလိုက်ရင်း၊

“ ငရဲမကလို့ ဘာပဲ ကြီးကြီး တီတီရယ်၊ တီတီက သိပ်လှတာပဲ တကိုယ်လုံးပြောစရာမရှိဘူး”

“ ဟေ့ မလုပ်နဲ့နော် သင်္ကြန်တုန်းက မှားခဲ့တာ မှားခဲ့ပြီးပြီ နောက်ထပ်မမှားနဲ့တော့“

“ ကျနော်ကတော့ မှားတယ်လို့မထင်ပါဘူး တီတီရယ် ကံကောင်းသွားတာလို့ပဲထင်တာပဲ။

အနားကပ်လာသော ကိုကိုသော် ဆီမှ အလွတ်ရုန်းဖို့ကြိုးစားလိုက်သော်လည်း ချီတုန်ချတုန် ဖြစ်နေသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးခမျာ၊ ကိုကိုသော့် လက်များက သူ့ခါးလေး ကိုယ်လုံးတို့ကို သိမ်းဖက်ခံလိုက်ရတော့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ ဒီကြားထဲ သူ့လည်တိုင်ကျော့ကျော့ မေးရိုးလေးများကို ဖွဖွလေး နမ်းရှုံ့လာသည့် ကိုကိုသော့် နူတ်ခမ်းများကြောင့် တကိုယ်လုံးလည်း နူံးကျသလို ဖြစ်သွားရသည်။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း တပတ်ကျော်ကျော်လောက် အတွေးထဲမှာ ကိုကိုသော်၏ အထိအတွေ့တွေကို တမ်းတ နေမိသည်မဟုတ်ပါလား။

“ ဟင့်အင်း သော်ကြီး မကောင်းဘူးနဲ့တူတယ်ကွာ၊ တို့တွေ ထပ်မမှားသင့်တော့ဘူး”

ပါးစပ်ကသာ ငြီးငြီးငြူငြူပြောဆိုနေသော်လည်း အတင်းရုန်းဖယ်ခြင်းလည်း မရှိ၊ သူ့ကို လည်း မျက်လုံးချင်းဆိုင်မကြည့်၊မျက်လွှာလေးကို ချကာ တိုးတိုးလေး ပြောနေရှာသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတယောက်၊တဏှာရာဂသွေးတွေ တရှိန်းရှိန်းထနေပြီ ဖြစ်သော ကိုကိုသော့်အတွက်က ပိုပြီးတော့ ရမက်ပွားစရာ ဖြစ်နေရသည်ကိုတော့ သူ့ခမျာမသိရှာပေ။

ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ကိုယ်လုံး ကို သိုင်းဖက်ကာ သူ့ဖက်ကို မျက်နှာလှည့်စေပြီး ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ နူတ်ခမ်းဖောင်းဖောင်းလေးကို သူ့နူတ်ခမ်းတွေနှင့် ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းလိုက်သည့်အချိန်မှာ တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ လက်တွေက ကိုကိုသော့် ပုခုံးနှစ်ဘက်ကို တွဲခို လျှက် တကိုယ်လုံးလည်း ပျော့ခွေလာရလေတော့သည်။




........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။





မက်မပြေ အပိုင်း ( ၁ )

မက်မပြေ အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး သူ့ဘာသာ တယောက်ထည်း အတွေးခေါင်နေမိသည်။ငါ့ဘဝက ဒါပဲလား။ ပြီးသွားပြီလား။ ဒီလို အရွယ် မိန်ုးမတွေ ဒီအတိုင်းပဲ ဖြစ်တတ်ကြသလား။ နောက်သုံးလေးလလောက်ဆိုရင် အသက် ၄၀ ဖြစ်တော့မယ် ဘဝရဲ့ တဆစ်ချိုးဖြစ်ပြီ လို့ထင်တယ်။ စာတွေမှာ ဆိုထားတာကတော့ အသက်၄၀ မှ ဘဝစတယ်တဲ့။

ခု သူ့ဘဝ သူပြန်ကြည့်မိတော့ လည်း ဘာမှ ပြောစရာမရှိပါ။ သူများတွေ ဆိုလျှင် ခုချိန်ထိ အလုပ်လုပ်နေကြရတုန်း။ငယ်ငယ်တုန်းက ကျောင်းအတူတူတက်ခဲ့ကြတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေထဲမှာ အလုပ်မလုပ်ပဲ အိမ်မှာနေပြီး အိမ်ရှင်မ အနေနဲ့ သူ့လိုမျိုး နေနိုင်ကြတဲ့ လူတွေက လက်ချိုးရေလို့ တောင်ရနိုင်သည်။ လူ့ဘဝ ဆိုတာမှာကြုံရမဲ့ ဟာတွေလည်း ကြုံပြီးပြီ။ ပညာသင်တယ်။

အိမ်ထောင်ကျတယ်၊ ခလေးမွေးတယ်၊ ခလေးတွေကို ပြုစုပျိုးထောင်တယ်၊ ဝါတွင်း ဥပုဂ်ရက် တွေဆိုရင် ဥပုဂ်စောင့်တယ်။ အဲဒါတွေထက် ဘာရှိသေးလည်း။ ဒါဆိုရင် ဘဝစတယ် ဆိုတာ ဘာကို ဆိုလိုချင်တာလည်း။ သေခြာတာကတော့ သူ ပျင်းသလို ဖြစ်နေတာပါပဲ။ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တို့ မှာ ညီအမ နှစ်ယောက်သာရှိသည်။ သူ့မမ မူမူကျော်ဦး က အီကိုမှာတုန်းက နာမည်ကြီး သလားမမေးနဲ့၊ လိုက်တဲ့ ယောက်ျားတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည် နေသည်။

မူမူကျော်ဦး တတိယနှစ်လောက်မှာ ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ပထမနှစ် ဒေသကောလိပ် မှာပဲရှိသေးသည်။ ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်မှာဇီဝဗေဒ အဓိကနဲ့ တတိယနှစ်ရောက်လာတော့ မူမူကျော်ဦးက ကျောင်းပြီးသွားပြီ။ သူတို့ ညီအမ နှစ်ယောက် ကံကော်တောမှာ အတူမတက်လိုက်ကြရ။

အခုနေပြန်စဉ်းစားကြည့်လိုက်မိတော့ ဘဝတွေက ဗီဒီယိုရုပ်ရှင်ကား တခုကို အမြန်ရစ်ကြည့်လိုက်သလိုပဲ။ မြန်လိုက်တာ၊ သူများတွေတော့ မသိ ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးအတွက် ထူးခြားသည့်အဖြစ်အပျက်ဆိုလို့ သူ့လက်ဆယ်ချောင်းတောင် မပြည့်။ အခု အသက် လေးဆယ်ပြည့်ခါနီးအထိ သူ့ဘဝ မှာထူးထူးခြားခြား ဖြစ်ခဲ့တာဆိုလို့။ တစ်၊ သူဘွဲ့ရခဲ့သည်။ နှစ်၊ သူအလုပ်ရခဲ့သည်။

သုံး၊ ကိုအောင်နိုင်နှင့် အိမ်ထောင်ကျ ခဲ့သည်။ လေး၊ သမီးကြီး နိုင်နိုင်နိုင် ကိုမွေးခဲ့သည်။ ငါး၊ သမီးငယ် ငယ်ငယ်နိုင် ကိုမွေးခဲ့သည်။ ခြောက်၊ မိဘ နှစ်ပါးစလုံး သူတို့ နယ်အပြန် သင်္ဘောမှောက် ပြီး ဆုံးပါးသွားခဲ့ရသည်။ အဲဒါက သူဘဝမှာ စိတ်အထိခိုက်ရဆုံး။ ခုနှစ်၊ သမီးကြီး နိုင်နိုင်နိုင် ဘွဲ့ရခဲ့သည်။ရှစ်၊ သမီးကြီး နိုင်နိုင်နိုင် အိမ်ထောင်ကျသွားခဲ့သည်။ အဲလောက်ပဲ သူစဉ်းစားလို့ရသည်။

ဒါတောင်မှ နောက်ဆုံး နှစ်ခုက သူကိုယ်တိုင် ဖြစ်ခဲ့တာမဟုတ်။ သမီးကြီး ဆိုတော့ သူ့မှာလည်း ခံစားရလို့၊ သူ့ဘဝအတွက် ထူးခြားတဲ့ အဖြစ်အပျက်လို့၊ သူထည့်တွက်ထားလိုက်မိခြင်း ဖြစ်သည်။ အခု လိုအတိုင်း ဆက်တွက်သွားမယ်ဆိုရင်၊ မဖြစ်သေးတဲ့ အနာဂါတ်မှာ သမီးငယ် ဘွဲ့ရတာနှင့် အိမ်ထောင်ကျတာရယ်၊ သမီးကြီး ခလေးမွေး၊ သမီးငယ်ခလေးမွေးတာရယ်၊ နောက်ထပ်လေးခုပေါင်း လက်ဆယ်ချောင်း ကျော်ပြီး ဆယ့်နှစ်ခု တော့ ဖြစ်သွားမည်၊ ကိုအောင်နိုင်သေတာ ပါထည့်ပေါင်းရင်၊ စုစုပေါင်း ၁၃ ခု ဖြစ်မည်။

အင်း ၁၃ ဂဏန်းဆိုတာ ကံမကောင်းဘူးလို့ အဲဒါကြောင့်များပြောတာလား။ ဘာလို့လည်းဆိုတော့ အဲဒီ ၁၃ခု ပြီးရင်သူသေတဲ့ဟာပဲ ကျန်တော့မည်။

“ ခစ်ခစ်”

သူ့ဘာသာ နေ့ခင်းကြောင်တောင် ပေါက်ကရတွေ လျှောက်စဉ်းစားရင်း ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အသံထွက်ရီမောမိလိုက်သည်။ ဟုတ်ပ၊ သူလည်း အခု အားအားယားယားရှိလို့ ပေါက်ကရတွေ လျှောက်တွေးဖို့ အချိန်ရလာတာမဟုတ်လား။

သူ့ ကို ကိုနိုင်က သမီးငယ်ငယ် မွေးပြီးကထဲကအထက်တန်းပြဆရာမ အလုပ်ကနေ ထွက်ခိုင်းပြီး အိမ်ထောင်ရှင်မ အဖြစ် အိမ်မှာနေစေခဲ့သည်။ သူရသည့်လစာ နှင့် ခလေးတွေ ကို ပြုစုပျိုးထောင်ဖို့ အချိန် နှင့်က ဘယ်လိုမှ မလဲနိုင်အောင် တန်ဖိုးက ကွာခြားလွန်းလှသည်ဟု ကိုနိုင်က ဆိုသည်။ အဲလောက် လစာက တော့ သူ အသုံးနည်းနည်းလျှော့လိုက်ရင် နည်းနည်းလေး အချိန်ပိုလုပ်လိုက်ရင် ထွက်လာမှာဟု ဆို၏။

မမမူမူကျော်ဦး ကျတော့ သူ့ထက်ပို စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းမည်ထင်သည်။ သူလည်း ခိုင်ခိုင့်လိုပင် ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် ၁၉ နှစ် ဖြင့် အိမ်ထောင်ကျခဲ့သော်လည်း ခိုင်ခိုင့်လို အိမ်ထောင်ရေးကံမကောင်းခဲ့ပါ။ သူ့ယောက်ျား သင်္ဘောသား က ဆေးသမား။ ဆေးအလွန်အကျွံသုံးစွဲပြီး သင်္ဘောပေါ်မှာ ပင် သေဆုံးသွားခဲ့ရသည်။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့်ပင် မုဆိုးမ ဖြစ်ခဲ့ရပြီး တော်တော်ကြာသွားခဲ့သည်။ သူပဲ အရွေးလွန်နေသလား၊ အိမ်ထောင်သည်ဘဝကိုပဲ စိတ်ပျက်သွားသလားမသိ။

မုဆိုးမ ဖြစ်ပြီး ဆယ်နှစ်အကြာမှ နောက်အိမ်ထောင်ထူဖြစ်တော့သည်။ မူမူ၏ ဒုတိယအိမ်ထောင် ကိုမင်းသော်မှာ မူမူ ထက် ၇ နှစ်ခန့်ကြီးပြီး ပထမ အိမ်ထောင်ဖြင့် သားလေးတယောက်ပါလာသည်။ မူမူ နှင့် အိမ်ထောင်ကျတော့ ကိုမင်းသော်၏သား ကိုကိုသော်မှာ ၈နှစ်သားလေး ရှိသေးသည်။ ဘာလို့ မှတ်မိနေလည်းဆိုတော့ ခိုင်ခိုင့်သမီးငယ် ငယ်ငယ် ကလည်း ၈နှစ်သမီး။ သူတို့ ကြီးကြီး မင်္ဂလာဆောင်တော့ သမီးနှစ်ယောက်နှင့်သွားခဲ့ရသည်။ ရုတ်တရက် သူတို့ အကိုဝမ်းကွဲတယောက် ရလာတယ်ဆိုတော့လည်း သူတို့ က ခလေးပီပီ ပျော်ခဲ့ကြသည်။

ကိုမင်းသော် က နိုင်ငံခြား ကုမ္ပဏီ တခုမှာလုပ်နေခဲ့သည်။ နောက် ဗမာပြည်မှာ သူ့ ကုမ္ပဏီက အခြေအနေမကောင်း တော့ တပ်ခေါက်သွားသည်။ သူတို့က အင်ဒိုနီးရှားတို့ မလေးရှားတို့ မှာ ရုံးခွဲတွေ၊ပရောဂျက် တွေရှိသည်။ ကိုမင်းသော်ကို တကယ်အလုပ်လုပ်မှန်းသိ။ လုပ်ငန်းလည်း ကျွမ်းကျင်မှုရှိတော့ အဲဒီ နိုင်ငံတွေမှာ သွားလုပ်နိုင်မလား အော်ဖာပေးသည်။ ကိုမင်းသော်အနေနဲ့လည်း ဒီလိုလစာမျိုးပြန်ရှာလို့မရနိုင် တော့ သွားလုပ်သည်။

ရုံးက အတည်တကျမရှိ ရုံးချူပ်က ဂျပန်မှာဆိုတော့ ဟိုနိုင်ငံဒီနိုင်ငံ လှည့်ပြောင်းနေရသည်။ ကိုမင်းသော်က ဝပ်ပါမစ်လိုမျိုးနှင့်သာ လုပ်ကိုင်နေရသဖြင့် မိသားစု ကိုခေါ်ထားလို့လည်းမဖြစ်နိုင်။ မိသားစုက သူ့ဆီသွားလည်လိုက်။ သူက ခနပြန်လာလိုက် နှင့် ပဲနေရသည်။

မူမူကျော်ဦးနှင့် သူ့သားကိုကိုသော်တို့ နှစ်ယောက်ထည်းဆိုတော့ အားကိုးလည်းရ စိတ်လည်းချရအောင် ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတို့နှင့် လှေခါးဟိုဘက်ဒီဘက်မျက်နှာချင်းဆိုင် ရှိသည့်ကွန်ဒိုခန်းကလေး ဝယ်ပေးထားလိုက်သည်။ မူမူကျော်ဦးကလည်း အောဒစ်ကုမ္ပဏီတခုမှာ လုပ်နေသေးသည်။ သူတို့ အိမ် အတွက် သားအမိနှစ်ယောက်ထဲ ဆိုတော့ ချက်ပြုတ်ဖို့၊ အဝတ်လျှော်၊အိမ်ရှင်းဖို့၊ လူငှားထားရသည်။ သူတို့နှင့် ဆွေမျိုးမကင်းသော၊ ဒေါ်ဝင်းဝင်းသန်း က တရက်ခြားတန်သည် သူတို့အိမ်သို့ လာပြီး လုပ်ကိုင်ပေးတတ်သည်။

ခုတော့လည်း ငယ်ငယ် က ဆေးတက္ကသိုလ် တက်နေပြီ၊ ကိုကိုသော်ကလည်း သချာၤအဓိက မှာတက်နေသည်။ ငယ်ငယ်ကျောင်းစာ က သူလည်းမကူညီနိုင်တော့ပြီ။ ခုတော့ နေ့လည်နေ့ခင်းဆိုရင် အိမ်မှာ တယောက်ထည်း ဖြစ်နေတတ်သည်။ တခါတလေ ကိုနိုင့် ညီမ လေးလေးနိုင် တို့ အိမ်မှာ သူတို့ ခရီးထွက်လျှင် အိမ်သွားစောင့်ပေးရတတ်သည်။ မလေးလေးနိုင်တို့က ကလေးသုံးယောက်ရှိသည်။ အကြီးဆုံးကမှ ကိုးတန်း ကျောင်းသား။

သူတို့လင်မယား ကအလုပ်ကိစ္စနှင့် ခနခန ခရီးရှည်ထွက်ရလေ့ရှိသည်။ တယောက်ချင်းစီ ခရီးထွက်လျှင်တော့ကိစ္စ မရှိ၊ လင်မယား နှစ်ယောက်စလုံးပြိုင်တူ ခရီးထွက်ရသည့်အချိန် အိမ်မှာ ခလေးတွေ ချည်းထားခဲ့ရမှာ စိတ်မချတတ်။ ထိုအချိန်မျိုးမှာ ခိုင်ခိုင်က လည်းအားနေတော့ သွားစောင့်အိပ်ပေးတတ်သည်။

ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ဘာမှ ထူးထူးခြားခြားမရှိလှဟု ထင်နေသော သူ့ဘဝ အပြောင်းအလဲကို မကြာခင်မှာပင် စပြီး တွေ့ကြုံရတော့သည်။“ကိုကိုသော် ရယ် နင်ကတော့ ဟယ်စံပါပဲ၊ ငါ ခလေး လေးယောက်ရခဲ့တာတောင်မှ အခု နင်လုပ်သလို အစုံအလုပ်မခံခဲ့ရဖူးဘူး၊ တကယ်ပါပဲ”ဝင်းဝင်းသန်းတယောက် ငြီးငြီးငြူငြူ ဖြင့် ပြောရှာသည်။ သို့ပေမဲ့ မကောင်းလို့မဟုတ် အင်မတန်ကို ကောင်းလို့သာ ကိုကိုသော် လုပ်ချင်သမျှကို အလုပ်ခံတာပေါ့။

ကိုကိုသော်တို့ အိမ်မှာ သူအလုပ် စလုပ်တော့ ကိုကိုသော်က လူပျိုတောင် မဖြစ်သေး၊ တကယ့်ခလေးလေး။ ဝင်းဝင်းသန်းက ကိုကိုသော်တို့ အမေ မူမူကျော်ဦး နှင့် ဆို အမျိုး လို့ ဆိုပေမဲ့ တော်တော့်ကို ဝေးပါသည်။ ဝင်းဝင်းသန်းက ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့်လင်နောက်လိုက်ပြေး သွားပြီး အိမ်ထောင်ကျ၊ ခလေးတွေလည်း တယောက်ပြီးတယောက်မွေး၊ ယောက်ျားက လည်း လက်ကျောမတင်းတော့၊ ချို့ချို့တဲ့တဲ့ နေရရှာသည်။

ခလေးတွေကလည်း ကျောင်းတက်သည့်အရွယ်တွေဆိုတော့ အကူမရ၊ သရေစာ ဇီးယိုတို့ ဘာတို့လိုမျိုး တွေကို အိမ်ယူပြီး ညဘက် ထုတ်သည့်အလုပ်လုပ်သည်။ နေ့ဘက်တော့ မူမူကျော်ဦး အိမ်မှာ ထမင်းဟင်းချက်ပေး အဝတ်လျှော်ပေး၊ အိမ်ရှင်းပေး လုပ်ပေးသည်။ မူမူကျော်ဦး နှင့်ဆိုလျှင် အသက်က တနှစ်လောက်သာ ငယ်သော်လည်း မမ ဟု ခေါ်သည်။ မူမူကလည်း ဝင်းဝင်းသန်းကို ယုံကြည်စိတ်ချရသဖြင့် အိမ်ခန်းသော့ပါပေးထားပြီး လစာအပြင်၊ အဝတ်အစား တို့ အိမ်သုံးပစ္စည်းအပိုအလျှံတို့ အမြဲပေးလေ့ရှိသည်။ ဝင်းဝင်းသန်း ယောက်ျား ကိုတော့ မနှစ်သက်သဖြင့် အိမ်အလာမခံ။

ဝင်းဝင်းသန်း နှင့် ကိုကိုသော်တို့ စဖြစ်တော့ ကိုကိုသော်က လူပျိုပေါက် ဟိုမုန်းစကြွပြီး မိန်းမမှန်သမျှ မှန်းထုနေတဲ့ အရွယ်၊ နေ့ခင်းဘက်တွေဆိုရင် ကိုကိုသော်နှင့် ဝင်းဝင်းသန်း တို့သာ အိမ်မှာရှိကြသည်။ ဝင်းဝင်းသန်း ရေချိုးခန်းထဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် အဝတ်လျှော်တော့ ထမိန်ကို ပေါင်ရင်းထိတင်လျှော်သဖြင့် ဖွေး နေသောပေါင်လုံးကြီးတွေက၊ လူပျိုပေါက် ကိုကိုသော်ကို စိတ်ရိုင်းဝင်စေသည်။ ဝင်းဝင်းသန်းက လည်း ထိုအချိန်မှာ ကလေးလည်းလေးယောက်ရှိပြီး သူကလည်း ဝဝဖိုင့်ဖိုင့်ဖြစ်နေသည်။

ယောက်ျားကလည်း သိပ်မလုပ်တော့၊ အသက်ကသုံးဆယ်ကျော် ကာမ ဆန္ဒက အလွန်အားကောင်းတဲ့ အရွယ်။ သူ တနေ့ ကိုကိုသော့် အခန်းလာရှင်းရင်း ထုံးစံအတိုင်း စရင်းပြောင်ရင်း လုံးလားထွေးလား ဖြစ်ရာက ကိုကိုသော် လက်သရမ်းတာကို အလိုလိုက်လိုက်မိသည်။ နောက်နေ့ နောက်နေ့ တွေမှာ တဖြည်းဖြည်း နှင့် တယောက်နှင့်တယောက် ဟိုကိုင်ဒီကိုင် ကနေ ဖီးတက်လာသည့် အဆင့်ရောက်လာကြသည်။

နောက်တော့ အဆုံးစွန်ထိ ရောက်သွားကြသည်။ ဝင်းဝင်းသန်း ၏ ပေါင်လုံးကြီးတွေ ဖင်ဆုံကြီးတွေ၊ နို့ကြီးတွေမှာ၊ ပုံမုန် အရွယ်ရောက်သူ ယောက်ျား ကြီးများအဖို့ ဝသည်ဟု ထင်မည်ဖြစ်သော်လည်း လူပျိုပေါက်လေး ကိုကိုသော်အတွက်ကတော့ ကိုင်တွယ်ခွင့် လုပ်ခွင့် ရလိုက်သည်မှာ သိန်းထီဆု ပေါက်တာထက်ပင် ပိုတန်ဖိုးရှိသည်ဟု ထင်မိသည်။

ယောက်ျားကလေးနှင့် မိန်းခလေး နှစ်ယောက်ထဲ ဆိပ်ကွယ်ရာတွင် အတူရှိမနေသင့် ဆိုသည်မှာ အတော်မှန်သောစကားဖြစ်သည်။ အရွယ်မတူတာတူတာ၊အဓိကမဟုတ်လွတ်လပ်မှုနှင့်အထီးနဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်က အဓိက ဖြစ်သည်။ ဝင်းဝင်းသန်းနှင့် ကိုကိုသော် တို့ ဇာတ်လမ်းမှာ သူတို့ အိမ်အတွင်းမှာသာ ဖြစ်ခဲ့ ကြသဖြင့် ဘယ်သူမှ လည်း မရိပ်မိပဲ ရှိနေခဲ့လေသည်။ ကိုကိုသော်က သူဖတ်မိ၊ ကြည့်မိသည့် နိုင်ငံခြား စာအုပ်တွေ ၊ရုပ်ရှင်တွေက ဟာတွေကို ဝင်းဝင်းသန်းဆီမှာ အကုန်စမ်းသပ်၊ ဝင်းဝင်းသန်း ကလည်း လိုက်လျှော တော့ ကိုကိုသော် တယောက် တနှစ် နှစ်နှစ် အတွင်းမှာပင် ဆရာကြီးအဆင့်ဖြစ်လာခဲ့တော့သည်။

ကိုကိုသော်တယောက် တက္ကသိုလ်ရောက် တော့ ရီးစားတွေ ဘာတွေ ရတာ တောင်မှ တခါတလေ မဝင်းဝင်းသန်း နှင့် အလုပ်ဖြစ်ကြတုန်း။ဒီနေ့လည်း ကျောင်းက ပြန်လာတော့ သူ့ရီးစားက ဟိုပေးမကိုင် ဒီပေးမထိ၊ ကောင်မလေးက သူ့ကိုထိန်းသိမ်း ကြပ်မတ်နေသည့် အပျိုကြီး အဒေါ်ကြီးတွေ ဆုံးမထားသည့်အတိုင်း၊ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးမှ တို့ဘာတို့လုပ်လာတာနဲ့ ဒေါပွပြီး စကားများကာ အိမ်ပြန်လာခဲ့သည်။ အိမ်ရောက်တော့ မဝင်းဝင်းသန်း က သူတို့ အိမ်မှာ လုပ်စရာရှိတာလုပ်ပြီးလို့ ပြန်ဖို့ပြင်နေတာနဲ့ ကြုံသည်။

သူ့အခန်းထဲ ပြန်ခေါ်လာပြီး ဝင်းဝင်းသန်းကို မတ်တတ်ရပ်လျှက် ကုတင်ပေါ်တတောင် ထောက် ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး ဆော်နေခြင်းဖြစ်လေသည်။ သူ့စော်လေးကို စိတ်နာနာဖြင့် ဝင်းဝင်းသန်းကို တအားဗျင်းလိုက်ရာ ဝင်ဝင်းသန်းလည်း တအားကောင်းသွားခဲ့ရလေသည်။သူဆောင့်လိုက်တိုင်း တုံကနဲ တုံကနဲ ခါယမ်းသွားသော ဝင်းဝင်းသန်း၏ ဖင်လုံးကြီးများကို ကြည့်နေရင်းမှ ကိုကိုသော်တယောက် အန်တီခိုင့် ဖင်ကြီးတွေ သွားမြင်ယောင်မိသည်။

သူ ဝင်းဝင်းသန်းကို လုပ်ရင်း နှင့်ရက်တွေလတွေ ရလာတော့ သူ့ရဲ့ အကြိုက်တွေက တဖြည်းဖြည်းနှင့် အရွယ်ရောက် အမျိုးသမီးကြီးတွေ ကို ပိုစိတ်ဝင်စားမိသည့် အဖြစ်ကို ရောက်သွားသလား မသိ။ အမြဲတမ်းလိုလို ပင် အရွယ်ရောက်ပြီး ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်တောင့်တင်းဖွံ့ဖြိုးနေပြီ ဖြစ်သည့် မိန်းမကြီးတွေက ပိန်ပိန်ညှောင်ညှောင် ကောင်မလေးတွေထက် သူ့ကို ပို စွဲဆောင်မှုရှိတာကို သူသတိထားမိလာသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် အန်တီခိုင်ကို သူ့ မျက်စေ့ကျသွားရတော့သည်။ အန်တီခိုင် က မာမီ့ ညီမအရင်းဖြစ်သည်။

မာမီက လည်း သူ့အမေရင်းမဟုတ်တော့ အန်တီခိုင်က သူနဲ့ ဘာမှ ကို မတော်။ သို့ပေမဲ့ အန်တီခိုင်တို့က သူ့ကို တူအရင်းလိုပင်သဘောထားသည်။ အန်တီခိုင့်သမီးတွေ ဖြစ်တဲ့ နိုင်နိုင်တို့ ငယ်ငယ် တို့ က လည်းသူ့ ကိုမောင်နှမ တဝမ်းကွဲလို သဘောထားကြသည်။ ငယ်ငယ်လေးထဲက အတူတူ ကြီးလာကြသည်မို့ တကယ်လည်း မောင်နှမတွေလို ဖြစ်နေကြသည်။

အန်တီခိုင်က မဝင်းဝင်းသန်းလို ဝတာမဟုတ်၊ တောင့်သည်လို့ပဲ ပြောရမည်။ တင်လုံးတွေက ဝိုင်းစက် နေသည်။ ခါးက သိပ်မသေးသော်လည်း အောက်က ကားစွင့်သော တင်ကြီးကြောင့် ကျင်နေသည်ဟု ထင်ရသည်။ လမ်းလျှောက်သွားလိုက်ရင် တင်သားတွေက ထမိန်စကို ဆွဲမသလိုမို့ တလုံးချင်းရွေ့နေတာကို ထမိန်ပေါ်ကပင်မြင်နေရသည်။ မျက်နှာကလည်း ချောသည်၊ ယဉ်သည်ဟု ဆိုရမည်။ နှာတံပေါ်ပေါ် မျက်လုံးကြီးကြီး၊ နူတ်ခမ်းထူထူ၊ ဆံပင်အုပ်ကောင်းကောင်းကို တပတ်လျိုဆံထုံး အမြဲထုံးတတ်သည်။

ကျွဲကော်ကိုင်း မျက်မှန်တတ်ထားတာတောင်မှ ဆက်ဆီဖြစ်နေသေးသည်ဟု ကိုကိုသော် ထင်မိသည်။ အနေအထိုင်လည်း တည်ငြိမ်သည်။ ဘုရားတရား သာလုပ်သည်၊ မာမီ့လိုတောင် ပါတီတို့ ဘာတို့ သွားလေ့မရှိ။ သူ အန်တီခိုင့်ကို သတိထားမိပြီး စွဲလမ်းလာသည့်နောက်ပိုင်း၊ မဝင်းဝင်းသန်းကို နောက်က လုပ်တိုင်း အန်တီခိုင့်ကို လုပ်နေသည်ဟု စိတ်ကူးယဉ်မိလာသည်။ အန်တီခိုင်နှင့်လည်း မသိမသာ အချိန်ဖြုန်းတတ်လာခဲ့သည်။

သူနှာဗူးကျနေတာတော့ အန်တီခိုင်မရိပ်မိရအောင် အတော်လေး သတိထားကာ နေရသည်။ နည်းနည်းလေး ပူးပူးကပ်ကပ် နေခဲ့ရပြီသည်နှင့် ညဖက်ဆိုရင် သူ ဂွေလှိမ့်ပြစ်လိုက်ရလေ့ရှိသည်။အန်တီခိုင်နှင့် နီးနီးကပ်ကပ် နေခွင့်ရခဲ့ပြီး နောက်တနေ့ မဝင်းဝင်းသန်း နှင့်ကြုံရင်တော့၊ မဝင်းဝင်းသန်းတယောက် နာပြီသာမှတ်တော့။ အန်တီခိုင်အမှတ်ဖြင့် တအားကို ကျုံူးဆော်လေတော့သည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ တကယ်တမ်းလက်တွေ့က ဖြစ်နိုင်မည်မထင်လို့ ပိုပြီး စိတ်လှုပ်ရှားရတာလားတော့မသိ။ ဒါပေမဲ့ လူဘဝ ဆိုတာ မမျှော်လင့်တာတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေတတ်တယ်မဟုတ်လား။

ဒီတခါသင်္ကြန် ကျတော့ ကိုကိုသော် တို့ သူငယ်ချင်းတသိုက်၊ ဂျစ်ကားတစီးဖြင့် ရေပက်ခံထွက်ကြသည်။ တယောက်သော သူငယ်ချင်း၏ကားမို့ အရက်ပုလင်းတွေ ပလပ်စတစ်ပုံး တခုထဲထည့်ယူလာခဲ့ကြသည်။ သောက်ရည်က သိပ်မပါလာ သဖြင့် ခနလေးဖြင့်သောက်ရည်ကုန်သွားတော့ ပါလာသည့် ရမ် တွေကို ဒီအတိုင်း သောက်ကြရသည်။ ရေပက်မဏ္ဍပ်ရောက်လို့ ထိုးပက်သော ရေတွေကို ပါးစပ်ဖွင့်ခံပြီး သောက်ကြရသည်။ နေကပူလိုက် တကိုယ်လုံးပူလာလိုက်၊ နောက်ရေပက်ခံရတော့ ရေတွေစိုရွဲလိုက်ဖြစ်နေကြသည်။

လမ်းမှာ လမ်းလျှောက်နေသော ကောင်မလေးနှစ်ယောက် လောက် ကို လိုက်မလားဆိုတော့ လိုက်မည်ဆိုတာ နှင့်ခေါ်တင်လာခဲ့သည်။ သူ့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်က စော်ပွေစီကို ထိန်းလိုက်တော့ ကိုကိုသော် တယောက်လက်မဲ့ ဖြစ်နေရသည်။ လမ်းပေါ်မှ ရေစိုထမိန်တွေနှင့် ကောင်မလေးတွေရော၊ ကားပေါ်ပါလာသည့်ကောင်မလေး တွေကို သူ့သူငယ်ချင်းတွေ ထောက်လှမ်းရေးကာနယ် လုပ်နေတာတွေရော မြင်နေရတော့ ကိုကိုသော့် ကောင်ကြီးမှာ တချိန်လုံးမာနေရသည်။

နည်းနည်းချမ်းသည်ထင်တာနှင့် အရက်ကို ပဲ နိမော့ချလိုက်၊ ရေပက်တာလေးခံလိုက်နှင့်၊ နေ့ခင်း ရေပက်နားချိန်ရောက်တော့ ကိုကိုသော် ခေါင်းနည်းနည်းကိုက်လာသည်။ လူလည်းပင်ပန်းလာသည်။ နေ့လည်ပြန်ထွက်ဖို့အချိန်ချိန်းလိုက်ကြရင်း သူ့တိုက်ခန်းရှေ့ရောက်တော့ ကားပေါ်မှ ဆင်းလိုက်ရင်း သူတို့ အခန်းရှိရာသို့တက်လာခဲ့သည်။ သူတို့အခန်းရှေ့ရောက်မှ သူ့အိပ်တွေ လိုက်စမ်းတော့ အခန်းသော့ ရှာမတွေ့တော့၊ ဟိုက် ။ဒုက္ခပဲ ဟိုကောင့်ကားပေါ်များ ကျသွားပလားမသိ။

အောက်ပြန်ဆင်းပြီး ဟိုကောင်တွေ ဆီ ပြန်သွားရှာ ရရင်ကောင်းမလား စဉ်းစားနေတုန်း အန်တီခိုင်တို့ အခန်းတံခါးပွင့်လာသည်။

“ ဟဲ့ သော်ကြီး.. ဘာလုပ်နေတာလည်း၊ ရေတွေလည်းစိုရွဲလို့”

“ သော့ပျောက်နေလို့ တီတီ “

“ အော်ဖြစ်ရမယ် နင်ကတော့လေ၊ ရေစိုကြီးနဲ့ ဘယ်မှာပျောက်သွားတာလည်း”

“ မသိဘူး တီတီ.. မင်းခန့် တို့ဂျစ်ကားပေါ်ကျခဲ့လားမသိဘူး”

“ အိုလာလာ ဒီအတိုင်းမနေနဲ့ ငါတို့အခန်းထဲလာ မင့်လေးလေး အဝတ်အစားတွေ ခနလဲထားလိုက်”

ကိုကိုသော် ဘာမှ မပြောတော့ အန်တီခိုင်သို့အခန်းသို့ ပါးစပ်ပိတ်ကာ ဝင်လာခဲ့သည်။

သူ့ဆီက အရက်နံ့ရသွားမှာ စိုးလို့ စကား သိပ်မပြောရဲ။လူကတော့ သူ့ကိုယ်သူ ပုံမှန်လို့ထင်နေသည်။ တကယ်တော့ လူက ယိုင်တိုင်တိုင်၊ မှောက်ထိုးမလဲအောင်အားပြု လျှောက်နေရသည်။ အန်တီခိုင်တို့အိမ်က သူကျွမ်းနေပြီးသားမို့၊ ရေချိုးခန်းရှိရာကို တန်းဝင်သွားလိုက်သည်။ သေးကလည်း အရမ်းပေါက်ချင်နေတာမို့အခန်းတံခါးကို အထဲက ဂျက်ချပြီး ဘောင်းဘီဇစ်ဖြုတ်ကာ သေးပန်းလိုက်သည်။ အား၊ သေးကပူပြီးနွေးနေတာပဲ၊ သူ့တကိုယ်လုံးတောင်ကြက်သည်းထသွားရသည်။

သေးပေါက်ရတာ ဇိမ်ရှိလိုက်တာဟု တွေးနေမိသည်။ တမနက်လုံး စိတ်တွေထနေရတော့ သူ့ကောင်ကြီးကလည်း မာတာတာ ဖြစ်နေရသည်။

“ ဒေါက်ဒေါက် “

“ သော်ကြီး နင်တခါထဲ ရေချိုးလိုက်တော့၊ နင်တို့ကို ဘာရေတွေနဲ့ပက်ထားမှန်းသိတာမဟုတ်ဘူး ရော့ဒီမှာ ရေချိုးပြီးသုတ်ဖို့နဲ့ ဝတ်ဖို့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါနဲ့ပုဆိုးတထည်ယူထားလိုက်၊”

ကိုကိုသော် ရေချိုးခန်းတံခါးကို အသာလေးဟပြီး အန်တီခိုင်လှမ်းပေးသော ပုဆိုးနှင့် သဘက်ကို ယူလိုက်သည်။ ရေချိုးခန်းထဲရှိတန်းတခုပေါ်မှာ အသာလွှားတင်လိုက်ပြီး သူ့အင်္ကျ ီဘောင်းဘီတွေကို ချွတ်ချလိုက်သည်။

သူ့ကောင်ကြီးက တော်တော်မာနေပြီ။ ရေလောင်းချပြီး ဆပ်ပြာတိုက်လိုက်တော့ ပိုတောင်လာသည်။ မထိမကိုင်မှပဲ ရတော့မည်။ သင်္ကြန်တွင်း ဆိုတော့ မဝင်းဝင်းသန်းလည်း အိမ်လာမှာမဟုတ်။ အောဇာတ်လမ်းတွေထဲကလိုသူ့လီးကြီးကို ပုဆိုးအောက်မှာ ငေါထ နေတာ အန်တီခိုင် မြင်အောင် ထားလိုက်ရင် ဘယ်လိုဖြစ်မယ်ထင်သလဲ။ အဲဒီအတွေးကပင် ကိုကိုသော့် လီးကြီး မှာ သုတ်ရည်တွေ ထွက်သွားမလောက်ကို ဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။

ရေခေါင်းလောင်းချိုးချလိုက်ပြီး ဆပ်ပြာတိုက်ရေပြန်လောင်းပြီး ကိုယ်လုံးကို သဘက်နဲ့ ခြောက်အောင်သုတ်တော့ သူ့ကောင်ကြီးက မာတုန်းရှိသေးသည်။ အင်း စမ်းကြည့်တာပေါ့။ အရက်နံ့ကလည်းရှိသေးတော့ မူးချင်ယောင်လည်းဆောင်လို့ရတာပဲ၊ တခုခု ဖြစ်ရင် မူးလို့ပါဆိုပြီး လွဲချရတာပေါ့။ တွေးရင်းနှင့်ပင် ကိုကိုသော် ရင်ထဲ တဒိန်းဒိန်းခုံလာ၏။

လေးလေးဦးအောင်နိုင် ပလေကပ်ပုဆိုးနဲ့ ရှပ်အင်္ကျီကိုဝတ်ပြီးထွက်လာတဲ့ ကိုကိုသော်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း ခိုင်ခိုင်က၊

“ အမလေး သော်ကြီး ထွားလာလိုက်တာ နင့်လေးလေး အင်္ကျီ နဲ့တောင် ကျပ်နေပြီ”“

ဝတ်လို့ရပါသေးတယ်တီတီရဲ့”

“ ဟဲ့ နင့်မျက်နှာကြီးလည်းနီလို့ပါလား နေလို့ကောင်းရဲ့လား”

“ ခေါင်းတော့နည်းနည်းကိုက်နေတယ် တီတီ”

“ ပြစမ်း ဟဲ့ကိုယ်တွေလည်းပူနေတယ်ဟဲ့..နင် ရေစိုလိုက် နေပူလိုက်နဲ့အပူရှတ်ပြီထင်တယ်..နေအုန်းငါဆေးသွားရှာအုန်းမယ်”

တကယ်တော့ တမနက်လုံး နေပူထဲ နေ အရက်သောက် ရေပက်ခံထားခဲ့ပြီး အခုရေအေးအေးနဲ့ချိုးချလိုက်ပြီးကာစမို့ အပူငွေ့တွေ တရှိန်ရှိန်တက်နေခြင်းသာဖြစ်သည်။

အန်တီခိုင်ရဲ့ လက်ဖဝါး နုနုလေးတွေ သူ့နဖူးပေါ်လာစမ်းတော့ ကိုကိုသော့် လီးကြီးက ပုဆိုးအောက်မှာ လှုပ်သွားသည်။ ကိုကိုသော်မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ ထားလိုက်သည်။လာလာ ငါတို့ အခန်းထဲကကုတင်ပေါ်ခနလှဲနေလိုက် တီတီ ရေနွေးလည်းသွားလုပ်လိုက်မယ်လေးလေးဦးအောင်နိုင်နှင့်တီတီခိုင်တို့မွေ့ယာကြီးက အိစက်နေသည်။ ကိုကိုသော်ကျောချလိုက်ရင်း အားကနဲ အကြောတွေအခြင်တွေ ဆန့်လိုက်သည်။ ဟား ဇိမ်ကျလိုက်တာ၊ ဟုလည်းတွေးလိုက်မိသည်။

" ရော့ ဒီရေနွေးလေးသောက်ထားလိုက်အုန်း အိမ်က ပါရာစီတမော့လည်း ဘယ်နား ထားမိလဲမသိပါဘူး သော်ကြီးခနလေးစောင့် ငါလမ်းထိပ်ကုလားဆိုင်က တထုပ်လောက်အရေးပေါ်ပြေးဆွဲလိုက်အုန်းမယ်အာနေပါစေ တီတီ ကျနော် ခနနေသက်သာသွားမှာပါအိုခနပဲ၊ တံခါးအထဲက ဂလန့်မချထားနဲ့ ခနလေးပဲ”

တီတီခိုင်ထွက်သွားတော့ ကိုကိုသော် ကိုယ့်ကောင်ကြီးကို ကိုယ် ခပ်ဖွဖွလေး ပုဆိုးပေါ်ကပင်ဆုပ်ကိုင်မိသည်။ အမဝင်းဝင်းသန်းကို ပင့်လာလို့ရရင်ကောင်းမှာပဲလို့လည်းတွေးနေမိသည်။

သော့ပျောက်သွားတယ် ဆိုပြီး အမဝင်းဝင်းသန်းကို လှမ်းခေါ်လိုက်ပြီး အိမ်မှာတီးလိုက်ရရင်ကောင်းမယ်ဟုတွေးနေသည်။ တဆက်တည်းပင်၊ အခုလို တီတီခိုင်နှင့် နှစ်ယောက်ထဲ နေရသည့်အခွင့်အရေးကလည်း ကောင်းနေတာ ခနလောက်သည်းညည်းခံလိုက်အုန်းမယ်လေ။ ဟုတွေးရင်းမှိန်းနေလိုက်သည်။

လမ်းထဲကခလေးတွေ တော်တော်ဆိုးတယ်ကွာ ဥပုဂ်စောင့်နေပါတယ် ညာပြောလို့လည်းမရဘူး အဟစ်၊ ဝိုင်းပက်လိုက်ကြတာ၊ ကဲ ဆေးရလာပြီ အဲဒီဆေးလေး နှစ်လုံးလောက်သောက်လိုက် သော်ကြီး”ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးရဲ့ ရေတွေစိုရွဲနေတဲ့ ထမိန်အောက်က ပေါင်လုံးကြီးတွေကြောင့် ကိုကိုသော်ခမှာ တုန်ခါပြီး တကယ်အဖျားတက်ချင်သလိုဖြစ်သွား၏။

" အော် ကြည့် နင် ချမ်းနေပြီ မဟုတ်လား၊ နေအုန်း ရေနွေးလည်းကုန်သွားပြီ၊ တီတီ သွားထပ်ထည့်လိုက်အုန်းမယ် ဆေးသောက်လို့ရအောင်”

သူ့ရေနွေးခွက်ကို ယူပြီး အခန်းထဲက ထွက်သွားတဲ့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးရဲ့ ရေစိုထမိန်ကပ်နေတဲ့ တင်ပါးဆုံကြီးတွေ က တလုံးတက်တလုံးဆင်းနဲ့ ခုန်ခုန်ပြီး လှုပ်ယမ်းသွားတာကို အနောက်က ကြည့်ရင်း ကိုကိုသော်တယောက် တံတွေးတွေ မျိုချနေမိပါတော့တယ်။

ရော့ရော့ ရေနွေးလေးနဲ့သောက်လိုက်”အခန်းထဲ ရေနွေးခွက်လေးနှင့် ပြန်ဝင်လာတဲ့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို မြင်လိုက်ရတော့ ကိုကိုသော် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ မပြူးးပဲ ခံနိုင်မည်လား၊ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက သူ့ရေစိုအဝတ်တွေကို ရေချိုးခန်းထဲ သွားချွတ်ချလိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲလျှားထားသော ထမိန်အဟောင်းလေး တထည်ကို ကောက်ဝတ်ပြီး ရင်လျှားလိုက်ပြီးမှ မီးဖိုချောင်မှ ရေနွေးခွက် ကလေးသွားယူလာခဲ့ခြင်းဖြစ်လေသည်။

အခုတော့ ကုတင်စောင်းမှာ ထထိုင်နေသော ကိုကိုသော် နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် မှာ။ အတွင်းမှ ဘရာဇီယာ အသားရောင် ပုခုံးကြိုးနှင့် အပေါ်ပိုင်းကို နည်းနည်းမြင်နေရပြီး အဲဒီအပေါ်မှ ထမိန်ကို ရင်လျှားထားတော့ ဝင်းမွတ်နေသည့် ပုခုံးသား ရင်ညွှန့်နှင့် မို့မေါက်ထနေသော ရင်နှစ်မွှာအပေါ်သားလေးတွေ။

ကိုကိုသော်၏ မျက်လုံးပြူးကြီးကြောင့် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားသည်။ သူအပေါ်က သဘက်ကလေး ခြုံလာလိုက်ရင်ကောင်းသားဟု လည်းတွေးလိုက်မိသည်။ စိတ်ထဲမှာကတော့ သဘောကျသလို၊ ပီတိဖြစ်မိသလို လေးလည်းဖြစ်သွားသည်။ အဲလိုမျိုုး ယောက်ျား တွေရဲ့ သူ့ကို မက်မက်မောမော ကြည့်တဲ့ အကြည့်မျိုးတွေ မခံစားရတာ ကြာပြီကော။ သူ့ကိုယ်သူတောင် စွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ အမျိုးသမီးလို့ပင် မတွေးမိတော့။ ကိုအောင်နိုင် ပင် သူ့ကို နမ်းတာပြုတာ မရှိတာတောင် ကြာခဲ့ပြီပဲ။

ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးလက်ထဲက ရေနွေးခွက်လေးကို ယူပြီး သူအသင့်ပြင်ထားသော ဆေးလေးနှစ်လုံုးပါးစပ်ထဲ ပြစ်ထည့်ရင်းသောက်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ရေခွက်ကို ကုတင်ဘေးက စားပွဲပေါ်လှန်းတင်ရင်း မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်လိုက်မိသည်။ သူ့မျက်လုံးတွေ အကြည့်ရိုင်းသွားတာကို သူသိလိုက်သည်။ တီတီခိုင့် မျက်နှာတချက်ရဲသွားပြီး အမူအယာပြောင်းသွားတာကိုလည်း သူသတိထားလိုက်မိသည် မဟုတ်လား။ မျက်နှာကိုလည်း အသာရှုံ့မဲ့ပြလိုက်သည်။

ဟင်.. သော်ကြီး ဘာဖြစ်တာလဲ ခေါင်းအရမ်းထိုးတာလား”စိုးရိမ်တကြီးနှင့် အနားတိုးလာသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ အနံ့အသက်၊ သူ့နဖူးကို လာကိုင်သော လက်ဖဝါးနုနုတို့က ကိုကိုသော်၏ စိတ်ရိုင်းမီးစကို လေမှုတ်ပေးလိုက်သလိုဖြစ်သွားသည်။ သူ့မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ တီတီခိုင်၏ ဖေါင်းကြွနေသော ရင်နှစ်မွှာက သူ့မျက်နှာနှင့် ခြောက်လက်မလောက်မှာ။ ကိုကိုသော့်လက်တွေက တီတီခိုင်၏ ခါးလေးကို လှမ်းဆွဲပြီး သူ့မျက်နှာကို တီတီခိုင့် ရင်နှစ်မွှာမှာထိုးအပ်လိုက်မိလေတော့သည်။

" အို”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဘာမှန်းမသိလိုက်ပဲ ကြောင်သွားသည့် ခနမှာ သူ့ထမိန်မှာ ကြမ်းပေါ်သို့ ကွင်းလုံးကျွတ်ကျသွားပြီး ကိုကိုသော်၏ မျက်နှာပြင်ကြီးမှာ သူ၏ ရွှေရင်အစုံပေါ်မှာ ပွတ်သပ်စုပ်နမ်းနေပြီ။ သူအနောက်ဘက်သို့ ပြန်မဆုတ်နိုင်အောင်လည်း ကိုကိုသော့် ခြေနှစ်ဘက်က သူ့ပေါင်ရင်းအနောက်မှာ ခွပြီး ချိတ်ထားလို့။သူ့ဘရာဇီယာမှာ ခပ်ပျော့ပျော့ အသားနှင့် သိုင်းကြိုးများမှာလည်း ခပ်လျှော့လျှော့ဖြစ်လေရာ ကိုကိုသော်က မတင်လိုက်လို့ သိမ့်သိမ့်တုံ ရမ်းခါနေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ ကိုကိုသော်၏ မျက်နှာနှင့် တိုက်ရိုက်ပွတ်တိုက်မိနေလေတော့သည်။

ဘာမှန်းမသိ ရုတ်တရက်မို့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စိတ်ထဲ ဘာတွေးရမှန်းမသိ အမှောင်ပိတ်သွားသော်လည်း ကိုယ်ခန္ဓာအသွေးအသားများကတော့ ချက်ခြင်းတုန့်ပြန်သည်မို့လားမသိ၊နိူ့သီးခေါင်းနှစ်လုံးမှာ ချက်ချင်းမာတောင်တက်လာလေတော့သည်။ ကိုကိုသော်က လည်း အတွေ့အကြုံရှိနေသူမို့သူ့ပါးကို လာထောက်နေသော နို့သီးခေါင်းမာမာ ကြီးကို သူ့ပါးစပ်ဖြင့် တန်းငုံ့ကာ စို့ထည့်လိုက်တော့သည်။

" အား..နင်..နင်…”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တကိုယ်လုံး သွေးတွေ တဖြင်းဖြင်း ထူပူတက်လာပြီး ဒူးများညွတ်ခွေသလိုဖြစ်သွားရာ၊ သူ့ကိုယ်လုံးကို ခြေထောက်နှင့်ရော လက်ဖြင့်ပါ တွယ်ဖက်ထားသော ကိုကိုသော့်ရင်ခွင်ထဲသို့ ထိုးကျလာခဲ့ရတော့သည်။ ကိုကိုသော်က သူ့ကိုယ်ကို ကုတင်ပေါ်နောက်ဆုတ်ပြီး ကိုယ်လုံးကို လှိမ့်ချလိုက်တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ကိုယ်လုံးကြီးမှာ သူ့ကိုယ်အောက်မှာပက်လက်ကလေး ဖြစ်သွားရတော့သည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ လက်များက ကိုကိုသော့်ခေါင်းကို အတင်းကြိုးစားတွန်းထိုးနေပါသေးသည်။

"လွှတ် လွှတ်..နင်..နင်..ရူးနေလား သော်ကြီး…"

ကိုကိုသော်က စကားပြန်မပြောနိုင် အချိန်မရှိဆိုတာကိုသူသိသည်။ ထောင်ကျမဲ့ အတူတူ လုပ်ချင်နေသည့်ဆန္ဒကိုအရင်လုပ်သွားလိုက်မည်ဟုဆုံးဖြတ်လိုက်ဟန်တူသည်။ရင်ဘတ်နို့နှစ်လုံးပေါ်လှန်ထားခံရတဲ့ ဘရာဇီယာကလွဲလျှင်သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာဘာအဝတ်အစားမှ မရှိသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ ပေါင်လုံးကြီးနှစ်လုံးကို ယက်ကန်ကာ ရုန်းဖယ်ဖို့ကြိုးစားလေသည်။ သို့သော်လည်းကိုကိုသော်၏ ကိုယ်လုံးက သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာရောက်နေပြီ။

နောက် ရုန်းရင်းကန်ရင်းပြေသွားသော ပုဆိုးကြောင့် လွတ်လပ်နေသော ကိုကိုကျော့် လိင်တန်ကြီးကလည်း ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ပေါင်းတွင်းသားတွေကို ဟိုထိုးဒီထိုးဖြစ်နေရာက စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသားတွေကိုပါ ပွတ်ထိုးမိသွားသည်။

“ အား..ရှီးးးးးးးးးးးးးးး”

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တကိုယ်လုံး ကြက်သည်းဖျန်းကနဲ ထသွားရသည်။ အဲဒီနေရာကို သူ့လက်ကလွဲရင် ဘယ်သူမှ မထိခဲ့တာ ကြာခဲ့ပြီကော။ ဆယ်စုနှစ်တခုတောင် ရှိပြီလားမသိ။ နဂိုထဲက အရှက်အကြောက်ကြီး ပြီး သူ့လင်ယောက်ျား အထင်အမြင်သေးမှာစိုးလို့၊ ညဘက် အိပ်ယာထဲမှာ ယောက်ျားစမှသာ အလုပ်ဖြစ်လေ့ရှိသည်။

သူကတော့ ဘယ်တော့မှ မစ။ စိတ်တအားလာနေပေမဲ့ ယောက်ျားက တရူးရူးဘေးမှာ အိပ်ပျော်နေလျှင် ပေါင်နှစ်လုံးကိုသာ လိမ်ကျစ်ပြီး ကိစ္စတုန်းခဲ့ရသည်။ နောက်တော့ လည်းအကျင့်လို ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ထိုအလုပ်များမှာ ယောက်ျားရဲ့ အလုပ်သာ။သူလုပ်ရင်၊ အလိုက်သင့်၊ မလုပ်ခဲ့လျှင်ကိုယ့်ဘာသာ အိပ်ပျော်အောင် ကြိုးစားအိပ်ဒါပဲ။ အဲလိုနှင့်သမီးနှစ်ယောက်သာကြီးလာခဲ့ရသည်။ လိင်ကိစ္စဆိုတာ ယောက်ျား အလိုလိုက်ဖို့ဟာဟု မှတ်ထားခဲ့သူမဟုတ်လား။ ခုတော့ သူ့စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသားတွေကို မာမာ အချောင်းကြီးဖြင့် ဖိပွတ်ဆွဲတာ ခံလိုက်ရတော့၊ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တကိုယ်လုံးလှုပ်ခပ်တုန်ခါသွားပြီး အကြောဆွဲသလိုပင် ပေါင်တန်နှစ်ချောင်းကို ကားပေးလိုက်မိသည်။

မဝင်းဝင်းသန်း နှင့် ကြိမ်ဖန်များစွာ အတွေ့အကြုံရှိထားခဲ့သော ကိုကိုသော် ၏မြွေကြီးကဟာကွက် ကိုချက်ချင်းသိလိုက်သည်။ ဟလာသော အကွဲကြောင်းထဲကို သူ့ခေါင်းကြီး ထိုးတည့်ကာ တိုးဝင်လိုက်တော့သည်။

..အိ..ကျွတ်စ်.ကျွတ်စ်…ရှီးးးးး..

သူ့ရဲ့ အထိမခံ နိူင်အောင်စန်းစန်းတင့်ဖြစ်လှသည့် နို့သီးခေါင်းနှစ်လုံးကို တလှည့်စီအစုပ်ခံနေရကထဲက အကြောချင်းဆက်နေသလားမသိသော စောက်ခေါင်းထဲက အရည်ကြည်တို့က စိုတိုတိုလေး ဖြစ်လာခဲ့ရသည်မို့ တော်တော့သည်။

ကိုကိုသော်၏ လိင်တန်ကြီးက ကိုအောင်နိုင်ထက်လုံးပတ်ပိုတုတ်သည့်အပြင်၊ ဘယ်ပစ္စည်းမှ မဝင်ဖြစ်တာကြာလို့ ပြန်ကျဉ်းနေသော စောက်ခေါင်းလေးက နု့နယ်စေးကျပ်နေတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တော်တော်လေး နစ်နေအောင်ခံလိုက်ရသည်။ ကိုကိုသော်ကလည်း အခုမှ မိန်းမစလိုးဖူးတာ မဟုတ်တော့ စိတ်ရှည်သည်။ တချက်ထဲနှင့် ဆောင့်မသွင်းချ ဝင်သလောက်လေး သွင်းလိုက်၊ခနငြိမ်လိုက်ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက် နည်းနည်းလေး အားသုံးကာ ဆောင့်လိုက်၊ နားလိုက်၊ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက် ဖြင့် တဖြည်းဖြည်း လုပ်သည်။

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စောက်ခေါင်းအတွင်းထဲက ယားနေတာလေးတွေ အရသာ ကောင်းကောင်းရနေပြီး သူ့လက်တွေက သူသတိမထားမိပဲ ကိုကိုသော့်ကို ဖက်တွယ်ထားမိတဲ့ အချိန်မှာတော့ ကိုကိုသော်က ဆီးခုံနှစ်ခု တဖန်းဖန်းအသံမြည်သည်အထိ၊ အားရပါးရဆောင့်နေပြီ။

လီးနှင့်မတွေ့ရသည်မှာ ဆယ်နှစ်နီးပါးရှိနေပြီဖြစ်သော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးနှင့် တအားတောင်နေသော ကိုကိုသော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးမှာသိပ်အကြာကြီး မခံလိုက်ကြ၊ နှစ်ယောက်စလုံး တယောက်ကို တယောက်တင်းကျပ်စွာဖက်ထားရင်း ပြီးသွားကြရသည်။ ကိုကိုသော်၏ လိင်ချောင်းကြီးမှပန်းထွက်လာသည့် လရည် တွေကို ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စောက်ခေါင်းအတွင်းထဲမှာ နွေးကနဲ နွေးကနဲ ခံစားနေရလေတော့သည်။


အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>



Sunday, October 24, 2021

မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် (၂၀)

မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် (၂၀)

ပွဲနေပွဲထိုင် ဝတ်စုံလေးနဲ့ ဗျ၊ ပြတော့လဲ ကြည့်ရတာပေါ့။

အတွင်းခံတောင် ဝတ်မထားဘူး။







⭐ အချစ်မှာ အရွယ်မရှိ၊ အချိန် အခါမရှိ၊ သဘာ၀ စစ်စစ် ဖုန်းနဲ့ မှတ်တမ်း တင်မိခဲ့ကြသူများ။

ကိုယ့်ဘာသာ ကြည့်ဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ အဝေးရောက် ချစ်သူ ကို အလွမ်းပြေ ပြဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ၊

ဖုန်းပျောက် သွားလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ ကိုယ့် အကောင်းကို သူများ ဟတ်သွားလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊

နည်းပညာရဲ့ သားကောင်းတွေ မဖြစ်ရအောင် ဆင်ခြင်ကြပါ။


မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် (၁၉)

 မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် (၁၉)

၀င့်ဝါ ဆိုလို တဲ၊ ပြတော့လဲ ကြည့်ရတာပေါ့။






⭐ အချစ်မှာ အရွယ်မရှိ၊ အချိန် အခါမရှိ၊ သဘာ၀ စစ်စစ် ဖုန်းနဲ့ မှတ်တမ်း တင်မိခဲ့ကြသူများ။

ကိုယ့်ဘာသာ ကြည့်ဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ အဝေးရောက် ချစ်သူ ကို အလွမ်းပြေ ပြဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ၊

ဖုန်းပျောက် သွားလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ ကိုယ့် အကောင်းကို သူများ ဟတ်သွားလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊

နည်းပညာရဲ့ သားကောင်းတွေ မဖြစ်ရအောင် ဆင်ခြင်ကြပါ။



Saturday, October 23, 2021

မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် (၁၅)

မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် (၁၅)

တောင်ကြီးသူ မမကြီး တဲ့၊ အပေးကောင်း ၊ အပြဳအစုကောင်း







⭐ အချစ်မှာ အရွယ်မရှိ၊ အချိန် အခါမရှိ၊ သဘာ၀ စစ်စစ် ဖုန်းနဲ့ မှတ်တမ်း တင်မိခဲ့ကြသူများ။

ကိုယ့်ဘာသာ ကြည့်ဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ အဝေးရောက် ချစ်သူ ကို အလွမ်းပြေ ပြဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ၊

ဖုန်းပျောက် သွားလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ ကိုယ့် အကောင်းကို သူများ ဟတ်သွားလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊

နည်းပညာရဲ့ သားကောင်းတွေ မဖြစ်ရအောင် ဆင်ခြင်ကြပါ။



Friday, October 22, 2021

မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် ( ၃ )

မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် ( ၃ ) 

ကြံကြံဖန်ဖန်လေး ဘုသွားတာ






⭐ အချစ်မှာ အရွယ်မရှိ၊ အချိန် အခါမရှိ၊ သဘာ၀ စစ်စစ် ဖုန်းနဲ့ မှတ်တမ်း တင်မိခဲ့ကြသူများ။

ကိုယ့်ဘာသာ ကြည့်ဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ အဝေးရောက် ချစ်သူ ကို အလွမ်းပြေ ပြဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ၊

ဖုန်းပျောက် သွားလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ ကိုယ့် အကောင်းကို သူများ ဟတ်သွားလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊

နည်းပညာရဲ့ သားကောင်းတွေ မဖြစ်ရအောင် ဆင်ခြင်ကြပါ။



Thursday, October 21, 2021

ရာအိမ်မှူး အပိုင်း ( ၅ )

ရာအိမ်မှူး အပိုင်း ( ၅ )

ရေးသားသူ - onestop

အဲ့ကောင်မလေးနဲ့ လျှောက်သွားနေရင်း အဲ့ကောင်မလေးနဲ့ စေ့စပ်ပေးထားတဲ့ ကောင်နဲ့ လမ်းမှာဆုံရာကနေ ရန်ပွဲဖြစ်ပြီး ကိုရဲက ရုန်းရင်းဆန်ခတ်တွေကြားမှာ သူ့ရဲ့တိုက်ခိုက်ရေးအစွမ်းနဲ့ အဲ့ကောင်မလေးကိုရော၊ စေ့စပ်ထားတဲ့ တစ်ယောက်ကိုရော သတ်မိသွားပြီး ဟိုဘက်ကောင်လေးဘက်က အတူပါလာတဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ဘဲ အသက်ရှင်တယ်။ 

ဒါတောင် သူ့မှာ ဒဏ်ရာတွေနဲ့။ ကိုရဲမှာလဲ ဒဏ်ရာအချို့ရပေမယ့် အပေါ်ယံလေးပါ။ ကိုရဲနဲ့အဲ့ကောင်မလေးက ငယ်ချစ်တွေနဲ့ အင်ကြင်းခိုင်တို့ နွယ်လေးတို့နဲ့မတွေ့ခင်ထဲက ငယ်ချစ်တွေတဲ့။ နွယ်လေးက အင်ကြင်းခိုင်လို စိတ်ခံစားမလွယ်တော့ ရင့်ကျက်တည်ငြိမ်စွာနဲ့ဘဲ ကိုရဲရင်ဆိုင်ခဲ့ပြီး အချိန်ကုန်ဆုံးပေးခဲ့လိုက်တယ်။ 

ဘယ်လောက်ဘဲ ရင့်ကျက်ကျက် လှည့်စားခံရတဲ့ ခံစားချက်က ရှက်တာရော၊ ဒေါသရော၊ ချစ်တာရော ခံစားချက်တွေပေါင်းပြီး အင်ယားကန်ဘောင်ရဲ့ကျောက်တုံးတွေနားမှာ နွယ်လေး “တရှုံ့ရှုံ့” အသံမထွက်ဘဲ မျက်ရည်တွေ ကျလို့နေတယ်။ 

အတွဲတွေနဲ့ မြင်တဲ့သူတွေကတော့ ရည်းစားဖြတ်သွားလို့ ငိုတယ်လို့ထင်နေမှာအမှန်ဘဲ။ နွယ်လေးငိုနေရင်း လူမြင်ကွင်းမှာဆိုတဲ့အသိဝင်လာတာကြောင့် မျက်နှာပေါ်ကမျက်ရည်စတွေနဲ့ နှာရည်အနည်းငယ်ကိုသုတ်ဖို့ သူမအိတ်ထဲ တစ်သျှူးထုတ်ရှိလား မွှေနှောက်ရှာလိုက်တယ်။ ထွက်မလာဘူး။ 

အဲ့အချိန်မှာ လက်တစ်စုံက သူမရှေ့ရောက်လာပြီး မျက်ရည်တွေရွှဲနေတဲ့သူမအတွက်သုတ်ဖို့ တစ်သျှူးထုတ်ကို ကမ်းပေးတယ်။ သူမကမ်းပေးတဲ့လက်ကြောင့် အပေါ်ကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ သူမကို ငုံ့မိုးပြီးကြည့်နေတဲ့ အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့မျက်နှာကို မြင်လိုက်တယ်။ 

သူမတွေဝေနေစဉ်မှာဘဲ အင်ကြင်းခိုင်က သူမနားထိုင်ချလိုက်ပြီး တစ်သျှူးထုတ်ထဲက တစ်သျှူးတစ်ရွက်ကိုယူပြီး နွယ်လေးနဲ့မျက်နှာပေါ်က မျက်ရည်စတွေကို သုတ်ပေးလိုက်တယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးက သူတို့နှစ်ယောက်ထဲဘဲ ရှိနေတဲ့အလားဘဲ။ အနီးအနားက အတွဲတွေက LB အတွဲဘဲဆိုပြီး လှမ်းကြည့်နေကြတယ်။ LB အတွဲတွေ Ro တာကို ကြည့်ရတာ မြင်ရခဲလို့ထင်တယ်။

နွယ်လေး မျက်ရည်တွေသုတ်ပြီးတော့ အင်ကြင်းခိုင်လက်ဆွဲခေါ်ဆောင်ရာကို အလိုက်သင့်လေး လိုက်သွားလိုက်တယ်။ အင်ကြင်းခိုင်က Taxi ငှားပြီး သူမအိမ်ကို ခေါ်သွားတယ်။ နွယ်လေးကို အင်ကြင်းခိုင်က သူမအခန်းထဲရောက်တော့ သူမကုတင်မှာ ထိုင်စေပြီး နွယ်လေးလက်ထဲကို စာအုပ်တစ်အုပ်ပေးလိုက်တယ်။ နွယ်လေးလဲ အင်ကြင်းခိုင်ပေးတဲ့စာအုပ်လေးကို အဖုံးဖွင့်ပြီး ပထမဦးဆုံးစာမျက်နှာလေးကို ဖတ်လိုက်တယ်။

“ မင်္ဂလာပါ ကျွန်တော့်နာမည်ကိုရဲပါ ဒီစာအုပ်လေးကို ကောက်ရခဲ့သည်ရှိသော် ကျွန်တော့်ကို ပြန်ပေးပါ၊ ကျွန်တော့်ဖုန်းနံပါတ်က ၀၉ ၄၅၀၀ ၅၉ ၅၇ * ဖြစ်ပါတယ်။ စာအုပ်ထဲက စာတွေကို လူကြီးလူကောင်းပီသစွာ ဖွင့်ဖတ်ကြည့်ခြင်း မလုပ်ပါနဲ့”

ပထမစာမျက်နှာမှာ ဒါလေးဘဲရေးထားတယ်။ ဒါလေးကို ဖတ်ကြည့်တာနဲ့တင် ဒါကိုရဲရဲ့ နေ့စဉ်မှတ်တမ်းဆိုတာ နွယ်လေးသိလိုက်ပါတယ်။

“ ဒီစာအုပ်ကို ကိုရဲ အခန်းထဲကနေ အင်ကြင်းနေ့လယ်က ဆေးရုံကနေအပြန်မှာ ဝင်ယူခဲ့တာ။ နွယ်လေးနဲ့ ကိုရဲညီမလေးပြောနေတာတွေကိုလည်း အင်ကြင်းကြားခဲ့တယ်။ နွယ်လေး အမ မီးလေးနဲ့ ပတ်သက်ပြီး နွယ်လေး နားလည်မှုလွဲနေတာတွေကိုလဲ အင်ကြင်းကို ရှင်းပြခွင့်ပေးပါ”

“ မမီးလေးကို အမေက အနိုင်ကျင့်ပြီး အလုပ်တွေခိုင်းနေတာ မဟုတ်ရပါဘူး၊ မမီးလေး ကိုယ်တိုင်က ရိုးရိုးသားသားဘဲ လုပ်ကိုင်စားသောက်တော့မယ်ဆုံးဖြတ်ထားလို့ မေမေ ကမ်းလှမ်းတာကို လက်ခံလိုက်တာပါ၊ နွယ်လေး မယုံရင်လေ အင်ကြင်းနဲ့တစ်ရက်လောက် အမေတို့ရုံးခန်းကို အတူတူသွားကြည့်ကြမယ်လေ”

နွယ်လေးက စာအုပ်လေးကိုကိုင် အင်ကြင်းခိုင်ပြောတာတွေကို နားထောင်ရင်း ဘာသံမှတော့ ထွက်မလာ။ ခဏအကြာမှ စကားသံထွက်လာသည်။ အင်ကြင်းခိုင်ကတော့ နွယ်လေး ဘာမှပြန်မပြောမချင်း ဘေးမှာ ထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်။

“ အင်ကြင်း ငါ ဒီည ဒီမှာအိပ်လို့ရလား”

“ အင်း ရတာပေါ့”

အင်ကြင်းခိုင်က ပြုံး၍ဖြေလိုက်သည်။ နွယ်လေးက ဖုန်းထုတ်၍ သူ့အမကို စာပို့လိုက်သည်။

“ မမ ညီမလေး ဒီနေ့ သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ အိပ်မယ်နော်”

အင်ကြင်းကိုတော့ ဘာမှထပ်မပြော၊ အင်ကြင်းခိုင်ကုတင်ပေါ်မှာပင် နွယ် အိပ်ချလိုက်သည်။ စိတ်ညစ်စရာတွေက သိပ်ကို များလွန်းတယ်မဟုတ်လား။ အင်ကြင်းလဲ ဘာမပြောညာမပြောနဲ့အိပ်ပျော်နေတဲ့နွယ်လေးကိုကြည့်၍ သူမပါ နွယ်လေးဘေးမှာဝင်၍ အိပ်လိုက်သည်။ 

တော်သေးသည် အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့ကုတင်က နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်မို့သာ တစ်ယောက်အိပ်သာဆို အခုလို ခြေဆန့်လက်ဆန့်အိပ်ပုံနဲ့ ကုတင်ပေါ်နှစ်ယောက်ဆန့်မည်မထင်ပါ။

.......................................................

အခန်း ( ၉ )

( ဒီအပိုင်းမှာ ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေပါဝင်ပါမယ်၊ သို့ပါသောကြောင့် အဆင်မပြေဖြစ်သွားရင် ကျော်ဖတ်ပေးပါ။ )

“ မောင် သေချာယက်ကွာ၊ တစ်အိမ်လုံးကို ရှာကျွေးနေတဲ့ခြေထောက်နော် သေချာယက်”

“ ဘာလဲ ရှင်က အရင်လိုစိတ်တွေမရှိတော့ဘဲ မြက်နုကြိုက်နေတာလား၊ မီးလေးကို ခေါ်ပေးရမှာလား”

“ မဟုတ်ပါဘူးအေးရယ်၊ မောင်လဲ ယက်ပေးနေတာပါဘဲ။ အေးခြေထောက်က အသားမာတက်နေလို့ မထိတာနေပါလိမ့်မယ်”

မောင်က အေးခြေချောင်းလေးကို ယက်ပေးနေရင်း ခေါင်းမော့ကာ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ယက်တာကို အရှိန်ထပ်တင်ပြီး လျှာအပြားလိုက်ကြီးကိုမှ ဖိဖိပြီး ယက်လိုက်သည်။

“ အင်းး ထိတယ် ထိတယ်၊ အဲ့လို ဆက်ယက်”

မောင်လဲ အေးရဲ့အားပေးစကားကြောင့် အားတက်ပြီး အေးခြေထောက်ကို လျှာအပြားလိုက်နဲ့ဖိဖိပြီး ယက်ပေးလိုက်ပါသည်။ ယက်တာကြာသွားတော့ နှိပ်ပေးအုန်း၊ နှိပ်တာကြာတော့ ယက်ပေးအုန်းနဲ့ မောင် အေး ခြေထောက်နားမှာတင် တဝဲဝဲလည်နေပြီး အပေါ်ကို မတက်ရနိုင်သေးပါ။

“ အေး မောင့်ကို အပေါ်လေးလဲ ပေးတက်ပါအုန်း၊ အေး ခြေထောက်နဲ့တင် မောင်တစ်ညပြီးသွားရတဲ့ညတွေ များလှပြီ”

အေးက သဘောကျသဖြင့် ပြုံးလျက်။

“ ရှင့်ကို ဘဘုန်းပေးတဲ့ ကိုဗစ်ကာကွယ်ဆေးတိုက်နဲ့နေ့ထဲက ကြည့်မရတာ ရှင်သိလား”

“ အင်ကြင်းပေါက်ထည့်ထားတဲ့သေးဗူးကို ရှင် နမ်းနေတာလေ။ ရှင် ပန်းနုကို သတိရသွားတယ်မှတ်လား၊ ဟိုက သေတာသွားရော ရှင့်ကို သေးတစ်စက်တောင် မတိုက်သွားဘူးလေ၊ သူ့သမီးရဲ့သေးကျတော့ အခု ရှင်း ဗူးလိုက်သောက်ရတာဆိုတော့ ပျော်နေတာလေ၊ ရှင့် မျက်နှာကို ကျွန်မကြည့်တာနဲ့သိတယ် မောင်ရေ”

မောင်လဲ လူခိုးလူမိဖြစ်သွားသဖြင့် ဘာမှမပြောဘဲ အေးရဲ့ခြေထောက်ကိုသာ ဆက်ယက်ပေးနေလိုက်ပါသည်။

“ ကျွန်မကလဲ သနားတတ်တော့ခက်တယ်”

“ အခု ကျွန်မသေးပေါက်ချင်ပြီ ရှင် ဘာလုပ်ပေးမလဲ”

“ အေး သေးပေါက်ဖို့ကို အိမ်သာထဲအထိ လေးဘက်ထောက်ပြီးလိုက်ပို့ပေးမယ်လေ…”

“ ရှင့်အရိုးတွေက အဲ့လောက်ခိုင်သေးလို့လား ဦးမောင်ရဲ့”

“ ခိုင်ပါတဲ့အေးရဲ့ မယုံရင် မောင့် ကျောပေါ်ကို အေး ထိုင်ကြည့်လေ” 

ဟုဆိုကာ မောင်သည် ကုတင်အောက်ကြမ်းပြင်တွင် လေးဘက်ထောက်လိုက်ပါသည်။ အေးကလဲ ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ သူမခန္ဓာကိုယ်ကို မောင့်ကျောပေါ်ပစ်ထိုင်ချလိုက်ပါသည်။ ပြောမယ့်သာပြောသာ အသက်က စကားပြောလာပြီလေ အေးကိုယ်လေးက သက်စဉ်ကလို ပေါ့ပေါ့လေးမဟုတ်သလို မောင်အရိုးအကျောတွေကတော့ ငယ်စဉ်ကလောက် မသန်မာတော့ပါ။ 

သို့သော် မောင်က ကြိုးစားပမ်းစားနဲ့ အေးကို ကျောပေါ်ထား၍ လေးဘက်ကုန်းသွားကာ အိမ်သာဆီရာသွားဖို့ အခန်းအပြင်ဘက်ကို ထွက်လာလိုက်ပါသည်။ ဒီတချိန်ဆို သမီး အင်ကြင်းခိုင်က အခန်းပြင်မထွက်တော့ပြီမို့ မောင်တို့နှစ်ယောက် အေးအေးဆေးဆေးပင်ထွက်လာခဲ့ကြပါသည်။

အိမ်သာက အပေါ်ထပ်တစ်လုံး အောက်ထပ်တစ်လုံးရှိတာဆိုတော့ အပေါ်ထပ်အိမ်သာကိုဘဲ လာခဲ့လိုက်ကြပါသည်။ အိမ်သာရောက်တော့ အေး အိမ်သာအဖုံးကို ဖွင့်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ အိမ်သာအိုးထဲမှာ အီးတုံးလေးများနှင့် ဝါဝါအရေများက ကြိုရှိလို့နေပါသည်။

“ မောင်ရေ ဒီမှာကြည့်ပါအုန်း…”

အေးက အိမ်သာအိုးထဲကို လက်ညှိုးထိုးပြသဖြင့် မောင် အိမ်သာအိုးထဲကြည့်လိုက်သည်။

“ ရှင့်သမီးကတော့ရှင့်အတွက် ညစာထားထားပြီထင်တယ်”

မောင် အိမ်သာအိုးထဲကြည့်ရင်း သမီးအင်ကြင်းခိုင်က ရေမဆွဲချဘဲ ထားထားခဲ့သည်ဆိုတော့အသိရယ်၊ သမီးအင်ကြင်းခိုင်ဆိုတာ ပန်းနုရဲ့သမီးဆိုတဲ့အသိရယ်က ဝင်လာပြီး ရင်တွေခုန်နေမိတယ်။

“ ရှင်စားချင်လား၊ ကျွန်မရေဆွဲချလိုက်ရမလား”

အေးက မောင့်အပေါ်အရမ်းသိတတ်သော အိမ်ထောင်ရှင်မကောင်းတစ်ယောက်ပင်၊ မောင့်ရဲ့စိတ်ခံစားချက်တွေကို ဖြည့်ဆည်းပေးသူတစ်ယောက်ဆိုလဲ မမှားပင်။ ဟိုးအရင်ကတော့ အေးရဲ့သေးတွေ ချီးတွေကို စားခဲ့ဖူးသည်။ အခုနောက်ပိုင်းတော့ သေးလောက်ဘဲ သောက်ဖြစ်ပြီး ချီးတွေ မစားဖြစ်တာတောင် အတော်ကြာပြီး အေးကိုယ်တိုင်ကလဲ အချိန်မအား၊ မောင်ကိုယ်တိုင်ကလဲ မအားတာမို့လဲပါသည်။ 

မီးလေးနဲ့ကိစ္စကို သိသွားပြီးနောက်ပိုင်းမှာ သေးမကြာမကြာသောက်ခိုင်းသေးသည်၊ အိမ်သာတက်ပြီး ဖင်ကို ရေနဲ့မဆေးဘဲ မောင့်လျှာနှင့်နဲ့ မကြာမကြာဆေးပေးခဲ့ရသည်။ နောက်ကျ အလုပ်တွေအကြောင်းပြပြီး မအားတော့ပြန်လို့ ဘာမှသိပ်မလုပ်ဖြစ်ခဲ့ကြ။ အခုလို အိမ်သာအိုးထဲက အီးများကို စားရမယ်ဆိုတော့ မောင် စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ အချိန်အတော်ကြာ အဖြေမပေးဘဲ မောင် ငိုင်ပြီး စဉ်းစားနေသည်။ ဘေးက အေးက အိမ်သာကို ရေဆွဲချလိုက်ရင်းးး

“ ဦးမောင် ရှင် တော်တော် အသက်ကြီးလာပြီဘဲ…”

မောင်လဲ ရှက်ပြုံးဖြင့် အေးကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။ အေးက ဘိုထိုင်မှာ ထိုင်လိုက်ရင်းးးး

“ ဘယ်လိုလဲ ကျွန်မသေးကိုရော သောက်ချင်စိတ်ရှိသေးရဲ့လား”

မောင် ပါးစပ်ကနေ ပြောမနေတော့ဘဲ အေးရဲ့အဖုတ်ကြီးနဲ့ သူ့မျက်နှာကိုအပ်ထားလိုက်ပြီး သေးထွက်လာမည့်အပေါက်နေရာမှာ ပါးစပ်ကိုဟ၍ အရံသင့်စောင့်နေပေးလိုက်သည်။ အေးကလည်း သေးပေါက်ချင်နေသူမို့ သေးများတစ်ခါထဲပေါက်ပေးလိုက်သည်။ မောင် စကေးတွေ မကျသေးပါ။ အေး ပေါက်ချပေးလိုက်တဲ့သေးများကို အဖိတ်အစင်နည်းနည်းနဲ့ အကုန်နီးပါးသောက်နိုင်နေသေးသည်။ 

ပြီးတော့ အေးအဖုတ်ကို သန့်ရှင်းအေးလုပ်ပေးလိုက်သည်။ အေးက ဘိုထိုင်ကနေ တော်တော်နဲ့မထဘဲ မောင် လျှာနဲ့ပြုစုကတော့ အချိန်အတော်ကြာ ခံနေလိုက်သည်။

“ ရှင်တော်လို့ နောက်တစ်ခေါက် သေးထပ်ပေါက်ပေးပြီး ဆုချမယ်၊ ပါးစပ်ဟထားပေးအုန်း”

မောင် ပါးစပ်ကို ကျယ်ကျယ်ထပ်ဟပေးလိုက်ပြီး ထပ်မံကျလာသော အေးရဲ့သေးရည်များကို တန်ဖိုးထားစွာ သောက်သုံးလိုက်သည်။

နောက်တဖန် သန့်ရှင်းရေးအလုပ်ခံပြီးနောက် အလာအတိုင်း မောင့်ကျောပေါ်ကနေစီးက အခန်းဆီသို့ ပြန်လိုက်သည်။

“ မောင် နေအုန်း ဝရံတာဘက်သွားကြမယ်”

မနေတာကြာပြီဖြစ်တာ ဝရံတာမှာ အေးက လေညှင်းခံရင်း မောင်ကတော့ အေးပေါင်ကြားထားပေးထားတဲ့ပေါင်ကြားကိုဝင်ပြီး အေး အဖုတ်ကြီးကို အားရပါရ စုပ်လို့နေပါတယ်။ ငယ်စဉ်ကဆို အခုလို ပေါင်ကားမပေးခဲ့၊ အေးက ဝရံတာထွက်ပြီး မောင့်မျက်နှာပေါ်တက်ထိုင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ 

သမီးလေး အင်ကြင်းကိုရတော့လဲ ခလေးကို နို့ဗူးတိုက်ရင်း မောင့်မျက်နှာပေါ်အမြဲတက်ထိုင်ဖြစ်သည်။ အခုတော့ အသက်လေးကလဲရလာ ကိုဗစ်က အသက်ရှူကြပ်တဲ့ရောဂါဆိုတော့ အန္တရာယ်ကင်းအောင် အခုလို ပေါင်ကြားပေးထားခြင်းဖြစ်သည်။

အေး ပြီးမြောက်မှု့ကို မခံစားရတာတောင် အတော်ကြာပြီဖြစ်သည်။ အခုတော့ ပေါင်ကြားက မောင့်ပါးစပ်အစွမ်းနဲ့ ပြီးမြောက်သွားခဲ့သည်။ ထွက်လာတဲ့အရည်များကိုလဲ မောင့်ကိုဘဲ သောက်စေလိုက်သည်။

ညဉ့်နက်လာလေ ပိုထန်လေ ဆိုတဲ့အတိုင်းပေါ့လေ…

“ မောင် စောနကချီးတွေကို ရွံနေတာလား၊ အေးချီးဆိုရင်တော့ မောင် ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ”

မောင် အေးရဲ့အဖုတ်ကိုသာ ဖိယက်လို့နေတယ်၊ အဖြေမပေး။

အေးက မောင့်ခေါင်းကို အတင်းဖိလိုက်ပြီး သူမအဖုတ်နဲ့ဖိထားလိုက်သည်။ မောင်တစ်ယောက် အသက်ရှူရကြပ်သွားသည်။

“ ဖြေလေ မောင်…”

“ ဖြေလေ..ဖြေ…”

မောင်ခေါင်းကို နည်းနည်းလွှတ်ပေးလိုက်သည်။ မောင်ခေါင်းကို မော့၍…..

“ မောင့်ကိုအေးပိုင်တယ်လေ… အေးသဘောဘဲ အေးက စားဆို မောင်စားမှာပေါ့…”

“ ရှင်က အရင်လို ကျွန်မကို မကြမ်းတော့ဘူး ထင်နေတာလား..”

“ လာစမ်း မောင်ရယ် တွေ့ကြသေးတာပေါ့”

အေး တော်တော် ထန်နေပြီထင်တယ်။ စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ကို မောင့်ကို ပလေးနေတာ။ မောင့်ကို ဆံပင်နေဆွဲပြီး အိမ်သာဘက်ခြမ်းကို တရွတ်တိုက်ဆွဲလာတယ်။ မောင့် ဆံပင်မွှေးတွေဆိုတာ အေးလက်ထဲမှာ အပြုံလိုက်ကျွတ်ပါလာတာ။ အေးက လှေကားနေရာရောက်တော့ စိတ်ပြောင်းသွားတယ်။ အပေါ်ထပ် အိမ်သာကို မသုံးတော့ဘူးဆိုပြီး မောင့်ကို အောက်ထပ်ကို ဆွဲခေါ်သွားတယ်။ 

ဆံပင်ကနေ တရွတ်တိုက်တော့ မဟုတ်တော့ဘူးလေ။ အောက်ထပ်ရောက်တော့ ရေချိုးခန်းထဲခေါ်သွားတယ်။ အခန်းထဲမှာ လျှော်မယ့်အဝတ်တွေရှိတယ်လေ။ အဲ့ထဲကနေ အဝတ်တွေထဲ အေး နည်းနည်းရှာဖွေလိုက်ပြီး မောင့်ရှေ့ကို အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးချပေးလိုက်တယ်။

“ ဒါ ပန်းနုသမီး အင်ကြင်းခိုင်၊ ကျွန်မတို့သမီး အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့အောက်ခံဘောင်းဘီ ဆပ်စမိုင်တာ၊ ရော့ယက်”

မောင်လည်း အေးလိုပင်ထန်နေပြီမို့ အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့ဆပ်စမိုင်တာလေးကို အလယ်ဂွကြားနေရာလေးကို တစ်ချက်နမ်းလိုက်ပြီးနောက် သူ့လျှာဖြင့် ယက်ပါတော့သည်။ အေးကလဲ ဘေးကကြည့်လို့နေသည်။ ပြီးနောက် အေးက နောက်ထပ် ဆပ်စမိုင်တာ တစ်ထည်ပေးပြန်သည်။ ဒီတခါတော့ အေးဟာ ဖြစ်သည်။ မောင်နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ဟာများကို ရှယ်ယက်ပလန်ဖြင့် အားရပါးရယက်လို့နေသည်။ 

မောင့်လျှာအစွမ်းနဲ့ အလယ်ဂွကြားက ဝါညစ်ညစ်လေးတွေတောင် အရောင်ဖျော့လို့သွားတယ်။ အေးကလဲ တစ်ထည်ပြီး တစ်ထည်ပေးတယ်။ အေးလဲ အိမ်သာတက်ချင်လာပြီဖြစ်တာကြောင့် မောင့်ခေါင်းကိုဆွဲပြီး အိမ်သာထဲဝင်လိုက်တယ်။ အိမ်သာအဖုံးကိုဖွင့်လိုက်တော့ အပေါ်ထပ်ကအတိုင်းပင် ရေမဆွဲချထားခဲ့လေ။

“ ရှင့်သမီးကတော့ ဒီနေ့ရှင့်ကို သူ့ချီးတော်တော်စားစေချင်ပုံရတယ်၊ အပေါ်ရော အောက်ရောမှာရှိနေတယ်”

( အမှန်က အပေါ်ထပ်ကဟာက နွယ်လေး ပါထားတာဖြစ်ပြီး အောက်ထပ်ကဟာက အင်ကြင်းခိုင်က နွယ်လေးနှင့်သူမစားရန် ညစာဆင်းယူရင်း ပါခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ဒီနေ့မှ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ရေမဆွဲချခဲ့မိကြခြင်းဖြစ်သည်။ နှစ်ယောက်သားကလဲ သူတို့အပူနဲ့သူတို့ဆိုတော့ မေ့သွားကြတာ။ တော်သေးတယ် ရေပိုက်နဲ့ ဖင်တော့ ဆေးသွားကြသေးပေလို့ မဟုတ်ရင်တော့လားးးး)

ဒီတခါတော့ အေးက မောင့်ကို ဘာမှထပ်မပြောတော့ဘဲ မောင့်ခေါင်းကို ဆွဲ၍ အိမ်သာအိုးထဲနှစ်လိုက်ပြီး ပါးစပ်ကလဲ….

“ ရှင်အရမ်းချစ်ခဲ့တဲ့ ပန်းနုရဲ့အငွေ့အသက်တွေပါတဲ့ သမီးလေး အင်ကြင်းရဲ့အီးတွေလေ စားစမ်း စားစမ်းးး”

“ ကုန်အောင်စား..”

မောင် အရှိန်တက်နေပြီ၊ အေးကလဲ ခေါင်းပေါ်ကနေဖိထားသည်မို့ အိမ်သာအိုးထဲက အိုးများကို ပါးစပ်နဲ့ဟပ် ဟပ်ပြီး စားလိုက်သည်။ အရည်များကိုလဲ စုပ်ယူပြီးသောက်ပစ်လိုက်သည်။

“ မြန်လိုက်တာ မဝသေးဘူးမှတ်လား”

မောင့်မျက်နှာတစ်ခုလုံးက ချီးပေဖြစ်နေပြီ၊ ဒါကိုတောင် အေးက အားမရသေးဘဲ သူမအဖုတ်ကို မောင့်ကို ယက်နေစေပြီး မောင် အဖုတ်ယက်နေချိန်တွင် သူမက အိမ်သာအိုးထဲကို အီးပါချသည်။

“ ဒီမှာ နင့်အတွက် နင့်သခင်မ ပါပေးထားတဲ့ အီးတုံးလေးတွေကို ကြည့်စမ်း..”

“ မွှေးလားးး”

“ နေအုန်း လျှာထုတ်ထား လျှာထုတ်ထားးး ငါ့ဖင်ပေါက်ကို သန့်ရှင်းပေးအုန်း၊ နင့်အတွက် အီးပါပေးထားရတာ ညစ်ပတ်နေပြီ” ဆိုကာ မောင့်ကို ဒူးထောက်ပြီး လျှာအရှည်ကြီးထုတ်ခိုင်းကာ အေးက သူမဖင်ဖြင့် မောင့်မျက်နှာကို ပွတ်ပြီး သူမဖင်ကို သူမသန့်ရှင်းရေးလုပ်လုပ်သည်။

“ စားစမ်း… ငါ့ချီးတွေကို” 

ဟုဆိုကာ အေးက ဘေးမှာ ထိုင်ကြည့်ပြီး အိမ်သာအိုးထဲက အီးများကို မောင့်အား စားစေသည်။ ဖန်ဖန်ခါးခါး အရသာအီးများကို မောင် တဝစားပြီးချိန်မှာတော့ အေးက ညစ်ပတ်နေတဲ့မောင့်မျက်နှာကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးမယ်ဆိုပြီး အိမ်သာကြမ်းပြင်မှာ မောင့်ကို ပက်လက်လှန်စေပြီး သူမက မောင့်ခေါင်းကို ခြေထောက်ခွလိုက်ပြီး အပေါ်စီးကနေ သေးများဖြင့်သန့်ရှင်းပေးပါသည်။ 

အေးရဲ့သေးတွေကုန်သွားပေမယ့် မောင့်မျက်နှာက မသန့်ရှင်းသေးဘူးဆိုကာ အေးက သူမခြေထောက်ကို မောင့်မျက်နှာပေါ်တင်လိုက်ပြီး အိမ်သာရေပိုက်ဖြင့် သူမခြေထောက်ကိုဆေးကာကျလာသောရေများဖြင့် မောင့်မျက်နှာကို ထပ်ဆေးပေးပြန်ပါသည်။ 

ဒါလဲ အေး မကျေနပ်သေး မောင့်မျက်နှာကိုခွထိုင်ချလိုက်ပြီး ဖင်ဆေးတဲ့ရေပိုက်ကိုယူကာ သူမရဲ့အဖုတ်နဲ့ဖင်ကို စိတ်ကြိုက်ပွတ်သပ်ဆေးကြောပါသည်။ မောင်ကတော့ သူမဖင်ဆေးရေ အဖုတ်ဆေးရေများနှင့် မျက်နှာသစ်ပေးတာကို ခံနေရပါသည်။

အဆုံးသတ်မှာတော့ အေးက မောင့်ကို ကိုယ့်ဘာသာသန့်ရှင်းရေးလုပ်ခွင့်ပြုလိုက်ပြီး အေးကတော့ ဘေးကထိုင်ကြည့်လို့နေပါတယ်။ ပြီးတော့မှ နှစ်ယောက်အတူတူ အပေါ်ထပ်အခန်းသို့ ပြန်ခဲ့လိုက်ပြီး ဒီနေ့တနေ့တာအတွက် အနားယူလိုက်ကြပါသည်။


တစ်တော့

၁၁/၁၀/၂၀၂၁ (ည ၁၁နာရီ၊ ၅၆ မိနစ်)

......................................................................

{ ဤဝတ္ထု၌  ဆန်းကြယ်သော၊ ရွှံ့ရှာဖွယ်ကောင်းသော၊ ဆက်စုတ်ဖွယ်ကောင်းသော ၊ တနည်း အားဖြင့် စိတ္တဇဆန်သော လိင်စိတ်ခံစားမှုများ ပါဝင်ပါသည်။ စာဖတ်သူအနေနဲ့ “ ဟာ ..မဖြစ်နိုင်တာတွေပါကွာ ..” လို့ စောဒက တက်ချင်လျှင် တက်နိုင်ပါသည်။ ယနေ့ အင်တာနက်ခေတ်ကြီးမှာ သတင်းအချို့ ကြားဖူးကြလိမ့်မယ်။ 

ဒူဘိုင်းက သူဌေးတွေက အဲဒီနည်းတွေနဲ့ လိင်ကိစ္စ ခံစားဖို့ နိုင်ငံတကာက နာမည်ကြီး ဆယ်လီတွေ၊ မော်ဒယ်တွေကို မက်လောက်တဲ့ ငွေကြေးတွေ ပေးပြီး ဖိတ်ခေါ်နေတာ တွေ့ဖူးပါလိမ့်မယ်။ နိုင်ငံခြားသွားပြီး အလုပ်လုပ်တယ် ဆိုတိုင်း အထင်အရမ်း မကြီးလိုက်ပါနဲ့၊ ဘယ်လို အလုပ်တွေ သွားလုပ်နေရတယ် ဆိုတာ နည်းနည်းလေး တူးဆွလိုက်ကြည့်ပြီးမှ အထင်ကြီးပါ။

မြန်မာတွေ အများစု အထင်ကြီးကြတဲ့ ယမ်းကီးတို့ နိုင်ငံမှာလည်း ဒီလိုပွဲတွေ ရှိတယ်လို့ ခပ်သဲ့သဲ့ ကြားနေရပါတယ်။ ငွေကြေးချမ်းသားသူတွေသာ ဝင်ဆန့်လို့ရတဲ့ ပွဲတွေပါ။ လူတိုင်း မသိနိုင်ပါဘူး။ ယခုဆိုရင် ယမ်းကီး တို့နိုင်ငံက စာသင်ကျောင်းတွေမှာ သင်နေတဲ့ လိင်စိတ် အမျိုးအစား ကိုက လိုက်မမီအောင် ရှုတ်ထွေးလှပါတယ်။ ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန်သိချင်ရင် ကိုယ်တိုင် လေ့လာကြည့်ကြပါ။ }


........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



ရာအိမ်မှူး အပိုင်း ( ၄ )

ရာအိမ်မှူး အပိုင်း ( ၄ )

ရေးသားသူ - onestop

အခန်း ( ၇ )

“ ရဲ…”

“ ဟင်…၊ ဘာလဲနွယ်ပြောလေ…”

“ သုံးလေးခေါက်ရှိပြီနော် တရဲရဲ ခေါ်နေပြီး ဘာမှဆက်မပြေတာ”

နွယ်ပြုံးလို့နေသည်။ သူမပြောသင့် မပြောသင့်ကို စဉ်းစားလို့နေသည်။

“ ဘာပြောမလို့ဘဲ နွယ်၊ စဉ်းစားမနေနဲ့ ရဲကိုပြော၊ ရဲပါ ဝိုင်းစဉ်းစားပေးမယ်”

“ နွယ် မကောင်းတဲ့အကြံကြီးတစ်ခု ခေါင်းထဲဝင်လာလို့ရဲရဲ့”

“ မကောင်းတဲ့ အကြံ၊ ဘယ်လိုအကြံမျိုးလဲ”

ရဲလည်း စိတ်ဝင်တစားနှင့် နွယ် ပြောမယ့် မကောင်းတဲ့အကြံဆိုတာကြီးကို သိရဖို့ စောင့်မျှော်နေလိုက်တယ်။

“ ရဲ နွယ်ကို တမျိုးထင်သွားမှာလဲစိုးတယ်… တော်ပါပြီ မပြောတော့ပါဘူးးးးး”

“ ပြောပါ ရဲ တမျိုးမထင်ဘူး၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူးပြော…”

“ ဟိုလေ နွယ် အင်ကြင်းခိုင်ကို ကျွန်မလေးတစ်ယောက်လို ဆက်ဆံချင်တယ်။”

“ ဟင်…”

“ အဲ့ဒါမို့ ပြောတာပေါ့ ရဲ နွယ်အပေါ်ကို စိတ်ကွက်သွားပြီမှတ်လား…”

ကိုရဲလဲ ဘယ်လိုဖြေရမလဲပင်မသိ။

“ ဒါနဲ့ အဲ့အကြံကြီးက ဘယ်လိုလုပ်ရတာလဲ နွယ်..”

“ နွယ် ရဲနဲ့အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့ ဗီဒီယိုတွေကို ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်းကနေ အင်ကြင်းခိုင်ကို နွယ်ကိုယ်တိုင် စေခိုင်းချင်တဲ့စိတ်တွေဖြစ်လာတာ ရဲရဲ့…”

နွယ်က ရှက်ကာ ခေါင်းလေးငုံ့လျက်…

ကိုရဲလဲ ဘာလုပ် ဘာပြောရမလဲတွေးနေသည်။ နှစ်ဦးသားအသံတိတ်လို့နေသည်။

“ ထားလိုက်ပါ နွယ်မပြောမိဘူးဘဲ ထားလိုက်ပါတော့”

“ ရပါတယ် နွယ်ရဲ့ ရဲပြောကြည့်မယ်လေ…”

“ ရဲက ဘယ်လိုပြောမှာလဲ…”

“ နွယ်ဖြစ်ချင်တဲ့ကိစ္စဘဲ ရဲကဖြစ်အောင် ကြိုးစားပေးရမှာပေါ့”

……………………….

အင်ကြင်းခိုင် နေပြည်တော်က ပြန်လာကတည်းက ဖျတ်ဖျတ်လူးလို့နေသည်။ ကိုရဲ သူမကို ထားသွားပြီဆိုတာကို လက်မခံနိုင်သေး။ ကိုရဲ ပြန်လာမှာကို မျှော်လင့်နေမိသည်။ အင်ကြင်းခိုင်အတွက် ရင်ဖွင့်ဖော်သူငယ်ချင်းရယ်ကလဲ အရင်ကနွယ်ရှိခဲ့ဖူးပေမယ့် အခုချိန်မှာ ဘယ်သူမှ ရှိလို့မနေ။ တစ်ယောက်ထဲ အခန်းထဲမှာ ကြိတ်ငို ကြိတ်ဆွေးလို့နေပါတယ်။

(မိန်းခလေးတွေဟာ ရည်းစားနဲ့ ပျက်ပျက်ချင်းမှာ အရမ်းခံစားတတ်ကြပါတယ်။ ယောင်္ကျားလေးတွေကတော့ ပျက်ပျက်ချင်းတော့ လွတ်လပ်တယ်၊ အချိန်ပိုရတယ်ဆိုပြီး အေးဆေးဘဲ။ အချိန်ကြာလာမှ လွမ်းကြ ဆွေးကြတာ။ မိန်းခလေးတွေကျတော့ အချိန်ကြာသွားရင် သူတို့ကိုယ်သူတို့ ပြန်ပျိုးထောင်ပြီး နောက်ထပ်ရည်းစားအသစ်ရှာချင်ရှာတယ်၊ မရှာလဲ ရည်းစားဟောင်းကို သိပ်မလွမ်းတော့ဘူး အများအားဖြင့်ပေါ့)

အခုလဲ အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့အခြေအနေက ရည်းစားနဲ့ပျက်ခါစဆိုတော့ ကိုရဲကို ပြန်ရဖို့ ဘာဘဲလုပ်ရလုပ်ရဖြစ်နေတာ။ ဖျတ်ဖျတ်လူးနေတဲ့အင်ကြင်းခိုင်ဆီ ဖုန်း SMS တစ်စောင်ရောက်လာတယ်။

“ အင်ကြင်း နင် ရဲကို ပြန်လိုချင်ရင် ငါ့ဆီမှာ ကျွန်ခံရမယ်”

စာက ပြတ်ပြတ်ဘဲ။ အင်ကြင်းစာကိုဖတ်ပြီး အနည်းငယ်ကြောင်သွားတယ်။ နောက်မှ ကိုရဲရဲ့နောက်ရည်းစားပို့တာဖြစ်မယ်ဆိုပြီး မိန်းခလေးပီပီ စာပို့တဲ့နံပါတ်ဆီကို စကားနာထိုးတဲ့စာတွေရော တောင်းပန်တဲ့စာတွေရော ဆက်တိုက်ကို ပို့တော့တာဘဲ။ တောင်းပန်တဲ့စာကတော့ သိတဲ့အတိုင်းဘဲ။ ကိုရဲကို ပြန်ပေးပါ ဘာညာပေါ့။ တဘက်လူက နွယ်မှန်း အင်ကြင်းခိုင်မသိဘူး။ နွယ်ကတော့ အင်ကြင်းပို့တဲ့စာတွေဖတ်ပြီး ထိုင်ခွီနေတာ။ ကိုရဲကိုလဲ ပြန်ပြသေးတာ နွယ်က။ 

ကိုရဲက နွယ်ကို ပြီးပြီရောပြောထားပေမယ့် နွယ်က သူ့ဘာသာ လမ်းကြောင်းခင်းလိုက်တာ။ နွယ်နဲ့အင်ကြင်းခိုင်က သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးတွေလဲဖြစ်တယ်၊ မိန်းခလေးချင်းဆိုတော့ စိတ်ဘယ်လိုဆိုတာသိတယ်။ သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးဆိုတော့ အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့စိတ်ကို နွယ်က ပိုသိတာပေါ့။ အင်ကြင်းခိုင်ဘက်က စာတွေအများကြီးပို့ပေမယ့် နွယ်ဘက်ကတော့ တစ်ခုဘဲ ထပ်ခါထပ်ခါ ပြန်ပို့တယ်။

“ ကိုရဲကို ပြန်လိုချင်ရင် နင် ငါ့ဆီ ကျွန်ခံရမယ်” ဆိုတာချည်းဘဲ။ ဒီလိုနဲ့ အချိန်တပတ်လောက်ကြာသွားတယ်။ အင်ကြင်းရုံးမှာရော၊ အိမ်မှာပါ ဖုန်းတစ်လုံးနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေခဲ့တာပေါ့။ အင်ကြင်းခိုင်ဖုန်းခေါ်တော့လဲ တဘက်ဖုန်းက ဖုန်းမကိုင်ဘူး။

အချိန်ကြာလာပေမယ့် ကိုရဲနဲ့အရင်လို ပြန်နေချင်တုန်းဘဲ။ အင်ကြင်းခိုင် စိတ်အလိုကိုလိုက်လိုက်တယ်။

“ ငါ နင့်ဆီကျွန်ခံရင် ကိုရဲကို တကယ်ပြန်ရမှာလား…”

“ အဲ့လောက်တော့ ဘယ်လွယ်မလဲဟ၊”

“ နင်ဘဲ ပြောတော့ နင့်ဆီကျွန်ခံရင် ကိုရဲကို ပြန်ရမယ်ဆို”

အင်ကြင်းခိုင် ဖုန်းမှာစာရိုက်ရင် ဒေါသတွေဖြစ်ပြီး မျက်ရည်ပါကျလာသည်။

“ ငါ့ဆီ နင်ကျွန်ခံရင် ကိုရဲကို တပတ်တစ်ရက် ပြန်ရမယ်၊ ဘယ်လိုလဲ?၊ နင်လဲ အလုပ်က တပတ်တရက်ဘဲပိတ်တာလေဟာ အဆင်ပြေမှာပါ…”

အင်ကြင်းခိုင် စိတ်လောနေ၍ ဘာမှမတွေးမိခဲ့။ တဖက်သူက သူမအကြောင်းကို ဂဂနနသိသူတစ်ယောက်ဖြစ်တယ်ဆိုတာကို မရိပ်မိခဲ့ပါ။

အင်ကြင်းခိုင်ငိုင်နေချိန်တွင် စာထပ်ရောက်လာသည်။

“ ဘယ်လိုလဲ ကျွန်စခံတော့မလား ကျွန်မလေးအင်ကြင်းခိုင်….”

တဖက်ကသူက သူအလေးသာနေပြီမို့ အင်ကြင်းခိုင်ကို ဖိနှိပ်တဲ့စကားလုံးများဖြင့် စတင်ပြောဆိုလာသည်။

ငါ ကျွန်ခံလိုက်ရင် ကိုရဲကို တပတ်တရက်ပြန်ရမယ်။ ဒါပေမယ့် တခြားတစိမ်းမိန်းမတစ်ယောက်ဆီမှာ ကျွန်ခံရမယ်ဆိုတာကြီးက…။ အချစ်စိတ်မွှန်နေတဲ့ခဏတာဟာ မှားယွင်းတဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ချလိုက်မိစေတယ်။

“ ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်မ အင်ကြင်းခိုင် ကျွန်အဖြစ်လက်ခံပါတယ်ရှင်”

ကိုရဲနဲ့နေလာတဲ့တစ်လျှောက်လုံး ကျွန်လိုနေလာခဲ့တာဆိုတော့ ကျွန်ပီပီ ဘယ်လို စကားလုံးမျိုးသုံးရမယ်ဆိုတာ ကြိုသိထားပြီးသားမို့ ကိုရဲနဲ့ အရင်က ပြောတဲ့ပုံစံအတိုင်းလေး စာပြန်လိုက်သည်။

“ ကဲ ကျွန်မလေးရေ နင်လုပ်နေကျအတိုင်း ခွေးမလေးပီပီ အဝတ်အစားတွေချွတ်ပြီး ကိုယ်တုံးတီးနဲ့ အခန်းတစ်ပတ် ခွေးလိုပတ်ပြပါအုန်းးး”

ကိုယ်တခါမှလဲ မမြင်ဖူးဘူး၊ သူစိမ်းလဲဖြစ်တယ်၊ နောက်ပြီး ဟိုဘက်ဖုန်းကလူက အင်ကြင်းထင်သလို ကိုရဲရဲ့အခုကောင်မလေးရော ဟုတ်ရဲ့လား?။ အင်ကြင်းခိုင် ခေါင်းထဲ အတွေးတွေ ပလုံစီဝင်လာတယ်။ အဲ့အချိန် Messenger ကနေ “တောင်” ဆိုပြီး ဗီဒီယိုဖိုင်တစ်ခုဝင်လာတယ်။ ဗီဒီယိုထဲမှာ အင်ကြင်းခိုင် ကိုယ်တုံးတီးနဲ့ အခန်းတစ်ခုထဲမှာ ခွေးလို လေးဘက်ထောက်သွားတဲ့ ဗီဒီယိုလေး။ ကိုရဲရဲ့အသံလဲ ဗီဒီယိုထဲပါတယ်။ အင်ကြင်းခိုင် အရာရာကို အလျော့ပေးလိုက်တယ်။ သူမစိတ်ကို လျော့ချလိုက်တယ်။ ဘာလို့ဆို ဒီဗီဒီယိုဖိုင်တစ်ခုနဲ့တင် တဖက်လူက သူမကို blackmail လုပ်ချင်ရင် လုပ်လို့ရနေတဲ့အခြေအနေလေ။

အင်ကြင်းခိုင်သူမရဲ့အခန်းတံခါးဆီကိုသွားလိုက်ပြီး သေချာပိတ်ထားမထားစစ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက်အဝတ်အစားများကို အကုန်ချွတ်ချလိုက်သည်။ ရှက်စိတ် ကြောက်စိတ်တွေနဲ့ ရင်လဲ အရမ်းခုန်နေသည်။ ကိုယ့်အခန်းထဲမှာကိုယ်ဆိုပေမယ့်လဲ…။ တစ်ကိုယ်လုံးအဝတ်အစမကျန်ချွတ်ပြီးနောက် ခုနက Messenger အကောင့်ကိုဘဲ Video Call ခေါ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ လေးဘက်ထောက်နေလိုက်သည်။ တစ်ဘက်ကလူက ကင်မရာကိုပိတ်ထားသည်။ စာတစ်စောင်ထပ်ပို့သည်။

“ ဖုန်းကို ထောက်တဲ့ဟာနဲ့ထောက်လိုက်ပြီး နင် ခွေးလို သွားနေတာကို ငါ့ကို သေချာပြစမ်း ကျွန်မစုတ်”

“ ဟုတ်ကဲ့” 

လို့ စာပြန်ရိုက်လိုက်ပြီး ဖုန်းကို အခန်းထဲမှာရှိတဲ့ ဖုန်းထောက်တဲ့အတံနဲ့ သေသေချာချာတပ်ပြီး သေချာချိန်ညှိပြီးနောက် ခွေးလို လေးဘက်သွားလိုက်သည်။ အခန်းထဲ တပတ်ပြည့်တော့ ဖုန်းနားကို ပြန်သွားလိုက်သည်။

“ တော်တယ် ခွေးမလေး အင်ကြင်းခိုင်၊ နောက်ထပ် ၁၀ ပတ် ထပ်ပတ်ချည်”

သူမလဲ ဘာမှ အတွန့်တက်မနေတော့ဘဲ အမိန့်ပေးတဲ့အတိုင်း လိုက်နာပြီး အခန်းထဲမှာ လေးဘက်ထောက်ပြီး ခွေးလို ပတ်နေလိုက်သည်။ နွယ်က တစ်ဘက်က ဖုန်းကင်မရာကနေကြည့်ပြီး ပြုံးလို့နေသည်။ ကျယ်ကျယ်ရယ်လို့တော့မဖြစ် သူမရဲ့အမမီးလေး နိုးသွားမည်ကိုလဲ စိုးသေးသည်။ 

အမှန်ကတော့ ကျယ်ကျယ်လေး အော်ရယ်ချင်တာ အခုချိန်မှာ နွယ်က အောင်နိုင်သူလေ။ မမီးလေးကို အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့ အဖေနဲ့အမေနဲ့ပေါင်းပြီး အနိုင်ကျင့်နေကြတာ အခုတော့ သူ့အလှည့် သူ အင်ကြင်းခိုင်ကို အနိုင်ကျင့်အလှည့်ရောက်ပြီးဆိုကာ ပျော်နေတာပေါ့။ အမှန်ကတော့ မီးလေးတို့ ကိစ္စက နွယ်လေး အထင်မှားနေမှုကြီးသက်သက်သာ။

(၁၀) ပတ် ပတ်ပြီးတော့ ဖုန်းနားသွားလိုက်သည်။

“ ရပြီး ဖုန်းဒေါက်ကို ဖြုတ်လိုက်တော့ ကုတင်ပေါ်သွား”

“ ………….”

“ ဟုတ်ပြီ၊ ခွေးလိုဟောင်ပြ”

“ ဝုတ်.. ဝုတ်… ဝုတ်…”

“ ဝုတ်…ဝုတ်… ဝုတ်….”

“ ကျယ်ကျယ်ဟောင်လေ ခွေးမရဲ့ နင့်အသံကလဲ ခွေးမယားငယ်အသံတုံးပိတဲ့အသံကျနေတာဘဲ…”

ငါ့များ မယားငယ်တဲ့ နင်သာ ငါ့ရည်းစားကို လုတဲ့ မယားငယ်မ…

အင်ကြင်းခိုင် စိတ်ထဲကသာ ပြောခြင်းဖြစ်သည်။ လက်တွေ့မှာတော့ အသံကို နည်းနည်းထပ်မြှင့်၍ အမိန့်အတိုင်း ဟောင်ပေးလိုက်သည်။

“ တော်သားဘဲ ခွေးမက၊ အင်ကြင်းခိုင် နင်က ခွေးနဲ့သိပ်တူတယ်သိလား…”

“ ဟဲ့ ဘာလို့မျက်ရည်ဝဲနေတာလဲ ငါက နင့်ကို ချီးကျူးနေတာလေ…” ဆိုပြီး ဟဟပုံလေးနဲ့ ပို့လိုက်သည်။

“ ဟဲ့ ဟိုဘက်လှည့်ပြီး နင့်ခွေးဖင်နဲ့ ခွေးစဖုတ်ကို ပြစမ်း ငါ့ကို”

ဖုန်းကို ခေါင်းအုံးဖြင့် သေချာမှီထားလိုက်ပြီး လေးဘက်ထောက်ကာ ကင်မရာဘက်ကို ဖင်ပေးထားလိုက်သည်။

ခဏနေပြန်လှည့်လိုက်တော့ ဖုန်းမှာ စာပို့ထားသည်။

“ နင့် ခွေးစဖုတ်က ဘာလို့ အရည်ရွှဲနေတာလဲ…၊ ကျွန်ခံရတာကို ကျေနပ်နေတာလား..”

ပြောလဲပြောချင်စရာပင် အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့အဖုတ်လေးက အရည်များရွှဲလို့နေသည်။ ကိုရဲနဲ့ဝေးနေတာကြာပြီဖြစ်သလို အခုလို အပြစ်ပေး အနိုင်ကျင့်ခံနေရတာလေးက အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့စိတ်ကို ထကြွလို့နေစေသည်။

“ ဟဲ့နင် ငါ့ရှေ့မှာ နင့်အဖုတ်ကို နင်ကလိပြစမ်း”

အင်ကြင်းခိုင်စိတ်ကလဲထနေပြီ အမိန့်ပေးသူကလဲပေးနေပြီမို့ ဖုန်းကင်မရာရှေ့ သူမဘက်ကိုမြင်နေရပြီး တဘက်ကို မမြင်ရတဲ့ ဖုန်း စက်ခရင်ကိုတည့်တည့်နေလိုက်ပြီး သူမရဲ့ပေါင်ကို ကြားလိုက်သည်။ သူမပေါင်ကြားကို သူမ ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ အရည်ခပ်ရွှဲရွှဲနဲ့ အမွှေးအမျှင်ခပ်အုပ်အုပ်နဲ့ တောင်ကုန်းလေးသဖွယ် အဖုတ်လေး။ 

ကိုရဲနဲ့ရှိစဉ်က အမွှေးအမြဲမကြာမကြာရိတ်ဖြစ်ပေမယ့် အလုပ်ကိစ္စနဲ့ဝေးနေချိန်၊ တယောက်ထဲရှိနေချိန်မှာ မရိတ်ဖြစ်ခဲ့တာကြောင့် အမွှေးအမျှင်များ အုပ်ဆိုင်းလို့နေသည်။ ရိတ်လေ့ရှိတဲ့အမွှေးက ပိုထွက်မြန်ပြီး ပိုသန်တယ်လေ။ သူမလက်နဲ့အရှည်ဆုံးလက်ချောင်းလဲဖြစ်၊ အမြဲလက်သည်းရှည်မထားဘဲ ညှပ်လေ့ရှိတဲ့တစ်ချောင်းထဲသော လက်ခလယ်လေးနဲ့ သူမရဲ့ကိုယ်ပိုင်ပိပိလေးကို တို့ထိလိုက်သည်။ ပိပိလေးအတွင်းက အစေ့လေးကို ပွတ်စွပေးလိုက်တာနဲ့တင် တော်တော်လေး ခံစားချက် လေပေါ်မြောက်လို့လာသည်။ 

သူစိတ်တစ်ဦးရှေ့ဆိုတာကိုပါ သူမမေ့သွားသည်။ ဖီးလ်ကောင်းကောင်းနဲ့ပွတ်နေချိန် ပြီးလုစဲစဲတွင် Screen ပေါ်ကို စာတက်လာသည်။ Screen ကိုကြည့်ရင်းပွတ်နေတာမို့ စာဝင်လာတဲ့နဲ့ တန်းမြင်ရသည်။

“ Stop”

ပြီးခါနီ ဆန္ဒပြည့်မြောက်ခါနီးမှ ရပ်ဆိုတော့ ဆန့်ငင် ဆန့်ငင်နဲ့ လူရော ပိပိရော ရွစိထိုးနေသည်။ နွယ်ကလဲ တဖက်ကကြည့်ရင်း သဘောကျနေသည်။

“ ကျွန်မလေး ပြီးချင်နေပြီမှတ်လား…၊ ပြီးချင်ရင် ပြီးခွင့်တောင်းလေ…”

ဖုန်းကို ကောက်ယူလိုက်သည်။ စာထပ်ဝင်လာသည်။

“ စာမရိုက်နဲ့ ပါးစပ်နဲ့တောင်း”

ဖုန်းကို ပြန်ချလိုက်သည်…

“ ခွေးကျွန်မကို ပြီးခွင့်ပြုပါရှင့်”

“ မရသေးဘူး ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးပြော”

“ ခွေးမ စောက်ဖုတ်ကို အရည်ထွက်ခွင့်ပေးပါရှင့်”

“ မဆိုးဘူး ဒါပေမယ့်မပြည့်စုံသေးဘူး၊ အနောက်ဆုံးမှာ သခင်မဆိုတာရယ် နင်နာမည်ရယ် ထည့်ပြော”

“ ကျွန်မ အင်ကြင်းခိုင်ခွေးမကို စောက်ဖုတ်က အရည်ထွက်ခွင့်ပြုပါသခင်မရှင့်”

“ နင်တော်တယ်၊ အဲ့လိုကို ကျယ်ကျယ်လေး ၁၀ ခေါက်ပြောစမ်း…”

“ ကျွန်မ အင်ကြင်းခိုင်ခွေးမကို စောက်ဖုတ်က အရည်ထွက်ခွင့်ပြုပါသခင်မရှင့်”

“ ၁-၁၀…..”

“ ရပြီ”

တဖက်က ရပြီဆိုတာနဲ့ အင်ကြင်းခိုင်လဲ သူမပိပိကို နည်းနည်းလေးထပ်ပွတ်လိုက်ပြီး အရှိန်အဟုတ်နဲ့သူမရဲ့အဖုတ်အတွင်းက အရည်များကို ထွက်ခွင့်ပြုလိုက်သည်။

“ အား….” တိုးတိုးလေးညည်းရင်း အထွဋ်အထိတ်ရောက်သွားသည်။

“ ခွေးမလေး ဒီညတော့ ဒီလောက်ဘဲ၊ နင် အိပ်ရင် အဝတ်အစားတွေ မဝတ်နဲ့ ဒီတိုင်းအိပ်နော်…”

“ ဟို နေပါအုန်း မနက်ဖြန် Sunday လေ ကိုရဲကို ပြန်ရနိုင်ပြီလား…”

“ ဒီလောက်တော့ ဘယ်မြန်မလဲ၊ နောက်တပတ်လောက်မှရမယ်…”

“ စောနက ငါဘာထပ်ပြောထားလဲ…”

အင်ကြင်းအပေါ်စာကို အမြန်ပြန်ဖတ်လိုက်တယ်။

“ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ တစ်ညလုံးအိပ်ဖို့ပြောထားပါတယ်။”

“ အင်း၊ ငါအခု ဆော့ဝဲလ်တစ်ခုပို့လိုက်မယ်။ အဲ့ ဆော့ဝဲလ်ကိုဖွင့်ပြီး နင် အိပ်နေတဲ့နေရာကို သေချာချိန်ပေးထား ငါ ညဘက်တရေးနိုးထကြည့်ရင်ထဲ ထကြည့်မယ် ဟုတ်ပြီလား”

နွယ်က အင်ကြင်းခိုင်ဆီကို Spy App တစ်ခု ပို့လိုက်သည်။ နွယ်ပြောတဲ့အတိုင်း အင်ကြင်းတသွေမသိမ်းလိုက်လုပ်နေမိသည်။ ဖုန်းထောင်တဲ့ဟာနဲ့ဖုန်းကိုထောင်လိုက်ပြီး အားသွင်းကြိုးပါ တစ်ခါထဲကျွေးထားလိုက်သည်။ နွယ်ပေးတဲ့ App ကိုလဲ ထည့်ထားပြီးပြီဆိုတော့ အင်ကြင်းခိုင်မပေါ့ရဲ။ တဖက်ကသူက သူမကို အချိန်ပြည့်ကြည့်နေသည်ဆိုသည့်ခံစားချက်က ရင်ကိုထိတ်စေသည်။

ကိုရဲကိုလဲ ရှေ့တပတ်ပြန်ရမယ်တဲ့။ အင်ကြင်းခိုင် Calendar ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ ဟုတ်သားဘဲ ဒီနေ့က January 30 2021 လကုန်ရက်ဘဲ။ နောက်တပတ်ဆိုတော့ February 6 2021 ရက်နေ့ပေါ့။

...................................................................

အခန်း ( ၈ )

ရပ်ကွက်ရုံးမှာ မောင်တို့ ရပ်ကွက်အုပ်ချုပ်ရေးတာဝန်ယူထားတဲ့လူကြီးတစ်စု အလာပ သလာပ လေပစ်လို့နေပါတယ်။

“ အဖွားကြီးက ရပ်ကွက်ထဲမှာ လူစေ့ ကာကွယ်ဆေးထိုးပေးမယ်တဲ့”

“ ဟုတ်ပါ့မလားဗျ”

“ ကျွန်တော်တော့ သတင်းထဲ အဲ့လိုတွေ့တာဘဲဗျာ၊ အထင်တော့သွားမသေးနဲ့ကိုယ့်လူရေ အဖွားကြီးက အခု မီတာခတွေလျော့ပေးထားတာတောင် ဘယ်နှစ်လရှိနေပြီလဲ။”

“ အင်း ဒါတော့ဟုတ်တယ်ဗျ၊ ကျွန်တော်သမီးဆိုလည်း ရုံးကနေ လစာနှစ်လစာ ကြိုချေးပေးထားလို့ ဒီကာလမှာ ငွေပိုငွေလျှံလေးတွေရှိနေတာ”

“ ကိုနိုင် ခင်ဗျားသမီးက ဘယ်ရုံးမှာ လုပ်တာလဲ”

“ အခွန်ရုံးမှာ ကိုမျိုးရဲ့”

“ ဒါဆို ခများတို့ ပွပေါက်တိုးနေတာပေါ့”

“ အရင်ခေတ်ဆိုရင်တော့ ဟုတ်တာပေါ့ဗျာ၊ အခုက ဝန်ထမ်းတွေလက်စားရင် ပြုတ်တဲ့ခေတ်ဗျ၊ အဖွားကြီးခေတ်မှာတော့ ပွပေါက်အရမ်းမတိုးနိုင်ပါဘူးဗျာ”

“ ကိုမောင် ခင်ဗျားတို့ခေတ်တုန်းကတော့ အတော်ရတယ်မှတ်လားးး ဟဲဟဲ…”

“ ရတာပေါ့ဗျာ၊ ကျွန်တော်ဘယ်မှ သိပ်မယူတာတောင် အိမ်ပိုင်နဲ့နေနိုင်တယ်၊ ခြံကွက်တွေလဲရတယ်လေ..”

“ ကိုနိုင် ကျွန်တော့်သမီးလဲ ၁၀ တန်းအောင်ပြီးသားဗျ၊ လူခေါ်ရင် သွင်းပေးဖို့ ခင်ဗျားသမီးကို ပြောပေးထားအုန်းနော်..…”

“ အင်းးး”

ရပ်ကွက်ရုံးနဲ့လူကြီးဝိုင်းဆိုတော့ သိတဲ့အတိုင်း ဟိုဟိုဒီဒီလေပစ်ကြတာပေါ့။ မိန်းမတွေဆုံရင် အတင်းပြောသလို ယောင်္ကျားတွေဆုံရင်လည်း သတင်းတွေကို အတင်းပုံစံပြောကြတာပါဘဲ။ ယောင်္ကျားလေးတွေကတော့ ပုဂ္ဂိုလ်ရေးတွေသိပ်မပြောတော့ မိန်းမတွေလို ရန်ဖြစ်ကြတာသိပ်မရှိဘူးပေါ့လေ။

……………………………….

ဒီ Sunday က တခြား Sunday တွေနဲ့ မတူဘူး အင်ကြင်းခိုင်အတွက် ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ် Sunday လေးပေါ့။ တဖက်ကလူက အင်ကြင်းခိုင် မနိုးမချင်း ထိုင်စောင့်နေတယ်။ အင်ကြင်းခိုင်ကလဲ ညကပင်ပန်းထားတော့ အိပ်တာပေါ့။ နွယ်ကတော့ စောင့်နေရလို့ တင်းနေတယ် ဒင်းနှိုးလာမှတွေ့မယ်ဆိုပြီး သေချာကို ထိုင်စောင့်နေတာ။

အင်ကြင်းခိုင်နှိုးလာတော့ အရင်ဆုံးသတိရမိတာဖုန်းကိုဘဲ။ ဒေါက်တံနဲ့သေချာထောင်ထားတဲ့ဖုန်းဆီကို မျက်လုံးက ဦးဆုံးရောက်သွားတယ်။ ဖုန်း Screen မှာ လူတစ်ယောက်ထိုင်နေတာကို ပေါ်နေတယ်။ မြင်ဖူးသလိုလိုတော့ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် ခေါင်းကို မပြထားတော့ သေချာမသဲကွဲဘူး။

“ နိုးလာပြီလား ခွေးမ”

“ ဟုတ်ကဲ့ ခွေးမနိုးလာပါပြီရှင်”

“ ငါ ဒီနေ့ တခြားဘာမှမလုပ်ဘဲ နင့်အတွက် အချိန်ပေးမလို့”

ဒီသတင်းက မင်္ဂလာသတင်းတော့ မဟုတ်ဘူး၊ အင်ကြင်းခိုင် နင့်ကိုငါ နှိပ်စက်မလို့လို့ ပြောလိုက်သလိုဘဲ။

“ သွား မျက်နှာသစ် သွားတိုက် လုပ်စရာရှိတာ လုပ်၊ ပြီးရင် ပြန်လာခဲ့”

“ ဟုတ်ကဲ့”

နွယ်က သူ့ သူငယ်ချင်းဟောင်းအပေါ်မှာ သနားညှာတာမှုလေးနဲ့ သံဃောဇဉ်လေးတွေတော့ ရှိနေသေးသားဘဲလေ။

“ မြန်မြန်လုပ်နော်၊ မကြာစေနဲ့၊ အချိန်နာရီဝက်ပေးမယ်”

အင်ကြင်းခိုင်လဲ မျက်နှာသစ်သွားတိုက် အိမ်သာတက်တာ ဘာညာလုပ်လိုက်တယ်။ နံနက်စာဘာရှိလဲ မွှေနှောက်ရှာဖွေပြီး အမြန် အမြန်စားလိုက်ပြီး အခန်းထဲပြန်ဝင်လိုက်တယ်။

“ ကဲ စကြမယ်နော်…”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်”

အင်ကြင်းခိုင် အလိုက်တသိနဲ့ သူမကိုယ့်မှာဝတ်ထားတဲ့ အဝတ်အစားမှန်သမျှကို ချွတ်လိုက်တယ်၊ စောနက အောက်ထပ်ဆင်းတော့ ခဏဟိုဆွဲဒီဆွဲနဲ့ဝတ်ထားတာလေးတွေကိုပေါ့။ ပြီးတော့ Screen ရှေ့မှာ လေးဘက်ထောက်လိုက်တယ်။

“ ခွေးမလေးရေ ဟောင်ပြပါအုန်းးး”

“ ဝုတ်.. ဝုတ်.. ဝုတ်… ဝုတ်…”

နောက်တစ်ခါထပ်ခိုင်းပြီး အလိုမကျမဖြစ်စေရအောင် အသံကို ကျယ်ကျယ်နဲ့စာစာလေး ဟောင်ပြလိုက်တယ်။ တဖက်က သခင်မဆီက ချီးကျူးစကားရောက်လာတယ်။

“ ခွေးမလေးက တော်လိုက်တာ အသံလေးကလဲ စာနေတာဘဲ..”

“ ခန္ဓာကိုယ်ကို သုံးပတ်လောက် ပတ်ပြပါအုန်း..”

အမိန့်အတိုင်း သူမရဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကို သုံးပတ် ပတ်ပြလိုက်တယ်။

“ ခွေးမရဲ့ တင်ပါးလေးက လုံးနေတာဘဲ ရိုက်ချင်စရာလေးဟယ်’’

“ ခွေးမ Screen ဘက် ဖင်ပေးပြီး ကိုယ့်တင်ပါးကိုကိုယ်ပြန်ရိုက်စမ်း၊ မညှာနဲ့နော် နာနာလေးရိုက်”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်”

စာပြန်မရိုက်ဘဲ ပါးစပ်နဲ့ဘဲ ပြန်ပြောလိုက်ပြီး Screen ဘက်ကို ဖင်ပေးကာ သူမရဲ့လက်ဝါးနဲ့ သူမဖင်ကို ပြန်ရိုက်လိုက်ပါသည်။ 

“ ဖြောင်းးး”

“ ဆက်ရိုက်အုန်း”

ဖုန်းကနေ အသံထွက်လာတယ်၊ အသံက ခပ်အုပ်အုပ်ပင်။ အသံဖျက်ပြီး ပြောနေပုံပုံသည်။ အင်ကြင်းခိုင် အသံအကြောင်းစဉ်းစားရင်း သူမလက်ဝါးကို အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့် တင်ပါးပေါ်ထပ်မံရိုက်လိုက်ပါသည်။

“ ဖြောင်းးး”

“ ကောင်းတယ် ဆက်ရိုက်အုန်း ငါ ရပ်ဆိုမှရပ်”

မိန်းခလေးပီပီ အင်ကြင်းခိုင် စဉ်းစားလို့နေပါတယ်၊ အသံဖျက်ပြောတယ်ဆိုတော့ ငါ့အသိထဲကဘဲလား၊ ဘယ်သူများပါလိမ့်၊ ဘာလိမ့်ညာလိမ့်ပေါ့။ စဉ်းစားနေပေမယ့် လက်ကလဲ ကိုယ့်တင်ပါး ကိုယ့်ပြန်ချလို့နေပါတယ်။ ၁၀ ချက်လောက်ရှိလာတော့ တင်ပါးက တော်တော်လေးနီရဲနေပြီ။ အင်ကြင်းခိုင်လဲ လက်ရော တင်ပါးရော နီရဲနေပြီ။ သူမရဲ့ နီရဲနေတဲ့ တင်ပါးရယ်၊ ဆူဆူလေးဖြစ်နေတဲ့ အဖုတ်လေးရယ်ကို ကြည့်ရုံမက နွယ်က ဟိုဘက်ကနေ Screen Record လေးပါ လုပ်ထားပြီး အရသာကြည့်နေပါသည်။ နွယ်မရပ်ခိုင်းသေးသဖြင့် အင်ကြင်း ကိုယ့်တင်ပါးကိုကိုယ် အတော်ကြာကြာရိုက်လိုက်ရပါသည်။

“ တင်ပါးနှစ်ခြမ်းကုန်ပြီးဆိုတော့ နေရာပြောင်းမယ်”

“ ကိုယ့်အဖုတ်ကိုကိုယ်ပြန်ရိုက်မယ်၊ ဒီဘက်ပြန်လှည့်”

ဒီတခါတော့ Screen ရှေ့မှာ ပေါင်ကြားခိုင်းထားပြီး ခြေနှစ်ချောင်းကို နည်းနည်းမြောက်မြောက်ထောင်ခိုင်းကာ အင်ကြင်းခိုင်အား သူမအဖုတ်လေးကို သူမလက်ဝါးနဲ့ ပြန်ရိုက်စေပါသည်။ ဒါက တင်ပါးကို ရိုက်တာလောက်မလွယ်။ အချက်ရေ (၃) ချက်လောက်နဲ့တင် အင်ကြင်းခိုင်တစ်ယောက် မျက်ရည်ဝဲပြီး ဆက်ရိုက်ရန်ပင် ကြောက်လို့နေပါပြီ။

“ ဟဲ့ ဆက်ရိုက်လေ.. ဘာလုပ်နေတာလဲ ရိုက်”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်”

“ ဖြန်းးးး အ….”

“ ဖြန်းးးးး အ… အီ….”

ကိုယ့်လက်နဲ့ကိုယ်ရိုက်တယ်ဆိုပေမယ့် အင်ကြင်းခိုင် ကိုယ်တိုင်ကိုက အပြစ်ပေးခံရတဲ့အပေါ်သာယာမိနေတာဆိုတော့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မညှာဘဲကို ကျွေးနေတာ။ အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့စိတ်ကိုက နှိပ်စက်ခံရတာကို သာယာတာမျိုး။ ကိုရဲနဲ့တွဲနေစဉ်တုန်းကလဲ ကိုရဲဘာလုပ်လုပ်ခံတဲ့အပြင် ကိုရဲကို ဘာလေးလုပ်ပါလား ညာလေးလုပ်ပါလားဆိုပြီး အင်ကြင်းခိုင် ကိုယ်တိုင်က အကြံပေးသေးတာဆိုတော့။ 

အခုလဲ တစ်ဖက်က ဘယ်သူမှန်းမသိတဲ့ အမျိုးသမီးနဲ့ အပြစ်ပေးမှု့ကို အင်ကြင်းခိုင် သာယာလို့နေမိပါတယ်။ စိတ်ထဲမှာ သာယာစိတ်တစ်ခုထဲတော့ မဟုတ်ဘူး၊ သူစိမ်းတစ်ဦးရှေ့ ဖင်ပြောင်ပြောင် ကိုယ်တုံးလုံး အဖုတ်ပြူးပြူးပြဲပြဲနဲ့ သူများခိုင်းသမျှလုပ်ပေးနေရတယ်ဆိုတဲ့စိတ်က ရှက်စိတ်ကိုလဲ ဖြစ်ပေါ်စေပါတယ်။ တချက်တချက်မှာ အားငယ်စိတ်။ ငါ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်အတွက်နဲ့များ အခုလိုဖြစ်ရတယ်ဆိုပြီး အားငယ်စိတ်တွေလဲ ဝင်မိတယ်။ ဘယ်လိုဘဲဖြစ်ဖြစ်လက်ရှိမှာတော့ အင်ကြင်းခိုင်ဟာ ဖုန်းထဲကအမျိုးသမီးအမိန့်ပေးစေခိုင်းသလို သူမကိုယ့်သူမပြန်ရိုက်နေရင် နီနီရဲရဲသူမအဖုတ်လေးက အရည်များပင် ရွှဲစပြုနေပြီဖြစ်သည်။ တဖက် Screen က နွယ်လဲ အင်ကြင်းခိုင်ကိုကြည့်ရင်း ရင်ခုန်နေမိသည်။ 

ကိုရဲနဲ့နေရတာထက်ပင် ပိုလို့ ရင်ခုန်နေမိသည်။ စိတ်ခံစားချက်က တပါးသူတစ်ယောက်ကို လွှမ်းမိုးရတဲ့ခံစားချက်အပေါ်ကို သူမ သာယာမှန်းမသိ သာယာနေမိသည်။ ဒါကြောင့် ဒီနေ့လို နားရက်ကိုတောင် ကိုရဲနဲ့အချိန်ဖြုန်းနေကျကို အချိန်မဖြုန်းဘဲ အင်ကြင်းခိုင်ကို နှိပ်စက်ရင်းနဲ့ သူမရဲ့ တစ်နေ့တာကို ကုန်ဖို့ သူမ ဆုံးဖြတ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။

“ နင်လဲ မောရောပေါ့ လေးဘက်ထောက်ပြီး အခန်းထဲ ပတ်လိုက်အုန်း၊ ငါရေသောက် သေးပေါက်လိုက်အုန်းမယ်”

မောရောပေါ့ဆိုပြီး နားခိုင်းတာလဲ မဟုတ်ဘူး၊ အခန်းထဲ ခွေးလို လေးဘက်ထောက်ပြီးပတ်နေတဲ့။ အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့စိတ်ထဲ မယိုးမယွတွေဖြစ်ပြီး Screen မှာ သူမလစ်တာနဲ့ ကုတင်နားလေးမှာမှီပြီး သူမပိပိလေးကို သူမပွတ်သပ်နေမိတယ်။ ဖီးလ်တွေအတော်ဖြစ်လို့နေတာပေါ့။

“ ဟဲ့ အဲ့ဒါဘာလုပ်နေတာလဲ…”

နွယ်က အသဲပြဲကြီးနဲ့လှမ်းအော်တယ်၊ အင်ကြင်းခိုင်တော်တော်ပူထူသွားတယ်။ “သေးသွားပေါက်တာကလဲ မြန်လိုက်တာ” အင်ကြင်းခိုင် သူမစိတ်ထဲကနေ ကျိန်ဆဲနေလိုက်သည်။

“ အဲ့ဒါ ဘာလုပ်နေတာလဲ ပြော အခုပြော..”

“ နင် အာသာဖြေနေတာမှန်လားးးး”

အင်ကြင်းခိုင် ဘာမှတောင် မပြောရသေးဘဲ စွံ့အနေချိန် နွယ်က တည့်တိုးကြီး ပြောချလိုက်တော့ အင်ကြင်းတစ်ယောက် မျက်နှာကြီး မရိုက်ခံထားရဘဲ အရိုက်ခံထားရတဲ့တင်ပါးလောက်နီးနီးကို နီရဲလို့လာပါတယ်။ အင်ကြင်းခိုင်တော်တော်လေး ရှက်သွားတယ်။ သူမကိုယ်သူမလဲ ငါတော်တော်ယွတဲ့ ကောင်မဘဲ လို့ အပြစ်တင်မိတယ်။

“ နင့်မှာ အပြစ်ရှိလားပြော”

ကိုယ့်အဖုတ်ကို ကိုယ့်ကလိတာကို နင်မှာအပြစ်ရှိလားတဲ့၊ အခုချိန်က ကိုယ့်က သူ့အစေခံခွေးမဆိုတော့လဲ သူအကြိုက်လိုက်ရတာပေါ့။

“ အပြစ်ရှိပါတယ်ရှင့်”

“ အေး နင့်ကိုငါအပြစ်ပေးမယ်”

“ ဖုန်းကိုဆယ်ဖီတုတ်တံနဲ့ချိတ်လိုက်”

အင်ကြင်းလဲ ဒေါက်တိုင်ကနေဖြုတ်ပြီး ဆယ်ဖီတုတ်တံကို ယူပြီး ဖုန်းနဲ့ချိတ်လိုက်တယ်။

“ အေးရပြီလား”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်”

“ ရပြီဆိုရင် အောက်ထပ်ရေခဲသေတ္တာထဲကနေ ရေဗူးအေးတာလေး သွားယူချေ”

အင်ကြင်းခိုင်လဲ ရေဗူးသွားယူဆိုတော့ တုတ်တံကို ခုတင်ပေါ်တင်လိုက်ပြီး ချွတ်ထားတဲ့အဝတ်များကို ပြန်ဝတ်ဖို့ ပြင်လိုက်တယ်။ နွယ်ကလဲ သိနေတယ်လေ..

“ ဟဲ့ အဝတ်တွေပြန်မဝတ်နဲ့ ဒီအတိုင်းသွား”

“ ဟို…”

“ ဟိုဟို ဒီဒီတွေ လုပ်မနေနဲ့”

“ လူကြီးတွေမြင်သွားမှာစိုးရိမ်လို့ပါ သခင်မ”

“ မြင်မြင်ပေါ့၊ နင့်အပြစ်နဲ့နင်ဘဲ သွား”

အင်ကြင်းခိုင် ငိုမဲ့မဲ့လေးဖြစ်သွားသည်။ ဒီအပြစ်ကြီးက အင်ကြင်းခိုင်ကို ထိတ်လန့်မှု့ကို ခံစားရစေသည်။ နွယ်က Screen ကနေ အင်ကြင်းခိုင်ရဲ့ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်ပြီး သဘောကျလို့နေသည်။

အင်ကြင်းခိုင်လဲ လက်တစ်ဖက်က ဖုန်းနဲ့ဆယ်ဖီတံတွဲထားတဲ့အတံကိုကိုင်ရင်း အောက်ထပ်ကို တိတ်တိတ်လေး ဆင်းလာလိုက်သည်။ အခန်းတံခါးကို ဖွဖွလေးချောင်းကြည့်လိုက်တော့ အပြင်မှာ ဘယ်သူမှမရှိဘူး၊ လူသံလဲ မကြားဘူး။ အဲ့ဒါနဲ့ တဖြည်းဖြည်း သူမမိဘတွေအခန်းနားရောက်လာတယ်။ အသံတွေ တိတ်ဆိတ်လို့နေတယ်။ လှေကားနားရောက်တော့ အောက်ဘက်ကို ထပ်ချောင်းကြည့်လိုက်တယ်။ အသံမကြားရဘူး။ လှေကားတစ်ဝက်လောက်ရောက်တော့ အိမ်ရှေ့ကို လှမ်းမျှော်ကြည့်လိုက်တယ်။ အိမ်တံခါးမကြီးက ပိတ်ထားတယ်။

“ ဟူးးး”

အင်ကြင်းခိုင် လေပူများ မှုတ်ထုတ်ရင်း စိတ်အေးအေးနဲ့ အောက်ထပ်ကိုဆင်းလိုက်တယ်။ အိမ်မှာက လူကြီးတွေ မရှိရင် သူမကို တံခါးပိတ်ပြီး ထားထားခဲ့နေကြလေ။ လူကြီးတွေပြန်မလာခင် အပြင်ထွက်ချင်ရင် နောက်ဖေးပေါက်ကနေထွက်လို့ရတယ်။

“ ဘယ်လိုလဲ နင့်အိမ်မှာ လူကြီးတွေမရှိဘူးမှတ်လားးး”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့်..”

“ အေး အဲ့ဒါဆို ရေခဲရေဗူးယူပြီးရင် အပေါ်တန်းမတက်နဲ့အုန်းးး”

အင်ကြင်းခိုင် မျက်လုံးပြူးလျက်။ တစ်ခုခုထပ်ခိုင်းတော့မယ်ဆိုတာကို သိနေလိုက်သည်။

တဖက်က အမိန့်အတိုင်း အင်ကြင်းခိုင် အောက်ထပ်အိမ်ရှေ့က စားပွဲခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ စားပွဲခုံပေါ်ကတက်တဲ့။ စားပွဲခုံပေါ်တက်ထိုင်ပြီး ပေါင်ကားကာ အင်ကြင်းခိုင်ကို စောနကလို အာသာဖြေပြခိုင်းသည်။ အောက်ထပ်က ပြတင်းပေါက်တွေရှိနေတော့ တလန့်တကြား ဘေးကြည့် တောင်ကြည့်မြောက်ကြည့်နဲ့ အမိန့်အတိုင်း သူမအဖုတ်ကို သူမလက်တစ်ဘက်က ပွတ်သည်။ ကျန်တစ်ဘက်က ဆယ်ဖီတံကို ကိုင်ပြီး နွယ်ကို ပြထားရသေးသည်။ တဖက်ကအမျိုးသမီးဟာ နွယ်သာဆို အင်ကြင်းခိုင် မည်သို့နေမည်မသိ။

ခုံပေါ်မှာတင် ကြောက်ကြောက်နဲ့ပွတ်ရင် အင်ကြင်းခိုင် အရည်များလျှံထွက်၍ ပြီးသွားသည်။ အရည်များက စားပွဲပေါ်ကျလာသည်။

နွယ်က စားပွဲပေါ်ပြဆိုလို့ပြလို့တော့ အရည်တွေစိုနေတာကို မြင်သွားသည်။

“ ဟဲ့ခွေးမ ခုံပေါ်မှာ အရည်တွေတွေ့လားးး”

“ ဟုတ်ကဲ့..”

“ အဲ့အရည်တွေကို ပြောင်အောင် ယက်လိုက်စမ်း”

ဘာမှစဉ်းစားမနေတော့ဘဲ အရှိန်ကောင်းနေတဲ့ အင်ကြင်းခိုင်ဟာ စားပွဲပေါ်မှာရှိတဲ့ သူမအဖုတ်က ထွက်ထားတဲ့အရည်များကို လျှာဖြင့် ကုန်းယက်ပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်ပါသည်။

“ပြောင်ပြီလား ပြစမ်းးး”

“အင်းး ခွေးမက တော်တယ်၊ အခန်းထဲ ပြန်သွားတော့”

ဒီအောက်မှာ ကြာကြာမနေချင်တာမို့ အမိန့်ရတာနဲ့ ရေဗူးကိုယူကာ အပေါ်ထပ်အခန်းရှိရာကို ပြန်လာလိုက်ပါသည်။

“ ဟဲ့နေအုန်း နေအုန်းးး”

လှေကားထိပ်နားရောက်တော့ နွယ်က အသံပေးတယ်။

“ အိမ်ရှေ့ဝရံတာကိုသွား”

အဲ့ဘက်ကတစ်ယောက်က ငါ့အိမ်မှာ ဘယ်နေရာဘာရှိတယ်ဆိုတာ သိလှချည်လား အင်ကြင်းခိုင်ခေါင်းထဲ အတွေးတော့ ဝင်သည်။ သို့သော် ဆက်မတွေးဖြစ်သည်။ နွယ်ခိုင်းတဲ့အတိုင်း ဝရံတာတံခါးနားကို သွားလိုက်သည်။ တံခါးကို ဖွင့်လိုက်လေ။

“ ဟို လူတွေမြင်ကုန်မှာစိုးလို့”

“ ဘာကို လူတွေမြင်ကုန်မှာစိုးတာလဲ နင် ငါ့အမိန့်ကို ဂလန်ဂဆန်လုပ်တာလား”

“ မသိချင်ဘူး အခုဖွင့်ဆိုဖွင့်လိုက်”

အင်ကြင်းခိုင်လဲ ချီတုံချတုံနဲ့ တံခါးအပြင်ကို အနည်းငယ်မျှော်ကြည့်ပြီးနောက် စိတ်ကိုတင်း၍ တံခါးကို ပွင့်လိုက်သည်။

“ အစကတော့ ငါက ဒီမှာ ရေသောက်ခိုင်းရုံခိုင်းမလို့၊ အခုတော့ တစ်ခုထပ်တိုးလိုက်မယ်။”

“ ကျွန်မ မှားသွားပါတယ်၊ နောက်ပြန်မပြောတော့ပါဘူး” ဆိုပြီး 

“ ကိုယ့်ပါးကိုယ် ရိုက်စမ်း” “

ဆယ်ဖီတံကိုလက်ကကိုင်ရင် ကိုယ့်ပါးကိုယ်ရိုက်တာဆိုတော့ အရှိန်တော့ နည်းနည်းပျော့တာပေါ့။ အချက် (၃၀) လောက် ချပြီးမှ ရပ်ခွင့်ပေးတယ်။ လမ်းသွားလမ်းလာရှင်းနေလို့တော်သေးတာပေါ့။

နောက်ထပ်အမိန့်တစ်ခုဖြစ်တဲ့ စောနကယူလာတဲ့ ရေဗူးကို အကုန်သောက်ဆိုတဲ့အမိန့်ကိုလဲ ရဲဆေးတင်ပြီး ဆက်လုပ်လိုက်တယ်။ လမ်းမပေါ်မှာ လူတွေဖြတ်တော့သွားတယ်။ သူမတို့ အိမ်ဘက်ကိုတော့ လှည့်မကြည့်သွားဘူး။ တော်သေးတာပေါ့။

“ ကဲ နားအုန်း ငါလဲ အပြင်ခဏသွားအုန်းမယ် ကိစ္စလေးပေါ်လာလို့”

“ ဟူးးး တော်သေးတာပေါ့ ဒီတခါတော့ တကယ်နားရပြီ”

“ ဖုန်းမချနဲ့အုန်း နင့်သခင်မကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောပြီး နှုတ်ဆက်အုန်းလေ”

“ ခွေးမကို အချိန်ပေးပြီး ဆုံးမပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်မ”

အဲ့စကားလုံးက ကိုရဲနဲ့တုန်းကထဲက သုံးဖူးတဲ့စကားလုံး။ ဒါကို နွယ်ကလဲသိတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိစ္စရှိနေတော့ မရစ်ချင်တော့တာနဲ့ မရစ်ဘဲ နားလည်ပေးလိုက်တယ်။ ဒါတောင် လက်ငါးချောင်း ထောင်ပြသေးတာ၊ ငါးခါပြောဆိုတဲ့သဘောပေါ့။

“ ခွေးမကို အချိန်ပေးပြီး ဆုံးမပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်မ”

“ ခွေးမကို အချိန်ပေးပြီး ဆုံးမပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်မ”

“ ခွေးမကို အချိန်ပေးပြီး ဆုံးမပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်မ”

“ ခွေးမကို အချိန်ပေးပြီး ဆုံးမပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်မ”

“ ခွေးမကို အချိန်ပေးပြီး ဆုံးမပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်မ”

နွယ့်ဘက်ကအရင်ဖုန်းချသွားပါသည်။ အရေးပေါ်ပေါ်လာတဲ့ဆီကို နွယ် အမြန်အမြန် ပြင်ဆင်ပြီး သွားလိုက်သည်။

ချိန်းထားတဲ့ဆီရောက်တော့ ကိုရဲက ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မ ဖြစ်လို့နေပါတယ်။ ခြေကိုင်လက်ကိုင်လို့လဲမရ ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်လျက်လေး၊ ကိုရဲလက်ကို လက်ထိပ်ကလဲ ခတ်လျက်လေး။

“ ဘာ ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲဟင် ရဲ”

နွယ်လေး ငိုသံကြီးဖြင့် မေးလိုက်သည်။ ကိုရဲဆီက အသံမထွက်လာ။ ဘေးက ကိုရဲ ညီမက ပြောပြမှ နွယ်လေးလဲသိရတယ်။ ညနေ လူနာတွေ့ချိန်ကုန်မှ နွယ်လေး အိမ်ပြန်လာခဲ့တယ်။ ကိုရဲကိုလဲ အဲ့အချိန်မှာဘဲ ရဲအရာရှိတွေက အချုပ်ထဲကို ဖမ်းဆီးခေါ်ဆောင်သွားပါတော့တယ်။

နွယ်လေး အိမ်တန်းမပြန်ဘဲ ကန်ဘောင်ပေါ်သွားထိုင်နေလိုက်တယ်။ ကိုရဲ ညီမလေး ပြောပုံအရဆို ကိုရဲက နွယ်လေးအပြင်နောက်ထပ် ရည်းစားတစ်ယောက်ရှိတယ်တဲ့။ နွယ်လေးတို့၊ အင်ကြင်းခိုင်တို့ထက် ပိုက်ဆံပိုရှိတဲ့ အရမ်းချမ်းသာတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်။ 

..........................................


အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>>>