Configure Page List

Tuesday, July 25, 2017

လေသင့်ရာမွှေး အပိုင်း ( ၂ )

လေသင့်ရာမွှေး အပိုင်း ( ၂ )

ရေးသားသူ - ဘုံခုနှစ်ဆင့် (တိတ်တခိုး မှကူးယူသည်)

နီလာခိုင် ပြန်ထွက်လာတော့ စမ်းစမ်းအေးမှာ ကြေးစည်ဘောင်းဘီအပြင်မှနေ၍ ဂွကြားအားပွတ်သပ်ပေးနေ၏။ ကြေးစည်မှာလည်း စမ်းစမ်းအေးလက်အားကြည့်လိုက် အပြင်ကြည့်လိုက်နှင့် မကြုံဖူးသော အထိ အတွေ့ အား ခံစားနေရသည်။

" ဟဲ့ … မိစမ်း ကလေးကိုဟာ "

" ဒါကြီးက ကလေးလား မိခိုင်ရာ ငါ့လင်ထက် တုတ်တယ် … အရှည်တော့ မသိသေးဘူး "

စမ်းစမ်းအေးမှာ ကြေးစည်ပေါင်ကြားအား ဆုပ်နယ်ရင်း နီလာခိုင်အား ပြန်ပြောနေသည်။နီလာခိုင်မှာ မြင်ဖူးနေသည်မို့ ငြင်းမနေတော့ပေ။

" တီတီ လုပ်ပေးတာ ကောင်းလား သားသား "

" အားဘား အဘားးး ဘားးး "

ကြေးစည်မှာ တဘားဘားနှင့် နီလာခိုင်ကြည့်လိုက် စမ်းစမ်းအေးကြည့်လိုက် ဖြစ်နေသည်။

" မိခိုင် ရုပ်ရှင်သွားမယ်ဟာ ကြေးစည်ပါ ခေါ်မယ် "

" အံမယ် … နင် ကလေးကို … ရုပ်ရှင်ရုံထဲ … ဟွန့် "

နီလာခိုင်ပြောလည်း ပြောချင်စရာပေ။စမ်းစမ်းအေးမှာ ရာဂစိတ်ကြီးသူ ပီပီ ရုပ်ရှင်ရုံတွင်း ကြုံဒိုးလေးများ ဆွဲတတ်လေသည်။စိုးနိုင်နှင့် အိမ်ထောင်ကျပြီး ရုပ်ရှင် ၅ခါလောက်ကြည့်ရာ နောက်ဆုံး၁ခါတွင် ဘေးမှ ကောင်လေးအား ဂွင်းတိုက်ပေးဖူးသည်။ထိုကောင်လေးမှာ ရပ်ကွက်ထဲအထိပါလာပြီး ၂လလောက်ကြာမှ စမ်းစမ်းအေးအား အိမ်ထောင်သည်မှန်းသိကာ နောက်ဆုတ်သွားရှာသည်။

" ခ်ခ် … နင်ကလည်း "

" တီတီ … ပွမ် … တီတီ တီတီ "

သူမတို့နှစ်ဦး ပြောနေစဉ် အိမ်ရှေ့တံခါးမှ ကားဟွန်းသံ ကြားလိုက်ရသည်။

" ဟဲ့ … ဂျာကြီးကားတော့ မိခိုင်ရေ … ဘာလာလုပ်တာလဲ မသိ "

" အေးဟ "

နီလာခိုင်မှာ ခြံဝင်းတံခါးဖွင့်ရင်း နုတ်ဆက်လိုက်ရာ ဦးနိုင်မော်မှာ အသိအိမ်လာရင်း လမ်းကြုံသဖြင့် ဝင်ခဲ့သည်ဖြစ်ကြောင်း ရှင်းပြနေသည်။ထို့နောက် နီလာခိုင်အား မုန့်တခုခု လိုက်စားရန် အတင်းခေါ်နေတော့သည်။နီလာခိုင်မှာလည်း ငြင်းရအခက် ပြုရအခက်မို့ စမ်းစမ်းအေးအား အိမ်ခဏစောင့်ပေးရန်ပြောပြီး ဦးနိုင်မော်နှင့် လိုက်သွားတော့သည်။ဦးနိုင်မော်မှာ မြို့ပြင်လမ်းမကြီးဘက်ထိမောင်းလာကာ လူရှင်းသောနေရာတွင် ကားလေးအား ထိုးရပ်လိုက်၏။

" ဟင် … ဦးနိုင် … မုန့်စားမယ်ဆို "

" ခဏလေးပါ … ခိုင်လေးရယ် … ဦးနိုင် တွေ့ချင်လွန်းလို့ပါကွာ "

ဦးနိုင်မော်မှာ နီလာခိုင်ပါးပြင်အားနမ်းရင်း နို့အုံလေးအား ခပ်ဖွဖွညှစ်ပေးနေရာ နီလာခိုင်မှာ အလိုက်သင့် ပြန်ဖက်ထားပေးသည်။မျက်နှာအနံ့နမ်းရင်း နူတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ်ကာ နို့အုံပေါ်မှ ဦးနိုင်မော်လက်များက အောက်ဖက်သို့ လျှောဆင်းလာခဲ့၏။နီလာခိုင်မှာ ဦးနိုင်မော် လက်များအား ဖမ်းထိန်းရင်း သူမအဖုတ်လေးဆီသို့ မရောက်အောင် ကာကွယ်နေရသည်။သို့သော် ဦးနိုင်မော် လက်တဖက်မှာ သူမဆီးခုံးလေးဆီသို့ ကျရောက် လာ၏။ ဦးနိုင်မော်မှာ နူတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေရာမှ နီလာခိုင်လည်တိုင်လေးအား လျှာဖြင့် အပြားလိုက်ယက်ကာ တပြိုင်ထဲလိုလို သူ့လက်တဖက်အား နီလာခိုင့်ဆီးခုံးလေးအား ပွတ်သပ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။

" အာ … ဦးနိုင် … အဲတာတော့ မရဘူးနော် "

" အင်းပါ … ခိုင်လေးရဲ့ … ဒါမဲ့ နမ်းခွင့်တော့ပေးကွာ ခိုင်လေးဟာကို "

" အိုရ် … ငရဲ ငအုံ တွေကြီးနေပါ့မယ် … မဖြစ်ပါဘူး ဦးနိုင်ရယ် "

" မကြီးပါဘူး ခိုင်လေးရယ် … ဦးနိုင် ခုထိ ခိုင်လေး စောက်ပတ်ကို မမြင်ဖူးသေးပါဘူး နမ်းရုံတင်ပါ "

" အာကွာ … ဦးနိုင် "

နီလာခိုင်မှာ ဆီးခုံးလေးပွတ်ခံရရင်း ဦးနိုင်မော်ဆီမှ သူမစောက်ပတ်ဟုသော စကားလုံးအားကြားမိရာ အဖုတ်လေးမှာ ဆစ်ကနဲ့ ဖြစ်သွားရတော့၏။မိမိအထက်လူကြီးမှ ကလေးတစ်ယောက်လို ပူဆာနေရာ နီလာခိုင်မှာ အနေရခက်လာတော့သည်။အထိအတွေ့လေးကလည်း သာယာနေသည့်အပြင် ဦးနိုင်မော်မှာ သူမအား တကယ်စွဲလမ်းနေသူဖြစ်ပြီး အိမ်ထောင်ရေးထိခိုက်အောင်လည်း ဖွမည့်သူ မဟုတ်သဖြင့် တဖြည်းဖြည်း ထိန်းထားသော ဦးနိုင်မော်လက်အား လွတ်ပေးမိလိုက်တော့၏။

...........................................................................................................

ထိုအချိန် နီလာခိုင်အိမ် စောင့်ကျန်ရစ်သော စမ်းစမ်းအေးမှာ ကာမစည်းစမ်အား ခံစားလျက်ရှိသည်။သူမပေါင်နှစ်ခြမ်းဖြဲကာ အဖုတ်ပေါ် နို့ဆီများလောင်းရင်း ကြေးစည်အား ယက်ခိုင်းနေ၏။ကြေးစည်မှာ နို့ဆီကြိုက်လွန်းလှသဖြင့် စမ်းစမ်းအေး စောက်ဖုတ်ကြီးအား နို့ဆီအစက်တစ်စက်မှ မကျန်အောင် တပြတ်ပြတ်နှင့် ယက်နေရှာသည်။စမ်းစမ်းအေးမှာ စောက်ပတ်အယက်ခံရင်း ရမ္မက်စိတ်များ တောက်လောင်လာခဲ့ရ၏။နို့ဆီတဇွန်း ကော်ကာ စောက်စိထိပ်လေးပေါ် နဲနဲချင်းချရင်း အစိလေးအား စုပ်ခိုင်းပြန်သည်။ကြေးစည်မှာ စောက်စိပေါ်မှ စီးကျသော နို့ဆီများအား လျှာဖြင့် ပင့်ယက်ကာ အစိနေရာရောက်မှ ဆွဲစုပ်ပေးသဖြင့် စမ်းစမ်းအေးမှာ ပေါင်သားများ တဇပ်ဇပ် တုန်အောင် ကောင်းလာရတော့၏။

......................................................................................

" အ … ဦးနိုင် … ကန်တော့နော် … ရှီးးး းးးး အားဟားးး "

နီလာခိုင်မှာလည်း ကားနောက်ခန်းရောက်ကာ ကူရှင်ပေါ်ခြေတွဲလောင်းချထိုင်ရင်း ပေါင်နှစ်ချောင်ဖြဲပေးထားရာ ဦးနိုင်မော်မှာ နီလာခိုင့်စောက်ပတ်လေးအား မျက်နာအပ်ကာ မက်မက်မောမော ယက်ပေးနေတော့၏။ဦးနိုင်မော်မှာ အတွေ့ကြုံရှိသူဖြစ်ရာ နီလာခိုင်တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ဆင်းနေအောင် လျှာစွမ်းပြနေသည်။နီလာခိုင်မှာ လင်ဖြစ်သူ ကျော်ထွန်းပင် ဒီလောင်ပယ်ပယ်နယ်နယ် ယက်မပေးဖူးသဖြင့် ကော့ပြန်နေကာ စောက်ရည်များ ဦးနိုင်မော် မျက်နှာအား ပန်းပစ်လိုက်မိ၏။

" အားးးး အ … သမီး ထွက် ထွက် … ထွက်ကုန်ပြီ ဦးနိုင် … ဗွိရှုးးး ရှုးးး … အဟင့် "

ဦးနိုင်မော်မှာ စောက်ရည်များထောင်ပန်းနေသော နီလာခိုင် စောက်ခေါင်းပေါက်လေးအား ပါးစပ်ဖြင့် တေ့ကာ စောက်ရည်များအား တဂွတ်ဂွတ် မျိုချပစ်နေသည်။

" ကောင်းလိုက်တာ ခိုင်လေးရာ … ချစ်လိုက်တာကွာ "

" ဦးနိုင်ရာ … အင်းဟင်း "

နီလာခိုင်မှာ သူမစောက်ရည်များရွှဲနှစ်နေသော ဦးနိုင်မော်မျက်နာအား ငုံ့နမ်းပေးမိသည်။

........................................................................................

" အားးး အားးး အားးးးး … သားသားရယ် … အမလေးးးး ဟုတ်တယ် … စုပ်စုပ် … တီတီ စောက်စိလေးစုပ်ထား မထုတ်နဲ့ "

စမ်းစမ်းအေးမှာလည်း ကြေးစည်ခေါင်အား ဖမ်းထိန်းရင်း စောက်ရည်များ တဗြန်းဗြန်း ပန်းထုတ်နေတော့၏။စောက်ပတ်အရည်ပြားအားဖြဲရင်း ကြေးစည်အား ကြည့်လိုက်ရာ ကြေးစည်မှာလည်း စမ်းစမ်းအေးအဖုတ်ကြီးအား စူးစိုက်ကြည့်နေရှာသည်။စောက်ပတ်တအုံလုံး နို့ဆီသုတ်ပေးရာ ကြေးစည်မှာ စောက်ရည်ရော နို့ဆီများပါ ပြောင်စင်အောင် ယက်တော့၏။စမ်းစမ်းအေးမှာ ပြီးကာစ တခါမှ အယက်မခံဖူးရာ အရသာထူးကဲစွာ စိတ်ကျေနပ်သည်အထိ ယက်ခိုင်းထားသည်။

ခဏကြာမှ ကြေးစည်အား မတ်တပ်ရပ်ခိုင်းပြီး ဘောင်းဘီအား ဆွဲချွတ်လိုက်၏။ ကြေးစည်မှာ ကာမအကြောင်း နားမလည်ပေမယ့် သဘာဝအရ လီးကြီးမှာ ထောင်မတ်နေသည်။စမ်းစမ်းအေးထင်သည့်အတိုင်း လင်ဖြစ်သူ စိုးနိုင်လီးထက်တုတ်ကာ နဲနဲပိုရှည်သည်ကို မြင်တွေ့ရ၏။လီးအရည်ပြားပေါ်မှ အကြောစိမ်းလေးများမြင်နေရပြီး အရည်ပြားမှ ရှည်သဖြင့် ဒစ်ဖူးအားဖုံးထားနေသည်။ကြေးစည်အား ခုံပေါ်ထိုင်ခိုင်းကာ ပေါင်တန်များဖြဲရင်း လီးကြီးအား အုပ်ကိုင်လိုက်၏။စမ်းစမ်းအေးမှာ ကြမ်းပြင်ပေါ်ဒူးထောင်ထိုင်လျက်အနေထားဖြင့် ဒစ်ဖူးအား စငုံကာ လီးပတ်ပတ်လည် လျှာအပြားလိုက် ဝိုက်ယက်နေပြန်သည်။

" ကောင်းလား သားသား … တီတီ စုပ်ပေးတာ "

" အားဘား အဘား ဘားးး "

ကြေးစည်မှာ စမ်းစမ်းအေး ပုခုံးအား လက်ဖြင့်ကိုင်၍ တကိုယ်လုံး တုန်နေရှာ၏။တခါမှ မခံစားဖူးသော ကာမအရသာမို့ ပါးစပ်မှ တဘားဘား ရည်ရွတ်ကာ တဖြည်းဖြည်းခေါင်းလေးလှန်ချကာ ခုံနောက်ကျောသို့ မှီလိုက်တော့သည်။စမ်းစမ်းအေးမှာ လီးထိပ်အား မက်မက်မောမောစုပ်ရင်း ဘယ်လက်က ဂွင်းထုရင်း ညာလက်က သူမစောင်ပတ်လေးအား ဒူးထောင်လျက်လေး ပွတ်ချေနေ၏။သူမလက်ထဲ ကြေးစည်လီးကြီးမှာတင်းပြောင်နေကာ ဒစ်ဖူးမှာ တဝက်ခန့်သာ မြင်ရသဖြင့် ဆွဲဖြဲလိုက်မိသည်။

" အ … အဘားဘားးး အ အ "

ကြေးစည်မှာ လီးထိပ်ကျင်သွားသဖြင့် တအအနှင့် အော်ဟစ်နေသည်မို့ စမ်းစမ်းအေးမှာ လီးအရည်ပြားအား အပေါ်ပြန်စုပေးလိုက်ရသည်။ခပ်ဖွထုပေးရင်း လီးကြီးမှာ တဇပ်ဇပ်တုန်လာသဖြင့် ခုံပေါ်တက်ကာ ကြေးစည်ပေါ်ခွရင်း လီးထိပ်နှင့်သူမစောက်စိလေးအား ဖိဖိပွတ်တော့၏။ကြေးစည်မှာလည်း သူ့လီးအား ကြည့်လိုက် စောက်ရည်ရွှဲနှစ်နေသောစမ်းစမ်းအေး အဖုတ်ကြီးအား ကြည့်လိုက်နှင့် ခပ်တိုးတိုးညည်းနေရှာသည်။

စမ်းစမ်းအေးမှာ ကြေးစည်အား လိုးဖို့ကြိုးစားစဉ် ကြေးစည်းလီးထိပ်မှ လရည်ဖြူဖြူများ ပန်းထွက်လာသဖြင့် သူမစောက်ခေါင်းထဲ ဒစ်ဖူးအမြန်သွင်းကာ ရသလောက် ဖိလိုးလိုက်သည်။သို့သော် ကြေးစည်လီးမှာ လရည်များတဖျောဖျောထွက်ကာ အချက်၂၀ခန့်လောက်တွင် လီးမှာ ပျော့ခွေသွားတော့၏။

" အွန့် … မအေဘေးလေး … လိုးတောင်မလိုးလိုက်ရဘူး … လရည်က ထွက်ရော "

.....................................................................................................................

" အ … ရပြီ … ခိုင်လေးရေ … အားဟားးး … ကောင်းလိုက်တာကွာ … ဟူးးး ရှီးးး "

ဦးနိုင်မော်မှာ ကားနောက်ခန်းကူရှင်ပေါ်တွင် နီလာခိုင်နှင့် ကပ်လျက်ထိုင်ရင်း လီးထိပ်မှ လရည်များ ပန်းထုတ်နေတော့သည်။နီလာခိုင်မှာ သူမစောက်ပတ်လေးအား ကော့ပျံနေအောင်ယက်ပေးသော ဦးနိုင်မော်အား ငုံ့နမ်းရင်း သနားစိတ်လိုလို ဘာလိုလို ဖေါ်ပြမရတဲ့ခံစားမှု့လေး ဝင်လာခဲ့ရ၏။ဦးနိုင်မော် မျက်နှာပေါ်မှ သူမစောက်ရည်များပြောင်စင်နေအောင် ယက်ပေးရင်း သူမဘေးဆွဲကာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ဦးနိုင်မော် ကြောင်နေစဉ် သူမလက်ကလေးနှစ်ဖက်မှာ ဘောင်းဘီဇစ်ဖွင့်ကာ အတွင်းမှ ထောင်မတ်နေသော လီးအား ဆွဲထုတ်လိုက်၏။ထို့နောက် ဦးနိုင်မော်၏နူတ်ခမ်းအား ဆွဲစုပ်ကာ လီးအားဂွင်းထုပေးလိုက်တော့သည်။

ဦးနိုင်မော်မှာ ဘယ်လိုမှ ထင်မထားသဖြင့် မိမိကြိတ်ဖြုတ်ချင်နေသော မိန်းမချောလေးက ဂွင်းတိုက်ပေးနေရာ ကြာကြာမထိန်းနိုင်ပဲ လရည်များထောင်ပန်းနေရ၏။နီလာခိုင်မှာ လရည်တခါပန်းတိုင်း ဒစ်ဖူးထိပ်အား လက်ညိုးဖြင့်ကွေးကာ ဖိပွတ်ပေးသဖြင့် ဦးနိုင်မော်မှာ ခါးကော့ကာ လရည်များပန်းထုတ်နေရသည်။ရှေ့မှ ထိုင်ခုံနောက်ကျော်ဘက်အား ဦးနိုင်မော် လရည်များ အကွက်လိုက် ပေပွကုန်တော့၏။နီလာခိုင်မှာ လရည်များကုန်စင်သည်အထိ ညှစ်ထုတ်ပေးပြီးမှ လီးကြီးအား လွတ်ပေးလိုက်သည်။နှစ်ဦးသား ခပ်တင်းတင်းဖက်ကာ နမ်းရှိုက်ရင်း ခဏအကြာမှ ကားလေးမှာ လမ်းမကြီးဘက် မောင်းထွက်လာတော့သည်။

နီလာခိုင် အိမ်ရှေ့သို့ ကားလေးမှာ ဖြည်းညှင်းစွာ ထိုးရပ်လိုက်သည်။

" ဦးနိုင် … သွားတော့နော် "

" ဒီနေ့ အတွက် ကျေးဇူးပါ ခိုင်လေး "

နီလာခိုင်လည်း ဦးနိုင်မော် ကားလေးပြန်ထွက်သွားမှ အိမ်ထဲဝင်လာခဲ့လိုက်သည်။

" အမလေး မနက်ထဲက မုန့်စားလိုက်သွားတာ ခုမှ ပြန်လာရလား "

" ခ်ခ် … ဦးနိုင်ကြောင့်ပါအေဟဲ့ "

" ထမင်းလည်းတည်ပြီးပါပြီ … ဟင်းတွေလည်း ပြန်နွေးထားခဲ့တယ် … ကြေးစည်လေးလဲ ရေချိုး ထမင်းကျွေးပြီးပါပြီတော် "

" ကျေးဇူးပါ မိစမ်းရယ် … ငါ ထမင်း မစားတော့ပါဘူး "

" အံမယ် … ဂျာကြီးက … အဝ ကျွေးလိုက်ပြီပေါ့ "

" ငင့် … လမ်းမှာ ထမင်းဝင်စားလာကြတာပါဟ "

" အေးလေ ငါကလည်း ဘာပြောလို့လဲ မိခိုင် … ဒါမဲ့ နင့်နောက်က အကွက်ကြီး မြင်မကောင်းဘူး … အဝတ်စားလေ လဲဦး "

နီလာခိုင်မှာ ကားပေါ်တွင် ဦးနိုင်မော် လျှာစွမ်းကြောင့် အရည်များပန်းထွက်ရာ အောင်ပိုင်းရွှဲကာ အကွက်ကြီးဖြစ်နေသည်ကို ခုမ ရိပ်မိတော့သည်။

" ဟယ် … ဟုတ်ပါ့ရဲ့ … ခဏဟာ မိစမ်း "

အိမ်အပေါ်ထပ် ပြေးတက်၍ ထမိန်တစ်ထည် လဲကာ ပြန်ဆင်းလာခဲ့တော့သည်။သူမ အောက်ပြန်ရောက်ချိန် စမ်းစမ်းအေးမှာ စားပွဲပေါ်မှာ စားလက်စ မုန့်ပန်းကန်နှင့် နို့ဆီဘူးအား သိမ်းဆည်းနေရာ…

" မသာမ … ငါ့သာ ပြောနာ … နင်လည်း နောက်မှာ အကွက်ကြီး ငါမရှိတုန်း ကြေးစည်လေးကို တက်လိုးထားလား "

" ခ်လ်းးး ခ်လ်းးး … ဘာဖြစ်လဲအေ … ကြေးစည်က ဘာမှနားမလည်ပါဘူးဟ "

" နင့်တော့ လက်လန်တယ် မိစမ်းရယ် "

" နင်ထင်သလို မဟုတ်ပါဘူးက အထဲခဏလေး သွင်းတုန်း လရည်တွေထွက်လာတာ ငါ့ဖြင့် ဇပ်တငန့်ငန့် နဲ့ "

စမ်းစမ်းအေးမှာ သူမအဖြစ်ပျက်များအားပြောပြရင်း နီလာခိုင်အား ပြန်မေးနေပြန်သည်။

" နင်ရော မိခိုင် … ဂျာကြီးကို ကျွေးလိုက်ပြီလား "

" ဟာ … မကျွေးပါဘူး … ငါ့ဟာလေးယက်ပေးတော့ ငါလည်းသနားလို့ ဦနိုင်ဟာကြီးကို အရည်ထွက်အောင်ထိ ထုပေးလိုက်တာပါ "

" ဂျာကြီးယက်ပေးတော့ နင် ခံချင်တဲ့စိတ် မဖြစ်ဘူးလား "

" ဦးနိုင် အတင်းကြိုးစားရင်တော့ မသိဘူးဟာ … ငါ့စိတ်နဲ့က မရဘူး ငါ့ယောင်္ကျားမျက်နှာလေးပေါ်ပေါ်လာရင် အဲ့စိတ် မဖြစ်တော့တာ "

" ကဲ … ငါလည်း အိမ်ပြန်ဦးမယ် မိခိုင် မနက်ထဲက ထွက်လာတာ ဂျာကြီးရောက်လာတာနဲ့ ရုပ်ရှင်ကြည့်မယ့် အစီစဉ်တောင် ပျက်ပြီ "

" အေးပါ မိစမ်းရဲ့ နောက်အပတ်ပေါ့ဟာ "

စမ်းစမ်းအေး ပြန်သွားမှ နီလာခိုင်မှာ ရေချိုးကာ သူမအိပ်ခန်းလေးထဲ အနားယူနေလိုက်တော့သည်။

......................................................................................................................

တရက်ပြီးတရက် ကုန်ဆုံးလာရင်း ကြေးစည်လေးလည်း နီလာခိုင် အမေတို့က ပြန်ခေါ်သွားသဖြင့် နီလာခိုင်မှာ အရင်လို တစ်ယောက်ထဲ ပဲ ပြန်ဖြစ်နေတော့သည်။ခဏတာဆိုပေမယ့် လင်ဖြစ်သူ သတိရတိုင်း ညဘက် ကြေးစည်ဟာကြီး ခိုးကြည့်ရင်း အာသာဖြေနေရသည်ကို အမှတ်ရနေမိ၏။

ဦးနိုင်မော်လည်း ဒီရက်ပိုင်း ကာစတန်မာ အသစ်များဝင်သဖြင့် နီလာခိုင်နား မကပ်နိုင်တော့ပေ။နေပြည်တော်ရှိ ဆိုင်ခွဲများသို့ ပစ္စည်းအသစ်များ ပြန်ယူပေးနေရ၏။နီလာခိုင်အား ဖုန်းဆက်ကာ စာအိတ်တအိတ်အား ဆိုင်သိမ်းလျင် လိပ်စာအတိုင်း ပို့ပေးဖို့ ပြောလိုက်သည်။နီလာခိုင်မှာ စမ်းစမ်းအေးယူလာသော စာအိပ်အညိုရောင်အပေါ်မှ လိပ်စာကြည့်ရာ သူမတို့ရပ်ကွက်ဖြစ်နေတော့သည်။

" ဟဲ့ … ငါတို့လမ်းထဲက အိမ်ဟ မိစမ်းရ "

" ပြစမ်း မိခိုင် … ဒါက ဆရာဝန်ကြီးအိမ်လိပ်စာဟ … ဟိုတခါ ထမင်းချိုင့်လာပို့တဲ့ နင့်လင်လေးအိမ်လေ ခိခိ "

" မသာမ ဒါပဲ … ငါ့ဆို အကောင်းမပြောဘူး … ဒါနဲ့ အထဲက ဘာစာပါလိမ့် "

" ချိတ်ပိတ်ထားတာ ဘယ်သိမလည်းဟ နေပြည်တော်ဆိုင်ခွဲက တင်ဒါခေါ်တာတွေတော့ရှိတယ် တင်ဒါကိစ္စ အကြောင်းကြားတာနေမှာပေါ့ "

ညနေဆိုင်သိမ်းပြီး အိမ်ရောက်တော့ ရေချိုး မိတ်ကပ်ပါးပါးလေးပုတ်ရင်း စာအိပ်အရှည်လေးယူကာ အောက်ထပ်ဆင်းခဲ့လိုက်သည်။ညနေစောင်း၍ အလင်းရောင်အားလျော့နည်းကာ အမှောင်ဘက်ရောက်လုလု အချိန်မို့ အောက်ထပ် ဧည့်ခန်းတွင်း မီးဖွင့်ထားလိုက်၏်။တခါတခါ စမ်းစမ်းအေးမှာ ကူးလာတတ်သဖြင့် ခြံဝင်းတံခါးသော့ထားသည့်နေရာအား ပြောပြထားလိုက်သည်။

သို့သော် စိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက်လေးမို့ သူခိုးဘာညာ မကပ်ပေ။ည၉နာရီလောက်ဆို လူခြေတိတ်ကာ အလုပ်နောက် ကျသော တစ်ဦးစနှစ်ဦးစ လေးသာ သွားလာတတ်၏။ရပ်ကွက် လမ်းမအတိုင်းလျှောက်လာရင်း လမ်းအရှေ့ဘက် ကြားလမ်းအတိုင်း တည့်တည့်လာခဲ့ရာ လူတစ်ရပ်စာ အုတ်တံတိုင်းခတ်ထားသော သံတံခါးအနီရောင်ရှေ့ ရပ်လိုက်သည်။လိပ်စာ အတိုင်း ခြံအမှတ် ဖတ်ကြည့်ရာ တူနေသဖြင့် လူခေါ်ဘဲလ် နှိပ်လိုက်တော့၏။သိပ်မစောင့်လိုက်ရ ခြံတခါးဖွင့်သည်နှင့် သူမအား ပြုံးပြနေသော နိုင်လင်းထွန်းအား တွေ့လိုက်ရသည်။မျက်နာနုနုချောချောလေးနှင့် မျက်ခုံးထူထူ ယောင်္ကျားတန်မဲ့ နှာတံစင်းစင်းလေးက နိုင်လင်းထွန်း၏ထူးခြားချက်ပင်။

" မ … အိမ် အလည်လာတာလား ဗျ "

" No . no . ဆိုင်က ဒီလိပ်စာ အတိုင်း စာအိတ် ပို့ပေးပါဆိုလို့ … ဦးနေမင်းနဲ့မင်းက "

" ဒယ်ဒီက … ဒင်နာ တခုသွားတာ … မ…ရဲ့ … လာလေ အထဲဝင်ပါဦး "

" ကြာမှာလားကွာ ဦးနေမင်းရဲ့ လက်ခံရှိကြောင်း လက်မှတ် ထိုးခိုင်းရဦးမှာ "

" လာပါ မ ရဲ့ … ကျနော် ဒယ်ဒီဆီ ဖုန်းဆက်ပေးပါ့မယ် "

နီလာခိုင်မှာ ခုမှ အခက်တွေ့နေတော့၏။သူမ စိတ်ထဲ ဦးနေမင်းအား စာအိတ်ပေးလက်မှတ်ထိုးခိုင်းကာ ပြန်ရုံမို့ အဝတ်စားအားပေါ့ပေါ့ပါးပါးဝတ်ကာ မိတ်ကပ်လေးပါးပါးပုတ်ကာထွက်လာခဲ့မိသည်။အင်္ကျ ီက လက်တကိုင်းလေးမို့ နိူ့အုံဖွေးဖွေးလေးက အပေါ်ပိုင်းလေးလျှံထွက်နေပြီး အောက်က စပန့်သားလုံခည်အပါးလေးမှာ သူမပေါင်တန်တုတ်တုတ်လေးအား ထိကပ်နေသဖြင့် နိုင်လင်းထွန်းမှာ မက်မက်မောမောကြည့်နေသည်ကို မြင်နေရ၏။ဖုန်းဆက်ခေါ်ခိုင်းပြီး လက်မှတ်ထိုးခိုင်ရုံပဲမို့ ခြံဝင်းကြီးထဲ ဝင်ခဲ့လိုက်သည်။သူမ အထဲရောက်သည်နှင့် နိုင်လင်းထွန်းမှာ တံခါးသော့ပြန်ခတ်ကာ တိုက်ကြီးဆီသို့ ခေါ်လာခဲ့၏။အတွင်းဘက်တွက် တိုက်ရှေ့ အုတ်ခင်း၍ ဘေးတဖက်တချက် ပေ၃၀ပတ်လည်လောက်က မြက်ခင်းစိမ်းများစိုက်ထားကာ ပန်းခြံပုံစံလေး ပြုလုပ်ထားသည်။

တိုက်ရှေ့ တံခါးဘေးတွင် ပန်းပင်မျိုးစုံ ပန်းအိုးများဖြင့် အစီအရီ ချထားကာ စတီးကွင်းကြီးများဖြင့် ဒန်းတခု တွေ့မြင်ရပြန်သည်။နီလာခိုင်မှာ ခြံအတွင်း အပြင်အဆင်များအားငေးမောရင်း ဧည့်ခန်းတွင်းရောက်ရှိလာတော့၏။ဧည်ခန်းတွင်း ပရိဘောဂ ပစ္စည်းများမှာ ကျွန်များဖြင့် ပြုပ်လုပ်ထားပြီး ကျားရုပ် ဆင်ရုပ် ဒေါင်းရုပ် အစရှိသည့်ပန်းပုရုပ်ကြီးများနှင့် အလှဆင်ထားလေ၏။တကယ်ကို လူချမ်းသာ မိသားစုမှန်း ဧည့်ခန်းတွင်း ဝင်တာနှင့် သိရှိလိုက်ရသည်။

" ထိုင်လေ … မ "

ပန်းပုရုပ်ကြီးများအား ငေးကြည့်နေစဉ် နောက်ကျောဘက်မှ နိုင်လင်းထွန်း အသံထွက်ပေါ်လာ၏။ဧည့်ခန်း အရှေ့ဘက်ခြမ်းတွင် မှန်အထူဖြင့်ပြုလုပ်ထားသော ဘဲဥပုံစားပွဲဝိုင်းတစ်လုံး ရှိပြီး ဘေးတွင် လူသုံးယောက်ထိုင်လို့ရသော ကျွန်းထိုင်ခုံအဝိုင်းခုံ နှစ်ခုမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထားရှိသည်။နီလာခိုင်မှာ ထိုင်ခုံကြီးပေါ်တွင် ထိုင်ရင်း နိုင်လင်းထွန်းအား ဦးနေမင်းဆီ ဖုန်းဆက်ဖို့ လှမ်းပြောလိုက်၏။

" အင်းပါ … မ ရဲ့ … အအေး တခုခု သောက်ပါဦး … ဒယ်ဒီဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်ပါ့မယ် "

နိုင်လင်းထွန်းမှာ စားပွဲခုံ အနီးနားမှ ရေခဲသေတ္တာဖွင့်ရင်း အချိုရည်တဗူးဖေါက်ကာ ဖန်ခွက်တစ်လုံးချပေးလိုက်သည်။ပြီးမှ ဧည့်ခန်းမှ ထွက်ကာ ဖခင်ဖြစ်သူထံ ဖုန်းသွားဆက်ပုံရသည်။နီလာခိုင် အချိုရည် တစ်ဝက်ခန့်မော့သောက်အပြီး ဧည့်ခန်းတွင်း နိုင်လင်းထွန်း ပြန်ဝင်လာတော့၏။နီလာခိုင်ဘေး ဝင်ထိုင်ကာ ရုတ်တရက် ဆွဲဖက်လိုက်တော့သည်။ထင်မှတ်မထားသည်မို့ နီလာခိုင်ကိုယ်လုံးလေးမှာ နိုင်လင်းထွန်းရင်ခွင်ထဲ ကျရောက်သွားတော့၏။

" ဟင် … လွတ်စမ်း ချာတိတ် … ခိုင့်ကို ဒီလိုမလုပ်နဲ့ မကြိုက်ဖူး "

" မလွတ်ဖူးဗျာ … မ ကို အဖြေတောင်းထားတာ ကြာလှပြီ ခုထိ မပေးသေးဘူး "

" ခိုင်က အိမ်ထောင်သည်လေ … မင်းကို ဘာအဖြေပေးရမှာလည်း လက်တွေလွတ်ပေးပါ တောင်းပန်ပါတယ် "

ဒီအနေထားရောက်မှ ကယ်ပါယူပါ အော်ရအောင်ကလည်း လူက အိမ်ထဲထိ ရောက်နေပြီမို့ နီလာခိုင်မှ ချော့ပြောနေရသည်။သို့သော် နိုင်လင်းထွန်းမှာ နီတာခိုင်ပါးလေးအား နမ်းရင်း ခါးလေးအား ဆွဲညှစ်လိုက်ပြန်သည်။နိုင်လင်းထွန်းမှာ ဆိုင်ကယ်ချင်းတိုက်မလိုဖြစ်ရာမှ နီလာခိုင်အား စွဲလမ်းမိခဲ့၏်။နီလာခိုင် အလုပ်အသွားတွင် လိုက်ပါခွင့်ရသော်လည်း အပြန်တွင် စမ်းစမ်းအေးပါနေသဖြင့် လိုက်ခွင့်မရခဲ့ပေ။အလုပ်ပိတ်ရက်များတွင် နီလာခိုင်နောက် တကောက်ကောက်လိုက်ကာ ချစ်ခွင့်ပန်တော့သည်။

နီလာခိုင်မှာ အိမ်ထောင်သည်ဖြစ်ကြောင်း ခင်ပွန်းဖြစ်သူမှာ အဝေးတွင်စီးပွားရှာနေကြောင်း အမှန်တိုင်းပြောပြခဲ့၏။နိုင်လင်းထွန်းမှာ စိတ်ဓတ်ကျလျက် တစ်ပတ်လောက်ပျောက်ကွယ်သွားရာမှ နောက်ပိုင်း ပြန်ပေါ်လာကာ လက်မထပ်ရလည်း ချစ်ခွင့်ရချင်ကြောင်း အဖြေပြန်ပေးဖို့ တတွတ်တွတ်ပူစာနေတော့၏။နီလာခိုင်မှာ စမ်းစမ်းအေးတောင် အသိမပေးပဲ သူမ ကိစ္စအား သူမပါသာ ဖြေရှင်းနေတော့သည်။နိုင်လင်းထွန်းအား တတ်နိုင်သမျှရှောင်ကွင်းနေစဉ် ဒီတကြိမ် တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် နိုင်လင်းထွန်း အိမ်သို့ ရောက်ရှိခဲ့ရ၏။

" လက်တွေက ဘာဖြစ်လို့လဲ မ ရဲ့ … ကျနော်ဟာ ကျနော် ပိုက်ထားတာပါ "

" မင်း မင်း … စကားကို ကပ်မပြောနဲ့ ခုလွတ်ကွာ "

" ဘယ်မှာ ကပ်လို့လဲ မ ကလဲ … ဒီမာ ခွာပြောနေတာလေ "

နီလာခိုင်မှာ နိုင်လင်းထွန်းဖက်ထားသည်ကို ရုန်းကန်ရင်း သူမလက်တဖက်မှာ နိုင်လင်းထွန်းပေါင်ကြားအား ထောက်မိသွားသည်။

" အားးး … နာလိုက်တာ … မ ရယ် "

" အာ … ဆောရီးကွာ "

နီလာခိုင်မှာ လက်ရှိအဖြစ်အား မေ့၍ ယောင်ပြီး တောင်းပန်နေမိသည်။သူမလက်တဖက်မှာ နိုင်လင်းထွန်းပေါင်ကြားမှ လီးအား ဖိမိသလိုဖြစ်သွားသောကြောင့်ဖြစ်သည်။

" တအားမဖိပါနဲ့ မ ရာ "

နီလာခိုင်မှာ နိုင်လင်းထွန်းပြောလိုက်မှ ပိုဆိုးသွားကာ ဖိထားသောက်လက်အား ကြွပြီး လီးအား ခပ်ဖွဖွ ဆုပ်ကိုင်ထားမိသည်။နိုင်လင်းထွန်းမှာလည်း အဆင်ပြေသည် အထင်ဖြင့် နီလာခိုင် လက်တကိုင်းအင်္ကျ ီလေးအား ပုခုံးနှစ်ဖက်ဆီမှ လက်မောင်းသားဖွေးဖွေးလေးထိ ဆွဲချပစ်သည်။နို့အုံအား ထိန်းထားသော ဘာယာစီယာအား ထပ်မာန်ဆွဲချကာ ပေါ်လာသောနို့အုံလေးအား ကုန်းစို့ပစ်တော့၏။နီလာခိုင်မှာ ရုန်းနေရင်းဖြင့် ခုံပေါ်တွင် ထိုင်လျက်လေး နို့စို့ ခံဇလိုက်ရတော့သည်။ဦးနေမင်းအား ဖုန်းဆက်ခိုင်းရာ နိုင်လင်းထွန်းမှာ ခေါ်ထားကြောင်း ဒင်နာလုပ်သည့်အိမ်မှာ မြို့အဝင်နားလေးမို့ နောက်ထပ် ၄၅ မိနစ်နေမှ ပြန်ရောက်မည်ဖြစ်ကြောင်း ပြန်လည်ပြောဆိုနေသည်။နိုင်လင်းထွန်းမှာ စကားပြောရင်း နီလာခိုင်ပေါင်ကြားထဲ လက်နှင့်စမ်းကြည့်လိုက်သည်။စပန့်ထမိန်အပါးလေးအောက်တွင် စောက်ဖုတ်မှာ ဖေါင်းကြွနေသည်ကို ခံစားသိရှိလိုက်ရ၏။

" မ ရယ် … စောက်ပတ်ကြီးက ဖေါင်းကားနေပါလား "

" အာ … ဘာစကားပြောတာလဲ … မရိုင်းနဲ့ကွာ "

နီလာခိုင်မှာ ကြေးစည်ပြန်ခေါ်သွားကတည်းက အာသာမဖြေနိုင်ခဲ့ရာ ခုလို ငယ်ငယ်ချောချောယောင်္ကျားတစ်ယောက်မှ နို့စို့ပြီး အဖုတ်ကလိရင်း မေးနေသဖြင့် ရမ္မက်စိတ်လေး ထကြွနေရသည်။သို့သော် သိတ်ခါအရ နိုင်လင်းထွန်းအား ဟန့်လိုက်မိသည်။နီလာခိုင်မှာ နို့သီးခေါင်းလေးများ ချွန်ထွက်ကာ မာနေရင်း ရင်ဘတ်လေး ကော့တက်နေသဖြင့် နိုင်လင်းထွန်းမှာ ကာမစိတ်ကြွနေမှန်း ရိပ်မိနေသည်။

သူ့ပေါင်ကြားမှာ လီးအား နီလာခိုင်မှ မသိမသာညှစ်ပေးနေသည်ကိုလည်း ခံစားသိရှိနေရ၏။ထို့ပြင် ကြိတ်ချစ်ကြိတ်ကြွေမိရသော ချစ်သူအား မကြာခင် လိုးရတော့မည်မို့ အားရကျေနပ်မိနေသည်။နီလာခိုင်၏ ပေါင်သားကြီးများ ဟလိုက် စိလိုက်နှင့် ခါးလေးတွန့်တွန့်နေသည်ကို ကြည့်ရင်း လီးမှာ တဖြည်းဖြည်း တင်းမာလာတော့၏။

" မ … ကျနော် … စောက်ပတ်ယက်ပေးပါရစေနော် "

" အာကွာ … ကျွတ် "

နီလာခိုင်မှာ ဇိမ်ယူနေရင်း နိုင်လင်းထွန်းစကားကြောင့် စိတ်ထဲ ကသိကအောက်လေးဖြစ်သွားမိသည်။လင်လည်းမဟုတ် ရည်းစားမဟုတ်ပဲ အတိုင်းတာပါးပါးလေးသာ ပတ်သက်ဖူးသောသူစိမ်းယောင်္ကျားအား ဘယ်မိန်းကလေးက လာပါရှင် ယက်ပါရှင် ဆိုပြီး လှန်ပေးပါ့မလည်း … ကျွတ်။သူမပါသာ စိတ်ထဲပြောရင်း ခိုးလို့ခုလု ဖြစ်နေမိသည်။

ထိုစဉ် နိုင်လင်းထွန်းလက်က ထမိန်အားဖြည်ချနေသဖြင့် အလိုက်သင့်လေး ဖင်ကြီးအား ကြွပေးလိုက်သည်။သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ စမ်းစမ်းအေး၏ယောင်္ကျား စိုးနိုင်အား အလိုးခံဖို့ စဉ်းစားဖူးသော်လည်း လူရင်းတွေမို့ မျက်နှာပူကာ အထမမြှောက်ခဲ့ပေ။ကြေးစည်လေးအား တက်လိုးဖို့ကလည်း တူသားသဖွယ်ဖြစ်နေသူမို့ စိတ်က မရဲပေ။ဒီတကြိမ်တွင် နိုင်လင်းထွန်း၏ ဇွတ်တရွတ်ကြိုးစားမှု့အောက်တွင် မိန်းမသဘာဝအရ အနည်းငယ်ငြင်းကာ အလိုက်သင့်နေလိုက်တော့၏။

" လှလိုက်တာ မ ရယ် … ကြည်ပါဦး … မ စောက်ပတ်လေးက ဖေါင်းကားရဲနေပြီး အစိလေးက ထောင်ထွက်နေတာပဲ "

နိုင်လင်းထွန်းစကားကြောင့် သူမပေါင်ကြားထဲ ငုံ့ကြည်မိရာ တကယ်ပင် အဖုတ်လေးမှာ ခုံးထွက်နေပြီး အစိလေးမှာ ခေါင်းပြူထွက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရတော့သည်။အဖုတ်လေးအတွင်းမှ ဆစ်ကနဲ့ဖြစ်ကာ အရည်ကြည်လေးများ စောက်ခေါင်းထဲ စို့တက်လာရ၏။ကြည့်နေစဉ် နိုင်လင်းထွန်းမျက်နှာမှာ သူမပေါင်ကြားတွင်း အပ်ကာ စောက်ပတ်လေးအား ထိုးယက်နေတော့သည်။

နိုင်လင်းထွန်းမှာ ရမ္မက်ပြင်းပြင်းဖြင့် ယက်ပေးနေရာ နီလာခိုင်မှာ အရသာထူးကဲနေရ၏်။ဦးနိုင်မော် သူမ အဖုတ်အားယက်ပေးစဉ်ကထက် ပိုမိုကာ ဇိမ်တွေ့နေရ၏။စောက်ခေါင်းပေါက်လေးအား ပါးစပ်ဖြင့်တေ့ကာ နူတ်ခမ်းချင်းစုပ်သလို စုပ်နေသဖြင့် အသဲများတုန်နေအောင် ခံစားနေရကာ နိုင်လင်းထွန်းခေါင်းအား ပွတ်သပ်ပေးရင်း ပါးစပ်က ညည်းတွားနေရပြန်သည်။နိုင်လင်းထွန်းမှာလည်း နီလာခိုင်ညည်းသံများကြောင့် စိတ်ကြွလာကာ စောက်ပတ်တပြင်လုံးအား လျှာအပြားလိုက်ဖြင့် ဖိဖိပွတ်တော့သည်။

စောက်စိအား မထိတထိလေး ကိုက်လိုက် စောက်ပတ်အက်ကွဲကြောင်းအား လျှာဖျားဖြင့်ထိုးခွဲလိုက်ဖြင့် အားရပါးရ ယက်ပေးနေ၏။နီလာခိုင်မှာလည်း အဖုတ်တခုလုံး ယက်တက်လာကာ သူမနို့အုံနှင့်နို့သီးခေါင်းများအား သူမလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ဖိချေနေရသည်။တောက်လောင်လာသော ရမ္မက်စိတ်များကြောင့် အလိုးခံချင်သည့်စိတ်များ တဖွားဖွားဖြစ်ပေါ်နေတော့၏။ဦးနိုင်မော်နှင့် စမ်းစမ်းအေးယောင်္ကျားစိုးနိုင် တို့နှင့် တုန်းက အလိုးခံချင်စိတ် မရှိခဲ့ပေမယ့်… နိုင်လင်းထွန်းအပေါ်တွင် အလိုးခံချင်သည့်စိတ်များ ထကြွလာရာ နိုင်လင်းထွန်း၏ ငယ်ရွှယ်ချောမောမှု့ကြောင့်လား သူမကိုယ်သူမ မဝေခွဲနိုင်ပေ။

" အားးး ရှီးးးး းးးး … ကောင်း ကောင်း … ကောင်းလိုက်တာ ကွာ … အင်းဟင်းးး ဟူးးး ရှီးးးး းးးး "

နီလာခိုင် ခန္ဓာကိုယ်မှာ တွန့်လိမ်ကော့ပျံလာကာ ပေါင်သားများ တဇပ်ဇပ်တုန်ရင်း ဖင်သားကြီးများ ကြွတက်လာတော့သည်။နိုင်လင်းထွန်မှာလည်း နီလာခိုင် စောက်စိအား မလွတ်တမ်းဖိစုပ်ကာ ပါးစပ်ထဲမှာပင် အစိလေးအား လျှာဖြင့် ဝိုက်ကလိပေးနေ၏။နိလာခိုင်မှာ စောက်ခေါင်းဝထဲ အရည်ကြည်များ အိုင်လာသဖြင့် နိုင်လင်းထွန်းခေါင်းအား တွန်းထုတ်ကာ သူမစောက်ပတ်အား လက်တဖက်ဖြင့် ဖိထားလိုက်တော့သည်။

" မ … ပြီးသွားတာလား ဟင် "

နိုင်လင်းထွန်းမှာ မေးရင်း နီလာခိုင်လက်အား ဆွဲဖယ်လိုက်ရာ စောက်ဖုတ်အတွင်းမှ စောက်ရည်များ ပွက်ကနဲ့ ထွက်ကျလာတော့သည်။

" အားးး … အမလေးးးးး … မောတာကွာ … ခဏ နားရအောင်နော် "

နီလာခိုင်မှာ ခပ်တိုးတိုးပြောရင်း မျက်လုံးများစင်းလာကာ ရင်ဘတ်မှ နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်ဖြင့် အသက်မျှင်းရှုနေရ၏။နီလာခိုင်မှာ နိုင်လင်းထွန်းအပေါ် ချစ်စိတ်မရှိသော်လည်း သူမ စောက်ပတ်လေးအား ထိထိမိမိယက်ပေးနိုင်သဖြင့် အသဲခိုက်အောင် နှစ်ချိုက်သွားရသည်ကို ဝန်ခံရပေမည်။သူမ အနားယူနေစဉ် နိုင်လင်းထွန်းမှာ မတ်တပ်ထရပ်ရင်း ပုဆိုးအား ခြေရင်းပုံချလိုက်သည်။နီလာခိုင်မှာ နိုင်လင်းထွန်းပေါင်ကြားမှ လီးအား အနီးကပ် သေချာမြင်ရသဖြင့် မှေးစင်းနေသော မျက်လုံးမှာ ပြူးကျယ်သွားရပြန်၏။အရှည် ၈ လက်မကျော်ပြီး သူမလက်ကောက်ဝတ်လောက်တုတ်သော နိုင်လင်းထွန်းလီးကြီးမှာ ထောင်မတ်နေရင်း တဇပ်ဇပ်တုန်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသောကြောင့်ဖြစ်သည်။

လီးနှင့်ဝေးနေပေမယ့် လီးအရသာ ခံစားဖူးသူမို့ ဒီလိုလီးကြီးနဲ့ အလိုးခံလိုက်ရလျင်ဟူသော အတွေးက စောက်ပတ်အား ဒုတိယအကြိမ် ဆစ်ကနဲ့ဆစ်ကနဲ့ ဖြစ်သွားရ၏။နိုင်လင်းထွန်းမှာ လီးကြီးအား လက်ဖြင့်ပွတ်သပ်ရင်း နီလာခိုင် အဖုတ်အားကြည့်နေပြန်သည်။နီလာခိုင်မှာလည်း နိုင်လင်ထွန်းလက်ထဲမှ တိုက်ထွက်လာသော ဒစ်ဖူးနီညိုကြီးအား ကြည့်ရင်း အားရသလိုလို ကြောက်သလိုလို ဖြစ်လာရင်း သူမပေါင်သားများအား ဖြဲထားပေးလိုက်တော့သည်။

နိုင်လင်ထွန်းမှာ ကြမ်းပြင် ဒူးထောက်ချရင်း ခုံပေါ်မှဖြဲပေးထားသော နိလာခိုင်စောက်ပတ်ထိပ်အား ဘယ်လက်ဖြင့်ကွေးပြီး လက်မ လက်ညိုး အသုံးပြုကာ ထပ်ဖြဲလိုက်၏။ထိုအခါ စောက်စိလေးမှာ ပြူးထွက်လာသည်မို့ ညာလက်ဖြင့် လီးအရင်းအား ကိုင်ကာ ဒစ်ဖူးဖြင့် အစိလေးအား ခပ်စပ်စပ်လေး အဆက်မပြတ် ရိုက်ချလိုက်သည်။နီလာခိုင်မှာ ရင်တုန်နေစဉ် စောက်စိအား ဒစ်ဖူးဖြင့် တဘတ်ဘတ်ရိုက်ခံရသဖြင့် ခုံပေါ်ထိုင်လျက်လေး ကြမ်းပြင်ခြေဖျားထောက်ကာ တကိုယ်လုံး တဇပ်ဇပ် တုန်နေရတော့၏။

" အ …… အ … လိုးတော့မှာလား … ချာ တိတ် "

နိုင်လင်းထွန်းမှာ နီလာခိုင်၏ ရမ္မက်သံနှောသော စကားသံလေးအား ခေါင်းညိတ်ဖြေရင်း ဒစ်ဖူးအား စောက်ခေါင်းဝသို့ တေ့လိုက်ရာ…

" တီတီ … တီတီ … တီ တီ တီ တီ "

အိမ်ရှေ့မှ ကားဟွန်းသံ အဆင်မပြတ် ကြားလိုက်ရတော့သည်။

" ဟင် … မင်းအဖေ လာ နေ ပြီ ထင် တယ် "

" ဟာ … ဟုတ်တယ် … မ "

နှစ်ဦးသား ထရပ်ရင်း အဝတ်စားများ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ပြန်ဝတ်ကာ နိုင်လင်းထွန်းမှာ ဧည့်ခန်းတွင်းမှ ခြံတံခါးသော့ကိုင်ကာ ထွက်ခွာသွားတော့သည်။နီလာခိုင်မှာ သူမ ရဂျစ်စတာ စာအုပ်လေးအား ဖွင့်ကာ ဧည့်ခန်းတွင်း ခပ်တည်တည် ထိုင်နေလိုက်၏။ခဏအကြာ နိုင်လင်းထွန်း၏ ဖခင် ဦးနေမင်း ရောက်ရှိလာသဖြင့် စာအိတ်အရှည်လေး ပေးပြီး သူမစာအုပ်လေးထဲ လက်ခံရရှိကြောင်း လက်မှတ်ထိုးခိုင်းကာ နုတ်ဆက်ရင်း အိမ်ထဲမှ ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။နိုင်လင်းထွန်းမှ ခြံတံခါးဝထိ လိုက်ပို့ရင်း ညပိုင်း နီလာခိုင်အိမ်သို့ လာမည်ဖြစ်ကြောင်း တတွတ်တွတ်ပြောနေရှာ၏။နီလာခိုင်မှာ ခြံတံခါး ပြန်ပိတ်ခါနီး နိုင်လင်းထွန်းအား မျက်စိတဖက်မှိတ်ပြကာ ချာကနဲ့လှည့်ထွက်ရင်း လမ်းကြားလေးအတိုင်း ပြန်ထွက်ကာ ခြေလှမ်းများက သူမအိမ်ဆီသို့ ဦးတည်လိုက်တော့သည်။


စ/ဆုံး ဖတ်ရှု့ပေးသောမိတ်ဆွေများအား ကျေးဇူးတင်ရှိပါသည်။

ဘုံခုနှစ်ဆင့် ( အတွေးပင်လယ်ပြာ အတွက် ရေးသားခဲ့သည်။ )



........................................💚💛💖💝💙........................................

ပြီးပါပြီ။


လေသင့်ရာမွှေး အပိုင်း ( ၁ )

လေသင့်ရာမွှေး အပိုင်း  ( ၁ )

ရေးသားသူ - ဘုံခုနှစ်ဆင့် (တိတ်တခိုး မှကူးယူသည်)

မြောက်ပြန်လေနှင့်အတူ ချမ်းစိမ့်စိမ့်လေးမို့ အနွေးထည်ထူထူလေးဝတ်ကာ နီလာခိုင်တစ်ယောက် ဝရမ်တာလေးတွင် စာအုပ်ဖတ်ရင်း မျက်လုံးများက အိမ်ရှေ့လမ်းမဆီသို့ စိုက်ကြည့်နေ၏။ သူမ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ကျော်ထွန်းမှာ ကျောက်စိမ်းလုပ်ငန်းတခုတွင် ရှယ်ယာလုပ်ကိုင်ရင်း ခရီးထွက်တာ များနေတော့သည်။ ခုလည်း အိမ်အသစ်လေးတွင် ၁ လပြည့်အောင်မနေနိုင်ပဲ ဖားကန့်ဘက် ပြန်တက်သွားတော့သည်။ နီလာခိုင်အနေဖြင့် ခုလက်ရှိအိမ်လေးအား သဘောကျလျက်ရှိသည်။အိမ်လေးမှာ နံကပ်တိုက် ၂ ထပ်တိုက်လေးဖြစ်ပြီး အောက်တွင် အိပ်ခန်းနှစ်ခန်း ဧည့်ခန်း မီးဖိုချောင်နှင့် ရေချိုးခန်းသပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး ပါရှိသည်။

အပေါ်ထပ်တွင်လည်း အိပ်ခန်း ၂ခန်းနှင့် ဧည့်ခန်းပုံစံ အခန်းလွတ်တစ်ခန်းနှင့် ရေချိုးခန်း ပါရှိသည်။အိမ်ထောင် ကျကာစ မိဘများနှင့် အတူနေရသဖြင့် နီလာခိုင်မှာ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ကျော်ထွန်းနှင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ် မနေခဲ့ရပေ။ ငယ်သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ စမ်းစမ်းအေးမှ သူမတို့ခြံဘေး တိုက်ကလေးရောင်းမည်ဟု စကားစပ်မိရာမှ ဒီတိုက်လေးအား ဝယ်ယူလိုက်တော့သည်။ စမ်းစမ်းအေးမှာ သူမလိုပင် စတိုးဆိုင်မှ အရောင်းဝန်းထမ်းမ တစ်ဦးဖြစ်ပြီး သူ့ထက် အိမ်ထောင်အရင်ကျကာ ဒီရပ်ကွက်လေးထဲ ပြောင်းလာသူပင်။

" ဟိတ် မိခိုင် … ကိုကျော်ထွန်း ကြီး လွမ်းနေတာလား "

" အံမယ် … ကောင်မ … ကိုယ်ချင်းမစာအေ … လာ အပေါ်တက်ခဲ့ အောက်က ချမ်းတယ် "

စမ်းစမ်းအေးမှာလည်း အလုပ်ပိတ်ရက်မို့ ချက်ပြုတ်ပြီးတာနှင့် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ နီလာခိုင်ထံ ထွက်လာခဲ့တော့သည်။စတိုးဆိုင်ကြီး တစ်ဆိုင်တွင် အတူလုပ်သူမို့ မနက်လင်းအလုပ်အတူသွား ညနေကျ အတူပြန်ဖြစ်ကြသည်။နီလာခိုင်အတွက် ကျော်ထွန်းမှာ စကိုဖီးဆိုင်ကယ် အနက်တစ်စီး ဝယ်ပေးထားသည်။အလုပ်မလုပ်တော့ဖို့ပြောရာ နီလာခိုင်မှာ အိမ်တွင် တစ်ယောက်ထည်းပျင်းနေသဖြင့် အလုပ်မထွက်ပဲ အပျင်းပြေ ဆက်လုပ်ခဲ့သည်။အိမ်ပြန်ရောက်လျင်လည်း စမ်းစမ်းအေးတို့ အိမ်ဘက်သာ အချိန်ကုန်လေ့ရှိသည်။

" ဟဲ့ … လက်ဖက်သုပ်လိုက်ရမလား မိစမ်း "

" ကောင်းတာပေါ့အေ … စကားပြောရင်း စားရအောင် … နေဦး ငါရေနွေး လိုက်တည်ပေးမယ် "

အောက်ထပ်အဆင်းတွင် နီလာခိုင်၏ နောက်ပိုင်းအလှကို စမ်းစမ်းအေးမှာ ငေးကြည့်ရင်းနောက်မှ ကပ်ပါလာခဲ့သည်။မီးဖိုချောင်အတွင်း ခရမ်းချဉ်သီးလှီးနေစဉ် စမ်းစမ်းအေးမှာ ကော့ထွက်နေသော နီလာခိုင်ဖင်သားများအား ညှစ်ရင်း …

" ကောင်မ … ဒါကြီးကြောင့် … ဂျာကြီးက … ခိုင်လေးရေ ခိုင်လေးရေ ဖြစ်နေတာမလား … ခ်ခ် ခ်ခ် "

နီလာခိုင်မှာ ဆံပင်ကျောလယ်လောက် အဖြောင့်ထားတာ ရင်သားစူစူလေးနှင့် တင်သားကြီးများကြောင့် အိမ် ထောင်သည် ဖြစ်သည့်တိုင် ခုထိ ရည်းစားစကား လိုက်ပြောခံနေရသူ ဖြစ်သည်။လင်ဖြစ်သူနှင့်လည်း တွဲသွားတွဲလာ သိပ်မရှိသဖြင့် ခင်မင်ရင်းနှီးသူ တစ်ချို့မှ လွဲလျင် အပျိုပဲ ထင်နေကြသည်။အသားညိုပေမယ့် မျက်နှာချောချောလေးဖြင့် အမြဲပြုံးနေတတ်ကာ သွားတက်ကလေးများက သူမ၏ ထူးခြားချက်ပင် ဖြစ်သည်။ခန္ဓာကိုယ်ဖွဲ့စည်းပုံမှာ တင်းတင်းရင်းရင်းဖြင့် မယ်ဗမာကိုယ်လုံးပုံစံမို့ သူမအလုပ်လုပ်သော ဆိုင်တွင်လည်း မိန်းမချင်း ဖက်နမ်းကြ နို့ကိုင်ကြ ဖင်ပုတ်ကြနှင့် ဝိုင်းအချစ်ခံနေရသည်။ခုလည်း သူမဖင်သားကြီးအား ပွတ်သပ်နေသော သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ စမ်းစမ်းအေးအား တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပင် စကားပြန်ပြောလိုက်၏

" ခ်လ်းးး … ဒါတော့ ငါ့ကံပေါ့အေ … ညည်းကလည်း "

" သိပါ့အေ … ပစ္စည်းရွေ့ခိုင်းပြီဆို ညည်းမပါဘူး … ဘောနပ်တို့ … နှစ်ကူးလက်ဆောင်တို့ဆို ညည်းရှေ့ကထားတာ ဟွန့် "

" အံမယ် … ညည်းလဲ … ငမျိုးက မအေးရေ မအေးရေ ဆိုပြီး ဂိုဒေါင်ဘက် ခေါ်ခေါ်သွားတာ သိပါတယ်နော် "

" ဟဲ့ … အမလေး … ကောင်မ ယွမနေနဲ့ … ငါ့လင် ကြားမှ ပြက်သနာတက်နေမယ် "

" ခိခိ ခိခိ "

သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် အိမ်ပေါ်ပြန်တက်ကာ ဝရန်တာဘက် ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။လက်ဖက်စားလိုက် ရေနွေးသောက်လိုက်ဖြင့် ရောက်ရာပေါက်ရာများ ပြောရင်း စကားကောင်းနေသည်။

" ကောင်မ … ညည်း ကိုကျော်ထွန်းမရှိတော့ ဘယ်လိုနေလဲ "

" ဘာကိုလဲ မိစမ်းရ "

" ဒါလေ ဒါ "

စမ်းစမ်းအေးမှာ ဘယ်ဘက်မှ လက်မ လက်ညိုးဝိုင်းထားပြီး ညာဘက်လက်ညိုးဖြင့် ဝိုင်းထားသောအကွင်းလေးထဲ ထိုးပြလိုက်သည်။

" ယွနာ ကောင်မ ဒီလိုပဲ နေရတာပေါ့ဟဲ့ "

" ငါဖြင့် မနေနိုင်ဘူးဟယ် … ငါ့လင် ကိုစိုး ပြန်လာတာနဲ့ ရေချိုးထမင်းစားပြီး တခါ အလိုးခံပြီးမှ အိပ်လို့ရတာ "

စမ်းစမ်းအေး ယောင်္ကျာ စိုးနိုင်မှာ ဖုန်းဆိုင်တစ်ဆိုင်တွင် အလုပ်လုပ်သူမို့ ည ၇နာရီဆို ပြန်ရောက်တတ်သည်။အသားညိုညို အရပ်မနိမ့်မမြင့်နဲ့ ရုပ်ရည်မှာ ကြည့်ပျော်ရှု့ပျော် ရှိသည်။စမ်းစမ်းအေးမှာ အရပ်ပုသော်လည်း တင်တွေရင်တွေမှာ သူနေရာနှင်သူကြည့်ကောင်းသူမို့ ကိုစိုးအား နိုင်စားလေ့ရှိသည်။စမ်းစမ်းအေးနှင့်စိုးနိုင်မှာ ရာဂစိတ်ကြီးမားသူချင်းမို့ တနေ့ နှစ်ကြိမ်တော့ လိုးဖြစ်အောင် လိုးကြသည်။ကလေးမယူသေးပဲ ကာမစည်းစိမ်အား လွတ်လွတ်လပ်လပ် ခံစားနေကြသည်။

" သိပါ့ဟယ် … နင် ဆိုင်မှာဆိုလည်း … ငမျိုးနဲ့ ပွတ်သီးပွတ်သပ် လုပ်လုပ်နာ "

" ငမျိုးက လူသာ ငယ်တာ … ဒုတ်က ကြီးတယ်ဟ "

" နင့်လင် ကိုစိုးထက် ကြီးလို့လား "

" ကိုစိုးလောက်တော့ မရှိပါဘူး ငါပြောတာ လူငယ်ပေမယ့် လီးကြီးတာကို ပြောတာပါ "

စမ်းစမ်းအေးနှင့်နီလာခိုင်မှာ နှစ်ယောက်ထဲရှိချိန်ဆို စကားကို တစ်တစ်ခွခွပြောတတ်နေသည်မှာ အိမ်ထောင်စကျကတည်းကဖြစ်သည်။

" ဟောတော် နင်က ငမျိုးဟာ မြင်ဖူးလို့လား "

" မြင်ဖူးတာပေါ့ မိခိုင်ရ … ငါလည်း သူ့ဟာ ဂွင်းထုပေးတာ သူလည်းငါ့ဟာယက်ပေးနေတာ အဆုံးထိတော့ မရောက်သေးပါဘူး "

" နင်ကလည်း လင်တစ်ယောက်လုံး ရှိနေတာကို … စောက်ပတ်က ယွ ယွနိုင်လွန်းတယ် "

" မတူဘူးလေ မိခိုင်ရ … အရသာ တစ်မျိုးစီပေါ့ … နင် ကျတော့ရော ဂျာကြီးနဲ့ ဟွန့် "

" ဦးနိုင်က နင်ပြောသလောက် မဟုတ်ပါဘူးဟ … ငါ ခပ်တည်တည်နေရင် မစရဲပါဘူး … သူက ချစ်နေမိတာလို့တော့ ခဏခဏ ပြောဖူးတယ် "

" နင်ကလည်း နဲနဲပါးပါးတော့ လိုက်လျောလေဟာ "

" အော် … ကိုကျော်က ငါ့ဖို့ ပင်ပင်ပန်းပန်းငွေရှာနေတာလေဟာ … သူ့ကွယ်ရာမှာ မဖေါက်ပြန်ချင်ပါဘူး "

" ဖေါက်ပြန်ခိုင်းတာ မဟုတ်ပါဘူးဟ … အလိုက်ထိုက်လေး နေဖို့ပြောတာပါ … ကိုင်တာပြုတာလောက်တော့ ဘာမ မဖြစ်ပါဘူးဟ … ငါနဲ့ ငမျိုးကြည့်လေ ငါအိမ်ထောင်သည်မှန်း သူသိသားပဲ … ဆန္ဒတွေ ဖြေပြီး ကိုယ့်လမ်းကိုယ်လျှောက်ကြတာပဲ "

" အမလေးတော် ဖြစ်နေလိုက်တာ ဦးနိုင်က နင့်ဘာတွေပေးထားလို့တုန်း ကောင်မရဲ့ "

" ငါ့ကို နင့်မျက်နှာနဲ့ အပြင်ဆိုဒ်တွေ သိပ်မခိုင်းတော့ဘူး မိခိုင်ရဲ့ … ခွင့်ယူလည်း လစာထဲက မဖျက်တော့ဘူး ပြီးတော့ … အရင်လ ငါလစာထုတ်တော့ "

စမ်းစမ်းအေးမှာ စကားစဖြတ်ပြီး လက်ဖက်သုပ်တဇွန်စားကာ ရေနွေးတခွက် ငှဲ့နေလိုက်သည်။နီလာခိုင်မှာ စကားစပျက်သွားသဖြင့် စိတ်ထဲ မချင့်မရဲလေးဖြစ်သွားရသည်။ရေနွေးမှုတ်သောက်နေသော စမ်းစမ်းအေးအား ပန်းကန်လုံးလေးထဲမှ ရေနွေးအမြန်ကုန်အောင် ကြိတ်ဆုတောင်းနေရသည်။သို့သော် စမ်းစမ်းအေးမှာ ရေနွေးပန်းကန်အား တဖူးဖူးမှုတ်ကာ အရသာခံသောက်နေသဖြင့် မနေနိုင်ပဲ ဖွင့်မေးလိုက်တော့သည်။

" နင် လစာထုတ်တော့ ဘာပြောလည်း ဦးနိုင်က "

စမ်းစမ်းအေးမှာ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ နီလာခိုင်၏ သိချင်စိတ်ပျင်းပြနေသော မျက်နှာအား မျက်လုံးပင့်ကြည့်ကာ…

" နင့်ကို လိုးချင်တာတဲ့ "

" ဟာ "

နီလာခိုင်မှာ ခါတိုင်းတစ်တစ်ခွခွ ပြောတတ်ပေမယ့် ယခုတကြိမ်တွင် သူစိမ်းယောင်္ကျား တစ်ဦးမှ သူမအား လိုးချင်ကြောင်း သူငယ်ချင်းဖြစ်သူဆီမှ ကြားသိရသဖြင့် စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်းဖြစ်ကာ မျက်နာလေး ရဲတက်သွားရသည်။

" ရှက်မနေပါနဲ့ မိခိုင်ရယ် … နင့် ဖြုတ်ချင်တဲ့ ယောင်္ကျားတွေ အများကြီးပါ ဦးနိုင်က မရှက်မကြောက် ငါ့ကို ဖွင့်ပြောပြတာ "

" မဖြစ်နိုင်ပါဘူးဟာ … ငါ ကိုကျော် မသိပဲ ဘာမှ မလုပ်ဘူး "

" အော် … ကိုကျော်ထွန်း ခွင့်ပြုရင်တော့ နင်က ခံမယ်ပေါ့ "

" ဟာ … နင်ကလည်း ဇွတ်ကိုပြောတော့တာပဲ … ဟုတ်တယ်ဟာ ငါ့လင် ကြည်ဖြူမှ ခံမှာ "

" ခ်ခ် … မခံဖူးသေးလို့ပါအေ … နောက်ကျ … ကိုကျော်ထွန်း မသိအောင် ဖြဲခံနေမှာ မြင်ယောင်သေးတယ် ကောင်မ "

" အေး … နင်ပြောလို့ကို ငါ ဦးနိုင်ကို ဖြဲပေးဦးမှာ ကြည့်ထား "

" ခိခိ … လက်ဖက်လည်း ကုန်ပြီ … ငါ ညနေစာ ချက်လိုက်ဦးမယ် … နင်ရော ဟင်းမချက်ဖြစ်ရင် ငါ့ဆီလာစားဟာ "

" အေးပါ မိစမ်းရ … ငါက အကြော်အလှော်ပဲ ၁ပတ်စာ လုပ်ထားလိုက်တာ ခုလိုတစ်ယောက်ထဲဆိုတော့ ဖြစ်သလိုပဲပေါ့ "

" ညနေကြ လာအေ … ငါ ဆူးပုတ်ကြီး ဟင်းညိုနဲ့ ငရုပ်သီးလေးထောင်းပြီး မနက်က ဘဲဥ အချဉ်ချက်လေး ပြန်နွေးစားမလို့ "

" အေးပါဟ … ငါ ဆက်သားခြောက်ဖုတ် ယူခဲ့မယ် … နင် လှမ်းအော်လိုက် "

စမ်းစမ်းအေး ပြန်သွားပြီး လက်ဖက်ခွက်နဲ့ ရေနွေးပန်းကန်များ သိမ်းရင်း အိမ်ရှေ့တံခါး စိကာ အပေါ်ထပ်ပြန်တက်ကာ ကုတင်ပေါ်ခဏ မှေးနေလိုက်သည်။အိပ်ပျော်သွားရာမှ သူမနာမည် ခေါ်သံကြောင့် လန့်နိုးလာခဲ့ရသည်။

" မနီလာ … ဗျို့ မနီလာ "

အပေါ်ဝရံတာထွက်၍ အိမ်ရှေ့တံခါးအား ကြည့်ရာ စမ်းစမ်းအေးယောင်္ကျား စိုးနိုင်မှ အင်္ကျ ီမပါ တဘက်တထည်ခြုံရင်း ခြံဝတံခါးနား ရပ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရတော့သည်။ အောက်ထပ်ပြန်ဆင်းရာ တိုင်ကပ် နာရီမှာ ၅ နာရီကျော်ကျော်ပင် ရှိသေးသည်။ တံခါးဖွင့်ဖွင့်ချင်း စိုးနိုင်မှာ အိမ်ထဲဝင်လာပြီး ခဏနေ စမ်းစမ်းအေးက ထမင်းအတူစားဖို့ ပြောခိုင်းကြောင်း … မီးလာစဉ် ရေမတင်ဖြစ်သဖြင့် ရေလာချိုးကြောင်း ပြောနေတော့သည်။

" ကိုစိုး ဒီနေ့ စောတယ်နော် … ရေက အပြည့်ရှိတယ် ချိုးသွား … ဟုတ်မှာ မနက်ကတည်းက မိစမ်းက ကျမအိမ်ရောက်နေတာ ညနေ ၃နာရီလောက်မှ ပြန်သွားတာ "

" ဟုတ် မနီလာ … ဒီနေ့ ဆိုင်သိမ်းတာ စောတာ … နက်ဖန် သူဋ္ဌေးက ဘောနပ်ပေးမှာလေ … နေ့တဝက်ပဲ ဆိုင်ဖွင့်တာ ကျနော်တို့က ပစ္စည်းတွေ သိမ်းနေရလို့ ခုမှ ပြန်လာကြတာ "

စိုးနိုင်မှာ သူမအိမ်သို့ ၅ကြိမ်လောက် ဝင်ထွက်ဖူးသဖြင့် ရေချိးခန်းအား အထူးတလည် လိုက်ပြနေစရာ မလိုပေ။ ရေချိုးခန်းနှင့်ကပ်လျက် မီးဖိုးခန်းထဲ ဝင်ကာ စတီးချိုင့်တစ်လုံးဖြင့် ထမင်းအနည်ငယ်ထည့်လိုက်သည်။ ဆက်သားခြောက်ဖုတ်အား ဒုတိယဆင့်တွင်ထည့်ကာ အပေါ်ဆုံးချိုင့်အား မြေပဲနှင့်ပဲလှော်ကြော် အနည်းငယ် ထည့်ပြီး အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းထွက်လာခဲ့တော့သည်။စိုးနိုင် ရေချိုးပြီးမှ အိမ်တံခါးပိတ်ပြီး အတူလိုက်သွားရန် စောင့်နေမိ၏။စောင့်နေရင်း သေးပေါက်ချင်လာသဖြင့် ရေချိုးခန်းဘေးကပ်လျက် အိမ်သာသို့ လျောက်လာခဲ့လိုက်သည်။

အိမ်သာ မရောက်ခင် ရေချိုးခန်းရှေ့မှ အဖြတ် စိုးနိုင်မှာ သူမနာမည်အား တုန်တုန်ရီရီဖြင့် ခပ်တိုးတိုးရွတ်နေသည်ကို ကြားမိလိုက်ရသည်။ခြေလှမ်းများ တုန့်ကနဲ့ ရပ်ကာ ရေချိုးခန်းတံခါးအား အနည်းငယ်ဟကြည့်လိုက်၏။ စိုးနိုင်က အတွင်းမှ ဂျက်ထိုးမထားသဖြင့် ရေချိးခန်းတံခါးမှာ အလွယ်တကူ ပွင့်သွားတော့သည်။နီလာခိုင်မှာ ဟသွားသော တံခါးကြားမှ ချောင်းကြည့်ရာ စိုးနိုင်မှ သူမ အတွင်းခံ အဟောင်းလေးအား မျက်နာတွင်ကပ်ကာ အားရပါးရ ရှုရင်း ဂွင်းထုနေသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။နီလာခိုင်မှာ သူမ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ လီးထက် ကြီးမားတုတ်ခိုင်သော လီးအား ပထမဆုံး အကြိမ် မြင်ဖူးလိုက်ရသည်။

" အားးး … မနီလာရယ် … ရှီးးး အ … ထွက် ထွက် ထွက်ပြီဗျာ … ရှီးးး းးးး "

သူမကြည့်နေစဉ် စိုးနိုင်မှာ သူမအတွင်းခံဘောင်းဘီလေးအားရှုနေရာမှ လီးကြီးအား ပတ်ကာ ၁၀ချက်ခန့်မနားတမ်းထုလိုက်သည်နှင့် လရည်များ တဗျစ်ဗျစ် အတွင်းခံဘောင်းဘီ တခုလုံး စင်ကုန်တော့သည်။သူမ အဖုတ်လေးဆီမှ နွေးကနဲ့ဖြစ်ကာ စောက်ရည်များစိုးလာသည်ကို လက်ဖြင့်ပိတ်ကာ အိမ်သာထဲ အမြန်ဝင်လိုက်ရတော့သည်။စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်းလေး ဖြစ်နေကာ သူမအတွင်းခံလေးအား ကြည့်ချင်သောစိတ်များ တဖွားဖွားပေါ်လာနေ၏။

ရေချိုးခန်းထဲမှ စိုးနိုင်ထွက်သွားသော ခြေသံကြားမှာ အိမ်သာတံခါးဖွင့်ကာ ကပ်လျက်ရှိသော ရေချိုးခန်းထဲ ရင်တုန်စွာဝင်ခဲ့လိုက်တော့သည်။သူမ ချိတ်ထားသော နေရာလေးမှာပင် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး ပြန်ချိတ်ထားသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရ၍ လှမ်းယူလိုက်သည်။အတွင်းခံ ဂွကြားလေးနှင့် အပေါ်ခါးစည်းနေရာတဝိုက်တွင် လရည်ဖြူဖြူများ ကပ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရပြန်သည်။အလိုလျောက် သူစိမ်းယောင်္ကျားတစ်ယောက်၏ လရည်နံ့အား ရှုလိုက်မိရာ…

" မနီလာ … ကျနော် သွားနှင့်ပြီဗျို့ … ခင်ဗျား ထမင်းချိုင့် ယူသွားလိုက်မယ် … ပြီးမှ လာခဲ့တော့ "

" ဟုတ် ဟုတ် … ကိုစိုးနိုင် "

စမ်းစမ်းအေးတို့အိမ် ထမင်းအတူစားပြီး ပြန်လာရာ တဖြည်းဖြည်း အလင်းရောင်ပျောက်၍ အမှောင်ထုက ကြီးစိုးလာတော့သည်။ညပိုင်း အိပ်ချိန်ထိ နှင်းစက်လေးများ ကြွေကျသံက တဖျောက်ဖျောက်နှင့်မို့ နီလာခိုင်မှာ အိပ်မရသေးချေ။အိပ်ယာထက် လူးလွန့်ရင်း ဒီလိုချိန် လင်ဖြစ်သူ ကျော်ထွန်း၏ ရင်ခွင်ထဲ တိုးခွေ့ အိပ်ချင်မိကြောင်း စဉ်းစားနေစဉ် ညနေပိုင်း မြင်ခဲ့ရသော စိုးနိုင်လီးကြီးမှာ မျက်လုံးထဲ ပေါ်လာခဲ့သည်။သူမကိုယ် သူမလည်း မကျေမနပ်ဖြစ်မိပေမယ့် သူစိမ်းယောင်္ကျား တစ်ဦး၏ လီးအား အတွေးထဲမှ မောင်းမထုတ်နိုင်ခဲ့ပေ။

" ဂီး ဂီး … ဂစ် "

ညငှက်တစ်ကောင် အိမ်ခေါင်မိုးမှ အော်၍ ပျံသန်းသွားမှ အတွေးစတို့ ပျက်သွားရတော့သည်။ကြိတ်မှိတ်အိပ်ပျော်ရန် ကြိုးစားကာ အိပ်ပစ်လိုက်ရင်း မနက်လင်းတော့ ရေမိုးချိုး အလှပြင်ကာ ဆိုင်ကယ်ဖြင့် ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။စမ်းစမ်းအေးမှာ မနက်ပိုင်း ယောင်္ကျားဖြစ်သူမှ လိုက်ပို့ပေးတတ်ပြီး ညနေမှ သူမနှင့်အတူ ပြန်လေ့ရှိသည်။

လမ်းမကြီးအတိုင်း မောင်းလာရင် သူမအလုပ်လုပ်သော စတိုးဆိုင်ကြီးနှင့် ၇ပြအကွာတွင် ဘီးပေါက်သွားခဲ့သည်။အနီးနားမှ လေထိုးကျွတ်ဖာဆိုင် တခုတွင် ဆိုင်ကယ် အပ်ကာ ညနေမှ ဝင်ယူမည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောရင်း လမ်းလျှောက်လာခဲ့သည်။လမ်းတလျှောက်တွင် ပုရိသများ၏ မျက်လုံးများမှာ သူမဖင်သားကြီးများပေါ် ကျရောက်နေလျက်ရှိရာ ခေါင်းငုံ့ကာ လျှောက်နေရင်း…

" ကျွီ … ကျွိ "

ကားဘရိတ်ဆွဲသံကြောင့် ခြေထောက်အစုံရပ်က ကြည့်မိလိုက်သည်။ကားပေါ်မှာ အသက်၅၀ခန့် ရုပ်ရည်သန့်သန့် နှင့် မျက်မှန်အနက်တတ်ထားသော လူတစ်ဦး သူမဆီသို့ လျှောက်လာတော့သည်။

" ခိုင်လေး … ဆိုင်ကယ် မပါဘူးလား "

" ရှင် … ဦးနိုင်ပါလား … ဟုတ် သမီးဆိုင်ကယ် ဘီးပေါက်နေလို့ ဟိုနား အပ်ထားခဲ့တာ "

" လာလေ … ဦးနိုင် နဲ့လိုက်ခဲ့ … ဆိုင်သွားမှာ မလား "

ငြင်းမရမဲ့ အတူတူမို့ နီလာခိုင်မှာ ဦးနိုင်မော် ကားပေါ်တက်ခဲ့လိုက်သည်။နောက်ခန်းက ဝင်ထိုင်သော သူမအား ရှေ့ခန်းထိုင်ရန် ပြောသဖြင့် ရှေ့သို့ပြောင်းထိုင်လိုက်ရသည်။ထိုင်လိုက်သည်နှင် ကူရှင်ပေါ်ကားထွက်နေသော ဖင်ကြီးအား ဦးနိုင်မော်မှာ ငေးကြည့်နေသဖြင့် နီလာခိုင် ချောင်းဟန့်မှ ကားလေးမှာ လမ်းမကြီးအတိုင်း မောင်းထွက်လာတော့သည်။သူမတို့ဆိုင် ရောက်ခါနီး အနောက်ဘက်သို့ကွေ့လိုက်သဖြင့် လှမ်းမေးရာ…

" ဦးနိုင် ဘာမှ မစားရသေးလို့ ခိုင်လေးရ … ရှမ်းသွားစားမလို့ "

" သမီး မစားတော့ဘူးနော် အိမ်က ထမင်းကြော် စားလာလို့ပါ "

" ဝင်သလောက်စားပါ … မကုန်လည်း ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး "

ကားလေးမှာ မီးပွိုင့် ၂ခု ကျော်လာပြီး လမ်းဒေါင့်ရှိ တရုတ်စာရေးထားသောဆိုင်းဘုတ်အနီလေးအောက် ထိုးရပ်လိုက်သည်။နာမည်ကြီး ခေါက်ဆွဲဆိုင်မို့ မနက်ပိုင်းရှိသေး လူစီနေတော့သည်။ရှမ်းခေါက်ဆွဲ နှစ်ပွဲမှာကာ ဦးနိုင်မော်မှာ ခဏနှင့်ကုန်သော်လည်း နီလာခိုင်မှာ တဝက်ကုန်အောင် မနည်းစားနေရတော့သည်။ခဏအကြာတွင် ကားလေးဖြင့် ပြန်ထွက်လာကာ သူမတို့ အလုပ်လုပ်သော စတိုးဆိုင်ရှေ့ ကားလေးမှာ ဖြည်းဖြည်းချင်းရပ်သွားတော့သည်။နီလာခိုင်မှာ ကားပေါ်မှဆင်းကာ ဆိုင်ရှေ့ အပေါက်တည့်တည်မှ ဝင်လာရာ …

" မမခိုင် မင်္ဂလာပါ "

" မင်္ဂလာပါ ညီမရေ … ပစ္စည်းသစ် ဝင်တယ်ဆို "

" ဟုတ် မမ … ပုံးကြီး ၁၀ပုန်းနဲ့ ပုံးသေး အလုံး၂၀ရောက်ပါပြီ … မစစ်ရသေးဘူး မမလာမှ စစ်မလို့ "

" အော် အေးအေး လာကြ … ယောင်္ကျားလေး ၃ယောက်လောက် ခေါ်ခဲ့ ပုံးတွေ မှရအောင် "

နီလာခိုင်မှာ အရောင်းဝန်ထမ်းမလေးများအား ပြောရင်း ဂိုဒေါင်ဘက် လျှောက်လာခဲ့သည်။ဆိုင်ထဲရှိ အမျိုးသားဝန်ထမ်းအားလုံးမှာ နီလာခိုင်၏ နောက်ပိုင်းအလှအား ငေးရင်း ပစ္စည်းမှရန်ခေါ်သူ၃ယေူက်မှလွဲ၍ တခြားသူများ ကျန်နေရစ်တော့၏။ထို့နောက် ဂျက်သေတ္တာပုံးများအား ဖေါက်ကာ ပစ္စည်းအနာဆာ ပါမပါ ထိခိုက်မှု့ရှိမရှိ တခုချင်း သေချာစစ်ပေးရသည်။ထိခိုက် ပွန်းပဲ့သော အလှကုန်ပစ္စည်းများအား ချက်ချင်း ဝယ်ယူသည့်ကုမ္ပဏီသို့ ဖုန်းဆက် အကြောင်းကြားပေးရပြီး နောက်ရက်မှ လှဲလည်ကြရသည်။ပစ္စည်းများ စစ်ပြီးချိန်တွင် သူမအခန်းလေးထဲနားကာ ထမင်းစားပြီးစားပွဲပေါ်လက်တင်ပြီးမှေးနေစဉ် မန်နေဂျာ ဦးနိုင်မော် ဝင်ရောက်လာတော့သည်။

" ဟင် … ဝုန်း အင့် "

" ဟာ … ဘယ်လို လုပ်လိုက်တာလဲ ခိုင်လေး "

" ဟို … ဆောရီးနော် ဦးနိုင် "

" ခိုင်လေးပဲ နမ်းတာလောက် ခွင့်ပြုပါမယ်ဆို … ဦးနိုင်က ခိုင်သာ လက်ရှိယောင်္ကျားကွာနိုင်ရင် လက်ထပ်မှာပါ "

ဦးနိုင်မော်မှာ နီလာခိုင်အခန်းထဲ ဝင်လာရင်း ထမင်းစားပြီးကာစအိပ်နေသော နီလာခိုင်၏ မျက်နှာချောချောလေးအားကြည့်နေမိသည်။ ခုံပေါ်အိကားနေသောဖင်ကြီးအောက် ပေါင်သားတုတ်တုတ်လေးအား ကြည့်လိုက်စဉ် နီလာခိုင်ဝတ်ထားသော စကပ်ထမိန်မှာ အတွင်းဖက်ဒူးအပေါ်ထိ ခွဲထားသဖြင့် ပေါင်တဖက်မှာ အလယ်ထိပေါ်နေတော့သည်။အသားညိုပေမယ့် ပေါင်သားလေးမှာ ဖွေးနေသည်ကိုကြည့်ရင်း အနီးသို့ကပ်သွားရာ အပေါ်ဇာအင်္ကျ ီအနက်လေးအောက် ဘယာစီယာထိန်းထားသော နို့အုံတခြမ်းအား ထပ်မန်မြင်တွေ့လိုက်ပြန်သည်။စိတ်လွတ်ကာ နီလာခိုင်ပါးပြင်လေးအား ငုံ့အနမ်း နီလာခိုင်မှာ လန့်ပြီး စောင့်တွန်းမိတော့သည်။

" သမီး လန့်သွားလို့ပါ ဦးနိုင်ရယ် "

ဦးနိုင်မော်မှာ နီလာခိုင်အား ခုံပေါ်မှ ထစေကာ နံရံကပ်ထားသော ဗီဒို၏ ဘေး၌ ကိုယ်လုံးအားဆွဲကပ်လိုက်တော့သည်။အပြင်မှ ဝန်ထမ်းများ အခန်းရှေ့ဖြတ်လာလျင် ဗီဒို ခံနေသဖြင့် သူတို့နှစ်ဦးအား ရုတ်တရက်မမြင်အောင် နေရာယူထားလိုက်သည်။အားနာဟန်ဖြင့် ကြည့်နေသော နီလာခိုင်နူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးအား တေ့စုပ်လိုက်ရာ နီလာခိုင်မှာ ကိုယ်လုံးလေး ဆက်ကနဲ့တုန်သွားရသည်။တဆက်တည်း သူစိမ်းယောင်္ကျားတစ်ဦး၏ ကိုယ်နံ့က သူမနှာခေါင်းထဲ ဝင်ရောက်လာတော့၏။

ထို့နောက် ဦးနိုင်မော်၏ ငတ်မွတ်တက်မက်သော အနမ်းများက နူတ်းခမ်ဖူးဖူးလေးမှ တဆင့် လည်တိုင်ဖွေးဖွေးလေးဆီ ကျရောက်လာကာ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း သူမဖင်သားကြီးအား ညှစ်ချေနေတော့သည်။ခင်ပွန်းဖြစ်သူ၏ အထိတွေ့များနှင့် ဝေးနေသဖြင့် ကျရောက်လာသော အနမ်းများ အထိတွေ့များအား ကျေနပ်စွာ ခံယူနေမိ၏။သူမပေါင်သားလေးများအာ ဦးနိုင်မော်ဘောင်းဘီဂွကြားမှ ခပ်မာမာ အရာကြီးက တချက်ချက် ထိကပ်နေမိရာ စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်းလေး ဖြစ်နေပြန်သည်။အသိစိတ်လွတ်ထွက်မသွားအောင်ထိန်းရင်း ပေါင်နှစ်ဖက်အား စိထားလိုက်သည်။တကိုယ်လုံးတွန့်လိမ်နေသော သူမဇာအင်္ကျ ီအောက်နားစလေးထဲ လက်တဖက်က တိုးဝင်လာရာ တဖြည်းဖြည်း နို့အုံတဖက်အား ညှစ်ခြေခံလိုက်ရပြန်သည်။

လည်တိုင်အပျော့လေးအား စုပ်ခံရရင်း လက်တဖက်က ဖင်သားကြီးအား ပွတ်သပ်ကာ ကျန်တဖက်က နို့အုံလေးအားချေနေသဖြင့် ခံစားမှု့၃ရပ်ပေါင်းကာ ပါးစပ်မှ ခပ်တိုးတိုးညည်းငြူရင်း ခေါင်းလေးမော့ထားပစ်လိုက်၏။ဖေါ်မပြနိုင်တဲ့ ဝေဒနာလေးများခံစားရင်း နို့သီးခေါင်းလေးအား ခပ်နွေးနွေးအရာလေးထိကပ်လာမှ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်၏။သူမအင်္ကျ ီလေးမှာ အပေါ်ကြယ်သီးနှစ်လုံးပြုတ်ထွက်နေကာ ဘယာစီယာလေးက အောက်သို့ဆွဲချခံရပြီး ပေါ်လာသောနို့သီးခေါင်းလေးအား ဦးနိုင်မော်က ဆွဲစုပ်နေတော့သည်။

တဖြည်းဖြည်း ဦးနိုင်မော် လက်နှစ်ဖက်က ဖင်သားပေါ်မှ ပေါင်တံတုတ်တုတ်လေးများပေါ်ရွေ့ကာ အထက်အောက် ပွတ်သပ်နေပြန်၏။တချက်တချက် လက်ချောင်းများက ပေါင်အတွင်းဘက်ရောက်လာကာ သူမဟာလေးအား မထိတထိလေး ထိုးစွနေပြန်သည်။လက်တဖက်က သိသိသာသာ သူမအဖုတ်လေးအား အုပ်ကိုင်လာချိန် ဦးနိုင်မော်လက်အား လက်ကောက်ဝတ်မှ ဖမ်းထိန်းကာ တွန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။

" သမီး အဲလောက်ထိ ခွင့်မပြုနိုင်ဘူး ဦးနိုင် … ကျေနပ်ပါနော် "

" ဟူးးး းးးးးးးး … အင်းပါ ခိုင်လေးရယ် … ဒီမှာ ကြည့်ပါဦး "

ဦးနိုင်မော်မှာပြောရင်း ဘောင်းဘီဇစ်ဖွင့်ကာ သူ့၏လီးအား ထုတ်ပြလိုက်ရာ အသားဖြူသူမို့ လီးအရည်ပြားမှာ ပန်းရောင်သန်းကာ အကြောပြိုင်းပြိုင်းနှင် တဇပ်ဇပ်တုန်နေတော့သည်။

" အိုရ် … ဦးနိုင် … မပြပါနဲ့ … ပြန်ဖုံးလိုက်ပါ "

နီလာခိုင်မှာ ကျောပေးပြီး သူမအင်္ကျ ီအား ကြယ်သီးပြန်တပ်ကာ ဆွဲဆန့်နေလိုက်သည်။ခဏအကြာလှည့်ကြည်ရာ ဦးနိုင်မော် ထွက်သွားသဖြင့် ထိုင်ခုံပေါ်ထိုင်ရင်း အသက်ခပ်မျှင်းမျှင်းလေးရှုနေလိုက်သည်။ရှေ့လျှောက်ထိန်းနိုင်ပါ့မလား သူမကိုယ်သူမ သေချာအာမ မခံနိုင်ပေ။ဒုတိယအကြိမ် သူစိမ်းယောင်္ကျားလီးကြီးက စိတ်ထဲပေါ်လာမိပြန်သည်။

" ဟိတ် မိခိုင် ဘာတွေ တွေးနေတာလည်း … ရော့ ဂျာကြီးက နင့်အတွက် ငါ့ပို့ခိုင်းလိုက်တာ "

အချိုရည်တစ်ဗူးနှင့် ဂျေဒိုးနတ်ကိတ်တစ်ဗူး စမ်းစမ်းအေးက ကိုင်ပြီးဝင်လာကာ နီလာခိုင်ရှေ့ချပေးလိုက်သည်။

" အမ် … မိစမ်း လာထိုင်ဟာ နင်လည်းစားသွား "

" ဟဲ့ … မိခိုင် နင့်မျက်နှာလည်း ချွေးတွေစို့နာ … ဂျာကြီးများ … တခုခု … "

" ဟုတ်တယ်ဟာ … ငါလည်း စိတ်ညှစ်နေတာ ရေရှည်လွယ်ပါ့မလား ဟူးးးး "

မျက်နှာချင်းဆိုင်ဝင်ထိုင်သော စမ်းစမ်းအေး စကားမဆုံးမှီ နီလာခိုင်မှာ ဖြတ်ပြောလိုက်၏။အချိူရည်ဗူးဖေါက်ကာ မော့သောက်ရင်း နူတ်ခမ်းပေါ်တင်နေသော အချိုရည်စက်လေးများအား လက်ခုံဖြင့် သုတ်ကာ အပေါ်မျက်နချက်အား လှမ်းကြည့်နေမိသည်။

" အမလေး … ဖြစ်နေလိုက်တာ မိခိုင်ရာ "

" နင်မှ မသိတာ … ဦးနိုင်က … ငါ့ … ဟို ဟို … ဟိုနေရာထိ လာကိုင်နေတာဟ ငါက နမ်းတာလောက်ပဲ ခွင့်ပြုထားတာ "

" အေးပါ မိခိုင်ရယ် … ခု မုန့်စား … ညကြ ငါ နင်နဲ့ လာအိပ်မှာ … အဲကျမှပြောရအောင် … ကိုစိုးက သူတို့ဆိုင် နက်ဖန် ပရိုမိုးရှင်း ရှိလို့ ဆိုင်မှာညအိပ်မှာ "

" တကယ်လား မိစမ်း ငါလည်း ပြန်ပြောပြချင်နေတာ အဆင်ပြေတာပေါ့ ညကြ စောစောလာဟာ "

ညနေပိုင်း ဆိုင်သိမ်းတော့ ဦးနိုင်မော်မှာ နီလာခိုင်အား တောင်းပန်နေ၏။

" နောက်တခါ မဖြစ်စေရပါဘူးကွာ ခိုင်လေးခွင့်ပြုသလောက် ဦးနိုင် ကျေနပ်နေမှာပါ "

" ဟုတ် … ဦးနိုင် သမီးကို နားလည်ပေးပါနော် "

ဦးနိုင်မော်အား နုတ်ဆက်ပြီး ဆိုင်ရှေ့အထွက် စမ်းစမ်းအေးမှာ ထမင်းချိုင့်လေးကိုင်ရင်း စောင့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။

" အခန်းထဲ … တွတ်တွတ် တွတ်တွတ်နဲ့ ဘာတွေ အလွမ်းသည်နာလဲ ကောင်မ … ဟွန့် "

" မဟုတ်ပါဘူးဟ … ဦးနိုင်က တောင်းပန်နေတာပါ … သွားစို့ ဆိုင်ကယ်က ဟိုးလမ်းထိပ်က လေထိုးကျွတ်ဖာဆိုင်မှာ မနက်က ဘီးပေါက်လို့အပ်ထားခဲ့ရတာ "

အပ်ထားသောဆိုင်ရှေ့အရောက် ဆိုင်ကယ်ယူပြီး လမ်းမကြီးအတိုင်အတိုင်း မောင်းလာကာ အိမ်ဘက်သို့ ဦးတည်လိုက်တော့သည်။နီလာခိုင် အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ စမ်းစမ်းအေးမှာ ညစာ အတူစားရန် ပြောပြီး သူမအိမ်ဘက်သို့ ထွက်ခွာသွားတော့၏။နီလာခိုင်လည်း ခဏနား ရေချိုးရာ သူမ မျက်လုံးထဲ စိုးနိုင်လီးကြီးနှင့် ဦးနိုင်မော် လီးကြီး တလှည့်စီပေါ်လာနေပြန်သည်။အတွေးစများ ဖြတ်ကာ ရေအမြန်ချိုးရင်း ညစာအတွက် ပြင်ဆင်ထားရာ ခဏအကြာတွင် စမ်းစမ်းအေးမှာ ချိုင့်တစ်လုံးဖြင့် ရောက်ရှိလာ၏။နှစ်ဦးသား ညစာစားပြီး အချိုပွဲအဖြစ် လိမ္မော်သီးစားရင်း တီဗွီဖွင့်ကြည့်နေကြသည်။

" မိခိုင် အိမ်ပေါ်တက်ဆို့ဟာ … နင့်ပြောမယ့်ဟာ နားထောင်ချင်လှပြီ "

" ကောင်မ စောက်ပတ်က ယွပြီမလား "

" ညနေ နင်ပြောကတည်းက ယားနေတာ မသာမရဲ့ … ရော့ကြည့် "

စမ်းစမ်းအေးမှာ ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် သူမထမိန်အား ခါးထိဆွဲလန်ကာ နီလာခိုင်ရှေ့ ထရပ်ရင်း ပြလိုက်တော့သည်။

" ဟယ် … လင်တာရူးမ … ခ်ခ် ခ်ခ် … စောက်ပတ်က ဖေါင်းကြွနေတာ ဖားဂုံညှင်းကြီး ကျနေတာ … ခဏစောင့် ငါ ခြံတံခါးသော့ခတ်လိုက်ဦးမယ် "

နီလာခိုင်မှာ စမ်းစမ်းအေး အဖုတ်အားကြည့်ရင်း အိမ်ရှေ့ခြံတံခါး သော့ခတ်ကာ အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ဧည့်ခန်းထဲမှ မီးများမိတ်ကာ ရေဗူးနှစ်ဗူးယူပြီး စမ်းစမ်အေးနှင့် အိမ်အပေါ်ထပ် သူမတို့လင်မယားအိပ်ခန်းသို့ ဝင်လာတော့၏။ကုတင်ပေါ်ရောက်သည်နှင့် စမ်းစမ်းအေးမှာ နီလာခိုင်အားခွထားရင်း ဦးနိုင်မော်နှင့် အဖြစ်ပျက်အား တန်းမေးနေတော့သည်။

နီလာခိုင်မှာ ပက်လက်အနေထားမို့ သူမပေါင်တဖက်အားခွထားသော စမ်းစမ်းအေးခြေသလုံးမှာ ပေါင်ဂွကြားရောက်နေကာ အဖုတ်လေးအား ဖိထားသလိုဖြစ်နေပြန်သည်။အဖြစ်ပျက်များအား ပြောပြနေစဉ် နီလာခိုင်နို့အုံအား စမ်းစမ်းအေးမှ လက်တဖက်ဖြင့် ညှစ်ချေရင်း နီလာခိုင်ပေါင်တဖက်အား အဖုတ်လေးနှင့် ဖိထိုးနေ၏။

" အာ … ဒါဆို ဂျာကြီးက နင့်အဖုတ်လေး ပွတ်တာနဲ့ နင်က တွန်းပစ်တာလား "

" အေးပေါ့ဟ … ငါလည်း မနဲအားတင်းထားရတာ … ဦးနိုင်သာ ဇွတ်အတင်း တခုခုလုပ်ရင် ငါမငြင်းနိုင်လောက်ဘူး "

" နင့် စောက်ပတ်က အဲချိန် ဘယ်လိုနေလဲ "

" ဟာ … ယားတက်လာတာဟ … ဒါတောင် အုပ်မိရုံရှိသေးတာ … ရှီးးး းးးး "

နိလာခိုင်မှာ ပြောရင်း သူမပေါင်ကြားထဲရောက်နေသော စမ်းစမ်းအေးခြေသလုံးတဖက်အား မသိမသာလေး ကော့ထိုးလိုက်မိသည်။

" ဟဲ့ ကောင်မ … ခုလည်း ယားနာလား ငါ့ခြေထောက်ကို စောက်ဖုတ်နဲ့ကော့ထိုးနေတာ "

" အံမယ် ထိုးစရာလား … ဟွန့် "

" ရှက်မနေပါနဲ့ မိခိုင်ရာ … ငါတို့ နှစ်ယောက်ပဲ ရှိတာပါဟ "

" နင်ရော ငမျိုးနဲ့ ဘယ်အဆင့်ရောက်ပြီလဲ မိစမ်း "

" ဒီနေ့ နေ့လည်က မထင်မှတ်ပဲ ငါ အလိုးခံလိုက်ရတာ "

" ဟမ် … တကယ်လား မိစမ်းရယ် "

နီလာခိုင်မှာ ကိုယ်လုံးအား စမ်းစမ်းအေးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် တစောင်းလှည့်ကာ တစ်ယောက်ပေါင်တစ်ယောက် ခွလျက်အနေထားဖြင့် မေးလိုက်ပြန်သည်။

" တကယ်ပေါ့ဟာ … နေ့လည်ဘက် ထမင်းစားနားတော့ လူရှင်းတာနဲ့ ငမျိုးက ပစ္စည်းအဟောင်းတွေထားတဲ့ စတိုခန်းဘက် ခေါ်သွားတာ…လူလာရင်လည်း ငါတို့က ပစ္စည်းလာရှာတဲ့ပုံစံမို့ စိုးရိမ်စရာတော့ မရှိဘူးလေ "

" အင်း ဆက်ပြော "

" ထုံးစံအတိုင်းပေါ့ သူ့လီးကို အရင်စုပ်ပေးလိုက်တာ ဒါပေမယ့် ပြီးအောင် မစုပ်လိုက်ရဘူး … ငါ့ကို ဂျက်ပုံးပေါ် မတ်တပ်ရပ်လျက်ပဲ မှောက်ခိုင်းပြီး နောက်ကနေ စောက်ပတ်ကို ယက်ပေးတာပေါ့ "

" အာ … ကျွတ် "

ဒီတကြိမ် နီလာခိုင်မှာ ဟန်မဆောင်နိုင်ပဲ စမ်းစမ်းအေးပေါင်တဖက်အား သိသိသာသာပင် သူမစောက်ပတ်လေးဖြင့် ဖိဖိပွတ်နေတော့သည်။

" အဖုတ်ယက်တာက အယက်ခံနေကြမို့ဘာမှ သိပ်မထူးဆန်းပေမယ့် ဖင်ပေါက်ထဲယက်တော့ ငါလည်း မခံနိုင်ဘူးဟာ "

" ဟင် … ဖင်ပါ ယက်ပေးတာ ငမျိုးက "

" ဟုတ်တယ်ဟာ … ငါ့လင် ကိုစိုးတောင် တခါမှ မယက်ပေးဖူးဘူး … တကိုယ်လုံးကို အီစိမ့်နေအောင် ကောင်းတာ … အဖုတ်ယက်လိုက် ဖင်ဝလေးယက်လိုက်နဲ့ ငါ့ပါးစပ်က … လိုးချင်လိုးဟာလို့ မထိန်းနိုင်ပဲ ထွက်မိတာ "

" အ … မိစမ်းရယ် … နင်ဟာ "

နီလာခိုင်မှာ စမ်းစမ်းအေးဆီမှ သူစိမ်းယောင်္ကျားတစ်ဦးအား လိုးချင်လိုးဟာလို့ ပြောတဲ့ စကားကြားမိရာ သူမစောက်ပတ်လေး တင်းကနဲ့ဖြစ်မိရင်း စောက်ရည်များ ထွက်ကုန်ရသည်။

" ချက်ချင်းပဲ နောက်ကနေ ငါ့ကို လိုးတော့တာ … သူလည်း ဘယ်ချိန်ကတည်းက လိုးချင်နေမှန်းမသိပါဘူး … မနားတမ်းကို လိုးတာ … ငါလည်း စောက်ရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်တော့တာပဲ … ငမျိုးကတော့ အပြင်မှာ ပြီးတာပါ "

" နင် အလိုးခံရတော့ ကိုစိုး ပေါ် သစ္စာဖေါက်သလို မခံစားရဘူးလား "

" အဲလိုတော့ မဟုတ်ဘူး မိခိုင်ရ … သူလည်း ငါ့ကွယ်ရာ တခြားမိန်းမကို လိုးနေတာပဲ … ဒါပေမယ့် ငါ့ကို အကုန်ပြန်ပြောပြတယ် … ငါလည်း တခြားသူကို အယက်ခံရင် သူ့ကို ပြန်ပြောပြတာပဲ … ကလေး မယူခင်ထိ သူလည်းကြိုက်သလိုနေ ငါလည်း ကြိုက်သလိုနေတာပဲ "

" နင်တို့ အိမ်ထောင်ရေး မထိခိုက်ဖူးပေါ့ "

" မထိခိုက်တဲ့ အပြင် ပိုပြီး ချစ်လာကြတာ လက်တွေ့ပါဟာ … နင့်လင် ကိုကျော်ထွန်းရော ဖားကန့်မှာ တခြားမိန်းမကို မလိုးဘူးလို့ နင် အာမခံနိုင်လား "

" ဟမ် "

" မဟမ်နဲ့ မိခိုင် … သူ့ဟာသူ အပြင်မှာစားလည်း အချိန်တန် နင့်ဆီငွေပို့ နင့်ကိုပဲချစ်နေတာလေ … စိတ်ခံစားမှု့ကို ဖြည်ဖျောက်ရုံသက်သက်ပဲဟာ "

" အင်း ဖြစ်တော့ ဖြစ်နိုင်တယ်ဟ … အရင်တခေါက် ငါဖုန်းဆက်တော့ သူ့အခန်းထဲက မိန်းမအသံ သဲ့သဲ့လေး ကြားမိလိုက်တာ "

" ကဲ … မိခိုင် … ထမိန်လဲမှာဖြင့် လဲဦး … ငါ့ပေါင်လည်း နင့်စောက်ရည်တွေရွှဲနာ မသာမ "

" ခ်ခ် … အေးပါအေဟဲ့ … နင်နဲ့ငမျိုး လိုးတာ နားထောင်ရင်း ထွက်ကျကုန်တာ … နင်လဲ ငါ့ထမိန် တထည် ယူလဲလေ "

နှစ်ဦးသား ထမိန်လဲပြီး အိပ်ယာပေါ်ပြန်တက်ကာ မကျသေးသော ရမ္မက်မီးလေးများအား ပြန်မွှေးနေကြပြန်သည်။

" နင့်ယောင်္ကျား စိုးနိုင်က အပြင်မှာ လုပ်တာတွေ အကုန်ပြန်ပြောပြတတ်တာလား "

" ပြောတာပေါ့ ငါက ခွင့်ပြု့ထားတာပဲလေ … နင်သိရင် အံ့သြောသွားမယ် "

" ပြောဟာ … ငါနားထောင်မယ် "

" ငါ့လင် စိုးနိုင်က နင့်လည်း လိုးချင်နေတာ "

" ဟယ် … မသာမ … ဗရုတ်သုတ်ခနဲ့ "

" တကယ်ဟ … တခါတခါ ငါ့လိုးရင်တောင် … မနီလာ ကောင်းလား မနီလာ ကောင်းလားနဲ့ … နင့်ကို မှန်းလိုးနေတာ "

" ဟာ … နင်ကလည်း "

" သူက သူစိမ်းမိန်းမတစ်ယောက်ကို တဖက်က စိတ်မပါရင် မလုပ်ပါဘူးဟ "

" ငါဖြင့် မရိပ်မိပါဘူးဟာ … အိမ်မှာ ဝင်ထွက်နေတာ "

" ငါတို့အိမ် ရေပျက်တဲ့နေ့က နင့်အိမ် သူရေလာချိုးတာ မှတ်မိလား "

" အင်း "

" သူရေမချိုးခင် နင့်အောက်ခံဘောင်းဘီလေး တွေ့တော့ မနေနိုင်ပဲ ရှုကြည့်တာ စောက်ချီးနံ့လေးသင်းနေတာတဲ့ …တခါးဝမှာ လူရိပ်တွေ့လို့ နင်ချောင်းတာရိပ်မိပြီး သူ့လီးပေါ်နင့်ဘောင်းဘီလေး ပတ်ပြီး ဂွင်းထုပြလိုက်တယ်တဲ့ "

" အိုရ် … နင့်လင်က သေချာလုပ်ပြတာလား … ရှက်လိုက်တာ မိစမ်းရယ် … ငါချောင်းတာ သိသွားတာပေါ့ "

" ခ်ခ် … နင် သူလရည်တွေ နမ်းနေတာ ကြည့်ပြီးမှ နင့်ထမင်းချိုင်ယူပြီး အိမ်ပြန်လာတာလေ "

" ဟာ "

နီလာခိုင်မှာ စိုးနိုင်၏ လရည်အား ခိုးနမ်းရာ မယားဖြစ်သူ စမ်းစမ်းအေး သိသွားသဖြင့် မျက်နှာလေးရဲကနဲ့ဖြစ်လာကာ ကိုယ်လုံးလေးအား မှောက်ယက်လေး အိပ်ပစ်လိုက်တော့သည်။

" ရှက်မနေပါနဲ့ မိခိုင်ရဲ့ … နင်စိတ်ပါတဲ့ချိန်ပြော ငါ့လင်ကို လိုးခိုင်းပေးမယ် … နင့်လင်ကျော်ထွန်း ပြန်လာရင်လည်း ငါနဲ့ပေးလိုးပေါ့ "

" လင်တရူးမ … အဲလောက်ယွနေရင် ဖားကန့်လိုက်ပြီး အလိုးခံလိုက် သွား "

" ခိခိ ခိခိ "

စမ်းစမ်းအေးမှာ နီလာခိုင်မှောက်အိပ်နေသဖြင့် ကော့ထွက်နေသော ဖင်သားကြီးအား ပွတ်သပ်ရင်း မကြာမှီ နှစ်ဦးသား အိပ်ပျော်သွားကြတော့သည်။

" ရှပ် ရှပ် … ရှပ် ရှပ် "

နီလာခိုင် အိပ်ပျော်နေရင်း အိပ်ခန်းဝခြေသံ တရှပ်ရှပ်ကြောင့် နိုးလာခဲ့ရသည်။နိုးနိုးချင်း သူမဘေးကြည့်ရာ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ စမ်းစမ်းအေးမှာ ပက်လက်အနေထားဖြင့် ထမိန်မှာ ရင်ဘတ်၌လုံး၍ ရောက်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် သူမမျက်နှာလေး ပြုံးမိသွား၏။

" ခ်ခ် … လင်တာရူးမ … စောက်ဖုတ်က အတိုင်းတိုင်း "

ခပ်တိုးတိုး ရေရွတ်ရင်း ထမိန်အားဖြည်ကာ ခြေသလုံးထိ ပြန်ဖုံးပေးရင်း မဆီမဆိုင် လင်ဖြစ်သူ ကျော်ထွန်းအား သတိရမိလိုက်သေးသည်။ကျော်ထွန်းလည်း သူမတရေးနိုး ကြည့်လိုက်ရင် ပုဆိုးက ဗိုက်ပေါ်တင်ကာ လီးကအမြှောင်းလိုက် မြင်နေရ၏။စမ်းစမ်းအေး ထမိန်အား ဖုံးအပြီး အခန်းဝမှ ခြေသံမှာ ပိုကျယ်လာရင်း တံခါးဖွင့်သံ သဲ့သဲ့ ကြားမိလိုက်ရပြန်သည်။

" ရှပ် … ရှပ် … ကျွီ ကျွိ "

" ဘယ်သူလဲ … ဘယ်သူ … ဟင် "

သေချာကြည့်လိုက်တော့ မိန်းမတစ်ယောက် … ဆံပင်ဖါးလျား ချထားပြီး မျက်နှာအား သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ရပေ။အခန်းပြင်မှ မီးလုံးဖွင့်လိုက်ရာ သူမအား လက်ယပ်ခေါ်က အခန်းပြင် ပြန်ထွက်သွားတော့သည်။နီလာခိုင်လည်း စိတ်ထဲထူးဆန်းစွာဖြင့် ထိုမိန်းမနောက် လိုက်သွားမိတော့၏။

ထိုမိန်းမ မှာ အောက်ထပ်သို့ လှေကားမှ တောင့်တောင့်ကြီး ဆင်းသွားရာ နီလာခိုင်တစ်ယောက် ကြောင်ကြည့်နေစဉ် လှေကားအပေါ်သို့ ခြေထောက်မလှုပ်ပဲ ပြန်တက်လာသဖြင့် ကြက်သီးမွှေးများထကာ ကြောက်ရွံ့စိတ်ဝင်လာတော့သည်။လှေကား ငါးထစ်လောက်အလိုမှ အခန်းပြင် မီးအလင်းရောင်ကြောင့် ထိုမိန်းမ၏ မျက်နှာအား မြင်လိုက်ရာ…

" ဟင် … ဒေါ်လေးမြ … ဒီ…ဒီ … ဒီအချိန်ကြီး အိမ်ကို ဘာလာလုပ် လုပ် … ဟောတော် အမလေးးးး "

နီလာခိုင် မေးနေစဉ် ထိုမိန်းမ မှာ အခိုးငွေ့များဖြင့်ပြောင်းကာ လှေကားပေါ်တွင် ပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။နီလာခိုင်လည်း အမလေးတရင်း အခန်းတွင်းပြန်ဝင်ပြေးကား စမ်းစမ်းအေးဘေး၌ စောင်ခေါင်းမီးခြုံကာ ကြိတ်မှိတ်အိပ်လိုက်တော့၏်။မနက်လင်းလင်းချင်း စမ်းစမ်းအေးမှာ နီလာခိုင်အား နိုးရာ နီလာခိုင်မှာ ညက အဖြစ်ပျက်များအား ပြောပြလိုက်တော့သည်။

" အဲတာ လာနုတ်ဆက်တာဟဲ့ နင့်အဒေါ်တခုခု ဖြစ်ပြီနေမှာ "

" တူတူ … တူ … တူတူ တူ "

စမ်းစမ်းအေး စကားမဆုံးခင် ကုတင်ခေါင်းရင်းဘေးရှိ မှန်တင်ခုံပေါ်မှ နီလာခိုင် ဖုံးမှာ အသံမြည်လာတော့သည်။

" ဟဲလို "

" သမီးလား … ညည်းအဒေါ် ဆုံးပြီ သမီးရဲ့ … အီးဟီးးး ဟီးးး "

" ဟင် … တကယ်ပေါ့ အမေ … ညက သမီးဆီ ဒေါ်လေးမြ လာတယ် အမေရဲ့ … အဟင့် ဟင့် "

" နေ့လည် သင်္ဂြုလ်မှာ သမီး … ရွာမှာပဲ … လိုက်ခဲ့လိုက် အမေတို့သွားနှင့်ပြီ "

" ဟုတ် အမေ … သမီး ခွင့်ယူ လာခဲ့ပါ့မယ် "

နီလာခိုင် မိဘများမှာ မြို့ပေါ် အခြေချသော်လည်း အမေ့ညီမဖြစ်သူ ဒေါ်လေးမြမှာ ရွာမှာပင် မိရိုးဖလာ တောင်ယာလုပ်ငန်း လုပ်ကိုင်းရင်း နေရစ်ခဲ့သည်။

" မိစမ်း ငါ့ခွင့်တိုင်းပေးဟာ ဂျာကြီးကို သေချာပြောပြလိုက် … ငါဆိုင်ကယ်နဲ့လိုက်သွားမယ် "

" ဟဲ့ … နင်တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်ပါ့မလား မိခိုင် "

" နဲနဲတော့ဝေးတယ်ဟ ငါတို့ရွာက ၅နာရီကျော်လောက်မောင်းရမှာ မတတ်နိုင်ဘူးဟာ ဒေါ်လေးက နေ့လည်သင်္ဂြုလ်မှာဆိုတော့ အမှီသွားရမှာ "

" ဒီလိုလုပ်ဟာ … စိုးနိုင် ခဏစောင့်ပြီး လိုက်ပို့ခိုင်းလိုက် … အပြန်ကျ နင် မိုးချုပ်နေမှာ "

နီလာခိုင်မှာ စမ်းစမ်းအေး မုန့်သွားဝယ်ချိန် ရေအမြန်ချိုးလိုက်ရသည်။စမ်းစမ်းအေးဝယ်လာသော ပလာတာစားရင်း လက်ဖက်ရည်သောက်နေချိန် စိုးနိုင် ပြန်ရောက်လာတော့သည်။

" အစမ်းရေ အစမ်း … ရှိလား "

" ရှိတယ်ဟေ့ စိုးနိုင် လာဟာ … ဒီမှာ မိခိုင် အဒေါ်ဆုံးလို့ သူတို့ရွာလိုက်သွားရမှာ နင်အဖေါ်လိုက်သွားလိုက် "

" အော် … မနီလာ ဒေါ်လေးလား "

" ဟုတ် ကိုစိုးနိုင် … ညလုပ်ဆင်းထားတော့ ဖြစ်ပါ့မလား "

" ရပါတယ် … မနီလာ … လကုန်ကျ ပရိုမိုးရှင်းရှိလို ည၂နာရီထိပဲ လုပ်ရတာပါ "

" ဒါဆိုလည်း ကျမနဲ့ အဖေါ်လိုက်ပေးပါ့လား … ခဏနားပြီးရင်ပေါ့ "

" ဟုတ် … ကျနော် မုန့်စားရေချိုးပြီး ထွက်လာပါ့မယ် … အစမ်း ငါ့ဖို့ မုန့်ဝယ်လိုက်ဟာ "

စိုးနိုင်မှာ မိန်းမဖြစ်သူ စမ်းစမ်းအေးအား တဆက်တည်းပြောရင်း ပြန်ထွက်သွားတော့သည်။စမ်းစမ်းအေးမှာလည်း နီလာခိုင်အား ဆိုင်အတွက်မပူဖို့ သူမခွင့်တိုင်ထားမည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောရင်း စိုးနိုင်ဖို့ မုန့်ဝယ်ထွက်သွားတော့သည်။မနက် ၇နာရီ မတ်တင်းလောက် စိုးနိုင်မှာ နီလာခိုင်အိမ်ဘက် ပြန်ရောက်လာကာ ဆိုင်ကယ်ဖြင့် နှစ်ဦးသားထွက်ခဲ့ကြတော့သည်။စိုးနိုင်မှာ အင်္ကျ ီလက်ရှည် အပြာရောင်ဖြင့် ကချင်ပုဆိုးဝတ်ကာ ဆံပင်အား နောက်သို့ လှန်ဖီးထားသည်။

နီလာခိုင်မှာ ပါတိတ်ဝမ်းဆက်နှင့် ဆံပင်များအားစုချည်ကာ ကျော်လည်သို့ ချထားရင်း နေကာမျက်မှန်တပ်ကာ ဆိုင်ကယ်နောက်မှ ထိုင်လိုက်လာခဲ့သည်။ရပ်ကွက် အရှေ့တည့်တည့် ထွက်ကာ လမ်းမကြီးအတိုင်း မောင်းလာရင်း ပန်းပင်များရောင်းသော ဆိုင်နားရောက်မှ ဘယ်ဘက်ထပ်ချိုးကာ မြောက်တည့်တည့် အတော်ကြာကြာမောင်းလာခဲ့ပြန်သည်။မနက်ပိုင်းမို့ ဆိုင်ကယ်လေတိုးသဖြင့် နီလာခိုင်မှာ အနည်းငယ် ချမ်းစိမ့်စိမ့် ဖြစ်လာခဲ့၏။

တောင်ကုန်းတခုကျော်လာပြီးမှ အရှေ့ပြန်တက်ရာ မြို့ပြင်နားရောက်လာသဖြင့် လမ်းက ကြမ်းလာတော့သည်။ချိုင့်များကျင်းများ ရှောင်ရင်း ဘရိတ်အုပ်မိတိုင်း နီလာခိုင် ညာဘက်နို့အုံလေးမှာ စိုးနိုင်ကျောပြင်အား ထိကပ်နေ၏။ထို့ပြင် တချို့နေရာများမှာ ချိုင့်များသဖြင့် နီလာခိုင်မှာ ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှ ပြုတ်ကျမသွားစေရန် စိုးနိုင်ခါးအား ဖက်ထားလိုက်ရတော့သည်။သူမ ညာဖက်လက်မှာ စိုးနိုင်အားဖက်ထားရင်း ဆိုင်ကယ်ချိုင့်အကျ စိုးနိုင်ပေါင်ကြားထဲ ခဏခဏ ရောက်ရောက်နေရာ လီးအား ထိမိနေပြန်သည်။

နီလာခိုင်မှာ အစပိုင်းရှက်သလိုခံစားမိသော်လည်း နောက်ပိုင်း လူလည်းရှင်းလာသဖြင့် သိသိသာသာ ထိထားလိုက်တော့သည်။စိုးနိုင်မှာ ဆိုင်ကယ်ထိန်းမောင်းရင်း လီးအား မထိတထိလေး စွပေးသလိုဖြစ်လာသဖြင့် စိတ်ထဲဖျင်းကနဲ့ဖြစ်ကာ တဖြည်းဖြည်း ထောင်မတ်နေတော့၏။မြို့ပြင်ရောက်လာသဖြင့် လူသွားလူလာနည်းကာ အဝေးပြေးကား တစ်စီးနှစ်စီးခန့်သာ မောင်းနှင်သွားသည်ကို မြင်ကြရသည်။အတော်ကြာကြာမောင်းလာရာ ဇရပ်ပျက်ကြီးတခု လမ်းအရှေ့ဘက်၌ တွေ့မြင်လိုက်ရ၏။

" ကိုစိုးနိုင် ညှောင်းရင် ခဏ နားလေ ဇရပ်ထဲ "

" ဟုတ် မနီလာ "

ဇရပ်ကြီးမှာ နှစ်ကြာသဖြင့် ခေါင်မိုးတွင် ပင်ကူအိမ်များ ရှုပ်ပွနေကာ ဘေးပတ်ပတ်လည်ကာထားသော ခါးလောက်ရှိ ပျဉ်ပြားများမှာယိုင်နဲ့နေပြန်သည်။ဆိုင်ကယ်ရပ်သည်နှင့် နီလာခိုင်မှာ မျက်မှန်ချွတ်ရင်း ဇရပ်ထဲအရင်ဝင်သွားပြီး ခုံတန်းလျားပေါ်ထိုင်ချလိုက်၏။စိုးနိင်မှာ ဖင်သားကြီးများခါရမ်း၍ သူ့ဘေးမှလျှောက်သွားသော နီလာခိုင့်နောက်ပိုင်းအလှအားကြည့်ရင်း ပုဆိုးကြားမှ လီးမှာ ရှေ့သို့ မတ်လာခဲ့သည်။

စိုးနိုင်ဝင်လာချိန် နီလာခိုင်မှာ အမှတ်တမဲ့ကြည့်မိရာ ပုဆိုးအတွင်းမှထောင်ထွက်နေသော လီးအားမြင်လိုက်ရကာ မျက်နှာလေးရဲတက်လာ၏။ပိုဆိုးသည်က …ငါ့လင်ကလည်း နင့်ကိုလိုးချင်နေတာ မိခိုင်ရဲ့ … ဟုသော သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ စမ်းစမ်းအေးစကားအား ပြန်လည်ကြားယောင်ကာ ခြေဖျားလက်ဖျားများ အေးစက်လာသည်။လူကလည်းရှင်း လမ်းဘေးဇရပ်ပျက်ကြီးထဲမို့ နီလာခိုင်စိတ်များ တုန်လှုပ်နေမိ၏။ထိုအချိန် စိုးနိုင်မှာ သူမဘေးဝင်ထိုင်ကာ စကားလာပြောနေတော့သည်။

" မနီလာတို့ ရွာ နီးပြီလားဗျ "

" ရှင် … ဟုတ် ခရီးတဝက်ကျော်လာပါပြီ် … သိပ်မလိုတော့ပါဘူး "

" အခုဆုံးတာ မနီလာ အဒေါ်ရင်းပေါ့ "

" ဟုတ် "

နီလာခိုင်မှာ သူမအတွေးနှင်သူမ ချွေးပြန်နေကာ ခေါင်းငုံဖြေနေသောလည်း မျက်လုံးများမှာ စိုးနိုင်ပေါင်ကြားမှ ထောင်ထွက်နေသော လီးပေါ်သို့ ကျရောက်နေသည်။စိုးနိုင်မှာ နီလာခိုင် အခြေနေအားကြည့်ရင်း သူမပေါင်ပေါ်သို့ လက်တဖက်က မသိမသာတင်ကာ စကားထပ်ပြောနေ၏။နီလာခိုင်မှာ စိုးနိုင်လက်အားဖယ်ထုတ်လိုက်ပြီး…

" ကိုစိုးနိုင် … အညှောင်းပြေရင် ကျမတို့ သွားရအောင်နော် "

" လူက အညှောင်းပြေပါပြီဗျာ … ဒါကြီးက မပြေတာ "

စိုးနိုင်မှာ စကားပြန်ပြောရင်း နီလာခိုင်၏လက်တဖက်အားဆွဲကာ သူ့ပုဆိုးအတွင်းမှ လီးပေါ်ဆွဲကပ်ပေးလိုက်သည်။

" အာ … ကိုစိုးနိုင် … ဘယ်လိုလုပ် … အု ဖလု … ပြွတ် ဖလူးးး အုဝု "

ကြောက်ရွံ့တုန်လှုပ်ဟန်လေးဖြင့် မေးလိုက်သော နီလာခိုင် နူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးအား စိုးနိုင်မှာ စကားမဆုံးမှီ တေ့စုပ်လိုက်ရာ နီလာခိုင်မှာရုတ်တရက်မို့ တဝုဝု တအုအု ဖြစ်နေရ၏။နီလာခိုင်မှာ စိုးနိုင်လီးအား တချက်ညှစ်မိရင်း ခန္ဓာကိုယ်အား ရုန်းထွက်လိုက်သည်။။စိုးနိုင်မှာ နီလာခိုင်၏ အပြုမှုကြောင့် ရှိန်းသွားကာ…

" ဆောရီး မနီလာ … ကျနော်ခင်ဗျားကို စွဲလမ်းနေလို့ပါဗျာ "

နီလာခိုင်မှာ ရင်ဘတ်လေး နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်ဖြင့် ခေါင်းလေးငုံ့ကာ သူမလက်လေးနှစ်ဖက်အား ပွတ်သပ်နေမိသည်။ထိုစဉ် သူမ ပိုက်ဆံအိတ်အတွင်းမှ ဖုန်းသံမြည်လာသဖြင့် စိုးနိုင်ဘေးမှထရပ်ကာ ခပ်လှမ်းလှမ်းလျှောက်သွားပြီးမှ ဖုန်းဖွင့်လိုက်၏။

" ဟိတ် မိခိုင် … နင်တို့ ဘယ်ရောက်နေပြီလဲ "

" မိစမ်းလား … ငါတို့ ဇရပ်ပျက်ကြီးရောက်ပြီဟ … နောက်ထပ် ၂နာရီလောက်မောင်းရင် ရွာရောက်တော့မှာ "

" အေးအေး နင်ပြန်လာရင် ညနေစာ ငါပိုချက်ထားလိုက်မယ် လမ်းစားမနေနဲ့ "

" အေးပါဟာ … ညပိုင်းမှ ပြန်ရောက်လောက်မှာ … နာရေးပြီး ခဏနေလိုက်ဦးမယ် ညနေ၃နာရီလောက်မှ ပြန်ထွက်မှာ "

" ဟဲ့ … နင့်အသံကလည်း တုန်နေတာ ဘာဖြစ်နေတာလဲ … စိုးနိုင်ရော အသံမကြားပါလား "

" ရှိပါတယ်ဟာ … ကိုစိုးနိုင်က ဟိုဟို … ဟို "

" တဟိုဟိုနဲ့ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ မိခိုင်ရာ "

" ဒီလိုဟာ … ငါတို့ ဇရပ်ပျက်ကြီးထဲ ခဏနားတော့ နင့်လင်ဟာက ထနေတာဟ … ငါ့ကိုလည်း သူ့ဟာ ကိုင်ခိုင်းနေတာ ဟူးးးး "

" ခ်ခ် … မနက်က စိုးနိုင်ရေချိုးပြီးတော့ ငါ့ကို လိုးမလို့ဟ … ငါက နင်တို့ နောက်ကျနေမဆိုးလို့ အလိုးမခံပဲ ချော့လွတ်လိုက်တာ … လမ်းကျ နင်နဲ့ နီးနီးကပ်ကပ်နေတော့ ထလာတာ နေမှာ "

" ဟူးးးး … ရွာရောက်လို့ သူ့ဟာကြီးထောင်နေရင် ပြက်သနာဟာ "

" ဟဲ့ … နင်ဂွင်ထု ပေးလိုက်လေ "

" ဟာ … မိစမ်းရာ … ငါ့ယောင်္ကျားဟာတောင် မထုဖူးဘူးလေဟာ "

" အေး နင်ပြောသလို ရွာထဲထိ လီးတောင်ရဲ့နဲ့ ဝင်သွားကြပေါ့ "

" ဟူးးးး းးးးး … ခု သူ့ဟာသူ လုပ်နေတာဟ လမ်းဘက်ကျောပေးပြီး ဇရပ်နောက်ဘက်လှည့်ပြီး ထုနေတာ "

" နင်ထုပေးမှ မြန်မြန်ပြီးမှာ ငါ့လင်အကြောင်းငါသိတယ် … နင့်အဒေါ်နာရေး နောက်ကျနေမယ် "

စမ်းစမ်းအေးမှာ ရာဂစိတ်ကြီးသူ ပီပီ လင်ဖြစ်သူလီးအား သူငယ်ချင်းဖြစ်သူနီလာခိုင်အား အခွင့်ရေးရတုန်း ဂွင်းထုခိုင်းနေသည်။နီလာခိုင်မှာလည်း လက်မှ နာရီကြည့်ရာ ၁၀နာရီခွဲကျော်နေသဖြင့် ရွာသို့ရောက်ရန် ၂နာရီခန့်မောင်းရဦးမည်ဖြစ်သည်။နာရေးက ၁နာရီ သင်္ဂြူလ်မည်ဖြစ်သဖြင့် အချိန်ကပ်နေရာ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တော့၏်။စမ်းစမ်းအေး ဖုန်းချသွားသည်နှင့် စိုးနိုင်နောက်ကျောဘက် လျှောက်သွားလိုက်သည်။

" ကိုစိုးနိုင် လှည့်မကြည့်နဲ့နော် "

နီလာခိုင်မှာ စိုးနိုင်နောက်ကျော ကပ်ရပ်ပြီး ညာဖက်လက်ဖြင့် ခါးဘေးမှဝိုက်ကာ လီးကြီးအား အုပ်ကိုင်လိုက်တော့သည်။စိုးနိုင်ဆီမှ ချွေးနံ့ ခပ်ပြင်းပြင်းက နှာခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာရာ အသက်ကို ခပ်မျှင်းမျှင်းရှုရင်း လီးကြီးအား ရှေ့နောက် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်၏။ပထမဆုံးအကြိမ် သူစိမ်းယောင်္ကျားလီးအား ကိုင်ဖူးရာ သူမစိတ်ထဲ ရှက်ရွံ့ထိတ်လန့်နေကာ နားထင်မှချွေးစေးများကျလာကာ ပါးပြင်၌ ချွေးသီးလေးများကပ်နေရှာသည်။

လီးကြီးမှ သူမလက်ထဲ တင်းကနဲတင်းကနဲ့မို့ ဂွင်းတိုက်ပေးရင်း သူမကိုယ်တိုင် ရမ္မက်စိတ်များ ထကြွလာရပြန်၏။စိုးနိုင်မှာလည်း သူမ နာမည်ရွတ်ကာ ညည်းနေရာ စောက်ပတ်လေးမှာ ဆစ်ကနဲ့ဆစ်ကနဲ့ ဖြစ်လာရသည်။

" ရှီးးးး းးး … ကောင်းလိုက်တာ မနီလာရယ် … အားဟား "

သူမနာမည်ရွတ်တိုင် နီလာခိုင်လက်မှာ ခပ်သွက်သွတ် ဂွင်းတိုက်ပေးနေသဖြင့် စိုးနိုင်မှာ နီလာခိုင်နာမည်အား တတွတ်တွတ်ရွတ်ပေးနေသည်။စိုးနိုင်လက်တဖက်ကလည်း နီလာခိုင်ပေါင်ကြားသို့ နောက်ပြန်စမ်းရင်း ဆွဲကုပ်လိုက်ရာ ထောင်နေသော စောက်စိလေးအား ထိထိမိမိ ကုပ်မိသဖြင့် နီလာခိုင်ကိုယ်လုံးလေး တုန်လာရသည်။

" အ … ကို စိုး နိုင် … မ ဟုတ် တာ ရှင် … အ မ လေး "

နီလာခိုင်မှာ ဂွင်းထုပေးရင်း သူမစောက်ပတ်လေးအား နိုက်ခံရသဖြင့် စောက်ရည်များ စိမ့်ထွက်လာ၏။စိုးနိုင်မှာ နီလာခိုင်အားလိုးခွင့်မရသေးသော်လည်း နီလာခိုင်ကိုယ်တိုင် စိတ်ပါလက်ပါ ဂွင်းထုပေးနေသဖြင့် ကြာကြာမထိန်းနိုင်ပဲ လရည်များပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။

" အားးး းးး ရှီးးးး … မ နီ လာ … အ … ကောင်း ကောင်း … ကောင်းလိုက် တာ … ကျနော် ပြီးပြီ … ဟူးးးး းးးး ရှီးးး "

စိုးနိုင်မှာ နီလာခိုင်စောက်ဖုတ်လေးအား နောက်ပြန်နိုက်ရင်း လရည်များ ပန်းထုတ်နေရာ နီလာခိုင်မှာ စိုးနိုင်နောက်ကျောဘက် ညာဖက်ဘေးမှကိုယ်လုံးအားစောင်း၍ ကြည့်နေမိသည်။ဒစ်ဖူးကြီး တင်းပြောင်နေကာ ထိပ်ဝက လရည်ဖြူဖြူများ ပျစ်ကနဲ့ပျစ်ကနဲ့ပန်းထွက်နေသည်ကို ကြည့်ရင်း နီလာခိုင်လည်း သူမစောက်ဖုတ်လေး တင်းကနဲ့ဖြစ်လာပြီး ပေါင်ကြားလေးနွေးကနဲ့ဖြစ်သွားရ၏။ပေါင်ရင်းမှာ စောက်ရည်များမှာ အတွင်းခံဘောင်းဘီဂွဘေးမှ စီးကျလာရာ ခြေသလုံးပေါ်မှ ခြေမျက်စိထိ ရောက်လာခဲ့သည်။

" မနီလာ … လွတ်လို့ရပြီ ကျနော် ပြီးပြီ "

" ရှင် … ဟုတ် "

နီလာခိုင်မှာ လီးကြီးအားကိုင်ရင်း စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်နေရာ စိုးနိုင်သတိပေးမှ လီးအား လွတ်လိုက်တော့သည်။

" ကိုစိုးနိုင် ဆိုင်ကယ်တူးဘောက်ထဲက ကျမ တစ်ရှုးထုတ်လေး ယူပေးပါဦး "

" ဟုတ် မနီလာလည်း ပြီးသွားတာ ထင်တယ် ခြေထောက်မှာ အရည်တွေ "

စိုးနိုင်မှာ လီးတန်းလန်းဖြင့် နီလာခိုင်နှင့်မျက်နှာချင်ဆိုင်လှည့်ရင်း ပြောလိုက်ရာ…

" အာ … ကိုစိုးနိုင်ကလည်း … ကဲပါ … တစ်ရှုးယူပေးပါဆို "

နီလာခိုင်မှာ သူမလက်ချောင်းလေးများပေါ်မှ စိုးနိုင်လရည်များသုတ်ရင်း စိုးနိုင်အား ကျောပေးကာ ထမိန်အောက်နားစ ဆွဲလှန်ပြီး ပေါင်ရင်းမှ ခြေမျက်စိထိ ပေနေသော စောက်ရည်များအား ထပ်မန် သုတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။စိုးနိုင်မှာ သူ့အားကျောပေး၍ ကုန်းပေးနေသလိုဖြစ်နေသော နီလာခိုင် ဖင်သားကြီးအား ကြည့်ရင်း နောက်မှ လီးအမြှောင်းလိုက် ထောက်ပစ်လိုက်၏။

" ဟိတ် … ကိုစိုးနိုင် … တော်ပြီနော် … ရှင့်ဟာ ပြန်ထလာလိမ့်မယ် … သွားကြစို့ နာရေးမှီအောင် "

ခဏအကြာတွင် ဇရပ်ပျက်ကြီးထဲမှ စိုးနိုင်နှင့် နီလာခိုင်တို့ ထွက်လာကာ ဆိုင်ကယ်လေးဖြင့် ရွာဘက်သို့ ဦးတည် လိုက်တော့သည်။ ၂ နာရီခန့် အဝေးပြေးလမ်းမကြီးအတိုင်းမောင်းလာရင်း ( ထန်းတပင် ရွာသို့ ) ဟု မျှားပြထားသော ဆိုင်းဘုတ်အနီလေး တွေ့မှ ကွေ့ချိုးမောင်းလာခဲ့တော့သည်။နီလာခိုင်မှာ ဆိုင်ကယ်နောက်မှ ထိုင်ပြီး စိုးနိုင်လီးကြီး ပြန်ထလာမှာတွေးကြောက်ရင်း ရွာရောက်မှ ဟင်းကနဲ့ သက်ပြင်းချလိုက်တော့သည်။ရွာရောက်တော့ ခဏနားချိန်ပဲရလိုက်သည်။ရွာအနောက်ဖက် သင်္ချ ိုင်းသို့ ခြေလျင်လျောက်ကာ အသုဘ လိုက်ပို့ရသည်။မီးရှို့သင်္ဂြုလ်ပြီးမှ မိဘများနှင့် စကားပြောရတော့သည်။

" ညည်းအဒေါ်ဆုံးတော့ ကြေးစည်လေးက ငါတို့ခေါင်းပေါ်ရောက်ပြီပေါ့ "

" ဟုတ် အမေ … ဒေါ်လေးမြ မရှိတော့ ဘယ်လို စီစဉ်ထားတုန်း "

" ငါတို့ပဲ ခေါ်ထားရတော့မှာပေါ့ … ဒီက လယ်တွေ နွားတွေ အကုန်ရောင်းပြီး မြို့မှာပဲ ခေါ်ထားရမယ် "

နီလာခိုင် အမေ ဒေါ်လှသိမ်းမှာ ဆေးပေါ့လိပ်သောက်ရင်း နီလာခိုင်နှင့် စကားပြောနေစဉ် စွပ်ကျယ်လက်ပြတ်နှင့်ဘောင်ဘီတိုအပွကြီးဝတ်ထားသော ခပ်ဝဝ လူငယ်တစ်ဦး သူမတို့ဘေးနား လာထိုင်နေသည်။

" ဟဲ့ … ကြေးစည် … ငါ့သား ဒါက နင့်အမ နီလာခိုင်တဲ့ မှတ်ထား "

" အဘား ဘားးး အားဘားး "

ကြေးစည်မှာ ဒေါ်လေးမြ၏ မွေးစားသားဖြစ်ပြီး ဒေါင်းရောဂါသည်မို့ စကားမပြောတတ်ပေ။မျက်ပေါက်ကျဉ်းကျဉ်း ပါးဖေါင်းဖေါင်းလေးနှင့် အမြဲပြုံးနေတတ်သည်။အသက်က ၁၉ နှစ်ထဲ ရောက်သော်လည်း ကလေးစိတ်မကုန်ပဲ လက်ထဲ အရုပ်တခုခု ကိုင်ကာ ဆော့နေတတ်သည်။ကြေးစည်မှာ ရွာထဲလူချမ်းသားမျိုးရိုးမှဖြစ်ပြီး မိဘများရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ကွယ်လွန်ကာ သူ၏ မိဘများဆန္ဒ အတိုင်း အပျိုကြီးဒေါ်လေးမြအား အမွေစားအမွေခံအဖြစ်ပေးအပ်ကာ ရှိသမျှစည်းစိမ်များ ပေးအပ်ထားခဲ့သည်။ကြေးစည် ပိုင်ဆိုင်သမျှ ပစ္စည်းဥစ္စာ များအားရွာလူကြီးများမှ နီလာခိုင်မိဘများအား တရားဝင်အပ်နှံပေးတော့သည်။နီလာခိုင်မှာ ကိစ္စပြီးသည်နှင့် ညနေ ၃ နာရီခန့်တွင် စိုးနိုင်နှင့်အတူ မြို့သို့ ပြန်လာခဲ့တော့သည်။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ည ၈နာရီကျော်နေတော့သည်။မျက်နာပူပူနှင့် နီလာခိုင်မှာ စမ်းစမ်းအေးတို့အိမ်ဘက် ထမင်းစားပြီးမှ အိမ်ဘက်ပြန်လာခဲ့သည်။တနေကုန်ပင်ပန်းနေသည်မို့ ခြံတံခါးသော့ခတ်ကာ အိမ်မကြီးတံခါးပိတ်ရင်း အပေါ်ထပ်တက်ခဲ့လိုက်၏။အိပ်ခန်းထဲ ခေါင်းချလှဲရင်း နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။မနက်လင်းတော့ ရေချိုး အလှပြင်ကာ ထမင်းထုပ်ပြီး ဆိုင်ကယ်လေးဖြင့် ဆိုင်သို့ထွက်ခဲ့လိုက်ရာ လမ်းထိပ်ကွေ့လေးတွင် တဖက်မှ ဆိုင်ကယ်ဘရိတ်အုပ်သံကြားမိလိုက်၍ သူမလည်းဘရိတ်ထိန်းကာ မျက်လုံးမိတ်ထားလိုက်တော့သည်။

" ကျွိ … ခလွမ် … လွမ် … ကျွိကျွိ … "

လက်ကိုင်ချိတ်ထားသော သူမ ထမင်းချိုင့်လေး လွတ်ကျသွားရသည်။မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ချိန် တဖက်ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှ ခပ်ချောချောလူငယ်တစ်ယောက် ဆင်းလာသည်ကို ငေးကြည့်စဉ် ထိုလူငယ်မှ အောက်ပြုတ်ကျနေသော ထမင်းချိုင့်အား ကောက်ယူပေးနေ၏။

" ဆောရီးနော် မမ … ကျနော်လည်း တွေးရင်းမောင်းလာမိတာ ကျနော်မှားတာပါ "

" ဟူးးး … ကျွတ် … ရပါတယ်ကွယ် "

" မမထမင်းတွေ ဖိတ်ကျကုန်ပြီ ကျနော် အစားပြန်ဝယ်ပေးပါ့မယ်ဗျာ "

" နေပါစေ ငါ့မောင်ရယ် အမလည်း မောင်းနေကြလမ်းမို့ သေချာမကြည့်မိတာပါ "

" မမကို ကျနော် သိပါတယ်ဗျာ … ကျနော်တို့လည်း ဒီရပ်ကွက်ပြောင်းလာတာ မကြာသေးပါဘူး … ကျနော့်နာမည် နိုင်လင်းထွန်းပါ မမနာမည်ကရော "

" အမနာမည်က နီလာခိုင်ပါ "

နီလာခိုင်မှာ ခုမတွေ့သော သူစိမ်းလူငယ်အား စကားတွေပြန်ပြောနေဖြစ်သည်ကို သူမကိုယ်သူမ အံအောနေမိသည်။စကားစ မြန်မြန်ဖြတ်ကာ ဆိုင်ကယ်စက်နိုးနေစဉ် နိုင်လင်းထွန်းမှာ ထမင်းချိုင်အား ဆွဲယူကာ နေ့လည် လာပို့မည်ပြောပြီး စကားပြန်မစောင့်ပဲ ဆိုင်ကယ်စက်နိုးကာ ထွက်ခွာသွားတော့သည်။ဆိုင်ရောက်တော့ ဝန်ထမ်းငယ်များအား နုတ်ဆက်ပြီး သူမ အလုပ်ခန်းထဲဝင်လာခဲ့သည်။

စာရင်းစာအုပ်များထုတ်ကာ လက်မှတ်ထိုးစရာရှိတာထိုးပြီး ပိုက်ဆံအိတ်အတွင်းမှ မိတ်ကပ်ဘူးလေးထုတ်ကာ မှန်ကြည့်လိုက်၏။ မနက်က ဆိုင်ကွယ်လဲမလိုဖြစ်စဉ် မျက်နှာချွေးကွက်သွားသဖြင့် မိတ်ကပ်ပါးပါး ပြန်ပုတ်ရင်း မန်နေဂျာ အခန်းသို့ စာရင်းစာအုပ်များပိုက်ကာ ထွက်လာခဲ့တော့သည်။

" ဦးနိုင်မင်္ဂလာပါ သမီး ဝင်ခဲ့ပြီနော် "

" မင်္ဂလာပါ ခိုင်လေး … နာရေးက ပြီးသွားပြီပေါ့ "

တံခါးဖွင့်ရင်းနုတ်ဆက်ကာ မန်နေဂျာ ဦးနိုင်မော်နှင် မျက်နှာချင်းဆိုင်ခုံတွင်ဝင်ထိုင်ရင်း စာရင်းစာအုပ်များ စားပွဲပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။ထုံးစံအတိုင်း မန်နေဂျာ ဦးနိုင်မော်မှာ နီလာခိုင်အား သီးသန့်အလုပ်ခန်းတွင်းခေါ်ကာ အငမ်းမရ နမ်းရှိုက်နေ၏။ နို့အုံများ ဖင်သားကြီးများ အားရအောင်ဆုပ်နယ်ပြီးမှ ပြန်လွတ်လိုက်သည်။နီလာခိုင်မှာ စာရင်းအသစ်များ စစ်နေစဉ် စမ်းစမ်းအေးမှာ သူမ ထမင်းချိုင့်လေး ကိုင်ကာဝင်လာသဖြင့် ကြောင်ကြည့်နေမိတော့သည်။

" မိခိုင်တို့များ စွံချက်နော် … ထမင်းချိုင့်ပို့ပေးတဲ့သူက အဆင်သင့် "

" မဟုတ်ပါဘူးဟယ် … မနက်က ဆိုင်ကယ်တိုက်မိမလို ဖြစ်ရင်း ငါ့ထမင်းချိုင့်မှောက်သွားလို့ အစားပြန်ပေးတာပါ … ဒါနဲ့ နင့်ဆီဘယ်လိုရောက် "

" ဆိုင်ရှေ့မှာ နင့်လင်လေးက မမနီလာခိုင်ဆီ ထမင်းချိုင့် ပို့ပေးပါဆိုလို့ဟေ့ "

" လာပြီ … မသာမ ယွနာ "

" ပြောပါဦး အဲဒီ ချာတိတ်နဲ့သိတာ ကြာပြီလား "

" မသိပါဘူးဟ … မနက်ကမှ ဆိုင်ကယ်ချင်း တိုက်မလိုဖြစ်ရာက စသိတာပါ "

" ချာတိတ်က ငါတို့လမ်းထဲ ပြောင်းလာတဲ့ အိမ်သစ်ကဟ … ဆရာဝန်ကြီး သား … ချောတာ မပြောနဲ့ "

" ဒါပဲ … ကောင်မ … ယောင်္ကျားမြင်ရင် ငမ်းငမ်းတက် "

" ဘာဖြစ်လဲ မိခိုင်ရ … အဲဒါမျိုးလေးဆို … အရည်ထွက်အောင် စုပ်ပေးချင်တာ ခ်ခ် "

" နင်တို့ လင်မယား လိုက်လဲလိုက်တယ် မိစမ်းရယ် … မနေ့ကလည်း နင့်လင် ပူဆာလို့ ငါ့ ဇရပ်ပျက်ထဲ ဂွင်းတိုက်ပေးရသေးတယ် "

" ပြောပါ့ဟာ … ညက ထမင်းစားပြီး နင်ပြန်သွားတော့ နင် ဂွင်းထုပေးတာ ပြောရင်း မနားတမ်းလိုးတာ စောက်ပတ်တောင် ပူထူသွားတာ ငါဖြင့် ၃ချီဆက်တက် ပြီးတာ "

" ခိခိ … နင့်လင်ဟာကြီး ထွားတာဟာ ငါ့လက်နဲ့ မဆန့်ဘူး … ငါဖြင့် ရွာမရောက်မချင်း လီးတောင်လာမှာ စိုးရိမ်နေမိတာ တကယ်ပါဟယ် "

" အံမယ် ငါ့လင်လီးကြီး ကြိုက်နေပြီလား "

" မပြောဘူး သတ်ပစ်လိုက် ခ်ခ် "

ထမင်းစားနားပြီး စမ်းစမ်အေးမှာလည်း သူ့အလုပ်သူလုပ်နေကာ နီလာခိုင်လည်း စာရင်းများ ထပ်စစ်နေကြသည်။ညနေ ၅နာရီခွဲမှ ဆိုင်သိမ်းကာ သူမတို့နှစ်ဦး ပြန်လာခဲ့သည်။နီလာခိုင်အိမ်ရှေ့အရောက်…

" ဟင် အမေတို့ပါလား "

" ဟုတ်တယ် သမီးရေ … ငါတို့လည်း မနက်က ပြန်တော့ ကြေးစည်လေး တခါတည်းခေါ်လာလိုက်တာ အိမ်မှာ သူ့ဖို့ အခန်းမရှိသေးဘူး … ညည်းဆီ ၁ပတ်လောက် ခေါ်ထားဖို့ လာပို့တာ "

နီလာခိုင်မှာ ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှ ဆင်းကာ ခြံတံခါးဖွင့်စဉ် စမ်းစမ်းအေးမှာလည်း အထုတ်များကူသည်ပေးနေသည်။ထို့နောက် နီလာခိုင်မိခင်မှာ ငှားလာသော ကားဆရာအား ခဏစောင့်ပေးရန် ပြောပြီး နီလာခိုင်နဲ့အတူ အိမ်ထဲဝင်လာခဲ့လိုက်၏။

" လာ သားလေး … ဒါ မင်းမမ အိမ် … ဒီမှာ ခဏနေရမှာ လာလာ "

" အဘားး ဘားး … အားဘားးး "

ကြေးစည်မှာ ထုံစံအတိုင်း တဘားဘားဖြင့် ရယ်ပြကာ လက်ထဲမှ အရုပ်လေးကိုင်ပြီး နီလာခိုင်ဘေးမှ လိုက်လာခဲ့သည်။ဧည့်ခန်းရောက်မှ နီလာခိုင်အမေမှာ ၁ပတ်၁၀ရက်ခန့် ခေါ်ထားရန် ကြေးစည်ဖို့ အခန်း အားချင်းဆောက်ပေးမှာဖြစ်ကြောင်း တတွတ်တွတ် ပြောနေတော့၏။

" ခေါ်ထားပေးလို့က ရတယ်အမေရဲ့ … သမီး အလုပ်သွားချိန် သူတစ်ယောက်တည်း ဖြစ်ပါ့မလား "

" ဖြစ်ပါတယ် သမီးရယ် ကြေးစည်က ကလေးစိတ် ဆိုပေမယ့် … ပြောရင် နားလည်ပါတယ်အေ "

" အင်းပါ အမေရယ် ထားခဲ့လိုက် သမီးခေါ်ထားလိုက်ပါမယ် "

" ကြေးစည် သားလေး မင်းမမ စကားနားထောင်နော် သားနေဖို့ အိမ်ဆောက်ပြီး ကြီးမေ လာခေါ်မှာ "

" အဘားးး ဘားးး "

ကြေးစည်မှာ နီလာခိုင်အမေအား ကြည့်လိုက် နီလာခိုင်အားကြည့်လိုက်နှင့် သူပြောတတ်သလို ပြန်ပြောကာ ခေါင်းလေးညိတ်ပြနေ၏။

" ကဲ သမီး … အမေ ပြန်မယ် ကားသမားလည်း စောင့်ရတာ ကြာနေပြီ … ဒီက သမီးလေးလည်း ကြေးစည်လေးကို ကြည့်ပေးပါဦးနော် "

နိလာခိုင်အမေ ဒေါ်လှသိမ်းမှာ နီလာခိုင်အား နုတ်ဆက်ရင်း ဘေးမှ စမ်းစမ်းအေးပါ မှာနေတော့သည်။ဒေါ်လှသိမ်း ပြန်သွားတော့ ကြေးစည်မှာ တရှုံ့ရှုံ့နှင့် ငိုနေတော့၏။ဧည်ခန်းတွင်း ကြမ်းပြင်ပေါ်ခြေဆင်းထိုင်ကာ ငိုနေသဖြင့် စမ်းစမ်းအေးမှာ ချော့မော့ပေးနေသည်။

" မငိုပါနဲ့ သားသားရဲ့ … ကြီးမေက မုန့်သွားဝယ်တာကွ "

" အဘားဘားးး အီးဟီးးး … အားဘားးး "

ခဏကြာမှ အငိုတိတ်သွားသဖြင့် နီလာခိုင်မှာ အပေါ်ထပ် သူမဘေးခန်းတွင် သိပ်ရန် အိပ်ယာခင်းပေးဖို့ စီစဉ်ရပြန်သည်။

" မိစမ်းရေ လက်စနဲ့ ကြေးစည် အိတ်တွေ အပေါ်ထပ်လိုက်ပို့ပေးဟာ ငါလည်း အပ်ရာခင်းပြီးမှ ထမင်းစားတော့မယ် "

" အေးပါဟာ … တက်တက် … လာ … သားသား တီတီနောက်က လိုက်ခဲ့နော် "

ကြေးစည်မှာ အသက်၁၉နှစ်ထဲရောက်လာပေမယ့် ဗိုက်ပူပြီး အောက်ရှုးလေးဖြစ်နေရသည်။အရပ်မောင်းမှာ နီလာခိုင် ပုခုံးလောက်သာရှိ၍ ဆံပင်မှာ ကတုံးဆံတောက်ကေ ညှပ်ထားပေး၏။လှေကားလက်တံ အား လက်ထဲမှ ကလေးကစားစရာ ကားလေးတင်ကာ ပါးစပ်မှ တဘူးဘူးမြည်ကာ ဆော့ရင်း နီလာခိုင်တို့နောက်မှ ကပ်ပါလာခဲ့သည်။နီလာခိုင်မှာ ကပ်ရဲ့အခန်းအား ရှင်းလင်းပြီးမှ အိပ်ယာခင်းများထုတ်ကာ အိပ်ယာပြင်ပေးလိုက်သည်။

ကြေးစည် အဝတ်စားထုတ်ထဲမှ အဝတ်စားများကို အခန်းထဲရှိ ဘီဒိုထဲတွင် သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး ထည့်ထားလိုက်၏်။အကုန်ပြီးစီးမှ စမ်းစမ်းအေးမှာ နုတ်ဆက်ပြီး ပြန်သွားတော့သည်။နီလာခိုင်မှာလည်း အောက်ထပ်ဆင်းကာ ရေချိုးနေစဉ် ရေချိုးခန်းတံခါး ပွင့်လာကာ အခန်းဝ၌ ကြေးစည်အား တွေ့လိုက်ရတော့၏။လွတ်လွတ်လပ်လပ်ချိုးတတ်သူမို့ တုံးလုံးချွတ်ချိုးနေရာ သူမ ပေါင်ကြားအား ကြေးစည်မှာ စူးစိုက်ကြည့်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရတော့သည်။

" ဟဲ့ … ကြေးစည် … သားသား ဟိုးအပြင်က စောင့်နော် … တီတီ ရေချိုးနေလို့ "

နီလာခိုင်မှာ ပြောလည်းပြော သူမ စောက်ဖုတ်လေးအား လက်နှင့်ကာထားလိုက်ရသည်။ကြေးစည်မှာ မိန်းမတစ်ယောက်၏ ကိုယ်တုံးလုံးပုံစံအား မမြင်ဖူးသဖြင့် ထွက်မသွားပဲ ပါးစပ်မှ အဘားဘားးး အားဘားးး ဟု ရွတ်ဆိုရင်း လက်ခုပ်တီးကာ နီလာခိုင် စောက်ဖုတ်အား လက်ညိုးထိုးပြနေတော့၏။

" အားဘား အားဘားး ခွီး ခွိး ခွိးးးး ဘားဘားးး အားဘားးး "

" သားသားက လိမ္မာတယ်နော် … သွားသွား ဟိုအရှေ့ကစောင့် … တီတီ မုန့်တွေယူလာခဲ့မယ် "

ကြေးစည်မှာ လက်ခုပ်တီးကာ ချာကနဲ့လှည့်ထွက်မှ နီလာခိုင်မှာ ရေဆက်ချိုးရတော့သည်။ရေချိုးပြီး ထမင်းအတူစားချိန်တော့ ကြေးစည်မှာ ကျကျနန စားတတ်နေ၏။ထမင်းစားပြီး တီဗွံီကြည့်ရင်း အချိုပွဲအဖြစ် ပန်းသီးစားရာ ကြေးစည်မှာ နဲနဲမှ မထိပေ။ကော်ဖီဖျော်ကာနီး နိူ့ဆီဘူးဖွင့်တော့ နို့ဆီနိုက်ယက်နေသဖြင့် ပန်းကန်အသေးတစ်လုံးထဲ နို့ဆီ အနည်းငယ်ထည့်ကာ ချပေးထားရသည်။ခုံပေါ်မထိုင်ပဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်သာ ထိုင်ရင်း နို့ဆီယက်ကာ တီဗွီကြည့်နေရှာသည်။

၁၀ နာရီခွဲလောက်မှ အိမ်ပေါ်တက်ကာ ကြေးစည်အား သူ့အိပ်ရမည့် အခန်းထဲ ချော့မော့ကာ သိပ်ထားခဲ့လိုက်၏။တကျွီကျွီနှင့် ကုတင် လိမ့်သံများ ကြားနေရသဖြင့် နီလာခိုင်မှာလည်း အိပ်မပျော်သေးပေ။အိပ်ပျော်ကာနီး ကြေးစည်အိပ်ခန်းမှ စူးစူးဝါးဝါး အော်ဟစ်သံ ကြားလိုက်ရသဖြင့် ဖျက်ကနဲ့ထကာ ကြေးစည်အိပ်ခန်းဘက် ကူးလာခဲ့သည်။

" ဟဲ့ … ကြေးစည် … သားသား … တီတီပါကွ … ဘာဖြစ်တာလည်း "

" ဟီး ဟီး ဘားဘားး … အားဘား အားဘား "

ကြေးစည်လက်ညိုးထိုးပြရာ လှမ်းအကြည့် ပြတင်းပေါက်မှ သစ်ပင်အရိပ်မှာ လေတိုက်သဖြင့် အရိပ်မဲကြီးမှာ ယိမ်းထိုးနေသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏။တကိုယ်လုံးတုန်ရင်ကာ ခေါင်းလေးငုံ့လိုက် ပြတင်းပေါက်အားကြည့်လိုက် လုပ်နေသဖြင့် နီလာခိုင်မှာ ပြတင်းတံခါးပိတ်ကာ လိုက်ကာများ ဆွဲစိပေးလိုက်သည်။ထိုအခါမှ ကြေးစည်မှာ မတ်တက်ထရပ်ရင်း နီလာခိုင်နားလျှောက်လာကာ လက်မောင်းအား ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။အနီးကပ်ကြည့်မိမှ နီလာခိုင်မှာ မထိန်းနိုင်ပဲ တခိခိ ရယ်မိတော့သည်။

" ခ်ခ် … ခ်ခ် … ကြေးစည်ရယ် … ကြောက်တတ်လိုက်တာ သေးတောင်ထွက်ကျနေတာလား "

ကြေးစည်မှာ စကားမပြောပဲ နီလာခိုင် လက်မောင်အား ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ကာ ခေါင်းငုံထားတော့သည်။ဘောင်းဘီဂွကြားတွင် သေးများ အကွက်လိုက် ရွှဲနေတော့၏။

" ကဲ … သားတစ်ယောက်ထဲ မအိပ်ရဲရင် … တီတီနဲ့သာ အိပ်တော့ … ခု ဘောင်းဘီ လဲမယ်နော် သား "

ကြေးစည်မှာ နီလာခိုင် စကားအဆုံး လက်မောင်းအားဆုပ်ကိုင်ထားရာမှ လွတ်လိုက်တော့သည်။နီလာခိုင်က ဘီဒိုထဲမှ ဘောင်းဘီတထည်ထုတ်ကာ ပြန်အလှည့်တွင် ကြေးစည်မှာ လက်ကလေးပိုက်လျက် ခေါင်းလေးငုံ့ထားသည်ကို မြင်လိုက်ရတော့၏။နီလာခိုင်သည် ကြေးစည်နားလေးလျှောက်လာကာ ဒူးထောက်ချ၍ သေးဆိုနေသောဘောင်းဘီအား ဆွဲချွတ်ရာ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် မှင်သက်မိသွားသည်။

" အိုရ် "

ဉာဏ်ရည်မမှီပေမယ့် ကြေးစည်ပေါင်ကြားမှ လီးမှာ ထွားကြိုင်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။အောက်ဆိုက်ကျနေသော လီးမှာ အကြောစိမ်းလေးများမြင်နေရရင်း လီးအရည်ပြားမှာ ရှည်သဖြင့် ဒစ်ဖူးထိပ်ထိ ဖုံးအုပ်နေသည်ကို မြင်နေရသည်။အရှည်မှာ မထသေးခင် ၅လက်မလောက်ရှိနေသဖြင့် တောင်သည်အချိန်ဆို ဘယ်လောက်များရှိနေမလဲဟု တွေးရင်း နီလာခိုင်မှာ အာဂေါင်များ ခြောက်ကပ်လာရ၏။အကြည့်လွဲကာ ဘောင်းဘီအမြန်ဝတ်ပေးရင်း သူမအိပ်ခန်းဆီသို့ ခေါ်လာခဲ့တော့သည်။

ကုတင်ပေါ်တွင် နှစ်ဦးသားပက်လက်အိပ်နေရာမှ ကြေးစည်မှာ သူမအားခွရင်း နို့အုံလေးအား ခပ်ဖွဖွ ညှစ်ကစားနေပြန်၏။နီလာခိုင်မှာ အခွခံရင်း နို့အုံလေးချေခံနေရသဖြင့် တဖြည်းဖြည်း ရမ္မက်စိတ်များ မသိမသာ တောက်လောင်လာခဲ့သည်။ကြေးစည်၏ လီး ထလာလျင် ဘယ်လောက်အနေထားရှိလာမလည်းဟု သိချင်စိတ်က ပြင်းပျလာခဲ့တော့သည်။ထိုစဉ် ကြေးစည်မှာ သူမအင်္ကျီအောက်နားစအား ပင့်တင်ကာ ဘယ်ဘက်နို့သီးခေါင်းလေးအား တပြွတ်ပြွတ် စို့နေတော့သည်။ဒေါ်လေးမြ မသေခင်က ကြေးစည်အား နို့တိုက်ခဲ့သဖြင့် အကျင့်ဖြစ်နေတာလား တွေးရင်း ခေါင်းလေးအား ပွတ်သပ်ပေးလိုက်မိပြန်၏။

အတော်ကြာကြာလေး နို့စို့ရင်း ကြေးစည်အိပ်ပျော်သွားမှ ပါးစပ်က နို့သီးခေါင်းအားထုတ်ကာ ခွထားသောခြေတဖက်ကို အလေးမှကာ လှန်ချရသည်။ပြီးမှ လဲထားပေးသော ဘောင်းဘီအား ပေါင်လယ်ထိ ဆွဲချရာ နီလာခိုင်မှာ သူမမြင်ချင်သော လီးအား မြင်နေရသဖြင့် ကျေနပ်စိတ်လေးနဲ့အတူ ကာမမီးလေး တောက်လောင်လာတော့သည်။

သူမလက်လေးဖြင့် အုပ်ကိုင်ရင်း ဒစ်ဖူးအား ဖြဲကြည့်ရာ ကြေးစည်ပေါင်လေး ဆက်ကနဲ့တုန်လာသဖြင့် ကိုင်ထားသော လီးအား လွတ်လိုက်ရသည်။ခဏအကြာ ခပ်ဖွဖွပြန်ကိုင်ရင်း ဂွင်းထုပေးရာ သူမလက်ထဲတွင် လီးကြီးမှာ တင်းထုပ်လာရင်း အကြောစိမ်းများထောင်နေတော့၏။လီးအတုတ်မှာ သူမလက်နှင့်မဆန့်တော့ပဲ ရှည်ထွက်လာသည်တိုင် ဒစ်ဖူးအား တဝက်သာမြင်နေရသည်။လီးအရည်ပြား ရှည်သဖြင့် ဒစ်တဝက်သာ ပေါ်နေ၏။လမွှေးငုတ်တိုများပေါက်နေပြီး အောက်ဖက်မှ လဥနှစ်လုံးမှာ လီးအရင်း တဖက်တချက်သို့ ကပ်နေပြန်သည်။

ပွတ်သပ်နေရင်း သူမလက်ထဲ လီးကြီးမှ တဒုတ်ဒုတ်နှင့် သွေးတိုးလာကာ လရည်များ ပန်းထွက်လာတော့၏။ နီလာခိုင်မှာ ထိတ်ကနဲ့ဖြစ်သွားရင်း ကြေးစည်မျက်နာအားကြည့်ရာ ကြေးစည်မှာ မျက်လုံးမဖွင့်ပဲ နူတ်ခမ်းလေးလှုပ်ကာ နဖူးကြောများတွန့်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရတော့သည်။နီလာခိုင်မှာ သူမမြင်ချင်သည့်အနေထားအား မြင်လိုက်ရသဖြင့် စိတ်ကျေနပ်မူ့ရကာ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်ပင် အိပ်ပျော်သွားခဲ့၏။ခေါင်းရင်းဘက် တံခါးအပြင်မှ ကျေးငှက်လေးများ အော်သံကြောင့် မနက်အိပ်ယာနိုးလာရာ ကြေးစည်မှာ ကုတင်အောက်ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ကစားစရာ အရုပ်ဖြင့် ဆော့နေတော့သည်။

" ဟိတ် … သားသား နိုးနေပြီလား "

" အားဘားးး ဘားးး "

နီလာခိုင်အား ရယ်ပြကာ ထရပ်လိုက်သည်။ထို့နောက်နှစ်ဦးသား အောက်ထပ်ဆင်းကာ မျက်နှာသစ်ပြီး မနက်စာ အဖြစ် ပေါင်မုန့်ကြက်ဥ ၂ချပ်ကြော်ကာ ဧည်ခန်းတွင်း ထိုင်စားနေကြသည်။သကြားဖြူးပေးမှ ကြေးစည်မှာ မက်မက်မောမော စားသည်ကို တွေ့ရှိရပြန်သည်။ပေါင်မုန့်ကုန်၍ နီလာခိုင်မှာ သူမအတွက် ကော်ဖီဖျော်ရင်း ထိုင်ခုံပေါ်တွင်ထိုင်သောက်နေရာမှ ကြေးစည်အား ကြည့်ရင်း…

" သားသား … ချိုချိုယက်ရအောင် ပန်းကန်လုံးလေးယူခဲ့ "

ပြောရင်း ရေခဲသေတ္တာထဲမှ နို့ဆီဗူးထုတ်ကာ ခုံပေါ်ပြန်ထိုင်နေလိုက်သည်။ကြေးစည်မှာ မနေ့က ထည့်ပေးသောပန်းကန်လုံးလေးကိုင်ကာ သူမရှေ့ဒူးထောက်ထိုင်နေတော့၏။နီလာခိုင်မှာ နို့ဆီဗူးအား အဖုံးဖွင့်ပြီး ဇွန်းဖြင့်ကော်စဉ် နို့ဆီအစက်လေးမှာ သူမဒူးခေါင်းပေါ်ကျစဉ် ကြေးစည်က လျှာဖြင့် ဖိယက်လိုက်သဖြင့် သူမကိုယ်လုံးလေး ဖျင်းကနဲ့ ဖြစ်သွားရသည်။ညဝတ်အင်္ကျ ီလေးက ပေါင်လယ်ထိသာဖုံးသဖြင့် ခုံပေါ်ထိုင်ရာ ဒူးခေါင်းနှင့် ပေါင်သားဖွေးဖွေးလေးမှာ ပေါင်လယ်ထိပေါ်နေတော့၏။ကြေးစည်မှာ ဒူးခေါင်းပေါ်မှ နို့ဆီအစက်လေးအားယက်ပြီး သူမအားမော့ကြည့်နေပြန်သည်။

" ဟဲ့ … ဘာတွေလုပ်နေကြတာလဲ "

" မိစမ်း လာလေ … ဒီမှာ ကြေးစည်ကို နို့ဆီကျွေးနေတာ "

" အောင်မာ ကလေးကို နို့ဆီ ပေါင်ပေါ်တင်ပြီးယက်ခိုင်းနာလား "

စကားသံကျယ်ကျယ်နဲ့အတူ စမ်းစမ်းအေးမှာ ဧည့်ခန်းတွင်း ဝင်လာရင်း နီလာခိုင်ဘေးနား ကပ်ထိုင်လိုက်သည်။

" မဟုတ်ပါဘူးဟာ နိုဆီက ဒူးပေါ်ဖိတ်ကျတော့ ကြေးစည်က ယက်နေတာပါဟ "

" ဟုတ်လား သားသား … တီတီက ဖုတ်ဖုတ်ကြီး ယက်ခိုင်းသေးလား … ခိခိ "

" မသာမ … စောစောစီးစီး ယွပြီ "

" အားဘား ဘားးး …ဟီး ဟိ… အဘားး အားဘားး "

စမ်းစမ်းအေးနှင့် နီလာခိုင်တို့ ရယ်နေသဖြင့် ကြမ်းပြင်ပေါ်ငုတ်တုတ်ထိုင်နေသော ကြေးစည်မှာ လိုက်ရယ်နေတော့သည်။စမ်းစမ်းအေးမှာ နီလာခိုင်လက်မှ နို့ဆီဇွန်းအား ယူ၍ နီလာခိုင်ပေါင်လယ်လောက် နို့ဆီ အနည်းငယ်လောင်းချရာ ကြေးစည်မှာ တပြတ်ပြတ်နှင့် ယက်နေပြန်၏။

" ဟဲ့ … မိစမ်း … ဘာတွေလုပ် … ဟာ "

နီလာခိုင်ပြောနေစဉ် စမ်းစမ်းအေးမှာ နီလာခိုင်ပေါင်တဖက်ဆွဲက ဂွကြားမှ အဖုတ်ပေါ်နို့ဆီများလောင်းချပစ်တော့သည်။

" ပြွတ် … ပလပ် … ပြက်ပြက် … ပလပ်ပလပ် "

" ဟာ … သားသား မယက်ရဘူးလေ … အိုရ် … ဟဲ့ "

စမ်းစမ်းအေးမှာ နီလာခိုင်ပေါင်အားဖြဲကာ ဆီးခုံးပေါ်မှ နို့ဆီများလောင်းချရာ ပေါင်လယ်ထိ ဖုံးသော ညဝတ် အင်္ကျီလေး လန်တက်သွားကာ ပေါင်ကြားရှိ စောက်ပတ်ပေါ်တွင် နို့ဆီများစီးကျနေသဖြင့် ကြေးစည်မှာ ထိုးယက်နေတော့သည်။နီလာခိုင်မှာ ကြေးစည်ခေါင်းအား တွန်းထုတ်ရင်း သူမပေါင်သားလေးအား စိထားရတော့သည်။

" ခိခိ … ယက်သာယက် သားသားရေ … မင်းတီတီက မူနေတာ … ခ်လ်းးး ခ်လ်းးးး "

" လင်ဒါရူးမ … ကလေးရှေ့ယွနေ "

" ကလေးပဲဟာ … ဘာသိမှာလည်း နင်လဲ ဖီးတက်နေတယ်မလား … ခိခိ "

" ကလေးသာပြောတာ သူ့ဟာက နင့်လင်ထက်သာတယ် မသာမရဲ့ … ငါ့ဖြင့် ညက ဒုက္ခရောက်နေရတာ "

" ဟမ် "

နီလာခိုင်မှာ ညက ကြေးစည်ကြောက်လန့်၍ ထငိုပုံ … သူမအခန်းထဲခေါ်သိပ်ရပုံ … ဘောင်းဘီသေးစိုသဖြင့် လဲပေးရာ လီးကြီးအားမြင်လိုက်ရပုံ အစအဆုံး ပြောပြလိုက်သည်။သို့သော် ကြေးစည်လီးအား ဂွင်းထုပေးသည်ကိုတော့ မပြောပဲချန်ထားလိုက်သည်။

" ခ်ခ် … ငါ့သူငယ်ချင်း မိခိုင်တစ်ယောက် အိမ်မက်တွေမက်နေတာပေါ့နော် "

" တော်ပါအေ … ငါ့ဖြင့် ကြက်သီးတွေထလွန်းလို့ "

" ဒီနေ့ ဆိုင်ပိတ်တယ် မိခိုင်ရ ငါတို့ရုပ်ရှင် သွားကြည့်ရအောင် "

" ကြေးစည်နဲ့ မဖြစ်ပါဘူးဟ … ငါ့ဆိုင်ကယ်ကလည်း ၂ယောက်ပဲရတာ "

" စိုးနိုင်လည်း အလုပ်နားတယ်ဟ … ခုနလေးတင် ငါ့တချီလိုးပြီး ပြန်အိပ်သွားတာ ငါ့ဆိုင်ကယ်အားပါတယ်ဟာ "

" အဲတာ ခဏထား မိစမ်း … ညည်းလုပ်လို့ ငါ့စောက်ပတ်လည်း နို့ဆီတွေနဲ့ ကပ်စီးကပ်စီးဖြစ်နေပြီ … ရေသွားဆေးဦးမယ်ဟာ "

" ခ်ခ် … သွားသွား … ငါလည်း ကြေးစည် ဟာလေး ကြည့်ဦးမယ် "

" ကလေးကို လျှောက်မသင်ပါနဲ့ဟာ … အမေတို့အိမ်ပြန်ရောက်ရင် ပြက်သနာတက်နေပါ့မယ် "

နီလာခိုင်မှာ စမ်းစမ်းအေးအားပြောရင်း ရေချိုးခန်းဘက်သို့ ဧည့်ခန်းအတွင်းမှ ထွက်သွားတော့၏။စမ်းစမ်းအေးမှာ ကြေးစည်အား သူမနားခေါ်ကာ နို့ဆီကျွေးရင်း ကြေးစည်ဘောင်းဘီထဲ လက်နိုက်စမ်းကြည့်မိသည်။သူမမျက်နှာလေးဝင်းကနဲ့ဖြစ်ကာ ကြေးစည်အား ရုပ်ရုင်ရုံခေါ်ဖို့ နီလာခိုင်အား ဇွတ်ပြောမည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့သည်။

………………………………………

ဘုံခုနှစ်ဆင့် ( အတွေးပင်လယ်ပြာအတွက် ရေးသားခဲ့သည်။ )



အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>