Configure Page List

Friday, May 6, 2016

အချစ်စစ်ရဲ့ လမ်း အပိုင်း ( ၂ )

အချစ်စစ်ရဲ့ လမ်း အပိုင်း ( ၂ ) 

ရေးသားသူ - မောင်ပူစီ (မိုးအေးတိမ်)

အခန်း ( ၃ ) ပင်တီမ၀တ်သော ဆရာမလေး

မြို့လေးကနေ ထွက်လိုက်တယ်ဆိုတာနဲ့ပဲ လေကသန့်စင်ပြီး ‌အေး‌နေသည် ။ ကားခေါင်းခန်းမှာ ကျွန်မရယ်၊ ဦးသာ (ကျွန်မက ဦးမောင်သာကို ဦးသာဟုပဲခေါ်လိုက်သည်) ရယ်၊ ကားမောင်းသည့် ကိုမြင့်ကြိုင်ဆိုသူရယ် သုံးယောက် ။ ကျွန်မကအလယ်မှာ သူတို့နှစ်ယောက်က ကျွန်မရဲ့ဘေးနှစ်ဘက်မှာ တစ်ဘက်တစ်ယောက် ။ နောက်ခန်းမှာတော့ ယောက်ျား ၅ ယောက် ပါလာသည် ။ နောက်ခန်းမှ တစ်ချက်တစ်ချက် လွင့်ထွက်လာသော စကားပြောသံများကို ကြားနေရသည် ။ ဟိုနေ့က လိုးသည့်အထဲတွင် ပါသည့်သူတွေလည်း ပါသလို မမြင်ဖူးသည့်သူ‌တွေလည်း ပါသည် ။ သို့သော် ကျွန်မကို လာကြိုသည့်ထဲတွင် မိန်းမတစ်ယောက်မှမပါ ယောကျာ်းတွေချည်းသာ ဖြစ်သည် ။

ဦးသာက ပင်တီမ၀တ်ခိုင်းခဲ့၍ ကျွန်မမှာ စကတ်ထမီတစ်ထပ်တည်းဖြင့်သာ ဖြစ်နေသည် ။ ဒီစကတ်ထမီက နည်းနည်းကြပ်တော့ နောက်မှာ ဖင်ကပြောင်တင်းပြီး အတစ်လိုက်ဖြစ်နေမှာ သေချာသည် ။ ဦးသာက တမင်သက်သက် ဒီဟာကို ကျွန်မအနေခက်အောင် ၀တ်ခိုင်းခြင်းဖြစ်သည် ။ အခုတော့ ရွာကလူကြီးတွေနှင့် တွေ့ရမည့်နေ့မှာ ကြပ်ထုပ်နေသော စကတ်ထမီနှင့် ပင်တီမပါ ဖင်သားအထစ်လိုက်နှင့်ပင် ရွာထဲ ပထမဆုံး လမ်းလျှောက်ရတော့မည် ။

ကိုမြင့်ကြိုင်ဆိုသူက ကျွန်မကို ကားမောင်းနေရင်းနှင့် လှမ်းလှမ်းကြည့်သည် ။ ဟိုနေ့က ကျွန်မကို တက်လိုးကြသည့်ထဲ သူမပါသော်လည်း ကျွန်မအကြောင်း သူသိပုံရသည် ။ ကားက မြို့လေးထဲမှ ခွာလာခဲ့ပြီး လမ်းမကြီးမှဖဲ့ဆင်းကာ လမ်းချိုးတစ်ခုထဲ ကွေ့သွားသည် ။ လမ်းကလည်း တဖြည်းဖြည်းကြမ်းလာသည် ။ ကတ္တရာလမ်းမှ မြေလမ်းသို့ပြောင်းသွားပြီး ကားတစ်စီးသာ ကောင်းကောင်းသွားလို့ရတော့သည့် လမ်းကလေး ဖြစ်သွားသည် ။ ဘေးနှစ်ဖက်တွင် သစ်ပင်တွေချည်းသာ ။

“ ဆရာမလေး လုပ်ပါဦး”

ဦးသာအသံကြား၍ ကြည့်လိုက်တော့ ပုဆိုးကိုပေါင်ရင်းထိ လှန်ထားပြီး လီးကတောင်မတ်နေသည် ။ သူ့လီးကို ပြပြီး ကျွန်မကို ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည် ။

“ ရှင် အပြင်ကြီးမှာ ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ”

ဘေးမှာ ကိုမြင့်ကြိုင်ရှိနေသဖြင့် ကျွန်မ ရှက်လည်း ရှက်သည် ။

“ ဒီလမ်းမှာ ဘယ်သူမှမလာပါဘူး ဆရာမရယ်။ ရွာရောက်ဖို့က တစ်နာရီလောက် ကြာဦးမှာ။ လာပါ ထုစမ်းပါ”

ကျွန်မက ကိုမြင့်ကြိုင်ရှိနေကြောင်း မျက်နှာဖြင့် ပြလိုက်သည်။

“ အော် မြင့်ကြိုင်က သူစိမ်းမဟုတ်ပါဘူး ဆရာမရဲ့။ ကျုပ်တို့အုပ်စုထဲကပါပဲ။ ဟိုနေ့က ဆရာမ‌အကြောင်း ကြားပြီးတည်းက သူလည်း ဆရာမလေးလက်ရာ မြည်းချင်နေတာ။ မြင့်ကြိုင်ကိုပါ ထုပေးလိုက် သွား သွား”

ကိုမြင့်ကြိုင်က ကားမောင်းနေရင်းနှင့် ကျွန်မလက်တစ်ဘက်ကို ဆွဲယူပြီး သူ့လီးပေါ်တင်ပေးသည်။ ကျွန်မ ကိုမြင့်ကြိုင်လီးကို ပုဆိုးပေါ်က ကိုင်ကြည့်တော့ သူလည်း‌ မာတောင်နေပြီ။

“ လုပ်ပါ တဖက်တစ်ချောင်းပေါ့ ဆရာမလေးရယ်။ ကျုပ်တို့စကားပြောရင်း အေးဆေးသွားကြတာပေါ့”

ကျွန်မအနေနဲ့လည်း ဘာများငြင်းဆန်နေနိုင်ဦးမလဲ။ သူတို့ဖုန်းတွေထဲက ကျွန်မဗီဒီယိုတွေက ကျွန်မကို အချိန်မရွေး အရှက်ကွဲသွားစေနိုင်သည်။ ဒီရွာမှာ အရှက်ကွဲရတာ ဘာမှမဖြစ် ရန်ကုန်မှာ အရှက်မကွဲဖို့သာ အရေးကြီးသည်။ ကျွန်မကို တက်လိုးသည့် ဘယ်သူ့ကိုမဆို ကျွန်မ‌ပေးရမည်ဆိုတာ သိပြီးသားမို့ ကျွန်မလည်း ကိုမြင့်ကြိုင်ပုဆိုးကို ကိုယ်တိုင်ပဲလှန်ပြီး သူ့လီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။ အခုတော့ ကျွန်မတစ်ယောက် ကားခေါင်းခန်းထဲမှာ လက်ထဲမှာ လီး ဘယ်တစ်ချောင်း ညာတစ်ချောင်း ဆုပ်ကိုင်ဂွင်းထု၍ စကားစမြည် ပြောနေရတော့သည်။

“ ပြွတ်… ကျစ်… ပြွတ်.. ပလွတ်”

ကျွန်မနှင့် ဦးသာတို့ ကစ်ဆင်ဆွဲသည့် အသံများဖြစ်သည် ။ ဦးသာကို ကစ်ဆင်ဆွဲရင်း ဂွင်းထုပေးရသည် ။ တဘက်ကလည်း ကိုမြင့်ကြိုင်လီးကို ငြုပ်ဆုံထောင်း‌ပေးနေရသည် ။ ကိုမြင့်ကြိုင်လည်း ဖီးလ်ခံပြီး ကားကို ဖြေးဖြေးမောင်းနေသည် ။

“ ဒါနဲ့ ရွာရောက်ရင် ကျုပ်အိမ်မှာပဲနေဖို့ အားလုံးစီစဉ်ထားတယ်”

ဦးမောင်သာက ပြောသည်။

“ ရှင် ကျွန်မက သပ်သပ်နေရမှာ မဟုတ်ဘူးလား”

ကျွန်မက လီးစုပ်ရင်းမို့ လီးကို ပါးစပ်ကချွတ်၍ မေးလိုက်သည်။

“ ဘယ်ကလာ ဆရာမလေးကလည်း အဆင်ပြေတဲ့အိမ် တူတူနေကြရတာပဲလေဗျာ”

ကိုမြင့်ကြိုင်က ၀င်ပြောသည်။

ရွာမှာတော့ ကျုပ်အိမ်နဲ့ သူကြီးအိမ် ကြိုက်တဲ့အိမ်နေပေါ့ဗျာ။ သူကြီးအိမ်ဆိုရင်တော့ သူကြီးနဲ့ ညတိုင်း တွေ့ရမှာပေါ့ ဟားဟားဟား။ ကျုပ်အိမ်ဆိုရင်တော့ ကျုပ်က ရွာမှာအမြဲနေတဲ့‌ကောင် မဟုတ်ဘူး။ ဒီတော့ အပေါ်ထပ်တစ်ထပ်လုံး နင့်အတွက်ချည်းပဲ။ ဘယ်လိုလဲ”

“ ရှင့်အိမ်မှာ တစ်ယောက်တည်းနေရမှာလား”

ကျွန်မက ခပ်မြန်မြန်ထု‌ပေးရင်း မေးလိုက်ပြန်သည် ။ ဦးမောင်သာက ဖီးလ်ကောင်းလာသလိုနှင့် ပေါင်ကို ကားလိုက်စုလိုက် လုပ်နေသည် ။ တဖက်ကလည်း ကိုမြင့်ကြိုင်လီးကို တံတွေးရွှဲနေအောင် ဆွတ်ပေးပြီး ထုနေရ‌သေးသည် ။

“ ဟိုဘက်ဝိုင်းမှာ ဒေါ်သန်းဆိုတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်နေတယ် ။ ကျုပ်ဝိုင်းနဲ့ ကပ်လျက်ပဲ။ ကျုပ်လာရင် သူပဲ ထမင်းဟင်းချက်ပေးတာပဲ။ ကျုပ်သူ့ကို မှာခဲ့ပါ့မယ်။ ဆရာမကို ဂရုစိုက်ဖို့။ ညတော့ သူကသူ့အိမ်သူ ပြန်အိပ်လိမ့်မယ်။ အားးး ကောင်းလာပြီ စုပ်တော့ မြင့်ကြိုင်လီး ခဏလွှတ်ထားလိုက်”

ဦးမောင်သာက ပြောပြောဆိုဆို ကျွန်မခေါင်းကို သူ့ပေါင်ပေါ် ဖိချလိုက်သည်။ လီးက ကျွန်မပါးစပ်ထဲအရောက် လရည်ကလည်း အထွက်နှင့်ကြုံသွား၍ ပါးစပ်ထဲ ဦးသာ၏ လရည်များ ပျစ်ခနဲ ၀င်လာသည် ။ ကျွန်မလည်း ဒစ်ကို လျှာလေးနှင့် ယက်ပေးပြီး သူထွက်၍ ပြီးသည့်တိုင်အောင် ငုံပေးထားလိုက်သည်။

“ အားးးး ကောင်းလိုက်တာကွာ”

“ အစ်ကိုကြီးပြီး ကျွန်တော့်အလှည့်လည်း လုပ်ပေးပါဦး ဆရာမလေး”

ကျွန်မလည်း ကိုမြင့်ကြိုင်ကို ပြန်မပြောနိုင်သေးဘဲ ဦးသာ၏ လရည်များကို ဖြည်းဖြည်းချင်း မျိုချနေရသည်။

“ ဂလု..ဂု”

မျိုချသည့်အသံက နည်းနည်းကျယ်သွား၍ ကိုမြင့်ကြိုင်ကို ကျွန်မ နည်းနည်းရှက်သွားမိသည် ။ ကျွန်မက တခြားမိန်းမအဖော်တွေနဲ့ နေချင်တာမျိုးမရှိ၍ ဦးသာအိမ်၌ တစ်ယောက်တည်း နေရမှာဆိုတော့ မဆိုးလှဟု တွေးမိသည်။ ဦးသာလာလျှင် ကုန်းရမည်ကို သိသော်လည်း ဦးသာကို မနေ့ကတစ်ညလုံး ကုန်းပြီးပြီမို့ ထပ်ကုန်းရလည်း မထူးတော့။ ပြီးတော့ သူက အလိုးကောင်း၍ သိပ်လည်းပြဿနာမရှိ။ သူကြီးအိမ်မှာက သူကြီးဆီ ကုန်းရမှာဆိုတော့ လူသစ်နှင့် ထပ်ခံရဦးမည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်မလည်း ဦးသာအိမ်မှာ နေမည်ဟုသာ သဘောတူလိုက်သည်။

ကိုမြင့်ကြိုင်က ကားမောင်းနေ၍ ကျွန်မက သူ့အင်္ကျီကြယ်သီးများကို ဖြုတ်ပြီး သူ့နို့များကို လျှာနှင့်ယက်၍ ကလိပေးနေလိုက်သည် ။ သူ့လီးကိုလည်း ကားစတီယာရင်နှင့် မလွတ်၍ စုပ်၍မရ။ ထို့ကြောင့် သူမြန်မြန်ထွက်အောင် နို့စို့ပေးပြီး သွက်သွက်လေး ထုပေးလိုက်သည် ။

ကျွန်မအောက်မှာလည်း ရွှဲနေပြီ။ ဦးမောင်သာက ကျွန်မနောက်ကနေ ထမီပေါ်မှပင် စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်သည်။ ထမီမှာ ကျွန်မအရည်တွေအားလုံး စိုကုန်ပြီး ထမီပေါ်မှာ ချွဲကျိကျိ ဖြစ်လာသည်။ ဦးမောင်သာက စကတ်ထမီအလွှာကြား လက်ထည့်၍ စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်ကစားသည် ။ စကတ်ထမီက ထုပ်နေ၍ ကျွန်မမှာ ပေါင်ကားလို့မရ။ ခဏကြာတော့ ကိုမြင့်ကြိုင်လီး တုန်တက်လာပြီး လရည်များပန်းထွက်သည်။ လရည်များက ကျွန်မလက်ဖမိုးပေါ်နှင့် ကားကူရှင်ပေါ် စင်ကုန်သည်။

“ အားးး ကောင်းတယ် အားးးးး”

ကိုမြင့်ကြိုင်က စတီယာရင်ကို ထိန်းကိုင်ရင်း ပေါင်များတွန့်ကာ ဆတ်ကာနှင့် ညည်းနေသည်။ ကျွန်မက လက်ဖမိုးပေါ်မှ သူ့လရည်များကို သူ့ပုဆိုးနှင့် သုတ်ဖို့ပြင်သည် ။

“ ဆရာမ ကျုပ်လရည်တွေ စားပြပါလားဗျာ။ ခုန အစ်ကိုကြီးလရည်တွေကြ မျိုချပေးပြီးတော့”

ကျွန်မလည်း သူပြောနေတာကို သနား၍ သူ့လရည်များကိုပါ လျှာနှင့်သိမ်းယက်၍ သူ့ရှေ့မှာပဲ စားပြလိုက်တော့ သူကျေနပ်သွားသည်။ ယောကျာ်းနှစ်ယောက်လုံးကို ဂွင်းထုပေးပြီးမှ ကျွန်မလည်း နားရတော့သည် ။ လရည်နံ့တွေကတော့ မွှန်နေသည် ။ ကားကလည်း တရွေ့ရွေ့နှင့် သွားနေသည် ။ ရွာရောက်ခါနီးပြီဟုလည်း ပြောသည် ။

“ ကဲ ပြောရင်းဆိုရင်း ရောက်လာပြီ။ ဟေး ကိုဘရေ ဆရာမလေးအထုပ်တွေ ကျုပ်အိမ်မှာချဗျာ”

“ ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့”

နောက်ခန်းကလူတွေအပေါ် ဦးသာက ဩဇာညောင်းပုံရသည် ။ ကျွန်မ‌နေရမည့် ဦးသာ၏ ‌အိမ်ကိုကြည့်လိုက်တော့ မဆိုးလှပါ ။ ဤရွာ၏ အနေအထားနှင့် တော်တော်ကောင်းသည့် အိမ်ထဲမှာပါသည် ။

“ ကဲ ဆရာမလေး ကားပေါ်ကဆင်းတော့။ ဒီကနေ သူကြီးအိမ်ကို လမ်းလျှောက်သွားကြမယ်။ သူကြီးအိမ်မှာ လူကြီးတွေ စောင့်နေတယ်”

“ ဘယ်လူကြီးတွေလည်း ကျွန်မကို အတင်းတက်လိုးတဲ့ လူကြီးတွေလား”

ကျွန်မက ရွဲ့၍ မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည် ။ ဦးသာက သဘောကျစွာ တဟားဟားရယ်၍

“ ဟားဟား ပါတယ် ပါတယ် အဲ့လူတွေပါတယ် ဟားဟား”

“ ကျွန်မ ထမီလဲချင်လို့ ခဏစောင့်ပါလား”

“ မရဘူး မလဲရဘူး”

“ နောက်မှာ ရှင်လုပ်ထားလို့ အကွက်လိုက်ဖြစ်နေပြီရှင့်။ စောက်ရှက်ကွဲမှာပေါ့”

“ စောက်ရှက်ကွဲတာလေး ကြည့်ချင်လို့ တမင်လုပ်တာပဲကို။ အခုဆို ဆရာမဖင်က လုံးပြီးပြောင်နေရတဲ့အထဲ နောက်မှာ အကွက်လိုက်ကြီးဆိုတော့ ဆရာမ ဇ မ‌သေးဘူးဆိုတာ လူတိုင်းသိသွားတာပေါ့။ ဖင်လုံးလေးဆို ဘာမှ၀တ်မထားတဲ့အတိုင်းပဲ ကြည့်လို့သိပ်လှတာ”

“ ရှင် အရမ်းမိုက်ရိုင်းတယ် ဒီလောက်အကွက်ကြီး စို‌နေတာကို။ ကျွန်မ ဒီအတိုင်းတော့ မသွားနိုင်ဘူး”

“ ဒါဆို ကျုပ်ကလည်း ဆရာမလေး ပါမလာတဲ့အကြောင်း၊ ဒရိုင်ဘာနဲ့အိပ်လို့ နှင်လွှတ်လိုက်တဲ့ အကြောင်း၊ ဟိုနေ့က ဗွီဒီယိုလေးပြပြီး လူကြီးတွေကို ရှင်းပြရတော့မှာပေါ့”

“ တောက် စိတ်ညစ်တော့တာပဲ”

“ ကဲ စိတ်ညစ်မနေနဲ့ ဆရာမလေး။ လူကြီးတွေ စောင့်နေကြရတာ အားနာစရာ။ ရွာလယ်လမ်းအတိုင်း ဖင်ရှိုးလေးပြလိုက်ပါဦးဗျာ ဟားဟား”

ကျွန်မလည်း အခုအခြေအနေမှာတော့ ဘာမှမတတ်နိုင် သူလုပ်သမျှခံရတော့မှာပဲ မဟုတ်လား။ ကားမှန်မှာ လရည်တွေ မျက်နှာမှာ ပေနေမနေ ကြည့်လိုက်ပြီး ဆံပင်ကို နည်းနည်းသပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြင်လိုက်သည် ။ ဖင်ကြွပြီး ထမီပေါ်က အကွက်ကိုစမ်းကြည့်တော့ နည်းနည်းတော့ ခြောက်‌နေပါပြီ ။ မခြောက်လည်း မတတ်နိုင် ။ ကြည့်ချင်တဲ့သူ ကြည့်ကြလို့သာ ပြောရတော့မည် ။

ကျွန်မရှေ့ကိုပဲ အာရုံစိုက်ထားလိုက်သည်။ နောက်မှာ ကြည့်ချင်တဲ့သူကြည့် ဖင်ကိုပဲကြည့်ကြည့် အကွက်ကိုပဲကြည့်ကြည့် ကျွန်မဂရုမစိုက်ဘဲ ပစ်ထားလိုက်‌တော့သည် ။ သူကြီးခြံ၀င်းထဲမှာ လူတွေရောက်နေပြီး ကျွန်မကို လာကြည့်ကြသည်။ သူကြီးအိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်တော့ ကျွန်မကို နောက်ဆုံးမှ တက်ခိုင်းသည် ။ စကတ်ထမီက တုပ်နေ၍ ဖင်ကိုစောင်းပြီး တက်ရသည့်ကြားထဲ နဂိုတည်းကမှ ကြပ်ရသည့်ဖင်က အခုတော့ ပိုတင်းပြီး ပြောင်နေတော့မည် ။ ဖင်မြှောင်းကြားအချိုင့်ကိုပင် မြင်နေရမှန်း ကျွန်မကိုယ်ကျွန်မ သိနေသည် ။ အောက်မှာ ဘယ်သူတွေ ကျွန်မဖင်ကိုကြည့်နေကြမလဲ ကျွန်မ မသိပါ။ တစ်ရွာလုံးလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။

“ ကဲ လာကြဗျာ လာကြ”

“ ဒါကတော့ မြို့က အခုမှ‌ရောက်လာတဲ့ ဆရာမလေးပါဗျာ။ နာမည်က ရှင်းသန့်ကြည်တဲ့ဗျာ”

ဦးမောင်သာက မိတ်ဆက်ပေးနေသည်။

“ ဆရာမ ဒါကသူကြီး (သူကြီးနှင့် ဟိုနေ့ကလိုးပြီး၍ ကျွန်မ မျက်နှာငုံ့ထားလိုက်ရသည်)။ ဒါက ကျုပ်တို့ရွာကျောင်းက ကျောင်းအကျိုးတော်ဆောင်ကြီးများ။ ဒါက လက်ရှိ ရွာကျောင်းက ဆရာလေး ကိုသက်ခိုင် နဲ့ ဆရာမဒေါ်မြင့်တို့။ ဒါကတော့ ရွာက သက်ကြီးဝါကြီး ဘိုးဘွားတွေပဲ”

“ ဟုတ်ကဲ့ရှင် တွေ့ရတာ ၀မ်းသာပါတယ်”

ကျွန်မ သူကြီးကိုလည်းမကြည့်သလို ကျောင်းအကျိုးတော်ဆောင်များကိုလည်း မကြည့်ရဲပါ။ ဆရာလေး ကိုသက်ခိုင်ဆိုသူကို ကြည့်တော့ ကျွန်မနှင့် ရွယ်တူလောက်ပဲ ရှိဦးမည် ။ ကျွန်မကို လေးစားသော မျက်လုံးများနှင့် ကြည့်နေသည် ။ ဒေါ်မြင့်ကတော့ အသက် ၅၀ ခန့် ဆရာမတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး ထူးထူးခြားခြား ပြောစရာမရှိလှ ။

ကျွန်မ မှန်းကြည့်ရ‌သလောက် ကျွန်မကိစ္စကို ဟိုနေ့က တက်လိုးသော အုပ်စုကလွဲ၍ ကျန်သည့်သူတွေ သိပုံမပေါ်၍ အနည်းငယ် စိတ်အေးသွားရသည် ။ လိုးကြသည့်လူတွေမှာလည်း ဦးသာ၏ ဩဇာအောက်က လူတွေသာဖြစ်၍ ဦးသာသည်သာ အဓိကဟု ပြောနိုင်သည် ။ ဆရာလေးကိုသက်ခိုင်ဆိုသူ သိမသိတော့ ကျွန်မလည်း မမှန်းတတ်သေး ။ သို့သော် သူကတော့ ကျွန်မကို တလေးတစား စိုက်ကြည့်နေတော့သည် ။

သူကြီးအိမ်၌ ဧည့်ခံစကားများပြောကြပြီး နေ့လည်စာစားရသည် ။ ကျွန်မလည်း တုပ်နေသော ထမီစကတ်ကြောင့် အနေခက်သည့်ကြားမှ စကားအလိုက်အထိုက် ပြန်ပြောနေရသည် ။ နေ့လယ် ၂ နာရီလောက်မှ သူကြီးအိမ်မှ ထွက်ခွင့်ရသည်။ ကျွန်မလည်း ဦးသာနှင့်အတူ သူ့အိမ်ရှိရာသို့ လမ်းလျှောက်ပြန်လာခဲ့သည် ။

“ ဆရာမ သောကြာနေ့ညကနေ တနင်္ဂနွေညထိ အပတ်တိုင်း မြို့ကကျုပ်အိမ် လာအိပ်ရမယ်။ ကျုပ် ကားလွှတ်ပေးမယ်”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ရှင်လိုးချင် ဒီလာလိုးပေါ့”

“ ဒီမှာ အဲကွန်းမရှိဘူး‌ဗျ။ ကျုပ်က အဲကွန်းမရှိရင် မနေတတ်ဘူး”

“ ရွာကလူတွေကို ဘယ်လိုပြောမှာလဲ။ ကျွန်မက အပတ်တိုင်း ပျောက်ပျောက်ပြီး ရှင့်အိမ်သွားအိပ်နေတော့ ရှင်နဲ့ညားနေတယ် ပြောကြမှာပေါ့”

“ အခုလည်း ညားနေတာပဲဟာ”

“ ရှင် အပြောအဆို ဆင်ခြင်နော်”

“ အဲ့တာက အရေးမကြီးဘူး။ ကျုပ်သမီးကို စာလာသင်ပေးတယ်လို့ သတင်းလွှင့်ထားပေးမယ်”

“ ရှင့်မှာ သမီးရှိတာလား သမီးချင်းမှ ကိုယ်ချင်းမစာ”

“ ဒါတွေထားစမ်းဗျာ။ ကျုပ်သမီးကို စာလာသင်ဖို့ဆိုပြီး လာခဲ့ရမယ် ဒါပဲ”

“ ပြီးတာပဲ”

“ ဒီနေ့တော့ နင်လည်းနားလိုက်တော့။ သူကြီးနဲ့ ဟိုလူကြီးတွေ လာရင်တော့ ဧည့်ခံလိုက်ပေါ့။ သူကြီးက သူ့မိန်းမသေပြီးကတည်းက ငတ်နေတာ။ နင့်ကို အတိုးချ လုပ်လိမ့်မယ်”

ဪ ဒါကြောင့် သူကြီးကတော် မတွေ့တာကိုး။ ကျွန်မစိတ်ထဲမှာ ပြောလိုက်မိတယ်။ သူကြီးနဲ့ လူကြီးတွေလာလည်း ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ ခံလိုက်ရုံပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား။ ကျွန်မလည်း ကိုယ့်ဟာကိုယ် စိတ်ထဲမှာ အဲ့လိုပဲ ပြောလိုက်မိပါတော့တယ်။

......................................................................................................................................

အခန်း (၄) လူကြီးများနှင့် ဆက်ဆံခြင်း အနုပညာ

ညနေပိုင်းမှာ ဦးသာပြန်သွားသည် ။ တစ်ညတောင် မအိပ်သွား ။ အပေါ်ထပ်ကို တက်ကြည့်တော့ အခန်းက တော်တော်သပ်သပ်ရပ်ရပ်ရှိသည် ။အိမ်ထောင်ပရိဘောဂ အကုန်ရှိသည် ။ ကုတင်ကလည်း နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင် ဆိုတော့ ကျယ်သည် ။ ဒီညက သုံးရက်အတွင်း ပထမဆုံး အလိုးမခံရမည့်ညဟု ကျွန်မထင်ထားသည် ။ ထင်သည့်အတိုင်း ဖြစ်အောင်လုပ်ရမည်ဟုလည်း ကျွန်မစိတ်ထဲ ဆုံးဖြတ်ထားသည် ။ သို့သော် ဒါက ညနေဖက် ဘယ်သူလာမလဲ ဆိုတာ‌ပေါ် မူတည်သည် ။

ညနေဖက်ကြ ပထမဆုံးရောက်လာသူက ထင်သည့်အတိုင်း သူကြီးဖြစ်သည် ။ ကျွန်မက သူကြီးကိုအောက်ထပ်ဆင်း၍ ဧည့်ခံသည် ။ ဒေါ်သန်းကို သူကြီးက ပြန်လွှတ်နေသည် ။ ကျွန်မကလည်း ဒေါ်သန်းကို ပြန်ခိုင်းလိုက်သည် ။ သူကြီး ဘာလိုချင်သည်ကို ကျွန်မသိသည် ။

“ ဟဲ ဟဲ ဆရာမလေး အဆင်ပြေရဲ့လား”

“ ပြေပါတယ်ရှင့်”

“ ဒါနဲ့… ဟို”

“ ရှင်ဘာလုပ်ချင်လို့လာလဲ ကျွန်မသိပါတယ်”

“ ဒါဆိုလည်း..”

“ နေပါဦး စကားလေး နည်းနည်းပြောရအောင်”

“ ဒီလိုရှင့် ကျွန်မက ရှင်လိုချင်တာကို မပေးဘူးဆိုရင်ရော”

“ ဘာ.. မပေးလို့ဘယ်ရမလဲ။ ကျုပ်ဆီမှာ ဆရာမလေးဇာတ်ကား ရှိနေတယ် ဟဲ ဟဲ”

“ ရှင်တို့က တစ်ခါလာလည်း ဒါပဲ။ ကျွန်မက ရှင်တို့ အဲ့လိုပြောတာနဲ့ပဲ ယုံရမှာလား။ အဲ့ဒီဟာကို ကျွန်မမျက်လုံးနဲ့မြင်မှ ယုံနိုင်မယ် ကဲ”

“ ဖုန်းထဲမှာ ရှိပဗျာ”

“ ပြပါဦး ဒါဆို”

“ အဲ့တာတော့ ကျုပ် သိပ်မလုပ်တတ်ဘူးဗျ”

“ မလုပ်တတ်ရင် ရှင့်ဖုန်းပေး”

“ ဆရာမလေး ဖျက်ပစ်လိုက်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

“ ရှင်ရှေ့မှာပဲ ကြည့်မယ် မဖျက်ဖူး ဟုတ်ပြီလား။ ကဲ ပြ”

သူကြီးက ဖုန်းကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်တယ်။ ကျွန်မလည်း အဲ့ဒီဗွီဒီယိုဆိုတာကို တွေ့ချင်တာနဲ့ လက်တောင် နည်းနည်းတုန်နေတယ်။ သူကြီးဖုန်းက သိပ်မကောင်းပါဘူး ကင်မရာလည်း သိပ်ကောင်းမယ့်ပုံ မပေါ်ဘူး။ ဒီကင်မရာကွာလတီနဲ့ ကျွန်မရုပ်ကို သေချာမြင်ရဖို့ဆိုတာ မလွယ်ဘူးဆိုတော့ အခြေအနေမဆိုးဘူး ပြောနိုင်တယ် ။ အလိုးခံရပြီးတာက ပြီးပေမယ့် ကျွန်မကို အကျပ်ကိုင်တာကိုတော့ ရှင်းမှရမယ်လေ ။

သူကြီးဖုန်းကိုဖွင့်ပြီး ဂယ်လရီထဲကြည့်လိုက်တော့ ဗွီဒီယိုက တကယ်ရှိနေတယ်။ ကျွန်မလည်း တုန်နေတဲ့ လက်ကိုထိန်းပြီး ပလေးနှိပ်လိုက်တယ် ။ ကျွန်မနဲ့ ဟိုကောင်နဲ့ အခန်းထဲမှာ လိုးနေတာကို ရိုက်ထားတာ ။ ကြည့်ရသလောက် လက်လည်းမငြိမ်သလို တော်တော်လည်း ဝါးတယ် ။ အလင်းအမှောင်ကြောင့်လည်း ကွာလတီက မကောင်းဘူး ပြောရမယ် ။ ဒီ ရက်ဆလူးရှင်းလောက်နဲ့ဆို ကျွန်မ ပူစရာမရှိဘူးဆိုတာ သိလိုက်တယ် ။

“ ရှင်တို့ အရမ်းရက်စက်တယ်”

“ ဆရာမ ဖုန်းလေးပြန်ပေးပါဦး”

“ ရော့ အင့်။ နှမချင်း မစာမနာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်အပေါ်မှာ လုပ်ရက်တယ်”

သူကြီးက ဘာမှမပြော ခေါင်းကြီးငုံ့နေသည်။

“ ရှင်ဆို ဒီရွာမှာသူကြီး။ ဒီရွာကို ရောက်လာတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်အပေါ် ရှင်ကာကွယ်ပေးရမယ့် တာ၀န်ရှိတယ်။ အခုတော့ ရှင်က ကာကွယ်မပေးတဲ့အပြင် ခြိမ်းခြောက်တယ်။ ပြီးတော့ ရှင်ကပါ အလိုတူအလိုပါ ဆက်ဆံတယ်”

“ အော် ဒါကတော့ ဆရာမလေးရယ်။ ကျွန်တော့်မှာ အရမ်းလိုအပ်နေလို့ပါ။ ကျွန်တော့်ရှေ့မှာတွေ့တော့ မနေနိုင်လို့ လုပ်မိတာပါ ဆရာမရယ်”

“ အော် ဒါဆို အခု ဟိုနေ့က သူကြီးတို့ တည်းခိုခန်းမှာ မိန်းကလေးတစ်‌ယောက်ကို မုဒိန်းကျင့်သလို ရှင်တို့ ဝိုင်းလိုးကြတာကို ၀န်ခံတယ်ပေါ့။ သူကြီးပါတယ်ပေါ့”

“ ပါတယ်လေ ကျုပ်တောင်…”

“ ရပြီ သူကြီး ရပြီ”

ကျွန်မက အသံဖမ်းထားသော ကျွန်မဖုန်းကို ကောက်ကိုင်၍ အသံဖမ်းတာကို ရပ်လိုက်သည် ။ သူကြီးကတော့ ဘာမှမရိပ်မိသေး။

“ ကဲ သူကြီး ကျွန်မကို မလိုးခင် ဒါလေးအရင် နားထောင်ကြည့်လိုက်ပါဦး”

“ ဘာများလဲ”

ကျွန်မဖမ်းထား‌သော အသံဖိုင်ကို ဖွင့်ပြလိုက်သည် ။ သူကြီး သူ့အသံသူ ပြန်နားထောင်ရင်း လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်လာသည် ။

“ မင်း ‌မင်း တော်တော်လည်တာပဲ”

“ ကဲ သူကြီး အခုကြားတဲ့အတိုင်းပဲ။ ဒီထဲမှာ ဟိုနေ့က မုဒိန်းကျင့်တာကို သူကြီးကိုယ်တိုင် ၀န်ခံထားတဲ့ အသံဖိုင်ရှိတယ်”

“ အဲ့လိုလုပ်လို့မရဘူး ငါ့ကိုဒုက္ခပေးရင် မင်းလည်း ဒုက္ခရောက်မှာပဲ”

“ ဟုတ်လား ဘယ်လိုရောက်မှာလဲ”

“ မင်းလည်း သိက္ခာကျမှာပဲ”

“ ကျပလေ့စေလေ။ ကျွန်မ ဂရုမစိုက်ဘူးဆိုရင်ရော။ ကျွန်မက နစ်နာသူ၊ ရှင်က ကျူးလွန်သူ။ ပြီးတော့ ရှင်က ဒီရွာမှာသူကြီး။ ဘယ်သူပိုပြီး အထိခိုက်ခံနိုင်မလဲ ရတယ်နော်”

သူကြီးဘာမှပြန်မပြော ။ သူ ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်နေတာကို ကျွန်မ အရသာခံကြည့်နေလိုက်သည်။

“ ဒီမှာ ကျွန်မကိုကြည့် ကျွန်မကိုကြည့် စိတ်ငြိမ်ငြိမ်ထား။ ကျွန်မမေးတာတွေ ဖြေ။ အဲ့နေ့က ဗွီဒီယိုရိုက်တာ ဘယ်သူတွေလဲ”

သူကြီးက သိပ်မပြောချင်သေးတဲ့ပုံ။

“ ကျွန်မ အခုပဲ ဒေါ်သန်းကို ခေါ်ပြောပြလိုက်မယ် ရှင့်အကြောင်းတွေ”

“ ဟာ မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ ဆရာမလေး ကျုပ်တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်ရှိကြီးခိုးပါတယ်၊ ကျုပ်မှားသွားပါတယ်၊ ကျုပ်သမီးလေး ရှိသေးတယ်‌ဗျာ”

“ ကဲ ဒါဆို ကျွန်မ‌မေးတာဖြေ။ အဲ့နေ့က ဘယ်နှစ်ယောက်လဲ ဗွီဒီယိုရိုက်တာ”

“ ကျွန်တော်အပါအ၀င် သုံး‌ယောက်ပါ”

“ နောက်နှစ်ယောက်က ဘယ်သူတွေလဲ”

“ တစ်ယောက်က ဦးမောင်သာ၊ နောက်တစ်ယောက်က ဦးမြင့်ပါ”

“ ဦးမြင့်ဆိုတာက…”

“ ဟို ကျောင်းကပါပဲ ကျေးရွာလူကြီးပါပဲ။ ဘာရာထူးမှတော့ မဟုတ်ဘူး”

“ ကျွန်မ နေ့လည်က တွေ့တဲ့ထဲမှာ ပါလား”

“ ပါပါတယ် တိုက်ပုံနဲ့တစ်ယောက်ပါ”

“ ဟုတ်ပြီ ကျန်တဲ့သူတွေက ဘာလို့မရိုက်ကြတာလဲ”

“ သူတို့က ကြည့်တာကိုပဲ အားသန်ကြလို့ပါ”

“ ရှင်တို့ကကြတော့ ကြည့်ရုံနဲ့ အားမရဘူးပေါ့”

“ မဟုတ်ပါဘူး အဲ့လိုလဲ။ ဟို သူတို့ဖုန်းတွေကလည်း ခလုတ်ဖုန်းတွေမို့ ရိုက်လို့မရဘူး”

“ အော် ဟုတ်ပြီ ကီးပက်ဖုန်းကို ပြောတာပဲ။ ဟုတ်ပြီ ရှင့်ဖုန်းပေးစမ်း”

“ ဘာလုပ်မလို့လဲ”

“ ပေးဆို ပေး”

“ ဒီဗွီဒီယိုကို ကျွန်မ သက်သေအနေနဲ့ ယူထားမယ်။ ကျန်တာ ရှင့်ဟာရှင် ဆက်ထားထား ဖျက်ဖျက် ကျွန်မစိတ်မ၀င်စားဘူး”

ဖုန်းထဲရှာကြည့်တော့ zapya ရှိလို့ အဲ့တာနဲ့ ကူးယူထားလိုက်တယ်။

“ ရှင် အခု ဒီအကြောင်း ဦးမောင်သာကိုပဲဖြစ်ဖြစ် တခြားလူတွေကိုပဲဖြစ်ဖြစ် လုံး၀မပြောနဲ့။ ကျွန်မတို့ကြားထဲမှာပဲ ပြီးပလေ့စေ။ ကျွန်မ ရှင်ပြောတဲ့အသံ တစ်ခုတ‌စ်လေကြားတာနဲ့ ဒီအသံဖိုင်နဲ့ ဗွီဒီယိုဖိုင်ကို ရှင့်သမီးနဲ့အတူ အကုန်လုံး သိသွားလိမ့်မယ် ကြားလား။ ကျွန်မ စောက်ရှက်ကွဲမှာကို စောက်ဂရုမစိုက်ဘူးနော် မှတ်ထား ကြားလား”

“ ဟုတ် ဟုတ်”

“ ကဲ ရှင်ပြန်လို့ရပြီ။ ရော့ ရှင့်ဖုန်း။ ပါးစပ်လုံပလေ့စေ”

သူကြီးလည်း ကုပ်ချောင်းချောင်းနဲ့ ပြန်သွားတယ် ။ လိုးရမလားလို့လာတာ အသံဖိုင်လေးနားထောင်ပြီး ပြန်သွားရတယ် ။ ကျွန်မ စောက်ရှက်ကွဲမှာကို ကျွန်မ စိတ်ပူတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် သူကြီးရိုက်ထားတဲ့ ဗွီဒီယိုက ကျွန်မလို့ လိုက်ပြောတာတောင် ယုံမယ့်သူမရှိမယ့် ကွာလတီနဲ့ဆိုတော့ ကျွန်မ ပြောလိုက်တာကို သူကြီး အဟုတ်ထင်ပြီး ပြန်သွားလေရဲ့။ ဒီလိုနှင့် သူကြီးကို ဖယ်ထုတ်လိုက်နိုင်တယ် ။ ဒါပေမယ့် ကျန်တဲ့သူတွေနဲ့တော့ အလိုက်အထိုက် လိုးခံရဦးမှာ ။

ဦးသာဆီက ‌ဗွီဒီယိုက သူကြီးထက် ကွာလတီ ပိုကောင်းနိုင်သလို ပိုပြီးလည်း ပြည့်ပြည့်စုံစုံပါလိမ့်မှာ သေချာသည် ။ အဓိကက ဦးသာဆီမှ ဗွီဒီယိုသာ ဖြစ်သည် ။ ထိုဗွီဒီယို ကျွန်မလက်ထဲ မရောက်သရွေ့ ဘယ်သူ့ကိုမဆို အလိုက်အထိုက်တော့ လိုးခံရဦးမည် ဖြစ်သည် ။

နောက်နေ့များတွင် ကျွန်မ ပုံမှန်ကျောင်းသွားသည် ။ ကျောင်းက ကလေးတော်တော်များများက စာသင်ရခက်သည် ။ ‌ကျွန်မက စိတ်မရှည် ။ စာသင်ရတာလည်း စိတ်မပါ ။ အားရင်အားသလို လာလိုးသော ဘဲကြီးတွေနှင့် ချုံထဲ ကောက်ရိုးပုံထဲ လိုက်ရတာတောင် အပျင်းပြေသေးသည် ။ ကျောင်းအုပ်လိုလို ကျောင်းလူကြီးလိုလို ဦးအေးသောင်က အားလုံးထဲမှာ အလိုးဆုံးဖြစ်သည် ။ သူနှင့်က ကျောင်းမှာ အတွေ့ဆုံးဆိုတော့ သူ့အခန်းထဲလည်း ကြုံရင်ကြုံသလို သွားသွားကုန်းရသည် ။ နေ့ခင်းဘက်စာသင်နေရင်း သူ့အခန်းထဲခေါ်ပြီး တစ်ချီလောက် ထွက်အောင်လည်း စုပ်‌ခိုင်းတတ်သည် ။

တခြားသူများကတော့ ရိုးရိုးသားသား ထင်ကြပေမယ့် ကျွန်မတို့က ဆန်းဆန်းပြားပြား ဖြစ်နေကြတာကို ကိုသက်ခိုင်တို့ ဒေါ်မြင့်တို့ မသိ ။ ကျွန်မရုပ်နှင့် မထင်တာလည်း ပါမည် ။ ညနေဘက်ဆို ကျွန်မရေချိုးပြီးချိန်လောက် နောက်ဖေးပေါက်မှ ရောက်လာတတ်ပြီး ၉ နာရီလောက်မှ ပြန်ကြသူလည်း ရှိသည် ။ အဘိုးကြီးတွေက သိပ်မတောင်တော့ ကျွန်မ ဖီးလ်မလာတွေလည်း ရှိပါသည် ။ အခုချိန်က အလိုးခံရင်း အခြေအနေကို အကဲခတ်နေဖို့သာ ဖြစ်‌တော့သည် ။

“ ဆရာမ”

“ ရှင့်”

“ ဆရာမက ရန်ကုန်ကလား”

“ ဟုတ်ကဲ့”

“ အော် ကျွန်တော်ကတော့ ဒီရွာကပဲ”

“ အော်”

ကျွန်မနှင့် ကိုသက်ခိုင်တို့စကားဝိုင်းက ဒီလောက်ပဲ ဖြစ်သည် ။ သူက ကျွန်မကို စကားပြောချင်ပုံရသည် ။ ကျွန်မသိသ‌လောက် အတွေ့အကြုံအရ ကျွန်မကို စိတ်၀င်စားနေပုံလည်းရသည် ။ သို့သော် ကျွန်မအတွက်တော့ ဒီရွာက ယောကျာ်းများနှင့် တော်လောက်ပြီဟု သတ်မှတ်ထားသည် ။ ကျွန်မအကြောင်းကို သူသိသွားလျှင် တစ်ညကြ ကျွန်မကိုလိုးဖို့ သူရောက်လာလိမ့်မည် ။ သူမရောက်လာသေးသရွေ့ သူမသိလို့ဖြစ်သည် ။ ရွာကမိန်းမတွေနှင့် ပက်သက်၍တော့ ပုံမှန်ပဲတွေ့ရသည် ။

ကျွန်မကို ဦးသာတို့လူစုကသာ ကျိတ်လိုးနေကြပုံရပြီး တခြားသူများကို ဒီကိစ္စ လျှောက်မဖြန့်တာနှင့်ပင် ကျေးဇူးတင်ရမလို ဖြစ်နေသည် ။ လျှောက်ဖြန့်လိုက်လျှင် ကျွန်မလည်း ထွက်ပြေး သူတို့လည်းငတ် ဗွီဒီယို၏ အသုံး၀င်မှုကလည်း လျော့ကျသွားလိမ့်မည် ။ လောလောဆယ် ကျွန်မကို သူတို့လူစုကသာ အပိုင်စီးထားကြတာက အားလုံးအတွက် ကောင်းနေသည် ။ သို့သော် သိပ်နောက်မကျခင် တစ်ခုခုလုပ်နိုင်ဖို့လည်း လိုသည် ။ သောကြာနေ့ ဦးသာအိမ်ရောက်လျှင် တစ်ခုခုတော့ အကျိုးရှိအောင် လုပ်မည်ဟု မှန်းထားလိုက်သည် ။

...............................................................................................................................

အခန်း (၅) ဇွန်ပန်း

“ သမီးနာမည် ဇွန်ပန်းပါ”

ဦးသာရဲ့သမီးက အပျိုကြီးဖားဖား‌ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်နှင့် အသက်ကတော့ သေချာမမှန်းတတ် ။ ကလေးမလေးတစ်ယောက်နှင့် မတူတော့တာတော့ အမှန်ပင်ဖြစ်သည် ။ နို့တွေ ဖင်တွေက အရွယ်ရောက်ပြီး မိန်းမတစ်ယောက်လို ထွားနေပေမယ့် မျက်နှာလေးကတော့ နည်းနည်းငယ်သေးသည် ။

ကျွန်မနှင့် ဇွန်ပန်းတို့ သူတို့အိမ်ပေါ်ထပ် ဇွန်ပန်း၏ အခန်းထဲမှာ ရောက်နေကြခြင်း ဖြစ်သည် ။ အချိန်က ညနေ ၆ နာရီလောက်သာရှိသေး၍ ကျွန်မလည်း ဦးသာအိပ်ခန်းထဲ မရောက်သေး ။ ဦးသာကိုလည်း မတွေ့ရ ။ ကျွန်မကို ကားနှင့်လာခေါ်ပြီး သမီးကိုစာသင်ဖို့လာတယ်ဟုသာ သိထားသော သူ့အစေခံက ကျွန်မကို ဇွန်ပန်းနှင့်တွေ့ပေးပြီး ထားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည် ။

“ နာမည်က ဇွန်ပန်း နှစ်လုံးတည်းလား”

“ ဇွန်ပန်းပွင့် ပါ”

“ လှလိုက်တာ နာမည်ရော လူရော”

ဇွန်ပန်းက နာမည်နှင့်လိုက်အောင် တကယ်လှသည်။ ငယ်ဂုဏ်လေးလည်းရှိသည်မို့ နုနယ်ပျိုမျစ်နေသည်။

“ မမက ဘာလာလုပ်တာလဲ”

“ ဇွန်ပန်းကို စာလာသင်တာ”

“ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး”

“ ဘာဖြစ်လို့ မဖြစ်နိုင်ရတာလဲ သမီးရဲ့”

“ သမီးဆယ်တန်းကျတာ သုံးခါ။ နားတာတစ်နှစ်။ စာမသင်‌တော့တာ ကြာပြီ။ တကယ်တော့ မမကို ဒီည သူခေါ်လုပ်တာမလား”

ကျွန်မလည်း ဇွန်ပန်းပြောသော စကားကြောင့် အံ့ဩသွားရသည်။

“ မ မဟုတ်ပါဘူး သမီးရဲ့ ဘာလုပ်တာလဲ”

“ ခေါ်လိုးတာလေ”

“ သမီး ငယ်ငယ်လေးနဲ့ အဲ့လိုတွေပြောရလား”

“ သမီး မငယ်တော့ပါဘူး။ ပြီးတော့ ဒါမျိုး အရင်ကလည်း သူလုပ်နေကြပဲ။ အဲ့ ခေါ်လာတဲ့ ဟာတွေက မမလောက်တော့ မလှဘူးပေါ့”

“ သူဆိုတာ..”

“ အဖေလေ..”

စကားစ ခဏပြတ်သွား၍ ခေတ္တငြိမ်သွားကြသည်။

“ မမ လာတော့ ကောင်းသားပဲ။ သမီး သက်သာတာပေါ့”

ဇွန်ပန်းက အဆက်အစပ်မရှိ ထိုစကားများကို ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

“ ဟင်!! ဘယ်လို !!”

ဒီတခါတော့ ကျွန်မလုံး၀ အံ့ဩလွန်း၍ အသံတော်တော် ကျယ်သွားသည်။

“ သမီးကို သူက လိုးနေတာလား”

ကျွန်မက အသံကို နည်းနည်းနှိမ့်၍ မေးလိုက်သည်။

“ ဟုတ်တယ် ညတိုင်း သူကလာလာအိပ်တာ”

“ ဒါဆို အင်းစက်တွေပေါ့”

“ အင်းစက်ဆိုတာ ဘာလဲ။ ပိုးကောင်ကို‌ ပြောတာလား”

“ အာ အင်းစက်ဆိုတာ သွေးရင်းသားရင်းတွေကြား ဖြစ်ကြတာကို ပြောတာကွာ”

“ အော် အဲ့တာမျိုးမှာ ခေါ်တဲ့နာမည်ရှိတယ်”

“ အင်း”

“ အဲ့လိုတော့ မဟုတ်ဘူး။ အဖေနဲ့ သမီးက ဘယ်လိုမှမတော်ဘူး”

“ ရှင်းပြဦး”

“ သမီးအမေက အဖေ့ရဲ့ မယားငယ်တွေထဲက တစ်ယောက်။ သမီးက မယားပါသမီး။ အမေက နောက်တစ်ယောက်နဲ့ လိုက်ပြေးသွားတော့ သမီးကို ထားခဲ့တာ”

“ အော် ကံဆိုးလိုက်တာ”

“ ဆိုးတယ်လို့တော့ ပြောလို့မရဘူး။ အမေနဲ့ပါသွားရင် ဆင်းရဲမှာ။ ဒီမှာက အေးဆေးနေရတယ်လေ”

“ အေးဟယ် ဟုတ်ပါပြီ။ အသက်သာငယ်တယ် တော်တော်သိတာပဲ။ ဒါနဲ့ တစ်ခုလောက်မေးမယ်။ သမီးက သမီးအရင်း မဟုတ်ဘူးဆိုတာ အားလုံးသိကြတာလား”

“ ဘယ်သူမှ မသိကြဘူး။ ဦးဖိုးထူးတို့‌လောက်ပဲ သိမယ်ထင်တယ်။ ဘာကြောင့်ဆို အဲ့တုန်းက သမီးဒီအိမ်ရောက်ပြီး မကြာဘူး အိမ်က အစေခံတွေကို အကုန်ပြန်ခိုင်းလိုက်ပြီး အသစ်တွေနဲ့ လဲလိုက်တာ”

“ ဒါဆို မယားပါသမီးမှန်းမသိ မယားငယ်နဲ့ရတဲ့ သမီးလို့ပဲ သိကြတာပေါ့”

“ အင်း”

ဇွန်ပန်းကို စားချင်၍ ဦးသာ အကွက်ချခဲ့တာကို ကျွန်မ သဘောပေါက်သွားသည် ။ ဇွန်ပန်းက သူ့သမီးလို့ ပြောထားတော့ သူနဲ့အတူ အိမ်ပေါ်မှာ နှစ်ယောက်တည်း နေလို့ရသည် ။ ဘယ်သူကမှလည်း ဘာမှပြောတော့မှာ မဟုတ်။ သံသယလည်း ၀င်ကြမှာ မဟုတ် ။

“ ဒါဆို အခု အစ်မကို ဘာလို့ပြောပြရတာလဲ”

“ သမီးကို အိမ်အောက်ဆင်းခွင့် မပေးဘူးလေ။ အပေါ်မှာပဲ ထားတာ။ ဘယ်သူနဲ့မှ သိပ်စကားမပြောရဘူး။ ပြီး‌တော့ မမက ခဏပဲလာတာလေ။ ဒီတော့ ပြောချင်ရာ ပြောလို့ရတာပဲ။ မမနဲ့လည်း ပြန်တွေ့မှာမှ မဟုတ်တာ။ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောရရင် သမီးရူးသွားလိမ့်မယ်”

“ အရင်ကရော ဒီအကြောင်း‌တွေ သမီး ပြောပြဖူးလား။ သူခေါ်အိပ်တဲ့ မိန်းမတွေကို”

“ မပြောဖူးဘူး သမီးနဲ့လည်း မတွေ့ရပါဘူး”

“ မမက သူခေါ်အိပ်တဲ့ မိန်းမတော့မဟုတ်ဘူး။ တကယ့် ဆရာမပါ။ … ရွာမှာ စာသင်တယ်”

“ အော် ဒါကြောင့် သမီးအခန်းထဲ လွှတ်လိုက်တာဖြစ်မယ်”

“ ဟုတ်တယ် သူက မမကို လိုးလို့ရအောင် သမီးကို စာလာသင်တာဆိုပြီး ပြောထားတာ”

“ အော် သူက သမီးကို ဘယ်သူနဲ့မှ သိပ်ပေးမတွေ့ဘူး။ အိမ်ပေါ်က အိမ်အောက် မဆင်းရဘူး။ သူ့သမီးကို သိပ်ချစ်တာဆိုပြီး ခဏခဏ သူများတွေရှေ့မှာ ပြောတာ။ တကယ်က ထောင်ချထားတာ…”

“ အင်း”

“ ဒါနဲ့ မမက ဘာလို့ သူ့အလိုးခံရတာလဲ။ ဒီလောက်ချောချောလေးကို။ အသက်လည်း ဒီလောက်ကွာတာ”

“ မမမှာလည်း အကြောင်းရှိလို့ပေါ့”

“ ဘာအကြောင်းလဲ”

ကျွန်မက ဇွန်ပန်းကို အကြောင်းစုံ ရှင်းပြလိုက်သည်။ ဇွန်ပန်းက ကျွန်မကို သူ့‌အကြောင်း အကုန်ပြောပြမှတော့ ကျွန်မဘက်ကလည်း ဇွန်ပန်းကို ယုံကြည်ထားလိုက်သည် ။ တဘက်ကလည်း ဇွန်ပန်းကို ဒီအိမ်က လွတ်အောင် ကူညီချင်သည် ။ ဇွန်ပန်းက ကျွန်မ ဒရိုင်ဘာအောင်ထွန်းကို ခေါ်လိုးတာကိုကြားတော့ ပြုံးစိစိလုပ်နေသည် ။

“ မမက ဆရာမပေမယ့် မလွယ်ဘူးပဲ”

“ ဆရာမ ဆိုတာနဲ့ပဲ ဘာမှမလုပ်ရတော့ဘူးလား။ ကိုယ့်စောက်ပတ်နဲ့ ကိုယ်ခံတာပဲလေ နော့”

“ ဒါလည်း ဟုတ်တာပဲ ဆရာမလည်း နံ့မှာပေါ့နော်”

“ အေး ဟုတ်တယ် ဇွန်ပန်းက ပေါက်တာမြန်သားပဲ”

ကျွန်မနှင့် ဇွန်ပန်းလည်း တခဏအတွင်းမှာပင် ရင်းနှီးသွားသည် ။ ထိုစဉ် ဦးသာပြန်လာ၍ သူ့အစေခံကို ကြိမ်းမောင်းနေသံ ကြားရသည် ။ ကျွန်မကို ဇွန်ပန်းနှင့်ပေးတွေ့၍ ဆူနေဟန်ရှိသည် ။ သူပူလည်း ပူလောက်ပါသည် ။ ကျွန်မနဲ့ ဇွန်ပန်း ခဏတွေ့လိုက်ရခြင်းက ကျွန်မအတွက် အကျိုးအများကြီး ရှိသွားစေသည် ။

အဲ့ဒီအပတ်က ကျွန်မနှင့် ဇွန်ပန်း ထပ်‌မတွေ့ဖြစ်တော့ပါ ။ ဒီအိမ်ထဲမှာ ပိတ်မိနေသော နုနယ်လှပသည့် ပန်းကလေးဇွန်ပန်းကို ကျွန်မ သနားကရုဏာသက်နေမိသည် ။ ဒီသုံးရက်လုံး ဦးသာက ကျွန်မကိုပဲ လိုးသည် ။ နေ့ခင်းဘက်ဆို အပြင်ထွက်နေတတ်ပြီး ညမှသာ အိပ်ယာထဲ ခေါ်လိုးခြင်းဖြစ်သည် ။ ဘာပဲပြောပြော ကျွန်မကြောင့် ဇွန်ပန်း သုံးရက် သက်သာသွားသည် ။ ဒီကောင်မလေးအတွက် ကျွန်မလုပ်‌ပေးနိုင်တာ တစ်ခုခုရှိ‌သေး၍ ၀မ်းသာရသေးသည် ။

...................................................................................................................................

အခန်း (၆) ကိုသက်ခိုင် နှင့် လူကြီးများ

ဒီတခေါက် ကျွန်မ ရွာပြန်ရောက်တော့ မထင်မှတ်တာတွေ ဖြစ်သွားသည် ။ ပထမတစ်ခုက ကိုသက်ခိုင်က ကျွန်မကို ရည်းစားစကားပြောခြင်း ဖြစ်သည် ။ ကျွန်မက မဖြစ်နိုင်ဟုသာ ငြင်းလိုက်သည် ။

“ ဘာဖြစ်လို့ပါလဲ ဆရာမလေး။ ကျွန်တော်က ဆရာမလောက် ပညာမတတ် အညတြ တောသားဖြစ်လို့လား”

“ မဟုတ်ပါဘူး အဲ့တာတွေနဲ့ ဘာမှမဆိုင်ပါဘူး”

“ ဒါဆို ဘာလို့လဲ ဆရာမလေး။ ကျွန်တော် ဆရာမလေးကို တကယ်မေတ္တာရှိတာပါ။ အခုလို မြို့ကနေပြီး ကျွန်တော်တို့ရွာအတွက် အပင်ပန်းခံ အနစ်နာခံပြီး လာကြိုးစားပေးနေတဲ့ ဆရာမလေးကို ကျွန်တော် လေးစားလို့လည်း မဆုံးဘူး”

“ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်မတို့က မ‌ဖြစ်နိုင်ပါဘူး စိတ်လျှော့လိုက်ပါ”

ကျွန်မလည်း ပြောပြီးသည်နှင့် နောက်လှည့်မကြည့်ဘဲ ပြေးထွက်လာခဲ့သည် ။ နောက်ထူးခြားသည့် ကိစ္စတစ်ခုကတော့ ကျွန်မကို အုပ်စုဖွဲ့ လိုးလာကြခြင်း ဖြစ်သည် ။ ကျွန်မသိသလောက် ဦးသာ ခွင့်ပြုချက်မရဘဲ ကျွန်မကို အုပ်စုဖွဲ့လိုးလို့မရဟု မှန်းမိသည် ။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ကျွန်မရွာသို့ရောက်ခါစ နေ့ရက်များက ကျွန်မကို ဟိုမနက်ကကဲ့သို့ အုပ်စုလိုက် တက်လိုးကြမှာလို့ထင်ပြီး ကျွန်မစိတ်ကို ကျွန်မ ပြင်ဆင်ထားခဲ့ဖူးသည် ။ သို့သော် သူတို့က ‌တစ်ယောက်စီသာ လာလိုးခဲ့ကြသည် ။

ဦးသာက အလိုးဒဏ်ခံထားရ‌သော ကျွန်မပုံ‌ကြောင့် တခြားသူတွေ တစ်စုံတစ်ခု သိသွားမှာကို လိုချင်ပုံမရဟု ကျွန်မထင်သည် ။ သို့သော် အခု သူတို့က ကျွန်မကို ခြောက်ယောက် ဝိုင်းလိုး‌တာမျိုး လုပ်လာသည် ။ ဦးသာအိမ်အပေါ်ထပ်က ကျွန်မအခန်းမှာ တစ်ည လာလိုးကြခြင်း ဖြစ်သည် ။ အသံတော့ သိပ်မထွက်ရဲကြပေမယ့် သေချာနားထောင်သူရှိလျှင် ကြားရမှာတော့ ကျိန်းသေသည် ။ ဦးသာကုတင်မို့လားမသိ ကုတင်ပေါ်မှာတော့ ကျွန်မပေါ် သေးမပန်းခဲ့ကြ ။ လိုးရုံနဲ့သာ ထိုညက ပြီးသွားသည် ။

နောက်တစ်နေ့ ကျွန်မ ကျောင်းမသွားနိုင်ပါ ။ တစ်ညလုံးလိုးပြီး မနက် ၄ နာရီကျော်လောက်မှ ပြန်သွားကြလို့ ကျွန်မဖင်တုံးလုံးနှင့် အိပ်ပျော်သွားပြီး နောက်နေ့မနက် ၁၀ နာရီကျော်မှ ဒေါ်သန်း အော်နှိုး၍ ပြန်နိုးလာခဲ့သည် ။ ညက မအိပ်ခင် အခန်းတံခါး ဂျက်ထိုးခဲ့တာကပဲ ကံကောင်းသွားခဲ့သည် ။ နို့မို့ရင် လရည်များပေကျံပြီး ဖင်ပြောင်ဖြင့် အိပ်ပျော်နေသော ကျွန်မကို မြင်လျှင် ဒေါ်သန်း မူးလဲသွားလိမ့်မည် ။

ကျွန်မက အင်္ကျီကဗျာကယာ ပြန်၀တ်ပြီး ဒေါ်သန်းကို ကျွန်မနေမကောင်း၍ ကျောင်းမသွားတော့ဘူး ဟု ပြောလိုက်သည် ။ ထို့နောက် အိပ်ယာထဲ ပြန်ခွေနေလိုက်ပြီး ညနေ ၄ နာရီလောက်ကြမှ ရေထချိုးနိုင်တော့သည် ။ ကျွန်မ ညစာစားပြီး အပေါ်ထပ်တက်ပြီး ဖုန်းသုံးနေလိုက်သည် ။ မီးမရှိ၍ ဘက်ထရီမီးနှင့် အားသွင်းပြီး ဖုန်းသုံးရတာရယ် အင်တာနက်လိုင်းမကောင်းတာရယ်ကြောင့် ကျွန်မ ဖုန်းတောင် သိပ်မသုံးဖြစ် ။ မနေ့က တစ်ညလုံး အိပ်ရေးပျက်ထား၍ ကျွန်မ အိပ်ငိုက်နေသည် ။ ထိုစဉ် နောက်ဖေးပေါက်မှ ဦးမြင့် ၀င်လာသည် ။

“ ဆရာမလေး”

“ ရှင်တို့ ဘာလုပ်ဦးမလို့လဲ မနေ့ညကလည်း တစ်ညလုံး”

“ ဘာမှမလုပ်ပါဘူးဗျာ။ ဆရာမလေးကို ကျောင်းကို ခဏလိုက်ခဲ့ဖို့ လာခေါ်တာပါ”

“ ဒီအချိန်ကြီး ကျောင်းကို ဘာလုပ်ဖို့လဲ”

“ လိုးမလို့”

“ ဘာ”

ကျွန်မအသံက နည်းနည်းကျယ်သွားသည်။

“ ဒီမှာက လူနေအိမ်တွေနဲ့နီးတော့ အသံထွက်မှာစိုးလို့ ။ ကျောင်းမှာကြ အေးဆေးမလို့ပါ ဆရာမ‌”

ဦးမြင့် ဖုန်းကို စားပွဲပေါ်မှာ တင်ထားတာကို ကျွန်မတွေ့လိုက်သည် ။ ထို့ကြောင့် ကျွန်မ ထမီချွတ်ချလိုက်ပြီး ဦးမြင့်အနား ကပ်သွားလိုက်သည် ။ ထို့နောက် ကျွန်မထမီကို စားပွဲပေါ်သို့ တင်လိုက်ပြီး ဖုန်းကို ထမီဖြင့် အုပ်ထားလိုက်သည် ။ ထို့နောက် ဦးမြင့်နားကပ်၍ သူ၏ ကွမ်းနံ့နံသော နှုတ်ခမ်းကြီးကို ကစ်ဆစ်ဆွဲပြီး လျှာချင်းကလိလိုက်သည် ။ အောက်မှာ ဦးမြင့်လီးက ဖျောင်းခနဲ ထလာသည် ။ ဦးမြင့်က ကျွန်မဖင်ပြောင်နှစ်လုံးကို လာဖျစ်ညှစ်နေသည် ။

ကျွန်မက ဦးမြင့်ကို နမ်းနေရင်းနှင့် တံခါး‌ပေါက်နားတွန်းသွားလိုက်ပြီး ဦးမြင့်ဖင်များကို ကျွန်မလက်များဖြင့် ပွတ်သပ်၍ ဖင်ပေါက်ကို နှိုက်ပေးလိုက်သည် ။ ဦးမြင့်ဆီမှ ညည်းသံများ ပေါ်ထွက်လာပြီး ကျွန်မစောက်ဖုတ်ကို လက်ကြမ်းကြီးဖြင့် ပွတ်နေသည် ။ ထို့နောက် ကျွန်မက လူချင်းခွာလိုက်ပြီး

“ သွား လိုက်ခဲ့မယ်။ ပြင်လိုက်ဆင်လိုက်ဦးမယ် ရှင်တို့အတွက်”

ကျွန်မက ချစ်စရာ မျက်နှာပေးမျိုးဖြစ်အောင် ပြောလိုက်သဖြင့် ဦးမြင့်လည်း သဘောအကျကြီးကြပြီး ထွက်သွားတော့သည် ။ ကျွန်မလည်း ဦးမြင့်ဖုန်းကို ထမီအောက်မှ အမြန်ယူ၍ လော့ဖြည်လိုက်သည် ။ ဦးမြင့်ဖုန်း ပက်တန်ကို ကျွန်မအရင်တည်းက ခိုးကြည့်ပြီးသား ဖြစ်သည် ။ ဦးမြင့်ဖုန်းထဲမှာ အောကားတွေ အပြည့်ဖြစ်နေ၍ ကျွန်မ ဗွီဒီယိုကို တော်တော်ရှာလိုက်ရသည် ။

နောက်ဆုံး တွေ့၍ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ running time က သူကြီးဗွီဒီယိုလောက်တောင် မရှည် ။ ကွာလတီကလည်း သူကြီးနှင့် သိပ်မကွာ ။ ကျွန်မ တခြားတစ်ခုများ ရှိသေးလား အတတ်နိုင်ဆုံး အမြန်ရှာကြည့်သည် ။ မတွေ့ ။ သို့သော် ဒီဖုန်းနှင့် ရိုက်လျှင် ကွာလတီက ဒီလောက်ပဲ ထွက်လိမ့်မည် ဆို‌တော့ ပူစရာတော့ သိပ်မရှိ။

ကျွန်မဖုန်းကို ပိတ်လိုက်ပြီး ပြန်အချမှာပင် ဦးမြင့်၀င်လာပြီး ဖုန်းကိုလာရှာသည် ။ ကျွန်မလည်း ထမီပြန်၀တ်ပြီး ဖြစ်နေတာမို့ ဟန်မပျက် အလှပြင်သလို ဟိုဘက်လှည့်နေလိုက်သည် ။ ဦးမြင့်က ဘာမှမရိပ်မိ ဖုန်းကိုကောက်ယူ၍ ပြန်ထွက်သွားတော့သည် ။ ဦးမြင့် ဗွီဒီယို၏ အနေအထားကိုတော့ ကျွန်မသိရပြီ ။ သူ့ဗွီဒိယိုက ကွာလတီကောင်းဦးတော့ ပူစရာမရှိ ။ ဦးမြင့်ရိုက်သည့် အန်ဂယ်က ကျွန်မမျက်နှာမပေါ်၊ အောင်ထွန်းမျက်နှာသာ အများဆုံးပေါ်သည်။ ကျွန်မမျက်နှာက ဆံပင်နှင့် ဖုံးနေတာများသည် ။ ကျွန်မ စိတ်အေးသွားရသည် ။

အဲ့ဒိညက ဦးမြင့်ဖုန်းထဲမှ ဗွီဒီယိုကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရရွေ့ ကျွန်မအတွက် အကျိုးရှိသော်လည်း ကျွန်မအတွက် တော်တော်ကြမ်းတမ်းသော ည၊ တော်တော်ကောင်းခဲ့သော ညတစ်ညလည်း ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ အဲ့ဒီညက ကျွန်မ ကျောင်းကို ပါသွားခဲ့သည် ။ ကျောင်းက ရွာစွန် လယ်ကွင်းထဲမှာဆိုတော့ ရွာနှင့်ဝေးသည် ။ ကျောင်းမှာ သူကြီးမှလွဲ၍ လူစုံ သည် ။ ဒီတခေါက် ကိုမြင့်ကြိုင်ကိုပါ တွေ့ရသည် ။ ကျွန်မကို အဲ့နေ့ညက သူတို့အမျိုးမျိုး ကစားကြသည် ။

ပထမဆုံး တန်းစီပြီး လီးစုပ်ခိုင်းသည် ။ သူတို့က ခုံတန်းမှာ ဖြဲကားပြီး ထိုင်နေကြပြီး ကျွန်မက ဖင်အပြောင်သားဖြင့် အောက်မှာ ဒူးထောက်ပြီး လီးလိုက်စုပ်ရသည် ။ ဘောယက်ရသည် ။ နောက် ပြောင်းပြန်လှည့်ပေးတော့ ဖင်ပေါက်ပါ ယက်‌ပေးရသည် ။ ဖင်ပေါက်တိုင်း ချီးနံ့လိုလို ဖင်ဆီနံ့လိုလို အနံ့ရသည် ။ ထို့နောက် ကျွန်မပါးစပ်ထဲလည်း တံတွေးများ ထွေးထည့်ကြသည် ။ ပြီးတော့ ကျွန်မကို စာသင်ခန်းထဲ ဖင်ပြောင်ဖြင့် လှည့်ပတ်လမ်းလျှောက်ခိုင်းသည် ။ ထို့နောက် စာသင်ခိုင်းသည် ။ သူတို့က ကျွန်မ နိကတ်ဖြင့် စာသင်နေတာကို အရသာခံကြည့်ကြသည် ။ ကြောင်တောင်တောင်နိုင်ပြီး စောက်ရှက်ခွဲခံရသော အရသာမျိုးဖြစ်သောကြောင့် ကျွန်မအရည်က အရမ်းရွှဲလာပြီး လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း စောက်ပတ်ထဲမှ ဗွိ.. ဗွိ နှင့် မြည်လာသည် ။ သူတို့က ကျွန်မတစ်ခါမြည်တိုင်း ဝိုင်းရယ်ကြသည် ။ ကျွန်မကလည်း စောက်ရှက်ခွဲခံရသည့် အရသာကို ကြိုက်လာသောကြောင့် စာသင်သည့်အမူအယာ လုပ်ပြရတာကို ဖီးလ်လာပြီး ပိုလုပ်ပြသည်။

“ မောင်မြင့်”

“ ခင်မျာ… ဟားးး ဟားးး ဟားးး ဟားးး”

“ သားသား ပြီးပြီလား”

“ မပြီးသေးဘူး ချရာမ”

“ မပြီး‌သေးရင် ဆရာမ ထုပေးမယ်”

“ ဟားး ဟားး ဟီးးး ဟီးးး”

“ ဝေး ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် ဒါမှ ဒို့ဆရာမကွ”

“ မောင်ထွန်းအေး”

“ ဗျာ”

“ သားလီးက သေးလိုက်တာ”

“ ဟားး ဟားး ဟားးး ဟီးးး ဟီးးးး ဟီးးးးး”

အဲ့တုန်းက ကျွန်မလည်း လွတ်ပြီး ပျော်နေတယ်။ မကြိုက်လည်းခံ ကြိုက်လည်းခံရမယ့် အတူတူ ကျွန်မကတော့ သူတို့နဲ့အတူ ပျော်၀င်စီးမျောပစ်လိုက်တယ် ။ နောက်ကိစ္စက နောက်ပေါ့နော။

“ ဟေ့ စာမေးလို့မရရင် ဘာလုပ်ရမလဲ ပြောစမ်း”

“ ဆရာမ ကြိုက်တာလုပ်ပါ ဆရာမ”

“ ဆရာမကြိုက်တာ ဒါပဲ”

ပြောပြီး လီးကို အရင်းမှကိုင်ပြီး အားရပါးရ စုပ်ပစ်လိုက်သည် ။

“ အားးး ဆရာမ ပြီးပြီ ပြီးပြီ”

ထို့နောက် ကျွန်မကို ကျောင်း၀င်းထဲ ပတ်လျှောက်ခိုင်းသည် ။ ညမှောင်မှောင်မှာ ဖင်ပြောင်ကြီးဖြင့် ကျောင်း၀င်းထဲ လမ်းလျှောက်နေသော ဆရာမလေးကိုသာ ရွာထဲကလူတွေ မြင်ပါက ဘယ်လိုဖြစ်ကုန်မည် မပြောတတ် ။ အိန္ဒြေရှင်ဆရာမလေးကတော့ နေ့ခင်းဘက်က သူစာသင်‌သော အတန်းထဲမှာ အခု ဘာမှမ၀တ်ထားဘဲ ပေါကြောင်ကြောင်ကိစ္စများ လုပ်၍ ပျော်ပါးနေလေတာ့သည် ။

ကျွန်မကို အလံတိုင်မှာ ကြိုးနဲ့ချည်ထားသည် ။ ပြီးတော့ တစ်ယောက်ပြီး တစ်‌ယောက် လာလိုးသွားကြသည် ။ တစ်ခါတရံ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ကြား တော်တော်ကြာသည် ။ ဘယ်လောက်ကြာလဲတော့ အတိအကျမသိ ။ ကျွန်မက အလံတိုင်မှာပဲ ကြိုးချည်ခံရပြီး စောင့်နေရ၍ ပိုကြာသည်ဟု ထင်နေရတာလည်း ဖြစ်နိုင်သည် ။

ကြာတော့ ကျွန်မ အပြင်ဘက်မှာ ကိုယ်တုံးလုံးနှင့်နေတာများတော့ အေးလာသည် ။ ခြင်တွေကလည်း ကိုက်တော့ ကျွန်မတကိုယ်လုံး ယားပြီး ထူပူနေသည် ။ စောက်ပတ်မှာပါ ခြင်ကိုက်ခံရသည် ။ ခြင်များကြောင့် တစက်မှ ငြိမ်နေလို့မရ ။

သူတို့လိုးပြီးတော့ သေးပေါက်ချကြသေးသည် ။ ဒီတခါ သေးသောက်ရတာ ကျွန်မအတွက် တကယ်အရသာရှိလှသည် ။ ကျွန်မတစ်ညလုံး ရေတောင်မသောက်ရသေး ။ ပါးစပ်များက လရည်နှင့် စေးနေသည် ။ အခုမှ ပါးစပ်ထဲ နေလို့ကောင်းသွားသည် ။ အနံ့ကတော့ နှာခေါင်းယဉ်သွားလို့လား မသိ ။ နံလှသည်ဟု မထင်တော့။

အဲ့နေ့ပြီးတော့ ကျွန်မ နောက်သုံးရက်ဆက်တိုက် ကျောင်းမတက်နိုင် ။ ဒေါ်မြတောင် လာကြည့်သည် ။ နေ‌မကောင်းဟု အကြောင်းပြ၍ အိမ်မှာပဲ နားနေလိုက်သည် ။ ‌ခြင်ကိုက်ဖုများကြောင့် လက်ရှည်လေး ၀တ်ထားရသည် ။ အသားအရည်လည်း အတော်ပျက်စီးသွားသည် ။ တော်တော်ပြန်လုပ်ယူရဦးမည် ။ ကျွန်မနေမကောင်းဆို၍ ကိုသက်ခိုင်လည်း လာကြည့်သည် ။ သူ့အမူအယာက သိပ်မတည်ငြိမ်လှ။

“ ဆရာမ သက်သာရဲ့လား ဘာဖြစ်တာလဲ”

“ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ပင်ပန်းသွားလို့ပါ”

“ ဟို ဆရာမ..”

“ ဟုတ်ကဲ့ ပြောပါ ကိုသက်ခိုင်”

“ ကျွန်တော် ဟို ဘယ်လိုပြောရမလဲ”

“ ပြောသာပြောပါ ကိုသက်ခိုင် အားမနာပါနဲ့”

“ ဟို ဒီလိုပါ ဟိုနေ့ညက ကျွန်တော်မြင်လိုက်တယ်”

ကျွန်မမျှော်လင့်ထားသော စကားဖြစ်၍ သိပ်တော့ မအံ့ဩလှပါ ။

“ အင်း ရှင်မြင်တော့လည်း မြင်တဲ့အတိုင်းပေါ့။ ကျွန်မ ဘာမှပြောစရာမရှိဘူး”

“ ဘယ်လိုဖြစ်လို့များးး…”

“ ကျွန်မမှာလည်း ကျွန်မအကြောင်းနဲ့ ကျွန်မပေါ့”

ခဏတော့ တိတ်ဆိတ်သွားသည်။

“ ကဲ ရှင်လည်း သိသွားပြီဆိုတော့ ရှင်ဘာလုပ်မလဲ ရွာထဲလျှောက်ပြောမလား ကျွန်မကို အခုလိုးမလို့လား”

“ အဲ့လိုမပြောပါနဲ့ဗျာ ဆရာမလေး။ ဆရာမလေး ကျွန်တော့်သိက္ခာကို ချနင်းစော်ကားလိုက်တာဗျာ။ ကျွန်တော်က ပိုက်ဆံမရှိ ဆွေမျိုးမရှိ ဒီရွာမှာမွေး ဒီရွာမှာပဲ နေဖူးတဲ့ သူပါ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် အဲ့လိုအလုပ်မျိုးတော့ မလုပ်ဘူး”

“ ဘယ်လိုအလုပ်မျိုးလဲ ကိုသက်ခိုင်။ လူတကာနဲ့ အပြင်မှာလိုးတဲ့ အလုပ်ကို ပြောတာလား”

“ မဟုတ်ပါဘူး မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော် ဒီလို မဆိုလိုပါဘူး။ ဆရာမလေးကို အပြစ်ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဟိုလူတွေလုပ်တဲ့ အလုပ်မျိုးကို ပြောတာပါ။ ကိုယ့်ရွာကိုလာတဲ့ ဆရာမလေးကို အဲ့လိုမလုပ်သင့်ဘူးဗျာ”

“ ဒါတော့ ရှင်က အားလုံးမသိသေးလို့ ပြောတာနေမှာပါရှင်။ ကျွန်မအကြောင်း သိရရင် အဲ့လိုပြောချင်မှ‌ ပြောမှာပေါ့”

“ ဆရာမမှာ ဘာအကြောင်းများ ရှိလို့လဲ”

“ အကုန်လုံးတော့ ရှင့်ကို မပြောနိုင်ဖူးပေါ့။ ဒါပေမယ့် ရှင်သိရမှာက ကျွန်မလည်း အဲ့ဒီထဲက လွတ်မြောက်ဖို့ ကြိုးစားနေသူတစ်ယောက်ပါ”

“ ဟုတ်ပါပြီ ကျွန်တော် ဘာများကူညီရမလဲ”

“ အခုလို မေးဖော်ရတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကိုသက်ခိုင်။ ရှင်က အခုတလောတွေ့ရတဲ့ ယောကျာ်းတွေထဲမှာ ကျွန်မကို အကျပ်မကိုင်တဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သူပဲ။ ဒါနဲ့ ရှင်ကျွန်မကို ချစ်သေးလား”

ကျွန်မက တဆက်တည်း မေးလိုက်သည်။

“ ဗျာ.. ဟာ.. ဒါကတော့”

“ မသတီတော့ဘူးမလား။ ညက ရှင်ဘယ်လောက်မြင်ခဲ့လဲ ကျွန်မမသိဘူး။ ဒါပေမယ့် ရှင်မြင်တာထက် ဆိုးတာတွေ ရှိတယ်ဆိုတာတော့ ကျွန်မ အာမခံတယ်။ ကဲ ရှင်ချစ်ပါတယ်ဆိုတဲ့ ကျွန်မက အဲ့လိုမိန်းမမျိုးပဲ။ ဒီတော့ ကျွန်မကို မချစ်တာ အကောင်းဆုံးပဲ။ ဒါပေမယ့် တနယ်တကျေးမှာ ဒုက္ခရောက် အကျပ်ကိုင်ခံနေရတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ကိုတော့ ရှင်ကူညီနိုင်မယ် ထင်ပါတယ်”

“ ဟာ ကူညီဖို့ဆိုရင်တော့ ပြောပါ။ ကျွန်တော် ကူညီနိုင်သလောက် ကူညီပါ့မယ်။ ကျွန်တော်လည်း ဒါမျိုး မခံနိုင်ဘူး”

“ ဟုတ်ပါပြီ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကိုသက်ခိုင်”

...............................................................................................................

အခန်း ( ၇ ) ထောင်ချောက်

ဒီတစ်ပတ် ကျွန်မ ဦးသာအိမ် ရောက်သွားတော့ ဇွန်ပန်းနှင့် မတော်တဆ အိမ်ထဲက တစ်နေရာမှာ တွေ့ကြသည် ။ နေ့ခင်းဖက် ဦးသာလည်း မရှိတုန်း အစေခံများမမြင်အောင် ကျွန်မ ဇွန်ပန်းအခန်းထဲ လိုက်၀င်ခဲ့လိုက်သည် ။

“ မမ ရောက်နေတာလား”

“ ဟုတ်တယ် ပန်းလေး”

“ အယ် ပန်းလေးဆိုပါလား”

“ အင်း ဒီလိုပဲ ပါးစပ်ကထွက်သွားတာ”

“ ဟယ် လက်မှာလည်း ခြင်ကိုက်ဖုတွေနဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ”

“ မပြောချင်တော့ပါဘူး”

“ ဝိုင်းလိုးကြတာလား”

“ အင်း”

“ ဘယ်မှာလိုးလို့ ခြင်ကိုက်ဖုတွေ ဖြစ်နေရတာလဲ”

“ ကျောင်းက အလံတိုင်ရှေ့မှာ”

“ ဘုရားရေ..”

“ ဒါတော့ ဒီလူကြီးတွေ သိပ်လွန်သွားပြီ”

“ ဇွန့်ကို မမ တစ်ခုပြောစရာရှိတယ်။ မမတို့ အများကြီးလည်း မတွေ့ရဘူး။ ဒီတော့ ပြောစရာရှိတာ မြန်မြန် ပြောမှဖြစ်မယ်”

“ အင်း ပြော”

“ မမကို သူတို့လိုးထားတာလည်း မြင်တဲ့အတိုင်းပဲ။ မမကတော့ သူတို့လိုးတာကို ဒီအတိုင်း တသက်လုံး ခံမနေနိုင်ဘူး။ ဒီတော့ မမကတော့ တနည်းနည်းနဲ့ သူတို့ကို ပြန်လုပ်မှာ။ အဲ့ဒါ ဇွန် ကူညီမလား။ ဇွန်လည်း ဒီလိုဘ၀နဲ့ တသက်လုံး နေလို့မှမရတာ”

ဇွန်က ခဏငြိမ်သွားပြီး

“ အင်း.. တကယ်တော့ ဇွန်လည်း ယုံရတဲ့သူမရှိလို့ ဘာမှမလုပ်ရဲတာ။ ဇွန်လည်း အဲ့တာကို တွေးတော့ တွေးထားတယ်”

“ ဟုတ်ပြီ ဒီတော့ မမ နဲ့ ဇွန်နဲ့ ဒီအရှုပ်ထဲက လွတ်အောင် လုပ်ကြမယ် ဟုတ်ပြီလား။ ဇွန် သဘောတူလား”

“ တူတယ် ဒါပေမယ့် မမ အစီအစဉ်ကို ပြောပါဦး”

“ မမ စဉ်းစားထားတာက ဒီလို”

———————————–

အဝေးပြေးဂိတ်။ ကားအ၀င်အထွက်များ ရှုပ်ထွေးနေသလို လူခေါ်သံ ဈေးသည်သံများနှင့် ဆူညံနေသည် ။ ဦးထုပ်ကို ခပ်ငိုက်ငိုက် ဆောင်းထားသော ပုဆိုးတိုတိုနှင့် လူတစ်ယောက်သည် ခရီးသည်များ ရှုပ်ထွေးနေသော ကားဂိတ်တစ်ခုထဲသို့ ဦးတည်၀င်ရောက်သွားသည် ။

“ ပါဆယ်လာရွေးတာ”

“ ဘယ်ကားနဲ့ ပါလာတာလဲ”

“ ၈ နာရီ ရန်ကုန်ကားနဲ့”

“ နာမည်”

“ သက်ခိုင်”

အထုပ်က စားပွဲပေါ် ရောက်လာသည် ။ ထိုလူက အထုပ်ကိုယူ၍ ကားဂိတ်ထဲမှ ပြန်လည်ထွက်ခွာသွားတော့သည် ။

————————————

အခန်းထဲတွင် မီးရောင်က လင်းထိန်နေသည် ။ ကျွန်မက ဦးသာ၏ကုတင်ပေါ်မှာ တစ်ကိုယ်လုံး ဘာအ၀တ်မှ မပါဘဲ ထိုင်နေသည် ။ ဦးသာက ကျွန်မကို ရွံ့မုန်းသလို ကြည့်နေသည် ။

“ နင့်ကိုနင်လည်း ပြန်ကြည့်ဦး။ ဖင်မှာ ခြင်ကိုက်ဖုတွေချည်းပဲ”

ကျွန်မလည်း အပြစ်ရှိသလို ပုံစံမျိုးနှင့် ခေါင်းကို ငုံ့ထားလိုက်သည် ။

“ ငါက ချွတ်ထားရင်တောင် ရုပ်ဆိုးတဲ့ မိန်းမတွေကို မုန်းတယ်။ ငါ့ခံယူချက်က ဘယ်မိန်းမမဆို ချွတ်လိုက်ရင် လှတာပဲ။ တော်တော်တန်တန် ပုံမလာတဲ့ မိန်းမတောင် တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်ပြရင် ကြည့်ပျော်ရှုပျော်တော့ ဖြစ်သေးတာပဲ။ အေး တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်ပြလို့မှ လီးမတောင်တဲ့ မိန်းမမျိုးဆိုရင်တော့ ငါ့ကို စိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်စေတာပဲ ရှိတယ်”

ကျွန်မလည်း ဘာမှမပြောဘဲ ခေါင်းကိုပဲ ငုံ့ထားလိုက်သည်။

“ နင့်ကို ဒီကောင်တွေ အဲ့လိုလုပ်တာ နင်ကလည်း ခံတာပဲလား”

“ ကျွန်မက မိန်းမ။ ပြီးတော့ တစ်ယောက်တည်း။ သူတို့က ရှစ်ယောက်လောက်ရှိတယ်။ ဘာလုပ်နိုင်မှာလဲ”

ဦးသာက ကျွန်မကို ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ကုတင်ပေါ်တွင် တစ်ခုခုကို တွေး‌နေပြန်သည် ။ ခဏကြာမှ

“ သွား နင် နင့်အခန်း နင်ပြန်တော့”

ကျွန်မလည်း ချွတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီတွေကို တစ်ခုချင်းကောက်ပြီး ၀တ်နေတုန်း ဦးသာ အော်လွှတ်လို့ ဖင်အပြောင်သားနဲ့ပဲ အခန်းထဲက ပြေးထွက်ခဲ့ရသည်။ ကျွန်မကို‌ပေးထားတဲ့ အခန်းရယ် ဦးသာအခန်းရယ်က ဘေးချင်းယှဉ်လျက် လျှောက်လမ်းခြားတာမျိုးဖြစ်ပြီး ဇွန်ပန်းရဲ့အခန်းက အိမ်နောက်ဘက်ပိုင်းက အခန်းကျယ်ကြီး ဖြစ်သည် ။ ကျွန်မလည်း ကိုယ့်အခန်းထဲ၀င်လိုက်ပြီး အင်္ကျီတောင် ပြန်မ၀တ်နိုင်ဘဲ တံခါးကြားကနေ လျှောက်လမ်းကို ပြန်ချောင်းကြည့်နေတော့သည် ။ ခဏကြာတော့မှ ဦးသာရဲ့ အခန်းတံခါး ပွင့်လာပြီး ဦးသာက လျှောက်လမ်းကနေ ဇွန်ပန်းရဲ့အခန်းဘက်ကို ထွက်သွားတာတွေ့လိုက်ရသည် ။ ပြီးတော့ အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီး ဇွန်ပန်းရဲ့အခန်းထဲ ၀င်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွားတော့သည် ။

ကျွန်မလည်း အိပ်ယာပေါ်လှဲ‌နေပေမယ့် အိပ်မပျော်ဘဲ ဟိုလှိမ့် ဒီလှိမ့်နဲ့ ဖြစ်နေသည် ။ မနက် ၃ ‌နာရီကျော်လောက်မှ မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားတော့သည် ။ ကျွန်မနိုးတော့ မနက် ၆ နာရီ ။ ဦးသာအခန်းတံခါး သော့မခတ်ထားလို့ အထဲမှာ သူရှိနေသေးတယ် ထင်သည် ။ ကျွန်မလည်း ကိုယ့်အခန်းထဲကိုယ်ပြန်၀င်ပြီး သွားတိုက် မျက်နှာသစ် လုပ်လိုက်သည် ။

ဒီနေ့က အရေးကြီးတဲ့နေ့ ဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ် မဖြစ်ချင်လည်း မဖြစ်ဘူး ကြိုမသိနိုင်လို့ ကျွန်မဘက်က ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားရမည် ။ တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်လိုက်ပြီး ရေပန်းအောက်မှာ ရေနွေးနဲ့ ရေချိုးလိုက်သည် ။ ပြီးတော့ ကျွန်မတို့ စီစဉ်ထားတဲ့ အစီအစဉ်ကို တစ်ခုချင်း ပြန်စဉ်းစားသည် ။

မနေ့က ကျွန်မနဲ့ ဇွန်နဲ့ တိုင်ပင်တာတွေကို အရင်ပြန်ပြောရရင်

“ ပထမဆုံးက မမရဲ့ဗွီဒီယိုကို ဖျက်ပစ်ဖို့။ နောက်တော့ သမီးအိမ်က ထွက်ပြေးနိုင်ဖို့။ ဟုတ်တယ် အဲ့ဒီနှစ်ခုလုံးကို ဖြစ်အောင်လုပ်ရမှာ”

“ မမ ဘယ်လိုလုပ်မယ် စိတ်ကူးလဲ”

“ ပထမဆုံးက ဗွီဒီယိုကို ဖျက်ဖို့ကိစ္စ”

“ အဖေက သတိအရမ်းကြီးတယ်နော်။ မမသိဖို့ ပြောတာ”

“ ဗွီဒီယိုဖျက်ဖို့ဆိုတာ မလွယ်ဘူး။ သူ့ဖုန်းက သူနဲ့မကွာရှိနေတာ။ ပြီးတော့ သူ့အခန်းထဲ သူ့တပည့် ဖိုးထူးကလွဲပြီး ဘယ်သူမှ အ၀င်မခံဘူး”

“ ဒါနဲ့ မေးပါဦးမယ် ဦးသာက ဘာတွေလုပ်တာလဲ”

“ သမီးသိသလောက် အဖေက ပိုက်ဆံရရင် အကုန်လုပ်တယ်။ အဓိကက ကုန်ကူးတာပဲ။ ဒါပေမယ့် ဘာမှ‌သေချာမသိရဘူး။ အမေတောင် ဘာမှသိရတာ မဟုတ်ဘူး”

“ ပိုက်ဆံရရင် အကုန်လုပ်တယ်ဆိုတော့ လူမိုက်တွေဘာတွေမျိုးလား”

“ ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ ဦးဖိုးထူးတို့နဲ့ တူတူလုပ်လာတာ ပြောတာပဲ။ ဥပဒေနဲ့ လွတ်လွတ်ကင်းကင်း မဟုတ်တာတော့ သေချာတယ်။ အခု ကြီးလာတော့မှ လူကောင်းယောင်ဆောင်ပြီး ရွာမှာ လူကြီးလုပ်နေတာ။ လှူလိုက်တာလည်း မပြောနဲ့။ သူ့တပည့်တွေကလည်း ရွာမှာအခြေချပြီး သူ့လိုပဲ လူကောင်းယောင်ဆောင်နေကြတယ်”

“ သူ့မိန်းမကြီးရော ရှိလား ဘယ်ရောက်သွားလဲ”

“ ရှိသေးတယ်။ သူအခုလို ချမ်းသာလာတာ သူ့မိန်းမကြီးကြောင့်လည်း ပါတယ်။ သူ့မိန်းမနဲ့ သားသမီးတွေက ရှမ်းပြည်ဘက်မှာ တက်နေတယ်”

“ ဒီအိမ်မှာ ဇွန်နေနေတာ သူတို့သိလား”

“ သိတယ်။ တစ်ခါ သူ့သမီးအကြီးဆုံးလာတော့ ဇွန့်ကို တွေ့သွားတယ်”

“ အဲ့ဒီသမီးတွေနဲ့ရော ဘယ်လိုလဲ”

ဇွန်က အဓိပ္ပါယ်တစ်မျိုးနဲ့ ကျွန်မကိုလှမ်းကြည့်လို့

“ မဟုတ်ဘူးလေ ပြောချင်တာက သူက ချစ်လား ဂရုစိုက်လား”

“ အော် စိုက်တယ် စိုက်တယ်”

“ လိပ်စာသိလား”

“ နေဦး မှတ်ထားတာ‌တော့ရှိတယ်။ အဲ့ဘက်က လိပ်စာနဲ့ ပါဆယ်တွေဘာတွေ ရောက်တတ်တယ်”

ဇွန်က သူ့စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဖွင့်၍ လိပ်စာကို ပြသည်။ ကျွန်မလည်း လိပ်စာကို ဓာတ်ပုံရိုက် စိတ်ထဲမှလည်း အလွတ်ကျက်ထားလိုက်သည်။

“ နာမည်တွေရော ဇွန်သိလား”

“ သိတယ်”

“ အဲ့တော့ ပထမအစီအစဉ်ကတော့ သူ့ဖုန်းထဲက ဗွီဒီယိုကို ဖျက်ပစ်ဖို့ပဲ။ ဒါပေမယ့် ဒုတိယအစီအစဉ် တစ်ခုကိုလည်း ပြင်ထားမှဖြစ်မယ်”

“ အင်း ဘယ်လိုလဲ”

“ ဇွန့်ကို ပြောရမှာတော့ အားနာတယ်”

“ ပြော ပြော”

“ သူနဲ့ ဇွန်နဲ့ လိုးတာကို ဗွီဒီယိုရိုက်ထားချင်တယ်”

ဇွန်က ခဏငြိမ်သွားတယ်။

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ ဒီလိုလေ ဇွန့်ကို သူ့သမီးလို့ ဒီမှာ အားလုံးကို ပြောထားတာမလား။ ဒီတော့ ဇွန်နဲ့ သူလိုးတဲ့ ဗွီဒီယိုကို မမကလည်း ပြန်ကိုင်ထားပြီး သူ့ကို ပြန်ထိန်းချင်တာ။ အဲ့ဒါ ဒုတိယအစီအစဉ်ပဲ။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒါက ဇွန့်ကို အသုံးချသလို ဖြစ်နေလို့”

ဇွန်ရဲ့ ချစ်စရာမျက်နှာ နုနုလေးက စဉ်းစားခန်း၀င်နေတယ်။

“ အင်း အဲ့တော့ ဇွန်က သူ့သမီးမဟုတ်တာ။ ဘယ်သူမှမသိတော့ အဲ့တာ မမပြောတဲ့ ဟိုအင်းစက် ဖြစ်ရောပေါ့”

“ အင်း ဟုတ်တယ်”

ဇွန်က တစ်ချက်စဉ်းစားပြီး

“ အဲ့တာက ထုတ်သုံးဖို့ လိုချင်မှလိုမှာမလား”

“ ဟုတ်တယ် သူ့ဘက်က ထုတ်တော့မှ မ ဘက်က ထုတ်ရုံပဲ။ ဆောင်ထားတဲ့သဘော”

“ ဒါပေမယ့် သူ့ဘက်က မမဆီက အကြမ်းဖက်ပြီး ပြန်ယူနိုင်တယ်”

“ ဒါကြောင့် မမတို့ အဲ့ဒီဗွီဒီယို လက်ထဲရတာနဲ့ ထွက်ပြေးကြမယ်လေ။ အဝေးကနေပဲ စကားပြောမယ်”

“ ဇွန်နဲ့ တူတူပြေးမှာလား”

“ ဒါပေါ့”

ဇွန်က ကျွန်မကို ၀မ်းသာအားရ လှမ်းဖက်လိုက်တယ်။ ဇွန်ရဲ့ နို့အိအိလေးတွေနဲ့ ကျွန်မရဲ့ နို့ဖောင်းဖောင်းလေးတွေက တစ်ခုနဲ့တစ်ခုကြား အံ၀င်ခွင်ကျ ထိကပ်သွားကြတယ်။

“ ရတယ်လေ ဒီမှာ တစ်သက်လုံးနေရမှာနဲ့စာရင် ဗွီဒီယိုထဲမှာ ပါတာက ပိုတန်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ဗွီဒီယိုကလည်း ထုတ်သုံးချင်မှ သုံးရမှာပဲဟာ။ ပြီးတော့ ဇွန်က အသက်ကြီးလာဦးမှာ။ အခုလို ဆံပင်အရှည်ကြီးမထားဘဲ ဆံပင်တိုညှပ်လိုက်ရင် ရုပ်ပြောင်းသွားမှာပဲ။ ကိစ္စသိပ်မရှိပါဘူး”

ဇွန်က ကျွန်မကို ဖက်ထားရင်း သူ့ဟာသူပြောသလို ပြောနေတယ်။

“ ဒါနဲ့ မမက ဘာနဲ့ ရိုက်မှာလဲ”

“ ပါလာပြီးသား။ မမ စပိုင်ကင်မရာ ခြောက်လုံး၀ယ်ထားတယ်။ အားလည်း အပြည့်ပဲ။ ဇွန့်ဆီက ခွင့်ပြုချက်ပဲ လိုတာ။ ဒါပေမယ့် ဇွန့်ကို ဘယ်အခန်းမှာ လိုးမလဲ မသိတာရယ်၊ အဲ့ဒီအချိန် မမ မရှိတာရယ်ကိုပဲ စိတ်ပူတယ်”

“ ဇွန့်ကို သူက ဒီအခန်းမှာပဲ အမြဲလိုးတယ်။ ကုတင်ကိုတောင် ကြည့်ပါလား အကြီးကြီး။ သူ့အခန်းထဲ ဘယ်သူမှ အ၀င်မခံဘူး”

“ ဟုတ်ပြီ ဒါဆို ဒီတပတ်အတွင်း မမပြန်တဲ့အချိန် ဇွန် ရိုက်ထားလိုက်”

“ မဟုတ်ဘူး ဒီညကို ဇွန့်ကို လိုးလောက်တယ်”

“ မမရှိတယ်လေ ပုံမှန်ဆို”

“ ပုံမှန်ဆို ဟုတ်တယ်။ အခုက မမမှာ ခြင်ကိုက်ဖုတွေနဲ့လေ”

“ အဲ့တော့”

“ သူက အဲ့လိုမျိုးဆို မကြိုက်ဘူး။ မျက်နှာမှာ ၀က်ခြံရှိတာတောင် သူမကြိုက်ဘူးတဲ့။ သူက ဖြူဖွေး၀င်းမွတ်နေမှ ကြိုက်တာ”

“‌ အော် အဲ့လိုလား”

“ အင်း”

“ ဒါဆို ဒီည အကောင်အထည်ဖော်လို့ရရင် မနက်ဖြန်ပြေးမလား”

“ ရတယ်လေ”

“ ဒါနဲ့ ဇွန့်ကို အိမ်ထဲက ဘယ်လိုထုတ်ရမလဲ အဲ့တာရှိသေးတယ်”

“ အဲ့တာတော့ မပူနဲ့ ဇွန် ဒီအိမ်ကို မီးရှို့မှာ”

“ ဟင် ဘယ်လို”

“ ဟုတ်တယ်။ ဇွန် ထွက်ပြေးတဲ့နေ့ကြရင် ဒီအိမ်ကို မီးရှို့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားပြီးသား။ ဇွန် ဘယ်လိုရှို့ရမလဲဆိုတာ သိပြီးသား”

“ တော်လိုက်တဲ့ ဇွန်လေး။ ဒီည မီးစိမ်းပြရင် ကားအသင့်ပြင်ခိုင်းထားလိုက်မယ်။ ဇွန်သာ ဗွီဒီယိုကို ရအောင်ယူခဲ့။ တခြားအ၀တ်အစားနဲ့ အရေးကြီးတာတွေ တစ်ခါတည်းပြင်ထား”

“ မမ ဇွန် တစ်ခုပြောမယ်”

“ အင်း”

“ ဒီညမှာ ဘာဖြစ်ဖြစ် ဇွန့်အခန်းထဲ ၀င်မလာပါနဲ့။ ပြီးတော့ သူ့အခန်းထဲလည်း ခိုး၀င်ပြီး သူ့ဖုန်းထဲက ဗွီဒီယိုကို မရှာပါနဲ့”

ကျွန်မ ဇွန့်ကို အဖြေပေးဖို့ ခဏ‌အချိန်ယူပြီး စဉ်းစားနေတုန်းပဲ။ အမှန်က ဇွန့်ကို ဗွီဒီယိုမရိုက်ချင်လို့ ကျွန်မ ပထမအစီအစဉ်ကို လုပ်ဖို့။

“ ကတိပေးပါ။ ဇွန့်ကို ချစ်ရင် ကတိပေးပါ”

“ အင်းပါ ချစ်တယ် ချစ်တယ် ကတိပေးတယ်”

ဇွန်ရော ကျွန်မရော မျက်ရည်စတွေနဲ့ ကြောက်ပေမယ့် ဒါ ကျွန်မတို့ လျှောက်ရမယ့် လမ်းပဲ။

——————————-

ကျွန်မ ရေချိုးပြီး ထမီ၀တ်နေတုန်း လမ်းကြားက ခြေသံပြင်းပြင်းနဲ့ နင်းသွားသံကြားရပြီး ဦးသာ ဆင်းသွားတာကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။ တစ်ခုခုကိုတော့ စိတ်တိုသွားပုံပဲ။ ကျွန်မတို့ကိုများ ရိပ်မိသွားလားလို့ စိတ်ပူမိ‌သေးတယ် ။

ဦးသာမရှိတော့ ကျွန်မလည်း ထမီကို ဂျင်းဘောင်းဘီနဲ့ ပြန်လဲပြီး ကိုသက်ခိုင်ကို ကားအသင့်ပြင်ခိုင်းထားဖို့ ပြောလိုက်တယ်။ ကိုသက်ခိုင်က ရွာက ကျွန်မကျန်ခဲ့တဲ့ အင်္ကျီအ၀တ်အစားတွေကို ကားနဲ့တင်လာပြီး တခြားလမ်းက လာမှာဖြစ်တယ်။

ကျွန်မလည်း ဦးသာထွက်သွားပြီး‌ နာရီ၀က်လောက်ကြာအောင် စောင့်ပြီးမှ အခန်းထဲက ထွက်လိုက်ပြီး ဇွန့်အခန်းထဲ ၀င်သွားလိုက်တယ် ။ အခန်းထဲမှာ ဇွန်က သူလည်း ထွက်ပြေးဖို့အသင့်ဆိုတဲ့ အ၀တ်အစားနဲ့ ထိုင်စောင့်နေတယ်။ ကျွန်မက ကင်မရာတွေအကြောင်း လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ မေးလိုက်တော့ လက်မထောင်ပြတယ်။

သူရော ကျွန်မရော တစ်‌‌ယောက်ကျောပိုးအိတ် တစ်လုံးစီပဲ ပါတယ် ။ ဇွန့်ကို ဘယ်လိုမီးရှို့မှာလဲဆိုတာမေးတော့ သူက ကျွန်မကို နာရီ၀တ်တဲ့နေရာကို ထောက်ပြပြီး အချိန်ကိုစောင့်ဆိုပြီး ပြောတယ် ။ ကျွန်မနဲ့ ဇွန်လည်း တစ်ယောက်လက် တစ်ယောက်ကိုင်ရင်း ချွေးစေးတွေပြန်ပြီး အချိန်က တတိတိနဲ့ ကုန်နေတာကို စိတ်မရှည်စွာ ထိုင်စောင့်နေရတယ် ။

—————————

ရွာအလွန် တောအုပ်တစ်နေရာ။ လူတစ်စု အေးအေးဆေးဆေး လမ်းလျှောက်လာကြသည် ။ ရှေ့ဆုံးမှ အရပ်ရှည်ရှည် ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းလူနှင့် သူ့ဘေးတွင် ကတုံးဆံပင်ပေါက်နှင့်လူ ။ နောက်မှ လူများကလည်း စကားတပြောပြောနှင့် လမ်းလျှောက်နေကြသည် ။ ထို့နောက် သူတို့အားလုံး ရေကန်ဘေး မြေကွက်လပ်တစ်ခုသို့ ရောက်သွားကြသည် ။

“ ဟေ့ မောင်မြင့်”

“ ဗျာ အစ်ကိုကြီး”

“ ရှင်းစရာရှိတာတွေ ရှင်းကြရအောင်”

“ မင်းငါ့နောက်မှာ လုပ်နေတာတွေ ငါမသိဘူးများ ထင်နေလား”

“ ကျွန်တော် ဘာမှမလုပ်ပါဘူး အစ်ကိုကြီး”

“ ခွေးသား…”

မောင်သာက မောင်မြင့်ကို မျက်လုံးကိုစိုက်ကြည့်၍ ပြောသည်။

“ ငါနဲ့စကားပြောရင် မညာနဲ့။ ငါက အကုန်သိမှ ပြောတဲ့ကောင်မျိုး။ စောက်ချိုး‌မပြေလို့ ငါကြည့်နေတာ ကြာခဲ့ပြီ။ မင်းစောက်ကြောင်း ဟိုဘက်ကမ်းကနေ ငါ့ကိုသတင်းပေးတဲ့သူ အများကြီး”

မောင်မြင့် ဘာမှမပြောဘဲ ရပ်နေသည်။

“ ငါက မရှင်းချင်‌‌သေးလို့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားတာ။ မင်းက အခုတော့ ငါ့များ ဘယ်လောက်စောက်ရေးမစိုက်လဲဆို ဟိုကောင်မကို အပြင်မှာ အုပ်ဖွဲ့လိုးလိုက်တယ် ဟလား”

“ အစ်ကိုကြီး မိန်းမတစ်ယောက်အတွက်နဲ့တော့..”

“ ဟေ့ကောင် မှတ်ထား။ ဒီကောင်မကိုထိလို့ ငါဖြစ်နေတာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီကောင်မကို မင်းတို့ ဘာလုပ်လုပ် ငါစိတ်မ၀င်စားဘူး။ ငါစိတ်၀င်စားတာ ငါ့စကားမတည်တဲ့ကိစ္စ ရှင်းလား”

မောင်မြင့် ဘာမှပြန်မပြော။

“ အေး ငါက မင်းတို့ကို ဒီနေရာမှာ ချီးပါခိုင်းရင် မင်းတို့ ဟိုနေရာမှာ ပါလို့မရဘူးကွ နားလည်လား။ ဟာ ကြာတယ်ကွာ”

မောင်သာက ပြောရင်းက ဒေါသထွက်လာပြီး မောင်မြင့်ကို ဓားနှင့် ရုတ်တရက် ခုတ်ချသည် ။ မောင်သာ့လက်ထဲ ဓားတစ်ချောင်းက ဘယ်ကနေ ရောက်လာမှန်းမသိ ။ မောင်မြင့်ကလည်း အသင့်ပြင်ပြီးမို့ နောက်သို့ တစ်လှမ်းဆုတ်ကာ ရှောင်သည် ။ ဖိုးထူးက ညာဘက်ကနေ မောင်မြင့်ကို ဓားနဲ့ ၀င်ထိုးသည် ။ ဖိုးထူး၀င်လာတာ မြန်လွန်းသောကြောင့် မောင်မြင့် မမှီလိုက် မောင်မြင့် နံကြားသို့ ဖိုးထူးရဲ့ဓား မြုပ်သွားသည် ။

“ အားးး”

မောင်မြင့်အော်၍ လဲကျသွားသည်။ မောင်သာ့ကို အေးသောင်နှင့် ငဘက ၀င်ထိုးသည်။ မောင်သာလည်း မထင်မှတ်ထား၍ အေးသောင်ဓားကို ခတ်ထုတ်လိုက်ရာ အေးသောင် လဲကျသွားသည် ။ ငဘဓားကိုမူ မတားလိုက်နိုင်။ ငဘဓားက ဘေးမှ၀င်လာသောကြောင့် မောင်သာ့လည်ပင်းထဲ ဘယ်မှညာသို့ ဓားဖောက်၀င်သွားသည် ။ ငဘက လည်ပွင့်အောင် ဘေးကိုဆွဲထုတ်လိုက်တော့ မောင်သာ့လည်ပင်း ပွင့်ထွက်ပြီး သွေးများစိမ့်ကျလာသည် ။

ငဘကို ဖိုးထူးပြေးထိုးသည် ။ ငဘလည်း ဖိုးထူးဓားချက် ဗိုက်ထဲစိုက်သွားသောကြောင့် ရှုံ့မဲ့သွားသည် ။ သို့သော် ငဘက ဖိုးထူးဓားကို မလွှတ်ပေးဘဲ ကိုင်ထားပြီး ဖိုးထူးကို သူ့ဓားနှင့်ထိုးသည် ။ ဖိုးထူးက လက်နှင့်ကာ၍ ဖိုးထူးလက်၌ အလွှာလိုက် ပြတ်ရှကုန်သည် ။

ထိုစဉ် လဲကျ‌သွားသော အေးသောင်က ဖိုးထူးကို နောက်က၀င်ထိုးသည် ။ ဖိုးထူး၏ ဂျိုင်းအောက်မှ တစောင်းသွင်း၍ တစွပ်စွပ်နှင့် အချက်များစွာ ထိုးသည် ။ ရှေ့မှ ငဘက ဖိုးထူး၏ဗိုက်ထဲ တစွပ်စွပ်နှင့် ဆက်တိုက်သွင်းပြန်သည် ။ ဖိုးထူးမခံနိုင်တော့ဘဲ သွေးအိုင်ထဲ လဲကျသည် ။

ဖိုးထူးလဲကျတော့ ငဘလည်း သူနဲ့အတူပါသွားပြီး အပေါ်ဆုံးမှ အေးသောင်ကလည်း ယိုင်ထိုးပြီး မှောက်ခုံကြီးပါသွားသည် ။ အေးသောင် အားယူ၍ ပြန်အထမှာ နောက်ကနေ အေးသောင်လည်ပင်းကိုလှီးလိုက်သူက မြင့်ကြိုင်ဖြစ်သည် ။ ပွဲစကတည်းက ကြောင်ကြည့်နေခဲ့သော မြင့်ကြိုင်က အခုမှ သတိ၀င်လာပြီး အေးသောင်ကို လှီးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည် ။

အခုတော့ ရေကန်ဘေးမှ တိုက်ပွဲတွင် နောက်ဆုံးမတ်တတ်ရပ်ကျန်ခဲ့သူက မြင့်ကြိုင် ဖြစ်တော့သည် ။ မြင့်ကြိုင်က မောင်သာ၏ ဒရိုင်ဘာမျှသာ ဘာမှသိသူမဟုတ်။ မောင်သာ ပေးတာယူ ကျွေးတာစားအကောင်သာဖြစ်သည် ။ မောင်မြင့်တို့ သစ္စာဖောက်ဖို့ ပြင်နေတာကိုလည်း မသိသလို ဒီနေ့ ဘာအကြောင်းကြောင့် ရေစပ်မှာတွေ့ကြဖို့ ချိန်းသည်ကိုလည်း မသိ ။ မောင်သာက မောင်မြင့်ကို ရှင်းပစ်ရန် ခေါ်ခြင်းဖြစ်သော်လည်း မောင်သာ ထင်မထားသည်က ငဘနှင့် အေးသောင်တို့က မောင်မြင့်ဘက်ပါနေခြင်း ဖြစ်သည် ။

အခုတော့ မြင့်ကြိုင်သည် ဓားကိုပစ်ချ၍ အသိစိတ် မရှိတရှိဖြင့် သွေးအလိမ်းလိမ်းဖြင့် ရွာဘက်သို့ ထွက်သွားတော့သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်လိုချင်ခဲ့သော သူမဗွီဒီယိုများပါသည့် ဖုန်းများကတော့ သွေးအိုင်ထဲတွင် ကျိုးကြေပြီး တစ်စစီဖြစ်ကာ သွေးများဖြင့် ရောယှက်ပြီး ဇာတ်သိမ်းသွားခဲ့‌လေပြီ ။

—————————-

‌မြင့်ကြိုင်တစ်ယောက် ရွာအစွန်တောအုပ်ထဲမှ ခြေဦးတည့်ရာ ထွက်သွားသည့်အချိန်၀ယ် ရှင်းသန့်ကြည်နှင့် ဇွန်ပန်းတို့မှာ ဇွန်ပန်း၏ အခန်းထဲ၌ တစ်ယောက်လက်ကို တစ်ယောက် ဆုပ်ကိုင်ကာ တစ်စုံတစ်ရာကို စောင့်စားလျက်ရှိကြသည် ။ ထိုခဏ၌ အိမ်နောက်ဖက်ဆီမှ ကျယ်လောင်သော ပေါက်ကွဲသံနှင့်အတူ အိမ်တစ်ခုလုံးနီးပါး တုန်ခါသွားသည် ။ တစ်အိမ်လုံး ဆူညံသံများ ပွက်လောရိုက်သွားသည် ။

“ ပြေး”

ဇွန်ပန်း၏ အသံစူးစူးက ဆူညံသံများကြားထဲမှ ရှင်းသန့်ကြည်၏ နားထဲသို့ ၀င်ရောက်လာသည် ။ ပေါက်ကွဲမှုကြောင့် ခဏတာ ကြောင်နေခဲ့သော ရှင်းသန့်ကြည်တစ်ယောက် ဇွန်ပန်းအသံကြောင့် ပြန်သတိ၀င်လာသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် ဇွန်ပန်း၏လက်ကို အားကုန်ဆွဲ၍ အခန်းထဲမှ ပြေးထွက်ခဲ့သည် ။ အပြင်တွင် မီးက အိမ်နောက်ဖက်မှ ဟုန်းဟုန်းတောက်နေတာ တွေ့ရသည် ။ မီးခိုးမည်းများ အူထွက်နေသည် ။ တဖျောက်ဖျောက်နှင့် ကျိုးကျေသံများလည်း ကြားရသည် ။ အစေခံများက ထွက်ပြေးသူပြေး မီးငြှိမ်းသူငြှိမ်းဖြင့် ရှုပ်ရှက်ခတ်နေသည် ။

ရှင်းသန့်ကြည်နှင့် ဇွန်ပန်း ခြံ၀င်းထဲမှ အပြေးထွက်ခဲ့ကြသည် ။ ခြံ၀သို့ ကားတစ်စီး ထိုးစိုက်သည် ။ ကားတံခါးက အသင့်ဖွင့်ပြီးသား ။ ကားပေါ်တွင် မောင်မောင်နှင့် ကိုသက်ခိုင် ။ မောင်မောင်ဆိုသည်က ရန်ကုန်မှ သူ့တပည့်ဟောင်းတစ်ဦးဖြစ်သည် ။ မနေ့ညကမှ အကူအညီတောင်း၍ ရန်ကုန်မှ ညတွင်းချင်း မောင်းလာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည် ။

“ လာ တက်”

ရှင်းသန့်ကြည် နှင့် ဇွန်ပန်းတို့ ကားပေါ်ရောက်သည်နှင့် ကားက သိမ့်ခနဲထွက်သည် ။ မြို့အထွက်လမ်းတစ်လျှောက် မောင်မောင်က ကားကို တောက်လျှောက် အပြင်းမောင်းသည် ။ မြို့မှထွက်ပြီး ဆက်တိုက် မောင်းလာသည့် လမ်းတစ်လျှောက် ဘယ်သူမှ စကားမပြောဖြစ်ကြ ။ မောင်မောင်က ကားကိုသာ အာရုံစိုက်မောင်းပြီး သက်ခိုင်က အချို့နေရာများ၌ လမ်းညွှန်သည် ။

ရှင်းသန့်ကြည်နှင့် ဇွန်ပန်းတို့က နောက်သို့သာ လှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့်နှင့် ထိတ်လန့်စွာ ပါလာကြသည်။ သို့သော် အမှန်တကယ်တော့ သူတို့ ထိတ်လန့်စရာ မလိုတော့ပါ ။ နောက်ကလိုက်လာမည့်အန္တရာယ်သည် အခုချိန်၌ ရေစပ်မှာ ဓားအချက်ပေါင်းများစွာနှင့် သေဆုံးနေကြပြီ ဖြစ်‌လေသည် ။

............................................................................................................

အခန်း (၇) ဇာတ်သိမ်း

ညနေ နေလုံးက တောစပ်ကိုကျတော့မည် ။ ၀န်းကျင်တစ်ခုလုံး ရွှေရောင်သန်းနေသည် ။ အမြန်လမ်းဘေးတစ်နေရာ၌ Rav 4 အမည်းရောင်တစ်စီး လမ်းဘေးချရပ်ထားသည် ။ ကားက ဖုန်အလိမ်းလိမ်းဖြင့် အမည်းမှ အဖြူဖြစ်ကာ နီးနေသည် ။ ကားနားမှာ မောင်မောင် လမ်းလျှောက်နေသည် ။ ခပ်လှမ်းလှမ်း တစ်နေရာ၀ယ် ရှင်းသန့်ကြည် ဇွန်ပန်းနှင့် သက်ခိုင်တို့ စကားပြောနေကြသည်

“ ကိုသက်ခိုင်”

“ ဗျာ”

“ အခုလို ကျွန်မတို့ကိုကူညီတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”

“ ရပါတယ်ဗျာ”

“ ရန်ကုန်ကိုလာရင်လည်း အချိန်မရွေး လိုတာပြောပါနော်။ ကျွန်မတို့ ပြန်ကူညီပါရစေ”

“ မလာတော့ပါဘူးဗျာ။ ကျွန်တော် ရွာမှာပဲ စာသင်ပြီးနေတော့မှာပါ”

“ ဒါနဲ့ ပြန်ဖို့က အဆင်ပြေရဲ့လား”

“ ပြေပါတယ် ကျွန်တော်ဒီကနေ ကားတားစီးသွားပြီး ပြန်လို့ရတယ်”

“ ဟုတ်ကဲ့ အခြေအနေ အကြောင်းထူးရင် ပြန်ပြောပေးပါနော်”

“ ဟုတ်ကဲ့ … ဒါနဲ့ ဆရာမလေး”

“ ရှင့်”

“ ကျွန်တော် ဆရာမလေးကို တကယ်ချစ်တာပါဗျာ။ အဲ့ဒီတစ်ခုတော့ သိစေချင်ပါတယ်။ ကျွန်တော် အဲ့နေ့က ကိုယ့်ကိုယ်ကို မဝေခွဲနိုင်ခဲ့လို့ ဆရာမလေးမေးတာကို ချက်ချင်းပြန်မဖြေနိုင်ခဲ့တာပါ”

ရှင်းသန့်ကြည်က ပြုံးပြလိုက်ရင်း

“ ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်မယုံပါပြီ။ ဒါပေမယ့် အခု ကျွန်မမှာ တကယ်ချစ်ရတဲ့သူ ရှိနေပြီရှင့် ကိုသက်ခိုင်”

“ ဟုတ်လား ဘယ်သူများလဲဗျာ”

“ ဒီမှာလေ”

ကျွန်မလည်း ဘေးနားမှာ ကျောပိုးအိတ်လေးလွယ်ပြီး တစ်ချိန်လုံး ငြိမ်နားထောင်နေသော ပန်းလေးကို ပြပြီး ကိုသက်ခိုင်ကို ပြောလိုက်တယ် ။ ကိုသက်ခိုင်က နားမလည်ခြင်းများစွာဖြင့် ကြည့်နေတယ် ။

ဇွန်ပန်းက ကျွန်မပခုံးလုံးလုံးလေးပေါ် ခေါင်းတင်၍ ဦးထုပ်က မျက်နှာတ၀က်ကို ဖုံးနေသည် ။ ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်၏ လက်ဖ၀ါးနုနုများကတော့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တင်းကြပ်စွာ ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်ကြလေတော့သည် ။

..............................................................

ဖတ်ရှုအားပေးသူ ညီအစ်ကို မောင်နှမအပေါင်းကို ကျေးဇူးတင်ပါသည် ။

ကျွန်တော်၏ အမည် မိုးအေးတိမ်မှာ ကဗျာရေးသော penname တစ်ခုဖြစ်ပါသည် ။ ပင်လယ်ပြာထဲ ဝင်တော့ username ကို မိုးအေးတိမ်ထားမိ၍ မိုးအေးတိမ်ဖြစ်နေခြင်း ဖြစ်ပြီး ကျွန်တော်၏ ကဗျာမဟုတ်သော စာများအတွက် “မောင်ပူစီ” ဟူသော ကလောင်အမည်ဖြင့် နားလည်ဖတ်ရှုပေးကြပါရန် ပန်ကြားအပ်ပါသည် ။ စာရှုသူအပေါင်း ကျန်းမာကြပါစေ ။

မောင်ပူစီ (မိုးအေးတိမ်)



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



အချစ်စစ်ရဲ့ လမ်း အပိုင်း ( ၁ )

အချစ်စစ်ရဲ့ လမ်း အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - မောင်ပူစီ (မိုးအေးတိမ်)

အခန်း ( ၁ ) ရှင်းသန့်ကြည်

ဆရာမလေး ရှင်းသန့်ကြည်မှာ အသက် ၂၂ နှစ်သာရှိသေးသည် ။ ပညာရေးတက္ကသိုလ်မှ ဘွဲ့ရခဲ့သည်မှာမကြာသေး ။ ထို့ကြောင့် ဘွဲ့ရခါစ ဆရာမတို့၏ ထုံးစံအတိုင်း နယ်ဘက်သို့သွားရောက် အမှုထမ်းရသည် ။ မနက်ကြရင် ခရီးထွက်ရမည် ဖြစ်သောကြောင့် ရှင်းသန့်ကြည် တစ်ယောက် အလုပ်ရှုပ်နေသည် ။ ထည့်စရာရှိသည့် ပစ္စည်းများလည်း မကျန်ခဲ့အောင် ထည့်နေရသည် ။

ရှင်းသန့်ကြည်မှာ ထိုင်ခုံတစ်ခုပေါ်တွင် ထိုင်၍ ပေါင်ကိုဖြဲထားသည် ။ အပေါ်ဘက်တွင် သူမ၏ အသားအရောင်နှင့် လိုက်ဖက်သော တီရှပ်ပန်းရင့်ရောင် ကြပ်တုပ်တုပ်လေးကို ၀တ်ထားသောကြောင့် ထွားကျိုင်းကာ တင်း‌နေသော နို့များမှာ ဖောင်းကြွကာ တီရှပ်အောက်မှ ရုန်းကြွကားထွက်နေကြသည် ။ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဗိုက်ခေါက်ကလေးမှာလည်း တီရှပ်အောက်မှ ပေါ်နေပြီး ထိုင်နေသောကြောင့် ဗိုက်ခေါက်ကလေးက အမြှောင်းလိုက်ကလေး‌‌ ဖြစ်နေသည် ။

သူမသည် ထိုင်ခုံပေါ်တွင် ခပ်လျှောလျှောထိုင်၍ ပေါင်ကို ကားပေးထားသည် ။ ထိုင်ခုံအောက်တွင်တော့ ဆယ်ကျော်သက် ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်သည် လက်နောက်ပြန် ကြိုးတုပ်ခံထားရပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ပဆစ်တုပ်ထိုင်ကာ သူမ၏ အဖုတ်ကို ယက်နေသည် ။

“ မောင်မောင်.. နင့်လျှာက အားပျော့လှချည်လား.. အထဲထိနှိုက်ပြီး ယက်စမ်း..”

ရှင်းသန့်ကြည်က ပြောလည်း‌ပြော မောင်မောင့်ကို ခြေထောက်ဖြင့်လည်း ခတ်လိုက်သည်။ မောင်မောင်လည်း ဖင်ကို ခြေထောက်နှင့် အခတ်ခံရသောကြောင့် ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နှင့် ယက်လေတော့သည် ။

“ အား…အား… အီး.. ကောင်းတယ်… ခွေးမျိုး ခေါက်ပေးမှ စောက်လုပ်လုပ်တယ်.. အား.. ရှီး…”

မောင်မောင်က ရှင်းသန့်ကြည်ကို ယက်ပေးနေရချိန်၀ယ် အခန်းတွင်း၌ နောက်ထပ်ကောင်လေးနှစ်ယောက်သည် ကိုယ်တုံးလုံး ဂွေးတန်းလန်းဖြင့် ရှင်းသန့်ကြည်၏ အထုပ်အပိုးများကို ပြင်ဆင်ပေးနေရသည် ။ ထိုကောင်လေးများမှာ အခြား‌မဟုတ် ရှင်းသန့်ကြည်၏ တပည့်ဟောင်းများပင် ဖြစ်ကြလေ‌သည် ။

ရှင်းသန့်ကြည်မှာ ၁၀ တန်းကို အိမ်လိုက်သင်ရင်း သူမ၏ အလှဖြင့် အိပ်မက်မက်ရင်း လရည်ထွက်တတ်စ မလည်မ၀ယ် ၁၀ တန်းကောင်လေးများကို ကျွန်ဇာတ်သွင်းလေ့ရှိသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်မှာ ငယ်စဉ်ကတည်းက ယောကျာ်းချွေးနံ့ သေးနံ့တို့ရလျှင် လိင်စိတ်ထကြွတတ်သလို အခြားသူကို နိုင်ထက်စီးနင်းလုပ်၍ ကာမအရသာ ခံစားရသည်ကိုသာ ကြိုက်နှစ်သက်သူဖြစ်သည် ။ ရိုးရိုးသာမန် လိင်ဆက်ဆံခြင်းမျိုးကို ပထမဦးဆုံးရည်းစား ကိုမောင်နှင့် တစ်ခါသာ လုပ်ဖူးသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်၏စိတ်‌ကို သိသွားသော ကိုမောင်က လက်မခံနိုင်ခြင်းများစွာဖြင့် ရှင်းသန့်ကြည်ကို စွန့်ပစ်သွားခဲ့သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ ရှင်းသန့်ကြည်မှာ မည်သည့်ရည်းစားမှ မထားတော့ဘဲ ကောင်လေးများကို သူမ လိုချင်သလို သိမ်းသွင်းရွေ့ သူမ၏ BDSM နှင့် femdom အတိုင်းသာ ပျော်သလိုနေလာခဲ့သည် ။ စာသင်ရသော သူ့အတွက် ရှာစရာကောင်လေးလည်း မရှားပါချေ ။

ရှင်းသန့်ကြည်မှာ သခင်ဆိုး တစ်ယောက်လည်း ဖြစ်သည် ။ သို့‌သော်လည်း ရှင်းသန့်ကြည် ဘယ်လောက်ဆိုးဆိုး သူ့ကျွန်များမှာ သူမ၏အဖုတ်ကို တစ်ခါယက်ရဖို့ သူမ၏ခြေထောက်ကို တစ်ခါယက်ရဖို့ သူမ၏သေးကို တစ်ခါသောက်ရဖို့ အငမ်းမရ ဖြစ်နေကြမြဲဖြစ်သည်။

ရှင်းသန့်ကြည်သည် ပျင်းစရာကောင်းသော လမ်းရှုခင်းများကို ကြည့်ရင်း လိုက်လာခဲ့သည် ။ ကားသည် နေပူကျဲတဲထဲတွင် ဖုန်တထောင်းထောင်းထလျက် အဆက်မပြတ် မောင်းနေသည် ။ နေပူပြီး ဖုန်ခိုး၍ ရှင်းသန့်ကြည်လည်း ချွေးတို့ဖြင့် ရွှဲနစ်နေသည်။ မနက်ကတည်းက စီးလာခဲ့ရသောကြောင့် ညောင်းလည်းညောင်းပြီ။ သူမ၏ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း ချွေးစော်နှင့်ကိုယ်သင်းနံ့‌‌ ရောထားသော အနံ့တစ်မျိုး ထွက်‌နေသည် ။ ပေါင်ဂွကြားရှိဘစ်မှာ ရာသီဥတုကြောင့်ရော တစ်နေကုန်‌ဖြစ်သလို သေးပေါက်ခဲ့ရသောကြောင့်ပါ အိုက်လှောင်နေသည် ။

သို့သော်လည်း ရှင်းသန့်ကြည်မှာ နာမည်လေးအတိုင်း ကြည်လင်လှပနေသည် ။ အသားအရေလေးမှာ ချွေးတို့ဖြင့် စိုနေသောကြောင့် ၀င်းဖန့်နေသည် ။ အပူဒဏ်ကြောင့် ခရီးပန်းသောကြောင့်သာ မျက်နှာမှာ အနည်းငယ် နွမ်းနယ်နေသော်လည်း သူမ၏အလှကို ပျက်အောင်တော့ မစွမ်းဆောင်နိုင်။ ကားဒရိုင်ဘာသည် နောက်ကြည့်မှန်ထဲမှ မြင်နေရသော ရှင်းသန့်ကြည်၏အလှကို အရသာခံကြည့်၍ မောင်းနေသည် ။ ထို့ကြောင့် ကားသည်လည်း လိုတာထက် ပိုကြာနေပြန်သည် ။

ရှင်းသန့်ကြည်ကတော့ ကားဒရိုင်ဘာ သူ့ကိုတစ်လမ်းလုံး ကြည့်လာခဲ့သည်ကို အရေးမစိုက် ဒီတစ်ခေါက်ရပ်လျှင် ပင်တီချွတ်မည်ဟုသာ စိတ်ကူးထားလိုက်သည် ။ မနက်ကတည်းက ၀တ်လာမိတာ အမှား ။ အခုတော့ ပင်တီဂွကြားတွင် စောက်ချီးတွေလည်း ပေနေတော့မည် ။ သေး‌နံ့လည်း နံနေတော့မည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် ရန်ကုန်မှာကျန်ခဲ့သည့် သူ့ကျွန်တွေကို ဖြတ်ခနဲ သတိရသွားမိသည် ။ အခုတော့ အဲ့ဒါတွေကို ရှုခိုင်းရမည့်သူလည်း မရှိပါလားဟူ၍ တွေးရင်း စိတ်ပျက်သွားရသည် ။ ဟုတ်သည် သူမသည် သူမနှင့်သိသည့်သူ တစုံတစ်ဦးမျှမရှိသည့်နေရာသို့ အလုပ်တာ၀န်ဖြင့်နေထိုင်ရန် ခရီးထွက်လာခဲ့ရသူ မဟုတ်ပါလား ။

ဒရိုင်ဘာ အောင်ထွန်းသည် ကားမောင်းသက်နုသေးသည် ။ အသက်ကလည်း ငယ်သေးသည် ။ ရွာကတက်လာပြီး အလုပ်မရှိရာက အသိတစ်ယောက် အဆက်အသွယ်ဖြင့် ကုန်ကားတက်မောင်းရာမှ ဒရိုင်ဘာဖြစ်လာသူဖြစ်သည် ။ လိုင်စင်အနီမရသေးသော်လည်း ရဲနဲ့တွေ့လိုက် ပိုက်ဆံပေးလိုက်ဖြင့် မောင်းနေခြင်းဖြစ်သည် ။ အခုလည်း ဒရိုင်ဘာကိုစိန်ဘ မလာ၍ သူ့အစား သူတို့သူဌေး၏ လိုင်းကားကို မောင်းဖြစ်သွားခြင်းဖြစ်သည် ။

ပထမဆုံးအခေါက်တွင်ပင် ကံကောင်းသည်ဟု ပြောရမည် ။ သူ့နောက်က ရှေ့ဆုံးတန်းခုံတွင် ဆော်ချောချောတစ်ယောက် ပါလာသည် ။ အဖော်လည်းပါပုံမရ ။ ခရီးကလည်း ရှည်သလို လမ်းကလည်းကြမ်းသော ဒီခရီးကို နုထွေးချော‌မွေ့နေသော ဒီဆော်လေး ဘာလာလုပ်တာလဲဆိုတာ သူမမှန်းတတ် ။ သူသိသည်က သူကြည့်နေလျှင် ဆော်လေးက အကြည့်စူးစူးများဖြင့် ရဲရဲတင်းတင်း ပြန်ကြည့်ပြတတ်ခြင်းပင် ဖြစ်သည် ။ ဒီတလမ်းလုံး စိတ်နဲ့ကိုယ်မကပ် ။ လီးကလည်း တောက်လျှောက်တောင်လာသည် ။ ကားမောင်းရတာ စိတ်မပါ ။

ကားက လက်ဖက်ရည်သောက် ခဏနားရန် ဆိုင်တစ်ဆိုင်တွင် ထိုးရပ်လိုက်သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် ကားပေါ်ကဆင်း၍ ဘာမှမစားသေးဘဲ အိမ်သာသို့တန်းသွားသည် ။ ထမီကိုမ ပင်တီကို တွန်းချပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ အားရပါးရ သေးပေါက်လိုက်သည် ။ သေးများက အဖုတ်နှုတ်ခမ်းထူလဗျစ်ကြားမှ အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ပန်းထွက်နေသည် ။ သေးပေါက်သံတရှူးရှူးက ကျယ်လောင်စွာ ထွက်ပေါ်နေသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်လည်း အားရပါးရဇိမ်ခံ၍ သေးပေါက်နေရင်း ချီးပါပါချင်လာသဖြင့် တစ်ခါတည်း ပါလိုက်သည် ။ ချီးပါပြီးတော့မှ ရေဆေးပြီး မတ်တတ်ထကာ ဘစ်ကိုချွတ်သည် ။ ထို့နောက် လွယ်ထားသောအိတ်ထဲ ထည့်လိုက်ပြီး အိမ်သာထဲမှ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည် ။

“ ကားနံပါတ် ../…. မှခရီးသည်ခင်ဗျာ။ ကားမကြာမီ ထွက်ခွာတော့မည်ဖြစ်ပါ၍ ကားဆီသို့ အမြန်‌လာပေးပါရန် ..”

အပြင်ဘက်တွင် အော်သံများ ဆူညံ‌နေသည် ။ ခရီးသည်တစ်ယောက် ကျန်နေသေး၍ ခေါ်နေသံ ။ ကားနံပါတ်ကို နားထောင်လိုက်တော့ သူမစီးလာသည့် ကားနံပါတ်ဖြစ်နေသည် ။ နာရီကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ၁၅ မိနစ်ကျော်နေပြီပဲ ။ သူမအိမ်သာထဲတွင် စိန်ပြေနပြေ ချီးထိုင်ပါရင်း အချိန်ကုန်မှန်းမသိ ကုန်သွားသည် ။ ကားဆီသို့ သွားမည်လုပ်ပြီးမှ ဒရိုင်ဘာကို သစ်ပင်ရိပ်နားတွင်မှီကာ သူမကိုကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကားဒရိုင်ဘာကို တွေ့လိုက်ရတာ သူမ၀မ်းသာသွားသည် ။ နောက်ကျမှရောက်လာသော သူမကို တစ်ကားလုံးက ဝိုင်းကြည့်မှာကို သူမ မကြိုက် ။

ဒရိုင်ဘာအောင်ထွန်းမှာ ရှင်းသန့်ကြည့် သူ့ဘက်သို့လျှောက်လာ၍ ရင်တွေခုန်နေသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည့် က‌တော့ အေးအေးဆေးဆေးပင် စကားစပြောလိုက်သည် ။

“ ကျွန်မကို စောင့်နေတာလား…”

“ ဗျာ… မဟုတ်ပါဘူး”

“ ကျွန်မ အိမ်သာတက်နေလို့ပါ..။ ရှင်က ဘာလို့စောင့်နေတာလဲ”

“ ဟို.. ကျွန်တော် ဒီအတိုင်း…”

အောင်ထွန်းလည်း ရုတ်တရက်မို့ ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ။

“ ရပါတယ် အေးအေးဆေးဆေး ပြောပါရှင့်။ ကြောက်နေတာလား”

‌ထိုစကားကြောင့် အောင်ထွန်းလည်း အနည်းငယ်ရှက်သွားကာ ယောကျာ်းမာနဖြင့်..

“ မကြောက်ပါဘူး..။ ခင်ဗျား အိမ်သာထဲ ခပ်မြန်မြန်၀င်သွားတာ တွေ့သားပဲ..။ အခုမှ ပြန်ထွက်လာရအောင် ဘာတွေကြာနေတာလဲ”

ရှင်းသန့်ကြည်လည်း အောင်ထွန်းရဲတင်းလာ၍ သဘောကျသွားသည်။ ဒီလိုပျင်းစရာကောင်းသော ခရီးတွင် ရုပ်ရည်သနားကမား ဒရိုင်ဘာငယ်လေးနှင့် ကစားရလည်း မဆိုးလှဟု ရှင်းသန့်ကြည် တွေးလိုက်မိသည် ။ ထို့ကြောင့်… အောင်ထွန်းကိုကြည့်၍..

“ ကျွန်မ ချီးပါနေလို့ပါ…”

“ ဗျာ…”

ရှင်းသန့်ကြည်၏စကားကြောင့် အောင်ထွန်း ကြောင်သွားသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်က ခပ်တည်တည်ပင် ဆက်ပြောသည် ။

“ ဟုတ်တယ်လေ ကျွန်မချီးပါနေလို့။ ပြီးတော့ ချီးပါပြီး အိုက်တာနဲ့ ကျွန်မရဲ့နံနေတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်‌နေလို့..။ ဒါကြောင့် ကြာနေတာ..”

အောင်ထွန်း ဒီလိုဆော်မျိုး မကြုံဘူးခဲ့ ။ ဒီဆော်က သူ့မျက်နှာကို တည့်တည့်ကြည့်၍ ထိုစကားများကို အေးဆေးပြောသွားခြင်း ဖြစ်သည် ။ အောင်ထွန်း ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ ။ ရှင်းသန့်ကြည်က အိတ်ထဲမှ တစ်စုံတစ်ခုကို ထုတ်လိုက်ပြီး အောင်ထွန်းလက်ထဲသို့ ထည့်ပေးလိုက်သည် ။ အောင်ထွန်း သူ့လက်ထဲကဟာကို မသိမသာ ဖြန့်ကြည့်လိုက်သည် ။

“ ဟာ.. အတွင်းခံဘောင်းဘီ”

“ ရှင်ကျွန်မကို တစ်လမ်းလုံးကြည့်နေတာ ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ..”

“ ဗျာ…”

ဆော်က အေးအေးဆေးဆေးပင် ဆက်မေးပြန်သည်။

“ ရှင်မကြားဘူးလား.. တဗျာဗျာနဲ့”

“ ကြားပါတယ်…”

“ လိုးချင်လို့လား..”

ရှင်းသန့်ကြည်က အောင်ထွန်းကို သေချာကြည့်၍ မေးလိုက်သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်၏ လှပနုနယ်သော အချောအလှ မျက်နှာလေးနှင့် သူမပြောနေသော စကားများကြောင့် အောင်ထွန်းလီးမှာ ပုဆိုးအောက်မှ တောင်တက်လာသည် ။ တစ်နေကုန်လည်း တောင်နေရသောကြောင့် ရှင်းသန့်ကြည်စကားကြားရုံဖြင့် ထွက်ချင်သလိုတောင် ဖြစ်သွားသည်။ ရှင်းသန့်ကြည်လည်း အောင်ထွန်းပုဆိုးကြားမှ ထောင်နေသောလီးကို ငုံ့ကြည့်ပြီး..

“ ရှင့် အောက်ကဟာကို ထိန်းဦးနော်..။ ဟိုမှာ တစ်ကားလုံးက ကြည့်နေကြတာ..။ လိုးချင်ရင် ကားကိုမြန်မြန်မောင်း။ ဟိုရောက်ရင်ကုန်းမယ် ကြားလား..”

အောင်ထွန်း ဒူးတွေမခိုင်ချင်သလို ဖြစ်သွားသည် ။ လိုးချင်လိုက်တာမှ ထမိန်လှန်၍ ချက်ချင်းလိုးလိုက်ချင်သည် ။ အောင်ထွန်း ထခုန်မတတ် ပျော်သွားသည် ။ သို့သော် ရှင်းသန့်ကြည်၏ ခပ်တည်တည် အကြည့်ကြောင့် အောင်ထွန်း‌ ကြောင်သွားပြန်သည်။

“ သိပ်ပျော်မနေနဲ့ ပုံမှန်ပဲနေ..။ သွား.. ရှေ့ကသွားစမ်း…။ စောက်ကောင်က လိုးရမယ်ဆိုတော့ ပျော်နေတယ်..။ ကိုယ့်စောက်လုပ်ကို အရင်လုပ်..”

ဒီအချိန်မှာ ရှင်းသန့်ကြည် ဘာပြောပြော အောင်ထွန်းစိတ်မဆိုး။ အောင်ထွန်းသိတာ တစ်ခုတည်း။ ရှင်းသန့်ကြည်ကို လိုးရဖို့ပဲ ဖြစ်သည် ။ အောင်ထွန်းလည်း ရှင်းသန့်ကြည်ခိုင်းသည့်အတိုင်း ပုံမှန်အတိုင်း ကားဆီသို့ လမ်းလျှောက်လာသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်က နောက်ခပ်လှမ်းလှမ်းက ပါလာသည် ။ ကားပေါ်က လူများကတော့ ဒရိုင်ဘာနှင့် ရှင်းသန့်ကြည်တို့မှာ အရင်ကတည်းက သိနှင့်ကြသောသူများဟုသာ ထင်ကြမည် ။

အောင်ထွန်း ဒရိုင်ဘာထိုင်ခုံတွင် ၀င်ထိုင်ပြီး လက်ထဲတွင် စုပ်ထားသော အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ပုဆိုးအောက်ထဲ လက်နှိုက်၍ လီးမှာပတ်ထားလိုက်သည် ။ ထို့နောက် ကားကို ခပ်မြန်မြန်ပင် အရှိန်တင်လျက် မောင်းထွက်လိုက်သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်ဘေးမှာထိုင်‌သော အဖွားကြီးကတော့ အိပ်နေပြီဖြစ်သည် ။ အောင်ထွန်းလည်း ကားမောင်းရင်း ရှင်းသန့်ကြည်နှင့် အခြေအနေကောင်းလာသောကြောင့် အူမြူးနေသည် ။ ကားမောင်းရင်းနှင့် နောက်မှန်မှတဆင့် ရှင်းသန့်ကြည်ကို လှမ်းကြည့်သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်ကတော့ အောင်ထွန်းကို လုံး၀မကြည့် ။ ခုနဘာစကားမှရပ်၍ မပြောခဲ့ကြသလိုပင် လမ်းဘေးရှုခင်းများကိုသာ ကြည့်လာသည် ။ အောင်ထွန်းကို ရှိသည်ဟုပင် မထင် ။

ရှင်းသန့်ကြည်၏ ထိုအမူအယာကြောင့် အောင်ထွန်း မနေတတ်မထိုင်တတ် ဖြစ်လာသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် သူ့ကို ဘာစိတ်ဆိုးသွားသည်လဲ ။ သူကားမောင်းတာများ နှေးနေလို့လား ။ ရှင်းသန့်ကြည်မကြိုက်တာ ဘာလုပ်မိသွားလဲ စဉ်းစားရင်း ခေါင်းသာရှုပ်လာသည် ။ အဖြေကမထွက် ။ ရှင်းသန့်ကြည်ကတော့ အောင်ထွန်းကို ဂရုမစိုက် ။ လှည့်တောင်မကြည့်တော့ ။

ဒီလိုနှင့် ခရီးလမ်းအဆုံးသို့ ရောက်ရှိလာသည် ။ ဂိတ်ကို၀င်ချိန်တွင် ည ၁၀ နာရီ ထိုးနေပြီ ။ ခရီးသည်အားလုံး ကုန်ခါနီးချိန်တွင် ခုံရှည်တစ်ခုပေါ်တွင် ထိုင်နေသော ရှင်းသန့်ကြည်ထံသို့ အောင်ထွန်း လျှောက်သွားသည် ။ ထို့နောက် ဘေးတွင်၀င်ထိုင်လိုက်ပြီး မေးလိုက်သည် ။

“ မင်း ဘယ်သွားမှာလဲ…”

ရှင်းသန့်ကြည်က ဘာမှပြန်မဖြေ ။ အောင်ထွန်းလည်း မရဲတရဲဖြင့်..

“ ဟို.. ငါတို့ပြောထားတဲ့ ကိစ္စကရော..”

“ ဘာကိစ္စလဲ..”

“ မင်းပဲ ကုန်းမယ်ဆို..”

ရှင်းသန့်ကြည်က အောင်ထွန်းကို အထင်သေးသလိုကြည့်၍ တစ်ချက်ရယ်လိုက်ပြီး

“ ကျွန်မအခု ခရီးပမ်းလာတယ်.. နားဖို့နေရာ လိုချင်တယ်။ ရှင်မောင်းတာ ကြာနေတာနဲ့ ကျွန်မကိုလာကြိုတဲ့ သူတွေနဲ့လည်း လွဲကုန်ပြီ…။ အဲ့တော့ တစ်ခုခုစီစဉ်..”

ရှင်းသန့်ကြည်၏ အမိန့်ပေးသလို လေသံအောက်တွင် အောင်ထွန်း ကြောင်သွားသည် ။ သို့သော် ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ဒီလိုချောမောလှပသော ကောင်မလေးနားတွင် သူခိုင်းတာ လုပ်ပေးရသည်ကို အောင်ထွန်း ကျေနပ်နေသည် ။

“ ဒါဆို ဒီနားမှာ တည်းခိုခန်းတစ်ခုတော့ ရှိတယ်..”

ရှင်းသန့်ကြည်က ဘာမှမပြော။ အောင်ထွန်းလည်း ကားကို ဂိတ်တွင်ထိုးထားလိုက်ပြီး စပယ်ယာသန်းရွှေကို ကားပေါ်မှာ အိပ်ခိုင်းလိုက်သည် ။

“ ဆရာလေး.. ဘယ်လိုတည့်သွားလဲ”

စပယ်ယာ‌ကောင်က မေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

“ ငါလည်း အခုထိ ဘာမှမသိဘူးကွ။ ဆော်ကြီးက ခပ်ဆန်းဆန်း…”

“ အဆင်ပြေရင် ကျွန်တော့်လည်းမျှပါ ဆရာ…”

“ အေး ငါအဆင်ပြေအောင်ပဲ အရင်လုပ်ရဦးမယ်…”

ရှင်းသန့်ကြည်အနေနှင့်တော့ ဘာမှမစဉ်းစားထား ။ တစ်နေ့လုံး ကားစီးလာရတာ ညောင်းနေပြီ ။ ဒီညကိုတော့ ယောကျာ်းတစ်ယောက်နှင့်အိပ်ချင်သည် ။ ယောကျာ်းနံ့ရှူချင်သည် ။ စောက်ပတ်ယက်ပေးတာခံရင်း အေးအေးဆေးဆေး အနားယူချင်သည် ။ တစ်လမ်းလုံး အောင်ထွန်း၏ နောက်ခုံမှ ကပ်ထိုင်ရင်း အောင်ထွန်း၏ ချွေးနံ့ကို ရှူလာခဲ့ရ၍ အဖုတ်အရည် လည်နေခြင်းကို ဖြေရှင်းမှရမည် ။

ရှင်းသန့်ကြည်က ထူးခြားသည် ။ ချွေးနံ့ ယောကျာ်းသေးနံ့စသော အခြားသူများအတွက် နံစော်သော အနံ့များသည် ရှင်းသန့်ကြည်အတွက် လိင်စိတ်ဖြစ်ပေါ်စေသော အရာများ ဖြစ်သည် ။ ထို့ကြောင့်ပင် အောင်ထွန်းကို သူရွေးချယ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည် ။ ဒီညသူ့ပေါင်ကြားထဲ အောင်ထွန်းကို ထည့်ထားမှ ဖြစ်တော့မည် ။ သူ့ပေါင်ကြားမှ ရွှဲနစ်နေသော အရည်များကို ဒီည အောင်ထွန်းကို တိုက်မှဖြစ်မည် ။ 

သို့မဟုတ် အောင်ထွန်းပေါင်ကြားထဲ သူနေမှဖြစ်တော့မည်။ အောင်ထွန်းလီးကို အားရပါးရ စုပ်ပစ်လိုက်ဦးမည် ။ သူမ အေးဆေးလီးစုပ်ချင်နေသည် ။ လီးလေးငုံရင်း စကားစမြည် ပြောချင်သည် ။ ဒီနေရာမှာ သူမ၏ ကျွန်ကောင်လေးများမရှိ ။ အောင်ထွန်းပဲရှိသည် ။ ဒါကြောင့် ဒီနေ့ည အောင်ထွန်းပေါင်ကြားထဲ သူနေမှဖြစ်မည် ။ ဒီနေ့ည အောင်ထွန်းနှင့် အနားယူရမည် ။

“ ကျွီ…”

အခန်းတံခါးလေးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး အောင်ထွန်းက ရှေ့မှ၀င်သည်။ ရှင်းသန့်ကြည်က အထုပ်များကိုဆွဲ၍ အောင်ထွန်းနောက်မှကပ်လျက် အခန်းထဲသို့ ၀င်လိုက်သည် ။ နယ်တည်းခိုခန်းအခန်းလေးမှာ နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်တစ်လုံး ၊ ရေချိုးခန်း အိမ်သာနှင့် ပန်ကာသာရှိသည် ။ အဲကွန်းမရှိ ။ ရှင်းသန့်ကြည် အနည်းငယ်တော့ စိတ်ပျက်သွားသည် ။ သို့သော် ဒီညတော့ ဒီနေရာမှလွဲ၍ ဒီ့အပြင်နေရာ မရနိုင် ။

ရှင်းသန့်ကြည် အထုပ်များကိုချ၍ ကုတင်‌ပေါ်တွင် ပစ်လှဲလိုက်သည် ။ အောင်ထွန်းက ကုတင်ပေါ်တက်လာပြီး ရှင်းသန့်ကြည်၏ဘေးတွင် ၀င်လှဲသည် ။ ထို့နောက် ရှင်းသန့်ကြည်၏ နို့များကို အုပ်ကိုင်၍ ညှစ်လိုက်သည် ။

“ ဖယ်စမ်းပါဟယ်.. အိုက်ရတဲ့ကြားထဲ..”

တကိုယ်လုံးလည်း နေစော်ချွေးစော်တွေ နံနေသည် ။ အောင်ထွန်းကိုယ်မှလည်း အနံ့ရနေသည်။ သို့သော် ထိုအနံ့မှာ ရှင်းသန့်ကြည်ကြိုက်သော အနံ့မျိုးဖြစ်သည်။ ထိုအနံ့ကြောင့် ရှင်းသန့်ကြည်ပေါင်ကြားမှာ ရွှဲနေရပြီ ။ နို့ကိုဆုပ်ကိုင်ညှစ်နေသော အောင်ထွန်း၏လက်ကို ရှင်းသန့်ကြည် ဖယ်လိုက်ပြီး…

“ လိုးချင်နေပြီလား…”

ဟု အောင်ထွန်းကို မေးလိုက်သည် ။ အောင်ထွန်းက ခေါင်းညိတ်ပြသည် ။

“ လိုးချင်ရင် အရင်ဆုံး ငါ့ထမီကို အရင်ချွတ်ပေး..”

အောင်ထွန်းလည်း ထ၍ ရှင်းသန့်ကြည်၏ ထမီစကို ဖြည်သည်။ ရှင်းသန့်ကြည်က အောင်ထွန်းလက်ကို ဖြတ်ရိုက်၍

“ ကုတင်အောက်မှာထိုင်ပြီး ချွတ်”

ဟု အော်သည် ။ အောင်ထွန်းမှာ အအော်ခံလိုက်ရ၍ ရှင်းသန့်ကြည်ရှေ့၀ယ် ပိုပြီးသေးကွေးသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည် ။ လိုးချင်စိတ်ကလည်း မွှန်နေသဖြင့် ရှင်းသန့်ကြည် ပြောသည့်အတိုင်း လုပ်သည် ။ အောင်ထွန်း ရှင်းသန့်ကြည်၏ထမီကို ချွတ်ပေးလိုက်သည် ။ ထိုအခါ အမွှေးအုံထူထူနှင့်‌ မည်းနေကာ တောထနေသော ရှင်းသန့်ကြည်၏ပေါင်ကြားကို အောင်ထွန်း တွေ့လိုက်ရသည် ။ အသားဖြူဖြူကြောင့် အမွှေးတို့မှာ ပိုမဲနေသယောင် ။ ပေါ်ထွက်လာသော ရှင်းသန့်ကြည်၏ ၀င်းမွတ်နေ‌သော အောက်ပိုင်းအလှကို‌ အောင်ထွန်း ငေးမောနေသည် ။

ရှင်းသန့်ကြည်မှာ အပေါ်ဘက်မှ ဘလောက်စ်အင်္ကျီအဝါ‌ရောင် ခါးတိုလေးကို ၀တ်ထားသောကြောင့် ထမီချွတ်လိုက်သောအခါ ဖင်ပြောင်‌ပြောင်ကို အရှင်းသား မြင်နေရသည် ။ ခါးအောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးတွင် အ၀တ်ကင်းမဲ့သွားလေပြီ ။

“ ထ..”

အောက်တွင်ထိုင်နေသော အောင်ထွန်းကို ငုံ့၍ ရှင်းသန့်ကြည်က တစ်ခွန်းတည်း ပြောလိုက်သည် ။ အောင်ထွန်းလည်း ရှင်းသန့်ကြည် ခိုင်းသည့်အတိုင်း တသဝေမတိမ်း လိုက်လုပ်သည် ။ အောင်ထွန်း ထရပ်လိုက်သောအခါ ချက်ချင်းပင် ရှင်းသန့်ကြည်က အောင်ထွန်းပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ အောင်ထွန်းကိုယ်တိုင်ပင် ထင်မှတ်မထားသောကြောင့် လန့်သွားသည် ။ အခြေအနေက မြန်သည် ။ အောင်ထွန်းလီးက ဒေါင်ခနဲ ပေါ်လာသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် အောင်ထွန်းလီးကို ပစ္စည်းတစ်ခုကို အကဲဖြတ်သလို ဆုပ်ကြည့်လိုက်သည် ။ ဂွေးဥများကို လက်နှင့်ဆကြည့်သည် ။ ထို့နောက် စိတ်ပျက်သလိုနှင့်..

“ ဟွန်း.. လီးကလည်း‌ သေးလိုက်တာ..။ နင့်ဟာ ဒါအကုန်ပဲလား”

ထိုသို့ အပြောခံလိုက်ရရွေ့ အောင်ထွန်း ရှက်သွားသည် ။ အမှန်တော့ အောင်ထွန်းလီးမှာ သိပ်အသေးချည်းတော့ မဟုတ် ။ သို့သော် ယောကျာ်းများကို သူတို့လီး သေးတယ်ဟု ပြောလိုက်လျှင် သိမ်ငယ်တတ်သောကြောင့် ရှင်းသန့်ကြည်က သက်သက်ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်၏ ဆိုက်ကိုက အလုပ်ဖြစ်သည်။ အောင်ထွန်း ပို၍သိမ်ငယ်သလို ဖြစ်သွားသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် အောင်ထွန်းလီးကိုကိုင်၍ တင်းတင်းညှစ်ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဂွင်းထုပစ်လိုက်သည် ။ ၁၅ ချက်လောက် ထုပြီးသောအခါ အောင်ထွန်း တအီးအီး တအားအား‌ အော်ကာ ထွက်ချင်လာသည် ။

“ အား… ဟား.. ဟား.. အား..”

“ နင်ကထွက်ချင်ပြီ.. ဘယ်နှစ်ချက်မှ မထုရသေးဘဲ နင်ကထွက်ချင်ပြီ..။ ဒါနဲ့များ နင်က ငါ့ကိုလိုးဦးမယ် ဟလား..”

ရှင်းသန့်ကြည် ပြောလည်းပြော အောင်ထွန်းလီးကို ဖြတ်ရိုက်လိုက်သည်။

“ ဖြောင်း..ဖြောင်း…”

အောင်ထွန်း အီစိမ့်ပြီး မျက်နှာရှုံ့မဲ့သွားသည် ။ ဘယ်နှစ်ချက်မှ မထုရသေးဘဲ ထွက်ချင်နေသောကြောင့်လည်း အောင်ထွန်း ပိုရှက်သွားသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်က ထုရင်းဖြင့် လီးထိပ်ကို လက်ဖဝါး တံတွေးဆွတ်၍ လက်အဖြန့်လိုက် ပွတ်သည် ။ ဂွေးကို လက်သည်းဖြင့် ဖွဖွကုတ်သည် ။ အောင်ထွန်း တွန့်လိမ်နေသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်က အောင်ထွန်းတစ်ခါတွန့်လိမ်တိုင်း လီးကို လက်ဖြင့်ဖြတ်ရိုက်သည် ။ ဖင်ကိုလက်ဝါးဖြင့် ဖျန်းခနဲချသည် ။

“ နင် ငါထွက်ခိုင်းမှ ထွက်ရမယ် ကြားလား.. ဒရိုင်ဘာကောင်”

အောင်ထွန်း တွန့်လိမ်လျက် ခေါင်းညိတ်သည် ။

“ ဖြောင်း..”

“ ခေါင်းမညိတ်နဲ့.. ပါးစပ်ကဖြေစမ်း ဟုတ်ကဲ့လို့..”

“ ဟုတ်ကဲ့…ဟုတ်ကဲ့..”

“ ကြားလား.. စောက်ဒရိုင်ဘာကောင်..။ ဟဲ့.. နင်ကဘာလဲ ပြန်ပြောစမ်း..”

“ ဒရိုင်ဘာပါ..”

“ ဘာဒရိုင်ဘာလဲ.. ဖြောင်း.. ငါပြောတာနဲ့ တူလို့လား”

“ အ..မတူ..မတူပါဘူး..”

“ ငါပြောတာ ဘာလဲ..”

“ အ.. စောက်ဒရိုင်ဘာကောင်ပါ…”

“ နင့်နာမည်ကဘာလဲ…”

“ အောင်ထွန်း…”

“ ဖြောင်း..အု”

ဘောကို အထိုးခံလိုက်ရရွေ့ အောင်ထွန်း ဗိုက်ထဲထိ အောင့်သွားသည်။

“ ပြန်ပြော..”

“ အား.. ဒရိုင်ဘာပါ ဒရိုင်ဘာကောင်ပါ အား..”

လီးကို အတင်းဖိညှစ်ထား၍ အောင်ထွန်း အော်လိုက်ရပြန်သည်။

“ အား.. စောက်ဒရိုင်ဘာကောင်ပါ”

အောင်ထွန်းစိတ်ထဲမှာ အဆန်းဖြစ်နေသည်။ ဒါမျိုး အောစာအုပ်ထဲမှာ ဖတ်ဖူးသော်လည်း အပြင်မှာ ရှိသည်ဟု မထင်ထား။ လီးကိုရိုက်ပြီး ဘောများ ခဏခဏအညှစ်ခံရ၍ နာနေသည်။ နည်းနည်းတော့ ကြောက်လည်းကြောက်သည်။ ရှက်လည်း ရှက်လာသည် ။ ဒီဆော်ရှေ့မှာ အရှက်တော့ကွဲခဲ့ရပြီ ဖြစ်သောကြောင့် အောင်ထွန်း ဘာမှသိပ်မတွေးမိတော့။

“ ထမီကိုကောက်လိုက်”

အောင်ထွန်း ထမီကို ကုန်းကောက်လိုက်သည် ။

“ နမ်းကြည့်စမ်း…ဘာနံ့ရလဲ”

အောင်ထွန်း နမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ချွေးစော်နှင့် ရှင်းသန့်ကြည်၏ ကိုယ်နံ့တို့ရောနေသော နံသလိုလို မွှေးသလိုလို အနံ့တစ်ခုရသည် ။ ထိုအနံ့က အောင်ထွန်း၏စိတ်ကို ပို၍နိုးကြွစေနေသည် ။

“ မွှေးလား…”

“ မွှေးပါတယ်…”

“ ဘာမွှေးပါတယ်လဲ… ဖြန်း…”

ရှင်းသန့်ကြည်က ပြောရင်းနှင့် အောင်ထွန်းကို ပါးရိုက်သည်။ အောင်ထွန်း ကြောင်သွားသည် ။ တစ်ခုခုတုန့်ပြန်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်ချိန်မှာပင် ရှင်းသန့်ကြည်၏ အသံက ဆက်ထွက်လာသည် ။

“ ဒီလောက် တစ်နေကုန် နေပူထဲမှာ ‌နင့်ကားကိုစီးလာတာ ငါ့ထမီက မွှေးတယ်တဲ့လား…”

အောင်ထွန်း ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ ။ ဒီလိုဆော်မျိုး သူမတွေ့ဖူး ။ ရုပ်လှလှလေးနှင့် ဘာလုပ်လို့လုပ်နေမှန်း သူနားမလည်နိုင်သည့် ဆော်မျိုး။

“ ထပ်နမ်းကြည့်စမ်း မွှေးလား နံလား”

အောင်ထွန်း ထပ်နမ်းကြည့်ပြန်သည် ။ တကယ်ပင် သူ့အတွက် ရှင်းသန့်ကြည်၏ ထမီမှရသော အနံ့က ဖီးလ်လာစေသည် ။

“ ဟို.. တကယ်မွှေးတာပါ…”

အောင်ထွန်း အမှန်အတိုင်း ဖြေလိုက်သည် ။

“ နင် အဲ့အနံ့ကို တကယ်ကြိုက်တာလား…”

“ ဟုတ်ကဲ့…”

“ နေ့လယ်က ငါ့ဘောင်းဘီ ဘယ်မှာလဲ”

“ ဒီ…ဒီမှာပါ”

အောင်ထွန်း စားပွဲပေါ်ရှိ သူ့အိတ်ကို လီးတန်းလန်းနှင့် ပြေးယူ၍ ရှင်းသန့်ကြည်၏ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ပြလိုက်သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်၏ လိပ်နေသည့် ပင်တီပန်းနုရောင်လေး ထွက်လာသည် ။

“ အေး အဲ့ဒါ ငါညနေက ချွတ်ထားခဲ့တဲ့ဟာပဲ.. ရှူလိုက်စမ်း”

အောင်ထွန်း အနည်းငယ်ရွံသော်လည်း ရှူကြည့်လိုက်သည် ။ အနံ့က ခုနက ထမီနံ့ထက် အများကြီးပိုစူးပြီး ပိုပြင်းသည် ။

“ ဂွကြားမှာ တစ်နေကုန်ထွက်ထားတဲ့ ငါ့စောက်ချီးတွေ တွေ့လား”

ရှင်းသန့်ကြည်က ထလာရင်း ပင်တီကို ဆွဲယူလိုက်သည် ။ ထို့နောက် ဂွကြားကို လက်နှင့်ကိုင်ပြီး

“ ရှူစမ်း..ဘာနံ့ရလဲ”

“ သေးစော်ပါ..”

“ ဘယ်သူ့သေးလဲ..”

“ နင့်သေးပါ..”

“ ဖြောင်း…အု”

အောင်ထွန်းဂွေးကို ဒူးနှင့် တိုက်ခံလိုက်ရပြန်သည် ။ အောင်ထွန်း ဂွကြားကို လက်နှင့်အုပ်၍ ဒူးတုပ်ကျသွားသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်၏ရှေ့ ဒူးထောက်သလို ဖြစ်သွားသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်၏ အမွှေးထူလဗျစ် စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကတော့ အောင်ထွန်းမျက်နှာရှေ့တွင် ဝဲနေသည် ။ အောင်ထွန်းက နာသည့်ကြားထဲကမှ ရှင်းသန့်ကြည်၏အဖုတ်ကို မြင်ရ၍ ကျေနပ်နေပြန်သည် ။

“ ငါ့ကို ရိုရိုသေသေ‌ပြောစမ်း..”

အောင်ထွန်းခေါ်ရတာ အကျင့်မပါ..။

“ ဟုတ်ကဲ့..မမ”

ရှင်းသန့်ကြည် ပင်တီဂွကြားကိုကိုင်၍ အောင်ထွန်းကို ရှူခိုင်းပြန်သည်..။

“ ဘာနံ့လဲ..”

“ သေးနံ့ပါ..”

“ ဘယ်သူ့သေးလဲ..”

“ အစ်မရဲ့သေးပါ..”

“ ဟုတ်ပြီ.. ဒီလိုမှပေါ့…။ ခေါင်းမော့ပြီး ပါးစပ်ဟ..”

အောင်ထွန်း ဒူးထောက်နေရာမှ ခေါင်းမော့ပြီး ပါးစပ်ဟလိုက်သည်။

“ ဒီမှာပေနေတာတွေက ဘာတွေလဲ..”

“ ဟို.. စောက်ချီးတွေပါ..”

“ အေး..ရော့စား”

ရှင်းသန့်ကြည်က ပင်တီကို ‌အောင်ထွန်းပါးစပ်ထဲ လုံး‌‌ထွေး၍ ထိုးထည့်ပစ်လိုက်သည် ။

“ အု..ဝု..ဝု…”

အောင်ထွန်းပါးစပ်ထဲသို့ ရှင်းသန့်ကြည်၏ သေးနံ့နံ၍ စောက်ချီးပေနေသောပင်တီ ရောက်သွားသည်။

“ ငါက သေးပေါက်ရင် ဘယ်တော့မှ ရေပြန်မဆေးဘူး ..။ အဲ့တော့ တံတွေးထွက်လာရင် ပင်တီက ငါ့သေးနဲ့ စောက်ချီးနဲ့ ရောပြီး နင့်တံတွေး နင်ပြန်မျိုချ..”

ရှင်းသန့်ကြည်၏ အသံချိုချိုနုနုလေးနှင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြောနေသော တစ်တစ်ခွခွစကားလုံးများကြောင့် အောက်ကလီးကလည်း ပေါက်ထွက်မတတ်‌ တောင်နေရသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်က အပေါ်မှ ဘလောက်စ်အင်္ကျီအဝါရောင်ကို ကြယ်သီးများ တထုတ်ထုတ်မြည်အောင် ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ ဘော်လီအနက်ထဲမှ နို့က လျှံထွက်နေသည် ။ အောင်ထွန်း ထိုမြင်ကွင်းကို ကြည့်၍ လီးပိုတင်းလာသည် ။ ထို့နောက် ရှင်းသန့်ကြည်က ဘော်လီကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ရှင်းသန့်ကြည်၏ ကိုယ်ပေါ်၌ ဘာအ၀တ်အစားမှ မရှိတော့ ။

ရှင်းသန့်ကြည် အခန်းထဲမှာ ဖင်ပြောင်‌ပြောင်နှင့် လမ်းလျှောက်နေသည် ။ အောင်ထွန်းလီးက လုံး၀ ထောင်မတ်နေသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်က ရေခဲသေတ္တာထဲမှ ရေတစ်ဘူး ထုတ်သောက်သည် ။ အောင်ထွန်းလည်း ရှင်းသန့်ကြည် ရေသောက်တာကို ကြည့်၍ ရေသောက်ချင်လာသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်က ရေကို အားရအောင် သောက်သည် ။ ပြီးသောအခါ ပလုတ်ကျင်းသည် ။ ထို့နောက် အောင်ထွန်းဆီ လျှောက်လာ၍..

“ ပါးစပ်ဟ…”

အောင်ထွန်း ဒူးထောက်လျှက်မှ ရှင်းသန့်ကြည်ကို မော့ကြည့်၍ ပါးစပ်ဟလိုက်သည် ။ သူဘာလုပ်တော့မည်ကို အောင်ထွန်းသိသည် ။ သို့သော် ယခုလို အချိန်၀ယ် လှပသော ကောင်မလေးက ဖင်ပြောင်ပြောင်နှင့် သူ့ရှေ့တွင် လမ်းလျှောက်နေ‌သောကြောင့် အောင်ထွန်းအတွက် အရာရာ တန်နေတော့သည်။ ရှင်းသန့်ကြည်က အောင်ထွန်းပါးစပ်ထဲမှ သူမ၏ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဆွဲထုတ်၍ သူမ ပလုတ်ကျင်းထားသော ရေများကို ထွေးချလိုက်သည် ။ ရေဆာနေ‌သော အောင်ထွန်းပါးစပ်ထဲသို့ ရှင်းသန့်ကြည်၏ ပလုတ်ကျင်းရေ နွေးနွေးများ ၀င်သွားသည် ။ အောင်ထွန်း အနည်းငယ်ရွံသော်လည်း မျိုချလိုက်သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်က အောင်ထွန်းဆံပင်ကိုဆွဲ၍ ခေါင်းကိုဆွဲလှန်ပြီး အောင်ထွန်းပါးစပ်ထဲသို့ တံတွေးပါ ထွေးချသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်၏ တံတွေးပျစ်ပျစ်များ အမျှင်တန်း၍ အောင်ထွန်းပါးစပ်ထဲသို့ ကျသွားသည် ။

အောင်ထွန်းလည်း သူ့ပါးစပ်ထဲ၀င်လာသော တံတွေးများကို အတင်းမျိုချရသည် ။ တံတွေးကလည်း အမြှုပ်တစီစီနှင့် ပျစ်ချွဲနေသည် ။ ဒီလိုဆော်မျိုးဆီမှ ဒီလိုတံတွေးမျိုး ထွက်လိမ့်မည်ဟု အောင်ထွန်း ဘယ်တုန်းကမှမထင် ။ သူတို့လို ဖြူဖြူနုနုလေးတွေက တံတွေးတောင် ကောင်းကောင်း ထွေးတတ်တာ မဟုတ် ။ အခုတော့ ဒီဆော်က ဘယ်တုန်းက သိမ်းထားမှန်းမသိသော တံတွေးအလုံးလိုက်ကို သူ့ပါးစပ်ထဲ ထွေးချသည် ။ ဘာအရသာမှမရှိသော်လည်း အန်ချင်စရာ ။ ထို့နောက် သူမ၏အဖုတ်ကို တေ့ပြန်သည် ။ အောင်ထွန်းဆံပင်ကို ဆွဲပြီး…

“ ယက်စမ်း…”

အောင်ထွန်းလည်း ဆံပင်ဆွဲခံထားရ၍ နာသော်လည်း ပါးစပ်နှင့် တေ့ထားသော ရှင်းသန့်ကြည်၏ အဖုတ်ကို မြည်းလိုက်သည် ။

“ ဖွီး…”

စောက်ချီးအရသာက ချဉ်တဉ်တဉ်နှင့် သေးနံ့နည်းနည်းရသည် ။ တစ်နေကုန် ကားစီးလာပြီး တစ်လမ်းလုံးလည်း သေးပေါက်ပြီး ရေမဆေး ။ အ၀တွင်ပေနေသော အနှစ်များကလည်း မနည်းလှ ။ အောင်ထွန်း အားလုံးကို လျှာနှင့်သိမ်းယက်၍ ပါးစပ်ထဲသို့ ထည့်လိုက်သည် ။ တံတွေးနှင့်ရောပြီး ရှင်းသန့်ကြည်၏ အနှစ်များ ပါးစပ်ထဲမှာ ပျော်ဆင်းသွားသည်။

“ အ… အား…ရှီး”

ရှင်းသန့်ကြည်၏ ညည်းသံလေးများ ထွက်လာသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်က အောင်ထွန်းဆံပင်ကိုဆွဲ၍ ခေါင်းကို ပေါင်ခွကြားတွင် အတင်းဖိကပ်ထားလိုက်သည် ။ အောင်ထွန်းပါးစပ်ပေါ်မှာ အ‌မွှေးအုံကြီး။ မသိရင် ရှင်းသန့်ကြည်က အောင်ထွန်းပါးစပ်ကို ခွစီးနေသလို ။ အောင်ထွန်း အခုမှတော့ မထူးတော့ပြီ ။ ရှင်းသန့်ကြည်၏ စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲသို့ လျှာကို ရောက်နိုင်သမျှရောက်အောင် ထိုးသွင်း၍ မွှေ့ရမ်းပေးလိုက်သည် ။

“ အားးးး…. ကောင်းတယ်”

ရှင်းသန့်ကြည် အောင်ထွန်းဆံပင်ကို ဆွဲ၍ တဇတ်ဇတ် ဖြစ်နေသည် ။ အဖုတ်ကို အတင်းထိုး၍ ထိကပ်ထားသဖြင့် အောင်ထွန်းသွားက စောက်စိကို သွားထောက်နေသည် ။ စောက်စိထဲမှ သွားတိုက်ဆေးညှစ်သလို အရည်ပျစ်ပျစ်များ တစိမ့်စိမ့် ထွက်နေသည်ကို အောင်ထွန်း သိလိုက်သည် ။ အရသာမရှိသလို အရောင်လည်းမရှိ ။ သို့သော် လျှာပေါ်သို့ တစိမ့်စိမ့်ကျနေသည်ကို သိနေသည် ။ တော်တော်ထန်တဲ့ဆော်ပဲ ။ တစ်ချီတော့ ပြီးသွားပြီ ။

အောင်ထွန်း၏ ဒူးများလည်း ကြမ်းပြင်မှာ ထောက်ထားရ၍ နာလှပြီ။ ရှင်းသန့်ကြည်ကတော့ တစ်နေကုန် ရွှဲလာခဲ့သမျှ အောင်ထွန်းပါးစပ်ထဲ ညှစ်ချနေသည် ။ ဖင်များပါခွက်အောင် ဖိကပ်ပြီး သွားနှင့်ထောက်ထားပြီး ဇိမ်ယူလိုက်သည် ။ စောက်စိကို အဲ့လိုနာအောင် တစ်ခုခုနှင့် ထောက်ထားရသည့် အရသာက သိပ်ကောင်းလွန်းသည် ။ အောင်ထွန်း သွားနှင့် ဖိသထက်ဖိထောက်လေ ရှင်းသန့်ကြည်အတွက် ကောင်းလေ ။ ‌ခြေဖျားထောက်ပြီး ဖင်အိုးပါခွက်သည် ။

“ အား…. ရှီး ….”

ရှင်းသန့်ကြည် အောင်ထွန်းခေါင်းကို တွန်းပစ်လိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် အရုပ်ကြိုးပြတ် လှဲချလိုက်သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ကုတင်အောက် တွဲလောင်းချလျက် အနေအထားဖြင့် အိပ်ယာပေါ် လဲကျသွားသည် ။ ဒူးထောက်ထားသော အောင်ထွန်းမျက်စိရှေ့တွင် အခုမှ စောက်ရည်တွေ ဆောင့်ထွက်ထားသော တံတွေးတွေ စိုရွှဲနေသည့်အမွှေးများနှင့် အဖုတ်ဖောင်းဖောင်း မည်းမည်းကြီး ။ လူသေးသလောက် အဖုတ်ကလည်း ကြီးသည့်ဆော် ။

ရှင်းသန့်ကြည်က လောကကြီးကိုမေ့လျက် အမောဖြေနေသည် ။ တစ်နေကုန် ပင်ပန်းထားသမျှ ခုန စောက်ရည်တွေနဲ့အတူ ပါသွားပြီ ။ လူလည်း လန်းသွားသလို စိတ်လည်း လန်းဆန်းလာသည် ။ လန်းဆန်းလာမှုနှင့်အတူ သေး‌ကလည်း ပေါက်ချင်လာသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် မွေ့ယာပေါ်မှ ထလိုက်ပြီး အောင်ထွန်းဆံပင်ကိုဆွဲ၍ အိမ်သာထဲ ခေါ်သွားလိုက်သည် ။ အောင်ထွန်း စဉ်းစားသည် ။ ဘာလုပ်မလို့လဲ ။ ငါ့ကို ထုပေးမလို့လား ။ အောင်ထွန်းလည်း သူ့မျက်နှာရှေ့မှ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း တစ်လုံးတက် တစ်လုံးဆင်းသွားသော ရှင်းသန့်ကြည်၏ ဖင်ပြောင်နှစ်လုံးကို အရသာခံကြည့်ရင်း ရေချိုးခန်းထဲပါသွားတော့သည် ။

ရှင်းသန့်ကြည်က သူ့ကို သေးတိုက်တော့မည်ကိုတော့ အောင်ထွန်း မသိ‌သေး ။ ရှင်းသန့်ကြည်က အောင်ထွန်းပါးစပ်ပေါ် သူမဆောက်ဖုတ်ကို ကပ်လိုက်သည် ။ အောင်ထွန်းက ယက်ဖို့လျှာကို ထုတ်လိုက်သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်က အောင်ထွန်းမျက်နှာကို ခပ်ဆတ်ဆတ်ရိုက်ပြီး လျှာကိုပြန်သိမ်းကာ ပါးစပ်ပဲ ဟခိုင်းလိုက်သည် ။ ထို့နောက် အောင်ထွန်း ထင်မထားသည့်အရာတစ်ခု ဖြစ်ပျက်သွားသည် ။ ထိုအရာကတော့ အောင်ထွန်းပါးစပ်ထဲသို့ ရှင်းသန့်ကြည်၏ သေးများ ၀င်လာခြင်းပင် ။ ပထမ အခိုက်အတန့်‌လေးထဲတွင်‌တော့ အောင်ထွန်း ကြောင်နေခဲ့သည် ။ အရည်တွေ ဒလ‌ဟော ၀င်လာတော့မှ အနံ့ထွက်လာတော့မှ သေးတွေမှန်း သိတော့သည် ။

အောင်ထွန်း ခေါင်းကို နောက်ကိုဆုတ်၍ ရုန်းရန်ပြင်သည် ။ သို့သော် ရှင်းသန့်ကြည်က အောင်ထွန်းဆံပင်များကိုဆွဲ၍ ခေါင်းကိုမော့ကာ အားရပါးရ တရှူးရှူးဖြင့် ပေါက်ချလို့နေသည် ။ သေးများက အောင်ထွန်းပါးစပ်မှ လျှံကျကာ မျက်နှာပေါ်မှာ စီးဆင်းသွားကြသည်။ နွေးထွေးသော ဖန်တွတ်တွတ် သေး၏အရသာကို အောင်ထွန်း မြည်းဖူးသွားသည် ။ မျက်နှာနှင့် တကိုယ်လုံးလည်း သေးတွေရွှဲနေသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်၏ သေးများက နွေးပြီး ဝါနေသည် ။ ပေါက်ပြီးသောအခါ အောင်ထွန်းခေါင်းကို ဆောင့်တွန်းပစ်လိုက်သောကြောင့် အောင်ထွန်း နောက်သို့ယိုင်သွားသည် ။ ပါးစပ်မှလည်း ချောင်းတွေ တဟွတ်ဟွတ်ဆိုး၍ သေးသီးနေသည် ။

သေးတွေက အောင်ထွန်းနှာခေါင်းပေါက်မှ ပြန်ထွက်လာကြသည် ။ ဗိုက်ထဲမှာလည်း သေးတွေနှင့် ပြည့်နေသောကြောင့် လေတက်လိုက်တိုင်း သေးနံ့က ပြန်တက်လာသည် ။ အရှင်လတ်လတ်နဲ့ မိန်းမ သေးသောက်ရတဲ့ ဘ၀ပါလားဟု အောင်ထွန်း တွေးမိသည် ။ သူ့ပါးစပ်က ကောင်မလေး၏အိမ်သာဖြစ်သည့် အခြေအနေ ရောက်သွားပြီ ။ အောင်ထွန်း သေးတစ်ခါမှ မသောက်ဖူး ။ သောက်လို့ရသည်လို့လည်း မသိ ။ မိန်းမသေးကိုလည်း သောက်ချင်ရကောင်းမှန်းလည်း မသိခဲ့ ။ အခုတော့ အောင်ထွန်း အံ့ဩခြင်းများစွာဖြင့် မိန်းမတစ်ယောက်၏သေးကို ဒူးတုပ်၍ သောက်ဖူးသွားပြီ ။

ရှင်းသန့်ကြည်က သေးပေါက်ပြီးတော့ အိမ်သာခွက်ပေါ် ပေါင်ဖြဲပြီး ထိုင်နေသည် ။ အဖုတ်က သေးတွေစိုလျက် ၊ အမွှေးတွေမှာ သေးရွှဲလျက် ။

“ အောင်ထွန်း…”

“ ဗျာ…”

ငါသေးပေါက်ထားတာတွေ လာရှင်းပေးပါဦး။ အောင်ထွန်းလည်း လေးဘက်ထောက်ပြီး ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းတိုးလိုက်သည် ။ ထို့နောက် ရှင်းသန့်ကြည်၏ အဖုတ်ကို တပြတ်ပြတ် ယက်တော့သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်က ကျောမှီပြီးထိုင်ရင်း အိမ်သာထဲမှာ ဇိမ်ခံနေသည် ။ သေးနံ့တို့ကတော့ နံဟောင်လျက် ။ သို့သော် ရှင်းသန့်ကြည်က ထိုအနံ့မျိုးကို ရှူရတာကြိုက်သည် ။

အောင်ထွန်းယက်ပေးတာကို ခံနေရခြင်းကြောင့် လည်းကောင်း ၊ သေးနံ့ရနေခြင်းကြောင့်လည်းကောင်း ရှင်းသန့်ကြည်အဖုတ်သည် အရည်ရွှဲလာပြန်သည် ။ ဟိုးအတွင်းဆုံးထဲမှ လှိုက်၍ယားနေသော တောင့်တမှုကို အဖုတ်ကွဲအောင်ခံ၍ ဖြေဖျောက်ပစ်ချင်သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် အောင်ထွန်းလီးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည် ။ လီးမှာ သူမစိတ်ကြိုက် လီးမျိုးတော့ မဟုတ် ။ အမှန်အတိုင်း ၀န်ခံရလျှင် သူမတသက်တာတွင် လီးပေါင်းစုံကို စုပ်ခဲ့ဖူးသည် ။ ငယ်ငယ်ကထားခဲ့သော ရည်းစားများ၏ လီး ၊ ဒီဘက်နောက်ပိုင်း ရည်းစားမထားဖြစ်ဘဲ နေလာခဲ့ပြီးနောက် သူမကျောင်းသားများ၏ လီး ၊ တစ်ခါက ကျောင်းသားမိဘတစ်ယောက်၏ လီးကိုလည်း စုပ်ခဲ့ဖူးသည် ။

လျှို့ဝှက်ချက်တစ်ခုကို ၀န်ခံရလျှင် တစ်ခါတုန်းက စပယ်ယာတစ်ယောက်၏ လီးကိုတောင် လိုင်းကားဂိတ်တွင် ရပ်ထားသော ကားလွတ်တစ်စီးပေါ်မှာ စုပ်ခဲ့ဖူးသည် ။ ညစ်ပတ်သော လီးများကို ပိုကြိုက်သည် ။ လချေးချဉ်ပြုံးပြုံးကို သူမအကြိမ်များစွာ အရသာခံဖူးသည် ။ ထိုသို့ပြောသောကြောင့် သူမမှာ ကြေးစားသာသာ မိန်းမတစ်ယောက်တော့လည်း မဟုတ် ။ သူမ စိတ်ပါသောအခါများတွင် ဖြစ်ခဲ့သော အခိုက်အတန့်များသာ ဖြစ်သည် ။ ကိစ္စပြီးလျှင်တော့ ကိုယ့်လမ်းကိုယ်လျှောက်ရုံသာ ။ ကွန်ဒုံးကလည်း အိတ်ထဲအမြဲပါသလို သန္ဓေကလည်း ဆရာ၀န်နှင့်တိုင်ပင်၍ စနစ်တကျ တားထားပြီးသားဖြစ်သည် ။ ဒီတသက် ယောကျာ်းယူဖို့လည်း အစီအစဉ်မရှိ ။ သူမနှင့်သင့်တော်သော ယောက်ျားလည်းမရှိဟု ထင်သည် ။ ယောကျာ်းရခဲ့လျှင်လည်း သူမ၏ ဆိုက်ကိုကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဖွင့်ထုတ်နိုင်လိမ့်မည် မဟုတ် ။ ထို့ကြောင့် ကြုံသလိုသာ စားရန် ဆုံးဖြတ်ထားသည် ။ မတော်တဆ ကလေးရခဲ့လျှင်လည်း မွေးလိုက်မည် ။ အပျင်းပြေသည်ဟု ယူဆသည် ။

ဒီခေတ်မှာ မိန်းမတစ်ယောက်တည်း ကလေးမွေးဖို့လည်း ဘာမှသိပ်မခက်လှ ။ ပိုက်ဆံရှိလျှင် အရာရာ ဖြစ်သည်သာ ဖြစ်သည် ။

အောင်ထွန်းလီးမှာ မည်း၍ ပုံမှန်တွေ့ရသော မြန်မာလီးမျိုးသာ ဖြစ်သည် ။ နည်းနည်းရုပ်ဆိုးသည် ။ ကြည့်လိုက်သည်နှင့် နှုတ်ခမ်းပြင်၍ စုပ်ချင်စရာကောင်းသော လီးမျိုးမဟုတ် ။ သို့သော် ဒီနေ့ညအတွက်တော့ ဒီလီးပဲ ရှိသည်လေ ။ ရှင်းသန့်ကြည် အောင်ထွန်းကို ပက်လက်လှန်ခိုင်း၍ ပြောင်းပြန်ခွလိုက်သည် ။ ထို့နောက် အောင်ထွန်းမျက်နှာပေါ်တက်ထိုင်၍ တကိုယ်လုံးနှင့် ဖိထားလိုက်သည် ။

ရှင်းသန့်ကြည်၏ လုံးကျစ်ကျစ် ဖင်ပြောင်နှစ်လုံးက အောင်ထွန်းမျက်နှာပေါ်တည့်တည့် ထိုင်ချထားသည် ။ အောင်ထွန်းနှာခေါင်းက ရှင်းသန့်ကြည့်စောက်ပတ်ထဲ တ၀က်မြှုပ် အနေအထားဖြစ်သည် ။ ခုနပေါက်ထားသော သေးနံ့ကတော့ တော်တော်ပြယ်သွားပြီ ။ ထိုအစား ဆောက်ရည်နံ့ ညှီတီတီသာ အောင်ထွန်းရှူရသည် ။ ထိုစဉ် ရှင်းသန့်ကြည် ဖင်ကြွလိုက်ပြီး အောင်ထွန်းနှာခေါင်းတည့်တည့်နှင့် ဖင်ပေါက်ကိုချိန်၍

“ ဘူ… ဘွတ်…”

ဟား… နံလိုက်တာကွာ။ တော်တော်လုပ်ရက်တဲ့မိန်းမ။ ဖိထိုင်ထားပြီး အသက်ရှူကြပ်နေတဲ့သူကို အီးရှူခိုင်းတယ် ။ ရုပ်လေးလှပြီး ရင်ဖုံးလေးနဲ့ ယဉ်သလောက် ဒီလိုလုပ်တတ်လိမ့်မယ် မထင်ဘူး။ အီးနံ့ကလည်း နံလိုက်တာ.. ဟူး။

အောင်ထွန်း အီးနံ့ကြောင့် မွှန်ထွန်နေဆဲ၀ယ် ရှင်းသန့်ကြည်က ဖိထိုင်ပြန်သည် ။

“ အား..”

ရှင်းသန့်ကြည်၏ တကိုယ်လုံး အလေးချိန်ကြောင့် အောင်ထွန်းမျက်နှာ နာလာသည် ။ အသက်ရှူကလည်း မ၀သေး ။ ဆော်လေးဘယ်လောက်ချောချော အီးနံ့ကတော့ နံတာပဲဟု အောင်ထွန်း တွေးလိုက်မိသေးသည် ။ ထိုအခိုက်မှာပင် အောင်ထွန်းလီးမှာ နွေးခနဲဖြစ်သွားပြီး ပါးစပ်တစ်ခုလုံးနှင့် ဆွဲစုပ်သည့်ဒဏ်ကို ခံလိုက်ရသည် ။ သိမ်းဆည်းထားရသော ရမ္မက်ဆန္ဒများကို ဖွင့်ထုတ်၍ ရှင်းသန့်ကြည်အားရပါးရ လီးစုပ်ပြီ ။ လီးကိုငုံပြီး ရှင်းသန့်ကြည်က နှုတ်ခမ်း၀မှာ အတင်းဆွဲစုပ်ထား၍ တင်းပြီးနာသလိုလိုတောင် ဖြစ်လာပြီ ။ ထို့နောက် ဘွက်ခနဲ ပြန်ထုတ်ပေးလိုက်ပြီး လက်နှင့် သုံးချက်လောက် အားဖြင့်ဆုပ်၍ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ထုလိုက်ပြန်သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်ပါးစပ်ထဲ လီးနံ့စွဲသွားပြီ ။ သူမသိသည် ။ ဒါသည်လည်း သူမ၏အကြိုက်တစ်ခုဖြစ်သည် ။

ပါးစပ်ထဲ လီးနံ့စွဲနေပြီး မနက်အိပ်ရာထရတာ သူမကြိုက်သည် ။ အောင်ထွန်းလီးကလည်း လရည်နံ့‌လှိုင်နေသော အနံ့ရနေသည် ။ အထဲမှာ လရည်များ ပြည့်နေပြီ ။ သူတို့ကို ရှင်းသန့်ကြည် တွေ့ချင်လှပြီ ။ ထုပြီး ထုတ်လိုက်ချင်သည် ။ သို့သော် အောင်ထွန်းဆိုတဲ့ကောင်က ထွက်ပြီး ပြီးသွားမည့်ကောင်ဖြစ်သည် ။ ထို့ကြောင့် ထုတ်၍မဖြစ်သေး ။ လရည်အရသာ ငံကျိကျိကို သူမတမ်းတသွားသည် ။ မသောက်ရတာ နည်းနည်းကြာနေပြီ ။

လီးကို နှာခေါင်းနှင့်တေ့၍ လီးနံ့ကို အားရပါးရ ရှိုက်သွင်းလိုက်ပြီး သူမငုံစုပ်ပြန်သည် ။ ဒီတခါ သွားနှင့် ဖွဖွကိုက်သည် ၊ ပါးစောင်ထဲ‌ စောင်းသွင်း၍ ပါးစောင်နှင့် ပွတ်ဆွဲပေးသည် ၊ ဘောများကို တပြွတ်ပြွတ် ယက်သည် ၊ ဖင်ကိုလည်း အောင်ထွန်းပါးစပ်နှင့် တေ့ပေးထားသည် ။ အောင်ထွန်းကတော့ သူ့မျက်နှာပေါ်ရောက်နေသော ဆော်ဖင်ပေါက် ခရေပွင့် အဝိုင်းလေးကိုကြည့်ပြီး လီးစုပ်ကြမ်းသော ဆော်ကြောင့် မထွက်အောင် မနည်းထိန်း‌နေရသည် ။ ဖင်ပေါက်လေးက ရှုံ့လိုက် ပွလိုက်ဖြင့် ခုနကမှ အီးပေါက်ထားသော ဖင် ။

“ ဟဲ့ ယက်စမ်း”

ရှင်းသန့်ကြည် လီးစုပ်နေရာမှ ကိုယ်ကိုမတ်၍ ဖင်ဖြဲကာ ဖင်ပေါက်ကို အောင်ထွန်းပါးစပ်ပေါ် တင်ပေးလိုက်သည် ။ အောင်ထွန်းလျှာက ဖင်ပေါက်ထဲထိုးကလော်လာသည် ။ တကိုယ်လုံးကျင်တက်သွား၍ ကြက်သီးများထသွားကာ တုန်ဆင်းသွားသည် ။ ဖီးတက်နေတုန်း ဖင်ယက်ခံရတာ‌လောက်ကောင်းသည့် အရသာမရှိ ။ အောင်ထွန်းခင်မျာတော့ ဖင်ပေါက်ထဲလျှာထည့်ရင်း နည်းနည်းခါးသလို အရသာကို ခံစားနေရသည် ။ ချီးများလားဟု အောင်ထွန်းတွေးမိပြီး ကြောက်လန့်သွားသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်ကတော့ ကြက်သီးမွှေးညှင်းများထ၍ ကျင်တက်နေဆဲ ။

အောင်ထွန်းမည်မျှကြာအောင် ယက်ပေးစုပ်ပေးခဲ့ရသည်မသိ။ သူသိသည်မှာ ဖင်နှင့်တက်ဖိထားခြင်း‌‌ကြောင့် အသက်ရှူမ၀ခြင်းနှင့် ချီးအရသာ ခပ်ခါးခါးကို ရွံခြင်းကိုသာ သိသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်က ဖင်ဇိမ်ခံရင်း လက်တစ်ဖက်က အောင်ထွန်းလီးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဂွင်းထုချသည် ။ လက်အားဖြင့်ကိုင်ဆုပ်၍ အားနှင့်ဆွဲထု‌နေခြင်းကြောင့် နာလာပြီး လရည်တောင် မထွက်ချင်တော့ ။ ရှင်းသန့်ကြည်က တမင်တကာ ထိုသို့ထုပေးနေခြင်း ဖြစ်သည် ။ ထွက်ချင်နေသည့် အောင်ထွန်းကို တမင်ထိန်းနိုင်အောင် ဒီလိုထု‌ပေးခြင်း ဖြစ်သည် ။ ထို့နောက် ဖျစ်ခနဲ လီး‌ပေါ် တံတွေးနှစ်ချက်‌ထွေးချလိုက်ပြီး မတ်တတ်ထရပ်လိုက်သည် ။ ထို့နောက် အောင်ထွန်းကို ကျောပေး၍ပင် လီးပေါ်၌ စောက်ပတ်ကို တေ့ရန် နေရာယူလိုက်သည် ။ အခုမှ အသက်ကို၀အောင်ရှူနေရသော အောင်ထွန်းတစ်‌ယောက် ထိုအရာများကို သတိမထားမိနိုင်သေး ။

ရှင်းသန့်ကြည်က အောင်ထွန်းကို နောက်ပြန်ခွကာ ထိုင်ချလိုက်သည် ။ စိုရွှဲကာ ‌နူးညံ့နေသော တွင်းခေါင်းထဲသို့ လီးက စိုက်ခနဲမြုပ်၀င်သွားတော့သည် ။ ရှူး.. နှစ်ယောက်စလုံး ကောင်းသွားသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် သူမလိုချင်နေသော ပြည့်တင်းတစ်ဆို့နေသည့် အရာတစ်ခုကို ပြန်လည်ရရှိလိုက်သည် ။ ဟာတာတာဖြစ်နေသည့် စိတ်များမှာ အလိုပြည့်သွားသည့် အားရကျေနပ်ခြင်းသို့ ပြောင်းလဲသွားသည် ။ အရသာခံနေလိုက်သည် ။ မျက်နှာတွင် အားရကျေနပ်မှုတို့ ထင်ဟပ်ပေါ်လွင်နေသည် ။

အောင်ထွန်းသည်လည်း စိုထွေးနူးညံ့သော အတွေ့အထိကြောင့် လီးတစ်ချောင်းလုံး အီစိမ့်အောင် ကောင်းသွားရသည် ။ အတွင်းနံရံများနှင့် ထိတိုက်ပွတ်ဆွဲသွားမှုက တစ်နေကုန် မောပန်းသမျှကို မေ့သွားစေသည် ။ အဖုတ်နှင့် လီးတပ်လျက်သားဖြင့် ရှင်းသန့်ကြည့် မလှုပ်ရှားသေးဘဲ အရသာခံနေသည် ။ ပြီးနောက်မှ ဖြည်းဖြည်းချင်းထ၍ ပြန်ထိုင်ချသည် ။

“ အီး… ရှူးး… ကျွစ်.. ကျွစ်..”

အောင်ထွန်းဆီမှ ကောင်းလွန်း၍ အသံထွက်လာသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် တဖြည်းဖြည်း မြင်းကိုပုံမှန်စီး‌သွားသည် ။ ထို့နောက် တဖြည်းဖြည်း အရှိန်တင်လာသည် ။ ခုန်တာ ပိုမြန်လာသည် ။ ထို့နောက် ပို၍ ပို၍ မြန်လာသည် ။ အောင်ထွန်း ကြည့်လိုက်သောအခါ ရှင်းသန့်ကြည့်၏ ဖင်နှစ်လုံးကြားထဲ သူ့လီးက အတောင့်လိုက် အမြှောင်းလိုက် ခွဲကာ ထိုးထိုး၀င်သွား‌နေသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်၏ စောက်ပတ်ကြီးက ပါးစပ်ပေါက်ကြီးတစ်ခုလို သူ့လီးကို စုပ်မျိုသွင်းသွားလိုက် သူ့လီးက ပြန်လျှောထွက်လာလိုက်နှင့် လိုမျိုးမြင်နေရသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်က ဖင်နောက်ပစ်ဆောင့်နေသဖြင့် ကျောပြင်ကြီးက ပြောင်တင်းနေသည် ။ ချွေးများဖြင့် စိုလက်နေသည် ။ အသားက ၀င်းဖန့်နေသည် ။ ကျောရိုးမြှောင်းကြီးက အလယ်မှာခုံးနေပြီး ဖင်နှစ်ခြမ်းက အောင်ထွန်း၏ ပေါင်ရင်းနှစ်ဘက်မှာ တင်နေသည် ။

“ ဖုံး.. ဖုံး.. ဘုံး.. ဘုံး..”

ရှင်းသန့်ကြည်၏ ပေါင်ခြံနှင့် အောင်ထွန်း၏ ပေါင်ရင်းရိုက်သံက တဘုံးဘုံးနှင့် စည်းချက်ကျကျပေါ်ထွက်နေသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် ရုတ်တရက် ထလိုက်သောကြောင့် အောင်ထွန်း ဖီးလ်ပျက်သွားရသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်က အောင်ထွန်းနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်ပုံစံသို့ ပြောင်းထိုင်လိုက်သည် ။ သူမမျက်နှာတွင် ချွေးများဖြင့် စိုနေပြီး ဆံပင်အချို့က ကပ်နေသည် ။ ရမ္မက်အရှိန်ဖြင့် ရုပ်ကထန်နေသည် ။ နေ့ခင်းက နောက်ကြည့်မှန်မှာ တဆင့်တွေ့ရသည့် အေးချမ်းသည့် အလှမျိုးမဟုတ်တော့ ။ ရမ္မက်ခိုးအပြည့်နှင့် လှနေသော အလှတစ်မျိုးဖြစ်နေသည် ။ လှတော့‌လှနေသည် ။ အလှချင်းတော့ မတူ ။ ရှင်းသန့်ကြည်က အောင်ထွန်းမျက်နှာကို ‌စေ့စေ့ကြည့်၍ ထိုင်ချလိုက်သည် ။ အမွှေးမည်းအုံကြီးကြား သူ့လီးမြုပ်‌၀င်သွားပြန်သည် ။

“ အားးး..”

ပြန်ကောင်းသွားရပြန်သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်လည်း လီး၀င်သည်နှင့် ခေါင်းမော့ကာ ဖီးလ်ကိုယူသည် ။ အားနှင့် အရှိန်နှင့် လျင်မြန်စွာ ဆောင့်ချနေသဖြင့် ကုတင်က အသံပေါင်းစုံထွက်နေသလို လှုပ်ခါရမ်းနေသည် ။ ကျိုးကျချင်လည်း ကျိုးကျသွားနိုင်သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်ကတော့ အဲ့တာတွေ ဂရုစိုက်သည့်ပုံမပေါ် ။ နို့တွေက သူမရင်ဘတ်ပေါ်မှာ အပေါ်အောက် လှုပ်နေသည် ။ လိုးရင်းနှင့် အောင်ထွန်း၏ ပါးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်ချသည် ။ အောင်ထွန်းကိုယ်ပေါ်မှောက်ချ၍ နားကို သွားဖြင့်ကိုက်သည် ။ အောင်ထွန်း နာလည်းနာသလို အောက်ကလည်း ကောင်းနေပြန်သည် ။ မျက်နှာပေါ်လည်း တံတွေးထွေးချသည် ။ အပေါ်မှ စိတ်ကြိုက် ခုန်ပေါက်မြင်းစီးသည် ။ ကြာတော့ အောင်ထွန်းမခံနိုင် ။ တစ်နေကုန်ထိန်းထားရသော လရည်များက ဆောင့်တွန်းကာ ပန်းထွက်လာကြ‌တော့သည် ။

အရှိန်ပြင်းလွန်းလှ၍ ရှင်းသန့်ကြည်၏ စောက်ပတ်အတွင်း၌ ရေပိုက်ဖြင့် အထိုးခံလိုက်ရသလို ဖျန်းခနဲ ဖျောက်ခနဲ အရသာကို သိလိုက်ရသည် ။ မကြာပါ လီးလည်း စောက်ပတ်ထဲမှာ ပျော့သွားတော့သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်လည်း တော်တော်မောသွားသည် ။ သူမ ပြီးတာ သုံးခါရှိပြီ ။ ရှင်းသန့်ကြည် အောင်ထွန်းကိုယ်ပေါ်မှ ဆင်း၍ ဘေးတွင်ပစ်လှဲချလိုက်သည် ။ နှစ်ယောက်စလုံး၏ ရင်ဘတ်များက နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်ဖြင့် အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူနေကြသည်။ အခန်းထဲမှာ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းများမှ လွဲ၍ ဘာမှမကြားရတော့ ။ အခန်းမျက်နှာကျက်မှမီးက စူးရှတောက်လောင်နေသလို ။ ပန်ကာသံ တဒီဒီသာ ပုံမှန်ထွက်ပေါ်နေသည် ။ ထို့နောက် ရှင်းသန့်ကြည်တစ်ယောက် တွင်းနက်ကြီးတစ်ခုထဲ ပြုတ်ကျသွားသလို အိပ်ပျော်သွား‌လေတော့သည် ။

..................................................................................................................

အခန်း ( ၂ ) အလိုးဖြင့်ဧည့်ခံခြင်း

မနက်.. ပြတင်းပေါက်မှတဆင့် နေရောင်က ဖြတ်သန်းကာ ထိုး၀င်ကျနေသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် အိပ်ယာပေါ်က ထထိုင်လိုက်သည် ။ အတွေးများ ပြန်ဖမ်းဆုတ်မိသောအခါ ညကအောင်ထွန်းနှင့် လုပ်ခဲ့တာကို မှတ်မိလာသည် ။ ဘေးဘီကို ကြည့်လိုက်တော့ အောင်ထွန်း မရှိတော့ ။ သတိထားပြီး ပတ်၀န်းကျင်ကို ကြည့်လိုက်တော့မှ ကုတင်ခြေရင်းက ထိုင်ခုံမှာ မိန့်မိန့်ကြီးထိုင်နေတဲ့ လူကြီးတစ်ယောက် ။ အသားကမဲမဲ ။ ရှင်းသန့်ကြည်လန့်သွားသည် ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ကြည့်လိုက်တော့ ညကအတိုင်း အ၀တ်အစားရယ်လို့ တစ်စတောင် မ၀တ်ထားတဲ့ နိကတ် ။ ဘယ်ကလူကြီးလဲ၊ အောင်ထွန်းရော ဘယ်မှာလဲ၊ အောင်ထွန်းငါ့ကို ဘာလုပ်သွားလဲ၊ မေးခွန်းတွေက ခေါင်းထဲ‌တန်းစီပြေးသွားသည် ။ လက်ကလည်း အနီးရှိစောင်ကို ဆွဲယူ၍ ရင်ကို လွှမ်းလိုက်သည် ။ လူကြီးက စကားစလာသည် ။

“ ဟဲ.. ဟဲ ဆရာမလေး မင်္ဂလာပါ”

ဟင် ငါဆရာမမှန်း သူဘယ်လိုသိနေတာလဲ။

“ ဆရာမလေး မကြောက်ပါနဲ့။ ကျွန်တော်က ဒီတည်းခိုခန်းပိုင်ရှင် မောင်သာပါ။ ဒီမြို့က မြို့မိမြို့ဖတစ်ဦးပါ။ ရွာကျောင်းအကျိုးတော်ဆောင်လည်း ဖြစ်ပါတယ်။ မနေ့က ဆရာမလေးကို ကျွန်တော်တို့စောင့်နေပါသေးတယ်။ ကားအ၀င်ကလည်း နောက်ကျ၊ မိုးကလည်းချုပ်လို့ ကျွန်တော်တို့ ပြန်သွားတာ။ နောက်တော့ ဆရာမလေးက ကျွန်တော့်တည်းခိုခန်းမှာ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ကို လာတည်းတာကိုး။ ကျွန်တော်လည်း ဆရာမလေး ကားဆရာနဲ့ ၀င်သွားတာ တွေ့လိုက်တာနဲ့ မနှုတ်ဆက်တော့တာ။ တစ်ညလုံးလည်း အသံတွေကို ဆူနေတာပဲ ဆရာမလေးရယ်။ ကျွန်တော့်ကုတင်တောင် တော်တော်နဲ့သွားပြီနဲ့တူတယ် ဟဲ ဟဲ ဟဲ။

လူကြီးက ပြောရင်းနဲ့ ရယ်လိုက်သည်။ ရှင်းသန့်ကြည်တစ်ယောက် ဘာပြောရမှန်းမသိအောင် ဖြစ်သွားသည်။ ကျောင်းအကျိုးတော်ဆောင် လူကြီးရှေ့မှာ အခုမှရောက်လာတဲ့ ဆရာမအသစ်က ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ ဖြစ်နေတော့ မျက်နှာဘယ်လိုထားရမှန်း မသိတော့။

“ ဒရိုင်ဘာကိုတော့ ကျွန်‌တော်တို့ နှင်လွှတ်လိုက်ပြီ ဆရာမလေး။ မနက်စောစောကပဲ ဒီကောင်ထွက်သွားပြီ”

ရှင်းသန့်ကြည်လည်း အယောင်ယောင်အမှားမှားနဲ့ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။

“ ဒါပေမယ့် ဆရာမလေး ဒီကိစ္စတော့ ဘယ်လိုရှင်းမလဲ”

“ ဟင် ဘယ်ကိစ္စလဲ”

“ အခုကိစ္စပေါ့ ဆရာမလေး။ ဆရာမလေးက ကျွန်တော်တို့မြို့ကို ရောက်ရောက်ချင်းပဲ ကိုယ်စီးလာတဲ့ ကားဒရိုင်ဘာနဲ့ တည်းခိုခန်းမှာ လာအိပ်တာ။ အဲ့ဒါ ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းမြင်တာ မဟုတ်ဘူး”

“ ရှင်..”

“ ဟုတ်တယ် ဆရာမလေး။ ကျွန်တော်တို့က မပြန်သေးဘဲ ထိုင်စကား‌ပြောနေကြတုန်း ဆရာမလေးနဲ့ ဒရိုင်ဘာနဲ့ အပေါ်တက်သွားတာကို မြင်လိုက်ကြတာပဲ”

တောက်.. ရှင်းသန့်ကြည် နင်ကမြင်းချင်ဦး။ အဲ့အချိန်မှာပဲ အခန်းထဲကို လူ‌ရှစ်ယောက်လောက် ထပ်၀င်လာကြသည်။ အသားမဲမဲ အသက်ကြီးကြီးနဲ့ လူကြီးရှစ်ယောက်က ကုတင်ဘေးမှာ တန်းစီပြီး ရပ်လိုက်ကြသည်။ ရှင်းသန့်ကြည်လည်း စောင်ပါးလေးကို ပိုမိုတင်းတင်းဆွဲလိုက်ရင်း ကုတင်ပေါ်မှာ ကျုံ့ကျုံ့လေး ဖြစ်သွားရသည်။ အခုမှတွေ့ဖူးတဲ့ သူစိမ်းယောကျာ်းရှစ်ယောက်အလယ် ကုတင်ပေါ်မှာ အခုမှ ရွာကို အသစ်ရောက်လာတဲ့ ဆရာမက ဖင်ပြောင်နဲ့ ဖြစ်နေတော့ ရှင်းသန့်ကြည်လည်း ဘာလုပ်ရမလဲ မသိတော့။

“ ဒါ ရွာက သူကြီးအပါအ၀င် ကျောင်းကောင်စီအဖွဲ့၀င်နဲ့ ကျောင်းအကျိုးတော်ဆောင် လူကြီးတွေပါ ဆရာမလေး။ နောက်ဆိုရင် သူတို့နဲ့ ရင်းနှီးသွားမှာပါ ဟဲ ဟဲ။ ညကကိစ္စကို သူတို့လည်း အားလုံးမြင် အားလုံးကြားလိုက်ကြတယ်ဗျ”

“ ရှင်.. ဟို.. ကျွန်မ ကျွန်မ တောင်း တောင်းပန်ပါတယ်”

“ အို တောင်းပန်စရာမလိုပါဘူး ဆရာမလေးရယ်။ ကိုယ့်ဟာနဲ့ကိုယ်ခံတာပဲ မဟုတ်ဘူးလား”

“ ရှင်..”

ရှင်းသန့်ကြည် ဘာပြောရမှန်းမသိ။

“ အခုက ဒီသတင်း အပြင်ကို မပြန့်သွားအောင် ဆရာမလေး ဘယ်လိုလုပ်မလဲဆိုတာပဲ အရေးကြီးတာပါ။ ဒီက လူကြီးမင်းတွေက တစ်ခွန်းဆို တစ်ခွန်း ပြောလိုက်ရင် ဆရာမလေးဂုဏ်သိက္ခာ.. အဲ့တာပါဗျာ..”

ရှင်းသန့်ကြည် အခြေအနေကို နားလည်စပြုလာသည် ။ လူကြီးတွေကို ဝေ့ကြည့်လိုက်သည် ။ ၀၀ ပုပု မဲမဲ ဗိုက်ရွှဲနှင့် အဆီပြန်တွေချည်းသာ ။ ရှင်းသန့်ကြည် စိတ်ညစ်သွားသည် ။ သူမဘာလုပ်ရတော့မည်လဲ စဉ်းစားနေမိသည် ။

“ ဆရာမလေး သိပ်မစဉ်းစားနေပါနဲ့။ ဒီကလူတွေရဲ့ ပါးစပ်ကိုပိတ်ဖို့ နည်းလမ်းရှိပါတယ်”

ထိုစဥ် လူကြီးများက ပုဆိုးများကို ပြိုင်တူလို ချွတ်ချလိုက်ကြသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်လည်း ရှက်သွားပြီး ရင်ကိုလွှမ်းထားသော စောင်တောင် လွတ်ကျသွားသည် ။ လီး ၈ ချောင်းက သူမရှေ့မှာ ပြိုင်တူလိုပေါ်လာသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် စောင်ကိုပြန်ဆွဲယူ၍ နို့ကိုပြန်ဖုံးလိုက်ရင်း လီးများကို မသိမသာခိုးကြည့်သည် ။ အဖိုးကြီးများ၏ လီးများက တောင်တ၀က် မတောင်တ၀က် အခြေအနေ၌ ရှိနေကြသည် ။ လီးများက တိုတိုတစ်မျိုး ရှည်ရှည်တစ်ဖုံ မဲမဲတစ်မျိုး တစ်ချို့က တုတ်ပြီး တချို့က တောင်လာသည် ။ တစ်ချို့လီးတွေက တောင်ပေမယ့် မတ်မလာသေးဘဲ ပေါင်ကြားမှာ တွဲ‌လောင်းကျနေတုန်းပဲ ရှိသေးသည် ။

“ သူတို့ပါးစပ်ကို ပိတ်ဖို့ဆိုရင် ဆရာမလေး အခုမြင်တဲ့အတိုင်းပါပဲ။ ဆရာမလေးပါးစပ်ကို လီးနဲ့စို့ပေးရင် သူတို့ပါးစပ်လည်း ပိတ်သွားပါလိမ့်မယ် ဆရာမလေး”

“ ရှင် မိုက်ရိုင်းလှချည်လား”

“ မမိုက်ရိုင်းပါဘူး ဆရာမလေးရယ်။ ဆရာမလေးက ဒရိုင်ဘာလီးတော့ စုပ်ပြီး ကျွန်တော်တို့လီးတော့ မစုပ်ချင်ဘူးလား။ ကျွန်တော်တို့က ကျောင်းကောင်စီလူကြီးတွေပါ ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား”

ရှင်းသန့်ကြည် စိတ်ပျက်၀မ်းနည်းစွာဖြင့် ငိုမိသည် ။ တစ်သက်လုံးကောင်လေးများကို အပေါ်စီးက ဆက်ဆံနိုင်ခဲ့သူမို့ သူ့ကိုဒီလိုလုပ်တာကို စိတ်ထဲမှ မခံချင်စိတ် ဖြစ်မိသည် ။

“ ရှင်တို့မှာ ဘာသက်သေရှိလို့ ပြောနိုင်နေရတာလဲ”

သိပ်တော့ မမျှော်လင့်သော်လည်း ကောက်ရိုးတစ်မျှင် ဖြစ်လိုဖြစ်ငြား ပြောကြည့်လိုက်သည် ။ စောင်ကိုလည်း ပိုတင်းတင်းစိလိုက်သည် ။

“ ဆရာမလေး သိပ်ကလန်ကဆန် မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ။ ကျွန်တော် အကောင်းနဲ့ပြောတာပါ။ ကျွန်တော့်တည်းခိုခန်းမှာ ကင်မရာတွေဘာတွေ ကျွန်တော် မတပ်ပေမယ့် အပေါက်လေးတွေတော့ ရှိပါတယ်။ မနေ့က ကျွန်တော်တို့က ဟိုဘက်အခန်းထဲမှာပါ။ အသံတွေအကုန်ကြားနေရသလို ကိုယ့်ရှေ့မှာလုပ်ပြနေသလို အရှင်းသားမြင်ရပါတယ်။ ပြီးတော့ ဖုန်းနဲ့လည်း မှတ်တမ်းတင်ထားပါသေးတယ်။ ဆရာမလေး ကြည့်ချင်ရင် ကျွန်တော် အခုပြပါ့မယ်။”

ရှင်းသန့်ကြည် ထိုစကားကို ကြားလိုက်ရသောအခါ ဒီလူကြီးများ လုပ်သလို ခံရတော့မည်ဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရပြီး ငိုချလိုက်မိသည်။

“ အီး..ဟီး..ဟီး…”

ရှင်းသန့်ကြည် အိပ်ယာပေါ်မှာ ဖင်ဟောင်းလောင်းဖြင့် ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုကြွေးနေမိသည်။ စောင်ကိုတောင် မကာနိုင်တော့ဘဲ နို့တွဲလောင်းဖြင့် ရှိုက်၍ရှိုက်၍ ငို‌နေသည် ။ တစ်ချက်ရှိုက်လိုက်တိုင်း နို့များက နိမ့်ချည်မြင့်ချည် တသိမ့်သိမ့်လှုပ်နေသည်။ ထိုင်ခုံမှာထိုင်နေသော တည်းခိုခန်းပိုင်ရှင်ဆိုသူလူကြီးက ထလာပြီး

“ လာ.. လာ .. ဆရာမလေး မငိုပါနဲ့ ထထ”

ဆိုပြီး ကုတင်ပေါ်ကနေ ဆွဲထူလိုက်သည်။ ရှင်းသန့်ကြည် ဖင်တုံးလုံးနှင့် လူကြီးခေါ်ရာနောက် ပါသွားရသည်။

“ ကဲ အားလုံးပြီးသွားအောင် စုပ်လိုက်ပါ ဆရာမလေးရယ်”

လူကြီးက ရှင်းသန့်ကြည်ခေါင်းကို နောက်ကတွန်း၍ လီးတစ်ချောင်းနားသို့ ကပ်ပေးလိုက်သည်။ ရှင်းသန့်ကြည် ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားသည်။ လီးနံ့က နှာခေါင်း၀ကို လာတိုးနေသည်။ ထိုအနံ့ကြောင့် ရှင်းသန့်ကြည်အဖုတ်ထဲမှ အရည်ကြည်များ စိမ့်ကျလာသည်။ ညစ်ပတ်သည့်လီးများကို ရှင်းသန့်ကြည် စိတ်လာသည်။ လချေးလည်း စားဖူးသည်။ ကြိုက်လည်း ကြိုက်သည်။ အရသာကိုတော့ မဟုတ်။ ယောကျာ်းလီးမှာကပ်နေတဲ့ လချေးကို စားရခြင်းက ရှင်းသန့်ကြည်ကို နှာထစေသည်။

မျက်ရည်များကြောင့် ဝိုးတဝါးဖြစ်နေ၍ လီးကို သေချာတော့ မမြင်ရ ။ လူကြီးက ရှင်းသန့်ကြည်နှာခေါင်းကို လာပိတ်သည် ။ နှာခေါင်းပိတ်လိုက်သောကြောင့် အသက်ရှူရန် ပါးစပ်ကို အလိုလိုဖွင့်မိရက်သား ဖြစ်သွားသည်နှင့် ပါးစပ်ထဲသို့ လီးက တိုး၀င်လာတော့သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်ပါးစပ်ထဲမှာ လီးအရသာက ပျံ့နှံ့သွားသည် ။ ငန်သလိုလို ချဉ်သလိုလို ။ သေးနံ့လည်း ရသလိုလို ။ လူကြီးက ရှင်းသန့်ကြည်၏ လက်နှစ်ဘက်ကို ဆွဲမြှောက်၍ ဘေးနားမှ ကပ်လာသော လီးနှစ်ချောင်းပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်သည် ။ ကိုင်ရသည်မှာ ဆုပ်ဆုပ်ဖြိုးဖြိုးရှိပြီး တောင်နေပြီဖြစ်သော လီးတစ်ချောင်းနှင့် နည်းနည်းပျော့နေသေးသော လီးသေးသေးတစ်ချောင်းတို့ဖြစ်သည်။

လက်ကြမ်းကြီးနှစ်ဘက်က နို့ကိုလာညှစ်နေသည်။ ဘယ်သူမှန်းတော့ မကြည့်အား။ တစ်ယောက်က စောက်ဖုတ်လာနှိုက်သည်။ ဖင်ကို တစ်ယောက်က အတင်းဖြဲသည်။ ခေါင်းပေါ်သို့ လီးလာတင်ထားသည့် လူလည်းရှိသည်။ ရှင်းသန့်ကြည် မထူးတော့ပြီမို့ ပါးစပ်ထဲမှ လီးကို ခေါင်းနှင့် ဂွင်းထုပေးလိုက်ပြီး လက်ထဲမှ လီးနှစ်ချောင်းကိုလည်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လှုပ်ရှားပေးလိုက်သည် ။ လချေးတွေလည်း ယက်မိသည် ။ ညစ်ပတ်သည့် အဖိုးကြီးများနှင့် လုပ်ရတော့မည်ဟု ရှင်းသန့်ကြည်သိလိုက်သည် ။ စောက်ဖုတ်ကိုဆွသည့်လက်က အထဲကို တစ်ချောင်းလုံး ၀င်ထွက်နေသည် ။ ဖင်ပေါက်ကိုလည်း လက်တစ်ချောင်း ၀င်နေသည်မှာ တ၀က်လောက်ရှိနေသည် ။ နို့သီးကိုလည်း တစ်ယောက်က လာတောက်ကစားနေသည် ။

ရှင်းသန့်ကြည်လည်း ဘေးနားက လီးတုတ်ကိုပြောင်း၍ စုပ်သည် ။ ခုနလီးက တံတွေးများဖြင့် ပြောင်သွားပြီ ။ ပါးစပ်ထဲလည်း လီးနံ့ကစွဲနေပြီ ။

“ ဖျန်းးး… ဖောင်းးး…အူးးးး”

တစ်ယောက်က ဖင်ကိုလာရိုက်သည်။ ရှင်းသန့်ကြည် အသံစထွက်လာသည်။ ရှင်းသန့်ကြည်ကို ယောကျာ်းရှစ်ယောက် ဝိုင်းလုပ်သည် ။ တည်းခိုခန်း အခန်းကျဉ်းလေးအတွင်း၀ယ် ကိုယ်တုံးလုံးချွတ် ယောကျာ်းများအလယ်မှာ ရှင်းသန့်ကြည်တစ်ယောက် အလုပ်ရှုပ်လျက်ရှိသည်။ ပါးစပ်၊ လက်၊ စောက်ဖုတ်၊ ဖင် တစ်ခုမှမအား ။ အားလုံးလီးနှင့် အဆို့ခံထားရသည် ။ တံတွေးတောင် ပြန်သိမ်းချိန်မရ ။ တံတွေးက တွဲလောင်းကျနေပြီး ဒိသရုတ်ကြောင့် တံတွေးများက ပျစ်သထက် ပျစ်လာကြသည်။

ရှင်းသန့်ကြည်၏ တံတွေးနံ့က ထောင်းထနေသည်။ လူကြီးများက တစ်ယောက်တစ်လှည့် ကစ်စင်ဆွဲကြသည် ။ ပြီးတော့ တံတွေးထွေးထည့်သည်။ လီးအရင်းထိရောက်အောင် ပါးစပ်ထဲ သွင်းခံထားရပြီး လမွှေးအုံထဲ နှာခေါင်းမြုပ်‌‌နေသည့် အနေအထား ပြီးပြန်ဆွဲထုတ်သည်။ တံတွေးက ပါးစပ်နှင့် လီးကြားမှာ ပျစ်ချွဲပြီး အပျစ်မျှင်များတန်းနေသည်။ ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်နှင့် သီးသည်။ ဆံပင်တွေက မျက်နှာပေါ်မှာ ချွေးနှင့်တံတွေးများကြောင့် ကပ်နေသည်။ တစ်ချောင်းပြီး နောက်တစ်ချောင်း တစ်ချို့အချောင်းများက ရှည်သဖြင့် လည်ချောင်းထဲထိထောက်သည်။ တစ်ချို့က တိုပြီး တုတ်သဖြင့် ပါးစပ်ပြဲအောင်ငုံရသည်။ တချို့က လီးဖြင့်ပါးရိုက်သည် နှာခေါင်းကိုထိုးသည်။ ပါးစပ်က လီးပေါင်းစုံကို စုပ်ရသဖြင့် ပိတ်ရသည်မရှိ။ အမြဲဟထားရ၍ ညောင်းလာသည်။ အောက်က စောက်ဖုတ်ထဲ လီး၀င်လာတာကို သိလိုက်သည်။ စလိုးကြပြီ။

အမှန်တော့ ရှင်းသန့်ကြည်လည်း အရည်ရွှဲနေပြီ။ အလိုမတူသော်လည်း အတွေ့ကို‌တော့ မရှောင်နိုင်။ အနံ့နှင့် အနိုင်ကျင့်ခံနေရမှုက ရှင်းသန့်ကြည်၏ ရမ္မက်ကို တဟုန်းဟုန်း တောက်လောင်စေသည်။ လီးတုတ်တုတ်တစ်ချောင်းက စလိုးသည်။ ရှင်းသန့်ကြည် လူကိုမမှတ်မိ။ လီးကိုသာ မှတ်မိသည်။ မဲမဲနှင့် ဗိုက်ရွှဲသောလူက လီးတုတ်သည်။ အရမ်း၀သော ဦးလေးကြီးက လီးတိုသည်။ ဟိုဦးလေးကြီး၏လီးက အရပ်လည်းရှည်သလို လီးလည်းရှည်သည် စသဖြင့်သာ မှတ်မိသည်။

စောက်ဖုတ်ထဲကလီးက နောက်ကနေ အတင်းဆောင့်နေသောကြောင့် ပါးစပ်ထဲမှလီးက အာခေါင်‌လာထောက်နေသည်။ ဖင်ကိုလည်း လက်နှင့်ကလိုင်းကြတာ တော်တော်ကျယ်နေပြီ။ ဖင်ကိုလည်း ချန်မည်မဟုတ်ဟု ရှင်းသန့်ကြည်သိပြီးဖြစ်သည်။ ဖင်ကြောကို အတတ်နိုင်ဆုံးရှုံ့ပြီး ပြင်ဆင်ထားရသည်။ လက်ကလည်း တစ်ဖက်ပဲထောက်လို့ရသည်။ နောက်တစ်ဖက်က ဂွင်းထုနေရ၍ မအား။ နောက်ကလီးက စောက်ဖုတ်ထဲမှထုတ်ပြီး ဖင်ထဲထည့်သည်။

“ အားးးး…အူးးးး… သေပါပြီ”

လီးကကြီးလွန်း၍ ဖင်ပြဲသွားလားတောင်မသိ။ ထိုစဉ် စောက်ဖုတ်ထဲသို့ လီးတစ်ချောင်း ၀င်လာသည်။ ဖင်ထဲမှာလည်း နောက်တစ်ချောင်း‌ ပြောင်းသွားသည်။ ဘဲကြီးက ရှင်းသန့်ကြည်‌အောက်ကနေ မျက်နှာချင်းဆိုင် ပက်လက်အိပ်၍ ထည့်သည်။ ရှင်းသန့်ကြည်က အပေါ်က ဘဲကြီးကအောက်ကပက်လက်။ ရှင်းသန့်ကြည် မျက်နှာထားကို ခပ်တည်တည်ထားလိုက်သည်။ ကောင်းနေပေမယ့် အကြပ်ကိုင် အလိုးခံရတာ‌ကြောင့် မျက်နှာမတည်လို့မဖြစ်။ မျက်စောင်းလည်း ထိုးလိုက်သည်။ ကောင်းနေသော်လည်း ဟန်ဆောင်ထားလိုက်သည်။ လီးနှစ်ချောင်းက တစ်ဆို့ဆို့ကြီးဖြစ်နေပြီး ဖင်တစ်ခုလုံး ကျိန်းနေသည်။ လိုးချင်သလို လိုးနေကြ၍ အ၀င်အထွက်မမှန်။

ရှင်းသန့်ကြည် သတိထားမိသလောက် အခုလိုးနေသည့် လီးနှစ်ချောင်းက အရှည်ဆုံး အကြီးဆုံးများဖြစ်သည်။ အသားမဲမဲ ဗိုက်ရွှဲရွှဲနှင့် လူကြီး၏ ဗိုက်ပေါ်မှာ ရှင်းသန့်ကြည်တင်နေပြီး ဖင်ကုန်းထားရသလို ဖြစ်နေသည်။ အပေါ်မှ ဖင်လိုးနေသော လူကြီးကလည်း မဲတူးနေရာ အသားမဲမဲ ဖင်ပြောင်ပြောင် ယောကျာ်းကြီးနှစ်ယောက်ကြား ရှင်းသန့်ကြည်၏ ၀င်းဖန့်ဖန့်အသားအရည်နှင့် ကိုယ်လုံးတီးလေးက ညပ်နေသည်။ ပါးစပ်ကို လိုးနေသောတစ်ယောက်က လရည်စထွက်သည်။ ပါးစပ်ထဲသို့ အရှိန်နှင့် ဆောင့်၀င်လာသည်။ ထွက်နေတာ တော်တော်နှင့်မပြီး ပါးစပ်တစ်ခုလုံးပြည့်လျှံလာသည်။ ထွက်လို့ပြီးတော့ လီးကိုပြန်ရုတ်သွားသည်။

ရှင်းသန့်ကြည် ပါးကိုဖောင်းပြီး လရည်များ ငုံထားရသည်။ များလွန်း၍ မျိုချရခက်နေသည်။ ပါးစပ်တစ်ခုလုံး လရည်နှင့် ပလုတ်ကျင်းရသလို ဖြစ်နေသည်။ ထိုစဉ် ဖင်ထဲကအချောင်းက ထွက်ပြန်သည်။ ဖင်ပေါ်မှာ နွေးခနဲ ပူခနဲဖြစ်သွားသည်။ ခဏကြာတော့ စောက်ဖုတ်ထဲက အချောင်းကလည်း အထဲမှာပဲ ထွက်သည်။ ရှင်းသန့်ကြည် စိတ်တိုသွားရသည်။ ဘယ်သူအဖေမှန်း မသိသည့် ကလေးကို မွေးရမည့်ကိန်းတော့ အရောက်မခံနိုင် ဗိုက်လည်းမကြီးချင်။ အလိုးခံနေရင်း ရက်တွက်လိုက်တော့ ရက်လွတ်နေသဖြင့် စိတ်ထဲ နည်းနည်းအသက်ရှူချောင်သွားသည်။ နောက်တစ်ယောက်က မျက်နှာပေါ် လရည်လာဖျန်းသည်။ မျက်လုံးတစ်ဖက် ဖွင့်မရတော့။ စောက်ဖုတ်နှင့် ဖင်ကို နောက်နှစ်ချောင်းက ချပြန်သည်။ ပြီးတော့ လရည်လွှတ်သည်။ စောက်ဖုတ်ထဲ လရည်များဖြင့် ပြည့်လာသည်။ ပေါင်တစ်လျှောက် လရည်စီးကြောင်းက အိပ်ယာခင်းပေါ်ထိ ထူထဲစွာ စီးကျနေသည်။

ရှင်းသန့်ကြည်လည်း ဘယ်နှချီမှန်းမသိ ပြီးသည်။ သေးပါထွက်သည်။ အိပ်ယာခင်းက သေးဖြင့်စိုပြီး အေးနေသည်။ အားလုံးပြီးသွားတော့ လူကြီးရှစ်ယောက်အလယ်၌ ရှင်းသန့်ကြည် လှုပ်ပင်မလှုပ်နိုင်တော့။ ပါးစပ်ထဲရော ဖင်ထဲရော စောက်ဖုတ်ထဲရော လရည်တွေ ပြည့်နေတာသာ သိတော့သည်။ လရည်နံ့ တံတွေးနံ့ သေးနံ့က ဟောင်းဟောင်းထနေသည်။ အမောဖြေနေစဉ် လူကြီးတစ်ယောက်က ရှင်းသန့်ကြည်မျက်နှာပေါ်ခွပြီး လာရပ်သည်။ လီးကို မျက်နှာတည့်တည့် ချိန်ထားသည်။ ရှင်းသန့်ကြည် မျက်နှာမှာ လရည်များနှင့် ပျစ်ချွဲနေသောကြောင့် မျက်လုံးကောင်းကောင်း ဖွင့်မရ။ ဝိုးတဝါးသာ မြင်ရသည်။ ထိုခဏတွင် မျက်နှာပေါ်သို့ ပူနွေးနွေး အရည်များ အရှိန်ဖြင့်ကျလာသည်။ ပါးစပ်ထဲလည်း ၀င်ကုန်သည်။

ဟင် ဒါဘာတွေလဲ။ သေးတွေ ဟာ သေးပေါက်ချတာပဲ ငါ့ပေါ်ကို။

ရှင်းသန့်ကြည် သူ့မျက်နှာပေါ် ‌သေးနှင့်အပန်းခံနေရသည်ဆိုတာ သိလိုက်သည်နှင့် တချီပြီးသွားသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း အံ့ဩမိသည်။ နောက်တစ်ယောက် သေးနဲ့ပန်းပြန်သည်။ ရှင်းသန့်ကြည် ပင်ပန်းနေသောကြောင့် မထနိုင်၊ သေးဖြင့်သာ အပေါ်စီးမှ ဝိုင်းပန်းကြတာကို ခံပဲခံနေလိုက်‌တော့သည်။ ရှစ်ယောက်လုံး ပန်းလားမပန်းလားတော့ ရှင်းသန့်ကြည်လည်း သေချာမသိ။ သေးတောထဲ အသက်ပင်မရှူနိုင်အောင် အပန်းခံလိုက်ရသည်။ ထို့နောက် လူကြီးများ ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းသွားကြသည်။ မွေ့ယာက သေးများဖြင့်စိမ်ပြီး ရွှေ့လိုက်တိုင်း သေးများပြန်စိမ့်ထွက်လာကြသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း နံစော်နေပြီ ရစရာမရှိတော့။ စောက်ပတ်လည်း လရည်အပြည့်ဖြင့် ဗွက်ပေါက်ပြီး ပတ်ပတ်လည် ခရင်မ်တွေပေနေသည်။ ဖင်လည်း တော်တော်ပြဲနေပြီ။ သေးထဲစိမ်နေသောကြောင့် စိုပြီး ဖင်ထဲကချီးတောင် နည်းနည်းထွက်သွားသည်။

လူကြီးများ အလျှိုလျှို ပြန်ထွက်သွားကြသည်။ ရှင်းသန့်ကြည်တစ်ယောက်ထဲ နွမ်းလျစွာ ကျန်ရစ်သည်။ နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ ၁၁ နာရီပဲ ရှိသေးသည်။ မနက်နိုးကတည်းက အလိုးခံနေရတာ ဘာမှမစားရသေး၊ ရေတောင် မသောက်ရသေး၊ လရည်နှင့် သေးပဲ ဗိုက်ထဲရှိသည်။ လူလည်း သေးတောထဲက မထနိုင်သေး။ စောက်ပတ်ထဲမှ လရည်များကလည်း ထွက်လို့ပဲမပြီးနိုင်။

ရှင်းသန့်ကြည် အားယူပြီး လက်ထောက်ပြီး ထကြည့်သည်။ ထိုစဉ် မောင်သာ ဆိုသည့် လူကြီး အခန်းထဲသို့ ပြန်ရောက်လာသည်။ သူဘယ်အချိန်က ထွက်သွားသည် မသိလိုက်။ လိုးတဲ့ထဲမှာ သူမပါတာကို ရှင်းသန့်ကြည် အခုမှ သတိထားမိသည်။

“ ဆရာမလေး ပင်ပန်းသွားပြီလား”

ရှင်းသန့်ကြည် ဘာမှမဖြေဘဲ မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးပြီး မျက်နှာလွှဲထားလိုက်သည်။

“ ဆရာမလေးက သေးတွေရော ချီးတွေပါ ထွက်ကုန်တာကိုး။ တော်တော်တောင် ညစ်ပတ်နေပြီ”

ရှင်တို့ ဖင်လိုးမှတော့ ချီးမထွက်ဘဲနေမလား။ ရှင်းသန့်ကြည် စိတ်ထဲမှ ပြောလိုက်မိသည်။

“ ဆရာမလေးရယ် မရှက်ဘူးလား။ ခုမနက်မှ တွေ့ဖူးတဲ့ ကျောင်းကောင်စီလူကြီးရှေ့မှာ သေးတွေလည်းထွက် ချီး‌လေးတောင် ပါထားသေးတယ် ”

ဦးမောင်သာက ရှင်းသန့်ကြည်၏ ချီးတုံးကို ကြည့်၍ ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ရှင်းသန့်ကြည် မျက်ရည်တစ်စက် ပါးပြင်ပေါ် လိမ့်ဆင်းလာသည်။

“ ကဲ ကဲ ဆရာမလေး သန့်ရှင်းလိုက်ပါဦး။ ကျွန်တော် နေ့လည်စာပြင်ထားမယ်။ အေးဆေးရေချိုးပြီးမှ ဆင်းလာခဲ့ပါ ဟုတ်ပြီလား ဟားဟားဟား”

ရှင်းသန့်ကြည်လည်း သူပြောမှ ဗိုက်ထဲက တကျုတ်ကျုတ်နှင့် ဆာလာသည်။ လူလည်း မလှုပ်ချင်လောက်အောင် ပင်ပန်းနေသည်။ သို့သော် သေးနံ့ လီးနံ့များ နံနေ၍ ရေချိုးမှရမည်။

ရေချိုးပြီး‌သောအခါ မောင်သာက နေ့လည်စာကျွေးသည် ။ မနက်က တက်လိုးသွားသော လူကြီးများကိုမူ တစ်ယောက်မှ မတွေ့ရတော့။ ရွာသို့ မနက်ဖြန်မနက်မှ သွားမည်ဟု ဦးမောင်သာကပြောသည် ။ ဒီတည်းခိုခန်းမှာပဲ တစ်ညထပ်အိပ်ရမည်ဟု ပြောသည်။ ထမင်းစားပြီးတော့ ရှင်းသန့်ကြည်ကို အခန်းပြောင်းပေးသည်။ ထိုအခန်းက အဲကွန်းပါသည်။ ရှင်းသန့်ကြည်လည်း ပင်ပန်းတာရော ထမင်းစားထား၍ ခေါင်းလေးတာရောပေါင်း၍ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်သွား‌တော့သည်။

အိပ်ယာနိုး၍ ကြည့်လိုက်တော့ ညနေ ၆ နာရီတောင် ထိုးနေပြီ။ ရှင်းသန့်ကြည် ထထိုင်၍ ကိုယ်ပေါ်မှ အ၀တ်အစားများကို စစ်ဆေးလိုက်သည်။ ဘာမှမဖြစ်။ နေ့လည်က သူမအိပ်ပျော်သွားတုန်းကအတိုင်းပဲ ရှိသေးသည်။ နည်းနည်းတော့ စိတ်အေးသွားသည်။ မထချင်သေး၍ အိပ်ယာထဲလှဲပြီး အပြင်ဘက်မှာ တဖြည်းဖြည်း မှောင်သွားတာကို ကြည့်နေမိသည်။ ဘယ်လောက်ကြာသွားသည် မသိ။ အခန်းတံခါးပွင့်လာပြီး ဦးမောင်သာ ၀င်လာသည်။

“ ဆရာမလေး”

ရှင်းသန့်ကြည် ပြန်မဖြေပေမယ့် ခေါင်းတော့ဆတ်ပြလိုက်သည်။

“ အိပ်ရေး ၀သွားပြီလား”

“ အင်း”

“ ဒီလိုဆိုတော့လည်း ဆရာမလေးက အိန္ဒြေရှင်လေးပါလား။ သိပ်အေး သိပ်လှတာပဲ”

လူကြီးက ပြောနေရင်း သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ အ၀တ်အစားများကို ချွတ်‌နေသည်။ အခုတော့ ရှင်းသန့်ကြည်ရှေ့တွင် ကျောင်းကောင်စီလူကြီး ဦးမောင်သာတစ်ယောက် ဖင်ပြောင်နှင့် ဖြစ်သွားသည် ။ လီးတန်းလန်းကြီး ပေါ်လာသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် မျက်နှာလွှဲထားသည်။

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆရာမလေး လီးမြင်ဖူးသားနဲ့။ မနေ့ညကရော တမနက်လုံးရော လီး ၉ ချောင်း စုပ်ပြီးခဲ့တာကို”

ရှင်းသန့်ကြည် သဘောပေါက်လိုက်သည်က သူဒီည ဦးမောင်သာ၏ တစ်ညတာ အသုံးတော်ခံမယား ဖြစ်တော့မှာကို ဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့် ငါ့ကို ကောင်းကောင်းကျွေးပြီး အိပ်ခိုင်းထားတာကိုး။ ဦးမောင်သာက ဖင်ပြောင်ကြီးနှင့် ကုတင်ခြေရင်းက ကုလားထိုင်မှာ ‌အေးဆေးထိုင်နေသည်။ လီးက တော်တော်ရှည်ပြီး အောင်မြင်သော လီးတစ်ချောင်းဖြစ်ကြောင်း ရှင်းသန့်ကြည် အတွေ့အကြုံအရ သိသည်။

ရှင်းသန့်ကြည်၏ အတွေ့အကြုံအရ လူနှင့်လိုက်သောလီးနှင့် လူနှင့်မလိုက်‌သောလီး ဟူ၍ နှစ်ခုသာရှိသည်ဟု ရှင်းသန့်ကြည်က ခံယူသည်။ တချို့က လူကပိန်သည် လီးကတုတ်သည်။ တချို့က လူကကြီးသော်လည်း လီးကသေးသည်။ တချို့က ပုပြီး လီးကရှည်သည်။

ရှင်းသန့်ကြည် ကိုယ်လုံးတီးယောကျာ်းများစွာနှင့် တွေ့ကြုံခဲ့ဖူးပါသည်။ လီးနှင့်လူလိုက်ပြီး လူကလည်း ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း လီးလည်း သန်သန်မာမာ ယောကျာ်းမျိုးရှားသည်။ ထိုယောကျာ်းမျိုးမှာ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ထားလျှင် အလွန်ကြည့်ကောင်းသည်။ သို့သော် ဒါတွေကလည်း ကြည့်ကောင်းရုံလောက်ပါပဲ ဆိုတာကိုလည်း ပြောချင်သည်။ ခံလိုက်ရင်တော့ စောက်ဖုတ်ထဲထည့်လိုက်ရင်တော့ ဘယ်လီးမဆို ခံလို့ကောင်းသည်ချည်းသာ။ သို့သော် ဦးမောင်သာကတော့ လီးနှင့်လူလိုက်သော ချွတ်ထားလျှင် ကြည့်ကောင်းသော ယောကျာ်းတစ်ယောက်ဖြစ်သည်ကတော့ အမှန်ပင်။

“ ကဲ ဆရာမ”

“ ဟုတ်”

“ အခု နင့်ကို လိုးမယ်။ ပြီးရင် ဆရာမနဲ့ ကျုပ်နဲ့ ဒီည လင်မယား‌လို တူတူအိပ်ကြမယ်။ ဟုတ်ပြီလား။ ကဲ ကြာတယ် ကုတင်ပေါ်ကဆင်း”

ရှင်းသန့်ကြည် ကုတင်ပေါ်ကမဆင်းဘဲ ဆက်ထိုင်နေသည်။ ထိုစဉ်

“ ဖြန်းးး… အ”

ဦးမောင်သာက ထလာပြီး ရှင်းသန့်ကြည်ကို ပါးရိုက်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ရှင်းသန့်ကြည်နှုတ်ခမ်းမှာ သွေးအနည်းငယ် စို့သွားသည်။ ပါးတစ်ဖက်လည်း ပူထူသွားသည်။ မျှော်လင့်မထား၍ အံ့ဩနေမိသည်။

“ အ… အ”

ရှင်းသန့်ကြည်ဆံပင်ကို ဆွဲ၍ ဦးမောင်သာက ကုတင်ပေါ်မှ ဆွဲချသွားသည်။ ရှင်းသန့်ကြည် တရွတ်တိုက် ပါသွားရသည်။

“ ကဲ ကောင်မ အဲ့မှာရပ်။ သိပ်မနှေးနဲ့ နင့်ကိုယ်ပေါ်ကဟာတွေ အကုန်ချွတ်”

ရှင်းသန့်ကြည်လည်း ကြောက်ကြောက်နှင့် ကိုယ်ပေါ်က အ၀တ်များအားလုံးကို ချွတ်လိုက်သည်။ အခုတော့ သူစိမ်းယောကျာ်းကြီးတစ်ယောက်ရှေ့၀ယ် အ၀တ်မပါဘဲ အလိုမတူဘဲ နေရပြန်ပြီ။

ဦးမောင်သာက ကုလားထိုင်ပေါ်တွင် ကိုယ်ကို လျှောကာ ထိုင်နေသည်။ ‌ဒုတ်ကြီးက မိုးမျှော်နေသည့် ဒုံးပျံလို ထောင်မတ်တောင့်တင်းကာ တုတ်ခိုင်နေသည်။ ရှင်းသန့်ကြည် ထိုတုတ်ကြီးကို ကြည့်ပြီး တံတွေးမျိုချလိုက်မိသည်။

“ လာ ဒီနားကို လေးဘက်ထောက်လာခဲ့”

ရှင်းသန့်ကြည်လည်း ဒူးများကိုကွေး၍ မထောက်ချင် ထောက်ချင်နှင့် လေးဘက်ထောက်လိုက်သည်။ ဒီလူကြီးကရော ငါ့ကို ဘာတွေများ လုပ်ခိုင်းဦးမှာလဲ ရှေ့ဆက်ပြီး မီးစင်ကြည့်ကရုံသာ ရှိသည်ဟု တွေးထားသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် ဦးမောင်သာ၏ ခြေရင်းနားရောက်တော့ ရှင်းသန့်ကြည်၏ခေါင်းကို ဦးမောင်သာက ခြေထောက်နှင့်‌ ထောက်၍ တားထားလိုက်သည်။

“ အဲ့နားမှာရပ်။ ဖင်ကုန်းပြီး ခေါင်းနဲ့ကြမ်းပြင်နဲ့ ကပ်ထား”

ရှင်းသန့်ကြည် ခိုင်းသည့်အတိုင်း ဖင်ကိုထောင်အောင် ကုန်းထားပြီး ကြမ်းပြင်နား ခေါင်းကို ကပ်ထားလိုက်သည်။ ဦးမောင်သာခြေထောက်က သူ့မျက်နှာရှေ့ ကပ်လျက်ဖြစ်သွားသည်။ အနံ့ကလည်း ခြေဆီနံ့လိုလို ဖုန်နံ့လိုလို ရသည်။ ထို့နောက် ဦးမောင်သာက ခြေမကို ရှင်းသန့်ကြည်၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာနှင့် ကပ်ပေးလိုက်သည်။ ခြေမစုပ်ရမှာပါလားဟု သိလိုက်သည်။ ရှင်းသန့်ကြည် ပါးစပ်ကို မဖွင့် ခြေမ မစုပ်ချင်။ ဦးမောင်သာက ခြေထောက်ဖြင့် ပါးရိုက်သည်။ ရှင်းသန့်ကြည်ကိုယ်လုံး ညာဘက်သို့ ယိုင်သွားသည်။

“ ပြန်နေစမ်း ဖင်ထောင်ပြီး”

ဦးမောင်သာ အော်သည်။ ရှင်းသန့်ကြည် အတည့်အတိုင်း ဖင်‌ပြန်ထောင်ရသည်။ နောက်ကကြည့်လျှင် စောက်ဖုတ်က အမြှောင်းလိုက်ကြီး ပေါ်နေမည်။ စောက်ရည်ကလည်း ထွက်ချင်လာသည်။ ရှင်းသန့်ကြည် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် စိတ်ပျက်မိသည်။ အခုချိန်က ဒုက္ခရောက်နေတာဖြစ်သည် ။ တနယ်တကျေးမှာ သူစိမ်းယောကျာ်းများ၏ အနိုင်ကျင့် ခြိမ်းခြောက် အကြပ်ကိုင်ခြင်းကို ခံနေရတာဖြစ်သည်။ ဘယ်လိုရုန်းထွက်ရမည်လဲလည်း မသိသေး။ အခုလိုအချိန်မှာ ဒုက္ခရောက်နေသည့် မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ ပုံစံမျိုးဖြစ်သင့်သည်ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြောမိသည်။

အခုတော့ စောက်ရည်က စိမ့်ရတာနဲ့ လိုးလျှင် ပြန်ဆောင့်ပေးချင်ရတာနဲ့ မနက်က ယောကျာ်းရှစ်‌ယောက်လောက် တက်ချတာ ဘယ်နှစ်ခေါက်မှန်းမသိ ပြီးသည်။ ပြီးမှန်းလည်း သူတို့တွေသိမှာသေချာသည်။ ၀န်မခံချင်ပေမယ့် အတွေ့အကြုံရတာပေါ့ဆိုပြီး စိတ်နည်းနည်းပါချင်နေတာလည်း သေချာသည်။ အခုလည်း ဦးမောင်သာနှင့် တစ်ညလုံး နှစ်ပါးသွားရဦးမည်။ ဒီလူကြီးက လွယ်မည့်လူကြီးမဟုတ်။ မနက်က မလိုးဘဲ ညမှ တစ်ယောက်တည်း စိတ်ကြိုက်ဖြုတ်မည့်သဘောဖြစ်သည်။ ပါးတစ်ချက် အရိုက်ခံလိုက်ရပြီးပြီဆိုတော့ ညှာတာမည့်သဘောမှာ မရှိ။ ရှင်းသန့်ကြည် ခြေမကို ပါးစပ်ထဲထည့်၍ ငုံလိုက်သည်။ လျှာနှင့် မဝံ့မရဲ ဖြည်းဖြည်းထိသည်။

“ ထွီ ဝေါ့..”

ရှင်းသန့်ကြည် ရွံသည်နှင့် တံတွေးထွေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် နောက်တစ်ခါ ပြန်ငုံသည်။ ခြေထောက်ဆေးထားပုံမပေါ် ဖုံနည်းနည်းရှိသည်။ ဖိနပ်နံ့လည်း ရသည်။ ဒီတခါတော့ ပထမတစ်ခေါက်လောက် မဆိုးတော့။ တံတွေးများနှင့်ဆိုတော့ ငုံရတာ သိပ်မခက်။

ဦးမောင်သာကတော့ ခုံပေါ်မှာ လျှောထိုင်ပြီး မျက်စိများ မှိတ်ထားသည်။ ရှင်းသန့်ကြည်ခြေမကို စစုပ်‌ပေးသည်။ တဖြည်းဖြည်း ခြေမကစုပ်လို့ အဆင်ပြေလာသည်။ ကိုယ့်တံတွေး ကိုယ်ပြန်စုပ်ရတာဆိုတော့ သိပ်မရွံတော့။ ခြေမပြီးတော့ အခြားခြေချောင်းများကိုလည်း ပြောင်းစုပ်ခိုင်းသည်။ ဘယ်ဘက်ပြီးတော့ ညာဘက်ခြေမကို စုပ်ရပြန်သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်နို့ကို ကျန်သည့်ခြေတစ်ဖက်နှင့် ပွတ်သည်။ နို့သီးခေါင်းကို ခြေမနှင့် ညှပ်ဆွဲသည်။

“ အ.. အ.. အ”

ရှင်းသန့်ကြည်ကို ခြေမစုပ်ရပ်ခိုင်းပြီး‌တော့ ဖင်ပေးကာ နောက်ပြန် ကုန်းခိုင်းသည်။ နောက်မှနေ၍ ပြူးထွက်နေသော စောက်ဖုတ်ကို သေချာရှုစားသည်။ ဆောက်ဖုတ်ထဲ ခြေမဖြင့်ထိုးသည်။ ဖင်ကို ဖြန်းခနဲ ဆက်တိုက် ဆက်တိုက် ချသည်။

“ ဖျန်း..အ”

“ ဖျန်း..အ”

“ ဖျန်း..အား”

“ ဖျန်း..ဖျန်း…အားးး”

ရှင်းသန့်ကြည်ဖင်များ ပူထူစပ်နေသည် နီရဲလာသည်။ ရှေ့ပြန်လှည့်ခိုင်းပြီး လီးစုပ်ခိုင်းပြန်သည်။ အောက်ကနေ လေးဘက်ထောက်ရင်း ခေါင်းနဲ့သာ ထုပေးရသည်။ ခေါင်းကိုကိုင်၍ တဆုံးဖိထားသည်။ ပါးစပ်ပေါက်ကို မနည်း ရှုံချည်ပွချည် လိုက်လုပ်၍ လီးကို နေရာပေးရသည်။ လီးက အာခေါင်ထဲထိ ကွေးပြီး ထောက်နေသည်။ လက်နဲ့လည်း တွန်းမရ ဆံပင်ကိုလည်း စုပြီးဆွဲထားသည်။

“ အု ဘရု ဘွက်… ရှူးးးး”

ရှင်းသန့်ကြည် ပျို့တက်လာသည်။ အသက်မနည်းလုရှူရသည်။ လက်တစ်ဖက်နှင့် ရုန်းသည်၊ ရုန်းမရ။ ပါးစပ်ထဲတဆုံးထိ လီးအတောင့်လိုက်နှင့် ရုန်းနေရသည်။ မျက်ရည်များ ကျလာသည်။ နှာချေးများလည်း ထွက်လာသည်။ ပြီးမှ ခေါင်းကိုဆွဲမခံလိုက်ရသည်။

“ အ.. ဟု….အင်း.. အားး…အမ်း”

ရှင်းသန့်ကြည် အသက်ကို မနည်းလုရှူရသည်။ လည်ချောင်းကို ပုံမှန်ဖြစ်အောင် ကြိုးစားရသည်။ သို့‌သော် မမှီလိုက်။ လီးကြီးက ပါးစပ်ထဲ ပြန်၀င်လာပြန်သည်။

“ အ.. ဗရု.. ဝု… ဂု..ဂရု”

ခုနအတိုင်း ပြန်ပြည့်နေပြန်သည်။ ဦးမောင်သာ၏ ခြေထောက်ကို လှမ်းကိုင်မိသည်။ ဦးမောင်သာက လှမ်းကိုင်‌သော လက်ကိုဖယ်ပစ်သည်။ အောက်ကို လက်က ချော်သွားသောကြောင့် အာခေါင်ထဲလီးကပိုထောက်လာသည်။ အစာများ ပြန်ပျို့တက်လာသည်။ ရှင်းသန့်ကြည် ထိန်းဖို့ကြိုးစားသည် မရတော့။

“ အု..ဝု.. ဂူးး…”

နေ့လယ်က စားထားသည့် အစာတွေက ပါးစပ်ထဲ ပြန်တက်လာကြသည်။ ဦးမောင်သာကလည်း သိလိုက်သည်။ လီးကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ဆွဲအထုတ်မှာ ပါးစပ်ထဲ၀င်နေသော လီးအချောင်းရှည်ကြီး ပြန်‌ပေါ်လာပြီး ရှင်းသန့်ကြည်၏ အစာများလည်း နောက်ကတပါတည်း လိုက်လာ‌တော့သည် ။ တစ်ခန်းလုံး အနံ့များ နံသွားသည်။ ရှင်းသန့်ကြည်မောနေသည်။ လေးဘက်မထောက်နိုင်တော့။ ဦးမောင်သာဆွဲမ၍ ပြန်လေးဘက်ထောက်ခိုင်းသည်။ ထို့နောက် ခေါင်းကိုဆွဲ၍ လီးကို နောက်တစ်ခေါက် ထည့်ပြန်သည်။

“ အု..ဝု.. ဝူးးးးးး ဂရူးးးးး”

လီးကို တဆုံးထိ ထည့်မြှုပ်ထားပြန်သည်။ ရှင်းသန့်ကြည်ကိုယ်ကို တွန့်လိမ်၍ရုန်းသည် မရ။ လီးကိုပါးစပ်နှင့် ကြပ်နေအောင် စွပ်ထားမိသလို ဖြစ်နေသည်။ ခေါင်းက ဦးမောင်သာဂွကြားထဲ မြုပ်နေသည်။ အစာလက်ကျန်တချို့ တက်လာပြန်သည် ပျို့တက်လာသည် ။

“ ဝေါ့..”

ရှင်းသန့်ကြည် အန်ချပြန်သည်။ တကိုယ်လုံး ပေစုတ်နံစော်‌နေသည်။ သေး‌လည်းထွက်ကုန်သည်။ နေ့ခင်းက အိပ်နေတော့ သေးလည်းမပေါက်ဖြစ်။ အခုမှ အန်ရင်းနှင့် သေးပါ ထွက်ကျကုန်သည်။ ဦးမောင်သာက လီးတန်းလန်းနှင့် မတ်တတ်ရပ်သည်။

“ ဆရာမလေး သေးတွေပေါက်ချပြန်ပြီ။ ကဲ ကျွန်တော် သန့်ရှင်းပေးပါရစေ”

ရှင်းသန့်ကြည် ကြမ်းပြင်ပေါ် ကွေးကွေးလေး တ‌စောင်းလေး လဲနေသည်။ အမောဖြေနေရသည်။ လည်ချောင်းကို ချောင်းပြန်ဟပ်ပြီး ပုံမှန်ဖြစ်အောင် လုပ်နေရသည် ။ ဦးမောင်သာက သေးပေါက်ချသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်သိသည် ဘာမှမပြောချင်တော့ ။ သေးက ခေါင်း‌ပေါ်ကို တပေါက်ပေါက်နှင့် ကျနေသည် ။ မျက်နှာပေါ်လည်း ပန်းသည်။ ဗိုက်ပေါ်နှင့် အံဖတ်များပေနေသော နေရာများကို ပန်းသည် ။ သေးပန်းပြီးတော့ ဦးမောင်သာတစ်ယောက် ကုတင်ပေါ် တက်သွားတော့သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်ကို ရေချိုးခန်းထဲ သွား၍ဆေးခိုင်းသည် ။

‌ရှင်းသန့်ကြည် ရေချိုးခန်းထဲ၀င်ပြီး ပါးစပ်ဆေးသည် ရေနည်းနည်းလောင်းချိုးသည် ။ သေးစိုနေသော ဆံပင်များကို ရှန်ပူနှင့်လျှော်ရသည် ။ ထို့နောက် တဘက်ကို ရင်လျား၍ ပြန်ထွက်လာသည် ။ ဦးမောင်သာကိုကြည့်လိုက်တော့ ဖင်ပြောင်ကြီးဖြင့် ပြတင်းပေါက်မှာ ဆေးလိပ်သောက်နေသည် ။ နီညိုညိုအသားများက မီးရောင်မှာ ပြောင်နေသည်။ ရှင်းသန့်ကြည် ဦးမောင်သာ၏ ဖင်နှစ်လုံးကို ရှိုးရင်း ရေသုတ်နေမိသည် ။ အသက်ကြီးကြီး ဖင်ပြောင်ပြောင် ယောကျာ်းကြီးတစ်ယောက် သူ့ရှေ့မှာ မတ်တတ်ရပ်၍ ဆေးလိပ်သောက်နေသည် ။ မီးကတရဲရဲ အငွေ့များက တလူလူ။ အခန်းထဲမှာ အန်ဖတ်များ ရှိနေသေးသော်လည်း အနံ့တော့ သိပ်မကျန်တော့။ အခန်းထဲမှ ပြတင်းပေါက်များအားလုံးဖွင့်ထားသည်ကို အခုမှ သတိထားမိသည် ။

ဒီလူကြီးက သူ့ကိုခုန ဒိသရုတ်နှင့် အန်အောင်လုပ်ထားသည်။ လူကြီးက စကားသိပ်မပြော။ အပြုအမူကတော့ ကြမ်းတမ်းသည်။ အလိုးလည်း သန်မယ့်ပုံ။ ရှင်းသန့်ကြည် ထိုလူကြီးကြမ်းသမျှ ခံကြည့်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာမိသည် ။ မနေ့က ကားနောက်မကျဘဲ ပုံမှန်တွေ့ဖြစ်လည်း နောက်တော့ ငါကြိုက်ရင် သူနဲ့ အိပ်ချင်အိပ်မိနိုင်တာပဲလို့ တွေးမိသည် ။ ဒါဆို မနက်က လိုးသည့်ရှစ်ယောက်ကရော ။ အဲ့ဒီအကြောင်းတော့ ထပ်မပြောချင်တော့ ။

မောင်သာက ဆေးလိပ်သောက်ပြီး၍ ကုတင်ပေါ်ပြန်တက်သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်ကို ကုတင်ပေါ်လာရန် ခေါ်သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် တဘက်ကို ဖယ်လိုက်ပြီး ကိုယ်တုံးလုံးနှင့် ကုတင်ပေါ်တက်လိုက်သည် ‌။ ဦးမောင်သာက သူ့ရင်ခွင်ထဲလာနေရန် လက်တစ်ဖက်ကို ကားပြသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် ကားထားသော လက်ခွင်ထဲသို့ ၀င်လှဲပြီး ဦးမောင်သာ၏ ရင်ဘတ်ဘေးနားပိုင်းသို့ ခေါင်းမှီထားလိုက်သည် ။ ဖက်ထားပြီး နေရသည် ။ ဦးမောင်သာက ဖုန်းတစ်ခုကို ကောက်ဆက်လိုက်သည် ။ ထို့နောက် တီဗွီကိုဖွင့်ပြီး ရှင်းသန့်ကြည်၏ နို့များကို ပွတ်လိုက် ဆွဲလိုက်လုပ်၍ လက်တစ်ဖက်က ရီမုကို နှိပ်၍ ချန်နယ်လိုင်းများ ပြောင်းကြည့်နေသည် ။

ဦးမောင်သာလီးကို ရှင်းသန့်ကြည် ကြည့်လိုက်တော့ ခုနလို မတောင်နေတော့။ ခုနက ထွက်လည်းမထွက်သေး သေးပေါက်လိုက်တာသာ ရှိသည် ။ လီးဆီမှ ရှင်းသန့်ကြည်၏ အန်ဖတ်နံ့တော့ နည်းနည်းရနေသည် ။

ထိုစဉ် အခန်းထဲသို့ လူတစ်ယောက် ၀င်လာသည်။ ရှင်းသန့်ကြည် ဆတ်ခနဲ ရုန်းထ၍ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကာကွယ်ရန် ပြင်လိုက်သည် ။ ဦးမောင်သာက ပြန်ဖိထားလိုက်ပြီး ခုနပုံစံအတိုင်း ပြန်နေခိုင်းလိုက်သည်။

“ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ဖို့ လာတာ”

“ ဒါပေမယ့် ကျွန်မက..”

“ အေး အဲ့က အန်ဖတ်တွေ သုတ်စမ်းကွာ။ ဒီကောင်မ အန်ထားတာတွေ”

ရှင်းသန့်ကြည် ရှက်လွန်း၍ ခေါင်းငုံ့လိုက်မိသည်။ ခေါင်းငုံ့လိုက်တော့ ‌ဦးမောင်သာ၏ ဂျိုင်းကြားထဲ ခေါင်းက ပိုမြုပ်သွားသည် ။ ဦးမောင်သာက ဆေးလိပ်တစ်လိပ် ထပ်ထုတ်သောက်သည် ။ လက်များက နို့ကိုပွတ်သပ်နေပြန်သည် ။ သန့်ရှင်းရေး‌ကောင်လေးက ရှင်းသန့်ကြည်ကို ခိုးခိုးကြည့်သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်က ဦးမောင်သာ၏ ဘေးမှာ အဖက်ခံရင်း နို့ကိုင်ခံနေရသည် ။ ကိုယ်ပေါ်မှာလည်း ဘာအ၀တ်မှမပါ ။ ခြေထောက်ကို စိထား၍ ဆောက်ဖုတ်ကို မမြင်နိုင်သော်လည်း အုံကောင်းသော ချုံပုတ်က တောထကာ မည်းနေတာကိုတော့ သန့်ရှင်းရေးကောင်လေး မြင်ရသည် ။

ဦးမောင်သာက စီးကရက်သောက်ရင်း ရှင်းသန့်ကြည်ဘက် လှည့်၍ ပါးစပ်ဟခိုင်းသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် ဟပေးလိုက်တော့ ပါးစပ်ထဲ တံတွေးထွေးချသည် ။ သန့်ရှင်းရေးကောင်လေးက အဲ့တာကို ကြည့်နေသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် မျက်နှာရှုံ့၍ တံတွေးကို မျိုချလိုက်သည်။ တံတွေးကို မျိုချရတာ အန်ချင်သည် ။ သန့်ရှင်းရေးကောင်လေးရှေ့မှာ တံတွေးသောက်ပြရ၍ ရှင်းသန့်ကြည် ရှက်လို့မဆုံး သို့သော် ဦးမောင်သာ၏ လက်အောက်မှာ မရုန်းရဲ

“ ပြီးပါပြီ ဆရာ”

“‌ အေး ပြီးရင် မင်းသွားတော့။ ဘီယာနဲ့ အာလူးကြော် ယူခဲ့”

သန့်ရှင်းရေးကောင်လေး အရိုအသေပေး၍ ပြန်ထွက်သွားသည် ။ စီးကရက်မီးခိုးငွေ့များက အခန်းထဲမှာ ဝေနေသည် ။ အဲကွန်းက တဒီဒီလည်နေသည်။ ရှင်းသန့်ကြည်က အ၀တ်အစားမပါဘဲ ဦးမောင်သာ‌နှင့် ကုတင်ပေါ်မှာ သူမဖင်တုံးများကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ် အရသာခံခြင်းကို ခံနေရသည် ။

ညလေအေးက တဖြူးဖြူးတိုက်သည်။ တံခါးများကလည်း အခုထိဖွင့်ထားဆဲ။ တီဗွီက ဘောလုံးပွဲတစ်ပွဲ လာနေသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် သူ့ဘ၀ကို ပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့ နယ်ဘက်မှ တည်းခိုခန်းပိုင်ရှင် လူကြီးနှင့် အိပ်ယာပေါ်မှာ ကိုယ်တုံးလုံးနှင့် ဖက်အိပ်နေရသည့်ဘ၀ ။ ရန်ကုန်မှ ထွက်လာခဲ့တုန်းက ဒါတွေကြိုမသိနိုင်ခဲ့ ။ ဒီလိုတွေမထင်ထားခဲ့။ ရှေ့တွင်လည်း ဘာတွေကြုံရမယ်မှန်းမသိ။ ဘယ်လိုတွေ အလိုးခံရဦးမယ်မသိ ။ အခုအခြေအနေက မိမိကို သူတို့လိုးလျှင် ခံရမည့်ဘ၀။ ဘယ်အချိန်မှာ ဘယ်နှစ်ယောက် လာလိုးလိုး ခံရမည့်ဘ၀ ။ ခံချင်လည်းခံရ မခံချင်လည်းခံရမည် ။ ဒီလိုဘ၀မျိုးရောက်ရလိမ့်မည်ဟု ရှင်းသန့်ကြည် တစ်ခါမှ တွေးမထားမိဘူးခဲ့ ။ အခုတော့ ဆရာမအဖြစ် ဆက်ရပ်တည်နိုင်ပါဦးမလားလည်း မသိ ။ ဘယ်လိုပင်ဆရာမဖြစ်စေ ဒီလူကြီးတွေအတွက်တော့ ကြိုက်တဲ့အချိန်‌ ခေါ်လိုးလို့ရသည့် မိန်းမတစ်ယောက်သာ ဖြစ်နေတော့မှာ ။

ရှင်းသန့်ကြည် ဒါကို စဉ်းစားမိသည့်အခါ စိတ်ညစ်သလို စိတ်လည်းပျော်သလိုလို ။ စိတ်ညစ်ရသည်က လူတွေသိမှာကြောင့်။ ပျော်သလိုလို ဖြစ်မိသည်က ကြုံရမည့် အတွေ့အကြုံသစ်များကြောင့် ။ ရှင်းသန့်ကြည် သူကိုယ်တိုင်တောင် မဝေခွဲနိုင်သော ကိစ္စများကို ဆက်မတွေးချင်တာကြောင့် ခေါင်းထဲမှ ကြိုးစားထုတ်ပစ်လိုက်သည် ။ ထို့နောက် သူမဖင်ပေါက်ကို လက်နှင့်ပွတ်နေသော မောင်သာ၏ ဂျိုင်းကြားထဲသို့သာ ခေါင်းမြှုပ်၍ ဂျိုင်းနံ့ကို ရှူနေလိုက်တော့သည်။

မောင်သာက ဖင်ပေါက်ကို စိန်ပြေနပြေနှိုက်ရင်း ဘောပွဲကြည့်သည် ။ ဖင်ပေါက်က မနက်က‌ ရှစ်ချောင်း၀င်ထားသောကြောင့် ကျယ်နေသည် ။ မောင်သာအတွက် နှိုက်ရလွယ်နေသည် ။ လက်ညှိုးနှင့် အပေါက်၀ကို ထိုးကလော်လိုက် လက်ညှိုးကို ပါးစပ်နှင့်စုပ်ပြီး ဖင်ကိုမြည်းလိုက် တံတွေးဆွတ်ပြီး ပြန်ပွတ်လိုက်နှင့် ကလိပေးနေသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် ကြက်သီး‌များထလောက်အောင် ဖင်ထဲမှကောင်းလာသလို ရှေ့မှာလည်း အရည်ကရွှဲလာသည်။ ခေါင်းကတော့ ဂျိုင်းကြားထဲမြှုပ်ပြီး အနံ့ရှူနေတုန်းဖြစ်သည် ။

ထိုစဉ် တံခါးပွင့်လာပြီး ဘီယာနှင့်အမြည်း လာပို့သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် ခေါင်းထောင်ပြီး ထမကြည့်တော့ ။ ဘယ်သူ၀င်လာလာ ဆောက်ရှက်ကကွဲပြီး ဖြစ်နေတာမို့ ဘာမှမထူး။ ပုလင်းဖွင့်သံ အထုပ်ဖောက်သံများ ကြားရသည် ။ ထို့နောက် တံခါးကို ပြန်ပိတ်သွားသည် ။

ဦးမောင်သာက လှုပ်လိုက်သဖြင့် လှဲနေသော ပိုစက်ရှင် ပျက်သွားပြီး ရှင်းသန့်ကြည် ထထိုင်လိုက်ရသည် ။ မောင်သာက ဘီယာသောက်သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်က ဒူးနှစ်လုံးကိုပိုက်၍ အိပ်ယာပေါ် ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်နေလိုက်သည် ။ ဦးမောင်သာက ရှင်းသန့်ကြည်ကို ပြတင်းပေါက်နားသွားရပ်ဖို့ ပြောသည် ။

“ တံခါးပွင့်နေတယ် အပြင်က တစ်ယောက်ယောက် မြင်သွားမှာပေါ့”

“ သွားဆိုသွားရပ်ကွာ”

ရှင်းသန့်ကြည်လည်း မျက်နှာဆူ၍ ကုတင်ပေါ်မှထကာ ပြတင်းပေါက်မှာ သွားရပ်လိုက်ရသည် ။ အပြင်မှာ ကားတစ်စီး‌တလေ ဖြတ်သွားသည် ။ ဆိုင်ကယ်များကတော့ မကြာမကြာ အရှိန်နှင့် ဖြတ်သွားကြသည် ။ လမ်းမီးတိုင်မှ အဝါရောင်မီးက ဖြာကျနေသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် ကိုယ့်ဟာကိုယ် ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ပြတင်းပေါက်မှာ ခါးတ၀က်နီးပါး ပေါ်နေသည် ။ အပြင်မှကြည့်လျှင် နို့များကိုတော့ ကောင်းကောင်းမြင်ရမှာ သေချာသည်။ လေအေးက နို့သီးထိပ်လေးများကိုပါ ကလူကျီစယ် တိုက်ခတ်သွားသည်။

“ အု..အားးး… အင်းးးး..”

ရှင်းသန့်ကြည် အသံထွက်၍ ညီးညူလိုက်ရသည့် အကြောင်းကား ဘယ်အချိန်က‌ဘယ်လို နောက်သို့ရောက်နေသည် မသိသည့် ဦးမောင်သာက ရှင်းသန့်ကြည်၏ ခါးကိုကိုင်၍ နောက်ကနေ ဖင်လိုးလိုက်သောကြောင့် ဖြစ်သည်

“ အ.. ရှီးးး…”

ဖင်ထဲ အတောင့်လိုက်၀င်နေသော အမြှောင်းကြီးကြောင့် နေရခက်သလို ကောင်းလည်းကောင်းနေသည် ။ လေကလည်း အေးနေသဖြင့် ကြက်သီးဖုလေးများက ထောင်ထနေသည် ။ ဦးမောင်သာက နောက်‌ကနေ၍ ခါးကိုကိုင်ကာ လိုးသည် ။ လီးက ကြီးသောကြောင့် နည်းနည်းတော့ ကြပ်နေသည်။ ရှင်းသန့်ကြည် ပေါင်ကိုနည်းနည်းကား၍ ခါးကိုခွက်ပေးလိုက်သည် ။ လီးအ၀င်ပိုဖြောင့်တော့ ပိုထိသည်။ ဆောက်ဖုတ်က အရည်ရွှဲသည်မှာ အရည်ကြည်တစ်ပေါက်က ပေါင်ကြားမှာ တွဲလောင်းခိုပြီး ရမ်းနေသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် စောက်ပတ်ကိုပွတ်ရန် လက်လှမ်းလိုက်သော်လည်း ‌ဦးမောင်သာက လက်ကိုရိုက်ချလိုက်ပြီး

“ ရှေ့မှာပဲ ထောက်ထား”

ဟု ပြောလိုက်သည်။ ရှင်းသန့်ကြည် ပွတ်ခွင့်မရဘဲ လက်ကို ပြတင်းပေါက်ဘောင်ပေါ်မှာပဲ ထောက်ထားလိုက်ရသည် ။ မောင်သာ၏ ဆောင့်ချက်များက ပြင်းလာသည်။ တခါမှာ လက်ကို သေချာမထောက်ထား၍ မေးစေ့နှင့် ပြတင်းဘောင်နှင့် ဆောင့်မိသေးသည် ။ နောက်က ဆောင့်သည့် အကြိမ်ကလည်း မြန်လာသည် ။ ဖင်လည်းကျိန်းလာသည် ။ ပေါင်ကြားမှ တွဲလောင်းခိုနေသော အရည်ကြည်ပေါက်တောင် အောက်ကိုကျသွားသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် ပြတင်းပေါက်ဘောင်ပေါ် ခေါင်းတင်ရင်း ခြေထောက်ကိုတောင့်ပြီး ခံထားရသည် ။

ထိုစဉ် ဦးမောင်သာက ရှင်းသန့်ကြည်ဆံပင်များကို ဆွဲလိုက်သောကြောင့် အ ခနဲဖြစ်ကာ ခေါင်းကနောက်လန်သွားရပြန်သည်။ ခေါင်းကနာ၍ လက်တစ်ဖက်က ခေါင်းကိုကိုင်ရန် ကြိုးစားမိသည်။ နောက်လက်တစ်ဖက်က ရှေ့ကပြတင်းပေါင်ကို ထိန်းကိုင်ထားရသည်။ ဦးမောင်သာက ဆံပင်များကို လက်မှာပတ်၍ ဆွဲဆောင့်သည်။ ရှင်းသန့်ကြည်ခေါင်းလန်၍ ဖင်ကော့ကာ ပေါင်ကားထားရသည် ။ အပြင်မှကြည့်လျှင် ပြတင်းပေါက်မှာ အလိုးခံနေရသော ရှင်းသန့်ကြည်ကို သေချာမြင်နိုင်ပါသည် ။

ဘယ်လောက်ကြာအောင် ဒီပုံစံနှင့် အလုပ်ခံလိုက်ရလဲ ရှင်းသန့်ကြည် သေချာမသိလိုက်။ ‌ဆံပင်ကို လွှတ်ပေးလိုက်သောအခါ ဒူးများက ညောင်းနေသောကြောင့် ခွေကျသွားပြီး မျက်နှာပေါ် မောင်သာ၏လရည်များ ဖျန်းချလိုက်တာကိုသာ သိသည်။ ရှင်းသန့်ကြည် ခွေပြီး နေရာမှာပင် ဆက်ထိုင်နေမိသည် ။ ဖင်ပေါက်က တော်တော်ကျယ်သွားသည်ဆိုတာ ခံစားမိနေသည် ။ အရင်ကလည်း ဖင်မခံဖူးတာမဟုတ် ခံဖူးပါသည်။ သို့သော် တခါမှတော့ ဖင်ပေါက် အဲ့လောက်ထိ အချဲ့မခံခဲ့ရဖူး ။

စောက်ဖုတ်ကို လုံး၀လိုးမပေးသေး။ စောက်ဖုတ်က အရမ်းကို လီးလိုချင်နေသည် ။ စောက်ဖုတ်ထဲမှ လစ်ဟာမှုက ဗိုက်ထဲထိ ရောက်လာသလိုလိုဖြစ်ပြီး နေရတာ မအီမသာကြီး ဖြစ်လာသည် ။ ဖင်လိုးခံနေရတုန်းက တစ်ခါပြီးသွားသလိုတော့ ရှိသည်။ သို့သော် အားမရ။ မောင်သာက ကုတင်ပေါ်မှာ ဘီယာယောက်နေပြီ ။

“ လာ ဆရာမ လာ။ ဘီယာကြိုက်ရင်သောက် တစ်ခုခုလာစား”

ပါးပေါ်မှာ လရည်တွေက ပေနေတုန်း ။ စီးကျတာတွေက နည်းနည်းတောင် ခြောက်စပြုလို့ တင်းတင်းကြီး ဖြစ်ချင်နေသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် ထလိုက်ပြီး ကုတင်ဘေးက ခုံလေးမှာ ၀င်ထိုင်လိုက်သည်။ ဦးမောင်သာနှင့် ရှင်းသန့်ကြည်ကြားထဲမှာ ဘီယာနှင့် အမြည်းများတင်ထားသော စားပွဲလေးရှိနေသည်။ ရှင်းသန့်ကြည်က ပါးပေါ်မှ လရည်များကို တစ်ရှူးယူ၍ သုတ်ဖို့ပြင်သည် ။

“ မသုတ်နဲ့ ဆရာမ။ အဲ့လိုလေးက ဆရာမနဲ့ ပိုလှတယ်”

ရှင်းသန့်ကြည် တစ်ရှူးကို ပြန်ချလိုက်ရသည်။ ပါးပေါ်မှာ တစ်ခုခုကပ်နေတာ မနေတတ်ပေမယ့် သူက မသုတ်နဲ့ဆိုတော့လည်း မသုတ်ရုံပဲရှိသည်။ ရှင်းသန့်ကြည် အာလူးကြော်တစ်ဖတ် ကောက်ဝါးလိုက်သည်။

“ ဘီယာသောက်မလား”

ဟု မေးတော့ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ မောင်သာက သူ့ခွက်ကို ထိုးပေးသည်။ ရှင်းသန့်ကြည် လှမ်းယူ၍ မော့လိုက်သည်။ ခါးသက်သက် အရသာက ပါးစပ်ထဲ ရောက်လာသည်။ မောင်သာက ဘီယာနှစ်လုံးနှင့် ခွက်တစ်ခွက် လှမ်းမှာလိုက်သည်။

“ ဆရာမလေး မနက်က ဘယ်လိုနေလဲ၊ ကောင်းရဲ့လား”

ရှင်းသန့်ကြည်‌လည်း ဘာဖြေရမှန်းမသိ အလိုးခံရသည့်အကြောင်းကို စကားစမြည် လာပြောခိုင်းနေသည်။ သို့သော် အလိုက်အထိုက် ပြန်ပြောရန် ဆုံးဖြတ်ထားသည်မို့ စိတ်ထဲရှိတာ ပြောလိုက်ရသည်။

“ ဘာမှန်းကို မသိပါဘူး”

ဦးမောင်သာက ရယ်၍

“ ဆရာမလေးနဲ့ ကျွန်တော်တို့နဲ့လည်း ကောင်းကောင်း မိတ်မဆက်ကြရသေးဘူးဗျ။ (အောက်ကို လက်ညှိုးထိုး၍) ဒါချင်းတော့ ကောင်းကောင်း မိတ်ဆက်ပြီးပေမယ့် တစ်ယောက်အကြောင်း တစ်‌ယောက်တော့ မသိရသေးဘူးဗျ ဟုတ်လား”

“ အင်း”

“ မနက်က ဆရာမလေးကိုလိုးတာ လူတော်တော်စုံတယ် ပြောရမယ်။ ကျုပ်တို့ လူကြီးတွေ ဒီလိုစုံဖို့ဆိုတာ အခက်သားဗျ။ ဆရာမလေးကြောင့်သာ အားလုံးတစ်ခါတည်း ဆုံသွားဝာာ ဟားဟားဟား”

ရှင်းသန့်ကြည် ဘာမှမပြော။

“ ရွာရောက်ရင်လည်း ဇာတ်လမ်းက ဆက်ကြဦးမှာဗျ။ ဆရာမလေးတော့ အလုပ်တွေများတော့မှာပဲ”

ထိုစဉ် အခန်းတံခါးပွင့်လာပြီး ဘီယာများလာချသည်။ လာပို့သော ကောင်လေးက ရှင်းသန့်ကြည်ပါးပေါ်မှ လရည်များကို ကြည့်‌ပြီး ပြုံးစိစိ လုပ်သွားသည်။

“ ရှင်တို့တွေ မိန်းမတစ်‌‌ယောက်ကို ဝိုင်းအနိုင်ကျင့်တာ”

“ အဲ့လိုတော့ မပြောနဲ့လေ ဆရာမရဲ့။ မနေ့က ဒီအချိန်လောက်တုန်းက ဟိုကောင့်ကို ဆရာမ သေးနဲ့ပန်းနေတာ မဟုတ်လား”

“ ဒါတော့ ကျွန်မဟာကျွန်မ ဘယ်သူ့ပန်းပန်းပေါ့ရှင့်”

“ ဒီလိုဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့လည်း ဆရာမကို ပန်းချင်လို့ ပန်းတယ်ဆိုပါတော့ဗျာ ဟုတ်ဘူးလား။ ဆရာမက ဒရိုင်ဘာကိုပန်း။ ကျွန်တော်တို့က ဆရာမကိုပန်း။ လောကကြီးက ဒီလိုပဲ လည်ပတ်နေတာလေဗျာ။ အဆင်ပြေလို့ လုပ်ကြတာပဲ”

“ တော်ပါပြီ ထားလိုက်ပါတော့။ အခု ကျွန်မ ရှင်တို့လက်ထဲ ရောက်နေပြီပဲ။ ကြိုက်သလိုသာလုပ် စိတ်မ၀င်စားဘူး။ ရှေ့ဆက်လည်း ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်”

“ ဪ ဆရာမက စိတ်ညစ်နေတာလား။ မညစ်ပါနဲ့ဗျာ။ ဆရာမ ဘာမှမဖြစ်စေရပါဘူး။ ရွာမှာလည်း အေးအေးဆေးဆေး စာသင်ပါ။ စေတနာရှင်မလေး လုပ်ပါဗျာ။ ကျွန်တော်တို့ကသာ လိုရင် လာခဲ့ပါ့မယ်”

ရှင်းသန့်ကြည် ဘာမှမပြော ဘီယာခွက်ကိုသာ မော့လိုက်သည် ။ ထို့နောက် ပေါင်ကိုဖြဲ၍ ခပ်လျှောလျှော ထိုင်လိုက်သည် ။

“ ဒါနဲ့ ရှင်လိုးဦးမှာလား”

ရှင်းသန့်ကြည်လည်း စောက်ဖုတ်ထဲက ရွနေသဖြင့် စိတ်မရှည်သလို မေးလိုက်သည်။

“ ဘာဖြစ်လို့‌မေးတာလဲ”

“ ကျွန်မ အိပ်ချင်နေပြီ။ လိုးမှာဖြင့်လည်း မြန်မြန်လိုးလိုက်တော့။ မနေ့ကတည်းက ခရီးပန်းပြီး အိပ်ရေးပျက်ထားတာ”

“ ခဏ‌တော့ စောင့်ပါဗျာ။ ကျုပ်က ဖီးလ်သမားမို့ပါ။ လိုးတယ်ဆိုတာ အေးဆေးဇိမ်ခံရတာမျိုးဗျ။ မြန်မြန်လုပ်ရင် ဖီးလ်ကျဲတယ်။ ဒါနဲ့ အခု အိမ်သာထဲသွားကြရအောင်”

“ ဘာလုပ်ဖို့လဲ”

“ သေးပေါက်ချင်လို့”

“ ပါးစပ်ထဲ ပေါက်ချမလို့လား”

“ ဟုတ်တယ်လေ”

“ ရှင့်ဘီယာသေးက နံကနံနဲ့”

“ ကဲ ကဲ စကားမများစမ်းနဲ့ သွားမှာသာ သွားစမ်းဗျာ”

ရှင်းသန့်ကြည်လည်း ခုံကထပြီး အိမ်သာထဲ လျှောက်သွားလိုက်သည် ။ မနက်ကလည်း သေးတွေသောက်ခဲ့ရပြီမို့ ဒီညလည်း သောက်ရမယ်ဆိုတာ ကြိုသိပြီးသားပဲ။ နောက်နေ့တွေလည်း သောက်ရဦးမှာပဲဆိုတော့ ငြင်းနေလို့တော့ အပိုပဲမဟုတ်လား။ ရှင်းသန့်ကြည် ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်မှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ပါးစပ်ဟပေးလိုက်သည်။ မောင်သာက ပါးစပ်ပေါက်ရှေ့မှာ သူ့လီးကိုတေ့ပြီး ပေါက်ချသည် ။

နွေးပြီး အမြှုပ်များပြီး နံတဲ့ ဘီယာသေးတွေက ရှင်းသန့်ကြည် ပါးစပ်ထဲ ၀င်လာသည်။ ရှင်းသန့်ကြည်အဖို့တော့ ဘီယာသေးကို သောက်ဖူးတာ ပထမဆုံးအကြိမ်ပါပဲ။ မောင်သာက သေးကို အကြာကြီး ပေါက်ပြီးတော့မှ အိမ်သာထဲက ထွက်သွားသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်တစ်ယောက်ထဲ သေးတွေမျိုချရင်း မျက်နှာသစ်ပြီး ကျန်ခဲ့ရသည် ။ နောက် ရှင်းသန့်ကြည်နဲ့ မောင်သာနဲ့ စကားနည်းနည်း ဆက်ပြောကြသည် ။ လီးအကြာကြီး စုပ်ပေးရပြီး မောင်သာက ဖင်ကိုတစ်ခါ အဖုတ်ကိုတစ်ခါ လိုးသည်။ မနက် ၄ နာရီ‌လောက်မှ အိပ်ကြသည် ။ အိပ်နေတုန်းမှာ ရှင်းသန့်ကြည်ရဲ့ အဖုတ်နဲ့ ဖင်ထဲက လရည်တွေဟာ မကုန်သေးဘဲ ဆက်စီးကျနေတုန်းပါပဲ။



အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>>