Configure Page List

Thursday, August 22, 2013

သင်းသင်းမွှေးမွှေး နှင်းဖွေးဖွေး အပိုင်း ( ၆ )

သင်းသင်းမွှေးမွှေး နှင်းဖွေးဖွေး အပိုင်း ( ၆ )

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

Snow Flake ရေးသည်။

အခန်း (၁၅)

“ စောလှချည်လား ဖွေး..”

“ ဟင်.. မေမေ အလုပ်မသွားဘူးလား..”

“ သိပ်နေလို့မကောင်းလို့သမီးရေ.. ဒီနေ့မှ မနားရင် ပိုဆိုးလာမလားလို့..”

“ ဖျားလို့လား မေမေ.. မိမွှေး ကြည့်ပေးသွားသေးလား.. ဆေးကော..”

“ သူက မေမေ မနိုးခင်ကတည်းက သွားနှင့်တာ ဖွေးရဲ့.. ထားပါ.. သမီး သွားစရာရှိတာသွားလေ.. ပြန်လာမှ မေမေ့ကို ဆေးခန်း လိုက်ပို့ချေ.. ဘွတ်ကင် လုပ်ထားပြီးပြီ..”

မေမေကို နှုတ်ဆက်ပြီး ကျူရှင်သွားရန် ခပ်သွက်သွက် ထွက်လာခဲ့သည်။ သည်နေ့ မေမေ အိမ်မှာ ရှိနေမှာဆိုတော့ စူးရှကို အိမ်ခေါ်လာလို့ မရဘူးပေါ့။ မနေ့က ဘွားလေး နယ်သို့ ခဏပြန်သွားသည်။ တစ်ပတ်လောက်ကြာမည်ဟု ပြောသွားသဖြင့် ဖွေး စိတ်ထဲ ထီပေါက်သလို ပျော်နေမိ၏။ ကျူရှင်က ဒီနေ့ပြီးလျှင် သုံးရက်ဆက်တိုက် နားရက်။ မိမိ စိတ်ကူးများကို အစီအရီ နေရာချပြီး ကိုယ့်အတွေးနှင့်ကိုယ် စိတ်လှုပ်ရှားနေမိသည်။

သည်မနက် မေမေ အလုပ်မသွားဘူး ဆိုတော့မှ စိတ်က ထင့်ကနဲ ဖြစ်သွား၏။ မေမေက တော်တန်ရုံ နေမကောင်း ဖြစ်ခဲပါတယ်လေ.. သုံးလေးရက်တော့ နားဘို့လိုမယ် မထင်ပါဘူး.. ခုလည်း ကြည့်ရတာ သိပ် အဆိုးကြီး ဟုတ်ပုံမရပါဘူး.. ညနေ ဆေးခန်းဘွတ်ကင် လုပ်ထားတယ်လို့တော့ပြောတယ်.. ဟို ဆရာဝန်လောင်း အဘိုးတန် သမီးကြီးက အမေနေမကောင်းတာ သိတောင် သိရဲ့လား.. အင်းလေ.. ငါလည်း ဘာထူးလဲ.. တကယ်ဆို သည်နေ့ ကျူရှင်ဖျက်ပြီး မေမေ့နား နေပေးသင့်တာ.. ဒါပေမယ့် မေမေရယ်.. ခုလောလောဆယ် ဖွေး စိတ်ထဲမှာက.. တအားကြီးကို.. ဟိုလိုမျိုး..။

အတွေးပေါင်းစုံနှင့် ဖွေး ငှားစီးလာသည့် တက်ဆီက ကျူရှင်ရှိရာ တိုက်အောက်သို့ ရောက်လာပြီ။ စောင့်နေကျနေရာတွင် စူးရှ ရှိမနေ။ ဘာသဘောလဲ စူးရှ.. မနေ့ကလည်း ဖုန်း မကိုင်ဘူး.. ဒီမနက်လည်း နင် ရှိရမယ့်နေရာမှာ ရှိမနေဘူး..။ ဖုန်းခေါ်ကြည့်ရင်း လူက ဟိုဟိုသည်သည် မျက်လုံးဝေ့ ကြည့်လိုက်၏။ ဖုန်းလည်း မကိုင်ပြန်။ တကယ်ပဲ ငါ တစ်ယောက်တည်းပါလား။ ထိုင်နေကျ ဆိုင်လေးဆီ တစ်ယောက်တည်း ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ရင်ထဲမှာ ဟာနေသည့် ခံစားချက်က ဘာနှင့်မျှ မတူ။ လျှောက်နေကျ လမ်းကပဲ ကိုယ်မရောက်ဖူးတဲ့ နေရာသစ်ကြီး ဖြစ်နေသလိုလို။ ဆိုင်ထဲရောက်ပြီးနောက် ဖုန်းထပ်ဆက်တော့လည်း မကိုင်။

သည်လိုနှင့် မိနစ်များစွာ ကုန်လွန်ပြီး မာလာဆွေ ရောက်လာသည်အထိ စူးရှ ပေါ်မလာ။ နောက်ဆုံး ကျောင်းခန်းထဲရောက်ပြီး သင်တန်းချိန် ကုန်လွန်သွားသည်အထိ စူးရှ ထံမှာ တစ်စုံတစ်ရာ အဆက်အသွယ် မရခဲ့။ တကယ်ဆို မိမိတို့နှစ်ဦး သဘောတူညီမှု ယူထားပြီးသည့် အခြေအနေအရ သူ့တွင် အကြောင်းကြီးငယ် သွားလာစရာ ရှိလျှင် မိမိထံ အကြောင်းကြားသင့်သည် မဟုတ်ပါလား။ 

အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက ညှိနိုင်းခဲ့ကြသည့် အချက်အလက်များတွင် သည်တစ်ခုများ ကျန်ခဲ့လေသလား။ မည်သို့ပင် ဆိုစေ သူ့အနေနှင့် မိမိအပေါ် သည်လိုပြုမူခြင်းကတော့ လွန်လွန်းသည်ဟု ဖွေး စိတ်မှ တစ်ဘက်သတ် တွေးမိသည်။

“ ငနုံကောင် နေများမကောင်းလို့လား..”“……….”

“ ဟဲ့ ဖွေး.. ငါ ပြောတာ ကြားလား.. အယ်.. ဘာလဲဟ.. ငုတ်တုတ်ကြီး ငိုင်နေလိုက်တာ..”

“ အင်.. ဘာလဲ.. နင် ဘာပြောလိုက်လို့လဲ မာ.. ငါ မကြားလိုက်လို့..”

“ ခိခိ.. ကြား မလား.. ငါ မပြောလိုက်ချင်ဘူး.. မိန်းမ.. မှန်မှန် ညာစမ်း.. နင့် စိတ်တွေ ဘယ်ရောက်နေလဲ..”

“ အာ.. ဘာကို ဘယ်ရောက်ရမှာလဲ.. အာရုံ နောက်ရတဲ့အထဲ.. နင်က တမှောင့်..”

“ အောင်မာ.. ဒီမှာ နှင်းဖွေးဖွေး.. နင်နဲ့ငါ သိလာတာ မနေ့တနေ့ကမှ မဟုတ်ဘူးနော်.. နင့် စိတ်ကို နင်ကိုယ်တိုင်ပြီးရင် ငါ အသိဆုံး..”

မာလာ့စကားကို ဖွေး ခွန်းတုန့် မပြန်နိုင်ခဲ့ပါ။ နင့် စိတ်ကို နင်ကိုယ်တိုင်ပြီးရင် ငါ အသိဆုံးတဲ့လား မိမာ.. ခုလောလောဆယ် ငါ့ကိုယ်ငါ ဘာဖြစ်နေမှန်း မသိဘူး ဆိုရင် နင် ဘာပြောမလဲ.. ကိုယ် အရမ်းကြီး မက်မောတွယ်တာနေမိတဲ့ အရာတစ်ခု.. ကိုယ့်နားကနေ ရုတ်တရက်ကြီး ပျောက် သွားတာ.. ။ မျက်ဝန်းထောင့်မှ စိုစွတ်လာသလို ခံစားချက်က ဖွေး စိတ်ကို အတော်ပင် ကသိကအောင့် ဖြစ်စေသည်။ 

ဘာကိစ္စ မျက်ရည် လည်ရတာလဲ.. နင်က ဘာကောင်မို့လို့ ငါ့ကို မျက်ရည်လည်အောင် လုပ်နိုင်ရတာလဲ စူးရှ.. ငါ နင့်ကို အရမ်း မုန်းတယ် သိလား။သည်လိုနှင့် ရှည်လျားလှသော နေ့တစ်နေ့ အဓိပ္ပာယ်မဲ့စွာ ကုန်လွန် သွားခဲ့သည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မေမေ့ကို ဆေးခန်း ပို့ဖို့ ပြင်ဆင်၊ ဆေးခန်းရောက်တော့ လိုအပ်သည့် စစ်ဆေးမှုများနှင့် ဟိုသည် ပြေးလွှားရင်း ညစာ စားချိန်နီးမှပင် အိမ်ပြန်ရောက်သည်။ 

ရေချိုး၊ ထမင်းစားပြီးချိန် အိပ်ရာ ထက်တွင် လှဲချရင်း ဖုန်းခေါ်ကြည့်မိပြန်သေး၏။ ခြောက်ကပ်ကပ် မြည်သံ၏ အဆုံးတွင် လူကြီးမင်းခေါ်ဆိုသော ဖုန်းသည် သတ်မှတ်ချိန်အတွင်း ပြန်လည်ဖြေကြားခြင်း မရှိပါသဖြင့်..။

ကျွန်းကွက် အဝါရောင် မျက်နှာကျက်က ဝေဝါးလာသည်။ နင့်ကနဲ လှိုက်တက်လာသည့် ပင်သက်ကို မြိုချလိုက်သည့် ခဏ၊ နထင်ဆီမှ ရေနွေးစီကြောင်းတစ်ခုက နားရွက်ထဲအထိ စီးကျလာ၏။ သေလိုက်စမ်း စူးရှ.. နင် သွား သေလိုက်စမ်း.. နင်လည်း အလကားကောင်ပဲ.. ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ ငါ့ကို မျက်ရည်ကျစေတဲ့သူမှန်သမျှ အကုန် အလကားလူတွေချည့်ပဲ.. အဲ့ဒီအထဲမှာ အဆိုးဆုံးက နင်ပဲ.. ဘာလို့လည်း သိလား.. ငါ့ကို တစ်သက် မမေ့နိုင်တဲ့ မျှော်လင့်ချက်တွေ ပေးခဲ့ပြီးမှ.. ခုလိုကြီး.. ခုလို ရုတ်တရက်ကြီး ဘာမပြော ညာမပြောနဲ့.. နင် အရမ်း ရက်စက်တယ် စူးရှ.. ငါ မကျေနပ်ဘူး.. သိလား.. ငါ လုံးဝ မကျေနပ်ဘူး..။

................................................................................................................................

အခန်း (၁၆)

“ သက်သာရဲ့လား မေမေ..”

“ အင်းးးး.. ဒီနေ့ ကျူရှင် မရှိဘူးမဟုတ်လားဖွေး.. မေမေ သမီးကို အေးအေးဆေးဆေး ပြောစရာရှိတယ်..”

ဘွားလေး မရှိသည့်ရက်များအတွင်း မီးဖိုချောင် တာဝန်က ဖွေး တစ်ယောက်တည်းအပေါ် လုံးလုံး ပုံကျနေသည်။ ညက တော်တော်နှင့် အိပ်မပျော်သော်လည်း စိတ်ပျက်စရာ ကောင်းလှစွာပင် မနက်အစောကြီး နိုးနေမိပြန်၏။ မျက်စိနှစ်လုံးပွင့်သည်နှင့် အရင်ဆုံး မြင်ယောင်မိတာက မိမိကို ငေးကြည့်နေကျ ရီဝေဝေ မျက်ဝန်းတစ်စုံ။ အချစ်ဆိုတာ တကယ်ပဲ အိပ်စက်ခြင်းများကို တားဆီးတတ်သလား..။ မေမေ့အတွက် မနက်စာ ပြင်ဆင်ပြီး လာပို့ပေစဉ် မေမေ စကားပြောလိုသည် ဆို၍ ဆန်ပြုတ်ပန်းကန်လေး ချကာ မေမေ့ အနားတွင် ထိုင်လိုက်၏။

“ သမီးမှာကော ချစ်သူရှိနေပြီလား ဖွေး..”

“ ရှင်.. ဟို..”

မေမေ မေးလိုက်ပုံက ရုတ်တရက်ကြီးမို့ ဖွေး ဘာပြန်ဖြေရမှန်း မသိ ဖြစ်သွားသည်။ ချစ်သူတဲ့လား မေမေ။ သည်အချိန်မှာ ချစ်သူဆိုတဲ့ စကားလုံးက သမီးအတွက် သိပ် မုန်းစရာကောင်းလွန်းပါတယ်။ မေမေ့ ကြည့်ရတာ အနည်းငယ် မောနေပုံပင်။ မေမေ့ မျက်နှာကို ငေးကြည့်နေမိသည့် ဖွေး။ စိတ်ထဲမှာ တစ်ခုခုကို ကြောက်လာမိသည်။ အသက် (၅၀) မပြည့်သေးသော်လည်း လောကဓံ၏ အထုအထောင်း များကြောင့်လား၊ လတ်တလော ခံစားနေရသည့် ဝေဒနာကြောင့်လား၊ မေမေ့ မျက်နှာမှာ လိုတာထက် ပို၍ အိုစာနေသယောင် ထင်မိသည်။ 

အိမ်ထောင်ဦးစီး လင်ယောကျ်ား မရှိပါဘဲ သမီးနှစ်ယောက်၏ ဘဝ ကို တစ်ယောက်တည်း စောင့်ရှောက်ခဲ့ရှာသည့် မေမေ။ မေမေ အတော်ကြီး ပင်ပန်းခဲ့ပြီပဲ။ ဘယ်တုန်းကမှ မတွေးခဲ့မိသော အတွေးများဖြင့် မေမေ့ မျက်နှာကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ဖွေး လက်ကလေးများကို လာရောက် ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည့် မေမေ့ လက်များ အေးစက်နေ၏။ မနေ့က ဆေးခန်းတွင် အထူးကု ဆရာဝန်ကြီး၏ စစ်ဆေးချက် လက္ခဏာများ အရ မေမေ့ ကျောက်ကပ်တွင် ပြဿနာ တစ်စုံတစ်ခု ရှိနေပုံပေါ်သည်။ 

လိုအပ်သော ကုသမှုများအတွက် ဆေးစစ်ချက် အဖြေများက နက်ဖြန်မှ ရမည်။ သူဌေးရောဂါဟု ဆိုရလောက်အောင်ပင် ငွေကုန်ကြေးကျ များတတ်လွန်းသည့် ဝေဒနာမို့ သည်အိမ်အတွက် အိမ်ထောင်ဦးစီး မေမေ၊ ငွေရေးကြေးရေး တွေးပူနေခြင်း ဖြစ်ဟန်တူ၏။ ဖွေးလည်း တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ မတွေးဘူးသော သည်အိမ်အတွက် ငွေကြေး ကိစ္စများ၊ မေမေ့ ဝင်ငွေနှင့် လုပ်ငန်း အခြေအနေ စသည်တို့ ခေါင်းထဲ ဝင်လာခဲ့၏။ ဒါတွေ ခုမှ တွေးမိသည့် အတွက်၊ မေမေ့ကို မေ့ထားမိသည့်အတွက် ပထမဆုံး အကြိမ်အဖြစ် နောင်တ ရမိသည်။

“ နောက် နှစ်လလောက်နေရင် မွှေး က လက်ထပ်တော့မယ် မဟုတ်လား.. ဖွေး မှာရော ရည်ရွယ်သူ ရှိနေပြီလား မေမေ သိချင်လို့လေ..”

“ အာ မရှိပါဘူး မေမေရာ.. ဖွေးက မေ့နားမှာ တစ်သက်လုံး နေမှာပါ..”

မေမေ့ မျက်နှာ ပြုံးရင်း ခေါင်းလေး အသာ ငြိမ့်၏။ ဖွေးလည်း ပြန် ပြံုးပြမိသည်။ အာရုံထဲတွင် ဖျတ်ကနဲ ပေါ်လာသည့် ပုံရိပ်တစ်ခုကြောင့် မိမိ အပြုံး ပီပြင်ပါ့မလားဟု တွေးကာ ခေါင်းကို ခပ်မြန်မြန် ငုံ့လိုက်ရ၏။ မိမိ အမူအရာကို မေမေ မြင်ဖြစ်အောင် မြင်သွားသည်။

“ မေမေ့ကို အမှန်တိုင်းတော့ ပြောမှ ဖြစ်မယ်နော် ဖွေး.. သမီး အဖြေပေါ် မူတည်ပြီး မေမေ ပြောစရာ ရှိလို့လေ.. အရေး ကြီး တယ်..”

တိမ်ဝင်သွားသည့် မေမေ့ အသံလေးကြောင့် ဖွေး စိတ်ထိခိုက်သွားမိသည်။ မေမေရယ်.. ဘာတွေများ ပြောချင်လို့လဲ..။

“ ဖွေး မညာပါဘူး မေမေ.. မေမေ ပြောစရာရှိတာ ပြောပါ.. ဒါပေမယ့် ခု မေမေ မောနေလားဟင်.. မေမေ ပြောမယ့် ကိစ္စက နောက်မှ ပြောလို့ မရဘူးလား..”

“ ဖွေး ကို မေမေ အိမ်ထောင် ချပေးချင်တယ်..”

“ ရှင်..”

ပြောပြီး မေမေ ခဏ အမောဖြေနေသည်။ နှဖူးတွင် စို့လာသည့် ချွေးလေးများကို ဖွေး သုတ်ပေးလိုက်၏။ မေမေ့ ကြည့်ရတာ စကားတစ်ခုကို လိုရင်းပြောနိုင်ဘို့ ကြိုးစားနေရပုံပင်။ မေမေ မောနေမှန်း သိသော်လည်း ဆက်ပြောမည့် စကားကိုတော့ ဖွေး အမြန်ဆုံး သိချင်မိသည်။ ဖွေးကို အိမ်ထောင် ချပေးချင်တယ်တဲ့လား မေမေ။ မေမေ ရုတ်တရက်ကြီး သည်လို ဘာလို့ ပြောရတာလဲ.. မဟုတ်မှ လွဲရော.. ရုပ်ရှင်တွေ ထဲကလို မေမေ့မှာ.. ဘုရား ဘုရား.. မဟုတ်ပါစေနဲ့..။

“ တကယ်က မေမေ့ အလုပ်တွေ သိပ် အဆင်မပြေ ဖြစ်နေတာ ကြာပြီ သမီး..”

“ ……….”

“ သမီး ဖေဖေရဲ့ မိတ်ဆွေ မိသားစုက ကူညီပေးနေလို့ မေမေ ခုလောက်ထိ ရပ်တည်နေနိုင်တာ..”

“ ……….”

“ မွှေး ရဲ့ ပညာသင် စရိတ်ကလည်း မသေးလှဘူး မဟုတ်လား..”

“ ……….”

“ အခု မေမေ အိပ်ရာထဲ လဲရပြီ ဆိုရင် ဒီအကြောင်းတွေ သမီး သိမှ ဖြစ်တော့မယ်လေ..”

ဖွေး မျက်ရည် လည်လာမိသည်။ မေမေ့ ခမျာ သမီးနှစ်ယောက် အတွက် ရုန်းကန်ရင်း အဆင်မပြေမှုများကိုပါ မြိုသိပ်ခဲ့ရတာပါလား။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ခုလို မေမေ ခွန်အားနည်းနေချိန် အနားမှာ ရှိခွင့် ရတာကိုတော့ ဖွေး ကျေနပ်မိသည်။ စောစောက ပြောစကားအရ မေမေက မိမိကို မွှေး ထက်ပို၍ အားထားကြောင်း သိလိုက်ရသည် မဟုတ်ပါလား။ 

ဖွေး ကို အိမ်ထောင် ချပေးချင်တယ် ဟူသော စကားနှင့် ပတ်သက်၍တော့ အနည်းငယ် ရင်ထိတ်မိသည်။ မိမိ ဆန္ဒမပါဘဲ မိဘ စီစဉ်သည့် ယောကျင်္ားတစ်ဦးနှင့် တစ်သက်လုံး အတူနေရမည့် ကိစ္စကိုတော့ အိပ်မက်ပင် မမက်ခဲ့။ မေမေ ဆက်ပြောမည့် စကားကိုပဲ ရင်တမမနှင့် နားစွင့်နေမိသည်။

“ ဒီအခြေနေအတိုင်း ဆိုရင် မေမေတို့ လုပ်ငန်းတွေ ဆက်ရပ်တည်နိုင်ဘို့ ခက်နေပြီ ဖွေး.. အထူးသဖြင့် ဒီအလုပ်တွေကို ဆက်ဦးဆောင်ရမယ့် သမီးအတွက် အရမ်း..”

“ မောနေရင် နားပါ မေမေရယ်.. မေမေ နေကောင်းသွားမှ ဖွေး နဲ့ တိုင်ပင်မယ်လေ နော်..”

“ ရပါတယ်.. မေမေ ခုပဲ ပြောချင်တယ်..”

“ …………”

“ အခု မေမေ့ကို ကူညီနေတဲ့ မိတ်ဆွေ.. သမီးတို့ဖေဖေရဲ့ သူငယ်ချင်းပါပဲ.. သူက သူ့သားနဲ့ သမီးကို နေရာ ချထားပေးချင်တယ်တဲ့..”

“ …………”

“ မေမေ စကားကုန်တော့ မပြောရသေးပါဘူး ဖွေးရယ်.. သမီးမှာ တခြား ရည်ရွယ်သူ မရှိရင်တော့ သူတို့ ကမ်းလှမ်းတာကို မေမေ မငြင်းချင်ဘူး..”

“ ဟိုလေ.. ဖွေး တစ်ခု မေးရမလား မေမေ..”

“ …………”

“ မေမေ့ မှာ သူတို့ကို ပေးစရာ အကြွေးတွေ ဘာတွေများ..”

“ သမီးငယ် ရယ်..”

“ ဟင့်အင်း.. စိတ်မကောင်း မဖြစ်ပါနဲ့ မေမေရယ်.. မေမေ အရမ်း ပင်ပန်းနေပြီ..”

“ မေမေ့မှာ ဘယ်လောက်ပဲ အခက်အခဲရှိရှိ.. သမီးလေးကို အကြွေးနဲ့ အသိမ်းခံရတာမျိုးအထိတော့ မေမေ မဖြစ်စေချင်ပါဘူး ဖွေးရယ်.. ခုက အကြွေး ဆိုတာထက် သမီး ရှေ့ရေးအတွက် သင့်တော်တဲ့သူမို့လို့ မေမေ ပြောတာပါ.. မေမေ သမီးနှစ်ယောက်လုံးကို စိတ်ချ သွားချင်တယ်..”

“ မေမေ ရယ်..”

ကုတင်ခေါင်းရင်းတွင် မှီလျှောလျှော ထိုင်နေသည့် မေမေ့ ရင်ခွင်ထဲ ဖွေး တိုးဝင်မိသည်။ ဆယ်စုနှစ် တစ်ခုစာမက အမှတ်တမဲ့ နေမိခဲ့သော မေမေ့ရင်ခွင်က နွေးနေဆဲပါလား။ ဖွေး လက်ကလေးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် မေမေ့ လက်များ တုန်ရီနေရှာ၏။ မေမေ့ နှလုံးခုန်သံများထဲတွင် ကျဉ်းကြပ်မှုများ ရောနှောနေမှန်း ဖွေး ခံစားလိုက်မိသည်။ ဖွေး ခေါင်းထဲတွင်လည်း အတွေးရောင်စုံများ ယောက်ယက် ခတ်ကုန်သည်။ မိမိ ဘဝ အတွက်သာမက မေမေ့ အတွက်ပါ အရေးအကြီးဆုံး အချိန်ဖြစ်နေမှန်း ခံစားလိုက်မိ၏။ 

အနာဂတ် လမ်းဖြောင့်သွားပြီ ဖြစ်သည့် မွှေး တစ်ယောက်ကတော့ ဒါတွေ သိချင်မှ သိပါလိမ့်မည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ခုချိန်မှာ မေမေ့ နားတွင် အနီးကပ်နေပေးနိုင်ယုံမျှမက၊ မေမေ တစ်ယောက်တည်း ကျိတ်ရင်ဆိုင်နေသည့် သောက အချို့ကို မွှေး ထက်အရင် သိခွင့်ရခြင်း၊ မေမေ့ကို တကယ် ကူညီနိုင်သူသည် သင်းသင်းမွှေး မဟုတ်ဘဲ မိမိ ဖြစ်နေခြင်းတို့ အတွက်တော့ ဖွေး တကယ်ပဲ ကျေနပ်မိသည်။ 

သို့သော် မေမေ့ ဆန္ဒ ပြည့်ဝစေဘို့ မိမိ စွန့်စားရမှာက တစ်ဘဝလုံးစာ မဟုတ်ပါလား။ မိမိ စတေးရမှာက နှလုံးသား၊ တစ်သက်လုံး ထိန်းချုပ်ရမှာက ဦးဏှောက် အသိတရား။ နှင်းဖွေးဖွေး၏ အသိအာရုံအားလုံး မျက်ဝန်းများနှင့် အတူ ရီဝေမှုန်ဝါးခဲ့ရပါသည်။

ဖွေး ဘာလုပ်ပေးရမလဲ မေမေရယ်.. ခုနေ ဖေဖေရှိရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ.. သမီး နှစ်ယောက်အတွက် ပင်ပင်ပန်းပန်း ရုန်းကန်ခဲ့ရတဲ့ မေမေ.. အခု အရမ်း အားနည်းနေပြီ.. ဒီအခြေနေထိ ရောက်အောင် မေမေ့ကို ဖွေး ပစ်ထားခဲ့မိတယ်.. 

မေမေ အဆင်ပြေရဲ့လား ဆိုတဲ့အတွေးကို တစ်ခါမှ မတွေးဘဲ လောကကြီးကို မကျေနပ်ချက်တွေနဲ့ အချိန်တွေ ဖြုန်းခဲ့မိပြီလား.. ဒီအကြောင်းတွေ ဖေဖေသာသိရင် ဖွေးကို စိတ်ဆိုးမှာလားဖေဖေ.. မေမေ့ကို မကူပဲ ပေါ့ပေါ့တန်တန်နေခဲ့မိတဲ့ ဖွေးကို ဖေဖေ ခွင့်လွှတ်နိုင်ပါ့မလား.. ဖွေး မှာ အချိန် မှီသေးလား.. မေမေ့အတွက် အကောင်းဆုံး အထောက်အကူ ဖြစ်အောင် ခုချိန်မှာ ဖွေး လုပ်ပေးနိုင်တယ်လား.. ဒါပေမယ့် ဖွေး လုပ်ပေးနိုင်တဲ့ နည်းလမ်းကြီးက …..စူးရှရယ်.. ငါ ဘာလုပ်ရမလဲ ဟင်..

.....................................................................

အခန်း (၁၇)

“ မာလာ့ကို သေသေချာချာ ပြောထားရဲ့လား ဖွေး.. မေမေ စိတ်ပူတယ်နော်..”

“ စိတ်ပူပါနဲ့ မေမေရယ်.. ဖွေး ပြောပြီးပါပြီ.. မေမေသာ ဟိုမှာ အေးအေးဆေးဆေး အနားယူခဲ့.. စိတ်ညစ်စရာတွေ ဘာမှမတွေးဘဲနဲ့လေ နော်..”

“ သမီး ပါရင်တော့ ပို အဆင်ပြောတာပေါ့ ဖွေးရယ်..”

“ မွှေး တစ်ယောက်လုံးပါနေတာပဲ မေမေရဲ့.. ကောင်းမြတ်ကလည်း ခုမှ သိတဲ့သူမှ မဟုတ်တာ.. မေမေ အဆင်ပြေမှာပါ..”

လွန်ခဲ့သည့် နှစ်ရက်က မွှေး မင်္ဂလာပွဲ ပြီးပြီ။ ငွေဆောင် ကမ်းခြေကို ပျားရည်ဆမ်းခရီး သွားကြမည်ဖြစ်၏။ မွှေးတို့ လင်မယားက မေမေ့ကိုပါ လိုက်ခဲ့ဘို့ ပြောသည်။ ဖွေးလည်း စီးပွားရေး ကိစ္စများကြားတွင် လုံးလည်လိုက်ပြီး ကျန်းမာရေးပါ ထိခိုက်နေရသည့် မေမေ့ကို အေးအေးဆေးဆေး အနားယူစေချင်ပါသည်။ မေမေ ကိုယ်တိုင်ကလည်း ခရီးတစ်ခုခုသွားရန် ဆန္ဒရှိပုံပေါ်၏။ 

သို့သော် အတူသွားရမည်က ကြင်စဦး ဇနီးမောင်နှံ ဖြစ်နေသည့်အပြင် ဖွေးကလည်း မလိုက်လိုပါဟု ပြောထားသဖြင့် မေမေ ဤသို့ တုန့်ဆိုင်းနေခြင်းပင်။ တမင် ကတ်ဖဲ့ခြင်း မဟုတ်သော်လည်း မိမိမျက်စိရှေ့တွင် တီတာ တွတ်ထိုးနေမည့် ဤစုံတွဲကို ဖွေး မည်သို့မျှ ကြည့်လို့ရမည် မထင်။ 

သိပ်မကြာသေးမီ အချိန်ကပင် မေမေ့ဆန္ဒ အားလုံးကို ခေါင်းငြိမ့် လက်ခံခဲ့ပြီမို့ သမီး အလိမ္မာလုံးလုံး ဖြစ်သွားသော ဖွေးကို မေမေ တစ်စုံတစ်ရာ စောဒက မတက်ခဲ့ရှာပါ။ ဘွားလေးကလည်း မနေ့ကတည်းက တရားစခန်း ဝင်သွားသည်။ အိမ်တွင် တစ်ယောက်တည်း ကျန်ခဲ့မည့် ဖွေးအတွက် မာလာ့ကို ညခေါ်အိပ်ရန် မေမေ မှာနေခြင်းဖြစ်၏။

“ သွားကြမလား မေ မေ..”

“ အေးအေး.. မေမေ စိတ်ချမယ်နော် ဖွေး.. မာလာ့ဆီ ဆက်ဖြစ်အောင်ဆက်ဦး.. ညကျ မေမေ ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်..”

ကားပေါ်သို့ အထုတ်အပိုးများ လိုက်တင်ပေးလိုက်သည်။ မေမေတို့ ကားထွက်သွားပြီး ခြံတံခါးပိတ် အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာခဲ့၏။ တိတ်ဆိတ်ခြင်းတို့ လွှမ်းမိုးနေသော သည်အိမ်ကြီးထဲတွင် မိမိ တစ်ယောက်တည်းပါလား။ ခြောက်ကပ်ကပ်နိုင်သော အပြုံးတစ်ချက်ကို ပြုံးလိုက်မိသည်။ လွန်ခဲ့သော နှစ်လခန့်က ယခုလို အိမ်တွင် တစ်ယောက်တည်း ကျန်ရမည့် အခွင့်အရေးကို ဘယ်လောက်တောင် မျှော်လင့်ခဲ့ရလဲ။ သည်လို နေ့မျိုးက မိမိ အတွက် ဘယ်လောက်တောင် စိတ်လှုပ်ရှားစရာ၊ ရင်ခုန် ကြည်နူးစရာ ကောင်းခဲ့သလဲ။ 

မိမိကို အိမ်ထောင် ချပေးချင်သည်ဟု မေမေ ပြောခဲ့ပြီးနောက် ကျူရှင် ဖွင့်ရက် ပြန်ရောက်လာသော်လည်း စူးရှတစ်ယောက် လုံးဝ ပျောက်နေခဲ့သည်။ ဖုန်းဆက်လို့လည်း မရသည့်နောက်ဆုံး ကြေကွဲ ဆွေးမြည့်နေသော မိမိနှလုံးသား၏ အလိုကို လိုက်ပြီး စူးရှ နေထိုင်ရာ ဆရာ့အိမ်သို့ ဖွေးတစ်ယောက် မိုက်မဲစွာ ရောက်သွားမိပါသည်။

“ အန်တီ့ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောနော် သမီး.. စူးရှနဲ့ ဘာ ကိစ္စတွေ ဖြစ်ခဲ့လို့လဲ..” 

ဆရာကတော် သည်လို မေးလာချိန် ဖွေး ရှက်လွန်း၍ အငွေ့သာ ပျံထွက်သွားလိုက်ချင်တော့သည်။ သွားလေသူ ဖေဖေ့ မျက်နှာကိုလည်း ဖျတ်ကနဲ မြင်ရောင်မိသည်။ ဖေဖေရေ.. ဖေဖေ အားကို တန်ဘိုးထားခဲ့တဲ့ သမီးက  ယောင်္ကျားလေးတစ်ယောက် ပျောက်သွားလို့ လိုက်ရှာနေသတဲ့.. ဘာတွေဖြစ်ခဲ့လဲလို့ အမေးခံရလောက်အောင် သမီး ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် ဖြစ်နေပြီထင်တယ် ဖေဖေရယ်.. အဲ့ဒါ နင့်ကြောင့် စူးရှ၊ ခုနေ နင့်ကိုတွေ့ရင် မသေမချင်း မျှင်းပြီး သတ်မယ် သိလား.. ငါ နင့်ကို သတ်ပစ်ချင်လောက်အောင် လွမ်းနေတယ် သိလား..။

“ ဟိုလေ အန်တီ.. ဘာ မှ ဖြစ်ခဲ့လို့ မဟုတ်ပါဘူး.. ဟိုဥစ္စာ..”

“ စူးရှ အကြောင်းက အန်တီလည်း သိပ် မသိဘူး သမီးရဲ့.. သမီးက အန်တီ့ သမီးအရွယ်လေးမို့လို့ စိတ်ပူမိတာလေ.. အန်တီ့ကို အမေလိုသဘောထားပြော.. ဒါမှ မဟုတ်လည်း သမီး သူငယ်ချင်းလို သဘောထားလိုက်.. စူးရှကို အိမ်အထိ လာရှရလောက်အောင် အရေးကြီးတဲ့ကိစ္စ ရှိနေသလား သမီး..”

ကြင်နာနူးညံ့စွာမေးလိုက်သည့် အန်တီ့မျက်နှာတွင် မိမိကို တစ်စုံတစ်ရာ အထင်မြင်သေးခြင်းမျိုးတော့ လုံးဝ ရှိမနေပါ။ သားသမီး မရှိသူမို့ ကလေးချစ်တတ်သည်ဟု သိထားသော အန်တီ့ကို အလှူရက်ကသာ တွေ့ဖူးခြင်းဖြစ်ပြီး သိပ်ကြီးလည်း မရင်းနှီး။ တက္ကသိုလ် ဆရာမ တစ်ဦးဖြစ်သည့် အန်တီက ခေတ်လူငယ်တွေကို အများကြီး နားလည်ပုံ ရပါသည်။ 

ယခုလည်း ဖွေးပုံစံ ဖြစ်အင်က အပူရုပ်ကို ဟန်လုပ်ဖုံးပြီး လင်ပျောက်ရှာနေရသော မိန်းမမိုက်လေးနဲ့များ တူနေပြီလား။ ရှက်လွန်းလို့သာ သေရကြေးဆို နှင်းဖွေးဖွေး ချက်ချင်း အသက်ထွက်သွားနိုင်ပါသည်။ မစဉ်းစား မဆင်ခြင်နိုင်လောက်အောင် ထွက်လာမိပြီးမှ သည်အချိန် သည်အိမ်မှာ ဆရာရှိမနေတာ တော်သေးသည်ဟုပဲ တွေးရတော့၏။

“ အအေးလေး သောက်လိုက်ဦးသမီး.. အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောကြတာပေါ့.. စူးရှ ဘယ်ရောက်နေမှန်း မသိပေမယ့် သမီး အခက်အခဲကိုတော့ အန်တီ ကူညီနိုင်လောက်ပါတယ်.. ”

“ ဟို.. သမီး နဲ့.. သမီးနဲ့ စူးရှက.. ဟိုလေ အန်တီ ဘာမှတော့ မဟုတ်ပါဘူး..”

“ …………”

“ ဟိုလေ အန်တီ.. သမီးတို့ကြားမှာ.. …… အန်တီ စိတ်ပူလောက်ရမယ့် ပတ်သက်မှုမျိုး.. …… အဲ့လို မျိုးကြီး မဟုတ်ပါဘူးအန်တီ.. ဒါပေမယ့် သူ ရုတ်တရက်ကြီး ဘာမပြောညာမပြော ပျောက်သွားတော့.. သမီး.. ဟို.. သမီး သိချင်လို့ သက်သက်ပါ.. သူ.. သူ ဘယ် ရောက်နေတာလဲလို့.. သိချင်လို့ သက်သက်ပါ..”

ကြင်နာရိပ် သန်းနေသည့် အန်တီ့ မျက်ဝန်းများက ဖွေးအတွက် လုံခြုံစေပါသည်။ အန်တီ ဘာကို စိုးရိမ်နေမှန်းလည်း ဖွေး နားလည်မိသည်။ တကယ်လည်း မိမိ အဖြစ်က လူကြီးတစ်ယောက်အနေနဲ့ တွေးပူစရာ မဟုတ်ပါလား။ အထူးသဖြင့် မိမိလို အရွယ်ရောက်ပြီးစ မိန်းမပျိုလေးတစ်ဦး အနေနှင့် ရွယ်တူ အမျိုးသားတစ်ယောက်ကို လိုက်ရှာနေမိခြင်းက ရိုးရှင်းသော ကိစ္စတစ်ခုမဟုတ်မှန်း များစွာ သိသာစေသည်ပဲလေ။ 

မိခင်စိတ်ကြီးမားသော အန်တီဆရာမ၏ နွေးထွေးသော အကြည့်များကြောင့် စူးရှကို လာရှာမိသော ဖွေး၊ အလွန် ရှက်မိသော်လည်း စိတ်သက်သာရာတော့ ရခဲ့ပါသည်။ လူက ထူပူနေမိသော်လည်း ရင်ထဲရှိရာကို အမှန်အတိုင်း ပြောပြဘို့ သတ္တိဝင်လာမိ၏။ ရောက်လာပြီးသည့် နောက်တော့ တွန့်ဆုတ်နေလို့လည်း မထူးတော့ပြီ မဟုတ်ပါလား။ အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့နှင့် ရှင်းပြလိုက်သော စကားများကြောင့် ဖွေး၏ ဖြစ်အင်ကို အန်တီ နားလည် သွားပုံရပါသည်။ သက်ပြင်းလေးတစ်ချက် မသိမသာ ချပြီး..

“ ဒီလို ဖွေးရဲ့.. စူးရှက အန်တီတို့ အိမ်မရောက်ခင်က နေ့ဘက် ကျောင်းတက်ရင်း ညဘက်တွေ တက်ဆီမောင်းတယ်.. ကောင်လေးက ရိုးသားပါတယ်.. အနေလည်း အေးတယ်.. တစ်ရက် ဆရာ့ အကိုတစ်ယောက် သင်္ဘော ပြန်တက်ခါနီး.. ညဘက် ဆိုင်သွား စားကြသောက်ကြတယ်လေ.. အားလုံးက မူးနေကြတော့ အိမ်အပြန် ကားမောင်းဘို့ အဆင်မပြေဘူး မဟုတ်လား.. အဲ့မှာ ကားငှားစီးရင်း ဖြစ်ချင်တော့ အဲ့အကိုရဲ့ အရေးကြီးတဲ့ စာရွက်စာတမ်းတွေနဲ့ ပိုက်ဆံ ၁၀သိန်းနီးပါး ထည့်ထားတဲ့အိတ်.. စူးရှ ကားပေါ် ကျန်ခဲ့တယ်.. လိပ်စာရှာပြီး လာပြန်ပေးလို့ တစ်ပြားမှ မလျှော့ဘဲ ပြန်ရတယ် ဆိုပါတော့ကွယ်.. 

အဲ့နောက်မှာ စကား စပ်မိကြရင်း ကိုယ့်စားရိတ်လေး ကိုယ်ရှာပြီး ပညာသင်နေတဲ့ကလေး ဆိုတာ သိသွားတော့ အန်တီ့ ညနေဘက် ကျူရှင်တွေ ဆရာလည်း လိုက်ပို့ဘို့ မအားရင် သူ့ကား လှမ်းခေါ်သုံးဖြစ်တယ်.. ဆရာတို့ အပေါင်းအသင်းတွေ စားကြသောက်ကြရင်လည်း သူ့ပဲ ပို့ခိုင်း ကြိုခိုင်းနဲ့ ရင်းနှီးသွားတယ် ဆိုပါတော့ကွယ်.. နောက်တော့ သူတို့ အတူ စုငှားနေတဲ့ အိမ်ကလေးကို ပိုင်ရှင်က ရောင်းလိုက်တယ် ဆိုလား.. အဆောင်နေဘို့ စုံစမ်းနေတယ် ဆိုတာနဲ့ ဆရာက လွတ်နေတဲ့ ဂိုဒေါင်နောက်က အခန်းလေးကို နေပါစေ ဆိုပြီး ပေးထားလိုက်တာ.. ကောင်လေးက တော်ရှာပါတယ်.. 

အန်တီနဲ့ ဆရာက တူလိုသားလို ဆက်ဆံပေမယ့် အနေအထိုင် အရမ်း တတ်တယ်.. သူ အငှားမောင်းနေတဲ့ ကားက ရောင်းမယ်ဆိုပြီး စပေါ် ကိစ္စတွေ အရှုပ်အရှင်း ဖြစ်တာတောင် အန်တီတို့ ကူညီတာ သူ လက်မခံဘူး.. တစ်ခု ဆိုးတာက သူ့ အကြောင်း ဘာဆို ဘာမှ မပြောတာပဲ.. အန်တီလည်း အစက ၀ရမ်းပြေး ဘာညာ ဖြစ်နေမှာ စိုးမိသေးတာ.. ဒါပေမယ့် လူ့စရိုက်က နေရင်းနဲ့ ကြည့်လို့ ရတယ်လေ.. ကောင်လေးက လူအေးပါ.. 

အခု ကိစ္စကတော့ အန်တီရော ဆရာရော နားကို မလည်တာ.. ဘယ်ရောက်လို့ ရောက်သွားမှန်းမသိ ဆက်သွယ်လို့လည်းမရ.. ရဲတိုင်ရမလား.. သတင်းစာထဲ ထည့်ရမလား.. စဉ်းစားပြန်တော့လည်း ကလေးပေါက်စမဟုတ်.. ကိုယ့်အိမ်ကလည်း ဘာမှ မပျောက်.. အိမ်မှာ အဆောင်လာနေသလို ပုံစံထက်ပိုပြီး ဘာမှလည်း သူ့အကြောင်း မသိဆိုတော့ သမီးရယ်.. သမီး ဆရာကတော့ ဒေါလည်းပွ၊ စိတ်လည်းပူပေါ့.. သံယောဇဉ်ကလည်း ရှိနေတော့လေ..”

ရှည်လျားစွာ ရှင်းပြလိုက်သည့် အန်တီ့စကား အဆုံးတွင် ပြန်မရနိုင်တော့သည့် ဆုံးရှုံးမှုတစ်ခုကို ဖွေး ကောင်းကောင်း ခံစားမိလိုက်ရသည်။ ပြင်ဦးလွင်အထိ လိုက်ရ ကောင်းမလား ဟူသော အတွေးကိုတော့ ဖွေး အကောင်ထည် မဖော်ဖြစ်ခဲ့။ သည်အတိုင်း ဆိုပါလျှင် စူးရှနှင့် ပတ်သက်၍ မိမိ သိထားတာတွေ အားလုံးက အမှန်ဟုတ်ပါ့မလား။ 

တကယ်လို့များ မိမိ ဖတ်ခဲ့ဖူးသည့် ဒိုင်ယာရီ စာအုပ်လေးသည် လူငယ်တစ်ဦး၏ စိတ်ကူးယဉ် ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်သာ ဖြစ်နေခဲ့မည်ဆိုပါလျှင် သည်ဇာတ်လမ်းကို အခြေခံပြီး သူစိမ်းယောကျ်ားတစ်ယောက်ကို အိပ်ခန်းထဲအထိ ခေါ်ကာ မိုက်မဲစွာ ပါတ်သက်မိသည့် မိမိ အဖြစ်က….။ထိုညက ဖွေး ငို ခဲ့သည်။ ခါတိုင်းကဲ့သို့ နာကျည်းမှု ဝမ်းနည်းမှု တစ်ခုခုကြောင့် မျက်ရည် ကျရုံ သက်သက်မဟုတ်ပါဘဲ နင့်သီးစွာ ငိုရှိုက်ခဲ့ပါသည်။ တဆစ်ဆစ် နာကျင်နေသော ရင်ထဲတွင် ဘာမှ မကျန်တော့အောင် မျက်ရည်များနှင့် မျှောချခဲ့သည်။ 

အချစ် ဆိုသော စကားလုံးကို ရှိုက်သံများနှင့် မောင်းထုတ်ခဲ့သည်။ နောက်နေ့မနက်တွင် မေမေ့ထံသွားကာ ဖွေး အနာဂတ်အတွက် မေမေ စီစဉ်သမျှ နာခံမည်ဟု ကတိပေးလိုက်တော့၏။ လဲပြိုလုလု ဖြစ်နေသော မေမေ့ စီးပွားရေး လုပ်ငန်းများ ဖွေး လက်ဖြင့် ပြန်လည် ဦးမော့ လာစေရမည်။ 

နှင်းဖွေးဖွေးကို အထင်အမြင် သေးသူအားလုံး နှင်းဖွေးဖွေး၏ ရှေ့မှောက်တွင် အမှန်တကယ် ဦးညွှတ်လာရမည်။ အထူးသဖြင့် အလုပ်သင်ဆရာဝန် ပြီးလျှင် မြန်မာပြည်တွင် ပိုစ့်တင် မဝင်ဘဲ နိုင်ငံခြားတွင် ပညာ ဆက်သင်လိုသော သင်းသင်းမွှေးတို့ လင်မယား၊ သူတို့နှစ်ဦးလုံး၏ တစ်သက်တာ ကျေးဇူးရှင်အဖြစ် ထာဝရ လေးစားနေရမည့်သူများထဲတွင် မိမိလည်း အပါအဝင် ဖြစ်ရမည်။ နောက်ဆုံး ချစ်ရသည့်မေမေ သက်ရှိထင်ရှား ရှိနေသ၍ စနေသမီး နှင်းဖွေးဖွေးသည် အားကိုးရသော သမီး၊ လိမ္မာ သိတတ်သောသမီး၊ မိဘ လက်နှင့် မြှင့်တင်ပေးသော ရွှေပုံပေါ်တွင် စံနေသည့် သမီး ဖြစ်ရမည်။

သည်လို အခွင့်အရေးတွေ ရဘို့ အရိုးခံ အခြေအနေအတိုင်း ကြိုးစားဘို့ဆိုတာ မည်သို့မျှ မဖြစ်နိုင်။ အထူးသဖြင့် မေမေ့ ကျန်းမာရေးအပါအဝင် မိမိ မျက်စိရှေ့တွင် မြင်နေရသည့် အခြေအနေအားလုံးက ယိုင်လဲနေပြီမဟုတ်ပါလား။ သည်လို အချိန်မှာ မိမိက ခေါင်းမာ ပေကပ်ပြီး ကိုယ့်အားနှင့်ကိုယ် ကြိုးစားပြနေလည်း မည်သို့မျှ မလွယ်တော့။ 

မချိမဆန့် ရုန်းကန်နေရမည့် အနေအထားကို ရောဂါသည် မိခင်က ရင်မောစွာ မြင်နေရဦးမည်။ အနည်းဆုံးတော့ မေမေ့ ကျန်းမာရေး အတွက်ပဲဖြစ်ဖြစ် မိမိ ဘဝတစ်ခုလုံး ရင်းရသည်မှာ အရှုံးမရှိဟု ဖွေး မြင်မိသည်။ ဒါကမှ တကယ့် လက်တွေ့ဘဝ မဟုတ်ပါလား။ ဘယ်ကလာလို့ ဘယ်ရောက်သွားမှန်း မသိသည့် ယောကျင်္ား တစ်ယောက်အပေါ်တွင် စုပြုံကျရောက်နေသော သောက်သုံးမကျသည့် အချစ် ဆိုတာကြီးက တကယ်တမ်း မိမိ လက်တွေ့ဘဝ အမြင့်ရောက်ဘို့ ဘာမှ အသုံးမဝင်။ 

မိန်းကလေးတစ်ယောက် ဘဝတွင် ဂုဏ်သရေရှိ အသိုင်းအဝိုင်းကြီးတစ်ခု၏ သတို့သမီးအဖြစ် တောင်းဆို ကမ်းလှမ်း ခံရခြင်းသည် ဂုဏ်သိက္ခာကောင်း တစ်ရပ် ဟု ပြောမည် ဆိုပါလျှင် ငြင်းသူရှိလျှင်တောင် နည်းပါလိမ့်မည်။ မည်သို့ပင် နောက်ပြန်လှည့်၍ မရသည့် လမ်း ဆိုသော်လည်း မေမေ့ နောက်ဆုံး အချိန်များကို အပြုံးနှင့်သာ မြင်ရမည် ဟူသော အခြေအနေ တစ်ခုတည်းနှင့်ပင် သည်လမ်းကို ရွေးဘို့ ဖွေး ဆုံးဖြတ်ခဲ့၏။ 

ဒါက မိမိဘဝအတွက် စူးခင်းသော လမ်း မဟုတ်.. စူးညှောင့် ခလုတ်ကင်းသော စိန်စီသည့်လမ်း ဖြစ်သည် မဟုတ်ပါလား။နေခဲ့တော့ စူးရှ.. ငါ့ ရင်ထဲမှာ နင့်နေအောင် စူးခဲ့ပြီးပြီ.. ငါ့ အသည်းတွေ ဒဏ်ရာဗရပွနဲ့ အက်ရှ ခဲ့ပြီးပြီ.. ငါ နင့်ကို ချစ်တယ်.. ချစ်သလောက်လည်း မုန်းတယ်.. 

ဘာလို့လဲ သိလား.. ငါ ကျေနပ်တဲ့အထိ ငါ့ကို ပေးဆပ်ပါ့မယ် ဆိုတဲ့နင်က.. ငါ တကယ်အလိုအပ်ဆုံး အချိန်မှာ ငါ့ကို ထားခဲ့တာလေ.. နင့်လိုကောင်က.. နင့်လို သောက်သုံးတစ်စက်မှ မကျတဲ့ လမ်းပေါ်က ကောင်က ငါ့ကို ထားခဲ့တာ.. ငါ့ အမိန့် မရဘဲ ငါ့နားကနေ ထွက်သွားခဲ့တာ.. သိလား စူးရှ.. နင်က ငါ့ ဘဝမှာ အချစ်ရဆုံးနဲ့ အမုန်းရဆုံး တစ်ဦးတည်းသော ယောင်္ကျားပဲ..။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



သင်းသင်းမွှေးမွှေး နှင်းဖွေးဖွေး အပိုင်း ( ၅ )

သင်းသင်းမွှေးမွှေး နှင်းဖွေးဖွေး အပိုင်း ( ၅ )

Snow Flake ရေးသည်။

အခန်း (၁၃)

“ စူးရှ.. နင် အခု ဘယ်မှာလဲ..”

“ အိမ်မှာပဲလေ ဖွေး.. ဘာခိုင်းချင်လို့လဲ..”

ဘာခိုင်းချင်လို့လဲ ဆိုတော့ နင့်ကိုယ်နင် ငါ့ရဲ့ အစေခံ တစ်ယောက်လို့ တကယ်ပဲ ယူဆလိုက်ပြီပေါ့.. အိုးး ပျော်လိုက်တာ..။ ကိုယ့်အတွေးနှင့် ကိုယ် နှစ်ခြိုက်စွာ ပြုံးမိသွားသည်။ မနေ့က ရလိုက်သည့် အထိအတွေ့လေးကြောင့် သူမ တစ်ညလုံး အိပ်မပျော်ခဲ့။ သည့်ထက် တစ်ဆင့်တက်လိုသည့် အာသီသက ပြင်းထန်လာခဲ့သည်။ သည်နေ့က ကျူရှင် ရှိသည်။ အိမ်မှာလည်း ဘွားလေး ရှိသည်။ စူးရှကို အနိုင်ကျင့်ဘို့ သင့်တော်သည့်နေရာ မရှိ။ သို့သော် မိမိစိတ်က အရမ်းကို ဆာလောင်မွတ်သိပ်နေပြီ။ 

ကျူရှင်လာနေကျ အချိန်ထက် စောပြီး အိမ်မှ ထွက်ခဲ့သည်။ မြေနီကုန်း ရောက်တော့ မိမိအာသီသကို အကောင်ထည်ဖော်ရန် အတွေးတစ်ခု လက်ကနဲ ရလာ၏။ သည်လိုနှင့် စီးလာသည့် တက်ဆီကို ရပ်ခိုင်းကာ စူးရှထံ ဖုန်းဆက်လိုက်ခြင်းပင်။

“ မြေနီကုန်း ဒဂုံစင်တာကို လာခဲ့ စူးရှ.. ဒီနေ့ ငါ ရှော့ပင် လုပ်မလို့ နင် ငါ့ကို လာကူရမယ်..”

“ ကျူရှင်က…”

“ ဘာဖြစ်လဲ ကျူရှင်က.. နင် ဆယ်တန်းကလေးလား စူးရှ.. အရေးမပါတာတွေ လာပြောမနေနဲ့.. ငါ့ဆီလာမှာလား မလာဘူးလား..”

“ အာ.. စိတ်ကြီးပါပဲလား ဖွေးရယ်.. ဒီနေ့အထိ နင်ခေါ်ရင် ငါ မလာတဲ့နေ့ ရှိခဲ့ဖူးလို့လား..”

“ ရှိကြည့်လိုက်လေ.. နင်နဲ့ငါ သတ္တိပြိုင်လိုက်ရုံပေါ့..”

“ မပြိုင်ပါဘူးဟာ.. ငါ အရှုံးပေးပြီးသားပါ.. လာခဲ့မယ်.. ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ စောင့်နေလေ နော်..”

“ အောင်မာ.. ဘာ ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာစောင့်လဲ.. ကောင်စုတ်.. ခု ချက်ချင်းလာ..”

“ လာတာက ဟုတ်တယ်လေ ဖွေးရယ်.. လမ်းကြပ်လို့ ကြာနေရင် နင်တစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ ဆိုင်မှာ ထိုင်စောင့်နေမှ အဆင်ပြေမယ်လေ..”

“ အာ့တော့ နင်ပြောမှလား.. နေဦး စူးရှ.. လူလို သူလို ဝတ်လာနော်.. ငါ သွားတဲ့နောက် လိုက်ရမှာ.. အနုတ်စုတ် ကုပ်စုတ် ရုပ် လုပ်လာလို့ကတော့ နင် သေဘို့သာ ပြင်..”

ဂျေဒိုးနတ် ဆိုင်ထဲဝင်လာခဲ့ပြီး မိမိရင်ခုန်သံများကို ကော်ဖီအေး တစ်ခွက်နှင့် မျှောချနေမိသည်။ 

“ နင်တစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ ဆိုင်မှာ ထိုင်စောင့်နေမှ အဆင်ပြေမယ်လေ..”

သည်စကားကို ဘာလို့ ထပ်တလဲလဲ ကြားနေမိပါလိမ့်။ စိတ် တိုလို့ပါ.. ဟုတ်တယ်.. စိတ်တိုလို့..။ ရာရာစစ နင့်လို အူတိအူကြောင် ငတုံးကောင်ကများ ငါ့ကို စိတ်ပူသလိုလို အကြံပေး သလိုလိုနဲ့။ ဆရာကြီး လာမလုပ်နဲ့ စူးရှ.. နင်က ငါ့ခြေထောက်အောက်မှာ တစ်သက်လုံး နေရမယ့်ကောင်..။ 

ကော်ဖီ တစ်ခွက် ကုန်လုနီးတွင် စူးရှ ရောက်လာ၏။ ဝတ်ထားသော ရှပ်အကျီက အပြာနုနု အောက်ခံပေါ်တွင် အဖြူရောင် ကွမ်းရိုးစင်း စိပ်စိပ်လေးများနှင့်မို့ သူ့ပင်ကိုယ် အသားအရည်နှင့် လင်း ထွက်နေသည်။ နက်ပြာရောင် ယောပုဆိုးကလည်း အသစ်နီးပါး အရောင်စိုစို။ သည်လိုကျတော့လည်း ငါ့ ကျွန်ကလေးက သန့်ပြန့် သားနား နေပါလား..။

“ စောင့်နေတာ ကြာပြီလား ဖွေး..”

“ ကြာပြီပေါ့.. နေစမ်းပါဦး နင်က ငါ့ စျေးခြင်းတောင်း သယ်မှာလား.. ရုပ်ရှင်သွားရိုက်မှာလား..”

“ အာ.. နင် ပဲ..”

“ တော်ပြီ ဆက်မပြောနဲ့.. ငါ ပြောတာက အစုတ်ပလုတ်ရုပ်နဲ့ မလာဘို့ပဲပြောတာလေ.. ရှိုးထုတ်လာဘို့ ပြောတာမှ မဟုတ်ဘဲ.. အင့် ကိုင်ပေး.. သွားမယ်..”

ဖိုင်အိတ်ကို သူ့လက်ထဲ ဆောင့်အောင့် ထည့်ပေးလိုက်သည်။ အရင်ဆုံး ဝင်လိုက်သည်က ဖိနပ်ဆိုင်။ နိုင်ငံခြားဖြစ် ဖိနပ် ပုံစံ မျိုးစုံထက်ပို၍ ဖွေးအာရုံကို ဖမ်းစားထားသည့် အရာက မိမိ နောက်မှာ ကုပ်ချိချိ လိုက်လာသော စူးရှ၏ ပုံစံ။ သူ့ကြည့်ရတာ မိန်းမ ဖိနပ်ဆိုင်ထဲ ခုမှ ရောက်ဖူးပုံပဲ.. မပူနဲ့ စူးရှ.. ပြီးရင်ငါ ဘရာစီယာ သွားဝယ်ဦးမှာ.. ။ စိတ်ကြိုက်ဖိနပ်များကို ရွေးယူပြီး စီးကြည့်ရန် ခုံပုလေးတွင် ထိုင်လိုက်၏။ ဝန်ထမ်းအမျိုးသမီးလေးက အနားလာကာ ဖွေး ကို ကူညီရန် ပြင်ဆင်သည်။

“ ရတယ် အမ.. သူ လုပ်ပေးလိမ့်မယ်..”

“ …….”

“ စူးရှ.. လာလေ.. ငါ့ကို ကူ..”

“ ……..”

“ ဟဲ့.. အော်.. စူးရှ..”

“ ငါ မှ မလုပ်ပေးတတ်တာ..”

“ ဘာ ခက်လို့တုန်း.. စွတ်ပေး အဲ့ကြိုးသိုင်းလေး အရင်စီးကြည့်မယ်..”

ခုံပုလေးပေါ်ထိုင်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ စူးရှတစ်ယောက် ထုံးစံအတိုင်း နားထင်ကို လက်ညှိုးနှင့် ကုပ်ကာ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ ဖြစ်နေ၏။ ဆိုင်ဝန်ထမ်း အမကြီးက ပြုံးစိစိ ကြည့်သည်။ သူမစိတ်ထဲတော့ မိမိနှင့် သူ့ကို အတွဲလေးဟု ထင်ကောင်း ထင်မည်ပေါ့လေ။ စူးရှ.. လာနော်.. ငါ ပိတ်ဟောက်လိုက်လို့ နင် ဘာကောင်ဆိုတာ သူများသူစိမ်း ရိပ်မိသွားမယ်.. ငါ ကောင်းကောင်း ခိုင်းနေတုန်း မြန်မြန် လာ လုပ်..။ 

သူ့မျက်နှာကို ခပ်စူးစူး စိုက်ကြည့်ရင်း စိတ်တွင်းမှ ရေရွတ်လိုက်၏။ တင်းတင်းစေ့ထားသော နှုတ်ခမ်းများ၏ အသံတိတ်အမိန့်ကို ကျွန်ကောင်လေး ချက်ချင်း နားလည် သွားပုံရသည်။ ကုန်းကုန်းကွကွနှင့် ဖိနပ် လှလှလေးကို ကောက်ကိုင်၏။ ခြောက်ပေနီးပါး အရပ်ကြီး ကလန်ကလားနှင့် ကို့ယို့ကားယား အမူအရာက အတော်ပင်ရယ်စရာကောင်းနေသည်။ အနားက ဝန်ထမ်း အမကြီး ခိ ကနဲ အသံလေးထွက်ကာ နှုတ်ခမ်းကို လက်နှင့် အုပ်ရင်း ခိုးရယ်၏။ ငါ စိတ် မရှည်လိုက်တာ စူးရှရယ်.. ဖိနပ်ကလေး စီးပေးဘို့ ဒီလောက်တောင် ခက်လား.. သူများရည်းစားကို ဘော်လီချွတ်.. နို့ နှိုက် လုပ်ခဲ့တဲ့ လက်တွေက ငါ့ကို ဖိနပ်စီးပေးဘို့ကျတော့ နှေးတုန့်နှေးတုန့်နဲ့ပါလား။

“ ထိုင်လိုက်လေ.. နင့် ပုံစံက ကုန်းကုန်းကွကွနဲ့.. စူးရှ ငါ စိတ်တိုချင်လာပြီနော်..”

“ ……..”

“ စွတ်ပေး.. အင်း ဟုတ်တယ်.. အဲ့လို.. လိုက်လား ငါ့ခြေထောက်နဲ့..”

“ ဟင်.. အင်း.. လိုက်တယ်..”

“ အာ ဖြေပုံက ဝတ်ကျေ တန်းကျေ ကြီး.. သေချာ ကြည့်..”

ပြောရင်း ခြေဖျားလေးကို ခပ်မြင့်မြင့် မြှေက်ပြလိုက်သည်။ ကြိုးသိုင်းဖိနပ်လေး ဝတ်ထားသည့် ခြေဖမိုးလှလှလေးက သူ့မျက်နှာ နားမှာ။ ခြေမ ကော့ကော့လေးကို ငေးကြည့်နေသည့် သူ့မျက်ဝန်းများက အိပ်မက်ယောင်နေသူလိုလို၊ ဆေးမိနေသူလိုလို..။ တခုခုပြောစမ်း စူးရှရယ်.. နင့် မျက်လုံး အသေတွေကို ငါ အရမ်းမုန်းတာပဲ..။ ဝန်ထမ်းအမျိုးသမီးက လေဒီရှုးလှလှလေးတစ်ရံ ယူလာပေးသည်။ 

ဖိနပ်ကို ဖွေးရှေ့ တည့်တည့် ချမပေးဘဲ ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်နေသည့် စူးရှလက်ထဲ တန်းထည့်ပေး၏။ မတ်တပ်ရပ်လျှက်ကပင် ဖိနပ်လှမ်းပေးနေသည့် ဝန်ထမ်းအမျိုးသမီးနှင့် ခုံပုလေးပေါ် ထိုင်နေသည့် ဖွေး ရှေ့တွင် စူးရှ တစ်ယောက် စိတ်အိုက်နေသည့် မျက်နှာဖြင့် တကယ့် အစေခံ ရုပ်လေး ဖြစ်နေရှာသည်။ သည်လိုတော့လည်း ဖွေးစိတ်ထဲ မကောင်း။ ကိုယ် တစ်ယောက်တည်းပဲ ခိုင်းချင်တာ ခိုင်းမဲ့ ကျွန်လူချောလေးကို ဖိနပ်ဆိုင် ဝန်ထမ်းကပါ မလေးမစား ဆက်ဆံတာတော့ သဘောသိပ်မကျ။ ချစ်စရာ ကျွန်ကလေးကို လေသံ ချိုချိုလေးနှင့် မျက်နှာသာ ပေးရပြန်တော့သည်။

“ စူးရှ.. ရွေးပေးဟာ.. နော်..”

“ ဟို အညိုလေးက ပို အဆင်ပြေတယ်ဖွေး.. ဘိုဆန်တာပေါ့..”

သူ့ကို နေရာပေးလိုက်သလို ခပ်ချွဲချွဲစကားသံလေးကြောင့် အတော်အတန် စိတ်ပေါ့ပါးသွားပုံရသည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်း စင်ပေါ်မှ ဖိနပ်လေးကို ပြောလည်းပြော၊ လှမ်းလည်း ယူလိုက်၏။ တကယ်လည်း သူရွေးပေးတာလေးက ပုံစံရှင်းရှင်းလေးနှင့် ပို လှသည်။ အညိုရောင် လည်သာ ဖိနပ်လေးက လေဒီရှုး ဆန်ဆန် ထိပ်အုပ်လေး ပါသည်။ သို့သော် လုံးဝ အပိတ်ကြီး မဟုတ်သဖြင့် ခြေသည်း လှလှလေးများက မထိတထိ ပေါ်နေ၏။ စွတ်ကြည့်တော့ အနည်းငယ် ကြပ်နေသည်။ 

ဖွေး စီးနေကျ ဆိုဒ်ပေမယ့် သည်ပုံစံမျိုး စီးလေ့မရှိတော့ သက်တောင့်သက်သာ သိပ်မရှိ။ လှတာတော့ အတော်ကို လှသည်။ နောက်ဆုံးတော့ ဖိနပ် ၇ ရံ ၈ ရံလောက် ချွတ်လိုက် သွတ်လိုက် လုပ်ပြီး ဒါလေးကိုပဲ ဝယ်ဖြစ်ခဲ့၏။ ငွေရှင်းခါနီး ဖွေးထံ ဖုန်းဝင်လာသည်။ ဘွားလေး၏ ဓမ္မမိတ်ဆွေတစ်ဦး ရုတ်တရက် လေဖြတ်၍ ဆေးရုံတင်ရသဖြင့် ဘွားလေး ဆေးရုံသို့ လိုက်သွား ကူညီမည် ဖြစ်ကြောင်းနှင့် မေမေ အလုပ်မှ အပြန် ဆေးရုံသို့ ဝင်ကြိုမည်ဖြစ်ကြောင်း၊ ဖွေး ထ ခုန်မိမတတ် ပျော်သွားသည်။ 

ဖိနပ်ဘိုးရှင်းပြီး ထို အသစ်လေးကိုပဲ စီးကာ ဒဂုံစင်တာ တစ်ပတ် ပတ်လိုက်၏။ ပထမ စိတ်ကူးအတိုင်း ဘော်လီဆိုင်သို့ မရောက်ဖြစ်တော့။ စီးတီးမာ့ထ် အတွင်းဝင်ကာ ရယ်ဒီမိတ် ဟော့ပေါ့ထုတ်များ ဝယ်သည်။

“ အိမ်ပြန်မယ် စူးရှ.. နင် ငါ့ကို ဒါ ချက်ကြွေးရမယ်.. ဘယ်လိုလဲ…” 

ကျွန်လူချောလေးခမျာ သခင်မလှလှလေး အလိုကျ ပြုံး ပြီး ခေါင်းညွှတ်ပြပုံက အသည်းအူ ခိုက်ချင်စရာ။သိပ် အူမြူးမနေနဲ့ ကောင်စုတ်လေးရေ.. နင်ရွေးပေးတဲ့ ဖိနပ် အသစ်လေးကြောင့် ငါ့ ခြေထောက် အတော် နာနေပြီ သိလား.. ဒီကိစ္စ နင့်မှာ အပြစ်ရှိတယ်.. ငါ့ ခြေထောက် နာသွားတာ သက်သာအောင် လုပ်ပေးဘို့ နင့်မှာ တာဝန်ရှိတယ်.. သိလား စူးရှ.. ငါလေ အိမ်ကို ခုချက်ချင်း ပြန်ရောက်ချင်ပြီ.. ငါ့ခြေထောက်လေးကို နင် ကိုယ်တိုင် တယုတယနဲ့ အုံဖွလုပ်ပေးတာ လိုချင်လို့ပေါ့..။သည်လိုနှင့် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဖွေးခြေထောက်လေးတွေက အတော် နာနေပြီ။ တက်ဆီပေါ်မှ ဆင်းပြီးသည်နှင့် ရှုံ့မဲ့မဲ့ မျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း.

“ အရမ်း နာနေလား ဖွေး..”

“ နာ တာပေါ့.. အာ့ နင့်ကြောင့်..”

“ အေးပါ.. ဆေးတစ်ခုခု လိမ်းလိုက်မလား.. ငါ လိမ်းပေးမယ်လေ..”

“ ဘာ ဆေးမှ မရှိဘူး.. ရှိလည်း မလိမ်းဘူး..”

“ အာ.. ဆောင်းတွင်းက အနာရင်းတတ်တယ်လေ ဖွေးရယ်..”

“ အုံဖွ လုပ်ပေး..”

“ အွန်..”

“ လာ ပြန်ပြီ ဒီ အွန်.. ငါ သိတယ် စူးရှ.. တကယ်က နင့် စိတ်ထဲမှာ ငါ့အတွက်ဆို ဘယ်တော့မှ အဆင်သင့်မဖြစ်ဘူး.. ပြောလိုက်ရင် လန့်သလိုလို တွန့်သလိုလို.. နင့်ကိုငါ အရမ်း မုန်းတယ် စူးရှ သိလား..”

“ ကဲပါ ဖွေးရယ်.. ဒေါသက ပြီးမှ ထွက်.. လာ ကြည့်ရအောင်နော်..”

ညင်သာသိမ်မွေ့သော သူ့စကားသံက ဖွေး ရင်ကို အလိုလို သိမ်းသွင်းသွားသည်။ စူးရှ လက်ထဲ အိမ်သော့ ပေးလိုက်၏။ ထော့နင်း ထော့နင်း လျှောက်ဝင်လာရင်း ဖိနပ်စင်နား အရောက်တွင် ဖွေး ပြောစရာ မလိုဘဲ သူကိုယ်တိုင် ဖိနပ်ကို ချွတ်ပေးရန်ပြင်သည်။ မိမိရှေ့တွင် ဒူးတစ်ဘက်ထောက်ကာ ဖိနပ်ချွတ်ပေးနေသော သူ့ကို ကြည့်ပြီး ဖွေး စိတ်ထဲ အားနာခြင်း ရှက်ခြင်း လုံးဝ မဟုတ်သည့် ရင်ခုန်ခံစားမှုကို ရလိုက်ပြန်သည်..။ 

“ ဖြည်းဖြည်းလုပ်.. နာတဲ့နေရာကို မထိအောင် ချွတ်ပေး.. ထပ်နာအောင်လုပ်လို့ကတော့ နင့်ကို ငါ ဆောင့်ကန်မှာနော် စူးရှ..” 

အရည်ပျော်ကျနေသည့် ကြည်နူးစိတ်ကို ဖုံးအုပ်ရန် နေရင်းထိုင်ရင်း ရန်လိုစကား ပြောပစ်လိုက်၏။ သူ့ အထိအတွေ့များကို အသိစိတ်ကရော မသိစိတ်ကပါ သာယာနေမိသည့် မိမိဖြစ်အင်ကို သူ ရိပ်မိသွားမှာ ဖွေး မလိုချင်ပါ။

ခြေထောက်လေးကို ထိန်းကိုင်ရင်း ဖိနပ်ကို ဖွဖွလေး ချွတ်ပေးသည်။ ဖွေး စိတ်ထဲ မိမိခြေထောက်များ အေးစက်စက်ဖြစ်နေသလို ခံစားနေရသော်လည်း ဖိနပ်လေးကို တယုတယ ချွတ်ပေးနေသည့် သူ့လက်ချောင်း သွယ်သွယ်များက နွေးနေ သည်။ ဖိနပ်လေးကို စင်ပေါ် တယုတယ တင်ပေးပြီး အိမ်ထဲ ဝင်ရန် ဖွေးလက်မောင်းကို တွဲကူမည် ပြင်၏။ စောစောက ကားပေါ်မှအဆင်း ခြံထဲအဝင်လမ်းကို ထော့နဲ့နဲ့ ပုံစံ တမင် လျှောက်ပြခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား။

“ ကိုင်နဲ့.. ဖိနပ် ကိုင်ထားတဲ့ လက်ကြီး ရွံတယ်..” 

ပြောပြောဆိုဆို သူ့ရှေ့မှ ကျော်ဖြတ်ကာ အိပ်ခန်းထဲ တန်း ဝင်လာလိုက်၏။ ရင်တွေ ခုန်လွန်းသည်မို့ ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင် ထော့နင်းထော့နင်း လုပ်ပြရန်ပင် မေ့သွားတော့သည်။ ပြုံးစိစိမျက်နှာဖြင့် စူးရှ၊ ဝယ်ခြမ်းလာသည့် တိုလီမိုလီ စားစရာ ထုတ်များကို ဆွဲလျှက် ခေါက်ငိုက်စိုက်ချကာ နောက်မှ လိုက်လာ၏။ ဖိုင်အိတ်လေးကို ကုတင်ဘေးမှ စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီ

“ ဒါတွေ နောက်မှာ သွားထားလိုက်မယ်နော် ဖွေး..”

ပြောပြီး မီးဖိုချောင်ဘက် သွားကာ ဝယ်လာသော စားသောက်စရာများကို ထမင်းစားပွဲပေါ် တင်လိုက်၏။ ဘေစင်မှာ လက်ဆေးသည်။ မိမိ ချစ်ရပါသော သခင်မလေးက သူမစီးလာသည့် ဖိနပ်ကိုကိုင်ထား၍ သူ့လက်ကို ရွံသတဲ့လေ။ ဖွေးကို မြင်မြင်ချင်းကတည်းက သူ တိတ်တခိုး မြတ်နိုးခဲ့မိသည်။ နောက်ပိုင်း သူ့နောက်ကြောင်းများကို စပ်စပ်စုစုနှင့် စွက်ဖက်လာတော့ အနည်းငယ် စိတ်ပျက်မိလာ၏။ 

သို့သော် သူမနှင့် ဆုံလိုက်တိုင်း သူ့စိတ်အစဉ်ကို တစ်စုံတစ်ရာက လွှမ်းမိုးထားသလို ခံစားမိလာသည်။ ခက်ထန်ရင့်သီးသော သူမ အပြောအဆိုများကို သူ နားယဉ်လာ၏။ သူ့နောက်ကြောင်းကို ဖော်ထုတ်လိုက်မည့် အရေးထက် သူမ အနားမှ ထွက်သွားရန် မောင်းထုတ်လိုက်မည်ကို သူ ကြောက်လာမိသည်။ သူမသာ အလိုရှိပါလျှင် သူ့ ဘဝတစ်ခုလုံးကို သူမ၏ အစေခံတစ်ဦးလို နေသွားရန်အထိပင် သူ မျှော်လင့်မိသည်။ လက်ဆေးပြီးနောက် ဖွေး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့လိုက်၏။ သွေးခြည်ဥသွားသော ခြေဖဝါးတော် နုနုကို တယုတယ ပြုစုရန်။

ဖွေးလည်း အဝတ်အစားပင် မလဲဘဲ အိပ်ရာပေါ် မှောက်အိပ်နေသည်။ စူးရှ အခန်းထဲ ဝင်လာ၏။ ချောင်းတစ်ချက် ဟန့်လိုက်ပြီး.. 

“ ခြေထောက် ကြည့်ရအောင်လေ ဖွေး..” 

ပြောလိုက်သည့် အသံက တိုးသက်ညင်သာလှသည်။ သူစိမ်းအမျိုးသားတစ်ဦးရှေ့တွင် မှောက်လျက်ကြီး အိပ်နေမိသည့် မိမိ ကိုယ်ကို မလုံမလဲ ဖြစ်သွား၏။ ရင်ထဲတွင် ရှိန်းမြမြ ဖြစ်လာသည်။ စိုးထိတ်ခြင်းတော့ မဟုတ်။ ဖွေး အတွက် စူးရှက တစ်စုံတစ်ရာ ထိခိုက်စေမည့် လုံးဝ မဟုတ်။ ဒါကိုတော့ ဖွေး အကြွင်းမဲ့ ယုံကြည်မိသည်အမှန်ပင်။ အိပ်ရာထက်မှ ထ ထိုင်ကာ ခြေထောက်ကို တွဲလောင်းချပေးလိုက်၏။ စူးရှ ဘာမှ မပြောဘဲ ကြမ်းပြင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်သည်။ ဖွေး ခြေဖမိုးလေးကို တယုတယ ကိုင် မ လိုက်၏။ ခြေထောက် လှလှလေးက သူ့ရင်ခွင် နှင့် အနီးဆုံးနေရာတွင်ရောက်နေသည်။

“ အရည်ကြည်ဖုလေး ဖြစ်သွားတယ်.. သိပ် နာနေလား ဖွေး..”

“ အင်း.. ရေစိုဝတ်နဲ့ ပွတ်ပေး အရင်..”

တကယ်က အပြင်မှ ပြန်လာပြီး ရေဆေးမထားသည့် ခြေထောက်ကို ကိုင်တွယ်ခိုင်းရန် ဖွေး ဝန်လေးခြင်းကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ စူးရှ တစ်ယောက် အဝတ်စင်ပေါ်မှ တဘက်သေးသေးလေးကို ယူကာ ရေစွတ်ရန် အိပ်ခန်းနှင့် တွဲလျှက် ရေချိုးခန်းသို့ ဝင်လိုက်၏။ ဘေစင်နံဘေး တန်းလေးပေါ်တွင် ပင်တီလေး နှစ်ထည် လှန်းထားသည်။ ဖွေး ရဲ့ ပင်တီလေးတွေပေါ့.. ငါ တစ်ခါ လျှော်ပေးခဲ့တဲ့ ပင်တီလေးတွေ..။ အဲ့သည်တုန်းကတော့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ အတွင်းခံကို ကိုင်ရမှာ သူ လက်တွန့်ခဲ့သည်။ 

အဝတ်တောင်းနားသို့ ခြေထောက်နှင့် ကန်ထုတ်နေစဉ် ဖွေး ဝင်လာပြီး အပြစ်ပေးသည့် အနေဖြင့် လျှော်ခိုင်းခဲ့၏။ ညအိပ်ဘောင်းဘီ ဂွကြားတွင် အလိပ်လိုက် ညပ်နေသည့် ပင်တီလေး ဆီမှ ထူးဆန်းသော ရနံ့တစ်မျိုးကို သူ ယနေ့တိုင် မမေ့။ မာ တောင့်တာင့် ဖြစ်နေသည့် ဂွကြားနေရာလေးကို မထိတထိ တို့ကြည့်ရင်း သူ ရင်ခုန်ခဲ့ရသည်။ မိန်းကလေးတစ်ဦး၏ မိန်းမကိုယ်မှ အနံ့က ယစ်မူးစွဲလမ်း စရာကောင်းမှန်း ပထမဆုံး အနေနှင့် သူ သတိထားမိခြင်းပင်။ ယခုလည်း လက်တို့က လှန်းထားသည့် ပင်တီလေးဆီ အမှတ်တမဲ့ ကိုင်မိသွားသည်။ လျှော်ထားပြီးသား လေးပေမယ့် ဂွကြားနေရာလေးက ထူကြမ်းကြမ်း ဖြစ်နေသည်။

“ စူးး ရှ.. ငါ နာလို့သေတော့မယ်.. နင် အဝတ်ရေစွတ်တာက ပြီးဦးမှာလား ဒီနေ့.. ဟင်.. နင် ဒါ.. ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ စူးရှ.. ” 

အခန်းပေါက်ဝမှ အသံစာစာလေးကြောင့် အိပ်မက်မှ နိုးလာသူတစ်ဦးလို သူ လန့်သွားသည်။ “ငါ မေးနေတယ်လေ.. နားပင်းနေလား.. နင် အဲ့ဒါ ဘာလုပ်နေတာလဲလို့.. ငါ့ပင်တီကို ဘာလုပ်နေတာလဲ.. တောက်..” ပြောပြီး ဖွေး လှည့်ထွက်သွားသည်။ ဟုတ်သားပဲ.. ငါ.. ငါ ဘာလုပ်နေမိတာလဲ.. စူးရှ တစ်ကိုယ်လုံး ထူ ပူသွားသည်။ လက်ထဲမှ ပန်းနုရောင် ပင်တီလေးက သူ့ကို လှောင်ပြောင်နေသယောင်ယောင်။ လက်ကို ဆတ်ကနဲ နောက်မှာ ဖွက်လိုက်ပါသော်လည်း နောက်ကျသွားပြီ မဟုတ်ပါလား။

“ ဟားးး… သွားပါပြီကွာ.. တကယ့် ပြဿနာ..” 

လူက ရှက်တာရော လန့်တာပါ ပေါင်းကာ ချက်ချင်း အငွေ့ပျံသွားချင်လာတော့၏။စောစောက သည်ပင်တီလေးကို သူ အားပါတရ နမ်းရှိုက်နေမိသည်။ လျှော်ပြီးသားမို့ ထင်ပါရဲ့။ နှာခေါင်းတွင်း ဝင်လာသည့် အနံ့လေးက သူ့အတွက် အားရစရာ မရှိလှ။ သူ သတိလက်လွတ်ဖြစ်ကာ မျက်စေ့စုံမှိတ်ပြီး တဆုံးရှိုက်သွင်းမိ၏။ တစ်ခါရဖူးသည့် အီချိုချို ရနံ့ကို သူ ပြန်လိုချင်လာသည်။ လူက ဆေးမိသလို အငမ်းမရတုန်ရီလာပြီ။ သည်အချိန် ရုတ်တရက် အော်လိုက်သည့် အသံနှင့်အတူ မှန်၏ အရိပ်တွင် စူးရဲတောက်ပသော မျက်လုံးများနှင့် ဖွေး။ 

သူမကို ချာကနဲ လှည့်ကြည့်လိုက်သော်လည်း မိမိနှာခေါင်းပေါ်တွင် ပင်တီလေးကို အုပ်နမ်းလျှက် ကိုင်ထားသည့် သူ့လက်တွေကို မရုတ်မိ။ သူ ဘာလုပ်နေမှန်း ဖွေး သေသေချာချာ မြင်သွားပြီ။ သည်အခန်းထဲကနေ ဘယ်လိုမျက်နှာနဲ့ ပြန်ထွက်ရပါ့။ကုတင်ပေါ် ငြိမ်သက်စွာထိုင်ရင်း လက်နှစ်ဘက်က အိပ်ရာခင်းကို ကျစ်နေအောင် ဆုပ်ထားမိသည်။ မျက်ဝန်းထဲတွင် မိမိ အတွင်းခံပင်တီကို အားရပါးရ နမ်းနေသည့် သူ့ပုံရိပ်က မည်သို့မျှ ပျောက်မသွား။ 

အောက်ပိုင်းမှ စိုစိစိဝေဒနာက ပေါ်လာပြန်သည်။ ပေါင်လေးနှစ်ဘက်ကို စေ့နေအောင် ထိုင်ရင်း စိတ်တို့ကို ငြိမ်အောင် ထိန်းလိုက်၏။ ဟိုးတစ်ရက်က မိမိအဝတ်အစားတွေကို ခြေနှင့် ကန်ခဲ့သူက အခုတော့ မိမိပင်တီလေးကို ရှိုက်နမ်းနေလိုက်တာမှ မျက်လုံးကြီး စုံမှိတ်ပြီး အားပါးတရ..။ ငါ ဘာဆက်လုပ်ရင်ကောင်းမလဲ.. ခုနေများ သူ ငါ့ကို.. အို.. ဘာဖြစ်လဲ.. ကြောက်နေရမှာ ငါ မဟုတ်ဘူး.. အပြစ်ရှိတာကလည်း ငါ မဟုတ်ဘူး..ခပ်ကုပ်ကုပ်ပုံစံနှင့် ရေချိုးခန်းမှ ပြန်ထွက်လာသည့် စူးရှ။ ပုံစံက လာမည့်ဘေး ပြေးတွေ့တော့မယ့် သူလိုလို။ ခေါက်ငိုက်စိုက်နှင့် မျက်နှာကြီး ရဲတွတ်နေပုံကိုကြည့်ပြီး ဖွေး ပျော်သွားသည်။ 

မိမိရှေ့လာရပ်နေသည့် သူ့ကို မျက်လုံးထောင့်ကပ်ကာ မော့စောင်းစောင်း ကြည့်လိုက်၏။ မျက်နှာမှ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကို တင်းနေအောင် စေ့ထားနိုင်သော်လည်း အောက်မှ ပိပိလေး၏ နှုတ်ခမ်းများကတော့ ဟစိစိ ဖြစ်နေပြီ။ အံကျိတ်ပြီး တံတွေးတစ်ချက် မြိုချလိုက်နိုင်သော်လည်း ညီမလေးထံမှ ဆာလောင်မွတ်သိပ်မှု သက်သေ ချစ်ဝတ်ရည်တွေက တစိမ့်စိမ့် စီးကျနေတော့၏။

စူးရှလည်း ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိတော့။ လက်လေးနှစ်ဘက် နောက်ပစ်ကာ ရပ်နေသည့် မိမိပုံစံက တကယ်ပဲ မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ အစေခံရုပ် ပေါက်နေပြီလား။ ငါ့ကို တစ်ခုခု ပြောလိုက်ပါတော့ ဖွေးရယ်.. နင် လုပ်နေတာ ငါ့ နှလုံးသားတွေ တဒိန်းဒိန်း တုန်နေပါပြီ.. ငါ့ အငယ်ကောင်လည်း ပေါက်ထွက်တော့မလား မသိဘူး..။

“ ဖွေး..” 

“ စူးရှ..”

ခေါ်သံနှစ်ခုက တပြိုင်တည်း ပေါ်ထွက်လာသော်လည်း သူမ အသံက မိမိအသံလို ပျော့စိစိ တိုးဖွဖွ မဟုတ်။ ကတုန်ကရီလည်း ဖြစ်မနေ။ ကြည့်ရတာ ဖွေး ငါ့ကို ဒေါကန်သွားပြီ ထင်တယ်.. ငါ့ကို နှင် ထုတ်လိုက်ရင် ဒုက္ခပဲ.. ဘာဖြစ်လဲ ဒီတော့လည်း ငါတို့ ကြားက သဘောတူညီမှု အဆုံးသတ် သွားတာပေါ့.. ဟူးး.. မဟုတ်သေးဘူး.. ငါ လို ချင်တာ ဒီသဘော တူညီမှု အဆုံးသတ်သွားဖို့ မဟုတ်ဘူး.. ဖွေး နားမှာ ခုလို တစ်သက်လုံး နေရဖို့.. လူကို ပြာကျအောင် ညှို့နိုင်တဲ့ မျက်လုံးတွေ.. စက်စက်ယိုနေအောင် လှသလောက် စကားကို ရင့်ရင့်သီးသီးပြောတတ်တဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေ.. ဖွေးရယ်.. ငါ့ ကိုမောင်းမထုတ်ပါနဲ့.. နင်ကျေနပ်တဲ့အထိ.. ငါ..

“ ဟဲ့.. ငါမေးနေတယ်လေ..”

“ အင်.. ဟို.. ဘာမေးလိုက်တာလဲ ဖွေး.. ငါ မကြားလိုက်လို့..”

“ မကြားရအောင် ငါ့ အသံက အဲ့လောက်တိုးနေလို့လား.. ငါ့ အခန်းကရော ပွဲခင်းလို ဆူနေလို့လား..”

“ မဟုတ်ပါဘူး.. ငါ.. အတွေးလွန်..”

“ ဘယ်မှာလဲ ရေစို အဝတ်..”

“ အော် အင်း..”

ရေချိုးခန်းထဲ ကျန်ခဲသော တဘက်လေးကို ပြန်ပြေးယူလိုက်သည်။ ဒါဆို စောစောက ပြောထားတဲ့ အတိုင်း သူမ ခြေထောက်ကို ပြုစုပေးရမည်ပေါ့။ ဖွေး အစီစဉ် ပြောင်းသွားပုံမရသဖြင့် သူ အနည်းငယ် စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည်။ အဝတ်လေးကို ရေကုန်သည်အထိ ညှစ်ချလိုက်ပြီး သူမထံ ပြန်လာခဲ့လိုက်၏။ သခင်မလေးက ပြတင်းပေါက်နားတွင်ချထားသည့် နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာပေါ် ရောက်နေပြီ။ 

ပေါင်နှစ်ဘက်ကို လိမ်လျှက် ဒူးချိတ်ထိုင်နေသည်မို့ ခြေဖမိုးလှလှလေးတစ်ဘက်က လေထဲ လွင့်နေ၏။ ဟိုတစ်ရက်က မိမိလက်နှင့် ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်ပေးခဲ့ရသည့် ခြေထောက်လေး။ ထိုနေ့ကတည်းက သည်ခြေထောက်လှလှလေးကို ကုန်းနမ်းလိုစိတ် ပြင်းပြခဲ့ရသည်။ ခုတော့ သူမကိုယ်တိုင်က အုံဖွ လုပ်ပေး ဟု အမိန့်ပေးထားသည် မဟုတ်ပါလား။ ဖွေးက ပင်တီ ခိုးနမ်းသည့် ကိစ္စကို ဘာမှ မပြော။ သူလည်း ဘာလုပ်ပေးရမလဲဟု ထပ်မေးမနေတော့ပဲ ကြမ်းပြင်တွင် ထိုင်ချလိုက်၏။ ခြေထောက်ကလေးကို လက်လှမ်းလိုက်တော့..

“ ဒူး ထောက် ထိုင်..”

“ ……..”

“ အနာကို မထိစေနဲ့နော်..”

“ ……..”

“ ရှီးးး.. အ.. အနာ မထိပါစေနဲ့ ဆိုမှ.. နင် တော်တော်.. ကဲ ဟယ်.. ကဲဟယ်..”

မိမိ မျက်နှာ နှင့် လည်ပင်းပေါ် တဖျန်းဖျန်းလာထိသော တစ်စုံတစ်ခု ဆီမှ အီချိုချို ရနံ့ကြောင့် သူ့ သွေးကြောတွေ ရှိန်းကနဲ ထူူပူသွား၏။ အိုးးး… ဖွေး… ဖွေး.. သူ့ပင်တီနဲ့ ငါ့မျက်နှာကို ဖြတ်ရိုက်လိုက်တာပါလား..။ အဝတ်ကလေးတစ်ခုနှင့် ရိုက်ခြင်းသာဖြစ်၍ စိုးစင်းမျှ နာကျင်ခြင်း မရှိပါ။ သို့သော် သူမျက်လုံးထဲတွင် ကြယ်တွေ လ တွေ မြင်သွားတာတော့ သေချာ၏။ 

သူမကို တအံ့တသြ မော့ကြည့်မိတော့ မထိတထိ မျက်နှာပေးနှင့် မျက်ခုံးလေး ပင့်ကာပြန်ကြည့်သည်။ လက်ညှိုး ထိပ်တွင် ပင်တီ လေးကို ချိတ်သလို ကိုင်ထား၏။ အသားရောင် ပင်တီ နွမ်းနွမ်းလေး ဆီမှ သင်းပျံ့သည့် အီချိုချို ရနံ့က သူ့ပေါင်နှစ်ချောင်း ကြားတွင် နိုးတစ်ဝက် အိပ်တစ်ဝက် ဖြစ်နေသည့် အငယ်ကောင်ကို ငေါက်ကနဲ ထ ထိုင်ချင်လာအောင် နိုးဆွနေတော့သည်။

“ ဘာလဲ.. မကျေနပ်ဘူးလား..”

“ မဟုတ်ပါဘူး.. နင် အရမ်းများ နာသွားလားလို့ပါ..”

“ သေချာ သတိထားလေ.. ဒီတစ်ခါ ထပ်ထိရင် နင့်မျက်ခွက် တည့်တည့်ကို ငါ တကယ် ဆောင့်ကန်မှာ..”

“ ………”

“ အဲ့ အဝတ်က ဘာလို့ဒီလောက် အေးစက်စက် ဖြစ်နေရတာလဲ..”

“ ရေနွေးနဲ့ လုပ်ပေးရမလား ဖွေး.. နွေးသွားအောင်လေ.. နွေးနွေးလေး ဆိုတော့ အနာ ပိုသက်သာတာပေါ့..”

“ နွေး သွားဖို့များ.. ရေနွေး လိုသလား.. ရေနွေး မရနိုင်တဲ့နေရာဆို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ကဲ..”

“ အွန်..”

“ လာပြန်ပြီ ဒီ အွန်.. ငါ နင့်ကို လမ်းမှာ ဘာပြောခဲ့လဲ စူးရှ.. ဘာလုပ်ပေးလို့ ပြောခဲ့လဲ..”

“ အော်.. အင်း.. ဟို..”

“ ဘာလဲ နင်က မလုပ်ပေးချင်ဘူးပေါ့.. ဟုတ်လား..”

“ အာ.. မဟုတ်ရပါဘူး ဖွေးရယ်..”

သူ ပြာပြာသလဲငြင်းရင်း လက်ထဲမှ တဘက်စိုကို လွှတ်ချကာ ခြေဖဝါး နုနုလေးကို ယုယစွာ ကိုင်လိုက်သည်။ သခင်မလေး မငြိုငြင်အောင် ကျွန်တော်မျိုး တာဝန်ယူပါ့မယ် သခင်မရယ်.. မလုပ်ပေးချင် ထွက်သွား ဆိုတဲ့ စကားကြီးတော့ မပြောပါနဲ့..။ ခြေသည်းဆိုးဆေး ပုံစံ ဆန်းဆန်းလေးများနှင့် ဖွေးခြေထောက်လေးက သည်နေ့ ပိုလှနေသည်။ ခြေချောင်းလေးများက ထိပ်ပိုင်း လုံးလုံးလေးတွေ။ ခြေဖဝါးပြင်ကလည်း ခွက်ခွက်ကြီးမဟုတ်ဘဲ အတန်ငယ် ညီညီပြည့်ပြည့်လေး ဖြစ်သည်။ 

ဖနောင့်သားလေးတွေက ပန်းရောင်သန်းပြီး ခြေဗွေရာလေးများမှ လွဲပြီး အရေးအကြောင်း မရှိ၊ ချောမွေ့ ပြေပြစ်နေ၏။ သူ့အာရုံကို ဖမ်းစားနိုင်ဆုံးကတော့ ကော့ညွှတ်နေသည့် ခြေမ လေးများ။ခြေဖဝါးလေးကို ကိုင်ပြီး မော့ကြည့်ပြန်သည့် စူးရှ အကြည့်တို့က ရီဝေ နေပြန်သည်။ ဖွေး ကတော့ ဆောက်တည်ရာ မရသည့် စိတ်တို့ကို ကောင်းကောင်း စုစည်းနိုင်သွားပြီ ဖြစ်၏။

“ ဘာ ကြည့်နေတာလဲ.. ငါ.. တောက်..”

ပြောရင်း သူ့မျက်နှာကို လက်ထဲမှ ပင်တီလေးနှင့် ထပ် ရိုက်လိုက်၏။ စူးရှ မျက်လုံး မှေးစပ်စပ် ဖြစ်သွားသော်လည်း မျက်နှာကို မရှောင်။ စောစောက ရေချိုးခန်း အတွင်းမှ မြင်ကွင်းကြောင့် သည်လို စမ်းကြည့်ဘို့ အကြံ ရသွားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဝတ်ထားသော ပင်တီလေးကို ချွတ်ကာ သူ ထွက်အလာကို ထိုင်စောင့်နေခဲ့၏။ ပင်တီ ဂွကြားလေးက လတ်တလော ယိုစိမ့်လာသည့် ချစ်ဝတ်ရည်တို့ဖြင့် နွေးထွေး အိစိုနေသည်။ 

ပင်တီလေးကို ချွတ်ပြီး စိုရွှဲနေသော ပိပိ အတွင်းပိုင်းထိ ထိုးနှိုက်ကာ သုတ်လိုက်သေးသည်။ နမ်း လိုက်စမ်း စူးရှ.. နင် သိပ်နမ်းချင်နေတဲ့ ငါ့ အတွင်းခံကို နမ်းပစ်လိုက်.. နင် အားမရမှာစိုးလို့ ငါ တမင်လုပ်ပေးထားတယ် သိလား..။

စူးရှ တစ်ယောက် ဖွေး၏ ခြေသန်းလေး အရင်းကို ရင်ဆုံး ဟားကနဲ အာငွေ့ပေးလိုက်၏။ မိမိ လက်ပေါ် တင်ထားသည့် ခြေဖဝါးနုနုလေးမှ တဆင့် သူမ နှလုံးသားတို့ တဆတ်ဆတ် လှုပ်ရှား နေသည်ကို သူ ကောင်းကောင်း ခံစားသိလိုက်ရသည်။ သူမ မျက်နှာကို မျက်လုံး လှန်ကာ ကြည့်မိ ပြန်သည့် ခဏ..။ 

“ ငါ့ မျက်နှာ မော့ မကြည့်နဲ့..”

ဖျတ်ကနဲ ရိုက်ပြန်သဖြင့် မျက်နှာတစ်ခုလုံး နွေး တက် သွားရပြန်သည်။ ဖွေး.. နင် ငါ့ကို ဓားနဲ့ ထ ခုတ်ရင် ခုတ်ဟာ.. နင့် လက်နက်က ငါ့ အငယ်ကောင်ကို တော်တော် ဒုက္ခပေးတယ်ဟ..။ စူးရှ စိတ်ရော လက်တွေရော တုန်လာသည်။ မိမိ မျက်နှာပေါ်တွင်လည်း ပင်တီလေး၏ ရနံ့များ စွဲနေသလို ခံစားလာရ၏။ ခြေသန်းလေးကို လျှာနှင့် တို့မိသွားသည်။ ထိုင်ခုံ လက်တန်းပေါ် တင်ထားသည့် ဖွေး လက်ကလေး ရုတ်တရက် လက်သီး ဆုပ်သွား၏။ စိုနွေးနွေး လျှာဖျားလေး၏ အတွေ့က ဖွေး ကိုယ်ပေါ်မှ အကြောအားလုံးကို ဆတ်ကနဲ ဆွဲ ယူလိုက်သလို ဖြစ်သွားသည်။

စူးရှ လျှာဖျားလေးက ခြေသန်းနှင့် ခြေသန်းကြွယ်လေးကြားကို ထိုးမွှေလာ၏။ ထို့နောက် ခြေချောင်းလေးများကို တစ်ချောင်းချင်းစီ ဖွဖွလေး စုပ်ပေးနေသည်။ ဖွေး ခံစားချက်တို့ တားဆီးမရနိုင်တော့။ ခြေသလုံး တလျှောက် ကြက်သီးမွေးညှင်းများ ဖြာ တက်လာသည်။ စူးရှ လျှာလေးက ခြေချောင်းလေးများ၏ အောက်ဘက် အခြေနေရာလေးများကို တစ်ချက်ခြင်း တိုးဝှေ့နေ၏။ 

သကာရည်လူးထားသော နှုတ်ခမ်းလေးကို အငမ်းမရ နမ်းနေသည့်ပမာ ခြေချောင်း နုနုလေးများကို အောက်ဘက်မှ နေ၍ ဖနောင့်လေး ထောင်လျှက်ကိုင်ကာ တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် စုပ်ပေးနေသည်။ ခြေမလေးကို ငုံလိုက်သည့် ခဏ..။“နင့် သွားရည်တွေ ငါ့ခြေဖဝါးပေါ် ကျ ကုန် ပြီ..” ဒီစကားလေး တစ်ခွန်းကို ပြောဘို့ လှိုင်းထနေသည့် ရင်ကို အတော် ထိန်းရသည်။ အလိုက်သိသော စူးရှက ခြေဖဝါးကို လျှာနှင့် အသာလေး လျှက်တင်ပေးလိုက်၏။ 

အိုးး… စူးရှ ရယ်.. နင် တအားတော်တယ်..။ 

ခြေဖဝါး အလည်တည့်တည့်ကို လျှာနှင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှက်ပေးနေသည့် စူးရှ။ တကယ်ပဲ ဖွေးကို စိတ်ပါလက်ပါ ပြုစုပေးနေသည်ပဲ။ ခြေဖဝါးလေးဆီမှ ထူးဆန်းမက်မောဖွယ် အထိအတွေ့က ဖွေး ခြေသလုံးနှင့် ပေါင်တံများ၏ အောက်ဘက် တလျှောက်ကို ဖြတ်သန်းကာ တင်စိုင်များဆီ အထိရောက်လာသည်။ တင်စိုင်သားများ ယားကျိကျိ ဖြစ်လာပြီး ကြက်သီးများ လှိုက်တတ်လာသည်။ 

တင်သားနှစ်ဘက်ကို ကျုံ့လျှက် ဆတ်ကနဲ တွန့်လိုက်မိသည့်ခဏ ပိပိလေး၏ အတွင်းနှုတ်ခမ်းမှလည်း ဝတ်ရည်တစ်စက်ကို ပွက် ကနဲ..။ သည်တစ်ဘက်ပြီး နောက်တစ်ဘက်။ နူးညံ့သော လျှာဖျား၏ အတွေ့အထိက ထူးဆန်းလွန်းသည်။ ခြေဖဝါး အလယ်မှ ယားကျိကျိဝေဒနာက အကြောအချင် အားလုံးစီ တမဟုတ်ခြင်း ဖြန့်ကျက်သွား၏။

“ ရပြီ စူးရှ.. တော်တော့..” 

ခြေဖဝါးနှစ်ဘက်လုံးကို စိတ်ကြိုက် ဇိမ်ယူလို့ မဝနိုင်သေးပေမယ့် အချိန်ကလည်း ကြည့်ရသေးသည်။ အချိန်အကြာကြီး ဒူးထောက် ထားရသည့် စူးရှ ခမျာလည်း ညောင်းလှရောပေါ့။ သည်နေ့အဖို့ ရလိုက်သည့် ခံစားချက်က ဖွေး ရင်ကို အတော်လေး လှုပ်ခတ်စေရုံသာမက စူးရှ အပေါ်မှာလည်း တိုး၍ တွယ်တာသွားမိသည် အမှန်ပင်။ သိလား စူးရှ.. ငါ အရမ်းပျော်တယ်.. နင် တခြားမိန်းမကို နမ်းခဲ့တဲ့ ပါးစပ်တွေက ငါ့ခြေထောက်ကို စုပ်ပေးလို့လေ.. သိလား.. ငါ တကယ် ကျေနပ်တယ် စူးရှ.. ဒီအတွက် နင့်ကိုငါ ဘာ ဆုချရင်ကောင်းမလဲ..။ အတွေးနှင့် သူမ စကား စ လိုက်သည်။

“ ဒီနေ့ ငါ့ကို လုပ်ပေးတာအတွက် နင့်ကိုငါ တစ်ခုခု ဆုချရမလား စူးရှ.. နင် ငါ့ဆီက တစ်ခုခု လိုချင်လား..” 

ပြောလိုက်ပြီး သူတောင်းမည့် တစ်စုံတစ်ခုက ဘာများ ဖြစ်လေမလဲ ဟု ရင်ခုန်စွာ စောင့်ဆိုင်း နေမိသည်။ တင်းတင်းစေ့ ထားသော မိမိနှုတ်ခမ်းများ မည်မျှ ထူပူဆာလောင်နေမှန်း မိမိ ကိုယ်တိုင်သာ အသိဆုံးပင်။ စူးရှ ဒူးထောက်နေလျှက်မှပင် ဖွေးမျက်နှာကို ရီဝေဝေ ငေးကြည့်နေ၏။ ငါလိုချင်တာ တကယ်ပဲ ပေးမှာလား ဖွေး.. တကယ်လို့များ ငါ နင့်ကို တစ်ချက်လောက် နမ်းချင်တယ် ဆိုရင်ရော.. နင် ပေးမှာလား.. နင့် နှုတ်ခမ်းတွေကို မဟုတ်ရင်တောင်မှ နင့် ကိုယ်ပေါ်က နေရာတစ်ခုခုပေါ့ဟာ.. ချစ်ဝတ်ရည်တွေ ထုံသင်း ရွှဲအိုင်နေမယ့် ဟိုနေရာလေးပဲ ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့..

ငါ တစ်ချက်ကလေးပဲ နမ်းပါရစေဆိုရင် နင်ပေးမှာလား..။ စိတ်က ရှည်လျားစွာ ရေရွတ်မိသော်လည်း နှုတ်ဖျားမှ ထွက်မလာ။ ဘာကြောင့်မှန်း မသိ သူမ မျက်လုံးများကို တည့်တည့်ကြည့်မိတိုင်း ဆွံ့အ သွားတတ်သည့် မိမိကိုယ်ကိုလည်း အားမရ ဖြစ်မိပါသည်။

“ စူးရှ.. နင် ဘာမှ လိုချင်ပုံ မပေါ်ဘူး ဟုတ်လား..”

“ ငါ.. ငါ တောင်းတာ ဘာမဆိုပေးမလား ဖွေး.. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ရလား..”“ပြောကြည့်ပေါ့ ဟ.. ငါ ပေးသင့်တယ်ထင်ရင် ပေးမှာပေါ့..”

“ ……….”

“ ……….”

“ ငါ သိပ် စိတ်မရှည်တော့ဘူး စူးရှ.. ဆယ် စက္ကန့် အချိန်ပေးမယ်.. ဆယ်စက္ကန့် ပြည့်တဲ့ထိမှ လိုချင်တာ မရှိရင် နင် ပြန်လို့ရပြီ စူးရှ..”

“ တစ်ဆယ်..”

“ ………..”

“ ကိုး..”

“ ………..”

“ ရှစ်..”

“ ………..”

“ ………..”

“ ………..”

“ နှစ်..”

“ ………..”

“ တစ်.. ကဲ အချိန်စေ့..”

“ ပင်တီ ပင်တီ..”

“ ဘာ..”

“ နင် စောစောတုန်းက ငါ့ မျက်နှာကို ရိုက်တဲ့ အဲ့ ပင်တီလေး..”

“………..”

“ ဟင် ဖွေး.. အဲ့ ပင်တီလေး ငါလိုချင်တယ်ဆိုရင် ရမလား..”

သည်တစ်ကြိမ်တော့ လှပ်ကနဲ တုန်ရီသွားသည့် နှလုံးသားကို ဖုံးကွယ်ရန် ဖွေး သတိလက်လွတ် ဖြစ်သွားခဲ့ပါသည်။ ရှိန်းမြ ထူပူလာသည့် နှုတ်ခမ်းလေးကို အမှတ်တမဲ့ ဖိကိုက်ရင်း သူ့မျက်ဝန်းများကို တဒင်္ဂမျှ ငေးကြည့်လိုက်မိ၏။ ပင့်သက်လေးတစ်ချက် မသိမသာ ခိုးရှိုက်ပြီး လက်ထဲမှ ပင်တီလေးကို စူးရှ ပေါင်ပေါ် ပစ်ချပေးလိုက်သည်။

“ နင် ပြန်လို့ရပြီ စူးရှ.. ဒီနေ့အတွက် ငါ တကယ် ကျေနပ်တယ်..” 

နှုတ်ဖျားမှ ထွက်လာသည့် စကားများက အေးစက်နေသော်လည်း မိမိ မျက်ဝန်းများ အရည်လဲ့နေမှန်း ကျွန်ကောင်လေး ရိပ်မိလောက်ပါသည်။ ပေါင်ပေါ် ကျလာသည့် ပင်တီလေးကို တယုတယ ခေါက်သိမ်းပြီး အသည်းယားစရာ အလွန် ကောင်းသော ရီဝေဝေ မျက်လုံးများဖြင့် ဖွေး မျက်နှာကို သူ ငေးနေပြန်၏။ 

ဖွေးလည်း ဘာမှ မဖြစ်သလို ပုံစံနှင့် ဆက်တီပေါ် ခြေထောက်လေး ရွှေ့တင်ကာ ပက်လက်ကလေး လှဲချလိုက်သည်။ မျက်လုံးလေး မှိတ်ကာ သူ ဘာဆက်လုပ်မလဲ ရင်ခုန်စွာ စောင့်စားမိသော်လည်း တိတ်တဆိတ် ထွက်ခွာသွားသည့် လှုပ်ရှားမှုသဲ့သဲ့၏ နောက်တွင် အိပ်ခန်းကလေး ငြိမ်သက်စွာ ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။

ငါ သိပ် ပျော့ညံ့တဲ့ကောင်ပါလား ဖွေးရယ်.. တကယ်ဆို နင် လှဲချလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ပန်းရောင် သမ်းနေတဲ့ နင့်မျက်နှာလေးကို ငါ ငုံ့နမ်းပစ်လိုက်ချင်တာ.. နင် စိတ်ဆိုးသွားပြီး ငါ့ကို တစ်ခုခု ထပ်ခိုင်းအောင်လေ.. သိလား ဖွေး.. ငါ အခု နင့်ဆီမှာ အပြစ်သား ဖြစ်နေရတာ အရမ်း နှစ်ခြိုက်နေမိပြီ.. ပြစ်ဒဏ်ရက်တွေ ထပ်တိုးလာဘို့ ငါ မျှော်လင့်နေမိပြီ.. ဒါပေမယ့် ဖွေး ရယ်.. နင် ပေးမယ့် အပြစ်ဒဏ်က နင့် နားကနေ ချက်ချင်းထွက်သွား ဆိုတဲ့ အမိန့်ကြီး ဖြစ်နေမှာ ငါ သေမလောက် ကြောက်တယ်..နင် တကယ် အသုံးမကျတဲ့ကောင် သိလား စူးရှ.. လိုချင်တာ တောင်းပါ ဆိုတာတောင် ပင်တီ တဲ့.. 

ငါ့ ကိုယ်ပေါ်က တစ်နေရာရာကို နမ်းပါရစေလို့ များပြောလိုက်ပါတော့လား.. ငါ့ နှုတ်ခမ်းတွေ နင့်ကို လိုအပ်နေတာ နင် မသိဘူးမဟုတ်လား စူးရှ.. တကယ်ဆိုရင် ငါ မျက်လုံး မှိတ်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး နေပေးလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ နင် ငါ့ကို ငုံ့နမ်းလိုက်သင့်တာ.. ဒါပေမယ့် ငါ အခု ကောင်းကောင်း သိသွားပြီ.. နောက်တစ်ကြိမ် နင့် အတွက် ပေးမယ့် ဆုက ဘာ ဖြစ်သင့်လဲ ဆိုတာ ငါ့ဘာငါပဲ ဆုံးဖြတ်တော့မယ် စူးရှ.. အခု နင် ယူသွားတဲ့ ပင်တီလေး.. ရေချိုးခန်းမှာ နင် ခိုးနမ်းနေတဲ့ ပင်တီလေး.. အဲ့ဒီ ပင်တီလေးတွေရဲ့ ပိုင်ရှင်ကို နင် မနမ်းချင်ဘူးလား.. ဟင် စူးရှ.. နင် စွဲလန်းနေတဲ့ ဝတ်ရည်လေးတွေ ထုတ်ပေးတဲ့ ပန်းပွင့်လေးလေ.. အဲဒီပန်းပွင့်လေးကို နင် မနမ်းချင်ဘူးလား..။

................................................................................................

အခန်း (၁၄)

“ နင့် ဖိနပ် အသစ်လေး လှ သားပဲ ဖွေး.. ဘယ်ဆိုင်ကဝယ်လဲ.. ငါ လည်း လိုချင်လို့..”

ကျောင်းသွားခါနီး မိမိ ဖိနပ်အသစ်လေးကို မွှေး မြင်သွားသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ စိတ်ကောင်း ဝင်ချိန်များတွင် ပစ္စည်းတစ်ခုကို ညီအမနှစ်ဦး လဲလှယ် သုံးစွဲတတ်ကြ၏။ သို့သော် သည် ဖိနပ်လေးကိုတော့ဖြင့် မွှေး တောင်းစီးမှာ စိုးမိသည်။ သူမ ကားထွက်သွားသည်နှင့် တပြိုင်နက်တည်း ဖိနပ်လေးကို စင်ပေါ်မှ ယူကာ မိမိ အခန်းတွင်းရှိ အဝတ်စင်အောက်တွင် ဝယ်လာသည့် ဗူးလေးအတိုင်း ပြန်ထည့်ကာ သိမ်းထားလိုက်တော့သည်။ 

ဒါ လေးက ငါ့ ဘဝအတွက် အရေးအပါဆုံး အမှတ်တရတွေရဲ့ အစ ဖြစ်လာမှာ.. သိလား မွှေး.. ငါ့ ချာတိတ်လေးက ငါ့ကို ဘယ်လောက်ထိ ယုယ ကြင်နာလဲ သိလား.. မနေ့က အကြောင်းလေး အတွေးထဲ ပြန်ပေါ်လာတော့ လက်က စီစီတီဗွီ မှတ်တမ်းကို အလိုလို ပြန်ဖွင့်ကြည့်မိသွားသည်။ အရင်က လုပ်ခဲ့သမျှကို တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ ပြန်ကြည့်လေ့ မရှိသော်လည်း မနေ့က မြင်ကွင်းကိုတော့ ဖွေး ပြန်ကြည့်ချင်မိသည်အမှန်ပင်။ဆိုဖာပေါ်ထိုင်နေသည့် မိန်းကလေးတစ်ဦး၏ ခြေချောင်းလေးများကို အမြတ်တနိုး စုပ်ပေးနေသည့် ကောင်လေးတစ်ယောက်မျက်နှာ မည်သို့ ဖြစ်နေမည်နည်း။ 

ထို မိန်းကလေး၏ မျက်နှာ၊ တနည်း မိမိမျက်နှာ က ရော မည်သို့ ဖြစ်နေမည်နည်း။ သူစိမ်းယောကျ်ားလေး တစ်ဦးကို ရှိန်သည့်စိတ်၊ မိမိ အနိုင်ရနေပြီမှန်း သိလာသည်နှင့်အမျှ အနိုင်လိုချင်လာမိသော စိတ်၊ တစ်ခါမျှ မခံစားဘူးသည့် အရသာ အသစ်အဆန်းကို နှစ်သက်သောစိတ်၊ တကယ်တမ်း တွေးကြည့်တော့ တထိုင်တည်းမှာ မိမိ ခံစားခဲ့ရတဲ့ စိတ်တွေ နည်းမှ မနည်းဘဲ။ သည်လို ဦးတည်ရာ အမျိုးမျိုးကြောင့် စိတ်များ ကစင့်ကလျား လွင့်ထွက်နေချိန် မိမိ ပုံစံ ဘယ်လိုများ ဖြစ်နေမလဲ သိချင်လာသည်။ နောက်တစ်ခုက သက်တူရွယ်တူ သတို့သားလောင်းကို ခုကတည်းက လင်ကိုဘုရား ဖြစ်နေသည့် မွှေးနှင့် မိမိ အခြေနေကို ယှဉ်ကာ ကျေနပ်မိခြင်းလည်း ပါသေး၏။

သိလား မွှေး ငါ့ ချာတိတ်က နင့် အကောင်လို ကိုကြီးကျယ် မဟုတ်ဘူး.. သိပ်ချစ်ဘို့ကောင်းတယ်.. နင် ဘယ်လောက်ပဲ အချစ်ခံရခံရ ငါ့ကိုတော့ မှီမယ် မထင်ပါဘူးမွှေးရယ်.. သိလား သူကလေ.. ငါ့ကို.. အင်.. ဒါ.. ဒါ.. သူတို့နှစ်ယောက်.. ဘာ လုပ် နေ..ဖန်သားပြင်တွင် ပေါ်လာသည့် မီးဖိုခန်းထဲမှ မြင်ကွင်းကြောင့် ဖွေး ရုတ်တရက် အံ့သြသွားသည်။ မွှေး နှင့် သူ့ချစ်သူ ကောင်းမြတ်။ အီကြာကွေးလို နှစ်ပင်ပူးပြီး မီးဖိုထဲ ဝင်လာသည်။ နှုတ်ခမ်းများကလည်း စုပ် နမ်းလိုက်သေး၏။ ဝတ်ထားသည့် အဝတ်အစားများ ဖရိုဖရဲ ဖြစ်နေပုံကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် နှစ်ဦးလုံး အိပ်ရာထဲမှ ထ လာခြင်း ဖြစ်ဟန်တူသည်။ 

မွှေးက ရေခဲသေတ္တာကို ဖွင့်ပြီး အထဲမှ ရေဗူးကို ထုတ်သည်။ ကောင်းမြတ် လက်ထဲ ရေဗူး ထည့်ပေးလိုက်၏။ ကောင်းမြတ်က ဗူးကို ယူပြီး အရင်သောက်၏။ ပြီးမှ မွှေးကို ပြန်ပေးသည်။ မွှေး ရေသောက်နေသည်ကို ကြည့်ပြီး သူမ မဲ့ပြုံး ပြံုးမိသည်။ ငါ့ ချာတိတ်လေးနဲ့များ တခြားစီပဲ.. ရေသောက်တာလေးတောင် သူသောက်ပြီးမှ.. ယောကျ်ားရဲ့ ဦးစားပေး မခံရတဲ့ မိန်းမ.. ကောင်းတယ်.. နင် အဲ့လို ခံရမှ ကောင်းမှာ..။ ဖွေး စိတ်ထဲက ကျိတ် ကျေနပ်နေမိ၏။ 

သို့သော် ထို ကျေနပ်အားရမှုက တဒင်္ဂအတွင်း ကြီးစွာသော မနာလိုမှု ဖြစ်သွားရတော့၏။ကောင်းမြတ်က မွှေး လက်များကို သူ့လည်ကုတ်ပေါ်တင်ပေးလိုက်၏။ ပြီးနောက် တင်စိုင်များကို ဆုပ်ချေရင်း အနမ်းတွေပေးနေကြသည်။ နံရံ ရှိရာသို့ နောက်ဆုတ်လျှက်ပင် တွန်းရွှေ့ သွား၏။ မွှေး တစ်ယောက် နံရံနှင့် ကျော မှီ လျှက် ဖြစ်သွားသည်။ မွှေးမျက်နှာက ကင်မရာနှင့် တည့်တည့် ဖြစ်ပြီး ကောင်းမြတ်က မြင်ကွင်းကို ကျောပေးလျှက် ရှိနေသည်။ 

မွှေးကို နံရံဆီ တွန်းကပ်ပြီးသည်နှင့် ကောင်းမြတ်တစ်ယောက် မွှေး၏ ပေါင်တံတစ်ချောင်းကို ဆွဲ မ ကာ ဒူးကို သူ့ တံတောင်ဆစ်တွင် ချိတ်လျှက် တင်လိုက်သည်။ မွှေး၏ လည်တိုင်များကို စုပ်နမ်းနေသည့် ကောင်းမြတ်၊ ခါးအောက်ပိုင်းက ဘယ်ညာ ယိမ်းကာ တညိမ့်ညိမ့် လှုပ်ရှားနေ၏။ လက်တစ်ဘက်က ဒူးအောက်မှ နေ၍ နံရံကို ထောက်ထားပြီး ကျန်တစ်ဘက်က မွှေး၏ ပေါင်ကြားသို့။ သူတို့အတွဲ အချစ်သည်းနေပုံကို ကြည့်ပြီး ဖွေး အလွန် နေရခက်လာသည်။ 

အပြာကားတစ်ချို့ အင်တာနက်မှတဆင့် သေသေချာချာကို ကြည့်ဖူး ပါသော်လည်း မိမိကြည့်ဖူးသမျှက ပွန်း သရုပ်ဆောင် များသာ မဟုတ်ပါလား။ ခုတော့ မိမိ မြင်ကွင်းထဲတွင် ယောကျ်ားတစ်ယောက်နှင့် လိင်ဆက်ဆံရန် အစပျိုးနေသည့် မိန်းကလေးက မိမိ အမအရင်း။ ပိုဆိုသည်က သူမ မျက်နှာသည် မိမိ မျက်နှာနှင့် ခပ်ဆင်ဆင် မဟုတ်ဘဲ ခွဲရ ခက်လောက်အောင် တစ်ထပ်တည်း တူနေခြင်း။

ကောင်းမြတ်၏ အနမ်းများက ကြမ်းတမ်း ပြင်းရှလာပုံရသည်။ ပေါင်ကြားကို ထိုးမွှေနေသည့် လက်တို့လည်း သွက်လာ၏။ နံရံကို ကျောမှီလျှက်က မွှေး ခေါင်းလေး မော့ကာမော့ကာနှင့် အရသာ ခံစားနေသည်။ ဖန်သားပြင်တွင် ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ကြည့်သလို ကြည့်နေရသည့် ဖွေး၊ စိတ်အစဉ်တို့ လောင်မြိုက်ထကြွလာ၏။ မိမိ စိတ်ကို အနှိုးဆွနေဆုံး အရာက ခံစားချက် ပြင်းထန်နေသည့် မွှေး ၏ မျက်နှာ။ မွှေး မျက်လုံးတို့က စုံမှိတ်ထားသည်။ 

ခေါင်းကို မော့လျှက် ခါးလေးက ကော့လိုက် လွန့်လိုက် ဖြစ်နေသည်။ ကောင်းမြတ်၏ လက် လှုပ်ရှားမှုနှင့် အလိုက်သင့် လူးလွန့်ကာ အရသာ ခံနေသည်မို့ မျက်နှာက ရှုံ့ကနဲ ဖြစ်သွားလိုက်၊ ပါးစပ်ကလေး ဟောင်းလောင်းနှင့် ခေါင်းကိုမော့လိုက်၊ နောက်ပြီး တစ်ခါ နှုတ်ခမ်းကို ခပ်တင်းတင်း ဖိ ကိုက်ရင်း ကောင်းမြတ်ကို ကြည့်လိုက်။ သူမ ဖြစ်နေပုံက ဖွေးကို ပိုပြီး သွေးဆာလာစေသည်။ စူးရှရယ်.. နင့်ကိုငါ ဒီ ဖိုင် ပြဖြစ်အောင် ပြမယ် သိလား.. သူများတွေ ကြည့်စမ်း.. ငါ လည်း အဲ့လိုမျိုး လိုချင်လိုက်တာ.. မွှေးနေရာမှာ ငါ.. ကောင်းမြတ်နေရာမှာ နင် ဆိုရင် ဘယ်လောက်များ.. အိုးး.. ရှီးး..။ 

ဖွေးတစ်ယောက် ပန်းပွင့်လေးထံမှ ဝတ်ရည်တစ်စက် ပွက်ကနဲ ညှစ်ချလိုက်မိပြန်ပြီ။ အတွင်းသားအထိ လှိုက်တက်လာသည့် ဆာလောင်မှုက ပျောက်မသွားသည့် အပြင် ပို တိုးလာ၏။ ဆုံလည် ထိုင်ခုံလေး၏ နောက်မှီကို အနည်းငယ် လှန်ချလိုက်၏။  ပေါင်နှစ်ဘက်ကို ကားကာ လက်တန်းနှစ်ဘက်ပေါ်သို့ ဒူး ချိတ်တင်ထားလိုက်သည်။ အိမ်နေရင်း ဂါဝန်လေးကို ဆွဲမ ကာပင်တီကြားသို့ လက် ထိုးထည့်မိသွားပြီ။ဖန်သားပြင်ပေါ်မှ မြင်ကွင်းတွင်လည်း မွှေး တစ်ယောက် အရမ်းကြီး အရှိန် တက်လာပုံရသည်။ နံရံကို ကော့မှီကာ ခေါင်းမော့ထား၏။ မျက်လုံးမှေးစင်းကာ ပါးစပ်ကို ဝိုင်းစက်နေအောင် ဟထားသည်။ 

ကာမ အရသာကို စိတ်လွတ်လက်လွတ် ခံစားနေသည့် သူမ မျက်နှာ၊ တစ်နည်း မိမိ နှင့် မခြားသော ထိုမျက်နှာ။ မွှေး လက်များက ကောင်းမြတ် လက်မောင်းကို အတင်း ညှစ်ထားသည်။ ပေါင်ကြားကို မွှေနှောက်နေသည့် ကောင်းမြတ် လက်တွေ သွက်သည်ထက် သွက်လာ၏။ မော့ထားသည့် မွှေး လည်တိုင် နံဘေးကို သွားနှင့် ခဲထားသည်။ သည်မြင်ကွင်းကို ကြည့်ရင်း ဖွေး လည်တိုင်လေးလည်း ယားကျိကျိ ဖြစ်လာတော့၏။ 

လက်တွေကလည်း စိုရွှဲနုဖတ်နေသည့် ဝတ်လွှာနှစ်ခုကြားကို စိတ်ကြိုက် ထိုးထည့် မွှေနှောက်ကာ အဆတ်မပြတ် လှုပ်ရှားမိနေတော့သည်။ ဖန်သားပြင်ပေါ်မှ မိမိမျက်နှာနှင့် မိန်းကလေးနည်းတူ ဖွေး ၏ စိတ်လှုပ်ရှားမှု ဒီရေလည်း အမြင့်ဆုံးသို့ ရောက်လာပြီ။ ဖွေးတစ်ယောက် ထိုင်ခုံတွင် ထိုင်လျှက်က ခါးလေး ကော့တက်လာသည်။

စူးရှ.. အင်းး.. စူးရှရယ်.. နင်သာ ဖြစ်လိုက်ပါတော့.. ငါ့ ဆီ ခုချက်ချင်းလာပြီး ပိပိလေးကို စိတ်ရှိလက်ရှိ နယ်ဖတ် ပစ်လိုက်စမ်းပါ.. နင့် လက်ချောင်း ရှည်ရှည်သွယ်သွယ်လေးတွေနဲ့လေ.. တစ်ဘက်က ငါ့ ပွင့်ချပ်လေးနှစ်ခုကို ဆွဲကားထား.. ကျန်တဲ့တစ်ဘက်က တွင်းပေါက်ဝ ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲ ထိုးထည့်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး မွှေ ပေး.. ငါက အဲ့အချိန် ငါက နင့် ဆံပင်တွေကို ဆောင့်ဆွဲပြီး ကိုင်ထားမယ်.. နင့်မျက်နှာကို ငါ့ ပိပိလေးနား မရောက်တရောက်လေး ဆွဲ ကပ်ထားပြီး နင်ကြိုက်တဲ့ ဝတ်ရည်လေးတွေ တစ်စက်ပြီး တစ်စက် ညှစ်ချပေး.. ထွက်လာတဲ့ အနံ့ သင်းသင်းလေးတွေကို နင့်ကို ရှု ခိုင်းမယ်လေ.. အိုးး.. ပြောရင်းနဲ့.. ပြောနေရင်းနဲ့လေ.. 

ငါ့ ပိပိလေး အတွင်းပိုင်းက ပူနွေးလာပြီ.. ချွဲကျိကျိ ဝတ်ရည်လေးတွေ စီးကျလာပြီ စူးရှ.. နင် နမ်းကြည့်မလား.. ရှီးး.. အ.. စုပ် ကြည့်စမ်း.. ငါ့ ခြေချောင်းလေးတွေကို စုပ်သလို.. ဒီ ဝတ်ရည်လေးတွေ ကုန်အောင်.. တအားနဲ့ စုပ်.. ရှီးး အင်းး ဟင်းးးး..နှင်းဖွေးဖွေး၏ ဟူးး ကနဲ ပင့်သက် ချသံနှင့်အတူ ဖန်သားပြင်ပေါ်မှ မွှေး လည်း ကောင်းမြတ် ပုခုံးကိုမှီနွဲ့ကာ ငြိမ်ကျသွားသည်။ ကောင်းမြတ်က မွှေး လည်တိုင်ကို အနမ်းများပေးရင်း ကျောလေးကို လက်နှင့် သပ်ပေးနေ၏။ 

ဟင့်.. မတရားလိုက်တာ.. ငါ့မှာတော့ တစ်ယောက်တည်း.. စူးရှ.. အဲ့ဒါ နင့်ကြောင့် သိလား.. နင် အူကြောင်ကြောင် လုပ်နေလို့ ငါ့မှာ ခုချိန်ထိ.. အယ်.. သူတို့.. သူတို့ ဘာ ထပ်လုပ်ကြဦးမှာပါလိမ့်..။သူတို့နှစ်ဦး ထမင်းစားပွဲဘက် လှည့်လာကြသည်။ ထိုင်ခုံတစ်ခုကို ဆွဲထုတ်ပြီး ကောင်းမြတ်က အရင် ထိုင်လိုက်၏။ ဝတ်ထားသည့် ဘောင်းဘီဇစ်ကို အသာ ဆွဲချပြီး မွှေး ကို မျက်စိတစ်ဘက် မှိတ်ပြလိုက်သေးသည်။ သူတို့.. သူတို့ ဟိုဟာ လုပ်ကြတော့မလို့ပါလား.. ကိုယ့်အိပ်ခန်းထဲ ကိုယ်မလုပ်ဘဲ.. အိုးး.. မွှေး.. ကြည့်စမ်း.. တကယ်ပဲ ဟိုကားတွေထဲက မိန်းမတွေလိုပါပဲလား..။ 

ကောင်းမြတ်ရှေ့တွင် ဒူးထောက်လျက်ထိုင်ပြီး ထိုးထိုးထောင်ထောင် ဖြစ်နေသော အချောင်းကြီးကို အားပါးတရ စုပ်ပေးနေသည်။ ကောင်းမြတ်ကလည်း မွှေး ဆံပင်များကို ဆွဲဆုပ်ကိုင်ထားပြီး သူ့အတံကြီးကို ပါးစပ်ထဲ ကော့သွင်းနေသည်။ ဖွေး ပါးစပ်လေး ဟောင်းလောင်း ဟ လျှက် ထိုင်ကြည့်နေမိ၏။ နောက်နေ့တွေ ကောင်းမြတ်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် တွေ့လျှင် မိမိ မျက်နှာ မည်သို့ ဖြစ်နေမည်နည်း။ အိန္ဒြေတစ်ခွဲသားနှင့် ဟိတ်ကြီး ဟန်ကြီး နိုင်လှသော ကောင်းမြတ်။ မိမိမျက်နှာကို စေ့စေ့ပင်ကြည့်ဖူးခြင်း မရှိသည့် စတိုင် ခပ်ထွားထွားနှင့် ပုဂ္ဂိုလ်။

ခဏနေတော့ ကောင်းမြတ်က မတ်တပ်ရပ်လိုက်၏။ မွှေးကို ချိုင်းကြားမှ ထူ မ ကာ အနမ်းတွေ ပေးပြန်သည်။ မွှေး ဝတ်ထားသည့် ဂါဝန်လေးကို ဆွဲ မ လိုက်တော့ ဖြူဖွေး လုံးကျစ်သော တင်ပါး လှလှလေး ပေါ်လာ၏။ ကြည့်စမ်း.. 

သည်မိန်းမ အတွင်းခံ ဝတ်မထားဘူးပဲ.. အင်းပေါ့လေ.. ဒါမှလည်း အဆင်သင့် ဖြစ်တော့မပေါ့.. ကောင်းမြတ် ပုံစံကြည့်ရတာ မိန်းကလေး အတွင်းခံကို ထိချင် ကိုင်ချင်မယ့်ပုံ မပေါ်ပါဘူး.. ကောင်းတယ် မွှေး.. နင်က ဟိုဟာ အလုပ်ခံဘို့ အရေးတောင် အဆင်သင့် အလိုက်တသိ ချွတ်ထားပေးရမယ့် မိန်းမ သိလား.. နင့်ကိုငါ သနားသေး.. အိုးးး… ဖန်သားပြင်ပေါ်မှ မြင်ကွင်းက ဖွေး အတွေးတို့ကို အဆုံး သတ်ပေးလိုက်ပြန်၏။

မွှေး က ခြေထောက် တစ်ချောင်းကို ထိုင်ခုံပေါ် တင်လိုက်သည်။ ကောင်းမြတ်က ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်လျှက်။ ဂါဝန်လေးကို လိပ်တင်လိုက်တော့ အမွေးအမျှင်များ ကင်းစင်နေသည့် တောင်ပူစာ လှလှလေး ပေါ်လာသည်။ ကောင်းမြတ် တစ်ယောက် ထိုနေရာလေးကို အနမ်းတွေ ပေးနေတော့၏။ လက်များကလည်း တင်သားနှင့် ပေါင်တံများကို ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ 

မွှေးလည်း စောစောကလိုပင် မအီမသာ မျက်နှာ မျက်နှာနှင့် လျှာဖျား၏ အရသာကို အားပါးတရ ခံစားနေသည်။ ဖွေး စိတ်တွေလည်း နောက်တစ်ကြိမ် ဆူဝေ လာပြန်သည်။ သို့သော် သည်တစ်ကြိမ်တော့ သူမ သည်မြင်ကွင်းကို အံကျိတ်လျက်ပင် ကြည့်နေမိသည်။ ဘယ်လိုမှ ထင်မထားသည့် အနေအထား မဟုတ်ပါလား။ ကောင်းမြတ်က သည်လောက်တောင် ချစ်တတ်သလား.. စူးရှ.. နင် ငါ့ကို ခုလိုမျိုး လုပ်ပေးနိုင်လား.. ငါ လိုချင်သမျှ လုပ်ပေးမယ် ဆိုတဲ့.. ဘာ ခိုင်းခိုင်း လုပ်ပေးမယ်ဆိုတဲ့ နင်က အဲ့လိုမျိုး ငါ့ ဟိုနေရာကို နမ်း စမ်း ဆိုရင် နမ်းမှာလား..။ဖန်သားပြင်ကို ထိုင်ကြည့်နေမိသည့် ဖွေး မျက်ဝန်းတွေ ဝေဝါးလာသည်။ စိတ်ထဲမှလည်း မီးတောက်မတတ် ဆာလောင်မွတ်သိပ်လာ၏။ 

မိမိအဖြစ်က မွှေးနှင့် ယှဉ်လျှင် နောက်မှာ အများကြီး ကျန်နေဆဲပါလား။ သည် အတွေးကြောင့်လား၊ ကာမ၏ အာသီသကြောင့်လား၊ လူက တဆတ်ဆတ် တုန်ရီလာပြန်သည်။ သည်မြင်ကွင်းကို ပိတ်လိုက်ရန် စိတ်ကူးတော့ မပေါ်မိ။ မွှေးတစ်ယောက် သူ့ရင်သားများကို သူကိုယ်တိုင် ဆုပ်နယ်ခြေမွရင်း အောက်မှ ကောင်းမြတ်ကို တစ်ချက်တစ်ချက် ငုံ့ကြည့်လိုက်၊ ခေါင်းလေးမော့ပြီး သက်ပြင်းများ ရှိုက်ထုတ်လိုက်နှင့် ကြည့်ရတာ အတော်လေး ခံစားချက် ကောင်းနေပုံ ပေါ်၏။ 

ဆတ်ကနဲ တွန့်တွန့် သွားပြီး ရင်သားများကို နယ်ဖတ်နေသည့် လက်တစ်ဘက်က စားပွဲပေါ် ထောက်လိုက်သည်။ နောက်သို့ လန်ကျလုလု ဖြစ်သွားသော သူမကို ကောင်းမြတ်က လက်တစ်ဘက်နှင့် ထိန်းရင်း ထ ရပ်လိုက်၏။ မွှေးကို ဖက်ထားရင်းမှပင် ဝတ်ထားသည့် ဂျင်းဘောင်းဘီကို လုံးဝ ချွတ်ချလိုက်သည်။

နောက်ကျောမှ မြင်နေရသည့် ကောင်းမြတ်ကို ဖန်သားပြင်မှ တဆင့် ဖွေး မရဲတရဲ ကြည့်နေမိ၏။ မိမိနှင့် သိပ်မရင်းနှီးလှသော်လည်း နေ့တိုင်း နီးပါး မြင်တွေ့နေရသည့် သူစိမ်း ယောကျင်္ားတစ်ဦး၏ အဝတ်မဲ့နေသည့် ခန္ဓာကိုယ် အောက်ပိုင်း။ အမလေး.. ခုနေများ သူ ဒီဘက် လှည့်လိုက်လျှင်.. သူ့ ဟိုဥစ္စာကြီးက ငါ နဲ့ တည့်တည့် ဖြစ်သွား.. အိုးး…။ တကယ်ပဲ မိမိ အတွေးမဆုံးခင် ခုံတွင် ထိုင်လိုက်သည့် ကောင်းမြတ်၊ မွှေးကို ရီဝေဝေ ကြည့်ကာ သူ့အတံကြီးကို လက်နှင့် ကစားနေသည်။ 

ထိုင်ခုံတွင် ထိုင်နေသည့် အနေအထားက စောစောကပုံစံအတိုင်းပေမယ့် ခုက အောက်ပိုင်းတွင် ဘာမှ ဝတ်မထားတော့သည်မို့ မြင်နေရသည့် ဖွေးအတွက် အသက်ရှု ခက်လာရသည်။သူတို့နှစ်ဦး ချစ်ခရီးက အတန်သင့်ရုံမက ခရီးရောက်ပြီးနှင့်ပုံပင်။ ခုလည်း မွှေးက ကောင်းမြတ်ကို ကျောပေးပြီး ပေါင်ပေါ် ထိုင်ရန် ပြင်နေ၏။ သည် ပုံစံမျိုးကို အပြာကား အချို့တွင် ဖွေး ကြည့်ဖူးသည်။ 

ခုတော့ မိမိမျက်နှာနှင့် မင်းသမီး၏ သဘာဝကျကျ လှုပ်ရှားမှုကို မြင်ရတော့မည်ပေါ့။ ကောင်းမြတ်က သူ့ အတံကြီးကို လက်နှင့် ကိုင်ကာ တေ့ပေးသည်။ မွှေးလည်း လက်တစ်ဘက်က အနားရှိ စားပွဲကို အားပြုပြီး ထိုင်ချလိုက်၏။ လှုပ်ရှားမှုများက သိပ်ကြီး မမြန်လှသော်လည်း သူတို့နှစ်ဦးလုံး အလျှင်လိုနေကြတာတော့ အမှန်ပင်။ တအိအိ ထိုင်ချလိုက်သည့် မွှေး ကိုယ်ထဲသို့ အတံကြီး တစ်ခုလုံး နစ်ဝင်သွားပြီ။ မျက်နှာကို နောက်လှည့်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းကြပြန်၏။ 

ဖွေးလည်း မိမိနှုတ်ခမ်းများကို လက်ချောင်းလေးများနှင့် အုပ်ထားမိသည်။ အောက်ပိုင်းမှ စိုစိစိဝေဒနာက သည်းထန်လာပြန်၏။ကောင်းမြတ်က မွှေး ဝတ်ထားသည့် ဂါဝန်ကို ရင်ဘတ်ကြယ်သီးများ ဖြုတ်ပစ်ပြီး အောက်ပိုင်းကိုလည်း ခါးအထိ လိပ်တင်လိုက်သည်။ ပိပိလေးထဲတွင် အတံထွားထွားကြီး နစ်ဝင်နေသည့် မြင်ကွင်းက ရှင်း ထွက်လာ၏။ နောက်ရက်ကျမှ အနီးကပ် ချဲ့ကြည့်ဦးမည်ဟု စိတ်က တေးထားလိုက်သည်။ ဟင်းလင်းပွင့်နေသည့် ရင်မြွှာ အစုံကလည်း ဖွေးဥ ပြောင်တင်းနေသည်။ မွှေး တစ်ယောက် စားပွဲပေါ် ထောက်ထားသည့် လက်လေးကို ရင်သားများပေါ် နေရာ ရွှေ့လိုက်၏။ 

ကားယားကြီး ဖြစ်နေသည့် သူမ ဒူးနှစ်ဘက် အောက်မှ နေ၍ ကောင်းမြတ်က တံတောင်နှင့် မ လိုက်သည်။ မွှေး မျက်နှာ နင့် ကနဲ ရှုံမဲ့သွား၏။ သူမ တစ်ကိုယ်လုံး၏ အလေးချိန်က အတံကြီးပေါ် အကုန် ကျသွားလို့ များ နာသွားတာလား။ နီရဲ ပြဲကားနေသည့် ပိပိလေးခမျာလည်း အတော်လေး မချိမဆန့် ဖြစ်နေပုံပင်။ အတွင်းတွင် စိုက်ဝင်နေသည့် အတံကြီးက အပြင်မှပင် ဖောင်းဖောင်းကြီး မြင်နေရသယောင် ဖြစ်နေသည်။

မွှေးတစ်ကိုယ်လုံးက ကောင်းမြတ်ရင်ခွင် အတွင်းမှာ ရုပ်သေးရုပ်လေးလို ဖြစ်နေသည်။ ကောင်းမြတ်က ထိုင်ခုံပေါ်တွင် ခပ်လျှောလျှော ထိုင်လျက်ကပင် နီရဲပွင့်အာနေသည့် မွှေး ပိပိလေးထဲတွင် သူ့အတံကြီးကို နှစ်စိမ်ထားသည်။ မွှေး ပေါင်တံများကို ဆွဲကားထားသည့် လက်တို့ကလည်း အငြိမ်မနေဘဲ ပေါင်တွင်းသားများကို ပွတ်သပ်ပေးနေ၏။ ကောင်းမြတ်၏ လှုပ်ရှားမှု အားလုံးက ခပ်ဖြည်းဖြည်း။ သို့သော် မွှေးတစ်ယောက် အတော်လေး မချိမဆန့် ခံစားနေရပုံ ပေါ်သည်။ 

ခဏနေတော့ ကောင်းမြတ် မွှေးခြေထောက်ကို သိုင်းလျှိုထားသည့် သူ့လက်များကို နေရာရွှေ့သည်။ ဖောင်းကားနေသည့် တောင်ပူစာလေးကို လက်နှင့် အုပ်ကိုင်လိုက်၏။ ကျန်လက်တစ်ဘက်က မွှေး ခါးကို ပွေ့သည်။ အကျီရင်ဘတ်မှ ကပိုကယို ထွက်ကျနေသည့် ရင်မွှာနှစ်ခု ကောင်းမြတ်လက်ပေါ် မေးတင်နေ၏။ ကောင်းမြတ်က ခုံမှ ထ ရန်ပြင်လိုက်တော့ မွှေး သူ့ကို လှည့်ကြည့်ပြီး ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။ ပုံစံ နောက်တစ်မျိုး အတွက် နှစ်ဦးသား အချက်ပြကြခြင်း ဖြစ်ဟန်တူ၏။ 

ထိုင်ရာမှ ထ ရပ်လိုက်သည့်တိုင် အောက်ပိုင်းနှစ်ခုက လွတ် မသွား။စားပွဲကို လက်ထောက်ပြီး နေရာယူလိုက်သည့်မွှေး၊ တင်ပါး လှလှလေးကို အစွမ်းကုန် ကော့ပေးထားသည်။ ကောင်းမြတ်က မွှေး ခြေထောက်တစ်ဘက်ကို ထိုင်ခုံပေါ် တင်စေလိုက်၏။ ထို့နောက် ခါး ကျဉ်ကျဉ်လေးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ အားပြင်းပြင်းနှင့် ဆောင့် သည်။ နောက်တည့်တည့်မှ မြင်နေရသည့် သူ့တင်သားကြီးတွေ ကျုံ့ထားပုံက ကြောက်စရာ ကောင်းလှ၏။ ဆောင့်ချက်များတွင် မည်မျှ အားပါနေမှန်း သိသာလွန်းနေသည်။ 

စားပွဲပေါ် မှောက်ကျလုနီးပါး အရုပ်ကြိုးပြတ် ဖြစ်နေသည့် မွှေး ကတော့ မည်သို့ နေမည် မသိ။ ထိုင်ကြည့်နေသည့် ဖွေး တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူလာသည်။ မိမိကိုယ်တွင်းမှ လိုအပ်ချက်က မိမိ ကိုယ်တိုင် ဖြေဖျောက်ယူလို့ ရနိုင်သည့် အရာ မဟုတ်တော့မှန်း ဖွေး ခံစားမိလာသည်။ မှန်သလား မှားသလား မဆင်ခြင်နိုင်တော့လောက်အောင်ပင် လူက မွတ်သိပ် လာ၏။ စားပွဲပေါ် တင်ထားသည့် ဖုန်းလေးဆီ လက်လှမ်းလိုက်သည်။

ဆာလောင်မွတ်သိပ်နေသည့် မိမိ အသက်ရှုသံတို့ အောက်တွင် ဖုန်းခေါ်သံ တစ်ချက်နှင့် တစ်ချက်က မိုင်ပေါင်းများစွာ ကွာဝေးနေ၏။စူးရှ.. ဖုန်း ကိုင်လိုက်စမ်း.. ငါ့ မှာ အရမ်း အရေးကြီးတဲ့ကိစ္စ ရှိနေတယ်.. ဒီ အတွက် ငါ နင့်ကို ချက်ချင်း တွေ့ဘို့လိုလာပြီ.. ဒီကိစ္စကို ဖြေရှင်းပေးဘို့ နင်ရယ်.. အေးဆေးတဲ့ နေရာ တစ်ခုရယ်.. ဟုတ်တယ်.. နင် ကိုယ်တိုင် ငါ့ကို ခေါ်သွားရမယ့် နေရာ တစ်ခု.. တိမ်တွေရှိတဲ့ကောင်းကင်ပေါ်ကို လွင့် တက်သွားမှာလား.. ချောက်ကမ်းပါး နက်နက်ကြီးထဲ ပြုတ်ကျ သွားမှာလား.. ဘာမှန်း သေချာ မသိပေမယ့် ဟိုး အဝေးကြီး တစ်နေရာဆီ နင် ငါ့ ကို ခေါ်သွားပေးရမယ်..

.....................................................................................................................


အပိုင်း ( ၆ ) ဆက်ရန် >>>>



သင်းသင်းမွှေးမွှေး နှင်းဖွေးဖွေး အပိုင်း ( ၄ )

သင်းသင်းမွှေးမွှေး နှင်းဖွေးဖွေး အပိုင်း ( ၄ )

Snow Flake ရေးသည်။

အခန်း (၁၀)

ဆောင်းဝင်ကာနီး ကာလရောက်သည့်တိုင် ရန်ကုန်နေကတော့ဖြင့် ကျောကော့အောင် ပူဆဲ။ ကော်ဖီဆိုင်ထဲတွင် ခပ်ငူငူထိုင်နေရင်း အေးမြသည့် ဇာတိမြေကို လွမ်းနေမိသည်။ ပြန်မှ ရောက်နိုင်ပါတော့မလား ပြင်ဦးလွင်ရေ။ အခုကိုပဲ ငါ့မှာ မေမေ့ပျောက်ပျောက်ရှိနေတဲ့ ပြဿနာက ပြန်စ လာပြီ။ သည်နေ့ မနက်စောစော နှင်းဖွေးဖွေးထံမှ ဖုန်းဝင်လာသည်။ နှစ်ယောက်တည်း စကားပြောစရာရှိသည်ဟု ချိန်းဆိုခြင်း။ တကယ်က သူမ မချိန်းလည်း သူ့ဘက်က တစ်ခုခု မေးရတော့မည် မဟုတ်ပါလား။ 

မိမိရေးသားထားသည့် ဒိုင်ယာရီလေးက ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ် ပမာဖြစ်သော်လည်း တကယ့်အမှန်တရားဖြစ်နေသည့် မိမိစိတ်က မည်သို့မျှ ငြင်းမရ။ ခေါင်း ငိုက်စိုက်ချကာ ထိုင်နေမိသည်မှာ အနားသို့ လူရိပ်ကျလာသည်အထိပင်ဖြစ်၏။ကျူရှင်ချိန်ထက် စောကာ သူထွက်လာခဲ့၏။ ထိုင်နေကျ ကော်ဖီဆိုင်သို့ သူအရင်ရောက်နေနှင့်သည်။ ဆယ်မိနစ်ခန့် ထိုင်စောင့်ပြီးမှ ဖွေး ရောက်လာသည်။ 

သူမ မျက်နှာနှင့် မျက်လုံးတို့က ခါတိုင်းထက် ပို၍ အရောင်လက်နေသလိုပင်။ ပန်းသွေးရောင် နှုတ်ခမ်းများမှ တစ်စုံတစ်ရာ ပြောလာမည့် စကားတို့ကို စိတ်အိုက်စွာ မျှော်နေမိ၏။ ဖွေးက ဘာစကားမှ မပြောသေးဘဲ သူ့မျက်နှာကို စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။

“ ပြောစရာရှိတယ်ဆို ဖွေး.. ”

“ အင်း.. ဘာကိစ္စ ဆိုတာ နင် မှန်းမိပြီမဟုတ်လား စူးရှ..”

ဖွေးတစ်ယောက် သည်တစ်ခါတော့ မဖြစ်မနေ ပြောရမည့် စကားလုံးတိုင်းကို အလွတ် ကျက်လာခဲ့ပြီးသား။ စိတ်လှုပ်ရှားမှုတို့ကို အကာအကွယ် ဖြစ်စေရန် မျက်နှာကိုလည်း ခါတိုင်းထက် ပို၍ ပြင်ဆင်ချယ်သခဲ့သည်။ သည်နေ့အဘို့ မိမိစကားလုံးတိုင်း အမူအရာတိုင်းသည် ဆွဲဆောင်မှု ရှိနေရမည် မဟုတ်ပါလား။ ကတုန်ကရီဖြစ်နေသော အသံကို ငြိမ်အောင် ထိန်းရင်း တစ်လုံးခြင်း အေးအေးဆေးဆေး ပြောလိုက်၏။

“ ငါ ခု ပြောမယ့်စကားကို သေချာ နားထောင်ဘို့ လိုမယ်နော် စူးရှ.. တထိုင်တည်း ဆုံးဖြတ်စရာလည်း မလိုဘူး.. နင့်စာအုပ် ငါ ပြန်ယူလာတယ်.. ရော့ ဒီမှာ..”

“ နင် အကုန် ဖတ်ပြီးသွားပြီမဟုတ်လား ဖွေး..”

“ ဖုန်းနဲ့ပါ တစ်မျက်နှာချင်း ဓာတ်ပုံ ရိုက်ယူထားတယ်..”

“ ကျွတ်..”

“ ငါ အံ့သြလို့ပါ.. လောလောဆယ် ငါ့မှာ တခြားရည်ရွယ်ချက် မရှိသေးပါဘူး..”

“ မာလာ့ကိုကော ပြသေးလား..”

“ ဟင့်အင်း ခုထိတော့ မပြရသေးပါဘူး.. နောက်ပိုင်း ငါ စိတ်ပြောင်းသွားရင်တော့ မပြောတတ်ဘူးပေါ့ဟာ..”

“ ဒီအကြောင်းတွေက ငါ့အကြောင်းပါလို့ နင့်ကို ဘယ်သူပြောလဲ..”

“ ဟဟ.. နင်က ငါ့ကို စုံစမ်း စေချင်တာလား စူးရှရယ်.. ဒါဆိုလည်း လွယ်ပါတယ်.. ငါ အရင်ဆုံး မေးသင့်တာ ဆရာနဲ့ အန်တီ့ကိုပေါ့.. အနည်းဆုံး ဟိန်းဇော်ဆိုတဲ့ နံမည်တော့ ဆရာ သိလောက်ပါတယ်.. မသိလည်း သိပ်တော့ ပြဿနာ မဟုတ်ပါဘူးလေ.. ပြင်ဦးလွင် ဆိုတာက..”

“ နင် မမိုက်ပါဘူးဟာ.. မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး သူစိမ်း ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက် အခန်းထဲက..”

“ ငါ့က စာအုပ်လေးတစ်အုပ်ပဲ ခဏ ယူဖတ်မိတာပါဟယ်.. သူစိမ်းယောကျ်ားလေးရှေ့မှာ ကိုယ့်ရည်းစား မကောင်းကြောင်း ရင်ဖွင့်ရင်း.. အဲသည်ယောကျ်ားနဲ့…”

“ တော် တော် ဖွေး.. နင် ဆက်မပြောရင် ကောင်းမယ်.. ဒါ ငါ့ပါစင်နယ်ကိစ္စပါ.. နင်နဲ့ ဘာမှ မပတ်သက်ဘူးလေ..”

“ အင်းလေ.. ဒါဆိုလည်း ပြီးတာပါပဲ.. ငါ သွားမယ်စူးရှ.. ဒီကိစ္စကို ဘယ်သူမှ မသိအောင် ဖုံးဖိပေးထားဘို့တော့ ငါ ကတိမပေးဘူးနော်..”

စကား ဆုံးအောင်ပြောပြီး ထ ရပ်လိုက်သည်။ ဘုရား မ လို့ စူးရှ ငါ့ကို တစ်ခုခု ပြန်ပြောပါစေ..။ စိတ်က တွေးရင်း ခပ်လေးလေး လျှောက်လာခဲ့သော်လည်း နောက်မှ ဘာသံမျှ မကြားရ။ ဖွေး အနည်းငယ် စိတ်ပျက်သွားမိသည်တော့ အမှန်ပင်။ မိမိ မှန်းထားသလို စူးရှ အလွယ်တကူ ဦးညွှတ်မလာဘူးပဲ။ ဘာ ဆက်လုပ်ရမလဲ။ သည်လိုနှင့် ကျူရှင်ချိန်နီးလာပြီ။ မာလာ့ထံ ဖုန်းလှမ်းဆက်လိုက်၏။ သည်နေ့ သူမက အရင်ရောက်နှင့်နေသည် မဟုတ်ပါလား။“နင် ဘယ်နားရောက်နေပြီလဲ မိမာ.. ငါ ဒီနေ့ နဲနဲ စောရောက်နေလို့ ကျောင်းခန်းထဲ ရောက်နေပြီနော်..”

“ အွန်.. ထူးထူးဆန်းဆန်း.. အာ့ဆို မသောက်တော့ဘူးလား ကော်ဖီ.. နင့်ငနုံကော ရောက်နေပြီလား..”

“ အေး.. ငနုံက ဆိုင်ထဲမှာလေ.. နင့် စောင့်နေတယ်.. သွားလိုက် ခိခိ..”

“ အောင်မာ.. ကောင်မစုတ်.. မှန်မှန် ပြောစမ်း.. နင်တို့ ငါ မရောက်ခင် ချိန်းတွေ့ကြတာ မဟုတ်လား..”

“ အေး ဟုတ်တယ်.. နင့်ကောင်ကို ငါ ရည်းစားစကား ပြောတာဟေ့ ရှင်းပလား..”

“ ဟားဟား.. အဖြေ တခါတည်း ပေးလိုက်ရောလား.. ဟီဟိ.. မိဖွေး.. ပြန်ဆင်းခဲ့ဟာ.. ငါတို့နှစ်ယောက် ဒီကောင့်ကို ဝိုင်း ကြပ်ပေးရအောင်..”

မာလာ့ စကားက ဖွေး ခေါင်းထဲသို့ လက် ကနဲ အလင်း တစ်ခု ပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွား၏။ ဟုတ်တယ်.. ဒင်း အကြောတင်းနေရင် ငါပဲ တစ်ဆင့်တက်ရုံပေါ့.. အလကား ပျော့ပျော့လေးနဲ့ နံတဲ့ကြောင်ချေးလိုကောင်..။ ကော်ဖီဆိုင်ထဲသို့ မာလာနှင့်အတူ နောက်တစ်ခေါက် ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။ စူးရှတစ်ယောက် စောစောကလိုပင် ငူတူတူထိုင်နေဆဲ။ ဖွေးနှင့် မာလာ ဝင်ထိုင်လိုက်မှ သူ သတိဝင်သွားပုံရသည်။ စားပွဲပေါ်မှ စာအုပ်လေးကို ဖျတ်ကနဲ ယူသိမ်း၏။ မာလာက အရင်ဆုံး စကား စ သည်။

“ ဟဲ့ စူးရှ.. မှန်မှန်ပြောစမ်း နင့်ကို စောစောက မိဖွေး ဘာတွေပြောလဲ..”

“ ……….”

ဖွေးမျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သော သူ့အကြည့်များက အနည်းငယ် အလန့်တကြား ဖြစ်နေ၏။ ဖွေး ခပ်တည်တည်ပဲ ကြည့်နေလိုက်သည်။ မာလာတစ်ယောက် ဘုမသိဘမသိနှင့် ထပ်ပြောပြန်၏။

“ ဘာမှ မကြောက်ပါနဲ့ စူးရှရယ်.. နင်ကလည်း.. မိဖွေး သိပ်လွန်လာရင် ဆရာနဲ့သာ တိုင်ပစ်.. ကိုယ်က ယောကျ်ားလေးမဟုတ်လား.. ခုကတည်းက အားကိုးအားထား ရှာထား..”

“ ငါ ဘာမှ မပြောရပါဘူး မာရယ်.. ဆရာနဲ့တော့ မတိုင်ခိုင်းပါနဲ့.. နော် ဟဲ့ စူးရှ.. နင် ငါ့ကို တိုင်မှာလား.. မတိုင်ဘူးမဟုတ်လား.. နင့်ပစ္စည်း ငါ ပြန်ပေးပြီးပြီပဲဟယ်.. သယ်ရင်းလေးက လိမ္မာပါတယ်.. တိုင် နဲ့ နော်..”

“ အယ်.. ပေါ်ပြီ ကျန်း.. ငါ မသိဘဲ နင်တို့ ဘာပစ္စည်းတွေ ဖလှယ်နေကြတာလဲ.. မိဖွေး နင်က ငါ့ကို သစ္စာ ဖောက်တယ်ပေါ့ ဟုတ်လား.. ပြောစမ်း ငါ့ကို.. ဘာပစ္စည်းလဲ..”

“ စာအုပ်လေး တစ်အုပ်တည်းပါဟယ်.. ဒါပေမယ့် အဲ့စာအုပ်လေးထဲမှာ..”

“ ဖွေး.. နင် ပေါက်ကရတွေ လျှောက်မပြောနဲ့ဟာ.. ဘာမှ မဟုတ်ဘူးမာလာ.. သူရှာနေတဲ့ (…..) စာအုပ်.. ငါ့မှာ အဲ့စာအုပ်က ရှိနေတာကြာပြီ.. အဲ့ဒါ ငါ သူ့ကိုငှားလို့ ခုပြန်ပေးတာ..”

“ အန်.. ဒီကိစ္စလေးကို နင်က ဘာလို့ လဒမှိုင် မှိုင်နေတာလဲ.. ဘာမှ မဆိုင်ဘူး.. နင်တို့နော်..”

“ ကဲပါ မာလာရယ်.. နင် ကလည်း တမှောင့်.. ဘာမှ မဟုတ်ဘူး.. ပြီးကျမှ ငါ အေးဆေးပြောပြမယ်.. နင် အခု မုန့်စားမှာ မဟုတ်လား.. စားစရာရှိတာ စား.. ပြီးရင် တက်ကြစို့.. အပေါ်ကျမှ ငါ အေးဆေးပြောပြမယ်.. အိုကေ..”

“ အင်း ပြီးရော.. နေဦး.. ငါ လက်သွားဆေးဦးမယ်..”

မာလာ့အကျင့်က ဘတ်စ်ကား ပေါ်မှ ဆင်းပြီးတိုင်း လက်ဆေးတတ်သည်။ ထိုင်နေကျ ဆိုင်လေးက သူမတို့ အဖွဲ့နှင့် ရင်းနှီးနေပြီမို့ နောက်ဘက် ဘေစင်ရှိရာထိ မာလာ ဝင်သွား၏။ နှစ်ယောက်တည်း ကျန်ခဲ့ချိန်ကျမှ စူးရှ သက်ပြင်း ချတော့သည်။ မျက်နှာကို လက်ဝါးနှင့် ပွတ်လိုက်၏။ လေပူတစ်ချက် မှုတ်ထုတ်ရင်း ဖွေးမျက်နှာကို စိတ်ပျက်လက်ပျက် ကြည့်သည်။ တခုခု ပြောစမ်း စူးရှ.. နင် အဲ့လို စိတ်ရှုပ်နေပုံက အရမ်း ကြည့်လို့ကောင်းတယ်.. ဘာလို့မှန်း မသိဘူး သိလား.. ဒီနေ့ နင့်ကို ဒုက္ခပေးရတာ ငါ အရမ်း အရသာတွေ့တာပဲ..။

“ နင် မာ့ကို ဘာပြောမှာလဲ ဖွေး..”

“ ……….”

“ ဖွေး.. ငါ မေးတာ ဖြေ ဟာ..”

“ နင်ပဲ ပြောကြည့်လေ.. ငါ ဘာပြောရင် ကောင်းမလဲ.. မာလာဆွေက ငါနဲ့ ငယ်ငယ်လေးထဲက ညီအမလိုနေလာတာလေ.. ငါ သိသမျှ သူ သိတယ်.. သူသိရင်လည်း ငါ့ကို မပြောဘဲ မထားဘူး.. ငါ တခုခု ချန်ထားရင် သူ မရမက မေးမှာပဲလေ.. ငါ့ကို မေးလို့မရရင် နင့်ကို သူ မရမက.. ”

“ ဖွေးး…”

“ ယက်စ် ?..”

“ ဟူးးး.. ငါ တောင်းပန်ပါတယ်ဟာ.. အဲ့အတွက် ငါ့ဆီက နင်ကြိုက်တာ ယူပါဖွေးရယ်.. သည်ကိစ္စက ငါ့ကိစ္စ ဆိုပေမယ့်.. ငါ့ နောက်မှာ မြတ်တို့ မိသားစု ရှိနေတယ်လေ..”

“ ……….”

“ ဖွေးး…”

“ အင်း ဆက် ပြောလေ..”

“ နင်ငါ့ကို ကြိုက်သလို လုပ်ဟာ.. ဒီကိစ္စကိုတော့ ကျေးဇူးပြုပြီး မေ့ ပေးပါ..”

“ ကြိုက်သလို လုပ် ဆိုတာက ဘယ် အတိုင်းတာထိလဲ စူးရှ..”

“ နင့် သဘောပါ..”

“ သေချာတယ်နော်..”

“ ဟူးးး.. အေးပါဟာ..”

“ အိုကေ.. ခုချိန်က စ ပြီး နင် ငါ ပြောသမျှ အကုန်လိုက်နာရမယ်လို့ မှတ်ထားလိုက် စူးရှ.. အသေးစိတ်ကိုတော့ ငါ နောက်မှ ပြောမယ်.. ခုတော့..”

ဖွေး စကားမဆုံးမီ မာလာလည်း ပြန်ထွက်လာ၏။

“ လက် ဆပ်ပြာတိုက်ပြီးမှ ရေက မလာတော့လို့လေ.. ကျေးဇူးရှင်တွေ ရေပြန်တင်တာ စောင့်နေရတယ်.. သွားမယ်ဟာ ဘာမှ စားမနေတော့ပါဘူး..” 

မာလာက ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ချထားသည့် အိတ်ကို ကောက်လွယ်က ရှေ့က ထွက်သွားနှင့်သည်။ ဖွေးလည်း နောက်မှ လိုက်ထွက်ရန် ပြင်၏။ ခပ်အုပ်အုပ်လေသံနှင့် စူးရှ လှမ်းခေါ်သည်။

“ ဖွေးး…”

“ ငါ ကတိပေးတယ် စူးရှ.. နင့်ဘက်က ကတိ တည်နေသ၍ ငါဘက်ကလည်း ကတိမပျက်စေရဘူး.. အိုကေ !..”

.........................................................................................

အခန်း  (၁၁)

ဟိုတုန်းကဆို ဆောင်းဦးပေါက်၏ ညနေ (၆) နာရီသည် မှောင်ရီ သန်းလုပြီပေါ့။ ခု တော့ နေပူရှိန်ပင် မလျှော့ချင်သေး။ ခေတ်တွေ ပြောင်းသလို ရာသီတွေလည်း ပြောင်းပြီပဲလေ။ ဖွေးတို့ အိမ်၏ ခေတ်တစ်ခေတ်ကတော့ မပြောင်းလဲပဲ ကျန်နေသေးသည်။ ရှေ့အပတ်ထဲ မွှေး၏ သတို့သားလောင်း ကိုကောင်းမြတ် မိသားစု အိမ်မှာ ညစာ လာစားကြမည်။ မဟာပုရိသဝါဒီ ဘွားလေးတစ်ယောက် မြေးမ အလိမ္မာကို ခမည်းခမက်ရှေ့ ပွဲတင့် စေရန် မရပ်မနား လက်ပူတိုက်နေတော့၏။ အလိမ္မာအိမ်ပါ ချွေးမလောင်း သင်းသင်းမွှေးလည်း အိမ်မှုကိစ္စဘာဟီရများကို ယခုမှ သိမ်းကြုံးလေ့လာနေရှာသည်။ 

သူတို့ အဖြစ်ကို ကြည့်ရင်း ဖွေး ရယ်ချင်မိ၏။ အလကား ခွေးကြီးမှ လက်ပေးသင်နေတယ်.. နိုင်းတူးဖိုက် အိမ်ရှင်မ.. မုန်းလိုက်တာ..။ဖွေးကတော့ နေ့လည်က ဝယ်တပ်ထားသည့် စီစီတီဗွီ စက်များနှင့် အလုပ်ရှုပ်နေ၏။ မနက်ဖြန် မွှေးနှင့် ဘွားလေး စျေးဝယ်ထွက်မည်။ တနေကုန်မှာ သေချာသလောက် ရှိ၏။ မေမေက အလုပ်ကိစ္စများနှင့် မအားလပ်။ စူးရှကို အိမ်လာဘို့ ခေါ်ထားသည်။ နင်ခိုင်းတာ အကုန် လုပ်မယ် ဟု ကတိတစ်ခု ရပြီးကတည်းက ဖွေး စိတ်တွေ မိုးပေါ် တလူလူတက်နေခဲ့၏။ 

သို့သော် ဘယ်ကစလို့ ဘာ ခိုင်းရမှန်း မသိ။ သေချာတာတစ်ခုကတော့ မိမိ သူ့ကို အနိုင်လိုခြင်းက ခဏတာ အာသီသ မဟုတ်ပါချေ။ မိမိကို တွေ့တိုင်း ခပ်ငေးငေးကြည့်တတ်သော သူ့မျက်ဝန်း မှိုင်းပြပြ များကိုလည်း နှစ်သက်နေမိသည်။ အချိန်တိုင်းတွေးနေမိတာကလည်း သူ့အကြောင်းပဲ ဖြစ်နေပြန်သည်။ 

နောက်ဆုံး မိမိအနား သူရောက်လာလျှင် ထူးဆန်းသော သာယာမှုတစ်မျိုးကို ခံစားမိသေးသည်။ အချစ်လား ဟု သုံးသပ်ကြည့်သော်လည်း ဟုတ်သလိုလို မဟုတ်သလိုလို။ နောက်တစ်ခုက သူ့နောက်ကြောင်း၊ သိသိချင်းတော့ ငါ သူ့ကို နိုင်ကွက်ရပြီဟု တွေးမိသလိုလို ဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် တကယ်တမ်းစဉ်းစားတော့ မနာလိုစိတ် ဝင်လာသလိုပင်။

နင်က ဘာလို့ ငါနဲ့ မတွေ့ခင် တခြားမိန်းမနဲ့ ချစ်ပွဲဝင်ခဲ့တာလည်း စူးရှ.. ပြီးတော့ သည်မိန်းမက သူများရည်းစား.. အဲ သူများ မဟုတ်ဘူး ကိုယ့်သူငယ်ချင်းရဲ့ရည်းစား။ ပိုင်ရှင်ရှိတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ကို အကြင်နာ ပုံအော ပေးရလောက်အောင် နင်ဘာလို့ ပျော့စိစိနိုင်ရတာလဲ.. တကယ်ဆို နင် အဲ့လိုကြင်နာရမယ့် ချစ်ပေးရမယ့် မိန်းကလေးက သည်ကမ္ဘာမှာ ငါ တစ်ယောက်ပဲ ဖြစ်သင့်တာ.. အင်းးး ငါ နဲ့ မတွေ့ခင်က ကိစ္စကို သည်လို တွေးတာ သင့်ရဲ့လား.. မသိဘူးဟာ.. သင့်ချင်သင့် မသင့်ချင်နေ.. ငါ နင့်ကို မကျေနပ်ဘူး.. နင့်မှာ အပြစ်ရှိတယ်.. အဲ့အတွက် ထိုက်သင့်တဲ့အပြစ်ကို ငါ စီရင်မှာပဲ..မိမိလက်လှမ်းမှီသလောက် လေ့လာထားသော နည်းလမ်းများက တကယ်တမ်း အသုံးဝင်မည် မဝင်မည် မသေချာ။ 

မိမိ နိုင်ထက်စီးနင်း ဆက်ဆံလိုသည့်သူက သန်မာ ထွားကျိုင်းသော အမျိုးသား လူငယ်တစ်ဦး မဟုတ်ပါလား။ ဘယ်လောက်ပဲ သူ့အားနည်းချက်ကို ချုပ်ကိုင်ထားနိုင်သည် ဆိုဦးတော့ ယောကျင်္ားတစ်ယောက်၏ ဒေါသ အလျှောက် မိမိထံ ပြန်လည်လာနိုင်မည့် ဘေးအန္တရယ်ကိုတော့ ဖွေး ကြောက်ပါသည်။ နောက်တစ်ခု ပို၍ စိုးထိတ်မိသည့်က သူ ငါ့ကို မုန်းသွားမလား.. ဟူသော အတွေး။ အတွေး အမျိုးမျိုး လွန်ဆွဲကြရာ သည်စမ်းသပ်မှုကို ရှေ့ဆက်ရေး မဆက်ရေးအတွက် လုပ်နေကျ နည်းအတိုင်း စာရွက်တစ်ရွက်တွင် အကျိုးနှင့် အပြစ်ကို ချရေးကြည့်၏။ 

ဒါက တခုခု ဝေခွဲရခက်လာလျှင် အကောင်းအဆိုး ချိန်ထိုးနိုင်ရန် ဖေဖေ သင်ပေးခဲ့သည့် နည်းတွေထဲက တစ်ခု။ရင်ထဲရှိတာ ချရေးပြီးတော့ အကျိုးနှင့် အပြစ်တွင် အပြစ်က များနေ၏။ ဖွေး စိတ် အိုက်သွားခဲ့သည်။ ရှေ့မဆက်သင့်တဲ့ ကိစ္စ ဖြစ်နေပြီလား။ ဒါ ဆို ရပ်တန်းက ရပ်မလား။ သည်လိုနှင့် စက္ကန့်များစွာ အလကားဖြစ်သွားခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးတော့ စိတ် ပိုင်းဖြတ်လိုက်၏။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နင့်မှာ အပြစ်ရှိကို ရှိတယ်စူးရှ.. ဟိုတုန်းက ကိစ္စပဲဖြစ်ဖြစ်.. ခု ကိစ္စပဲဖြစ်ဖြစ်.. နင့်မျက်လုံးတွေကို စ သတိထားမိကတည်းကနေ အခု နင့် အတိတ်ကို သိလိုက်ရတဲ့ အချိန်ထိ ငါ့ အချိန်တွေ တော်တော် ကုန်ခဲ့တယ်.. 

စာရွက်ပေါ် ချရေးရတဲ့အထိ ငါ ဆုံးဖြတ်ရ ခက်ခဲ့တယ်.. နောက်ဆုံး အကျိုးထက် အပြစ်က များနေလို့ ငါ စိတ်ရှုပ်ရတယ်.. ဒီ အချက်တွေနဲ့တင် နင့်ကိုငါ ပိုင်သင့်သွားပြီ.. နင့်ကို ငါ အပြစ်ပေးလို့ ရသွားပြီ.. နင့်ကို ငါ ကျွန်တစ်ကောင်လို ဆက်ဆံဘို့ လုံလောက်တဲ့ အကြောင်းပြချက်ရသွားပြီ။ ဒီလို တွေးလိုက်တော့လည်း ရှေ့ဆက်ဘို့ လွယ်သားပဲ။ လူ့စိတ်ကပဲ မကောင်းမှုမှာ မွေ့လျော်တာလား.. ဖွေး အကျင့်က ပဲ ဇွတ်တရွတ် နိုင်တာလား.. သေချာတာတော့ သည်ဇာတ်လမ်းကို ဆက်ရန် သင့်မသင့် သူမ နောက်တစ်ခေါက် လုံးဝ ထပ်စဉ်းစားမည် မဟုတ်တော့ပါချေ။

သည်လို အတွေးနှင့် စီစီတီဗွီ ကင်မရာများ ဝယ်သည်။ မိမိအိပ်ခန်းနှင့် မီးဖိုခန်းတွင် မည်သူမျှ မရိပ်မိအောင် တပ်ဆင်သည်။ မိမိလေ့လာထားသည့် နည်းအချို့ဖြင့် စူးရှကို အပြစ်ပေးရန် သည် အခန်းနှစ်ခုကို ဖွေး သုံးရမည်လေ။ အရင်ဆုံး ဖွေး၏ တကိုယ်ရေ ဗာဟီရများနှင့် အိမ်မှု ကိစ္စ အချို့ကို စူးရှ အတွက် တာဝန်ပေးရမည်။ မိမိ ကိုယ်တိုင်လည်း သက်သာ.. စိတ် အပျင်းလည်းပြေ ထူးဆန်းသော အာသီသများလည်း ရ..။ ကိုယ့်အတွက်လည်း ဘေးကင်းအောင် သူလည်း အရမ်းကြီး အနေမခက်အောင် ဖွေးစိတ်ကူးခြင်းဖြစ်ပါသည်။ 

လုပ်စရာ အလုပ်တွေ သက်ဆိုင်ရာ အခန်းထဲမှာ တာဝန်ပေးထား.. မိမိက တခြားနေရာတစ်ခုကနေ သူ ဘာတွေ လုပ်နေလဲ.. သူ့မျက်နှာ ဘယ်လိုပုံစံ ဖြစ်နေမလဲ ပြန် ခိုးကြည့်.. အတွေးနှင့် ရင်ခုန်ရသည်မှာ လက်ဝဲဘက်ရင်အုံတစ်ခုလုံး ပေါက်ထွက်သွားမလားပင်..။သည်လိုနှင့် နောက်တစ်နေ့ မနက်၊ အိမ်သားအားလုံး အပြင်ထွက်သွားကြပြီ။ သူမတစ်ဦးတည်း စီစဉ်စရာရှိသည်များ စီစဉ်ပြီးသည်နှင့် တပြိုင်နက် အိမ်ရှေ့ခြံတံခါးမှ ဘဲလ်သံ မြည်လာ၏။

“ ငါက နင် မလာတော့ဘူးတောင် ထင်နေတာ..”

“ ပြော.. ငါ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ..”

“ နေဦး စူးရှ.. ငါ နင့်ကို သေချာအောင် မေးဦးမယ်.. နင် ဆုံးဖြတ်ပြီးတာ သေချာတယ်နော်..”

“ ဘာကိုလဲ.. နင်ခိုင်းတာ ဘာမဆို လုပ်မယ်လို့ ငါ ပြောပြီးပြီပဲလေ.. ဆုံးဖြတ်ပြီးလို့ ငါ လာတာပေါ့.. ငါလည်း ဒီကိစ္စအတွက် အပြစ် တစ်ခုလို ခံစားနေရတာပဲ ဖွေး.. အဲ့အတွက် တနည်းနည်းနဲ့ ငါ့ကိုယ်ငါ ဒဏ်ခတ်ချင်တယ်.. ငါ့ စိတ်ထဲမှာ ဘာမှ မကျန်တော့တဲ့အထိ အပြစ်ကြွေးကို ဆပ်ချင်တယ်.. ဒါပေမယ့် မြတ်နဲ့ ဟိန်းဇော်ကို မထိခိုက်စေချင်တာတော့ အမှန်ပဲ.. ”

“ နင်ပြောတဲ့ ဘာမှ မကျန်တော့တဲ့အထိ ဆိုတာက အတိုင်းအတာ ရှိနေသလိုပဲ..”

“ အင်းလေ.. ကိစ္စတိုင်းမှာ အတိုင်း အတာ ဆိုတာ ရှိရမယ်လေ ဖွေး..”

“ အဲ့ အတိုင်းအတာကို ဘာနဲ့ သတ်မှတ်မှာလဲ.. အချိန်နဲ့လား.. အခြေအနေနဲ့လား..”

“ နှစ်ခုလုံးနဲ့ပေါ့..”

“ ဘယ်သူက သတ်မှတ် မှာလဲ..”

“ အွန်.. ငါ သတ်မှတ်ပေးရမှာလား..”

“ အောင်မာ.. နင်က သတ်မှတ်ရအောင် အပြစ်ရှိတာ နင်လား ငါလား.. တော်ပြီစူးရှ.. ငါ နောက်ဆုံး စကားပြောမယ်.. ဒီနေ့က စပြီး တစ်လ တိတိ နင့်ကို ငါ ပိုင်တယ်.. ဒါက အချိန်.. အဲဒီမှာမှ ငါ ပေးတဲ့ တာဝန်ကို ကျေအောင် မလုပ်ရင် ဒါမှမဟုတ် တခုခု လွဲချော်သွားရင် နင့် ပြစ်ဒဏ် ရက် ထပ် တိုးမယ်.. နောက်ဆက်တွဲ အမှား တစ်ခု အတွက် ဒဏ်ပေးတာက တစ်ရက် သပ်သပ်.. ဒီတော့ နင်လုပ်ခဲ့တဲ့ အပြစ်ကြီးအတွက် ကြွေးကျေမယ့်နေ့က နင့်စွမ်းဆောင်ရည်ပေါ်ပဲ မူတည်တယ်.. သဘောတူလား..”

“ မတူဘူး ဆိုရင်..”

“ ပြန်လေ.. နင်နဲ့ ငါ ကြားက ကတိ ပျက်ပြီပေါ့.. ငါလည်း ပြင်ဦးလွင်ဘက် ရောက်ဖူး သွားတာပေါ့ဟာ..”

“ အာ.. ကဲ ပြော.. ငါ အခု ဘာလုပ်ရမှာလဲ..”

“ လာ.. ငါ့နဲ့ လိုက်ခဲ့..” 

သည်လိုနှင့် နှစ်ဦးသား ဖွေး အိပ်ခန်းပေါက်ဝ ရောက်သွားကြသည်။

“ ဝင်လေ..”

“ …….”

“ ငါ့ အခန်းကို ရှင်းပေး.. နင့် အခန်းလို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဖြစ်နေအောင်နော်..”

“ အာ..”

“ မလုပ်ချင်ဘူးလား..”

“ ဟူးး.. အေးပါ.. လုပ်ဆိုလည်း လုပ်ရမှာပေါ့..”

“ ကျေကျေနပ်နပ်နဲ့ ကောင်းကောင်း လုပ်ရမှာနော်.. ဒီလေသံ ဒီမျက်နှာကြောက ငါ့အတွက် သိပ် အဆင်မပြေဘူး..”

“ ………..”

“ ဒီနေ့က စ ပြီး နင့်ကို တဖြည်းဖြည်း ပုံစံ သွင်းပေးသွားမယ်.. ငါလိုချင်တဲ့ ပုံစံ မြန်မြန်ရောက်မှ နင့် အပြစ်ဒဏ် ရက်စွဲ စ မှာ..”

“ ဟမ်.. ဘယ်လို ဘယ်လို..”

“ ဟုတ်တယ်လေ.. နင့်ပုံစံက တာဝန်အရ လုပ်ရသလိုဖြစ်နေတယ်.. တကယ်ဆို နင့်ကို ငါ ပိုင်တာလေ.. နင် ငါ့ကို အရှင်သခင်လို သဘောထားပြီး စိတ်နှစ် ထားရမှာ.. နားလလား ငါ ပြောတာ..”

“ ဟူးးး……….”

စူးရှ သက်ပြင်းတစ်ချက်နှင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။

“ ပါးစပ်က ပြောလေ.. နင့်မှာ ပါးစပ် မပါဘူးလား..”

“ ကျွတ်..”

“ တော်ပြီ စူးရှ.. နင် မရဘူး ငါသိတယ်.. နင် ပြန်လိုက်တော့..”

“ အာ.. အေးပါ.. အေးပါ ဖွေးရယ်.. နင် လိုချင်တဲ့ ပုံစံ ရတဲ့ထိ ငါ လုပ်ပေးပါ့မယ်.. ဟူးးး..”

သည်လိုနှင့် စူးရှကို မိမိအခန်းထဲ ဝင်စေပြီး ကြိုစီစဉ် ထားသည့်အတိုင်း တစ်ဘက်စာကြည့်ခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့၏။ စီစီတီဗွီ ဖန်သားပြင်တွင် ရှုပ်ပွထ နေသည့် အခန်းအလယ် ငူငူကြီး ရပ်နေသည့် စူးရှ။ လုပ်လေ ဟဲ့အကောင်.. ဘာ ကြောင် ရပ်နေတာလဲ.. တစ်ကိုယ်တည်း ခပ်တိုးတိုး ရေရွတ်ကြည့်သည်။ စူးရှ တစ်ယောက် အခန်းပတ်လည်ကို ဝေ့ကြည့်ရင်း ခေါင်းကို တွင်တွင် ကုတ်၏။ ကုတင်ဆီသို့ အရင်ဆုံး လှမ်းသွားသည်။ 

ကုတင်ပေါ်တွင် မလျှော်ရသေးသည့် အဝတ်အစားများနှင့် စောင် ခေါင်းအုံးတို့က ရှုပ်ပွနေ၏။ အကျီများ၊ စကပ်များ၊ ဂါဝန်များ၊ ညအိပ်ဝတ်စုံများလည်းပါသည်။ နှစ်ရက်သုံးရက်လောက် မလျှော်ဘဲ တမင် စုထားသော အဝတ်ဟောင်းများဖြစ်၏။ခေါင်းအုံးကို နေရာချပြီး စောင်ခေါက်ရန် ပြင်လိုက်တော့မှ ထွက်လာလိုက်သည့် အဝတ်ဟောင်းတွေက စောင်ထဲတွင် တစ်ပြုံတစ်ခေါင်း။ စူးရှ လက်တွန့်သွား၏။ 

ဖွေး ရင်တွေ တထိတ်ထိတ်ခုန်လာသည်။ လုပ်လေ စူးရှ.. နင်က ငါ့ အဝတ်ဟောင်းကျတော့ လက်တွန့်တယ်.. သူများရည်းစားကို ဘောင်းဘီ ဆွဲချွတ်တုန်းကတော့ နင့်လက်တွေ သွက်တယ် မဟုတ်လား.. အသုံးမကျတဲ့ကောင်.. မြန်မြန် လုပ်..။ နောက်ရက်ကျရင်တော့ အနားကနေရပ်ပြီး အဲ့လို အမိန့် ပေးကြည့်ရင် ကောင်းမလားပဲ။ ခုတော့ ကင်မရာမှ ပုံရိပ်ကို ကြည့်ကာ ကိုယ့်ဘာသာ လေ့ကျင့်နေမိသည်။ ရွှေကိုယ်တော်က ကုတင်ကို ဆက်မရှင်းဘဲ စာကြည့်စားပွဲဘက် လှည့်လာ၏။

စားပွဲပေါ်တွင် ရေကူးသင်စဉ်က ရိုက်ထားသော ဓာတ်ပုံများ တမင် တင်ထားသည်။ အနက်ရောင် ရေကူးဝတ်စုံလေးက တူးပိစ် မဟုတ်သော်လည်း ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား ရင်သားများနှင့် တင်စိုင်တို့၏ အလှကို မည်သို့မျှ လုံအောင် ဖုံးမထားနိုင်။ စူးရှ ပုံကလေးကို ကြည့်နေသည်။ ဖွေးနှုတ်ခမ်းလေးတွေ ထူထူပူပူ ဖြစ်လာ၏။ လှလား စူးရှ.. နင် ခိုးစားခဲ့တဲ့ သူများ ရည်းစားနဲ့ ငါ နဲ့ ဘယ်သူ ပိုလှလဲ..။ တစ်ရက်တော့ သည်လို မေးဖြစ်အောင် မေးဦးမည်။

စားပွဲကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဖြစ်အောင် လုပ်ပြီးတော့ ကုတင်ဘက် ပြန်လာ၏။ စောင်ကို ဆွဲခါသည်။ စောင်နှင့် လုံးထွေးနေသည့် အဝတ်များ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကျကုန်၏။ ထွက်လာပါပြီ မလျှော်ရသေးသည့် ညဝတ်ဘောင်းဘီရှည်။ ဝတ်လက်စ ပင်တီလေးက ဘောင်းဘီရှည် ဂွကြားတွင် အလိပ်လိုက် ညပ်နေသည်။ စူးရှ စောင်ခေါက်ရင်း ငုံ့ကြည့်နေ၏။ စောင်ခေါက်လေးကို ခေါင်းအုံးပေါ်တင်သည်။ 

အိပ်ရာခင်းကို ဆွဲဆန့်လိုက်တော့ စောစောက ကြွက်သိုက်လိုဖြစ်နေသည့် အိပ်ရာက လူ့အိပ်ရာနှင့် ပြန်တူသွား၏။ ပြန့်ကျဲနေသည့် အဝတ်များကို ခါးထောက်ပြီး ငုံ့ကြည့်သည်။ အောင်မာ.. ရာရာစစ.. ကျွန်ကောင်စုတ်က ငါ့ အဝတ်တွေကို ခါးထောက်ကြည့်ရတယ်လို့.. ဖွေး မျက်နှာပေါ်ရှိ အကြောတစ်ချို့ တင်းကနဲ ဖြစ်သွား၏။ စူးရှ အခန်းထဲ မျက်လုံး ဝေ့ကြည့်သည်။ အဝတ်ဟောင်းထည့်သည့် ခြင်းကို တွေ့သွားဟန်တူ၏။ ဟုတ်တယ် စူးရှ.. အဲ့ အဝတ်တွေကို ကောက်.. ခြင်းထဲ ထည့်လိုက်စမ်း..။ 

ဖွေးနှုတ်မှ ခပ်တိုးတိုးရွတ်ကြည့်သည်။ နောက်နေ့ကျ အနားကနေပြီး အဲ့လို ခိုင်းရမယ်.. တွေးနေတုန်း စူးရှ လုပ်လိုက်သည့် အပြုအမူကြောင့် လူက ဒေါကန်သွားမိသည်။ ထိုင်နေရာမှ ချက်ချင်း ထ ကာ မိမိ အိပ်ခန်းဘက် ကူးလာခဲ့လိုက်၏။

“ နင် အဲ့ဒါ ဘာ လုပ်တာလဲ စူးရှ ဟမ်..”

“ အွန်..”

“ ဘာ အွန် လဲ.. နင် ဘာလို့ ငါ့အဝတ်တွေကို ခြေထောက်နဲ့ ကန်ရတာလဲ..”

“ အာ.. နင့် ဟာတွေက..”

“ ဘာဖြစ်လဲ ငါ့ဟာတွေက..”

“ ………..”

“ ကောက်.. အခု ချက်ချင်း.. တစ်ထည်ချင်း သေသေချာချာ ကောက်..”

“ ……….”

“ ကောက် လို့ ပြောနေတယ်လေ.. နင် နားပင်းနေလား..”

“ ……….”

“ မထည့်နဲ့ အဲ့ခြင်းထဲ.. ခု ချက်ချင်း လျှော်ပေး.. နင့်လက်နဲ့ သေသေချာချာ လျှော်..”

“ အင်..”

“ မအင်နဲ့ စူးရှ.. ငါက နင့်ကို အခန်းပဲရှင်းခိုင်းရသေးတာလေ.. နင်က ငါ့အဝတ်တွေ ခြေထောက်နဲ့ ကန်တာ ငါခိုင်းတာကို မကျေနပ်တဲ့သဘောပဲ.. အဲ့တွက် နင့်မှာ အပြစ်ရှိတယ်.. နင် ခုချက်ချင်း ငါ့အဝတ်တွေ သေချာ လျှော်ပေး.. မဟုတ်ရင် နင်နဲ့ငါ ပွဲ ပြီးပြီ စူးရှ.. မလျှော်ချင်ရင် ပြန်လို့ရတယ်..”

“ ………….”

“ ………….”

“ ဟင်းး.. ဘယ်မှာ လျှော်ရမလဲ ပြော..”

“ နင့် လေသံကို ပြင်ဦး အရင်.. ငါ နင့် ကျွန်မဟုတ်ဘူး..”

“ ဟုတ်ပါပြီ သခင်မရယ်.. မိန့်တော်မူပါ.. ကျွန်တော်မျိုး ဘယ်မှာသွားလျှော်ရမလဲ ခင်ဗျာ..”

“ ရွဲ့တာလား ဟုတ်လား.. ဟမ် စူးရှ.. နင်က ငါ့ကို ရွဲ့တာလား.. လှောင်တာလား.. နင် မကျေနပ်ရင် ခုချက်ချင်း ပြန်လို့ရတယ်နော်..”

“ အာ.. ငါ နင့်ကို ပြောပြီးပြီလေ ဖွေးရယ်.. နင် ကျေနပ်တဲ့ထိ ငါ လုပ်ပေးမယ် လို့ ပြောပြီးပြီလေ.. လစ်မစ်လေးတော့ ထားပေါ့ဟာ..”

“ စျေးလာ မစစ်နဲ့ ကောင်စုတ်.. နင့်ကိုငါ လစ်မစ်ပေးထားပြီးသား.. ငါ့ စိတ်ကျေနပ်မှုက နင့်အတွက် လစ်မစ်ပဲ.. တကယ်က ဒီနေ့ နင့်ကို ငါ အခန်းပဲရှင်းခိုင်းတာ.. အခု နောက်တစ်မျိုး တိုးသွားတာ နင့်ဘာနင် ဖန်တီးလို့ စူးရှ.. နင့် အပြစ် နင် သိလား..”

“ ကဲပါ ဖွေးရယ်.. ငါ ဒါတွေ ဘယ်မှာ လျှော်ပေးရမလဲ ပြော..”

“ ဟို အဝတ်စင်နောက်မှာ ရေချိုးခန်းရှိတယ်.. အဲ့မှာ သွားလျှော်..”

တို့လို့တွဲလောင်း အဝတ်များနှင့် အဝတ်စင်က ရေချိုးခန်းတံခါးကို မမြင်ရလောက်အောင် ဖရိုဖရဲ ဖြစ်နေသည်။ စူးရှ လေးတွဲ့စွာ သက်ပြင်းချ၏။ ဖွေး တစ်ယောက် လက်ကလေး ပိုက်ကာရပ်ကြည့်ရင်း အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်နေမိသည်။ မျက်နှာကြီး ရှုံ့မဲ့မဲ့ ဖြစ်ကာ အဝတ်ဟောင်းများကို လက်ဖျားလေးနှင့် တစ်ထည်ချင်း လိုက်ကောက်နေသော ကောင်ကလေး။ ပုံစံက အသည်းယားစရာ။ ချစ်ဘို့ ကောင်းလိုက်တာဟယ်.. စူးရှရယ်.. ငါ ရင်တွေ ခုန်လို့ သေတော့မယ်..။ 

မိမိ အတွေး မဆုံးခင် အဝတ်တွေ ထိုင်ကောက်နေသည့် စူးရှ လက်က ညဝတ်ဘောင်းဘီနား ရောက်သွားပြီ။ ဘောင်းဘီကို မကောက်သေး။ ဖွေး ကို တစ်ချက် လှည့်ကြည့်၏။ လုပ်လေ ဟူသော သဘော မျက်စ ပစ်ပြလိုက်သည်။ မျက်နှာကလည်း အတင်းဆုံးအနေထားဖြစ်ရန် အံကျိတ်ထားရသည်။ စူးရှ ခေါင်းကို မသိမသာ ခါလိုက်၏။ မနိုင်ဘူး ဖွေးရေ.. လို့ ညည်းချင်တာလား.. ငါ့ ဘဝတော့ သွားပါပြီ လို့ တွေးလိုက်သလား.. မထူးတော့ပါဘူးလေ လို့များ စိတ်လျှော့သွားသလား..။ ပင်တီနှင့် စကပ်များ၊ ဘောင်းဘီများ၊ အကျီများ အားလုံးကို လုံးထွေးကာ ရေချိုးခန်းဆီ ယူသွားလေတော့၏။ 

“ မြန်မြန် လုပ်နော်.. ပြီးရင် အခန်း ဆက်ရှင်းရဦးမှာ..” 

လှမ်းအော်လိုက်ရင်း တစ်ဘက်ခန်းဆီသို့ ပြန်ကူးသွားလိုက်သည်။ တလှပ်လှပ် တုန်နေသည့် ရင်အစုံကို လက်နှစ်ဘက်နှင့် ဖိထားမိ၏။ မျက်လုံးထဲတွင်တော့ မလျှော်ရသေးသည့် မိမိ ဘောင်းဘီကို လုံးထွေး ကောက်ကိုင်လိုက်သော သူ့အသွင်က တရစ်ဝဲဝဲ။

သိလား စူးရှ.. အဲ့ ပင်တီကလေ.. မနေ့က တစ်နေ့လုံးနဲ့ တစ်ညလုံး ဝတ်ထားတာ.. ပြီးတော့လေ.. ငါ ညက ဘာလုပ်တယ် မှတ်လဲ.. အပြာကားတွေ တစ်ကားပြီးတစ်ကား ထိုင်ကြည့်တာပေါ့ဟ.. သိလား.. ငါက ခပ်ကြမ်းကြမ်းတွေမှ ကြိုက်တာနော်.. ကြမ်းပေ့ ဆိုတဲ့ကားတွေ ငါ ထိုင်ကြည့်ဖြစ်တယ်.. ကြည့်ရင်းနဲ့ ငါ့စိတ်တွေ ထူပူလာလိုက်တာ စူးရှရယ်.. ဘယ်လောက်ထိများလဲ ဆိုရင်လေ.. ငါ့ ပိပိလေးထဲကို တစ်ခုခု ထိုးထဲ့ချင်လာတယ်ဟာ.. လိုချင်လာတာမှ အူလှိုက် အသည်းလှိုက်ပဲ.. ပိပိ အတွင်းပိုင်း လှိုဏ်ခေါင်းလေး ပူနွေး ပြီးတော့လေ..

သွေးကြောတွေ တဖျဉ်းဖျဉ်း တိုးလာသလိုလို.. လှိုဏ်ခေါင်းပေါက် ကျဉ်းကျဉ်းလေးကလည်း ရှုံ့ချည်ပွချည်နဲ့ဟယ်.. ဇာတ်ကားထဲက မင်းသားက တစ်ချက် အားယူလိုက်တိုင်း.. ငါ့ ဟိုနေရာက ကျင်ကနဲ ကျင်ကနဲ.. မင်းသမီးက တစ်ချက် ညည်းလိုက်တိုင်း ငါပါ လိုက်မအော်မိအောင် နှုတ်ခမ်းတွေကို စု သိမ်းထားရတယ်.. ငါ့မျက်နှာတစ်ခုလုံးလည်း ထူပူနေလိုက်တာ တရှိန်းရှိန်းနဲ့ဟယ်.. နောက်တော့ ငါ သတိလက်လွတ် ဖြစ်သွားတာပေါ့.. ပေါင်နှစ်ဘက်ကိုလည်း စေ့ထားလို့ မရတော့ဘူး.. 

ငါ့ လက်တွေ ဟိုနေရာကို ကိုင်မိသွားတယ်.. သိလား စူးရှ.. ငါ ဝတ်ထားတဲ့ ပင်တီလေ.. နင် အခုလျှော်နေတဲ့ ပင်တီပေါ့.. စိုရွှဲသွားတယ် သိလား.. စိုရွှဲမှာပေါ့.. ငါ့ အရည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်လာတာ နည်းမှ မနည်းပဲ.. အဲ့အရည်လေးတွေကလေ.. နွေးးး ပြီး ငါ့ နှုတ်ခမ်းသား အတွင်းဘက်ကနေ နည်းနည်းချင်း စိမ့်ကျလာတာ.. ငါ တစ်ချက် လွန့်လိုက်တိုင်း ပွင့်ဖတ်လေးတွေကြားမှာ ချော်ကျိကျိနဲ့.. ငါ့စိတ်တွေကို အံကျိတ်ပြီး ထိန်းရတယ်ဟယ်.. ပေါင်နှစ်ဘက်ကို ပြန် စေ့လိုက်တော့လေ.. ရေပလုံစီလေးတွေကို လက်နဲ့ညှစ်လိုက်လို့ ဖတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသလို ခံစားချက်မျိုး.. ငါ စိတ်ရှိတိုင်း ထိုးမွှေ ပစ်လိုက်ချင်တာ.. အားရပါးရ ခံစားပစ်ချင်တာ သိလား.. 

ဒါပေမယ့် ငါ မလုပ်ဖြစ်ပါဘူး.. ငါ့ ခံစားချက်တွေ ပျောက်သွားမှာစိုးလို့ပေါ့.. ပြီးတော့ ငါ ကြိုးစားပြီး ပျော်အောင် အိပ်လိုက်တယ်.. အိပ်မက်ထဲအထိ ချိုမြိန်မှုတွေက မပျောက်ဘူးဟယ်.. ဒီမနက်နိုးတော့ ပင်တီဂွကြားလေးမှာ အရည်တွေကြောင့် ထူထူတောင့်တောင့်လေး ဖြစ်နေတယ် သိလား.. 

အဲ့ပင်တီလေးကို နင် မလာခင်ကလေးကမှ ငါ ချွတ်လိုက်တာပေါ့.. ဂွကြားလေးက ခပ်သွေ့သွေ့ ဖြစ်နေပေမယ့် ငါ့ ကိုယ်နံ့လေးက သင်းနေတယ်.. သနားစရာ ပင်တီလေးခမျာ ငါ့ညီမလေး တစ်ညလုံး အန်ထုတ်ထားတဲ့ ဝတ်ရည်တွေကို စုပ်ယူထားပေးရတာကိုးး… အခု အဲ့ဒီ နွမ်းဖတ်နေတဲ့ ပင်တီလေးက နင့် လက်ထဲမှာ ရောက်နေရောပေါ့.. နင့် နှာခေါင်းထဲမှာ ထူးဆန်းတဲ့ အနံ့အီအီလေး ရနေရောပေါ့.. နော်..

အဆတ်မပြတ် အတွေးများကြောင့် ရင်ထဲက တလှပ်လှပ် ဖြစ်လာသည့်အပြင် ပေါင်ကြားတစ်နေရာမှ စိုစိစိဖြစ်လာသည်။ ဖြူဝင်းသော လက်မောင်းသားလေးများတွင် ကြက်သီးဖုလေးများ ကြွတက်လာ၏။ စောစောက ရုတ်တရက် ထွက်လာသည့် ဒေါသလည်း ဘယ်ရောက်သွားမှန်း မသိတော့။ သည်ဒေါသစိတ်ကတော့ဖြင့် လုံးလုံး ပျောက်သွားလို့ မဖြစ်သေး။ မိမိ ကစားလိုသည့် ပွဲက ခုမှ အစ ရှိသေးသည် မဟုတ်ပါလား။ အရည်ပျော်လုလု ဖြစ်လာသည့် နှလုံးသားကို ပြန်လည် မောင်းတင်လိုက်သည်။ 

မကျေနပ်စိတ် ဒေါသစိတ်တို့ကို မရှည်ရှည်အောင် မွေးထားရဦးမည် မဟုတ်ပါလား။ခုလောက်ဆို စူးရှ ငါ့ အဝတ်တွေ လျှော်နေရောပေါ့.. ခြေထောက်နဲ့များ နင်းလျှော်နေမလားပဲ.. လုပ်မှာပါ အဲ့ အကောင်စုတ်က.. စောစောကလည်း ငါ့ အဝတ်တွေကို ခြင်းတောင်းနားရောက်အောင် ကန်ထုတ်ပစ်နေတာ.. တွိုင်းလက်ထဲ စီစီတီဗွီ ထပ်တပ် ဦးမှပဲ.. အာ မဟုတ်သေးပါဘူး.. စောစောကတောင် သူ့နားငါ ရပ်ကြည့်ပြီး ခိုင်းတာ အဆင်ပြေသားပဲ.. အင်းလေ.. သူ့ကို ငါက ခိုးကြောင် ခိုးဝှက် ချောင်းကြည့်နေစရာ ဘာလိုလို့လဲ.. အပြစ်ရှိတာ ငါမှ မဟုတ်တာ.. 

စူးရှ.. တစ်နေ့တော့ နင့်ကိုငါ လက်ညှိုးငေါက်ငေါက် ထိုးပြီးတော့ကို စုတ် ပြတ် သတ် နေအောင် ပြောပစ်ဦးမယ် သိလား.. အလကား အသုံးမကျတဲ့ကောင်.. သူများရည်းစားကို ကြာခိုတဲ့ကောင်.. သူများ ပြဿနာကို ပြေလည်အောင် မကူညီဘဲ အခွင့်ရေး ယူတဲ့ သူခိုး ကြမ်းပိုးကောင်.. ငါနဲ့ မတွေ့ခင် တခြားမိန်းမနဲ့ ပလူးချင်တိုင်း ပလူးခဲ့တဲ့ စည်းမစောင့်တဲ့ကောင်..တကယ်တမ်း စွဲချက်အားလုံးက မိမိနှင့် မည်သို့မျှ မဆိုင်။ အထူးသဖြင့် နောက်ဆုံးတစ်ချက်ပေါ့လေ။ သို့သော် တွေးလိုက်တိုင်း ခေါင်းထဲသို့ ရောက်ရောက်လာသည့် သည်တစ်ချက်က မိမိအတွက် ခံရ အခက်ဆုံး ဖြစ်နေသလိုပင်။ ဒါ ဘာကြောင့်မှန်းတော့ ဖွေး တကယ်ပဲ နားမလည်ပါ။

............................................................................................................

အခန်း (၁၂)

သည်နေ့က ကျူရှင်ပိတ်ရက်။ အိမ်တွင် အေးအေးလူလူ စာဖတ်နေတုန်း ကားဟွန်းသံကြောင့် ၀ရံတာမှ ထွက်ကြည့်မိသည်။ မွှေး သူငယ်ချင်းများဖြစ်၏။ ဟို ကောင်းမြတ်ဆိုသည့် အဘိုးတန်လူလည်း ပါလာသည်။ ကြည့်ရတာ စာ စု ကျက်ဘို့ ချိန်းထားပုံပင်။ ဘွားလေးက ဥပုသ်စောင့် သွားသည်။ ညနေစောင်းမှ အိမ်ပြန်လာမည်မို့ သည်အဖွဲ့အတွက် တနေကုန် စားရေးသောက်ရေးမှာ မိမိတာဝန် ဖြစ်ရဦးမည်ပေါ့။ စိတ်ပျက် လက်ပျက်နှင့် အိပ်ရာထဲ ပြန်လှဲချလိုက်သည်။ နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ မနက် (၈)နာရီခွဲ။ အောက်ထပ်မှ ဆူဆူညံညံ အသံများကို မသိချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်၏။ နာရီဝက် ခန့်အကြာတွင် 

“ ဒေါက်.. ဒေါက်.. ဒေါက်..”

တံခါးခေါက်သံကြောင့် လှဲနေလျှက်မှပင် အော်ပြောလိုက်သည်။

“ ဖွင့်ထားတယ်…”

“ ငါ အပြင်သွားလိုက်ဦးမယ်နော် ဖွေး.. ဒီနေ့ ရည်မွန့် အိမ်မှာ စာကျက်ကြမလို့..”

“ အမ်.. ငါက သည်မှာ မှတ်လို့..”

“ အင်း.. ငါ့ကို ဝင်ခေါ်ကြတာလေ.. ကောင်းမြတ် ကြေးအိုးတွေ ဝယ်လာလို့ စားနေကြတာနဲ့ နဲနဲကြာသွားတာ.. သွားပြီနော်.. မိုးတော့ မချုပ်လောက်ပါဘူး..”

ငါ လာကြိုရဦးမှာလားဟု မေးရန် စဉ်းစားလိုက်မိသော်လည်း မမေးဖြစ်ခဲ့။ ဖုန်းဆက်ပြီး လာကြိုမခိုင်းအောင်လည်း ဖုန်းပိတ်ထားရန် စိတ်ကူးလိုက်သည်။ ကြေးအိုး ဆိုသည့် အသံလည်း ကြားလိုက်ရတော့ ဗိုက်ထဲ ဆာသလိုလို ရှိလာ၏။ အောက်ဆင်းပြီး တစ်ခုခုစားရန် ပြင်လိုက်သည်။ ထင်သည့်အတိုင်းပင် ဘေစင်ထဲတွင် ဆေးစရာ တစ်ပုံတစ်ခေါင်းနှင့် ပွစလောင်း လန်နေသည်။ 

မိမွှေး ပြောသွားသည့် ကြေးအိုးက အရိပ်ပင် မကျန်တော့။ ငယ်စဉ်ကတည်းက တကိုယ်ကောင်းစိတ်ရှိသော မွှေး၊ မေမေနှင့် ဘွားလေးက ဖူးဖူးမှုတ် အရေးပေးလွန်းတော့ သူ့ကိုယ်သူမှလွဲ၍ ဘာမှ မမြင်တတ်။ ဗိုက်ဆာပါသည်ဆိုမှ လုပ်စရာတွေ ပုံနေသည်ကို မြင်ရတော့ စိတ်က အလိုလို ဒေါသထွက်လာ၏။ စိတ်ထဲတွင် အတွေးတစ်ခုက ရုတ်ချဉ်းပေါ်လာသည်။ အိပ်ခန်းဆီသို့ပြန်ကာ စားပွဲပေါ်မှ ဖုန်းကိုကောက်ယူလိုက်၏။ နင် ငါ့ဆီ ချက်ချင်းလာခဲ့ စူးရှ.. လောလောဆယ် ထွက်နေတဲ့ ငါ့ဒေါသတွေရယ်.. အိမ်နောက်ဖေး ဘေစင်ထဲက အိုးခွက် ပန်းကန်တွေရယ်.. အကုန်ရှင်းသွားဘို့ နင့်မှာ တာဝန်ရှိတယ်။

ဖုန်းဆက်ပြီး နာရီအနည်းငယ်အတွင်း စူးရှ ရောက်လာသည်။ ခဲရောင်ရှပ်အကျီ ခပ်နွမ်းနွမ်းနှင့် ကချင်ပုဆိုး အကွက်ကျဲကျဲကလည်း အရောင် မွဲမွဲ။ နင် လုပ်နေရတဲ့ အလုပ်နဲ့ နင့်ရုပ်နဲ့ လိုက်ပါပေတယ် စူးရှရယ်..။ အိမ်ထဲသို့ ခေါင်းငိုက်စိုက်နှင့် ဝင်လာသော သူ့ကို 

“ မီးဖိုချောင် ရှင်းပေး..”

တစ်ခွန်းတည်းပြောကာ မီးဖိုချောင် ရှိရာသို့ မေးငေါ့ပြလိုက်၏။ စူးရှ ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ နောက်ဘက်သို့ တန်း ဝင်သွားသည်။ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ ဖွေးလည်း အနားမှာပဲ ခပ်တည်တည် ကြည့်နေလိုက်၏။ ဘေစင်ထဲက ပန်းကန်များကို ဆေးကြောပြီး ထမင်းစားပွဲပေါ် လှည့်အတင်တွင်..

“ အာ.. တောက်..”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဖွေး..”

“ ဘာ ဖြစ်ရမလဲ.. ဒီမှာ ငါ့ခြေထောက် စိုသွားပြီ..”

ဆေးပြီးသားပန်းကန်များမှ ရေက ထမင်းစားပွဲတွင် ထိုင်နေသည့် မွှေးခြေထောက်ပေါ် ကျသွားခြင်းဖြစ်သည်။ ဘာမဟုတ်သည့် ကိစ္စလေးပေမယ့် သူ့မျက်နှာ မြင်လျှင်ကိုပင် အလိုလို ပေါ်လာနေသည့် အော်ချင်ငေါက်ချင်စိတ်က ထိန်းမရ။

“ စောတီးဖွေးရယ်.. မတော်တဆ..”

“ ဘာ စောတီးလည်း.. ဘာမတော်တဆလဲ.. နင် အလကားကောင် စောက်သုံးကို မကျဘူး..”

“ ……..”

“ လာ ပြန်သုတ်ပေး ငါ့ခြေထောက်ကို..”

“ အွန်…”

“ ဘာ အွန်လဲ..”

စူးရှ ဘာမှ ထပ်မပြောတော့ဘဲ စားပွဲပေါ်ရှိ တစ်ရှုးဗူးကို လက်လှမ်းလိုက်၏။ ဖွေးလည်း ထမင်းစားပွဲ ထိုင်ခုံတွင် ခြေထောက်ကို ချိတ်၍ ထိုင်လိုက်သည်။ ဒူးဖုံရုံသာရှည်သည့် အိမ်နေရင်းဂါဝန် အနီရောင်လေးက ဖြူဝင်းသော ပေါင်တံအလှကို တစ်စိတ်တစ်ဒေသ လှစ်ပြနေ၏။ ဖွေးနှုတ်မှ တစ်စုံတစ်ရာ ထပ်မပြောဖြစ်တော့။ စူးရှ တစ်ရှုးဗူးကို ကိုင်ကာ ကြမ်းပြင်တွင် ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်ချလိုက်သည်။ 

ခြေချိတ်ထိုင်ထားသည့် ဖွေး ခြေထောက်က သူ့မျက်နှာနား အလိုလို ရောက်နေ၏။ ဖြူနုသော ခြေချောင်းလေးများက လှရက်နိုင်လွန်းသည်။ ခြေသည်းတွင် ပုံစံ ဆန်းဆန်းလေးများနှင့် အပွင့်ဖော်ကာ ဆေးဆိုးထား၏။ တုန်တုန်ရီရီဖြစ်နေသည့် စူးရှ လက်တို့က ခြေထောက်ကို မထိတထိ ဖြစ်နေသည်။ တိတ်ဆိတ်နေသည့် အခန်းထဲတွင် သူတို့နှစ်ဦးလုံး အသက်ရှု မြန်နေကြသည်။

“ သေချာ လုပ်လေ.. ဘယ်လို ဖြစ်နေလဲ..” 

ခြေဖျားကို ဆတ်ကနဲ လုပ်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ ဖွေးကို မော့ကြည့်လိုက်သည့် စူးရှ မျက်လုံးတို့က ရီဝေဝေ။

“ လက်တစ်ဘက်က ငါ့ခြေထောက်ကို ကိုင်ပြီး သုတ်ပါလား.. နင်လုပ်နေပုံနဲ့ စိုသွားတဲ့ရေက ခြောက်မလား ဒီနေ့အဖို့..”

တကယ်တမ်း စိုသွားသည့်ရေက ဘယ်ဆီနေမှန်းပင် မသိတော့ပါ။ စူးရှ သက်ပြင်းတစ်ချက် ချလိုက်၏။ ခြေဖဝါးလှလှလေးကို မိမိလက်ဝါးပေါ် တယုတယ တင်လိုက်သည်။ ခြေဖမိုးနုနုလေးက နှင်းမှုန်ကလေးများ လိမ်းကြံထားသလို ဖွေးဥနေ၏။ သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်မှ ယှက်ဖြာနေသည့် သွေးကြောလေးများက စိမ်းလဲ့နေသည်။ စူးရှတစ်ယောက် သတိလက်လွတ်ဖြင့် မရှိတော့သည့် ရေလေးတစ်စက်ကို အချိန်မည်မျှ ကြာအောင် သုတ်နေမိသည် မသိတော့။ဖွေး လည်ချောင်းတလျှောက် ခြောက်ကပ်ကပ်ဖြစ်လာသည်။ 

မိမိ ခြေထောက်ကို တယုတယ ကိုင်တွယ်ပေးနေသည်က မိမိနှင့် သက်တူရွယ်တူ ယောကျ်ားပျိုလေးတစ်ဦး။ လက်ချောင်း များကလည်း ရှည်ရှည်သွယ်သွယ်။ လက်ခုံပေါ်တွင် မွေးညင်းစိမ်းစိမ်းများနှင့် လက်သည်း များကိုလည်း တိရိသေသပ်စွာ ညှပ်ထား၏။ မိမိခြေဖဝါး အောက်မှ စူးရှ၏ လက်ဝါးပြင် နွေးနွေးက ကတီပါသားလို ချောမွေ့နေသည်။ ယောကျင်္ားတစ်ယောက် ဖြစ်နေပြီး သူ့လက်တွေက ဘာလို့များ သည်လောက် သန့်ပြန့် နူးညံ့နေရတာပါလိမ့်။ 

သူ့မှာ လက်ဗွေရာတောင် ပါရဲ့လား.. ငါ့ စိတ်ကပဲ ထင်နေတာများလား..။ မိမိခြေထောက်နှင့် သူ့ လက်ကြားထဲတွင် ခံနေသည့် တစ်ရှုးကို ဖွေး မလိုချင်တော့..။ ခုနေများ မိမိခြေဖမိုးလေးကို ပွတ်သပ်ပေးနေသည်က တစ်ရှုးစ မဟုတ်ပါဘဲ သူ့လက်ချောင်းလေးများနှင့် ဆိုပါလျှင်..။ ဖွေး အတိုင်းထက်အလွန်ပင် စိတ်လှုပ်ရှားလာမိသည်။ ကိုယ်တွင်းကလီစာများပင် တုန်ရီလာ၏။ 

အူလှိုက် အသည်းလှိုက် ဆိုသည်မှာ သည်ခံစားချက်မျိုး ဖြစ်မည်ထင်ပါသည်။ မိမိစိတ်၏ ဆာလောင်မှုက စောစောကလို အစာအိမ်ဆီမှ မဟုတ်တော့မှန်း ဖွေး သဘောပေါက်လာမိသည်။ ထို ဆာလောင်မှု၏ အခက်အခဲကို ဖြေရှင်းရန် အတွက် မောလျလျဖြစ်နေသည့် စိတ်ကို ငြိမ်အောင် ကြိုးစား ထိန်းရင်း ပြောလိုက်၏။

“ ရပ်တော့.. ”

“ ……..”

“ နင် စွတ်လုပ်နေတာ.. တစ်ရှုးမှုန်တွေ ငါ့ခြေထောက်ပေါ် ကပ်ကုန်ပြီ.. လက်နဲ့ ပွတ်ပြီး ဖယ်ပေး..”

လှိုင်းထနေသည့် အမိန့်စကား အဆုံးတွင် ညင်သာသည့် ထိတွေ့မှုကို ဖွေး ရလိုက်၏။ မိမိခြေဖမိုးကို ဖွဖွချင်း ပွတ်သပ်ပေးနေသည့် သူ့လက်တို့ အနည်းငယ်တုန်ရီနေမှန်း ဖွေး ကောင်းစွာ ခံစားမိနေသည်။ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်လျှက်နှင့် သူ့မျက်နှာက မိမိခြေထောက်နားမှာ။စူးရှရယ်.. ငါ့ စိတ်တွေ ဘယ်လိုဖြစ်နေမှန်း မသိတော့ဘူး.. လောဘ တက်လာတယ်ပဲ ပြောရမလား.. အခုနေ နင် ငါ့ ခြေဖမိုးလေးကို နမ်းလိုက်ရင် ဘယ်လိုများ နေမလဲ.. ငါ့ ခြေဖဝါးလေးကို နင့်ပါးနဲ့ ပွတ် ပွတ်ပြီးလေ.. ကြောင်ကလေးတွေလိုပေါ့ဟာ.. သိလား စူးရှ.. တစ်ခါလောက် ငါ ခံစားကြည့်ဖူးချင်တယ်.. 

နင့် မေးဖျားကို ငါ့ ခြေထောက်နဲ့ မထိတထိလေး ဆော့ပြီး.. နင့် ပါးတွေ လည်ပင်းတွေကို ငါ့ ခြေဖမိုးနဲ့ စိမ်ပြေနပြေ ပွတ်သပ်ပြီး.. နင် ရှုထုတ်လိုက်တဲ့ လေနွေးနွေး လေးတွေက ငါ့ခြေဖမိုးပေါ် ဖွဖွလေး ဖြတ်တိုက်ပြီး.. နင့်နှာတံ ချွန်ချွန်လေးကို ငါ့ ခြေမနဲ့ ညှပ်ပြီး.. နင့်နှုတ်ခမ်း ထူထူတွေက ငါ့ ခြေဖဝါးကို မထိတထိ ပွတ်ပြီး.. တစ်ချက်ချင်းနမ်း.. သိလား စူရှ.. နင် သူများရည်းစားကို နမ်းခဲ့တဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေလေ.. အဲ့နှုတ်ခမ်းတွေက ငါ့ ခြေချောင်းလေးတွေ တစ်ချောင်းချင်းစီကို တစ်ချက်ချင်း.. မွ မွ ဆိုပြီး.. အိုးးး ငါ့ စိတ်ကူးထဲမှာ နင်က ငါ့အတွက် ပပ်ပီလေးပေါ့.. ငါ့ခြေထောက်တွေကို အငမ်းမရ နမ်းနေတဲ့ သနားစရာ ပပ်ပီလေးပေါ့ဟာ..။

.............................................................................................................


အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>>



သင်းသင်းမွှေးမွှေး နှင်းဖွေးဖွေး အပိုင်း ( ၃ )

သင်းသင်းမွှေးမွှေး နှင်းဖွေးဖွေး အပိုင်း ( ၃ )

Snow Flake ရေးသည်။

အခန်းထဲတွင် လူနှစ်ဦး၏ အသက်ရှုသံမှ လွဲ၍ တိတ်ဆိတ်နေ၏။ နံရံကပ် မှန်တင်ခုံ အစွန်းတွင် တင်ပါးမှေးတင်ကာ မှန်ချပ်ကိုမှီ၍ ခပ်လျှောလျှော ထိုင်နေသည့် ဖွေး။ အနက်ရောင် ပင်တီလေးတစ်ခုမှ လွဲ၍ သူမ ကိုယ်ပေါ်တွင် ဘာ အဝတ်အစားမှ ရှိမနေ။ မျက်လုံးတွင် အဝတ်စတစ်ခုနှင့် စီးနှောင်ခြင်းခံထားရသည့် စူးရှက မှန်တင်ခုံရှေ့ ကြမ်းပြင်တွင် ဒူးထောက်လျှက်။ သူ့မျက်နှာက ဒူးနှစ်ဘက်ထောင် ပေါင်ကားထားသည့် ဖွေး၏ ပိပိလေးနှင့် တည့်တည့် လက်သီးတစ်ဆုပ်ခန့် အကွာမှာ။ 

ခပ်ဖြေးဖြေး ဖွင့်ထားသည့် ပန်ကာလေက စူးရှ နှာခေါင်းတွင်းသို့ ပိပိလေး၏ ရနံ့ ကို မထိတထိ သယ်လာပေးနေသည်။ မိန်းကလေးတစ်ဦး၏ ဝတ်ရည်ရနံ့က အသွေးအသားတို့ကို လှုံ့ဆော် နေသော်လည်း သူ့ အခြေအနေက လှုပ်ရှားချင်တိုင်း လှုပ်ရှား၍ မရ။ နောက်ပြန်ကြိုး တုပ်ခံထားရသော လက်နှစ်ချောင်းတွင် လက်သီးကို ကျစ်နေအောင် ဆုပ်ထားရင်း ရမ္မက်ဇောတို့ကို တောင့်ခံနေရသည်။ 

မေးရိုးများ ကျိုးကြေမတတ် အံကျိတ်ထားကာ သခင်မ၏ အမိန့်ကို စောင့်နေရ၏။ ကျောပြင်ထက်မှ တဆစ်ဆစ် နာကျင်နေသည့် ကြာပွတ် အရှိုးရာများကလည်း သူ့သွေးတို့ကို ဆူဝေအောင် တွန်းပို့နေပြန်၏။

“ နင့်မျက်နှာကို ရှေ့ နဲနဲ တိုးလိုက်စမ်း စူးရှ..”

“ …..”

သူမ စကားအတိုင်း ရှေ့တိုးလိုက်ရာ မျက်နှာနှင့် ညီမလေး ဟပ်မိသွားသည်။ စောစောက နှာဝကို ကလိနေသည့် ရနံ့ကို အားပါးတရ ရှိုက်သွင်း လိုက်မိ၏။

ရွှမ်းးး..

ကျောပေါ်ကျလာသည့် ကျာပွတ်ဒဏ်ကြောင့် သူ တွန့်သွားမိသည်။

“ နင့်ကို ငါ နမ်းခိုင်းလို့လား စူးရှ.. နင်လိုကောင်နဲ့ ငါ့ ……. နဲ့ တန်လို့လား..”

“ ………..”

“ ငါ မေးနေတယ်လေ စူးရှ.. ”

“ မ မ တန်ပါဘူး..”

“ သခင်မလို့ ထည့်ပြောစမ်း.. ပြန်ပြော..”

“ မတန်ပါဘူး သခင်မ.”

“ အင်း.. ဒီလိုမှပေါ့.. ငါးခါတိတိပြော.. နင့် ပါးစပ်ကို ရှေ့တိုးကပ်ပြီး ပြော..”

သူမ ခိုင်းစေသည့် အတိုင်း စူးရှ ပြောပေးလိုက်သည်။ မိမိနှုတ်ခမ်းများနှင့် မထိတထိ ဖြစ်နေသည့် ပိပိလေးဆီမှ စွတ်စို ထိုင်းမှိုင်းသော ရနံ့ တစ်ခုကို မသိမသာ မြိုချနေရ၏။ ဖွေး အံကျိတ်ထားရသည်။ စူးရှ ပါးစပ်မှ စကားတစ်ခွန်းပြောလိုက်တိုင်း လှုပ်ခါသွားသည့် နှုတ်ခမ်းနှင့် တုန်ခါနေသည့် အသံလှိုင်းက မိမိ ညီမလေးကို လာ ရိုက်ခတ်နေသည်လေ။ 

ပေါင်နှစ်ချောင်းကလည်း အစွမ်းကုန် ကားထားသည် ဖြစ်ရာ ပွင့်ကားနေသည့် ပန်းကလေးထံမှ ယားကျိကျိ ဝေဒနာက ဖွေး စိတ်ကို ထိန်းရခက်စေတော့၏။ ခံစားချက်ဆီ စိတ်ရောက်နေမိ၍ စူးရှ ပြောတာ ငါးခါ ပြည့်သွားမှန်းပင် ရုတ်တရက် မသိလိုက်။ သူ့ အသံ တိတ်သွားမှ..

“ အွန်.. ပြည့်ပြီလား.. ငါးခါ..”

“ ပြည့်ပါပြီ သခင်မ..”

“ အွန်း နင်တော်တယ်.. ဆုချမယ်.. ဝိုင်သောက်ချင်လား စူးရှ.. အကောင်းစား စပျစ်ဝိုင် ချိုချိုလေး လေ.. သောက် ချင်လား..”

“ သောက်ချင်ပါတယ် သခင်မ..”

တကယ်က မသောက်ချင်လည်း သည်လိုပဲ ပြောရမည်သာ။ ဖွေး လက်တို့က ဘေးတွင် ချထားသည့် ဝိုင်ပုလင်းဆီ ရောက်သွားသည်။ ပုလင်းကို ဖွင့်ပြီး ခါးနဲနဲ ကော့ကာ အထိုင်ပြင်လိုက်၏။ စူးရှ မျက်နှာကတော့ ပိပိရှေ့မှာ မခွာရသေး။ သူမ နောက်ထပ် အမိန့်တစ်စုံတစ်ရာ မပေးမချင်း သည်တိုင်းနေရမည် မဟုတ်ပါလား။ ဖွေး နှုတ်ခမ်းလေး ကိုက်လိုက်မိ၏။ တုန်ရီနေသည့် လက်ချောင်းလေးများကို ပင်တီ အတွင်း ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ အိုးးး… သည်ကလေးမ ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုချင်နေပြီပဲ။ 

လက်ကို ပြန်ထုတ်တော့ ကျိချွဲချွဲ အရည်တို့ ကပ်ပါလာ၏။ ဘာ လုပ်ရင် ကောင်းမလဲ။ ရင်တွေလည်း ပေါက်ထွက်မတတ် ခုန်လှပြီ။ လက်တွင်ပေနေသည့် ကြည်တုန်တုန် ဝတ်ရည် များကို စူးရှ ပါးပေါ် သုတ်ချလိုက်သည်။ စိတ်ထဲက တလှပ်လှပ် ပျော်ရွှင်မှုက ထိန်းသိမ်း မရနိုင်တော့။ ပင်တီလေးကို အသာဟကာ ဝိုင်ချိုတို့ လောင်းထည့်လိုက်၏။ အေး စိမ့်နေသော ဝိုင်ချိုတို့က ဖြဲဟထားသည့် တွင်းကလေးကို ဖြတ်သန်း စီးဆင်းသွားသည်။ 

အိုးးး.. သည် ခံစားချက်က ဘာနဲ့မှ မတူပါလား.. အင်းး ဟင်းးး…။

“ သောက်လေ စူးရှ.. အဲ့ဒါ နင့် အတွက် ငါပေးတဲ့ ဆု.. သောက် စမ်း.. စီးကျလာတဲ့ ဝိုင်တွေကို အားရပါးရ သောက်လိုက်စမ်း..”

စူးရှ ပထမတော့ တွန့်ဆုတ်ဆုတ် ဖြစ်နေ၏။ ကျောမှ ကြာပွတ်သံ တစ်ချက် ကြားလိုက်ရပြန်သည်။“သောက်ပါ ဆို.. သောက်စမ်း ငါ့ အမိန့်ကို နာခံလို့ နင့်ကို ဆုချတာ..”

“ ဆု မလိုချင်ရင် အပြစ်ပေးမှာနော်.. သောက်လိုက်..”

“ ဒါ အကောင်းစား ဝိုင် ဟဲ့.. အောက်ကို တစ်စက်ကျရင် နင့်ကိုငါ တစ်ချက်ရိုက်မှာ..”

“ သောက်.. တစ်စက်ကလေးမှ မကျအောင် သောက်.. အင်းး အ.. ရှီးးး..”

ဖွေးတစ်ယောက် ပါးစပ်မှ တလစပ် အမိန့်ပေးနေမိသည်။ အမိန့်သံများကတော့ ပြတ်သားခြင်းမရှိ လှိုင်းထ တုန်ရီနေ၏။ ဝိုင်ချိုများ လောင်းချနေသည့် လက်ကလည်း အရမ်းကို တုန်နေပြီ။ တဖြေးဖြေး စီးကျလာသော ဝိုင်များကို အငမ်းမရသောက်နေသည့် စူးရှ။ သူ့မျက်လုံးများက ပိတ်စည်းထား၍ မိမိကို မမြင်ရနိုင်။ ဝိုင်ကို ဖြေးဖြေးချင်း လောင်းချရင်း စိတ်လွတ်လက်လွတ် အရသာ ခံနေမိသည်။ 

အဝ လှပ်ထားသည့် ပိပိလေးအတွင်း ဖြတ်သန်းစီးကျနေသည့် အေးစက်စက် ဝိုင်ချိုရည်၏ အထိအတွေ့၊ ပူနွေးနေသည့် ပင့်သက်များ၊ တချက်ချက် ပိပိကို လာထိသည့် စူးရှ၏ နှုတ်ခမ်းများ။ ခံစားချက် ကောင်းလွန်း၍ ဝိုင်များ ကုန်သွားမှာပင် စိုးရိမ်မိသည်။စူးရှလည်း ဘာမှ မတွေးတော့နိုင်။ စီးကျလာသည်တွေက ဝိုင်ချိုတွေပဲလား သူမ၏ လှိုဏ်ခေါင်းအတွင်းမှ ပျားရည်ကြည်တွေလား။ 

ပိတ်ထားသော မျက်လုံးထဲ အပြာအဝါ အရောင်မျိုးစုံ လင်းထွက်နေသလို အတွင်းခံအောက်က ညီတော်မောင်လည်း ပေါက်ထွက်မတတ် ထူပူ လေးလံနေပြီ။ အစောက သူမ သုတ်လိမ်းလိုက်သည့် ပါးပေါ်မှ ဝတ်ရည်စက ပန်ကာလေ အဝှေ့တွင် အေးကနဲ အေးကနဲ ဖြစ်နေသေး၏။ နှာခေါင်းထဲတွင် အီ ချိုချို ရနံ့ပေါင်း စုံနေသည်။ သည်အရသာကို မက်မောစွာ အငမ်းမရ မြိုချနေစဉ် ဝိုင် များ ကုန်သွားတော့၏။ 

ဖွေး လက်ထဲမှ ပုလင်းကို ချလိုက်သည်။ သူမ ဘာများ ဆက်ပြီး အလိုရှိဦးမလဲ.. နောက်ထပ် ထွက်လာမည့် အမိန့်သံကို စောင့်ရင်း မိမိ နှုတ်ခမ်းပေါ်မှ ဝိုင်ချိုနှင့် ရောနေသည့် ချစ်ဝတ်ရည်တို့ကို လျှာနှင့် သပ်နေမိသည်။

“ စူးရှ.. နင့်.. နင့် ကြည့်ရတာ.. ဝိုင် သောက်လို့ မဝသေးဘူး ထင်တယ်.. ဟုတ်တယ် မှတ်လား စူးရှ.. ဟင်.. နင် ထပ်သောက်ချင်သေးတယ် မဟုတ်လား..”

“ ဟုတ် ဟုတ်တယ်..”

“ ဘာ ဟုတ်တယ်လဲ.. သောက်ချင်ပါသေးတယ် သခင်မ.. ကောင်းကောင်း ပြောစမ်း..”

“ ဟုတ်.. ဟုတ် ကဲ့.. သောက်ချင်ပါသေးတယ် သခင်မ..”

“ အင်း.. လာ နင့်မျက်နှာ ရှေ့တိုး.. ငါ့ ပင်တီမှာ စိုနေတဲ့ ဝိုင်တွေ လာ စုပ်ချေ လာ..”

စူးရှ စောတက မတက်တော့။ တွေဝေခြင်းလည်း မရှိတော့။ ကြာပွတ်ကို ကြောက်ခြင်း လုံးဝ မဟုတ်တာ သေချာနေ၏။ မျက်နှာကို ပိပိလေးဆီသို့ အနီး ဆုံး ဖိကပ်ကာ ပွင့်ဟနေသည့် တွင်းလေး၏ အလယ်တည့်တည့်မှ အားကုန် စုပ်ချလိုက်သည်။ တလွှာတည်းသော ချည်သား ပင်တီလေးအောက်မှ ညီမလေး အတိုင်းအဆမဲ့ လှုပ်ခါသွား၏။ ဖွေး စိတ်တို့လည်း ဇောင်းမှ လွှတ်သော မြင်းရိုင်းလို ကဆုန် ပေါက်ကုန်တော့၏။ နှုတ်ဖျားမှ ကစင့်ကလျား ထွက်လာသည်က အမိန့်စကားများလား.. တရှိုက်မက်မက် ညည်းတွားသံများလား.. နှစ်ဦးလုံး သတိအာရုံတို့ လွင့်ထွက် ကုန်ကြသည်။

“ အင်းးး.. ဟုတ်တယ်.. စုပ်.. ဖြေးဖြေးချင် စုပ်..”

“ တစ်စက်မှ မကျန်စေနဲ့နော်.. အင်းးး.. ရှီးး..”

“ စုပ်လေ.. စုပ်.. ပင်တီ လုံးဝ ခြောက်သွားတဲ့ထိ.. အင်းးး.. အ အ..”

“ စုပ် စူးရှ.. အား နဲနဲ ထည့်ပြီး… ဝိုင်.. အ.. ဝိုင်တွေ.. အင်းးး.. ငါ့ ပင်တီမှာ ကျန်နေတဲ့ ဝိုင်တွေ…”

“ အင်းးး.. နင် အရမ်း တော်တယ် စူးရှရယ်.. ဟုတ်တယ် အဲ့လို အဲ့လို..အား.. အား.. ဟူးးးး…”

ဖွေး ခါးလေးတွန့်လေး ကော့သွားသည်။ ထောင်ထားသည့် ဒူးများလည်း နေရာတကျ မဖြစ်ပဲ ယိမ်းယိုင် လှုပ်ရှားကုန်၏။ စူးရှ နှုတ်ခမ်းများက ပိပိလေး၏ တွင်းဝ တည့်တည့်မှ မခွာတော့။ အားရပါးရ စုပ်သွင်း မြိုချနေပုံက ပင်တီသာ ခံမနေလျှင် ပိပိတစ်ခုလုံးများ ကျွတ်ပါသွားလေမလား။ ခုပင်လျှင် အတွင်းမှ ကလီစာအစုံ လောင်မြိုက်သွားရပြီ။ ဖွေး ဆန္ဒတို့ အမြင့်ဆုံး ထိုးတက်သွားပြီး တငြိမ့်ငြိမ့် ပြန်ကျလာ၏။ ပင်တီတွင် စိုနေသော ဝိုင်များသာမက တွင်းထဲမှ ဝတ်ရည်များလည်း ထပ်ထွက်စရာ မရှိလောက်အောင် စုပ်ယူခြင်း ခံလိုက်ရပြီ။

“ ဟူးးး.. အင်း.. တော်ဘီ စူးရှ.. ရပ်လိုက်တော့..”

“ စူးရှ.. တော် တော့ လို့..”

“ အာ ငါ ပြောနေတယ်လေ.. စူးရှ.. နင် ထ စမ်း.. ခု ချက်ချင်း ထလိုက်စမ်း…”

“ စူးရှ.. ထ လို့ပြောနေတယ်လေ..”

“ စူးရှ.. ထ လို့ပြောနေတယ်လေ.. စူးရှ.. စူးရှ…” 

ဖွေး သတိလက်လွတ်နှင့် အသံကုန် အော်လိုက်မိသည်။ စူးရှက မရပ်။ မရပ် သည့် အပြင် မိမိလက်မောင်းကို အတင်း ကိုင်လှုပ်နေသေးသည်။ သူ့လက်တွေ ဘယ်လို လွတ်သွားတာလဲ။ ချည်ထားတဲ့ ကြိုး ပြတ်ထွက် သွားတာလား။ ဘာ ဖြစ်တာလဲ.. ဘာ ဖြစ်သွားတာလဲ။

“ ဘာ ဖြစ်တာလဲ.. ဖွေး.. ဟဲ့.. ဖွေး.. ဖွေး.. ထ စမ်း.. ဘာဖြစ်တာလဲလို့..”

“ အင်.. ငါ လား.. ငါ .. ငါ ဖြစ်လို့လဲ မွှေး..”

“ အိပ်မက် မက်ပြီး အော်နေတာလေ.. စူးတာတွေကော ရှတာတွေကော.. ငါ စာကြည့်နေတာတောင် ဘယ်ရောက်သွားမှန်း မသိဘူး.. တကယ်ပဲ.. အလန့်တကြား..”

ပြောရင်းနှင့် စာကြည့်စားပွဲဆီ ပြန်ထသွားသော မွှေး။ ငါ အိပ်မက်မက်နေတာပဲ.. အိုးး.. အိပ်မက်ကလည်း ကြံကြံဖန်ဖန်။ ညနေစောင်းက တိတ်တိတ်လေး ခိုးကြည့်မိသည့် ရုပ်ရှင်ထဲမှ ပြကွက်တွေက ဖွေး အိပ်မက် ဖြစ်သွားတာပဲ။ ဟိ.. ဖွေး ဇက်ကလေး ပုပြီး တကိုယ်တည်း ကျိတ်ပြုံးမိသည်။ တကယ်များ အဲ့ဒီ အတိုင်းသာ ဆိုရင်တော့ စူးရှရယ်..။ 

မျက်လုံးထဲတွင် စားပွဲပေါ်မှ ရေခဲတုံးကို ကုန်း စုပ်လိုက်သည့် စူးရှ ပုံစံ ပြန်ပေါ်လာ၏။ အသည်းထဲ နွေးသွားသလို လက်မောင်းထက်တွင် ကြက်သီး မွှေးညင်းလေးများ ထောင်ထလာသည်။ ထိုစဉ် မရည်ရွယ်ပါပဲ သိလိုက်သည်က မိမိ ပေါင်ကြားမှ စိုစွတ်မှု.. ဟင့် အင်း ဒါ စိုစွတ်တာ မဟုတ်ဘူး.. ရွှဲရွှဲ စိုနေတာပဲ..။ အိုးး.. ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ.. ကောင်းလိုက်တဲ့ အိပ်မက်ပါလား ကောင်စုတ်လေး စူးရှရေ။ ဒီအိပ်မက်မျိုး တကယ် ကြုံဖူးအောင် ငါ ဘယ်လို ဖန်တီးရပါ့မလဲ..။

............................................................................................

အခန်း ( ၇ )

“ ဆရာ.. အန်တီက ခေါက်ဆွဲ နည်းနည်းလောက် သွားထပ်ဝယ်ပါတဲ့.. အိမ်နီးချင်းတွေ ဝေဘို့တဲ့..”

သည်နေ့ ဆရာ့အိမ်မှာ ဘုန်းကြီး ဆွမ်းကပ်သည်။ ဆရာကတော် ကိုယ်တိုင်ချက်သည့် ရွှေတောင်ခေါက်ဆွဲကို ဖွေးတို့ မိန်းကလေးတစ်သိုက် ပြင်ဆင်ကူညီကြ၏။ ဧည့်သည် အတော်များများ လာပြီးသွားသည့်တိုင် ဟင်းရည်များက ပိုနေသည်။ အန်တီက ခေါက်ဆွဲ ထပ်ဝယ်ပြီး ဖွေးတို့အဖွဲ့ အိမ်အထိ သယ်ရန်အပြင် အိမ်နီးချင်းများ အတွက် ဝေလိုက်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်သည်။ 

“ အေးအေး.. ဟိုကောင် စူးရှကို လွှတ်လိုက်လေ.. ရော့ပိုက်ဆံ.. တခြားလိုတာရှိရင် တခါတည်း မှာလိုက်..”

စူးရှကို ခိုင်းရန်ပြောရင်း ပိုက်ဆံထုတ်ပေးပြီး ဆရာ လှည့်ထွက်သွား၏။ ဖွေး တစ်ယောက် ချက်ချင်းပင်..

“ ငါ သွားပြောလိုက်မယ် မာလာ.. ပေး အဲ့ ပိုက်ဆံ..”

“ ကောင်မနော်.. ငါ မသိရင်ခက်မယ်.. ဟွန်းး..”

မိမိအား မျက်စောင်းထိုး ပြောလိုက်သည့် မာလာ့ကို လျှာလေးထုတ်ကာ ပြောင်ပြလိုက်၏။ အိမ်နဘေးရှိ ကားဂိုဒေါင်သို့ ခပ်သွက်သွက် ဆင်းခဲ့သည်။ မီးဖိုချောင် ကျဉ်းသော အိမ်မို့ အလှူပွဲ အိုးကြီးချက်ရန် ကားဂိုဒေါင်ကိုပဲ မီးဖိုချောင် လုပ်ရသည်။ ကားဂိုဒေါင် အတွင်းဘက်တွင် (၁၀)ပေ ပတ်လည်ခန့် အခန်းလေး ကန့်ထား၏။ စူးရှ အခန်းဟု သိရကတည်းက ဖွေး စပ်စုကြည့်ချင်မိသည်။ 

မြုံစိစိ၊ မပွင့်တပွင့် ယောကျ်ားပျိုလေးတစ်ဦး၏ အိပ်ခန်းထဲတွင် ဘာတွေများရှိနေမလဲ..။ မနက်စောစောပိုင်း ဘုန်းကြီး ဆွမ်းကပ် အပြီး၊ ဧည့်သည်များ တဖွဲဖွဲ ရောက်လာကတည်းက ကိုရွှေစူးရှတစ်ယောက် ဟင်းရည်အိုး မီးထိုးရန်ဟု အကြောင်းပြကာ ကားဂိုဒေါင်ရှိ မုန့်ဟင်းရည် အိုးနားက မခွာတော့။ ရုပ်ကလေး သနားကမားနဲ့ တကယ့်ကို လူတော မတိုးတဲ့ကောင်။

“ စူးရှ.. ဟဲ့ အမလေး ဟင်းရည်အိုးထဲ ဘယ်သူ့မျက်နှာရှိလို့ ထိုင်ငေးနေတာတုန်းး..”

“ အင်.. ဘာလဲဟ.. မငေးပါဘူး.. ဟင်းရည်လိုက်ပွဲ လာယူတာလား ဖွေး..”

“ ဟုတ်ပါဘူး.. ဧည့်သည်က ကုန်သလောက် ရှိနေပြီ.. အရည်တွေပိုနေလို့ အိမ်နီးချင်းတွေ ဝေမယ်တဲ့.. အန်တီက..”

“ အော် အေးအေး.. ငါ ထည့်ပေးမယ်လေ.. ဘယ်မှာလဲ ချိုင့်တွေက..”

“ ဘယ်ဟာကို ထည့်မှာတုန်း..”

“ အာ.. နင်ပဲ အိမ်နီးချင်းတွေ လိုက်ဝေမလို့ဆို..”

“ အရည်ချည်းပဲ ဝေလို့ ရမလားဟဲ့ ငတုံးကောင်ရဲ့.. နင်ဟာလေ ဒူတဲ့နေရာမှာ နှစ်ယောက်မရှိဘူး တကယ်ပဲ..”

“ အွန်.. အဲဒီတော့..”

“ အင့် ဒီမှာ ပိုက်ဆံ.. ခေါက်ဆွဲ နှစ်ပိဿာ သွားဝယ်.. ငါးကိုးကျွတ်ကျွတ်အိတ် တစ်ပါကင်.. ဖော့ဗူးက အလုံး ၂၀ လောက် ဝယ်ခဲ့.. ချိုင့်နဲ့ဝေနေရင် သူတို့ပြန်ဆေးပေးတာ စောင့်ရပြုရနဲ့ ကြာနေမယ်.. နားလည်လား ငါပြောတာ..”

“ ငါးကိုးကျွတ်ကျွတ်အိတ် ဆိုတာက..”

“ ကုန်စုံဆိုင်မှာ အဲ့တိုင်း ပြောပြီးဝယ်လိုက်.. စျေးသည်က နင့်လောက်မတုံးဘူး… မရှိဘူးဆိုရင် နောက်တစ်ဆိုင် ပြောင်းဝယ်.. ဖော့ဗူးကော သိလား ဖော့ဗူး..”

“ အင်းပါ သိပါတယ်..”

“ တော်သေးတာပေါ့.. အာ့မှ မသိလည်း နင့်လိုလူမျိုး ပြတိုက် ပို့ရုံပဲရှိတော့တယ်..”ပြုံးစိစိနှင့် ထွက်သွားသော စူးရှနောက်ကျောကို ကြည့်ရင်း ဟိုအိပ်မက်ကို ပြန်မြင်ယောင်ကာ ကြက်သီးထလာမိသည်။ ခေါင်းငိုက်စိုက်ချကာ ထွက်သွားပုံကိုက အမြင်ကတ်စရာ။ တကယ်တမ်းပြောလျှင် သူ့ပုံစံ အရပ်အမောင်းနှင့် ရုပ်ရည်သွင်ပြင်က ကြည့်ကောင်းသည် ဆိုတာထက် ခန့်ငြားသပ်ရပ်သော လူရည်သန့်တစ်ဦးမှန်း သိသာလွန်းသည်။ 

သို့သော် သူ့မျက်လုံးများက အချိန်တိုင်း တစ်ခုခုကို ကျေကွဲနေသလိုလို။ ဆရာ့ တူ ဆိုတာတစ်ခုကလွဲပြီး သူ့ အကြောင်းမည်သူမျှ သိပ်မသိ။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း ပြောလေ့မရှိ။ သူ့မှာ ဘာအတိတ်တွေများ ရှိနေသလဲ။ လျှို့ဝှက်ချက် တစ်ခုခုများ.. ထို အတွေးက ခေါင်းထဲဝင်လာသည်နှင့် လူက ဖွင့်ထားသော သူ့ အခန်းဝသို့ ဖျတ်ကနဲ ရောက်သွားမိသည်။

အခန်းလေးက ကျဉ်းသော်လည်း သပ်သပ်ရပ်ရပ် ရှိ၏။ တစ်ယောက်အိပ် ကုတင်တစ်လုံးနှင့် စားပွဲ ကုလားထိုင်တစ်စုံ၊ ကုတင်ခြေရင်း အဝတ်စင်တွင် အကျီဘောင်းဘီများကို စနစ်တကျ ချိတ်လှန်းထားသည်။ ပုဆိုးလေးတွေက တန်းပေါ်မှာ ခေါက်လျက်လေးတွေ။ အောက်ဘက်တန်းမှာ အတွင်းခံတစ်ထည်။ သိသိသာသာကြီး ဖောင်းထနေသော အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုမြင်လိုက်တော့ ဖွေး ချောင်း တစ်ချက် ဟန့်ပြီး တံတွေး မြိုချမိသည်။ အမျိုးသားတစ်ဦး၏ ဝတ်လက်စအတွင်းခံကို ပထမဆုံးမြင်ဖူးခြင်း မဟုတ်ပါလား။ 

ဟိ.. အဲ့သည် ဖောင်းထွက်နေတဲ့ နေရာက သူ့ ဟိုဒင်းကြောင့်ပေါ့.. ခိခိ.. အဲ့လို အရာကြီး ထင်ကျန်နေရ လောက်အောင် သူ့ဟာကြီးက..  အင်းလေ.. သူ့အရပ်က ခြောက်ပေနီးပါး.. ဘော်ဒီကလည်း ထွားထွားနဲ့ လူကသာ ကုပ်ချိချိဖြစ်နေပေမယ့်.. လူ့ဖလံလေးမှ မဟုတ်တာကိုး.. ဒီတော့ ဟိုဒင်းလည်း မသေးလောက်ဘူးပေါ့.. အိုးး.. ငါ ဘာတွေ လျှောက်တွေးနေပါလိမ့်.. ခက်ပါ့ နော်..။ 

ကိုယ့်အတွေးနှင့်ကိုယ် ရင်ဖိုရသဖြင့် မျက်နှာများပင် ရှိန်းမြမြ ဖြစ်လာသလိုလို။အခန်းထောင့် တစ်ဘက်တွင် မိုးကာသားလိုလို ပလတ်စတစ်စနှင့် လုပ်ထားသည့် အဝတ်ဘီဒိုလေး တစ်လုံးရှိသည်။ ဘီဒိုဘေးတွင် ဖိနပ် နှစ်ရံတင်ထားသော ဖိနပ်စင်သေးသေးလေး။ ယောကျင်္ားလေးဖြစ်ပြီး ဒီလောက် သပ်သပ်ရပ်ရပ် နေတတ်လွန်းတာတော့ လွန်တာပေါ့။ တကယ်တမ်း အဘိုးတန် ပစ္စည်းများနှင့် ပြည့်နေသော မိမိ အခန်းပင်လျှင် သည်အခန်း ပေါက်စနလေးလောက် သပ်သပ်ရပ်ရပ် မရှိ။ 

ဒီ ငအုံ့ပုန်းကောင်ကို ငါ့အခန်းခေါ်ရှင်းခိုင်းရ ကောင်းမလား  ခိခိ..။ ဖွေး အတွေးနှင့် ပြုံးမိသွားသည်။ မျက်လုံးထဲတွင်လည်း ဝတ်လက်စ မလျှော်ရသေးသည့် အတွင်းခံဘောင်းဘီ တို့လို့တွဲလောင်းနှင့် မိမိ အခန်းတွင်းမှ အဝတ်စင်ကို မြင်ယောင်မိသွား၏။ ဘွားလေး အဆူအဆဲများ မကြားရမချင်း ရှင်းလေ့ မရှိသောမိမိ အခန်းလေ။ တခါတရံဆိုလျှင် ကုတင်ပေါ် အဝတ်အစားများ၊ စာအုပ်များနှင့် ပွစလောင်း လန်နေသဖြင့် အိပ်စရာနေရာပင်မရှိတတ်။ တညလုံးနီးပါး စာကျက်လေ့ရှိသော မွှေးအခန်းဘက်ကူးကာ ခပ်တည်တည်နှင့် သွားအိပ်လိုက်သည့် ညပေါင်းက တစ်ပတ်လျှင် သုံးလေးရက် မကချင်။

စာကြည့်စားပွဲ သေးသေးလေးပေါ် အကြည့်ရောက်သွားတော့ သပ်သပ်ရပ်ရပ် တင်ထားသည့် စာအုပ်အတော်များများ နှင့် စားပွဲအောက်တွင် သော့ခတ်ထားသည့် အံဆွဲလေးတစ်ခု။ ပိုက်ဆံတွေ ဘာတွေ ထားတာ နေမှာပေါ့လေ.. ပလတ်စတစ်ဘီဒိုဆိုတာက လုံတာမှ မဟုတ်ဘဲ။ နံရံပေါ်ရှိ သံချောင်းလေးတွင် သော့တွဲတစ်ခုနှင့် မှန်တစ်ချပ် ချိတ်ထားသည်။ ဒီကောင် မှန်တော့ ကြည့်တတ်သားပဲ.. အင်းလေ သူလည်း လူချောတစ်ယောက်မှန်း သူ့ကိုယ်သူတော့ သိမှာပေါ့။ သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်မှ သော့တွဲလေးက အခန်းသော့ မဟုတ်လောက်ဟု သူမ ထင်လိုက်မိသည်။ 

ဒါ စားပွဲအံဆွဲကသော့ပဲ.. ငါ ဖွင့်ကြည့်ရင် ကောင်းမလား.. ရောက်တုန်း ရောက်ခိုက်လေ.. ဒီကောင် ဘာတွေများ ဖွက်ထားမလဲ.. သူများ အခန်းထဲဝင်ပြီး သော့ခိုးဖွင့်တာ ကောင်းပါ့မလား.. အို ဘာဖြစ်လဲ.. ငါက ကြည့်ရုံပဲ ကြည့်မှာ သူ့ပစ္စည်း ခိုးမှာမှ မဟုတ်ဘဲ..။ အတွေး မဆုံးခင်လက်က အံဆွဲကို ဖွင့်ပြီးနှင့်နေပြီ။အံဆွဲထဲတွင် ရှိနေသည်က ဖွေးထင်ထားသလို ပိုက်ဆံအိတ်တွေ အဘိုးတန် ပစ္စည်းတွေ ဘာတစ်ခုမှ မဟုတ်။ သားရေအဖုံး အနက်ရောင်စာအုပ်လေး တစ်အုပ်တည်း။ အိုးး ဒီစာအုပ်လေး တစ်အုပ်ကို သော့ခတ် ထားတယ် ဆိုတော့ကာ..။ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် လက်ချောင်းလေးများပင် အေးစက်စက် ဖြစ်လာသလိုလိုပင်။ 

စာအုပ်လေးကို ကောက်ကိုင်လိုက်မိပြီ။ နူးညံ့သော သားရေလိုလို ကတီပါလိုလို အဖုံးကြောင့် စာအုပ်တန်ဘိုး မသေးလှကြောင်း ဖွေး သတိထားမိလိုက်၏။ အကောင်းစား စာအုပ်မို့ အံဆွဲထဲ သော့ခတ် သိမ်းထားတာလား.. ဒါဆိုရင်တော့ ဒီကောင် တကယ့် ငကြောင်ပဲ.. ဦးဏှောက်က ကျပ်မှ ပြည့်ရဲ့လား.. စိတ္တဇ ဝေဒနာ တစ်ခုခုများ ရှိနေတာလား.. ခိခိ။စပ်စပ်စုစုနှင့် စာအုပ်လေးကို ဖွင့်ဖတ်လိုက်ရာ.. 

“ ပြန်မတွေးချင်သော နေ့ရက်များ အကြောင်း..” 

ပထမဆုံး စာမျက်နှာတွင် ရေးထားသည့်စာကို ဖတ်ပြီး ဖွေး ရင်ထဲတွင် တလှပ်လှပ် ဖြစ်လာသည်။ တကယ်ပဲ သူ့မှာ အတိတ်ဆိုးတစ်ခုခု ရှိခဲ့တာပဲ.. ငါ ထင်တာ မမှားဘူးပဲ.. အိုးး တော်လိုက်တဲ့ ငါ.. အမလေး.. ရင်တွေခုန်လိုက်တာ.. စူးရှ နင်ဘယ်သူလဲ.. ဘာတွေ ဖြစ်ခဲ့လဲ.. ငါ သိချင်သွားပြီ.. တအား တအား သိချင်သွားပြီ ကောင်စုတ်လေးရေ..။ စာရွက် သုံးလေးရွက်ခန့်ကို ခပ်သွက်သွက် ကျော်လှန်ပြီး ဖတ်ကြည့်လိုက်သည်။ 

“ မဖြစ်သင့်ဘူးပဲ.. မြတ်က ငါ့ အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းရဲ့ ချစ်သူ.. ” 

အိုးး.. တကယ့်ကို စိတ်ဝင်စားစရာပါလား..။ နောက်ထပ် နှစ်ရွက် သုံးရွက်…  

“ ငါ့ စိတ်တွေ ထိန်းလို့ မရတော့ဘူး မြတ်.. တတ်နိုင်ရင် နင် ငါနဲ့ ဒီလို ပွတ်သီးပွတ်သပ် မနေ စမ်းပါနဲ့ဟာ.. ကြာလာရင် မကောင်းဘူး..”

သည်လိုနှင့် နောက်ဆုံး၏ ရှေ့စာမျက်နှာ.. 

“ ဒီကိစ္စကို ဟိုကောင် ဟိန်းဇော် သိသွားရင်..”

အောက်ဘက်နားမှာ ခပ်စောင်းစောင်း လက်ရေးများနှင့် 

“ တကယ်ပဲ ဒီကိုယ်ဝန်က ငါနဲ့ ပတ်သက် နေတာလား.. ငါ့ကလေးက သူများကို အဖေခေါ်ရတော့မှာလား.. ငါ ဘာလုပ်သင့်လဲ မြတ်… ငါ့ကြောင့် ထူထောင်ကာစ နင်တို့ အိမ်ထောင်ရေး ထိခိုက်သွားမှာလည်း ငါ မဖြစ်စေချင်…”

တံတွေးတစ်ချက် မြိုချရင်း စာအုပ်လေးကို ပိတ်ကာ အကျီအောက်ထဲ ထည့်ဖွက်၊ အိမ်ပေါ် အပြေးတက်၊ ပါလာသည့် အိတ်၏ အတွင်းဆုံး ဇစ်ပိတ်အကန့်ထဲ မရမက ထိုးထည့် လိုက်တော့သည်။ လက်များက တဆတ်ဆတ် တုန်နေသလို ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံးလည်း သံစုံမြည်နေတော့၏။ 

ဖားဖိုကြီးလို နိမ့်လိုက် မြင့်လိုက် ဖြစ်နေသော ရင်ဘတ်ကို လက်နှစ်ဘက်နှင့် အသာဖိရင်း.. စူးရှရေ.. ဘာရယ် မဟုတ်ပါဘူးဟာ.. ဇာတ်လမ်းလေး တစ်ပုဒ်ကို ပီပီပြင်ပြင် သိခွင့်ရဘို့ လိုပြီထင်လို့ပါ.. ဒါပေမယ့် နင် စိတ်ချပါဟ.. နင့် ပါစင်နယ်က ငါ့ပါစင်နယ် ဖြစ်စေရပါ့မယ်.. တစ်ခုပဲ.. မနက်ဖြန်မနက်ဆိုရင် နင့် အကြောင်း ငါ အကုန်သိသွားတော့မှာ ဆိုတော့.. နင် ငါ့ကို အခု ထက်ပိုပြီး အရေးတယူ.. အင်းး အရေးတယူ ဆိုတာထက်ပိုသင့်တာပေါ့.. တရိုတသေ.. ဟုတ်တယ်.. တရိုတသေ ဆက်ဆံဘို့ ပြင်ထား..။ အိုးး.. မောလိုက်တာ.. နင့်ကြောင့် ငါ့မှာ အမောတကော ဖြစ်ရပြီ.. အဲ့အတွက် ငါ့ကို တခုခု ပြန်ရော်ပေးဘို့ အသင့်ပြင်ထားပေတော့ စူးရှ ဆိုတဲ့ ကောင်စုတ်လေးရေ..။

...............................................................................................................

အခန်း ( ၈ )

ဖွေးတစ်ယောက် ဖုန်းမှ နာရီနိုးစက်  မမြည်ခင် အိပ်ရာနိုးနေခဲ့သည်။ ဆရာ့အိမ် အလှူ ပြီးကတည်းက ကျူရှင်ရက် မဟုတ်သေးသဖြင့် စူးရှနှင့် မဆုံမိသေး။ သည်ရက်အတွင်း စူးရှ ထံမှ ဖုန်း သော်လည်းကောင်း လူကိုယ်တိုင်သော်လည်းကောင်း ရောက်ချလာမည်လားဟု တွေးရင်း လူက ညလည်း အိပ်မပျော်၊ မိုးမလင်းခင် အိပ်ရာနိုး နှင့် မျက်တွင်းများပင် ညိုလုလု ဖြစ်နေပြီ။ 

ကြည့်ရတာ သူ့စာအုပ်ပျောက်နေတာ သည် ငတုံးကောင် သိပုံ မရသေး။ ထိုနေ့က လူက ကတုန်ကရီနှင့် အံဆွဲကို ပြန်တော့ ပိတ်လိုက်မိတာ သေချာသည်။ သို့သော် သော့တွဲလေးကို နံရံမှ သံချက်တွင် ပြန်ချိတ်မိသည်လား မချိတ်မိလိုက်ဘူးလား.. သိပ်မသေချာ။ ခိုးလာခဲ့သော စာအုပ်အတွင်းမှ စူးရှ၏ ဇာတ်လမ်းကိုတော့ ဖွေး အလွတ်ရနေပြီ။ ဒိုင်ယာရီ ဟု ဆိုရမည်ထက် သည်ဖြစ်ရပ်တစ်ခုတည်းကိုသာ အသေးစိတ် ရေးဖွဲ့ထားခြင်းမို့ ဇာတ်လမ်း ၀တ္ထုတစ်ပုဒ်နှင့်ပင် တူနေသေးတော့၏။ 

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် စိတ်ဝင်စားမှုကတော့ မလျော့။ မိမိ စမ်းသပ်လိုသော ကိစ္စ အချို့အတွက် သည်စာအုပ်လေးသည် စူးရှ၏ ဖြစ်ရပ်မှန် ဖြစ်ပါစေဟုသာ မတရားသဖြင့် ဆုတောင်းနေမိသည်။ကျူရှင်ရှိရာ တိုက်အောက် ရောက်တော့ ထုံးစံ အတိုင်း ရောက်နှင့်နေသူက စူးရှ။ ကားပေါ်မှ ဆင်းလိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာကို မသိမသာ အကဲ ခတ်လိုက်၏။ အရင်လိုပဲ မိမိကို ပြုံးစိစိ တစ်ချက်ကြည့်ကာ လက်ထဲမှဖိုင်ကို လှမ်းယူသည်။ သေချာတယ်.. သူ မသိသေးဘူး.. ဒါဆို ငါ စဉ်းစားထားတဲ့အတိုင်း ဆက်လုပ်ရမှာပေါ့.. အမလေး.. သူများကို အနိုင်ကျင့်ဘို့က ထင်သလောက် မလွယ်ဘူးပဲ.. မောပါ့..။ 

စာအုပ်တွင် ရေးထားသည့် ရက်စွဲ အရဆိုပါလျှင် သည်ဖြစ်ရပ်က ကာလ အတန် ကြာနေပြီ။ အကယ်၍ သူ့အကြောင်း အမှန်သာ ဆိုလျှင် တကယ်ပဲ ပြန်မတွေးချင်သော အတိတ်တစ်ခုကို စာအုပ်အား ရင်ဖွင့်ထားခြင်း သက်သက်သာဖြစ်မည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း ရေးပြီးနောက် ပြန်ကြည့်ပုံ မပေါ်။ 

နေ့စဉ် မှတ်တမ်း သာဆိုလျှင် ခုလောက်ရှိ ပျောက်နေမှန်း သိလောက်ပြီပေါ့။ အခု သူ့ပုံစံက ခါတိုင်းလိုပင်မို့ သည်စာအုပ် အကြောင်း မိမိက အရင် ဖွင့်ပြောရတော့မည်မှာ သေချာ သွား၏။ သုံးရက်လုံးလုံး အိပ်ပျက်ခံ စဉ်းစားခဲ့ရသော နည်းများ အနက်မှ တစ်ခုကို ဖွေး ရွေးရတော့မည်။ အရင်ဆုံး လုပ်ရမှာက သည်စာအုပ်ထဲမှ ဇာတ်လမ်းသည် သူ့ဖြစ်ရပ်မှန် ဟုတ် မဟုတ် စူးစမ်းဘို့။

“ မာလာ ရောက်ပြီလား စူးရှ..”

“ အွန်း.. ကော်ဖီဆိုင်မှာ စောင့်နေတယ်..”

“ နင်ကော ဘာစားပြီးပြီလဲ..”

“ နိုး..”

အမှန်တော့ သည်နေ့အဖို့ ပြောသင့်သည့်စကားက နှစ်ယောက်တည်းဆို ပို အဆင်ပြေမည်ဟု အစောပိုင်းက တွေးခဲ့သော်လည်း ကျူရှင်ချိန် မတိုင်မီ တစ်ခုခု စားနေကျမို့ အကျင့်ပါနေသော ခြေလှမ်းတို့က ထိုင်နေကျ ဆိုင်လေးဆီ အလိုလို ရောက်သွားတော့၏။ ဒုက္ခပဲ.. တကယ် ပြောရမှာက ငါ သည်နေ့ ဘာမှ မစားချင်ဘူး.. နင့်ကို အေးအေး ဆေးဆေး ပြောစရာ ရှိတယ် စူးရှ.. ဆိုပြီး နှစ်ယောက်တည်း စကားပြောဘို့ ဖန်တီးရမှာလေ.. စ လာ ကတည်းက လွဲပြီ..။ 

တွေးရင်းနှင့် နှစ်ဦးသားက မာလာ ရှိရာ စားပွဲသို့ပင် ရောက်နေပြီ။ ဖွေး စိတ်တို့က လူနှင့် မကပ်တော့။ ကြိုတွေးထားသလို ဘာလို့မလုပ်မိပါလိမ့်နော်.. ကိုယ့်ဘာသာ အသည်းယားလျှက်ကပင် ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်၏။

“ ဘာဖြစ်လာပြန်တုန်း မိဖွေး.. ဒီနေ့ နင့် စူးရှ ဘာမှ စားမထားပါဘူးဟ.. ခိခိ..”

“ အောင်မာ.. ငါက ဘာပြောနေလို့တုန်း.. မိမာနော်.. နင် နာမယ်.. ဟွန်းး..”

“ သိဘူးလေ.. နင့် မျက်နှာက မှုံတေတေ ဖြစ်နေလို့.. ကောက်လာ ပြန်ပလားလို့ပါဟယ်..”

“ မှုံတေတေ ဖြစ်နေတာ မဟုတ်ဘူး မာလာ.. ငါ့စိတ်ထင်တော့ သူ လမ်းလျှောက်ရင်း အိပ်ပျော်နေတာ..”

“ ဘာပြောတယ် စူးရှ.. မသာကောင်.. ငါ့များ လမ်းလျှောက်ရင်း အိပ်သလေးဘာလေးနဲ့.. နင်သာ ဘယ်နေ့ မြေပြိုကျမလဲ တွေး ကြောက်နေတဲ့ကောင်..”

“ ဟောတော့်.. အသားလွတ်ကြီး ကိုက်နေ ဖဲ့နေကြပါလား.. ခိခိ..”

တကယ်တမ်း မိမိက သူ့ကို ဘယ်က ဘယ်လို စပြီး အကျပ်ကိုင်ရမလဲ တွေးနေသော်လည်း သူက မိမိ အမူအရာ ခါတိုင်းနှင့် မတူတာကို ရိပ်မိနှင့်နေပြီ။ ဖွေး အနည်းငယ် ဒေါသ ထွက်သွားမိ၏။ လူပုံစံကသာ မကြည့်ရဲသလို ကြည့်ရဲသလို ကုပ်ချိချိ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်ကောင်က ငါ့ စိတ် ကို ခဏလေးနဲ့ မြင်နေတာများ မုန်းဘို့ကောင်းလိုက်တာ။ 

သောက်နေကျ ကော်ဖီအေး တစ်ခွက် မှာပြီးချိန်ထိ ဖွေးတစ်ယောက် ဘာပြောရမှန်း မသိသေး။ စကားလုံးရွေးရင်း စိတ်ထဲ အိုက်စပ်စပ် ဖြစ်လာလိုက်သည်မှာ နှုတ်ခမ်းထက်နားဆီမှ ချွေးစို့သလိုပင် ခံစားလာမိသည်။ မောင်မင်းကြီးသားက ထုံးစံ အတိုင်း မိမိ ဖိုင်အိတ်ကလေး ပေါင်ပေါ်တင်ကာ ဆိုင်အပြင်ဘက်သို့ ခပ်ငေးငေး ထိုင်နေ၏။ စာအုပ် အကြောင်း စကားစရန် သုံးရက်လုံးလုံး ရွေးခဲ့သည့် စိတ်ကူးများကို ပြန်စီကြည့်လိုက်သည်။ ထို အချိန်တွင် မာလာက…

“ ရှေ့လထဲ နင့်မွေးနေ့နော် ဖွေး.. သည်နှစ်ကော အိမ်မှာပဲလား..”

“ အော် အေး အဲ့ဒါပြောမလို့ဟ.. သည်နှစ် မွှေး စေ့စပ်မယ်လေ အဲ့နေ့..”

“ အော.. ဒါဆို ထုံးစံထက် ပို စည်ပြီပေါ့..”

“ ဟုတ်ပါ့ တော်.. မေမေနဲ့ ဘွားလေးလည်း အထူးစီစဉ်တွေ လုပ်နေရလို့ ငါ့ တောင် ဆူဘို့ ဆဲဘို့ မအားနိုင်ရှာ ဖြစ်နေလေရဲ့.. သိတယ် မဟုတ်လား သားမက် အကောင်းစားကြီးဆိုတော့..”

စကားဝိုင်းက ခေါင်းစဉ် အလိုလို လွဲသွားတော့၏။ တကယ်လည်း မွှေးနှင့် စေ့စပ်မည့် ကိုကောင်းမြတ်က မိဘမျိုးရိုးစဉ်ဆက် ငွေးကြေးပြည့်စုံသည့်အပြင် သူကိုယ်တိုင်ကလည်း ဆေးကျောင်းတွင် အတော်ဆုံးကျောင်းသား ဆရာဝန်လောင်းတစ်ဦး။ အနေတည်သည်။ ဥပဓိရုပ်မှာလည်း သန့်သည် ဆိုတာထက် သူ့အနေအထား သူ့အဆင့်က ရုပ်သွင်တွင် ပေါ်လွင် ထင်ရှားသည်ဟု ဆိုရမည်။ 

မိမိစိတ်ကပဲ ထင်နေသည်လားတော့ မပြောတတ်၊ ထို ကောင်းမြတ်ဆိုသော မွှေး၏ ခင်ပွန်းလောင်းထံတွင် အရှိန်အဝါ တစ်ခုခု ရှိနေသလို ခံစားမိသည်တော့ အမှန်ပင်။ မိမိရှေ့မှ ကုပ်ချိချိကောင်နှင့် တခြားစီပေါ့လေ။ သည်လို ယှဉ်တွေးမိမှပဲ ဟိုကိစ္စက အတွေးထဲ ပြန်ရောက်လာ၏။

“ ငါ ဘာလက်ဆောင် ပေးရမလဲ ဖွေး..”

“ အွန်.. ဘာကိုလဲ.. စေ့စပ်တာ လက်ဆောင်ပေးစရာ လိုလို့လား.. လိုတယ်ပဲ ထားပါတော့ နင်က ဘာဆိုင်လို့ လက်ဆောင်ပေးချင်ရတာလဲ စူးရှ..”

“ ငါ မေးတာက နင့်ကိုလေ ဖွေးရယ်.. နင့်အတွက် မွေးနေ့ လက်ဆောင်.. ငါ ဘာပေးရမလဲလို့ ပြောတာပါဟ.. နင်လည်း ငါ့ကို ဒေါကန်ဘို့များ လူဖြစ်လာသလား ဖွေးရယ်..”

ဟုတ်တယ် စူးရှရေ.. ငါ လူဖြစ်လာတာ နင့်ကို ဒေါကန်ဘို့၊ အဲ.. ဒေါကန်ဘို့ ဆိုတာထက် နင့်ကို အနိုင်ကျင့်ဘို့ နှိပ်စက်ဘို့ သိပလား..။

“ ငါ ဘာ တောင်းတောင်း ပေးမှာလား..”

“ ငါ ပေးနိုင်တာ ဆိုရင်ပေါ့ဟ.. ပြောကြည့်ပေါ့..” “ဒိုင်ယာရီ စာအုပ်..”တကယ်တမ်း သည်ကိစ္စကို ပြောဘို့ စိတ်ကူးလာခဲ့သည့် နည်းလမ်းများတွင် သည်ပုံစံ လုံးဝ မပါ ပါ။ မည်သို့မည်ပုံဖြင့် သည်နေရာ သည်စကားဆီ ရောက်လာမှန်း ဖွေး ကိုယ်တိုင်လည်း မတွေးတတ်တော့ချေ။ သို့သော် မိမိ လိုရင်း ရောက်အောင်တော့ ဖွေး ပြောတော့မည် ဖြစ်သည်။ 

စူးရှ မျက်လုံးများတွင် ဒိုင်ယာရီ စာအုပ် ဟူသော စကားနှင့် ပတ်သက်၍ မည်သည့် အရိပ်အယောင်မျှ ရှိမနေသေး။ ဖွေးတစ်ယောက်ကတော့ဖြင့် ဘယ်နှကြိမ်မြောက်မှန်း မသိသည့် တံတွေးကို ထပ် မြိုချလိုက်ရသည်။ ခပ်ခြောက်ခြောက် ဖြစ်လာသော လည်ချောင်းကို ချောင်းတစ်ချက် ဟန့်ရင်း ရှင်းလိုက်၏။ ကော်ဖီ တစ်ငုံလောက် သောက်ရန် ကော်ဖီခွက်ဆီ လှမ်းလိုက်သော မိမိ လက်တို့ အေးစက်စက် ဖြစ်နေမှန်း မိမိဘာသာ သတိထားမိလိုက်သည်။

“ အမယ်.. နင်က ဘာအကြောင်းတွေများ စာစီမလို့တုန်း မိဖွေးရဲ့.. ဒီလိုလုပ်လေ.. စူးရှက စာအုပ်ပေးရင် ငါက ဘောပင် ပေးမယ်.. ၂၀၀ တန် ဘောပင်.. ခိခိ..”

“ စာစီမလို့ ဆိုတာထက် မှတ်တမ်းရေးချင်လို့ မိမာရဲ့.. နေ့စဉ်မှတ်တမ်းတော့ မဟုတ်ပါဘူးဟာ..”

“ အွန်း.. မိန့်စမ်းပါဦးတော်.. နေ့စဉ်မှတ်တမ်း မဟုတ်ဘူးဆိုတော့ ဘယ်လို မှတ်တမ်းမျိုးပါလိမ့်..”

“ ငါ့ ဘဝရဲ့ ပြန်မတွေးချင်တော့သော နေ့ရက်များ အကြောင်း လေ..”

သည်လို ပြောလိုက်တော့လည်း လွယ်သားပဲ။ စူးရှ မျက်နှာကို စက္ကန့် မလပ်အကဲခတ်ရင်း ခပ်အေးအေးပဲ ပြောချလိုက်သည်။ ကြောက်နေရအောင် မဟုတ်တာ လုပ်ထားတာက မိမိမှ မဟုတ်ဘဲလေ။ အပြစ်ကျူးလွန်ဖူးသူကို အပြစ်ပေးမည့် သူတစ်ဦးအနေနှင့် စကားလေး စ ရန်ပင် အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့ ဖြစ်နေသော မိမိကိုယ်ကို နဲနဲတော့ စိတ်ပျက်မိသည်။ 

ဖွေး စကားဆုံးသွားသည်နှင့် ခပ်ကုပ်ကုပ် ထိုင်နေသော စူးရှ ခန္ဓာကိုယ်က မတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ရုတ်တရက် ခတ်လိုက်သည့် မျက်တောင်တစ်ချက်ကိုလည်း ဖွေး မြင်ဖြစ်အောင် မြင်လိုက်၏။ အိုး.. ရင်ခုန်လိုက်တာနော်.. သူများ အားနည်းချက်ကို တူးဆွရတာ သည်လောက် ပျော်ဘို့ကောင်းမှန်း ခုမှ သိရတာ နာလေချင်း။ ဖွေး စိတ်ထဲတွင် စောစောကထက် ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ဖြစ်လာ၏။ သည်ကောင် တခုခုတော့ တခုခုပဲ..။

“ ဟဲ့.. စူးရှ.. ပေးမှာလား ငါလိုချင်တဲ့ လက်ဆောင်..”

“ ဟမ်.. အင်း.. အေးပါ.. ငါ ပေးမှာပေါ့..”

“ အနက်ရောင်နော်..”

“ ဘာ..”

“ ဒိုင်ယာရီ စာအုပ်ပါ ဆိုနေမှ.. အနက်ရောင်လို့.. ငါလိုချင်တာ အနက်ရောင်..”

“ အေးပါ..”

“ အဖုံးက ကတ္တီပါ သားနဲ့နော်..”

“ ………”

“ ပြီးရင် ရှေ့ဆုံး စာမျက်နှာမှာ နင့် လက်ရေးနဲ့ ရေးပေးရမယ်..”

“ ……….”

“ ပြန်မတွေးချင်သော နေ့ရက်များ အကြောင်း ဆိုပြီးလေ.. သိလား..”

“ ဖွေး.. နင်..”

အလန့်တကြား ရေရွတ်ရင်း ရုတ်တရက်ကြီး ထ ရပ်လိုက်သော စူးရှကို ခပ်မော့ကြည့်နေလိုက်၏။ ပေါင်ပေါ်တင်ထားသည့် မိမိလက်တစ်ဘက်ကတော့ အကျီအောက်နားကို ကျစ်နေအောင် ဆုပ်ကိုင် ထားမိသည်။ စားပွဲပေါ်မှ လက်ကိုလည်း တဆတ်ဆတ် တုန်မနေစေရန် လက်သီး ဆုပ်ထားရ၏။ 

ခပ်တည်တည် မျက်နှာထားဖြစ်ဘို့ အံသွားတို့ကို ဖိ ကျိတ်ထားရသဖြင့် မေးရိုးများပင် ကျိန်းလာတော့သည်။ သေချာပြီ.. ဒါ သူ့ရဲ့ ဖြစ်ရပ်မှန် ဆိုတာ လုံးဝ သေချာသွားပြီ။ အတိတ်ဟောင်းကို တူးဆွ ခံရသည့် ကာယကံရှင်ကတော့ဖြင့် မည်သို့နေမည် မသိ။ ပြဿနာရှာရမည့် မိမိက အတော်လေး ပင်ပန်းလှသည်တော့ အမှန်ပင်။

“ ငါ သွားနှင့်တော့မယ်..”

“ အွန်း..”

ပြောပြီး ထွက်သွားလိုက်သည်မှာ လှစ်ကနဲပင်။ လက်ထဲတွင်တော့ မိမိ ဖိုင်အိတ်လေး ကိုင်သွားရှာသေး၏။ 

“ ဟဲ့.. ဒီကောင် ဘာဖြစ်သွားတာလဲဟေ..” 

စူးရှ မူပျက်သွားသည်ကို မာလာလည်း ရိပ်မိသည်ပဲ။

“ ငါ တောင်းတဲ့ စာအုပ်က နဲနဲ စျေးကြီးမယ်လေဟယ်.. သူ့မှာ အခက်ခဲရှိလို့ နင့်ရှေ့ ငြင်းရမှာလည်း ရှက်လို့နေမှာပေါ့.. ငါ တမင် နောက်တာပါ.. နင် အစ သွားထပ်မဖော်နဲ့နော် မိမာ.. ငါ့မွေးနေ့အကြောင်း သူ့ရှေ့ ထပ်မပြောမိစေနဲ့ သိလား..”

“ အေးပါ.. ငါ နားလည်ပါတယ်.. နင်ကလည်း ရှေ့မကြည့်နောက်မကြည့် ဖွေးရယ်.. အနိုင်ကျင့်လို့ ရတိုင်း မနိုင်စားချင်စမ်းပါနဲ့.. ”

“ ငါက နောက်တာပါဟ.. သည်လောက်ကြီး မရည်ရွယ်ပါဘူး.. နင် ဘာမှ သွားထပ်မပြောနဲ့နော် မိမာ.. ငါ့ကို ကတိပေး..”

“ ပြောစရာလား.. တဘက်သားရှက်သွားမဲ့ကိစ္စ.. နင် ပြောခိုင်းရင်တောင် ငါက sorry ပဲ..”

တကယ်လည်း သည်ကိစ္စကို မာလာ တစ်ခုခု ဝင်ပြောမှာ ဖွေး မလိုလားပါ။ သည်လောကတွင် စူးရှ ကြောက်ရမည့်သူ မိမိအပြင် နောက်တစ်ဦး မရှိစေချင်။ အားနာတတ်သော မာလာ ဘာမှ ထပ်ပြောမှာ မဟုတ်မှန်းသိသော်လည်း မရမက ကတိတောင်းမိသည့် မိမိကိုယ်ကို ရယ်ချင်မိ၏။ မိမိအဖြစ်က ခုတ်ပြီးသား အသက်ငင်နေသည့် ကြွက်ကလေးကို ကိုက်သတ်မစားမီ လက်သည်းကြားတွင် ချုပ်ကိုင်ရင်း ပတ်ဝန်းကျင်ကို မာန်ဖီနေသည့် ကြောင်တစ်ကောင်နှင့် တူနေသည်။ 

သို့သော် ထို အရသာကို ဖွေး နှစ်သက်မိသည်။ မျက်ဝန်းထဲတွင် အပြစ်သားတစ်ဦးကဲ့သို့ မလုံမလဲ ဖြစ်နေသည့် ယောကျင်္ားတစ်ယောက်။ အမြဲလိုလို အရောင်မဲ့နေတတ်သည့် သူ့မျက်ဝန်းများက ခုတော့ အသက်ဝင်လာပြီပဲ။ ပျော်စရာ ကောင်းလိုက်တာ။ ငါ ကစားဖူးသမျှထဲမှာတော့ သည်ဂိမ်းလောက် စိတ်လှုပ်ရှားဘို့ကောင်းတာ ရှိတောင် ရှိခဲ့မယ် မထင်ဘူးပဲ ကောင်စုတ်ကလေးရေ။

အခန်း ပြန်ရောက်ပြီး အရင်ဆုံး စားပွဲအံဆွဲကို ဖွင့်ကြည့်မိသည်။ သော့တွဲက ခုံအောက် ကျနေ၏။ မဖွင့်ဖြစ်တာကြာပြီမို့ သော့က ထားနေကျနေရာတိုင်း မရှိခြင်းကို သုံးရက်လုံးလုံး စူးရှ သတိမထားမိ။ အလှူရက်က သည်နေရာကို ဖွေး လာခဲ့သေးသည်ပဲ။ မိန်းကလေး အများစု နေရာတကာ စပ်စုတတ်မှန်း သူသိပေမယ့် သူများအခန်းထဲ ဝင်မွှေလောက်အောင် ရဲမည်လို့တော့ မတွေးခဲ့ယိုး အမှန်ပင်။ 

အံဆွဲပွင့်သွားတော့ သူ့စာအုပ်လေး မရှိတော့မှန်း စိတ်ပျက်စွာ သိလိုက်ရသည်။ ဖွေးကိုလည်း ပထမဆုံး အကြိမ်အနေနှင့် စိတ်တိုသွားမိ၏။ တကယ်တမ်း သူ ဖွေးကို စမြင်ဖူးကတည်းက စိတ်ဝင်စားနေခဲ့သည်။ တစ်ခုခု ဖွင့်ပြောမည်ကြံတိုင်း စိတ်ထဲတွင် ပေါ်လာတတ်သည့် အတိတ်ပုံရိပ်တို့က အနှောက်အယှက်ပေးနေသဖြင့် ရှေ့တိုးရန် မရဲခဲ့။ 

ခုတော့ မိမိ တိတ်တခိုး မြတ်နိုးမိသည့် သူမက မိမိ အကြောင်းကို အားလုံး သိသွားပြီ။ သူမမှာ ရည်ရွယ်ချက် တစ်ခုခု ရှိလို့သာ သည်စာအုပ်နှင့် ပတ်သက်၍ စကားစခြင်းဖြစ်မည်မလွဲပေ။ တကယ့် ပြဿနာပါလား ဖွေးရယ်.. စိတ်မသက်သာစွာ ရေရွတ်ရင်း အိပ်ရာပေါ် ပက်လက်လှဲချလိုက်၏။ မျက်နှာကျက် ဖြူဖြူပေါ်တွင် ဒိုင်ယာရီထဲမှ စာလုံးများက အစီအရီ ပေါ်လာလေသည်။

“ စူးရှ.. ဒါ မြတ်လေးရုံတဲ့.. ငါ့ ချစ်ချစ်.. မြတ် ဒါက မောင့် ငယ်သူငယ်ချင်း စူးရှ.. ကျောင်းပိတ်လို့ အိမ်ပြန်လာတာ..”

“ အော်.. ဟုတ် တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်ကိုစူးရှ..”

“ ဟိန်းဇော် ခေါ်သလိုပဲ စူးရှလို့ ခေါ်ပါ မမြတ်လေးရုံ.. လူငယ်ချင်းပဲ.. ရင်းရင်းနှီးနှီးပေါ့ဗျာ..”

“ ဒါဆို မြတ်ကိုလည်း မြတ် လို့ပဲ ခေါ်လေ.. သူငယ်ချင်းတွေအားလုံး သည်လိုပဲ ခေါ်ကြတယ်..”

“ အိုကေပါဗျာ.. လမ်းတွေ့ရင်လည်း ခေါ်ပေါ့..”

သည်လိုနှင့် မြတ်လေးရုံ ဆိုသည့် ညိုချောမကလေးနှင့် သူ ရင်းနှီးခဲ့သည်။ သူ့စိတ်က ထင်တာလား မသိပေမယ့် မြတ်လေးရုံ ကြည့်ရတာ ဟိန်းဇော်ကို သိပ် ချစ်လှပုံမရ။ ဟိန်းဇော်ကလည်း နည်းနည်းတော့ လွန်သည်။ မိန်းကလေးဘက်ကို သိပ်မငဲ့တတ်ဘဲ နေချင်သလို နေ၏။ မြတ်လေးရုံက အနေအထိုင် အေးဆေးသည်။ သည်းခံစိတ်လည်း များ၏။ သို့သော် စူးရှနှင့် ရင်းနှီးပြီး နောက်ပိုင်း ဟိန်းဇော်အပေါ် အရင်ကလို မျက်စိမှိတ် သည်းခံတတ်သည့်အကျင့် တစ်စထက်တစ်စ လျှော့လာသည်။ 

ချစ်သူအပေါ်တွင် လက်မခံနိုင်သည့် အကျင့်များကလည်း များသည်ထက် များလာ၏။ သည်ဖြစ်ရပ်များ နောက်တွင် စူးရှက သူမ ဟိန်းဇော်အပေါ် မကျေနပ်တိုင်း ရင်ဖွင့် ပေါက်ကွဲစရာ နေရာ။ မိန်းကလေးတစ်ဦးအပေါ် ချိုးချိုး နှိမ်နှိမ် မတွေးရက်သော်လည်း သူမ၏ အာရုံအချို့ မိမိထံရောက်နေမှန်း စူးရှ ရိပ်မိနေခဲ့သည်။ မိမိကိုယ်တိုင်ကလည်း စိတ်အား ပျော့သူမို့ပဲလား.. ရံဖန်ရံခါမက မြင်နေရသော သူမ၏ စိတ်ဒုက္ခ အချို့ကို ကရုဏာ သက်မိနေသည် အမှန်ပင်။

သူတို့ နှစ်ဦး ပြဿနာ တက်ကြတိုင်း ဘာကိစ္စရယ်လို့ မည်မည်ရရ မသိပါသော်လည်း မိမိရှေ့တွင် ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုကြွေးနေသည့် မိန်းကလေးတစ်ဦးကို တတ်နိုင်သလောက် နှစ်သိမ့်ပေးမိသည်။ သည်လိုကြုံဖန်များလာတော့ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း သည်လို အနေအထားကို သာယာ နေမိသလိုလို ဖြစ်လာ၏။ သည်လိုနှင့် စူးရှဘဝတွင် မြတ်လေးရုံဟူသော မိန်းကလေးတစ်ဦးက အလိုလို နေရာယူလာတော့သည်။ 

ချစ်သူ လူဆိုးကြောင့် စိတ်ညစ်နေသည့် သူငယ်ချင်းမလေးကို လက်ကလေးကိုင်၊ ပုခုံးလေးဖက် နှစ်သိမ့် တတ်လာသည်။ နောက်ဆုံး မိမိရင်ခွင်သည်ပင် သူမအတွက် အမောပြေ နားခိုရာ နေရာတစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့၏။ သို့သော် သူမကို ဟိန်းဇော်နှင့် လမ်းခွဲရန် သူ မတိုက်တွန်းမိ။ မိမိခံစားချက်က သူမအပေါ် စာနာခြင်း သက်သက်သာ ဖြစ်သည်မို့ သူမ မျှော်လင့်နေသလို နင့်ကိုငါ ချစ်နေပြီ ဟုလည်း မပြောမိ။ ဟိန်းဇော်က အလိုက်ကန်းဆိုး မသိတတ်သော်လည်း သူမအပေါ် မည်မျှ ချစ်ကြောင်း မိမိ အသိဆုံး မဟုတ်ပါလား။

သည်နေ့ကတော့ စူးရှ ဘဝအတွက် အပြောင်းလဲကြီး တစ်ခု ဟုပင် ဆို၍ ရနိုင်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း ဟိန်းဇော်နှင့် မြတ် ပြဿနာ တက်ကြ၏။ ထုံးစံ မဟုတ်သည်က စူးရှ အရက် မူးနေခြင်းပင်။ တကယ်က သူ အရက်သောက်လေ့ မရှိ။ ဘီယာ နှစ်ဗူးလောက်နှင့် မူးတတ်သော မိမိအကျင့်ကို သူငယ်ချင်း အများစုက အမြဲ လှောင်ပြောင်ကြသည်မို့ အရက်ကို သူ ရှောင်သည်။ 

သည်နေ့က ရန်ကုန်တွင် ဆေးကျောင်းတက်နေသည့် ညီအကို ဝမ်းကွဲဖြစ်သူ ကျောင်းပိတ်ရက် ခေတ္တပြန်လာခိုက်မို့ အိမ်တွင် လူစုံဝိုင်း ဖြစ်သွားသည်။ တစ်ဦးတည်းသော သားဖြစ်သော စူးရှ အဘို့ ဝမ်းကွဲများနှင့် စုံမှသာ ပျော်ရသည် မဟုတ်ပါလား။ ပြင်ဦးလွင် ရာသီကလည်း အေးမြမြမို့ ညီအကိုသူငယ်ချင်းတစ်စု ခြံတွင်း မီးပုံပွဲလေး လုပ်ကာ သောက်ကြစားကြ၏။

“ ဘာ ပွဲလဲ စူးရှ.. လူတွေ များနေရင် ငါ နောက်မှ လာခဲ့မယ်လေ..”

ခြံထဲကို လှမ်းငေးရင်း မြတ်ပြောလိုက်သည့် စကား။ တကယ်ဆို အဲ့အချိန်ကတည်းက မြတ်ကို ပြန်ခိုင်းလိုက်လျှင် သည်ကိစ္စ ဖြစ်သွားမည် မထင်။ မျက်ရည် အဝိုင်းသားနှင့် သူ့ထံ အားကိုးတကြီးရောက်လာသော သူငယ်ချင်းကို အိပ်ခန်းထဲ ဖိတ်ခေါ်လိုက်မိသည်။ 

“ ရတယ် မြတ်.. လူစိမ်းမပါပါဘူး.. ငါ့ ညီကို ဝမ်းကွဲနဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းတွေပါ.. လာ နင် ပြောစရာရှိရင် အိမ်ထဲ လာခဲ့လိုက်..” 

သည်လိုနှင့် စကား အေးအေးဆေးဆေး ပြောရန် အိမ်ထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။ ဖေဖေ မေမေတို့လည်း အိမ်မှာ မရှိ။ ခြံထဲမှ ဝိုင်းကလည်း နဂိုကတည်းက အသောက်အစား နည်းသူမို့ ဝိုင်းကောင်းနေချိန် သူ ထ ထွက်လာတာကို တစ်ယောက်မှ သတိ မထားမိကြ။

“ ပြော မြတ်.. ဘာ ဖြစ်လာပြန်လဲ..”

“ စူးရှရယ်.. ငါ လေ.. ဟင့် ဟင့်..”

တကယ်တမ်း သူမ ပြောသွားသော ပြဿနာများထက် အရေးကြီးသည်က ထိုစကားများကို သူ့ရင်ခွင် အတွင်း အတင်းတိုးဝင် ငိုရှိုက်ကာ ပြောနေသော သူမ၏ သဘာဝဆန်ဆန် ကိုယ်ရနံ့ ဖြစ်သည်။ 

“ လာ မြတ်.. တစ်ယောက်ယောက် ဝင်လာရင် မကောင်းဘူး.. ငါ့ အခန်းထဲ သွားရအောင် နော်..” 

သည်လိုပြောလိုက်ချင်းတွင် သူမအား လွတ်လပ်စွာ ပေါက်ကွဲ ရင်ဖွင့်နိုင်ဘို့ကလွဲပြီး သူ့မှာ ရည်ရွယ်ချက် တစ်စုံတစ်ရာ လုံးဝ မပါပါ။ ဤသို့နှင့် မြတ်လေးရုံ ဆိုသော မိန်းကလေးသည် သူ့ အိပ်ခန်းတွင်း ပထမဆုံး ဝင်ရောက်ခဲ့သော မိန်းကလေး ဖြစ်ခဲ့သည်။ အရွယ်ရောက်ပြီးသော် ယောကျင်္ားတစ်ယောက် အနေနှင့် လိင်ကိစ္စ က အဆန်းမဟုတ်သော်လည်း သူကြုံခဲ့ဖူးသည်က အရောင်းအဝယ် သဘောမျှသာ။ 

ယခုလို မထင်မှတ်သော သွေးသား လှုံ့ဆော်မှုက သူ့ဘဝ အတွက် မြတ်သည် ပထမဆုံး မိန်းကလေး ဖြစ်ခဲ့၏။အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ မြတ် စကား မဆက်နိုင်တော့။ သူ့ကို ရီဝေစွာ ကြည့်သည်။ သူ့ အကြည့်များလည်း ဝေဝါး နေခဲ့၏။ ယမကာကို လွှဲချရအောင်လည်း အရက်သောက်ပြီး မစင်စားခိုင်းလျှင်တော့ ငြင်းမည့်အထဲ သူလည်း ပါပါသည်။ ငိုရှိုက် နေသည့် မိန်းမတစ်ယောက်ကို နှစ်သိမ့်ခြင်းက သည်နည်း မဖြစ်သင့်သော်လည်း ထူပူနေသော သူ့နှုတ်ခမ်းများ မြတ်၏ နှဖူးပေါ် အလိုလို ရောက်သွားမိသည်။ 

သည့်နောက်မှ ပါးပြင်၊ လည်တိုင် တလျှောက်..။ မြတ်လည်း မငြင်းဆန်။ ရင်ခွင်နှစ်ခုက ကြားလေ မသွေးအောင် တိုးကပ် သွားကြပြီ။ မြတ်.. ငါ့ စိတ် တွေ ထိန်းဘို့ ခက်လာပြီ.. နင် ပြန်ရင် ကောင်းမယ်ဟာ.. ဦးဏှောက်ထဲမှာတော့ သည် အသိက လွတ် မသွားသေး။ သို့သော် သူ့လက်တွေက မြတ် ကိုယ်ပေါ် နေရာ အနှံ့ ကျူးကျော် နေမိပြီ။ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု တို့ ပူနွေးသော အနမ်းများနှင့် လောင်မြိုက်နေကြ၏။ မြတ်လည်း သူ့ကို ဆာလောင် မွတ်သိပ်စွာ တုန့်ပြန်နေသည်ပဲ။

“ မြတ်.. ငါ ငါတို့..”

“ ဟင့်အင်း စူးရှ.. မစဉ်းစားပါနဲ့.. ငါ.. ငါ ဒီအချိန်မှာ နင့်ကို အရမ်း လိုအပ်နေပြီဟာ..”

လှိုင်းထနေသည့် မြတ် စကားသံက သူ့ အသွေးအသားတို့ကို မီးထိုးပေးနေသည်။ ရီဝေယစ်မူးသော အတွေးများနှင့် စူးရှ ခေါင်းညိမ့်လိုက်မိ၏။ ဟုတ်တယ်.. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်.. သူရောငါရောက လွတ်လပ်တဲ့ လူငယ်တွေပဲ.. လက်ရှိအခြေအနေမှာ ငါတို့ကိုယ် ငါတို့ ပိုင်တာပဲ.. ငါတို့ ဆန္ဒရှိနေပြီ ဆိုတဲ့နောက်တော့… စကားသံတို့ တိတ်ဆိတ်နေခဲ့သည်။ ငြိမ်သက်နေသော အခန်းထဲတွင် တင်းကျပ်စွာ ပူးကပ်နေသည့် ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခု။ 

ဒါ အချစ်လား ရမ္မက်လား.. နှလုံးသား၏ ဆန္ဒလား.. အသွေးအသားတို့၏ အာသီသလား.. သူတို့နှစ်ဦးလုံး မစဉ်းစားမိတော့ပါ။ ဂဟေဆက်လျက်ရှိသော နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုတို့ကတော့ ကြမ်းတမ်းသော အနမ်းများဖြင့် တိုက်ပွဲဝင်နေကြပြီ။မြတ် ဝတ်ထားသည့် ဂါဝန်လေး၏ နောက်ဇစ်ကို သူ ဆွဲချလိုက်သည်။ မြတ်လေးရုံ ငြင်းဆန်ခြင်း၊ ရုန်းကန်ခြင်း မရှိ။ အနမ်းတို့ ပြင်းထန်လျှက်ကပင် ကျောပွင့်သွားသည့် ဂါဝန်ကို ချွတ်ချ လိုက်သည်။ အနက်ရောင် ဘရာလေးပေါ်မှ ဇာနားတွန့်လေးများကို သူ့လက်တို့နှင့် တို့ထိ ကစားနေမိ၏။ 

ပြည့်ဖြိုးတင်းရစ်သော ရင်မွှာတို့က ညိုဝင်းနုမွတ်နေသည်။ ပခုံးတစ်ဘက်ဆီမှ ကြိုးသေးသေးလေးကို လျှောချလိုက်သည်။ ဘရာချိတ်ကို မဖြုတ်ဘဲ ရင်မွှာတစ်ဘက်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်၏။ ပင့်တင်ပေးထားသလို ဖြစ်နေသည့် ရင်သားမို့မို့က အတော်လေး ထွားသည်။ ညိုစိမ့်စိမ့် အသားအရေပိုင်ရှင်မို့ပေလား သီးလုံးလေးက မရမ်းသွေးရောင် သမ်းနေ၏။ သူ့လက်နှင့် အသာ တို့ထိကြည့်တော့ မာတင်းတင်းလေး ဖြစ်နေသည်။ စူးရှ အချိန် ထပ်ဆွဲရန် မစွမ်းသာတော့။ 

မြတ် ကိုယ်လေးကို ပွေ့ကာ အနားရှိ နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာပေါ် ထိုင်စေလိုက်သည်။၀တ်ထားသော တီရှပ်နှင့် ဘောင်းဘီကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ရှေ့မှာလည်း မြင်မကောင်းအောင် ဖုဖောင်းထွက်နေပြီ။ စိတ်ရိုင်းဝင်နေသော ညီတော်မောင်ကို လွတ်လပ်ခွင့် ပေးလိုက်၏။ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းဖြစ်သွားသော သူ့ကိုယ်ကို မြတ်လေးရုံ စိုက်ကြည့်နေ၏။ 

ဝိုင်းစက်နေသည့် သူမ မျက်ဝန်းညိုများတွင် ဆာလောင်မွတ်သိပ်မှု အပြည့်။ ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်နေသည့် မြတ် နှုတ်ခမ်းများ မထိတထိ ပွင့်အာနေသည်။ ခါးကိုင်းကာ စုပ်နမ်းလိုက်ပြန်၏။ မာတောင့်နေသည့် အတံထွားထွားကြီးက မြတ် ဗိုက်သားကို လာထောက်သည်။ မြတ် ညီမလေးလည်း အသည်းအသန် ငိုရှိုက်နေရပြီ။ ပြင်းရှရှ အနမ်းတို့ကို မက်မောစွာ တုန့်ပြန်ရင်း လက်တစ်ဘက်က မိမိ ဘရာချိတ်ကို ဘာသာ ဖြုတ်ချလိုက်၏။ မြတ်တစ်ယောက် စူးရှ၏ လက်တစ်ဘက်ကို ဆွဲယူကာ မိမိရင်သားပေါ် တင်ပေးလိုက်မိတော့သည်။

မြတ်လေးရုံ ဆိုဖာပေါ် ထိုင်နေလျှက်မှ အနေထား ပြင်လိုက်သည်။ လက်တန်းနှင့် နောက်မှီကြားထောင့်သို့ ကိုယ်ကိုယ် ပက်လက် မှီလှဲချလိုက်၏။ စူးရှလက်တို့က ပင်တီကို ဆွဲချွတ်ရန် ထိုးသွင်းလာ၏။ မြတ် ခါးလေး အလိုက်သင့် ကော့ပေးလိုက်သည်။ စူးရှ လက်ထဲသို့ ပင်တီလေး အလိပ်လိုက် ကျွတ်ပါသွားသည်။ တစ်ဦးမျက်နှာကို တစ်ဦး လုံးဝ မကြည့်မိ။ 

မကြာမီ ကျူးလွန်တော့မည့် နောက်ဆုံး အပြစ်ကို နှစ်ယောက်လုံး မျက်စိမှိတ် ဇွတ်တိုးတော့မည်။ ချည်သားဂါဝန်လေးက ခါးမှာ အလိပ်လိုက်။ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေသော ဘရာလေးကလည်း နို့အုံညိုထွားထွား အောက်မှာ မနိုင်ဝန် ထမ်းနေရသည့် ကြိုးတစ်ချောင်းပမာ။စူးရှ လက်မောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် မြတ်လက်တို့ ဇောချွေးဖြင့် စေးကပ်နေသည်။ အောက်ပိုင်းမှ နင့်ကနဲ ခံစားချက်နှင့်အတူ လက်သည်းချွန်ချွန်များလည်း သူ့လက်မောင်းထဲ နစ်ဝင်သွား၏။ 

နာကျင်မှုနှင့် ချိုမြိန်မှု၊ သည်နှစ်ခုလုံးက မိမိစိတ်ကိုရော ကိုယ်ကိုပါ လွှမ်းမိုးထားသည်။ ပိပိလေး၏ အတွင်းသားတို့တွင် ညင်သာသိမ့်မွေ့စွာ လွန့်လူးနေသည့် တစ်စုံတစ်ခု။ မြတ် အားမလို အားမရဖြစ်လာသည်။ ခြေဖနောင့်ကို အားပြုပြီး ခါးကို အစွမ်းကုန် ကော့တင်ပေးထားမိ၏။ ထောင် ထ နေသည့် စပျစ်သီးရောင် ချိုသီးလုံးလေးများက သူ့ရင်ဘတ်နှင့် မထိတထိ ဖြစ်ဖြစ်သွားသည်။ ခပ်သဲ့သဲ့ ညည်းညူသံများနောက်တွင် စူးရှ လှုပ်ရှားမှုတွေ ကြမ်းတမ်းလာ၏။ လက်တစ်ဘက်က မြတ်ပခုံးကို ဆွဲထိန်းထားသည်။ ပြင်းထန်သည့် ဖိကျိတ်ထိုးသွင်းမှုများကြောင့် မြတ်တစ်ကိုယ်လုံး တသိမ့်သိမ့် ခါ နေသည်။ နှစ်ဦးလုံး၏ ခံစားချက် အမြင့်ဆုံးရောက်သည့် ခဏ..

“ မြတ်.. ငါ .. ငါ.. ”

“ ဟင့်အင်း.. စူးရှ.. မထုတ်လိုက်နဲ့..  ငါ လိုချင်သေးတယ်.. လုပ်ပါ.. အ.. အားး..”

စူးရှ ခါးကို အတင်းဆွဲကာ အောက်မှ အားကုန်ပင့်တင်ပေးနေသော မြတ်။ ကာမ၏ ချိုမြိန်သော အနှစ်သာရက နှစ်ဦးလုံးထံသို့ တပြိုင်နက် ရောက်လာသည်။ စူးရှ သတိတစ်ချက် ဝင်လိုက်သော်လည်း မြတ်က သူ့တင်ပါးများကို အတင်း ဆွဲသွင်းကာ ပိပိလေးမှလည်း အားကုန် ညှစ်ထား၏။ စူးရှလည်း နောက်ဆုံး အားကုန်သုံးကာ အဆတ်မပြတ် ဆောင့်သွင်းလိုက်မိတော့သည်။ 

သူ့ဘဝတွင် ပထမဆုံး အနေဖြင့် အကာအကွယ်မဲ့ လိင်ဆက်ဆံဖူးခြင်းပင်။ တကိုယ်လုံးရှိ ရှိရှိသမျှ အကြောအချင်အားလုံး တစ်နေရာတည်းမှ ဖြေလျှော့ချလိုက်သလို ခံစားလိုက်ရသည်။ နှစ်ဦးလုံး ရလိုက်သည့် ကျေနပ် နှစ်သိမ့်မှုက ဘာနှင့်မျှ မတူ။ ရမ္မက်ဇောတို့ ငြိမ်သက် သွားသည့်အခိုက်မှ..

“ မြတ်…. ”

“ ဟင့်အင်း စူးရှ.. ဘာမှ မပြောပါနဲ့.. ငါ့ကို သနားရင် ဒီနေ့ကိစ္စကို မေ့လိုက်ပေးပါ..”

တကယ်လည်း သည်ကိစ္စကို မေ့လိုက်ခြင်းထက် ပို၍သင့်တော်သည့် နည်း သူတို့ နှစ်ဦးလုံးထံတွင် မရှိပါချေ။ ထိုဖြစ်ရပ်ပြီး နောက်တစ်ပတ်အထိ သူတို့နှစ်ဦး မဆုံဖြစ်ခဲ့ကြ။ မဆုံမိအောင်လည်း တကူးတက ရှောင်မိသည်။ တစ်ပတ်တိတိ ပြည့်သည့် ညနေတွင် စူးရှထံ မြတ်၏ ဖုန်းဝင်လာ၏။ ဟိန်းဇော်နှင့် မြတ် ခိုးရာလိုက်သွားကြသည်။ ငွေကြေး အသင့်အတင့်ပြည့်စုံသည့် ဟိန်းဇော်တို့မိသားစုက မြတ်လေးရုံ၏ အသိုင်းအဝိုင်းကို သိပ်လက်မခံချင်။ မြတ်၏မိခင်က ရောဂါသည် မုဆိုးမတစ်ဦး။ 

နောက်အိမ်ထောင်ဖြစ်သည့် ပထွေးက အရက်သမား။ မြတ်တွင် အရွယ်မရောက်သေးသည့် မောင်ညီမလေးများ ရှိသေးသည်။ ပထွေးက အရက်သောက်ရုံမက လောင်းကစားလည်း မက်သည်။ စရိုက်ကလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းမို့ ဟိန်းဇော်တို့ဘက်မှ မြတ်ကို လက်မခံလိုလှခြင်းက အဆန်းတော့မဟုတ်ပါချေ။မြတ်နှင့် ဟိန်းဇော် ထွက်ပြေးကြခြင်းတွင် ကြိုတင်စီစဉ်ထားခြင်းမရှိ။ 

ဆိုင်ကယ်နှင့် မန္တလေးဆင်းပြီး တည်းခိုခန်းတစ်ခုတွင် ခေတ္တတည်းခိုကြသည်။ ရန်ကုန်ထိ ဆင်းလာဘို့ စိတ်ကူးနှင့် ဆိုင်ကယ်ကို ရသည့်စျေးနှင့် ရောင်းရန် ဆုံးဖြတ်၏။ တည်းခိုခန်းတွင် မြတ်ကို ထားခဲ့ပြီး ဆိုင်ကယ်ရောင်းရန် အသိတစ်ယောက်ထံ အသွားလမ်းတွင် ဟိန်းဇော် ဆိုင်ကယ်မှောက်သည်။ ချစ်သူနှစ်ဦး၏ စွန့်စားခရီးစဉ် ပထမဆုံး ပျားရည်ဆမ်းညကို မန္တလေးဆေးရုံကြီးတွင် ကုန်ဆုံးခဲ့ရသည်။ 

ဘာဆက်လုပ်ရမည် မသိသော မြတ်က သူ့ထံ ဖုန်းလှမ်းဆက်၏။ ညတွင်းချင်း မန္တလေး လိုက်သွားပြီး သူတို့နှစ်ဦးအတွက် လိုအပ်သော အကူညီများ ပေးခဲ့ရသည်။ ဆေးရုံသို့ သူရောက်သွားတော့ ဟိန်းဇော် သတိကောင်းကောင်းရနေပြီ။ သေကံမရောက်ခဲ့သော်လည်း ရလိုက်သည့်ဒဏ်ရာ၏ နောက်ဆက်တွဲ ဆိုးကျိုးက ဟိန်းဇော်တစ်ယောက် သားသမီး မရနိုင်တော့ခြင်း။

ဆေးရုံဆင်းပြီး တစ်လခန့်အကြာမှ နှစ်ဘက်မိဘများ ညှိနိုင်းကာ မင်္ဂလာ ဆွမ်းကြွေးရင်း အကျဉ်းရုံး လက်ထပ်ခဲ့ကြ၏။ သည့်နောက်ပိုင်း သူလည်း နောက်ဆုံးနှစ် ကျောင်းပြန်ဖွင့်ပြီမို့ မွေးရပ်မြေကို ခွဲခွာ ခဲ့ရသည်။ သူငယ်ချင်းများထံမှ သတင်းအရ မြတ်တွင် ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီ ဖြစ်ကြောင်း သိခဲ့ရ၏။ (၂၁) ရာစု ချစ်သူများမို့ မြတ်၏ ကိုယ်ဝန်ကိစ္စက ကြားကြားချင်းတော့ သူ့အတွက် စဉ်းစားစရာ အကြောင်းတစ်စုံတစ်ရာ မရှိခဲ့။ 

အက်ဆီးဒင့်ကြောင့် ဟိန်းဇော်အတွက် မျိုးဆက်မရနိုင်တော့ဟု ဆိုသဖြင့် ဇနီးမောင်နှံနှစ်ဦးနှင့်အတူ သူပါ စိတ်မကောင်း ဖြစ်ခဲ့ရသေးသည်မဟုတ်ပါလား။ ချစ်သူဘဝကာလများအတွင်း ကြိုတင်ရင်းနှီးမှုရှိခဲ့ခြင်းက အမြတ်ဟုတွေးကာ ပီတိဖြစ်မိနေသေးသည်။ သို့သော် သည်ပီတိကပဲ သူ့အတွက် ပြန်မတွေးချင်သော နေ့ရက်များ ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ဖခင်ဖြစ်သူ နေမကောင်း၍ ကျောင်းပိတ်ရက် မဟုတ်ပါဘဲ ပြင်ဦးလွင်သို့ သူ ခေတ္တခဏ ပြန်ရောက်ဖြစ်ခဲ့သည်။ မြတ် ကိုယ်ဝန်က ခြောက်လကျော် ခုနစ်လ နီးပါး။ 

ဖေဖေ နေကောင်းသွားတော့ ကျောင်းသို့ ပြန်မလာမီ သူငယ်ချင်းများ ထုံးစံအတိုင်း ဝိုင်းဖွဲ့ကြ၏။ နေရာက ဟိန်းဇော်တို့ နေအိမ်ခြံဝန်းအတွင်းဖြစ်သည်။ စူပုံ့ပုံ့ ဗိုက်ဖုံး အကျီလေးနှင့် မြတ် ပုံစံလေးက သူ့မျက်လုံးထဲတွင် ခါတိုင်းထက် ပိုလှနေ၏။ ညနက်လာတော့ ဝိုင်းက ငြိမ်လာသည်။ ဟိန်းဇော်နှင့်သူ နှစ်ဦးတည်း စကားထိုင်ပြောဖြစ်၏။ သူက ထုံးစံတိုင်း ဘာမှ သိပ်မသောက်ထားသော်လည်း ဟိန်းဇော်ကတော့ အတော်လေး ထွေနေပြီ။ ထန်းရေမူး ကျွဲခိုး ပေါ်တယ်ပဲ ပြောရမလား..

“ မင်း ကုသိုလ် ကောင်းတာပေါ့.. ငါက မရနိုင်တော့ဘူးဆိုပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတာ..”

“ ဟဟ.. ဘာလည်း မင်းက ငါ့ကို မျိုးကန်းပြီ ထင်နေတာလား..”

“ အာ.. မင်း ကြိုတင်စီမံကိန်းကောင်းတာကို ချီးကျူးတာပါ ကွာ..”

“ ဟဟ.. အေးပေါ့ကွာ.. အားလုံး ဒီလိုပဲ ထင်ကြမှာပေါ့.. ဟား ဟား..”

“ မင်းစကားက ဘာလဲ ကွ.. ဟကောင်ရ..”

“ ဒီမှာ စူးရှ.. ငါ မင်းကို အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းမို့ အရင်းနှီးဆုံး ပြောပြမယ်ဟေ့ကောင်.. ဒါမယ့် မင်း သိထားရမှာက ဒီစကား ဒီမှာတင် ရပ်ရမယ်.. ခု ငါပြောမယ့်ကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ပြီးနောက်ပိုင်း ပြဿနာ တစ်ခုခု ရှိလာရင် မင်းကိုငါ အရှင်မထားဘူး.. ပေါက်တဲ့နော် သားကြီး..”

“ ……..”

“ မြတ်နဲ့ငါ.. မင်္ဂလာ မဆောင်ခင်ထိ မင်းထင်သလို ပတ်သက်မှု မရှိခဲ့ဘူး ဟေ့ကောင်.. မြတ်က ငါ့ကို ဒီကိစ္စ ယူပြီးမှ ခွင့်ပြုနိုင်မယ်လို့ စည်းကမ်း သတ်မှတ်ခဲ့တာကွ..”

“ ဘယ်လို ဘယ်လို.. ဒါ.. ဒါ ဆို..”

“ ဟားဟား.. မင်း အံ့သြသွားပြီမဟုတ်လား စူးရှ.. ဒါပဲကွ.. ဒါပဲ.. ဒါပေမယ့် မင်း သိလား ဟေ့ကောင်.. ငါ ဒီအတွက် ဘာမှ မခံစားရဘူး.. မြတ်ကို ငါ ချစ်တယ်.. အဲ့လောက်ထိကို ချစ်တာကွ မင်း သိလား.. ဒါ့အတွက်နဲ့တော့ ငါချစ်တဲ့ မိန်းမကို ဆုံးရှုံးမခံနိုင်ဘူး.. သိလား ဟေ့ကောင်.. မြတ်လေးရုံက သေတဲ့ထိ ဟိန်းဇော်အနားမှာပဲရှိရမယ်.. ဟားဟားဟား..”

ခြောက်သွေ့အက်ကွဲသော ရယ်သံများနောက်တွင် သူ့နှလုံးသား ကပ်ပါ သွားခဲ့ရသည်။ နောက်တစ်နေ့ မနက်လင်းသည်အထိ တစ်မှေးမှ အိပ်မပျော်ခဲ့။ ဟိန်းဇော် ပြောသလိုဆို မြတ်ရဲ့ ကိုယ်ဝန်က မိမိ ရင်သွေးပေါ့။ 

ငါ့ ကလေးက ဘာမှမပတ်သက်တဲ့ သူစိမ်းတစ်ယောက်ကို အဖေ ခေါ်ရတော့မှာပါလား.. ငါ ဘာလုပ်ရမလဲ.. ငါ ကိုယ်တိုင်ကရော အဖေ လို့ ခေါ်ခံထိုက်ရဲ့လား.. မိန်းကလေးတစ်ယောက်.. ကိုယ့်ချစ်သူ မဟုတ်တဲ့ မိန်းကလေး.. ကိုယ့်သူငယ်ချင်းရဲ့ ချစ်သူဖြစ်နေတဲ့ မိန်းကလေး တစ်ယောက်အပေါ်မှာ လွန်လွန်ကျူးကျူး စည်းဖောက် မိပြီးမှ ကိုယ့်သွေးသား ကိုယ် တာဝန် မယူနိုင်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်.. ခုတော့ အပြစ်မဲ့တဲ့ ငါ့ ကလေး ခများမှာ ဘာမှ မဆိုင်တဲ့သူတစ်ယောက်ကို.. တကယ်လို့များ ဒီကလေးက သမီးလေး ဖြစ်နေခဲ့ရင်.. 

ဟူးးးး..သည်ကိစ္စနှင့်ပတ်သက်၍ မြတ်ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း မေးရန် သူ ကြိုးစားခဲ့ပါသေးသည်။ သို့သော် မြတ်က သူ့ကို သိသိသာသာ ရှောင်နေခဲ့၏။ ထိုည၏ နောက်တစ်နေ့မနက်တွင် ဟိန်းဇော် သူ့ထံမှ ကတိတောင်းသည်။ သည်ကိစ္စကို လှိူ့ဝှက်ထားပေးဘို့..

“ သည်အကြောင်း သိတာ မင်းတစ်ယောက်ပဲ ရှိတယ် သားကြီး.. မင်းနဲ့ငါ့ကြားက ယုံကြည်မှုကို ငါ သေတဲ့ထိ တန်ဘိုး ထားချင်တယ်ဟေ့ကောင်..”

တကယ်တမ်း သည်ယုံကြည်မှု သစ္စာတရားကို ချိုးဖောက်ခဲ့သူမှာ သူကိုယ်တိုင်မှန်း ဟိန်းဇော် သိခဲ့ပါလျှင်..။ နောက်ဆုံးတော့ စာမေးပွဲကြီး ပြီးဆုံးသွားသည့်တိုင် ဟိုဟိုသည်သည် သင်တန်းများ အကြောင်းပြကာ ပြင်ဦးလွင်ကို ယနေ့တိုင်သူ ကျောခိုင်းထားခဲ့သည်။

......................................................................................................


 အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>>