Configure Page List

Thursday, December 31, 2015

ယုံမှတ်လို့ ပုံအပ်မိပါတယ် အပိုင်း ( ၂ )

ယုံမှတ်လို့ ပုံအပ်မိပါတယ် အပိုင်း ( ၂ )

နရသူ ရေးသည်။

ကိုမင်းကလည်း ချိုချိုသွယ်၏ခါးအောက်ပိုင်းကို ထမီတစ်ကွင်းလုံးပင့်လှန်တင်၍ စောက်ပတ်ကို လက်ချောင်းများနှင့် ထိုးဆွဆောင့်ပေးရင်း လဲ့ယမင်းစကပ်ကိုလည်း လှန်တင်လိုက်ရာက သူမ၏ စောက်ပတ်ကလေးကို ကုန်းနမ်းပစ်လိုက်လေသည်။

" အ …  အမေ့ … မမ ရယ် …အိ အီး  … ဟင့် ဟင့် "

" ယ … ယမင်း  … ဘာ … ဘာလဲ ဟင် "

" မမ လူကြီး ယမင်း  စ  စပတ် ကို … ယက်  … ယက်နေပြီ မမ ရဲ့…  ဟင့် ဟင့် "

" ဟင်း  …နင် နင် ပဲ … ပေးယက်နေတာ မဟုတ်ဘူးလား စောက် ကောင်မလေး … ဟွန်းး "

" သွား ဘာမှန်းလဲ မသိ  ဘူး…  မမ ကလဲ …  အား   အ အ …  ယား  …တယ်  ဟင့် … အို … အင့်  … အင်း ဟင့်  "

" မမလည်း အရည်တွေ တော်တော်ထွက်နေပြီ ယမင်း  … ငါတို့  အခန်းထဲသွားကြစို့ "

" …… …… "

လဲ့ယမင်း စကားပြန်မပြောနိုင်သေး။ ကိုမင်း အသည်းအသန်မှုတ်ပေးနေတာမို့ လူက လှုပ်ရှားလို့ မရသလိုတောင် ဖြစ်နေပြီ။

" မောင် … "

" ဘာလဲ ဟင် သွယ် "

" လူမြင်လို့ မကောင်းဘူး မောင်ရယ် … အခန်းထဲသွားရအောင် သူ့ကိုပါ မောင်ပဲ …အခန်းထဲကို ခေါ်လာခဲ့တော့ "

ချိုချိုသွယ် လူးလဲ ကုန်းရုန်းထလိုက်ပြီး ထမီစလေးကို လက်တစ်ဖက်နှင့်စွန်တောင်ဆွဲ၍ ထမီမနိုင်ပုဝါမနိုင်ဆိုသလို အိပ်ခန်းထဲ အပြေးတစ်ပိုင်းဝင်သွားလိုက်သည်။

ကိုမင်းလည်း လဲ့ယမင်းတစ်ကိုယ်လုံးကို လှဲအိပ်ရက်သားပင် ပွေ့ချီယူလိုက်ရာက ချိုချိုသွယ်အနောက်ကနေပြီး သူမအိပ်ခန်းထဲကို ထပ်ချပ်မကွာပင် လိုက်ဝင် လာခဲ့ပေတော့သည်။

အိပ်ခန်းထဲမှာ ချိုချိုသွယ်ကို ထမီမပါ ဗလာကိုယ်ထည်း လဲလျှောင်းအိပ်စက်နေလျှက်ရှိတာကို တွေ့ရလေသည်။ လဲ့ယမင်းကို သူမနဘေးမှာအသာချလိုက်ပြီး ကိုမင်း ပုဆိုးကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပါသည်။

သူ့လီးကြီးကား မချောနှစ်ယောက်စောက်ပတ်နံ့ကို ရရှိလေသဖြင့် မမှုတ်ဘဲနှင့်တောင် အစွမ်းကုန်တောင်မတ် ထကြွနေလျှက်ရှိလေပြီ။

ကိုမင်းက ချိုချိုသွယ်ကို စိတ်မကွက်စေလို၍ သူမကိုဦးစားပေးပြီးကိုင်သည်။ ချိုချိုသွယ်၏ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲဖြဲပြီး သူမပေါင်ခွကြားရှိစောက်ပတ်ကို သူ့မျက်နှာအပ်ကာ ကုန်း၍နမ်းစုပ်ပေးလိုက်ရင်း လျှာနှင့် လိုက်လံယက်ဆွပေးသည်။ အကွဲကြောင်းကလေးကို လျှာနှင့်ယက်ကာယက်ကာ သပ်တင်ပေးလိုက်ပြီး စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံးကို လျှာထိုး၍ လှည့်ပတ်မွှေနှောက်ပေးလိုက်ကာ စောက်စိကလေးကိုပါ ပါးစပ်နှင့်ငုံ၍ တပြွတ်ပြွတ်စုပ်ဆွဲ ကိုက်ကစားပေးသည်။

ချိုချိုသွယ့်စောက်ပတ်က စောက်ရည်တွေ ဒလဟောကြီး စီးဆင်းကျလာခဲ့ရချေပြီ။

တစ်ဖက်ကလည်း သူ၏လီးကြီးမှာ လဲ့ယမင်း၏မျက်နှာနှင့်တည့်တည့် သူမနှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာ၏အရှေ့မှာ တရစ်ဝဲဝဲရှိနေသည်ဖြစ်ရာ လဲ့ယမင်းလည်း စိတ်ထဲက မရိုးမရွဖြစ်လာရပြီး ကိုမင်းအပြောကိုတောင် မစောင့်နိုင်တော့ဘဲ သူ၏ လဒစ်ပြဲကြီးကို လက်နှင့်ဆုပ်ဆွဲယူလိုက်ရင်း လီးကြီးအားသူမ နှုတ်ခမ်းများဖြင့် ပြွတ်ကနဲနေအောင် စုပ်၍ နမ်းပစ်လိုက်မိပါလေတော့၏။

လဲ့ယမင်းပါးစပ်ထဲမှာ ကိုမင်းလီးက မဆန့်မပြဲကြီးတောင်ဖြစ်နေပေသည်။ သူမက လျှာကလေးကို တစ်လစ်ထုတ်ပြီး ကိုမင်းလီးဒစ်ခေါင်းကြီးကိုဝေ့ဝိုက်လှည့်ပတ်၍ ယက်ဆွပေးနေပါသည်။ လဒစ်ကြီးကား နီရဲတောင်မတ်နေပြီဖြစ်၍ သူမနမ်းစုပ်မှုအောက်မှာ ဒစ်ကြီးပြူးထွက်လာကာ ပို၍ပင် ကြီးထွားလာသလိုတောင် ထင်မှတ်ရလေသည်။

လဲ့ယမင်း သူ့လီးကြီးကို မင်သက်စွာငေးကြည့်ရင်း တံတွေးအကြိမ်ကြိမ် မျိုချနေမိလေသည်။

" တော်ပြီ … လိုးရအောင် … သွယ်ရေ "

လဲ့ယမင်းကို ပြောသယောင်နှင့် ချိုချိုသွယ်ကိုပါ တစ်ဆက်တည်း အသိပေးပြောကြားလိုက်ပြီး ကိုမင်းက ချိုချိုသွယ့် ကိုယ်လုံးကလေးကို နေရာပြင်ပေးလိုက်ကာ သူမပေါင်နှစ်ဖက်အကြားမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပါသည်။

ချိုချိုသွယ် ကိုမင်းအရှေ့မှာ ဒူးထောင်ပေါင်ကားကြီးဖြစ်ကာ စောက်ပတ်ကိုဖြဲပေးထားသလိုဖြစ်နေပေသည်။ ကိုမင်းက သူ့လီးဒစ်ထိပ်ခေါင်းကြီးကို သူမစောက်ပတ်အဝမှာတေ့ပြီး ဗြုန်းဆို မပြောမဆိုဆောင့်ချလိုက်ရာ လီးထိပ်ကြီးက သူမစောက်ခေါင်းကလေးထဲကို စွတ် ဗြွတ် ဆိုပြီး ကျွံနစ်ဝင်သွားရပြီး လီးတစ်ဆုံးအထိရောက်ရှိသွားရလေသည်။

" အ ထိတယ် … မောင်ရယ် တစ်ခါတည်း လိုးချလိုက်တာပဲ ဟင်း အောင့်သွားတာပဲကွာ … လျှော့ လျှေ့ာ့ ပါဦး "

" စွတ် ဖွပ် ဘွပ် …ဘုတ် စွိ ဇွတ်  ဖွပ်ဗွပ် …ဘုတ်  ဖတ် ဗလပ် … စွပ် ဗွပ် "

ကိုမင်း မလျှော့ပါ။ မလျှော့သည့်အပြင် ပိုပြီးတော့တောင် အားပါပါ ဖိဆောင့်ချလိုက်ရင်း ချိုချိုသွယ်ကို ဖင်ဘူးတောင်းပင်ထောင်မတတ် ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုဆွဲကိုင်မြှောက်ပင့်ပြီး ဒူးကောက်ကွေးကို လက်နှစ်ဖက် အားနှင့်ဖိ၍ အပေါ်စီးကနေ တရစပ်ပင်ဆောင့်လိုးချနေပေရာ ချိုချိုသွယ်စကားတောင်မပြောနိုင်ရှာဘဲ တအွန်းအွန်းညည်း၍ ကော့ပျံနေရလေတော့သည်။

သူက ချိုချိုသွယ်ကို လိုးနေချိန်မှာ လဲ့ယမင်းလည်း အနားကပ်လာ၍ ကိုမင်းလည်း သူမခါးလေးကိုဆွဲဖက်ရင်း နို့အုံကလေးကို စို့ပေးကာ အသီးကလေးတွေကို လျှာနှင့်ထိုးယက် ကစားပေးသည်။ သူမပေါင်ခွကြားရှိ စောက်ပတ်ကလေးကိုလည်း လက်နှင့်နှိုက်ပွတ်၍ ဆောင့်ထိုးနှူးဆွပေးလိုက်သေးသည်။ လဲ့ယမင်း ကိုမင်းနှုတ်ခမ်းကို သူမနှုတ်ခမ်းကလေးနှင့်ဖိကပ်နမ်းစုပ်နေရာက တအိအိနှင့် သူမနှုတ်ဖျားမှ အသံကလေးများ ထွက်လာရလေသည်။

ကောင်မလေးမှာ စောက်ပတ်အတော်ပင်ရွပြီး တော်တော်ကလေး လိုလားနေပြီဖြစ်မှန်း မေးစရာမလိုဘဲ နှင့်တောင် သိနိုင်နေပါပြီ။

ချိုချိုသွယ် သူ့ကို ကုန်းလိုးပေးနေသော ကိုမင်းကို အောက်ကနေ အသာပွေ့ဖက်ပြီး သူ့နားနားတိုးကပ်၍ လေသံကလေးဖြင့် …

" ကောင်မလေးကို လိုးပေးလိုက်ဦး မောင် "

" ရတယ် သွယ်တစ်ချီပြီးအောင်လိုးပေးမယ်  နောက်မှ သူ့ကိုလိုးတာပေါ့ "

ကိုမင်းက အချိန်မဆွဲဘဲ ခပ်မြန်မြန်တစ်ချီပြီးအောင် အားသွန်၍ဆောင့်လိုးပေးလိုက်ရာ လီးကြီးက သူမစောက်ပတ်ကလေးထဲကို တဇွပ်ဇွပ်တဗွပ်ဗွပ်နှင့် အတင်းဝင် အတင်းထွက်ဖြစ်နေပြီး လိုးဆောင့်ချက်များ ကလည်း ပြင်းလွန်လှသဖြင့် ချိုချိုသွယ် ဖင်ကြီးမြောက်ကာကြွကာနှင့် ကော့ပျံနေအောင် အလိုးခံနေရကာ တထွန့်ထွန့် တလွန့်လွန့်လူးရင်း သူမစောက်ခေါင်းကလေးထဲမှ စောက်ရည်တွေက တဖြစ်ဖြစ်နှင့် ဖျစ်ကာညှစ်ကာ ပန်းလွှတ်ထွက်သွားရလေသည်။

ကိုမင်းက သူ့လီးကို ချိုချိုသွယ်စောက်ပတ်ကနေ ဆွဲချွတ်ထုတ်လိုက်ပြီး လဲ့ယမင်းဖက်ကိုလှည့်လိုက်သည်။

" အစ်ကို ဘယ်လို လိုးမလဲ "

လဲ့ယမင်း သူ့လီးကို စိုက်၍ကြည့်လိုက်ရာမှ မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

" ပက်လက်ပဲ လိုးမယ် ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကားထောင်ပြီး စောက်ပတ်ကိုပါ ဖြဲထားပေး ဖြစ်တယ်မဟုတ်လား "

" အင်း ဖြစ်ပါတယ် နည်းနည်းတော့ လျှော့ဆောင့်ပေးနော် အစ်ကို့လီးကြီးက ဒီလောက်တောင် ကြီးချင်တိုင်း ကြီးနေတာ ဟင့် ဟင့် "

ကိုမင်း ခေါင်းကိုသာ ညိတ်ပြလိုက်ပြီး လဲ့ယမင်းစောက်ပတ်အဝမှာ သူ့လဒစ်ထိပ်ကို တေ့၍ တစ်ချက်နှစ်ချက် ထိုးမွှေပေးလိုက်လေသည်။ သူမစောက်ပတ်မှာ အမွှေးအမြင်ခပ်ပါးပါးကလေးသာပေါက်နေတာမို့  ပြောင်ရှင်းကာနေပြီး ဖောင်းမို့တင်းကြွနေကာ အပျိုစင်စောက်ပတ်ကလေးလို့တောင် ပြော၍ရပေသည်။

နှုတ်ခမ်းသားများ အသားပြည့်၍ ထူပြီး အကွဲကြောင်းကလေးက မဟတဟနှင့် စောက်စိကလေးမှာ ပဲကြီးစေ့ အရွယ်ခန့် တော်တော်ကလေးကြီးနေကာ သူမစောက်ပတ်တစ်ခုလုံး အရည်တွေရွှဲရွှဲစိုနေတာကို တွေ့ရသည်။

သူ့လဒစ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိဆောင့်ချလိုက်ရာ ထင်သလောက်တစ်ကြပ်မနေဘဲ တဖြည်းဖြည်းနှင့်ပင် တိုးနစ်ဝင်သွားပြီး လီးတဝက်လောက်ရောက်တော့မှ ရှေ့ဆက်မတိုးတော့ဘဲ တစ်ခုခု ခံ၍နေသလို တစ်ဆို့ဆို့ဖြစ်ကာနေပေသည်။

ကိုမင်း ရသလောက်အနေအထားနှင့်ပင် တင်းတိမ်လိုက်ပြီး ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်ချပေးလိုက်တော့ လဲ့ယမင်းလည်း ကော့ပျံနေခဲ့ရပြီး တအိုးအိုးတအင့်အင့် အံကလေးတကြိတ်ကြိတ်နှင့် သူ့လီးကြီး၏ နင့်ကနဲနင့်ကနဲနေအောင် လိုးဆောင့်ပေးမှုကို တရှိုက်မက်မက် ဖင်ကြီးကော့မြောက် ကြွခံ၍ ပေးနေတာကို တွေ့မြင်နေရလေသည်။

လီးက တဝက်သာသာလောက် စိုက်ဝင်သွားသည်။ တစ်ချီနှစ်ချီ ဆက်လက် လိုးဆောင့်ပေးခြင်းအားဖြင့် သူ့လဒစ်ကြီးအဆုံးထိရောက်အောင် လိုးသွင်းနိုင်လိမ့်မည်ဆိုတာ ကိုမင်း သူအတွေ့အကြုံများအရ သိလိုက်ပါသည်။ တစ်ခါတည်း ဆောင့်လိုးချလိုက်လျှင်မူ သူမစောက်ပတ်ကွဲပြဲသွားရုံအပြင် ဘာအကျိုးအမြတ် တစ်စုံတစ်ရာကိုမှလည်း ရရှိနိုင်မှာမဟုတ်ပါချေ။

မုဒိန်းသမားတွေ ဖာဘိမှာ ပါကင်ဖွင့်သည့် ဖာခေါင်းတွေသာ အဆိုပါ တစ်ချက်ထိတစ်ဆုံးလိုး ဆိုသည့် လိုးဆောင့်နည်းမျိုးကို အသုံးပြုကြလိမ့်မည်ဖြစ်သည်။

ကိုမင်း သူမကို အပျိုစင်ပါကင်လိုးသလို လီးကိုတစ်ရစ်ချင်း လှည့်ပတ်ထည့်သွင်း၍ လိုးပေးနေလေသည်။ ဆေးလီးကြီးဖြစ်၍ လီးကိုယ်ထည်အလယ်နားလောက်ဆီမှာ တစ်ကြပ်နေသည့်တိုင်အောင် လဲ့ယမင်းအနေနှင့် သူဆောင့်လိုးလေသမျှကို တစ်ချက်ကလေးသော်မျှ မညည်းမညူဘဲ အံကလေးကြိတ်ကာကြိတ်ကာဖြင့် အလိုးခံနေပုံမှာ အံ့သြလောက်ဖွယ်ရာပင် ကောင်းနေသေးတော့သည်။

" ယမင်း … နာသေး လား နာရင်ပြော နော် "

" မ မနာ ဘူး … ရ … ရ တယ် အစ်ကို အားရသလို လိုးပေး ဆောင့် …တအား ဆောင့်လိုးစမ်းပါ … အစ်ကို ရယ်…"

လဲ့ယမင်း အားမလိုအားမရဖြစ်ဟန်နှင့်ပြောသည်။

သူမကလည်း အင်အားချင်းသာ မမျှပေမယ့် သူ့လဒစ်ထိပ်ပြဲကြီးကို သူမစောက်ပတ်ထဲ တစ်ဆုံးထည့်သွင်း၍ အလိုးခံချင်နေပုံရပေသည်။

ကိုမင်း လိုးဆောင့်ရင်းက သူမနို့ကို ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်၍နေသည်။ ဒီအချိန်မှာ ချိုချိုသွယ်လည်း သူတို့နှစ်ယောက် ရမ္မက်သည်းထန်စွာဖြင့် အပြင်းအထန်လိုးဆောင့်နေပုံကိုကြည့်ရင်း တဏှာအပြတ်ကြွလာဟန်တူသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်၏ အနားကို ရောက်ရှိလာပြီး လဲ့ယမင်း၏ ရင်သားဖင်သား လုံးလုံးအိအိကလေးများကို သူမလက်ကလေးများနှင့် ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ကာ ကိုင်တွယ်ကစားပေးလာသည်။

သူမ၏နှုတ်ခမ်းကလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းများဖြင့် ဖိကပ်စုပ်နမ်းပြီး အပေါ်စီးကနေ ရင်သားထိပ်အချင်းချင်း ထိတိုက်လှုပ်ခတ်၍ ဖင်ကြီးကုန်းကုန်းကွကွနှင့်ပင် ပွတ်သီးပွတ်သပ်လှုပ်ရှားပေးနေလေရာ ကိုမင်းကလည်း လဲ့ယမင်းအား တစ်ဖက်ကနေလိုးရင်း ချိုချိုသွယ်၏ ကုန်းကွပေးထားသော စောက်ပတ်ကိုလည်း သူ့လက်ချောင်းများသွင်း၍ တရစပ်ပင် ထိုးလိုက်နှိုက်လိုက်လုပ်ပြီး လှုပ်ရှား ဆွပေးနေမိပြန်လေသည်။

လဲ့ယမင်းစောက်ပတ်ကို လီးတဝက်ထည့်လိုးရင်း လိုးချက်မြန်ဆန်လာခဲ့ရကာ နှစ်ယောက်သား အသက်ရှူနှုန်းလည်း ပြင်းထန်လာခဲ့ကြသည်။ အချက်သုံးလေးဆယ်လောက် ဇယ်ဆက်သလို လိုးဆောင့်ချလိုက်ရင်း ကိုမင်းလရည်ထွက်သွားချိန်မှာ လဲ့ယမင်းလည်း ကော့ပျံနေအောင်ပင် စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး ရွစိရွစိ ဖြစ်လာခဲ့ပြီးနောက် တစ်ချီပြီးဆုံးခြင်းသို့ ရောက်ရှိသွားခဲ့ရလေပြီ။

ကိုမင်းလီးကို သူမတို့နှစ်ယောက် တစ်လှည့်စီ အလုအယက် စုပ်ကြသည်။ မှုတ်ပေးကြသည်။

ကိုမင်းလည်း သူမတို့နှစ်ယောက်၏စောက်ပတ်တွေကို ဖင်သားကြီးများအနောက်ကနေ လက်လျှိုနှိုက်သွင်းပြီး အပီကိုင်ကာဆွပေးနေပြန်ပါသည်။

သူ့လီးကြီးပြန်တောင်လာချိန်မှာတော့ ချိုချိုသွယ် ကိုမင်းအပေါ်ကနေ မြင်းစီး၍ သူမဖင်ကြီးကို တလှိမ့်လှိမ့်လုပ်ပြီး ဆောင့်လိုးပေးလိုက်သည်။ ဒီတစ်ချီ အချိန် တော်တော်ကိုကြာသွားသည်။

ချိုချိုသွယ်လည်း စောက်ပတ်တစ်ခုလုံးထူပူသွားအောင်ဆောင့်လိုးပြီး စောက်ရည်များထွက်ကျလာရပြန်ကာ လဲ့ယမင်းကို အလှည့်ပေးလိုက်ရသည်။

ကိုမင်းနှင့်လဲ့ယမင်း ခွေးကုန်းကုန်းပြီး လိုးကြတော့ ချိုချိုသွယ် အနားကနေ ထိုင်စောင့်ပေးရင်း လဲ့ယမင်းခံသာအောင်ဆိုပြီး သူမစောက်ပတ်ထိပ်ကလေးကို အသာအယာလက်လျှို၍ စောက်စိကလေးကို ဖျစ်ညှစ်ပွတ်ချေပေးနေသည်။

ခွေးကုန်းလိုးမှုက ကိုမင်းလီးကြီးကို မထင်မှတ်ဘဲ လဲ့ယမင်းစောက်ပတ်ထဲသို့ အရင်းဆုံးထိတိုင် ဝင်ရောက်သွားစေခဲ့ပါသည်။ လဲ့ယမင်းစောက်ပတ်ကလေးက လီးဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ပြုလုပ်နေချိန်မှာ ဟဟပြဲပြဲကလေး အပေါက်ဝကျယ်၍ သွားရလေတော့သည်။

သာမန် မိန်းမပျိုကလေးတစ်ယောက်သာဆိုလျှင် လဲ့ယမင်းစောက်ပတ်မှာ ပြဲရွဲကုန်ပြီ ဖြစ်သည်။

ခုတော့ သူမမှာ အပျိုစင်စစ်စစ်လည်းမဟုတ်သည်ကတစ်ကြောင်း ယောက်ျားသုံးလေးယောက်မကလိုးဖူးသော စောက်ပတ်လည်း ဖြစ်နေတာမို့ ကိုမင်းလီးဒဏ်ကို အံကြိတ်ကာခံရင်း စောက်ပတ်အနားသားကလေး အနည်းငယ်မျှ စုတ်ပြဲကာ စပ်ဖျင်းဖျင်းဖြစ်သွားရုံမှအပ ဘာမျှ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးမခံစားလိုက်ရဘဲ ကာမအရသာကို တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့်ပင် ရရှိသွားခဲ့ပါသည်။

ကိုမင်းရောသူမပါ လရည်နှင့် စောက်ရည်များထွက်ပြီး ကိစ္စပြီးသွားကြလေရာ သုံးယောက်သား အနားယူသည့်အနေနှင့် အခန်းပြင်ကို ပြန်ထွက်လာခဲ့ကြသည်။

ဧည့်ခန်းဆီရောက်တော့ ချိုချိုသွယ် အိမ်မီးတွေအကုန်ပိတ်ပစ်လိုက်ပြီး တီဗွီအောက်စက်ထဲကို အမေရိကန်အောခွေတစ်ခွေ ထိုးထည့်လိုက်ကာ ရေခဲသေတ္တာထဲက အအေးဘူးတွေထုတ်သောက်ပြီး အမောဖြေရင်း သုံးယောက်သားအတူတကွ အောခွေထိုင်ကြည့်ကြသည်။

တစ်အိမ်လုံး မှောင်နှင့်မည်းမည်း ဖြစ်နေပြီး တီဗွီမှ အလင်းရောင်ကလေးသာ သူတို့သုံးယောက်အပေါ်သို့ ကွက်၍ ကျရောက်နေပေရာ ကဗျာဆန်လှသော ညကလေးတစ်ညလို့တောင် ဆိုရချိမ့်မည်။

ရုပ်ရှင်ကားထဲမှ မင်းသမီးကလေးတစ်လက်ထဲကို လူမည်းအမျိုးသားသုံးယောက် ဝိုင်းကိုင်နေကြသည့် အခန်းကိုကြည့်ရင်း ချိုချိုသွယ်ရော လဲ့ယမင်းပါ ဈာန်ဝင်စားပြီး ဖီလင်တွေတက်ကာ ဏှာအပြတ်ထလာကြပြန်သည်။

ချိုချိုသွယ်နှင့်လဲ့ယမင်းက ကိုမင်း၏တစ်ဖက်တစ်ချက်စီမှာ ထိုင်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ သုံးယောက်သား ပွတ်သီးပွတ်သပ်လုပ်ရင်း ကိုမင်း၏လက်များက ချိုချိုသွယ်နှင့်လဲ့ယမင်းကို နို့ကိုင်လိုက် ဖင်သားအိအိကြီးများကို စမ်းလိုက်လုပ်၍ သူမတို့ပေါင်ကြားထဲကို တစ်လှည့်စီ ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။

အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်၏ လက်များကလည်း ကိုမင်း၏ပုဆိုးကိုချွတ်လှန်၍ သူ၏လီးကြီးကို တောင်မတ်လာအောင် တစ်လှည့်စီ ဂွင်းရိုက်ဆောင့်ပေးနေကြပြီ ဖြစ်သည်။

ကိုမင်းလီးက တမုဟုတ်ချင်းပင် မာန်ဖီထောင်ထလာပါသည်။

" နည်းတာကြီးမဟုတ်ဘူး အစ်ကိုရယ် "

လဲ့ယမင်းက ခပ်ညည်းညည်းကလေးလုပ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။

" ယမင်း မှုတ်ပေးလေ "

" အင်း မှုတ်ပေးမယ် "

လဲ့ယမင်း သူ့အရှေ့မှာ ကျုံ့ကျုံ့ကလေးထိုင်ချလိုက်ရာက ကိုမင်းလီးကြီးကို အပီစုပ်နမ်းပေးလေသည်။

ကိုမင်းကလည်း လဲ့ယမင်းလီးစုပ်ပေးတာကို ဇိမ်ယူခံစားရင်း ချိုချိုသွယ်ကိုယ်လုံးအိအိကလေးကို သူ့ဖက်ကို ဆွဲယူလိုက်ကာ…

" သွယ် ဒီခုံပေါ်တက်လေ ကိုယ် မှုတ်ပေးမယ် "

ဆိုပြီး သူထိုင်နေသောဆက်တီပေါ်တက်ရပ်ခိုင်းလိုက်ကာ သူမထမီကို ပင့်လှန်စေလိုက်ရာက သူ့အပေါ်ကနေ တက်ခွရပ်ခိုင်းပြီး သူမ စောက်ပတ်ကိုမျက်နှာအပ်၍ အပီအပြင်ဘာဂျာကိုင်နေလိုက်လေသည်။

" အ အား ကျွတ်ကျွတ်  မောင် …  မောင်ရယ် အ အနေ ခက်လိုက်တာကွယ် "

ချိုချိုသွယ်နှုတ်မှ ညည်းသံကလေးတစ်စ ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။ ချက်ကောင်းကိုမိသဖြင့် သူမကိုယ်ကလေးက တွန့်ကနဲဖြစ်ကာ ဟန်ချက်ပျက်ပြီး ကိုမင်းမျက်နှာကြီးကို သူမစောက်ပတ်နှင့် ယောင်ယမ်း၍ ဖိကပ်ထားလိုက်မိပေသည်။ သူမစောက်စိထိပ်ဖူးကလေးကို ကိုမင်းက တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် စုပ်ပေးနေခြင်းဖြစ်သည်။

ချိုချိုသွယ် ထမီတစ်ကွင်းလုံး ချွတ်ပစ်လိုက်ကာ ကိုမင်း၏ခေါင်းကို ထိန်းကိုင်၍ သူ့မျက်နှာကို သူမစောက်ပတ်ကလေးနှင့် ပွတ်တိုက်ပေးနေမိသည်။ ကိုမင်း၏ လျှာကြီးတစ်ခုလုံးမှာလည်း သူမကိုမရိုးမရွကလေးဖြစ်အောင် စောက်ပတ်အုံတစ်ခုလုံးကို ထိုးမွှေ့ယက်ဆွပေးနေလျှက်ရှိချေပြီ။

စောက်ခေါင်းထဲကို လျှာသွင်း၍ ယက်ပေးသည်။ အစိကလေးကို သွားနှင့် မနာကျင်အောင်ကိုက်ခဲကာ ကလိဆွပေးသည်။

ချိုချိုသွယ်တစ်ယောက် အောကားကြည့်ရတာထက်ပင် ပိုဇိမ်တွေ့ပြီး ချက်ချင်းလက်ငင်းပင် ကိုမင်းအလိုးကို ခံချင်စိတ်ပေါက်လာမိလေသည်။

လဲ့ယမင်းလည်း တဏှာအကြွကြီး ကြွနေပြီဖြစ်သည်။

သူ့လီးကြီးကိုစုပ်ရင်း သူမပေါင်ကြားထဲကို လက်နှိုက်ကာ သူမ၏စောက်ပတ်ဖောင်းအိအိကလေးကို ပွတ်ကာသပ်ကာဖြင့် အစိကလေးကို တဆတ်ဆတ်လှုပ်နှူး ဆွပေးနေမိပေသည်။

ကိုမင်းလီးနံ့ကို နီးနီးကပ်ကပ် ရှူရှိုက်နေရတာမို့လည်း လဲ့ယမင်းစောက်ပတ်မှာ စောက်ရည်များဖြင့် ရွှဲရွှဲစိုနေရပြီဖြစ်လေသည်။

ကိုမင်းလီးကြီးကလည်း အစုပ်အမှုတ်သန်လှသော သူမ၏ပုလွေအစွမ်းကြောင့် လီးတစ်ချောင်းလုံး သံမဏိမောင်းတံကြီးလို မာတောင်တောင့်တင်းကာ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါလှုပ်ရှားလျှက်ရှိလေပြီ။

မကြာမီအချိန်ကလေးအတွင်းမှာပင်…

သုံးယောက်သား ကာမစိတ်တွေ ပိုထန် ပိုသည်းလာခဲ့သည့်အလျှောက် ကိုမင်းလည်း လဲ့ယမင်းကို ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာပင် ဖင်ကုန်းခိုင်းလိုက်ကာ သူမဖင်သားအနောက်မှ ပြူးပြူးကလေးထွက်ပေါ်လို့နေသော စောက်ပတ်အဝမှာ သူ့လီးကြီးကိုတေ့ချိန်၍ တစ်ချက်နှစ်ချက်စောက်စိကလေးကလေးကို ထိုးမွှေပေးလိုက်ရင်း အပေါ်စီးကနေ သူမစောက်ပတ်ကို ဇွပ် ဘွပ် ကနဲအသံထွက်အောင်ပင် သူ့လီးကြီးကို ဖိဆောင့်လိုးချလိုက်လေသည်။

လီးကြီးက သူမ စောက်ပတ်ထဲကို တအိအိနှင့်ထိုးနှစ်ဆောင့်ဝင်သွားလေသည်။

လဲ့ယမင်း လန့်မအော်မိအောင် ပါးစပ်ကိုမနည်းပိတ်ထားလိုက်ရသည်။ တစ်ကြပ်စွာတိုးဝင်လာသောလီးက သူမဖင်သားအနောက်ကနေ စောက်ခေါင်းကလေးထဲကို တဖြည်းဖြည်း ကျွံနိမ့်ဆင်းလာရပြီး အတွင်းထဲထိအရောက် တွင်းဝင်ဖြောင့်သည့်မြွေတစ်ကောင်လို တစ်ထစ်ချင်းတစ်ရစ်ချင်း မျှော့သွေးစမ်း၍ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်လာလေသည်။

ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ သူ့လီးကြီးက လဲ့ယမင်းစောက်ပတ်ထဲကို အဆုံးထိ ထည့်သွင်းလိုးဆောင့်ပေးနိုင်ပြီပဲ ဖြစ်သည်။

တစ်ချက်ချင်း လိုးဆောင့်ရင်းဖြင့် သူမစောက်ပတ်ကလေးက သူ့လီးနှင့်အသားတကျရှိလာသည်။ လီးအဝင်လမ်းလည်းဖြောင့်လာရပြီမို့ ခါးအားသန်သော ကိုမင်း၏ ဆောင့်ချက်ကြမ်းကြမ်းတွေကို လဲ့ယမင်းတစ်ယောက် မီးပွင့်မတတ်ပင် စတင်ခံစား လာခဲ့ရပြီဖြစ်လေသည်။

ကိုမင်းက သူမကို ချိုချိုသွယ်အား လိုးသည်နှင့်မတူအောင် တစ်မူကွဲ၍လိုးပေးနေခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့လီးကြီးကို လဲ့ယမင်းစောက်ပတ်ထဲသို့ တစ်ချက်တည်းတွင်းဝင်အောင် ဆောင့်လိုးခြင်းမျိုးမဟုတ်ဘဲ နှစ်ဆင့်သုံးဆင့်ခံ၍ သူမ၏ကျဉ်းမြောင်းလွန်းသည့် စောက်ပတ်နှင့်လိုက်ဖက်ညီအောင် အတိုးအလျှော့လုပ်၍ အားအရှိန်ကိုထိန်းပြီး ဖိဆောင့်ချပေးနေခြင်းဖြစ်သည်။

လဲ့ယမင်းအနေနှင့်သူ့လိုးဆောင့်မှုကို ခုသာခံသာရှိလာသည်။ လီးလည်းတစ်ဆုံးဝင်သလို သူမသားအိမ်ကို ဒိန်းကနဲဒိုင်းကနဲ အရှိန်နှင့် ပြေးဆောင့်လိုက်တာမျိုးမဟုတ်ဘဲ ညင်သာစွာ ထိတိုက်မိရုံကလေးဖြစ်၍ ကာမအရသာကို တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့်ရရှိနေပေသည်။

ကိုမင်း အချိန်တော်တော်ကြာအောင် သူမကို စိတ်ရှည်လက်ရှည် မျှောလိုးပေးပြီး စောက်ရည်အရွှဲသားနှင့် အဝင်လမ်းချောလာပြီဆိုတော့မှ သူ ထိန်ချန်ထားခဲ့သည့် အားအင်တွေကို ရှစ်ဆယ်ရာနှုန်းလောက် ထုတ်သုံးလာပြီး သူမကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခပ်သွက်သွက် ထိထိမိမိကလေးလိုးပေးလာပါသည်။

" ကောင်းလား ယမင်း ကိုယ်လိုးတာ ခံနိုင်ရဲ့လား "

" ရ ရတယ် ဆောင့် အစ်ကို မမ သွယ်ကို လိုးသလို ယမင်းကိုလည်း လိုးပေးတော့ …ယမင်းစောက်ပတ် တအားရွနေပြီ အစ်ကို ဆောင့် မြန်မြန် လိုး လိုး ပေးပါ "

ကိုမင်း မီးကုန်ယမ်းကုန် ဆော်လေပြီ။ သူမကို အားပြည့်အင်ပြည့် တဖောက်ဖောက် တဘွပ်ဘွပ် အသံထွက်အောင် ဇယ်ဆက်သလို လိုးပစ်လိုက်သည်။

တစ်နာရီနီးပါးလောက် ကြာမည်ထင်ပါသည်။

လဲ့ယမင်းစိတ်ထဲမှာတော့ တစ်ကမ္ဘာလောက်ပင် ကြာရှည်နေမလား မပြောတတ်တော့ပါချေ။

အပျိုစစ်စစ်စောက်ပတ်ကဲ့သို့ နီရဲဖောင်းကြွကာ အမွှေးအမြင်ခပ်ပါးပါးကလေးမျှသာ ဝိုင်းရံပေါက်ရောက် နေကြလျှက် ပြောင်ပြောင်ရှင်းရှင်းကလေးဖြစ်နေသော သူမ၏စောက်ပတ်ထဲသို့ ကိုမင်းလီးကြီးက တစ်ကြပ်စီးပိုင်စွာဖြင့်ပင် ဝင်ချည်ထွက်ချည် လိုးဆောင့်စခန်းသွားနေလျှက်ရှိသည်။

စောက်ရည်သံတဗွပ်ဗွပ်နှင့် အသံတွေပို၍ကျယ်လောင်လာခဲ့ရလေပြီ။

ကိုမင်းလည်း အသားကုန်ပင် ရေကုန်ရေခမ်းဆိုသလို လိုးဆောင့်ချ၍ အချက်ပေါင်းရာချီလာသည့်အချိန်တွင် သူမစောက်ခေါင်းလေးထဲမှ စောက်ရည်များက ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရစွာဖြင့် အပြင်ဖက်သို့တိုင်အောင် တပွက်ပွက်ထွက်လျှံကာ ယိုစိမ့်စီးဆင်း ကျလာခဲ့ရပေသည်။

လဲ့ယမင်း ဘယ်နှစ်ချီပြီးလို့ ပြီးသွားမှန်း ကိုယ့်ဖာကိုယ်သတိမထားမိအောင်ပင် မွှန်ထူသွားမိသဖြင့် နည်းနည်းကလေးတော့ ရှက်မိသလိုလို ဖြစ်သွားရပါသည်။

ကိုမင်းက ချိုချိုသွယ်ကိုလည်း ထိုအတိုင်းပင် ဖင်ကုန်းစေပြီး အနောက်မှနေ၍ သူမဖင်သားကြီးနှစ်ဖက်ကို သူ့လက်ဖြင့်ဆွဲကိုင်ကာ အားယူ၍ တဖြောင်းဖြောင်း ဆောင့်လိုးပေးနေပြန်ပါသည်။ ချိုချိုသွယ်အနေနှင့် ဒီတစ်ညတာအတွက် သူမ၏ကာမလိုအင်မှာ ပြည့်စုံရုံမျှမက အတိုင်းထက်အလွန်ပိုလျှံ၍ပင် နေရပါချေပြီ။

အမျိုးသမီးနှစ်ယောက် တစ်ယောက်နှစ်ချီ သုံးချီစီလောက်ပြီးသွားကြသည်။ သူ့လီးက လရည်တစ်ကြိမ်သာထွက်ခဲ့ပြီး တောင်မတ်နေတုန်းပင် ရှိပါသေးသည်။

ကိုမင်း လီးကြီးကို သူမတို့ နှစ်ယောက် အလုအယက်ဆွဲယူစုပ်နမ်းပြီး ဂွင်းရိုက်ဆောင့်ပေးလိုက်ကြရင်း သူ၏ လီးထိပ်ဆီမှ ထွက်ကျလာသော လရည်များကို တစ်ယောက်တစ်လှည့်စီ ပါးစပ်နှင့်ခံ၍ မြိန်ရည်ယှက်ရည်ပင် နှစ်ယောက်သား စုပ်မျိုချလိုက်ကြပေသည်။

နောက်ပိုင်းကျတော့ သူတို့နှစ်ယောက်က ကိုမင်းကို ကြမ်းပြင်မှာ ဒီအတိုင်းပက်လက်လှဲအိပ်စေပြီး အပေါ်စီးကနေ ကိုမင်း၏ ကိုယ်ပေါ်ကိုတက်ခွထိုင်ကာ တစ်ယောက်တစ်လှည့်စီ မြင်းစီးသလိုလုပ်ပြီး ဖင်ကြီးကို တလှိမ့်လှိမ့် နှိမ့်ကာကြွကာဖြင့် ထပ်ပြန်တလဲလဲ လိုးဆောင့်ပေးနေလိုက်ကြသည်။

တစ်ညလုံးလုံး တစ်ပြန်စီ တစ်လှည့်စီ လိုးကြပြီး မိုးလင်းကာနီးကျမှ သုံးယောက်သား ခြေကုန်လက်ပမ်းကျကာ အတူတကွ အိပ်စက်အနားယူလိုက်ကြလေသည်။

သူမတို့နှစ်ယောက် နိုးလာချိန်မှာ ကိုမင်းက မရှိတော့ပြီ။

ပတ်ဝန်းကျင်ကလူတွေ မရိပ်စားမိနိုင်အောင်လို့ ကိုမင်းတစ်ယောက် ယခုလို စောစီးစွာပင် အိမ်မှထွက်ခွာသွားခြင်းဖြစ်ကြောင်း နှစ်ယောက်သား သဘောပေါက်နားလည်မိကြပေသည်။

ချိုချိုသွယ်တို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်၍ နှစ်သိမ့်ပြုံးကလေး ကိုယ်စီ ပြုံးလိုက်မိကြသည်။ လဲ့ယမင်းလည်း သူမအပေါ်နားလည်မှုအပြည့်ပေးသည့် ဆရာမလေးကို ရင်ထဲကနှစ်နှစ်ကာကာပင် ချစ်မိသွားသလို ကျေးဇူးလည်း အထူးတလည် တင်မိသွားရပါသည်။

ချိုချိုသွယ် ကျေးဇူးကြောင့်ပင် သူမမှာ ကိုမင်းလို ချစ်ရေးချစ်ရာမှာ တုဖက်ကင်းလှသည့် ပြည့်စုံသော ယောက်ျားရင့်မာကြီး တစ်ယောက်နှင့် ဆုံဆည်းချစ်ခွင့် ကြုံခဲ့ရသည်ပဲ မဟုတ်ပါလား။   

ချိုချိုသွယ်တစ်ယောက် သူမ ဟန်းဖုန်းကလေးကိုထုတ်၍ ကိုမင်းဆီဆက်သွယ်ပြီး ညနေအရောက်လာခဲ့ဖို့ ဖုန်းထဲကနေပြောဆိုနေသည်ကို လဲ့ယမင်းတစ်ယောက် ထိုင်ငေးကြည့်ရင်း သူမမျက်နှာပေါ်ဝယ် ကျေနပ်ပီတိဖြစ်မှုနှင့်အတူ လျှို့ဝှက်၍ အဓိပ္ပါယ်ဖော်ရန်ခက်သော အပြုံးကလေးတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်၍ လာခဲ့ရလေသည်။


လေးစားလျှက်

နရသူ



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။


ယုံမှတ်လို့ ပုံအပ်မိပါတယ် အပိုင်း ( ၁ )

ယုံမှတ်လို့ ပုံအပ်မိပါတယ် အပိုင်း ( ၁ )

နရသူ ရေးသည်။

" အင့် အမေ့ ကျွတ် ကျွတ် "

" နာလိုက်တာ မောင်ရယ် မောင့်ဟာကြီးက ကြီးလိုက်တာကွယ် "

ဒေါ်ချိုချိုသွယ် ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

မောင်နှင့်တွေ့ဆုံချိန်တိုင်း သူမအမြဲတစေ ဒီလိုပဲ ပြောပြောနေရသည်။

မောင့်ဒုတ်က ကြီးလွန်းလှသည်။ သူမအနေနှင့် အသက်သုံးဆယ်ဝန်းကျင် အရွယ်ရောက်ပြီးသား မိန်းမသားတစ်ယောက်ဖြစ်ပေမယ့် အပျိုပေါက်မကလေးတစ်ယောက် ပါကင်အဖွင့်ခံရသည်နှင့်မခြား သူလုပ်သမျှကို အံတကြိတ်ကြိတ်ဖြစ်ကာ အတော်ကြီးကို အောင့်အည်းခံနေရပါသည်။

ယောက်ျားလိုးတာတော့ ချိုချိုသွယ် ခံဖူးသည်။ ဒုတ်လည်း ဒီလောက်ကြီး  မဟာဒယားမကြီးလှပါ။

သူမအထက်တန်းကျောင်းသူဘဝက ရည်းစားဖြစ်သူနှင့်ချိန်းရင်း ပန်းခြံတစ်ခုမှာ လွန်လွန်ကျူးကျူး ဆက်ဆံခြင်းကို ခံခဲ့ရပါသည်။ ပထမတော့ နာကျင်သည်။ သွေးများထွက်သွားပလားလို့တောင် ထင်မိပေမယ့် သွေးတော့မထွက်ခဲ့ပါ။ ကျိန်းစပ်စပ်တော့ဖြစ်ရပါသည်။ သူနှင့် တစ်လနှစ်လတွဲခဲ့ပြီး လေးငါးကြိမ်လောက် ဆက်ဆံဖြစ်ခဲ့ကြသည်။

ချိုချိုသွယ် သူ့စာရိတ္တကို မကြိုက်၍ နှစ်ယောက်သားခွာပြဲခဲ့ကြသည်။

နောက်တစ်ယောက်က အိမ်နားမှ အစ်ကိုကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး သူနှင့်ကျတော့ ရည်းစားလည်းမဟုတ်ဘဲနှင့် အနေနီးစပ်ရာကနေ သူမတို့ အိမ်ပေါ်မှာပဲ အလုပ်ဖြစ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အမေတို့ သိသွားမှာစိုးတာနှင့်ပင် ခပ်မြန်မြန်ဇာတ်လမ်းဖြတ်လိုက်ရပါသည်။ သူက လီးတော့နည်းနည်းကြီးသည်။ ခြောက်လက်မခန့်ရှည်မည်ဟု ထင်ပါသည်။ ချိုချိုသွယ် သူနှင့်ဆက်ဆံရတာကိုတော့ ဖီလင်နည်းနည်းဖြစ်မိသည်။

နောက်ပိုင်း သူလည်းမယားရှိသူဖြစ်၍ အိမ်ကိုအလာကျဲသွားခဲ့ပေမယ့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ဆုံမိတိုင်းပင် အရင်ကတစ်ခါနှစ်ခါ ပတ်သက်ဆက်ဆံခဲ့ရတာတွေ ပြန်တွေးပြီး အိပ်ယာဝင်ချိန်တွေမှာ စိတ်ကူးယဉ်နေ မိခဲ့ပါသေးသည်။

သူမကျောင်းပြီးသွားတော့ အိမ်မှာ လည်ရာပြန်စားရေး လုပ်ပြီး သုံးလေးနှစ်လောက် အချိန်ဖြုန်းခဲ့သည်။

နောက် အဖေနဲ့အမေက တိုက်တွန်းလွန်းတာနှင့် ကျောင်းဆရာမအလုပ်ကို လျှောက်ခဲ့ပြီး မူလတန်းကနေ အလယ်တန်းပြဆရာမလေးတစ်ယောက်အဖြစ် တဖြည်းဖြည်း လုပ်သက်လည်းရ ရာထူးလည်းတိုးမြင့်လာခဲ့ရပြီ ဖြစ်သည်။

ကိုမင်းနှင့်တွေ့တာကတော့ သူမ လက်ကိုင် Phone တစ်လုံးနှင့် Viber ကနေ မိတ်ဖွဲ့စကားပြောရင်း တွေ့ဆုံဖြစ်ခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်။ Phone ထဲမှာ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ကြူခဲ့ကြသည်။ စာတွေ Message တွေ ဓာတ်ပုံတွေ အပြန်အလှန်ပို့ခဲ့ကြသည်။ လူချင်းမတွေ့ဆုံမီ အချိန်ကတည်းကပင် ကိုမင်းတစ်ယောက် သူမ၏ မမြင်ကွယ်ရာဖြစ်သော လျှို့ဝှက်အပ်သည့် ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတော်တော်များများကို တွေ့မြင်ဖူးခဲ့ပြီဖြစ်သည်။

နှစ်ယောက်သား စတင်ချိန်းတွေ့ကြတော့ ရှော့ပင်းစင်တာတစ်ခုအနီးမှ စားသောက်ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာဖြစ်သည်။ နေရာစုံ လျှောက်လည်ကြသည်။ အတူသွား အတူစား ရင်းနှီးမှုပိုလာကြသည်။ နောက်တော့လည်း အဆင့်တွေ တဖြည်းဖြည်းတက်ပြီး တည်းခိုဆောင်တစ်ခုမှာ အချိန်ပိုင်းရယူ၍ ကာမဆက်ဆံသည့်အဆင့်သို့ တက်လှမ်း ရောက်ရှိခဲ့ရခြင်းပင် ဖြစ်ပေတော့သည်။

ဒီခေတ်က ယောက်ျား မိန်းမ ချစ်လွယ်ကြိုက်လွယ်ပြီး ကာမခရီးလမ်းကို အဆုံးစွန်ထိ ရောက်ရှိကြဖို့ လွယ်ကူလွန်းသည့်ခေတ်ဖြစ်သည်။ လူရိုးဆိုတာရှားသည်။ အထူးသဖြင့် ယောက်ျားဆိုတဲ့ကျားသတ္တဝါတွေဟာ ဘယ်သောအခါမှ မရိုးဘူးဆိုတာလည်း ချိုချိုသွယ် သိပြီးလည်းဖြစ်ပါသည်။

သို့ပေမယ့် လူဆိုတာ အသွေးအသား လိုအင်ဆန္ဒကို ဆန့်ကျင်တွန်းလှန်နိုင်သူ အလွန်ရှားပါသည်။

ချိုချိုသွယ်လည်း အသက် ၃၀ ပြည့်လုပြီဖြစ်တာမို့ အပြင်မှာ ဘယ်လောက်ပဲ အေးဆေးတည်ငြိမ်ဟန်ပြပေမယ့် သူမ၏ အတွင်းစိတ်သဏ္ဍာန်ကတော့ ရာဂတဏှာဆိုသည့် ရသာရုံရမ္မက်ကို လိုချင်လွန်းအားကြီး၍ ရင်ထဲမှာ လှိုင်းကြက်ခွပ်သာမကဘဲ အိမ်လောက်ကြီးသည့်လှိုင်းလုံးကြီးတွေပါ ထန်ချင်တိုင်းထန်နေခဲ့ပြီဖြစ်ပေသည်။

ဒီမှာပင် ကိုမင်းလို ကာမသျှတ္တရကျမ်းကျေသူနှင့် စတွေ့မိခဲ့ခြင်းလို့သာ ဆိုရမည်ဖြစ်ပေတော့သည်။

ကိုမင်းကလည်း အကိုင်အတွယ်ကျွမ်းသည်။ ကြမ်းလည်းကြမ်းသည်။ မြို့တွင်းမှာ ကိုယ်ပိုင်ကားတစ်စီးနှင့် အငှားတက္ကစီပြေးဆွဲနေသူဖြစ်ပြီး အတွေ့အကြုံရင့်သူဖြစ်သည်နှင့်အမျှ လိုင်းလည်းစုံသည်။ မ ကိစ္စကိုလည်း တွေ့မရှောင်ဆိုသည့် ဘွဲ့တစ်ခုရအောင်ပင် သူတကာထက်ပိုပြီး ပျိုပျိုအိုအို တစ်ခုလပ်ပါမကျန်အောင် အရချိုင်ကာ လှုပ်ရှားတတ်သူတစ်ဦးလည်းဖြစ်သည်။

ချိုချိုသွယ်ကို သူငှားထားသည့် အိပ်ခန်းကလေးထဲမှာ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီး အခန်းတံခါးပိတ်၍ မီးကုန်ယမ်းကုန်ဆော်နေပေသည်။

ချိုချိုသွယ်၏ အဖြူအစိမ်းကျောင်းဝတ်စုံကလေးမှာ ကုတင်အောက်မှာ ပုံကျနေလေပြီ။ သူမ၏ခန္ဓာကိုယ် တစ်ခုလုံးမှာ အဝတ်ဗလာကျင်းလျှက် မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းပင် ဖြစ်နေပေသည်။

ကိုမင်းက သူမ၏ပေါင်တန်ဖွေးဖွေးကြီးနှစ်ဖက်ကို တစ်ဖက်တစ်ချက်စီ ပြဲပြဲကားကားပြုလုပ်၍ သူမ၏ပေါင်ခွဆုံအရပ်ရှိ အမွှေးအမြင်များ အုံ့အုံ့ဆိုင်းဆိုင်းဖြစ်နေလေသော စောက်ပတ်ဖောင်းအိမိကြီးကို သူ၏လီးကြီးဖြင့် အဆက်မပြတ် တရစပ်ပင် ဖိကာဖိကာ လိုးဆောင့်ချနေလျှက်ရှိပေသည်။

" ဇွပ် ဖတ်ဗွပ် ဇွပ် ဖတ် ဘုတ် ဖတ် ဇွပ် ဘွတ် ဖွပ် ဗလပ် ဗွပ် "

ဟူသော အသံများက တားမနိုင်ဆီးမရ ထွက်ပေါ်နေလေသည်။

ချိုချိုသွယ်မှာ ကိုမင်းလီးကြီးက သူမစောက်ပတ်ထဲကို လဒစ်ထိပ်ကနေ လီးအရင်းအဆုံးအထိ အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ဆောင့်ဆောင့်ဝင်နေသဖြင့် ကာမအရသာကိုထိထိမိမိကြီးခံစားနေရကာ သူ့လီးမှာလည်း တခြားယောက်ျားလီးများနှင့်မတူဘဲ တမူထူးပြီး ဆေးထိုးထားသောလီးဖြစ်နေသဖြင့် လက်တစ်ဆုပ်စာမက မတန်တဆကြီးမားနေ၍ သူမစောက်ပတ်နှင့် သူ့လီးကြီးမှာ သတ္တဝါနှင့်လက်နက် မမျှဘဲဖြစ်ကာ ကွဲပြဲမတတ်ပင် မချိအောင် ဝေဒနာခံစားနေရပါသည်။

" အား အအ နာတယ် မောင် ရယ်  အ အ …  လျှော့ လျှော့ပါဦးကွယ် ဖြေးဖြေး ဟင့်ဟင့် "

" နာလား …မသွယ် … မောင့်လီးက မသွယ်စောက်ပတ်ထဲ အဆုံးထိ ဝင်နေပြီပဲ ဥစ္စာ … နာ သေးလားလို့ … "

" အင်း နာ တာထက် တင်းနေတာ မောင်ရယ် သွယ့် အဖုတ်ကလေးတော့ စုတ်ပြတ်သွားတော့မယ်နဲ့ တူတယ် ဟင်း ဟင်း "

ကိုမင်းက သူမကို အနည်းငယ်လျှော့ပေးလိုက်ပြီး သူမအဖုတ်ထဲမှာ လီးကို ဒီအတိုင်းပင် ထည့်စိမ်ထားလိုက်ရာက သူမနှုတ်ခမ်းလေးများကို စုပ်နမ်းနေသည်။ ရင်သားနှစ်မြွှာကို ဆုပ်နယ်ဖျစ်ဆွဲ၍ ကစားပေးသည်။

ချိုချိုသွယ်၏လက်များကလည်း သူ့ကျောပြင်ကျယ်ကြီးအား ဖက်တွယ်ကာ ပွတ်သပ်ပေးလျှက်ရှိလေသည်။

" ချစ်တယ်မောင်ရယ် မောင့်ဟာကြီးက သွယ့်အထဲမှာ တအားတစ်ကြပ်နေတာ ဒီအတိုင်းစိမ်ထားတာတောင် အားရပါးရကြီး မောင်လိုးနေသလိုပဲ ဟင်း ဟင်း "

" မောင်လည်း သွယ့်ကိုလိုးရတာ အရမ်းအားရတယ် သွယ့်အခေါင်းကလေးက အပျိုပေါက်ကလေးလိုးရသလို ကြပ်ထုပ်နေတော့ အပြီးမမြန်အောင် မနည်းကြီးကြိုးစားပြီး ထိန်းနေရတယ် "

" အို ပြီးလည်း ပြီးပေါ့ မောင်ရယ် နောက်ထပ် မောင်လုပ်ချင်ရင်လည်း ပြောပေါ့ သွယ်က မောင့်ကို တားနေလို့လား "

" မပြောတတ်ဘူးလေ တချို့မိန်းကလေးတွေက တစ်ခါလိုးပြီးရင် နောက်တစ်ခါမပေးချင်ကြဘူးတဲ့ မောင်ကြားဖူးတယ် "

" ဟင်း ဘယ်သူပြောလဲ သွယ်ကတော့ မောင်နဲ့နေရတာ ပျော်တယ် အားလည်းရတယ် နာရင် နာပစေ မောင်လုပ်သမျှ ခံချင်လွန်းလို့ကို ကျောင်းနေ့တဝက်ဖျက်ပြီး လာရတာပါ မောင်ရဲ့ … သိရဲ့လား ဟင်း ဟင်း  "

ချိုချိုသွယ် သူ့ကိုအမှန်အတိုင်းပင် ပြောလိုက်လေတော့သည်။

နှစ်ယောက်သား အမောပြေပြီမို့ ကိုမင်းပြန်လှုပ်ရှားလိုက်သည်။

သူ့လီးကြီးကို သူမစောက်ဖုတ်အဝအထိ လဒစ်ပေါ်အောင်ပြန်ချွတ်ဆွဲထုတ်လိုက်ရာက တစ်လက်စတည်း အဆုံးအထိ ထိုးဖောက် တိုးဝင်သွားအောင် တစ်ခါပြန်ဆောင့်လိုးချလိုက်ပါသည်။ ချိုချိုသွယ် အင့်ကနဲ နှုတ်မှအသံထွက်သွားကာ မျက်နှာရှုံ့ရှုံ့မဲ့မဲ့ဖြစ်သွားသည်။

" ဆောင့် မောင် အသေဆောင့် သွယ့်အဖုတ်တစ်ခုလုံး ကွဲပြဲသွားအောင်ဆောင့် မညှာနဲ့ "

သူမကပြောလိုက်တော့ ကိုမင်းက …

" တကယ်လား သွယ် "

" တကယ် ပေါ့ သွယ် အရမ်း ရွနေပြီ ပြီးချင်နေပြီလား မသိဘူး မောင်ရယ် ဆောင့်ဆောင့်လေ ခုနကလို ကြမ်းပေး အဲလိုလိုးတာ သွယ် သိပ်ကြိုက်တယ် "

" ကောင်းပြီ သွယ် …စောက်ပတ်ကွဲဖို့သာ ပြင်ပေတော့ ဟင်း ဟင်း "

ကိုမင်း အသည်းအသန်ပင် ဇယ်ဆက်သလို ဆောင့်လိုးချနေပေတော့သည်။ 

ဆရာမလေး ဒေါ်ချိုချိုသွယ်တစ်ယောက် သူမစကားနှင့်သူမ ထွန့်လူးကော့ပျံလို့ နေရပါချေပြီ။ ကိုမင်း၏လီးက စောက်ပတ်ဖောင်းအိအိကလေးထဲကို မဆန့်မပြဲပင် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နှင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်းခပ်ရမ်းရမ်း ပွတ်တိုက် ဆောင့်ဝင်နေလျှက်ရှိပါသည်။

သူမ၏ပုံမှန်ထက်ပင် ကြီးမားရှည်လျားနေသော ဗီဇံခေါ် စောက်စိထိပ်ဖူးကလေးက လီးဝင်လီးထွက် ပြုလိုက်ချိန်တိုင်းမှာ ကိုမင်း၏လီးကြီးနှင့် ထိတိုက်မိသွားပြီး အတွေ့ဓာတ်ကို ကောင်းစွာခံစားရရှိနေရကာ ချိုချိုသွယ်၏ တဏှာဇောတွေအကြွကြီးကြွလာစေသလို ဖြစ်နေပြန်ပါသည်။

" အား ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ် … ဆောင့် တအား ဆောင့်ပေး … လိုးပေးစမ်းပါ… အ အိ အား "

" မောင့်လီးကို ခံနိုင်ပြီလား မသွယ် ဟင် "

" ခံ  ခံနိုင်ပါတယ် … အ  အကျွတ်ကျွတ် တအားထိ တယ်… မောင်ရယ် … သွယ့်အစိကလေးကို ပွတ်ပေးစမ်းပါဦး … အင်းဟင်း ဟင့် ပွတ်ပွတ်…  အ ကောင်းတယ် ဆောင့်ဆောင့် ပေးပါ …  မြန်မြန် မြန်မြန် သွယ့် ကို လိုးပါ … နာနာလေး လိုးစမ်းပါ မောင်ရယ် လိုးလိုး "

ချိုချိုသွယ် အပြတ်ထန်ပြီး ကြမ်းလာပါတော့သည်။ နှုတ်ထွက်လည်း ရဲလာခဲ့ရသည်။ သူမပြီးချင်နေပြီဆိုတာ သိလိုက်ရ၍ ကိုမင်းလည်း အချက်သုံးလေးဆယ်လောက် သူမစောက်ပတ်ထဲကို အကွဲအပြဲဆောင့်လိုးချလိုက်လေရာ ချိုချိုသွယ့်စောက်ပတ်ထဲက စောက်ရည်များက ဒလဟောပင် အံထွက်ကျဆင်း လာခဲ့ရလေတော့သည်။

ကိုမင်းက ချိုချိုသွယ်ကိုပုံစံပြောင်းပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ လေးဘက်ထောက် ဖင်ကုန်းစေလိုက်ကာ အနောက်ကနေပြီး သူမဖင်အိအိနှစ်ဖက်အကြားမှ စောက်ပတ်ပြူးပြူးကလေးကို သူ့လဒစ်ပြဲကြီး ထိုးစိုက်ထည့်သွင်း၍ ခွေးကုန်း လိုးနေလိုက်ပြန်သည်။

လီးကြီးက သူမစောက်ခေါင်းထဲကို မဝင်ချင့်ဝင်ချင်ပုံစံနှင့် ဆောင့်အောင့် တိုးဝင်သွားသည်။ သူမ၏ စောက်ရည်များက ရွှဲစိုနေလို့သာ တော်ပေသေးသည်။ နို့မဟုတ်လျှင် သူ့လီးက သူမစောက်ဖုတ်ကလေးထဲကို ဘယ်လိုမှပင် ရှောရှောရှူရှူ ဝင်နိုင်မှာမဟုတ်ချေ။ ကိုမင်း ပြီးချင်ဇောနှင့် တရစပ်ကြီး ဆောင့်လိုးချနေသည်။

ချိုချိုသွယ်မှာ စောစောကပင် ပြီးခဲ့တာမို့ စောက်ပတ်က ကျိန်းစပ်စပ်ကြီးဖြစ်နေသည့်တိုင် ကိုမင်းလိုးသမျှကို သူမအံကလေးကြိတ်၍ ကုန်းခံနေပေသည်။ လိုးဆောင့်ချက်များက တစ်စတစ်စ ပိုမိုပြင်းထန်မြန်ဆန်လာသည်။

ကိုမင်းက သူမ၏ဖင်သားဆိုင်အိအိကြီးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ဖိဖြဲပြီးလိုးပေးနေသလို တစ်ချက်တစ်ချက်တွင် သူမနို့အုံထွားအိအိနှစ်လုံးကိုပါ လက်လျှိုကာ နှိုက်ဆွဲပြီး နို့သီးကိုကိုင်၍လည်း လိုးပေးနေတာမို့ ချိုချိုသွယ် ဖော်မပြနိုင်လောက်အောင် ကောင်းသွားရပြီး ငြိမ်းကာစတဏှာမီးလည်း ပြန်လည် အသက်ဝင်ကာ နိုးထလာခဲ့ ရပြန်သည်။

ကိုမင်း ပြီးချင်ချင်ဖြစ်လာကာ အချက်သုံးဆယ်လေးဆယ်ခန့် ဆက်တိုက်လိုးဆောင့်ပြီး သူ့လရည်တွေကို သူမစောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ တဗြစ်ဗြစ်နှင့်ပန်းလွှတ်ထုတ်လိုက်ပါသည်။ ပထမဆုံးအချီဖြစ်တာမို့ သူ့လရည်ပျစ်ပျစ်တွေက ချိုချိုသွယ် စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံးမှာ ပြည့်လျှံ၍ သွားသလိုတောင် ထင်မှတ်ရလေသည်။

" အား  ကောင်းလိုက်တာ သွယ်ရယ် "

ကိုမင်း သက်ပြင်းရှည်ကြီးချလိုက်ရင်းက ပြောလိုက်သည်။

" သွယ်လည်း ကောင်းနေပြီ …  မောင်ရယ် … မရပ်နဲ့ …ဆောင့်ပေးဦး "

" စိတ်ချ … သွယ် မပြီးမချင်း မောင် ဆက်လိုးပေးမယ် …မောင့်လီးကို ပြန်စုပ်ပေးစမ်းပါဦး "

သူ ပြောလိုက်တော့ ချိုချိုသွယ်က …

" ရတယ် မောင် …သွယ် စုပ်ပေးရမှာပေါ့ "

ဆိုပြီး လီးကိုပြန်ချွတ်ခိုင်းလိုက်ကာ သူမကိုယ်လေးကို တစ်ပတ်လှည့်ပြီး သူ့လရည်နှင့် သူမ၏စောက်ရည်များ ချွဲကျိပေကျံနေသော ကိုမင်း၏လီးကြီးကို သူမပါးစပ်ကလေးထဲ ထည့်သွင်းလိုက်ကာ မရွံမရှာပင် နမ်းလိုက်စုပ်လိုက် လျှာကလေး ထိုးထိုး၍ ယက်လိုက် လုပ်ပေးနေပါသည်။

ကိုမင်းလီးကြီးကို တစ်ချောင်းလုံး နို့အေးချောင်းစုပ်သလို ပါးစပ်ထဲထည့်ငုံကာစုပ်ရင်း လဥတွဲတွဲနှစ်လုံးကိုလည်း ပါးစပ်ဖြင့် တပြွတ်ပြွတ်အသံထွက်အောင် အာငွေ့ပေး၍ စုပ်ငုံလိုက်သေးသည်။

ကိုမင်းလီးက ပျော့ခွေသွားဖို့တောင်မှ အချိန်မရလိုက်ရှာဘဲ ပြန်လည်တောင်မတ်လို့လာခဲ့ပေသည်။ လီးကြီးမှာ လုံးပတ်အတော်ပင်ကြီးထွားလှကာ လီးကိုယ်ထည် အလယ်နားလောက်တွင် အသားထစ်ကြီးလို အထစ်လိုက် အရစ်လိုက် တစ်လုံးတစ်ခဲကြီးဖြစ်လျှက် ထွားချင်တိုင်းထွားနေသည်မှာ ကျောချမ်းလောက်စရာပင်။

သူ့လီးကိုစုပ်လိုက် လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်လုပ်၍ ချိုချိုသွယ့် စောက်ပတ်ဆီမှာလည်း တဏှာရည်တွေ တစိမ့်စိမ့် ယိုစိမ့်စီးကျလာခဲ့ရကာ သူမပေါင်ခွဆုံရပ်ဝန်းတစ်ခုလုံးမှာ စိုစိစိချွဲကျိကျိကလေးဖြစ်လာရလေသည်။

" လိုးကြစို့ …မောင်ရယ် "

သူမအသံက ကိုမင်းကို ခယတောင်းပန် နေသည့်အလား …။

ကိုမင်း သူမကို အသနားပိုသွားမိသည်။

" လိုးတာပေါ့ သွယ် မောင့်ကို …ဖင် ကုန်းပေးဦး နော် "

ဆိုပြီး …

သူ့လီးတောင်လာပြီဖြစ်၍ ကိုမင်းလည်း ချိုချိုသွယ်ကို ဖင်ပြန်ကုန်းစေလိုက်ပြီး အနောက်ကနေ ထပ်မံ၍ လိုးဆောင့်ပေးလိုက်ပြန်ပါသည်။ ချိုချိုသွယ်လည်း ကောင်းခန်းရောက်မှ ရပ်လိုက်ရပြီး ခုလိုပြန်လည် ဆက်ဆံချိန်မှာ ကာမဇိမ်ခံမှုက တစ်ကပြန်စရသလို ဖြစ်သွားခဲ့တာမို့ လီးကြီး အနောက်ကနေ တရှိန်ထိုး အတင်းဝင်အတင်းထွက် လိုးဆောင့်သွင်းမှုကို အံတကြိတ်ကြိတ်နှင့် ကော့နေအောင် ခံရပြန်လေတော့သည်။

ဒုတိယအချီလည်းဖြစ်ပြီး သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ဒီတစ်ချီမှာ တော်တော်ကလေး အချိန်ကြာမြင့်စွာ ရေကုန်ရေခမ်းပင် ဆက်ဆံလိုက်ရပါသည်။

လီးနှင့်စောက်ပတ် ပူထူအောင်ဆော်ပြီး တစ်နာရီနီးပါးလောက်ကြာမှ ကိုမင်းရောသူမပါ လရည်နှင့် စောက်ရည်များ ပြိုင်တူပင် ပန်းညှစ်ထွက်သွားရကာ ကုတင်ပေါ်မှာ အတန်ကြာအောင် ငြိမ်ကျသွားကြလေသည်။

ခဏနားလိုက်ကြပြီး ချိုချိုသွယ်က ကိုမင်းရင်ခွင်ထဲမှာ လဲလျှောင်းကာ စကားပြောနေကြရင်း သူမလက်ကလေးတစ်ဖက်နှင့် သူ့ဒုတ်ကြီးကိုကိုင်ကာ ဆွပေးနေပြန်သည်။

ကိုမင်းလည်း သူမတဏှာပြင်းပုံကို သိထား၍ သူမကိုယ်လုံးအိအိလေးကို သူ့မျက်နှာပေါ်သို့ တက်ခွကာ ထိုင်စေလိုက်ပြီး တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် စစ်စတီနိုင်း(69)ပုံစံ ပြောင်းပြန်နေလိုက်ကြရာက ကိုမင်းက အောက်မှနေပြီး သူမစောက်ပတ်ကို နမ်းစုပ်ယက်ပေးလိုက်သည်။ ချိုချိုသွယ်လည်း ကိုမင်း၏ ခြေရင်းဖက်ဆီ မျက်နှာမူကာ သူ့ဒုတ်တန်ချောင်းကြီးကို အားပါးတရစုပ်၍ လျှာကလေးနှင့် လိုက်လံ ယက်၍ဆွ၍ ပေးနေ လေသည်။

နှစ်ယောက်သား စိတ်ပြန်လည်ကာ ရာဂသွေးတွေဆူပွက်လာခဲ့ကြရင်း ချိုချိုသွယ်တစ်ယောက် ကိုမင်းရဲ့အပေါ်ကနေ ဦးဆောင်၍ မြင်းစီးသလိုလုပ်ပြီး သူ့လီးကြီးကို အပေါ်စီးကနေ သူမဖင်ကြီး တလှိမ့်လှိမ့်နှင့် တက်ထိုင်ကာ စကောဝိုင်းမွှေ့ဖိဆောင့်ချပေးလိုက်သည်။

လီးကြီးက ဒုံးကျည်တစ်စင်း မိုးပေါ်ထောင်ထားသလို တန်းတန်းမတ်မတ်ကြီး ထောင်မတ်နေပေရာ သူမကအပေါ်ကနေ အားပါပါ ဖိထိုင်ချလိုက်တိုင်း စောက်ပတ်ကလေးထဲကို သူ့လီးတဆုံး စိုက်နစ် တိုးဝင်သွားရပြီး တဒုတ်ဒုတ်နှင့်နေအောင် သူမစောက်ခေါင်းလေးအတွင်းမှ သားအိမ်ကို ဝင်ရောက်ဆောင့်ထိုးမိ နေပေသည်။

ချိုချိုသွယ် အီဆိမ့်နေအောင် ကောင်းလွန်းလှသဖြင့် …

" အား အ ရှီး …အင်း ဟင့်ဟင့် … "

ဟူသော ညည်းသံကလေးပါ သူမနှုတ်ဖျားမှ ထွက်ပေါ်လာရပြီး  ကိုမင်းလီးကို သူမစောက်ပတ်ထဲ အရင်းထိ စိမ်ထိုးထည့်သွင်းထားလျှက်က ဖင်ကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်၍ လှိမ့်ကြိတ်ဆောင့်လိုးရင်း သူမအလိုလားဆုံးသော ကာမစည်းစိမ်ကို အပြတ်ပင် ဖီလင်ယူခံစားနေမိလေသည်။

အချိန် တော်တော်ကလေး ကြာမြင့်လို့ သွားသည်။

ကိုမင်းလည်း သူကြိုတင်သောက်သုံးထားခဲ့သော ဆေးအစွမ်းဖြင့် တော်ရုံနှင့်မပြီးစီးနိုင်ဘဲ သုက်အထွက်ကို ကြာရှည်အောင် ထိန်းထားနိုင်လေရာ ချိုချိုသွယ်တစ်ယောက် အပေါ်စီးကနေလိုးရင်းဆောင့်ရင်း နှစ်ချီမက သုံးချီလောက်ပင်ပြီးရသည်အထိ ကာမအရသာကို ပြည့်ပြည့်ဝဝ ခံစားရရှိသွားရပေတော့သည်။

ကိုမင်းတစ်ယောက် သူမပြီး၍ မိနစ်နှစ်ဆယ်လောက်ကြာတော့မှ သူမကို ကုတင်စောင်းမှာပက်လက်အိပ်စေလိုက်ကာ အားပါးတရလိုးဆောင့်ရင်း သုက်ရည်တွေကို သူမသားအိမ်ထဲသို့ အဆက်မပြတ်ပန်းထုတ်လိုက်ပါသည်။

ကိစ္စပြီးသွားကြတော့ နှစ်ယောက်သား တည်းခိုရာအခန်းမှ ထွက်လာခဲ့ကြကာ လူချင်းခွဲလိုက်ကြပြီး ကိုမင်းက သူ့ကားနှင့်ပြန်သွားသလို ချိုချိုသွယ်လည်း အခြားတက္ကစီတစ်စီး လက်ပြတားပြီး အဆိုပါကားနှင့်ပင် အိမ်ကို ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။

အိမ်ရှိရာ လမ်းထိပ်ဆီကိုရောက်တော့ ကားကိုရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး သူမကားပေါ်မှဆင်းလျှောက်လာလိုက်ပါသည်။

ကိုမင်း အလုပ်ကောင်း၍ သူမပေါင်ခွဆုံတစ်ခုလုံး ကွတတကလေးပင် ဖြစ်နေရပြီး လူသူမရိပ်မိအောင် အတော်ကလေးသတိထား၍ လျှောက်နေရပေသည်။

သူမ အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့် ကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားများလဲလှယ်ဝတ်ဆင်လိုက်ကာ ရေတောင်မချိုးနိုင်ဘဲ အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ထက်မှာပင် တုံးလုံးလှဲချလိုက်ရာကနေ တစ်ရေးတမော အိပ်ပျော်ခြင်းသို့ ရောက်ခဲ့ရတော့သည်။

............................................................................................................................

နောက်တစ်နေ့တွင်လည်း စနေ တနင်္ဂနွေ ကျောင်းပိတ်ရက်ဖြစ်၍ ကိုမင်းနှင့်သူမ ထပ်တွေ့ကြသည်။ တစ်ပတ်မှာ သုံးရက် သောကြာ စနေနှင့်တနင်္ဂနွေနေ့ ရောက်တိုင်း သူတို့နှစ်ယောက် အမြဲတစေတွေ့ဆုံ၍ အချစ်ပွဲ ဆင်နွှဲဖြစ်ခဲ့ကြပေသည်။

ကျန်သည့်ရက်တွေက ကိုယ့်အလုပ်နှင့်ကိုယ်မို့ တွေ့ဆုံဖို့ရာ အချိန်လည်းမရနိုင်ကြပါချေ။ သည်လိုနှင့် …

ပထမလပတ်စာမေးပွဲများပြီးစီး၍ ကျောင်းရက်ရှည်ပိတ်ရက်များအတွင်း အိမ်ကလူတွေလည်း ဘုရားဖူးထွက်သည်နှင့် ကြုံကြိုက်တာမို့ ချိုချိုသွယ်တစ်ယောက် ကိုမင်းကို Phone ဖြင့် ဆက်သွယ်အကြောင်းကြားပြီး သူမ၏နေအိမ်မှာပင် ညဖက်တွေ့ဆုံ Date လုပ်ကြဖို့ ချိန်းလိုက်ပါသည်။

ထိုနေ့ နံနက်ပိုင်းတွင် ချိုချိုသွယ့်နေအိမ်မှာ သူမနှင့်အတူ တပည့်မကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်သော ကိုးတန်းကျောင်းသူလေး လဲ့ယမင်းတို့ နှစ်ယောက်သား အိမ်မှာပင် စကားတပြောပြောနှင့်တီဗွီကြည့်ကြ ချက်ပြုတ်စားသောက်လိုက် လုပ်နေကြပေသည်။

လဲ့ယမင်းက ငါးတန်းနှစ်လောက်ကတည်းက သူမ၏တပည့်အရင်းတစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့ပြီး နှစ်ယောက်သား အခြား ကျောင်းသူကလေးများထက်ပိုပြီး လက်ပွန်းတတီး ချစ်ခင်ရင်းနှီးစွာ နေလာခဲ့သူတွေဖြစ်ကာ သူမ၏နေအိမ်မှာ လဲ့ယမင်း၏ စားအိမ်သောက်အိမ်လိုလည်း ဖြစ်နေခဲ့ပါသည်။

လဲ့ယမင်းနှင့် သူမတို့နှစ်ယောက်က အိမ်ချင်းလည်း သိပ်မဝေးကြဘဲ လေးငါးခြောက်အိမ်လောက်ပဲခြားကာ တစ်လမ်းတည်းသားတွေလည်း ဖြစ်ကြသည်။ နှစ်ယောက်သား အတွင်းရေးကိစ္စမှန်သမျှကို တိုးတိုးဖော် အနေနှင့် တိုင်ပင်ပြောဆိုနေကျပင်ဖြစ်ကာ သမီးရည်းစားနှစ်ယောက်သဖွယ် အတူအိပ်အတူစား တပူးတွဲတွဲ ရှိကြလေသည်။

ချိုချိုသွယ် ကိုမင်းနှင့်တွေ့သမျှ ကြုံသမျှကို သူမကို ခရေစေ့တွင်းကျ ပြောပြခဲ့သလို လဲ့ယမင်းလည်း ရည်းစား များသလောက် ပညာရေးစိတ်မဝင်စားဘဲ ရှစ်တန်း ကိုးတန်းစာမေးပွဲတွေကို အလီလီအခါအခါ ကျရှုံးခဲ့သူတစ်ယောက်ပီပီ သူမနှင့်ပတ်သက်ခဲ့သမျှ ယောက်ျားသနာတွေရဲ့အကြောင်းကို ဆရာမလည်းဖြစ် အစ်မရင်းတစ်ယောက်လို တိုးတိုးဖော်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်လိုလည်းဖြစ်နေသော ချိုချိုသွယ်ကို အကုန်အစင်ပင် ရင်ဖွင့်ပြောကြားခဲ့သည်သာဖြစ်ပါသည်။

အိမ်သားတွေ ဘုရားဖူးထွက်ခိုက် သူမကိုသာ ညအိပ်ဖော်အဖြစ် အိမ်မှာအတူခေါ်အိပ်ကာ နှစ်ယောက်သား ယောက်ျားသားတွေနှင့်ပတ်သက်သည့် ဏှာအကြောင်းတွေပြောဆိုကြပြီး တီဗွီကလာသော ဇာတ်လမ်းတွဲတွေ ကြည့်လိုက် လဲ့ယမင်းဘော်ဒါတစ်ယောက်အိမ်က မ'လာခဲ့သည့် 18+ ခေါ် အပြာအောကားတွေ တစ်ခွေပြီး တစ်ခွေထိုးကြည့်လိုက်နှင့် အကြိုက်တွေ့နေကြလေသည်။

သူမတို့နှစ်ယောက်သား အိပ်ခန်းထဲမှာ လက်ဖက်သုတ်တစ်ပန်းကန်နှင့် အမေရိကန်အောခွေတစ်ခွေ အတူထိုင်ကြည့်ရင်း တစ်ယောက်နို့ကိုတစ်ယောက်ကိုင်လိုက် အဖုတ်နှိုက်လိုက်ပွတ်လိုက်လုပ်နေကြရင်း ဖီလင်တွေတက်နေခဲ့ကြသည်။

" မမ ရယ် မမလူ … ကိုမင်း ပုံတွေ … ယမင်းကို ပြမယ်ဆို "

" အင်း ဟုတ်သားပဲ ဒီထဲမှာ မမသိမ်းထားတယ် "

သူမ Lock လုပ်ထားသည့် Phone Screen ကို ဖွင့်ပြီး Memory Card ထဲက Audio Manager ထဲမှာ အသေအချာ သိမ်းဝှက်ထားသည့် Viber မှ ကိုမင်း ပေးပို့ထားခဲ့သော လီးပုံတွေကို လဲ့ယမင်းအား ပြပေးလိုက်တော့ သူမက မျက်တောင်မခတ်စတမ်း ပြူးုပြဲစိုက်ကြည့်နေပြီး တအံ့တသြကလေးဖြစ်နေပါသည်။

" အား …တော်တော်ကြီးတဲ့ လီးကြီးပဲနော် မမ စပ်ဖျင်းဖျင်းမဖြစ်ကုန်ဘူးလား ဟင်းဟင်း "

" စပ်ဖျင်းဖျင်းဘယ် က ပါ့မလဲ …ယမင်းရယ် … ကွဲပြဲကုန်တာပေါ့ လို့  …မမလည်းအစကတော့ သူ ဒီလောက်ကြီးမယ် ဘယ်ထင်ပါ့ မလဲ "

" ယမင်းသာ ဆို ခံနိုင်ပါ့မလားတောင် မသိဘူး ဒီည သူလာမယ်ဆို ယမင်းတော့ သေချာ ခိုးချောင်းမှာပဲနော် မမ သိလား "

" ဟင်း ချောင်းပဲချောင်းချောင်း ခံပဲ ခံခံ …ကိုယ့်ပြသနာကိုယ်ရှင်းရင် ပြီးတာပါပဲ ယမင်းရယ် ဟင်းဟင်း ဟင်း "

" အမလေးတော် မမလူ ဟာရီး မခံရဲပါဘူးတော့ ခစ်ခစ် ခစ် "

လဲ့ယမင်း ကြက်သီးထသလို ပုခုံးကလေးတွန့်ပြရင်း တခိခိ တခစ်ခစ်ရယ်နေပါသည်။

ချိုချိုသွယ် သူမပုံစံကလေးကိုကြည့်၍ မချင့်မရဲ ဖြစ်လာပြီး ကောင်မလေး စကပ်အောက်မှနေပြီး သူမပေါင်ခွဆုံကြားထဲကို လက်ထိုးနှိုက်ပေးလိုက်လေသည်။ သူမပေါင်ခွဆုံနေရာကလေးမှာ နူးညံ့စွာ ဖောင်းမို့ အိတင်းနေပြီး အရည်တွေစိုစိစိဖြစ်နေတာကို စမ်းမိသွားသည်။

" ဟင်း လူကို မထုံတက်တေးနဲ့ စောက်ရည်တွေတော့ ရွှဲနေပြီ "

" ရွှဲပါဘူး ဘယ်မလဲ မမ ရဲ့ …ဟင့်ဟင့် "

" ချွတ် … ပြ လေ မမ ကြည့်စမ်းမယ် "

" သမီးတစ်ယောက်တည်း မရဘူး မမပါ ချွတ် "

ချိုချိုသွယ် သူမထမီကို ခါးမှနေ၍ ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ လဲ့ယမင်းလည်း လျှာတစ်လစ်ကလေးလုပ်ပြီး သူမလည်းမနေသာတော့ဘဲ စကပ်လေးကို ကုန်းချွတ်နေလိုက်သည်။

အတွင်းခံ ပင်တီကလေးကိုပါ နှစ်ယောက်စလုံး အတူတကွ ချွတ်ပစ်လိုက်တော့ စောက်ဖုတ်ကလေးနှစ်ခုက ပုံစံတစ်မျိုးစီနှင့် ချိုချိုသွယ် ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ ပြန့်ပြန့်ကားကားကြီးဖြစ်ကာ အမွှေးးအမြင်တွေ ထူထပ်နေပြီး လဲ့ယမင်းအဖုတ်ကလေးကမူ အမွေးအမြင်ခပ်ပါးပါးကလေးသာ ပေါက်ရောက်၍ ပြောင်ပြောင်ရှင်းရှင်းကလေး ဖြစ်နေပြီး စောက်ဖုတ်မှာ ဆရာမ ဒေါ်ချိုချိုသွယ်လောက် အပြန့်မကျယ်ပေမယ့် ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ဖြစ်သည့် နေရာမှာတော့ နှစ်ယောက်သား သိပ်မကွာခြားလှဘဲ လက်တစ်ဝါးစာလောက်  မို့မို့တင်းတင်း အိအိကလေး ရှိနေတာကို မြင်တွေ့လိုက်ရလေသည်။

သူမတို့နှစ်ယောက် ကိုယ်ခန္ဓာချင်း ပူးပူးကပ်ကပ် ဖြစ်သွားခဲ့ကြသည်။

တစ်ယောက်နှုတ်ခမ်းကို တစ်ယောက်နမ်းစုပ်၍ ပြုလုပ်နေကျရှိသည့်အတိုင်း တစ်ယောက်နို့ကိုတစ်ယောက် ကိုင်ကြ ဆုပ်ချေညှစ်နယ်နေကြသည်။ ကိုယ်ပေါ်ရှိ အင်္ကျီနှင့် ဘရာစီယာကလေးတွေပါ ကျွတ်ကွာကျသွား ရသည်။

ကုတင်ပေါ်မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်လူးလှိမ့်၍ ပေါင်တန်အချင်းချင်း ယှက်လိမ်လိုက်ကြပြီး နို့အုံအချင်းချင်း နို့သီးကလေးတွေ ထိပ်တိုက်တွေ့လျှက် ပေါင်ခွဆုံရှိ စောက်ပတ်ချင်းလည်း ထိတွေ့မိတ်ဆက်ကာ ပွတ်သီးပွတ်သပ် လုပ်လိုက်ကြပါသည်။ ခါတိုင်းဆိုလျှင် ညအိပ်ချိန် လူခြေတိတ်မှ တစ်ခါတစ်ရံ စခန်းသွားဖြစ်ကြပေမယ့် ဒီနေ့ ကျတော့ နှစ်ယောက်စလုံး ဘာရယ်ကြောင့်မှန်းမသိ ခါတိုင်းထက်ပိုထန် ပိုကြွပိုရွနေသလို ထင်မှတ်ရပေသည်။

ကိုမင်းလီးကပဲ ဆွဲဆောင်နေလို့လား အပြာMovie တွေ ကပဲ နှိုးဆွလှုံ့ဆော်ပေးနေလို့များလားတော့ မသိပါချေ။ သူတို့နှစ်ယောက်သား ဣန္ဒြေသိက္ခာလေးတွေတောင် မဆည်နိုင်ကြဘဲ ဆိတ်ကွယ်ရာမှာ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်လို့နေကြလေတော့၏။

" ယမင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း လုပ်နော် "

" အင်း ဟင်း မမလူ လိုးသလို လုပ်ပေးရမလား "

" ကောင်းတာပေါ့ နင်ကရော ဘယ်နှစ်ယောက်တောင် ကုန်းချင်တိုင်း ကုန်းပြီးပလဲ မသိဘူး အပေါက်တောင် တော်တော်ကျယ်ပြီး စပတ်ပြဲနေပြီ ဟင်း ဟင်း "

" အန် မမလောက်ပြဲပါဘူး မမကြီးက ကိုမင်းဒစ်ပြဲကြီးနဲ့ ဟဝှာပြုထားတာ ပြဲရွဲနေတာပဲ "

" ဟွန်း ကောင်မနော် ငါ နှိုက်ဆောင့်ပစ်လိုက်ရ …ဟင်း ဟင်း "

" ဆောင့် ဆောင့် မမ ဆောင့်ချင်သလောက်ဆောင့် မမလည်း ဖြဲပေးထား ယမင်း လက်နဲ့ဆောင့်ပေးမယ် "

" အ အ  မသာ မကလေး … ခိခိ အင့် အ  အိအိ… ဟဲ့ … ဖြေး ဖြေး  ပြဲကုန်ပြီ  …အ  အိအင့်  အား "

တစ်ယောက်တစ်ပြန်စီ ပေါင်ကြားလက်ထည့်၍ နှိုက်လိုက် ဆောင့်လိုက်နှင့် …စောက်ရည်တွေအရွှဲသား မထိန်းနိုင်မသိမ်းနိုင်အောင်ပဲ ဖြစ်လာရလေသည်။ တစ်ယောက်အပေါ် တစ်ယောက်တက်ခွပြီး စောက်ဖုတ်ကို တစ်ပြန်စီ နမ်းစုပ်၍ယက်ပေးကြပြန်သည်။

စောက်ခေါင်းကလေးထဲကိုလည်း လက်နှင့်မွှေနှောက်၍ လိုးဆောင့်ပေးကြသည်။ အချိန်ကုန်လို့ ကုန်သွားမှန်းတောင် နှစ်ယောက်သား သတိမထားမိလိုက်ကြပဲ ဖြစ်သွားသည်။

ညနေ ၅ နာရီ ထိုးပြီးချိန် လောက်ကျမှ သူတို့နှစ်ဦးသား အိပ်ခန်းထဲကနေ ပြန်ထွက်လာနိုင်ကြပါသည်။

ချိုချိုသွယ်တို့  နှစ်ယောက် ရေချိုးစားသောက်ပြီး၍ ခေတ္တအနားယူနေကြချိန်မှာပင် ကိုမင်းရောက်ရှိလာသည်။ သူ့ကားကိုတော့ အိမ်ရှေ့ယူမလာခဲ့ဘဲ လမ်းထိပ်က ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ အပ်နှံထားခဲ့ကာ ဒီအတိုင်းပင် ချိုချိုသွယ်တို့ လမ်းထဲကို လျှောက်ဝင်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်ပါသည်။

ချိုချိုသွယ်က ကိုမင်းကို လဲ့ယမင်းနှင့် မိတ်ဆက်ပေးလိုက်ရသည်။ သုံးယောက်သား ဧည့်ခန်းရှိ တီဗွီရှေ့မှာ ထိုင်ကာ စကားစမြည်ပြောဆိုနေကြပြီး အလိုက်သိသော လဲ့ယမင်းက သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နှင့်ချိန်းထား၍ အပြင်ကိုခဏသွားလိုက်ဦးမည်ဆိုပြီး အိမ်သော့ကိုပါယူကာ ရှောင်ထွက်သွားလိုက်သည်။

ချိုချိုသွယ်နှင့်ကိုမင်းတို့ နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ကာ ပြုံးလိုက်ကြပြီး ချိုချိုသွယ်လည်း ကိုမင်းကို အသာပင်လက်ကမ်းပေးလိုက်ရာ ကိုမင်းက သူမလက်ကိုဆွဲ၍ နှစ်ယောက်သား သူမအိပ်ခန်းထဲကို ဝင်လာခဲ့ကြပါသည်။

" မောင် … လိုးချင်လှပြီ သွယ်ရယ် "

ကိုမင်းက သူမကိုယ်လုံးကလေးအား သိမ်းကျုံးပွေ့ဖက်ကာ နမ်းလိုက်ရင်းက ပြောသည်။

" ဟင်းဟင်း  ဟင်း သွယ်လည်း မောင့်လိုပါပဲ မောင်ရယ် …မောင် ဒီည သဘောရှိပျော်နိုင်ပါတယ် သွယ့်အိမ်မှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပဲ ဘယ်သူတစ်ယောက်မှ မရှိကြဘူးလေ "

" ဟိုကောင်မလေး လဲ့ယမင်း ဆိုလား … သူကရော "

" သူက သွယ့်တပည့်မကလေးပါ  သွယ်တို့ ကိစ္စ သူဝင်စွက်မှာ မဟုတ်ဘူး "

ချိုချိုသွယ်ပြောလိုက်ပြီး ကိုမင်းကို ပြုံးစစနှင့်ကြည့်လိုက်ရာက …

" ဘာလဲ … မောင် သူ့ကို စိတ်ဝင်စားလို့ လား "

" အို မဟုတ်ပါဘူး သွယ်ကလဲ "

" စိတ်ဝင်စားရင်ပြော သွယ်ပြောပေးမယ် "

ချိုချိုသွယ်က သူ့ကို နောက်သလိုလို အတည်လိုလိုလုပ်ပြီး ပြောသည်။

ကိုမင်းက ဘာမျှပြန်မပြောဘဲ တဟင်းဟင်းသာ ရယ်နေလိုက်သည်။

ချိုချိုသွယ်၏ကိုယ်ပေါ်ကအင်္ကျီပါးကလေးကို ကိုမင်းက အသာချွတ်ပေးလိုက်ပြီး ရင်နှစ်မြွှာကို စည်းနှောင်ထားသည့် ဘရာစီယာကလေးကိုပါ အသာဖြုတ်ချွတ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ သူမ၏ ထွားထွားအိအိရှိလှသော ရင်သားကြီးနှစ်မြွှာက ဘရာစီယာအောက်ကနေ ခုန်ထွက်လာကြသည်။

အိမ်ထောင်မရှိသေးသူပီပီ သူမ၏နို့သီးခေါင်းချွန်တက်တက်ကလေး နှစ်ခုက ကျစ်ခဲလှစွာဖြင့် အပေါ်ဖက်သို့ ငေါ့၍ ထောင်ထနေတာကို တွေ့ရပေသည်။

ချိုချိုသွယ်ကိုယ်တိုင်လည်း သူမထမီကို လိုလိုလားလားပင် ချွတ်ပေးပြီး ဆက်လက်၍ ကိုမင်းကိုယ်ပေါ်ရှိ အဝတ်တွေကို သူမလက်ကလေးနှင့် အသာအယာ ချွတ်ယူလိုက်လေသည်။

နှစ်ယောက်စလုံး ခန္ဓာကိုယ် ဗလာကျင်းသွားပြီး လျှို့ဝှက်အပ်ရာ ကိုယ်အင်္ဂါတွေ တစ်ခုမကျန် ပေါ်ထွက်လာရကာ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ဖက်ရမ်းနမ်းရှုံ့၍ ကုတင်ပေါ်ကို နှစ်ယောက်သား ဖိမှောက်ထပ်လျက်သား လဲပြိုကျသွားခဲ့ကြလေသည်။

မကြာမီ အိပ်ခန်းလေးထဲမှ အသံဗလံများထွက်လာကြပြီး သူတို့နှစ်ယောက်ဆီမှ မာန်သွင်းသံ အသားဆိုင်အချင်းချင်း ပွတ်တိုက်ရိုက်ခတ်သံ တအိုးအိုးတအင့်အင့်ညည်းညူသံတွေက အိပ်ခန်းအပြင်ဖက်သို့တိုင် တားမနိုင်ဆီးမရ ဖိတ်လျှံ၍ ထွက်ပေါ်လာခဲ့ရပါချေပြီ။

ချိုချိုသွယ် စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်ပင် ကာမရေယာဉ်ကြောထဲမှာ တစိုက်မတ်မတ် မျောပါနေမိလေသည်။

ကိုမင်း၏လိုးဆောင့်ချက်များက ကုတင်ပေါ်မှာ လေးဘက်ကုန်းပေးထားသော ချိုချိုသွယ်၏ဖင်သား ကားကားအိအိကြီးနှစ်ဖက်ပေါ်ကို အဆက်မပြတ်ကျရောက်နေပြီး သူ့လိင်တန်ကြီးကလည်း သူမ၏စောက်ပတ်ထဲသို့ တစ်ကြပ်စီးပိုင်စွာဖြင့် တဇွပ်ဇွပ်တဗွပ်ဗွပ်အသံပြုကာ တိုးဝင်လိုက် ပြန်ထွက်လိုက်နှင့် ထွက်ချည်ဝင်ချည် ဖြစ်ကာ နေလေတော့သည်။

ချိုချိုသွယ်တစ်ယောက် ကော့နေအောင်ကို ပက်ပက်စက်စက်ပင် အလိုးခံနေရပေသည်။

ကိုမင်းက သူမကို ပုံစံအမျိုးမျိုးပြောင်း၍ ဆက်ဆံနေပြီး ချိုချိုသွယ်လည်း ကိုမင်းလုပ်လေသမျှကို မညည်းမညူလိုက်ပါ၍ ပက်လက်တစ်မျိုး မှောက်ရက်တစ်ဖုံ အမျိုးမျိုးအသုံးတော်ခံပြီး သူ့အလိုကျ လိုက်လျောဖြည့်ဆီး ပေးနေပေသည်။

အချိန်အားဖြင့် တစ်နာရီနီးပါးလောက် ကြာမြင့်သွားခဲ့သည်။

ကိုမင်းလိုးဆောင့်ချက်များက ပြင်းသထက်ပြင်းလာသည်။ ထိရောက်မှုလည်း ရှိလာသည်။ ခွန်အားနှင့်ပြည့်စုံသလောက် ခါးအားလည်းသန်သူဖြစ်၍ သူအဆက်မပြတ်ဆောင့်လိုးပေးမှုကို ခံရင်း ချိုချိုသွယ် တစ်ချီပြီး တစ်ချီ ပြီးနေရပါသည်။ ချိုချိုသွယ် သူ့လီးကြီးကို တော်တော်ခိုက်သွားသည်။

ရင်ခေါင်းတစ်ခုလုံး ဆို့ဆို့နင့်နင့်ကြီးဖြစ်အောင်ပင် အားပါးတရ တရစပ်လိုးဆောင့်ပေးနေသော ကိုမင်းလီးကြီးမှာ သူမကို တစ်ချီမကဘဲ နှစ်ချီသုံးချီဆက်တိုက်ပင် ကာမပန်းတိုင်ကို အလီအလီအချီချီ ဆိုက်ရောက်သွားစေသဖြင့် လူတစ်ကိုယ်လုံး ခွေယိုင်ကာနုံးချိမတတ်ပင် ဖြစ်သွားရလေသည်။

ကိုမင်းလည်း နောက်ဆုံးပန်းတိုင်ကို ရောက်လုနီးနေပြီမို့ သူမကို လုံးဝ သက်ညှာနိုင်ခြင်းမရှှိတော့ဘဲ ထပ်တလဲလဲဆင့်ကာဆင့်ကာ လိုးဆောင့်ချလိုက်ရင်း အချက်လေးဆယ် ငါးဆယ်အရောက်မှာ သူ့လီးထိပ်ဆီမှ လရည်ပျစ်ချွဲချွဲ များက သူမသားအိမ်ဆီသို့ တဗြစ်ဗြစ်နှင့် အဆက်မပြတ် ပန်းလွှတ်ရောက်ရှိသွားရလေတော့၏။

နှစ်ယောက်သား ခြေကုန်လက်ပန်းကျကာ ခေတ္တခဏအနားယူလိုက်ကြသည်။

ချိုချိုသွယ်က ကိုမင်း စားဖို့သောက်ဖို့ သွားရောက်စီစဉ်ပေးပြီး နှစ်ယောက်သား အားရှိအောင် စားသောက်လိုက်ကြကာ ဒုတိယအကြိမ် နှစ်ချီမြောက်အဖြစ် ထပ်မံစခန်းသွားလိုက်ကြပြန်ပါသည်။

နှစ်နာရီနီးပါးလောက် ကြာအောင် နှူးလိုက်ဆွလိုက် စုပ်လိုက်ယက်လိုက်နှင့် နည်းမျိုးစုံလင်စွာဖြင့် အချစ်စခန်းကို မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင်ကြီးဖွင့်လိုက်ကြပြီး နှစ်ယောက်စလုံး အားအင်တွေ တော်တော်ကလေး ကုန်ခမ်းသွားကြကာ လူလည်းတော်တော့်ကို ပြိုင်းသွားခဲ့ကြပေသည်။

ည ၁၁ နာရီထိုးပြီးချိန် လောက်မှာ …

အိမ်ခန်းတံခါးကို သော့ဖွင့်ဝင်ရောက်လာသံ ကြားရ၍ လဲ့ယမင်းတစ်ယောက် အပြင်မှပြန်ရောက်လာပြီဆိုတာ သိလိုက်ရပြီး နှစ်ယောက်သား အခန်းပြင်ထွက်ကာ ဧည့်ခန်းဖက်ဆီလျှောက်လာခဲ့ကြသည်။

လဲ့ယမင်းလည်း အပြင်မှပြန်ရောက်သည်နှင့် အင်္ကျီအဝတ်အစားများ သွားရောက်လဲလှယ်ဝတ်ဆင်လိုက်ကာ တီရှပ်ချိုင်းပြတ် မီနီစကပ်တိုနံ့နံ့ကလေးနှင့် ပြန်ထွက်လာခဲ့ပြီး သူတို့နှစ်ယောက်နှင့် မလှမ်းမကမ်းမှာ လာရောက်ထိုင်လိုက်ရင်း တီဗွီကြည့်လိုက် စကားစမြည်ပြောဆိုလိုက် လုပ်နေကြပါသည်။

လဲ့ယမင်း၏မျက်လုံးအကြည့်များက ကိုမင်း၏တစ်ကိုယ်လုံးဆီကို ကျရောက်နေလျှက်ရှိပြီး အထူးသဖြင့် သူ၏ပေါင်ခွဆုံရှိ ကိုမင်းဝတ်ဆင်ထားသော ပုဆိုးအောက်မှနေ၍ အမြှောင်းလိုက်ကြီး ဖြစ်ပေါ်နေသော သူ၏ လီးကြီးရှိရာကို မျက်တောင်မခတ်စတမ်းပင် စူးစူးရဲရဲကလေးစိုက်ကြည့်နေလေသည်။

ဒါကို ချိုချိုသွယ်လည်း ကောင်းကောင်းကြီးရိပ်စားမိပြီး စိတ်ထဲကနေ ကြိတ်ပြုံးလိုက်မိပေသည်။

ကိုမင်း၏မျက်လုံးများကလည်း လဲ့ယမင်း၏ ကိုယ်ပေါ်က ဖွံ့ဖွံ့ဖြိုးဖြိုးရှိလှသောရွှေရင်အစုံနှင့်တကွ မီနီစကပ်အောက်မှ ပေါင်တန်ဖွေးဖွေးကလေးနှစ်ဖက်ဆီကိုပါ တရစ်ဝဲဝဲနှင့် ရောက်ရှိနေသည်ပင်။

လဲ့ယမင်း သူမကိုယ်ကလေးကို မသိမသာပင် အနေအထားပြင်၍ ထိုင်လိုက်သည်။ ဆက်တီခုံမှာ ခြေနှစ်ဖက်ကိုခပ်ဟဟကလေးလုပ်ပြီး ခြေတစ်ဖက်ချိတ်ထိုင်လိုက်လေရာ သူမ၏မီနီစကပ်ကလေး လပ်ဟာသွားပြီး စကပ်အောက်မှနေ၍ ဘာအခုအခံရယ်မှမရှိသော ပေါင်ခွဆုံအရပ်ရှိ စောက်ပတ်အုံ ဖောင်းအိအိကလေးမှာ အမွှေးအမြင် ခပ်ပါးပါးကလေးများ ဝိုင်းရံလျှက် သူမတင်ပါးအောက်ကနေပြီး အောက်စလွတ်၍ ထွက်ပေါ်လာတာကို ကောင်းစွာ တွေ့မြင်လိုက်ရလေသည်။

သူမ တမင်တကာပင် စကပ်အောက်နားစကလေးကို လွှတ်ပြလိုက်ခြင်းဖြစ်ကြောင်းကို ကိုမင်းလည်း သဘောပေါက်လိုက်ပါသည်။ ပုဆိုးအောက်မှ သူ့လိင်ချောင်းကြီးလည်း သူမစောက်ပတ်ကို အသေအချာ မြင်လိုက်ရတာမို့ ဖြောင်းကနဲခုန်ထလာတော့မတတ် ဖြစ်သွားခဲ့ရလေသည်။

ချိုချိုသွယ်ထိုင်နေသည့်နေရာနှင့် လဲ့ယမင်းနေရာကလေးမှာ ဘေးတိုက်လောက်ကျပြီး ကိုမင်းနှင့်ကျတော့ ခပ်စွေစွေကလေးဖြစ်နေ၍ သူ့နေရာမှကြည့်လျှင် အသေအချာမြင်နေရခြင်းဖြစ်သည်။

ကိုမင်းလည်း ချိုချိုသွယ်နဘေးမှာ ထိုင်နေရာကနေ သူမခါးကို မသိမသာကလေးဖက်လိုက်ရာက ချိုချိုသွယ်၏ နို့အုံတစ်ဖက်ကို အသာပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ နောက် တဖြည်းဖြည်းနှင့်သူ့လက်က သူမပေါင်တန်များဆီ လျှောဆင်းသွားကာ ပေါင်နှစ်ဖက်အကြားကို မသိမသာဝင်ရောက်၍ ဖိအုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်။

လဲ့ယမင်း ထိုင်ရာကအသာထပြီး တီဗွီဇာတ်လမ်းတွဲကြည့်ရတာ ပျင်းလာ၍ အချစ်ကားပဲ ကြည့်တော့မည် ဆိုပြီး သူမတို့နှစ်ယောက် နေ့ခင်းကကြည့်ခဲ့သည့်ကားတွေထဲက စိတ်ကြိုက်အခွေတစ်ခွေ ရွေးပြီး စက်ထဲထည့်လိုက်သည်။

ပြီးတော့ ခုနက သူမထိုင်ခဲ့သော ဆက်တီခုံဆီမသွားတော့ဘဲ ချိုချိုသွယ်တို့နှစ်ယောက် ထိုင်နေရာဆီ လျှောက်လာခဲ့ပြီး သူမနဘေးမှာ အသာပင် ကပ်ထိုင်လိုက်ပါသည်။

ဂျပန်အချစ်ဇာတ်ကားဖြစ်ပြီး ဟိုအခန်းဒီအခန်းတွေပါဝင်ကာ မင်းသမီးလေးကလည်း သူမ၏ နူးညံ့သိမ်မွေ့သော ရုပ်ရည်ကလေးနှင့် ဘယ်လိုမှ မလိုက်ဖက်လှစွာပင် အရုပ်ဆိုးဆိုးလူကြမ်းကြီးတွေနှင့် တွဲဖက်၍ အိပ်ယာဝင်ခန်းတွေကို ပီပီပြင်ပြင်ကြီး သရုပ်ဆောင်ထားလေသည်။

ချိုချိုသွယ်အနေနှင့် အတွင်းသိပင်ဖြစ်၍ လဲ့ယမင်းတစ်ယောက် ဘယ်လိုဘယ်ပုံအထာပြနေပြီ ဆိုတာကို ကောင်းစွာ ရိပ်စားမိပြီးဖြစ်ရာ သူမဖက်ကို အသာလှည့်၍ကြည့်လိုက်ရင်း ခါးကလေးကို မသိမသာဖျစ်ညှစ်၍ ထွေးဖက်ထားလိုက်မိပါသည်။ လဲ့ယမင်းလည်း သူမခါးကို ပြန်ဖက်ထားသည်။

တစ်ဖက်မှာလည်း ကိုမင်းက သူမကို ပေါင်ကြားထဲလက်ထည့်၍ ကိုင်နေပြီမို့ စိတ်ကနည်းနည်းတော့ ထွေလာရပေပြီ။

ဇာတ်လမ်းက ဇာတ်ရှိန်တဖြည်းဖြည်းမြင့်တက်လာလေလေ ချိုချိုသွယ့်ပေါင်ခြံတဝိုက်မှာ အရည်တွေ တရွှဲရွှဲ ရွှန်းစိုလာရလေလေဖြစ်ကာ သိသိသာသာမူပျက်လာပါသည်။

ကိုမင်းလက်တစ်ဖက်က သူ့ဖက်မှာရှိနေသည့် ချိုချိုသွယ်၏ပေါင်တန်တစ်ဖက်ကို ထမီလှန်ကာပွတ်သပ်ပေးနေရင်းက တဖြည်းဖြည်းနှင့် သူမ၏စောက်ပတ်ဆီရောက်ရှိလာပြီး သူမစောက်ပတ်ကို ထမီအောက်ကနေလက်လျှို၍ ကိုင်ကာ စောက်ခေါင်းပေါက်ကလေးထဲသို့ လက်ချောင်းများထည့်သွင်း၍ မွှေနှောက်ဆွပေးနေပါသည်။

သူမထမီက ပေါင်ရင်းထိရောက်အောင် လန်တက်သွားရာက ကိုမင်းလည်း သူမခြေထောက်တစ်ဖက်ကို သူ့ပေါင်ပေါ်သို့ ဆွဲတင်လိုက်ပြန်ရာ ချိုချိုသွယ်မှာ ခြေတစ်ဖက် ကားရယားကြီးဖြစ်သွားရလျှက် ကိုယ်ကလေး လျှောဆင်းသွားရပြီး လဲ့ယမင်းပုခုံးပေါ် သူမခေါင်းကလေးမှေးတင်ထားရသည့်အဖြစ်သို့ ရောက်ရှိသွားခဲ့ လေသည်။

လဲ့ယမင်းလည်း ချိုချိုသွယ်နှုတ်ခမ်းကလေးကို ငုံ့ကာနမ်း၍ သူမကိုယ်ကလေးကို ဆက်တီပေါ်မှာ ချိုချိုသွယ်နှင့် ဘေးချင်းယှဉ်ရက်သားဖြစ်အောင် ကိုယ်တစ်ခြမ်းစောင်း ဒူးတစ်ဖက်ထောင်၍ လှဲအိပ်ချလိုက်လေရာ သူမခြေတစ်ဖက်က ခြေရင်းဖက်တွင်ရှိသော ကိုမင်း၏ ပေါင်ပေါ်ကို ရောက်ရှိ ထိမိသွားပြီး သူမခါးမှ စကပ်ကလေးပါ ခါးအထက်ကိုလန်၍တက်သွားရသဖြင့် ကိုမင်းကို သူမ၏စောက်ပတ်ကလေးအား အနီးကပ်ဖြဲပြလိုက်သလို ဖြစ်သွားရပါသည်။

ကိုမင်းလက်ကလည်း မြန်သည်။ သူမခြေထောက်ကို ကိုင်ပြီး ထိန်းထားပေးသလိုနှင့် သူမ၏ ပေါင်ခွကြားထဲ ရောက်လာပြီး စောက်ပတ်ဖောင်းအိအိကလေးကို လက်နှင့်အသာ ပွတ်သပ်ပေးနေလေသည်။

လဲ့ယမင်းက ချိုချိုသွယ် လှုပ်ရှား၍မရအောင် သူမကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို တင်းတင်းဖက်ထားလိုက်ရင်း နှုတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ်ထိတွေ့လျှက် အပြတ်ပင်နမ်းစုပ်ပေးနေသည်။ တစ်ယောက်နို့ကို တစ်ယောက် နယ်ပေးသည်။


အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>



Friday, December 25, 2015

ရွာက သာဂိ အပိုင်း ( ၅ )

ရွာက သာဂိ အပိုင်း ( ၅ )

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

ရေးသားသူ - ဗညားပိကျိ

သာဂိ ပြူတင်းပေါက်ကနေ အောက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ တိမ်မျှင်စတွေကြားက ကလေးမြို့လေးသည် မှုန်ပျပျသာ မြင်ရတော့သည်။ အက်စ်စတာ ရှိသည့် တမူးကိုကား မြင်ပင်မမြင်ရတော့။ သာဂိ ရင်ထဲက လေပူကြီးကို “ဖူး” ကနဲ မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။ သို့ရာတွင် ပေါ့မသွားချေ။ လေယာဉ်ထဲက အဲကွန်းသည် သာဂိ ရင်ကို အေးအောင် မတတ်နိုင်။ သာဂိ လေယာဉ်စီး၍ ရန်ကုန်ပြန်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

ပြည်မှာ နေချင်စိတ်လည်း မရှိတော့။ ဒေါ်လေး ကို ဝင်တွေ့ပြီးသည်နှင့် ရွာကို ပြန်မယ် စိတ်ကူးသည်။ ပြည်က လက်ကျန် ပစ္စည်းတွေကို ကိုထွန်းနိုင်နှင့် လွှဲလိုက်သည်။ သူက ဈေးဖြတ်ပြီး ရိုးမဘဏ်ကို လွှဲပေးလိုက်မည်ဆိုသည်။

သာဂိ နည်းနည်းတော့ အတွေ့ကြုံရှီလာပြီ ဆိုရမည်။ အက်စ်စတာကို သတိရသည်မှ လွဲ၍ မိဖြူနှင့် တုန်းကလောက်၊ ငြိမ်းငြိမ်းနှင့် တုန်းကလောက် ခံစားရခြင်း မရှိတော့။ ဒါပေမယ့် သက်ပြင်းချရင်း ကိုယ့်လက်ဖဝါးကို ပြန်ကြည့်မိသည်။

(ဦး)စိုင်းထီးဆိုင် သီချင်းထဲကလို နှလုံးလမ်းကြောင်းမှာ ကျွန်းများ ပါနေသလားဟု ရှာနေမိခြင်းဖြစ်သည်။ ကျွန်းတော့ မတွေ့ သူ့နှလုံးလမ်းကြောင်းသည် အနားစတွေ ဖွာနေသော အုန်းဆံကြိုးကဲ့သို့ ဖွာလန်ကျဲ နေသည်မှာ ကပ်ကျေးနှင့်သာ ညှပ်ပစ်ချင်စရာ ဖြစ်၏။ 

သာဂိ ရန်ကုန်ရောက်သောအခါ ဒေါ်လေးရှိရာသို့ လိုက်သွားသည်။ ဒေါ်လေးသည် အရင်အတိုင်းပင် သာဂိကိုဆီးကြိုသည်။ ဒေါ်လေးသည် ဝဝဖိုင့်ကြီး ဖြစ်လာ၏။ ဆီဦးထောပတ်တွေ အစားများသွားသည် ထင်သည်။သူ့ ဗိုက်ကြီးနှင့် လက်မောင်းလုံးလုံးကြီးတွေသည် ဦးလေးတစ်ကိုယ်စာလောက် ရှိသည် ထင်ရသည်။ ဦးလေးကတော့ သက်ပြည့်ပင်စင်နှင့် အငြိမ်းစားယူပြီး ဒေါ်လေးအခန်းမှာ ကပ်နေနေသည်။

သူ့ ဘာသာသူဆိုလျှင် သူ့ ပင်စင်လစာလေးကို လက်ဘက်ရည်ဆိုင် ထိုင်မှ သုံးစွဲတတ်သော်လည်း သာဂိရောက်လာသည့် ညနေက ဦးလေးသည် ဝီစကီ တစ်လုံးထောင်ပေး၏။ သာဂိ ဦးလေးကို အရမ်း ချစ်သွားမိသည်။ 

သူ နှစ်သက်သည့် လက်ဘက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ခြင်း ကိစ္စအား တူဖြစ်သူကို ဧည့်ဝတ်ပြုခြင်းနှင့် လဲလှယ်လိုက်ပေပြီ။ အဲဒိနေ့ ညက တူဝရီး နှစ်ယောက်သား သာဂိအဒေါ်၊ ဦးလေးမိန်းမ ဆရာမကြီးအကြောင်း နှစ်ယောက်သား အတင်းတုပ်ရင်း အချိန်ဖြုန်းခဲ့ မိကြသည်။ 

နောက်တစ်နေ့ သာဂိ ဗိုက်ထဲက နည်းနည်းနာသည်။ ဘယ်နေရာရယ်လို့တော့ မပြောတတ်။ နာတာတော့ နာသည်။ဒါပေမယ့်လည်း သိပ်အဆိုးဝါးကြီးတော့ မဟုတ်။ နေလို့ထိုင်လို့တော့ရသည်။သွားသွားလာလာ စားလိုက်သောက်လိုက်ဖြင့် ပျောက်သွားမည် ထင်မိသည်။ ထိုအထင်မှားသည်။ မပျောက်။ ခဏခဏနှင့် နာနေသည်။

ညနေစောင်းလောက်တွင် ထိုးပြီး နာသည်မှာ အထဲကနေ ဆွဲဆုပ်ထားသလို ဖြစ်၏။ သာဂိ ဗိုက်ကိုနှိပ် ဒူးထောက်ပြီး ခွေကျသွားကာ ညည်းငြူနေရသည်။ သို့ရာတွင် ခဏ အကြာ ပျောက်သွားပြန်သည်။ ဦးလေးက အူလိပ်တာများလား ဟု ဆိုသည်။ သာဂိလဲ မသိ။ 

ဟုတ်ချင်လဲ ဟုတ်မည်။ အားကစား လေ့ကျင့်ခန်းတွေ မလုပ်ဖြစ်တာ နှစ်တွေ တော်တော် ကြာခဲ့ပြီဖြစ်၍ခန္ဓာကိုယ်က နုနေခြင်း ဖြစ်မည်ဟုသာ ထင်မိသည်။ ဤသို့ဖြင့် သုံးရက်လောက် နာလိုက် ပျောက်သွားလိုက် ဖြစ်နေကာ ဗိုက်ထဲက ဝေဒနာသည် သာဂိကို မျက်လှည့်ပြနေသည်။သုံးရက်မြောက်သောနေ့ ၊ ထိုနေ့က ဒေါ်လေးက အစည်းဝေးသွားသည်။ ဦးလေးက သာဂိဖို့ ကြက်သားဆန်ပြုတ် ပြုတ်ပေးသည်။ အစားသရမ်းသော သာဂိ ဇလုံကြီးနှင့် နှစ်ပွဲ တီးသည်။ 

ညနေစောင်း ရောက်တော့ ဗိုက်ထဲက နာလိုက်သည်မှာ ပြောဖွယ်ရာ မရှိဟု ထင်ရသည်၊ သာဂိ ဆီးတွေပါ ထွက်ကျသည်။ ကြမ်းပြင်တွင် အလူးလူး အလဲလဲ။ ဦးလေး ခမျာ ကယောင်ချောက်ချားနှင့် တက္ကစီ တစ်စင်းငှားပြီး ဆေးရုံသို့ ထမ်းပို့သည်။ ဦးလေးသည် သာဂိ အတွက် အရမ်း စိုးရိမ်နေသည်။ 

သာဂိ မြင်နေရသည်။ သို့သော် ဘာမျှ မပြောနိုင်။ သူသည် ဗိုက်ကိုနှိပ်၍ ခါးကို ကုန်းထားရသည်။ သက်သာလို သက်သာငြား လုပ်မိ လုပ်ရာ လုပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ အမှန်တော့ ဘာမှ မထူး။ နာတာက နာတာပဲ ဖြစ်သည်။ဆေးရုံ ရောက်၍ စစ်ကြဆေးကြ မေးကြရင်း သာဂိကို ပုလင်းကြီး တစ်လုံး ချိတ်ပေးသည်။ အကြောဆေး တစ်လုံး ထိုးသည်။ ထိုအခါမှ ဝေဒနာက လျှော့ပါး သွားသည်။ ဆေးတွေထဲတွင် ဘာတွေပါသည် မသိ။ သာဂိအရက်မူးနေသလိုလို ဖြစ်နေသည်။ 

အဲ .. ခုနကလည်း နပ်စ်မလေးတွေက မေးသေးသည်။ အရက် သောက်တတ်လား.. မူးယစ်ဆေးဝါး သုံးစွဲသလားဟု.. ..ခုနမှ ရောက်လာသော အန်တီ့ မျက်နှာကို တစ်ချက်ကြည့်ရင်း မူးယစ်ဆေး မသုံးစွဲပါ။ အရက်တော့ ရံဖန်ရံခါ သောက်ဖြစ်ပါသည် ဟု ဖြေလိုက်သည်။

နေ့တိုင်းသောက်သည်ဟု ဖြေမိလျှင် အန်တီစိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားမည် စိုးသည်လေ။ နောက်တော့ သာဂိ ဆီးခုံက အမွှေးတွေကို နပ်စ်တစ်ယောက်က ရိတ်ပစ်သည်။ တော်သေးသည်။ ထိူလူက ယောက်ကျားလေး ဖြစ်၍ သာဂိ ရင်ခုန်ခွင့် မကြုံလိုက်။

နောက် ည ၁၂ နာရီခန့်လောက်တွင် ဆရာဝန်ကြီး ဆိုသူ ရောက်လာကာ နာနေပါသည် ဆိုသော ဗိုက်ကို လက်နှင့် ဖိလိုက် ပြန်လွှတ်လိုက် လုပ်သည်။ ပြီးတော့ နာလား ဟုမေးသည်။ သာဂိ ဝေဒနာသာ ခံစားနေရတာ မဟုတ်လျှင် ထထိုးပစ်လိုက်ချင်သည်။

ခုတော့ အားမရှိ၍ နာတယ် ဟုသာ ခပ်ပျော့ပျော့လေး ပြန်ဖြေရသည်။ မကြာခင် သာဂိကို ခွဲခန်းထဲ ပို့သည်။ ဝတ်ထားသော အဝတ်တွေကို ချွတ်သူက ချွတ်သည်။ နောက် ဘာကြီးမှန်း မသိသည့် ဝတ်ရုံကြီး ခြုံပေးသည်။ပြီးတော့ တွန်းလှည်းလေးနှင့် မီးမောင်းတွေ အောက်က ခုတင်တစ်လုံးပေါ် တင်လိုက်ကြသည်။ ဘေးတစ်ဘက်ကို ကွေးကွေးလေး စောင်းခိုင်းကာ မြီးညှောင့်ရိုးကို ဆေးထိုးကြပြန်သည်။

ဘေးတွင် နပ်စ်မလေးတွေ၊ ဆရာဝန်မလေးတွေ၊ နပ်စ်မကြီးတွေ၊ အများကြီး ရှိနေသည်။ သာဂိသည် အားလုံးကို သိနေ၍ တော်တော် ရှက်နေမိသည်။ထိုစဉ် သူ့မျက်လုံးတွေ ပေါ်သို့ တစ်စုံတစ်ခုနှင့် အုပ်လိုက်ကြသည်။ သာဂိ ဘာမျှ မမြင်ရတော့။ သို့သော် အောက်ပိုင်းက သူ့လိင်တံကို တစ်ယောက်ယောက်က လာထိနေသည်ကို သူသိသည်။

ဒီလောက်လူတွေ အများကြီးထဲက ဘယ်ကောင်မလေးက ရွတတနှင့် လာကိုင်ရသနည်းဟု ရုတ်တရက် စဉ်းစားမိသည်။ သို့သော် မဟုတ်။ ခါတိုင်း လာမထိနှင့် ထိသည်နှင့် ထန်ကနဲ ဖြစ်နေသာ သာဂိ လိင်တံသည် ဒီတစ်ခါတော့ ပျော့ခွေခွေ ကြီး ဖြစ်နေသည်။ ဘာအာရုံ ခံစားမူမျှ မရှိ။ ထုံထုံ ထိုင်းထိုင်းကြီး။ 

ထိုစဉ် လက်ဖျောက်တီးသံ တစ်ချက်နှင့် လူတွေ ရုတ်ရုတ်ရက်ရက် လှုပ်ရှားသံများကိုပါ ကြားရသည်။ ပြီးတော့ သူ့ဗိုက်ကို တစ်ထုတ်ထုတ်နှင့် လာထိသည်။ သြော်.. သိပြီ။ သူ့ ဗိုက်ကို ခွဲနေကြပြီ။ ခုမှ သာဂိ လန့်လာသည်။ ကြည့်စမ်း… သူများ ဗိုက်ကို ခွဲနေကြတာ ကြက်ကလေး၊ ငှက်ကလေးများ အောင့်မေ့နေကြသလား မသိ၊ စကားတစ်ပြောပြောနှင့်၊ အံမယ် ..တစ်ချက်တစ်ချက် စာသင်ပေးနေသော ဆရာကြီး စကားသံ နှင့် မရှင်း၍ ပြန်မေးသော ဆရာဝန်ပေါက်စမလေးတွေ အသံကိုပါ ကြားရသည်။

အင်း.. ဒီလိုဆိုတော့လဲ၊ ငါ့ဗိုက်ကြီး အရင်းတည်ပြီး သူတို့လေးတွေ ပညာရတာပေါ့ဟု တွေးကာ သာဂိ ပျော်ချင်လာသည်။ မနက်ဖြန် မနက်ရောက် လျှင် ဒင်းတို့လေးတွေ မျက်နှာ ဘယ်သို့ ကြည့်ရမည်နည်း။ သူတို့ လေးတွေက ခန္ဓာကိုယ် တစ်ပြင်လုံးသာမက အထဲပါ မြင်ပြီးကြလေပြီ။

တွေးရင်း တွေးရင်း သာဂိ ရှက်လာသည်။ ကြည်နူးသလိုလိုလဲ ဖြစ်လာ၏။ ထိုစဉ် နာကျင်မူ ဝေဒနာသည် ရင်ခေါင်းလောက်မှ စတင်လာသည်။ ဘယ်လို နာသည် ဆိုတာ ပြောပြဖို့ ဘယ်လိုမျှ မဖြစ်နိုင်ချေ။ သာဂိ ဘဝတွင် သည်းမခံနိုင်ဆုံးသော နာကျင်မူ ၊ တစ်သက်နှင့် တစ်ကိုယ် ဒီလို နာကျင်မူမျိုး တစ်ခါမျှ မကြုံခဲ့ စဖူး။ သာဂိ မေးငေါ့၍ ညဉ်း ငြူလိုက်မိသည်။ ထိုစဉ် သူ့နှာခေါင်း ပေါ်သို့ တစ်စုံတစ်ရာသည် အုပ်ကျလာသည်။ သာဂိ ဘာမျှ မသိတော့။

သာဂိ နိုးလာသောအခါ ကုတင်တစ်လုံးပေါ်တွင် ရောက်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ဗိုက်ထဲက နာကျင်မူသည် စတင်လာပြန်သည်။ တော်တော် အခံရ ခက်သော ဝေဒနာဖြစ်သည်။ အထဲတွင် အပ်အစင်းပေါင်း များစွာနှင့် ထိုးနေသကဲ့သို့ တစ်ဆစ်ဆစ်နှင့် နာနေသည်။

နာ၍ လူးလွန့်မိလျှင်ကား ဓားနှင့် အခွဲခံရသလို ပိုနာသည်။ ထို့ကြောင့် သာဂိသည် ပါးစပ်က လျှောက်အော်နေခြင်းသာ တတ်နိုင်သည်။ ကြာကြာအော်တော့ မောလာကာ ရေဆာလာပြန်သည်။ ဘေးက အန်တီကို ရေတောင်းတော့ ချစ်လှစွာသော တူလေးကို ရေလုံးဝ မတိုက်။ 

သာဂိ ဒေါသနှင့် နာတာ ပေါင်းပြီး မစင်တွေပါ ထွက်ကုန်သည်။ အန်တီက မရွံမရှာ သန့်စင်ပေးသည်။ သာဂိသည် တစ်ညလုံး ထိုဒဏ်ကို ကောင်းကောင်းခံစားလိုက်ရသည်။မနက် မိုးလင်းတော့ ငှားထားသော နပ်စ်ရောက်လာပြီး ပြောသည်။

“ အစ်ကို .. အရက်သောက်တတ်တယ် ဆို ဟုတ်လား”

“ ဟုတ်ပါတယ်”

“ နေ့တိုင်းသောက်သလား”

သာဂိ ဘေးက အန်တီ့မျက်နှာ တစ်ချက် ကြည့်လိုက်ရင်း ..

“ မသောက်ပါဘူး”

“ အစ်ကို.. မလိမ်နှင့်နော်.. ဆေးစစ်တာ အကုန်ပေါ်တယ်၊ သိလား။ တစ်ကယ်လို့ အစ်ကိုက လိမ်တဲ့ အခါ ကျွန်မတို့က ဆေး ပေးရတာလဲ ခက်တယ်။ တော်ကြာ ဆေးမှားပေးရင် ညကလို.. နာနေအုံးမယ်”

“ အင်း.. ဟုတ်ကဲ့၊ သောက်ဖြစ်ပါတယ်”

“ ဘယ်လောက်လောက် သောက်လဲ”

သာဂိ နည်းနည်း လျှော့ပြောလိုက်သည်။

“ တစ်ရက် တစ်ပြားလောက်ပါ”

“ ပုံမှန်လား၊ ဘယ်လောက်လောက် ကြာပြီလဲ”

“ အင်း..သုံးနှစ်လောက်တော့ ရှိပြီ။ နေ့တိုင်းလိုလိုပါပဲ”

ထိုအခါကျမှ သာဂိ ဇာတ်ရည်လည်သည်။ သာဂိသည် အူအတက်ရောင်ခြင်းဖြစ်သည်။ ရောင်နေသော အူအတက်ကို ဗိုက်ခွဲပြီး ဖြတ်ထုတ်ရာ ထုံဆေး ပြယ်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ 

ပြယ်ရခြင်း အကြောင်းက သာဂိ ကြိုက်နှစ်သက်သော အရက်က အစွမ်းပြခြင်းဖြစ်သည်။ ထုံဆေးနှင့် မေ့ဆေးတို့သည် အရက်လို အာနိသင်နှင့် အတူတူပင် ဖြစ်သည် ဟုဆိုသည်။ နည်းတာနှင့် များတာပဲကွာမည်။ သဘောကတော့ အတူတူပင်။ သာမန်လူကို ပေးနေကျ ထုံဆေးရည် ပမာဏသည် သာဂိလို အရက်သမားကို မတိုးချေ။ ထိုအခါ ဗိုက်ခွဲနေရင်း တန်းလန်း ဆေးပြယ်ပြီး သေလုအောင် ခံလိုက်ရသည်။ သာဂိသည် ဆရာမလေး

ဆက်လက်ဟောကြားသော အသည်းရောင်ခြင်း၊ အသည်းခြောက်ခြင်း၊ အသည်းကြီးခြင်းတွေကိုပါ နားထောင်နေရသည်။ အံမယ် ..သူမက ဥပမာ တစ်ခုပင် ပေးသွားသေးသည်။ ဝေးဝေးမကြည့်နှင့် နိုင်ငံကျော် ရုပ်ရှင် အဆိုတော် စာရေးဆရာ ဦးသုမောင်ကို နမူနာ ယူပါ ဟုဆိုသည်။ သာဂိ နည်းနည်း နောင်တရသည်။ အင်း.. လျှော့မှ ရမည်။သာဂိသည် ဆေးရုံပေါ်တွင် တစ်လကျော်လောက် နေခဲ့လိုက်ရသည်။ ကံကောင်းသည်ဟုတော့ ဆိုရမည်။ ယခင်အားကစား လုပ်ခဲ့ဖူးသည့် အကျိုးများကြောင့် ထင်သည်။

ဗိုက်က ဒဏ်ရာသည် အသားတက်မြန်သည်။ သို့သော် လုံးလုံးကြီး အသားပြည့်သေးသည်တော့ မဟုတ်ချေ။ ယူဇော ဟုခေါ်သည့် ပတ်တီးစနှင့် ဆေးထည့်တိုင်း သာဂိအော်ရမြဲဖြစ်သည်။ သို့သော် ဆေးရုံက ဆင်းပြီးသည့် နောက်ပိုင်း သိပ်တော့ မအော်တော့ချေ။

အဘယ့်ကြောင့် ဆိုသော် အိမ်မှာ ဆေးလာလာ ထည့်ပေးသော နပ်စ်မလေး မိစိုးက ရီသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ သူမသည် အမေတို့ရွာက ဆွေမျိုးနီးစပ် တော်သူလေး ဖြစ်ကာ လမ်းမတော်က သူနာပြု တက္ကသိုလ်တွင် တက်နေသူလေး ဖြစ်သည်။နာမည် အပြည်အစုံကိုတော့ သာဂိ မမှတ်မိတော့ ။ သာဂိရွာက ထွက်လာစဉ် ခြောက်တန်းလောက်က သူမက နှပ်ချေးတွဲလောင်းနှင့်သာရှိသေးသည်။

သာဂိသည် မိစိုးကို ညနေစောင်းတိုင်း မျှော်တတ်လာသည်။ သူမျှော်နေသည်မှာ ဆေးထည့်ခံဖို့ မဟုတ်သလို အမျိုးတော်သော မိစိုးကိုလည်း မဟုတ်ပါ။ မိစိုး နှင့် အဖော်လိုက်လိုက်လာတတ်သော မိစိုး သူငယ်ချင်း လှသွေးကို ဖြစ်သည်။ 

လှသွေးသည် နာမည်နှင့် လိုက်အောင် အလှသွေးတွေ စုနေသော ကောင်မလေး ဖြစ်သည်။ လှိုင်သာယာ ဘက်တွင် နေသည်ဟု ဆိုသည်။ဘယ်မှာနေသည် ဘာတွေ လုပ်သည် ဆိုတာ သာဂိ အတွက် အရေးမကြီး။ သာဂိ ရောဂါဟောင်း ပြန်ထလာပြီ ဖြစ်သည်။ 

သူမသည် မိဖြူနှင့် အလွန်တူသည်။ သူမ မျက်နှာလေးကို ကြည့်ရသည်မှာ မိဖြူ ကို ကြည့်ရသလို ဖြစ်သည်။ မတူတာ နှစ်ခုပဲ ရှိသည်။ မိဖြူက အသားဝင်းပြီး သူမက ဖြူခြင်းဖြစ်ကာ နောက်တစ်ခုက မိဖြူသူ့ကို ကြည့်နေတတ်သော ရွှန်းလဲ့ရီဝေ နေတတ်သော မျက်ဝန်းများ သူမမှာ မရှိခြင်း ဖြစ်သည်။သို့ရာတွင် သူမ၌ သူနာပြုက လူနာအပေါ်ကြည့်တတ်သော ကြင်နာသည့် အကြည့်လေးတော့ ရှိတတ်သည်။ ကိစ္စမရှိပါ။ သူမ မျက်ဝန်းလေးတွေ ရွှန်းလဲ့ သွားအောင် လုပ်ဖို့ ကိစ္စသည် သာဂိ တာဝန်သာ ဖြစ်သည်။

သို့ရာတွင် သာဂိသည် ဇာတ်လမ်းကို ချက်ချင်းကြီး မစဝံ့သေး။ အဘယ့်ကြောင့် ဆိုသော် သူမတို့က နာမည်ကျော် ပိတောက်ဆောင်သူများ ဖြစ်နေ၍ ဖြစ်သည်။ သူမတို့ အဆောင်ရာဇဝင်ကလဲ ခပ်သေးသေးတော့ မဟုတ်။မိစိုး ပြောပြသည့် အတိုင်း သာဂိ ကြားရသည်က ဤသို့ ဖြစ်သည်။ မနှစ်က သူမတို့ စာမေးပွဲ ဖြေဆိုချိန် နီးကပ်လာချိန်တွင် အားလုံးလိုလို ဝရံတာထွက် စာကျက်ကြသည် ဆိုသည်။ 

အခန်းထဲတွင် စာမေးပွဲဖြေပြီးသည်နှင့် ပြန်ရန် အထုပ်အပိုး များ ထုပ်ပိုး ချည်နှောင်ထားသည်က တစ်ကြောင်း၊ အိမ်အပြန် လက်ဆောင်များနှင့် ရှုပ်ယှက်ခတ်နေသည်က တစ်ကြောင်း တို့ကြောင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဝရံတာပေါ်ထွက် စာကျက်ကြခြင်း ဖြစ်သည်။

လှသွေးကတော့ ထုပ်သိမ်းစရာ များများ မရှိသလို၊ လက်ဆောင်လဲ ဝယ်စရာ မလို၍ အခန်းထဲတွင်ပင် စာကြည့် နေသည် ဆိုသည်။ စာကြည့်ရင်း တန်းလန်း အိပ်ပျော်သွားရာမှ သူမ ဘေးက ခြင်ထောင်ကို တစ်ယောက်ယောက်က ပြူတင်းပေါက်ကနေ ဆွဲနေကြောင်း သတိထားလိုက်မိသည်။

သူမလဲ ရုတ်တရက် သရဲ၊ တစ္ဆေများလားဟု အထင်မှားမိသော်လည်း သေချာကြည့်သောအခါ အပြင်ကလူသည် ခြင်ထောင်အစွန်းတွင် ချိတ်ထားသော လက်ကိုင်အိတ်ကို ဆွဲနေခြင်း ဖြစ်ကြောင်း တွေ့ရသော အခါ 

“ သူခိုး ၊ သူခိုး” 

ဟု အော်ဟစ် အကူညီ တောင်းတော့သည်။သူခိုးသည် အပေါ်ဆုံးထပ်သို့ အိမ်သာ ပိုက်လုံးမှ တစ်ဆင့် တွယ်တက်လာကာ လှသွေးအခန်း ပြတင်းပေါက် ပွင့်နေသည်ကို တွေ့၍ အပြင်မှ လှမ်းဆွဲခြင်း ဖြစ်သည်။ ကျောင်းသူတစ်ဦး ရှိနေတာ တွေ့သော်လည်း မိန်းမငယ်လေးမို့ မှုလောက်စရာ မရှိဟု သဘောထားပုံလည်း ရသည်။ 

သို့သော် လှသွေးက ကြောက်ကြောက်နှင့် ငယ်သံပါအောင် အော်သောအခါ စာကျက်နေကြသော ကျောင်းသူ အပေါင်းသည် ရရာ တံမြက်စည်း၊ အဝတ်လျှော်တုတ်၊ ပေါက်တူးနှင့် ခက်ရင်းတို့ကိုကိုင်ကာ ပြူတင်းပေါက် အပြင်မှ သူခိုးကို လှမ်း ထိုးခုတ်ကြ၏။ 

သူခိုးဆင်းမည့် ပိုက်လုံးအောက်ခြေတွင် လည်း ကျောင်းသူ ငါးဆယ်ခန့်သည် အုတ်ခဲကျိုး၊ တုတ်ချောင်းတို့နှင့် အဆင်သင့် ရှိနေသော အခါ သူခိုးသည် အထက်လည်း ဆက်မတက်နိုင်၊ အောက်လည်း ပြန်မဆင်းရဲ၊ အခန်းထဲလည်း ဝင်မရနှင့် ပိုက်လုံးတစ်လျှာက် ဗျာများနေသည် ဟူသတည်း။သို့ရာတွင် သူခိုးကား မိန်းမပျိုတို့၏ အားနည်းချက်ကို လျှပ်တစ်ပျက်အတွင်း စဉ်းစားမိပုံရသည်။ သူ့အတွက် အချိန်က အရေးကြီးလေပြီ။ 

သိပ်မကြာခင် ယောက်ကျားသားများ ရောက်လာပါက သူ့အဖို့ လွယ်မည် မဟုတ်တော့။ ရဲစခန်း မရောက်ခင် သူရဲကောင်းများ လက်ချက်နှင့် သူ အသက်ထွက်သွားနိုင်သည်။ သူနာပြု သင်တန်းကျောင်း ဆိုသည်ကား အိမ်ထောင်မရှိသူ အပျိုများချည်း ရှိသည့်နေရာ မဟုတ်ပါလော.. ဒီလို နေရာမျိုးတွင် လူစွမ်းပြချင်သူ အမြောက်အများ ရှိနိုင်လေသည်။ သူခိုးသည် ပိုက်လုံးအလယ်တွင် ကြံရာမရ ဖြစ်နေရင်းမှ ပုဆိုးကို ဖြေချလိုက်သည်။ အောက်က ဝိုက်လုံး အောက်ခြေကို ဝိုင်းထားသော ကျောင်းသူ အုပ်ကြီးသည် 

“ ဟင်” ကနဲ၊ “ ဟာ” ကနဲ ဖြစ်ကာ

 “ ###.. သူခိုး၊ ရိုင်းစိုင်းသူကောင်”

ဟုသာ အော်ဟစ်ကာ ဘေးကိုရှဲသွားကြသည်။ သူခိုးသည် ပုဆိုးအောက်တွင် ဘာမျှ ဝတ်မထားချေ။ ထိုအခါ အောက်ခြေရှင်းသွားပြီ ဖြစ်သော လမ်းကြောင်း အတိုင်း သူခိုးသည် ဘုရင် မင်းတရားကြီး ကြွချီတော်မူသည့် အလား တွဲလောင်း တွဲလောင်း၊ တန်းလန်း တန်းလန်း ဖြင့် အေးအေးဆေးဆေး ထွက်သွားသည် ဟူသတည်း။ 

ကျောင်းသူများကား ရိုက်ဖို့နှက်ဖို့ မဆိုထားနှင့် မျက်နှာကို လက်ဝါးနှင့်အုပ်ထားမိ၍ ဘယ်သူမှန်းပင် မမှတ်မိလိုက်ကြတော့။ထိုကိစ္စကို အခဲမကျေသော ကျောင်းသူကြီးများက အဆောင် နံရံပေါ်တွင် အောက်ပါအတိုင်း သတိပေးစာ ကပ်ထားသည် ဟူသတည်း..

“ ကျေးဇူးပြုရ၍ မည်သည့် သူခိုးမဆို လေးစားလိုက်နာရမည်(သတ္တိရှိခဲ့ပါလျှင်) အတွင်းခံဘောင်းဘီ ပါမှသာ အဆောင်ပေါ် တက်ခိုးခွင့် ရှိသည်”

ပုံ

ပိတောက်ဆောင်

ရန်ကုန်သူနာပြု တက္ကသိုလ်

သာဂိအိပ်ယာထဲ လှဲနေစဉ်အတွင်း ပြူးကျယ်လည်း ရောက်လာတတ်သည်။ သူလည်း ဥမ္မာနှင့် ပြန်အဆင်ပြေနေသည်ဟု ပြောသည်။ သာဂိက သူသိချင်သော အိမ်ထောင်ရေးအကြောင်းကို မေးသောအခါ ပြုးကျယ်က မြန်မာစာရေးဆရာကျော်ကြီး နှစ်ဦး၏ စကားဖြင့် ပြန်လည်ဖြေကြားသည်မှာ ဤကဲ့သို့ ဖြစ်သည်။

“ ဆရာသော်တာဆွေက ပြောတယ်ကွ.. စင်စစ်တော့ အိမ်ထောင်ရေးမှာ သုခဆိုတာ လုံးဝမရှိ၊ အမှန်အားဖြင့် မိမိစိတ်ကို လှည့်စားနေခြင်းဖြင့် ဒုက္ခကို ဖုံးကွယ် ထားတတ်ကြသည်။ သို့ရာတွင် ရံဖန်ရံခါ ရရှိတတ်သော စိတ်ကြည်နူးမူ သုခလေးဖြင့် ကျေနပ်ကြရသည်သာ ဖြစ်သည် တဲ့။

နောက်ပြီး ဆရာကြီး ဒဂုန်တာရာကလဲ ဒီလိုပြောသေးတယ်ကွ … ကိုယ်တိုင် အိမ်ထောင်ရေးကို မကြုံဖူးသော်လည်း အောင်မြင်နေသော သူများ အိမ်ထောင်ရေးများကို ကြည့်ပြီး သုံးသပ်ရမည်ဆိုလျှင် ခွင့်လွှတ်နိုင်ခြင်း ဟာ အိမ်ထောင်ရေး အောင်မြင်မူရဲ့ အဓိက အချက်ပဲလို့ မြင်မိတယ်၊

ခွင့်လွှတ်နိုင်လေ အိမ်ထောင်ရေးမှာ အောင်မြင်လေ လို့ဆိုလိုချင်တာပဲ၊ မှန်၊ မမှန်တော့ မပြောတတ်လို့ ဆရာကြီးက ဆက်ပြောသေးတယ်။ ငါတော့ မှန်တယ် ထင်တာပဲ။ ငါ့ကတော့ သူတို့နှစ်ယောက် ပေါင်းပြောတဲ့ ရံဖန်ရံခါ သုခလေးကြုံရဖို့ အမြဲတမ်း ခွင့်လွှတ်ထားတယ်ကွာ”

“ ဟေ…”

သာဂိ ခမျာ ဟေ ကနဲ တစ်ခွန်းသာရွတ်နိုင်ပြီး ပြူးကျယ်၏ အယူဆသစ်ကို စဉ်းစားနေမိသည်။ ဟုတ်ချင်လဲ ဟုတ်ပေမည်။ ဘာလုပ်လုပ်၊ ဘာပြောပြော ခွင့် လွှတ်ထားမှတော့ ဘာပြဿနာနှင့် ကြုံတော့မည်နည်း။သာဂိသည် ပြူးကျယ်နှင့် မိစိုးတို့ မလာသည့် ရက်များဆိုလျှင် စာအုပ်တွေသာ လှိမ့်ဖတ်နေမိသည်။ သူ မြန်မာပြည် တစ်လွှား ဒိုးကလေးလို လိမ့်နေစဉ် အတွင်း ဦးလေးနှင့် အဒေါ် ဝယ်ထားသော စာအုပ်တွေသည် ဘီရိုကြီး တစ်လုံးစာလောက် ရှိနေသည်။ ထို့ကြောင့် သာဂိ စာအုပ်များများ ဖတ်ဖြစ်သည်။

အဲ.. မိစိုးတို့ လာသော နေ့များဆိုလျှင်တော့ သာဂိ စာမဖတ်ဖြစ်။ သူ့အကြည့်တွေကို မိစိုးရော၊ လှသွေးပါ ရိပ်မိနေကြပြီ ထင်သည်။ မိစိုးသည် စပ်ဖြဲဖြဲနှင့် သူ့ကို စနောက်ချင်သည်။ သူက လှသွေး ရှက်ပြီး နောက်မလာတော့မှာ စိုးသဖြင့်သာ နည်းနည်း ဟန့်တားသလို မျက်နှာ တင်းပြထားရသည်။ အမှန်တော့ စစေချင်ပါသည်။

လှသွေးကတော့ ဘာမျှမဖြစ်သလို မျက်နှာအမူအယာလေးနှင့် ရှိနေတတ်သည်။ သာဂိ ခန့်မှန်း တတ်ပါပြီ။ သူတို့ မိန်းကလေးတွေသည် ဒီလို ကိစ္စမျိုးတွင် ဟန်ဆောင် ကောင်းကြသည်။သိပ်မကြာခင်တွင် သာဂိ ဗိုက်က ချူပ်ရိုးဖြေသည်။ ခွဲထားသောနေရာက အသားတက်ဖို့တော့ နည်းနည်း ကျန်သေးသည်။ သို့သော် စိုးရိမ်စရာတော့ မရှိတော့ ဟုဆိုသည်။ 

သာဂိ ဆေးရုံတက်ကတည်းက အစားကောင်းကောင်းမစားရ၊ အစောပိုင်းကဆို ဂလူးကို့စ်ပိုက်နှင့်သာ နေရသည်။ နောက် အရည်လေးနည်းနည်း၊ နောက် အစာပျော့၊ ခုတော့ ထမင်းအနည်းငယ်တောင် စားနိုင်နေပြီ ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် လူကတော့ တော်တော် ပိန်ကျသွားသည်။ 

ပေါင် ၁၆၀ ကျော်ရှိသော သာဂိ ခန္ဒာကိုယ်သည် ၁၂၀ လောက်သာ ကျန်သည်။ သာဂိသည် ကိုယ့်ကိုကိုယ် မနည်း ပြန်လည်ထူထောင်ရသည်။ ဖြေးဖြေးချင်း လမ်းလျှောက်ခြင်းနှင့် စရသည်။စလျှောက်စက ခြေလှမ်း ၁၀ လှမ်းလောက်ဆို သာဂိ မလှမ်းနိုင်တော့။ လူက နှုံးချိသွားသည်။ သို့သော် နောက်ပိုင်း တစ်ဖြည်းဖြည်းနှင့် ၁မိုင်၊ လောက်ထိ လျှောက်နိုင်လာသလို၊ အနာကလဲ လုံးဝ ပျောက်သလောက် ဖြစ်သွားသည်။

အနာဖေးသည် ကြောင်တစ်ကောင် ကုတ်ရာလောက်သာ ဗိုက်ပေါ်တွင် ကျန်သည်။ သို့သော် အောက်က အမာရွတ်ကတော့ ကင်းခြေများကြီး တစ်ကောင် တင်ထားသကဲ့သို့ ရှိသည်။ 

ထို့အတူ လှသွေးတို့လည်း အလာကျဲသွားသည်။ သို့သော် သာဂိက ခဏခဏ သွားတွေ့နေသည်။ အကြောင်းပြချက်ကလဲ ကောင်းပါသည်။ မိစိုးဖို့ ဟင်းစားပို့ပေးခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် သူပို့သမျှသည် မိစိုးကြိုက်တတ်သော ဟင်းတွေ မဟုတ်ပါ။လှသွေး ကြိုက်သော ဟင်းတွေသာ ဖြစ်သည်။ လှသွေးသည် အိမ်မှာတွေ့စဉ်တုန်းကနှင့် အဆောင်မှာ တွေ့ရတာ သိပ်တော့ မတူချေ။ အိမ်မှာတုန်းက ရှက်နေတာလား မသိ။ 

စကား သိပ်မပြော၊ အဆောင်မှာတွေ့သော အခါတွင် ဆိုလျှင်မူ သူ့အားကိုးတွေ ရှိ၍ ရဲတင်းသလား မဆိုနိုင်။ တော်တော် သွက်သွက်လက်လက် ရှိသည်။

သာဂိ ရွာပြန်ဖို့ စိတ်ကူးမရှိတော့။ ရန်ကုန်မှာ တစ်ခုခု လုပ်မည် စိတ်ကူးထားသည်။ သူ့မှာရှိသမျှနှင့် နိုင်သလောက် ခွင်လေးတွေအတွင်း စနည်းနာကြည့်သောအခါ အသက်သာဆုံးသည် ဘောပွဲ လုပ်ဖို့ ဖြစ်လာတော့သည်။သိပ်များများလဲ ရင်းစရာမလို၊ ဒိုင်ကြီးထံတွင် စပေါ်တင်ထားပြီး သူက ချပေးသည့် ကြေးအတိုင်းဖွင့်ကာ လာထိုးသမျှကို ဖုန်းနှင့် လှမ်းတင်ပေးခြင်း ဖြစ်သည်။ 

လူလဲ သက်သာသလို နှစ်ဖက်ခွလဲ ရသည်။ ထိုးသားတစ်ယောက်က ငွေတစ်ရာ ထိုး၍ သူက ဒိုင်ကိုလှမ်းတင်တိုင်း ထိုတစ်ရာ အတွက် ကော်မရှင် တစ်ဆယ်ရသည်။ 

ထိုးသားကနိုင်၍ ဒိုင်က ပြန်လျော်ပြန်လျှင်လဲ အကောက်ဟု ဆိုကာ ထိုးသားထံမှ တစ်ရာကို တစ်ဆယ် ကောက်သည်။ ထို့ကြောင့် သာဂိသည် အဝင်တစ်ဆယ်၊ အထွက် တစ်ဆယ်နှင့် အလုပ်ဖြစ်နေပြန်သည်။ သာဂိ က ဆရာမကြီး တူဖြစ်၍ ယုံကြည်ကြသောကြောင့်လား မပြောတတ်။ သာဂိသည် ဘောပွဲရှိသည့် နေ့များဆိုလျှင် တစ်ရက် သောင်းဂဏန်းလောက်တော့ အောက်ထစ်ရသည်။

ဒါတောင် သာဂိ ရံဖန်ရံခါ လုပ်တတ်သည့် ကြေးဟတာ မပါသေးချေ။ဘာပဲ ပြောပြောသာဂိသည် အဆင်ပြေနေပြန်သည်။ ဖုန်းတစ်လုံး ငှားကိုင်ပြီး ခါးချိတ်ထားကာ ပိုက်ဆံအိပ်ခါးပတ်ကြိုးကြီးပတ်၍ အင်းစိန်လမ်းမပေါ်တွင် ဘောင်ချာ ဖွင့်နေတတ်သည်။ 

သို့ရာတွင် သာဂိတွင် အခက်ခဲ တစ်ခုရှိသည်။ လှသွေးက သူ့ချစ်ခြင်းတွေကို မသိဘူး၊ မပြောတတ်ဘူးနှင့် ကျောင်းပြီးမှ စဉ်းစားမယ် လုပ်နေခြင်းပင်။ မိစိုးကလည်း အားကိုးရပါသည်။ 

အချိန်ရတိုင်း ဝင်ဝင်လှော်ပေးတတ်သည်။ ထိုအတွက်တော့ ဒင်းအဆောင်ကို တစ်ပတ် တစ်ခါလောက် ရွှေဘဲက ဘဲကင် တစ်ခြမ်း ဆက်သနေရသည်။ သာဂိ အရင်းနှီးမြုပ်နှံသည့် သဘော မဟုတ်သော်လည်း ထိုကောင်မလေးကို ဝယ်ကျွေးရ ကျိုးတော့ နပ်ပါသည်။ ဝါဆို လပြည့်နေ့ သူမတို့ ကျောင်းပိတ်ရက်တွင် သာဂိသည် ဘုရားလိုက်ပို့ခွင့်ရခဲ့သည်။ထိုနေ့က သာဂိသည် တက္ကဆီ တစ်စီးငှားကာ သူမတို့ကို အဆောင်ရှေ့သို့ သွားခေါ်သည်။ လှသွေးသည် ပန်းနုရောင် အင်္ကျီလက်ရှည်လေးနှင့် ချောကလက်ရောင် ထမီလေးကို ဆင်မြန်းကာ လှချင်တိုင်းလှနေသည်။သာဂိသည် သူမကို ငေးနေမိသည်။ မိစိုးက ကားထဲ ဝင်ထိုင်ရင်း

“ မျက်လုံးတွေ ကျွတ်ပြီး သွားမှန်နေဦးမယ်” 

ဆိုမှ သာဂိ ရှေ့ပြန်လှည့်ရသည်။ ဘေးက တက္ကစီ သမား အစ်ကိုကြီးတောင် ပြုံးစိစိ ဖြစ်နေရာ သာဂိ နည်းနည်း ရှက်သွားသည်။ဒီနေ့က လပြည့်နေ့မို့ထင်သည်။ လိုင်းကားတွေ အားလုံးပြည့်ကျပ်နေသည်။ ဘုရားသွားသည့် သုံးကားဆိုလျှင် တော်ရုံ မိန်းကလေး မတိုးနိုင်လောက်အောင် ပြည့်နေတတ်သည်။

သို့ရာတွင် ဤအထင်သည် သာဂိ အထင်သာ ဖြစ်၍ ရန်ကုန်သူတို့ကမူ ငါးရှဉ့်တစ်ကောင် ရွံ့ထဲ ဝင်သွားသလို လျှောကနဲ၊ လျှောကနဲ တိုးဝင် တက်သွားတတ်ကြသည်။ သာဂိ မျက်စိရှုပ်စရာတွေကို ဆက်မကြည့်တော့ပဲ အာရုံတွေကို နောက်ကြည့်မှန်ဆီ ပို့လိုက်သည်။ 

တိုက်တိုက် ဆိုင်ဆိုင် လှသွေးသည် ဘယ်အချိန်ကတည်းက သူ့ကို ကြည့်နေသည် မသိ။ နောက်ကြည့်မှန် သေးသေးလေးထဲတွင် သူမ၏ မျက်ဝန်းလေးတွေနှင့် ဖျပ်ကနဲ ဆုံမိကြသည်။သူမ ချက်ချင်း တစ်ဘက်သို့ မျက်နှာလွှဲသွားသည်။ သူမ ပြုံးလိုက်သလား.. သိပ်တော့ မရေရာ။ သာဂိ ချက်ချင်းပင် စိတ်ထဲတွင် ကြည်နူး သွားမိသလို လွမ်းသလိုလိုလည်း ဖြစ်သွားသည်။

ထိုအပြုမူလေးမျိုးကို တစ်ချိန်တုန်းက မိဖြူလည်း လုပ်ခဲ့ဖူးသည် မဟုတ်ပါလား။ သာဂိ စိတ်ထဲတွင် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ လှသွေးကို မိဖြူလိုတော့ ဘယ်နည်းနှင့်မျှ အဖြစ်မခံတော့။ဘုရားပေါ်က အပြန်တွင် လှည်းတန်းလမ်းဆုံက အပေါ်ထပ်က ဘာဂါဆိုင်လေးထဲတွင် သူတို့ အအေးသောက်ကြသည်။ ဆိုင်အပြင်ဘက် ဝရံတာဘက်က ထောင့်စားပွဲတစ်လုံးတွင် ထိုင်ကာ လှည်းတန်းလမ်းဆုံကို ငေးမောရင်း တိတ်ဆိတ်စွာ ထိုင်နေမိကြသည်။ 

သာဂိက မိစိုးရှေ့တွင် လှသွေးကို ဘယ်လို ပြောရပါ့မလဲ ဟု စဉ်းစားနေခိုက် မိစိုးက အလိုက်တသိ အိမ်သာ သွားဦးမည် ဆိုသည်။ လှသွေးသည် ခေါင်းလေးငုံ့ရင်း အအေးခွက်က ပလတ်စတစ်ပိုက်တံလေးကို ဖြေးဖြေးချင်း စုပ်နေရာမှ အလန့်တကြားကြည့်ကာ သူမပါ လိုက်မည် ဆိုကာ အတင်း ထလိုက်သွားသည်။ 

သာဂိ စိတ်နည်းနည်း ညစ်သွားသလို ရယ်လဲ ရယ်ချင်သွားသည်။ သူမ ကြောက်နေတာ ဖြစ်မည်။ ခဏကြာတော့ နှစ်ယောက်သား ပြန်ရောက်လာသည်။မိစိုးက ဘာတွေ သွန်သင် ပြုပြင်ပေးလိုက်သည် မသိ။ သူမ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ ပိုပြီး စိုလာကာ၊ ပါးမို့လေးတွေ ရဲလာသည်။ထိုင်ခုံတွင် ထိုင်ကြရုံမျှ မကြာသေး မိစိုးက

“ ဟယ်တော့ ၊ အိမ်သာထဲမှာ လက်ကိုင် ပဝါ ကျန်ခဲ့ပြီ” 

ပြောပြောဆိုဆို ထထွက်သွားရာ လှသွေးက လှမ်းဆွဲလိုက်သော်လည်း မမိလိုက်တော့။ သူမသည် အသားစားတတ်သည့် ကျားရဲတစ်ကောင်ရှေ့ ရောက်နေသာ သမင်ငယ်လေးနှင့် တူနေသည်။ ခေါင်းကို မဖော်တမ်း ငုံ့ထားရင်း လက်နှစ်ဘက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ထားသည်။ သာဂိ ငြိမ်းငြိမ်းကို သတိရမိပြန်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်းလဲ ရှက်လာလျှင် ဤသို့ ပြုမူတတ်သည် မဟုတ်ပါလား။ 

သာဂိ ဆုံးဖြတ်မိပြန်သည်။ လှသွေးကို ငြိမ်းငြိမ်းလို လုံးဝ မဖြစ်စေရ ဟု။ သူမသည် ခေါင်းလေးငုံ့ကာ လက်လေးနှစ်ဘက်ကို တင်းတင်း ဆုပ်နယ်ရင်း အသက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ခိုးရှုနေသည်။ သာဂိ သူမ ဘယ်လက်လေး၏ လက်သန်းဖျားလေးကို ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲယူလိုက်သည်။ သူမ မရုန်းပါ၊ တောင့်လဲ မထားပါ၊ သို့ရာတွင် သူမ ရင်တွေ အရမ်းခုန်နေသည် ဆိုတာကို လှိုင်းထ မတတ်လှုပ်ရှားနေသော ရင်အုံလေးကို ကြည့်၍ ခန့်မှန်းနိုင်ပါသည်။ သာဂိက ထိုလက်သန်းလေးကို လက်ဝါးပေါ်တင်ကာ ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်ရင်း…

“ လှသွေး..” 

ဟုခေါ်လိုက်သည်။ပခုံးလေးကျူံ့သွားသည်မှ လွဲ၍ သူမက ပြန်မထူးပါ။

“ မင်းကို ကိုယ်ချစ်တယ်၊ လက်ထပ်ပါရစေ နော်”

သူမ က မျက်ဝန်းလေးတွေ လှန်ကြည့်သည်။ အို.. သူမ ငိုတော့မှာလား.. မျက်ဝန်းအိမ်လေးထဲတွင် မျက်ရည်ကြည်တွေ ပြည့်လျှံလာသည် ထင်ရသည်။သာဂိ အံ့သြစွာ ငေးကြည့်နေမိစဉ် သူမက သူမ လက်သန်းလေးကို ဖြေးဖြေးချင်း ပြန်ဆွဲယူသွားသည်။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



ရွာက သာဂိ အပိုင်း ( ၄ )

ရွာက သာဂိ အပိုင်း ( ၄ )

ရေးသားသူ - ဗညားပိကျိ

နောက်တော့ ထိုအရာကြီးသည် ငြိမ်းငြိမ်း၏ မိန်းမကိုယ် အပေါက်ဝလေးကို လာထိသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း ဆတ်ကနဲ တုန်သွားမိသည်။ အဲဒီဟာကြီး ငြိမ်းငြိမ်း အထဲဝင်လာလျှင် ဘာဖြစ်မည်နည်း၊ နာမှာလား…၊ လောကစည်းစိမ် တွေ့မှာလား ၊ ငြိမ်းငြိမ်းမသိ၊ လောလောဆယ် ငြိမ်းငြိမ်း သိသည်မှာ ငြိမ်းငြိမ်း အရမ်းကြောက်နေမိသည်။

ဦးလို့ ခေါ်သည့် သာဂိကိုလား…မဟုတ်ဘူး ထင်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် ဦးသာဂိကို မကြောက်။ ဒါဖြင့် ငြိမ်းငြိမ်း ဘာကိုကြောက်နေမိ သနည်း။ အမှန်ဆိုရလျှင် ငြိမ်းငြိမ်းသည် ဘယ်ဟာကို ကြောက်နေမိမှန်း မသိအောင်ကို ကြောက်နေမိသည်။

ကြောက်ကြောက်နှင့် ရုန်းကြည့်သေးသည်။ သာဂိဖိထားသောကြောင့် လှုပ်လို့ပင်မရ။ အောက်ပိုင်းလေးကား ပို၍ ဆိုးသည်။ သာဂိ ခါးကြီးနှင့် အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးသည် ငြိမ်းငြိမ်း ပေါင်ကြားထဲတွင် ရောက်နေသည်။ထိုခန္ဒာကိုယ်ကြီး ဝင်သာအောင် ပေါင်လေးတွေ ကားပေးထားရ သဖြင့် ငြိမ်းငြိမ်းအောက်ပိုင်းသည် ဘယ်ညာ လူးလွန့်လို့တောင် မရ။ ထို့ပြင် ကားထားရသော ပေါင် အတွင်းကြောတွေ နည်းနည်း နာသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း ပေါင်ကို အဲလောက်ထိအောင်တစ်ခါမှ မကားဘူးချေ။

ထိုစဉ် သာဂိက သူ့လိင်တံကို ငြိမ်းငြိမ်းကိုယ်လေးထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်း အရေပြားတွေ တင်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ လန့်ပြီး မျက်လုံးတွေကို စုံမှိတ်ထားသည့်ကြားက ထပ်ကြုံ့လိုက်ရင်း သာဂိ လက်မောင်းရင်းကို တွန်းထုတ်လိုက်မိသည်။သာဂိ လိင်တံသည် ငြိမ်းငြိမ်း၏ မိန်းမကိုယ်လေး အပေါက်ဝတွင် တစ်နေသည်။ ထိုဟာကြီးသည် ရှေ့တော့ ဆက်မတိုးသေး။ သို့သော် တိုးလိမ့်မည် ဖြစ်ကြောင်းတော့ ငြိမ်းငြိမ်းသိသည်။ 

ငြိမ်းငြိမ်းသည် အရမ်းမောလာသည်။ အောက်မှာ ငြိမ်ငြိမ်လေးနေရင်းကို မောနေသည်။ အသက်ရှုရတာလဲ မဝသလို ဖြစ်လာသည်။ထို့ကြောင့် ပါးစပ်လေးဟ၍ အသက်ရှုမိရာ သာဂိက ဘယ်လိုထင်သည် မသိ။ ဟနေသော နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းကြီးတွေနှင့် လာငုံပြီး နမ်းသည်။

ငြိမ်းငြိမ်းသည် အသက်ကို ဘယ်လို ရှုရမှန်း မသိတော့ချေ။ နောက်ပြီး သူ့လက်ကြီးတွေက ရင်အုံလေးကို ဖျစ်ညှစ်နေပြန်သည်။ အောက်မှာလည်း သူ့ဟာကြီးသည် အဝတွင် စိုက်လျက်ရှိနေသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း ရင်တွေ ဘယ်လို ခုန်ရမှန်း မသိတော့။ ရင်ခုန်ခြင်းသည် လူက ထိန်းချူပ်တာမဟုတ်သော်ငြား သိတော့ သိနေသည့် ခံစားမူ ဖြစ်သည်။ ယခု ငြိမ်းငြိမ်းဖြစ်နေသည်မှာ ရင်ခုန်ခြင်းကို မသိရတော့လောက်အောင် ခုန်နေမိခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ 

နောက်ပြီး သူ့ကိုယ်လုံးကြီးနှင့် အဖိ ခံထားရ၍ အသက်ရှုမဝ၊ မောနေမိ၍ ပါးစပ်လေးဟ အသက်ရှုပါသည်။ သူက အသက်ရှုသော နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ပိတ်ပစ်သော အခါ ငြိမ်းငြိမ်းအသက်ရှုတွေ မှားသွားသည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် သူ့ကိုယ်သူ ဒုက္ခ ခံနေရသည်ဟု ထင်လာသည်။ထိုစဉ် အောက်က တစ်ချက် တင်းကနဲ ဖြစ်သွားပြန်ကာ သူ့ဥစ္စာကြီး တိုးဝင်လာတာကို ခံစားမိသည်။

“ ကျွတ်..ကျွတ်..” 

ငြိမ်းငြိမ်း စုတ်သပ်မိသည်။ နာသည်။ ထိုအရာကြီးသည် ဘယ်လောက် ပမာဏရှိသည် ဆိုတာ ငြိမ်းငြိမ်းမသိ။ သို့ရာတွင် လက်ညိုးနှင့်တောင် နှိုက်မဆေးဘူးသော ငြိမ်းငြိမ်းကိုယ်လေးနှင့် မတန်တာတော့ သေချာသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း ရုန်းကန်ရင်း ထထိုင်ဖို့ ကြိုးစားသည်။

သူက ငြိမ်းငြိမ်း ခေါင်းလေးကို ငယ်ထိပ်ကနေ အုပ်ကိုင်ပြီး ထိန်းလိုက်ရာ ငြိမ်းငြိမ်း မထနိုင်တော့။ သို့သော် ရလိုရငြား လက်ကလေးတွေနှင့် ကြမ်းပြင်ကို ထောက်ပြီး ထကြည့်သည်။ ထိုစဉ် သူ့ဟာကြီးက ထပ်ပြီး တိုးဝင်လာပြန်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်း မျက်လုံးတွေ ပြာကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မီးပွင့်လေးတွေ ဖြာထွက်သွားသည်ကို ပါ မျက်လုံးထဲတွင် မြင်လိုက်ရသည်။ အောက်ပိုင်းရှိ တစ်ခုသော နေရာတွင် သူ့ဟာကြီးက လာထောက်နေကာ အတင်းတိုးနေသည်။ 

တိုးလေ နာလေ ဖြစ်လာသောအခါ ငြိမ်းငြိမ်းမခံစားနိုင်တော့။ မျက်ရည်လေးတွေကျလာသည်။ ထိုစဉ် သူ့ဟာကြီး နောက်ပြန်ဆုတ်သွားသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း သက်သာရာရသွားသည်။ စိတ်နည်းနည်းလျော့ သွားသလိုဖြစ်ကာ အသက်ရှုလိုက်စဉ်မှာပင် .. 

“ ဖလောက်” 

ကနဲ အသံထွက်အောင် သူ့ဟာကြီးသည် ထိုအရာလေးကို ကျော်ဖြတ်၍ တိုးဝင်သွားသည်။

ငြိမ်းငြိမ်း အသက်ရှုနေရင်း တန်းလန်း ဆက်မရှူနိုင်တော့အောင် ဖြစ်သွားရင်း ခေါင်းလေးကို စောင်းကာ ရုန်းဖယ်ကြည့်မိသည်။မရချေ။ အောက်ပိုင်းတစ်ခု လုံးသည် စပ်ဖျင်းဖျင်းကြီး ဖြစ်နေသည်။ဝမ်းခေါင်းတစ်ခုလုံးတွင် တစ်စုံတစ်ရာသည် တံစို့ထိုးထား သလိုကြီး ဝင်နေသည်။ နာသည်။ ကျိန်းသည်။ ပြီးတော့ ပူသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း လုပ်မိလုပ်ရာ သူ့ပါးစပ်နားရှိ သာ၈ိ ပခုံးစွန်းကို ဖက်ပြီး ကိုက်ထည့်လိုက်သည်။ 

သူ့ကိုယ်ကြီး တွန့် ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော် အောက်မှာတပ်ထားကိုတော့ မချွှတ်။ မချွှတ်သည့် ပြင် လှုပ်စိလှုပ်စိဖြင့် ဝင်လိုက်၊ ထွက်လိုက် လုပ်နေပါတော့သည်။ငြိမ်းငြိမ်းသည် လှိုင်းစီးနေရသလို ဖြစ်နေသည်။ သူမကိုယ်လုံးလေးသည် သာဂိ၏ ရင်ခွင်အောက်တွင် တစ်ငြိမ့်ငြိမ့် လှုပ်ယမ်းနေသည်။ သူ့ဟာကြီးသည် ငြိမ်းငြိမ်း၏ ကိုယ်လေးအတွင်း ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ဖြစ်နေသည်။ အထဲတွင် ပူနွေးမူနှင့် ကျိန်းစပ်မူသည် ငြိမ်းငြိမ်းကို တစ်လှည့်စီ ဝေဒနာပေးနေသည်။ 

တစ်ခါတစ်ခါ သူ့ဟာကြီးအောက်က တွဲပါနေသော ဂွေးဥတွေက စအိုဝလေးနားကို ထိခတ်မိလျှင် ငြိမ်းငြိမ်း အူတွေ လိပ်တက်လာမိသည်။ တစ်ချက် တစ်ချက် သူ့ဗိုက်သားက အစေ့လေးကို ပွတ်မိလျှင် အာရုံကြောတွေ ဖျင်းကနဲ နေအောင် ဖြစ်ဖြစ်သွားသည်။ 

ထူးဆန်းလှသော ခံစားချက်ပေါင်းစုံကို ခံစားရင်း ငြိမ်းငြိမ်းမေ့မျောနေသလို ဖြစ်နေမိသည်။ ထိုစဉ် သူသည် လှုပ်ရှားမူတွေ မြန်လာသည်။ ငြိမ်းငြိမ်းကိုယ်ထဲကလည်း အရည်တွေ အထွက်များလာသဖြင့် “ပလွတ်၊ ပြွတ်” ဆိုသော အသံတွေပါ ထွက်လာသည်။ ခဏကြာ သူသည် ငြိမ်းငြိမ်းကို အတင်းဖက်ရင်း အပေါ်တွင် တစ်ဆတ်ဆတ် လှုပ်နေသည်။

တစ်ပြိုင်တည်း မှာပင် ပူနွေးသော အရာတွေ ငြိမ်းငြိမ်းကိုယ်ထဲ ဝင်လာကြသည်။ ထိုအရာတွေ၏ ပူနွေးမူသည် ဟိုး ရင်ခေါင်းထဲတိုင်အောင် ရောက်ရှိသွားသည်ဟု ထင်ရသည်။ သူသည် ငြိမ်းငြိမ်းကို အတင်းဖက်ထား၍ ငြိမ်းငြိမ်း အရိုးတွေ ကျိုးကုန်တော့မည်ဟုတောင် ထင်လာသည်။ အသက်ရှူ လို့လဲ မရပြန်တော့၍ တစ်အင့် အင့် ဖြစ်နေရပြန်သည်။ 

သို့သော် သူသည် ခဏမျှသာ ငြိမ်းငြိမ်းကိုယ်လေးကို ဖျစ်ညှစ်ထားပြီးနောက် မကြာခင်တင် ပျော့ဖတ်ခွေကျသွားသည်။ သူသည် ငြိမ်းငြိမ်းကိုယ်ပေါ်တွင် လူသေကောင်ကြီးလို မလှုပ်မယှက်ကြီး ငြိမ်နေသည်။ ခုနက မုန်တိုင်းတိုက်သလို လှုပ်ရှားခဲ့သူမှာသူမဟုတ်တော့သည့် အလား ငြိမ်ကျသွားသည်။

ငြိမ်းငြိမ်းသူ့ကိုယ်လုံးကြီးကို အားစိုက်ပြီး တွန်းဖယ်ကြည့်သည်။ ရသည်။ သူသည် ငြိမ်းငြိမ်း ညာဘက်ကို လိမ့်ဆင်းပြီး ပက်လက်ကြီး အိပ်နေသည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် ခုမှ အသက်ကိုဝဝ ရှူရင်း ငုတ်တုပ်လေး ထိုင်လိုက်သည်။ သူမ ကိုယ်ထဲက အရည်တွေသည် တစ်စိမ့်စိမ့်နှင့် ကြမ်းပြင်ပေါ် စီးကျသွားသည်။ 

ငြိမ်းငြိမ်းမျက်ရည်တွေ ကျလာမိသည်။ ဘာဖြစ်လို့မှန်း မသိ ။ငြိမ်းငြိမ်း ငိုချင်နေမိသည်။ စိတ်ထဲတွင် ဝမ်းနည်းမူကသာ ကြီးစိုးနေသည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် ငိုရင်း ရှိုက်ရင်း အဝတ်စားတွေကို ပြုပြင်သည်။ ရှုပ်ပွသွားသော ဆံပင်တွေကို ပြန်လုပ်ရသည်။ ပေပွနေသော မိန်းမကိုယ်လေးကို ဆေးကြောသည်။ ရေဆေးနေရင်း ထပ်ငိုမိပြန်သည်။ သူမ တစ်ကိုယ်လုံးနာနေသည်။

ခုနက မသိသာခဲ့သော နာကျဉ်မူများသည် အခုမှ ပေါ်လာကြသည်။ ခါးတွေ အောင့်နေပြီး နို့အုံလေးတွေ အထိမခံနိုင်အောင် နာနေသည်။ ပေါင်အတွင်းကြောတွေကလည်း ဆွဲဆန့်ခံထားရသလို ဖြစ်ကာ လမ်းလျှောက်လျှင် ခပ်ကွကွ လျှောက်နေရသည်။

အဆိုးဆုံးကတော့ မိန်းမကိုယ်ထဲက ဖြစ်သည်။ ကျိန်းနေတာလား၊ နာနေတာလား၊ ဟာနေတာလား ငြိမ်းငြိမ်း မဝေခွဲနိုင်၊ တစ်မျိုးကြီးတော့ တစ်မျိုးကြီး ဖြစ်နေသည်မှာ မနေတတ်၊ မထိုင်တတ်အောင်ပင်။သို့ရာတွင် သူမ ခံစားနေရသမျှသည် အပြစ်ကင်းစွာ အိပ်မောကျနေသော သာဂိ မျက်နှာကို ကြည့်မိသောအခါ နေလာနှင်းပျောက်သကဲ့သို့ လွင့်စင်သွားကြပြန်သည်။ 

သာဂိသည် အသက်ကို မှန်မှန်ရှူ၍ တိုးညှင်းစွာ ဟောက်ရင်း အိပ်ပျော်နေသည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည်ကားယားကြီး အိပ်ပျော်နေသော သူ့ကို ခေါင်းအုံးလေး ခုပေးကာ စောင်ပါးလေး ခြုံပေးလိုက်သည်။ သူသည် ကလေးငယ် တစ်ယောက်လို နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်မောကျနေသည်။ 

ငြိမ်းငြိမ်း သူ့ရင်အုံကြီးပေါ် ခေါင်းလေး မှီအုံးကြည့်သည်။ သူ့ရင်သည် နွေးထွေးလွန်းသည်။ထိုစဉ်သူ့ လက်ကြီး တစ်ဘက်က ငြိမ်းငြိမ်းကိုသိုင်းဖက်လာသည်။ ငြိမ်းငြိမ်းစိတ်ထဲတွင် စောင်အကြီးကြီး တစ်ထည် အခြုံခံလိုက်ရသလို နွေးထွေးလုံခြုံသွားမိသည်။

မိဖြူသည် သူ့ကို ပြုံးကြည့်နေသည်။ သူ့အပြုံးသည် နုနယ် လတ်ဆတ်လွန်းနေသည်။ ပြီးတော့ သူ့ကို မော့မော့လေးကြည့်နေသည့် မျက်ဝန်းတွေသည် ရွှန်းလဲ့စိုဝင်း နူးညံ့လွန်းသည်။ သာဂိ သူမကို ဖြေးဖြးချင်း ထွေးပွေ့လိုက်သည်။ ရုတ်ချည်း သူမ၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတွင် အစွယ်ပြူးပြူးတွေ ထွက်လာကြသည်။ 

သာဂိ တအံ့တသြ ကြည့်နေမိစဉ်မှာပင် မိဖြူသည် သာဂိ ၏ ပခုံးကို ကိုက်ပြီး သွေးစုတ်လိုက်သည်။ လက်သဲရှည်ကြီးတွေ ထွက်နေသော လက်ကလေးတစ်ဘက်က သာဂိ ရင်ဝထဲကို ထိုးနိုက်သည်။ သာဂိ လန့်ပြီး နောက်သို့ ဆုတ်လိုက်သော်လည်း အချိန် မမှီတော့။ သူ့လက်ချောင်းများသည် သာဂိ ရင်ထဲသို့ ထိုးနှိုက်ကာ နှလုံးသားကို ဆွဲနှုတ်သွားသည်။ သာဂိ ရင်တွေအောင့်ပြီး ပူထွက်သွားသည်။ အလန့်တကြား ထထိုင်ရင်း အော်ဟစ်မိမလို ဖြစ်သွားသည်။

ပြီးတော့ သာဂိ ဘေးဘယ်ညာကို ထိတ်လန့်တကြားကြည့်သည်။ သူသည် သူ့မျက်နှာကျက်ခန်းလေး ပေါ်တွင်သာ ရှိနေသည်။ သူအိမ်မက် မက်နေခြင်းသာ။ရင်တွေကကတော့ တစ်ကယ့်ကို ပူနေသည်။ပခုံးစွန်းက လည်း တစ်ဆစ်ဆစ်နှင့် နာနေသည်။ ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေပုလင်းကို ထုတ်ယူမော့ရင်း နာရီကို ကြည့်တော့ ၁၂ နာရီ ကျော်နေချေပြီ။ သူဘယ်လို အိပ်ပျော်သွားသနည်း။ သာဂိ စဉ်းစားရင်း ညနေကို ပြန်တူးဖော်တော့.. အား..ညနေက ငြိမ်းငြိမ်းလာသည်။ သူ သိပြီ။ 

သူသည် ငြိမ်းငြိမ်းနှင့် မိဖြူကို မှားပြီး ချစ်လိုက်မိပြီ ထင်သည်။ သူ့အာရုံထဲမှာ မိဖြူကို ချစ်သည်ဟုသာ ထင်နေခဲ့သည်။ ငြိမ်းငြိမ်း ဘယ်လို ပြန်သွားသလဲ.. သူ အဲဒါတော့ မသိတော့။ နောက်ပြီး ပခုံးစွန်း လက်မောင်းရင်းတွင် သွားရာ အကွင်းလိုက်လေးလဲ ရှိနေသည်။ ဟုတ်ပြီ။ 

ဟိုကောင်မလေး ကိုက်သွားတာ ဖြစ်မည်။ မနက်ကျလျှင် သူ့ကို ဘယ်လို စကားပြောရမလဲ.. သာဂိ ဆက်မစဉ်းစားချင်တော့။ ခုန ရေသောက်လိုက်သည်မှာ အရှိန်ပြန်တက်လာသည် ထင်သည်။ မူးလာပြန်သည်။ သာဂိ ကြမ်းပြင်က ခေါင်းအုံးနှင့် စောင်ကို ယူကာ ကုတင်ပေါ် တက်လှဲလိုက်သည်။ သူ့ ခေါင်းအုံးတွင် တစ်ထွာ သာသာ ဆံပင်လေးတွေ ကပ်နေတာ တွေ့ရသည်။ သူပြန်လည် အိပ်ပျော်သွားသည်။မည်မျှ ကြာအောင် အိပ်ပျော်သွားသည် မသိ။ သူ့ကို အတင်း လှုပ်နိုးရင်း

“ ဟေ့ကောင် ထတော့ကွ၊ နေဖင်ထိုးနေပြီ၊ ထတော့၊ ထ ..ထ .. ” 

ဆိုသည့် အသံနှင့်အတင်း လှုပ်နှိုးကာ ခံလိုက်ရတော့မှ သူနိုးလာသည်။ မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်တော့ ပြူးကျယ်။

“ ဟာ.. ပြူးကျယ် ၊ မင်း ဘယ်တုန်းက ရောက်လဲ ”

“ ကြာပြီကွ၊ ဟိုက မနက် ၆ နာရီကားနှင့် လိုက်လာတာ၊ မင်းကွာ ၁၂ နာရီ ထိုးနေပြီ၊ ခုထိ အိပ်တုန်းလားဟ”

“ အေးကွာ.. ညက နည်းနည်း များသွားလို့၊ ခဏစောင့်ဦး၊ သူငယ်ချင်း၊ ငါရေချိုး လိုက်ဦးမယ်”

သာဂိ ရေချိုးပြီး လက်ဘက်ရည်ဆိုင် သို့ အတူသွားကြသည်။ မတွေ့ကြသည့် ဒီ နှစ်ပိုင်းအတွင်း သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်မှာ ပြောစရာတွေ အများကြီး ရှိနေသည်။ သာဂိသည် သူ့လုပ်ငန်း အခြေနေကို ပြောသလို ပြူးကျယ်က သူ့ အိမ်ထောင်ရေး အခြေနေကို ပြောပြသည်။ ပြူးကျယ်နှင့် ဥမ္မာသည် သိပ် အစေးမကပ်ကြတော့။ချစ်လို့ ယူထားသည်မှာ မှန်သော်လည်း ခုချိန်တွင် ပြူးကျယ်သည် ဥမ္မာ့ကို မချစ်ချင်တော့ပေ။ သာဂိက..

“ ဟေ့ကောင် .. မင်းနောက်တစ်ယောက် တွေ့နေတယ် မဟုတ်လား၊ မှန်မှန်ပြော”

“ မဟုတ်ဘူး၊ သူငယ်ချင်း.. ငါ သူ့တစ်ယောက်ထဲကိုပဲ ချစ်တာပါ။ ဘယ်လိုကနေ ဘယ်လို စဖြစ်တယ် ဆိုတာ ငါလဲ မသိတော့ဘူး၊ ဒါပေမယ့် သူနှင့် ငါနှင့်ဆက်ဆံရေးက အရမ်းကို အေးစက်သွားတယ်။ ငါ လည်း မဖောက်ပြန်ဘူး၊ သူလည်း မဖောက်ပြန်ဘူး။ ဘာမှားနေတယ်ဆိုတာလဲ ငါ မသိဘူး”

သာဂိက တစ်ခု စဉ်းစားမိပြီး..

“ မင်း ဟိုကိစ္စရော မှန်မှန်လုပ်သလား”

“ မှန်ပါတယ်ကွာ၊ မှန်သမှ စကားများ ရန်ဖြစ်တဲ့ နေ့လည်း မှန်တယ်၊ စကားမများတဲ့ နေ့လည်း မှန်တယ်၊ နေ့တိုင်းမှန်တယ်၊ တစ်နေ့ တစ်ခါတော့ ပျက်ကို မပျက်ဘူး”

“ဒါဆို မင်းဟာက ဘာလဲ၊ ငါလည်း မသိတော့ဘူး”

ထိုစဉ် ကိုထွန်းနိုင်နှင့် လူတစ်ယောက် ဆိုင်သို့ ရောက်လာကြသည်။ သာဂိက ပြူးကျယ်ကို မိတ်ဆက်ပေးသလို ကိုထွန်းနိုင်ကလဲ သူ့မိတ်ဆွေ နေဇာ ဆိုသူနှင့်မိတ်ဆက်ပေးသည်။ ကိုနေဇာ ဆိုသောလူတွင် အရပ် ခပ်ပျတ်ပျတ်နှင့် မလိုက်ဖက်လှသော စူးရှသည့် မျက်ဝန်းတစ်စုံ ရှိသည်။ ထိုမျက်ဝန်းများသည် သူလုပ်ချင်သည့် ကိစ္စကို မဖြစ်မနေ လုပ်မည်ဟု ပြောနေကြသည် အလား ခိုင်မြဲ တည်ငြိမ်လှသည်။ သာဂိက စကားဆက်၍ ပြူးကျယ် ကိစ္စကို ပြောသော အခါကိုနေဇာ ဆိုသော လူက …

“ ကျွန်တော် ထင်တာကတော့ ခင်ဗျား .. ယောက်ခမတွေနှင့်တော့ သိပ်အဆင်မပြေဘူး ထင်တယ်”

“ ဟုတ်ပါတယ်ဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ဆိုးဆိုးဝါးဝါးကြီးတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ သူတို့က ကျွန်တော့်ကို တစ်ခြား အလုပ် ပြောင်းလုပ်စေချင်တယ်လေ၊ ကျွန်တော်ကလဲ

ဝါသနာ မပါဘူးဗျာ။ ကျွန်တော် ဥပဒေ ဘွဲ့ယူထားတာ ရှေ့နေ လုပ်ချင်လို့ဗျ၊ လောလောဆယ် မအောင်မြင်သေးခင်တော့ ကျပ်တည်းတာပေါ့ဗျာ၊ အဲဒါကို မကျေ မလည် ဖြစ်နေကြတာ”

“ နေပါဦး၊ သူတို့က ဘာလုပ်ခိုင်းတာလဲ”

“ ဆီဆိုင်မှာ ပန့် မန်းတဲ့ဗျာ၊ စဉ်းစားကြည့်၊ ကျွန်တော် ပညာသင်ထားတာတွေ အလကား ဖြစ်ကုန်မှာပေါ့”

ပြူးကျယ်၏ စကားသည် ရယ်စရာ မဟုတ်သော်လည်း သာဂိတို့ ဝါးလုံးကွဲ ရယ်မိကြသည်။ ကိုထွန်းနိုင် ဆိုလျှင် တစ်ခိခိနှင့် အူတွေတောင် တက်နေသည်။ ကိုနေဇာက ဆက်မေးသည်။

“ အဲဒါနှင့် စကားများကြရော ဆိုပါတော့”

“ ဟုတ်တယ်ဗျ။ မိန်းမကလဲ အဲဒါကို လုပ်ခိုင်းနေတယ်လေ၊ ကျွန်တော်ကလဲ လုပ်ကို မလုပ်ချင်ဘူး”

“ စကားများပြီးတော့ ဆက်ဆံ ဖြစ်သေးလား”

“ အင်း၊ ဟုတ်ကဲ့”

“ အမြဲတမ်း ဆိုပါတော့”

“ ဆိုပါတော့ ဗျာ”

“ ကျွန်တော် သိပြီဗျ၊ ခင်ဗျားတို့ ကြားထဲက ပြဿနာကို ၊ အမှန်က ခင်ဗျား အချိန်မှားတာရယ်၊ စိတ်ကို တစ်လွဲ ထွက်ပေါက် ပေးတာရယ်က စတာဗျ”

“ ဟာ.. လုပ်စမ်းပါဦးဗျာ၊ ဖြေရှင်းနည်းလေးများ ရမလား”

“ ကျွန်တော် တစ်ခုတော့ ပြောမယ်နော်၊ ကျွန်တော်က ပညာရှင် မဟုတ်ဘူး၊ အတွေ့အကြုံနဲ့ မှန်းကြည့်တာပဲ ရှိတယ်၊ သေချာပေါက်ကြီး ဒိလိုပါလို့တော့ မပြောဝံ့ဘူးနော်”

“ ဟုတ်ပါပြီဗျာ၊ ဗဟုသုတ ရရုံဆိုရင်တောင် ကျေနပ်ပါပြီ”

“ ဒီလိုဗျ၊ ခင်ဗျားက မိန်းမနှင့် စကားများပြီး ပြဿနာရဲ့ အဖြေ မထွက်ခင်မှာ ခင်ဗျားရင်ထဲမှာရှိတဲ့ မကျေနပ်ချက်တွေကို လိင်ဆက်ဆံတဲ့နည်းနှင့် ခင်ဗျားက ရှင်းထုတ်ပစ်တာ မှားတာဗျ”

“ ဗျာ…”

“ ဟုတ်တယ်၊ ခင်ဗျားစိတ်ထဲက ထုတ်မပြောဖြစ်လိုက်တဲ့ အပြစ်တင်ချင်တဲ့ စိတ်တွေ၊ ရန်လိုတဲ့ စိတ်တွေကို သူ့အပေါ်မှာ လိင်ဆက်ဆံပြီး အာသာ ဖြေပစ်လိုက်တာ၊ အဲဒါကို ခင်ဗျား ပါးစပ်ကတော့ မပြောဘူး၊ မျက်နှာမှာ မပေါ်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် ရင်ထဲမှာရှိနေတယ်၊ အဲဒီလိုနည်းနှင့် သူ့အပေါ် အနိုင်ယူလိုက်တာကို ခင်ဗျား မိန်းမက သွေးထဲက အလိုလို သိတယ်ဗျ”

“ …….”

“ ဟုတ်တယ်၊ ပြောရရင် အနိုင်ယူတဲ့ ဆက်ဆံမူမျိုးပဲ၊ တစ်ကယ်တော့ လိင် ဆက်ဆံတယ် ဆိုတာ ချစ်ခြင်းကို အခြေခံတဲ့ စိတ်မျိုးနှင့်မှ တစ်ဦးကို တစ်ဦး ပိုပြီး စီးပိုင်လာစေတာဗျ၊ အဲဒီ ခဏတာ သာယာ ခြင်းနှင့် မကျေနပ်ချက်တွေကို ဖုံးပစ်မယ် ဆိုရင်တော့ တစ်ခါ နှစ်ခါသာ ခင်ဗျား အဆင်ပြေမှာပဲ၊ ကြာလာရင် ခင်ဗျားတို့ ဆက်ဆံရေးက အဓိပါယ် မရှိတဲ့ အဆင်မပြေမူတွေ၊မကျေနပ်ချက်တေ၊ွ အပြစ်သေးသေးလေးတွေနှင့် အက်ကြောင်း ထင်လာတော့တာပဲ၊ အဲဒီ အခါ ခင်ဗျားတို့ရဲ့ ဆက်ဆံရေးဟာ သာမန်အချိန်မှာတောင် သာယာမှာ မဟုတ်တော့ဘူး”

ပြူးကျယ်သည် ခေါင်းငိုက်စိုက်ချရင်း စဉ်းစားနေသည်။ ပြီးတော့ ..

“ ဟုတ်တယ်၊ ကိုနေဇာ .. ခင်ဗျား ပြောတဲ့ အတိုင်းပဲ”

ကိုနေဇာက လက်ဝါး ကာပြလျက်..

“ ကျွန်တော့်ကို အထင်မကြီးပါနှင့်၊ ကျွန်တော်ပြောတာ မဟုတ်ဘူးဗျ၊ အဲဒါ ဒေါက်တာ မောင်မောင်ညို ပြောတာ”

“ ဒေါက်တာ မောင်မောင်ညို…”

“ ဟုတ်တယ်၊ သူရေးတဲ့သိပ္ပံ နည်းကျ ဖိုမ ဆက်ဆံရေးမှာ အကျယ်တဝင့်ရေးထားတယ်၊ ခင်ဗျား ရှာဖတ်ကြည့်လိုက်လေ၊ ခု ကျွန်တော်ပြောတာထက် ပိုပြည့်စုံတယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ ပိုပြီး အသေးစိတ်တယ်၊ ဖတ်ကြည့်လိုက်ပါဗျာ။ ခုခင်ဗျား ကြုံနေရတဲ့ အဖြစ်မျိုးက လူတော်တော်များများ ကြုံတတ်တာပဲ၊ အိမ်ထောင်တွေတော်တော် များများ ပြိုကွဲကြတာလဲ ဒါ့ကြောင့်ပဲဗျ”

သာဂိသည် ကိုနေဇာကို ခင်မင်မိသွားလေသည်။ ထိုလူ၏ ခေါင်းသေးသေးလေးထဲတွင် နောက်ထပ် စာအုပ် ဘယ်နှစ်အုပ်များ ရှိနေလေဦး မည်နည်း။ ထိုနေ့က သူတို့ သည် စကားတွေ အများကြီး ဆက်ပြော ဖြစ်ကြရင်း သာဂိက သူသိချင်သော အချစ်အကြောင်းကို မေးရာ ကိုနေဇာက ..

“ ကျွန်တော်ကတော့ အချစ်ကို ဒိလို မြင်တယ်ဗျ။ သူက စိတ္တဇ နာမ် .. ဖန်တီးလို့ မရဘူး၊ ဖျက်ဆီးလို့ မရဘူး၊ ပြောရရင် လွတ်လပ်တယ် ပေါ့ဗျာ၊ အဲဒါရဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်က ချူပ်တီးတာ၊ ထိန်းချူပ်တာ၊ စောင့်ထိန်းတာ၊ အဲဒါတွေက ဘာတွေလဲ ဆိုတော့ ဝတ္ထုတွေထဲမှာပါတဲ့ သစ္စာ၊ နားလည်မူ၊ သံယောဇဉ်တွေပေါ့ဗျာ၊ အဲဒီ သစ္စာတွေ၊ နားလည်မူတွေ၊ သံယောဇဉ်တွေက လုပ်ယူလို့ ရတယ်ဗျ၊ အဲဒီနှစ်ခုကို ရောထွေးပြီး အချစ်လို့ ခေါ်နေကြတယ်၊ 

ကျွန်တော့် အထင်တော့ အဲဒီ နှစ်မျိုးပေါင်းဟာ အချစ်မဟုတ်ပါဘူး။ အချစ်ဆိုတာ လွတ်လပ်တယ်၊ သူ့ကို ထိန်းချူပ်လို့ရတယ် ဆိုရင် အဲဒါ အချစ်ကို မဟုတ်ဘူး၊ အချစ်မှာက ချစ်နေဖို့ပဲ လိုတယ်လေ၊ ဒါဖြင့် သစ္စာတွေ၊ နားလည်မူတွေ မလိုတော့ဘူးလား ခင်ဗျားက မေးမယ်။ မလိုပါဘူးဗျာ၊ ချစ်ပြီ ဆိုတာနှင့် ချစ်နေသေး သရွေ့သစ္စာရှိနေမှာပဲ ၊ ချစ်နေသေးသရွေ့ နားလည်မူ ရှိနေမှာပဲ။ 

အချစ်ကုန်သွားရင် အဲဒါတွေလဲ မရှိတော့ဘူး။ ကျွန်တော်ပြောနေတာ အိမ်ထောင်ရေး မဟုတ်ဘူးနော်၊ အချစ်ကို ပြောနေတာ။တစ်ချို့ အချစ်တွေက ၂၄ နာရီ လောက်ခံတယ်၊ တစ်ချို့ အချစ်တွေက ၄၂ နှစ်လောက် ခံတယ်၊ ဘယ်လောက်ကြာကြာ ခံမယ် ဆိုတာ ဘယ်သူမှ ပြောနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ ပြောနိုင်တယ် ဆိုရင် အဲဒါ အချစ် မဟုတ်ဘူး၊ အချစ်ရဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက် ချူပ်ထိန်းမှုပဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်”

သာဂိသည် ထို အယူအဆကြီးကို လန့်သွားမိသည်။နှစ်ရက်ခန့် နေပြီးနောက် ပြူးကျယ် ပြန်သွားသည်။ သူက ဥမ္မာကို ညိနှိုင်းကြည့်ဦးမည် ပြောသည်။ ဘယ်လို အဖြေထွက်လာမည်တော့ မသိချေ။ သာဂိ စိတ်ထဲမှာ လောလောဆယ် ရှိနေသည်က ပြူးကျယ် မဟုတ်၊ ငြိမ်းငြိမ်း ဖြစ်သည်။ ပြူးကျယ်ရောက်နေ၍ ငြိမ်းငြိမ်းတို့ အိမ်ဘက်မရောက်ဖြစ်။ 

အမှန်ဆိုရလျှင် ဘာမှဝေးတာတော့ မဟုတ်။ ဆိုင်ကယ် လီဗာ နှစ်ချက်သုံးချက် ဖြဲလိုက်ရုံနှင့် ရောက်သော ခရီးဖြစ်သည်။ သာဂိကိုယ်တိုင်က သူမကို ဘယ်လို ရင်ဆိုင်ရမှန်း မသိ ၍ မသွားဖြစ်ခြင်း ပင်။ ဒီနေ့တော့ မြို့ သစ်ဘက်မှာ ဆိုင်ကယ် သွားပြရင်း လှည့်ဝင်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

သာဂိ ငြိမ်းငြိမ်း အလုပ်ပြန်လာချိန် ညနေစောင်းလောက်ကို မှန်း၍ သူမတို့အိမ်ဘက် ထွက်လာခဲ့သည်။ သာဂိ အိမ်လေးပေါ်တက်တော့ ဒေါ်အေးသည် သူ့ကို ပြုံးရွှင်စွာ ဆီးကြိုနှုတ်ဆက်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်းကလဲ သူ့ကို ခါတိုင်းလိုသာ ဆက်ဆံသည်။ သူနည်းနည်းတောင် ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားသည်။ သူအဲဒီနေ့က အမူးလွန်ပြီး ထင်ယောင် ထင်မှားတွေ ဖြစ်ခဲ့တာလား ။

ပြီးတော့မှ ခေါင်းအုံးပေါ်က ဆံပင်တိုလေးတွေနှင့် သူ့လိင်တံပေါ်က ခြောက်ကပ်နေသော ဖြူဖြူ အဖတ်လေးတွေကို ပြန်မြင်ယောင်ပြီး ဒင်းလေး ဟန်ဆောင်နေတာ ဖြစ်မည်ဟု တွေးမိသည်။ဒေါ်အေးက အလ္လာပသလ္လာပ အနည်းငယ် ပြောပြီးနောက် အိမ်ခန်းထဲ ဝင်လှဲနေသည်။ သာဂိရှေ့တွင် ငြိမ်းငြိမ်း တစ်ယောက်ထဲ ကျူံ့ကျူံ့လေးထိုင်ရင်း ကျန်ခဲ့သည်။ သူမသည် အခုမှ ရှက်လာဟန်တူသည်။ ခေါင်းကြီးကို စွတ်ငုံထားကာ ဖျာစတွေကို လက်သည်းနှင့် လျှောက်ခြစ်နေသည်။ သာဂိက …

“ ငြိမ်းငြိမ်း ..”

မော့ မကြည့်၊ခေါင်းကြီးငုံ့ထားလျက်က ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။ သာဂိက ထပ်ခေါ်သည်။

“ ငြိမ်းငြိမ်း”

မထူး။ ဖျာပေါ်ကို လျှောက်ခြစ်ကုပ်နေသော လက်ကလေးတွေကို ဘယ်နားထားရမှန်း မသိ ဖြစ်နေသလို၊ ပေါင်ကို ကုပ်မည် ပြုသည်။ နောက် သူရှိနေတာ သတိရသွားဟန်ဖြင့် ခြေထောက်လေးတွေကို ပြင်သလို ပြုသည်။

“ ငြိမ်းငြိမ်း ၊ အလုပ် အဆင်ပြေလား”

ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။

“ အား .. ကိုယ့်ပခုံးက နာနေတယ်ကွာ၊ ဘယ်ခွေးမလေး ကိုက်သွားတာလဲ မသိဘူး၊ ဘာဆေး လိမ်းရမလဲ ဟင်၊ သိလား”

အမှန်ကတော့ သိပ်နာလှတယ်တော့ မဟုတ်လှပေ။ ကိုက်သည်မှန်သော်လည်း တစ်ချက်မျှသာ ခဲပြီး ပြန်လွှတ်လိုက်၍ အနက်ကြီးတော့ မဟုတ်။ သွေးစို့ ရုံမျှသာ ဖြစ်သည်။ သွားစွယ်နေရာလေးတွေ လောက်ကသာ အညို အမည်းစွဲကျန်နေကာ ကျန်နေရာတွေက အနာဖေးတောင် တက်လုပြီ ဖြစ်သည်။ ဒီတစ်ခါ တော့ ငြိမ်းငြိမ်း မော့ကြည့်သည်။ သူမ မျက်ဝန်းဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေထဲတွင် စိုးရိမ်ခြင်းကို တွေ့ရသည်။ နောက် နောက်ဖေးထဲသို့ သုတ်ကနဲ ဝင်သွားပြီး ဆန်လက်တစ်ဆုပ်ခန့် ယူကာ ပြန်ထွက်လာသည်။

ပြီးတော့ သူ့ရှပ်အင်္ကျ ီ ကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ကာ ပခုံးစွန်း လက်မောင်းရင်း ပေါ်အောင် ဖော်သည်။ ဒဏ်ရာကို မြင်သော အခါ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ ဝိုင်းကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ပါးစပ်လေးကို လက်ဝါးနှင့် အုပ်သည်။ နောက်ပြီးတော့ ဆန်တွေဝါးပြီး ဒဏ်ရာပေါ် အုံပေးရင်း …

“ ဦးကလည်း ..သိပ်ခက်တာပဲ၊ ဆေးခန်းသွားတာ မဟုတ်ဘူး၊ ပိုက်ဆံ မရှိတာလဲ မဟုတ်၊ ရင်းပြီး ပြည်တွေ တည်လာရင် ဘယ်လို လုပ်မလဲ”

စသည် စသည်ဖြင့် လူကြီးလေး တစ်ယောက်လို တတွတ်တွတ် ဆူပူနေသည်။ သာဂိက ပြုံးလိုက်ပြီး လေသံ တိုးတိုးလေးနှင့် ပြောလိုက်သည်။

“ ဆရာဝန် က ဘယ်သူက ဘာဖြစ်လို့ ကိုက်တာလဲလို့ မေးရင် ဘယ်လို ဖြေရမလဲ ဟင်”

“ အိုး .. မမေးပါဘူး”

ပြောရင်း သူ့ဘယ်လက်သီးဆုပ်လေးဖြင့် သာဂိ ရင်အုံကို တစ်ချက် လှမ်းထုသည်။ သာဂိက ထိုလက်ကလေးကို ဖမ်းဆုပ်၍ ဆွဲယူလိုက်တော့ သူမက တိုးတိုးလေး ပြောသည်။

“ အမေ ရှိတယ်”

သာဂိသည် လောကကြီးကို မေ့နေပြန်သည်။ သူ့ စိတ်ထဲတွင် ငြိမ်းငြိမ်း တစ်ယောက်သာ ရှိသည်။ ရှစ်မိုင်က အိမ်ကိုမှ ဝယ်ချင်သည့် စိတ်လည်း မရှိတော့ ။ တစ်ကယ်တော့ ရှစ်မိုင်လို နေရာမျိုးက အိမ်ဝယ်ရန် ဆိုသည်မှာ သာဂိအတွက် အိမ်မက်တစ်ခု သာဖြစ်သည်။ 

မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ မဆိုနိုင်ပေမယ့် ဖြစ်ဖို့ လွယ်သည့် ကိစ္စမျိုး မဟုတ်။ ထိုမလွယ်သည့် ကိစ္စကို သာဂိသည် ယခုအခါ စွန့်လွှတ်ပစ်လိုက်ပြီ ဖြစ်သည်။ သို့သော် အိမ်မက် အသစ်တစ်ခုက ပေါ်လာပြန်သည်။ မြို့သစ်ဘက်တွင် အိမ်နှင့် ခြံဝယ်ချင်သည့် ကိစ္စဖြစ်သည်။ သူ့လက်ထဲမှာ ရှိသည့် ငွေနှင့် မလောက်။ 

ပစ္စည်းတွေပါ ဖျောလိုက်လျှင်တော့ မှီသည်။ သို့သော် ဒါတွေ အကုန်ဖျောလိုက်လျှင် ဘာနှင့် သွားရင်းမည်နည်း။ သူ ဒေါ်အေးကို တိုင်ပင်တော့ ဒေါ်အေးက သား သဘောပါ ဟု ဆိုသည်။ ဒေါ်အေးသည် သာဂိကို သားဟု ခေါ်နေပြီ ဖြစ်သည်။

ငြိမ်းငြိမ်းသည် အရမ်းပျော်နေပုံ ရသည်။ သူမ မျက်နှာလေးသည် ဘယ်အချိန်ကြည့်ကြည့် ရွှင်လန်းနေသည်။ သူနှင့် တွေ့တိုင်းလည်း မြူးကြွ နေတတ်သည်။သာဂိ အဖို့လည်း အဲလိုလေး မြင်နေရတာကို စိတ်ချမ်းသာနေမိသည်။ အဲ..ညနေဖက် အလုပ်သိမ်းလျှင်တော့ သာဂိက ငြိမ်းငြိမ်းကို သူ့မျက်နှာကျက် အပေါ်ခန်းလေးသို့ ခေါ်ခေါ်သွားတတ်သည်။ 

သာဂိ အလုပ်ပိုလုပ်ဖို့ စဉ်းစားသော်လည်း ဘာလုပ်ရမှန်း မသိချေ။ တစ်ခါ တစ်ခါတော့ သူ့ဆိုင်ကယ်တွေကို လမ်းဘေးမှာ တစ်စီး ငါးသိန်း ၊ တစ်စီး ငါးသိန်းဟု အော်ရောင်းရ ကောင်းမည်လား ဟုတောင် စဉ်းစားမိသည်။ အရောင်းဝယ် ပါးရသည့် ကြားထဲ အသစ်ဝင်လာသည့် စားကျက်လုဖက်တွေက များလာနေသည်။သာဂိ ခါတိုင်းလို ဝင်ငွေမကောင်းချေ။ကိုထွန်းနိုင်ကတောင် ပြောသေးသည်။ ကိုနေဇာနှင့် အလုပ်ပြောင်းလုပ်ပါလားဟု ဆိုသည်။ သာဂိ စဉ်းစားနေမိသည်။ ကိုနေဇာက မိုရေးဖက်တွင် ကုန်ကူးသည်။

ဒီကြားထဲ သာဂိ ဆိုင်ကယ်တွေ ပုသိမ်အဝင်မှာ ဆပ်ပလိုင်းချက် (surprise check) နှင့် မိ၍ ပါသွားသည်။ သာဂိ နည်းနည်းတော့ ညစ်သွားသည်။ သိပ်အထိနာခြင်းမျိုး မဟုတ်ပေမယ့် သာဂိလို ခေါက်ပြန်ရင်းသမားမျိုးအဖို့တော့ ကြီးမားသော ဆုံးရှုံးမူ ဖြစ်သည်။ 

ကိုထွန်းနိုင်လို လက်ကြီးသမားကတော့ ဘာဖြစ်မည်နည်း။ ဆင်ပိန် ကျွဲလောက်တော့ ကျန်မည်သာ။ ငြိမ်းငြိမ်းကလဲ သာဂိ အခြေအနေကို သိပုံရသည်။သာဂိ မျက်နှာကို အရိပ်တကြည့်ကြည့်နှင့် နေတတ်သည်။ သာဂိ လိုအပ်ချက် မှန်သမျှကို ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ သူမသည် အမြဲလိုလို အသင့်ရှိနေတတ်သည်။ သာဂိ အတွက်တော့ တော်သေးသည် ဆိုရမည်။ငြိမ်းငြိမ်း၏ ရင်ခွင်သေးသေးလေးသည် သာဂိအတွက် အိုအေစစ် တစ်ခု ဖြစ်နေသည်။ သူမ၏ လက်ဖဝါးသေးသေးလေးသည် သာဂိကို ရှေ့ဆက်လှမ်းဖို့ ခွန်အားတွေ ပေးတတ်သည်။ 

သူမ၏ ပေါင်လုံးလေးတွေပေါ် ခေါင်းအုံးအိပ်ရလျှင် သာဂိ စိတ်ချမ်းမြေ့သည်။ သာဂိ အတွက် ငြိမ်းငြိမ်းသည် မရှိလျှင် မဖြစ်သော လူတစ်ယောက် ဖြစ်လာလေသည်။သို့ရာတွင် သိပ်မကြာခင်မှာ ငြိမ်းငြိမ်းသည် သာဂိကို စိတ်မချမ်းမြေ့ဖွယ် သတင်းကို ပေးလာသည်။ သူမတွင် ကိုယ်ဝန်ရှိလာပြီ ထင်သည်တဲ့။ ရာသီမလာတာ နှစ်လခန့် ရှိပြီဟု ဆိုသည်။ 

သာဂိ စိတ်ရှုပ်သွားသည်။ သာဂိသည် ဒီလို အခြေအနေတွင် မင်္ဂလာမဆောင်ချင်သေး။ သူ့တွင် ရှိသည်များက နောက်တစ်ကြိမ်အောဖို့ ဖြစ်သည်။ လေး၊ ငါးကြောင်းလောက် ဆွဲပြီးလျှင် ဆုံးထားသည်များ ပြန်ရနိုင်မည်။ ထိုအချိန်ကျမှ အိမ်နှင့်ယာနှင့် အတည်တကျ နေမည် စိတ်ကူးသည်။သူ့အိမ်မက်တွေကိုလည်း ငြိမ်းငြိမ်းက သိပါသည်။ ထို့ကြောင့် ထင်သည်။ သူမက ပြောသည်။

“ စိတ်မရှုပ်ပါနဲ့ .. ဦးရယ် .. သမီးဘာသာ သမီး ကြည့်ရှင်းလိုက်ပါ့မယ်၊ တစ်ပတ် နှစ်ပတ်လောက် မလာဖြစ်လောက် ဘူးထင်တယ်နော်၊ အများကြီးမသောက်နှင့်နော် ၊ ဦး …”

ထိုစကားလေးသည် ငြိမ်းငြိမ်း ပြောသွားသော နောက်ဆုံး စကားဖြစ်မည် ထင်သည်။နှစ်ရက်ခန့် အကြာတွင် နေ့လည်ပိုင်းကြီး ငြိမ်းငြိမ်းမောင်လေး ဒိုးလုံးအပြေးအလွှားရောက်လာပြီး သာဂိကို လာခေါ်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်း အသည်းအသန် ဖြစ်နေသည်တဲ့။ ထိုအချိန်တွင် သာဂိသည် ကေတီဗွီ ခန်းထဲတွင် ဘီယာမော့ရင်း သီချင်းဆိုနေချိန် ဖြစ်သည်။ 

ကိုထွန်းနိုင်၏ ဆိုင်ကယ်နောက်မှ ပါလာသော ဒိုးလုံးသည် သာဂိကို ကြောက်မက်ဖွယ်ကြည့်ရင်း သတင်းဆိုးကိုပြောပြခြင်း ဖြစ်သည်။ သာဂိ ကမန်းကတမ်း ထပြေးပြီး ရောက်သွားတော့ ငြိမ်းငြိမ်းသည် အိပ်ယာထဲတွင် ပက်လက်ကလေး မှိန်းနေသည်။ 

အောက်ပိုင်းက ထွက်နေသော သွေး တို့မှာ ကြည့်လို့ ရှုလို့ပင် မရဲ စရာ ဖြစ်သည်။ ခြုံထားသော စောင်အစွန်းစနေရာလေးတွေမှာ ဆိုလျှင် သွေးစတွေသည် အဖတ်လိုက်၊ အခဲလိုက်ကြီး ကပ်နေသည်။ သာဂိ သဘောပေါက်ပြီ။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် အရပ် လက်သည်နှင့် ကိုယ်ဝန်ကို ဖျက်ချခဲ့လေပြီ။

မိန်းမကိုယ်မှ ထွက်နေသော သွေးတို့မှာ ရပ်သည်ဟူ၍ မရှိတော့ဟု ထင်ရအောင် တရစပ် ထွက်နေသည်။ငြိမ်းငြိမ်း မျက်နှာလေးသည် လုံးဝသွေးစုတ်နေ ချေပြီ။ စကားလဲ မပြောနိုင်တော့။ မျက်ဝန်းက မျက်ရည်တွေ ကျရင်း ဝေဒနာကို အလူးအလဲ ခံစားနေရသည်။ သာဂိ ရင်တွေအောင့်သွားသည်။ သူသည် ငြိမ်းငြိမ်းကို ပွေ့ဖက်ရင်း ရုတ်တရက် ဘာလုပ်ရမည် မသိ ဖြစ်နေသည်။ 

သူ့ကိုယ်တွင် ငြိမ်းငြိမ်းသွေးတွေ ပေကုန်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် သူ့ကို မျက်ဝန်းလေးလှန်၍ ကြည့်သည်။ ပြီးတော့ တစ်ခုခုကို ပြောသည်။ ဘာပြောမှန်း သာဂိ မကြားရ။ ထပ်မေးမလို ပြုစဉ် ဒေါ်အေး အသံ ထွက်လာသည်။

“ သား.. သာဂိ ၊ သမီးလေးကို ကယ်ပါဦးကွယ်”

ဟုတ်သည်။ ကယ်ရမည်။ သာဂိ ယခုမှ သတိဝင်လာသည်။ ကားတစ်စီး ငှားဖို့ လမ်းမပေါ် ဆိုင်ကယ်နှင့် ကမူးရှူးထိုးမောင်းထွက်သည်။ ကျွှမ်းကျင်လှသော ဆိုင်ကယ်ကို ဂီယာ 1 နှင့် ဆောင့်ထွက်မိပြီး သစ်ပင်နှင့် ဝင်ဆောင့်သည်။ ရှေ့မီးလုံး ကွဲသွားသလို သာဂိ ထိပ်ပေါက်သွားသည်။ 

သာဂိ ဂရု မစိုက်။ လဲနေသော ဆိုင်ကယ်ကို ပြန်ထ၍ အပြင်းမောင်းထွက်သည်။ လမ်းမပေါ် မောင်းနေကြသော တွေ့ သမျှကား အကုန်တားသည်။ တစ်စီးမျှ မရပ်။ အင်္ကျီနဲ့ ပုဆိုးပေါ်တွင် သွေးတွေ ပေနေသော သာဂိကို ဘယ်လို ထင်ကြသည် မသိ။ သာဂိနား ရောက်လျှင် ကွေ့၍ ပတ်၍ အရှိန်တင်၍ မောင်းထွက် သွားကြသည်။ လမ်းမကြီးပေါ်တွင် သာဂိသည် အရူးတစ်ပိုင်း ဖြစ်နေသည်။

မျက်ရည်တွေပါ ကျချင်လာသည်။ သူသည် ဒိတစ်ခါ လာသော ကားရှေ့ပိုင်းကို ဆိုင်ကယ်နှင့် ပြေးအောင်းရင်း ရပ်အောင် လုပ်မည်ဟု စိတ်ကူးသည်။ ထို့ကြောင့် လမ်းဘေးတွင် ရပ်ထားသော ဆိုင်ကယ်ကို တက်အခွတွင်မှ ဖုန်းဆိုင်ကို တွေ့သည်။ ဖုန်းကို မြင်တော့ သူ ကိုထွန်းနိုင်ကို သတိရသွားသည်။ ကိုထွန်းနိုင်တွင် ရှမ်းစတားဂျစ်တစ်စီး ရှိသည်။ သို့ရာတွင် ကိုထွန်းနိုင်၏ စကားကို ပြန်ကြားရသော အခါ သာဂိ ငိုချင်သလိုလို ဖြစ်မိပြန်သည်။

သူ့ကား အင်ဂျင် ချထားတယ် ဆိုသည်။ ဒါပေမယ့် စိတ်မပူဖို့ ဆက်ပြောသည်.။ သူ့မိတ်ဆွေတစ်ယောက်၏ ကားတစ်စီး ဖြင့် ခုလာမည်ဟု ဆက်ပြောသည်။ သာဂိသည် လမ်းဘေးတွင် ငုပ်တုက်ကြီး ထိုင်ရင်း ကိုထွန်းနိုင်ကို စောင့်ရသည်။

ကိုထွန်းနိုင်ရောက်လာပြီး ငြိမ်းငြိမ်းကို ဆေးရုံပို့ဖို့ ကားပေါ်တင်သော အခါတွင်မူ ငြိမ်းငြိမ်းသည် အသက်မရှူတော့ပေ။ လှုပ်ရှားခြင်း၊ ညည်းညူခြင်း၊ မျက်ရည်ကျခြင်း အလျင်းမရှိတော့ပဲ လုံးဝ ငြိမ်သက်နေပြီ ဖြစ်သည်။သာဂိသည် သွေးရူးသွေးတမ်းဖြင့် ငြိမ်းငြိမ်းကို ဆေးရုံပို့သည်။ ဆရာဝန်များက ဆုံးသွားပါပြီ ဟု ဆိုသည့်တိုင် သာဂိသည် မယုံချေ။ 

ကိုထွန်းနိုင်က ဖြောင်းဖျချော့မော့၍ ဒေါ်အေးကို အကြောင်းကြားရန် ပြောသည်။ သူက ဆေးရုံမှာ နောက်ပိုင်းကိစ္စတွေ စီစဉ်ပေးမည် ဟုဆိုသည်။သာဂိသည် အသိမရှိတော့သူ တစ်ယောက်လို ထုံထုံထိုင်းထိုင်းကြီး ဒေါ်အေးအိမ်လေးသို့ ပြန်ရောက်လာသည်။ ဒေါ်အေးက မျက်ရည်တွေ ကျနေရင်းမှ တစ်ခွန်းထဲ ပြောသည်။

“ သမီးက မှာသွားတယ်၊ ဦးကို သိပ်မသောက်ခိုင်းပါနှင့်တဲ့”

သာဂိ ဘယ်လိုမှ ခံစား၍ မရတော့ ငိုချင်လာသော စိတ်ကို အနိုင်နိုင် ထိန်းချူပ်ရင်း ခြံလေးထဲမှ အထွက် သူ့မေးရိုးကို ဖြောင်းကနဲ လာထိသော တစ်စုံတစ်ရာနှင့် အတူ ဘေးကို ယိုင်ထွက်သွားသည်။ထိုးလာသူက ရပ်ကွက်ထဲက လူငယ်လေး တစ်ယောက်၊ သူ့နောက်တွင် ဒိုးလုံးအပါအဝင် တစ်ခြား ကောင်လေး တစ်ချို့။ သာဂိ ရှင်းပြရန် လက်ဝါးကာရင်း တစ်စုံတစ်ခု ပြောမည် အကြံ ခုန ကောင်လေးက …

“ သောက်ကျင့် မကောင်းတဲ့ လူယုတ်မာ” 

ဟု ဆိုကာ ညာလက်သီးဖြင့် သာဂိ မျက်နှာကို ထပ်ထိုးပြန်သည်။ ထိုလက်သီး၏ လက်ကောက်ဝတ် အဆစ်နားကိုဘယ်လက်နှင့် ပုတ်ထုတ်ပြီး သာဂိကာလိုက်ရင်း ..

“ မဟုတ်ဘူး၊ ညီလေးတို့ မင်းတို့ မှားမယ်”

ထိုကောင်လေးသည် သူ့လက်သီး အရာမရောက် ဖြစ်သွားသည်ကို ဒေါသဖြစ်သွားဟန် တူသည်။ ဘယ်ညာ တွဲလုံးတွေ ဆက်တိုက် ဝင်လာသည်။ သာဂိ ဘေးကို ခြေ တစ်လှမ်းခွဲထုတ်၍ ရှောင်ကာ လက်သီးတွေကို ပုတ်ထုတ်ရင်း

“ တော်လောက်ပြီ .. ညီလေး”

ဟုတားသည်။ မရချေ။သူသည် နောက်တစ်ကြိမ် တိုက်ခိုက်ရန် ဟန်ပြင်လိုက်စဉ် အခြား တစ်ယောက်က ဘေးက ဝင်လာသည်။ သာဂိ ရိပ်ကနဲ မြင်၍ စွေအကြည့် ဝင်လာသူက ဒိုးလုံးဖြစ်သည်။ သူ့အရွယ်နဲ့ မလိုက်ဖက်သည့် ဝါးရင်းတုတ် တစ်ချောင်းကို ကိုင်သာ သာဂိ ခေါင်းကို လွှဲရိုက်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သာဂိ မြင်သော်လည်း မရှောင်ချင်တော့။ ထိုဒုတ်၏ လားရာ အတိုင်း ငြိမ်ငြိမ်လေး ရပ်နေပေးလိုက်ရာ ဒုတ်သည် သာဂိ ချိုစောင်းကို “ဂေါင်” ကနဲ ထိသည်။ 

သာဂိ မူးဝေသွားကာ မျက်လုံးတွေ ပြာထွက်သွားသည်။ ထိုစဉ် ဟိုကောင်လေးက ဝင်ထိုးသည် ထင်သည်။ သာဂိ ပုံကျသွားသည်။ ပြီးတော့ သူတို့ သာဂိကို ဝိုင်းကန်ကြသည်။ သာဂိသည် မြေပေါ်တွင် ဖရိုဖရဲ၊ အလဲလဲ အကွဲကွဲ …..

ငြိမ်းငြိမ်းသည် သူ့ကို ထာဝရ ခွဲခွာသွားလေပြီ။ သူ့အိမ်မက်တွေကို နားလည်ပေးတတ်သော၊ သူ့အလို မှန်သမျှကို မဆန့်ကျင်တတ်သော၊ ဘယ်အချိန် ကြည့်ကြည့် ချစ်စဖွယ် ပြုံးနေတတ်သော ငြိမ်းငြိမ်းသည် သူ့ဆန္ဒတွေကို လိုက်လျောရင်း ပျောက်ကွယ်လွင့်ပါး သွားချေပြီ။ 

သာဂိသည် ငြိမ်းငြိမ်း၏ ဈာပန ကိုသော်မှ လိုက်ပို့ခွင့် မရခဲ့ချေ။ သူတို့ အကြောင်းကို သိသော ဒေါ်အေး ကိုယ်တိုင်က လာပါစေဟု ခွင့်ပေးသည့်တိုင် သားဖြစ်သူ ဒိုးလုံးက ခွင့်မပြုခဲ့။သာဂိ သည် ငြိမ်းငြိမ်း ၏ မျက်နှာလေးကို ကြည့်ချင်မိခဲ့သည်။ နောက်ဆိုလျှင် သူသည် ငြိမ်းငြိမ်း၏ ပကတိ အသားရေ မျက်နှာမျိုးကို ဘယ်တော့မှထိတွေ့ကိုင်တွယ် ကြည့်ရှုခွင့် ရမည်မဟုတ်တော့။ 

သို့သော် ဆန္ဒကို ထိန်းချူပ်ထားမှသာ ငြိမ်းငြိမ်းချစ်သော သူ့မောင်လေး စိတ်အေးချမ်းရှာမည်။သာဂိသည် လူကောင်းတစ်ယောက် မဟုတ်သလို လူဆိုးတစ်ယောက်လဲ မဖြစ်လိုပေ။ သူသည် အတွေးထဲတွင် မျောလွင့်ရင်း အရက်ခွက်ကြီး ရှေ့ချကာ ငိုင်နေမိသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် ကိုနေဇာ ရောက်လာသည်။ ကိုထွန်းနိုင် ခေါ်ထားခြင်း ဖြစ်မည်။ ကိုနေဇာသည် စိတ်မကောင်းစွာ သူ့ကို ကြည့်ရင်း နှစ်သိမ့်သည်။ ပြီးတော့ ကာကွယ်ဆေးတွေ ရှိကြောင်း ပြောပြသည်။ 

ပထမဆုံး 72 နာရီအတွင်း သုံးနိုင်သော morning after pill သို့မဟုတ် plan B ခေါ် emergency post-coital contraception ကိုအသုံးပြုနိုင်ကြောင်း၊ နောက်ပြီး တစ်ရက် တစ်ပြား စားရတဲ့ ဆေးကဒ် မျိုးစုံလည်း ဆေးရောင်းသည့် ဆိုင်တိုင်းတွင် မက ကွမ်းယာဆိုင်တွေမှာပါ အလွယ်တကူ ဝယ်ယူ ရရှီနိုင်ကြောင်း၊ ထို့ပြင် သုံးလ ခံ ၊ ခြောက်လခံ ထိုးဆေးတွေလဲ ရှိနေပြီ ဖြစ်ကြောင်း ပြောပြသည်။

သာဂိ ထိုဆေးတွေကို ကြားဖူးပါသည်။သို့သော် ငြိမ်းငြိမ်းသည် ဆေးလိပ်ခုံ တစ်ခုမှာ အလုပ်လုပ်သော ရိုးအသည့် ကောင်မလေးသာ ဖြစ်သည် ဆိုတာ သာဂိ မေ့သွားခဲ့သည်။သူသည် ငြိမ်းငြိမ်းကို အစ်မပြည့်လို အသိမျိုး ရှိမည် ထင်ခဲ့မိသည်။ မှားသွားခဲ့ချေပြီ။ အစ်မပြည့်လို အသိမျိုး ရှိဖို့ အစ်မပြည့် လို အတွေ့ကြုံ့ ရှိမှ ဖြစ်မည်ဆိုတာ သာဂိ လုံးလုံး မေ့သွားခဲ့သည်။

ကိုနေဇာသည် သာဂိကို စိတ်ပြေလက်ပျောက် သူနှင့်လိုက်ခဲ့ရန် ခေါ်သည်။ သာဂိ မငြင်း။ ချက်ချင်း ကျောပိုး အိပ် လွယ်ကာ အဝတ်စားတွေ ထိုးထည့်၍ လိုက်လာခဲ့သည်။ ကိုနေဇာသည် အရင်ဆုံး မန္တလေးသို့ တက်သည်။ ပြီးတော့ ပခုက္ကူကို ဆင်းသည်။ သူ့လုပ်ငန်း အချိတ်ဆက်တွေနှင့် သူလိုက်ချိတ်နေခြင်းဖြစ်မည်။ သာဂိသည် ယခင်အခါ များဆိုလျှင် ကြီးပွားချင်စိတ်ဖြင့် စီးပွားရေးကို စိတ်ဝင်စားကောင်း ဝင်စားမိမည် ဖြစ်သော်လည်း ယခုချိန်တွင် သူသည် အရက်သောက်ရင်း ပတ်ဝန်းကျင်ကို ငေးဖို့သာ စိတ်ပါနေသည်။ 

ကိုနေဇာကလဲ ဘာမျှ မပြော။ ပခုက္ကူတွင် ရှိစဉ် ကိုနေဇာက တမူးမြို့သို့ သွားမည် ပြောသည်။ သာဂိသည် လည်း တစ်ခါမှ မရောက်စဖူး။ သွားကြည့်ချင်သည်။ သို့ရာတွင် ကိုနေဇာက မုံရွာတွင် လိုင်စင် ကိစ္စ၊ ပါမစ် ကိစ္စ လုပ်ရန် ရှိနေ၍ မုံရွာသို့ အရင်သွားရမည် ဆိုသည်။ သာဂိ မုံရွာထိ မလိုက်ချင်တော့။ မြို့ခံတွေထံ စုံစမ်းကြည့်သောအခါ့ ရထားနှင့် သွားလို့ရသည် ဆိုသည်။

ထို့ကြောင့် သာဂိသည် ကိုနေဇာကို ကလေးမြို့တွင် ဆုံမည်ဆိုကာ နှုတ်ဆက် လမ်းခွဲ၍ ဂန့်ဂေါ ရထားပေါ် တက်လိုက်လာခဲ့သည်။ လမ်းတွင် နာမည်ကျော် ယောမြို့၊ ဆောမြို့ တို့ကို ကျော်ဖြတ်ခဲ့ရသည်။ သာဂိ တွေ့သမျှတော့ ဖြူဖြူချောချောလေးတွေ ဖြစ်သည်။ ပခုက္ကူ လိုလည်း မပူသည့်ပြင် အအေးဓာတ်တောင် နည်းနည်း ပိုသည်ဟု ထင်ရသည်။ 

ဂန့်ဂေါကျတော့ နည်းနည်း အညာဆန်သွားပြန်သည်။ အပူ နှင့် ဖုန်လုံးကြီးတွေသည် နေရောင်အောက်တွင် ပျံံ့လွင့်နေသည်။ရထားက ဂန့်ဂေါ ဘူတာတွင် ချိန်းသည်။ ပခုက္ကူကလာသော ရထားသည် ဂန့်ဂေါတွင် ဂိတ်ဆုံးပြီး ကလေးက လာသော ရထားက ဂန့်ဂေါတွင် ဂိတ်ဆုံးသည်။ ဘာ့ကြောင့်မှန်းတော့ သာဂိမသိ။

မသိသော်လည်း ပြောင်းစီးရမည်မို့ ဆင်းရသည်။ ဆင်းပြီး နောက်ရထားပေါ် ချက်ချင်းတက်ရသည်တော့ မဟုတ်။ ကလေးက လာသော ရထားသည် နက်ဖြန်မှ ရောက်မည် ဟုဆိုသည်။ ကိစ္စမရှိ။ အိပ်ပြီး စောင့်လိုက်ရုံသာ။ စားစရာ သောက်စရာ ပူစရာမလို။

ဘူတာရုံရှေ့တွင် စားသောက်ဆိုင်တန်းကြီး နှစ်တန်းတောင် ရှိသည်။ သာဂိသည် ခရီး ထွက်ခြင်း၏ လန်းဆန်းမူဖြင့် ငြိမ်းငြိမ်းကို ခေတ္တမေ့နေသည်။ သူမအရွယ် ကောင်မလေးမျိုးကို မြင်ပါမှ ဖျပ်ကနဲ သတိရလာတတ်သည်။ ဘူတာရုံထဲက ကွမ်းယာဆိုင်လေး တစ်ဆိုင်တွင် သူမ အရွယ်ကောင်မလေး နှစ်ယောက် ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် ကွမ်းယာဝယ်တိုင်း ငြိမ်းငြိမ်းကို သတိရမိသည်။

သူမတို့ နှစ်ယောက်နှင့် သာဂိသည် တစ်ညနေစောင်း အတွင်းမှာပင် ခင်မင်သွားကြသည်။ သူတို့က ညီအစ်မ နှစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး ယခု ပထမနှစ် တက်ကြမည်ဟု ဆိုသည်။ သာဂိက တက္ကသိုလ် အတွေ့ကြုံတွေ ရယ်စရာ ပြောသောအခါ သူတို့လေးနှစ်ယောက်သည် အားကျစွာ ငေးမောရင်း နားထောင် နေတတ်ကြသည်။နောက်တစ်နေ့ သာဂိ ကလေး ရထားပေါ် တက်ခါနီး သူတို့က လိပ်စာ တစ်ခုပေးသည်။ သူတို့ သူငယ်ချင်း ချင်း အမျိုးသမီးလေး အက်စ်တာ ထံသို့ ခရစ်စမတ် လက်ဆောင် ယူသွားပေးပါဟု တောင်းဆိုသည်။ 

သာဂိ လက်ခံလိုက်သည်။ လက်ဆောင်ကလဲ ကလေးကြိုက် ဝက်ဝံရုပ်တစ်ရုပ်သာ ဖြစ်၍ သိပ်မလေးတာလဲ ပါသည်။ နောက်ပြီး မနေ့က ခြင်ထောင်နှင့် စောင် ငှားပေးတာကို ကျေးဇူးတင်တာလဲ ပါသည်။ သို့ဖြင့် သာဂိသည် ကျောပိုးအိပ် တစ်လုံးလွယ်၍ ဝက်ဝံရုပ်တစ်ကောင်ကို ပိုက်ရင်း ကလေးမြို့သို့ ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။

တောင်တန်းတွေဝိုင်းနေသော လွင်ပြင်စိမ်းစိမ်းလေးသည် သာဂိကို ငြိမ်းချမ်းစွာ ဆီးကြိုသည်။ သာဂိသည် ကိုနေဇာနှင့် ချိန်းထားသည့် ကားကြီးဝင်းနားမှ ချင်းတောင်တန်း တည်းခိုခန်းသို့ သွားသည်။ မြို့လေးသည် သူလာခဲ့သည့် ပြည်မြို့နှင့် ခပ်ဆင်ဆင်တောင် တူသည်။ ဘာမှ မဆိုင်ပါပဲ သူ ငြိမ်းငြိမ်းကို သတိရသည်။ထို့ကြောင့်သူသည် နာမည်ကျော် တာဟန်းရပ်ကွက်တွင် ဘီယာ သောက်သည်။ ချင်းမလေးတွေ ချောတာကို ခုမှ သူလက်ခံမိသည်။ 

သက်မွန်မြင့်ထက် ကြည့်ကောင်းတာတွေ ပေါသည်ပင်။ သူသည်ကိုနေဇာကို တစ်ရက်ပဲ စောင့်လိုက်ရသည်။ ကိုနေဇာက ချက်ချင်း တမူးဆက်သွားမည် ပြောသည်။ ဘာငြင်းစရာ ရှိမည်နည်း။ 

သာဂိသည် ကိုနေဇာနှင့် လိုက်သွားသည်။ ကလေးနှင့် တမူးလမ်းသည် တော်တော်ကို ကောင်းသည့် လမ်းဖြစ်သည်။ အိန္ဒိယ ဘက်က အင်ဂျင်နီယာတွေ လာခင်းပေးထားသည် ပြောသည်။ ကောင်းတာကတော့ တော်တော့်ကို ကောင်းသည်။ သို့သော်အနည်းငယ် ကျဉ်းသည်။ တစ်ခု အံ့သြရသည်မှာ ကလေးမြို့လယ်ခေါင်တွင် ရှိသည်က ဗိုလ်ချူပ်ကြေးရုပ် မဟုတ်။

စစ်သူကြီး မဟာဗန္ဒု လ ၏ မြင်းစီးကျောက်ရုပ် ခန့်ခန့်ညားညားကြီး ဖြစ်သည်။ မဟာဗန္ဓုလကြီး အာသံ၊ မဏိပူရကို တိုက်ခိုက်အောင်မြင်ခဲ့သည့် အမှတ်တရ များလား မဆိုနိုင်။မည်သို့ပင် ဖြစ်စေ မြင်ရသည်ကတော့ ဇာတိမာန် တက်ချင်စရာ ဖြစ်သည်။

တမူးမြို့သည် ကလေးနှင့် မိုင် ၈၀ ခန့်တော့ ဝေးသည်။ နယ်စပ်နားနီးလာလို့လားတော့ မဆိုနိုင်ပေ။ အစောင့်ကြပ်နှင့် အစစ်ဆေးတွေလဲ တွေ့ရသည်။ ကိုနေဇာကပြောပြတာကတော့ တစ်ဘက်နယ်စပ်တွင် မဏိပူရ ခွဲထုတ်သူပုန်တွေ ရှိ၍ဟု ဆိုသည်။ 

ခန်းပတ်မြို့တွင် ခဏရပ်ကာ ကားတွေ အုပ်စုဖွဲ့ပြီး ကွန်ဗွိုင် ဆန်ဆန် သွားကြရသည်။ ခရစ်စယန် ကိုးကွယ်သူ များ၍ထင်သည်။ လမ်းမများပေါ်တွင် နေ့ခင်းပိုင်းလည်း ခရစ်စမတ် ကာရိုးသီချင်း လှည့်လည်ဆိုနေကြတာတွေရရသည်။

တမူးရောက်တော့ မြို့အဝင်ကားဝင်းကြီးတွင် မှတ်ပုံတင်နှင့် ကျောပိုးအိပ်ကို စစ်ဆေးခံကြရသည်။ထို့နောက် ကိုနေဇာ၏ မိတ်ဆွေအိမ်တွင် တည်းသည်။ နောက်တစ်နေ့တွင် သာဂိသည် နယ်စပ်ကိုရောက်သည်။ လက်ဖဝါးမှာ နိုင်ငံခြားသွားရမည့် အရေးအကြောင်းများ ပါ၊ မပါ ဆိုတာတော့ သာဂိ မသိ။ 

သာဂိ နိုင်ငံခြားတော့ ရောက်ဖူးပြီ ဖြစ်သည်။ တမူးမြို့နှင့် မနီးမဝေး ဆယ်မိနစ်ခန့် ခရီးတွင် နန့်ဖာလုံဈေးဆိုတာ ရှိသည်။ နန့်ဖာလုံရွာတွင် ဆောက်ထားသော ဈေးဖြစ်၍ နန့်ဖာလုံဈေးဟု ခေါ်ကြသညိဟုတော့ ပြောသည်။ ဟုတ် မဟုတ်တော့ သာဂိ မသိချေ။သာဂိကတော့ တစ်ဘက်နိုင်ငံလို့ဆိုရမည့် ဂိတ်ပေါက် ဟိုဘက်ကို ငေးမော့ကြည့်ရင်း အံ့သြနေမိသည်။ ဈေးက ဒီမှာရှိသော်လည်း ရောင်းမယ့်လူ အများစုသည် ဟိုဘက်ကို သွားရောင်းနေကြသည်။

သာဂိလဲ မရှင်း၍ ကိုနေဇာကို မေးကြည့်တော့မှ ယခုကဲ့သို့ ရှင်းပြသည်။ ဈေးထဲတွင် လူသုံးကုန် ပစ္စည်း မျိုးစုံကို ရောင်းသည့် ဆိုင်ကြီးများရှိသည်။ ထိုဆိုင်များတွင် အိန္ဒိယလုပ် ပစ္စည်းမျိုးစုံ၊ တရုတ်လုပ် ပစ္စည်းမျိုးစုံတွေသည် ဝယ်ချင်စရာတွေချည်း ဖြစ်သည်။

ကိုနေဇာက မန္တလေးက တရုပ်ကုန်တွေကို ဒီနေရာမှာ အိန္ဒိယကုန်နှင့် လာဖလှယ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူတို့လို မတတ်နိုင်သည့် ခေါင်းရွက်ဗျတ်ထိုး မြန်မာနိုင်ငံသား အများစုက မိုးရေးဘက်တွင် ခြံထွက်သီးနှံများ သွားရောင်းသည်။ 

နယ်စပ်ဖြတ်ကျော်ဂိတ်တွင် ကာစတန်ခ တစ်ရာကျပ်ပေး၍ ဖြတ်ပြီး သွားရောင်း ကြခြင်းဖြစ်သည်။ (ထိုခေတ်ဈေး) အံ့သြရသည်မှာ ထိုဈေးထဲတွင် အစိုးရ လက်နက်ကိုင်အဖွဲ့များရှိသလို ဆန့်ကျင်သူတွေလည်း ရှိသည်။မြန်မာဈေးသည် တစ်ဦးကို စစ်သားတစ်ယောက်က ငါးပိမှာပြီး သူပုန်က ငါးခြောက်မှာသည်။ မည်သို့ပင် ဖြစ်စေ သူ့အရပ်နှင့် သူ့ဇာတ်ကတော့ အဆင်ပြေနေသည်မှာ အမှန်ဖြစ်သည်။ ဈေးသည်တွေကတော့ ပြောပါသည်။

“ ကျွန်တော်တို့ကတော့ အားလုံးနှင့် အဆင်ပြေအောင် ပေါင်းရတာပဲ၊ ဈေးရောင်းရမှ ငွေပေါ်တာဆိုတော့ တန်ရာတန်ကြေး ပေးရင် ဘယ်သူလာဝယ်ဝယ် ရောင်းရတာပေါ့ဗျာ” 

အင်း .. မနက်ခင်း ဈေးသည်၊ ညခင်းကြွေးသည် ဘဝတွေဆိုတော့ သာဂိ ကိုယ်ချင်း စာမိပါသည်။ ရံဖန်ရံခါတော့လဲ သူတို့အချင်း ပစ်ကြခတ်ကြသည်။ ထိုအခါ ပြေးရလွှားရ ပုန်းကြ အောင်းကြနှင့် သွေးပျက်ကြသော်လည်း ပြီးသွားပြန်တော့ရယ်ရယ်မောမော စမြုံပြန်ကြပြန်သည်။ သာဂိသည် ကိုနေဇာ အလုပ်လုပ်နေတာကို စောင့်ရင်း ဟိုဘက်ကူးလိုက် ဒီဘက်ပြန်ဝင်လာလိုက်နှင့် နိုင်ငံခြားကို ထွက်ချင်တိုင်းထွက်နေသည်။ သည်တင် နောက်ထက်အံ့သြစရာ တစ်ခုတွေ့ပြန်သည်။ 

ဟိုဘက်က အရက်ကြိုက်သူ ယမကာလုလင်များက ဒီဘက်တွင် လာသောက်ကြကာ၊ ဒီဘက်က ဆေးသမားများက ဟိုဘက်တွင် သွားရှုကြ၊ သုံးကြသည်။သြော် ..သူ့ဥပဒေနှင့်သူကတော့ အဆင်တွေပြေကြပြန်သည်။ အဲ ..ဘယ်လိုကဲကဲ ညနေမမှောင်ခင်တော့ ဒီဘက်ပြန်ဝင်ကြရသည်။ မှောင်သွားလျှင် တမူးမြို့ထဲဘက်အဝင်တံခါး ပိတ်သည် ဟုဆိုသည်။

တမူးမြို့လေးသည် ညဘက်တွင် မီးတစ်ခါပဲ လာပြီး ခဏ ခဏ မလာတာကိုလဲ သာဂိ အံ့သြရသည်။ ကြာကြာတော့ မအံ့သြနိုင်။ သူနှင့် ကိုနေဇာ စကားကောင်းနေတုန်း ခရစ်စမတ် ကာရိုး သီချင်းလှည့်ဆိုသူတွေ ရောက်လာ၍ ဖြစ်သည်။ထိုအဖွဲ့ထဲက ဦးဆောင်လာသူ ဘုန်းတော်ကြီး ဆရာ ဦးထန်ခိုထန်း သည် ကိုနေဇာနှင့် ရင်းနှီးသူဖြစ်၍ အလှူလာခံကြသည်။ တစ်ပျော်တစ်ပါး ချီးမွမ်းဖွယ် သီချင်းများကို သီဆိုကြသည်မှာ ကြည်နူးစရာ ဖြစ်၏။ 

သာဂိလဲ နားမလည်ပါပဲ လိုက်ဆိုမိသည်။ တစ်ချို့သီချင်းများသည် ကျောင်းတုန်းက သူငယ်ချင်းများနှင့် အပျော်လိုက်ဆိုခဲ့ဖူးရာ မှတ်မိနေ၍လဲဖြစ်သည်။ ဦးထန်သည် သာဂိကို ခင်မင်သွားပုံရသည်။သီချင်းဆိုချင်လိုက်ခဲ့ဟု ဆိုသည်။ သာဂိက ကိုနေဇာကို လှမ်းကြည့်မိတော့ သူက အနွေးထည်တောင် ဝတ်ပြီးချေပြီ။

သို့ဖြင့် သာဂိသည် ဒီဇင်ဘာည၏ နှင်းမှုန်များအောက်တွင် ကာရိုး အဖွဲ့လေးနှင့် အတူ သီချင်းများလိုက်ဆိုမိသည်။ သူတို့ အဖွဲ့လေးတွင် ဂစ်တာသမားလေးယောက် နှင့် အော်ဂင်သမား တစ်ယောက်ပါသည်။ အမှန်တော့ သာဂိသည် ဘယ်သီချင်းကိုမှ ဟုတ်တိပတ်တိ ရသူမဟုတ်။ မစ္စတာဘီးန်ကဲ့သို့ ဟာလေလုယာ ပိုဒ်ရောက်မှ အသံကျယ်ကျယ်နှင့် ဝင်အော်တတ်သူ ဖြစ်သည်။ ဒါကို မိန်းကလေးအဖွဲ့က တခိခိနှင့် ရယ်နေတတ်သည်။ သာဂိက မရှက်ပါ။ 

ညနေကတည်းက အချမ်းဒဏ် ကာကွယ်ရေး အစီစဉ်အဖြစ် သောက်ထားသော ဝီစကီတန်ခိုးက သူ့မျက်နှာကြီးကို တစ်ဟီးဟီး ဖြစ်နေစေသည်။ ထိုစဉ် သူသည် နာမည် တစ်ခုကို အမှတ်မဲ့ကြားမိသည်။ “အက်စ်တာ”ဟု ခေါ်သံဖြစ်သည်။

သာဂိ

“ အက်စ်တာ” 

ဆိုမှ ဂန့်ဂေါကကောင်မလေးတွေ ပေးလိုက်သော ဝက်ဝံရုပ်လေးကို သတိရသည်။ သူသည် အလည်လွန်နေရင်း အဲဒါကို မေ့နေမိသည်။ 

ဒီကောင်မလေးက သူတို့ လက်ဆောင် ပေးခိုင်းလိုက်သော အက်စ်တာ ဆိုတာများလား။ သေချာအောင်မေးကြည့်ဖို့ ငေးကြည့်မိတော့ ထိုကောင်မလေးသည် သီချင်းစာအုပ်ကြည့်ကာ ဆိုနေရင်းမှ ဖျပ်ကနဲ သူ့ကို မော့ကြည့်သည်။ ပြီးတော့ လှစ်ကနဲ ပြုံးပြရင်း ဆိုလက်စ သီချင်းကို ဆက်ဆိုသည်။ ခေါင်းစွပ် အနီရောင်လေးနှင့် မာဖလာ ပန်းရောင်လေးကြားထဲက မျက်နှာလေးသည် ဝင်းကနဲ လက်သွားသည်။ 

သီချင်းဆိုသောအခါ ခံတွင်းထဲမှ ထွက်လာသော အာငွေ့လေးတွေသည် တိမ်မျှင်တစနှယ်ပင် ဖြစ်၏။ တိုင်းရင်းသူပီသစွာ ကျယ်သောပခုံးနှင့် ကားသော တင် လဲရှိသည်။ အရပ်ကလဲ သာဂိ မေးစေ့လောက်တောင် ရှိမည် ထင်သည်။ သူမ၏ အဖော်တွေမှာလည်း သူမအရပ်လောက် ရှိနေကြသည်။ လေကောင်း လေသန့်နှင့် လတ်ဆတ်သော အစားအသောက်များကြောင့် ဖြစ်မည် ထင်သည်။ ကျန်းမာ သန်စွမ်း တောင့်တင်းကြသည်။

နှုတ်ဆက်ခဲ့ပါတယ် .. သွားတော့မယ် … သူမသည် နှုတ်ဆက် သီချင်းကို သီဆိုပြီးသည်နှင့် မော့အကြည့် သူ့ကို ငေးမောနေသော သာဂိ မျက်ဝန်းတွေကိုတွေ့သွားသည်။ ရှက်ကိုး ရှက်ကန်း ဖြစ်မသွားပါ။ ကြည်လင် ရှင်းသန့်သော အပြုံးလေးဖြင့် သာဂိကို ပြုံးပြသည်။ ကြည့်နေမိသော သာဂိသာ ရှက်သွားရသည်။ မျက်နှာကို ဟိုဘက် လှည့်ရမလို၊ ဒီဘက်ထားရမလို နှင့် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဖြစ်သွားသည်။ 

နောက်တစ်အိမ် အကူးတွင် “Merry Christmas to you all ” ဟုအော်သူများထဲတွင် သာဂိ အသံသည် အကျယ်ဆုံးဖြစ်မည်။ တစ်ဖြည်းဖြည်း အချိန်လင့်လာသလို အအေးဒဏ်သည် ပိုလို့ တိုးလာသည်။ သို့ရာတွင် သာဂိသည် ချမ်းဖို့မေ့နေသည်။ အချမ်းဒဏ်ကိုသာမက မိဖြူကို လည်းကောင်း၊ ငြိမ်းငြိမ်းကို လည်းကောင်း သာဂိသည် မေ့နေချေပြီ။

သူတို့ အဖွဲ့လေးကို ဆရာမ မိုင်ရင်ထွေးက သူမအိမ်တွင် ဆန်ပြုတ်ကျွေးမည်ဆိုကာ ခေါ်ဖိတ်သည်။ အဖွဲ့သားအားလုံး တစ်ပျော်တစ်ပါး လိုက်သွားကြသည်။ ဆန်ပြုတ်သည် သာဂိတို့ စားဖူးသည့် ဆန်ပြုတ်နှင့် မတူချေ။ သူတို့က 

“ ဘူကျင်” 

ဟုခေါ်သည်။ နွားနောက်သား အတုံးကြီးတွေနှင့် ဆန်ကို ရောကြိုချက် ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ပူပူနွေးနွေးနှင့် စားလို့တော်တော်ကောင်းသည်။ အဲ ..မစားခင် ဦးထန်က သာဂိကို ခေါင်ရည် တစ်ဗူး လာပေးသေးသည်။ သာဂိ ငြင်းလိုက်သည်။ မသောက်ချင်လို့ မဟုတ်။ သူများဘာသာရေးပွဲတော်တွင် သောက်စားနေဖို့ မသင့်ဖူးထင်၍ ဖြစ်သည်။ စားအပြီးတွင် ဆရာမက သူတို့အဖွဲ့လေးကို

တောင်းဆိုသည်။ Silent Night, Holy Night သီချင်းနှင့် ချီးမြှင့်ဆုတောင်းပေးဖို့ ဖြစ်သည်။ မိန်းကလေးလေးယောက် တစ်ယောက်တစ်ပိုဒ်စီ ဆိုကြသည်။သာဂိသည် သိပ်နားမလည်သော်လည်း ဆွတ်ပျံ့ကြည်နှုးဖွယ် သံစဉ်အောက်တွင် လုံးဝမျောပါ သွားသည်။ (အင်္ဂလိပ်ဗားရှင်း သီချင်း ) ထိုအထဲတွင် အက်စ်တာ၏ အသံသည် အသာယာဆုံးဟု ထင်သည်။

နောက်တစ်နေ့ သာဂိသည် ကိုနေဇာနှင့် မလိုက်တော့။ နိုင်ငံခြားထွက်ဖို့လဲ စိတ်မဝင်စားတော့။ သူသည် ဝက်ဝံရုပ်လေး ပိုက်ရင်း ဦးထန်နေထိုင်ရာ ဘုရားကျောင်းသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ သူ့ကို ဦးထန်က လှိုက်လှဲစွာ ဆီးကြိုသည်။ သူက ဂန့်ဂေါက ကောင်မလေးတွေ ပေးလိုက်သော လိပ်စာကို ပြကာ အက်စ်တာ ထံသွားချင်သည်ဟု ဆိုတော့ ဦးထန်က ခဏကြာလျှင် လာလိမ့်မည်ဟု ပြောသည်။ 

သာဂိ သိပ်ကြာကြာတော့ မစောင့်လိုက်ရပါ။ နာရီဝက်ခန့် အကြာတွင် သူမ ရောက်လာသည်။ မနေ့ညက အနွေးထည်ကြီးဝတ်ထား၍ ဖုံးကွယ်နေသာ အလှတရားများသည် ယခုလို ကိုယ်ကြပ်အင်္ကျီလေးနှင့် ထမီ စကပ် လေးဝတ်ထားသောအခါ ဘွားကနဲ ထွက်ပေါ်လာကြသည့် အလား သူမသည် ခပ်ယဉ်ယဉ်လေး လှနေသည်။

သာဂိက သူမ သူငယ်ချင်းတွေ ပေးလိုက်သော ဝက်ဝံရုပ်လေးကို ပေးလိုက်သောအခါ သူမက ကလေးတစ်ယောက်လို ခုန်ဆွ ခုန်ဆွနှင့် ပျော်နေသည်။ သူမကို ကြည့်ရင်း သာဂိလဲ ပျော်သလိုလို ဖြစ်လာသည်။ထို့နောက် သာဂိကို ကျေးဇူးတင်သောအားဖြင့် သူမတို့မြို့လေး၏ နာမည်ကျော် ချစ်တီး ထမင်းဆိုင်တွင် ထမင်းလိုက်ကျွေးသည်။ သူမတွင် အိန္ဒိယလုပ် ဆိုင်ကယ် တစ်စီးပါလာသည်။ ထို့ကြောင့် ထိုဆိုင်ကယ်ကို သာဂိက မောင်းပြီး သူမက နောက်မှာထိုင်သည်။ လမ်းကြောင်း သိပ်မသိသော သာဂိက ခဏခဏ လမ်းမှားမလို ဖြစ်သည်။ ထိုအခါ ဘရိတ် ခဏခဏ နင်းရသည်။

နင်းလိုက်တိုင်း အိကနဲ ယိုင်ဆင်းလာသော သူမကိုယ်လုံးအိအိလေးသည် သာဂိရင်ကို နွေးကနဲ ဖြစ်သွားစေသည်။ ထို့ကြောင့် သာဂိသည် လမ်းမမှားပဲလဲ ဘရိတ်ကို နင်းချင်နေသည်။

ထိုသို့ဖြင့် ခရစ္စမတ်ရက်တိုင်သည် အထိ သာဂိသည် အက်စ်စတာတို့နှင့် သီချင်းလိုက်ဆိုဖြစ်သည်။ ဆိုနေကျလာသောအခါ သီချင်းတွေကို အလိုက်ရလာသလို အက်စ်စတာနှင့်လဲ ရင်းနှီးမူတွေ ပိုလာသည်။ ခုဆိုလျှင် သူသည် အက်စ်စတာနှင့် သီချင်းစာအုပ် တစ်အုပ်ထဲကို ခေါင်းချင်းဆိုင်ကာ ကြည့်ပြီး သီချင်းဆိုနေပြီ ဖြစ်သည်။ 

“ ဤအိမ်ပေါ်မှာ ကောင်းချီး မင်္ဂလာ(ရောက်စေသော်ဝ်)၂ ” 

ဒီလိုသီချင်းမျိုး ဆိုလျင်ကား သာဂိ စာအုပ်ကြည့်စရာ မလိုတော့ အက်စ်စတာ မျက်နှာလေးကို ကြည့်ပြီး အလွတ်ဆိုနိုင် နေချေပြီ။ ထိုအခါ အက်စတာက သီချင်းဆိုနေရင်း တန်းလန်း သာဂိကို ပြုံး၍ ကြည့်နေတတ်သည်။ ထိုအပြုံးလေး၏ အောက်တွင် သာဂိသည် အိမ်ပြန်ဖို့ကို မေ့နေတတ်သည်။

ခရစ္စမတ်ပြီးသည် အထိ သာဂိသည် အက်စ်စတာနှင့် တစ်တွဲတွဲ ရှိနေသည်။ ခရစ္စမတ်ပြီးသည့် ၂၆ ရက်နေ့တွင် သာဂိသည် မနေတတ်၊ မထိုင်တတ်ကို ဖြစ်နေသည်။ သူသည် အက်စတာထံသို့ ဘယ်လိုအကြောင်းရှာပြီး သွားရမည်နည်း။ နောက်ဆုံး ခပ်ပြောင်ပြောင်ပင် အလည်လာတယ်ဆိုကာ သွားတွေ့သည်။ အက်စ်တာ မိဘများက နန့်ဖာလုံဈေးထဲတွင် လျှပ်စစ်ပစ္စည်းများရောင်းသည်။ 

မနက်ကတည်းက ဈေးရောင်းထွက်သည်မှာ ညနေမိုးချူပ်သည် အထိဖြစ်သည်။ အက်စတာက တစ်ခါတလေ ဈေးထဲ လိုက်သွားတတ်သလို တစ်ခါတစ်လေ သူငယ်ချင်းတွေ အိမ်လျှောက်လည်တတ်သည်။ သာဂိ သွားလည်သော နေ့ကသူမသည် အိမ်မှာရှိနေသည်။

ပေါက်ကရတွေ ထိုင်ပြောကြရင်း သူမက ဆိုသည်။ ၃၁ ရက်နေ့ကျလျှင် နယူးယီးယားပါတီလုပ်ကြမည်။ မြို့ပြင်ကို ထွက်သည့် ကားလမ်းဘေးတွင် သူမတို့ အမျိုးတွေပိုင်သော ယာခင်းတွေရှိသည်။ ထိုယာခင်းတွေထဲတွင် မီးဖို ဖိုပြီး ပျော်ကြမည် လာခေါ်မည် ဟုပြောသည်။ သာဂိသည် ၃၁ ရက်နေ့ကို မြန်မြန် ရောက်ချင်နေမိသည်။ ၃၁ ရက်နေ့ ညနေခင်းကတည်းက သာဂိကို အက်စ်စတာက လာခေါ်သည်။ 

ကိုနေဇာက

“ ဟေ့ …ငါ့ရော မခေါ်ဘူးလား” 

ဟု နောက်သည်ကို သူမက နည်းနည်းမှ အားနာခြင်းမရှိပဲ 

“ လူကြီးတွေ မခေါ်ဘူး”

ဟု အတည်ပေါက် ပြန်ပြော၍ ကိုနေဇာ ပါးစပ်ကြီး ပြဲ ကျန်ခဲ့သည်။ သာဂိကတော့ ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကနေ အားနာနာဖြင့် ကြည့်မိသော်လည်း ပြန်ဆင်းဖို့တော့ စိတ်မကူးချေ။ အက်စ်တာတို့ စတည်းချမည့် နေရာလေးသည် ကားလမ်းဘေးမှ အနည်းငယ် အထဲဝင်ရသည်။ ကျယ်ပြန့် ပြန့်ပြူးသော ယာခင်းများကြားတွင် သစ်ပင် အုပ်တွေက ဟိုတစ်နေရာ၊ ဒီတစ်နေရာ ရှိနေသည်။ ထိုသစ်ပင်တွေကြားထဲတွင်ယာစောင့်တဲလေးများကိုလည်း တွေ့ရသည်။

ထိုအထဲက တစ်ခုသော တဲလေးသည် သာဂိတို့ စခန်းချမည့် နေရာဖြစ်သည်။ သူမသည် စောင်ထုပ်ကြီးကို ပိုက်ရင်း ဆိုင်ကယ်နောက်တွင် ထိုင်ကာ ဟိုဟာက ဘာအခင်း၊ ဒိဟာက ဘာအခင်းနှင့် သာဂိကို ရှင်းပြနေသည်။ တဲအိမ်လေးဘေးသို့ ဆိုင်ကယ် ထိုးရပ်လိုက်သော အခါ ရောက်နှင့်နေသူများက ဆီးကြိုနှုတ်ဆက်သည်။

မျက်နှာစိမ်းများတော့ မဟုတ်။ ကာရိုးသီချင်းဆိုစဉ်က ဆုံဖူးကြသူများချည်းသာ။ တစ်ချို့က မီးဖို ဖိုရန် ပြင်ဆင်နေကြသည်။ တစ်ချို့က တဲအိမ်လေးနောက်တွင် စားစရာများ ပြင်ဆင်နေသည်။ 

တစ်ဖြည်းဖြည်း မှောင်လာသောအခါ မီးဖိုကြီးကို စတင်ဖိုလိုက်ကြသည်။ ပြီးတော့ ထိုမီးဖိုကြီးကို ဝိုင်းပတ်ကာ ထိုင်ကြသည်။ ယောက်ကျားလေး တစ်ယောက်ခြားစီတွင် မိန်းကလေးတစ်ယောက်စီ ထိုင်ကြခြင်းဖြစ်သည်။သာဂိက အူကြောင်ကြောင်နှင့် ဘယ်မှာ ထိုင်ရမှန်းမသိဖြစ်နေ၍ အက်စ်စတာက လက်ကို ဆောင့်ဆွဲကာ ထိုင်ခိုင်းတော့မှ ကမန်းကတမ်း ထိုင်ချရသည်။ 

အချမ်းဒဏ်ကာကွယ်ရန် အတွက် ဘောင်းဘီရှည် ဝတ်လာမိ၍ထိုင်ရတာ နည်းနည်းတော့ ခက်သည်။ အကြာကြီးတော့ မဟုတ်။ တစ်ယောက် တစ်လှည့်နှင့် လက်ဆင့်ကမ်းလာသော ခေါင်ရည်ကို နှစ်ကြိုက်မျှ စုပ်ပြီးချိန်တွင် သာဂိ နေရထိုင်ရ အဆင်ပြေလာသည်။ထို့အတူ အက်စ်တာ ၏ မျက်နှာလေးသည်လည်း ပန်းရောင်သန်းလာသည်။ မီးဖိုက မီးရောင်ကြောင့်လား၊ ခေါင်ရည်တန်ခိုးလား၊ ပခုံးစွန်းချင်း ထိနေလို့လားအက်စ်တာ …။ 

သာဂိသည် ဂစ်တာသံကို လက်ခုပ်တီး၍ စည်းလိုက်ရင်း ယိမ်းနွဲ့ ပျော်ရွှင်နေသော သူမကို ကြည့်ကာ သွေးတွေ နွေးလာသည်။ သီချင်းတွေ အမျိုးမျိုး ပြောင်းသွားသလို ခေါင်အိုးတွေလည်း အလွတ်တွေ များလာသည်။အက်စ်တာသည် သူ့လက်မောင်းကို မှီနွဲ့ရင်း သီချင်းကို တိုးတိုးလေး လိုက်ဆိုနေသည်။ ထိုစဉ် မြောက်ပြန်လေက သုတ်ကနဲ တစ်ချက် တိုးဝှေ့သွားရာ သူမပခုံးလေးကြုံ့၍ သူ့လက်မောင်းကို တိုးဖက်သည်။ 

သာဂိ သူမလက်လေးတွေကို ဖြေထုတ်လိုက်တော့ သူမက မော့ကြည့်သည်။ သာဂိက ဂျာကင်ဇစ်ကို ဖြုတ်၍ဆွဲဟလိုက်ကာ သူမကို ဂျာကင် တစ်ခြမ်းနှင့် ထွေးပွေ့ရင်း ဖက်ထားလိုက်သည်။ သူမက ကျေနပ်သလို ပြုံးရင်း သူ့ရင်ခွင်ထဲတွင် မှီနွဲ့ကာနေသည်။

သာဂိ ဂျာကင်ဇစ်ကို ဖွင့်လိုက်တော့ အေးစက်သော လေသည် သာဂိရင်ကို ကျီစားသည်။ သို့သော် ချက်ချင်းပင် သူမကိုယ်လေးက နံပါးကို မှီတွယ်လာသောအခါ သာဂိ ရင်သည် နွေးထွေးလာပြန်သည်။ သာဂိ သူမနှင့်သာ ဆိုလျှင် အာတိတ်စက်ဝိုင်းတောင် ဂျာကင်မပါပဲ သွားရဲဝံ့သည်။

သာဂိသည် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်တော့ ..အလို .. ဂစ်တာတီးနေသူ တစ်ယောက်နှစ်ယောက်နှင့် လူလေးငါးယောက်မှ လွဲ၍ ကျန်တဲ့လူတွေ ဘယ်ရောက်ကုန်သည် မသိတော့။ ဂစ်တာတီးသူသည် ယမကာနှင့် အနုပညာကလွဲပြီးကျန်တာကို အာရုံလာပုံမပေါ်။ သူတို့ ချင်းတိုင်းရင်းသား သီချင်းများကို တိုးတိုးလေး ညည်းရင်းတီးခတ်နေသည်။

ဘေးကလူတွေက ခေါင်အိုးတွေနှင့် စည်းလိုက်နေကြသည်။ သာဂိ သူမဘက်ကို ပြန်လှည့်ပြီး ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ သူမက သူ့ကို မော့မော့လေး ကြည့်နေသည်။ သူမ နှုတ်ခမ်းတွေက မဟ တဟ။ ဆေးဆိုးထားသော နှုတ်ခမ်းလေးတွေသည် မီးရောင်အောက်တွင် စိုဝင်း

နေသည်။ သာဂိ ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ သူမက ချက်ချင်း တုန့်ပြန်၏။ သာဂိက အောက်နှုတ်ခမ်းကို ငုံနမ်းခြင်းအား သူမက သာဂိ အထက်နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းခြင်းဖြင့် တုန့်ပြန်သည်။ သာဂိ အံ့သြသွားသလို ရင်ခုန်နှုန်းတွေလည်း မြင့်လာသည်။ သူမကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ဖက်ပြီး အတင်းနမ်းတော့မည် ဟန်ပြင်စဉ် သူမကပြောသည်။

“ ကို … ဟိုဘက်ကို သွားရအောင်”

သာဂိသည် သူမလက်ကလေးကို ဆွဲ၍ ခပ်လှမ်းလှမ်းက သစ်ပင်တွေ အောက်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ နှင်းမှုန်လေးတွေပါဝင်နေသော လေသရမ်းသည် အခွင့်ရေးရသည်နှင့် သူတို့ကို ကလူကျီဆယ်တော့သည်။ အက်စ်စတာက သာဂိဘယ်လက်မောင်းကို ယီးလေးခိုမတတ် ဖက်ထားရာ သာဂိလက်မောင်း တစ်ခုလုံးသည် သူ့ရင်ခွင်ကြားတွင် နစ်မြုပ်နေသည်။ 

သာဂိတို့ အပင်ကြိးနားရောက်တော့ သူတို့ထက် ဦးနေသူတွေ ရှိနေချေပြီ။ အပင်ကြီးခြေရင်းနားတွင် ပူးကပ်နေသော ခန္ဒာကိုယ်တွေကို ယိုးတိုးရိပ်တိပ်တွေ့ရသည်။ သာဂိခေါင်းကုပ်သည်။ ဘယ်နေရာ သွားရမည် မသိတော့။ထိုစဉ် အက်စတာက သာဂိလက်ကို ဆွဲ၍ တစ်ဘက်သို့ ခေါ်သွားသည်။ သြော်.. သိပြီ။ အဲဒီဘက်တွင် ချောင်းကောလေး ရှိကြောင်း သာဂိ ညနေက တွေ့ထားသည်။

အက်စ်စတာသည် သာဂိလက်ကို ဆွဲခေါ်လာရင်း ချောင်းကောလေး၏ သဲနှုန်းတွေပေါ် အရောက်၌ သာဂိလက်ကို လွှတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သာဂိဘက်ကို တစ်ဖြည်းဖြည်းလှည့်ရင်း မော့ကြည့်သည်။ သာဂိ သူမကို ထွေးဖက်လိုက်ပြီး ပါးချင်းအပ်လိုက်သည်။ သူမ ပါးလေးတွေသည် အအေးဒဏ်ကြောင့် ထင်သည် အေးစက်စက်လေး ဖြစ်နေသည်။ သို့သော် ရင်ခွင်ကတော့မူ နွေးထွေးလွန်းလှသည်။

ချောင်းကောလေး၏ လက်ကျန်ရေ အိုင်လေးတွေထဲမှ ထွက်လာသော ဖြူလွှလွှ အငွေ့တစ်ချို့နှင့် လေထဲတွင် ဝေ့ဝဲ လှုပ်ရှားနေသော မြူနှင်းမှုန်တစ်ချို့တို့သည် သာဂိကို နတ်ဘုံနတ်နန်း တစ်ခုသို့ ရောက်ရှိသွားစေသည့် အလား အထင်မြင် ရောက်နေစေသည်။သာဂိသည် ဒီအတိုင်းလေးငြိမ်နေမိရင်း အနောက်မြောက်ပိုင်းဒေသ၏ ဆောင်းတွင်းကို နွေးထွေးစွာ ခံစားနေမိသည်။ လောကကြီး တစ်ခုလုံးသည် တိတ်ဆိတ်နေသည်။

တစ်ချက်ချက် ပေါ်လာသော လေတိုးသံ သဲ့သဲ့မှ တစ်ပါး အရာအားလုံးသည် ငြိမ်းချမ်းစွာ တည်ရှိနေကြသည်။ ကောင်းကင်ပြင်က လမင်းသော်တာနှင့် ကြယ်ညီနောင်တစ်စုတို့သည် သာဂိတို့ကို မမြင်ချင်ယောင် ဆောင်ကာ ချောင်းကြည့်နေသည်။

ခေါင်းစွပ်စွပ်ဖို့ မေ့လာမိသော သူ့နားရွက်တွေကတော့ ထုံကျင် အေးစက်နေပြီ ဖြစ်၏။ သာဂိက သူမကို ပြန်ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ သူမသည် သာဂိ ပခုံးပေါ်တွင် မှေးနေရာမှ မျက်တောင်လေး တစ်ချက်၊ နှစ်ချက်ခတ်၍ သာဂိကို ပြန်ကြည့်သည်။ သာဂိ သူမကို နမ်းမည့်ဟန် ခေါင်းကို ငုံ့လိုက်စဉ် သူမကအရင် ခြေဖျားလေး ထောက်၍ သာဂိ နှုတ်ခမ်းတွေကို လာနမ်းသည်။ 

သူမ နမ်းပုံက တစ်မျိုးဖြစ်၏။ သာဂိနှုတ်ခမ်းသားတွေကို ငုံရင်း လျှာလေးနှင့် လာလာ ထိကစားခြင်း ဖြစ်သည်။ အေးစက်စက် ဖြစ်နေသော သာဂိနှုတ်ခမ်းတွေ နွေးထွေးလာသလို တစ်ကိုယ်လုံးရှိ သွေးတွေပါ ဆူတက်လာသည်။

သာဂိ သူမကို ဖက်ပွေ့ကာ သဲပြင်ပေါ် လှဲချမည့် ဟန်ပြင်စဉ် သူမက သာဂိကို တားသည်။ ပြီးတော့ လည်ပင်းက မာဖလာလေးကို ချွတ်ကာ သဲပြင်ပေါ်ခင်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မာဖလာပေါ် ခေါင်းတင်ကာ လှဲလိုက်သည်။ သြော်.. ဆံပင်တွေထဲ သဲဝင်မည် စိုးရျ် ထင်သည်။ သာဂိ ဂျာကင်ကို ချွတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ ခေါင်းလေးအောက်တွင် ခင်းပေးလိုက်သည်။

ပြီးတော့ သူမ ကိုယ်လေးပေါ်တက်ခွရင်း နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းလိုက်သည်။ လက်က သူမ ဆွယ်တာ အောက်မှ လျှို၍ နို့အုံလေးတွေကို လိုက်ရှာရင်း စမ်းတော့ သူမဆီက

“ အရို….. …စီးးးးး” 

ဆိုသော အသံလေး ထွက်လာသည်။ သူတို့ ချင်းမလေးတွေသည် ယောင်လျှင်

“ အရို ၊ အရို”

ဟုယောင်တတ်သည်။ ယခု သာဂိလက်တွေက အေးစက်နေ၍ သူမ ရင်တွင်းသားလေးတွေနှင့်ထိသော အခါ အအေးဒဏ်ကြောင့် ယောင်အော်ခြင်း ဖြစ်မည်။ သာဂိလက်ကတော့ လုံးဝကြီးကို နွေးထွေးသွားသည်။ခဏကြာမျှ ထိကိုင်မိသည်နှင့်ပင် သူမနို့အုံလေးတွေ တင်းလာပြီ ဖြစ်ကြောင်း သာဂိ သတိပြုမိသည်။ သာဂိ ဘောင်းဘီကို ခက်ခက်ခဲခဲ လက်တစ်ဘက်ထဲနှင့် ရအောင် လျှောချသည်။ 

ပြီးတော့ သူမ ထမီကို အောက်ကနေလှန်ရင်း ပေါင်သားလေးတွေကို ပွတ်တော့ အောက်တွင် ဘောင်းဘီ တစ်ထပ် ရှိနေသေးတာ တွေ့ရသည်။ ထရပ်စု အမျိုးအစား ဘောင်းဘီ ဖြစ်၍ ဒူးခေါင်းလောက်သာရှိသည်မို့ သာဂိသတိမထား မိခြင်းဖြစ်သည်။သာဂိက ထိုဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်ဖို့ ကြိုးစားသည်။ သူမက

“ မချွတ်နှင့်၊ အေးတယ်”

ဟု ပြောရင်း ရုန်းသည်။ သာဂိ ဒုက္ခရောက်ချေပြီ။ ဘောင်းဘီကို ဘယ်လိုမှ ချွတ်လို့မရ။ ယောက်ကျားအားနှင့် အတင်းချွတ်မည်ဆိုလျှင် ဖြစ်နိုင်သော်လည်း အဲလိုကြီးလဲ မလုပ်ချင်။ မချွတ်ပြန်လျှင် လည်း ခရီးဆုံးရောက်ဖို့ ဘယ်ပုံနှင့် သွားမည်နည်း။ သာဂိ ခေါင်းတွေ ကုပ်မိသည်။ သူမကတော့ အောက်မှာ ပြုံးစိစိနှင့် သာဂိကို ကြည့်နေသည်။ သာဂိ စိတ်ထဲတွင် နည်းနည်းတော့ တင်းသွားသည်။ 

“ နေနှင့်ဦး၊ ကလိပြီး ဒီအတိုင်းထားပစ်ခဲ့ဦးမယ်” 

ဟု တွေးကာ ဆွယ်တာလေးကို လှန်ပြီး ဗိုက်သားလေးတွေကို နမ်းစုပ် ပစ်လိုက်သည်။ သူမ ခါးလေးကော့ပြီး ထွန့်ထွန့်လူးရင်း တစ်ခစ်ခစ်နှင့် ရယ်သည်။လက်တွေကက သူမ ပေါင်အတွင်းသားလေး တွေတစ်လျှောက် ပွတ်သပ်ရင်း ခွဆုံသို့ ရောက်လာသည်။ အဲတော့မှ သာဂိ အံ့သြရသည်။ သူက ဒါ့ကြောင့် မချွတ်နှင့် ပြောတာကိုးဟု ခုမှ သဘောပေါက်ရသည်။

သူမသည် ဘောင်းဘီကို ခွဆုံနေရာတွင် အပေါက်ဖောက်ထားသည်။ သာဂိအချိန်ဆိုင်းမနေတော့။ ဘောင်းဘီကို အောက်လျှောထားတာ နည်းနည်းကြာလာ၍ တင်ပါးတွေတောင် အေးစက်စက် ဖြစ်နေပြီ မဟုတ်ပါလား။ သာဂိ လိင်တံကို ကိုင်ကာ သူမ ဖောက်ထားသော အပေါက်ထဲ ရှာဖွေထိုးထည့်လိုက်သည်။ ရသည်။

ဖောက်ထားသော အပေါက်က ဟိုအပေါက်နှင့် ကွက်တိဖောက်ထားခြင်းဖြစ်၍ ပထမတစ်ပေါက် ဝင်သည်နှင့် နောက်တစ်ပေါက်က အော်တို အလိုလို လျှောကနဲ . …အဲ ..လျှောကနဲ မဖြစ်။ထိပ်ဝမှာကွမ်းသီးခေါင်း ပင်မမြုပ်သေး။ အထဲက တစ်စုံတစ်ရာသည် သာဂိ အောက်ငယ်ထိပ်ကို လာဖိထားသည်။ ရှေ့ဆက်တိုးရမှာတောင် ခပ်ခက်ခက်ဖြစ်၏။ 

အထဲက တစ်စုံတစ်ရာသည် ငြိမ်းငြိမ်းတုန်းက ဟာမျိုးနှင့် မတူချေ။ သူက အထဲကနေ ကာနေတာမျိုး မဟုတ်။ ဆို့နေတာမျိုး မဟုတ်။ အပေါ်က လာဖိထားတာ ဖြစ်သည်။ သာဂိ အဲဒါကို ကျော်ဖို့ အတန်ငယ် အားစိုက်လိုက်ရသည်။ သို့ရာတွင် နောက်တစ်ခုနှင့် ထပ်ဆုံပြန်၏။ 

ပထမဂိတ်ကို ကျော်လာ၍ ကျိန်းကနဲ ဖြစ်သွားတာပင် မပျောက်သေး။ နောက်တစ်ဂိတ် နှင့် ဆုံပြန်၏။ သာဂိသည် ခြောက်လက်မခန့် ခရီးကို အံကြိတ် လက်သီးဆုပ်ပြီး မနည်းကျော်ဖြတ်ရသည်။ အဆုံး ပန်းတိုင်ရောက်၍ ဆီးခုံ ချင်းထိသွားတော့မှ “ဟား” ကနဲ ရေရွတ်ရင်း သူမ ကိုယ်လုံးလေးပေါ် မှောက်ရင်း ခဏ အနားယူနေမိသည်။သူမသည် သာဂိ မျက်နှာကို လက်ဖဝါး နှစ်ဖက်နှင့် ညှပ်ကိုင်ကာ သာဂိ နှုတ်ခမ်းသား တစ်ခုလုံးကို ငုံခဲလိုက်သည်။ 

ထိုစဉ် အောက်ပိုင်းက .. အောက်ပိုင်းက သူမ၏ အတွင်းသားတွေသည် စည်းချက်ကျကျ လှိုင်းထသလို တစ်ရွေ့ရွေ့ လှုပ်ရှားလာနေသည်။ သာဂိ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားသည်။သူမ လက်နှင့် ကိုင်လိုက်တာလား။ မဟုတ်။ သူမ လက်များသည် သာဂိမျက်နှာပေါ်မှာ ရှိသည်။ သာဂိ ပဲ လှုပ်မိသလား .. မဟုတ်။ ခုနက နည်းနည်း ကျိန်းသွား၍ ခဏ မှိန်းနေမိစဉ် လုံးဝမလှုပ်။ 

ဒါဖြင့် .. သူမ အတွင်းသားတွေက လှုပ်တာပေါ့။ မှန်သည်။ သာဂိ ဝဋ်လည်ပြီ ဖြစ်သည်။ သူ့ လိင်တံကို အက်စ်တာ့ အတွင်းသားတွေက ဖျစ်ချည်တစ်လှည့်၊ ညှစ်တာ တစ်ခါ၊ လျှော့တာ တစ်မျိုးနှင့် ဆော့ချင်တိုင်း ဆော့နေရာ သာဂိ တစ်ရှီးရှီး … တစ်အားအား နှင့် အော်လိုက်ချင်သည်။

အော်လို့မရ ။ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေသည် ဖွင့်လိုပင် မရအောင် အက်စ်တာ ခံတွင်းထဲမှာ ရောက်နေကြသည်။ သာဂိ လုပ်နိုင်တာ တစ်ခုပဲရှိတော့သည်။ အက်စ်တာ့ ပေါင်လုံးကြီးတွေကို ဆွဲမလိုက်ကာ အတင်း နင်းဆောင့်မိခြင်းပင် ဖြစ်ပါတော့သည်။ဒါတောင် သိပ်ကြာကြာတော့မဟုတ်။ လေး၊ ငါးမိနစ်ခန့် အကြာတွင် သာဂိပြီးသွားသည်။ ပြီးနေစဉ်မှာ မချိမဆန့် တစ်ချက် ခံလိုက်ရသေးသည်။ 

သာဂိ လိင်တံက အရည်တွေ ထွက်နေစဉ် သူမက ပွစိပွစိ လုပ်ကာ အတင်းရှုံ့ပြီး ဆွဲစုပ်ထား၍ သာဂိ ကိုယ်ထဲက သွေးတွေပါ ထွက်ကရော ထင်ရအောင် သုတ်ရည်တွေ တစ်စက် မကျန် ထွက်ကုန်သည်။ ပြီးတော့ သာဂိသည် မောဟိုက်စွာ သူမဘေးတွင် လှဲလိုက်ရင်း သူမကိုယ်လေးကို ဖက်ထားလိုက်မိသည်။ သူမက သာဂိ ခေါင်းကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ကာ ကလေးတစ်ဦးကို ထွေးဖက်သလို ထွေးဖက်ထားသည်။

ထို့နောက် သာဂိသည် မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားသည် ထင်သည်။ ၁၂ နာရီ ထိုးတော့မယ်ဟေ့ .. လာကြ … လာကြ ..ဆိုသော အသံကိုကြားရတော့မှ သတိပြန်ဝင်လာသည်။သာဂိ နှင့် အက်စ်စတာသည် ကမန်းကတမ်း ထပြီးကိုယ့်အဝတ်ကိုယ် ပြုပြင်ကြရသည်။ ဘောင်းဘီကြီး ကျွတ်ရင်း မေ့ကနဲ အိပ်ပျော်သွားမိသော သာဂိ တင်ပါးတွေကား ထုံနေချေပြီ။

ကိစ္စမရှိ၊ နှလုံးသားက နွေးထွေးဆဲ ဖြစ်သည်။ သာဂိတို့ Happy New Year ကို အားပါးတရ အော်ဟစ်ရင်း ကြိုဆိုခဲ့ကြသည်။ ပြီးတော့ ဘေးနားက တဲအိမ်လေးထဲတွင် စုပေါင်းပြီး ကွေးသည်။ သာဂိကို အက်စ်စတာက သိုးမွှေးစောင်ကြီး တစ်ထည်ပေးသည်။ သာဂိက စောင်လာပေးသော လက်ကလေးတွေကို ဖမ်းဆုပ်ထားလိုက်တော့ သူမက မျက်စောင်းထိုးရင်း

“ ခဏနေမှ လာခဲ့မယ်” 

ဟု တိုးတိုးလေး ပြောသည်။ သာဂိဘေးတွင် ကောင်လေးတစ်ချို့ လှဲနေကြပြီ။ သူတို့ စောင်တွေကလဲ နှစ်ယောက်ခြုံ စောင်များချည်းသာ ဖြစ်သည်။မီးဖိုကြီးက အလင်းရောင်များသည် တစ်ဖြေးဖြေး လျော့ပါးလာနေသည်။ တစ်ချို့ကတော့ အိမ်ပြန်ကြပုံ ပေါ်သည်။ ဆိုင်ကယ်စက်နှိုးရင်း အားလုံးကိုအော်ဟစ် နှုတ်ဆက်နေသံ ကြားရသည်။ 

ထိုအသံတွေ တစ်ဖြည်းဖြည်ဝေး၍ တိုးတိတ်သွားချိန်တွင် သာဂိ စောင်ထဲကို တစ်စုံတစ်ယောက် တိုးဝင်လာတော့သည်။နွေးထွေးနူးညံ့လှသော ရင်ခွင်တစ်ခုသည် သာဂိ၏ ဘယ်လက်မောင်းနှင့် ဘယ်ရင်အုံပေါ်လာပိသည်။ သာဂိ သူမကို ပြန်လည်ထွေးဖက်ထားလိုက်သည်။ 

သူမက ဝိုးတစ်ဝါးလေးတောင် မမြင်ရအောင် ပိန်းပိတ်နေသော အမှောင်ထုထဲတွင် သာဂိ မျက်နှာကို လက်လေးနှစ်ဖက်နှင့် စမ်းပြီး ရှာဖွေသည်။ သို့ရာတွင် သာဂိက သူမထက် ဦးစွာ သူမနှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ရှာဖွေ တွေ့ရှိသွားသည်။ အပြန်အလှန် နမ်းကြရင်း သာဂိစိတ်တွေပါလာသည်။ မရတော့။ သူမပေါ်တက်ဖိလိုက်သည်။ သူမက လေသံလေးနှင့် ပြောသည်။

“ လူတွေရှိတယ်…”

“ ရှိ .. ရှိ …”

သာဂိသည် နွားသိုးကြိုးပြတ်သည့်နှယ် ဖြစ်နေချေပြီ။ သူမက အစပိုင်း ငြင်းဆန်သေးသော်လည်း ခဏအကြာတွင်မူ လိုက်လျောလိုက်တာလား၊ စိတ်ပါလာတာလားတော့ မသိ။

“ ဇွတ်ကြီးပဲ.. အဲဒါဆို ထ.. အိမ်သွားရအောင်” ဟုဆိုသည်။

သာဂိ ချက်ချင်းပင် လူးလဲထသည်။ ပြီးတော့ သူတို့ နှစ်ယောက် တိတ်တိတ်လေး ချွတ်နင်းပြီး ဆိုင်ကယ်ရှိရာသို့ သွားသည်။အတော် ခပ်လှမ်းလှမ်းထိ ဆိုင်ကယ်ကို တွန်းပြီးကာမှ စက်နှိုးပြီး မောင်းထွက်လာကြသည်။ သူမသည် သာဂိ ဂျာကင် အောက်ထဲကနေ သာဂိခါးကို အားရပါးရ ဖက်ထားသည်။ထိုနေ့ညက သာဂိ အက်စ်စတာတို့ အိမ်မှာ အိပ်သည်။ အပေါ်ထပ်က သူမအခန်းထဲတွင် နွေးထွေးစွာ မှေးစက်ရင်း သုံးခါလောက် လုပ်ဖြစ်သေးသည်။ သူမ၏ ပစ္စည်းကား သာဂိအတွက် အံ့သြဖွယ်ရာ အတိဖြစ်ချေသည်။

သာဂိ အရမ်းကို ကြိုက်နေမိသည်။ သူမ နည်းနည်းလေး လူးလွန့်မိ၍ သာဂိ နိုးလာသည်နှင့် တစ်ခါ လုပ်ဖြစ်နေသောအခါ နောက်ဆို သူမသည် ရင်ခွင်ထဲတွင် ငြိမ်ငြိမ်လေးသာ ခွေနေတော့သည်။ မနက် လေးနာရီခန့်တွင်မူ သူမက သာ၈ိကို အတင်းနှိုး၍ ပြန်တော့ဟု ပြောသည်။ ဆိုင်ကယ်ယူသွား မနက်ကျမှ လာပေးဟုဆိုသည်။သာဂိ အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် တစ်ချီ ဆွဲဖို့ ကြံသေးရာ သူမက အတင်းတွန်းလွှတ်ပြီး “ နင်တို့ ..ဗမာတွေ ဆိုးကို ဆိုးတယ်၊ မနက်ဖြန်မှ လာနော် ၊ အမေတို့ သိသွားမယ်၊ ပြန်တော့” ဟုဆိုသည်။ ထိုအခါမှ သာဂိလဲ 

“ မန်းထန်မော” 

ဆိုကာ ပြန်ခဲ့ရသည်။ (မန်းထန်မော=အိမ်မက်လှလှ မက်ပါစေ၊ ခွဲခွာခါနီး နှုတ်ဆက်စကား)

သာဂိ နိုးလာတော့ ကိုနေဇာကို ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်နေတာ တွေ့ရသည်။ ကိုနေဇာက ပြုံးပြပြီး ညက အခြေအနေကို မေးသည်။ သာ၈ိသည် ကိုနေဇာ မမေးလဲ ပြောပြဖို့ စိတ်ကူးရှိပြီးသား ဖြစ်သည်။ ညက သူ့လိင်တံကို ကစားချင်သလို ကစားထားခဲ့သော အက်စ်စတာ၏ ပစ္စည်း အကြောင်းလဲ သိချင်သည်။ သာဂိ ပြောပြ အပြီး ကိုနေဇာက ရှင်းပြသည်မှာ ဤသို့ ဖြစ်သည်။

“ ဒါက သူတို့ တိုင်းရင်းသူတွေရဲ့ အားသာချက်လို့ ပြောရမှာပဲ။ ဟိုးအရင်တုန်းက ဒီတောင်တန်း ဒေသတွေမှာ ဆေးဆရာတွေ၊ သမားတော်တွေ မရှိခဲ့ကြဘူး မဟုတ်လား။ သူတို့ မိန်းမတွေမှာလည်း ယောက်ကျားတွေလို အူကျတတ်တဲ့ ရောဂါ ရှိတယ်ဗျ။ တစ်ကယ်ပြောတာ။ 

တစ်ချို့ဆို အထဲကနေ လိပ်ခေါင်း ထွက်သလိုကို ပြူထွက်နေတာ။ အဲဒါကို သွားရင်း လာရင်း ပေါင်နှင့် တိုက်မိတဲ့ အခါ ပွန်းပြီး အနာဖြစ်၊ ပြည်တွေတည် တော့မှ ဆေးခန်းရောက်ကြရတာ။ တစ်ကယ်တော့ အဲဒါ အူကျတာ မဟုတ်ပါဘူး။

သားအိမ်ကျတာ၊ ဆီးအိမ်ကျတာ၊ အစာဟောင်း အိမ်ကျတာ အဲဒါမျိုးတွေ ဖြစ်တာလေ။ ဘာဖြစ်လို့ ကျသလဲ ဆိုတော့ ကျွှန်တော်တို့ ဒီ တင်ပဆုံရိုးကွင်းထဲမှာ အင်္ဂါတွေ အများကြီးရှိတယ်ဗျ။အဲဒါတွေကို သူ့နေရာနှင့်သူ ပုံမှန် ရှိနေအောင် အထဲမှာရှိတဲ့ အရွတ်တွေ၊ အကြောတွေက ထိန်းပေးထားတာ။ အဲဒီ ထိန်းပေးထားတဲ့ ကောင်တွေ အားနည်းလာရင် ခုန ပြောသလို ဖြစ်တော့ တာပဲ။ 

အားနည်းရခြင်း ကလဲ အမျိုးမျိုး ရှိတယ်တဲ့။ များသော အားဖြင့်တော့ လိင်ဆက်ဆံမူ များတာ၊ ကလေးတွေ တဗြွတ်ဗြွတ် မွေးတာ၊ နောက်ဆုံး အလေးပင် မတာ၊ ချောင်းဆိုးတာ၊ ရယ်တာကိုတောင် သတိမထားတတ်ရင် အဲဒီကောင်တွေကို အားနည်းစေတယ်။ အဲဒါကြောင့် ရှေးလူကြီးတွေက တစ်ဘက်လှည့်နဲ့ ပြောဆိုဆုံးမခဲ့တာ ဖြစ်မယ်။ မိန်းကလေးတွေ အားရပါးရ ရယ်တာကို တားမြစ်တာလေ။ တစ်ကယ်တော့ သူတို့က စေတနာနဲ့ပါဗျာ။

အဲ ..စကားက ဘယ်ရောက်သွား.. ဟုတ်ပြီ။ ဒီမှာက ဆေးဆရာတွေ မရှိတော့ သူတို့မှာက ကုဖို့ခက်တယ်လေ။ အဲတော့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ကာကွယ်ကုသကြရတာပေါ့။

ဘယ်လိုလဲ ဆိုတော့ စစချင်း ဆီးသွားနေရင်း ဆီးမကုန်ခင် ဆီးသွားတာကို ခဏ ရပ်အောင် လုပ်ကြည့်တာပဲ။ ပြီးရင် ပြန်သွား။ ရပ်လိုက်၊ သွားလိုက်နှင့် ကြာလာတော့ ဘယ်နေရာကို ဘယ်လို ညှစ်ကျုံ့လိုက်ရင် ရတယ်ဆိုတာ ကိုယ့်ဟာကိုယ် သိလာပါတယ်။

တစ်ခုပဲ သတိထားရမယ်တဲ့။ ပေါင်တွေ ခြေထောက်တွေ တောင့်ပြီး ညှစ်တာမျိုး မဖြစ်ရဘူး။ အသက်တွေ ဘာတွေ အောင့်ပြီး အတင်းကြီး ရှုံ့တာမျိုး မဖြစ်ရဘူး။ သက်သက်သာသာလေးပဲ ။အဲ ခုန ဆီးသွားတာကို ရပ်တတ်ပြီဆိုရင်တော့ ပက်လက်အိပ်ရင်း စမ်းကြည့်၊ ထိုင်ပြီးတော့ စမ်းကြည့်၊ ဆီးသွားဖို့ ပြောတာ မဟုတ်ဘူးလေ။ ဆီးသွားရင် ရပ်အောင် ညှစ်တဲံ့ ဟာတွေကို ညှစ်ခိုင်းကြည့်တာ။ 

နောက်ဆိုရင် အချိန်မရွေးလုပ်နိုင်တယ်။ အလုပ်လုပ်ရင်၊ တီဗွီ ကြည့်ရင်း ကလေးထိန်းရင်း ကျင့်နေလို့ရတယ်။ ညှစ်တဲ့ အချိန်ကိုတော့ တစ်ဖြေးဖြေး တိုးယူပေါ့။စစချင်း နှစ်စက္ကန့်လောက်ကနေ ကြာနိုင်သလောက် ပိုကောင်းတာပေါ့။ ခင်ဗျား အက်စ်စတာဆို နာရီဝက်လောက်တောင် ညှစ်နိုင်တယ် မဟုတ်လား..ဟားဟား ။ 

ဒီလိုကျင့်တာ ဘာကောင်းသလဲ ဆိုတော့ ခုနပြောတဲ့ ရောဂါတွေ ဖြစ်ဖို့ အခွင့်အလမ်း အရမ်းကို နည်းသွားမယ်။ နောက်ပြီး ကိုယ့် လင်သားက အပျိုတွေနှင့်တောင် ကိုယ့်ကို လဲနိုင်မှာ မဟုတ်တော့တဲ့ အကျိုးရမယ်။အပြင်ထွက်ထွက်ပြီး အသစ်မြည်းချင်တဲ့ ဒင်းတို့ကို ကောင်းကောင်း နှိပ်ကွပ်လို့ရတာပေါ့ဗျာ။ ခု ခင်ဗျားတောင် အဲလို ဖြစ်နေပြိ မဟုတ်လား။ ဟဲဟဲဟဲ..”

“ ဟုတ်တယ်ဗျာ.. ကျွန်တော် တစ်သက်နှင့် တစ်ကိုယ် ဒီလောက်ကောင်းတာ တစ်ခါမှ မတွေ့ဘူးသေးဘူး။ ငြိမ်းငြိမ်း အကြောင်း အစ်ကို သိပါတယ်။ သူနှင့်တောင် ဒိလောက် မကောင်းဘူးဗျ။ ခုဟာက တော်တော် မိုက်တာ”

“ ဟားဟားဟား ..အဲဒီတော့လဲ ရှိတ်စပီးယားကြီး ပြောသလို သူမရဲ့ ပေါင်ကြားမှာပဲ သေသွားပါစေ၊ ငါဟာ သွေးနားထင်ရောက်နေတဲ့ သတို့သားလို သတ္တိရှိရှိနှင့် သေသွားမယ် လို့သာ ကြုံးဝါးလိုက်ပေါ့ဗျာ။ အဲ.. ဒါနှင့် ခင်ဗျား တစ်ခုတော့ သတိထားနော်။ ခင်ဗျားတို့ နှစ်ယောက် ကိုးကွယ်တဲ့ ဘာသာ မတူကြဘူး။”

သာဂိသည် ကိုနေဇာ့စကားကို ဆုံးအောင် နားထောင်ဖို့ စိတ်ကူးမရှိတော့။ အက်စ်တာထံသို့ သွားချင်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ဘာသာရေးနှင့် ပတ်သက်ပြီး သူက အယူသည်းလှသူ မဟုတ်၍လည်း ထိုကိစ္စကို သိပ်မစိုးရိမ်။ အက်စ်တာတို့ အိမ်ရောက်သောအခါ အက်စ်တာကို မနည်းခေါ်ယူရသည်။ သူမက အိပ်နေ၍ဖြစ်သည်။ သူမ မိဘတွေကတော့ နန့်ဖာလုံဈေးသို့ ဈေးရောင်းထွက်သွားကြပြီ။ သာဂိ သိပ်တွေးနေစရာ မလို။ 

သူမအိပ်ယာထဲတွင် ဝင်ကွေးလိုက်သည်။ တစ်ကယ်တော့ သူလဲ အိပ်ရေးဝသေးတာ မဟုတ်ချေ။ အိပ်မပျော်ခင် ခဏတာ ခွဲခွာရမူ အလွမ်းပြေ အဖြစ် တစ်ခါလောက် ချစ်လိုက် ကြသေးသည်။သာဂိသည် ကိုနေဇာ အလုပ်လုပ်နေသည့်နှစ်ပတ်အတွင်း အက်စ်စတာ့အိမ်တွင်သာ အချိန်ကုန်နေသည်။ သူနှင့် အက်စ်စတာသည် ညဘက် အတူမနေရသည်မှ လွဲ၍နေ့ဘက် တစ်ချိန်လုံး လင်မယားလိုသာ နေကြသည်။

အတူစားသည်၊ အတူရေချိုးသည်၊ အတူတူ ချက်ပြုတ်ကြသည်၊ ပြီးတော့ အတူတူ ချစ်ကြသည်။ သာဂိ ပျော်နေပြန်ချေပြီ။ သို့ရာတွင် လွတ်လွတ်လပ်လပ်လည်း မပျော်နိုင်ချေ။ သူ့ အပျော်တွေသည် ဘယ်တော့မှ တာရှည် မခံတတ်မှန်း သာဂိ ခံစားနေကြဖြစ်လာ၍ စိုးရိမ်နေမိသည်။ အက်စ်တာ့ကို ကြည့်ရတာတော့ ဘာမျှအပူအပင် မရှိသလို ပုံမှန်ပဲ ဖြစ်သည်။

သူ့အပေါ်တွင်တော့ တစ်ကယ့်ကို ယုယုယယရှိသည်။ ခပ်ဝဲဝဲလေး ပြောသော မပီတပီ စကားသံလေးများအောက်တွင် သာဂိသည် ပျော်ဝင်နေပြန်သည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် တစ်ရွာသား ဖြစ်သည့် သူသည် အချိန်တန်လျှင် အိမ်ပြန်ရမည်သာ ဖြစ်သည်။

သူတို့ ပြန်ရမည့်ရက်သည် သိပ်မကြာခင်တင် ရောက်လာတော့မည် ဖြစ်ကြောင်း ကိုနေဇာက အသိပေးလာသည်။ အလုပ်တွေပြီးပြီ။ နှစ်ရက်၊ သုံးရက်ကြာလျှင် ပြန်မည်ဟု ဆိုသည်။ သာဂိ အက်စ်စတာကို ခေါ်သွားချင်သည်။ သူ ငွေလဲရှာတတ်နေပြီ ၊ နောက်ပြီး မတွေ့တာကြာပြီ ဖြစ်သော အဖေနှင့် အမေတို့ဆီလည်း အလည်သွားရင်း သူမကို ခေါ်သွားချင်သည်။ 

အန်တီက မြို့နယ် ပညာရေးမှုးဖြစ်နေပြီဟု ကြားရသည်။ သူနှင့် အက်စ်တာကို အန်တီက မည်သို့ သဘောထားမည်နည်း။ သာဂိသည် အက်စ်တာကို လက်ထပ်ပြီး ခေါ်ယူသွားနိုင်ဖို့ သူ့မိဘတွေနှင့် ဆွေးနွေးရသည်။သာဂိ ဘက်က လူကြီးကတော့ ကိုနေဇာပင်ဖြစ်သည်။ အက်စ်တာတို့ ဘက်တွင် သူ့မိဘများသာမက ဦးထန်ပါ ပါဝင်ဆွေးနွေးသည်။ အက်စ်စတာတို့ဘက်က တောင်းဆိုသည်မှာ မများလှပါ။

ခေတ်ဆန်သော အမြင်ကျယ်သည့် လူကြီးများ ဖြစ်သည့်အတိုင်း တင့်တင့်တယ်တယ် ဘုရားကျောင်း တွင် လက်ထပ်ပေးလျှင် ရပြီဟု ဆိုကြသည်။စကားတတ်သလောက်၊ စပ်စုတတ်သော ကိုနေဇာကြောင့် ဆွေးနွေးပွဲ၏ အစသည် စိတ်ဝင်စားဖို့တော့ ကောင်းသည်။

ကိုနေဇာက အက်စ်တာတို့ အိမ်ဧည့်ခန်းနံရံတွင် ချိတ်ထားသော ပန်းချီကားထဲမှ ပါးရဲထိုး အမျိုးသမီးပုံကို ညွှန်ပြ၍သူတို့က ဘာလို့ အဲလို ထိုးရတာလဲ ဟု စပ်စုသည်။ သာဂိ အားနာသွားမိသည်။ကြားဖူးတာက မြန်မာ ဘုရင်တွေ ချင်းမလေးတွေကို တော်ကောက်မှာစိုး၍ ပါးရဲထိုးရသည်ဟု ကြားဖူးသည် မဟုတ်ပါလား။ သို့ရာတွင် ဦးထန်က ရယ်၍ ပြောသည်။

“ ဘယ် ဗမာ ဘုရင်မှ ဒီလို တောတောင်ထဲလာပြီး တော်ကောက်မနေပါဘူး၊ တစ်ကယ်လို့ တော်ကောက်လို့ ထိုးရတယ် ဆိုရင်တောင် အဆက်သွယ် ခက်ခဲတဲ့ ကျွန်တော်တို့ တောင်ပေါ်ဒေသမှာ ဒီသတင်းပြန့်ဖို့ တစ်ကယ်ကို မလွယ်လှပါဘူး။ အဲဒါက ကိုလိုနီခေတ် နယ်ချဲ့တွေ သွေးခွဲ ရန်တိုက် ပေးတဲ့ စကားပါ။တစ်ကယ်တော့ ကျွန်တော်တို့ အမျိုးသမီးတွေ ပါးရဲထိုးတာက ဟိုး နတ်ကိုးကွယ်စဉ်တုန်းက နတ်ဆရာတွေရဲ့ အစီအရင် တစ်ခုပါ။ ပါးရဲကွက် မပြည့်ပဲ အိမ်ထောင်ပြုရင် နတ်က စိတ်ဆိုးတတ်တယ်လို့ ဆိုကြတယ်။ခုတော့ နတ်ကိုးကွယ်တာ နည်းသွားသလို ပါးရဲထိုးကြတာလည်း ပျောက်သလောက် ဖြစ်သွားပါပြီ ” 

ဟုဆိုသည်။ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့ လက်ထပ်ပွဲ အကြောင်းရောက်သွားပြန်သည်။ ထုံးစံ အတိုင်းဆိုလျှင်တော့ မိန်းကလေး တန်ဖိုးအဖြစ် နွားနောက် ငါးကောင်နှင့် ရွှေနားကွင်း ဆယ်ကွင်း ချက်ချင်းပေးရမည် ဆိုသည်။ 

သာဂိ နည်းနည်း နင်သွားတာကို မြင်၍လား မသိ။ ခုခေတ်မှာတော့ ဒါတွေ အဓိကမထားတော့ပါ ဟု ဆက်ပြောသည်။ နောက် .. ပြောရင်း ဆိုရင်း သာဂိကို နှစ်ခြင်းဘယ်တော့ခံမလဲ ဟုမေးသည်။ သာဂိ မဖြေတတ်တော့။ ကိုနေဇာကို လှည့်ကြည့်မိတော့ ကိုနေဇာက စကားကို လှည့်ပတ်ပြောသည်။

အိမ်ထောင်ရေးမှာ ချစ်ခြင်းသာ အဓိက ဖြစ်ပြီး ကိုးကွယ်မူကို နားလည်မူနှင့် ညှိနှိုင်းကြမည် ဖြစ်ကြောင်း သူ့ဘာသာကို ကိုယ်အားပေးသလို၊ ကိုယ့်ယုံကြည်မူကိုလည်း အားပေးစေချင်ကြောင်း စသည်ဖြင့် ဝေ့လည်လည် ဖြေပေးတော့ လူရိုးကြီး ဦးထန်က သဘောကျပုံမရ။ မျက်မှောင်သာ ကုပ်သွားပြီး ဘာမှ မပြောတော့။ဆွေးနွေးပွဲ၏ အရိပ်ယောင်သည် မုန်တိုင်း အစလို ချက်ခြင်းငြိမ်သက်သွားသည်။ ပြီးတော့ ဝုန်းကနဲ တိုက်ခတ်လိုက်သော လေပြင်းလို အက်စ်တာ့ ဖခင်၏ စကားတစ်ခွန်းက သာဂိရင်ကို ဝင်မွှေသွားသည်။

“ ထမ်းပိုး မညီတဲ့ အိမ်ထောင်ရေးကို ကျုပ် သဘောမတူနိုင်ဘူး ”

အက်စ်တာကို သူ့မိခင်က အိမ်ခန်းထဲ ခေါ်သွားသည်။ အက်စ်တာသည် ထိုင်ရာမှ အထ သာဂိ မျက်ဝန်းတွေကို တစ်မျိုးလေး စိုက်ကြည့်သွားသည်။ 

သူမ မျက်ဝန်းတွေက သာဂိကို တစ်ခုခု ရွေးချယ်ဖို့ တောင်းပန်နေသည် ထင်သည်။ ကိုနေဇာက သာဂိကို ရွှေဘုံသာ ဘုရားရင်ပြင်တော်ပေါ်သို့ ခေါ်လာခဲ့သည်။ သာဂိ စိတ်သည် ဆည်းလည်း သံလေးများအောက်တွင် အနည်းငယ်တော့ တည်ငြိမ်မှုရလာသည်။ ကိုနေဇာက သာဂိကို စကားလုံးအေးအေးလေးများနှင့် တစ်လုံးချင်းပြောသည်။

“ ခင်ဗျား .. စဉ်းစားပါ၊ ကိုသာဂိ။ လတ်တလော ချက်ချင်းကြီး မဆုံးဖြတ်ပါနှင့်ဦး။ ဘယ်ဘာသာတရားကိုမှ ကျွန်တော် မကောင်းမပြောပါဘူး။ 

ကျွန်တော်တို့ ဘာသာကိုမှ ကောင်းပါတယ်လို့လဲ အမွှန်း မတင်ချင်ဘူး။ ခင်ဗျားဟာ ခင်ဗျား မိဘတွေက မွေးထုတ်လိုက်ပေးတဲ့လူ၊ သူတို့ ကိုးကွယ်တဲ့ အတိုင်း ခင်ဗျား လိုက်ကိုးကွယ်ရတာပဲ။

ဒါဟာ အမှန်တရားပဲ။ အကျိုးကျေးဇူးတွေ၊ နောင်ဘဝတွေ အသာထားဦးဗျာ။ အကယ်လို့ ခင်ဗျားသာ ဘာသာ ပြောင်းလိုက်မယ် ဆိုရင် ခင်ဗျား မိဘတွေ ရင်ထဲမှာ ဘယ်လို ခံစားရမယ် ထင်သလဲ၊ နောက်ပြီး ခင်ဗျားကို တစ်သက်လုံး ပြုစု ထိန်းကျောင်းလာတဲ့ ခင်ဗျား အဒေါ် .. သူ ရော ဘယ်လို ခံစားရမလဲ။တွေးကြည့်စမ်းပါ။ ခင်ဗျား တစ်ယောက် စိတ်ချမ်းသာဖို့ ဘယ်နှစ်ယောက် စိတ်ဆင်းရဲကြမလဲ။ တစ်နုံ့နုံ့နှင့် သူတို့ရင်တွေ ဘယ်လို ဖြစ်နေမယ် ထင်သလဲ၊ ခင်ဗျား .. ကိုရင်စည်းဖူးတယ် မဟုတ်လား၊ အဲဒီ တုန်းက သူတို့တွေ ဘယ်လောက် ပျော်တယ် ဆိုတာကို ပြန်မြင်ယောင် ကြည့်စမ်းပါဗျာ။ ခင်ဗျားလဲသင့်သလား၊ သေချာ စဉ်းစားပါ .. ကိုသာဂိ ”


အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>>