Configure Page List

Friday, August 8, 2014

နှောင်းနောင်တ အပိုင်း ( ၅ )

နှောင်းနောင်တ အပိုင်း ( ၅ )

{ဇာတ်သိမ်းပိုင်း}

ရေးသားသူ - Steven Law

ရတီ အရမ်း စိတ်ညစ်နေစဉ်မှာပင်

" ရတီ ငါ့အိမ်ပြန်မှ ဖြစ်မယ်"

" နင်က ဘာဖြစ်လို့ ပြန်တာလဲ ဆုရယ်"

" ငါ့ အမေ မူးလဲလို့တဲ့"

" ဟုတ်လား ဘာဖြစ်တာတဲ့လဲ"

" မသိဘူးဟာ ၊ငါသွားမှ ရမယ် ထင်တယ်"

" အေး အေး ငါလဲ လိုက်ခဲ့မယ်"

ရတီ နှင့်ဆု သူ့ အမေအိမ် သွားတော့ ငိုယိုထားတဲ့ မျက်နှာက အထင်းသား

" ဘာ ဖြစ်တာလဲ အမေ"

" ငါတို့ ဘဝ ပျက်ပြီ သမီးရဲ့ အီး ဟီးဟီး၊ ခုနက သတိမေ့တုန်းကသာ အသက် ပါသွားရင် ကောင်းသား သမီးရယ်၊ ခုတော့ ရတီမျက်နှာကိုတောင် မော့မကြည့်ရဲပါဘူး သမီး"

" ဟင် အမေ ဘာ ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်"

" ရတီသမီး အန်တီ့စကား ဆုံးအောင်နားထောင်ပေးနှော်၊ အန်တီသေချာရှင်းပြပါ့မယ်"

" ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ"

" သမီးလေး ပိုက်ဆံကို ချေးထားတာ လေးလရှိတော့ အန်တီက သမီးဆီကို စာချုပ်တောင်းတယ် မဟုတ်လား။ အဲဒီလူကို အတိုးရော အရင်းပါ ပေါင်းပြီးတောင်းတယ် သမီးရယ်"

" ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ သူက ဘာပြောလို့လဲ"

" သူ့လုပ်ငန်းတွေ ရှုံးလို့တဲ့ ပြန်မပေးနိုင်ဘူး တရားစွဲပါတဲ့ ကွယ်၊ အန်တီ သမီး ရတီ ငွေကို ဘယ်လို တောင်းရမှန်း မသိတော့ပါဘူးကွယ်"

" ဟင် အန်တီပဲ အာမခံထားတာလေ"

" ဟုတ်တယ် သမီး အန်တီ သေချင်လောက်အောင် စိတ်ညစ်တယ်၊ အန်တီမှာလဲ သမီးကို ပြန်ပေးဖို့ကပိုက်ဆံမရှိတော့လေ အန်တီအိမ်ကို ရောင်းပြီး အန်တီ ရှိသမျှငွေ အကုန်ဆပ်ပါ့မယ်"

" ဟင် အန်တီ ၊အန်တီ အိမ်ရောင်းလို့ ဘယ်လောက်ရမှာမို့လဲ အန်တီ"

" ရသလောက်နဲ့ ရောင်းရမှာပဲ သမီးရယ်"

" အန်တီ ငွေလိုချင်လို့တော့ မဟုတ်ဘူး အန်တီ ဟိုလူကို တရားစွဲလို့ ရအောင် သမီးတို့မှာ ငွေလိုတယ်၊ သမီးပိုက်ဆံ ပြန်ရအောင် တရားစွဲမယ်"

" အင်း ပါ သမီးရယ်"

" ဒုက္ခပါပဲ မေမေရယ်၊သမီးတို့မှာ အိမ်မရှိရင် ဘယ်မှာသွားနေကြမလဲ"

" ဖြစ်သလိုပေါ့ သမီးရယ်"

" ဆုရယ် နင်တို့ ငါ့ကိုကူညီလို့ဖြစ်တာပဲ ငါ့အိမ်မှာ အဆင်ပြေသလောက် နေပေါ့"

" အင်းပါအေ ငါ့ မေမေ အားငယ်ပြီး တစ်ခုခုဖြစ်မှာစိုးလို့ပါ၊ လောလောဆယ် မေမေ့ကို သူ့ညီမအိမ်ပဲ နေခိုင်းပါ့မယ်"

တဖက်မှာလည်း ရတီ ယုံအောင် အိမ်ရောင်းရန် ကြေညာကပ်ပြီး ရတီပြန်ချိန် ပြန်ခွာထားလိုက်တယ်။ ရတီစိတ်ကျေနပ်အောင် အကြွေးကိစ္စအတွက် ရှေ့နေနှင့် ရတီရှေ့တိုင်ပင်ရာ တရားမဝင် ငွေချေးထားသောအရပ်စာချုပ်ဖြစ်နေပြီး အကယ်၍ တရားစွဲလျှင်လဲ တရားမမှု့ဖြစ်ပြီး ကြာမည်ဖြစ်သည်။

တရားနိုင်သော်လည်း ငွေချေးယူမှ စားဝတ်နေရေး အဆင်မပြေတာ အကြောင်းပြပြီး ရသမျှ ဝင်ငွေကို ဖော်ပြကာ မိမိဆပ်နိုင်သော ပမာဏသာ ဆပ်နိုင်သည်ဟု ဆိုလျှင် မည်သို့မျှ တတ်နိုင်မည် မဟုတ် ဟု ပြောရာ၊ ရတီက လူငယ်ပီပီ တရားစွဲ၍ ရအောင် တောင်းမည် ဟု ပြောဆိုရာ တရားစွဲရန် စီစဉ် ရတော့သည်။

ထိုသို့ တရားစွဲရင်စီစဉ်ခိုက်မှ ာဆုရည်တို့အိမ်ရောင်းရာ တစ်ရာ့ရှစ်ဆယ်ခန့် ရသည် ပြောသည်။ ဆုရည် အမေက

" သမီးရေ အန်တီ လေ အန်တီတသက်လုံး နေခဲ့တဲ့ အိမ်လေး နှမြောတယ်၊ အခုတော့ ကိုယ်က ဗိုက်နာပြီလေ၊ ဒီတော့လဲ မတတ်သာတဲ့ အဆုံး ရသလောက်နဲ့ ကျေနပ်ရတာပေါ့။ အန်တီလဲ စားဝတ်နေရေး ရှိသေးတော့ အိမ်စပေါ်လေးပြန်တင်ရအောင် အန်တီကိုငါးဆယ်လောက် ပြန်ပေးပါကွယ်"

" ရပါတယ် အန်တီရယ် အန်တီက သမီးအတွက် လုပ်ပေးတာပဲ"

" ဆု ငါတောင်းပန်ပါတယ်"

" ရပါတယ်ဟာ ၊ငါတို့လဲ ဘာတွေ အကုသိုလ်လုပ်မိပါလိမ့် ရတီရယ်"

ရတီမှာ ငွေရေးကြေးရေး ကိစ္စများနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အာရုံများနေသဖြင့် မိမိကိုယ်မိမိမစစ်မိပေ၊ ရာသီမလာသည်မှာ သုံးလဖြစ်တော့သည် ။ ရရှိသော ငွေအားတရားစွဲရန်နှင့် စားသောက်ရန်အတွက် စီစဉ်ရသောအခါ တရားရင်ဆိုင်ရင်း ငွေကကုန်လာသည်၊ ဗိုက်က တဖြေးဖြေးထွက်လာသည်၊

" ဆု ငါတို့တရားစွဲတာလဲကြာပြီ၊ ဟိုလူကို ရှာမတွေ့ဘူးလား၊ တလတလနဲ့ ငါ့မှာလဲ ဒုက္ခရောက်နေရပြီ"

" အေးဟုတ်တယ် ဒီလူအိမ်ရောင်းပြီး ထွက်သွားတာ၊ ခုထိ လိပ်စာရှာမရဘူး၊ ပြီးတော့ ရတီနင့်ဗိုက်ကတရက်ထက်တရက် ပိုထွက်လာပြီ၊နင်ဖျက်ချမလား"

" ဒီအချိန်ရောက်မှ ဘယ်လိုဖျက်မလဲ ဆုရယ်"

" နင့်အဖေ သိရင်တော့ နင့်ကို သတ်မလားမသိဘူး"

" အင်းဟုတ်တယ် ဆု၊ ငါအမေ့ကိုရော အဖေ့ကိုပါ သတိရတယ်ဟာ"

" အင်းပေါ့"

နောက်ထပ်နှစ်လခန့်ကြာပြီး တနေ့မှာတော့ ရဲမှ တရားခံအားရှာတွေ့ပြီ ဖြစ်ကြောင်း တရားစွဲလို့ ရပြီဖြစ်ကြောင်းပြောရာ ရတီလဲ ထိုလူကို တွေ့တော့ ရတီငွေချေးခဲ့သောသူမဟုတ်ပဲ တခြားတစ်ယောက်ဖြစ်နေသည်ကိုတွေ့ရာ

" အန်တီ ဒီလူက ကျမတို့ဆီက ငွေချေးထားတာ မဟုတ်ဘူးလေ"

" ရတီကလဲ ဟုတ်ပါတယ်၊မှတ်ပုံတင်ရော မှန်တယ်လေ"

" မဟုတ်ဘူး ထင်တယ်နှော် အန်တီ"

" ဟုတ်ပါတယ် သမီး ၊သမီးမယုံရင် သူ့မေးကြည့်လေ"

ရတီလဲ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေပေသည်။ စိတ်ထဲမှာ ဘာကြောင့် လူပြောင်းသွားသလဲ ဟု တွေးနေမိသည်။ သို့သော် အဖြေရှာမရပေ။ မည်သူ့ကိုမေးပြီး စုံစမ်းရမည်ကို မသိပေ။ ရှေ့နေငှားပြီး တရားဆိုင်ကြသောအခါတွင်ငွေကုန်ကြေးကျများလာသည် ။နိုင်လိုသည့်စိတ်က များလာသည်။

အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မိမိသည် ဖေဖေ့ဆီ ပြန်လို့ မဖြစ်ပေ။ ယခုအခါ ကိုယ်ဝန်လဲရှိပြီး၊ အဖေနာမည်တပ်မရသော အခြေအနေပင် ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း မည်သို့ မည်ပုံ ဖြစ်ရသည်တော့ ရတီမသိ၊ မိမိရင်၌ ဖြစ်သော သွေးသားကို ရတီချစ်နေသည်။ ကိုယ်ဝန်အားဖျက်ချလိုခြင်းအလျင်းမရှိပေ။

တွေးမိသမျှသော အနာဂတ်မှ ာမိမိ၏သားဖြစ်ဖြစ် သမီးဖြစ်ဖြစ် မပါလျှင်မပြည့်စုံဟု ထင်မှတ်လာသည်။ထို့ကြောင့် ဤကလေးမွေးရန် ကလေးအနာဂတ်အတွက် ငွေလိုသည်။ မိမိချေးထားသော ငွေတဝက်ခန့် ရလျှင်လဲ မဆိုးသော အခြေအနေမို့ မိမိထံ ငွေချေးထားသေ ာသူအား အကျိုးအကြောင်းပြောပြပြီး တဝက်ခန့်သာပြန်ပေးရန် တောင်းဆိုမည်ဟု ပြောရန်အတွက် ထိုလူ၏အိမ်ကို ရှာပုံတော် ဖွင့်ရတော့သည် ။ တရားရုံးကထွက်လျှင် ထိုသူအား စောင့်၍

" ဦးလေး"

" ဘာကိစ်စလဲ"

" သမီးပိုက်ဆံကို တဝက်ဖြစ်ဖြစ်ပေးပါလား၊ အဲဒါဆို သမီးကျေနပ်တယ်"

" ငါ့မှ ာမရှိလို့မပေးတာ"

" ဦးလေးရယ် သမီးလုံးဝဒုက္ခရောက်နေလို့ပါ၊ တော်ကြာ သမီးက လေးမွေးရတော့မှာ"

" အဲဒါ နင့်ကိစ္စလေ"

" ကလေးမွေးဖို့ စားရိတ်ကို သမီးမှာမရှိလို့ပါ ဦးလေးရယ်"

" လိုးတုန်းကလိုးကြပြီး ကလေးမွေးစရာကျတော့ မရှိဘူးတဲ့လား"

" အဲဒီလိုမပြောပါနှင့်ရှင်၊ ကျမပိုက်ဆံတွေ ဦးလေးကို ချေးလိုက်လို့ပါ"

" နင်တို့က မတရား အတိုးယူတာလေ"

" သမီးက ငါးကျပ်တိုးပဲ ယူရတာပါ"

" ဘာမှလာရှင်းပြမနေနဲ့တော့၊ တရားရုံးရောက်နေပြီ၊ တရားရုံးရောက်မှရှင်း"

" ဦးလေးရယ် သားသမီးချင်း ကိုယ်ချင်းစာပါအုံး"

" ငါ့မှာ ဘာသားသမီးမှမရှိဘူး"

" ဦးလေးရယ် သမီးအနူးအညွတ် တောင်းပန်ပါတယ်"

" သွားစမ်းပါ ၊နင် ငါ့အနားမလာနဲ့ ဘယ်သူနဲ့ ရမှန်းမသိတဲ့ ဗိုက်ကို ပိုင်ရှင် ထင်နေကြမယ်၊ ငါ့က နင်ကို မယူလို့ တရားစွဲမယ် ထင်နေကြမှာ၊ ဒိုးလိုက်တော့"

ရတီ အလွန် ဒေါသဖြစ်သွားတယ်။ ထိုလူပြောပုံက ဖခင် မရှိပဲ မွေးလာသောကလေး၊ ရတီ ဖင်သရမ်းလို့ မွေးလာသော ကလေးဟု စွပ်စွဲနေသလိုဖြစ်၍

" ဒီမှာ ရှင်ကလူလိမ်တွေပဲ၊ သူများပိုက်ဆံယူပြီး ပြန်မဆပ်ချင်တဲ့ လူ၊ သံသရာမှာ သူများအကြွေးဆပ်ရမယ်သူ"

" နင်ဘာပြောတာလဲ ကောင်မ"

ရတီကို ပြောရင်း တွန်းထုတ်လိုက်သဖြင့် ရတီမှာ ယိုင်နဲ့ပြီး ဖင်ထိုင်ကျသွားတော့တယ်။ အခန့်မသင့်သဖြင့်အောက်ပိုင်းမှ သွေးများထွက်လာသဖြင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကူအညီတောင်းရာမှ ဆေးရုံသို့ ရောက်ခဲ့ရသည်။

သွေးများ အလွန်အကျွံထွက်ပြီး ဆေးရုံရောက်ရာမှ အရေးပေါ်ခွဲစိတ်ရန်အတွက် စီစဉ်ရတော့သည်။ ဆေးရုံရောက်သော်လည်း လူနာရှင် မပါသောကြောင့် မေးမြန်းသော အခါမှ ဖခင်ဖုန်းနံပါတ်ကို ပေးရသည်။ ဦးထွန်းဇော်မှာ တယ်လီဖုန်းခေါ်သည်နှင့် ဆေးရုံတန်းလာခဲ့သည်။

ခင်ငြိမ်းကိုလဲ လှမ်း၍ ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။ ဆေးရုံရောက်သော အခါ ရတီမှာ သတိမေ့နေပြီး အရေးပေါ်ခွဲစိတ်မှု့ပြုလုပ်နေသဖြင့် ခင်ငြိမ်းနှင့်အတူ ဆုတောင်း၍သာ စောင့်နေရတော့သည်။

ရတီ ခွဲစိတ်ခန်းမှ ထွက်လာသောအခါ သတိရတချက်မရတချက် အနေအထားဖြစ်နေသည်၊ သတိရလာသောအခါဖခင်ကိုဦးစွာတွေ့ရပြီး

" ဖေဖေ'"

" သမီးလေး သတိရလာပြီလား"

" ဟုတ်ကဲ့ ဖေဖေ၊ဖေဖေ သမီး ကလေးကရောဟင်"

" စိတ်မကောင်းပါဘူး သမီးရယ်"

" ဟင့် အီးဟီးးးဖေဖေရယ်"

" သမီးရယ် မငိုပါနဲ့ ခေါင်းကိုက်လိမ့်မယ်"

ရတီမှာ ကလေးအား နှမြောစွာငိုမိသည်။

" ရတီ သမီးလေး ဘာမှအားမငယ်ပါနဲ့ အန်တီလဲ ရှိတယ်နှော်သမီး"

" ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ"

" မငိုနဲ့တော့ သမီးလေး"

" သမီး ရင်သွေးလေးကို နှမြောလို့ပါ အန်တီ"

" အော် သမီးလေးရယ်၊ မြင်တောင်မမြင်ရသေးတဲ့ သမီးရင်သွေးကို သမီးက ချစ်တယ်လား"

" အန်တီရယ် သမီးရင်သွေးပါ အန်တီ"

" သမီးအဖေ သမီးကို ဘယ်လောက်ချစ်မယ်ဆိုတာ သမီးတွေးကြည့်လိုက်လေ"

" သမီးကို ဖေဖေက ခွင့်လွတ်ပါ့မလား အန်တီရယ်"

" လူဆိုတာ မှားတတ်တယ် သမီး၊ တောင်းဆိုး ပလုံးဆိုးသာ ပစ်နိုင်တာ၊ သားဆိုးသမီးဆိုးကို ပစ်နိုင်တဲ့ မိဘမရှိဘူး သမီးရယ်"

" သမီးမှားမိပါတယ် အန်တီ"

" မှားရင်ပြင်ကြမှာပေါ့၊ ဘာမှစိတ်မပူနဲ့ နှော် သမီး လိုတာရှိရင်အန်တီ့ကိုပြော၊ သမီးအဖေက ယောက်ျားသားဆိုတော့ မိန်းမ ကိစ္စတွေကို နားမလည်လောက်ဘူးကွယ်"

" ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်တီ"

" ခုတော့ သမီးနားလိုက်ဦး၊ သမီးကို လုပ်တဲ့ သူကို သမီးအဖေက ခွင့်မလွတ်ဘူး၊ အခု ရဲစခန်းမှာ အမှု့ဖွင့်ထားတယ်သမီး"

" ဟုတ်တယ် အန်တီ အဲလူယုတ်မာတွေကို အပြစ်ပေးရမယ်"

" သမီးဖေဖေနဲ့ အန်တီ စီစဉ်ပါ့မယ်"

" ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ"

ရတီ ဆေးရုံကတပတ်ခန့်နေရပြီး ဆင်းရသည်။ ဖေဖေ့ အိမ်မှာပင် နားနေရသည်။ ဆုရည်က ဖုန်းဆက်သည်။ ရတီ ဖေဖေအိမ်ကို ရောက်နေသည်ဖြစ်၍ အိမ်မလာတော့ပါဟု ပြောသည်။

ဦးထွန်းဇော်က သမီးကို ထိခိုက်အောင် လုပ်သော သူကို လုံးဝမကျေနပ်ပေ။ ထို့ကြောင့်ပင် မရမက စုံစမ်းရာက ခြေရာခံမိပြီး ရဲကို ဖမ်းခိုင်းလေရာ ထိုသူအား မိတော့သည်။

" ခင်များကြောင့် အသက်တစ်ချောင်း ဆုံးရှုံးရတယ်၊ခင်များကို လူသတ်မှု့နဲ့ ထောင်ချမှာ"

" မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ ၊မတော်တဆ ဖြစ်တာပါ"

" ခင်များက လူမဟုတ်ဘူး၊ သမီးလေးပိုက်ဆံတွေကို လိမ်ညာယူပြီး ကလေးကို သတ်တဲ့လူ"

" ခင်များသမီးပိုက်ဆံ ကျနော်လိမ်ညာယူတာ မဟုတ်ဘူးဗျ"

" ခင်များမလိမ်ရင် ဘယ်သူ လိမ်တာလဲ"

" ခင်များသမီး ရတီရဲ့ သူငယ်ချင်းနဲ့ သူ့အမေ"

" ဘာကွ"

" အဲဒီမိန်းမကိုပါ ထောင်ချရမှာပေါ့"

" ခင်များထောင်ချရဲပါ့မလား"

" ဘာလို့ မချရဲရမှာလဲ"

" ဟင်းးဟင်းး ခုလောက်ဆို ခင်များသမီးရဲ့ တဏှာဆန်တဲ့ ဗီဒီယိုခွေ ပြန့်နေလောက်ပြီ"

" ဘာပြောတယ်"

ဦးထွန်းဇော်မှ ရတီဆီ ဖုန်းဆက်၍ အိမ်မှာ ဖေဖေမရှိကြောင်း၊ ဖေဖေ့ အိမ်ရောက်သွားပြီ ဖြစ်၍ အမှု့ကိစ္စလဲ ဆက်မလုပ်တော့ကြောင်း ဆုရည်ကို တွေ့ချင်ကြောင်း အခုလာတွေ့ပါဟု ပြောခိုင်းလိုက်သည်။ ရတီလည်း ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။ ဆုရည်နှင့်ဆုရည်အမေမှာ ဟိုလူနဲ့ အဆက်အသွယ် မရသေးသဖြင့် ရတီအိမ်ကို လာလိုက်သည်။ ဆုရည်အိမ်သို့ ရောက်သောအခါမှ ဦးထွန်းဇော်က ဆုရည်ကို

" လာစမ်းဆုရည်၊ နင်တို့သားအမိ ဘာတွေ ကလိမ်ကကျစ်ကျတယ်ဆိုတာ ငါသိပြီးပြီ၊ ဒီနေ့ကတော့ နင့်တို့သားအမိကို အရှင်မထားဘူး"

" အန်ကယ် သမီးက ဘာလုပ်လို့လဲ"

" ပေးစမ်း နင့်အိတ်"

ဦးထွန်းဇော် အိတ်ကို ဆောင့်ဆွဲယူလိုက်ပြီး ဖုန်းကို ပေါက်ခွဲပစ်လိုက်သည်။

" အန်ကယ် ဘာလုပ်တာလဲ"

" အေး ငါ့သမီးလူပေါင်းမှားတာပဲ နင့်တို့ ဘာလုပ်ထားတယ်ဆိုတာ အကုန်သိတယ်"

" လုပ်လိုက်လေ အန်ကယ်။ ကျမမှာသိမ်းထားသေးတယ်"

ဆုရည်လဲ ဟန်ပါပါနဲ့သာ ပြောလိုက်သည်။

" ဟုတ်လား "

" အေး သိမ်းထားသေးတယ်ဆိုရင် နင်တို့ ငါ့ဆီကိုပြ၊ မပြနိုင်ရင် ငါကနင့်အမေကို တရားစွဲမှာ၊ လိုင်းပေါ်ပြန့်ရင် နင်တို့သားအမိကို သတ်မယ်။ ငါ့သမီးပိုက်ဆံ ပြန်ပေးရင်ပေး မပေးရင်တော့ နင်တို့သားအမိ သေပြီမှတ် တပတ်အချိန်ပေးမယ်၊ သွားတော့"

ဆုရည်မှာ ထိုအိမ်မှ အပြေးထွက်ခဲ့ရသည်၊ ဦးထွန်းဇော်၏ အကြောင်းကို သိသည်။ ဆုရည်တို့ကို လုံးဝခွင့်လွတ်မည် မဟုတ်ပေ။ ဆုရည် အမေ့ဆီကို ပြန်သွားသည်။ ဤသည်မှာလည်း ဆုရည်၏ အမှားပင် ဖြစ်သွားလေသည်။ ဦးထွန်းဇော်မှ ဆုရည်အား နောက်ယောင်ခံလိုက်ခိုင်းလိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ဆုရည်အိမ်ရောက်သောအခါ

" မေမေ သမီးတို့ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"

" သမီး ဘာဖြစ်လာတာလဲ"

" ရတီ့အဖေ သိသွားပြီ မေမေ"

" ဘာ ! ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ"

" အမေ့ လူကြောင့် သိသွားတာ မေမေ"

" အဲဒီတော့ ရတီ့အဖေက ဘာလုပ်လို့ ရလို့လဲ၊ သူ့သမီးဟာတွေ သမီးဆီရှိနေတယ် မဟုတ်လား"

" သမီးဖုန်းကို ခွဲပစ်လိုက်တယ်လေ"

" ဟယ် အဲဒါဆို ငါတို့ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"

" ရတီအဖေက သူ့သမီးပိုက်ဆံမပေးရင် သမီးတို့ကို သတ်မယ်တဲ့"

" ဟာ ဟသူက လုပ်ရဲလို့လား"

" မေမေ သမီးတို့အိမ်ရှေ့မှာ လူတွေ မေမေ၊ သမီးတို့အိမ်ကို စောင့်ကြည့်နေကြတယ်"

" ဟင် ဟုတ်လား သမီး"

" ဟုတ်တယ် မေမေ"

" ဒုက္ခပါပဲ သမီးရယ်"

" မေမေ သမီးတို့ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ"

" မေမေလဲ မကြံ တတ်တော့ဘူး"

" မေမေ သမီးကြောက်တယ် မေမေ"

" အင်းပါ သမီး၊ သူ့အဖေက ဘာပြောလိုက်သလဲ"

" သူ့သမီးပိုက်ဆံ ပြန်ပေးတဲ့ မေမေ"

" အင်း မေမေ သူ့ပိုက်ဆံပြန်ပေးလိုက်ပါ့မယ်"

ဆုရည်က ရတီဆီဖုန်းဆက်လိုက်တယ်။

"ဘာလဲ ဆုရည်"

" မေမေက နင့်ပိုက်ဆံပြန်ပေးခိုင်းလို့"

" အော..အေး နင်ကိုယ်တိုင် လာပေး"

" အေးပါ ရတီရာ"

" ငါဘယ်ကို လာပေးရမလဲ"

" အေး အခု ငါမှော်ဘီက ငါ့အဖေခြံမှ ာရှိတယ်၊ လာပေးလိုက်"

" အေးပါ ရတီ"

ဆုရည်မှာ ရတီပြောတဲ့ အတိုင်းမှော်ဘီကခြံဆီ သွားရတော့သည်။ ခြံထဲရောက်တော့ ရတီ စောင့်နေသည်။

" ဘယ်လိုလဲ ဆုရည်၊ နင်ကကျွေးမွေးတဲ့ ကျေးဇူးမှမထောက် လုပ်ရက်တယ်ဟာ"

" ငါ့ကိုခွင့်လွှတ်ပါ ဟယ်"

" ဘယ်မှာလဲ ငါ့ပိုက်ဆံ"

" ဒီမှာပါ"

" ငါးရာပြည့်လား"

" ပြည့်တယ်"

" အေး ငါတစ်ခုမေးမယ်၊ ကိုရဲက ငါ့ကိုဖြတ်သွားတာ နင့်ကြောင့်မဟုတ်လား"

" အင်း"

" နင် မူဗီရိုက်တာမှာ ဘာတွေပါလဲ"

" ငါမပြောချင်ဘူး ရတီ"

" ဒီနေရာရောက်နေပြီ၊ နင်မပြောရင် ငါခွင့်မလွှတ်ဘူး"

" အင်း နင့်ကို ကိုရဲရောကိုဇော်ရောလုပ်တာကို ငါမူဗီရိုက်လိုက်တယ်"

" ဘာ ငါမူးနေတာကို နင်တို့ လုပ်တာလား"

" အေး"

" အော နင်တို့ကဒီလိုလား"

" ငါ့ကို ခွင့်လွှတ်ပါဟာ"

" နင့်မူဗီတွေ ဘယ်သူ့ကို ပေးလိုက်သေးလဲ"

" ငါဘယ်သူ့ကိုမှ မပေးထားဘူး"

" ငါမယုံဘူး"

" ယုံပ ါ ရတီရယ်၊ ဘုရားပေးပေး ကျမ်းပေးပေးပါ"

" နင် ငါ့ကို လုပ်ရက်တာလေ၊ ငါဘယ်လိုယုံရမလဲ"

" ငါလေ နင်ယုံအောင် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ရတီ"

" ငါယုံအောင် နင်လုပ်ပေးလို့ရတယ်"

" နင်ပြောပါ ငါဘာလုပ်ပေးရလဲ"

" နင်ဒီအကြောင်းတွေ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောရဲအောင်လို့၊ ငါ့အဖေခေါ်ထားတဲ့ လူတွေနဲ့ အိပ်လိုက်တော့"

" ဟင်"

" ဘာမှ မဟင်နဲ့ ငါ့ကို ကျတော့ လူကိုလဲ ရစရာမရှိအောင် လုပ်တယ်၊ ငါ့ရင်သွေးလဲ နင်တို့ကြောင့် သေရတယ်၊ နင်ဒီဟာကို လုပ်မှ ငါကျေနပ်မှာ"

" ရတီ"

" မလုပ်ချင်ရင်ပြောလေ၊ နင့်အမေရေ ာနင်ရော သေသွားလိမ့်မယ်"

" အေးပါ ငါလုပ်ပါ့မယ်"

" သူ့ကို ခေါ်သွားလိုက်တော့"

ဆုကို လူနှစ်ယောက်လာခေါ်ပြီး အခန်းထဲကိုခေါ်သွားသည်။ ဆုမှာ ငြင်းဆန်နိုင်ခြင်း မရှိတော့ပေ။ ဝဋ်သည်ချက်ချင်း လည်တတ်သည် မဟုတ်လား။ ဆုကို အဝတ်အစားမဲ့ လူနှစ်ယောက်က စားမတတ်ဝါးမတတ်ကြည့်နေသည်ကို မြင်ပြီး ဆုမှာ အလွန်လန့်သွားတော့သည်။ နောင်တလဲ ရမိသည်။

ရတီလဲ နောင်တရမိသည်။ မိဘကို ခြေကန်ပြီး မိဘရင်ခွင်မှ ထွက်ခဲ့သဖြင့် ကြုံဆုံခဲ့ရသော အဖြစ်အပျက်မှာမိမိဘဝ၏ ငရဲနဲ့ တူခဲ့သည်။ မိမိ ဤသို့ ဖြစ်ခဲ့သော်လည်း ဖေဖေသည် အပြစ်မတင်ပေ။ မိမိအား ယခင်ထက်ပင် ပိုဂရုစိုက်လေသည်။

အန်တီခင်ငြိမ်းသည်လည်း ရတီ၏ တိုးတိုးဖော် တိုင်ပင်ဖက် ဖြစ်လာသည်၊ မိခင်လို တမျိုး  သူငယ်ချင်းလိုတမျိုး စောင့်ရှောက်ပေးပေရာ အန်တီအား အထူးကျေးဇူးတင်ပြီး ဖခင်နဲ့ လက်ထပ်ရန် အထူးတိုက်တွန်းရာ ဖခင်လဲ အထူးပင်ကျေနပ်မိတော့သည်။



........................................💚💛💖💝💙........................................

ပြီးပါပြီ။



နှောင်းနောင်တ အပိုင်း ( ၄ )

နှောင်းနောင်တ အပိုင်း ( ၄ )

ရေးသားသူ - Steven Law

ဆုမှာ ကုန်းလျက်ပင် ကိုရဲ အလိုးကို ခံနေရသည်။ ကိုရဲက ဆုအဖုတ်ကို လိုးရင်း လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဖင်သားများကို ဖြဲပြီး ဆောင့်လိုးလိုက်သည်။

" ဗျစ်  ဗျိ  ဗျစ် ဖတ် ဖတ် ဖန်း"

" အာ!အင်းးဟင်းးဟင်းး"

မိမိ ချစ်သောသူ မဟုတ်သော်လည်း အဖုတ်ထဲက အရည်စိုစိ ထွက်လာပြီး ကာမဖီလင် တက်လာလေသည်။ ပထမဆုံးအကြိမ် မိမိချစ်သူရှေ့ အလိုးခံရခြင်း ဖြစ်သော်လည်း မိမိချစ်သူမှ ကြည်ဖြူစွာ ပေးလိုးခြင်း ဖြစ်၍ ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်ခြင်းတော့ မဖြစ်ပေ။

ထူးဆန်းသည်က ကိုရဲ၏ အလိုးကို အရသာ ခံကြည့်ခြင်းပင် ဖြစ်ပြီး ကိုဇော်ဇော်နဲ့ လိုးသည်ထက် ဘာများပို၍ ကွာခြားသည်ကို သိလို၍ မျက်စိမှိတ်ကာ ဖင်ဇိမ်ခံကြည့်ခြင်းကိုပင် လုပ်မိလေသည်။ တချက်တချက် ပြွပ်သိပ်စွ ာဝင်လာသော လီးကိုပင် ဂရုစိုက်မိလေရာ အရသာထူးသကဲ့သို့ပင် ခံစားလိုက်ရသည်။ 

ကိုရဲက ဆုရည်၏ အတွေ့အကြုံကို လေးစားမိသည်။ ဖင်ပင်ခံဖူးသည်ဟု ဆိုသဖြင့် ဂျေထုပ်အား ဖောက်ပြီး ဆုရည်၏ စအိုဝဆီ လောင်းထည့်လိုက်ရင်း လက်လယ်နှင့် ထိုးသွင်းမွှေလိုက်သည်.

" ဗျစ် ဖြစ်  ဗျစ်"

ဂျေသုတ်ပြီး လက်ထည့်သော်လည်း စအိုရဲ့ သဘောသဘာဝအတိုင် ကျပ်ထုပ်နေရာ ဖင်ခံဖူးသော ဆုရည်မှာ ဖင်ဇိမ်ကိုလည်း ရရှိလေသောကြောင့် ညည်းသံဆူထွက်လာသည်။ ဆုရည် ညည်းသံကြောင့် ကိုဇော်ဇော်မှာ ရတီကို လိုးရသည်မှာ အားတက်လာသည်။ ပက်လက်ဖြစ်နေသော ရတီအား ဘေးတစောင်းပြုလုပ်ပြီး ပေါင်တစ်ချောင်းကို မပြီးလိုးတော့သည်။

ဆုရည် အလိုးခံနေသည်ကို ကြည့်ပြီး ပို၍ ဖီးလာနေသလို ခံစားရကာ သုတ် မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ရတီအဖုတ်ထဲမှာပင် သုတ်လွှတ်မိတော့သည် ။ဘေးတစောင်း အိပ်ပျော်နေသော ရတီအား ထားခဲ့ပြီး ကုန်း၍ ခံနေသော ဆုရည်အနားကို ကပ်ကာ သုတ်ထွက်၍ ပျော့နေသော လီးအား ဆုရည်ပါးစပ်၌ တေ့ပေးလိုက်သည်။ ဆုရည်လည်း ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာသေ ာကိုဇော့်လီးအား စုပ်ပေးလိုက်သည်။ သုံးမိနစ်ပင် မကြာချေ ။ ကိုဇော်ဇော် လီးထောင်မတ်လာသည်။ ကိုဇော်ဇော်လဲ ဖီးတက်နေပြီ။ ဒူးထောက်ပြီ းကုန်းလိုးနေသော ကိုရဲက

" ဒူးညောင်းပြီကွ ာငဇော်"

" ပုံစံပြောင်းလိုးပေါ့ကွာ၊ ငါလဲ လိုးချင်နေပြီ"

" ဆု ကိုရဲ အပေါ်က တက်"

" ဟွန့် ကိုရဲ နှစ်ယောက် လုပ်မလို့လား"

" အင်းလေ ကိုရဲလည်း မပြီးသေးသလို ငဇော်ကလဲ လုပ်ချင်နေပြီ"

" အင်းပါ ကိုကို ဖြေးဖြေးနှော်"

" အင်းပါ ဆုရဲ့"

ကိုရဲ ကုတင်ပေါ်ပက်လက်အိပ်လိုက်တော့ လီးက မိုးပေါ်ထောင်နေတယ်၊ ဆုရည်လည်း ကိုရဲ အပေါ်က ခွကာ လီးနဲ့အဖုတ်တေ့ပြီး ဖိချလိုက်တယ်။

" ဗျစ်  ဗျိ ဗျိ ဇွိ"

လီးက တဇွိ တဗျိဗျိနဲ့ အဖုတ်ထဲ တဆုံးဝင်သွားတယ်။ ကိုရဲက ဆုရည်ကို ဆွဲဖက်လိုက်ရာ ဆုရည်မှာအလိုအလျောက် ကုန်းပြီးသား ဖြစ်ရတော့တယ်။ ကိုဇော်လည်း ဒူးထောက်ကာ ဆုရည် ဖင်ကို လီးတေ့ပြီး ဖိသွင်းချလိုက်တော့တယ်။

" ဗျစ် ဗျစ် ဗျိ ဗျစ်  ဗျစ်"

" အာ့!  ဖြေးဖြေး ကိုကို အောင့်တယ်"

လီးက တဆုံးဝင်သွားပြီး ဖင်ထဲမှ ာတင်းကျပ်နေတယ်။ ကိုဇော်က ဆုပြောတဲ့အတိုင်း တဖြေးဖြေးချင်းလိုးလိုက်တော့တယ်။ ကိုဇော်က လိုးတိုင်း ဆုရည်မှာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ဖြစ်ကာ ကိုရဲကို လိုးသလို ဖြစ်နေပြန်တော့ ကိုရဲလည်း တဖြေးဖြေးနဲ့ ဖီးတက်လာတယ်၊

" ဘွတ် ဖတ် ဖတ် ဖန်းးဖန်းး"

" အာ့ အိုးဟိုးး  အားးးရှီး"

လီးနှစ်ချောင်းက အလွှာလေး တလွှာသာခြားပြီး ထိကပ်နေသလိုပါပဲ။ လီးနှစ်ချောင်းက တနေရာစီကို အရသာတမျိုးစီ ပေးနိုင်စွမ်းရှိနေတော့ ဆုလည်း ကာမအရသကို ခံစားရလာတယ်၊ မြန်မြန်ပြီးချင်သလို သာ ခံစားလာရတော့သည်။ နောက်ဆုံး ဆုရည်မနေနိုင်တဲ့အခါ ကိုရဲနှုတ်ခမ်းကို လှမ်းနမ်းစုပ်တာ့သည်။ ကိုရဲလဲ ဆုရည်ရဲ့ပါးစပ်ထဲ လျှာထိုးပြီး မွှေသည်။ ဆုရည်ကလည်း တဖန်ပြန်လုပ်ပေးပြန်သည်။ ဆယ်မိနစ်ခန့်လိုးပြီးသောအခ ကိုဇော်က ဆုရည်ဖင်ထဲက လီးကို ထုတ်ပြီး လီးတချောင်း ဝင်နေသော ဆုရည် အဖုတ်ကိုထိုးထည့်ရာ

" အားကိုကို အိုး သေပါပြီ"

အပျိုစစ်စစ် မဟုတ်တော့ပေမယ့် လီးနှစ်ချောင်းတော့ မဝင်ပေ။ ထို့ကြောင့်ပြန်ထုတ်ပြီး ဖင်ထဲ တဖန်ထည့်ပြီး လိုးသည်။ ဇော်ဇော်လည်း ကြာကြာမလိုးနိုင်တော့ သုတ်တွေကို ဖင်ထဲကိုသာ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ အောက်မှပက်လက်နေပြီး အလိုးခံနေသော ကိုရဲလဲ ဖီးတက်ပေမယ့် မြန်မြန်မပြီးနိုင်ပေ။

" ငဇော် မင်းပြီးရင်ဖယ်ကွာ ၊ငါဆက်လုပ်မယ်"

" အေးပြီးပြီလုပ် မနက်ကြတော့ လင်းဆွဲလေးလိုးကြမယ်"

" အေးအေး"

ဆုရည်ကို အပေါ်ကနေဆင်းခိုင်းပြီး ဖင်ကုန်းကာ ဖင်ထောင်လိုးပေးလိုက်သည်။

" ဗျစ် ဘွတ်ဖွတ် ဖတ်ဖတ် ဖန်းးဖန်း"

" အာ့ရှီးးရှီးးးအိုးး"

ဆုရည်လဲ ပြီးတော့မည်ဖြစ်၍ ညည်းသံထွက်တော့သည်။ မကြာမီမှာပင် ကိုရဲလဲ သုတ်တွေထွက်သွားတော့သည်။ အားရအောင် လိုးလိုက်ပြီးနောက် လေးယောက်သား ကုတင်ပေါ်မှာပင် ကန့်လန့်အိပ်ကြတော့သည်။

မနက်မိုးလင်းလာတော့ ရတီနိုးလာသည်။ အဝတ်အစားလဲ မရှိပေ။ မိမိ တစ်ယောက်တည်း အဝတ်အစား မရှိသည် မဟုတ် ။ ရှိသမျှသော လူလေးယောက်လုံး အဝတ်အစားမရှိပေ။ မနေ့ညက အိမ်မက်မက်နေသလိုမျိုးခံစားလိုက်ရသည်။ အိမ်မက်ထဲမှာ ကိုရဲနှင့်လိုးနေသည်ဟု ထင်မိသည်။ မိမိပိပိကို စမ်းမိသည်။ သုတ်ရည်များစိုရွှဲနေသည်ကိုတွေ့ရပြီး အိမ်မက်တော့ မဟုတ်ဘူးဆိုတာတော့ သိလိုက်သည်။ တွေးနေစဉ်မှာပင်ကိုရဲကနိုးလာပြီး

" ရတီ နိုးပြီလား"

" အင်းနိုးပြီ၊ မနေ့ညက တော်တော်မူးသွားတယ်"

" ဟုတ်တယ် ရတီ အရမ်းမူးနေလို့ ကိုရဲ အားမရလိုကျဘူး"

" ဟာ ကွာ ကိုရဲကလဲ၊ ရတီ မူးနေတာကို အခွင့်ကောင်း ယူပြန်ပြီ"

" အခွင့်ကောင်းယူတာ မဟုတ်ရ ပါဘူး ရတီရယ်၊ မနေ့ညက ဆုနှင့်ငအောင်လုပ်ကြတော့ ကိုရဲလဲ မနေနိုင်ဘူးလေ၊ အာ့မို့ လုပ်တော့လုပ်လိုက်မိတာ"

" ဟွန်း ကိုရဲနှော် အာ့ဆို့ ကိုအောင်နဲ့ဆုကလဲ မြင်နေရမှာပေါ့"

" အင်း မြင်တယ်"

" ဟာကွာ ရှက်လိုက်တာ ကိုရဲ"

" ရတီကလဲ ဘာရှက်စရာလိုလို့လဲ အချင်းချင်းတွေပဲဥစ္စာ"

" အချင်းချင်းလဲ ရှက်တာပဲ"

ထိုစဉ် ဆုရည်နှင့်အောင်အောင် နိုးလာပြီး အောင်အောင်က ဆုရည်နို့ကို တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် စို့လိုက်တယ်။

" ပြွတ် ပြွတ်  ပြွတ်"

" အာ့!..အင်းးဟင်းး ဖြေးဖြေးစို့ပါကိုကို ဆုနို့က ထွက်မပြေးပါဘူး"

အဖုတ်ကို လက်တဖက်က နှိုက်ရင်း ကိုအောင်က နို့ကို တပြွတ်ပြွတ်စို့တော့သည်။ ရတီ သူတို့ ဘက်ကိုလှည့်ကြည့်ပြီး

" ဆုရည်တို့ကတော့ လုပ်ပြန်ပြီ"

" ရတီ ကလဲ အချိန်ရှိခိုက်လုံ့လစိုက်တာ၊ အချိန်နဲ့ ဒီရေ လူကို မစောင့်ဘူးတဲ့ ရတဲ့အချိန်လေး လုပ်ထားရတာ"

" ဟော့တော့ မနိုင်စိတ်တွေပဲ"

ရတီက ပြောနေတုန်း ဆုရည်က အိပ်ရာကထလာကာ ကိုအောင့်လီးကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပြန်သည်။

" လုပ်ပီ ဆုရည်ကတော့ မနက်ပိုင်းပဲ ရှိသေးတာ"

" မနက်စောစေ ာဆုရည် အားရှိအောင် နို့တိုက်နေတာ"

" ဟင့် "

ရတီမှာလည်း ကိုရဲက အဖုတ်နှိုက်ရင်း နို့ကိုစို့နေတော့ ရတီ့အဖုတ်ပြန်စိုလာရသည်။

" ဟာ ကိုရဲတော်ပြီကွာ"

" လင်းဆွဲလေးက ပိုကောင်းတယ် ရတီရဲ့"

" ဟင့် တော်ပြီဆို"

" မရဘူး မနေ့ညက အားမရတော့ ဒီမနက်တော့ အားရအောင် လုပ်သွားမှာ"

ရတီ ခွင့်ပြုရ ကောင်းမလား မကောင်းဘူးလား စဉ်းစားနေစဉ် အချိန်အတွင်းမှာပင် ဆုရည်က ပက်လက်ပြန်အိပ်ပေးပြန်သည်။ ရိုးရိုးပဲ လုပ်ကြမည်ဟု ရတီထင်လိုက်သေးတယ်။ သို့သော် အဖုတ်အား လိုးခြင်းမဟုတ်ပဲ ဖင်ကိုလိုးနေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။

ဖင်လိုးကြသည်ကို သိသော်လည်း ဆုရည်ဖင်မခံလောက်ဘူးဟု တွေးထားခဲ့ ပေမယ့် ယခုမူ ဆုရည် ဖင်ထဲကိုအောင်က လီးကို ထိုးသွင်းနေသည်၊ သေချာအောင် ကုန်းထ၍ ကြည့်စဉ် ကိုရဲလဲထလာပြီး ရတီ့ခါးကိုဖမ်းဆွဲပြီး နောက်ကနေကုန်းလျက် လိုးတော့သည်။

" ပြွတ် ဗျစ် ဗျိ ဗြစ်"

" အာ့ကို ရဲ အိုးကျွတ် ကျွတ်"

အဖုတ်ထဲ လီးကလျောကနဲပင် ဝင်ရောက်သွားသည်။ ရတီရုန်းဖို့ မစဉ်းစားတော့ချေ။ ကုန်းလျက်သာ ခံလိုက်တော့သည်။ လီးက တဇွိဇွိ တဗျိဝင်လာသည်။ ခံနိုင်နေပြီး နာကျင်မှု့လည်း မဖြစ်တော့တဲ့ အတွက်ကာမအရသာကို ရလေသည်။ ထူးခြားသည်မှာ လူရှေ့အလိုးခံရ၍ အစတော့ ရှက်နေပေမယ့် ဆုရည်က ဖင်လိုးခံရင်း တအင်းအင်း ညည်းနေတော့ စိတ်ထဲပို၍ ထကြွနေမိသည်။ ပိပိကိုလည်း ညှစ်နေမိသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် ဆုရည်က ရတီ့နို့ကို ကိုင်လေရာ ရတီလန့်သွားသေးသည်။

" ရတီ ဒီဘက်ရွှေ့ပေးဟာ"

ဆုရည်က ဖင်လိုးခံနေရာကနေ ရတီ ရင်ဘတ်အောက် ဝင်လာပြီး ရတီနို့ကိုလှမ်းစို့သည်။

" အာ့ ဆု မသာမ ငါ့နို့ကို မစို့နဲ့ဟ"

ဆုရည်က ရတီ့ကို ဖက်ထားပြီး

" မရဘူး စို့လို့ အရမ်းကောင်းတယ်"

ဆိုပြီး ဆက်စို့တော့သည်။ ရတီမှာ ရှက်နေပြီး ရုန်းထွက်မရပေ။ ဆုရည်က ရတီကို ဖက်ပြီး နို့ကို တပြွတ်ပြွတ်စို့နေသည်။ ရတီမှာ ရှက်ရှက်နဲ့ ငြိမ်ခံရင်း အရသာတမျိုးတွေ့တော့သည်၊ ကိုရဲက ရတီကို ဆုရည်ဖက် ထပ်ရွှေ့ပြီး ဆုရည်အဖုတ်ကို လှမ်းပွတ်လိုက်သည်။

ဆုရည်မှာလည်း အရမ်းကို ကာမစိတ်ဖြစ်နေပြီး နို့စို့လိုက် ညည်းလိုက်ဖြစ်နေသည်။ ရတီက နောက်ဘက်ပြန်လှည့်ကြည့်သော အခါ ကိုရဲက ဆုရည်အဖုတ်ကို ပွတ်နေသည်ကို မြင်ပြီး

" ကိုရဲ ဘာလုပ်တာလဲ"

" ဟီး ဆုရည် ကောင်းအောင် လုပ်ပေးလိုက်တာပါ"

" ရတီ မကြိုက်ဘူး"

" ရတီမကြိုက်ရင် မလုပ်တော့ဘူး"

ဆိုကာ ရတီခါးကိုသာ ကိုင်ဆွဲပြီး အားပါးတရ လိုးတော့သည်။ ရတီလဲ စိတ်ဆိုးပြေပြီးနောက် ကိုရဲ အလိုးနဲ့ ဆုရည် နို့စို့ကို ခံလိုက်သည်။

" ဗျစ်ဘွတ် ဖွတ် ဖွတ်  ဖန်းးဖန်း"

" အာ့အင်းဟင်းးဟင်း"

" ဘွတ်ဖွတ် ဗျစ်  ဖန်းဖန်းးဖန်း"

" အာ့ရှီးးရှီးးး"

မကြာမှီပင် ရတီရောဆုရည်ပါ ပြီးချင်လာသဖြင့် တအာ့တရှီးရှီး အသံတွေ ထွက်လာသည်။ ဆုရည်လဲ ရတီနို့ကို တပြွတ်ပြွတ်စို့လိုက်သည်။ ကိုရဲရေ ာကိုအောင်ပါ ပြီးချင်လာသည်။ ရတီမှာလဲ အရသာကို တွေ့နေရဖြင့်အပြီးမြန်လေသည်။

" ဗျစ် ဘွတ် ဖန်းဖန်း"

" အာ့ရှီးရှီးးအားး  ပြီးပြီ ပြီးပြီ"

ရတီ ပြီးပြီးနောက် ကိုရဲလဲ ပြီးလိုက်တော့သည်။ သုတ်ရည်များ သားအိမ်ထဲ ပူနွေးစွာ ဝင်ရောက်သွားပြီး ရတီလဲ မှောက်ကျသွားတော့သည်။ ကိုရဲမှ မှောပ်မှောက်လျှက် လဲနေသော ရတီအပေါ်က ခွလျှက် လီးကို ပျော့သည်အထိ စိမ်ထားလိုက်သည်။ အလိုးခံပြီးပြီးသွားသည်နှင့် ကိုရဲခန္ဓာ ကိုယ်က လေးသလိုခံစားရသဖြင့်

" ကိုရဲ ဆင်းတော့ကွာ လေးလာပြီ"

" ဆင်းပါပြီကွာ ရတီရာ"

ကိုရဲက ရတီအနားကပ်ပြီး လှဲချကာ ဖက်ထားလိုက်တော့သည်။ ဆုရည်တို့လဲ ပြီးသွားပြီးနောက် ရေချိုးခန်းသို့ ပြေးကြပြီးနောက် မျက်နှာသစ်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ကာ မနက်စာ စီစဉ်ုကြသည်။ အားလုံးစီစဉ်းပြီးမှသာ ရတီနှင့်ကိုရဲ အိပ်ရာမှထပြီး မနက်စာထစားကြသည်။ ကိုရဲနှင့်ကိုအောင်တို့ တနေ့လုံးမပြန်ပဲ ရတီတို့အခန်းမှာပင် အချိန်ကုန်ခဲ့သည်။

ရတီကို စိတ်ညစ်ပြေစေရန် အကြောင်းပြပြီး အချိန်ဖြုန်းကြသည် ။ ရတီလဲ ဆေးသောက်ရန် သတိရသော်လည်း ဆုရည်က ဆေးကုန်နေသဖြင့် နောက်နေ့မှဝယ်ပေးမည် ပြောသဖြင့် ထိုအတိုင်းသာ နေမိတော့သည်။ ညနေရောက်တော့

" ရတီရေ ငါ့အမေ့အိမ်ကို ခဏပြန်ချင်တယ်"

" ငါတစ်ယောက်တည်း ကျန်နေမှာပေါ့ဆု"

" ကိုရဲ ဒီနေ့အားတယ်လေ ရတီနှင့်နေပေးမှာပေါ့"

" အေးအေး ရတယ် ဆု"

ဆုရည်နှင့် ကိုအောင်အောင်တို့ ပြန်သွားသည်။ ကိုရဲက ဆုရည်တို့ ထွက်သွားပြီးနောက် အားဆေးများသောက်ကာ အားဖြည့်ထားလိုက်သည်။ တညလုံးရတီကို ရသမျှလိုးမည်ဟု ကြံရွယ်ထားလိုက်သည်။ ဆုရည်အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အမေက

" သမီး လေးဆု အဆင်ပြေလား"

" ပြေတယ် မေမေ"

" အေးသမီး အမေချေးထားတဲ့ ပိုက်ဆံတွေနောက်လဆို ပြန်ရတော့မယ်"

" အားလုံးလား မေမေ"

" အေးသမီး"

" မေမေ ဘယ်လိုလုပ်မယ် စဉ်းစားထားလဲ"

" မေမေလဲ အကြံရှိတယ်။ မေမေ့အသိနဲ့ ညှိထားတယ်။ သူ့ကို ပိုကိဆံပေးပြီး ပြသနာဖြေရှင်းရမှာပေါ့"

" လွယ်ပါ့မလား မေမေ"

" လွယ်ပါတယ် မေမေညှိပြီးပြီ"

" ဟုတ်ကဲ့ မေမေ"

" သမီးက ဒီနေ့ပြန်မှာလား"

" မပြန်ဘူးမေမေ ဒီနေ့ ဒီမှာအိပ်မယ်"

" အင်း မေမေလဲ သမီးကို လွမ်းနေတာ"

" သမီးလဲ လွမ်းပါတယ် မေမေ"

" သမီး က ရတီအားနည်းချက်ကို ရပြီလား"

" ရပြီ မေမေ "

" သေချာလဲ သိမ်းထားဦး သမီး ၊ မေမေစီစဉ်သလို မဖြစ်လာမှ အဲဒါကို သုံးရမယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ရတီကိုပူးပြီ းသတ်ရမှာ၊ အဲဒါမှမေမေတို့ လုပ်မှန်းမသိအောင် လုပ်ရမှာပေါ့"

" ဟုတ်ကဲ့ မေမေ"

ရတီ အမေ့အိမ်တွင် တစ်ညအိပ်၍ မနက်မှ ရတီ့အိမ် ပြန်ခဲ့သည်။ ဒီလိုနဲ့ နောက်တစ်လ ကြာသောအခါ ရတီမှာ ရာသီ မလာပေ။ ခါတိုင်းလဲ မမှန်သဖြင့်ခပ်ပေါ့ပေါ့သာ နေခဲ့သည်။ ကိုရဲနှင့်လဲ တပတ်တကြိမ်တွေ့ရသည်။ ဆုရည်မှာတော့ အိမ်ပြန်သည် အကြောင်းပြ၍ ကိုရဲနှင့်ကိုအောင်တို့၏ အလိုးကို ရတီမသိအောင် ခံရသည်။ နောက်တလခန့်ကြာသောအခါ ကိုအောင်ကနယ်ကို ခရီးသွားသည်။ ရတီမှာ ရာသီထပ်မလာ၍ ကိုရဲကိုပြောရာ

" ကိုရဲ ရတီ့ အဝှာမလာဘူး"

" ဟင် ဆေးမသောက်ဘူးလား ရတီ"

" မသောက်မိဘူးလေ"

" ဟာ ဘာလို့ မသောက်လဲ"

" မေ့သွားလို့"

" ဘာ မေ့တယ် ၊ဒီလောက် အရေးကြီးတာကို"

" ဘာလဲ ကိုရဲက တာဝန် မယူချင်တာလား"

" ကိုရဲမှာ အခု နယ်က မိန်းကလေးနဲ့ ကိုရဲမိဘတွေက ယူခိုင်းနေတာ"

" ဘာ  ကိုရဲ၊ ရတီကို ပစ်ချင်လို့လား"

" မတတ်နိုင်ဘူး ရတီ ကိုရဲလဲ မိဘတွေကို မလွန်ဆန်ရဲဘူး"

" ယောက်ျားဖြစ်ပြီး ဒီစကားပြောရလား ကိုရဲ။ ရတီတောင် အိမ်က ဆင်းလာခဲ့တာ"

" ရတီ ယောက်ျားဆိုတာ မိန်းမယူရင် ပိုက်ဆံရှာရတယ်။ ပင်ပန်းတယ် ငါ မရှာချင်ဘူး၊ ငါ အဲဒီမိန်းမကို မယူရင် အမွေပြတ်စွန့်လွတ်လိမ့်မယ်"

" အမွေပြတ်စွန့်လွှတ်တော့ ဘာဖြစ်လဲ ရတီတို့မှာ အိမ်ရှိသားပဲ"

" ရတီသာ မိဘနှင့်ခွဲနိုင်တာ ကိုရဲ မခွဲနိုင်ဘူး"

" ဘာပြောတယ် "

" နောက်ဖုန်းမဆက်နဲ့ ရတီ ဒါပဲ"

ကိုရဲ ဖုန်းချသွားသည်။ ပြန်ခေါ်ရာ စက်ပိတ်ထားသည်နဲ့သာ တွေ့ရတော့သည်။ ရတီဝမ်းနည်းစွာ ငိုကြွေးမိသည်။

" ရတီ ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်"

" ငါ့ကို ကယ်ပါ သူငယ်ချင်းရာ"

" ရတီ ဘာဖြစ်လဲပြော"

" ငါ ကိုယ်ဝန်ရနေပြီ"

" ဟင် ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ ရတီရယ်"

" ငါကြောက်တယ် ဆု"

" အေ းငါလဲ မလုပ်တတ်ဘူး၊ မေမေကို ပြောကြည့်ရမလား ရတီ"

" မပြောနဲ့ဦး ဆု၊ ငါဘာလုပ်ရမလဲ မသိသေးဘူး"

" အေးပါဟယ်၊ ဒုက္ခပါပဲ"



အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>>



နှောင်းနောင်တ အပိုင်း ( ၃ )

နှောင်းနောင်တ အပိုင်း ( ၃ )

ရေးသားသူ - Steven Law

ဦးထွန်းဇော်မှာ သမီး အတွက် ရတက် မအေးရပါဘူး။ ခင်ငြိမ်းနဲ့ လက်ထပ်မယ့် ကိစ္စလဲ မဖြစ်မြောက်နိုင်တော့ပဲ သမီးအရေးက အရေးကြီးခဲ့ရပြီ။ ဒေါ်ခင်ငြိမ်းကလည်း နားလည်ပါသည်။ ရတီ့ကို ကူညီရှာပေးရင်း ဆုရည်အိမ်ကို ရောက်ခဲ့ရသည်။ ဆုရည်အမေရဲ့ ပြောဟန်ဆိုရဟန်ကို သဘောမကျပေ။

" ဦးထွန်းဇော်ရေ ကျမလဲ ရတီကိုပြောပြပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ရတီက ဦးထွန်းဇော် ဒီကို ရောက်လာတယ်  ဆိုတော့ ကျမတို့ အိမ်မှာ မနေတော့ ဘူးဆိုပြီး ထွက်သွားတယ်လေ၊ ကျမဘယ်လိုမှ တားမရဘူးရှင်၊ ကျမလဲ ကျမအပြစ်တွေကြောင့် ဦးထွန်းဇော်ကိုလဲ အကြောင်းမကြားရဲဘူး၊ ကျမဘာသာပဲ ကျိတ်စုံစမ်းနေပါတယ်ရှင်၊ ကျမကိုခွင့်လွှတ်ပါရှင်"

" အမ သမီး ဆုရည်ကရော မသိဘူးလား"

" ဆုရည်ကိုလဲ ကျမရှာခိုင်းထားပါတယ်။ သူသွားတတ်တဲ့ နေရာနှင့် သူ့သူငယ်ချင်းတွေဆီကိုလဲ မေးခိုင်းနေတာ။ သူ့သူငယ်ချင်းတွေကလဲ သူတို့ဆီမလာဘူး ပြောကြတယ်"

" ဟုတ်ကဲ့ပါ ဗျာ၊ အကယ်လို့ ဆက်သွယ်လို့ရရင် ကျနော်ဆီ ဖုန်းဆက်ပေးပါ"

" ကျမ ဆက်ဆက် ဖုန်းဆက်ပါ့မယ်"

" ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးပါဗျာ"

ကိုထွန်းဇော် အိမ်သို့ပြန်ခဲ့ရသည်။ ကိုဇော် ဒီအမျိုးသမီးတော့ တစ်ခုခုလိမ်နေသလိုပဲ၊ ကျမစိတ်ထဲ သိပ်မသင်္ကာချင်ဘူး။

" သူ့ကိုလဲ စောင့်ကြည့်ရ ရမှာပေါ့"

ရတီအဖေ ဦးထွန်းဇော်ပြန်သွားတော့ ဆုရည်အမေ ကဆုရည်ကို ဖုန်းဆက်တယ်။

" မေမေ ပြောလေ"

" ရတီအဖေ လာသွားတယ်၊ ဟိုအမျိုးသမီးလဲ ပါတယ်သမီး၊ ရတီဘယ်မှာ နေတယ်တော့ မပြောလိုက်ဘူး၊သမီးလဲ မသိလို့ စုံစမ်းနေတယ်ပဲ ပြောလိုက်တယ်"

" ဟုတ်လား မေမေ"

" ဟုတ်တယ် သမီး၊ သူတို့က မေမေကိုတောင် မယုံသင်္ကာအကြည့်နဲ့ ကြည့်သွားတယ်လေ"

" ဟုတ်လား မေမေ"

" ခု အနားမှာ ရတီရှိလား"

" မရှိဘူး မေမေ"

" ရတီကို ပြောလိုက် နင့်အဖေ၊ ဟိုအမျိုးသမီးနဲ့ ယူသွားသလား မသိဘူးလို့"

" ဟုတ်ကဲ့ မေမေ"

" သူတို့ မေမေကို စောင့်ကြည့်လောက်တယ်၊ မေမေလဲ သတိထားရမယ်၊ အိမ်ရောင်းပြီး ရှောင်ရမလားလို့"

" ဟင် ဘာဖြစ်လို့လဲ မေမေ"

" သမီး ဘယ်သူ့မှမပြောနဲ့၊ ရတီပိုက်ဆံတွေကို မေမေတို့ရအောင် ယူမယ်"

" မေမေကလည်း မကောင်းပါဘူး၊ ရတီက သမီးအပေါ် အရမ်းကောင်းတာကို"

" သမီးမသိပါဘူး ရတီက သူ့အဖေနှင့် အဆင်ပြေသွားရင် သမီးကို လှည့်ကြည့်တော့မှ မဟုတ်ဘူးလေ၊ သမီးက အရင်အတိုင်းပဲ ဆင်းဆင်းရဲရဲနေရမှာ၊ သူ့ပိုက်ဆံတွေကို အမေကယူတယ်ဆိုတာလဲ သမီးလေးအတွက်လေ"

" ဟုတ်ကဲ့ မေမေ"

" မေမေတို့ လိမ်မှန်း သိရင် ရတီအဖေက အမေတို့ကို တစ်ခုခုပြန်လုပ်နိုင်တယ်။ ဒါကြောင့်မို့ အမေက အိမ်ရောင်းပြီး ရှောင်ရမယ်။ ရတီပြန်မလုပ်နိုင်အောင် သူ့အားနည်းချက်တစ်ခုခုကို ချုပ်ကိုင်နိုင်ဖို့ လိုတယ်သမီး၊ မဟုတ်ရင် မေမေ ထောင်ကျမှာ"

" သမီး ကြံပါမယ်"

" သမီးဆီက အဆင်ပြေမှ မေမေဘက်က ဆက်လှုပ်ရှားမယ်၊ သမီး မေမေတို့ရမှ ာသိန်းငါးရာနှော်၊ သမီးစဉ်းစားပြီးမှလုပ်"

" ဟုတ်ကဲ့ မေမေ၊ ရတီ လာနေတယ် မေမေ ဖုန်းချလိုက်မယ်"

" အေး သမီး"

ဆုရည်စဉ်းစားမိတဲ့ အချက်က ရတီမှာ ခုထိရည်းစားဆိုတာ ရှာတွေ့သေးဘူး။ အားနည်းချက် မရှိရင်ရှိအောင် လုပ်ရမှာပဲလေ။ အခုရတီနှင့် ကိုရဲတို့ နေဖူးကြပြီ၊ ဒါကိုပဲ ဗီဒီယိုရိုက်ရင် ကောင်းမလား၊ ဒါပေမယ့် ဒါ သူ့ရည်းစားနှင့် သူနေတာ၊ ဒီကိစ္စမျိုး ဖြစ်ခဲ့ရင်လဲ ကိုရဲ တာဝန်ယူလိုက်ရင်ဖြစ်တယ်။ ဒီတော့ ကိုရဲလဲတာဝန်ယူချင်တဲ့ စိတ်မဖြစ်ပဲ ရတီနှင့် ရတီ့အဖေ လုံးဝခေါင်းမဖော်နိုင်တဲ့ အရာမျိုးကို ကြံစည်ရင် ဘယ်လိုစီစဉ်မလဲ။

ပိုက်ဆံရှိတဲ့ လူတွေအတွက် သိက္ခာကျစေတဲ့ အလုပ်မျိုးကို ချုပ်ကိုင်ထားနိုင်မှ တကယ့် အားနည်းချက်ဆိုတော့ သိက္ခာတရားပဲ။ ရတီကို ထိန်းချုပ်နိုင်တဲ့ ရတီအားနည်းချက်မျိုးကို ရအောင် ဆုရည်ကြိုးစားရတော့မယ်။

" ဆုရည် ဘယ်က ဖုန်းလဲ"

" မေမေ့ဆီက ဖုန်းရတီ၊ နင့်အဖေလေ ဟို မိန်းမကြီးနဲ့ အိမ်လာသွားတယ်တဲ့ .. ယူပြီးပြီလို့ပြောတယ်တဲ့။ အခုကျတော့ နင့်အဖေကို သူကနိုင်နသေလိုပဲ တဲ့၊ မမေကေ ဒီလိပ်စာကို မပေးလိုက်ဘူးတဲ့"

" အေး ကောင်းတယ်၊ ငါတို့ ဘာသာငါတို့ အေးဆေးနေလို့ရသားပဲ"

" ဟုတ်တယ် ၊ နင်သွားရင် ဟိုက မိထွေးဖြစ်တော့ နင်သွားရင် နင့်ကိုအနိုင်ကျင့်မယ်၊ ပြီးတော့ အပျိုကြီးမဟုတ်လား ဇီဇာကြောင်ပြီး နင့်ကိုတချိန်လုံးပြောနေရင် နင်ဘဲ စိတ်ညစ်ရမယ်"

" အင်း ငါ့အဖေ တကယ်ပဲ လက်ထပ်လိုက်ပြီလား မသိဘူးနှော်"

" ဘာမှစိတ်မညစ်နဲ့ နင်ပျော်အောင်နေ ၊ငါဘာလုပ်ပေးရမလဲ"

" ရပါတယ်ဟာ"

" နင်စိတ်ညစ်သွားမှန်း သိပါတယ်ဟာညနေ KTV သွားပြီးစိတ်ညစ်ဖြေရအောင်"

" ငါတို့ နှစ်ယောက်တည်းလား"

" ကိုအောင်နှင့်ကိုရဲပါ ခေါ်မှာပေါ့ဟ"

" အေး မဆိုးဘူး"

" ငါသူတို့နှစ်ယောက်ဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်'"

" ဆက်လိုက်လေ"

ကိုအောင်အောင်ဆီ ဖုန်းဆက်တော့ လာမယ်တဲ့၊ ကိုရဲဆီကို တစ်ခါဖုန်းဆက်လိုက်တယ်။

" ဟလို ကိုရဲ"

" ဆု ဘာကိစ္စ"

" ဆုနဲ့ ရတီညစ်နေလို့ ညကျ KTV သွားမလို့လေ"

" ဟုတ်လား အင်းသွားလေ"

" ကိုရဲ လာမယ် မဟုတ်လား"

" ဆုခေါ်တော့ မလာဘဲ မနေရဲပါဘူး"

" ရတီကြောင့် မဟုတ်လား"

" သူလဲပါပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် တလောက ဆုနှင့်အောင်အောင်တို့ ဧည့်ခန်းမှာ လုပ်ကြတော့ ဆုဟာလေးကိုပဲ သတိရနေတာ"

" ဟာ ကိုရဲကလဲ"

" တကယ် ဆု ဟာလေးက မိုက်တယ်၊ အပေးလဲကောင်းတော့ အောင်အောင်ကိုတောင် မနာလိုတော့ဘူး"

ရေကန်အသင့် ကြာအသင့်ပါပဲ။ ကိုရဲကို စည်းရုံးလို့ ရလောက်ပြီ။

" အမယ် ရတီသိမှာ မကြောက်ဘူးလား"

" ဆုသာ ကိုယ့်ဘက်မှာရှိနေရင် မကြောက်ဘူး"

" ခစ်ခစ်ခစ်"

" တကယ်ပါဆု ကိုရဲလဲ ဆုကိုပြုစုချင်တာ"

" ဟွန့် မရပါဘူး၊ ကိုကိုရှိနေတာကို"

" ကိုအောင်မရှိတဲ့ အချိန်ပေါ့"

" မရပါဘူးနှော်၊ သူများပစ္စည်းကျသုံးချင်တယ်၊ ကို့ပစ္စည်းကျတော့ နှမြောနေလို့မဖြစ်ဘူး"

" မနှမြောပါဘူး ဆု"

" တကယ်လား အဲဒါဆို ဆုတို့နဲ့တွေ့ရင် ကိုအောင်နဲ့ရတီကို ပေးတွေ့မလား"

" ရတီ လက်မခံရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"

" ကိုရဲ ကြံစည်ပေါ့"

" အိုကေ ဆေးဝယ်ခဲ့မယ်၊ မူးအောင်တိုက်ပြီး လုပ်ကြမယ်"

" ဟယ် လူဆိုးနှော်"

" ဆုကျတော့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ"

" ကိုအောင်နဲ့ ညှိပေါ့"

" အိုကေ ၊ဒီနေ့လာခဲ့မယ်"

"အင်း"

ညဘက်ရှစ်နာရီခန့် ကိုအောင်နှင့်ကိုရဲ ရောက်လာကြတယ်။ ရတီနှင့်ဆုပြင်ဆင်ပြီး ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ KTV မှာ အရက်ရော ဝိုင်ရောမှာပြီး သောက်စားရင်း သီချင်းဆိုကြတယ်။ ရတီက စိတ်ညစ်နေသူမို့ ပိုတိုက်ကြတယ်။ ဝိုင်မှာ အရက်ရောထားတော့ နှစ်ပင်လိမ်ကုန်တယ်။ ရတီ တော်တော်မူးနေမှ တွဲပြီးခေါ်ခဲ့ကြတယ်။အခန်းထဲရောက်တော့ ကိုရဲက ရတီအဝတ်တွေကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။

ဆုနှင့် ကိုအောင်ကအပြင်မှာ ကျန်နေပြီး ထုံးစံအတိုင်း နမ်းစုပ်နေကြတယ်။ ကိုရဲအပြင်ကို ထွက်လာပြီး

" ကိုအောင် ရတီဟာ ကြည့်မလား၊ သိပ်လှတယ်"

" ဟာကြည့်ရမှာပေါ့ကွာ တလောကမင်းပဲ ဆုဟာကို ကြည့်သွားတာပဲ"

" ဟွန်း ကိုကိုနှော်"

" ဆုကလဲကွာ ငရဲက ဆုဟာကြည့်ထားတာ ကိုကိုလဲ ပြန်ကြည့်ရမှာပေါ့"

" ကိုရဲတော်ကြာ ကိုကိုက ရတီဟာ ကြိုက်သွားလို့ လုပ်ချင်နေရင် ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ"

" ဟားးဟားး ငအောင် လဲလုပ်မလား"

" ဟားးး ဆုသာခွင့်ပြုလို့ကတော့ လုပ်ပြီးသားကွ"

" ဟာ ကိုကိုနှော်"

" ဆုကလဲ တစ်ခါတည်းပဲ လုပ်မှာပါ"

" ဟင့် မရဘူး၊တော်ကြ ာဆုကို ပစ်သွားမှာ"

ကိုအောင်အောင် ဆုရည်ကို လမ်းခွဲသွားနိုင်မှန်း ဆုရည်သိပြီးသာပါ။ ဒါပေမယ့် လောဘကိုကျ အဆုံးမသတ်နိုင်တော့ ဆက်ပြီး မီးစင်ကြည့်ကရမှာပေါ့။

" မပစ်ပါဘူးကွာ"

" ဒီလိုလုပ်ကွာငအောင် ၊ဆုကိုလဲ အဝတ်ချွတ်ပေး၊ ငါကရတီအဝတ်တွေ ချွတ်ပြီးပြီ"

" တကယ်လား"

" တကယ်ပါဆို ဆုရောမင်းရော ဝင်ကြည့်"

" ရတီ အဝတ်ချွတ်ထားရင် ဆုကိုလဲ ချွတ်ပေးမယ်"

" ဟာကွာ ကိုကိုနှော်"

ဒီနေရာမှာ ဆုရည် အတွက် စွန့်စားရခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။ တသက်လုံး ရှာမရတဲ့ ငွေကြေးကို အရှက်နဲ့ စွန့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးသားပါ။ ကိုအောင် ဆိုတာကလဲ ဆုရဲ့ ပထမဆုံးရည်းစားမှ မဟုတ်တာ။ ကိုရဲတစ်ယောက်ဆီအလိုးခံရလဲ မထူးဘူးလေ။ ရမယ့်ငွေကြေးက သိန်းငါးရာဆိုတော့ ဆု စွန့်စားရဲပြီပေါ့။ ဆုရည်နဲ့ ကိုအောင် ကကိုရဲနောက် လိုက်ခဲ့တယ်။ ကုတင်ပေါ်မှာ ရတီက အဝတ်အစားမဲ့ ပက်လက်ကလေး ဖြစ်နေတယ်။

" တွေ့လား ကိုအောင်"

" အင်း "

" ဆုလဲချွတ်လေ"

" ဟင့် ကိုရဲအရင်ကလဲ ကြည့်ပြီးသားလေ"

" အခုအသေးစိတ် ကြည့်မှာ"

" ဟင့် ကိုကိုချွတ်ရမှာလား"

" အင်းလေ"

" ဟင့်"

ဆုရည် အဝတ်တွေချွတ်တော့ ကိုရဲရောကိုအောင်ပါ ချွတ်လိုက်ကြတယ်။ ကိုရဲရော ကိုအောင်ပါ လီးတွေတောင်ပြီး တရမ်းရမ်းဖြစ်နေပြီ။ နှစ်ယောက်သား ယှဉ်ရပ်နေတုန်း ဆုရည်က

" ဟီး ကိုရဲ  ရတီနိုးလာရင် သူ့ဟာကို လူနှစ်ယောက် အသေးစိတ်ကြည့်နေတာကို ပြလိုက်ရင် သူဘယ်လောက် ဒေါသထွက်မလဲ မသိဘူး။ အမှတ်တရ ဓာတ်ပုံရိုက်ထားလိုက်မယ်"

ဆုရည်က အကြံနှင့်မို့ ခုလိုပြောလိုက်တယ်။

" ပြဿနာတက်မယ်"

" မတက်ပါဘူး ကိုရဲကလဲ"

" ဟားဟား ငါတို့ အဲလိုဆို ဘယ်လို ပိုစ့်ပေးရမလဲ"

" ကိုရဲက လုပ်နေတဲ့ပုံ ၊ကိုကိုက နို့ကိုင်ပေးနေတဲ့ ပုံပေါ့"

" ဟားးဟားး"

" နေအုံး ကိုရဲင ါအရင်ကြည့်ပါရစေ"

" ကြည့်ကွာကြည့် အားရအောင် ကြည့်"

ကိုအောင်က ရတီရဲ့ ဖုဖောင်းနေသော ပိပိပိကို သေချာဖြဲပြီး ကြည့်နေစဉ် ဆုက ဓာတ်ပုံရေ ာဗီဒီယိုပါရိုက်ထားလိုက်တယ်။ ကိုအောင်က ရတီနို့ကို စို့လိုက်ရာ

" ဟာ ဟေ့ကောင် အဲဒါမပါဘူးလေ"

ဆုက ဗီဒီယိုကို အမိအရရိုက်ထားလိုက်တယ်။ ကိုရဲက ရတီပေါင်ကို မပြီး လီးထိုးသွင်းတဲ့ အချိန်မှာ ကိုအောင်က ရတီနို့တွေကို တပြွတ်ပြွတ်စို့နေတယ်။

" ဟေ့ကောင် မင်း ရတီ့ နို့ကိုစို့တယ်နှော် ဆုနို့ကိုလဲ ငါစို့မှာနှော်"

" စို့ပေါ့ကွာ"

ကိုရဲက ရတီကို လိုးရင်း ပြောနေတယ်။ ကိုအောင်က နို့စို့နေရာက အားမရပဲ ရတီပါးစပ်ထဲ လီးထည့်တော့

" ဟာ ဟေ့ကောင် ဆုတွေ့လား ကိုရဲကိုလဲ ဆုကလုပ်ပေးရမှာနှော်"

" အာ အဲဒါဆို ငါလဲလုပ်မှာ"

အရက်နဲ့ဝိုင် နှစ်ပင်လိမ်ပြီး မူးနေသေ ာရတီမှာ ဘာမှ မသိပေ။ မိမိပါးစပ်ထဲ လီးဝင်နေသည်ကိုလဲ မသိတော့ပေ။ တစ်ယောက်က ပါးစပ်လိုးပြီးတစ်ယောက်က အဖုတ်ကို လိုးနေကြတော့သည်။ ဆုရည်လည်း မူဗီရိုက်လိုက်ပြီး ဖုန်းကို  ထားလိုက်ပြီး

" ကိုအောင် ရတီ နိုးသွားမယ်လေ၊ ဒီကိုလာခဲ့တော့"

" အင်းပါ ဆု၊ ရတီကအိပ်ပျော်နေတော့ အသေကောင် လုပ်နေရသလိုပဲ"

" ခစ် ခစ်ခစ် သူက လုံးဝ အိပ်ပျော်နေတာကိုး"

ကိုအောင်အောင်က ဆုဆီကိုသွားလိုက်ရာ ဆုက ကိုအောင့်လီးကို စုပ်လိုက်တယ်။

" ပြွတ် ပြွတ်  ပြွတ်"

ကိုရဲလဲဆုနဲ့ ကိုအောင်လုပ်နေတာ မြင်တော့ စိတ်ကပိုကြွလာပြီး

" ငအောင် လူလဲ လိုးရအောင်ကွာ"

" ဆု  ကိုရဲနဲ့ခံလိုက်ပါလား၊ ရတီကို ကိုကို လိုးချင်လို့"

" ဟာ ကွာ မရပါဘူး"

" ဆု  ငအောင်က ရတီ့ပါးစပ်ကို လိုးထားတယ်နှော်။ ဆုပါးစပ်လဲ ကိုရဲလိုးမှာ၊ ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား ငအောင်"

" အင်း ဟုတ်တယ်"

" အာ ကိုကိုနှော် ဆုနှစ်ယောက်လုံး မခံရဲဘူး"

" ငအောင်လာကွ ာရတီကို လိုးလိုက်၊ ဆုကိုငါပြုစုမယ်"

" ကိုအောင် လုပ်ပါဦး ကိုရဲက တကယ် လုပ်မယ့်ပုံ"

" ဘာဖြစ်လဲ ဆုကလဲ ကိုကိုလဲ ရတီကို လိုးရတာပဲ ဥစ္စာ"

" ကိုကို သိပ်ရက်ရောနေတာလား"

" ဆုကလဲကွာ အခု ဖီးအရမ်းလာနေလို့ပါ"

" မလုပ်ပါနဲ့ ကိုရဲရယ် တော်ကြာ ရတီနိုးသွားပြီး ပြသနာတွေ တက်ပါ့မယ်"

" နှစ်ပင်လိမ်ပြီး လုံးဝအိပ်ပျော်နေတာ နိုးမှာ မဟုတ်ဘူး"

" ဒါဆိုလဲ ဒီလိုလုပ်လေ ကိုရဲကို ကို့ကိုရတီနှင့်ပေးတွေ့လိုက်လိုက်တော့။ မူဗီ ရိုက်လိုက်မယ်။ ပြသနာတက်ခဲ့ရင်လည်း မူဗီနဲ့ ပြရမှာပဲ"

" ဆု ငါတို့က ရတီကျတော့ လုပ်ပြီး ဆုကျတော့မလုပ်ရင် ပြသနာ ပိုတက်မယ်"

" သူသိတာမှ မဟုတ်တာ"

" နင်ဗီဒီယို ရိုက်ချင်လို့ ငါတို့ကိုလုပ်ခိုင်းတာလို့ ရတီ့ကို ပြောလိုက်မှာနှော်"

" ဟာ ကိုရဲ သစ္စာမဖောက်ရဘူးလေ"

" နင်စဉ်းစားလေ ရတီ ကျတော့ ငအောင်က ပါးစပ်လိုးသွားပြီးပြီ ၊ ငါကျတော့ နင့်ကို မလုပ်ရတော့ မျှတမှု့ မရှိဘူးလေ"

" အာ ကိုရဲကလဲ"

" ငအောင်က ရတီကိုလုပ် ငါကလဲ ဆုကိုလုပ်မယ်၊ ဒါမှမျှတမှု့ရှိမှာပေါ့၊ ဟုတ်တယ်မလား ငအောင်"

" အေးပါကွာ"

" ဒါမှမဟုတ်ရင် နင့်ဖုန်း ငါ့ပေး အားလုံးပြန်ဖျက်မယ်၊ နောက်ကျရင် ငါက ရတီကို ပြန်ပြောမှာ"

မူဗီတော့ အဖျက် မခံနိုင်ပေ။ မူဗီသည် ရတီရဲ့ အားနည်းချက်ကို ချုပ်ကိုင်နိုင်သည့် အရာ၊ မတော်တဆ အမေ့ကို တရားစွဲလျှင် အမေက မိမိအတွက် လုပ်ပေးရကျိုးနပ်မည် မဟုတ်ပေ။ ကိုရဲတစ်ယောက်ကို ခံပေးရလို့ ထူးလာမည်လဲ မဟုတ်ပေ၊ နောက်ဆုံးတော့ မိမိရှေ့ရေးအတွက် စဉ်းစားကာ လုပ်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး..

" အင်းပါ လုပ်ပေးပါ့မယ်"

" ဒါမှပေါ့ ဟုတ်တယ် ကိုရဲ မင်းပြီးပြီလား"

" ဘယ်က ပြီးမှာလဲကွ ာအသေကောင် လုပ်နေရသလို ဖြစ်နေတာ"

" မပြီးသေးရင် မင်းဆုကို ဆွဲလိုက်တော့"

" အိုကေ"

ကိုအောင် ရတီပေါင်ကို မတင်ပြီး လိုးရန်ပြင်တော့ ဆုရည် ဖုန်းယူပြီ းခနရိုက်လိုက်သည်။

" ရတီမြန်မြန်ရိုက်ဟာ ငါနင့်ကို လုပ်ချင်နေပြီ"

" အင်းပါ ကိုရဲ"

" လာ ဆု စုပ်ပေးအုံး"

" ဟင့် ကိုရဲ မလုပ်ပေးရင် ဆုက မစုပ်ပေးဘူး"

" ဟားးးဟားး"

ကိုရဲလဲ ဆုကျေနပ်အောင် ဆုပိပိကို ယက်ပေးလိုက်သည်။ ဆုလဲ ကိုရဲကျေနပ်အောင် စုပ်ပေးလိုက်သည်။

" Doggy ဆွဲမယ် ဆု"

ဆုမှာ ကိုရဲပြောသလို ကုန်းပေးလိုက်သည်။ ကိုရဲက ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ဂျေလီထုတ်ကို ယူပြီးနောက် ဆုရဲ့ပိပိထဲ လီးကို ဖိသွင်းလိုက်တယ်။

" ဗျိ ဗျစ်  ဗျစ်"

" အာ့ အင်းးဟင်းးဟင်းး""

နီညိုရောင် ဖင်ပေါက်ဝကို ကြည့်ပြီး

" ငအောင် မင်း ဆုကို ဖင်ချထားလား"

" အင်း ချထားတယ်လေ"

" အာ ကိုကို"

" ဟဲ့ ကောင် ငရဲ ဘာလဲ မင်းက ဆုဖင် ချမလို့လား"

" ချပါဘူးကွာ မင်းချရင်တော့ ညှပ်လိုးလေးပေါ့"

" ဟာ.....ကောင်းသားပဲ ငါလဲ လုပ်ဖူးချင်နေတာ"

" မရပါဘူးနှော် ၊ဟွန်း တစ်ယောက်ချင်းပဲ"

" ဘာထူးမှလဲ ဆုရယ်၊ လုပ်မယ့်လုပ်တော့လဲ အကုန်လုပ်မှာပေါ့ ။ ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား ငအောင်"

" အေးပါကွာ မင်းသဘောပါ"


အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>>



နှောင်းနောင်တ အပိုင်း ( ၂ )

နှောင်းနောင်တ အပိုင်း ( ၂ )

ရေးသားသူ - Steven Law

အက ကြမ်းပြင်မှာ တခြား အတွဲတွေလဲ ကနေကြတော့ ရတီ့ကို ကိုရဲက ဖက်ထားလိုက်တယ်၊ ကိုရဲရဲ့ ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သွားတော့ မော့ကြည့်မိစဉ်မှာ အနမ်းတစ်ပွင့်က ရတီနှတ်ခမ်းပေါ်သို့ ကျရောက်သွားတော့ ရတီစိတ်ထဲ ရှက်သလို ဖြစ်ကာ ကိုရဲရင်ခွင်ဆီကို မျက်နှာအပ်ထားလိုက်မိတယ်။

စည်းချက်သံနှင့်အတူ ခြေကို ရွှေ့ရင်းကိုရဲ ဘောင်းဘီထဲက ဖုဖောင်းနေတဲ့ အရာက ရတီဗိုက်ကို လာထိနေတယ်။ ရတီမှာ ရင်ခုန်မောလျတဲ့ စိတ်တွေ ဖြစ်လို့လာတယ်။ ကိုရဲရဲ့ ကျောပြင်ကို သာတင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားမိလိုက်တယ်။ ရတီ ရင်ခုန်သံတွေကို တီးလုံးသံကြောင့် ကိုရဲ ကြားနိုင်မှာ မဟုတ်ပေမယ့် ရတီကတော့ကြားသွားမှာတောင် စိုးရိမ်မိနေတယ်။

တချက်တချက် ရတီ့ တင်သားတွေကို ဖျစ်ညစ်လာတဲ့ ကိုရဲလက်ကြောင့် ရတီစိတ်တွေ တမျိူးကြီးဖြစ်လာတော့တယ်။ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်က ခုန်ပြီးပြီး မောပန်းတဲ့ အခါ ထပ်သောက်ရင်း လူက ပိုပြီး မူးရစ်လို့လာခဲ့တယ်။

" ရတီ မူးနေပြီလား"

" ဟုတ်တယ် ကိုရဲ"

" ပြန်တော့မလား"

" ပြန်ချင်တယ်၊ ဆုကိုလဲ ခေါ်ရအုံးမယ်"

" ဆုက ဟိုမှာ သူ့ဘဲဘဲနှင့် အကြင်နာ ပေးနေတုန်းပဲ"

" ဟွန့် ဆုကတော့ ဒီအတိုင်းပဲ"

" ရတီ ဒီနေ့ ကိုရဲ အရမ်းပျော်တယ် ရတီ၊တညလုံးရတီနဲ့ စကားတွေပြောချင်သေးတယ်"

" ရတီက အိမ်ပြန်မှာ ကိုရဲ"

" ကိုရဲ လိုက်ပို့မယ်လေ"

" ဟုတ် ကိုရဲ"

" ဆု ပြန်မယ်"

" ဟင့် ရတီ ဒီနေ့ ကိုကိုနဲ့ နေမှာနှော်"

" အယ်..ဆုကလဲ"

" လုပ်စမ်းပါရတီ ၊ငါက ကိုကိုနဲ့ တခန်းနေမယ်၊ နင်ကကိုရဲနှင့်နေ"

" ဟာ မဖြစ်ပါဘူး"

" စကားပြောနေကြမယ်လေ ရတီ"

" ရတီလဲ ဘာပြောရမှန်းမသိပေ၊ မူးနေပြီမို့ ခေါ်ရမည်လား မခေါ်ရဘူးလား တွေးမရခင်မှာပဲ ကိုရဲက ရတီပုခုံးကို ဖက်ပြီး

" ကိုလိုက်ခဲ့မယ် ရတီ၊ ကိုယ်လဲ မူးနေပြီ အကြာကြီး ကားမမောင်းနိုင်တော့ဘူး"

" အင်းပါ"

ရတီကို ကားရှေ့ခန်းက ထိုင်စေပြီး ဆုရည်နဲ့ ကိုအောင်က နောက်ခန်းမှာ ထိုင်ကြတယ်။ အသံမကြားလို့နောက်ကို လှည့်ကြည့်မိတော့ ဆုရည်တို့က ထိုင်ရင်းနမ်းနေကြတယ်။ ကိုအောင်ရဲ့ လက်က ဆုရည်ရဲ့ စကပ်အောက်ထဲကို နှိုက်ပြီး ကလိနေတာကို မြင်လိုက်ရတဲ့ ခဏလေး အခိုက်အတန့် ရင်ထဲ နွေးကနဲ ခံစားရပြီး ပိပိထဲက တမျိုးလေးဖြစ်သွားသည်ကို ခံစားမိလိုက်သည်။ ထိုသို့ဖြင့် ရတီတို့တိုက်ခန်းထဲ ဝင်လာပြီးနောက်မှာတော့ ဧည့်ခန်းမှာခဏတာမျှ ထိုင်ကြပြီးရင်း စကားပြောကြတယ်။

အားလုံးကလည်း မူးနေပြီ။ ကားပေါ်မှာ အရှိန်ရလာတဲ့ ဆုရည်နှင့်ကိုအောင်အောင်တို့က ဆိုဖာထိုင်ခုံပေါ်ထိုင်ရင်းပင် နမ်းလိုက် နို့နှိုက်လိုက် ဖြစ်နေပေတော့သည်။ ဆုရည်ကလဲ အတင်းရုန်းနေသည်။

ကိုရဲနှင့်ရတီက ရယ်နေကြရင်း

" ကိုကိုမကဲနဲ့ကွာ၊ ရတီတို့ ရှိတယ်"

" ဆုကလဲကွာ ၊အချင်းချင်းတွေပဲ ရှိတဲ့ဥစ္စာ"

" ဟုတ်တယ် ဆု ၊ငါတို့က ပွဲကြည့်ပရိတ်သတ်၊ ဟုတ်တယ်နှော် ရတီ".

" ဟုတ်တယ်"

" ကဲအောင်အောင် မင်း အစွမ်းဘယ်လောက်ရှိလဲ"

" ငရဲ မင်းထက်တော့ သာတယ်ကွ"

" သာရင် လုပ်ပြစမ်းပါကွာ"

" ဟာ ကိုရဲနှော်မြှောက်မပေးနဲ့၊ ကိုကိုကမြောက်ပေးရင် ဂွေးတက်အောင်ကတာ"

" ဟားးး ကဲ အောင်အောင်လုပ်ကွာငါတို့ကြည့်ချင်လှပြီ"

" တွေ့လားဆု ပရိတ်သတ်တွေ တောင်းဆိုနေပြီ"

" ခစ်ခစ် ရတီ..နင် တကယ်ကြည့်မယ်ဆိုရင် ငါလုပ်ပြမှာ"

" လုပ်ပြ လုပ်ပြ Live ကြည့်မယ်"

" ကိုကို လုပ်ပြဖို့ သတ္တိရှိလား"

" ဘာလို့ မလုပ်ရဲရမှာလဲ"

" တကယ်လား မှုတ်ခိုင်းမှာ"

" ဟင်..."

မူးနေကြပြီမို့ လုပ်သင့်မလုပ်သင့် မစဉ်းစားကြတော့ပါ ။ အပျော်သဘော လုပ်ကြရင်း အပျက်ဖက်ရောက်လာကြပြီ။ အောင်အောင် နင်သွားသည်။ သို့သော် သိက္ခာတော့ အကျမခံ။ အနိုင်ယူရန် စဉ်းစားကာ

" ဆုပြန်လုပ်ပေးရင် လုပ်ပြီးသားပဲ"

" လုပ် လုပ် ဆုရည် အရှုံးမပေးနဲ့"

ကိုရဲက မြှောက်ပေးနေသည်။ ရတီလဲ ဆုရည် တကယ်လုပ်ရဲ မလား မလုပ်ရဲဘူးလား ကြည့်ချင်လာရာ

" ဟားး ဆု နင်တော့ရှုံးပြီ"

" ဘာလို့ ရှုံးရမှာလဲ၊ ကြည့်လိုက်"

ဆုရည် ပြောရင်း အဝတ်တွေ ချွတ်ချလိုက်သည်။ ရတီ မျက်လုံးပြူးသွားရသည်။ အောင်အောင်လဲ အဝတ်တွေ ချွတ်ပစ်သည်။ ဆုရည် ရတီ အဝတ်ချွတ်တော့ မြင်ဖူးနေတော့ ပြသနာမရှိပေမယ့် အောင်အောင်အဝတ်ချွတ်တဲ့ အခါမှာတော့ လန့်သွားရသည်။

အောင်အောင်က ဆုရည်နို့ကို တပြွတ်ပြွတ် စို့သည်။

" ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်"

" အာ့! အင်းးဟင်းးဟင်းး"

ရှေ့တည့်တည့်မှာ ဖြစ်နေကြတော့ ရတီစိတ်ထဲ တမျိုးဖြစ်ရသည်။ နို့စို့ရင်း ပိပိကို လက်နှင့်ပွတ်နေသည်။ ရတီ စိတ်တွေလဲ ထကြွလာသလို ခံစားရသည်။ ပိပိတို့ ယားယံသလို ခံစားရသည်။ ကိုရဲဘက်ကို လှည့်ကြည့်မိသည်။ ကိုရဲက မျက်စိတဖက် မှိတ်ပြသည်။ ကိုရဲ ဘောင်းဘီလဲ ဖောင်းကြွနေသည်။

ဆု ရဘ်ကဆိုဖာပေါ် ပက်လက်အိပ်ပေးရာ။ ကိုအောင်အောင်က ဆိုဖာအောက်မှ နေ၍ ဆုရည် ပိပိကို စယက်တော့သည်။

" ပလပ်  ပလပ် "

" အင်း  ဟင်းးဟင်းး"

ဆုရည် ညည်းတွားရင်း အောင်အောင့် ခေါင်းကို ဖိချသည်။ ဆုရည် နို့တွေ ပွတ်ရင်း ညည်းသည်။ ရတီလဲပေါင်တွေ လိမ်ကျစ်မိသည်။ ထိုစဉ် ကိုရဲက ရတီကို လာနမ်းသည်။ ရတီလဲ ပြန်နမ်းမိသည်။ ဆုရည် ညည်းသံကြောင့် ရတီ စိတ်ပိုထကြွလာတော့သည်။

" ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်"

စုပ်သံ ထွက်လာသည်။

" အာ့ ! အင်းးဟင်းးဟင်းးး"

ရတီ နမ်းနေရာက ခွာပြီး ဆုရည်တို့ကို ကြည့်ရာ ကိုအောင်အောင်မှ ဆုရည်အစေ့ကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်နေသည်။ ပိပိအား အပေါ်အောက်စုံဆန်ပြီး ယက်နေသည်။ ဆုရည် အရည်တွေ ထွက်လာသည်။

" ကိုကို ဆုရည် ရပြီ ကိုကို့ကို လုပ်ပေးမယ်"

" ကိုကို အားမရသေးဘူးကွာ 69 လုပ်ရအောင်"

" ကိုကို့သဘော"

ဆုရည် အိပ်ရာကထပြီး အောင်အောင်က ဆိုဖာပေါ် လှဲချလိုက်သည်။ ဆုရည်က အောင်အောင့် မျက်နှာပေါ်ခွပြီး အောင်အောင်လီးကို ကိုင်ပြီး ကွင်းထုပြီးနောက် စုပ်တော့သည်။

" ရတီ "

" ဟင်"

အလန့်တကြားပြန်ထူးမိသည်။

" သူတို့တွေ အရှိန်ရနေပြီ ကိုရဲတို့ အခန်းထဲ သွားရအောင်"

" ဟင် .."

" လာပါကြာ ရတီရာ ကိုရဲလဲ ရတီကို ပြုစုပေးချင်တယ်"

ကိုရဲ ရတီကို ပွေ့ချီပြီး အိပ်ခန်းဖက်ကို သွားလိုက်သည်။ ရတီကို ကုတင်ပေါ်ချလိုက်ပြီး ရတီကို နမ်းလိုက်ပြန်သည်၊ ကိုရဲက နမ်းရင်းပင် ရတီရဲ့ အင်္ကျီကိုချွတ်ချလိုက်ပြီး ဘော်လီချိတ်ကိုပါ ဖြုတ်ချလိုက်ရာ ဖြူဖွေးပြီး ဝိုင်းစက်ဖောင်းထနေတဲ့ ရင်သားနှင့်နို့စူစူလေးကို မြင်လိုက်ရပြီး နောက်မှာတော့ မနေနိုင်တော့ပဲ နို့ကိုတပြွတ်ပြွတ်စို့မိတော့သည်။

" ပြွတ် ! ပြွတ် "

" အာ့ ! အင်းးဟင်းးး! "

ရတီမှာ ယားယံသော ခံစားမှု့နှင့်အတူ ကြက်သီးဖုတွေထပြီး ညည်းညူမိရပါတော့သည်။ နို့သီးဖျားကို လျှာဖြင့်ထိုးမွှေယက်ပေးပြီး တပြွတ်ပြွတ် စို့ပေးရာ ရတီမှာ ပိပိထဲက အရည်များပင် စိမ့်ထွက်လာတော့သည်။ လှပ ဖုဖောင်းနေသော ရတီ့ရဲ့ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများမှာလဲ အရည်တွေကြောင့် ရွန်းလဲ့နေပေရာ ကိုရဲလီးမှာလဲ တဆတ်ဆတ်တောင်နေသဖြင့် အဝတ်ကို အလျှင်အမြန်ပင်ချွတ်လိုက်သည်။ ရတီမှာ ကို့ရဲရဲ့ လီးကြီးကို တွေ့ပြီး

" အို အကြီးကြီးပဲ"

ဟု တွေးမိပြီး ရင်ခုန်ခြင်းတဝက် ကြောက်လန့်ခြင်းတဝက်နှင့် မျက်စိလေး စုံမှိတ်ထားလိုက်မိသည်။ ကိုရဲလည်း ရတီ့ ပေါင်ကြားမျက်နှာအပ်လိုက်ပြီး ရတီ့ အဖုတ်ကို စတင်ယက်တော့သည်။ ရတီ့အဖုတ်မှာ ကာမစိတ်ကြောင့် အရည်တို့ စိုရွှဲနေပေသည်။

" ပလပ်ပလပ် ပလပ်"

ကြက်းသီးနွေးဖုတို့ ထပြီး ညည်းမိရသည်။

" အင်းးဟင်းးဟင်းး"

အစေ့ကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်မှု့ကြောင့် ကျင်တက်သော ခံစားမှု့နဲ့အတူ အဖုတ်တစ်ခုလုံး အုံကြွလာသကဲ့ပင် ခံစားမိရတော့သည်။ အရည်တို့ ထွက်သထက် ထွက်လာခဲ့သည်။ ပိပိတို့ ယားသထက်ယားလာသည်။ညည်းသံ ပိုထွက်လာခဲ့သည်။ ရတီ့ ကာမစိတ်တို့ ထိပ်ဆုံးရောက်နေပြီ ဖြစ်သဖြင့် ကိုရဲလိုးရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ပေါင်ကြားဒူးထောက်ဝင်ကာ ပိပိအဝအား တေ့လိုက်သည်။

ကိုရဲက ရတီရဲ့ ပိပိလေးကို လီးကြီးနှင့် တေ့လိုက်ချိန်မှာ ရတီမျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ကိုယ်လုံးလေးကို တောင့်ထားတာ တွေ့ရပြန်သည်။  အပျိုစင်လေး ရတီမှာလည်း ရင်ခုန်မိတယ်လေ။ ကိုရဲရဲ့ လီးကြီးဝင်လာပြီးတော့ အပျိုစင်အမှေးပါးကို ထိုးခွဲရင် နာမှာလည်းစိုးတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အလိုးတော့ ခံရတော့မည်။

" ပြွတ် ဗျစ် ဗျစ်"

လီးကြီးကျပ်သိပ်စွာ ဝင်လာတာနှင့်

" အာ့  ကို ဖြေးဖြေး အာ့"

ကိုရဲက မကြမ်းပါ။ ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်၍ အေးဆေးလေးပဲ တဖြေးဖြေးချင်းသွင်းတာပါ။ တဝက်လောက်မှာပဲ လီးထိပ်က တင်းကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ကိုရဲလည်း အားလေးနည်းနည်းထည့်ပြီး ဆတ်ကနဲ လိုးလိုက်တယ်။

" ဗျစ်  ဗျစ်  ဖောက်"

" အာ့!အင့်!....ဟင်းဟင်း ကွဲသွားပြီးလား ကိုရဲ"

" အာ..ကွဲပါဘူး ရတီကလည်း"

ကိုရဲလီး ပြန်ထုတ်ကြည့်လိုက်တယ်။ မကွဲဘူး ဆိုပေမယ့် အမှေးပါးပေါက်လို့ သွေးစလေးတွေ တွေ့ရတယ်။ ရတီ ပိပိအောက်ခြေ အကွဲကြောင်းမှာလည်း သွေးစလေးတွေ တွေ့ရတယ်လေ။ ရတီက အပျိုစစ်လေး ဟုတွေးမိရင်း လီးကို ပြန်ထည့်လိုက်တယ်။

" ပြွတ်! ဗျစ် !ဗျစ်  "

" အာ့အင်းးဟင်းးဟင်း"

ကိုရဲ ရတီ့နို့လေးကို ကုန်းစို့ရင်း ဖြေးဖြေးလေး လိုးနေလိုက်တယ်။ အဖုတ်က အလိုးမခံဘူးတော့ အရမ်းလည်း ကျပ်တယ်။ ကျပ်လည်း ကျပ်မှာပေါ့ ။ ကိုရဲ လီးကလည်း ကြီးတာကိုး။ ဒါတောင် အခုအဆုံးထိ မသွင်းသေးပဲ ရတီခံနိုင်လောက်မယ့် အနေအထားလောက်အထိသာ လီးကို ဖြေးဖြေးချင်း လိုးရင်း နို့စို့ပေးလိုက်သည်။

ရတီလည်း နို့စို့ခံရင်း လီးကြီးနှင့် အလိုးခံရတာ ရင်တွေလည်းခုန်ပြီး ကြောက်စိတ်လျော့ပါးလာကာ ကာမစိတ်တွေလည်း တဖြေးဖြေးပေါ်ထွက်လာပြီး အရသာလည်း တွေ့လာတယ်။ နာလို့ အော်ညည်းသံ မဟုတ်ပဲ ကောင်းလွန်းလို့ ညည်းသံတွေ ထွက်မိတော့တယ်။

" အာ့ အင်းးဟင်းးဟင်းကိုရဲရယ်"

ရတီဆီက ညည်းသံကြောင့် ကိုရဲကအဆုံးထိ သွင်းဖို့လုပ်လိုက်ပြီး ခါးအားသုံးကာ ဆတ်ကနဲဆတ်ကနဲလိုးလိုက်တယ်။

" ဗျစ်! ဗျစ် ဗျစ် ဘွတ် ဖွတ် "

" အာ့ ! အီး!  ရှီး အားအင့်ဟင်းး"

ရတီ့ အသံလည်း ပိုထွက်လာတယ်လေ။ ရတီက အလိုးဒဏ်ခံနိုင်ပြီး အရသာတွေ့နေပြီဆိုတာ သိလိုက်တဲ့ ကိုရဲ က ခါးမတ်ပြီး ရတီ့ကို အားနှင့်လိုးလိုက်က်တယ်။ ကိုရဲလိုးချက်ကြောင့် ရတီရဲ့ နို့တွေပါခါရမ်းလို့နေတယ်။ တကိုယ်လုံးလေး ရွှေတိုးနောက်ဆုတ်ဖြစ်နေပြီး ရတီမှာညည်းသံလွှင်လွှင်လေးပေးလာတယ်။

" ဗျစ်!  ဘွတ်!.. ဖတ်!  ဘွတ်  ဖတ် ဖတ် ဖန်းဖန်း"

" အာ့!  အင်း!ဟင့်  အို့ အားလားလား"

ကိုရဲလည်း ရတီ့ခါးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်ဆွဲကိုင်ပြီး အားရပါးရ လိုးလိုက်တယ်။ ခါးကိုလက်နှင့် ဆွဲလိုးလိုက်တာ ရတီ့ခါးက အိပ်ရာပေါ်ကကြွတက်လာပြီး လိုးချက်က အားရစရာ ကောင်းလာတယ်လေ။ လီးနှင့်အဖုတ်အသံကလည်း တဖွတ်တဖွတ်နှင့် အသံတွေ ထွက်လာတယ်။ ဆီးခုံချင်းပွတ်သံကလည်း တဗျင်းဗျင်နဲ့ လီးဝင်သံ တဇွိဇွိမြည်ပြီး ရတီ့ အဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားတွေလည်း လီးအဝင်ကျွံဝင်သလို ဖြစ်လိုက်လီးပြန်ထွက်လာရင် ဖောင်းလိုက် ဖြစ်နေတယ်။

လိုးချိန် ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်မှာ ရတီတကိုယ်လုံးလည်း တုန်လာပြီး မောဟိုက်သံလေးပါ ထွက်တယ်လာတယ်လေ။ ရတီ ပြီးတော့မှာမှန်း ကိုရဲ သိတယ်။ ကိုရဲက ရတီ့ကို အားရပါးရ လိုးဆောင့်ပေးပြီး ရတီ့ပိပိကို လက်တဖက်နှင့် အစေ့နေရာကို ပွတ်ပြီး ပြီးလာအောင် လုပ်လိုက်တယ်။

" အာ့ ကို အာ့အီးဟီး းအားး"

ရတီဟာ ကာမအရသာ အထွဋ်အထိပ်ကို ခံစားရပြီး ပိပိထဲမှလှုပ်ရှားလာကာ အရည်တွေ ထွက်လာပြီး ရတီတစ်ယောက် ငြိမ်ကျသွားတယ်။

" ရတီ ပြီးပြီလား"

" အာ ကိုရဲကလဲ မေးနဲ့ ကွာ"

" ကို့ကို ကုန်းပေးပါလား"

" ဟာကွာ ကိုရဲကလည်း"

ရတီရှက်သွားမိတယ်။ အခုလိုမျိုးလုပ်တာ သိပေမယ့် ကုန်းရမယ် ဆိုတော့ စိတ်ထဲ မဝံ့မရဲဖြစ်မိတယ်။ ဒါပေမယ့်  နေကြည့်ချင်သည်။

" ရတီ ကုန်းပေးပါကွာ"

" ကိုရဲ ဘယ်လို ကုန်းပေးရမလဲ"

" ကုတင်စောင်းလေးပေါ်မှာ ကုန်းလိုက် ကိုရဲ ကုတင်အောက်က လုပ်မယ်"

ရတီ သဘောပေါက်သလိုပဲ ကုတင်စောင်းပေါ် ကုန်းလိုက်တယ်။ ရတီခါးကိုင်ပြီး ဒူးထောက်လို့ ရသလောက်သာ နေရာပြင်ပေးလိုက်တယ်။ ကိုရဲ ရတီ့အဖုတ်ထဲ လီးထည့်သွင်းလိုက်တော့

" ပြွတ် "

" အာ့....ကိုရဲ"

ပေါင်ကား လိုးတာနဲ့တော့ လုံးလုံး မဆိုင်တော့ဘူး။ လီးကပြွတ်သိပ်စွာ ဝင်ပြီးပိုကျပ်တယ်။ အရည်တွေထွက်နေလို့သာ အဆင်ပြေပြေ ဝင်သွားပေမယ့် ရတီမှာတော့ လန့်နေမိတယ်။ ကိုရဲလည်း ရတီခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို ဆွဲကိုင်ရင်း လီးကို အဆုံးထိမသွင်းသေးပဲ တဖြေးဖြေးလိုးလိုက်တယ်။ 

ရတီလည်း အရသာတွေ့လာသလို ကိုရဲလည်း ရတီ့ကို မညှာတောပဲ အားရပါးရ ဆောင့်လိုက်တယ်လေ။ လီးဝင်သံနှင့် ဥရိုက်သံ တဖတ်ဖတ် မြည်လာတယ်။ ရတမှာ တချက်တချက်လီးက အဆုံးထိဝင်လာလို့ အထဲမှာ ကျင်တက်တဲ့ဒဏ်က အရမ်းကိုကောင်းလာတယ်။

" ဗျစ်! ဗြစ် ဗြစ်  ဘွတ် ဖတ်ဖတ်"

" အာ့!ကို ကိုရဲကောင်းတယ် အာ့ "

လီးက တဇွိဇွိ ဝင်နေသလို ဆောင့်သံ တဖတ်ဖတ်ကနေပြီး တဖန်းဖန်းအသံထွက်အောင် ဆောင့်လိုက်တယ်။ ကိုရဲဆောင့်ချက်က ပြင်းလွန်းလို့ ရတီ့မှာ ရှေ့ကိုယိုင်ထိုးလာကာ ရတီလည်း  ကိုယ်ကို မတ်နေအောင် ထိန်းရတော့တယ်။ လီးကြီးက အဝင်ရောအထွက်ရော အရမ်းကောင်းနေလို့ ရတီ့မှာ ညည်းသံတွေမှာ မောဟိုက်သံတွေပါ ထွက်လာတော့တယ်။

" ဟင့် အင်းအင်း ကိုရဲရယ် အာ့ရှီးရှီး"

" ဗျစ်! ဗျစ်!ဘွတ်!ဖန်း ဖန်းဖန်းး"

ကိုရဲလည်း ဆောင့်လိုးလိုက်တာ ရတီမှာ ဒုတိယအကြိမ်မြောက် ပြီးချင်သလိုဖြစ်လာပြီး

" ကိုရဲဆောင့် ဆောင့် အားးရတီပြီးတော့မယ်"

ရတီမရှက်နိုင်တော့ဘူး ။ ကာမအရသာက အထွဋ်အထိပ်ရောက်လာပြီး အော်ပြောလိုက်တယ်လေ။

" ဟင့် အင်းအင်း ကိုရဲရယ် အာ့ရှီးရှီး"

" ဗျစ် ဗျစ်ဘွတ်ဖန်း ဖန်းဖန်းး ဗျစ် ဗျစ်ဘွတ်ဖန်း ဖန်းဖန်းး"

" အားပြီးပြီကို ရဲအားး"

ကိုရဲလည်း ပြီးသွားပြီး သုတ်တွေ ပန်းထွက်သွားတယ်။ ရတီမှာ ပူပူနွေးနွေးလေး သုတ်တွေ အဖုတ်ထဲ ဝင်လာပြီး သားအိမ်နံရံထဲ ပန်းထွက်တာခံစားလိုက်ရပြီး လန့်သွားမိတော့တယ်။

ကိုရဲလည်း သုတ်တွေကုန်စင်အောင် လွတ်ပြီး ရတီခါးကို လက်လွတ်လိုက်တော့ ရတီမှာ ကုတင်ပေါ် ဝမ်းလျားလေးမှောက်ရင်း လဲကျသွားတယ်။ ကိုရဲလည်း ရတီနားကပ်လှဲပြီး ရတီ့ကို ဆွဲလှည့်ကာ အနမ်းလေးတွေ ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးမှ

" အောင်အောင်တို့ကို ကြည့်ရအောင်"

" ဟာ မထနိုင်တော့ဘူး၊ ကိုရဲ"

" ဟားးးဟားးးး"

ကိုရဲလည်း ဧည့်ခန်းဘက်ကို ထွက်ကြည့် ဆုနှင့်အောင်အောင်တို့လဲ ကိုယ်တုံးလုံးနှင့်အိပ်ပျော်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ဆုရည်ကိုကြည့်ပြီး ဆုရည်ကို လိုးလိုက်ရရင်ဟု တွေးမိသော်လည်း အောင်အောင် ရှိ၍ နောက်မှ စည်းရုံးမည်ဟု တွေးကာ ရတီ အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ ဝင်၍ ရတီကို ဖက်ကာ အိပ်စက်လိုက်တော့သည်။


အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>



နှောင်းနောင်တ အပိုင်း ( ၁ )

နှောင်းနောင်တ အပိုင်း ( ၁ )

Steven Law ရေးသည်။

" ဖေဖေ ကိုမကျေနပ်ဘူး"

" ဒီမှာ သမီး.. ဖေဖေက သမီးလေး အပေါ် ဘာတွေများ လိုအပ်ချက်ရှိလို့လဲ"

" ဖေဖေ  ကို မချစ်ဘူး၊ ဖေဖေလို့လဲ မခေါ် နိုင်တော့ဘူး"

" သမီး က မငယ်တော့ဘူးနှော် သမီး သမီးဘွဲ့ရ တစ်ယောက်ဖြစ်နေပြီ"

" သမီး ဘွဲ့ရအထိ ဖေဖေ တစ်ဦးတည်း နေနိုင်တာပဲ၊ အခုမှ ဘာလို့ မိန်းမယူရမှာလဲ"

" ဒီမှာသမီး ဖေဖေက သမီးလေးပညာရေးမှာ စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်မှာစိုးလို့ ဖေဖေက သမီးကျောင်းပြီးတဲ့အထိ စောင့်ခဲ့တာ"

" ဘာမှ လာမရှင်းပြနဲ့ဖေဖေ၊ ဖေဖေ က ဖေ့ဖေ့ငယ်ချစ်ဦးကြောင့် ဒီလို လုပ်တာမဟုတ်လား၊ ဖေဖေ့ကိုမုန်းတယ်"

" အဲဒီလို မဟုတ်ရပါဘူး သမီးရယ်"

" ဘာလို့ မဟုတ်ရမှာလဲ၊ မေမေ အသေစောတာ ဖေ့ဖေ့ကြောင့်"

" အထင်မလွဲပါနှင့် သမီးရယ်၊ သမီး အမေ ရှိစဉ်ကရော ဖေဖေက သမီးမေမေ အပေါ် မကြင်နာလို့လား၊ဝတ္တရားတွေ ပျက်ကွက်ခဲ့လို့လား"

" အခုသမီးတို့ ဘဝထဲ ဖေဖေ့ငယ်ချစ်ဦးဆိုတဲ့ မိန်းမကြီးက ဝင်လာပြီ၊ အဲဒီ မိန်းမကိုလဲ မုန်းတယ်"

" သမီးဖေဖေ့ရဲ့ လက်ကျန်သက်တမ်းမှာ ဖေဖေ ကိုယ်ချစ်ရသူနဲ့ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေချင်သေးတယ် သမီး"

" ဘယ်ကလာ အဲဒီအမျိုးသမီးက ဖေဖေရဲ့စည်းစိမ် ဥစ္စာကို မက်မောလို့ဖေ့ဖေ့ကို လက်ထပ်တာ"

" မဟုတ်ပါဘူး သမီးရယ်..သူကလဲ အခြေအနေမဲ့ မဟုတ်ဘူး"

" မသိဘူး၊မသိဘူး ဖေဖေ့ကို မုန်းတယ်"

ထိုင်ရာကထပြီး ရတီဇော်အိပ်ခန်းထဲဝင်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှောက်ကာ ငိုပစ်လိုက်တော့တယ်။ ဖေဖေ့ အသက် ၅၀ စွန်းပြီ ။ အခုလို အသက်အရွယ်မှ နောက်မိန်းမယူမယ် ဆိုတော့ ရှက်စရာကောင်းလှသည်။ ရတီအားရပါးရငိုပစ်လိုက်သည်။ ရတီလုံးဝမိထွေးမလိုချင်ပါ။

ဦးထွန်းဇော်တစ်ယောက် မိမိရှေ့ကထပြီးပြေးသွားသော သမီးကိုကြည့်ပြီး စိတ်ညစ်သွားရတော့တယ်။ ရတီ အမေဆုံးတာ ငါးနှစ်ရှိပြီ ။ ဖခင်ဆစ်ယောက်အနေနှင့် ဖခင်တာဝန်ရော မိခင်တာဝန်ပါကျေပွန်အောင်ဆောင်ရွက်ခဲ့ပြီးပြီ။ အခုသမီးလေး ဘွဲ့လဲရပြီ။ ဒါပေမယ့် အခုထိ ခလေးဆန်နေတုန်းပါ။

မိတဆိုးလေးမို့ အလိုလိုက်ပြီးချစ်ခဲ့ရတယ်။ လိုလေသေးမရှိရအောင် ထားခဲ့တယ်။ သူများနှင့်တန်းတူ သုံးပြီးမျက်နှာမငယ်ရအောင် လုပ်ပေးပြီးပြီ။ အခုလဲ ဘွဲ့သာရတယ် ဘာအလုပ်မှ မလုပ်ဘူး။ ကျောင်းပြီးလို့ အလုပ်မလုပ်ဘဲ နေတယ် ထားအုံး။ အဖေနား ကပ်သလားမေးရင်လဲ မကပ်ဘူး။

ပိုက်ဆံကို ရေလိုသုံးပြီး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ လျောက်လည်တုန်း၊ သူ့သူငယ်ချင်းအချို့ရဲ့ စိတ်ဓာတ်ကို မျက်စိထဲ ကြည့်မရပေမယ့် သမီးကြောင့် အောင့်အည်းသည်းခံနေရတယ်။ ကြာလာတော့ အထီးကျန်ဆန်လာတယ်။ သားသမီးများ အိမ်ထောင်ပြုရင် ကိုယ်ကဆိုင်သာဆိုင်တယ် မပိုင်ဘူးလေ။

သမီးဆိုတဲ့ အမျိုးကသျောင်နောက် ဆံထုံးပါမဟုတ်လား။ အိမ်ထောင်ပြုရင် ခင်ပွန်းနောက် လိုက်နေရမှာပဲလေ။ သူ့မိသားစုနှင့် သူဖြစ်လာရင် ကိုယ့်ကိုဂရုစိုက်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ အခုတောင်မှ ကိုယ်မနေမကောင်းရင် ဂရုစိုက်တာမျိုးမရှိတော့ ဆေးပေးမီးယူ အိမ်ထောင်ရှင်မ တစ်ယောက် လိုအပ်သလို ခံစားရလာတယ်။ 

မိမိငယ်စဉ်က ချစ်ခဲ့ပြီး ကွဲကွာခဲ့ရတဲ့ ခင်ငြိမ်းကို တွေ့ရတဲ့အခါ အိပ်ပျော်နေတဲ့ နှလုံးသားတို့ ပြန်လည်နိုးထခဲ့ရပြီ။ သမီးလေး ဘွဲ့ရသည်အထိ ရင်ထဲသိမ်းထားပြီး သမီးဘွဲ့ရမှ ခင်ငြိမ်းကို ဖွင့်ပြောခဲ့တယ်။

" ခင်ငြိမ်း "

" ရှင်ကိုဇော်"

" ကိုဇော် ခင်ငြိမ်းကို လက်ထပ်ချင်တယ်"

" ကိုဇော်ရယ် ဒီအသက်အရွယ်ရောက်မှ မောင်နှမလို မျိုးနေတာကမှ ပိုကောင်းမယ် ထင်တယ်"

" မဟုတ်ဘူး ခင်ငြိမ်း ကိုဇော်တို့ အသက်တွေကြီးပြီ ချစ်ရသူနဲ့ လက်ကျန်ဘဝလေးကို ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ဖြတ်သန်းချင်တယ်"

" အင်း ကိုဇော်ရယ်၊ခင်ငြိမ်း နားလည်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ကိုဇော့်ရဲ့ သမီးလေး စိတ်ဆင်းရဲရမယ်"

" သူ စိတ်ချမ်းသာအောင် စီမံပေး ရမှာပေါ့"

" ကိုဇော် ဘယ်လိုလုပ်ဖို့ ရည်မှန်းထားလဲ"

" လောလောဆယ် သူ့ကိုပြောပြလိုက်ပြီး သူနားဝင်အောင် နားချရမှာပေါ့"

" စဉ်းစားပါအုံး ကိုဇော်ရယ်"

" ခင်ငြိမ်း ငါ့ဘဝမှာလေ၊ ငါ့ရဲ့ စည်းစိမ်ဥစ္စာကို သူ့အတွက် ချန်ထားပေးနိုင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ငါလဲ ကျန်ရှိတဲ့ သက်တမ်းမှာ နင်နဲ့ပဲ ဖြတ်သန်းချင်တယ်"

ဒေါ်ခင်ငြိမ်းတစ်ယောက် ကိုထွန်းဇော်ကို ကြည့်ပြီး သက်မျှင်းချလိုက်တယ်။ တကယ်တော့ ခင်ငြိမ်းကအပျိုကြီးပါ။ ကိုထွန်းဇော်နှင့် လွှဲပြီးကတည်းက အိမ်ထောင်မပြုခဲ့ပါဘူး။ ကိုထွန်းဇော်နှင့် ပြန်တွေ့တဲ့ အခါမှာတော့ ကိုထွန်းဇော်ကို တွေ့ပြီး သူ့ခင်မျာ၊စီးပွားရေးက တဖက်၊ သားသမီးရေးက တဖက်နှင့် ကသီလင်တ နိုင်နေတာကြည့်ပြီး သနားမိတယ်။ သမီးလေးကိုလဲ မိတဆိုးဆိုပြီး အလိုလိုက်ထားတော့ ဆိုးနေတဲ့ပုံမို့ ပိုသနားမိတာပါ။

ဒီလိုနဲ့ သမီးနှင့်အဖေဟာ ညှိနှိုင်းမရတဲ့ အခြေအနေဖြစ်လာပြီး ဦးထွန်းဇော် စကားပြောတိုင်း အကောင်းမမြင်တော့ပဲ အရွဲ့တိုက်လာတော့တယ်။ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ လည်တယ်။

ကလပ် တက်တတ်လာတယ်။ ပိုက်ဆံကို အလွန် သုံးစွဲလာခဲ့တယ် ။ ဆူပြန်တော့လဲ နောက်မိန်းမ ယူချင်လို့ သမီးကို အိမ်ပေါ်က နှင်ချတယ်ကစ အော်တော့တယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ညှိနှိုင်းမရတဲ့ အခြေအနေဖြစ်လာကြတော့တယ်။

" ဒီမှ ာဖေဖေ သမီးကို လာနားမချနဲ့ ဖေဖေတောင်မှ လုပ်ချင်ရာ လုပ်သေးတာပဲ၊ သမီးလဲ လုပ်ချင်ရလုပ်မယ်"

" ရတီဇော် နင် ဘာစကားပြောတာလဲ ငါက ငါ့သမီးကောင်းဖို့ဆုံးမတာ"

" ဟာ ဟ သမီးအတွက်တဲ့ ဖေဖေ သမီးကို အိမ်က ဆင်းစချေင်လို့ မဟုတ်လား၊ ဖေဖေက မေမေနဲ့ ရှာထားတဲ့ စည်းစိမ်တွေနဲ့ နောက်မိန်းမယူပြီး ပျော်ချင်လို့ မဟုတ်လား"

" ဒီမှာ ရတီဇော် ငါနောက်မိန်းမ ယူတယ် ဆိုပေမယ့် အဲဒီ စည်းစိမ်ဥစ္စာတွေကို နင့်နာမည်နဲ့ အကုန်လွှဲထားတယ်"

" အဲဒါဆို အခုပေး အဲဒါရရင် ဒီအိမ်ပေါ်မှာ မနေဘူးကျက်သရေ တုံးတယ်"

" ဘာကွ ရတီဇော် နင်စော်ကားလှချည်လား၊ အဲဒီလောက်တောင် ဖြစ်နေရင် နင်အခု အဲဒီဟာတွေ ယူသွားအခုဆင်းတော့"

" ရတယ် အခုပေး၊ အခု ဆင်းမယ်"

ဘယ်လိုမှ တားမရတော့တဲ့ အခြေအနေရောက်ခဲ့ပြီမို့ သူ့အမေရဲ့ လက်ဝတ်လက်စားနှင့် ဘဏ်စာအုပ်ကိုထုတ်ပေးလိုက်တော့တယ်။ ရတီလည်း ရတာအကုန်ယူပြီး အိမ်ကထွက်သွားကာ သူငယ်ချင်းအိမ်သို့ဦးတည်ထွက်ခွာခဲ့တော့တယ်။

............................................

" ဟေ့ ရတီ ဘယ်လို ဖြစ်လာလဲ အထုတ်အပိုးတွေနဲ့"

" ငါ အိမ်က ဆင်းလာတာ"

" နင်ကလဲဟယ် ကြိုမပြောဘူး"

" ခုစိတ်ဆိုးပြီး ခုဆင်းလာတာ ငါဘယ်လိုကြိုပြောမလဲ၊ ဘာလဲ နေလို့ မရဘူးလား"

" ရပါတယ်ဟာ ငါအမေ့ကို ပြောလိုက်မယ်"

" မေမေရေ ရတီအိမ်ပေါ်က ဆင်းလာတယ်၊ သမီးတို့အိမ် ခနနေမလို့တဲ့"

" အမ် ဘာလို့အိမ်က ဆင်းလာတာလဲ ရတီသမီး"

" ဖေဖေကြောင့်ပါ"

" သမီးဖေဖေက ဘာဖြစ်လို့ မတားတာလဲ"

" သမီးက အိမ်မှာကို မနေချင်တော့တာ"

" ဟင်  ဘာတွေများဖြစ်လာလို့လဲ ပြောစမ်းပါအုံး"

" ဖေဖေက နောက်မိန်းမ ယူမယ်ဆိုလို့"

" အဲဒါပဲကြည့်တော့ ယောက်ကျားတွေများ မိန်းမမရှိရင် ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တာပဲ"

" သမီး အန်တီတို့ အိမ် ခဏနေလို့ရမလား"

" ရတာပေါ့ သမီးရယ်၊ အန်တီတို့ အိမ်က ကျဉ်းတော့ သမီးကြာကြာနေလို့ရမှာ မဟုတ်ဘူး"

" ခဏပဲ နေမှာပါ၊ သမီးတိုက်ခန်းဝယ်ပြီး ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် နေပါ့မယ်"

" ဟင် သမီးရတီ တိုက်ခန်းဝယ်ရအောင် သမီးမှာ ပိုက်ဆံရှိလို့လား"

" အမွေ တစ်ခါတည်းခွဲပေးလိုက်တာ အန်တီ'"

" အော်.. ဒီလိုလားသမီးရယ်။ သမီးလေး အန်တီအိမ်က ကျဉ်းလို့ စိတ်ညစ်နေမှာစိုးလို့ပါကွယ်"

လေသံများနူးညံ့သွားရတဲ့ အန်တီကြောင့်

" ရပါတယ် အန်တီရယ်၊ကျေးဇူးလဲ တင်ပါတယ်"

" ကဲ သမီး သမီး အခန်းထဲမှာပဲ ရတီကိုနေရာချလိုက် ကုတင်တစ်လုံးထဲ အတူတူအိပ်ပေါ့၊ ရတီပင်ပန်းနေမယ်၊ ရတီနားပါစေသမီးက မေမေ့ဆီလာခဲ့ ရတီစားရအောင် ညနေစာ စီစဉ်ရအောင်"

" ဟုတ်ကဲ့ မေမေ"

" ရတီအေ းဆေးနားနှော် ဘာမှအားမနာနဲ့ ငါ့အမေက နင်စားရအောင် စားစရာတွေ သွားဝယ်မယ် ထင်တယ်"

" အေးပါ သူငယ်ချင်း"

သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ဆုရည်ထွက်သွားတော့ ရတီစိတ်ထဲမှာ

" ဆုရည်တို့ အမေက မဆိုးဘူးပဲ၊

သဘောကောင်းသားဟု တွေးလိုက်မိတယ်။

" ဆုရည် သမီး"

" ဘာလဲ မေမေ"

" ရတီမှ ာပိုက်ဆံတွေ တော်တော်ပါသလား"

" ဘယ်သိမလဲ မေမေ၊ သူကချမ်းသာတယ်"

" အေး တိုက်ခန်းတွေဘာတွေ ဝယ်မယ်ဆိုတော့ တော်တော်ပါလာတဲ့ပုံ ရတယ်သမီး"

" ဟုတ်တယ် မေမေ"

" အင်း မေမေ အကြံတစ်ခုရတယ် သမီး"

" ဘာလဲ မေမေ"

" သူက မေမေတို့အိမ်လာတယ်ဆိုတော့သမီးကို တော်တော် ခင်လို့ ဖြစ်မယ်"

" ဟုတ်တယ် မေမေ"

" ဟိုလေ သမီး သူတိုက်ခန်းဝယ်မယ်ဆိုရင် မေမေသိတယ်။ နင်လိုချင်တဲ့ နေရာပြေ ာငါ့မေမေ စုံစမ်းပေးမယ်လို့ပြော"

" ဟုတ်ကဲ့ မေမေ"

" မေမေတို့က ပွဲစားခလေးပဲရရ မဆိုးဘူး မဟုတ်လား၊ တကယ်လို့သာ ပွဲညွန့်လေးသာရ ပိုအဆင်ပြေတယ်"

" ဟုတ်မေမေ၊ အခုသူစိတ်ချမ်းသာအောင် သမီးဖက်ကနေပေး၊ သူကုတင်ပေါ် အိပ်ရတာ အဆင်မပြေရင်သမီးက ကုတင်အောက်အိပ်နှော် သမီး"

" ဟုတ်ကဲ့ မေမေ သမီး သဘောပေါက်ပါတယ်"

...............................................

ဒီလိုနဲ့ ရတီက ဆုရည်တို့အိမ်မှာ တစ်လလောက်နေခဲ့ရတယ်။ ထိုအတောအတွင်း ဦးထွန်းဇော်မှာ သမီးဖြစ်သူအား ရှာဖွေရာ ဆုရည်တို့ အမေနှင့်သာ တွေ့ခဲ့ရသည်။ အိမ်ပြန်လာစေချင်ကြောင်းလဲ ပြောခဲ့ရာ။ ဆုရည်အမေက စိတ်မပူရန်နှင့် သားသမီးချင်း ကိုယ်ချင်းစာတရားရှိပါကြောင်း။ ရတီမပျော်လျှင် အိမ်ကို သူကိုယ်တိုင်လိုက်ပြီး ပို့ဆောင်ပေးပါမည်ဟု ပြော၍ ဦးထွန်းဇော်လည်း စိတ်သက်သာယာရကာ အိမ်ပြန်ခဲ့ရသည်။ ဆုရည်အမေကလဲ ရတီအပေါ် အရမ်းကောင်းတော့ ယုံကြည်ခဲ့တယ်။

ဆုရည်က ငပွေမလေး ဆိုပေမယ့် သူ့အိမ်မှာနေတဲ့ အချိန် ရတီအပေါ်အရမ်းကောင်းတယ်။ ဆုရည်ကရည်းစားများတယ်။ အပြင်ထွက်ချင်ရင် ရတီကို ပြောတယ်။ ရတီက အန်တီကို ပြောလိုက်ရင်ရတော့အဆင်ပြေတယ်။

" ရတီ နင့်အိမ်မြန်မြန်ရမှာပဲ"

" ဘာလို့လဲဆု"

" ဟီး ငါကအိမ်မှာ အမေရှိတော့ သိပ်မလွတ်လပ်ဘူး၊ ညဘက်ထွက်လဲ အကြာကြီး နေလို့မရဘူး"

" ခုလဲ အပြင်ထွက်နေရတာပဲ"

" ဟီး ရတီရဲ့ ခါတိုင်းဆို ရတီဆီသွားမယ်ဆိုပြီး ငါ့ဘဲတွေနဲ့ လည်နေကြလေ၊ အခုနင်ရောက်တော့ တွေ့ရုံပဲတွေ့နေရတယ်"

" တွေ့ရုံဆို ရပီမဟုတ်လား"

" ဟီး နင်မသိလို့ ခါတိုင်း ငါ့ဘဲနဲ့ ဟိုတယ်လစ်နေကြ"

" ဟင်  နင်ကလဲ အဲလိုရီးလား၊ နင်မကြောက်ဘူးလား"

" ဘာကို ကြောက်ရမှာလဲ၊ ကြောက်စရာလား ၊ ဒီခေတ်ကြီးမှာ ဒါမျိုးတွေ လုပ်နေကြပဲ"

" ဟင် ဟုတ်လား"

" အေး ငါဆို ဘဲနှစ်ပွေလုံးနဲ့ အိပ်ဖူးတယ်"

" ဟယ်..တကယ်ကြီး"

" အင်း  ငါ့နို့တွေ တွေ့လား ကိတ်နေတာ"

" နဂိုကြီးတာ မဟုတ်လား"

" ဘယ်ကလာ သူတို့ကိုင်လိုက် စို့လိုက်မှ ပိုကိတ်လာတာ"

" တကယ်"

" ဟီးငါ လေ ဇာတ်ကားတွေက အတိုင်း အကုန်လုပ်ဖူးတာ"

" မသာမ ဆု နင် မလွယ်ဘူးနှော်"

" ဟီး ကောင်းတာကိုးဟ"

" ခစ် ခစ် ခစ်"

" အဲဒါကြောင့် နင့်အိမ်ငါလိုက်နေရင် ညဘက်ပါ လစ်လို့ရပြီ"

" ဟင့် ညတော့ မသွားနဲ့လေ ငါတစ်ယောက်တည်း ဖြစ်နေမှာပေါ့"

" အေးနှော် အဲဒါဆို တစ်ခါတလေ ခေါ်အိပ်လို့ ရမလား"

" အိပ်ပေါ့"

" တကယ်နှော် "

" ကောင်မ ဆု အခုကတည်းက ယွချင်နေပြီ"

" ခစ် ခစ် ခစ်"

ဒီလိုနဲ့ အန်တီက

" သမီးရတီ သမီးအတွက် တိုက်ခန်းတစ်ခန်း တွေ့တယ် သိလား၊ ကျယ်လဲကျယ်တယ်၊ ကားပါကင်တောင်ပါသေးတယ်၊ ရပ်ကွက်လဲ သန့်တယ်"

" ဟုတ်လား အန်တီ၊ဘယ်လောက်လဲတဲ့"

" သိန်းထောင့်နှစ်ရာငါးဆယ်တဲ့။ သူဗိုက်နာလို့ ရောင်းနေတာ၊ ငါးဆယ်လောက်တော့ ဆစ်လို့ရတယ်"

" ဟုတ်လား အန်တီ၊သွားကြည့်ပြီး ပိုင်ရှင်နဲ့ တွေ့ရအောင်"

" ဟုတ်တယ် သမီးလေး၊ အန်တီအိမ်ရှင်နဲ့ တွေ့ပေးဖို့ပြောထားတယ်"

တကယ်တမ်းမှာ ကိုးရာတန်တိုက်ခန်းကို ထောင့်နှစ်ရာ့ငါးဆယ်နဲ့ ပြောခြင်းဖြစ်ပြီး တဖက်နှင့် စည်းဝါးကိုက်ပြီးသား ဖြစ်နေသည်ကို ရတီမသိပေ။ ငါးဆယ်လျော့ပြီး အရောင်းအဝယ်တည့်လေသည်။ ဆုရည် အမေက သိန်းသုံးရာယူပြီး ဂျင်းထည့်သည်ကို ရတီမသိပေ။

တိုက်ခန်းပြင်သည် ဆင်သည်နှင့် နောက်ထပ် တစ်ရာ့ငါးဆယ်ခန့် ကုန်သွားရပြန်သည်။ ထိုအခါ ငွေကုန်မှန်းသိတော့ အလုပ်လုပ်မည်စုံစမ်းရာ တစ်လမှ တစ်သိန်းရှစ်သောင်း၊ နှစ်သိန်းရှစ်သောင်းရ၍ မလုပ်ချင်ပြန်/

" ရတီ ကလဲ နင်ဘာလို့ အလုပ်လုပ်မလဲ၊ အေးဆေးနေစမ်းပါဟာ"

" နေ့စဉ်စားဖို့လုပ်ရမယ် မဟုတ်လား"

" တစ်လနှစ်သိန်းနှင့် ဘာလုပ်မလဲ၊ နင့်ပိုက်ဆံတွေကို အတိုးပေးလိုက် ဆစ်ငါးကျပ်တိုး၊ သိန်းငါးရာလောက်ချေးလိုက်လေ၊ အမယ်တစ်လနှစ်ဆယ့်ငါးသိန်း အေးဆေး"

" ဟုတ်သားပဲ  ဆု"

ဆုရည် အမေနဲ့ တိုင်ပင်ပြီး ငွေတိုးချေးရာက သိန်းငါးရာချေးပြီး တစ်လနှစ်ဆယ့်ငါးသိန်းရသည်မို့ ရတီပျော်ရသည်။ မိမိမှာတိုက်ခန်းလဲရှိ ဝင်ငွေလဲရှိပြီမို့ ရတီနှင့်ဆုရည်တို့ ပျော်မဆုံးမော်မဆုံးဖြစ်ပြီး ကဲကြတော့သည်။ တနေ့တော့ ဆုရည်နှင့်က လပ်သွားရာ ဆုရည်ရည်းစားဖြစ်သူ ကိုအောင်အောင်နှင့် အတူနောက်တစ်ယောက် ပါလာလေရာ။ ဆုရည်က မိတ်ဆက်ပေးသည်။

" ရတီ သူက ကိုရဲထွန်းနိုင်တဲ့၊ ကိုရဲလို့ခေါ်ကြတယ်"

" ကိုရဲ သူကဆု သူငယ်ချင်း ရတီတဲ့"

ကိုရဲရုပ်က ရုပ်ဖြောင့် ဘော်ဒီတောင့်မို့ မဆိုးဘူးဟု တွေးနေတုန်း

" ဆု သူငယ်ချင်းက ဆုလိုပဲ အချောလေးပါလား"

" မြောက်ပြောတတ်တယ် ကြည့်စမ်း"

" အမှန်တရားပါဗျာ။ ဟိုဘက်ဝိုင်းက ဘဲတွေကြည့်ရတီ့ကို ငမ်းနေကြတာ"

" ခစ်ခစ်"

" အောင်အောင်ရေ ရတီနဲ့တွေ့တဲ့ အထိမ်းအမှတ် ပုလင်းဖောက်မယ်၊ ဒီနေ့ ငါဒကာခံမယ်"

" ဟေး  ..."

ချိုမြမြခါးသက်သော အရည်နည်းနည်းဝင်တော့ လည်ချောင်းတို့ ပူလာကာ စိတ်တို့မြူးကြွလာသည်။

" ကိုရဲ ဆုတို့သွားကမလို့ ကိုရဲရတီကို စောင့်ရှောက်လိုက်ဦး"

" သွားပါ ဆု၊ကိုယ်ဖိရင်ဖိ စောင့်ရှောက်ပါ့မယ်"

" အာ ကိုရဲနှော်

ဆုရည်နှင့် သူ့ရည်းစားက  ကရန်ထွက်သွားတော့ ရတီနှင့်ကိုရဲသာ ကျန်ခဲ့သည်။ ကိုရဲမှ ာရတီနား ကပ်ပြီးစကားပြောလေရာ။ ရတီမှာ စိတ်ထဲကြည်နူးသလို ရင်ဖိုနေသလို ဖြစ်ရတော့သည်။ ရတီမှာ ကနေသည့်နေရာကိုလည်း ခဏခဏ ကြည့်မိသည်။

" ရတီ ကိုယ်တို့လဲ ကရအောင်"

" ဟုတ် ကိုရဲ"

ကိုရဲက ရတီ့ခါးကို ဖက်ပြီး ကနေသည့်နေရာကို သွားတော့ ရတီ မငြင်းဆန်မိပေ။


 အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>