Configure Page List

Tuesday, June 30, 2020

စောဆ အပိုင်း ( ၂ )

စောဆ အပိုင်း ( ၂ ) 

{ဇာတ်သိမ်းပိုင်း}

ရေးသားသူ - ပန်းရိုင်း

အင်းစိန်တိုက်ပွဲကြီး ပြီးဆုံးပြီး ထွန်းအုံတို့တပ်တွေ မင်္ဂလာဒုံမှာ ပြန်နားကြပြီးတဲ့နောက် ထွန်းအုံသည် ခွင့်ယူပြီး စောဆတို့ ထွက်ပြေးသွားတဲ့ ကျုံမငေးမြို့ကို လိုက်သွားပြီး စောဆကို ရှာသည် ။ ဘယ်လိုမှ စုံစမ်းလို့ မရ ။ ထွန်းအုံလည်း အင်းစိန်တိုက်ပွဲမှာ သတ္တိရှိရှိနဲ့ တိုက်ရည်ခိုက်ရည်ကောင်းလို့ တပ်ကြပ်အဆင့်ကို တိုးပေးတာ ခံရသည် ။ စောဆ ဘယ်ကို ရောက်နေလဲ.. အသက်မှ ရှင်သေးရဲ့လားလို့ သူ တွေးပြီး ရင်တွေပူသည် ။ ဇွဲကတော့ မလျော့ ။ စောဆအဖေ အလုပ်လုပ်ခဲ့သည်ဆိုတဲ့ တောင်ငူ ပျဉ်းမနား သစ်တောတွေဖက်မှာများ ရှိနေမလားလို့ စဉ်းစားမိပြီး ထပ်ရှာသည် ။ စောဆကို လွမ်းတဲ့ စိတ်တွေက များနေဆဲ၊ အင်းစိန်တိုက်ပွဲတုန်းက ဆုံခဲ့ဖူးတဲ့ စားသောက်ဆိုင်မှာ အလုပ်လုပ်တဲ့ “ မြင့်မြင့်ခိုင် ” နဲ့ မထင်မမှတ်ဘဲ လှည်းတန်းဈေးမှာ ပြန်ဆုံသည် ။

မြင့်မြင့်ခိုင်က ထွန်းအုံကို အင်းစိန်တိုက်ပွဲ ဖြစ်နေချိန်ထဲက သဘောကျပြီး ရေလာဖို့ မြောင်းပေးနေတဲ့သူ ဆိုတော့ ထွန်းအုံကို အလွတ်မပေးချင် ။ ထွန်းအုံကလည်း မိန်းမမရှိတဲ့စစ်သား… စစ်မြေပြင် ရှေ့တန်းတွေမှာဘဲ နစ်မြုပ်နေတဲ့လူ ။ မကြာခင်ကဘဲ သူသည် မော်လမြိုင် သထုံဖက်မှာ သွားတိုက်ခဲ့ရသေးသည် ။ သထုံ.. ကျိုက်ကော် သိမ်ဆိပ်နဲ့ မုတ္တမကားလမ်းဖက်တလျှောက် အင်အားကြီးထွားနေတဲ့ ကေအင်ဒီအို တပ်တွေနဲ့ အပြင်းအထန် တိုက်ရသည် ။

ထွန်းအုံကို သူ့တပ်မှူးက “ ဘရင်းဂန်းထွန်းအုံ ” လို့ ခေါ်ကြသည် ။ သဘောကောင်းသူဖြစ်လို့ တပ်သားတွေက သူ့ကို ချစ်ခင်ကြသည် ။ သူက ရှိတာကို ဝေမျှစားတတ်သူ ခင်မင်စိတ်ကြီးသူ တစ်ယောက်မို့ တပ်ထဲမှာ လူချစ်လူခင် ပေါသည် ။ သူသည် ဘရင်းဂန်းကိုင် တစ်ယောက် ဖြစ်ပေမယ့် သေနတ်ပစ်လည်း လက်ဖြောင့်သည် ။ သူတို့တပ်စခန်းကို ကေအင်ဒီအိုရန်သူတွေ ညတိုင်းလို လာလာတိုက်ကြတဲ့အခါ

“ ထော်…ထော်….ထော်….”

လို့ ညာသံပေးပြီး လှံစွပ်တက်ထိုးလာတဲ့ ရန်သူတွေကို ဘရင်းဂန်းကို သေချာချိန်ရွယ်ပြီး တစ်ချက်ချင်းနဲ့ ပစ်ခတ်ပြီး ရှင်းလင်းခဲ့တဲ့အတွက် အထက်တပ်မှူးတွေ အားကိုးကြသည် ။ သူ့ကို 

“ တစ်တောင့်တစ်ယောက် ထွန်းအုံ ” 

လို့လည်း ခေါ်ကြသည် ။

မြင့်မြင့်ခိုင်နဲ့ ပြန်ဆုံတဲ့အချိန် မြင့်မြင့်ခိုင်သည် ကိုယ်လုံး အဆက်အပေါက် ကောင်းလွန်းတာကို ထွန်းအုံ သတိပြုမိသည် ။ ရှံသားအင်္ကျီအောက်က ဖွံ့ထွားတဲ့ နို့လုံးကြီးတွေကို ထွန်းအုံ မကြည့်ဘဲ မနေနိုင် ဖြစ်ခဲ့ရသည် ။ ဒါကို အကင်းပါးတဲ့ မြင့်မြင့်ခိုင်က သိပြီးသား ။

စောဆလေးကို စွဲလန်းနေသူမို့ တနေ့ ပြန်တွေ့နိုးနိုးနဲ့ လိုက်ရှာချင်နေတဲ့ သူသည် မြင့်မြင့်ခိုင်က သူ့ကို သူနေတဲ့အိမ်မှာ ထမင်းဖိတ်ကျွေးတဲ့အခါ ထမင်း အားရပါးရစားသလို မြင့်မြင့်ခိုင်ကိုလည်း စိတ်ရှိတိုင်း “ ချစ်တလင်းခေါ် ” ပစ်လိုက်မိသည် ။ အဲဒီနေ့က မြင့်မြင့်ခိုင်တို့ အိမ်လေးမှာ ထွန်းအုံ ရောက်နေတဲ့အချိန် မြင့်မြင့်ခိုင်ရဲ့ အစ်မကြီး တင့်တင့်ခိုင်နဲ့ သူ့ယောက်ျား ကိုဖုန်းကြွယ်တို့က ဆွမ်းကျွေးအလှူတစ်ခုကို သွားကူစရာ ရှိနေလို့ ဆိုပြီး အိမ်က ထွက်သွားကြသည် ။ ထွန်းအုံနဲ့ မြင့်မြင့်ခိုင် နှစ်ယောက်ထဲ အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့သည် ။

မြင့်မြင့်ခိုင်က ရှေ့တန်းစစ်မြေပြင်တွေမှာ တစ်တောဝင် တစ်တောင်ထွက် မိုးရွာရွာနေပူပူ ပင်ပန်းခဲ့သမျှ နင်းနှိပ်ပြုစုချင်ကြောင့် ပြောလာလို့ အိမ်ရှေ့ခန်း ကြမ်းပေါ်မှာ သူ လှဲပေးလိုက်သည် ။ မြင့်မြင့်ခိုင်သည် ထွန်းအုံရဲ့ ကြွက်သားအပြည့်နဲ့ ကိုယ်တစ်ခုလုံးကို နှိပ်နယ်ပေးရင်း ထွန်းအုံရဲ့ ပေါင်ရင်းကို လက်ဖနောင့်နဲ့ ဖိသိပ်ကာ အပူထုတ်ပေးတဲ့အချိန် ထွန်းအုံလည်း ကာမစိတ်တွေ ထိန်းသိမ်းလို့ မရတော့ဘူး ။ စောဆလေးကို သစ္စာမပြယ်ချင်လို့ စိတ်ထိန်းလာခဲ့တဲ့သူသည် မြင့်မြင့်ခိုင်ရဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့ ရင်သားကြီးတွေရယ်.. စွင့်ကားတဲ့ တင်ပါးအိအိကြီးတွေရယ်နဲ့ ထိတွေ့မိတဲ့အခါ အရည်ပျော်ကျသွားပါတော့သည် ။

မြင့်မြင့်ခိုင်က ထွန်းအုံရဲ့ ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ မာကြောပြီး မတ်မတ်ထောင်နေတဲ့ ထွန်းအုံရဲ့ ယောကျားတန်ဆာကြီးကို မြင့်မြင့်ခိုင် မြင်တာနဲ့ တအားသဘောကျသွားသည် ။ ယောက်ျားတွေနဲ့ အကြိမ်ကြိမ် ကြုံဖူးထားတဲ့ မြင့်မြင့်ခိုင်သည် ထွန်းအုံရဲ့ စံချိန်မှီ လက်နက်ကြီးကို တွေ့လိုက်ရတဲ့အခါ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ တအားငုံပစ်လိုက်မိလေသည် ။ ထွန်းအုံရဲ့ ထွားကြိုင်းတဲ့ လိင်တန်တုတ်တုတ်ကြီးက မြင့်မြင့်ခိုင်ရဲ့ ပါးစပ်ပေါက်ထဲ ပြည့်နေသည် ။ အားရပါးရ စုတ်ယူနေတဲ့ မြင့်မြင့်ခိုင်ကြောင့် ထွန်းအုံသည် ပါးစပ်က တအင်းအင်း ညည်းရင်း မျက်နှာကြီးမော့ မျက်လုံးစုံမှိတ်ရင်း ကာမစည်းစိမ်ကို အပြည့်အဝ ခံစားရယူနေမိသည် ။

မြင့်မြင့်ခိုင်က သူလိုချင်တာတွေကို အကုန်လုံး ပုံအောပေးခဲ့သည် ။ တောင့်တင်းစိုပြေတဲ့ ရေဆေးငါးကြီးသဖွယ် ရမက်ကြွယ်စရာ မြင့်မြင့်ခိုင်ကလည်း ဗလတောင့်တောင့်နဲ့ အားကောင်းမောင်းသန် စစ်သားကြီး ထွန်းအုံရဲ့ ကာမစွမ်းပကားတွေကို မက်မော စွဲလန်းသွားရတော့ တပ်က ထွက်လို့ရတဲ့ အချိန်တိုင်း ကမာရွတ်ထဲက မြင့်မြင့်ခိုင်နေတဲ့ အိမ်လေးမှာ အချစ်စခန်း ဖွင့်ကြတော့တာဘဲ ။ မြင့်မြင့်ခိုင်ကို လေးဖက်ကုန်းခိုင်းပြီး ထွန်းအုံ တအားဆောင့်ကာ လုပ်သည် ။ မြင့်မြင့်ခိုင်ရဲ့ အော်သံက ဘေးအိမ်တွေက အကုန်ကြားရအောင်ကို ကျယ်သည် ။ သူတို့ရပ်ကွက်ထဲမှာ မြင့်မြင့်ခိုင်ကို တအားလိုးတဲ့ စစ်သားကြီးဆိုပြီး နာမည်ကြီးခဲ့သည် ။

မြင့်မြင့်ခိုင်က ပြီးခဲ့တဲ့ ငယ်စဉ်ဘဝအကြောင်းကို မဖုံးကွယ် မလိမ်ညာဘဲ ထွန်းအုံကို အကုန်လုံး ဖွင့်ပြောပြသည် ။ အပျိုဖော်ဝင်ခါစမှာ ပထွေးကြီးရဲ့ ခြေတော်တင်တာကို ခံခဲ့ရပြီး တရုတ်လူမျိုး စားသောက်ဆိုင်ပိုင်ရှင် ဦးဟုတ်ကြူးကို ပထွေးကြီးက လွှဲအပ်လက်ပြောင်းပေးခဲ့လို့ ဦးဟုတ်ကြူးရဲ့ ဆိုင်မှာ “ ဟော်တယ်မယ်” အဖြစ်နဲ့ လာရောက် စားသောက်ကြတဲ့ ယောက်ျားတွေကို ဧည့်ခံပေးခဲ့ရသည် တဲ့ ။ ထွန်းအုံလည်း မြင့်မြင့်ခိုင်ကို စိတ်ကြိုက် တွယ်လို့ရနေပေမယ့် စိတ်ကတော့ သူ့အသက်ကို ကယ်ခဲ့ပြီး ချစ်ခဲ့ကြတဲ့ ကရင်မချောလေး စောဆကိုဘဲ တမ်းတ စွဲလန်းနေခဲ့ပါသည် ။

မြင့်မြင့်ခိုင်ဆီကို တချိန်လုံး သွားနေတဲ့အချိန် မြင့်မြင့်ခိုင်ရဲ့ အစ်မကြီးရဲ့ လင်ဖြစ်တဲ့ ကိုဖုန်းကြွယ်နဲ့ ခင်မင်မိကြသည် ။ ကိုဖုန်းကြွယ်က ကားကောင်းကောင်း ပြင်တတ်တဲ့ ကားပြင်ဆရာတစ်ယောက် ။ သူသည် အထူးသဖြင့် စစ်အတွင်းက လက်ကျန် ဒေါ့ဂျစ်ကြီးတွေနဲ့ ဝီလီဂျစ်ကားတွေကို အရမ်းကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် ပြင်တတ်သည် ။

ကိုဖုန်းကြွယ်က စစ်အတွင်းက ပျက်စီးပြီး တစ်နိုင်ငံလုံးက တောရွာတွေမှာ ကျန်နေတဲ့ ရှိနေတဲ့ ဒီကားပျက်တွေကို လိုက်ဝယ်ပြီး ပြန်ပြုပြင်ပြီး ရောင်းချတဲ့ အလုပ်ကို လုပ်ရအောင်…. ထွန်းပုံက စစ်တပ်က ထွက်ပြီး ကားတွေ လိုက်ဝယ်… သူက ပြင်ပေးမည်.. အတူတူ ရောင်းကြမည်.. စီးပွား မုချဖြစ်စေရမည်… လို့ အကြိမ်ကြိမ် တိုက်တွန်းတာကြောင့် ထွန်းအုံ တပ်က ထွက်လိုက်သည် ။ ထွန်းအုံ တပ်က ထွက်တော့ သူ့အဆင့်က တပ်ကြပ်ကြီး ။

ကိုဖုန်းကြွယ်နဲ့အတူ ကားပျက်တွေ လိုက်ဝယ်သည် ။ မြန်မာပြည်အနှံ့ တစ်မြို့ဝင် တစ်ရွာထွက် ကားပျက်တွေကို လိုက်ရှာကြသည် ။ သူတို့သည် တခါတခါ တစ်လလောက် ကြာအောင် ခရီးထွက်ရသည် ။ ခရီးက ပြန်လာတဲ့အခါ အသင့်ကြိုနေပြီး သူ့ကို ချက်ပြုတ်ကျွေးမွေးတဲ့ နင်းနှိပ်ပြုစုတဲ့ မြင့်မြင့်ခိုင်ကို စိတ်တိုင်းကျ ကာမစပ်ယှက်သည် ။ ကိုဖုန်းကြွယ်တို့ လင်မယား အိမ်မှာရှိနေလည်း သူတို့ ဂရုမစိုက်ကြတော့ ။ အပြုအစုကောင်းတဲ့ မြင့်မြင့်ခိုင်ကြောင့် ထွန်းအုံတစ်ယောက် ကာမစည်းစိမ်ကို အပြည့်အဝ ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ခံစား ရရှိသည် ။ သို့ပေမယ့် တအားချစ်မိခဲ့တဲ့ စောဆလေးကိုတော့ ရှာဖွေချင်နေသေးသည် ။ မတွေ့တွေ့အောင် ရှာမည်လို့ ဂတိတွေလည်း အထပ်ထပ် ပေးခဲ့သည်လေ ။ သူတို့ကျေးဇူးကိုလည်း ပြန်ဆပ်ချင်သည် ။

ထွန်းအုံရဲ့ ကံဇာတာ တက်လာသည် ။ ကိုဖုန်းကြွယ်နဲ့ စပ်တူပူးပေါင်း လုပ်တာကလည်း ကံစပ်သည်လို့ ပြောရမည် ။ စစ်ကြီးမှာလည်း ဂျစ်ကားပျက်တွေက တောင်ပုံရာပုံ ဆိုတော့ တချို့ကားပျက်တွေကို အစီးရေ ရာချီပြီး လေလံဆွဲတဲ့ အဆင့်အထိ ဖြစ်လာတော့ ကိုဖုန်းကြွယ်လည်း ကားတွေပြင်တာ တစ်ယောက်ထဲ မနိုင်တော့ဘဲ လက်ထောက် စက်ပြင်တွေ ခန့်ထားလာရသည် ။ ပထမ ရန်ကုန်မြို့မှာဘဲ သူတို့ အလုပ်ကို အခြေတည်ပေမယ့် နောက်ပိုင်းမှာ အထက်မြန်မာပြည်မှာပါ မြေဝယ်ပြီး လုပ်ငန်းခွဲတွေ တိုးချဲ့ဖြစ်ခဲ့သည် ။ ထွန်းအုံမှာလည်း စီးပွားတိုးတက်သထက် တိုးတက်လာပြီး ချမ်းသာတဲ့ အခြေအနေကို ရောက်လာခဲ့သည် ။ တချို့အချိန်တွေမှာ ရန်ကုန်ကို မပြန်နိုင်ဘဲ အထက်မြန်မာပြည် မြို့တွေမှာဘဲ အလုပ်လုပ်နေရတဲ့အတွက် ရန်ကုန်မြို့က မြင့်မြင့်ခိုင်နဲ့ မတွေ့ဖြစ်နိုင်ဘဲ ဝေးကွာခဲ့သည် ။

တနေ့မှာ မထင်မမှတ်ဘဲ အရေးတကြီး အလုပ်တစ်ခု ပေါ်လာလို့ ရန်ကုန်ကို ညတွင်းချင်း ကားမောင်းပြီး ပြန်ခဲ့တဲ့ ထွန်းအုံသည် ရန်ကုန်အဝင်မှာ မိုးသည်းသည်း ရွာတာနဲ့ ကြုံလိုက်ရသည်။ ညကလည်း နက်နေလို့ ချိန်းထားတဲ့ ရန်ကုန်မြို့ တရုတ်တန်းကို မနက်ကြမှဘဲ သွားတော့မည်လို့ သူ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ကမာရွတ်က မြင့်မြင့်ခိုင်တို့အိမ်ကို ဝင်လိုက်သည် ။ မြင့်မြင့်ခိုင်တို့ရဲ့ အိမ်ကလေးသည် သူနဲ့ စတွေ့ခါစတုန်းကလို သွပ်မိုး ပျဉ်ထောင် အိမ်ပေါက်စလေး မဟုတ်တော့ ။ သူ့စီးပွားရေး ကောင်းလာတဲ့အတွက် အုတ်ခံနှစ်ထပ်အိမ်ကြီး ဖြစ်နေပြီ ။

မြင့်မြင့်ခိုင်ကို သူက တရားဝင်မယားအဖြစ် လက်ထပ်ယူမထားပေမယ့် ပြည့်ပြည့်စုံစုံနဲ့ စောင့်ရှောက် ပေးကမ်းထားလို့ မြင့်မြင့်ခိုင်လည်း ဖို့ဒ် ပေါ်ပြူလာကားလေး စီးနိုင်နေပြီ ဖြစ်သည် ။ လေရောမိုးပါ သဲသဲမဲမဲ ဖြစ်နေတဲ့အချိန် ထွန်းအုံသည် အိမ်ပေါ်ကို တက်သွားလိုက်တဲ့အခါ သူနဲ့ မြင့်မြင့်ခိုင်တို့အိပ်တဲ့ အိပ်ခန်းထဲမှာ မြင့်မြင့်ခိုင်ကို လူတစ်ယောက်နဲ့ နှစ်ပါးသွားနေတာကို ပက်ပင်းကြီး မြင်တွေ့လိုက်ရသည် ။ မြင့်မြင့်ခိုင်ရော ဒီလူရော ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ သဲသဲမဲမဲ ကာမ စပ်ယှက်နေကြသည် ။ ဒါကြောင့်လည်း သူ အိမ်ပေါ်ကို တက်လာတာကိုတောင် သူတို့ မသိနိုင်ကြဘူး ။ ကာမဇောကပ်နေကြပြီး မိုးမမြင်လေမမြင် အပြင်က ရာသီဥတု ဆိုးဝါးနေတဲ့အချိန် တဖြောင်းဖြောင်း တဒိုင်းဒိုင်းနဲ့ ကြမ်းနေကြသည် ။

“ ဟိတ်… မင်း တော်တော် သောင်းကျန်းနေပါလား.. မြင့်မြင့်ခိုင်……”

ထွန်းအုံရဲ့ မျက်နှာကြီးက နီရဲ တင်းမာနေသည် ။

“ ဟင်..အစ်ကို…..”

မြင့်မြင့်ခိုင်သည် လေးဖက်ထောက်ပြီး ဖင်ကြီးတွေ ကော့ထားရင်း ခံနေရာက လန့်ဖျန့်သွားသလို အနောက်က စပ်ယှက်ပေးနေတဲ့ လူလည်း တပ်ရက်ကြီး လှည့်ကြည့်သည် ။ ထွန်းအုံလည်း ဒေါသစိတ်ကို ထိန်းပြီး အိမ်အပေါ်ထပ်ကနေ လှေခါးအတိုင်း ဆင်းသည် ။ မြင့်မြင့်ခိုင်သည် ထမိန်ကို ကြမ်းပေါ်ကနေ ကောက်ယူကာ ရင်လျားလိုက်ပြီး

“ အစ်ကို… အစ်ကို.. ထွန်းအုံ….. နေ…. နေပါဦး….”

လို့ အော်ရင်း အနောက်ကနေ ဆင်းလိုက်သွားပေမယ့် ထွန်းအုံသည် သူ့ကားပေါ်ကိုတက်ပြီး အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ မောင်းထွက်သွားလိုက်ပါပြီ ။

.................................................

မိထ္တီလာမြို့

ထွန်းအုံရဲ့ကားဝင်းထဲ ။

ပက်လက်ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်နေတဲ့ ထွန်းအုံရဲ့ ဘေးက စားပွဲဝိုင်းလေးပေါ်မှာ ရမ်အရက်တစ်ပုလင်းနဲ့ ဖန်ခွက်တစ်ခွက် ရှိနေသည် ။ ထွန်းအုံသည် မြင့်မြင့်ခိုင် သစ္စာမရှိဘဲ ဖောက်ပြန်တဲ့အတွက် စိတ်ဆိုးနေဆဲဘဲ ။ ကိုဖုန်းကြွယ်လည်း ထွန်းအုံ ဒီလိုဖြစ်ရတာကို စိတ်မကောင်းဘူး ။ အရက်ကို တအားသောက်နေလို့ ထွန်းအုံအတွက်ကို စိတ်တွေ ပူနေမိတဲ့ ကိုဖုန်းကြွယ်က သူ အလုပ်တွေကို ပစ်ပယ်ထားတာ ကြာနေပြီမို့ စိတ်ပြေလက်ပျောက် ခရီးထွက်စေချင်သည် ။ ထွန်းအုံလည်း လုပ်ငန်း အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲလို့ ကိုဖုန်းကြွယ်ကို မေးလိုက်တော့ ကိုဖုန်းကြွယ်က

“ ကိုထွန်းအုံ…. မေမြို့မှာ ကားသန့်သန့်တွေ ရှိနေတယ်လို့ ကျနော့် တပည့်တစ်ယောက်က အကြောင်းကြားတယ်…။ စက်လည်းကောင်းသေးတယ်လို့ ပြောတယ်…။ သွားကြည့်ပါလား….”

လို့ ပြောလိုက်လို့ ထွန်းအုံလည်း စိတ်ဝင်စားသွားသည် ။

“ စိတ်ဝင်စားစရာဘဲဗျ…. ကြည့်ချင်တယ်….။ ခင်ဗျားကော ကျုပ်နဲ့ လိုက်ခဲ့မလား…..”

လို့ မေးသည် ။

“ လိုက်မှာပေါ့..။ ကျနော်လည်း လတ်တလော အရေးတကြီး အလုပ်မှ မရှိတာ….။ ကိုထွန်းအုံ ဘယ်တော့သွားချင်လဲ….”

လို့ ကိုဖုန်းကြွယ်က ဝမ်းသာအားရ ဖြေသည် ။ ထွန်းအုံလည်း အလုပ်တွေကို ပစ်ထားတာ ကြာပြီဆိုတာကို သူ့ဖာသာလည်း သူသိသည် ။ မေမြို့ဖက်မှာ သူ့လိုဘဲ ကားပျက်တွေကို လေလံဆွဲပြီး လိုက်ဝယ်နေတဲ့ ပြိုင်ဖက်တွေလည်း ရှိနေသည်ကို သိတာကြောင့် သူများ လက်ဦးမသွားခင် အုပ်မိဖို့ သွားလိုက်ချင်သည် ။

“ မနက်ဖြန်ဘဲ သွားကြမယ်ဗျာ……”

နောက်တနေ့မှာ မေမြို့ကို ထွန်းအုံရဲ့ကားကို ကိုဖုန်းကြွယ်က မောင်းပေးပြီး ထွက်ခဲ့ကြသည် ။ မေမြို့ကို ရောက်တော့ ကိုဖုန်းကြွယ်ရဲ့တပည့် မောင်နီက ရောင်းမယ့်ကားတွေ ရှိတဲ့နေရာကို ချက်ချင်း လိုက်ပြပေးသည် ။ သူတို့လိုဘဲ ဒီအလုပ်မျိုးကို လုပ်ကြတဲ့ လူတွေက အရမ်းလျင်ကြလို့ လက်ဦးမသွားခင် လိုက်ပြတာပါလို့ ထွန်းအုံကို ပြောပြသည် ။

ကားတွေက ကြိုတင် သတင်းရထားသလိုဘဲ တော်တော့်ကို သန့်တာနဲ့ ထွန်းအုံလည်း ကိုဖုန်းကြွယ်နဲ့ စစ်ဆေးခိုင်းပြီး ဝယ်ချလိုက်သည် ။ လိုချင်တာရလိုက်လို့ ကျေနပ်ကြပြီး မြို့လည်နာရီစင်ကြီးနားက တရုတ်စားသောက်ဆိုင်မှာ အခေါက်ကင် ဘဲကင်နဲ့ ထမင်းစားလိုက်ကြသည် ။

မေမြို့က ပြန်ထွက်ကြတဲ့အခါ ထွန်းအုံက သူ့ကားဝင်းထဲက အလုပ်သမားတွေအတွက် မေမြို့ထွက် စားစရာတွေဝယ်ဖို့ ဆိုင်တန်းလေးတွေမှာ ကားကို ရပ်ခိုင်းလိုက်သည် ။ ကိုဖုန်းကြွယ်က

“ ဘာဝယ်မလို့လဲ… ကိုထွန်းအုံ ”

လို့ မေးလိုက်သည် ။ ထွန်းအုံက

“ ဝင်းထဲက ကောင်လေးတွေ အတွက် မက်မန်းဝိုင်တို့ စတော်ဘယ်ရီသီးတို့ နည်းနည်းပါးပါး ဝယ်ချင်တယ်ဗျာ….”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ကားပေါ်က ဆင်းပြီး ဆိုင်လေးထဲကို ဝင်လိုက်တဲ့အခါ

“ လာပါ အစ်ကိုတို့.. မေမြို့ပြန် လက်ဆောင်လေးတွေ ဝယ်သွားပါဦး…”

လို့ ဖိတ်ခေါ်လိုက်တဲ့ မိန်းကလေးအသံကို ကြားလိုက်ရတော့ ထွန်းအုံလည်း ဒီအသံကို ငါ ကြားဖူးပါတယ်လို့ ထင်မိလိုက်ပြီး ဆိုင်ရောင်းတဲ့ မိန်းကလေးကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။

“ ဟင် ”

မိန်းကလေးကလည်း ထွန်းအုံကို သေသေချာချာ ကြည့်သည် ။

“ အို.. အစ်ကိုထွန်းအုံလား…..”

“ ဟင်…နော်ဖော …. ”

အင်းစိန်တိုက်ပွဲအချိန် စောဆနဲ့အတူ သူ့ကို အိမ်ထဲ ဆွဲသွင်းပြီး ကယ်ခဲ့တဲ့ မိန်းကလေး ။

“ စော…စောဆကော….”

“ စောဆရှိတယ်….။ အစ်ကိုထွန်းအုံ… စစ်တပ်ထဲမှာဘဲလား…..။ စောဆလေ.. အစ်ကို့ကို တမျှော်မျှော်နဲ့…. အစ်ကိုနဲ့ ပြန်မတွေ့တော့ဘူးလို့ သူထင်ပြီး အမြဲ ငိုငိုနေတာ….”

“ ဟာ….. ကျုပ်လည်းရှာတာ နေရာအနှံ့.. ကျုံမငေးလည်း ရောက်တယ်…. ပျဉ်းမနားနဲ့ တောင်ငူက သစ်တောကြိုးဝိုင်းတွေကိုလည်း ရောက်တယ် …။ အခု စောဆ .. ဘယ်မှာလဲဟင်…..”

“ ရှိတယ်….အိမ်ထဲမှာ….”

ဆိုင်လေးရဲ့ အနောက်ဖက်က တစ်ထပ်အိမ်လေးထဲကို နော်ဖောက ပြေးဝင်သွားပြီး စောဆကို အော်ခေါ်လိုက်သည် ။ အတွင်းထဲက ထွက်လာတဲ့ စောဆသည် ထွန်းအုံကို မြင်လိုက်ရတဲ့အခါ မယုံကြည်နိုင်အောင်ဘဲ ဖြစ်နေသည် ။ အံ့ဩမဆုံး ။ ထွန်းအုံက လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်တန်းကာ ကမ်းပေးလိုက်သည် ။ စောဆလည်း ထွန်းအုံဆီကို ပြေးလာသည် ။

“ အစ်ကို….. စောဆ အစ်ကိုနဲ့ ပြန်မတွေ့တော့ဘူးလို့ ထင်နေတာ…..”

သူတို့နှစ်ယောက် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားလိုက်ကြတာကို ကိုဖုန်းကြွယ်နဲ့ နော်ဖောတို့က ဝမ်းသာအားရနေကြသည် ။

“ ကိုဖုန်းကြွယ်.. ဒါ ကျနော် ပြောပြခဲ့တဲ့ ကျနော့်ချစ်သူ စောဆ……”

“ အခုလို ခင်ဗျားတို့ ချစ်သူနှစ်ယောက် မထင်မမှတ်ဘဲ ပြန်ဆုံကြတာကို ကျနော်တို့ အရမ်းဝမ်းသာပါတယ်ဗျာ…..”

ထွန်းအုံသည် အလွန်အမင်း တွေ့ချင်ခဲ့တဲ့ စောဆကို အခုလို မထင်မမှတ်ဘဲ တွေ့လိုက်ရတဲ့အခါ စောဆကို တခါထဲ တပါတည်း သူနဲ့ ခေါ်သွားချင်စိတ်တွေ ဖြစ်လာပြီး စောဆကို သူနဲ့ လိုက်ခဲ့ဖို့ ခေါ်သည် ။ စောဆကလည်း ထွန်းအုံကို စွဲလန်းတဲ့စိတ်တွေနဲ့ အရူးတပိုင်း ဖြစ်ခဲ့ရပြီး မိဘတွေက ပေးစားချင်တဲ့ သစ်တောဝန်ထောက် စောဒင်နရယ်ကို အကြိမ်ကြိမ် ငြင်းပယ်ခဲ့သည် ။ ထွန်းအုံက သူ့ဆီကို တနေ့ မုချ ပြန်ရောက်လာလိမ့်မယ်လို့ စွဲစွဲမြဲမြဲ ယုံကြည်ထားသည် ။ အန်တီဂျူလီယာ အသိဆုံး ။

ထွန်းအုံနဲ့ ခွဲခဲ့ရတဲ့ညမှာ တိုက်ပွဲတွေ ဗုံးဆံတွေကြားထဲ သူတို့ အင်းစိန်ကနေ ထွက်ပြေးခဲ့ကြရသည် ။ တလမ်းလုံး စောဆသည် မျက်ရည်တွေကျပြီး ဝမ်းနည်းကြေကွဲနေခဲ့တာကို အန်တီဂျူလီယာ တွေ့ခဲ့သည် ။ အန်တီဂျူလီယာက စောဆကို စစ်သားကြီးထွန်းအုံကို ချစ်မိသွားလားလို့ မေးတဲ့အခါ စောဆက မငြင်းဘူး ။ အန်တီဂျူလီယာတို့ ကန်လမ်းကို သွားတာ တိုက်ပွဲတွေ ပြင်းထန်လို့ ပြန်မလာနိုင်တဲ့အချိန် သူနဲ့ ထွန်းအုံတို့ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိတော့ ချစ်မိသွားကြသည်လို့ ပြောပြသည် ။ အန်တီဂျူလီယာလည်း သူတို့ လွန်လွန်ကျူးကျူးတွေများ ဖြစ်သွားကြသလားလို့ စိတ်တွေ ပူသွားမိပြီး စောဆကို သေသေချာချာ မေးသည် ။ စောဆက ဖက်ပွေ့နမ်းကိုင်တာတွေလောက်ပါဘဲလို့ ဖြေသည် ။ စောဆက မျှော်နေခဲ့ပေမယ့် ထွန်းအုံက ရောက်မလာဘူး ။ စောဆ ထွန်းအုံနဲ့ လိုက်သွားတော့မယ့်ဆဲဆဲ ဒေါ်ဂျူလီယာ ပြန်ရောက်လာသည် ။

“ ဟယ်…… ထွန်းအုံ…… နင်…. နင်…. ရောက်လာတယ်…… စောဆရယ်…… နင့်ဆုတောင်းသံတွေကို ဘုရားသခင် နားညောင်းတယ်…. ကြားတယ်… နင့်အလိုကို ဖြည့်ပေးတယ်…. စောဆရယ်…. အန်တီ ဝမ်းသာလိုက်တာ……”

ဒေါ်ဂျူလီယာက ထွန်းအုံကို

“ နင် စစ်တပ်ထဲမှာဘဲလား…..”

လို့ မေးသည် ။ ထွန်းအုံက တပ်ထဲက ထွက်လိုက်ပြီး ကုန်သည် စီးပွားရေးသမား တစ်ယောက် ဖြစ်နေတာကို ပြောပြလိုက်သည် ။ စောဆက

“ ကိုထွန်းအုံနဲ့ လိုက်သွားတော့မယ်…။ ဒီတခါ ထပ်မခွဲချင် မကွဲချင်တော့ဘူး…”

လို့ ဒေါ်ဂျူလီယာကို ပြောလိုက်သည် ။ ဒေါ်ဂျူလီယာက

“ စောဆ…. နင့်မိဘတွေ ရန်ကုန်ကို သွားနေတဲ့ အချိန် အဲလိုမလုပ်သွားပါနဲ့…..။ နင် ထွန်းအုံကို သိပ်ကြိုက်နေတာ သူတို့လည်း အန်တီ ပြောပြထားလို့ သိကြတယ်…။ ဘာသာမတူ လူမျိုးမတူပေမယ့် သူတို့သမီးက အရမ်းကြိုက် အရမ်းချစ်နေတာမို့ သူတို့ သဘောတူပေးကြမှာပါ…။ စောဆ….. နင် သူတို့ ပြန်လာတဲ့အထိတော့ စောင့်လိုက်ပါ…..”

လို့ ပြောသည်။ ထွန်းအုံလည်း ဒေါ်ဂျူလီယာက တားနေတာကြောင့် စောဆကို ဇွတ်အတင်းကြီး ခေါ်မသွားချင်လို့ မိဘတွေ ပြန်ရောက်တဲ့အခါ တောင်းရမ်းလက်ထပ်ယူမည်လို့ သဘောတူလိုက်သည် ။ စောဆနဲ့ သူလည်း မခွဲနိုင်လို့ ကိုဖုန်းကြွယ်ကိုဘဲ မိထ္တီလာမြို့ကို ပြန်လွှတ်လိုက်ပြီး သူကတော့ မေမြို့က ဟိုတယ်တစ်လုံးမှာ နေလိုက်သည် ။ ညနက်တဲ့အထိ စောဆတို့အိမ်မှာ စကားတွေ ထိုင်ပြောနေပြီးမှ ဟိုတယ်ကို ပြန်အိပ်သည် ။

နောက်တနေ့မနက်စောစောမှာ ထွန်းအုံသည် အန်တီဂျူလီယာကို ခွင့်တောင်းပြီး စောဆနဲ့ လျှောက်လည်သည် ။ စောဆသည် စတွေ့ကြတုန်းကထက် ပိုလို့တောင် လှလာသည်လို့ သူထင်သည် ။ ပန်းခြံထဲ နှစ်ယောက်သား ထိုင်ကြရင်း စောဆကို နမ်းမိရာက စိတ်တွေ ထကြွပြင်းထန်လာပြီး သူနေတဲ့ ဟိုတယ်ကို ခေါ်သွားလိုက်သည် ။ ဟိုတယ်ခန်းထဲကို ရောက်တာနဲ့ ပန်းခြံထဲက စလိုက်တဲ့ အနမ်းတွေကို ပြန်စလိုက်ကြရာက ရပ်လို့မရတော့ဘဲ အနမ်းတွေကလည်း ကြမ်းလာသလို ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေကိုလည်း အငမ်းမရဘဲ ချွတ်ပစ်မိလေသည် ။

အင်းစိန်တိုက်ပွဲ ကာလတုန်းကထက် စောဆသည် ပိုပြီး တောင့်တင်း စိုပြေဖွံ့ဖြိုးလာသည်ကို သူ တွေ့ရသည် ။ မိဘတွေ ပြန်ရောက်လာတာနဲ့ တောင်းရမ်းမည်..။ သူတို့ ခွင့်မပြုခဲ့ရင်လည်း သူ ဂရုမစိုက်…။ စောဆကို ရန်ကုန်ကို ခေါ်သွားပြီး လက်ထပ်မည်လို့ ထွန်းအုံက ဆုံးဖြတ်ထားသည် ။

မိမွေးတိုင်းကိုယ်နဲ့ လှချင်တိုင်းလှနေတဲ့ မိန်းမချောလေး နော်စောဆရဲ့ တကိုယ်လုံးကို နေရာလပ် မကျန်အောင် ထွန်းအုံ နမ်းသည် ။ လွမ်းလွန်းလို့ ရူးမတတ် ဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ စောဆလည်း ထွန်းအုံရဲ့ အနမ်းတွေကို ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ခံယူနေသည် ။ ဖွံ့ထွားတင်းထွားတဲ့ ရင်သားစိုင်တွေကို နမ်းစို့ပေးနေရာက အောက်ပိုင်းကို ဆင်းသွားပြီး ဖြူဖွေး အချိုးကျတဲ့ ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ရဲ့ ကြားထဲက မိန်းမအင်္ဂါကို မက်မက်မောမော နမ်းရှုံ့တော့ စောဆလည်း တုန်လှုပ်စွာနဲ့ သူလုပ်သမျှကို ခံယူနေသည် ။ မိန်းမအင်္ဂါ အကွဲကြောင်းတလျှောက် နမ်းနေရာက သူ့လျှာနဲ့ အောက်ကနေ အထက် ပင့်ယက်ပေးလိုက်တော့ စောဆလည်း ဟိုတုန်းက ထွန်းအုံ ယက်ပေးခဲ့တာတွေကို ပြန်လည် သတိရသွားမိသည် ။ ဒီတခါတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ကို ဘယ်အရာကမှ တားဆီးနိုင်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး။

ထွန်းအုံလည်း စောဆရဲ့ မိန်းမကိုယ်ကို ယက်ပေးနေတဲ့အချိန် သူ့ခါးဝတ်ပုဆိုးကို အသာ ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ ကြီးထွားမာကြောနေတဲ့ ထွန်းအုံရဲ့ လိင်တန်ကြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာသည် ။ စောဆလည်း ချစ်သူရဲ့ တန်ဆာချောင်းကြီးကို အငမ်းမရဘဲ လှမ်းကိုင် ဆုပ်နယ်လိုက်သည် ။

“ အကြီးကြီးဘဲ အစ်ကိုရယ်…..”

ထွန်းအုံလည်း စောဆရဲ့ မိန်းမအင်္ဂါကို ဆက်ပြီး ဖိယက်ပေးရင်း စောဆကိုယ်လုံးကို ပြောင်းပြန် တက်ခွလိုက်တော့ သူ့လိင်တန်ဆာချောင်းကြီးက စောဆရဲ့ မျက်နှာပေါ်မှာ တဝဲဝဲ ဖြစ်နေသည် ။

“ စောဆ အစ်ကို့ဟာကိုလည်း နမ်းပေးလေ …”

လို့ သူပြောလိုက်တဲ့အခါ စောဆကလည်း လိင်တန်ကို ဖမ်းဆွဲပြီး ပါးစပ်ထဲ ငုံပစ်လိုက်သည် ။

“ စုတ်…..စုတ်လိုက်…….”

ထွန်းအုံက ယက်၊ စောဆက စုတ်နဲ့ ကာမရဲ့ အမြင့်ဆုံး အနေအထားကို တဖြည်းဖြည်းနဲ့ လှမ်းတက်မိလာကြသည် ။ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးသည် ကာမစိတ်တွေ အသားကုန် နိုးကြားထကြွနေပြီမို့ ထွန်းအုံက စောဆရဲ့ ပေါင်တန်တွေကြားကို သူ့ကိုယ်ကြီး တိုးဝင် နေရာယူလိုက်တဲ့အချိန် စောဆကလည်း ပေါင်တန်တွေကို ဘေးကို ဖြဲကားပေးလိုက်တဲ့အခါ မာန်ဖီတင်းမာထွားကြိုင်းနေတဲ့ ထွန်းအုံရဲ့ လိင်တန်ညိုညိုကြီးသည် စောဆရဲ့ မိန်းမကိုယ်ကို တေ့ထောက်မိသွားပြီ ။ ကွဲကွာသွားရတဲ့ ချစ်သူကို မမျှော်လင့်ဘဲ ပြန်တွေ့ရတဲ့ စောဆသည် ချစ်သူအလိုကျ ချစ်ပွဲဝင်ဖို့ အဆင်သင့်ပါဘဲ ။

ထွန်းအုံသည် ဆိုင်းတွမနေဘဲ သူ့လိင်တန်ကို စောဆရဲ့ ကာမရှေ့ပြေး အရည်တွေ စိုလူးနေတဲ့ မိန်းမကိုယ်ထဲကို ထိုးသွင်းပစ်လိုက်သည် ။

“ အို့…”

စောဆသည် သူမမိန်းမကိုယ်ထဲကို အပြည့်အသိပ်ကြီး ဝင်လာတဲ့ ထွန်းအုံရဲ့ လိင်တန် တုတ်တုတ်ကြီးရဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် တကိုယ်လုံး တုန်ခါသွားရအောင်ကို အီဆိမ့်တဲ့ ကာမအရသာထူးကို ရရှိလိုက်လို့ ထွန်းအုံကို တအားဖက်ထားတဲ့အခိုက် လိင်တန်ချောင်းကြီးသည် အနောက်ကို ပြန်ဆုတ်ချသွားပြန်တော့ အတွင်းသားနုနုလေးတွေကို တအားကြီး ပွတ်တိုက်သွားပြန်တော့

“ အိ….အစ်ကို့……”

လို့ အသံလေး ထွက်သွားသည် ။

“ နာလို့လားဟင်….”

လို့ ထွန်းအုံက မေးလိုက်ပေမယ့် သူ့လိင်တန်ချောင်းကို နောက်တကြိမ် ထပ်ပြီး ထိုးသွင်းထည့်လိုက်ပြန်သည် ။

“ နာမှာကြောက်လို့.. ဒါပေမယ့် မနာဘူး…..”

လို့ စောဆလေးက ပြန်ဖြေလိုက်တာကြောင့် ထွန်းအုံလည်း စောဆကို ဖြည်းဖြည်းချင်း အသွင်းအထုတ်လေးတွေ ဆက်လုပ်လေသည် ။

“ အစ်ကို သိပ်ချစ်တယ် စောဆရယ်..။ အစ်ကို စောဆကို တသက်လုံး တစ်ရက်တောင် မခွဲတော့ဘူး….။ အစ်ကို စီးပွားရှာထားတာတွေ အကုန်လုံးကလည်း စောဆအတွက်ပါ…..”

လို့ ပြောရင်း ချစ်စခန်းဖွင့်တာ ဆက်တိုက်ဘဲ ။ စောဆလည်း ထွန်းအုံကို သိုင်းဖက်ရင်း ထွန်းအုံခေါ်ရာ ကာမဘုံဖျားကို လိုက်ပါလျက် ရှိသည် ။ နောက်ပိုင်းမှာ ထွန်းအုံ ဆောင့်ထည့်တာတွေကို တုံ့ပြန်ပေးလာတာကို တွေ့ရသည် ။ ကြပ်တည်းလွန်းတဲ့ စောဆရဲ့ အပျို မိန်းမအင်္ဂါကြောင့် ထွန်းအုံသည် ကြာရှည် ထိန်းမထားနိုင်ဘဲ သုတ်ရည်ပျစ်ပျစ်တွေ တပုံကြီးကို စောဆရဲ့ ဝမ်းပျဉ်သားလေးအပေါ်မှာ တဖတ်ဖတ်နဲ့ ပန်းထုတ်လိုက်ရင်း ကာမပန်းတိုင် လမ်းဆုံးကို တက်ရောက်သွားပါတော့သည် ။

အဝတ်မဲ့နေတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်သည် တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် မခွဲချင်ကြသေး ။ မပြန်ချင်ကြသေး။ နောက်ထပ် ချစ်ပွဲတွေ အကြိမ်ကြိမ် ဝင်ချင်ကြသေးသည် ။ စောဆတို့အိမ်မှာတော့ အဒေါ်ဖြစ်တဲ့ ဒေါ်ဂျူလီယာသည် တူမချောလေး ပြန်မလာလို့ စိတ်တွေပူစပြုနေပြီ ။ နော်ဖောက

“ အန်တီရယ်…. ဘာကြောင့် စိတ်ပူနေတာလဲ။ စောဆလည်း အပျိုပေါက်လေးမှ မဟုတ်တော့တာ။ သူ့ကို လက်ထပ်မယ့် ချစ်သူနဲ့ ထွက်လည်ကြတာဘဲလေ….”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ နော်ဖောသည် စောဆအဖေ ဦးစောဂေါ်ဒွင် သစ်တောဌာနက ပင်စင်ယူပြီး မေမြို့ကို ပြောင်းရွှေ့ အခြေချတဲ့အခါလည်း မိသားစုအဖွဲ့ဝင်အဖြစ် လိုက်ပါလာသူ ဖြစ်သည် ။

“ နော်ဖောရယ်… နင် ဘာသိလို့လဲ…။ လက်မထပ်သေးဘဲ အတူတူ အပြင်ကို ထွက်ကြတာ မတော်လို့ လွန်ကျူးမိကြပြီး ကလေးရသွားမှာ စိုးရတယ်ဟဲ့….”

လို့ ဒေါ်ဂျူလီယာက ပြောလိုက်သည် ။ နော်ဖောက စောဆ ဘယ်လောက် ဆွေးခဲ့ရတယ် ဆိုတာကို အတွင်းကျကျ သိသူမို့ အခုလို ချစ်သူ ထွန်းအုံနဲ့ ပြန်ဆုံဆည်းကြတဲ့အခါ ပျော်ကြပါစေလို့ စိတ်ထဲမှာ စဉ်းစားနေသူ ဖြစ်သည် ။

“ အန်တီရယ်.. ဗိုက်ကြီးသွားတော့လည်း ဘာဖြစ်လဲ…။ စောဆနဲ့ ကိုထွန်းအုံက လက်ထပ်ကြတော့မယ့် သူတွေဘဲ….”

လို့ ဆင်ခြေတက်လိုက်သည် ။

“ လက်မထပ်ဖြစ်မှာ စိုးလို့ပေါ့ နော်ဖောရယ်…။ ငါ့တူမလေး လင်ကောင်မပေါ်ဘဲ ကလေးရမှာ စိုးလို့ပေါ့”

လို့ ပြောရင်း အိမ်ရှေ့ကို ထွက်မျှော်နေသည်။ ဒေါ်ဂျူလီယာသည် ထွန်းအုံ သေနတ်ဒါဏ်ရာနဲ့ စောဆတို့ အိမ်ထဲကို ဆွဲသွင်းလာကြတုန်းက သေနတ်ကျည်ဆံကို ခွဲထုတ်ပေးခဲ့တုန်းက ထွန်းအုံသည် အဝတ်အစားမပါဘဲ ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့မို့ သူ့ပေါင်ကြားက သာမန်အချိန်တောင် တုတ်တုတ်ရှည်ရှည် တန်းလန်းကြီးကို မြင်ခဲ့ဖူးသည် ။ ဗလတောင့်တောင့် ကိုယ်လုံးထွားထွားနဲ့ ထွန်းအုံသည် လိင်တန်လည်းကြီးသူ တစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး သူမစိတ်တွေကို လှုပ်ရှားစေခဲ့တာ အမှန်ပါဘဲ ။ တူမချောလေးက ထွန်းအုံအပေါ် ချစ်စိတ်တွေ ယိုဖိတ်နေသည် ဆိုတာကို သိသွားပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ ထွန်းအုံအပေါ် ရင်ခုန်မိနေတဲ့ ဒေါ်ဂျူလီယာသည် ကိုယ့်စိတ်ကို ကိုယ် ချုပ်ထိန်းလိုက်ခဲ့သည် ။ တူမချောလေးကို ဦးစားပေးလိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ခဲ့တာပါ ။

ဦးစောဂေါ်ဒွင်နဲ့ ဒေါ်အက်စ်သာတို့သည် အမှန်စင်စစ် သူတို့ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သမီးလေးကို လူမျိုးစုလည်းတူ ဘာသာလည်းတူတဲ့ သစ်တောဝန်ထောက်လေးနဲ့ ပေးစားချင်ကြသည် ။ ဒါပေမယ့် သမီးလေး နော်စောဆက “ ထွန်းအုံ ” မှ ထွန်းအုံ ဖြစ်နေတာမို့ သမီးလေးရဲ့ စိတ်ချမ်းသာမှုကို ထောက်ရှုပြီး ထွန်းအုံနဲ့ လက်ထပ်ဖို့ သဘောတူလိုက်ကြပါသည် ။

စောဆ အရမ်းပျော်နေသည် ။ ထွန်းအုံကတော့ အပျော်လွန်နေသည် ။ မေမြို့မှာ စောဆအတွက် အရမ်းလှတဲ့ အိမ်ကလေး တစ်လုံးကို ဝယ်ပေးသည် ။ သူ့စီးပွားရေးကလည်း တိုးသထက်တိုး အောင်မြင်သထက် အောင်မြင်လာသည်။ စောဆရဲ့ မိဘတွေလည်း ထွန်းအုံကို ပို ရင်းနှီးလာတာနဲ့အမျှ သဘောကျ ချစ်ခင်လာကြသည် ။

....................................

တိမ်ပြာပြာနေ့ကလေး တစ်ရက် ။
တနင်္ဂနွေနေ့ မနက်ပိုင်း ။

မေမြို့ မြို့စွန်က တောင်ကုန်းလေးပေါ်က ဘုရားကျောင်း ( ချပ်ချ် )လေးမှာ မင်္ဂလာပွဲကလေး ကျင်းပနေသည် ။ သတို့သမီးဝတ်စုံ ဖြူဖြူလေးနဲ့ စောဆသည် တအားကို လှနေသည် ။

“ ချစ်လိုက်တာ စောဆရယ်…..”

နော်စောဆရဲ့ ဘဝမှာ အပျော်ဆုံးနေ့ကလေး ဖြစ်လိမ့်မည် ။ အန်တီဂျူလီယာသည် တူမချောလေးရဲ့ မင်္ဂလာပွဲလေးကို တွေ့ကြုံနေရတာကို မျက်ရည်လည်အောင် ကျေနပ်ဝမ်းသာနေသည် ။ ထွန်းအုံသည် စောဆလေးအတွက် ခြံကျယ်ကျယ်နဲ့ အိမ်ကလေးသာမကဘဲ ကားလေးတစ်စီးကိုပါ ဝယ်ပေးသည် ။

ထွန်းအုံနဲ့ စောဆတို့ရဲ့ မင်္ဂလာဦး ပျားရည်ဆမ်း ခရီးလေးက လှပလွန်းသည် ။ ကလောမြို့လေးရဲ့ မြူခိုးတွေ ဝေနေတဲ့ မနက်ခင်းမှာ ထင်းရှူးတောထဲက မြေလမ်းနီကလေးမှာ လက်ချင်းတွဲလို့ သူတို့ လမ်းလျှောက်နေကြသည် ။

“ ပျော်လိုက်တာ စောဆရယ်…။ ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ဇာတ်လမ်းက စိတ်ကူးယဉ်ဆန်လိုက်တာ …။ ဇာတ်ပေါင်းခန်းက သိပ်ကောင်းနေတယ်… အချစ်ရယ်…..”

ထွန်းအုံက စောဆရဲ့ နဖူးဝင်းဝင်းလေးကို နမ်းရင်း ပြောလိုက်ပါသည် ။



ပန်းရိုင်း
၂၁.၆.၂၀၁၉ ။
အတွေးပင်လယ်ပြ


........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။




စောဆ အပိုင်း ( ၁ )

စောဆ အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - ပန်းရိုင်း

၁၉၄၉ ခုနှစ် နှစ်ဆန်းခါစ ။

မြန်မာနိုင်ငံ လွတ်လပ်ရေး ရပြီးတာ တစ်နှစ်တာ ကာလ ။

တိုင်းပြည်က နုနု … မုန်တိုင်းက ထန်ထန် အချိန် ။

တိတ်ဆိတ်တဲ့ သာယာတဲ့ မနက်ခင်းလေး ။

အင်းစိန်မြို့က ခြံကျယ်ကြီးထဲက သွပ်မိုး အုတ်ခံ နှစ်ထပ်အိမ်ကြီး တစ်အိမ်ထဲမှာ ဆယ်ကျော်သက် ကောင်မလေးတစ်ယောက် ပန်းချီဆွဲနေသည် ။

ဖြူဆွတ်ဆွတ် အသား၊ နက်မှောင်တဲ့ ခါးအထိ ရှည်တဲ့ ဆံပင်၊ မျက်လုံး ဝိုင်းဝိုင်းနက်နက်၊ မျက်ခုံးမွေးနက်နက်၊ နှာတန်ပေါ်ပေါ်၊ နှုတ်ခမ်းဖေါင်းဖေါင်းလေးတွေ နဲ့။ ဒီကောင်မလေးရဲ့ နာမည်က နော်စောဆ လို့ ခေါ်ပါသည် ။ မြင်သူတကာ ရင်သပ်ရှုမောရတဲ့ မိန်းမချောလေး ။ မှုံနေအောင် ချောတဲ့ လှတဲ့ ကရင်မလေး ။ ကရင်လူမျိုး သစ်တောဝန်ထောက် ဦးစောဂေါ်ဒွင်.. ဒေါ်အက်စ်သာတို့ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သမီးလေး ဖြစ်သည် ။ တစ်ဦးတည်းသော သမီးလေးမို့ မိဘတွေက ဖူးဖူးမှုတ် အလိုလိုက်ထားတဲ့ မိန်းကလေး ။

နော်စောဆသည် အဖေ ဦးစောဂေါ်ဒွင်က သစ်တောဌာန တာဝန်နဲ့ ပျဉ်းမနားနဲ့ တောင်ငူနယ်တဝိုက်က သစ်တောကြိုးဝိုင်းကြီးတွေထဲမှာ အလုပ်လုပ်ကိုင်နေတဲ့အချိန် အမေ ဒေါ်အက်စ်သာလည်း လိုက်ပါသွားတာကြောင့် ဒေါ်အက်စ်သာရဲ့ ညီမအရင်း ဖြစ်တဲ့ ဒေါ်ဂျူလီယာနဲ့ အင်းစိန်မြို့က သူတို့ရဲ့ ဘိုးဘပိုင် အိမ်ကြီးမှာ ကျန်ရစ်ခဲ့သည် ။ သူတို့မှာ အိမ်မှုရေးရာ ဝေယျာဝစ္စတွေကို ကူညီမစပေးဖို့ နော်ဖော ဆိုသည့် အိမ်အကူ မိန်းကလေးတစ်ယောက် ရှိသည် ။

ဒေါ်ဂျူလီယာသည် သူနာပြုဆရာမတစ်ယောက် ဖြစ်သည် ။ ဇီးကုန်း… သာယာဝတီနဲ့ ပြည်မြို့တွေမှာ အလုပ်လုပ်ခဲ့သည် ။ ဒေါ်အက်စ်သာက စောဆလေးကို စောင့်ရှောက်ဖို့ အတင်းခေါ်တာနဲ့ အလုပ် ထွက်လိုက်ပြီး သူတို့နဲ့ လာနေသည် ။ တူမလေးကို ဂျူလီယာ တအားချစ်သည် ။ ထမင်းဟင်း ချက်ပြုတ်တာကို ဝါသနာပါတဲ့ ဒေါ်ဂျူလီယာက သူမကိုယ်တိုင် ချက်ပြုတ်သည် ။ နော်ဖောက လိုအပ်တာရှိရင် ကူညီ လုပ်ကိုင်ပေးသည် ။ နော်စောဆ ကတော့ အဒေါ်ဖြစ်သူ ချက်ပြုတ်ပေးတာတွေကို ဇိမ်နဲ့ ထိုင်စားနေတဲ့ အလိုလိုက်ခံထားရတဲ့ ကောင်မလေးပါ ။

ငယ်ငယ်လေးထဲက ပန်းချီဆွဲ ဝါသနာပါခဲ့တဲ့ နော်စောဆသည် အားလပ်ချိန်တွေမှာ ပန်းချီရေးဆွဲနေလေ့ ရှိသည်။ ယခုလည်း မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ဖက်က အမေ့ဆွေမျိုးတွေဆီကို အလည်အပတ်သွားခဲ့စဉ်က ရိုက်ခဲ့တဲ့ ရှုခင်းဓါတ်ပုံတစ်ပုံကို ကြည့်ပြီး ရေဆေးနဲ့ ရေးဆွဲနေသည် ။ ဒေါ်ဂျူလီယာက နော်စောဆ ပန်းချီရေးနေတဲ့ အခန်းထဲကို ကော်ဖီခွက်လေးနဲ့ ဝင်လာသည် ။

” သမီး .. စောဆ … နင့်အဖေနဲ့ အမေတော့ ဒီကို တော်တော်နဲ့ ပြန်မလာနိုင်ဘူးလို့ ပြောတယ်…”

လို့ စောဆကို ပြောလိုက်ပြီး ကော်ဖီမတ်ခွက်ကို စောဆ ပန်းချီရေးနေတဲ့ နေရာက စားပွဲဝိုင်းလေးအပေါ်မှာ တင်ပေးလိုက်သည် ။ စောဆသည် ရေးနေတဲ့ ပန်းချီကားအပေါ်မှာ အာရုံစိုက်နေသည် ။ မျက်တောင်လေးတွေက ကော့ပြီး မျက်လုံးဝိုင်းစက်စက်တွေက လှလွန်းနေသည် ။ ဆေးမဆိုးဘဲ ရဲနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက နှင်းဆီဖူးလေးတွေလိုဘဲ နုဖတ်ပြီး ဖေါင်းဖေါင်းအိအိလေးတွေ ။

“ စောဆ..အန်တီပြောတာ ကြားလား….”

ချောင်းကလေးဘေးက တဲလေးတစ်လုံးနဲ့ ချောင်းထဲကို ငိုက်ထိုးပေါက်နေတဲ့ စိန်ပန်းပင်ကြီး တစ်ပင်ရဲ့ ရှုခင်းပုံ ။ စိမ်းညိုညို့ တောတန်း… ညိုဝါဝါ တဲလေးနဲ့ နီရဲနေတဲ့ စိန်ပန်းပွင့်တွေ ။

“ စောဆ….”

“ အင်း..ကြားပါတယ်…အန်တီ…..”

စောဆသည် စိန်ပန်းပွင့် အနီရောင်လေးတွေ နေရာကို စုတ်တန်ထိပ်ဖျားနဲ့ တို့ကာတို့ကာ ရေးဆွဲနေသည် ။ ဒက်ဒီနဲ့ မာမီတို့ အင်းစိန်ကို ပြန်လာတာ မလာတာကို စောဆက ပူမှမပူဘဲ ။ အမေတစ်ယောက်လိုဘဲ သူမကို အစစ ကျွေးမွေး စောင့်ရှောက်နေတဲ့ အန်တီဂျူလီယာ တစ်ယောက်လုံး ရှိနေသည်လေ ။ အဝတ်လျှော်ပေး မီးပူတိုက်ပေး ရှင်းလင်းပေးတဲ့ နော်ဖောလေးလည်း ရှိနေတော့ စောဆ ဘာကိုမှ ပူပန်စရာ မရှိဘူး မဟုတ်လား ။

စောဆရဲ့အဖေက သူ့ရဲ့ ဖို့ဒ် အင်၈လီကာ ကားကြီးကို ထားခဲ့လို့ အင်းစိန်မြို့ထဲနဲ့ ကမာရွတ်လှည်းတန်းဖက်က ဈေးတွေကို ဈေးဝယ်ထွက်ချင်ရင်လည်း အန်တီဂျူလီယာက အိမ်နားမှာနေတဲ့ စစ်ပြန်အဖိုးကြီး စောဖိုးစီကို ဒရိုင်ဘာအဖြစ် ကားမောင်းခိုင်းတတ်သည် ။ စောဖိုးစီကို အမြဲတန်း ဒရိုင်ဘာအဖြစ် မငှားထား ။ လိုအပ်တဲ့အချိန်ကြမှ ခေါ်ကာ မောင်းခိုင်းတတ်သည် ။ သူ့ကို အဖိုးအခ နည်းနည်းပါးပါး ပေးလေ့ရှိသည် ။

အန်တီ ဂျူလီယာသည် အသက် သုံးဆယ်ကျော်ကျော် ဆိုပေမယ့် အိမ်ထဲမှာဘဲနေ.. အလုပ် ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း မလုပ်ရဘဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂရုအမြဲစိုက်ပြီး ကျော့ကျော့လေး နေနေခဲ့တာမို့ အမြဲလို ဖြူသန့်ကျော့ရှင်း လှပနေတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ဖြစ်သည် ။ ငယ်စဉ်က ဂျူလီယာကို ချစ်ကြိုက် လိုချင်ကြတဲ့ ယောက်ျားသားတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည် နေခဲ့ပေမယ့် ဂျူလီယာက အရိုးများသည် ချေးခါးသည် ဆိုပြီး ငြင်းပယ်ခဲ့တာကြောင့် ယခုတိုင် အပျိုကြီး ဖြစ်နေခဲ့သည် ။ သို့ပေမယ့် ဂျူလီယာသည် ဝမ်းမနည်းဘူး ။ တူမချောလေး စောဆကို အမေတစ်ယောက်လို ပြုစုစောင့်ရှောက် သင်ကြားပေးရင်း အစ်မဖြစ်သူနဲ့ အစ်မယောက်ျားတို့ အလုပ်တာဝန်ကျရာကို သွားနေကြရတဲ့အချိန်မှာ သူတို့အိမ်ကြီးကိုလည်း စောင့်ရှောက်ပေးလျက် နေရတာကို ကျေနပ်ဂုဏ်ယူနေပေသည် ။

စောဆက သူမရေးနေတဲ့ ပန်းချီကားကလွဲပြီး ဘာကိုမှ စိတ်မဝင်စားပေမယ့် ဒေါ်ဂျူလီယာကတော့ မငြိမ်သက်တဲ့ တိုင်းရေးပြည်ရေး အခြေအနေတွေကြောင့် အစ်မနဲ့ အစ်မယောက်ျားတို့ကလည်း အဝေးမှာ တကွဲတပြားဆီ ဖြစ်နေလို့ စိတ်က လေးလံပူပန်နေသည် ။

..........................................................................

ရခိုင်ပြည်နယ်၊

မောင်းတောမြို့အနီး

တောတန်းလေးတစ်ခုထဲ ။

သဲအိတ်တွေဆင့်ကာ ကာရံထားတဲ့ ကတုတ်ကျင်းထဲမှာ ဒေါက်ထောက်ထားတဲ့ ဘရင်းဂန်းကြီးပေါ် လက်တင်ထားရင်း ထွန်းအုံ ကင်းစောင့်နေသည် ။ ထွန်းအုံသည် ဗမာ့သေနတ်ကိုင်တပ်ရင်း တစ်ခုက စစ်သားလေး တစ်ယောက်ပါ ။ ငယ်ငယ်လေးထဲက ကာယဗလကို လိုက်စား လေ့ကျင့်ခဲ့တဲ့ ထွန်းအုံသည် ရင်အုပ်ကားကား ကြွက်သားဖုထစ်နေတဲ့ လက်မောင်း လက်ဖျန်တွေကြောင့် သူ့ကို တပ်ထဲက ဘဝတူ ရဲဘော်တွေက ဗလကြီး.. တာနောကြီး ဆိုပြီး ချစ်စနိုး ခေါ်ဝေါ်တာကို ခံရသူ ဖြစ်သည် ။ ကတုံးဆံတောက် စစ်သားဆံပင်တိုနဲ့ ရိုးသားတည်ကြည်တဲ့ လူတစ်ယောက် ဖြစ်သည် ။

ကြောက်စိတ် လုံးဝမရှိတဲ့ ထွန်းအုံသည် တိုက်ပွဲတိုင်းမှာ ရှေ့ဆုံးကနေ ရဲရဲဝန့်ဝန့်နဲ့ တိုက်ခဲ့သူ တစ်ယောက်မို့ အထက်ဗိုလ်တွေက အားကိုးအားထား ပြုရတဲ့ စစ်သားကောင်းတစ်ယောက် ဖြစ်သည် ။ မမှိတ်မသုန် မျက်လုံးအစုံက သူတို့ စခန်းချထားတဲ့ တပ်စခန်း အနားကို ကပ်လာမယ့် ရန်သူတွေကို အမှောင်ထဲမှာ ရှာဖွေနေသည် ။ ဗလတောင့်သူမို့ သူ့တပ်ရင်းမှူးက သူ့ကို ဒေါက်ထောက်ပြီး ပစ်ခတ်ရတဲ့ ဘရင်းသေနတ်ကြီးကို ကိုင်ခိုင်းသည် ။

သူတို့တပ်သည် ထကြွသောင်းကျန်းနေတဲ့ မူဂျာဟစ် သောင်းကျန်းသူတွေကို နှိမ်နင်းဖို့အတွက် ဒီရခိုင်ပြည်နယ် မောင်းတောဒေသကို ရောက်ရှိနေကြတာ ဖြစ်သည် ။ တစ်ရွာဝင် တစ်ရွာထွက် သောင်းကျန်းသူတွေကို ရှင်းလင်းနှိမ်နင်းနေခဲ့တာ လအတန်ငယ် ကြာမြင့်ခဲ့ပြီ ။ နယ်စပ်မျဉ်းပေါ်က မူဂျာဟစ်တို့ရဲ့ ဌာနချုပ် ” တောင်ပြိုစခန်း “ ကို သိမ်းပိုက်အောင်မြင်ခဲ့ပြီး နယ်မြေဒေသ တစ်ခုလုံးကို ထိန်းသိမ်းနေတဲ့အချိန် ဖြစ်သည် ။

မနက်မိုးစင်စင်လင်းပြီ ။
မိုးက တဖြောက်ဖြောက် ရွာနေဆဲ ။

တပ်မှူးက သူတို့ရှိတဲ့ ကင်းပုတ် ကတုတ်ကျင်းတွေဆီကို ရောက်လာသည် ။ သူ့လက်ထဲမှာက ကြေးနန်းစာရွက် တစ်ရွက်နဲ့..။ တပ်မှူးရဲ့စကားကြောင့် ထွန်းအုံ အပါအဝင် စစ်သားတွေ အကုန်လုံး အံ့အားသင့်သွားကြသည် ။

“ ငါတို့ အရေးကြီး စစ်တာဝန်နဲ့ ဒီနယ်မြေကို စွန့်ခွာပြီး ရန်ကုန်မြို့ကို လေယာဉ်နဲ့ သွားကြရမယ်…၊ အားလုံးအသင့်ပြင်ကြ … အခု .. ပြင်မယ်….”

တဲ့ ။ အမိန့်ကို အတိအကျ လိုက်နာကြရတဲ့ ထွန်းအုံတို့အားလုံး ချက်ချင်း ပစ္စည်းတွေ လက်နက်ခဲယမ်းတွေ သိမ်းဆည်းကြ အသင့်ပြင်ကြရသည် ။ ထွန်းအုံတို့သည် စစ်သားဘဝ ကျရာနေ စေရာသွား ထောင်ကျကျ ပြားကျကျမို့ တိုက်ခိုင်းတဲ့နေရာကို သွားတိုက်မည် ။ ရွှေ့ခိုင်းတဲ့နေရာကို ရွှေ့မည် ။ ကြောက်စိတ်က စိုးစဉ်းတောင် မရှိဘူး ။ မောင်းတောမှာ မူဂျာဟစ်တွေနဲ့ တိုက်ပွဲဝင်နေတဲ့ ထွန်းအုံတို့သည် ရန်ကုန်မှာ ဘာတွေ ဖြစ်ပျက်နေသည်ကို မသိ။

စောဆ ခြံထဲမှာ ပန်းခူးနေသည် ။ နှင်းပန်းဖြူဖြူတွေကို ပန်းအိုးထိုးဖို့ ခူးနေသည် ။ နော်ဖောက စောဆ ခူးဖြတ်လိုက်တဲ့ နှင်းပန်းတွေကို ကိုင်ထားပေးသည် ။

“ ဖောဖောရေ… နှင်းဆီတွေလည်း နည်းနည်း ခူးကြရအောင်….”

လို့ စောဆ ပြောလိုက်ရင်း နှင်းဆီပင်တွေရှိတဲ့ အိမ်အနောက်ဖက်ကို လျှောက်သွားလိုက်သည် ။ နော်ဖောက အနောက်က လိုက်လာသည် ။

“ စောဆရေ……ဖိုးမူ . . ”

အန်တီဂျူလီယာက မီးဖိုချောင် ပြုတင်းပေါက်ကနေ ခေါင်းပြူပြီး ခေါ်သည် ။

“ အန်တီ…ဘာလဲ…ဘာလိုလဲ…၊ စောဆ ပန်းခူးနေတယ်…..”

အောက်ကနေ ပြန်အော်ပြောလိုက်တဲ့အခါ အန်တီဂျူလီယာက

“ အပေါ် အမြန်တက်ခဲ့စမ်း.. အရေးတကြီး ပြောစရာတွေရှိလို့….”

လို့ ခေါ်လိုက်လို့ စောဆလည်း ပန်းဆက်မခူးတော့ဘဲ အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်ခဲ့သည် ။

“ နင့်ဒယ်ဒီဆီက စာရတယ်…..။ ခုနဘဲ လူကြုံနဲ့ ပေးလိုက်တာ…။ တိုင်းပြည် အခြေအနေ မကောင်းဘူး..။ စစ်ပွဲတွေ ဖြစ်လိမ့်မယ် …။ ဒို့တတွေ မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ဖက်ကို ပြေးရမယ် ထင်တယ်….။ အင်းစိန်က စစ်တလင်း ဖြစ်တော့မယ်တဲ့….။ နင့်ဒယ်ဒီက စောဖိုးစီကိုတောင် အောက်ထပ်မှာ လာနေပေးဖို့ ပြောခိုင်းတယ်…။ ဒို့သုံးယောက်က မိန်းမသားတွေချည်း ဆိုတော့ စစ်ပွဲတွေဖြစ်ရင် ယောက်ျားသား တစ်ယောက်ယောက် အိမ်မှာရှိဖို့ လိုအပ်တယ်တဲ့……။ တောမီးလောင် တောကြောင် လက်ခမောင်းခတ် ဆိုတာမျိုး ဖြစ်တတ်တယ်တဲ့….။ ကဲ… ဖောဖောရေ.. စောဖိုးစီကြီးကို သွားခေါ်စမ်းဟာ…..”

ဒေါ်ဂျူလီယာသည် စစ်ပွဲရဲ့ အငွေ့သက်ကို ရနေတာ တော်တော်လေး ကြာခဲ့ပြီ ။ ကတုတ်ကျင်းတွေ ကြိုတင်တူးနေကြတာတွေကိုလည်း တွေ့ခဲ့လို့ ။ နော်ဖော အိမ်ကနေ ထွက်သွားလိုက်သည် ။ စောဆလည်း

“ မြစ်ဝကျွန်းပေါ်တော့ မသွားချင်ပါဘူး…။ စောဆတို့ ဒီအိမ်ကြီးမှာဘဲ ပုန်းနေလို့ မရဘူးလား…..။ အောက်ဖက်မှာ မြေတိုက်ခန်းလည်း ရှိတာဘဲ….။ တစ်ခုခုဆို မြေတိုက်( ဗုံးခိုကျင်း အဟောင်း ) ထဲ ဆင်းပုံးကြမယ်လေ.. အန်တီ…..”

လို့ အန်တီဂျူလီယာကို ပြောလိုက်သည် ။

“ အင်းလေ.. ဒို့တတွေအတွက် စောဖိုးစီကြီး လာနေပေးရင်တော့ အကောင်းဆုံးဘဲ…. စောဆ….”

“ အန်တီ့သဘောဘဲလေ…။ စောဆကတော့ ပန်းချီဆွဲနေရရင် ကျေနပ်တာပါဘဲ …။ စစ်ပွဲတွေဖြစ်တာလည်း စောဆ နားမလည်ဘူး.. စိတ်လည်းမဝင်စားဘူး…. ငြိမ်းချမ်းတာကိုဘဲ လိုလားတာ အမှန်ဘဲ အန်းတီရယ်….”

နော်ဖော ပြန်လာတာကို အန်တီဂျူလီယာက တွေ့လို့

“ နော်ဖော… တွေ့ခဲ့လား.. စောဖိုးစီကို….”

လို့ လှမ်းမေးလိုက်သည် ။

“ အိမ်တံခါးကြီး သော့ပိတ်ထားတယ်… အန်တီ….။ သူမရှိတော့ဘူးလို့ ဘေးအိမ်က စောဖိုးခွားက ပြောတယ် ”

“ ဟေ..ဘယ်သွားတယ်တဲ့လဲ….”

“ သူပြောတာတော့ မကြာခင်ဖြစ်မယ့် စစ်ပွဲထဲ လိုက်သွားတာ ဖြစ်မယ်တဲ့..။ စောဖိုးစီက လူမျိုးရေး စိတ်ဓါတ် ပြင်းတယ်လေ”

“ အင်း.. ဒို့တတွေတော့ ကူမယ့်လူမရှိ ဖြစ်နေပြီ…”

စောဆသည် ဘာမှမပူပင်သလိုပုံနဲ့ ရေးဆွဲလက်စ ပန်းချီကားကို ဆက်ရေးဆွဲနေသည် ။ ဒီတခါတော့ စောဆ ရေးနေတာက သံလွင်ခက်လေးကို ကိုက်ချီထားတဲ့ ဂျိုးငှက်အဖြူရောင်လေး တစ်ကောင်ရဲ့ပုံ ။

“ အားလုံး ငြိမ်းချမ်းကြပါစေ…..”

လို့ စောဆ နှုတ်ဖျားကနေ တိုးတိုးလေး ဆုတောင်းလိုက်သည် ။

စောဆရဲ့ ဆုတောင်း မပြည့်ခဲ့ပါ ။ အင်းစိန်မြို့ကို အခိုင်အမာ နေရာယူထားတဲ့ ကရင်တပ်များနဲ့ အစိုးရစစ်တပ်တွေ စတင်တိုက်ခိုက်ကြပြီ ။ စိန်ပြောင်းတွေ အမြောက်တွေ တဗုံးဗုံး တဒိန်းဒိန်း ပစ်ခတ်သံတွေက အင်းစိန်မြို့ တစ်မြို့လုံးကို တုန်ခါစေသည် ။ သေနတ်သံတွေက နေ့ရောညပါ တထိန်းထိန်း တဒိုင်းဒိုင်း ဆူညံနေသည် ။ နှစ်ဖက်တိုက်ခိုက်နေတဲ့ ကျည်ဆံတချို့က စောဆတို့ အိမ်ကြီးရဲ့ သွပ်မိုးကို လာထိမှန်တဲ့ အသံတွေလည်း ကြားနေရသည် ။ စောဆတို့ သုံးယောက်သည် အပေါ်ထပ်မှာ မနေရဲကြတော့ဘဲ အောက်ထပ်မှာ ဆင်းနေကြရပြီး တိုက်ပွဲပြင်းထန်နေတဲ့ အချိန်တွေမှာ ဗုံးထိမှာစိုးလို့ မြေတိုက်ခန်းထဲကို ဆင်းပုန်းကြရသည် ။

ထွန်းအုံတို့ လေယာဉ်ကွင်းကနေ ထရပ်ကားကြီးတွေနဲ့ ချက်ချင်း စစ်မြေပြင် ရှေ့တန်းကို သွားကြရသည် ။ အင်းစိန်စစ်မျက်နှာကို ရောက်သွားကြတဲ့အခါ ကျည်သင့် ထိခိုက်ဒဏ်ရာတွေ ရထားတဲ့ စစ်သည်တွေကို စစ်ကားတွေနဲ့ရော အရပ်ကားတွေနဲ့ရော သယ်ဆောင်ပြီး မင်္ဂလာဒုံစစ်ဆေးရုံနဲ့ ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးကို ပို့ဆောင်နေကြတာတွေကို မြင်ကြရသည် ။

ထွန်းအုံတို့သည် စစ်မျက်နှာရဲ့ ရှေ့ဆုံးက ကတုတ်ကျင်းတွေဆီကို ရောက်ရှိ နေရာယူလိုက်ကြရသည် ။ အင်းစိန်မြို့ထဲက မီးခိုးလုံးမဲမဲကြီးတွေ တလူလူနဲ့ လွင့်တက်နေတာတွေကို တွေ့ရသည် ။

“ ရန်သူ အင်အားက များတယ်…..။ အခိုင်အမာ တပ်စွဲထားကြတဲ့ ရန်သူတွေက နေရာကောင်းတွေမှာ အကာအကွယ် ယူထားကြသလို မှန်ပြောင်းတပ် စနိုက်ပါ ရိုင်ဖယ်ကိုင်တဲ့ လက်ဖြောင့်တပ်သားတွေလည်း ရှိနေတယ် . ”

လို့ တပ်မှူးတစ်ယောက်က ရှင်းပြသည် ။ တစ်လက်မချင်း တစ်အိမ်ချင်း တိုက်ခိုက်ပြီး ရှေ့တိုး သိမ်းပိုက်ရမယ့် စစ်ပွဲတစ်ခု ဖြစ်သည်တဲ့ ။ အမြှောက်ကောင်းကောင်း မရှိလို့ ရန်ကုန်မြစ်ထဲက မေယုစစ်သင်္ဘောကနေ အမြှောက်တွေနဲ့ ပစ်ကူပေးသလို ရေတပ်က ( တံမြက်စီးလို့ ခေါ်ကြတဲ့ ) ဘော်ဖါအမြှောက်ကို ဖြုတ်ယူလာပြီး ပစ်ခတ်ပေးနေသည် ။ အမြှောက်တွေ စိန်ပြောင်းတွေက တထိန်းထိန်း ဆက်တိုက် ပစ်ခတ်နေသည် ။ တပ်မှူးက အမှောင်ထုကို အကာအကွယ်ယူပြီး ညသန်းခေါင်ကျော် ထိုးစစ်လုပ်မည်လို့ သူတို့ကို ပြောထားသည်။ အသက်ကို ပဓာနမထားဘဲ စွန့်စွန့်စားစား တိုက်ကြလို့ ကျဆုံးသူတွေလည်း များပြားခဲ့ပြီး ယခု ထွန်းအုံတို့ လူစုသည်လည်း ရှေ့ကိုတိုးပြီး ရန်သူ ခြေကုတ်ယူထားတဲ့ တောင်ကုန်းလေးကို သိမ်းပိုက်ကြရတော့မည် ။ ရန်သူတွေဖက်က မှန်ပြောင်းတပ် စနိုက်ပါတွေနဲ့ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်ကို ဇီဝိန်ချွေနေလို့ သူတို့ ခေါင်းမဖေါ်ရဲကြ ။

ထွန်းအုံသည် ဘရင်းဂန်းကြီးကို ဒေါက်နဲ့ထောက် ပစ်ခတ်နေတုန်း ရန်သူဖက်က သံချပ်ကာ ဘရင်းကယ်ရီယာတွေ တက်လာတာ တွေ့လိုက်ရသည် ။ တပ်မှူးက ဒီသံချပ်ကာကားတွေရဲ့ ဘီးနေရာတွေကို ဘရင်းနဲ့ ကပ်လိုက် ဆွဲဖို့ အမိန့်ပေးသည် ။ ထွန်းအုံလည်း ဘရင်းဂန်းနဲ့ ဒလစပ်ဘဲ တကပ်ပြီး တကပ် ပစ်ခတ်ရသည် ။ ရှေ့ဆုံးက သံချပ်ကာကား ရပ်တန့်သွားသည် ။

“ ဟေး…. ရပ်သွားပြီကွ…. ဗလကြီးကွ……. ဆော်ထား..”

သူ့ရောင်းရင်း ရဲဘော်မောင်ဒွန်းရဲ့ အားရပါးရ အော်လိုက်တဲ့အသံကို သေနတ်သံတွေကြားက ကြားလိုက်ရသည် ။ တခဲနက် ကြွေးကြော်သံတွေနဲ့ သောသောညံနေတဲ့ သေနတ်စိန်ပြောင်းသံတွေ ဆူညံလို့နေသည် ။ ထွန်းအုံထင်တာက မောင်းတောမှာ တိုက်ခဲ့ရတဲ့ ရန်သူ မူဂျာဟစ်တွေက အခု တိုက်နေရတဲ့ တောခို ကရင်တပ်တွေလောက် လက်နက်မကောင်းကြ ။ အထက် ဗိုလ်တွေက မှန်ပြောင်းတွေနဲ့ အင်းစိန်မြို့ထဲ ဖက်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး အမြှောက်တပ်သားတွေကို ပစ်ရမယ့် ရန်သူ့တည်နေရာတွေကို အသေးစိတ် ညွှန်ပြနေကြသည် ။

ညသန်းခေါင်ကျော်အချိန်မှာ ထွန်းအုံတို့ တပ်စုသည် အမှောင်ကို အကာအကွယ်ယူပြီး ရန်သူ့နယ်မြေကို ချဉ်းနင်း ဝင်ရောက်ကြသည် ။ နေ့ဖက်လောက် မြင်ကွင်း မကောင်းလို့ ပစ်ခတ်မှုတွေ လျော့နည်းသွားတဲ့အချိန် ဖြစ်သည် ။ ထွန်းအုံသည် ဘရင်းဂန်းကို မကိုင်ရဘဲ ရိုင်ဖယ်သေနတ်နဲ့ တိုက်ပွဲဝင်ရသည် ။ သစ်ပင်အုပ်ထဲကနေ ရန်သူတွေရဲ့ ခြေကုပ်ယူထားတဲ့ တောင်ကုန်းလေးပေါ်ကို တက်ခဲ့ကြသည် ။ တစ်ညလုံး တိုက်ပွဲ အပြင်းအထန် ဖြစ်သည် ။ နားကွဲမတတ် ကျယ်လောင်ဆူညံတဲ့ ပစ်ခတ်သံတွေ ဗုံးသံတွေကြောင့် စိတ်ခြောက်ခြားစရာ ည ဖြစ်သည် ။

အန်တီဂျူလီယာက တတွတ်တွတ်နဲ့ ကျမ်းစာတွေ ရွတ် ဆုတောင်းနေသည် ။ နော်ဖောကတော့ ကြောက်လွန်းလို့ တုန်နေသည် ။ စောဆလည်း ကြောက်တာပါဘဲ ။ မြေကြီးတွေ တုန်ခါသွားရအောင် ဗုံးဆန်တွေက ပေါက်ကွဲနေသည် ။ အိန်းကနဲ အိန်းကနဲ အမြောက်သံတွေ ကြားနေရသည် ။ မနက် သုံးနာရီကျော်လောက် ရောက်တော့ ဗုံးသံ သေနတ်သံတွေ နည်းနည်းစဲသွားသည် ။ ပန်းသွားကြပြီလား။ မနက်ကြမှ ဆက်တိုက်ကြမလား မသိဘူးလို့ ဒေါ်လေးက စိတ်ပျက်တဲ့လေသံလေးနဲ့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တာကို စောဆ ကြားသည် ။ စောဆ မျက်လုံးတွေကို ပိတ်ထားသည် ။

“ ဘုရားသခင်…. စစ်ပွဲတွေ ပြီးဆုံးပါစေ…. အားလုံး အဆင်ပြေကြပါစေ….”

လို့ စိတ်ထဲမှာ ဆုတောင်းနေသည် ။ သေနတ်သံတွေ စဲသွားပြီး သူတို့သုံးယောက်စလုံး အိပ်ပျော်သွားကြသည် ။ ညဦးပိုင်းက လုံးဝ မအိပ်ကြရတော့ ပင်ပန်းနေကြတာနဲ့ ခဏအတွင်း အိပ်မောကျသွားကြသည် ။

ဒိုင်း.. ဒက်ဒက်ဒက်…. ဒိုင်း… ဒိုင်း…… ဒက် ဒက်… ဒက်………

နီးနီးကပ်ကပ် သေနတ်သံတွေကြောင့် လန့်နိုးလာရသည် ။ အိုး.. ချကုန်ပြီ… အိမ်နား ကပ်ရက် နေရာတွေက ကြားရတဲ့ သေနတ်သံတွေ …။

“ ဒုန်း..ဒုန်း..ဒုန်း…ဒုန်းဒုန်း….”

အိမ်ရှေ့ တံခါးမကြီးကို ထုရိုက်လိုက်တဲ့ အသံတွေ ပါ ။

“ ဂျူလီယာ…….နော်ဂျူလီယာ ……..”

သူတို့သုံးယောက် အရမ်းကြောက်သွားကြသည် ။ အန်တီဂျူလီယာက ရှေ့ဆုံးက လက်နှိပ်ဓါတ်မီးနဲ့ တံခါးဆီကို သွားလိုက်တဲ့အချိန်

“ ဘယ်သူလဲ ”

လို့ အော်မေးသည် ..။ အပြင်က

“ ငါတို့ မိုးဇက်တို့ သောမတ်စ်တို့ပါ…။ ခဏ တံခါး ဖွင့်ပါဦး…….”

လို့ အော်ပြောပေမယ့် အန်တီဂျူလီယာက တံခါးကို မဖွင့်ဘဲ..

“ အချိန်မတော်ကြီး… ဘာကိစ္စလဲဟဲ့….”

လို့ အော်မေးလိုက်သည် ။

“ ရန်သူတွေ တက်လာလို့ ငါတို့ လိုက်တိုက်ထုတ်လိုက်တာ ကစဉ့်ကလျား ဆုတ်ပြေးသွားကြတယ်..။ နင်တို့ ခြံထဲကိုများ ရန်သူ ဝင်လာသလားလို့ လာမေးတာ…”

“ ဘာမှမလာဘူး…. သောမတ်စ်….။ ဘာသံမှလည်း မကြားကြဘူး……”

အန်တီဂျူလီယာက တံခါးဖွင့်မပေးဘဲ ပြောလိုက်တာကို သောမတ်စ်တို့ သိပ်မကျေနပ်ကြပေမယ့် ဘာမှမပြောဘဲ ခြံထဲကနေ ထွက်သွားကြသည် ။ သောမတ်စ်တို့ မိသားစုသည် စောဆရဲ့အဖေ ဦးဂေါ်ဒွင်ရဲ့ ကျေးဇူးမကင်းဘူး…။ ဦးဂေါ်ဒွင်ကို လေးစားကြရလို့ ဒီအိမ်ကိုလည်း သိပ်ဗိုလ်မကျရဲဘူးလို့ အန်တီဂျူလီယာက စောဆနဲ့ နော်ဖောဖောကို ပြောပြသည် ။ မိန်းမသားတွေချည်း နေကြတဲ့ အိမ်ကို အချိန်မတော် သန်းခေါင်ကျော် လာတာကို မဖွင့်ပေးတာ စောဆတို့အမှားမှ မဟုတ်တာလို့ စောဆက တွေးနေသည် ။

သောမတ်စ်တို့ မိုးဇက်တို့ လာသွားပြီး ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် ကြာတဲ့အချိန် အိမ်အနောက်ဖေး ထင်းရုံနားက အသံဗလံ ကြားလိုက်ရသည် ။ နော်ဖောဖောက စောဆကို တိုးတိုးလေး လာပြောသည် ။

“ စောဆ…လူ..လူ…အိမ်နောက်ဖက်မှာ……”

“ ဟင်.. ဟုတ်လား…. နင် ဘယ်လိုသိလဲ…… ကရင်စစ်သားလား……”

“ ဘာလဲတော့ မသိဘူး…။ လူတစ်ယောက် လဲနေတယ်……။ ပါးစပ်ကလည်း ညည်းနေတယ်…..။ ဒဏ်ရာရထားတယ်နဲ့ တူတာဘဲ . …….”

“ ဟင်……ဟုတ်လား……”

မီးဖိုချောင်က ပြူတင်းပေါက်ကနေ စောဆ ချောင်းကြည့်လိုက်သည် ။ နော်ဖောပြောတာ ဟုတ်သည် ။ လူတစ်ယောက် ဘေးတစောင်း လဲနေသည် ။ သောမတ်စ်တို့လို ကရင်စစ်သားတော့ ဟုတ်ဟန်မတူဘူး ။ အစိုးရတပ်က စစ်သားဘဲ ဖြစ်မည် ..။

“ အန်းတီကော နော်ဖော…..”

“ အန်းတီ အပေါ်ထပ်မှာ ဘုရားဆုတောင်းနေတယ်……”

စောဆသည် ခြံအရှေ့ဖက် အနောက်ဖက်မှာ လူရိပ်လူရောင် မီးရောင် ရှိမရှိ နော်ဖောနဲ့အတူ သေသေ ချာချာ ကြည့်လိုက်သည် ။ သောမတ်စ်တို့ မိုးဇက်တို့ ရှိနေမှာ စိုးလို့ပါ ။ ဒဏ်ရာရနေတဲ့ လူကို သွားကြည့်ချင်သည် ..။ နော်ဖောက

“ ဖြစ်ပါ့မလား.. စောဆ..။ တော်ကြာ သေနတ်နဲ့ ပစ်ထည့်နေဦးမယ်…..”

လို့ သတိပေးသည် ။

“ မပစ်လောက်ပါဘူး..။ ကြည့်ရတာ ဒဏ်ရာ ပြင်းပုံရတယ်….။ သတိတောင် မေ့သွားပြီလား မသိဘူး..။ ညည်းတဲ့အသံ မကြားရတော့ဘူး..။ ငြိမ်လည်း ငြိမ်သွားပြီ……”

“ ဟုတ်တယ်… ငြိမ်သွားပြီ.. သတိမေ့နေသလား မသိဘူး….”

တော်တော်လေးကြာအောင် စောင့်ကြည့်ကြသည် ။ မျက်လုံးများသည် အမှောင်ထဲမှာ ကျင့်သားရလာတော့ ထင်းရုံနားမှာ လဲကျနေတဲ့ စစ်သားကို စောစောကထက် သဲသဲကွဲကွဲ မြင်လာရသည် ။

“ နော်ဖော… ငါ သူ့ကို အိမ်ထဲ ခေါ်သွင်းလိုက်ချင်တယ်…”

နော်ဖောရဲ့ ပါးစပ်လေး ဟသွားသည် ။

“ အိုး.. ဘုရားသခင်…. အမလေး…. စောဆ…. ရယ်…. အံ့ရော….”

“ ဟုတ်တယ်… သူ့ကို ကယ်ချင်တယ်….။ မနက်လင်းလို့ သောမတ်စ်တို့ သူ့ကို တွေ့သွားရင် သတ်ပစ်ကြမှာ….။ ဒါမှမဟုတ် သူ့ကို ညှင်းပန်းနှိပ်စက်ကြမှာ…..”

“ စောဆရယ်… ကြည့်လည်းလုပ်ဦး..။ တော်ကြာ သူက ဒို့တတွေကို ရန်သူတွေဆိုပြီး သတ်ပစ်နေဦးမယ်…”

“ အို.. နော်ဖောရယ်…။ သူ့ကိုကယ်တဲ့ လူတွေကို သူက လုပ်ပါ့မလား….။ လူတိုင်းကို မကောင်း မထင်ပါနဲ့ဟာ….။ နင်မပါချင်နေ..။ ငါ တစ်ယောက်ထဲ သွားဆွဲလာမယ်….”

“ အို.. အဲလိုတော့ တစ်ယောက်ထဲ မလုပ်ပါနဲ့ …။ နော်ဖောလည်း ကူပါမယ်…..”

စောဆနဲ့ နော်ဖောဖောတို့ အမှောင်ကြီးထဲမှာ လဲကျနေတဲ့ စစ်သား အနားကို သွားလိုက်ကြသည် ။ အို… လုံးဝ သတိလစ်နေတာဘဲ…..။ သူ့မှာ ဘာလက်နက်မှလည်း မရှိနေဘူး …… ။

ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနဲ့ စစ်သားကြီးတစ်ယောက် တကိုယ်လုံး ဖုံတွေ သဲတွေ သွေးတွေ ပေရေနေသည် ။ နော်ဖောဖော အကူအညီနဲ့ ဒီစစ်သားကြီးကို အိမ်ထဲကို ဆွဲသွင်းခဲ့ကြသည် ။ သူ့အင်္ကျီကနေ တရွတ်တိုက် ဆွဲကြတာ ။

“ စောဆ…. အန်တီတော့ အသေဆဲတော့မှာဘဲ..။ နင်လုပ်ချင်တာက မိုးမီးလောင်မယ့်ဟာကြီး….။ နောက်ပြီး ရန်သူ ဗမာစစ်သားဟဲ့…..”

“ နော်ဖော… သူတို့ ဘာကြောင့် စစ်ဖြစ်ကြသလဲလည်း ငါတို့ သေသေချာချာ သိတာ မဟုတ်ဘူး..။ သူတို့ကို ဗမာလို့ မခေါ်လိုက်ပါနဲ့ဟယ်….။ လူမျိုး မခွဲခြားစမ်းပါနဲ့….”

စောဆရဲ့ကျောင်းမှာ ကျောင်းသားအများစုသည် မြန်မာတွေ ဖြစ်ပေမယ့် ကချင်ရော ချင်းရော တရုတ် ကုလား လူမျိုးပေါင်းစုံနဲ့ တစ်တန်းထဲ နေခဲ့ရလို့ စောဆသည် လူမျိုးခွဲခြားတဲ့စိတ်.. မုန်းတီးစိတ် လုံးဝမရှိခဲ့ ။

“ စောဆ.. သူ့ကို ဘယ်မှာထားမလဲ….”

“ အိပ်ခန်းလွတ်လေးထဲ ခေါ်သွားကြမယ်…..”

စစ်သားကြီးရဲ့ ဒဏ်ရာတွေကို စောဆနဲ့ နော်ဖောဖောတို့ စစ်ဆေးကြည့်ကြသည် ။ သွေးတွေထွက်နေတဲ့ ဒါဏ်ရာကို အဝတ်စတစ်ခုနဲ့ စည်းပေးကြသည် ။ နော်ဖောဖောက ရေနွေးတွေကို ဇလုံကြီးနဲ့ ထည့်ယူလာသည် ။ စစ်သားကြီးကို ရေပတ်တိုက်ပေးကြသည် ။ သွေးတွေ ရွှံ့တွေနဲ့ လူးပေညစ်ပတ်နေတဲ့ သူ့စစ်ယူနီဖေါင်းကို သူ့ကိုယ်ပေါ်ကနေ ဖယ်ခွာ ချွတ်ပစ်လိုက်ကြရသည် ။

ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းက ယူနီဖေါင်းရှပ်ကို ချွတ်ဖယ်တဲ့အချိန်က ကိစ္စမရှိပေမယ့် ကိုယ်အောက်ပိုင်းက စစ်ဘောင်းဘီကြီးကို ချွတ်ပစ်ရတဲ့အခါတော့ အပျိုမလေး နှစ်ယောက်အတွက်က အခက်နဲ့ ရင်ဆိုင်ရသည် ။ အရေးထဲ ဒီစစ်သားကြီးသည် အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဝတ်မထားဘူး ။ ညစ်ပေစုတ်ခြာနေတဲ့ ဘောင်းဘီရှည်ကြီးကို နှစ်ယောက်သား ဆွဲချွတ်ပစ်ကြတဲ့အချိန် သူတို့မျက်နှာလေးတွေကို စစ်သားကြီးရဲ့ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကနေ လွှဲဖယ်ထားမိကြသည် ။ သူ သတိရ နိုးလာရင် တိုက်ဖို့ အကိုက်အခဲပျောက် ဆေးပြားတွေကို ဆေးမျိုးစုံထည့်ထားတဲ့ ဆေးအိတ်ထဲမှာ စောဆ ရှာနေတဲ့အချိန် နော်ဖေါဖေါက

“ အိုး… စောဆရေ….. ဘုရား.. ဘုရား..”

လို့ ခပ်တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တဲ့ အသံကြောင့် စောဆ လှည့်ကြည့်လိုက်သည် ။

“ ဟင်”

စစ်သားကြီးရဲ့ ပေါင်တန်တုတ်တုတ်တွေကြားက အမွှေးမဲမဲအုံကြီးထဲက ယောက်ျားတန်ဆာကြီးကို စောဆ တွေ့လိုက်ရပါသည် ။ ယောက်ျားတန်ဆာကို ပထမဆုံး တွေ့ဖူးရခြင်းပါ ။ ကလေးငယ်လေးတွေ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ မိုးရေထဲမှာ ပြေးနေကြတာတွေကို တွေ့ဖူးခဲ့ပေမယ့် အခုလို ယောကျ်ားကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ တန်ဆာကြီးကို တခါမှ မတွေ့ဖူးသေးဘူး ။ နော်ဖောဖောရော စောဆရော သူ့အတန်ချောင်းကြီးကို တော်တော်ကြာကြာ ငေးမောမိနေကြသည် ။ သတိဝင်လာတာက နော်ဖောဖော ။ စောင်နဲ့ ဖုံးပစ်လိုက်သည် ။

“ အမလေး… ရင်တုန်လိုက်တာ ဖောဖောရယ်”

စောဆသည် ပြုံးတုံးတုံးနဲ့ ရင်ဘတ်ကို လက်နဲ့ ဖိထားရင်း နော်ဖောဖောကို ပြောလိုက်သည် ။ နော်ဖောဖောက

“ အကြီးကြီးဘဲနော်…..”

လို့ လေသံလေးနဲ့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ စောဆလည်း

“ ဟုတ်တယ်.. ဖောဖော……. အကြီးကြီးဘဲ..”

လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။ စောဆနဲ့ နော်ဖောဖောတို့ စစ်သားကြီးကို ထားခဲ့ပြီး သူတို့အခန်းတွေဆီကို ပြန်လိုက်ကြသည် ။ ခဏကြာတော့ နော်ဖောဖော စောဆအခန်းကို ခြေဖေါ့နင်းပြီး ရောက်လာသည် ။

“ ဘာလဲ ဖောဖော…..”

“ သူ့ကို မြေတိုက်ထဲမှာ ထားရင် ကောင်းမယ်ထင်တယ် စောဆ . .။ ကရင်တပ်သားတွေက ထမင်းထုပ် လာတောင်းရင်း အိမ်ထဲကို ရေတောင်းသောက်ဖို့ လာတတ်ကြတယ်….။ မတော်တဆ စစ်သားကြီးကို သူတို့ တွေ့သွားရင် ခက်ကုန်မယ်နော….”

“ အေး…နင်ပြောတာလည်း ဟုတ်တာဘဲ …”

မနက်မိုးလင်းတော့ တစ်ညလုံး စစ်သားကြီးနဲ့ အလုပ်များနေခဲ့ကြတဲ့ စောဆနဲ့ နော်ဖောဖောတို့သည် အိပ်ရာက မထနိုင်ကြဘူး ။ အန်တီဂျူလီယာက အင်းစိန်ကနေ ပုသိမ်ဖြစ်ဖြစ် မြောင်းမြကို ဖြစ်ဖြစ် ပြေးကြဖို့ သူတို့ကို တိုင်ပင်တဲ့အခါ သူတို့လည်း အန်တီဂျူလီယာ့စကားကို စိတ်သိပ်မဝင်စားကြလို့ အန်တီဂျူလီယာက နည်းနည်းစိတ်ဆိုးသွားသည် ။

“ ဘာလဲ….. နင်တို့နှစ်ယောက်က ဒီအင်းစိန်မှာဘဲ ဗုံးထိခံပြီး သေချင်ကြလို့လား….”

လို့ ခပ်စွာစွာနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။ နောက်ပြီး အန်တီဂျူလီယာက စောဆနဲ့ နော်ဖောဖောတို့ရဲ့ မျက်နှာတွေကို စေ့စေ့ကြည့်လိုက်ပြီး

“ နင်တို့နှစ်ယောက် အမူအရာ နည်းနည်း ပျက်နေကြသလိုဘဲ….. ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ….. ပြော….. ပြော…။ ငါမသိအောင် ဘာတစ်ခုခု မဟုတ်တာ လုပ်ထားသလဲ……”

လို့ မေးသည် ။

“ အိပ်ရေးမဝလို့ပါ အန်တီဂျူလီယာ……”

လို့ စောဆက ပြောလိုက်ပြီး ဝါးကနဲ သမ်းလိုက်သည် ။ အန်တီဂျူလီယာရဲ့ အလစ်မှာ သူတို့နှစ်ယောက် စစ်သားကြီးကို ပြေးကြည့်ကြသည် ။ မနက်စောစော သွားကြည့်တုန်းက စောင်ခြုံပေးထားတဲ့အတိုင်း ရှိပေမယ့် နောက်တစ်ကြိမ် သွားကြည့်တဲ့အခါမှာ စောင်က ကြမ်းပေါ်ကို ပုံရက်သားလေး ကျနေပြီး ဟိုဟာကြီး မတ်မတ်ထောင်နေတာကို သူတို့နှစ်ယောက် တွေ့လိုက်ရပြန်သည် ။

ဒါကြီးကို တွေ့ရတိုင်း စောဆရဲ့ စိတ်တွေ တမျိုးကြီး ဖြစ်သွားသည် ။ ကြက်သီးတွေထ ရင်တွေ တအားခုန်သည် ။ စစ်သားကြီးကတော့ သတိလစ်နေဆဲ ။

“ ကိုယ်တွေလည်း ပူခြစ်နေတာဘဲ စောဆ..။ ဒို့ အန်တီဂျူလီယာကို ပြောပြရင် ကောင်းမယ်ထင်တယ်….။ သူက နပ်စ်ဆိုတော့ လူနာအကြောင်း နားလည်မယ်…..။ ပြောလိုက်ရင် ကောင်းမလား….”

“ အင်း…. အန်တီဂျူလီယာကတော့ ဒီစစ်သားကြီးကို သောမတ်စ်တို့ လက်ထဲကို အပ်မယ်တော့ မထင်ပါဘူး…..။ ခဏလေး နော်ဖော…. စောဆ စဉ်းစားလိုက်ဦးမယ်…..”

ဒါပေမယ့် ညနေစောင်းလာတဲ့အထိ စောဆနဲ့ နော်ဖောဖောတို့သည် သူတို့ခြံထဲမှာ လဲနေတဲ့ ဒဏ်ရာရ စစ်သားကို ကယ်ထားတယ်ဆိုတာ အန်တီဂျူလီယာကို မပြောဖြစ်ကြဘူး ။ သူတို့နှစ်ယောက် အန်တီဂျူလိယာက

“ ထမင်းစားကြစို့… စောစောစားထားတာ ကောင်းတယ်…။ တော်ကြာ တိုက်ပွဲတွေ ပြင်းထန်လာရင် မြေအောက်ထဲ ဆင်းပုန်းနေရလို့ ထမင်းငတ်နေဦးမယ်…..”

လို့ လာပြောလို့ စောဆနဲ့ နော်ဖောဖောတို့လည်း ဗိုက်မဆာပေမယ့် အန်တီဂျူလီယာနဲ့အတူ ထမင်း စားလိုက်ကြသည် ။ အန်တီဂျူလီယာက သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ မျက်နှာတွေကို အကဲခတ်နေသည် ။

“ ဟေ့…. နင်တို့နှစ်ယောက် တစ်ခုခု ဖုံးထားကြသလား…။ နင်တို့ရဲ့ မျက်နှာတွေမှာ တစ်ခုခု ပေါ်လွင်နေတယ်.. ပြနေတယ်….။ ကဲ.. မှန်မှန်ပြောကြ…. ဘာဖွက် ဘာဖုံးထားကြလဲ……”

ဒီအချိန်မှာ ညက ရန်သူအင်အားများများနဲ့ ဖိဝိုင်းတိုက်တာကို ခံလိုက်ရလို့ မိမိတို့ စစ်ကြောင်းမျဉ်းဆီကို ပြန်ဆုတ်လာခဲ့ရတဲ့ ထွန်းအုံတို့ တပ်စုသည် လူစစ်လိုက်တဲ့အခါ ထွန်းအုံတစ်ယောက် ပြန်ပါမလာတာကို သိသွားကြသည် ။ တပ်မှူးက ရဲဘော်မောင်ဒွန်းကို

“ ထွန်းအုံကျသွားတာ မင်းမြင်လား…။ မင်းတို့ အတူတူ တိုက်ကြတာ မဟုတ်ဘူးလား….”

လို့ မေးသည် ။ မောင်ဒွန်းက

“ ထွန်းအုံလည်း သူ့ဖက် ကျည်တွေ တဖွဲဖွဲလာနေတာကို မကြောက်ဘဲ စွတ်တက်ပြီး ပစ်တာ ..။ ရန်သူက ပတ်ခြာဝိုင်းတိုက်တော့ သူက အတွင်းထဲကို ကျွံသွားတယ် တပ်မှူး…..။ သူ ကျန်နေခဲ့သလား…. ကျည်ခသွားလား… ရန်သူဘဲ ဖမ်းသွားတာခံရလား… တစ်ခုခုဘဲ”

လို့ တပ်မှူးကို ပြန်ပြောလိုက်သည် ။ တပ်မှူးလည်း

“ ငါတို့ နောက်တချီ ထိုးစစ်နဲ့ ဝင်တိုက်ကြဦးမယ်…..။ ထွန်းအုံအတွက် စိတ်မကောင်းဘူး…။ သူ မသေပါစေနဲ့ ငါ ဆုတောင်းတယ်ကွာ…..။ ရန်သူအဖမ်းခံရတာ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်…..”

လို့ ပြောသည် ။ တိုက်ဖော်တိုက်ဖက် ရဲဘော်တွေက စိတ်မကောင်းကြ ။ ထွန်းအုံသည် လူချစ်လူခင်များပြီး တိုက်ပွဲတွေမှာ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ရှေ့က ထွက်တိုက်တဲ့ စစ်သားကောင်းတစ်ယောက် မဟုတ်လား ။

ဒီအချိန်မှာ စောဆတို့ အိမ်ကြီးထဲမှာလည်း အန်တီဂျူလီယာနဲ့ စောဆ နော်ဖောဖောတို့ အခြေအနေတွေ တင်းမာနေသည် ။ စောဆက စစ်သားကို ကယ်လိုက်တဲ့အကြောင်း အန်တီဂျူလိယာကို ဖွင့်ပြောလိုက်သည် ။ အဓိကက စစ်သားကြီးသည် သေနတ်ဒဏ်ရာကြောင့်ဖြစ်မည် ။ အပြင်းဖျားနေတာ စိုးရိမ်ရတဲ့ အခြေအနေရှိနေတော့ အချိန်မှီ ကုသမှ ဖြစ်မည် ။ နောက်လည်း သိမယ့်အတူတူ အန်တီဂျူလီယာကို ဖွင့်ပြောလိုက်သည် ။ အန်တီဂျူလီယာ အခုလောက် စိတ်ဆိုးတာ သူတို့ တခါမှ မတွေ့ဘူး ။

“ မိုက်လိုက်တဲ့ ကောင်မလေးတွေ….။ နင်တို့ သိပ်မိုက်တယ်…။ နင်တို့ မိုက်ရူးရဲတွေ….။ နင်တို့ ကိုယ့်သေတွင်းကိုယ်တူးတဲ့ အမိုက်မတွေ….”

လို့ အကြိမ်ကြိမ် တတွတ်တွတ်နဲ့ ဆူသည် ။ ဆဲသည် ။

“ နင်တို့ ဒီလိုလုပ်တာ သောမတ်စ်တို့ ကရင်တပ်သားတွေသာ သိသွားရင် ငါလည်း မတွေးရဲအောင်ဘဲ.. စောဆ..။ ဒါ နင့်လက်ချက်…။ ဟိုကောင်မ ဖောဖောက နင်ခိုင်းလို့ လုပ်ရတာဘဲ….။ ဘရိန်းရှိတဲ့ကောင်မ မဟုတ်ဘူး…..။ အဓိက တရားခံက စောဆ……။ စောဆ…. နင်က ဘာလဲ….. ဖလောရင့်စ်နိုက်တင်ဂေး လုပ်ချင်တာလား….. သူတော်ကောင်းမလေးလား…..”

အန်တီဂျူလီယာ ဘယ်လောက်ဆဲဆဲ စောဆတို့ ဖြစ်စေချင်တဲ့ဟာကို လုပ်ပေးသည် ။ စစ်သားကြီးရဲ့ ဒဏ်ရာကို စစ်ကြည့်ပြီး ကျည်ဆံကို ထုတ်ပေးတာ၊ ဆေးလည်း ထိုးပေးသည် ။ ဒီအတိုင်းဆိုရင် စစ်သားကြီး သက်သာလာမှာပါ တဲ့ ။ ဒါပေမယ့် ခက်တာက ဒီလောက် တိုက်ပွဲတွေ ဖြစ်နေတဲ့အချိန် သူ့ကို သူတို့ဖက်ကို ပြန်ရောက်အောင် ဘယ်လို ပြန်ထုတ်ပေးမလဲ… ဆိုတဲ့ မေးခွန်းကို အန်တီဂျူလီယာက စောဆနဲ့ နော်ဖောဖောတို့ကို အထပ်ထပ်မေးသည် ။ မြေတိုက်ထဲကို ရွှေ့ဖို့ကိုလည်း အန်တီဂျူလီယာက သဘောတူသည် ။

“ သူ သတိရလာမှရွှေ့နိုင်မယ်….။ နင်တို့ သူ့အခြေအနေကို အမြဲ အကဲခတ်ကြ….။ ငါလည်း ကြည့်ပေးမယ်….။ ကရင်စစ်သားတွေ ထမင်းထုပ် လာတောင်းရင် အထဲ မလာစေနဲ့…။ နင်တို့ဘဲ တံခါးဖွင့်ပြီး ပေး ”

အန်တီဂျူလီယာရဲ့ ကျေးဇူးကြောင့် စစ်သားကြီးသည် မကြာခင်မှာဘဲ အဖျားကျလာပြီး မျက်လုံးတွေ ပွင့်လာလေသည် ။

ထွန်းအုံသည် နက်ရှိုင်းတဲ့ ဂျောက်နက်ကြီးထဲကို ထိုးစိုက် ကျသွားသည်လို့ အိပ်မက်ဆိုးတွေ မက်နေသည် ။ သစ်ပင်သစ်ကိုင်းတွေနဲ့ ရိုက်ခတ်ပြီး ဝုန်းကနဲ မြေကြီးပေါ်ကို ပက်လက်ကျပြီးတဲ့အချိန် အနက်ရောင် ရန်သူတစ်အုပ်နဲ့ ရင်ဆိုင်ရသည် ။ ထွန်းအုံသည် ကြောက်တတ်သူ မဟုတ် ။ ကိုယ်လက်တွေ နာကျင်နေတဲ့ကြားက ဒီ ရန်သူတွေကို ရင်ဆိုင်သည် ။ ရန်သူတွေက ပြေးဝင်လာပြီး အတင်းကြီး တိုက်ခိုက်ကြသည် ။ အနီးကပ် ထိတွေ့တိုက်ခိုက်တဲ့အခါ ဒီရန်သူတွေရဲ့ ကြောက်မက်ဖွယ်ရာ မျက်နှာကြီးတွေမှာ အစွယ် ဖွေးဖွေးတွေကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

ထွန်းအုံလည်း ဒီ လူလိုလို ခွေးအလိုလို ရန်သူမဲမဲကြီးတွေကို ရှိသမျှ ခွန်အား အကုန်သုံးပြီး တိုက်ခိုက် တွန်းလှန်နေပေမယ့် အင်အားခြင်းက အဆမတန် ကွာဟနေလို့ အလူးအလဲ ခံနေရသည် ။ ဒီအချိန်မှာ နားထဲမှာ…..

“ ပြေး… ပြေး….. တဖက်ကမ်းကို ပြေး…” 

လို့ အသံတစ်သံက အော်ပြောနေတာကို ကြားလိုက်ရသည် ။ တဖက်ကမ်း ဆိုတာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည် ။ ကူးသွားစရာ ဘာလှေမှ မရှိ ။ ထွန်းအုံလိုကောင်က တော်ရုံ အခက်အခဲကို ဂရုစိုက်တာမှ မဟုတ်တာ ။ လက်ပစ်ကူးသွားလိုက်သည် ။

တဖက်ကမ်းက မြက်ရိုင်းတောရှည်ကြီးတွေထဲက တစ်စုံတစ်ယောက်က လက်ကမ်းပေးနေသည် ။ ထွန်းအုံက ဒီလက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး ကမ်းပေါ်ကို ကြိုးစား တက်လိုက်သည် ။ လက်ကလေးသည် နူးညံ့တဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ လက် ဖြစ်နေသည် ။ ဖြူဖွေးဆွတ်နေတဲ့ ချောမွတ်တဲ့ လက်ကလေး ။ မော့ကြည့်လိုက်တော့ နက်မှောင်ပြောင်လက်နေတဲ့ ဆံပင်ရှည်ကြီးနဲ့ ဖြူဆွတ်ဆွတ် အသားအရည်နဲ့ ချောလှတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ။

“ ကျေးဇူးတင်တယ် . . . .” 

ထွန်းအုံရဲ့ နှုတ်က ထွက်သွားတဲ့ စကားလုံးတွေ . .။ နွေးထွေးတဲ့ အထိအတွေ့ကို ထွန်းအုံရဲ့ ရင်ဘတ်တွေက ရလိုက်သည် ။ သူ့လက်တွေက ဒီအထိအတွေ့ကို စမ်းကြည့်မိသည် ။ ဂွမ်းစောင် တစ်ထည်ပါလား ။ ထွန်းအုံရဲ့အသိတွေ ပိုပြီး ပီပြင်လာသည် ။ အင်းစိန်မြို့ထဲကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ဝင်တိုက်တာကို ဖျတ်ကနဲ သတိရလိုက်သည် ။

“ ဟင်.. ငါ ဘယ်ရောက်နေတာလဲ….”

ညာဖက်ပေါင်က စူးစူးကြီး နာနေတာကို သိလိုက်သည် ။ 

“ ငါ… ငါ . . . ဒဏ်ရာ ရနေတာပါလား… အို…” 

အိပ်ရာပေါ်မှာ ပက်လက် အိပ်နေတယ် ဆိုတာကိုလည်း သိလာသလို တကိုယ်လုံးမှာ အဝတ်ဆိုလို့ ချည်တမျှင်တောင် မရှိနေဘူး ဆိုတာကိုလည်း သိလာသည် ။

“ ငါ….. ရန်သူ့လက်ထဲ ကျနေတာလား . . .။

မျက်လုံးတွေကို ကြိုးစားပြီး ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည် ။ သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ။ ထွန်းအုံရဲ့ ဘဝတသက်တာမှာ ဒီလောက်ချောလှတဲ့ မိန်းမကို မတွေ့ဖူးသေးဘူး ။

“ အိုး…. လှလိုက်တဲ့ ကောင်မလေး ”

“ ငါ…… ငါ….. ဘယ်ရောက်နေတာလဲ….. မင်း….. မင်း ဘယ်သူလဲဟင်……”

ထွန်းအုံ ကြိုးစားပြီး မေးလိုက်သည် ။ ထထိုင်ဖို့လည်း ကြိုးစားလိုက်ပေမယ့် ညာဖက်ပေါင်က နာကျင်မှုကြောင့် ထလို့မရဘူး ။ ကောင်မလေးသည် ကရင်မလေး ဖြစ်နိုင်သည် ။ ဒါ.. ဒါ……. ဒါဆို ငါ့ကို ဖမ်းထားကြတာများလား…။

“ ငါ့ကို ဖမ်းထားကြတာလားဟင်……”

လို့ သူ မေးလိုက်သည် ။

“ မဟုတ်ဘူး… ရှင့်ကို ကျမတို့ ကယ်ထားတာ…..။ ကျမနာမည်က စောဆ ….. နော်စောဆ …. ကရင်လူမျိုး . .. ”

“ ဟင်… ဒါ… ဒါဆို ရန်သူ.. ရန်သူတွေရော…….။ ငါ့.. ငါ့ သေနတ်ကော…… ဘယ်မှာလဲဟင် . . .”

စစ်သားဆိုတော့ ရန်သူကို ချက်ချင်း သတိရသလို ကိုယ်နဲ့ မကွာတမ်း ရှိရမယ့် သေနတ်ကိုလည်း ရှာဖွေလိုက်မိသည် ။

“ ရန်သူ ဆိုတာက ကရင်စစ်သားတွေလေ….။ ကျမတို့က တိုက်ပွဲဖြစ်နေတဲ့ နေရာမှာ ပိတ်မိနေတဲ့မိသားစု…..။ ရှင်က ကျမတို့ခြံထဲမှာ သတိမေ့ လဲကျနေလို့ ကျမတို့ အိမ်ထဲကို ဆွဲသွင်းလာတာ….။ ဒါတောင် သိပ်စိတ်မချရသေးဘူး..။ မြေအောက်ခန်းထဲကို ရှင် သတိရလာရင် ရွှေ့ပေးမလို့…..”

စောဆဆိုတဲ့ ကောင်မလေး ရှင်းပြတာကြောင့် ထွန်းအုံ အခြေအနေကို သဘောပေါက်လာသည် ။ စောဆကို သေသေချာချာ ကြည့်မိသည် ။ အသားက ဖြူဆွတ်လွန်းလို့ နုဖတ်လွန်းလို့ အကြောစိမ်းလေးတွေ ယှက်ဖြာနေတာကို တွေ့နိုင်သည် ။ နက်မှောင်တဲ့ ဆံပင်ရှည်ကြီးနဲ့ မျက်တောင်ကော့ကော့လေးတွေနဲ့ ဖြောင့်စင်းတဲ့ နှာတန်၊ လုံးဖောင်းနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းလှလှလေးတွေကြောင့် ဥရောပသူလေး တစ်ယောက်နဲ့ တူသယောင်ယောင် ။

ရင်သားလုံးလုံးလေးတွေက ပါးလျတဲ့ ခါးတို ရှန်သား အင်္ကျီကြောင့် ထင်းထင်းလေး သိသာနေသည် ။ ခါးသေးသေးလေးနဲ့ တင်ကားကားလေးကိုလည်း ထွန်းအုံရဲ့ မျက်လုံးရိုင်းတွေက သတိထားမိလိုက်သည် ။ ထွန်းအုံရဲ့ အကြည့်ရဲရဲတွေကြောင့် ကောင်မလေး အနောက်ကို ဆုတ်သွားသလိုဘဲ ။

“ ခဏနော်.. ကျမ အဒေါ်ကို ပြေးခေါ်လိုက်ဦးမယ်….။ သူက သူနာပြုဆရာမလေ…။ ရှင့်ပေါင်က ကျည်ဆံကို သူဘဲ ခွဲထုတ်ပေးတာပေါ့…”

လို့ နော်စောဆက ပြောပြီး အခန်းထဲက ပြေးးထွက်သွားသည် ။ နောက်ထပ် ဝင်လာတာက စောဆထက် နည်းနည်းပိုကြီးမယ်လို့ ထင်ရတဲ့ မိန်းကလေး တစ်ယောက် ။ သူက

“ အစ်ကိုကြီး.. ရှင့်သေနတ်ကို ကျမ မြက်တောထဲမှာ တွေ့လို့ အိမ်ထဲကို ယူထားပေးတယ်…။ ဘာမှမပူနဲ့…..။ အစ်ကိုကြီး နေကောင်းသက်သာလို့ အစ်ကိုကြီးရဲ့ တပ်ဆီကို ပြန်ရင် ကျမ ပြန်ပေးလိုက်မယ်…..”

လို့ ပြောသည် ။

“ မင်း…နာမည်က ဘယ်သူလဲ…..”

လို့ ထွန်းအုံက မေးလိုက်သည် ။

“ ကျမ….. နော်ဖောဖော ….။ စောဆတို့ တူအရီးကို ဝိုင်းကူဖို့ ဒီမှာနေတာ…..။ ကျမတို့က ပုသိမ်ဇာတိ . . .”

“ ဪ ….”

ခြေသံတွေ ကြားရသည် ။ ထွန်းအုံ အတွက်ကတော့ ဘာတွေဖြစ်လာမယ် ဆိုတာကို မသိတော့။ ရန်သူတွေများလားလို့ ထင်မိပြီး ရင်တွေ အရမ်းခုန်သည် ။

အခန်းထဲ ဝင်လာတာက စောစောက မိန်းကလေးချောချောလေး စောဆနဲ့ အဒေါ်လို့ ထင်ရတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ။ သူလည်း စောဆလိုဘဲ တော်တော် ချောသည် ။ သူကတော့ စောဆလို သွယ်လျလျ မဟုတ်ဘဲ နည်းနည်း ပြည့်ပြည့် တောင့်တောင့် ။

“ သတိရလာပြီလား…..ရဲဘော်ကြီး …..”

“ ဟုတ်ကဲ့.. ကျနော့်ကို ကယ်ထားတဲ့အတွက် ကျေးဇူးပါဘဲ…. ဒီက….”

“ ကျမ နော်ဂျူလီယာပါ..။ ဒီက စောဆရဲ့အဒေါ် …။ ရှင့်ကို ကယ်ချင်တာက စောဆနဲ့ နော်ဖော….။ ကျမကတော့ ရှင့်ပေါင်က ကျည်ဆံကို ထုတ်ပေးပြီး တကိုယ်လုံးက ဒဏ်ရာတွေကို ဆေးထည့် ပတ်တီးစည်းပေးခဲ့တယ်…..။ ရှင် သတိရလာလို့ ဝမ်းသာတယ်…။ ဒီအခန်းက သိပ်မလုံခြုံဘူး…။ ရှင့်ကို မြေတိုက်ထဲကို မကြာခင် ရွှေ့ပေးမယ်။ ကျမတို့ အိမ်ကို ကရင်တပ်သားတွေ လာနိုင်တယ်..။ ထမင်းထုပ် ဆင့်ဖို့လေ..။ တခါတလေ… တစ်ခုခု တောင်းဖို့လည်း ဝင်လာနိုင်တယ်…”

“ ဟုတ်ကဲ့…..”

“ နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ….. ဘာအဆင့်လဲ…”

“ ကျနော် ထွန်းအုံပါ ..။ ဗမာ့သေနတ်ကိုင် တပ်ရင်းက တပ်သားအဆင့်ပါ…..”

နော်ဂျူလီယာက ထွန်းအုံကို စမ်းသပ်စစ်ဆေးပေးသည် ။ ဒီအချိန်မှာ အိမ်ရှေ့က တံခါးမကြီးကို တဘုံးဘုံးထုတဲ့ အသံတွေကို ကြားလိုက်ရသည် ။

“ ဂျူလီယာ..ဂျူလီယာ……ရှိလား . . . .”

“ ဘယ်သူလဲ…..ဘာလိုလဲ…..”

နော်ဂျူလီယာ အိမ်ရှေ့က တံခါးဆီကို ပြေးသွားရင်း စောဆနဲ့ နော်ဖောတို့ကို ရဲဘော်ကြီးကို မြေအောက်ခန်းထဲကို ခေါ်သွားဖို့ ပြောလိုက်သည် ။

“ နော်ဂျူလီယာ…. ဖထီဖိုးတေပါ….. ငါတို့ကို ကူပါဦး . . . ”

ဖထီဖိုးတေက နော်ဂျူလီယာတို့ရဲ့ အိမ်နားနီးခြင်း ။ အရင်က နော်ဂျူလီယာတို့ လိုတာတွေကို ကူနေကြ အဖိုးကြီး ။ အခု သူက လူမျိုးရေးစိတ်ပြင်းထန်ပြီး တိုက်ပွဲမှာ ကရင်တပ်တွေဖက်က တိုက်နေတဲ့ ဂျပန်တော်လှန်ရေး ရဲဘော်ဟောင်း စစ်ပြန်ကြီး ။

“ ဖထီ….ကျမတို့ ဘာကူရမလဲ…….”

စောဖိုးတေက တံခါးကို နည်းနည်းဘဲ ဖွင့်ပြီး ကာထားတာတောင် အိမ်ထဲကို ဝင်လာချင်နေသည် ။

“ ငါတို့ တပ်သားတွေအတွက် စားစရာ လိုနေတယ်…။ ထမင်းထုပ် လုပ်ပါဦး…..”

“ ဟုတ်ပြီ ဖထီ…. ကျမ လုပ်ပေးမယ်….. ခဏနော်……”

“ ငါ အိမ်ထဲ ဝင်ထိုင်စောင့်လို့ မရဘူးလား….”

“ ရပါတယ်….ဖထီ……..”

ဒီအချိန်မှာ နော်ဖောဖောနဲ့ စောဆသည် ထွန်းအုံကို တဖက်တချက်ကနေ တွဲပြီး မြေတိုက်ခန်းထဲကို ဆင်းသွားကြသည် ။ ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို တခါမှ ဒီလို တွဲလားကိုင်လား မလုပ်ဖူးတဲ့ နော်ဖောဖောရော စောဆရော စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေကြသည် ။ ထွန်းအုံလည်း ဒီလိုပါဘဲ ။ ပျိုမြစ်နုနယ် ချစ်စဖွယ် မိန်းမပျိုလေးတွေနဲ့ ဖက်တွယ်ပြီး မြေတိုက်ထဲကို လှေခါးကနေ ဆင်းရတာ ရင်တွေခုန်နေသည် ။ တိုက်ပွဲတွေ တိုက်နိုင်တဲ့ စစ်သားကြီးတစ်ယောက် ဖြစ်ပေမယ့် ဒီကိစ္စမှာတော့ ထွန်းအုံကြီးသည် အတွေ့အကြုံ မရှိလှဘူးလေ ။

စောဖိုးတေကြီး အိမ်ထဲကို ဝင်လာတဲ့အချိန် နော်ဖောဖောနဲ့ စောဆတို့က ထွန်းအုံကို အောင်မြင်စွာနဲ့ မြေတိုက်ထဲကို ခေါ်သွားနိုင်ခဲ့သည် ။ နော်ဖောဖော က မြေတိုက်ထဲကို ဆင်းတဲ့ လှေခါးထိပ်က တံခါးကို ဂျက်ထိုး ပိတ်လိုက်သည် ။

“ သီသီလေးဘဲနော်…တော်ပါသေးတယ်…..”

နော်ဖောဖောက ရင်ဘတ်ကို ဖိပြီး မျက်လုံးလေး ပြူးလို့ ပြောလိုက်သည် ။ ထွန်းအုံက

“ အစစအတွက် ကျေးဇူးပါ ညီမတို့..။ အခုလို…. အစ်ကို့ကို ကယ်တာ ကျေးဇူးကို တသက် မမေ့ပါဘူး …”

လို့ တိုးညှင်းတဲ့ လေသံနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။ နော်ဖောဖောက ထွန်းအုံကို စောင်တစ်ထည် ခြုံပေးပြီး

“ အစ်ကို ဒဏ်ရာ သက်သာတဲ့အထိ နားနေ….။ စားစရာနဲ့ရေ ညီမတို့ လာလာပို့ပေးမယ်…..”

လို့ ပြောသည် ။ စောဆကတော့ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းစက်စက်တွေနဲ့ ထွန်းအုံကို စိုက်ကြည့်နေတာက လွဲပြီး ဘာတစ်ခွန်းမှ ဝင်မပြော ။

နော်ဂျူလီယာသည် ဖထီဖိုးတေ တောင်းခံတဲ့ ထမင်းထုပ်တွေကို ရှိတာတွေနဲ့ စီမံပေးနေရင်း ဖထီဖိုးတေကို စစ်ပွဲအကြောင်း စပ်စုလိုက်သည် ။

“ ဖထီ…. တိုက်ပွဲအခြေအနေ ဘယ်လိုလဲ……။ ပိုပြီး ပြင်းထန်လာမယ့် သဘော ရှိလားဟင်….”

“ ဟာ……နော်ဂျူလီယာရယ်…. ရှိတာပေါ့….။ စစ်တပ်ကလည်း အသေအကြေတိုက်မှာဘဲ…..။ သူတို့ မတိုက်လို့လည်း မဖြစ်တော့ဘူးလေဟာ…..။ ငါတို့ဘက်ကလည်း ချမှာဘဲ….။ နင်တို့ ဒီမှာ မနေသင့်တော့ဘူး…။ နင်တို့အိမ် ဗုံးထိ မီးလောင်လိမ့်မယ်…။ နင်တို့ ပုသိမ်ဖက် ပြေးကြတော့လေဟာ…..”

“ ဟုတ်ကဲ့ ဖထီ….။ ကျမလည်း သောမတ်စ်တို့နဲ့ တိုင်ပင်နေပါတယ်…။ မကြာခင်…. ပြေးကြမှာပါ……”

“ ဟာ… ပြေးစရာရှိ မြန်မြန်ပြေး…..။ စစ်ပွဲဆိုတာ ပြောမရဘူး…..။ အသေအကြေ ဆော်ကြတော့မှာ….”

“ ဟုတ်ကဲ့ ဖထီ…..။ ကဲ ဒီမှာ ထမင်းထုပ်တွေ….။ ဟင်းတော့ မကောင်းဘူး….. ဗိုက်ပြည့်ဖို့ဘဲလေ…။ ထမင်းနဲ့ ငပိချက်.. ဘဲဥကြော်…… လုပ်ပေးလိုက်တယ်……”

“ ကျေးဇူးဘဲ နော်ဂျူလီယာ…။ ဘုရားသခင် ကောင်းကြီးပေးပါစေ……။ သွားလိုက်ဦးမယ်….”

နော်ဂျူလီယာလည်း တံခါးကို ပြန်ပိတ်ပြီး ရင်ဘတ်ကို လက်နဲ့ဖိရင်း “  တော်ပါသေးရဲ့….” လို့ တီးတိုးရေရွတ်လိုက်သည် ။

ညနေဖက် ထမင်းစားကြတော့ နော်ဂျူလီယာက စောဆနဲ့ နော်ဖောဖောကို ဒီအိမ်ကို စွန့်ခွာကြရမယ်လို့ စပြောလိုက်သည် ။ စောဆလည်း တတ်နိုင်ရင် ဒီအိမ်ကနေ မသွားချင်ဘူး အန်တီရယ် လို့ ပြောသည် ။ နော်ဂျူလီယာက

“ တိုက်ပွဲတွေက တအားကြီး ပြင်းလာလိမ့်မယ် ဖိုးမူ…။ ဒို့တွေ သေလိမ့်မယ် ကြားညပ်ပြီး…..။ ဒို့တတွေ မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ကို ပြေးကြရမယ်…..”

လို့ ထပ်ပြောလိုက်သည် ။

“ မပါမဖြစ် ပစ္စည်းလေးတွေ ထုပ်ကြပိုးကြ…..။ အဲဒီကို ပြေးဖို့တောင် လွယ်တာမဟုတ်ဘူး …။ ကန်လမ်းက ဒေါ်မတေးလ်ဒါတို့မိသားစုကို သွားပြီး အကူအညီတောင်းရဦးမှာ…..။ အဲဒီကို ကန်လမ်းကို သွားဖို့တောင် မလွယ်ဘူး….။ ဒီအိမ်ကနေ အဲ့ကို ရောက်ဖို့ လမ်းခရီးမှာ ကတုတ်ကျင်းတွေ သံစူးကြိုးတွေ စစ်သားတွေကို ဖြတ်သန်းသွားရမှာမို့ သောမတ်စ်တို့နဲ့ ပြောကြည့်ရဦးမှာ ….”

သူတို့သည် ဒီကနေ ပြေးကြဖို့ တိုင်ပင်နေကြတာနဲ့ မြေတိုက်ခန်းထဲက စစ်သားကြီးကို ညနေစာ ကျွေးဖို့ကိုတောင် မေ့နေကြသည် ။

ထွန်းအုံသည် ဒဏ်ရာတွေ ပျောက်ချင်လှပြီ ။ ကိုယ့်တပ်ဆီ ကိုယ်ပြန်ပြီး မပြီးပြတ်သေးတဲ့ တိုက်ပွဲကို ဝင်နွှဲချင်သည် ။ မိမိ သေဆုံးပြီလို့ တိုက်ဖေါ်တိုက်ဖက်တွေနဲ့ အထက်ဗိုလ်တွေက ထင်နေကြမှာဘဲလို့လည်း တွေးနေမိသည် ။ ဗိုက်ထဲက တဂွီဂွီနဲ့ မြည်နေသည် ။ အစားတောင်းနေတဲ့ ကိုယ့်ဗိုက်ကိုယ်ကို ကျိန်ဆဲလိုက်မိသည် ။ အလိုက်မသိတဲ့ ဗိုက် ။ စစ်မြေပြင်ထဲ တနေရာမှာ ရောက်နေလည်း အစားတောင်းနေလို့ ။

အပေါ်ထပ်က ကယ်တင်ရှင် မမလေးတွေလည်း ဘာတွေ အလုပ်များနေကြသလဲ မသိဘူး ။ ထမင်း လာမပို့ပေးသေးဘူး ။ သူ့ခြေကလည်း မကောင်းသေးတော့ အပေါ်ထပ်ကို လှေခါးကနေ တက်သွားပြီး ထမင်းတောင်းစားဖို့က မဖြစ်နိုင်သေး ။

ထွန်းအုံသည် သူ ဒီလို ဖြစ်ပျက်လိမ့်မယ်လို့ ဘယ်တုန်းကမှ ထင်မထား ။ ဒဏ်ရာရလိမ့်မည် ကျည်ထိမှန်လိမ့်မည်လို့ မမျှော်လင့်ထား။ အရင် တိုက်ပွဲတွေတုန်းက ဘယ်လောက် ကျည်တွေဟာ ပျားပိတုံးကောင်တွေလို တဝီးဝီးနဲ့ ကိုယ့်ဖက်ကို လာနေပေမယ့် မကြောက်မရွံ့ နောက်မတွန့်ဘဲ ရဲရဲဝန့်ဝန့်နဲ့ ပြေးတက်ခဲ့ပေမယ့် ဘာမှ မထိမခိုက်ခဲ့ဘူးလေ ။

ချောချောလှလှကောင်မလေး စောဆသည် ရုပ်ချောလှသလိုဘဲ စိတ်ထားလေးက ဖြူစင်လွန်းသည် ။ စောဆက သတိလစ် လဲနေတဲ့ သူ့ကို အတင်းကြီး ကယ်ချင်ပြီး အိမ်ထဲကို ဆွဲသွင်းလို့ နော်ဖောဖောက စောဆကို မလွန်ဆန်နိုင်ဘဲ ကူရတဲ့အတွက် သူသည် အခုလို အသက်ချမ်းသာရာရနေရတာပါ ။

ခြေသံလေး တဖျတ်ဖျတ် ကြားရသလို မြေတိုက်ထဲကို ဆင်းတဲ့ လှေခါးထိပ်က တံခါးကို ဂျက်ဖွင့်သံကိုလည်း ကြားလိုက်ရသည် ။ ဟော… တစ်ယောက်ယောက် ဆင်းလာတော့မယ် ..။ လှေခါးထစ်တွေကို နင်းဆင်းလာတဲ့ အသံတွေ တကျွိကျွိ ကြားရသည် ။ ဘယ်သူလာသလဲ….။ သူ့ဆီကို လင်ပန်းလေးနဲ့ ရောက်လာတဲ့ စောဆ ။ စောဆကိုယ်တိုင် ထမင်းလာပို့ပါလား ။ စောဆရဲ့ အပြုံးလေးကို ထွန်းအုံ ရလိုက်သည် ။

“ အစ်ကို့အတွက် ထမင်းလာပို့တာ….။ နောက်ကျသွားတာ ခွင့်လွှတ်နော်…။ ညီမတို့တတွေ အလုပ်တွေ နည်းနည်းများနေလို့….”

“ ကျနော့်အတွက် ဒုက္ခပိုနေကြပြီ ထင်တယ်…. အားနာပါတယ်ဗျာ…..”

“ မဟုတ်ဘူး….. မဟုတ်ဘူး… အစ်ကို့ကြောင့် အလုပ်များတာ မဟုတ်ဘူး…..။ စောဆတို့ ဒီကနေ ရွှေ့ကြဖို့ တိုင်ပင်နေကြလို့ ထမင်းပို့ဖို့ မေ့နေကြတာ….။ အခုလည်း အန်တီဂျူလီယာနဲ့ နော်ဖောတို့ ကန်လမ်းကို သွားကြတယ်….။ ကျမတို့ ပုသိမ်ဖက်ကို ပြေးကြဖို့ ပြင်ဆင်နေကြတာ….”

“ ဪ…..”

“ ကဲ.. စားလိုက်ဦး အစ်ကို…… ထမင်းဟင်းလေး ပူတုန်း……”

ထွန်းအုံလည်း တအားလှတဲ့ စောဆကို ငေးမောနေမိသည် ။ စိတ်ထဲမှာလည်း ဒီကောင်မလေးကို သဘောကျနေသည် ဆိုတာကို ထပ်မံ အတည်ပြုလိုက်သည် ။ ငါ..ငါ…. ဒီကောင်မလေးကို ချစ်နေမိပြီ… လို့ သိလိုက်သည် ။ မဖြစ်နိုင်တာတွေကို ငါ လုပ်နေတာဘဲလို့လည်း တဆက်တည်း တွေးလိုက်မိသည် ။ သူနဲ့ ငါ့ဘဝက ပြဒါးတလမ်း သံတလမ်း ဆိုသလိုဘဲ ထွန်းအုံ…. မချစ်နဲ့…မချစ်နဲ့…. ခေါင်းထဲက ထုတ်ပစ်လိုက်…. လို့လည်း သူ့ဖာသာ ပြောဆိုနေမိသည် ။ ထမင်းစားရင်း

“ ကောင်းတယ်…. ညီမ… ဒီကနေ ရွှေ့လိုက်တာ…..။ မကြာခင် အစ်ကိုတို့ အကြီးအကျယ် စစ်တိုက်ကြတဲ့အခါ ညီမတို့အိမ်က စစ်မြေပြင်ထဲ အလယ်ခေါင်မှာ ဖြစ်နေလိမ့်မယ်……”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ စောဆသည် ထွန်းအုံ ထမင်းစားပြီးတာတောင် အပေါ်ထပ်ကို ပြန်တက်မသွားသေးဘဲ ထိုင် စကားပြောနေသည် ။ ထွန်းအုံလည်း နှုတ်ခမ်းရဲရဲ လှလှလေးနဲ့ အသံဝဲတဲတဲနဲ့ သူပန်းချီဆွဲတဲ့အကြောင်းတွေကို ကလေးတစ်ယောက်လို ပြောပြနေတဲ့ စောဆလေးကို မဖြစ်နိုင်မှန်း သိရက်နဲ့ အချစ်စိတ်တွေ ပွားများလို့နေသည် ။

“ အစ်ကို တကယ် ကျေးဇူးတင်တာပါ…။ တနေ့ စစ်ပွဲတွေ ပြီးသွားတဲ့အခါ အစ်ကို စောဆတို့ကို ပြန်လာတွေ့မယ်…..။ ကျေးဇူး ဆပ်မယ်….”

လို့ ထွန်းအုံ ပြောလိုက်တော့ စောဆက

“ မလိုပါဘူး.. အစ်ကို…။ အစ်ကို အဆင်ပြေပါစေ… ထိခိုက်ဒဏ်ရာ မရပါစေနဲ့ ဆိုတာကို စောဆ အမြဲ ဆုတောင်းပေးနေမယ်..”

လို့ ပြောလေသည် ။

ကန်လမ်းဖက်ကို စောသောမတ်စ်တို့ အကူအညီနဲ့ သွားလိုက်တဲ့ နော်ဂျူလီယာ နဲ့ နော်ဖောဖောတို့သည် ညနေပိုင်းမှာ ထိုးစစ်ဆင်လာတဲ့ အစိုးရစစ်တပ်တွေကြောင့် အိမ်ကို ပြန်လာလို့ မရတော့ပါ ။ ကျမ်းစာသင်ကျောင်း တဝိုက်မှာ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ပစ်ခတ်မှုတွေ ဖြစ်ပွားသလို ရေတပ်က ပစ်ခတ်တဲ့ အမြောက်ကျည်ဆံတွေက အင်းစိန်မြို့ထဲကို တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ထိမှန်ပေါက်ကွဲနေသည် ။ စောဆကိုယ်တိုင်လည်း ထွန်းအုံ ရှိနေတဲ့ မြေတိုက်ခန်းထဲကို ဆင်းနေရသည် ။ သူတို့အိမ်ကြီးရဲ့ ခေါင်မိုးကို ကျည်ဆံတွေ တဖေါက်ဖေါက်နဲ့ ထိမှန်လာသလို ပြူတင်းပေါက်မှန်တွေလည်း တခွမ်းခွမ်းနဲ့ ကွဲထွက်နေတာမို့ စောဆလည်း မြေတိုက်ခန်းထဲကို ဆင်းပြေးသွားခဲ့ရတာ ။ ထွန်းအုံသည် စောဆကို

“ အစ်ကိုပြောသားဘဲ… ညီမလေးတို့ အိမ်ကြီးက စစ်ပွဲတိုက်ပွဲရဲ့ အလယ်မှာ ရှိနေတာ…..။ ညီမလေးတို့ ဒီအိမ်ကြီးကို စွန့်ခွာဖို့ ဆုံးဖြတ်တာ နည်းနည်း နောက်ကျနေတယ်လို့ အစ်ကိုတော့ ထင်မိတာဘဲ …”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ စောဆလည်း

“ ဟုတ်တယ် အစ်ကို…..။ အန်တီဂျူလီယာက ပြေးကြဖို့ ပြောပါတယ်…။ စောဆရဲ့ မိဘတွေကလည်း အိမ်ကြီးကို ထားခဲ့ပြီး မြစ်ဝကျွန်းပေါ်ကို ပြေးကြဖို့ ပြောခဲ့ပါတယ်……။ စောဆက ဒီမှာဘဲ နေချင်လို့..။ စောဆရဲ့ အပြစ်ပါ….”

လို့ မျက်ရည်ဝဲပြီး ပြောလိုက်ပါသည် ။ ထွန်းအုံလည်း သူတို့တပ်တွေ ရခိုင်ပြည် မောင်းတောမှာ မူဂျာဟစ်သူပုန်တွေနဲ့ တိုက်ခဲ့တဲ့ တိုက်ပွဲတွေအကြောင်းကို စောဆကို ပြောပြသည် ။ ရန်ကုန်မြို့ကို ကာကွယ်ဖို့ မောင်းတောကနေ လေယာဉ်နဲ့ လာကြတော့ သူတို့ တပ်မှူးက

“ လေးရက်နဲ့ အင်းစိန်မြို့ထဲမှာ ဈေးဝင်ဝယ်ကြမည်”

လို့ ပြောခဲ့ပေမယ့် တကယ်တမ်း တိုက်တော့ လက်နက်လည်းကောင်း တိုက်ရည်ခိုက်ရည်လည်းကောင်းပြီး နေရာကောင်းတွေကို ခြေကုပ်ယူထားတဲ့ ကရင်တပ်တွေရဲ့ တိုက်အားက ပြင်းထန်လို့ အခုထိ အကျအဆုံးများပြီး ကြန့်ကြာနေသည်လို့ ပြောပြသည် ။

စောဆလည်း စစ်ပွဲတွေ ပြီးစေချင်သည်…။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် သဘောထား မတိုက်ဆိုင်လို့ စစ်တိုက်ကြတဲ့အတွက် နှစ်ဖက်စစ်သားတွေအပြင် အရပ်သားတွေပါ ထိခိုက်သေကြေကြရတာ စိတ်မကောင်းစရာဘဲလို့ ညည်းသလို ပြောလိုက်ပြီး အပေါ်ထပ်ကို တက်ပြီး ငှက်ပျောသီးဖီးကြမ်းတွေနဲ့ ထညက်ခဲတွေကို ယူလာပြီး ထွန်းအုံကို ကျွေးသည် ။

“ အန်တီဂျူလီယာတို့တော့ ပြန်လာလို့မရဘူး ထင်တယ် အစ်ကို…..”

“ သေချာတာပေါ့ ညီမလေးရယ် . . .။ ဗုံးဆန်တွေက တအုံးအုံးနဲ့ ကျကွဲနေတာ.။ စစ်မြေပြင်ကြီးထဲ ဘယ်လိုလာလို့ ရပါ့မလဲ……။ မနက်ကြလို့ စစ်ပွဲတွေ ငြိမ်သွားတဲ့အခါ သူတို့ ပြန်လာပါလိမ့်မယ်….. စိတ်မပူနဲ့….. ညီမလေး . . .”

စောဆတို့ အိမ်ကြီးသည် နှစ်ဖက် ပစ်ခတ်နေတဲ့ကြား ခလယ်မှာ ရှိနေတာကြောင့် ခေါင်မိုးကို ကျည်ဆံတွေ တဖေါက်ဖေါက်နဲ့ ထိမှန်သံတွေ ကြားနေရသည် ။ ပြူတင်းပေါက်မှန်တွေလည်း တခွမ်းခွမ်း ကွဲနေသည် ။ တချက်တချက် အိမ်ကြီးတစ်ခုလုံး သိမ့်သိမ့်တုန်သွားအောင် ဗုံးထိမှန်တာတွေက နီးကပ်လွန်းသည် ။

ဆန့်ကျင်ဖက်ယောက်ျားနဲ့ မထိတွေ့ဖူးတဲ့ စောဆသည် ထွန်းအုံနဲ့ ပတ်သက်လို့ စိတ်လှုပ်ရှားမိရတာ အရမ်းပါ ။ ထွန်းအုံကို ဘုရားသခင်ကများ ငါ့ဆီကို စေလွှတ်လိုက်လေသလား… သူဟာ ငါ့ဖူးစာရှင်များလားလို့ အပျိုပေါက်မလေးပီပီ စိတ်ကူးတွေ ယဉ်လိုက်မိသည် ။ ထွန်းအုံမှာလည်း နတ်မိမယ်လေးလို ဖြူနုချောလှတဲ့ စောဆလေးကို အခုလို နီးစပ် ပတ်သက်မိရတာကို ရင်တွေခုန် စိတ်တွေ ပြင်းပြင်းထန်ထန် လှုပ်ရှားမိနေသည် ။ စောဆနဲ့ ခွဲခွာရမှာကို စိတ်ထဲ ဝေဒနာ ခံစားမိနေသည် ။ တတ်နိုင်ရင် ဒီအချောအလှလေးနဲ့ မခွဲချင်တော့ဘူး ။ ဒါပေမယ့် သူသည် တိုင်းပြည်အတွက် အသက် စွန့်လှူထားတဲ့ စစ်သားတစ်ယောက် ။ မိသားစု ချစ်သူနဲ့ ခွဲခွာခြင်းဆိုတာ သူတို့ စစ်သားတွေ အတွက်က မဆန်း ။

“ စောဆ … ”

“ အစ်ကို…ဘာလိုလဲဟင် …”

“ အစ်ကိုလိုနေတာ တကယ်ပြောရမလား…”

“ ပြောလေ…စောဆ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ…..”

“ အစ်ကို လိုနေတာ…စောဆ…..လေ….”

“ ဟင်…..ဘာ….စောဆ……အစ်ကိုက နောက်ပြောင်နေပြန်ပြီ …”

“ တကယ်ပြောတာ…အစ်ကိုလေ.. စောဆနဲ့ ခွဲမသွားချင်တော့ဘူး…..”

“ အစ်ကိုရယ်….. အစ်ကိုက အစ်ကိုတို့ တပ်ဆီကို ပြန်ရဦးမှာ မဟုတ်လား.. စောဆတို့လည်း ပုသိမ်ကို ထွက်ပြေးကြရမှာ…..”

“ စောဆနဲ့ အစ်ကို စစ်ပွဲပြီးရင် ပြန်ဆုံချင်တယ် …”

ထွန်းအုံက အရဲစွန့်ပြီး စောဆရဲ့ လက်ကလေးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။

“ ဒါကတော့ ဘုရားသခင် စီမံရာဘဲ အစ်ကို…..။ ဘာတွေဖြစ်လာမယ် ဆိုတာ စောဆတို့လည်း ကြိုတင်မသိကြဘူးလေ . .”

“ ဟုတ်ပါတယ် ညီမလေးရယ်……။ အစ်ကိုလည်း ညီမလေးနဲ့ မခွဲချင်လို့….”

“ စောဆလည်း ဒီလိုပါဘဲ အစ်ကိုရယ်..။ အစ်ကို့ကို သံယောဇဉ် တွယ်မိပါတယ်……။ အစ်ကိုနဲ့ ပြန်တွေ့ချင်ပါတယ်…..။ အစ်ကို့ကို စောဆရဲ့ မိဘနာမည်.. တောင်ငူက လိပ်စာ.. အကုန်ပေးထားမယ်…။ အစ်ကို တနေ့ အေးချမ်းသွားတဲ့အခါမှာ စောဆဆီကို လာခဲ့ပေါ့…”

ဖြူနုချောမွတ်တဲ့ စောဆရဲ့ လက်ကလေးကို ထွန်းအုံ ဆုပ်ထားတာကို စောဆကလည်း မရုန်းဘူး ။

“ တကယ်လို့များ အချိန်တွေက ထင်တာထက် ပိုကြာသွားခဲ့ရင် စောဆ အစ်ကို့ကို မေ့များသွားမှာလား”

တိုက်ပွဲတွေ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ တိုက်ခိုက်ခဲ့တဲ့ စစ်သားကြီးက အသံတုန်တုန်နဲ့ ဝမ်းနည်းတဲ့ လေသံနဲ့ ပြောလာတာကို စောဆ အံ့ဩမိသည် ။ စောဆက

“ အစ်ကို့ကို မမေ့သွားပါဘူးလို့ စောဆ ဂတိပေးပါတယ်….. အစ်ကို….”

လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။ ထွန်းအုံက

“ စောဆကို အစ်ကို ချစ်တယ်….”

လို့ တုန်ရီတဲ့ အသံနဲ့ ပြောလိုက်သည် ။ စောဆရဲ့ မျက်နှာဖြူဖြူလေး နီမြန်းသွားသည် ။ ဒါဟာ စောဆအတွက် ပထမဆုံး ချစ်စကား အပြောခံရတာလေ ။

ဒီအချိန်မှာ လောင်စာခမ်းသွားတဲ့ မီးအိမ်လေးက ဖျတ်ကနဲ ငြိမ်းသွားသည် ။ မှောင်မဲသွားတဲ့ မြေတိုက်ခန်းထဲမှာ ထွန်းအုံနဲ့ စောဆတို့ နှစ်ယောက်ထဲ ။

စောဆ အိပ်မက်တွေ မက်ပြီး လန့်နိုးလာသည် ။ အဝေးဆီက သေနတ်သံတွေ တချက်တချက် ကြားနေရသည် ။ မနေ့ထဲက တိုက်ပွဲတွေ ပြန်ပြီး ပြင်းထန်လာတာကို သတိထားမိသည် ။ ညက မြေအောက်ခန်းထဲမှာ စစ်သားကြီး ကိုထွန်းအုံနဲ့ အမှောင်ထဲမှာ ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို စောဆ ပြန်သတိရမိတိုင်း ကြက်သီးတွေ ထရသည် ။

ညက မီးအိမ်လေး ငြိမ်းသွားတဲ့အချိန် သူ…. သူ…. စောဆကို ဖက်သည် ။ နမ်းသည် ။ သူ အရမ်းချစ်တယ်လို့ တတွတ်တွတ် ပြောသလို သူ့ကို ပြန်ချစ်ပါ လို့ ပြောသည် ။ သူ့ကို ချစ်ပါတယ်လို့ ပြန်မပြောသေးဘဲ စောဆ နဖူးလေးကို သူ နမ်းလိုက်၊ ပါးလေးကို နမ်းလိုက် လုပ်နေတာက မကဲလွန်းဘူးလား ။

စောဆလည်း သူ့ရင်ခွင်ထဲကနေ ရုန်းထွက်လိုက်ပြီး မှောင်မဲမဲထဲမှာဘဲ လှေခါးကနေ အပေါ်ကို ပြေးတက်ခဲ့မိသည် ။ အမှောင်ထဲမှာမို့ ခလုပ်တိုက်လဲသေးသည် ။ အိပ်ရာထဲမှာ ရင်တွေခုန်တာ မြန်လွန်းလို့ အကြာကြီး လှဲနေရသည် ။ ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ အဖက် အနမ်းကို ပထမဆုံး ကြုံဖူးတာလေ ။ စောဆလည်း သူ့ကို ချစ်မိသလား ဝေခွဲလို့ မရဘူး ။ သူ့ကို သံယောဇဉ် ဖြစ်မိတာတော့ အမှန်ဘဲ ။ သူ့ကို ကရင်စစ်သားတွေ သတ်လိုက်မှာကို စိုးရိမ်မိသလို သူ နေပြန်ကောင်းသွားပြီး သူ့တပ်ဆီကို ပြန်သွားခဲ့ရင် သူနဲ့ ထပ်မတွေ့ရတော့မှာကိုလည်း တွေးမိပြီး စိတ်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းသလိုဘဲ ။

သူ့ကို ရင်ခုန်မိတာတွေထဲ သူ ရောက်လာခါစ သတိမေ့နေတဲ့အချိန် ရွံ့တွေ ရေတွေ ပေစိုနေတဲ့ သူ့ယူနီဖေါင်းတွေကို ချွတ်ပစ်ကြရတော့ သူ့ယောက်ျားတန်ဆာကြီးကိုလည်း မြင်ဖူးခဲ့ရတာကြောင့်လည်း ပါမည်ထင်သည် ။ စောဆရော နော်ဖောရော ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ တန်ဆာကို မြင်ဖူးခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးလေ ။ တော်တော်နဲ့ အိပ်လို့ မရဘူး ။ လူးလိုက်လှိမ့်လိုက် ထထိုင်လိုက် ရေထသောက်လိုက်နဲ့ ။

စောဆ ဒီလိုဖြစ်နေသလိုဘဲ မြေအောက်ခန်းထဲက ထွန်းအုံလည်း တော်တော်နဲ့ အိပ်လို့ မပျော်နိုင်ပါဘူး ။ စောဆကို ဖက်နမ်းပြီး ပြန်ချစ်ဖို့ တတွတ်တွတ်နဲ့ တောင်းခံမိခဲ့တာတွေ စောဆ အပေါ်ထပ်ကို တက်ပြေးသွားတာတွေက မျက်စိထဲမှာ ပြန်မြင်ယောင်နေမိတာ အကြိမ်ကြိမ်ဘဲ ။ အမှောင်ထုထဲမှာ စောဆလေးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်လိုက်ရတာတွေ နဖူးလေးနဲ့ ပါးမွတ်မွတ်လေးကို နမ်းခဲ့ရတာတွေက ထွန်းအုံကို ရင်တွေခုန်စေတာ တညလုံးဘဲ ။

စောဆ အိပ်ရာကထ မျက်နှာသစ် သွားတိုက်ပြီး မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်ပြီး ဆန်ပြုတ်ပြုတ်သည် ။ ရေနွေးတည်သည် ။ ကိုထွန်းအုံကို ဆန်ပြုတ် သွားပို့ပေးချင်ပေမယ့် ညက ဖြစ်ထားတာတွေကြောင့် ရှက်စိတ်က ပိုနေသည် ။ သူနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမှာကို ရှက်နေသည် ။ ကြောက်နေသည် ။ အန်တီဂျူလီယာနဲ့ နော်ဖောတို့လည်း တိုက်ပွဲတွေကြောင့် အိမ်ကို ပြန်လာလို့ မရတော့ဘူး ။ သူနဲ့ စောဆနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ ။ ဒီအတိုင်းဆိုရင် သူ စောဆကို ထပ်များ နမ်းလာဦးမလား ။ စောဆလည်း သူ့အနမ်းတွေကို သာယာမိခဲ့သလား ။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် လမ်းမလျှောက်နိုင်ဘဲ အိပ်ရာထဲနေနေရတဲ့ သူ့ကို ဆန်ပြုတ်သွားပို့ရမှာဘဲ ။

ဆန်ပြုတ်ပန်းကန်နဲ့ ကော်ဖီကြမ်း တစ်ခွက်ကို လင်ပန်းနဲ့ထည့်ပြီး မြေအောက်ခန်းကို ဆင်းခဲ့လိုက်သည် ။ ထွန်းအုံက

“ စောဆ…..”

လို့ ဝမ်းသာအားရ ခေါ်လိုက်သည် ။ စောဆက လင်ပန်းလေးကို ကုတင်ပေါ် ချလိုက်ပြီး တကျိုးထဲ ပြန်လှည့်သွားဖို့ ပြင်သည် ။

“ နေပါဦး…စောဆရယ်…..။ အစ်ကို့ကို စိတ်ဆိုးသွားတာလား…..”

လို့ ထွန်းအုံက ပြောလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ကနေ ထဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည် ။

“ အိုး..ကျွတ်ကျွတ်……”

ထွန်းအုံရဲ့ ခြေထောက်က ထောက်လို့ မရသေးဘူး ။ စောဆလည်း သူ့ကို လှည့်ကြည့်သည် ။

“ ဟင်.. စောဆ…. အစ်ကို့ကို စိတ်ဆိုးလားဟင်….. ညက….”

စောဆက ခေါင်းခါပြသည် ။

“ ခြေထောက်က နာနေသေးတာလား….”

“ ဟုတ်တယ်…. စောဆ….. ထောက်လို့ မရသေးဘူး . . .”

ဒီအချိန်မှာ ဂျိမ်းကနဲ အသံကြီးနဲ့ သူတို့ ရှိနေတဲ့ မြေအောက်ခန်း တစ်ခုလုံး တုန်ခါသွားသည် ။ မော်တာဗုံးတစ်လုံး အနီးကပ်ကျတာ ဖြစ်မည် ။ စောဆလည်း

“ အမေ့…”

ဆိုပြီး ယောင်လိုက်ရင်း ထွန်းအုံကို ဖက်လိုက်မိသည် ။ ထွန်းအုံရဲ့ ရင်ခွင်ထဲကို ရုတ်တရက် ရောက်သွားတဲ့ စောဆ ။ ထွန်းအုံက သန်မာတဲ့ သူ့လက်ကြီးတွေနဲ့ ဖက်သိုင်းထားလိုက်သည် ။

“ အစ်ကို့ကို စိတ်မဆိုးနဲ့နော်…. ချစ်လို့ နမ်းမိတာ…. တကယ်ချစ်တာပါ…. ကလေးရယ်….။ အစ်ကိုလေ စောဆကို တသက်လုံး မခွဲဘဲ လက်ထပ်ချင်တယ် သိလား…..”

ထွန်းအုံရဲ့ ရင်ခွင်ထဲကနေ မရုန်းဘဲ ငြိမ်နေမိတဲ့ စောဆရဲ့ မျက်နှာအနှံ့ကို ထွန်းအုံ အနမ်းမိုးတွေ ရွာချပြန်ပြီ ။

“ ပြော….အစ်ကို့ကို ချစ်တယ်လို့…..”

စောဆက မျက်လုံးတွေကို ပိတ်ထားပြီး သူပြောခိုင်းတာကို မပြောဘူး ။ ထွန်းအုံက မရုန်းကန်တော့ဘဲ ငြိမ်နေတဲ့ စောဆရဲ့ နှုတ်ခမ်းလှလှလေးတစ်စုံကို သူ့နှုတ်ခမ်းကြီးတွေနဲ့ ဖိကပ် စုပ်ယူလိုက်သည် ။

စောဆသည် သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ သူပြုသမျှကို နုနေမိသည် ။ ငြိမ်ပြီး ခံယူနေမိသည် ။ သူ့အနမ်းတွေ သူ့အကိုင်အတွယ် အထိအတွေ့တွေကို သာယာနေမိသည် ။ ထွန်းအုံသည် စောဆကို သူ အချစ်စစ်နဲ့ ချစ်မိနေသည်။ အထိအတွေ့က အဓိက မဟုတ်လို့ ထင်ခဲ့မိပေမယ့် ဒီလောက်လှပြီးတဲ့ စိုပြေဝင်းဖန့်နေတဲ့ ကောင်မလေး တစ်ယောက်ကို သူ မနမ်းဘဲ မကိုင်ဘဲ မနေနိုင် ။ အချစ်သန့်သန့်လေးနဲ့ နဖူးလေးကိုဘဲ နမ်းမည်လို့ စိတ်ကူးထားတာတွေက စောဆလည်း သူ့ရင်ခွင်ထဲကို ရောက်လာရော မနေနိုင်တော့ဘဲ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်မိတော့သည် ။ 

စောဆကလည်း သူ့ကို ကြည်ဖြူတာကိုး ။ သူလုပ်သမျှကို ငြိမ်လို့ ခံယူနေတော့ စောဆရဲ့ ဘလောက်စ်လေးရဲ့ နှိပ်ကြယ်သီးတွေကို တထောက်ထောက်နဲ့ ဖြုတ်ပစ်လိုက်မိပြီး ရင်စည်းလေးပေါ်ကို လျှံထွက်နေတဲ့ ရင်မို့မို့ရဲ့ အပေါ်ပိုင်းတွေကို နမ်းရှုံ့နေမိသလို ခါးသေးသေးလေးရဲ့ အောက်ဖက်က တင်ပါးအိအိတွေကိုလည်း လက်ဖဝါးကြီးနဲ့ ဆုပ်နယ်နေမိသည် ။

“ ချစ်လားဟင်….”

ထွန်းအုံရဲ့ အမေးကို ခေါင်းလေးညှိမ့်ပြီး ဖြေလိုက်တဲ့ စောဆရဲ့ နှုတ်ခမ်းဖေါင်းဖေါင်းအိအိလေးတွေသည် စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် တဆတ်ဆတ် နဲ့ တုန်နေသည် ။

“ အို… စောဆရယ်….. မင်းကို တအားချစ်တယ်…. ချစ်မိတယ်…. မင်းနဲ့ တသက်လုံး ပေါင်းချင်တယ်…..”

တတွတ်တွတ်ပြောနေတဲ့ ထွန်းအုံသည် စောဆကို နမ်းလို့ မဝ ။ စောဆရဲ့ ဘော်လီရင်စည်းလေးကို ချွတ်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တော့ စောဆက

“ ခဏ ”

လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်ရင်း ဘော်လီကို ချွတ်ပေးလိုက်သည် ။

“ အို…အချစ်ရယ်…… သိပ်လိမ္မာ အလိုက်သိတဲ့ ကလေး…..”

ထွန်းအုံသည် တသက်မှာ ပထမဆုံး တွေ့ဖူးတဲ့ ရင်သားတစ်စုံကို အံ့ဩတုန်လှုပ်စွာနဲ့ ငေးမောရင်း လက်ချောင်းတွေနဲ့ ဖွဖွလေး ထိကြည့် ကိုင်ကြည့်လိုက်သည် ။ သူကိုင်လိုက်တဲ့အချိန် စောဆရဲ့ မျက်လုံးလေးတွေက ပိတ်ကျသွားသည် ။ ပါးစပ်လေး မဟတဟနဲ့

“ အို ”

လို့ တိုးတိုးလေး အသံလေး ထွက်သည် ။ ရင်သီးလေးတွေက နီနီရဲရဲလေးတွေ ။ အသားက ဖွေးဖွေးဖြူနေသည် ။ ထွန်းအုံ ဖွဖွလေး နမ်းမိသည် ။ စောဆရဲ့ ထမိန်လေးကလည်း ပြေလုလု ။ ကျွတ်ခါနီး လျော့ရည်းရည်း ။ ဗိုက်သားဝင်းဝင်းလေး ပေါ်နေတာက ထွန်းအုံအတွက် အချစ်စိတ်ဒီရေတွေ ပိုတက်စေသည် ။

“ ချစ်တယ် အချစ်ရယ်….. အစ်ကို သိပ်သိပ်ချစ်တယ်….”

သူ့လက်တဖက်က စောဆရဲ့ ထမိန်ထဲကို မြက်ရှောမြွေတစ်ကောင်လို တိုးဝင်သွားသည် ။ ချစ်သူရဲ့ ဖုံးကွယ်ထားတဲ့ အတွင်းသားလေးတွေကို သူ့လက်ဖဝါးနဲ့ လက်ချောင်းတွေက ထိတွေ့မိတဲ့အခါ ထွန်းအုံရဲ့ သွေးသားတွေ အရမ်းကို ဆူကြွလာသည် ။ စောဆသည် သူ့ကို ချစ်မိသွားသည် ။ သူမေးတော့ ချစ်တယ်လို့လည်း ခေါင်းညှိမ့်ပြခဲ့သည် ။ သို့သော် အခုလို အဆုံးစွန်အထိ တဖြည်းဖြည်း တိုးလာတဲ့ လုပ်ရပ်တွေကို ကြောက်သလိုလို ဖြစ်မိပြီး မိမိ မိန်းမကိုယ်အပေါ်မှာ ခြယ်လှယ်နေတဲ့ သူ့လက်ကို ကြောက်လန့်တကြား တွန်းဖယ်မိသည် ။ အမေဖြစ်သူ ပြောဆို ဆုံးမခဲ့တာတွေကို ရုတ်တရက် ပြန်လည် ကြားယောင်မိသည် ။

လက်ထပ်တဲ့အချိန်အထိ ယောက်ျားနဲ့ စောင့်စည်းဖို့ ဆိုတာ ။ အချိန်မတန်ဘဲ ကိုယ်ဝန်ရတတ်သည်……။ မိဘမျက်နှာကို အိုးမဲမသုတ်ဖို့ သတိထားပါ ဆိုတာတွေရော ။

ထွန်းအုံရဲ့ လက်ကြီးက အကွဲကြောင်း နှုတ်ခမ်းသားထူထူလေးတွေကို ပွတ်သပ် ဆော့ကစားနေလို့ ကာမရှေ့ပြေး စောက်ရည်ကြည်တွေ အရမ်း ယိုစီးထွက်ကျနေရသည်လေ ။ ဒီအတိုင်းဆိုရင် သူ သတိမေ့နေတုန်းက တွေ့ဖူးခဲ့တဲ့ သူ့အတန်ချောင်းကြီးနဲ့ ကိုယ့်အကွဲကြောင်းနဲ့ ပေါင်းစည်းသွားတော့မှာမို့ ကာမရေယာဉ်ကြောထဲ မျောပါနေရာက သတိဝင်ပြီး သူ့ကို တွန်းထုတ်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တာပါ ။ ဒါပေမယ့် ထွန်းအုံက စောဆကို ဖက်ထားတာကို မလွှတ်ဘဲ သူ ဘယ်လောက် ချစ်တယ် လက်ထပ်ယူမယ် ဆိုတာတွေကို တတွတ်တွတ် ပြောတော့ စောဆလည်း ကြည်နူးကျေနပ်နေရင်း သူ့ကို ပြန်ဖက်ထားလိုက်သည်။

ထွန်းအုံက ကော့တင်းလုံးကြွနေတဲ့ စောဆရဲ့ ရင်သားစိုင် နှစ်မွှာကို ပြန်နမ်းရင်း ပြေကျွတ်နေတဲ့ ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။

“ အို . . .”

အဝတ်မဲ့သွားတဲ့ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို အငမ်းမရ ငေးကြည့်နေတဲ့ ထွန်းအုံကြောင့် စောဆလည်း ရှက်စိတ်ဝင်လာပြီး မိမိရဲ့ ပေါင်ကြားဂွဆုံနေရာကို လက်ကလေးနဲ့ ယှက်ကာလိုက်ပြီး

“ မကြည့်နဲ့ကွယ်…ရှက်တယ်……”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ထွန်းအုံက

“ သိပ်လှလွန်းလို့ စောဆရယ်……”

လို့ ပြောရင်း နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ဖိကပ် စုပ်ယူရင်း ကုတင်ပေါ်ကို လှဲချလိုက်သည် ။ စောဆက အောက်က.. ထွန်းအုံက အပေါ်က ..။

ထွန်းအုံရဲ့ ပေါင်ကြားက ရှည်လမျော တုတ်ခဲခဲ အတန်ကြီးက စောဆရဲ့ အဝတ်မဲ့နေတဲ့ ပေါင်တန်တဖက်ကို ထိုးမိနေသည် ။ ပူနွေးနွေး အတန်ချောင်းကြီး လာထိမိထိုးမိတာကို စောဆ သတိထားမိသည် ။ မရဲတရဲနဲ့ အောက်ဖက်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည် ။ ဘုရား ဘုရား….. သူ သတိမေ့နေတုန်းက ပေါင်ကြားမှာ တွေ့ဖူးရတဲ့ အတန်ကြီးဟာ အခုတော့ ဧရာမကြီး ကြီးထွားပြီး မာတောင့်နေတာကို စောဆ တွေ့လိုက်ရသည်။

“ အို ”

ထွန်းအုံက လုံးတင်းနေတဲ့ ရင်သားနှစ်မွှာကို နှာခေါင်းနဲ့ နမ်းသလို နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ငုံစုပ်နေရာက ကိုယ်အောက်ဖက်ကို လျှောဆင်းသွားလိုက်သည် ။ ဝမ်းပျဉ်သား ဖွေဖွေးရှပ်ရှပ်လေးကို နမ်းသည် ။

“ ဟင့်..အကိုး……”

နောက်ထပ် ဆက်ဆင်းသွားတော့ အမွှေးနုနုပါးပါးလေးတွေကို နမ်းမိနေပြီ ။ စောဆရဲ့ ညည်းသံလေးတွေ ထွက်လာသည် ။ သူမကိုယ်လုံးလေးကို အနောက်ကို ဆုတ်ထွက် ရုန်းပြေးဖို့ ကြိုးစားသည် ။ ထွန်းအုံရဲ့ လက်နှစ်ဖက်က သူမရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို ခါးသိမ်လေးကနေ ဆွဲကိုင်ထားလို့ ဆုတ်ပြေးလို့ မရဘူး ။ ထွန်းအုံရဲ့ အနမ်းတွေက ဆီးခုံမို့မို့ကို ရောက်နေတဲ့အချိန် စောဆ ထွန့်ထွန့်လူးနေသည် ။ အကွဲကြောင်းတလျှောက် ဖိနမ်းပစ်တော့ စောဆ ကျောလေးကော့ပြီး နှုတ်ခမ်းလှလှလေးတွေ မဟတဟနဲ့

“ တော်ပြီ အစ်ကို….”

လို့ ထွန်းအုံကို ပြောလိုက်သည် ။ ကာမအရှိန်တက်နေတဲ့ ထွန်းအုံကို တားဆီးနိုင်ဖို့က မလွယ်ဘူး ။ နှာခေါင်းနဲ့ နမ်းရှုံ့နေရာကနေ လျှာနဲ့ ယက်ပေးလာသည် ။

“ အား…….. အင်း…. အကို… အကို…. တော်… တော်…… တော်ပြီ….. အို့…….. အူး…….”

စောဆရဲ့ အဓိကနေရာလေးကို ဖိယက်ပေးနေတာ စောဆလည်း ဆက်မရုန်းကန်တော့ဘဲ မိန်းမောသွားသည် ။ ရသာဖူးစိလေးကို လျှာထိပ်နဲ့ ကလိပေးနေတဲ့အချိန် အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးကို တဒေါက်ဒေါက်နဲ့ ခေါက်တဲ့အသံတွေကို သူတို့ ကြားလိုက်ရသည် ။

“ ဟင်…. အန်တီဂျူလီယာတို့ ပြန်လာပြီ ထင်တယ်……”

စောဆ ဝုန်းကနဲ ထထိုင်ပြီး အဝတ်အစားတွေကို အမြန် ပြန်ဝတ်သည် ။ တံခါးခေါက်သံတွေက ဆက်တိုက် ကြားနေရသည် ။ ကြည့်ရတာ အန်တီဂျူလီယာတို့ အိမ်သော့ ပါသွားပုံမရဘူး ။ အပေါ်ကို အမြန်ပြေးတက်သွားလိုက်တဲ့ စောဆသည် အိမ်ရှေ့ကနေ

“ စောဆရေ.. ဘယ်ရောက်နေလဲ ”

လို့ အော်ခေါ်နေတဲ့ အန်တီဂျူလီယာနဲ့ နော်ဖောတို့ အသံတွေကို ကြားရသည် ။ အပြေးအလွှား တံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည် ။

“ အန်တီတို့ တိုက်ပွဲတွေကြောင့် ပြန်လာလို့ မရဘူး… စောဆ….။ ဒို့ကို ခေါ်သွားပေးမယ့်လူတွေ ရှိလို့ မနက်ဖြန် ဒီကနေ ထွက်ရမယ်….။ မပါမဖြစ် မယူမဖြစ် ပစ္စည်းတွေ ထုပ်ပိုးကြမယ်…။ ဒို့တတွေ ကျုံမငေးဘဲကို ပြေးကြမယ်….။ ဒို့အိမ်နေရာက တကယ့် တိုက်ပွဲရဲ့ အလည်ဗဟိုတည့်တည့် ဖြစ်နေတယ်တဲ့ ”

အန်တီဂျူလီယာရဲ့ စကားကြောင့် စောဆ တအားငိုချင်မိသွားသည် ။ ချစ်သူ အသစ်ချပ်ချွတ်နဲ့ အချစ်မီးလျှံတွေ တဟုန်းဟုန်း တောက်လောင်နေကြတဲ့အချိန်မှာ ခွဲခွာကြရမယ် ဆိုတာက ဆိုးလွန်းလှသည် ။ မသွားချင်ဘူးလို့လည်း ပြောလို့မရတော့ ။ တိုက်ပွဲက ပြင်းထန်သထက် ပြန်းထန်လာပြီ ။ လေတပ်ကလည်း လေယာဉ်နဲ့ ဗုံးတွေ ကျဲချနေသည်လို့ အန်တီဂျူလီယာက ပြောပြသည် ။

“ စောဆတို့ ပြေးကြရင် ကိုထွန်းအုံကို ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ…”

“ သူ့ကို အန်တီ ခြေထောက်နာတုန်းက သုံးတဲ့ ချိုင်းတောက် ပေးလိုက်မယ်….။ ညဖက် မှောင်နေတဲ့အချိန် သူ ထွက်သွားနိုင်ဖို့ အန်တီတို့ ကူညီကြတာပေါ့…..”

ဒီအချိန်ဟာ စောဆအတွက် ရင်ဘတ်ထဲမှာ စူးစူးရှရှ နာကျင် ခံစားသွားရသည် ။ သူနဲ့ ခွဲကြရတော့မယ် ။ ဘယ်တော့ ပြန်တွေ့ကြမယ် ဆိုတာလည်း မသိနိုင်ဘူး ။ သူဟာ စောဆရဲ့ အချစ်ဦးပါ ။ စစ်ပွဲအတွင်း မထင်မှတ်ဘဲ ဆုံကြ ချစ်မိကြသလို ရုတ်တရက်ကြီး သူနဲ့ ခွဲရဖို့ဆိုတာက နုနယ်လွန်းတဲ့ စောဆရဲ့ နှလုံးသားအတွက် ပြင်းထန်လွန်းတဲ့ ရိုက်ချက်တစ်ခု မဟုတ်ပါလား ။

ဒီည ။ ဒီညကို စောဆ ဘယ်တော့မှ မေ့နိုင်လိမ့်မယ် မထင်ဘူး ။ ထွန်းအုံနဲ့ ခွဲကြရတဲ့ ည ။ ညဦးပိုင်းမှာ အမြောက်သံ စိန်ပြောင်းသံတွေကလည်း တထိန်းထိန်းနဲ့ ။ မြေပြင်က သွက်သွက်ခါသွားတာ ခဏခဏ ။

သေနတ်သံတွေ ဖြောင်းဖြောင်း ကြားနေရသည် ။ ညနက်လာတော့ သေနတ်သံတွေ ကျဲလာသည် ။ နှစ်ဖက်စလုံး နားသွားကြတဲ့ပုံရှိသည် ။ စစ်ပွဲကလည်း ရှည်ကြာနေပြီလေ ။

ထွန်းအုံလည်း ချိုင်းတောက်နဲ့ အမှောင်ကို အကာအကွယ်ယူပြီး သူတို့တပ်တွေ ရှိနေတဲ့ ဖက်ကို သွားရတော့မည် ။ အန်တီဂျူလီယာတို့ အပေါ်ထပ်မှာ ပစ္စည်းသိမ်းထုပ်နေတဲ့အချိန် စောဆသည် မြေတိုက်ခန်းထဲကို ပြေးဆင်းသွားပြီး ချစ်သူကို ဖက်သည် ။ နမ်းသည် ။ ထွန်းအုံသည် စောဆကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားပြီး

“ စစ်ပွဲတွေပြီးရင် အစ်ကို စောဆကို မတွေ့တွေ့ အောင် လိုက်ရှာမယ်…..။ ဒို့နှစ်ယောက် လက်ထပ်ကြမယ်…”

လို့ နမ်းရှုံ့ရင်း ပြောလိုက်သည်။ စောဆက ထွန်းအုံကို မော့ကြည့်ပြီး

“ စောဆ အစ်ကို့ကို တကယ်ချစ်တယ်….။ အချစ်စစ်နဲ့ ချစ်တဲ့ အစ်ကိုနဲ့ စောဆတို့ တနေ့မှာ ပြန်ဆုံကြမယ်လို့ စောဆ ယုံကြည်တယ်.. အစ်ကို…..”

လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်ပါသည် ။ လူမျိုးမတူ ဘာသာမတူတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်သည် စောဆ ယုံကြည်သလို ပြန်ဆုံနိုင်ပါ့မလား ။ ထွန်းအုံရဲ့ ခေါင်းထဲမှာ သူ့တပ်တွေဆီကို ပြန်ရောက်ပြီး ရန်သူကို အပြီးသတ်ခြေမှုန်းရမည် ဆိုတဲ့ စိတ်ကလည်း ရှိနေသည် ။

သူတို့ မကြုံချင်တဲ့ အချိန်ကို ရောက်လာရပြီ ။ နော်ဖောက ဖွက်ထားပေးတဲ့ ထွန်းအုံရဲ့ သေနတ်ကို ထုတ်ယူလာပြီး ထွန်းအုံရဲ့ လက်ထဲကို လာထည့်ပေးသည် ။ အန်တီဂျူလီယာက

“ ကိုထွန်းအုံ……. အန္တရာယ်ကင်းပါစေ…. ဆုတောင်းပေးနေမယ်……”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ထွန်းအုံက သေနတ်ကို ပုခုံးမှာ လွယ်လိုက်ပြီး ချိုင်းတောက်နဲ့

“ အားလုံးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်……. ကျနော့်ကို အသက်ကယ်ပေးတာ…။ တနေ့ကြ ပြန်ဆုံကြမယ်….. ကျေးဇူးပြန်ဆပ်မယ်….”

လို့ ကြေကွဲတုန်ခါတဲ့ အသံကြီးနဲ့ ခပ်တိုးတိုး ပြောရင်း အိမ်ကြီးရဲ့ မလွယ်ပေါက်လေးကနေ အမှောင်ထဲကို ထွက်သွားလိုက်သည် ။ စောဆရဲ့ မျက်ဝန်းတွေမှာ မျက်ရည်စတွေ တွဲခိုနေတာကို အန်တီဂျူလီယာက မြင်ပေမယ့် မမြင်ဟန်ဆောင်လိုက်သည် ။ ဒီ အင်းစိန်မြို့ကနေ အမြန်ဆုံး ထွက်ခွာနိုင်ဖို့က အရေးကြီးနေသည် ။

ပိန်းပိတ်အောင် မှောင်မဲလွန်းတဲ့ညကြောင့် ထွန်းအုံသည် မိမိတို့တပ်တွေ တပ်စွဲထားတဲ့ဖက်ကို ထော့နဲ့ထော့နဲ့ နဲ့ သွားနေတဲ့အချိန် သူ့နဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ ရန်သူ့ကင်း ကတုတ်ကျင်း ရှိနေတာကို သိလိုက်ရသည် ။ ရန်သူတွေက သူ့ကိုလည်း သူတို့လူဘဲ ထင်ပြီး ကရင်လို လှမ်းပြောလိုက်တာကို ကြားလိုက်ရသည် ။ သူက ကရင်စကားတတ်သူ မဟုတ်တော့ ဘာပြန်ပြောရမလဲ မသိလို့ ချောင်းဆိုးပြလိုက်သည် ။

စောဆတို့ ဘုရားဆုတောင်းပေးလိုက်ကြလို့ ဖြစ်မည် ။ ကံကောင်းထောက်မစွာနဲ့ ထွန်းအုံသည် မိမိတို့ တပ်ဖက်ကို ပြန်ရောက်သွားသည် ။ လွယ်လွယ်ကူကူတော့ မဟုတ် ။ နှစ်ဖက် တပ်တွေရဲ့ကြား ( No Mans land ) ကို ဖြတ်ရတဲ့အခါ အရမ်း အန္တရာယ်များသည် ။ နှစ်ဖက်စလုံးက လှမ်းပစ်နိုင်သည် ။ ရန်သူဖက်က စနိုက်ပါ လက်ဖြောင့်တပ်သားတွေက အရမ်းကောင်းနေသည် ဆိုတော့ သူ့ကို နောက်ကျောကနေ ပစ်ချနိုင်သည် ။ မိမိဖက်က အထက်ဗိုလ်တစ်ယောက်က ညကြည့်မှန်ပြောင်းနဲ့ ကြည့်နေတာနဲ့ တိုးပြီး

“ ဟာ…. ဗလကြီးကွ.. ထွန်းအုံ…. ထော့နဲ့ထော့နဲ့ နဲ့ ပြန်ရောက်လာတယ်… တက်ဆွဲကြကွာ…..”

လို့ အော်ပြီး ခိုင်းလိုက်တာနဲ့ မိမိဖက်က တပ်သားတွေ ထွက်လာသည် ။ ရန်သူဖက်က မပစ်လို့ အံ့ဩနေကြရသည် ။ ထွန်းအုံကို ဆေးရုံကိုပို့ဖို့ လုပ်ကြသည် ။ ထွန်းအုံက မလိုတော့.. သက်သာနေပြီ….။ အကျအဆုံးများနေချိန်မှာ လူအင်အား လိုနေချိန်မှာ ဝင်တိုက်ချင်သည်လို့ တောင်းဆိုသည် ။ လတွေနဲ့ ချီလာနေပြီ ဖြစ်တဲ့ အင်းစိန်တိုက်ပွဲကို တပ်မှူးတွေက အပြီးသတ်လိုက်ချင်ကြသည် ။ ထွန်းအုံအပါအဝင် ရဲဘော်တွေကလည်း တိုက်ဖို့ အဆင်သင့်ဘဲ ။

တပ်စခန်းကို ပြန်ရောက်ခါစမှာ ထွန်းအုံသည် ရှေ့တက် မတိုက်နိုင်သေးပေမယ့် ကင်းတာဝန်ယူနိုင်ပြီး ဘရင်းဂန်းကို ပိုက်လို့ တက်လာမယ့် ရန်သူမှန်သမျှကို ချေမှုန်းဖို့ အဆင်သင့်ဘဲ ။ သူ့ရဲ့ တပ်မှူးက အလုပ်များနေလို့ သူဘယ်လိုဖြစ်ခဲ့လဲ ဆိုတာတွေကို သူ့ကို အသေးစိတ် မမေးအားသေး ။ အင်းစိန်မြို့သိမ်းတိုက်ပွဲကြီးအတွက် လုံးပန်းနေကြသည် ။

ထွန်းအုံသည် စောဆလေးကို တချိန်လုံး သတိရနေသည် ။ သူ ခွင့်မတောင်းဘဲ ခိုးယူလာတဲ့ စောဆရဲ့ ဓါတ်ပုံလေးကို လူလစ်ရင် ထုတ်ထုတ်ကြည့်သည် ။ ကမာရွတ်ထဲက စစ်သားတွေ သွားစားနေကြ တရုတ်စားသောက်ဆိုင်က အစားအစာတွေ လာပို့ ကျွေးမွေးသည် ..။ စားသောက်ဆိုင်မှာ လုပ်တဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်က ထွန်းအုံကို အထာပေးသည် ။ ရေလာမြောင်းပေးတွေ လုပ်သည် ။ ဇာတ်လမ်းလုပ်ချင်သည် ။ သို့သော် ထွန်းအုံသည် စောဆလေးကို ငါ သစ္စာရှိရမည်လို့ ဆုံးဖြတ်ချက် ချထားတာကြောင့် ဒီကောင်မလေးကို ရနိုင်တာကို သိရက်နဲ့ အရောတဝင် မလုပ်ဘူး ။ ကောင်မလေး နာမည်က မြင့်မြင့်ခိုင် တဲ့ ။

လနဲ့ချီ ကြာလာတဲ့ တိုက်ပွဲကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း တိုက်နေရင် အထိအခိုက်များမှာမို့ ဒလစပ် သတ္တိရှိရှိနဲ့ မိုးမွှန်အောင် ပစ်ခတ်ပြီး တက်တိုက်ကြဖို့ သူတို့ တပ်မှူးက ရဲဘော်တွေကို ပြောလိုက်သည် ။ ထွန်းအုံလည်း ဒဏ်ရာတွေ သက်သာလာပြီမို့ မီးရထားစက်ခေါင်းရုံ သိမ်းတိုက်ပွဲမှာ ဝင်တိုက်ခွင့်ရသည် ။ လေတပ်က လေယာဉ်နဲ့ အပေါ်ကနေ စက်သေနတ်နဲ့ ပစ်ပေးတဲ့အချိန် ထွန်းအုံတို့တပ်တွေ တဟုန်ထိုး ပြင်းပြင်းထန်ထန် ပစ်ခတ်ပြီး တက်တိုက်ကြသည် ။ ဘရင်းကယ်ရီယာနဲ့ အာမတ်ကားတွေပါ ပါသည် ။သူသေကိုယ်သေ သူ့ဖက်လည်းကျ ကိုယ့်ဖက်လည်းကျ အသေအကျေ တိုက်ကြသည် ။

ဘရင်း..စတင်း အသားကုန်ပစ် လက်ပစ်ဗုံးတွေ များများပစ်သွင်းပြီး တိုက်ကြတာ နောက်ဆုံးတော့ မီးရထား ခေါင်းတွဲတန်းကြီးကို သူတို့ ရလိုက်သည် ။ ရန်သူတွေ ဆုတ်သွားသည် ။ ဒါပြီးတော့ ဆက်တိုက် တိုက်ကြတာက ကျမ်းစာသင်ကျောင်းသိမ်း တိုက်ပွဲ ။ ပြီးတော့ တိရိစ္ဆာန်ဆေးကျောင်းသိမ်းတိုက်ပွဲ ။ မနက်လင်း အာရုဏ်အချိန် တိုက်တဲ့ တိုက်ပွဲ ။

တပ်မှူးက 

“ ငါတို့ သေသေကျေကျေ တိုက်မယ်…. လက်ကုန်ပစ်ပြီးတက်.. လက်တကမ်းတိုက်ပွဲဘဲ … အတင်းပစ်တက်…. လက်ပစ်ဗုံးတွေ များများသုံး..” 

လို့ သူတို့ကို ပြောသည် ။

ထွန်းအုံလည်း ဘရင်းဂန်းကို ရင်ခွင်ပိုက်ကိုင်ပြီး ပစ်ခတ်ရင်း ပြေးတက်သည် ။ အုတ်နံရံကို ကျောကပ်မိတော့ လက်ဗစ်ဗုံးတွေ ဆက်တိုက် ပစ်သွင်းကြသည် ။ ပြင်းထန်တဲ့ တိုက်ပွဲပါ ။ ရှားမင်းတင့်ကားက သူတို့ကို လာကူ ပစ်ခတ်ပေးသည် ။ ကျားကုတ်ကျားခဲ မြေတစ်လက်မချင်း တိုက်ရတဲ့ တိုက်ပွဲတွေပါ ။ နောက်ဆုံးတော့ ရန်သူတွေ အကျအဆုံးများစွာနဲ့ အင်းစိန်မြို့ကနေ ဆုတ်သွားကြသည် ။

ထွန်းအုံတို့လည်း ရန်သူဖက်က ရလိုက်တဲ့ ဂျစ်ကားတစ်စီးနဲ့ နယ်မြေလိုက်ရှင်းရင်း စောဆတို့ အိမ်ကြီး ရှိတဲ့ဖက်ကို ပြန်ရောက်သွားခဲ့သည် ။ စောဆတို့ အိမ်ကြီးသည် ခေါင်မိုးနဲ့ နံရံတွေမှာ ကျည်ပေါက်ရာ ဗလပွနဲ့ ထီးထီးကြီး ကျန်နေသည် ။ လူသူကင်းမဲ့နေတဲ့ အိမ်ကြီးကို ထွန်းအုံ ငေးကြည့်ရင်း ချစ်သူလေးကို အထူးသတိရ အောက်မေ့သည် ။ စောဆလေး လိုရာခရီးကို ခလုပ်မထိ ဆူးမငြိဘဲ ရောက်သွားပါစေလို့ စိတ်ထဲက သူ ဆုတောင်းပေးနေသည် ။ တိုက်ပွဲတွေပြီးရင် စောဆရှိတဲ့နေရာကို လိုက်သွားမည်လို့ သူ တွေးနေသည် ။


အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>





Saturday, June 27, 2020

မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် (၅၆)

မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် (၅၆)

ဗိုလ်ချုပ်ပုံ တက်တူးနဲ့ ဖင်ခံနေတာ၊ ခံချင်လာရင် ဘာပုံပဲ ထိုးထားထိုးထား ခံတာပါပဲ။







⭐ အချစ်မှာ အရွယ်မရှိ၊ အချိန် အခါမရှိ၊ သဘာ၀ စစ်စစ် ဖုန်းနဲ့ မှတ်တမ်း တင်မိခဲ့ကြသူများ။

ကိုယ့်ဘာသာ ကြည့်ဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ အဝေးရောက် ချစ်သူ ကို အလွမ်းပြေ ပြဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ၊

ဖုန်းပျောက် သွားလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ ကိုယ့် အကောင်းကို သူများ ဟတ်သွားလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊

နည်းပညာရဲ့ သားကောင်းတွေ မဖြစ်ရအောင် ဆင်ခြင်ကြပါ။


Monday, June 22, 2020

မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် (၁၀၁)

မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် (၁၀၁)

နွားငတ်ရေကျ အတွဲ။

ဆော်လေးကလည်း နွားငတ်ရေကျ မှုတ်ပေးတာ၊ ကောက်ကြောင်းလှတဲ့ ဆော်လေးပါပဲ......။







⭐ အချစ်မှာ အရွယ်မရှိ၊ အချိန် အခါမရှိ၊ သဘာ၀ စစ်စစ် ဖုန်းနဲ့ မှတ်တမ်း တင်မိခဲ့ကြသူများ။

ကိုယ့်ဘာသာ ကြည့်ဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ အဝေးရောက် ချစ်သူ ကို အလွမ်းပြေ ပြဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ၊

ဖုန်းပျောက် သွားလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ ကိုယ့် အကောင်းကို သူများ ဟတ်သွားလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊

နည်းပညာရဲ့ သားကောင်းတွေ မဖြစ်ရအောင် ဆင်ခြင်ကြပါ။


Sunday, June 21, 2020

မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် (၇၃)

မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် (၇၃)

“ မိန်းမကို ဖင်ပါလိုးပြစ်တယ် ” တဲ့..။

အင်းလေ ကိုယ့်ဘာသာရအောင် စည်းရုံးပေါ့။ တခါတလေတော့ ကောင်းပါတယ်။

ကြာကြာဝါးမယ့်သွား အရိုးလဲကြည့်ရှောင်ပေါ့။







⭐ အချစ်မှာ အရွယ်မရှိ၊ အချိန် အခါမရှိ၊ သဘာ၀ စစ်စစ် ဖုန်းနဲ့ မှတ်တမ်း တင်မိခဲ့ကြသူများ။

ကိုယ့်ဘာသာ ကြည့်ဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ အဝေးရောက် ချစ်သူ ကို အလွမ်းပြေ ပြဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ၊

ဖုန်းပျောက် သွားလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ ကိုယ့် အကောင်းကို သူများ ဟတ်သွားလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊

နည်းပညာရဲ့ သားကောင်းတွေ မဖြစ်ရအောင် ဆင်ခြင်ကြပါ။

Saturday, June 13, 2020

စိတ်ပါလက်ပါ CC (စ/ဆုံး)

စိတ်ပါလက်ပါ CC (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

တနေ့ ကျွန်တော်အိမ်ပြန်လာတော့ ညီဇော်တို့လင်မယာ အိမ်ရောက်နေသည်။ ညီဇော်က ပြုံးလျက်

" ကိုကောင်းမြတ် ကျွန်တော်မိန်းမမှာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီ ၃ လကျော်လို့''

ပြုံးလျက်ပြောသည်။

" ဟုတ်လား ကောင်းတာပေါ့ ညီဇော်ရာ ဝမ်သားပါတယ်''

ညီဇော်မိန်းမ ယုယုခင်က

" ကိုကောင်းမြတ်တို့ကော် ကလေးမရသေးဘူးလား''

" မရသေးပါဘူးဟာ''

" အကူအညီလိုရင် ညီဇော်ရှိတယ်လေး''

လို့ယုယုခင် လှမ်းစသည်း။ ကျွန်တော်မိန်းမ ဝင့်ဝါဖူးက ရှက်ပြီး

" ယုခင် နင်ကလည်း''

ကျွန်တော်တို့အိမ်ထောင်သက် ၄ နှစ်ကျော်ပြီ။ အခုထိ ကလေးမရသေး။ ဘယ်သူလိုအပ်ချက်လည်းတော့ မသိ။ ဆေးလည်း သွားမစစ်ဖြစ်ပါ။ ညီဇော်တို့က အိမ်နီးချင်တွေလေ။ ကျွန်တော်တို့နောက်မှ အိမ်ထောင်ကျတာ။ အခုတော့ ကလေးရသွားပြီ။ ညီဇော်က ကျွန်တော်ထက် အသားညိုသည် ဗလတောင့်သည်း။ ကျွန်တော်မိန်းမ ဝင့်ဝါဖူးနဲ့ ယုယုခင် ငယ်သူငယ်ချင်းတွေလေ။ ဒီတော့ မိသားစုချင်း ရင်းနှီးကျတယ်။

ဒီလိုနဲ့ယုယုခင်လည်း ကိုယ်ဝန် ၆လလည်း ရောက်ကော သူအမေအိမ်ပြန်နေတယ်။ ကိုယ်ဝန် အဆင်ပြေအောင်လို့။ ညီဇော်ကတော့ သူယောက်ခမနဲ့ သိပ်မတည့်လို့ မွေးခန်နီမှဘဲ လိုက်သွားမယ်တဲ့။ ညီဇော်စားရေသောက်ရေးကတော့ အိမ်နီးချင်ဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော်အိမ်မှာဘဲ လာစားတယ်။

နောက် ၁လောက်အကြာမှာ ကျွန်တော် Nightduty က နေ့အလုပ်မရှိလို့ မန်နေဂျာကလည်း သဘောကောင်းပြီး အိမ်ပြန်ခွင်ပေးလိုက်တယ်။ ည ၉လောက်တော့ ရှိပြီ။ ဒါနဲ့မိန်းမလည်း ဝမ်းသာအောင် သူကြိုက်တဲ့ ခေါက်ဆွဲကျော်ဝယ်ပြီးပြန်ခဲ့တယ်။ အိမ်ရှေ့ကမဝင်ဘဲ တမင်တကာ အိမ်နောက်ဖေး ပြတင်ပေါက်ကဝင်လိုက်တယ်။

" အား ကောင်လိုက်တာ ညီဇော်ရယ်.. အရမ်းကောင်နေပြီး.. ပြွတ် ပြွတ် အင့် အင့် အ''

ဟာဘာသံတွေလည်း ငါမိန်းမနဲ့ညီဇော်တို့ ဖြစ်နေပြီလား။ အိပ်ခန်းဘေးထံရံပေါက်ကနေ လှမ်းကြည်လို့က်တယ်။ ညီဇော်က ကျွန်တော်မိန်းမကို လေးဘက်ကုန်ပြီးချနေတာ။ မိန်းမရဲ့ ကျွန်တော်မြတ်နိုးတဲ့ ဆံပင်တွေကို လက်တဖက်ကစုပြီး ဆောင့်ဆွဲထားတယ်။

လက်တဖက်က ဖင်နှစ်ခြမ်းကို တဖြန်ဖြန်နဲ့ ရိုက်လိုက်တာ ဖင်နှစ်ခြမ်းမှာမှာ လက်ငါးချောင်ရာနီလို့။ ဆောင့်လိုးလို့ မိန်းမရှေ့ရောက်ရင် ဆံပင်ဆောင့်ဆွဲလိုက်နဲ့ အေားကားကြည့်ရတဲ့ အတိုင်ဘဲ့။ မိန်းမပုံစံကလည်း တအားကောင်းနေတဲ့ပုံဘဲ။

ကျွန်တော်လည်း ဘာလုပ်ရမလည်းမသိ။ ထူးပူနေမိတယ်။ ကိုယ်ဝင်သွားရင်လည်း အော်ဟစ်ပြီး ပတ်ဝန်ကျင်သိမှာလည်း ကြောက်တယ်။ မိန်းမကိုလည်း မခွဲနိုင် မိန်းမကလည်း စိတ်ပါလက်ပါ ခံနေတော့။ ဒီအတိုင်းကြည့်နေမိတယ်။

" အားကောင်းလိုက်တာ ညီဇော်''

" နင်လင်လိုးတာနဲ့ ငါလိုးတာနဲ့ ဘယ်ဟာကောင်လည်း''

" ရှင်လိုးတာကောင်းတယ်..အား အားဆောင့်ဆောင့်''

ညီဇော်တော်တော်လိုးနိုင်တယ်။ ကျွန်တော်ဆို ထန်ကုန်နာရီဝက်လောက်ဘဲ လိုးနိုင်တယ်။ ပါစပ်ကလည်း ပက်ပက်စပ်စပ်ပြောလိုးတာ။ ကျွန်တော်နဲ့ဆို ရှက်သလို့လုပ်နေတဲ့ မိန်းမကလည်း ညီဇော်နဲ့ကျမှ မထင်ရအောင်ထန်နေတယ်။

နောက် ၁နာရီလောက်နေတော့ ညီဇော်ဆောင့်ချက်များ မီးကုန်ရမ်ကုန်ဖြစ်လာတယ်။ ခဏကြာ မိန်းမအဖုတ်ထဲ ညီဇော်က ဆောင့်ထည့်ပြီး ဖိကပ်ထားတယ်။ ခဏနေပြီး ညီဇော်လီးမိန်မအဖုတ်ထဲ ထုတ်လိုက်တော့ လက်ရည်တွေ ထွက်ကျလာတာအများကြီးဘဲ။

ညီဇော်ကပက်လက်လှန်ထားပြီး မိန်းမဆံပင်ကိုဆွဲကာ လီးစုပ်ခိုင်တယ်။ ကျွန်တော်လီစုက်ခိုင်ရင် ရှက်သလို့နဲ့ မလုပ်ချင်တဲ့မိန်းမက ညီဇော်လီးကို စိတ်ပါလက်ပါ စုပ်နေတယ်။ ညီဇော်ကဆံပင်ကိုဆွဲကာ မိနမအာခေါင်ထဲထိရောက်အောင် မိန်းမပါစပ်နဲ့ ဆီးစပ်ထိဆွဲကပ်ထားတယ်။ ခဏကြာတဲ့အထိ ဖိကပ်ထားပါပြီး။ ပါကို ခပ်စက်စက်လေး ၃ ချက် ၄ချက်ရိုက်ခါ ထုတ်ပေးလိုက်တယ်။မိနမက ညီဇော်ရင်ခွင်ထဲမှာ ဝင်လဲနေသည်။ နှစ်ယောက်သား မောသွားလို့ မှိန်းနေကြတယ်။

ကျွန်တော်လည်း သူတိုထွက်လာရင်တွေမှာဆိုလို့ အလုပ်ကိုဘဲ ပြန်လာခဲ့။အလုပ်မှာလည်း အိပ်လို့မပျော် ညီဇော်နဲ့မိန်းမလိုးတာဘဲ စိတ်ထဲဝင်လာတယ်။ ကျွန်တော်စိတ်တွေလည်း ဘယ်လို့ဖြစ်နေလည်းမသိ ဖီးအရမ်းတက်တာနဲ့ ဂွင်ထုလိုက်မိတယ်။ ဒီလိုနဲ့ မနက်လင်းတော့ အိမ်ပြန်လာသည်။ အိမ်ရောက်တော့ မိန်းမကအလှပြင်ပြီးကြိုလျက်

" ယောက်ကျားပြန်လာပြီးလား ယောက်ကျားအတွက် မှုန်ဟင်ခါး ပြင်ထားတယ်.. နေအုန်းဝါလေး ကော်ဖီဖျော်ပေးအုန်းမယ်''

ဆိုပြီး နောက်ဖေးထွက်သွားတယ်။ မိန်းမရဲ နောက်ကြောအလှကိုကြည်းပြီး ညက ညီဇော်ဖင်ကြီးကို ရိုက်ပြီးလိုးနေတာ ပြန်မြင်ရောင်လာတယ်။

" မိန်းမရေ ညီဇော်ကော လာသွားပြီလား''

မိန်းမက ဘာမှမဖြစ်သလို

" ပုံမှန်အတိုင်းဘဲ ထမင်းချိုက်လာယူးသွားတယ် မောင်ရေ''

လို့လှမ်းအ်ာပြောသည်။ သူလည်း မသိချင်ရောင်စောင်နေမှတော့ ကိုယ်လည်း မသိချင်ရောင်စောင်နေမှ တော်ကြာရပ်ကျော်ရွာကျော် ဖြစ်နေမှအရှက်ကွဲကုန်အုန်မယ်။ မိန်းမကိုလည်း မပြတ်နိုင်ဘူးလေ။ မိန်းမကလည်း ညီဇော်ဘက်ပါနေတယ်လေ။ ဒီအတိုင်လေးဘဲ မသိချင်ယောင်စောင်နေလိုက်တယ်။

ညရောက်တော့ ညီဇော်အရက်လာသောက်တယ်။ ဘာမှ မဖြစ်သလို့ပုံမုန်အတိုင်း သောက်စားပြီးပြန်သွားတယ်။ ညရောက်တော့ မိန်းကကို လိုးမယ်ပေါ့။ အစပြိုးတဲ့အနေနဲ့ မိန်းမနှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်တယ်။ မျက်လုံးထဲ ညီဇော်လီးကို မိန်းမစုပ်ပေးနေတာ ပြန်မြင်လာတယ်။ ပိုပြီးဖီးတက်သလိုဘဲ။ ပြီးတော့ မိန်မအဖုတ်ကို ယက်လိုက်တယ်။ ညီဇော်လီးမဲကြီးက မိန်းမစောက်ဖုတ်ကို လိုးနေတာပြန်မြင်လာတယ်။ ပိုပြီး စိတ်ပါလက်ပါယက်မိတယ်။

" မိန်မရေ ကိုလီးကိုစုပ်ပေးပါလား ''

" မစုပ်ချင်ပါဘူး ဒီအတိုင်ဘဲလုပ်ပါ''

စိတ်ထဲမှာတော့ လင်ငယ်လီးကျတော့ စိတ်ပါလက်ပါစုပ်ပြီး ကိုယ်ယောကျာ်းလီးကျတော့ ရှက်သလို ရွံသလို့ မိန်မတွေများ။

" မိန်မရေ လေးဘက်ထောက်ပေးပါလား ''

" ဟာကွာ ဒီအတိုင်ဘဲလုပ်တော့ မိန်းမအိမ်အလုပ်လုပ်ရတာ ညောင်းနေတယ်.. အိပ်ချင်ပြီ.. မြန်မြန်လုပ်တော့''

ညောငမှာပေါ့။ မနေ့က ညက ညီဇော်နဲ့လိုးထားတာကို အိပ်ချင်မှာပေါ့။ တညလုံး လိုးနေကြတာလေ။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော်လည်း လှေကြီးထိုးရိုးရိုးနဲ့ ၁၀မိနစ်လောက်လုပ်ပြီး ပြီးသွားတယ်။ မိန်မကမှ စိတ်မပါတာ။

နောက်တကြိမ် Nightduty ကျမယ် ရက်ရောက်ပြန်ရော။ မသွားမဖြစ်လို့ သွားခဲ့ရတယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ အိမ်ကိုစိတ်ရောက်နေတယ်။ မိန်းမကတော့ သေခြာပါတယ် ညီဇော်နဲ့လိုးနေမှာ။ အလုပ်လုပ်ရတာ စိတ်မဖြောင့်ဘူး။ ညီဇော် ငါ့မိန်းမကို ဘယ်လိုးလိုးနေမလည်းပေါ့။ ၉နာရီရောက် ဖုန်းဆက်ချင်စိတ်ဖြစ်တာနဲ့ ဆက်ကြည်တော့

" မိန်းမလား ''

" ဟုတ်အကို ဘာဖြစ်လို့လည်း အား ဖတ်ဖတ် ရူး ညီဇော်ဖြည်းဖြည်း ယောက်ကျားဖုန်းဆက်နေတယ်.. ပြော အကိုဘာဖြစ်လို့လည်း''

" စောနက မိန်းမဘာပြောတာလည်း''

" ဘာမှမပြောပါဘူး''

မိန်းမဖုန်းက စပီကာပိတ်ထားတာတောင်မှ အပြင်က အသံတွေကြားရတယ်။ မိန်းမက ဘာမှမဖြစ်သလိုနဲ့ လိမ်နေတယ်။

" ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ညီဇော်ကော လာသွားသေလား''

" ဖတ် ဖတ် အ အင့် လာသွားပြီ အကို.. ထမင်းစားပြီးပြန်သွားပြီ.. အ အင်အင့်''

ဖုန်းထဲမှာ မိန်မအလိုးခံနေရတဲ့အသံကြားရတာ ဖီးတမျိုးဘဲ။ ဒါနဲ့စကားဖြတ်ပြီး အိမ်သားထဲသွား ဂွင်ထုလိုက်ရတယ်။

ဒီလိုနဲ့ နောက် ၃ လလောက်အကြာ ညီဇော်လည်း သူ့မိန်းမမွေးခန်နီးလို့ သူ့ယောက်ခမအိမ် လိုက်သွားတယ်။ ကျွန်တော်တို့လင်မယာလည်း အရင်ကထက် ပိုလိုးဖြစ်ကြတယ်။ ညီဇော်မရှိတော့ ညီဇော်နေရာဝင်ယူတာပေါ့။ ညီဇော်လို မိန်မကို ခပ်ကြမ်ကြမ်းလိုးရတာ ပိုဖီးလာသလိုဘဲ။ မိန်မလည်း ညီဇော်ဇာတ်သွင်ထားပြီး အခုညီဇော်မရှိတော့ ကျွန်တော်လုပ်သမျှ စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ အလိုးခံနေတယ်။ ၁လလောက်ကြားတော့ မိန်းမက အားရဝမ်းသာစွာ

" ယောက်ကျားရေ မိန်းမဆီးစစ်တာ ကလေးရပြီတော်''

လို့ အော်ပြောတယ်။ ကျွန်တော်လည်း အရမ်းဝမ်းသာလို့။ အဓိက စိတ်ပါလက်ပါလုပ်ဖို့ပါဘဲ။ မိန်မကလည်း စိတ်ပါလက်ပါ ခံ။ ညီဇော်ကလည်း စိတ်ပါလက်ပါ လိုး။ ကျွန်တော်ကလည်း စိတ်ပါလက်ပါ ကြည်ဖြူ။ အခုကြည့်စမ်း လိုချင်တဲ့ ကလေးရပြီ မဟုတ်လား။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



Friday, June 12, 2020

လှထိတ်ခေါင် (စ/ဆုံး)

လှထိတ်ခေါင် (စ/ဆုံး)

ဇာတ်လမ်း – မန္တလာမောင်မောင်တုတ်

ဒေါ်လွင်မာထက် ဆိုသည်မှာ ‘ထက်’ ဆောက်လုပ်ရေး ကုမ္ပဏီကြီး၏ ပိုင်ရှင်လည်း ဖြစ်သည်။ သူမသည် ကိုယ်တိုင်က အင်ဂျင်နီယာတစ်ဦး ဖြစ်သည့်အပြင် ပြည်ပသို့လည်း အကြိမ်ကြိမ် သွားရောက်၍ သင်တန်းအမျိုးမျိုး တက်ရောက်အောင်မြင်ခဲ့သူ တစ်ဦးလည်း ဖြစ်သည်။ သူမသည် လုပ်ငန်းလုပ်ရာတွင် စေ့စပ်သေချာသည်။ တိကျ ပြတ်သားသည်။ စေတနာ ကောင်းသည်။ လုပ်ငန်းနှင့် ပတ်သက်လျှင် မည်သူ့ကိုမှ အားမနာတတ်။ တိတိကျကျ ဆောင်ရွက်တတ်သည်။

လွင်မာထက်၏ လက်ထက်ကြမှ ကုမ္ပဏီ၏ လုပ်ငန်းများသည် အံသြဖွယ် အောင်မြင်၍လာရပြန်တော့ လွင်မာထက်၏ ဂုဏ်သတင်းက စီးပွားရေး လောကတွင် သတင်းကြီးခဲ့သည်။ ထိုဂုဏ်သတင်းတို့တွင် လွင်မာထက်၏ ဆောင်ရွက်မှု အောင်မြင်မှု၊ အရည်အချင်းရှိမှုတွေသာမက သူမ၏အလှဂုဏ် သတင်းကလည်း ကြီးမားလှသည်။

အသက် (၂၆) နှစ်အရွယ် လွင်မာထက်သည် ငယ်စဉ်ကလို နုနယ်လှပမှုမျိုး မဟုတ်ဘဲ ပြည့်စုံသော အလှပိုင်ရှင်တစ်ယောက် ဖြစ်လေသည်။ ပင်ကိုယ်အရည်အချင်းကလည်းရှိ ဓနဥစ္စာကလည်း ပြည့်စုံလှရက်လွန်းသူ တစ်ယောက်လည်း ဖြစ်နေပြန်တော့ လွင်မာထက်ကို တမ်းတမက်မောသူများ လက်တွဲလိုသူများ ကမ်းလှမ်းသူများဖြင့် ဝိုင်းဝိုင်းလည်၍ နေရသည်။

လွင်မာထက်တွင် ချစ်တတ်တဲ့ နှလုံးသား ကြင်နာတတ်တဲ့ စိတ်တွေက မရှိတာတော့ မဟုတ်ပါ။ သို့ရာတွင် သူမ ဘဝတက်လမ်းအတွက် ကြိုးစားခဲ့ရခြင်း၊ ပတ်ဝန်းကျင် အခြေအနေများကြောင့် သိုသိပ်စွာ နေခဲ့ရခြင်းတို့ကြောင့် အရွယ်ရောက်သူ ကျန်းမာသန်စွမ်းသူတိုင်း ခံစားရမြဲ ဓမ္မတာဖြစ်လေသော သွေးသား ဆန္ဒများကိုပင် မျိုသိပ်၍ ချိုးနှိမ်ကာ ထားခဲ့ရလေသည်။

——————————————-

မျိုးဝင်းပိုင် တစ်ယောက် အလုပ်ဝင်ခဲ့သည်မှာ တစ်လကျော်ကျော်မျှပင် ရှိခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ထိုကာလအတောအတွင်း မျိုးဝင်းပိုင်သည် သူ၏ အလုပ်တာဝန်များကို ကျေပွန်စွာ ဆောင်ရွက်ခဲ့၏။ လွင်မာထက်က မျိုးဝင်းပိုင်ကို သူမ၏ ရုံးခန်းထဲသို့ခေါ်ကာ မကြာခဏ အလုပ်ခိုင်းစေတတ်သည်။ ထို့ပြင် မျိုးဝင်းပိုင်ကို လွင်မာထက်သည် သူမ၏ ရုံးခန်းထဲသို့ ခေါ်၍ အလုပ်များလုပ်စေခဲ့ရာတွင် ဆောင်ရွက်ရန် အလုပ်များပြီးလျှင် သူမသည် မျိုးဝင်းပိုင်ကို အအေး၊ ကော်ဖီ၊ မုန့် စသည်တို့ဖြင့် ဧည့်ခံကျွေးမွေးလျှက် စကားစမြည် ပြောတတ်သေးသည်။

ထိုအခါမျိုးတွင် ရင့်ကျက်တည်ငြိမ် အိန္ဒြေရှိလွန်းသော ဒေါ်လွင်မာထက်၏ ဟန်ပန်မျိုး မဟုတ်တော့။ မျိုးဝင်းပိုင်၏ ရင်းနှီးခင်မင်လွန်းစွာဖြင့် ရှိနေသော ငယ်သူငယ်ချင်းမလေး တစ်ဦးပမာ အသွင်မျိုးကို ဆောင်ကာ ရယ်ရယ်မောမော နောက်နောက်ပြောင်ပြောင်ဖြင့် လွင်မာထက် တစ်ယောက် ရှိနေတတ်လေသည်။ ထိုသို့သော အခါမျိုးတွင် ခေါ်ဝေါ်သုံးနှုန်းသော အခေါ်အဝေါ်လေးတွေကလည်း တမျိုးလေး ပြောင်းသွား၏။ မျိုးဝင်းပိုင်ကို လွင်မာထက်က “မောင်လေး” ဟု ခေါ်ဝေါ်သုံးနှုန်းသည်။

မျိုးဝင်းပိုင်ကတော့ စ၍အလုပ်မဝင်မှီ အင်တာဗျူးဖြေကတည်းက “မမ” ဟုသာ သုံးစွဲခဲ့ရာမှ ယခုတော့ “မမထက်” ဟုပင် တရင်းတနှီး ခေါ်ဝေါ်၍နေချေပြီ ဖြစ်သည်။ နှစ်ဦးတည်းရှိနေသော အခါမျိုးတွင် ပေါ့ပါးလတ်ဆတ်၍နေသော “မမထက်” ၏ မျက်နှာလှလှလေးကို မျိုးဝင်းပိုင်သည် တိတ်တခိုး ငေးကြည့်မိတတ်သည်။ ကြည့်ဖန်များလာတော့ မျိုးဝင်းပိုင်သည် ခပ်ရဲရဲပင် ငေး၍ ကြည့်တတ်လာသည်။ ဒီလိုဖြစ်အောင်ပင် လွင်မာထက်က ဖန်တီးပေးနေတာလား မသိ။

ဒါတင်မဟုတ်သေးပါ။ မျိုးဝင်းပိုင်သည် မမထက်၏ ချောမောလွန်းသော မျက်နှာလေးနှင့် အပြုံးလှလှလေးတင်သာမက မမထက်၏ အချိုးကျနစွာဖြင့် ရှိနေသော လှပလွန်းသည့် ကိုယ်လုံးလေးကိုပါ ငေး၍ ကြည့်တတ်သည်။ သူရှိရာဖက်သို့ တခါတရံမျိုးတွင် ကျောခိုင်းကာ သွားလာလှုပ်ရှားနေသော မမထက်၏ တပွေ့တပိုက်ကြီးဖြစ်ကာ အိထွေးတုန်ခါလျှက်ရှိသော ဖင်သားကြီးများကိုလည်း မျိုးဝင်းပိုင် တစ်ယောက် မျက်တောင်မခတ်ကြည့်ကာ ရမ္မက်များ ထန်ခဲ့ရသည်မှာလည်း ကြိမ်ဖန်မနည်းတော့ပေ။

မျိုးဝင်းပိုင် တစ်ယောက် မမထက်ကို စိတ်ကူး၍ သာယာတတ်လာသည်။ မမထက်ကို စွဲလန်းတမ်းတရင်း စိတ်ကူးယဉ်ကာ သာယာနေခဲ့ရသော အကြိမ်များလည်း တဖြေးဖြေးများ၍လာခဲ့ရသည်။ အချိန်ကာလ တဖြေးဖြေး ကြာလာသည်နှင့်အမျှ မျိုးဝင်းပိုင်သည် မမထက်ကို စွဲလန်းသထက် စွဲလန်းတမ်းတကာ ရင်မောစွာဖြင့် ချစ်ခဲ့မိပေပြီ။

မမထက်သည်လည်း မျိုးဝင်းပိုင်ကို ရင်းရင်းနှီးနှီး ဆက်ဆံလာကာ မျိုးဝင်းပိုင်၏ အနီးသို့ သူမသည် တဖြေးဖြေး နီးကပ်စွာဖြင့် ရောက်၍လာခဲ့ရပေသည်။ လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ မျက်နှာလေးကို ဂရုတစိုက် ကြည့်လိုက်မိသော အချိန်ကစ၍ သူ၏နုငယ်သော မျက်နှာလေးသည် သူမ၏ရင်ဝယ် ငြိတွယ်ခဲ့ရလေသည်။ မျိုးဝင်းပိုင်၏ ပြောဟန် ဆိုဟန် လှုပ်ရှားဟန်လေးများကို တွေ့ဖန်များလာတော့ လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်ကို ခင်တွယ်လာခဲ့ရသည်။

တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ရင်းနှီး၍လာခဲ့ရပြန်တော့ မျိုးဝင်းပိုင်၏ အပြုံးလေး မျိုးဝင်းပိုင်၏ စကားသံလေးတို့ကို လွင်မာထက်က စွဲလန်း၍လာခဲ့ရသည်။ သူမသည် ဘယ်နေရာဘဲရောက်ရောက် ဘာဘဲလုပ်နေ လုပ်နေ မျိုးဝင်းပိုင်၏ပုံရိပ်က လွင်မာထက်၏ အတွေးအာရုံထဲတွင် သွားလာလှုပ်ရှားနေခဲ့ရသည်။ လွင်မာထက်၏ ရင်တွင်းမှ တစ်ခုတည်းသော နှလုံးသည်း ပွတ်သည် ရှင်သန်လာခဲ့ရပြီး နွေးထွေးသော ရင်လှိုင်း ဂယက်လေးများနှင့်အတူ အချစ်များစွာတို့ကို ပေါက်ပွားကာ သူမ၏ အသွေးအသားများထဲသို့ စိမ့်ဝင်ပျံ့နှံ့စေခဲ့ရပြီဖြစ်၏။ “မမထက်” သည် မောင်လေးကို အချစ်များစွာဖြင့် စွဲလန်းမြတ်နိုးစွာ ချစ်ခဲ့ရလေပြီ ဖြစ်တော့၏။

ချစ်သောသူနှင့် ဆုံတွေ့နေရသော အချိန်လေးအတွင်းဝယ် လွင်မာထက်၏ရင်ဝယ် အေးချမ်းကြည်နူးစွာ ခံစားနေရသည်။ ထို့ပြင် ချစ်သူအပါးတွင် ရှိနေစဉ်အခါတွင် သူမသည် နုငယ်ကာ ဆယ်ကျော်သက်လေးသဖွယ် ဖြစ်သွားရပြီး လန်းဆန်းပေါ့ပါး၍ နေခဲ့ရသည်။

မမထက်သည် ချစ်သူအပါး၌ ရှိနေချိန် ကာလလေးကို ကြိမ်ဖန်များစွာ ကြုံတွေ့ချင်လာသည်။ ထိုအချိန်လေးကိုလည်း ကာလကြာရှည်စွာ ရှိစေချင်လာသည်။ အတူနေရရင်ဟူသော စိတ်ကူးလေးတွေက လွင်မာထက်၏ရင်ဝယ် မကြာခဏဆိုသလို ပေါ်ပေါက်၍ ခံစားနေရသည်။

“မောင်လေး” ကလည်း သူမအပေါ် စိတ်ဝင်တစား ရှိလာသည်ကို မမထက်သည် မိန်းမသားပီပီနှင့် နေခဲ့သည်။ ထိုသို့ စတင်၍ သိလိုက်ရသော အချိန်တွင် သူမခံစားလိုက်ရသော ကြည်နူးမှုမျိုးသည် လွင်မာထက်အဖို့ ဒီတသက် ဒီတစ်ခါသာ ခံစားရဖူးသည် ဖြစ်သည်။ သူမကို စိတ်ဝင်တစားရှိနေသူ သူမချစ်မိသူ တစ်ယောက်က ချစ်တဲ့အကြောင်းတွေကို ဖွင့်ဟလာစေကြောင်း တိတ်တခိုး ဆုတောင်းနေမိခဲ့သည်။ ချစ်မိသူမှ ဖွင့်ဟလာနိုင်စေရန်လည်း လွင်မာထက်သည် လမ်းကြောင်းပေးခဲ့သည်။ ဒါ့အပြင် အမူအရာများဖြင့်လည်း လမ်းခင်းပေးခဲ့သည်။ ဒီလို လမ်းကြောင်းပေးခဲ့ရသော အကြိမ်တို့သည်လည်း မရေတွက်နိုင်တော့ပေ။ ကြိမ်ဖန်များစွာပင် ဖြစ်သည်။

သူတို့နှစ်ယောက်ကို ပိုင်းခြားထားသော သာမန် ဝန်ထမ်းငယ်လေး တစ်ယောက်နှင့် ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်ဟူသော တံတိုင်းသည် ကြီးမားထူထဲလွန်းလှသည်။ ချစ်မိသောသူမှ သူမဆီသို့ ထိုတံတိုင်းအား ကျော်လွန်အောင် ထိုးဖောက်နိုင်စွမ်း မရှိခဲ့ပေ။ အင်အားကြီးမားသော သူမကသာ ထိုတံတိုင်းကို ချိုးဖျက်၍ ချစ်သူအတွက် လမ်းခင်းရမည်သာ ဖြစ်သည်။ သူမတို့နှစ်ယောက်ကို ပိုင်းခြားထားသော ကြီးမားထူထဲ လွန်းသည့် ထိုတံတိုင်းကို ချိုးဖျက်နိုင်ရန် အင်အားတွေ သူမတွင် ရှိနိုင်ပါ့မလားဟူသော အတွေးတွေက အချစ်ကို တမ်းတနေရသော လွင်မာထက်၏ ရင်ကို ခိုဝင်၍ လာခဲ့ရပါတော့သည်။

“ သမီးရေ…..ခဏ…”

“ ဟုတ်ကဲ့…မေမေ….”

ရုံးသွားရန်အတွက် ထွက်လာခဲ့သော လွင်မာထက်သည် ဧည့်ခန်းထဲသို့ အရောက်မှာပင် မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်သိန်းလွင်က လှမ်း၍ခေါ်လိုက်သဖြင့် မိခင်၏ အနားသို့ ရောက်၍သွားရသည်။ ပြီးတော့ မိခင်ဖြစ်သူ၏ရှေ့ရှိ ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်သည်။

“ မေမေ…ဘာများပြောမလို့လဲ….ဟင်…”

“ တခြားမဟုတ်ပါဘူး… သမီးရယ်…. မေမေ… တရားစခန်း တစ်လဝင်ဖို့အတွက် ကိစ္စပါ……”

“ ဝင်လေ မေမေရာ၊ အိမ်မှာလည်း မသိန်းနုတို့ လင်မယား ရှိနေတာဘဲ..”

“ ဒါတော့ ဒါပေါ့သမီးရယ် မေမေကလဲ သမီးကို စိတ်မချဘူး…. အဲဒါ သမီးဒေါ်လေး ခင်ခင်မိကို အိမ်မှာ ခေါ်ထားမလားလို့….”

မိခင်ဖြစ်သူ၏စကားကို ကြားလိုက်ရသော လွင်မာထက်တစ်ယောက် စဉ်းစားရ ကြပ်၍ သွားရသည်။ သူမ၏ဒေါ်လေး ခင်ခင်မိဆိုတာက မိခင်ဖြစ်သူ၏ ညီမအငယ်ဆုံး ဖြစ်သည်။ အသက်က (၃၃) နှစ်မျှသာ ရှိသေးပြီး ယောကျာ်းက (၃) ယောက်ပင် ရဘူးခဲ့သူဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့်လည်း လွင်မာထက်၏ ဖိုးဖွားများရှိစဉ်ကတည်းက အမွေပြတ် ကြော်ငြာထားတာဖြစ်ပြီး ဘိုးဘွားများ မရှိတော့မှ မိခင်ဖြစ်သူက ကူညီစောင့်ရှောက်ခဲ့ပြီး ပြန်၍ အဆက်အသွယ်ရနေခြင်း ဖြစ်သည်။

“ တစ်လလောက်ပဲ သမီးရယ်… နောက်ပြီး သူ့ယောကျာ်းကို ခေါ်မလာဖို့ မေမေဘဲ ပြောပါ့မယ်…. ဖြစ်တယ်မဟုတ်လား သမီး…. ဟင်…”

မတတ်နိုင်တော့ပါ။ မိခင်ဖြစ်သူ စိတ်ချမ်းသာစေရန်နှင့် တရားစခန်းဝင်မည့် မိခင်ဖြစ်သူ နောက်ဆံမတင်းရန်အတွက် လွင်မာထက်သည် တစ်လထဲဘဲဟူ၍ စိတ်ကိုလျှော့ကာ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ရလေတော့သည်။

“ သူတစ်ယောက်ထဲ လာနေမယ်ဆိုရင်တော့ မေမေသဘောပါဘဲ။ ဒေါ်လေးကို ခေါ်ထားခဲ့ပေါ့…. အော်… မေမေက ဘယ်တော့လောက် တရားစခန်းဝင်မှာလဲ…”

“ သဘက်ခါလောက် စပြီးဝင်မယ် သမီး…. ကဲကဲ… သမီးလည်း ရုံးနောက်ကျနေဦးမယ် … သွားရင်လည်း…. သွားတော့ကွယ်….”

“ ဟုတ်ကဲ့….မေမေ……”

ဟူ၍ ပြောလိုက်ရင်းကပင် ထိုင်ရာမှ အသာထကာ လွင်မာထက်သည် ထွက်၍ လာခဲ့ပါတော့သည်။

——————————————-

ဒီနေ့ ရုံးပိတ်ရက် ဖြစ်သော်လည်း လွင်မာထက်မှာထား၍ မျိုးဝင်းပိုင်သည် လွင်မာထက်၏ အိမ်သို့ နံနက် (၉) နာရီအချိန်တွင် ရောက်၍လာခဲ့ရသည်။ မျိုးဝင်းပိုင်တစ်ယောက် ရောက်၍လာသည်ဆိုသည်နှင့် အသင့်ပင် စောင့်၍နေသာ လွင်မာထက်က မျိုးဝင်းပိုင်ကို ကားမောင်းခိုင်းကာ ထွက်လာခဲ့ကြတော့၏။ အမြဲတမ်းပင် ခပ်ရိုးရိုးသာ ဝတ်တတ်သော လွင်မာထက်တစ်ယောက် တစ်ခါမှ သူမဝတ်စားထားတာ မတွေ့ဖူးသော အဝတ်အစာမျိုးကို ဝတ်လျှက် လှချင်တိုင်း လှ၍နေရသော လွင်မာထက်ကို မျိုးဝင်းပိုင် တွေ့မြင်ခဲ့ရလေသည်။

လွင်မာထက်သည် ခြေသလုံးလေး နောက်ဖက်တွင် ခွဲထားသော အခွဲလေးပါသည့် စကပ်အနက်ရောင်လေးကို ဝတ်ထားပြီး သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ် အပေါ်ပိုင်းတွင်တော့ ငုဝါရောင် လက်ပြတ် ရင်စေ့ ခါးတင် အင်္ကျီလေးကို ဝတ်၍ထားလေးသည်။ ပြီးတော့ လွင်မာထက်သည် သူမ၏ ကျောလယ်သာသာ ဆံပင်လေးကို နောက်စေ့တွင် ခပ်မြင့်မြင့်လေးစု၍ မြင်းမြီးပုံစံလေးချထားသည်။ သူမ၏ မျက်နှာလေးမှာတော့ မိတ်ကပ်ပါးပါးလေး လိမ်းထားကာ နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်လွှာကိုတော့ နီနီရဲရဲလေး ဆိုး၍ထားလေသည်။

တစ်ခါမှ သူများမောင်းသည့် ကားကို ရှေ့ခန်းတွင် မလိုက်ခဲ့ဖူးသည့် လွင်မာထက်သည် ယခု မျိုးဝင်းပိုင် မောင်းသော ကားကို မျိုးဝင်းပိုင်နှင့် ယှဉ်ကာ ကားရှေ့ခန်းတွင် ထိုင်၍ လိုက်ပါခဲ့လေသည်။ သူမဆီမှ ပျံ့လွင့်၍လာသော သင်းပျံ့သည့် ရနံ့များသည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ရင်ကို ရိုက်ပုတ်လှုံ့ဆော်လျှက် ရှိလေသည်။ သူတို့နှစ်ဦးကို သယ်ဆောင်၍လာသော ကားလေးသည် အမြန်နှုန်းမှန်မှန်ဖြင့် မောင်း၍လာခဲ့ရာတွင် နာရီဝက်ခန့် ကြာသောအခါ၌ လွင်မာထက် ညွှန်ပြသည့် ခြံဝန်းတစ်ခုထဲသို့ အသင့်ဖွင့်၍ထားသော ခြံတခါးမှတဆင့် ဝင်လိုက်သည်။

ကားလေးသည် ခြံဝန်းထဲသို့ ရောက်လျှင်ပင် မျိုးဝင်းပိုင်က လွင်မာထက်၏ ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း ခြံတံခါးကိုပိတ်ကာ အတွင်းမှ မင်းတုံး ထိုးလိုက်ရသည်။ ပြီးတော့ ကားပေါ်တက်၍ ကားလေးကို ခြံဝန်းကျယ်ကြီးအတွင်း မလှမ်းမကမ်းလေးတွင် ရှိနေ သော တစ်ထပ်တိုက်လေးဆီသို့ မောင်း၍လာခဲ့သည်။

တိုက်ကလေးရှေ့သို့ရောက်လျှင် ကားလေး ထိုးရပ်လိုက်သည် ဆိုသည်နှင့် လွင်မာထက်က ကားပေါ်မှဆင်းကာ တိုက်ကလေး၏ တံခါးကို သွား၍ ဖွင့်နေသည်။ မျိုးဝင်းပိုင်ကတော့ ကားနောက်ခန်းထဲမှ ပစ္စည်းများကို ထုတ်ယူနေရင်း သူ၏အကြည့်များက နောက်ကျောပေးထားသော လွင်မာထက်ဆီသို့ ရောက်၍နေသည်။ သေးကျင်သော လွင်မာထက်၏ ခါးလေးအောက်မှ ဖင်သားစိုင်ကြီးများသည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ရင်ကို လှိုက်ဖို၍လာစေခဲ့သည်။

တိုက်ထဲရောက်သည်နှင့် လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ လက်ထဲမှ ပစ္စည်းများကိုယူ၍ ဆက်တီစားပွဲပေါ်တွင် စီကာစဉ်ကာ ချ၍နေသည်။ သူမရပ်၍ ပြင်ဆင်နေသည်က မျိုးဝင်းပိုင် ထိုင်နေရာနှင့် စားပွဲလေးအကြားတွင် ဖြစ်နေရာ လွင်မာထက်၏ ကားစွင့်မို့မောက်လျှက်ရှိသော ဖင်သားကြီးများမှာ မျိုးဝင်းပိုင်၏မျက်နှာ ရှေ့နားတွင် ကပ်လျှက် တွေ့မြင်နေရ၍ သူ၏ပုဆိုးတွင်းမှ လီးတန်ကြီးသည် မာတောင်၍ လာရတော့သည်။

ပြီးတော့ လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ဘေးတွင် ကပ်လျှက်သား ထိုင်ချလိုက်သောအခါ အိထွေးလှသော သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ ကိုယ်လုံးလေးနှင့် ထိထိမိမိ ဖိကပ်မိတော့သည်။ ထို့နောက် လွင်မာထက်၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် လူးလွန့်ကာ မျိုးဝင်းပိုင်၏ ကိုယ်လုံးဖက်သို့ ပို၍ဖိကာ တိုးလိုက်ပြီး သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ငိုက်လျှက် လွင်မာထက်က မျိုးဝင်းပိုင်ကို မျက်လုံးချင်းဆိုင်ကာ ကြည့်လိုက်သည်။

“ မောင်လေး….ဆာရင် စားတော့လေ….”

“ ကျွန်တော်…မဆာသေးဘူး….မမ….”

“ မမလည်း မဆာသးဘူး…. နောက်မှ… အတူစားကြတာပေါ့…”

သူတို့နှစ်ယောက် ရှေ့ရှိ စားပွဲလေးပေါ်တွင်တော့ စားစရာတွေမှာ အပြည့်ပင် ဖြစ်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်မှာ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်ကြပြီးနောက် စကားဆုံးသွားသော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်၏ ဆုံတွေ့နေသော မျက်လုံးလေးများကို မရုတ်သိမ်းဘဲ ခပ်ရဲရဲပင် မျက်လုံးချင်းဆိုင်ကာ ကြည့်နေကြသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်၏ မျက်နှာမှာ တစ်ထွာခန့်သာ ကွာဝေးတော့သည်။

ပြီးတော့ သူမဆီမှ လှပလွန်းသော အပြုံးလေးတစ်ချက် ပျံ့လွင့်သွားချိန်တွင်တော့ ဘယ်လိုမှ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သော မျိုးဝင်းပိုင်သည် လွင်မာထက်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို သိုင်း၍ဖက်လိုက်ပြီး သူမ၏ မျက်နှာလှလှလေးကို အငမ်းမရပင် နမ်းပါလေတော့သည်။ လွင်မာထက်ကတော့ သူမ၏မျက်နှာလေးကို အလိုက်သင့်လေး မော့ကာ ပြုံးပြုံးလေး လုပ်ပေးထားလေသည်။

ခဏအတွင်းမှာပင် မျိုးဝင်းပိုင်၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာက သူမ၏ ဖူးဖူးလေးကြွနေသော နီနီရဲရဲ နှုတ်ခမ်းလေးများဆီသို့ ဖိကပ်လိုက်သည်နှင့်ပင် လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ နှုတ်ခမ်းများကို အရင်ဦးအောင် စုပ်နမ်းလိုက်ပြီး သည့်ခဏမှာပင် သူမ၏လျှာဖျားလေးက မျိုးဝင်းပိုင်၏ နှုတ်ခမ်းလေးများကို ပွတ်သပ်၍ ပေးနေတော့သည်။

ထို့ပြင် လွင်မာထက်၏ လက်နှစ်ဖက်အနက် တစ်ဖက်က မျိုးဝင်းပိုင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ဖက်လိုက်ပြီး ကျန်တစ်ဖက်က သူ၏ခါးကို ဖက်လိုက်သည်။ ဘေးတိုက် ထိုင်လျှက်သား ဖြစ်သည့်အပြင် လွင်မာထက်မှာ မျိုးဝင်းပိုင်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးတစ်ခြမ်း ရောက်လျှက်ရှိနေသည်ဖြစ်၍ မျိုးဝင်းပိုင်၏ ရှေ့ဖက်မှနေ၍ သူ၏ခါးကို ဖက်ထားသော လွင်မာထက်၏ လက်ဖျံလေးသည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ ပေါင်ရင်းကို အသာလေး ဖိကပ်မိတော့ရာ သူ၏ပုဆိုးအောက်မှ ထောင်မတ်၍နေသော လီးတန်ကြီးကို သူမ၏လက်ဖျံလေးက အပေါ်မှ ဖိလျှက်သားလေး ဖြစ်နေတော့သည်။

နှစ်ဦးသား နှုတ်ခမ်းခြင်း ဂဟေဆက်ကာ အပြန်အလှန် နမ်းနေကြရင်းဖြင့် သူတို့နှစ်ဦး၏ ကိုယ်လုံးများမှာ တွန့်ကာ တွန့်ကာဖြင့် ဖြစ်လာကြတော့သည့်အလျောက် မျိုးဝင်းပိုင်၏ ပုဆိုးတွင်းမှ မာတောင်၍နေသော လီးတန်ကြီးပေါ်သို့ ထိကပ်၍နေသော လွင်မာထက်၏ လက်ဖျံလေးမှာ လီးတန်ကြီးတစ်လျှောက် အရင်းမှအဖျား အဖျားမှ အရင်းသို့ တစ်ချက်ခြင်း ပွတ်ကာပေးနေသလိုဖြစ်၍ နေလေတော့သည်။ မကြာမီမှာပင် မျိုးဝင်းပိုင်၏ လက်တဖက်က လွင်မာထက်၏ ရင်သား မို့မို့မောက်မောက်ပေါ်သို့ ကျရောက်၍လာသည်မှ သူမ၏နို့အုံကြီးကို ဝတ်ထားသော ဘော်လီအင်္ကျီလေးပေါ်မှပင် ဖိညှစ်၍ ပေးလေတော့သည်။

လွင်မာထက်ကလည်း သူမ၏ ရင်ဘတ်လေးကို ကော့၍ ကော့၍ ပေးလာပါတော့သည်။ ခဏအကြာ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု ကွာအသွားတွင်တော့ လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ မျက်နှာကို သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲယူလိုက်ပြီး ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို တရှိုက်မက်မက်ဖြင့် နမ်းလိုက်ပြီးနောက် ထိုင်နေရာမှ အားယူကာ ထလိုက်ပြီး မပြေးရုံတမယ်ပင် အတွင်းခန်းထဲသို့ ဝင်၍သွားတော့ရာ ရုတ်တရက်ကြောင်၍ ကြည့်နေသော မျိုးဝင်းပိုင်က ခဏနေမှ ထိုင်ရာမှထကာ လွင်မာထက်၏ နောက်သို့လိုက်၍ လာခဲ့လေသည်။

အခန်းတွင်း ကုတင်ပေါ်ရှိ အိပ်ယာကြီးပေါ်တွင်တော့ လွင်မာထက်တစ်ယောက် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို အိပ်ယာပေါ်တွင် မှောက်လျက်သား လှဲနေသည်။ နောက်မှရောက်၍လာသော မျိုးဝင်းပိုင်သည် ကုတင်ကြီးပေါ်သို့ တက်လိုက်ကာ သူမ၏ဘေးတွင်ထိုင်လိုက်ပြီး ခါးလေးကို လှမ်း၍ ဖက်ပြီး လွင်မာထက်၏ တလုံးတခဲကြီး ဖြစ်၍နေသော တင်သားကြီးများကို ဝတ်ထားသော စကပ်လေးပေါ်မှပင် ဖိ၍ဖိ၍ အားပါးတရ နမ်းနေတော့သည်။

တစထက်တစ ကာမစိတ်များ သောင်းကျန်း၍လာရသော လွင်မာထက်သည် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို လူးကာလွန့်ကာ လုပ်နေရာမှ ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီးသည်နှင့် တပြိုင်နက်ထဲမှာပင် သူမ၏ လက်တဖက်က မျိုးဝင်းပိုင်၏ အင်္ကျီပေါ်သို့ လှမ်းလိုက်ကာ ကြယ်သီးလေးများကို ဖြုတ်၍ပေးပါတော့သည်။ အလားတူပင် မျိုးဝင်းပိုင်၏ လက်လေးတွေကလည်း သူမ၏ အင်္ကျီကြယ်သီးလေးများကို ဖြုတ်၍ ပေးနေသည်။

သူတို့နှစ်ယောက်၏ အင်္ကျီများသည် ပြိုင်တူလိုပင် ကျွတ်၍သွားချိန်မှာတော့ လွင်မာထက်၏ လက်လေးတစ်ဖက်က သူမ၏နောက်ကျောသို့ သွင်းလိုက်ရာက ဘရာစီယာချိတ်လေးကို ဖြုတ်ပေးလိုက်ပြီး သူမကိုယ်တိုင်ပင် ဘရာစီယာလေးကို သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှ ခွာ၍ပေးရင်း မျက်လုံးလေးများကို မှိတ်၍ ချလိုက်ပါတော့သည်။

ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား နို့နှစ်လုံးကို ခေတ္တမျှ ငေးစိုက်ကာ ကြည့်နေပြီးမှ မျိုးဝင်းပိုင်သည် သူမ၏အပေါ်သို့ မှောက်၍ချလိုက်ပြီး အငမ်းမရပင် နို့နှစ်လုံးကို တလှည့်စီ စို့၍ပေးနေတော့ရာ လွင်မာထက်သည် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေး တွန့်တွန့်လွန့် ဖြစ်နေရာမှ သူမ၏နို့များကို မျိုးဝင်းပိုင်ထံသို့ ကျောလေးကော့ကာ ကော့ကာဖြင့် ဖိသွင်းပေးနေပါတော့သည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် မျိုးဝင်းပိုင်၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ခါးမှ စကပ်လေးကို လှမ်း၍ ဖြုတ်လိုက်သဖြင့် သူမ၏ပေါင်လေးနှစ်လုံးကို ထောင်၍ စကပ်လေးကို ချွတ်၍ပေးလိုက်တော့ရာ မျိုးဝင်းပိုင်၏ လက်ကလည်း ချက်ခြင်းဆိုသလိုပင် လွင်မာထက်၏ စောက်ပတ်ပေါ်သို့ စောက်မွှေးလေးတွေကြားမှ တိုးဝင်ဖိကပ်သွားခဲ့ပြီး သူမ၏ စောက်ပတ်နူးနူးအိအိလေးကို သူ၏လက်ဖြင့် ဖိ၍ဖိ၍ ပွတ်ပေးနေတော့သည်။

လွင်မာထက်ခင်မျာမှာတော့ သူမ၏ ဒူးလေးတွေကွေးကာ ထောင်လိုက်မိသော ပေါင်လေးနှစ်ချောင်းကို စုလိုက်ကားလိုက်ဖြင့် ဖြစ်လျှက် ခံရခက်နေကာ သူမ၏ စောက်ပတ်ဝမှာတော့ စောက်ရည်လေးများမှာ ရွှဲနစ်၍ နေခဲ့ရချေပြီဖြစ်သည်။ ခဏအကြာတွင်တော့ လွင်မာထက်၏ ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းမှ သွေးသားများသည် ဆူပွက်၍လာခဲ့ရကာ သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲမှလည်း ယား၍ ယား၍ တက်လာရပြီး လွင်မာထက်မှာ အလိုးခံချင်စိတ်တွေ မွှန်ထူ၍ လာခဲ့ရလေသည်။

“ မောင်လေးရယ်…. အင့်… ဟင့်…. မ… မ…. မနေတတ်တော့ဘူး… ဟင့်..”

လွင်မာထက်၏ မပီမသ စကားသံလေးကို ကြားလိုက်ရပြီး နောက်တွင်တော့ မျိုးဝင်းပိုင်သည် သူ၏ပုဆိုးကိုချွတ်ကာ လွင်မာထက်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် ဝင်၍ ထိုင်လိုက်လေတော့သည်။ မျိုးဝင်းပိုင်တစ်ယောက် လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွားသည် ဆိုသည်နှင့် သူမ၏ မျက်လုံးလေးများသည် မှေးစင်း၍ထားရာမှပင် အသာလေးဖွင့်၍ ကြည့်လိုက်မိရာ ကာမဇောတွေကြားမှပင် ရင်လေးမှာ ဖို၍သွားရပြန်ပါသည်။

တောင်မတ်၍ တဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေသော လီးတန်ကြီးမှာ အရှည် (၇) လက်မနီးပါးနှင့် လုံးပတ်က ကျပ်လုံးသာသာလောက်ရှိသည်။ ပြီးတော့ အပြိုင်းပြိုင်းထနေသော အကြောကြီးများကလည်း ဖုထစ်၍နေသည်။ မျိုးဝင်းပိုင်သည် လွင်မာထက်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် ဝင်၍ထိုင်လိုက်ပြီးသည်နှင့် လီးတန်ကြီးထိပ်ကို စောက်ပတ်ဝတွင်တေ့ကာ ဖိ၍ သွင်းလိုက်လေတော့သည်။

“ ဗြိ…. အင့်…. ဗျစ်…. အမေ့…. ဗြိ…. အာ့…. ကျွတ်….. ကျွတ်….. အ….”

လီးတန်ကြီးမှာ လွင်မာထက်၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ တဆုံးဝင်၍သွားပြီ ဆိုသည်နှင့် မာကျောလှသော လီးတန်ကြီးနှင့် ပြည့်သိပ်ထိတွေ့ကာနေသော သူမ၏ စောက်ပတ် အတွင်းသားလေးများသည် လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်ကာ လာရတော့သည်။ လွင်မာထက်တစ်ယောက် နာ၍သွားပုံရသဖြင့် မျိုးဝင်းပိုင်သည် စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဆုံးဝင်၍နေပြီ ဖြစ်သော သူ၏လီးတန်ကြီးကို စောက်ပတ်ထဲ၌ ဖိကပ်၍ထားကာ အနားပေးလိုက်ရာ ခဏအတွင်းမှာပင် လွင်မာထက်၏ ခါးလေးသည် ကော့၍ တက်လာတော့သည်။

“ ဟင့်…. မ….. မရပ်နဲ့…. လုပ်…. လုပ်ပါ….. မောင်လေးရယ်…. ဟင်း.. ဟင်း..”

သူမ၏ ရမ္မက်သံလေးသည် မျိုးဝင်းပိုင်ကို စ၍ တာလွှတ်လိုက်လေသည်။ သူသည် စောက်ခေါင်းထဲမှ လီးတန်ကြီးကို ဆွဲ၍ထုတ်ကာ လိုးပါတော့သည်။ လွင်မာထက်သည် သူမ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖင်သားကြီးများကို မျိုးဝင်းပိုင်၏ ဆောင့်ချက်များနှင့်အညီ မြှောက်ကြွ၍ပေးကာ သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို ကော့၍ ကော့၍ ပေးရင်း အလိုးခံနေသည်။ အလိုးခံရင်း ညီးတွားရသည်မှာ အားရကျေနပ်ဖွယ် အရသာတွေ့နေရသော လွင်မာထက်သည် သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ မျိုးဝင်းပိုင်၏ လီးတန်ကြီးက ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ လိုးလိုက်လေတိုင်း သူမ၏ နှုတ်ခမ်းဖျားလေးများမှာ ဟ၍ ဟ၍ သွားကာ ဝမ်းခေါင်းသံလေးများဖြင့် ညီးတွားရင်း အားပါးတရ အလိုးခံနေပါတော့သည်။

“ ဗြွတ်…. အင်း…. ပလွတ်… ပလွတ်…. ဖွတ်…. ဟင်းဟင်း…. ပြွတ်… ဖွတ်… ဟင်း..… အင်း…. ဟင်း….. အင်း…..”

အစက လွင်မာထက်သည် သူမက ဦးဆောင်ရလိမ့်မည်ဟု ထင်၍ထားသော မျိုးဝင်းပိုင်သည် သူမကို မျက်လုံးမဖွင့်နိုင်အောင်ကောင်း၍ နေရန်ပင် လိုးပေးနေနိုင်သည့် အတွက် အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်၍ နေရတော့သည်။ ရှည်လျှားလှသော လီးတန်ကြီးမှာ သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ ဝင်လာလေတိုင်း လီးတန်ကြီး၏ ထိပ်ဖူးကြီးမှာ သူမ၏ သားအိမ်ဝသို့ ပြေး၍ ပြေး၍ ဆောင့်နေသဖြင့် လွင်မာထက်၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် တုန်၍တုန်၍ သွားရအောင်ပင် ကောင်း၍ နေရလေသည်။

“ မမထက်…..ကောင်းလား…ဟင်….”

“ ကောင်းတယ်…. သိပ်ကောင်းတယ်…… ဟင်း… ဟင်း… ချစ်… လားဟင်…”

“ ချစ်တာပေါ့….မမထက်…ရယ်….”

“ အမလေး……. အင်း….. ဟင်း….. ချစ်…. ချစ်လိုက်တာ မောင်လေးရယ်…. အင်း.. ဟင်း……”

ကာမအရသာများ အဆမတန် တက်၍လာရသော လွင်မာထက်က သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ လိုးပေးနေသော မျိုးဝင်းပိုင်၏ လီးတန်ကြီးကို သူမ၏ စောက်ပတ်အတွင်းသား နုနုလေးများဖြင့် ဖိ၍ ဖိ၍ ဖင်ကြားလေးများ ရှုံ့၍ ရှုံ၍ သွားရသည်အထိ ညှစ်၍ပေးရင်း အလိုးခံနေသည်။ မကြာမှီမှာပင် လွင်မာထက်တစ်ယောက် တဟင်းဟင်းဖြင့် ဆက်တိုက်ညီးတွားကာ ကော့ပျံလာသလို ကာမဆိပ်များတက်၍ လာခဲ့ရပြီဖြစ်သော မျိုးဝင်းပိုင်သည်လဲ သူ၏လီးတန်ကြီးမှာ ကျင်ဆိမ့်၍လာပြီဖြစ်ရာ လွင်မာထက်၏ နို့နှစ်လုံးကို လှမ်း၍ဆွဲကာ ဆုပ်နယ်ဖျစ်ညှစ်ရင်း အားကုန်ဆောင့်၍ အချက် (၂၀) မျှ လိုးလိုက်ပါတော့သည်။

“ အမလေး…. မောင်….. အား…. ချစ်…. တယ်…… ဟင်း…. ဟင်း…..”

မျိုးဝင်းပိုင်နှင့် လွင်မာထက်တို့ ကိုယ်လုံးနှစ်ခုသည် တွန့်ခါ၍သွားကြရကာ နှစ်ဦးစလုံး ကာမအထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်၍ သွားရပါတော့သည်။

——————————————-

မျိုးဝင်းပိုင်နှင့် လွင်မာထက်တို့သည် ထိုနောက်ပိုင်းတွင်တော့ ညနေရုံးဆင်းတိုင်း နေ့တိုင်းလိုလိုပင် တွေ့နေကျနေရာလေးသို့ သွားကာ တူနှစ်ကိုယ် ယှဉ်တွဲ၍ ချစ်ပွဲဝင်ခဲ့ကြသည်မှာ (၁၀) ရက်ထက် မနည်းတော့ပေ။ လွင်မာထက်ကလည်း မျိုးဝင်းပိုင်ကို တပ်မက်စွဲလန်းကာ နေရသကဲ့သို့ မျိုးဝင်းပိုင်ကလည်း လွင်မာထက်ကို မက်မောစွဲလန်းကာ ရှိနေခဲ့ရလေတော့သည်။

ထန်းပင်မှ ထန်းနို့များသည် လှီးဖြတ်စရှိလျှင် လှီးလေ ထန်းနို့ထွက်လေပင် ဖြစ်သည်။ မလှီးမဖြတ်ဘဲ ထားပါက တဖြေးဖြေးခြောက်၍ ကြွေတတ်ပေသည်။ ထို့ပြင် စားရသော ကလေးသည် ငတ်သည်ဟူသော ဆိုရိုးစကားကလည်း ရှိနေပြန်သေးသည်။ တစ်ခါမှ မခံစားဖူးခဲ့ရကာ ကာမအရသာကို စတင်ခံစားခဲ့ဖူးသည့် နေ့မှစ၍ လွင်မာထက်သည် (၁၀) ရက်တိုင်တိုင် နေ့စဉ် ရက်ဆက်ဆိုသလို အားပါးတရ ခံစားခဲ့ရလေသည်။ ပြီးတော့ မျိုးဝင်းပိုင်ကလည်း ခွင့် (၁၀) ရက်ယူသွားတော့ လွင်မာထက်သည် ဆန့်တငန့်ငန့်ဖြစ်၍ ကျန်ခဲ့သည်။

ချိုသည် ခါးသည်ဆိုသော အရသာကိုလည်း သိနေတော့ ပထမတွင် အချိန်တန်လျှင် သတိရသည်။ အဲဒီနောက် တဖြေးဖြေး တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက် ဖြစ်လာတော့ မကြာခဏဆိုသလို ပြင်းပြသော ဆန္ဒတွေက သွေးသားတို့ကို သောင်းကျန်းစေသည်။ ဒါပေမဲ့လည်း (၁ဝ) ရက် ပြည့်လျှင်တော့ မျိုးဝင်းပိုင် ပြန်၍လာတော့မည်ဟူသော မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် ဖြေသိမ့်ကာ သူမ၏ဝေဒနာကို ကြိတ်မှိတ်၍ ခံစားခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် သူမ၏ဆန္ဒမှာ ပြည့်ဝ၍ မလာခဲ့ပါ။

(၁၀) ရက်ပြည့်သော နေ့မှာပင် မျိုးဝင်းပိုင်၏ ဖခင် ကွယ်လွန်သွားခဲ့သဖြင့် နောက်ထပ်ခွင့် (၁၅) ရက်ပေးရန် ခွင့်ယူခဲ့သည်ကို သူမသည် သိခဲ့ရပြီး ကိုယ်စိတ်နှလုံး ချုံးချုံးကျကာ စိတ်ပျက်၍ သွားခဲ့ရသည်။ လွင်မာထက်တစ်ယောက် ခံစားနေရသော ဝေဒနာမှာ ကိုယ်နှင့်မမျှ ရင်နှင့်မမျှအောင် ဖြစ်၍နေသည်။ အလုပ်လုပ်ရတာပင် သိပ်ပြီးစိတ်မပါတော့။ အလုပ် ကိစ္စနှင့် ပတ်သက်၍ ကြီးကြီးငယ်ငယ် ရွယ်ရွယ်အိုအို ယောကျာ်းတစ်ယောက်ယောက်နှင့် ပြောဆို ဆက်ဆံနေရချိန်မှာပင် သူမ၏သွေးသားတို့က တစ်မျိုးတစ်မည်ဖြစ်ကာ လွင်မာထက်၏ အတွင်းစိတ်တို့သည် ဖောက်ပြန်၍ နေရသည်။

——————————————-

ခင်ခင်မိသည် အစ်မဖြစ်သူ ဒေါ်သိန်းလွင်၏ သြဇာကို မလွန်ဆန်နိုင်၍သာ အစ်မဖြစ်သူ တရားစခန်း ဝင်နေစဉ်တွင် လွင်မာထက်နှင့်အတူ လာ၍ နေခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အစ်မ၏ သြဇာကို မလွန်ဆန်နိုင်သည်ကလည်း မပြောနှင့်။ ခင်ခင်မိတို့ လင်မယားနှစ်ယောက်အတွက် စားဝတ်နေရေးကို အစ်မဖြစ်သူ ဒေါ်သိန်းလွင်က တာဝန်ယူထားခဲ့သည်။ ထို့ပြင် တခါတရံ လိုအပ်သည့် အခါများတွင်လည်း ငွေကို လိုသလောက် ထုတ်ပေးသေးသည်။ ဒီတော့ အစ်မစကားကို မနာခံ၍ မဖြစ်သဖြင့် နာခံခဲ့ရသည်။

သို့ပေမဲ့လည်း ခင်ခင်မိသည် ပြောရမည်ဆိုလျှင် ယောကျာ်းနှင့် ကင်းကွာကာ နေနိုင်သူ နေတတ်သူ မဟုတ်ချေ။ အခုဆိုလျှင် ယောကျာ်းနှင့် မတွေ့ရသည်မှာ (၁၈) ရက်ခန့်ပင် ရှိခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ မနေ့က လွင်မာထက် ရုံးသွားနေတုန်း ခင်ခင်မိသည် အိမ်သို့ ပြန်ခဲ့သေးသည်။ ဒါပေမဲ့ ကျောက်ပွဲစားလုပ်သော သူမ၏ယောကျာ်းက ခရီးထွက်သွားသည်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် တိုက်ခန်းမှ ပြောသဖြင့် သိခဲ့ရသည်။

ခင်ခင်မိ၏ ယောကျာ်းသည်လည်း ခင်ခင်မိ မရှိလျှင် အပျော်ရှာနေမယ် ဆိုတာကို ခင်ခင်မိတစ်ယောက် သိပြီးသား ဖြစ်သည်။ နဂိုထဲကမှ တဏှာရာဂတွေ ကြီးခဲ့သော ခင်ခင်မိတစ်ယောက် ယခုလို ယောကျ်ားနှင့် မတွေ့ရပြန်တော့ သူမ၏ သွေးသားတွေက အပြင်းအထန်ပင် သောင်းကျန်း၍ နေခဲ့ရသည်။

နံနက်စာစားပြီး၍ အိပ်ယာထက်တွင် တက်၍ လှဲနေမိရင်း မပြည့်ဝသော ဆန္ဒတွေအတွက် ရတက်မအေးနိုင်အောင် ဖြစ်၍နေရသော ခင်ခင်မိသည် သူမ၏ယောကျာ်းကို တွေးလိုက်မိပြီး သူလည်း အပျော်ရှာနေမှာဘဲဆိုသော အတွေးက ဝင်လာပြန်တော့ ခင်ခင်မိ၏ ရမ္မက်သွေးတို့သည် မနေနိုင်မထိုင်နိုင် ဖြစ်ရလောက်အောင်ပင် ထကြွ၍ သောင်းကျန်းလာခဲ့ရသည့်အလျောက် ခင်ခင်မိသည် အိပ်ယာပေါ် တွင် လှဲ၍မနေနိုင်တော့ဘဲ လူးလဲ၍ထကာ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်၍ လာခဲ့လေသည်။

“ မမ “

ခင်ခင်မိသည် နောက်မှခေါ်သံကြား၍ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မသိန်းနုကို တွေ့ရသည်။ ဒါနဲ့ဘဲ ခင်ခင်မိက သူမ၏ ခြေလှမ်းတွေကို ရပ်လိုက်သည်။

“ ဟော……..မသိန်းနုပါလား….”

“ ဟုတ်ကဲ့….”

“ ပြောလေ…မသိန်းနု ဘာပြောမလို့လဲ…”

“ ဟို ကျမ…တာမွေမှာရှိတဲ့ ကျမညီမဆီ ခဏသွားချင်လို့ပါ မမ…”

“ အင်း…သွားလေ…”

“ ညနေ မစောင်းမှီ ပြန်ခဲ့ပါ့မယ်….. မမ… ခိုင်းစရာရှိရင် ခိုင်းလို့ရအောင် ကိုတင်အောင်ကို ထားခဲ့တယ် မမ…”

“ အေးလေ….သွားပေါ့…”

“ ဟုတ်ကဲ့…မမ….”

“ ဒါနဲ့ ကိုတင်မောင်ရော….. ဘယ်မှာလဲ….”

“ အိမ်မှာပါ မမ…..”

“ အော် အေးအေး ရတယ် သွားရင်သွားတော့လေ…”

“ ဟုတ်…..ဟုတ်ကဲ့ မမ….”

ကိုတင်မောင်နှင် မသိန်းနုတို့က တိုက်ကြီး၏ နောက်ဖက်နားတွင်ရှိသော သစ်သားအိမ်လေးတွင် နေထိုင်ကြသည်။ အလုပ်ရှင်နှင့် အလုပ်သမား ပုံစံမျိုးဖြစ်၍သာ အသက် (၃၃) နှစ်သာ ရှိသေးသော ခင်ခင်မိကို မသိန်းနုက မမဟု ခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။

အမှန်တော့ မသိန်းနုက အသက် (၃၅) နှစ်ပင် ရှိပြီဖြစ်ပြီး ကိုတင်မောင်က အသက် (၃၈) နှစ်ပင် ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ မသိန်းနုက အိမ်ဗာရီယ လုပ်ငန်းများကို လုပ်ရ၍ ကိုတင်မောင်က သစ်ပင်ပန်းပင်များ စိုက်ပျိုးရန် ခြံရှင်း၊ မြက်ရှင်းရန် တခါတရံ လိုအပ်ပါက ကားမောင်းပေးရသည့် အလုပ်များကို လုပ်ရလေသည်။

မသိန်းနုက အိမ်နောက်ဖက်သို့ ပြန်၍ ထွက်သွားချိန်မှာပင် ခင်ခင်မိသည် ဧည့်ခန်းထဲသို့ ဆက်၍ထွက်ခဲ့သည်။ ဧည့်ခန်းထဲရောက်တော့ ဗွီစီဒီကြည့်ရန် စိတ်ကူးလိုက်သေးသည်။ ဒါပေမဲ့လည်း နေမထိထိုင်မသာ ဖြစ်၍နေသော သူမသည် ဗွီစီဒီကြည့်ရန် လုပ်ပြီးကာမှ လက်ထဲမှ ဗွီစီဒီချပ်ကိုချကာ စားပွဲပေါ်တွင် တွေ့ရသော သတင်းစာကို ကောက်၍ ကိုင်လိုက်ပြန်သည်။

ထိုအချိန်မှာပင် မသိန်းနုတစ်ယောက် အိမ်ဘေးမှပတ်၍ အိမ်ရှေ့ဖက်သို့ ထွက်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရကာ ခင်ခင်မိ၏ စိတ်ထဲတွင် မည်သို့ တွေးလိုက်မိသည်မသိ။ လက်ထဲမှ သတင်းစာကို စားပွဲပေါ်သို့ချကာ ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမသည် အိမ်နောက်ဖက်သို့ ဦးတည်၍ ထွက်ခဲ့လေတော့သည်။

ခင်ခင်မိသည် မီးဖိုဆောင်ဘေးပေါက်မှနေ၍ ခြံထဲသို့ ဆင်းလိုက်သည်။ တိုက်ကြီး၏ နောက်ဖက်ရှိ မသိန်းနုတို့ နေထိုင်ရာ အိမ်လေးဆီသို့ လာခဲ့တော့ရာတွင် တိုက်ကြီး၏ နောက်ဖက်သို့ ကွေ့၍ အဝင်မှာပင် မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် ခင်ခင်မိ၏ ခြေလှမ်းတို့သည် ရပ်တန့်၍သွားရသည်။ ပြီးတော့ ရှေ့နားတွင်ရှိသော ပန်းခြုံဘေးသို့ သူမသည် ပြေး၍ကပ်ကာ ထိုမြင်ကွင်းကို မမှိတ်မသုံကြည့်၍ နေမိသည်။

သူမ မြင်တွေ့လိုက်ရသည်ကတော့ မသိန်းနုတို့၏ အိမ်လေးဘေးတွင် မသိန်းနု၏ယောကျ်ား ကိုတင်မောင်သည် ရေစည်ထဲမှရေကို ခပ်၍ ချိုးနေလေသည်။ သူ၏တကိုယ်လုံးတွင် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး တစ်ထည်ကိုသာ ဝတ်ထားသည်။ တကိုယ်လုံး စိုရွှဲနေသော ကိုတင်မောင်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားရှိ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးသည် ဖောင်းဖု၍ လုံးတစ်ကာ အမြောင်းလိုက်ကြီး ဖြစ်နေလေသည်။

ခင်ခင်မိ၏ အကြည့်တွေက ထိုနေရာမှ မခွာနိုင်အောင် ဖြစ်၍သွားရလေသည်။ ပြီးတော့ တကိုယ်လုံး ရေတွေစိုရွှဲနေသော ကိုတင်မောင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးသည် ကြွက်သားအမြှောင်းမြှောင်း ထ၍နေသည်။ ပေါင်တံကြီးနှစ်ဖက်မှာလည်း သန်မာလိုက်သည် ဖြစ်ခြင်း။ တုတ်ခိုင်၍ အသားစိုင်ကြီးတွေမှာ အမြှောင်းလိုက် ထနေရသည်။ ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်းကပင် ခင်ခင်မိ၏ တကိုယ်လုံးသည် ရှိန်းရှိန်းဖိန်းဖိန်း ဖြစ်၍လာရသည်။ ပြီးတော့လည်း သူမသည် မကြာခဏဆိုသလိုပင် တံတွေးကို မျို၍ ချနေရလေတော့သည်။

ကိုတင်မောင်တစ်ယောက် ရေချိုး၍ ပြီးချေတော့မည်။ ခင်ခင်မိသည် ပန်းရုံအကွယ်မှ ထွက်လိုက်ပြီး ကိုတင်မောင်ရှိရာသို့ သူမသည် ခြေလှမ်းလိုက်သည်။

“ ကိုတင်မောင်….”

“ ဗျာ…”

“ အမလေး..”

“ ဟင်….”

“ အို…”

ကိုတင်မောင်ကို လှမ်း၍ခေါ်လိုက်ရာမှ ခြေလှမ်းလိုက်သော ခင်ခင်မိတစ်ယောက် ကိုတင်မောင်က သူမ၏ထံသို့ လှည့်အကြည့်မှာပင် ရေစိုထားသော အုပ်ခဲပေါ်သို့ လှမ်း၍ နင်းလိုက်မိသော ခင်ခင်မိ
တစ်ယောက် အုပ်ခဲစောင်းကို နင်းမိရာက ချော်၍ သွားကာ လဲကျမတတ် ဖြစ်၍သွားရသည်။ ဒီမှာတင် လက်တကမ်းအကွာမှ ကိုတင်မောင်က ဖြတ်ကနဲ ရှေ့သို့လှမ်း၍ ခြေတစ်လှမ်းတက်ကာ ခင်ခင်မိ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို လှမ်း၍ထိန်းကာ ဖက်လိုက်မိသည်။ ဖက်တာမှ ခင်ခင်မိ လဲ၍ကျမသွားရလေအောင်ပင် အတင်းဖက်လိုက်သည်။

အိုကနဲ ဖြစ်သွားသော်လည်း ခင်ခင်မိသည် တဒင်္ဂတော့ ကိုတင်မောင်၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် မှေး၍နေမိသည်။ ခင်ခင်မိ၏ စိတ်ထဲတွင် တဒင်္ဂကျေနပ်၍ သွားရလေသည်။ သူမ၏ခါးစောင်းနှင့် ထိမိနေသော ကိုတင်မောင်၏ရှေ့မှ လုံးတစ်ဖုထစ်၍ သူမကို ထိနေသည်။ တဒင်္ဂနေပြီးတော့မှ ခင်ခင်မိသည် ကိုတင်မောင်၏ ရင်ခွင်ထဲမှ ထွက်လိုက်လေသည်။ ပြီးတော့မှ သူမသည် အသက်ကို မှန်မှန်ရှူ၍…

“ ကို… ကိုတင်မောင်… ထမင်းစားပြီးရင် အိမ်ဖက်ကို ခဏလာခဲ့ဦးနော်..”

ပြောရင်းက ကြည့်မိလိုက်တော့ ကိုတင်မောင်၏ ရေများစိုရွှဲနေသော ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး၏ အထဲမှ စောစောက ရှည်မျှောမျှော အရာကြီးသည် ရှေ့သို့ပင် ငေါ၍ ထွက်နေပေပြီ။ ခင်ခင်မိက ခပ်ရဲရဲပင် ကြည့်နေသည်ကို ကိုတင်မောင်ကလည်း သတိပြုလိုက်မိသည်။

“ ဟုတ်ကဲ့…”

“ ဒါဆို…ကျမ…သွားမယ်…”

ဟု ဆိုကာ လှည့်ထွက်သွားသော ခင်ခင်မိ၏ လက်ဖျားလေးက ကိုတင်မောင်၏ရှေ့မှ ခပ်ငေါငေါ ထွက်နေသည့် အရာကြီး၏ ထိပ်ဖျားကို မထိတထိ ခလုတ်တိုက်၍ ထိသွားရာ ကိုတင်မောင်၏ ကိုယ်ကြီးသည် တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားရာမှပင် သူ့ကိုကျောပေး၍ ထွက်သွားသော ခင်ခင်မိ၏ နောက်ကျောကို စူးစိုက်စွာ ကြည့်နေလိုက်မိသည်။

တစ်လုံးစီ တစ်လုံးစီ လှုပ်ကနဲ လှုပ်ကနဲ ဖြစ်၍သွားရသော ခင်ခင်မိ၏ တင်သားစိုင်ကြီးများမှာ ကိုတင်မောင် ဝတ်ထားသော ရေစိုအတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေး၏ အတွင်းမှ လီးတန်ကြီးကို အဆမတန် တောင်မတ်လာစေတော့သဖြင့် ဘောင်းဘီလေး ကြောင့် တင်းကြပ်၍လာရသော ကိုတင်မောင်သည် အနားတွင်ရှိနေသော တန်းမှ ရေလဲပုဆိုးကို ကမန်းကတန်းလှမ်း၍ ယူလိုက်ရလေသည်။

ခင်ခင်မိတစ်ယောက်ကတော့ သူ၏ မြင်ကွင်းထဲမှ ပျောက်ကွယ်သွားသော်လည်း သူမ၏ စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းလှသော ကိုယ်လုံးလေးကတော့ သူ၏အမြင်အာရုံထဲမှ မထွက်နိုင်ပါချေ။ ထမင်းကို ကမန်းကတန်းစား၍ တိုက်ကြီးထဲသို့ ရောက်၍လာသော ကိုတင်မောင်သည် မီးဖိုဆောင်ထဲတွင် မည်သူ့ကိုမှ မတွေ့ရ၍ အိမ်အတွင်းဖက်သို့ ဆက်၍ ဝင်လာခဲ့သည်။ ကိုတင်မောင်တစ်ယောက် ခင်ခင်မိ၏ အိပ်ခန်းရှေ့သို့ ဖြတ်၍အလျှောက်တွင်တော့…

“ အင့်….”

“ ဟင်…”

အိပ်ခန်းထဲမှ ထဘီရင်လျားလေးဖြင့် လှမ်း၍ထွက်လာသော ခင်ခင်မိနှင့် လူလုံးချင်း တိုက်မိကြတော့သည်။ ဒီလို ဖြစ်အောင်လည်း ခင်ခင်မိက ကြိုတင်၍ စီစဉ်ကာ တမင်ဝင်တိုက်မိအောင် လုပ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်။ ဒါပေမဲ့ မထင်မှတ်တဲ့ ကိစ္စကတော့………

လူလုံးချင်း ဝင်တိုက်မိသည်နှင့် လျှင်မြန်သော ကိုတင်မောင်က လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ခင်ခင်မိ၏ခါးကို သိုင်းဖက်၍ ဆွဲယူကာ အထိန်းလိုက်သည်တွင် သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှ ရင်လျှားထားသော ထဘီလေးသည် သူမ၏ ရင်ညွန့်ထက်မှ ပြေကာလျှော၍ ကျသွားရာ သူမ၏ခါးကို ခပ်တင်းတင်းလေးဆွဲ၍ ဖက်ထားသော ကိုတင်မောင်၏ လက်ဆီသို့ အရောက်တွင် တန့်ကနဲ ရပ်၍သွားချိန်မှာပင် ခင်ခင်မိတစ်ယောက် အံ့သြတကြီး တွန့်ကနဲ ဖြစ်၍ သွားရစဉ်မှာပင် သူမ၏ခါးမှ တင်မောင်၏ လက်ကလည်း ယောင်ယမ်း၍ အခွာလိုက်တွင်တော့ ခင်ခင်မိ၏ ထဘီလေးမှာ သူမ၏ခြေဖျားဆီသို့ လျှောကနဲ ကျ၍
ကျသွားလေတော့သည်။

“ အို…”

အခိုက်အတန့်လေးမှာပင် ဝင်းလက်စွာ ထွက်ပေါ်၍ လာရသော ခင်ခင်မိ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးကို မြင်လိုက်ရစဉ်မှာပင် ခင်မောင်၏လက်က ဖြတ်ကနဲပင် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲ၍ ဖက်လိုက်ပြီး ခင်ခင်မိ၏ ပါးပြင်လေးနှစ်ဖက်ကို ရွှတ်ကနဲနေအောင် နမ်းလိုက်ရာမှ ခင်ခင်မိ၏ နှုတ်ခမ်းများ အပေါ်သို့ တင်မောင်၏ နှုတ်ခမ်းများက စုပ်နမ်းလိုက်ပါလေတော့သည်။

ပြီးတော့လည်း တင်မောင်၏လက်တွေက ခင်ခင်မိ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးကို ဖက်ထားရာမှ အငြိမ်မနေဘဲ သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးပေါ်တွင် ရွှေ့လျားပြေးလွှားနေသည့်အပြင် ဖြူဖွေးနေသော သူမ၏ တင်သားစိုင်ကြီးတွေကိုလည်း မချင့်မရဲနှင့် ဆုပ်နယ်ဖျစ်ညှစ်၍နေရင်းကပင် တဖြေးဖြေး ခင်ခင်မိ၏ ကိုယ်လုံးလေးအား တင်မောင်သည် အိပ်ခန်းထဲသို့ တဖြေးဖြေးဆွဲ၍ သွင်းသွားလေတော့သည်။

အိပ်ခန်းဝနှင့် လေးငါးပေမျှသာဝေးသော ကုတင်စောင်းသို့ ချဉ်းကပ်မိလိုက်သည် ဆိုလျှင်ဖြင့် တင်မောင်သည် သူ၏နှုတ်ခမ်းများကို ခင်ခင်မိ၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေပေါ်မှ ဆွဲ၍ ခွာယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် ခင်ခင်မိ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်စောင်းမှ ကုတင်ပေါ်သို့ ပက်လက်လှန်ကာ ချလိုက်ရင်း တင်မောင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးသည်လည်း သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်မှ ကပ်၍ပါသွားသည်။ ပြီးတော့ တင်မောင်သည် သူမ၏နို့နှစ်လုံးကို အငမ်းမရပင် ဘယ်ပြန်ညာပြန်စို့၍ ပေးရင်းက နို့သီးလေးတွေကိုပါ လျှာဖြင့် လှည့်ပတ်၍ ယက်နေတော့ရာ……

တလွန့်လွန့် ဖြစ်၍နေရသော ခင်ခင်မိသည် သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ ကုတင်စောင်းကြမ်းပြင်တွင် ရပ်၍နေသော တင်မောင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးဖြင့် အတင်းပင် ဖိညှပ်၍ထားလေတော့သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ခင်ခင်မိ၏ နို့နှစ်လုံးကို အားရပါးရ စို့၍ပေးနေသော တင်မောင်၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ဖင်သားကြီးတွေကို အောက်သို့သွင်းကာ ဖင်သားကြီးများကို ထိုးသွင်း၍ ဆုပ်နယ်ပေးနေရုံမျှမက သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ် သို့ ဖိ၍ထားသော သူ၏ကိုယ်လုံးကြီးကိုလည်း လက်သွင်းနိုင်ရုံ ကြွလိုက်ရာမှ လက်ကို ထိုးသွင်းကာ ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို အုပ်၍ ကိုင်လိုက်လေတော့သည်။

တင်မောင်၏ လက်ဖဝါးဖြင့်ပင် အပြည့်ဖြစ်၍နေသော ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးသည် အမွှေးများ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဖြင့် ဖောင်းအိနေသည်။ အိထွေးသော အတွေ့ကြောင့်ပင် တင်မောင်သည် သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို ညှစ်၍ ကိုင်လိုက်မိသည်မှစ၍ အောက်သို့လျှော၍ ပွတ်လိုက်ရာ ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ဝတွင် စိုရွှဲ၍နေသော အရည်လေးများက သူ၏လက်ကိုလာ၍ ထိတွေ့သည်။ ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို လေးငါးကြိမ်မျှ ပွတ်၍ ပေးလိုက်ပြီးသည်နှင့် ရမ္မက်စိတ်များ ပြင်းပြ၍လာရသော တင်မောင်သည် သူ၏မျက်နှာကို ခင်ခင်မိ၏ ရင်ဘတ်ပေါ်မှ ခွာကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ရာ မှေးစင်းထားသော ခင်ခင်မိ၏ မျက်လုံးလေးများမှာ ဖွင့်၍လာလေသည်။

ထို့နောက်တွင်တော့ တင်မောင်သည် သူ၏ကိုယ်ပေါ်မှ စွပ်ကျယ်အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်ပြီးမှ ပုဆိုးကိုပါ ချွတ်၍ချလိုက်တော့ရာ ကြည့်နေသော ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးသည်ပင် တင်းကနဲဖြစ်၍ သွားရလေသည်။ တွေ့မြင်လိုက်ရသော တင်မောင်၏ လီးတန်ကြီးမှာ အရှည် (၈) လက်မ ကျော်ကျော်လောက်နှင့် လုံးပတ်က ငါးမတ်လုံးမျှပင် ရှိမည်ဖြစ်သည်။ လီးတန်ကြီး၏ဒစ်ကြီးမှာ ပြဲလန်၍နေပြီး နီရဲနေသော ထိပ်ဖူးကြီးက ထိပ်တွင် အရည်တွေ စိမ့်ထွက်ကာ တဆတ်ဆတ် ခုန်နေသည်။ ပြီးတော့ တင်မောင်၏ လက်ညှိုးထိပ်က သူမ၏ စောက်ခေါင်းနံရံလေးတွေကို ကလိ၍နေပြန်တော့ စောက်ရည်ကြည်လေးတွေ ရွှဲကနဲ ရွှဲကနဲ ထွက်ရင်းကပင် ခင်ခင်မိ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖင်သားကြီးများသည် ကုတင်စောင်းမှ ကော့ကနဲ ကော့ကနဲ တက်၍ လာရလေသည်။

ကာမဆိပ်တွေ အဆမတန်တက်နေရသော ခင်ခင်မိမှာ မျက်နှာလေး ခပ်ရှုံ့ရှုံ့လေးဖြစ်လျှက် အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုပင် ကိုက်၍ထားရလေသည်။ ဒါပေမဲ့ သူမသည် တာရှည်တော့ တင်းမခံနိုင်ပါ။

“ ကို…. ကိုတင်…. တော်ပါတော့…. ကျမ အသည်းက ယားလှပြီ လိုး… လိုးမှာဖြင့်… လိုးပါတော့… မနေနိုင်တော့ဘူး…… ဟင်း… ဟင်း….”

ဒီကြားထဲမှပင် တင်မောင်သည် သူ၏လက်ညှိုးကိုစောက်ခေါင်းထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ရင်းက စောက်စေ့လေးကို (၂) ချက် (၃) ချက် ကလိလိုက်ပေသည်။

“ ကျွတ်….ကျွတ်….ဟင့်…”

ပြီးတော့မှ တင်မောင်သည် သူ၏လီးတန်ကြီး ထိပ်ကို စောက်ပတ်ဝတွင် တေ့ကာ စောက်ခေါင်းထဲသို့ လိုးသွင်းလိုက်ပါတော့သည်။

“ အင့်….. အမလေး… ဖြေးဖြေး… ရှင့်ဟာကြီးက အကြီးကြီး.. ဟင်း..”

ခင်ခင်မိ၏ မျက်နှာလေးတစ်ခုလုံး ရှုံ့မဲ့၍သွားကာ သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေး တစ်ခုလုံးမှာ ကော့၍တက်သွားရလေသည်။

ထိုအချိန်မှာပင် ဆန္ဒစိတ်များ ပြင်းပြကာ ရုံးတွင်အလုပ်လုပ်၍ပင် မရနိုင် ဖြစ်နေရသဖြင့် အိမ်သို့ပြန်၍လာသော လွင်မာထက်၏ကားလေး အိမ်ရှေ့သို့ ထိုးရပ်လိုက်သည်ကိုပင် ရမ္မက်ထန်နေကြသော တင်မောင်နှင့် ခင်ခင်မိတို့နှစ်ယောက် မသိလိုက်ကြချေ။

လွင်မာထက်သည် ဧည့်ခန်းထဲမှ ဖြတ်၍ အပေါ်ထပ်သို့တက်ရန် လှေခါးထိပ်သို့အသွား တိုက်ကြီး တစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်နေသည့်ကြားက ဧည့်ခန်းနှင့် ကပ်ရက် အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်ပေါ်လာနေသော အသံလေးများကြောင့် သူမ၏ခြေလှမ်းမှာ ရပ်၍သွားသည်။

ပြီးတော့ ဘာသံဆိုတာ သိလိုက်ရသည်နှင့် လွင်မာထက်သည် သူမ၏ စလင်းဘက်အိတ်လေးကို အနီးရှိ စားပွဲပေါ်သို့ လှမ်း၍ တင်လိုက်ရာက အသံလေးတွေ ထွက်ပေါ်နေရာ အိပ်ခန်းဝသို့ ခပ်သွက်သွက်လာကာ အိပ်ခန်းတံခါး ဘေးနံရံတွင် ကပ်၍ ဖွင့်ထားသော အိပ်ခန်းပေါက်သို့ သူမ၏ ခေါင်းတခြမ်းကို ထုတ်ကာ ကြည့်လိုက်မိ ချိန်မှာတော့ လွင်မာထက်၏ ရင်ထဲတွင် ဒိန်းကနဲဖြစ်၍ သွားရချိန်မှာပင် စောစောကတည်းက သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်အတွင်း ထကြွသောင်းကျန်းနေရသော သွေးသားတို့သည် ဖျန်းကနဲ ခါ၍သွားရလေသည်။

ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးထဲကို ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်ဖြင့် လိုးနေသော တင်မောင်၏ ဧရာမလီးတန်ကြီးမှာ အရည်များပေပွလျှက် ပြောင်လက်ကာ မက်မောစရာကြီး ဖြစ်နေသလို လီးတန်ကြီးက အားပါးတရ ဆောင့်၍ လိုးလိုက်တိုင်း စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုမှာ ခွက်၍ ခွက်၍ ဝင်သွားနေသည်မှာ အားရစရာ ကောင်းလှသည်။

“ ပြွတ်…. ဖွတ်… အင့်… ဟင်း… ပလွတ်… ပြွတ်… ဟင့်… ဆောင့်စမ်းပါရှင်ရယ်….. ဟင်း ဟင်း…. ကျမစောက်ပတ်ကြီး ကွဲသွားအောင် ဆောင့်ပစ်လိုက်စမ်း… ပါ .. ဟင်း… ဟင်း….”

အရည်လဲ့ကာ တောက်ပြောင်နေသော လွင်မာထက်၏ မျက်လုံးများက သူတို့ကို ကြည့်ရင်း သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားအားလုံးကို ချွတ်၍ ချလိုက်သည်။ 

ပြီးတော့ လွင်မာထက်သည် သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးကို သူတို့ရှိရာသို့ သယ်ဆောင်သွားပြီး အဒေါ်ဖြစ်သူ ခင်ခင်မိ၏ ကိုယ်လုံးဘေး ကုတင်စောင်းတွင် ပက်လက်လှန်ချ လိုက်ရာက သူမ၏ပေါင်လေးနှစ်ဖက်ကို ကားပြီး ဖောင်းကား၍ အရည်တွေ စိမ့်ထွက်နေပြီဖြစ်သော သူမ၏စောက်ပတ်ဝကို စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ဖက်ပေါ်၌ သူမ၏ လက်လေးနှစ်ဖက်မှ လက်မနှစ်ချောင်းဖြင့် တစ်ဖက်တစ်ချက်စီ တင်၍ဖြဲလိုက်ရာ နီရဲသော စောက်ပတ်ဝရှိ အတွင်းသားလေးများပေါ်၍ လာချိန်တွင်တော့ တင်မောင်သည် ခင်ခင်မိ၏ စောက်ခေါင်းထဲမှ လီးတန်ကြီးကို ဆွဲ၍ ထုတ်လိုက်ရာက ဘေးသို့ လှည့်လိုက်ပြီး သူ၏အရည်တမျှားမျှားဖြင့် လီးတန်ကြီးကို သူနေ့စဉ်တွေ့မြင်ကာ လိုးချင်နေရသည့် လွင်မာထက်၏ ဖြဲထားသော စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးစိုက်ကာ လိုးလိုက်ချိန်တွင်တော့ လွင်မာထက်ခင်မျာ မျက်လုံးလေးများ စုံမှိတ်ကာ အံလေးကြိတ်ရင်း အသားလေးများ တဆတ်ဆတ် တုန်တက်သွားရပါလေတော့သည်။



ချစ်ခြင်းများစွာဖြင့်
မန္တလာမောင်မောင်တုတ် 


........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ ။