Configure Page List

Friday, October 11, 2019

အွန်လိုင်းမှ ရွှေနဖူးစာ (စ/ဆုံး)

အွန်လိုင်းမှ ရွှေနဖူးစာ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ – အမည်မသိ

အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။

ထက်မြက် တစ်ယောက် ၁၀ တန်း ဖြေပြီးထား၍ ကျောင်းပိတ်ထားသောကြောင့် အိမ်မှာပဲ အိပ်လိုက်စားလိုက် အခန်းအောင်းကာ ဖုန်းထဲမှ အောကားများကြည့်လိုက်၊ တိတ်တခိုးဆိုဒ်မှ အင်းစက်စာများဖတ်လိုက်၊ လီးတောင်ရင် ဂွင်းထုလိုက်ဖြင့် ရှိနေလေသည်။ သူသည် သူငယ်ချင်းများ အပေါင်းအသင်းများလည်း မထားပါ။ အခြားလူငယ်များလို ဆော်ထားတာလည်း မရှိပဲ သူဘာသာအေးဆေးပင် နေတတ်လေသည်။

ဒါပေမယ့် သူသည် သူ့အမေ ဒေါ်ဇာခြည်ထက်အား သူ ၉ တန်းနှစ်လောက်မှစကာ လိုးချင်မိလေသည်။ သို့ပေမယ့် သားအမိဖြစ်နေ၍ သူ့စိတ်ဆန္ဒများအား ချွန်းအုပ်ကာ ထားမိလေသည်။ သူ အင်းစက်ဇာတ်လမ်းဖတ်ကာ ဇာတ်ကောင် အမေနေရာမှာ သူ့အမေ ဒေါ်ဇာခြည်ထက်အား စိတ်ကူးပုံဖော်ပြီး ဇာတ်ကောင် သားလုပ်သည့်နေရာမှာ သူက ဝင်ရောက်ကာ သူ့အမေကို လိုးသည်ဟု စိတ်ကူးယဉ် ပုံဖော်၍ ပုဆိုးကိုလှန် သူ့လီးအား လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဂွင်းထုလိုက်ရာ အတန်ကြာတော့ အရည်များ အိပ်ယာပေါ် ပန်းထုတ်ကာ ပြီးသွားလေသည်။ ထို့နောက် ပုဆိုး အဟောင်းတစ်ထည်ဖြင့် သုတ်ကာ ကုတင်ခြေရင်းမှာ ထားလိုက်လေသည်။

ထက်မြက်မှာ ၈ တန်းနှစ်မှစကာ ဂွင်းထုတတ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ သူ ဗိုက်ဆာ၍ ထမင်းစားရန် အခန်းထဲမှ ထွက်လာရာ သူ့အမေနှင့် အခန်းဝမှာ ဆုံမိတော့ သူ့အမေက

“ သား မင်းအခန်းထဲမှာလည်း ရှုပ်ပွဲနေတာပဲ၊ ကြွက်သိုက်အတိုင်းပဲ၊ ဒီကလေး အတော်ညစ်ပတ်တယ်”

ဟု ပြောကာ သူ့အခန်းထဲ ဝင်သွားလေသည်။ သူလည်း ထမင်းစားခန်းသို့သွားကာ ထမင်းစားနေလေသည်။

ဇာခြည်ထက်သည် သား ကုတင်ဘေး၌ ချွတ်ပုံထားသော အဝတ်များအား ခြင်းထဲထည့်နေစဉ် အိပ်ယာခင်းထံမှ စိမ်းရွှေရွှေ အနံ့ရမိသောအခါ ဒါ သုတ်ရည်အနံ့ ဖြစ်မှန်း သိလိုက်လေသည်။ ဇာခြည်ထက်သည် လိုးကိစ္စနှင့် ကင်းကွာနေသည်မှာ လေးနှစ်ခန့် ရှိပြီဖြစ်သောကြောင့် မိမိသားပင် ဖြစ်သော်ငြားလည်း ပုရိသ ဆန့်ကျင်ဘက် အရည်အနံ့ကိုရတော့ သူမ၏ အဖုတ်တွင်းမှ ယားယံလာသလိုခံစားရကာ

“ အော်… သားတောင် လူပျိုးစိတ် ပေါက်နေပြီပဲ”

ဟု စိတ်ထဲကပြောလျက် ရေချိုးခန်းသို့လာကာ သား အဝတ်များကို လျှော်ဖွတ်၍ လှမ်းလိုက်လေသည်။

ဇာခြည်ထက်မှာ အသက် ၃၆ နှစ် ရှိပြီဖြစ်သည်။ သူမ ခင်ပွန်းမှာ သားအသက် ၁၂ နှစ်လောက်တွင် ဆုံးပါးသွားခဲ့ပြီး အခုဆို ခင်ပွန်းဆုံးတာ ၄ နှစ်ခန့် ရှိပေပြီ။ ခင်ပွန်း ဆုံးပါးစဉ်က သူမဟာ အရွယ်ကောင်းပဲရှိသေးကာ တခါတရံ လိုးချင် စိတ်ဖြစ်ပေါ်သော်လည်း သူမလက်ဖြင့်သာ အာသာဖြေခဲ့ရသည်။ သားကိုလည်း ပထွေးနှင့် မနေစေလို၍ နောက်အိမ်ထောင်ထပ်မပြုရန် ဆုံးဖြတ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။

သူမခင်ပွန်း မဆုံးပါးခင်က ရှာဖွေထားသော ငွေကြေးများကို သူမက စုဆောင်းသိမ်းဆည်းထား၍ သူမကိုယ်တိုင်လည်း အိမ်ပွဲစား ခြံပွဲစား လုပ်သောကြောင့် သူမတို့ သားအမိမှာ အများနည်းတူ နေနိုင် စားနိုင်လေသည်။

သူမ အရပ်မှာ ၅ ပေ ၅ ရှိကာ အရပ်အမောင်းနှင့်အညီ ခန္ဓာကိုယ် အချိုးအစား ပြေပျစ်ပြီး ရင်ကြီး၊ ခါးသေး၊ တင်ကြီးသော လုံးကြီးပေါက်လှလေး ဖြစ်သည်။ သူမ၏ ဂုတ်ဝဲ ဆံပင်လေးများအား ဖြန့်ချထားတတ်သောကြောင့် ဆယ်ကျော်သက် အပျိုဖြန်းမလေးအလား မှတ်မှားရပေသည်။

တနေ့ နေ့လည်ဘက် ဇာခြည်ထက်သည် ဧည့်ခန်းဆက်တီခုံ၌ ထိုင်ကာ ဖုန်းပွတ်နေတုန်း ထက်မြက်သည် သူ့အမေ ဖေ့ဘွတ်အကောင့်အား မသိမသာ ခိုးကြည့်လိုက်ပြီး မှတ်ထားကာ သူ့အမေ အကောင့်ကို fri အပ်လိုက်လေသည်။

သူ့အမေအကောင့် နာမည်က နတ်သမီးလေး ဖြစ်ပြီး သူ့အကောင့် နာမည်က ချစ်နတ်ဆိုးလေးဖြစ်သည်။ ခဏကြာတော့ သူ့အမေသည် သူ့အကောင့်အား လက်ခံလိုက်သောကြောင့် သူကစပြီး

“ ဟိုင်း… ခင်ချင်လို့ပါ”

ဟု ပြောလိုက်ရာ

“ ရပါတယ်”

“ ဘယ်ကလဲ”

“ ရန်ကုန်ကပါ”

“ နာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ”

“ တို့ကို နတ်သမီးလေးလို့ပဲ မှတ်ထားပါ၊ ယူ့နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ”

သူ့အမေက ဖုန်းထဲမှ အခြားဘဲတစ်ဗွေက သူမအား လာကြူတယ်ထင်ပြီး ဖီးတက်၍ မေးလိုက်ရာ

“ တို့နာမည် နတ်ဆိုးလေးလို့ပဲ မှတ်ထားပါ”

ဟု သူကပြောလိုက်တော့

“ ဟုတ်ပါပြီ အသက်ဘယ်လောက်လဲ”

“ ၁၆ နှစ်ပါ”

“ ဒါဆို… မင်းက… တို့သားအရွယ်လောက်ပဲ ရှိတာပေါ့… တို့က… ၃၆ နှစ်”

“ မမလို့ ခေါ်မယ်နော်”

ဟု ပြောလိုက်ရာ

“ အင်း”

ဟု သူမက ပြောပြီး

“ ဘိုင့် ညမှ ဆုံမယ်နော်”

ဟု ပြောကာ လိုင်းအောက်သွားလေသည်။

ဖုန်းထဲမှာ သူ့အမေ့ကိုကြူပြီး အခြေနေကောင်းရင် သူမအား လိုးရမည်ဟု တေးထားလိုက်လေသည်။

ဇာခြည်ထက်မှာ အသက် ၃၆ ပင်ရှိသေး၍ သွေးသားဆူဖြိုးကာ လိုးချင်စိတ် ဖြစ်ပေါ်သဖြင့် အပြင်၌လည်း ဇယားမရှုပ်ချင်သောကြောင့် ဖုန်းထဲမှာပဲ သားအရွယ် ကောင်လေးများနှင့် ကြူတတ်ကာ တခါတရံ လိုးချင်စိတ် ဖြစ်ပေါ်လာရင် ထိုကောင်လေးများနှင့် sex အကြောင်းပြောကာ ဗီဒီယိုကောခေါ်၍ သူမမျက်နှာကိုမပါစေပဲ သူမအဖုတ်အားပြပြီး တဖက်မှလည်း သူမအား လီးကိုဆုပ်ကိုင်၍ ဂွင်းထုပြလျှင် သူမကလည်း အဖုတ်အားလက်ဖြင့်နှိုက်၍ အာသာဖြေကာ သူမ၏ လိုးချင်စိတ်များအား အခန်းတွင်းမှာ ဖြေရှင်းတတ်လေသည်။

ညရောက်တော့ ထက်မြက် နှင့် သူ့အမေတို့ အွန်လိုင်းမှာ စကားပြောဖြစ်ကြပြီး ထက်မြက်က တဖြေးဖြေး သူမအား sex အကြောင်းများကို ဦးတည်၍ ပြောရာ သူမကလည်း ပြန်လည်ပြောသောကြောင့် နှစ်ယောက်သား အတိုင်အဖောက် ညီနေကြလေသည်။

နောက်နှစ်ရက်ကြာတော့ ထက်မြက်က သူမအား sex ချက်ရအောင်ဟု စာရိုက်ကာ ဗီဒီယိုကော ခေါ်လိုက်ပြီး သူ့လီးအား ပုဆိုးလှန်၍ ဂွင်းထုပြလိုက်သည်။ သူမကလည်း သူမအဖုတ်အား ပြန်၍ပြသောကြောင့် အမေ့အဖုတ်အား အခုမှ မြင်ဖူး၍ ထုလိုက်တာ ဘာမှမကြာလိုက် အရည်တွေ ပန်းထွက်ကာ ပြီးသွားပြီး သူမကလည်း သူမအဖုတ်အား လက်ဖြင့် အသွင်းအထုတ် အမြန်လုပ်ကာ ပြီးသွားလေသည်။

ထို့နောက် ထက်မြက်က

“ မမ အဖုတ်ကို ကျွန်တော် လိုးချင်လိုက်တာ”

ဟု စာဖြင့်ရိုက်ပြီး ပြောလိုက်ရာ

“ လိုးချင်လိုးလေ မင်းက မမနေတဲ့ နေရာကို သိလို့လား”

ဟု သူ့အားမေးပြီး “ဘိုင့်” ဟုဆိုကာ သူမလိုင်းပေါ်မှ ဆင်းသွားလေသည်။

ထက်မြက်သည် အတန်ကြာတော့ သူ့အမေ အခန်းကို သွားကြည့်ရာ တံခါးလေးမှာ မပိတ်ထားပဲ ဟစိလေးဖြစ်နေသဖြင့် တံခါးကြားမှ အခန်းတွင်းသို့ ကြည့်လိုက်ကာ မီးလုံးအောက်ဝယ် ကုတင်ထက် အိပ်ယာပေါ်၌ အောက်ပိုင်းတွင် ထမီမရှိပဲ ပေါင်နှစ်ဖက်အား ဖြဲထားပြီး လက်ညှိုး၊ လက်မ နှစ်ချောင်းပူးဖြင့် အဖုတ်ထဲထည့်၍ “ဟင်း… ဟင်း” ဟု တီးတိုးလေး ရေရွတ်လျက် အသွင်းအထုတ်ကို အမြန်လုပ်ပြီး အာသာဖြေနေသော သူ့အမေကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ထို့နောက် သူလည်း အခန်းသို့ ပြန်လာပြီး နောက်နေ့ သူ့အမေအားလိုးရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်လေသည်။

နောက်နေ့ ညရောက်သောအခါ

“ ဟိုင်း မမ”

ဟု အစချီပြီး သူမအား ဘယ်လိုလိုးချင်ကြောင်း ပြောရာ၊ သူမကလည်း ဘယ်လို အလိုးခံချင်ကြောင်း ပြောလာသဖြင့် သူမကို သူအခု လာလိုးလျင် ခံမည်လားဟု မေးလိုက်လေသည်။

သူမကလည်း

“ မမ အိမ်ကို သိရင် လာခဲ့လေ”

ဟုပြောရာ

“ အခု လာခဲ့မယ် မမ”

ဟု ပြောပြီး သူ့အမေ အခန်းရှေ့သို့ သွားလိုက်လေသည်။

အခန်းရှေ့သို့ ရောက်သောအခါ ထက်မြက်က

“ အမေ သားလာခဲ့မယ်နော်”

ဟု ပြောလိုက်သဖြင့် သူမ အံ့ဩသွားလေသည်။ ခုနက နတ်ဆိုးလေးဆိုသော ကောင်လေးကလည်း 

“ အခုလာခဲ့မယ် မမ” ဟု ပြောထားသောကြောင့် သူမစိတ်ထဲ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားလျက်

“ သား… ဝင်ခဲ့လေ”

ဟု အတန်ကြာမှ သူမပြောလိုက်ရာ ထက်မြက်က သူ့အမေ အိပ်နေသည့် နဘေးမှာ ဝင်လှဲလိုက်လေသည်။

“ မမ ကျွန်တော် ရောက်ပြီ”

“ ဘယ်မှာ ရောက်တာလဲ ဟုတ်လည်း ဟုတ်ပဲနဲ့”

“ တကယ်ရောက်နေတာ မမရဲ့၊ မမဘေးမှာ ရောက်နေတဲ့ သူက နတ်ဆိုးလေးခေါ် အမေ့သား ထက်မြက်ပါ၊ အမေ့ကို လိုးချင်တယ် အမေရယ်၊ မမရယ်”

ဟု စာရိုက်ပြောလိုက်ပြီး လိုင်းအောက်ကာ ဖုန်းပိတ်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် ငုတ်တုတ်ထိုင်ကာ သူ့အမေ ပါးလေးအား နမ်းလိုက်ပြီး

“ ချစ်နတ်ဆိုးလေး အကောင့်နဲ့ အမေ့ကို sex ချက်နေတာ သားပါ၊ အမေ့ကို သားချစ်တယ်”

ဟု ပြောလိုက်ရာ

“ မဖြစ်နိုင်ဘူး သား၊ မင်း အခုချက်ချင်း အမေ့အခန်းထဲက ထွက်သွား”

ဟု ပြောကာ ရှိုက်ငိုနေပြီး

“ အမေ့ အမှားတွေပါ သားရယ် ဟင့်..ဟင့်…”

“ အမေ မမှားပါဘူး… သားက… အရင်ကတည်းက အမေ့ကို စိတ်ဝင်စားနေတာပါ၊ ပြီးတော့… အမေ့ကို သားလိုးချင်တယ်၊ သားကတော့ မှားလည်း မတတ်နိုင်ဘူး၊ အမေ… အမေ့ကိုပဲ ချစ်တယ်၊ အမေ့ကိုပဲ လိုချင်တယ်”

ဟု ဇွတ်ပြောကာ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးအား ပက်လက်ဆွဲလှန်လိုက်ပြီး နှုစ်ခမ်းလေး နှစ်လွှာအား ဖိစုပ်၍ အတန်ကြာ နမ်းလိုက်လေသည်။

သူ့အမေကလည်း သူ့အား ပြန်လည်ကာ နမ်းစုပ်ပြီး သူ့ပုဆိုးအား ချွတ်ချကာ သူမရဲ့ တီရှပ်လေးအား ခါးမှနေ၍ အထက်သို့ လှန်တင်ကာ ချွတ်လိုက်လေသည်။

“ သားရယ် အမေတို့ မှားကုန်ကြတော့မယ်ကွာ”

ဟု ပြောလိုက်ရာ

“ အမေရယ် ခုနကတောင် သားတို့ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းပြီးပြီ၊ မှားလည်း မထူးဘူး၊ အရွယ်ရောက်ပြီးသား ယောက်ကျားနဲ့ မိန်းမလိုးတာ သဘာဝတရားတွေပါ”

ဟု လူတတ်ကြီးလုပ်ပြီး အမေထက် သားတစ်လကြီးကာ ပြောလိုက်တော့ သူမက

“ သား သဘောပဲကွာ၊ ဒါပေမယ့် အခုကိစ္စကို ပတ်ဝန်းကျင်တော့ မသိစေနဲ့၊ သိသွားရင် အမေတို့ လူကြားထဲ မျက်နှာမပြရဲအောင် ဖြစ်သွားမယ်”

“ စိတ်ချပါ အမေ သားတို့ကိစ္စကို မသိစေရပါဘူး၊ အိမ်ထဲမှာပဲ သားတို့က ချစ်ကြမှာကို၊ မစိုးရိမ်ပါနဲ့”

ဟု ပြောလိုက်လေသည်။

သူမက ဘရာနီညိုရောင်လေးအား လက်နောက်ပြန် ကျောအောက်သို့လျှိုပြီး ဂျိပ်ဖြုတ်၍ ချွတ်လိုက်ရာ ဖွေးကနဲပေါ်လာသော သူငယ်စဉ်က စို့ခဲ့ရသော အမေ့နို့နှစ်လုံးအား တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ထို့နောက် အမေ့နို့တစ်လုံးအား ပါးစပ်ဖြင့်ငုံ့ကာ စို့နေပြီး ကျန်နို့တစ်လုံးအား လက်ဖြင့်ကိုင်ကာ နို့သီးခေါင်းညိုညိုလေးအား ပွတ်ပေးလိုက်တော့

“ အ…ဟင်းး…ဟင်းး…အ…သားလေးရယ်”

ဟုပြောကာ သူ့ခေါင်းအား သူမလက်ဖြင့် ပွတ်သပ်၍

“ ဒီဘက်တစ်လုံးကို စို့ပေးဦးသား”

ဟု သူမက ပြောလိုက်ရာ နောက်တစ်လုံးအား သူအတန်ကြာအောင် ပြောင်းစို့ပေးလိုက်သည်။

ထို့နောက် သူ့အမေ၏ ဝမ်းဗိုက်သားချပ်ချပ် ဖြူဖြူဖွေးဖွေးလေးအား လက်ဖြင့် ပွတ်သပ်၍ သူမ၏ ထမီအား အထက်ဆင်စမှ ချွတ်ချလိုက်ပြီး ဘွားကနဲပေါ်လာသော အမွေးများရိတ်ထား၍ ပြောင်ရှင်းနေသော စောက်ပက် အကွဲကြောင်းကြီးအတိုင်း သူ့လက်ဝါးဖြင့် ပွတ်လိုက်လေသည်။

“ အ…ရှီး…ကျွစ်…အမလေး..ဟင်းးဟင်းး..”

ဟု ငြီးသံလေးများ ထွက်ပေါ်လာပြီး သူမပေါင်ကြားသို့ မျက်နှာအပ်ကာ စောက်ပက်ကြီးအား လျှာဖြင့် အပေါ်မှအောက်၊ အောက်မှအပေါ် ယက်လိုက်ရာ

“ အ… အား…. ဟင်းး… ဟင်း… သားရယ်… အမေ့ဟာထဲကို.. သားဟာနဲ့ ထည့်လိုက်ပါတော့… အား… အမေ မရတော့ဘူး”

ဟု ပြောလိုက်ရာ

“ သားလီးကြီးနဲ့… အမေ့ စောက်ပက်ကို လိုးတော့မယ်”

ဟု တမင် သူမ၏ ကမားစိတ်များကြွလာအောင် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ပြောလိုက်လေသည်။

“ အမေ့စောက်ကို… သားလီးနဲ့ လိုးတော့ကွာ…ဟွန်း.. တခါထဲ မပြောလိုက်ချင်ဘူး”

ဟု သူ့အား မျက်စောင်းလေးထိုးကာ သူမပြောလိုက်တော့…. သူမ၏ ပေါင်ကြား၌ ဒူးထောက်နေရာယူပြီး လက်တစ်ဖက်က သူ့လီးကိုကိုင်ကာ သူမ စောက်ပက်ဝသို့ တေ့ပြီး ခါးကော့၍ ဆောင့်လိုးလိုက်သည်။ မလိုးတာကြာပီဖြစ်၍ သားက ဆောင့်လိုးလိုက်သောကြောင့် သူမ နာ၍ အော်လိုက်လေသည်။

“ အား.. အမေ့… ကျွတ်စ်ဘွစ်… ဗလစ်… ဖွတ်…ဖတ်… ပလောက်”

ထက်မြက်သည် ဘယ်ကတည်းကများ သူ့အမေ စောက်ပက်အား လိုးချင်နေမှန်းမသိ။ သူ့အမေ စောက်ပက်ထဲ သူ့ဥနှစ်လုံးပါ ကျွံဝင်မတတ် ကုတင်တိုင်များ လှုပ်ခါနေအောင်ကို ကျုံးလိုးနေလေသည်။

“ ကောင်းလား… အမေ.. သားလိုးတာ”

ဟု သူမအား မေးလိုက်ရာ

“ ကောင်းတယ် သား… အမေ့ကို ဆောင့်လိုးပေး”

ဟု သူမလည်း လီးငတ်နေ၍ သားအားပြောလိုက်လေသည်။

ထက်မြက်က နိုနှစ်လုံးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆောင့်လိုးနေပြီး သူမကလည်း အောက်မှ ကော့ပင့်ပေးလျက် သားအမိနှစ်ယောက် အတိုင်အဖောက် ညီနေကြနေသည်။ ထက်မြက်မှာလည်း သူလိုးချင်ခဲ့ရသော အမေ့စောက်ပက်ကြီးကို လိုးနေရ၍ မီးပွင့်ထွက်မတတ် ဆောင့်လိုးလိုက်ရာ

“ အ…အားး… ဟင်းး..ဟင်း.. သား… အမေ… ပြီးခါနီးပြီ

ဟု ပြောကာ မကြာခင် သူမ တွန့်ကနဲဖြစ်လျက် အိပ်ယာခင်းအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တွန့်ကြေနေအောင် ဆုပ်ဆွဲကာ ပြီးသွားလေသည်။ သိပ်မကြာခင်မှာဘဲ ထက်မြက်လည်း သူ့အား မွေးထုတ်ပေးခဲ့သော အမေ ဒေါ်ဇာခြည်ထက်၏ စောက်ပက်အတွင်းသို့ အရည်များ ပန်းထွက်ကာ ပြီးသွားလေ သည်။ ထိုညမှစကာ ထက်မြက်နှင့် သူ့အမေတို့ ညစဉ်ညတိုင်း လိုးကြဆော်ကြ ဖြစ်ကြသည်။

ဆယ်တန်း အောင်စာရင်းထွက်တော့ ထက်မြက် အောင်ကာ အမေကို စိတ်မချ၍ ဒေး မတက်ပဲ အဝေးသင်ပဲယူကာ အမေ့ကို လိုးလိုက် စာကျက်လိုက်ဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေပါသည်။

ဤသို့ဖြင့် နေလာခဲ့ရာ အချိန်ရာသီ စက်ဝိုင်းကြီးက လည်ပတ်နေပြီး ထက်မြက်တောင် ကျောင်းပြီးလို့ ဘွဲ့ရကာ ရုံးတွင် စာရေး ဝင်လုပ်နေပြီး အသက် ၂၂ နှစ် ရှိပြီဖြစ်သည်။ အမေ ဒေါ်ဇာခြည်ထက်မှာ ၄၂ နှစ် ရှိပြီဖြစ်ပြီး သူ့အမေကို သူအခုထိ အလိုးမပျက်ခဲ့ပေ။ သူ့အမေသည် အခုဆို အရင်လို ဂုတ်ဝဲဆံပင်လေးဖြင့် မဟုတ်တော့ပဲ ကျောလည်ခန့်ရှိ ဆံပင်အား ရှေ့မှ အုပ်လုံးသိမ်းကာ နောက်တွင်စည်း၍ ချထားပြီး ပါတိတ်ဝမ်းဆက်လေးတွေသာ ပို၍ဝတ်လာသောကြောင့် ကျက်သရေရှိစွာ ချောမောလှပနေ၍ သူ့မျက်လုံးထဲတွင် အမေကလွဲ၍ ကျန်မိန်းမများအား ဖွဲဆန်ကွဲဟုသာ သတ်မှတ်ထားလေသည်။

ထက်မြက် ရုံးဆင်း၍ အိမ်သို့ပြန်လာ‌ခဲ့လေသည်။

“ မောင် ပင်ပန်းလာပြီလား”

“ မပင်ပါဘူး…ဟောဒီ…မောင့်မိန်းမ မျက်နှာလေးမြင်ရတာ မောင့်ရင်ထဲ အေးချမ်းသွားတာပဲ”

ဟု ပြောပြီး သူ့အမေ၏ ပါးလေးအား နမ်းလိုက်ပြီး

“ မောင်တို့ အခန်းထဲ သွားကြရအောင်… မ… ချစ်ချင်နေပြီ”

“ ချစ်ချင်နေတာ ဟုတ်လို့လား မောင်ရယ်”

ဟုဆိုကာ.. သူ့ပုဆိုးပေါ်မှ လီးကြီးအား သူမလက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်၍

“ ဒီကောင်ကြီး တင်းနေလို့… ထန်နေတာ မဟုတ်လား… လာ… မမ လျှော့ပေးမယ်”

ဟု ပြောပြီး အခန်းထဲသို့ ဝင်ခဲ့ကြလေသည်။

သူမ၏ ထမီအား ဗိုက်ပေါ်လှန်တင်ကာ သူ့ပုဆိုးကိုချွတ်၍ ၅ နှစ်ကျော် လိုးလာခဲ့ရသော သူ့အမေ စောပတ်ကြီးအဝမှာ လက်တစ်ဖက်က လီးကိုကိုင်ပြီး သွင်းလိုက်လေသည်။

“ ဖွတ်..ဖတ်…ဗြလစ်…ဇွိ…ပလောက်”

“ အ…ဟင်းး..ဟင်းး…အ”

အွန်လိုင်းမှစခဲ့သော ရွှေနဖူးစာ သူ့ရဲ့ ဖူးစာဖက် အမေ့ စောက်ပက်ကြီးအား မြိန်ရည်ယှက်ရည် အတန်ကြာ လိုးလိုက်ရာ

“ အ… အား… မောင်… မ… ပြီးတော့မယ်… ဆောင့်လိုးပေး”

ထက်မြက် အတန်ကြာ ဆောင့်လိုးပေးပြီး မကြာခင်မှာပဲ သူရော သူ့အမေပါ ပြီးဆုံးခြင်းသို့ ပြိုင်တူ ရောက်ရှိသွားကြလေတော့သည်။




........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။ 



လူပျိုကြီးနှင့်အိမ်နီးချင်း (စ/ဆုံး)

လူပျိုကြီးနှင့်အိမ်နီးချင်း (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

“ ပြွတ်...စွပ်....စွပ်....”

“ အ....အား....”

“ သိပ်နာနေလား....”

“ အင်း....ဟင်း...”

မနေ့ညကမှစပြီးခံဖူးသည့် စောက်ပတ်က အခု ဒုတိယညရောက်လာပေမယ့် လိုးပြီးရင်း လိုးရင်းလုပ်နေတာကြောင့် နာကျင်ကျိန်းစပ်နေသည်။

“ ဒါဆို မနက်မှဆက်လုပ်မယ်လေ....”

“ ဟင့်အင်း....ဝင်နေပြီပဲကွာ....ဖြေးဖြေးလုပ်....နောက်မှကြမ်းချင်ကြမ်းပေါ့....”

အားအင်ချိနဲ့သော သွယ်သွယ်၏ လေသံလေးက အိမ်ထောင်ဦး ဒုတိယည၏ ဂီတသံစဉ်လေး ဖြစ်နေသည်။ အထဲ ကို တစ်ချောင်းလုံးဝင်နေပြီ။ အရည်ကြည်တွေက ရွှဲကနဲ ရွှဲကနဲ ထွက်လာနေသည်။ စောက်ဖုတ်အုံတစ်ခုလုံး၏ အပြင်ဖက် ရော အတွင်းဖက်မှာပါရှိသည့် ကြွက်သားတွေ အသားစိုင်တွေက တဖြေးဖြေး မာကျစ်ကာ ဖောင်းထလာကြပြီ။ ဒီအခြေအနေ တွင် ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ရပ်လိုက်လို့ဖြစ်မလဲ။ သွယ်သွယ်မှာ ဒီအချိန်တွင် အလိုးရပ်လိုက်မည့်ဒဏ်ကို မခံနိုင်ပါ။

“ သွယ် သိပ်နာနေမှာစိုးလို့ပါ....”

“ လုပ်မှာလုပ်ကွာ စကားပြောမနေနဲ့....”

စောက်ခေါင်းထဲတွင် ငြိမ်၍စိမ်ထားသော လီးချောင်းပူပူမာမာကြီးကို အမြန်ဆုံးပြန်၍ လှုပ်ရှားစေချင်နေသည်။ တင်း နေသော ဖင်ကြီးမှာ ဝင်း၍ဖွေးနေသည်။ ထိုဖင်ကြီးနှစ်ခြမ်းကြားမှ ပြူးပြီးထွက်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ယောက်ျားလက် ခုပ်တစ်ခုစာမျှ ဖူးထွက်နေသည်။ ခါးလေးကို စုံကိုင်၍ လီးကို တစ်ချက်ချင်း ဆွဲဆွဲနှုတ်ကာ လိုးပေးသည်။

“ ပြွတ်....ပြွတ်...ဖွတ်....ပြွတ်....”

“ အင့်....အင်း.....ဟင်း.....အ....အ....အင်း.....”

“ သွယ်သွယ် နာသေးလား....”

“ တဖြေးဖြေးပျောက်လာပြီ....လုပ်....အကို့ သဘောကျသာလုပ်တော့....”

“ ဗြွတ်....ပြွတ်...စွပ်....ဖွတ်....”

“ အင့်....အမလေး....လေး...အကိုရယ်....”

သွယ်သွယ်၏ ဖင်ကြီးရှေ့တိုးနောက်ငင်နှင့် လုပ်ပေးလာသည်။ အရည်ကြည်လေးတွေက ပထမချော်ချွတ်ချောမော နေရာမှ အထဲတွင် တဖြေးဖြေးစေးထန်းလာသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်မိနေကြသည်။ လင်မယားညားတာမှ၅ရက်ပင်မပြည့်သေး။ သိန်းအေးက အလုပ်ဖြင့် နယ်သို့ဆင်းသွားသည်။ သိန်းအေး အလုပ် က အဆောက်အဦး ဆေးသုတ်သည့် ကန်ထရိုက်။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နှင့် အတူတွဲလုပ်သည်။ နယ်တွင် တိုက်သုံးလုံး လက်ခံထားသည်။ အဆောက်အဦးအပြင်ဘန်းသာမက အတွင်းဖက်နံရံကြမ်းခင်း၊ အခန်းစီး မျက်နှာကျက်တွေပါ တစ်တိုက် လုံး လက်ခံထားတော့ အနည်းဆုံး ခြောက်လလောက်ကြာမည်။

ဒီတော့ သွယ်သွယ် တစ်ယောက်ထဲ အိမ်တွင်နေ၍ မဖြစ် တော့။ အမဖြစ်သူတို့ အိမ်သို့ပြောင်း၍နေခဲ့ရသည်။ သွယ်သွယ်၏ အမ နွယ်နွယ်က သာကေတ (၇) ရပ်ကွက်ထဲတွင်နေသည်။ သူ့ယောက်ျား ကိုစိုးက လိုင်းကားဒရိုက်ဘာ။ သားသမီးမရှိတော့ ဆယ်ပေအိမ်လေး တစ်လုံးကို အပိုင်ဝယ်၍နေနိုင်ခဲ့သည်။ အရင်က သွယ်သွယ်မှာ အမဖြစ်သူနှင့် အတူနေခဲ့ရာမှ သိန်းအေးနှင့် အိမ်ထောင်ကျပြီး အိမ်ခွဲဆင်းသွားတာဖြစ်သည်။ 

ဒီတော့ ပတ်ဝန်းကျင်းက သွယ်သွယ်အဖို့ စိမ်းမနေပါ။ မိတ်ဆွေအပေါင်းအသင်း အိမ်နီးချင်းတွေနဲ့ သွယ်သွယ် နေပျော်ပါ သည်။ ဒါပေမယ့် အိပ်ယာဝင်ချိန်တွင်တော့ လင်ဖြစ်သူကို သတိရလှသည်။ ဟိုတုန်းက အကြောင်းတွေကို ပြန်တွေးပြီး သတိရနေတတ်သည်။ သွယ်သွယ် စိတ်ကူးယဉ်တွေးတောမိနေတာက မဆုံးသေး။ အခန်းထဲမှ အမဖြစ်သူတို့လင်မယား၏ အသံက သဲ့သဲ့ထွက်၍လာသည်။

“ ပြွတ်....ပြွတ်....စွပ်....စွပ်....ဘွပ်....ပြစ်....”

“ အင့်....အင့်....အင့်....အင့်...”

အိမ်လေးက ငြိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲခါယမ်း၍ တကျွီကျွီမြည်နေသည်။

“ ဖြေးဖြေးပါဆို ကိုစိုးကလဲ....”

ဖြေးလုပ်ရတာ အားမရဘူးဟ....”

“ အပြင်ဖက်မှာ သွယ်သွယ်ရှိတယ်....”

“ သူလည်း အိမ်ထောင်ကျနေပြီပဲကွာ....သူအပျိုတုန်းက ငါအသံမမြည်အောင် ကြိတ်လုပ်ခဲ့တာပဲ....ခုတော့ မတားပါနဲ့ကွာ....”

“ ပြွတ်....ပြွတ်....စွပ်....စွပ်....ပြွတ်....ပြွတ်....”

“ အင့်....အင့်....အင့်....”

နွယ်နွယ်နှင့် ကိုစိုးတို့ အသံက ခပ်အုပ်အုပ်ပြောနေသော်လည်း သွယ်သွယ်မှာ သူတို့အသံတွေကို သဲသဲကွဲကွဲကြား နေရသည်။ သွယ်သွယ် သက်ပြင်းလေးတစ်ချက်ချ၍ ထဘီလေးကို ဆွဲလှန်ကာ လက်ကလေးတစ်ဖက်က အရည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်နေသော စောက်ဖုတ်လေးကို ရွရွလေး ပွတ်ပေးနေမိသည်။ စိတ်ထဲတွင် ဝမ်းနည်းသလိုလည်း ခံစားနေရသည်။

“ ပြွတ်....ပြွတ်....ဖွတ်...ဖွတ်....”

“ အင်း....ဟင်း....အင့်...ဟင်း....ဟင်း....ကောင်းလိုက်တာ ကိုစိုးရယ်....ဟင်း....ဟင်း....”

မအောင့်နိုင် မအီးနိုင်ဘဲ ညီးတွားလိုက်သော အမဖြစ်သူ နွယ်နွယ်၏ ညီးတွားသံ နောက်ဆုံးစကားရပ်က သွယ်သွယ် ကို အိပ်ယာထဲမှ ငေါက်ကနဲ ထထိုင်သွားစေသည်။ တဆက်ထဲ သွယ်သွယ် ခြင်ထောင်ကို မ၍ ထွက်လိုက်သည်။ အိမ်က ဆယ်ပေအိမ်ဖြစ်ပြီး အိမ်ရှေ့ခန်းနှင့် အတွင်းဖက်ကို ဝါးထရံခြား၍ကာထားသလို နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်နှင့်လည်း ဝါးထရံခြား ၍ ကာထားသည်။ သွယ်သွယ် အိပ်တာက မီးဖိုချောင်ခေါင်းရင်းပိုင်းဖက်တွင်ဖြစ်သည်။ ခြေရင်းဖက်တွင် ဝင်ပေါက်ထွက် ပေါက်တစ်ခုရှိ၍ ထိုဝင်ပေါက်ထွက်ပေါက်၏ အပြင်ဖက်တွင် ငါးပေပတ်လည်ခန့် အဖီလေးထိုး၍ မီးဖိုရှိသည်။ 

ခြင်ထောင်ထဲမှ ထွက်လာပြီးသည်နှင့် သွယ်သွယ်မှာ မီးဖိုချောင်နှင့်အတွင်းဖက် ပိုင်းခြားကာထားသော ထရံနားသို့ ကပ်၍ တစ်ဖက်သို့ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့ခန်းတွင်ထွန်းထားသော နှစ်ပေမီးချောင်း၏ အလင်းရောင်က သူမ၏အမ နွယ်နွယ်တို့ အိပ် ခန်းထဲသို့ လင်းလင်းချင်းချင်း ဝင်ရောက်လျက်ရှိသည်။ မြင်လိုက်ရသူ သွယ်သွယ်သည် သွေးသားတွေ သောင်းကျန်းနေသည့်အကြားကပင် မျက်စိရှက်သွားသည်။ ကိုစိုးရော နွယ်နွယ်ပါ နှစ်ယောက်စလုံးတွင် အဝတ်အစားမရှိကြပေ။

နွယ်နွယ်က အိပ်ယာပေါ်တွင် ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို ပြားနေအောင်ဝပ်၍ ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပေးထားပြီး ကိုစိုးက နောက်မှနေ၍ သူမ၏ ဖင်သားကြီးနှစ်ခုကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေသည်။ နောက် သို့စူထွက်နေသော စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲသို့ လီးကြီးအရည်တရွှဲရွှဲဖြင့် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ဖြစ်နေသောနေရာကို အသေအချာကြည့်လိုက်မိရင်း သွယ်သွယ် အသက်အောင့်လိုက်မိကာ တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးဖြန်းကနဲထသွားမိသည်။ 

အိမ် ထောင်သည်ဘဝရောက်လို့ ကိုယ်ကိုယ်တိုင် အလိုးခံခဲ့ရပေမယ့် ဒီလိုယောက်ျားနှင့် မိန်းမ ပယ်ပယ်နယ်နယ်လိုးနေကြတာမျိုး ကို သွယ်သွယ် တစ်ခါမှ မမြင်ဘူးခဲ့ပေ။ အမြင်ဆန်းသလောက် ကာမမီးရှိန်ကလည်း ငယ်ထိပ်ထိရောက်လာသည်။ ဒူး ထောက်၍ ထိုင်လိုက်ကာ သွယ်သွယ်သည် ပေါင်နှစ်လုံးကို ချဲလိုက်ပြီး ထဘီကို လှန်တင်ကာ သူမ၏ လက်ကလေးက စောက်ပတ်ပေါ်သို့ပြန်၍ရောက်သွားပြန်သည်။

“ ပြွတ်....ဖွတ်....စွပ်....စွပ်....ဖွတ်....ဆောင့်စမ်းပါ.....လုပ်စမ်းပါ....ကိုစိုးရယ်....နာနာလေး....အင်း....ဟင်း...ဟင်း ...အင်း....”

စောစောက ဖြေးဖြေးလုပ်ပါဆိုခဲ့သော နွယ်နွယ်မှာ အခုပွဲကြမ်းလာပြီ။ ကိုစိုးကလည်း အကြိုက်တွေ့သွားသည်။ တင်သားကြီးနှစ်ဖက်ကိုကိုင်ထားသော သူ၏ လက်နှစ်ဖက်က နွယ်နွယ်၏ ခါးပေါ်ရောက်သွားပြီး ခါးလေးကို သေသေချာချာ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ညှပ်ကိုင်ကာ သူ၏လီးချောင်းကြီးကို တဆုံးနီးပါး ထုတ်ထုတ်ပြီး အားရပါးရ ဆောင့်တော့သည်။

“ ပြွတ်....ဖွတ်....စွပ်....စွပ်....ဖွတ်....ပြွတ်....”

“ အင်း....ဟင်း....ကောင်းလိုက်တာ ကိုစိုးရယ်....ဟင်း....ဟင်း....ဘယ်လိုကောင်းမှန်းမသိဘူး....ဟင်း....ဟင်း..... ဟင်း....”

တမိုက်လောက်ရှိသော လီးတန်တုတ်တုတ်မဲမဲကြီးက အလိုးခံနေသော အမဖြစ်သူ နွယ်နွယ်၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ အားရပါးရလိုးဆောင့်ရင်း သူမ၏ သွေးသားတွေကိုသာ ထိုးဆွနေတာမဟုတ်။ ကြည့်နေသော သွယ်သွယ်၏ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ သွေးသားတွေကိုလည်း အပြင်းအထန် ထိုးဆွနေလေသည်။ အရည်ကြည်တွေ ဆက်တိုက်ထွက်နေသော စောက်ခေါင်းဝသို့ သွယ်သွယ်၏ လက်ချောင်းလေးထိုးသွင်းမည်ပြုပြီးမှ သွယ်သွယ်၏ အကြည့်က မီးဖိုချောင်ခြေရင်းဖက်သို့ ရောက်သွားသည်။ 

ညနေဈေးမှ သူမကိုယ်တိုင်ဝယ်ခဲ့သည့် ခရမ်းသီးများကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သွယ်သွယ် တစ်ဖက်ခန်းသို့ တစ်ချက်ချောင်း ကြည့်လိုက်ပြီးမှ ခရမ်းသီးများရှိရာအနီးသို့ လျှောက်လာပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်ကာ အရှည်တစ်ထွာကျော်ကျော် လောက်နှင့် လုံးပတ်တစ်ကျပ်ခွဲလုံးလောက်ရှိသော ခရမ်းသီးတစ်လုံးကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး နောက်မှနံရံသို့ ကျောမှီ၍ ခပ် လျှောလျှောလေးထိုင်ကာ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ထောင်၍ကားလိုက်ပြီး ထဘီလေးကို လှန်တင်လိုက်ပြန်သည်။ ပြီးတော့ အမွှေး လေးတွေ ခပ်စိပ်စိပ်ပေါက်နေသော စောက်ဖုတ်လေးကို လက်ဖဝါးဖြင့် သုံးလေးခါလောက် ပွတ်တိုက်ပြီးမှ စောက်ဖုတ်နှုတ် ခမ်းသားနှစ်ဖက်ကို အသာဖြဲ၍ ခရမ်းသီးကို တေ့လိုက်သည်။

“ အင်....ဟင့်....ဟင့်....”

ခရမ်းသီးထိပ်နှင့် စောက်စေ့လေးကို ထိုးမွှေရင်း သွယ်သွယ် တစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ဆတ်တုန်သွားသည်။ ပြီးတော့မှ မျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ ခရမ်းသီးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဖြေးဖြေးနှဲ့၍ သွင်းယူရင်း သွယ်သွယ်၏ ပါးစပ်လေးက ဟ၍ ဟ၍ လာ သည်။ သွယ်သွယ်လက်ထဲမှ ခရမ်းသီးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဝင်နိုင်သလောက်ဝင်အောင် သွင်းသည်။

“ ကျွတ်....ကျွတ်....ကျွတ်....အဟင်း....ဟင်း....”

သားအိမ်ဝသို့ ခရမ်းသီးထိပ်နှင့်ထိ၍ ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားတော့မှ အသွင်းရပ်လိုက်သည်။ တထွာသာသာရှိသော ခရမ်း သီးက အပြင်ဖက်တွင် လက်သုံးလုံးခန့်သာ ကျန်တော့သည်။ ခရမ်းသီးကို စောက်ခေါင်းထဲမှ တဝက်လောက် ပြန်ထုတ်လိုက် နှင့် လုပ်သည်။ ခရမ်းသီးကို ရိုးရိုးသွင်းတာထုတ်တာမဟုတ်ဘဲ လက်ဖြင့်ကိုင်ထားရင်းက ခရမ်းသီးကို လှည့်၍ လှည့်၍ စောက်ခေါင်းထဲတွင် မွှေမွှေပြီး သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်နေတာဖြစ်သည်။ ဒီအချိန်တွင် သွယ်သွယ်အား တွေ့မြင်ရသူ မည်သူမဆို သွယ်သွယ်မှာ တဏှာကြီးကြောင်း ကောက်ချက်ချမည်မှာ မလွဲဧကန်ဖြစ်လေသည်။

“ စွပ်...စွပ်....စွပ်.....အင်း...အင်း....ဟင်း....ဟင်း.....”

အရည်တွေက ရွှဲသထက်ရွှဲရွှဲပြီး ထွက်လာသလို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်နေသော ခရမ်းသီးကြီးကလည်း အဝင် အထွက် သွက်လက်လျင်မြန်၍လာသည်။

“ စွပ်....ပြွတ်....စွပ်....စွပ်.....အင်း....ဟင်း....ဟင်း...အင်း.....အင်း....ကျွတ်....ကျွတ်....”

သွယ်သွယ်မှာ အားမလိုအားမရဖြင့် လျှာလေးကိုထုတ်၍ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို ယက်လိုက်ပြီး ခရမ်းသီးကို သွက် သွက်ကြီး အထုတ်အသွင်းလုပ်နေသည်။ ခဏမျှအကြာတွင်တော့ သွယ်သွယ်မှာ မေးကြောလေးတွေ ထောင်ထလာအောင် အံကိုကြိတ်လိုက်ပြီး ခရမ်းသီးကို လက်ဖြင့်အသေအချာဆုပ်ကိုင်၍ ခပ်ပြင်းပြင်းလေးငါးချက်လောက် စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုး စိုက်ကာ....“ အ....အ...အင်း....အီး....” ဟူသော မသဲမကွဲညီးသံလေးနှင့်အတူ တစ်ကိုယ်လုံး ပျော့ကျသွားလေတော့သည်။

“ လူပျိုကြီး....ခုမှ အိပ်ယာထလာသလား....”

အသံကြားရုံနှင့် မသန်းရီမှန်း ဖေတင် သိလိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်က သွားပွတ်တံကိုင်ရင်း အိမ်ရှေ့ရေစည်ဘေး သို့ မျက်နှာသစ်ရန်ဆင်းလာသော ဖေတင် ခေါင်းရင်းအိမ်ဖက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

“ ဟုတ်တယ် မသန်းရီရေ....အလုပ်ပိတ်ရက်မို့ နေမြင့်အောင် အိပ်လိုက်တာ....ဟဲ....ဟဲ....”

မသန်းရီစကားရှည်တတ်မှန်းသိ၍ မပြောချင်ဘဲနှင့် ဖေတင် သေသေချာချာ ရှင်းပြလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဖေတင်က သူမကိုလည်း စူးစူးရဲရဲကြည့်လိုက်မိသည်။ ကလေးတစ်ယောက်အမေ အသက်(၃၅)နှစ်လောက်ရှိပြီဖြစ်သော မသန်းရီက ပါတိတ်တပတ်နွမ်းဝမ်းဆက်လေးနှင့် လှချင်တိုင်းလှနေသည်။ လုံးကြီးပေါက်လှလို့ဆိုရလောက်အောင် ခန္ဓာကိုယ်က တလုံး တခဲကြီးမဟုတ်သော်လည်း စွဲမက်စရာကောင်းလောက်အောင်တော့ အချိုးကျ ဖွံ့ထွားလုံးတစ်စွင့်ကား၍နေသည်။ သူ့ကို ဖေတင် စူးစူးရဲရဲကြည့်နေမှန်းသိ၍ မသန်းရီ မျက်နှာရဲသွားသည်။

“ သိပါဘူးတော်....လူပျိုကြီးတွေ ညဖက်ဘာတွေ အလုပ်ရှုပ်နေမှန်းမှ မသိတာ....ဟင်း....ဟင်း....”

“ သန်းရီကလည်းဟာ စောစောစီးစီး လုပ်ပြီ....”

ဖေတင် သူမထံမှ အကြည့်ကိုလွှဲလိုက်ပြီး ရေစည်ပေါ်မှ ရေဖလားကို လှမ်း၍ကိုင်လိုက်သည်။

“ အမသန်းရီကလည်း ကျမဦးလေးက ရိုးပါတယ်....အဲ့လိုမပြောပါနဲ့....ဟင်း...ဟင်း....”

အဲ လာပြန်ပြီတစ်ယောက်။ ဖေတင် ခြေရင်းအိမ်ဖက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ တီရှပ်အဖြူရောင်လေးနှင့် ထဘီအနက် လေးနှင့် ရယ်ကြဲကြဲလုပ်ကာ ရပ်နေသော သွယ်သွယ်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ အေး....ဟုတ်သားပဲဟာ....ညီးပဲ သန်းရီကို ကြည့်ပြောပါတော့....”

“ မိသွယ်....ညီးဘာသိလို့လဲ....ဒီလူပျိုကြီးအကြောင်းကို နောက်မှငါပြောပြမယ်....လာ....သွားကြမယ်....”

“ အမ...ဈေးခြင်းတောင်းမပါဘူးလား....”

“ ညီးကရော...”

“ ဟင်း....ဟင်း...အမ ခြင်းတောင်းထဲ ကပ်ထည့်မလို့ ဝက်သားတစ်မျိုးထဲဝယ်မှာ....”

“ ကောင်မလေးနော်....အချောင်တော်တော်လိုက်....ဟင်း....ဟင်း....ညီးလည်း မလွယ်ဘူး....”

“ လာပါ အမရာ....ကျွတ်ကျွတ်အိတ်ဝယ်ပြီး ထည့်ကြတာပေါ့....”

သူတို့နှစ်ယောက် လမ်းမပေါ်ရောက်သွားကြလျှင် ဖေတင်က မသိမသာခိုး၍ကြည့်လိုက်သည်။ သွယ်သွယ်ရဲ့ အလုံး အထည်ကလည်း မသေးလှပါလား။ သန်းရီလောက်ကို ရှိနေသည်။ ဖေတင်၏ အတွေးက မဆုံးသေး။ သူ့ထံသို့ သမင်လည် ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သော မသန်းရီ၏ မျက်လုံးများနှင့် ဆုံမိလိုက်သည်။ ဖေတင် သူမတို့ကို ခိုးကြည့်နေတာတွေ့တော့ မသန်းရီ မျက်နှာပြုံးဖြီးဖြီးဖြစ်ပြီး ပြန်လှည့်သွားသည်။

မသန်းရီ ယောက်ျားအောင်ချစ်က သင်္ဘောကျင်းတွင် အလုပ်လုပ်သည်။ သူတို့တွင် သမီးတစ်ယောက်ရှိပြီး ဒီနှစ် ဆယ်တန်းဖြေရမည်ဖြစ်သည်။ သားသမီးမရှိသော အောင်ချစ်၏ အမက အကုန်အကျခံကာ ဘော်ဒါထားပေးထားသည်။ အောင်ချစ် အလုပ်က တစ်ပတ်မှ နှစ်ရက်ခန့်သာ အိမ်ပြန်နားရသည်။ တစ်ယောက်ထဲဖြစ်နေသော မသန်းရီမှာ မိန်းမချင်း အဖော်များနှင့် သူမ၏အိမ်တွင် တရုံးရုံးဖြစ်လျက်ရှိသည်။ မသန်းရီတို့ ဒီအိမ်တွင်နေလာတာ သူတို့၏ သမီးလေးတစ်သက်ပင် ကြာခဲ့ပြီဖြစ်တော့ ဖေတင်နှင့်က ငယ်ပေါင်းကြီးဖော်တွေလို ပြောမနာဆိုမနာဖြစ်နေသည်။

သွယ်သွယ်ဆိုသော ကောင်မလေးကတော့ နှပ်ချေးတွဲလောင်းကတည်းက ဖေတင်တို့ ထိန်းလာတာဖြစ်သည်။ ဖေတင့် အမေ ဒေါ်အေးရှိတုန်းကဆိုလျှင် သွယ်သွယ်က ဒေါ်အေး၏ လက်ကတုံးတောင်မွှေး။ အိမ်မှာလာပြီး စားလိုက်၊ အိပ်လိုက် လုပ်နေရုံမက ဒေါ်အေးဘယ်သွားသွား အဖော်အဖြစ် သွယ်သွယ်ကပါတတ်သည်။ အခု ဖေတင့်အမေ ဒေါ်အေးဆုံးသွားတာ ခြောက်နှစ်ကျော်ပြီ။ 

သွယ်သွယ်ပင်လျှင် အပျိုကြီးဖားဖားဖြစ်၍ အိမ်ထောင်ပင်ကျသွားပြီဖြစ်သည်။ ဖေတင်တို့က သားအမိ နှစ်ယောက်ထဲနေတာဖြစ်သည်။ အခု မိခင်ဖြစ်သူက မရှိတော့သည့်အခါ ဖေတင်တစ်ယောက်ထဲ နေထိုင်ခဲ့တာဖြစ်လေသည်။ ဖေတင် အလုပ်က ဝပ်ရှော့ဆရာဖြစ်သည်။ 

အလုပ်ဆင်းသည့်ရက်တွင် သူဌေးက ထမင်းကျွေးသည်။ အလုပ်ပိတ်ရက်ဆိုလျှင် လမ်းထိပ်က ထမင်းဆိုင်မှာ စားသည်။ ဒါက တစ်ခါတစ်ရံမျိုးမှသာ စားဖြစ်တာဖြစ်သည်။ များသောအားဖြင့် ခေါင်းရင်းအိမ်မှ မသန်းရီနှင့် ခြေရင်းအိမ်မှ နွယ်နွယ်နှင့် သွယ်သွယ်တို့ အိမ်မှလည်း အလုပ်ပိတ်ရက်ဆိုလျှင် ထမင်းဟင်းများ သူ့တစ်ယောက် စာ လာပို့တတ်သည်။ ဆယ်လေးငါးနှစ်အတူတူနေလာကြတာဆိုတော့ ခင်မင်ရင်းနှီးမှုက ဆွေမျိုးတွေလို ဖြစ်နေကြလေ သည်။

ဖေတင် အိမ်ပေါ်သို့ပြန်ရောက်၍ မျက်နှာသုတ်ပြီး ဘေးပြတင်းပေါက်ကို ဖွင့်လိုက်တော့ သွယ်သွယ်တို့ အိမ်ကို တွေ့ လိုက်ရသည်။ ဖေတင် မသန်းရီပြောသွားသော “ ညက ဘာတွေအလုပ်ရှုပ်နေမှန်းမှ မသိတာ...” ဆိုသော စကားကို အမှတ် ရလိုက်သည်။ သူတို့အိမ်တွေက (၁၀)ပေအိမ်လေးတွေဖြစ်ပြီး တစ်အိမ်နှင့်တစ်အိမ်က သုံးပေမျှသာ ကွာခြား၍ ညလူခြေ တိတ်ချိန်တွင် တစ်ဖက်မှ ကိုစိုးနှင့် နွယ်နွယ်တို့ ကဲကြသည့်အသံတွေက အတိုင်းသားကြားနေရသည်။ 

ထိုအခါမျိုးတွင် ဖေတင် မနေနိုင်။ အိမ်နှစ်လုံးကြားသို့ဝင်၍ ချောင်းတတ်သည်။ ဝါးထရံကာအိမ်ဆိုတော့ ဖေတင်အဖို့ အခွေကြည့်ရသည် ထက်ပိုပြီး ရှင်းရှင်းလင်းလင်းရှိလှသည်။ ညတုန်းကတော့ ဖေတင် ကံဇာတာ တက်လာသည်။ နွယ်နွယ်တို့ လင်မယား ကာမစပ်ယှက်နေတာတင်မက သွယ်သွယ်တစ်ယောက် စိတ်တွေထပြီး ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေပုံကိုပါ တွေ့မြင်ခဲ့ရလေသည်။

အိမ်နှင့် (၇)ဈေး မိန်းမခြေလှမ်း (၁၅) မိနစ်ခန့်သာ လျှောက်ရသည်။ မသန်းရီနှင့် သွယ်သွယ်တို့ ကားမစီးတော့ဘဲ ခပ်ဖြေးဖြေးပဲ လျှောက်လာကြသည်။

“ အမသန်းရီ.....ဦးလေး ဖေတင်အကြောင်း ပြောမလို့ဆို....”

“ အော် အေး....”

“ ပြောလေ အမ...”

“ ညီးကလည်းအေ...လောလိုက်တာ....ဘယ်က စပြောရမလဲလို့ စဉ်းစားနေတာ....အင်း....ဒီလိုအေ့...အကိုဖေတင် က လူပျိုကြီးဆိုတော့ မိန်းမမရှိဘူး....”

“ ဟွန်း....ဒါများ အဆန်းလုပ်လို့....”

“ နားထောင်စမ်းပါအုံးအေ....ညီးကလဲ....”

“ ဆက်ပြောလေ....နားထောင်နေတယ်....”

“ ဟိုတစ်နေ့က သူအလုပ်ကပြန်လာပြီး ခဏနေတော့ ဒိုဘီကလာပို့ထားတဲ့ သူ့အဝတ်တွေ ငါသွားပို့တယ်....အဲဒါ သူဘာလုပ်နေတယ်မှတ်လဲ....”

“ ဘယ်သိမှာလဲ....”

“ နိုင်ငံခြားကလာတဲ့ ဝတ်လစ်စလစ်ပိုစတာကြီးကိုချိတ်ပြီး အဲဒီရှေ့မှာရပ်ပြီး ဂွင်းထုနေတယ်....”

“ အယ်....သူကလည်း မနေနိုင် ဝယ်စားလိုက်ရင်ရတာပဲဟာ....”

“ မိန်းမမရှိတော့ သနားစရာပေါ့ဟာ....”

“ ဟီ...ဟိ....အမကလည်း ပါးစပ်က သနားနေတယ်....ထဘီချွတ်ပြီး ဝင်သွားလိုက်ရင်ပြီးရော....”

“ သေနာမလေး....လင်ရမှ ပါးစပ်က ကြမ်းလာတယ်....ညီးသာဝင်သွား....”

“ ကျမကတော့ ဒါမျိုးမကြုံသေးပါဘူး....”

“ နေပါအုံးအေ....ငါ့စကား ဘယ်ရောက်သွားလဲမသိဘူး....ငါပြောချင်တာက အဲ့ဒါမဟုတ်ဘူး....ငါတွေ့လိုက်ရတဲ့ သူ့ပစ္စည်းကြီး....”

“ ပြောစမ်း....ပြောစမ်း....အမ ဘယ်လိုဟာကြီးလဲ....”

ပြာပြာသလဲမေးလိုက်သော သွယ်သွယ်အား မသန်းရီက လှည့်၍မျက်စောင်းထိုးလိုက်သည်။

“ ပြောမှာပေါ့အေ.....ညီးကလဲဖြစ်နေလိုက်တာ....သူ့ဟာကြီးက သစ်သားငြုပ်ကျည်ပွေ့ကြီးလား မှတ်ရတယ်အေ.... နဲတာကြီးမဟုတ်ဘူး....ငါဖြင့် အဲဒါကြီး မြင်လိုက်ရပြီး (၂)ရက်လောက် အိပ်မပျော်ဘူး....”

“ ဟိဟိ....အမကလည်း ဖြစ်ရတယ်.....ဟိဟိ....”

“ ဟဲ့ မသန်းရီတို့ ဒီမှာ ငါးကြင်းခုတ်သားတွေရှိတယ်နော်....”

ဈေးဝရောက်၍ ဈေးသည်တစ်ယောက်က ဆီးကြိုအော်ပြောလိုက်သံကြောင့် သူမတို့နှစ်ယောက် စကားစပြတ်သွား ကြလေသည်။

........................................................................................................

ဟင်းပန်းကန်လေးကိုင်၍ သွယ်သွယ် သူမ၏ အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းလိုက်သည်ကို ဖေတင် တွေ့လိုက်သည်။ သူ့ဆီသို့ သွယ်သွယ်လာတော့မည်။ အပေါ်က ဝတ်ထားသော တီရှပ်အဖြူလေးက ဈေးသွားတုန်းက တီရှပ်လေးဖြစ်ပေမယ့် အထဲက ဘော်လီကိုတော့ ချွတ်ထားပုံရသည်။ အိမ်ပေါ်မှအဆင်း နို့နှစ်လုံးက ဗရမ်းဗတာခါရမ်းသွားသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ အောက်ဖက်ကဝတ်ထားတာတော့ ဈေးသွားတုန်းက ထဘီအနက်လေးမဟုတ်ဘဲ အရောင်လွင့်ပျယ်စပွင့်ရိုက်ထဘီ အနီ ရောင်လေးကို ဝတ်ထားသည်။

ဖေတင် မသန်းရီကိုတော့ တိုက်စစ်ဆင်ပြီးပြီ။ သွယ်သွယ်ကိုလည်း တိုက်စစ်ဆင်ရဦးမည်။ ဖေတင် ငေါက်ကနဲထ၍ အတွင်းခန်းဖက်သို့ ဝင်လာလိုက်သည်။ ပြီးလျှင် အခန်းထဲတွင် ချိတ်ဆွဲထားသော ဝတ်လစ်စလစ်ပုံရှေ့တွင် ရပ်လိုက်ပြီး သူ့ ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်သည်။ 

ဖေတင်က ညကသွယ်သွယ်တစ်ယောက် ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေတာကိုတွေ့မြင်ခဲ့ရပြီး နောက် သွယ်သွယ်ကို အတော်လိုးချင်နေတာဖြစ်သည်။ သွယ်သွယ်ကို အခုတွေ့လိုက်ရတော့ သူ့လီးကြီးက ထောင်းကနဲ ထောင်းကနဲ ထ၍လာသည်။ ပုဆိုးချွတ်ချလိုက်ပြီးသည်နှင့် ဖေတင်က အိမ်ရှေ့ခန်းနှင့် အတွင်းခန်း ဝင်ပေါက်ထွက်ပေါက်ဖက်ကို တစောင်းပေး၍ သူ့လီးကြီးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

သွယ်သွယ်အိမ်ပေါ်သို့ လှမ်းတက်လိုက်တော့ ကိုဖေတင်ကို မတွေ့ရ။ အသံပြုမည်ကြံလိုက်ပြီးတော့မှ မနက်က မသန်းရီပြောသွားသည်ကို သတိရလိုက်ပြီး လက်ထဲက ဝက်သားဟင်းပန်းကန်လေးကို အိမ်ရှေ့စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး ခြေသံမကြားအောင် အတွင်းသို့ဝင်သည့်အပေါက်နားကပ်၍လာပြီး အထဲသို့ ကြည့်လိုက်သည်။

“ အာ....ဟာ....”

အမသန်းရီပြောသည့်အတိုင်းပင်။ ဦးလေးဖေတင်၏ ပစ္စည်းကြီးက ငြုပ်ကျည်ပွေ့ကြီးလား အောက်မေ့ရသည်။ ဦးလေးဖေတင်က သူ့ရှေ့က ဝတ်လစ်စလစ်ပုံကိုကြည့်ကာ သူ့လီးကြီးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး တစ်ချက်ခြင်း ဂွင်း တိုက်နေသည်။ လီးကြီးသာ ဧရာမဖြစ်တာမဟုတ်။ အောက်က ဂွေးအုမဲမဲကြီးတွေကလည်း ဖောင်းတင်းလုံးတစ်ပြီး နဲတာကြီး မဟုတ်။ 

ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချထားသဖြင့် သူ၏ တုတ်ခိုင်တောင့်တင်းလှသော ပေါင်တံကြီးတွေကလည်း ကြွက်သားအ မြောင်းမြောင်းထ၍ နေသည်။ သွယ်သွယ်၏စိတ်တွေ ထိန်းမရအောင်ထ၍လာသည်။ သွယ်သွယ် မျက်စေ့ကိုမှိတ်ကာ အခန်း တံခါးကိုမှီပြီး ထဘီကိုမ၍ လက်လျှိုသွင်းပြီး စောက်ဖုတ်လေးကို ဖွဖွလေးပွတ်၍ပေးနေမိသည်။ သူမ၏ ရင်တစ်ခုလုံး ဘလောင်ဆူစေကာ ရာဂစိတ်များ ထကြွလောင်မြိုက်လာသည်။ အလိုးခံချင်စိတ်တွေကလည်း ထိန်းမရအောင် ထ၍လာသည်။

ဖေတင် ပြုံးလိုက်သည်။ သွယ်သွယ်က မသန်းရီထက်ပိုပြီး ထန်သည်။ မသန်းရီတုန်းက ဒီလိုမျိုးမဟုတ် သူလုပ်ပြတာကို တဝကြည့်ပြီး တုန်တုန်ယင်ယင်ဆင်းပြန်ပြေးသွားသည်။ အခုတော့ သွယ်သွယ်က သူ့ကိုပင် ဂရုမထားတော့လောက်အောင် စိတ်တွေထနေပြီ။

သွယ်သွယ်၏ ပါးပြင်လေး နွေးကနဲတစ်ချက် ခံစားလိုက်ရသည်။

“ ဟင်....ဦးလေး....”

“ လာ....ကုတင်ပေါ်ကို....”

“ ဟင့်အင်း....”

“ လာပါဆို.....အချိန်ကြာတယ်.....ခရမ်းသီးထက် ပိုကောင်းတယ်ဟ....သိလား.....”

သွယ်သွယ် ရှက်စိတ်တွေက ရာဂစိတ်နှင့်အပြိုင်ဖြာသွားသည်။ သွယ်သွယ်ငိုင်၍အသွား ဖေတင်က သူမကို ပွေ့၍ ကုတင်ပေါ်တင်လိုက်သည်။ ဖေတင်၏ လီးကြီးက တရမ်းရမ်းဖြစ်နေသည်။ သွယ်သွယ် မျက်လုံးစုံမှိတ်ထားလိုက်သည်။ ဖေတင်က သူမ၏ ထဘီကိုလျင်မြန်စွာ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ရိတ်ထားပုံရပြီး ပြန်ပေါက်ကာစ အမွှေးငုတ်တိုလေးများဖြင့် စောက်ဖုတ်အထက်ဆီးခုံဝင်းဝင်းလေးကို လီးထိပ်လုံးလုံးကြီးဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။

“ အ....အ....”

သွယ်သွယ် တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ အကွဲကြောင်းလေးကြားသို့ လီးထိပ်ကို ခပ်ဖိဖိလေးစိုက်ပြီး အထက် အောက်စုံချီဆန်ချီ ဆွဲပေးလိုက်သည်။ သွယ်သွယ်၏ ပေါင်နှစ်လုံး ကားခနဲဖြစ်သွားသည်။ လီးတန်ကြီးကို ခါးလည်မှကိုင်ပြီး စောက်ပတ်အောက်ဖက်နားရှိ အလိုးခံသည့်အပေါက်သို့ နှစ်သွင်းဖိချလိုက်သည်။ သွယ်သွယ်ထံမှ ‘ အူး ’ ကနဲ အသံတစ် ချက်ထွက်လာပြီး ကော့တက်သွားသည်။ 

ဖေတင်က သွယ်သွယ်၏ တီရှပ်လေးကို အပေါ်သို့လှန်တင်လိုက်သည်။ ငေါက်ကနဲ ငေါက်ကနဲ ကျစ်လစ်မာတင်းသော နို့ကြီးနှစ်လုံး ထွက်ပြူ၍လာသည်။ ဖြူဝင်းသောနို့အုံကြီးများတွင် အကြောစိမ်းကြီးများက ယှက်သန်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို စုံကိုင်ကာ ဖွဖွချေပေးရင်း မသိမသာလေးဆွဲကာ လီးကို ဖြေးဖြေးချင်းစိုက်ချလိုက်သည်

“ အိ....အိ....အ.....အ.....အီး.....”

လီးတန်ကြီးက အရင်းထိဝင်သွားကာ ဂွေးအုကြီးများက သွယ်သွယ်၏ ဖင်ဝကို ဖိကပ်မိနေသည်။ အမွှေးကြမ်းကြီး များ၏ ယားကျိကျိအထိအတွေ့နှင့် စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဇိကနဲစိုက်ဆင်းလာသော လီးတန်ကြီး၏ အတွေ့အရသာများကြောင့် သွယ်သွယ် လောကကြီးကို မေ့သွားကာ မျက်တောင်များစင်းပြီး တဟင်းဟင်းဖြစ်လာသည်။ ဖေတင် သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ စွပ် ကျယ်ချိုင်းပြတ်ကို ခေါင်းမှဆွဲ၍ချွတ်လိုက်သည်။ ဖေတင် ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားပြီ။ ထို့နောက် လီးကို တဆုံးသွင်းကာ ဖိကပ် စိမ်ထားပြီး နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ငုံ့၍စို့သည်။

“ ဟင်း....ဟင်း....ဟင်း.....အင်း....လုပ်.....လုပ်တော့လေ.....”

စောက်ခေါင်းထဲက လီးက ခဏကြာအောင် ငြိမ်နေတော့ သွယ်သွယ် မနေတတ်တော့။ အဖျားတက်သလို တဟင်း ဟင်းဖြစ်လာပြီး ဖေတင်၏ လက်မောင်းအိုးကြီးတစ်ဖက်ကို ထုရိုက်ရင်းအထဲမှ မဆန့်မပြဲဝင်နေသော လီးကြီးကိုလည်း စောက်ဖုတ်နှင့် ညှစ်၍ပြောသည်။ ဖေတင်ကိုယ်ကိုကြွကာ လီးကို လျှောကနဲဆွဲ၍ ထုတ်လိုက်သည်။

“ ပြွတ်....ဖွတ်...အင်း....ဟင်း....”

ဖေတင် လီးကို ပြန်၍ဆောင့်အချ သွယ်သွယ်က မစောင့်နိုင်တော့ဘဲ သူမ၏ ဖင်ကြီးကို တစ်ထွာလောက်မြင့်အောင် ကော့ပင့်ဆောင့်၍ လီးကြီးကို ပြန်၍သွင်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ကျေနပ်သွားပုံဖြင့် ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ ငယ်ငယ်ချောချောလှလှ သိပ်ထန်သောကောင်မလေးကို ချနေရပြီမို့ ဖေတင် အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်၍နေသည်။

“ သွယ်သွယ်....အပေါ်ကနေပြီး စိတ်ကြိုက်ဆောင့်ပါလား....”

“ အင်း....လုပ်မယ်....ဆင်း....ဆင်း....ဦးလေး....မြန်မြန်ဆင်း.....”

သွယ်သွယ် ရာဂစိတ်တွေ ပေါက်ကွဲနေပြီး အငမ်းမရပြောပြီး ပက်လက်ဖြစ်သွားသော ဖေတင်၏ အပေါ်သို့ ခွတက် ကာ ဧရာမလီးကြီးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်လိုက်ပြီး အားရပါးရဖိဆောင့်ချလိုက်သည်။

“ ပြွတ်...ဖွတ်....ဗြစ်....ဗြစ်....ပြွတ်....အား...အ....အား.....”

မိန်းမကြမ်းတော့ ယောက်ျားမခံနိုင်ဖြစ်ရသည်။ လီးကြီးအပေါ်ယံအရေပြားကို စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများဖြင့် ဖိညှပ်ကာ အားရပါးရဖိဆောင့်ချလိုက်သည့်အတွက် စောက်ပတ်ထဲသို့ လီးတဆုံးဝင်သွားသည့်အချိန်တွင် အရေပြားကို လီး အရင်းထိဖိဆွဲဆောင့်ချလိုက်သလိုဖြစ်သွားသည့်အတွက် ကျင်ကနဲ နာသွားပြီး ဖေတင် မျက်နှာကြီးမဲ့သွားကာ ‘ အား ’ကနဲ အသံထွက်သွားသည်။ 

လီးတဆုံးဝင်သွားပြီးနောက် သွယ်သွယ်က ဆီးခုံခြင်းပွတ်လှည့်ပေးကာ ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး ဖေတင်၏ ရင်အုပ်ကြီးပေါ်သို့ သူမ၏လက်လေးများထောက်လိုက်ပြီး ရှုံ့မဲ့မဲ့ဖြစ်နေသော ဖေတင်၏ မျက်နှာကို အငမ်းမရငုံ့၍နမ်းသည်။ ပြီးတော့မှ သူမက ဖင်ကိုကြွကြွပြီး တစ်ချက်ခြင်း ဆောင့်ဆောင့်လိုးသည်။

“ ပြွတ်....ပြွတ်...ဖွတ်...စွပ်...ပလွတ်....ဗြစ်....ပြွတ်....ဗြစ်....ဗြစ်...စွပ်....စွပ်....”

“ အင်း....ကောင်းလားဟင်....ဦးလေး....”

“ အင်း....သွယ်သွယ့်ဟာလေးက ကြပ်ညှပ်နေတာပဲ....သိပ်ကောင်းတာပဲ....”

“ ပြွတ်....စွပ်....ဗြစ်....ပြွတ်.....စွပ်....ပြွတ်.....”

“ ဒါဆို ဦးလေးကြိုက်ရင် ကျမတို့ နေ့တိုင်း လုပ်ကြမယ်နော်....”

“ ရွှတ်....”

“ အင့်....အင့်....အင့်....ပြွတ်....ပြွတ်....စွပ်....ဗြစ်....အင့်....အ....ဖွတ်....ဖွတ်....ပလွတ်....ဗြစ်....ပြွတ်.....”

အဆောင့်မပျက်ပြောရင်း သွယ်သွယ်က ဖေတင်ကို ငုံ့နမ်းပြန်သည်။

ထိုအချိန်တွင် သူတို့ရှိရာအတွင်းခန်းထဲသို့ ဝင်လာသူကတော့ မသန်းရီပင်ဖြစ်ပါသည်။ မသန်းရီမှာ ဖေတင်အတွက် ထမင်းနှင့်ဟင်းလာပို့ရင်း ဖေတင်နှင့် သွယ်သွယ်တို့ ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေကြသည်ကို မမျှော်လင့်ဘဲ တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ မသန်းရီ အပေါက်ဝမှ ရပ်၍သူတို့နှစ်ယောက်ကို ခဏရပ်ကြည့်သည်။ ဟိုတစ်နေ့ကတည်းက မသန်းရီမှာ ဖေတင်၏ ပစ္စည်းကြီးကို တွေ့မြင်ခဲ့ရပြီး ကြိတ်မနိုင်ခဲမရဖြစ်နေရသည့်အထဲ ဖေတင်နှင့် သွယ်သွယ်တို့ သဲသဲမဲမဲကာမစပ်ယှက်နေကြပုံ ကို ရပ်ကြည့်ပြီး ဘယ်လိုမှ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ သူတို့ရှိရာ အတွင်းခန်းထဲသို့ မသန်းရီ ဝင်လာခဲ့ခြင်းပင်ဖြစ်လေသည်။

“ သွယ်သွယ်....”

“ ဟင်....ဟာ....”

သွယ်သွယ်က လီးကိုဆွဲချွတ်ပြီး ဖေတင်၏ အပေါ်မှလှိမ့်ဆင်းလိုက်သလို ဖေတင်ကလည်း ငေါက်ကနဲ ထထိုင်လိုက် သည်။ မသန်းရီမှာ အသိဉာဏ်မဲ့သော စက်ရုပ်တစ်ရုပ်သဖွယ်ဖြစ်နေသည်။ သူမပါးစပ်မှ သွယ်သွယ်ဟုခေါ်လိုက်ပြီး သူမ၏ ခါးမှထဘီကို မသန်းရီက ချွတ်ချလိုက်သည်။ အံ့အားသင့်နေသော ဖေတင်က ချက်ချင်းသဘောပေါက်သွားပြီး မသန်းရီကို ခုတင်ပေါ်သို့ဆွဲထိုင်ပေးလိုက်ပြီး သူမ၏ အင်္ကျီတွေကို အမြန်ချွတ်ပစ်လိုက်ရာ အလုံးလိုက်အခဲလိုက်နို့အုံကြီးတွေ ထွက်ပေါ် ၍လာသည်။ 

ဖေတင်၏ လက်တစ်ဖက်က မသန်းရီ၏ အမွှေကြမ်းကြမ်းနှင့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပွတ်သပ်ပေးရင်း နို့ကြီးနှစ်လုံး ကို တပြွတ်ပြွတ်စို့၍ပေးလိုက်ရာ မသန်းရီ၏ လက်နှစ်ဖက်က ဖေတင်၏ခေါင်းကြီးကို ဖွဖွလေးဖက်ထားလိုက်လေသည်။ ဖေတင်နှင့် မသန်းရီတို့ မိမိရှေ့၌ ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်နေပုံကိုမြင်ရသော သွယ်သွယ်က နဂိုကလည်း ခပ်ထန်ထန်ဆိုတော့ မနေနိုင်တော့ဘဲ ဖေတင်၏ ဘေးသို့ ပြေးကပ်ကာ ဖေတင်၏ လီးကြီးကို ပထမဂွင်းတိုက်ပေးသည်။ နောက်လီးပေါ်မှ အရည် ခွံကို ဆွဲချ၍ ဒစ်ကြီးကိုဖော်လိုက်ပြီး ဒစ်ကြီးကို ပါးစပ်ဖြင့် ကုန်း၍ငုံကာ လျှာဖြင့် ကလိပေးလိုက်ရာ ဖေတင်မှာ ဖင်ကြီးခါယမ်းသွားသည်။

“ လာ....သန်းရီ...လှဲလိုက်....”

မသန်းရီကလည်း တုန့်ဆိုင်း၍မနေတော့ဘဲ ကုတင်ပေါ်လှဲချလိုက်လျှင် ဖေတင်က ကဗျာကယာတက်ခွပြီး စောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးအဝသို့ လီးကိုတေ့၍ လိုးသွင်းလိုက်သည်။

“ ဗြစ်....ပြွတ်....ဖွတ်...ဗြစ်....ပြွတ်....”

“ အေ့....အား....ကျွတ်....ကျွတ်.....ဟင်း....နဲတာကြီးမဟုတ်ဘူး.....”

မသန်းရီ ဒီလီးကြီးကို လေးငါးရက်ကြာအောင် စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ရသည် မဟုတ်ပါလား။ ထိုအချိန်တွင် သွယ်သွယ်က ဖေတင်ရှေ့ မသန်းရီ၏ မျက်နှာပေါ်တွင်ခွ၍ လေးဘက်ကုန်းလိုက်သည်။ မသန်းရီက ဖေတင်လိုးတာကိုခံရင်း သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်ကြီးကို ယက်ပေးသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် စောက်စေ့ထိုးထိုးထောင်ထောင်လေးကို စုပ်၍ပေးသည်။ တအင်း အင်း တအအ အသံများသည် သုံးယောက်စလုံးထံမှ ပူလောင်ပြင်းပြစွာ ပေါ်ထွက်၍နေသည်။

“ ပြွတ်....ဖွတ်....ပြွတ်....ဘွပ်...အင့်....အွန်း....ရှီး....အား....ဟား....ကျွတ်.....ကျွတ်.....”

မသန်းရီ၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ အရည်ကြည်များ စိုရွှဲ၍ ပြဲလန်ဖောင်းကား၍လာသလို သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်ကြီး မှာလည်း မသန်းရီ၏ တံတွေးများဖြင့် စိုစွတ်ပြောင်လက်၍ လာသည်။ မသန်းရီမှာ ကြီးမားသောလီးကြီးနှင့် ဖေတင်က ကျွမ်း ကျင်စွာလိုးနေသည့်အရသာကို မက်မက်မင်မင်ကြီးခံစားနေရကာ သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်ကိုယက်ပေးရင်း သူမ၏မျက်လုံး များက တစ်ချက်တစ်ချက် စင်း၍ကျသွားသည်။ အဝတ်ကင်းမဲ့သော ကာမသားကောင်သုံးဦးစလုံးမှာ မှောင်မိုက်သော ကာမ နွံအတွင်းသို့ အရှိန်အဟုန်ပြင်းစွာ နစ်ဆင်းလျက်ရှိလေသည်။

“ အ....အင်း.....အင်း....ထွက်....ထွက်တော့မယ်.....လုပ်....လုပ်....လုပ်စမ်းပါ....အား....အ....အီး.....အီး....အား.. ....အ....”

မသန်းရီမှာ သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်ကို ပါးစပ်မှလွှတ်ပေးရင်း ပရမ်းပတာပြောသည်။

“ သွယ်သွယ့် ဖင်ကြီး ဦးလေး ရှေ့ကပ်လိုက်....”

သွယ်သွယ်က လေးဖက်ထောက်လျက်က သူမဖင်ကြီးကို ဖေတင်ရှေ့သို့ တိုးလိုက်ရာ ဖေတင်က သူ့လက်ညှိုးကို သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်ထဲထိုးသွင်း၍ ခပ်ကြမ်းကြမ်းမွှေပေးသည်။ ဖေတင်မှာ တစ်ဖက်မှလည်း မသန်းရီကို ပယ်ပယ်နယ် နယ်ကြီး လိုးဆောင့်နေသည်။

“ အား....အီး....အား....အား....ထွက်.....ထွက်ကုန်ပြီ.....အား....အ....ကျွတ်....ကျွတ်.....”

မသန်းရီမှာ မျက်စိနှစ်လုံးစုံမှိတ်ကာ ရှုံ့ရှုံ့မဲ့မဲ့ကြီးပြောရင်း သူမ၏ ခါးမှာ ကော့ကော့ တက်သွားလေသည်။ မသန်းရီ ငြိမ်သွားတော့မှ ဖေတင်က သူ၏ မပြီးသေးသောလီးကို သွယ်သွယ်၏ စောက်ခေါင်းထဲ ဗြစ်ကနဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။



...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



ချစ်သူလိုပဲ ချစ်ပါမယ် (စ/ဆုံး)

ချစ်သူလိုပဲ ချစ်ပါမယ် (စ/ဆုံး)

မြသာ ရေးသည်။

အခန်း ( ၁ )

ဦးလင်းသူ တယောက် အမိမြန်မာပြည်သို့ ဒုတိယ အကြိမ်ရောက်ရှိခဲ့လေပြီ။ အမိမြေမှ ခွဲခွာခဲ့တာ နှစ်ပေါင်း ၂၅ နှစ်ခန့်ကြာမြင့်ချိန်တွင် မြန်မာပြည်သို့ ဒုတိယအကြိမ် ရောက်ရှိခဲ့ခြင်းဖြစ်လေသည်။

လင်းသူ၏ ဘဝက ပန်းခင်းသော လမ်းမဟုတ်ခဲ့ပါ။ အသက် ၁၁ နှစ်တွင် မိဘများဆုံးပါးသွားသဖြင့် ရွာတွင်မနေရတော့ပဲ မန္တလေးမှ ဘကြီးဖြစ်သူ ကပ္ပိယလုပ်သော ဘုန်းကြီးကျောင်းတွင် ကပ်နေရလေသည်။ ဘကြီးဖြစ်သူဆီရောက်တော့ လင်းသူတယောက် အတန်းပညာက တပိုင်းတစဖြစ်နေကာ လက်တွေ့ဘဝ သက်မွေးမှုပညာကိုသာ သင်ယူစေခဲ့လေသည်။ 

ပညာရေးကို  ဂရုစိုက်သော ဘကြီးက ညကျောင်းတက်စေခဲ့လေသည်။ ညကျောင်းမှ လျှပ်စစ်ကျွမ်းကျင်လက်မှတ်ရရှိခဲ့ကာ မီးသမားလိုင်စင်ကိုပါ ရန်ကုန်သို့တက်ခါပြုလုပ်ခဲ့လေသည်။ ညကျောင်းပြီးသောအခါ ဘကြီးက အင်္ဂလိပ်စာကို လေ့လာစေလေသည်။ အင်္ဂလိပ်စာကျွမ်းကျင်သော ကိုယ်တော်တပါးက အားလပ်ချိန်များတွင် သင်ပေးသဖြင့် အင်္ဂလိပ်လို အတော်အသင့် ရေးတတ် ဖတ်တတ် လာလေသည်။ ပညာစုံကာ အလုပ်ခွင်ထဲဝင်သောအချိန်မှ ကျေးဇူးရှင် ကပ္ပိယဘကြီးသည် အနိစ္စရောက်ကာ ကွယ်လွန်ခဲ့လေသည်။

ဘုန်းကြီးကျောင်းတွင် ဆက်နေကာ အလုပ်လုပ်နေရင်း နွယ်နီဖြင့်တွေ့ကာ မေတ္တာမျှရာမှ လက်ထပ်ခဲ့လေသည်။ လက်ထပ်ပြီး သုံးနှစ်ခန့်ရှိသောခါ မြှင့်တက်လာသော ကုန်ဈေးနှုန်းကြောင့် အိမ်ငှားခနှင့် အိမ်အသုံးစားရိတ်က ဝင်ငွေနှင့်ကာမိစေရန် အနိုင်နိုင်ဖြစ်လာလေသည်။ မိန်းမဖြစ်သူကို အလုပ်မလုပ်စေချင်တာက လင်းသူ၏ဆန္ဒ။ စားဝတ်နေရေးအတွက် နိုင်ငံခြားထွက်ကာ ဝင်ငွေရှာခဲ့လေသည်။

လွယ်တော့မလွယ်။ ပညာ အလုံအလောက်မရှိသောသူ့အတွက် ဝင်ငွေမှာ အမိမြန်မာပြည်ထက် များပြားသည် ဆိုသော်လည်း လုပ်ငန်းခွင်တွင် အခက်အခဲများတွေ့ခဲ့ရလေသည်။ သို့သော် လိုချင်စိတ်ရှိသောသူအတွက် ကြိုးစားခွင့်ရှိသည်ဆိုသော စကားအတိုင်း ကြိုးစားရုန်းကန်ခဲ့လေသည်။ သူ၏အကင်းပါးမှု ဉာဏ်ထက်မြက်မှု ကြိုးစားမှု  အကွက်မြင်တတ်မှုတို့ကြောင့် ရာထူးများတိုးလာကာ ဝင်ငွေလဲ ကောင်းလာခဲ့လေသည်။

သူရှာရသမျှကို မိန်းမဖြစ်သူထံပို့ပေးခဲ့လေသည်။ မိန်းမဖြစ်သူကလည်း စီးတဲ့ရေ ဆည်တဲ့ကန်သင်း ဆိုသည့်အတိုင်း စုဆောင်းထားကာ ဘဏ်ထဲသို့ထဲ့ထားခဲ့လေသည်။ အတော်အတန်စုဆောင်းမိသောအခါ နွယ်နီက မြို့သစ်ဘက်တွင် မြေကွက်ဝယ်ရန် တိုင်ပင်သောကြောင့် သဘောတူကာ မြေတကွက်ဝယ်ထားခဲ့လေသည်။ မြေကွက်ပေါ်အိမ်ဆောက်ကာ လူငှားမထားချင်သောကြောင့် အဆောင်မှာနေသော နွယ်နီက ကိုယ်တိုင်နေ၍ အဖော်အဖြစ် သူ့အစ်မသားမိကို ခေါ်ထားလိုက်လေသည်။

လင်းသူကား မြန်မာပြည် တခေါက်မှမပြန် အလုပ်ထဲတွင်သာ အာရုံနှစ်ထားလေသည်။ မိန်းမဖြစ်သူအား သုံးလတစ်ကြိမ်ခေါ်တွေ့လေသည်။ သူတို့လင်မယားတွင် မည်သူမှ ချွတ်ယွင်းချက်မရှိသော်လည်း ဘာလို့မှန်းမသိ ကလေးမရပေ။ ကလေးချစ်တတ်သော နွယ်နီက သူ့အစ်မ ကေသီဆီမှ အခါလည်သမီးလေး ဇင်မြဝေကို မွေးစားလိုက်လေသည်။ ကေသီမှာ မုဆိုးမဖြစ်ကာ ကိုယ်ဝန် ရလတွင် ယောက်ျားဖြစ်သူ မြင့်ဌေး ကားအက်ဆီးဒင့်ဖြစ်ကာ ဆုံးပါးသွားလေသည်။

ထိုအချိန်တွင် နွယ်နီမှာ လင်တော်မောင် လင်းသူ ဝင်ငွေကောင်းလာသောအချိန် ဖြစ်သောကြောင့် အစ်မဖြစ်သူအား အစစအရာရာ ကူညီခဲ့လေသည်။ ကလေးမွေးသောအခါတွင်လည်း လိုလေသေးမရှိ ပံ့ပိုးပေးခဲ့လေသည်။ လင်းသူကလည်း ကြည်ဖြူ စွာ မိန်းမဖြစ်သူ စိတ်ကြိုက် လုပ်ဆောင်စေခဲ့လေသည်။ သို့သော် ကေသီက ဇင်မြဝေလေး ရတန်းတွင် သွေးတိုးရောဂါဖြင့် ဆုံးပါးခဲ့လေသည်။

လင်းသူ မြန်မာပြည်သို့ ပြန်ရောက်သော ပထမအကြိမ်မှာ နွယ်နီ အသည်းအသန်ဖြစ်နေသောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။ နွယ်နီမှာ လည်ချောင်းကင်ဆာရောဂါဖြင့် အသည်းအသန်ဖြစ်နေချိန်ဝယ် ဇင်မြဝေကလည်း တယောက်ထဲဖြစ်လေရာ လင်းသူမှာ အလုပ်မှ လစာမဲ့ခွင့်ယူကာ ပြန်လာ၍ ပြုစုခဲ့လေသည်။ သို့သော် ကံဆိုးလှသော နွယ်နီမှာ ၁လသာနေရပြီး လူလောကကြီးအား စွန့်ခွာသွားခဲ့လေသည်။

လင်းသူမှာ အသုဘကိစ္စများ အားလုံးပြီးသွားသောအချိန်တွင် မြန်မာပြည်မှာ ပြန်နေရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်လေသည်။ သို့သော် စာချုပ်သက်တမ်း ကျန်နေသေးသဖြင့် ၆လ အလုပ်ဆင်းပြီးမှ ပြန်လာနိုင်မည်ဖြစ်လေသည်။ ဇင်မြဝေကလည်း တက္ကသိုလ်နောက်ဆုံးနှစ် စာမေးပွဲများ နီးကပ်နေပြီဖြစ်လေရာ တယောက်ထဲ ကျန်နေတော့မှာဖြစ်လေရာ  အိမ်ကိုပိတ်ထားလိုက်ပြီး ဇင်မြဝေကို အဆောင်မှာ နေစေခဲ့လေသည်။ ၆ လစာ ပိုက်ဆံ အလုံအလောက်ထုတ်ပေးကာ စာချုပ်သက်တမ်းစေ့သည်နှင့် ပြန်လာမည်ဖြစ်ကြောင်းပြောခဲ့လေသည်။

နွယ်နီရှိစဉ်အခါကထဲက အိမ်ကိုရော ဘဏ်မှာစုထားသော စာရင်းသေအပ်ငွေများကိုပါ လင်းသူနာမည်နှင့် လုပ်ထားသဖြင့် အဆင်ပြေလေသည်။ ဇင်မြဝေမှာ လင်းသူနှင့် နွယ်နီ့ကိုပင် အဖေအမေအရင်းဟုထင်မှတ်နေလေသည်။ နွယ်နီက ဘယ်လိုပြောခဲ့သည်မသိ လင်းသူမှာ သူ့သမီးအရင်းမဟုတ်ပါဟု ဒီလိုအချိန်တွင် ဇင်မြဝေကို မပြောရက်ခဲ့ပါ။ ထို့ကြောင့် အလိုက်သင့်သာနေခဲ့လေသည်။

..............................................................................................................

အခန်း ( ၂ )

အလုပ်က နှုတ်ထွက်စာတင်တော့ ကုမ္မဏီက ချက်ချင်း လက်မခံသေးပဲ အခက်အခဲကို မေးလေသည်။ လင်းသူက ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ပြောသောအခါ မြန်မာပြည်တွင် အခြေဆိုက်ထားသော ကုမ္မဏီခွဲတွင် လုပ်နိုင်မလားဟု မေးလေသည်။ လင်းသူက အားရဝမ်းသာ သဘောတူလိုက်လေသည်။ တံတားဦးသို့ တိုက်ရိုက်ရောက်သော ခရီးစဉ်ရှိသော်လည်း လူကြုံထဲ့ပေးကြသောကြောင့် ရန်ကုန်ခရီးစဉ်သာ လက်မှတ်ဖြတ်လိုက်လေသည်။ ရန်ကုန်သို့ရောက်သောအခါ အမှာပါးသော ကိစ္စများဆောင်ရွက်ပြီးနောက် တံတားဦးလေယာဉ်လက်မှတ် ဖြတ်လိုက်လေသည်။

လေဆိပ်တွင် စောင့်နေစဉ် ရှေ့က တံတားဦးခရီးစဉ်တွင်  လေယာဉ်ချို့ယွင်းကာ ရှေ့ဘီးချမရသောကြောင့် လေယာဉ် ဝမ်းဗိုက်ဖြင့်ဆင်းသက်ခဲ့ရခြင်းကို လူအများပြောဆိုလျက်ရှိကြလေသည်။ လင်းသူမှာ လေယာဉ်ပေါ်ရောက်သောအခါ ကြားရသည့်သတင်များကြောင့် ရင်တထိတ်ထိတ်ဖြင့် စီးရလေသည်။ ရသမျှ ဘုရားစာများတလမ်းလုံးရွတ်ကာ လိုက်ပါလာလေသည်။

တံတားဦးလေဆိပ်ရောက်ကာ လေယာဉ်ပေါ်က ဆင်းတော့ ဇင်မြဝေက သူ့ကိုလာကြိုနေလေသည်။ ဝမ်းဗိုက်ဖြင့် ရှပ်တိုက်ဆင်းထားသဖြင့် ခေါင်းစိုက်နေသော လေယာဉ်ကြီးကိုလည်း တွေ့ခဲ့ရလေသည်။ လေယာဉ်မှူး၏ ကျွမ်းကျင်မှုကြောင့် အများကြီးသက်သာရာရခဲ့သည်ဟုဆိုရပေမည်။

" အဖေ"

ဟု ခေါ်ကာ အပြေးကလေးလှမ်းကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်လာသော ဇင်မြဝေကို ဆီးကြိုကာ ဖက်ထားလိုက်လေသည်။ နူးညံ့သော အထိအတွေ့ကြောင့် လင်းသူရင်ထဲတမျိုးဖြစ်သွားလေသည်။

ဇင်မြဝေသည် အသက် ၂ဝ ခန့်ရှိကာ အသားအရေဖြူ ဝင်းကာ မျက်လုံးအကြည့်များက အရေလဲ့နေကာ နှာခေါင်းလေးကလည်း စင်းနေလေသည်။ နှုတ်ခမ်းလေးမှာ လေးညို့သဖွယ် ကွေးညွတ်နေပီး ထူထူပြဲပြဲလေးဖြစ်ကာ ရင်သားအစုံမှာ သေးသေးလေးဖြစ်သော်လည်း ကိုယ်ကျပ်အင်္ကျီ ဝတ်ထားပါက မို့မို့လေးထွက်နေလေသည်။ ခါးလေးမှာ သေးသေးကျစ်ကျစ်လေးဖြစ်ပြီး ပေါင်တံများမှာ ဆင်နှာမောင်းသဖွယ်ဆင်းနေကာ တင်အစုံမှာလည်း မကြီး မသေး အဆီပိုမရှိပဲ ကျစ်လစ်တောင့်တင်းသော ခန္ဓာကိုယ်ရှိလေသည်။ တကိုယ်လုံးအသေးစိတ်ခြုံငုံကြည့်ပါက မော်ဒယ်သူဌေးမလေး ကိုင်လီဂျန်နာနှင့် ခပ်ဆင်ဆင်ဖြစ်လေသည်။ လင်းသူမှာ သက်ပြင်းတချက်ချမိလိုက်လေသည်။

ပစ္စည်းများသယ်ကာ အသင့်ငှားထားသော City Taxi ပေါ်သို့တက်ကာ အိမ်ပြန်လာခဲ့ကြလေသည်။ အိမ်က လင်းသူမရောက်ခင် ၂ ရက်အလိုတွင် ဇင်မြဝေက သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးလေပြီ။ ညနေပိုင်း လေယာဉ်ဖြစ်သောကြောင့် လမ်းတွင် မိုးချုပ်ကာ နေဝင်ခဲ့လေသည်။

အိမ်သို့ရောက်သောအခါ ပစ္စည်းများကို နှစ်ယောက်အတူတူချကာ လင်းသူနေရမည့်အခန်းထဲသို့ သယ်ဆောင်လိုက်ကြလေသည်။ အရင်နွယ်နီနေခဲ့သည့်အခန်းတွင်ပင် လင်းသူနေရန် စီစဉ်ထားလေသည်။ နွယ်နီက အိမ်ဆောက်ကထဲက နှစ်ယောက်အိပ်ခန်း ၂ ခန်းဖွဲ့ခဲ့သည်မို့ ယခု လင်းသူနှင့် ဇင်မြဝေတို့ အခန်းများသည် နှစ်ယောက်ခန်းများဖြစ်လေသည်။

" အဖေ အရင်ဆုံးလန်းသွားအောင် ရေအရင်ချိုးလိုက်ပါနော် အဖေရေချိုးနေတုန်း သမီးထမင်းပွဲ ပြင်ထားလိုက်မယ်"

" သမီးက အချက်အပြုတ်လည်း ရတာဘဲလား"

" အမေက သင်ပေးသွားတာပါအဖေ သမီးလက်ရာ ဘယ်လိုနေလဲဆိုတာ မြည်းကြည့်ပါဦး"

" ဟုတ်ပါပြီဗျာ အိမ်ထမင်း အိမ်ဟင်းမစားရတာ တော်တော်ကြာနေပြီဆိုတော့ ဒီညတော့ စားကောင်းမှာသေချာပါတယ် သမီးရေ"

ထို့နောက် ဇင်မြဝေက ထမင်းစားခန်းတွင် ပြင်ဆင်နေကာ လင်းသူက ရေချိုးခန်းတွင်းဝင်ကာ ရေချိုးလေသည်။ ရေချိုးပြီးနောက် ထမင်းစားကြလေသည်။ဇင်မြဝေမှာ တကယ်ပင် အချက်အပြုတ်ကောင်းလှပေသည်။ နွယ်နီလက်ရာနှင့် တထပ်ထဲဖြစ်လေသည်။ လင်းသူမှာ စားရင်းသောက်ရင်းဖြင့် သွားလေသူ မိန်းမအားသတိရလာလေသည်။ ထိုအချိန်မှာ ဇင်မြဝေက ဟင်းမျိုးစုံကို သူ့ပန်းကန်မှာ တောင်လိုပုံအောင် ကြုံးကြုံးထည့်ပေးနေလေသည်။

" စားနော် အဖေ"

" စားပါတယ်သမီးရဲ့ သမီးလဲ စားအုံးလေ ကြည့် ပန်းကန်ထဲမှာ ဘာဟင်းမှလဲမရှိဘူး ..ရော့ရော့ အဖေ့ ချည်းထဲ့ပေးမနေနဲ့"

လင်းသူက သတိရ၍ အပြန်အလှန် ဟင်းများထဲ့ပေးကြလေရာ ထမင်းဝိုင်းသည် သားအဖစားနေတာနဲ့ မတူတော့ပဲ လင်မယားနှစ်ယောက် ထမင်းလက်ဆုံစားနေတာနဲ့ တူလာလေသည်။ လင်းသူမှာ ဟင်းထဲ့ပေးသော အကျင့်ပါလာတူနေသော မယားပါတူမကို ကြည့်လေလေ မိန်းမဖြစ်သူ နွယ်နီ့ကို သတိရလေလေဖြစ်လာလေသည်။ ကြာရင် မိန်းမအစား ချစ်မိနေမလားမသိ။

ထမင်းစားပြီးနောက် ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ပြီး တီဗွီအစီစဉ်ကြည့်ကြလေသည်။ တနင်္ဂနွေနေ့ဖြစ်သဖြင့် ဇင်မြဝေက The Voice Myanmar အစီစဉ်ကြည့်လေသည်။ လင်းသူကိုလဲ ကြည့်ရင်း ရှင်းပြလေသည်။လင်းသူမှာ အိမ်နေရင်း လက်ပြတ် အကျႌလေးဝတ်ကာ ချည်သား ဘောင်းဘီခပ်ပွပွဝတ်ကာ စတိုင်တမျိုးဖြင့် ကြည့်ကောင်းနေသော ဇင်မြဝေကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း ရင်ခုန်လာမိလေသည်။ 

ဖြူဝင်းနေသော လက်မောင်သားလေးများ ဘော်လီခံဝတ်မထားသဖြင့် တခုခုလုပ်လိုက်တိုင်း တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေသော ရင်သားအစုံနှင့် လမ်းလျှောက်လိုက်ပါက ခပ်ပွပွဖြစ်သော်လည်း အမြှောင်းလိုက်ကပ်နေသည့် ဘောင်းဘီအောက်က ဖင်တုံးကြီးများကို ကြည့်ကာ ချစ်စိတ်များ တိုးစထက်တိုးလာလေသည်။ တီဗွီကြည့်ပြီးနောက် အိပ်စက်ရန် ကိုယ့်အခန်းဆီသို့ ဝင်ခဲ့ကြသည်။

ဇင်မြဝေတစ်ယောက် ခုတင်ပေါ်ပက်လက်လှဲရင်း စဉ်းစားခန်းဝင်မိလေသည်။ အဖေပြန်ရောက်လာ၍ ပျော်ရသော်လည်း အဖေပုံစံတမျိုးဖြစ်နေလေသည်။ ပြောဆို ဆက်ဆံနေမှုအပေါ် ခံစားလို့ရသည်က အမေ့လိုမဟုတ်တာ သေချာသည်။ ပြီးတော့ သူ့ကို အမျိုးမည်မသိသော အကြည့်များဖြင့် ခပ်စူးစူးစိုက်ကြည့်နေတတ်တာကိုလည်း သတိထားမိလေသည်။ သို့သော် တဦးတည်းသောဆွေမျိုးဖြစ်သော အဖေ့ကို အကောင်းဆုံးပြုစုရန်မှာ သူမ၏ တာဝန်ဖြစ်သည်ဟု ကိုယ့်ကိုကိုယ် အားပေးရင်း မျက်လုံးမှိတ်ကာ အိပ်လိုက်လေတော့သည်။

..............................................................................................

ည ၁၁ နာရီ်ခွဲ အချိန်လောက်တွင် ဇင်မြဝေ တရေးနိုးလာပြီး ရေဆာနေဖြင့် ထမင်းစားခန်းဆီ ထွက်လာပြီး ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေတဘူးယူကာ မော့သောက်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် လိုရမယ်ရ ရေတဘူးဆွဲယူကာ သူမအခန်းဆီ ပြန်လာခဲ့သည်။  သူမအခန်းထဲသို့ ဝင်ခါနီးတွင် အခန်းချင်းကပ်လျက်ဖြစ်သော အဖေ့အခန်းမှာ မီးလင်းနေတုန်းရှိလေသည်။

မီးပိတ်ဖို့ မေ့နေတာလားဟု ထင်မိသဖြင့် အခန်းတံခါး အသာဟကြည့်တော့ အဖေက စာကြည့်စားပွဲတွင်ထိုင်ကာ စာရေးနေသည်ကို တွေ့ရလေသည်။ ခေါင်းတယမ်းယမ်းဖြစ်ကာ သက်ပြင်းတွေလဲ ချနေသည်ကို မြင်ရလေသည်။ ညဉ့်နက်သည်အထိ မအိပ်ပဲ ဘာတွေလုပ်နေလဲမသိ။ ဒီတိုင်းသာနေပါစေဟု သဘောပိုက်ကာ အခန်းတံခါး အသာစေ့၍ သူ့အခန်းဆီသို့ပြန်လာခဲ့လေသည်။ အဖေ့တွင် အခက်အခဲတခုခု ရှိနေပုံရသည်ဟုထင်မိလေသည်။ မနက်ဖြန်ကျမှ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရင်း စပ်စုကြည့်မည်ဟု စိတ်ကူးရင်းအိပ်လိုက်လေတော့သည်။

................................................................................................

အခန်း ( ၃ )

လင်းသူမှာ အိပ်လို့မရ အတွးထဲဝယ် ဇင်မြဝေ၏ ပုံရိပ်များကသာ ကြီးစိုးနေလေသည်။ အိပ်မရသည့် အတူတူ ဒိုင်ယာရီရေးရန် စာကြည့်စားပွဲလေးတွင် ထိုင်လိုက်လေသည်။ စာကြည့်စားပွဲဟုဆိုသော်လည်း စားပွဲမဟုတ် စာအုပ်သိမ်းရန်ဗီရိုပုံစံဖြစ်ကာ တံခါးဖွင့်ချလိုက်သောအခါ စားပွဲဖြစ်သွားသော စာအုပ်စင်ဗီရိုဖြစ်လေသည်။

လင်းသူဆွဲဖွင့်လိုက်သောအခါ စာအုပ်အချို့ထပ်ထားသည်ကိုတွေ့ရလေသည်။ ဘာသာရေး စာအုပ်များလည်းပါသလို ကျန်းမာရေးဆိုင်ရာ စာအုပ်များလည်းပါလေသည်။ သို့သော် စာအုပ်များ၏ ဘေးဘက်အစွံန်တွင် အပြာရောင်သားရေအဖုံး ဖုံးထားသော စာအုပ်လေးကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်။ ဘာစာအုပ်လဲ ဟုသိချင်သဖြင့် ဖွင့်ဖတ်ကြည့်တော့ နွယ်နီရေးသွားခဲ့သော စာအုပ်ဖြစ်နေလေသည်။

စာအုပ်ထဲတွင် နွယ်နီက သူ့မှာ ကင်ဆာနောက်ဆုံးအဆင့်ဆိုတာ အချိန်လွန်မှသိရ၍ ဆေးမမှီတော့ဘူးဆိုတာ သိနေပြီး သူသေရတော့မည်ဖြစ်ကြောင်း၊ ဒီစာအုပ်ကို ရေးခဲ့ခြင်းသည် သူသေပြီးနောက် ကျန်ခဲ့သော သူ၏အရင်းအခြာဆွေမျိုးနှစ်ယောက်ဖြစ်သည့် လင်းသူနှင့် ဇင်မြဝေတို့ကို မှာတမ်းချွေခဲ့ခြင်းဖြစ်လေသည်။ လင်းသူနှင့်ဇင်မြဝေတို့ထဲမှ တယောက်ယောက် ဖတ်မိလိမ့်မည်ဟု သူယုံကြည်ကြောင်း ဘယ်သူပဲအရင်ဖတ်ဖတ် သူ၏ဆန္ဒကို ဖြည့်ဆည်းပေးရန် မေတ္တာရပ်ခံကြောင်း ရေးသားထားလေသည်။

နွယ်နီက တစ်ယောက်ဆီအတွက် ခွဲရေးထားလေသည်။ လင်းသူက သူအတွက်ရေးထားသော အပိုင်းကိုဖတ်ကြည့်ရာ ဒီစာကိုဖတ်နေသည့်အချိန် သူမရှိတော့ပြီဖြစ်ကြောင်း၊ သူ့မျက်နှာကိုထောက်ကာ တူမလေး ဇင်မြဝေကို စောင့်ရှောက်စေလိုကြောင်း၊ လင်းသူအနေဖြင့် နောက်အိမ်ထောင်ပြုလိုက ပြုနိုင်ကြောင်း၊ တူမလေးကို သူဖာသာသူရပ်တည်နိုင်သည်အထိ လင်းသူက ပံ့ပိုးပေးစေလိုကြောင်း ရေးသားထားလေသည်။

ဇင်မြဝေအတွက်ရေးထားသော အပိုင်း၌မူ ဇင်မြဝေနှင့်သူသည် သားအမိမဟုတ်ပဲ တူဝရီးသာဖြစ်ကြောင်း အစချီရေးထားလေသည်။ ဇင်မြဝေကိုချစ်တာကတကြောင်း၊ အမဖြစ်သူနေရတာ စိတ်ကျဉ်းကျပ်မည်ကိုမြင်မိ၍တကြောင်း၊ သမီးလေးစိတ်အားငယ်မည်စိုးသောကြောင့်တကြောင်း အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် အခါလည်သမီးကထဲက သမီးအမေဆီက တောင်းယူမွေးစားခဲ့ခြင်းဖြစ်ကြောင်း၊ လင်းသူနှင့် ဇင်မြဝေသည် ဘာမှမတော်ကြောင်း၊ သို့သော် ဇင်မြဝေကို အစစအရာရာ လိုလေသေးမရှိ ပြုစုပျိုးထောင်နိုင်ခဲ့သည်မှာ လင်းသူကျေးဇူးကြောင့်ဖြစ်ကြောင်း၊ လင်းသူကို လေးစားရိုသေကာ မဖေတယောက်လိုပြုစုပေးရမည်ဖြစ်ကြောင်းနှင့် လင်းသူစကားနားထောင်ရန် မှာကြားရေးသားထားလေသည်။

လင်းသူမှာဖတ်နေရင်းဖြင့် 

" ငါက မင်းတူမကို ယူလို့ရတာလေး ဘာလေးရေးထားခဲ့ဖို့ သတိလေးများမရခဲ့ဘူးလား မိန်းမရယ်" 

ဟုသာ ပြောနေမိလေသည်။ ပေလာယက်ကန် လုပ်ဖို့နေနေသာသာ ဇင်မြဝေကို ချစ်တဲ့စိတ်များက တရိပ်ရိပ်တိုးလာလေသည်။ သို့သော် သူ့အနေအထားက ဖွင့်ပြောရအောင်လဲ လူကြားလို့မှမတော် ဒီတိုင်းနေပြန်တော့လည်း မျက်စိရှေ့မှာမြင်နေရသည့်အဖြစ် မြင်သာမြင်၍ မကြင်ရသော အခြေအနေဖြစ်နေလေသည်။ စိတ်ထဲမွန်းကြပ်လာသည်နှင့် သူ့ဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးထုတ်ကာ စိတ်ထဲရှိသမျှ ဖြစ်ချင်သမျှ သွန်ချရေးပစ်မိလေသည်။ 

အဲ့လိုမှ စိတ်ထဲ နဲနဲပေါ့ပါးသွားကာ ညဉ့်နက်နေပြီဖြစ်သောကြောင့် နွယ်နီရေးခဲ့သောစာအုပ်လေးနှင့် သူ၏ဒိုင်ယာရီစာအုပ်ကလေးကို နှစ်အုပ်ထပ်ကာ မူလနေရာသို့ ပြန်ထားလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် အိပ်ယာပေါ်တက်လှဲကာ အိပ်ပျော်အောင် မျက်စိမှိတ်ထားသော်လည်း အနှောက်အယှက်ပေးနေသော ဇင်မြဝေကို စိတ်ကူးထဲတွင် အိပ်ယာပေါ်ခေါ်ကာ ချစ်ဗျူ ဟာကျင်းပစ်ရင်း သူ၏ လက်ငါးချောင်းကို ဖွားဖက်တော်ကြီးအား ကိုင်စေကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင် ကစားနေမိလေသည်။ 

အတန်ကြာသောအခါ တကိုယ်လုံးရှိအကြောဌာနပေါင်းစုံမှ ရှိန်းခနဲ့ဖြစ်ကာ နူးညံ့သိမ်မွေ့လှသော စည်းစိမ်တရပ်ကိုခံစားရင်း ဖွားဖက်တော်ကြီးဆီမှ သုတ်ရေဖြူ ဖြူ များကို အန်ထုတ်ပစ်မိလေသည်။ တကိုယ်လုံးမှာရှိသော အကြောပေါင်းစုံလဲ လျော့သွားကာ မှေးခနဲ့ အိပ်ပျော်ခြင်းအဖြစ်ကိုရောက်ရှိလေသည်။ အိပ်မက်ထဲတွင်တော့…။

..............................................................................................

ဇင်မြဝေမှာ နံနက်စောစောထ၍ ထမင်းပေါင်းအိုး ပလပ်ထိုးကာ တည်ထားလေသည်။ အိမ်ရှေ့နှင့် ခြံထဲရှိအမှိုက်များကို လှဲကျင်းလေသည်။ ထို့နောက် ဖုန်သိပ်စေရန် ရေဖျန်းလေသည်။ ဖြတ်လာသော ပဲပြုတ်သည်ဆီက ပဲပြုတ်နှင့် အကြော်များ ဝယ်လေသည်။ ဒါတွေက အရင် အမေရှိစဉ်က အမေလုပ်နေကျဖြစ်လေသည်။ အမှိုက်လှဲရေဖျန်းပြီးသောအခါ ထမင်းကျက်လေပြီဖြစ်သည်။ ကြက်သွန်နီဆီသတ် ဆား၊ ဆနွင်းထဲ့ကာ ထမင်းနှင့် ပဲပြုတ်များရောထဲ့ပြီး ထမင်းကြော်လေသည်။

သူနံနက်စာပြင်နေတုန်း လင်းသူက နိုးလာလေသည်။ လင်းသူက မျက်နှာသစ် သွားတိုက်ကာရေချိုးနေလေသည်။

ဇင်မြဝေက ထမင်းကြော်ပြီးသောအခါ ကြက်သွန်နီ ၄ ဥခန့် အခွံသင်ကာ ထက်ခြမ်း ခြမ်းထားပြီး ကော်ဖီဖျော်လေသည်။ အားလုံးစုံသောအခါ ခူးခပ်ပြင်ဆင်နေတုန်း လင်းသူက အဝတ်အစားလဲကာ ထွက်လာလေသည်။ ပြီးနောက် သားဖနှစ်ယောက်သားထိုင်ကာ နံနက်စာ ထမင်းကြော်နှင့် အကြော်ကို မြိန်ယှက်စွာစားကြလေသည်။ လင်းသူက ကြက်သွန်ခြမ်းကြီးများကို ဂျွမ်းခနဲ့ ဂျွမ်းခနဲ့ကိုက်စားရင်း အရသာတွေ့နေမိလေသည်။ စားသောက်ပြီးစီးသောအခါ လင်းသူက အလုပ်သွားရန် ပြင်ဆင်လေသည်။ လင်းသူ ပထမ တခေါက်ရောက်တုန်းကထဲက ဆိုင်ကယ်တစ်စီး ဝယ်ယူထားသောကြောင့် ဆိုင်ကယ်ဖြင့်သွားရန် ဆိုင်ကယ်ထုတ်ထားလိုက်လေသည်။

" သမီး အဖေဒီနေ့ ထမင်းအိမ်ပြန်မစားဘူးနော် အလုပ်က ဘာမှန်းမသိသေးလို့"

" ဟုတ်ကဲ့ပါဖေဖေ သမီး ညစာ အကောင်းဆုံးချက်ပေးပါ့မယ်"

" အေးပါ အဖေတော့ ငါ့သမီးလေးချက်ကျွေးမှ အိမ်ထမင်း အိမ်ဟင်းစားရတော့တယ်"

" ဪ ဖေဖေရယ် သမီးချက်ကျွေးပါ့မယ် ဖေဖေ စာချင်တာရှိလဲပြောပါနော်"

" အေးပါ သမီးရယ် သမီးထဲ အသုံးလိုရင် ဖေဖေ့ကိုပြော ဟုတ်ပီလား"

" ဟုတ် ရှိပါသေးတယ် ဖေဖေ"

" ကဲ ဒါဆို ဖေဖေသွားပြီနော် အရေးအကြောင်းဆို ဖေဖေ့ကို ဖုန်းဆက်နော်"

" ဟုတ် ဖေဖေ စိတ်သာချသွားပါ ရပ်ကွက်က ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက်ဆိုပေမယ့် တခုခုဆို လူညီပါတယ်"

" အေး အေး သွားပြီ သမီး"

ဟု ဆိုကာ ဆိုင်ကယ်မောင်းထွက်ကာ အလုပ်သို့ ထွက်လာခဲ့လေတော့သည်။

လင်းသူမှာ အလုပ်လုပ်ရမည့် ကုမ္မဏီရုံးသို့ရောက်သောအခါ ဧည့်ကြိုကောင်မလေးက

" ဘာကိစ္စပါလဲရှင့်"

" မစ္စတာဂျွန်နဲ့တွေ့ချင်လို့ပါ ဦးက စင်္ကာပူရုံးချုပ်က လာခဲ့တာပါ"

" ဪ ဟုတ်ခနလေးထိုင်ပါဦးရှင့် သမီးအမ်ဒီ့ကို သွားပြာပေးပါ့မယ်ရှင်"

" အမ်ဒီက လာခဲ့ပါတဲ့ရှင် သမီးနောက်လိုက်ခဲ့ပေးပါရှင်"

ကောင်မလေးနောက်က အသာလိုက်ခဲ့လေသည်။ အခန်းတစ်ခုရှေ့သို့ရောက်သောအခါ ကောင်မလေးက တံခါးဖွင့်ပေးရင်း

" ဒီအခန်းပါပဲ ဝင်သွားလိုက်ပါရှင်"

ဟု ပြောလေသည်။ သူဝင်လိုက်တော့ ကလေးမက ဆက်လိုက်မလာတော့။ အခန်းထဲရောက်တော့ ခမ်းနားသောရုံးခန်းဖြစ်ကာ စားပွဲနောက်မှာ လူတယောက်ရှိနေပြီး စာရွက်ပေါ်တခုခုရေးနေလေသည်။ ထိုလူက သူ့ခြေသံကြားတော့ မော့ကြည့်လိုက်လေသည်။

" ဟာ ဘဒိုဂျွန် ခင်ဗျားက မြန်မာပြည် အမ်ဒီလား"

" ဟား ဟား ဟား ဟား သိပ်အံ့ဩသွားလား လင်းသူ မင်းရီဇိုင်းတင်တော့ လက်မခံဖို့နဲ့ မြန်မာပြည်လွှတ်ဖို့ ငါပဲပြောခဲ့တာ"

ဘဒိုဂျွန်ဟု ခေါ်သော မစ္စတာဂျွန်အမ်အမ်အိုင်မှာ လင်းသူ နိုင်ငံခြားမှာ စလုပ်ကထဲက အတူတူပင်ဖြစ်လေသည်။ အဲ့တုန်းက မစ္စတာဂျွန်က အချိန်ပိုင်း(Part Time) အလုပ်ဝင်တာဖြစ်ပြီး စက်မှုတက္ကသိုလ် တတိယနှစ်တက်နေဆဲဖြစ်လေသည်။ မစ္စတာဂျွန်နှင့် သုံးနှစ်လောက် အလုပ်တွဲလုပ်ခဲ့သည် ဖြစ်ရာ တော်တော်လေးရင်းနှီးခဲ့လေသည်။

" အခုလဲ မင်းကိုငါ MD နေရာလွှဲပြီး ငါပြန်မှာ မင်းမြန်မာပြည် MD အဖြစ်နဲ့ ကောင်းကောင်းလုပ် ငါ့ကို မျက်နှာတော့ မပျက်စေနဲ့ မင်းကို ငါယုံပါတယ်"

" ဟာ မထင်ထားဘူးဗျာ ကျနော် ဘာမှလဲ မသိရဘူး ဒါတွေအကုန် ဘဒိုဂျွန့် အစီအစဉ်မလား"

" ဟား ဟား ဟား Surprise (ဆက်ပရိုက်စ်)လေကွာ"

" ကဲ လာ ထိုင်လေကွာ ငါအခု မင်းကို အကုန်လွှဲခဲ့မယ် ငါ ညနေ လေယာဉ်လက်မှတ်ဝယ်ပြီးပြီ"

" ဟာဗျာ ချက်ချင်းကြီး"

" ဟိုမှာ ဩဇီ ပရောဂျက်ကို ငါကိုင်ရမှာကွ ဒီနေရာကို အမှန်က တခြားလူထားဖို့ မင်းကိုငါသေချာဆွဲထဲ့ခဲ့တာ ကောင်းကောင်းဖြစ်အောင်လုပ်ပါ သူငယ်ချင်း ငါကအခု ဘုတ်အဖွဲ့ဝင်ဖြစ်နေပြီ စီနီယာအဖွဲ့ဝင်ပါ"

" ကွန်ဂရက်ကျူ လေးရှင်း ဘဒိုဂျွန်"

" နောက်တခုက ဒီက ကုမ္မဏီတစ်ခုနဲ့ ကြွေပြား ကိုယ်စားလှယ် စာချုပ်ချုပ်ဖို့ရှိတယ် အဲ့ဒီကိစ္စကို အောင်မြင်အောင်လုပ်ပါ သူတို့က ကုမ္မဏီ အသစ်ရှာနေတာ အရင် Max Manကုမ္မဏီနဲ့ အဆင်မပြေလို့ကွ အဲ့ကုမ္မဏီက ရောင်းအားကောင်းတယ် ဒီနေ့စကားပြောရမှာ ဖြစ်အောင် လုပ်ပါကွာ"

" စိတ်ချပါ အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားပါ့မယ်ဗျာ"

" ကဲ လာစမယ်ကွာ ငါလဲ ပြင်ဆင်စရာရှိသေးတယ်ကွ"

ဘဒိုဂျွန်က တခါထဲ လွှဲစရာအားလုံးကို လွှဲကာ ဝန်ထမ်းအားလုံးကိုခေါ်ပြီး မိတ်ဆက်ပေးသွားလေသည်။ လင်းသူမှာ သုံးလေးရက်ခန့်နေကာ ပြုစုချင်သော်လည်း အခြေအနေမပေးသောကြောင့် စိတ်မကောင်းဖြစ်မိလေသည်။

...................................................................................................................

အခန်း ( ၄ )

အဖေထွက်သွားသည်နှင့် ဇင်မြဝေတစ်ယောက် အဖေ့အခန်းထဲဝင်ကာ စာကြည့်စားပွဲကို ဖွင့်လိုက်လေသည်။ စာအုပ်များ ထပ်ကာ စီထားသည်ကိုတွေ့ရလေသည်။ စာအုပ်များ၏ ဘေးအစွန်တွင် သီးခြားရှိနေသည့် သားရေအဖုံးဖုံးထားသော စာအုပ်လေးနှစ်အုပ်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ တအုပ်က အပြာရောင် နောက်တအုပ်ကအညိုရောင် ဖြစ်လေသည်။ စာအုပ်များပေါ်ဝယ် ဒိုင်ယာရီဟူသော စာလုံးကို အင်္ဂလိပ်လို ရွှေရောင် ရိုက်နှိပ်ထားလေသည်။

ဇင်မြဝေမှာ စာအုပ်များကို ကြည့်ကာ ဒိုင်ယာရီ ရေးထားသော စာအုပ်များဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်လေသည်။ အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းများ အားလုံးလိုလိုကို အပြာရောင်သာရွေးချယ်လေ့ရှိသော မိခင်ဖြစ်သူ၏ အကျင့်ကို သတိရလိုက်လေသည်။ ထို့ကြောင့် အပြာရောင်စာအုပ်သည် အမေရေးသားခဲ့ခြင်းဖြစ်ကြောင်း သိရှိလိုက်လေသည်။

အမေ့စာအုပ်ကို အရင်ဖတ်လေတော့သည်။ ဇင်မြဝေမှာ ဖတ်ရင်း ဖတ်ရင်း ဝမ်းနည်းလာလေသည်။ မိမိပိုင်ဆိုင်သော တစုံတခုကို ဆုံးရှုံးလိုက်ရသလို ခံစားလာမိသည်။ ယခုအချိန်တွင် သူသည်လင်းသူ သနား၍သာ အိမ်နှင့် ယာနှင့် နေနေရခြင်းဖြစ်သည်။ လင်းသူသာ နှင်ချပါက တကောင်ကြွက်တမျက်နှာဘဝဖြင့် အားကိုးရာမဲ့ဖြစ်တော့မည်။

မွေးစားအဖေ လင်းသူ၏ ဒိုင်ယာရီကို ဖွင့်ဖတ်ကြည့်သောအခါ ဇင်မြဝေတစ်ယောက် ရှက်သွေးတက်ကာ ထူပူလာမိသည်။ လင်းသူက ဒိုင်ယာရီထဲတွင် သူမကို တကိုယ်လုံး အဝတ်စားချွတ်ကာ ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့် မြင်ချင်ကြောင်း၊ နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းစုပ်ရင်း ရင်သားလေးများကို ချေပေးချင်ကြောင်း၊ အဲ့လိုလုပ်ပေးလို့ အရေများစိုရွှဲလာသော ဇင်မြဝေ၏ စောက်ပတ်လေးကို အနံ့ရူရင်း ယက်ပေးချင်ကြောင်း၊ အရေတောက်တောက်ကျကာ ဇင်မြဝေ အယွကြီးယွနေပြီဆိုတော့မှ သူ၏ လီးကြီးကို ဇင်မြဝေ စောက်ပတ်ထဲ ထိုးသွင်းကာ ချစ်ခြင်း၏ အဆုံးစွန်ဆုံး ကာမအရသာများကို ပျော်ပျော်ကြီး လက်တွဲခံစားချင်ကြောင်း ရေးသားထားလေသည်။

ဇင်မြဝေမှာ အားငယ်ဝမ်းနည်းနေရာမှ လင်းသူရေးသားထားသာ စာများကိုဖတ်မိသောအခါ....

.....................................................................................

" အမ်ဒီ ဧည့်သည်ရောက်နေပါတယ်ရှင့် ရွှေကံ့ကော်ကုမ္မဏီကလို့ ပြောပါတယ်ရှင့်"

" လွှတ်လိုက်ပါ သောက်စရာတခုခု စီစဉ်ခိုင်းလိုက်ပါ ကော်ဖီဆိုပိုကာင်းတယ်"

" ဟုတ်ကဲ့ပါရှင့်"

ကောင်မလေး ထွက်သွားတော့ လင်းသူ တချက် ပင့်သက်ရှိုက်မိလေသည်။ ကြွေပြားကုမ္မဏီ ကိစ္စဖြစ်လေသည်။ ဘဒိုဂျွန်က အရေးကြီးသည် ဟုပြောသွားသော ကိစ္စဖြစ်လေသည်။ သူအကောင်းဆုံးလုပ်ရမည်ဟု ကိုယ့်ကိုကိုယ်အားတင်းထားလိုက်လေသည်။ ခနအကြာ

" ဒီအခန်းထဲ ဝင်သွားလိုက်ပါရှင်"

ဟု ကောင်မလေး၏ စကားသံနှင့်အတူ တံခါးပွင့်လာလေသည်။ လင်းသူက ထိုင်ရာမှထကာ တံခါးဆီသို့လျှောက်လာခဲ့လိုက်လေသည်။ တံခါးဝတွင် သူနှင့် သက်တူရွယ်တူခန့်ရှိမည့် ရှမ်းတရုတ်ကာပြား အမျိုးသမီး တယောက်နှင့် ကောင်မလေး တစ်ယောက်ဝင်လာလေသည်။

" လာပါခင်ဗျ လာကြပါဗျာ"

အမျိုးသမီးက သူ့အား ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံး စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး

" ကျမက ရွှေကံ့ကော် ကုမ္မဏီ MD မေလီလီပါ"

" ဟုတ်ကဲ့ပါ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် ဒေါ်မေလီလီ ကျနော်က ဒီ Deltaကုမ္မဏီ မြန်မာပြည်ရုံးခွဲရဲ့ MDပါ လင်းသူလို့ခေါ်ပါတယ်"

" ကျမကို လီလီလို့ ခေါ်လို့ရပါတယ် ကိုလင်း ကိုလင်းလို့ခေါ်မယ်နော် ရလား"

" ရပါတယ် လီလီ"

လီလီက ရဲတင်းပွင့်လင်းသည်။ သူ့ကို ကြည့်သော အကြည့်တွေက ရွန်းရွန်းစားစားရှိသည်။ အခုမှ စတွေပေမယ့် ပြောဆိုဆက်ဆံတာက ရင်းရင်းနှီးနှီးရှိသည်။ လီလီသည် ဖြူဖွေး တောင့်တင်းသည့် မိန်းမ တစ်ယောက်ဖြစ်ကာ မျက်နှာက ထက်ထက်မိုးဦးနှင့် ခပ်ဆင်ဆင်ဖြစ်သည်။ ကိုယ်လုံးက အမိုက်စား အလန်းစားဖြစ်ကာ ဖင်တုံးတွေက သိသာစွာကောက်ထွက်နေသည်။ တွန့်ပြီးပြုံးလိုက်သော သူမနှုတ်ခမ်းများက ရမက်ကို နှိုးကြွစေသည်ဟု လင်းသူမြင်မိသည်။ လုပ်ငန်းကိစ္စများ ဆွေးနွေးကာ လီလီက ​ကုမ္မဏီနှင့်စာချုပ်ရန် သဘောတူလိုက်သည်။ စာချုပ်မည့်နေ့ကို အကြောင်းကြားမည်ဖြစ်ကြောင်းပြောကာ ပြန်သွားတော့သည်။ ပြန်ခါနီး လင်းသူကို အဓိပ္ပါယ်ပါပကြည့်၍

" ကိုလင်းနဲ့ တရက်လောက် ဆုံချင်သေးတယ်"

ဟု ပြောသွားလေသည်။ စာချုပ်ရန်အတည်ဖြစ်သွားပြီဖြစ်ကြောင်း မကြာမီ စာချုပ်ချုပ်တော့မည်ဟု စင်္ကာပူရုံးချုပ်ကို ရီပို့တင်ခိုင်းလိုက်သည်။ လင်းသူမှာ တနေကုန် အလုပ်လုပ်နေသော်လည်း စိတ်တထဲမှာတော့ မေလီလီနှင့် ဇင်မြဝေ အကြောင်းသာ တလှည့်စီ တွေးနေမိသည်။ ညနေသို့ ရောက်သောအခါ ရုံးဆင်း၍ အိမ်ပြန်ခဲ့လေသည်။

................................................................................................................

အခန်း ( ၅ )

ဇင်မြဝေ အိမ်အလုပ်များကိုသာ လုပ်နေရသော်လည်း ဒိုင်ယာရီများဖတ်ပြီးကထဲက အတွေးများနေမိသည်။ သူမ၏ဘဝရှေ့ရေး၊ အဖေအရွယ် အိုကြီးအိုမတယောက်ကို လင်တော်ရမလား၊ ပတ်ဝန်းကျင်၏ မေးငေါ့ကဲ့ရဲ့မှုကို ရင်ဆိုင်နိုင်မည်လား စသော အတွေးများထဲတွင်  ဗျာများနေလေသည်။

လင်းသူပုံစံကို သေချာပြန်စဥ်းစားမိသောအခါတွင်လည်း လင်းသူက အသက်ကြီးပေမယ့် ရုပ်ရည် ရှိနေသေးသည်။ ဂျိန်းစဘွန်းမင်းသားကြီး Pierce Brosnanနှင့် ခပ်ဆင်ဆင်ဖြစ်သည်။ ဘောဒီကလည်း အခုချိန်ထိ ကစားနေတုန်းမို့ တောင့်တင်းနေဆဲ ပါးသိုင်းမွှေး ရင်ဘတ်မွှေးများကလည်း အသဲယားစရာ ဖြစ်သည်။ အဲ့လိုစဥ်းစားမိတော့လည်း ရင်ခုန်နှုန်းမြန်ပြီး စောက်ပတ်ထဲမှလည်း အရေစိမ့်လာသည်။

နောက်ဆုံးတွင် ဇင်မြဝေ ဆုံးဖြတ်ချက်တခုကို ခိုင်ခိုင်မာမာ ချလိုက်သည်။ ပတ်ဝန်းကျင်၏ မေးငေါ့ကဲ့ရဲ့မှုသည် သူအတွက် အသုံးမကျသလို ချီမွမ်းပြောဆိုမှုသည်လည်း သုံးစားလိုမရပါ။ သူမ၏ဘဝ သာယာမှုအတွက် သူမပဲ အားထုတ်ရပါမည်။ မိမိကိုယ်သာ ကိုးကွယ်ရာ မဟုတ်ပါလား။ လင်းသူ၏ မယားဖြစ်သည့်အတွက် သူမသည် ခိုကိုးရာအရိပ်တခု ခိုင်ခိုင်မာမာရရှိမည်ဖြစ်သည်။ ထို့အတူ လင်းသူကိုလည်း သူမဘက်မှ အကောင်းဆုံးပေးဆပ်သွားမည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့သည်။ မိမိဘာလုပ်ရမည်ကို သိပြီးနောက် ဇင်မြဝေတစ်ယောက် ပြင်ဆင်စရာများကို ပြင်ဆင်လေတော့သည်။

..................................................................................................

လင်းသူ ဆိုင်ကယ် အိမ်ရှေ့ရပ်ကာအထဲ ဝင်လိုက်သည်နှင့်

" အဖေ ပြန်လာပြီ"

ဟူသော အသံစာစာလေးနှင့်အတူ ထိုင်နေရာမှ ထကာ သူ့လက်ထဲမှ အိတ်ကို လာကူသယ်ပေးသော ဇင်မြဝေကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဇင်မြဝေကို မြင်ရသည်မှာ လင်းသူအဖို့ ချစ်ဗျူဟာကျင်းချင်စိတ်များ တဖွားဖွားပေါ်ပေါက််လာလေသည်။ ဇင်မြဝေ ဝတ်ထားပုံက ဆက်စ်ဆီတော်တော်ကျသည်။ တကိုင်းကြိုးတဆက်ထဲဂါဝန်ခဲရောင်လေးကို ဘာအခုအခံမှမပါပဲ ဝတ်ထားသည်။ ဂါဝန်က အပျော့သားမို့ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ကပ်နေသည်။ နို့သီးရာလေးများပင် မြင်နေရသည်။ မျက်နှာမှာလည်း ပန်းရောင်နှုတ်ခမ်းနီပါးပါး ဆိုးထားသည်မှလွဲ၍ ရှင်းသန့်နေသည်။ အများစုက မျက်နှာပြောင်ကြီးလို့ပြောကြသော်လည်း လင်းသူက အဲ့လိုရှင်းသန့်နေတာမှ ဖီးဖြစ်သည်။

ဘာမှ မတုံ့ပြန်ပဲ သူမကိုစူးစိုက်ပြီး တစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေသော လင်းသူ၏ အကြည့်စူးစူးများကြောင့် ဇင်မြဝေမှာ အနေခက်လာသည်။

" အဖေကလည်း လူကို မမြင်ဖူးတာကျနေတာပဲ အဲ့လိုကြည့်နေတော့ သူများ အနေခက်လာပြီ"

" သမီးက ဒီနေ့ လှနေတာကိုး သမီးလည်း အသက်မငယ်တော့ဘူး ရည်းစားတွေ ဘာတွေရှိပြီလား"

" မရှိပါဘူး အဖေရဲ့သမီးက အဖေနဲ့ပဲ တသက်လုံးနေချင်တာ အဖေ့နားမှာပဲနေမယ်နော်"

လင်းသူမှာ မေးသာမေးရသော်လည်း အားမရှိ။ သူက အသက်ကြီးကြီး မုဆိုးဖိုတစ်ယောက်။ ကောင်မလေးက အဖြစ်မှန်သိရင်တောင် စိတ်ကူးထဲထဲ့မှာမဟုတ်။ လက်သာလျှင် အကောင်းဆုံးအဖော်မွန်ဟု ဆိုရပေမည်။ မတော်သကော် အတုဝယ်ထား အရုပ်မကို အဖော်ပြုတာကလွဲ ကျန်တာတွေက အဆင်ပြေမည်မဟုတ်ပေ။ သို့သော် ဇင်မြဝေက "အဖေ့နားမှာပဲ နေမယ်နော်" ဟူသော စကားပြောသည့်အခါမှာတော့ ကောင်မလေး မျက်လုံးတွေက တဖိတ်ဖိတ် အရောင်တောက်လာသည်။ အကြည့်တွေကလည်း အဓိပ္ပါယ်တမျိုးဆောင်သည်ဟု ခံစားမိလေသည်။

" အဖေ ဒီနေ့ သမီးက တကယ်လှနေလို့လား"

ဇင်မြဝေက ပြောပြောဆိုဆို သူ့ရင်ခွင်ကို မျက်နှာအပ်ကာ ဖက်လိုက်သည်။ လင်းသူ မိန်းမနှင့်ပြတ်လပ်နေသည်မှာ ကြာချေပြီ။ နိုင်ငံခြားမှာရှိစဥ်ကလည်း မိန်းမဖြစ်သူကို သုံးလတကြိမ်ခေါ်တွေ့ပြီး လိုးတာကလွဲလို့ မိန်းမများနဲ့ မပတ်သက်ခဲ့ပေ။ ယခု ငယ်ရွယ်ချောမောလှပသော သွေးမတော်သားမစပ် သူစိတ်ကူးနှင့်ရူးနေရသော ဇင်မြဝေက သူ့ရင်ခွင်​ထဲ တိုးဝင်​ပြီး ဖက်ထားသောအခါ စိတ်​ထဲ မရိုးမရွခံစား​နေရသည်​။ 

ဇင်မြဝေ၏ နူးညံ့အိစက်​သော အသားစိုင်​များက တကိုယ်လုံးနီးပါး ထိတွေ့လာသောအခါ သူ့လီးကလည်း တ​ဖြေး​ဖြေး ထောင်မတ်လာပြီး အလိုက်သင့်ပြန်ဖက်ကာ ဖီးခံနေတော့သည်။ ဇင်မြဝေက မျက်နှာလေးမော့ကာ လင်းသူ၏ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းစုပ်လိုက်လေသည်။ လင်းသူမှာ ရုတ်တရက် ဘာမှန်းမသိပဲ အနမ်းခံရတော့သည်။ ဇင်မြဝေက ခနတာနမ်းပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းပြန်ခွါလိုက်သော အချိန်မှာတော့ လင်းသူကိုယ့်ကို ထိန်းနိုင်သွားပြီဖြစ်သည်။

" သမီး ဘာတွေလုပ်နေလဲ"

ဇင်မြဝေက စကားဆက်အပြောမခံ သူမ လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးများဖြင့် လင်းသူ၏ ပါးစပ်ကိုလှမ်းပိတ်သည်။ ပြီးနောက် လက်တစ်ဖက်က သူ၏ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးကို ပုဆိုးပေါ်မှ ကိုင်ကာ ပွတ်သပ်ပေးနေရင်း

" ဒိုင်ယာရီတွေ သမီးဖတ်ပြီးပြီ အဖေလိုအပ်နေတာကို သမီး​ဖြည့်ဆည်းပေးမယ် သမီးကို အဖေက ဘာဆုပေးမှာလဲဟင်"

ဟု သူ့ကို ရွန်းရွန်းစားစားကြည့်ရင်း မေးလာသည်။ ဇင်မြဝေ၏ မျက်နှာပေါ်ဝယ် မျှော်လင့်ခြင်းအရိပ်ယောင်များ ထင်ဟပ်ကာ မျက်လုံးများကလည်း ချစ်ရိပ်ချစ်ယောင်များ တလက်လက် တောက်ပနေလေသည်။ လင်းသူမှာ မထူးတော့ပြီမို့ သူ့စိတ်ကို လွှတ်ပေးလိုက်တော့သည်။ လေးညို့သဖွယ် ကွေးညွှတ်နေသော ဇင်မြဝေ၏ နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို ဖိကပ်ကာ အားရပါးရ နမ်းစုပ်လေသည်။ နမ်းရင်းဖြင့် အားမရနိုင်ပဲ ဇင်မြဝေကို တင်းကျပ်စွာ ဖက်ရင်း သူမ၏ လည်တိုင်လေးကို အငမ်းမရနမ်းနေတော့သည်။ ဇင်မြဝေမှာ အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်ကာ တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း

" ကိုကြီး ခစ် ခစ် ခစ် အိမ်ရှေ့ကြီးမှာလေ သတိထားပါဦး ခစ် ခစ် ခစ်"

" ဒီနေ့ညဟာ မင်းလေးနဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ မင်္ဂလာဦးညပဲ မနက်ဖြန် မင်းကို ရုံးတက် လက်မှတ်ထိုးပြီး အတည်အလင်းယူမယ် လင်းသူ မယားဟာ ဇင်မြဝေဖြစ်စေရမယ် မင်္ဂလာလက်ဆောင်အနေနဲ့ စိန်တဆင်စာဝယ်ပေးမယ် ကျေနပ်ပြီလား"

" ကိုကြီး သဘောပါပဲရှင်"

" သွား အဲ့ဒါဆို အိပ်ခန်းထဲက စောင့်နေ ကိုကြီးက ဆိုင်ကယ်သွင်း တံခါး ပိတ်ခဲ့မယ် ဒီနေ့ည ကိုကြီးတို့ ကောင်းကောင်း မင်္ဂလာယူကြတာပေါ့"

အခေါ်အဝေါ်တွေက စပြောငမးလဲ သွားချေပြီ။ ဇင်မြဝေမှာ သူမမျှော်လင့်တာထက် ပိုနေသောကြောင့် အရဲစွန့်ရကျိုးနပ်သည်ဟု သိမြင်ကာ ပျော်ရွှင်နေတော့သည်။ လင်းသူကို အမူပိုပိုဖြင့် မျက်စလေးချီကာ

" ကိုကြီး မကြာပလေ့စေနဲ့နော် ကလေးက စောင့်နေမှာ"

ဟု ပြောကာ သမင်မလေးလို မြူးကြွစွာ လင်းသူ၏ အခန်းထဲပြေးဝင်သွားလေသည်။ အခန်းထဲရောက်သောအခါ တကိုင်းကြိုးဂါဝန်မှာ ကြမ်းပြင်ပေါ်ပုံကျသွားသည်။ ခုတင်ရှိရာသို့ဆက်လျှောက်သွားပြီး ခုတင်ပေါ်တွင် အသာ ကြော့ကြော့မော့မော့လေး လဲလျောင်းနေကာ လင်းသူကို စောင့်နေတော့သည်။

........................................................................................

အခန်း ( ၆ )

ကြမ်းပြင်ပေါ်ဝယ် တကိုင်းကြိုးဂါဝန်ပုံပုံလေး မနီးမဝေးမှာ အင်္ကျီနှင့် ပုဆိုးတထည်ပြန့်ကျဲနေသည်။ ခုတင်ပေါ်တွင်ကား အဝတ်မပါကိုယ်တုံးလုံးဖြင့် လင်းသူနှင့် ဇင်မြဝေတို့သည် အငမ်းမရ နမ်းရှုံနေကြလေသည်။ ဇင်မြဝေအခန်းထဲဝင်သွားသည်နှင့် လင်းသူမှာ ဆိုင်ကယ်သွင်း အိမ်တံခါးမကြီးကို သော့ခတ်ကာ အခန်းထဲသို့ တောက်လျှောက်ဝင်လာခဲ့သည်။ အခန်းထဲရောက်သည်နှင့် အဝတ်အစားအမြန်ချွတ်ကာ ခုတင်ပေါ်တက်၍ ဇင်မြဝေ၏ နှုတ်ခမ်းထူထူလေးများကို နမ်းစုပ်တော့သည်။ ဇင်မြဝေကလည်း အလိုက်သင့်ဆီးကြိုပွေ့ဖက်ကာ တုန့်ပြန်၍နမ်းလေသည်။

ဇင်မြဝေမှာ တက္ကသိုလ်ရောက်တော့ ပွင့်လင်းရဲတင်းသော သူငယ်ချင်းများကောင်းမှုဖြင့် အပြာကားတွေ ကြည့်ခဲ့ဖူးပါသည်။ ကောင်မတွေကလည်း ထသည်။ တစ်ယောက်ထဲမကြည့်ပဲ မကြည့်ဖူးသူတွေကို ကြည့်ဖြစ်အောင်ဆွယ်ကာ အတူတူစုကြည့်ကြသည်။ ချစ်ရည်လူးကာ ချစ်ဗျူဟာကျင်းခြင်းကို အမြင်သာရှိ၍ လက်တွေ့မကြုံဖူးသော ဇင်မြဝေတစ်ယောက် လင်းသူနှင့် လက်တွေ့ကြုံရခြင်းကို သဘောအကျကြီးကျနေသည်။ လင်းသူကလည်း ယောက်ျားဆို၍ သူနှင့်သာ တွေ့ဖူးသော ဇင်မြဝေကို အပီပြင်သေချာကျနစွာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလိုးမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ ပြုစုပေးနေသည်။

နမ်းနေသော အနမ်းများက ရမက်ထန်ကာ ကြမ်းတမ်းသည်။ ဟနေသော ဇင်မြဝေ ပါးစပ်ထဲသို့ လင်းသူက လျှာထိုးထဲ့ကာ လှုပ်ရှားကလိပေးသည်။ လျှာချင်းထိကပ်၍ ယက်ပေးရာ ဇင်မြဝေမှာ ရင်တဖိုဖို အသည်းတအေးအေးဖြစ်၍ သဘောကျနေသည်။ သူမကလည်း အပြန်အလှန်ဆိုသလို လျှာချင်းကလိသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းထိကပ်စုပ်နမ်းကာ လျှာချင်း အပြန်အလှန်ကလိ၍ အားရသောအခါ လင်းသူက ဇင်မြဝေ၏ နို့များကိုစို့ပေးလေသည်။

လင်းသူက ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင်စို့သည်။ အားထဲ့၍ ပြင်းပြင်းစုပ်ပေးသည်။ နို့သီးခေါင်းတခုလုံး ပါးစပ်ထဲရောက်လာသောအခါ နို့သီးဘေးနားတဝိုက် နို့အုံသားများကို ပါးစပ်အပြည့်ငုံကာ အားပြင်းပြင်းဖြင့် စုပ်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ ပါးစပ်ထဲရောက်နေသည့် နို့သီးခေါင်းထိပ်ကို လျှာဖြင့် ကြမ်းကြမ်းယက်ပေးသည်။ သွားဖြင့် တဇတ်ဇတ်ကိုက်ပေးသည်။ ကျန်သော လက်တစ်ဖက်ကလည်း ဇင်မြဝေ၏ လွတ်နေသောနို့ကိုကိုင်ပေးနေသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးကိုချေပေးသည်။ နို့အုံတခုလုံး လက်ဝါးဖြင့် အုပ်ကိုင်ကာနယ်ပေးနေသည်။

ဇင်မြဝေမှာ မိမိ၏ နို့သီးထိပ်ဖျား ပို၍ရှည်ထွက်လာသလို ခံစားမိကာ နိုသီးစို့ပေးရာမှ ဖြစ်ပေါ်လာသော ယားကျိယားကျိနှင့် နာသလိုကျင်သလိုဖြစ်သော ကာမအရသာသည် တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောအချင်များသို့ ပျံ့နှံ့ကုန်သည်။ အသံထွက် ညီးညူမိသလို စောက်ပတ်ထဲမှလည်း စောက်ရေများ ရွဲနေအောင် စိမ့်လာလေသည်။

" အား အင် အ အ အား"

လင်းသူက နို့စို့နေရာမှ ဇတ်ခနဲ့ အောက်သို့လျောဆင်းလိုက်သည်။ ဇင်မြဝေမှာ မျက်စေ့လေးမှေးကာ ဇိမ်ယူနေရာမှ ဇတ်ခနဲ့ဖြစ်ကာ တုန်သွားလေသည်။ လင်းသူ လုပ်မည့်အရာကို စဥ်းစားမိပြီး ရင်ခုန်နှုန်းမြန်လာတော့သည်။

လင်းသူက ပေါင်ကြားဂွဆုံ မျက်နှာအပ်ပြီးသည်နှင့် လျှာထုတ်ကာ စောက်စိလေးကို ယင်ပေးသည်။ လက်တဖက်ဖြင့် စောက်ပတ်ထဲသို့ လက်ခလယ်ထိုးထဲ့သည်။ စောက်ခေါင်းထဲမှ လက်ခလယ်ကို သွင်းထုတ်လှုပ်ရှားမှု လုပ်ကာ လှည့်ပတ်ထိုးမွေသည်။ ဖင်ဝလေးကိုလည်း လက်မဖြင့်ပွတ်ပေးသည်။ ဇင်မြဝေမှာ ဖင်တကြွကြွဖြင့် ကော့ပျံတွန့်လိန်နေသည်။ တကိုယ်လုံး ကြက်သီးတွေ တဖျန်းဖျန်းထကာ ဖိန်းခနဲ့ရှိန်ခနဲ့ဖြင့် ရမက်ထန်လာတော့သည်။ စောက်ပတ်ထဲမှ လက်ခလယ်ကို အသွင်းအထုတ်လုပ်ရင်း ငေါက်တောက်ထောင်ထနေသော စောက်စိလေးကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ညှပ်ကာ စုတ်ဆွဲသည်။

" အမေ့ ကို ကိုကြီးရဲ့ အား အင် အ"

ကျေနပ်အားရစွာ ညီးညူသံက ထွက်ပေါ်လာကာ တကိုယ်လုံး ဆတ်ဆတ်တုန်၍ စောက်ရေများလည်း ရွှမ်းရွှမ်းစိုအောင် စိမ့်လာတော့သည်။လုံးလုံးကျစ်ကျစ် ဖင်တုံးများက ကော့တက်လိုက် ပြန်ကျလိုက် လှုပ်ရှားနေစဥ်မှာ လင်းသူက ပါးစပ်ထဲ စုတ်ထားသော စောက်စိကို လျှာဖြင့်ပါယက်ပေးလေသည်။ စောက်ပတ်ထဲ လက်ထဲ့ကလိကာ စောက်စိစုပ်ရင်း အယက်ခံနေရသော ဇင်မြဝေမှာ လူးလွန့်ကော့ပျံနေကာ အချီကြီးတစ်ချီ ပြည့်ပြည့်ဝဝ ပြီးသွားကာ နောက်တခါ ရမက်ထန်ကာ အယွကြီးယွလာသည်။

" အား အ အီ အမေ့ အား အားပါးပါး အား အ"

လင်းသူမှာ ကောင်မလေးအားလိုးရန် အချိန်ကျပြီဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်သည်။ လင်းသူက စောက်စိစုပ်ပေးနေရာမှ ရပ်ကာ ထလိုက်သည်။ ပြီးနောက် ပေါင်နှစ်ချောင်းဆွဲဖြဲကာ မီးရောင်အောက်တွင် စောက်ရေများဖြင့် တလက်လက်ထနေသော ဇင်မြဝေ၏ စောက်ပတ်လေးထဲသို့ သူ့လီးကြီးကို တေ့ကာထိုးသွင်းလိုက်​သည်​။ စောက်​ပတ်​လေးက တင်းကျပ်​နေသည်​။ တ​ဖြေး​ဖြေးချင်း​ အသာချော့သွင်း​နေသည်။ လီးကြီး တဝက်အရောက်တွင် တခုခုက ပိတ်ဆို့နေသလိုဖြစ်​နေသဖြင့်​ အပျိုမှေးဖြစ်ကြောင်းသိလိုက်သည်။

အပျိုမှေးဖောက်ပြီး ပါကင်ဖွင့်ရန် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဇင်မြဝေနဖူးလေးအား အသာညှပ်ထိန်းထားပေးသည်။ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းစုပ်နမ်းကာ ခါးတလှုပ်လှုပ်ဖြင့် အောက်မှ လီးကြီး အသွင်းအထုတ် ချောအောင်ဆနေလိုက်သည်။ လီးဝင်လီးထွက်ချောသည်နှင့် လီးကြီးကို အားကုန်​ဆောင့်​သွင်းလိုက်​သည်​။

ဇင်မြဝေမှာ စောက်ခေါင်းထဲ သပ်ရိုက်သွင်းသကဲ့သို့ နာကျင်ကာ အော်ဟစ်သော်လည်း နှုတ်ခမ်းကို နမ်းစုပ်ထားသဖြင့် အသံကားမထွက်။ ခေါင်းကလည်း လင်းသူက လက်များဖြင့် ညှပ်ကာ ချုပ်ထားသောကြောင့် ရုန်းမရ။ လင်းသူက အပျိုမှေးဖောက်ပြီးသည်နှင့် တရှိန်ထိုး ဆောင့်ဆောင့်လိုးတော့သည်။ 

ဇင်မြဝေအဖို့ကား နာသည်ဆိုရုံသာရှိကာ စောက်ပတ်ထဲမှ လီးကြီး၏ ပွတ်တိုက်ထိတွေ့မှု အရသာအောက်ဝယ် နာကျင်မှုတို့မှာ ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက် ပျောက်ကုန်သည်။ တကိုယ်လုံး ဆတ်ဆတ်တုန်လျက် ရမက်ထန်ကာ ကာမအရသာကောင်းကောင်းကြီးတွေ့လာလေသည်။ ဇင်မြဝေ အရသာတွေနေပြီကို သိသော လင်းသူက လက်ဖြင့် ချုပ်ထားမှုကို ဖယ်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်းခွါလိုက်သည်။ ကိုယ်ခန္ဓာအသာကြွပြီး ကြမ်းပြင်လက်ထောက်၍ အားထဲ့ကာ ဆက်တိုက်ဆောင့်ပေးတော့သည်။

" အ အား အား အမလေး ကောင်း ကောင်း- လိုက်တာ  ကိုကြီးရဲ့ အ အား"

ဇင်မြဝေ၏ ညီးညူသံတွေကြောင့် လင်းသူ အားရပါးရဆောင့်သလို အောက်မှ ဇင်မြဝေကလည်း အောက်မှ သူမစောက်ပတ်လေးကို ကော့ကော့ပြီး ခံပေးနေသည်။ ခနအကြာဝယ် ဇင်မြဝေမှာ တကိုယ်လုံးလူးလွန့်ကော့ပျံလာပြီး လင်းသူကို ဖက်တွယ်လာသည်။ လင်းသူက ဆောင့်ချက်မကျစေပဲ စိတ်လွှတ်ထားလိုက်တော့သည်။ 

ဇင်မြဝေစောက်ပတ် အတွင်းသားများက လင်းသူ၏ လီးကြီးကို စုပ်ယူကာ စောက်ရေဖြူဖြူပျစ်ပျစ်များ တပွက်ပွက်အန်ရင်း ပြီးသွားချိန်ဝယ် လင်းသူ လီးကြီးမှာလည်း ဆန့်ငင်ဆန်ငင်ဖြစ်ကာ လရေများကို စောက်ပတ်အတွင်းသို့ တရှိန်ထိုးပန်းထဲ့လိုက်တော့သည်။ ဇင်မြဝေမှာ စောက်ခေါင်းထဲ လရေအပန်းခံရသော အရသာကို နှစ်ခြိုက်သွားပြီး လင်းသူနှင့် လိုးရခြင်းကိုလည်း စွဲမက်သွားလေသည်။ အပေါ်မှ စောက်ပတ်ထဲ လီးတဆုံးသွင်းကာ ဇိမ်ယူနေသော လင်းသူကို တင်းကျပ်စွာ ဖက်တွယ်ကာ

" ကိုကြီး ကလေးကို ပစ်မသွားရဘူးနော်"

" ပစ်မသွားပါဘူး ကလေးရယ် ကိုကြီးက ကလေးကို သေတဲ့အထိလိုးနေမှာ"

လင်းသူ၏စကားကြားမိသောအခါတွင်တော့ ဇင်မြဝေမှာ နေ့စဥ်အလုပ်များထဲတွင် အလိုးခံရသောအလုပ်တခု ပိုလာပြီဟု ကြည်နူးစွာ စဥ်းစားရင်း ပြုံးလိုက်တော့လေသတည်း။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



အအေးဘုံရဲ့ အေးဘုံ (စ/ဆုံး)

အအေးဘုံရဲ့ အေးဘုံ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - နောင်ရဲ

(စိတ်ကူးယဉ် ရေးသားပုံဖော်သည်)

“ ကိုရင်သာအေး… ဘယ်မှာလဲ… ကျုပ် သေချာ မမြင်ရဘူးတော့်…”

“ ငါ ဒီမှာပါဟ… အေးဘုံရယ်… နင့်မှာလည်း… လကလည်း သာတယ်… လက်ထဲမှာ ဓါတ်မီး ရှိသားနဲ့ သေချာ ထိုးကြည့်လေဟ…”

“ အေးပါတော်… လာပါပြီ… တော်က ဘယ်နေရာတွေ ခေါ်မှန်းမှ မသိတာ…”

နေ့လည်နေ့ခင်း ပူပြင်းတဲ့ လယ်ကွင်း ဟင်းလင်းပြင်ကြီးက အခုတော့လည်း လသာသာ ညကလေးမှ လေအေးတွေ တိုက်လို့ ချမ်းအေးနေသည်။ ရွာနဲ့ အတန်ငယ်လှမ်းသော ကိုရင်သာအေးတို့ လယ်ကွင်းတွေရှိရာ အေးဘုံမ တစ်ယောက် ရောက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ သမီးရည်းစားတို့ ထုံးစံအတိုင်း ချစ်ရည်လူးဖို့ပေါ့။

ကိုရင်သာအေးက လူပျိုကြီး တစ်ကောင်ကြွက်။ အေးဘုံမက မုဆိုးမ မိခင်အိုကြီးနှင့်အတူ နေသူလေ။ သမီးရည်းစားဖြစ်နေတာ တော်တော်များများ သိကြပေမယ့် ဒီဝါကျွတ်မှ ယူရန် စီစဉ်ထားကြသည်။

ကိုရင်သာအေးတို့ လယ်ကွင်းထဲတွင် လယ်တဲလေး တစ်လုံး ရှိကာ အရင်တုန်းက အဲ့ဒီလယ်တဲမှာပင် ချစ်ရည်လူးကြသော်လည်း၊ ဒီနေ့မှ ဘာစိတ်ကူးပေါက်သည် မသိ၊ လယ်ကွင်းပတ်လည်မှာ ဝန်းရံနေဟန်ရှိသော တောင်တန်းကြီးနှင့် ထိုတောင်တန်းကြီးမှ စီးဆင်းနေသော ရေတံခွန်လေးကို လာခဲ့ရန် ချိန်းသည်လေ။ လယ်ကွင်းတွေက စပါးတွေကိုတော့ ရေတံခွန်ကနေ ဖြစ်လာတဲ့ စမ်းချောင်းကြီးထဲမှ ရေ ပြန်သွယ်ကာ စိုက်ပျိုးကြခြင်း ဖြစ်သည်။

“ အေးဘုံ… လာခဲ့…”

“ တော်ကလည်း ဘာစိတ်ကူးပေါက်တာတုန်း… အရင် ဟိုတဲလေးမှာပဲ တွေ့နေကြကို…”

“ ဟီး… ဒီလိုဟ… အေးဘုံရ…။ ငါ ညနေက ဖိုးခွေးတို့နဲ့ ဗွီဒီယို သွားကြည့်တယ်ဟ…”

“ ဘာလဲ… ဟို ဆင်းရဲသား ကားပဲမလား…”

“ အေး… အဲ့ထဲမှာ… ရေတံခွန်ဘေးနား လုပ်နေကြတာတွေ့တော့ ငါ နင့်ကို သတိရသွားတာဟ…”

“ ဘာဆိုင်တုန်းတော့…” (ရှက်ဟန်ဖြင့်)

“ နင်ကလည်း အစားအစာ ကောင်းကောင်း စားရရင် ချစ်ရတဲ့သူကို သတိရတယ်တဲ့…။ အခု ကား ကောင်းကောင်းလေး ကြည့်ရတော့ ငါ့ချစ်သူ နင့်ကို သတိရတာပေါ့…။ ပြီးတော့ ငါ့မှာ အဲ့လိုလုပ်စရာ နင်ပဲ ရှိတာကို…”

“ တော်ပါတော်… ဟိုနေ့က တော် ရွာလမ်းထိပ် ကုန်စုံဆိုင်က အပျိုကြီး မတင်ရီနဲ့ စကားတွေ ရေပက်မဝင် ပြောနေတာ ကျုပ်လာတာတောင် မမြင်ဘူးမလား…”

“ အယ်… မဟုတ်ပါဘူး… အေးဘုံရယ်… သူနဲ့ ရိုးရိုးသားသား စကားပြောရုံပါ…”

“ တော်နော်… ခြေလှမ်းမှားမယ် မကြံနဲ့…။ ကျုပ်က တော့်ကို ချစ်လွန်းလို့ ဘဝတသက်စာ ရည်စူးပြီး ပေါင်းမှာ…။ ကျုပ်က ကွမ်းတောင်ကိုင်ဆိုတာ မမေ့နဲ့… ဟွင့်…”

“ အဲ့ဒီအပျိုကြီးလည်း အရင်က ကွမ်းတောင်ကိုင်ပဲလေဟ…”

“ ဟော… ပြောရင်းနဲ့ အထွန့်တက်လာပြီ…။ ကျုပ်ကတော့ ရှင်းရှင်း ပြောမယ်…။ မုန့်ပဲ ဝေစားမယ်… ဒုတ်တော့ ဝေမစားဘူး တော်ရေ့…”

“ ဟားဟား… ဘယ်က ဒုတ်လဲ… အေးဘုံရ…”

“ ဟော့ဒီက ကျမ ကြိုက်လှတဲ့ တော့်ရဲ့ ဒုတ်လေ…”

ရေတံခွန်အကျ စမ်းချောင်းလေး စပြီး စီးဆင်းရာရဲ့ အနီး မြက်ခင်းပြင်မှာ အေးဘုံမသည် သာအေးရဲ့ ပုဆိုးကို ချွတ်ချကာ ထောင်မတ်စပြုနေသော ဒုတ်ကို ငုံစုပ်ရန် ထိုင်ချလိုက်သည်။ ဒုတ်ကို အရင်းကနေ ကိုင်ကာ တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေဟန်က ကလေးလေးတစ်ယောက် ကပ်စေးနဲ အုန်းထညက်ကို တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေဟန် နှင့် တူလှသည်။ အေးဘုံတို့ရွာက မြို့နဲ့လည်း သိပ်မဝေးသောကြောင့် ခေတ်နှင့် မျက်ခြေမပြတ်တာ ဖြစ်သည်။

“ အေးဘုံ… နင်စုပ်တာ တော်တော် ကောင်းတယ်ဟ…။ နင် တော်တော် တိုးတက်လာတာပဲ…”

“ တော်ပဲ သင်ပေးတာလေ…။ မညားခင်ထဲက ကျုပ် အဖုတ်လည်း ဖွတ်သထက် ကြေနေပါပြီတော်…”

“ ဟားဟားဟား…”

“ မရယ်နဲ့… ညားများညားရင် ကျုပ် သေးပေါက်ချိန်တောင် ရပါ့မလား မသိဘူး…”

“ အေးဘုံရယ်… မပူပါနဲ့… အနားယူချိန်လေးတော့ ငါပေးပါ့မယ်ဟ…”

“ ဟွန့်… တဏှာရူးကြီး…”

“ အဲ့လို တဏှာရူးလို့ပဲ ဒီက နှာဘူးမလေးက ကြိုက်တာ မဟုတ်ဘူးလား…”

“ ခိခိ… တော်ပြီ… စကားမပြောနဲ့တော့… ကျုပ်စုပ်ပေးတာ ငြိမ်ခံ…။ ပြီးရင် တော့် အလှည့်ပဲ…”

“ အေးပါဟာ… ငါ့ လျှာအစွမ်းလည်း ဘယ်လောက် ထက်လဲဆိုတာ နင် သိသားပဲ… စိတ်ချ…။ အေးဘုံ… နင် အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်ဦးလေ…”

“ ကျုပ်… အေးတယ်တော့်…”

“ ဒါဆိုလည်း ချွတ်ပြီး နို့တွေပဲ ဖော်ထားဟာ…”

“ သေနာကြီး… ကဲ… ကြည့်… ကြည့်…”

ဒူးထောက်ထိုင်ကာ ဒုတ်ကို ကုန်းစုပ်နေသော အေးဘုံကို အပေါ်စီးကနေ ကြည့်နေမိသည့် သာအေးသည် အခုလည်း အေးဘုံရဲ့ နို့တွေကို ကြည့်နေသည်။ စုပ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ နှုတ်ခမ်းစူစူလေးနှင့် အေးဘုံကို မြင်ရပြီး၊ ပြန်ထုတ်ချိန်မှာတော့ အေးဘုံရဲ့ စူဖြိုးနေသော လက်တဆုပ်စာ ကိုင်လောက်တဲ့ အရွယ်အစားရှိတဲ့ နို့ထွားထွားလေးတွေကို မြင်ရသည်။

“ အေးဘုံ… ငါ နင့်နို့တွေကြားထဲ ငါ့ဒုတ်ကို ထည့်ပြီး လုပ်ချင်တယ်ဟာ…”

“ လုပ်ပြန်ပြီ… အတတ်ဆန်းတွေ… ပြော… ကျုပ် ဘာလုပ်ရမှာလဲ…”

“ နင့် နို့နှစ်လုံးကြားထဲကို ငါ့ဒုတ် ထည့်မယ်ဟာ… နင်က နို့တွေနဲ့ ငါ့ဒုတ်ကို ညှစ်ထားပေး…”

“ ကဲ… လုပ်… လုပ်… တော် လုပ်လို့ လူလည်း ရစရာကို မရှိတော့ဘူး…”

“ အဲ့ဒါတွေ ချစ်ဖို့ကောင်းတာ… အေးဘုံက…”

“ ဟွန်း…” (မျက်စောင်းလေးက ထိုးလိုက်သေးသည်)

“ အေးဘုံ… နင်ထုံးထားတဲ့ ဆံထုံးကြီးကိုလည်း ဖြည်လိုက်ဟာ… ငါ ကြည့်ချင်လို့…”

အေးဘုံလည်း ဘာမှပြောမနေပဲ သာအေးပြောစကားအတိုင်း ဆံထုံးကြီးကို ဖြည်ချလိုက်သည်။ တင်ပါးလောက် မရောက်တရောက် ဆံပင်အရှည်က လေထဲမှာ ဝဲပျံနေသည်။ ပြီးတော့ သာအေးက အဝတ်အစားတွေ အကုန်ချွတ်လိုက်ပြီး၊ အေးဘုံရဲ့ အဝတ်တွေကိုလည်း သူကိုယ်တိုင် ဆွဲချွတ်သည်။ ပြီးတော့ အဝတ်တွေကို ပုံထားပြီး ခြံပုတ်လေးတွေ ဘေးနားမှာ ထားလိုက်သည်။

ဒီတခါတော့ အေးဘုံလည်း တဏှာမီးတွေ တက်နေတာနဲ့ အေးလို့ အေးမှန်းပင် မသိတော့။ တကယ်လို့တော့ ရွာသား တစ်ယောက်ယောက်က လယ်ကွင်းနားက ရေတံခွန်ကို အခန့်မသင့်လို့ ရောက်လာရင်ဖြင့် တွေ့လိုက်ရမယ့် မြင်ကွင်းကို သွားရေမကျရုံတမယ် ကြည့်နေမည်မှာ မလွဲပေ။ လင်းလက်နေတဲ့ လရောင်အောက်၊ တဖြောင်းဖြောင်း စီးကျနေသော ရေတံခွန်နံဘေး၊ ခြုံပုတ်တွေ မြက်ခင်းတွေ ပေါ်မှာ အဝတ်ဗလာ ဖြစ်နေသော သာအေးနဲ့ အေးဘုံရဲ့ ချစ်ရည်လူးနေဟန်က ကြည့်ချင်စရာပင် ဖြစ်သည်။

“ ကိုရင်သာအေး… ကျုပ် ဒူးတွေ နာလာပြီ… ဒီတစ်ခေါက် တော်လုပ်ပေးဦးတော့်…”

“ ငါ… ဘာလုပ်ပေးရမလဲ… အေးဘုံ…”

“ တော်ကတော့ ညစ်ပြီ…”

“ မညစ်ပါဘူး… အေးဘုံ… ဘာလုပ်ချင်လဲဆိုတာသာ ပြော…။ ဟော့ဒီက ကိုရင်သာအေး အကုန်လုပ်ပေးမယ်…”

“ ဟွန့်… ဒါဆိုလည်း ကျုပ်အဖုတ်ကို ဟော့ဒီက တော့်ရဲ့ လျှာနဲ့ ယက်ပေး…”

“ လျှာနဲ့ပဲလား…”

“ ကျုပ် အားရတော့မှ… ဟော့ဒီက တော့်ဒုတ်နဲ့ လိုးပေး…။ တကယ်ထဲ… အဲ့ဒါ ကြားချင်နေတာမလား…”

“ ဟားဟား… အေးဘုံ သဘောအတိုင်း လုပ်ပေးပါ့မယ်ဗျ…”

ဒူးထောက်ထားသော အေးဘုံကို အနောက်လှန်ခိုင်းလိုက်ပြီး မြက်ခင်းပြင်ပေါ် လှဲနေခိုင်းလိုက်သည်။ မြက်ခင်းပြင်ပေါ် ကျောချလိုက်သည်နှင့် အေးဘုံမမှာ အလိုအလျောက် ပေါင်ကား၊ ဒူးထောင်ပြီး အဖုတ်အယက်ခံရန် အဆင်သင့် ပြင်ထားလေသည်။ 

ပေါင်ကားထားရာမှ အမွှေးထူပျစ်ပျစ်ကြားက ပြဲရဲပြီး ဆူထွက်ဖောင်းပွနေသည့် အဖုတ်ရဲရဲကြီးက သာအေးကို မျက်စပစ်ပြနေဟန်။ သာအေးသည် အမွှေးတွေ အကုန်လုံးကို အောက်ကနေ အပေါ်ကို ပင့်တင်ကာ လက်နဲ့သပ်ပြီး ထိန်းထားလိုက်သည်။ အမွှေးတွေက မြင်ကွင်းက ဖယ်သွားတော့မှ အဖုတ်ရဲရဲကြီး ဘေးနားက နားရွက်ကားကား အဖုတ်အသားနဲ့အတူ ထောင်ထပြီး ထွက်နေတဲ့ အစေ့ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

သာအေးသည် အဖုတ်တလျှောက် လျှာနဲ့ ပင့်တင်ပြီး ယက်ကာ အစေ့ကို စုပ်လိုက်သည်။ ရွာထုံးစံအတိုင်း ကွမ်းစားသဖြင့် သာအေးရဲ့ လျှာမှာ နီရဲပြီး ကြမ်းကာ ရှတတ ဖြစ်နေသည်။ ဒါကိုက အဖုတ်ယက်ရာမှ မိန်းမတွေ အသဲခိုက်နေတဲ့ အကြောင်းအရာ ဖြစ်သည်။ အစေ့စုပ်ကာ လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ အဖုတ်ကို ယက်နေသည့်ဟန်မှာ ခွေးတစ်ကောင်က စားကြွင်းစားကျန်တွေကို စားပြီး ပန်းကန်ကိုပါ အကုန်အစင် လျှာနဲ့ ယက်နေဟန် တူသည်။ လျှာကြမ်းကြီးရဲ့ ကြမ်းရှရှဖြစ်နေတာက အဖုတ်တဝိုက် ကျင်တင်တင် ဖြစ်စေကာ အေးဘုံကို အထွဋ်အထိပ် မြန်မြန် ရောက်စေသည်။

“ ကိုရင်သာအေး… တော်တော့… တော် ယက်တာနဲ့ ကျုပ်ပြီးတော့မယ်… ကျုပ်ကို လုပ်ပေးတော့…”

“ အေးဆေးပေါ့… အေးဘုံရ…”

“ မြန်မြန်လုပ် တော်ရေ့… အစ်မ နိုးလာမှာစိုးလို့…” (အမေကို အစ်မဟု ခေါ်ခြင်း ဖြစ်သည်)

“ အေးပါ… အေးပါ… ငါ ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ…”

“ တော်ကလည်း… တော့်လီးနဲ့ ကျုပ် အဖုတ်ကွဲအောင်သာ လိုးတော့… ကွဲချင် ကွဲသွားပလေ့စေ…”

“ ဟားဟား… အေးဘုံ… တော်တော် ပါးစပ်ရဲလာတယ်… ကောင်းတယ်… ကြိုက်တယ်… ငါ လိုးပေးမယ်…”

သာအေးသည် ပြောပြောဆိုဆို၊ ကုန်းထ လိုက်ကာ အေးဘုံရဲ့ ပေါင်ကြားမှာ နေရာဝင်ယူလိုက်သည်။ လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ ယက်ထားလို့ တံတွေးတွေ ပေနေတာရော၊ အဖုတ်က အရည်တွေ ထွက်လာတာရောကြောင့် အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်ကြီးမှာ အရည်တရွှဲရွှဲနှင့် ပြောင်လက်လက် ဖြစ်နေသည်။ အရည်ရွှဲသောကြောင့်လည်း အေးဘုံ အဖုတ်ထဲကို သာအေးရဲ့ဒုတ် ထိုးသွင်းရာမှာ ပြွတ်ကနဲ ဝင်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။

သာအေးရဲ့ ဒုတ်မှာလည်း လုံးပတ်က အေးဘုံလက်ရဲ့ လက်တဆုပ်စာမက ကြီးကာ၊ အရှည်မှာလည်း သီမွှေးငှက်ပျောသီးလောက် ရှိသည့်အပြင် သဏ္ဍန်ကလည်း ကောက်ကောက်ကြီး ဖြစ်နေတော့၊ အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်ထဲမှာ ပြည့်သိပ်နေပြီး တချက်ချက် သားအိမ်ခေါင်း အဝကို သွားဆောင့်ဟန် တူသည်။ အဲ့လို အခါမျိုးဆို အေးဘုံဆီက ငြီးသံက ပိုကျယ်လာသည်။ အောင်းနေကြတွင်း ဖြစ်နေတော့လည်း အထာလေးတွေက နပ်လာသည်။ ဘယ်နေရာထိရင် ဘယ်လို ဖြစ်မယ်ဆိုတာ အလိုလို သိလာသည်လေ။ အောက်ကနေ ပင့်ပင့်ထိုးသလို လိုးရင် အေးဘုံမှာ ပိုခံစားရသည်။

“ ကိုရင်သာအေး… ကျုပ် မနေတတ်တော့ဘူး… အားနဲ့ ဆောင့်… ကျုပ် အဖုတ်ကြီး ပြဲထွက်သွားအောင် လိုးပေး… အား… အား…”

“ အေးဘုံ… ငါလည်း လိုးပေးနေတယ်…။ နင့် အဖုတ်ကြီးက တအား လိုးလို့ ကောင်းတယ်… နွေးနေတာပဲ…။ နင့် အဖုတ်က မျှော့ပါတယ်ဟ… သိလား…။ ငါ့လီးကို အထဲကနေ စုပ်စုပ် ယူနေသလိုမျိုး ဖြစ်နေတာ… နင် တော်တော် ကောင်းတယ်ဟာ…”

“ လိုးမှာသာ လိုးစမ်းပါတော်… ကျုပ် သေးပေါက်ချင်လာပြီ… အရမ်းကောင်းတယ်… အား… အား… အား…”

“ ငါလည်း ပြီးပြီ… အေးဘုံ… အား…”

အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်ကနေ သေးတွေ ပန်းထွက်လာသည်။ သာအေးကလည်း ပြီးသွားသောကြောင့် လရည်တွေကို အဖုတ်ထဲ ပန်းထည့်လိုက်သည်။ အေးဘုံ ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ သာအေးလည်း အေးဘုံ တုန်နေတာကို ကြည့်ပြီး သူကြည့်ဖူးထားတဲ့ ဗွီဒီယိုအတိုင်း အစေ့ကို လက်မ၊ လက်ညှိုးနှင့် ဖိချေလိုက်သည်။ အေးဘုံမှာ တဆတ်ဆတ် တုန်ရာကနေ တွန့်လိမ်ခေါက်ကွေး ဖြစ်ကာ သာအေးရဲ့ လက်ကို အတင်းဖယ်တော့သည်။

“ တော်တော့… ကျုပ် အဲ့လိုမျိုး မနေတတ်ဘူးတော့်… တစ်မျိုးကြီးပဲ… ခုဏ ကျင်တက်လာရာကနေ ကျင်နှုန်းမြင့်လာသလိုပဲ… ကျုပ်မခံနိုင်သေးဘူး… မကောင်းလို့လည်း မဟုတ်ဘူး… ကောင်းတယ်… အကောင်းလွန်နေတယ် ထင်တယ်…”

“ အေးပါ… ငါလည်း ကြည့်ဖူးထားတဲ့ ခွေအတိုင်း လုပ်တာ… နင် ကြိုက်တယ်ဆိုရင်တော့ တဖြည်းဖြည်း ကျင့်ပေးရမှာပေါ့…။ ဘယ်လိုလဲ… ငါ့လရည်တွေ နင့်အဖုတ်ထဲ ဝင်သွားတာ…”

“ အရမ်းကောင်းတယ် တော်ရေ… အဖုတ်ကြီး တစ်ခုလုံး နွေးနေတာပဲ…။ ဆောင့်ဆောင့်ပြီး တက်နဲ့တဲ့ လရည်တွေကလည်း အားကောင်းလိုက်တာတော်…။ တစ်ခုခုနဲ့ လှမ်းထိုးနေသလားတောင် ထင်ရသေး…”

အေးဘုံ အဖုတ်ထဲကို စိမ်ထားနေရာကနေ လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ပြွတ်ကနဲ အသံမြည်လာပြီး အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်ရည်ရော၊ လရည်ရော၊ သေးတွေရော ဆင်းထွက်လာတာ အေးဘုံ စအိုတလျှောက် စီးသွားပြီး အောက်ကို ဆင်းကျလာသည်။ အရည်တွေက စအိုအဝကို ဖြတ်သွားတော့ စအိုဝလေးက ပွစိပွစိ ဖြစ်နေသည်။ နောက်တစ်ခေါက်တွေ့ကြမှ ဖင်ပါချပစ်မည်ဟု သာအေး တွေးထားသည်။

“ ပြန်ရအောင် ကိုရင်သာအေးရေ…။ ရွာလည်း ပြန်ရဦးမှာဆိုတော့… ကျုပ်က ရွာထိပ်တင် ဆိုတော့ ပြဿနာ မဟုတ်ဘူး…။ ရှင်က သတိဝိရီယနဲ့ ပြန်ဦးနော်…”

“ အေးပါ… အေးဘုံရ… ဝါကျွတ်ရင်တော့ ဒီလို ခွဲနေရမှာ မဟုတ်တော့ဘူး…။ တချီပြီး တချီပြီး တချီ… လာထားပဲ…”

“ ကြောက်လှပါချည်ရဲ့တော်…”

“ အံမယ်… ကြိုက်လှပါချည်ရဲ့ လို့တော့ လုပ်ပါ… အေးဘုံရယ်…”

“ ခိခိ… ကျုပ် ရေသွားဆေးဦးမယ်တော့်…။ စမ်းချောင်းထဲ ခဏ ဆင်းစိမ်လိုက်ဦးမယ်…”

“ ငါလည်း ရေဆေးလိုက်ဦးမယ်… အတူလိုက်ခဲ့မယ်လေ…”

ထို့နောက် စမ်းချောင်းဘေးနားမှာ ရပ်ကာ သာအေးသည် ဒုတ်ကို ရေနှင့် ဆေးလိုက်သည်။ အေးဘုံကတော့ သူ့ကိုယ်လုံး တဝက်လောက်အထိ ရေထဲ ဆင်းကာ အဖုတ်ကို ဆေးကြောနေသည်။ ရေက တော်တော် အေးသည်။ ဘယ်လိုများ အအေး ကြိုက်မှန်း မသိသော အေးဘုံ။

“ ငါ နေပေးရဦးမလား…”

“ မနေနဲ့တော့… ခဏပဲ…။ တော့်ဘာသာ အဝတ်ဝတ်ပြီးရင်… ကျုပ်အဝတ်တွေ ယူလာပေး…”

“ အေးအေး… မြန်မြန်လုပ်ဦး…”

သာအေးလည်း စွပ်ကျယ် နှင့် ပုဆိုးကို မြက်ခင်းပေါ်ကနေ ကောက်ယူကာ ခါလိုက်ပြီး ဝတ်လိုက်သည်။ အေးဘုံရဲ့ အင်္ကျီနဲ့ ထမီကို ယူလိုက်ချိန်မှာတော့

“ အား…”

“ အေးဘုံ… ဘာဖြစ်လဲ… ဘာဖြစ်လို့လဲ…”

“ မသိဘူး တော်ရေ…။ ကျုပ်တင်ပါးကို ဘာကောင် ကိုက်သွားလဲ မသိဘူး…”

“ ဟာ… ဒီထဲမှာ ရှိနိုင်တာ မြွေဖြစ်ဖို့ များတယ်…”

“ လုပ်ပါဦးတော်… ကျုပ် ကြောက်တယ်…”

“ ကဲ… ရေထဲကနေ မြန်မြန်တက်တော့… လာ… လာ…”

“ အီး… ဟီး… ဟီး…”

“ လာ… အဝတ် မြန်မြန် ဝတ်…”

“ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ တော့်…”

“ အေး… ငါလည်း မသိဘူးဟ…။ အခုချိန် မြို့ထဲကို သွားဖို့ကလည်း ရွာပြန်ပြီး ဆိုင်ကယ်နဲ့ သွားမှရမယ်…။ အဲ့ဒီတော့ ငါ ရွာပြန်လိုက်ဦးမယ်ဟာ…။ ပြီးရင် ဆိုင်ကယ်ယူပြီး ပြန်လာခဲ့မယ်…”

“ အီး… ကျုပ် တစ်ယောက်ထဲ ကြောက်တယ်တော့…”

“ ဒါဆို ငါနဲ့ ရွာလိုက်ပြန်မလား…”

“ အင်း… ကျုပ်တစ်ယောက်ထဲ ဒီမှာ နေတာထက် စာရင် တော်နဲ့ လိုက်ခဲ့မယ်…”

အေးဘုံသည် အဝတ် မြန်မြန်ဝတ်ကာ သာအေးလက်ကို ဆွဲရင်း ငိုပြီး လိုက်လာသည်။ လယ်ကွင်းနှင့် ရွာသည် သိပ်မဝေးသော်လည်း မိနစ် ၃ဝ ခန့်မျှ ခြေကျင်လျှောက်သွားရသည်။ ပုံမှန်ဆို ဆိုင်ကယ်လေးနှင့် လာနေကြဖြစ်သော်လည်း ညဘက် လူခြေတိတ်ချိန်မို့ လမ်းလျှောက်လာကြခြင်းဖြစ်သည်။ ဖြည်းဖြည်း လျှောက်လာရာမှ အေးဘုံရဲ့ ခြေထောက်တွေ လေးလံလာသည်။ မြေပြင်ပေါ်ကို ပစ်ထိုင်ချလိုက်တော့သည်။ သာအေးက အေးဘုံကို ပွေ့ထားလိုက်သည်။

“ ကိုရင်သာအေး… ကျုပ် ဘာဖြစ်မှန်း မသိဘူး… ခေါင်းတွေလည်း မူးနေတယ်… ဘာဆိုဘာမှ မမြင်ရတော့ဘူး… ခြေလက်တွေလည်း မသယ်ချင်တော့ဘူး…” (ပါးစပ်ကနေ လေသံတိုးတိုးနှင့် မပီမသ ပြောနေခြင်း ဖြစ်သည်)

“ အေးဘုံ… အားတင်းထားပါဟာ…။ နင် ဒီမှာ ခဏစောင့်ဦး…။ ငါ ရွာကို အမြန်ပြေးပြီး ဆိုင်ကယ်သွားယူမယ်…”

“ ကျုပ်… ကျုပ် မနေရတော့ဘူး ထင်တယ်…”

“ အေးဘုံ… နင် စိတ်ကို တင်းထား… ငါ ပြန်လာမယ်… ခဏစောင့်…”

“ ကျုပ်ကို မထားခဲ့ပါနဲ့…”

“ ခဏလေးပဲ စောင့်…။ ငါ ချက်ချင်းသွားပြီး အမြန် ပြန်လာမှာနော်…။ အေးဘုံ… နင် ဘုရားစာတွေ ရွတ်နေလိုက်… နတ်ကောင်းနတ်မြတ်တွေ မစမှာပါဟာ…”

သာအေးသည် အေးဘုံကို ရွာအပြန် လမ်းလေးပေါ်မှာပင် ချထားခဲ့ကာ ရွာဆီသို့ အမြန်ပြေးလေသည်။ ပြေးသည့် ခြေလှမ်းတွေက မြန်သထက် မြန်လာသည်။ ချစ်သူဇောနှင့် မောရပါပြီလေ။ သာအေးရဲ့ အိမ်က ရွာထိပ်မှာဆိုတော့ သိပ်မပြေးလိုက်ရပေ။ ၁ဝ မိနစ်လောက်နှင့် ရောက်သွားသည်။ အိမ်ဝင်းထဲက ဆိုင်ကယ်ကို အမြန်စက်နှိုးပြီး အေးဘုံရှိရာ လာခဲ့သည်။

အေးဘုံနား ရောက်တော့ အေးဘုံကို နှိုးသည်။ မနိုးတော့။ အသံ ပြန်မပေးတော့ပေ။ ဒါနဲ့ပဲ ဆိုင်ကယ်အနောက်ပေါ်ကို အတင်းတင်ကာ သာအေးရဲ့ ကျောကို မှီနေသည့် အနေအထားမျိုးထားပြီးမှ ဆိုင်ကယ်စက်နှိုးပြီး ဆေးရုံကို မောင်းလာရသည်။

ဆေးရုံရောက်တော့ တာဝန်ကျ ကျေးလက်ဆရာဝန်မရှိသဖြင့် သူ့အိမ်ကိုသွားကာ သွားနိုးပြီး ခေါ်လာရသည်။ ဆရာဝန်က စမ်းသပ်ပြီး သာအေးကို စိတ်မကောင်းစွာဖြင့်ပင် အေးဘုံ ဆုံးသွားပြီ ဖြစ်ကြောင်း၊ အသက်မရှိတော့ကြောင်း ပြောသည်။ ကျုပ်ကို မထားခဲ့ပါနဲ့ ဆိုတဲ့ အေးဘုံက အခုတော့ သာအေးကို ထားသွားခဲ့ပြီ။

“ အေးဘုံရယ်… ငါသာ နင့်ကို အဲ့ဒီနေရာ မခေါ်ခဲ့ရင် နင်လည်း ဒီလို ဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး… ငါ တောင်းပန်ပါတယ်ဟာ…”

အေးဘုံသည် မိမိကို ဘာကောင်ကိုက်မှန်း မသိပဲ၊ တကိုယ်လုံး ထုံပြီး ဘာမှ မသိသလို ဖြစ်ကာ နေသည်။ ကိုရင်သာအေးကလည်း ရွာကို အမြန်ပြန်ပြီး ဆိုင်ကယ်သွားယူမည် ပြောသည်။ တစ်ယောက်ထဲ ကြောက်သဖြင့် မသွားစေလိုသော်လည်း သူက အတင်းထွက်သွားသည်။ မျက်လုံးများက လေးလံလာသည်။ အားတင်းကာ အတင်းဖွင့်သော်လည်း မရ။ မြင်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက တဖြည်းဖြည်း မှေးမှိန်လာကာ လောကတစ်ခုလုံး ပိန်းပိန်းမှောင်သွားတော့သည်။

အေးဘုံနားထဲ အသံတွေ ကြားနေရသည်။ ကြားရသည့် အသံက ရေတွေ စီးကျနေသည့် အသံ။ မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ဒီနေရာကို အေးဘုံ သိသည်။ စောနလေးတင်ပဲ ကိုရင်သာအေးနှင့် ချစ်ရည်လူးခဲ့သည် နေရာ။ ထပ်တူကျသော နေရာ ဖြစ်သော်လည်း မြင်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက မတူတော့။ သစ်ပင်တွေပေါ်မှာ မွစိမွစိ နှင့် ဘာလေးတွေလဲ မသိပေ။ လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်သောကြောင့် သက်ရှိလို့ပင် ထင်မိသည်။ လူသဏ္ဍန်ဖြစ်သော်လည်း သေချာကြည့်ရင် လူနှင့်မတူပေ။ အရွယ်အစား အကြီးတွေ ရှိသလို သေးသေးလေးတွေလည်း ရှိသည်။

“ ဟေ့ ကောင်မလေး… နင် ရောက်လာပြီလား…”

အသံကြားရာကို ကြည့်လိုက်တော့ စမ်းချောင်းဘေးနားက ခြုံပုတ်လေးထဲကနေ ဝဝကြီး ထွက်လာသည်။ ပုံစံကို ဘယ်လို ပြန်မပြောတတ်ပေ။

“ ငါ့ကို မြင်လို့ လန့်နေတာလား…။ နင်လည်း တစ်ပတ်ပြည့်ရင် ငါတို့လိုပုံစံ တဖြည်းဖြည်း ပြောင်းလာမှာ…”

“ ရှင်… ကျုပ်က ဘာဖြစ်လို့လဲ… တော်ကရော ဘယ်သူလဲ…”

“ ငါက ဒီခြုံပုတ်ထဲမှာနေတဲ့ အကောင်…။ နင်က ခုဏလေးတင် ရေထဲက အကောင်ကိုက်လို့ သေသွားတဲ့ မသာ…”

“ ရှင်… ဒါဆို ကျုပ်တို့ လုပ်နေတာတွေ မြင်ရတာပေါ့…”

“ ဟားဟား… ဒါပေါ့…။ ဟိုကောင်ရော နင်ရော မိုးမမြင် လေမမြင် လိုးနေကြတာ…။ ဒီက အကောင်တွေ အားလုံး မြင်တယ်…”

လက်ညှိုးညွှန်ရာ ကြည့်လိုက်တော့ သစ်ပင်၊ ခြုံပုတ်တွေမှာ များစွာသော အကောင်တွေ၊ ကြက်သီးတောင် ထသွားသည်။ အဝတ်တွေလည်း မပါသလို၊ အကောင်တွေကလည်း စုံလှသည်။ လီးပါသလို၊ အဖုတ်ပါသည့် အကောင်များလည်း ရှိသည်။ လူတွေလိုတော့ မဟုတ်ပေ။ ပုံနည်းနည်းပြောင်းနေသည် ထင်သည်။ ဘာပြောင်းသည်ကိုတော့ မပြောတတ်။

“ ဟိုဒီ လျှောက်မကြည့်နဲ့… နင့်ကိုယ်ကို အရင် ပြန်ကြည့်ဦး…”

ထိုဝဝအကောင်ကြီး ပြောသည်နှင့် မိမိကိုယ်ကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။ အံ့ဩမင်တက်သွားသည်မှာ မိမိကိုယ်လုံးတွင် ဘာအဝတ်အစားမှ မပါတော့။ အဖုတ်ရော၊ နို့ရောက အတိုင်းသား မြင်နေရသည်။ မိမိကိုယ်ကို ရှက်ကာ လက်နှင့် အုပ်လိုက်သည်။

“ ဟားဟားဟား… ကောင်မလေး… အုပ်မနေနဲ့… ငါတို့ အားလုံး အတူတူပဲ…။ နင်က ပူပူနွေးနွေး သေထားတာမို့လို့ ပုံမပြောင်းသေးတာ…။ ငါ ခုဏက ပြောသလိုပဲ… တစ်ပတ်ကျော်တာနဲ့ ပြောင်းတော့မှာ…”

“ ကျုပ်က အဲ့ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ…”

“ တစ်ပတ်ပြည့်လို့ နင့်နာမည် တပ်ခေါ်ပြီး အမျှဝေရင် သေချာ အာရုံပြုပြီး သာဓုခေါ်…။ အဲ့ဒါဆို နင်နဲ့ ထိုက်တန်တဲ့ ဘုံဘဝကို ရောက်လိမ့်မယ်…။ ဒီတစ်ပတ်အတွင်းတော့ နင့်အတွက် စပါယ်ရှယ် ပတ်စ်ပေါ့… သွားချင်တဲ့နေရာ သွားလို့ရတယ်… စားချင်တာတော့ စားလို့မရဘူး…။ နင့်ကို ရည်စူးပြီး ပေးထားတဲ့ အစာတွေကိုမှ စားလို့ရတယ်…။ မဟုတ်ရင် လွှင့်ပစ်ထားတဲ့ အမှိုက်တွေ… လူတွေရဲ့ စားကြွင်းစာကျန်တွေ… လူတွေရဲ့ အညစ်အကြေးတွေကိုပဲ စားလို့ရမယ်…”

“ ရှင်…”

“ ရှင်မနေနဲ့တော့… နင်ကသေနေပြီ…။ ကဲ… သွား… သွား… နင့်အိမ်ကို နင်ပြန်…။ ဒီတစ်ပတ်အတွင်းက နင် ဝင်ချင်တိုင်း ဝင်လို့ရတယ်…။ သွားတော့… ငါလည်း ခြုံပုတ်ထဲ ပြန်ဝင်ပြီး… နင်တို့ လိုးထားတာကြည့်ပြီး လီးတောင်နေပြီ…။ ငါ့ကောင်မနဲ့ သွားလိုးလိုက်ဦးမယ်…။ နင်လိုက်ချင်ရင်လည်း လိုက်ခဲ့လေ…။ ဒီခြုံပုတ်က ငါပိုင်တာ…”

“ တော်ပါ… မလိုက်ပါဘူး…”

ဝဝ အကောင်ကြီး ပြောမှ သူ့လီးကို ကြည့်လိုက်မိသည်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ် အချိုးအစားနှင့် လိုက်အောင် ကြီးမား တောင့်တင်းလွန်းနေသည်။ ခရမ်းသီး အကြီးစားအရွယ်ထက်ပင် ကြီးမားကာ အကြောတွေ ထောင်တက်နေသည်။ အေးဘုံသည် မိမိ ဘာဖြစ်နေမှန်း မသိသောကြောင့် မလိုက်ချင်သော်လည်း အဲ့ဒီလီးကြီးကို မြင်ပြီးထဲက အဖုတ်က ရွစိထိုးနေသည်။ သို့သော်လည်း အိမ်အမြန်ပြန်မှ ဖြစ်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ ရွာလမ်းအတိုင်း ပြေးထွက်လာသည်။

ထိုစဉ် ဆိုင်ကယ် တစ်စီး ဖြတ်မောင်းသွားသည်။ ထိုဆိုင်ကယ်ကို အဝေးမှ ကြည့်လျှင်ပင် သိသည်။ ကိုရင်သာအေးရဲ့ ဆိုင်ကယ်။ အေးဘုံ ဝမ်းသာသွားသည်။ ကိုရင်သာအေးကို လှမ်းခေါ်သည်။ မကြားဘူး ထင်သည်။ အားကုန်သုံးကာ အော်ခေါ်သည်။ ဆိုင်ကယ် ရှေ့တည့်တည့်ကို ရပ်ပြီး တားလိုက်သည်။ 

ဒါဆိုရင်တော့ တွေ့နိုင်မည် ထင်သော်လည်း အေးဘုံရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ဆိုင်ကယ်က ဖြတ်မောင်းသွားသည်။ အေးဘုံ ရုတ်တရက် တအားလန့်သွားသည်။ ဆိုင်ကယ် အနောက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အေးဘုံရဲ့ မလှုပ်မယှက် ခန္ဓာကိုယ်ကြီးက ကိုရင်သာအေး အနောက်မှာ မှီပြီး လိုက်ပါသွားတာ တွေ့လိုက်သည်။

သွားပြီ။ အေးဘုံ သိလိုက်ပြီ။ မိမိ တကယ် သေသွားသည်ကို ယုံကြည်သွားတော့သည်။ အားရပါးရ ငိုပြီး ကိုရင်သာအေးကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ မကြားမှန်းလည်း သိနေပြီ မဟုတ်လား။

“ ကိုရင် သာအေးရေ…….”

ပြန်လာတော့ ရွာလမ်းတလျှောက်မှာ အကောင်တွေ အရွယ်စုံ မျိုးစုံ တွေ့ရသည်။ အေးဘုံလည်း အစကတော့ ကြောက်ပေမယ့် တဖြည်းဖြည်း ရဲတင်းလာကာ ကိုယ့်ဘာသာပဲ အိမ်ကို ရောက်အောင် ပြန်လာတော့သည်။ တခါတလေ အသဲလေး၊ ပူတူးလေး၊ ချာတိတ်လေး၊ အရမ်းကိတ်တယ်ကွာ၊ မင်း ငါနဲ့နေရင် မင်းအဖုတ် လီးနဲ့ မပြတ်စေရဘူး၊ လာခဲ့ကွာ၊ အဖုတ်လေးက လှလိုက်တာ၊ စသဖြင့် ခေါ်သံတွေ ကြားနေရသည်။ ကြားကြားချင်းတော့ ရှက်စိတ် ဖြစ်နေပေမယ့် မိမိမှာ သေပြီးသား လူဖြစ်သည်ကို လက်ခံလိုက်ရသောကြောင့် အဝတ်မပါတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ဘာနဲ့မှ ဖုံးမနေတော့ဘူးပေါ့။ လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ဖြင့် လမ်းလျှောက်နေသော တင်သားစိုင်ကြီးတွေက အထက်အောက် တုန်ခါနေကာ ဘယ်ညာ အနည်းငယ် ရမ်းနေသည်လေ။ ကြားနေရတဲ့ စကားလုံးတွေကြောင့်လည်း အဖုတ်က ရွစထလာကာ အရည်တွေ တတောက်တောက် ကျနေသည်။ ဒါကို မြင်လေ၊ ဟိုအကောင်တွေက အေးဘုံကို ခေါ်လေပင် ဖြစ်သည်။

ရွာထိပ်ရောက်တော့ မမြင်စဖူး တဲအိုလေး တစ်လုံးကို တွေ့လိုက်သည်။ အေးဘုံက တအံ့တဩ ကြည့်နေတော့ တဲအိုလေးထဲကနေ ၂ ပေ သာသာ လောက်ပဲ ရှိသော အကောင်လေး ထွက်လာသည်။ အေးဘုံက သူ့ကို ကြည့်နေသည်မှန်း သိသောအခါ။

“ ဪ… အေးဘုံကိုး… ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး သေသွားတာလဲ…”

“ ဟင်… တော်က ကျုပ်ကို သိနေတယ်…”

“ သိဆို… ငါက ဒီရွာကို စောင့်ရှောက်နေတာလေ…”

“ ဟင်… ပုံပြင်ထဲကလို နတ်ဝတ်နတ်စားတွေနဲ့လည်း မဟုတ်ဘူး…”

“ အဲ့ဒါ ခက်တာပဲ… နင်တို့တွေက ငါတို့တွေကိုလည်း မမြင်ရဘူး… မမြင်ရပဲနဲ့ ရမ်းတမ်းပြီး ပုံဖော်နေကြတာ…။ ကဲ… ထားတော့… ထားတော့… ဘယ်လို သေလာတာလဲ ပြောပြဦး…”

အေးဘုံလည်း အကြောင်းစုံ ရှင်းပြလိုက်သည်။ ထိုအကောင်သေးသေးလေးက အေးဘုံ ပြောတာကို နားထောင်လိုက်၊ အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်နဲ့ နို့တွေကို ကြည့်ပြီး တံတွေး တပြွတ်ပြွတ် လုပ်လိုက်နှင့် နေသည်။ အေးဘုံ စကားဆုံးတော့ အေးဘုံကို စားမတတ် မျက်လုံးတွေနှင့် ကြည့်ပြီး ဒီလောကရဲ့ အကြောင်းကို ရှင်းပြပေးတော့သည်။

“ အင်း… နင်လည်း သေသွားပြီဆိုတော့ နင် မသိ မဖြစ်မယ့် ဟာတွေ ငါ ပြောပြထားမယ်…။ နင် သေပြီး ၇ ရက် အတွင်း ရွာထဲကို ဝင်ချင်သလို ဝင်၊ ထွက်ချင်သလို ထွက် ငါ ခွင့်ပြုတယ်…။ ၇ ရက် ကျော်ရင်တော့ လက်မခံတော့ဘူး…။ ဒီအတောအတွင်းတော့ နင့်အိမ်မှာလည်း နင် နေလို့ ရမယ်… ကျော်ရင်တော့ မရတော့ဘူး…။ ဒီတော့ ဒီ ၇ ရက်အတွင်း နင် နေစရာ အရင်ရှာရမယ်…။ ဒီရွာထဲက အကောင် တစ်ကောင်ကောင်က နင့်ကို လက်ခံတယ် ဆိုရင်တော့ နင် အဲ့အကောင်နဲ့ နေလို့ ရမယ်…။ နေစရာ မရှိရင်တော့ ရွာအပြင်ထွက်ပဲ…။ အဲ့… နင့်ကို သက်ညှာတဲ့အနေနဲ့ ငါနဲ့ အတူ နေချင်ရင်တော့ ငါက လက်ခံပါတယ်… ဟဲဟဲဟဲ…”

ဒီလိုစကား ပြောတော့မှ ရွာစောင့်အကောင်လေးရဲ့ ပေါင်ကြားကို ကြည့်လိုက်မိသည်။ ရွာစောင့်အကောင်လေးသည် အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်နဲ့ နို့တွေကို မြင်နေရသောကြောင့် လီးတောင်နေတာကို တွေ့ရသည်။ သို့သော် အရပ်က ၂ ပေ သာသာပင် ဖြစ်သော အကောင်လေးရဲ့ လီးက ဓါတ်ခဲ အသေးစား ဆိုက်ဒ်လောက်ပင် မရှိ။ ဒါမျိုးတော့ အေးဘုံက အာသာပြေမယ်ပင် မထင်။

“ နေပါစေရှင်… အခုလို ရှင်းပြတာပဲ ကျေးဇူးတင်လှပါပြီတော်…။ ကျုပ်… အိမ်ပြန်လိုက်ဦးမယ်တော့်…။ ကျုပ်အစ်မ မသိလောက်သေးဘူး…”

“ အေး… ၇ ရက် ပြည့်လို့ နေစရာ မရှိရင်လည်း ငါ့ဆီ လာရှာနော်…။ နင့်အတွက် အမြဲ အဆင်သင့်ပဲ… ဟားဟားဟား…”

အေးဘုံလည်း အိမ်ကို သုတ်ခြေတင်ရတော့သည်။ သစ်ပင်ကြားတွေမှာလည်း အကောင်တွေ မွစိတက်လို့ပေါ့။ အိမ်ဝင်းကို ရောက်တော့လည်း အိမ်စောင်တဲ့ အကောင်လေးနှင့် စကားပြောဆိုရသည်။ အခြေခံအချက်တွေကတော့ ရွာစောင့်အကောင်လေး ရှင်းပြသလိုပင် ဖြစ်သည်။ သူကတော့ အေးဘုံကို မခေါ်ပေ။ ဘယ်ခေါ်မလဲ။ သူ့ဘေးနားမှာ မွစိတက်နေအောင် ခေါ်ထားတဲ့ အကောင်လေးတွေက အများကြီး။ စကားပြောပြီးတော့ အိမ်ဝင်းတံခါးကို ဒီအတိုင်း ဖြတ်ဝင်ကြည့်လိုက်သည်။ ဖြတ်ဝင်လို့ ရတော့ မိမိမှာ အစွမ်းတွေ ရှိနေပါလားဆိုပြီး ပျော်သွားသေးသည်။

“ အ… အ… ကိုသာမောင်… မြန်မြန်လုပ်ပါ… ခဏနေရင် အေးဘုံ လာတော့မှာတော့်…”

“ အေးပါ… စိန်အေးရယ်… နင့်အဖုတ်က တော်တော် လုပ်လို့ ကောင်းတယ်ဟာ… ဘယ်နှစ်ခါ လုပ်လုပ်… လိုးမဝဘူး…”

“ တော်ပါ… အပိုတွေ ပြောနေတယ်… ရှင့်မယားကြီး ကို မလုပ်ရတိုင်း ကျုပ်ကို လာလုပ်နေတယ်… အ… အ…”

“ တကယ်ပါ… စိန်အေးရ… နင့်အဖုတ်က စီးကပ်နေတာပဲဟ…။ အထဲကနေလည်း ဆွဲဆွဲယူနေတယ်…။ အစထဲက အဲ့လိုမှန်းသိရင် ထွန်းတောက်နဲ့ ပြိုင်ပြီး နင့်ကို ပိုးပန်းပြီး အပိုင်ယူပါတယ်ဟာ…”

“ ရှင့်ဘာသာ ထွေးညိုက ကျွေးတာကို စားပြီး ယူလိုက်ပြီးတော့…”

“ အေးပါဟာ… တော်ပြီ… ငါ အားကုန် လိုးတော့မယ်နော်…”

“ လိုး… လိုး…”

အသက် ၄ဝ ကျော်ရုံလေးသာ ရှိသော အေးဘုံရဲ့ အမေဖြစ်သူ စိန်အေးနှင့် မျက်စောင်းထိုးအိမ်မှ သာမောင်တို့ လိုးနေခြင်း ဖြစ်သည်။ သာမောင်က ထွေးညိုကို ယူထားပေမယ့် ကလေးမရသောကြောင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေသော်လည်း အသက် ၄ဝ ကျော်လာသည်နှင့် အမျှ ထွေးညိုက အရင်လို မဟုတ်တော့။ သူ့ကိုလည်း သိပ်ပြီး ပေးမလိုးဘူး။ အစာစားလိုက်၊ အိပ်လိုက်၊ တီဗီ ကြည့်လိုက်နှင့်။ အဲ့ဒီတော့ မျက်စောင်းထိုးအိမ်က ငယ်သူငယ်ချင်း ထွန်းတောက်ရဲ့မိန်းမ စိန်အေးနှင့် လိုးရအောင် ကြံဖန်ရတော့သည်ပေါ့။

ထိုအသံများမှာ အေးဘုံရဲ့ အိမ်ထဲကနေ ကြားခြင်း ဖြစ်သည်။ ကြားပြီး အံ့အားသင့်သွားသည်။ အိမ်စောင့်ကောင်လေးကတော့ ငါ သိပြီးသားဆိုတဲ့ အထာနဲ့ အေးဘုံကို ကြည့်နေသည်။ အေးဘုံလည်း အိမ်အနားကို ကပ်ကာ အခန်းထဲဝင်ပြီး ကြည့်လိုက်သည်။ အေးဘုံကို မြင်ရမည်မှ မဟုတ်တာလေ။

အေးဘုံ မြင်လိုက်ရသည်က မိမိရဲ့ အမေဖြစ်သူသည် လေးဘက်ထောက်ကာ ဖင်ကို ကုန်းထားပြီး ပေါင်ကို စေ့ပေးထားသည်။ အဲ့ဒီ အနောက်ကနေမှ ဦးသာမောင်ကြီးက အနောက်ကနေ သူ့လီးကြီးနဲ့ ထိုးထည့်နေသည်။ ဒေါ်စိန်အေးရဲ့ ခါးကို ကိုင်ပြီး ဆောင့်လိုက်တိုင်း ကိုယ်တုံးလုံး ဖြစ်နေတဲ့ ဒေါ်စိန်းအေးနို့တွေက အရှေ့နောက် ယိမ်းနွဲ့နေသည်လေ။ သူတို့တွေ အခုလို အေးဘုံ မသိအောင် လိုးနေသည်မှာ ဘယ်လောက်ကြာနေပြီလဲ မသိ။ အခုဟာက တုံ့နှေးနှေး မဟုတ်ပဲ အရှိန်တက်နေသောကြောင့် ဒီနေ့ မတိုင်ခင်ထဲကပင် ဖြစ်နေလောက်သည်။

ထိုစဉ် အသံရှည် ငြီးသံကြီးနှင့် အတူ ဒေါ်စိန်အေးရဲ့ ကိုယ်လုံးလည်း တုန်သွားတာကို အေးဘုံ တွေ့လိုက်သည်။ ဦးသာမောင်ကတော့ ဒေါ်စိန်အေးရဲ့ အဖုတ်ကနေ သူ့လီးကို ချွတ်လိုက်ပြီး ဒေါ်စိန်အေး ပါးစပ်နားကို သွားတေ့လိုက်သည်။ အဲ့ဒီအခါမှာတော့ ဒေါ်စိန်အေးက ဦးသာမောင်ရဲ့ လီးကို တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ကာ ကွင်းတိုက်ပေးတော့သည်။ ဦးသာမောင်လည်း တအားအား အော်ကာ လရည်တွေ ထွက်လာတော့သည်။ ထွက်လာသမျှ လရည်ကို ဒေါ်စိန်အေးက တဂွတ်ဂွတ် မြိုချတော့သည်။

“ လရည် ကြိုက်လို့လား… စိန်အေး…”

“ ကျုပ် အကြိုက်ဆုံးက လရည် ရှင့်…။ ညှီစို့စို့ ရှိနေပေမယ့် မြိုချလိုက်ရတဲ့ အရသာက ဘာနဲ့မှ ယှဉ်လို့ မရဘူး…။ ဟိုအရင် ကိုထွန်းတောက် ရှိတုန်းကတော့ ညတိုင်း သောက်နေကြလေ… အခုတော့…”

“ ဒါဆို ငါ နေ့တိုင်း တိုက်မယ်လေ…။ အခုက အေးဘုံ လွတ်တော့မှ ငါက လာ လာ နေရတာ…”

“ တော့် မယားကြီး ရှိတယ်လေ…။ ကျုပ်က အမြဲ အဆင်သင့်ပါတော်…။ အေးဘုံလည်း ယောက်ျားယူတော့မှာပဲ… အိုးအိမ်ခွဲတော့မှ ကျုပ်ဆီ အချိန်မရွေးလာခဲ့…”

“ အခု အေးဘုံက ဘယ်သွားတာလဲ…”

“ ဘယ်သွားရမတုန်း… သူ့ရည်းစား ဟိုကောင် သာအေးနဲ့ သွားတွေ့တာ နေမှာပေါ့…”

“ ညဘက်ကြီး… ဒါဆို ဒင်းတို့တွေ လိုးနေလောက်ပြီ…”

“ ကျုပ်သမီးကိုနော်… အင်း… ဟုတ်မှာပေါ့… သူတို့လည်း ယူတော့မှာမို့… ကျုပ်လည်း မသိချင်ယောင် ဆောင်ပြီး လွှတ်ပေးထားတာ…”

အေးဘုံသည် ပါးစပ်အဟောင်းသားလေး ဖြစ်ကာ အံ့ဩနေသည်။ ကိုရင်သာအေးနဲ့ လိုးနေတာကို သိနေသည်တဲ့။ ရှက်လိုက်တာလေ။ ဦးသာမောင်နဲ့ ဒေါ်စိန်အေးတို့ လိုးနေတာကို ကြည့်ပြီး အေးဘုံလည်း အဖုတ်တွေ ယားလာကာ အရည်တွေ စီးကျလာသည်။ ဒါနဲ့ အိမ်ထဲကနေ ပြန်ထွက်လာလိုက်သည်။ အိမ်ဝင်းထဲက ကွပ်ပျစ်မှာ ထိုင်လိုက်ရင်း အေးဘုံသည် ကိုယ့်အဖုတ် ကိုယ်နှိုက်ကာ အာသာဖြေနေတော့သည်။ 

သူသည် ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဂရုမပြုမိတော့။ မျက်လုံးကို မှိတ်ကာ ခုဏက မြင်လိုက်ရသည့် ဦးသာမောင် လီးကို စိတ်ကူးယဉ်နေသည်။ ပြီးတော့ ကိုရင်သာအေးနဲ့ လိုးခဲ့တာကိုရောပေါ့။ ဘာမဆိုင် ညာမဆိုင် ခြုံပုတ်ထဲက ထွက်လာတဲ့ အကောင်ကြီးရဲ့ ခရမ်းသီးဟန် လီးကြီးကိုလည်း မြင်ယောင်နေမိသည်။ ကိုယ့်အဖုတ် ကိုယ်နှိုက်၊ ကိုယ့်အစေ့ ကိုယ်ပွတ်ခြေရင်းနဲ့ တဖြည်းဖြည်း ခံလို့ ကောင်းလာကာ၊ ကိုယ်လုံးလေး တုန်တက်ပြီး ပြီးမြောက်ခြင်းကို ခံစားလိုက်ရသည်။

“ ကောင်မလေး… ပြီးပြီလား…”

အသံကြားလို့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့မှ ကွပ်ပျစ်မှာ လှဲနေတဲ့ အေးဘုံရဲ့ မျက်နှာဘေးနားမှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ သူ့ကို မိုးပြီး ကြည့်နေသော အကောင်ကြီး တစ်ကောင်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ ဒီအကောင်ကြီးကလည်း ရုပ်က သိပ်မပျက်သေးသဖြင့် ဘယ်သူ ဘယ်ဝါဆိုတာ ခန့်မှန်းနိုင်သည်။ 

မြင်ဖူးသည့် မျက်နှာဟု ထင်သည်။ အရေးကြီးတာက အေးဘုံရဲ့ မျက်နှာနားမှာ ဝှေ့ယမ်းနေသည့် လီးကြီး ဖြစ်သည်။ ကိုရင်သာအေးရဲ့ လီးထက် ရှည်ပြီး တုတ်သော်လည်း ခြုံပုတ်အကောင်ကြီးလောက် မကြီးဘူးဟု ထင်သည်။ ဒါမျိုး အရွယ်အစားဆို ခံနိုင်လောက်သည်ဟု စိတ်ထဲ တွေးမိလိုက်သေးသည်။

“ တော်က ဘယ်သူတုန်း…။ ကျုပ်… တော့်ကို မြင်ဖူးသလိုပဲ…။ နေဦး… တော်… ကိုရင်ဗလ လား…”

“ အေး… ဟုတ်တယ်… အေးဘုံ… နင် ဘယ်ဆိုးလို့တုန်း… ငါ့ကို မှတ်မိသားပဲ…”

“ မှတ်မိတာပေါ့…။ ကိုရင်ဗလက အေးဘုံတို့အတွက် လယ်လည်း စိုက်ပေးတယ်… အိမ်ရဲ့ ဝေယာဝစ္စလည်း လုပ်ပေးသေးတယ်…။ ဒါနဲ့ တော်ကြီးက ဘယ်လို သေသွားတာတုန်းတော့်…”

“ နင့်အိမ်ထဲမှာ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့လဲ တွေ့လား…”

“ အင်း… တွေ့တယ်လေ… အဲ့ဒါ ဘာဖြစ်လဲ…”

“ အေး… အဲ့ဒီသာမောင်ရဲ့ နေရာမှာ အရင်က ငါ ဖြစ်ခဲ့တာ…”

“ ရှင်… တော် ဘာပြောတာလဲ…”

“ နင့်အမေနဲ့ ငါ အရင်ထဲက ဖြစ်ကြတာ…”

“ ဪ… ဒါ့ကြောင့် အိမ်ကို အရမ်းကပ်နေတာကိုး… ထင်တော့ ထင်သား…”

“ အေးဟာ… တစ်နေ့တော့ ငါ့ကို သာမောင်က ချိန်းတယ်လေ…။ လယ်ကွင်းတွေနားက ရေတံခွန်ကို သိလား… အဲ့ဒီကို ချိန်းတာ…”

“ ဟင်…” (လာပြန်ပြီ… ဒီရေတံခွန်…)

“ နင့်အမေကို သူက စိတ်ဝင်စားလို့တဲ့လေ…။ အဲ့ဒါ ငါ့ကို ဘေးဖယ်လို့ ပြောတာ… ငါလည်း ငြင်းတာပေါ့…။ နင့်အမေက ဒီလောက် လိုးလို့ ကောင်းတာကို…”

“ တော်ကြီးနော်… စကားပြောတာ ကြည့်ပြော…”

“ ဟီး… ဆောတီးပါဟာ…။ ဒါပေမယ့် တကယ် လိုးလို့ ကောင်းတာဟ…။ နင့် အဖုတ်လေးလိုပဲ လှတယ်လေ…”

“ ဟွန့်…”

“ အဲ့ဒါနဲ့ ငါ့ကို အလစ် တွန်းလိုက်တာ… ရေတံခွန်ပေါ်ကနေ ပြုတ်ကျသွားတယ်လေ…။ ရေထဲ ပြုတ်ကျရုံသပ်သပ်ဆို ငါက ဘယ်သေမတုန်းဟ…။ အခုတော့ ရေထဲအကျ ကျောက်ဆောင်နဲ့ တိုက်ပြီး ခေါင်းကွဲတော့တာပဲ…။ အဲ့မှာ သေတော့တာပေါ့…”

“ ဒါနဲ့ ကျုပ်တို့ အိမ်ထဲက သစ်ပင်ပေါ် ဘာလို့ ရောက်လာတာတုန်း…”

“ ဒါကတော့ ငါက မသေခင် နင့်အမေကို စိတ်စွဲပြီး ဖြစ်တာမို့လို့ ဒီအိမ်ထဲ ဝင်လို့ ရနေတုန်း…။ ဒီသစ်ပင် စောင့်နေတဲ့ အကောင်ကြီးက သူ ဝဋ်ကျွတ်တော့မှာ မို့လို့… သူ့နေရာ ငါ့ကို ပေးခဲ့တာလေ…။ ဒါနဲ့ ငါလည်း ရှိသမျှ ကောင်မတွေ အကုန် မောင်းထုတ်လိုက်တာ… ဟိုအိမ်စောင့်ကောင်ဆီ ရောက်နေပါရောလား… ဟားဟားဟား…”

“ ဒီလိုကိုး…”

“ ဒါနဲ့ နင် နေစရာ ရပြီလား…”

“ မရသေးဘူးတော့…။ ခုဏလေးတင်မှ ကျုပ်လည်း အသက်ထွက်ပြီး အိမ်ပြန်လာတာပဲ…”

“ နင့်အကြောင်းတွေတော့ ခုဏက အိမ်စောင့်ကောင်ကို ရှင်းပြနေတာ ကြားသားပဲ…။ ကဲ… ငါနဲ့ နေမလား…။ ဒီသစ်ပင်က နင် လူဘဝက ပိုင်တဲ့ အိမ်ထဲမှာ ရှိနေလို့ ငါက သနားလို့ ပေးနေတာနော်…”

“ အင်း… လောလောဆယ်တော့ ပေးနေလေ…။ ကျုပ်က ကျုပ်အတွက် ဆွမ်းသွပ်အလှူလုပ်ရင် သာဓုခေါ်ရဦးမှာ ဆိုတော့ မကြားပဲနေမယ်…”

“ အေး… အေး… ဒါနဲ့… နင် ခုဏက အာသာပြေရဲ့လား…”

“ တော်ကြီးနော်…” (ရှက်ဟန်ဖြင့် မျက်နှာလွှဲလိုက်ရသည်)

“ နင်ကလည်း ရှက်မနေနဲ့…။ ငါက နင့်ကို ဒီမှာ ပေးနေထားတာဆိုတော့… ငါ့အလိုကိုလည်း ဖြည့်မယ်မလား…”

အေးဘုံက ဗလရဲ့လီးကို ကြည့်လိုက်တော့ လရည်ကြည်တွေတောင် တွဲလောင်းခိုနေကာ တဆတ်ဆတ် တုန်ပြနေသည်။ အေးဘုံလည်း ကြည့်နေရင်းနဲ့ စိတ်တွေ ပြန်ထလာကာ ဘာပြန်ပြောလိုက်မိမှန်း မသိတော့။ သိလိုက်တာကတော့ အေးဘုံလက်ကို ဆွဲလိုက်ကာ ဆွေ့ကနဲ သစ်ပင်ထိပ်ဖျားက ကိုင်းပေါ် ခုန်တက်သွားသဖြင့် အေးကနဲ ဖြစ်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။

သစ်ပင်ထိပ်ဖျားပေါ် ရောက်တော့ မည်သို့ လုပ်လိုက်သည် မသိပဲ သစ်ကိုင်းပေါ်မှာ မိမိတို့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်မှာ ငှက်မွှေးသဏ္ဍန် ပေါ့ပါးနေသည်။ သစ်ပင်ထိပ်ဆုံးက သစ်ကိုင်းပေါ်မှာ လှဲချလိုက်ပြီး ကိုရင်ဗလသည် အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်ထဲကို သူ့လီးကြီး သွင်းပါတော့သည်။ ခုဏက အေးဘုံ လက်နဲ့ ဆွပြီး နှိုက်ထားလို့ စောက်ရည်တွေ အများကြီး ထွက်နေလို့သာ တော်သေးသည်။ မဟုတ်လျှင် ဒီအရွယ်အစား လီးကြီးနဲ့ ထိုးသွင်းလိုက်ရင် စုတ်ပြတ်နေမှာပင် ဖြစ်သည်။

အဲ… လူမဟုတ်တော့ ပြဲ မပြဲ သေချာ မသိပေ။ ထူးဆန်းသည်က လီးကြီးမှာ အဖုတ်ထဲ သွင်းနေရင်းနှင့် ကြီးသထက် ကြီးလာသည်ဟု ထင်ရသည်။ လီးကြီးလာတာကို မခံနိုင်ဘူးဟု ထင်ထားခဲ့သော်လည်း အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်ကြီးက ပြဲသထက် ပြဲလာကာ ဝင်လာသမျှ လီးဆောင့်ချက်တွေကို ကြံ့ကြံ့ခံနေသည်။ လူ့ဘဝတုန်းက ဒီလိုမျိုး သစ်ပင်ထိပ်ကိုင်းပေါ်မှာ အခုလို လိုးရမယ်လို့ လုံးဝ မတွေးမိဘူး။ အခုညမှာတော့ လူ့ဘဝအဖြစ်နဲ့ တစ်ခါ၊ အခု တစ်ခါ မတူညီတဲ့ လီးအမျိုးအစားတွေနဲ့ လိုးခြင်းကို ခံနေရသည့် အေးဘုံပါ။ ဗလရဲ့ ဆောင့်ချက်တိုင်း သစ်ကိုင်းတွေက လှုပ်သွားကြသည်။

“ ကိုရင်သာမောင်… အိမ်ရှေ့ကွပ်ပျစ်က သစ်ပင်ကိုင်းတွေက အရမ်းလှုပ်နေပါလား… သရဲများ ခြောက်တာလားတော်…”

“ နင်ကလည်း… မဟုတ်နိုင်တာ…။ ငါတို့ နေလာတာပဲ အသက် ၄ဝ ကျော်နေပြီ…။ နင်က သရဲတစ္ဆေတွေ ယုံတုန်းလား…”

“ မဟုတ်ပါဘူးတော်… ကျုပ်က သေချာ မြင်လိုက်လို့ပါ…။ ဟော… ဟိုမှာ သာအေးရဲ့ ဆိုင်ကယ်မလား…။ အေးဘုံတို့ ပါလာတာ ထင်တယ်…။ ရှင် နောက်ဖေးပေါက်က ထွက်သွားလိုက်တော့…”

“ အေး… အေး…”

“ အရီးလေး…” (ငိုကြီးချက်မနှင့် ဝင်လာသော ကိုရင်သာအေးပါ)

“ ဟေ… သာအေး… အေးဘုံရော… အေးဘုံ ဘာဖြစ်လာလဲ… မထိတ်သာ မလန့်သာဟယ်… မြန်မြန် ပြောပါဟ…”

“ အရီးလေး… အေးဘုံလေ… အေးဘုံ… ဆုံးပြီဗျ…”

“ ဘာ… အမလေး… အရပ်ကတို့ရဲ့… ကျမရဲ့ အချစ်ဆုံးသမီးလေး အေးဘုံ သေပြီတဲ့တော့်…”

ဒေါ်စိန်အေးရဲ့ အသံကြောင့် တစ်ရွာလုံးနီးပါး ထွက်လာကြသည်။ သာအေးကလည်း အကျိုးအကြောင်း ရှင်းပြလိုက်ကာ ငိုသူက ငို၊ သာအေးကို အပြစ်တင်သူက တင်၊ နာရေး ပြင်မယ့်သူက ပြင်နှင့် တစ်ရွာလုံး ယောက်ယက်ခတ်သွားသည်။

သစ်ပင်အောက်မှာ ဘယ်လောက်ပင် ဆူညံ ဆူညံ၊ သစ်ပင်ထိပ်ဖျားက အေးဘုံနဲ့ ဗလကတော့ လိုးပွဲကြီးကို ကျင်းပနေတုန်း။ တဖြောင်းဖြောင်း၊ တဘွတ်ဘွတ်၊ တဗြွတ်ဗြွတ် အသံပေါင်းစုံနှင့်အတူ လီးကြီးက အဖုတ်ထဲ ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် ဖြစ်နေသည်။ သစ်ကိုင်းများ လှုပ်နေသည်ကို ဒေါ်စိန်အေးက မော့ကြည့်လိုက်ရင်း စိတ်ထဲ ရေရွတ်နေမိတော့သည်။

“ အေးဘုံရယ်… အမေ့ကို လာပြတာများလားကွယ်…”

နောက်နေ့မနက် အာရုံတက်တဲ့အထိ ဒေါ်စိန်အေး တစ်ယောက် အိပ်လို့ မပျော်။ သူ့ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သမီးလေးက လောကကနေ ထွက်ခွာသွားပြီ ဖြစ်သည်။ ရွာထုံးစံအတိုင်း ရွာပြင်မှာ သေတာမို့လို့ အလောင်းကို ရွာထဲ အဝင်မခံ။ ရွာထိပ်မှာပင် မြေမြှုပ် သဂြိုဟ်ရမည် ဖြစ်သည်။ အမှန်ဆို ဆေးရုံမှာ အလောင်းကို ထားရမည် ဖြစ်သော်လည်း ဆေးရုံသည် ပြီးပြည့်စုံမှု မရှိလို့ အလောင်းတွေကို ဆေးရုံမှာ လက်မခံတာ အတော်ကြာပြီ ဖြစ်သည်။ ဒါနဲ့ပဲ ရွာပြင်မှာ မဏ္ဍပ်ဆောက်ပြီး သဂြိုဟ်ရန် ပြင်ရတော့သည်။ ညနေ ချက်ချင်း သဂြိုဟ်ကြမည် ဖြစ်သည်။

ရွာပြင်ထွက်ကာ ပြင်ဆင်သူနှင့် ဆေးရုံသွားကာ အလောင်းမဖို့ လုပ်သူနှင့် ကိုရင်သာအေး အပါအဝင် ကာလသားတသိုက် အလုပ်ရှုပ်နေကြသည်။ ဒေါ်စိန်အေးရဲ့ အိမ်ကတော့ ညမိုးချုပ်ထဲက လာသူ လာ၊ ပြန်သူက ပြန်နှင့် နေ့ခင်းလောက်ရောက်မှ လူကြဲ သွားတော့သည်။ ကွပ်ပျစ်မှာ ထိုင်နေသည့် ဒေါ်စိန်အေး အနားတဝိုက်တွင် အိမ်နီးချင်းများ ဖြစ်သော ကိုရင်သာမောင်နှင့်တကွ လူကြီးပိုင်း တော်တော်များများ ရှိနေသည်။

သစ်ပင်ပေါ်ကနေ ထိုလူများကို ကြည့်ပြီး ကိုရင်ဗလက တတောက်တောက် ဖြစ်နေသည်။ အထူးသဖြင့် ကိုရင်သာမောင်ကို ကြည့်ပြီး ဒေါပွနေတာ ဖြစ်သည်။

“ တော်ကြီးကလည်းတော်…။ ပြီးတာတွေ ပြီးပါစေတော့…။ ကျုပ်အစ်မလည်း သနားပါတယ်…။ ကျုပ် လူပြန်ဖြစ်ချင်တယ် တော်ရေ့…”

“ အေးပါ… အေးဘုံ… နင့်ကို ၇ ရက်ပြည့်ရင် ဘုန်းကြီးဆွမ်းကျွေး တရားနာခိုင်းပြီး အမျှဝေလိမ့်မယ်…။ အဲ့အချိန်သာ သေချာ အာရုံပြုပြီး သာဓုခေါ်လိုက်…။ ငါ့မှာသာ မကျွတ်မလွတ် ဖြစ်နေတာ…”

“ တော်ကြီးက တစ်ကောင်ကြွက်ကိုး…။ ကျုပ်အစ်မ ကလည်း တော်က ဘယ်လို သေမှန်းမသိဘူးဆိုပြီး ကြောက်နေတာ…” (အမေကို အစ်မလို့ ခေါ်ခြစ်ဖြစ်သည်)

“ အဲ့ဒီ သာမောင်ဆိုတဲ့ ကောင်… ငါ ကြည့်မရဘူး…။ နေဦး… ငါ ဝင်ပူးလို့ ရမလား မသိဘူး…။ အရင်တုန်းကတော့ အိမ်ထဲမှာပဲ ဒင်းတို့ နှစ်ယောက်က ရှိနေလို့ ငါ ဘာမှ လုပ်လို့ မရတာ…”

“ ရှင်… ဝင်ပူးလို့ ရတယ်… ဟုတ်လား…”

“ အေး… ငါ့ကို ဒီသစ်ပင်ရဲ့ အရင်ပိုင်ရှင်က ပြောပြသွားတာ…။ အိမ်စောင့်ကောင် ရှိနေလို့သာ အိမ်ထဲ ဝင်မရတာ…။ အခုတော့ လုပ်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်…”

ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် ထိုင်နေကြသော လူတသိုက်နားသို့ ကိုရင်ဗလ ချည်းကပ်သွားသည်။ သစ်ပင်ပေါ်ကနေ ဇောက်ထိုးဆင်းသွားလို့ သူ့လီးကြီးကနေ အရည်စက် တချို့က ကိုရင်သာမောင်ရဲ့ အကြမ်းပန်းကန်လုံးထဲသို့ပင် ဝင်သွားတာ တွေ့လိုက်သည်။ လူတွေကတော့ ဘယ်တွေ့မလဲပေါ့။ ကိုရင်သာမောင်က နာရေးအကြောင်း စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့ပြီး ပြောနေလေသည်။ မသိရင် သူက ဒီအိမ်ရှင် လိုလို။ သူ့မိန်းမ ထွေးညိုကတော့ အိမ်ပြန် ဟင်းချက်နေလို့ မရှိသေးတာ ဖြစ်သည်။

စကားပြောပြီး မောဟန် ရှိတော့မှ အကြမ်းပန်းကန်လုံးကို ကိုင်ကာ ရေနွေးကြမ်း အဖန်ရည် နွေးတေးတေးကို တကျိုက်ထဲ မော့ချလိုက်တော့သည်။ အဖန်ရည်သီးကာ တဟွတ်ဟွတ်နှင့် ချောင်းဆိုးတော့သည်။ ထိုစဉ်မှာပင် ကိုရင်ဗလက ကိုရင်သာမောင်ရဲ့ ကိုယ်ထဲကို ဝင်ပူးထိုင်လိုက်တော့သည်။

“ မအေး…”

“ ရှင်…”

(ရုတ်တရက် လန့်သွားသည့် ဒေါ်စိန်အေး။ အများရှေ့မှာ မစိန်အေးလို့ ခေါ်ပြီး ၂ ယောက်သား လိုးချိန်မှာ စိန်အေးလို့ ခေါ်နေတဲ့သူက အခေါ် ပြောင်းသွားလို့ ဖြစ်သည်)

“ မအေး…”

“ ဘာတုန်းတော့်…”

ဒေါ်စိန်အေး လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကို မျက်လုံးသေကြီးနဲ့ ကြည့်နေသော ကိုရင်သာမောင်ကို တွေ့ရသည်။ အကြည့်တွေက ကြောက်စရာ ကောင်းလှသည်။ ကြည့်နေရင်း ကြက်သီးမွှေးများပင် ထသွားသည်။ ခဏလေးအတွင်းပင် မျက်လုံးမှိတ်သွားကာ နေသည်။ တအောင့်လေး (၁ဝ စက္ကန့် အကြာလောက်မှာ) မျက်လုံးများ ပြန်ဖွင့်ကာ ချောင်းဆိုးတော့သည်။

“ အဟွတ်… အဟွတ်…”

“ ကိုရင်သာမောင်… ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ…။ ချောင်းတွေဆိုးနေတယ်…။ ခုဏက ကျုပ်ကိုခေါ်ပြီး ဘာပြောမလို့လဲ…”

“ ငါ ခေါ်မိလို့လား…”

“ ကဲ… ဒေါ်ဂွက်ထော်ရေ… တော် ပြောစမ်းပါဦးတော်…”

“ ဟုတ်တယ်လေ… သာမောင်… နင်ပဲ စိန်အေးကို မအေး… မအေး ဆိုပြီး ခေါ်နေတာ…”

“ ဟုတ်လား… ကျုပ်မသိပါဘူးဗျာ… အဖန်ရည်သောက်တာ လည်ချောင်းသီးသွားလို့… အဟွတ်… အဟွတ်…”

သစ်ပင်ပေါ်ကို ပြန်တက်လာသော ကိုရင်ဗလကို ကြည့်ကာ အေးဘုံက လက်မထောင်ပြလိုက်သည်။

“ တော်ကြီး… ဘယ်လို လုပ်တာလဲတော့… ကျုပ်လည်း သင်ပေးပါတော်…”

“ အေး… ငါလည်း ငါ့ကို သင်ပေးထားတဲ့အတိုင်း လုပ်လိုက်တာဟ…။ အဲ့ အပူးခံရမယ့် လူက ရုတ်တရက် အသိလွတ်သွားတာ ဖြစ်ဖြစ်… လိပ်ပြာငယ်တဲ့ အချိန်ဖြစ်ဖြစ် ဝင်ပူးလို့ ရတယ် ပြောထားတာဟ…။ လုပ်ပုံ လုပ်နည်းကတော့ ငါ သင်ပေးမှာပေါ့…။ သင်ပေးခကတော့ ဟဲဟဲဟဲ…”

သစ်ပင်က သစ်ကိုင်းတွေ လှုပ်နေတာကို ဒေါ်စိန်အေးတစ်ယောက် သတိထားမိပြန်သည်။ ဒီတစ်ခေါက်တော့ လေတိုက်လို့ လှုပ်တာဟုပင် ထင်မှတ်လိုက်သည်။

“ အမေ့နားမှာ ရှိကြောင်းကို ထပ်ပြနေတာလား အေးဘုံရေ…”

ကိုရင်သာအေးတစ်ယောက် ရွာနှင့် ရွာပတ်ဝန်းကျင်တွင် ရှိလျှင် သူ့အနောက်ကို အေးဘုံ လိုက်လို့ရသော်လည်း တခြားနေရာကို သွားရင်တော့ လိုက်လို့ မရ။ အဲ့ဒီက အစောင့်ကောင်တွေက ဝိုင်းတားကြသည်။ အေးဘုံအလောင်းကို မြေမြှုပ်သဂြိုဟ်ပြီးတော့ ကိုရင်သာအေးသည် ညနေဆိုလျှင် တစ်ယောက်ထဲ ထွက်လာကာ အေးဘုံနှင့် နောက်ဆုံး ရှိခဲ့သည့် ရေတံခွန်လေးဆီ သွားထိုင်ကာ ငိုနေတတ်သည်။ အဲ့လို အချိန်မျိုးဆို အေးဘုံက လိုက်လာခဲ့သည်။ အေးဘုံ စားဖို့အတွက်က လောလောဆယ် မပူရ။ ဒေါ်စိန်အေးက အေးဘုံအတွက်ဆိုပြီး အိမ်ထဲမှာ ထမင်းပန်းကန် ပြင်ပေးထားသောကြောင့် ဖြစ်သည်။

တစ်နေကုန် ကိုရင်သာအေးနောက် လိုက်ကာ၊ ညကြတော့မှ ကိုရင်သာအေးအိမ်ကို ဝင်တော့မှ မိမိ နေထိုင်ရာ သစ်ပင်ဆီကို ပြန်လာသည်။ ပြန်ရောက်တာနဲ့ ကိုရင်ဗလရဲ့ ဒင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် လီးကြီးနှင့် လိုးတာကို ခံရတော့သည်။ ၇ ရက်ကလည်း မပြည့်သေးဘူး။ ၂ ရက်ပဲ လိုတော့သည်။ ကိုရင်ဗလကတော့ သူနှင့်အတူ ရှိနေစေချင်တဲ့ ပုံ။ အေးဘုံကတော့ မနေချင်။ ဒါပေမယ့် ကိုရင်ဗလ လီးကြီးကိုလည်း သူက စွဲမက်နေပြီ ဖြစ်သည်။

၆ ရက်မြောက်နေ့မှာတော့ ကိုရင်သာအေးသည် သူ့ထုံးစံအတိုင်း အေးဘုံရဲ့ မြေပုံလေးမှာ ငိုကြွေးပြီး ရွာထဲကို ပြန်လာတော့ အေးဘုံလည်း အနားမှာ ပါလာတော့သည်။ ညကလည်း နည်းနည်း မိုးချုပ်နေပြီမို့ မှောင်စ ပြုနေပြီ ဖြစ်သည်။

“ သာအေးရေ… ဟဲ့… သာအေး…”

“ ဗျာ… အစ်မ မတင်ရီ…”

“ မရီ လို့ပဲ ခေါ်ပါဆို သာအေးရယ်…”

“ ဟုတ်… ဟုတ်ကဲ့…”

“ နင်လည်း သနားပါတယ်… အခုလည်း ရွာပြင်ကနေ ပြန်လာတာလား…”

“ ဟုတ်တယ်…အစ်မ မတင်ရီ… အဲ… မရီ…”

“ နင်… အေးဘုံကို တော်တော် ချစ်တာပေါ့နော်…”

“ ချစ်တာပေါ့… မတင်ရီ… အဲ… မရီရယ်… ကျုပ်ရဲ့ အချစ်ဦးကိုဗျ…”

“ နင်တို့ ရေတံခွန်မှာ ဟိုဟာ လုပ်ကြရင်း အေးဘုံ သေတာဆို…”

“ ဟာ…” (ရှက်ဟန်… ဝမ်းနည်းတာတောင် ဘယ်ပျောက်မှန်း မသိတော့ဘူး)

“ တကယ်လားဟ…”

“ ဟုတ်တယ်… မရီရေ… ကျုပ်တို့ အဲ့နားမှာ လိုးရင်း အေးဘုံ ပိုးထိ သေတာဗျ…”

“ ဟယ်… နင်ကလည်း ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်ကို ပြောတော့တာပဲ…”

“ မရီက အဲ့ဒါကို နားထောင်ချင်တာမလား…”

“ ဟီး…”

“ ကဲ… ကျုပ်ပြန်တော့မယ်ဗျ…”

“ အေးပါ… အေးဘုံ ကိုယ်စား ငါ လုပ်ပေးနိုင်တာ ရှိရင်လည်း ပြောပါ သာအေးရယ်…။ ငါ နင့်ကို သနားလို့ပါ…”

ဒီအပျိုကြီးတော့ အလိုးခံချင်နေပြီ ထင်တယ်လို့ သာအေးအပြင် အေးဘုံပါ တွေးလိုက်မိသည်။ သာအေးကို ရေလာမြောင်းပေး လုပ်နေတဲ့ စကားတွေ မို့လို့။ အေးဘုံလည်း ဒီဘဝကကျွတ်ရင် ဘာဖြစ်မယ် မသိ။ ကိုရင်သာအေးကိုတော့ တစ်ယောက်ထဲ မထားခဲ့ချင်ဘူး။ သူ့ကိုလည်း အဖော်တစ်ယောက်လောက်နဲ့ ထားခဲ့ရမည်ဟု တွေးတောမိသောကြောင့် အပျိုကြီးနဲ့ လိုးဖို့ လုပ်ပေးလိုက်လျှင် ကောင်းမည်ဟု ထင်မိသွားသည်။ အိမ်ရှေ့ထိ ထွက်လာပြီး စကားလာပြောသော အပျိုကြီး ခြေထောက်ပေါ်ကို ကြွက် ဖြတ်သွားပါတော့သည်။

“ အမလေးတော့…”

“ မရီ… မရီ… ဘာဖြစ်လဲ…”

“ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး… ကိုရင်သာအေး… ကြွက်ဖြတ်သွားလို့ပါတော်…”

“ ဟင်… မရီ… ကျုပ်ကို ဘယ်လို ခေါ်လိုက်တာလဲ…”

“ ဪ… အေးဘုံက တော့်ကို အဲ့လိုခေါ်တာမလား…”

“ ဟုတ်တာတော့ ဟုတ်ပါတယ်… မရီနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ…”

“ အေးဘုံကိုယ်စား မရီက ကိုရင်သာအေးကို ပြုစုပေးမလို့ပါ…”

“ မလိုပါဘူးဗျာ…”

“ တော်… ကျုပ်စကားနားထောင်…။ အခု ကျုပ် ဟိုနေ့က အေးဘုံနဲ့ တော်နဲ့ သွားတဲ့ ရေတံခွန်ကို သွားချင်တယ်… လိုက်ပို့ပေးပါ…”

“ ဟာဗျာ… မရီ… ည မိုးချုပ်တော့မယ်ဗျ… ဘာလုပ်မှာတုန်း…”

“ လိုက်ပို့မှာသာ လိုက်ပို့ပါတော်…။ တော့်ရဲ့ ဆိုင်ကယ် သွားယူလိုက်…။ကျုပ် စောင့်နေမယ်…”

“ ခေါင်းရှုပ်ရတဲ့ အထဲ… ပြီးရောဗျာ… ပြီးရော… ခဏစောင့်…”

သာအေးသည် ဆိုင်ကယ် အမြန်ယူကာ အပျိုကြီး မတင်အေးကို ရေတံခွန်ရှိရာ ခေါ်လာတော့သည်။ လမ်းတလျှောက်လည်း ဘာမှမပြောပဲ တောင့်တောင့်ကြီး ပါလာသည်။ အစပိုင်းတော့ အနောက်ကနေ အေးဆေးလိုက်လာပေမယ့်၊ ခဏကြာတော့ သာအေးကို ဖက်ထားလေသည်။ လက်ကြီးက အေးစက်စက်နဲ့ပေါ့။

“ ကဲ… ရောက်ပြီ… မရီ…”

“ လာ… လိုက်ခဲ့…”

“ ဟာ… ကျုပ်လက်ကို ဘာလို့ ဆွဲတာလဲဗျ… လိုက်ခဲ့ပါ့မယ်…”

“ တော့်ပါးစပ်ပိတ်ပြီး လိုက်ခဲ့ပါတော်…”

“ မရီ ထူးဆန်းနေတယ်နော်… ဘာဖြစ်တာလဲ…”

“ ဘာမှ မဖြစ်ဘူး…”

ရေတံခွန်အနားက အေးဘုံတို့ လိုးခဲ့ဖူးသော နေရာ အရောက်မှာတော့ ရုတ်တရက် မရီသည် လမ်းလျှောက်နေရာမှ ရပ်လိုက်သည်။

“ ကိုရင်သာအေး… ကျုပ်ကို သေချာကြည့်…”

မတင်ရီပြောလို့ ကြည့်လိုက်တော့မှ သာအေး လန့်သွားသည်။ ဟုတ်သည်။ မတင်ရီ မျက်လုံးကြီးက အသေကြီး။ သို့သော် သူ့ကို နွေးထွေးမှု ပေးမည့်သယောင်၊ အကြင်နာပေးမည့်သယောင် ပေါက်နေသော်လည်း အသေကြီး ဖြစ်နေသည်။ အေးဘုံနှင့်ပင် ခပ်ဆင်ဆင် တူသည်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။

ထိုစဉ် မပြောမဆိုနဲ့ မတင်ရီသည် သူ့ကိုယ်ပေါ်က အင်္ကျီတွေ ထမိန်တွေကို ချွတ်ချပါတော့သည်။ အသက် ၂၇ နှစ်ခန့်ရှိပြီ ဖြစ်သောကြောင့် အေးဘုံတို့နှင့် ယှဉ်လျှင် အပျိုကြီးနေရာ ပေးထားပေမယ့် နို့တွေက လုံးဝန်းနေသည်။ အဖုတ်ကလည်း အေးဘုံလို မဟုတ်။ အမွှေးနည်းသည်။ မျိုးရိုးလိုက်တာ ဖြစ်မည်။ သို့မဟုတ် အပျိုကြီး ဘာလုပ်ထားလဲ သူမသိ။

“ ကိုရင်သာအေး… ကျုပ်ကို ကြည့်… ကျုပ် မလှဘူးလား…”

ဂလု (တံတွေးမြိုချသံ)… ပြွတ်… (လျှာသတ်သံ)

“ ဟုတ်… လှပါတယ်… မရီ…”

“ ဒါဆို ကျုပ်ကို မလိုးချင်ဘူးလား… ကျုပ်ကို မလိုးဘူးလား…”

“ မတော်ပါဘူး မရီရယ်…”

“ တော်ကသာ မတော်ဘူး ပြောနေတာ… တော့်လီးက မိုးထိ မတ်နေပြီ… ခိခိ…။ ပြီးတော့ တော် ပြောဖူးတယ်လေ…။ လီးနဲ့အဖုတ် မတော်စရာအကြောင်း မရှိဘူး… လိုးရင် တော်မှာပဲ ဆိုပြီးလေ…”

“ ဟင်… ကျုပ် မရီကို ဘယ်တုန်းက ပြောဖူးလို့လဲ… ကျုပ် အေးဘုံကိုပဲ ပြောဖူးတာ…”

“ ခိ… အင်း… အဲ့ဒီ အေးဘုံကပဲ ကျုပ်ကို ပြောတယ်လို့ မှတ်ထားတော်…။ ကဲ… ပြောနေ ကြာတယ်တော်… ကျုပ်လည်း အချိန်မရဘူး…”

“ ဟင်… ဘာဖြစ်လို့လဲ…”

“ ဘာမှမဖြစ်ဘူး… ကျုပ်မေးမယ်… ကျုပ်ကို လိုးမှာလား… မလိုးဘူးလား…”

“ မရီရယ်… ဒီကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်နဲ့ ဒီလောက်ချောတဲ့ မရီကိုမှ မလိုးဘူးလို့ ငြင်းရင် အဲ့လူ ပန်းသေနေတာပဲ ဖြစ်မယ်…”

“ သေနာကြီး… အရင်တုန်းကတော့ အေးဘုံမှ အေးဘုံဆို…”

“ အဟဲ… ဒါကတော့ ဒီလိုပေါ့… မရီရယ်…”

“ ဒါဆိုလည်း မြန်မြန်လိုးတော်…”

ထင်မှတ်မထားအောင်ပင် အေးဘုံ လုပ်နေကြအတိုင်း မတင်ရီသည် ဆံပင်တွေကိုဖြန့်ကာ သာအေးကို လီးစုပ်ပေးတော့သည်။ ပြီးတော့လည်း သူ့နို့ကြီးတွေနဲ့ ညှစ်ညှစ်ပြီး လီးကို ကွင်းတိုက်ပေးသည်။ ခဏနေတော့ ပက်လန်လှန်ပြီး သာအေးရဲ့ခေါင်းကို ကိုင်ကာ သူ့အဖုတ်ကို ယက်ခိုင်းတော့သည်။ မတင်ရီရဲ့ အဖုတ်သည် အပျိုကြီး အဖုတ်ဖြစ်သောကြောင့် ပိပိစေ့စေ့လေး ဖြစ်နေသည်။

သာအေးလည်း အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ သူ့လီးကို ကိုင်ပြီး အပေါက်ကျဉ်းလေးထဲ တွင်းစိမ်လို့ လုပ်တော့သည်။ အတင်းထိုးထည့်တော့မှ ဝင်သွားသည်။ တအအ ငြီးတွားသံကနေ သာအေးရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေနဲ့အတူ နာလို့အော်သံ တအားအား ဖြစ်လာသည်။ မတင်ရီကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကို အံ့အားသင့်နေဟန်ဖြင့် ငေးကြည့်နေရာကနေ အဖုတ်ထဲကို လီးထိုးသွင်းချက်ကြောင့် နာတာလား ကျင်တာလား မသိသော ခံစားချက်ကြောင့် နှုတ်ခမ်းကိုက်ကာ ကြိတ်မှိတ်ခံနေတော့သည်။

“ ကောင်မလေး… မင်း ပြန်လာတာလား…”

“ ဟုတ်တယ်တော့်… ကျုပ်အရင်ဘဝက ရည်းစားကို မိန်းမရအောင် လုပ်ပေးနေတာ… ဟီး…”

“ အေး… ကောင်းတာပေါ့…”

“ ဒါနဲ့ နင့်အဖုတ်ကလည်း အရည်တွေ ရွှဲနေပါလား…”

“ ဒါကတော့ ခုဏက ကိုရင်သာအေးရဲ့ ဆောင့်ချက်ကို ခဏခံလိုက်ရတော့ ထွက်လာတာပေါ့တော့်…”

“ ဒါဆို… ငါနဲ့ လုပ်မလား… ကောင်မလေး…”

“ တော့် လီးကြီးက အကြီးကြီးတော့်…”

“ ဟားဟား… မင်းပဲ ခုဏကပြောပြီး လီးနဲ့ အဖုတ် မတော်တာ မရှိပါဘူးဆို…”

“ ခိ… ဒါတော့…”

“ ကဲ… လာပါ… ငါ့ခြုံပုတ်ပေါ်ကို တက်လာလိုက်…”

ခြုံပုတ်ပေါ်မှာ အေးဘုံနဲ့ ခြံပုတ်ပိုင်ရှင် အကောင်ကြီးက လိုးနေသလို၊ ရေတံခွန်ဘေးနားက စမ်းချောင်းအစပ် မြက်ခင်းပေါ်မှာလည်း မတင်ရီနှင့် သာအေးတို့ လိုးနေကြသည်။

“ သာအေး… ငါတို့ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ဒီရောက်နေတာလဲဟင်…”

“ မရီပဲ ကျုပ်ကို ခေါ်လာခိုင်းပြီးတော့…”

“ဒီလိုမျိုး… အဲ… နင် ငါ့ကို လိုးနေတာကရော…”

“မရီ… နေကောင်းပါတယ်နော်…။ ကျုပ်ကို မရီ ကိုယ်တိုင် လိုးခိုင်းတာ…”

“ ဟုတ်လား…” (မတင်ရီသည် ဘာဖြစ်မှန်း မသိသော်လည်း သူကြိုက်နေတဲ့ သာအေးနဲ့ အခုလို ဖြစ်တော့ ချော်လဲရောထိုင်ရတော့သည်)

“ ဒါဆို ငါ့ကို တသက်လုံး အဲ့လို လုပ်ပေးမှာလားဟင်…”

“ ဘာပြောတာလဲ… မရီ…”

“ ငါ့ကို… တသက်လုံး လိုးပေးမှာလားလို့…” (အသံက တိုးဝင်သွားသည်)

“ မရီ ခံနိုင်တယ်ဆိုရင် ကျုပ်ဘက်က လိုးပေးဖို့ ဝန်မလေးဘူး…”

“ တကယ်…”

“ တကယ်ပေါ့…။ အခု စကားမများနဲ့ဦး မရီရယ်…။ ကျုပ်လိုးရတာ အားမရဘူး…”

“ အေးပါတော်… အေးပါ…”

“ ကဲ… ဆောင့်လိုးပြီနော်…”

“ အာ… အား… အား…”

လရည်ဝင် အသေခင် ဖြစ်သွားတဲ့ မတင်ရီနဲ့၊ ကန်စရာ ကွင်းရသွားသော သာအေးတို့ လိုးပွဲကတော့ တဖြောင်းဖြောင်း၊ တဖိုင်းဖိုင်းပင် ဖြစ်သည်။ အေးဘုံလည်း ဟိုအကောင်ကြီးနဲ့ တချီလောက် မျော့နေအောင် လုပ်ပြီး ပြန်လာတော့ သစ်ပင်ပေါ်က စောင့်နေတဲ့ ကိုရင်ဗလက တစ်ခါ ထပ်လိုက်သည်။ ထူးဆန်းသည်က အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်သည် ဘယ်လောက်ပဲ လီးကြီးကြီးနှင့် လိုးလိုး ပြန်ကျုံ့သွားသောကြောင့် ဖြစ်သည်။

“ သမီးရယ်… မနက်ဖြန် ရက်လည်မှာမို့လို့ အမေ့ကို ပြနေတာလား” ဟု သစ်ပင်ပေါ်က လှုပ်ခါနေသော သစ်ကိုင်းတွေကို ကြည့်ပြီး ဒေါ်စိန်အေးတစ်ယောက် ရေရွတ်နေတော့သည်။

မနက်မိုးလင်းတော့ ကိုရင်ဗလက မျက်နှာမကြည်ဘူး ဖြစ်နေသည်။ အေးဘုံနှင့် ခွဲရတော့မည်လေ။ အခု အေးဘုံအိမ်မှာ အာရုံဆွမ်း ဘုန်းကြီးတွေကို ဆွမ်းကပ်နေကြသည်။ ခဏနေလျှင် ရေစက်ချ တရားနာပြီး အမျှဝေတော့မည် ဖြစ်သည်။

“ အေးဘုံ… နင် နောက်ဘဝ ဘာဖြစ်မလဲ မသိဘူးနော်…”

“ ကျုပ်လည်း အဲ့ဒါကို စိတ်ဝင်စားနေတာတော့်…”

“ နင် ငါနဲ့ အတူနေပါလား…”

“ မနေနိုင်ပါဘူးတော်…”

“ နင် နောက်ဘဝ တိရစ္ဆာန်ဖြစ်နေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…”

“ ပေါက်တီးပေါက်ရှာတော်…”

“ နင်က သေချာလို့လား…”

“ သေချာတော့ ဘယ်သိမလဲတော့်…။ ဒါပေမယ့် မဖြစ်နိုင်ပါဘူးတော်…”

“ ငါတော့ နင့်ကို စွဲနေပြီ… အေးဘုံရ…”

“ ဘာစွဲတာလဲ… တော်… တချိန်လုံး ကျုပ်ကို လိုးနေပြီးတော့များ…”

“ အဲ့ဒီ လိုးတာကို စွဲတာပေါ့ဟာ…”

“ ကျုပ်က တော်နဲ့ နေပါပြီတဲ့… စားစရာ ဘယ်မှာတုန်း…”

“ ငါ့မှာ နင်မသိတဲ့ စားကွက်ရှိတယ်…။ တံတွေးတွေ ပြည်တွေ နင် မစားစေရဘူးဟာ… စိတ်ချ…”

“ ကျုပ်လည်း တော့်လီးကြီးကို စွဲပါတယ်တော်…”

“ ဒါဆိုလည်း နေလိုက်ပါလား… အေးဘုံရယ်…”

ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေသော အေးဘုံကို ဗလက ဆွဲလိုက်ပြီး သစ်ကိုင်းပေါ်မှာ မှီလှဲခိုင်းလိုက်ကာ အေးဘုံ အဖုတ်ကို လျှာနဲ့ ယက်ပေးပါတော့သည်။

“ အေးဘုံ… နင်… အဲ့လို အယက်ခံရတာ ကြိုက်တာမလား…”

“ ဟုတ်တယ်တော့်…”

“ နေဦး… ငါ လုပ်ပြမယ်…”

ဗလရဲ့ လျှာတွေလည်း ရုတ်ချည်း အလိမ်လိမ် အခေါက်ခေါက် အစူးတွေနှင့်ဖြစ်ကာ အေးဘုံရဲ့ အဖုတ်ကို အပီအပြင် ယက်နေပါတော့သည်။ အေးဘုံလည်း ငတ်မပြေသည့် ဒီဆားငံရေကို သောက်လို့ မဝ ဖြစ်နေသည်။

“ ကိုရင်ဗလ… တော့်လီးကြီးနဲ့ ကျုပ်အဖုတ်ကို လိုးပြီး ခွဲပေးတော်… နာနာလေး လိုးပေး… နေတော့… နေတော့… ကျုပ်ဘာသာ လုပ်တော့မယ်…”

သစ်ကိုင်းပေါ်မှ လှဲနေရာကနေ အေးဘုံသည် ထ ထိုင်လိုက်ပြီး ဗလကို ပက်လက်လှန်စေကာ ထောင်မတ်နေသော ဗလလီးကြီးကို ကိုင်ပြီး အဖုတ်ထဲ သွင်းနေတော့သည်။ သစ်ပင်ထိပ်ဖျားထက်မှာ ဖြစ်သောကြောင့် လေကလည်း တိုက်ကာ အေးနေသည်။ အေးဘုံတို့က အဝတ်မှ မဝတ်ရတာလေ။ အအေးဘုံထဲက အေးဘုံ ဖြစ်နေတော့သည်။

“ ကွယ်လွန်သွားပြီ ဖြစ်သော မအေးဘုံနှင့်တကွ ရှိရှိသမျှ အားလုံး ကြားကြားသမျှ အားလုံး… အမျှ… အမျှ… အမျှ… ယူတော်မူကြကုန်…”

“ သာဓု… သာဓု… သာဓု…”

“ ကိုရင်ဗလ… ကျုပ် အသံတွေ ကြားနေရတယ်… အမျှဝေနေပြီ ထင်တယ်တော့်…”

“ အင်း… သေချာ နားထောင်ရအောင်…”

“ ဟော… ကြားပြီ… သာဓု… သာဓု… သာဓု…”

“ ဟင်… ကျုပ်တို့ ဘာမှလည်း မဖြစ်ပါလား… နောက်မှ ပြောင်းမယ် ထင်တယ်…”

ထိုစဉ် အိမ်စောင့်တဲ့ကောင်က လှမ်းအော်သည်။

“ ဘာမှဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူးဟေ့…။ နင်တို့က လီးနဲ့ အဖုတ်နဲ့ စွပ်လျှက်ကြီး သာဓုခေါ်နေတော့ ဘယ်မှာ ရမှာလဲ…။ နင်တို့ကို ရည်စူးပြီး အမျှမဝေသမျှ နင်တို့ ဒီဘဝနဲ့ပဲ နေတော့ဟေ့…”

“ ဟင်… ဟုတ်လား… ကိုရင်ဗလ…”

“ အင်း… သူပြောတာ ဖြစ်နိုင်တယ်…။ သူက ငါတို့ထက် အစွမ်းပိုရှိတာဆိုတော့…”

“ ဒါဆို ကျုပ်တို့ ဘယ်လို လုပ်မလဲတော့်…”

“ ဘယ်လိုမှ မလုပ်နဲ့… ဒီအတိုင်းပဲ လိုး… အေးဘုံ… နင် မြင်းစီး တော်တော် ကောင်းတာပဲ…”

“ တော်ကတော့လေ… ကဲ… ကျုပ်တို့လည်း ဘာမှ မတတ်နိုင်တဲ့ အတူတူ… တော် ပြောသလိုပဲ လုပ်တော့မယ်… လာလေရော့…”

သစ်ပင်ပေါ်က လှုပ်ခါသွားသော သစ်ကိုင်းတွေကို ကြည့်ပြီး ဒေါ်စိန်အေး ရေရွတ်လိုက်တာကတော့

“ ဪ… အေးဘုံ… လွတ်ရာကျွတ်ရာ ဘုံဘဝကို ရောက်မှာမို့လို့ အမေ့ကို နှုတ်ဆက်သွားတယ်နဲ့ တူတယ်…” 


ခင်တဲ့
နောင်ရဲ (၂၀၁၈၊ ဒီဇင်ဘာ)



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။