Configure Page List

Monday, November 30, 2020

ကမ္ဘာသစ်တွေ့သူ (စ/ဆုံး)

ကမ္ဘာသစ်တွေ့သူ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - Kyaw Kyaw

အခန်း ( ၁ )

“ သားရေ ခြံရှေ့က ဆိုင်ကယ်ဟွန်းတီးနေတယ်။ ထွက်ကြည့်လိုက်ဦး ”

“ ဟုတ်ကဲ့ အမေ”

ဖိုးကျော် သူ့ရဲ့မိခင်ဖြစ်သူ နောက်ဖက်မှာ ရေချိုးနေသဖြင့် အိမ်ရှေ့သို့ ထွက်ကြည့်လိုက်သည်။ မေမေ့မိတ်ဆွေဖြစ်သူ မဇင်မာသဲ ။

“ ကဲ ငါ့မောင်ရေ စားစရာတွေ လာယူဦး”

ဇာခြည်သဲက ဆွဲလာသော ခေါက်ဆွဲကြော်ထုပ်နှစ်ထုပ်ကို ဖိုးကျော်ဆီ ပေးလိုက်သည်။ ဒီလိုဘဲ ဇာခြည်သဲက အိမ်လာတိုင်း ဖိုးကျော်တို့သားအမိ စားဖို့ တစ်ခုမဟုတ် တစ်ခုတော့ ယူလာနေကြ။

“ ဟဲ့ မင်းအစ်မကို အိမ်ထဲခေါ်ဦးလေ။ လာ အထဲဝင်ဦး သဲသဲ။ ဘာလို့ စားစရာတွေ ယူလာတာလဲ အားနာစရာ”

“ အို အန်တီကလည်း အားနာစရာမှ မဟုတ်တာ။ ကျွန်မဆိုင်မှာဘဲ လုပ်တာကို”

ဇင်မာသဲက ဒီမြို့လေးမှာ အအေးဆိုင်၊ ခေါက်ဆွဲဆိုင် ဖွင့်ထားသူလေ။ ဖိုးကျော်တို့အမေနဲ့ ရင်းနှီးသလို ဖိုးကျော်ကလည်း သွားကူတတ်သည်။ ဒါကြောင့် ခင်မင်နေကြခြင်း ဖြစ်သည်။

ဖိုးကျော်က ၂၅ နှစ်ခန့်ရှိပြီ။ အစိုးရရုံးတစ်ရုံးမှာ အလုပ်လုပ်သည်။ ဒီရက်ပိုင်း သင်္ကြန်ရုံးပိတ်ရက်ရှည် ရှိသဖြင့် နားနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဇာခြည်သဲက အသက် ၃၅ နှစ်ခန့်။ ယောင်္ကျားရှိသည်။ ကလေးတစ်ယောက်အမေ ဆိုပေမဲ့ ဖင်တွေ ရင်တွေက တောင့်ဆဲပင်။ အသားခပ်ညိုညို။

“ ကဲ ဆိုပါဦး ဘာကိစ္စများရှိ”

ဖိုးကျော် မိခင်ဖြစ်သူ၏ အမေးကို ဇင်မာသဲက

“ အထွေအထူးတော့ မရှိပါဘူး။ ဒီရက်ပိုင်း သင်္ကြန်ပိတ်ရက် ကျွန်မယောင်္ကျားကလည်း သူ့အမေတို့ရွာပြန်တယ်။ တစ်လလောက်တော့ ကြာမယ်။ ကျွန်မကလည်း ကျွန်မဆိုင်လေးက ရောင်းအားကောင်းနေတော့ မပိတ်ချင်ဘူး။ ဆိုင်မှာကလည်း မိစုဆိုတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ဘဲ ရှိတယ်။ ဖိုးကျော်ကလည်း သင်္ကြန်ရုံးပိတ်ထားတော့ ပျင်းနေမှာ။ ကျွန်မဆိုင်မှာ လာကူပေးပါဦးလို့။ သင်္ကြန်တွင်းဆိုတော့ လူစည်တယ် ရောင်းအားကောင်းတယ်။ ဒါကြောင့်မို့ပါ။”

“ ရတယ် အစ်မ ကျွန်တော်လာကူမယ်လေ”

ဖိုးကျော်က သွက်သွက်လက်လက်ပင်။ မဇင်မာသဲဆိုင်မှာ သူသွားကူလျင် သူသုံးဖို့ တစ်ရက် တစ်သောင်းနှစ်သောင်း ရဦးမယ်လေ။

“ ကျွန်တော် ဘယ်နေ့လာရမလဲ အစ်မ”

“  မနက်ဖြန်လာခဲလေ မောင်လေး။ ဆိုင်မှာက အစ်မနဲ့ မိစုနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ။ ဆိုင်က လွတ်နေတဲ့ အခန်းမှာဘဲ အိပ်ပေး။ မင်းအစ်ကို ပြန်မလာမချင်းပေါ့။ လူကလည်းမရှိတော့ ဆိုင်နားက သူခိုးကပ်ချင်တယ်”

“ ဟုတ်ပြီ အစ်မ။ ဒါဆိုလည်း မနက်ဖြန်မနက် ကျွန်တော်လာခဲ့မယ်လေ”

“ ဒါဆိုလည်း အစ်မသွားဦးမယ်။ အန်တီ ကျွန်မသွားမယ်နော်”

“ အေးအေး ဆိုင်ကယ်လည်း ဖြေးဖြေးစီးသွားဦး”

ဖိုးကျော်အမေဒေါ်ခင်မြက ဇင်မာသဲကို နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ မကြာမီ ဆိုင်ကယ်စက်နိုးသံနဲ့အတူ ဇင်မာသဲတစ်ယောက် ဖိုးကျော်တို့အိမ်ရှေ့မှ ထွက်ခွာသွားလေတော့သည်။

.............................................................................................

အခန်း ( ၂ )

“  သဲသဲရေ ရှင်းမယ် သူငယ်ချင်း”

မို့မို့က အအေးခွက်ထဲမှ လက်ကျန်အအေးများကို သောက်လိုက်ပြီး ဇင်မာသဲကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။

“ အေး အေး သူငယ်ချင်း ပြန်တော့မလို့လား။ မောင်လေးရေ နင့်မမို့တို့ ဝိုင်းက ရှင်းမယ်တဲ့။”

“  ဟုတ် အစ်မ”

ဖိုးကျော် မို့မို့တို့ဝိုင်းကို လှမ်းလာတာမြင်တော့ မို့မို့က ၅၀၀၀ ထောင်တန်(၁)ရွက်ကို ထုတ်လိုက်ပါတယ်။

“ နေနေ မို့မို့ ငါရှင်းလိုက်မယ် ရော့ရော့ ဒီကယူ။ ဘယ်လောက်ကျလဲ မောင်လေး”

အတူတူထိုင်နေသော မသွယ်က သူမပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှ တစ်ထောင်တန်နှစ်ရွက်ကို ထုတ်၍ မြန်မြန်ဆန်ဆန် ပေးလိုက်သည်။

“ အားနာစရာကြီး မသွယ်ရယ်”

“  ရပါတယ် မို့မို့ရဲ့။ တစ်ခါတစ်လေမှ တွေ့ရတာ။ နောက်မှပြန်တိုက်တော့”

မို့မို့က ဖိုးကျော်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး။

“  ဖိုးကျော်ပါလား။ နင့်ချစ်မကြီးဆိုင်ကို ပိတ်ရက် လာကူနေတာလား။”

“ ဟုတ် အစ်မ”

ဖိုးကျော်က မို့မို့နဲ့ တစ်ရုံးထဲတွေလေ။

“ ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် အဆင်ပြေတာပေါ့ နင့် ချစ်မကြီးအတွက်။ မသွယ်ရေ သွားမယ်လေ ကျွန်မလိုက်ပို့မယ်။”

ဆိုင်ရှေ့မှာ ရပ်ထားသော ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက် စက်နိုး မသွယ် နောက်ကထိုင်ပြီးတာနဲ့ မို့မို့ ဆိုင်ကယ်မောင်းထွက်ခဲ့သည်။ စကားလေး တပြောပြောနဲ့ ပြန်လာကြသည်။ မသွယ်နဲ့မို့မို့က တစ်ရပ်ကွက်ထဲလေ။

“ ခုနက ဖိုးကျော်က ဇင်မာသဲနဲ့ မောင်နှမ မဟုတ်ဘူးလားလို့”

မသွယ်ရဲ့အမေးကို မို့မို့က

“ ဘယ်ကလာ မသွယ်ကလည်း ဘာမောင်နှမမှ မဟုတ်ဘူး။ ဘာမှမတော်ဘူး။ အဲ့ကောင်နဲ့က ဘာလိုလို ညာလိုလိုနဲ့”

“ ဟုတ်လား မို့မို့ မထင်ရဘူးနော်”

“ မသွယ်လည်း သတိထားမိမှာဘဲ။ မောင်လေး မောင်လေးနဲ့ ပါးစပ်ဖျားကကို မချဘူး”

“ ဟိုကောင်ကလည်း သူ့ယောင်္ကျားမရှိရင် ဖင်ပုတ် ခေါင်းပုတ် စလိုက်၊ ခါးဖက်လိုက်နဲ့။ သူ့မိန်းမကြနေတာဘဲ။ ဟိုကောင်မကလည်း လင်ငယ်တော်ချင်နေတာ နေမှာပေါ့။ လူပျိုဆိုတော့ သူ့ယောင်္ကျားထက် သန်မှာလေ”

“ ဟုတ်မယ် ဟုတ်မယ် ခိခိ”

မို့မို့နဲ့ မသွယ်ကလည်း အိမ်ထောင်သည်တွေဆိုတော့ အိမ်ထောင်သည် မိန်းမတစ်ယောက် ဘယ်ယုန်မြင်လို့ ဘယ်ခြုံကို ထွင်နေသည်ဆိုတာ ရိပ်မိသည်။ သူမတို့နှစ်ယောက် ထင်နေသလို ဟုတ်မဟုတ် ဆိုတာကတော့ ကာယကံရှင်များသာ သိပေလိမ့်မည်။ ဟုတ်သည် မဟုတ်သည် အပထား။ မို့မို့ကလည်း ဒါမျိုးလုပ်နေကြဆိုတော့ သူမလိုဘဲထင်သည်။ မသွယ်ကလည်း လူပုံကြည့်လျင် ရိုးသလိုလိုနဲ့ ကုတ်ကမြင်းတစ်ယောက်သာ ဖြစ်သည်။

.............................................................................................................

အခန်း ( ၃ )

ဖိုးကျော်ကို အပြင်ကို ကိစ္စတစ်ခုနှင့် ခိုင်းလိုက်ပြီး ဇင်မာသဲက ကောင်တာမှ ငွေများကို ထုတ်ရေလိုက်သည်။ သူမအံဆွဲထဲမှာ ငွေက အထပ်လိုက် ရှိနေသည်။ နေ့လည်က မသွယ်လာတာ သူမချဲပေါက်ထားသောငွေကို လာလျော်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဘယ်သူမှ သူမ ချဲပေါက်တာ မသိကြ။ မသွယ်က ချဲကိုယ်စားလှယ်လေ။ တစ်သောင်းဖိုးပေါက်တာ နှုတ်ပိတ်ခ တစ်သိန်းကျော် မုန့်ဖိုးပေးလိုက်တော့ ဘယ်သူမှမသိ။ မသွယ်ကလည်း မပြောတော့။ အချိန်က ညနေသုံးနာရီလောက်ဘဲ ရှိသေးသည်။

“ အစ်မရေ ကျွန်မရောက်ပြီ”

ဆိုင်မှ အကူကောင်မလေး မိစုရဲ့အမေ။ မနက်က သူမ ဖုန်းဆက်ခေါ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ မိစုတို့က သူမတို့မြို့နဲ့ ၁၀ မိုင်ခန့်ဝေးသည့် ရွာက။

“ မိစုရေ မိစု။ နင့်အထုပ်တွေ သိမ်းပြီးပြီလား”

“ ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ”

မိစုက အခန်းထဲမှ ပြေးထွက်လာသည်။

“ ရော့ အန်တီ။ ဒါက မိစုရဲ့ တစ်နှစ်စာ လခ”

ဇင်မာသဲက ငွေ ၈ သိန်းကို မိစုအမေကို ပေးလိုက်သည်။

“ ရော့ ဒါက မိစု နင့်အတွက် မုန့်ဖိုးသပ်သပ်ပေးတာ”

ပိုက်ဆံတစ်သိန်း ကောင်မလေးကို ပေးလိုက်တော့ ကောင်မလေး ပျော်လို့။

“ အဲ နင်ခွင့်ရတယ် မုန့်ဖိုးရတယ်ဆိုပြီး ငါ့ယောကျ်ား ပြန်လာရင် မပြောနဲ့နော်။ ဒါက အန်တီက နင့်ကို သင်္ကြန်ရွာပြန်ဖို့ ယောင်္ကျားမသိအောင် ပေးရတာ”

“ စိတ်ချပါ အန်တီရဲ့ သမီးမပြောပါဘူး”

မိစုအမေနှင့် မိစုကား အထုပ်ကိုယ်စီဆွဲ၍ ရွာပြန်ရန် ကားဂိတ်သို့ သွားကြလေတော့သည် ။ အချိန်က စောသေးသော်လည်း ဇင်မာသဲတစ်ယောက် ဆိုင်တံခါးများကို ပိတ်လိုက်သည်။ ရောင်းရတာ မရောင်းရတာ သူမအလုပ် မဟုတ်တော့။ သူမဆိုင်ထဲက စားပွဲမှာ သူမ အဆင်သင့် ဝယ်ထားသော အကောင်းစား အရက်တစ်လုံးနဲ့ သူမသောက်ဖို့ ဝိုင်ပုလင်းများကို ပြင်လိုက်သည်။ ဝယ်ထားသော အမြည်းအစုံကိုလည်း ပြင်ဆင်လိုက်သည်။

သူမ အားလုံးပြင်ဆင်ပြီးသောအခါ အရက်နဲ့ ရောသောက်ရန် ပြင်ဆင်ထားသော အအေးဘူးကြီးကို ဖွင့်ကာ အနည်းငယ် သွန်လိုက်သည်။ သူမရေနှင့် အသင့်ဖျော်ထားသော ဆေးရည်ကို ဗူးထဲရောကာ လှုပ်ခါလိုက်သည်။ အဖုံးကို ပြန်ပိတ်လိုက်သည်။ ဒီဆေးက သူမသိသည်။ သူမယောကျ်ားအစ်မဆီက ခိုးထားတာ ဖြစ်သည်။

သူမရဲ့မရီး ချိုနွယ်ကလည်း အသက်ကသာ ၄၀ ခန့်ရှိနေပေမဲ့ ရွသည်။ ပြောလိုက်လျင်တော့ တရားရသူလိုလို ဘာလိုလိုနှင့်။ တကယ်တော့ အင်မတန် ရွသည်။ လင်ငယ်နေတဲ့ နေရာကတော့ ပက်စက်သည်။ သူမ ခိုးလာသော ဆေးတွေက ဒေါ်ချိုနွယ် သူ့လင်ငယ်ကို တိုက်နေကြ ရာဂကြွဆေးများ ဖြစ်ပေသည်။

တကယ်တော့ ဇင်မာကလည်း ဖိုးကျော်ကို စားဖို့ မွေးထားခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမယောကျ်ားက အိမ်ထောင်သက်ရတော့ သူမကို ဂရုမစိုက်ချင်။ တကယ်တော့ ၃၀ ကျော်မှ ၄၅ နှစ်ကြား မိန်းမတွေဟာ အထန်ဆုံးဆိုတာ သူတို့မသိ။ လီးအရသာ သိနေသော စောက်ဖုတ်ကိုမှ ပစ်ချထားတော့ ဇင်မာသဲလည်း ဆာပြီလေ။ ဖိုးကျော်လို မိန်းမမလိုးဖူးသေးသည့် လူပျိုလေးကို သူမယောက်ျား မရှိတုန်း တစ်ခါလောက် ကျွေးလိုက်လျင် ဒီကောင်လေး သူမကို စွဲသွားမှာ သေချာသည်။ ဒါကို ဇင်မာသဲက သိထားတော့ ဖိုးကျော်ကို မောင်လေး မောင်လေးနဲ့ သူမရဲ့ ကာမသားကောင်အဖြစ် သွတ်သွင်းရန် ကြံစည်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ ကောင်လေးကလည်း သူမကို အစ်မ အစ်မနဲ့ စိတ်ကူးထဲက ခွနေတာ သေချာသည်။

သိတာပေါ့ သူမလမ်းလျှောက်လျင် နောက်က ဖင်ကြီးကြည့်ကာ ပစ်မှားနေမှန်း။ လူပျိုလေးမို့ ဒင်းက မျက်စိအရသာခံရုံ မှန်းပြီး ဂွင်းတိုက်ရုံအပြင် လက်တွေ့မစရဲဘူးလေ။

................................................................................................

အခန်း ( ၄ )

“ ဖိုးကျော်ရေ ရပြီဟေ့”

ဦးခိုင်လင်းက ဖိုးကျော်ဝယ်လာသော ပစ္စည်းများကို အိတ်နဲ့ထုပ်ပြီး ပေးလိုက်သည်။

“ နေဦးကွ ဇာတ်ကားအသစ်လေးတွေရှိတယ်။ ယူသွားဦးမလား”

ဦးခိုင်လင်းက ကုန်စုံဆိုင်ဖွင့်ထားသူ။ လူပျိုကြီး။ ဖူးကားကြည့် ကနာသည်။ ဖိုးကျော်နဲ့က ဝါသနာတူ။ ဦးခိုင်လင်းက အစုံကိုကြည့်သူပင်။ မြာလည်း ပွေသည်။ ဖိုးကျော်လည်း အချိန်ရနေတာနဲ့ ဦးခိုင်လင်းနဲ့အတူ ဖူးကားကြည့်နေလိုက်သည်။ ဇာတ်ကားတွေကလည်း ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းတွေချည်းဆိုတော့ ဖိုးကျော်ငယ်ပါက ထလာသည်။

“ တော်ပြီဗျာ စိတ်ကလာပြီ။ လုပ်စရာက ရှိတာမဟုတ်ဘူး”

ဦးခိုင်လင်းက ဖိုးကျော်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ကြည့်သည်။

“ ဟ မင်းကဘဲ ပြောရတယ်ရှိသေး။ မင်းလောက်ပေါတာ မရှိဘူး”

“ ဟာ ဦးခိုင်ကဘဲ ပြောရတယ်ရှိသေးတယ်။ ကျွန်တော်က ဘယ်မှာ လုပ်စရာရှိ။”

ဦးခိုင်လင်းက ဖိုးကျော်ကို သနားစရာ သတ္တဝါတစ်ကောင်လို ကြည့်လိုက်ပြီး။

“ ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် မင်း တော်တော်ညံ့တာပါလား။ မင်းချစ်မကြီး ဇင်မာသဲ ရှိတယ်လေ”

“ ဟာဗျာ ခင်ဗျားကလည်း မဟုတ်တာ ပြောတော့မယ်”

“ ဟ ငါမှန်တာပြောတာဟ။ ဇင်မာသဲကို ကြည့်ရတာ ဆာနေတဲ့ ပုံစံနော်။ မင်းကို တကယ်ပြောတာ။ သူ့ယောကျ်ားက မပေးနိုင်ဘူးထင်တယ်။ ပြီးတော့ မင်းကို လင်ငယ်တော်ချင်နေတဲ့ပုံစံ။ မင်းကသာ မသိသာ၊ ငါတို့က ဘေးကကြည့်တာ အရှင်းကြီးရယ်။ မင်း မယုံရင် စကြည့်လိုက် အခံပက်စက်မဲ့ ရုပ်နော်။ သူမှမဟုတ်ဘူး မင်း အဲ့ဆိုင်လာနေတဲ့ မို့မို့တို့ မသွယ်တို့ကလည်း သူ့လိုဘဲ။ ကုတ်ကမြင်းတွေ။ မင်းသာ စတတ်လို့ကတော့ ဝမ်းတူး ဝမ်းသရီးတောင် မင်းကိုဆွဲဦးမယ်။”

“ ဟာဗျာ”

“ ဟုတ်တယ်လောက်တော့ လုပ်လိုက်။ ပေါက်တယ်နော် ကောင်လေး။ ငါက မိန်းမပေါင်းများစွာ လုပ်ပြီးသားကောင်ပါ ဟားဟား”

ဦးခိုင်လင်းက တဟားဟားရယ်ရင်း ဖူးကားဆက်ကြည့်နေသည်။ ဖိုးကျော်ကတော့ ရှက်ရှက်နဲ့ လစ်ချေပြီ။ နေရာချင်းသာ လဲလိုက်ချင်တယ်လို့ စိတ်ထဲက တွေးလိုက်သည်။ ဇင်မာသဲက ဖင်ကြီးကြီး နို့ကြီးကြီး။ တော်တော်လိုးလို့ကောင်းမည့်ပုံ။ ဖိုးကျော်လို ငအမို့သာ။ သူ့လိုလူဆို အခုလို သူမယောကျ်ား မရှိတာနဲ့တော့ ဟင်းဟင်းလို့ တွေးမိလိုက်သေးသည်။

....................................................................................................

အခန်း ( ၅ )

ဖိုးကျော် ဆိုင်ပြန်ရောက်တော့ ဆိုင်တံခါးတွေ ပိတ်ထားတာ တွေ့ရသည်။ ည(၈)နာရီဘဲ ရှိသေးတာ မသဲ ဘယ်သွားစရာရှိလို့လည်း မသိလို့ တွေးလိုက်သည်။ သူ ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှ အထုပ်များကို ချလိုက်ပြီး ဆိုင်နောက်ဖက် သွားလိုက်သည်။

“ မသဲရေ မသဲ အစောကြီး ဆိုင်ပိတ်တာလား”

“ သြော် ငါ့မောင် ပြန်လာပြီလား။ စေ့ထားတယ် တံခါးက။ ဆိုင်ကယ်ပါ အထဲသွင်းလိုက်တော့။ အထုပ်တွေက အပေါက်မှာ ချထားလိုက်”

ဆိုင်နောက်ဖက်အခန်းထဲမှ အော်ပြောသံကို ကြားရလေသည်။ ဖိုးကျော်လည်း အထုပ်များကိုချထားပြီး ဆိုင်ဘေးမှာရပ်ထားသော ဆိုင်ကယ်ကို အထဲသွင်းလိုက်သည်။ ဆိုင်ကယ်အထဲရောက်တော့ မဇင်မာသဲက အထုပ်များကို ဆိုင်ထဲ ထည့်ပြီးနေသည်။

“ ကဲ အငယ်ကောင်။ ဒီနေ့တော့ ဆိုင်စောစော ပိတ်လိုက်တယ်။ မင်းမမက ချဲပေါက်တယ်။ ဘယ်လောက်ဖိုးလဲတော့ မမေးနဲ့။ အောင်ပွဲခံရအောင် ပြင်ထားတယ်။”

ဇင်မာသဲက ဖိုးကျော်မလာခင်က ပြင်ဆင်ပြီးသား။ သူမဝတ်ထားသော ထမိန်က အဝါနုရောင် အပါးစလေး။ ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်စီးထားသဖြင့် သူမဖင်အိုးက ပိုကားတက်နေသည်။

“ ဖိုးကျော်ရေ ဆိုင်တံခါးပါ ပိတ်လိုက်။ အပြင်လူတွေ မသိအောင်”

ဖိုးကျော်က မသဲရဲ့နောက်ဘက်မှာ ရပ်နေသဖြင် မီးရောင်အောက်မှာ အရက်ပုလင်းဖောက်နေသော မသဲရဲ့ ထမိန်စပါးပါးကြောင့် အတိုင်းတား ပေါင်တံများကို မြင်နေရပြီး လီးကတောင်နေပြီ။ သူမ မေးလိုက်သော စကားကြောင့် သူ့စိတ်ထဲက ဒိန်းခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်းရှင်း ဆိတ်ငြိမ်နေပြီ မဟုတ်လား။

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ မသဲရဲ့ အပြင်လူတွေက”

ဇင်မာသဲက ဖိုးကျော်ဘက်ကို လှည့်လိုက်ပြီး။

“ နင်ကလည်း လျှာကိုရှည်တယ်။ နင်နဲ့ငါ သောက်ကြမှာလေ။ ပြောကိုမပြောချင်ဘူး ရုပ်ကိုက”

သူမ နှုတ်ခမ်းလေးစူပြီး ပြောလိုက်သည်။ ဖိုးကျော်ရင်ထဲ ကုလားဘုရားပွဲလှည့်သလို ဖြစ်သွားသည်။ ဆိုင်ကို အတွင်းမှ ချက်ထိုးရုံမက သော့ပါခတ်လိုက်သည်။

.........................................................................................

အခန်း ( ၆ )

ဖိုးကျော်က ခွက်ထဲမှ လက်ကျန်အရက်ကို မော့လိုက်သည်။ ဇင်မာသဲက နောက်တစ်ခွက် ထပ်ထည့်ပေးလိုက်သည်။

“ ဘယ်လိုလဲ ငါ့မောင်ရဲ့ မူးပြီလား”

သူမ ထည့်ထားသော ဆေးက အရှိန်နည်းနည်းရနေတာ သူမ သိနေပြီ။ သူမက ဖိုးကျော်ဘေးနားမှာ အသားချင်း မထိထိအောင် ပူးကပ်ထိုင်ထားသည်။ လက်တွေက ဖိုးကျော်ပေါင်ပေါ်မှာ။ မသိမသာ ဖိုးကျော်ပေါင်ကို ကလိနေသည်။ ဖိုးကျော်မျက်နှာ ရဲတွတ်နေသည်။ ဒီနေ့မှ သူ့စိတ်တွေ ဘာဖြစ်မှန်းမသိ။ မနည်းစိတ်ထိန်းနေရသည်။

“ ဘယ်လိုလဲ ငါ့မောင်။ မိန်းမ မယူသေးဘူးလား”

“ ဟာ အစ်မကလည်း ရည်းစားတောင် မရှိသေးပါဘူးဆို”

“ ခစ်ခစ် မယုံပါဘူးနော်။ နင့်ပုံစံကြည့်ရတာ လူပျိုမစစ်သလိုဘဲ”

“ ဟာဗျာ အစ်မကလည်း ကျွန်တော်က ဘယ်က လူပျိုမစစ်ရမှာလဲ။ မယုံရင် အစ်မ စမ်းကြည့်ပါလား”

ဖိုးကျော် မခံချင်ဖြစ်အောင် ဇင်မာသဲက စိတ်ဆွနေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမလက်က ဖိုးကျော်ပေါင်ကြားကို မသိမသာလိုလို မတော်တဆထိတာလိုလိုနဲ့ ရမ်းလိုက်သည်။ ဖိုးကျော်ရဲ့ပုဆိုးကြားမှာ တောင်နေသော လီးကြီးကို ကွက်တိပင်။ ဖိုးကျော် ကိုယ်ပင်မတ်သွားသည်။

“ အို မသဲ”

“  နင်ကလည်း ကိုယ့်အစ်မကို ရှက်နေတယ်။ မှန်းစမ်း နင်လူပျိုစစ်လား မစစ်လား စစ်ချင်တယ်”

“ ဘယ်လိုစစ်မှာလဲ မသဲ”

ဖိုးကျော်အသံက တုန်နေသည်။ မသဲက သူ့ကိုစိုက်ကြည့်ပြီး

“ နင်ကလည်း ညံ့တယ်နော် ငါ့မောင်။ နင် လူပျိုစစ်မစစ် ငါစမ်းမယ်လေ။ နင့်ဟာကြီးနဲ့ အစ်မဟာထဲ ထည့်လိုက်ရင် အစ်မသိပြီလေ ဟွန်း”

ဖိုးကျော် စိတ်ကိုလွတ်ပေးလိုက်သည်။ မဇင်မာသဲရဲ့ခါးကို ဖက်လိုက်ပြီး ပါးတွေကို ပစ်နမ်းတော့သည်။

“ အို အသက်ရှူတောင် ကြပ်သွားတယ် နင်သိပ်ဆိုးတာပဲ”

ဇင်မာသဲက ညုသံလေးနှင့် ပြောလိုက်ပြီး ဖိုးကျော်ပါးနားကပ်ကာ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တာက

“ အခန်းထဲကို သွားရအောင်လေ မောင်လေး။ အဲ့ကြမှ မင်းလေးသဘောရှိ” တဲ့။

.........................................................................................................

အခန်း ( ၇ )

ဇင်မာသဲက ဖိုးကျော်ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ အကြောတပြိုင်းပြိုင်းနှင့် ထောင်ထနေသော ဖိုးကျော်လီးကြီးက ကျွတ်သွားသော ပုဆိုးနဲ့အတူ ငေါက်ခနဲ ထွက်လာသည်။ အရှည် ၆ လက်မခွဲခန့်နှင့် နေရှင်နယ် ဓါတ်ခဲလုံးခန့်ရှိမည့် စံချိန်မှီ လီးကြီးပင်တည်း။

ဖိုးကျော်က ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်ကာ ပေါင်ကားပေးထားသော ဇင်မာသဲရဲ့ ပေါင်ခွကြားမှာ ဒူးထောက်ကာ ဇင်မာသဲရဲ့ ပေါင်ဖြူဖြူတုတ်တုတ် နှစ်ချောင်းကြားအလယ်မှာ စောက်မွေးတွေရိပ်ထားတဲ့ အဆီတစ်ထပ် အသားတစ်ထပ် မို့မို့ဖောင်းဖောင်း အသားမြောင်းကြီး နှစ်ခုကပ်ထားသလိုဖြစ်နေတဲ့ စောက်ပတ်ညိုညိုကြီးကို ကြည့်ပြီး ဘယ်လို လိုးရမှန်းမသိ ဖြစ်နေပါတယ်။ ဇာတ်ကားထဲမှာ ခဏခဏမြင်ဖူးပေမဲ့ တကယ်တမ်းကြတော့ ဘယ်က ဘယ်လိုလိုးရမှန်းမသိ ဖြစ်နေပါတယ်။

“ မသဲ မသဲ ကျွန်တော် ကျွန်တော် ဘယ်လိုလိုးရမှာလဲ”

ဇင်မာသဲ ရယ်တော့ ရယ်ချင်သွားသည်။ ဖိုးကျော်လက်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲယူပြီး သူမရဲ့ ဆူဆူထွားထွား နို့နှစ်လုံးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။

“ ကိုင်ထား အငယ်ကောင်။ ညှစ်ပေး”

ပြီးတော့ ဖိုးကျော်လီးတံကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး အဖုတ်ဝနှင့်တေ့ကာ ချော့ထည့်လိုက်သည်။ သူမခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ဖိုးကျော်ခါးကို လှမ်းချိတ်လိုက်ပြီး

“ ထည့်လိုက်တော့လေ ဖိုးကျော်”

ဖိုးကျော်ရဲ့ လူပျိုလီးကြီးက ချစ်မမသဲရဲ့ ဖော့တုံးလို နူးညံ့ပြီး အိစက်နေသည့် စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ တစ်ရစ်ရစ်နှင့်။ ချစ်မမသဲရဲ့ စိုစွတ်နူးညံ့နေတဲ့ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားနံရံမှ အကြောမျှင်တွေက ဖိုးကျော်လီးကို တစ်ရစ်ရစ်နှင့် စုပ်ယူဆွဲငင်နေသည်။ လီးတစ်ဆုံး ဝင်ရောက်သွားတော့ ဖိုးကျော် တော်တော်ကောင်းနေပြီ။

“ သွင်းလိုက် ထုတ်လိုက်နဲ့ ဆောင့်ပေး ဖိုးကျော်”

ဇင်မာသဲက ဖိုးကျော်ကို လင်ငယ်ဇာတ်သွင်းပြီး စောက်ဖုတ်လိုးခြင်းပညာကို လက်ကုန်သင်ပေးတော့သည်။

“ စွပ် စွပ် အ အ”

ဇင်မာသဲအသံ မဟုတ်ပါ။ ဖိုးကျော်အသံသာ။ ဇင်မာသဲက ဖိုးကျော် လီးတောင့်အထည့်မှာ လီးကို သူမစောက်ပတ်အတွင်းသားများနှင့် အသက်အောင့်ပြီး ဆွဲဆွဲညှစ်ကာ စုပ်ယူတာကြောင့် ဖိုးကျော်လီးထိပ်က နူးညံ့လှသော စောက်ခေါင်းရဲ့ ဆွဲစုပ်ယူမှုဒဏ်ကို မခံနိုင်၍ ကျင်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။

“ စွပ်စွပ် အ အ မောင်လေး ဆောင့် မသဲကို မညှာနဲ့ လိုးစမ်းပါ”

“ ဖွတ်ဖွတ် စွပ် ဒုတ်”

“ ဟောဟဲ ဟောဟဲ”

ဖိုးကျော်က လိုးဖူးလိုးစ မရှိသဖြင့် ချွေးများတဒီးဒီးကျအောင် မမသဲရဲ့စောက်ဖုတ်ကို လိုးပေးနေရသည်။ သူ့မမသဲကတော့ အောက်မှနို့ညှစ်ခံ စောက်ဖုတ်လိုးခံပြီး တအင်းအင်းနှင့်။

.......................................................................................................

အခန်း ( ၈ )

“ စွပ် စွပ် ဘတ် ဘတ် အအ အငယ်ကောင် ဆောင့်ဆောင့်”

ဇင်မာသဲက ဖိုးကျော်လည်ပင်းကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲလိုက်ပြီး ဖိုးကျော် ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ခါးကိုကော့ကော့ပေးပါတယ်။ ဖိုးကျော်ကလည်း တဟောဟော တဟဲဟဲနှင့် အသားကုန် သူမစောက်ဖုတ်ကို လိုးနေပါတယ်။ ပထစဆုံးလိုးဖူးမှန်း သိသာသည်။ တော်တော်ကို မောနေသည်။

“ အငယ်ကောင် နင် ပက်လက်လှန်လိုက်၊ မသဲ လုပ်ပေးမယ် မင်းကို”

ဖိုးကျော်ကို ပက်လက်လှန်စေပြီး ဇင်မာသဲက အပေါ်မှတက်ခွကာ သူမစိတ်ကြိုက် ဆောင့်ပါတော့တယ်။

“ စွပ်စွပ် ပွပ် ပွပ် ရှီး ရှီး”

ဖိုးကျော်လီးကြီးက သူမလင်ထက် ကြီးလည်းကြီး ရှည်လည်းရှည်ဆိုတော့ ဇင်မာသဲတို့ စိတ်ကြိုက်ပါဘဲ။ ပက်ပက်စက်စက်ကို ခွပြီးဆောင့်တာ၊ ဖိုးကျော်လဥတွေ ကွဲသွားမတတ် ထင်ရပါတယ်။ အချက် ၁၀၀ ကျော် ဆောင့်ပြီးချိန်မှာ ဇာခြည်သဲရဲ့ ခွပြီး ဆောင့်ချက်တွေ ပိုမြန်လာပါတယ်။

ဖိုးကျော်လည်း မေးကြောတွေထောင်လာပြီး မျက်နှာက ငိုချင်တာလိုလို ရယ်ချင်တာလိုလို ပုံစံမျိုးဖြစ်လာတာကြောင့် ဇင်မာသဲ ဒီကောင်လေး ပြီးတော့မယ်ဆိုတာ သိလာပါတယ်။ သူမလည်း ပြီးခါနီးနေပြီ ဖြစ်တာကြောင့် ဖင်ကိုကြွကြွပြီး အသားကုန် အဆက်မပြတ် ဆောင့်ပါတော့တယ်။

“ စွပ် စွပ် ဘတ် ဘတ် ရှူး ရှူး”

“ မသဲ မသဲ အ အ ”

ဖိုးကျော် ခေါင်းမောက်လှန်ပြီး ခါးကော့တက်လာပါတယ်။ ဇင်မာသဲလည်း စောက်ခေါင်းထဲ ပူခနဲဖြစ်သွားကာ စောက်ရည်တွေ ထွက်ကျကုန်ပါတယ်။ သူမက ဆက်တိုက် ထုတ်သွင်းဖိချလိုက်တော့ ဖိုးကျော်တစ်ယောက် တဟင်းဟင်းဖြစ်သွားကာ တုန်သွားပြီး ဇာခြည်သဲစာက်ခေါင်းထဲ လရည်တွေ ပန်းထွက်လာပါတယ်။ ဇာခြည်သဲက ဖိုးကျော်လီးကို သူမစောက်ဖုတ်ထဲက ဆွဲမထုတ်သေးဘဲ ဖိုးကျော်ကို အပေါ်ကမိုးလို့ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ်ပြီး လျှာချင်းဖလှယ်ကာ စိတ်ထအောင် ပြန်ဆွနေပါတယ်။ ဖိုးကျော်လီးက ပြန်မာလာပါတယ်။ လူပျိုလီးဆိုတော့ မြန်မြန်ထလွယ်ပါတယ်။

“ အငယ်ကောင် ဒီတစ်ခါ ပုံစံတစ်မျိုး ပြောင်းလိုးရအောင်နော်”

............................................................................................................................

အခန်း ( ၉ )

ဖိုးကျော်က လေးဖက်ထောက်ကာ ဖင်ကုန်းပေးထားသော ဇင်မာသဲရဲ့ဖင်ကြီးကို ကြည့်ရင်း တံတွေးကို မြိုချလိုက်သည်။ အအိုဟုပင် မထင်ရ။ စွင့်ကားနေသော ဖင်ကြီးက အစွမ်းကုန် မြောက်နေသည်။ သူလည်း စိတ်ကူးတစ်ခုရသဖြင့် ဇင်မာသဲရဲ့ ပြန့်ကြဲနေသော ဆံပင်များကို ညာလက်ဖြင့်လိမ်ကာ ဆွဲဆုပ်လိုက်သည်။

ဖိုးကျော် ဆံပင်ကို ဆွဲဆုပ်လိုက်မှုကြောင့် ဇင်မာသဲရဲ့ ခေါင်းက နောက်ကိုလှန်ကာ ခပ်မော့မော့လေး ဖြစ်သွားသည်။ ဖင်ကလည်း ပိုကော့ပေးသလိုဖြစ်သွားတဲ့ အချိန်မှာ ဖိုးကျော်ရဲ့ စံချိန်မှီလီးကြီးက သူမစောက်ဖုတ်ကို ထိုးခွဲလို့ တစ်ဆုံးထိုးစိုက်ခြင်းကို ခံလိုက်ရပါတော့သည်။

“ စွပ် ဒုတ် အ”

ဇင်မာသဲ အော်သံလေး ထွက်သွားပါတယ်။ ဖိုးကျော်က ဇင်မာသဲအဖုတ်ထဲ လီးကိုစိမ်ထားပြီး အသွင်းအထုတ်ကို ဆက်မလုပ်ဘဲ ခါးကိုဝိုက်ဝိုက်ကာ မွေနေတာကြောင့် ဇင်မာသဲ အားမလို အားမရဖြစ်ပြီး စိတ်တွေက ပိုထန်လာပါတယ်။

“ အငယ်ကောင် ဘာလုပ်နေတာလဲ လုပ် လုပ်တော့လေ”

ဖိုးကျော်က သူမစကားကို ဂရုမစိုက်ဘဲ သူမရဲ့စောက်ပတ်ထဲက လီးကိုဆွဲထုတ်ကာ ဒစ်ဖျားလေးတင် သွင်းထားပြီး ကလိနေတာကြောင့် ဇင်မာသဲရဲ့အဖုတ်က အရည်တွေ ပိုရွှဲလာပါတယ်။

“ အင်း ဟင်း အငယ်ကောင် မမကို ညဉ်းနေတာလား”

ဖိုးကျော်ဂွင်ထဲ ဝင်သွားပါပြီ။

“ မသဲ ကျွန်တော်လိုးတာ ကောင်းလား”

“ ကောင်းလို့ဘဲ ခံတောင်နေပြီ။ ဆက်လိုးပါတော့ အငယ်ကောင်ရဲ့”

“ ဟင်းဟင်း ညာပြန်ပြီ။ အစ်ကိုမရှိလို့ ခံနေတာ မဟုတ်လား။”

“ အင်း ဟင်း ဟင်း မင်းအစ်ကိုရှိလည်း တစ်နေရာရာမှာ ချိန်းလိုးပေါ့”

“ တကယ်နော် မသဲ။ ကျွန်တော်က မသဲကို နေ့တိုင်းလိုးမှာနော်”

“ လိုးပါတော့ အငယ်ကောင်ရဲ့။ နင့်အစ်ကိုမရှိရင် ဆိုင်ပိတ်ပြီး တစ်နေကုန် လိုးခိုင်းမှာ။ ဖင်ပေါက်ရော ပါးစပ်ရော အဖုတ်ရော ငါ့မောင် သဘောရှိပါကွဲ့။ ဟုတ်ပြီလား လိုးတော့ ”

မဇင်မာသဲ စကားဆုံးတာနဲ့ ဖိုးကျော်ကလည်း လေးဖက်ထောက်ထားတဲ့ ဇင်မာသဲအဖုတ်ကို အမုန်းလိုးတော့တာပါဘဲ။

“ စွပ်စွပ် ဒုတ် ဘတ် ဘတ်”

ဇင်မာသဲရဲ့ ဖင်ကြီးတွေဟာ ဖိုးကျော်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း တုန်တုန်သွားတာကိုက ဖိုးကျော်အတွက် အရသာရှိလှပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ဖိုးကျော်ကလည်း ဇင်မာသဲကို ပက်လက်လှန်လိုး တစ်ချီ၊ လေးဖက်ထောက်လိုးတာ တစ်ချီ၊ ဆောင့်ကြောင့်လိုးတစ်ချီ ကြုံးပြီး နောက်ဆုံးအချီမှာ ဇင်မာသဲက အပေါ်က တက်ဆောင့်ပေးပါတယ်။

သူတို့လိုးပွဲ အဆုံးသတ်ချိန်မှာတော့ မနက် ၃ နာရီ ရှိနေပြီဖြစ်ပြီး မောမောနဲ့ အိပ်ပျော်သွားကြပါတော့တယ်။

........................................................................................................

အခန်း (၁၀)

“ ခရီးသည်များ ထမင်းစား ခဏနားပါမယ်”

Express ကားကြီးက စားသောက်ဆိုင်ကြီးတစ်ခုရှေ့မှာ ရပ်သွားသည်။ ဒေါ်ချိုနွယ်က သူမနှင့် ကပ်ရက်ထိုင်ခုံမှာ အိပ်ပျော်နေသော ဖိုးကျော်ကို လှုပ်နှိုးလိုက်သည်။

“ မောင်ကျော် မောင်ကျော်”

“ ဗျာ”

အိပ်ပျော်နေသော ဖိုးကျော်က မျက်လုံးဖွင့်လာပြီး ပွတ်သပ်လိုက်သည်။

“ ထမင်းစားနားတာ မောင်ကျော်ရေ။ တစ်ခုခု သွားစားရအောင်။ ”

ဖိုးကျော်က အလုပ်ကိစ္စဖြင့် ရန်ကုန်ဆင်းလာခြင်းဖြစ်သည်။ ဒေါ်ချိုနွယ်က ရန်ကုန်တွင်ရှိသော သူမသူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ဒေါ်မေသီထံ အလည်အပတ်သွားရင်း အလုပ်လုပ်နေသော သူမသမီးထံ ဝင်တွေ့ရင်း ကားတစ်စီးတည်း ထိုင်ခုံတစ်တန်းတည်း စီးမိခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

စားသောက်ဆိုင်ထဲဝင်ပြီး စားသောက်စရာများ မမှာခင် ဖိုးကျော်တို့ အပေါ့အလေးစွန့်ရန် ဆိုင်နောက်ဖက် ထွက်ခဲ့သည်။ ရှေ့မှလျှောက်နေသော ဒေါ်ချိုနွယ်ကို ဖိုးကျော် ရှိုးလိုက်သည်။ အသားဖြူဖြူ တုတ်တုတ်ခဲခဲ ဒေါ်ချိုနွယ်က အားကစားလိုက်စားသူမို့ထင်တယ် တင်ပါးတွေက ကလေးအမေဟုပင် မထင်ရ။ သူမယောင်းမဖြစ်သူ မဇင်မာသဲထက်ပင် တောင့်သေးသည်။

ဒေါ်ချိုနွယ်က အသားဖြူဖြူ ရုပ်ကလည်း ချောသည်။ အသက် ၄၀ ကျော်ပေမဲ့ ငယ်ငယ်က မယ်ဘွဲ့ရဖူးသူမို့ထင်တယ် တော်တော်လှနေဆဲပင်။ ဇင်မာသဲနှင့် အတွေ့အကြုံရှိသွားသော ဖိုးကျော်က အသားစားဖူးသွားသော ကျားလိုပင်။ မိန်းမ ခပ်တောင့်တောင့်ကို မြင်လျင် လိုးချင်လာသည့်စိတ်က တားမရ။ ဒေါ်ချိုနွယ်ယောက်ျား စန်းမင်းကလည်း ပန်းသေချင်သလိုလို ဖြစ်သဖြင့် သိပ်မလုပ်နိုင်တာ မဇင်မာသဲ ပြောပြသဖြင့် သိပြီးသား။ ဆာနေမှာဘဲလို့ ဖိုးကျော် တွေးနေမိသည်။

ဒေါ်ချိုနွယ်ကလည်း ခေသူမဟုတ်။ ဖိုးကျော်တစ်ယောက် သူမတင်ပါးတွေကို နောက်က လှမ်းကြည့်နေမှန်း သိသည်။ ဒီကောင် ညံ့သေးသည်။ သူမကလည်း ဖိုးကျော်နဲ့ဇင်မာသဲ ဘယ်လို အပေးအယူရှိသည်ကို သိသည်။ ဇင်မာသဲနှင့် စရိုက်ချင်းတူသူမို့ သူမက မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားသည်။ ယခု ကားတစ်စီးတည်း တစ်ခုံတည်း ထိုင်စီးလာတော့ သူမစိတ်က ပိုထကြွနေတာ။ ဒီကောင်လေးက မရဲလို့သာ။

..........................................................................................

အခန်း (၁၁)

ကားက တစ်မြို့ပြီးတစ်မြို့ တစ်ရိပ်ရိပ် ဖြတ်လာသည်။ အအေးဓါတ်က နည်းနည်းပိုလာသည်။ ဖိုးကျော်တို့ ထိုင်နေသောနေရာက နောက်ဆုံးခုံတန်းမှာ။ ခရီးသည်အများစုက အိပ်ပျော်နေကြပြီ။

“ မောင်ကျော်ရေ မမချို အိပ်ချင်ပြီ။ နည်းနည်းမှီလို့ ရလား။ နောက်ကထိုင်ခုံက မှီမကောင်းလို့”

ဖိုးကျော် သတိတော့ထားမိသည်။ ဒေါ်ချိုနွယ်က ကားတွက်ခါစကတော့ အန်တီချို အန်တီချိုနဲ့ နောက်ပိုင်း မမချိုဟု ပြောင်းသွားတာကို။

“ ဟုတ် ရတယ်လေ မမချို ရပါတယ်”

ဒေါ်ချိုနွယ်က ဖိုးကျော်ပုခုံးကို ခေါင်းမှီထားလိုက်ပြီး အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။ မိန်းမချောချောကြီး တစ်ယောက်က သူ့ပုခုံးအပေါ်မှီပြီး အိပ်နေတာကြောင့် ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်၏ ကိုယ်သင်းရနံ့များက ဖိုးကျော်နှာခေါင်းမှာ ကလူကျီစယ် နေသည်။ ပါးပြင်မှာ မိတ်ကပ်ပါးပါးပုတ်ထားပြီး သနပ်ခါးလိမ်းထားသော ဒေါ်ချိုနွယ်ရဲ့အလှက သူ့ကို ပိုရင်ခုန်လာသည်။

“ အင်း အင်း ”

ဒေါ်ချိုနွယ်က အိမ်မက်မက်ဟန် တူသည်။ ပါးစပ်မှ ကယောင်ကတန်းတွေ ထွက်ပြီး သူ့ခါးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဖက်လိုက်သည်။

“ ယောက်ျား မချိုခါးကိုဖက်စမ်းပါ”

သူ့ယောကျ်ားကို အိမ်မက်မက်နေဟန်တူသည်။ ဖိုးကျော်စိတ်ထဲ မကောင်းမှုတစ်ခုကို ကြံစည်လိုက်သည်။ ဒေါ်ချိုနွယ်ပုခုံးကိုဖက်ပြီး ပါးကိုနမ်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ မသိဘူးဟု ထင်သော်လည်း သူထင်သလို မဟုတ်။ သူ့ခါးကို ဒေါ်ချိုနွယ်က ပိုဖက်ပြီး သူနှင့် နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာသော ဒေါ်ချိုနွယ်ရဲ့လျှာကို သူ့လျှာဖြင့် အလိုလို ဖလှယ်ပြီး ဖြစ်သွားသည်။ ကားတစ်စီးလုံး မောင်းသူကလွဲလို့ အိပ်ပျော်နေကြပြီဖြစ်၍ ဒါကိုမသိကြ။

“ မင်း တော်တော်ဆိုးတယ်နော် ကောင်လေး။ ဒါကြောင့် ဇင်မာသဲက စွဲနေတာထင်တယ် ဟိဟိ”

ဒေါ်ချိုနွယ်က သူ့ပါးနားကပ်ပြီး တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တာကြောင့် ဖိုးကျော်ရင်ထဲ မိုင်းဗုံးတစ်လုံးကွဲသလိုပင်။

“ ဟင် ဘယ်လိုသိတာလဲ”

ဟု သူတိုးတိုးလေး ပြန်မေးလိုက်သည်။

“ ဟင်း ဘယ်လိုသိတာ အရေးမကြီးပါဘူး။ နင့်ကိုသနားလို့ ငါမပြောတာနော် ကောင်လေး။ အဟား မထင်ရဘူးနော်”

ဖိုးကျော်လက်က ဒေါ်ချိုနွယ်ပေါင်ကြားထဲ ရောက်သွားသည်။ ဒေါ်ချိုနွယ်က သူမပေါင်ကြားထဲ ရောက်လာသော ဖိုးကျော်လက်ကို သူမလက်ဖြင့် ဖမ်းကိုင်လိုက်ပြီး

“ ဟိုးထား ကောင်လေး။ ရန်ကုန်ရောက်မှ မမချိုသူငယ်ချင်းအိမ်မှာ မင်းလေးသဘောရှိ လုပ်။ အခု ကားပေါ်မှာ လူတွေနဲ့ ခစ်ခစ်”

ဖိုးကျော်ကတော့ ရန်ကုန်ရောက်လျင် ဇင်မာသဲယောင်းမ ဒေါ်ချိုနွယ်ကို လင်မယားလုပ်တမ်း ကစားရတော့မည်မှန်း သဘောပေါက်သွားသဖြင့် ရင်တွေ ပိုပိုခုန်လာသည်။

....................................................................................................................

အခန်း (၁၂)

ခြံရှေ့သို့လာရပ်သော တက္ကစီကို လှမ်းမြင်တော့ ဒေါ်တင်တင်ရီ အောက်ကခြံထဲမှာ အမှိုက်လှဲနေသော ခင်မိကို လှမ်းအော်လိုက်သည်။

“ ဟဲ့ ခင်မိ ခြံရှေ့မှာ ဧည့်သည်လာတယ်။ တံခါးသွားဖွင့်ပေးလိုက်ဦး။ မချိုတို့ထင်တယ်”

ဒီနေ့ ငယ်သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ချိုနွယ် ရန်ကုန်ရောက်မယ်လို့ သူမ သိထားတယ်လေ။ ယောကျ်ားဖြစ်သူ ကိုအောင်ဝင်းကလည်း နိုင်ငံခြားကို ကုမ္ပဏီကိစ္စနဲ့သွားတော့ သူမတစ်ယောက်ထဲ ပျင်းနေတာနဲ့ အတော်ပင်။ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ချိုနွယ်ရဲ့ မိတ်ဆွေဖြစ်ဟန်တူသူ ကောင်လေးတစ်ယောက်ကလည်း အထုပ်ဆွဲ၍ ကားပေါ်က ဆင်းလာတာ တွေ့ရတယ်။

“ လာဟဲ့ မိန်းမ။ နင် အစောကြီးရောက်မယ်မှတ်လို့”

“ ဟုတ်တယ် သူငယ်ချင်းရေ လမ်းမှာ ကားပျက်နေလို့ပေါ့။ မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်။ ဒါက မောင်ဖိုးကျော်တဲ့ တင်တင်ရဲ့။ ငါတို့မြို့ကဘဲ။ ရန်ကုန်ကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ဆင်းလာတာ။ သူပါလို့ တော်သေးတယ် တင်တင်ရယ်။ နို့မို့ဆို ငါတစ်ယောက်ထဲ။ ဟဲ့ ဖိုးကျော် ဘယ်မှသွားတည်းမနေနဲ့။ ဒါက မမချိုရဲ့သူငယ်ချင်း တင်တင်တဲ့။ သူဌေးမကြီး။ ဘာမှ အားနာစရာ မလိုဘူးရယ်။ အပြင်မှာသွားနေရင် နင့်သူငယ်ချင်းတွေ အားနာနေရမယ်။ ဒီမှာဘဲ တည်းလိုက်တော့။ ”

“ ဟုတ်တယ် မောင်လေး ဘာမှအားနာစရာမရှိဘူး”

ဒေါ်တင်တင်ရီကလည်း ဝင်ပြောလိုက်လေသည်။ သို့နှင့် ဖိုးကျော်တို့ နေရမည့်အခန်းကို ခင်မိအား လိုက်ပြခိုင်းလိုက်သည်။ ဖိုးကျော်လည်း အထုပ်တွေကို ဆွဲ၍ ခင်မိနောက်မှ လိုက်သွားသည်။ ဖိုးကျော် အပေါ်ထပ်ကိုတက်သွားပြီး မြင်ကွင်းက ပျောက်ကွယ်သွားတော့ တင်တင်ရီက ချိုနွယ်နားကပ်၍ ခါးကို လက်ဖြင့် မနာအောင် လိမ်လိုက်ပြီး။

“ မိန်းမ သိတယ်နော် ဟင်း။ နှုတ်ပိတ်ခတော့ ပေးရမယ်”

“ ဘာလဲ တင်တင်ရဲ့ နင့်စကားက အဆန်းပါလား”

“ အဟင်း မိချိုရယ် နင်နဲ့ ငယ်ကတည်းက ပေါင်းလာတာ၊ နင့်စောက်ကျင့် ဘယ်လိုရှိမှန်း မသိတာကြ။ ကောင်လေးကလည်း ချောချောလေးရယ်။”

ချိုနွယ်နှင့် တင်တင်ရီက ကျောင်းတုန်းကတည်းက ကျူရှင်ဆရာကိုပင် ရည်းစားအတူတူ လုပ်ခဲ့သူများမို့ မြွေမြွေချင်း ခြေမြင်ကြသည်။

“ ဒါပဲနော် မိန်းမ။ အခန်းချင်းကပ်ရက် ချပေးထားတာ။ ညဉ်း ယောကျ်ားကြီး မသိစေချင်ရင်တော့ နှုတ်ပိတ်ခပေးရမယ် ငါ့ကို”

တင်တင်ရီက ပြီတီတီအကြည့်ဖြင့် ချိုနွယ်ကို ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်လေသည်။

....................................................................................................................

အခန်း (၁၃)

အချိန်က ည(၁၁)နာရီခန့်ရှိပေမဲ့ တင်တင်ရီတစ်ယောက် အိပ်မပျော်နိုင်ပါ။ သူမအခန်းထဲမှနေ၍ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ချိုနွယ်အခန်းထဲမှာ သူမခိုးတပ်ထားသော လျှို့ဝှက်ကင်မရာမှ မြင်ကွင်းများကို ကြည့်နေသည်။ သူမကလည်း ဒါမျိုးကို စိတ်ဝင်စားသည်။ အခန်းက မြင်ကွင်းက ရှင်းလင်းလှသည်။

သူမမြင်နေရသော မြင်ကွင်းကတော့ ကုတင်ထက်က မွေ့ယာပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်ပြီး ပေါင်ကားထားသော ချိုနွယ်ရဲ့ပေါင်ခွကြားထဲမှာ နေ့လည်ကပါလာတဲ့ သူ့သားအရွယ်ကောင်လေး ဖိုးကျော်က မိုးထားပြီး သူ့လီးတံတုတ်တုတ်ကြီးနဲ့ မချိုနွယ်ရဲ့ အဖုတ်ပြဲပြဲကြီးကို ဖိဖိပြီး သွင်းနေတာကိုပင်။

ချိုနွယ်ကလည်း အောက်က ကော့ကော့ပေးနေသည်။ အသံကို အနည်းငယ်ချဲ့၍ တင်တင်ရီ ဆက်နားထောင်လိုက်သည်။

“ စွပ် စွပ်”

“  ရှီး ရှီး အ အ မောင်လေး ဆောင့် ဆောင့်၊ မမချိုကို မညှာနဲ့၊ မမချို ပြီးခါနီးနေပြီ၊ အသားကုန် ဆောင့်စမ်းပါ ”

“ ခုနကတော့ အဖုတ်ကွဲသွားလိမ့်မယ် သိပ်မဆောင့်နဲ့ဆို မမချို”

“ ဟင်း သူနော် အထအန သိပ်ကောက်တာဘဲ လိုးစမ်းပါ၊ အားရှိသလောက် ဟွန်း။ လိုးမှာသာ လိုးစမ်းပါ။ ဒီမှာ အရမ်းကောင်းနေပြီ။ မမချိုအဖုတ် ကွဲချင်ကွဲ မညှာနဲ့ ဒီမှာ ပြီးခါနီးနေပြီ ကိုယ်တော်ချောရဲ့”

“ စွပ် စွပ်”

“ အင်း အင်း အိုး မောင်ရဲ့ အ အ အ”

မချိုနွယ်တစ်ယောက် ဖိုးကျော် အချက်နှစ်ဆယ်လောက် ဆောင့်လိုက်တော့ အသားကုန်ငြီးငြူပြီး ပြီးသွားဟန်တူသလို ဖိုးကျော်လည်း ထွက်ကုန်ဟန်တူပါတယ်။ လီးတန်ကြီးက ချိုနွယ်အဖုတ်ထဲက ထွက်ကျတာ တင်တင်ရီ မြင်လိုက်ရပါတယ်။

............................................................................................................................

အခန်း (၁၄)

ဘေးနားတွင် ချွေးများစို့ပြီး အမောဖြေနေသော ဖိုးကျော်ရင်ဘတ်ပေါ် ဒေါ်ချိုနွယ်ခေါင်းလေးကို မှောက်ပြီး တင်ထားရာမှ ထထိုင်လိုက်ပြီး ဖိုးကျော်လီးတန်ကြီးကို သူမလက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ လချောင်းကြီးက သူမလက်နှင့်အပြည့်ပင်။ နေရှင်နယ် ဓါတ်ခဲလုံးလောက်ရှိမယ်လို့ သူမထင်သည်။ အရှည်ကလည်း ၆ လက်မ အနည်းငယ်ကျော်မည်။ သူမယောကျ်ားလီးထက် ၂ ဆနီးပါးသာသလို အရင်က သူမနေခဲ့သော လင်ငယ်ထက်ပင် ကြီးသည်။ လိုးတုန်းက သူမအဖုတ်ထဲမှာ ကြပ်နေသည်။ ဒါကြောင့်လည်း သူမယောင်းမဇင်မာသဲ စွဲနေတာဖြစ်မယ်လို့ သူမတွေးမိလိုက်ပါတယ်။

ဒေါ်ချိုနွယ်က ဖိုးကျော်လီးကို ကိုင်ပြီး ဆွပေးနေပါတယ်။ ငယ်ရွယ်သူဖြစ်တဲ့ ဖိုးကျော်ဟာ သူမယောကျ်ားလီးလို မဟုတ်ပါဘူး။ ချက်ချင်းဘဲ ပြန်မတ်လာပါတယ်။

“ ဘယ်လိုလဲ မောင်။ တစ်ချီတည်းနဲ့ မောသွားတော့တာလား”

ဖိုးကျော်ကတော့ တစ်ချီလိုးပြီး အမောဖြေရုံရှိသေး နောက်တစ်ချီလိုးဖို့ သူ့လီးကို ပြန်ဆွနေတဲ့ ဒေါ်ချိုနွယ်ကို အနည်းငယ် လန့်ပါတယ်။ ဆော်ကြီးက ကလေးအမေ အသက် ၄၀ နီးပါးဆိုပေမဲ့ ဖြူဖြူတုတ်တုတ် ချောချောတောင့်တောင့်ကြီးလေ။ ဒါပေမဲ့ ဖိုးကျော်အနေနဲ့က ဒေါ်ချိုနွယ်ယောင်းမ ဇင်မာသဲရဲ့ ဆရာစားမချန် သင်ကြားမှုကြောင့် ဒီဆော်ကြီးကို သေချာနူးနှပ်ပြီး မျှော့သွားအောင် ကိုင်မှဖြစ်တော့မယ်ဆိုတာ သိလိုက်ပါတယ်။

“ မမောသေးပါဘူး မမချိုရဲ့။ မမချို နောက်မှ ကြောက်ပါပြီ မလုပ်နဲ့”

ဖိုးကျော်စကားကြောင့် ဒေါ်ချိုနွယ်က တခိခိရယ်ပြီး

“ ဟင်း မောင်သာ လိုးမှာသာလိုးစမ်းပါ။ လိုးနိုင်ရင် တစ်ညလုံးပဲလိုးလိုး ဒီကခံနိုင်တယ်။ နောက်မှ မလိုးနိုင်တော့ပါဘူး မလုပ်နဲ့။ ကဲ လိုးတော့လေ”

ဖိုးကျော်လီးကို သူမ လွတ်လိုက်ပါတယ်။ ဖိုးကျော်က ထထိုင်လိုက်ပြီး ခေါင်းအုံးတွေ စောင်တွေကို ကုတင်အလယ်မှတင်ပြီး

“ မမချို ခါးကို ဒီခေါင်းအုံးတွေပေါ် တင်လိုက်”

ဒေါ်ချိုနွယ်လည်း ခေါင်းအုံးပေါ်ကို ခါးတင်ပြီး ပက်လက်လှန်လိုက်ပါတယ်။

“ ဘာလုပ်မလို့လဲ မောင်လေးရဲ့”

“ မျက်လုံးမှိတ်ထား မမချို”

ဒေါ်ချိုနွယ် မျက်လုံးမှိတ်ထားလိုက်တော့ ဖိုးကျော်ရဲ့လက်တွေက သူမပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲယူပြီး သူမဒကောက်ကွေးတွေကို ဂုတ်ပေါ်တင်လိုက်ပါတယ်။ ဖိုးကျော်ရဲ့နှာခေါင်းက လေဝင်လေထွက်တွေက သူမအဖုတ်ကို ကျီစယ်တော့ ဖိုးကျော် ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာသာ မသိသလိုလို ဖြစ်သွားပါတယ်။

“ ပြတ် ပြွတ်”

“ ရှုး အား လား လား အိုး အိုး”

ဒေါ်ချိုနွယ် စောက်စိထဲက ကျင်သွားပြီး စောက်ခေါင်းထဲက သေးဖျန်းဖျန်း ထွက်ချင်လောက်အောင် အရသာထူးကြောင့် မျက်လုံးပွင့်သွားပါတယ်။ ဖိုးကျော်ရဲ့လျှာကြမ်း ပူပူနွေးနွေးကြီးက သူမစောက်ပတ်အတွင်းသား နုနုလေးတွေကို ဆွဲစုပ်လိုက်တာကြောင့်ပါ။ ပေါင်ကို အတင်းစိလိုက်ပေမဲ့ ဖိုးကျော်က သူမပေါင်တံတွေကို လက်နဲ့ဆွဲခွာပြီး အတင်းဖိကာ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းအတိုင်း ယက်ပါတော့တယ်။ ဒေါ်ချိုနွယ်လည်း ဖိုးကျော်ရဲ့ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို သူမလက်နဲ့ ကယောင်ကတမ်း ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပါတယ်။

................................................................................................................

အခန်း (၁၅)

“ အား အင်း ဟင့် ဟင့် တော်ပါတော့ မောင်ရဲ့ မချိုကိုသနားပါ”

“ ပြတ် ပြတ်”

“ ရှီးရှီး မောင်လေး မမကို သတ်နေတာလား အဟင့်ဟင့်”

မချိုနွယ်ရဲ့ဖင်ကြီးတွေရော ပေါင်တံတွေပါ တစ်ဆတ်ဆတ် တုန်နေပါတယ်။ အလျှော့ပေးလိုက်ရင် သူဘဲမျှော့မှာသိနေတဲ့ ဖိုးကျော်ကတော့ မချိုနွယ်အဖုတ်ကို အပီအပြင် စိတ်ပါလက်ပါကို စုပ်ပေးယက်ပေးနေပါတယ်။ လက်ချောင်းတွေကလည်း မချိုနွယ်ရဲ့ ဖင်ခွကြားကို ကလိနေတာကြောင့် အလူးအလဲပါဘဲ။ စောက်စိကို လျှာဖျားနဲ့ကလိလိုက် စောက်ခေါင်းအတွင်းသား နုနုတွေကို သိမ်းယက်ပြီး ဆွဲစုပ်လိုက်လုပ်နေတဲ့ ဖိုးကျော်ကြောင့် မချိုနွယ်ကတော့ အိမ်သာတက်ချက်သလိုလို ဆီးသွားချင်သလိုလို အလူးအလဲခံနေရပြီး ဖိုးကျော်ခေါင်းကို ဆုပ်ထားတဲ့ လက်ကိုလွတ်ကာ ခေါင်းကို ဘယ်ညာရမ်းနေပြီး လက်ချောင်းတွေက မွေ့ယာအခင်းစတွေကို အတင်းဆွဲကုပ်ထားပါတယ်။ လည်ပင်းက အကြောတွေထောင်လို့ နှုတ်ခမ်းကိုက်ထားတာ သွေးတောင်စို့ပါတယ်။

“ ပြတ် ပြတ် ရှီး ရှီး ပလပ် ပလပ်”

“ အား အင်း အိုး အိုး အဟင့် အဟင့် မမချိုကို သနားပါဦး မောင်ရဲ့၊ တော်ပါတော့ ပြတ် ပြတ် ရှုး ရှုး ဟင့် ဟင့် သနားပါ ရပ်ပါတော့ မောင်ရဲ့”

ဖိုးကျော်က ယက်နေရင်း မချိုနွယ်ရဲ့ ဖင်ဝညိုညိုလေးကိုပါ လှမ်းယက်လိုက်ပါသေးတယ်။ ဒါကြောင့် ဒေါ်ချိုနွယ် အလူးအလဲခံနေရတာပါ။ သူမအဖုတ်ကထွက်တဲ့ စောက်ရည်တွေကလည်း မွေ့ယာပေါ်မှာ အကွက်လိုက်ကြီး ဖြစ်နေပါပြီ။ နှစ်ချီထွက်လို့ သုံးချီမြောက်မှာတော့ ဒေါ်ချိုနွယ် ငယ်သံပါအောင် အော်ပြီး ပြီးသွားပါတယ်။ ဖိုးကျော်က သူ့နှုတ်ခမ်းမှာပေနေတဲ့ ဒေါ်ချိုနွယ်ရဲ့စောက်ရည်တွေကို လျှာနဲ့သိမ်းလိုက်ပါတယ်။

“ ဟင်း မောင် သိပ်ဆိုးတာပဲကွယ်။”

“ချစ်လို့ပါ မမချိုရဲ့”

“ဟွန်း ပြောတော့ ချစ်တယ် ချစ်တယ်နဲ့၊ ဇင်မာသဲတုန်းကလည်း ဒီလိုပဲမဟုတ်လား”

မချိုနွယ်စကားကြောင့် ဖိုးကျော် အံ့သြသွားသည်။

“ ဟင် မမချို ဘယ်လိုသိ”

“ ခစ်ခစ် မောင်ကလည်း မမက သိနေတာကြာပြီ။ မောင် ဘာဂျာမှုတ်ကောင်းတာတွေ အလိုးကောင်းတာတွေကြောင့် ဟိုကောင်မက စွဲနေတာလေ။ ဒါကြောင့် မမချိုကလည်း ကြံလိုက်တာ။”

“ ဟာဗျာ”

ဖိုးကျော် ရှက်သလိုလို ဖြစ်သွားပေမဲ့ မထူးတော့ဘူးဆိုပြီး

“ ဟင်း ဟင်း ဒီလိုမှန်း အစကတည်းကသိရင်”

“ တော်ပါတော့ မောင်ရယ်၊ အခုတော့ မမချိုကို ဝအောင် လိုးပေးပါဦး”

“ လိုးမှာ မမ တစ်ညလုံးကို လိုးဦးမှာ”

.............................................................................................................

အခန်း (၁၆)

ဒီနေ့ အလုပ်ပိတ်ရက်ဖြစ်သဖြင့် မို့မို့တစ်ယောက် ခပ်ပျင်းပျင်းရှိသည်နှင့် သူမအဒေါ်တွေရှိရာ ရပ်ကွက်ဘက်သို့ အလည်သွားခဲ့သည်။ ပြန်လာတော့ အနည်းငယ် မိုးချုပ်နေပြီ။ မြို့စွန်ဘက်နည်းနည်းကျသော ရပ်ကွက်ဖြစ်သဖြင့် တော်တော်ထွက်ရသည်။ သူမဒေါ်လေးတို့ကလည်း အပြင်ထွက်သွားကြတယ်ထင်တယ်။ အိမ်တံခါးကြီး သော့ခတ်ထားတာနဲ့ သူမလည်း ပြန်လာခဲ့သည်။

ဒီဖက်ရပ်ကွက်တွေက မြို့ထဲကသူဌေးတွေ ဝယ်ထားတာများပြီး အိမ်တွေသာ ဆောက်ထားကြတာ လူနေတာလည်း ကျဲတယ်လေ။ သူမဖုန်းမြည်လာသဖြင့် ဆိုင်ကယ်ကို လမ်းဘေးဆင်းရပ်ပြီး စကားပြောနေစဉ် ဘေးနားမှ ဆိုင်ကယ်တစ်စင်းဖြတ်သွားသည်။ တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ့ ယောကျ်ားသံရော မိန်းမသံရော။ ဟင်း စုံတွဲတွေနေမှာ ပလူးနေကြတာလို့တွေးပြီး တစ်ချက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့

ဟင်လို့ သူမပါးစပ်မှ အသံပင် ထွက်သွားသည်။ ဒေါ်ချိုနွယ်ပါလား၊ နောက်မှလိုက်လာသူက ဖိုးကျော်။ သူမကို မြင်ဟန်မတူ။ ဒေါ်ချိုနွယ်မောင်းနေသော ဆိုင်ကယ်နောက်မှာ ဖိုးကျော်က ခွပြီးလိုက်လာတာ။ သွေးရိုးသားရိုးတော့ ဟုတ်ဟန်မတူ။ ဒေါ်ချိုနွယ်ကလည်း ပြင်ထားလိုက်တာ အပျိုတွေထက်တောင် သာဦးမယ်။ ဖိုးကျော်က နောက်မှခွပြီး ဒေါ်ချိုနွယ်ခါးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖက်ထားတော့ သူမ ထင်သလို မှန်နေပြီထင်တယ်။

ဒေါ်ချိုနွယ် တလောက ရန်ကုန်သွားသေးတယ်။ ပြန်လာတော့ ဖိုးကျော်နှင့်အတူ။ ကားတစ်စီးတည်း ကြုံလို့ဆိုလား။ ပြီးတော့ ဖိုးကျော်ဖုန်းကို မကြာခဏ ခေါ်တာတွေ့သည်။ သူမအထင်တော့ ဇင်မာသဲလက်ထဲမှ ဒေါ်ချိုနွယ် ဖြတ်ခုတ်ပြန်ပြီထင်တယ်။

ယခုမြင်ရသည့် ပုံစံကတော့ ဘယ်လိုမှ သွေးရိုးသားရိုး မဟုတ်တာ သေချာနေသည်။ ဒေါ်ချိုနွယ်ကလည်း ခပ်ရွရွလေ။ အပေးကောင်းကောင်းနဲ့ ဆိုတော့ ဟိုကောင် အရူးအမဲသားကျွေးသလိုနေမှာလို့ တွေးမိသည်။ ဒါမျိုးကိစ္စဆို စပ်စပ်စုစုနိုင်လှသော မို့မို့ကလည်း နောက်မှလိုက်ချောင်းရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

........................................................................................................................

အခန်း (၁၇)

တကယ်တမ်း လိုက်ရှာတော့ တော်တော်ရှာလိုက်ရပြီး အချိန်က (၁၅) မိနစ်လောက် ကြာသွားသည်။ တွေ့မယ်တွေ့တော့လည်း သူမအဒေါ်တို့အိမ်ဘေးက ခြံထဲမှာ ဒေါ်ချိုနွယ်ဆိုင်ကယ်ကို ရပ်ထားတာ တွေ့ရသည်။ ခြံဝင်းက သစ်ပင်တွေနဲ့ပြည့်နေတော့ အပြင်ကလူ တော်ရုံမမြင်နိုင်။ အလယ်မှာ တစ်ထပ်တိုက် အိမ်တစ်လုံး ရှိတယ်လေ။

မို့မို့လည်း မယောင်မလည်နဲ့ ထိုခြံဝင်းထဲ ဝင်ခဲ့သည်။ တံခါးတွေက အားလုံးပိတ်ထားသည်။ အတွင်းမှ ချက်ထိုးထားဟန်တူသည်။ အထဲမှာ ရောက်နေကြတာ ဖြစ်မည်။

“ ခစ် ခစ် မောင် ဘယ်လိုလဲ ဆစ်စတီနိုင်းဆွဲမှာ မဟုတ်လား”

အသံက သူမရပ်နေသော ဘေးနားမှ။ အခန်းကိုတံခါးက သံဇကာကာထားသဖြင့် အပြင်မှလိုက်ကာကို အနည်းငယ်ဟလိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်သည်။ လား လား နိုင်ငံခြားအပြာကားထဲကအတိုင်းပင်။ အခန်းထဲက တီဗွီမှာ အပြာကားတစ်ကား ပြထားပြီး ထိုကားထဲက အတိုင်းပင်။ ကုတင်ပေါ်မှာ မောင်ဖိုးကျော်က ပက်လက်လှန်အနေအထား။ ဒေါ်ချိုက အပေါ်က။ နှစ်ယောက်လုံး အဝတ်ဗလာနှင့်။ ဖိုးကျော်အပေါ်မှာ ဒေါ်ချိုက လေးဖက်ထောက်ရက်ကြီးခွလို့။ ဒေါ်ချိုအဖုတ်အောက် ဖိုးကျော်မျက်ခွက်ရောက်နေသလို ဖိုးကျော်လီးက ဒေါ်ချိုရဲ့ လျှာဖျားဖြင့် ကလိခြင်း နှုတ်ခမ်းသားများဖြင့် ဖိကပ်စုပ်ခြင်း လုပ်နေသည်။

ဒေါ်ချိုနွယ်က ဖြည်းဖြည်းချင်း လီးကိုငုံနေသည်။ ဖိုးကျော်လီးက တုတ်တုတ်ရှည်ရှည်ကြီး။ နှစ်ယောက်လုံးက အမွေးတွေ ရိပ်သင်ထားလို့ထင် အဖုတ်တွေ လီးတွေက အရှင်းသား။ ဒေါ်ချိုပါးစပ်ထဲ ဖိုးကျော်လီးက ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နှင့် တံတွေးတွေ ပြောင်လက်နေသည်။ ဒေါ်ချို အားရပါးရ စုပ်နေမှန်း သိသာသည်။ ပါးတွေကို ချိုင့်ချိုင့်သွားပြီး ပြွတ်ပြွတ် ပြတ်ပြတ် အသံများထွက်နေသည်။

ဖိုးကျော်ကလည်း မရွံမရှာပင် ဒေါ်ချိုရဲ့အဖုတ်ပြဲပြဲကြီးကို လက်ဖြင့်ဖြဲပြီး လျှာနဲ့ယက်နေတာတွေ့သည်။ မို့မို့အဖို့ သူမယောကျ်ားနဲ့ အိမ်ထောင်သက်တာကြာခဲ့တယ်။ ဒီလို လီးမစုပ်ဖူးသလို အဖုတ်ယက်တာလည်း မခံဖူးခဲ့။ အပြင်မှာလက်တွေ့ကြည့်နေရတော့ ဇာတ်ကားထဲကနဲ့မတူ ပုလွေ ဘာဂျာကိုင်ကြတာ တော်တော်အရသာရှိဟန်တူသည်။

“ အား လား လား ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ် အရည်တွေထွက်ကုန်ပြီ”

ဒေါ်ချိုရဲ့အဖုတ်သာမက ဖင်ဝလေးကိုပါ ဖိုးကျော် လျှာနဲ့ကလိနေတော့ ဒေါ်ချိုဖင်ကြီး တုန်တုန်ပြီး ငြီးနေတာကို တွေ့ရသလို

“ အိုး လားလား မမချို ကောင်းလိုက်တာဗျာ ”

ဆိုတဲ့ ဖိုးကျော်ရဲ့ ငြီးသံတွေပါ ကြားရပါတယ်။

“ မောင် လိုးလို့ရပြီ ထင်တယ်နော်၊ မမချို ခံချင်နေပြီ”

ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ ဒေါ်ချိုက အပေါ်ကခွထားရက် လီးစုပ်နေတာရပ်ပြီး လေးဖက်ထောက်ကုန်းလိုက်တာ တွေ့ရပါတယ်။ ဖိုးကျော်က နောက်ကနေ ဒူးထောက်ပြီး ဒေါ်ချိုရဲ့အဖုတ်ထဲကို လီးချောင်းကြီးကို ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဆွဲယူကာ အပေါ်ပိုင်းကို ဆွဲမလိုက်ပါတယ်။

“ ဒီလိုမှ လိုးလို့ကောင်းတာ မမချိုရဲ့”

“ ဟုတ်ပါပြီ မောင်ရယ် ”

လို့ပြောလိုက်တဲ့ ဒေါ်ချိုရဲ့ အပေါ်ပိုင်းအနေအထားက မတ်သွားပါတယ်။ လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဖိုးကျော်က နောက်ဖက်ဆွဲထားတာကြောင့် ဖွံ့ထွားတဲ့နို့တွေက ရှေ့ကိုကော့ထားသလိုဖြစ်ပြီး ဖင်တွေက ပိုကော့သလိုပါ။

“ စွပ် စွပ် ရှီး ရှီး”

“ အား အား မောင်ရေ မောင် အ အ မမချိုကို သနားပါ ဟင့်ဟင့် နာတယ် နာတယ် အအ”

ဖိုးကျော် နောက်ကနေ ပင့်လိုးနေတာကို နာတယ် နာတယ် အော်နေတယ်ဆိုတာ အလကားမှန်း မို့မို့ သိပါတယ်။ ဒီဘွားတော် ကောင်းလို့ အော်နေမှန်း။ ဖိုးကျော်နဲ့ သားအမိလောက်သာ ကွာနေတာ ခေါ်သာကတော့ မောင်တဲ့။ ဒေါ်ချိုအဖုတ်ထဲ ဖိုးကျော်လီးကြီး သွင်းသွင်းဆောင့်လိုက်တိုင်း ငြီးသံတွေက ထွက်လာပါတယ်။ ယောကျ်ားကွယ်ရာမှာ လင်ငယ်ကို ကုန်းနေတဲ့ ဒေါ်ချိုတို့ စုံတွဲကိုကြည့်ရင်း မို့မို့တောင်မှ အဖုတ်ထဲမှာ အရည်တွေ ရွှဲလာပါတယ်။

“ စွပ် စွပ် ဘတ်ဘတ် ရှိ ရှီး ဗြစ် ဒုတ်”

“ အ အ မောင်ရေ မမထွက်တော့မယ် မြန်မြန်လေး ”

နောက်ကဆောင့်နေတဲ့ ဖိုးကျော်ရဲ့ တရစပ်ဆောင့်ချက်တွေမှာ ဒေါ်ချိုတစ်ယောက် ငယ်သံပါအောင် အော်ဟစ်ရင်း စောက်ရည်တွေ ထွက်သွားမှန်း မို့မို့တစ်ယောက် မှန်းဆမိလိုက်ပါတယ်။ ဖိုးကျော်လည်း လေးငါးဆယ်ချက်လောက် ဆက်ဆောင့်ပြီး ဆန့်ငင် ဆန့်ငင်နဲ့ ဒေါ်ချိုအဖုတ်ထဲ လရည်တွေ ပန်းထွက်သွလို့ လီးကြီးက အဖုတ်ထဲက ကျွတ်ထွက်သွားတာ တွေ့လိုက်ရပါတယ်။

.......................................................................................................................

အခန်း (၁၈)

“ အင်း အင်း”

မသွယ်တစ်ယောက် အိပ်ယာပေါ်တွင် တလူးလူး တလိမ့်လိမ့် ဖြစ်နေသည်။ သူမလက်များက လျော့ရဲနေသော ထမိန်အောက်သို့ လက်နှိုက်ထားပြီး သူမအစိလေးကို လက်ညိုးလေးဖြင့် ပွတ်နေသည်။ ယောကျ်ားဖြစ်သူ အောင်အောင်က မန္တလေးမှာ သမီးဖြစ်သူကို ကျောင်းအပ်ရန် ထွက်သွားသဖြင့် ပြတ်လပ်နေသော သူမဆန္ဒကို နေ့လည်က ကမြင်းမမို့မို့ လာပြီးပြသွားသော ချောင်းရိုက်ဇာတ်ကားက လာဆွနေသည်။ မို့မို့က ဒေါ်ချိုနွယ် ဖိုးကျော်နှင့် ချိန်းလိုးနေတာကို အမှန်အကန် ဖုန်းဖြင့် ရိုက်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ မသွယ်ကလည်း ကူးထားပြီးမှ ဖီးလ်တွေတက်နေသည်။ အိမ်မှာကလည်း သူမတစ်ယောက်ထဲရှိတုန်း အိပ်ယာဝင်ခါနီးကြည့်မိခါမှ အယားဖျောက်ပေးမည့် ယောကျ်ားကမရှိ။

ဟူး ဖိုးကျော်လီးကြီးက နည်းတာမဟုတ်။ သူမယောက်ျား ၂ ဆလောက်ရှိသည်။ ဒါမျိုးကြီးနဲ့ အလိုးခံလိုက်ရလို့ကတော့ အီစိမ့်သွားမှာလို့ တွေးမိသည်။ သူမ ဖိုးကျော်နဲ့ဒေါ်ချိုနွယ် လိုးနေတာကို ဖုန်းမှကြည့်ပြီး အစိကို လက်ညိုးလေးဖြင့်ပွတ်ကာ

“ အင်း အင်း ဖိုးကျော် ဖိုးကျော် အအ”

သူမ ပွတ်ရင်း ပွတ်ရင်း တစ်ချီပြီးသွားသည်။ အရည်တွေက သူမလက်မှ စီးကပ်ကပ်နှင့် ထမိန်မှာ ပေသွားသည်။ စိုသွားသော ထမိန်ကို သူမ ချွတ်ကာလဲလှယ်လိုက်ပြီး လက်ကို ရေဖြင့်ဆေးလိုက်သည်။ အိပ်ယာပေါ်ပြန်လှဲကာ အိပ်တော့သည်။

အိပ်တော့မည်ပြုကာမှ အိပ်ယာဘေးမှ ဖုန်းက မြည်လာသဖြင့် သူမလန့်ဖြတ်သွားသည်။ ဟင်း ဒီအချိန်ကြမှ ဘယ်မသာဖုန်းလဲ မသိ။ မကိုင်ဘဲ နေမလို့လုပ်ပြီးမှ စိတ်ကူးပြောင်းသွားကာ ဖုန်းကိုကောက်ကိုင်လိုက်သည်။

“ ဟဲလို ဘယ်သူလဲဟဲ့ ဒီအချိန်ကြီး”

“ မသွယ်ရေ ကျွန်တော် ကျွန်တော် ဖိုးကျော်ပါ ”

ဖိုးကျော်ဆိုပါလား သူမ ရင်တွေပင် တုန်သွားသည်။

“ ကဲ မောင်လေး ဘာကိစ္စ။”

“ အစ်မ သုံးလုံးထိုးလို့ရသေးလားလို့။”

“ သဘက်ခါတောင် ဖွင့်တော့မှာကို ဘာဂဏန်းလဲ။”

“ .... လေ အစ်မ။”

မရတော့ဘူးလို့ ပြောမည်ပြုပြီးမှ မသွယ် စိတ်ကူးတစ်မျိုးပြောင်းသွားသည်။

“ အင်းလေ ရမရတော့မသိဘူး။ မေးကြည့်ပေးမယ်။ မနက်ဖြန်မှ စလစ်လာယူ။ အိမ်ကိုလာခဲ့ ညနေပိုင်း”

“ ဘယ်နှစ်နာရီလောက် လာခဲ့ရမလဲ အစ်မ။”

“ အင်း ည(၇)နာရီလောက်လာခဲ့။ အခုရက်ပိုင်းအတွင်း အခြေအနေက ကောင်းတာမဟုတ်ဘူး။ သိတယ်မဟုတ်လား”

“ ဟုတ်ကဲ့အစ်မ ဒါဆို မနက်ဖြန်လာခဲ့မယ်”

ဖိုးကျော် ဖုန်းချသွားတော့ မသွယ်လည်း ဖုန်းကိုချလိုက်သည်။ သူမနှုတ်ခမ်းထောင့်က ပြုံးနေသည်။

..........................................................................................................................

အခန်း (၁၉)

“ မိုးရွာတော့မယ်ထင်တယ် မောင်လေး။ မြန်မြန် မောင်း”

အချိန်က ည(၈)နာရီခန့် ရှိနေပြီ။ ဖိုးကျော်တစ်ယောက် မသွယ်အိမ်မှာ စလစ်သွားယူတော့ (၇) နာရီ။ မသွယ်က မြို့ထဲမှာ ငွေလိုက်ကောက်ချင်လို့ ဆိုင်ကယ်ကမရှိတာနဲ့ သူ့ကို အကူအညီတောင်းလို့ လိုက်ပြီး ပတ်ပို့ပေးနေရသည်။ မသွယ်တို့ရပ်ကွက်က လူနေအိမ်ခြေကျဲပါးသည်။ မိုးကလည်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သည်းလာတော့ မြန်မြန်မောင်းသည်။ ထီးကလည်း ပါမလာတော့ မိုးကရွှဲနေပြီ။ နောက်မှလိုက်လာသော မသွယ်က သူ့ခါးကို ဖက်ထားသည်။ ဘရိပ်အုပ်လိုက်တိုင်း သူ့ဘက်လျှောကျလာတော့ သူမရဲ့နို့ကြီးတွေက သူ့ကျောပြင်မှာ လာလာကပ်တော့ မရိုးမယွပင် ဖြစ်လာရသည်။

မိုးကလည်း သည်းလိုက်တာ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးပင် မှောင်မဲနေသည်။ မသွယ်တို့အိမ်ရောက်တော့ မိုးကချုပ် လူတစ်ကိုယ်လုံးလည်း ရွှဲနေပြီ။

“ ရော့ မောင်လေး နင့်အစ်ကိုအဝတ်တွေနဲ့ လဲထားလိုက်”

မသွယ်က သူမယောကျ်ားပုဆိုးနှင့် အင်္ကျီကို လာပေးသည်။ ဝတ်ထားတာက အဝါရောင်ဝမ်းဆက်၊ မိုးရေက ရွှဲနေတော့ အတိုင်းသားနီးပါး မြင်နေရသဖြင့် မျက်နှာကို ငုံ့ထားလိုက်သည်။

“ ထိုင်ဦးဟဲ့ ငါအဝတ်လှဲလိုက်ဦးမယ်။ နင်မကြည့်နဲ့နော် ခိခိ။”

မသွယ်က စသလိုနောက်သလိုပြောရင်း အခန်းထောင့်မှာ အဝတ်လှဲနေသည်။ မကြည့်နဲ့ဆိုလေ ကြည့်ချင်လေဆိုသော သဘာဝအတိုင်း ဖိုးကျော်ကလည်း ခိုးကြည့်လိုက်သည်။ မသွယ်က ရေစိုနေသော သူမရဲ့ထမိန်ကို အထက်ဆင်စကို သွားဖြင့်ကိုက်ထားပြီး ထမိန်အနက်ရောင်ကို စွပ်ချနေသည်။ အနည်းငယ်လွတ်သွားသော ပေါင်တံတုတ်တုတ် ခြေသလုံး ဖွေးဖွေးတုတ်တုတ်ကို မြင်လိုက်ရတော့ အောက်က ငယ်ပါက ထလာသည်။

မသွယ်ဖင်ကြီးကလည်း စွင့်စွင့်ကားကားကြီးပင်။ လိုးလိုက်ရလို့ကတော့ တော်တော်ကောင်းမည်ဟု တွေးနေမိသည်။ တစ်တက်စားလည်း ကြက်သွန်မို့ ဖိုးကျော်ကား မိန်းမလိုးခြင်း အရသာကိုကောင်းကောင်းသိနေပြီလေ။ အိမ်ထဲမှာကလည်း နှစ်ယောက်ထဲ၊ မိုးကလည်း ရွာဆိုတော့ သူလိုချင်သလို ဖန်တီးလုပ်ယူလို့ရမလား စဉ်းစားလိုက်သည်။

.................................................................................................................

အခန်း (၂၀)

ခုနက ထမိန်လှဲနေတာကို ဖိုးကျော် ခိုးကြည့်နေမှန်းသိသဖြင့် ပေါင်တံကို မသိမသာ လှစ်ဟပြလိုက်ရသဖြင့် မသွယ် ကျေနပ်သွားသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို တော်တော်လည်သည်ဟု ကောင်လေးက ထင်နေပုံရသည်။ တကယ်တော့ မသွယ်က ပိုလည်သည်။ သူလည်သည်က မသွယ်အိပ်နေသလောက်ပဲ ရှိဦးမည်။ အဝတ်လှဲရင်း ပင်တီအနက်လေးကိုပါ ချွတ်ပြလိုက်သေးသည်။ ခြေထောက် ၂ ချောင်းကြားမှ ပင်တီကျွတ်ကျသွားပုံကို ဒင်းကလေးကြည့်ပြီး သွားရေယိုနေမှာပင်။

“ ငါ့မောင် မိုးကသည်းတော့ ဒီမှာပဲအိပ်သွားတော့”

“ ဖြစ်ပါ့မလား အစ်မရဲ့၊ အစ်မတစ်ယောက်ထဲဆိုတော့ ပတ်ဝန်းကျင်က”

“ အမလေးဟဲ့ နင်ကဘဲ စိုးရိမ်နေရသေး။ မိုးက ဒီလောက်ရွာနေတာ”

မသွယ်ကပြောရင်း အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။

“ အမလေး ”

အခန်းထဲမှ မသွယ်ရဲ့ အထိတ်တလန့် အသံကြားသဖြင့် ဖိုးကျော် အခန်းထဲပြေးဝင်ခဲ့သည်။ ဖိုးကျော်ကိုမြင်တော့ မသွယ်က အတင်းကို ဖက်ပစ်လိုက်သည်။ ဖိုးကျော်လည်း ယောင်ပြီး ပြန်ဖက်ထားလိုက်သည်။

“ ဘာ ဘာဖြစ်လို့လဲ မသွယ်ရဲ့”

“ ဟို ဟို ကြွက်ကြီးတွေ့လို့ဟ”

“ သြော် ကြွက်များ မသွယ်ရယ်”

“ ငါက ကြောက်တတ်တယ်ဟဲ့။ ဟင်း နင်ကလည်းနော် ငါက ကြောက်လို့ဖက်တာကို ပြန်ဖက်ထားတာများ အရိုးတွေ ကျေမတတ်ဘဲ။ အသက်ရှူတောင် ကြပ်တယ်။ နည်းနည်းလေးတော့ လျှော့ဦး။ နင့်မိန်းမများ မှတ်နေလား မသိဘူး ခစ် ခစ်”

မသွယ်စကားကြောင့် ဖိုးကျော် ရှက်သွားပြီး ဖက်ထားသောလက်ကို ဖယ်လိုက်သော်လည်း မသွယ်က သူ့ခါးကိုဖက်တာ မလွတ်သေး။

“ ဖိုးကျော် နင်ငါ့ကို ကြိုက်နေတာ မဟုတ်လား”

“ ဟာ မဟုတ်ပါဘူး အစ်မရယ်”

“ ခစ် ခစ် နင်မလိမ်နဲ့၊ ခုနက နင် ငါထမိန်လဲတုန်း နင်ကြည့်နေတာ မျက်လုံးကျွတ်မတတ်ဘဲ”

ဖိုးကျော်လည်း ဒါမျိုးကတော့ လက်မနှေး။

“ ဟုတ်တယ် မသွယ်ရဲ့၊ ကြည့်တော့ ဘာဖြစ်လဲ၊ မသွယ်က လှတာကိုး၊ အအိုသာပြောတယ် အပျိုရှုံးတယ်။ ဒါကြောင့်”

“ ရှူး”

မသွယ်က သူ့နှုတ်ခမ်းကို လက်ညိုးလေးဖြင့် ပိတ်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်လိုက်သည်။ ဖိုးကျော်ကလည်း မသွယ်ခါးကို ပြန်ဖက်ပြီး ပြန်နမ်းနေသည်။ စကားတစ်လုံးမှ မပြောတော့သော သူတို့နှစ်ယောက် လက်တွေက ရှုပ်ထွေးနေသည်။ ဖိုးကျော်အင်္ကျီကို မသွယ်က လက်တစ်ဖက်ကဖြုတ်ပြီး ပုဆိုးခါးပုံစကို လက်တစ်ဖက်က ဆွဲချွတ်သည်။ ဖိုးကျော်ကို သူမ ဒီလိုလုပ်ချိန်မှာ ဖိုးကျော်ကလည်း မသွယ်ဘော်လီနဲ့ ထမိန်ကို ချွတ်ပြီးသားပင်။

.............................................................................................

အခန်း (၂၁)

မသွယ်က ဖိုးကျော်လီးကို ညာဘက်လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆွပေးနေသည်။ ဖိုးကျော်လီးက သူမလက်ထဲတွင် မာထောင်လာသည်။ သူမတို့နှစ်ယောက်က ကုတင်ပေါ်မှာ ရောက်နေပြီ။ ဖိုးကျော် သူမကို လိုးတော့မည်ကို သိသဖြင့် မသွယ် စိတ်လှုပ်ရှားနေပြီ။ ဖိုးကျော်လက်ကလည်း သူမအဖုတ်ကို ကစားစရာမှတ်နေလားမသိ။ စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးကို လက်ဖြင့်အုပ်ကာ ဆွနေသည်။

“ ငါ့မောင် စလို့ရပြီနော်”

ဖိုးကျော်က မသွယ်စောက်ခေါင်းထဲ လက်ခလယ်ကို ထိုးသွင်းကာ အဆက်မပြတ် ဆွနေသည်။ မသွယ်အလိုးခံချင်နေမှန်းသိသည်။ ဒါပေမဲ့ မသွယ်လို တောင့်တောင့်တင်းတင်း မိန်းမတစ်ယောက်ကို အမြဲတမ်း လိုးလို့ရအောင် မလိုးသေးဘဲ ဆွပေးနေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူရဲ့လက်ခလယ်ကို ပိုသွက်သွက်ကစားပေးရင်း။

“ ဘာစလို့ရတာလဲ မမသွယ် ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ”

“ ဟင်း နင်နော် သိရဲ့သားနဲ့ ငါ့ကိုညစ်နေတာလား”

ဖိုးကျော်က စောက်ခေါင်းအတွင်း ထည့်ထားသော သူ့လက်ကိုပိုဆွပြီး

“ ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ မသွယ်ရဲ့ နားမလည်လို့”

“ နင်နော် သိသိကြီးနဲ့ ဟွန်း”

“ ပြောလေ ပြောမှသိမှာပေါ့ မသွယ်ရဲ့”

“ သိပ်ကြားချင်နေတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား၊ လိုးပေးရမှာ လိုးပေးရမှာ သိပြီလား”

မသွယ်က ပြီတီတီနဲ့ ပြောလိုက်သည်။

“ လိုးတယ်ဆိုတာ ဘာလဲ မသွယ်ရဲ့ မသိလို့”

“ ကဲ ကောင်လေး မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ငြင်းမနေနဲ့။ ငါ့လက်ထဲမှာ ဆုပ်ထားတဲ့ နင့်လီးနဲ့ နင့်လက်နဲ့ ဆွနေတဲ့ ငါ့စောက်ဖုတ်ကို ထိုးထည့်ပေးဖို့ ပြောနေတာ ဟင်း”

“ သိပါတယ် မသွယ်ရဲ့၊ သက်သက်မေးနေတာ ဟင်း ဟင်း”

ဖိုးကျော်က မသွယ်ကို နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ မသွယ်က မျက်လုံးပိတ်နေလိုက်သည်။ ဖိုးကျော်လီးတံထိပ်နဲ့ မသွယ်စောက်ဖုတ်အဝကို တေ့လိုက်ချိန်မှာ မသွယ်ကလည်း ဖိုးကျော်ခါးကို သူမခြေထောက်နှစ်ဖက်နဲ့ ချိတ်လိုက်ပြီး သူမလက်နှစ်ဖက်က ဖိုးကျော်လည်ပင်းကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ ဖိုးကျော်ကလည်း လီးကို မသွယ်အဖုတ်နဲ့တေ့ပြီး စတင်ထိုးသွင်းသည်။

“ အင်း အင်း အ အ မောင်လေး ဖြေးဖြေး”

မသွယ်အဖုတ်က မသဲနှင့် ဒေါ်ချိုထက် ကြပ်သည်။ ဖိုးကျော်လီးက မသွယ်ပေါင်ခွကြားမှ မပါသောအပေါက်ထဲ အတင်းထိုးထည့်နေရသလိုပင်။ တရစ်ရစ်နဲ့ဝင်သွားသော လီးကို မသွယ်ရဲ့ စောက်ခေါင်းအတွင်းကြောနဲ့ အသားနုတွေက ဆွဲစုပ်ဖြစ်ညစ်နေသည်။ အားစိုက်ပြီး ဖိသွင်းလိုက်သည်။

“ စွပ် ဒုတ်”

“ အမေ့ ”

စောက်ခေါင်းအဆုံထိ တိုးဝင်လာသော ဖိုးကျော်လီးက မသွယ်ကို အသက်ရှူပင် မှားသွားစေသည်။ ဖိုးကျော်က လီးကိုပြန်ဆွဲထုတ်တော့ မသွယ်စောက်ဖုတ်က စူထွက်ပြီးပါလာသလို မို့ဖောင်းလာသည်။

“ စွပ်စွပ်”

“ အင်း အင်း မောင်လေး အအ”

မသွယ်ကလည်း သူမစောက်ပတ် အတွင်းသားမျှင်များဖြင့် ဖိုးကျော်လီးကို ဆွဲညှစ်ပေးနေသည်။

...........................................................................................................................

အခန်း (၂၂)

“ဖောက် ဖောက် ဘတ် ဘတ် ဘတ် ဘတ်”

ဖိုးကျော်လဥနှင့် မသွယ်စောက်ဖုတ်ရိုက်သံက စည်းချက်မှန်မှန် ထွက်နေသည်။ မဇင်မာသဲ၊ ဒေါ်ချိုနွယ်၊ မသွယ်တို့ သုံးဦးလုံးကို လိုးဖူးသွားပြီ ဖြစ်သော ဖိုးကျော်အဖို့ သူလိုးခဲ့သော မိန်းမများတွင် မသွယ်က ပိုလိုးလို့ကောင်းတယ်လို့ ထင်မိသည်။ ဖိုးကျော်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း မသွယ်က ကော့ကော့ပေးသည့်အတွက် အဖုတ်က လိုးရတာ စီးနေသည်ဟု ပြောရမည်။ ပိုကြပ်ပြီး လိုးလို့ကောင်းလှသည်။ ဒါကြောင့် ဖိုးကျော်ကလည်း အသက်မရှူစတမ်းကို ဆောင့်နေသည်။

အပြင်မှာ မိုးရွာနေသော်လည်း မသွယ်နဲ့ ဖိုးကျော်ကတော့ ချွေးတွေရွှဲပြီး တဟောဟော တဟဲဟဲနှင့် လိုးနေခံနေကြသည်။ မသွယ်က ဖိုးကျော်ရဲ့တင်ပါးတွေကို လက်သည်းဖြင့်ကုတ်တော့ ဖိုးကျော် ပိုပြီးစိတ်ကြွလာသည်။ မသွယ်က ဖိုးကျော်ကိုဖက်ထားတာ ပိုကြမ်းလာသည်။ မျက်နှာအမူအယာက နည်းနည်းရှုံ့လာသလို အသက်ရှူသံတွေက ပိုပြင်းလာသည်။ တအင်းအင်း ညဉ်းသံတွေ ထွက်လာတော့ မသွယ် တစ်ချီပြီးတော့မယ်ဆိုတာ ဖိုးကျော်သိသည်။ သူလည်းပြီးချင်နေပြီ။ လီးက ကျင်လာပြီ။ ဒါကြောင့် ဖိုးကျော်လည်း မနားတမ်းကို လိုးတော့သည်။

“ စွပ် စွပ်”

“ အမေ့ မောင်လေး မနားနဲ့ လိုးလိုး အစ်မကောင်းနေပြီ၊ စွပ်စွပ်ရှီးရှီး အား အ အင်း အင်း”

မသွယ်က မျက်နှာလေးရှုံ့ပြီး အသားကုန်အော်သည်။ နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ကြီးပင် တကျီကျီ အသံများထွက်ပြီး လှုပ်လာသည်။

“ စွပ် ဖောက် ဘတ် အိုး”

မသွယ်ရဲ့လည်ပင်းကြောများ ထောင်ထလာပြီး ဖိုးကျော်လီးကို အဖုတ်အတွင်းသားနုများဖြင့် ညှစ်ကာ လျှော့ကျသွားသည်။ ဖိုးကျော်လီးလည်း မသွယ်အဖုတ်ထဲမှ ထွက်ကျသွားသည်။ တစ်ချီစီ ပြီးသွားကြပြီလေ။ ထိုနေ့ညကတော့ ဖိုးကျော်နဲ့ မသွယ်နှစ်ယောက်က လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပင်။

ဖိုးကျော်လီးပျော့သွားတာနဲ့ မသွယ်ကလည်း ပုလွေကိုင်သည်။ ဖိုးကျော်ကလည်း မသွယ်ရဲ့ အဖုတ်ကိုယက်ပေးသည်။ ဖင်ပါယက်ပေးတော့ မသွယ် အသည်းခိုက်သွားသည်။ ဖိုးကျော်က မသွယ်ကို လေးဖက်ထောက်လိုးရော ပက်လက်လိုးရော ဆောင့်ကြောင့် ပက်လက် အစုံကို လိုးပေးလိုက်တာ မိုးလင်းသည်အထိ မရပ်မနားပါဘဲ။ ထိုအချိန်ကတော့ ဖိုးကျော်အဖို့ ကြမ္မာငင်မည်ဆိုတာ မသိခဲ့သေး။

................................................................................................................

အခန်း (၂၃)

ဖုန်းထဲမှပြလိုက်သော ဇာတ်ကားက ဇင်မာသဲကို မျက်နှာပျက်သွားစေသည်။ သူမက မို့မို့လက်ထဲမှ ဖုန်းကို ဆတ်ခနဲဆွဲယူပြီး ဖျက်ပစ်လိုက်သည်။ ထိုသည်ကား တခြားမဟုတ် ဖိုးကျော်နဲ့ သူမလိုးနေတာကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း ရိုက်ထားသော ဗွီဒီယိုဖိုင် ဖြစ်နေလို့ပင်။

“ ဖျက်လိုက်ရင်လည်း ငါ့ဆီမှာရှိသေးတယ် ဇင်မာသဲရဲ့”

“ နင် နင်ဘာလိုချင်လို့လဲ မို့မို့”

မို့မို့က မထီတထီလေး ပြုံးလိုက်သည်။ လှောင်ပြုံးဆို ပိုမှန်မည်။

“ နင်ကလည်း အဲ့လောက်လန့်မနေပါနဲ့။ ငါလိုချင်တာ ပေးရင် နင့်အကြောင်း ဘယ်သူမှမပြောဘူး။ နင် ချဲပေါက်ထားတာ ငါသိတယ်။ အဲ့တော့ နင် ဆယ်သိန်းလာက်တော့ တတ်နိုင်မှာပါ”

ဇင်မာသဲ အနေနဲ့ကလည်း ဒီလောက်ပေးရတာ ပြဿနာမရှိ။

“ နင် သေချာဖျက်ပေးနော်။ ငါပေးမယ်”

“ ငါကတိတည်ပါတယ် မိသဲရယ်၊ ညနေသာ လုပ်ပေး”

မို့မို့အဖို့ နိုင်ကွက်ရနေပြီလေ။ ခိုးစားပြီး အရှက်ကွဲမခံနိုင်သူများထံမှ ငွေကိုချူယူနေပြီ။ ဇင်မာသဲဆီကသာမဟုတ် ဒေါ်ချိုနွယ်ဆီကလည်း ညစ်ခဲ့ပြီးပြီ။ ဒေါ်ချိုနွယ်က ပိုညစ်လို့ကောင်းသည်။ သိန်း ၂၀ ရလိုက်သည်။ တစ်ယောက်ကျန်သေးသည်။ သူမ ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး ခေါ်လိုက်သည်။

“ ဟဲလို မသွယ်လား။ ညီမလေးပါ”

မသွယ်အိမ်မှာ ဖိုးကျော်နဲ့ မသွယ်ဖြစ်ပြီး နောက်နေ့မှာ မို့မို့တစ်ယောက် မသွယ်အိမ်ဘက် ရောက်ခဲ့သည်။ တစ်ညလုံးလုပ်ထားတော့ မောပြီးအိပ်ပျော်နေသော သူတို့နှစ်ယောက် မို့မို့လာတာကိုပင် မသိလိုက်ကြ။ ဒါကို မို့မို့က သေချာဓါတ်ပုံရိုက်ထားသည်။ ဒီဓါတ်ပုံတွေကို မို့မို့က မသွယ် viber ထဲ ထည့်ပေးထားသည်။

“ ညဉ်း ဘာလိုချင်တာလဲ မို့မို့”

“ အဟင်း မသွယ်က အလိုက်သိသားဘဲ။ ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ တွေ့ရအောင်လေ။ အေးဆေးပြောကြတာပေါ့ ”

“ အေး အေး ငါဘယ်ဆိုင်လာခဲ့ရမလဲ”

တစ်ဖက်မှ မသွယ်ရဲ့အသံ တုန်တုန်ယင်ယင်ကို ကြားရတော့ မို့မို့တစ်ယောက် မသွယ်ကို ငွေညှစ်ရပိုလွယ်ကူမည်မှန်း ခန့်မှန်းမိလိုက်လေသည်။

........................................................................................................

အခန်း (၂၄)

မိန်းမဖြစ်သူမို့မို့ရဲ့ စည်းရုံးမှုကြောင့် ကိုမျိုးဝင်းတစ်ယောက် ကိုရီးယားနိုင်ငံမှာ အလုပ်သွားလုပ်ဖို့ မနေ့ကဘဲ ရန်ကုန်လေဆိပ်မှ ထွက်ခွာသွားချေပြီ။ ကလေးကလည်း ယောက္ခမနဲ့ မိဘများအိမ်က တစ်လှည့်စီ ခေါ်ထိန်းထားသည်။ မို့မို့တစ်ယောက် လင်ဖြစ်သူကို (၅) နှစ် နိုင်ငံခြားမှာ အလုပ်လုပ်ဖို့ ပထုတ်လိုက်နိုင်သဖြင့် သူမဇာတ်လမ်းကို စတော့သည်။

ဇင်မာသဲ၊ ဒေါ်ချိုနွယ်၊ မသွယ်တို့က ဖိုးကျော်နဲ့ သူမတို့ ဇာတ်လမ်းများကို မို့မို့က ခြိမ်းခြောက်ငွေညှစ်ပြီးကတည်းက ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလိုနှင့် ဖိုးကျော်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ခွာသွားကြသည်။ မို့မို့ကလည်း ဒီအနေအထားဖြစ်အောင် ဖန်တီးခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒါမှ သူမဂွင်ထဲ တန်းဝင်မှာလေ။ သူမကလည်း သူတော်ကောင်းယောင်ဆောင်နေတာ။ တကယ်တော့ မဟုတ်။ ဖိုးကျော်က သူမနှင့် တစ်ရုံးတည်း။ ငွေလိုချင်တာထက် ဖိုးကျော်အလိုးသန်ပုံ အမှုတ်သန်ပုံကို မြင်ကတည်းက စိတ်ဝင်စားနေတာ။ ဖိုးကျော်က သူမကို မကြံစည်သဖြင့် သူမဒေါသထွက်ပြီး ထိုအစီအစဉ်ကို လုပ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

သူမ ခက်ခက်ခဲခဲ မလုပ်လိုက်ရပါ။ ဖိုးကျော်ကို ထိုဇာတ်လမ်းခွေများ ပြလိုက်သည်နှင့် သူမ ဖန်တီးချင်သည့်ပုံစံ ဖြစ်သွားသည်။ မဟုတ်ရင် မို့မို့က အကုန်ဖော်မည်။ ဒီတော့ မို့မို့ခိုင်းတာ အကုန်လုပ်ပေးရတော့မည်။ နလံမထူအောင်ပင်။ သူ့အပြစ်နှင့်သူဆိုတော့။ မို့မို့က တွေးရင်း ပြုံးလိုက်သည်။ သူမ ဖိုးကျော်ဖုန်းနံပါတ်ကို ကောက်နှိပ်လိုက်သည်။ ဖုန်းက တော်တော်နဲ့မဝင်။ ဒါပေမဲ့ ဝင်ဝင်ချင်း တစ်ဖက်က ကိုင်သည်။

“ ဟဲလို မမို့ ကျွန်တော်ပါ”

“ ဖိုးကျော် နင်အခုချက်ချင်း နင့်လမ်းထိပ်မှာ စောင့်နေ ”

“ ဗျာ ဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ မမို့ ညကြီးကို ”

“ စကားမရှည်နဲ့ နင်လာမှာလား မလာဘူးလား။ ငါ့အကြောင်း သိတယ်နော် ”

“ ဟုတ်ဟုတ် လာပါ့မယ် မမို့”

တစ်ဖက်က ဖိုးကျော်ရဲ့ တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြေသံကိုကြားတော့ သူမဖုန်းကို ချလိုက်သည်။ သူမအိမ်အောက်မှာ ရပ်ထားသော ဆိုင်ကယ်ကိုထုတ်ပြီး စက်နှိုးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဖိုးကျော်တို့ရပ်ကွက်ဘက် မောင်းခဲ့သည်။ ထိုအချိန်မှာ ဖိုးကျော်ကတော့ သူ့အမေကို ရုံးကအချိန်ပိုခေါ်ကြောင်း ပြောပြနေပေလိမ့်မည်။

.......................................................................................................................

အခန်း (၂၅)

ည(၁၀)နာရီခန့်မို့ လမ်းပေါ်မှာ လူရှင်းနေသည်။ ဖိုးကျော် ခပ်သွက်သွက် လျှောက်လာခဲ့သည်။ လမ်းထိပ်သစ်ပင်ကြီးအောက်မှာ မမို့မို့ရဲ့ဆိုင်ကယ် ရပ်ထားတာကို တွေ့ရသည်။

“ မမို့ ကျွန်တော်ရောက်ပြီ”

မို့မို့က မျက်နှာကျောကို အနည်းငယ်တင်းလိုက်ပြီး

“ နင့်ကို ငါစောင့်နေတာ ကြာလှပြီ။ အခုမှ ဘာဖြစ်လို့ လာတာလဲ”

“ ဟိုဟို”

ဖိုးကျော် စကားမဆုံးခင် မို့မို့က ဖြတ်ပြောလိုက်သည်။

“ နောက်တစ်ခါ ဒီလိုမဖြစ်စေနဲ့ ကြားလား”

ဖိုးကျော်က မျက်နှာကို အောက်ငုံ့ထားပြီး

“ ဟုတ်ကဲ့ မဖြစ်စေရပါဘူး မမို့”

“ အေး ဒီတစ်ခါ နောက်ဆုံး ဖြစ်ပါစေ။ နောက်တစ်ခါ ငါခေါ်ရင် မြန်မြန်လာ။ သွားမယ်။”

“ ဆိုင်ကယ်သော့ပေး မမို့ ကျွန်တော်မောင်းခဲ့မယ်”

မို့မို့က သူ့ဆီလက်လှမ်းလာသော ဖိုးကျော်လက်ကို ပုတ်ထုတ်လိုက်ပြီး

“ နင့်ကို ဘယ်သူက ဆိုင်ကယ်နဲ့ လိုက်ခိုင်းမယ် ပြောလို့လဲ။ နင်နောက်ကျလို့ နင့်ကို အပြစ်ပေးရမယ်”

ဖိုးကျော်အဖို့ သူ့ရဲ့နိုင်ကွက်ကို ကိုင်ထားခံထားရသဖြင့် ဘာမှမလှန်နိုင်။ ဖိုးကျော်ငြိမ်ခံလေ မို့မို့က အနိုင်ကျင့်လေပင်။

“ ကဲ ဖိုးကျော် နင့်အဝတ်တွေချွတ်လိုက်”

“ ဗျာ”

မို့မို့က စိတ်မရှည်ဟန်ဖြင့်

“ နင် နားလေးနေလား ဖိုးကျော်၊ နင့်အဝတ်တွေ ချွတ်လို့”

ညအချိန် လူအိပ်ချိန်ဖြစ်နေသဖြင့် ဖိုးကျော်အဖို့ တော်သေးသည်။ အင်္ကျီချွတ်ပြီး ပုဆိုးချွတ်ရန် ရှက်နေတော့ မို့မို့က

“ အခုမှ ရှက်ပြနေတယ်၊ သူများမိန်းမတွေကို ခိုးလိုးနေတုန်းက နင့်စောက်ရှက်တွေ ဘယ်နားထားလဲ။ ချွတ် အတွင်းခံပါချွတ် ”

ဖိုးကျော်က သူ့ရဲ့လီးကို လက်ဖြင့်အုပ်ပြီး ခေါင်းငုံ့နေသည်။ မို့မို့က ဆိုင်ကယ်တူးဘောက်ထဲကို ဖိုးကျော်အဝတ်တွေကို ထည့်လိုက်ပြီး အသင့်ယူလာသော ကြိုးကို ထုတ်လိုက်သည်။

“ ငါ့ရှေ့ဒူးထောက်စမ်း ဖိုးကျော်။ နင့်လက်တွေကို ပူးထား”

မမို့ ဘာလုပ်တော့မည်ကို ဖိုးကျော် သိသော်လည်း သူမခိုင်းစေတာကို မငြင်းရဲပါ။ ဖိုးကျော်လက်တွေကို တင်းတင်းတုပ်လိုက်သည်။ ကြိုးစတစ်ဖက်ကို ဆိုင်ကယ် နောက်ခုံမှာ ချည်လိုက်သည်။ ဖိုးကျော်ကား သူမှားခဲ့သော အပြစ်တွေကြောင့် သူနှင့်တစ်ရုံးထဲ စာရေးမမို့မို့ရဲ့ အနိုင်ကျင့်မှုကို ခံနေရသည်။ မို့မို့က ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ကာ စက်နိုးလိုက်သည်။

“ နင် ပြေးလိုက်လာ”

မို့မို့က ဆိုင်ကယ်ကို မောင်းထွက်လိုက်သည်။ ခပ်ဖြေးဖြေးဆိုပေမဲ့ သူမဆိုင်ကယ် နောက်မှာ ဆွဲထားသည့် ဖိုးကျော်အဖို့ ပြေးလိုက်လာရသည်။ ရှက်ရွံ့မှုကြောင့် မျက်ရည်တွေ ရစ်ဝဲနေသည်။ မို့မို့ကား ကောင်ချောလေး ဖိုးကျော်ကို ကျွန်ဝယ်လာသော ကုန်သည်မ သဖွယ်ပင်။ သူမဆိုင်ကယ်နောက်မှ ဖိုးကျော်ကား ဆိုင်ကယ်နောက်မှာ တွဲချည်ထားသည့် ကြိုးတန်းလန်း လီးတရမ်းရမ်းဖြင့် သူမအိမ်သို့ မရောက်မချင်း လိုက်နေရပေသည်။

....................................................................................................................

အခန်း (၂၆)

မို့မို့က အိမ်သော့ကို ဖွင့်နေသည်။ ဒီအိမ်က သူမအဒေါ်အိမ်။ သူမအဒေါ်လင်မယားက နယ်ဝေးမှာ အလုပ်လုပ်နေကြသဖြင့် သူမကို အိမ်သော့အပ်ထားတာ ကွက်တိပင်။ မကြာခင် ဒီအိမ်ထဲက သူမအဒေါ်တို့ လင်မယားအိပ်နေကြ ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ဖိုးကျော်ရဲ့လီးကြီးနဲ့ သူမအဖုတ် ဂဟေဆက်ရပေတော့မည်။ ဒီအတိုင်း ဖိုးကျော်ကို သူမမြူဆွယ်လျှင် ပါလာမှာ သိပေမဲ့ ဖိုးကျော်ကို သူမအတွက် ရေရှည်အသုံးတော်ခံခိုင်းဖို့ ရည်ရွယ်ထား၍ မလှန်နိုင်အောင် လုပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ အိမ်ထဲမှာ သူမ ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားသော အရာများက ရှိနေသည်။

ဖိုးကျော်ကို အိပ်ခန်းထဲ ဆွဲခေါ်လာပြီး ကုတင်ဘေးမှာ ရိုက်ထားသော သုံးမြောင့်သစ်သားခုံမှာ ခွထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကွေးကာ အောက်ခြေတိုင်များမှာ တုပ်ထားလိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း မြောက်ရက်သား ထုတ်တန်းမှာ ဆွဲချည်ထားလိုက်သည်။

ဖိုးကျော်အဖို့ စိုးရိမ်စိတ်တွေ ဝင်လာသည်။ ဒါပေမဲ့ လှုပ်လို့မရ။ တုပ်ထားသော ကြိုးတွေက တင်းကြပ်လှသည့်အပြင် ပါးစပ်ကိုလည်း အဝတ်ဆို့ထားခြင်းခံရသည်။ မျက်ရည်လေးတွေ ဝိုင်းနေသော ဖိုးကျော်ကိုကြည့်ပြီး မို့မို့ ပိုဖီးလ်တက်လာသည်။ သူမအဝတ်တွေကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ တစ်ကိုယ်လုံး အဝတ်အစားကင်းမဲ့သွားသော မမို့မို့ကိုကြည့်ပြီး ဖိုးကျော် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ ကိုယ်လုံးသွယ်သယောင်ထင်ရပေမဲ့ အဖုတ်က မို့မို့ဖောင်းဖောင်း။ ဖင်တွေ နို့တွေကလည်း ကျစ်လျစ်လှသည်။ ကလေးအမေတစ်ယောက်ဟုပင် မထင်ရ။

မို့မို့က ဖိုးကျော်ရဲ့လီးကို သူမလက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ စံချိန်မှီလီးကြီးပင်။ ခြောက်လက်မကျော်ရှည်ပြီး ဓါတ်ခဲလုံးကြီးလို တုတ်နေသည်။ မို့မို့လည်း ဖိုးကျော်လီးကို လက်ဖြင့် ကစားပေးတော့သည်။

“ အူး ဟု ဟု”

ဖိုးကျော်ရဲ့ ဝူးဝူးဝါးဝါးအသံ ထွက်လာသည်။ မမို့မို့ရဲ့ အချစ်အကျဉ်းသားလေး ဖိုးကျော်ကတော့ သူ့လီးဆွတာကို မရုန်းနိုင်ဘဲ လုပ်သမျှခံနေရသည်။ အချက်ငါးဆယ်လောက် ဆွလိုက်တော့ ဖိုးကျော် ခံနိုင်ရည်မရှိတော့ လီးထိပ်မှ သုတ်ရည်များ ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နဲ့ ပန်းထွက်ကုန်သည်။

မို့မို့က ဖိုးကျော်လီးကို တောင်နေအောင် ပြန်ဆွပြီး ပစ်ချထားလိုက်ကာ ကုတင်ပေါ် တက်အိပ်နေသည်။ ဖိုးကျော်အဖို့ လီးတောင်နေအောင် ဆွထားသဖြင့် လိုးချင်နေမှာ သေချာသည်။ သူမကိုယ်လုံးတီးကို မြင်နေရတော့ ပိုစိတ်ကြွအောင် လုပ်ထားပြီး ညဉ်းထားခြင်းဖြစ်သည်။

......................................................................................................................

အခန်း (၂၇)

ဖိုးကျော်လီးက တောင်သထက် တောင်လာသည်။ ရှေ့ကကုတင်ပေါ်မှာ အိပ်နေသော မမို့မို့ကို ကြည့်ရင်း လီးထိပ်မှ သုတ်ရည်ကြည်များပင် စိမ့်ထွက်လာသည်။ မို့မို့ မအိပ်သေးပါ။ ဖိုးကျော်ရဲ့ အဖြစ်ကိုကြည့်ပြီး သဘောကျနေသည်။ အချိန်တစ်နာရီလောက်ကြာတော့ ဖိုးကျော်ပါးစပ်ထဲမှ အ၀တ်စကို သူမဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

“ မမို့ ဘာလိုချင်လို့လဲဗျာ။ ကျွန်တော့်ကို ချည်မထားပါနဲ့”

“ ဟင်း နင် မချည်ထားစေချင်ရင် ငါပြောသလိုလုပ်”

မို့မို့က သူလိုချင်သော အချက်များကို ဖြေးဖြေးချင်း ပြောတော့သည်။

“ နင် သဲသဲ၊ ဒေါ်ချို၊ မသွယ်တို့ ၃ ယောက်လုံးကို လိုးပြီးတာ ငါသိပြီးသား။ ပြောစမ်း နင်ငါ့ကိုရော မလိုးချင်ဘူးလား။ မှန်မှန်ဖြေ။”

“ ဟို ဟို ”

ဖိုးကျော်တစ်ယောက် မမို့မို့ရဲ့ ရဲတင်းလှသော အမေးကို ဖြေရန်ခက်ခဲနေသည်။

“ ကောင်စုတ် လိုးချင်ရင် လိုးချင်တယ်ပေါ့”

“ ဟုတ် ဟုတ် လိုးချင်ပါတယ် မမို့”

“ ဟုတ်ပြီ ဒါဆို နင် ဒီနေ့ကစပြီး ငါ့လင်ငယ်ဖြစ်ပြီ။ မနက်တစ်ကြိမ် နေ့လယ်တစ်ကြိမ် ညနေတစ်ကြိမ် လိုးရမယ်။ ရုံးပိတ်ရက်ဆို တစ်နေကုန် လိုးရမယ်”

“ ဗျာ တကယ်ပြောတာလား မမို့”

“ ဟင်း သိပ်ပျော်မနေနဲ့။ နင် လွယ်လွယ်လိုးခွင့်မရဘူး။ မလိုးခင် ငါ့အဖုတ်ကို နင်ယက်ပေးရမယ်။ ဖင်ပါ ယက်ရမယ်။ ငါအယက်ခံလို့၀မှ နင့်ကို ကုတင်မှာ ကြိုးတုပ်ပြီး ငါစိတ်ကြိုက်လုပ်မှာ။ ပြီးတော့ နင့်လီးကို ငါပိုင်တယ်။ တခြားကောင်မထားဖို့ စိတ်မကူးနဲ့။ တခြားကောင်မဖင်တွေ လိုက်ကြည့်လို့ကတော့ မင်းကို ရုံးပိတ်ရက်ခေါ်ပြီး တစ်နေကုန် ဖင်ယက်ခိုင်းမှာ နားလည်လား။ ”

ဖိုးကျော် ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားတော့သည်။ မမို့မို့ရဲ့ စေခိုင်းချက်အတိုင်း သူလုပ်ရုံမှတပါး အခြားမရှိတော့။

.........................................................................................................

နိဂုံး

ဆိုဖာပေါ်ထိုင်နေသော မို့မို့ရဲ့ မျက်နှာလေးက အနည်းငယ်ရှုံ့သွားသည်။ နာကျင်မှုကြောင့်တော့ မဟုတ်ပါ။ သူမထိုင်နေတဲ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ပြီး သူမပေါင်ကြားထဲ ဆွဲသွင်းထားတဲ့ ဖိုးကျော်ရဲ့ လျှာစွမ်းကြောင့် ဖြစ်ပါတယ်။ သူမရဲ့ ဖင်ဝကနေ အဖုတ်အကွဲကြောင်းအတိုင်း ဖိုးကျော်ကို ယက်ခိုင်းပြီး ဇိမ်ယူနေတာ ဖြစ်ပါတယ်။

“ ခပ်သွက်သွက်လေးယက်စမ်း ဖိုးကျော်။ ငါပြီးတော့မယ်။ အသားမနာချင်နဲ့”

မို့မို့က အခုတော့ ဖိုးကျော်ကို သူမလင်ငယ်ဆိုတာထက် ကျွန်တစ်ယောက်လိုပင်။ မထင်ရင်မထင်သလို ကြိမ်လုံးနှင့် အရေကွာအောင် ရိုက်တတ်သဖြင့် ဖိုးကျော်က မို့မို့ကို ကြောက်နေရသည်။ ဖိုးကျော်လည်း အခုမှ ဝဋ်လည်နေသည်။ မမို့မို့ရဲ့ နိုင်စားသမျှ မငြင်းဆန်ဝံ့သည့်အပြင် ခိုင်းတာလုပ်နေရသည်။ မို့မို့ကလည်း ဖိုးကျော်ကို နေ့တိုင်း အဖုတ်ယက်ခိုင်းသည်။ ဖင်ယက်ခိုင်းသည်။

“ ပြတ် ပြတ်”

“ အား အ ”

ဖိုးကျော်ရဲ့ ခပ်သွက်သွက် ကလိုင်းပေးမှုကြောင့် မို့မို့တစ်ယောက် တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ကော့တက်သွားသည်။ ခါးကော့သွားပြီး ဖိုးကျော်ခေါင်းကို အတင်းဆုပ်ဆွဲကာ အဖုတ်နဲ့ အတင်းဖိကပ်ထားလိုက်သည်။ ဖိုးကျော်ကား ပါးစပ်ထဲ မမို့ရဲ့စောက်ရည်တွေ ဝင်သွားသဖြင့် အနည်းငယ်ပင် သီးသွားပါတယ်။ မို့မို့က ထရပ်ပြီး ကျေနေတဲ့ထမိန်ကို ပြန်ပြင်ဝတ်လိုက်ပါတယ်။

“ ဖိုးကျော် ရေချိုးခန်းထဲ လိုက်ခဲ့”

မို့မို့ရဲ့အိမ်က ရေချိုးခန်း အိမ်သာခန်း တွဲရက်ပါ။

“ ငါ သေးပေါက်လိုက်ဦးမယ်”

ဖိုးကျော်ရှေ့မှာဘဲ ဘိုထိုင်ခွက်ထဲ မို့မို့ သေးပေါက်ထည့်ပါတော့တယ်။ ဝါကျင်ကျင်သေးတွေက ယခင်ရေနဲ့ ရောကုန်ပါတယ်။ ငေးကြည့်နေတဲ့ ဖိုးကျော်ကို ကြည့်ပြီး မို့မို့ ပြုံးလိုက်ပါတယ်။

“ ဖိုးကျော် နင်လက်ခုပ်နဲ့ ခပ်ပြီး သောက်ကြည့်စမ်း”

“ ဗျာ ”

ဖိုးကျော် မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ဖြစ်သွားပါတယ်။

“ ဘာလဲ နင်ငြင်းချင်တာလား နာချင်ပြီထင်တယ်”

ဖိုးကျော်လည်း ကြောက်ကြောက်နဲ့ လက်ခုပ်နဲ့ခပ်ပြီး သောက်ကြည့်တယ်။ အနည်းငယ်ဆိုးတဲ့ အနံ့ပေမဲ့ သူလည်း ကြောက်တာကြောင့် ကြိတ်မိတ်ပြီး မြိုချလိုက်ပါတယ်။

“ ဘယ်လိုလဲ ငါ့သေးက ကောင်းရဲ့လား”

“ ကောင်း ကောင်းပါတယ် မမို့”

ဖိုးကျော်လည်း ကြောက်ကြောက်နဲ့ ပြန်ဖြေပါတယ်။

“  ဟင်း ဟင်း နင်မကြိုက်မှန်းသိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ နင့်ကို ငါ ကျင့်ပေးနေတာ။ နောက်ဆို နင်အမှားလုပ်ရင် မင်းပါးစပ်ထဲ ငါပေါက်ချတော့မှာ”

“  ဗျာ မလုပ် မလုပ်ပါနဲ့။ ကျွန်တော် မမို့ခိုင်းတာ အကုန်လုပ်ပါ့မယ်”

ထိုအချိန်မှစ၍ ဖိုးကျော်ကား မို့မို့ရဲ့ ကျွန်တစ်‌ယောက်သဖွယ် ခိုင်းစေခြင်းကို ခံရတော့သည်။ လင်ရှိမယားတွေကို ပစ်မှားခဲ့သော ဖိုးကျော်ကား မို့မို့နဲ့မှ ၀ဋ်လိုက်ကာ ကမ္ဘာသစ်တစ်ခုကို အရှင်လတ်လတ် ရောက်ရှိသွားပါတော့သည်။




........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



မြစမ်းကြည် အပိုင်း ( ၂ )

မြစမ်းကြည် အပိုင်း ( ၂ )

မောင်ခြိမ့် ရေးသည်။

အခန်း (၁၀)

" ဘယ်လိုဖြစ်တာလည်း … ကိုမောင်ခြိမ့်ရယ် … ကျမတို့ဖြင့် အိမ်ထဲဝင်ဝင်ချင်း … ဝုန်းကနဲ့ အသံကြားတာနဲ့ … ပြေးတက်လာခဲ့ရတာ "

" အိပ်မက် မက်ပြီး … ပြုတ်ကျတာပါဟာ "

အမေနဲ့မြစမ်းကြည် ပြန်ဆင်းသွားပြီး ခဏအကြာမှ ကျုပ်လည်း အောက်ဆင်းခဲ့တာ။ အောက်ထပ်ရောက်တော့ အမေတို့ အခန်းက အသံတွေကြားနေရတာဗျ။

" အင်္ကျီတွေက … နဲနဲကြပ်ပေမယ့် … အဆင်ပြေပါတယ် အဒေါ် "

" ကိုယ်လုံးက မကြပ်ပါဘူး … သမီးရင်သားတွေက ထွားလို့ပါ "

မြစမ်းကြည်က မြို့က ဝယ်လာတဲ့ အဝတ်တွေ စမ်းဝတ်ကြည့်နေပုံဗျ။ထန်းရည် တန်ခိုးက ခုထိ မပြေသေးတာဗျို့ နောက်ဖေး သေးသွားပေါက်ပြီးမှ အမေ့အိပ်ခန်းနား အသာကပ်ပြီး ချောင်းကြည့်လိုက်တာ။

" အော် … သမီးက … အဒေါ်ဘော်လီဝတ်ထားလို့ နေမယ် … ချွတ်ပြီး ဝယ်လာတဲ့ ဘလာစီယာ ဝတ်ကြည့်လေ "

" ခ်ခ်  ခ်ခ် … ဟုတ်ပါရဲ့ … အဒေါ်ရယ် "

မြစမ်းကြည်လည်း ပြောပြောဆိုဆို အပေါ်အင်္ကျီကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပြီး အင်္ကျီကို အရင်ချွတ်လိုက်တာဗျ။ပြီးမှ သူဝတ်ထားတဲ့ အမေ့ဘော်လီချိတ်ကို လက်နောက်ပြန်ဖြုတ်ရင်း ချွတ်ချပစ်တာ။ အမေ ရှိနေပေမယ့် မိန်းမချင်းမို့နေမယ် ရှက်ပုံမရဘူး။ နို့အုံဖွေးဖွေးလေးထိပ်က ပန်းရောင်သန်းနေတာဗျို့ ကျုပ်ကြည့်တဲ့နေရာက နဲနဲဝေးတော့ နို့သီးခေါင်းတွေတော့ မမြင်ရဘူး။

ဘလာစီယာဝတ်ပြီး အင်္ကျီတွေပြန်ဝတ်ကြည့်တော့ ခုနလောက် မကြပ်ဘူးပြောနေတာပါ။ ထမိန်လဲတော့မှ မြစမ်းကြည်က ထမိန်ကို ရှေ့ဟပြီး သူ့ပေါင်ကြားကို ငုံ့ကြည့်ရင်း မျက်လုံးလေးပြူးနေတာဗျ။

" ဟောတော် … ကျမ … အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ မေ့နေတာ အဒေါ်ရယ် … ခ်ခ်  ခ်ခ် "

" ခိခိ  … နောက်တစ်ခေါက်ပေါ့ … သမီးရယ် "

ထမိန်လဲတော့ ထမိန်ကွင်းကို ခြေထောက်သွင်းပြီး အပေါ်မှလိုက်တာ ပြီးမှ အောက်က ထမိန်ကို ချွတ်တော့ ဘာမှ မမြင်ရပါဘူး။ ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်း အိမ်ရှေ့ကွပ်ပျစ်လေးပေါ် သွားထိုင်ရင်း ဆေးပေါ့လိပ် ဖွာနေလိုက်တာ။အတော်လေး ကြာမှ အမေက လက်ဖက်ပန်းကန်နဲ့ မြစမ်းကြည်က ရေနွေးကရားအိုးလေး ကိုင်ပြီး ထွက်လာကြတာ။ လက်ဖက်စားလိုက် ရေနွေးသောက်လိုက်နဲ့ ရောက်ရာ ပေါက်ရာ ပြောနေကြတာ ကျုပ်လည်း မြစမ်းကြည် မျက်နှာလေး ငေးရင်း အမှတ်တမဲ့ မေးမိလိုက်တာဗျို့။

" ဒါနဲ့ … အမေတို့ မြို့တက်တော့ … မြစမ်းကြည် ကိစ္စ ဘာကြားသေးတုန်း"

" ငါတို့ သွားတာတော့ ဘာမှ မကြားမိပါဘူး … မြို့ရောက်တာနဲ့ … ဈေးထဲ အဝတ်စားဝယ်ပြီး ပြန်ကြတာ "

" ဟုတ်တယ် … ကိုမောင်ခြိမ့်ရဲ့ … ကျမ ဒီမှာပဲ ပျော်ပါတယ် … မြို့ပြကို ကြောက်နေပါပြီရှင် "

မြစမ်းကြည်က အတန်းပညာ တတ်တော့ အမေ့အလုပ်တွေ အကုန်ကူညီနိုင်တယ်ဗျို့ ။ မြေပဲဈေးတွက်လည်း ပေါက်ဈေးနဲ့ ရောင်းမယ့်ကုန်ချိန် အတိကျ တွက်ပေးနိုင်တယ်။ အချက်အပြုတ်လည်း ကောင်းတော့ အမေသက်သာတာပေါ့။ အဘကတောင် ပြောနေသေးတာ ဒီလိုမှန်းသိ သမီးမိန်းကလေး ယူပါတယ်တဲ့။မြစမ်းကြည်ရောက်ပြီး ၂ လလောက်နေတော့ ညနေပိုင်း သူကြီးကိုယ်တိုင် အိမ်ရောက်လာတာဗျို့။

" ဟေးးးး … မယ်စိန် … မယ်စိန် ရှိလား "

" ရှိတယ် … သူကြီး … လာဗျို့ … အမေက … ကောက်ညှင်းပေါင်းနေတာဗျ "

ကျုပ်အသံပေးမှ သူကြီးလည်း ခြံဝရပ်နေရာကနေ ဝင်းထဲ ဝင်ချလာတာ။

" ဟဲ့ … ဘယ်သူလဲ … မောင်ခြိမ့် "

" သူကြီး လာတယ် … အမေရေ့ "

" အတော်ပဲ … ကောက်ညှင်းလည်း ကျက်ပါပြီ … အမေလာပြီလို့ … ပြောလိုက် "

ခဏနေတော့ အမေက ပန်းကန်ပြားထဲ ကောက်ညှင်းပေါင်းတွေထည့်ယူလာတာ။အငွေ့တထောင်းထောင်းနဲ့ ကောင်းညှင်းနံ့လေးက မွှေးနေတာဗျို့။ကွပ်ပျစ်ပေါ် ကောက်ညှင်းပန်းကန် ချပြီးတာနဲ့ အမေက နုတ်ဆက်နေတာပေါ့။

" သူကြီး … ကျမဆီ … အလယ်သက်သက် ပဲလား "

" အေး … မရောက်တာ ကြာတာရယ် … ပြီးတော့ …… "

သူကြီးက စကားခဏရပ်ပြီး ကွပ်ပျစ်ပေါ်ထိုင်လျက်ကနေ အိမ်တံခါးပေါက် မျက်လုံးက လှမ်းကြည့်နေတာဗျ။

" ပြီးတော့ ဘာလဲ … သူကြီးရဲ့ … ပြောပါရှင် "

အမေက ထပ်ပြောတော့မှ သူကြီးလည်း ကောက်ညှင်းပေါင်း တစ်ဇွန်းစားပြီး ဆက်ပြောတော့တာ။

" ဒီလိုဟ … ခု ငါပြောမယ့် စကားက … နင်တို့ အတွက်လည်းပါတယ် … ပြီးတော့ ငါတို့ရွာနဲ့လည်း ပက်သက်နေလို့ "

" ရှင် "

သူကြီးစကားကြောင့် အမေ့မျက်လုံးလေး ပြူးလာတာဗျို့။

" ခု … နင်တို့အိမ် ရောက်နေတဲ့ … သရဲမလေး … အဲ  အဲ … မြို့က မိန်းကလေး … အဲဒီ ကိစ္စဟ "

သူကြီးနဲ့အမေ စကားပြောနေတုန်း မြစမ်းကြည်က အိမ်ထဲက ထွက်လာတာဗျ။သူ့လက်ထဲက ပန်းကန်တချပ်နဲ့ အနားရောက်မှ ကြည့်တော့ ငါးခြောက်ဖုတ်ဗျို့ ဘေးက ဆီလေးတွေ စမ်းထားတာ။ကောက်ညှင်းနဲ့ ငါးခြောက်ဖုတ်လေး လိုက်သဗျာ။ကောက်ညှင်းပန်းကန်နား ငါးခြောက်ပန်းကန်လေး ကပ်ချရင်း အမေ့ဘေးနား ဝင်ထိုင်နေတာ။အမေက မြစမ်းကြည် ထိုင်တာနဲ့ သူကြီးနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးနေတာပါ။

" ခုလေး … သမီး အကြောင်း ပြောနေကြတာ … ဒါက အဒေါ်တို့ရွာရဲ့ … သူကြီး ဦးသာကျော်တဲ့ သမီး "

" ဟုတ် … သမီးနာမည် … မြစမ်းကြည်ပါ … ဘဘ "

အမေ မိတ်ဆက်ပေးပြီးတာနဲ့ မြစမ်းကြည်က နုတ်ဆက်နေတာပါ။

" အေးအေး … သမီးလေး … ညည်းရောက်တဲ့ ညက … ငါပါ အိပ်ရေးပျက်တာဟေ့ … ဟုတ်တယ်မလား မောင်ခြိမ့် "

သူကြီးက မြစမ်းကြည် ပြောရင်း ကျုပ်ဖက်ပါ လှည့်ပြောနေတာဗျို့။

" ဟုတ်ပါ့ … သူကြီးရေ … တရွာလုံးပဲ "

ကျုပ်လည်း ငါးခြောက်ဖုတ် တစ်ဖတ်စားရင်း သူကြီးစကား ထောက်ခံပေးလိုက်တာပေါ့။

" ခ်ခ် … သမီး တောင်းပန်ပါတယ်နော် … အဲဒီတုန်းက သမီး ဒုက္ခရောက်လာလို့ပါ "

" အေးပါ ညည်းအကြောင်း ငါသိပြီးပါပြီ … အဲဒါကြောင့်မို့လည်း ငါရောက်လာခဲ့တာပါ "

" ဟုတ် ပြောပါ … ဘဘ "

" ညည်း …  မယ်စိန်တို့အိမ် နေတာ ငါက ကန့်ကွက်စရာ မရှိပါဘူး … ဒါပေမယ့် ညည်း အုပ်ထိန်းသူတွေက … တရားစွဲလား ပြုလားလုပ်လာရင် … မယ်စိန်တို့ ထိခိုက်သလို … ငါတို့ရွာလည်း နာမည်ပျက်မှာလေ "

" ရှင် … အဟင့် ဟင့် "

သူကြီး စကားဆုံးတော့ မြစမ်းကြည်လည်း အမေ့လက်မောင်းဖက်ပြီး ငိုတော့တာပဲ။

" မငိုပါနဲ့ … သမီးကလည်း … အဒေါ်တစ်ယောက်လုံး ရှိနေတာကို "

အမေက နှစ်သိမ့်ပေးနေတာပါ။ခဏနေမှ သူကြီးက စကားဆက်ပြောတာဗျို့။

" ဝမ်းမနည်းပါနဲ့ ဟ … ငါက ဥပဒေ အတိုင်းပြောပြတာပါ ဥပဒေက တောရယ် မြို့ရယ် ခွဲမထားဘူးလေ … "

" အိုရ်တော် … သမီးလေးကို … အပိုင်မွေးဆိုလည် ကျုပ်က … မွေးစားမှာပါ သူကြီးရယ် "

" နေပါဦး မယ်စိန်ရ … ငါ့စကားလေး ဆုံးအောင်နားထောင်ပါဦး "

အမေက သူကြီးစကားမဆုံးခင် ဖြတ်ပြောနေတာဗျ။မြစမ်းကြည်အပေါ်မှာလည်း သမီးရင်းတစ်ယောက်လို သံယောစဉ် တွယ်နေရှာတာ။

" အမေကလည်း … သူကြီး ပြောပါစေဦးဗျာ "

ကျုပ်လည်း သူကြီးအားနာတာနဲ့ ဝင်ထောက်ပေးရသေးတာ။

" ဒီ မိန်းကလေး အုပ်ထိန်းသူတွေဆီ … ငါတို့ သွားတွေ့ကြမယ် …  ဟိုရောက်တော့မှ တရားဝင် ပြန်ခေါ်ခဲ့ဟာ … နင်တို့လည်း စိတ်ချမ်းသာ … ငါလည်း အလုပ်မရှုပ်ရတော့ဘူး "

" အော် … အဲလိုလား … သူကြီးရဲ့ … ဟင်းဟင်း "

ခုမှ အမေ့မျက်နှာလေး ဝင်းလာပြီး ပြုံးနေတော့တာဗျို့။ကျုပ်တို့လည်း ကောက်ညှင်းပေါင်းလေး စားလိုက် ငါးခြောက်ဖုတ်လေး စားလိုက်နဲ့ သဘက်ခါ မြို့တက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြတာပေါ့။သူကြီးပြန်သွားတော့ မြစမ်းကြည်က အမေနဲ့ နေချင်ကြောင်း တတွတ်တွတ် ပြောနေတော့တာ။

အမေကတော့ တပြုံးပြုံးနဲ့ပေါ့ဗျာ။နောက်ရက် တနေကုန်လုံး ကျုပ်လည်း ဂနာမငြိမ် ဖြစ်နေတာ မြစမ်းကြည်တို့ အုပ်ထိန်းသူတွေက ထည့်လွတ်ပါ့မလား သူကြီးပြောသလို တရားစွဲကြမှာလား အတွေးပေါင်းစုံပဲဗျို့။ရွာထဲ စိတ်ပြေလက်ပျောက်လျှောက်သွားပြီး ညပိုင်းမှ အိမ်ပြန်လာခဲ့တာ။အိမ်ရောက်တော့ ထမင်းစားပြီးတာနဲ့ အမေတို့က မနက်မြို့တက်ဖို့ အဝတ်စား ၃ စုံလောက်ထည့်ရင်း ကျုပ်ကိုလည်း စောစောအိပ်ဖို့နဲ့ အဝတ်စားတွေ ထည့်ဖို့ မှာနေတာဗျို့။

ညပိုင်း တော်တော်နဲ့အိပ်မရဘူးဗျ။ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့ အတော်မိုးချုပ်မှ မနက် ခရီးထွက်ရမှာစဉ်းစားပြီး ကြိတ်မှိတ် အိပ်ပြစ်ရတာ။မနက်လင်းတော့ အမေနဲ့မြစမ်းကြည်က ရေမိုးချိုးပြီးနေပြီဗျ။အိမ်ရှေ့ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ ထမင်းကြော်နဲ့ ငပိရည်ပန်းလေး ကျုပ်ဖို့ချထားပေးတာ။ကျုပ်ရေအမြန်ချိုးနေတုန်း ရုတ်တရက် သူကြီးရောက်လာတာဗျို့။တစ်ယောက်ထဲ မဟုတ်ဖူးဗျ ဦးကြီးပေါရော ပါလာတာ။

အမေလည်း ထမင်းကြော် နှစ်ယောက်စာ ထပ်ကြော်ပြီး ကျွေးလိုက်တာပေါ့။အားလုံးစားပြီးတော့ အဘရယ် အမေရယ် မြစမ်းကြည်ရယ်က ရှေ့က တတွဲ။သူကြီးရယ် ဘကြီးပေါရယ် ကျုပ်ရယ်က တတွဲ အိမ်သော့ခတ်ပြီး ရွာထိပ်က ကားလမ်းထိ အုပ်စုလိုက် လျှောက်သွားလိုက်ကြတာ။ပထမဆုံး လာတဲ့ မြို့တက်မယ့်ကားနဲ့ ထွက်ခဲ့ပြီဗျို့။

ကားက ပုံမှန်လေး မောင်းနေပေမယ့် လမ်းဘေး လယ်ကွင်းတွေ သစ်ပင်ကြီးတွေ လယ်စောင့်တဲလေးတွေ တရိပ်ရိပ်နဲ့ ကျန်နေရစ်တာပေါ့။ကားပေါ်ရောက်တော့ သူကြီးနဲ့ဘကြီးပေါက အာကျယ်အာကျယ်နဲ့ ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်တွေပြောနေတော့တာ။ကားပေါ်ပါလာတဲ့ ဘေးနားက တစ်ချို့ရွာသူရွာသားတွေက သူကြီးကို နုတ်ဆက်ရင်း ကွမ်းကျွေးနေကြသေးတယ်ဗျို့။

မြစမ်းကြည်ကတော့ တခုခုစဉ်းစားနေတဲ့ပုံစံနဲ့ လမ်းဘေးရှု့ခင်းတွေ ကြည့်နေတာဗျ။အမေက အဝတ်ထုတ်တွေ စီလိုက် ပြန်ချလိုက်နဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတာပေါ့။ကားလမ်းတစ်လျှောက် တခြားရွာလေးတွေ လူချပေးရင်း နေ့လည်ပိုင်းလောက်မှ မြစမ်းကြည်နေတဲ့ မြို့ကို ရောက်တာ။

မြို့ရောက်တာနဲ့ ဘကြီးပေါက ထမင်းစားဖို့ ပြောတောတာပဲ။ကားဂိတ်နားကနေ ဓတ်တိုင် ၄တိုင်လောက်လျှောက်လာတော့ တရုတ်ထမင်းဆိုင်ကြီး တစ်ဆိုင် တွေ့တော့တာပဲ။အသားနံ့လေးက ဆိုင်မရောက်ခင်တည်းက အနံ့ရပြီး မွှေးနေတာဗျ။အုပ်စုလိုက် ထမင်းဝင်စားကြတာ။အမေနဲ့မြစမ်းကြည်က ထမင်းဖြူနဲ့ ဝက်သားသုတ်စားကြတာ။

သူကြီးရယ် ကျုပ်ရယ် ဘကြီးပေါတို့က ဝက်ခေါက်ကြော်နဲ့ ကြိတ်တာဗျို့။ဟင်းရည်ကလည်း ဆွန်တန်ဟင်းရည်ဗျ ချဉ်စူးစူးလေးနဲ့ ငရုတ်သီးစိမ်းနံ့လေးတွေက မွှေးပြီး အရသာရှိတာဗျာ။အားလုံးစားသောက်ပြီးမှ မြစမ်းကြည် ပြတဲ့လမ်းအတိုင်းလျှောက်ခဲ့ကြတာ။နဲနဲတော့ လျှောက်ရတယ်ဗျ။လမ်းကြားလေးတွေ ကွေ့လျှောက်ရင်း ရပ်ကွက် ၃ ရပ်ကွက်လောက် ကျော်မှ မြစမ်းကြည်တို့ ရပ်ကွက်ထိပ်က ကားလမ်းမကြီးပေါ် ရောက်တာ။လမ်းထိပ်ကနေ အနောက်ထဲ ချိုးပြီး ထပ်လျှောက်တော့မှ မြစမ်းကြည်ရဲ့ အဒေါ်အိမ်ကို ရောက်တာဗျို့။

ကျုပ်တို့ရောက်တာနဲ့ မြစမ်းကြည်ရဲ့ အဒေါ်ယောင်္ကျားက သိပ်မကြည်ဘူးဗျ။ဟိုဘက်ဒီဘက်စကားပြောရင်း နဲနဲတင်းမာလာကြတာ။မြစမ်းကြည်တို့ ရပ်ကွက်ကလူတစ်ချို့ကလည်း လာပြီးစပ်စုကြပေါ့။

.............................................................................................................................................

အခန်း ( ၁၁ )

" ခင်ဗျားတို့ကို … ကျုပ်တူမ လက်ခံထားမှု့နဲ့ တရားဆွဲလို့ ရတယ်ဗျ … သဘောပေါက်လား "

" စိတ်လျော့ပါ နောင်ကြီးရာ … ဒီက မိန်းကလေးပြောတာ … သူ့အဒေါ်ယောင်္ကျားက အတင်းကြံလို့ဆိုပဲဗျ … မပြန်ရဲလို့ … ကျုပ်နှမက … စောင့်ရှောက်ပေးထားတာပါဗျာ "

မြစမ်းကြည်အဒေါ်ယောင်္ကျားရဲ့စကားကို ဦးကြီးပေါက သာသာနဲ့ နာနာ ပြန်နက်လိုက်ပြီဗျို့။ပွဲက ကြည့်ကောင်းသဗျာ။ဦးကြီးပေါ စကားဆုံးတော့ နောက်က လာစပ်စုတဲ့ ရပ်ကွက်ကလူတွေ တအံ့တအောနဲ့ ဆူညံကုန်တာ။

" ဟာကွာ "

" ထွီ "

" ဒီလူကြီး … တဏာရူးတာ "

" ရပ်ကွက်ထဲ … မောင်းထုတ်ကွာ "

တစ်ယောက်တစ်ပေါက်နဲ့ မြစမ်းကြည်အဒေါ်ရဲ့ယောင်္ကျား ဦးစိုးကျော်ကို ဝိုင်းပြီး ဌောပနာ ပြုနေကြတာဗျို့။

" ငါ့အိမ်ထဲ … မဆိုင်တဲ့သူတွေ … ထွက်စမ်း … ပိုင်နက်ကျူးလွန်မှု့နဲ့ တရားစွဲမှာနော် "

ဦးစိုးကျော်မျက်နှာကြီး ရဲတွတ်နေပြီဗျ။ဦးကြီးပေါကိုလည် အံကြိတ်ပြီးကြည့်နေတာ။လာစပ်စုတဲ့ သူတွေကတော့ ဦးစိုးကျော် စကားကြောင့် တချို့အိမ်ပြင်ထွက်ကုန်ကြတာ။တချို့ကတော့ ပေကပ်ကြည့်နေတုန်းပဲ။ဦးစိုးကျော်နဲ့ဘကြီးပေါ တစ်ယောက်တစ်ခွန်း စကားပြောနေတုန်း ကျုပ်ဆီးပုန်းက တင်းလာတာဗျာ။ဘယ်လိုမှ ထိန်းမရတော့တာ။အမေ့လက်မောင်းလေးကိုင်ပြီး မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ်နဲ့ ဦးကြီးပေါတို့ကို ကြည့်နေတဲ့ မြစမ်းကြည်ကို လက်ကုတ်လိုက်ရတယ်။

" ဟင် … ဘာလဲ … ကိုမောင်ခြိမ့် "

" ငါ … ဆီးအောင့်လာလို့ … အိမ်သာက ဘယ်ဘက်လဲ "

ကျုပ်နဲ့မြစမ်းကြည် စကားပြောတာကို နားထောင်းရင်း အမေက စကားဝိုင်းဘက် ပြန်လှည့်သွားတယ်။

" လာလာ … ကိုမောင်ခြိမ့် … အိမ်ကြားက မဖြတ်နဲ့တော့ လူတွေက ပိတ်နေတာ … ကျမ အိပ်ခန်းဘေးက … နောက်ဖေးဘက် သွားတဲ့ တံခါးပေါက်ရှိတယ် … ကျမ လိုက်ပို့ပေးမယ် "

ဒါနဲ့ မြစမ်းကြည်တို့အိမ်ထဲကနေ နောက်ဖေးပေါက် ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။

" ဒါ … ကျမ အိပ်ခန်း … ကိုမောင်ခြိမ့် "

မြစမ်းကြည် အိပ်ခန်းတံခါးပေါက်လေး သော့ခတ်ထားတာဗျ။ခြေ ၁၀ လှမ်းလောက်လျှောက်တော့ အသားတံခါးတစ်ခု ပွင့်လျက်လေးပဲ။

" ဒီက တည့်တည့်သွားပြီး … ညာဖက် ချိုးလိုက် … အိမ်သာပဲ ကိုမောင်ခြိမ့် "

ပြောပြီး မြစမ်းကြည်က အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းပဲ ပြန်ဝင်သွားတာပါ။နောက်ဖေးတံခါးထွက်လိုက်တော့ မကျီးပင်ကြီးဗျ ကာထားတဲ့ ဝန်းထရံနဲ့ မကျီးပင်ကို ကြေးနန်းကြိုးတစ်ချောင်း တန်းချည်ထားပြီး ထမိန်တွေ လှမ်းထားတာဗျို့။မကျီးပင် ကျော်လိုက်မှ တောင်ဘက်မှာ အိမ်အနောက်ကာထားတဲ့ဝန်းထရံနဲ့  ၅ ပေလောက် ကြားလမ်းလေး။တည့်တည့်လျှောက်သွားတော့ အိမ်သာတန်းတွေ့တာပဲ။အိမ်သာက အုတ်ကာ သွပ်မိုးနဲ့ဗျ။ခပ်သွက်သွက်လေး လျှောက်ရင်း ဘယ်ဘက်က ပုဆိုးလှန်ပြီး ညာဘက်က အိမ်သာအသားတံခါး ဆွဲဖွင့်လိုက်တာ။

" ကျွီ … ဟဲ့ ဟဲ့ … အမလေး "

" ဟာ … ကန်တော့ဗျာ … ဒေါ်လေး "

တံခါးဆွဲဖွင့်တော့ အိမ်သာထဲမှာ ထိုင်လျက်လေး သေးပန်းနေတာ မြစမ်းကြည်အဒေါ်ဗျ။ထမိန်လှန်ပြီး အိမ်သာဂွထဲ ခြေတဖက်ဆီ ခွဲထိုင်ရင်း လက်နှစ်ဖက်က ခါးပေါ်ကထမိန်စကို ဆွဲကိုင်ထားတာ။ပေါင်ကြားတည့်တည့် စောက်မွှေး နီကျင်ကျင်တွေ ဖုံးနေတဲ့ အဖုတ်ကြီးထဲက တရှီးရှီးနဲ့ ပန်းရင်း ကျုပ်မြင်လို့ သေးတန့်သွားတာဗျို့။ကျုပ်ကလည်း ဘယ်လက်က ပုဆိုးအောက်နားစကို ချက်နားထိ ဆွဲလှန်ထားတာ ညာလက်နဲ့ တံခါးဖွင့် သေးပန်းမလို့ပါ။မြစမ်းကြည်အဒေါ်က ကျုပ်ပေါင်ကြားထဲ အမြှောင်းလိုက်ခုံးထနေတဲ့ လီးကို ကြည့်ပြီး မျက်လုံးပြူးနေတော့တာပဲ။

" မင်းနဲ့ … အသံလေး ဘာလေး … မပေးဘူး "

" ကျုပ်လည်း … ဆီးတအားသွားချင်နေလို့ပါ … ဒေါ်လေးရာ "

" ဖယ်ပါဦး ငါထွက်ဦးမယ် … လီးကြီးတန်းလန်းနဲ့ … ပိတ်ရပ်မနေပါနဲ့ တကတည်း "

ကျုပ်လည်း မြစမ်းကြည်အဒေါ်ပြောမှ ဘယ်လက်ကမှထားတဲ့ ပုဆိုးကို အောက်ချလိုက်တော့တာ။သူထွက်သွားမှ အိမ်သာထဲဝင် သေးပေါက်ရတာဗျို့။ကျုပ် အိမ်ရှေ့ခန်း ပြန်ဝင်လာတော့ ဘာတွေဖြစ်ကုန်လဲ မသိဘူး။

" တရားစွဲတာတွေဘာတွေ … မလုပ်ကြပါနဲ့ … ကျမတို့ … ရပ်ကွက်ရုံးမှာပဲ ရှင်းကြရအောင် "

မြစမ်းကြည်အဒေါ်က နှစ်ဦးနှစ်ဖက်ပြေရာပြေကြောင်း ပြောနေတာဗျ။ဦးကြီးပေါ မျက်နှာကလည်း ခပ်တင်းတင်း သူကြီးကလည်း ကွမ်းယာထွေးလိုက် ဦးစိုးကျော်ကို ကြည့်လိုက်နဲ့ပေါ့။ခဏနေတော့ မြစမ်းကြည်တို့ ရပ်ကွက်ရုံး အုပ်လိုက်ကြီး လျှောက်ခဲ့ကြတာ။

ရုံးက သိပ်မဝေးပါဘူး မြစမ်းကြည်အိမ်ကနေ တောင်ဘက် ဓါတ်တိုင် ၃ တိုင်လောက်လျှောက် အနောက်ဘက် ချိုးလိုက်တာနဲ့ ရောက်ရောပဲ။ရပ်ကွက်ရုံးက တောင်ဘက်မျက်နှာလှည့်ဗျ နံကပ်တိုက်ကို သွပ်မိုး ထားတာပါ။ကျုပ်တို့ရောက်တော့ ဥက္ကဋ္ဌ မရှိဘူးဗျို့ မြို့နယ် အစည်းဝေးရှိလို့ ည ၈ နာရီမှ လာဖို့ ရုံးရောက်နေတဲ့ အကွက်မှူးတစ်ချို့က ပြောနေတာဗျ။ကျုပ်တို့လည်း ညအိပ်တည်းဖို့ တည်းခိုခန်းရှိတဲ့ မြို့ထဲ ပြန်လျှောက်ခဲ့ရတာ။

မြစမ်းကြည်ကတော့ ပြတ်တယ်ဗျ အမေဘေးကနေ မခွာဘူး ကျုပ်တို့နဲ့ မြို့ထဲ ပြန်လိုက်လာတာ။ဦးကြီးပေါကတော့ တပြုံးပြုံးနဲ့ ကြည့်နေတော့တာပဲ။တည်းခိုခန်းရောက်တော့ ၂ ယောက်ခန်း ၃ ခန်းငှားလိုက်ကြတာ။မြစမ်းကြည်နဲ့အမေက တစ်ခန်း ကျုပ်နဲ့အဘက တစ်ခန်း ဘကြီးပေါနဲ့သူကြီးက တစ်ခန်းဗျို့။ရောက်တာနဲ့ အထုတ်ပိုးတွေ နေရာချ ခဏနားပြီး ရေမိုးချိုးကြတာပေါ့။ရေချိုးပြီးတာနဲ့ ကျုပ်နဲ့အဘ ဦးကြီးပေါတို့ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့တာ။အထဲရောက်တော့ အမေနဲ့မြစမ်းကြည်တို့က အရင်ရောက်နှင့်နေတာဗျ။ဦးကြီးပေါနဲ့သူကြီးက ရုံးရောက်ရင် ပြောရမယ့်စကားတွေ တိုင်ပင်နေကြပုံပဲ။

" ဟော … မောင်ခြိမ့်တို့ လာကွာ … ဒီမှာ မိန်းကလေးဖို့ … ဆွေးနွေးနေကြတာကွ "

သူကြီးက ကျုပ်တို့မြင်တာနဲ့ လှမ်းနူတ်ဆက်နေတာပေါ့။အဘက လူအေးဆိုတော့ ဘာမှ ဝင်မပြောရှာပါဘူး မြစမ်းကြည်အပေါ်မှာလည်း သံယောစဉ်တွယ်နေတော့ အဆင်ပြေအောင်ပဲ လုပ်ကြပါပေါ့။ည၇နာရီလောက်မှ တည်းခိုခန်းက ထွက်ခဲ့လိုက်တာ လမ်းမှာ အဆာပြေ မုန့်ဟင်းခါး ဝင်သောက်ကြသေးတယ်။ရုံးရောက်တော့ ၈နာရီ မတ်တင်းလောက်ရှိပြီ မြစမ်းကြည် အဒေါ်လင်မယားလည်း ရောက်နေပါပြီ။

ရုံးထဲက ဝင်ဝင်ချင်းမြင်ရတဲ့ ခုံတန်းလျားအရှည်ပေါ်မှာ လင်မယားနှစ်ယောက် ထိုင်နေကြတာ။ကျုပ်တို့ဝင်တော့ ခုံတန်းလျားရဲ့ အနောက်ဘက် နံရံကပ်ထားတဲ့ ဖိုက်ပါပလပ်စတစ်ခုံလေးတွေပေါ် နေရချပေးကြပါတယ်။ညပိုင်းကြ အကွက်မှူးတွေ များသားဗျို့ ၈ယောက်လောက်ရှိမယ်။ခဏ အကြာမှ စာရေးမ ရောက်လာတာ ပြီးမှ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ရပ်ကွက်ဥက္ကဋ္ဌရောက်လာတာဗျ။

" ဟော … ဧည့်သည်တွေ များလှချည်လား … ဆောရီးဗျို့ ဒီနေ့ မြို့နယ် အစည်းဝေးပြီးတာလည်း နောက်ကျ အိမ်လုပ်စရာရှိတာလေး လုပ်ပြီး ရေချိုးထွက်လာခဲ့ရတာ "

ဥက္ကဋ္ဌက အသက် ၅၀ ကျော်လောက် ရုပ်ရည် ခပ်သန့်သန့်နဲ့ သမာသမတ်ကျမယ့်ပုံဗျ။စကားပြောတာလည်း ယဉ်ကျေးတယ်။ခဏ အကြာမှ ကျုပ်တို့အုပ်စုနဲ့ မြစမ်းကြည်ရဲ့အဒေါ်လင်မယားကို အတွင်းခန်းထဲ ခေါ်လိုက်တာ။အတွင်းခန်းရောက်တော့ စားပွဲခုံရဲ့ မြောက်ဖက်မှ ဥက္ကဋ္ဌနဲ့ စာရေးမက ထိုင်တာ ကျုပ်တို့က ခုံဘေးပတ်ပတ်လည်း အဆင်ပြေသလိုပေါ့ဗျာ။

တစ်ဦးချင်းဆီရဲ့ နာမည် နေရပ်လိပ်စာ မှတ်ပုံတင်နံပတ် အကုန်မှတ်တမ်းတင်နေတာ။ဥက္ကဋ္ဌမေးသမျှကို ကျုပ်တို့က ဖြေတိုင်း စာရေးမက လည်ဂျာစာအုပ်အရှည်ကြီးထဲ လိုက်မှတ်နေတာပဲ။တကယ်တန်းယှဉ်ပြောတော့ ဦးစိုးကျော် သိပ်မလှုပ်ရဲဘူးလေ။မြစမ်းကြည်က ကျုပ်တို့ဘက်မှ ဆိုတော့ အခန့်မသင့်ရင် မဒိန်းမှု့နဲ့ စိခံရမှာ။ဥက္ကဋ္ဌကြီးက ကာယကံရှင်ရဲ့ ဆန္ဒပဲ ဦးစားပေးကြပါ ပြောတော့ မြစမ်းကြည်က အမေနဲ့လိုက်နေဖို့ ပြတ်ပြတ်သားသားပဲ ပြောလိုက်ပြီဗျို့။

" အေးဗျာ … ရပ်ကွက်ရုံးအနေနဲ့ ကျုပ်တို့က … ဘယ်သူနဲ့နေပါ ဘယ်သူနဲ့မနေပါနဲ့လို့ … ဆုံးဖြတ်ပိုင်ခွင့် မရှိပါဘူး … လူမှု့ရေးအရ ညှိနိူင်းပေးတာမျိုးပဲ တတ်နိုင်တာပါ … ခုလည်း … ဟောဒီက မိန်းကလေး ဆန္ဒကိုပဲ … လိုက်လျောပေးလိုက်ကြပါဗျာ "

" တွေ့လား အစမ်း … ခြေနှစ်ချောင်း မကယ်ကောင်းဘူးဆိုတာ သိပ်မှန်တာပဲ … ခုလည်း အစမ်းတူမက … ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်တာ ကျေးဇူးဆပ်ပြီလေ "

" အဲလိုမပြောပါနဲ့ … လေးလေးကျော် … သမီးမိဘမြေကွက်လေးရောင်းပြီး … ဘဏ်အပ်ထားတဲ့ ထဲက … တစ်ဝက်တိတိ ဒေါ်လေးကို ကန်တော့ခဲ့မှာပါ "

ဥက္ကဋ္ဌစကားအဆုံး ဦးစိုးကျော်ပြောတာနဲ့ မြစမ်းကြည်ကလည်း ပက်ကနဲ့ ပြန်ပြောတာဗျ။ရုံးကနေ ညတွင်းချင်းပဲ မြစမ်းကြည်အဒေါ်အိမ်ကို လာခဲ့ကြတာ။ရပ်ကွက်ခံ အကွက်မှူးက အစအဆုံး ကူညီပေးတယ်ဗျို့။မြစမ်းကြည် ပိုင်ဆိုင်တဲ့ အဝတ်စားတွေ အကုန်ထုတ်ပိုးပြီး သေတ္တာအစိမ်းရောင် အသေးတစ်လုံးပဲ ယူခဲ့တာပါ။

သေတ္တာလေးကို လူအများရှေ့ဖွင့်ပြတော့ မြစမ်းကြည်ရဲ့ မိဘနှစ်ပါးပုံရယ် မြစမ်းကြည်နာမည်နဲ့ ဘဏ်စာအုပ်လေးပဲတွေ့တာ။ဘဏ်အပ်တဲ့ငွေ သိန်း ၁၂၀ ကို သိန်း ၆၀ တိတိ သူ့အဒေါ်ကိုပေးဖို့ ရုံးမှာ လက်မှတ်ထိုးထားပြီးသားပါ။

အားလုံးရှေ့ဖွင့်ပြပြီး ကျုပ်တို့လည်း တည်းခိုခန်းပြန်ခဲ့ကြတာ။ခဏနားကြပြီး မိသားစုလိုက် ပျော်ပျော်ပါးပါး ညစာထွက်စားကြတာဗျို့။ဟိုနားဒီနား လျှောက်ကြည့်ပြီးမှ တည်းခိုခန်း ပြန်အိပ်ကျတော့တာပဲ။။နောက်ရက် မနက်ပိုင်း ဘဏ်ဖွင့်တာနဲ့ ငွေထုတ်ပြီး တစ်ဝက်တိတိကို မြစမ်းကြည်တို့ ရပ်ကွက်ရုံးမှာပဲ သူ့အဒေါ်ကို လူကြီးတွေရှေ့မှာပေးအပ်ခဲ့တာ။မြစမ်းကြည် ထိုင်ကန်တော့တုန်း သူ့အဒေါ်က ငိုနေသေးတာဗျ။

ကျလာတဲ့ မျက်ရည်တွေက တူမဖြစ်သူအတွက် အတုလား အစစ်လားဆိုတာ ကာယကံရှင်ပဲသိနိုင်မှာပါ။အားလုံးကိစ္စပြီးတာနဲ့ ဥက္ကဋ္ဌကို နူတ်ဆက်ပြီးကျုပ်တို့လည်း ရွာပြန်ခဲ့ကြတာပေါ့။အပြန်ခရီးမှာတော့ အားလုံးအပြုံးကိုယ်စီနဲ့ပါ။ပြန်ကာနီး တည်းခိုခန်းက အထွက် သူကြီးစကားကြောင့် တခါမှမလေးစားဖူးတဲ့ သူကြီးကို ကျုပ်လေးစားသွားမိတယ်ဗျို့။

" နောက်ပိုင်း … ဘယ်လိုမှ အဆင်မပြေရင် … ငါက မောင်ခြိမ့်နဲ့ မြစမ်းကြည်ကို ပေးစားဖို့ထိ … ကြံထားတာ … မယ်စိန်ရ … ဟားဟားးး "

" အိုရ် … ဘဘ ကလည်း "

မြစမ်းကြည်မျက်နှာလေး ရဲတက်လာပြီး ကျုပ်ကို မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ ကြည့်နေတာဗျ။

.....................................................................................................................................

အခန်း ( ၁၂ )

အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး နောက်ရက်ကျ မြစမ်းကြည်က ကျုပ်အမေကို အမေလို့ ပြောင်းခေါ်တာဗျ။အမေကလည်း သမီး သမီးနဲ့ပါ။ခိုင်းစရာရှိရင် သမီးလေးက သမီးလေးကနဲ့ ညာခိုင်းတာဗျ အမေက ကျုပ်ကို။ကျုပ်လည်း အပြင်သိပ်မထွက်ဖြစ်တော့ပါဘူး တခါတခါ အမေ့ယာခင်းတွေ လူမရှိရင် ကျုပ်က ကူလုပ်ပေးနေတာဗျို့။ပြီးတာနဲ့ အိမ်ပဲပြန်လာခဲ့တာ။ဘာနေနေဗျာ မြစမ်းကြည် မျက်နှာလေး မြင်နေရရင်ကို ကျုပ်ဘဝ ပြည့်စုံနေတာပါပဲ။

" မောင်ခြိမ့် "

" ဟာ … အောင်ကြီး "

" မင်းကလည်း … ရွာထဲကို မလာတော့ဘူး လီးလိုပဲ "

" အဲကောင် … မြစမ်းကြည်နားပဲ … ကပ်နေတာကွ "

ခုလည်း အမေ့ယာခင်းက အပြန် အောင်ကြီးတို့နဲ့တွေ့နေတာဗျို့။အောင်ကြီး ပြန်နုတ်ဆက်နေတုန်း မောင်တိုးကပါ ဝင်ပြောနေတာ ကျုပ်လည်း သူတို့ပြောတာ မှန်နေတော့ အသာငြိမ်နေလိုက်ရတာ။

" ဟီးဟီး "

" ဟီးမနေနဲ့ … ကိုလှဟန် ထန်းထောသွားမယ်ကွာ မင်းလိုက်တိုက် "

" ဟာ … ငါ မအားဘူးကွ … အမေ့ လက်ကျန်မြေပဲတွေ … ပိုးပါတာ ရွေးပေးရဦးမှာ "

" အောင်မှာ … မောင်ခြိမ့်ရာ … တသက်နဲ့တကိုယ် မကြားဖူးပါဘူးကွာ … ထွီ "

" ဒီလိုလုပ်ကွာ … မင်းတို့ပါသာ သွားသောက်ကြ … ပိုက်ဆံ နောက်ရက် … ငါလာရှင်းမယ်လို့ ပြောလိုက် "

" အေးနော် … မောင်ခြိမ့် … အမြည်းက ကြွက်ကင်စားမှာ "

" မင်းကြိုက်တာစားပါ … မောင်တိုးရာ "

တကယ်လည်း ကျုပ်မသောက်ချင်တော့တာဗျ။အိမ်ပဲ ပြန်ချင်နေမိတာ။ရွာလယ်လမ်းအတိုင်း လျှောက်လာရင်း ခြံဝင်းရှေ့ ရောက်တော့ ထင်တဲ့အတိုင်းပဲဗျ။မြစမ်းကြည်က အိမ်ပေါက်ဝမှာ ခြံဝဘက် လှမ်းမျှော်နေတာဗျို့။

" ဟော … ကိုမောင်ခြိမ့် လာပြီ … အမေရေ့ "

" မယ့်လေး သမီးရယ် … မောင်ခြိမ့်လာတာ ဘာဖြစ်တုန်းအေ "

" အော် … အမေရယ် … နေတောင် ခေါင်းတည့်တည့် ရောက်ပြီ … ထမင်း ဆာရောပေါ့ "

ကျုပ်လည်း ခမောက်လေး ချွတ်ပြီး အိမ်ရှေ့ ကွပ်ပျစ်လေးပေါ်ထိုင်လိုက်တာပေါ့။ခဏနေတော မြစမ်းကြည်က ထမင်းဟင်းတွေ ခူးခပ်လာတာ ကျုပ်အကြိုက် ငပိရည် လေးကလည်း မွှေးနေရောပဲ။ကြက်သားချက်လေးကလည်း အနံ့လေးကို သင်းနေတာဗျ။

" နင်ရော … စားပီးပြီလား "

" အမလေးတော် … မအေတောင် တခါမှ မမေးဖူးဘူး … မစားချင်သေးဘူးတဲ့ … နင်လာမှ စားမယ်ပြောနေတာ "

ကျုပ်က မြစမ်းကြည်မေးတုန်း အမေက ဝင်ပြောနေတာဗျ။

" အမေကလည်းဗျာ … ကျုပ်က ဒီတိုင်း မေးမိတာပါ "

မြစမ်းကြည်က ကျုပ်ထမင်းပန်းကန်ထဲ ကြက်သားတစ်တုံး အရင်ခပ်ထည့်ပေးတာ။ပြီးမှ သူ့ပန်းကန်ထဲ ဟင်းထဲ့စားနေတာပါ။ကျုပ် ငပိရည် ဆမ်းတော့…

" ခဏ … ကိုမောင်ခြိမ့် … အရီးကျော့တို့ နောက်ဖေးက ရှောက်ရွတ်လေးတွေ ခူးထားသေးတယ် … မြုတ်ဖို့ "

ပြောပြီးတာနဲ့ မြစမ်းကြည်က အိမ်ထဲ မီးဖိုချောင်ဘက် ဝင်သွားတာဗျ။အပြန်ကျ ပန်းကန်လုံးအသေးလေးထဲ ရှောက်ညွှန့်လေးတွေ ထည့်ယူလာတယ်။ကောင်းဗျာ ငပိရည်လေးနဲ့ ရောမြုပ်စားလိုက်တာ။အမေကတော့ ဘေးကနေ မြစမ်းကြည်ကို ထိုင်စနေတာဗျို့။မြစမ်းကြည်လည်း ကြာတော့ ရိုးနေတာနေမယ် သိပ်မရှက်တော့ပါဘူး။

" အမေ စားတုန်းကကျ … ချမပေးဘူး … မျက်နှာလိုက်တာ သမီးရယ် "

" အမ် … သမီး မေ့နေတာပါ … အမေရယ် … ခ်ခ် "

ရက်ပိုင်းလေး မြစမ်းကြည်နဲ့ကျုပ် အတော်ကို ရင်းနှီးသွားကြတာပါ။ကျုပ်က ဖွင့်မပြောရသေးပေမယ့် ကျုပ် မေတ္တာရှိနေတာကို မြစမ်းကြည်က သိနေတာပါ။စဉ်းစားကြည့်ဗျာ ဒုက္ခရောက်လို့ အမေက ကူညီပြီး သားက ရည်းစားစကားပြောတယ်လို့ အထင်မခံနိုင်ဘူးလေ။

ကူညီတာသက်သက် ချစ်တာက ချစ်တာ သက်သက်ပဲ။တအိမ်ထဲ အတူနေတော့ ပိုဆိုးသဗျာ။မြစမ်းကြည် ထမိန်ဝတ်တာ တခါတခါ ထမိန်အပေါ်စကို ဆွဲခါဝတ်တာ ဗိုက်သားဖွေးဖွေးလေးအောက်က စောက်မွှေးအုံကြီးက အတိုင်းသားပဲ။ကျုပ်လည်း ကြည့်မိတာပေါ့။အစပိုင်း မြစမ်းကြည်က ရှက်နေပေမယ့် နောက်ပိုင်းကျ သိပ်ရှက်ဟန်မပြတော့ပါဘူး။မနက်ပိုင်း အလုပ်သမားမရှိတဲ့ရက် ယာထဲဆင်းဖို့ ကျုပ်လာနိုးတိုင်း ပုဆိုးကြားက ထောင်မတ်နေတဲ့ ကျုပ်လီးကို ခိုးခိုး ကြည့်နေတာ ကျုပ်လည်း သိပါတယ်။

ရွာပြန်ရောက်ပြီး နှစ်ပတ်လောက်နေတော့ ကိုကြီးသာဂေါင်တို့ရွာက နတ်ပွဲဗျ။ရွာဓလေ့ ရိုးရာပွဲပေါ့ ကျီးနှစ်ကောင်ပွဲပါ။သူတို့ရွာထိပ်က ညောင်ပင်ကြီးအောက် ဝါးလုံးတွေ နဲ့စင်ထိုးပြီး အစားအသောက်တွေနဲ့ ပူဇော်ကြတာ။ ၂ ရက်လောက်နေတော့ ဘယ်ကရောက်လာတဲ့ ကျီးနှစ်ကောင်လည်း မသိဘူး ပူဇော်ထားတဲ့ ထမင်းတွေ အသားတွေ လာစားကြတယ်။

အဲဒီအချိန်မှာ ဆိုင်းသံဘုံသံ တွေနဲ့ ကြိုဆိုကြတာဗျို့။ဒီလောက်ဆူညံနေတာ အသံတွေကြား အဲဒီကျီးနှစ်ကောင်ကလည်း လန့်မပြေးဘူးဗျ။အစာစားပြီး ဝမှ ရွာကို သုံးပတ် ပတ်ပျံပြီး ပျောက်ပျောက်သွားတာ။ကျုပ်တို့ ငယ်ငယ်ကတည်းက ခုထိပါပဲ။နောက်ရက်ကျ အောင်ပွဲအနေနဲ့ ဇတ်ထည့်ကြတာ။ဇတ်ငှားဖို့က သူတို့ရွာထဲက ကာလသားတွေ အုပ်စုဖွဲ့ပြီး အနီးနား ရွာတွေ အလှူခံကြတာပေါ့။

တခြားရွာရောက်တာနဲ့ ရွာခံ ကျုပ်တို့လို လူငယ်တွေက ကိုယ့်ရွာကို အလှူခံပေးကြတာ။ခုလည်း အတီးအမှုတ် အကတွေနဲ့ ကျုပ်တို့ရွာထဲဝင်လာကြပြီဗျို့။အိမ်ရှေ့ ရောက်တော့ ကိုကြီးသာဂေါင်က သူ့လူတွေနဲ့ကျုပ်ကို ရွာထဲအလှူခံဖို့ ထည့်လိုက်တာ။ရွာထဲက လုပ်အားပေးမယ့် အေးဘုံတို့ အပျိုတစ်သိုက်ရော ပါလာတာပေါ့။အေးဘုံတို့အုပ်စုက ကျုပ်ကို တစ်ယောက်တစ်ပေါက်နဲ့ စနေကြတာဗျ။

" ကိုမောင်ခြိမ့် … ရွာထဲ မလာတော့ဘူးနော် "

" စိမ်းကားနေတာ "

" အသစ်တွေ့နေပြီလား "

" ငါးစိမ်းမြင် ငါးကင်ပစ်ပြီပေါ့ "

သူတို့စကားကြောင့် မြစမ်းကြည်မျက်နှာလေး ပျက်နေတာဗျ။ကျုပ် အလှူခံအဖွဲနဲ့ လိုက်တော့ မြစမ်းကြည်က သူရော လိုက်မယ်ဆိုပြီး အတင်းလိုက်လာတော့တာပဲ။ကျုပ်ဘေးကနေ မခွာဘူးဗျ။အေးဘုံတို့ အုပ်စုက စနောက်နေလည်း မျက်နှာခပ်တည်တည်လေးနဲ့ပဲ။ကျုပ်တို့ တောင်ခြမ်းကနေ မြောက်ခြမ်းဘက်သွားတော့ ကိုကြီးသာဂေါင်တို့ ရွာက ဦးရွှေရိုးဒေါ်မိုးအကနဲ့ ဧည့်ခံပေးတာ။

ရွာလယ်ရောက်တော့ ဆက်မသွားပဲ အနောက်ဘက်ခြမ်းထဲ ကွေ့ဝင်လိုက်တာ ကတဲ့ အတွဲလည်း မောရောဗျ။ရွာကလည်း ပွဲငတ်နေတော့ ဒီအက ပဲ လိုက်ကြည့်ကြတာ လူအုပ်ကြီးက သီချင်း တစ်ပုဒ်ပြီးတိုင်း တရွှီးရွှီး တဖျောင်းဖျောင်း နဲ့ပဲဗျာ။

" ရွှီးးးးး  ရွှီးးးးးးးးးးး …… ဖျောင်းးးး ဖျောင်းးးးးး  ဖျောင်းးးးးးးးး "

ကတဲ့လူတွေလဲ သူတို့ရွာအထွက်ကတည်းက ကလာရတော့ လက်ပန်းကျတာပေါ့။ဒီအချိန် ထင်မထားတာက မြစမ်းကြည်ဗျ။ခပ်တည်တည်နဲ့ ဆိုင်းအဖွဲ့နား ထသွားတာ ခဏနေကြ ဆိုင်းသံ ခပ်မြူးမြူးလေး ထွက်လာတာဗျို့။မှုံရွှေရည် သီချင်းလေးဗျ ။

"  ♪ ♫♪ ♫ ♫ ♪♪  မှုံ ရွှေရည်  ♪ ♫♪ ♫ ♫ ♪♪  … ခိုင် မာ လာနှင်းဆီ ……… ♪ ♫♪ ♫ ♫ ♪♪  "

ကိုကြီးသာဂေါင်တို့အဖွဲ့ ငှားထားတဲ့ ဆိုင်းအဖွဲကလည်း မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင်နဲ့ မြစမ်းကြည်ကလည်း ထင်တောင်မထားဘူးဗျာ။ခါးလေးကော့ ရင်လေးမော့ပြီး စည်းဝါးကိုက်အောင် ကပြနေတာ။မင်းသမီးဝတ်စုံ မဟုတ်ပေမယ့် အမေနဲ့ဟိုရက်က ဝယ်လာတဲ့ အင်္ကျီအညို လေးနဲ့ အောက်က ထမိန် အစိမ်းနုလေး ဝတ်ထားတာ။ခေါင်းလေးမေးထိုးပြီး ကိုယ်လေးလှုပ်ပြရင် ရှေ့က နို့အုံကြီးတွေက တုန်ခါနေတာပဲ။ကြည့်နေတဲ့ လူအားလုံး အသံတွေကို ငြိမ်ကုန်ရော။

ကိုယ်လုံးလေး တပတ်လှည့်ပြီး ခြေထောက်လေး မြှောက်ကရင် ကော့ထားတဲ့ ဖင်သားဆိုင်ကြီးတွေက စည်းချက်အတိုင်း လှုပ်ရမ်းနေတော့တာဗျို့။သီချင်အဆုံး မြေကြီးပေါ် ဒူးထောက်ချပြီး ရင်လေးကော့ ခေါင်းမော့ရင်း လက်လေးနှစ်ဖက်က နို့အုံတွေပေါ် သိုင်းဖိပြီး လူအုပ်ကြီးကို ကြာပါပါလေး ကြည့်လိုက်တာ။အားပါးပါးးးး ခုနထက် ၃ ဆလောက် လက်ခုပ်သံတွေ ဆူညံလာတာဗျို့။

" ရွှီ ……………… ရွှီ ……………… ရွှီ "

" ဖျောင်းးးးးးး    ဖျောင်းးးးးးးးးးးး  ဖျောင်းးးးးးးးးးးးးးးး "

" နောက် တစ်ပုဒ်ဗျို့ …… အဟေးးးး "

" ကပြပါဦး ဗျို့ "

" ရွှီးးးးး  ရွှီးးးးးးးးး ……… ဖျောင်းးးးးး   ဖျောင်းးးးးးးး   ဖျောင်းးးးးးးးးးးးးး "

အမေလည်း ဘယ်ချိန်က လိုက်လာမှန်းမသိပါဘူး မြစမ်းကြည်နား သွားပြီး တဘက်လေးနဲ့ ချွေးသုတ်ပေးနေတာပဲ။ရွာ အရှေ့အနောက် တောင်မြောက် လေးခြမ်းလုံး အလှူခံပြီးမှ အိမ်ပြန်လာခဲ့ကြတာ။အိမ်ရောက်တော့ အမေက ညပိုင်း ကိုကြီးသာဂေါင်တို့ရွာ ပွဲကြည့်ဖို့ နေရာဦးခိုင်းထားတာတဲ့ဗျို့။မြစမ်းကြည်လည်း မောပြီး သူ့အိပ်ခန်းထဲ ဝင်အိပ်သွားတော့တာပဲ။ကျုပ်လည်း အိမ်အပေါ်ထပ်မှေးရင်း အိပ်ပျော်သွားတာ။ညနေပိုင်း မြစမ်းကြည်လာနိုးမှ အိပ်ရာနိုးတာဗျ။

" ကိုမောင်ခြိမ့် … ထ ထ … အမေက ညနေပိုင်း ထဲက … ကိုကြီးသာဂေါင်တို့ရွာ သွားမှာတဲ့ "

မြစမ်းကြည်အသံ ကြားတာနဲ့ ကျုပ်လည်း ကုတင်က ကုန်းအထ လျော့နေတဲ့ ပုဆိုးအပေါ်ပိုင်း ညာခြမ်းက ပေါင်လယ်လျောကျသွားတာ။

" အို့ "

မြစမ်းကြည် မျက်နှာလေးလွဲပြီး ကျုပ်အိပ်ခန်းထဲက ထွက်ပြေးသွားတာပဲဗျာ။ပေါင်ကြားက လီးက ညာဘက်ပေါင်ပေါ် မပျော့မမာ အနေထားနဲ့ တင်နေတာဗျ။အိမ်အောက်ဆင်းပြီး ရေချိုးတော့ အမေနဲ့အဘက အဆင့်သင့်ဗျို့။မြစမ်းကြည်က ပွဲခင်းခြုံဖို့ စောင်အပါးလေးတွေ အိတ်တစ်လုံးထဲ ထည့်နေတာ။ကျုပ်လည်း ခပ်မြန်မြန်ရေချိုး အဝတ်စားလဲပြီးတာနဲ့ အောက်ပြန်ဆင်းပြီး အမေတို့နဲ့ ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။

ကိုကြီးသာဂေါင်တို့ရွာဝင်တာနဲ့ အသံချဲစက်နဲ့ ထမင်းခေါ်ကျွေးနေပြီ။အလှူခံလို့ ရတဲ့ငွေပေါ်မူတည်ပြီး ဟင်းက ကောင်းတဲ့နှစ် ကောင်းပေါ့။အဓိက က ဇတ်ပွဲအတွက် အလှူခံကြတာပါ။ထမင်းစားသောက်ပြီး ကိုကြီးသာဂေါင်တို့ အိမ် အချိုပွဲ တည်းပြီး ခဏနေတော့ အလင်းရောင်ပျောက်ပြီး မှောင်စပြုလာပါပြီ။

ကိုကြီး သာဂေါင်တို့အိမ်ကနေ ဓါတ်တိုင် ၅ တိုင်စာလောက်လျှောက်သွားတော့ ဇတ်ခုံကြီး တန်းမြင်ရတော့တာပဲ။ဗလာပွဲမို့ အကာအရံတော့ မပါဘူးပေါ့။ကျုပ်တို့ နေရာက ဇတ်ခုံရဲ့ ဘယ်ဘက်ခြမ်း ရှေ့နားလေးမှာပါပဲ အစွန်းဘက်ပေါ့။ကျုပ်တို့ဖျာနောက်က မြှောင်းအသေးလေးဖေါက်ထားတဲ့ လယ်ကွင်းအစပ်ပါ။

ခုန်ပေါက်ဆော့နေတဲ့ ကလေးတွေရော နေရာဦးရင်း စကားများနေတဲ့ အသံတွေရော ဇာတ်ပွဲက ဆိုင်းသံကြားမှ ငြိမ်သွားကြတာ။အမေနဲ့ မြစမ်းကြည်က ရှေ့က ကျုပ်နဲ့ အဘက နောက်ကပေါ့။တဖြေးဖြေး မှောင်လာပြီး လယ်ကွင်းထဲ ဖြတ်တိုက်လာတဲ့ လေနုအေးလေးက ချမ်းစိမ့်စိမ့်ဗျ။ကျုပ်ရှေ့ထိုင်နေတဲ့ မြစမ်းကြည် ဖင်သားကြီးက ဖျာပေါ်အိကားနေတာပဲဗျာ။

...................................................................................................................................................

 ( ဇာတ်သိမ်း )

မြစမ်းကြည်က ပွဲထဲ အာရုံရောက်နေပေမယ့် ကျုပ်က သူ့ဖင်ကြီး နောက်ကနေ ထိကပ်ထားရင်း လီးတောင်နေတာဗျ။ခြေတဖက်ကွေးထိုင်ထားရင်း အဘဘက်ကို ဒူးထောင်ပြီးကွယ်ထားလိုက်တယ်။စတိတ်ရှိုးစတော့ ကာလသားအချို့က ထကပါလေရော ပွဲခဏရပ်ပြီး စင်ပေါ်က မိုက်နဲ့အော်ရင်း မကကြဖို့ ပြောနေသေးတာ။လူတွေ တအုံးအုံးဖြစ်တော့ ကျုပ်လည်း ဒူထောက်ရင်း မြစမ်းကြည်ပုခုံးပေါ်လက်တင်ပြီး လူအုပ်ဘက်ကြည့်လိုက်တာ။

ထောင်မတ်နေတဲ့လီးက မြစမ်းကြည်ကျောပြင်ကို ထောက်မိရောပဲ။မြစမ်းကြည်ကိုယ်လေး ဆက်ကနဲ့တုန်သွားတာ သူ့ပုခုံးကိုင်ထားတဲ့ ကျုပ်လက်ကနေ ခံစားသိရှိလိုက်တာပေါ့။ခဏနေ လူအုပ်ငြိမ်သွားတော့ ပြန်ထိုင်ရင်း မြစမ်းကြည်ဖင်သားကြီးတွေ ပွတ်ပေးနေမိတာ။

၂ ခါလောက် မြစမ်းကြည်ညာလက်လေးက တွန်းထုတ်သေးတယ်ဗျ သူမျက်နှာလေးက အမေနဲ့အဘတို့ဘက် လှည့်လှည့်ကြည်နေတာ။အမေနဲ့အဘက ပွဲဘက်အာရုံရောက်နေတော့ မြစမ်းကြည်လည်း ငြိမ်နေတာပဲ။ပြဇတ် တဝက်လောက်ကျ မြစမ်းကြည်က သေးပေါက်ချင်ကြောင်း အမေ့ကို လှမ်းပြောနေတာ။ပြဇတ်ကလည်း ကောင်းနေတာဗျ  !! ဓါးတောင်ကိုကျော်၍ မီးပင်လယ်ဖြတ်မည် !! ဆိုတဲ့ဇတ်ပါ ။

ရုပ်ရှင်တောင် ပြန်ရိုက်လို့ အမေတို့ မြို့ပေါ်တက်ကြည့်ကြသေးတာ။အမေလည်း ဇတ်ရှိန်တက်နေတော့ ကျုပ်ကို အဖေါ်လိုက်သွားဖို့ ပြောတော့တာပဲ။ဒါနဲ့ ကျုပ်တို့နောက်ကျောက ချောင်းလေးကို ကျော်ပြီး လယ်ကွင်းဘက် လျှောက်ခဲ့လိုက်တယ်။ဇတ်ခုံနဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းလေးရောက်တော့ မြစမ်းကြည်က မပြောမဆိုနဲ့ ထမိန်လှန်ပြီး ထိုင်ပေါက်တော့တာပဲ။အမှောင်ထဲမို့ ဘာမှ မမြင်ရပါဘူးဗျာ။သေးပေါက်တဲ့ အသံက တရှုးရှုးနဲ့ အရှည်ကြီးဗျ။

ခဏကြမှ ရှုး  ရှု့  ရှုး ရှု့ နဲ့ အသံက ပျက်တောင်း ပျက်တောင်းလေး သေးက ထွက်လိုက် ရပ်လိုက်နဲ့ ပြီးမှ ထရပ်လိုက်တာ။အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးက ပေါင်လယ်ရောက်နေတော့ ပြန်ဆွဲတင်ပြီး ထမိန်ကို ပြင်ဝတ်နေတာပေါ့။ပြီးမှ ကျုပ်ဘက်လှည့်ရင်း စကားပြောနေတာ။

" ကိုမောင်ခြိမ့် … အမေတို့ သိရင် မကောင်းဘူးနော် "

" ဟမ် "

" ရှင် … ကျမ ဖင်ကို ကိုင်နေတာလေ "

" အေးပါဟ … နင့်ဖင်က … ဖျာပေါ် အိကားနေလို့ မနေနိုင်လို့ပါ "

" အိမ်လည်း မြင်နေရတာကို အပိုတွေ … ဟွန့် "

ပွဲခင်း ပြန်ရောက်ပြီး ခဏကြာတော့ အတော်လေး အေးလာပြီဗျ။ဒါနဲ့ စောင်အပါးလေးတွေ ထုတ်ခြုံရတာ ကျုပ်အတွက် အဆင်ပြေပြီဗျို့။မြစမ်းကြည်က အမေတို့မြင်မှာ ကြောက်တာလေ ကျုပ်ကိုင်တာ ဘာမှ မပြောပါဘူး။တညလုံး ဖင်သားကြီးတွေပွတ်ရင်း အရသာခံနေမိတာပါ။စောင်ခြုံတွေနဲ့မို့ အမေတို့လည်း လှည့်ကြည့်တောင် မမြင်ရတော့ပါဘူး။

ကျုပ် အဆင့်တက်ကြည့်သေးတယ် မရတာဗျို့။ဖင်သားတွေ ဆုပ်နယ်ရင်း တင်ပလ္လင်ခွေထိုင်နေတဲ့ မြစမ်းကြည်ပေါင်ကြားထဲ စမ်းနိုက်ကြည့်တာ လက်မခံဘူးဗျ။ကျုပ် လက်ခုံကို လက်သည်းနဲ့ ဆိတ်လွတ်နေတာ။ပူကနဲ့ တကယ်နာတာဗျို့။မနက်လင်းတဲ့ထိ လီးကို ညှောင်းနေတာပဲဗျာ။ပွဲပြီးတော့ ကိုကြီးသာဂေါင်တို့ အိမ် ခဏဝင်နုတ်ဆက်ပြီး အိမ်ပြန်ခဲ့ကြတာ။အိမ်ရောက်တာနဲ့ ကျုပ်လည်း အိမ်ပေါ်တန်းတက်ပြီး တချိုးတည်း အိပ်တော့တာပဲ။

.............................................................................................................................................

အိပ်ပျော်နေတုန်း အောက်ထပ်က စကားသံတွေ ကြားလိုက်ရတယ်။။ခေါင်းရင်းတံခါးက နေရောင်စူးစူးတွေကြောင့် နေ့ခင်းဘက်ရောက်ပြီ ဆိုတာတော့ သိနေတာပါ။ဗိုက်ကလည်း ပြန်ဆာလာပြီလေ အိမ်အောက်ဆင်းတော့မှ ကျုပ်မမြင်ဖူးတဲ့ လူ ၃ ယောက်နဲ့ အမေတို့ အိမ်ရှေ့ ကွပ်ပျစ်မှာ စကားထိုင်ပြောနေကြတာပဲ။ခြံဝင်းထဲမှာလည်း မြို့က လူချမ်းသာတွေ စီးတဲ့ ဇိမ်ခံကား အသေးလေးရောက်နေတော့ အံအောမိနေတာ။

ကျုပ်တို့ရွာဘက် သူကြီးအိမ်က လွဲပြီး ကားလာတာမျိုး မရှိဘူးလေဗျာ။သူကြီး အမျိုးတွေက မြို့ပေါ်က လူဂုဏ်ထံတွေမို့ တခါတလေ ကားနဲ့လာလယ်ကြတာမျိုးပဲ ရှိတာ။ကျုပ်လည်း မျက်နှာသစ်ပြီး အမေတို့ဘေးနား ကပ်ထိုင်လိုက်တာပဲ။မြစမ်းကြည်ကတော့ သက်လတ်ပိုင်း ခပ်သန့်သန့်မိန်းမကြီးဘေး ထိုင်နေတာပါ။ကျုပ်ဝင်ထိုင်တာနဲ့ မြစမ်းကြည်က ကျုပ်ကို တချက်လှမ်းကြည့်ပြီး ခေါင်းလေးပြန်ငုံနေတာဗျ။

ခပ်သန့်သန့် မိန်းမကြီးနဲ့ ရွယ်တူလောက် လူကြီးက မြစမ်းကြည်ရဲ့ မြို့ပေါ်က စတိုးဆိုင် ပိုင်ရှင်တွေတဲ့။သူတို့ ဘေးနားက ကျုပ်ထက် နဲနဲကြီးတယ် အသားဖြူဖြူ  မျက်မှန်အနက်နဲ့ အတော်ကြည့်ကောင်းတဲ့သူက ပိုင်ရှင်မိန်မကြီးရဲ့ မောင်အငယ်ဆုံးလို့ပြောနေတာ။စကားတွေ ကွေ့ပတ်ပြောနေကြတာပါ ဒီလာတဲ့ အကြောင်းရင်းက မြစမ်းကြည်ကို အပြီးခေါ်ဖို့ပါ။မြို့ပေါ်မှာလည်း သူတို့မောင်ဆိုတဲ့ အဲဒီလူက မြစမ်းကြည်ကို လက်ထပ်ခွင့် တောင်းဖူးတယ်ပြောတယ်။မြစမ်းကြည်က ခေါင်းလေးညိတ်ပြပြီး ဘာမှတော့ ပြန်မပြောပါဘူး။

" လာရင်းကိစ္စကတော့ အဲဒါပဲ အမရယ် … မြစမ်းကြည်လေး နယ်ပြန်သွားပြီးပဲ သိထားတာပါ … ဒီလို ကိစ္စတွေ ဖြစ်ထားမှန်း မသိခဲ့ပါဘူး "

" ဟုတ်ကဲ့ … ကျမကလည်း … မတရား မလုပ်ပါဘူး … သမီးလေး ဆန္ဒ အတိုင်း ဖြစ်စေရမှာပါ "

မြို့ပေါ်က မြစမ်းကြည်အလုပ်ရှင် မိန်းမကြီးကို အမေက ပြန်ပြောနေတာ။ကျုပ်စိတ်ထဲ ဝမ်းနည်းလိုက်တာဗျာ။မြို့ပေါ်က သူဋ္ဌေးရဲ့မောင် ခပ်ချောချောနဲ့ ကျုပ် ဘယ်နေရာမှ ယှဉ်လို့မရဘူးလေ။မြစမ်းကြည်ကို ကြည့်တော့လည်း စိတ်ရှုပ်နေပုံလေး။ဒီအခြေနေရောက်မှ ကျုပ် မြစမ်းကြည်ကို ဘယ်လောက်ချစ်မှန်းသိခဲ့ရတာပါ။ခဏနေတော့ သူကြီးရော ဘကြီးပေါရော ရောက်လာပါတယ်။ကျုပ် ပြန်အားတက်လာမိတာပေါ့။ခဏပါပဲဗျာ သူတို့ကလည်း မြစမ်းကြည် သဘောအတိုင်းပါပဲတဲ့။ဗိုက်ဆာနေတာတောင် စားချင်စိတ်မရှိတော့ပါဘူး။

စကားပြောရင်း မိုးချုပ်စပြုတော့ သူကြီးက မြစမ်းကြည်ရဲ့ အလုပ်ရှင်မိသားစုကို သူ့အိမ်မှာ လိုက်တည်းဖို့ ပြောနေတာ။ဘဝအရေးမို့ မြစမ်းကြည်ကို ဒီတည စဉ်းစားဖို့ ပြောပြနေတယ်။မြစမ်းကြည်ကလည်း အင်းမလှုပ်အဲမလှုပ် အားရစရာ မရှိပါဘူးဗျာ။

ဟုတ်ပါတယ်လေ ကျုပ်လို ရွာသားကို အိမ်ထောင်ဖက်အဖြစ် ဘယ်ရွေးပါ့မလည်း ကူညီဖူးထားလို့ ချက်ချင်းပြောရမှာ အားနာနေတာနေမှာပါ။အားလုံး လူစုကွဲသွားတော့ ကျုပ်လည်း စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ ရွာထဲ အရက်သွားသောက်ပစ်လိုက်တယ်။ညမိုးချုပ်မှ ပြန်လာခဲ့တာ။မီးအိမ်လေးထွန်းပြီး ကျုပ်ပြန်အလာကို စောင့်နေတဲ့ မြစမ်းကြည်ကို တွေ့လိုက်ပါပြီ။ခပ်တည်တည်ပဲ အိမ်ဝ လျှောက်ခဲ့လိုက်တယ်။

" ကိုမောင်ခြိမ့် … ထမင်းစားရအောင် … ကျမစောင့်နေတာ … ဟင်းတွေ ပြန်နွေးထားတယ် "

" တော်ပြီဟာ … ငါ မစားတော့ဘူး "

မြစမ်းကြည်ကို လှည့်မကြည်ပဲ ကျုပ်ပြောလိုက်တာ။နောက်ကျောဘက်က ရှိုက်သံ သဲ့သဲ့လေးတော့ ကြားမိသားပဲ။ဒါပေမယ့် မလိုတော့ဘူးလေဗျာ နောက်လည်း မတွေ့ရတော့မယ် အတူတူ ခုကတည်းက ခပ်ကင်းကင်း နေတာ ကောင်းပါတယ်။

အိမ်ပေါ်ကျုပ်အိပ်ခန်းထဲ ရောက်တာနဲ့ တန်းအိပ်ပစ်လိုက်တာ။အိပ်မရဘူးဗျာ။မြစမ်းကြည်နဲ့ တကယ်ဝေးရတော့မယ် ဆိုတဲ့အသိက ရင်ထဲ မီးတောင်ပေါက်ကွဲနေသလိုပဲ။အရင်က မြစမ်းကြည်ရဲ့ ဂရုစိုက်မှု့လေးတွေက အစီအရီ ပေါ်လာတာဗျ။ကျုပ်ပြန်လာမှ ထမင်းအတူစားတဲ့အချိန်တွေ ဘေးနားက ရေနွေးငှဲ့ပေးရင်း ယက်တောင်လေးခတ်ပေးတဲ့အချိန်တွေ ကိုမောင်ခြိမ့်ရေ ထတော့ အမေကနိုးခိုင်နေပြီဆိုတဲ့ အသံလေးတွေ အရာအားလုံး ပြီးပြီလေဗျာ။

..........................................................................................................

ဘယ်ချိန် အိပ်ပျော်သွားလည်း မသိပါဘူး မနက်လင်းတော့ မြစမ်းကြည်ကို နောက်ဆုံးအနေနဲ့ တွေ့ချင်နေမိတယ်။ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ဗျာ သူ့ဘဝလေး ကောင်းစားတာကို ကျုပ် နားလည်ခွင့်လွတ်ပေးရမှာပေါ့။အလိုလိုပါးပြင်ပေါ်စီးကျနေတဲ့ မျက်ရည်တွေသုတ်ပြီး အောက်ထပ်ကို ဆင်းခဲ့လိုက်တာ။အောက်ရောက်တော့ အမေက မီးဖိုချောင်ထဲ ထမင်းဟင်းချက်နေတာဗျ။မြစမ်းကြည်က ဘေးနားရပ်ပြီး ကူလုပ်နေပုံပါပဲ။

ကျုပ် တံခါးကြားကနေ အသာလေး မြစမ်းကြည်မျက်နှာလေး ချောင်းကြည့်နေတော့ မြစမ်းကြည်မျက်နှာလေးက မို့တက်နေတာဗျ။သူလည်းကျုပ်ကို အိမ်ထောက်ဖက်အဖြစ် မစဉ်းစားနိုင်ပေမယ့် သံယောစဉ်တော့ ရှိမှာပါလေ။နောက်ဆို မမြင်ရတော့မယ့် မျက်နှာလေး ကျုပ်ကြည့်နေတုန်း အမေဆီက စကားသံကြောင့် စိတ်လှုပ်ရှားသွားရတယ်။

" ကဲ … သမီးလေး ပြန်လိုက်သွားဖို့ … ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီလား "

" ဟင့် အင် "

" အဲဒီ … ချောချော ကောင်လေးကို … မကြိုက်ဘူးလား "

" မကြိုက်ပါဘူး … အမေရယ် "

" ဟောတော် … ငါ့ သမီးက … ဘယ်သူ့ ကြိုက်တာတုန်း "

" ကိုမောင်ခြိမ့် "

" ဟယ် "

" အာ … အမေကလည်းနော် "

မြစမ်းကြည်မျက်နှာလေး ရဲပြီး အမေ့နားကနေ ပြေးထွက်လာတာဗျို့။တံခါးအပြင်က ချောင်းနေတဲ့ ကျုပ်ကို မြင်တော့ !! ဟွန့် ကနဲ့ !! လုပ်ပြပြီး သူ့အိပ်ခန်းထဲ ပြေးဝင်သွားတော့တာပဲ။ကျုပ်ဖြင့် ဝမ်းသာလိုက်တာဗျာ အသားတွေတောင် တဇပ်ဇပ်တုန်တယ်။ဒီချိန် ကျုပ်လောက်ပျော်တဲ့ကောင် လူပြည်မှာ မရှိလောက်ဖူးဗျို့။မီးဖိုချောင်ထဲ ဝင်ပြီး အမေ့ကို သေချာအောင် မေးရသေးတာ။အသံတွေကို တုန်ပြီး စကားတောင် ထစ်နေမိသေးတာ။

" အ  အ  မေ … ခု  ခုန …… မြ  မြ   မြစမ်းကြည် … ပြော  ပြော  ပြောတာ … … တ  က  ယ်  လား   ဗျာ "

" အမေ က … ည ကတည်းက သိနေတာပါ "

" ဗျာ "

" ဗျာမနေနဲ့ … ညက … နင်နဲ့ ထမင်းအတူစားဖို့ … သမီးလေးက … စောင့်နေတာ ……နင်က စကားကောင်းကောင်း ပြန်မပြောပဲ … တက်အိပ်တော့ … ဟိုက တညလုံး ငိုနေလေရဲ့ "

" ဘာလို့လဲ … အမေရ "

" ဘာလို့ရမလဲ … နင်ဘက်က ဒီလိုဆက်ဆံတာ … ဝမ်းနည်းပြီး ငိုနေမှာတော့ … နင့်အပေါ် သူသံယောစဉ် ရှိနေတာ … သေချာပြီလေ … နင့်ရှေ့ သေချာအောင် … မေးပေးလိုက်တာ "

" ဒါတော့ ပိုပြီ အမေရာ … ကျုပ်က … အသာလေး ချောင်းကြည့်နေတာ … အမေက ဘယ်လိုသိ "

" ငတုံးရယ် … နင် ဒါကြောင့် … ခုထိ မိန်းမ … မရတာ … နင်အပြင်က ချောင်းနေပေမယ့် … နင့်ပါးစပ်က အရက်နံ့တွေက … မီးဖိုချောင်ထဲ ထိ အနံ့ရနေတာ "

ဟုတ်တယ်ဗျ ကျုပ် ညက အရက်သောက်တာ များသွားတာ။အမေ့ကို ဖက်နမ်းပြီး ရေသွားချိုးပစ်လိုက်တယ်။ခဏနေ မြစမ်းကြည်ရဲ့ အလုပ်ဆိုင်ပိုင်ရှင် မိသားစု လာတော့ မြစမ်းကြည်က ထိုင်ကန်တော့ရင်း ဒီရွာမှာပဲ နေဖို့ ပြောပြလိုက်တယ်။သူတို့မိသားစု ပြန်တော့မှ ကျုပ်လည်း မြစမ်းကြည်ကို ပြန်ချော့ရတာပေါ့။မြစမ်းကြည်က မျက်နှာခပ်တည်တည်ကြီးဗျ။တနေကုန် စကားမပြောဘူးကျုပ်ကို။

....................................................................................................................................

" အိုရ် … အဲလို … မလုပ်နဲ့ လေ "

" နင်လည်း … ငါ့ အပေါ် သံယောစဉ်ရှိသားနဲ့ဟာ "

" အာ … မ လုပ် …… ကျွတ်  … အ   …… ရှီးးးး းးးး "

ကျုပ်လည်း ညပိုင်း အိပ်မပျော်ဘူးဗျ။ပြန်စဉ်းစားတိုင်း မြစမ်းကြည်ကို စွန့်လွတ်ဖို့ဆိုတာ သေတာထက် ခံရခက်တာ သိလာပါပြီ။ည ၁၂ နာရီ လောက်ကျ မရတော့ဘူးဗျာ။အိမ်အောက်ဆင်းပြီး မြစမ်းကြည်အိပ်ခန်းတံခါး ခပ်ဖွဖွ ခေါက်လိုက်တာ။တံခါးဖွင့်ပေးတာနဲ့ မြစမ်းကြည်ကို ကုတင်ပေါ်ပွေ့တင်ရင်း ထမိန်ချွတ်ပြီး စောက်ပတ်ကို တန်းယက်ပစ်တာပါ။ကျုပ်ခေါင်းကို ခပ်ဖွဖွ တွန်းရင်း နောက်ပိုင်း ပေါင်လေးကို ဖြဲပေးနေတော့တာပဲ။

ကျုပ်အိပ်မက်ထဲကလို စောက်စိက မကြီးပါဘူး ပုံမှန်ပါ ဒါပေမယ့် စောက်ပတ်နူတ်ခမ်းသားတွေကတော့ ဖေါင်းကားနေတာဗျ။စယက်တာနဲ့ အရည်ကြည်လေးတွေ စို့လာနေတာ။အစိလေး စုပ်တော့ ဖင်ကြီးကြွတက်လာပြီး သူ့ပါးစပ်လေးကို လက်နဲ့အုပ်ထားတာဗျို့။ကျုပ်လည်း အိပ်မက်ထဲကလောက် အကြာကြီး မယက်နိုင်ပါဘူး လီးက တောင်ပြီး တအားလိုးချင်နေတာဗျ။ပုဆိုးကို စလွယ်သိုင်းရင်း  မြစမ်းကြည် စောက်ပတ်လေးထဲ လီးထိပ်နဲ့ တေ့ပြီး ဖိလိုးလိုက်တာ။

" အ … သေပါပြီ … ကိုမောင်ခြိမ့်ရယ် … နာလိုက်တာ "

အသံကျယ်ကြီး အော်ပြီးမှ တစုံတခု သတိရတဲ့ ပုံစံနဲ့ ကျုပ်ကို ခဏဆင်းခိုင်းနေတာ။

" ဒီထဲ … မဖြစ်ဘူး … ကိုမောင်ခြိမ့် "

" ဘာလို့ လည်း ဟ "

" အမေတို့ … ကြားကုန်လိမ့်မယ် "

ဟုတ်ပဗျာ ကျုပ်က လိုးဖို့ပဲ အာရုံရောက်နေတာ အမေတို့အိပ်ခန်းနဲ့က အနီးလေးဗျ။

" ဒါဆို … ဘယ်နား လုပ်ရမှာလည်းဟာ "

" မီးဖိုချောင်ထဲ … သွားမယ် … လာလာ "

မြစမ်းကြည် ထမိန်ကောက်စွပ်တာနဲ့ ကျုပ်လည်း စလွယ်သိုင်းထားတဲ့ ပုဆိုးကို ပြန်ချလိုက်တယ်။မီးဖိုချောင်ထဲ ရောက်တော့လည်း ဘယ်နေရာ လှဲပြီး လုပ်ရမှန်းမသိဘူးဗျာ။လီးက တဇပ်ဇပ် တောင်နေတာဗျ။မြစမ်းကြည်လည်း ဟိုနားလှန်ပေးရမလို ဒီနားလှန်ပေးရမလို ဖြစ်နေရှာတာ။

" နင် … ကြောင်အိမ်ကို လက်ထောက်ထားဟာ "

ကျုပ်က လိုးလည်းလိုးချင် နေရာကလည်း အဆင်မပြေတာကြောင့် အနီးနားရှိတဲ့ ကြောင်အိမ်ကို လက်ထောက်ခိုင်းလိုက်တာ။ပြီးမှ ထမိန်လှန် ခါးကို ဖိချပြီး အနေတော်လေး ကော့ထွက်နေတဲ့ဖင်နောက်ကနေ ဆွဲလိုးပစ်တာပေါ့။ကောင်းလိုက်တဲ့ အရသာဗျာ။

ဘာနဲ့မှကို မတူတာ မြစမ်းကြည်ကတော့ ခေါင်းလေးမော့တက်သွားပြီး တအားအား ညည်းနေရှာတာ။ဖင်ကို ရှေ့ကပ်တာနဲ့ ကျုပ်က ခါးလေးဆွဲပြီး ဆောင့်လိုးပစ်တော့တာပဲ။ ၂ ခါလောက်ကြ သဘောပေါက်သွားပုံပါ ဖင်ကိုမကြုံ့ရဲတော့ပါဘူး အလိုက်သင့်လေး ကော့ပေးနေတာ။လိုးကောင်းတုန်းဗျာ မီးရောင်ထွက်လာတာဗျို့။မီးဖိုချောင် အပေါက်ဝက မီးအိမ်လေးကိုင်ပြီး ကြည့်နေတာ အမေဗျ။

" ဟဲ့ … ဘယ်သူတွေ တုန်း "

ညပိုင်း အိပ်ချင်မှုးတူးနဲ့ ကျုပ်တို့ကို သေချာမြင်ပုံ မရပါဘူး။ကြောင်အိမ်နဲ့ တံခါးကြားမှာ ပန်းကန်စင်ရှိနေတော့ မျက်နှာလောက်ပဲ ဟိုဘက် ဒီဘက် မြင်နေရတာပါ။

" သမီးတို့ပါ … အမေ … ကိုမောင်ခြိမ့် … ဗိုက်ဆာတယ် ဆိုလို့ … ထမင်း ခူးပေးနေတာ "

" ဟုတ်တယ် … အမေ … ကျနော် ထမင်းစားမလို့ပါ "

မြစမ်းကြည်က အမေ့ ပြောပြီးတာနဲ့ ကျုပ်လီးကို ထုတ်ခိုင်းနေတာဗျာ။ကျုပ်လည်း ဇပ်တငန့်ငန့်နဲ့ ထုတ်ပေးလိုက်ရတာ။အမေယုံအောင် ထမင်း တပန်းကန်စားပြီး အိမ်ပေါ်ပြန်တက်ခဲ့ရတာ။အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ လိုးတာလေး ပြန်တွေးပြီး လီးကပြန်တောင်နေရောပဲ။

သိပ်ကြာကြာ မနေနိုင်ဘူးဗျာ။မြစမ်းကြည်ကို အောက်ကနေ အိမ်ပေါ်ခေါ်ပြီး စိတ်တိုင်းကျ လိုးပစ်လိုက်တယ်။ပထမ တချီပက်လက်လှန်ပေးတဲ့ မြစမ်းကြည် စောက်ပတ်လေးထဲက လီးဆွဲထုတ်တော့ ရုတ်တရက် လန့်သွားမိသေးတယ် လီးတချောင်းလုံး စောက်ရည်တွေရွှဲနေပြီး ထိပ်ပိုင်းမှာ သွေးစသွေးနတွေ ကပ်နေတာဗျ။ပျော်သွားမိတယ် အပျိုစစ်မှန်း သိလိုက်ရတာလေဗျာ။တညလုံး နားလိုက် လိုးလိုက်နဲ့ မနက်လင်းကာနီးမှ မြစမ်းကြည်လည်း ကွတကွတလေး အောက်ဆင်းသွားတာ။

ခေါင်းရင်းဘက် ကျေးငှက်သံလေးတွေကြောင့် မနက်မိုးလင်းမှန်း သိခဲ့ရတာဗျ။နိုးတာနဲ့ အောက်ဆင်းတော့ အမေက အိမ်ရှေ့ ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ ထိုင်နေတာဗျို။ခဏနေတော့ အဘနဲ့မြစမ်းကြည်လည်း နိုးလာတာပါ။အဘက ရှေ့က မြစမ်းကြည်က နောက်က အိမ်တံခါးဝမှာ ရပ်နေတာဗျ။ကျုပ်လည်း မြစမ်းကြည်နဲ့ မင်္ဂလာဆောင်ပေးဖို့ ဇွတ်ပူဆာနေတာပေါ့။

" အစောကြီး … သားအမိ နှစ်ယောက် … ဘာတွေ တွတ်ထိုးနေတာလဲကွ ဟေ "

" ဒီမယ်လေ … ရှင့်သား … လီးတောင်နေတာ "

" ဟာ … အမေကလည်းဗျာ "

အမေက တခါတလေ ဒီလိုပဲ ဗျ တစ်တစ်ခွခွ ပြောတတ်တာ။

" ဟုတ်မှာ မယ်စိန်ရေ … ညက အိမ်အပေါ်ထပ် … ငလျင် လှုပ်နေတာဟ "

" တိန် "

အဘ စကားဆုံးတော့ မြစမ်းကြည်လည်း အိမ်တံခါးဝလေး ရပ်နေရင်း ကျုပ်ကို လျှာလေးထုတ်ပြပြီး အိမ်ထဲဝင်ပြေးသွားပြီဗျို့။

…………………………………………


မြစမ်းကြည် ဇာတ်လမ်းလေးအား ဒီမှာပဲ ရပ်နားခွင့်ပြုပါဗျာ။အစ/အဆုံး ဖတ်ရှု့ပေးသော မိတ်ဆွေများအား ကျေးဇူးတင်ရှိပါသည်။


မောင်ခြိမ့် 



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



မြစမ်းကြည် အပိုင်း ( ၁ )

မြစမ်းကြည် အပိုင်း ( ၁ )

မောင်ခြိမ့် ရေးသည်။

အခန်း ( ၁ )

" ဒေါင်  …  ဒေါင် … ဒေါင် ဒေါင် ဒေါင် "

" ဟ … ဘာသံလည်း … မောင်ခြိမ့် "

ဦးကြီးသာဝက မီးမွှေးရင်း ကျုပ်ကို လှမ်းနေတာဗျ။ အုတ်ခဲ ၅လုံး ဖိုခနောက်ဆိုင်ဆင့် မိုးပြဲဒယ်နဲ့ ရေထည့်ပြီး ဝက်သားပြုတ်နေတာဗျို့။ နက်ဖန် ရွာကထိန် ဆွမ်းလောင်းဖို့ပါ။ ကာလသားတွေ စုပြီး လုပ်အားပေးကြပေါ့ဗျာ။ ရုတ်တရက် ရွာရဲ့ မြောက်ဘက်ခြမ်း ကင်းတဲက သံချောင်းခေါက်သံထွက်လာလို့ပါ။

" မြောက်ပိုင်းက သံချောင်းခေါက်တာ ဦးကြီးသာဝ "

" မီးလောင်တာ များလား ကြည့်ကြဦးဟ အောင်ကြီးနဲ့ မောင်တိုး "

ကျုပ်မေးပြီးတာနဲ့ ထင်းခွဲနေတဲ့အောင်ကြီးတို့ကို လှမ်းပြော နေသေးတာဗျို့။

" ဘာမှတော့ မမြင်ရဘူး ဦးကြီးရ "

မောင်တိုးက ပြန်ဖြေနေတာပါ။ မကြာပါဘူးဗျာ အရှေ့ရော အနောက်ရော  တဒေါင်ဒေါင်နဲ့ဗျို့။ ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်း အောင်ကြီးကို လှမ်းအော်လိုက်ရတာပေါ့။

" ဟျောင့် အောင်ကြီး … ငါတို့လည်းခေါက်ကွာ "

" ဒေါင်  ဒေါင်  ဒေါင်  ဒေါင်  ဒေါင် "

အောင်ကြီးလည်း ခွဲလက်စ ထင်းတွေထားခဲ့ပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းက ကင်းတဲဆီပြေးခေါက်တော့တာပဲ။ တစ်ရွာလုံး သံချောင်းခေါက်သံတွေ ဆူညံလာတော့ လူတွေလည်း ရွာလယ်လမ်းပေါ် ထွက်လာကြပါလေရော။

" မောင်ခြိမ့် ဘာဖြစ်တာလဲကွ မီးလောင်တာလား "

ဘိုးပု က တိုက်ပုံအင်္ကျီအနက်နဲ့ အတွင်းက ဘာမှခံဝတ်မထားပဲ ပုဆိုးကွက်ကြားတိုတိုဝတ်ရင်း လမ်းပေါ်ကနေလှမ်းမေးနေတာဗျ။

" မသိသေးဘူး ဘိုးပုရေ မြောက်ပိုင်းက စခေါက်တာဗျို့ "

ည ၂ ချက်တီးဆိုပေမယ့် မီးဖိုက အလင်းရောင်ကြောင့် ခပ်လှမ်းလှမ်းနားထိ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နေရတာဗျ။ ကျုပ် ဘိုးပုနဲ့စကားပြောတုန်း အောင်ကြီးနဲ့ မောင်တိုးက ပုဆိုးစလွယ်သိုင်းပြီး ရွာမြောက်ခြမ်းဘက် ပြေးထွက်သွားပြီဗျို့။

ဘိုးပုလက်ထဲက ကွမ်းထုပ်မြင်တော့ ကျုပ်လည်း ကွမ်းတစ်ရာ တောင်းစားပြီး အောင်ကြီးတို့နောက် ပြေးလိုက်ခဲ့တာ ဦးကြီးသာဝက ဟင်းအိုးစောင့်ရင်း နေရစ်မယ်လို့ လှမ်းအော်နေတာဗျ။ ကျုပ်ပြေးလိုက်တော့ လမ်းပေါ်ထွက်ကြည့်နေတဲ့ လူအုပ်ကလည်း ကျုပ်နောက်က ပြေးလိုက်လာကြတာပေါ့။ပြေးရင်း ကျုပ်ကို လှမ်းမေးနေကြသေးတာဗျာ။

" မောင်ခြိမ့် ဘာတဲ့လည်းဟ "

" ကိုမောင်ခြိမ့် မီးလောင်တာလား "

" သူခိုးလားဟေ့ မောင်ခြိမ့် သူခိုးဆို ဗျင်းကွာ "

လူအုပ်ကြီးအမေးကို ကျုပ်လည်း ခေါင်းရမ်းပြရင်း ဆက်ပြေးလာတာ မြောက်ပိုင်း ကင်းတဲနားထိ ရောက်လာတာပေါ့။ ကျုပ်ရောက်တော့ လူလည်း အတော်များနေပြီဗျ။

" ဟေးးး … ဘာဖြစ်ကြတာလဲကွ "

ရွာသူကြီး ဦးသာကျော်ရဲ့ အသံအောအောကြီးကြောင့် အနားရှိတဲ့လူအားလုံး ငြိမ်သွားကြတာ။

" သရဲလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ အကောင်ကြီးဗျို့ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ တဟီးဟီး အော်နေတာ ဒါနဲ့ ကျုပ်တို့က ဓတ်မီးနဲ့ထိုးကြည့်ကြတာ "

သူကြီးမေးတာကို ကိုသောင်းထွန်းက ပြန်ဖြေနေတာဗျ။

" ဒီည ကင်းစောင့်ကျတာ မင်းနဲ့ ဖိုးအေးလား "

" ဟုတ် သူကြီး "

ကျုပ်တို့ရောက်ပြီး ခဏအကြာ အရှေ့ပိုင်းနဲ့အနောက်ပိုင်းက လူအုပ်က ထပ်ရောက်လာတော့ လူက အများကြီးဖြစ်လာပြီဗျို့။ခုန ငြိမ်နေတဲ့ အသံတွေကလည်း တစ်ယောက်တစ်ပေါက်နဲ့ ပြန်ပြီးဆူညံလာတာပေါ့။

" မင်းတို့သေချာကြည့်ရဲ့လား … ဖိုးအေး "

" ကြည့်လိုက်တယ်ဗျ … တုံးလုံးကြီးနဲ့ … မိန်းမ သရဲထင်တယ် "

ဖိုးအေးက ပြောပြီး ဘေးက လူအုပ်ကို မျက်လုံးကစားကြည့်လိုက်သေးတာ။လူအတော်တော်များများရဲ့ မျက်လုံးတွေကလည်း ဖိုးလုံးဆီ စုသွားကြတာဗျို့။

" မအေဘေး ဖိုးအေး မင်းသောက်ထားတာလား … လီးလို့ တုံးလုံးကြီးဆိုတာ ထည့်ထည့်ပြောနေတာ "

" ဒီနေ့ ကင်းကျလို့ မသောက်ပါဘူး သူကြီးရာ "

" တုံးလုံးနဲ့မိန်းမ ဆိုတော့ ရွာအရှေ့ဘက်ခြမ်းက အရီးဒေါ်ကျင်ရဲ့သမီး အရူးမ မြင့်ကြည်များလား "

သူကြီးဆဲနေတုန်း လူအုပ်ထဲက ထွက်လာတဲ့အသံဗျ ဘယ်သူမှန်းတော့ မသိဘူး ယောင်္ကျားအသံဗျို့။ဖိုးအေးလည်း လူအုပ်ဖက်လှည့်ပြီး ရှင်းပြနေတော့တာပဲ။

" မဟုတ်ဖူးဗျ … မမြင့်ကြည်က ဝဝမဲမဲကြီး … ကျုပ်တွေ့တာက ကိုယ်လုံးလှတယ်ဗျ ဆံပင်ဖါးလျားကြီးက တင်ပါးထိရှည်တာ "

" နေပါဦး ဖိုးအေးရ … မင်းပြောတဲ့ … သရဲမ က ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ "

ကျုပ်လည်း မနေနိုင်ပဲ ဝင်မေးလိုက်တာဗျိူ့။

" ကျုပ်နဲ့ကိုသောင်းထွန်း ကြည့်နေတုန်း ကျုပ်တို့ဆီ လာနေတာဗျ  ဒါနဲ့ ကျုပ်က သံချောင်းပြေးခေါက်လိုက်တာ ကိုမောင်ခြိမ့်ရေ "

" ဟေ "

" ဟုတ်တယ်ဗျ သံချောင်းခေါက်သံကြားမှ သရဲမက ထွက်ပြေးတာ "

ဖိုးအေး ကျုပ်ကို ပြန်ရှင်းပြတုန်း သူကြီး ရယ်သံကြီးထွက်လာရောပဲ။

" အလကားပါ မောင်ခြိမ့်ရာ … ဒီနှစ်ကောင် သရဲ ခြောက်ခံရတာပါ … ဟား  ဟား  ဟား  ဟားးးးးး "

" ဟုတ်ပ … ဖြစ်နိုင်တယ် … သူကြီးရေ "

" ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် … သူကြီး … ဟီဟိ "

လူအုပ်ထဲက အသံတွေထွက်ပေါ်လာပြီး တစ်ယောက်တစ်ပေါက် ပြောရင်း လူစု ပြန်ခွဲသွားကြပါပြီ။

" တခြား ကင်းတဲ တွေလည်း ပြောထား သရဲလာခြောက်ရင် ခဲလုံးသေးပန်းပြီး ထုလို့ သံချောင်းမခေါက်ကြနဲ့ ငါ့လခွီး အိပ်ရေးပျက်တယ် "

သူကြီးလည်း အသံ အော်ကျယ်အော်ကျယ် ပြောပြီး ထွက်သွားပြီဗျို့။လူရှင်းသွားမှ ကျုပ်ရယ် အောင်ကြီးရယ် မောင်တိုးရယ် ကျုပ်တို့ တောင်ပိုင်း ပြန်လာခဲ့လိုက်တာ။

...........................................................................................................................................

အခန်း ( ၂ )

ကျုပ်တို့ ပြန်ရောက်တော့ ဝက်သားက ပထမရေခမ်းသွားလို့ ဒုတိယရေထည့်ကာနီးမှာ ဦးကြီးသာဝက အာလူးတွေ စိတ်ထည့်နေတာ။ပြီးမှရေနဲနဲ ထပ်ထည့်တာ။တခြား အစာပလာနဲ့ ဆီထည့်ပြီး အတော်လေးကြာတော့ ဝက်သားဟင်းနံ့လေးက  မွှေးလာတာဗျို့။ဒုတိယရေခမ်းတာနဲ့ ဝက်သားက နူးရုံတင်မကဘူး အိနေတာဗျ။ကျုပ်လည်း အောင်ကြီးဆီက ဆေးပေါ့လိပ် တစ်လိပ်တောင်းပြီး မီးညှိလိုက်တယ်။ဆေးလိပ်လေး ဖွာလိုက် ဝက်သားဟင်းနံ့လေး ရှုလိုက်ပေါ့။မနက် ဝေလီ ဝေလင်းကြ ဆွမ်းရော ဟင်းရော ကျက်တာနဲ့ ဦးသာဝကို နူတ်ဆက်ပြီး အိမ်ပြန်ခဲ့လိုက်တာ။

ဟင်းချက်တဲ့နေရာကနေ အိမ်ရောက်ဖို့ ရွာလယ်လမ်းမကြီးအတိုင်း လျှောက်ပြန်ခဲ့တာ အိမ်နားရောက်တော့ ခြံဝင်းတံခါးဖွင့်ကြီး ဝင်လာခဲ့တယ်။အိမ်မကြီးတံခါးက ကျုပ်ပြန်လာမှာမို့ အဘနဲ့အမေက စိရုံလေးစိထားတာဗျို့။အသာလေး တွန်းဖွင့်ပြီး ဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။အိမ်ထဲရောက်တော့ အဘတို့ အိပ်ခန်းရှေ့က အဖြတ် အသံတွေ ကြားလာရတာပဲဗျ။တချက်တချက် အမေ့အော်သံတိုးတိုးလေး ကြားမိနေသေးတာ။အသာလေးကပ်ပြီး ထရံပေါက်လေးက ချောင်းကြည့်လိုက်တယ်။

အင်း ကျုပ်တို့အိမ်က ခြံဝင်းအကျယ်ကြီးထဲ ခြံအနောက်ဘက် မကျီးပင်နဲ့ ပေ၂၀ အကွာလောက်မှာ ဆောက်ထားတာဗျို့။အဲဒီ မကျီးပင်တော့ မခုတ်ရဲဘူး ပြောတယ်။နှစ်ထပ်အိမ် ထရံကာ သွပ်မိုးပါ။ ပေ၄၀ ပတ်လည်လောက်ရှိပြီး အောက်ထပ်မှာ ဝင်ဝင်ချင်း ခုံတန်းလျားရှည်ကြီးတခုနဲ့ စားပွဲရှည်ကြီးတစ်လုံး ဧည်ခန်းသဘောမျိုးပေါ့။

ပြီးမှ အိပ်ခန်းက ၂ ခန်း ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖွဲ့ထားပြီး နောက်ဖေး ဆွယ်လေးချ မီးဖိုချောင်လေး လုပ်ထားတာပါ။အိမ်ရဲ့အရှေ့ခြမ်းဘက် အဘတို့ အိပ်ခန်းဘေးက အပေါ်ထပ်ကို တက်တဲ့ လှေကား ထောင်ထားတာဗျို့။အပေါ်ထပ်မှာက အခန်းလွတ် ၃ခန်းတောင်ရှိတာ ရပ်ဝေးက အမျိုးတွေ ညအိပ်ညနေ အလည်လာရင် အိပ်ဖို့ပါ။

" အမလေး … ကိုသာဇံ … ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါတော် "

" အေးပါ … မယ်စိန်ရာ … မလုပ်တာ ကြာလို့ပါဟ "

" မယ့် … ညကလည်း သားလေးမရှိတုန်း တအားလိုးထားတာကို "

အဘက ညပိုင်း ကျုပ် ဟင်းချက်ကူပေးနေတော့ အမေ့တို့ လုပ်ထားကြပုံပါ။အဘနာမည်က ဦးသာဇံပါ ရွာမှာတော့ လယ်ပိုင်ယာပိုင် လူချမ်းသာမျိုးရိုးပေါ့ အသားညိုတယ်ဗျ အဘက လက်ပြင်နဲနဲကိုင်းတယ် အရပ်အမောင်းလည်း ကောင်းပါ့ဗျာ။အမေကတော့ တခြားရွာသူပါ အရပ်ပုပေမယ့် ကိုယ်လုံးက အသက် ၅၀ ကျော်တဲ့အထိ သူ့နေရာနဲ့သူ ကြည့်ကောင်းတယ်ဗျို့။

ကျုပ်က အသက်၂၀ ကျော်ပါပြီ အရပ်မနိမ့်မမြင့်နဲ့ ရုပ်ရည်က အမေနဲ့တူပြီး ကြည့်ကောင်းတဲ့ အမျိုးအစားထဲ ပါတာပေါ့။။ခုလည်း ထမိန်အောက်နားစကို ဗိုက်ပေါ်ထိ ဆွဲတင်ပြီး ဒူးထောင်ပေါင်ကားလေး ဖြဲခံနေတော့ အဘက အပေါ်ကနေ ခွလိုးနေတာ ဖင်ကြီးကိုပြောင်လို့ ပုဆိုးက ကုတင်ခြေရင်းမှာ အပုံလိုက်လေး။ခေါင်းရင်းဘက် ပြတင်းပေါက်ဖွင့်ထားတော့ မနက်ဝေလီဝေလင်း အလင်းရောင် ဖျောဖျော့လေးကြောင့် မြင်နေရတာပါ။အဘတို့ကုတင်က အိပ်ခန်းအနောက်ဘက် ကပ်ထားတော့ သိပ်မရှင်းဘူးဗျ အသံပဲ ကြားနေရတာ။

" နင်ကလည်း ၁လ မှ ၇ ကြိမ် ၈ ကြိမ် လောက် လိုးတာကို "

" အင်း … လိုးပါရှင် … လိုးပါ … ကျမ ပြောတာ ဖြည်းဖြည်း လိုးဖို့ပြောတာပါ "

ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်တယ်ဗျ အဘက ဆောင့်ဆောင့်လိုးတော့ ကုတင်တိုင်တွေပါ တကျွိကျွိနဲ့ဗျို့။အမေကလည်း ပါစပ်ကသာ ဖြည်းဖြည်းလိုးပြောနေတာ တချက်တချက် အောက်ကနေ မသိမသာလေး ကော့ထိုးနေတာပါဗျာ။

စကားသံတွေ ငြိမ်သွားပြီး တဘွတ်ဘွတ် တဖွပ်တဖွပ်နဲ့ အသားချင်း ထိရိုက်သံတွေ ဆူညံလာပြီဗျို့။ကြည့်ရင်း အဘက အမေ့ အင်္ကျီလှန်ပြီး ပျော့တွဲနေတဲ့ နို့တွေကို တဖက်ပြီး တဖက် စို့နေတော့တာပဲ။ကြည့်ရတာ အားမရလိုက်တာဗျာ။ဒါနဲ့ နောက်ဖေးဖက်က ပတ်ချောင်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ခြေဖွဖွနင်းပြီး နောက်ဖေးတံခါးဖွင့်ရင်း အဘတို့ ကုတင်ရှိတဲ့ အိပ်ခန်းရဲ့ အနောက်ဖက်ခြမ်း တိုးကပ်သွားမိတာ။

" ဟင် "

" ဟို  ဟို … ကျမ မိန်းမကောင်းပါ … ကျမကို ဘာမှ မလုပ်ပါနဲ့ရှင် … အဟင့် ဟင့် "

ကျုပ် ဖျက်ကနဲ့ လန့်ပြီး အံအောမှင်သက်သွားရတယ်ဗျို့။ဟုတ်တယ်ဗျ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ ဆံပင် ဖါးလျားချပြီး ဒူးထောက်လျက်လေး တောင်းပန်နေတာ။ကြည့်ရတာ သရဲလည်း မဟုတ်ပါဘူး အရူးတစ်လောက်လိုပဲ ကျုပ်ကို လက်အုပ်လေးချီပြီး မော့ကြည့်နေတာဗျို့။

အဝတ်စား မပါပေမယ့် ဆံပင်အုံ ထူထူကြီးနဲ့ မျက်နာကို အုပ်ထားတာပါ။ဆံနွယ်တွေကြားက နို့အုံကြီးမြင်တော့ အောက်က ကျုပ်ပုဆိုးထဲက လီးက ထောင်လာပါလေရော။အဘနဲ့အမေ့ကို ချောင်းထားသေးတာလေဗျာ။ကျုပ်က နို့အုံတွေကို စိုက်ကြည့်နေမှန်းသိတော့ သူ့ရဲ့လက်ကလေးနှစ်ဖက်နဲ့ နို့တွေကို ကာထားလိုက်ရောပဲ။

" နင် ဘယ်သူလဲ … ငါ့တို့အိမ်နား ဘာလာလုပ်တာလဲ "

လူစကားပြောနေမှတော့ ကျုပ်လည်း သိပ်မလန့်တော့ပါဘူး။ကျုပ်ဆိုတဲ့ကောင်ကလည်း သရဲ တစ္ဆေ တွေ မကြောက်တတ်ဘူးဗျ။စကားပြောရင်း ထောင်ထွက်နေတဲ့လီးကို ညာလက်နဲ့အုပ်ကိုင်ပြီး ဖိထားရသေးတယ်ဗျို့။

" ကျမ … မြ  စမ်း  ကြည်  ပါ  အ  ကို  ရယ် "

အသံတုန်တုန် ရီရီနဲ့ ပြန်ဖြေနေတာဗျ။ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့နေပုံပဲ။ခြေ ၅လမ်း အကွာလောက်မို့ ကျုပ်က မျက်နာသေချာမြင်ချင်တာနဲ့ ရှေ့တိုးလိုက်တာ။သူ့ခန္ဓာကိုယ်လေး ဆက်ကနဲ့တုန်ပြီး ဒူးထောက်လျက်လေး နောက်ဆုတ်သွားတာဗျာ။ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်ပါတယ် အဝတ်မပါတဲ့ မိန်းမနား လီးကိုင်ပြီးကပ်လိုက်မိတော့ တမျိုးထင်နေမှာပေါ့။ဆံနွယ်ကြားက လှစ်ကနဲ့ ပေါ်လာတဲ့ မျက်နာလေးက ချောသလိုပဲဗျ။သေချာတော့ မမြင်ရသေးပါဘူး။

" နင် ဘာကိစ္စ ဒီ အချိန်ကြီး ငါ့တို့အိမ်နောက်ဖေး ရောက်နေတာလဲ မှန်မှန်ဖြေနော် "

" ဟို   ဟို …… ဒီလိုပါ ရှင် "

သူ့စကားပြန်ပြောတုန်း ရုတ်တရက် မီးရောင် ကျရောက်လာတာဗျို့။အမေနဲ့အဘတို့ လိုးနေရင်း ကျုပ်တို့အသံတွေကြားပြီး နောက်ဖေးဘက်ကို ဓတ်မီးနဲ့ လာထိုးကြည့်တာနေမှာ။

" ဟင် … မောင်ခြိမ့် သားလေး "

" ဟာ … မိန်းကလေးက တုံလုံးကြီး မယ်စိန်ရ "

" အမေ … အဘ … ကျနော် ရှင်းပြ … ပြ "

" မောင်ခြိမ့် နင် မိန်းမ ခိုးလာတာလား … သူများ သားသမီးကို ဒီလို ဆက်ဆံရသလား "

" ဟေ့ကောင် မောင်ခြိမ့် … မိန်းမ ခိုးလာရင်လည်း အခန်းထဲ ခေါ်လေကွာ … နောက်ဖေး လူမြင်ကွင်းကြီးမှာ "

သေပြီဆရာပဲ ဗျာ … ကျုပ်ဘယ်လို ရှင်းပြရမှန်း မသိတော့ဘူး။သူက တုံးလုံးလေး ဒူးထောက်ထိုင်နေတာ ကျုပ်က လီးကိုင်ပြီး သူ့ရှေ့တည့်တည့် ရပ်မိလျက်သား အဘတို့ ထင်လည်း ထင်ချင်စရာဗျာ။

" ကျုပ် … မိန်းမ ခိုးလာတာ မဟုတ်ရပါဘူး အဘရာ "

" အောင်မှာ … မအေဘေးက … ငါလည်း ငယ်ရာက ကြီးလာတာပါကွာ … မင်းအဖေကွ ငခြိမ့်ရ လီးတဲ့ "

" ကဲကဲ … ရှင်တို့ ငြင်းမနေကြနဲ့ … ဟိုမှာ မိန်းကလေး ရှက်နေရှာပြီ "

အမေက အိမ်ထဲ ခဏ ပြန်ဝင်လာပြီး အင်္ကျ ီနဲ့ ထမိန်ယူလာပေးတာ။အမေ အဝတ်စားတွေ ယူလာပေးတော့ အဲ့ဒီမိန်းကလေးက အမှတ်တမဲ့ ထယူတာပေါ့။အားပါးပါးးးး … ဂလု … ဗိုက်သားလေးက ချပ်ကပ်နေပြီး ခါးလေးက ခွက်နေတာဗျို့။ပေါင်တန်လေးတွေကြားက စောက်မွှေးအုံလေးက ပြူးထွက်လာရောပဲ။

" အိုရ် "

သူရှက်သွားတာဗျ။အဘနဲ့ကျုပ်က သူ့စောက်မွှေးအုံလေးကို စိုက်ကြည့်နေတာကိုဗျ။ရှက်ပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကို တဖက်လှည့်တော့မှ ပိုမိုက်ရောပဲဗျာ။ခါးသေးကျဉ်လေး အောက်က ဖင်သားကြီးတွေက ကော့ထွက်နေတာပဲဗျို့။

" ကိုသာဇံ … မောင်ခြိမ့် "

" ဗျာ … အမေ "

" ဟေ … မယ်စိန် "

ကျုပ်နဲ့အဘလည်း ဖင်ကြီးကို ကြည့်နေမိရာက အကြည့်ခွာပြီး အမေခေါ်တာကို ပြိုင်တူ ထူးလိုက်ကြတာ။

" ရှင်တို့ အထဲဝင်တော့ … ကျမ ဒီကလေးမ ကို အဝတ်စားဝတ်ပေးပြီးမှ အိမ်ထဲခေါ်လာခဲ့မယ် မိုးလည်း လင်းတော့မှာ "

ဟုတ်တယ်ဗျို့ ကျုပ်တို့ စကားပြောရင်းကို လင်းကြက်တွန်သံ ကြားနေရတာပါ။အိမ်ထဲဝင်တော့ အဘက ကျုပ်ပေါင်ကြားလှမ်းကြည့်ပြီး တခိခိနဲ့ ရယ်နေတော့တာ။ခုထိကို လီးက ပြန်မကျသေးဘူးဗျ ဟီးဟီး။

...................................................................................................................................

အခန်း ( ၃ )

" ကဲ … သမီးလေး ပြောပါဦး "

အိမ်ရှေ့ခန်းက ခုံတန်းလျားပေါ်မှာပဲ ထိုင်ခိုင်းပြီး အမေက မေးနေတာဗျ။

" အဟင့််  ဟင့်  … အီးဟီးးး … ဟင့် ဟင့် "

ဘာမှ မပြောသေးဘူး ဝမ်းနည်းပြီး ငိုပါလေရောဗျာ။

" ဟိတ် … ငါနဲ့ ဘာမှ မဆိုင်တာ … အဘတို့ကို ပြောပြလိုက်ဦး "

ကျုပ်လည်း အဘတို့ အထင်မလွဲအောင် ရှင်းပြခိုင်းရသေးတာဗျို့။

" ဟုတ် … ဟုတ် … အဟင့်  ရွှတ် "

အရေးထဲ နှပ်ချီးက ညှစ်လိုက်သေးဗျာ။ကျုပ်နဲ့ ဘာမှ မဆိုင်ကြောင်းရှင်းပြရှာပါတယ်။ဆံပင်လေး သပ်တင်လိုက်တော့ ဝိုးးး … ချောလိုက်တဲ့ မိန်းမဗျ။ပါးလေးက ဖေါင်းတော့ နဖူးကျဉ်းသလိုဖြစ်နေတာ မျက်ဝန်းနက်ကြီးတွေရယ် နှာတန်စင်းစင်းလေးရယ် နူတ်ခမ်းထူထူလေးနဲ့ အတော်လှသဗျ။

" ဒီက အကိုနဲ့ … ဘာမှ မဆိုင်ပါဘူး အဒေါ်နဲ့ဦးလေးရယ် "

" အော် "

" ဟေ "

အမေနဲ့အဘက မယုံသေးသလို ကျုပ်ကြည့်လိုက် မြစမ်းကြည်ကို ကြည့်လိုက်ဗျ။ တကယ်တော့ မြစမ်းကြည်က မြို့ငယ်လေး တမြို့ကပါ မိဘနှစ်ပါးဆုံးတော့ အဒေါ်ဖြစ်သူနဲ့ အတူနေဖြစ်ကြတာ။ အဒေါ့်ယောင်္ကျားက မဟားဒယား ကြံလို့ သနပ်ခါးတုံးနဲ့ပစ်ပေါက်ပြီး ထွက်ပြေးလာတာတဲ့ဗျို့။အဝေးပြေး လမ်းမပေါ်ရောက်တော့ ကုန်ပစ္စည်းတင်တဲ့ ကားတစ်စီးတွေ့တာနဲ့ တားပြီးလိုက်ခဲ့တာဗျ။ကျုပ်တို့ရွာအနီး လမ်းမကြီးပေါ် ကားက ရပ်သွားပြီး ကားသမားတွေက တခါ မဟားဒယား ထပ်ကြံတော့ လယ်ကွင်းထဲ ဆင်းပြေးလာတာပေါ့။

" အော် … ကျွတ်ကျွတ် "

အမေက မျက်မှောင်လေးကြုတ်ရင်း စုက်သပ်ပြီး သနားတဲ့အကြည့်လေးနဲ့ ကြည့်နေတာဗျ။အပေါ်အင်္ကျ ီရော ထမိန်ရော ဆွဲချွတ်ခံခဲ့ရတာ နောက်ဆုံး ဘယာစီယာ ဆွဲအချွတ်မှာ ရုန်းကန်ပြီးလယ်ကွင်းထဲပြေးရင်း မီးရောင် မြင်လိုက်ရတာတဲ့။မီးရောင်ရှိတဲ့ဆီ အားကိုတကြီး ပြေးလာပြီးမှ လူနှစ်ယောက်ကို ဗြုံးကနဲ့တွေ့မိတာပြောတယ်။

" ဟမ် … ဒါ  ဒါဆို … နင်က … ဖိုးအေးတို့ ပြောတဲ့ ကိုယ်တုံးလုံး သရဲမ ဆိုတာလား "

" ဟဲ့ … မောင်ခြိမ့် … သဒေါင်းစားလေး … သူခမျှ ဒုက္ခရောက်လို့ ပြေးလာရတာလေ "

" အင်းပါ … အမေရ "

ကျုပ်က မေးတုန်း အမေက ဝင်ဆဲတာနဲ့ ထပ်မမေးပဲ ဆက်နားထောင်လိုက်တာပဲ။

" ဒီလိုပါ … အကိုရယ် … ကျမ ဝမ်းသာအားရ ပြေးပြီး အကူညီတောင်းမလို့ပါ … အနားရောက်တော့ ကျမ ခန္ဓာကိုယ်မှာ အဝတ်စားပါမလာမှန်းတွေးမိပြီး ရှက်တာနဲ့ မျက်နာ လက်ဝါးနဲ့ အုပ်ပြီး ငိုမိတာပါ … သူတို့က … သရဲ သရဲ အော်လို့ … ကျမက ရှင်းပြချင်တာနဲ့ ရှေ့အတိုး သံချောင်းခေါက်လို့ ထွက်ပြေးပြီး အပင်ကြီးတစ်ပင်နောက်မှာ ပုန်းနေတာပါ "

ကျပ်လည်း ခုမှ သဘော ပေါက်သွားတာဗျို့။မြစမ်းကြည်က အကူညီတောင်းဖို့ အကပ် ဟိုနှစ်ကောင်က သံချောင်းခေါက်တော့ တရွာလုံး အိပ်ရေးပျက်ရောပေါ့။

" အော် … ည ၂ ချက်တီး လောက်က … တရွာလုံးဆူညံနေတာ ဒါကြောင့်ကို "

" ဟုတ်ပါတယ် အဒေါ်ရယ် … လူအုပ်ကြီး ရှဲသွားတော့ ဒီက အကိုနဲ့ လူနှစ်ယောက်ပဲ ကျန်ခဲ့တာပါ "

" ဟေ "

အမေ့ကို ပြန်ဖြေရင်း ထပ်ပြောတဲ့ စကားကြောင့် ကျုပ်လည်း အံအောနေမိတာဗျို့။ကျုပ်ရယ် အောင်ကြီးရယ် မောင်တိုးရယ် လူရှင်းမှ ပြန်ကြတာကိုးဗျ။

" ငါတို့ ဒီဘက်ပြန်လာတော့ နင်ရှိတယ်ပေါ့ "

" ဟုတ် … အပင်ကွယ်က ထွက်ပြီး အကိုတို့နောက်က လိုက်ခဲ့တာပါ လူက ရှင်းနေတော့ ဘယ်သူမှ ကျမကို သတိမထားမိကြတာပါ "

" အင်း … ဒါနဲ့ ငါ့သမီးက … အဒေါ်တို့ ခြံဝင်းထဲ ဘယ်လိုရောက်တာလည်း "

အမေက မနေနိုင်တာနဲ့ ဝင်မေးတော့တာပဲ။

" ဒီက အကိုတို့နောက် ကပ်လိုက်ရင်း ဟင်းချက်တဲ့ နားက ကင်းတဲနောက် ခဏပုန်းနေရတာပါ … အဝတ်စားက မပါ ခြင်ကကိုက် မခံနိုင်တဲ့အဆုံး တခြားဆက်သွားမလို့ပါ … အဲဒီချိန် ဒီက အကိုက အိမ်ပြန်မယ် ပြောနေတာ ကြားတာနဲ့ နောက်က ကပ်လိုက်လာတာပါပဲ "

" အင် … နင် … အဲဒါဆို ငါ့ကို ဘာလို့ အသံမပေးတာလည်း "

" ရှင် "

" ဟဲ့ … မောင်ခြိမ့် … သူကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်စားမှ မပါတာ … နင့်အသံပေးလိုက်ရင် … ဟင်းဟင်း … ငါ မပြောလိုက်ချင်ဘူးနော် "

အမေက ကျုပ်ကို ဆဲတော့ မြစမ်းကြည်က ခိကနဲ့ ရယ်လိုက်သေးဗျာ။

" ဒါနဲ့ … သမီးလေးက … နောက်ဖေး ဘာလို့ရောက်တာလဲ … အဒေါ်က ဘာသဘောမှ မပါပါဘူး ဒီတိုင်းမေးတာပါ "

" ဒီလိုပါ အဒေါ်ရယ် … ဒီက အကို အိမ်ထဲဝင်ပြီး ခဏအကြာမှ သမီးက ဝင်လာလိုက်တာ … သမီး တံခါးပေါက်ကို ဖွင့်တော့ ဖွင့်မရတော့ပါဘူး "

" အေး … အဲဒါ ငါဝင်ပြီး အိမ်တံခါးမကြီး ပြန်ပိတ်ထားခဲ့တာလေ "

ဒီခါ အမေက ကျုပ်ဖက် လှည့်ကြည့်ပြီး ပြုံးပြနေတာဗျ။သူ့သားရဲ့ စေ့စပ်သေချာမှု့ကို အသိမှတ်ပြု့တဲပုံစံလေးပေါ့။ဒါမယ့် မြစမ်းကြည် နောက်ပြောတဲ့ စကားကြောင့် အဖေက နပန်ထကျင်းတော့တာဗျ။ကျုပ်ဖြင့် ခုံရှည်ပေါ်ထိုင်ရင်း မြေကြီးပေါ် စိုက်ကျသွားရတာ။

" သမီးလည်း ဖွင့်မရတော့ အိမ်ထဲ ချောင်းကြည်လိုက်တာ ဒီအကိုက … အိပ်ခန်းကို အပြင်က ချောင်းနေတာရှင့် ဘာရှိလည်း မသိဘူး ခ်ခ် ခ်ခ် … ဒါနဲ့ နောက်ဖေး လှမ်းထားတဲ့ အဝတ်စားလေးများ တွေ့ရင် ယူဝတ်ချင်လို့ လာခဲ့တာပါ "

" ဟာ … ငါလိုးမသား … ဝှီ်း … ဖျောင်း "

" အား … ဘုတ် …  အွပ် … အမလေးဗျ "

ဘေးနားက အဘက ကျုပ်ဇက်ပိုး ထအုပ်တာလေဗျာ။အဘနဲ့အမေ လိုးနေတာကို ကျုပ်က ချောင်းမှန်းသိသွားတာဗျို့။ကျုပ် မြေကြီးပေါ်ကနေ အမေ့လှမ်းကြည့်တော့ အမေလည်း မျက်နာပျက်ပြီး စကားဝိုင်းကို ဖျက်လိုက်တော့တယ်။

" ကဲ … မိုးလည်း လင်းပြီး … သမီးလေး ခဏနားဦး … ခဏနေ ထမင်းတည်ပြီး ထမင်းစားကြတာပေါ့ … ပြီးမှ ဆက်ပြောရအောင် "

" ဟုတ် … အဒေါ် "

မြစမ်းကြည်က ပြန်ပြောတာတောင် ဂရုမစိုက်တော့ပဲ ကျုပ်ကို မျက်စောင်းထိုးပြီး မီးဖို ချောင်ဘက် ဝင်သွားတာဗျို့။အဘက ကျုပ်ဇက်ပိုး ရိုက်ပြီး သူတို့အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားတာပါ။မြစမ်းကြည်က အမေလဲသွားရော ခုံရှည်ပေါ်ထိုင်လျက်ကနေ စားပွဲခုံပေါ် လက်တင်ပြီး အိပ်သွားတော့တာ။ကျုပ်လည်း ခုထိ တရေးမှ မအိပ်ရသေးတော့ မျက်လုံးက စင်းလာပြီဗျို့။

ကျုပ်အိပ်ခန်းထဲ ကုတင်ပေါ် ခေါင်းချတာနဲ့ တုံးကနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတာပါပဲ။နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော်နေတုန်း တံခါးခေါက်သံကြောင့် ပြန်နိုးလာခဲ့တာ။နိုးတာနဲ့ ခေါင်းရင်းဘက် စားပွဲခုံ အသေးလေးပေါ်က ဆေးပေါ့လိပ် အတိုကို မီးညှိပြီး အားရပါးရ ရှိုက်ရင်း မီးခိုးငွေ့တွေ မှုတ်ထုတ်လိုက်တယ်။

" ဟဲ့ … မောင်ခြိမ့် … မထသေးဘူးလား … ထမင်းလာစား ပြီးမှ အိပ် "

" ဟုတ် … အမေ … လာပြီဗျို့ "

အိမ်ရှေ့ရောက်ရော ကွတ်ပြစ်ပေါ်မှာ စားပွဲခုံ အဝိုင်းလေး ခင်းပြီး အဘနဲ့ မြစမ်းကြည်က စားနေကြပြီဗျ။မျက်နှာ အမြန်သစ်ပြီး ကျုပ်လည်း ထမင်းဝိုင်း ဝင်ကြိတ်လိုက်တာပေါ့။ဘဲဥ အချဉ်ချက်လေးဗျ ကောင်းလိုက်တာ ငရုပ်သီးထောင်းလေးနဲ့ မြိန်သဗျို့။

အဘနဲ့အမေက ပုံမှန်ပါပဲ မြစမ်းကြည်က ဟန်ကိုမဆောင်နိုင်ရှာတာ ထမင်း ပလုပ်ပလောင်း စားလိုက် အမေငှဲ့ပေးတဲ့ ရေနွေးလေး မှုတ်သောက်လိုက်နဲ့ပေါ့။ခဏ အကြာမှ ထမင်းဝိုင်းသိမ်းပြီး အဘက ကွမ်းအစ်ဖွင့် ကွမ်းယာ ၅ ရာလောက် ယာပြီး ရွာထဲ ထွက်သွားလေရဲ့။အမေက မြစမ်းကြည်ကို ရေချိုးခိုင်းနေတာဗျို့။ဟုတ်ပဗျာ ခုမှ မိန်းမချွေးနံ့ ချဉ်စူးစူးလေး ရနေမိတာ။ရေကန်က မီးဖိုချောင် အရှေ့ဘက် ခု ထမင်းစားနေတဲ့ ကွပ်ပြစ်ရဲ့ တောင်ဘက်မှာဗျ။ရေပုံးကို ကြိုးနဲ့ ငင်ချိုးရတာပါ။

အမေနဲ့မြစမ်းကြည် အိမ်ထဲဝင်သွားပြီး ခဏနေတော့ မြစမ်းကြည်တစ်ယောက် ရင်လျားလေးနဲ့ ပြန်ထွက်လာပါလေရော။ပုခုံးကျယ်ကျယ် ရင်သားထွားထွားနဲ့ ဖင်ကြီးက လမ်းလျှောက်တော့ ရမ်းခါနေတာဗျို့။ကျုပ်ကို မျက်လုံးလေးဆွေကြည့်ရင်း ရေကန်ဘက် လျှောက်သွားနေတာ ကျုပ်ရဲ့ညာဘက် မျက်စောင်းထိုး အနေထားလေးဗျ။

မနက်ခင်း နေရောင်ခြည်လေးက ခပ်စူးစူးလေးမို့ မြစမ်းကြည်ရဲ့ ထမိန်အောက်က ခန္ဓာကိုယ် ကောက်ကြောင်းလေးတွေ ခပ်ရေးရေး မြင်နေရတယ်။မကြာပါဘူး ရေလောင်းချိုးတော့ ထမိန်က ကိုယ်လုံးလေးကို ကပ်သွားတာပေါ့။တကယ်ကိုဗျာ နေရောင်အောက်မှာ လှပကျော့ရှင်းတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးက အထင်းသားဗျာ။ဆပ်ပြာတိုက်တော့ ကျုပ်ဘက်ကို တချက်လှည့်ကြည့်သေးတာ။

ဘယ်ရမလည်း သူကြည့်တာနဲ့ ကျုပ်က ရေနွေးပန်းကန်ကို ယူပြီး မှုတ်သောက်နေလိုက်တာ။အသာလေးပြန်ခိုးကြည့်တော့ ကျုပ်ကို ကျောပေးပြီး သူ့ပေါင်ကြားထဲ လက်သွင်းပွတ်နေတာဗျို့။ထမိန်အပေါ်စကို ညာဘက်လက်နဲ့ ဆွဲဟရင်း ဘယ်လက်နဲ့ နို့အုံတွေပါ ပွတ်သပ်ဆေးကြောနေတာ။

ပြီးမှ တပွမ်းပွမ်းနဲ့ ရေငင်ပြီး ချိုးတော့တာ။ကျုပ်ဘေးက ဖြတ်ပြီး အိမ်ထဲဝင်တော့ သူ့နောက်ပိုင်းအလှကြောင့် လီးက တင်းကနဲ့ တချက်ဖြစ်မိသေးတယ်။ကျုပ် ဆေးပေါ့လိပ်လေး မီးညှိပြန်ရှိုက်နေရင်း ခဏ ကြာတော့ အမေနဲ့ အိမ်ထဲက ပြန်ထွက်လာတာဗျို့။အမေ့အဝတ်စားတွေ ဝတ်ထားပေမယ့် မြစမ်းကြည်ရဲ့ နုပျိုတဲ့အလှက ပျောက်မသွားပါဘူး။အမေက ထန်းလျက်ပန်းကန်လေး ချပေးရင်း စကားစပြောတာဗျို့။

" ကဲ … သမီးလေ … အိမ်ပြန်ချင်လား … အဒေါ်တို့ လိုက်ပို့ပေးမယ် "

" ဟင့်အင် … မပြန်ဘူး မပြန်ဘူး အဒေါ် "

ခုန ကြည်လင်နေတဲ့ မြစမ်းကြည်မျက်နှာလေး သွေးရောင်မဲ့သွားသလို ဖွေးဆွတ်သွားတာဗျ။

" အဒေါ်က … သမီးကို … တင်ကျွေးနိုင်ပါတယ် … ဒါပေမယ့် သမီး အုပ်ထိန်းသူတွေ လိုက်ရှာနေရင် "

" ရှာလည်း သမီး ပြန်မလိုက်နိုင်ဘူး အဒေါ် … အဟင့် ဟင့် … သမီးကို ပြန်မပို့ပါနဲ့ အဒေါ်ရယ် … သမီး ရှစ်ကြီးခိုးပါရဲ့နော် "

မြစမ်းကြည်က လက်အုပ်လေး ချီပြီး အမေ့ကို တောင်းပန်နေတာဗျ။ကျုပ်တောင် ကြည့်ရင်း သနားနေမိတာ။

" ဟူးးးးး … အေးပါ သမီးလေး ဖြည်းဖြည်း စဉ်းစားပါကွယ် "

" စဉ်းစားစရာ မလိုဘူး အဒေါ် … သမီး ဦးလေးကျော်ကို ရင်မဆိုင်ချင်လို့ပါ "

" ဦးလေးကျော်က သမီး အဒေါ်ခင်ပွန်းလား "

" ဟုတ် အဒေါ် … မရိုသေစကား … တဖြည်းဖြည်း သမီးကို … အနိုင်ကျင့် ရင်း …… ဟို   ဟို …… သမီး မိန်းမကိုယ် ကိုပါ ယက်တာ အဒေါ်ရယ် … ပြီးတော့ … သူ့  သူ့ …… အဟင့် ဟင့် "

အမေ့ကိုပြောရင်း ကျုပ်ဆီအကြည့် မျက်လုံးချင်း ဆုံတော့ မျက်နှာလေး ရဲတက်လာပြီး အသံတွေ တိမ်ဝင်ကုန်တာဗျ။

..................................................................................................................................................

အခန်း ( ၄ )

" ကျမ … ရှင်အပေါ် ဝတ္တရား မကျေသလိုပဲ … ကိုစိုးကျော်ရယ် … ပြွတ် … ပြွတ်စ် "

မြို့ငယ်လေးတစ်မြို့ရဲ့ ရပ်ကွက်ငယ်လေးတခု ပျဉ်ထောင်အိမ်လေး၏ အိပ်ခန်းအတွင်းမှ စကားသံလေး ထွက်ပေါ်နေသည်။ဒေါ်စမ်းကြည်တစ်ယောက် အသက် ၅၀ ကျော်ကျော်တွင် သွေးဆုံးကာ လိင်စိတ်များနဲပါးလာပြီး လင်ဖြစ်သူ ဦးစိုးကျော်၏ ကမဆန္ဒလေးများအား မဖြည့်ဆီးနိုင်တော့ပေ။ခုလည်း ဦးစိုးကျော်မှာ ရာဂစိတ်ထကြွကာ အားကြိုးမာန်တက် လိုးနေစဉ် သူမစောက်ဖုတ်အတွင်းမှ မခံမရပ်နိုင်အောင် နာကျင်နေသဖြင့် တောင်းပန်ရင်း လီးစုပ်ပေးနေမိ၏။

" ရှီးးး … ထိပ်ကလေး ဖိစုပ် … အစမ်းရာ "

ဦးစိုးကျော်မှာ ကုတင်ပေါ် ဒူးထောက်လျက်အနေထားဖြင့် သူ၏လီးအား လေးဖက်ထောက်လေးစုပ်ပေးနေသော ဇနီးဖြစ်သူအား စကားပြန်ပြောနေသည်။ညာဘက်ဘက်လက်ဖြင့် လီးတဝက်လောက်ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ဂွင်းထုနေကာ ဒေါ်စမ်းကြည်ပါးစပ်ထဲ ဒစ်ဖူးအားမြုတ်ထားလိုက်၏။လိုးရင်း မပြီးမြှောက်သေးသည် ကာမစည်းစိမ်အား ပြီးမြောက်ရန်ကြိုးစားနေရသည်။

တဖြည်းဖြည်း လီးထိပ်မှ ကျင်တက်လာသဖြင့် ခပ်သွက်သွက်ထုကာ လရည်ထွက်ကာနီး လီးကိုင်ထားသော လက်အား လွတ်လိုက်တော့၏။ဇနီးဖြစ်သူဒေါ်စမ်းကြည်၏ ခေါင်းလေးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထိန်းကာ လီးတဝက်လောက် အထုတ်သွင်းလုပ်နေလိုက်သည်။ပါးစပ်လေးအား လိုးရင်း ခဏအကြာ ခါးတချက်တုန်သွားကာ လရည်များ ပန်းထည့်လိုက်တော့၏။

" အ …… အားးးး းးးးး … ပြီးပြီ …… အစမ်း …… ရှီးးးးး းးးး …… ရပြီ  ရပြီ "

ဒေါ်စမ်းကြည်မှာ ပါးစပ်ထဲဝင်လာသမျှ လရည်ပူပူများအား တဂွတ်ဂွတ် မျိုချရင်း လီးထိပ်အား နောက်ဆုံးအကြိမ် ခပ်ပြင်းပြင်း တချက်ဆွဲစုပ်ပေးလိုက်သည်။လီးအား ပါစပ်မှ ထုတ်ကာ ထထိုင်ရင်း လင်ဖြစ်သူမျာက်နာအား ကြည့်နေရင်း မျက်ရည်လေးဝေ့တက်လာသည်။

" ရှင် … အားရရဲ့လား … ကိုစိုးကျော် "

" ရပါတယ် … အစမ်းရယ် "

ဇနီးဖြစ်သူ ကိုယ်လုံးအား ဖက်ရင်း ပါးပြင်လေးအား နမ်းရှိုက်နေမိသည်။ထိုစဉ် အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းမှ စကားသံလေး ထွက်ပေါ်လာ၏။

" ဒေါ်လေးကြည် … သမီး ပြန်လာပြီနော် "

" အေးအေး … သမီး … ညစာ ငါးကြော်ရှိတယ် … စားကာနီး ချဉ်ရည်ဟင်းလေး ပြန်နွေးလိုက် "

တူမဖြစ်သူ မြစမ်းကြည်အား စကားပြန်ပြောရင်း လင်တော်မောင် နဖူးအား တချက်နမ်းကာ အိပ်ယာပေါ်လှဲရင်း မှေးနေလိုက်သည်။

" ဟုတ် … ဒေါ်လေး "

မြစမ်းကြည်မှာ အလုပ်က ပြန်လာရင်း အဒေါ်ဖြစ်သူ အခန်းရှေ့အရောက် မျက်လုံးလေး ဆွေကြည့်ကာ ခြေဖွဖွနင်းပြီး သူမအိပ်ခန်းရှိရာ လျှောက်လာခဲ့လိုက်သည်။အိပ်ခန်းတံခါးအား ဖွင့်ကာ သူမ အလုပ်သွားအလုပ်ပြန် လွယ်သော အိတ်လေးအား ကုတင်ခေါင်းရင်း ညာဘက် မှန်တင်ခုံပေါ်တင်ကာ အိပ်ယာပေါ် လှဲချအနားယူလိုက်၏။

မြစမ်းကြည်မှာ နယ်ဘက်တွင် မိဘနှစ်ပါးဆုံးကာ ခိုကိုးရာ မဲ့နေချိန် မိခင်၏ ညီမဖြစ်သူ ဒေါ်စမ်းကြည်မှ ခေါ်ယူခဲ့သဖြင့် ဒီအိမ်သို့ ရောက်ရှိလာသည်။မိဘနှစ်ပါး ပိုင်ဆိုင်သော မြေဝိုင်းလေးအား ရောင်းချပြီး ဘဏ်တခုတွင် အပ်နှံထားကာ အဒေါ်ဖြစ်သူအိမ်တွင် ခိုကပ်နေရင်း တဝမ်းတခါး အတွက် စတိုးဆိုင်တခုတွင် အရောင်းစာရေးမအဖြစ် ဝင်ရောက်လုပ်ကိုင်နေသည်။ ၃ နှစ်ကျော်ထိ အေးချမ်းခဲ့ပေမယ့် ဒီနှစ်ထဲ အဒေါ်ဖြစ်သူယောင်္ကျား၏ အပြုမူများကြောင့် စိတ်အနှောက်ယှက်ဖြစ်နေရ၏။

ဦးစိုးကျော်မှာ ဇနီးသည်နှင့် အိမ်ထောင်ရေးသုခ မပြည့်စုံတော့သဖြင့် တဖြည်းဖြည်း အိမ်တွင်လာရောက်နေထိုင်သော ဇနီးဖြစ်သူ၏ တူမတော်စပ်သူ မြစမ်းကြည်အပေါ်တွင် စိတ်ကစားနေမိသည်။ဦးစိုးကျော်မှာ စက်ရုံလုပ်သား တစ်ဦးဖြစ်ကာ အသက် ၅၀ ကျော်လာသည့်တိုင် ကျမ်းမာရေးကောင်းသဖြင့် လိင်စိတ် ထကြွနေတုန်းပင်။

အသားဖြူဖြူ  ရုပ်ရည်သန့်သန့်ဖြင့် ဗိုက်အနည်းငယ်ထွက်နေရုံမှအပ ကြည့်ကောင်းသော ယောင်္ကျား တစ်ဦးဖြစ်၏။ပုံမှန်အားဖြင့် ရာဂစိတ် မကြီးမားပေမယ့် မိန်းမဖြစ်သူသွေးဆုံးချိန် ပုံမှန် မလိုးရတော့သဖြင့် တဖြည်းဖြည်း မသိမသာ ရမ္မက်စိတ်များ ပြင်းထန်နေတော့သည်။ညပိုင်းထမင်း အတူစားပြီးချိန် အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်း၌ တီဗွီထိုင်ကြည့်နေစဉ် ၁၀နာရီခွဲလောက်၌ ဒေါ်စမ်းကြည်မှာ အကြောတက်သဖြင့် အိပ်ယာဝင်ရန်ပြောပြီး ထထွက်သွားသည်။

" ကိုစိုးကျော် … ရှင်တို့ ဆက်ကြည့်ချင် ကြည့်နော် ကျမ ဇက်ကြောတွေတက်လာလို့ အိပ်တော့မယ် "

" အေးအေး … အစမ်း … ဒါလေးပြီးမှ ငါလာခဲ့မယ် "

ဒေါ်စမ်းကြည်ထွက်သွားသဖြင့် ဧည့်ခန်းတွင်း ဦးစိုးကျော်နှင့် မြစမ်းကြည်တို့ နှစ်ဦးသား ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။မြစမ်းကြည်မှာ တီဗွီမှ လာသော ဇတ်လမ်းအား စိတ်ဝင်စားနေတော့၏။မင်းသမီလေး၏ မိခင်ဖခင်အား ရန်သူများက သတ်ဖြတ်နေစဉ် မင်းသမီးလေးက တောထဲတောင်ထဲ ထွက်ပြေးနေသော အခန်းမို့ ဇတ်ရှိန် မြင့်နေသည်။

ဒေါ်စမ်းကြည် ထွက်သွားသည်နှင့် ဦးစိုးကျော်မှာ သူ၏ ဘယ်ဖက်ခြမ်း ခုံပုအဝိုင်းလေးပေါ် ထိုင်ကြည့်နေသော မြစမ်းကြည်အား ခိုးကြည့်လိုက်သည်။ဘေးတိုက်အနေထားမို ခုံပုလေးပေါ် ပေါင်တန်လေးကွေးပြီး ထိုင်နေသော မြစမ်းကြည်၏ ဘေးကားထွက်နေသော ဖင်ကြီးအား မြင်နေရ၏။

" အားးး … ကျွတ်ကျွတ် … သမီး မြစမ်းကြည် "

" ရှင် … လေးလေးကျော် "

တီဗွီဇာတ်လမ်းအား စိတ်ဝင်စားနေစဉ် ဦးစိုးကျော် ခေါ်လိုက်သဖြင့် မြစမ်းကြည်မှာ ပြန်ထူးရင်း လှည့်ကြည်လိုက်သည်။

" လေးကျော်လည်း ပေါင်တွေ ခြေသလုံးတွေ တင်းနေတာ ခဏ နှိပ်ပေးပါဦး "

" ဟုတ်ကဲ့ "

မြစမ်းကြည်မှာ ဒေါ်စမ်းကြည်နှင့်ဦးစိုးကျော် အပေါ်အား မိဘသဖွယ် သဘောထားသူမို့ ချက်ချင်း နှပ်ပေးရန် ထရပ်လိုက်သည်။

" သမီး ခုံလေး ဒီဘက်ရွေ့လိုက် … ဇာတ်လမ်းကလည်း ကောင်းနေတော့ ကြည့်ရင်း နှိပ်ပေါ့ "

ပြောပြီးသည်နှင့် ဦးစိုးကျော်မှာ မြစမ်းကြည်ဘက် ခုံလှည့်ထိုင်လိုက်သည်။မြစမ်းကြည်ကလည်း ခုံပုလေးအား ရွေ့ကာ ဦးစိုးကျော်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် လှည့်ထိုင်လိုက်၏။တီဗွီရှေ့ ခြေ၅လှမ်း အကွာလောက် ကန့်လန့်အနေထားဖြင့် ဦးစိုးကျော်မှာ ကျောမှီပါသော စီတီခုံပေါ်ထိုင်နေလျက် မြစမ်းကြည်မှာ ဦးစိုးကျော်ရှေ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေထားဖြင့် ခုံပုလေးပေါ် ထိုင်ကာ ခြေသလုံးမှ စနှိပ်ပေးနေသည်။

တီဗွီအား ဘေးတိုက်လှည့်ကြည့်လိုက်နှပ်လိုက်ဖြင့် တီဗွီဇတ်လမ်းကလည်း ဇတ်ရှိန်တက်တော့၏။မင်းသမီးလေး နောက်အား လူသတ်သမားများက တောထဲခြေရာခံ လိုက်နေကြသည်။မင်းသမီးခြေထောက်တွင် ဆူးခက်များ ခြစ်မိသဖြင့် သွေးချင်းချင်းနီရဲလာကာ လမ်းဆက်လျှောက်ဖို့ အတော်အားယူနေရ၏်။

" သမီး … ခြေသလုံးက ရပြီ … ပေါင်လေးတွေ နှိပ်ပါဦး … ကောင်းလိုက်တာ "

မြစမ်းကြည်မှာ ဦးစိုးကျော် စကားကြောင့် တီဗွီမှ အကြည့်ရွေ့ကာ ဒူးအထက် နားမှ ပေါင်ထိပ်ထိ စနှိပ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ဇတ်လမ်းကလည်း ကောင်းနေသဖြင့် တီဗွီကြည့်ရင်း နှိပ်ပေးနေရာ ဦးစိုးကျော် ပေါင်တန်နှစ်ဖက်မှ ဆက်ကနဲ့တုန်သွားသည်ကို ခံစားမိလိုက်သည်။သူမမျက်လုံးလေး ဦးစိုးကျော် ပေါင်တန်ဆီ အကြည့်ရွေ့မိရာ…

" အိုရ် "

မျက်နှာလေးရဲတက်လာကာ စိတ်ထဲ ကတုန်ကရင်လေး ဖြစ်သွားမိ၏။ဦးစိုးကျော် ပေါင်ကြားရှိ လီးတန်ကြီးမှာ ပုဆိုးအတွင်းမှ ထောင်ထွက်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။လက်ကလေးနှစ်ဖက်မှာ တုန်ရင်လာပြီး ဦးစိုးကျော်မျက်နှာအား မော့ကြည်လိုက်၏။

..................................................................................................................................

အခန်း ( ၅ )

ဦးစိုးကျော်မှာ တီဗွီဘက် မျက်နှာလှည့်ကာ ခပ်တည်တည် ကြည့်နေ၏။မြစမ်းကြည်တစ်ယောက် သူမမျက်စိရှေ့ ဦးစိုးကျော်ပုဆိုးတွင်းမှ ထောင်ထွက်နေသော လီးအား ပြန်ကြည့်ရင်း ရင်တဒုံးဒုံးခုန်နေမိသည်။ချစ်သူရည်းစား မထာဘူး၍ ဘယ်ယောင်္ကျားနှင့်မှ ဒီလို နီးနီးကပ်ကပ်လည်း မနေဘူးချေ။

သိစိတ်က ထပြေးချင်မိပေမယ့် မသိစိတ်က ဦးစိုးကျော် ပေါင်ကြားထဲ ကြည့်နေမိသည်။အာရုံပြောင်းကာ တီဗွီဘက်လှည့်ကြည့်ရင်း နှိပ်ပေးနေစဉ် သူမ ညာဘက်လက်လေးအား တစုံတခုက ထိလိုက် မထိလိုက် ခံစားသိရှိလိုက်ရပြန်၏။ခေါင်းလေးလှည့်ကာငုံ့ထားပြီး မျက်လွှာပင့်ကြည့်ရာ ဦးစိုးကျော်၏ညာဘက်လက်မှာ လီးတန်အား ပုဆိုးအပြင်မှ အုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်နေသဖြင့် လီးထိပ်ဒစ်ဖူးမှာ ဘေးသို့ရမ်းမိချိန် သူမလက်လေးအား ထိကပ်လာသည်ကို မြင်နေရသည်။

အတွေ့အကြုံမရှိပေမယ့် သူမအသက်ရွယ်အရ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ဂွင်းထုနေသည်ကို နားလည်သိမြင်နေ၏။ချွေးလေးများစို့ကာ လက်ကလေးနှစ်ဖက်က ဒူးဆစ်အထက်နားတွင်သာ နှိပ်ပေးရဲတော့သည်။ပေါင်ရင်းဘက်နှိပ်ပေးလျင် သူမလက်အား လီးထိပ်မှ လာလာထိသဖြင့် စိတ်လှုပ်ရှားကာ ထိတ်လန့်နေမိ၏။ဦးစိုးကျော်မှာ ခပ်တည်တည်ပင် တီဗွီဘက်မျက်နာမူထားပြီး မြစမ်းကြည်အား ဂွင်းထုပြနေတော့သည်။

" လေး လေး ကျော် … ရ  ပြီ  လား … သ မီး သွား  အိပ်  တော့  မ  လို့ "

မျက်နှာလေး ရဲပဒေါင်းခတ်နေကာ အသံတုန်တုန်လေးဖြင့် မေးနေရှာ၏။

" ခဏလေးပါ … သမီးရယ် … အ    အားးးးး … ပြီးတော့မှာပါ "

ဦးစိုးကျော်မှာ မြစမ်းကြည် မျက်နှာလေးအား ကြည့်ရင်း ပြန်ဖြေလိုက်သည်။

" ရှင် "

" အော် … ဇာတ်ကားလေး … ပြီးတော့မှာ … သမီးရဲ့ "

စကားပြောရင်း ဦးစိုးကျော်တစ်ယောက် ညာဘက်လက်က မြန်လာတော့၏။ခဏအကြာ ခေါင်းမော့တက်သွားရင်း ခုံ၏နောက်ကြောအား မှီပြီး ပါးစပ်မှ တရှီးရှီး ညည်းရင်း လရည်များအား ပုဆိုးအတွင်း၌ပင် ပန်းထုတ်လိုက်သည်။မြစမ်းကြည်မှာ ဦးစိုးကျော် ဇက်လန်သွားသည်နှင့် သူမ အိပ်ခန်းတွင်း ထပြေးလာခဲ့၏။အိပ်ခန်းထဲအရောက် တံခါးအား ပြန်စိကာ ကျောဖြင့် နောက်ပြန်မှီရင်း စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်ကို သက်သာရန် အသက်ပုံမှန်လေး ရှုနေမိသည်။

အိပ်ယာပေါ်လှဲချရာ သူမ မျက်လုံးထဲ ဦးစိုးကျော် မျက်နှာကြီးပေါ်လာကာ ပါးစပ်မှ တရှီးရှီး ညည်းတွားနေသည်ကို မြင်ယောင်နေမိသည်။ပထမဆုံးအကြိမ် ယောင်္ကျားတစ်ယောက် အာသာဖြေချင်းကို အနီးကပ် မြင်လိုက်ရသဖြင့် အတော်နှင့် အိပ်မရတော့ပေ။အိပ်ယာပေါ် လူးလိမ့်ရင်း မိုးအတော်ချုပ်မှ မနက်အလုပ်သွားရန် တွေးရင်း ကြိတ်မှိတ်အိပ်ပစ်လိုက်ရ၏။

အဲဒီနောက်ပိုင်း ဦးစိုးကျော်မှာ အနည်းငယ် ရဲတင်းလာသည်ကို သိရှိ လာမိသည်။အဒေါ်ဖြစ်သူ အလစ်တွင် ဖင်သားကြီးများအား မတော်တဆ ပုံစံဖြင့် ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်လာ၏်။အလုပ်နားရက်များတွင် သူမ အိပ်နေစဉ် အိပ်ခန်းတံခါးကြားလေးမှ ချောင်းကြည့်ရင်း ဂွင်းထုတတ်သည်ကိုလည်း ရိပ်မိလာရသည်။

အိပ်ခန်းတခါးဝမှ လူရိပ်ပျောက်သွားသည်နှင့် ထကြည့်လျင် တခါးအပြင်ဘက်မျက်နှာပြင်အား လရည်ဖြူဖြူများ ပန်းထုတ်ထားသည်ကို တွေ့နေမိ၏။မှတ်မှတ်ရရ သူမ အလုပ်လုပ်နေသော ဆိုင်ပိုင်ရှင် သူဋ္ဌေးမွေးနေ့တွင် အကျွေးအမွေးများဖြင့် အိမ်သုံးပစ္စည်းများ မဲဖေါက်ပေးကာ နေ့တစ်ပိုင် အလုပ်ပိတ်ပေးသဖြင့် အိမ်ပြန်လာစဉ် သူမ အိပ်ခန်းတံခါးလေး ဟနေလျက်…

" အားးးး …… ရှီးးးး းးးးး …… ကောင်းလိုက်တာ …… သမီးရာ "

ညည်းသံလေးကြားမိသဖြင့် သူမခြေလှမ်းများ တုန့်ကနဲ့ ရပ်သွားမိသည်။စိတ်ထဲ မသင်္ကာသဖြင့် ဟနေသော တံခါးကြားမှ အိပ်ခန်းထဲ ချောင်းကြည်ရာ မနက်က သူမ အလုပ်သွားစဉ် မလျှော်ပဲ ထားခဲ့မိသော အတွင်းခံလေးအား ဦးစိုးကျော်မှ နှာခေါင်းဝတေ့ရှုရင်း ဂွင်းတိုက်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏။

" ဟင် "

စိတ်ထဲ ရုတ်တရက် တရှိန်းရှိန်းလေး ဖြစ်လာကာ မျက်နှာလေး အို့တို့အမ်းတန်းဖြစ်နေရသည်။မနေ့က တစ်နေလုံး နေ့ရောညပါ ဝတ်ထားသဖြင့် သေးနံ့ စောက်ချီးနံ့များ ဆွဲနေသည်မှာ အသေချာပင်။သူမ စောက်ဖုတ်နှင့် အမြဲထိကပ်နေသော ဘောင်းဘီဂွလေးအား သေချာရွေးပြီး နမ်းရှိုက်နေသဖြင့် စောက်ပတ်လေးဆီမှ ဆစ်ကနဲ့ ဖေါ်မပြတတ်တဲ့ ခံစားမှု့လေး ဖြစ်ပေါ်နေ၏။

အိမ်ရှေ့တံခါးဆီသို ခြေဖွဖွ နင်းပြီး ပြန်လျှောက်ကာ အိမ်အပြင်ဘက်တွင် ခဏ ရှောင်နေရသည်။ခဏ အကြာ အဒေါ်ဖြစ်သူ အထုပ်လေးဖြင့် အပြင်မှ ပြန်လာသည်ကို မြင်လိုက်ရတော့သည်။

" ဟဲ့ …  သမီး … မြစမ်းကြည် … အလုပ်က စောလှချည်လား "

" ဟုတ် ဒေါ်လေး … ဒီနေ့ သူဋ္ဌေး မွေးနေမို့ … အုံးနို့ခေါက်ဆွဲ ကျွေးပြီး … ပစ္စည်းတွေ မဲဖေါက်ပေးတာ … ဒီမှာ သမီး စတီးချိုင့် ပေါက်လာတာ "

" အဟေး … အံကျပဲ … သမီးရေ … အိမ်က စတီးချိုင့်တွေက … ဟောင်းကုန်ပြီ "

စကားတစ်ပြောပြောဖြင့် အိမ်ထဲဝင်လာရာ ဦးစိုးကျော်မှာ ဧည့်ခန်းထဲ၌ ခပ်တည်တည်ဖြင့် သတင်းစာ ဖတ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။

" ရော့ … ကိုစိုးကျော် … ရှင်ဝယ်ခိုင်း တဲ့ မုန့်ဟင်းခါး ရပါပြီတော် … ဟိုဖက် လမ်းထိပ် သွားဝယ်ရတာ မောတာရှင် "

ခုမှ မြစမ်းကြည် သဘောပေါက်လိုက်မိသည်။ဦးစိုးကျော်မှာ အဒေါ်ဖြစ်သူအား မုန့်ဟင်းခါးဝယ်ခိုင်းပြီး သူမအိပ်ခန်းထဲဝင်ကာ အတွင်းခံအား နမ်းရင်း ဂွင်းထုနေတော့၏။အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ရောက်စဉ် အဝတ်ဟောင်း ထဲ့သောခြင်းတောင်းအရှည်လေးထဲမှ အောက်ထဲထိ ထိုးထည့်ထားသော အတွင်းခံလေးအား တွေ့လိုက်ရတော့သည်။အပေါ်မှ အဝတ်ဟောင်းများ ဖယ်ကာ ယူကြည့်စဉ် သူမ လက်ချောင်းလေးအား ခပ်ပျစ်ပျစ်အရည်များ ကပ်နေ၏။

" ဟာ "

မြစမ်းကြည်တစ်ယောက် ရုတ်တရက် မျက်လုံးလေးပြူးလာကာ အတွင်းခံလေးအား ခပ်ဖွဖွ နမ်းကြည့်မိသည်။သူမသေးနံ့လေးနှင့်အတူ ခပ်ညှီညှီ အနံ့လေးက စူးကနဲ့ နှာခေါင်းဝ တိုးဝင်လာတော့သည်။ဦးစိုးကျော်မှာ ဂွင်းထုပြီး ထွက်လာသည့် လရည်များအား သူမ အတွင်းခံလေးထဲ ပန်းထုတ်ပစ်ခဲ့လေ၏။

လရည်များ ပေကပ်သွားသော လက်ချောင်းလေးအာ တခြားအဝတ်ဟောင်းတထည်နှင့် ယူသုတ်ကာ အတွင်းခံလေးအား အဝတ်ခြင်းထဲ ပြန်ထည့်လိုက်တော့သည်။နောက်ပိုင်း အိမ်အဝင်အထွက် တခါးပေါက် ဆုံမိလျင် ဦးစိုးကျော်မှာ သူမ လက်မောင်းသားလေးအား ပုဆိုးအတွင်းမှ လီးဖြင့်ထိမိစေရန် တိုးကပ်ထွက်တပ်သည်။မီးဖိုချောင်ထဲ  ချက်ပြုတ်နေလျင် မယောင်မလည်နှင့် ရောက်လာကာ သူမဖင်သားကြီးများအာ လီးဖြင့် ထောက်ထားတတ်သည်။ပါးပါးနပ်နပ်နှင့် ရှောင်ထွက်တတ်သဖြင့် ဦးစိုးကျော်မှာ ရှေ့ မဆက်ရဲပဲ ဖြစ်နေရ၏။သူမ ဖင်အား လီးဖြင့် ထိကပ်သည်နှင့် အဒေါ်ဖြစ်သူအား…

" ဒေါ်လေးရေ … ငံပြာရည် ကုန်ပြီလား … ကြောင်အိမ်ထဲ မတွေ့တော့လို့ "

တစ်မျိုးမဟုတ် တစ်မျိုး  အဒေါ်ဖြစ်သူအား အော်ဟစ်မေးလျင် ဦးစိုးကျော်မှာ ရှေ့မဆက်ရဲပဲ လှည့်ထွက်သွားရ၏။အဒေါ်ဖြစ်သူအား တိုင်တန်းလျင်လည်း သူမကြောင့် အဒေါ်တို့ အိမ်ထောင်ရေး ပျက်စီးမည်ကို မလိုလားပေ။သို့သော် ဝဋ်ကြွေးလို့ ပြောရမလား အတိတ်ဘဝက အကုသိုလ်ကံတွေ အကျိုးပေးချိန်လား မသိဘူး မြစမ်းကြည်တစ်ယောက် ဘဝတစ်ချိုး ပြောင်းလဲသည့်နေ့ ကျရောက်လာတော့၏။

အလုပ်နားရက် တနေ့ … ညနေစာ ချက်ပြုတ်ပြီးစီးကာ ရေမိုးချိုးပြီးအိပ်ခန်းတွင်း ဝထ္ထုစာအုပ်လေး ဖတ်နေစဉ် အိပ်ပျော်သွားရသည်။နေ့လည်ကတည်းက အဒေါ်ဖြစ်သူမှာ ဆေးခန်းသွားရာ ပြန်မလာသေးပေ။တဖြည်းဖြည်း နေလုံးကြီးပျောက်ကွယ်ကာ အမှောင်ထုက စိုးမိုးလာ၏။နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော်နေစဉ် သူမပေါင်ကြားလေးထဲ ခပ်နွေးနွေး အရာလေးက ထိတွေ့နေသည်ကို ပထမဆုံး ခံစားသိရှိလာရသည်။

ထိုအထိအတွေ့လေးက ဘယ်ဘက်ပေါင်ရင်းထိ တက်လာကာ ဆီးခုံးလေးအား ဝိုက်၍ ညာဘက်ပေါင်သားလေးပေါ် ပြန်ဆင်းသွားပြန်သည်။ညာဘက်ဒူးခေါင်း အထက်နားတွင်ရပ်ကာ ပြန်တက်လာပြီး ဆီးခုံးနေရာလေး ခဏနားပြီး  ဘယ်ဘက်ဒူးဒေါင်း အထက်နားထိ ပြန်ရောက်လာခဲ့၏။

သူမ ဘဝတွင် တခါမှ မခံစားဖူးသော ခံစားမှု့အသစ်လေးမို့ ဘဝင်ခိုက်နေမိသည်။ဖေါ်မပြနိုင်သော ဝေဒနာလေးအား ခံစားနေရင်း ရုတ်တရက် သူမ စောက်ဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းလေးထဲ ထိုအထိတွေ့လေး ကျရောက်လာသဖြင့် ဖျက်ကနဲ့ မျက်လုံးဖွင့်ကာ ခါးအောက်ပိုင်းသို့ ကြည့်လိုက်မိ၏။

" ဟင် … လေး လေး … လေးလေးကျော် … ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ "

...............................................................................................................................

အခန်း ( ၆ )

သူမပေါင်ကြားလေးထဲမှ ဦးစိုးကျော်အား အံအောထိတ်လန့်ကာ မေးလိုက်တော့၏။

" ခဏလေးပါ … သမီးရယ် … လေးကျော် မနေနိုင်လို့ပါ "

" အို့ … မသင့်တော်ပါဘူး … မလုပ်ပါနဲ့ … လေးလေးကျော်ရယ် "

ဦးစိုးကျော်မှာ စက်ရုံမှ ည ၇ နာရီလောက် ပြန်လာစဉ် မိန်းမဖြစ်သူ ဒေါ်စမ်းကြည်အား မတွေ့ရပေ။မနက်က ဆေးခန်းသွားရက်ဟု ပြောသွားသည်ကို အမှတ်ရလိုက်၏။အင်္ကျီချွတ်ကာ ရေချိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။တဘက်ကလေး ပုခုံးပေါ်တင်ကာ အိပ်ခန်းမှ ထွက်ရင်း ရေကန်ရှိရာအသွား အမှတ်တမဲ့ မျက်လုံးက မြစမ်းကြည် အိပ်ခန်းဘက် ရောက်သွားမိသည်။

ခြေလှမ်းများက အလိုလျောက် မြစမ်းကြည်အိပ်ခန်းဘက် လျှောက်လိုက်တော့၏။အိပ်ခန်းတံခါးကြားလေးထဲမှ ချောင်းကြည့်ရာ ပက်လက်အနေထားဖြင့် အိပ်ပျော်နေသော မြစမ်းကြည်အား တွေ့မြင်ရသည်။တခါးအသာတွန်းကြည်ရာ အလွယ်တကူပွင့်သွားသဖြင့် အိပ်ခန်းထဲ ခြေသံလုံအောင် ခပ်ဖွဖွနင်းကာ ကုတင်နားထိ တိုးကပ်လာခဲ့၏။

လည်ဟိုက်အင်္ကျီအောက်နားစမှာ နို့အုံအောက်နားထိရောက်ရှိနေပြီး ဗိုက်သားဖွေးဖွေးပေါ်မှ ချက်ကလေးမှာ စူထွက်နေသည်။ခါးအောက်ထမိန်အစိမ်းနုလေးမှာ အပေါ်အထက်ဆင်လေးပြေလျော့ နေကာ စောက်မွှေးအုံ ပါးပါးလေးက ဆီးခုံးပေါ် တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးနေပြန်၏။

ဦးစိုးကျော်မှာ ကုတင်စောင်းတွင် တင်ပလွဲဝင်ထိုင်းရင်း ထမိန်အပေါ်စလေးအား ပေါင်လယ်ထိ ဆွဲချပစ်သည်။ပေါင်တန်ဖွေးဖွေးလေးအလယ်တွင် စောက်ပတ်နီတာရဲလေးမှာ ဘေးနူတ်ခမ်းသားများ ပြဲလှန်မနေပဲ ခပ်စိစိလေးရှိနေသည်ကို မြင်လိုက်ရတော့၏။လက်တဖက်က ပုဆိုးအပြင်မှ လီးအားအုပ်ကိုင်ရင်း စောက်ပတ်နီတာရဲလေးအားကြည့်ကာ ဂွင်းထုနေလိုက်သည်။စောက်ပတ်လေးအား စူးစိုက်ကြည့်ရင်း ယက်ပေးချင်သော စိတ်များထကြွလာသဖြင့် ဂွင်းထုနေသည်ကို ရပ်ကာ ထမိန်အား အောက်ထိဆွဲကြည့်လိုက်၏။

သို့သော် ထမိန်အောက်ခြမ်းမှာ မြစမ်းကြည်၏ ဖင်သားကြီးများက ဖိထားသဖြင့် ဆက်ဆွဲမရတော့ပေ။ဦးစိုးကျော်မှာ ရမ္မက်စိတ်များ တောက်လောင်နေသဖြင့် ထမိန်အောက်နားစအား ခါးပေါ်ဆွဲတင်ပစ်ပြန်သည်။သူယက်ပေးချင်သော စောက်ပတ်နီတာရဲလေးအား စိုက်ကြည့်ရင်း မထိရက်သလိုဖြင့် ပေါင်သားများအား လျှာဖြင့် အရင်ပတ်ယက်ပေးနေလိုက်၏။

ပေါင်တံများအားယက်ရင်း ပေါင်ထိပ်နားရောက်တိုင်း စောက်ပတ်နံ့ညှီညှီလေးက နှာခေါင်းထဲဝင်ရောက်လာရာ နောင်ဆုံး စောက်ပတ်အက်ကွဲကြောင်းလေးအာ လျှာထိပ်ဖြင့် ထိုးခွဲမိတော့သည်။အဖုတ်လေးစယက်တာနှင့် မြစမ်းကြည် အိပ်ယာနိုးလာကာ  တောင်းပန်နေတော့၏။

မြစမ်းကြည်မှာ ဦးစိုးကျော် ခေါင်းအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တွန်းရင်း ပေါင်တန်လေးနှစ်ဖက်အား စိထားလိုက်သည်။အဖုတ်ဘေးနုတ်ခမ်းသားလေးမှာ ပေါင်ခြံတွင်း မြုတ်ကာ အစိလေးက ခုံးထနေသည်ကို မြင်နေရပြန်၏။ဦးစိုးကျော်မှာ သူ့မျက်နှာအားတွန်းထားသော မြစမ်းကြည်လက်နှစ်ဖက်အား ဖမ်းဆုပ်ကိုင်ရင်း ပေါင်ကြားထိပ်လေးထဲ မျက်နှာပြန်အပ်လိုက်သည်။လျှာဖျားလေးဖြင့် စောက်စိနီတာရဲလေးအား ရသလောက် ဖိထိုးယက်ပစ်လိုက်၏။မြစမ်းကြည်မှာ လက်ကလေးနှစ်ဖက်အား ဖမ်းချုပ်ခံရရင်း သူမစောက်စိလေးအား မထိတထိလေး အယက်နေရပြန်၏။

" အဟင့် ဟင့် … ငရဲငအုံတွေ … ကြီး ကုန် …… ပါ့  မယ် …… အ   …… အားးး …… ေ လး ေ လး ေ ကျာ် ရ ယ် "

ငိုသံလေးဖြင့် တောင်းပန်နေစဉ် ခုံးထနေသော စောက်စိလေးအား ဆွဲစုပ်ခံရသဖြင့် ပေါင်တန်လေးများ တဇပ်ဇပ်တုန်ကာ ဖြဲပေးမိသလို ဖြစ်သွားရသည်။ဦးစိုးကျော်မှာ ပေါင်လေးအနည်းငယ်ကားလာသည်နှင့် ဖေါင်းကြွလာသော စောက်ပတ်နူတ်ခမ်းသား အလယ်တည့်တည့် အတွင်သားများအား လျှာဖြင့်ထိုးခွဲကာ အပေါ်ပင့်ယက်ပေးလိုက်တော့၏။လျှာဖျားထိပ်လေးက အဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းအတိုင်း အပေါ်သိုတက်လာစဉ် အလိုက်ကမ်းဆိုးမသိသော သူမစောက်စိလေးက ခေါင်းထောင်ကြည့်နေရာ လျှာထိပ်ဖြင့် အကော်ခံလိုက်ရသည်။

" အ … အမေ့ "

ခါးလေးကော့ကာ ဖင်သားကြီးများ မြောက်တက်သွားရင်း ပထမဆုံးအကြိမ်စောက်ရည်များ ထောင်ပန်းနေတော့၏။ဒူးလေးကွေးရင်း ဖြေဖျားထောက်ကာ အလိုလျောက် ကာမအရသာသစ်လေး ခံစားနေရရှာသည်။ဦးစိုးကျော်မှာ ဇနီးဖြစ်သူဒေါ်စမ်းကြည်အား အိမ်ထောင်စကျကတည်းက ယက်ပေးနေကြမို့ စောက်ရည်များ ပန်းထွက်လာသည်နှင့် တပြိုင်တည်း တုံ့ဆိုင်းမနေပဲ စောက်ခေါင်းဝလေးအား ပါးစပ်ဖြင့် တေ့ကာ အပျိုစင်တစ်ယောက်ရဲ့ စောက်ရည်များအား တဂွတ်ဂွတ်ဖြင့် စုပ်ယူမျိုချပစ်လိုက်၏။

မြစမ်းကြည်မှာ တခါမှမခံစားဖူးသော ကာမစည်းစိမ်လေးထဲ ခေတ္တခဏ မိန်းမောသွားရသည်။အိပ်ယာပြင်ထက် ပက်လက်အနေထားဖြင့် ခြေဖျားလေးထောက်ကာ ပေါင်သားဖွေးဖွေးလေးနှစ်ဖက်က တဇပ်ဇပ်တုန်နေရ၏။သူမစောက်ခေါင်းလေးထဲ လျှာနွေးနွေးလေးက အတွင်းသားများအား ထိုးမွှေစုပ်ယူနေသဖြင့် သူမစောက်ဖုတ်နီတာရဲလေးနှင့် ဦးစိုးကျော်ပါးစပ် လွတ်ထွက်သွားမှာ စိုးရိမ်မိပြန်သည်။

စောက်ရည်များကုန်စင်အောင် ပန်းထုတ်ပြီးမှ ဖင်သားကြီးနှစ်ခြမ်းအား အိပ်ယာပေါ် ဖြည်းဖြည်းပြန်ချရင်း ရင်ဘတ်လေး နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်ဖြင့် အသက်မျှင်းရှုကာ မျက်လုံးလေး မှိတ်ထားလိုက်တော့၏။သိစိတ်က ငြင်းဆန်သော်လည်း မသိစိတ်က ကာမစည်းစိမ်းလေးအား လက်ခံယူလိုက်ရသည်။

ခဏအကြာတွင် သူမ နူတ်ခမ်းဖူးဖူးအား အသားစိုင်တစ်ခုက ထိကပ်ပွတ်သပ်နေရာ ခပ်ပြင်းပြင်း အနံ့စူးစူးလေး နှာခေါင်းဝထဲ တိုးဝင်လာသည်။မှိတ်ထားသောမျက်လုံးအား ဖွင့်လိုက်စဉ် သူမဦးခေါင် ဘယ်ဖက်ခြမ်းမှ ဦးစိုးကျော်သည် ဒူးထောက်လျက်အနေထားဖြင့် လီးအရင်းမှကိုင်ကာ ပါးစပ်ထဲ ဒစ်ဖူးအား ထိုးထည့်နေ၏။ဦးစိုးကျော်မှာ အလုပ်ကပြန်လာချိန်ဖြစ်ရာ လီးကြီးက အောက်သိုးသိုးချွေးနံ့များထွက်ပေါ်နေသည်။

" ဝေါ့ …  မ လုပ် …  ဖလွပ် … အု ဝု … "

လချီးနံ့ ခပ်ပြင်းပြင်းကြောင့် ပျို့တက်လာပြီး ခေါင်းလေး ညာဖက်လွဲစဉ် ဦးစိုးကျော်မှာ သူမခေါင်းလေးအား ဘယ်ဖက်ပြန်လှည့်ဆွဲလိုက်၏။တဆက်တည်း ပျို့အန်ချင်သဖြင့် ဟနေသော နူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးထဲ ဒူးဖူးနီညိုကြီးအား ဖိသွင်းလိုက်တော့သည်။ရုတ်တရက် ပါးစပ်ထဲ လီးတန်ကြီးဝင်လာရာ မြစမ်းကြည်တစ်ယောက် အော်လည်းမအော်နိုင် ရုန်းလဲမရုန်းနိုင်ရှာပဲ မျက်လုံးလေးပြူးနေရသည်။

ဦးစိုးကျော်မှာ အတွေ့ကြုံရှိသော အိမ်ထောင်သည်မို့ ဒစ်ဖူးမြုတ်သွားသည်နှင့် ပါးစပ်နဲ့ဆီးခုံးကပ်သွားအောင်  လီးအရင်းထိ ဖိကပ်ပစ်တော့၏။မြစမ်းကြည်မှာ အာဂေါင်ထိ ဖိထောက်ထားသော ဒစ်ကြီးကြောင့် လည်ပင်းကြွက်သားများလျော့ကာ အသက်လုရှုနေရပြန်သည်။တဖြည်းဖြည်း လည်ပင်ကြောများထောင်ကာ နဖူးကြောများကြုံ့လာရင်း မျက်ရည်များစီးကျလာရသည်။

မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီရဲအမ်းတက်လာမှ ဦးစိုးကျော်မှာ မြစမ်းကြည်ပါးစပ်အတွင်းမှ လီးအားဆွဲထုပ်ပေးလိုက်သည်။လီးကျွတ်ထွက်သွားသည်နှင့် မြစမ်းကြည်တစ်ယောက် ချောင်း တဟွတ်ဟွတ်ဆိုးကာ နူတ်ခမ်းထောင့်မှ သွားရည် အကျိအချွဲများ စီးကျလာတော့၏။

နူတ်ခမ်းဒေါင့်လေးအား ဘယ်ဘက်လက်ခုံလေးနှင့် သုတ်နေစဉ် ဦးစိုးကျော်၏ လီးထိပ်ကြီးမှ သူမပါးစပ်နား ဒုတိယအကြိမ် ရောက်ရှိလာပြန်သည်။မျက်နှာလေးအား လွဲလိုက်စဉ် ကုတင်ခေါင်းရင်းညာဘက် ကပ်လျက်ရှိ မှန်တင်ခုံပေါ်မှ သနပ်ခါးလက်သွေးတုံးအား မြင်လိုက်ရသည်။ညာဘက်လက်ဖြင့် ဆွဲယူကာ ပက်လက်အနေထားဖြင့် ဒူးထောက်ခါးညွတ်လာသော ဦးစိုးကျော်မျက်နာအား လွဲရိုက်ပစ်လိုက်၏။

" ဝှီးးး … ခွပ် … အားးးးး းးးးးးး "

ဦးစိုးကျော်တစ်ယောက် မျက်နှာတဝိုက် သွေးချင်းချင်းနီရဲစီးကျလာရင်း မျက်နှာအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်အုပ်ကာ စူးစူးဝါးဝါး အော်ဟစ်ချိန် မြစမ်းကြည်တစ်ယောက် အိပ်ခန်းတွင်းမှ ပြေးထွက်လာခဲ့၏။ရပ်ကွက်လမ်းမကြီးအတိုင်း ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်စွာ ပြေးလာရာ လမ်းထိပ်အရောက် ကားမီးရောင် မြင်လိုက်ရသည်။

ထွေထွေထူးထူး စဉ်းစားမနေပဲ ကားတားကာ တက်လိုက်လာခဲ့လိုက်သည်။ကားရှေ့ခန်းတွင်းမှ လိုက်လာရာ ကားဒါရိုင်ဘာက လမ်းကြုံလိုက်မည့်မြို့အား မေးမြန်သေး၏။နီးစပ်သော မြို့တစ်မြို့အား ခပ်လွယ်လွယ်ပြောကာ ဦးစိုးကျော် အကြောင်းစဉ်းစားနေမိသည်။

တဖြည်းဖြည်း မြို့ပြင်သို့ရောက်လာရာ လမ်းဘေးသစ်ပင်ကြီးများ ရိပ်ကနဲ့ ရိပ်ကနဲ့ ကျန်ရစ်ခဲ့ပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ မီးရောင်မှိန်မှိန်လေးများနှင့် လူနေအိမ်များ ကျို့တို့ကျဲတဲလေး မြင်နေရ၏။ည ၁နာရီခွဲကျော်ကျော်တွင် သူမလိုက်ပါလာသော ကုန်တင်ကားကြီးမှ လမ်းဘေး ထိုးရပ်သွားတော့သည်။

ကားဒါရိုင်ဘာဆင်းသွားပြီးမကြာမီ ကားနောက်ခန်းမှ လိုက်ပါလာသော စပယ်ယာနှင့်အတူ ကားနားပြန်ရောက်လာကာ သူမအား ကားပေါ်မှ အတင်းဆွဲချကာ လမ်းဘေး ခြုံတောထဲ အဓမ္မကျင့်ရန် ကြိုးစားကြတော့၏။သူမ အဝတ်စားများ ချွတ်ပြီးချိန် ရုန်းကန်တွန်းထိုးရင် လယ်ကွင်းတွေထဲ ရောက်ရာပေါက်ရာ ပြေးခဲ့ရာမှ မီးရောင်လှမ်းမြင်ရသဖြင့် အကူညီတောင်းရန် ကပ်လာခဲ့သည်။

............................................................................................................................................

" အဲဒါပဲ အဒေါ်ရယ် သမီး ပြန်မသွားချင်တော့ပါဘူး … အဟင့် ဟင့် "

" အော် … သမီးကလည်း ကိုယ့်အနိုင်ကျင့်လို့ ကာကွယ်တာလေ … အဒေါ်သမီးတို့ မြို့ထိ … လိုက်ရှင်းပေးမယ် … မငိုရဘူး … တိတ်တိတ် "

" သမီး … ဦးစိုးကျော်ကို ရိုက်မိခဲ့လို့ ခံရမယ့် ပစ်ဒဏ် မကြောက်ပါဘူး … ဒေါ်လေးစမ်းကြည်တို့ အိမ်ထောင်ရေး သမီးကြောင့် မပြိုကွဲ စေချင်တာပါ "

မြစမ်းကြည်လည်း ပြောပြီး အမေ့ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းတိုးငိုနေတာဗျို့။ကျုပ်ရှေ့မှာတောင် မရှက်မရွံ့နဲ့ အဖြစ်မှန်ပြောပြနေတာ အိမ်ပြန်ရမှာ ကြောက်နေပုံပါ။အတော် သနားစရာ အကောင်းသားဗျာ။ကံဆိုးပြီဆို အကုသိုလ်က အတုံးလိုက်အတစ်လိုက် ဝင်တာပဲ။

" မောင်ခြိမ့် … ဟျောင့် … မောင်ခြိမ့် "

ကျုပ်လည်း မြစမ်းကြည်ရဲ့ ငိုနေတဲ့မျက်လေး ငေးကြည့်နေတုန်း ခြံဝကနေ ကျုပ်နာမည် အော်ရင်း အိမ်ဘက် ဟိုကြည့်ဒီကြည့် လုပ်နေတဲ့ အောင်ကြီး ကို တွေ့လိုက်ရတာ။

" ငါ … ဒီမှာ … အောင်ကြီး ရ "

ကျုပ်အသံကြားမှ ခြံဝင်ထဲ ဝင်လာတာဗျ။ကျုပ်ဘေးနား ဝင်ထိုင်ပြီး ရေနွေးငှဲ့ရင်း…

" ဟျောင့် … ညက … ကိုယ်တုံးလုံး သရဲမ … အဲ … အရူးမ … မ ဟုတ် … ဟိုကွာ … ကောင်မလေး မင်းတို့အိမ် ရောက်နေတာ ဆို … အဲ တာ …… "

အောင်ကြီးက ငှဲ့ပြီးတဲ့ ရေနွေး မူတ်သောက်ရင်း အမေ့ရင်ခွင်ထဲ ငိုနေတဲ့ မြစမ်းကြည်ကို သတိထားမိသွားတာဗျ။စကားပြောရင်း ရပ်သွားပြီး သဒေါင်းဇားက မြစမ်းကြည် ဖင်ကြီးကို မသိမသာလေး ခိုးကြည့်နေတာဗျို့။ကွပ်ပျစ်ပေါ် ဒူးတုတ် တင်ပလွဲလေးထိုင်ရင်း အမေ့ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းတိုးထားပေမယ့် အိကားနေတဲ့ ဖင်သားစိုင်ကြီးတွေက ကျုပ်တို့ ထိုင်တဲ့ဘက် ပြူးနေတာလေဗျာ။

..........................................................................................................................................

 အခန်း ( ၇ )

" မင်း ဘယ်သူပြောတာလဲ … အောင်ကြီးရ  … ဟုတ်တယ် … သရဲလဲမဟုတ်ဖူး အရူးလဲမဟုတ်ဖူး … လူကောင်းပါကွာ '

" မင်း … အဘ … ရွာထဲ လည်ပြောနေတာလေ "

" ဟမ် "

မကြာဘူးဗျို့ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ရောက်လာကြတာ အိမ်ကို လူစည်နေရောပဲ။တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် မေးကြမြန်းကြနဲ့ ဆူညံနေတာ။အဘက ရွာထဲ လည်ပြီး မောင်းထုနေတာဗျို့။ညနေပိုင်းလောက်မှ လူရှင်းသွားတော့တာ မအေဘေး  မောင်တိုးဆို ၃ ခေါက်ရှိပြီ အိမ်ပြန်သွားလိုက် ပြန်လာလိုက်နဲ့ ရေမိုးချိုးပြီး နောင်ဆုံးခေါက်လာတော့ အမေ့ဖို့ ငါးခြောက်တွေ ယူလာသေးတာဗျ။

မြစမ်းကြည်ရောက်လာပြီးမှ အိမ်လည်း လက်ဆောင်ပစ္စည်းတွေ ဟိုကလာပို့ ဒီကလာပို့နဲ့ အရီးဖို့ အရီးဖို့သာ ပြောနေတာ မျက်လုံးတွေက မြစမ်းကြည် ကိုယ်ပေါ်မှာပဲ။မြစမ်းကြည်က ဘာသာရေးလည်း ကိုင်းရှိုင်းတယ်ဗျို့ စကားပြောလည်း ယဉ်ကျေးတော့ အမေက သမီး သမီးနဲ့ ပါးစပ်ကကို မချတော့တာ။

ကျုပ်တောင် မနာလို ဖြစ်မိတယ်ဗျာ။ထမင်းဟင်း ချက်လည်း အမေ့ကို ဘေးကနေ ကူလုပ်ပေးတာဗျ။ဒီနေ့မနက်ပိုင်း မြစမ်းကြည်ချက်တဲ့ ခရမ်းချဉ်သီးချက်ရယ် မောင်တိုးပေးထားတဲ့ ငါးခြောက်ကိုဖုတ်ပြီး ဆီလေးစမ်းထားရယ် ကျုပ်အကြိုက်ပဲဗျာ။မြစမ်းကြည်ချက်တာလဲ အစပ်အဟတ်တည့်သဗျို့။အမေက ငရုတ်သီးလေး ထောင်းပေးတော့ ဘာပြောကောင်းမလဲ အဝတီးပစ်တာပေါ့။မနက်စာ စားအပြီး ထန်းညှက်ခဲလေးကိုက်လိုက် ရေနွေးဂျမ်းလေး သောက်လိုက်နဲ့ အချိုတည်းနေတုန်း…

" ဟေးးးး … မယ်စိန် … ရှိလား ဟေ့ "

ဟော … အဖေ့ အကို ဦးကြီးပေါ ဗျို့ … လက်ထဲ အထုပ်တစ်ထုပ်နဲ့ ခြံဝကနေ လှမ်းအော်ရင်း ဝင်လာနေတာ။အဖေ့ အကိုဆိုပေမယ့် အဖေနဲ့တခြားဆီပါ ဗိုက်ပူပြီး နဖူးနဲနဲပြောင်တယ်ဗျ။လူက ခပ်ဝဝ ဆိုပေမယ့် လှမ်းလျှောက်ရင် သွက်တယ်ဗျို့ ပြောရင်းဆိုရင်း ကျုပ်တို့နား ရောက်လာပါပြီ။

" ရှိပါ့ … ကိုပေါရယ် … ဘာတွေလဲ … လက်ထဲက အထုပ်က "

အနားရောက်လာတဲ့ ဦးကြီးပေါကို အမေက ပြုံးပြီး မေးနေတာဗျ။

" ဝက်လက် တွေ လာရောင်းလို့ … ဝယ်ထားလိုက်တာ … ခုရက် ထမင်းစားမကောင်းတာနဲ့ နင့်လာချက်ခိုင်းတာဟ "

ဦးကြီးပေါက ကွပ်ပျစ်ပေါ်ဝင်ထိုင်ရင်း မြစမ်းကြည်ကို မျက်လုံးဝေ့ကြည်လိုက်သေးတာ။ပြီးမှ ထန်းညှက်ခဲ တစ်ခဲ ပါးစပ်ထဲ ထည့်ဝါးနေတာဗျ။သူ့ပုဂ္ဂိုလ် ကြီးနဲ့ဝင်ထိုင်တော့ သူထိုင်တဲ့ နေရာ ကွပ်ပျစ်ပေါ်ခင်းထားတဲ့ ဝါးကြမ်းပြားတွေက တကျွိကျွိနဲ့ အိကျသွားရောပဲ။လက်ထဲက ဝက်လက်တွေထည့်ထားတဲ့ အထုပ်ကို အမေ့ဘေးနာ ချထားလိုက်တယ်။

" အင်းပါ … ကိုပေါရယ် ကျမ ချက်ပေးပါ့မယ် … ညနေကြ လာစားလေ "

" အေး … နောက်တခုက … နင်တို့အိမ် ရောက်နေတယ် ဆိုတာ … ဒီကလေးမ လား "

" ဟုတ် … ဦးကြီး "

ဒီတခါတော့ မြစမ်းကြည်က ဝင်ဖြေလိုက်တာဗျ။

" အေးအေး … ငါ့ တူမ ရေ … ဦးကြီးနဲ့ သူတို့က အမျိုးတွေ ဆိုတော့ လာမေးကြည့်ရတာ … စပ်စုတယ်လည်း မထင်နဲ့ … တူမကြီး မိဘတွေကရော "

" အဖေနဲ့အမေက မရှိတော့ပါဘူး … ဦးကြီးရယ် "

" လောလောဆည် ကျမပဲ ခေါ်ထားလိုက်တာ ကိုပေါ … သမီးလေးကလည်း အိမ်မပြန်ရဲရှာဘူးလေ … ပြီးမှ အကျိုးကြောင်း ရှင်းပြပါ့မယ် … သေချာပြီဆိုမှ သူကြီးကို အသိပေးလိုက်မယ်လေ "

ဦးကြီးပေါနဲ့ မြစမ်းကြည်တို့ ပြောတုန်း အမေက ပြန်ဝင်ပြောလိုက်တာပါ။

" သူကြီးပြောဖို့ … ငါတာဝန် ယူပါတယ်ဟာ … ကလေးမလေး အုပ်ထိန်းသူတွေက … လူပျောက်တိုင်လား ဘာလား ဆိုတာ စုံစမ်းဦး တော်ကြာ ကူညီရာကနေ ဒုက္ခရောက်နေဦးမယ် "

ဟုတ်တယ်ဗျို့ ဦးကြီးပေါက သူကြီးတော့ နိုင်သဗျ။ရွာအပိုင်းလေးပိုင်းလုံး သူကြီးပြီးရင် ဦးကြီးပေါကို ရှိန်းကြတယ်။ဦးကြီးကလည်း ငယ်ငယ်ကတည်းက လက်ယဉ်တယ်ဗျ။ထစ်ကနဲ့ ရိုက်ပြီးသားပဲ။သူကြီးတောင် ဦးကြီးနဲ့ ထိပ်တိုက်မတွေ့ရဲဘူးဗျို့။သာရေးနာရေးကိစ္စတွေဆို ဦးကြီးကို အလျှော့ပေးနေရတာ။

မနှစ်က မှတ်မှတ်ရရ နာရေးချရင် ရွာလယ်လမ်းမကြီးက မချရဘူး အမိန့်ထုတ်တာ ကျုပ်တို့တောင်ပိုင်းက လူသေတော့ သူကြီးအိမ်ရှေ့ကဖြတ်ပြီး ဦးကြီးပေါ ကိုယ်တိုင် အလောင်းကို ထမ်းချတာဗျ။သူကြီး တောက်တခေါက်ခေါက်နဲ့ ပြောလည်းမပြောရဲရှာဘူး။

နောက်ပိုင်းကြ ရွာလယ်လမ်းမကြီးကို ပြန်အသုံးပြုဖို့ ကြေငြာတော့တာပဲ။ဦးကြီးပေါ ပြန်သွားတာနဲ့ အမေနဲ့ မြစမ်းကြည်လည်း အိမ်ထဲဝင်သွားကြတယ်။ကျုပ်လည်း ခဏမှေးချင်တာနဲ့ ကွပ်ပျစ်လေးပေါ် မှေးနေလိုက်တာ။နားထဲ တခွပ်ခွပ်နဲ့ အသံကြားတဲ့ဆီ ခေါင်းထောင်ကြည့်တော့ ရေကန်နားမှာ မြစမ်းကြည်က ဦးကြီးပေါ ချက်ခိုင်းတဲ့ ဝက်လက်တွေကို ဓါးနဲ့ခုတ်ထစ်နေတာဗျို့။အမေက မြစမ်းကြည်ဘေးနား ဝက်လက်တွေကို ရေပြောင်အောင်ဆေးပေးနေတာ။ကျုပ်လည်း အမြင်မတော်တာနဲ့ အိပ်နေရာကထပြီး အမေတို့နား လျှောက်သွားလိုက်တာ။

" ဟော … ကာလနဂါးလေး … နိုးလာတာလား "

" ကျမ … ဝက်လက်တွေခုတ်တာ … အသံဆူလို့နဲ့ တူပါရဲ့ အဒေါ်ရယ် "

ကျုပ်အမေ့နောက်နား ရပ်လိုက်တာနဲ့ နှစ်ယောက်စလုံးက ဝိုင်းစနေတာဗျို့။

" မဟုတ်ပါဘူးဟာ … အမေ ကျနော် ဘာကူလုပ်ပေးရမလဲ "

" ကိုမောင်ခြိမ့်က လိမ္မာတယ်နော် … အဒေါ် "

" အမလေး … ငါသမီးလေး ရောက်လာမှ အိမ်ကပ်တာပါတော် … အရင်ဆို ရွာရိုးကိုးပေါက် လျှောက်သွားနေတာ "

" အိုရ် … အဒေါ်ကလည်း ဘာဆိုင်လို့ "

မြစမ်းကြည် မျက်နှာလေး ရဲတက်လာတာဗျ။အမေက တခိခိ ရယ်ရင်း ဇလုံကြီးထဲက ဝက်လက်တွေကို ရေနဲ့ပြောင်စင်နေအောင်ဆေးပြီး မြစမ်းကြည်ကို ပေးနေတာ။မြစမ်းကြည်က မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေထားနဲ့ အမေပေးတဲ့ ဝက်လက်တွေကို စဉ့်နီတုံးပေါ်တင်ပြီး ဓါးနဲ့အနေတော် အတုံးလေးတွေဖြစ်အောင် ခုတ်ထစ်နေတာပေါ့။

ဘယ်လက်နဲ့ထိန်းကိုင်ပြီး ညာလက်နဲ့ခုတ်တိုင်း နို့အုံလေးတွေ တုန်တုန်သွားတယ်ဗျ။ကျုပ်က အမေ့နောက်ကျောရက်နေတော့ မြစမ်းကြည်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေထားလေးဖြစ်နေတာပါ။အမေ့အင်္ကျီရင်ဖုံးတွေ ဝတ်ထားပေမယ့် အမေက နဲနဲဝတော့ မြစမ်းကြည်နဲ့ကျ အင်္ကျ ီတွေက ချောင်နေတာဗျို့။

လည်ဟိုက်နေတော့ နို့သီးခေါင်းနီတာရဲလေးပါ အပေါ်စီးက မြင်နေရသေးတာ ဘော်လီကလည်း ချောင်နေတာလေဗျာ။ဝက်လက် နောက်ဆုံးတစ်ချောင်းခုတ်တော့ ထိုင်ခုံအပြားပေါ်ထိုင်ရင်း ဒူးခေါင်းလေးကို နဲနဲထပ်ဖြဲပြီး ကျကျနနလေး ခုတ်နေတာဗျ။

ထမိန်အောက်နားစက ဒူးအထက်လိပ်တင်ထားတော့ ပေါင်အတွင်းသားဖွေးဖွေးလေးတွေက အရင်းထိမြင်လိုက်ရတာ။အောက်ခံဘောင်းဘီမပါတော့ စောက်မွှေးအုံမဲမဲလေးက အတိုင်းသားပဲဗျာ။မြစမ်းကြည်က ဝက်လက်ခုတ်နေတော့ သူ့ကိုယ်သူ သတိမထားမိတာဗျို့။ကျုပ်က ကြည့်ရင်း လီးတောင်နေရတာပဲ။အောက်က ထိုင်နေတဲ့ အမေ မော့ကြည့်တော့ ကျုပ်လီးက ထောင်ထွက်နေပါရော။

" ဟဲ့ … မောင်ခြိမ့် … မီးဖိုထဲ မီးသွားမွေးထား "

ကျုပ်လည်း အမေ့အသံကြားမှ အောက်ငုံ့ကြည့်တော့ အမေက ကျုပ်ဟာကြီးကို မျက်လုံးပြူးကြည့်နေတာဗျ။ချက်ချင်း အိမ်ထဲဝင်ပြီး မီးဖိုချောင်ထဲ မီးမွှေးပေးလိုက်ရတယ်။ခဏနေတော့ အမေက ဇလုံကြီးထဲ ခုတ်ထစ်ထားတဲ့ ဝက်လက်တွေ ထည့်ပြီး ကိုင်ဝင်လာတာဗျ။ဇလုံကို မီးဖိုရှေ့ဝင်ထိုင်ရင်း ဇလုံကို ချအပြီး…

" မအေဘေး … မောင်ခြိမ့် … သတိထားနေနော် … ငါ သိပ်မပြောချင်ဘူး … ဟွန်း "

" ဟမ် … ဘာကိုလဲ … အမေရ "

" ဒါကိုလေ … သဒေါင်းဇားလေး "

" အ … ဟုတ်  ဟုတ်  ဟုတ်ပါ အမေရ … လွတ်ပါ … အမလေးးး "

အမေက ပြောပြောဆိုဆို သူ့ဘေးရပ်နေတဲ့ ကျုပ်ပေါင်ကြားထဲ လက်နဲ့စမ်းပြီး ညှစ်တာဗျ။လီးကထောင်နေတော့ ချော်ထွက်ပြီး အောက်က လဥနှစ်လုံးကို ညှစ်မိတာဗျို့။ကျုပ်ဖြင့် ရီလည်ရီချင် လဥတွေကလည်း ညှစ်ခံရတော့ အောင့်နေတာပဲ။အမေက ပြုံးဖြီးကြီးလုပ်ပြီး ခပ်တင်းတင်းညှစ်နေတာဗျာ မီးဖိုချောင်အပြင်က မြစမ်းကြည်ခြေသံကြားမှ လွတ်ပေးတာ။လူကို အီစောင့်သွားတာဗျ။မြစမ်းကြည်က ရေဖလားလေး ကိုင်ပြီးဝင်လာရင်း ကျုပ်ကို လှမ်းမေးနေတာဗျို့။

" ကိုမောင်ခြိမ့် … ကုန်းကုန်းကွကွနဲ့ ဘာဖြစ်နေတာလဲ "

" ဘာမှ မဟုတ်ဘူး သမီးရေ … ဝက်လက်ထဲ သရက်သီးခြောက်လေး ရောချက်မလားလို့ … အဒေါ်က စမ်းကြည့်လိုက်တာ … ခိခိ "

" ဟောတော် … အဒေါ်က အအီပြေလေးဆိုလို့ … သမီးက … ဧည့်သည်တွေပေးထားတဲ့ မရမ်းသီးခြောက်လေးတွေ … ရေဆေးယူလာခဲ့ပြီ "

မြစမ်းကြည်က အူကြောင်ကြောင်နဲ့ သူ့ကိုင်ထားတဲ့ ရေဖလားထဲက မရမ်းသီးခြောက်လေးတွေ ပြနေတာဗျ။အမေက တခိခိနဲ့ သဘောတွေ ကျနေတာဗျာ။ကျုပ်က ခုထိ လဥတွေ အောင့်နေတုန်းပဲ။

" မရမ်းသီးလည်း ကောင်းပါတယ် သမီးရယ် ပေးပေး … အဒေါ်ချက်ပြမယ် "

" အံမယ် … အဒေါ်က … သမီးကို မြို့သူဆိုပြီး အထင်သေးနေတာ … သမီးချက်မယ် … တစ်အိမ်လုံး ရှာလည်သွားစေရမယ် "

မြစမ်းကြည်က ပြောရင်း အမေ့ကို ထခိုင်းလိုက်တယ်။မြစမ်းကြည် လက်စွမ်းပြပြီဗျို့။ပထမဆုံး မီးဖိုပေါ်က အိုးထဲ ခုတ်ထစ်ထားတဲ့ ဝက်လက်တုံးတွေ အရင်ထဲ့ပစ်လိုက်တယ်။ဆီပူထိုးတယ် ပြောတယ်ဗျ။ရေနဲနဲ ထပ်ထည့်ပြီးမှ သူ့ဘယ်ဘက်ခြမ်း မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ ကျူပ်ကို မော့ကြည့်နေတာ။

" ဒါက … ခေါ်ရေလို့ ခေါ်တာ … ကိုမောင်ခြိမ့် … သေချာကြည့်နော် "

ကျုပ်ကြည့်နေတုန်း ဝက်လက်ထဲက တရှုးရှုးနဲ့ ရေတွေထွက်လာတာဗျို့။ဝက်လက်အသားထဲက ရေကို ထုတ်ပစ်တဲ့သဘော။ရေခမ်းသလောက်ရှိမှ မြစမ်းကြည်ဆီက အသံထွက်ပေါ်လာတာ။

" အဲဒီရေတွေ ကုန်အောင် ထုတ်ပြီးချက်မှ ဝက်သားက ပိုအရသာရှိတာ … ကိုမောင်ခြိမ့်ရဲ့ "

အမေက မြစမ်းကြည် ညာဖက်ကနေ မတ်တပ်ရပ်ရင်း ပြုံးနေတာဗျ။ကျုပ်လှမ်းကြည့်တော့ ခေါင်းလေး ဆက်ကနဲ့ညိတ်ပြနေတာ။မြစမ်းကြည်ပြောတာ ထောက်ခံတဲ့သဘောပါ။ပထမရေခန်းတာနဲ့ အမေက ဘေးကနေ မြစမ်းကြည်ယူလာတဲ့ ရေဖလားထဲက မရမ်းသီးခြောက်တွေ ရေညှစ်ပြီး ထဲ့ပေးနေတာဗျို့။

ပြီးမှ မြစမ်းကြည်က ဒုတိယရေ ထပ်ဖြည့်ထည့်တာ။ကျန်တဲ့ အဆာပလာတွေ ထည့်တာက အမေချက်တာနဲ့ အတူတူပါပဲဗျာ။ဒုတိယရေလည်း ခန်းရော ဝက်လက်တွေက ကြည့်ရုံနဲ့ နူးအိနေတာ သိသာတယ်ဗျို့။မြစမ်းကြည်က တဆင့်ချင်းသေချာရှင်းပြနေတာ ကျုပ်က ဟင်းချက်တဲ့ဆီ အာရုံသိပ်မကပ်ဘူးဗျို့။မီးဖိုရှေ့ထိုင်ခုံပုလေးပေါ် အိကားတွဲကျနေတဲ့ မြစမ်းကြည် ဖင်သားကြီးတွေပဲ အာရုံရနေတာဗျ။မြစမ်းကြည်ကတော့ ငုတ်တုတ်ထိုင်ရက်လေး ဝက်လက်ဟင်း ကျက်တဲ့အထိ စောင့်ကြည့်နေတာ။

အမှတ်တမဲ့ အမေ့ဆီ အကြည့်ရွေ့မိတော့ အမေက ကျုပ်ကို မျက်လုံးကြီးပြူးပြပြီး ပေါင်ကြားထဲ မျက်စပစ်ပြနေတာ။ဟုတ်ပဗျာ ကျုပ်ပုဆိုးကြားက ခုံးခုံးကြီး အမြှောင်းလိုက်ထနေပြီဗျို့။ကျုပ်လည်း မျက်နှာဖြဲလေးနဲ့ အမေဆီပြန်အကြည့်…အမေက သူ့ညာဘက်လက်ကို ဟလိုက်စိလိုက်နဲ့ ညှစ်ပြနေတာ။ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်း လီးညှစ်ခံရမှာ ကြောက်တာနဲ့ မီးဖိုချောင်ထဲက အသာလေး လစ်ခဲ့လိုက်တယ်။

မြစမ်းကြည်ချက်တဲ့ ဝက်သားနံ့လေးက နှာခေါင်းထဲ မွှေးကြိုင်ပြီး ကပ်ပါလာတာဗျို့။ညနေပိုင်း ဘကြီးပေါ ရောက်လာတော့ ခေါင်းမဖေါ်တန်း စားတာ ထမင်း ၃ ပန်းကန်လောက် ကြိတ်သွားတာဗျ။အဘပြန်လာမစားသေးတော့ ထမင်းနဲနေတော့ နို့ဆီဘူးတဝက်လောက် ထပ်တည်ရသေးတယ်။

" ဒီတခါ ပိုကောင်းနေပါလား မယ်စိန်ရ … မရမ်းသီးခြောက်လေးတွေရော … အီလည်မအီဘူးဟေ့ … နူးအိနေတာပဲ "

" ကျမချက်တာမဟုတ်ဘူး ကိုပေါရဲ့ ဟောဒီက … သမီးလေး ချက်တာပါ "

ထမင်းစားအပြီး မြစမ်းကြည်က စားပြီးသားပန်းကန်တွေ သိမ်းတော့ ဘကြီးပေါတစ်ယောက် မြစမ်းကြည်ကို တဖွဖွ ချီးကျူးနေတာဗျို့။

.......................................................................................................................................

အခန်း ( ၈ )

နောက်ရက် မနက်ပိုင်း အမေနဲ့ မြစမ်းကြည်တို့ မြို့တက်ပြီး မြစမ်းကြည်အတွက် အဝတ်စားဝယ်ဖို့သွားကြလေရဲ့။

" မောင်ခြိမ့် … ရွာထဲသွားရင် … အိမ်တံခါးစိသွားနော် "

" ဟုတ် … အမေ "

အမေတို့ထွက်သွားပြီး ခဏအကြာလေးပဲ…

" မောင်ခြိမ့်ရေ … ဟျောင့် မောင်ခြိမ့် "

" ဟော … ကိုကြီး သာဂေါင် … ရေးကြီးသုပ်ပြာနဲ့ .… ကျုပ်ဒီမှာဗျို့ "

" အရီးရော "

" အမေတို့ မြို့တက်ကြတယ်ဗျ … မြစမ်းကြည်ဖို့ အဝတ်စားဝယ်ရင်း အကျိုးအကြောင်းလေး စုံစမ်းမယ် ပြောနေတာ "

" အော် … နေ့လည်ကျ … လူရှာပြီး … ငါ့တို့ရွာလာခဲ့ဦးကွာ "

" အလုပ်သမား … မရှိဘူးလား ကိုကြီးသာဂေါင်ရ "

" အေးကွာ … မြေပဲ ဆွတ်ဖို့ လူက ရှာမရတော့တာဟေ့ … မိုးကလည်း ချတော့မယ် "

ကိုကြီးသာဂေါင်က အမေ့ တူတော်မောင်ဗျို့။ကျုပ်တို့နဲ့ တရွာကျော်က ကျုပ်တို့ရွာလောက်တော့ အိမ်ခြေမများပါဘူး။

" ဟုတ် … ရွာထဲ မေးကြည့်ပြီး … လွတ်လိုက်ပါ့မယ်ဗျာ "

" မင်းရော လိုက်ခဲ့ကွ … ညက ကြွက်တွေမိထားတာ အတော်ဖြိုးတာ မောင်ခြိမ့်ရ … ထန်းရည်လေးနဲ့မြည်းကွာ … ငါဒီကပြန် ငရုပ်သီးလေးနဲ့ ကြော်ထားပေးမယ် … အပြန်ကြ အရီးဖို့ ဆီတစ်ပုံးလောက် ယူသွားကွာ "

" ဟုတ် "

ကိုကြီး သာဂေါင် ပြန်သွားတော့ ကျုပ်လည်း အိမ်တံခါးစိပြီး ရွာအနောက်ပိုင်းထိ လျှောက်ခဲ့လိုက်တယ်။

" ဟေးးး မောင်ခြိမ့် … မင်းလည်း ခုမှ မြင်ရတော့တယ် … မြို့က မိန်းကလေး ရောက်ကတည်းက မမြင်ရတော့တာ "

" မဟုတ်ပါဘူး ဦးလေး သာဝရာ … အမေ့ကို အလုပ်တွေ ကူနေတာပါဗျ … ခုလည်း မြေပဲနှုတ်ဖို့ လူလိုက်ရှာနေတာ … ဘယ်သူတွေ အားလဲ မသိဘူး "

ဦးကြီးသာဝက သာမာန်လက်လုပ်လက်စား ဆိုပေမယ့် ဟိုစပ်စပ် ဒီစပ်စပ်နဲ့ ရွာအနောက်ဘက်ခြမ်းမှာ အတော်နှံ့စပ်တယ်ဗျ။

" သန်းမြတို့ အုပ်စု ခေါ်လေကွာ … ဟိုတလောကတောင် အလုပ်ပါးလို့ … တောထဲ မျှစ်သွားချိုးကြသေးတာ "

" ဟာ … ကျေးဇူးပဲ … ဦးလေး သာဝ … ခုပဲ သွားပြောလိုက်မယ် … ကိုကြီးသာဂေါင်တို့ ရွာဘက် သွားလုပ်ရမှာဗျို့ "

" သွားသွား … မောင်ခြိမ့် … ရွာထဲက မဝင်နဲ့ … ဒေါ်အေးသန်းအိမ်က ခွေးညိုမ သားကျပြီး လိုက်ဆွဲနေတာ … အနောက်ဘက်က ပတ်ဝင်လိုက် ဒီချိန် သန်းမြ ရှိတယ်ကွ "

ဦးလေးသာဝ နှုတ်ဆက်ပြီး ကျုပ်လည်း ရွာအနောက်ဘက်က ပတ်ပြီး မသန်းမြ အိမ်ဘက် ဝင်လာခဲ့တာ။မသန်းမြက ခပ်ပျော်ပျော်နဲ့ စကားပြောလည်းကောင်းသဗျို့ ရွာထဲ အလုပ်အကိုင်မရှိတဲ့ မိန်းမတွေက မသန်းမြ ပြီးရာ ပြီးရတာဗျ။မသန်းမြက အလုပ်ရတာနဲ့ အကုန်ခေါ်ပြီး အလုပ်ပေးတာပေါ့။

မသန်းမြ အလုပ်လုပ်သလောက် သူ့ယောင်္ကျား ဖိုးလုံးက ဇိမ်ဗျို့။ဘာအလုပ်မှကို မလုပ်တာ ဖိုးလုံးက ကျုပ်တို့နဲ့ရွယ်တူ မသန်းမြထက် ငယ်တယ်။ပြောရင်း မသန်းမြ အိမ်ရှေ့ရောက်ပါပြီ မသန်းမြအိမ်က ရွာအနောက်ပိုင်း လယ်ကွင်း အစပ်မှာဗျ။သူ့နောက်ကြောက လယ်ကွင်းပဲရှိတာ မြေဝိုင်းလေးကို ဝါးလုံးတိုင်တွေ ဆူးခက်တွေနဲ့ကာထားပြီး အိမ်လေးက စည်းရိုးအစပ်နားလေး ကပ်ဆောက်ထားတာပါ။

အိမ်က ပေ ၃၀ ပတ်လည် မြေစိုက်အိမ်လေးပါ အိမ်ရဲ့ မြောက်ဘက်က အိမ်သာဗျို့ တောင်ဘက်က ဆွယ်လေးချပြီး မီးဖိုချောင်လေး လုပ်ထားတာပါ။အိမ်တံခါးပဲ ရှိတာ ခြံဝင်းတံခါးက ဖြစ်သလို ဆူးခက်တွေ ဝါးလုံးနဲ့ တွဲပြီးလက်နဲ့ ရွေ့ဖွင့် ရွေ့ပိတ်ပေါ့ဗျာ။ကျုပ်ရောက်တော့ ခြံဝင်းတံခါးလေး ပိတ်နေလို့ ဘေးအသာလွဲပြီး လူတကိုယ်စာ ဝင်ပေါက်လေး ဟပြီးဝင်ခဲ့လိုက်တာ။

မီးဖိုချောင်ဘက်က မီးခိုးအူနေလို့ လူရှိတာသေချာပြီဗျ။ကျုပ်တို့ရွာက မီးကို အထူးဂရုစိုက်သုံးကြတာဗျို့။လူမရှိပဲ မီးမဖိုကြဘူးဗျ။အိမ်လေးနား အရောက် ညည်းသံကြားမိလို့ ကျုပ်လည်း ခြေဖွဖွနင်းရင်း အထဲ လှမ်းကြည့်လိုက်တာ။အားပါးပါးးး မြင်ကွင်းက ရှယ်ဗျို့။အိမ်လေးရဲ့ တောင်ဘက်ခြမ်း ဝါးကွပ်ပျစ်လေးပေါ်မှာ မသန်းမျှက ပက်လက်အနေထားနဲ့ ပေါင်လေးနှစ်ချောင်း ထောင်ပြီး ဒူးကွေးပေးထားတာ သူ့ယောင်္ကျားဖိုးလုံးက ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းအပ်ထားတာ ကုန်းလျက်ကလေးဗျ။

မသန်းမြ ပေါင်ကြားထဲ ဖိုးလုံးခေါင်း ယမ်းတာနဲ့ ရင်ဘတ်ကြီးကော့တက်ပြီး တအီးအီး ညည်းနေတာဗျ။ဖိုးလုံးခေါင်းကို ဖမ်းကိုင်ရင်း ဖင်ကြီးက ကော့ထိုးနေသေးတာ။ထမိန်က ဗိုက်ပေါ်မှာဗျ ကြည့်နေရင်း ဖိုးလုံးက ထမိန်ဆွဲချတော့ ဖင်ကြီးကို အလိုက်သင့် ကြွပေးနေတာဗျို့။ထမိန်ချွတ်လိုက်တော့ ဖင်ကြီးက ဖွေးနေတာပဲ ပေါင်တန်ကြီးတွေက အတုတ်ကြီးတွေ ဖိုးလုံးက ပိန်တော့ ဖိုးလုံးခေါင်းနဲ့ကိုယ်လုံးရှေ့ခြမ်းလေးက မသန်းမြ ပေါင်ကြားထဲ ပျောက်နေရောပဲ။

" အားဟား … ကျွတ် … ကောင်းလိုက်တာ ဖိုးလုံးရာ … နင် ဒါတွေ ဘယ်ကတတ်လာတာတုန်း "

" ကိုသံချောင်းတို့ လင်မယားလည်း လိုးကာနီး ယက်ကျ စုပ်ကျပဲ … မမသန်းရဲ့ … ကောင်းတယ်မလား "

" သံချောင်းက မယား ၂ ယောက်နဲ့နော် သတိထားပေါင်း … သူ့အကျင့်တွေ ကူးနေမယ် "

" သိပါတယ် မမသန်းရာ … ကျုပ်က မမသန်းမှ မမသန်းပါ … ဒီလောက်လှတဲ့ ကိုယ်လုံးကြီး လိုးမဝပါဘူးဗျာ "

" အေးနော် နင်ဇယားရှုပ်လို့ကတော့ … ငါ့ အကြောင်းသိတယ်မလား … မအေလိုးလေး … အ … အ … စောက်စိကို စုပ်နေတာလား … ရှီးးးး းးးး "

ဖိုးလုံးက စကားပြောလိုက် စောက်ဖုတ်ယက်လိုက်နဲ့ အစိကို ဆွဲစုပ်လိုက်ပုံဗျ။မသန်းမြ ဖင်ကြီး မြောက်တက်သွားပြီး ဖိုးလုံးခေါင်းကို ဖမ်းဆွဲထားတာ။သူ့စောက်ပတ်နဲ့ ဖိုးလုံးပါးစပ် လွတ်သွားမှာ စိုးရိမ်နေပုံပဲဗျို့။

" မရှုပ်ပါဘူး မမသန်းရယ် … ဟောဒီစောက်ဖုတ်ကြီးက … ကျုပ်အကြိုက်ဗျ … ကိုသံချောင်းကတောင် ပြောနေသေးတာ "

" သံချောင်းက … ဘာပြောတာလဲ "

" မမသန်းလို … ကိုယ်လုံးလှလှကြီးဆို … တနေကုန် ယက်ပေးချင်တာတဲ့ "

" ဟမ် … သံချောင်းကလား … အေးလေ ဟုတ်မှာပေါ့ သူ့မယားနှစ်ယောက်က ပိန်ကပ်နေတာ … ငါ့လို စိုစိုပြည်ပြည်မှ မဟုတ်တာ "

မသန်းမြက ဖိုးလုံးစကားကြားတာနဲ့ ဘဝင်ခိုက်နေတာဗျ။နို့ကြီးတွေ သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ပင့်ပြီး ညှစ်ကြည့်နေသေးတာ။

" မမသန်းက … ကိုသံချောင်းယက်မယ်လည်း ပြောရော … စောက်ရည်တွေတောင် ရွှဲလာပါလား "

ဖိုးလုံးက အဖုတ်ယက်ရင်း ခေါင်းလေးထောင်မေးနေတာဗျ။

" အောက်မယ် … ခုထိ ငါ့စောက်ပတ်ထဲ … နင့်လီးတစ်ချောင်းပဲ ဝင်ဘူးတာ … မအေလိုးလေး … ဟွန့် … ငါ့စောက်ပတ်များ သူယက်ချင်တိုင်း ယက်လို့ရမလား … စကားမများနဲ့ဟာ … စောက်စိလေး စုပ်ပေးဦး "

မသန်းမြလည်း ပြောပြီးတာနဲ့ နို့တွေချေနေတဲ့ သူ့လက်နှစ်ဖက်က ဖိုးလုံးခေါင်းကို လှမ်းကိုင်ပြီး စောက်ပတ်နဲ့ဖိုးလုံးမျက်နာကို ဆွဲကပ်ပစ်တာ။ခါးပင့်ပြီး စောက်ဖုတ်နဲ့ နှစ်ချက်လောက် ကော့ထိုးတော့ ဖင်သားကြီးတွေခွက်နေတာဗျို့။စကားသံတွေ ခဏငြိမ်သွားပြီးမှ မသန်းမြဆီက အသံခပ်တိုးတိုးလေး ထွက်ပေါ်လာတာ။

" ဖိုးလုံး … လိုးတော့ဟာ … စောက်ပတ်က ယားနေပြီဟာ "

ဖိုးလုံးလည်း မသန်းမြ စကားအဆုံး ပုဆိုးစလွယ်သိုင်းပြီး တဘွတ်ဘွတ်နဲ့ ဖိလိုးတော့တာပဲ။

" ဗျစ် …… အ …… ဘွတ် ဘွတ် … ရှီးးးး  ……… အင်းဟင်း …… လိုးလိုး …… နာနာလေး … … ဆောင့်လိုးစမ်းပါ …… အ …… ဟုတ်တယ်  …… လိုးစမ်းဟာ "

ဖိုးလုံးက လူသာသေးတာ လိုးချက်တွေက မီးပွင့်မတတ်ဗျို့။ဝါးကြမ်းနဲ့ခင်းထားတဲ့ ကွပ်ပျစ်လေး တကျွိကျွိနဲ့ အသားချင်းရိုက်သံတွေရော ဆူညံလာရောပဲ။မသန်းမြ ပါးစပ်ကလည်း အသံပေါင်းစုံ အော်ပြီး ညည်းနေတော့တာ။ဖိုးလုံးလည်း နားလိုက်လိုးလိုက်နဲ့ မသန်းမြ ကိုယ်လုံးပေါ်မှောက်ချလိုက်တယ်။

မသန်းမြကလည်း အလိုက်သင့် ဖက်ထားရင်း ပေါင်တန်ကြီးတွေ ရသလောက် ဖြဲပေးနေတာဗျ။မသန်းမြင့် ချိုင်းအောက့် လက်လျိုသွင်းပြီး မနားတမ်း ဆောင့်လိုးပစ်တာ။မနားတမ်း ဖိလိုးရင်း မသန်းမြင့်ဆီက အားကနဲ့ ညည်းသံရှည်ကြီးနဲ့အတူ ပေါင်နှစ်ချောင်းမြောက်တက်လာပြီး ဖိုးလုံး ခါးပေါ်ချိတ်တင်လိုက်တယ်။

" အားး အားးးးးး … မရပ်နဲ့ … လိုးလိုးးး …… ကောင်း လိုက် တာ ဖိုး လုံး ရာ …… ရှီးးးး းးးးးး … အမလေးးး … မ ရ  တော့  ဘူးးးး …… ထွက်  ထွက် … ထွက်  ပြီ  ဟာ …… ဟူးးးး းးးးး …… အ    အားးးးးးး "

မသန်းမြင့်လည်း ဖိုးလုံး ကျောပြင်ကြီး ကုတ်ခြစ်ရင်း စောက်ရည်တွေ ထွက်ကုန်တော့တာပဲ။ဖိုးလုံးလည်း မသန်းမြင့် ညည်းသံကြောင့် တဖုံးဖုံး ပစ်လိုးရင်း နောက်ဆုံးတချက် ဆောင့်ပြီး တအီးအီး ညည်းရင်း ငြိမ်သွားတော့တာ။ကျုပ်လည်း ခြံဝင်း တံခါးနား ပြန်လျှောက်သွားပြီး ခဏ အကြာမှ အသံလှမ်းပေး လိုက်တာ။

.......................................................................................................................................

အခန်း ( ၉ )

" မသန်းမြင့် … မသန်းမြင့် ရှိလားဗျို့ "

" ဘယ်သူလဲ … ရှိတယ်ရှင့် "

အသံနဲ့ အတူ မသန်းမြင့် ထွက်လာတော့ ဖိုးလုံးက ရေပုံးလေးကိုင်ရင်း နောက်က ကပ်ပါလာတာ။

" အော် … မောင်ခြိမ့်လား … လာလေ အိမ်ထဲ … ဘာအကြောင်းရှိလို့လည်း … အရီးစိန်က … အလုပ်ခိုင်းမလို့လား "

" အမေ မဟုတ်ဖူးဗျ … ဟိုဘက်ရွာက ကိုကြီးသာဂေါင် … မြေပဲခင်း နူတ်ချင်လို့ လူမရှိလို့ အမဆီ လာရှာတာ "

ကျုပ်လည်း စကားပြောရင်း မသန်းမြင့်တို့နား လျှောက်သွားလိုက်တော့ ဖိုးလုံးက နူတ်ဆက်နေပါရော။

" မောင်ခြိမ့် အိမ်ထဲ ဝင်ကွာ … ငါ ရေသွားချိုးမလို့ "

ဖိုးလုံးက ချွေတွေနှင့်နေတာဗျို့ ရေပုံးကိုင်ပြီး ထွက်သွားလေရဲ့။ကျုပ်အိမ်ထဲဝင်ထိုင်တော့ မသန်းမြင့်က မီးဖိုချောင်ဘက် ဝင်ရင်း ရေနွေးခရားအိုးနဲ့ အကြမ်းပန်းကန်လေးယူ ပြန်ထွက်လာတာ။ထိုင်စရာ နေရာကလည်း မရှိပါဘူး ခုနလး သူတို့လိုးထားတဲ့ ကွပ်ပျစ်လေးပေါ် ဝင်ထိုင်ရတာဗျ။

" ငါသိပါတယ် … မောင်ခြိမ့်ရယ် … နင့်အကို ဝမ်းကွဲ ကိုသာဂေါင်မလား "

" ဟုတ် … အမ "

" ဒီနေ့လား "

" ဒီနေ့ဗျ "

မသန်းမြင့် ရေနွေးခရားချပေးရင်း ကျုပ်ဘေး ဝင်ထိုင်တော့ အင်္ကျီအတွင်းက ဘော်လီမပါဘူးဗျ။နို့ကြီးတွေ တွဲနေပြီး နို့သီးခေါင်းက အင်္ကျီအပါးထဲ ချွန်ထွက်နေတာ။

" ခဏတော့ဆောင့် … ငါ ၅ ယောက်လောက် စုပြီး ခေါ်ခဲ့မယ် "

ကျုပ်ဘေးထိုင်ပြီး စကားပြောရင်း သူ့ပေါင်ကြားထဲက စောက်ဖုတ်ကို တဗျင်းဗျင်း ကုတ်နေသေးတာဗျာ။ခိုးကြည့်ရင်း ကျုပ်လီးက တင်းကနဲ့ ဖြစ်လာသေးတယ်။။ခဏကြာတော့ သူခေါ်မယ်လူတွေ စဉ်းစားပြီးဟန်နဲ့ ထရပ်လိုက်တာဗျို့။အခန်းပြတင်းပေါက်က လေပြေလေးတစ်ချက်ဝှေ့လာတော့ အနီးကပ်မို့ မသန်းမြင့်ပေါင်ကြားဆီက သေးနံ့လိုလို စောက်ရည်နံ့လိုလို ခပ်စူးစူးလေး ကျုပ်နှာခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာတော့တာပဲ။

မသန်းမြင့် ထွက်သွားတော့ ထမိန်နောက်မှာ စောက်ရည်ကွက်ကြီး အထင်းသားဗျ။ရေနွေးသောက်လိုက် ဆေးပေါ့လိပ်ဖွာလိုက်နဲ့ တော်တော်လေးကြာမှ မသန်းမြင့်တို့အုပ်စု ရောက်လာကြတာ။အားလုံး ၇ယောက်ဗျို့။ထမင်းထုတ်လေးတွေကိုယ်ဆီနဲ့ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ပဲ ဖိုးလုံးရောက်လာပြီး မသန်းမြင့်ဖို့ ထမင်းထုတ်ပေးနေတာ။

အကုန်ပြီးတာနဲ့ ရွာပြင်လမ်းကပဲ ပတ်ခဲ့ကြတယ်။ရွာထဲက သွားရင် ကြာနေမဆိုးလို့ပါ။၄မိုင်လောက်လျှောက်ပြီးမှ ကိုကြီးသာဂေါင်တို့ရွာထဲ ဝင်လာကြတာ။ကိုကြီးသာဂေါင်အိမ်ရောက်တော့ သူ့မိန်းမက မသန်းမြင့်တို့အဖွဲ့ကို ယာခင်းဘက် ခေါ်သွားလေရဲ့။ကျုပ်က ကိုကြီးသာဂေါင် အဆင်သင့် လုပ်ပေးထားတဲ့ ပင်ကျရည် ထန်းရည် အစစ်နဲ့  ငရုပ်သီးလေးထဲ့ပြီး  ရဲနေအောင်ကြော်ထားတဲ့ ကြွက်ကြော်လေး မြည်းရင်း ဇိမ်ယူနေတာပေါ့။

ရောက်ရာပေါက်ရာ စကားပြောရင်း ထန်းရည် အဝသောက်ပစ်လိုက်တယ်။ပြီးမှ ကိုကြီးသာဂေါင် အမေ့ဖို့ပေးတဲ့ ပဲဆီပုန်းလေးကိုင်ရင်း ကျုပ်ရွာ ပြန်လာခဲ့တာ။ရွာရောက်တော့ အိမ်တံခါးက ကျုပ်စိထားတဲ့ အတိုင်းပဲ အဘလည်း ထမင်း ပြန်မစားသေးဘူး အမေနဲ့ မြစမ်းကြည်လည်း ပြန်မရောက်သေးဘူးဗျ။ဆီးပုန်းတင်းလာလိုက် သေးထပေါက်လိုက်နဲ့ ဆေးပေါ့လိပ် မီးညှိရင်း အိမ်အပေါ်ထပ် ကျုပ်အိပ်ခန်းထဲ ဖွာနေလိုက်တယ်။ခဏ မှေးရင်း အိပ်ပျော်သွားတာဗျို့။

..............................................................................................................................

ဘယ်လောက်ကြာအောင် အိပ်ပျော်သွားလည်း မသိပါဘူး နှာခေါင်းထဲ သနပ်ခါးနံ့လေး ရလို့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည်မိတာ။ကျုပ် ကုတင် အလယ်လောက် တင်ပလွဲဝင်ထိုင်နေတဲ့ မြစမ်းကြည်ကို တွေ့လိုက်တာဗျို့။အမေနဲ့ မြို့က ပြန်ရောက်ပုံဗျ။မျက်နှာတော့မကောင်းဘူး ဘာဖြစ်လာလဲ မသိ။

" ဟင် … မြစမ်းကြည် ပြန်ရောက်ပြီလား အမေရော "

" အဒေါ်က … အောက်မှာ ကိုမောင်ခြိမ့် … ကျမ လာနူတ်ဆက်တာပါ "

" ဟမ် … နင်က ဘာဖြစ်လို့ "

" ကျမ … ကျမ …… အဟင့်  ဟင့်  ဟင့် "

" ပြောပါဟ … မငိုပါနဲ့ "

ကျုပ်လည်း ငိုနေတဲ့ မြစမ်းကြည်မျက်နှာလေး ကြည့်ပြီး ထထိုင်ရင်း ဖက်ထားမိတာ။မြစမ်းကြည်က မရုန်းပါဘူး ကျုပ်မျက်နှာလေးပြန်ပြီး စိုက်ကြည့်နေတာဗျ။မျက်ရည်တွေ ကျနေရင်း…

" ကျမ … မြို့ပြန်နေရတော့မယ် … ကိုမောင်ခြိမ့်ရယ် "

" ဟာ "

" ဟုတ်တယ် … အာ့မို့ လာနူတ်ဆက်တာပါ "

ကျုပ်က မြစမ်းကြည် စကားအဆုံး ခပ်တင်းတင်း ပွေ့ဖက်ထားလိုက်တယ်။ပါးပြင်လေးနမ်းရင်း မြို့ကိုမပြန်ဖို့ပြောတုန်း မြစမ်းကြည် ညာဖက်လက်က တင်ပလ္လင်ခွေထိုင်ထားတဲ့ ကျုပ်ပေါင်ကြား ရောက်လာတာပေါ့။ဝမ်းနည်းပြီး တသိမ့်သိမ့် ရှိုက်ငိုနေတော့ ကိုယ်လုံးလေးလှုပ်နေပြီး မြစမ်းကြည် လက်ဖမိုးလေးက ကျုပ်လီးထိပ်ကို ထိလိုက် မထိလိုက် ဖြစ်နေတာဗျို့။တဖြည်းဖြည်း လီးက တင်းလာပြီး ဆန့်ထွက်လာတော့ မြစမ်းကြည် လက်ကို သိသိသာသာလေး ထောက်မိနေတာ။

" ဒီမှာ နင်ကြိုက်သလောက်နေပါဟာ … အမေကလည်း နင့်ကို သံယောဇဉ်ဖြစ်နေတာကို "

" ကျမလည်း နေချင်တာပေါ့   … ကိုမောင်ခြိမ့်ရယ် … ဒါပေမယ့် …… "

" ဒါပေမယ့် … ဘာဖြစ်လည်းဟ … ပြောပါ … ငါကူညီနိုင်ရင် ကူညီမှာပါ "

စကားပြောရင်း ကျုပ်လည်း မြစမ်းကြည် နို့အုံတဖက်ပေါ် လက်လှမ်းတင်လိုက်တယ်။နို့အုံလေး ဖွဖွညှစ်လိုက်တော့ ဆက်ကနဲ့ တုန်သွားတာ ခဏလေးပါပဲ။စကားမပြောတော့ပဲ နူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေး ဆွဲစုပ်တော့ အလိုက်သင့်လေး မျက်နာမော့ပေးရှာတယ်။ကျုပ်လက်တွေ နို့အုံလေးပေါ်က အောက်ဆင်းပြီး မြစမ်းကြည်ပေါင်ကြားထဲရောက်တော့ စင်းနေတဲ့ မျက်လုံးလေး ခဏပွင့်လာပြီး တချက်ကြည့်သေးတယ်ဗျ။

စောက်မွှေးအုံကို ဖွဖွပွတ်ရင်း အောက်ထဲ အုပ်ကိုင်လိုက်တော့ မြစမ်းကြည်ကိုယ်လုံးလေး ဆက်ကနဲ့တုန်သွားရင်း မျက်လုံးလေး ပြူးကြည့်နေတာ။သူ့ညာလက်လေးက မသိမသာနဲ့ ကျုပ်လီးကို ထိကပ်လာပြီဗျို့။ကျုပ်လည်း ထမိန်အပြင်ကနေပဲ စောက်ဖုတ်လေးကို ကလိပေးနေတာပေါ့။

ကျုပ်စိတ်ထဲ ဖိုးလုံးက မသန်းမြကို ယက်ပေးနေတဲ့ ပုံတွေ ဖျက်ကနဲ့ ပေါ်လာမိတယ်။လက်ထိပ်လေးတွေ အရည်စို့လာနေပြီဗျ ထမိန်ကို ဖေါက်ပြီး စောက်ရည်လေးတွေ ထွက်နေတာပါ။ကျုပ် နမ်းနေရာကနေ ခွာလိုက်တော့ မြစမ်းကြည်ရဲ့ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေက ရီဝေဝေလေးနဲ့  စိုက်ကြည့်နေတာဗျ။

ကုတင်ပေါ်က ဆင်းပြီး တင်ပလွဲထိုင်နေတဲ့ မြစမ်းကြည်ကိုယ်လုံးကို တည့်ပေးလိုက်တယ်။သူ့ရှေ့ ကြမ်းပြင်ပေါ်ဒူးထောက်ထိုင်ရင်း ထမိန်လှန်တုန်း မြစမ်းကြည်မျက်နှာလေး ရဲကနဲ့ဖြစ်လာပြီး ထမိန်ကို အောက်ပြန်ဆွဲချတော့တာပဲ။ကျုပ်ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာ ရိပ်မိနေတာပေါ့။ခေါင်းလေးရမ်းပြပြီး ကုတင်ပေါ်က ထရပ်ရင်း အိပ်ခန်းတံခါးဆီ ပြေးထွက်သွားတာဗျို့။

ကျုပ်လည်း ချက်ချင်းထရပ်ပြီး ကပ်လိုက်သွားတာ။အိပ်ခန်းတံခါးနားအရောက် မြစမ်းကြည် ခါးသေးလေးကို ဖမ်းဆွဲထားလိုက်တယ်။သူ့လက်နှစ်ဖက်က တံခါးပေါက်ကို ကိုင်ဆွဲနေတော့ ခါးလေးကုန်းနေတဲ့အနေထားလေး။ကျုပ်ရဲ့ ရမ္မက်စိတ်က မရတော့ဘူးဗျာ။

နောက်ကနေ ဘယ်လက်က ခါးကိုဆွဲထားရင်း ထမိန်အောက်နားစကို ညာလက်နဲ့  ဆွဲလှန်ပြီး ဒူထောက်ထိုင်ချလိုက်တာ။ဖွေးဥနေတဲ့ ဖင်သားစိုင်ကြီး နှစ်ခြမ်းအောက်က စောက်ပတ်နီတာရဲလေးက ကျုပ်မျက်နှာရှေ့ ပေါ်လာရောပဲ။စောက်မွှေးပါးပါးလေး ဖုံးထားတဲ့ အဖုတ်က ကုတင်ပေါ်ကျုပ်နိုက်ထားတော့ ဘေးနူတ်ခမ်းသားတွေ ဖေါင်းကြွနေပြီး စောက်ခေါင်းဝလေးက အရည်ကြည်လေးတွေ အိုင်နေတာဗျ။

ကျုပ်မျက်နှာက အလိုလျောက် မြစမ်းကြည် ဖင်ကြားထဲ အပ်မိရင်း စောက်ပတ်နီတာရဲလေးကို လျှာအပြားလိုက် ပင်ယက်မိတယ်။မြစမ်းကြည် ဖင်ကြီးကြုံ့သွားရင်း ရှေ့ကိုတိုးခွာနေတာဗျ။ပထမဆုံး စောက်ဖုတ်လေးဆီက အောက်သိုးသိုး နံ့လေး ကျုပ်နှာခေါင်းထဲတိုးဝင်လာတာ။

မြို့ပေါ်ကားနဲ့သွားတော့ တလမ်းလုံးစောက်ပတ်ချွေးနံ့လေးဆွဲနေတာနေမှာ။ညှီစို့စို့ အနံ့လေးရှုနေတုန်း … အ … ကနဲ့ ခပ်တိုးတိုးညည်းရင်း လက်တဖက်က ကျုပ်ခေါင်းကို နောက်ပြန်တွန်းထုတ်နေတာဗျို့။။သူ့လက်လေးကို ကျုပ်ညာလက်နဲ့ ပုတ်ထုတ်ပြီး ဒုတိယအကြိမ် စောက်ဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းလေးထဲ အထက်အောက် ထိုးယက်ပစ်လိုက်တယ်ဗျာ။ဒီတစ်ကြိမ်တော့ ကျုပ် တုံဆိုင်းမနေတော့ပါဘူး အက်ကွဲကြောင်းထဲ လျှာဖျားနဲ့ ထိုးယက်ရင်း ထောင်ထွက်နေတဲ့ အစိလေးကို မိမိရရလေး ဆွဲစုပ်ပစ်တာ။

" အ … အမေ့ "

ခပ်တိုးတိုးညည်းသံလေးနဲ့ ပေါင်လေး မသိမသာ ကားပေးတယ်ဗျ။မတ်တပ်ကုန်းလျက်လေးမို့ အပေါ်ဘက်စောက်ခေါင်းဝလေးထဲ အိုင်နေတဲ့ စောက်ရည်ကြည်လေးက ပွက်ကနဲ့ ကျုပ်နဖူးပေါ်ပန်းထုတ်နေတာ။နဖူးကတဆင့် ကျုပ်အထက်နူတ်ခမ်းထိစီးကျလာတဲ့ စောက်ရည်ကြည်လေးတွေ မျိုချပစ်လိုက်တယ်ဗျာ။ပြီးမှ စောက်ပတ်လေးကို ပြန်ယက်ပေးနေတာ။

တဖြည်းဖြည်း သိပ်မရုန်းတော့ပဲ ခါးလေးကော့ပေးရင်း ကျုပ်ယက်ပေးတာကို ငြိမ်ခံနေပြီဗျို့။စောက်ပတ်ဘေးနူတ်ခမ်းသားကြီးတွေကလည်း စောက်ရည်နဲ့ကျုပ်တံတွေးတွေကြောင့် ပြောင်လက်ပြီး ဖေါင်းကြွနေတာ ဖါးဂုံညှင်းကြီး ကြနေတာပဲ။ပေါင်သားလေးတွေ တဇပ်ဇပ်တုန်ရင်း ကိုယ်လုံးကို ဆန့်ပစ်လိုက်တာ ကျုပ်လည်း မော့အကြည့် မြစမ်းကြည်ကသူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ကျုပ်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင် လှည့်ပစ်လိုက်ပြီ။

တံခါးပေါက်ဘေးနား အိပ်ခန်းထရံကို ကျောမှီပြီး ကျုပ်ကို ငုံကြည့်ရင်း ပေါင်တန်ကြီးတွေ ဖြဲရပ်ပေးနေတာ။ထမိန်အပေါ်စကို ဖြည်ပြီး ခြေရင်းပုံချလိုက်ရင်း မျက်နှာလေး ရဲတွတ်နေလျက် သူ့ညာဘက်လက်က ကျုပ်ခေါင်းကို ပေါင်ကြားထဲ ဆွဲကပ်ပေးတော့တာပဲ။

အစိလေးဆွဲစုပ်တာနဲ့ ခါးလေးကို ကော့ပေးရင်း ခေါင်းလေး မော့တက်သွားတာကြည့်ရင်း ကျုပ် ကာမစိတ်တွေလည်း ထိန်းမရအောင် ထကြွနေပါပြီ။အဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းအတိုင်း ပင့်ယက်လိုက် အစိလေးစုပ်ပေးလိုက်နဲ့ မြစမ်းကြည်လည်း အသံထွက်ပြီး ညည်းနေတော့တာဗျ။အစိလေးဆွဲငုံရင်း သွားလေးနဲ့ ခပ်ဆက်ဆက်လေး ဖိကိုက်ပေးနေတုန်း သူ့လက်လေးတဖက်က ကျုပ်ဆံပင်တွေ ကျစ်နေအောင် စုကိုင်းရင်း ခါးလေးကော့ပြီး စောက်ရည်တွေ ထောင်ပန်းလာတာဗျို့။

" အမလေးးးး …… အ  အားးးးး …… ကန်  တော့  ပါ  ရဲ့ …… ကိုမောင်ခြိမ့်ရယ် …… မ   မ   မရ  တော့  ဘူး  ရှင် …… ထွက်  ထွက်   ထွက်  ကုန်  ပါ  ပြီ …… အားးးး   ရှီးးးးး းးးးး "

စောက်ရည်ကော့ပန်းရင်း ကျုပ်ခေါင်းကို ဆွဲမှပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေထားနဲ့ ကျုပ်ကို နမ်းနေတာဗျာ။ကျုပ်မျက်နှာပေါ် ရွှဲနှစ်နေတဲ့ သူ့စောက်ရည်တွေကိုလည်း လျှာလေးနဲ့ ပြောင်နေအောင် ယက်ပေးနေတာ။အလိုက်သင့် ပြန်နမ်းရင်း မြစမ်းကြည်ကို ကုတင်နား ပြန်ခေါ်လာလိုက်တယ်။

ကုတင်နား အရောက် ကျုပ်ပုဆိုးကို လက်တဖက်နဲ့ ချွတ်ချလိုက်တော့ ပေါင်ကြားက လီးက ထောင်ထွက်နေပြီး မြစမ်းကြည် ဆီးခုံးလေး ထောက်မိနေတာ။ကုတင်ပေါ် ပက်လက်အနေထားလေး လှဲချလိုက်တော့ သူ့မျက်နှာလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ထားတာဗျ။ကျုပ်လည်း ဒူးထောင်ပေါင်ကားလေးဖြစ်နေတဲ့ သူ့ပေါင်ကြားထဲ နေရာယူလိုက်တာပေါ့။

" အိုရ် … အကြီးကြီးပဲ "

မြစမ်းကြည်ရဲ့အုပ်ထားတဲ့ လက်ကလေးတဖက်ဖယ်ပြီး သူ့ပေါက်ကြားထဲ ဒူးထောက်နေရာယူထားတဲ့ ကျုပ်ပေါင်ကြားကို ကြည့်ရင်း ပြောနေတာဗျ။ကျုပ်လီးကလည်း အကြောပြိုင်းပြိုင်း ထရင်း တဇပ်ဇပ် တုန်နေတာဗျို့။ဖေါင်းကားနေတဲ့ စောက်ပတ်နီတာရဲလေးကို လီးထိပ်နဲ့  ၅ ချက်လောက် ပွတ်ဆွဲပေးတော့ လှန့်ပြီး အော်နေသေးတာ။

" အမလေးးး …… ဖြည်း ဖြည်း လုပ် နော် …… ကိုမောင်ခြိမ့် "

ကျုပ်လည်း ခေါင်းညိတ်ပြရင်း ဒစ်ဖူးကို စောက်ခေါင်းလေးထဲ အရင်မြုတ်လိုက်တာပဲ။မြစမ်းကြည်မျက်နှာလေး ရုတ်တရက်မဲ့သွားတာဗျို့ နဖူးကြောလေး ကြူံ့ရင်း ကျုပ်မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်နေတာ။ခါးအားလေးနဲ့ ဖိချပစ်တော့ ခေါင်းလေးရမ်းပြီး စူးစူးဝါးဝါးကို အော်ဟစ်နေတော့တာပဲ။

" ဗျစ် …… အ …… ဖလွပ် …… အမလေး  သေပြီ  သေပြီ …… ကယ်ကြပါဦးရှင် …… အားးး အားးးး …… မ ရ လောက် ဘူး  … ကိုမောင်ခြိမ့်ရယ် "

" ဗြိ  … ဘွတ် … ခဏ လေးပါ … မြစမ်းကြည်ရဲ့ … ဗျစ်  … စွက် "

" နာလိုက်တာ …… သေပါပြီရှင် …… ပြန်  ပြန်   ပြန်ထုတ်ပေးပါ …… အမလေးးးး  ကျွတ်ကျွတ် "

ကျုပ်လည်း မျက်ရည်လေးဝိုင်းပြီး တောင်းပန်နေတဲ့ မြစမ်းကြည်မျက်နှာလေးကြည့်ရင်း ဆက်မသွင်းပဲ ရပ်ထားလိုက်တယ်။လီးကို ဒစ်ဖျားလောက်ထုတ်ကြည့်တော့ သွေးစသွေးနလေးတွေ ကပ်နေတာဗျ အပျိုးမှေးပေါက်ပြီး နာလို့အော်ရှာတာနေမှာ။

သူ့ကိုယ်ပေါ်မှောက်ချရင်း နူတ်းခမ်းလေးဆွဲစုပ်ပြီး နို့အုံလေးကို ချေပေးနေတာပေ့ါ။ခဏနေတော့မှ ဝင်သလောက်လေးပဲ လီးကို အထုတ်သွင်းလုပ်ပေးလိုက်တယ်။တဆက်ထဲ အင်္ကျီကြယ်သီးဖြုတ်ပြီး အောက်က ဘော်လီကို ဆွဲချလိုက်တော့ တင်းထုပ်နေတဲ့ နို့အုံထိပ်က နို့သီးခေါင်းနီတာရဲလေး ပေါ်လာတာပဲ။အမေ့ဘော်လီတွေ ဝတ်ထားတော့ ချောင်ချေညင်ချိချိလေးပဲ ပေါ်လာတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ဆွဲစုပ်ပေးတော့ ရင်ဘတ်လေး ကော့တက်လာပြီဗျ။မျက်လုံးလေး စင်းပြီး အရသာခံနေတာဗျို့။ခဏကြာတော့မှ…

" ကိုမောင်ခြိမ့် "

" ဟမ် "

" ဟိုလေ … ရှင့် ဟာ ကြီး … အဆုံးထိ ဝင်ပြီလား "

" နဲနဲ ကျန်သေးတယ် … နင်က အော်နေလို့ … ဆက်မသွင်း ရ သေးတာ "

" ဖြည်းဖြည်း ချင်း … သွင်း ကြည့် ပါ့ လား "

" ဗျစ် …… ဗြိ  …… ဗြိ …… ဟိုး  ဟိုး … အမလေးးး … ခဏ ရပ်ဦး "

" နာ လို့ လား "

" ခုနလောက် မနာတော့ပါဘူး … အတွင်းထဲ … တစ်ဆို့ကြီး ဖြစ်နေလို့ … ကျွတ် ကျွတ် "

ခပ်ဖြည်းဖြည်း လိုးရင်း ဖိလိုးကြည့်တော့ မြစမ်းကြည်မျက်နှာလေး မဲ့နေရုံလေးပဲ။တားတော့ မတားတော့ဘူးဗျ။ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်း လီးအဖျားထိထုတ်လိုက် အရင်းထိ ပြန်လိုးလိုက်နဲ့ ချော့ပြီး လိုးပေးနေရတာ။စောက်ခေါင်း အတွင်းသားလေးတွေက ညှစ်ထားသလိုဖြစ်နေတော့ လိုးရတာ စီးပိုင်နေတာပဲဗျာ။တဖြည်းဖြည်း လီးဒဏ်ခံနိုင်သွားပုံဗျ။နူတ်ခမ်းလေးဟပြီး အောက်ကနေ မသိမသာလေး ပြန်ပြန်ကော့ထိုးနေတာဗျို့။

" ကိုမောင်ခြိမ့် "

" ဟင် "

" ရပြီ … လုပ်တော့ … ကျမ ခံနိုင်ပါပြီ "

ပြောပြီး ရှက်သွားတဲ့ ပုံလေးနဲ့ ကျုပ်ပုခုံးကို ဆွဲဖက်ရင်း သူ့ဘယ်ဘက်ပါးနားလေး မျက်နှာကို ဆွဲကပ်ပစ်တာ။ကျုပ်လည်း မြစမ်းကြည်ဆီက ခွင့်ပြုချက်ရတာနဲ့ ချုပ်တည်းထားတဲ့ စိတ်တွေ လွတ်ပေးလိုက်တာ။တအအ နဲ့ အိပ်ခန်းထဲ ဆူညံနေတာပဲဗျာ။

ဒီတခါ ကျုပ်ရဲ့ ထိထိမိမိ လိုးချက်တွေအောက် မြစမ်းကြည်တစ်ယောက် သူ့စကားအတိုင်း ကြိတ်ခံနေတာဗျို့။အဝင်အထွက်တိုင်း မြစမ်းကြည်ရဲ့ အဖုတ်အတွင်းသားလေးတွေက ညှစ်ပေးနေသလိုဗျ။ကျုပ်လည်း ဆီးခုံးချင်း ကပ်နေအောင် ဆောင့်ဆောင့် လိုးနေမိတာ။လီးအရည်ပြားတလျှောက် နွေးကနဲ့ ဖြစ်သွားရင်း ကျုပ် ကျောပြင်တွေကို မြစမ်းကြည် ကုတ်ခြစ်နေတာ နှစ်ကြိမ်ရှိပြီဗျာ။

စောက်ရည်တွေလည်း ကျုပ်ကုတင်ပေါ် ရွှဲနှစ်ကုန်ရောပဲ။ကျုပ်လီး အရင်းထိဝင်သွားတိုင်း မြစမ်းကြည်ခေါင်းလေး မော့သွားတာလေးက ကျုပ်အတွက် အရသာဗျ။တဖြည်းဖြည်း လီးတစ်ချောင်းလုံး ယားတက်လာပြီဗျို့ လီအရည်ပြားတစ်လျှောက်လုံး တဆစ်ဆစ်နဲ့ဗျာ။

လရည်စထွက်တာနဲ့ မြစမ်းကြည် ဖင်ကြီး ကော့တက်လာပြီး ကျုပ်လီးအဝင်ကို ကော့ထိုးညှစ်ပေးနေတာ။အကြောပေါင်းစုံ အီစိမ့်နေအောင် ခံစားရင်း လီးကို အပြင်ထုတ်ပြီး နောက်ဆုံးတချက် ဆောင့်လိုးပစ်မိတာဗျာ။လီးထိပ်က ခံစားမှု့အရသာ သစ်လေးနဲ့အတူ မြစမ်းကြည်တစ်ယောက် ငယ်သံပါအောင် အော်နေတာဗျ။

" အားးး … အမလေးးးး …… သေ  ပါ  ပြီ  ရှင် "

နောက်ဆုံးတချက်ကျ လီးထိပ်က စောက်ခေါင်းဝက ကျွတ်ထွက်လာပြီး ပြန်အထည့်ကျ  အောက်က ဖင်ဝ ထဲ ဝင်သွားတာဗျို့။ကျုပ်လည်း ဖင်ပေါက်ထဲက လီးကို ပြန်အထုတ် မြစမ်းကြည်က လက်နှက်ဖက်နဲ့ ကုတင်ဘေး အားကုန်တွန်းထုတ်တာ ကုတင်အောက် ပြုတ်ကျသွားတာပဲဗျာ။

" ဝှီးးး … ဘုတ် …… အင့် "

ကုတင်ပေါ်က ပြုတ်ကျမှန်းသိတာနဲ့  ကုန်းအထ အခန်းဝမှ အမေနဲ့မြစမ်းကြည်က ကျုပ်ကို ကြည့်ပြီး ရယ်နေကြတာဗျို့။ခုမှ မြိုက ပြန်ရောက်ပုံနဲ့ပါ။ကျုပ်ပုဆိုးက ပေါင်ရင်းလန်တက်နေပြီး ခပ်ကုန်းကုန်း ထိုင်လျက်ကလေးဗျ။ကျုပ် အိပ်မက် မက်နေတာပါဗျာ ဟီးဟီးးး။


 အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>