Configure Page List

Thursday, November 16, 2017

မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် (၁၂၀)

မြန်မာပြည်တွင် လုပ်သည် (၁၂၀)

ဘေးတစောင်းလေး ခရေဖွင့်နေတာ..။ ခရေစဖွင့်ခါစ မှာ ဒီနည်းက အကောင်းဆုံးပါပဲ။ ဖင်ကြွက်သားတွေ ကြောက်ပြီး ရှုံ့ထားတက်လို့ သွင်းမရရင် ဒီနည်းက ဖင် ရှုံ့အား အရမ်းနည်းသွားတဲ့ နည်းပါ။






⭐ အချစ်မှာ အရွယ်မရှိ၊ အချိန် အခါမရှိ၊ သဘာ၀ စစ်စစ် ဖုန်းနဲ့ မှတ်တမ်း တင်မိခဲ့ကြသူများ။

ကိုယ့်ဘာသာ ကြည့်ဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ အဝေးရောက် ချစ်သူ ကို အလွမ်းပြေ ပြဖို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ၊

ဖုန်းပျောက် သွားလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ ကိုယ့် အကောင်းကို သူများ ဟတ်သွားလို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊

နည်းပညာရဲ့ သားကောင်းတွေ မဖြစ်ရအောင် ဆင်ခြင်ကြပါ။


ဝဋ်ကြွေးရှိသမျှ အပိုင်း ( ၃ )

ဝဋ်ကြွေးရှိသမျှ အပိုင်း ( ၃ )

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

မောင်ခြိမ့် [ အတွေးပင်လယ်ပြာတွင် ရေးသားသည်။ ]

အခန်း  ( ၇ )

" အစမ်း မှားတာပါ … ကိုမြင့်ရယ် … အဟင့် ဟင့် … ထပ်ရိုက်ပါ … ကြိုက်သလို လုပ်ပါ "

" နင့်လို မိန်းမ … ငါ့ လက်နဲ့ မတန်ပါဘူး "

" အမလေး … ဘယ်လို ဖြစ်ကြတာလဲ … အမေ့လည်း ပြောပါဦး … ဟမ် … သမီးကြီ …… ဟို  ဟို …… "

ဒေါ်ခင်ဝင်းတစ်ယောက် ဘေးကလာပြောသဖြင့် သမီးဖြစ်သူအိမ်သို့ ရောက်ရှိလာရာ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်း ခုံပေါ်တွင် ငိုနေသော စမ်းစမ်းဝင်းအား တွေ့ရှိလိုက်ရသည်။ စမ်းစမ်းဝင်းနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ခုံပေါ်တွင် မျက်နှာထားတင်းတင်းဖြင့် ထိုင်နေသော မြင့်စိုးအား တွေ့ရာ ဟန့်သွားတော့၏။မြင့်စိုးဘေးတွင် ရပ်မိရပ်ဖများနှင့် ရပ်ကွက်အုပ်ချုပ်ရေးမူး ဦးအောင်နိုင် ထိုင်နေရာ ခဏအကြာ မြင့်စိုးဆီမှ စကားသံ ပေါ်ထွက်လာသည်။

" အဲတာပါပဲ … ဥက္ကဋ္ဌကြီးရယ် … ကျနော်တို့လင်မယားကွာရှင်းဖို့နဲ့ ခုလက်ရှိအိမ်ကို ရောင်းပြီး တဝက်ကို သူ့ပေးဖို့အတွက် အတည်အလင်းဖြစ်အောင် ကူညီပေးဖို့ပါ … အိမ်တိုင်ရာရောက် လာကူညီပေးတဲ့အတွက်လည်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျာ "

" အဟမ်း အဟမ်း … ဒီလိုရှိတယ် ကိုမြင့်စိုးရာ … အမှန်တော့ ရုံးမခေါ်ချင်လို့ ခင်ဗျားအိမ်ကို လာခဲ့လိုက်တာပါ … ရပ်ကွက်ရုံး အနေနဲ့ ခင်ဗျားတို့ကို ပေါင်းပါ ကွဲပါ ဆုံးဖြတ်ပေးပိုင်ခွင့် မရှိပါဘူး … လင်မယားကွာရှင်းဖို့က တရားရုံးမှာပဲ ဦးတည် လျှောက်ပါ … ဒါပေမယ့် ခင်ဗျားပြောတဲ့ အိမ်ရောင်းပြီး ဒီက မစမ်းစမ်းဝင်းကို တဝက်ခွဲပေးဖို့နဲ့ နောက်နောင် အရှုပ်အရှင်း မရှိဖို့ ရုံးမှာ မှတ်တမ်းတင်ပေးပါ့မယ် … ခင်ဗျားတို့ လင်မယားက ရပ်ကွက်ထဲ အအေးဆုံးနဲ့ စံထားရတဲ့ စုံတွဲဗျ ရုတ်တရက်ကြီး ကွဲကြပြုကြနဲ့ … ဟူးးးးး "

" ဟို   ဟို …… နေပါစေတော့ရှင် … ကိုမြင့်စိုး စီစဉ်တဲ့ အတိုင်း ကျမ …… နာခံမှာပါ …… အဟင့်  ဟင့် "

စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် လင်မယားကွာရှင်းသည့် ကိစ္စအား လူပုံလည် မြင့်စိုး ပြောလိုက်မှာ စိုးရိမ်နေသဖြင့် ရပ်ကွက်အုပ်ချုပ်ရေးမှူးနှင့် မြင့်စိုး စကားပြောနေစဉ် ဝင်ပြောလိုက်တော့၏။

" ကဲ ကဲ … ဒါဆိုလည်း … ကျုပ်တို့ကို ခွင့်ပြု့ပါဦးဗျာ "

ရပ်ကွက် အုပ်ချုပ်ရေးမှူးနှင့် ရပ်မိရပ်ဖများ ပြန်သွားပြီး ခဏ အကြာ စမ်းစမ်းဝင်းလည်း ရှိုက်ငိုရင်း သူမ အဝတ်စားများ ထုတ်ပိုးနေရှာသည်။

" ဒါတွေ အားလုံး … အန်တီ အပြစ်တွေပါ … မောင်မြင့်စိုးရယ် …… ကလေးမျက်နှာလေး ထောက်ပြီး သမီးကြီးအပေါ် မရက်စက်လိုက်ပါနဲ့နော် … ဟူးးးးး "

ဒေါ်ခင်ဝင်း ဝင်လာစဉ် စမ်းစမ်းဝင်းမှ အကျိုးကြောင်း တီးတိုးပြောလိုက်သဖြင့် ဒေါ်ခင်ဝင်းမှာ မြင့်စိုးအား တောင်းပန်နေ၏။

" ဘာဗျ … ကလေးငှဲ့ရင် … ခင်ဗျား သမီး … နတ်ကတော်တစ်ယောက်ကို အလိုးခံပါ့မလား … စဉ်းစဉ်းစားစားလည်း … ပြောပါဗျာ "

မြင့်စိုးမှာ ခါတိုင်း စကားနဲကာ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း မပြောတတ်ပေ။ခုချိန် မယားဖြစ်သူအပေါ် နာကျည်းစိတ်နှင့် ယောက္ခမဖြစ်သူ ဒေါ်ခင်ဝင်း ကိုပါ ရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်း ပြောလျက်ရှိသည်။

" အို … မောင်မြင့်စိုးရယ် … အဲဒါက မင်းလည်းကားတိုက်ခံရ … အန်တီလည်း အကြွေးတွေတင်တာနဲ့ … ကိုယ်တော်ကြီးနဲ့ ၁လ လက်ထပ်ရင် … အညံ့တွေ ပြေမယ်ဆိုလို့ … အန်တီက စီစဉ်ပေးမိတာပါ … သမီးလေးမှာ အပစ်မရှိပါဘူး တကယ်ပါ "

" တော်ပါပြီဗျာ … ကျနော့်ကလေး ကြီးလာရင် … သူ့အမေက … နတ်ကတော် မိန်းမလျာ တစ်ယောက်ကို အိမ်မှာ အလိုးခံတယ်ဆိုတဲ့ အရိပ်ကြီး … ထင်ဟတ်မနေစေချင်ဘူး … ခင်ဗျားသမီးကို ပြန်ခေါ်သွားလိုက်ပါ … ကျနော်တို့နဲ့ ဘယ်တော့မှ မပတ်သက်ပါနဲ့တော့ … ကလေးကို တကယ်ငှဲ့ညှာရင်ပေါ့ "

ဧည့်ခန်းတွင်း ဒေါ်ခင်ဝင်းနှင့် မြင့်စိုးတို့ စကားပြောနေစဉ် စမ်းစမ်းဝင်း တစ်ယောက် အထုတ်ပိုးများနှင့် ထွက်လာတော့သည်။ဆံပင်ဖွားလားဖြင့် မျက်နှာတခုလုံး မို့အစ်နေကာ မျက်ရည်စီးကြောင်းနှစ်ဖက်က ပါးပြင်ပေါ် စီးကျနေတုန်းပင်။

" ကိုမြင့်စိုး … အစမ်း ကန်တော့ခဲ့ပါတယ်နော် "

လင်ဖြစ်သြူမင့်စိုးမျက်နှာအား ကြည့်ကာ မြင့်စိုးထိုင်နေသော ခုံရှေ့ ဒူးတုတ်ထိုင်ချလိုက်၏။လက်အုပ်မိုးကာ ထိုင်ကန်တော့ရင်း မျက်ရည်များ စီးကျလာပြန်သည်။

" လင်မယား သက်တမ်း တစ်လျှောက်လုံး ကောင်းခဲ့တဲ့ ခင်ပွန်းသည်အပေါ် ဖေါက်ပြန်မိတဲ့ အစမ်းကို ခွင့်မလွတ်ပါနဲ့ …  ကလေးကို သေချာ ဂရုစိုက်ပါ … ကိုမြင့်ပြောသလို … ကလေးကို နောက်နှောင်လာမတွေ့ဖို့ အစမ်း ကတိပေးခဲ့ပါတယ် … စိတ်ချပါ … အစမ်းလို ကိုယ်ကျင့်မကောင်းတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ဟာ ကလေးရဲ့အမေအဖြစ် မထိုက်တန်တော့မှန်း သိပါတယ် … ကိုမြင့်လည်း ကျမ်းမာရေး ဂရုစိုက် … အဟင့် ဟင့် "

မြင့်စိုးမှာ မျက်နှာ မော့ထားလျက် ထိုင်ကတော့ရင်း မှာကြားနေသော မယားဖြစ်သူ၏ စကားများ မကြားချင်ယောင်ဆောင်နေတော့၏။

" အမေ … သွားစို့ "

စမ်းစမ်းဝင်းမှာ ထရပ်ရင်း အဝတ်ထုပ်များ ကိုင်ကာ မိခင်ဖြစ်သူအား လှမ်းပြောလိုက်တော့သည်။

.........................................................................................................................

စမ်းစမ်းဝင်း အိမ်မှဆင်းသွားပြီး ၁လ အကြာ အိမ်အရောင်းဝယ်တည့်ကာ မြင့်စိုးမှ စမ်းစမ်းဝင်းအား အိမ်ရောင်းရသည့်ငွေ တစ်ဝက်တိတိ ခွဲပေးရင်း ကလေးနှင့် အတူ ရပ်ကွက်လေးထဲမှ ပျောက်ကွယ်သွားတော့၏။စမ်းစမ်းဝင်းမှာ မိခင်ဖြစ်သူအိမ် တက်နေရင်း သူမရရှိသော ငွေထဲမှ အချို့တဝက် မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်ခင်ဝင်းအား ပေးလိုက်သည်။စက်ချုပ်စားရင်း လင်ဖြစ်သူနှင့် ကလေးအား သတိရစိတ်များအား တွန်းလှန်ပစ်နေရပြန်၏။

စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် တနေကုန် စက်ချုပ်ထားသဖြင့် ကိုယ်လက်ညှောင်းကိုက်ကာ အိပ်ယာထဲ လူးလိမ့်နေစဉ် ဘေးချင်းကပ်လျက် ညီမဖြစ်သူ အိပ်ခန်းမှ ညည်းသံများ ကြားရသဖြင့် ထရံပေါက်လေးမှ ချောင်းကြည့်မိသည်။ညီမဖြစ်သူ နီနီဝင်းမှာ သူမရောက်ပြီး ၃ လ အကြာ ထူးမော်နှင့် နောက်အိမ်ထောင် ထပ်ပြုလိုက်သည်။

ထူးမော်မှာ ညမဖြစ်သူထက် အသက်ငယ်ပြီး အလုပ်ကိုင် မယ်မယ်ရရ မရှိပေ။ရပ်ကွက်ထဲ ကြူခုံသွားလိုက် ဖဲဝိုင်းထိုင်လိုက်နှင့် လုပ်ကိုင်စားသောက်ဖို့ လက်ကြောမတင်းပေ။လက်ကြောမတင်းပေမယ့် လီးကြောတင်းသည်။လက်ထပ်ထားသော ၁၀ ရက်အတွင်း နေ့ရော ညပါ လိုးတတ်၏။

စမ်းစမ်းဝင်းမှာ သူမ အိပ်ခန်းလေးထဲပင် စက်ချုပ်နေရာ နေ့ခင်းဘက်များတွင်လည်း ညီမဖြစ်သူအိပ်ခန်းမှ အသားချင်းထိကပ်သံများ ကြားနေရသည်။သူမကိုယ်တိုင် လီးနှင့်ဝေးနေသဖြင့် ညီမဖြစ်သူ နီနီဝင်းတို့ မဆင်မခြင် လိုးသံများကြောင့် ကာမမီးများ တောက်လောင်နေရတော့၏။

ခုလည်း ညည်းသံများကြောင့် ချောင်းကြည့်မိရာ အိပ်ခန်းထဲတွင် ညီမဖြစ်သူ နီနီဝင်းမှာ လေးဖက်ကုန်ပေးထားပြီး ထူးမော်မှာ နောက်မှနေရာယူကာ တချက်ချင်း ဆောင့်လိုးနေသည်။ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း နီနီဝင်းမျက်နှာလေး ကော့တက်သွားကာ လက်ကလေးနှစ်ဖက်မှ အိပ်ယာခင်းအား ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားသည်ကို မီးသီးအလင်းရောင်လေးဖြင့် ထင်ထင်ရှားရှားမြင်နေရ၏။

နီနီဝင်းနှင့် ထူးမော်မှာ အဝတ်စားများ ချွတ်လိုးနေသဖြင့် နှစ်ယောက်လုံး မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ဖြစ်နေကြသည်။စမ်းစမ်းဝင်း ကိုယ်တိုင် မယ်တင့်တို့ မိကျော့တို့နှင့် တုံးလုံးချွတ် လိုးဖူးပေမယ့် တခြားလူနှစ်ယောက် တုံးလုံးချွတ်လိုးနေသည်ကို ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်လိုက်ရသဖြင့် စောက်ဖုတ်အတွင်းထဲမှ တဆစ်ဆစ်ခံစားရကာ သွေးသားများ ဆူပွက်လာရ၏။

လေးဘက်ကုန်းထားသော နီနီဝင်း နို့အုံများမှာ ထူးမော် ဆောင့်လိုးတိုင်း ရမ်းခါနေရာ စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် သူမနို့အုံအား ယောင်ပြီး ကိုင်ညှစ်နေသည်။နီနီဝင်း စောက်ပတ်ထဲမှ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ဖြစ်နေသော ထူးမော်လီးမှာ ၇ လက်မခန့်ရှိရာ လီးထိပ်မှစ၍ အရင်းနားထိ ဂေါ်လီများ ထည့်ထားသည်ကို တွေ့ရပြန်၏။

ဂေါ်လီလေးလုံးနှင့် မယ်တင့်လီးအား အလိုးခံဖူးသည်မို့ ဂေါ်လီအရသာအား ခံစားသိရှိနေသည်။ထူးမော်လို လီးပတ်ပတ်လည် ဂေါ်လီနှင့်အလိုးခံရပြီဆို အသဲခိုက်အောင် ကောင်းနေမှန်း ရိပ်မိနေ၏။ညီမဖြစ်သူမှာ အလုပ်အကိုင်မရှိသော ထူးမော်အား ယူထားသည်ကို ခုမှ သဘောပေါက်သွားရသည်။

" အ  …… အားးး … ကျွတ်ကျွတ် "

စမ်းစမ်းဝင်းချောင်းကြည့်နေစဉ် ညီမဖြစ်သူ နီနီဝင်းထံမှ ညည်းသံလေး ထွက်ပေါ်လာပြန်၏။

" နာသေးလို့လား … မမနီ "

" စလိုးရင် … တအားဆောင့်မလိုးပါနဲ့ဆို … ကိုထူးကလည်း "

" အင်းပါ … မမနီရယ် … မမနီ စောက်ပတ်မြင်တိုင်း … ဆောင့်လိုးချင်တဲ့ စိတ်က … ထိန်းမရလို့ "

" အံမယ် …… ဒီလီးကြီးနဲ့ … မိန်းမ ဘယ်နှစ်ယောက်လောက် လိုးထားတာလဲ … မသိခက်မယ်နော် … ကိုထူး "

" အဲတာ အရင်ကပါ … မမနီနဲ့ လက်ထပ်ပြီး … ဘယ်မိန်းမ မှ မလိုးတော့ပါဘူး "

" အင်းပါ … ဘာအလုပ်မှ မလုပ်ရပဲ … ကိုထူး ပျော်ရွှင်အောင် မမနီက ငွေကြေးက အစ ဖန်တီးပေးထားတာနော် … လိမ်မာရင် မမနီ စောက်ဖုတ်က မင်းအတွက်ပဲ … မလိမ်မာရင် … မမနီလည်း ကြားကားဆွဲပစ်မာ "

" ဟာ … လိမ်မာပါမယ့် မမနီရယ် … ကျနော့်တော့ ပစ်မထားပါနဲ့ "

" အားလား … ဟုတ်တယ် … အမလေး ကောင်းလိုက်တာ ကိုထူးရယ် "

ထူးမော်မှာ စကားပြောရင်း နီနီဝင်း စောက်ခေါင်းထဲ လီးအရင်းထိဖိသွင်းပြီး ခါးအားဖြင့် မွှေပေးလိုက်ရာ နီနီဝင်း တစ်ယောက် ဖင်ကြီးထောင်တက်လာပြီး ကာမစည်းစိမ်လေး အပြည့်ယူနေတော့သည်။ထူးမော်လီးတန်မှ ဂေါ်လီများက စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများအား ချိတ်ဆွဲနေရာ အရှင်လတ်လတ် နတ်ပြည်ရောက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရ၏။ထောင်တက်လာသော ဖင်ကြီးအားပွတ်သပ်ရင်း ထူးမော်မှာ ဒစ်ဖူးတဝက်လောက်ထိ အပြင်ထုတ်ကာ လီးအရင်းထိ ဖြည်းဖြည်းခြင်း ပြန်သွင်းနေသည်။နီနီဝင်းဖင်ကြားထဲ လမွှေးအုံကပ်သည်အထိ ဖိလိုးပစ်၏။

" အ  အားးး …… ဟုတ်တယ် …… လိုးလိုး …… ကိုထူး … မွှေပေးပါဦး …… အမလေးးး ကောင်းလိုက်တာကွာ "

နီနီဝင်းတစ်ယောက် ညည်းတွားရင်း စောက်ရည်များ ပန်းထွက်လာသည်။ညီမဖြစ်သူ၏ အမူယာအားကြည့်ရင်း စမ်းစမ်းဝင်မှာလည်း ထမိန်အပြင်မှ စောက်ဖုတ်အား ဖိပွတ်ရာ အစိလေးထိမိသည်နှင့် စောက်ရည်များ ထွက်ကြလာတော့သည်။

" ဘွတ် …… ဖလွပ် …… အ အ …… ဘွတ်  …… ရှီးးးး းးးး အားဟား …… ဘွတ်ဘွတ်ဘွတ် …… အင်း ရပြီ …… ဆောင့်ဆောင့် ကိုထူး … လိုးစမ်း စိတ်ကြိုက် … မနီခံနိုင်ပါပြီကွာ … အင်းဟင်း …… ဟုတ်တယ် လိုးလိုး "

စမ်းစမ်းဝင်းမှာ စောက်ရည်များ လျှံကျလာသော်လည်း ညီမဖြစ်သူ ကာမမီးတောက်လောင်နေပုံအား ကြည့်ကာ ရမ္မက်စိတ်က ကျမသွားပေ။ဘေးတစ်စောင်းအနေထားဖြင့် လှဲပြီးချောင်းနေရာမှ ထမိန်အောက်နားစအား ဆွဲလှန်ကာ စောက်ရည်အိုင်နေသော စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲ လက်ခလယ်သွင်းကာ မွှေပစ်လိုက်သည်။စိတ်ထဲလည်း ညီမဖြစ်သူ၏ ယောက်င်္ကျား ထူးမော်မှ သူမအား ခွလိုးနေသည်ဟု ခံစားပစ်၏။

ထူးမော်က နီနီဝင်း နို့များအားဆွဲကာ နောက်မှ တဖုန်းဖုန်း ပစ်လိုးတိုင်း စမ်းစမ်းဝင်းမှာလည်း စောက်ခေါင်းထဲမွှေနေသော လက်ကလေးမှာ မြန်လာတော့သည်။တဖြည်းဖြည်း သူမလက်ခလယ်လေးအား ထူးမော်လီးအဖြစ် ပြောင်းလဲခံစားရင်း ခံစားမှု့အရှိန်က မြင့်တက်လာနေ၏။

ထူးမော် တကယ်လိုးပြီဆိုတော့လည်း နီနီဝင်းတစ်ယောက် အောက်နူတ်ခမ်းလေးကိုက်ကာ လည်ပင်းလေး မော့တက်လာပြီး အံကြိတ်ခံနေရသည်။အံကြိတ်ခံသည့်ကြားမှ ထူးမော်၏ လီးအရည်ပြားပေါ်မှ ဂေါ်လီများက စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများအား ပွတ်ဆွဲရင်း လီးထိပ်က သားအိမ်ဝလာဆောင့်ရာ အင့်ကနဲ့ ရှိုက်သံလေးကလည်း မကြာမကြာထွက်ပေါ်နေပြန်၏။

" အမလေး …… အားလားလား … ကောင်းလိုက်တာ … ကိုထူးရာ "

" အင့် … ဘွတ် … ဗျစ်ဗျစ် … ဟူးးး းးးးး ရှီးးးးး "

ထူးမော်မှာလည်း နီနီဝင်းဆီမှ ရမ္မက်ညည်းသံလေးများကြောင့် ရှိသမျှအား အကုန်ထည့်ကာ ပစ်ပစ်လိုးတော့သည်။နီနီဝင်းတစ်ယောက် စောက်ရည်များ ဒုတိယအကြိမ်ပန်းထုတ်ရာ ဒီတကြိမ် ထူးမော်မှာ စောက်ရည်ရွှဲနေသော စောက်ခေါင်းပေါက်အား မီးပွင့်မတတ် မနားတမ်း ဆွဲလိုးနေ၏။

စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ထူးမော် လိုးချက်များအားကြည့်ရင်း ညီမဖြစ်သူ နီနီဝင်းအပေါ် မနာလိုစိတ် ဖြစ်နေတော့သည်။ဒီလိုဂေါ်လီအပြည့်လီးနှင့် လိုးချက်များက ဘယ်အထိ စည်းစိမ်ရှိနေမည်ကို တွေးရင်း စောက်စိလေးအား ဖိချေပစ်လိုက်ပြန်၏။စောက်ခေါင်းထဲ လက်ခလယ်ဖြင့်မွှေရင်း လက်မလေးနှင့် အစိလေးအား ဖိချေရာ ထူးမော်နှင့်နီနီဝင်းတို့၏ ညည်းသံများနှင့်အတူ သူမကိုယ်တိုင်လည်း ဒုတိယအကြိမ် အထွဋ်အထိပ် ရောက်ရှိသွားတော့သည်။ပေါင်တန်များ တဇပ်ဇပ်တုန်ကာ စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်ရင်း ခဏအကြာမှ ငြိမ်သက်သွား၏။

.......................................................................................................

မနက်ပိုင်း ထမင်းဟင်း ချက်ပြီးသည်နှင့် စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ရေချိုးအဝတ်လျှော်ရန် နောက်ဖေး ရေချိုးကန်လေးထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။ရေကန်လေးမှာ ရေဘုံပိုင်နှင့်တွဲကာ ဘေးပတ်ပတ်လည်အား သွပ်ပြားအဟောင်းများ ထောင်ကာထား၏။

" အော် … မကြီးစမ်း လာလာ … ကျနော် ပြီးတော့မှာ "

" မောင်ထူး … ဒီနေ့ အပြင်မသွားဘူးလား "

" မသွားတော့ဘူး … မကြီးရာ … မမနီ က သူပြန်လာလို့ … အိမ်မှာ မတွေ့ရင် … ကွိုင်ရောပဲ … သူပြန်လာပြီးမှ အပြင်ထွက်တော့မယ် "

" ခ်ခ် … မင်းက … ညီမလေးကို … ကြောက်ရတယ်လား "

" ကြောက်တာ … မဟုတ်ပါဘူး … ချစ်တာပါဗျာ … ဟီးဟီး "

စမ်းစမ်းဝင်းမှာ လျှော်ရမည့် အဝတ်ထုပ်အား ထူးမော်ဘေးနား ချရင်း သေးပေါက်ချင်လာသဖြင့် ရေချိုးကန်၏ မြောက်ဖက် ဝန်းထရံဒေါင့်နားရှိ  အိမ်သာဘက် သွားပေါက်လိုက်သည်။သေးပေါက်ရင်း ထူးမော်ပေါင်ကြားထဲ ရေစိုပုဆိုးအတွင်းမှ အမြှောင်းလိုက်ထနေသော လီးအားမြင်ယောင်ကာ စောက်ပတ်အုံလေးအား ၂ ချက် ၃ ချက် ပွတ်ပစ်၏။သေးကုန်မှ အိမ်သာမှဆင်းပြီး ရေချိုးကန်လေးထဲ ပြန်လာရာ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် အံအောမှင်သက်မိကာ စိတ်ထဲ ရှိန်းကနဲ့ဖြစ်သွားရသည်။

" အာ "

" ဟာ …ဆော ဆော …  ဆောရီးနော် …… မကြီးစမ်း "

ထူးမော်မှာ စမ်းစမ်းဝင်း ရေကန်နားပြန်ရောက်ချိန် စမ်းစမ်းဝင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီတစ်ထည်အား ယူကာ နှာခေါင်းဝ တေ့နမ်းနေချိန်ဖြစ်၏။

........................................................................................................................

အခန်း ( ၈ )

စမ်းစမ်းဝင်းမှာလည်း ခုလေးတင် ထူးမော် လီးအကြောင်း တွေးလာရာ မျက်နှာလေး ရဲတက်သွားတော့သည်။သူမ စောက်ချီးနံ့ သေးနံ့ မွန်နေသော အတွင်းခံအား ထူးမော်မှ မက်မက်မောမော နမ်းရှိုက်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် စောက်ဖုတ်လေးမှ ဆစ်ကနဲ့ ခံစားလိုက်ရသေး၏။ထူးမော်မှာ စမ်းစမ်းဝင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးအား အဝတ်ထုပ်ထဲ ပြန်ထည့်ပေးရင်း ရေပြန်ချိုးနေတော့သည်။

စမ်းစမ်းဝင်းမှာလည်း စကားဆက်မပြောတော့ပဲ အဝတ်လျှော်ရန် အဝတ်ထုပ်နား ထိုင်ချလိုက်၏။ထူးမော် မတ်တပ်ရပ်ရေချိုးရာ သူမ ပါးပြင်ဘေးနား ပုဆိုး အတွင်းမှ ထောင်ထွက်နေသော လီးအရည်ပြားအား ရေဆိုပုဆိုးမှ ကပ်ကာ ဂေါ်လီရာများ မြင်နေရသည်။မကြည့်ပဲ  ထူးမော် လီးမှာ မျက်လုံးဒေါင့်တွင် ထင်ဟတ်လာတော့၏။ထိုနေ့မှ စ၍ ထူးမော် အပြုအမှုများ ပြောင်းလဲရဲတင်း လာတော့၏။

" အိုး … ဧည့်ခန်းထဲမှာ … နီနီရှိတယ်လေ … ထူးမော် "

စမ်းစမ်းဝင်း တစ်ယောက် အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းအဖြတ် ထူးမော် ကပ်ပါလာပြီး နောက်မှ နေ၍ သူမအား ဘယ်လက်ဖြင့် သိုင်းဖက်ကာ ညာလက်က ထမိန်ကြားထဲ ရောက်ရှိလာ၏။

" မမနီက … ရုတ်တရက် ထမလာပါဘူး … မကြီးစမ်းရယ် "

" မြင်သွားရင် မကောင်းဘူး … မင်းရော မစမ်းရော … အရှက်တကွဲ အကျိုးနဲ ဖြစ်ရမယ် "

" မကြီးစမ်း … ခင်ဗျား စောက်စကား တအားများတယ် … ဒီမှာ ကြည့်စမ်း "

ထူးမော်မှာ စမ်းစမ်းဝင်း၏ ပေါင်ကြားထဲ လက်နိုက်ရင်း လက်ပြန်ရုပ်ကာ ပုဆိုးအောက်နားစအား လှန်ပြလိုက်သည်။

" အာ … ထူးမော် … ပြန်ဖုံးထားပါ "

စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် စိတ်ညစ်နေရတော့သည်။တဖြည်းဖြည်း ထူးမော် ဆက်ဆံမှု့များက သူမအပေါ်ရင့်သီး လာသည်ကို ရိပ်မိနေ၏။

" ဟော … ဆရာမတို့ လာလာ … ကျမ မျော်နေတာရှင့် "

ရုတ်တရက် ဧည့်ခန်းထဲမှ နီနီဝင်းအသံကြောင့် စမ်းစမ်းဝင်း ကိုယ်လုံးလေး ဆက်ကနဲ့ တုန်သွားကာ ထူးမော်လည်း ပုဆိုးအား ပြန်ဖုံးထားလိုက်တော့သည်။စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ဧည့်ခန်းနောက်ကျောဘက် ကပ်လျက်အခန်းမှ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းဘက် ထွက်လာခဲ့၏။

" လာပါပြီရှင် … မနီနီဝင်းက ဆေးထိုး ဆေးစား မှန်ပါတယ် … နောက် ၃ လ ကျော်ဆို ပျောက်ပါပြီ "

" ဟုတ် … ဆရာမ … ကျမလည်း ပျောက်ချင်ပြီရှင်  … အိမ်ထဲပဲ အောင်းနေရတာ … အိမ်ပြင် ထွက်လည်ချင်လှပြီ ခ်ခ် ခ်ခ် "

စမ်းစမ်းဝင်း ဧည့်ခန်းထဲ အရောက် နပ်စ်မလေးများနှင့် ညီမဖြစ်သူ နီနီဝင်းတို့ စကားပြောနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

" ဟော … ညမ ရှိတာ အတော်ပဲ … အမတို့ကို ရေနွေးလေး ကျိုပေးပါ့လား … ဒီနေ့ ဆေးတစ်လုံး ထပ်ထိုးရမှာ … အပ်တွေ ပိုက်တွေ ရေနွေးလေးစိမ်ချင်လို့ "

" ဟုတ် ဆရာမ … ကျမ ရေနွေး သွားကြိုပေးမယ် … ခဏစောင့် "

စမ်းစမ်းဝင်းလည်း နပ်စ်မလေးများအား ပြန်ပြောရင်း အိမ်နောက်ဖေးဘက် မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့တော့သည်။ဒန်အိုးလေး ရေဖြည့်ကာ လျှပ်စစ်မီးဖိုလေး ဖွင့်ပြီး ရေနွေးတည်နေစဉ် သူမ ဖင်ကြားထဲ ခပ်မာမာ အရာတခု လာရောက်ထိကပ်နေ၏။

" ဟင် "

" မရတော့ဘူး … ခဏစုပ်ပေး "

နောက်ကျောဘက် လှည့်အကြည့် ပုဆိုးလှန်ကာ ပေါင်ကြားမှ ထောင်မတ်နေသော လီးအား ညာလက်ဖြင့် ကိုင်ရင်း သူမဖင်အား ထောက်ထားသော ထူးမော်အား တွေ့လိုက်ရတော့သည်။အမှန်တော့ ထူးမော်မှာ စမ်းစမ်းဝင်း အကြောင်း မယားဖြစ်သူ နီနီဝင်းထံမှ ကြားသိကာ မရ ရအောင် တက်လိုးပစ်သည်။

စမ်းစမ်းဝင်းက ထူးမော်အား မရောပဲ ကာမစိတ်ထကြွနေစဉ်သာ လိုက်လျောပေးနေရှာ၏။ ထူးမော်မှာ ဖဲဝိုင်းတခုတွင် နီနီဝင်းဖြင့် ခင်ရာမှ အလုပ်အကိုင် မရှိသဖြင့် အနေအစားချောင်ရန် လက်ထပ်ပစ်တော့သည်။နီနီဝင်းကလည်း လင်နှင့်ကွဲနေရာ အပြုစု အယုယ ကောင်းသော ထူးမော်အား လက်ထပ်ကာ မပူမပင် ထားရှိ၏။

ထူးမော်လက်ထပ်အပြီး ၅ လ အကြာ နီနီဝင်းမှာ တီဗွီရောဂါ ဖြစ်၍ ၆ လ ဆေးသောက်မှ ပျောက်ကင်းမည်ဖြစ်ကြောင်း ဆရာဝန်က ညွှန်ကြားထားသည်။တီဗွီတိုက်ဖျက်ရေး စီမံချက်ကာလမို့ နပ်စ်မများက ဆရာဝန်များနှင့် ပူးပေါင်းကာ အိမ်တိုင်ယာရောက် သောက်ဆေး ထိုးဆေးများ လိုက်လံ ကုသ ဆောင်ရွတ်ပေးနေလျက်ရှိ၏။နီနီဝင်းမှာ တီဗွီပိုး တွေ့သည်နှင့် လင်ဖြစ်သူ ထူးမော်အား အခန်းခွဲအိပ်စေကာ အဝတ်စား အသုံးဆောင်ပစ္စည်းများအား စနစ်တကျ ဖွတ်လျှော် အသုံးပြုရန် အမြဲပြောနေရှာသည်။လင်ဖြစ်သူပါ တီဗွီပိုးကူးမှာ စိုးရိမ်လျက်ရှိ၏။

ထိုသို့ အခန်းခွဲ အိပ်ခိုင်းလိုက်သည်နှင့် ထူးမော်မှာ စမ်းစမ်းဝင်းအား လိုးခွင့်ရသွားတော့သည်။ထူးမော်မှာ စမ်းစမ်းဝင်း ဒီအိမ်ပြောင်းလာကတည်းက စမ်းစမ်းဝင်း၏ တင်သား ရင်သားများအား မသိမသာ ခိုးခိုးကြည့်တတ်၏။နောက်ပိုင်း နီနီဝင်း တီဗွီဆေးသောက်ရင်း အိပ်ယာထဲ လဲချိန် စမ်းစမ်းဝင်းအား မရမက ဖန်တီး လိုးပစ်လိုက်သည်။

စမ်းစမ်းဝင်မှာလည်း လီးနှင့် ဝေးနေသည်မို့ ထူးမော်၏ အပြုစု အယုယများအောက် တဖြည်းဖြည်း စွဲလမ်းသွားတော့၏။သို့သော် တခါ ပြက်သနာ တက်ထားသူမို့ အစစ အရာရာ သတိထားနေရှာသည်။ခုလည်း ညီမဖြစ်သူဖြစ်သူအတွက် မီးဖိုခန်းထဲ ရေနွေးလာကြိုရာ ထူးမော်မှ လီးစုပ်ခိုင်းသဖြင့် ရေနွေးအိုး ဆူသည်အထိ စုပ်ပေးလိုက်သည်။

" ရေနွေးပို့ပြီး ချက်ချင်း ပြန်လာနော် … မကြီးစမ်း "

ရေနွေးဇလုံလေး ကိုင်ကာ မီးဖိုခန်းမှ ထွက်သွားသော စမ်းစမ်းဝင်းအား လှမ်းပြောနေပြန်၏။စမ်းစမ်းဝင်း  လှည့်အကြည့် ပုဆိုးလှန်ကာ လီးအား ဂွင်းထုပြနေသည်။စမ်းစမ်းဝင်း တစ်ယောက်လည်း ထူးမော်လီးအား မြင်လျင် ဂေါ်လီများ၏ ဆွဲဆောင်မှု့ကြောင့် မစုပ်ပဲ မနေနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေရ၏။ လီးအရည်ပြားပေါ်ရှိ ဂေါ်လီများက သူမစောက်ပတ်အား အသဲခိုက်အောင် လိုးပေးနိုင်သည်။

သို့သော် တခါတလေ ထူးမော်မှာ သူမပါးစပ်အား ပယ်ပယ်နယ်နယ် ပစ်လိုးတတ်သေး၏။ထူးမော် ပါးစပ်ထဲလိုးတိုင်း လီးထိပ်မှ အာဂေါင်ပျော့အား ထိုးမိသော်လည်း နတ်ကတော်မယ်တင့်၏ သင်ပြပေးမှု့များကြောင့် လည်ပင်းကြွက်သားများ လျော့ကာ အာဂေါင်သို့ လီးထိပ်နှင်ထိုးသည်ကို ခံယူရင်း အရသာ ခံစားတတ်လာသည်။

ခုလည်း အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းထဲ နပ်စ်မများနှင့် နီနီဝင်းတစ်ယောက် ရောဂါ အခြေနေများ အပြန်လှန်ပြောနေကျစဉ် မသိမသာလေး နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်ဘက် ပြန်လာခဲ့၏။မီးဖိုခန်းထဲရောက်သည်နှင့် ထူးမော်မှာ ဘယ်လက်က ပုဆိုးမကာ ညာလက်က ဂွင်းထုရင်း မီးဖိုခန်းအနောက်ခြမ်း ကြောင်အိမ်နားလေး မတ်တပ်ရပ်နေလိုက်သည်။စမ်းစမ်းဝင်း တစ်ယောက် ထူးမော်ရှေ့လျှောက်သွားကာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဒူးထောက်ထိုင်ပစ်၏။

ထူးမော်လက်က လီးအရည်ပြားအရင်းသို့ ဆွဲချတိုင်း ကားထွက်လာသော ဒစ်ဖူးအား ပြွတ်ကနဲ့ဆွဲစုပ်ပေးလိုက်သည်။ထူးမော်လက် အတိုးအဆုတ်အတိုင်း အလိုက်သင့်လေး လီးထိပ်အား ဆွဲဆွဲစုပ်နေရာ ခဏအကြာတွင် သူမပါးစပ်ထဲ လီးတဝက်ခန့် တိုးဝင်လာတော့၏။ထူးမော်မှာ လီးအားကိုင်ထားသော ညာဘက်လက်အား လွတ်ကာ စမ်းစမ်းဝင်းခေါင်းအား ဖမ်းကိုင်လိုက်ပြန်သည်။စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် မျက်လုံးလေးမိတ်ကာ လည်ပင်းကြွက်သားများလျော့ရင်း အသက်ဝအောင် ရှုထား၏။သူမတွက်ဆထားသည့်အတိုင်း ထူးမော်၏ လီးမှာ အရင်းထိ ထပ်မန်တိုးဝင်လာနေသည်။

" ပလွပ် … အု … ပလောက်ပလောက် … အု အု "

စမ်းစမ်းဝင်းပါးစပ်အား လီးအရင်းထိ ကပ်မိသည်နှင့် ထူးမော်က မနားတမ်း ဖိလိုးတော့သည်။စမ်းစမ်းဝင်းမှာ လီးဝင်လာတိုင်း အသက်အောင့်ကာ လီးထွက်သည်နှင် အသက်လုရှုထားလိုက်၏။တဖြည်းဖြည်း ထူးမော်ဆီမှ အံကြိတ်သံတိုးတိုးလေး ထွက်လာကာ လည်ချောင်းထဲ လရည်များ ပန်းထုတ်လိုက်သည်ကို ခံစားသိရှိလိုက်ရသည်။ထူးမော်လရည်များအား အကုန်မျိုချကာ လီးထိပ်အား ပြောင်နေအောင် စုပ်ပေးရပြန်၏။ထူးမော်မှာ လီးထိပ်အား အစုပ်ခံရင်း ဆွဲထုတ်ကာ စမ်းစမ်းဝင်းပါးပြင်အား လီးဖြင့်ရိုက်ကာ ပုဆိုးအား ပြန်ဖုံးလိုက်တော့သည်။

" အားဟား … ကောင်းတာ မကြီးစမ်းရာ …  ပါးစပ်ကလည်း စောက်ပတ်လိုးရတာထက် ပိုကောင်းနေတာ "

" တိုးတိုး ပြောပါ … ထူးမော်ရယ် "

" အံမယ် … ရှက်နေတာလား … ကျနော် အခု ကြူသွားထိုးမလို့ ညနေပြန်လာမှ လိုးတော့မယ် … သွားတော့ "

စမ်းစမ်းဝင်းလည်း ထူးမော်သွားခိုင်းမှ ဒူးထောက်နေရာမှ ထရပ်လိုက်တော့သည်။သူမပါသာ ထွက်သွားလျင် ဧည့်ခန်းနားရောက်မှ ခေါ်လိုးလျင် အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းထဲညီမဖြစ်သူနှင့် နပ်စ်မများ ရှိနေသည်မို့ အခက်ကြုံရလိမ့်မည်။ထူးမော်မှာ စမ်းစမ်းဝင်း၏ ကာမစိတ်ပြင်းထန်ပုံအား သိရှိထားသဖြင့် အနိုင်ယူလေ့ရှိသည်။

အရင်တခါ ညီမဖြစ်သူနှင့် မင်္ဂလာဆောင်သွားကာနီး ပြင်ဆင်ပြီးမှ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းခုံပေါ်တွင် လေးဘက်ထောက် ကုန်းပေးရသေး၏။ညီမဖြစ်သူ နီနီဝင်းမှာ အိပ်ခန်းထဲ အလှပြင်နေချိန် ရုတ်တရက် အပြင်ထွက်လာလျင် အတိုင်းသားမြင်နေရသည် မြင်ကွင်းမို့ ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့် အလိုးခံလိုက်ရသေးသည်။

" နီနီ ညီမလေး  … ဆေး … တိုက်သွားပြီလား "

ထူးမော်ထွက်သွားသည်နှင့် ထမင်းဟင်းချက်နေစဉ် ညီမဖြစ်သူ နီနီဝင်း အိမ်ထဲဝင်လာသဖြင့် လှမ်းမေးလိုက်သည်။

" သောက်ဆေး ပေးပြီး … ခံစားရတဲ့ … ဝေဒနာတွေ မေးနေကြတာပါ … သလိပ် ထပ်စစ် ရမယ် ပြောတယ် မမ "

" အင်း … သူတို့ ပြောတဲ့နေကြ … သွားစစ်ကြတာပေါ့ … ထမင်းစားတော့မလား … ဟင်းရည်လေး ကျရင် အကုန်ရပါပြီ "

" မစားသေးပါဘူး … မမရယ် … ခဏ အိပ်ဦးမယ် "

" အဲဒါဆိုလည်း … အိပ်လိုက် ညီမလေး… ခဏနေကြမှ ထမင်းစားကာနီး … မမ လာနိုးလိုက်မယ် "

" အင်းပါ … မမ ရယ် "

စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ထမင်းဟင်း ကျက်သည်နှင့် ခဏအကြာ ညီမဖြစ်သူအား နိုးကြွေးလိုက်သည်။ထမင်းစားပြီး ညီမဖြစ်သူ နီနီဝင်း ပြန်အိပ်သွားမှ ရေချိုးရန် နောက်ဖေး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့လိုက်၏။

..........................................................................................................

ရက်မှလ…လမှနှစ် တဖြည်းဖြည်း အချိန်ကုန်ဆုံးလာရာ စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ကျမ်းမာရေး ခြူခြာလာတော့သည်။လင်ဖြစ်သူ မြင့်စိုးပေးခဲ့သော ငွေများလည်း ဆေးကုရင်း ကုန်ဆုံးသွား၏။။စက်လည်း ကောင်းကောင်း မချုပ်နိုင်တော့ပေ။ငွေကုန်သည်နှင့် ညီမဖြစ်သူနှင့် မိခင်ဖြစ်သူ ဆက်ဆံရေးက အေးစက် ပြောင်းလဲသွားပြန်သည်။

" အမေ … ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ … အမကိစ္စ "

" ငါလည်း … စဉ်းစားတုန်း နီနီဝင်း ရယ် … ဟူးးး "

" ဒီကိစ္စ လူသိကုန်ရင် … သမီးတို့ပါ အရှက်ကွဲမှာနော် အမေ "

စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ရေဆာသဖြင့် ထလာစဉ် ညီမဖြစ်သူနှင့် မိခင်ဖြစ်သူတို့ ပြောသော စကားကြောင့် အသံမပေးပဲ အခန်းဝနားမှ နားထောင်နေလိုက်၏။

" သားအမိ နှစ်ယောက် … တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ့ … ဘာဂွင် လဲ … ပြောပါဦး "

ဒေါ်ခင်ဝင်းနှင့် နီနီဝင်းတို့ စကားပြောနေစဉ် အပြင်မှ ပြန်လာသော ထူးမော်မှာ လှမ်းမေးနေ၏။

" ဘာဂွင်မှ မဟုတ်ဘူး ထူးမော်ရေ … အမကိစ္စ "

" မကြီးစမ်း … နေမကောင်းတာ ဘာဖြစ်လို့ "

" အေး … အဲဒါ ရိုးရိုးဖြစ်တာ မဟုတ်ဖူးဟ … မမမှာ Hiv ပိုး ရှိနေပြီ "

" ဘာ  …… ဘယ်  ဘယ် …… ဘယ်လို "

ထူးမော်တစ်ယောက် မယားဖြစ်သူ နီနီဝင်းစကားကြောင့် မျက်စိမျက်နှာပျက်ကာ အသံများပါ တုန်ခါနေတော့သည်။

" ဖြစ်တာ … ငါ့ အမပါဟာ … နင်က ဘာဖြစ်တာလဲ … ထူးမော် "

နီနီဝင်းအား တချက်ကြည့်ကာ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွား၏။စမ်းစမ်းဝင်း HIV ဖြစ်ပြီဆို ခိုးလိုးနေသော သူလည်း သေချာပေါက် ကူးစက်ခံရတော့မည်ဖြစ်သည်။

နီနီဝင်းစကားကြောင့် ခိုးနားထောင်နေသော စမ်းစမ်းဝင်းမှာလည်း မျက်ရည်များစီးကျလာရင်း လင်ဖြစ်သူမြင့်စိုးနှင့် ကလေးအား သတိရလာမိ၏။ရမ္မက်နောက် တကောက်ကောက် လိုက်ခဲ့သော သူမ၏ အကုသိုလ် အကျိုးပေးချိန် ကျရောက်လာတော့သည်။

နောက် ၃ ရက်တွင် နတ်ကတော် မယ်တင့်တစ်ယောက် HIV ရောဂါနှင့် ဆုံးပါးသွားကြောင်း ဒေါ်ခင်ဝင်း သိရှိလာ၏။သူမကိုယ်တိုင်လည်း နတ်ကတော်မယ်တင့်၏ အလိုးခံဖူးရာ မကြာခင် ရောဂါဆိုးကြီး ကျရောက်လာမည်ကို တွေးရင်း မျက်ရည်နဲ့မျက်ခွက် ဖြစ်နေတော့သည်။ရက်ပိုင်းအတွင်း ဒေါ်ခင်ဝင်း မျက်နှာလည်း အိုစာသွားရ၏။

" အမေ … အမေ … မမ မရှိတော့ဘူး … ထဦး "

အိပ်ပျော်နေစဉ် နီနီဝင်း စကားသံကြောင့် ဒေါ်ခင်ဝင်းနိုးလာခဲ့သည်။အိပ်ခန်းတွင်း ပြတင်းပေါက်မှ အလင်းရောင် ကျရောက်နေသဖြင့် မနက်မိုးလင်းမှန်း သိလိုက်ရ၏။

" ဟင် "

" ဟုတ်တယ် … စာရေး ထားခဲ့တာ … အဝေးထွက်သွားပြီတဲ့ "

" ဟူးးးးး "

ဒေါ်ခင်ဝင်းတစ်ယောက် သက်ပြင်းရှည်ကြီးချလိုက် မိတော့သည်။

.............................................................................................................................

( ဇာတ်သိမ်း )

မနက်အိပ်ယာထသည်နှင့် ဘေးနားစမ်းကြည်ရာ နီနီဝင်းတစ်ယောက် ထူးမော်အား မတွေ့ရသဖြင့် စုတ်တချက်သပ်ပြီး ထထိုင်လိုက်သည်။အမဖြစ်သူ စမ်းစမ်းဝင်း အိမ်မှထွက်သွားသည်နှင့် ထူးမော်လည်း အိပ်ပြန်အိပ်လိုက် မအိပ်လိုက်နှင့် ခုဆို ၂ ပတ်ကျော်သွားတော့၏။ထူးမော် ရှိတတ်သော နေရာများအား လိုက်လံစုံစမ်းရာ အဆက်သွယ် မရသေးပေ။

" ဟိတ် … တယောက်ထဲလား "

ရုတ်တရက် ယောင်္ကျားတစ်ယောက် မေးသံကြောင့် နီနီဝင်း လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ထူးမော်လို ဆေးမင်ကြောင်များနှင့် ဆံရှည်တစ်ယောက်ဖြစ်နေ၏။

" ဒီတစ်ယောက် … သိလား "

နီနီဝင်းမှာ မြို့စွန်ရပ်ကွက်တခု၏ တိုက်အပေါ်ထပ် လှေကားအတိုင်းတက်လာစဉ် ဆံရှည်လူငယ်မှ စပ်စုနေသဖြင့် ထူးမော် ဓတ်ပုံအားပြကာ မေးကြည့်လိုက်သည်။

" သူ့ကိုသိတယ် … ဒုတ်ကိုင်တဲ့ တစ်ယောက်ပဲ ဒီကို မလာတာ ကြာပြီ "

" ဟူးးး "

" ဘာတော်လို့လည်း "

" ကျမ … ခင်ပွန်းပါ "

" အော် … လာရင် အကြောင်းကြားပေးပါ့မယ် … နာမည်နဲ့ ဖုန်းနံပတ်လေး ပေးထားခဲ့ "

" ကျမနာမည်က နီနီဝင်းပါ … ဖုန်းက ××××××××××× တွေ့ရင် ဆက်သွယ်ပေးပါနော် … အိမ်ပြန်မလာတာ ကြာနေလို့ "

ဆံရှည်လူငယ်အား ပြောပြီးသည်နှင့် လှေကားမှ ပြန်ဆင်းကာ အိမ်ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။သို့သော် ထူးမော်တစ်ယောက် သတင်းအစန မရတော့ပဲ ပျောက်ကွယ်သွားတော့၏။

" အမေ … သက်သာရဲ့လား "

" ဒီလိုပါပဲ … သမီးရယ် "

၂ နှစ်ခန့်အကြာ ဒေါ်ခင်ဝင်းလည်း ကျမ်းမာရေး ခြူခြာလာတော့သည်။ကိုယ့်အကြောင်း ကိုယ်သိနေသဖြင့် အိမ်ထဲ အိမ်ပြင် မထွက်ပဲ ဆေးမှီးတိုများဖြင့် ကြိတ်ကုနေရှာ၏။

" သမီး ဈေးသွားမလို့ … ဘာစားချင်လည်း အမေ "

" အဆင်ပြေတာ … ချက်ပါ သမီးရယ် … စားချင်စိတ် သိပ်မရှိပါဘူး "

" ဒါဆို သမီး သွားပြီနော် … ကိုသန့်ဇင် နီနီတို့ ဈေးသွားကြဆို့ "

မိခင်ဖြစ်သူ အိပ်ခန်းမှ ထွက်လာသည်နှင့် ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်နေသော လင်ဖြစ်သူ သန့်ဇင်အား လှမ်းပြောလိုက်သည်။ထူးမော် သတင်းမကြားရသည့်အဆုံး ၁ နှစ်ကျော်ကျော်တွင် နီနီဝင်းတစ်ယောက် သူမထက် အသက် ၅ နှစ်ကြီးသော  သန့်စင် နှင့် နောက်အိမ်ထောင် ထပ်ပြုလိုက်တော့၏။

သန့်ဇင်မှာ ဒီမြို့ငယ်လေးသို့ အသက်၂၀ ခန့်မှ ရောက်ရှိလာကာ ကြုံရာကျပမ်းလုပ်ပြီး ဆက်သွယ်ရေးအော်ပရေတာတိုင်များ အခကြေးငွေဖြင့် လိုက်လံတပ်ဆင်းပေးရင် စီးပွားဖြစ်ခဲ့ရသည်။သန့်ဇင်တွင် အမတစ်ယောက်ရှိပြီး သူ့ထက် ၂ နှစ်ခန့်စောရောက်ကာ စတိုးဆိုင်ပိုင်ရှင်တစ်ဦးနှင့် အိမ်ထောင်ကျရာ ကြီးပွားချမ်းသာလျက်ရှိ၏။သန့်ဇင်က အချိူရည်စက်ရုံမှ မိန်းကလေးတစ်ဦးနှင့် အိမ်ထောင်ကျကာ အိမ်ထောင်သက်တမ်း ၂ နှစ်ကျော်တွင် ထိုမိန်းကလေးမှာဆုံးပါးသွားတော့သည်။

ရုပ်ရည် အသင့်တင့်ရှိပြီ  စကားပြောကောင်းသော သန့်ဇင်အား ရပ်ကွက်ထဲ လူချစ်လူခင်ပေါများသလို ရပ်ကွက် သာရေးနာရေး လုပ်ငန်းများတွင် ထိပ်ဆုံးမှ ပါဝင်ကူညီလေ့ရှိသည်။နီနီဝင်းနှင့် တွေ့ဆုံချိန် အပြုစုများအောက် ဝတ်ဆင်းကာ လက်ထပ်ဖြစ်ခဲ့၏။နီနီဝင်းမှာ သန့်ဇင့်အား ကာမစည်းစိမ်များဖြင့် ရုန်းမထွက်နိုင်အောင် ဖမ်းစားထားလိုက်သည်။

" အို့ … အမေ့ … ကိုသန့်ဇင် … ရှင့် လီးကြီးက … ရှည်လှချည်လား … ဟင့် ဟင့် … နီနီ့ သားအိမ်ခေါင်း လာထောင်နေပြန်ပြီ … ကျွတ်ကျွတ် "

တခြားနယ်မြို့များသို့ ဆက်သွယ်ရေးအော်ပရေတာ တိုင်များ လိုက်လံ ထောင်ပေးပြီး ၃ ရက်အကြာ ပြန်ရောက်လာသော သန့်ဇင်အား ညပိုင်း ထမင်းစားပြီးသည်နှင့် ခဏနားကာ အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်ပြီး လီးစုပ်ပေးတော့သည်။သန့်ဇင်လီးကြီး ထောင်မတ်လာသည်နှင့် အပေါ်မှ တက်ခွကာ ဖင်သားစိုင်ကြီးမြှောက်ရင်း ဖိဖိလိုးလိုက်၏။သို့သော် နီနီဝင်းမှာ ထူးမော်၏ ဂေါ်လီပတ်လည်လီးနှင့် အလိုးခံထားသော စောက်ပတ်ဖြစ်သဖြင့် စိတ်ထဲ ဟာတာတာကြီး ဖြစ်နေလေ့ ရှိသည်။

သားအိမ်ဝသို့ သန့်စင် လီးထိပ်နှင့် ထောက်မိသည်နှင့် ထပ်မဆောင့်တော့ပဲ ဖင်ကြီးအားဝိုက်ဆွဲတော့၏။သားအိမ်ခေါင်အား လီးထိပ်ဖြင့် ထောက်ဆွဲရာ နာလည်းနာ ကောင်းလည်းကောင်းမို့ စိတ်ထဲရှိသမျှ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပြောလေ့ရှိသည်။

" အားလား … ရှင့် လီးကြီးက … လမ်းမှာ ဘယ်စောက်ပတ် လိုးခဲ့သေးလည်း … မှန်မှန်ပြော "

" မလိုးပါဘူး … နီနီရယ် … ဟောဒီ မယားတစ်ယောက်လုံး ရှိနေတာ … ဘယ်သူ လိုးရဦးမလည်း … အ  အ "

ထူးမော်နှင့်ကတည်းက လိုးရင်း မိုက်မိုက်ရိုင်းရိုင်းများ ပြောပြော လိုးရာ နီနီဝင်းမှာ အကျင့်ပါနေခဲ့၏။သူမ၏ ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ် စကားလုံးများကြောင့် သန့်ဇင်တစ်ယောက် ရမ္မက်သွေးများ ဆူပွက်ကာ အပေါ်မှ ခါးလှည့်ကစားနေသော နီနီဝင်းဖင်ကြီးအား ညှစ်ချေရင်း ပင့်လိုးလိုက်ရသည်။နောက်ပိုင်း သန့်ဇင်းပါ မိုက်မိုက်ရိုင်းရိုင်း ပြောလိုးရသည်ကို နှစ်ချိုက်လာခဲ့၏။နီနီဝင်း တစ်ယောက် ဆီးခုံးချင်ကပ်နေအောင် ဖိကပ်ရင်း ဖင်ကြီးအား ကြိတ်ဆွဲရာ ခဏအကြာ စောက်ရည်များ သန့်ဇင် လမွှေးများပေါ် ရွှဲနှစ်သွားတော့သည်။

နီနီဝင်းမှာ သန့်ဇင်အရင် အိမ်ထောင်နှစ်ဆက် ကျထားသော်လည်း ဖွံ့ထွားသော နို့အုံများနှင့် ကော့ထွက်နေသော ဖင်သားစိုင်ကြီးများ ပိုင်ဆိုင်ထားတုန်းပင်။ခုလည်း သူမပြီးသည်နှင့် သန့်ဇင် ကိုယ်ပေါ်မှ ဆင်းကာ ကုတင်ပေါ်တွင် လေးဖက်ကုန်းထားပေးပြန်၏။နို့အုံကြီးများအား အိပ်ယာပြင်နှင့် ကပ်ကာ ဖင်သားစိုင်ကြီးအား ထောင်ပေးထားသဖြင့် သန့်ဇင်တစ်ယောက် မယားဖြစ်သူ ပေါင်ကြားမှ ဖေါင်းကြွနေသော စောက်ဖုတ်အား ကြည့်ကာ နောက်မှ တဖုန်းဖုန်း ပစ်လိုးတော့သည်။

နီနီဝင်းဖင်ကြီးအား စုံကိုင်ကာ အားရှိသလောက် ဆောင့်လိုးပစ်၏။သန့်ဇင်မှာလည်း အရင် အိမ်ထောင်နှင့် ဒီလောက်ထိ ပွင့်ပွင့် လင်းလင်း မနေခဲ့ရပေ။အရင်မိန်းမမှာ ဆုံးသာသွားသည် လိုးကာနီ ထမိန်လှန်ပေးကာ မျက်စိမိတ် အလိုးခံခဲ့သည်။နီနီဝင်းနှင့် ကျမှ ကာမသုခ အပြည့်ရှိသဖြင့် အားရကျေနပ်စွာ လိုးခွင့်ရရှိနေ၏။ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း တုန်ခါသွားသော နီနီဝင်း ဖင်ကြီးအားကြည့်ကာ မနားတမ်းလိုးရင်း နောက်ဆုံးတချက် ဆောင့်ပြီးသည်နှင့် လီးအား အရင်းထိကပ်ကာ လရည်များ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။

" အမလေးးး … ကိုသန့်ဇင် … လာ  လာ  လာကြည့်ပါဦး … အမေ့ ခေါ်မရတော့ဘူး … အီးဟီး … အဟင့်  ဟင့် "

နီနီဝင်းတစ်ယောက် မနက်စာပြင်ပြီး မိခင်ဖြစ်သူအား ကြွေးရန် အိပ်ခန်းထဲ ဝင်နိုးရာ ဒေါ်ခင်ဝင်မှာ ပါးစပ်မှ အမြုပ်များ ထွက်ကာ သေဆုံးနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။

" ဟမ် … ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ … အန်တီ အန်တီ "

သန့်ဇင်မှာလည်း မယားဖြစ်သူ အော်သံကြောင့် ဒေါ်ခင်ဝင်း အိပ်ခန်းထဲဝင်ကြည့်ရာ မျက်ဖြူလန်လျက် ပါးစပ်မှ အမြုပ်များ ထွက်ကာ သေဆုံးနေသောမြင်ကွင်းအား မြင်လိုက်ရသည်။

" ဟာ … ဒါက အိပ်ဆေးတွေ … နီနီရ "

" ဟင် … ဒါ  ဒါ  ဒါဆို …… အမေက … အိပ်ဆေးသောက် သေသွားတာပေါ့ …… အဟင့်  ဟင့်  …… အဖြစ်ဆိုးလှချည်လား အမေရယ် "

.............................................................................................................

" အမျှ  အမျှ  အမျှ … ယူတော်မူကြပါကုန် "

" ဒူ ဝေ … ဒူ ဝေ … ဒူ ဝေ "

ဒေါ်ခင်ဝင်း နာရေးဆွမ်းကပ်အပြီး ဘုန်းကြီးတပါးမှ သူကိုယ်တိုင် ဒေါ်ခင်ဝင်းနှင့် တကွ ဝေနေယျသတ္တဝါ တို့အား အမျှပေးဝေခဲ့သည်။

" အဖေ … အဲ …… ဘုန်းဘုန်း "

" တကာမလေး … စိတ်ကို အလိုမလိုက်ပဲ သတိနဲ့နေရစ်ပေတော့ … ဘုန်းဘုန်းက သာသနာဘောင်မှာ ပျော်မွေ့နေပါပြီ "

နီနီဝင်းဖခင်မှာ ဘုန်းကြီးဘဝနှင့် ဒေါ်ခင်ဝင်း သေဆုံးကြောင်း သိသည်နှင့် ကိုယ်တိုင်ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။နီနီဝင်းတစ်ယောက် မျက်ရည်များစီးကျလျက် သူမအား မှာကြားနေသော ဖခင်ဖြစ်သူတစ်ဖြစ်လည်း ဘုန်းဘုန်းအား လက်အုပ်ချည်ရင်း ကြည့်နေမိ၏။ဘုန်းဘုန်းမှာလည်း စကားပြောရင်း အသံများ တိမ်ဝင်လာကာ မျက်ဝန်းအိမ်မှ မျက်ရည်များ ဝှေ့တက်လာတော့သည်။

" တင်ပါ့ … ဘုရား "

ဘုန်းဘုန်းပြန်ကြွချိန် မျက်ဝန်းဒေါင့်မှ မျက်ရည်များ စီးကျနေသည်ကို တဦးတယောက်မှ သတိမထားမိခဲ့ပေ။

................................................................................

" ချလွင် … ချလွင် "

" ချလွင် လွင် … ချလွင် "

တောရကျောင်းလေး၏ မြောက်ဘက် တောင်ကုန်းလေးပေါ်ရှိ စေတီလေးမှ ခေါင်းလောင်သံလေး တချွင်ချွင် ထွက်ပေါ်နေလျက်ရှိသည်။စေတီလေးမှာ မနိမ့်မမြင့် တောင်ကုန်လေးပေါ် တည်ဆောက်ထားပြီး မြေပြင်မှ ၁၅ ပေ အမြင့်လောက်သာ လှေကားထစ်များ ပြုလုပ်ထားသည်။စေတီ ပတ်ပတ်လည်တွင် အုတ်ခင်းများ ခင်းထားသော်လည်း အုတ်ရိုးကြားမှ မြက်ပင်လေးများ သဘာဝ အတိုင်း ပေါက်ရောက်နေ၏။

စေတီလေး၏ တောင်ဘက်တွင် ချုံပင်များ သစ်ပင်များနှင့် ရေကန်ကြီး တခု တည်ရှိနေ၏။ထိုစေတီလေးအား ပိန်ပိန်ပါးပါးနှင့် သက်လတ်ပိုင်း အမျိုးသမီးတစ်ယောက် လင်္ကျာရစ်ပတ်ကာ ရှီခိုးလိုက်သည်။စေတီ အနီးနား လာရောက် ဆော့ကစားနေသော ကလေးများအား ကြည့်ကာ တစုံတခုအား သတိရနေဟန်ဖြင့် ဆွေးမြေ့လျက်ရှိ၏။ထိုစဉ် စေတီပေါ်မှ သျှောင်တစ်စောင်းလေးအား ပဝါအဖြူလေးပေါင်းထားသော အသက်၈၀ခန့် အဘိုးအိုတစ်ဦးအား တွေ့ရှိလိုက်ရသည်။

အဘိုးအိုမှာ လွယ်အိတ်ကြီးတလုံးလွယ်ကာ လက်ထဲ ပုတီးတကုံးကိုင်ထားရင်း စေတီအောက်ဆင်းပြီး သက်လတ်ပိုင်း အမျိုးသမီးအား လှမ်းခေါ်လိုက်၏။

" သမီးလေး … ခဏ အဘိုးဆီ ခဏ လာပါဦး "

သက်လတ်ပိုင်း အမျိုးသမီးမှာ အဘိုးအို အနီးလက်အုပ်ချည်ကာ တိုးကပ်သွားသည်။

" သမီးကို ကြည့်နေတာ … ဒီစေတီ အနီးနား တဝိုက် ခဏခဏ မြင်မိလို့ပါ … ပြီးတော့ အဘိုးရဲ့ အမြင် သမီးစိတ်ထဲမှာ တခုခု ခံစားနေရသလိုပဲ "

" ဟုတ်ပါတယ် … အဘိုးရယ် … သမီးက ရမ္မက်နောက် ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်ရင်း … ဝဋ်ကြွေးဆက်နေသူပါ "

" အော် "

" နားနဲ့မနာ … ဖဝါးနဲ့ နာပါ … အဘိုး ရယ် … …… "

ထို့နောက် သက်လတ်ပိုင်း အမျိုးသမီး မှာ သူမဘဝ ဖြစ်စဉ်အား ပြောပြရင်း ရင်ထဲ စို့တက်လာကာ မျက်ရည်များဝဲနေတော့၏။

" ဘုရား ဘုရား … လောကီက ရုန်းထွက်ဖို့ ခက်သလောက် စွဲလမ်းစရာလည်း ကောင်းနေတာပေါ့ … အင်း … သမီးလေး ဒီရောဂါဆိုးကြီးအောက်က အမြန်လွတ်မြှောက်ပါစေလို့ … အဘိုး ဆုတောင်းပါတယ် ကွယ် "

" ဆုတောင်းတိုင်းသာ ပြည့်မယ်ဆို … ဝဋ်ရှိသမျှ ကြေပါရ စေသား … အဘိုးရယ် "

" အင်း … ခု သမီးက ဘယ်မှာ နေတာလည်း "

" ဟိုးက … မြင်နေရတဲ့ … တောရကျောင်းလေးမှာပါ "

" ကဲကဲ … စကားကောင်းနေလိုက်တာ … အဘိုး ပြန်လိုက်ဦးမယ်ကွဲ့ "

" ဟုတ် … အဘိုး "

ခဏအကြာ နေလုံးကြီးမှာ မှေးတင်လျက် အလင်းရောင် ဖျော့လာတော့သည်။အမှောင်ထု တိုးဝင်လာချိန် စေတီအား ဒုတိယအကြိမ် ရှိခိုးကာ ထိုသက်လတ်ပိုင်း အမျိုးသမီးလည်း တောရကျောင်းလေးဆီ ဦးတည်လိုက်တော့၏။

" ချလွင် … ချလွင် "

" ချလွင် လွင် …… ချလွင် လွင် "

အနီးနားမှ သစ်ပင်ကြီးများအား ဖြတ်တိုက်လာသော လေပြေများကြောင့် စေတီပေါ်မှ ခေါင်းလောင်းလေးများမှာ တချွင်ချွင်နှင့် မြည်နေတော့သည်။

......................................................................................................

ရမ္မက်ဆိုတဲ့ မြှားတစ်စင်း

ခန္ဓာကိုယ်ထဲ စူးဝင်လို့

မိသားစုနဲ့ဝေးကွာရင်း

ကိုယ့်နှလုံးသားကိုယ်

ကားစင်တင်ခဲ့ရပြီ

ကာမအဆိပ်သင့် ဒဏ်ရာတွေအောက်

အလွမ်းဆိုတဲ့ ရက်စွဲတွေ ခုတ်မောင်းရင်း

မိသားစုလေး ပြန်ဆုံဖို့

တောင်းဆုချွေနေတုန်း

ဗလာဇတ်ကလေး

ကားလိပ်မချပဲ

ပိတ်သွားခဲ့တာ

ဘဝတစ်ခုလုံး ကြေကွဲစွာနဲ့

တိတ်ဆိတ်လို့ပေါ့။


....................................................................................................................


ဝဋ်ရှိသမျှ ဇတ်လမ်းလေး ဒီမှာပဲ ရပ်နားရင်း စ/ဆုံး ဖတ်ရှု့ပေးသော မိတ်ဆွေများအား တစ်ဦးချင်းဆီ ကျေးဇူးတင်ရှိပါသည်။


မောင်ခြိမ့်




........................................💚💛💖💝💙........................................

ပြီးပါပြီ။




ဝဋ်ကြွေးရှိသမျှ အပိုင်း ( ၂ )

ဝဋ်ကြွေးရှိသမျှ အပိုင်း ( ၂ )

မောင်ခြိမ့် [ အတွေးပင်လယ်ပြာတွင် ရေးသားသည်။ ]

အခန်း ( ၄ )

မိကျော့တစ်ယောက် ဒူးထောက်ခါးဆန့်ကာ လရည်များပန်းထုတ်စဉ် ဘေးနားဂွင်းထုနေသော မယ်တင့်မှာ ထိုင်လျက်အနေထားဖြင့် တိုးကပ်လာနေသည်။ ထို့နောက့် ခါးညွတ်ကာ စမ်းစမ်းဝင်း စောက်ပတ်အုံပေါ်မှ မိကျော့လရည်များအား လျှာဖြင့်လိပ်ယူကာ မျိုချပစ်၏။ တဆက်တည်း စောက်ရည်များဖြင့် ပြောင်လက်နေသော မိကျော့လီးတစ်ချောင်းလုံး ပြောင်နေအောင်ယက်ကာ ဒစ်ဖူးအပေါက်မှ စို့နေသော လက်ကျန်လရည်စက်လေးအား တေ့စုပ်လိုက်ပြန်သည်။

" အားဟား … အတင့်ရယ် … ရပြီ ရပြီ … ရှီးးး းးးး "

မိကျော့ မှာ မယ်တင့်ပါးစပ်ထဲမှ လီးအားထုတ်ကာ စမ်းစမ်းဝင်း ဘယ်ဘက်ဘေးနား လှဲအိပ်လိုက်တော့၏။ မိကျော့ ဖယ်ပေးသော စမ်းစမ်းဝင်းပေါင်ကြားထဲ မယ်တင့်မှာ လေးဖက်ထောက်နေရာယူကာ စောက်ရည်များရွှဲနှစ်နေသော စောက်ပတ်အုံလေးအား ပြောင်စင်အောင် ယက်ပေးနေပြန်သည်။ စမ်းစမ်းဝင်းမှာ မိကျော့လီးထုတ်သွားသဖြင့် စောက်ခေါင်းအတွင်းသား နီနီရဲရဲလေး ပြန်စိသွားချိန် စောက်ပတ်တအုံလုံး အယက်ခံလိုက်ရသဖြင့် လက်ကျန် စောက်ရည်လေးများ ပွက်ကနဲ့ ညှစ်ထုတ်ပစ်လိုက်ရတော့၏။

မယ်တင့်တစ်ယောက် ထပ်မန်ထွက်လာသော စောက်ရည်များနှင့်အတူပါလာသော မိကျော့လရည်များပါ စုပ်ယူမျိုချရင်း စောက်ပတ်တပြင်လုံး ပြောင်စင်သွားသည်နှင့် စမ်းစမ်းဝင်းမျက်နာနား တိုးကပ်ကာ နူတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်ပစ်သည်။စမ်းစမ်းဝင်းမှာလည်း မယ်တင့်နူတ်ခမ်းအား အလိုက်သင့် ပြန်စုပ်ရာ မယ်တင့်ပါးစပ်မှ လရည်နံ့ စောက်ရည်နံ့များ သူမနှာခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာရာ စိတ်ထဲဖေါ်မပြနိုင်သော ဝေဒနာလေးတခု ဖြစ်ပေါ်လာရင်း မယ်တင့်ခေါင်းအား ဆွဲကပ်ပြီး အငမ်းမရ နူတ်ခမ်းချင်း ပြန်စုပ်ပေးလိုက်တော့၏။

ညနေစောင်း ပြန်ကာနီးလေး မယ်တင့်မှ ကော့ပျံနေအောင် ယက်ပေးကာ မိကျော့က တချီထပ်လိုးလိုက်သေးသည်။ဆိုင်ကယ်တက္ကစီဖြင့် မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်ခင်ဝင်းအိမ်ပြန်ပို့ပေး၏။

" ဟော … သမီးကြီး ပြန်လာပြီ … အဆင်ပြေတယ်မလား "

" အင်း … ပြေပါတယ် … အမေ … ဒါနဲ့ … မောင့်ဆီ နေ့လည်က ထမင်းပို့ရဲ့လား … ကလေးရော ကျောင်းကြိုပြီးပြီလား "

" ညည်းယောင်္ကျားဆီ … ထမင်းပို့ပြီးပါပြီအေ … အဝတ်တွေလဲ ယူလာပြီး လျှော်ထားလိုက်တယ် … ကလေးက နောက်ဖေးမှာ သူ့အဒေါ်နဲ့ ဆော့နေတာ "

" ဟုတ် … အမေ … ဒါဆိုလည်း … ကလေးခေါ်ပြီး အိမ်ပြန်တော့မယ် "

" ခဏ နားဦးလေ … သမီးရဲ့ "

" မနားတော့ပါဘူး အမေရယ် … အိမ်ရောက်မှ ရေချိုး နားလိုက်တော့မယ် "

" နောက်ရက်တွေရော … ဘာတဲ့လဲ သမီး "

" ညနေပိုင်း … ဒီကပဲ … သွားလိုက်တော့မယ် … ကလေး ကျောင်းကြိုပြီး … သမီး ဒီတခါထဲ လာခဲ့မှာပါ "

" အေးပါ သမီးရယ် … ကိုယ်တော်ကြီးက … သမီးနဲ့ လက်ထပ်တာနဲ့ … မ တော့တာပဲ … ခု အမေ့ အကြွေးတွေ အကုန်ကြေပြီ "

!! ဟူးးးး … ကြေမှာပေါ့ အမေရယ် … ကိုယ်တော်ကြီးက သမီးကို စိတ်ကြိုက်လိုးနေတာ … အမေမှ မသိတာ !!

ဒီစကားကို စမ်းစမ်းဝင်းစိတ်ထဲမှ ပြောရင်း ကလေးခေါ်ကာ အိမ်ပြန်လာခဲ့တော့သည်။အိမ်ရောက်သည်နှင့် ထမင်းအိုး တစ်လုံးတည်ကာ ကြက်ဥကြော်ထားလိုက်၏။အားလုံးပြီးစီးမှ မီးဖိုခန်းမှ ထွက်ကာ ရေချိုးနေသည်။ရေချိုးရင်း မိန်းမလျာမိကျော့ လိုးထားသော အဖုတ်လေးအား ပွတ်သပ်ဆေးကြောရာ မယ်တင့်လီးကြီးအား တပြိုင်ထဲ မြင်ယောင်လာတော့၏။ဘေးမှ ဝင်ပြီး လိုးမည်ထင်ထားရာ မလိုးပဲ ဂွင်းထုနေသဖြင့် စိတ်ထဲ မချင့်မရဲလေး ဖြစ်နေမိပြန်သည်။

ရေချိုးပြီးသည်နှင့် ညစာအဖြစ် ကလေးနဲ့ ထမင်းအတူစားလိုက်၏။စားသောက်ပြီးသော ပန်းကန်များ ဆေးကြောသိမ်းဆည်းပြီး ကလေးအား စာကြည့်ခိုင်းရင်း စမ်းစမ်းဝင်းမှာ တီဗွီ ထိုင်ကြည့်နေကာ ၉နာရီခွဲလောက်တွင် အိပ်ယာဝင်ခဲ့ကြတော့သည်။မနက်လင်း အိပ်ယာထသည်နှင့် ကလေးဖို့ မနက်စာပြင်ပြီး ကျောင်းသွားဖို့ စီစဉ်ပေးရသေး၏။ ကျောင်းပို့ ပြန်လာပြီး ခဏနားကာ ဆေးရုံပေါ်မှ လင်ဖြစ်သူဆီ နေ့လည်စာပို့ရန် ထမင်းထုပ်ကာ အဝတ်စားအပို ထည့်ထားလိုက်သည်။အားလုံးပြီးစီးမှ ရေချိုးကာ တမှေးအိပ်ပစ်လိုက်၏။

အိပ်ရာနိုးသည်နှင့် ထမင်းစားနေရာ ရပ်ကွက်ထဲမှ ခေါ်နေကြ ဆိုင်ကယ်တက္ကဆီသမား ကျော်ဦး ရောက်ရှိလာတော့သည်။

" တီတီ … အမေရေ … ကျနော်ရောက်ပြီ "

" အေးအေး … ငါ့မောင်ရေ အိမ်ထဲ ခဏဝင်ထိုင်ပါဦး … အမ ထမင်းစားနေလို့ "

" ဟုတ် … အမ "

ကျော်ဦးတစ်ယောက် အိမ်ထဲဝင်လာရင်း ခါးပုံစအား ဖြည်ပြီး မျက်နှာမှ ချွေးများသုတ်ရာ ပေါင်ကြားမှ လီးမှာ အမြှောင်းလိုက် ထနေသည်ကို အမှတ်တမဲ့ ကြည့်လိုက်မိ၏။ထမင်းစားရင်း စမ်းစမ်းဝင်တစ်ယောက် သူမကိုယ်သူမ နားမလည်နိုင်အောင် ဖြစ်မိနေသည်။အရင်ရက်များတွင် စိတ်မဝင်စားမိပေမယ့် မနေ့က မိန်းမလျာ မိကျော့၏ အလိုးခံပြီးစဉ် သူစိမ်းယောင်္ကျားများ၏ ပေါင်ကြားအား ကြည့်ချင်စိတ် ဖြစ်ပေါ်နေတော့၏။ထမင်း လက်စသတ်စားကာ  လင်ဖြစ်သူမြင့်စိုး ရှိသော ဆေးရုံသို့ ဆိုင်ကယ် တက္ကစီနှင့် ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။လမ်းတစ်လျှောက်လုံး ဆိုင်ကယ်တက္ကစီသမား ကျော်ဦး ကျောကုန်းအား နို့အုံများဖြင့် ပွတ်မိနေသည်။

ဆေးရုံရောက်လျင် လင်ဖြစ်သူအား ထမင်းကြွေးကာ အဝတ်ဟောင်းများ ထုတ်ယူလိုက်၏။ခဏအကြာ နူတ်ဆက်ပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့သည်။မနေ့က မိန်းမလျာမိကျော့အား အလိုးခံခဲ့ရပုံကို စဉ်းစားရင်း ညနေပိုင်းသို့ အမြန်ရောက်ချင်နေမိ၏။တရေးအိပ်ကာ ညနေပိုင်း ကလေးကျောင်းကြိုပြီးသည်နှင့် မိခင်ဖြစ်သူအိမ် တန်းသွားလိုက်သည်။မိခင်ဖြစ်သူ အိမ်ရှေ့တွင် သူမအား မနေ့က ပြန်ပို့သော ဆိုင်ကယ်တက္ကစီသမား ရောက်ရှိနေ၏။

" ဟော … သမီးကြီးလာပြီ … အမေ မလိုက်တော့ဘူးနော်  "

" ဟုတ် … အမေ "

ခဏနားပြီးသည်နှင့် ဆိုင်ကယ်နှင့် မယ်တင့်အိမ်ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။မယ်တင့်အိမ်ရောက်သည်နှင့် မနေ့က အလိုးခံခဲ့သော အိပ်ခန်းထဲ တန်းဝင်လာခဲ့၏။အိပ်ခန်းထဲတွင် မိကျော့မှာလှဲနေလျက် မယ်တင့်မမြင်ရသဖြင့် စိတ်ထဲ ဟာသွားသလို ခံစားမိရသည်။မနေ့က မယ်တင့် စောက်ပတ်ယက်ပေးသည့်အရသာကို စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ထိထိမိမိလေး ခံစားလိုက်သဖြင့် ထပ်မန်ရချင်နေမိပြန်၏။

" ဟော … ညမ ရောက်ပြီ … အဝတ်စားတွေ ချွတ်လိုက် … တုံးလုံးပဲ လိုးရအောင်နော် "

" ရှင် … ဟုတ် "

စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် မနေ့ကလောက်တော့ မရှက်တော့ပေ။ညနေစောင်းမို့ နေလုံးကြီး မေးတင်ရာ အလင်းရောင်လျော့လာသဖြင့် အမှောင်ထုလေးက နေရာယူလာ၏။အိပ်ခန်းအတွင်း မီးသီးအလင်းရောင်လေးအောင် စမ်းစမ်းဝင်းမှာ အင်္ကျ ီကြယ်သီးများဖြုတ်ရင်း ဘော်လီပါဆွဲချွတ်ပစ်သည်။

" ဝါးးး … တကယ် လှတယ် … ညီမရယ် "

မိန်းမလျာမိကျော့မှာ စမ်းစမ်းဝင်း နောက်ကျောဘက်မှ ကျောပြင်ပေါ်ဝဲကျနေသော ဆံနွယ်များအား အပေါ်ပင့်တင် ဖွကာ ပုခုံးလေးအား စကိုင်လိုက်သည်။ဂုတ်သားလေးအားနမ်းရင်း ထမိန်ချွတ်ဖို့ ထပ်ပြောလိုက်ပြန်၏။မိကျော့ စကားဆုံးသည်နှင့် စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ထမိန်အနားစအား ဖြည်ကာ ဖင်သားကြီးများ တခြမ်းဆီကြွရင်း ထမိန်အား ချွတ်ချလိုက်သည်။မိကျော့မှ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွဲလှည့်ရာ မိကျော့ပေါင်ကြားမှ လီးကလည်း ထောင်မတ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏။

" လီးက တောင်နေပြီ … ညီမရဲ့ … ခ်ခ် ခ်ခ် … ဒါပေမယ့် … "

မိကျော့မှာ စကားပြောရင်း ဒူးထောင်ပေါင်ကား ထိုင်လျက်အနေထားဖြစ်နေသော စမ်းစမ်းဝင်း ပေါင်ဂွထဲ ဝမ်းလျားမှောက်ကာ မျက်နှာအပ်ပစ်တော့သည်။စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယေက် မိကျော့ မျက်နှာ သူမပေါင်ဂွထဲ ရောက်သည်နှင့် စောက်ပတ်အား ဖြဲကာ ပါးစပ်နှင့် တေ့ပေးလိုက်ပြန်၏။စမ်းစမ်းဝင်း၏ ပေါင်တန်ဖွေးဖွေးနှစ်ဖက်ကြားထဲ မိကျော့ခေါင်းလေး တလှုပ်လှုပ်ဖြင့် လှုပ်ရှားနေသည်။

" အီး … ဟင့် … ယက်ပါ …… အင်း ……… စုပ်လေ အစိလေးကို … အင်းဟင်း "

စမ်းစမ်းဝင်းမှာ မယ်တင့်လျှာစွမ်းအား ခံယူဖူးသဖြင့် မိကျော့ယက်ပေးစဉ် အားမလိုအားမရဖြစ်နေရ၏။

" အမလေးဟာ … လျှာနဲ့ထိယုံလေး လုပ်မနေနဲ့ စောက်စိကို ဆွဲဆွဲစုပ်ပါဆို … ရှီးးး းးးး "

စောက်စိအား လျှာထိပ်ဖြင့် ပတ်ထိုးနေသော မိကျော့မျက်နှာအား သူမစောက်ပတ်အုံနှင့် ဆွဲကပ်ကာ ၂ ချက် ၃ ချက် ပွတ်ပစ်လိုက်ပြန်သည်။

" ဝိုးးး … အလုပ်ဖြစ်နေကြပြီပေါ့ … အကျော့က စောက်ပတ် မှော်တကုတ်တာ … လိုသေးတယ် ထင်တယ် … ခိခိ "

အပြင်မှ ပြန်ရောက်ဟန်တူသော မယ်တင့်၏စကားသံနှင်အတူ စမ်းစမ်းဝင်းကိုယ်လုံးလေး ဒူးထောင်ပေါင်ကားအနေထားမှ ဘေးတစ်စောင်းလေး လှဲချခံရလိုက်၏။မိကျော့ခေါင်းမှာ စမ်းစမ်းဝင်းပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကြား ညှပ်ပါလာတော့သည်။ စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ကိုယ်တစ်စောင်းလှဲနေသောအနေထားမှ မိကျော့ခေါင်းအား ခွလျက်အနေထားမို့ ဖင်ပေါက် နီညိုလေးမှာ အချိုင့်လေးထဲ ထင်းကနဲ့ပေါ်လာ၏။မယ်တင့်မှာ ဖင်ဝလေးအား လျှာအပြားလိုက် တချက်ပင့်ယက်ကာ လျှာထိပ်လေးနှင့် ထိုးကလိပေးလိုက်သည်။

စမ်းစမ်းဝင်း တစ်ယောက် စောက်ပတ်အား မိကျော့မှယက်ပေးစဉ် မယ်တင့်မှ ဖင်ဝလေးအား ထိုးကလိပေးနေသဖြင့် ပေါင်တန်များ ဆက်ကနဲ့ဆက်ကနဲ့တုန်ကာ နို့အုံများအား သူမလက်ကလေးဖြင့် ချေရင်း ညည်းတွားနေရပြန်သည်။ဖင်ရော အဖုတ်ရော အယက်ခံနေရာမှ ဖင်ပေါက်ထဲ မယ်တင့်မှ လက်ခလယ်ထိုးထဲ့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်းမွှေပေးနေ၏။

" အိုးးး … ဟင့်ဟင့် … အဲဒါ ဖင်ပေါက်ကြီး … ဘာလို့ နိုက်နေတာလဲ "

စောက်ပတ်အယက်ခံရင်း ဖင်ပေါက်ထဲ မွှေခံရသဖြင့် စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် မိကျော့မျက်နှာအား ကိုယ်တစ်စောင်း အနေထားဖြင့် ခပ်တင်းတင်းခွကာ ဖင်သားစိုင်ကြီးအား ကော့ပေးမိပြန်သည်။

" ဖင်လည်း …… လိုးလို့ ရတယ် … ညီမရဲ့ … ခဏနေ … အကျော့ကို လိုးခိုင်းပြမယ် … ခု ငြိမ်ငြိမ်လေးနေပြီး ဇိမ်ယူလိုက်ဦး … အကျော့ အစိလေး စုပ်ထားပေး "

မယ်တင့်မှာ စမ်းစမ်းဝင်းအား ပြောပြီး မိကျော့အား ဆက်ပြောလိုက်၏။မိကျော့ စောက်စိလေး စုပ်ပေးချိန် စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲ လွတ်နေသောလက်တဘက်ဖြင့် ထိုးမွှေပေးရာ စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်လာတော့သည်။

" အမလေးးး … အားဟား …… ကျွတ်ကျွတ် …… အ   အားးးးး …… ဘယ်လိုကြီးလည်း ……… အ  အ …… ထွက် ထွက် …… အမလေးးးး ………   အားးးး ……………… ရှီးးးးး        ရှီးးးးးးးး ………… ထွက်ကုန် ပါပြီ ………………… အားဟား       အ        အားးးးးးးးး "

စမ်းစမ်းဝင်း တစ်ယောက် ပထမတချီ စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်ခဲ့ရတော့၏။ထို့နောက် မိကျော့၏ လိုးချက်များ ခံယူရင်း ဒုတိယအချီ အထွဋ်ထိပ် ရောက်ရှိခဲ့သည်။ဒုတိယအချီပြီးသည်နှင့် မယ်တင့်မှာ စောက်ပတ်အား ပြောင်စင်နေအောင် လျှာဖြင့် ယက်ပေးသည်ကို ခံယူရင်း မှေးနေလိုက်သည်။ပြန်ကာနီး လေးဘက်ကုန်းကာ ဖင်အလိုးခံရင်း တတိယအချီ ပြီးဆုံးခဲ့ရ၏။ဖင်အလိုးခံရာ အစပိုင်း မီးစနှင့်ထိုးသလို ပူကနဲ့ခံစားမိကာ ဖင်ဝထဲ သပ်လျိုထားသလို တစ်စို့ကြီး ဖြစ်နေရသည်။

နောက်ပိုင်း ဖင်အတွင်းသားများအား လီးအရည်ပြား၏ ပွတ်တိုက်မှု့ကြောင့် စောက်ဖုတ်အလိုးခံသည်နှင့် မတူသော ကာမအရသာ အသစ်လေး ရရှိလိုက်၏။တဖြည်းဖြည်း ရက်လေးများကုန်ဆုံးလာရာ ရက် ၂၀ လောက်တွင် မိကျော့မှာ အလုပ်ကိစ္စပေါ်လာသဖြင့် မယ်တင့်အိမ်မှ ပြန်သွားတော့သည်။ပြန်ကာနီး မနက်ပိုင်း တခါခေါ်လိုးကာ ပိုက်ဆံ ၃ သိန်း ပေးထားခဲ့၏။

........................................................................................................

စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ရမ္မက်နောက် ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်ကာ မိကျော့ ပြန်သွားသော်လည်း ညနေပိုင်း ကလေးကျောင်းကြိုပြီးသည်နှင့် အလိုးခံချင်သည့်စိတ်များ တဖွားဖွား ဖြစ်ပေါ်နေသည်။လင်ဖြစ်သူ မြင့်စိုးဆီမှ မရခဲ့သော ကာမစည်းစိမ်များအား စွဲလမ်းကာ မယ်တင့်အိမ်ရောက်ရှိလာခဲ့ပြန်၏။မယ်တင့်မှာ စမ်းစမ်းဝင်းအား စောက်ရည်ပန်းထွက်အောင် ဖင်ရော အဖုတ်ရော ယက်ပေးပြီးမှ လိုးပေးတတ်သည်။

စလိုးသည့်ရက်တွင် စမ်းစမ်းဝင်း အဖုတ်လေး ယောင်ကားနေကာ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများမှာ ဂေါ်လီဒဏ်ကြောင့် ကြိမ်းစပ်နေရ၏။နောက်ရက်များတွင် အလိုးမခံခင် မယ်တင့်လီးအား ငုံထားပေးရသည်။ငုံထားရင်း အားရပါးရ စုပ်ပေးမိပြန်သည်။မယ်တင့်သင်ကြားပေးမှု့ကြောင့် လီးအရင်းထိ ငုံနိုင်ယုံမက လရည်များပါ မျိုချတတ်လာ၏။

ဒီနေ့လည်း ကလေးကျောင်းကြိုပြီးသည်နှင့် မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်ခင်ဝင်းအိမ် ကလေးအား ထားကာ မယ်တင့်အိမ် ထွက်ခဲ့လိုက်တော့သည်။ရောက်သည်နှင့် အလိုးခံနေကြအခန်းထဲဝင်ကာ အဝတ်စားများ တုံးလုံးချွတ်ပစ်လိုက်၏။မယ်တင့်ဝင်လာသည်နှင့် ထမိန်လိုဝတ်ထားသော ပုဆိုးအား လှန်ကာ လီးအား အငမ်းမရ စုပ်နေတော့သည်။ဂေါ်လီများနှင့် အကြောပြိုင်းပြိုင်းထနေသော လီးအား မြင်သည်နှင့် မစုပ်ပဲ မနေနိုင်အောင် စွဲလမ်းနှစ်ချိုက်နေမိ၏။လီးအား စငုံသည်နှင့် လီးထိပ်အပေါက်မှ ထွက်လာသော အရည်ကြည်လေးများ၏ ငံကျိကျိအရသာလေးအား အရသာခံ စုပ်ယူမျိုချပစ်နေသည်။

" ပြွတ်  ပြွတ် … အင်းဟင်း … ပလပ် ပြွတ် "

ဒစ်ဖူးအောက်မှ ပင်ယက်ကာ ဒစ်ကြီးအား စုပ်လိုက် လီးထိပ်မှ အရင်းထိ လျှာအပြားလိုက် ဝိုက်ယက်ကာ လဥများပါ ဆွဲစုပ်ပေးနေ၏။မယ်တင့်မှာလည်း စမ်းစမ်းဝင်းအား ဆွဲလှဲကာ ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေထားနှင့် စောက်ပတ်ရော ဖင်ဝလေးပါ လျှာဖြင့်ယက်လိုက် လက်ထိုးကလိလိုက်ဖြင့် ရမ္မက်စိတ်များ ထကြွစေရန် နိုးစွပေးနေတော့သည်။ခဏအကြာတွင် စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ကာမစိတ် တောက်လောင်လာကာ မယ်တင့်အား ပက်လက်လှန်ခိုင်းပြီး အပေါ်မှ ခွလိုးနေ၏။

ဂေါ်လီများနှင့် ကြီးမားတုတ်ခိုင်သော လီးကြီးအား စောက်ခေါင်းထဲ စိမ်ကာ သူမစိတ်ကြိုက် ဆောင့်လိုက် နဲှ့လိုက်ဖြင့် လီးအရသာ ခံနေတော့သည်။ဖင်ကြီးကြွပြီး မျက်လုံးလေးစင်းကာ နှဲ့လိုးနေသော စမ်းစမ်းဝင်းဖင်သားစိုင်ကြီးအား မယ်တင့်မှ ဘယ်လက်ဖြင့် ညှစ်ချေကာ ညာဘက်လက်ခလယ်လေးက ဖင်ဝလေးထဲ ထိုးကလိပေးနေ၏။အရင် တရက်က စမ်းစမ်းဝင်းအားဖင်လိုးရာ ဖင်အနားစလေး ကွဲသွားသဖြင့် မယ်တင့်တစ်ယောက် ၃ ရက်လောက် ဖင်ဝလေးအား မထိပဲထားရာ ဒီနေ့ ဖင်ပြန်လိုးရန် အစပျိုးနေတော့သည်။

..................................................................................................................................

အခန်း ( ၅ )

" အ  အ …… …… ရှီးးးး းးးး ……    ဖြည်းဖြည်းပဲ မွှေနော် "

စမ်းစမ်းဝင်းမှာ မယ်တင့်လီးကြီးအား နှဲ့လိုးနေရာ ဖင်ပေါက်ထဲ လက်ချောင်းလေးနှင့် အမွှေခံရသဖြင့် တအအ ညည်းရင်း မယ်တင့်အား မကြမ်းဖို့ ပြောနေရှာသည်။

" အရသာ ရှိအောင်ပါ … ညီမရယ် … ရက်ကလည်း သိပ်မကျန်တော့ဘူး … အပေါ်ကနေ ဖင်ထဲ ထည့်လိုးကြည့်ပါ့လား "

" ဟင့်အင် … သူ့ဟာကြီးက … ကြီးကကြီးသေး ရှည်ကရှည်သေး … ဖင် မခံနိုင်လောက်ဘူး … အ   အားးးးးးးး "

စကားပြောရင်း စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် အလိုးမပျက်ပေ။မယ်တင့်မျက်နှာအား မျက်လုံးလေးစင်းကြည့်ကာ မူတူတူလေးပြောရင်း ဖင်ကြီးအား ကြိတ်ဝိုင်းပစ်သည်။စောက်ခေါင်းအတွင်းသားထဲ မယ်တင့်လီးအရည်ပြားပေါ်မှ ဂေါ်လီးများနှင့် ပွတ်သပ်ချိတ်ဆွဲစေကာ လီးအရသာအား အားရအောင် ခံယူနေလိုက်၏။ခဏအကြာ မယ်တင့် ပူဆာသဖြင့် စောက်ပတ်ထဲမှ လီးအားထုတ်ကာ ဖင်ဝထဲပြောင်းထည့် ကြည့်သည်။

" ဗျစ် …… အမလေးးးး …… အ   အ …… မ  ရ   ဘူး   နာ   တယ် "

" ခဏ ပြန်ထုတ်လိုက် … ညီမ … ဟိုစားပွဲခုံ အံဇွဲထဲမှာ ဂျယ်ဘူး ရှိတယ် … ဟိုတရက်ကလို … လီးထိပ်ကို လိမ်း ဖင်ပေါက်ထဲ ဖြဲထည့်ပြီးမှ လုပ်လေ "

မယ်တင့် စကားကြောင့် ဖင်ထဲ ၃ ပုံ ၁ ပုံခန့် မြုပ်ဝင်နေသော လီးအား ဖင်ကြွကာ ထုတ်လိုက်တော့သည်။အခန်းထဲရှိ စားပွဲခုံအံဇွဲထဲမှ ဂျယ်ဘူးယူကာ မယ်တင့်လီးထိပ်မှ အရင်းထိ စုလိုက် ဖြဲလိုက်ဖြင့် ဂျယ်များ သုပ်လိမ်းလိုက်၏။လီးကြီးမှ ဖင်လိုးနေစဉ် ထုတ်ခံရသဖြင့် တဆက်ဆက် တုန်ကာ စမ်းစမ်းဝင်းလက်မှ လွတ်သည်နှင့် ရမ်းခါနေပြန်သည်။

" ခ်ခ်  ခ်ခ် … ဒီလောက် လိုးနေရတာတောင် … အားမရနေတာ … ဒီလီးကြီးက … ဟွန့် "

လီးအား တချက်ညှစ်ကာ ပြောရင်း ဖင်ပေါက်ထဲ ဂျယ်ထည့်ကာ လက်ညိုးဖြင့် အထုတ်သွင်းလုပ်ကြည့်နေ၏။ဖင်ပေါက်ထဲ လက်ညိုးလေး လျောလျောရှုရှု ဝင်ထွက်တော့မှ မယ်တင်အပေါ်မှ ပြန်ခွကာ ဖင်ထဲ လီးထည့် လိုးတော့သည်။လီးတဝက်လောက်ထိ ခပ်ဖြည်းဖြည်း လိုးနေရာ မယ်တင့်မှာ အောက်ကနေ အရင်းထိ ပင့်လိုးလိုက်သဖြင့် မျက်နှာလေး မဲ့သွားရင်း ခေါင်းလေး မော့တက်သွားပြန်၏။

" အမလေးးးး …… ကျွတ်ကျွတ် …… ဖြည်းဖြည်းပဲ လိုးနော် … မရသေးဘူး "

မယ်တင့်မှာ စမ်းစမ်းဝင်း တကယ်နာသွားမှန်းသိ၍ ပုံမှန်လေး ပင့်လိုးနေသည်။လီးအရင်းထိ ကပ်သွားတိုင်း စမ်းစမ်းဝင်း မျက်နှာလေး လှန်တက်သွားသည်ကို ကြည့်ရင်း ဆောင့်လိုးချင်သည့်စိတ်များ ဖြစ်ပေါ်နေ၏။တဖြည်းဖြည်း လီးအဝင်အထွက် ကောင်းလာကာ စမ်းစမ်းဝင်းဆီမှ ညည်းသံလေး တိတ်သွားသည်နှင့် ခပ်သွက်သွက်လေး ပင့်လိုးပစ်သည်။

" အ  …… အအ ……… အမလေးးး …… ဟူးးးး းးးး ရှီးးးး းးးးး …… ရပြီ …… လိုးလိုး …… ဆောင့်လိုးပစ် "

စမ်းစမ်းဝင်းကိုယ်တိုင် မနာကျင်တော့ပဲ လီးအရသာတွေ့နေသဖြင့် ဆောင့်လိုးခိုင်းနေတော့၏။မယ်တင့်မှာ ကာမစိတ်ထကြွလာသော စမ်းစမ်းဝင်းအား လေးဘက်ထောက်ခိုင်းကာ နောက်မှ ဆွဲဆွဲလိုးပစ်သည်။စမ်းစမ်းဝင်းမှာလည်း ဖင်အလိုးခံရင်း စောက်ခေါင်းပေါက်မှ စောက်ရည်များ ပန်းထွက်နေတော့၏။

" အင်း … လိုးလိုး … မညှာနဲ့ …… အ   အားးးးးးးးး ……… ရှီးးးးးးးးးးး "

မယ်တင့်တစ်ယောက် စမ်းစမ်းဝင်းခါးအား စုံကိုင်ကာ တဖုန်းဖုန်းပစ်လိုးရင်း ဖင်ပေါက်ထဲ လရည်များပန်းထုတ်ရာ လရည်များကုန်စင်မှ ဖင်ဝထဲမှလီးအား ဆွဲထုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်လှဲချစ်ပစ်လိုက်သည်။စမ်းစမ်းဝင်းမှာလည်း ဖင်ထဲမှ လီးကျွတ်သွားသည်နှင့် ကုတင်ပေါ်ဖင်ကြီးအားလှဲချကာ ကွေးကွေးလေး မှေးနေတော့၏။ကွေးထားသော ပေါင်တန်ကြားက စောက်ဖုတ်အတွင်းမှ စောက်ရည်လက်ကျန်များ စီးကျလာရာ ကုတင်ပေါ် အကွက်လိုက်ဖြစ်နေသည်။

........................................................................................................................

" ကြက်သွန် … ဒီဘက်က ဘယ်ဈေးလည်း "

" ၇၀၀ … မစမ်းရေ … ဒီဘက်က ၅၀၀ … အလုံးက အကြီးအသေး တူတူပဲ … နဲနဲ နာတဲ့ဟာတွေ ဈေးချထားတာ "

" ဒီဘက်က ဟာလေး … ၆၀၀ မရဘူးလား "

စမ်းစမ်းဝင်း တစ်ယောက် ကလေးကျောင်းပို့ပြီးသည်နှင့် မနက်ပိုင်း ဈေးသို့ လိုင်းကားဖြင့် ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။

" ကဲကဲ … ဖေါက်သည်တွေမို့ … ဈေးဦးပေါက်ကြီး … ယူသွား … ဒါနဲ့ … မစမ်း အမျိုးသား … ခြေထောက်က သက်သာပြီလား "

" သက်သာပါပြီ … ဒီနေ့ ကျောက်ပတ်တီး ဖြည်မှာမို့ … ကိုမြင့် ကြိုက်တဲ့ … ငါးရံ့ခြောက်ချက်ရယ် … ပဲရာဇာနဲ့ဆူးပုတ်ကြီး ဟင်းညိုလေး ချက်သွားမလို့ "

ကြက်သွန်သည်မှာ တရပ်ကွက်ကျော်မှ မျက်နှာသိမို့ စမ်းစမ်းဝင်းအား ဈေးလျော့ပေးရင်း ခင်ပွန်းဖြစ်သူ စိုးမြင့် အကြောင်းပါ မေးနေတော့သည်။စမ်းစမ်းဝင်းမှာ အခြားဝယ်စရာရှိတာဝယ်ရင်း အားလုံးပြီးစီးမှာ ဈေးအပြင်ဘက် လိုင်းကားဂိတ်ရှိရာ လျှောက်လာခဲ့လိုက်သည်။ခါတိုင်း ဆိုင်ကယ်တက္ကစီနှင့် ဈေးလာဝယ်တတ်သော်လည်း ဒီနေ့ လင်ဖြစ်သူ မြင့်စိုး ခြေထောက် ကျောက်ပတ်တီးဖြည်မည်မို့ မြင့်စိုး အကြိုက်ဟင်းချက်ကျွေးရန် စဉ်းစားမိပြီး အစုံဝယ်ရမည်မို့ တက္ကစီ မခေါ်တော့ပဲ လိုင်းကားဖြင့်သာ လာခဲ့လိုက်၏။

လိုင်းကားမှာ အသွားလူရှင်းသဖြင့် ထိုင်ခုံရသော်လည်း အပြန်တွင် လွတ်သည့်နေရာ မတ်တပ်ရပ် လိုက်ခဲ့ရသည်။ဈေးမှအပြန် သစ်ပင်ကြီးများ လူနေအိမ်များ တရိပ်ရိပ် ကျန်နေရစ်သည်ကို ကြည့်ရင်း ဖင်သားစိုင်တဖက်အား ခပ်နွေးနွေးအရာတခုမှ လာထိသဖြင့် လည်ပြန်လှည့်ကြည့်မိသည်။ကြည့်လိုက်သည်နှင့် အရက်နံ့ချဉ်စူးစူး အနံ့က သူမနှာခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာ၏။အသက် ၄၀ ခန့် နူတ်ခမ်းမွှေးစစဖြင့် နေကာမျက်မှန်တက်ထားသော လူတစ်ယောက် သူမဖင်အား သိသိသာသာ ထောက်ကာ တိုးကပ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။

ဈေးပြန်ချိန်မို့ ကားပေါ်လူအားလုံးမှာ ကိုယ့်အလုပ်နှင့်ကိုယ်ရှုပ်ကာ သူမတို့နှစ်ဦးအား သတိမထားမိတော့ပေ။ကားနောက်ခြမ်းဘက်မို့ သူမရှေ့ လူမရှိပေ ဈေးခြင်းတောင်း ခဏချကာ ထမိန်အား တင်းနေအောင် ပြန်ဝတ်ရင်း ဘေးတစ်စောင်းလေး လှဲ့ထားလိုက်၏။အတန်ကြာငြိမ်နေရာမှ မှတ်တိုင်တခုသို့ အရောက် ကားရပ်လိုက်သဖြင့် စမ်းစမ်းဝင်း ကိုယ်လုံးမှာ မျက်မှန်နှင့်လူ၏ ပေါင်ကြားထဲ အိကနဲ့ တိုးဝင်သလို ဖြစ်သွားရသည်။

ကိုယ်တစ်စောင်းရပ်ထားသည်မို့ ပေါင်တစ်ဖက်က ထိုလူ၏ ပေါင်ကြားထဲ ထိကပ်မိရာ မပျော့မမာ အနေထားဖြင့်ရှိနေသော ခပ်နွေးနွေးအရာကြီးအား ပွတ်သပ်မိသလို ဖြစ်သွားရပြန်၏။တဆက်တည်း ထိုလူ၏ ညာဖက်မှာ ထမိန်အတွင်းဘက် ချက်ချင်းရောက်ရှိလာကာ စမ်းစမ်းဝင်း ပေါင်ကြားမှ စောက်ဖုတ်အား မိမိရရ အုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။

" ကျွတ် "

စမ်းစမ်းဝင်းမှာ မျက်မှောင်ကြုတ်ကြည့်ရင်း ပေါင်တန်အား ထိုလူပေါင်ကြားမှ ပြန်ထုတ်ကာ ကျောပေးရပ်ပစ်ပြန်၏။ကျောပေးရပ်လိုက်မှ ပိုဆိုးသွားတော့သည်။မျက်မှန်နှင့်လူ၏ ထမိန်ကြားမှ လက်က လှုပ်ရှားလာရာ စမ်းစမ်းဝင်း ပေါင်လေး ဆက်ကနဲ့တုန်ကာ ဖင်အားနောက်ပစ်ပေးသလို ဖြစ်သွားရ၏။ကော့ထွက်လာသော ဖင်ကြားအောက် ထမိန်အပြင်မှ ဝင်လာသောအရာကြီးမှာ မာထင်လျက် စမ်းစမ်းဝင်း အဖုတ်လေးအောက် ခေါင်းတိုးနေပြန်သည်။

မျက်မှန်နှင့်လူမှာ စမ်းစမ်းဝင်း စောက်ဖုတ်အား လက်ခလယ်ဖြင့် အက်ကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း ချိတ်ဆွဲပြီ အစိလေးအား ကလော်ပစ်ရာ စမ်းစမ်းဝင် ဖင်ကြီး သိသိသာ နောက်ကော့တက်လာတော့၏။ဖင်ကြီးနောက်တိုးလာလျင် မျက်မှန်နှင့်လူ၏ ပုဆိုးအတွင်းမှ လီးမှာ ရှေ့တိုးကပ်ကာ စောက်ပတ်နှင့်ဖင်ဝကြားလေးထိ ထောက်မိနေသည်။ထမိန် ပုဆိုးများ မပါလျင် ကားပေါ်တွင် စမ်းစမ်းဝင်း အဖုတ်ထဲ လီးဝင်မည်မှာ သေချာသလောက်ပင်။အဖုတ်အား လက်ဖြင့်ကလိကာ နောက်မှ ကော့ထိုးနေတော့သည်။

ဆင်းရမည့်နေရာ အရောက်တွင် စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ထိုသူ၏ လက်အားဖယ်ကာ ကားပေါ်မှဆင်းလာရင်း ရပ်ကွက်ထဲ လျှောက်လာခဲ့၏။နောက်သို့လှည့်ကြည့်ရာ လူရိပ်လူယောင် မတွေ့ရသဖြင့် သက်ပြင်းချမိလိုက်သည်။ဒီရက်ပိုင်း ကာမစိတ်က အချိန်မရွေး ထကြွနေသည်ကို သူမကိုယ်သူမ အံအောမိနေတော့၏။တလမ်းလုံး လမ်းလျှောက်လာရာ ပေါင်ဂွထဲမှ စိုစိစိဖြစ်နေသဖြင့် အိမ်ရောက်သည်နှင့် ပေါင်ကြားထဲစမ်းကြည့်ရာ စောက်ရည်များ စိမ့်ထွက်နေသည်ကို စမ်းမိလိုက်သည်။ငါးရံခြောက်အား ခရမ်းချဉ်သီး အနှစ်လေးဖြင့် ချက်ကာ ဆူးပုတ်ကြီးဟင်းရည်လေး တည်ထား၏။

အိမ်ထဲ အမှိုက်လှဲကာ ခဏအကြာ ဟင်းရည် ပွက်သည်နှင့် ရေတန်းချိုးတော့သည်။နေ့လည် လင်ဖြစ်သူ ခြေထောက် ကျောက်ပတ်တီး ဖြည်မည်ဖြစ်သဖြင့် ခပ်စောစောသွားရန် ဆုံးဖြတ်ထား၏။ရေချိုး သနပ်ခါးလိမ်းကာ မှန်ရှေ့ သူမကိုယ်လုံးအား တပတ်လှည့်ကြည့်လိုက်ပြန်သည်။အင်္ကျ ီလက်တိုနှင့် ထမိန်ဗြောင်လေးဝတ်ကာ ဆံနွယ်များအား စုချည်ကာ ကျောဘက်ပို့ထားလိုက်၏။မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်ကာ မြင့်စိုးအတွက် ထမင်းချိုင့်ထုတ်လိုက်ပြန်သည်။ငါးရံခြောက်ချက်အား အလယ်မှ ထားကာ ဆူးပုတ်ဟင်းရည်အား အပေါ်ဆုံးထားလိုက်၏။

အောက်ဆုံးအဆင့်တွင် ထမင်းထည့်ကာ သရက်ချဉ်ဖတ်လေးများ ဘေး၌ သိပ်ထည့်လိုက်ပြန်သည်။အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းရှိ စားပွဲခုံပေါ် ထမင်းချိုင့်အားတင်ကာ သူမစားဖို့ မီးဖိုခန်းဖက် လှည့်ထွက်စဉ် အိမ်ပေါက်ဝမှ အငှားကားတစ်စီး ထိုးရပ်လာ၏။ကားနှင့် ဧည့်သည်မျိုး အိမ်မလာဖူးသဖြင့် မျက်မှောင်ကြုံ့ကာ စဉ်းစားနေစဉ် ကားပေါ်မှ လူတစ်ယောက် ဆင်းလာပြီး အိမ်ရှေ့တံခါးဆီသို့ လျှောက်လာသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။

" ဟိတ် … ညီမ … တံခါးလေး ဖွင့်ပေးပါဦး "

" ရှင် … ဟုတ်  ဟုတ် …… ဟုတ်ကဲ့ "

သူမအိမ်ရှေ့တံခါးမှ အော်ပြောနေသူမှာ နတ်ကတော် မယ်တင့်ဖြစ်နေတော့၏။တံခါးဖွင့်လိုက်သည်နှင့် ရေမွှေးနံ့နှင့်အတူ မယ်တင့်လက်ထဲ ကြွတ်ကြွတ်အိပ်ဖြင့် ထုပ်ထားသော ဘီယာပုလင်းများ တွေ့လိုက်ရပြန်သည်။

" အမလေး … လိပ်စာ မနည်းမေးပြီး … လာခဲ့ရတာ … အိမ်ထဲ မခေါ်တော့ဘူးလား "

" ဟမ် …… လာလေ … အိမ်ထိလိုက်လာမယ်လို့ … ထင်မထားလို့ပါ "

စမ်းစမ်းဝင်းမှာ မယ်တင့်အားကြည့်ကာ အံအားသင့်နေမိ၏။ဒီနေ့ ၁လပြည့်ပြီမို့ ညနေပိုင်း သူမ သွားအလိုးခံရဦးမည်ဖြစ်သည်။သို့သော် မယ်တင့်မှာ နေခင်းဘက် အိမ်ရောက်လာသဖြင့် စဉ်းစားမရဖစ်နေတော့၏။ဧည့်ခန်းထဲ ရောက်သည်နှင် စားပွဲခုံပေါ်မှ ထမင်းချိုင့်အား ဘေးကပ်ကာ ဘီယာပုလင်းများ တင်ထားလိုက်သည်။

" ညီမ … ရေခဲထည့်ဖို့ ဇလုံတလုံးနဲ့ ဘီယာထည့်သောက်ဖို့ ဖန်ခွက် တစ်လုံး လုပ်ပါဦး "

" ဟုတ်ကဲ့ "

စမ်းစမ်းဝင်းမှာ မယ်တင့်ရှေ့ ရောက်တိုင်း စိတ်ညို့ခံရသူပမာ ခိုင်းသမျှလုပ်ပေးသည်မှာ အကျင့်ဖြစ်နေတော့၏။ဘီယာသောက်ဖို့ ဖန်ခွက်နှင့် ကြွတ်ကြွတ်အိတ်အသေးတစ်လုံးဖြင့် ထုတ်ထားသော ရေသန့်ရေခဲ့များ ထည့်ရန် ဇလုံတခု ယူပေးလိုက်သည်။

" ဟိုလေ … အမြည်းလည်း မရှိဘူး … သွားဝယ်ပေးရမလား ကြက်ဥကြော်ပေးရမလား "

" အင်း … ချိုင့်ထဲက … ဘာတွေလဲ … အနံ့လေးက မွှေးနေတာပါလား "

" ငါးခြောက်ချက်နဲ့ … ဆူးပုတ်ဟင်းရည်ပါ "

" ဒါဆို … မဝယ်နဲ့တော့ အဲဒါပဲ … မြည်းတော့မယ် "

စမ်းစမ်းဝင်း အကြပ်ရိုက်သွားရသည်။ပင်ကိုက အနေအေးသူမို့ လင်ဖြစ်သူ မြင့်စိုးအတွက်ဟုလည်း ပြောမထွက်တော့ပေ။မယ်တင့်မှာလည်း ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် ချိုင့်ဖွင့်ကာ ငါးခြောက်တုံးလေးအား ယူမြည်းနေပြန်၏။

" အားပါး … ကောင်းလိုက်တာ … ငါးခြောက်လေးက မငံပဲ မွှေးနေတာပဲ … ညီမ ကိုယ်တိုင်ချက်လား "

" ဟုတ် "

" ဟင်းရည်လေးကလည်း … ကောင်း "

မယ်တင့်တစ်ယောက် ဘီယာသောက်လိုက် မြည်းလိုက်ဖြင့် ဘီယာ ၃လုံးကုန်ချိန် စကားသွက်လာကာ စမ်းစမ်းဝင်းအား သူ့ဘေးခေါ်ထိုင်းခိုင်းနေတော့သည်။စမ်းစမ်းဝင်းမှာ စားပွဲခုံခြား၍ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်နေရာမှ မယ်တင့်ဘေးနား ဝင်ထိုင်လိုက်၏။စမ်းစမ်းဝင်းထိုင်သည်နှင့် မယ်တင့်ညာဘက်လက်က ပေါင်တန်များပေါ်ရောက်ရှိလာ တော့သည်။

" အို့ …… ဟိုဟို …… ခဏနော် "

စမ်းစမ်းဝင်းမှာ ပြောပြီးသည်နှင့် အိမ်ရှေ့တခါး ထစိပြီးမှ မယ်တင့်ဘေးနား ပြန်ထိုင်လိုက်၏။မယ်တင့်မှာ ဘေးတိုက်အနေထားဖြင့် ဘယ်လက်မှ ဘီယာခွက်ကိုင်ကာ ညာလက်က စမ်းစမ်းဝင်းပေါင်ဂွထဲရောက်ကာ စောက်ပတ်လေးအား ပွတ်ချေပေးနေပြန်သည်။

" ဒီနေ့ … နောက်ဆုံးရက်လေ … ညီမ … ဒီနေ့ည လိုးပြီးရင် … နောက်ရက်ကြ မတွေ့ကြရတော့ဘူးမလား "

" အင်း … အ  အ  "

မယ်တင့်မှာ စကားပြောရင်း စောက်စိအား ဖိချေလိုက်သဖြင့် စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ပြန်ဖြေကာ အကနဲ့ ညည်းတွားမိ၏။

" မနက်ထဲက သတိရနေတာနဲ့ … နေ့လည်ကျမနေနိုင်လို့ ညီမ အမေဆီက … လိပ်စာမေးပြီး လိုက်လာခဲ့တာ "

" အော် … ဟုတ် "

" တူတူ … တူတူ … တူ "

" ဟော … ဖုန်းလာတာထင်တယ် "

မယ်တင့်တစ်ယောက် စမ်းစမ်းဝင်းနှင့် စကားပြောရင်း ဖုန်းသံကြားရသဖြင့် လှမ်းပြောနေ၏။မယ်တင့် အနီးနားရှိ ပလပ်ခုံလေးအောက် အားသွင်းထားသော စမ်းစမ်းဝင်း ဖုန်းမှ ဖုန်းသံမြည်နေတော့သည်။စမ်းစမ်းဝင်းမှ ထရပ်ရင်း မယ်တင့်ဘယ်ဘက်ခြမ်းမှ ဖုန်းအားယူကာ ဖွင့်လိုက်၏။

" ဟေး … မိန်းမလား "

" ဟုတ်တယ် … ကိုမြင့် "

" မလာသေးဘူးလား … ကျောက်ပတ်တီးက ဖြည်ရတော့မှာကွ … ဗိုက်လည်း ဆာနေပြီ "

စမ်းစမ်းဝင်း လင်ဖြစ်သူ မြင့်စိုးနှင့် မတ်တပ်ရပ်လျက်အနေထားဖြင့် ဖုန်းပြောနေစဉ် မယ်တင့်ဘယ်ဘက်လက်မှာ ထမိန်ကြားရောက်ရှိလာပြန်သည်။

" ဟိုလေ … မနက်က ဈေးပြန်နောက်ကျလို့ … အဲဒါ … ဟင်းက မကျက်သေးတာ … ကိုမြင့် "

အမှန်တော့ မြင့်စိုးအတွက် ချက်ထားသော ဟင်းများအား မယ်တင့်က အမြည်းလုပ်လိုက်သဖြင့် စမ်းစမ်းဝင်း လိမ်ပြောလိုက်ရ၏။

........................................................................................................................

အခန်း ( ၆ )

ထမင်းချိုင့်အားကြည့်ကာ စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် စိတ်မကောင်းဖြစ်မိရင်း ပေါင်ကြားထဲ မယ်တင့်လက်က ထိုးကလိနေသဖြင့် စောက်ရည်များ စိမ့်ထွက်လာတော့၏။

" အဲဒါဆို … ဒီရောက်မှသာ ဝယ်စားလိုက်မယ် … မိန်းမ အမြန်လာခဲ့နော် "

" ဟူးးး ……… ရှီးးးးးးးးးးး "

လင်ဖြစ်သူနှင့် စကားပြောနေပေမယ့် ကြားတချက် မကြားတချက် ဖြစ်နေမိသည်။မနက်က လိုင်းကားပေါ် တခါ ကလိခံရသဖြင့် ရမ္မက်စိတ်ငွေ့ငွေ့လေး တောက်လောင်နေရာ မယ်တင့်၏ လက်ချောင်းများက ထိထိမိမိ စောက်ပတ်အုံလေးအား ပွတ်ချေနေပြန်၏။စကားပြောရင်း မယ်တင့်ပေါင်ကြားသို့ အကြည့်ရွေ့မိရာ မယ်တင့်မှာ ဘယ်လက်က သူမစောက်ပတ်လေးနိုက်ရင်း ညာလက်က ထမိန်ပုံစံဝတ်ထားသော ပုဆိုးအောက်နားစအား ပေါင်ရင်းထိ လှန်တင်နေသည်ကို မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။

ပုဆိုးလှန်တက်သွားသည်နှင့် လမွှေးအုံအောက်မှ ဂေါ်လီများနှင့်လီးကြီးမှာ ထိုင်ခုံစောင်းတွင် မေးတင်ကာ အောက်သို့စိုက်ကြလျက်ရှိနေ၏။မြင်လိုက်သည်နှင့် စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် သွေးများ ဆူပွက်လာတော့သည်။ဖုံးကိုင်ထားရင်း တဖက်မှ လင်ဖြစ်သူစိုးမြင့်၏ စကားသံများ မကြားမိတော့ပေ။မယ်တင့်မှာ စမ်းစမ်းဝင်းမျက်လုံးများ သူ့ပေါင်ကြားထဲ ရောက်ရှိနေသည်ကို မြင်လိုက်သည်နှင့် ညာလက်ဖြင့် လီးအား ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖြဲပြလိုက်ပြန်၏။

စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ရမ္မက်သွေးများ ထကြွလာကာ ဖုန်းအား ပြန်ချလိုက်ပြီး မယ်တင့်ရှေ့ တိုးကပ်လိုက်တော့သည်။မယ်တင့်မှာ စမ်းစမ်းဝင်း သူ့ရှေ့ ရပ်သည်နှင့် စောက်ဖုတ်အားနိုက်နေသော ဘယ်လက်အား ပြန်ရုပ်ကာ စားပွဲခုံအား တခြားဘက် တွန်းကပ်ပေးလိုက်၏။စမ်းစမ်းဝင်းမျက်လုံးများ မယ်တင့်လီးအား စူးစိုက်ကြည့်ကာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဒူးထောက်ထိုင်ချပစ်သည်။ပလပ်ခုံအောက်မှ သူမဖုန်းမှာ ပိတ်မထားသဖြင့် ဆေးရုံမှ လင်ဖြစ်သူ မြင့်စိုးစကားသံများက ထွက်ပေါ်နေသေး၏။

" အစမ်းရေ … မိန်းမ … ကြားရဲ့လား …… ××××× …… ဟဲလို  ဟဲလို …… ဟင်း ချက် မနေနဲ့ …… ×××× …… ဟဲလို ဟဲလို …… ××××× "

မြင့်စိုးဆီ သွားရမလား စဉ်းစားရင်း လင်မယားသံယောစဉ်နှင့် ရမ္မက်စိတ်များကြား ဒွိဟဖြစ်နေချိန် အလိုလျောက် သူမမျက်နှာက မယ်တင့်ပေါင်ကြားထဲ အပ်မိတော့သည်။သူမ စောက်ပတ်အား အကြိမ်ကြိမ်လိုးကာ ကာမသုခပေးစွမ်းနိုင်သော လီးကြီးအား မက်မက်မောမော စုပ်ပေးနေတော့၏။မယ်တင့်မှာ ထိုင်ခုံပေါ်ပေါင်ဖြဲထိုင်ကာ သူ၏လီးအား အငမ်းမရ စုပ်နေသော စမ်းစမ်းဝင်း ခေါင်းအား ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။စမ်းစမ်းဝင်းမှာလည်း မြင်လျင် မစုပ်ပဲမနေနိုင်သော မယ်တင့်လီးအား တပြွတ်ပြွတ်နှင့်စုပ်ကာ လဥနှစ်လုံးအား လက်ဖြင့် ညှစ်ချေပေးနေ၏။

" ရှီးးးးးး ……… အားးးး … ကောင်းလိုက်တာ ညီမရယ် … စုပ်စုပ် … ထိပ်ကလေး နာနာစုပ် … အားဟား …… ရှီးးးးးးး းးးးးးးးး "

လီးကြီးမှာ ဆန့်ထွက်လာပြီး လီးအရည်ပြားတစ်လျှောက် အကြောများထောင်လာစဉ် မယ်တင့်တစ်ယောက် စမ်းစမ်းဝင်းခေါင်းအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်ကာ လီးအရင်းထိ ဆွဲကပ်ပစ်သည်။

" အု … ဖလွပ် … အုအု … ဖလူး "

ခဏအကြာတွင် မယ်တင့်မှ ထိုင်နေရာမှ ထကာ ပုဆိုးချွတ်ချရင်း စမ်းစမ်းဝင်း ပါးစပ်အား ဆွဲလိုးတော့၏။စမ်းစမ်းဝင်းမှာလည်း ဒူးထောက်လျက်အနေထားဖြင့် မယ်တင့်ပေါင်နှင်ဖက်အား လက်ဖြင့်ပွတ်သပ်ပေးရင်း ခေါင်းမော့ပေးလိုက်ပြန်သည်။

" ပလောက် … ပလောက် … ဘွတ် …… ဖလူး … အိ …… အု …… ဘွတ် …… ပလွပ် "

ခေါင်းမော့ထားသော မယ်တင့်ပါးစပ်အား မနားတမ်းလိုးရာ လေအမ်သံများ ပေါ်ထွက်လာပြီး နူတ်ခမ်းထောင့်မှ သွားရည်များ အကျိအချွဲများ လျှံထွက်လာ၏။စမ်းစမ်းဝင်းမှာ မယ်တင့်လီးကြီးဝင်လာတိုင်း အသက်အောင့်ကာ လည်ပင်းကြွက်သားများ ဖွင့်ထားလျက် လီးပြန်ထွက်ချိန် အသက်ဝအောင် ရှုထားလိုက်သည်။လီးကြီးပါးစပ်ထဲ အဆက်မပြတ် ဝင်ထွက်နေရာ စမ်းစမ်းဝင်း မျက်နှာပေါ်မှ သနပ်ခါးလေးများ ချွေးစီးပြန်ကာ ကွက်လာပြန်၏။

တဖြည်းဖြည်း လိုးချက်များ ပြင်းထန်လာကာ မျက်နှာမှ ချွေးစီးများက လည်တိုင်လေးပေါ်ထိ စီးကျနေသည်။မယ်တင့်တစ်ယောက် စမ်းစမ်းဝင်း ပါးစပ်အား ဆွဲလိုးရင်း မေးကျောများ ထောင်တက်လာပြီး နောက်ဆုံးတချက်ဖိလိုးရင်း လရည်များ ပန်းထုတ်ကာ လီးအားဆွဲထုတ်လိုက်တော့၏။စမ်းစမ်းဝင်ကလည်း ဝင်လာသမျှ လရည်များ တဂွတ်ဂွတ်မျိုချကာ မမျိုနိုင်သော လရည်များအား ငုံထားလိုက်သည်။မယ်တင့်မှာ ခုံပေါ်ပြန်ထိုင်ရင်း စမ်းစမ်းဝင်းနူတ်ခမ်းအား တေ့စုပ်ကာ မမျိုနိုင်ပဲ ကျန်ခဲ့သော လရည်များအား လျှာဖြင့် လိပ်ယူကာ စမ်းစမ်းဝင်း ပါးစပ်ထဲ ပြန်ထိုးထဲ့ပေးနေ၏။

" မျိုလိုက်နော် … နှမျောစရာကြီး ညီမရဲ့ "

စမ်းစမ်းဝင်း စကားမပြောနိုင်ပဲ မျက်လုံးလေး လှန်ကြည့်ကာ လရည်များ ထပ်မန်မျိုချပစ်တော့သည်။ခဏနားပြီးသည်နှင့် စမ်းစမ်းဝင်းအား ထမိန်ချွတ်ကာ ခုံပေါ်ထိုင်ခိုင်းရင်း မယ်တင့်မှာ အောက်သို့ နေရာချင်း ချိန်းထိုင်လိုက်ပြန်၏။ထိုင်ခုံပေါ် အိကားထွက်နေသော ဖင်သားစိုင်အား ညှစ်ချေရင်း မယ်တင့်တစ်ယောက် စမ်းစမ်းဝင်း ပေါင်သားများအား လျှာဖြင့်ယက်ကာ အကွက်လိုက်ထင်းနေအောင် စုပ်ပေးနေသည်။စမ်းစမ်းဝင်းမှာ မျက်လုံးလေးစင်းကာ ပေါင်တန်ဖွေးဖွေး တုတ်တုတ်ကြီးနှစ်ဖက်အား စုလိုက်ကားလိုက်ဖြင့် တအီးအီး ပြန်ညည်းနေတော့၏။

စမ်းစမ်းဝင်းပေါင်တန်များ ကားလာချိန် ပေါင်ဂွမှ စောက်ပတ်မှာ ဖြဲပြသလို ဖြစ်ကာ ပြန်စိသွားချိန် ဖေါင်းကြွနေသော စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်က ပေါင်ကြားညှပ်သွားပြန်သည်။မယ်တင့်က ပေါင်သားများ အားရအောင် စုပ်ကာ စားပွဲခုံဘက် လှည့်ရင်း ဘီယာတစ်ခွက်ထပ်ငှဲ့လိုက်၏။

ဘီယာ တငုံမော့ကာ စမ်းစမ်းဝင်း ပေါင်အားဖြဲပြီး စောက်ပတ်အုံအား အောက်မှ အထက်သို့ ပင့်ယက်လိုက်ပြန်သည်။စမ်းစမ်းဝင်းမှာလည်း မယ်တင့်လီးစုပ်ကတည်းက အဖုတ်နူတ်ခမ်းသားများ ကြွလာကာ စောက်ရည်ကြည်များ စိမ့်နေရှာ၏။မယ်တင့်တစ်ယောက် ဘီယာ ငုံလိုက် စမ်းစမ်းဝင်းစောက်ပတ်အား အမြည်းလုပ်ကာ ယက်လိုက်နှင့် နောက်ဆုံး စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ အိုင်နေသော စောက်ရည်များ တေ့စုပ်ပစ်တော့သည်။

" အ  အားးးး …… အ      အအ "

စောက်ခေါင်းထဲ တေ့စုပ်ခံရစဉ် စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ထိုင်ခုံပေါ်မှ ကြမ်းပြင်အား ခြေဖျားထောက်အားယူကာ ဖင်ကြီးကော့ပေးနေရသည်။စောက်ပတ်တအုံလုံးသာမက လူတစ်ကိုယ်လုံး မယ်တင့်ပါးစပ်ထဲ ဝင်သွားသလို ခံစားလိုက်ရတော့၏။မယ်တင့်မှာ လက်ကျန်ဘီယာအား အကုန်မော့သောက်ရင်း ဖန်ခွက်အား စားပွဲခုံပေါ် ပြန်တင်ကာ စောက်ရည်နှင့် ဘီယာအား တပြိုင်ထဲ မော့ချပစ်လိုက်သည်။မယ်တင့်လုပ်သမျှလိုက်ကြည့်နေစဉ် မယ်တင့်မှာ ဘီယာမော့ပြီးသည်နှင့် အရည်ရွှဲနေသော စောက်ပတ်အုံလေးအား စူးစိုက်ကြည့်ကာ လျှာအပြားလိုက်ပင့်ယက်ပစ်၏။

" အို့ … ရှီးးးး းးးးး "

စမ်းစမ်းဝင်းမှ မျက်လုံးလေးစင်းကာ ပေါင်တန်များ ရသလောက် ထပ်ဖြဲပေးလိုက်ပြန်သည်။မယ်တင့်က အဖုတ်တပြင်လုံး ဖိယက်ပြီးသည်နှင့် စောက်စိအား ပါးစပ်ထဲဆွဲစုပ်ကာ အစိထိပ်မှ အဆံလေးအား လျှာဖျားဖြင့် ထိုးစွပစ်၏။စမ်းစမ်းဝင်းပေါင်တန် တုတ်တုတ်ဖွေးဖွေးကြီနှစ်ဖက် ဖျက်ကနဲ့စိကာ မယ်တင့်ခေါင်းအား ညှပ်ထားလိုက်မိသည်။မယ်တင့်မှာ စောက်စိထိပ်လေးအား ပါးစပ်ထဲတွင် လျှာထိပ်ဖြင့် ကန့်လန့်ဖျက် ထိုးရမ်းရင်း သွားဖြင့် ဖိကိုက်ပစ်ပြန်၏။

" အာ  … အာ …… အမလေးးးး ……… ထွက်  ထွက်  ထွက်ပြီ …… ရှီးးးး ရှီးးးးး းးးးးး …… အ  အားးးးး …… အမလေးးး အမလေးးးး …… အား   အားးးးးး "

စောက်စိအဆံလေးအား လျှာထိပ်ဖြင့် ထိုးစဉ် ပေါင်သားများ တဆက်ဆက်တုန်နေရာ အစိလေးအား သွားဖြင့် ကိုက်လိုက်သဖြင့် တကိုယ်လုံး အီစိမ့်လာကာ မယ်တင့်မျက်နှာအား စောက်ရည်များဖြင့် ပန်းလိုက်မိတော့သည်။

" ရှုးးးး  ရှုးးးးး  …… ဖလူးးး လူးးးးး …… ရှုးးးး ရှုးးးး …… ဂလု  ဂလု …… ဂွတ်  ဂွတ် "

မယ်တင့်မှာ စမ်းစမ်းဝင်းစောက်ခေါင်းမှ ထွက်လာသော အရည်များအား ပါးစပ်ဖြင့် တေ့စုပ်ကာ မျိုချပစ်၏။စောက်ရည်ကုန်သည်နှင့် အနားမပေးတော့ပဲ စမ်းစမ်းဝင်းအား ခုံပေါ်မှထစေကာ ကြမ်းပြင်ပေါ် လေးဖက် ကုန်းခိုင်းလိုက်သည်။ခွက်နေသော ခါးအောက်မှ ဖင်သားစိုင်ကြီးနှစ်ဖက်မှာ ကော့ထွက်လာရာ ဖင်နှစ်ခြမ်းအား ပွတ်ရင်း ဖင်ဝနီညိုလေးအောက်ဖက် စောက်ရည်ရွှဲနေသော စောက်ပတ်အုံ အက်ကွဲကြောင်းထဲ လီးထိပ်ဖြင့် အထက်အောက် ပွတ်ဆွဲပစ်၏။စမ်းစမ်းဝင်း စောက်ပတ်အုံလေးမှာ စောက်ရည်ရွှဲလျက် အနားမရပဲ လီးထိပ်ဖြင့် ထိုးကလိ ခံရပြန်သည်။

ထို့နောက် မယ်တင့်လီးကြီး ဝင်ရောက်လာကာ သူမမျော်လင့်နေသော လို့းချက်များ ပူးတွဲခံစားလိုက်ရတော့သည်။မယ်တင့်မှာလည်း တချက်ဆောင့်လိုးတိုင်း ခါရမ်းနေသော ဖင်သားစိုင်ကြီးအား ကြည့်ကာ မီးပွင့်မတတ် ပစ်လိုးတော့သည်။အကြိမ်ကြိမ် လိုးပြီးသားမို့ စမ်းစမ်းဝင်း အော်ဟစ်ညည်းတွားနေလည်း လိုးချက်အား မလျော့ပေ။စမ်းစမ်းဝင်းမှာ ပါးစပ်ကညည်းနေသော်လည်း မယ်တင့်လိုးချက်များအား အလိုက်သင့် ပင့်ခံကာ ဖင်ကြီးအား ထောင်ပေးနေတော့၏။

" အားးးး  ရှီးးး …… လိုးလိုး …… ကြမ်းကြမ်းလေး လိုး "

မယ်တင့်တစ်ယောက် စောက်ဖုတ်အားလိုးရင်း ဖင်ဝထဲ လက်မနှင့်ထိုးမွှေရင်း တံတွေးများ ထွေးချပစ်သည်။စမ်းစမ်းဝင်း တချီပြီးသည်နှင့်  ဖင်ဝထဲ တန်းလိုးရာ လီးတန်တစ်ချောင်းလုံး စောက်ရည်များရွှဲနေသဖြင့် လျောလျောရှုရှု ဝင်သွားတော့၏။စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ဖင်ရော အဖုတ်ရော တလှည့်စီ အလိုးခံရင်း ကာမစည်းစိမ်များ ခံစားရင်း အရာအားလုံး မေ့လျော့နေခဲ့သည်။ညနေပိုင်း ကလေး ကျောင်းမကြိုခင်အထိ အားရပါးရ အလိုးခံပစ်၏။မယ်တင့် မောလျင် အပေါ်မှ တက်ဆောင့်ရင်း ကာမအရသာအား ထိထိမိမိလေး ရအောင်ယူလိုက်ပြန်သည်။

နောက်ဆုံးအချီတွင် ကြမ်းပြင်ပေါ်မှေးနေသော မယ်တင့်လီးအား ထောင်မတ်နေအောင်စုပ်ကာ အလိုးခံရင်း မယ်တင့်ပြန်ပြီး ခဏအကြာ မှေးရင်း အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။မယ်တင့်နှင့် မီးကုန်ရမ်းကုန်လိုးနေချိန် အခန်းပေါက်မှ ချောင်းကြည့်နေသော လူတစ်ယောက်အား သတိမထားမိတော့ပေ။ညနေပိုင်း အိပ်ယာနိုးကာ ကလေးသွားကြိုကာ ရေမိုးချိုးပြီး မယ်တင့်အိမ်သွားရန် ဖီးလိမ်းပြင်ဆင်နေချိန် အိမ်ရှေ့တံခါး ဖွင့်သံ ကြားမိသဖြင့် အမြန်ထွက်ကြည့်လိုက်သည်။

" ဟင် … ကိုမြင့် "

မြင့်စိုးတစ်ယောက် ချိုင်းထောက်နှင့် ကျောက်ပတ်တီးဖြည်က ဆေးရုံမှ ဆင်းလာသဖြင့် အံအောနေမိသည်။သူမသိထားသလောက် နောက် ၁၅ ရက်ခန့် ဆေးရုံတွင် နေရဦးမည်။

" ဖြန်း … အမလေးးး … ဝုန်း  … အားးးးး "

ဧည့်ခန်းထဲ ရောက်သည်နှင့် မြင့်စိုးညာဘက်ချိုင်းဒေါက်အား လာတွဲစဉ် မြင့်စိုး ညာဘက်လက် မြှောက်တက်လာပြီး စမ်းစမ်းဝင်း ပါးပြင်ပေါ်ကျရောက်ကာ စမ်းစမ်းဝင်းကိုယ်လုံး ဝုန်းကနဲ့ ပစ်ကျသွားတော့သည်။

" ဘာ ဖြစ် လို့ လဲ … ကိုမြင့် … ကျွတ်ကျွတ် "

စမ်းစမ်းဝင်းမှာ လင်ဖြစ်သူ စိုးမြင့်၏ လုပ်ရက်အား နားမလည်နိုင်သော အကြည့်ဖြင့်ကြည့်ကာ လှဲကျနေရင်း လှမ်း မေးလိုက်၏။

" ခွေးမ … နင် … နင်     နင်လုပ်တာ  နင်မသိဘူးလား … နင် သိပ်မိုက်တယ် … စမ်းစမ်းဝင်း ကလေးမျက်နှာ မထောက်ဘူး … ထွီ … ငထွန်း မင်းဖုန်းပြလိုက်စမ်းကွာ "

မြင့်စိုးက နောက်ကျောဘက်မှ အထုတ်ပိုးများ ကိုင်ထားသော တပြည့်ဖြစ်သူ ငထွန်းအား လှမ်းပြောနေသည်။

" ဟုတ် … ဆရာ "

ငထွန်းမှ မြင့်စိုး၏ အထုတ်ပိုးများ ဆွဲထားရာမှ ကြမ်းပြင်ပေါ်ခဏ ချကာ အိပ်ထောင်အတွင်းမှ လှဲကျနေသော စမ်းစမ်းဝင်းအား ပေးလိုက်တော့သည်။

" ဟင် … ဘာ တွေ လဲ "

" ငထွန်း မင်းရိုက်ထားတဲ့ … ဗွီဒီယိုဖိုင် … တခါတည်း ဖွင့်ပြလိုက် "

စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် နားမလည်စွာဖြင့် ငထွန်းဖုန်းအား ယူလိုက်ရင်း ပြန်မေးသဖြင့် မြင့်စိုးက တပြည့်ုဖြစ်သူငထွန်းအား ဗွီဒီယို ဖိုင် ဖွင့်ပြခိုင်းနေ၏။

" အာ  … အာ …… အမလေးးးး ……… ထွက်  ထွက်  ထွက်ပြီ …… ရှီးးးး ရှီးးးးး းးးးးး …… အ  အားးးးး …… အမလေးးး အမလေးးးး …… အား   အားးးးးး "

" ရှုးးးး  ရှုးးးးး  …… ဖလူးးး လူးးးးး …… ရှုးးးး ရှုးးးး …… ဂလု  ဂလု …… ဂွတ်  ဂွတ် "

" အားးးး  ရှီးးး …… လိုးလိုး …… ကြမ်းကြမ်းလေး လိုး "

စကြည့်ကြည့်ချင်း ထွက်ပေါ်လာသော အသံများကြောင့် စမ်းစမ်းဝင်းမျက်နှာလေး ဖွေးစွပ်သွားတော့သည်။

သူမ စောက်ရည်များဖြင့် မယ်တင့်အား ပန်းနေသောပုံများ မယ်တင့်မှ စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲ တေ့စုပ်နေသောပုံများ သနပ်ခါးချွေးကွက်ကာ မယ်တင့် ဆောင့်လိုးသမျှ ဖင်ထောင်ပေးကာ ထပ်ကာထပ်ကာ လိုးခိုင်းနေသော ပုံများ ရုတ်တရက် တွေ့လိုက်ရ၏။

" ဟာ …… ဒါ   ဒါ  ……  ဒါ ဘယ် လို လုပ် ပြီး … အို    အဟင့် ဟင့် "

ငထွန်းဖုန်းအား အမြန်ပိတ်ကာ ငိုလိုက်တော့သည်။

" နင် … အဲလောက် … လင်တာရူးမှန်း ငါမသိခဲ့တာ … မိန်းမလျာတစ်ယောက်ကို … အငမ်းမရ အလိုးခံရအောင် … ငါက ပန်းသေနေလို့လား … ငါ ခြေထောက် ခိုင်းမိတာ ၁လ ရှိပါသေးတယ် … နင် ဟာ …… တောက် "

မြင့်စိုးမှာ နေ့လည်ပိုင်း မယားဖြစ်သူ စမ်းစမ်းဝင်း ဆေးရုံသို့ မလာသဖြင့် ကူရှင်ဆိုင်မှ တပြည့်ဖြစ်သူ ငထွန်းအား စမ်းစမ်းဝင်းအား ထမင်းဟင်းကျက်သည်အထိ စောင့်ခေါ်ရန် ဖုန်းဆက်ပြောလိုက်၏။ငထွန်းမှာလည်း ဆရာဖြစ်သူ ဖုန်းဆက်ပြီးသည်နှင့် ဆိုင်ကယ်ဖြင့် စမ်းစမ်းဝင်းအိမ်သို့ လာခေါ်ရာ မထင်မှတ်ပဲ မိန်းမလျာတစ်ယောက်အား အလိုးခံနေသည်ကို မြင်ရာ ဖုန်းဖြင့်ဗွီဒီယို ရိုက်ယူထားသည်။အတော်ကြာကြာစဉ်းစားကာ ဆေးရုံရောက်သည်နှင့် ဆရာဖြစ်သူအား ထိုဗွီဒီယို ပြကာ ဖွင့်ပြောလိုက်တော့၏။


အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>



ဝဋ်ကြွေးရှိသမျှ အပိုင်း ( ၁ )

ဝဋ်ကြွေးရှိသမျှ  အပိုင်း ( ၁ )

မောင်ခြိမ့် [ အတွေးပင်လယ်ပြာတွင် ရေးသားသည်။ ]

အခန်း  ( ၁ )

ဒီဇာတ်လမ်းလေးကို ကျနော်မရေးဘူး ဆုံးဖြတ်ထားတာ။ ကျနော့်ဗီဇ အရပါ။ ကျနော် ဝေဖန်တိုက်ခိုက်တာတွေ မကြိုက်ဘူး။ ဝေဖန် အကြံပြုတာမျိုး လက်ခံတယ်။ အားနည်းတဲ့ဘက်က ဝင်ရပ်တတ်တာ ကျနော့်အကျင့်ပဲ။ ခုဇာတ်လေးက ကျနော့်လာပြောတာ boy မှန်း girlမှန်း ကျနော်မသိဘူးရယ်။ ကျနော် bro တစ်ယောက်လိုပဲ ပြောဆို ဆက်ဆံလိုက်တယ်။ ဖတ်လို့ကောင်းအောင် ဖောရှောတော့ လုပ်ထားတယ်ဗျာ ကြိုပြောထားတာပါ။

ပြီးတော့ ကိုးကွယ်မှု့တခုနဲ့ ပတ်သတ်နေတော့ အတော်စဉ်းစားရတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော်ကတော့ မကိုးကွယ်ဘူး အယုံကြည်လည်းမရှိဘူး ဆော်လည်မဆော်ကားပါဘူး။ ခုမှ ရေးချင်စိတ်ဖြစ်လို့ ရေးမိတာပါ။တကယ်လည်း ကာယကံရှင်ကို သနားစိတ်ပေါ်လာလို့ဗျို့။ပြောတာရှည်သွားပြီ စမယ်ဗျာ။

....................................................................................................................

" အစမ်း … နင့် အမေ လာသွားတာလား "

" ရှင် … ဟုတ် ဟုတ် … ကိုမြင့် "

" အေးဟာ … ဒီတခါတော့ … ငါတို့ မိသားစုကို ဒုက္ခ မပေးပါစေနဲ့ … တတ်နိုင်တာဆို ကျွေးပါမွေးပါ ပေးပါ … မတတ်နိုင်တာဆို … နင် ဝင်မပါနဲ့တော့ "

ကိုမြင့်စိုးတစ်ယောက် အလုပ်မှ အိမ်ပြန်အလာ လမ်းထိပ်တွင် ယောက္ခမဖြစ်သူ ဒေါ်ခင်ဝင်းအား တွေ့လိုက်သဖြင့် မယားဖြစ်သူ စမ်းစမ်းဝင်းအား သတိပေးစကားပြောဆိုနေသည်။မြင့်စိုး စကားဆုံးသည်နှင့် စမ်းစမ်းဝင်း မျက်နှာ ကွက်ကနဲ့ ပျက်သွားတော့၏။သို့သော် ချက်ချင်း ပြန်ပြင်ကာ စကားပြန်ပြောလိုက်၏။

" အင်းပါ … ကိုမြင့်ရယ် … ကဲ ရေချိုး … ထမင်းစားဖို့ အစမ်းခူးထားလိုက်မယ် "

စက်ချုပ်ရင်းတန်းလန်း လင်ဖြစ်သူအားပြောရင်း မီးဖိုချောင်ဘက် ဝင်သွားရာ မြင့်စိုးတစ်ယောက် မယားဖြစ်သူ၏ တုန်ခါနေသော ဖင်ကြီးအားကြည့်ကာ ညပိုင်း သမီးလေး အိပ်ချိန် တချီတမောင်း ဆွဲရန် တေးထားလိုက်သည်။မြင်စိုးမှာ ကူရှင်ချုပ်လုပ်ငန်း လုပ်ကိုင်ကာ မြို့ထဲတွင် ဆိုင်ခန်းငှားပြီး တပြည့် ၄ ယောက်နှင့် ကိုယ်ပိုင်ဆိုင်လေး ဖွင့်ထား၏။ကားရော ဆိုင်ကယ်ရော ချုပ်သဖြင့် အလုပ်ဖြစ်ကာ ငွေပိုငွေလျှံလေးများ စုစောင်းရင်း ခုနေသော အိမ်လေးအား ဝယ်ထားနိုင်သည်။

မြင့်စိုးအသက်မှာ ၃၅ နှစ်ရှိပြီး စမ်းစမ်းဝင်း အသက်မှာ ၃၃ နှစ်ထဲရောက်ကာ မြင့်စိုးထက် ၂ နှစ်ခန့် ငယ်သည်။အောက်ခြေလူတန်းစားများ နေထိုင်သော မြို့စွန်ရပ်ကွက်လေး ဆိုပေမယ့် ထရံကာ သွပ်မိုးလေးများဖြင့် ဝန်းထရံများ ခတ်ကာ သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး နေထိုင်သော ရပ်ကွက်လေး တခုဖြစ်သည်။ည၁၁လောက်ထိ လူမပြတ်ပဲ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် အရက်ဆိုင်များလည်း ရှိ၏။မြင့်စိုးဝယ်ထားသော အိမ်လေးမှာ ပေ ၂၀ ပေ၄၀ အကျယ်ရှိပြီး ဝယ်ကတည်းက ရေဘုံပိုင်လေး ပါရှိသဖြင့် အိမ်ရှေ့တွင် နှိပ်ပြီး ရေချိုးရန်အသင့်ပင်။

အိမ်ထောင်သက် ၈ နှစ်အတွင်း သမီးလေး မာလာ အားမွေးကာ သားသမီးထပ်မယူတော့ပေ။မာလာလေးပင် သူငယ်တန်း စတက်နေရာ မနက်ဆို မြင့်စိုးက အလုပ်သွား စမ်းစမ်းဝင်းက အပိုဝင်ငွေလေးရရန် စက်ချုပ်နေသည်မို့ မြင်စိုးတို့ မိသားစုလေးမှာ မပူမပင်နှင့် ပျော်ရွှင်ဖွယ်မိသားစုလေး ဖြစ်လာခဲ့၏။သို့သော် လူဘဝဆိုသည်မှာလည်း အကောင်းအဆိုး ဒွန်တွဲနေရာ မြင့်စိုးတို့မိသားစုအား စိတ်အနှောက်ယှက်ပေးနေသူမှာ မြင့်စိုးယောက္ခမ ဒေါ်ခင်ဝင်း ဖြစ်သည်။

ဒေါ်ခင်ဝင်းမှာ အလောင်းကစား အားကြီးကာ အမြဲတမ်း အကြွေးပတ်လည်ဝိုင်းနေတတ်၏။လင်ဖြစ်သူဘက်မှ အမွှေလည်း သားသမီးများအား မပေးခင် သူမလက်ချက်နှင့်ကုန်ကာ ဒေါ်ခင်ဝင်းယောင်္ကျား ဦးသန်းကိုမှာ ရာသက်ပန်ဘုန်းကြီး ဝတ်သွားတော့သည်။သမီးနှစ်ယောက်ရှိရာ အကြီးက မြင့်စိုးမိန်းမ စမ်းစမ်းဝင်းဖြစ်ပြီး အငယ်မ နီနီဝင်းမှာ လင်ယူထားသော်လည်း အိမ်ထောင်ကွဲကာ ဒေါ်ခင်ဝင်းနှင့် လာနေ၏။နီနီဝင်းနှင့် ဒေါ်ခင်ဝင်းမှာ စရိုက်တူကာ လောင်းကစားမှလွဲ၍ ဘာမှ စိတ်မဝင်စားပေ။

မနှစ်က ကြွေးပုန်းများပေါ်ရာ ကြွေးပူများမို့ စမ်းစမ်းဝင်းမှာ လင်ဖြစ်သူ လုပ်ပေးထားသော ဆွဲကြိုးအား ရောင်း၍ ငွေ ၈ သိန်းကျော် စိုက်လျော်ပေးလိုက်ရသည်။မြင့်စိုး သိသွားချိန် လင်မယား အကြီးကျယ် စကားများကာ ကွဲမတတ် ဖြစ်ခဲ့ရသေး၏။အဲဒီကတည်းက မြင့်စိုးနှင့် စမ်းစမ်းဝင်း အမေ ဒေါ်ခင်ဝင်းတို့ စကားမပြောပဲ ခပ်တန်းတန်း နေကြတော့သည်။မြင့်စိုးမှာ ကျွေးစရာရှိကျွေး ပေးစရာရှိပေး ဘာမှ ဝင်မပြောပေ။ပင်ပင်ပန်းပန်းရှာ၍ အမြတ်တနိုး ဆင်ထားသော ဆွဲကြိုးအား ဖြုတ်ရောင်းသဖြင့် ဒေါသထွက်ခဲ့ရ၏။

ပိုဆိုးသည်က ထို ၈ သိန်းကျော်မှာ လောင်းကစားကြွေး ၂ လုံး ၃ လုံး ကြွေးများ ဆပ်ရသည်ကို သိရှိသဖြင့် ဒေါသငယ်ထိပ်တက်ကာ လင်မယားကွဲဖို့အထိ စကားများခဲ့ကြသည်။ခုလည်း ရေချိုးရင်း ယောက္ခမဖြစ်သူ အကြောင်းစဉ်းစားကာ စိတ် ကသိကအောက် ဖြစ်လာခဲ့၏။ရေချိုးပြီး မယားဖြစ်သူမှ ထမင်းပွဲ ပြင်ထားရာ မစားသေးပဲ အညှောင်းပြေ အညာပြေ အရက်သောက်ရန် ထွက်ခဲ့လိုက်၏။စမ်းစမ်းဝင်းမှာ အပြင်ထွက်သွားသော လင်ဖြစ်သူ နောက်ကျောအားကြည့်ရင်း သက်ပြင်းရှည်ကြီး ချလိုက်တော့သည်။

ခဏအကြာ ကလေးအား ကျူရှင် သွားကြိုကာ ထမင်းကျွေးပြီး စာကျက်ခိုင်းထား၏။စက်မချုပ်တော့ပဲ အိပ်ခန်းထဲဝင်ကာ လက်ထဲမှ လက်စွပ်အား ကြည့်ကာ စိတ်ထဲ လေးလံသွားရတော့သည်။လွန်ခဲ့သော ရက် ၂၀ လောက် ကတည်းက မိခင်ဖြစ်သူမှာ အကြွေး ၃သိန်း ဆပ်ရန် အရေးတကြီးလိုအပ်နေကြောင်း လာပြောပြနေ၏။စမ်းစမ်းဝင်းမှာလည်း အရင်တခါလို လင်မယားကွဲမှာ ကြောက်သဖြင့် မိခင်ဖြစ်သူ၏ ငြင်းလွတ်လိုက်သည်။

သို့သော် ရက် ၂၀ အတွင်း မိခင်ဖြစ်သူမှာ ငိုယိုကာ ၄ ကြိမ်လောက် လာပြောသဖြင့် ဒီနေ့မနက်ပိုင်း လက်စွပ်အား ချွတ်ပေးကာ အတုတစ်ကွင်း ပြုလုပ်ပေးရန် ပိုက်ဆံအဆင်ပြေသည်နှင့် လက်စွပ်ပြန်ရွေးပေးရန် ကတိတောင်းထားလိုက်၏။ညနေပိုင်း လက်စွပ်လာပေးရာ ကံကောင်းသဖြင့် လင်ဖြစ်သူမြင့်စိုးနှင့် ထိပ်တိုက် မတိုးခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။အတွေးပေါင်းစုံ စဉ်းစားနေရင်း ဧည်ခန်းဘက်၌ ခြေသံကြားသဖြင့် ထွက်ကြည့်ရာ မြင့်စိုးပြန်ရောက်ကာ ထမင်းစားနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။

" ဟော … ကိုမြင့် ပြန်ရောက် နေပြီ … အစမ်း တော့ လှမ်းမခေါ်ဘူး … ချည်ရည်ဟင်း ကောင်းတယ် ထည့်ဦးမလား "

" မခေါ်တော့ပါဘူး မိန်းမရယ် … မင်းလည်း အိမ်အတွက်လုပ်ရ ကလေးအတွက်လုပ်ရ စက်ချုပ်ရနဲ့ ပင်ပန်းပါတယ် "

" မပင်ပန်းပါဘူး ကိုမြင့်ကလည်း … သမီးလေးနဲ့ ကိုမြင့်အတွက် လုပ်ရတာပဲ "

" ဒါနဲ့ … သမီးလေးရော "

" ခုန … ကျူရှင်ကြို ထမင်းကျွေးပြီး … စာကျက်ခိုင်းထားတာ "

" အိပ်ပြီနေမှာ အစမ်းရေ … ခြင်တွေပါတွေ ကိုက်မယ် … သူ့အိပ်ခန်းထဲ … ရွေ့ပြီး ခြင်ထောင် ချပေးထားလိုက် "

" ဟုတ် … ကိုမြင့် "

စမ်းစမ်းဝင်းမှာ ပြောပြီးသည်နှင့် ဧည့်ခန်းအနောက်ဖက် အခန်းလွတ်လေးထဲ ဝင်လာခဲ့၏။သမီးလေး မာလာမှာ စာကျက်ရင်း အိပ်ပျော်နေသည်ကို တွေ့ရသဖြင့် ပွေ့ချီကာ သမီးဖြစ်သူအိပ်ခန်းထဲ ကုတင်ပေါ်ချသိပ်လိုက်သည်။ခြင်ထောင်ချပေးကာ ခေါင်းရင်းမှ ပြတင်းတံခါးအား လေဝင်ရန် ဖွင့်ထားခဲ့၏။သမီးလေးမာလာအား ကျောင်းတက်သည့်နေမှစ၍ လင်မယားအိပ်ခန်းနှင့် ကပ်လျက် အိပ်ခန်းထဲ ခွဲသိပ်လိုက်သည်။၁ ရက် ၂ ရက်သာ ဂျီကျပေမယ့် နောက်ပိုင်း သမီးဖြစ်သူမှာ တစ်ယောက်ထဲ အိပ်တတ်သွားတော့၏။

အိပ်ခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်လာရာ လင်ဖြစ်သူစားပြီးသော ပန်းကန်ခွက်ရောက်များအား ဆေးကြောသိမ်းစည်းလိုက်သည်။ညပိုင်း ဧည့်ခန်းထဲ တီဗွီကြည့်ရာ လင်မယားနှစ်ယောက် ၁၀ နာရီခွဲလောက် အိပ်ယာဝင်ခဲ့ကြ၏။အိပ်ခန်းထဲ ကုတင်ပေါ်ရောက်သည်နှင့် မြင့်စိုးလက်များက စမ်းစမ်းဝင်း ဖင်ကြီးအား မျက်နှာချင်းဆိုင် ကိုယ်တစ်စောင်းလှဲရင်း ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။အိမ်ထောင်သက် ၈နှစ်ကျော်လာပြီမို့ လင်တော်မောင် ဘာဖြစ်ချင်လဲဆိုတာ အလိုလို သိနေတော့၏။

ခဏအကြာ မရတာ ၅ ရက်လောက်ကြာပြီဖြစ်သော ကာမစည်းစိမ်လေး ရရှိကာ တအီးအီး ညည်းတွားနေသည်။မြင့်စိုးမှာ ညနေကတည်းက မယားဖြစ်သူ ဖင်ကြီးအားကြည့်ကာ တေးထားသော စိတ်များ ဖွင့်ကာ အားကြိုးမန်တက် လုပ်နေပေမယ့် စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် လေးဖက်ကုန်းပေးရင်း ညာဘက်လက်မှ လက်စွပ်အား ကြည့်မိရာ စိတ်ရှုပ်ထွေးသွားတော့၏။ပြင်းထန်သော ဆောင့်ချက်များကြောင့် ဖင်ကြီးတုန်ခါနေရာ စိတ်က တခြားရောက်နေခဲ့သည်။သို့သော် ဖိုမသဘာဝ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများအား လီးအရည်ပြားဖြင့် ပွတ်တိုက်ချိတ်ဆွဲမှု့ကြောင့် အတွင်းသားများ ယားလာကာ စောက်ရည်များ ပန်းထွက်လာ၏။

စောက်ရည်ပန်းထုတ်ပြီး ခဏအကြာ စောက်ခေါင်းထဲ ပူကနဲ့ ခံစားမိ၍ လင်တော်မောင် မြင့်စိုးလည်း လရည်ထွက်ကာ အထွဋ်ထိပ် ရောက်သွားကြောင်း ခံစားသိရှိလိုက်ရသည်။

...........................................................................................................................

" ကဲ … မယ်တင့် … ရော့ ၂ သိန်း … ၁ သိန်းက ၅ ရက်လောက် စောင့်ဦး "

" အွန်း … ၅ ရက်ထက်တော့ မကျော်စေနဲ့ … မမဝင်း … အတင့်က … အပြင်က အတိုးနဲ့ ယူပေးထားရတာ … လူရင်းမို့ … အတိုးခံပေးထားတာ "

" အေးပါ … မယ်တင့်ရယ် … ဒါတောင် ငါ့သမီး အကြီးမ ဆီက ဆွဲလာတာဟ … ရစရာ ရှိတာတွေက မရသေးဘူး "

ဒေါ်ခင်ဝင်း တစ်ယောက် မနက်အစောကြီး မနေ့က သမီးဖြစ်သူလက်စွပ်အား ၂ သိန်းနှင့် ပေါင်ကာ နတ်ကတော်မယ်တင့်ဆီ လောင်းကစားကြွေး လာဆပ်နေသည်။မယ်တင့်မှာ အသားညိုညို ခန္ဓာကိုယ် ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်ဖြင့် အရပ်မနိမ့်မမြင့် ဆံပင်ကောက်ကောက်နှင့် ရုပ်ရည်မှာ မိန်းမချောချော၏။နတ်ကတော်အလုပ် လုပ်ရင်း တဖက်ကလည်း ဘောလုံး ၂လုံး ၃လုံး ကယ်ရီလုပ်ကာ နိုင်သလောက် ခွဲကြည့်တတ်သည်။ဒေါ်ခင်ဝင်းလို လောင်းကစားသူများ သူထဲတွင်အများပြားရှိကာ များသောအားဖြင့် သူအကူညီနှင့် မကင်းကြပေ။

" ဒီလိုပါပဲ … မမဝင်းရယ် … ငွေမျော ငွေနဲ့လိုက်ပေါ့ … နေဦး ဒီနေ့ ချိန်းဝိုင်းရှိတယ် … မကစားလည်း ဘေးက နဲနဲပါးပါး လိုက်ပေါ့ … လက်ဖက်ရည်နဲ့ မုန့်ဝယ်ခိုင်း လိုက်ဦးမယ် … ဟေ့ မိတူး "

" ရှန် … လာပြီ … မမတင့် "

" လဖက်ရည်ရယ် … ပလာတာဖြစ်ဖြစ် … စားဖို့ တခုခုဝယ်ခဲ့ ………  အော် … နေဦး … ငါ့ဖို့ ဆေးလိပ် တစ်ဘူး ပါ ဝယ်ခဲ့ဟာ "

" ဟုတ် "

မိန်းမလျာလေး မိတူးမှာ ၁၈နှစ်ကျော်ရုံလေးရှိကာ နယ်မှတက်လာပြီး နတ်ကတော် မယ်တင့် ထံတွင် တပြည့်ခံကာ ကနားစီးပညာအား သင်ယူနေသူ ဖြစ်၏။မိတူးထွက်သွားသည်နှင့် မယ်တင့်လက်များက ဒေါ်ခင်ဝင်းပုခုံးပေါ်ကျရောက်လာတော့သည်။ပုခုံးမှတဆင့် ရင်သားများပေါ်ရွေ့လာရာ ဒေါ်ခင်ဝင်းတစ်ယောက် ချွေးပြန်လာရ၏။အရင် တရက်ကလည်း မယ်တင့်၏ အပြုစုကြား မျောပါသွားရာ ဧည့်သည်ရောက်လာသဖြင့် ရှေ့မဆက်ခဲ့ရပေ။မယ်တင့် လက်နှစ်ဖက်လုံး လှုပ်ရှားနေပြန်သည်။

" အိုး … အတင့်  "

" မမဝင်းကလည်း … ဒီနေ့ တအားလှနေပါလား "

" ပိုပြီ … အသက် ၅၀ ကျော် ကလေးနှစ်ယောက်အမေကို … မမဝင်းက မြေးတောင် ချီနေရပြီကွဲ့ "

" အသက်ကြီးပေမယ့် … မပျက်စီးသေးပါဘူး … မမဝင်းရဲ့ … မှန်းစမ်း "

နတ်ကတော် မယ်တင့်မှာ ပြောရင်း လက်တဖက်က ဒူးတုတ်ထိုင်နေသော ဒေါ်ခင်ဝင်းပေါင်ကြားထဲ ရောက်ရှိလာ၏။

" အိုရ် … ဘာတွေလုပ်ပြန်ပြီလည်း … မမဝင်း ပြန်တော့မယ် "

" မမဝင်းကလည်း … အတင့်ကို မချစ်ဘူးလား … ဒါလေးကို နှမျောနေတာလား "

မယ်တင့်မှာ နှောကျေနေပြီမို့ ဒေါ်ခင်ဝင်း စောက်ဖုတ်အား ပယ်ပယ်နယ်နယ် နိုက်ကလိတော့သည်။အရင်တရက်က ပျိုးထားပြီးသား လိုးကာနီးကျမှ ဧည့်သည်ရောက်လာလို့ ဒေါ်ခင်ဝင်းအား မလိုးလိုက်ရပေ။ဒေါ်ခင်ဝင်းမှာ ခင်ပွန်းသည် ဘုန်းကြီးဝတ်သွားကတည်းက အိမ်ထောင်ရေးသုခ ဝေးနေခဲ့ရာ နတ်ကတော်မယ်တင့်၏ အနိုးအစွ ကောင်းမှု့ကြောင့် ကာမစိတ်လေးများ အသစ်တဖန် ထကြွနေရ၏။မယ်တင့်မှာ ဒေါ်ခင်ဝင်း စောက်ဖုတ်အား နိုက်ရင်း ဒေါ်ခင်ဝင်းလက်တဖက်အား ဆွဲယူကာ သူ့ပေါင်ကြားထဲ ထည့်ပေးလိုက်ပြန်သည်။

" အာ "

ဒေါ်ခင်ဝင်း တစ်ရောက် ရှိန်းကနဲ့ ခံစားမိရ၏။သူမလက်ဖဝါးထဲ နတ်ကတော် မယ်တင့်၏ လီးကြီး ဆုပ်ကိုင်မိသွားသည်။လက်ထဲ စီးစီးပိုင်ပိုင်နှင့် လက်ခလယ်နှင့် လက်မပင် မထိချင် လီး၏ အတုတ်အား ခံစားသိရှိလိုက်၏။

" ရဲရဲကိုင်ပါ … မမဝင်းရဲ့ … နောက်ကျ မမဝင်း ဒါကြီးပဲ ကျွေးခိုင်းနေတော့မှာ … ခ်ခ်  ခ်ခ် "

" လက်ဖက်ရည်ရောက်ပြီ … မမတင့် "

" အေး … အတူး … ခွက်တွေထဲ ထည့်ထား လာပြီလာပြီ … မမဝင်း မုန့်စား လက်ဖက်ရည်သောက် ပြီးမှ ဆက်ကြတာပေါ့ "

နတ်ကတော်မယ်တင့်မှာ အခြောက်မလေးမိတူးအား ပြောရင်း ဒေါ်ခင်ဝင်းပါ ဆက်ပြောလိုက်သည်။ဒေါ်ခင်ဝင်းမှာ စောက်ဖုတ်အနိုက်ခံရင်း မယ်တင့်လီးကြီးအား မလွတ်ချင် လွတ်ချင်ဖြင့် လွတ်ပေးလိုက်တော့၏။

" အေးပါ … အတင့်ရယ် … မုန့်အရင်စားလိုက်ပါ့မယ် "

မယ်တင့်နှင့် ဒေါ်ခင်ဝင်းတို့ အိမ်ရှေ့ခန်းထဲ စားသောက်နေတုန်း အင်္ကျ ီပန်းရောင်း ထမိန်အနက်ဗျောင်ဝတ်ထားသော မိန်းမလျာတစ်ယောက် ဝင်လာတော့သည်။

" ဟယ် … ကမ … ခုမှ လော်တကာတယ် "

" မယ့်လေး … သတိရပါ့တော် … မအော်တကားတာဟေ့ "

" ဘယ်လိုလဲ … အညာဘက် ပွဲဆက်တွေ မျော်တကားနေတာပေါ့ …… ခ်ခ် ခ်ခ် "

" မဆိုးပါဘူး … ဒီနှစ် … ပွဲတွေ လော်တကိုက်ရပါတယ် "

" အနောက်ခန်းကစောင့် … လာခဲ့မယ် … မမဝင်း အေးဆေးစားနော် … လဖက်ရည်လည်းသောက် "

မယ်တင့်တစ်ယောက် ဝင်လာသော မိန်းမလျှာအား ပြောပြီး တဆက်တည်း ဒေါ်ခင်ဝင်းအား ဆက်ပြောလိုက်၏။ခဏအကြာ အိမ်၏ အနောက်ခန်းမှ မိန်းမလျှာများ အသုံးများသော ဘမ်းစကားများ ထပ်မံ ထွက်ပေါ်လာတော့သည်။

" သော်တကူက … ဘယ်သူလဲ … အတင့်ရဲ့ "

" ဟိုဘက်တရပ်ကွက်ကျော်ကပါ … ၂လုံး၃လုံး ကစားတယ် … ဖဲလည်းရိုက် အစုံပဲ … ကျော့ရေ "

" ဖေါ်တကင်ကြီးက … တင်းချိတ်နေတယ် အသက်သာကြီးတာ … လော်တကိုးချင်စရာကြီး "

" ခ်ခ် ခ်ခ် … ခဏနေ … ဖြော်တကုတ်တော့မှာ … ကြည့်သွားပေါ့ "

" အတင့်တို့များ … ပေါ်တကိုင်တယ် … အပြင်မထွက်ပဲ … အိမ်မှာ အလော်တကိုး ခံမယ်သူ အဆင်သင့် … အဟစ် ဟစ် "

" အကျော့တော့ မမှီပါဘူးနော် … မိတင့်တို့က အဖူးလေးတွေ မစားရပါဘူး … ကလေးအမေတွေ တခုလပ်တွေ မန်းမှုတ်စားနေရတာပါ "

တကယ်တန်း မိန်းမလျာမိကျော့မှာလည်း မယ်တင့်တို့လို ကနားစီးတစ်ဦးပင်ဖြစ်သည်။နယ်ဘက် နတ်ပွဲများကရင်း ချိုချိုချဉ်ချဉ်လေးများ တွေ့လျင် စားပစ်တတ်၏။ခုလည်း ပွဲနားသဖြင့် မယ်တင့်နေသော မြို့လေးသို့ ခဏ လာအနားယူနေသည်။

..................................................................................................................................

 အခန်း  ( ၂ )

" ပြစမ်းပါဦး အတင့်ဟာကြီး … မမြင်တာ ကြာပေါ့ "

" ကြည့်လေ … အကျော့ "

" ဟယ် … နောက်ထပ် နှစ်လုံး "

" ခ်ခ် … ဟုတ်ပါ့ … ၃ လလောက်ရှိသေးတယ် … ဘေးက ထပ်ထဲ့ထားတာ "

မယ်တင့် လီးကြီးမှာ ထိုင်လျက်အနေထားမို့ ပေါင်ကြားမှ ခုံးထကာ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒစ်ကြီးက စိုက်ကျနေ၏။ပုံမှန်အနေထားအတိုင်း ၅ လက်မခွဲကျော်ကာ ထလာလျင် ၈လက်မကျော်ကျော်ရှိသည်။မယ်တင့်လိုးခဲ့သမျှ မိန်းမတိုင်း အသဲခိုက်အောင် စွဲလမ်းသွားကြ၏။သဘောၤသားမိန်းမများ သူဋ္ဌေးကတော်များ အစုံပင် နတ်ကနားပွဲဘမ်းပြကာ အိမ်၌ ခေါ်အလိုးခံကြသည်။လီးကကြီးမားတုတ်ခိုင်လှသလို ဒစ်ဖုူးနောက်နား အပေါ်ဖက်ဂေါ်လီတစ်လုံး အောက်ဘက်လက်တလုံးခြားလောက် တစ်လုံး ခုနောက်ထပ် ထပ်ထဲ့ထားသော ဂေါ်လီးနှစ်လုံးမှာ လီးအရှည်တဝက်ခန့်တွင် ဘေးတိုက် နှစ်လုံး မျက်နှာချင်းဆိုင် ထည့်ထားပြန်၏။

" လော်တကီးက … ရှယ်ပဲ အတင့်ရယ် … ခိခိ "

မိကျော့မှာ မယ်တင့်လီးအား ခပ်ဖွဖွ အုပ်ကိုင်ရင်း အားကျသောလေသံဖြင့် ပြောဆိုနေတော့သည်။

" ကဲ … အကျော့ … ဟိုဖက်ဒေါင့်အခန်းထဲ ဝင်နေလိုက် … အဲဒီအခန်းနဲ့ ကပ်လျက်အခန်းထဲ မမဝင်းကို … လော်တကိုးမလို့ "

နတ်ကတော် မယ်တင့်အိမ်မှာ ပေ ၄၀ ပေ ၆၀ အား အပြည့်ဆောက်ကာ ၁၀ ပေ ပတ်လည် အိပ်ခန်းများ ဖွဲ့ထားသည်။ရာသီဂွင်ရောက်လာလျင် နယ်ဘက်မှ နတ်ကတော်များ လာရောက်တည်းခိုကာ စားကြသောက်ကြ ဖဲရိုက်ကြနှင့် ပွဲဈေးတန်းပုံစံ ဖြစ်နေတော့၏။အမြဲတမ်း အမွှေးတိုင်အနံ့များဖြင့် မွှေးနေပြီး အိမ်ရှေ့ဧည်ခန်းနှင့် နတ်ရုပ်ထုများထားသော အခန်းမှာ ကပ်လျက်ရှိသည်။

ကျန်သော အခန်းများမှာ လူနေအခန်းလွတ်များ ဖြစ်ပြီး နောက်ဖေးတွင် ရေချိုးခန်းနှင့် အိမ်သာတွဲဆောက်ထား၏။အိမ်၏အလယ် ညာဘက်ခြမ်းတွင် မီးဖိုခန်းနှင့် ထမင်းစားခန်း တွဲဆောက်ကာ ထမင်းစားခန်းထဲ၌ အရက် ဘီယာ အစုံထားရှိသည်။လောင်းကစား လုပ်နေသူမို့ ဆိုင်ရာပိုင်ရာ အရာရှိများအား တည်ခင်းဧည့်ခံပေးရ၏။

" လာလေ … မမဝင်း … အိမ်ရှေ့ခန်းတွေကျ ဧည့်သည်လာရင် … အရှိန်ပျက်တယ် "

မယ်တင့်တစ်ယောက် မိကျော့ဒေါင့်ဆုံးအခန်းဝင်သွားသည်နှင့် ဒေါ်ခင်ဝင်းအား နောက်ဖေးဆွဲခေါ်လာသည်။ထို့နောက် မိကျော့ဝင်သွားသော အခန်း၏အရှေ့ဘက် ကပ်လျက်အခန်းထဲ ဒေါ်ခင်ဝင်းနှင့်အတူ ဝင်လာခဲ့သည်။

" ထမိန်ချွတ်လိုက်ပါ့လား … မမဝင်းကလည်း "

" အိုရ် … အတင့်ရယ် … မမဝင်း ရှက်တယ်ကွဲ့ "

" မရှက်ပါနဲ့ … အရင်တခါလို မမဝင်း စောက်ဖုတ်ကို ယက်ပေးချင်လို့ပါဆို့ "

မယ်တင့်မှာ ပြောလဲပြော ဒေါ်ခင်ဝင်း ထမိန်အား ဆွဲချွတ်ပစ်သည်။ဒေါ်ခင်ဝင်းကလည်း ဟန်ဆောင်ငြင်းကာ ဖင်ကြီးအား ကြွပေးနေ၏။

" အားပါး … လှလိုက်တာ … မမဝင်းရယ် … ဒါကြီးကို မမဝင်းယောင်္ကျားမို့ … ပစ်သွားရက်တယ် … နှမျောစရာကြီး "

ကုတင်ပေါ် ဒူးထောင်ပေါင်ကားဖြစ်နေသော ဒေါ်ခင်ဝင်းပေါင်ကြားမှ စောက်ဖုတ်အားကြည့်ကာ မယ်တင့်တစ်ယောက် ပြောဆိုနေပြန်သည်။

" အိုးးး … အတင့်ရယ် … လုပ်မှာဖြင့်လုပ် "

" အင်းပါ … မမဝင်းရယ် ခဏ "

မယ်တင့်က ပြောပြီးသည်နှင့် ထမိန်လိုဝတ်ထားသော ပုဆိုးအား ချွတ်ချပစ်၏။ဒေါ်ခင်ဝင်း ရင်ဘတ်ပေါ်ခွထိုင်ကာ လီးထိပ်အား ပါးစပ်နား တေ့ပေးလိုက်သည်။အရင်တခေါက်က စုပ်ပေးပြီးသားမို့ ဒေါ်ခင်ဝင်းအတွက် မထူးဆန်းတော့ပေ။မယ်တင့်လီးအား တပြွတ်ပြွတ်စုတ်ပေးလိုက်ရာ ခဏအကြာတွင် လီးတန်ကြီးမှာ ဆန့်ထွက်လာပြီး အကြောများထလာ၏။

" အမလေး … ကောင်းလိုက်တာ မမဝင်းရယ် … ရပြီ ရပြီ "

မယ်တင့်တစ်ယောက် ဒေါ်ခင်ဝင်း ပါးစပ်ထဲမှ လီးကြီးအား ထုတ်ကာ ထရပ်လိုက်သည်။ထို့နောက် ဒေါ်ခင်ဝင်းပေါင်ကြားထဲ နေရာယူကာ ဒူးထောက်လိုးတော့၏။

" အ …… ဖြည်းဖြည်း …… အတင့် …… ကျွတ်ကျွတ် "

" အွန်းပါ … မမဝင်းရယ် … တဝက်ပဲ သွင်းရသေးတယ် "

" တဝက်ပဲ လုပ်ပါကွယ် … အတင့်လီးက ထွားရတဲ့ကြားထဲ … ဂေါ်လီတွေနဲ့ … အီးးး ရှီးးးး "

" မမဝင်း ယောင်္ကျားလီးက … သေးလား "

" ပုံမှန်ပါပဲ … အတင့်လီးက ကြီးကိုကြီးတာပါဆို … စောက်ခေါင်းထဲ တစ်စို့ကြီး "

" ခဏလေးပဲ … အောင့်ခံလိုက် နောက်ကျ အတင့်မှအတင့် ဖြစ်စေရမယ် "

" ဗျစ် …… အ …… ဖွပ်  ဘွတ် …… အမလေး  သေ  သေပါပြီ အတင့်ရယ် …… ဘွတ်  ဘွတ် … အ  အားးး  အားးးး းးးး "

မယ်တင့်တစ်ယောက် ဒေါ်ခင်ဝင်း၏ ညည်းတွားသံအား မသိချင်ယောင် ဆောင်ကာ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ခွလိုးတော့သည်။ဒေါ်ခင်ဝင်းလည်း တအားအား အော်ညည်းရင်း စောက်ရည်များစိမ့်ထွက်ကာ ခဏအကြာမှ မယ်တင့် လီးအား ခံနိုင်ရည်ရှိလာခဲ့၏။စောက်ခေါင်းအတွင်းနံရံများအား ဂေါ်လီများက ချိတ်ဆွဲနေသဖြင့် တခါမှမခံစားဘူးသော ကာမအရသာအား ခံစားရင်း ဒေါ်ခင်ဝင်းတစ်ယောက် ပေါင်တန်နှစ်ဖက်အား မြှောက်ဖြဲကာ မယ်တင့်လိုးချက်များအား ကျေကျေနပ်နပ် ခံယူနေလိုက်သည်။မယ်တင့်မှာလည်း ဒေါ်ခင်ဝင်းခံနိုင်သည်နှင့် မနားတမ်းဆောင့်လိုးရာ ဒေါ်ခင်ဝင်းနှင့်အတူ အထွဋ်ထိပ် ရောက်သွားတော့၏။

" အမလေး …… ကောင်းလိုက်တာ အတင့်ရယ် "

" အတင့်မပြောဘူးလား … ခဏပဲ နာတာပါဆို … နောက်ကျ ကောင်းလာတယ်မလား … အဟင်း … မမဝင်း ဆန္ဒရှိတိုင်း လာခဲ့နော် … အတင့်အိမ်က အမြဲတမ်း တံခါးဖွင့်ထားပြီးသား "

ဒေါ်ခင်ဝင်းတစ်ယောက် ကာမသုခ ဝေးနေသည့်အပြင် မယ်တင့်၏ ကြီးမားတုတ်ခိုင်သောလီးနှင့် အလိုးခံရသဖြင့် တချီတည်းနှင့် အီစိမ့်သွားတော့သည်။စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများမှာလည်း ဂေါ်လီဒဏ်ကြောင့် ကြိမ်းနေရ၏။ပြန်ကာနီး မယ်တင့်က ဒုတိယအချီလိုးဖို့ပြောရာ မနည်းတောင်းပန်ပြီး ပြန်လာခဲ့ရ၏။ဒေါ်ခင်ဝင်းပြန်သွားမှ တဖက်ခန်းထဲပုန်းနေသော မိန်းမလျာအကျော့ ထွက်လာတော့သည်။

" အတင့်တို့များ သန်ချက်နော် … မမကြီးတွေတောင် … အော်ယူရတယ် … ခိခိ "

" အဲဒီ မမဝင်းက … လော်တကင်နဲ့ ဝေးနေတာ ကြာပြီ အကျော့ရဲ့ … အတင့်က လူလစ်ရင် အောက်စလွတ်လွတ်ပြတာ … အတင့်ဟာကို ခိုးခိုးကြည့်တတ်တယ် … ပြီးခဲ့တဲ့ အပတ်ထဲက ဖြုတ်ဖို့ ဧည့်သည်လာတာနဲ့ … မဖြုတ်လိုက်ရတာ … ခုလည်း တချီပဲ ခံတာ … အသက်ကြီးပေမယ့် စောက်ဖုတ်က စီးပိုင်နေတာပဲ … အကျော့ရယ် "

" အမလေးတော် … အတင့်ဟာကြီးလည်း ကြည့်ဦးလေ … လော်တကီးက တုတ်လည်းတုတ် ရှည်လည်းရှည် ဒါကြီးနဲ့က အအိုတွေ စောက်ဖုတ်မှ ခံနိုင်မှာ အတင့်အတွက်ကတော့ ဘယ်စောက်ဖုတ် လိုးလိုး စီးပိုင်နေမှာပေါ့ … ခ်ခ် ခ်ခ် "

" မတော်လို့ပြန်လွတ်ရတဲ့ စောက်ဖုတ်တော့ … အတင့် မတွေ့ဖူးသေးဘူး … ခိခိ … နောက်ပိုင်းကျ သူတို့ကိုယ်တိုင်ပဲ … ညှောင့်ခိုင်းဆောင့်ခိုင်း တော့တာ "

" ဟုတ်ပါပြီရှင် … အကျော့ဖို့ လည်း … ဖန်တီးပေးပါဦး … ဒီမှာ တလလောက် နားမလို့ … ဇယားကပ်တာတွေ မကြိုက်ဖူးနော် "

" ခုန … မမဝင်း သမီး အကြီးမတော့ … အတင့်သဘောကျနေတာ … အကျော့ရဲ့ … ညိုညိုတောင့်တောင့်ကြီး … ဖင်ကလည်း မအေအတိုင်းပဲ … ဝိုင်းစက်နေတာ … မအေထက်တောင် ကော့နေသေးတယ် "

" ဟယ် … တကယ် "

" အွန်း … ဒါပေမယ့် … ကလေးအမေနော် … လော်တကင်ရှိတယ် "

" ဟုတ်ပါပြီ … အဲလို ဖေါ်တကင်မျိုး … ရရင် စိမ်လိုက်ချင်တယ် "

" အချိန်နဲနဲစောင့် … နောက်တပတ်ထဲ ချိန်းဝိုင်းလုပ်မယ် … ဒေါ်ခင်ဝင်း လာကစားရင် … ပိုက်ဆံလိုသလောက် ထုတ်ပေးရုံပဲ … ပြီးမှ လှုပ်ရှားကြတာပေါ့ "

................................................................................................................

" ရှင် … ဟုတ်ပါတယ် … ဒီဖုန်းပိုင်ရှင်ရဲ့ အမျိုးသမီးပါ "

" အော် … ဟုတ် … ကိုမြင့်စိုး နဲ့ မတော်တဆ အက်ဆီးဒင့်ဖြစ်တာ … အရိုးအကြော ကုသဆောင် ရောက်နေလို့ … မစမ်းစမ်းဝင်း လာလို့ရမလား "

" အမလေး … ဘုရားဘုရား … ဟုတ်ဟုတ် … ခုပဲ လာခဲ့ပါမယ် "

စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ကလေးကျောင်းပို့ပြီးအပြန် စက်ချုပ်နေစဉ် ဖုန်းဝင်လာသဖြင့် ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။လင်တော်မောင် မြင့်စိုးဖုန်း ဖြစ်နေကာ အက်ဆီးဒင့်ဖြစ်သဖြင့် ဆေးရုံရောက်နေကြောင်း သိလိုက်ရ၏။အဝတ်စားလဲကာ ရပ်ကွက်တွင်းမှ ဆိုင်ကယ်တက္ကစီဖြင့် ဆေးရုံ လိုက်လာခဲ့ရသည်။ဆေးရုံရောက်တော့လည်း အူလည်လည်ဖြင့် ဘယ်နေရာမှန်းမသိ လင်တော်မောင်ဖုန်းပြန်ဆက်ကာ ခုနစကားပြောသောလူအား ဆေးရုံအဝင်ပေါက်ရှေ့ လာခေါ်ခိုင်းရ၏။

" ဟုတ် … ကျမ အင်္ကျီအပြာနဲ့ ထမိန်အနက် ဝတ်ထားတာပါ … ဆေးရုံ အပေါက်ဝက စောင့်နေပါ့မယ် "

ခဏအကြာ အသားဖြူဖြူ မျက်မှန်အနက် တတ်ထားသော ခပ်သန့်သန့် အမျိုးသားတစ်ယောက် သူမနားလေး လျှောက်လာနေသည်။

" မစမ်းစမ်းဝင်းလား … ခင်ဗျ "

" ဟုတ်ကဲ့ရှင့် … ကိုမြင့်ရော ကိုမြင့်ဘယ်မှာလဲ … ဘာဖြစ်သွားသေးလည်း "

" စိတ်အေးအေး ထားပါ … ညီမ … အကို့ ကားနဲ့ … လမ်းချိုးတခုမှာ ပွတ်မိတာပါ … ခြေထောက် အရိုးအက်သွားလို့ … လိုအပ်တာတွေ အကုန်လုပ်ပေးထားပါတယ် "

" ဟုတ်ဟုတ် … ခု ကိုမြင့်ဆီ လိုက်ပို့ ပေးပါရှင် "

" လာလာ ညီမ … အကိုနာမည်က … ထွန်းနောင်ပါ … ပွဲရုံလုပ်ငန်း လုပ်တာ … အကုန်အဆင်ပြေအောင် စီစဉ်ပေးထားပါတယ် "

စမ်းစမ်းဝင်း တစ်ယောက် ကုသဆောင်ထဲရောက်သည်နှင့် အော်ဟစ်ညည်းတွားနေသော လူနာများ သူမလို လူနာရှင်များ၏ စကားသံများ ဆူညံနေတော့သည်။မကြာမှီ လူနာကုတင်များ ကျော်ဖြတ်လာရင်း ဒေါင့်ဆုံးရှိ လူနာကုတင်ပေါ်တွင် ညာဘက်ခြေသလုံးအား ကျောက်ပတ်တီးစီးထားသော ခင်ပွန်းသည် မြင့်စိုးအား တွေ့လိုက်ရ၏။

" ကိုမြင့် … ဘယ်လို ဖြစ်တာလည်း … အဟင့် ဟင့် "

" ခြေထောက် နဲနဲထိသွားတာပါ … အစမ်းရယ် … ကျန်တာဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး … ဒီက အကိုက အကုန်လုပ်ပေးထားပါတယ် "

" ဟုတ်ပါတယ်ဗျာ … ဆေးရုံပေါ် ၁လခွဲလောက် နေရမယ် … ငွေကြေးအတွက် မပူပါနဲ့ ကျနော် အကုန်တာဝန်ယူမှာပါ … ညီလေး အလုပ်အတွက်လည်း မပူနဲ့ နစ်နာကြေးသဘောမျိုး အကို စီစဉ်ပေးမယ် "

" ရပါတယ် အကိုရာ … ကျနော်လည်း လမ်းအကွေ့ကို … သတိမထားမိတာပါ … အကို့အပစ်ပဲ မဟုတ်ပါဘူး "

" အားမနာပါနဲ့ အမှု့မဖွင့်တာကို … အကို့ဘက်က ကျေးဇူးတင်နေတာပါ "

ထို့နောက် ထွန်းနောင်မှာ ငွေ ၂ သိန်းပေးထားကာ ခဏနေမှ တစ်ခေါက်ပြန်လာမည် ဖြစ်ကြောင်းပြောကာ ပွဲရုံ လိပ်စာကဒ်လေး ပေးထားခဲ့၏။

" ခြေထောက်က … များလား ကိုမြင့် "

" နဲနဲတော့ နာတာပေါ့ … အရိုးထိသွားတာ … ခဏနေကိုထွန်းနောင် ပြန်လာရင် ချိုင်းထောက်ဝယ်လာမှာပါ … ချိုင်းထောက်နဲ့ဆို သွားလို့ရပါတယ် "

စမ်းစမ်းဝင်း တစ်ယောက် ဆေးရုံကလေးနဲ့ တညစောင့်အိပ်ရာ ဘယ်လိုမှ အဆင်မပြေပေ။ညပိုင်း ဒဏ်ရာမသက်သာသဖြင့် အော်ဟစ်နေသော လူနာများကြောင့် ကလေးမှာ မအိပ်ပဲ ကြောက်လန့်နေသည်။

" ကဲ … ငါလည်း ချိုင်းထောက်နဲ့ သွားနိုင်လာနိုင်ပါတယ် … နောက်ရက် … မအိပ်နဲ့တော့ … ဆိုင်က ငါ့တပြည့်လေးတစ်ယောက် လာအိပ်ဖို့ ဖုန်းဆက်ပြောလိုက်မယ် … အစမ်းက ထမင်းဟင်းပဲ စီစဉ်ပေးတော့ … အိမ်မှာပဲ အိပ်တော့ ကလေးသာဂရုစိုက် "

စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် နေ့လည် တစ်ခေါက်သာ ထမင်းပို့ရင်း လျှော်ရမည့် အဝတ်စားများ ယူကာ အိမ်ပြန်လာပြီး နေနေခဲ့၏။ယောင်္ကျားဖြစ်သူဆေးရုံတက်ပြီး ၁ပတ်အကြာ မိခင်ဖြစ်သူ ရောက်ရှိလာတော့သည်။

" အဲဒါ … အတိုက်ခိုက်တွေ သမီးရဲ့ … အမေ နတ်မေးလာခဲ့ပြီ … ငါ့သမီးက ကိုယ်တော်ကြီးနဲ့ ၁လ တိတိ လက်ထပ်ရမယ်တဲ့ "

" ရှင် …  ဟုတ်ရဲ့လား အမေရယ် "

" အဟုတ်ပြောနေတာ သမီးရဲ့ … သမီးကို ကိုယ်တော်ကြီးက သဘောကျနေတာ … လိပ်ပြာ လှလို့တဲ့ … သမီး လက်ထပ်လိုက်ရင် … အမေပါ အဆင်ပြေမှာ သမီးရဲ့ "

အမှန်တော့ ဒေါ်ခင်ဝင်းတစ်ယောက် နတ်ကတော် မယ်တင့်အိမ် ဖဲရှုံးကာ ဖဲကြွေးများ တင်နေရာ မယ်တင့်အိမ်ရောက်နေသော မိန်းမလျာမိကျော့ က ငွေကြေးစိုက်ထုတ်ပေးထား၏။ထို့နောက် မယ်တင့်မှာ ကြိုတင်စီစဉ်ထားသည်အတိုင်း ဒေါ်ခင်ဝင်းအား အကြပ်ကိုင်တော့သည်။ဒေါ်ခင်ဝင်းမှာလည်း ဘေးကျပ်နံကျပ်ဖြစ်ကာ သမီးဖြစ်သူ စမ်းစမ်းဝင်း၏ ခင်ပွန်းသည်ဆေးရုံတက်နေစဉ် တချက်ခုတ် နှစ်ချက်ပြတ် ဖဲကြွေးရော မယ်တင့်အား ပေးရမည့် ကျန်ငွေအားဆပ်ရန်ပါ ကြိုးစားတော့သည်။စမ်းစမ်းဝင်းမှာလည်း လင်ဖြစ်သူ အမြန်ကျမ်းမာစေရန် စိတ်အားထက်သန်ကာ ခေါင်းညိတ်လိုက်၏။

သူမအထင် ကိုယ်တော်ကြီးနှင့် လက်ထပ်တာမျိုး ကြားဖူးနားဝရှိနေသည် လက်ထပ်စဉ်ကာလအတွင်း ခင်ပွန်းသည်နှင့် အတူမအိပ်ဖို့က စိုးရိမ်စရာ မရှိပေ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ မြင့်စိုးမှာ ဆေးရုံပေါ် ၄၅ ရက်ခန့် နေရဦးမည် ဖြစ်သည်။နောက်ရက် မနက်တွင် ဖီးလိမ်းပြင်ဆင်ကာ မိခင်ဖြစ်သူနှင့် လိုက်ခဲ့လိုက်၏။ကလေးကျောင်းကြိုနှင့် လင်ဖြစ်သူမြင့်စိုး ထမင်းပို့ရန် ညီမဖြစ်သူအား မှာထားခဲ့သည်။မကြာခင် နတ်ကတော် မယ်တင့်အိမ်သို့ ရောက်ရှိလာ၏။

" ဟော … လာလာ … မမဝင်း … ဒီမှာ ပွဲထိုးထားတယ် … ညီမတော်လေးရော ပါလာပြီလား "

စမ်းစမ်းဝင်း တစ်ယောက် အိမ်ထဲဝင်လိုက်သည်နှင့် အမွှေးတိုင်နံ့များ နှာခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာသည်။ဧည့်ခန်းအနောက်ဖက် ကပ်လျက်အခန်းထဲ နတ်ကတော်မယ်တင့် နောက်မှ သားအမိနှစ်ယောက် ကပ်လိုက်လာခဲ့တော့၏။နတ်ရုပ်ထုများရှေ့ အသားဖြူဖြူ မိန်းမချောချောသော မိန်းမလျာတစ်ယောက် အဖြူရောင် နတ်ဝတ်စုံဝတ်ကာ ခေါင်းပေါင်းနှင့် ဒူးကွေးထိုင်နေသည်။

" ကဲ … ညီမတော်လေးက … ဒီရှေ့လာ … မမဝင်းက နောက်နားတိုးလိုက် … အတင့် ကိုယ်တော်ကြီး ပင့်လိုက်ဦးမယ် "

စမ်းစမ်းဝင်းအား မိန်းမလျာဘေးနား ကပ်ထိုင်ခိုင်းပြီး မယ်တင့်ဆီမှ နတ်ပင့်သော စကားလုံးများ ထွက်ပေါ်လာတော့၏။ခဏအကြာတွင် မိန်းမလျာနတ်ကတော်၏ ကိုယ်လုံးမှာ တဇပ်ဇပ် တုန်လာပြီး လက်နှစ်ဖက်ပူးကပ် မြှောက်တက်လာကာ စကားသံများ ထွက်ပေါ်လာသည်။

" ကိုင်း … ငါ့ အကြောင်း သိပလား … ဘက်နဲ့တုန်းဟေ့ "

....................................................................................................

အခန်း  ( ၃ )

" သိပါပြီ … ကိုယ်တော်ကြီးရယ် … ဒီက ညီမတော်လေးက … ခု ကိုယ်တော်ကြီး မေတ္တာကို ခံယူဖို့ ရောက်လာတာပါ "

မယ်တင့်မှာ လက်အုပ်ချီရင်း စမ်းစမ်းဝင်းအား မျက်စပစ်ပြလိုက်၏။စမ်းစမ်းဝင်းမှာလည်း မယ်တင့်အပြုမှုကြောင့် ကြောင်တောင်တောင်ဖြင့် လက်အုပ်လေးချီကာ မိန်းမလျာမိကျော့အား ဘေးတိုက်အနေထားဖြင့် စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။မိန်းမတစ်ယောက်လို မျက်နှာသွယ်သွယ်နှင့် ယောင်္ကျားတန့်မယ့် နူတ်ခမ်းနီဆိုးထားသော နူတ်ခမ်းပါးလေးမှ စကားလုံးများ ထွက်ပေါ်နေသည်ကို မြင်နေရ၏။

" အေး … ရက် ၃၀ ငါနဲ့ ပေါင်းဖက်မှ … အပစ်က လွတ်မယ်ဟေ့နော် "

" ဟဲ့ … ညီမတော် … ပြန်ပြောလေ "

မယ်တင့်က ဟန်ပါပါနှင့် စမ်းစမ်းဝင်းအား တိုးတိုးလှမ်းပြောလိုက်သည်။စမ်းစမ်းဝင်းမှာလည်း မယ်တင့်စကားကြောင့် မိန်းမလျာမိကျော့အား စကားပြန်ပြောလိုက်ရ၏။

" ဟုတ်ကဲ့ရှင့် "

" စကားကို ဘယ်လိုပြောတာလဲဟေ့ … ဆိုင်ရာပိုင်ရာတွေက သင်မထားဘူးလား နှမတော် "

" ညီမတော်ရယ် … လူပြည်လို စကားလုံးတွေ မသုံးရဘူးလေ … ကိုယ်တော်ကြီး သဘောတော်အတိုင်းပါလို့ပြော "

မိန်းမလျာမိကျော့မှ ဟောက်လိုက်စဉ် မယ်တင့်က စမ်းစမ်းဝင်းအား သင်ပေးနေရပြန်သည်။

" ဟို ဟို … ကိုယ်တော်ကြီး သဘောတော် အတိုင်းပါရှင် "

" အေး … ဒီနေ့က စလို့ … ညတိုင်း ငါ့ဆီ ခစားဝင်ရမယ် … ကြားလားဟေ့ "

" ကြားပါတယ် … ကိုယ်တော်ကြီးရယ် … နှမတော် ညတိုင်း ခစားဝင်ပါ့မယ် "

" အေး … ကိုင်း ကိုင်း … ငါ ကိုယ်တော် … နားတော်မှုမယ် … လိုက်ပို့ကြစမ်း "

" သဘောတော်အတိုင်းပါ … ကိုယ်တော်ကြီး "

ထို့နောက် မိန်းမလျာမိကျော့၏ တုန်ဆင်းနေသော ကိုယ်ခန္ဓာအား မယ်တင့်နှင့် စမ်းစမ်းဝင်းမှ ဘေးမှတွဲကာ အိမ်၏ နောက်ဆုံးခန်း မိကျော့တည်းသော အိပ်ခန်းထဲ လိုက်ပို့ကြရ၏။ခဏအကြာ မယ်တင့်ပြန်ထွက်လာကာ ဒေါ်ခင်ဝင်းအား ညပိုင်းမှ စမ်းစမ်းဝင်းအား ပြန်ပို့မည်ဖြစ်ကြောင်း စိတ်မပူဖို့မှာကာ ဖဲကြွေး ၂ သိန်းကျော်နှင့် ကျန်ငွေ ၁ သိန်းကျော်အား မိကျော့မှ စိုက်ပေးလိုက်ပြီဖြစ်သည်ကို ပြောပြနေသည်။အိမ်ရှေ့ထိ ဒေါ်ခင်ဝင်း ဖင်သားကြီးအား ပွတ်သပ်ကာ လိုက်ပို့ပေးလိုက်၏။

" ကဲ … ညီမတော်လဲ ပင်ပန်းပြီ … ရော့ အချိုရည်လေးသောက်ပါဦး "

မိကျော့မှာ ကုတင်ပေါ် နတ်ဝတ်စုံနှင့် ပက်လက်လှန်လှဲနေကာ စမ်းစမ်းဝင်းမှာ ကုတင်အောက် ဒူးတုတ်ထိုင်ရင်း ခေါင်းလေးငုံ့ထားရှာသည်။အခန်းတွင်း စကားသံနှင့်အတူ အချိုရည်ဘူးလေး ကိုင်ကာ ဝင်လာသော မယ်တင့်ကြောင့် ခေါင်းလေးမော့ကြည့်လိုက်၏။မယ်တင့်ပေးသော အချိုရည်အား မော့သောက်ပြီး ပြန်ချရာ မယ်တင့်မှ အကုန်သောက်ရန် ပြောနေပြန်သည်။

" အကုန်သောက်ပါ … ညီမတော်ရဲ့ "

မယ်တင့်စကားကြောင့် စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် လက်ကျန်အချိုရည်အား အကုန်မော့သောက်ပစ်လိုက်၏။အချိုရည်ကုန်သည်နှင့် ခဏအကြာ စမ်းစမ်းဝင်းစိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်းနှင့် တခုခုအား ကုတ်ခြစ်ပစ်ချင်သလို ခံစားလာရသည်။ရယ်ချင်သလိုလို ငိုချင်သလို ဖြစ်လာကာ ထရပ်ဖို့ အားယူလိုက်၏။ခန္ဓာကိုယ်မှာ ကြွမလာပဲ ဖင်သားကြီး အနည်းငယ်ကြွကာ ပြန်ထိုင်ကျသွားရသည်။

" အင်းဟင်း … ကျွတ်ကျွတ် "

ထိုစဉ် မယ်တင့်တစ်ယောက် ကုတင်ပေါ် လှဲနေသော မိကျော့အား မျက်စိတဖက်မှိတ်ပြကာ လက်မထောင်ပြလိုက်၏။စမ်းစမ်းဝင်းမှာ ရီဝေသော မျက်လုံးများဖြင့် အိပ်ခန်းထဲ လျှောက်ကြည့်နေသည်။အရာအားလုံး မှုံဝါးဝါးနှင့် ခေါင်းထဲ ရိတ်တိပ်တိပ်လေး ဖြစ်နေပြန်၏။

" ဒီပေါ်တင်လိုက်ပါ့လား … အတင့် "

" အင်း "

မိကျော့စကားဆုံးသည်နှင့် မယ်တင့်မှာ စမ်းစမ်းဝင်းကိုယ်လုံးအား ပွေ့ကာ ကုတင်ပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။စမ်းစမ်းဝင်းမှာ အားအင်ယုတ်လျော့ကာ ကာမစိတ်ကြွဆေး အရှိန်ဖြင့် မယ်တင့်နှင့် မိကျော့အား လိုက်ကြည့်နေမိသည်။

" ကဲ … ဝတ်စုံချွတ်လိုက်ဦးမယ် … အတင့်ရေ … ခိခိ "

မိကျော့မှာ မယ်တင့်အားပြောရင်း နတ်ဝတ်စုံအား ချွတ်ရာ စွပ်ကျယ်နှင့် ဘောင်းဘီတိုလေးသာ ကျန်တော့၏။

" အယ် … အကျော့ နို့လေးက ဆော်ကကေး ထော်တကိုး ထားတာပါလား … စို့ချင်စရာလေး … ချစ်တာ "

မိကျော့ နို့အုံမှာ ဆေးထိုးထားသဖြင့် စူထွက်နေကာ နို့သီးခေါင်းလေးက စွပ်ကျယ်သားအောက်မှ ချွန်ထွက်နေသည်။

" ဟုတ်တယ် … အတင့်ရဲ့ … ပြီးမှ စော်တကို့နော် … အဟစ် ဟစ် "

မိကျော့မှာ ပြောရင်း စွပ်ကျယ်ရော အောက်ခံဘောင်းဘီပါ ချွတ်ပစ်လိုက်တော့၏။

" ဟယ် … လော်တကီးလေးက … ဖွေးဥနေတုန်းပဲ အကျော့ရယ် … ကြည့်စမ်း … အကြောစိမ်းလေးတွေတောင် မြင်နေရတာ "

စမ်းစမ်းဝင်းမှာ အိမ်ထောင်သည်ဖြစ်သော်လည်း ခုထိ လင်ဖြစ်သူမြင့်စိုးကိုယ်လုံးတောင် တုံးလုံးမမြင်ဖူးပေ။ခုလို အနီးကပ် မိန်းမလျာမိကျော့၏ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ကိုယ်လုံးအားမြင်လိုက်ရာ မျက်နှာလေး ရဲတက်လာ၏။ထိုစဉ် မယ်တင့်မှာ မိကျော့ လီးအားကိုင်ကာ လီးအရည်ပြားအား ဖြဲလိုက်စုလိုက်လုပ်နေသဖြင့် ဒစ်ဖူးပန်းရောင်လေးမှာ ကားထွက်နေပြန်သည်။

" ကဲပါ … အတင့်ရယ် … မိကျော့တို့က ဘယ်ချိန်တွေ့တွေ့ ရနေတာကို … ဒီက ညီမ အဝတ်တွေ ကူချွတ်ရအောင်နော် "

" အို … မလုပ်ပါနဲ့ "

စမ်းစမ်းဝင်းမှာ မိကျော့လီးအား ကြည့်ရင်း သူမအဝတ်စားများ ချွတ်ရန် ပြောနေသည်မို့ ကုတင်ပေါ်ဒူးတုတ်ထိုင်နေရာမှ ကိုယ်လုံးအား အနည်းငယ် ကြုံ့လိုက်မိ၏။

" ခဏနေ … ညီမ … ပျော်လာမှာပါ … ကိုယ်တော်ကြီးက … အပျော်တွေ ပေးတော့မှာကို … လိမ်မာပါတယ် "

မယ်တင့်မှာ ပြောရင်း စမ်းစမ်းဝင်း အင်္ကျီကြယ်သီးများ ဖြုတ်နေတော့သည်။မိကျော့မှာလည်း စမ်းစမ်းဝင်း လက်ကလေးအား မယ်တင့် အင်္ကျီချွတ်ရာတွင် အနှောက်ယှက်မဖြစ်အောင် ချုပ်ကိုင်ထား၏။တခဏအတွင်း စမ်းစမ်းဝင်း အင်္ကျီနှင့် ထမိန်အား ချွတ်ရာ ဘော်လီအပြာလေးနှင့် အတွင်းခံဘောင်းဘီအနီလေးသာ ကျန်တော့သည်။

ပုခုံးသားအောက် လက်မောင်းအိုးဖွေးဖွေးပေါ်မှ သနပ်ခါးလေးများနှင့် မျက်နှာပေါ်ရှိသနပ်ခါးများမှာ ချွေးအနည်းငယ်စို့ကာ ကွက်နေ၏။မိန်းမလျာ နှစ်ယောက်ကြား စူဖြိူးတင်းထုတ်နေသော ရင်သားစိုင်နှစ်ဖက်အား ဘယ်လက်ဖြင့် သိုင်းယှက်ထားကာ ပေါင်တန်တုတ်တုတ်ဖွေးဖွေးကြားမှ အတွင်းခံဘောင်ဘီလေးဖြင့် ဖုံးထားသော စောက်ဖုတ်အား ညာလက်ဖြင့် အုပ်ကာ ခေါင်းငုံ့ထားလိုက်ရသည်။

" သော်တကူက … ကလေး အမေသာ ပြောတာ … တင်တွေ ရင်တွေက … အကိတ်နော် … အတင့် "

" ဟုတ်ပါ့ … အကျော့ရယ် … အတင့်လည်း အဝတ်စားနဲ့ပဲ မြင်ဖူးတာ … ဒါမျိုး မမြင်ဖူးသေးဘူး … အစောကတည်းကသိရင် … အကျော့တောင် ပေါ်တကေးဖြစ်မှာ မဟုတ်ဖူး … ခ်ခ် ခ်ခ် "

မိကျော့မှာပြောရင်း ထိုင်လျက်အနေထားဖြင့် စမ်းစမ်းဝင်းအား ဖက်နမ်းလိုက်သည်။စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ပထမဆုံး သူစိမ်းယောင်္ကျား၏ ချွေးနံ့ ရေမွှေးနံ့လေး ရရှိနေ၏။နူတ်ခမ်းလေးအား တေ့စုပ်လာသဖြင့် လျှာနွေးနွေးလေးအား ပြန်လည် တို့ထိစဉ် သူမနို့အုံများအား ဘော်လီအတွင်း လက်ထဲ့ကာ ညှစ်ချေ ခံရပြန်သည်။မိကျော့မှာ စမ်းစမ်းဝင်းနူတ်ခမ်းလေးအား တေ့စုက်ကာ လျှာဖြင့် ပါးစပ်ထဲ ထိုးမွှေရင်း ဘေးနားရှိ မယ်တင့်ထံ အကြည့်ရွေ့လိုက်တော့၏။

မယ်တင့်အား တချက်ကြည့်ကာ မျက်စပစ်ပြရင်း ဘော်လီချိတ်ဖြုတ်ကာ စမ်းစမ်းဝင်းကိုယ်လုံးအား လှဲချပစ်သည်။စမ်းစမ်းဝင်းကိုယ်လုံး ပက်လက်အနေထားဖြစ်သွားသည်နှင့် ပေါင်တန်နှစ်ဖက်မှာ စိလျက်အနေထားဖြင့် အတွင်းခံဘောင်းဘီနှင့် ဖုံးအုပ်ထားသော စောက်ပတ်လေးမှာ မို့မောက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။မယ်တင့်မျက်လုံးများ အရောင်လဲ့လာကာ ပေါင်ကြားထဲ လက်နိုက်ကလိလိုက်တော့သည်။မိကျော့မှာလည်း စမ်းစမ်းဝင်းနှင့် နူတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေရာမှ နို့သီးခေါင်းမဲမဲလေးအား ပြောင်းစို့နေပြန်၏။

" အဟင့် ဟင့် … အ "

စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် နို့စို့ခံရင်း စောက်ဖုတ်အား ကလိခံရသဖြင့် ပေါင်တန်လေးများ စုလိုက်ကားလိုက်ဖြင့် တအအ ညည်းနေရသည်။မယ်တင့်မှာ စမ်းစမ်းဝင်းကာမအရှိန်တက်လာသည်နှင့် ပေါင်တန်များအားဖြဲပစ်လိုက်ရာ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးမှာ စောက်ရည်များရွှဲနေပြီး ဘောင်းဘီဂွကြား ဘေးတဖက်တချက်တွင် စောက်မွှေးလေးများ တိုးထွက်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရပြန်၏။အတွင်းခံဘောင်းဘီအား ဆွဲချွတ်ကာ အရည်ရွှဲနေသော စောက်ပတ်အုံလေးပေါ် မျက်နှာအပ်လိုက်တော့သည်။

" အင်းဟင်း … မ  မ  မလုပ်ပါနဲ့ … အ   အားးးး "

စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် နို့စို့ခံရင်း စောက်ပတ်အား အယက်ခံလိုက်ရသဖြင့် တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်နေရှာ၏။လင်ဖြစ်သူနှင့် ကလေးတစ်ယောက်မွေးသည်အထိ စောက်ပတ် အယက်မခံဖူးပေ။နို့စို့နေသော မိကျော့ခေါင်းအား ဖမ်းကိုင်ကာ ပေါင်တန်နှစ်ဖက်အား ပြန်စိထားလိုက်ရသည်။သို့သော် ကာမစိတ်ကြွဆေးအရှိန်ဖြင့် မယ်တင့်၏ လျှာစွမ်းကြောင့် ပေါင်တန်များ ပြန်ဖြဲပေးရပြန်သည်။မိန်းမလျာနှစ်ယောက်ရှေ့ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ကာ နို့စို့ခံရင်း စောက်ပတ်အယက်ခံနေရာ ရှက်စိတ်တဝက်နှင့် တခါမှမခံစားဖူးသော ကာမအရသာ ခံစားနေရ၏။

စောက်ပတ်အက်ကွဲကြောင်းထဲ လျှာဖြင့်ထိုးခွဲကာ အစိလေးအား ဆွဲစုပ်ခံရစဉ် တကိုယ်လုံး လေထဲမျောလွင့်နေသလို ခံစားရင် ဖင်ကြီးကြွတက်လာကာ မယ်တင့်မျက်နှာအား စောက်ဖုတ်ဖြင့် ကော့ထိုးလိုက်သည်။အသိစိတ်ရှိနေသော်လည်း လတ်တလော ကာမစည်းစိမ်လေးအား လက်လွတ်မခံချင်တော့ပေ။

မယ်တင့်မှာလည်း ကော့တက်လာသော စောက်ပတ်အုံလေးထဲ လျှာထိုးသွင်းကာ စောက်ခေါင်းပေါက့်အား တေ့စုပ်ပစ်ရင်း အက်ကွဲကြောင်းထဲ လျှာဖြင့်ထိုးခွဲကာ ထောင်ထွက်နေသော စောက်စိလေးအား သွားဖြင့် ခပ်စပ်စပ်လေး ဖိကိုက်ပေးလိုက်သည်။

" အ  အားးးး …… မ  မ  မရ …… အမလေးးး ရှီးးးး းးးး …… ထွက်ပြီ  …… အ  အ … ကန်  တော့  ပါ  ရဲ့  ရှင် "

မယ်တင့် စောက်စိအား ကိုက်လိုက်သည်နှင့် တကိုယ်လုံးတုန်လာကာ စောက်ပတ်တအုံလုံး ကျင်တက်လာရင်း စောက်ရည်များ ထောင်ပန်းနေတော့၏။ထိန်းမနိုင်တော့မှ ပန်းထုတ်လိုက်ရသဖြင့် စောက်ရည်များမှာ အရှိန်ဖြင့် မယ်တင့်မျက်နှာသာမကာ ခေါင်းအားကျော်ကာ လေးဖက်ထောက်ယက်ပေးနေသော မယ်တင့်ကျောကုန်းပေါ်ထိ စောက်ရည်များ စင်ထွက်ကုန်သည်။စောက်ရည်များကုန်မှ မျက်လုံးလေးမိတ်ကာ အနားယူစဉ် ခဏအကြာ စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲ ခပ်နွေးနွေး အသားစိုင်တခု တိုးဝင်လာသဖြင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်၏။

သူမ မျက်နှာပေါ်တွင် မိန်းမလျာမိကျော့ မျက်နှာလေး ဝဲနေပြီး သူမခန္ဓာကိုယ်အား မိုးပြီး လိုးနေမှန်း ခံစားသိရှိလိုက်ရသည်။အိမ်ထောင်သည် ကလေးအမေဆိုသော်လည်း လင်ဖြစ်သူ မြင့်စိုးနှင့်သာ အလိုးခံဘူးသဖြင့် သူစိမ်းတစ်ယောက် တက်လိုးနေရာ မျက်နှာလေးရဲတက်လာပြန်၏။ရုတ်တရက် ဆေးရုံပေါ်မှ လင်ဖြစ်သူ၏ မျက်နှာလေးပေါ်လာကာ ဝမ်းနည်းစိတ်လေးဝင်ရောက်လာတော့သည်။မိကျော့မျက်နှာအား စိုက်ကြည့်နေရာမှ ဘေးသို့လွဲကာ မျက်ရည်များ စီးကျလာခဲ့၏။

လင်ဖြစ်သူမြင့်စိုးမှာ မယားဖြစ်သူနှင့် သမီးလေးအား ကြိုးစားရုန်းကန်ကျွေးမွှေးရင်း ကားတိုက်ခံရသဖြင့် ဆေးရုံပေါ် ဆေးကုသမှု့ခံယူနေစဉ် သူမမှာ မိခင်ဖြစ်သူ စကားနားယောင်ရင်း မိန်းမလျာတစ်ဦးအား အလိုးခံနေမိသဖြင့် စမ်းစမ်းဝင်းစိတ်ထဲ ယူကျိုးမရ ခံစားနေရတော့သည်။သို့သော် ရရှိလာသော ကာမစည်းစိမ်လေးကလည်း တခါမှ မရဘူးသဖြင့် ဝမ်းနည်းခြင်းတဝက် တက်မက်ခြင်းတဝက်နှင့် ခံယူနေ၏။မိကျော့မှာလည်း မျက်နှာလေးလွဲကာ မျက်ရည်စီးကျနေသော စမ်းစမ်းဝင်းမျက်နှာအား ကြည့်ကာ ပုံမှန်လေးလိုးနေရာမှ ဆောင့်လိုးလိုက်ပြန်သည်။

စောက်ခေါင်းထဲ စီးစီးပိုင်ပိုင်ဖြင့် ခပ်ဖြည်းဖြည်း ဝင်ထွက်နေရာ စောင့်လိုးခံရသဖြင့် စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် အတွေးများပျက်ကာ လက်ရှိအခြေနေအား သတိပြန်ကပ်လာတော့၏။ထို့နောက် မိကျော့၏ ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးချက်များအောက် သာယာလာကာ မသိမသာလေး အောက်မှ ကော့ထိုးပေးလိုက်သည်။သူမ၏ ညာဘက်ဘေးတွင် ထိုင်လျက်အနေထားဖြင့် ပုဆိုးလှန်ကာ ဂွင်းထုနေသော မယ်တင့်လီးကြီးဆီ ကြည့်မိရာ ရမ္မက်စိတ်များ ပိုမို တောက်လောင်လာပြန်၏။

မိန်းမလျာတစ်ယောက်က သူမအား တက်လိုးနေကာ ကျန်တစ်ယောက်မှ သူမတို့အားကြည့်ရင်း ဂွင်းထုနေသဖြင့် သူမစိတ်ထဲ တဖိန်းဖိန်း တရှိန်းရှိန်းနှင့် ခံစားမှု့မြင့်တက်နေသည်။မိကျော့လီးမှာ လင်ဖြစ်သူမြင့်စိုးလီးနှင့် မကွာသော်လည်း အလိုးခံနေရသည်မှာ သူစိမ်းယောင်္ကျားလီးဟုသော အသိဖြင့် ခံစားမှု့ အားကောင်းနေရာ မယ်တင့်လီးအား မြင်လိုက်ရချိန် ထိတ်လန့်သွားခဲ့ရသည်။

မယ်တင့်လီးမှာ ကြီးမားတုတ်ခိုင်သည့်အပြင် လီးအရည်ပြားပေါ်မှ ဘုလုံးလေးများအား ကြည့်ရင်း စမ်းစမ်းဝင်းတစ်ယောက် ကြက်သီးမွှေးများ ထလာပြန်၏။ခဏအကြာ မိကျော့၏ အဆက်မပြက် ဆောင့်ချက်များကြောင့် စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများ ယားယံလာကာ စောက်ရည်များ ဒုတိယအကြိမ်ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။

" အ  အ  အားးးး …… ရှီးးးး းးးး …… အ  အ "

မိကျော့မှာလည်း စမ်းစမ်းဝင်း စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်စဉ် လီးအရည်ပြားအား စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများက ညှစ်ပေးသလိုဖြစ်ကာ လီးထိပ်မှ ကျင်တက်လာကာ လီးအားဆွဲထုတ်ရင်း စမ်းစမ်းဝင်း စောက်ပတ်အုံလေးပေါ် လရည်များ ညှစ်ထုတ်လိုက်ရ၏။

" အားဟား …… ရှီးးးး  ရှီးးးးးး …… ကောင်းလိုက်တာ … ကလေးအမေမှန်း မထင်ရဘူး …… အားပါးပါး …… အင်းဟင်း "


အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>