Configure Page List

Tuesday, August 26, 2014

အဘတို့က ငယ်ချစ်ဟောင်းတွေပါ (စ/ဆုံး)

အဘတို့က ငယ်ချစ်ဟောင်းတွေပါ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

လူတိုင်းမှာ နှလုံးသားတစ်ခုစီ ရှိကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျမဆီမှာ ရှိတဲ့ နှလုံးသားကိုတော့ ဖောက်ထုတ်ပစ်လိုက်ချင်သည်။ နှလုံးသားမရှိရင် အသက်ဆက်မရှင်နိုင်ဘူး ဆိုတာသိပေမဲ့ ကျမ ဆက်ပြီး မခံစားနိုင်တော့လို့ပါ။

ဒီလို ဆောင်းလေမြူးတဲ့ ညချမ်းအခါမျိုးဆို သာတောင် ဆိုးလှပါသည်။ ခုတင်တွေးရင် နှလုံးသားထဲ တဆစ်ဆစ်နာလှ၏။ တသက်မှာ တယောက်သာ ချစ်တယ်ဆိုတာ ကိုယ်တွေမို့ ကျမ လုံးဝယုံကြည်ခဲ့ပြီ။ ယနေ့ထက်တိုင် သူ့ရဲ့ ပုံရိပ်တွေ၊ သူ့ရဲ့စကားသံတွေ၊ သူ့ရဲ့အနံ့အသက်လေးတွေ၊ သူ့ရဲ့အထိအတွေ့တွေက ကျမ ကိုယ်ခန္တာနဲ့ နှလုံးသားကို လှည့်ပတ်လှောင်မြိုက်လို့ ကောင်းနေတုန်း။ ပူလောင်လွန်းလှတယ် ပြောမလား၊ သေချင်လောက်အောင် ဘဝကို စိတ်ကုန်စေတာလား ဆိုတာသေချာမသိ။ ယခုမှာတော့ သာ၍သာ ဆိုးနေလေပြီ။

ကျမဘဝမှာ သတိရ အမှတ်ရစရာ ညအချိန်တွေက များသမို့ ခုလိုည ချမ်းမနေတော့ ကျမနှလုံးသားကို ဦးနှောက်နဲ့ ထိန်းချုပ်ဖို့ရာ မတက်နိုင်တော့ပြီထင်။ အတွေးတွေ လွန်နေတာနှင့် နံနက် အစာခံစာအတွက် ကြိုချက်နေသော ထမင်းအို ဝေကျနေတာတောင် မမြင်တော့ပေ။ ထမင်းအိုးဖုံးကို လတ်နှီးမပါပဲ မေ့လျော့ခါ လှမ်းဖယ်လိုက်၏။

တချိန်က ဒီနေရာ ဒီအချိန်လေးမှာပဲ ခုလိုအပူလောင်ခဲ့တုန်းက နွေးထွေးလှတဲ့ သူ့လက်တစုံက ချက်ချင်းရောက်လာပြီး အေးလှတဲ့ သူ့နားရွက်ကို ကပ်ခါ အပူသက်သာအောင် ပြုလုပ်ပေးခဲ့ဖူးသည်။

ဟုတ်ပါတယ် ဒီမီးဖိုချောင်လေးမှာ သူနှင့် ကျမခိုးချိန်းခဲ့တယ်။ ခိုးချိန်းတယ် ဆိုတာထက် သူ အတင့်ရဲစွာ ခိုးဝင်ခြင်းဖြစ်သည်က ပိုမှန်၏။ မနက် ငါးနာရီလောက် လယ်ထဲဆင်းဖို့ရန် အစာခံစာအတွက် ညထဲက ချက်နေတဲ့ အချိန်ပေါ့။ ကျမ မှတ်မိပါသေးတယ်။ ကျမတို့ ချစ်သူသက်တမ်း သုံးလတွင်ပေါ့။ ချစ်သူတွေဆိုပေမဲ့ သူများတွေလို ချစ်လား အဖြေတောင်း ချစ်တယ် အဖြေပေး ချစ်သူမျိုးမဟုတ်။ တယောက်နဲ့ တယောက် နှလုံးသားခြင်း နီးခါ နားလည်မှုကြီးစွာ ချစ်ကြခြင်းသာ ဖြစ်သည်။

အဲ့ဒီနေ့ညက အဖေကြီးနဲ့ အမေကြီးကလဲ တနေ့လုံး စပါးရိတ်သိမ်းကြကျရတာမို့ ပင်ပန်းကြီးစွာ အိပ်မောကျနေကြတဲ့ အချိန်ပေါ့။ ကျမ တစ်ယောက်ထဲသာ မီးဖိုချောင်ထဲ ချက်ပြုပ်နေတဲ့ အချိန်။ ထမင်းအိုး ဝေကျလို့ အမှတ်တမဲ့ လက်နှင့် လှမ်းယူလိုက်လို့ ပူသွားတာကို သူဘယ်အချိန်ထဲက ရောက်နေတယ် မသိ။ ကျမလက်ကို ကိုင်ကာ သူ့နားတွင် အပ်ထားလေ၏။ လက်က အပူဘယ်ဆီနေမှန်း မသိတော့။ ကျမ ထိတ်လွန်လွန်းလို့ လိပ်ပြာလွင့်မတက် ဖြစ်သွား၏။

ကျမလေ တကယ်ပါ။ ကျမဘဝမှာ အပျော်ဆုံးနဲ့ ရင်အခုန်ဆုံးနေ့ရယ်ပါ။ ကျမမှာလဲ အိမ်အပေါ်မှာ ဖေကြီးနှင့် မေကြီးရှိ၍ ကြောက်ကလဲ ကြောက်သမို့ သူ့ကို အတင်း နှင်လွတ်၏။ မရ။ ကျမမှာ အသံလဲ မထွက်ရဲ။ မျက်နာငယ်လေးဖြင့် မငိုရုံတမယ် ဟန်ပြုခါ ပြန်လွတ်သော်လည်း မရ။ အံ့မယ် မြို့ကြီးကျောင်းမှာ စာသွားသွားသင်နေတဲ့သူက အေးဆေးတည်ငြိမ်စွာပါပဲ။ ကျမရဲ့ ပုခုံးလေးကိုကိုင်လိုက် နောက်ပြီး လတ်နှစ်ဖက်က လှိုင်းလေးတွေလို လုပ်ပြပြီး တိုးတိုးလေးပြောနေတယ်။

စိတ်လျော့စိတ်လျော့ ဘာမှမဖြစ်ဖူး။ အသက်ကို ပုံမှန်ရှုတဲ့။ သူပြောတဲ့အတိုင်း ကျမလုပ်ကြည့်ပါသည်။ နည်းနည်းတော့ တည်ငြိမ်လာတယ် ဆိုပေမဲ့ ဖေကြီးနဲ့ မေကြီးသိမှာ ကြောက်တာထက် ယောက်ျားသားတယောက်နဲ့ ဒီလိုညကြီး နှစ်ယောက်ထဲဆိုတာမျိုးက ကျမနှလုံးသား ဗြောင်ဆန်းအောင် ခုန်နေလို့ ဘယ်လိုမှ ဆောက်တည်ရာမရ။

နောက်ထပ် ပိုဆိုးသည်က ပါးလေးကို နမ်းလို့ရမလားတဲ့။ တားသော်လည်းမထူး.. နမ်းပြီး ပြန်မှာလားဆိုတော့ ခေါင်းငြိမ့်ပြ၏။ ဒါဆိုလဲ မြန်မြန်နမ်း ဆိုလိုက်တော့ မျက်လုံးပိတ်ထားတဲ့။ သူပြောတာလဲ ဟုတ်ပါတယ်။ သူနမ်းတော့မှာကို သိလို့လားမသိ.. ကျမ တကိုယ်လုံးထူအမ်းနေပြီး ခြေနှင့်မြေတောင် မထိချင်တော့ပြီ။ ချစ်ရလွန်းတဲ့ ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ အနမ်းကို မိန်းမသားဖြစ်တဲ့ ကျမ ဘဝမှာ ပထမဆုံးမို့ ရင်ခုန်ကြောက်ရွံ့လှသည်။ခန္တာကိုယ် တစ်ခုလုံးမှာလဲ သွေးလေမဲ့သလိုလို နားထဲလဲ ဘာအသံမှလည်း မကြားရတော့ပြီ။

ဘယ်လောက်ပင် ကြာသွားတယ်ဆိုတာ မသိလိုက်။ နမ်းနိုးနမ်းနိုးနှင့် စောင့်နေလိုက်တာ တော်တော်နှင့် မနမ်းသေး။ မျက်စိကို မဖွင့်ပဲ သူ့အနမ်းကို ထပ်စောင့်နေလိုက်သေး၏။ နောက်ဆုံး မနမ်းသေးဘူးလားဆိုပြီး မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျမရဲ့ ရှေ့တူရှုအရှေ့ဘက်တွင် ရပ်လျက်သူမရှိတော့။ ဟင်.. သူ နမ်းမယ် ဆိုပြီး ဘယ်ရောက်သွားပြီးလဲ။ သူ့နောက်ပြောင်ပြီး ပြန်ထွက်သွားပြီးလား။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ကျမ သတိကပ်မိတာ.. ရပ်လျက်သာ ကျမ ခြေထောက်တွေ ဆောင်းလေးတို့ တိုးခပ်မှုကြောင့် အေးနေတယ် ဆိုတာပဲ။

ကျမ အောက်ကို ငုံကြည့်တော့ ကျမ မျက်လုံးတွေ ပျာကနဲဖြစ်သွားသည်။ အေးပါတယ် ဆိုလို့ … သူ ရယ်လေ… သူ ကျမ ထမကို မခါ တဖက် ရေနံဆီမီးခွက် မီးအလင်းရောင်လေးနဲ့ ကျမ အမွေးပြိုင်းပြိုင်းထူနေတဲ့ ရွှေခရုလေးကို ကြည့်နေခြင်းပါပဲ။ ကျမထင်သည် ပထမတော့ သူလေ… ကျမ မတ်တပ်ရပ်လျက်သား အနည်းကားသာသာ ကားနေတဲ့ခြေထောက် နှစ်ခုကြားကို ခြေဖမိုးအရင်းကနေ ထမီလေးက အသာလပ်လို့ ကြည့်နေမှာပဲ။

နောက်တော့ ကျမ မျက်စိမဖွင့်မဖွင့်မိ ထမီကို ဒူးကျော်သည် ထိကို မခါ ကြည့်နေလိုက်တာ။ ကျမ ချက်ချင်းကြီး တားမဆီးခင် စွန့်အစွာ ကြက်သေ သေမိနေ၏။ နောက်မှ ဘာလုပ်တာလဲ နင်… နင်.. ဟူသော ဟန်အမှုယာပြ လေသံဖြင့် စိတ်ဆိုးအားကြီးစွာ ဖိဖုံးလိုက်၏။

ဒါပေမဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်တယ် မသိ။ ကျမရဲ့ ဒူးတွေ ညွန့်ကနဲ့ ခွေကျလှဲလေရတော့သည်။ အသင့်ဆိုသလို သူက ဒူးထောက်ခါ ကျမအား လှဲလျက်သား ပွေ့ဖက်ထားရင်း ကျမပါးတွေကို နမ်းပါတော့။ ကျမနဖူးတွေကော ကျမရဲ့ လည်ပင်းတွေကိုကော။ နောက်ပြီး ကျမရဲ့ ရင်သားတွေကို ဆုတ်နှယ်လျက်ပေါ့။ ကျမ ဆေးမိထားတဲ့ သူတယောက်လိုလို ကျမရဲ့ ခွန်အားတွေကို ဆုတ်ထုတ်လွတ်ပစ်လိုက်သလိုလို အင်အားတဆက်မှ မရှိတော့ခါ သူပြုသမျှကို နုရတော့၏။

ကျမထင်တယ် ဒါ နှလုံးသားက တောင်းတတဲ့ ဆန္ဒမဟုတ်။ ကျမ ခန္တာကိုယ်က တောင်းတတဲ့ ဆန္ဒဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။ ကျမတို့ အပျိုဖျန်းလေးတွေကြား တူတူချင်း စုံကြရင်ဖြင့် ကြားနေကြ ရင်ခုန်ဖွယ် ဒီကိစ္စစကားတွေမို့ ကျမ တကယ်ပဲ ကျင်နာယုယမှုကို ခံချင်ပါသည်။ ယခုတော့ဖြင့် အကြောင်းကြီးငယ်လဲ မရှိနိုင်။ ကျင်နာယုယသူမှာလဲ ချစ်လွန်းသူမို့ ငြိမ်နေလိုက်တော့သည်။

အလွန်အင်မတန်မှ အရသာရှိလိုက်တဲ့ ရှိချင်းနယ်။ သူ့ရဲ့ အနမ်းတွေ အကိုင်အတွယ်တွေ၊ အထိအတွေ့တွေက ကမ္ဘာပေါ်မှာ အဆန်းကျယ်ဆုံး အကောင်းဆုံးလို့လားတောင် ထင်ရ၏။ ချစ်လွန်းသူ သူ့ကိုလဲ စိတ်ချမ်းသာစေချင်သည်။ နမ်းနေတုန်း သူ့လက်တွေက ကျမအတွင်းရင်သားတွေကို စုပ်နမ်းဖို့ထင် အပေါ်အင်္ကျီကို လပ်ခါ သူ့လက်ကို အတင်းလျိုထည့်တော့သည်။

ခက်ပြီ ခက်ပြီ.. ကျမပါးစပ်ပြောနေချင်းသာ ဖြစ်သည်။ နွေးထွေးလှတဲ့ သူ့လက်တွေက ကျမရင်နှစ်စုံပြောင်းပြန် လှန်မတက်အောင် စုန်ဆန်နယ်နေတော့သည်။ တခါတခါ ကျမရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေလိုက်တိုင်း တကိုယ်လုံး ဓာတ်လိုက်သလို ကျင်ကနဲ့ တက်သွား၏။ ကျမ သူ့လက်မောင်းကို တင်းကြပ်စွာသာ ဖတ်ထားမိတော့သည်။

ပထမဆုံးချိန်းတွေ့သည့် နေ့၌ ဒီတင်ပဲ တခန်းရပ်ပြီ မထင်နဲ့။ သူ့လက်တွေက ကျမရွှေခရုလေး ရှိရာဆီကို ရွေ့လျားလာလို့ နေပြီ။ ဒီတခါတော့ မရပါ။ ကျမရဲ့ စိတ်တွေကို အတက်နိုင်ဆုံး ထိန်းလိုက်ရင်း သူ့လက်တွေကို ကိုင်ခါ တော်သင့်ပြီ ကျေနပ်ပါတော့လို့ ပြောလိုက်တော့ သူ မျက်နာလေး တစ်ချက်ပျက်ရင်း ကျမကို သေချာကြည့်နေတယ်။ နောက် ကျမ ဆီးခုံပေါ်က သူ့လက်ကလေးကို ရုတ်ရင်း သက်ပျင်းကလေး ချတယ်။ ပြီးတော့ လေးလျပြီး သနားစဖွယ် မျက်နာငယ်အသံလေးနဲ့ ပြောတယ် ကိုင်ဖူးတယ် ရှိအောင် ကိုင်ကြည့်ပါရစေ တောင်းပန်ပါတယ်တဲ့။

ကျမ အံ့သြသွားတယ်။ကျမ ဒေါသထွက်နေတဲ့ အမူအယာနှင့် ကိုင်ရင် ဟိုထင်းစင်ပေါ်က ဓားမနဲ့ကို ခုတ်သတ်မှာလို့ ဟန်လုပ်ခါ ပြောလိုက်တယ်။ မျက်နာငယ်လေးနဲ့ပါပဲ သူထပ်ပြီး တောင်းဆိုးတယ်။ အမှန်တိုင်းပြောရရင် ကျမရဲ့ ရွှေခရုလေးကို ကိုင်ခွင့်တောင်းထဲက ကျမရွှေခရုလေးမှာ ဗလောင်ဆူ ဗျာယာခက်နေပြီလေ။ ကိုင်တာလောက်တော့ သေမသွားနိုင်ပါဘူး။ ကျမ ကိုယ်၌ကကို အကိုင်ချင်ခံ အပွတ်သပ်ခံချင်နေတာ မဟုတ်လား။

ကဲပါလေ.. ဒါပေမဲ့ ကျမ မျက်နာကို ခပ်တင်းတင်းထား မျက်မှောင်ကိုကြုတ်လျက် ကိုင်ပြီးရင် ပြန်မှာလား။ သူ ခေါင်းငြိမ့်၏။ ကဲ.. ကိုင်တော့။ အံ့မယ် သူပြုံးပြီး ကျမရဲ့ ပါးလေးကိုနမ်းတယ်။ ကျမလေ ရင်ထဲ ပျော်လိုက်တာ။ ဘဝမှာ ပထမဆုံးနှင့် အပျော်ဆုံးပေတည်း။ ဒူးထောက်ထိုင်လျက် ရှိနေတဲ့ သူ့ပေါင်ပေါ်တွင် ခေါင်းလေးတင်မှီလျက် ခြေနှစ်ဖက်ကို စင်းခါ ကားထားလိုက်လေ၏။

နောက် သူကပြောတယ် မျက်လုံးလေး မိတ်ထားတဲ့။ ကျမ မှိတ်လိုက်မိတယ်။ သူလတ်က ကျမထမီကို လှန်ခါ ရွှေခရုလေးကို ကိုင်မယ် အလုပ်။ ကျမ နည်းနည်းစိတ်ခုခါ သူ့အား စူးစိုက်ကြည့်ရင်း ထမီမလှန်နဲ့ အပေါ်ကပဲ ကိုင်လို့ အန်ကြိတ်ခါ ခပ်တင်းတင်းတိုးတိုး ပြောလိုက်၏။ အဲ့ဒီတော့မှ သူက နှစ်သိမ့်တဲ့ အမှုအယာနဲ့ လက်လေးကာပြရင်း ဟုတ်ပြီတဲ့ မျက်လုံးပြန်မိတ်လိုက် တဲ့။ ကျမရွှေခရုလေးကို ထမီပေါ်ကပဲ ထိတွေကိုင်တွယ်လိုက်တော့တယ်။

ကျမ ရွှေခရုလေးရဲ့ အက်ကွဲကြောင်းလေးကြား သူလက်လေးတွေက လျိုချီတလှည့် နှိုက်ချီတလှည့်မို့ ကျမ အသက်ဘယ်က ထွက်ရမည်ဆိုတာကို မသိ။ သူ့ကို ကျမရွှေခရုလေးအား အချိန်မည်မျှမည်၍ ပေးကိုင်လိုက်သည်ကို မဆိုထားနှင့် အချိန်တွေကို ကုန်မှာကို ကျမကြောက်နေသလိုလို။ ဒုတိယအကြိမ် အရသာ ရှိလိုက်ချင်းနယ်။ လှဲသေသွားနိုင် လောက်အောင်ပါပဲ။ ခံလို့ အလွန် ကောင်းလွန်းလှတယ်။

ကျမ ဘယ်ပြောပြရမလဲ။ သူလက်လေးနဲ့ ကျမရွှေခရုလေးကို ပွတ်နေတဲ့ အချိန်တုန်းက ကျမထင်တယ် တကမ္ဘာလုံးမှာ ကျမတို့ ချစ်သူနှစ်ဦးထဲ ရှိတော့တယ်လို့ ထင်မိတယ်။ မည်မျှကြာလိုက်သည်မသိ ကျမ သူ့လက်ထဲ နှစ်မျောလိုက်တာ သတိဝင်လာလို့ ကြည့်လိုက်တော့ ကျမထမီက ကျမ ဗိုက်ပေါ်ရောက်နှင့်ပြီး အသားချင်းထိထိ ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကို ကိုင်နှင့်နေပြီ။

ကျမလဲ အားတင်းခါ ရပ်သင့်ပြီ အတွေးကြောင့် ပြောမည် အပြု သူ့ရဲ့ အမြန် တစောင်းတိုက်မှုကြောင့် ကျမ တကိုယ်လုံးကော့တက်ခါ တဆက်ဆက် တုန်ခါလာတော့သည်။ တခဏခြင်းပင် ရင်ဘက်ထဲ ရင်ခုန်မြန် အမောစို့ အထွဋ်အထိပ်သို့ ရောက်ခါ မျက်ဖြူဆိုက်ရလေတော့သည်။ ဘဝမှာ တတိယအကြိမ် အရသာ ရှိလိုက်ခြင်းနယ်။ တကိုယ်လုံး မောဟိုက်ခြင်းနှင့်အတူ ခဏတာ မိန်းနေမိလိုက်၏။ အဲ့ဒီမှာ သတိထားမိလိုက်တာက သူက ကျမရဲ့ ကိုယ်ပေါ်မှာ မှောက်လျက်သား။

ဒီအထိကို ကျမလက်ခံနိုင်ပေမဲ့ သူရဲ့လေ.. ဟို.. ဟို အချောင်းက ကျမရဲ့ ရွှေခရုလေးအဝကို လာတေ့မှ ကျမှ လန့်ဖျန့်ခါ အတင်းရုန်းလေတော့သည်။ ကျမ ပါးစပ်ကလဲ သူမျက်နာတည့်တည့်အား လတ်ညိုးထိုးခါ နင်နော် နင်နော်.. မယုတ်မာနဲ့ ဒီထက်ပိုပြီး ရောင့်တက်မလာနဲ့ … နင့်ကို ငါသတ်မှာနော်… နင်သေမယ်နော်.. တကယ်စိတ်ဆိုးစွာဖြင့် ပြောမိခြင်းကြောင့် အသံအနည်းငယ် ကျယ်သွား၏။

ကျမ၏ ဒေါသသံကြောင့် သူကပျာကယာ ကျမ ပါးစပ်ကို ပိတ်လိုက်ပြီး အိမ်ကဘရံခါဗန်းထပ်ကို မမြင်ရပေမဲ့ ခေါင်းထောင်ကြည့်ခါ နားစွင့်လိုက်၏။ ကျမ ဖေကြီးဟောက်သံက မရပ်ပေမဲ့။ မေကြီးဟောက်သံခဏ ရပ်သွား၏။ သူနှင့် ကျမ ခဏငြိမ်နေလိုက်၏။ ခဏကြာတော့ မေကြီးဟောက်သံ ထပ်ကြားရလို့ ကျမမှာ သက်ပျင်းချနိုင်တော့သည်။ ဒီတခါတော့ သူက ကျွန်မအား တောင်းပန်းတိုးလျိုပြန်၏။

ခုမှ ပြော၏ တကယ်ချစ်တဲ့ အကြောင်းတွေး မနာပါဘူး ဆိုတဲ့အကြောင်းတွေ စုံလို့။ ဒီအရသာကလဲ သောက်လေသောက်လေ ငတ်မပြေ ဆိုသိအတိုင်း ထိလိုက်တာ ချက်ချင်းမီးတောက် သကဲ့သို့ ရှိလာပြန်၏။ ဒါကြောင့် ကျမမှာလဲ အရွယ်လဲ ရောက် သူ့အားလဲ ချစ်ခင်ကြင်နာလွန်းရခါ သူ့မျက်နာအား သေချာ လတ်ညိုးထိုးခါ လုပ်ပြီးရင် ပြန်မှာမဟုတ်လား ဟု မေးလိုက်၏။ ပြန်ပါ့မယ် တဲ့။ ဒါနဲ့ပဲ သူက ကျမပေါင်တွေကို ဖြဲကားလိုက်လေတယ်။ ကျမရင်တွေ ခုန်လိုက်တာ။

ကျမလေ ရှက်ကလဲ ရှက်ပါတယ်။ မရှက်ကလဲ မရှက်နိုင်တော့ပါဘူး.. ကျမဘ၀ အကုန်ပဲ.. ကျမ အရှက်အကုန်ပဲ မဟုတ်လား။ ဒါပေမဲ့ တသက်နဲ့တကိုယ် လူပျိုယောက်ျားလေးရဲ့ ဟိုဟာကို မြင်ဖူးချင်တဲ့ စိတ်ကြောင့်လား မျက်လုံးကပဲ သူ့အလိုလိုရောက်နေတော့လားမသိ.. သူ့ပုဆိုးကို လှန်နေတုန်းကြည့်မိ၏။ သူကပြောတယ် မျက်လုံးမိတ်ထားတဲ့။ အိုး…. ကျမရယ်လေ.. ရှက်လိုက်တာ ဘယ်သို့ပင်မရှိ.. ကျမကြည့်တာ သူတွေ့သွားလို့ ထင်တယ်နော်။

ကျမ မျက်လုံးမိတ်လိုက်တယ် ဆိုရင်ပဲ ကျမရဲ့ ရွှေခရုလေးနုတ်ခမ်းမှာ တေ့ထားတဲ့ သူ့ဒုတ်နဲ့ ထိုးချလိုက်တာမှာ။ ကျမလေ ကျမ… ဘယ်လိုသော နာကျင်မှုမျိုးမှန်းမသိ။ ကျမဟာ တောသူတောင်သားပါ ကျန်းမာသန်စွမ်းတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် သာမာန်အနာတရလောက် ခံနိုင်ရည် ရှိလှပါ၏။ သို့သော်ညားလဲ ယောက်ျားတစ်ယောက် ကျမ ရွှေခရုလေးကို ထိုးခွဲတဲ့ အချိန်မှာတော့ ခံနိုင်ရည်စွမ်းအား တောင့်ခံနိုင်တဲ့ စိတ်ဓာတ်တွေဆိုတာ ဘယ်မှာမှ ရှာမတွေ့။

အသည်ခိုက်လိုက်ပါဘိ။ သန်မာလိုက်တာ.. သူ့ခန္တာကိုယ်က သန်မာတာကော.. နောက်ပြီးလေ.. သူ့ဒုတ်က သံချောင်းတမျှ သန်မာနေတာမို့ ကျမ ကိုယ်ခန္တာကို ထိုးခွဲလိုက်သလိုပါပဲ။ ကျမရုန်းကန်ခါ သူ့ ရင်ဘက်ကို တွန်းထုတ်ပေမဲ့။ သူ့က ကျမကို သိုင်းဖတ်ခါ အုပ်မိုးခါ လုပ်ပါတော့တယ်။ ကျမမှာလေ မငိုပေမဲ့ မျက်ရည်တွေကကျ ကြိတ်ခံရရှာတော့တယ်။ တချက်ထိုးအသွင်း တချက် အသည်းခိုက်၊ တချက်ပြန်အထုတ် တချက်အသည်းလှိုက်ပေါ့။

ကျမမှာ အော်လဲမရ။ သူ့ကို ရပ်ခိုင်းတော့လဲ မရပ်မို့ သူ့ခေါင်းက ဆံပင်တွေ ဆောင်ဆွဲ၊ လည်ပင်းကို ညစ်၊ နောက်ဆုံးတော့လဲ ချော့မော့ပြီး ဖြည်းဖြည်းလေး လုပ်ပါလားလို့ တောင်းပန် ပြောရတော့တယ်။ ပြောလိုက်မှပဲ သူက ဘယ်လိုကြီးလဲမသိဘူး မျက်နာကြီး မဲ့ရှုံ့ခါ အချက်နှစ်ဆယ်ခန့် ဆောင့်လုပ်ခါ ကျမပေါ်ကို မှောက်ကျလေတော့သည်။ သူရော ကျမပါ နှစ်ယောက်သား အကြာကြီးငြိမ်နေမိတယ်။ သူဖြစ်ဖြစ် ကျမဖြစ်ဖြစ် လှုပ်လိုက်တာနဲ့ ကျမရွှေခရုလေးက နာလှသမို့ သူ့မလှုပ်အောင် ပြန်ဖက်ထားမိ၏။

ကျမ အဖြစ်ကတော့ အဲ့ဒီတစ်ညထဲတင် စာတင်လောက်ပါပေတယ်။ ကျမက မငိုပေမဲ့ သူကျမကို ချော့နေတာ နာရီဝက်လောက်ကြာတယ်။ အဲ့ဒါ သူ့ကို ကျမက ပြောတယ် ပြန်ဖို့အချိန်ရောက်ပြီလို့ သူကပြန်ဖြေတယ် မပြန်သေးဘူးတဲ့။ နောက်တခါ လောက်ပါတဲ့ လက်ညိုးလေးထောင်ပြီး မျက်နာငယ်လေး လုပ်ပြပြန်တယ်။ ကျမလေ အဲ့ဒီအချိန်ကျမှ တကယ်ပဲ ငိုချင်စိတ်ပေါက်သွားတော့တယ်။

ကဲ မထူးတော့ပြီ။ အမှန်ပင် ဒေါသထွက်လာပြီး ဒီတခါပြီး တကယ်ပြန်မှာလား.. မေးလိုက်တယ်။ မျက်လုံးအဝိုင်းသားလေး ကျမကိုကြည့်ပြီး ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။ ကျမသက်ပျင်းလေးချလိုက်ပြီး လှဲချလိုက်ရာ သူက ပြောတယ်.. မျက်လုံးလေး မှိတ်ထားနော်တဲ့။ ဟွန်း… အဲဒီလိုနဲ့ပဲ တခါထဲပါ ဒီတခါထဲ နောက်ဆုံးဆိုပြီး ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်၊ မျက်လုံးလေး မှိတ်ထားပါနော် လို့ပြောလိုက်နှင့် နေလာလိုက်တာ နံနက် ငါးချက်တီးသည် ထိပါပဲ။

ကျမထင်တယ်.. သူ ကျမပါးလေးကို နမ်းမယ်လုပ်တုန်းထဲက မျက်စိမှိတ်ခိုင်းတာနဲ့ နံနက်ငါးချက်တီးသည်ထိ မျက်လုံးလေးမှိတ်ခိုင်းတာ ကိုးခါ ဆယ်ခါလောက် ရှိမယ်ထင်ပါတော့တယ်။ စဉ်းစားကြည့်ပါ အဲ့ဒီမီးဖိုချောင်ထဲက ကျမ ဘဝဖြစ်ပုံကတော့ စုတ်ပြတ်သပ် ပျော့ဖက် ခွေယိုင်လဲခါ သူပြုသမျှကို နုရတော့တာပါပဲ ရှင်။

ဒီလို အမှတ်ရစရာ အကြောင်းတွေ တွေးမိတိုင်း ကျမစိတ်ထဲ မနေ့တနေ့ကလိုပါပဲ။ ပထမဆုံးနှင့် ငယ်ချစ်ဦးမို့ တသက်တာ မေ့မရနိုင်ခဲ့ပါ။ သူ့ကို သတိရလွမ်းဆွတ်တိုင်း အင်းအားမဲ့ ချိ့နဲ့စေပေမဲ့ တခါတလေတော့ စိတ်အစဉ်က တက်ကြွလန်းဆန်း တက်ပြန်တယ်။ ခုလို သူမြို့က ပြန်ရောက်နေတယ်လို့ ကြားလိုက်ရတဲ့ အချိန်ကစလို့ ကျမရင်တွေ ခုန်လွန်းလှပါတယ်။

ထမင်းအိုးအား ထမင်းရည်ငဲ့ခါ မီးဖိုပေါ် ပြန်တင်လိုက်၏။ ပြီးတော့ ရေလေး နည်းနည်းတောက်ခါ အဖုန်းပြန်ဖုံးထားလိုက်၏။ အောက်က မီးလေးတွေကို နည်းနည်းလျော့ မီးခဲလေးတွေချဲနေတုန်း ကျမရဲ့ လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို နွေးထွေးတဲ့ လက်တစုံက ဖမ်းဆုတ်ကိုင်ခြင်း ခံလိုက်ရ၏။ ရင်ထဲ တချက်ဒိန်းကနဲ့ လန့်သွားပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူရယ်ပါ။

“ ဟင်… ကိုမြကြီး …”

ပြန်မဖြေပဲ ကျမကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်ပြီး တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထား၏။ ဒါပေမဲ့ ကျမ အတင်းရုန်းထွက်ပြီး..

“ ဒုက္ခပါပဲ တော်.. အိမ်မှာလူတွေ ရှိတယ်.. မြင်မကောင်းဘူး မတော်ဘူးတော်.. ပြန်ပါရှင် ပြန်ပါ …”

“ မညိုရင်ရယ်.. ကျုပ်ကိုလဲ သနားပါအုန်းကွယ်.. မညိုရင်မှာ ကျုပ်ကို သနားတဲ့စိတ် လုံး၀ မရှိတော့ဘူးလား …”

လုံးဝအလွတ်မပေးပဲ ဖက်ထားမြဲ ဖက်ထားပြန်၏။

“ မတော်ဘူးတော်.. အိမ်မှာလူတွေရှိတယ် …”

“ ကျုပ်သိတယ် အကုန်လုံး တောင်ပိုင်းက ဗီဒီယိုရုံရောက်နေတယ်…”

သူ အရင်အတိုင်းပါပဲ.. လက်တွေက ကျမ ရင်သားတွေကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်နေပြန်ပြီ။ ကျမမှာ အသက်ကို မနည်းရှုနေရပြီလေ။

“ ကိုမြကြီးရယ် မလုပ်ပါနဲ့ရှင် တောင်းပန်ပါတယ် ပြန်ပါတော့.. ဘေးလူတွေ မြင်ရင် အရှက်ရစရာကြီး ဖြစ်နေမယ်.. လွတ်ပါရှင် …”

ပြောလိုက်မှပဲ အောက်ကိုပါ အတင်းနှိုက်နေပြီ။ နှိုက်နေတဲ့ သူ့လက်ကို ကျမအတင်း ဆွဲဖယ်၏။ ဒါပေမဲ့ မရ။

“ ရှင်မလဲ …ခက်ရပါပြီ ကိုမြကြီးရယ်… …”

မဖြစ်သင့်သည်မို့ ကျမ အားကုန်ရုန်း၏။ သူကလဲ အားကုန်ချုပ်ရင်း

“ မညိုရင် .. မညိုရင် အဲ့လို ရုန်းနေရင်တော့ဖြင့် ကျုပ် … ဒီမှာ မိုးလင်းပေါက် နေရပါလိမ့်မယ် …”

ဟောကြည့် မျက်နာထားတင်းတင်းနှင့် မျက်ခုံးတို့ကို ပင့်ချီချချီ လုပ်နေတယ်။ ဒါ သူ့အကျင့်စရိုက်ပဲ တဇွတ်ထိုး။ သူလိုချင်ပြီဆို တဇွတ်ထိုး။ သူ့စိတ် သူ့အကျင့်ကို သိနေတော့ မထူးလှပြီမို့ အားလျော့မိ၏။ အားလျော့လိုက်တော့ ကျမထမီကို ဖြီချပြီး ရွှေခရုလေးကို အတင်းနှိုက်နေတော့တယ်။ သူလုပ်နေတာတွေကို မခံနိုင်လို့ သူ့ဖခုံးပေါ်လတ်ရင် ခေါင်းကလေးမှီပြီး ညည်းငြူမိသည်။ သူလဲ အသက်တွေ ပျင်းပျင်းရှုလို့ပေါ့။ ချွေးတွေလဲ ပြန်လို့။

ပြီးတော့ သူ့လက်တဖက်က ကျမလက်တဖက်ကို ဆွဲပြီး သူ့ဒုတ်ကို ကိုင်ခိုင်နေတယ်။ ကျမ သူ့ကို အကြည့်စူးစူးနဲ့ တချက်ကြည့်လိုက်တယ်။ မြို့က အကျင်ကောင်းတွေ တော်တော်တတ်ခဲ့တယ်ပေါ့ ဆိုတဲ့ အပြောမျိုးကြည့်ခြင်း ဖြစ်တယ်။ သူက မိန့်မိန့်ကြီး ပြန်ကြည့်တယ်။ ယောက်ျားတွေ တော်တော်လေး မျက်နာအမျိုးမျိုး လုပ်တက်တယ်။ သူ့ကို သနားလို့ရယ်တော့ မဟုတ်ဘူး ကျမ လက်က သူ့အလိုလို လုပ်ပေးလိုက်တယ်။ ဟယ်တော့ ကိုင်ထားတာတောင် ပျော့နေတုန်း။ ခဏကြာတော့ တင်းပြီး တုတ်ခိုင်လာတယ်။

အဲ့အချိန်မှာတော့ ကျမ မကြည့်တော့ဘူး။ သူ့လက်ကြမ်းကြီးကလဲ တချက်ချက် တအားပဲ အထဲထိကို ထည့်ထိုး ကုတ်ဆွဲတင်နေတော့တယ်။ နာလဲနာ ကောင်းလဲကောင်း ။ ပြီးတော့ သူခဏရပ်ရင်း ကျမ မေးစေ့လေးကို ယုယစွာကိုင်ခါ..

“ မျက်လုံးလေး မှိတ်လိုက်ပါအုန်း မညိုရင်…”

လာပြီ။ အဲ့ဒီ မျက်လုံးခဏ မှိတ်လိုက်တာ ကျမ ဘဝပျက်ရောမှတ်လား။

“ မမှိတ်ပေါင် တော်…”

“ မှိတ်လိုက်ပါ မညိုရင်ရယ်… မျက်လုံးမှိတ်လိုက်မှ ကိုယ်တို့ချင်း ရင်ခုန်သံကို အတိုင်းသား ကြားရမပေါ့လို့…”

“ အောင်မလေးတော်.. ကြား .. ကြားဖူးပေါင်… မှိတ်ဘူး ”

“ ဒါဆို… ဟိုဘက်လှည့် မညိုရင်…”

“ ဘာလုပ်မို့လဲ …”

“ လှည့်ပါဆို …”

ကျမ ကျောပေးခါ လှည့်ပေးလိုက်တော့

“ နည်းနည်းလေး ကုန်းလိုက်နော် …”

ကျမ ဖင်ကို ကုန်းခိုင်းခြင်းဖြစ်သောကြောင့် ကျမ ဒေါသတအား ထွက်ခါ ကပြာကယာ သူ့ဘက်ပြန်လှည့်လိုက်၏။ ပြီးနောက် အောက်မှာ ပုံလျက်ကျနေသော ထမီအား ပြန်ကုန်းကောက် ဝတ်လိုက်တော့ ကျမလက်တွေကို လာကိုင်၏။ ကျမ သူ့လတ်တွေကို ပုတ်ထုတ် ရင်း၊ သူ့ကို ပါးတချက် ရိုက်လိုက်တယ်။

“ တော်ပြီ တော်ပြီ.. ရှင်ပြန်တော့ .. ရှင်ကျမကို ခွေးလိုနွားလို ကျင့်မို့မှတ်လား မပြန်ဘူးလား ပြန်မှာလား ရှင့်မျက်နာကို မကြည့်ချင်တော့ဘူး ရွံ့တယ်ရှင် ပြန်တော့…”

ကျမ အမှန်တိုင်းဝန်ခံရရင် ကျမလဲ ခံချင်တာပေါ့။ မဖြစ်သင့်တဲ့ ကိစ္စမို့သာ ဒီဖင်ကုန်းခိုင်းတာကို အကြောင်းပြပြီး ဒီကိစ္စ မဖြစ်မြောက်အောင် ကျမ အကြောင်းပြ လုပ်လိုက်ခြင်းရယ်ပါ။ ကျမမှ ပါးရိုက်ပြီး ရင့်ရင့်သီးသီး ပြောလိုက်တော့ သူ ကျမကို မျက်လုံးအဝိုင်းသားလေးနဲ့ ကြောင်ကြည့်နေတယ်။ ပြီးတော့ အဲ့ဒီမျက်လုံးအဝိုင်းလေးကပဲ မျက်ရည်တွေ စို့လာပြီး.. မျက်ရည်တွေ တပေါက်ပေါက်ကျလာတယ်။ ပြီးတော့ သူ အသံထိန်းခါ ချုန်းပွဲချ ထိုင် ငိုတော့တာပါပဲ။

ငိုကလဲငို ပါးစပ်ကလဲ ကျမကို သူ ဘယ်လောက်ချစ်တဲ့ အကြောင်း၊ နောက် သူ့ဘဝကံကြမ္မာအကြောင်းတွေ… တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဝေးရတဲ့ အကြောင်းတွေကို တောက်လျှောက်သွန်ချတော့။ ကျမလဲ သူ့ကို သနားသလို ကျမကိုယ်ကျမလဲ သနားတယ်။ ကျမ နှလုံးသားမှာ နာလှတဲ့ ဒဏ်ရဒဏ်ချက်နှင့်မို့ ကျမဲ့ ကြာကြာမခံနိုင်တော့ပါ။ ဒါကြောင့်လဲ သူ့ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်ခါ ငိုချလိုက်တော့တယ်။

ကျမ လက်တွေက သူ့ကို အားကိုးတကြီး ဖက်ထားမိတယ်။ သူကလဲ ကျမကို တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားတယ်။ ကိုယ်ချစ်တဲ့ ချစ်သူရဲ့ ရင်ခွင်ဟာ တခဏလေးအတွင်းမှာ ဘယ်လောက်နွေးထွေးတယ် ဆိုတာ ကျမသိလိုက်တယ်။ ဒီညရဲ့ ငိုလိုက်တဲ့ ကျမတို့ နှစ်ယောက်ရဲ့ မျက်ရည်ဟာ ပင်လယ်ကြီးလောင်တောင် ရှိမယ်ထင်တယ်။ ကျမဘဝမှာ ငိုလို့ အကောင်းဆုံး ညတညပါပဲ။ တော်တော်ငိုလိုက်တော့ လူလဲပေါ့သွားတယ် မျက်ရည်လဲ ကုန်သလောက်ရှိသွားပြီထင်။

သူကျမကို မျက်ရည်စလေးတွေနဲ့ စိမ့်စိမ့်ကြီးကြည့်နေတယ်။ ကျမ သူ့ရဲ့မေးစေ့မှာ တွဲလွဲခိုနေတဲ့ မျက်ရည်လေးကို သုတ်ပေးနေတုန်း… သူက တချက်ရှိုက်ရင်း…

“ ဟိုဘက်ကို လှည့်ပေးပါလား မညိုရင်ရယ်…”

ကျမ သက်ပျင်းလေး အသာချရင်း လိုက်လျောချင်စိတ်က များလာတာ၏။ ဒါပေမဲ့ ကျမ မျက်နှာထားကို တည်ငြိမ်စွာထားရင် စိတ်မပါတဲ့ လေသံဟန်ဆောင်ခါ…

“ ပြီးရင်တော့ ပြန်ရမယ်နော် ကိုမြကြီး …”

သူ မျက်ရည်လေး သုတ်ရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။ ကျမ သိပ်မယုံချင်။ ကျမနဲ့ သူ စချိန်းတုန်းကလဲ သူဒီလိုပဲ ပြောပြောပြီး မိုးလင်းပေါက် မသေရုံတမယ် လုပ်ခဲ့တာကြီးရယ်ပါ။

“ ကိုမြကြီး ခေါင်းငြိမ့်မပြနဲ့ ပါးစပ်ကပြော ကျမ မယုံတော့ဘူးတော်.. တခါပဲနော် ပြီးတာနဲ့ ပြန်မယ်မဟုတ်လား.. ရှင်ယောက်ျားနော်.. ကတိနော်… …”

“ တခါထဲပါ မညိုရင်ရယ်.. ပြီးလို့မှ မပြန်ရင်… ဟော့ ဟို့…ထင်းပုံပေါ်က ဓားမနဲ့ ကျုပ်ဟာကို ဆင်းနီးတုံးပေါ်သာ တင်ပြီး ခုတ်ဖြက်လိုက်ပါတော့…”

အပြောက အဲ့ဒီလို။ သူက ကျမဲ့ ခါးလေးကိုကိုင်မြောက်ခါ ဒူးထောက်ကုန်းခိုင်းတယ်။ ပြီးတော့ ကျမထမီကို လှန်ပြီး လတ်က ရွှေခရုလေးကို ဟိုဖြဲဒီဖြဲလုပ်နေတယ်။ ကျမလဲ ခံချင်လှပြီ။ ခုတော့ ယားတာလိုလို နာတာလိုလိုမို့ ကျမ တဘက်ကို လှဲချရင်း…

“ ကိုမြကြီးရယ် လုပ်စရာရှိ လုပ်တာ မဟုတ်ဘူး ဘာတွေလုပ်နေလဲ မသိဘူး…”

စောစောက ငိုတဲ့ မျက်နာပေးမဟုတ်တော့ ပြောင်စပ်စပ်မျက်နာနှင့် ကျမဖင်ကို ပြန်ဆွဲထောင်နေတယ်။ ကျမလဲ ပြန်ကုန်းပေးလိုက်၏။ ကြာလိုက်တာ ကျမရဲ့ ရွှေခရု အပေါက်ဝနားမှာ သူ့ ဒုတ်ကို တေလိုက် ပြန်ဖြဲထိုးထည့်လိုက် တော်တော်ကြာတယ်။ အသက်တွေလဲ ပြင်းပြင်းရှုသံတွေ ထပ်နေတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ သူ ညည်းငြူသံကြီးနဲ့.. အိုး ဆိုပြီး ကြားလိုက်တယ်။ ကျမ ရွှေခရုထဲ စို့ကြီးစို့ထားသလို ပြည့်လျှံသွားတော့တယ်။

ကျမလဲ ကောင်းလှတဲ့ အရသာကြောင့် ဖင်လေးကို ချုံရင်း ညည်းမိတယ်။ ရင်ခေါင်းတခုလုံးလဲ အစာမရှိသလိုလို ခံစားရတယ်။ ကောင်းလိုက်တာ.. ဘယ်လိုကောင်းမှန်းမသိ။ ထုံးစံအတိုင်း ငတ်နေပျက်နေတဲ့အတိုင်း အားကုန် လုပ်ပါတော့တယ်။ ကျမ ကိုယ်လေး အရှေ့ကို လွတ်မထွက်သွားအောင်ပင် မနည်းထိန်နေရတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ငြီးငြူသံကြီးနဲ့အတူ သူပြီးသွားပြီး ကုန်းလျက် ကျမကိုယ်ပေါ်တင် မှောက်လျက်သား။

ကျမလဲ ပင်ပန်းလှသမို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း မြေကြီးပေါ်တင် ဂရုမမူတော့ပဲ မှောက်ချလိုက်တယ်။ သူ့လဲ သူ့ဒုတ်ကြီး ကျမရွှေခရုလေးမှာ တပ်ရင်းတန်းလျက် ကျမအပေါ် မှောက်နေတယ်။ အချိန်းတော်တော်ကြာအောင် မိန်းနေလိုက်တယ်။ သူကတော့ ရှိုက်ကြီးတငင် အသက်ရှုလို့ပေါ့။ ကျမလဲ မတွေ့တာကြာလို့လား မသိ ကောင်းလွန်းလှသမို့ မိန်းနေတုန်း..

“ ဟယ်.. အမေတို့ အဲ့ဒါ ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ …”

ကျမ အသံကြောင့် အလန့်တကြား ထပြီးလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သမီးကြီး။ အောင်မလေး သေပါပြီ။ ဒီမှောက်မိုက်ဇာတ်ထဲ မျောနေလိုက်တာ ပတ်ဝန်ကျင်ကို မေ့၊ အိမ်သားတွေကို မေ့နေလိုက်တာ။ နှစ်ယောက်သား “ ငမျောက်ငခြောက်” တန်းထ ထမီဝတ် ပုဆိုးပြင်ဝတ်နှင့် ရှက်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။

သားသမီးရှေ့တင် လူမိသမို့ ကိုမြကြီးနဲ့ ကွယ်ရမလိုလို၊ ငုတ်တုတ်ထိုင်ရမလိုလို၊ ထွက်ပြေးရမလိုလို ဖြစ်နေ၏။ ထွက်ပြေးလို့လဲ မဖြစ်။ သမီးကြီးကတော့ အံ့သြခြင်း၊ ဒေါသထွက်ခြင်းနှင့်အတူ တဆက်ဆက်တုန်နေ၏။ သူ့လက်မှာလဲ ထမင်းဇလုံကြီးနဲ့…

“ ရှက်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… အမေတို့ မရှက်ကြဘူးလား …”

သူ့အသံက ပြဲလှသည်။ သူက သမီးတွေကြီး သုံးယောက်ထဲက တစ်ဦးထဲသော အိမ်ထောင်ကျနေသော သမီးကြီးပါ။ အိမ်ထောင်ကျပြီး တောင်ပိုင်းက သူ့ယောက်ျားအိမ်တွင် လိုက်နေခြင်းဖြစ်သည်။ တခါတရံမှ အိမ်သို့ လာတတ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူက စရိုက်ကြမ်း အပြောကြမ်း၏။

ကြမ်းဆို အိမ်ထောင်ကျပြီး ကလေးမွေးတာ ခုနှစ်ယောက်။ ခုအိမ်လာတောင် ဗိုက်ကြီးနဲ့။ ကျန်တဲ့ သမီးလတ်နှင့် သမီးငယ်ကတော့ အပျိုကြီးတွေ ဖြစ်၏။ အငယ်ဆုံးမလေး ခါလယ်ကျော်လောက်တင် သူတို့အဖေ အိမ်ကအတင်းပေးစားသော ကျမရဲ့ ယောက်ျား ပိုးထိလို့ သေသွားခဲ့၏။ ကိုမြကြီးမှာတော့ ကျမ မင်္ဂလာဆောင်တဲ့နေ့က စလို့ ပျောက်ချင်းမလှပျောက်သွားတာ မနေ့တနေ့ကမှ ပြန်ပေါ်လာခြင်း ဖြစ်၏။

“ တိုးတိုးပြောပါ သမီးရယ် ဘေးကကြားမှ ဖြင့်…”

ပြောလိုက်တော့ သူ့အသံကို သူထိန်းရင်း မျက်နာထားတင်းစွာ ရှေ့တလှမ်းတိုးပြီး လတ်ညိုးကလဲ ထိုးလျက် အံ့ကို ကျိတ်ခါ… ဆက်ပြောတယ်..

“ ခုကြတော့ ရှက်သေးလား.. ဟင်း.. အော်.. အိမ်မှာ ထမင်းပြက်သွားလို့ ကိုယ့်အမေအိမ် လာယူပါတယ်.. ဒီမှာ ဇာတ်ခင်းနေကြတယ်.. အမေရယ်… ကိုယ့်အိမ်မှာလဲ သမီးအပျိုကြီးတွေ နှစ်ယောက်ရှိသေးတယ်.. ဟင်.. ဒီအသက်အရွယ်ကြီးလဲ ရောက်နေပြီ… ခြောက်ဆယ်တောင်ပြည့်လို့ တစ်နှစ်တောင် စွန်းနေပြီ… မရှက်ကြဘူးလား မလျော့နိုင်သေးဘူးလား… ဟင် ဒီအရွယ်ကြီးရှင် လင်စိတ်သားစိတ်တွေ ကုန်ပြီမှတ်တယ်.. ဘယ့်နယ့်တော်.. သူများတွေသိရင်ဖြင့်.. အမေ သမီးတို့ကို အရှက်ခွဲနေတာလား … အံ့သြလွန်းလို့ မဆုံးနိုင်ဘူး.. ဟင်.. တသက်နဲ့ တကိုယ်ကြုံဖူးဘူး… ကြုံမဲ့ကြုံတော့လဲ ကိုယ့် အမေ ဖြစ်နေတယ် အရပ်ကတို့ရေ… အသက်အရွယ်ကြီးတွေနဲ့ မရှက်ကြတာကို အံ့သြလွန်းလို့ပါ…”

သမီးကြီးကတော့ တော်တော် ဒေါသပါတဲ့ လေသံပါ ကျမကိုပြောရင်း ကိုမြကြီးကိုလဲ အစိမ်းစားမည့်ပုံနှင့် ကြည့်နေ၏။

“ အဘကလဲ ဒီအသက်အရွယ်ကြီးရောက်နေပြီ.. မလုပ်သင့်တော့ပါဘူး.. သူများအိမ်ထဲ ဝင်ပြီးပိုတောင် မလုပ်သင့်တော့ဘူး… ဒီမှာလဲ သမီးပျိုတွေနဲ့.. ဘာလဲ.. အဘက ကျမ အမေကို အတင်းကြံတာလား…”

သမီးကြီးကပြောလိုက်တော့ ကိုမြကြီးမှာ ပျာပျာသလဲဖြင့်.. လက်ခါပြရင်း ကျမပခုံးကို လှန်းဖက်၏။ ကျမလဲ ရှက်ရှက်နဲ့ အတင်းတွန်းဖယ်၏။ သို့ပေမဲ့ မရလို့ မျက်နာအောက်ချကာ ငြိမ်နေလိုက်တယ်။ သူက ဖက်ရင်း မျက်နာငယ်လေးဖြင့် သမီးကြီးကို ပြောလိုက်တယ်။

“ မဟုတ်ရပါ သမီးရယ်.. အဘတို့က ငယ်ချစ်ဟောင်းတွေပါ …”

“ ဘာ.. ငယ်ချစ်ဟောင်းတွေ ဟုတ်လား… ငယ်က ချစ်ဟောင်းတွေက နှစ်ယောက်ပေါင်း အသက်ကတရာ့နှစ်ဆယ် ကျော်နေပြီ … သချိုင်းကုန်း တဖက်လှမ်းနေတာတောင် .. ခုထိ တဏှာစိတ်တွေက မလျော့နိုင်သေးဘူး…”



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



အဖြည့်ခံ (စ/ဆုံး)

အဖြည့်ခံ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

“ အိုး…ဆရာ….”

ထာဝစဉ် ရွှမ်းလက်နေသော နှုတ်ခမ်းထူထူ လုံးလုံးလေးကို ဆရာမင်းခိုင်၏ နှုတ်ခမ်းအစုံက ငုံစုပ်တာကိုခံလိုက်ရသည်၊ နှင်း သွယ်၏လက်တစ်ဖက်က ဆရာ၏ ရင်ဘတ်ကို ကယောင်ကတန်း တွန်းထားမိသည်။

“ ဟွန်း…အွန်…..အင့်…အင့်…..ဟင့်….ဟင့်…….”

သက်ပြင်းရှိုက်သံများပြိုင်တူပေါ်လာသည်၊ နှင်းသွယ်၏ ကော့ရွှမ်းသော မျက်ဝန်းမျက်တောင်ကော့ကြီးများက မှေးစင်း တော့မယောင် လျှော့ကျလာသည်။

“ ဟင်…ရှင်…..ရှင်…..အွန်း……”

နှင်းသွယ် ဆောင့်ရုန်းလိုက်သောကြောင့် နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာက ပြွတ်ကနဲကွာသွားစဉ် နှင်းသွယ်စကားပြောရန် ကြိုးစားလိုက် သေးသည်၊ သို့သော် ဆရာမင်းခိုင်က သူမထက်အဆတစ်ရာလျှင်သည်၊ နှုတ်ခမ်းအစုံကို အလျှင်အမြန် ဆွဲယူကပ်သည်၊ နွေးထွေးပူလောင်သော အနမ်းက နှင်းသွယ်၏ ခန္ဓာကိုယ်တွင်းတစ်လျှောက်သို့ စီးဝင်ပြန့်နှံ့သွားသည်။

“ ဒုန်း…..အင့်…..ဝုန်း…”

နှင်းသွယ်ကသန်သည်၊လူယုတ်မာ မင်းခိုင်၏ ရင်ဘတ်ကိုဒူးနှင့်မြှောက်တိုက်ပြီး တွန်းထုတ်လိုက်သည်၊ “ဝုန်း” ကနဲအပြင်သို့ပြေးထွက်လိုက်သည်၊ အခန်းတံခါးကသော့ပိတ်ထားသည်။

“ အ…အင့်….”

သန်မာကြမ်းတမ်းသော လက်အစုံဖြင့်အနောက်မှ သိမ်းဖက်ခြင်းကိုခံလိုက်ရပြန်သည်၊ မာကြောတင်းရင်းနေသော အရာ တစ်ခုက လတ်ဆတ်ဖေါင်းကြွနေသော နှင်းသွယ်၏ ဖင်ကြားသို့ ရဲရဲတင်းတင်းကြီး ထိုးသွင်းဖိကပ်လိုက်သည်။

“ အာ….ကျွတ်…”

နှင်းသွယ်ရှက်ရှက်ဖြင့် ထိုပစ္စည်းကိုလှဲ့ရိုက်သည်၊ ဖင်နှင့်ဖိကပ်ထားသဖြင့်အနေရခက်နေသည်၊ ထို့ကြောင့်လက်နှင့်ထိုး နှိုက်ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်၊ ကိုင်မိတာမှားလေသည်၊ နှင်းသွယ်တုန်၍သွားသည်၊ လက်တစ်ဖက်ကတံခါးကို ထောက်ထား သည်၊ ကျန်လက်တစ်ဖက်က လက်ထဲ၌ သစ်သားငြုပ်ကျည်ပွေ့ကြီးကိုင်မိသလို မဆန့်မပြဲကိုင်ထားမိသောအရာကို ရုတ် တရက် မလွှတ်ရဲ။

“ ပြွတ်…စွပ်….ပြွတ်…”

ဆရာမင်းခိုင်က မွှေးညှင်းနုနုလေးများ ရှင်သန်နေသော နှင်းသွယ်၏ လည်ဂုတ်ကိုနမ်းသည်၊ ပြီးတော့ပါးစပ်နှင့်စုတ်သည်၊ နှင်းသွယ်က ပင်ကိုယ်က ယားတတ်သူလဲဖြစ်သည်၊ပူနွေးစိုစွတ်သော မင်းခိုင်၏ အနမ်းကြမ်းကြီးများကြောင့် တကိုယ်လုံးရှိ မွှေးညှင်းများ ဇောင်းထကာ ကြက်သီးဖုလေးများ အစီအရီထသွားကြသည်၊နှင်းသွယ်၏ လက်ထဲမှ ဆုတ်ကိုင်မိထားသော မင်းခိုင်၏ ပစ္စည်းကြီးမှာ ရာဘာဒုတ်ကြီးပမာဖြစ်လျှက် တင်းကနဲတင်းကနဲ ရုန်းကန်ထကြွ၍နေသည်။

နှင်းသွယ်အသားများတဇတ်ဖတ်တုန်နေသည်၊ ကြောက်လန့်၍တုန်ခါခြင်းမျိုး အေးချမ်း၍တုန်ခါခြင်းမျိုးနှင့် ခပ်ဆင်ဆင်တူသော်လည်း မိမိကိုယ်တိုင် ချမ်းအေး၍တုန်နေခြင်းမဟုတ်သည်ကိုတော့ နှင်းသွယ်ကောင်းကောင်းသိသည်၊ သူမကို ဖက် ထားသော မင်းခိုင်၏ လက်ဖဝါးအစုံက (အညှာ) ဖြစ်သော နို့လေးနှစ်လုံးကို ခပ်ကျစ်ကျစ် ဆုတ်နယ်ဆွဲကိုင်ပြီး ချေမွ နယ်ဖတ်နေပြန်ရာ ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်း နှင့် နှင်းသွယ် စိတ်များယောက်ယက်ခတ်လာလေသည်၊သွေးများဆူပွက်လာသည်၊ နှင်းသွယ်၏ နှုတ်ခမ်းထူထူအမ်းအမ်းလေးများတုံတုံခါခါဖြစ်လာသည်၊ကြမ်းပြင်၌ကျားကန်ရပ်တည်ထားသောခြေနှစ်ချောင်း သည် ယိမ်းယိုင်ချင်လာသည်။

နှင်းသွယ်၏ လက်ထဲမှ မင်းခိုင်၏ လီးတန်ကြီးကိုလဲ နှင်းသွယ် ပို၍ တင်းတင်းကြီးကိုင်လိုက်မိသည်၊ မင်းခိုင်ကအငြိမ်မနေ၊လည်ဂုတ်ပါးနှင့်ကျောပြင်ဖေါင်းဖေါင်းတင်းတင်းလေးတွေကိုပါ သူ့မျက်နှာကြီး နှင့်ပွတ်သတ်နမ်းရှူံ့ယင်း လက်အစုံကလဲ နို့နှစ်ဖက်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ခွနယ်ပြစ်နေသလို နှင်းသွယ်၏ ဖင်ကြားထဲသို့လဲ သူ၏ လီးကိုဆောင့်ဆောင့်သွင်းနေ သေးသည်၊ ပုဆိုးနှင့်ထဘီသာမခံလျှင် မင်းခိုင်၏ လီးကြီးက နှင်းသွယ်၏ စောက်ပတ်အောက်မှ လျှောတိုက်တိုးဝင်ကာ တစ်ဖက်ဆီသို့နှစ်လက်မခန့်ကျွံထွက်လာဖွယ်ရှိနေသည်။

“ နှင်းသွယ်ကို သနားပါဆရာရယ်…”

လှိုက်မောတုံခါစွာ တောင်းပန်သံလေးက မင်းခိုင်၏ ရာဂမီးကို မထိုးဖေါက်နိုင်ချေ၊နှင်းသွယ်မိမိကိုယ်မိမိစောင့်ရှောက်ကာကွယ်လာခဲ့သည်မှာ (၁၉) နှစ်တင်းတင်းပြည့်ခဲ့ပြီ၊ လုံခြုံခိုင်ခန့်စွာ စောင့်ရှောက်နိုင် ခဲ့၍လည်း ယနေ့ထိ နှင်းသွယ်မှဲ့တပေါက်မစွန်းမထင်းသောအပျိုစင်လေးဖြစ်နေခဲ့သည်။

မင်းခိုင်သည် နှင်းသွယ်တို့အိမ်သို့ အဝင်အထွက်ရှိပြီး သူမ၏ ဖခင်နှင့်ခင်မင်သူဖြစ်သည်၊ နှင်းသွယ် (၁ဝ)တန်းထဲက အင်္ဂလိပ်စာပြပေးသည်၊ ယခုဒုတိယနှစ်ရောက်သည်ထိ မင်းခိုင်ဆီမှာပင် နှင်းသွယ်က အင်္ဂလိပ်စာ တက်ရတုံးဖြစ်သည်၊ မင်းခိုင်၏အသက်က (၃ဝ) လောက်ရှိပြီး အိမ်ထောင်သည်တစ်ယောက်ဖြစ်သည်၊ သူ့မိန်းမနံမည်ကနီနီဝင်းဖြစ်သည်။

ယခုတစ်ပတ်လျှင် (၃)ရက် မင်းခိုင်၏အိမ်သို့ အင်္ဂလိပ်စာတက်ရန်လာနေကြဖြစ်သော  နှင်းသွယ်တစ်ယောက် ယနေ့တွင် ဆရာ မင်းခိုင်၏  အိမ်တွင်မည်သူမျှမရှိချိန်နှင့် ကြုံကြိုက်ကာ ယခုကဲ့သို့ဖြစ်ပျက်နေရခြင်းပင်ဖြစ်လေသည်၊(၁၉) နှစ်တိတိမှဲ့တစ်ပေါက်မစွန်းအောင် သူမကိုယ်သူမထိန်းသိမ်းနိုင်ခဲ့သော နှင်းသွယ်တစ်ယောက်……ယခုကဲ့သို့ အသား ချင်းပူးကပ် ဆုတ်ကိုင်ချေမွခြင်းမျိုးဖြင့်အညှာကို အကိုင်မခံရဖူးသေးပေ။

ဖင်ကြားထဲသို့လည်း ဤမျှအားရနှစ်ချိုက်စဖွယ်ဟာကြီးမျိုးဖြင့် ထိုးဆွကလိချင်းကို မခံစားခဲ့ရဖူးသေးချေ၊ ထိကပါး ု ရိကပါး စကားအရာမျှနှင့် ပြောဆိုခြင်းမျိုးကိုသာ နှင်းသွယ်အောင်မြင်စွာ ခက်ထန်မာကျောသော မျက်နှာဖြင့် တွန်းလှန်နိုင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

မိန်းခလေးဆိုသည်မှာလည်း ဤမျှလောက်ခံနိုင်ရည်ကိုပင် မိမိကိုယ်မိမိ (လုံ) လှပြီဟု… ကိုယ့်ကိုယ်ကိုစွတ်ပြီး အထင်ကြီးတတ်ကြသည့် အမျိုးအစားသာဖြစ်သည်၊ နဖါးကြိုးပိုင်ပိုင်ကိုင် ဇက်ကြိုးနိုင်နိုင်ဆွဲနိုင်သော ကျွမ်းကျင်သူနှင့်ကျတော့ မျက်ရည် လေးအဝဲသားနှင့် အသဲတယားယား ရင်တဖိုဖိုနှင့် မိမိစိတ်က မိမိကို သစ္စာဖေါက်ကြသည်၊ယခုနှင်းသွယ်၏အရွယ်က ဆူဖြိုးစသွေးသားတို့ အထွတ်အထိပ်ရောက်စ ဖွင့်စ ကားစ..မီးတစ်ချက်ပွင့်သည်နှင့် သွေးသားများဝုန်းကနဲလောင်ကျွမ်းရန် အသင့်ဖြစ်နေသောအရွယ်ဖြစ်သည်။

ဆရာမင်းခိုင်သည် နှင်းသွယ်၏ကိုယ်လုံးကို ရင်ချင်းအပ်ဆွဲလှည့်သည်၊ နှင်းသွယ်၏ လက်ထဲမှ မင်းခိုင်၏ ဧရာမဟာကြီးက လွတ်သွားပြီး နှင်းသွယ်၏ စောက်ပတ်အောက်သို့ ထဘီပေါ်မှ ခပ်တင်းတင်းဖိထောက်ထားလိုက်သည်၊

“ အင့်……အ….”

ထူအမ်းအမ်းနှုတ်ခမ်းချိုုချိုလေးကို ဆရာမင်းခိုင်က ငုံစုပ်ပြီးလျှာဖြင့် ပွတ်သပ်စုပ်ယူသည်၊ နှင်းသွယ်လျှာဖျားလေးကို လျှာ ခြင်း ကလိထိုးဆွရင်း ချိုမြိန်သော အနမ်းခြင်းဖလှယ်ရန် စည်းရုံးသည်။

“ ချစ်လိုက်တာ……ခလေးရယ်..”

နှင်းသွယ်၏ တီရှပ်အင်္ကျီခပ်ပွပွကြီးကအပေါ်သို့လန်တက်သွားသည်၊ ဘရာစီယာဖွေးဖွေးလေးအထဲမှ နို့နှစ်လုံးကိုဖြေး ဆေးညင်သာစွာကော်ထုတ်သည်၊ ဝင်းကနဲအိစက်ဖြိုးတင်းစွာကန်ထွက်လာသော နို့နှစ်လုံးက မင်းခိုင်၏လီးကိုထောင်း ကနဲဖြစ် သွားစေသည်။

“ ဆ….ဆရာ……ရယ်….မလုပ်ပါနဲ့….အ…”

နှင်းသွယ်တောင်းပန်စကားလား..သာလား..မိမိဖာသာမသိ၊အသံကညင်သာတိုးတိတ်ပြီးလှိုက်မောလှုပ်ခါနေသည်ကို တော့ သတိရသည်။

“ နှင်းသွယ်ကို…လိုးပြီးရင်ကိုယ်သေပျော်ပြီ..နှင်းသွယ်…”

နားဝမှာကြားရတာနဲ့ပင်နှင်းသွယ်၏ မျက်တောင်ကော့ကော့ကြီးတွေရှက်ရိပ်ဝေကာစင်းကျကုန်သည်၊ နို့သီးခေါင်းရဲရဲလေးများကိုငြင်ငြင်သာသာလေးစုပ်ယူလိုက်သည်။

“ ပြွတ်….”

“ အ….အာ.…ဟင့်…..အင်း….ဟင်း….ဟင်း…….ဟင်း….”

နှင်းသွယ်ဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။

“ ပြွတ်…..ပြွတ်ပြစ်….ပြွတ်…”

“ ဟ…..အာ…..ဟင်း….”

ခြေက်သွေ့လာသည့်နှုတ်ခမ်းအစုံကို လျှာဖြင့်ယက်နေမိသည်၊ ငြီးသံလေးများ အဆက်မပြတ်ထွက်နေသော နှုတ်ခမ်းလွှာက..နှင်းဆီဖတ်လေးသဖွယ် ပွင့်အာ၍နေသည်။

“ ကုတင်ပေါ်သွားရအောင်နော်….”

“ ဟင့်အင်း…..ဟင့်အင်း….”

ရာနှုံးပြည့်နီးပါးထကြွနေသော စိတ်ကိုမိန်းခလေးဗီဇက ကျန်သောရာနှုံးအနဲငယ်ဖြင့် ဗြောင်လိမ်ကာ မူချင်သေးသည်၊ မိန်းမ သဘာဝပင်..။

“ နှင်း…သွယ်….ချစ်ရယ်….”

“ အို….ဟင့်……အင်း….”

မင်းခိုင်ကလက်ဖဝါးကို အပေါ်သို့ဗြောင်းပြန်လှန်၍ နှင်းသွယ်၏ စောက်ဖုတ်လေးကို အုပ်၍ဆုတ်လိုက်သောအခါ တွင် ကား..ပင်ကိုအကျင့်ကိုက အရေထွက်လွယ်သော နှင်းသွယ် ဖြင်းကနဲ အရေကြည်များစိမ့်ကျသွားသည်။

ထဘီကိုဖေါက်၍ မင်းခိုင်၏ လက်ဖဝါးကိုစိုစွတ်ကုန်သည်၊ ဒါကနှင်းသွယ်၏ အဖြေဖြစ်သွားသည်၊မင်းခိုင်းသည် နှင်းသွယ်အား ပွေ့ချီယူငင်ကာ ကုတင်ပေါ်သို့တင်လိုက်လေသည်၊ မျက်ရည်ပူတို့က မျက်ခန်းမှထွက်၍ကျလာကြသည်၊ ရှက်ခြင်း…ကြောက်ခြင်း…အတွင်းအင်္ဂါသုံးသပ်ခံရခြင်း..စသောခံစားမှုတို့စုစည်းလှုပ်ရှားလိုက်သော စိတ်ကမျက်ရည်တို့ကို အလိုလိုနှိုးထသွားစေသည်။

“ နှင်းသွယ်ငိုနေတယ်…ဟုတ်လား….”

“ ငိုမှာပေါ့…”

နှင်းသွယ် သူ့ကိုမျက်ရည်မှုံဝါးဝါးကြားမှ မျက်စောင်းထိုးပြီး နှုတ်ခမ်းလေးစူကာပြောသည်။

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ….ခလေးရယ်…နာမှာစိုးလို့လားဟင်….”

“ မသိဘူး…မသိဘူး…..”

“ ကို…..မနာအောင်လိုးမှာပါ…..”

“ အာ……အဟင့်…အဟင့်…ကဲ…ကဲ…ဘုံး…ဒုံး….ဒုံး…ဘုံး…”

ကုတင်ကိုလက်ဝါးဖြင့်တဘုံးဘုံးနေအောင်ရိုက်သည်၊ ခြေနှစ်ဖက်ကလဲ ဆောင့်ပြသည်။

“ လိုးမယ်နော်…”

“ အဲ…ဒါကြီး…မပြောနဲ့…အဟင့်…ဟင့်…”

“ မိန်းမနဲ့ယောကျ်ားလိုးကြတာအဆန်းမှမဟုတ်တာခလေးရယ်..လိုးကြရအောင်နော်….”

“ ကြည့်ပါလား…ဟင့်…ဟင့်..ဟင့်..မပြောပါနဲ့ဆို…”

နှင်းသွယ်မူလတန်းကျောင်းသူအရွယ်လိုအမူအယာတွေလုပ်ပြနေမိသည်။

“ လိုးကြမယ်” 

ဆိုသောစကားကြီးက နှင်းသွယ်၏နားဝမှတဆင့် သူမ၏ ခန္မာကိုယ်အတွင်းသို့တဖြင်းဖြင်းဝင်သွားသလိုခံစားနေရသည်၊ဒါကိုမင်းခိုင်ကကောင်းကောင်း သိပြီး သားဖြစ်သည်၊ နှင်းသွယ် စိတ်တွေယောက်ယက်ခတ်စေရန်ရည်ရွယ်ပြောဆို ပွတ်သတ်ပေးနေခြင်း ဖြစ်ကြောင်း အပျိုစင်မလေးနှင်းသွယ် မသိရှာပေ။

ဆီးခုံမောက်မောက်လေးကို လက်တဖက်ကဖွဖွရွရွလေး ဝိုက်ပွတ်လေး ပွတ်ရင်းစကားပြောနေခြင်းဖြစ်သည်၊ နှင်းသွယ်၏ ထူထဲနက်မှောင်သော အမွှေးများကထဘီအောက်၌ အလုံးလုံးအထွေးထွေးဖြစ်နေကြပေပြီ၊ မကြာခဏလည်း နှင်းသွယ်ကမင်းခိုင်၏ လက်ကိုဆွဲယူ ဖယ်ပစ်နေရသည်။

“ နှင်းသွယ်…အချစ်…”

“ ဘာအချစ်လဲ…မခေါ်နဲ့ ….”

“ ချစ်တယ်ဆိုတာ….လိုးချင်တယ်လို့ပြောတာဘဲနှင်းသွယ်…မိန်းခလေးတယောက်ကို ယောကျ်ားလေး တစ်ယောက်က ချစ် တယ်လို့ပြောတာဟာ မင်းနဲ့ငါနဲ့လိုးရအောင်ကွယ်လို့ပြောတာဘဲ နှင်းသွယ်..”

“ သွား…..မသိဘူး…အိုး….ထဘီမချွတ်နဲ့.လေ…..”

“ ဒီအတိုင်းလုပ်ရင်အရသာမရှိဘူး…နှင်းသွယ်ရဲ့..”

“ ရှင့်မိန်းမများမှတ်နေလား….”

“ ဟင်း..ငါ့မိန်းမဖြစ်ရမှာပေါ့…နှင်းသွယ်…ဟား…ဟား…ဟာ.း..”

တသက်လုံးအထင်ကြီးခဲ့ရသောသူ၊ မိသားစုအားလုံးကလေးစားရသောသူ၏ပါးစပ်မှ အပြစ်နှစ်ဆုံး စကားများကြားလိုက် ရ သောအခါ နှင်းသွယ်အံ့သြသလိုလို…သိမ်ငယ်သလိုလို…ထိတ်လန့်သလိုလို…

“ အ……ကျွတ်….”

ထဘီဆွဲချွတ်လိုက်ဖြင်းကိုလဲ ထိုမျှသာ ငြီးထွားလိုက်မိသည်၊ ဝင်းကနဲ ဖေါင်းကားပေါ်ထွက်လာသော မရိုးနိုင်သည့်မ..အင်္ဂါစောက်ပတ်ကြီးကို မင်းခိုင်ကအပြည့်အဝဖြဲကြည့်လိုက်သည်။

ကုတင်စွန်းကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်စုံကိုင်အားတင်းပြီး မျက်လုံးအစုံကိုတင်းတင်းကြီး ပိတ်ထားရုံမှအပ နှင်းသွယ် ဘာမှမတတ် နိုင်ပေ၊ဆပ်ပြာမွှေးလေးနှင့် နေ့စဉ်ရွရွလေးတိုက်ကာဆေးကြောသန့်စင်၍ သထားခဲ့ရသော မိမိစောက်ဖုတ်ကြီးကိုဆရာမင်းခိုင် ကပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီးဖြဲကာကြည့်နေခြင်းအတွက် နှင်းသွယ်၏ အသိအာရုံများက ဝေဝါး မှေးမှိန်နေရလေသည်။

သူမ၏ ဝန်းကျင်တွင်ရှိနေသော အရာဝထ္ထုပစ္စည်းအားလုံးတို့ကို သတိမပြု …မသိရှိတော့….ဝန်းကျင်မြင်ကွင်းသည်  နှင်းသွယ်အတွက် မှေးမှိန်၍ နေသည်၊ သူမ၏ မှတ်ဥဏ်သည် ဘာတစ်ခုမှအလုပ်မလုပ်တော့ဘဲ အထိတွေ့ဆီမှ ကာမအရသာကိုသာ ဦးနှောက်အာရုံကစေစားလျှက်ရှိသည်။

“ ပြွတ်…ပလပ်……ပြွတ်….ပြွတ်….”

“ အာ့……အု…”

ဖြဲထားသောစောက်ပတ်အတွင်းသားလေးများသည် နီထွေးနေသည်၊ မွှေးထုံကြိုင်သင်းသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းအစုံမှတ ခြမ်းထည်းကိုပင် မင်းခိုင်က မက်မက်ရရ စုပ်လိုက်သည်၊ငွားငွားစွင့်စွင့်လေး တင့်တယ်နေရှာသော စောက်စိလေးက တင်းကနဲတင်းကနဲဖြစ်ကာ ထောင်တက်လာသည်၊ ဟစိဟစိ ကလိခံလိုက်ရသော နှင်းသွယ်၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ အတွင်းသားလေးတွေပေါ်လာအောင်ပြဲလန်သွားရရှာသည်။

“ ဗြစ်…..ပြွတ်…..”

“ ရှီး…အိုး……အိုး…..ကျွတ်…ကျွတ်….ကျွတ်…”

မင်းခိုင်၏ ဆံပင်များကိုစုံကိုင်ပြီးမင်းခိုင်၏မျက်လုံးများကို သူမ၏ စောက်ပတ်နှင့်ဆွဲကပ်ရင်း ခပ်ကော့ကော့လေးကြွကာ ခေါင်းကို ဘယ်ညာခါလူးရင်း ညီးထွားလိုက်မိသည်။

“ ဗြွတ်….ဗြွပ်….ဗြွတ်….ပြွတ်…. ဗြစ်……”

“ အား……ရှီး…..အား…..အား……အား….”

တခါဘူးမျှအလိုးမခံရသေးသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်စုပ်ယက်ပေးနေခြင်းကြောင့် ဒူးနှစ်ဖက်က ဆတ်ကနဲ ထောင်ပြီးသားဖြစ်သွားသည်၊ ခြေဖဝါးအစုံက ကုတင်ကိုကန်ထောက်၍ ဖင်ကြီးကြွကာကော့တက်လာ၏။

“ ပြွတ်…… ပလပ်……ပြွတ်……ပလပ်…”

“ အား……ရှီး…..အား…..ရှီး…သေပြီ…အား……”

လျှာအပြားလိုက်ကြီးဖြင့် စောက်ဖုတ်အဝအောက်ခြေမှ စောက်စေ့ကိုကျော်ခါ…ဆီးခုံရှိစောက်မွှေးများဆီယက်တင် လိုက် သောအခါ နှင်းသွယ်ဆွေ့ဆွေ့ခုန်သွားရှာသည်၊ စိတ်ကြိုက်အခြေအနေသို့နှင်းသွယ်ရောက်လာပြီမို့မင်းခိုင်သည် ဒူးထောက်ကာ နေရာဝင်ယူလိုက်သည်။

ပုဆိုးကိုခေါင်းပေါ်မှကျော်၍ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်၊ ထောင်းကနဲ မောင်းတန်ကြီးအလား ထောင်ထောင်သွားသော ဧရာမလီး ကြီးက နှင်းသွယ်၏ လှပဖေါင်းကား၍နေသော ပန်းနုရောင်စောက်ဖုတ်ကြီးကို အငမ်းမရတိုးကပ်နေသည်၊မင်းခိုင်က သူ့လီးကြီးကို အရင်းမှကိုင်၍ ဒစ်အထစ်ကြီးဖြင့် စောက်စိလေးကိုကော်ချိတ်လိုက်သည်။

“ အား……ဟား…..အာ…အား…….. ဟင်း…”

နှင်းသွယ်၏ ဖင်ကြီးကော့ပြီးဘုန်းကနဲပြန်ကျသွားသည်၊စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းက ပွစိပွစိဖြစ်၍ကျန်ခဲ့သည်။

“ ဗြစ်…….ပြွတ်….”

“ အု……အူး…….အား….ဝင်…..သွား…….ဝင်သွားပြီ…..”

“ ဝင်သွားပြီလား ဟင်”

“ ဝင်သွားပြီ…..အ……ကျွတ်…. ကျွတ်…. ကျွတ်….”

“ ဟ….အား…နာလိုက်တာ…..ကွယ်….ဟင့်အင်း…”

“ ပြွတ်…….စွပ်….စွပ်..ဖွတ်…..”

“ အ…..အ….အီ……အီး…….အီး…..”

“ ဗလွတ်…..ပြွတ်……”

မင်းခိုင်ကလီးကိုဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

“ အို……ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်……”

“ သိပ်ကြပ်နေလို့ နှင်းသွယ်….အရမ်းနာလား…”

“ ရ….ပါ…တယ်…..တစ်ခါဝင်သွားပြီဘဲ…”

မင်းခိုင်ကြိတ်၍ပြုံးလိုက်မိသည်၊နဖါးနိုင်ဖို့…တက်နိုင်သို့ပင်…. အရေးကြီးသည်…..။ စောက်ပတ်ထဲ တစ်ကြိမ်ဝင်သွားပြီးမှတော့.. လီးအရသာသိသွားပြီလေ..၊နောင်ကို.

“ မောင့်ကိုဘဲချစ်တယ်သိလား.” 

ဆိုသော ခံကောင်းသည့်လေသံမျိုးပြောလာကြလိမ့်မည်ကိုဆရာမင်းခိုင် နောကျေပြီးသားဖြစ်သည်၊

“ လုပ်လေ….”

“ နှင်းကို…သနားလို့….”

“ သွား…..အခုမှ….ဟွန်း….”

“ မောင်လို့ခေါ်မှ လိုးပေးမယ်….”

“ အယ်…..ကြည့်စမ်…..ညစ်ပတ်တယ်”

“ မခေါ်ဘူးလား…”

“ ဟင့်အင်း…ခစ်..ခစ် …ခစ်…”

“ မခေါ်ရင်နေ…”

“ မောင်ကလဲကွာ..မကောင်းဘူး…”

“ ကောင်မလေး…ခံချင်နေပြီ”

“ မောင့်လီးကိုစုပ်ပေးမလားဟင်…”

“ အာ…..ဟင့်…ရွံတယ်..…”

“ သူ့စောက်ပတ်တော့ယက်ပေးနေရပြီးတော့…”

“ အ..ဘယ်သူခိုင်းလို့လဲ…သူ့ဟာသူလုပ်ပြီး…”

“ ဒါဖြင့်လဲနေ..…”

“ မောင်နော်မောင်..အနိုင်မကျင့်နဲ့သိလား…နှင်းသွယ်ငိုပြစ်လိုက်မှာ…”

“ ဒါဆို…တစ်ခါပြီးအောင်လုပ်ပြီးရင်စုပ်ပေးမလား…”

“ ကဲ….ကဲ…အင်း…အင်း…သိပ်အနိုင်ကျင့်တာဘဲ….”

တဖျပ်ဖျပ်တောက်ရွှန်းနေသော မျက်လုံးများဖြင့် ချစ်စဖွယ်မျက်စောင်းလေးထိုးရင်း ဒူးနှစ်ဖက်ကိုစေ့လိုက်ခွါလိုက်လုပ်နေ သဖြင့် မင်းခိုင်က ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးကို အသာအုပ်ကိုင်ကာ  ထန်နေသော သူ့လီးဒစ်ကြီးအား စောက်ပတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။

“ ပြွတ်….ဘွတ်…ဘွတ်….”

“ အင်း…..”

ခပ်တင်းတင်းလိုးထဲ့လိုက်ခြင်းကြောင့် နှင်းသွယ်ခင်မျာ “ အင်း” ရှည်လေးညီးကာ မင်းခိုင်၏ ရင်ဘတ်ကို ဆီး၍တွန်းထား မိ လိုက်ရှာသည်။

“ တအားဘဲ….သူ့ဟာကြီးကသေးသေးကွေးကွေးလဲမဟုတ်ဘူး…..မောင်ကအရမ်းဆိုးတာဘဲကွာ…”

“ အစမို့ပါနှင်းရဲ့…နောက်တော့အဆင်ပြေသွားမှာပါ……”

“ ဖြေးဖြေးလုပ်ကွာ…နာတယ်..”

“ အင်းပါကွယ်…..”

“ ပြွတ်….စွပ်…ပြွတ်..စွပ်…..”

“ ဟား….အား…ကျွတ်…..ကျွတ်…..ကျွတ်…..”

“ နှင်းသွယ်…..”

“ အင်း…..”

“ မောင့်ကိုချစ်လားဟင်..…..”

“ ပြွတ်…ဘွတ်…ဖွတ်…..ပြွတ်…..ဖွတ်…..”

“ အင့်…..အ….အင့်…….အေး…အင့်….မေးနေစရာလိုသေးလား…မောင်ရယ်..အင့်……အင့်…….အင့်..”

“ လိုတာပေါ့ချစ်ရယ်….နှင်းဆီကချစ်တယ်ဆိုတဲ့စကားကြားချင်သေးတာပေါ့…...”

“  အင့်….အင့်……ချစ်ပါတယ်…မောင်ရယ်….သိပ်…..သိပ်….ချစ်ရပါပြီကွယ်…....”

“ ပြွတ်စွပ်….ပြွတ်…..စွပ်…..”

“ အ……အင်း………..အ…..အ…..”

..........................................................................................................................................

ကုတင်စောင်းတွင်ခြေတွဲလောင်းချကာ ပေါင်နှစ်လုံးကိုကား၍ထိုင်နေသော ဆရာမင်းခိုင်၏ လီးတန်ကြီးကိုနှင်းသွယ်သည် ကုတင်ဘေးကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်ဒူးထောက်ထိုင်လျှက် အားရပါးရကြီး ငုံ့၍စုပ်နေသည်၊ နှစ်ယောက်စလုံး အဝတ်အစားဟူ သမျှ ဘာမျှမရှိကြ၊နှင်းသွယ်၏ ဖွေးဥနေသော ဖင်ကြီးက တင်းကားလျှက် အိ၍နေသည်။

ဆရာမင်းခိုင်က နှင်းသွယ်၏ လှပဖြူဝင်းသော နို့လေးနှစ်မွှာကို ပွတ်သပ်လိုက် ညှစ်လိုက် ဆွဲယူလိုက်ဖြင့် ကစားလျှက်ရှိပြီး သူ၏ ခြေထောက်တစ်ဖက်မှ ခြေမဖြင့် နှင်းသွယ်၏ စောက်ပတ်လေးထဲသို့ ထိုးသွင်းကလိပေးနေပြန်သည်။

နှင်းသွယ်က ခြေထောက်ကို ဖဝါးချထိုင်ထားခြင်းမျိုးမဟုတ်ဘဲ ခြေဖျားလေးများထောက်၍ တင်ပါးကြီးကိုဖနောင့် နှစ်ဖက် ဖြင့် တင်ကားထိုင်ထားသဖြင့် သူမ၏ စောက်ပတ်ဝလေးက ပြဲပြဲလေးရဲလို့နေသည်။မင်းခိုင်၏ ခြေမက စောက်ပတ်ဝလေးတွင် မဝင်တဝင်ကလိပေးနေခြင်းကို အားမလိုအားမရဖြင့် ဖင်ကြီးကိုဇကောဝိုင်း လှည့်ကာ တဟင်းဟင်းဖြင့် လက်ကောက်ဝတ်နီးပါးမျှ တုတ်ခိုင်မဲကြုတ်သော လီးကြီးကိုဖိပြီး စုပ်နေသည်။

“ ပြွတ်….ဗြစ်……ပလပ်…..ဟွန်း….ပြွတ်………..အင်း……..တော်ပြီ …မောင်ရယ်……မောတယ်…ကြေနပ်တော့နော်..”

“ နောက်ပုံစံတစ်မျိုးနဲ့လိုးရအောင်နော်….”

“ မောင့်မယားလေးပါကွယ်……မောင့်သဘောပါ…….”

“ ဒါဖြင့် ကြမ်းပြင်မှာ  ဝမ်းလျှားမှောက်လိုက်….”

“ ဘယ်လိုပုံစံ လုပ်မှာလဲ..ဟင်”

“ အိပ်လေ…..ပြီးတော့မောင်လုပ်ပြမှာပေါ့…”

နှင်းသွယ်က ရှက်ရွံ့နီမြန်းသော အပြုံးလေး တစ်ချက်ပြုံးကာ ကြမ်းပြင်၌ ဝမ်းလျှားမှောက်အိပ်ပေးလိုက်သည်။

နှင်းသွယ်တစ်ယောက် သနားစဖွယ်ကောင်းသော ကလေးငယ်တစ်ယောက်လို လက်မောင်းလေးအုံးပြီး အိပ်နေစဉ် မင်းခိုင် က သေးကျင်သော နှင်းနွယ်၏ခါးလေးကို ဒူးထောက်မိသည်အထိဆွဲထောင်ပြစ်လိုက်ရာ ကြီးမားဖွံ့ထွားသမျှအိစက် ဖြူဝင်းနေသော ဖင်ဆုံကြီးများက သူမအနောက်တွင်ဒူးထောက်ထားသော မင်းခိုင်၏လီးကြီးတဲ့တဲ့၌ချိန်ရွယ်ပြီးသားဖြစ်သွားလေသည်။

လေးဘက်ထောက်ပုံစံမျိုးနှင့်တူသော်လည်း ရှေ့လက်နှစ်ဖက်က ကြမ်းပြင်တွင် ခေါင်းအုံးအိပ်ထားသောကြောင့်ခါးကခွက်ပြီး ဖင်ကအစွမ်းကုန် ကော့နေသည်၊အနှစ်သာရအရှိဆုံးပုံစံအနေအထားသို့ရောက်သွားလေသည်၊ ဖင်ဘူးဒေါင်းထောင်ပြီး ဒူးနှစ်ဖက်ကို ခပ်ကားကားထောက်လိုက်သောကြောင့် လက်နှစ်လုံးနီးပါးမျှစီ ထူအမ်းသောစောက်ဖုတ်နှစ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်ကစေ့ကပ်လျှက်တင်သားနှစ်ခြမ်းကြားမှ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ကြီး ပြူးထွက်နေသည်။

စောစောကပင်တစ်ချီပြီးအောင်လိုးထားသဖြင့် စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေး ထဲ၌ကပ်ညီနေသော သုတ်ရည်ဖြူဖြူလေးများကို မြင်တွေ့နေရဆဲပင်ရှိသေးပေသည်၊ မင်းခိုင်က နှင်းသွယ်၏စောက်ဖုတ်ကြီးကို အားရပါးရကိုင်တွယ်ထိုးဆွရန် လီးကြီးကိုချိန်ရွယ်ထားလေသည်၊ ပြီးတော့မှသူမ၏ဖင်သားကြီးဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီကို လက်နှစ်ဖက်ကဆွဲညှစ်ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ၏လီးတန်ကြီးကို လိုး၍သွင်းလိုက်တော့ရာ......

“ အား......အီး.....”

ဟူသောအသံနှင့်အတူ နှင်းသွယ်၏ခေါင်းလေးမှာ မော့၍တက်သွားရလေသည်၊မင်းခိုင်ကလဲ အားရပါးရဆောင့်၍လိုးသည်၊နှင်းသွယ်ကလဲ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးကိုစကောဝိုင်းဝိုင်း၍၎င်း၊ ကော့ပြန်ပြီးဖင်ကြီးကိုနောက်ပြန်ဆောင့်၍ ၎င်း၊ အားရပါးရပင် အလိုးခံ၍နေလေသည်။

“ ပြွတ်..ဖွတ်..စွတ်...စွတ်...ပြွတ်...”

“ အင့်....အ....အ.....အင့်....အား....”

ဆင့်ကဲ ဆင့်ကဲ ခါရမ်းသွားသော နှင်းသွယ်၏ကိုယ်လုံးလေးတုန်ခါသွားတိုင်းကြမ်းပြင်ပေါ်၌ချထားသော လက်မောင်းကို မှေးမှီလျှက် တစောင်းလေးဖြစ်နေသောသူမ၏မျက်နှာလေးမှာလည်း ရှုံ့လိုက် မဲ့လိုက် အံကြိတ်လိုက် တံတွေးမြိုချလိုက် ဖြင့် ဝေဒနာပေါင်းစုံမျက်နှာလေးကို မြင်နေရလေသည်။

ဆရာမင်းခိုင်၏တုတ်ခိုင်ကြီးမားသော လီးကြီးက နှင်းသွယ်၏စောက်ပတ်လေးထဲသို့ ဝန်နှင့်အားမမျှမတ လိုးဝင်နေလေ သည်၊ သေသေချာကြည့်မည်ဆိုပါက နှင်းသွယ်၏စောက်ပတ်လေးမှ သွေးလေးတွေမှာ ထွက်ကျလျှက်ရှိပါလေတော့သည်။

နှင်းသွယ်သည် သူမတို့နေထိုင်ရာနှစ်ထပ်တိုက်ကြီးအောက်ထပ်သို့ အိမ်ရှေ့တံခါးမှ ဝင်လိုက်လျှင်ပင် အပေါ်ထပ် မှဆင်း၍လာသော မိုးမိုးကို လှမ်း၍တွေ့လိုက်ရသည်၊ ဒီမိန်းမအပေါ်ထပ်ကိုဘာကြောင့်တက်ရတာလဲ ဟူသောအတွေးနဲ့အတူဒေါသစိတ်က နှင်းသွယ်၏ ရင်ထဲတွင်ကိန်းအောင်း၍ လာရသည်၊ တဆက်ထဲမှာပင် ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးကျော်သင်ကိုလဲ ဒေါမနဿ ဖြစ်ရသည်၊ နှင်းသွယ်၏မိခင်ဆုံးသည်မှာ ၆ နှစ် ၇နှစ်ခန့်ရှိပြီဖြစ်သည်၊ ဒါကြောင့် နှင်းသွယ်တို့မှာ ဖအေတစ်ခုသမီးတစ်ခုဖြစ်သည်၊ အပေါ်ထပ်တွင် သူမတို့သားအဖ အိပ်ခန်းမျှသာရှိသည်၊ သူကဘာတက်လုပ်စရာရှိလို့လဲဟု နှင်းသွယ်စဉ်းစားမိသည်၊ အိမ်ရှေ့မှာ ဖခင်၏ကားကရပ်ထားတော့ အပေါ်ထပ်တွင် ဖခင် ဦးကျော်သင်ရှိနေမည်မှာ သေချာသည်။

ခုသူမကိုတွေ့တော့ မိုးမိုးကတစ်ချက်ပြုံး၍ပြပြီး အိမ်နောက်ဖေးဘက်သို့ ဝင်သွားသည်၊မိုးမိုးသူတို့အိမ်ကိုရောက်လာသည် မှာတစ်နှစ်ပင်ရှိပြီဖြစ်သည်၊ဖေဖေပြောတော့ မိုးမိုးက သူ့ငယ်သူငယ်ချင်းသမီးဖြစ်ပြီး မိဘများမရှိတော့၍ ခိုးကိုးရာမဲ့နေ၍ စောင့်ရှောက်ထားသည်ဟုပြောသည်၊ မိုးမိုးက ဘွဲ့ရတစ်ဦးဖြစ်ပြီး အိမ်တွင်ဖခင် ဦးကျော်သင်၏ စာရင်းဇယားများကိုဝိုင်း၍ လုပ်ပေးရသည်၊အလုပ်ခန်းကအောက်ထပ်တွင်ရှိသည်၊ ပြီးတော့ညဘက်မှလုပ်ရတာဖြစ်သည်၊ ကျန်တဲ့အချိန် မိုးမိုးက ဘာအလုပ်မှမရှိ၊  မိုးမိုးအတွက်နေဖို့ကတော့ မိမ်မှအလုပ်သမား ဒေါ်အေးခင် နှင့်သူမ၏တူမလေးတို့နေသော တိုက်ကြီးဘေးရှိအိမ်လေးတွင် နေရာချထားသည်။

ထိုအိမ်လေးက နှစ်ခန်းတွဲဖြစ်ပြီး ဒေါ်အေးခင်တို့တူအရီးကတစ်ခန်း၊ မိုးမိုးက တစ်ခန်းဖြစ်သည်၊မိုးမိုးကအသက် ၂၃ နှစ်ရှိပြီး လှတာကတော့နှင်းသွယ်ထက်တောင်သာနိုင်သည်၊ ဒါကြောင့်လည်းနှင်းသွယ်ကိုကြည့်မရတာဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်၊ အဆိုးဆုံးကတော့ မနေ့က နှင်းသွယ်အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဧည့်ခန်းတွင်ဘယ်အချိန်ကရောက်နေမှန်းမသိသော ဆရာမင်းခိုင် နှင့် ရယ်ရယ်မောမော စကားပြောနေခြင်းပင်ဖြစ်သည်၊သည်အိမ်သို့အမြဲလိုလို ဝင်ထွက်လေ့ရှိသော မင်းခိုင် နှင့် မိုးမိုးတို့ရင်းနှီးတာကမဆန်းပေ၊ ဒါပေမဲ့ နှင်းသွယ်၏စိတ်ထဲတွင်တော့ ဆရာမင်းခိုင်တွင် နီနီဝင်းဆိုသောဇနီးရှိတာကို သိနေလျှက်နှင့် နှင်းသွယ်လည်းဆရာမင်းခိုင်နှင့်ဖြစ်ခဲ့သည်၊ တစ်ခါမကတော့ ..... နဂိုကမင်းခိုင်တွင် ဇနီးရှိတာသိနေပေမဲ့ လည်းနှင်းသွယ်က မင်းသွယ်ကို သူမပိုင်ဆိုင်သော တစ်ဦးထဲပိုင်လိုသဘောထားနေသည်၊ မိုးမိုးနှင့်ရယ်ရယ်မောမောတွေ့လိုက်ရတော့ နှင်းသွယ်၏စိတ်ထဲတွင် မိုးမိုးအပေါ် အတော်ပင်မကြေမနပ်ဖြစ်ခဲ့ရလေတော့သည်။

အကြောတွေတင်းနေအောင်ထောင်နေသော ဦးကျော်သင်း၏လီးကြီးကို ဖြူဖွေးသွယ်လျှသောမိုးမိုး၏ လက်ချောင်းလေး တွေကဆုပ်ကိုင်ထားကာရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင့်ပြုလုပ်ပေးနေသည်၊ဦးကျော်သင်က ကုတင်ဘေးကြမ်းပြင်တွင်ထိုင်နေသော မိုးမိုး၏ပခုံးနှစ်ဖက်ကို စုံကိုင်၍ထားသည်၊ခဏနေတော့ မိုးမိုးက လီးကြီးကို  ရှာလေးနဲ့ထိုးယက်လိုက်ရာက လီးကြီး တစ်ချောင်းလုံးကိုစုပ်လိုက်တော့သည်၊လမွှေးကြမ်းကြမ်းကြီးတွေကိုလက်တစ်ဖက်ကသပ်တင်ပြီးကျန်လက်တဖက်က လီး အရင်း ကိုထိမ်းကိုင်ထားခါ ခေါင်းကိုရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်၍ ဖိပြီးစုပ်ပေးနေသည်။

“ ပြွတ်....ဗြွတ်..ပလပ်...ဗြစ်...”

“ အား...အား...ရှီး....အင်း...အင်း....”

မိုးမိုးက မျက်လုံးလေးလှန်ကြည့်လိုက် ဦးကျော်သင်၏လီးကြီးကိုစုပ်လိုက်ဖြင့်လုပ်နေသည်၊ သူမ၏ပါးလေးတွေက ဖေါင်း၍ နေသည်၊ မိုးမိုးက ခဏကြာအောင် အားပါးတရစုပ်ပေးပြီးတော့မှလီးတန်ကြီးကို ပါးစပ်မှချွတ်ခါ ကုတင်ပေါ်သို့တက် လိုက်သည်၊ ကုတင်ပေါ်တွင် ခပ်ပြုံးပြုံးလေး ပက်လက်လှန်ပေးထားသော မိုးမိုး၏အနားကို ဦးကျော်သင်က ဗြုံးကနဲ မသွား သေးဘဲ သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ်အလှကို အရသာခံ၍ကြည့်နေသည်၊အရပ်အမောင်းအချိုးအစားနှင့် လိုက်ဖက်သော မိုးမိုး၏ တင်သားရင်သားတို့သည် ဖြူဝင်း၍တစ်ရစ်နေသည်၊ သူမ၏နို့သီးခေါင်းလေးတွေက စူမို့ပြီး တင်းထောင်နေကြသည်။

ကြီးမားပြဲအာနေသော စောက်ဖုတ်အုံကြီးက အရည်တွေတလက်လက်စိုစွတ်၍နေသည်၊စောက်ပတိနှုတ်ခမ်းခပ်ထူထူ နှစ်ခု ကြားမှ နီရဲသော စောက်စေ့လေးကပြူး၍ထွက်နေသည်။

ဦးကျော်သင်က ကုတင်ဇောင်းတွင်ထိုင်လျှက်မှ ကုတင်ပေါ်မှဆင်းလိုက်သည်၊ ပြီးတော့ မိုမိုး၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင် ပေါ်တွင် ကန့်လန့်လေးဖြစ်အောင် ဆွဲလှည့်လိုက်ပြီး သူမ၏ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ကုတင်အောက်သို့ ဆွဲ၍ ချထား လိုက် တော့ရာ မိုးမိုး၏ဖင်သားကြီးများသည် ကုတင်ဇောင်းတွင်တင်ခါ စောက်ဖုတ်ကြီးက ခုံးကြွ မို့မောက်၍တက် လာသည်၊

ဦးကျော်သင်သည် စောစောကမိုးမိုးထိုင်ခဲ့သလိုကုတင်ဘေးကြမ်းပြင်တွင်ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူမ၏ခြေထောက် နှစ်ဖက်ကိုပုခုံးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီသို့တဆွဲ၍ တင်လိုက်ပြီး သူ၏မျက်နှာကိုငုံ့ကာနှခေါင်းချွန်ချွန်ကြီးဖြင့် သူမ၏ စောက် စိ လေး ကိုခေါင်းကြီးခါရမ်းပြီး ဘယ်ပြန်ညာပြန် ပွတ်သပ်ကလိလိုက်တော့ရာ မိုးမိုး၏တင်သားကြီးများကခွက်၍ကြုံ့ဝင်သွား ပြီးခါးလေးက ကော့တက်သွားသည်၊ သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးက ဘယ်ညာလူးလှိမ့်ပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်၍သွားရှာသည်။

လူးလိုက်လှိမ့်လိုက်ဖြစ်သွားသော မိုးမိုး၏ စောက်ပတ်ခုံးခုံးဖေါင်းဖေါင်းလေးက ဦးကျော်သင်၏ပါးစပ်နှင့် ထိထိမိမိကြီး ပွတ်သပ် မိတော့သည်၊ တိုအခါတွင် စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကိုမဖြဲဘဲ လျှာကိုစုချွန်ပြီး စောက်ပတ် အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် အထပ်အောက် ပွတ်သတ်ပေးပြန်တော့ရာ မိုးမိုးသည် တဆတ်ဆတ် တုံ၍ နေရ ရှာလေသည်။

“ ပြွတ်......ပလပ်...စွတ်....ပြွတ်....”

“ အာ....အမလေး...အိုး......အိုး.... ကျွတ်....ကျွတ်......ကျွတ်......”

ဥိးကျော်သင်က အဆက်မပြတ် ယက်၍နေသည်၊ မိုးမိုး၏ စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲသို့လည်း လျှာကိုထိုးသွင်းပြီး မနားတမ်းကလိသည်၊

“ လိုး.....လိုးပါတော့ အကိုကြီးရယ်.....မခံနိုင်တော့ဘူး.....”

အသံလေးကတိုးတိုးလေးပင်ဖြစ်သည်၊ မိုးမိုးခင်မျာ နှုတ်ခမ်းလေးတွေတဆတ်ဆတ်တုန်နေပြီး မျက်ရည်လေးတွေဝိုင်း၍နေ ရှာသည်၊ သူမ၏ ပါးစပ်လေးက ဟလိုက် စေ့လိုက်ဖြစ်နေလေသည်၊ မိုးမိုးတစ်ယောက် အတော်ပင် ခံစား၍နေရသည်၊ ဦးကျော်သင်က သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲသို့လျှာထိုးသွင်းပြီး ဒလစပ်မွှေနှောက်နေသည်၊ ပြီးသည်နှင့် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်း နှစ်ခု ကြားမှ သူမ၏စောက်စေ့လေးကို စုပ်ယူလိုက်သောအခါတွင်တော့ မိုးမိုး၏ စောက်ပတ်ထဲမှ သုတ်ရည်များ ပွက်ကနဲ ဗြစ်ကနဲ အထွေးလိုက်အထွေးလိုက် ထွက်ကျလာပါတော့သည်။

ဦးကျော်သင်က မိုးမိုး၏ သုတ်ရည်များကို လျှာဖြင့်သိမ်းယူသည်၊ ပြီးတော့ သုတ်ရည်တွေ ပေကျံနေသော လျှာကြီးဖြင့် စောက်ဖုတ်တပြင်လုံးကို ဖင်ကြားမှနေ၍ စောက်မွှေးတွေအထိ ဗြင်းကနဲ ရက်၍တင်လိုက်သည်။

“ အား....အမလေး...အကိုကြီးရယ်...”

မိုးမိုးခင်မျာ ကုတင်ပေါ်မှ အိပ်ယာခင်းကို အားကိုးတကြီးဆုတ်ကိုင်ရုံကလွဲ၍ ဘာမှမတတ်နိုင်ရှာတော့ပေ၊ ဒီတော့မှ ဦးကျော်သင်က သူ၏ပုခုံးတဖက်တချက်တွင်ရှိသော မိုးမိုး၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ကုတင်ဇောင်းသို့ တွဲလောင်းပြန်ချ၍ ပေးလိုက်တော့သည်။

“ အကိုကြီးက အရမ်းအားသန်တာဘဲ မိုးမိုးဖြင့် ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းတောင်မသိဘူး၊ သတိကိုလစ်သွားတာဘဲ”

မိုးမိုးက မျက်စောင်းလှလှလေးဖြင့် ကြေနပ်ကျေးဇူးတင်သလိုကြည့်ရင်း မောလှိုက် နေသောအသံလေးဖြင့် ပြောလိုက်ရှာသည်၊ဦးကျော်သင်က မတ်တောင်နေသော သူ၏လီးကြီး ကိုတချက်နှစ်ချက် ဂွင်းတိုက်ပေးလိုက်သည်၊ မိုးမိုး၏ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးများသည် နီရဲပြဲလန်နေသော လီးကြီးကို အာသာငမ်းငမ်းဖြင့် စိုက်ကြည့်ရင်းက လက်ညှိုးထိပ် လေးဖြင့် လီးဒစ်ကြီးကို ပွတ်သပ်၍ကြည့်နေရှာသည်။

“ လုပ်တော့ကွယ် မြန်မြန်..... ဘာကြည့်နေတာလဲ..တော်ကြာ နှင်းသွယ်ပြန်လာတော့မှာ  မနေ့တုံးကလဲ အပေါ်ထပ်က ဆင်းသွားတာ နှင်းသွယ်နဲ့တိုးနေရသေးတယ်”

“ မိုးမိုးစောက်ဖုတ်လေးက ဖြူဝင်းပြီး ချစ်စရာလေး”

“ ကဲပါ လိုးပါတော့အကိုကြီးရယ်...သိပ်စကားများတာဘဲ...”

မကြေနပ်တော့သလိုလေးပြောလိုက်တော့မှ ဦးကျော်သင်က သူ၏လီးကြီးကို စောက်ပတ်ဝသို့တေ့ကာသွင်းလိုက်သည်။

“ အ.....”  

ဆိုသော မြည်သံလေးနှင့်အတူ မိုးမိုး၏မျက်လုံးလေးများသည် မှေးစင်း၍ကျသွားသည်။

“ ဖွတ်... စွပ်.....” ထပ်သွင်းပြီးပြတ်ထုတ်သည်၊

“ ဘွတ်...ဖွတ်...စွပ်......” 

နှစ်ချက်ဆက်တိုက်လေးဖိသွင်းပြီးမှ ပြန်ထုတ်သည်။

“ ပြွတ်....ပြွတ်...ပြွတ်....စွပ်....” 

သုံးချက် လောက်ဆောင့်ပြီးတော့မှ ပြန်၍ထုတ်လိုက်သည်။

“ အင်း....ဟင်း.....အကိုကြီးရယ်...ကောင်းလိုက်တာနော်.......ဟင်း....ဟင်း.....”

မိုးမိုး၏လက်နှစ်ဖက်က ဦးကျော်သင်၏ ခါးကိုစုံလှမ်းလိုက်သည်၊ ဦးကျော်သင်၏လက်များက နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ရွရွလေး ဆုတ်နယ်၍ပေးလိုက်သည်၊ နီစွေးရွှန်းလက်နေသော နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုလဲ လှမ်းပြီး စုပ်ယူလိုက်ပြန်သည်၊ ဥိးကျော်သင်က အားပါးတရဆောင့်၍လိုးနေသည်။

မိုးမိုးက ကုတင်ဇောင်းမှာ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုမြှောက်လိုက်ကာ ဦးကျော်သင်၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ပေါ်သို့တဖပ်တချက်စီ တင်၍ပေးလိုက်သည်။

မိုးမိုး၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကပြူး၍ထွက်လာသည်၊ ဦးကျော်သင်ကလဲ သူ၏ဆောင့်ချက်များကို တချက်မှမလျှော့ အသက် (၄ဝ) ဆိုတာသန်တုံးမြန်တုံးဖြစ်သည်၊ မိုးမိုး၏ စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံးမှာလည်း စောက်ရည်များရွှဲနစ်နေပြီဖြစ်သည်။

“ ပြွတ်......စွပ်.....ပြွတ်.....ပြွတ်.....စွပ်....”

“ အ......အား.......မ.......ရပ်........အဲ......မရပ်နဲ့တော့..... အမလေး....အကိုကြီးရယ်.....အ.....ဟင်း.........ဟင်း...အမလေး....တော့....အား.........”

ဦးကျော်သင်၏ ဆောင့်ချက်များကို ကော့၍ကော့၍ ခံနေရင်းက မိုးမိုး၏ မျက်နှာလေးမှာ ရှုံ့မဲ့၍သွားရပြီး သူမ၏တကိုယ်လုံး ကော့ပျံ၍ တက်သွားရလေတော့သည်။

“ ပြွတ်......ဖွတ်...စွပ်.......ဘွတ်......”

“ အား.....အီး......ဟင်း.....”

ဦးကျော်သင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးသည်လည်း တောင့်တင်း၍သွားရာမှ အားရပါးရတချက်မျှ ဆောင့်လိုက်ပြီး မိုးမိုး၏ကိုယ်ပေါ်သို့မှောက်၍ကျသွားပါလေတော့သည်။

ဦးကျော်သင်နှင့်သမီးဖြစ်သူနှင်းသွယ်တို့အခုတလောမကြာခဏတိုးတိုးတိတ်တိတ်စကားများကြသည်ဟု ဒေါ်အေးခင်က ပြန် ပြောပြ သော အခါ မိုးမိုးတစ်ယောက် အတော်ပင်စိတ်မကောင်းဖြစ်ရသည်၊  မိမိအတွက်နှင့် ပတ်သက်၍ ပြသနာမဖြစ်စေချင် .. မိသားစုအတွင်း စိတ်ဝမ်းတွေမကွဲစေချင်ပေ။

“ အလကားပါမိုးမိုးရယ် ....နှင်းသွယ်က အကိုကြီးကိုသာ အပြစ်ပြောနေတာပါ.. ဟိုကောင်ဆရာမင်းခိုင်နဲ့ ဘာတွေဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ အကိုကြီးကသိတော့ သူတို့ဆင်ခြင်ဖို့ ရှောင်ဖို့ပြောတာပါ...”

“ ဆရာမင်းခိုင်နဲ့ ဟုတ်ရဲ့လား..အကိုကြီးရယ်”

“ ဟား...ဟား.....မိုးမိုးက မင်းခိုင်ကို အထင်ကြီးနေတာကိုး...အင်း အကိုကြီးတို့် လုပ်နိုင်တာကတော့ တစ်ခုဘဲရှိတယ်... ....အဲဒါကတော့.........”

“ .................................................................................................................................... ”

“ ဆရာ့ကိုပြောရမှာ....အားတော့နာတယ်  ... အဟင်း......”

“ ပြောပါ မိုးမိုး....ဆရာကူညီနိုင်ရင် ကူညီရမှာပေါ့”

မိုးမိုးဆိုသော ကောင်မလေးမလာစဖူး မင်းခိုင်အိမ်သို့ရောက်လာသည်၊ ပြီးတော့လဲ မပြောစဖူး စကားတွေကိုလဲ ပြောပြန်သည်၊ မင်းခိုင်နှင့် ဧည့်ခန်းထဲတွင်ထိုင်၍ပြောနေကြခြင်းဖြစ်သည်၊ မင်းခိုင်၏ဇနီး နီနီဝင်း အပြင်သို့သွားနေသောကြောင့်လဲ တစ်အိမ်လုံးတွင် မင်းခိုင်တစ်ယောက်ထဲသာရှိနေရသည်၊

မိုးမိုးက သူမ၏မျက်နှာလေးကို ကလေးဆန်ဆန်လေး ရှုံ့မဲ့ပြလိုက်ရင်း....

“ မိုးမိုးနဲ့ အန်ကယ်ဦးကျော်သင်တို့နဲ့ပြသနာတက်တယ်ဆရာ....”

“ ဟင်......”

“ အဲဒါ မိုးမိုး သူတို့အိမ်မှာ မနေတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ် လိုက်တယ်”

“ အင်းပေါ့.....”

မိုးမိုးက စကားကိုအဆက်မပြတ်ပြောနေရင်းမှ မင်းခိုင်၏မျက်နှာကို အကဲခတ်သလိုမျိုး ကြည့်လိုက်သည်၊ မင်းခိုင်က မိုးမိုး၏ စကားကို စိတ်ဝင်တစားနားထောင်၍နေသည်။

မိုးမိုးက ဘရာစီယာကြိုးလေးကို ပုခုံးမှ ဆွဲတင်ရင်း အမှတ်တမဲ့ဟန်ဖြင့် သူမ၏နို့ကြီးတစ်ဖက်ကို လက်ဝါးလေးဖြင့် ပင့်ကိုင်ပြီး ဘယာစီယာချောင်သဖြင့် နေရာချသလိုလို လုပ်လိုက်သည်၊ သူမ၏ပေါင်နှစ်လုံးကိုလဲ မသ်မသာလေး ကားလျှက် ဆီးခုံမောက်မောက်လေးအောက်ကို ယားယံနေသည့်ဟန်ဖြင့် နှိုက်၍ မကြာခဏ ကုတ်သလို ဖဲ့သလို လုပ်နေ သည်၊ အရာရာကို အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ဟန်ဖြင့် ပြုလုပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။

“ အခုတော့ မိုးမိုး ခြေသလုံးအိမ်တိုင်ဖြစ်နေရပြီ...ဆရာ....”

“ အင်းလေ...တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်မှ နားလည်မှုမရှိတာ..”

“ အဲဒါ ခုမိုးမိုး လားရှှိုးကိုပြန်တော့မလို့ဆရာ..”

“ ဟဲ့...လားရှှိုးမှာ ဆွေမျိုးရှိလို့လား....”

“ မိုးမိုးရဲ့ အဒေါ်ဝမ်းကွဲတစ်ယောက်တော့ရှိတယ်”

“ အော်...အေး...အေး..ဒီတော့.. ဆရာကဘာကူညီရမှာလဲ....”

“  ဟို....ငွေကြေးအခက်ခဲရှိနေတတယ်.ဆရာ... ဒီအတွက် ဆရာကို မိုးမိုး ဘာဘဲလုပ်ပေးရ ပေးရ...”

“  အို....မဟုတ်တာ...မိုးမိုးရယ်....ငွေက ဘယ်လောက်....”

“  ငါးသောင်းပါ ဆရာ..”

“  ဒီကပါတဲ့ငွေနဲ့ မိုးမိုး ဘဝရပ်တည်ရမှာပါဆရာ....မိုးမိုးကို အထင်မလွဲနဲ့နော် မိုးမိုးခန္ဓာကိုယ်ကိုဘဲ ရင်းစရာရှိတော့တယ် ဆရာ..”

“ ဟာ....ဘယ်နဲ့မဟုတ်တာ....”

“ ကူညီပါ ဆရာရယ်....နော်”

မျက်ရည်ဝဲဝဲဆို့နစ်ကြေကွဲစွာဖြင့် ထိုက်ရာမှထကာ မင်းခိုင်၏ ခြေရင်းတွင်ထိုင်ချလိုက်ပြီး မင်းခိုင်၏ပေါင်ပေါ်သို့ မျက်နှာလေးအပ်ခါ တသိမ့်သိမ့်လေးရှှိုက်ငိုလေသည်၊ မိုးမိး၏ဖြူဖွေးသွယ်လျှသော လက်လေးများက မင်းခိုင်၏ပေါင်ရင်းသို့ မသိမသာရွှေ့လျှားလိုက် ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်နေခြင်းက ရင်တွေတထိတ်ထိတ် တုန်လာစေသည်၊ယောကျ်ားဆိုသည်က ပေါင်ရင်းကို အကိုင်ခံသော သတ္တဝါမဟုတ်၊ အထူးသဖြင့် သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ကိုသာ ရင်းစရာကျန်ပါ တော့သည်ဟု ပွင့်လင်းစွာပြောလာသော မိန်းမချောလေး၏ အဆုတ်အနယ် အပွတ်အသပ်သည် အဓိပ္ပါယ်တွေကထင်ရှား ၍နေချေပြီ၊ မင်းခိုင်အနေရခက်နေသည်။

“ မိုး....မိုးမိုး... ကိုသနားပါဆရာ..နော်..”

ပါးစပ်ကတတွတ်တွတ်ပြောရင်း မိုးမိုး၏မျက်နှာ လေးက မင်းခိုင်၏လီးတန်ကြီးတဲ့တဲ့အပေါ်သို့ ဖိမှောက်၍ ငိုပြန်သည်၊ မင်းခိုင် မိုးမိုး၏ ပုခုံးလေးနှစ်ဖက်ကို ဆုတ်ကိုင်ကာ သူမကိုဆွဲ၍ထူလိုက်သည်၊ မိုးမိုး၏ခါးလေးက စန့်လာပြီး အကျီၤလေးက ခါးတွင်လက်နှစ်လုံး လောက် ဟသွားကာ ဗိုက်သားဝင်းဝင်းလေးက လက်နှစ်လုံးခန့် ထွက်ပေါ်လာသည်၊ ဝတ်ထားသော အကျီၤအောက်မှ တွန်းထိုးရုန်းကန်နေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးက မို့မောက် ဝင်းအိ၍ နေသည်၊ ကားစွင့်သော တင်ပါးကြီး နှစ်လုံး က ထဘီလေးအောက်မှ ဖုံးမရဖိမရ ကြွားကြွားကြီးပေါ်လွင်၍နေသည်။

မိုးမိုးက မတ်တတ်ရပ်လျှက်လေးဖြစ်လာပြီး သူမ၏ ရှေ့ကုလားထိုင်ပေါ်တွင် ထိုင်နေသော မင်းခိုင်၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ပေါ်သို့ ထောက်လာသည်၊ ထိုအခါ ကြီးမားအိစက်သော နို့ကြီးနှစ်လုံးက မင်းခိုင်၏ မျက်နှာနှင့် လက်သုံးလုံးခန့်သာ လိုတော့သည်၊ နို့နှစ်မွှာကြားမှ ချိုအီသော ရင်ငွေ့ရနံ့လေး တစ်မျိုးကို မင်းခိုင်ရှှုရှိုက်လိုက်ရသည်၊မင်းခိုင်၏သွေးများဆူကြွလာသည်၊ ရင်တွေပူလာသည်၊ မင်းခိုင်ချွေးစေးတွေပြန်လာသည်၊ တံတွေးကို မျိုချလိုက်ရင်း အသက်ရှူ လဲမြန်လာသည်။

“ ဆရာဟာ သာမန်လူသားဘဲနော်....မိုးမိုး...”

“ မိုးမိုး ဆရာ့ကိုကြည်ဖြူပြီးသားပါ..”

နှစ်ယောက်စလုံး၏စကားများက တိုးညှင်းကြသည်၊ တုံခိုက်လှိုက်မောနေကြပြန်သည်၊ အသက်ရှှုသံလေးများက ပြင်းထန်၍လာသည်၊ မိုးမိုး၏ခန္ဓာကိုယ်လေးသည် မင်းခိုင်၏ရင်ခွင်ထဲသို့ တအိအိပြိုလဲဝင်ရောက်သည်၊ မင်းခိုင်စိတ်ကို လျှော့ပေးလိုက်သည်။

မိုးမိုး၏ နှုတ်ခမ်းအိအိထွေထွေးလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းကြီးများဖြင့် စုပ်ယူသည်၊ မင်းခိုင်၏လီးကြီးမှာ ပေါ်ပေါ်တင်တင်ကြီး ပုဆိုးတွင်းမှ ထောင်ထလာသည်ကို မိုးမိုးတွေ့နေရသည်၊ မိုးမိုး၏ စောက်ပတ်လေးထဲမှ စိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲ ယိုဆင်းလာသော အရည်ကြည်လေးများက ပေါင်အတိုင်း စီးဆင်းလာသည်။

“ အခန်းထဲသွားရအောင်....ဆရာရယ်..”

မိုးမိုးက မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးဖြင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကိုအကဲခတ်ရင်း ပြော လေလိုက်လေရာ မင်းခိုင်က စကားမပြောဘဲ မိုးမိုး၏ပုခုံးလေးကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဖက်ကာ အခန်းထဲသို့ ဝင်ခဲ့ကြသည်၊တစ်အိမ်လုံး ငြိမ်သက် တိတ်ဆိတ်နေသည်၊ မိုးမိုး ကုတင်ပေါ်တွင် တင်ပါးလွှဲလေး ထိုင်ချလိုက်သည်၊ မင်းခိုင်ကို မျက်လုံးလေး စွေကြည့်ရင်း ခေါင်းလေးငုံ့လိုက်ကာ သူမ၏အကျီၤ ကြယ်သီးများကိုဖြုတ်နေသည်၊မိုးမိုးအားငေး၍ကြည့်နေသော မင်းခိုင်၏ပုဆိုးတွင်းမှ ငေါထွက်ကာတောင်နေသော လီးကြီးက မိုးမိုး အားလိုးချင်နေပြီဖြစ် ကြောင်း ဆန္ဒပြကာ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။

မိုးမိုးသည် သူမ၏ အပေါ်အကျီၤလေးကိုဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်၊ ဘရာစီယာလေးသာ ကျန်ခဲ့သော မိုးမိုး၏ခန္ဓာကိုယ် အပေါ် ပိုင်းအလှမှာ ရင်ခုံမောဘွယ် တင်းရင်းပြန့်ကားလှသည်၊ လုံးဝန်းသော ပုခုံးသားဖွေးဖွေးလေးများကဘရာစီယာကြိုးလေး     အောက်မှတစ်ပြီး ခုံးထနေသည်၊ ဝင်းအိနေသော နို့အုံကြီးများမှာလဲ ဘရာစီယာ၏ အထက်ပိုင်းမှ လျှံထွက်နေသည်၊  ရင်ညွန့်လေးက ဖွေးဖွေးလေးအုနေသည်။

ဘေးသို့ကားထွက်နေသော နို့အုံသားများက တစ်ရစ်ရုန်းထွက်နေသည်၊ မိုးမိုးက ဘရာစီယာလေးကို ကျောမှချိတ်လေး များဖြုတ်ပြီးဖြေးညှင်းစွာခွာချလိုက်သည်၊ ပြောရရင် မင်းခိုင်သည် မိန်းမဆိုရင် ပြီးရောဆိုသည့် သူမဟုတ်၊ (၁၈) နှစ် ဝန်းကျင်လေးတွေထဲက ခြေမွှေးမီးမလောင် လက်မွှေးမီးမလောင် အနုစားလေးတွေကိုသာ အပိုင်ကြံခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်၊ ယခု မိုးမိုးမှာ အသလွတ်ကုန်းသော အမျိုးအစားထဲကနှင့်မတူ  လုံးဝမတူ စေတနာပါသော အပြုံးယဲ့ယဲ့ လေးဖြင့် ဖိတ်ခေါ်နေ ဟန် မျက်နှာလေးက အချစ်၏အငွေ့အသက်လေးတွေ ပါနေသည်ဟု မင်းခိုင်ထင်သည်။

နို့ကြီးနှစ်လုံးက ဝင်းလက်ဖြူအိစွာ ထွက်လာသည်၊ နို့သီးခေါင်းလေးများ နီနီလေးဖြစ်ကာ မာကျစ် မတ်တောင်နေသည်၊ ကိုင်ရက်စရာမရှိသော နို့လေးများအနီးသို့ မင်းခိုင် ဘယ်သို့ရောက်သွားမိသည်မမှတ်မိ။

“ အ....ဆရာ........အင်း.......ဟင်း.....”

မင်းခိုင်နို့သီးခေါင်းလေးကို စုပ်ယူလိုက်သည်နှင့် မိုးမိုး၏ လက်တဖက်ကနို့ကိုပင့်တင်ခါ ကိုင်ပေးလာပြီး ကျန်လက်တစ် ဖက်ကမင်းခိုင်၏ခေါင်းကို အုပ်ကိုင်ဆွဲယူလိုက်သည်။

တင်ပါးအစုံက ကုတင်ဇောင်းဝယ် နောက်သို့ကော့ပစ်သွားပြီး ရင်လေးချီကာ ကလေးတစ်ယောက်ကို နို့တိုက်သည့်နှယ် ငုံ့ကြည့်ရင်း မျက်လုံးလေးများစင်းကျသွားကာ ပါးစပ်မှ တဟင်းဟင်းညီးထွားနေသည်၊ မင်းခိုင်က ပါးစပ်မှနို့ကို စို့ပေးနေ သကဲ့သို့လက်တစ်ဖက်ကလဲ ထဘီထဲသို့သွင်းကာ နှိုက်နေသည်။

“ အ.....အ.....အိုး.......ကျွတ်......ကျွတ်.......အင်း......ဟင်း.......ဟင်း.....”

စောက်ဖုတ်လေးသည် နူးညံ့လွန်းပြီး မွတ်ညက်နေသည်ကိုတွေ့ရသည်၊ ထိုမှအထက်တွင် ကြမ်းရှရှ အမွှေးအုံလေးကို စမ်းမိပြန်သည်၊ မိုးမိုး၏ ပေါင်ကြီးနှစ်လုံး ဘေးသို့ကားထွက်သွားသည်၊ သူမ၏လက်လေးတစ်ဖက်က စောက်ဖုတ်ကိုကိုင် နေသော မင်းခိုင်၏ လက်ဝါးလက်ဖျံကြီးကို တင်းတင်းဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်၊ တွန်းဖယ်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ အားကိုးတကြီး ကိုင်တွယ် ခြင်းမျိုးသာဖြစ်သည်၊ မင်းခိုင်က မိုးမိုး၏ထဘီကိုချွတ်ချပြစ်လိုက်သည်။

“ အ....အ...အာ.....ဆရာ.....အဟင့် .......ဟင်း....”

မိုးမိုးကရှက်သောမျက်နှာလေးဖြင့် ငိုမဲ့မဲ့လေးဆိုရင်း မင်းခိုင်၏မျက်နှာကိုမကြည့်တော့ဘဲ တဖက်သို့ ခေါင်းကိုစောင်းကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ထားသည်။

“ ပေါင်ကားထားလေ..မိုးမိုး..”

“ အ.....ဟာ... ရှက်တယ်....ဟင့်.......”

“ ရှက်မနေပါနဲ့ကွယ်....ဆရာလဲချွတ်မှာပါ....”

“ ချွတ်.....ခုချွတ်.... မရဘူး... ဟွန်း......’

မိုးမိုးက ခလေးစိတ်ကောက်သလိုမျိုးဖြင့် မင်းခိုင်၏ပုဆိုးကိုဆွဲချွတ်သည်၊ မင်းခိုင်ဗိုက်ကိုရှပ်ပြီး အချွတ်ခံလိုက်သည်။

“ အမလေး.....အယ်........”

ကြောက်ရွံ့တာမျိုးမဟုတ်ဘဲ ရင်ထဲထိတ်ကနဲဖြစ်သွားခြင်းသာ၊ မင်းခိုင်၏လီးမှာ သာမန် စံချိန်မှီ လီးမျိုးသာဖြစ်သည်၊ သို့သော် ကြောက်ခမန်းလိလိ ကျစ်လစ်လွန်းလှသည်၊ အရင်းအဖျား လုံးပတ်ညီပြီး ဖေါင်းကြွနေသောအကြောအမြောင်းမြောင်းများက လီးကြီး၏ ကျစ်လစ်ထယ်ဝါမှုကိုပေါ်လွင်စေသည်။

ထိပ်ပိုင်းရဲရဲနီသော ဒစ်ကြီးကမူ မိုးမိုးမြင်ယုံဖြင့် ကြက်သီးလေးဖြန်းကနဲထသွားအောင် ကြီးမားလွန်းသည်၊ မင်းခိုင်က သူ့လီးအား စိုက်ကြည့်ရင်း အဝတ်ဗလာဖြစ်နေသော မိုးမိုး၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကြားသို့ လီးထိပ်ကို ထိုးသွင်းလိုက်ရာ မိုးမိုးက ဝဲယာ နှစ်ဖက်ညှပ်၍ နို့နှစ်လုံးကိုပူးကပ်ပြီး လီးကြီးကိုညှပ်ပေးလိုက်သည်။

မင်းခိုင်က မိုးမိုး၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို အသာမှေးကိုင်လျှက် လီးကိုရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ပေးနေသည်၊ ပူးကပ်ထားသော နို့ကြီး နှစ်လုံးအောက်ဖက်မှ အထက်သို့ထောင်တက်လာသော လီးထိပ်ကြီးက မိုးမိုး၏ ပါးစပ်နားသို့ ရောက်လာသော လီး ထိပ်ကြီးကို လှပဖူးပြည့်သော နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်မွှာဖြင့် တို့ထိကာ နမ်းပေးလိုက်သည်။

“ လုပ်ကြရအောင်ဆရာ......မမနီပြန်လာရင်....ဒုက္ခ....”

မိုးမိုးက နောက်ကြောင်းမအေးသလို လေး တိုးတိုးလေးပြောလိုက်မှ မင်းခိုင်၏လီးကြီးက မိုးမိုး၏ စောက်ဖုတ်လေးရှိရာသို့ ဦးတည်လာပေတော့သည်။

ကုတင်စွန်းတွင်ထိုက်ကာထားသော မိုးမိုး၏ တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးက ဘေးသို့ ကားထွက်နေသည်၊ခြေဖျားတွင်တင်နေသော ထဘီလေးကို မိုးမိုးက ခက်လှမ်းလှမ်းသို့ခတ်ထုတ်လိုက်သည်၊ ရုတ်တရက် ကွာဟသွားသော ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးကြားသို့ မင်းခိုင်က လျှင်မြန်စွာ ဝင်ရပ်လိုက်သည်။

“ ဟွန်း.....ဒါကျတော့ မြန်လိုက်တာ.....”

ဟု မိုးမိုးက မရဲတရဲလေး ပြောရင်း မင်းခိုင်ကို မျက်စောင်းလေးထိုးလိုက်သည်။

အချိုးအစား ပြေပြစ်စွာဖွဲ့စည်းထားသော မိုးမိုး၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးမှာ ကုတင်စောင်းတွင်ခြေချထိုင်ထားသဖြင့် သူမ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကြမ်းပြင်ပေါ်၌ထောက်လိုက်ရာ ခုံးခုံးမတ်မတ် စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ပို၍ကြီးမားခုံးထကာ ပြဲလန်လာ သည်၊ မဟတဟဖြစ်နေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းကြားမှ ရဲရဲတွတ်တွတ် အတွင်းသားတချို့ကို မြင်နေရသည်၊ စောက်ပတ် နှစ်ခြမ်းထိပ်ဝယ် ငေါက်တောက်လေး ထွက်ပြူ၍ နေသော စောက်စေ့လေးမှာ အနဲငယ် ညိုရောင်သန်းနေသည်။

“ လိုးတော့ကွယ်....ဘာကြည့်နေတာလဲမသိဘူး”

မိုးမိုးက စောက်ဖုတ်လေးကို လက်ဝါးဖြင့် အုပ်လိုက်ကာ လက်ညှိုးလက်ခလယ်တို့ဖြင့် ဖြဲပေးလိုက်သည်၊  မင်းခိုင် က သူ ၏လီးထိပ်ကြီးကိုစောက်ပတ်ဝသို့အသာဖိချ၍တေ့ပြီးမှလိုးသွင်းချလိုက်တော့သည်။

“ အိ......အ.......အ........”

မိုးမိုး မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးများပြူးသွားပြီး ပါးစပ်လေးဟသွားသည်၊ လှပသော နှုတ်ခမ်းလေးများက ဝိုင်းစက်သွားသည်။

“ ပြွတ်.......စွပ်.......ပြွတ်......”

မိုးမိုး၏မျက်တောင်ကော့ကြီးများမှေးစင်း၍ကျသွားသည်၊ အသက်ဝဝရှူရန်ကြိုးစားနေသော ပါးစပ်လေးက ပြန်မပိတ်အား..

ဟမြဲဟလျှက် တဟင်းဟင်း အသံလေးများလည်ချောင်းထဲမှထွက်လာသည်၊  ကြီးမားတောင့်တင်းလှသော မင်းခိုင်၏ တဖြောင့်တည်းသော လီးကြီးက စောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ စူးစိုက်နစ်ဝင်သွားသည်။

“ အီး....အီး....အ........အ.....ဆရာ........”

မိုးမိုးချွေးတွေပြန်လာသည်၊ နှာသီးဖျားလေးတါင် ချွေးဥလေးများသီးနေကြသည်၊ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေသော နှုတ်ခမ်း သားအစုံက အထက်အောက် ရိုက်ခတ်နေကြသည်၊ အသံက လေသံမျှသာထွက်ပေါ်နေကြသည်။

“ ပြွတ်.......စွပ်.......ပြွတ်...... ပွတ်.......စွပ်.......ပြွတ်......”

“ အီး....အီး....အ........အိုး.......ကျွတ်....ကျွတ်.... အ........အိုး.......ကျွတ်....ကျွတ်”

လီးကြီးက မိုးမိုး၏ စောက်ခေါင်း ကျဉ်းကျဉ်း လေးထဲသို့ စတင်ပြီးပုံမှန်ညှောင့်လိုက်ရာ မိုးမိုးခင်မျာ တွန့်တွန့်လူးသွား သည်၊

“ ပြွတ်.......စွပ်.......ပြွတ်...... ပွတ်.......စွပ်.......ပြွတ်......”

အရည်များရွှဲနစ်နေသော စောက်ပတ်ထဲသို့လီးကြီးက ခပ်သွက်သွက်ကြီး အဝင်အထွက်လုပ်ရင်း မာသည်ထက်မာကြော လာကာ ဒလစပ် အားကုန်မောင်းကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်လေတော့ရာ ခဏအကြာမှာတော့ မိုးမိုး၏ စောက်ခေါင်းလေးထဲမှ ကျင်၍ ကျိန်းတက်လာသည်၊ မင်းခိုင်၏လီးကြီးမှာလည်း အီဆိမ့်၍တက်လာပြီး သုတ်ရည်များကိုပြိုင်တူ ပန်းထုတ်လိုက် မိကြ လေတော့သည်။

ထိုအဖြစ်များကို မျက်ရည်လျှံသောမျက်လုံးများဖြင့် အခန်းဝမှ ကြည့်နေသော နှင်းသွယ် တစ်ယောက် သူမ၏ ဖခင် ဦးကျော်သင် ပြောသည်မှာ မှန်ကန်၍နေပြီဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတော့သည်။



...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................ 

ပြီးပါပြီ။



အပျိုကြီးဆရာမရဲ့ သွန်သင်ဆုံးမမှု (စ/ဆုံး)

အပျိုကြီးဆရာမရဲ့ သွန်သင်ဆုံးမမှု (စ/ဆုံး)

စာရေးဆရာ - ကိုတုတ်ကြီး

လွန်လေပြီးသော အခါက ရန်ကုန်ရွှေမြို့တော်ကြီးရဲ့ နာမည်အကြီးဆုံး ကျောင်းတကျောင်းက (၉)တန်းကျောင်းသားလေး တယောက်ဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော်မောင်ဦး (၁၅)နှစ်ဟာ ပညာကိုရိုးသား ကြိုးစားစွာ သင်ကြားနေတဲ့အရွယ်ဘဲရှိပါသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ပြောင်းလဲချိန်ကိုမမျှော့်လင်ဘဲ ရောက်ရှိလာပါတော့တယ်။

အဲဒီနေ့ကတော့မှ တ်မှတ်ရရ (၁၁.၁၁.၀၃)နေ.ပါ။ ဆရာမ ဒေါ်ရီရီတို့အိမ်မှာ ကျူရှင်ကိုညနေ (၆) နာရီမှ(၈)နာရီထိ ကျောင်းသား/သူ (၆)ယောက်နှင့်အတူတူ တက်ရပါတယ်။ ကျွန်တော့် အကြောင်းနည်းနည်း အရင်ပြောပြပါမယ်။ မောင်ဦးဟာရန်ကုန်သားလူပျိုစစ်စစ်ပါ။

တဦးတည်းသော သားပါ ။ အဖေက သင်္ဘောအရာရှိ(chiefofficer) အမေက ဗိုလ်ချုပ်ဈေးမှာ လက်ဝတ်ရတနာ(စိန်ထည်)ဆိုင်ဖွင့်ပါတယ်။ မိဘများအလုပ်မအားသဖြင့် အိမ်မှာတယောက်ထဲ နေရတာပြင်းတာနှင့် အမေသူငယ်ချင်း ဆရာမ ဒေါ်ရီရီမှာ အပ်ထားသောကြောင့် အမြဲဘဲ ဆရာမအိမ် မှာ ဝင်ထွက်သွားလာပြီးစားအိမ်သောက်အိမ်လို ဖြစ်နေပါပြီ။

ကျွန်တော်နေ့လည်(၁၂)နာရီ ကျောင်းဆင်းပြီး အိမ်ပြန် ရေမိုးချိုးထမင်းစားပြီး ဆိုင်ခဏသွားထိုင်။ ညနေ (၄း၃၀)နာရီ အမေဆိုင်သိမ်းရင် ဝိုင်းသိမ်းပြီးနောက် ညနေ (၅)နာရီလောက်ဆို ဆရာမအိမ်မှာ အမြဲရောက်နေပါပြီး ဒီအချိန်ဆရာမအိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရောက်သေးပါ၊

ဆရာမအိမ်မှာသူ.တူမ ၊မမသင်းတယောက်နှင့် အတူတူနေပြီး မမသင်းက အထက်တန်းရှေ.နေလုပ်ပြီး နေစဉ့်အိမ်ကို (၆း၃၀)နာရီမှပုံမှန် ပြန်လာတတ်ပါတယ်။ ကျွန်တော်ရောက်ချိန်ဆို ဆရာမက ညစာချက်ပြုတ်ပြီး ခဏနားနေချိန်ပါ။ အမြဲ ပုံမှန်ပါဘဲ။ ခဏနေ ဆရာမရေချိုးရန် အခန်းထဲအဝတ်ဝင်လဲပြီး ရင်ရှားနှင့်ရေချိုးခန်းထဲရေဝင်ချိုးပြီး ရင်ရှားနှင့် ပြန်ထွက်လာတတ်ပါတယ် ။

နေစဉ့် မြင်တွေနေကြမို့ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ ရိုးနေပါပြီး။ အော်..သတိရလို့ ဆရာမ အသက်က ကျွန်တော့်အမေ အသက်နှင့်မကွာပါဘူး ။ အလွန်ဆုံးရှိ (၃၆)နှစ်ပါ။ ဆရာမက မွန်အင်္ဂလိုကပြားမပါ။ အိမ်မှာနေရင် အမြဲဂါဝန်ဒူးဖုံးကို ဝတ်ပါတယ်၊ ကျွန်တော်ရောက်ရင်အမြဲဘဲ-----

“ သား ဘာစားလာခဲ့လဲ  ”

“ အိမ်မှာဒီနေ.ငါးကြော်ထားတယ်စားမလား  ”

ဒါမဟုတ် တခုခု ကျွေးတတ်ပါတယ်။ နေစဉ့်သွားနေကြဆိုတော့ တခါတလေ မာမီက ရာသီပေါ်သသီးနှံ၊အစားတမျိုးမျိုးထည့်ပေးတတ်ပါတယ်။ ဆရာမက အစားတခုကို သေချာပုဂံနှင့်ထည့်ပြီးကျွန်တော်ကို ကျွေးတတ်ပါတယ်။ အနေကြာလာသောအခါ ဆရာမနှင့်ကျွန်တော်ရင်းနှီးမူက ပိုလာပါတော့တယ်။ အိမ်မှာ မီးခလုတ်ပြတ်တာတို့ အခြားခိုင်းစရာရှိတာတို့ဆိုရင် ကျွန်တော်ကို ခိုင်းလာပါတော့သည်၊ ဇာတ်လမ်းစတာကတော့ဆရာမအိမ်မှာ ရေချိုးခန်း မီးခလုတ်ပြင်တာက စတာပါဘဲ။ တနင်္ဂနွေနေ့ကျောင်းပိတ်ရက်ဆိုင်မှာ မထိုင်ချင်တာနှင့်

မာမီအား-----

“ ဆရာမ အိမ်မှာ အချိန်ပိုခေါ်ထားလို့သွားရမယ်  ”

ဆိုလို့ မာမီကိုယ်တိုင်ကားနှင့် နံနက် ဆိုင်မဖွင့်မီ (၁၁) နာရီမှာ လိုက်ပို့ပေးပါတယ်။ ဆရာမ အိမ်ရောက်တော့မမသင်းက ကိက်စနှင့် အပြင်ထွက်သွားတာ တွေ့ရပါတယ်။

“ ကျူရှင်က နေ့လည်(၁)နာရီပါ  ”

မာမီက ဆရာမနှင့် ခဏ ထိုင်စကားပြောပြီး ပြန်သွားပါတယ် ၊အဲဒီမှာ ဆရာမက

“ မောင်ဦးရေ ရေချိုးခန်းမီးမလာလို့ ခဏကြည့်ပေးပါအုံး၊ မနက်ကတည်းကမီးမလာလို့မှောင်မဲနေတာဘဲ  ”

ဟု အခန်းထဲမှလှမ်းပြောပါတယ်၊ကျွန်တော်ကလည်း

“ ဟုတ်ကဲ့  ”

ဆိုပြီး ဆရာမအခန်းရှေ့ကနေ ဖြတ်လျှောက်ပြီး အခန်းထဲလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဆရာမရေချိုးဖို့ အပေါ်အကိၤျချွတ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ အခန်းမှာ လိုက်ကာကာထားပေမယ့္ နည်းနည်းလေးဟနေတာကနေတွေ့ရတာပါ။ ကျွန်တော်ကအောအခွေမျိုးစုံကြည့်ဘူးပေမယ့်အပြင်မှာ တခါမှမမြင်ဘူးတာကြောင့် နောက်ဖေးသွားသလိုလိုနှင့်အခန်းနားကပ်ပြီး လိုက်ကာကြားထဲကနေ ချောင်းကြည့်နေပါတော့တယ်။

ဆရာမက အပေါ်အင်ကျီကိုခေါင်းကဆွဲချွတ်ပြီး ဘရာဇီယာကို လက်တဖက်ဆီကနေ တဖက်ချင်းဆွဲချပြီးနောက်ကချိတ်ကို ရှေ့သို့ဆွဲလှည့်လိုက်တော့နို့၂လုံးက အလုံးလိုက်ပေါ်လာပါတော့တယ်။ ဆက်ပြီး ဆရာမက အောက်ကဂါဝန်ကို ချွတ်ချလိုက်ပါတယ်။ ပြောင်ပြီးရှင်းနေတဲ့ အဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းလေးကို မြင်လိုက်ရတဲ့ ကျွန်တော်လည်း ရင်တွေဒုတ်ဒုတ်ခုန်နေပြီး အောက်ကငပဲးလည်း ရုတ်တရက် ဒေါင်းကနှင့်ထောင်တက်လာပါတော့တယ်။

ဆရာမ ဘာဆက်လုပ်မလဲ ဆက်ကြည့်နေတုံး ရေလဲထမိန်ကိုဝတ်ပြီး ဆရာမ အခန်းပေါက်ကနေ ထွက်လာတာတွေ့တော့ ကျွန်တော်လဲလှည့်ပြီးရေချိုးခန်းမီးခလုတ်ပြင်ဖို့မြန်မြန်ပြေးပါတော့တယ်။ ဒါပေမဲ့ နောက်ကနေထွက်လာတဲ့ဆရာမက

“ မောင်ဦးဘာဖြစ်လို့ပြေးသွားတာလဲ  ”

မေးလိုက်တော့

“ အမလေး ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး  ”

တုန်တုန်ရင်ရင်နှင့် နောက်ပြန်လှည့်ပြီးဖြေလိုက်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ အောက်ကငပဲးက ပုဆိုးကြားကနေ တင်းပြီးတောင်နေတာကိုလက်နှင့်ဖိထားလိုက်မှ အခြေနေပိုဆိုးသွားပါတော့တယ်။

“ မောင်ဦးလက်ထိသွားလို့လားပြစမ်းဆရာမကို  ”

ဟု ဆိုကာ လက်ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်ပါတော့တယ်၊ကျွန်တော်ကလဲလန်.ပြီး

“ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး  ”

ဟု ဖြေပြီး နောက်ဆုတ်လိုက်တော့ ငပဲက လှုပ်ပြီးခါရမ်းနေတာကိုဆရာမတွေ.လိုက်ရတော့ သဘောပေါက်သွားပြီး

“ မင်းငါရေချိုးဖို.အဝတ်စားလဲနေတာကို လာချောင်းနေတာမဟုတ်လား  ”

ကျွန်တော်ကလည်းလန်.ဖြန်.ပြီး 

“ မဟုတ်ပါဘူးဖြတ်သွားရင်းတွေ.လိုက်လို.မမြင်ဘူးလို.ဆက်ကြည့်နေတာပါ  ”

ဟု အရောင်ရောင်အမှားမှားနှင့်ပြန်ဖြေလိုက်တော့ 

“ ငါမင်းကိုမသက်(ကျွန်တော့်မာမီ)နှင့်တိုင်ပြောမယ်  ”

“ မတိုင်ပါနှင့် ဆရာမရယ်  ရှစ်ခိုးတောင်ပန်ပါတယ်  ”

ဟု ပြောပြီး လက်အုပ်ချီကာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်မှပိုဆိုးပြီး၊ ဆရာမဝတ်ထားတဲ့ ရေလဲပိုင်းကို ဆွဲချသလိုဖြစ်သွားပြီးရင်စီးထားတဲ့ နေရာကနေကျွတ်ပြီး၊ နို့အပေါ်ပိုင်းအနည်းငယ်ပေါ်သွားတော့ ဆရာမကလည်း-- 

“ အမလေး  ”

လို့အော်ပြီးထမိန်အပေါ်ပိုင်းကို လှမ်းအကိုင် ကျွန်တော်ကလည့်ထပြီး ပြန်ကိုင်အပေးမှာ ဆရာမရဲ့နို့တလုံးကိုလက်ဖဝါးနှင့်ကိုင်လိုက်သလို ဖြစ်သွားပါတော့တယ်၊ ဆရာမကလည်းလန်.ပြီး

“ မောင်ဦး ဘာလုပ်တာလဲ  ”

ဆိုပြီး မျက်နှာကြီးနီပြီး သူ့လက်နှင့်ပြန်အုပ်လိုက်တော့ကျွန်တော့်လက်ကနို့အုံပေါ်အုပ်ပေးသလို ဖြစ်နေပြီးကျွန်တော်လက်ပေါ် ဆရာမလက်ကထပ်ဖိသလိုဖြစ်နေတော့ ကျွန်တော့်ဘဝမှာ ပထမဦးဆုံး တစိမ်းမိန်းမတဦးရဲ့ နို့ကိုစတင်ကိုင်လိုက်ရပြီးရင်ထဲမှာ တဒိန်းဒိန်းတဒိုင်းဒိုင်းနှင့် ကုလားဘုရားပွဲလှည့်လာသလို၊ရထားအစင်း ၁၀၀လောက် ခုပ်မောင်းသွားသလို ခံစားရပြီးကြောင်တောင်တောင်နှင့်ဆက်ကိုင်ထားလိုက်ပါတော့တယ်၊ ဆရာမလဲ အစပိုင်းသတိလက်လွှတ်ဖြစ်သွားပြီးနောက်မှ

“ မောင်ဦးလွှတ်စမ်း  ”

ဆိုပြီး လက်ကိုခါချပြီးရေချိုးခန်းဘက်ဆက်ထွက်သွားပါတော့တယ်၊ ဒီနေရာမှာ ဆရာမပုံစံကို အနည်းငယ်ပြန်ပြောပြပါမယ်၊ ဒါမှနောက်ပိုင်းအခန်းကောင်းခန်းတွေကို ဆက်လက်ရှုစားနိုင်အောင်ပါ၊ ဆရာမအဖေကမေမြို.ကဂေါ်ရခါးအင်္ဂလိုပါ။ အမေကမော်လမြိုင်ကမွန်မစစ်စစ်ပါ၊ မွှေးချင်းညီအမ ၂ယောက်ဘဲရှိပြီး အမကမေမြို.နာရီစင်နားမှာ အနွေးထည်ဆိုင်ကြီးဖွင့်ထားပါ တယ်၊ ဆရာမက မွန်အင်္ဂလိုကပြားမဆိုတော့ နို့တွေကအနေတော်ကြည့်ကောင်းပြီး nandahlaingလောက်ရှိပါတယ်၊ ဖင်ကတော့ တော်တော်ကြီးပြီးအဆိုတော်ဂျင်နီဖင်ထက် အနည်းငယ်ကြီးပြီးလုံးဝန်းပါတယ် ခင်ဗျာ၊ ဆရာမရေချိုးခန်းဘက်သွားပြီးမီးခလုတ်ဖွင့်ကြည့် လိုက်တော့ --

“ ဟင်မောင်ဦး မီးမလာပါလား မလုပ်ရသေးဘူးလား  ”

“ ဟုတ်ကဲ့ အခုဘဲလုပ်မလို.ဘဲ  ”

“ ဒီလောက်တောင်ကြာနေပြီးငါကပြီးသွားပြီး အောင့်မေ့နေတာ မင်းငါအဝတ်လဲတာကိုဘယ်အချိန်ထဲကချောင်းနေတာလဲမှန်မှန်ပြောစမ်း  ”

ကျွန်တော်ကမီးမလာတာကို လုပ်မလို.ရေချိုးခန်းနားကပ်လားတော.ဆရာမကပါးစပ်က ပြောလဲပြောလက်ကကျွန်တော်ဗိုက်ခေါက်ကို လိမ်ဆွဲပါတော့တယ်၊ ကျွန်တော်ကကြောက်လဲကြောက်နေတာနှင့်ခုနကတောင်နေတဲ့လီးလဲငြိမ်ကျသွားပြီးဇော်ချွေးများနှင့်မြန်မြန်ရေချိုးခန်းမီးခလုတ်ကိုစမ်းဖွင့်၊မီးလုံးလဲနှင့်မြန်မြန်လုပ်ပေးပြီးဆရာမကိုတောင်မ ကြည့်ရဲဘဲ၊ 

“ ပြီးပြီးဆရာမမီးလုံးမကောင်းတာပါ ရပါပြီး  ”

ဆရာမ ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားတော့ နောက်ကနေ လိုက်ကြည့်တော့ ဆရာမ မျက်နှာခပ်တည်တည်နှင့် ရေချိုးခန်းတံခါးကိုပိတ်လိုက်ပါတယ်၊ ကျွန်တော်လဲခုနကအရှိန်နှင့် ရေချိုးခန်းတံခါးမှာအပေါက်များရှိမလားလို.ရှာကြည်.လိုက်တော့ ကံထရိုက်တိုက်ရဲ့ ထုံးစံအတိုင်းတရုတ်ကလာတဲ့ ဖိုင်ဘာတံခါးအောက်ခြေမှာလေဝင်ပေါက်ကန်.လံတွေမှာတချောင်းကျိုးနေတာကိုတွေ.ရတာနှင့်တံခါးနားအသာကပ်ပြီးမုဆိုးထိုင်ထိုင်ကာအထဲကိုချောင်းလိုက်တော့ဆရာမရဲ့နောက်ပိုင်းပေါင်အထိဘဲမြင်ရပြီးဒူးထောက်ပြီးကြည့်လိုက်တော့မဆရာမရဲ့ဖြူဖွေးနေတဲ့ဖင်လုံးကြီးနှင့်ကြောပြင်ကိုတွေ.လိုက်ပါတယ်၊ကန်ထဲကရေကိုခပ်ချိုးလိုက်တော့၊

“ ဗွမ်း  ”

ကနှင့်ရေတွေကျွန်တော်မျက်နှာလာစင်တော့မြန်မြန်ပုဆိုးနှင့်မျက်နှာကိုသုတ်ပြီးဆက်ချောင်းပါတော့တယ်၊ရေ၃ခွက်လောက်လောင်းပြီးဆပ်ပြာတိုက်ဖို.တံခါးဘက်ကိုလှည့်လိုက်တော့ခုနအခန်းထဲမှာတုံးကအဝေးကဘဲမြင်ရတဲ့အမွှေးရိတ်ထားတဲ့အဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းလေးကိုအနီးကပ်မြင်လိုက်ရတော့တံထွေးတောင်လည်ပင်းမှာ

“ ဂလု”

နှင့်သီးသွားပါတယ်၊ဆရာမကဆပ်ပြာ ယူပြီးမျက်နှာကိုအရင်တိုက်ပြီးရေနှင့်သစ်လိုက်ပါတယ်၊ ဆက်ပြီးလည်ပင်းပြီးမှနို့ကိုဆပ်ပြာ တိုက်လိုက်တော၊့လက်သီးဆုပ်လောက်ရှိတဲ့နို.၂လုံးဟာဆပ်ပြာများချယ်သထားတဲ့နှင်းများဝေဆာနေတဲ့တောင်ပူဇာ၂လုံးဟာ ကျွန်တော်အသဲနှလုံးထဲထိဆွဲငင်လှုပ်ခပ်သွားပါတော့တယ်၊ဆက်ပြီးတဖြေးဖြေးချက်နှင့်ဗိုက်၊ပြီးတော့ဆီးခုံ၊အဖုတ်ကြား၊နောက်တဖက်လှည့်ပြီးကြောကုန်းနှင့်ဖင်ကိုတိုက်ပြီး၊ကျွန်တော်မျက်နှာမူရာဖက်လှည့်ပြီးပေါင်ကိုအနည်းငယ်ဟပြီးပေါင်ကြားကအဖုတ်ကြားကိုလှမ်းအတိုက်ကျွန်တော်မြင်လိုက်ရတာကတော့ အက်ကွဲကြောင်းကြားက အစိလေးပါ။

ဆက်ပြီးဆရာမက ရေလောင်းချိုးပြီးခါနီးမို.၊ကျွန်တော်လည်းမြန်မြန်အပြင်ကိုထွက်ခဲ့ပါတော့တယ်။ ဆရာမကအပြင်ထွက်လာပြီးအခန်းထဲဝင်ခါနီးကျွန်တော်ကိုလှမ်းကြည့်ပြီး ဘာစိတ်ကူးပေါက်သွားလဲတော့ မသိဘဲ၊ပြုံးစိစိနှင့်ဝင်သွားပါတယ်၊ ဒီလိုနှင့်စာသင်ချိန်မှာ စာဆက်သင်ပြီးမာမီလာကြိုမှာကို ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့်စောင့်နေပါတော့တယ်၊မာမီလာတော့ဆရာမထွက်လာပြီးဧည့်ခန်းမှာစကားပြောတော့ကျွန်တော်မှာရင်တထိတ်ထိတ်ထပ်ဖြစ်ရပြီးဆရာမကမာမီကိုတိုင်းလိုက်မှာကိုအရမ်းကြောက်နေရပါတယ်။

ဒါပေမဲ့ ဆရာမကဘာမှာမဖြစ်သလိုရီရီပြုံးပြုံးနှင့်ပြောဆိုနေသဖြင့် ရင်အေးသွားရပါတော့တယ်၊ ဒီလိုနှင့်တပါတ်လုံးကျောင်းနှင့်ကျုရှင်ဆက်တတ်ပြီးတနင်္ဂနွေနေ.ထပ်ရောက်လာတော့ကျွန်တော်လည်းအစောကြီးမာမီကိုဆရာမဆီပို.ခိုင်းပါတယ်၊တပါတ်လုံးလည်းညအိပ်ရာဝင်ရင်မျက်လုံးထဲကမထွက်တာကဆရာမအခန်းထဲမှာအဝတ်လဲတဲ့ပုံရယ်ရေချိုးတဲ့ပုံရယ်ဒါကိုဘဲစဉ်းစားမိနေပါတယ်၊ဒါကြောင့်လည်းဒီနေ.အခြေအနေပေးရင်ထပ်ချောင်းလို.ရအောင်အစောကြီးလိုက်ပို.ခိုင်းချင်ဖြစ်ပါတယ်၊အရူးကိုအမဲသားကျွေးမိပြီးနှင့်တူပါတယ်၊ဒါပေမဲ့၂လလောက်အခြေအနေမပေးဘဲဆရာမတူမရှိနေလို.ဘယ်လိုမှအဆင်မပြေခဲ့ပါ။

ဒါပေမဲ့ ဆရာမရေဝင်ချိုးဖို.အခန်းထဲဝင်တဲ့အချိန်နှင့်ရေချိုးထွက်လာပြီး ပီးအခန်းထဲဝင်တဲ့အချိန်မှာကျွန်တော်ကိုပြုံးစိစိနှင့်လှမ်းကြည့်ပြီးမျက်လုံးချင်းဆုံတဲ့အချိန်မှာရီသွားတာကိုသတိထားမိလာပါတော့တယ်၊ဆရာမတူမကလဲထူးခြားမူ.ဘာမှမပြဘဲ၊ကျွန်တော်အထင်ဆရာမကမမသင်းကိုဘာမှမပြောပြဘဲနေချင်ဟာတခုတော့ထူးခြားနေပါတယ်လိုတဖက်သတ်အတွေးနှင့်ကျွန်တော်စိတ်ကူးမှာရူးနေရပါတော့တယ်၊ဆရာမနှင့်ကျွန်တော်ရဲ့ရင်းနှီးမူဟာပိုပြီးခိုင်မာလာပြီးနေ.စဉ်ကျွန်တောကျုရှင်လာချိန်မှာစားစရာတခုမဟုတ်တခုလုပ်ပြီးဗိုက်ပြည့်နေပြီးမစားချင်ဘဲငြင်းရင်အတင်းဘဲလက်ကိုဆွဲပြီးကျွေးပါတော့တယ်။

အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြပြီးတခုပြီးတခုဟိုဟာလုပ်ခိုင်းဒီဟာလုပ်ခိုင်းတဖြေးဖြေးနှင့်ကျုံးသွင်းမှန်းသီတင်းကျွတ်ကျောင်း(၁၀)ရက်ပိတ်မှသီရပါတော့တယ်၊ဒီလိုနှင့်သီတင်းကျွတ်ကျောင်း (၁၁)ပိတ်ရက်ပါတော့တယ်၊မမသင်းကအိမ်မပြန်တာ၂နှစ်လောက်ရှိလို.ဒီနှစ်တော့အဖေကိုမေမြို.ပြန်ပြီးကန်.တော့မည်(ဖခင်မှာမြန်မာစစ်စစ်)ဖြစ်၍အလည်လိုက်ခဲ့ရန်ခေါ်တော့ဆရာမက--

“ မောင်ဦးကျောင်းပိတ်ရက်မှာအချိန်ပိုရှိလို.လိုက်လိုမရဘူး  ”

“ သွားချင်ရင်နွေကျောင်းပိတ်ရက်မှမင်းအမေကိုပြောပြီး၊ဆရာမအတူတူခေါ်သွားမယ်  ”

“ ညီးကဟိုမှာဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ   ”

“ တပါတ်လောက်ဘဲနေမှာဒီမှာအလုပ်တွေရှိသေးတယ်  ”

“ ဘယ်နေ.သွားမှာလဲ ”

“ မနက်ဖြန်မနက်မှလက်မှတ်သွားဝယ်မှာ  ”

မမသင်းလဲ မေမြို့သွားပြီးနောက်တနေ့မှာအချိန်ပိုရှိလို့စောစောမာမီကကျူရှင်ကို ကားလိုက်ပို့တော့ ဆရာမက မာမီကို-

“ အိမ်မှာဘယ်သူမှမရှိလို.နင်သား ငါ့ဆီမှာ အဖေါ်ရအောင်တပါတ်လောက် ထားပါလား ”

“ မရီ ငါ့အိမ်မှာတော့ကောင်မလေး ၃ယောက်တောင်ရှိတယ်၊ တယောက်ပို့ပေးရမလား ”

“ မလိုပါဘူး၊ မောင်ဦးလည်းနေတိုင်းကျူရှင်လာတက်နေတာနင်လိုက်ပို့နေရတော့ပင်ပန်းမှာစိုးလို့ ”

“ အဲဒါဆိုလဲပြီးရော်၊ သားကရောဆရာမဆီမှာခဏနေမှာလား ”

“ ရပါတယ် ”

ရေငတ်တုံးရေတွင်းထဲကျသလိုကျွန်တော်ကဟန်ဆောင်ပြီး၊စိတ်မပါသလိုပြောလိုက်တော့၊ဆရာမကမြန်မြန်ဝင်ပြီး

“ နင်သူ.အဝတ်အစားဘဲလာပို.လိုက်၊ကျန်တာငါတာဝန်ထားပါ ”

“ ဒါဆိုညနေဆိုင်သိမ်းရင်မာမီဝင်လာခဲ့မယ်၊သားသိပ်မဆိုးနှင့်နော်၊ဆရာမပြောစကား နားထောင်၊bye-- ”

ဆိုပြီးပြန်သွားပါတယ်၊

“ မောင်ဦး၊ငါရေချိုးလိုက်အုံးမယ်၊ဘာစားပြီးပြီးလဲ` ဆိုပြီးပြုံးစိစိနှင့်အခန်းဘက်ထွက်သွားပါတယ် ”

“ စားပြီးပြီး ”

ဆိုပြီး မသိမသာအနောက်နားကကပ်လိုက်သွားပါတယ်၊

“ နင်အိမ်မှာအပြာကားတွေခိုးခိုးကြည့်တယ်ဆိုနင်မာမီကပြောတယ်၊ဟုတ်လား ”

ဆရာမကပြောလဲပြောအပေါ်အင်္ကျီကိုစချွတ်လိုက်ပါတယ်၊ ပထမတော့ အနည်းငယ်အံသြနေပြီး ဘာသံမှမထွက်ဘဲ ခပ်မဆိတ်ဘဲနေနေတော့၊

“ ဘာလဲဆိတ်ဆိတ်နေဝန်ခံတာလား၊ငါနင်အကြောင်းကိုကောင်းကောင်းသိတယ် ”

“ နင်အမေငါကိုအားလုံးပြောပြထားပါတယ် ”

အပေါ်ပိုင်းမှာအတွင်းခံ bra ဘဲဝတ်ထားတာကိုတွေ့တော့ ကျွန်တော်ရဲ့ဖွားဘက်တော် ငပဲဟာ စတင်တာစူနေပါပြီ။ ဆရာမရှေ.မှာမို.မနည်းစိတ်ကိုထိန်းပြီးနေနေရပါတယ်၊ ဆရာမကလည်းကျွန်တော်ထွက်သွားမှာစိုးလို့ စကားမရှိစကားရှာပြောနေသလိုပါဘဲ၊

“ နင်ဒယ်ဒီကဘယ်တော့ပြန်လာမှာလဲ ”

“ ၆ လ ဘဲရှိသေးတယ်၊၃နှစ်လောက်နေမယ်တဲ၊့ဒီတခေါက်ြပြန်လာရင် captain စာမေးပွဲဖြေရမယ်တဲ့ ”

ကျွန်တော်ကလည်းစကားရှာပြီးလိုက်ဖေါ်းနေရတယ်ဒါမှအနားကနေမြင်နေရမယ်၊

“ သား လာပါအုံး၊ဆရာမချိတ်ဖြုတ်လို့မရလို.ကူညီပါအုံး ”

လို ပြောပြီးကြောပြင်ကိုကျွန်တော် ဘက်လှည့်ထားပါတယ်၊ ဇာတ်လမ်းကတော့စပြီးလို့ ကျွန်တော်စိတ်ထဲထင်နေပါတော့တယ်၊ကျွန်တော်ကလည်းချိတ်ဖြုတ်ပေးပြီးတော့အနားမှာပေပြီးရပ်နေလိုက်တော့၊

“ သား၊ဟိုတလောကဆရာမရေချိုးတာကိုမင်းချောင်းနေတယ်မဟုတ်လား၊မှန်မှန်ပြောစမ်း ”

ကျွန်တော်ကလည်းမထူးတော့တာနှင့်၊

“ ဆရာမဘယ်လိုသိလဲ ”

“ သိတာပေါ့နင်အပြင်ထွက်သွားတဲ့ခြေသံမကြားရဘူး ”

“ ရေချိုးခန်းအောက်အပေါက်ကအတွင်းကနေကြည့်ရင်အပြင်ဘက်ကိုအကုန်လုံးမြင်ရတယ် ”

“ သားကကုန်းကုန်းကွကွနှင့်လုပ်နေတာအကုန်မြင်ရတယ် ”

“ ဆရာမဒါဆိုမာမီကိုအကုန်လုံးပြောပြလိုက်ပြီးလား ”

“ မပြောပါဘူး၊သားကလည်းသွေးနှင့်ကိုယ်၊ဆရာမကလည်းသွေးနှင့်ကိုယ်ဘဲဒါလောက်တော့ရှိမှာပေါ့ ”

“ ဒါပေမဲ့မမှားသင့်တာကိုမမှားရအောင်သင်ပေးရမှာပေါ့ ”

“ မင်းအပြင်မှာမိန်းမတွေသွားရှုတ်ဘူးသလား ”

“ ဟာဆရာမကလည်းမိန်းမတွေပုံစံကိုအပြင်မှာတွေ.ဘူးတာဆိုလို.၊မာမီပြီးရင်ဆရာမဟာပထမဦးဆုံးဘဲ ဒါပေမဲ့ခွေထဲမှာတော့တွေ.ဘူး တာပေါ့ ”

“ သားကမိန်မတွေအကြောင်းကိုသိချင်တာလား ”

“ သိချင်တာပေါ့ ”

“ ဒါကြောင့် မသင်းနှင့်မေမြို.ကိုပေးမလိုက်တာသိပြီးလား ”

“ ဒါဆိုဒီညကစပြီးသားသိချင်တာကိုဆရာမသင်ပေးမယ်၊ဒါပေမဲ့သားမာမီကိုပြန်မပြောပြရဘူးသိလား ”

“ ဟုတ်ကဲ့ ”

“ သားကဆရာမချွတ်တာကိုအကုန်လုံးလိုက်ကြည့်မလိုလား၊မာမီကိုလုံးဝ(လုံးဝ)ပြန်မပြောပြရဘူးနော် ”

ကျွန်တော်လဲမထူးတော့တာမို.ချော်လဲရောထိုင်ပြီးအလိုက်သင့်ပြန်ပြောလိုက်ပါတယ်၊

“ ဆရာမကလည်းမာမီကိုမပြောပါဘူး၊ကျွန်တော်သိချင်တာကိုသင်ပေးပေါ့၊ဒါဆိုရင်ဒီမှာကြည့်´ 

ဆိုပြီးနို့၂လုံးကိုကျွန်တော်ဘက်လှည့်ပြပါတယ်၊နောက်ပြီးအောက်ကစကဒ်ကိုရေလဲပိုင်းမခံဘဲဒီအတိုင်းချွတ်ချလိုက်တော့၊ကျွန်တော်လဲကြောင်ပြီးဒီအတိုင်းမိမွှေးတိုင်းဖမွှေးတိုင်းကိုယ်တုံးလုံးကြီးကိုရင်ထဲမှာတဒိတ်ဒိတ်နှင့်စိုက်ကြည်.နေပါတော့တယ်။

“ ကဲသားတော်ပြီးညကြမှကျန်တာကိုဆက်သင်ပေးမယ်တော်ကြာ မင်း သူငယ်ချင်းတွေလာတော့မယ်ဆရာမရေချိုးလိုက်အုံးမယ်´ 

ဆိုပြီး နောက်ဘက်သို.ထွက်သွားပါတယ်၊အဲဒီနေရာမှာဘဲဆက်ရပ်နေမိပြီးအခြေအနေတွေကအရမ်းကိုမြန်ဆန်နေပြီးဘယ်လိုမှထင်မထားသောဆရာမရဲ့ကိုယ်တကိုယ်လုံးကိုမြင်လိုက်ရပြီးကြက်သေသေနေပါတယ်

(စာဖတ်သူများအနေနှင့်လည်းဒီလောက်မြန်လိမ်မယ်လို.မထင်စေလိုပါဇာတ်လမ်းအရမ်းရှည်မှာစိုးလို.အချို.ကိုအကျဉ်းချုံလိုက်ချင်းဖြစ်ပါတယ်)

နောက်ပြီးဆရာမနောက်လိုက်ပြီး

“ ဆရာမစိတ်မဆိုးရင်တခုလောက်တောင်းဆိုချင်ပါတယ်၊´

“ သားက ဘာတောင်းဆိုချင်လို.လဲ ´

ကျွန်တော်က

“ ဆရာမရေချိုးတာကိုကြည့်ချင်လိုပါ´

“ ဟိုတနေ.ကချောင်းရတာဆိုတော့အားမရဘူး၊အသေချာလဲမမြင်ရဘူး´

“ မလုပ်နှင့်လေဆရာမမှာလည်းအရှက်ရှိသေးတယ်လေ၊ ဒါတောင်အနေနီးလို့ သားကို ဘယ်လိုဖြစ်ပြီးခုနကတကိုယ်လုံးချွတ်ပြမိလဲမသိတော့ဘူး..အခုတောင်ဆရာမနောင်တရနေမိပြီး၊တသက်လုံးယောင်္ကျားတောင်မယူဘဲ ဒီအတိုင်းနေလာခဲ့ပြီးမှသားနှင့်ကျမဘယ်လိုဖြစ်သွားသလဲမသိတော့ဘူး´

လို ပြောပြီးရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားပါတယ်၊ကျွန်တော်လဲအခြေအနေကောင်းပြီးလို.ထင်ထားတာအခုချက်ချင်းပြောင်းလဲသွားတော့ဘာကိုမှမပြောနိုင်ဘဲဧည့်ခန်းဘက်သိုထွက်လာခဲ့ပါတော.တယ်၊ဆရာမလဲရေချိုးပြီးပြန်ထွက်လာပြီးအကျီ်လဲကာစာသင်မဲ့ဧည့်ခန်းဘက်ကိုထွက်လာပါတယ်၊သူငယ်ချင်းများရောက်လာပြီးစာသင်နေပေမဲ့စိတ်ထဲလုံးဝမပါဘဲတမျိုးကြီးဖြစ်နေပါတယ်၊ဆရာမကလည်း(ကွက်ကြည့်)2နှင့်လုပ်နေလို.မနည်းထိန်းပြီးကျူရှင်ပြီးအောင်သင်လိုက်ပါတယ်၊ကျုရှင်ပြီးတော့သူငယ်ချင်းတွေပြန်သွားတော့ 

ဆရာမက 

“ ထမင်းစားကြမယ်လာ´

ဆိုပြီး လက်ကိုအတင်းဆွဲခေါ်ပါတော့တယ်၊ထမင်းစားပွဲမှာလဲကျွန်တော်ပုဂံထဲဟင်းတွေအတင်းထဲ့ပေးပါတယ်၊

“ သားကဆရာမကိုစိတ်ဆိုးနေတာလား´

“ မဟုတ်ပါဘူး´ 

“ ဘာမဟုတ်တာလဲ´ 

“ ဆရာမပြောပြီးပြီးညကြရင်သင်ပေးမယ်လို.´

လဲပြောလိုက်ရောစိတ်ထဲမှာကုလားဘုရားပွဲလှည့်လာသလို ဒိန်းတတ်တတ်ဒိန်း ဖြစ်ပြီးမျက်နှာမှာပြန်ပြီးကြည်သွားပါတော့တယ်၊

“ ညကြရင်ရေကိုသေချာချိုးထား၊မာမီလာရင်လဲအေးအေးဆေးဆေးနေကြားလား´

“ ဟုတ်ကဲ့´

ညနေဆိုင်သိမ်းပြီးမာမီလာတော့ အဝတ်အစား၂စုံယူလာပါတယ်၊

“ သားဒီမှာနေလို.အဆင်ပြေပါ့မလား၊ပြန်လိုက်ချင်လိုက်ခဲ့လေ´

ပြောတော့ကျွန်တော်ကအကြောက်အကန်

“ ရပါတယ်၊ဆရာမအိမ်လဲသားအိမ်လိုပါဘဲမာမီပြန်ချင်ပြန်ပါ၊`

“ ဒါဆိုလဲသားသဘောဘဲ´

“ မရီရေ သားတော်မောင်ကိုနိုင်အောင်ထိန်းပေတော့´

“ ရပါတယ်ကြိမ်လုံးနှင့်ဆော်မှာပေါ့´

မာမီနှင့်ဆရာမစကားပြောနေတုံးကျွန်တော်ကသီချင်းအခွေကိုထိုင်ကြည့်နေပါတယ်၊မကြာပါဘူးမာမီပြန်ခါနီး

“ သားမာမီပြန်မယ်စာလဲသေချာကျက်နော်´

ဆိုပြီးကျွန်တော်ပါးကိုနမ်းလိုက်ပါတယ်၊

“ အမလေး၊ဒီသားအမိအဖြစ်သဲနေလိုက်တာ´

ဟုပြောဆိုပြီးအောက်ထပ်ကားထဲအထီလိုက်ပို. ပြီးပြန်တက်လာပါတော့တယ်။ညနေစာစားနေတုံးဆရာမကဟင်းတွေပုံဂံထဲလာထည့်ပြီးကျွန်တော်ကိုလာပြီးချော့နေပါတယ်။

“ သားကတဦးတည်းသောသားဆိုတော့ စာကိုဖြစ်မြောက်အောင်ကြိုးစားပါ၊ ဟိုဟာဒီဟာတွေ သိပ်မစဉ်းစားပါနှင့်´

ဟု လာပြောတော့ကျွန်တော်ကအရဲစွန်.ပြီး

“ ဆရာမကသားကိုမသင်ပေးချင်လို.လား´

“ အဲဒီလိုပြောတာမဟုတ်ဘူးသားကိုသင်ပေးလိုက်တော့သားကဖာတွေနှင့်သွားစမ်းရင်မာမီအ ပြစ်ဘယ်ကင်းမလဲ၊တော်ကြာသားမာမီကမာမီကိုအပြစ်တင်နေအုံးမယ်၊´

( ဆရာမကသူကိုသူ မာမီ ဟုကင်ပွန်းတပ်နေတော့ ရောကုန်မှာစိုးလို မာမီရီ လိုခေါ်ပါမယ်၊)

“ သားကိုတော့မာမီရီစိတ်ချပါ၊ဒီအရွယ်ထိဘယ်မိန်းမတွေနှင့်မှအရောမဝင်ဘူးဖူး´

“ သိပါတယ် သားမာမီပြောပြထားတာ မာမီရီသိပါတယ်၊သားကအရမ်းအသန်.ကြိုက်တယ်၊အိမ်ဖေါ်ကောင်မလေးတွေထမင်းခပ်ကျွေးတာမစားဘူး၊မာမီခပ်မှစားတယ်အရမ်းချွဲတတ်တယ်၊ 

“ မာမီကသားအကြောင်းတွေတော်တော်သိနေတာဘဲ၊ဘာလုပ်ဖို.စုံစမ်းထားတာလဲ၊´

“ မစုံစမ်းပါဘူးသားမာမီပြောပြတာနားထောင်ထားတာပါ၊ဒါမှကိုယ့်တပည့်ကိုဘယ်လိုကိုင်တွယ်ရမယ်ဆိုတာသိတာပေါ့´

“ မဟုတ်တာမာမီစုံစမ်းထားလိုသိတာပါ၊မလိမ်ပါနှင့်´

“ သွားလူဆိုး´ 

ဆိုပြီး မာမီရီရှက်သွားတဲ့ပုံနှင့်ပြောပြီးရီနေပါတော့တယ်၊(လူကြီးရှက်တော့ရီတယ်)

“ သားထမင်းစားပြီးခဏနားTV ကြည့်ပြီးရင်၊ရေချိုးထားတော့မယ်နော်´

“ ဘာဖြစ်လို.ဒါလောက်လောနေတာလဲ၊အေးအေးဆေးဆေးနားပါအုံး၊´

မာမီရီကတမင်ပြောပြီးရီနေလိုက်တော့၊ကျွန်တော်မှာ နေမထိထိုင်မသာဖြစ်နေပါတော့တယ်၊ မလုပ်နှင့်ဆိုပိုလုပ်ချင်ဘယ်လိုများသင်ပေးမလဲလို.အရမ်းလဲသိချင်မေးရမှာလဲအားနာနှင့်ဆိုတော့ကျွန်တော်မှာမြောက်မီးခဲကိုင်မိသလိုဖြစ်နေပါတော့တယ်၊ည၉နာရီထိုးတော့ဆရာမကရေချိုးပြီးညဝတ်အင်ကျီအရှည်ကိုဝတ်ပြီးကျွန်တော်နားလာထိုင်ကာ

“ သားရေသွားချိုးတော့လေပြီရင်အခန်းထဲသွားကျမယ်သားကိုမာမီတခုချင်သေချာသင် ပေးမယ်´

“ ဟုတ်ကဲ့´

ဆိုပြီး မာမီလာပို.ထားတဲ့ညဝတ်အင်ကျီနှင့်ဘောင်းဘီထုပ်ကိုယူကာရေချိုးခန်းဘက်ထွက်လာပြီးရေချိုးခန်းအဝင်မှာမာမီရီကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ကျွန်တော်ကိုပြုံးပြီးကြည့်နေပါတယ်ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီးအခန်းတံခါးကိုစိရုံလေးထားပြီးအင်ကျီနှင့်ပုဆိုးကိုချွတ်ပြီးဇလုံထဲထည့်လိုက်ပါတယ်ရေလောင်းပြီးဆပ်ပြာတိုက်မလို.လုပ်နေတုံးတံခါးနည်းနည်းလှုပ်သွားလို.လန်.ပြီးကြည့်လိုက်တော့မာမီရီရေချိုးခန်းဝမှာရပ်နေတာကိုမြင်လိုက်တော့

“ မာမီဘာလုပ်မလို.လဲ´ 

“ ဘာမှမလုပ်ဘူး မင်းကိုတခုသင်ပေးမလို.´

“ ဘာလဲဟင်´

“ သားရေချိုးရင်သားဟာကိုသန်.ရှင်းရေးရောလုပ်ရဲ့လား၊လာမာမီပြမယ်´

ကျွန်တော်ကိုယ်တုံးလုံးကိုတစိမ်းမိန်းမတယောက်ရှေ.မှာချွတ်ထားတာပထမဦးဆုံးပါဘဲ၊ရင်ထဲမှာဟာတာတာနှင့်အေးသလိုလိုပူသလိုလိုနှင့်ငပဲးကလဲပျော့နေပါတယ်၊အပြာကားတွေအိမ်မှာခိုးကြည့်ပေမဲ့အိမ်ဖေါ်တွေရှိတော့လွှတ်လွှတ်လပ်လပ်တခါမှမကြည့်ခဲ့ ရပါ၊မာမီရီကပြောလဲပြောလက်တွေ.လဲပြရန်လက်ကိုဆွဲလိုက်တော့ကျွန်တော်လဲအလိုက်သင့်ပါသွားပြီး

“ မင်းလီးထိပ်ကအရေပြားတောင်ပွင့်နေပြီး၊မင်းအပြာကားတွေကြည့်ပြီးဂွင်းထုတယ် မဟုတ်လား´

ဟု ဒဲဒိုးကြီးမေးလိုက်တော့ 

“ ဟုတ်ကဲ့´

ဟုဖြေပြီး ဆရာမလုပ်သမျှကိုငြိမ်ခံနေမိပါတော့တယ်၊

“ မင်းလီးထိပ်ရဲ့အရေခွံကိုအနောက်လှန်ပြီးဒစ်ရဲ့ပတ်ပတ်လည်ကိုသေချာဆပ်ပြာနှင့်တိုက်ပြီး ဆေးလိုက်´ 

မာမီရီကလီးထိပ်ကိုကိုင်ပြီးလှန်လိုက်တော့ကျွန်တော်ရဲ့ငပဲးလည်းမာပြီးတောင်တင်းလာပါ တော့တယ်၊

“ ဟာမင်းငပဲးကလည်းစံချိန်မီပါဘဲလားမင်းဒယ်ဒီလောက်ရှိနေပြီးအနည်းဆုံး(၆)လက်မခွဲလောက်ရှိတယ်၊´

“ ဟင်ဒယ်ဒီဟာကိုမာမီရီဘယ်လိုလုပ်သိတာလဲ´ 

“ အမလေးစစ်ဆေးရေးလေးရဲ့မင်းမာမီပြောပြတာပေါ့´

“ ကဲပြောင်အောင်ဆေးပြီးရေချိုးပြီးထွက်လာတော့၊´ 

ပြောပြီးထွက်သွားပါတယ်၊ကျွန်တော်လဲရေချိုးပြီးအမြန်ထွက်လာရျ်အပေါ်အင်ကျီတောင်မဝတ်ဘဲအခန်းထဲဝင်လိုက်တော့မာမီရီမှာကိုယ်တုံးလုံးနှင့်ဖြစ်နေတာတွေ.လိုက်ရတော့

“ သားကိုသွားဆေးပေးတာနှင့်အင်ကျီတွေစိုကုန်လို.မထူးတော.ဘူးဆိုပြီးချွတ်ထားလိုက်တာပါ၊လာမာမီပြမယ်၊နို.ကိုတော့မသင်ပေးတော့ဘူးသားသိနေပြီးတာဘဲ၊လာဒီကုတင် နားလား´

ကုတင်စောင်းမှာမာမီရီကထိုင်လိုက်ပြီးသူ.ရဲ့ဖောင်းကားနေတဲ့အဖုတ်ကိုပြပြီး၊

“ ဒါကမိန်းမတိုင်းရှိတယ်ပိပိခေါ်အဖုတ်ပေါ့၊လာဒီနားထိုင်´ 

ဆိုပြီးကုတင်ပေါ်ထိုင်ခိုင်းပြီးပေါင်ကိုနည်းနည်းဟကာ

“ ဒါကအစိလေး၊အောက်မှာသေးပေါက်တဲ့အပေါက်လေးတွေ၊အောက်မှာလိင်ဆက်ဆံတဲ့အပေါက်ကြီးရှိတယ်၊

“ မာမီဟာကစိနေတာဘဲ၊အပြာကားထဲကဟာအပေါက်ကြီးကအထဲကိုမြင်နေရတယ်၊ဘာဖြစ်လို.လဲ´

ဒါကမာမီကလိင်မဆက်ဆံဘူးဖူး၊လီးမဝင်ဘူးဖူးလိုပြောတာ၊

“ ကျွန်တော်မှာကြည့်ရင်းနှင့်feel တွေအရမ်းဝင်လာပြီးကိုင်ကြည့်ချင်စိတ်ပေါက်လာတာနှင့်၊

“ မာမီရီ သားမမြင်ဘူးသေးလို. ပေါင်နည်းနည်းဟပေးပါ၊သေချာကြည့်ချင်လိုပါ၊´

“ သားကအဝေးကနေကြည့်နေတာကို၊လာသားဘောင်ဘီကိုချွတ်ပြီးကုတင်ပေါ်တက်လိုက်သားငပဲးကိုလည်းသေချာဆေးခဲ့လား´

“ ဟုတ်´ 

ကျွန်တော်မှာလဲစိတ်ထဲမှာတထင့်ထင့်၊ရင်ထဲမှာလဲတဒိန်းဒိန်းနှင့်တကယ်မှဟုတ်ရဲ့လား၊ အိပ်မက်များလား၊တခုခုကိုဝေခွဲမရဖြစ်နေပါတော့တယ်၊မျက်လုံးကလဲမာမီရီအဖုတ်ကိုဘဲကြည့်နေမိပါတယ်၊တံတွေးတောင်ဘယ်နှစ်ကြိမ်မျိုမိမှန်းမသိတော့ပါဘူး၊(တခါတလေဖြစ်ရပ်မှန်တွေဟာစိတ်ကူးယဉ်ဇာတ်လမ်းတွေထက်တောင်ကောင်းနေတတ်ပါတယ်၊)ကျွန်တော်လဲတုံ.ဆိုင်းမနေဘဲချက်ချင်းကုတင်ပေါ်တက်ပြီးမာမီရီအနားကပ်ထိုင်လိုက်တော့၊

“ မွှေးကြိုင်နေတာဘဲမာမီရီဘာတွေလိမ်ထားတာလဲ၊´

“ လာ သားကိုလဲလိမ်းပေးမယ်´

“ လိင်ဆက်ဆံတဲ့အခါမှာအဓိက ကတဖက်လူကိုဆွဲဆောင်မူ.ရှိအောင်ကိုကိုယ်တိုင်သန်ရှင်းပြီးမွှေးကြိုင်နေမှပေါ့၊အနားကပ်လို.နံနေရင်ဘယ်သူကပ်ချင်တော့မှာလဲ´

မာမီကပြောလဲပြောကျွန်တော်ကိုယ်လုံးနေရာအနှံဘာတွေနှင့်မှန်းမသိဘဲလိမ်းပေးနေပါတယ်၊

“ အော်ဒါကြောင့်မာမီရီအနားကပ်ရင်အမြဲဘဲမေးွှကြိုင်နေတာကို၊ကျောင်းကဟိုလူပျိုကြီးဆရာကောင်းနှင့်ဆရာဘသော်တို.မာမီအနားအမြဲကပ်ပြီးသရေတမြန်းမြန်းနှင့်ဖင်ကိုကြည့်ပြီး ပစ်မှားနေတာကို´

“ သားကအဖေတူဆိုတော့အရပ်ကလဲမြင့်၊ရင်အုပ်ကလဲကာကာအရမ်းကြည့်လိုကောင်းတာဘဲ

“ ကျွန်တော်က GRAND မီးရထား residence မှာမင်ဘာဝင်ပြီးကစားနေတာကြာပြီးမာမီရီ´

“ အော်ဒါကြောင့်ကို´

မာမီရီကအပေါ်ပိုင်းလိမ်းပြီးတဖြေးဖြေးဗိုက်ကနေအောက်ကိုဆင်းလာရာငပဲးနားလဲရောက်ရောမာမီလက်နှင့်ဒစ်ကိုအောက်နည်းနည်းဆွဲချလိုက်တဲ့အခါမှာတကိုယ်လုံးကြက်သိမ်းေတွေထပြီးဆတ်ကနဲဖြစ်သွားပါတယ်၊

“ သားအမွှေးတွေရိတ်ထားတာဘယ်သူသင်ပေးတာလဲ`

“ သားမာမီကအမွှေးစပေါက်ကတဲ့ကအမြဲသန်.ရှင်းရေးလုပ်ဖို.သင်ပေးထားတာ၊´

“ ဒယ်ဒီကအမြဲသင်္ဘောပေါ်မှာဘဲဆိုတော့သားကမာမီနှင့်ဘဲအနေများပါတယ်´

ဆက်ပြီးမာမီရီလက်တွေဟာဗိုက်ကိုလိမ်းပြီးဆီးစပ်နားရောက်တော့ကျွန်တော်ငပဲးထိပ်မှာအရေတွေစိုနေပါပြီးခြေတွေလက်တွေလဲအေးပြီးရင်ထဲမှာအေးကနဲဖြစ်ပြီးလေထဲမြောက်တက်သွားသလိုခံစားရပါတော့တယ်၊

“ သား မင်းအပြာကားတွေဘယ်ကရလဲ´

“ သားသူငယ်ချင်းဆီမှာအများကြီးရှိတယ်´

“ မာမီတခါမှမကြည့်ဘူးသေးလိုနောက်နေ.ကြရင်ဌါးလာခဲ့တူတူကြည့်ရအောင်နော်၊သားကအမြဲကြည့်နေကြဆိုတော့ပိုကျွမ်းမှာပေါ့၊´

“ ဟုတ်ကဲ့၊မာမီရီ အခုသား ကိုသင်ပေးပြီးပြီး ဆိုတော့သားလက်တွေ.လုပ်ချင်တယ်´

“ ခဏနေအုံးသားငပဲးကိုမာမီသေချာကိုင်ပေးမယ်´

“ မာမီအစိကိုလဲသားအပြာကားထဲကလိုလုပ်ပေးမယ်´

ကျွန်တော်ငပဲးကိုမာမီရီကလက်နှင့်ညစ်လိုက်ပွတ်ပေးလိုက်ဘဲလုပ်နေပြီး၊ကျွန်တော်ကမနေနိူင်တော့ဘဲမာမီရီကိုလှမ်းဖက်ပြီးကျွန်တော်ပါးစပ်နှင့်မာမီရီပါးစပ်ချင်းတေ.ကာစနမ်းပါတော့တယ်၊လက်တဖက်ကမာမီရီခါးကိုဖက်ပြီးပွတ်ပေးနေပြီးတခါမှမကိုင်ဘူးသောနို.ကိုကျန်လက်တဖက်နှင့်ကိုင်လိုက်ပွတ်လိုက်လုပ်ပေးနေမိပါတယ်၊ဆက်ပြီးပါးစပ်ခြင်းအားရအောင်နမ်းကာတဖြေး ေဖြေးခေါင်းကိုအောက်ကိုနှိမ့်ဆင်းလာပြီးall ကားထဲကလိုနို.ထိပ်ကလေးကိုစုပ်လိုက်ဖွဖွလေးကိုက်လိုက်လုပ်ပေးနေပြီးခုနကနို.ကိုင်နေသောလက်ကမာမီအဖုတ်ကိုအပေါ်ယံပွတ်ပေးနေရာမ ှမာမီပြထားသောအစိလေးကိုစမ်းကိုင်ပြီးလက်ခလယ်နှင့်ပွတ်ပေးလိုက်တဲ့အခါမှာမာမီရီကိုယ်လုံးလေးတွန်.ကနဲဖြစ်သွားပြီးအာလေးသံကြီးနှင့်-

“ အား သားဘာလုပ်လိုက်တာလဲ၊မာမီကိုယ်ကြီးမိုးပေါ်မြောက်တက်သွားသလိုဘဲကောင်းလိုက်တာ၊သားကလူလည်ကြီးဘာမှနားမလည်သလိုဟန်ဆောင်ပြီးနေတာမာမီရီကတကယ်အောင့်မေ့လို သင်ပေးနေလိုက်တာ၊သားမာမီပြောသလိုဘဲမိန်းမအထာအရမ်းကျွမ်းနေပြီးဟုတ်တယ် မဟုတ်လား´

“ မာမီကလဲ သားကလက်တွေ.တခါမှမလုပ်ဘူးဖူး၊ခွေနှင့်စာအုပ်၊ပုံတွေဘဲကြည့်ဘူးတာပါ´

“ သားလက်တွေ.သွားမလုပ်ရဘူးနော်၊စာကိုဘဲအဓိကထားဆယ်တန်းအောင်မှလုပ်ချင်တာ လုပ်၊ဒီကြားထဲမှာလုပ်ချင်ရင်မာမီဆီလာခဲ့၊ကြားလားလူဆိုးလေး´

“ ဟုတ်ကဲ့´

စကားလဲပြောလုပ်ငန်းလဲဆက်ပြီးအပေါက်နားကိုလက်နှင့်ကိုင်လိုက်တော့အဖုတ်တခုလုံးအရေများနှင့်ရွန်းလဲ့နေတာကိုကိုင်လိုက်မိပါတယ်၊မာမီရီကလဲလက်တဖက်နှင့်ကျွန်တော်ခါးကိုဖက်ပြီး၊တဖက်ကလီးကိုဆုပ်နယ်နေတာကိုတွေ.လိုက်ရတော့၊တကယ်ဘဲအတွေ.ကြုံမရှိသေးသောအပျိုကြီးမှန်းသိလိုက်ရတော့စိတ်ထဲမှာအားလဲနား။သနားလဲသနားမိပါတော့တယ်၊၂ယောက်သားကုတင်ပေါ်ဒူးထောက်နေရာမှကျွန်တော်ကမာမီရီကိုတိုးတိုးလေးနားနားကပ်ပြီး-

“ မာမီရီကုတင်ပေါ်လဲလိုက်ကျွန်တော်ဒီထက်ကောင်းအောင်လုပ်ပေးမယ်´

ကျွန်တော်ကပြောပြီးအလိုက်သင့်လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး၊မာမီရီကကုတင်ပေါ်လှဲပြီးကျွန်တော်ဘာဆက်လုပ်မလဲလို.မျက်လုံးလေးမှေးပြီအသင့်အနေထားနှင့်ဇိမ်ခံနေပါတယ်၊ကျွန်တော်ကဆက်ပြီးမာမီရီပေါင်၂ချောင်းကိုအသာလေးမပြီးနည်းနည်းလေးဟထားပါတယ်။

“ မာမီရီကအသက်ကြီးပေမဲ့မပျက်စီးသေးဘူး၊နို.၂လုံးကလဲတောင်ပူဇာလေးလိုဘဲ၊ဖင်ကလဲလုံးပြီးအဖုတ်လေးကလဲမို.ဖေါင်းပြီးအိနေတာဘဲ၊မာမီရီ အရင်ကရည်းစားမထားဘူးဖူးလား၊´

“ အမလေးသားရယ်ချီးမွမ်းခန်းဖွင့်နေလိုက်တာလုပ်မှဖြင့်မြန်မြန်လုပ်မာမီမနေနိုင်တော့ဘူး၊ရည်းစားရှိမှတော့ဒီလိုနေပါအုံးမလား၊´

ကျွန်တော်ကဆက်ပြီးမာမီရီကိုယ်လုံးပေါ်အသာထပ်ပြီး၊နို.ကိုစဆို.ပြီး၊တဖြေးဖြေးဗိုက်ကိုနမ်း၍အောက်ကိုဆက်ဆင်းလာရာဆီးစပ်နားရောက်တော့၊မာမီရီကအလန်.တကြားထပြီး

“ သားဘာလုပ်မလို.လဲ၊ဘုန်းနှိမ့်နေအုံးမယ်၊´

“ မာမီရီကလဲခေတ်မမှီလိုက်တာ၊အိမ်မှာဒယ်ဒီနှင့်မာမီတို.လုပ်တာသားချောင်းကြည့်လို.ရိုးနေ  ပြီးဒယ်ဒီပြန်လာရင်အမြဲဘဲသားကမာမီနှင့်တူတူမအိပ်ရတော့ဘူး၊ကိုယ့်အခန်းပြန်အိပ်တော့ အိပ်မပျော်ရင်၊ဒယ်ဒီတို.အခန်းကိုလှမ်းမြင်နေရလို.သိတာ၊´

“ မလုပ်ပါနှင့်၊ပြောမရရင်လဲသားသဘောဘဲ´

မာမီရီကပါးစပ်ကတာမလုပ်နှင့်ပြောပြီးပေါင်ကပိုကားလာကာအရမ်းခံချင်ပေမဲ့ဟန်ဆောင်ပြီးတားနေပါတယ်၊ကျွန်တော်ကဆက်ပြီးဆီးစပ်ကိုတချက်နမ်းပြီးအစိလေးကိုလျှာနှင့်တချက်လျှက်ပြီးပါးစပ်နှင့်ဆို.လိုက်ဖွဖွလေးကိုက်ဆွဲလိုက်နှင့်ကလိပေးလိုက်ရာမာမီရီဆီကနေ----

“ ဟင်းဟင်းဟင်း နှင့်ကောင်းလိုက်တာသားရယ်မာမီတော့သေတော.မယ်ဟင်းဟင်းဟင်း´

မရပ်မနားဆက်တိုက်ထွက်လာပါတယ်၊ကျွန်တော်ကအစိကိုငုံပြီးall ထဲကလိုတအားစုပ်လိုက်တာ

“ အား´´

ဆိုပြီးမာမီရီကတွန်းထုတ်လိုက်ပါတယ်၊

“ သားမလုပ်နှင့်တော့မာမီမခံနိုင်တော့ဘူး၊မာမီတသက်မှာဒီလောက်ကောင်းတဲ့အရသာမခံစားဘူးသေးဘူး၊သားနှင့်တွေ.တော့မှလောကစည်းစိမ်ကိုအပြည့်အဝခံစားရတော့တယ်၊´

“ ဒါဆိုသားကိုလဲပြန်လုပ်ပေးပေါ့၊´

“ ဘယ်လိုလုပ်ပေးရမှာလဲမာမီမှမလုပ်တတ်တာ´

“ သားပြပေးမှာပေါ့´ 

“ ဒါဆိုပြပေးလေဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ´

ကျွန်တော်ကကုတင်ပေါ်လှဲလိုက်ပြီးမာမီရီကိုဆွဲကာ 

“ ကျွန်တော်လုပ်သလိုကျွန်တော်လီးကိုစုပ်ပေးပေါ့´

“ လုပ်ပေးမယ်လေ´

ဆိုပြီးထောင်မတ်နေတဲ့ကျွန်တော်လီးကိုလက်နှင့်ကိုင်ပြီးပါးစပ်နားကပ်ကာ---

“ သား ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲပြလေ´

“ ဒစ်ကိုလျှာနှင့်ဖြေးဖြေးချင်လျှက်ပေး´

“ အားကောင်းလိုက်တာ၊ကွမ်းသီးလုံးကိုငုံပြီးအထဲမှာဒီလိုဘဲလျှာနှင့်ပတ်ဆွဲလိုက်၊အမလေး ကောင်းလိုက်တာ၊မာမီရီဒီလိုဘဲဆက်တိုက်လုပ်၊ပြီးမှငုံလိုက်ဆွဲထုတ်လိုက်လုပ်ပေးပါ၊သားလဲအရမ်းကောင်းတာဘဲ။´

“ မာမီရီနှင့်သား တပြိုင်တည်းစုတ်ပေးလျှက်ပေးကြရအောင်၊´ 

“ သားကဘယ်လိုလုပ်ချင်သေးလိုလဲ၊

ဒီလိုလဲအရမ်းကောင်းတာဘဲ၊မာမီတော့မရပ်ချင်ဘူးသားရယ်´

“ မာမီကလဲအခုပုံစံကတယောက်ပြီးမှတယောက်လုပ်ပေးနေရတော့အားမရဘူးလေ´

“ ဒါလည်းဟုတ်တာဘဲ၊ကဲမြန်မြန်ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ၊သားကပုံစံပြောပြမှပေါ့´

“ ဒါဆိုမာမီရီကုတင်အောက်ဘက်နည်းနည်းလျှောလိုက်၊သားကပြောင်းပြန်ပြန်အိပ်မယ်ပြီးရင်

သားကမာမီရီရဲ့အစိကိုစုပ်ပေးမယ်၊မာမီရီကသားလီးကိုစုပ်တတ်သလိုစုပ်ပေးပေါ့၊ဒါဆို ၂ယောက်လုံးကောင်းတာပေါ့´

“ ဒါဆိုလာလေ မာမီရီရင်ထဲကအရမ်းတောင်းတနေတယ် ဘာတွေဆက်လုပ်ရမလဲလို.အရမ်းသိချင်နေတယ်ကလေးရယ်'

ကျွန်တော်လဲဆက်ပြီး(69)ပုံစံနှင့်စတင်လှုပ်ရှားပါတော့တယ်၊မာမီရီရဲ့အစိကိုစစုပ်လိုက်ပြီးလက်တဖက်နှင့်ဖင်ကိုပွတ်ေပေးနေမိပြီးမာမီကလဲကျွန်တော်ငပဲးကိုမစုပ်တတ်စုပ်တတ်နှင့်ဖြေးဖြေးချင်းငုံလိုက်စုပ်လိုက်လျှာနှင့်လျှက်လိုက်လုပ်ပေးနေတဲ့အတွက်တကယ်လောကစည်းစိမ်ကို ၂ယောက်သားအရောက်သွားနေပါတော့တယ်။

“ ကောင်းလိုက်တာကလေးရယ်၊မာမီတို. လိုးကြရအောင်လားကလေးရယ်၊မာမီဘယ်လိုမှမနေနိုင်တော့လိုပါကလေး´

“ မမလိုဘဲကျွန်တော်လဲအရမ်းကောင်းနေပြီး--ိုးတာတော့ဟုတ်ပါပြီးဗိုက်ကြီးလာရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ´

“ ဒါအတွက်တော့မမကနားလည်ပါတယ်ကလေးရယ်ဒီအတွက်စိတ်မပူပါနှင့်၊´

“ လာမမ အပေါ်မှာအိပ်ပါကျွန်တော်ဖြေးဖြေးချင်လုပ်မယ်´ 

“ အရမ်းတော့မလုပ်နှင့်ကလေးရယ်´

“ မမပက်လက်လန်ပြီးပေါင်ကားထားပေးမမအဖုတ်ထဲကိုကျွန်တော်လီးထိုးထည့်လိုက်မယ်´

ကျွန်တော်ကပြောလဲပြောဒူးထောက်ပြီးမမပေါင်ကြားထဲဝင်ရျ်အဖုတ်ဝကိုလီးနှင့်တေ့လိုက်တဲ့အခါ---

“ သားအရမ်းမလုပ်နှင့်နော်မာမီကြောက်တယ်၊´လိုပြောနေစဉ်မှာပင်မမအဖုတ်ထဲကို

ကျွန်တော်လီးကိုထိုးထည့်လိုက်တဲ့အခါမှာ ---

“ အား´´ 

လိုအော်ပြီး မာမီတယောက်လက်နှင့်တွန်းထုတ်နေပါတယ်၊ကျွန်တော်ကလည်းအတင်းဖက်ပြီးဖြေးဖြေးချင်းထိုးသွင်းလိုက်ပြီးပြန်ထုတ်လိုက်တဲ့အခါမှာကျွန်တော်လီးတခုလုံးသွေးတွေနှင့်ပေကျံနေပြီး

“ ကလေးမကောင်းဘူးနားလိုက်တာကျွတ်ကျွတ်´

“ မမတအားနာသွားလားမမကတကယ့်အပျိုဘဲနဂိုကကျွန်တော်ကမယုံဘူး´ 

“ မမကမလိမ်ပါဘူးကလေးရယ်၊ဒီအချိန်ထိဘယ်ယောင်္ကျားနှင့်မှမဆက်ဆံဘူးပါဘူးကလေးနှင့်မှကြွေသွားတာပါကွာ´

“ မမနည်းနည်းတင်းခံလိုက်ခဏနေရင်အရမ်းကောင်းလာလိမ့်မယ်စာအုပ်ထဲမှာဖတ်ဘူးတယ်`

“ ဖြေးဖြေးဘဲလုပ်အရမ်းနားနေတယ်ဒီနေ.နားလိုက်မယ်နောက်နေ.မှဆက်လုပ်ကြတာပေါ့၊`

“ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးစိတ်မပူပါနှင့်တော်ကြာနေမှထပ်လုပ်ပေးပါအုံးလို.တောင်းဆိုနေပါအုံးမယ်´

ကျွန်တော်လဲဆက်ပြီးအပေါ်ကနေမှန်မှန်လေးဆောင့်ပေးနေရာမှမမလဲပြန်မှေးပြီးဇိမ်ခံနေပါတော့တယ်၊

“ ကောင်းလားမမ´

ခေါင်းဘဲငြိမ့်လိုက်ပြီး 

“ တဖြေးဖြေးနာတာပျောက်ပြီးကောင်းလာပြီးကလေးရယ်´

ကျွန်တော်ကအောက်ကဆောင့်ပေးနေပြီးအပေါ်မှာနို.ကိုတဖက်ချင်းစို.ပေးနေပါတယ်၊

“ နည်းနည်းမြန်လိုက်သားအရမ်းကောင်းနေပြီးရင်ထဲမှာလဲတမျိုးကြီးဘဲဟုတ်ပြီးတအားဆောင့်--တအားဆောင့်မာမီအရမ်းကောင်းနေပြီး´

ဖတ် ဖတ် ဖတ် နှင့်တအားမြည်နေပြီးဆက်တိုက်ဘယ်နှစ်ခါလောက်ဆောင့်လိုက်မှန်းမသိဘဲ၊

“ ဟင် ဟင် ဟင် --အားကောင်းလိုက်တာကလေးရယ်'

ရင်ထဲမှာ ဟာကနဲဖြစ်ပြီး မာမီခဏငြိမ်သွားတာတွေ.လိုက်ရပြီး--- 

“ မာမီပြီးသွားပြီးကလေးရယ်´ 

“ သားလဲပြီးချင်နေပြီးဖင်ကိုနည်းနည်းကော့ပေးဒါဆိုပိုကောင်းတယ်´

ဖွတ်ဖွတ်ဖတ်ဖတ်နှင့် အချက် ၂၀လောက်ဆက်တိုက်အားနှင့်ဆောင့်လိုက်ရာ---

“ အားကောင်းလိုက်တာ မာမီရယ်´ 

ဆိုပြီး မမဗိုက်ပေါ်ကိုအရုပ်ကြိုးပျက်လှဲချလိုက်ပါတော့တယ်။၂ယောက်စလုံးပထမဦးဆုံးဆိုတော့မီးကုန်ယမ်းကုန်အပြိုင်ဆွဲပြီးမာမီရီအဖုတ်ထဲသုတ်ရေပန်းထုတ်လိုက်ပေမဲ့ကျွန်တော်ငပဲးဟာနည်းနည်းလေးပျော့သွားပေမဲ့တောင်နေတုံးပါဘဲ၊မာမီရီကပက်လက်လန်ပြီးကျွန်တော်ကိုဖက်ထားရာမှ---

“ သားရေပြီးသွားရင်ရေသွားဆေးကြမယ်လေ´

“ ခဏနေပါအုံးအထဲထည့်ပြီးမာမီကိုဖက်ထားချင်သေးတယ်´ 

လိုပြောပြီးမာမီရီနို.သီးခေါင်းလေးကိုစုပ်လိုက်၊ဖွဖွလေးကိုက်လိုက်၊နယ်လိုက်နှင့်ဇိမ်ခံပြီးအလုပ်ရှုတ်နေပါတော့တယ်၊၁၀မိနစ်လောက်ကြာပြီးနောက်ရေချိုးခန်းဘက်ကို၂ယောက်စလုံးထလာပြီးရေချိုးခန်းထဲအတူတူဝင်ကာ--

“ မာမီကောင်းလားဟင်`

“ ကောင်းတာပေါ့သားကမိန်းမအထာလဲကျွမ်းပြုစုကလဲကောင်း၊ဆောင့်အားကလဲကောင်းငပဲးကလဲကြီးတော့မာမီအရင်ကယောင်္ကျားမယူမိတာကိုနောင်တရမိတယ်`

“ အခုလဲသားရှိနေပြီးဘဲမာမီရီခံချင်တဲ့အခါပြောပေါ့၊´

မာမီရီကသူ.အဖုတ်ကိုရေလောင်းပြီးဆပ်ပြာနှင့်ဆေးလိုက်ရာ

“ အားအရမ်းဆပ်တာဘဲပြဲများသွားပြီးလားမသိဘူး´

“ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးစစချင်းလုပ်ရင်အပျိုမြှေးပေါက်တာ၊မာမီရီကတော့အပျိုကြီးအမြှေးပေါက်တာပါနောက်တခါဆိုအဆင်ပြေသွားမှာပါ`

မာမီရီကသူ.အဖုတ်ကိုဆေးနေတာကိုကြည့်ပြီးကျွန်တော်က

“ သားလီးကိုလဲဆေးပေးနော်၊´ 

“ ကိုယ်ဘာသာကိုဆေးပေါ့´

လိုမျက်စောင်းလေးထိုးပြီးပြောလိုက်ပါတယ်၊

“ လာလူဆိုး´ 

ဆိုပြီးကျွန်တော်ငပဲးကိုရေလောင်းပြီးဆပ်ပြာနှင့်စိမ်ပြေနပြေဆေးပေးနေချိန်မှာဘဲ၊

“ သားလီးကပြန်တောင်လာပြန်ပြီး´

ဆိုပြီးကျွန်တော်မျက်နှာကိုမော်ကြည့်ပြီးပြောလိုက်တယ်၊

“ မာမီရီ၊တခါလောက်ထပ်လုပ်ချင်တယ်´ 

“ သားကမညောင်းဘူးလား၊မာမီကနည်းနည်းစပ်တာဘဲဖြစ်တာ´ 

“ သားလဲဘာမှမဖြစ်လို.ပြန်တောင်လာတာပေါ့၊`

“ ဒါပေမဲ့ခဏစောင့်မာမီဗိုက်ဆာလာပြီးတခုခုစားရအောင်လုပ်လိုက်အုံးမယ်´

ပြောပြီးနောက်ဖေးဘက်ရင်ရှားနှင့်ထွက်သွားပြီးကော်ဖီနှင့်ပူတင်းပေါင်မုန်.ကိုယူလာပြီးအတူတစားသောက်ပြီးနောက်ဖေးကိုပြန်သွားလေရာ-

“ မာမီရီမြန်မြန်လုပ်လေကြာလိုက်တာမစောင့်နိုင်တော့ဘူး´

“ ဘာဖြစ်နေတာလဲ၊ဒီမှာအဖုတ်ကနည်းနည်းနာနေလို.လမ်းလျှောက်တာတောင်ကွတကွတဖြစ်နေတာ´

လိုပြောပြီးရင်ရှားထားတဲ့ထမိန်ကိုချွတ်ပြီးnakedနှင့်ကုတင်ပေါ်ကိုတက်လိုက်ပါတယ်၊

“ မာမီခုနကလိုဘဲအရင်စုပ်ကြမယ်၊ပြီးရင်လေးဖက်ထောက်ပုံစံနှင့်လုပ်မယ်´

“ ရပါမလား၊မာမီအဖုတ်ဝမှာနာနေသေးတယ်၊သားကိုဘဲစုပ်ပေးမယ်လာ´

ဆိုပြီးတောင်နေတဲ့လီးကြီးကိုလက်နှင့်ကိုင်ပြီးပါးစပ်နားကပ်ကာလျှာနှင့်ထိပ်ကိုလျှက်ပေး ပါတော့တယ်၊

“ အားကောင်းလိုက်တာမာမီရယ်”

ဆက်ပြီးပက်လက်လန်နေရာမှပေါင်ကိုကားပြီး-

“ မာမီကျွန်တော်ပေါင်ကြားထဲဝင်ပြီးအောက်က“ဥ”ကနေဖြေးဖြေးခြင်းလျှာနှင့်အပေါ်ထိပ်အထိလျှက်ပေးပါအရမ်းကောင်းလို.ပါ။”

“ သားကအရမ်းဇိမ်ခံတတ်တာဘဲ”

မာမီကပြောလဲပြောဥကိုလျှာနှင့်လဲလျှက်လီးအပေါ်ဒစ်ဆီကိုလျှာနှင့်လျှက်လိုက်ပြီးငုံလိုက်ရာ

“ အားအရမ်းကောင်းတာဘဲမာမီရယ်”

“ မာမီကိုလဲသားလျှက်ပေးမယ်”

“ မရဘူးအရမ်းနာနေတယ်ထိလို.တောင်မရဘူးနောက်နေ.မှလုပ်ပေးတော့ဒီနေ.တော့တော်ပြီအိပ်ကြရအောင်”

“ မာမီကလဲသားကအခုအရမ်းကောင်းနေတာဘယ်လိုလုပ်အိပ်လို.ရမှာလဲ”

“ သားကလဲမဆိုးနှင့်ကွာမာမီကမခံနိုင်လို.ပါဆို”

“ ဒါဆိုရင်မာမီသားလီးကိုခဏစုပ်ပေးသားဂွင်းတိုက်လိုက်မယ်၊ဒါဆိုခဏလေးနှင့်ပြီးသွားမယ်”

“ ကဲကိုယ်တော်ချောသဘောပါဘဲ”

မာမီကပြောပြီးလက်နှင့်လီးကိုကိုင်ပြီးဂွင်းတိုက်ပေးပြီးပါးစပ်နှင့်စုပ်ပေးနေပါတယ်၊

“ သားကတရက်ထဲ ၂ခါ၊ ၃ ခါမလုပ်နှင့်၊ဖြေးဖြေးဘဲလုပ်ပါ”

“ မာမီကလဲသားကအခုမှစလုပ်ဘူးတာ၊အရမ်းလုပ်ချင်တာပေါ့”

“ အေးပါမာမီကမခံနိုင်လို.ပါ၊မာမီလဲအရမ်းကောင်းပါတယ်”

“ သား၊မာမီနှင့်ဒီလိုလုပ်တာဘယ်သူ.ကိုမှမပြောနှင့်နော်”

“ ဟုတ်ကဲ့”

“ မာမီသားပြီးချင်နေပြီး၊လက်ကိုမြန်မြန်လေး ထုပေးပါ”

ပြောနေတုံးမှာဘဲ

“ အားကောင်းလိုက်တာ မာမီရယ်”

“ နင်ဟာတွေငါကိုယ်လုံးမှာပေကုန်ပြီးရေသွားချိုးရအုံးမယ်၊ပြီးရင်အိပ်တော့မယ်”

“ မာမီကလဲသားကရေမချိုးတော့ဘူး၊အိပ်တော့မယ်၊အရမ်းကောင်းလဲကောင်း၊ညောင်းလဲညောင်းနေပြီး”

“ဟဲ၊အိပ်ယာတွေအားလုံးပေကုန်မယ်၊သွားရေသွားဆေးပြီးမှအိပ်”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါမာမီရယ်၊သားက စတာပါ”

မာမီကပြောရင်းနှင့်ရေချိုးခန်းဘက်သွားဆေးပြီး၊ပြန်လာတော့တကိုယ်လုံးကိုတဘက်နှင့်သုတ်လိုက်ပြီး၊

“ သားရေသွားချိုးပြီးဆေးလိုက်အုံး၊ပြီးမှမမသင်းကုတင်မှာသွားအိပ်တော့၊ မာမီကုတင်ကတယောက်အိပ်ဆိုတော့ ကျဉ်းတယ်”

ဒီလို.နှင့်မာမီလဲ အိပ်ယာပေါ်တက်လာပြီးပက်လက်လန်အိပ်လိုက်ပြီး၊ကျွန်တော်လဲရေချိုးခန်းမှာရေသွားချိုးပြီးပြန်လာတော့

“ မောလိုက်တာကောင်းလဲကောင်း၊ညောင်းလဲညောင်း၊နာလဲအရမ်းနာတာဘဲ”

“ မာမီက အခုမှအပျိုတွေအလိုးခံရသလိုအစဘဲ ရှိသေးတာကိုး”

“ နောက်မှ နေတိုင်းတသသနှင့်ဖြစ်နေအုံးမယ်”

ကျွန်တော်ကပြောရင်းနှင့်မာမီနို.ကိုဖြေးဖြေးချင်းကိုင်ပြီနယ်နေပါတယ်။

“ မာမီနို့ကအရမ်းကိုင်လို့ကောင်းတာဘဲ၊ခဏကိုင်ပြီးမှအိပ်မယ်၊သားလီးကိုလဲမာမီ ခဏကိုင်ပေး”

“ သားကလဲ မာမီအိပ်ငိုက်နေပြီး၊နောက်နေ့ကျမှထပ်လုပ်တော့”

“ မာမီဂတိတည်တယ်နော်၊နောက်နေ့ကျမှပေးမလုပ်ဘဲ မနေရဘူးနော်”

“ ကဲပါ သာလိကာရယ်၊ သွားအိပ်တော့”

“ ဟုတ်ကဲ့”

ဒါနှင့်ဘဲ အိပ်ယာဝင်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာလှဲနေပြီးခုနကမာမီနှင့်လုပ်ခဲ့တာကိုပြန်စဉ်းစားပြီး ဘယ်အချိန်အိပ်ပျော်သွားမှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူး။ နောက်တနေ.မနက်( ၉)နာရီလောက်မှအိပ်ယာကထတော့၊ မာမီအိပ်ယာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဘယ်သူမှမရှိဘဲ နောက်ဖေးမှာဟင်းချက်နေသံကိုကြားနေရပါတယ်။မထချင်သေးတာနှင့်အိပ်ယာပေါ်လှဲနေရာမကြာပါဘူးခြေသံကြားတာနှင့်

“ ဟဲ့ ကာလနဂါးအိပ်လိုက်တာအချိန်လဲကြည့်အုံး၊မနက်က မာမီနိုးတော့သားကိုကြည့်လိုက်တာ အောက်ကဟာကြီးကထောင်မှတ်နေတာဘဲ”

“ မာမီကလည်းဘာမှန်းမသိဘူး”

“ အမလေး အခုမှရှက်တော်မူနေတယ်၊မနေ့ကလိုးတုံးကနွားသိုးကြိုးပြတ်လုပ်လိုက်တာ မာမီဟာတောင်အခုထက်ထိ နာနေတုံးဘဲ၊တအားလုပ်တာကိုး”

“ မာမီကလည်းသားကအခုမှမထမဦးဆုံးလိုးဘူးတာ အရမ်းလုပ်ချင်တာပေါ့၊ ပြောနေရင်း တောင်မှတခါလုပ်ချင်လာပြီး”

“ သားကလည်းတော်ပြီးနောက်နေ့မှထပ်လုပ်တော့ မာမီဟင်းချက်ရအုံးမယ်”

မာမီက ပြောပြီးထွက်သွားရာ နောက်ပိုင်းကိုကြည့်ပြီး ကျွန်တော်ကလည်းထလာပြီး ရေချိုးမျက်နှာသစ်ပြီးမှန်ထဲမှာညတုံးကအကြောင်းတွေကို စဉ်းစားပြီးပြုံးမိပါတော့သည်။


 

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။