Configure Page List

Friday, November 23, 2012

လှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင် အပိုင်း ( ၄ )

လှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင် အပိုင်း ( ၄ )

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

မော်ဇော်ဦး ရေးသည်။

(၁၇) ဖေါ်မြူလာ။

ဖြစ်တတ်သည်မှာ ဖေါ်မြူလာပင်ဖြစ်လေသည်။ မတင်မြလည်း ပထမဆုံးအကြိမ် အချစ်၏ အရသာကို သိသွားပြီးသည့် နောက်ပိုင်းတွင် လှလှလေးထံ မကြာခနရောက်လာကာ အချစ်၏ နက်နဲသောအပိုင်းကို ရှာဖွေတော့သည်။ ထို့နောက်တွင်ကား မတင်မြလည်းအခြားအမျိုးသမီးများကဲ့သို့ပင် အချစ်တုဖြင့် မတင်းတိမ်တော့ချေ။

လှလှလေး ချစ်ဘူးသောအမျိုးသမီးများသည် လှလှလေးအား သူတို့၏ အချစ်တု အဖြစ်သတ်မှတ်ထားကြသည်ဟု လှလှလေး ထင်လေသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုတော့ မည်သည့်အမျိုးသမီးမှ လှလှလေးအား ရည်ရှည် မချစ်ကြ၍ ဖြစ်လေသည်။ ဤသို့ဖြစ်ခြင်းကိုလှလှလေးကိုယ်တိုင်လည်း သဘောကျပေသည်။ 

ဤအချက်သည် အမျိုးသမီးထုနှင့် လှလှလေးအကြားတွင် မကြေညာဘဲ အမြဲဖြစ်နေသည့် ဖေါ်မြူလာ တမျိုးပင်ဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် မတင်မြသည် မကြာခင်အချိန်အတွင်းမှာပင် စံချိန်ဝင်ကိုလေးအောင်အားဆက်၍ မမျှော်လင့်တော့ဘဲ သူ့အား တန်းတန်းစွဲဖြစ်နေသည့် သောင်းထွန်း ဆိုသူအား ဇွဲဆုပေးလိုက်လေတော့သည်။

ဤတွင် စကားကြုံ၍ လှလှလေးသုံးတတ်သည့် ဖေါ်မြူလာကို အနည်းငယ် တင်ပြလိုပေသည်။ လှလှလေးသည် မုန့်လက်ကောက်ကွင်းများကို စားလိုသောအခါ အဓိကအားဖြင့်နည်းလမ်း၂ သွယ်ဖြင့် ကြိုးစားလေသည်။ လှလှလေး၏ဖေါ်မြူလာကား ရိုးရိုးလေးပင်ဖြစ်သည်။ပထမနည်းကား ရိုးသားကာ သနားတတ်သည့် အမျိုးသမီးများအတွက်ဖြစ်ပေသည်။ ထိုအမျိုးသမီးများအား သူသည်မိန်းခလေးအစစ်မဟုတ်သည့်အတွက် အလွန်အားငယ်ကြောင်း၊ မိန်းမအလွန်ဖြစ်ချင်ကြောင်း၊နင်တို့ကို ကြည့်၍ အလွန်အားကျကြောင်း၊

နင်တို့ပစ္စည်းများသည် အလွန်လှပကြောင်း၊ သူ့တွင် ထိုကဲ့သို လှပသော ပစ္စည်းများမရှိကြောင်း ပြောကာ ဝမ်းနည်းတကြီး ငိုယိုပြလေသည်။ ထိုအခါ သနားတတ်သော အမျိုးသမီးများသည် လှလှလေးအား ချော့မော့ကာဖြင့် အားမငယ်ရန် အားပေးရလေတော့သည်။ 

ဤတွင် လှလှလေးသည် တဆင့်တက်၍ သူ့တွင်မရှိသည့် ထိုလှပသောပစ္စည်းများကို ထိတွေ့ကိုင်တွယ်ချင်သည်ဟု တောင်းဆိုလေသည်။ ထိုအခါလှလှလေးကို ချစ်၍ အလိုလိုက်ကြကုန်သောထိုသနားတတ်သည့် အမျိုးသမီးများသည် လှလှလေး၏ စားသုံးခြင်းကို ခံလိုက်ကြရလေတော့သည်။

ဒုတိယနည်းလမ်းကား ခပ်ရွရွ အမျိုးသမီးများ အတွက်ပင်တည်း။ ထိုအမျိုးသမီးများအား သူ့တွင် ဒီဟာကြီးရှိနေသောကြောင့်အလွန်ဒုက္ခရောက်ကြောင်း၊ ဒီဟာကြီးသည် နင်တို့နှင့် တွေ့သောအခါတွင် ပြဿနာ အလွန်ရှာကြောင်း၊ ထိုပြဿနာသည် အလွန်ဖြေရှင်းရခက်ကြောင်း။ ညီးညူပြလေသေည်။ ထို့နောက် ပြဿနာကြီးကို ထုတ်ပြလေတော့သည်။ ထိုအမျိုးသမီးသည်ပထမတွင် ပြဿနာကြီးအား ကြည့်ကာမျက်လုံးပြူးမျက်ဆံပြူးဖြစ်သွားလေသည်။ သို့သော် မကြာခင်အချိန်အတွင်းမှာပင် ပြဿနာကြီးအား အလွန်သဘောကျကာဖြင့် ငြိမ်းချမ်းအောင် ဆောင်ရွက်ပေးလေတော့သည်။

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ အချစ်၏အရသာကား တခါတည်းနှင့် မည်သည့်အခါမျှ မလုံလောက်ချေ။ လှလှလေးကြုံခဲ့သော အမျိုးသမီးများ၏အဆိုအရဆိုလျှင် ပထမဆုံးအကြိမ်သည် ဘာမှန်းမသိသောအချိန်ပင်ဖြစ်လေသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် တခါတည်းနှင့် မလုံလောက်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ပထမဆုံးအကြိမ်သည် လောကကြီးကိုမေ့ကာရင်အခုန်ဆုံးဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။ အမွှန်ဆုံး အချိန်ဟုလည်းပြော၍ ရပေသည်။ သူတို့ကောင်းစွာမှတ်မိသည်မှာ တခုတည်းပင်ဖြစ်လေသည်။ ထိုအရာမှာ နာကျင်ခြင်းပင်တည်း။

သို့သော် သူတို့သည် ထိုနာကျင်ခြင်းပင်ဖြစ်လင့်ကစား အချစ်၏အရသာကို စွဲမက်ကြကုန်၏။ ထိုအချက်ကြောင့် အချစ်ကို မုန်းတီးသွားသောသူလှလှလေး ယခုတိုင် မမြင်ဘူးသေးချေ။

ထို့နောက်တွင် ထိုဘာမှန်းမသိလိုက်သော အရသာကြီးအား ဘာကြောင့်မှန်းမသိစွဲမက်ကာ ဘာမှန်းသိအောင် ထပ်တလဲလဲလုပ်ချင်လာကြလေတော့သည်။ ထိုအခါ လှလှလေးထံ ခပ်စိတ်စိတ်ရောက်လာတတ်သည်။ တဖြေးဖြေး ကြာလာသောအခါတွင် လှလှလေးထံအလာကျဲသွားလေသည်။ မုန်း၍ကားမဟုတ်။ အချစ်စစ် ရှာတွေ့သွားသောကြောင့်ပင်ဖြစ်လေသည်။

နောက်တချက်ကား မည်သည့် အမျိုးသမီးမှ လှလှလေးအား အချစ်စစ်အရာတွင်ထားကာ လက်တွဲဖေါ်မလုပ်ချင်ကြသောကြောင့်လည်းဖြစ်ပေသည်။

.............................................................................................................

(၁၈) သတင်းဆိုး။

အံ့မောင်နှင့် သူ့အပေါင်းအပါများ ဝိုင်းရိုက်မှု့ကြောင့် ကိုလေးအောင်ပြည်သူ့ဆေးရုံကြီးသို့ရောက်နေသည်။ အခြေအနေမှာ စိုးရိမ်ဖွယ်အဆင့်ရှိသည်။ ဆိုသည့် သတင်းသည် ရပ်ကွက်အတွင်းတွင် ခနလေးနှင့် ပြန့်နှံ့သွားလေတော့သည်။ မျက်မြင်သက်သေများ၏အဆိုအရ အံ့မောင်နှင့် သူ၏ အပေါင်းအပါ ၂ ဦးသည် ဒုတ်၊ ဒါး၊ ချိန်းကြိုးများကို ကိုင်ဆောင်ကာ ကိုလေးအောင်အား ဝိုင်းဝန်းရိုက်နှက်ကြလေသည်။

ကိုလေးအောင်ကား ထွက်မပြေးချေ။ ထို ၃ ယောက်အား လက်ချည်းဗလာဖြင့် ပြန်ချသည်ဟု ဆိုလေသည်။ ရန်ပွဲစတင်ကတည်းကထွက်ပြေးလျှင် ကိုလေးအောင်သည် ထိုမျှ ဒဏ်ရာပြင်းထန်စရာအကြောင်းမရှိချေ။ သို့သော် သတ္တိရှိသော ကိုလေးအောင်သည် ထို ၃ ယောက်အားမြေပြင်ပေါ်လဲကျသွားသည်အထိ ခုခံသွားခဲ့သည်ဟုဆိုလေသည်။

နောက်ဆုံးတွင် ရပ်ကွက်အတွင်းမှ မတရားမှု့ကို ကြည့်မနေနိုင်သည့် သူများသည် အံ့မောင်တို့လူစုအား ခဲများဖြင့်ဝိုင်းပေါက်၍ ဒုတ်ဒါးများ ဆွဲကာ ညာသံပေး၍ ဝိုင်းလိုက်မှ အံ့မောင်တို့ လူစုထွက်ပြေးသွားရလေတော့သည်။ ရဲများကလည်း အံ့မောင်တို့ လူစုအားလိုက်လံရှာဖွေလျှက်ရှိလေသည်။ ရဲအရေးပိုင် အမှု့ဖြစ်၍ ဆေးရုံကြီးတွင် ကိုလေးအောင်အား ရဲအစောင့်အရှောက်ဖြင့် ထားရလေသည်။ ကိုလေးအောင်ကား ယခုတိုင်သတိပြန်မလည်လာသေးချေ။

သတင်းစကားအရဆိုလျှင်ကား ကိုလေးအောင်တကိုယ်လုံးတွင် ကောင်းသည့် အပိုင်း မကျန်သလောက်ပင်ဖြစ်နေလေသည်။ ခေါင်းလည်း ၃ နေရာမျှ ကွဲသွားသည်ဟုဆို၏။ မျက်နှာတခုလုံးလည်းဖူးယောင်ကာနေသည်။ လက်တွင်လည်း ဒဏ်ရာပြင်းထန်စွာရသွားသည်။ တကိုယ်လုံးတွင်လည်း ဒါးခုတ်ရာများဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်၊ ခြေထောက်၌လည်း ပြင်းပြင်းထန်ထန် ထိခိုက်မိသည်ဟု ဆိုလေသည်။ 

ထိုစကားအရ လှလှလေး မျက်လုံးထဲတွင် ပြေးမြင်မိသည်မှာ မျက်လုံး ၂ လုံးသာဖေါ်၍ တကိုယ်လုံးအား မံမီများကဲ့သို့ပတ်တီးများအပြည့်စည်းထားကာ ခြေလက်များကို ကြိုးဖြင့် တိုင်တွင်တန်းလန်းဆွဲချည်ထားသည့် လူနာကာတွန်းရုပ်ကိုပင်ဖြစ်လေတော့သည်။

ကိုလေးအောင်အား ထိုကာတွန်းရုပ်ဖြင့် အစားထိုးကြည့်မိသောအခါ လှလှလေးသည် မျက်ရည်ဖြိုင်ဖြိုင်ကျလာလေတော့သည်။ကိုလေးအောင် ထိုသို့ဖြစ်ရသည်မှာ သူ့ကြောင့်ပင်ဖြစ်လေသည်။ သူ့ကြောင့် ကိုလေးအောင်နှင့် အံ့မောင် ပြဿနာတက်ခါ အံ့မောင်သည် အငြိုးထား၍ ကိုလေးအောင်အား အခွင့်ကြုံသည်နှင့် သူအထိုးခံရသည်ကို လက်စားခြေခြင်းဖြစ်လေသည်။

သူသည် ဆေးရုံသို့ပြေးကာ ကိုလေးအောင်အနားတွင် ပြုစုပေးချင်သည်။ သို့သော်ကြားရသော သတင်းအရ ကိုလေးအောင်အားအထူးခန်းတွင် ထားထားရသည်၊ အသက်အန္တရယ်ပင် စိုးရိမ်ရသည်။ လူနာလာကြည့်မည့် မည်သည့် ဧည့်သည်မျှ လက်မခံ၊ ဆိုသည့်အတွက်ကြောင့် လှလှလေးသည် မည်သို့မျှ မတတ်နိုင်ချေ။

လှလှလေးစိုးရိမ်မိသည့် နောက်တချက်မှာ ကိုလေးအောင်အား ပြုစုမည့် သွေးရင်းသားရင်းများ အနားတွင်မရှိသောကြောင့်လည်းဖြစ်လေသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကိုလေးအောင်သည် နယ်မှ မြို့သို့တက်၍ တိုးတက်ရာ တိုးတက်ကြောင်းကိုယ့်ဒူးကိုယ်ချွန်စီးပွားလာရှာသူတဦးဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်တည်း။

ဆွေမျိုးမရှိသော ကိုလေးအောင်အား ဆေးရုံတွင် မည်သူပြုစုမည်နည်း။ လူနာရှင်မရှိ၍ ကိုလေးအောင်သည် ဆေးရုံတွင် တယောက်တည်းဖြစ်နေလေသည်။ တကိုယ်လုံး လှုတ်၍မရသော ကိုလေးအောင်အား မည်သူက ထမင်းကျွေးမည်နည်း။ မည်သူက သူ့အားဝေရာဝစ္စ ပြုစုပေးမည်နည်း။ ဤကဲ့သို့ တွေးမိသည့်အခါ လှလှလေးသည် သူကိုယ်တိုင်ပင် ကိုလေးအောင်အနားတွင် သွားနေကာ လိုအပ်သမျှ ပြုလုပ်ပေးလိုက်ချင်သည်။ သို့သော် သူသည် လူနာရှင်မဟုတ်ချေ။

...................................................................................................................................

(၁၉) ပိုင်ရှင်။

ထိုသို့ လှလှလေးစိုးရိမ်ပူပန်နေသည့် အချိန်တွင် အဖြစ်မှန်တခုသည် ဘွားကနဲ ပေါ်လာလေတော့သည်။ လှလှသုန်းသည် အပြေးအလွှားလှလှလေးအိမ်သို့ ရောက်လာကာ လှလှလေးအား လက်ညိုးငေါက်ငေါက်ထိုး၍ မျက်ရည်တွင်တွင်ကျကာဖြင့် ရန်တွေ့လေတော့သည်။

“ လှလေး နင့်ကြောင့် ကိုအောင် ခုလိုဖြစ်တာ၊ နင့်ကြောင့်၊ နင့်ကြောင့် ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး ”

လှလှလေးသည် ပထမတွင် လှလှသုန်း အဘယ်ကြောင့် ဤကဲ့သို့ သူ့အားပြောသည်ကို နားမလည်ချေ။ သို့သော် ရုတ်ချည်း သဘောပေါက်လိုက်သည်။ လှလှသုန်းသည် ကိုလေးအောင်နှင့် တခုခု ပတ်သက်နေခြင်းကြောင့်သာသူ့အားဤသို့ပြောခြင်းဖြစ်ပေမည်။ထိုပတ်သက်နေသည့် အကြောင်းမှာလည်း တခြားအကြောင်းဖြစ်ရန် အကြောင်းမရှိချေ။ ထို့ကြောင့် လှလှသုန်း၏ ရန်တွေ့မှု့ကိုဂရုမထားဘဲသူသိချင်သည့် အကြောင်းသာမေးလိုက်လေသည်။

“ ဟဲ့ အသုန်း၊ နင်နဲ့ အကိုက ဖြစ်နေကြတာလား ”

လှလှလေး နှင့် လှလှသုန်းအား အထက်အောက်ဖြစ်၍ နင် နှင့် ငါ နှင့် သာသုံးလေသည်။ လှလှလေး၏ အမေးစကားကို ကြားရသောအခါ လှလှသုန်းသည် ခြုံးပွဲချ ငိုလေတော့သည်။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် ပို၍ အံ့သြသင့်ရလေတော့သည်။ သူ့လောက်သတင်းစုံသည့်သူ ဒီရပ်ကွက်တွင် မရှိချေ။ သို့သော် သူသည် ဒီအကြောင်းကို မသိချေ။ တရပ်ကွက်လုံးလည်း သိဟန်မတူချေ။

လှလှလေးသည် အဖြစ်မှန်ကို သိချင်လာသည်။ ထို့ကြောင့် လှလှသုန်းအား ချော့ကာမော့ကာဖြင့် တဖြေးဖြေးမေးလေတော့သည်။လှလှသုန်းလည်း ခေါင်းညှိမ့်၍ တမျိုး၊ ခေါင်းခါ၍ တဖုံ၊ တရှုံ့ရှုံ့ ငိုရင်းက လှလှလေး မေးသမျှ ဖြေလေသည်။

“ တိတ်ပါ အသုန်းရယ်၊ ငါလဲ စိတ်မကောင်းပါဘူး၊ နင့်သိတဲ့အတိုင်း ငါ့မှာက ယောက်ကျားလေး သူငယ်ချင်းဆိုလို့ အကို တယောက်တည်းရှိတာ။ ငါက ပိုတောင် စိတ်မကောင်းဖြစ်သေးတယ်။ နောက်ပြီး ငါ့ကြောင့် အကိုနဲ့ အံ့မောင်တို့ ရန်ဖြစ်ကြတာမှုတ်လား။ ဟိုကောင် အံ့မောင်က မိန်းမလို မိန်းမရ တယောက်တည်း အကို့ကို မချရဲလို့ အုပ်စုလိုက်ဝင်ချတာ။ သူတို့ကို ရဲကမြန်မြန် ဖမ်းမိပါစေတော်၊ ပြီးတော့ ထောင် တသက်တကျွန်းကျပါစေတော်၊ တိတ် နော် တိတ်၊ မနက်ဖြန် နင်နဲ့ငါ ဆေးရုံကို သွားမယ်လေ၊ နင်လဲ မနက်ဖြန် အလုပ်ပိတ်တာဘဲဟာ၊ သူတို့ ပေးမကြည့်ရင် ငါတို့ အတင်းပြောပြီး ဝင်ကြည့်ကြတာပေါ့။ ခုဟာက လူတွေက အမျိုးမျိုး ချဲ့ကားပြောနေကြတာနေမှာပါ။ အကိုကလဲ တကယ် အဲလောက် အခြေနေဆိုးချင်မှ ဆိုးမှာပါ။ ငါတို့ သွားကြည့်ကြမယ်နော် တိတ် နော် တိတ် ”

လှလှလေးသည် အထက်ပါစကားရှည်ကြီးကို အခေါက်ခေါက်ရွတ်ကာဖြင့် လှလှသုန်းအား ချော့မော့လေသည်။ ထိုအခါ လှလှသုန်းလည်းတဖြေးဖြေးဖြင့် ငိုယိုမှု့နှုန်းကျဆင်းလာကာ ရှိုက်သံသဲ့သဲ့သာ ကျန်လေတော့သည်။ ထို့နောက်တွင် လှလှလေးသည် သူသိချင်သည့် အကြောင်းအား လေအေးအေးဖြင့် မေးလေတော့သည်။

“ အသုန်း နင်နဲ့ အကိုက ဖြစ်နေကြတာလား၊ ဟုတ်လား ”

လှလှသုန်းသည် ခေါင်းခါပြလေသည်။ မဖြစ်ဘူး ဆိုသည့် သဘောပင်ဖြစ်လေသည်။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် ပို၍ စိတ်ဝင်စားသွားလေတော့သည်။ မဖြစ်ဘဲနှင့် လှလှသုန်းသည် အဘယ်ကြောင့် ငိုကြီးချက်မ ဖြစ်နေရသနည်း။ တခုခုတော့ တခုခုပင်။ ထို့ကြောင့်သူထင်သည်ကို မေးတော့သည်။

“ ဒါဆို အကိုက နင့်ကို ကြိုက်နေလို့လား ”

လှလှသုန်းသည် ခေါင်းညှိမ့်ပြလေသည်။ လှလှလေး သဘောပေါက်သွားလေသည်။ အော် . . အကိုက သူ့အမကို ကြိုက်နေတာကိုး။သူ့ရင်ထဲတွင် တမျိုးဖြစ်သွားလေသည်။ နှမြောသလိုဖြစ်သွားသော်လည်း သူ့အမနှင့်ဆို၍ သူသံယောဇဉ်ရှိသောအကိုအား သူအလိုလို သဘောတူပြီးသား ဖြစ်သွားလေတော့သည်။

“ အကိုက နင့်ကို ကြိုက်တယ် ပြောလား ”

လှလှသုန်းသည် ခေါင်းညှိမ့်ပြလေသည်။

“ နင်ကရော သူ့ကို ကြိုက်လို့လား ”

လှလှသုန်းသည် ဘာမှ ပြန်မဖြေချေ။

“ ပြောလေဟာ နင်ကလဲ၊ မောင်နှမ ချင်းဘဲဟာ ရှက်မနေပါနဲ့ ”

ထိုအခါ လှလှသုန်းသည် ခေါင်းညှိမ့်ပြလေသည်။ ထိုသို့ ခေါင်းညှိမ့်ပြသည်ကို မြင်ရသောအခါ လှလှလေးသည် ဝမ်းသာသွားလေတော့သည်။ သို့သော် စောစောက လှလှသုန်းပြောသည့် သူတို့ မဖြစ်ကြသေးဘူး ဆိုသည်ကို သတိရသွားသဖြင့်

“ ဟင် ဒါနဲ့ နင်တို့က မဖြစ်သေးဘူးဆို ”

လှလှသုန်းသည် ခေါင်းညှိမ့်ပြလေသည်။ လှလှလေးသည် အနည်းငယ် စဉ်းစားရကြပ်သွားလေသည်။ သို့သော် အတွေ့အကြုံရင့်ကျက်သော လှလှလေးသည် သဘောပေါက်စွာဖြင့်

“ အော် အော် နင်က သူ့ကို အဖြေမပေးရသေးဘူး ဆိုပါတော့၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား ”

လှလှသုန်းသည် ခေါင်းညှိမ့်ပြလေသည်။

“ နင်ကလဲဟာ ကြိုက်နေရဲ့သားနဲ့ အဖြေမပေးဘဲ ဘာလုပ်နေတာလဲ ”

ထိုအခါ လှလှသုန်းသည် ရှိုက်သံသဲ့သဲ့ဖြင့် တခွန်းတည်းသော စကားကို ဆိုလေသည်။

“ ကြောက်လို့ ”

ဘုရားရေ။ လှလှလေးသည် စိတ်ထဲက ဘုရားတမိလေတော့သည်။ လှလှသုန်းသည် ဘာကိုကြောက်နေသနည်း။ သူသည် အမျိုးသမီးအများအပြားဖြင့် အတွေ့အကြုံ ရှိခဲ့သူဖြစ်လေသည်။ အမျိုးသမီးတိုင်းလိုလိုပင် အစပထမ တွင် ကြောက်ကြသူချည်းဖြစ်လေသည်။ ထိုအကြောက်ကား ထိတွေ့ဆက်ဆံရသည်ကို ကြောက်ကြခြင်းသာဖြစ်သည်။ ကိုယ်ချစ်သောသူအား အဖြေပေးရန် ကြောက်သောသူ သူမတွေ့ဘူးချေ။ 

လှလှသုန်းသည် အဖြေပေးပြီးပါက အကိုနှင့် ထိတွေ့ဆက်ဆံရမည်ကို ကြောက်၍ အဖြေမပေးဘဲထားသည်ဟု သူထင်လေသည်။ တကယ်ချစ်သည်နှင့် ထိုအကြောက်တရားသည် အလိုလိုပျောက်သွားတတ်သည်ကို သူ့အတွေ့အကြုံအရ သိပြီးသားပင်ဖြစ်လေသည်။ ထို့ကြောင့်

“ နင်ကလဲဟာ ကြောက်လို့များ အဖြေမပေးဘဲထားရတယ်လို့၊ ကြောက်စရာဘာမှမရှိဘူး၊ နင်ချစ်ရင် သူ့အလိုလို အကြောက်ပြေသွားမှာပေါ့ဟ၊ အလွန်ဆုံး ပထမတခါလောက်ဘဲ နဲနဲပါးပါးကြောက်မှာပေါ့၊ ပီးတော့လဲ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး၊ ကြောက်စရာဘာမှမရှိဘူး၊ တခါထဲ ဒါလေးများ နင်က ငါ့ကိုစောစောကလာမပြောဘူး၊ ခုကြည့်စမ်း နင်အချိန်ဆွဲနေတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲမသိဘူး၊ ဟိုက နင်အချိန်ဆွဲနေတာနဲ့ စိတ်ပျက်ပြီး နောက်တယောက်ရှာသွားမှ နင်မောကြောဆိုက်နေမှာ၊ ငါတောင် မသိလို့ အကို့ကို တခြားမိန်းခလေးတွေနဲ့ စပ်ပေးသေးတယ်၊ တော်သေးတယ် သူစိတ်မဝင်စားလို့၊ မနက်ဖြန်ဆေးရုံသွားရင် တခါတည်း အဖြေတန်းပေးလိုက်၊ နင်မပြောရဲရင် နင့်အစား ငါပြောပေးမယ် ”

လှလှလေးသည် သူ့အမကို အားမလိုအားမရဟန်ဖြင့် သူ့သဘာဝအရ မိန်းမချင်း ပြောသလို ပြောတော့သည်။ ထိုအခါ လှလှသုန်းသည် လှလှလေးကို ကြည့်ကာ ပုံမှန်လေသံဖြင့် ပြန်ပြောလေတော့သည်။

“ လှလေး နင်မသိဘဲ အရမ်းမပြောနဲ့၊ ငါ့ ကိုအောင့်ကို မကြောက်ဘူး၊ သူငါ့ကို ဘာလုပ်လုပ် ငါမကြောက်ဘူး၊ ငါသူ့ကိုပြောပြီးသား၊ငါ့ခန္တာကိုယ်ကိုလိုချင်လား၊ ယူလို့၊ ဒါပေမဲ့ ငါ အဖြေမပေးချင်ဘူး၊ လက်မထပ်ချင်ဘူးလို့၊ ဘာလို့လဲသိလား၊ ငါကြောက်တာအဖေက ငါ့ကိုအပြစ်ပြောမှာကိုဘဲ၊ သူ့နာမည်မှာ လှ မှမပါတာ။ တော်ကြာ ငါ့ကြောင့် သူ့ လှ မျိုးရိုးကြီး ပျက်စီးသွားပါပြီဆိုပြီး ငါ့ကိုပြောမှာ၊ နင်စဉ်းစားကြည့်စမ်း ငါတို့ အဖိုး အဖွားလက်ထက်ကတည်းက ထိမ်းသိမ်းလာတဲ့ ဒီ လှမျိုးရိုးကြီး ငါ့ကြောင့် ပျက်စီးတယ်ဖြစ်နေမှာ။ လှဖေသမီးက လေးအောင်နဲ့ ယူသွားတယ်၊ နင်တို့ လှ မျိုးရိုးမဟုတ်တော့ဘူး၊ လူတွေကပြောရင် အဖေကဘာပြန်ပြောမလဲ၊ နင်စဉ်းစားကြည့်စမ်း၊ ငါဒီတသက် ကိုအောင့်ကို လက်မထပ်ဘူး၊ ငါ့ကြောင့်တော့ လှ မျိုးရိုး အပျက်မခံဘူး ”

ထိုသို့လှလှသုန်းသည် သူ့ရင်ထဲရှိနေသည်များကို ပြောပြီးသည့်အခါတွင် ရှိုက်ကြီးတငင် ထပ်ငိုပြန်တော့သည်။ ဤတကြိမ်တွင်မူလှလှလေးသည် လှလှသုန်းအား မချော့တော့ပေ။ လှလှလေးသည် အခြေအနေမှန်ကို သဘောပေါက်သွားကာ သူကိုယ်တိုင်ပင်ဘာလုပ်ရမှန်းမသိအောင် ဖြစ်သွားလေတော့သည်။

................................................................................................................

(၂၀) နောက်ကြောင်း။

ထို့နောက် လှလှလေးသည် လှလှသုန်းနှင့် စကားတော်တော်များများပြောဖြစ်လေသည်။ ထိုမှ လှလှလေးလည်း အကြောင်းစုံကိုသိရတော့သည်။ လှလှသုန်းသည် မြို့ထဲရှိ စတိုးဆိုင်တခုတွင် အရောင်းစာရေးမ လုပ်နေသည်မှာ ကြာပြီဖြစ်လေသည်။ ထိုစတိုးဆိုင်အနီးတွင် နာမည်ကြီး အအေးဆိုင် တခုလည်းရှိလေသည်။ ထိုအအေးဆိုင် အဖျော်ဆရာ၏ အကူမှာ ကိုလေးအောင်ပင်ဖြစ်လေသည်။

ကိုလေးအောင်သည် နယ်မှရောက်လာပြီးနောက် ထိုအအေးဆိုင်တွင် အလုပ်သမားဖြင့် ဝင်လုပ်လေသည်။ ထိုဆိုင်မှာပင်နေ၍ ထိုဆိုင်မှာပင်စားလေသည်။ ကိုလေးအောင်သည် အလုပ်ကြိုးစားသည်၊ ဘာမဆို သင်ယူလိုသူလည်းဖြစ်လေသည်။ ထို့ကြောင့် ကြာလာသောအခါတွင် ဆိုင်အတွက် အရေးပါသော သူတဦးဖြစ်လာကာ အဖျော်ဆရာ၏ လက်ထောက် သို့ပင်ရောက်ရှိလာလေတော့သည်။

ကိုလေးအောင်သည် တခါတရံ စတိုးဆိုင်မှ အအေးမှာသောအခါသွားပို့ရင်းဖြင့် လှလှသုန်းနှင့် တွေ့လေတော့သည်။ ထို့နောက်မေတ္တာသက်ဝင် ချစ်ခင်မိလေသည်။ ထိုအခါ ယောက်ကျားတို့ ထုံးစံအတိုင်း ချစ်ခွင့်ပန်လေတော့သည်။ လှလှသုန်းလည်း ရိုးသား၍ ကြိုးစားသော ကိုလေးအောင်အား လက်ခံလိုပေသည်။ သို့သော် သူ့တွင် ထို မျိုးရိုး အကြောင်းရှိနေသဖြင့် အဖြေပြန်ပေးရန်မဝံ့မရဲဖြစ်နေလေသည်။

ကိုလေးအောင်သည် သူ့အားမည်သည့်အတွက်ကြောင့်အဖြေပြန်မပေးသနည်းဟု အမြဲမေးလေသည်။ လှလှသုန်းသည် ထိုအကြောင်းအား ကိုလေးအောင်အား မပြောရဲချေ။ ရှက်သောကြောင့်ဖြစ်လေသည်။ ထိုအကြောင်းအား တခြားသူအားပြောမိက ဟားတိုက်ရယ်မည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်လေသည်။ နင်တို့က ဘာမို့လဲ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်ဟု ဆိုချင်ဆိုပေလိမ့်မည်။ လှလှသုန်းကိုယ်တိုင်ပင်လျှင်ထိုမျိုးရိုး ဆိုသည်မှာ အရေးပါသည့်အရာမဟုတ်ဟုထင်လေသည်။ ထိုသို့ပြောရမည်ကိုပင် ရှက်လေသည်။

သို့သော် ဦးလှဖေ အတွက်မှာကား အလွန်အရေးကြီးပေသည်။ သူ့တွင်ကြွားဝါစရာ ပြည့်စုံကြွယ်ဝသော ငွေကြေးချမ်းသာမှု့ မရှိချေ။ ပညာလည်းမရှိချေ။ သူ့တွင် ကြံဖန်ဂုဏ်ယူစရာဟူ၍ ဒီတခုတည်းသာရှိလေသည်။ ထိုကြောင့် ဒီတခုတည်းကိုပင်ဟုတ်ဟုတ် မဟုတ်ဟုတ် ကြံဖန်၍ ကြွားဝါရလေသည်။ 

ရပ်ကွက်အတွင့်ရှိ လူများသည် ထိုကြံဖန် ကြွားဝါမှု့ကို ဂရုပြု အလေးထားကြသည်ကားမဟုတ်ပေ။ စကားရှိ၍ ပြောခြင်းဖြစ်သည်ဟုသာ မှတ်ယူကြလေသည်။ မည်သူမှလည်း ဦးလှဖေအားအရေးမပါတာလာကြွားနေသည်ဟု မရှုံ့ချကြချေ။ ဦးလှဖေ ပြောသည်မှာ မှန်ကြောင်းလည်း မျိုးရိုးက သက်သေခံနေသည် ဖြစ်သောကြောင့်ပင်တည်း။

ထိုကဲ့သို့ ကိုလေးအောင်နှင့် လှလှသုန်းသည် ဟိုမရောက် ဒီမရောက်ဖြစ်နေကြသောအချိန်မှာပင် တဦးတည်းကျန်နေသော နယ်မှမိခင်သည် မကျမ်းမမာဖြစ်လေတော့သည်။ ကိုလေးအောင်လည်း ကမန်းကတန်း နယ်သို့ပြန်ကာ မိခင်အား ပြုစုရလေတော့သည်။

သို့သော် ရောဂါကျွမ်းနေသော ကိုလေးအောင်၏ မိခင်သည် ကြာကြာမခံချေ။ ကိုလေးအောင် လက်ပေါ်မှာပင် ကွယ်လွန်သွားခဲ့လေသည်။ ထိုအခါ ကိုလေးအောင်သည် မြို့မှာပင် အခြေချတော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ မိခင်ချန်ခဲ့သည့်နယ်မှ အိမ်နှင့် မြေကိုရောင်းချ၍လှလှသုန်း နေထိုင်သို့ရပ်ကွက်တွင် အိမ်တလုံးဝယ်ကာ တဦးတည်းနေထိုင်ရင်း လှလှသုန်း၏ အချစ်ကို ဇွဲကောင်းကောင်းဖြင့်စောင့်နေလေတော့သည်။

ကိုလေးအောင်နှင့် လှလှသုန်းတို့၏ အနေအထိုင်ကား ပိရိလှပေသည်။ လှလှသုန်း၏ တောင်းဆိုမှု့ကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။ လှလှသုန်းသည် ကိုလေးအောင်သူ့အားကြိုက်နေသည်ကို ရပ်ကွက်အတွင်းရှိသူများ မသိအောင် လျို့ဝှက်ထားပေးရန် တောင်းဆိုထားလေသည်။ ကိုလေးအောင်လည်း လှလှသုန်း၏ အလိုကိုလိုက်ကာ ရပ်ကွက်အတွင်းတွင် မသိသလိုပင်နေလေသည်။ လှလှသုန်းကြောင့်လှလှလေးအား ရင်းရင်းနှီးနှီးပေါင်းသင်းလေသည်။

အကြောင်းစုံကို သဘောပေါက်သွားသောအခါ လှလှလေးသည် ဦးနှောက်အတော်စားသွားလေတော့သည်။ ထိုပြဿနာသည်တိမ်မရောင်ဖြင့် နက်လေသည်။ ဘာမဟုတ်တာလေးသည် ဘာမဟုတ်တာကြီး ဖြစ်သွားသောကြောင့်ပင်ဖြစ်တော့သည်။

ဒီ မျိုးရိုးကို အဓိကထားနေသူမှာလည်း ဖခင်ကြီး တဦးတည်းပင်ဖြစ်သည်။ အကြောင်းစုံကို ဖွင့်ပြောကာ ဖခင်ကြီးအား ခွင့်တောင်းပါက မိဘပီပီ ခွင့်လွှတ်မည်မှာ ရာနှုံးပြည့်နီးပါးသေချာပေသည်။ သို့သော် ဖခင်ကြီးတွင် ဂုဏ်ယူကြွားဝါစရာကား ရှိတော့မည်မဟုတ်ပေ။ 

ထိုအခါ ဖခင်ကြီးသည် စိတ်ဓါတ်ကျသွားနိုင်ပေသည်။ အသက်ကြီးမှ သားသမီးမိုက်ကြောင့် စိတ်ဓါတ်ကျသွားသော မိဘတို့၏အဖြစ်အပျက်ကို လှလှလေးသည် ရုပ်ရှင်ထဲတွင် မကြာခနကြည့်ဘူးလေသည်။ ထိုသားသမီးများကား မိဘမရှိသောအခါမှ မှားမှန်းသိကာ နောင်တရကြကုန်လေသည်။ ထိုနောင်တသည် တသက်လုံး သူတို့အား ခြောက်လှန့်သွားပေလိမ့်မည်။

လှလှလေးသည် ထိုသို့ အဖြစ်မခံလိုပေ။ သူ့အမအားလည်း သူချစ်သောသူနှင့် ညားစေချင်လေသည်။ သူသည် ကိုလေးအောင်အား သူ့အမနှင့်သာ သဘောတူလေသည်။ သို့သော် သူသည် ဘာလုပ်ပေးရမှန်း မသိချေ။ နောက်ဆုံးတွင် လှလှလေးသည် သူ့အမအား စိတ်သောကမဖြစ်စေရန်နှင့် ဖူးစာပါက ညားကိုညားပေမည် ဟုချွေးသိပ်ကာ မနက်ဖြန် ဆေးရုံသို့သူတို့ ၂ ယောက်သွား၍ ကိုလေးအောင်အခြေအနေမှန် သွားကြည့်မည်ဟု ဆိုလေသည်။

....................................................................................................................................

(၂၁) ဗေဒင်။

လူနာကြည့်ချိန်အရောက် မှန်းဆကာ ၂ ယောက်သား ဆေးရုံသို့ထွက်လာလေတော့သည်။ လိုလိုမယ်မယ် ဓါတ်ဘူး၊ အိုဗာတင်း၊နို့ဆီ၊ သကြား၊ ခွက်၊ ဇွန်း၊ ပန်းကန်၊ အစရှိသဖြင့် ဆေးရုံတက်လူနာများ လိုအပ်မည်ထင်ရသော ပစ္စည်းများကိုလည်း ယူဆောင်လာလေသည်။ ဆေးရုံတွင် ဟိုမေးသည်မေးဖြင့် ကိုလေးအောင် ထားသော အခန်းသို့ရောက်သောအခါ ရပ်ကွက်အတွင်းမှ လူများပြောသည့်အတိုင်းပင် အခန်းဝတွင် ရဲသားကြီး တဦးစောင့်နေလေသည်။ ထိုရဲသားကြီးမှာ တာဝန်ကျေလှပေသည်။

သူတို့ အား ကိုလေးအောင်နှင့် မပေးတွေ့ချေ။ ဧည့်သည်မတွေ့ရဟု ဆိုလေသည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ ကြည့်သောအခါ ကိုလေးအောင်သည် လှလှလေး တွေးထင်ထားသည့် ကာတွန်းရုပ်ကဲ့သို့ မဟုတ်ချေ။ ခေါင်းတွင်ပတ်တီးအဖွေးသားနှင့်တော့ ရှိသည်။ တိုင်တွင် ဆေးအိပ်တခုချိတ်ဆွဲကာ ပိုက်တန်းလမ်းဖြင့် ဆေးလည်းသွင်းထားသည်။

ဆေးရုံတွင် သုံးတတ်သည့် အင်္ကျီအပြာကြီး ဝတ်ကာ စောင်ခြုံထားသဖြင့် ခန္တာကိုယ်တွင် မည်မျှထိခိုက်သွားသည်ကိုကား သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ရပေ။ ရဲသားကြီးအဆိုအရမူ ဘိုက်တွင် ဒါးဒဏ်ရာ ပြင်းပြင်းထန်ထန်ရထားသည်ဟုဆိုလေသည်။ ကံကောင်း၍ အသက်မသေ ဟုဆိုလေသည်။ ကိုလေးအောင် အခြေအနေကို အဝေးမှကြည့်ကာ လှလှသုန်းသည် မျက်ရည်တွင်တွင်ကျလေသည်။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် ရဲသားကြီးအား ခနမျှ အနီးကပ် ကြည့်ခွင့်ပေးရန် အသနားခံပြောရင်း လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသည့်ငွေစက္ကူအချို့အား ရဲသားကြီး လဖက်ရည် ဝယ်သောက်ရန်ဆိုကာ တောင်းတောင်းပန်ပန်ဖြင့် ပေးလေတော့သည်။

ထိုအခါ သဘောအလွန်ကောင်းသော ရဲသားကြီးသည် လှလှလေးတို့အား သနားသွားသဖြင့် ကမ်းပေးသော လဖက်ရည်ဖိုးအားလှမ်းယူကာ သိပ်မကြာစေရန် ပြောရင်း ဝင်တွေ့ခွင့်ပေးလေသည်။ လှလှလေးတို့လည်း ကမန်းကတမ်း ကိုလေးအောင် အနားသို့သွားကာ ကြည့်ရှု့ကြလေသည်။ ကိုလေးအောင်ကား သတိမရသေးချေ။ ထိုအချိန်တွင် ထမီအနီဝတ် ဆရာမတဦးသည် ကိုလေးအောင် အနားသို့ ရောက်လာလေတော့သည်။

ဆရာမသည် လှလှလေးတို့ ကိုမြင်သောအခါ အံ့သြသင့်စွာဖြင့် ဒီလူနာမှာ ရဲအမှု့ဖြစ်၍ ဧည့်သည်ကြည့်၍ မရကြောင်းပြောလေသည်။သို့သော် ပါးနပ်သော လှလှလေးသည် သူသည် ဆွေးမျိုးနီးစပ်တော်သူဖြစ်ကြောင်း၊ ရဲသားကြီးအား ခွင့်တောင်းပြီးပြီဖြစ်ကြောင်း ပြန်လည်ရှင်းပြရင်း လူနာအခြေအနေကို မေးလေတော့သည်။

ထိုအခါ ဆရာမလေးသည် လူနာအခြေအနေကို လှလှလေးတို့အား ရှင်းပြလေသည်။ အရေးအကြီးဆုံး ဒဏ်ရာသည် ဘိုက်မှဒါးဒဏ်ရာပင်ဖြစ်သည်။ ကံကောင်း၍သာ အထဲမှ အူကို မထိမိခြင်းဖြစ်လေသည်။ ဒဏ်ရာသည် အတော်နက်သည်။ စိုးရိမ်ရသည်။

ဆေးရုံအရောက်စော၍သာ လူနာအသက်အန္တရယ်မှ လွတ်သည်ဟုဆိုလေသည်။ ထို့အပြင် တကိုယ်လုံးတွင်လည်း ဒဏ်ရာများရထားသည်ဟုဆိုလေသည်၊ ခေါင်းလည်း ၃ နေရာကွဲကာ ပြန်ချုပ်ထားသည်၊ စုစုပေါင်း ဒဏ်ရာ ၁၅ ချက် ရှိသည်ဟု လူနာကုတင်တွင် ရေးထားသော မှတ်တမ်းကို ကြည့်ကာ ပြောလေသည်။ ယခုအခါ ဒဏ်ရာပြင်းသဖြင့် အိပ်ဆေးထိုးကာ ပေးအိပ်ထားကြောင်းပြောပြလေသည်။ ထို့နောက် စောင်ကို အသာလှပ်ကာ ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်များကို ပြလေသည်။

လှလှသုန်းကား မျက်ရည်ကျကာ တချိန်လုံးငိုနေတော့သည်။ လှလှလေးသည် ဆရာမအား အကူအညီတောင်းကာ သူ့တွင် ပါလာသော ပစ္စည်းများအား ကိုလေးအောင် သတိရလျှင် သုံးရန်ပေးလေသည်။ ဆရာမလည်း ကိုလေးအောင် နဘေး စားပွဲပေါ်တွင်ထားခဲ့ရန်ပြောသဖြင့် လှလှလေးသည် စာပွဲပေါ်တွင် စီစီရီရီ တင်ထားပေးလေသည်။ ထို့နောက် သူတို့သည် လူနာစောင့် လုပ်၍မရသောကြောင့် ကိုလေးအောင် အရေးပေါ်လိုအပ်လျှင် သုံးရန် ငွေစက္ကူ တထပ်အား ဆရာမအားအပ်လေသည်။ 

ဆရာမသည်ထိုငွေအား လက်မခံဘဲ ကိုလေးအောင် ခေါင်းအုံးအောက်တွင် ထားခဲ့ရန် နှင့် ကိုလေးအောင် သတိရလာက ပြောပြပေးမည်ဖြစ်ကြောင်းပြောကာ လှလှလေးတို့အမည်နှင့် ငွေကြေးပမာဏ ကိုမှတ်ထားပေးလေသည်။

ဆေးရုံမှ ပြန်လာသောအခါတွင် လှလှသုန်းသည် ကိုလေးအောင်အတွက် ဆုတောင်းပေးချင်သည် ဆိုသဖြင့် တံခိုးကြီးဘုရားသို့ ၂ ယောက်သား သွားကြလေတော့သည်။ ပန်း၊ ဆီမီးများ ဝယ်ကာ ကိုလေးအောင် မွေးသည့် သောကြာဒေါင့်တွင် ကိုလေးအောင်အမြန်ပြန်လည် ကျမ်းမာလာစေရန် ဆုတောင်းကြလေသည်။ ထိုနောက် ဘုရားအား လည့်ပတ်ကြည်ညိုရင်းဖြင့် စောင်းတန်းတနေရာတွင် ဗေဒင်ဆရာတဦးအား လှလှလေး အမှတ်မထင် မြင်မိလေတော့သည်။

ထိုအခါ လှလှလေးသည် ဗေဒင်မေးကြည့်လျှင် ကောင်းမည်ဟု စိတ်ကူးရသဖြင့် လှလှသုန်းနှင့် တိုင်ပင်ရာ လှလှသုန်းလဲ သဘောတူသဖြင့် ၂ ဦးသား ကိုလေးအောင်အတွက် ဗေဒင်မေးကြလေတော့သည်။ ကံအားလျှော်စွာပင် လှလှသုန်းသည် ကိုလေးအောင်၏ မွေးနေ့အတိအကျကို သိနေလေသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် များမကြာမှီက ကိုလေးအောင်သည် သူ့မွေးနေ့ ဟုဆိုကာလှလှသုန်းအားဘုရားသို့ ခေါ်၍ကုသိုလ်ကောင်းမှု့ လုပ်ပြီး ထမင်းကျွေးဘူးသောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။

ဗေဒင်ဆရာအား ကိုလေးအောင်၏ မွေးနေ့ကိုပေး၍ တွက်ခိုင်းရာ ဗေဒင်ဆရာသည် တဂျောက်ဂျောက်ဖြင့် သူ၏ ကျောက်သင်ပုန်းပေါ်တွင် တွက်ချက်ကာ ဤသို့ဟောလေတော့သည်။ကာယကံရှင်အတွက် ဒီနှစ်သည် အလွန်ကံဆိုးသောအချိန်ဖြစ်သည်။ ရာဟုဂြိုလ်သည် အလုံးလိုက် အရင်းလိုက်ဖြင့် သောကြာသား

အား နည်းမျိုးစုံဖြင့် ဒုက္ခပေးလျှက်ရှိသည်။ အခန့်မသင့်လျှင် အသက်ပင် ဆုံးရှုံးနိုင်သည်ဟု ဆိုလေသည်။ ထိုသို့ဟောလိုက်သည်နှင့် လှလှလေး နှင့် လှလှသုန်းတို့သည် မှန်လိုက်တာ ဆရာရယ်၊ မှန်လိုက်တာ ဆရာရယ် ဟူ၍ ဖြစ်ကုန်ကြလေတော့သည်။

ထို့နောက်မည်သို့လုပ်ရမည်နည်း ဟုမေးကြည့်သောအခါတွင် ဗေဒင်ဆရာတို့၏ ထုံးစံအရ ယတြာ ချေရလေတော့သည်။ယတြာမှာ အလွန်ကံဆိုးနေသော ကိုလေးအောင်အားသေဆုံးစေ၍ နာမည်သစ်ဖြင့်လူသစ် ပြန်မွေးဖွားပေးရန်ပင်ဖြစ်လေသည်။

နားမလည်၍ သေချာ ပြန်မေးသောအခါ ကံဆိုးနေသော ကိုလေးအောင်၏ ဆံစ၊ လက်သည်းစ၊ ခြေသည်းစ များကို လူရုပ်တခုတွင်ကပ်၍ သူနေထိုင်ရာအနီး သင်းချိုင်းကုန်းတွင် သူ့မွေးနေ့ဖြစ်သော သောကြာနေ့၌ မြုတ်နှံသဂြိုလ်ကာ ထိုလူအား နာမည်သစ်ဖြင့်ဘဝအသစ် ပြန်စပေးခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်။ ဗေဒင်ဆရာ၏ နာမည်သစ်ဖြင့် ဘဝပြန်စသည် ဆိုသည့် စကားကြောင့် လှလှလေးသည် အထူးပင် စိတ်ဝင်စားသွားလေတော့သည်။ မည်သည့်နာမည်ကို ပေးရမည်နည်း ဟုမေးသောအခါတွင် ဗေဒင်ဆရာသည်တဂျောက်ဂျောက်ဖြင့် တွက်ပြန်လေသည်။

ထို့နောက် နာမည်သစ် သိန်းထွန်း ဟု ခေါ်လျှင်ကောင်းမည်ဟုဆိုလေသည်။ ထိုအခါလှလှလေးသည် မဝံ့မရဲဖြင့် ဗေဒင်ဆရာအားလှထွန်း ဟုပေး၍ ရ မရမေးကြည့်ရာ ဗေဒင်ဆရာသည် သူတွက်ထားသည့် ကျောက်သင်ပုန်းအား သေချာပြန်ကြည့်ရင်း အနီးရှိစာအုပ် အား ဟိုလှန် ဒီလှန်ကြည့်လေတော့သည်။ လှလှလေးလည်း ရင်တထိပ်ထိပ်ဖြင့် ဗေဒင်ဆရာ၏ အဖြေကို စောင့်နေလေတော့သည်။

ဗေဒင်ဆရာသည် တအုပ်ဖြင့် အားမရ။ နောက်တအုပ်ကို လှန်ကြည့်ပြန်သည်၊ ထိုနောက် ကျောက်သင်ပုန်းတွင် ဂဏန်းအနည်းငယ်ဖြည့်စွက်ပြန်သည်။ ထို့နောက် အားရကြေနပ်သည့် လေသံဖြင့် လှထွန်း ကပို၍ ကောင်းသည်ဟုဆိုလေသည်။ လှလှလေးတို့လည်းထခုန်မတတ် ဝမ်းသာမိလေသည်။ ထိုနောက် ဗေဒင်ဆရာတောင်းသလောက် ပေးကာဘုရားပေါ်မှ ဝမ်းသာအားရဆင်းလာလေတော့သည်။

...............................................................................................................

(၂၂) ကိုလှထွန်း။

လှလှလေးတို့သည် နောက်တနေ့တွင် ဆေးရုံသို့သွားကာ ကိုလေးအောင်အား သွားကြည့်ပြန်လေသည်။ ဆေးရုံတွင် ရဲအစောင့်အရှောက်ကင်းသွားပြီဖြစ်လေသည်။ မနက်စောစော ကိုလေးအောင် သတိရလာကတည်းက စခန်းမှုးကိုယ်တိုင် လာကာ အသေးစိတ် စစ်ချက်ယူသွားပြီဖြစ်လေသည်။ ရဲအစောင့်အရှောက်ကိုလဲ ရုတ်သိမ်းသွားပြီးဖြစ်လေသည်။ ကိုလေးအောင်ကား အပြစ်ရှိသူမဟုတ်သောကြောင့် ပင်တည်း။

လှလှလေးတို့လာသောအခါ ကိုလေးအောင်သည် ကျေးဇူးတင်စကား အထပ်ထပ်ဆိုလေသည်။ မနေ့က သူတို့လာသွားသည့်ကြောင်းကို ဆရာမပြောပြသဖြင့် သိပြီးဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်တည်း။ လှလှလေးကလည်း ကျေးဇူးတင်ရန်မလိုကြောင်း သူ့ကြောင့် ဒီလိုဖြစ်သဖြင့် သူ့တွင် တာဝန်အများကြီးရှိကြောင်း၊ ဒါတင်မက လှလှသုန်းနှင့် အကြောင်းပါ သူသိပြီးဖြစ်ကြောင်း၊ခုချိန်မှစ၍ လှလှသုန်းသည် ခွင့်ယူ၍ ဆေးရုံတွင်နေခါ အကို့အား ပြုစုပေးမည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောပြလေသည်။

ကိုလေးအောင်သည် လှလှသုန်း ဆေးရုံတွင်နေ၍ သူ့အားပြုစုမည် ဆိုသည့်အတွက်ကြောင့် ဝမ်းသာလုံးဆို့နေလေသည်။

ထို့နောက် လှလှလေးသည် မနေ့က အကို့အတွက် ဗေဒင်သွားကြည့်ကြကြောင်း၊ ဗေဒင်ဆရာက ဒီအချိန်အလွန်ကံဆိုးနေဖြင့်ယတြာချေရမည် ဟုဟောကြောင်း၊ ခြေရမည့်ယတြာကိုလည်းပြောပြကာ နာမည်ပါ ပြောင်းရမည် အကြောင်း ပြောလေသည်။

ထိုအခါ ကိုလေးအောင်သည် လှလှသုန်း သဘော၊ လုပ်ချင်တာလုပ်ဟုဆိုသဖြင့် လှလှသုန်းသည် အလွန်ဝမ်းသာသွားလေတော့သည်။ ထိုနောက် ယတြာအတွက် လိုအပ်သည့် ဆံစ၊ လက်သည်းစ၊ ခြေသည်းစများကို ပါလာသော ကပ်ကျေးဖြင့် ဖြတ်ကာအသင့်ယူလာသည့် ပလပ်စတစ်အိပ်များအတွင်း ခွဲထည့်လေတော့သည်။ ကိုလေးအောင်သည် ဒဏ်ရာများဖြင့် နာကျင်နေသည့်ကြားမှဝမ်းသာအားရဖြင့်

“ ကံဆိုးနေတာ ဟုတ်မယ်ထင်တယ်၊ ကံဆိုးရင် မိန်းမရတတ်တယ်လို့ လူတွေပြောကြတယ် ”

ဟုဆိုသဖြင့် လှလှသုန်းသည်ရှက်ကာ ကိုလေးအောင်အား အမှတ်တမဲ့ လက်သီးဖြင့် ထုမည်ဟန်ဖြင့် ရွယ်လေသည်။နောက်မှ တကိုယ်လုံးတွင် ကောင်းသည့်အပိုင်း မကျန်သလောက်ဖြစ်နေသည့် ကိုလေးအောင်အား ထုမည့်နေရာ ရှာမတွေ့သဖြင့်လက်သီးသည် လေထဲတွင် တန်းလန်းဖြင့်ရပ်နေလေသည်။ ထိုအခါလှလှလေးသည်

“ ဟဲ့ အသုန်း ငါပြန်မှ နင့်ဟာနင် သူ့ကိုကောင်းတဲ့ အပိုင်းရှာထု၊ ခု နေအုံး၊ ဒဏ်ရာတွေအကြောင်းမေးအုံးမယ် ”

ဟုဆိုကာ ကိုလေးအောင်၏ အခြေအနေကို မေးမြန်းလေသည်။ အခြေအနေကား လွန်စွာတိုးတက်လာလေသည်။

ထို့နောက် လှလှလေးသည် ခတ္တခနမျှ ဆေးရုံတွင် နေပြီးနောက် အိမ်ပြန်လာတော့သည်။ အိမ်သို့ရောက်သောအခါတွင် ထုံးစံအတိုင်းလာရောက်စပ်စုသော အမျိုးသမီးထုအား အခြေအနေမှန်ကို ပြောပြလေတော့သည်။ ထို့နောက် ဗေဒင်အလိုအရကိုလေးအောင်မှာမရှိတော့ဘဲ ကိုလှထွန်း ဖြစ်သွားပြီဟု ကြေငြာလေတော့သည်။

...........................................................................................................................................

( ၂၃ ) လှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင်။

တနေ့နှင့် တနေ့ ခေတ်ကြီးသည် ပြောင်းလဲလာလေသည်။ တရက်နှင့် တရက် တိုးတက်လာလေသည်။ ရပ်ကွက်အတွင်းရှိ လမ်းမကြီးကား ချိုင့်များဖြင့် ထူပေါလာသည်။ သက်တန်းရင့်လာသည့် သဘောပင်တည်း။ လမ်းဘေးတွင် ဈေးဆိုင်ပေါင်းစုံဖြင့် ရှုတ်ရှက်ခတ်လာသည်။ လူဦးရေ ထူထပ်လာသည့် သဘောပင်တည်း။ ဒီရပ်ကွက်တွင်းရှိ တချို့လူများသည် တခြားတနေရာသို့ ပြောင်းသွားကြသည်။ တချို့ကား တခြားတနေရာမှ ရောက်လာကြသည်။

လှလှလေးနှင့် သက်တူရွယ်တူ ချစ်ဘူးသည့် သူများသည်လည်း ပုံစံပြောင်းကုန်ကြလေသည်။ ယခင်က ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နှင့်လှသောမြခင်သည်ပင်ခလေး ၃ ယောက်အမေဖြစ်ကာ ဗိုသီဗတ်သီဖြင့် ပုံပျက်ပန်းပျက်ဖြစ်နေလေပြီ။

သို့သော် လှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင်ကား ဘာမှမပြောင်းလဲချေ။ ဆင်းဂါးတံဆိပ် စက်အိုကြီးလည်း တဂျောက်ဂျောက်ဖြင့် အလုပ်လုပ်နေတုန်းပင်ဖြစ်သည်။ လှလှလေးသည်လည်း အရင်အတိုင်းပင် နုပျိုလှပဆဲပင်ဖြစ်သည်။ အရွယ်ကြီးသွားသည်ဟု မထင်ရပေ၊ ဆိုင်သို့ ရောက်လာသည့် အမျိုးသမီးထု၏ အသက်အရွယ်သည်လည်း မပြောင်းလဲသွားချေ။ လှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင်သည်ငယ်ရွယ် လန်းဆန်း လတ်ဆတ်သည့် အမျိုးသမီးထုနှင့် စည်ကားမြဲ စည်ကားနေလေသည်။

ယခုအခါတွင် လှလှလေးနှင့် အဖွဲ့ကျနေသူများကား ငယ်ရွယ်သည့် အမျိုးသမီးများ ပင်ဖြစ်တော့သည်။ ခေတ်ကြီးပြောင်းလဲလာသည့် နည်းတူ ဝတ်စားဆင်ယင်မှု့သည်လည်း ပြောင်းလဲလာလေသည်။ ယခုအခါ အမျိုးသမီးများသည် ကိုရီးယားစတိုင်ဟုဆိုကာ စကပ် တိုတိုလေးများ ဝတ်ဆင်တတ်လာကြသည်။ ဘောင်းဘီကြပ်ကြပ်များကို ခုံမင်လာတတ်လေသည်။ အမျိုးသမီးများသည် သူတို့ ခန္တာကိုယ်အား အစွမ်းကုန် ဖေါ်ချင်လာတော့သည်။ ထိုအခါလှလှလေးသည်ပိုအလုပ်ဖြစ်လာလေတော့သည်။

“ ဟဲ့ မိစန်း ဘာချုပ်မလိုတုန်း ”

“ အမ ဒီမှာ စကပ်တထည်ရတယ်တယ် နောက်က နဲနဲပွနေလား မသိဘူး၊ ကြည့်ပေးပါအုံး ”

“ အတိုလား အရှည်လား ”

“ အတိုလေး အမ၊ နောက်ကအကွဲလေးနဲ့၊ ရေလည်မိုက်တယ် ”

“ ဟုတ်လား၊ သွား အခန်းထဲဝတ်ကြည့် ငါလာခဲ့မယ် ”

“ ဟုတ်ကဲ့ ”

လှလှလေးသည် ထုံးစံအတိုင်း တံခါးသွားပိတ်ကာ အခန်းထဲ လိုက်ဝင်သွားလေတော့သည်။ မိစန်းကား ဖင်ကြီးကုန်းကာဖြင့်သူ့စကပ်တိုလေးကို စွတ်နေလေသည်။ လှလှလေးသည် ကုန်းနေသော မိစန်းဖင်အား နောက်မှ လက်ဝါးဖြင့်အသာရိုက်ရင်း

“ ကောင်မ ဖင်ကြီးကို လုံးနေတာဘဲ ”

“ ခစ် ခစ် ခစ် လှလား အမ ”

“ လှတာပေါ့ဟဲ့၊ ငါတောင် ကိုက်စားချင်လာတယ်၊ သေချာရပ်စမ်း ငါကြည့်အုံးမယ် ”

လှလှလေး၏ အပြောကြောင့် စကပ်ဆက်မစွပ်တော့တဲ့ မတ်တတ်ရပ်၍ ဖင်ကို နောက်ပြစ်ကာ ရင်ကိုကော့ရင်း ကိုယ်ကိုတပတ်လှည့်ပြလေသည်။

“ တွေ့လား အမ၊ အစစ် နော် အစစ် ဘယ်သူ့အကိုက်မှ မခံရသေးဘူး ခစ် ခစ် ”

“ ယုံပါလိမ့်မယ် အားကြီးကြီး၊ ငါသတင်းကြားပါတယ်နော် နင်နဲ့ တွဲနေတဲ့ ကောင်တွေအကြောင်း ”

“ အလကားပါအမရာ အဲဒါတွေက အီစီကလီတွေ၊ ဖီးလ် မလာဘူး ”

“ အမယ် ဒါဆို ညီးက ဘယ်လိုဟာမျိုးမှ ဖီးလ်လာမှာလဲ ”

“ ခစ် ခစ် အမတို့လို အထာညက်နေတဲ့ သူမျိုးဆို လာချင်လာမှာပေါ့။ သိပါတယ်နော် ဟိုနေ့က မလဲ့ကို ဖီးလ် ပေးလိုက်တဲ့ကိစ္စ ”

“ ဟဲ့ သူက နင့်ကို ပြန်ပြောပြတာလား ”

“ အင်းပေါ့၊ စိတ်မပူပါနဲ့ အမရာ၊ မလဲ့က ကောင်းလွန်းလို့တဲ့ သမီးကို တိုးတိုးတိတ်တိတ် ရင်ဖွင့်သွားတာ၊ ချစ်သူငယ်ချင်းတွေဆိုတော့ ဒီလိုဘဲပေါ့ အမရာ ခစ် ခစ် ခစ် ”

“ ဘာလဲ ညီးလဲ လိုချင်လို့လား ”

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် အမကလဲ ”

“ အမယ် အမယ် လာစမ်းကောင်မ၊ တခစ်ခစ်နဲ့ ငါ့ကို အသဲယားအောင် လာလုပ်နေတယ် ”

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် . . . အို့ . . .  အမ ”

“ ဝုန်း ”

ဝုန်း ဆိုသည်မှာ လှလှလေး နှင့် မိစန်း ထပ်ရက် အိပ်ယာပေါ် ပြုတ်ကျသွားသည့် အသံပင်ဖြစ်ပေတော့သည်။ ထို့နောက်တွင်ကား

“ အိ . . အိ . . အ . . အ . . အို့ . . . .   ”

ခေတ်ကြီးကား တဖြေးဖြေး ပြောင်းလဲလာသည်မှာ မှန်ပေသည်။ လှလှလေးအတွက် ဒီခေတ်သည် ဖေါ်မြူလာ မလိုတော့ပေ။


မောင်ဇော်ဦး

ဧပြီ - ၁ရက်၊ ၂၀၁၁

မြန်မာဆိုက်ဘာ


........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

  ပြီးပါပြီ။




လှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင် အပိုင်း ( ၃ )

လှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင် အပိုင်း ( ၃ )

မော်ဇော်ဦး ရေးသည်။

(၁၃) သံချောင်း။

အေးမေသည် လှလှလေး ကိုယ်ပေါ်တွင် အမောဖြေနေရမှ ခနအကြာတွင်

“ ဘယ်လိုလဲ ကောင်းတယ်မဟုတ်လား လှလေး  ”

“ ကောင်မ နင်ဒီအတတ်တွေ ဘယ်ကနေ တတ်လာတာလဲ မှန်မှန်ပြောစမ်း  ”

“ ကောင်းတယ်လို့ ပြောစမ်းပါလှလေးရာ၊ ဒီမှာ မောလို့ သေတော့မယ်၊ သူကဖြင့် အောက်ကဇိမ်ကျနေပြီး  ”

“ ထစမ်းပါအုံး အေးမေရာ၊ ငါ့ဟာ ပြတ်တောင်ပြတ်သွားပြီလားမသိဘူး၊ ထူပူနေတာ ဘာမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး  ”

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် လှလေးကလဲ မပြတ်ပါဘူး၊ တွေ့လား ဒီမှာ ဒီမှာ အတွဲလိုက် ရှိတုန်း  ”

အေးမေသည် မထချေ။ သူ့လက်ဖြင့် လှမေပစ္စည်းကို လှမ်းဆွဲရင်း ရှိနေသေးကြောင်း ပြလေသည်။

“ ထစမ်းပါဟာ၊ နင့်တကိုယ်လုံး ချွေးတွေနဲ့ ငါလဲ ပူလှပြီ  ”

ထိုအခါကျမှ အေးမေသည် လှလှလေး ဘေးသို့ အသာလှဲချလေသည်။ ထိုနောက် လှလှလေးသည် သူသိချင်သည်ကိုမရမကမေးလေတော့သည်။

“ ပြောဆို နင်ဘယ်က တတ်ခဲ့တာလဲဆိုတာ  ”

“ မပြောပါဘူး  ”

“ မပြောလဲနေပေါ့၊ ငါက နင့်ကို သနားလို့ အလိုလဲ လိုက်ရသေးတယ် နင်ကျတော့ ငါမေးတာမပြောဘူး၊ တော်ပြီ နောက်ဆိုနင့်ကို ဘယ်တော့မှ အလိုမလိုက်တော့ဘူး  ”

လှလှလေးသည် စိတ်ကောက်သည့် အမူအယာဖြင့် ပြောသော် အေးမေသည်

“ မဟုတ်ပါဘူး လှလေးရာ ငါပြောလို့ မဖြစ်လို့ပါဟာ၊ တခြားသူတွေ သိကုန်ရင် ငါ ငါ သေပြီ  ”

“ ဟဲ့ ငါက တခြားသူတွေကို လျှောက်ပြောမလား၊ မပြောလဲနေ၊ သွား သွား နင်လဲ ပြန်တော့  ”

“ အေးပါဟာ အေးပါ ငါပြောပြပါ့မယ်၊ နင်ဘယ်သူမှ လျှောက်မပြောနဲ့နော်  ”

“ မပြောပါဘူးဆို၊ ပြောစရာလား၊ ငါက နင်ဒီလောက်တော်တာ ဘယ်ကတတ်လာလဲ သိချင်လို့  ”

“ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဟုတ်လား၊ ငါလုပ်တာ အရမ်းကောင်းလား  ”

“ ကောင်းလွန်းလို့ င့ါမျက်စိထဲ ကြယ်တွေ လတွေဘဲ မြင်နေရတာ၊ ပြောပါ နင်ဘယ်သူနဲ့ ဖြစ်လာတာလဲ  ”

“ ဟိုလေ ဟို ဟို ကိုသံချောင်းနဲ့  ”

“ ဘယ်သူ ဘယ်သူ  ”

“ နင်ကလဲဟာ ကိုသံချောင်းလေဟာ၊ ငါ့ခဲအိုလေ  ”

“ ဟင်´

“ အဲဒါကြောင့် ငါမပြောချင်ဘူးလို့ ပြောတာပေါ့ လှလေးရယ်  ”

“ မဟုတ်ပါဘူးဟာ နင်ကလဲ ငါက အံ့သြသင့်သွားလို့ပါ၊ ကဲ ကဲ အစအဆုံးပြောစမ်းပါ၊ ငါစိတ်ဝင်စားလာပြီ  ”

“ ဒီလိုဟာ လှလေးရာ၊ နင်မှတ်မိလား ကိုသံချောင်း ညဘက် ဒရဝမ် လုပ်တုန်းကလေ  ”

“ အင်း အင်း မနှစ်ကလား  ”

“ အင်းလေဟာ၊ ခု သူ ညစောင့် မလုပ်တော့ဘူးလေ  ”

“ သြော . . ကောင်မ ဒါကြောင့် နင်က ငါ့နဲ့လာလုပ်တာပေါ့လေ  ”

“ မဟုတ်ပါဘူးဟာ နင်ကလဲ  ”

“ အမယ် အေးမေရာ၊ ငါမသိတာလိုက်လို့၊ ကဲ ပြောစမ်းပါအုံး နင့်ဇာတ်လမ်း  ”

“ အဲဒီတုန်းက သူက ညစောင့်လုပ်တယ်ဟာ၊ အဲဒါ မနက်ဆို အိမ်ပြန်လာပြီး တနေ့လုံး အိပ်ရော၊ ငါ့အမကလဲ မနက်ဆို အလုပ်သွားတာဆိုတော့ သူ့အိမ်မှာ သူ့တယောက်တည်းပေါ့။ ဖြစ်ချင်တော့ ငါကလဲ အဲဒီတုန်းက အလုပ်ပြုတ်ပြီး နားနေတာဆိုတော့ ငါ့အမကမနက်ဆို ငါ့ကို ဈေးဘိုးလာပေးပြီး သူ့အိမ်မှာ သူ့ယောက်ကျားအတွက် ထမင်းသွားချက်ခိုင်းတာ  ”

“ အင်း အင်း  ”

“ အဲဒီမှာ ဇတ်လမ်းကစတာ၊ သူကလဲ အိပ်လိုက်ရင် သိုးနေတာဘဲ၊ ဘယ်တော့မှ လုံလုံခြုံခြုံမရှိဘူး၊ မနက်မှ ပြန်လာတာဆိုတော့ခြင်ထောင်တွေ ဘာတွေလဲ မချ၊ ဒီအတိုင်းအခန်းထဲမှာ ကားယားကြီးအိပ်တာ၊ ပထမ တရက်၊ နှစ်ရက်တော့ ငါမသိပါဘူး၊ နောက်သူ့အခန်းသွားကြည့်မှ အမလေး လှလေးရယ်၊ ငါ့ဆို အဲဒီတုန်းက တကိုယ်လုံး တုန်ပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းတောင်မသိဘူး  ”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ´

“ လုံချည်ကလန်၊ ပေါင်ကကား၊ ခြေပြစ်လက်ပြစ် အိပ်နေလိုက်တာ တခူးခူးနဲ့၊ ငါတခါမှမတွေ့ဘူးဘူး သိလား၊ သူ့ဟာကြီးကတန်းလန်းကြီး၊ ငါ့စိတ်ထဲ အကြီးကြီးလိုဘဲ၊ ငါလဲ မြင်မြင်ခြင်း လန့်ပြီး နောက်ဖေး ဝင်ပြေးတာ၊ ဘာလုပ်ရမှန်းတောင်မသိဘူး၊တကိုယ်လုံးကို တုန်နေတာဘဲ  ”

“ အင် ဟုတ်လား  ”

“ အေးဟ၊ အဲဒီတုန်းက တကယ် ငါလန့်တာ၊ ခုတော့ မကြောက်တော့ပါဘူး ခစ် ခစ်၊ ဒါပေမဲ့ဟာ ခနကြာတော့ ငါမနေနိုင်ဘူး၊ပြန်ကြည့်ချင်လာပြန်ရောဟ၊ သူက အိပ်နေတာဘဲ၊ ဘယ်သိမလဲဆိုပြီး ငါတိတ်တိတ်လေး နောက်တခေါက် သွားပြန်ချောင်းတာ  ”

“ တွေ့လား  ”

“ အင်း တွေ့တယ်။ စောစောကလို ပုံစံအတိုင်းဘဲ၊ ငါတံခါးဝက ချောင်းကြည့်တာ အကြာကြီးဘဲ၊ ငါ့ရင်ထဲမှာခုန်နေတာ တဒိုင်းဒိုင်းနဲ့၊အသဲယားလိုက်တာဟယ်၊ ပြေးဆွဲပြီး ညှစ်ပြစ်လိုက်ချင်တာဟယ် ခစ် ခစ် ခစ်  ”

“ ကောင်မ နင်ကတော့ အဲဒီထဲက ထနေတာပေါ့လေ  ”

“ အေးဟ၊ ငါလဲမသိဘူး၊ အဲဒီတုန်းက ငါ့ကိုငါ ထနေမှန်း။ အဲဒါနဲ့ ငါနေ့တိုင်း ထမင်းလာချက်ပေးရင်း ကြည့်တာ၊ ထူးဆန်းတယ်ဟ၊သူအိပ်ယာကနိုးခါနီးဆို သူ့ဟာကြီးက ထောင်လာတာ၊ အကြီးကြီးဘဲဟာ၊ ကြောက်စရာကြီး အဲလို ထောင်နေပြီး ခနကြာရင်သူနိုးရော၊ အဲလိုထောင်နေတာ ပိုကြည့်ကောင်းတယ်ဟာ၊ ငါလေ ကိုင်ကြည့်ချင်လိုက်တာ လက်ကိုယားနေတာဘဲ သိလား  ”

“ မကိုင်လိုက်ဘူးလား  ”

“ ဟင်အင်း၊ မကိုင်ရဲပါဘူး၊ တော်ကြာသူနိုးလာပြီး မိသွားမှ ငါရှက်ပြီးသေမှာ  ”

“ အဲဒါနဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်သွားကြတာလဲ  ”

“ အေးဟ ငါလဲ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး၊ အဲဒီနေ့က ငါလဲ ထုံးစံအတိုင်း ချောင်းကြည့်တာပေါ့၊ အဲဒီနေ့ကလဲ သူ့ဟာက ပိုပြီးထောင်နေသလိုဘဲဟ၊ ငါ့မျက်စိထဲမှာ ကြည့်လို့ လှလိုက်တာဟာ၊ ထိပ်ဖူးကြီးဆိုကားနေတာဘဲ၊ အသဲကိုယားနေတာ၊ လူက ရွစိ ရွစိနဲ့ပြေးသွားပြီးတခုခုလုပ်ပြစ်လိုက်ချင်တာ၊ ငါ့ဟာတောင် ငါပြန်ကိုင်ပြီးပွတ်မိတယ်၊ တကယ်ဟ၊ နေလို့ကိုမရဘူး၊ အဲနောက်သူနိုးခါနီးတော့ အသာလေး နေက်ဖေးပြန်လာပြီးဟိုဟာလုပ်သလိုလို ဒီဟာလုပ်သလိုလိုနဲ့ ပေါ့ဟာ၊ လူကဘာလို့လဲမသိဘူး၊ ဒီနေ့မှ ပိုထနေသလိုဘဲ၊ လူကို ထူပူနေတာဘဲ၊ သူလဲထလာပြီး နောက်က အိမ်သာမှာ သေးသွားပေါက်ရော၊ သူကတော့ ထုံးစံအတိုင်း မတ်တတ်တံခါးဝကနေ ကော့ပန်းတာပေါ့၊ တံခါးတောင်မပိတ်ဘူး၊ ပြီးတော့ တံခါးကို အရှိန်နဲ့ ပြန်ပိတ်ပြီး မျက်နှာသစ်ဘို့ နောက်ကရေစင်မှာငုတ်တုတ်ထိုင်ပါလေရော  ”

“ အင်း အင်း ဆက်ပါအုံး  ”

“ သူငုတ်တုတ်ထိုင်မှ ငါအိမ်သာကို လှမ်းကြည့်တော့ သတိထားမိလိုက်တယ်၊ ဖြစ်ချင်တော့ သူတို့အိမ်က အိမ်သာတံခါး အောက်ဘက်ကဆွေးပြီး ပြတ်နေလို့ ဂုံနီအိပ်စနဲ့ ကာထားတယ်လေဟာ၊ အောက်က ကာထားတဲ့ ဂုံနီအိပ်စလဲ တံခါးပိတ်တဲ့ အရှိန်နဲ့အောက်ပြုတ်ကျနေတာကိုပေါ့။ ဒီတော့အထဲမှာ ထိုင်လိုက်ရင် အောက်ကဟောင်းလောင်းတန်းမြင်ရမှာ အသေချာဘဲ၊ ဒါနဲ့ ငါလဲအကြံရလိုက်တယ်  ”

“ အင်း  ”

“ ငါတောင် သူ့ဟာကြီး ကြည့်ပြီး ဒီလောက်ဖြစ်နေရင် သူလဲ ငါ့ဟာကိုတွေ့ရင် ဘယ်လိုဖြစ်မလဲ သိချင်လာရော၊ ဒါနဲ့ငါလဲခပ်တည်တည်နဲ့ အိမ်သာသွားတက်တော့တာဘဲ၊ အမလေး လှလေးရာ။ အဲဒီတုန်းက ရင်တွေတုန်နေတာ ဘာပြောကောင်းမလဲ၊နင်ဘဲစဉ်းစားကြည့်လေ ပေါ်တင်ကြီး ငါ့ဟာ လှန်ပြရတာ၊ ငါကတော့ မသိသလိုနဲ့ လုပ်တာပေါ့၊ အိမ်သာထဲ ကနေငါ့ထမီမတင်ပြီး ထိုင်ဘို့ မနဲအားမွေးရတယ်၊ ငါ့နဲ့နော် ထိုင်ချလိုက်ရင် ဘယ်လိုဖြစ်မလဲ၊ ငါ့ဟာကြီးက ကားပြီးပြဲနေမှာ၊ ရှက်ကလဲရှက်၊ရင်ကလဲ တဒိတ်ဒိတ်တုန်နဲ့၊ ဘယ်လောက်တုန်နေလဲဆို ထိုင်ပြီး သေးတောင်ပေါက်လို့မထွက်ဘူးဟ၊ မနဲအတင်း ညှစ်ထုတ်ရတယ်။ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ ထိုင်ပြီးမှ တံခါးပိတ်ထားတော့သူကြည့်နေလား၊ မကြည့်လား၊ သူဘယ်လိုဖြစ်နေလဲ ဘယ်မြင်ရမလဲ။ငါလဲမထူးဘူးဆိုပြီးသေးပေါက်ပြီး သေချာ ငါ့ဟာကို ရေလောင်းဆေးကြော ပွတ်ပြတာပေါ့။ သူသာမကြည့်နေလို့ကတော့ငါလုပ်ပြတာ အလကားပေါ့ဟာ  ”

“ အဲဒါ သူကြည့်နေလား  ”

“ ကြည့်နေမှာပေါ့ဟ၊ ငါအိမ်သာထဲက ထွက်လာတော့ သူကမူပျက်နေတာ၊ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ပြီးတော့မှ ကမန်းကတမ်းမျက်နှာသစ်တော့သူ့လက်ထဲကရေခွက်တောင် လွတ်ကျသွားသေးတယ်၊ ခစ် ခစ်၊  ငါလဲ ရင်တုန်ပန်းတုန်နဲ့ ဘာမှမသိသလို ပြန်လာပြီး လုပ်စရာရှိတာ ဆက်လုပ်တာပေါ့၊ သူလဲ ကမန်းကတမ်းမျက်နှာသစ်ပြီး သူ့အခန်းထဲ သူပြန်ဝင်သွားတာ  ”

“ အေးမေ နင်ကတော့လေ  ”

“ အေးဟ၊ ခနနေကျတော့ စိတ်ထဲကဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိဘူး၊ အခန်းထဲ သူဘာလုပ်လဲ ဘာဖြစ်နေလဲ အရမ်းသိချင်လာတာ၊ ဘယ်လိုမှ အောက်အီးနေလို့ကိုမရတော့ဘူး၊ လူကလဲဟာ ထူပူနေတာ၊ ဒါနဲ့ ငါလဲဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဟာဆိုပြီး သူ့အခန်းထဲ လှမ်းဝင်လိုက်တယ်  ”

“ အဲဒီတော့  ”

“ သူ မနေနိုင်ဘူးထင်တယ်၊ သူ့ဟာကို သူကိုင်ပြီး ထုကစားနေတာ၊ ငါဝင်လာတာတွေ့တော့ သူက ဟာ ကနဲဖြစ်ပြီး ကမန်းကတမ်းလုံချည်နဲ့ ထဖုံးတယ်။ ငါလဲ အယ် ဆိုပြီး ကြောင်ပြီးကြည့်နေမိတာ၊ ပြီးမှ သူဘာစိတ်ကူးပေါက်လဲ မသိဘူး၊ ငါ့နာမည်ကို ခေါ်ပြီးငါ့ကိုအတင်းထဖက်တော့တာဘဲ  ”

“ နင့်ဟာကလဲဟယ်  ”

“ အေးဟ ငါ့စိတ်ထဲမှာ ဘာဖြစ်သွားမှန်းကို မသိတော့ဘူး၊ ငါဘာမှမသိတော့ဘူး၊ ဘယ်ကနေဘယ်လိုအိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လေးဖြစ်နေမှန်းကို မသိတာ စဉ်းစားလို့ကို မရတော့တာ  ”

“ ဒါနဲ့  ”

“ အေး၊ ငါသိတာတော့ သူက ငါ့နာမည်ကို တတွတ်တွတ်နဲ့ ခေါ်ရင်း ငါ့ကို အတင်း နမ်းတာ နမ်းတာ၊ ဘာတွေပြောနေမှန်းလဲ ငါမသိဘူး၊ ငါ့တကိုယ်လုံး အတင်းလျှောက်ပွတ်၊ ငါလဲဘာမှမသိတော့ဘူး၊ ဘာလုပ်ရမှန်းလဲ မသိဘူး၊ ငါသိတာ ငါ့တကိုယ်လုံး ထူပူနေတာဘဲ  ”

“ ဘယ်တွေနမ်းတာလဲ  ”

“ ဟာ စုံနေတာဘဲ၊ ငါ့ပါးကိုလဲနမ်းတယ်၊ ပါးစပ်ကိုလဲ နမ်းတယ်၊ ငါ့လည်ပင်းလဲနမ်းတယ်၊ ငါ့အင်္ကျီတွေဆွဲချွတ်ပြီ ငါ့နို့ကိုလဲစို့တယ်၊ငါလေ ကော့နေတာဘဲ၊ သူငါ့ကို လုပ်ချင်သလို လုပ်တာ၊ ဘယ်ကတည်း ငတ်ပြတ်နေလဲမသိပါဘူး၊ အဆိုးဆုံးက ငါ့ထမီကို ဆွဲချွတ်ပြီး ငါ့ပေါင်ကြားထဲကဟာကို စုတ်တာဟာ၊ ငါဘယ်လိုမှမနေနိုင်ဘူး၊ တကိုယ်လုံးကို တွန့်နေတာ၊ ဆတ်ဆတ်ကိုလူးနေတာဘဲ၊ ငါဘာတွေဖြစ်နေမှန်းတောင် ငါ့ကိုငါမသိဘူး  ”

“ ဟာ အသဲယားစရာကြီး  ”

“ အမလေး လှလေးရယ် ငါလေ အဲဒီတုန်းက သေပြီလို့တောင်ထင်တာ၊ အားရပါးရစုတ်ပြီး သူ့ဟာကြီးနဲ့ ငါ့ကိုထိုးပါလေရော  ”

“ တခါတည်း ထိုးထည့်လိုက်တာလား  ”

“ ဟဲ့ အဲလိုတော့ မထိုးဘူးဟ၊ သူသိတယ်ထင်တယ်။ ငါ့ကို နဲနဲချင်းထိုးတာ၊ ငါက တခါမှ အတွေ့အကြုံမရှိတော့ နဲနဲဝင်တာနဲ့နာတာဟ၊ သူက ငါနာလို့ အော်ရင် ရပ်လိုက်၊ ငါ့တကိုယ်လုံးကို ဟိုနယ်ဒီနယ် နယ်လိုက်၊ နို့တွေစို့လိုက်၊ ပြန်ထိုးလိုက်၊ အဲလိုနဲ့ အဆုံးထိဝင်ရော  ”

“ အရမ်းနာလား  ”

“ နာတယ်ဟ၊ အရမ်းနာလားဆိုတော့ အဲဒီတုန်းကနာလဲနာ ခံလို့လဲကောင်း၊ နာကောင်းကြီးဖြစ်နေတာပေါ့ဟာ ခစ် ခစ်၊ ငါ့အထဲမှာဟာ ခိုးလုခုလု ကြီးနဲ့ နေလို့ကောင်းသလိုလို၊ တခါတခါ နာသလိုလို၊ ဘယ်လိုကြီးမှန်းလဲ မသိပါဘူးဟာ၊ အဲဒါနဲ့ သူက အဆုံးထိလဲဝင်ရော ခနနားပြီး ဖြေးဖြေးလေး ပြန်ထုတ်လိုက် ပြန်ထိုးလိုက်နဲ့ လုပ်တာ၊ ငါလဲ လူးနေတာဘဲ၊ အောက်ပိုင်းတော့ ဘယ်ရမ်းလို့ရမလဲ သူ့ဟာကြီး သွင်းထားတာကိုး၊ အပေါ်ပိုင်းတခုလုံးကို ယန်းနေတာဘဲ၊ နဲနဲကြာလာတော့ ငါဘာမှမသိတော့ဘူး၊ တခါတည်းလူက မောပြီးငြိမ်သွားတာ၊ အားကိုတစက်မှ မရှိတော့ဘူး၊ တကိုယ်လုံးကို ပူနေတာဘဲ  ”

“ နောက်တော့ရော  ”

“ သူလဲပီးသွားတယ်နေမှာပေါ့၊ ငါ့ဘေးမှာ ငါ့ကို ဖက်ပြီးအိပ်နေတာ အကြာကြီးဘဲ၊ နောက်တော့ သူကငါ့ကိုပြောတယ်၊ သူစိတ်မထိန်းနိုင်လို့ ဖြစ်သွားတာပါတဲ့၊ သူ့ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့တဲ့၊ ငါ့ကို ယူပါ့မယ်တဲ့၊ တတွတ်တွတ်နဲ့ဟာ ငါ့ကိုပြောနေတာ  ”

“ နင်က ဘာပြန်ပြောလိုက်လဲ  ”

“ ဟဲ့ ယူလို့ဖြစ်မလား၊ သူက ငါ့အမယောက်ကျားဥစ္စာ  ”

“ ဟိုဘက်လမ်းက ကိုတိုးအောင်ကြီးလဲ ညီအမ နှစ်ယောက်ယူထားတာဘဲဟာ  ”

“ အာ ငါမယူဘူး၊ သူ့ဟာသူ စိတ်မထိမ်းနိုင်လို့ဖြစ်ဖြစ် ဘာဖြစ်ဖြစ် ငါလဲခံချင်နေတဲ့ဟာ၊ ငါကတော့ ငါလဲခံချင်နေလို့ ဖြစ်သွားတာပါလို့ဘယ်ပြောမလဲ၊ ငါကတော့ သူ့ကိုပြောလိုက်တာပေါ့။ မယူဘူးလို့၊ ယူလို့ဖြစ်မလား လို့ ဒါဘဲ ငါပြောပြီး ထပြန်ခဲ့တာ၊ ထပြန်တော့မှ နာမှန်းသိတယ်ဟာ၊ လမ်းလျှောက်တာတောင် ကွတတနဲ့ မနဲအားတင်းလျှောက်ရတယ်  ”

“ ဒါဘဲလား၊ ဒီလောက်နဲ့တော့ နင်အဲလောက် မကျွမ်းပါဘူးနော်  ”

“ ခစ် ခစ် ခစ် လှလေးနော် နင်ကတော့ အကုန်သိချင်တာဘဲ  ”

“ ဟဲ့ သိချင်လို့ မေးမှတော့ အကုန်သိမှပေါ့ဟ၊ ပြောပါအုံး ကျန်တဲ့ဇတ်လမ်း  ”

“ အိမ်ပြန်လာတော့ ငါက နာလဲနာ၊ စိတ်ကလဲတို၊ စိတ်ကလဲ ဘာလို့ တိုမှန်းကို မသိပါဘူးဟယ်၊ ဆိုတော့ နောက်နေ့ ထမင်းသွားမချက်တော့ဘူး၊ သူနဲ့လဲ မတွေ့တော့ဘူးဆုံဖြတ်ပြီး တနေ့လုံး အိပ်တာပေါ့။ တနေ့လုံး တညလုံး အိပ်ပြီး နောက်နေ့ကျတော့ ငါမနေနိုင်ဘူးဟ ခစ် ခစ် ခစ်  ”

“ နင်ကတော့လေ  ”

“ နင်ဘာသိလို့လဲ၊ လူက နာတာတောင်ကောင်းကောင်းမပျောက်သေးဘူး၊ ခံချင်သေးတယ်၊ ဘယ်လောက်ဘဲ စိတ်တင်းထားထားမရဘူးဟ၊ ဒါနဲ့ ငါလဲ ဒီလောက်ဖြစ်လှတာဟာ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီး ထထွက်လာခဲ့တယ်  ”

“ နင်ကတော့လေ  ”

“ ငါ့အမအိမ်ရောက်တော့ သူက ငုတ်တုတ်ကြီး ထိုင်နေတယ်၊ ငါ့ကိုစောင့်နေတယ်တဲ့ဟာ  ”

“ ဒီတော့ ဘာဖြစ်ကြလဲ  ”

“ ဟဲ့ ဘာဖြစ်ရမလဲ၊ ငါလာတော့ သူကမနေ့ကလိုဘဲ ပြောတာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ဟာ ဖြစ်မှမဖြစ်နိုင်တာ၊ သူကပြောတာပေါ့ ငါ့ကို အရမ်းစွဲလမ်းတယ်ပေါ့ဟာ၊ ငါ့ကို ချစ်တယ်ပေါ့ဟာ ဘာညာ ဘာညာပေါ့ စုံနေတာဘဲ ငါလဲမမှတ်မိတော့ဘူး၊ ပြီးတော့ဟာ ငါ့ကို ဖက်ပြီးနမ်းတာပေါ့၊ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့၊ ဒီတခါတော့ ပထမတခါကလောက်ထူထူပူပူ သိပ်မဖြစ်တော့ဘူးဟ၊ ငါသေချာမှတ်မိတယ်၊ ကောင်းလိုက်တာ လှလေးရာ၊ အရသာကို ဆိမ့်နေတာဘဲ၊ စောစောက နင့်ဟာကြီး ကိုလုပ်ရသလိုကိုကောင်းတာ၊ ငါ့ဟာ ပွတ်စမ်းပါလှလေးရာ၊ ပြောရင်းပြောရင်း ငါစိတ်ထလာပြန်ပြီ  ”

“ လုပ်ပြီ ကောင်မကတော့  ”

“ တကယ်ပါဟာ၊ ကြမ်းကြမ်းပွတ်စမ်းပါ၊ ငါက ကြမ်းကြမ်းမှ ကြိုက်တာဟ၊ ဒါကြောင့် သူနဲ့ ငါနဲ့ ကိုက်တာ၊ သူကလဲ လုပ်လိုက်ရင်ကြမ်းသလားမမေးနဲ့၊ လုပ်ပြီးသွားရင် ငါ့ဟာတခုလုံးကို ကြိမ်းနေတာဘဲ၊ အဲလို ကြိမ်းနေမှ ငါကနေလို့ကောင်းတာဟ  ”

“ အဲလိုလား ကောင်မ  ”

“ အေး အေး အဲလို အဲလို ပွတ်စမ်းပါ လှလေးရာ ကြမ်းကြမ်းလေး၊ ပွတ်သာပွတ် အား အား ကောင်းလိုက်တာ လှလေးရာ ပွတ်ပွတ်နင့်ဟာရော ထောင်လာပြန်ပလား၊ ပြစမ်း ပြစမ်း  . . အင်း အင်း ထောင်လာပြီ၊ ကောင်းတယ် ကောင်းတယ်၊ လုပ်အုံးဟာ လှလေး ငါ့ကို ဒီတခါ နင်လုပ်ပေး  ”

ပြောရင်း ဆိုရင်း အေးမေသည် လေးဘက်ထောက်ကာ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ပြီး ကုန်းပေးလေတော့သည်။

“ ကြမ်းကြမ်းသာလုပ် လှလေး သိလား  ”

လှလှလေးစိတ်ထဲတွင် ဒီလောက်တောင် ထတဲ့ကောင်မ သေပေရော့ ဟုကြိမ်းဝါးကာ အေးမေနောက်တွင် ဒူးထောက်နေရာယူလိုက်လေတော့သည်။

..........................................................................................................

( ၁၄ ) ပြဿနာ။

လူတိုင်း လူတိုင်းတွင် ပြဿနာကိုယ်စီရှိကြသည်။ လှလှလေးတွင်လည်း ပြဿနာဆိုတာကြီးရှိလေသည်။ လှလှလေး ပြဿနာကားယောက်ကျားလေးများပင်ဖြစ်လေသည်။ ယောက်ကျားလေးအားလုံးကားမဟုတ်၊ တော်တော်များများကိုဆိုလိုခြင်းဖြစ်လေသည်။

ထိုယောက်ကျားလေးများသည် လှလှလေးဆိုလျှင် စချင်နောက်ချင်ကြသည်။ ထိချင်ကိုင်ချင်ကြသည်။ စသလိုလိုနှင့် လှလှလေး၏တင်သား ရင်သားများအား ကိုင်တတ်ကြသည်။ လှလှလေး ပြန်လည်ရန်တွေ့သောအခါတွင် သဘောကျသလိုလို တဟီးဟီးနှင့်အရှက်မရှိသလို ရယ်ကြသည်။ ထိုသူများအား လှလှလေး အလွန်မုန်းလေသည်။

ထိုလှလှလေး မုန်းသူများထဲတွင် အံ့မောင်သည် ထိပ်ဆုံးက ဖြစ်လေသည်။ အံ့မောင်ကား ဘာအလုပ်မှ လုပ်သူမဟုတ်၊ တနေ့တနေ့အရက်ဆိုင်တွင်ထိုင်က လူတကာနှင့် ပြဿနာတက်နေသူလည်းဖြစ်သည်။ အံမောင်သည် သူ့ကိုအပိုင်သိမ်းချင်သည်ဟု လှလှလေးထင်လေသည်။ 

ရပ်ကွင်းတွင်းရှိ အမျိုးသမီးထု၏ သတင်းအရ အံ့မောင်သည် သူ့လို မိန်းမစိတ်ပေါက်နေသူများအား ခြူစားနေသည်ဟု ဆိုလေသည်။ သို့သော် ဒီရပ်ကွက်တွင် သူ့လိုသူ သူတဦးသာ ရှိလေသည်။ ထို့ကြောင့် ထိုသတင်းကား မည်မျှမှန်သည်ကို အတိအကျပြောရန်ကား မဖြစ်နိုင်ချေ။

လှလှလေးနှင့် ပတ်သက်၍ အံ့မောင်၏ အထင်ကား တက်တက်စင်အောင်လွဲနေသည်ကို အံ့မောင်မသိချေ။ လှလှလေးကား ယောက်ကျားကြိုက်သူ မဟုတ်ချေ။ ယောက်ကျားများကို မုန်းသော သူသာလျှင်ဖြစ်လေသည်။ မုန်းရသော အကြောင်းရင်းကား အထက်တွင်ဖေါ်ပြသကဲ့သို့ သူ့အား လူလိုသူလို မဆက်ဆံသည့် အကြောင်းရင်း တခုလည်း ပါဝင်လေသည်။ ထိုအကြောင်းကြောင့်ပင် လှလှလေးသည် ဝါးလုံရှည်ဖြင့် အားလုံးကို သိမ်ကြုံးရမ်းလိုက်ရလေသည်။

အံ့မောင်သည် အခွင့်အရေးရလျှင် ရသလို လှလှလေးအား အတင်းကပ်တော့သည်။ အံ့မောင်သည် ဖါးတပိုင်း ငါးတပိုင်းဘာသာစကားကိုလည်း ကျွမ်းကျင်လေသည်။ မည်သူက တီထွင်လိုက်သည်မသိသော ထိုစကားသည် စကားတလုံးကို ရှည်လျှားအောင်လုပ်ကာစကားလိမ်သုံး၍ ပြောခြင်းဖြစ်လေသည်။ 

စကားပြောသည့်အခါ အံ့မောင်သည် တချို့နေရာများ၌ ထိုစကားများကို ညှပ်၍ပြောလေသည်။ အံ့မောင်ပြောသည့် ထိုစကားများကို လှလှလေးနားမလည်ချေ။ လှလှလေး နားလည်ရန်လည်းမလိုပေ။ လှလှလေးတွင်ထိုစကားများကိုပြောတတ်သော ယောက်ကျားများကိုသာကြိုက်တတ်သည့် မိန်းမစိတ်ပေါက်နေသူ အပေါင်းအသင်း တဦးမှမရှိသောကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။

လှလှလေး၏ တခြားစီးပွားရေးတခုမှာ ခလေးဝတ် မိန်းခလေးဂါဝန်လှလှလေးများ ချုပ်၍ ဈေးထဲတွင်တင်ရောင်းခြင်းဖြစ်လေသည်။ သူသည် ဈေးထဲရှိ အဝတ်ရောင်းသော ဒေါ်ကြီးမြင့် ဆိုင်တွင် တင်လေသည်။ ဒေါ်ကြီးမြင့်ကား လှလှလေး ရောင်းခိုင်းသောဈေးနှုံးထက် ပိုမိုအမြတ်ယူရောင်းလေသည်။ ထိုနောက် လှလှလေးအား ရောင်းခိုင်းသော ဈေးဖြင့်သာပြန်ရှင်းပေးသည်။ လှလှလေးလည်းရောင်းရငွေထဲမှ ရောင်းခအဖြစ် အနည်းငယ် ပြန်ပေးလေသည်။ ဒေါ်ကြီးမြင့်ကား ၂ ခါမြတ်လေတော့သည်။

ထိုအခါလှလှလေးသည် ဈေးသို့ တပတ်လျှင် တကြိမ်ခန့် အနဲဆုံးသွားရလေတော့သည်။ အံ့မောင်သည် ထိုအကွက်ကို အမြဲချောင်းနေလေသည်။ လှလှလေးနှင့်တွေ့တိုင်း အံ့မောင်သည် လှလှလေးအား စကားလိုက်ပြောလေသည်။ ထိုအခါလှလှလေးသည် စိတ်ညစ်လေတော့သည်။ လမ်းတွင်တွေ့သော အခြားယောက်ကျားလေးများသည် အံ့မောင်နှင့် လှလှလေး အဖြစ်ကို ကြည့်ကာ ပြုံးကြသည်။ မည်သူကမှ မဝင်စွက်ချေ၊ အခြားအကြောင်းမှာ အံ့မောင်နှင့် မည်သူမျှ ပြဿနာ မတက်ချင်ကြသောကြောင့်ဖြစ်လေသည်။

ထိုအခါ လှလှလေး၏ အားကိုးရာကား မိန်းမများသာလျှင်ဖြစ်တော့သည်။ လှလှလေးသည် ထိုကဲ့သို့ကြုံလာတိုင်း နီးစပ်ရာ အမျိုးသမီးတဦးဦး ထံပြေးကပ်တော့သည်။ ထိုအမျိုးသမီးများသည် လှလှလေးအား အမြဲကူညီကြသည်။ 

တခါတရံ ခပ်စွာစွာ အမျိုးသမီးနှင့် ကြုံသည့်အခါ ထိုအမျိုးသမီးသည် အံ့မောင်အား ဆဲဆိုလေသည်။ ထိုအခါ အံ့မောင်သည် အရှက်မရှိစွာ တဟီးဟီးရယ်ရင်း အနားမှ ခွာလေသည်။ ထို့ကြောင့် နောက်ပိုင်းတွင် လှလှလေးသည် အပြင်သို့သွားရာ၌ အမျိုးသမီး တဦးဦးအား အဖေါ်အဖြစ်ခေါ်လေတော့သည်။ ထိုသို့ခေါ်ခြင်းကြောင့် လှလှလေးသည် ထိုအမျိုးသမီးအား ဈေးတွင် မုန့်ဟင်းခါး၊ အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲ စသဖြင့်စားချင်သည့် အစားအစာတမျိုးမျိုးကို ဝယ်ကျွေးရလေသည်။

အံ့မောင်ကား လက်မလျှော့ချေ၊ အမြဲလိုလို အကွက်ချောင်းနေတတ်ပေသည်။ အမှန်ကား တကူတက အကွက်ချောင်းစရာမလိုပေ၊အံ့မောင်ကျက်စားသော နေရာသည် ဈေးသို့သွားသော လမ်းမကြီး ဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်ဖြစ်လေသည်။ ထိုအခါ လှလှလေးကိုမြင်သည်နှင့် အံ့မောင်ကားအနှောက်အယှက်ပေးတော့သည်။ အံ့မောင်စိတ်ထဲတွင် သူ့အား လှလှလေး ခါးခါးသီးသီး ဖြစ်နေသည်ကို မခံချင်ပေ။ 

သူ့အတွေ့အကြုံအရ လှလှလေးလို လူမျိုးသည် ယောက်ကျားတယောက်က အခွင့်အရေးပေးသည်နှင့် လွယ်လွယ်ကူကူ လက်ခံတတ်သည် ဖြစ်ပေသောကြောင့်ဖြစ်လေသည်။ လှလှလေးကျမှ ခါးခါးသီးသီးဖြစ်နေသည်ကို အံ့မောင်သည် မခံချင်ပေ။

တနေ့သောအခါ ဒေါ်ကြီးမြင့်သည် အင်္ကျီအနည်းငယ်အမြန်လိုကြောင်း လှလှလေးထံ လူကြုံဖြင့် စကားပါးလိုက်လေတော့သည်။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် ဈေးထဲသို့ အင်္ကျီသွားပို့ရန် အကြောင်းပေါ်လာလေတော့သည်။ ထိုအချိန်က အနီးတွင်အဖေါ်ခေါ်ရန် အမျိုးသမီးတဦးမှ ရှာမတွေ့ချေ။ ထို့ကြောင့် လှလှလေးသည် အင်္ကျီထုတ်ကို ဆွဲကာ တယောက်တည်း ဈေးသို့ ထွက်လာလေတော့သည်။

လှလှလေးထင်သည့်အတိုင်းပင်ဖြစ်တော့သည်။ အံ့မောင်ကားရှိနေလေသည်။ မတွေ့ချင်သောသူကို အမြဲလိုလိုတွေ့ရခြင်းသည်လူ့လောက၏ ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ်ပင်ဖြစ်ပေတော့သည်။ အံ့မောင်ကား မူးနေသည်ဟုထင်သည်။ အရက်ဆိုင်ထဲမှ ထွက်လာကတည်းကပင် အနည်းငယ် ယိမ်းယိုင်နေလေသည်။ 

ထုံးစံအတိုင်း လှလှလေးအနားမှ ကပ်လျှောက်ကာ ပါးစပ်မှ ထွက်ရာစကားမျိုးစုံပြောလေတော့သည်။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် ကြောက်လန့်ကာ ခပ်သွက်သွက်လျှောက်လေသည်။ ထိုအခါ အံ့မောင်သည် အမှီလိုက်ကာ လှလှလေး လက်ကိုဆွဲလေတော့သည်။ ပါးစပ်မှလည်း ညစ်ညမ်းသော စကားဖြင့် မတော်တရော်ပြောတော့သည်။

လှလှလေးသည် အလွန်ရှက်လေသည်။ ကံဆိုးစွာအနီးတွင် အကူအညီပေးမည့် အမျိုးသမီး တဦးမှ မမြင်ချေ၊ လှလှလေးသည်ဘာလုပ်ရမှန်းပင်မသိချေ၊ ယခုအချိန်တွင် လှလှလေးအား တံခိုးရှင်တယောက်ယောက်က လိုအပ်သောဆုတခု တောင်းဆိုလျှင်အံ့မောင် သူ့ရှေ့မှ ခုချက်ခြင်းပျောက်ကွယ်သွားရပါစေလို၏ ဆိုသော ဆုကိုတောင်းမိပေလိမ့်မည်။ ထိုအချိန်လေးအတွင်းမှာပင်

“ ဟေ့ ဘာဖြစ်နေတာလဲ  ”

လူတဦး၏ အမေးစကားကို ကြားရလေသည်။ ထိုစကားကို ကြားသောအခါ အံ့မောင်သည် ထိုလူသေချာကြည့်၍

“ မင်း နဲ့ မဆိုင်ဘူး ဝင်မရှုတ်နဲ့  ”

ခပ်မာမာပင် ပြန်ပြောလေသည်။

“ မဆိုင်ပေမဲ့ မင်းလုပ်တာ ဟုတ်မှမဟုတ်တာ  ”

ထိုလူသည် အေးအေးဆေးဆေးပင် ပြန်ပြောသည်။

“ အဲဒီတော့ မင်းဘာလုပ်ချင်လို့လဲ  ”

“ ဘာမှမလုပ်ချင်ပါဘူး၊ သူ့လမ်းသူ အေးအေးဆေးဆေးသွားပါစေကွာ  ”

“ မင်းက သူ့လင်မို့ ဝင်ပါရတာလား  ”

“ အေး၊ ဟုတ်တယ်၊ ဒီတော့ မင်းသူ့ကို မနှောက်ယှက်ပါနဲ့  ”

ထိုလူ၏ မထင်မှတ်သော ပြန်ပြောမှု့ကြောင့် အံ့မောင်သည် ရှုးရှုးရှားရှား ဖြစ်ကာ

“ သောက်ကောင်၊ ခုမှ ရပ်ကွက်ထဲရောက်လာပြီး ဖင်ခေါင်းလာကျယ်နေတယ်  ”

ဟုဆိုကာ ထိုလူအား လက်သီးဖြင့် ထိုးလေတော့သည်။ ထိုလူသည် အံ့မောင်လက်သီးကို သူ့ဘယ်လက်ဖျံဖြင့်ပုတ်ထုတ်ကာလွတ်နေသော အံ့မောင် မေးရိုးအား ညာလက်သီးဖြင့် ထိထိမိမိ ခွပ် ကနဲထိုးချလိုက်လေသည်။ အံ့မောင်လည်း အရှိန်ဖြင့် လမ်းမပေါ်လဲလေတော့သည်။ အနားမှ လူများသည် တယောက်မှ ဝင်ရောက်မဆွဲကြချေ။ ဝိုင်းဝန်းကာ ကြည့်နေကြလေသည်။ အံ့မောင်အထိုးခံရသည် ကြိတ်၍ ဝမ်းသာနေကြဟန်တူလေသည်။ လဲကျရာမှ အံ့မောင်သည် ပြန်မထဘဲ

“ ဟေ့ကောင် . . မင်း ကြပ်ကြပ်သတိထားနေ၊ တနေ့ ငါ့အကြောင်း သိမယ်  ”

ဟုသာကြိမ်းဝါးလေတော့သည်။ ထိုအခါ ထိုလူသည် လှလှလေး လက်ကိုဆွဲကာ

“ လာ  ”

ဟုတလုံးတည်း ပြောကာ ထိုနေရာမှ အမြန်ထွက်လာတော့သည်။ ထို့နောက် ထိုလူသည် လှလှလေးအား ဈေးထိ လိုက်ပို့လေသည်၊လှလှလေးလည်း ကျေးဇူးတင်စွာဖြင့် ထိုလူအား ဈေးတွင် အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲကို ဝက်သွေးဟင်းဖြင့် စပယ်ရှယ်ဝယ်ကျွေးလေသည်။

ထိုလူသည် လှလှလေးဝယ်ကျွေးသော အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲကို အားရပါးရ စားလေသည်။ လှလှလေးအားလည်း ကောင်းမွန်စွာ ဆက်ဆံ၍ ချိုသာသော စကားများကို ပြောလေသည်။ ထိုနောက် ထိုလူသည် လှလှလေးအား အိမ်ရှေ့အထိ ပြန်ပို့ပေးလေတော့သည်။

အပြန်လမ်းတွင် အံ့မောင်၏ အရိပ်အယောင်ပင်မမြင်ရတော့ချေ။အဖြစ်အပျက်အမှန်ကို မသိသော မိန်းခလေးများသည် လှလှလေး ထိုလူနှင့် တွဲကာအိမ်ပြန်လာသည်ကို အံ့သြတကြီးဖြင့် အားကျစွာကြည့်နေကြလေကုန်၏။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ထိုလူကား မိန်းခလေးများ ပါးစပ်တွင်လတ်တလော ရေပန်းစားနေသည့်ရပ်ကွက်တွင်းသို့ အသစ်ပြောင်းလာသော ဇတ်လိုက်ကြီး ကိုလေးအောင် ဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်ဖြစ်လေတော့သည်။

............................................................................................

(၁၅) အီကြာကွေး။

ဤမှအစပြု၍ လှလှလေးတွင် ကိုလေးအောင်ဆိုသည့် ယောက်ကျားလေးမိတ်ဆွေတဦး တိုးလာလေတော့သည်။ လှလှလေး၏တဦးတည်းသော ယောက်ကျားလေးမိတ်ဆွေဟု ပြောလျှင်လည်းရပေသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် လှလှလေးတွင် ခင်မင်ရင်းနှီးသော ယောက်ကျားလေး မိတ်ဆွေများ ယခင်က မရှိသောကြောင့်ပင်ဖြစ်လေသည်။

အချိန်အနည်းငယ်အတွင်းမှာပင် ကိုလေးအောင်သည် လှလှလေး၏ မိတ်ဆွေဘဝမှ ရင်းနှီးသောသူငယ်ချင်းအဖြစ်ရာထူးတိုးလေတော့သည်။ ကိုလေးအောင်သည် တခြားသောယောက်ကျားများကဲ့သို့ သူ့အားအထင်သေးသော အမူအယာ၊ အပြုအမူဖြင့် မဆက်ဆံချေ။ ကိစ္စပေါ်၍ အပြင်သို့ အတူတွဲသွား တွဲလာသွားကြသည့်အခါများတွင်လည်း ရှက်ကိုးရှက်ကန်း အမူအရာမရှိချေ။

လူတကာ၏ စူးစမ်းသောအကြည့်များကိုလည်း ဂရုမစိုက်ချေ။ ကိုလေးအောင်ကား မှန်သည်ထင်သည်ကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့လုပ်မည့် လူစားမျိုးပင်ဖြစ်ပေသည်။

ထိုသို့ ရင်းရင်းနှီးနှီးဖြင့် နေလာသောအခါ လှလှလေးသည် ကိုလေးအောင်အပေါ်စိတ်ဝင်စားလာတော့သည်။ မည်သို့သော သဘောဖြင့်စိတ်ဝင်စားလာသည်ကို လှလှလေးကိုယ်တိုင်ပင် သေသေချာချာသဘောမပေါက်ချေ။ ယခင်က အမျိုးသမီးများကိုသာအားကိုးနေခဲ့ရာမှ ယခုအခါ ကိုလေးအောင်ကို အားကိုးချင်လာသည်။ ကိစ္စပေါ်၍ သွားစရာ လာစရာရှိလျှင် အရင်ဆုံး သတိရမိသူမှာ ကိုလေးအောင်ကိုပင်ဖြစ်လေသည်။

တခါတရံ လှလှလေးအား အချို့အမျိုးသမီးတို့သည် သူ့အား နင် ကိုလေးအောင်နှင့် ဖြစ်နေသလားဟုပင်မေးတတ်ကြသည်။ ထိုအခါလှလှလေးသည်

“ ဟိတ် ဘာတွေလာမေးနေတာလဲ  ”

“ ဖြစ်စရာလား၊ နင်တို့နော် နင်တို့  ”

“ ဟဲ့ ငါတို့က ရိုးရိုးသားသားပါဟာ  ”

စသဖြင့် အဖြေအမျိုးမျိုးပေးကာ ပြောလေသည်။ ထိုကဲ့သို့ လာမေးသူတို့အား မဟုတ်ကြောင်း ပြုံးပြုံးလေးငြင်းရသည်ကို သူစိတ်ထဲတွင် ပျော်သလိုလို ခံစားရလေသည်။ ဇဝေဇဝါဖြင့် သူငြင်းသည်ကိုပင် မယုံသလိုလိုဖြစ်နေသည့် သူတို့အဖြစ်ကို လှလှလေးအလွန်သဘောကျလေသည်။ အဘယ်ကြောင့် သူသည်ဤကဲ့သို့ ဖြစ်နေသည်ကို ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပင် မစဉ်းစားတတ်အောင်ပင်ဖြစ်နေလေသည်။

ယခင်ကဆိုလျှင် ညအိပ်ယာဝင်သည့်အခါတိုင်း တနေ့တာ သူထိတွေ့ခဲ့သည့် မိန်းခလေးများအကြောင်းကို စဉ်းစားတတ်လေသည်။သူ့တွင် အင်္ကျီလာချုပ်သော မိန်းခလေးများကို အတိုင်းအထွာယူရင်း သူသည် မသိမသာ ထိတတ်သည်၊ ကိုင်တတ်သည်၊ ထိုကဲ့သို့သူသဘောကျသောသူအား မထိတထိ ကိုင်တွယ်ရခြင်းကို သူနှစ်သက်လေသည်။ ယခုအခါ ညအိပ်ယာဝင်တိုင်း ကိုလေးအောင်၏အကြောင်းကို စဉ်းစားမိလေသည်။ 

ကိုလေးအောင်သည် မည်သည့်အကြောင်းကြောင့် ခုထိ သူချစ်သည့် မိန်းခလေး မတွေ့သေးသနည်း။ သူ့အား ဘာကြောင့် ရင်းရင်းနှီးနှီး ဆက်ဆံနေသနည်း။ အဖြေမရှိသော ထိုပုစ္ဆာအား အဖြေရှာရင်းပင် လှလှလေးသည်သူကြိုက်သော မုန့်လက်ကောက်ကွင်းများကို မေ့နေလေတော့သည်။

“ လှလေး လှလေး  ”

လှလှလေးသည် အိပ်နေရာမှ သူ့နာမည် တိုးတိုးခေါ်သံကြောင့် နိုးလာလေသည်။ ထို့ကြောင့် အသံကြားရာကြည့်လိုက်သောအခါမမျှော်လင့်ဘဲ ကိုလေးအောင်ကို သူ့အိပ်ယာအနီးတွင် ရပ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။

“ ဟင် အကို ဘာလုပ်တာလဲ ညကြီး အချိန်မတော်  ”

“ ဟုတ်တယ် လှလေးနဲ့ တွေ့ချင်လို့ နောက်ဖေးပေါက်က ဝင်လာတာ  ”

“ တံခါး ပိတ်ထားတဲ့ဟာ၊ အကိုဘယ်လိုဝင်လာတာလဲ  ”

“ တံခါးက ဂလန့်မထိုးထားဘူးလေ၊ လှလေး  ”

“ ဟင် လှလေး ဂလန့်ထိုးဘို့ မေ့သွားတာ ထင်တယ်  ”

“ လှလေးကလဲ ညနေက အကိုညကျလာခဲ့မယ် နောက်ဖေးတံခါးကို စေ့ထားလို့ မှာထားတာလေ၊ ဒါကြောင့် လှလေး တံခါးကိုစေ့ထားတာ မဟုတ်ဘူးလား  ”

လှလှလေးသည် ကိုလေးအောင် ပြောစကားကြောင့် ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်သွားလေသည်။ အကိုသည် သူ့အား ဘယ်အချိန်တုန်းက ဒီစကားပြောသွားသည်ကို သူမမှတ်မိ။ အင်းလေ အကိုပြောသွားလို့ဖြစ်မှာပါ၊ ဒါကြောင့် ငါတံခါးကို ဂလန့်မထိုးမလိုက်တာနေမှာ၊ ခါတိုင်းဆို ငါတံခါး ပိတ်ဘို့ မေ့မှ မမေ့တတ်ဘဲ။ လူက အိပ်ချင်မူးတူးနှင့် ယောင်တောင်တောင် ဖြစ်နေပြီလားမသိ။ ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပင် ဇဝေဇဝါနှင့် ယောင်တောင်ပေါင်တောင် ဖြစ်နေလေသည်။

လှလှလေးသည် ခုမှ သူ့ကိုယ်သူ သတိထားမိသည်။ သူသည် အိပ်ယာပေါ်တွင် ငုတ်တုတ်ထိုင်ကာ ကိုလေးအောင်နှင့် စကားပြောနေလေသည်။ သူ့တကိုယ်လုံး ပစ်စလက်ခတ်နှင့် ဘာတခုမှ လုံလုံခြုံခြုံဘာမှမရှိ၊ ညဝတ်အင်္ကျီ ပွပွကလည်း ကြယ်သီးပြုတ်ကာသူ့ရင်သားကို လုံအောင် မကာထားချေ၊ လှလှလေးသည် ကိုယ့်ကိုကိုယ် ငုံကြည့်ကာ ကမန်းကတန်း အင်္ကျီစကိုလက်တဖက်ဖြင့်ဆွဲစေ့လိုက်သည်။ ထို့နောက် ပေါင်လည်လောက်ထိ လန်တက်နေသည့် ထမီစကို နောက်လက်တဖက်ဖြင့် ဆွဲဖုန်းလေသည်။

ထူးထူးဆန်းဆန်း ညဘက်ကြီး သူ့အခန်းထဲတွင် အလင်းရောင်ဖြင့် လင်းထိန်နေသည်။ကိုလေးအောင်သည် တဖြေးဖြေးနှင့် အိပ်ယာနားကို ကပ်လာခါ သူ့အနီးတွင် ဝင်ထိုင်လေသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ လှလှလေးသည် ရင်တဖိုဖိုဖြင့် ကြောက်လန့်လာလေသည်။ ထို့ကြောင့် အသံတုန်တုန်ဖြင့်

“ အကို အကို ဘာ . . ဘာ လုပ်မလို့လဲ  ”

ဟု အလန့်တကြားမေးသောအခါ ကိုလေးအောင်သည် အသာပြုံးကာဖြင့်

“ အကိုက လှလေးကို ချစ်လို့၊ ချစ်ဖို့ လာတာလေ၊ လှလေးက အကို့ကို ချစ်တယ်ဆို  ”

“ လှလေး လှလေး ဘယ်တုန်းက အကို့ကို ချစ်တယ် ပြောလို့လဲ  ”

“ ညနေကလေ၊ အကိုက လှလေးကို ချစ်တယ်ပြောတော့ လှလေးကလဲ အကို့ကို ချစ်တယ်တဲ့၊ လှလေး မမှတ်မိတော့ဘူးလား  ”

“ ဟင်အင်း၊ လှလေးမသိဘူး  ”

“ လှလေးကလဲကွာ၊ လှလေးက ချစ်တယ်ပြောတော့ အကိုက ညကျလာခဲ့မယ်၊ နောက်ဖေးတံခါးဖွင့်ထား ဆိုတော့ လှလေးဘဲ အင်း လို့ပြောပြီး အိမ်ထဲပြေးဝင်သွားတယ်လေ  ”

ကိုလေးအောင် ပြောသောစကားများကို သူတခုမှ နားမလည်ချေ၊ သူနှင့် အကို ဘယ်တုန်းက ချစ်သူဖြစ်သွားသည်ကို သူတကယ်မမှတ်မိချေ၊ အကိုကိုကြည့်ရသည်မှာ လိမ်ပြောနေသည်ဟု မထင်ရချေ။ အကိုသည် မဟုတ်ဘဲနှင့် ဤကဲ့သို့ လုပ်မည့် လူစားမျိုးမဟုတ်၊ ဒါ . . ဒါ ဆို၊ ငါ . .  ငါ နဲ့ အကို၊ ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားကြပြီပေါ့။ လှလှလေးသည် ချစ်သူဖြစ်သွားပြီဟု တွေးမိသည်နှင့် လူတကိုယ်လုံး ကြက်သီးမွေးများထလာကာ တကိုယ်လုံး အေးကနဲ ဖြစ်သွားလေတော့သည်။

အကိုသည် သူဘာမှပြန်မပြောသည်ကို အခွင့်ကောင်းယူယာ အသာအယာဆွဲဖက်လိုက်လေသည်။ သူသည် အကို့ရင်ခွင်ထဲသို့ကျရောက်သွားလေသည်။ အကို၏ ရင်ငွေ့သည် အေးစက်နေသော သူ့အသားအား နွေးထွေးစေမည့်အစား ပိုမိုအေးစက်သွားအောင်လုပ်သကဲ့သို့ ရှိနေချသည်။ သူဘာလုပ်ရမှန်းမသိချေ။ အကိုက သူ့အား ဖက်ကာ ကြက်သီးမွေးများ ထနေသော သူ့လက်မောင်းအား ဖွဖွလေး ပွတ်ကစားနေလေသည်။ ကြက်သီးမွေးများကား ဝတ်မသွားချေ၊ ထသထက် ထလာကာသာနေလေတော့သည်။သူသည် ဤကဲ့သို့မနေနိုင်တော့ချေ၊ အသက်ရှုကြပ်သလိုလို ခံစားလာရတော့သည်။

ထိုအကြောင်းကို အကို့အားပြောချင်သည်။ သူအသက်ရှု၍မဝတေ့ာ၊သူ့အားလွှတ်ဘို့ ပြောရန် ခေါင်းမော့လိုက်သောအခါ အကိုသည် ဘာစကားမှ ပြောခွင့် မပေးတော့ပေ။ အကို၏ နှုတ်ခမ်းအစုံသည် စကားပြောရန် အားယူနေသော သူ့နှုတ်ခမ်းအားလာရောက် ဖိကပ်လေတော့သည်။ သူ၏ စကားလုံးများကာ စကားလုံးအဖြစ်သန္တေမတည်ခင်ကပင် ပျောက်ဆုံးသွားလေတော့သည်။

အကို၏ နှုတ်ခမ်းအစုံသည် သူ့ကိုယ်တွင်းမှ ကလီစာများကို စုတ်ယူသကဲ့သို့ ဖြစ်နေလေတော့သည်။ ခန္တာကိုယ်အတွင်းမှကလီစာများ တခုပြီးတခု လျှောကနဲ လျှောကနဲ သူ့ပါးစပ်ပေါက်မှထွက်ကာ အကို့ပါးစပ်အတွင်းသို့ ဝင်ရောက်သွားသကဲ့သို့ခံစားနေရသည်။ သူသည် ကြောက်အားလန့်အားဖြင့် အကို့ အား တင်းတင်းပြန်ဖက်ထားလေတော့သည်။ နောက်ဆုံးတွင် သူ့ခန္တာကိုယ်အတွင်း တွင်ကလီစာများကုန်ကာ တကိုယ်လုံးပျော့ခွေကျသွားလေတော့သည်။

ထိုအခါ အကိုသည် ပွေ့ထားကို သူ့ကို အိပ်ယာပေါ်သို့ အသာအယာချလိုက်လေသည်။ သူသည် မလှုတ်နိုင်တော့ချေ။ သူခန္တာကိုယ်အတွင်းတွင် ဘာတခုမျှမရှိတော့ချေ။ အကိုသည် သူ့ခန္တာကိုယ်တွင်းမှ ကလီစာများကိုစုတ်ယူစားသောက်ပြီးသော်လည်း ကြေနပ်သေးဟန်မတူချေ။ မလှုတ်နိုင်တော့သည့် သူ့ကိုအပေါ်မှ မိုးကြည့်ကာ သူဝတ်ထားသည့် အဝတ်အစားများကို တဖြေးဖြေးနှင့်တစစီ ဆွဲခွာလေတော့သည်။

သူသည် အော်ချင်သည်။ အကို့ကို ဤသို့မလုပ်ရန် သူ့လက်ဖြင့် ကာကွယ်ချင်သည်။ သူသည် အော်၍မရပေ၊ သူ့လက် ၂ သည်လှုတ်၍မရချေ။ ယုတ်ဆွအဆုံး သူ့ခေါင်းသည်ပင်လျှင် ယမ်း၍ မရပေ။ သူ့ခန္တာအတွင်းရှိ သူ့အား လှုတ်ရှားစေရန် ပြုလုပ်ပေးမည့်အရာအားလုံးကို အကိုစုတ်ယူသွားခဲ့သောကြောင့်ပင်ဖြစ်လေသည်။ ခနအတွင်းမှာပင် သူသည် အဝတ်ဗလာဖြင့် ကုတင်ပေါ်တွင်ပက်လက်ကလေးဖြစ်နေလေပြီ။

သူ့အဝတ်မဲ့ ခန္တာအားမိုးကြည့်နေသော အကို၏ မျက်လုံးများသည် တဖြေးဖြေးနှင့် ဝင်းဝင်းတောက်လာသည်။ ထိုမှ တဆင့် တဖြေးဖြေးနီရဲလာလေသည်။ အကိုစိုက်ကြည့်နေသော သူ့ရင်သားအား သူပြန်ကြည့်မိသောအခါ ထူးဆန်းစွာ လုံးဝန်းနေပြီး နို့သီးခေါင်းလေးသည်လည်း ပန်းသွေးရောင်ဖြင့် ကြွရွကာ လှပနေသည်ကို အံ့သြစွာ တွေ့ရှိရလေသည်။ 

အကိုသည် ထိုလုံးဝန်းနေသော ရင်သားထိပ်မှ ပန်းနုရောင်ကြွနေသော နို့သီးလေးအား ငုံ၍ တပြွတ်ပြွတ်ဖြင့် စို့လေတော့သည်။ သူသည် အကို့အား မလုပ်ရန် အတင်းအော်ဟစ်တားလေသည်၊ အသံကား မထွက်လာချေ။ သူသည် ကြောက်လန့်ကာ အတင်းရုန်းကန်လေသည်။ လှုတ်၍ကားမရချေ။

ထိုကဲ့သို့ တပြွတ်ပြွတ်စို့ရင်း သူ၏ လုံးဝန်းနေသော နို့အုံသည် တဖြေးဖြေးနှင့် ပြားချပ်လာလေသည်။ အကိုသည် သူ့နို့အုံအတွင်းမှ အရသာရှိသော မလိုင်ရည်များကိုစုတ်ယူစားသောက်လိုက်ချေပြီ၊ တဖက်က ပြားချပ်သွားသောအခါတွင် အကိုသည်နောက်တဖက်အားပြောင်း စို့လေတော့သည်။ ကျန်တဖက်လည်း ခနအတွင်းမှာတွင် ပြားချပ်သွားလေသည်။ ထိုနောက် ကိုလေးအောင်သည် ဘိုက်ဝသွားသည့်အလား အေ့ကနဲ လေချဉ်တချက်တက်ကာ မတ်တပ်ထရပ်လေတော့သည်။

ထိုနောက် အိပ်ယာပေါ်တွင် မလှုတ်မယှက်ဖြစ်နေသာ လှလှလေးအား တချက်စူးစူးဝါးဝါးကြည့်ပြီးနောက် သူဝတ်ထားသော လုံချည်အား ကွင်းလိုက်ချွတ်ချလိုက်လေတော့သည်။ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် လှလှလေး၏ မျက်လုံးအစုံသည် ပြူးကျယ်ကာ ကြောက်စိတ်သည်တားမရလောက်အောင် သူ့တကိုယ်လုံးပြန့်နှံ့ သွားလေတော့သည်။

လှလှလေးမြင်လိုက်ရသည်ကား ကိုလေးအောင်၏ ပေါင်ကြားတွင် သူအလွန်မုန်းတီးသော အီကြာကွေးချောင်းကြီးပင်ဖြစ်တော့သည်။ မည်သို့မှန်းမသိ သူသည် အီကြာကွေးအား ငယ်စဉ်ကတည်းပင် အလွန်မုန်းလေသည်။ စားဘို့မပြောနှင့် ကြည့်ပင်မကြည့်ချင်ပေ။ ထိုနီညိုညိုအီကြာကွေးချောင်းကြီးကား အရစ်အထစ်ပေါင်းမြောက်များစွာဖြင့် ကိုလေးအောင်ပေါင်ကြားတွင် ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် ဟိုရမ်းဒီရမ်းဖြင့် မတ်မတ်ထောင်လျှက်ရှိနေလေသည်။

ကိုလေးအောင်သည် အီကြာကွေးချောင်းကြီးတန်းလန်းဖြင့် သူ့အနားတိုးလာသည်ကို ကြည့်ရင်း အတင်း ကြောက်လန့်တကြားအော်ဟစ်လေသည်။ အတင်းရုန်းကန်လေသည်။ သို့သော် အသံကားမထွက်၊ လူကားလှုတ်၍မရပေ၊ သူသည် ဇွဲမလျှော့ချေ၊ အတင်းပင်ကြိုးစားအော်ဟစ်သည်၊ ကိုလေးအောင်ကား သူ့ပေါင်ကြားတွင် ကျကျနန နေရာယူနေချေပြီ၊ သူကား အတင်းအော်ဟစ်လေပင်ဖြစ်သည်။ အတင်းရုန်းကန်သည်။ ကိုလေးအောင်ကာ အေးအေးဆေးဆေးအပင် သူ့ခြေ ၂ ဘက်အား လက် ၂ ဘက်ဖြင့် ကိုင်မြှောက်ကာ အီကြာကွေးချောင်းကြီးဖြင့် ထိုးရန်အသင့်ချိန်ရွယ်ထားပြီးဖြစ်နေလေပြီ။

လှလှလေးသည် မကြာမှီ သူ့အား အီကြာကွေးချောင်းကြီးဖြင့်ထိုးတော့မည်ကို သိလိုက်ရလေသည်။ သူစိတ်ထဲတွင် ဘာဖြစ်နေသည်ကို ကိုလေးအောင် မသိချေ။ ကိုလေးအောင်ကား သူလုပ်ချင်သည့် အလုပ်ကို ပီးစီးအောင် လုပ်ပေတော့မည်။ ထို့ကြောင့် လှလှလေးသည်နောက်ဆုံးအနေဖြင့် ရှိသမျှအားအင်များထုတ်ကာ အသံကုန် ဟစ်အော်ရင်း အတင်းကုန်းရုန်းထလိုက်လေတော့သည်။

“ အား . . . . .   ”

နောက်ဆုံးတွင် လှလှလေးဆီမှ အသံထွက်လာလေတော့သည်။ လှုတ်၍လည်းရလာသည်။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် ကမန်းကတန်းငုတ်တုတ်ထထိုင်လေသည်။ အခန်းတခုလုံးကား မှောင်မဲကာနေလေသည်။ ဘာမှမမြင်ရချေ။ လူတကိုယ်လုံးလည်း မောဟိုက်ကာချွေးစေးများဖြင့်ရွဲစိုနေလေသည်။ ကမန်းကတမ်း အိပ်ယာဘေးမှ လက်နှိပ်မီးကို ကောက်ယူကာ အခန်းပတ်လည် ထိုးကြည့်သောအခါမြင်မြင်သမျှမှာ သူ့ပိတ်ခြင်ထောင် ဖြူဖြူကြီးပင်ဖြစ်လေတော့သည်။

ထိုမှ လှလှလေးသည် သူသည် အိပ်မက် မက်နေကြောင်း သိရလေတော့သည်။ အိပ်မက်ကား ကြောက်စရာကောင်းလှပေသည်။လှလှလေးသည် ပြန်မအိပ်ရဲတော့ချေ၊ အနားရှိ မတ်ခွက်ထဲမှ ရေကိုတဂွတ်ဂွတ်ဖြင့် အငန်းမရ မော့ချလေတော့သည်။ ထိုမှအနည်းငယ်နေသာထိုင်သာရှိသွားလေတော့သည်။ထို့နောက်လှလှလေးသည် အိပ်ယာပေါ် အသာပြန်လှဲကာ အိပ်မက်အကြောင်းကို စဉ်းစားမိလေတော့သည်။ ထိုကဲ့သို့ ကြောက်မက်ဖွယ်အိပ်မက်ဆိုးကြီးကို တခါမျှမမက်ဘူးချေ၊ သူသည် မိန်းမစစ်စစ်မဟုတ်သည်ကို သူ့ကိုသူ သိလေသည်။ 

ထို့ကြောင့် သူသည်မိန်မစစ်စစ်ကဲ့သို ချစ်သူရှာ၍မရကြောင်း ကောင်းကောင်းသဘောပေါက်သွားပြီဖြစ်လေပြီ၊ ထိုအိပ်မက်ကား မိန်းမစစ်စစ်တဦးအဖို့ပျော်ရွှင်ဘွယ်အိပ်မက် ဖြစ်ချင်ဖြစ်နေပေလိမ့်မယ်။ သူ့အတွက်မှာမူကား ကြောက်လန့်ဖွယ် အိပ်မက်ဆိုးကြီးပင်ဖြစ်ပေတော့သည်။

.................................................................................................................................

(၁၆) မတင်မြ။

လှလှလေးသည် ကိုယ့်အခြေအနေ ကိုယ်သိသွားပြီဖြစ်လေသည်။ သူ၏သဘာဝအရ ကိုလေးအောင်အား ပိုင်ဆိုင်၍ မရပေ။ သို့သော်လုံးဝစွန့်လွှတ်၍ကား မရသေးချေ။ ထို့ကြောင့် တခါတရံတွင် ကိုလေးအောင်နှင့် ပတ်သက်သည့် သဝန်တိုမှု့သည် သူ့စိတ်ထဲ ဝင်ရောက်လာတတ်သည်။ တချို့မိန်းမများသည် ကိုလေးအောင်အပေါ် ချွဲချွဲနွဲ့နွဲ့နှင့် အထာပေးအခါ လှလှလေး၏ သဝန်တိုစိတ်သည်ပေါ်လာတတ်သည်။ 

ထိုကဲ့သို့ မိန်းမမျိုးလက်သို့ ကိုလေးအောင် ကျဆင်းသွားမှာ အလွန်စိုးသည်။ သူသည် ကိုလေးအောင်ကိုပိုင်ဆိုင်၍ မရမှန်းသိသည်။ သို့သော် တခြားမိန်းခလေးကို စိတ်ဝင်စား၍ သူ့အပေါ်ဂရုမစိုက်တော့မည်ကို အလွန်စိုးရိမ်မိလေသည်။

လှလှလေးကား ကိုလေးအောင်ကြောင့် အမျိုးသမီးလောကတွင် ပိုမိုမျက်နှာပွင့်လာလေသည်။ သူတို့သည် လှလှလေးအားကပ်ခါကိုလေးအောင်အကြောင်းစပ်စုကြလေသည်။ လှလှလေးအား ကိုလေးအောင်နှင့် ရင်းနှီးမှု့ရရန်အကူအညီတောင်းလေသည်။

လှလှလေးလည်း ထိုအမျိုးသမီးများအား အကူအညီပေးသည်။ ကိုလေးအောင်နှင့် မိတ်ဆက်ပေးသည်။ ရင်းနှီးစေရန် တခါတရံအကွက်ဖန်ပေးသည်။ လှလှလေးသည် ထိုအလုပ်များကို မလုပ်ချင်ပေ။ သို့သော် လုပ်ရလေ၏၊ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် သူကားအမျိုးသမီးထု၏ အချစ်တော် ဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်ဖြစ်ပေတော့သည်။

ထိုသို့လုပ်ပေးပြီးသည့်အခါတိုင်း လှလှလေးသည် ထိုအမျိုးသမီးကွယ်ရာ၌ ကိုလေးအောင်အား ထိုအမျိုးသမီး၏ မကောင်းကြောင်းကို တိုးတိုးတိတ်တိတ်အတင်းပြောလေတော့သည်။ ကိုလေးအောင်ကား လှလှလေး ထိုသို့ပြောတိုင်း ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်လေ့ရှိသည်။ 

ထို့နောက် လှလေး ငါသူ့ကို စိတ်မဝင်စားပါဘူးဟ ဟု ပြန်ပြောတတ်သည်။ ဒါဆို ဘယ်သူ့ကို စိတ်ဝင်စားလဲ ပြော ဟုမေးသောအခါတွင်နောက်တော့ နင်သိမှာပေါ့ ဟုသာ မတင်မကျ ပြန်ပြောတတ်သည်။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် ငါ့ကိုများစိတ်ဝင်စားနေသလားမသိ၊အဲဒါဆိုရင်တော့ ဒုက္ခ၊ ဟု မဆီမဆိုင်တွေးကာ ခြေဖျားလက်ဖျားများ အေးလာတတ်သည်။

ကိုလေးအောင်နှင့် ပတ်သက်၍ လှလှလေးထံ အပူကပ်ဆုံး အမျိုးသမီးမှာ မတင်မြ ဖြစ်လေသည်။ မတင်မြသည် အားအားရှိတိုင်းလှလှလေးထံရောက်လာကာ ကိုလေးအောင်အကြောင်း စပ်စုတတ်သည်။ ထိုမျှမက လှလှလေးအား ကိုလေးအောင်နှင့် ဖြစ်နေလားဟုမယုံသင်္ကာ အမြဲမေးတတ်သူလည်းဖြစ်သည်။ မတင်မြသည် ကိုလေးအောင် တဦးဦးနှင့် ဖြစ်နေ၍သာ သူ့အား စိတ်မဝင်စားဟုထင်နေသူဖြစ်လေသည်။

ထိုအခါ လှလှလေးသည် မတင်မြအား အင်မတန် လင်လိုချင်နေသော အမျိုးသမီးတဦးအဖြစ် မြင်လာလေတော့သည်။ ဟုတ်လည်းဟုတ်ပေသည်။ မတင်မြသည် အပျိုကြီး စာရင်းတွင် ပါလုပါခင် ဖြစ်နေလေပြီ။ ယခုအချိန်တွင် မယူက အပျိုကြီးစာရင်းဝင်သွားပေလိမ့်မယ်။ မတင်မြကား လှပသော အမျိုးသမီးစာရင်းဝင်လေသည်။ ကြိုက်သူမရှိ၍ ယောက်ကျားမရသည်ကားမဟုတ်၊လှလှလေးရထားသော သတင်းအရဆိုလျှင် လောလောဆယ်၌ပင် သူ့အားလိုက်နေသူ ၃ ယောက်မျှရှိလေသည်။

သို့သော် မတင်မြသည်ချေးများလှပေသည်။ သူသည် လှပသောကြောင့် သူယူမည့် ယောက်ကျားသည်လည်း ခန့်ငြားရမည်။ အလုပ်အကိုင်ကြိုးစားသောသူဖြစ်ရမည်၊ အသောက်အစား ကင်းရှင်းရမည်၊ စသဖြင့် စံနှုံးကို သတ်မှတ်ထားလေသည်။ ထို စံနှုံးသည်သာမန်ယောက်ကျားများ တွင် မရှိသည့် စံနှုံးများဖြစ်လေသည်။ ဒီရပ်ကွက်တွင် သူသတ်မှတ်ထားသည့် စံချိန်ဝင် ယောက်ကျားကားမရှိသလောက် ရှားလှပေသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် တဖြေးဖြေးနှင့် အပျိုငယ်သက်တန်းကုန်လုလုဖြစ်ကာ အပျိုကြီးစာရင်းသို့ ပါလုလုဖြစ်လာလေတော့သည်။

ကိုလေးအောင်ကား သူ့စံချိန်ဝင် ယောက်ကျားတဦးထဲတွင် ပါဝင်လေသည်။ ထို့ကြောင့် သူသည် ကိုလေးအောင်အား မရ ရသည့်နည်းဖြင့် လိုချင်နေတော့သည်။ အကယ်၍ သူသည် ကိုလေးအောင်အား မရပါက သူ့သတ်မှတ်ထားသည့် စံချိန်ကိုလျှော့ချကာ တယောက်ယောက်ကို ယူရပေလိမ့်မည်။ သို့မဟုတ်ပါက အပျိုကြီးဘ၀ အဖြစ်အရိုးထုတ်ရပေလိမ့်မည်။ ထို့ကြောင့် နောက်ဆုံးအနေဖြင့် ကိုလေးအောင်အား မရ ရအောင်ကြိုးစားနေခြင်းဖြစ်လေသည်။

လှလှလေးသည် မတင်မြကို ကြည့်ကာ သနားလာလေတော့သည်။ သို့သော် ကိုလေးအောင်နှင့်ကား မည်သည့်နည်းနှင့်မျှ သဘောမတူနိုင်ချေ။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် မတင်မြအား တခုခုလုပ်ပေးရန် အကြံထုတ်လေတော့သည်။ 

တခုတည်းသော နည်းလမ်းကား မတင်မြအား ယောက်ကျားများ မည်သို့ ချစ်တတ်သည်ကို လက်တွေ့ပြပေးခြင်းပင်ဖြစ်ပေတော့သည်။ ထိုမှသာ မတင်မြသည်အချစ်ကိုစိတ်ဝင်စားကာ သူ့အားလာကြိုက်သည့် ယောက်ကျားအား ပြန်လည်စိတ်ဝင်စားနိုင်ပေမည်။ အချစ်သည်သာ အဓိက၊ စံချိန်သည် သာမည ဆိုသည်ကို မတင်မြသိရန်လိုပေသည်။

ထို့ကြောင့် လှလှလေးသည် အကွက်ကောင်းကို စောင့်နေလေတော့သည်။ တနေ့ မတင်မြသည် လှလှလေးထံ ရောက်လာကာထုံးစံအတိုင်း ကိုလေးအောင်အကြောင်း မေးမြန်လေတော့သည်။ လှလှလေးလည်း အလိုက်သင့်ပြန်ပြောနေရင်းမှ မတင်မြသည်သူ့အား ကိုလေးအောင်နှင့် မသင်္ကာဖြစ်ကာ စပ်စုပြန်လေတော့သည်။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် အကြံတခုရလိုက်လေတော့သည်။

“ နင် ကိုလေးအောင်နဲ့ ဘာမှ မဖြစ်တာ သေချာတယ်နော်  ”

ဟု မတင်မြမေးသောအခါ

“ မမမြကလည်း မဖြစ်ပါဘူးဆို၊ ဘာလဲ မယုံဘူးလား  ”

“ မဟုတ်ပါဘူးဟယ်၊ ခုတလော ကိုလေးအောင်က နင့်နဲ့ဘဲ တွဲနေတာဘဲ  ”

“ ဘာလဲ မမမြက မယုံဘူးပေါ့လေ၊ ကဲ ဒါဆို လာ မမမြကို သက်သေပြမယ်  ”

လှလှလေးသည် ရုတ်တရက်ရလိုက်သော အကြံကို အရဲစွန့် လုပ်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်လေသည်။ ထို့ကြောင့် လှလှလေးသည် ထိုင်နေရာမှ ထကာ ထုံးစံအတိုင်း သူ့ တံခါးသွားပိတ်လေသည်။ ထို့နောက် မတင်မြ လက်ကို ဆွဲကာ အခန်းထဲသို့ ခေါ်လာတော့သည်။မတင်မြလည်း ဘုမသိဘမသိဖြင့် လှလှလေးဆွဲခေါ်သည့်နောက် ပါလာလေတော့သည်။ အခန်းထဲရောက်သောအခါ လှလှလေးသည်

“ ကဲ မမမြ လှလေးကို သေချာကြည့်  ”

ဟုပြောကာ မတင်မြ အရှေ့တွင် သူ့ အပေါ်အင်္ကျီကို ချွတ်လေသည်။ ထိုအခါ အထဲ၌ လှလှလေး စပယ်ရှယ် ချုပ်ထားသည့် အတွင်းခံ ဘော်လီ အင်္ကျီ ပေါ်လာလေတော့သည်။ ရင်သားနေရာတွင် ဝါဂွမ်းများ ထည့်ချုပ်ထားသော ခါးရှည်ဘော်လီအင်္ကျီပင်တည်း။ထိုဘော်လီ ကိုပါလှလှလေးသည် တခါတည်း ချွတ်လေတော့သည်။ လှလှလေးတွင် မည်သည့်ရင်သားမျှ မရှိချေ။ ပြားချပ်နေလေသည်။

မတင်မြသည် ဘာမှပြန်မပြောဘဲ လှလှလေး အင်္ကျီချွတ်နေသည်ကို ငေးကြည့်နေသည်။ မတင်မြကား လှလှလေး မိန်းမအစစ်မဟုတ်သည်ကို သိပြီးသားပင်ဖြစ်သည်။ သို့သော် မိန်းမထုံးစံအတိုင်း ကိုလေးအောင်နှင့် သဝန်ကြောင်နေခြင်းသာလျှင်ဖြစ်လေသည်။ လှလှလေး၏ လုပ်ရပ်ကား ရပ်မသွားချေ၊ တဆက်တည်းမှာပင် သူဝတ်ထားသော ထမီကို ဂွင်းလိုက်ဖြေချလိုက်လေသည်။

ထိုအခါ လှလှလေးတွင် အတွင်ခံ ဘောင်းဘီ ကြပ်ကြပ်တထည်သာ ကျန်လေတော့သည်။ထိုအခါမှ မတင်မြသည် သတိဝင်လာသလိုဖြင့်

“ ဟဲ့ ဟဲ့ လှလေး လှလေး ဒါဘာလုပ်တာလဲ  ”

ဟု ကမန်းကတမ်းမေးလေသည်။ လှလှလေးသည် မတင်မြအမေးကို ပြန်မဖြေဘဲ သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီကြပ်ကြပ်ကြီးကို ချွတ်ချလိုက်လေတော့သည်။ ထိုအခါ လှလှလေး၏ ပေါင်ကြားတွင် သူ့သဘာ၀ ပစ္စည်းကြီးကား ထင်းထင်းကြီးပေါ်လေတော့သည်။

ထိုအခါမှ လှလှလေးသည် မတင်မြအား

“ တွေ့လား မမမြ၊ လှလေးမှာက ဒီဟာကြီးနဲ့ ဘယ်ယောက်ကျားကိုသွားချစ်လို့ရမလဲ  ”

ဟု စိတ်တိုသလိုပြောတော့သည်။ ထိုအခါမှ မတင်မြသည် လှလှလေး၏ သက်သေပြမှု့ကို နားလည်သွားလေတော့သည်။ ထို့ကြောင့်လှလှလေးအား

“ ငါသိပါတယ်ဟာ၊ ငါကနင့်ကို စတာပါ  ”

ဟု စကားကိုလျှောချလေတော့သည်။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် စိတ်ဆိုးဟန်ဖြင့်

“ စတာမဟုတ်ပါဘူး၊ မမမြ မသိပါဘူး၊ မသိလို့ လှလေးကို အမြဲ အဲလိုအထင်လွဲတာပေါ့  ”

“ သိပါတယ်လှလေးတယ်၊ မမမြသိပါတယ်၊ လှလေး အင်္ကျီတွေ ပြန်ဝတ်လိုက်တော့နော်  ”

ချော့မော့ကာအင်္ကျီ ပြန်ဝတ်ခိုင်းလေသည်။ သို့သော် မတင်မြ၏ မျက်လုံးသည် လှလှလေး ပေါင်ကြားမှ အရာဆီသို့ မကြာခနလှမ်းလှမ်း ကြည့်နေသည်ကို လှလှလေးသတိထားမိသည်။ ရဲရဲဝံဝံကား မကြည့်ရဲချေ။ လှလှလေးသည် စိတ်ကောက်သည့်အမူအယာဖြင့်

“ ဝတ်ဘူး  ”

ဟု တိုတိုတုတ်တုတ်ပြောကာ သူ့အိပ်ယာပေါ်တွင် သွားထိုင်တော့သည်။

“ ဝတ်ပါဟာ လှလေးရာ ကြည့်လို့မကောင်းပါဘူး၊ ဝတ်လိုက်နော် နော်  ”

“ မဝတ်ဘူး၊ မဝတ်ဘူး  ”

ဟုဆိုကာ အိပ်ယာပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်လှဲချလိုက်တော့သည်။ ထိုအခါမှ လှလှလေး ပစ္စည်းသည် မတင်မြရှေ့တွင် ထင်းထင်းကြီးဖြစ်နေလေတော့သည်။ မတင်မြကား ယောက်ကျားတယောက်၏ပစ္စည်းကို ဤကဲ့သို့ အနီးကပ်တခါမှ မတွေ့ဘူးချေ။ မာနကြီးကာတော်ရုံယောက်ကျားများနှင့်လည်း အရောဝင်ဆက်ဆံတတ်သောသူမဟုတ်ချေ။ ယခုလို တွေ့ရသောအခါတွင် ရင်တုန်ပန်းတုန်ဖြစ်လာလေတော့သည်။

လှလှလေးလည်း အိပ်ယာပေါ်တွင် ပက်လက်လှဲကာ မတင်မြ အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေလေသည်။ မတင်မြ၏ မျက်လုံးကားသူ့ပေါင်ကြားကိုပင်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့သောအခါ

“ ဘာလဲ မမမြက ကိုင်ကြည့်ချင်လို့လား  ”

လှလှလေး၏ ကောက်ခါငင်ခါ ပေါ်တင်မေးလိုက်သော အမေးကြောင့် မတင်မြသည် ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့်

“ ဟဲ့ လှလေး´  ”

ဟု အလန့်တကြားဆိုလေတော့သည်။

“ သိပါတယ်နော် မမမြကို လှလေးကြည့်နေတာ၊ မမမြကိုင်ကြည့်ချင်တာမှုတ်လား၊ ကိုင်ချင်ကိုင်ကြည့်လေ၊ လှလေး ဘယ်သူ့မှလျှောက်မပြောဘူး၊ စိတ်ချ  ”

မတင်မြသည် ဇဝေဇဝါဖြင့် မဝံ့မရဲဖြစ်နေလေတော့သည်။ မတင်မြသည် အတွေ့အကြုံမရှိ၍ ကြောက်နေလေသည်။ ထိုအခါလှလှလေးသည် တဆင့်တက်ကာ ထထိုင်၍ ပေါင် ၂ ဘက်ကို ကားကာ

“ တွေ့လား မမမြ၊ လှလေးဟာက မမမြတို့လိုမဟုတ်ဘူး သိလား၊ သေချာကြည့်  ”

ဟုပြောရင်း လှလှလေးသည် သူ့ဟာသူကိုင်ကာ သူ့ထိပ်က သရေကို အောက်သို့ ဆွဲချပြလေသည်။ ထိုအခါ မြုတ်နေသော ခေါင်းသည် ပြူထွက်လာလေသည်။

“ တွေ့လား မမမြ၊ မတူဘူး မဟုတ်လား၊ လာ ဒီနားလာကြည့်  ”

ပြောရင်းနှင့် ခေါင်းကို သားရေနှင့် ပြန်ဖုံးပြလေသည်။ ထို့နောက် ပြန်ဖေါ်လေသည်။ ထိုကဲ့သို့ လေးငါးဆယ်ခေါက်မျှ လုပ်ပြသောအခါတွင် တဖြေးဖြေးနှင့် ကြီးလာလေတော့သည်။ မတင်မြသည် လှလှလေး လုပ်ပြသည်ကို မျက်လုံးအဝိုင်းသားနှင့် ကြည့်နေရင်းက စိတ်ညို့ခံရသူပမာ လှလှလေး ခေါ်ရာအနားသို့ အလိုအလျှောက် တဖြေးဖြေးတိုးလာလေတော့သည်။

“ လုပ်ကြည့်လေ မမမြ  ”

အနားရောက်လာသောအခါ မတင်မြအား လက်ဆွဲကာ သူ့ဘေးတွင် ထိုင်ခိုင်းရင်းသူ့ပစ္စည်းကို အပ်လေသည်။မတင်မြကား ကြောက်လန့်ကာ လက်ချောင်းထိပ်လေးဖြင့်သာ မထိတထိ မဝံမရဲ ကိုင်လေသည်။ ထိုအခါ လှလေးသည်

“ အာ မမမြကလဲ အဲလို သေချာကိုင်စမ်းပါ၊ ပြီးတော့ အဲလို သေချာလုပ်  ”

လှလေးသည် မတင်မြလက်ပေါ်မှ သူ့လက်ကို အုပ်ကာ သေချာပြပေးတော့သည်။ မတင်မြလည်း အရဲစွန့်လုပ်ကြည့်ရာမှ ကိုင်ထားသော ခပ်နွေးနွေးအချောင်းကြီးအား သဘောအကျကြီး ကျကာ တဖြေးဖြေးဖြင့် လှလှလေး ပြောသလို လုပ်နေရမှ နှေးနှေးတခါမြန်မြန်တလှည့်ဖြင့် စိတ်တိုင်းကျ အမျိုးမျိုးစမ်းသပ်လေတော့သည်။

“ ကိုင်လို့ကောင်းလား မမမြ  ”

မတင်မြသည် ဤအခြေအနေရောက်မှ မထူးတော့ပြီဟု ယူဆသည်လား၊ စိတ်ပါလာသည်လား၊ မပြောတတ်။

“ အသဲယားစရာကြီး လှလေးရာ၊ နင့်ဟာကြီးကလဲ  ”

ဟု စိတ်လှုတ်ရှားသည့် လေသံနှင့်ပြောလေသည်။မတင်မြသည် မရိုးမရွဖြစ်နေသည်ကို လှလှလေးသည် သဘောကျစွာကြည့်နေလေသည်။ မတင်မြလည်း လုပ်ကောင်းကောင်းနဲ့စိတ်ရှိလက်ရှိ လုပ်လေတော့သည်။ ခနမျှကြာသောအခါ

“ လွှတ်လိုက် မမမြ လွှတ်လိုက်တော့  ”

ဟုပြောသဖြင့် မတင်မြလည်း ဘုမသိ ဘမသိဖြင့် ကိုင်ထားသော လက်ကိုလွှတ်လိုက်လေသည်။ ထိုအခါ မတင်မြလက် ၂ ဘက်ကိုသူ့လက်နှစ်ဘက် ဖြင့် ဖမ်းကိုင်ထားကာ

“ ကြည့်  ”

ဟုဆိုကာ သူ့ ထောင်မတ်နေသော သူ့ပစ္စည်းကို တဆတ်ဆတ်လှုတ်ပြလေသည်။

“ တွေ့လားမမမြ၊ အရမ်းကြီးကိုထောင်နေပြီ၊ တွေ့လား တွေ့လား  ”

ပြောလဲပြော ကာ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေသည်ကို သေချာပြလေသည်။မတင်မြသည် မနေနိုင်တော့ချေ။ တခုခု လုပ်ချင်နေသည်၊ စိတ်ထဲတွင် ရွစိရွစိဖြင့် အသဲယားနေပြီဖြစ်သည်။

“ ဘယ် ဘယ်လိုလုပ်မလဲလှလေး၊ နင့်ဟာကအရမ်းကြီးကို ဖြစ်နေပြီ  ”

“ ဟုတ်တယ် မမမြ၊ လှလေးလဲ မနေနိုင်တော့ဘူး၊ မမမြကို လှလေး တလှည့်ပြန်လုပ်ပေးမယ်  ”

“ ဖြစ်ပါ့မလား လှလေး၊ ငါ ကြောက်တယ်ဟ  ”

မတင်မြသည် သူ့ကို ပြန်လုပ်ပေးမည် ဆိုသဖြင့် အနည်းငယ် ကြောက်လန့်သွားလေသည်။ စောစောက ထနေသော စိတ်လည်းအနည်းငယ်ကျသွားသည်၊ ထိုအခါ လှလှလေးသည် ပါးနပ်စွာဖြင့်

“ ပြန်ကိုင်ထားတော့ မမမြ၊ ပြန်ကိုင်ထား လှလေးမနေနိုင်တော့ဘူး  ”

ကမန်းမတန်း စကားလွဲကာ သူ့ပစ္စည်းကိုပြန်ကိုင်ခိုင်းလေတော့သည်။ မတင်မြလည်း လှလှလေးပြောသည့်အတိုင်း ပြန်ကိုင်ကာအတင်းဆုတ်ထားလေသည်။ထို့နောက် လှလှလေးသည် ဘာမှဆက်မပြောတော့ချေ။ သူ့လက်ကိုအသာအယာ မတင်မြ ထမီအောက် လျိုသွင်းလေတော့သည်။

မတင်မြသည် လှလှလေးလက်ဝင်လာသည်ကို မငြင်းဆန်ပေ၊ မသိသလိုသာ ဟန်ဆောင်နေလေသည်၊ လှလှလေးစမ်းမိသောအခါမတင်မြသည် အရည်များ ရွဲရွဲစိုနေလေချေပြီ။ မကြာခင် မတင်မြသည်လည်း မျက်လုံးများ စင်းကာဖြင့် အိပ်ယာပေါ်တွင် ပက်လက်လန်ကာ လဲကျသွားလေတော့သည်။ ပါးစပ်ကမူ အဖျားတက်သလို တဟင်းဟင်း ဖြင့် မကြာခန ငြီးငြူကာနေလေတော့သည်။

ဤသို့ဖြင့် တဆင့်ပြီး တဆင့် လှလှလေးသည် မတင်မြအား အချစ်သင်ခန်းစာများကို ပို့ချလေတော့သည်။ မတင်မြကား အချစ်၏အရသာကို ကောင်းကောင်း ခံစားသွားတတ်လေချေပြီ။


အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>



လှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင် အပိုင်း ( ၂ )

လှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင် အပိုင်း ( ၂ )

မောင်ဇော်ဦး ရေးသည်။

( ၇ ) လှလှသစ်။

လောကတွင် သင်ဆရာ၊ မြင်ဆရာ၊ ကြားဆရာ ဟူ၍ ဆရာ ၃ မျိုးရှိသည့်အနက် လှလှသစ် ကိုမြင်ဆရာနေရာတွင် ထားလျှင်ကား ထား၍ရပေလိမ့်မယ်။ အမှန်ကား မြင်ဆရာသည် လှလှသစ် တဦးတည်းကို ပြောလျှင်ကား ပြည့်စုံမည်မဟုတ်၊ လှလှသစ်၏ ချစ်သူ ကိုလှမိုး ကိုပါထည့်သွင်းပြောရမည် ဖြစ်ပေသည်။

အရွယ်ရောက်လာပြီဖြစ်သော လှလှသစ်သည် လူငယ်သဘာ၀ ချစ်သူရီးစားရလေသည်။ ဒီရပ်ကွက်သည်စိတ်ကူးယဉ် ဆံသောရပ်ကွက်မဟုတ်ပေ။ စိတ်ကူးယဉ်တတ်သောသူများ လုပ်လေ့လုပ်ထ ရှိသည့် အလုပ်များကို မလုပ်ချေ၊ လုပ်ရန်လည်း အခြေအနေက မပေးချေ။ လက်တွေ့ကျပေသည်။

လှလှသစ် နှင့် ကိုလှမိုး သည်ချစ်သူဘာ၀ ချိန်းတွေ့တော့သည်။ ဒီရပ်ကွက်တွင် ချစ်သူတို့ နားခိုရာပန်းခြံလည်းမရှိချေ၊ စားသောက်ရင်း စကားစမြည် ပြောရန် ဆိုင်ကောင်းကောင်းလည်း မရှိချေ၊ ထို့ကြောင့်သဘာဝကျကျပင် ကိုလှမိုးသည် အရဲစွန့်ကာ လှလှသစ် အိမ်နောက်ဖေးသို့ ဝင်ရောက်တွေ့ဆုံရလေသည်။

လှလှသစ်သည် ချစ်သူရီးစား ရသည်ကပင် မိခင်ကြီးအားတိုးတိုးတိတ်တိတ် အသိပေးထားရလေသည်။ထိုမှသာ ချင်းနင်းဝင်ရောက်လာသော သမက်လောင်းအား မသိချင်ယောင်ဆောင်နေ၍ ရပေလိမ့်မည်။မိခင်ကြီးကလည်း ဖခင်ကြီးအားထုံးစံအတိုင်း သမီးအခြေအနေကို တိုးတိုးတိတ်တိတ်ပင် ပြောပြလေသည်။ဖခင်ကြီး ဦးလှဖေသည် ကိုလှမိုးဆိုသည့် အမည်ကြားကတည်းကပင် မည်သည့် ကန့်ကွက်စကားမှ မဆိုချေ။လှမျိုးရိုးကို ထိမ်းသိမ်းမည့်သမီးဖြစ်သောကြောင့်ပင်တည်း။

ချိန်းထားသည့်နေ့တွင် လှလှသစ်သည် တိတ်တဆိတ် အိပ်ယာမှ ထကာ အိမ်နောက် မီးဖိုခန်းသို့သွားရောက်၍ နောက်ဖေးတံခါးအား မင်းတုန်းဖြုတ် အသာဟပေးလိုက်လေသည်။ ထိုအခါ ကိုလှမိုးသည် လှလှသစ် ဟပေးလိုက်သောတံခါးမှ အသာအယာတိုးဝင်ကာ မီးဖိုချောင်တွင်ပင် ထိုင်၍လှလှသစ်အား ချစ်သူတို့ ဘာ၀ ပြုမူလေတော့သည်။

ထိုသို့ပြုမူသည်ကို အမှတ်မထင် တွေ့မိသူမှာ လှလှလေးပင် ဖြစ်ပေတော့သည်။ လှလှလေးတို့ အိမ်သည်ဒီရပ်ကွက်တွင် ရှိသော တခြားအိမ်များကဲ့သို့ပင်ဖြစ်လေသည်။ မိဘ ၂ ပါးသည် အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းတွင်အိပ်၍ သားသမီး များမှာကား တခုတည်းသော အိပ်ခန်းအတွင်း၌ ခြင်ထောင်တလုံးစီထောင်၍တန်းစီအိပ်လေသည်။ ခြင်ထောင်သည်ကား ကိုယ်ပိုင်အခန်းကဲ့သို့ပင်တည်း။

ထိုနေ့ကလှလှသစ်သည် သူ့ခြင်ထောင်ထဲမှ ထွက်၍ ခြေဖေါ့နင်းကာ မီးဖိုချောင်ဘက် ထွက်သွားသည်ကိုအိပ်မပျော်သေးသော လှလှလေးသည် အမှတ်မထင် သိလိုက်ရလေသည်။ ထိုအခါ လှလှလေးလည်းလှလှသစ် ဘာလုပ်မည်ကို သိလိုသဖြင့် ခြင်ထောင်ထဲမှ အသာထွက်ကာ မီးဖိုနှင့် အိပ်ခန်း ကာထားသောနံရံကြားမှ ချောင်းကြည့် မိတော့သည်။ညသည် မှောင်သင့်သလောက်မမှောင်ချေ၊ လှလှသစ်လှုတ်ရှားမှု့များကို လှလှလေးသည် နံရံကြားမှ ကောင်းကောင်းမြင်နေရသည်။ လှလှသစ်သည် မီးဖိုချောင် မင်းတုန်းအား အသံမကြားအောင် အသာမ၍ ဖြုတ်လေသည်။

ထိုနောက် တံခါးအား အသာဟလိုက်ရာ ပထမ အပြင်မှ အသင့်စောင့်နေသည့် ကိုလှမိုးသည် မီးဖိုချောင်အတွင်းသို့ တိတ်တဆိတ်ချဉ်းနင်းဝင်ရောက်လာလေတော့သည်။အိမ်ထဲရောက်လာသည်နှင့် ကိုလှမိုးသည် လှလှသစ်ကို လှမ်းဖက်ကာ နေရာတွင်ပင် အတူထိုင်ချလိုက်လေသည်။

တဦးနှင့် တဦးမည်သည့်စကားမျှ မဆိုချေ၊ ဆိုစရာလည်း မလိုချေ။ တယောက်နှင့် တယောက် နားလည်မှု့ ရှိပြီးဖြစ်နေဟန်တူလေသည်။ ကိုလှမိုးသည် လှလှသစ်အား ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းကာ မျက်နှာကို အလင်းရောင် ဝါးဝါးအောက်တွင် ရွှန်းရွှန်းစားစားကြည့်လေသည်။ ကိုလှမိုး၏မျက်လုံးများကား အရောင်တလဲ့လဲ့တောက်ပနေသည်ဟုထင်ရပေသည်။ လှလှသစ်ကား ကိုလှမိုး၏ အကြည့်ကို မခံနိုင်၊ မျက်လွှာချသွားရလေတော့သည်။

ထိုအခါ ကိုလှမိုး၏ မျက်နှာသည် လှလှသစ်၏ မျက်နှာနှင့် ပူးကပ်သွားလေတော့သည်။ လှလှလေးလည်း ကိုလှမိုးဘာလုပ်မည်ကို သေချာကြည့်နေမိတော့သည်။ ကိုလှမိုးသည် လှလှသစ်၏ နဖူးလေးကို နမ်းသည်။ ပါးလေးကိုဘယ်ပြန်ညာပြန်နမ်းသည်။

နဖူးလေးကို နမ်းလိုက် ပါးလေးကို နမ်းလိုက် ဖြင့် ကိုလှမိုး သည် တပြန်ပြီး တပြန်နမ်းနေရာမှ လှလှသစ်၏ နှုတ်ခမ်းအစုံအား သူ့နှုတ်ခမ်းဖြင့် လှမ်းငုံလိုက်တော့သည်။ ထိုအခါ လှလှသစ်၏ ခန္တာကိုယ်သည်ကိုလှမိုး ရင်ခွင်တွင် ကော့၍လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ကိုလှမိုး၏ လက်တဖက်ကလည်း လှလှသစ်၏တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သတ်၍ နေလေသည်၊

ထိုမျှဖြင့် အားမရပါချေ၊ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သတ်နေသော လက်သည် လှလှသစ်၏ အင်္ကျီကို အပေါ်သို တဖြေးဖြေး ပင့်တင်လေတော့သည်။ ပင့်တင်ရင်း ပေါ်လာသော အသားစိုင်များကိုလည်း ပွတ်သတ်ကိုင်တွယ်လေသည်၊ထို့နောက် ကိုလှမိုးခေါင်းသည် ဟင်းလင်းပွင့်နေသော လှလှသစ်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ ဝင်ရောက်သွားလေသည်။

ကိုလှမိုးသည် လှလှသစ် ရင်နှစ်မွှာအား တခုပြီး တခု ငုံ၍ စို့လေတော့သည်။ တခု စို့တိုင်း နောက်တခုအားအလကားမထားချေ။ လက်ဝါးဖြင့်အုပ်၍ ပွတ်သတ်ညှစ်ကစားလျှက် ရှိနေတော့သည်။ လှလှသစ်လည်း ပို၍ပို၍ကော့လာချေပြီ၊ ၂ ဦးစလုံးကား ထိုင်နေရာမှ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ လဲလျှောင်းလုနီးနီးပင် ဖြစ်နေလေပြီ၊

ကိုလှမိုးကား တဆင့်ပြီးတဆင့် တက်လာချေပြီ၊ ရင်သားအစုံအား ပွတ်သတ်ညှစ်ကစားနေသောလက်သည်ရုတ်ချည်း လှလှသစ် ခါးတွင်လျှော့ရဲရဲဖြစ်နေသော ထမီအတွင်းသို့ တိုးဝင်သွားလေတော့သည်။ လှလှသစ်သည် ရုတ်တရက် ဆတ်ကနဲ တွန့်သွားပြီး ကိုလှမိုးလက်ကို ထမီပေါ်မှ လှမ်းဆုတ်ရင်း ဆင်းထားသော ပေါင် ၂ ချောင်းကို အတင်းစေ့လိုက်လေသည်။

သို့သော် ကိုလှမိုးလက်သည် ထမီအတွင်းမှ ပြန်မထွက်လာပါ။ လှလှသစ်၏ စေ့ထားသော ပေါင်သာတဖြေးဖြေးကားလာကာ လူကကိုလှမိုး၏ ရင်ခွင်အတွင်းသို့ အတင်းဖက်တွယ်တိုးဝင်လေတော့သည်။လက်ကလည်း ကိုလှမိုးကို အတင်းဖက်ထားလေတော့သည်။ ထမီအတွင်းက ကိုလှမိုး လက်သည်ကားအဆက်မပြတ်လှုတ်ရှားသည်ကို လက်ပေါ်တွင် ဖုံးနေသော ထမီကသက်သေခံလျှက်ရှိနေပေသည်။

တိတ်ဆိတ်သော ညတွင် မီးဖိုခန်းတခုလုံးသည် အသက်ရှုသံ ပြင်းပြင်းတို့ဖြင့် ဆူညံနေသယောင်ယောင်ဖြစ်နေလေသည်။ သို့သော် ထိုအသံအား လှလှလေး တယောက်တည်းသာကြားနေရပေသည်။ အသက်ရှုသံတို့သည် ပြင်းသထက် ပြင်းလာပြီးနောက် တဖြေးဖြေးပြန်ငြိမ်ကျသွားသည်။ လှလှသစ်သည်လည်းကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ပက်လက် နီးပါးမျှဖြစ်နေလေပြီ၊ တုတ်တုတ်မျှ မလှုတ်တော့ချေ။

ထိုအချိန်တွင် အဟမ်း အဟမ်း ဟွတ် ဟွတ် ဟွတ် ဟွတ် ဆိုသော ချောင်းဆိုးသံကြောင့် လှလှသစ်သည်အသက်ဝင်လာသလို ဆတ်ကနဲ ထထိုင်တော့သည်။ ကိုလှမိုးသည်လည်း လှလှသစ်ပေါ်အုပ်မိုးလုနီးနီးဖြစ်နေရာမှခေါင်းမတ်လာလေသည်။ 

လှလှသစ်လည်း အလန့်တကြား ကိုလှမိုးကို ပြန်ရန် အပြင်သို့ တွန်းထုတ်တော့သည်။ ကိုလှမိုးလည်း ကြောင်တကောင်၏ လျှင်မြန်ခြင်းမျိုးဖြင့် တံခါးပေါက်မှ ကုန်းကုန်းကွကွဖြင့်တိုးထွက်သွားလေသည်။ ထိုအချိန်တွင် လှလှလေးလည်း ကမန်းကတမ်း မိမိ၏ ခြင်ထောင်အတွင်းသို့ပြန်တိုးဝင်လေသည်။ လှလှသစ်သည်လည်း ခပ်သွက်သွက် အခန်းတွင်းသို့ ပြေးလာကာ သူ့ခြင်ထောင်ထဲသို့လျှောကနဲပြန်ဝင်သွားလေသည်။

အားလုံးငြိမ်သက်သွားသောအခါ ဒေါ်လှမေသည် မီးဖိုခန်းထဲသို့ ခပ်ဖြေးဖြေး လျှောက်လာကာ စောစောကလှလှသစ် ပြန်ပိတ်ရန် မေ့သွားသော မင်းတုန်းအား သေသေချာချာ ကျကျနန ပြန်ထိုးလေတော့သည်။ဤကဲ့သို့ လှလှလေးသည် ချစ်သူရီးစားများ၏ သဘာဝပြုမှုပုံကို အမှတ်မထင်တွေ့မိကာ သဘောပေါက်ရလေတော့သည်။

.........................................................................................................................................................

( ၈ ) ဖွင့်ပွဲ။

သတင်းစာထဲတွင် တွေ့ရတတ်သော ဘာညာ ဖွင့်ပွဲကားမဟုတ်။ မြခင်နှင့် လှလှလေးတို့၏ ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံကိုဆိုလိုပေသည်။

လှလှလေးသည် မတိုး၏ နင်မိန်းခလေးတွေကို ချစ်လို့ရပြီ ဟူသောစကားကိုကြားသည်နှင့် ပထမဆုံး ပြေးမြင်မိသည်မှာမြခင်ကိုပင်ဖြစ်သည်။ ငယ်ငယ်က မြခင်နှင့် လင်မယားလုပ်တမ်း အပျော်ကစားဘူးသော လှလှလေးသည် အခုအရွယ်ရောက်လာသောအခါ မြခင်နှင့် လင်မယားလုပ်တမ်း ပြန်ကစားချင်လာသည်။ ဒီတခါ သူမိန်းမ မလုပ်ချင်။

မိန်းမကို ချစ်သောသူဖြစ်ချင်သည်။ သူ့ပစ္စည်းနှင့် ချစ်ကြည့်ချင်တယ်။ သူယောက်ကျားလေးကား မဖြစ်ချင်။လှလှလေးသည် မြခင်ဆီ ထွက်လာခဲ့သည်။ ခုတလော သူ့စိတ်မငြိမ်၊ အလကားနေရင်း သူ့ပစ္စည်းသည်ကြီးကြီးလာတတ်သည်။ သူတခုခု လုပ်လိုက်ချင်သည်။ ဒီအကြောင်း မြခင်ကို ပြောပြချင်သည်။ မြခင်လည်းသူ့လိုဘဲလား သူသိချင်သည်။ စိတ်ထဲမှလည်း မြခင်နှင့် တွေ့ပါစေဟု ကျိတ်ဆုတောင်းလာခဲ့သည်။

မြခင်နှင့်မတွေ့သည်မှာ အတော်ကြာပြီဖြစ်သည်။လှလှလေး ဆုတောင်းပြည့်သည် ဆိုရပေမည်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပင် မြခင်နှင့် တွေ့သည်။မြခင်အိမ်တွင် တခြားအိမ်သားများမရှိ။ တွေ့တွေ့ချင်းပင် မြခင်ကို နင်ဒီနေ့ အားလား ဟု မေးမိသည်။

မြခင်ထံမှ အားတယ် ဘာလုပ်မလို့လဲ ဟု ပြောသံကြားသော အခါ ဝမ်းသာအားရ မြခင်လက်ကိုဆွဲကာအိပ်ခန်းအတွင်းခေါ်လာလေသည်။ တန်းလန်း တန်းလန်း နှင့် လှလှလေး အတင်းဆွဲခေါ်ရာ ပါလာသောမြခင်သည်

“ အမလေး လှလေးရယ် ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ၊ ဘာများလဲဟ ”

“ ငါ ခုဘာဖြစ်နေလဲ နင်သိလား မြခင် ”

“ ဟင် ဘာဖြစ်လို့လဲ ”

မြခင်သည် လှလှလေး တခုခု ဖြစ်နေပြီအထင်နှင့် မျက်လုံးအဝိုင်းသားနှင့် ပြန်မေးသည်။လှလှလေးသည် ဘာမှပြန်မဖြေသေးဘဲ မြခင်မျက်လုံးအဝိုင်းသားနှင့် ဖြစ်နေသည်ကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ သူ့စိတ်ထဲမြခင်သည် ချစ်စရာ အတော်ကောင်းလာသည်ဟု ထင်မိလေသည်။ ရင်သည်လည်း တဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာသည်။

“ နင် နင် နင် အပျိုဖြစ်ပြီလား မြခင် ”

လှလှလေး ဆီက တိုးတိုးလေး ထစ်ထစ်ငေါ့ငေ့ါအသံထွက်လာသည်။ ရုတ်တရက်မို့ မြခင်သည်လှလှလေး အမေးကိုနားမလည်ချေ။ သူ့စိတ်ထဲ လှလှလေးက သူဖြစ်နေသည့် အကြောင်းကို ပြောမည် ထင်သောကြောင့်ပင်တည်း။

“ ဟင် ”

နားမလည်သည့်အတွက် မြခင်ပါးစပ်မှာ ဟင် လိုလို အင် လိုလို အသံသာ ထွက်လာသည်။

“ နင်ကလဲ နင်အပျိုဖြစ်ပြီလားလို့မေးတာလေ၊ အပျိုဘယ်လိုဖြစ်တယ်ဆိုတာ နင်သိလား ”

ခုမှ မြခင် သဘောပေါက်သွားသည်။ ဒါကြောင့် ပြုံးရင်း

“ အမလေး လှလေးရယ် ဘာများလဲလို့၊ ငါအပျိုဖြစ်တာဖြင့်ကြာ . . လှပြီ ”

ကြာမှန်း သိသာစေရန် ကြာ ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ခပ်ဆွဲဆွဲဖြင့် မြခင်ကပြောသည်။

“ ဒါနဲ့များ နင်ကငါ့ကိုတောင် မပြောပြဘူး ”

“ နင်နဲ့ငါ မတွေ့တာ ဘယ်လောက်ကြာပလဲ၊ လှလေးကလဲ ”

“ အင်း ဟုတ်သားဘဲ၊ အမွေးတွေရော ပေါက်နေပြီလား မြခင် ”

လှလှလေး ထပ်အမေးကို မြခင် မဖြေသေး၊ လှလှလေးကို သေချာကြည့်လေသည်။ ထို့နောက်

“ ငါသိပြီလှလေး၊ ငါသိပြီ၊ နင်ဘာဖြစ်နေလဲဆိုတာ ငါသိပြီ ”

ဟု ခပ်တိုးတိုးပြောသည်။

မြခင်သည် သိပ်ဒုံးဝေးသူမဟုတ်၊ လှလှလေး ဘာဖြစ်နေသည်ကို တခါတည်းတန်းသိလိုက်သည်။

“ ပေါက်နေပြီလားဆို နင်ကလဲ ငါမေးတာ မဖြေဘူး ”

“ အင်းပေါ့ဟ၊ နင်ရော ”

သိသိသာသာ မြခင်လည်း အသံတိုးသွားသည်။ လှလှလေးရောဂါသည် မြခင်ကို ကူးစက်သွားသည်။

“ အင်း ”

သူတို့ ၂ ယောက်ဘာဖြစ်ချင်ကြသည်ကို အလိုလိုနေရင်း သိသွားကြသည်။ တယောက်လက် တယောက်ဆုတ်ကိုင်မိလိုက်ကြသည်။ အလိုအလျှောက် ပူးကပ်သွားကြသည်။

“ ငါ ငါတို့ ဘာလုပ်ရင် ကောင်းမလဲမြခင် . .  ငါ . . ငါ ”

လှလှလေးသည် ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိချေ။ အာခေါင်တွေပူပြီး ရေငတ်သလိုဖြစ်နေလေသည်။မြခင်သည် လှလှလေးကိုဘာမှပြန်မပြောဘဲ ဆွဲဖက်လိုက်သည်။ လှလှလေးကလည်း မြခင်ကို အတင်းပြန်ဖက်လေသည်။ တယောက်၏ရင်ခုံသံကို တယောက်ကြားနေရသည်။

“ နင်ကတော့ ငါ့လို အပျိုဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူးနော် လှလေး ”

အတန်ကြာဖက်ထားပြီးမှ မြခင်ဆီမှ စကားသံထွက်လာသည်။

“ အင်း . . ဒါပေမဲ့  ငါ ငါ နင့်ကို ချစ်လို့ရတယ် သိလား ”

“ နင်က ငါ့ကို မိန်းခလေးလိုဘဲ ချစ်မှာလား ”

“ နင်ကလဲဟာ သိရဲ့သားနဲ့ ငါက နင်တို့လိုမှ မဟုတ်တာ ”

“ နင့်ဟာက အရမ်းကြီးနေပြီလား ”

“ အင်း ”

၂ ယောက်သား ဖက်ထားရာမှ ခွာလိုက်ပြီး တယောက်ကို တယောက်ကြည့်မိကြသည်။ မြခင်သည် ပင့်တင်ထားသောသူ့ခြင်ထောင်ကို အသာချလိုက်သည်။ ၂ ယောက်သား မတိုင်ပင်ထားဘဲ ခြင်ထောင်အောက်သို့ လှမ်းဝင်လိုက်သည်။ခုမှ သူတို့စိတ်ထဲ ပိုမို လုံခြုံသွားသလို ခံစားလိုက်ရကြသည်။

လုံခြုံမှု့ရှိသွားသည်နှင့် အချိန်ဆိုင်းမနေတော့ဘဲ လှလှလေးသည် မြခင် အဝတ်များကို လှမ်းချွတ်တော့သည်။တကိုယ်လုံး အဝတ်ဗလာဖြစ်သွားသောအခါ ပေါ်လာသော မြခင် ရင်သားများကို လည်းကောင်း၊ အောက်ပိုင်းမှ အမွေးနုနုလေးများ ပေါက်နေသော အရာအားလည်းကောင်း လှလှလေးသည် မက်မက်မောမောကြည့်နေမိသည်။ မြခင်ကား အဝတ်ဗလာဖြင့် လှပလွန်းပေသည်။

“ နင့်လဲ အကုန်ချွတ်လိုက်ဟာ လှလေး၊ ငါကြည့်ချင်တယ် ”

သူချည်း အကြည့်ခံနေရသည်ကို မြခင်သည် သဘောမတွေ့သလို ပြောသည့်အခါလှလှလေးသည်သူ့အဝတ်အစားများကို ချွတ်လေတော့သည်။ တကိုယ်လုံး ကျွတ်သွားသောအခါလှလှလေး၏ မွေးရာပါကား ထောင်ထောင်မတ်မတ် ပေါ်လာတော့သည်။ မြခင်သည် လှလှလေး၏မွေးရာပါလေးအား စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ရင်း

“ နင့်ဟာက တော်တော်ကြီးလာတာဘဲ ”

ဟုပြောရင်း ပက်လက်အိပ်ချလိုက်လေသည်။

“ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ နင်သိလား ”

“ အင်း . . ငါက ဒီလိုအိပ်ပြီး ခြေထောက်ကို ဒီလို ထောင်ထားပေးမယ်၊ နင်က လာ လာဒီကြားထဲလာ၊ အင်း အင်း ဟုတ်ပြီ၊ ငါ့ပေါင်ကြားထဲကနေ၊ နေအုံး နေအုံး ငါ့ပေါ်မအိပ်ချနဲ့အုံး၊ ငါ့ခြေထောက်တွေကို ကိုင်ထား၊ ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ အင်း ဒီလိုဘဲထင်တာဘဲ၊ အင်း အင်း၊အဝမှာ တေ့လိုက်၊ နင် နဲနဲအရှေ့တိုးလေ၊ အင်း အင်း ”

လှလှလေးလည်း မြခင်ပြောသလို လိုက်လုပ်ရင်း

“ နင့် အဝမှာ အရည်တွေ ထွက်နေတယ် ”

“ ထွက်ပစေလေဟာ၊ ငါဒီမှာ နင့်ဟာနဲ့ တေ့ထားတာ တော်တော်ခံလို့ကောင်းနေတာ သိလား ”

“ ထိုးထည့်လိုက်ရတော့မလား မြခင် ”

“ အေး ထိုးကြည့်၊ ဖြေးဖြေးနော် ဖြေးဖြေး၊ အရမ်းမလုပ်နဲ့ ”

လှလှလေးလည်း အားပြုကာ ဖိထိုးကြည့်သည်။ အထဲသို့ တန်းမဝင်သွားဘဲ ချွဲကျိနေသော အရည်များကြောင့်အောက်ဘက် စိုက်ဆင်းသွားသည်။

“ အာ မဝင်ဘူး၊ ချော်သွားတယ်ထင်တယ်၊ ပြန်လုပ် ပြန်လုပ်၊ အင်း အင်း ”

“ အရည်တွေ အရမ်းများပြီး အောက်ကို စီးကျနေပြီ၊ မွေ့ယာတွေ ပေကုန်တော့မယ်၊ နင့်ထမီနဲ့ ခံထားလိုက်မလား ”

“ အင်း ”

လှလှလေးလဲ မြခင် ထမီကို လှမ်းဆွဲပြီး ဖင်အောက်ကို ထိုးထည့်သည်။ မြခင်လည်း ကိုယ်ကို ကော့ပေးသည်။

“ နင့်ဟာကို နဲနဲ ဖြဲထားမှထင်တယ်၊ နို့မို့ဆို ဝင်မှာမဟုတ်ဘူး ”

“ အင်း ဟုတ်တယ်၊ ဖြဲထားလိုက် ”

“ ဒီမှာ နင့်ခြေထောက်ငါကိုင်ထားတာ လက်မအားဘူး၊ နင်ဖြဲပေး ”

“ မရဘူးဟ၊ ငါ့ခြေထောက်လွှတ်လိုက်ဟာ၊ နင့်ပေါ်ငါတင်ထားမယ်၊ နင့်ဟာနင်ဖြဲ ”

“ အင်း အင်း၊ နင့်အရည်တွေ အရမ်းထွက်နေတယ် မြခင် ”

“ ထွက် ထွက် ဟာ၊ ဒီမှာ ငါအရမ်းခံလို့ကောင်းနေတာ၊ နင့်ဟာနဲ့ ထိုးဟာ ”

“ အင်း အင်း၊ မဝင်ဘူးဟ နင့်အရည်တွေက ချွဲကျိနေတာ အပေါ်ကိုချော်ချော်သွားတယ် ”

“ လုပ်လုပ် အဲလိုဘဲလုပ်၊ ငါခံလို့ကောင်းတယ်၊ ဝင်ဝင် မဝင်ဝင် လုပ် လုပ် အင်း အင်း ”

လှလှလေးလည်း မြခင်ခံလို့ ကောင်းသည်ဆို၍ ကျကျနနဖြဲကာ ဟိုထိုး ဒီထိုး ထိုးလေတော့သည်။

မြခင်ဆီမှ ထွက်လာသော ချွဲကျိနေသည့် အရည်တွေနှင့် အထိအတွေ့က သူ့အချောင်းအား အရသာတမျိုးပေးသလို ဟိုချော် ဒီချော်ဖြင့် ထိုးနေသော လှလှလေးအချောင်းကလဲ မြခင်ကို အရသာ တမျိုးပေးနေလေတော့သည်။ လှလှလေးလဲ ကောင်းကောင်းနှင့် ထိုးလိုက် ချော်လိုက် ဖြစ်နေရာမှ

“ အ အီး  . .  ”

တချက်တွင် ကံအားလျှော်စွာ မြခင်အပေါက်ထဲ ခေါင်းမြုတ်သွားလေသည်။ ခေါင်းအမြုတ်တွင်မြခင်လည်း အီးကနဲ နာကျင်သလိုထအော်တော့သည်။ လှလှလေးလည်း မြခင်အော်မှ ဘာဖြစ်သွားမှန်း ငုံ့ကြည့်ရင်း သိသွားလေတော့သည်။

“ ဝင်သွားပြီ မြခင် ”

“ နေအုံး နေအုံး ရပ်အုံး လှလေး ငါနာတယ်ဟ ”

“ ပြန်ထုတ်လိုက်ရမလား ”

“ အေး ”

၂ ယောက်စလုံး ရင်ထဲ ဟာသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။

“ ဟင်အင်း မကောင်းဘူးဟာ၊ စောစောကလို ပြန်သွင်းထားတာမှ နေလို့ကောင်းသေးတယ် ”

“ အင်း ”

အစတချက်ဝင်ထားပြီးမို့လားမသိ၊ စောစောကလို ချော်မနေတော့ဘဲ လျှောလျှောရှုရှု ခေါင်းပြန်မြုတ်သွားသည်။

“ အ . . . လာ လာ ငါ့ပေါ်လှဲချလိုက်ဟာ ငါဘာဖြစ်နေမှန်းမသိဘူး ”

မြခင်က ပြောပြောဆိုဆို သူ့လက်ကို အတင်းဆွဲကာ သူ့ကိုယ်ပေါ်ဆွဲချသည်။ လှလှလေးလည်း အလိုက်သင့်လှဲချလိုက်သောအခါ

“ အား အား အား အား သေပါပြီ သေပါပြီ နာလိုက်တာ နာလိုက်တာ ”

မြခင်လည်း ကောက်ခါငင်ခါ ထအော်တော့သည်။ လှဲအကျတွင် အရှိန်ဖြင့် လှလှလေး တချောင်းလုံး မြခင်ထဲဝင်သွားသောကြောင့်ပင်တည်း။ မြခင်သည် တအားအားနှင့်အော်နေသော်လည်း လှလှလေးကို အတင်းဆွဲဖက်ထားကာနေလေသည်။ မြခင်ကိုယ်ပေါ်တွင် လှလှလေးကားတုတ်တုတ်မျှမလှုတ်ရဲသေးချေ။ သို့သော် အချိန်အနည်းငယ်အတွင်းမှာပင် အပေါ်မှနေသောသူသည် အဘယ်ကြောင့် လှုတ်တုတ် လှုတ်တုတ် ဖြစ်နေရသည်ဆိုသည့် အချက်ကို လှလှလေး ကောင်းစွာ သဘောပေါက်သွားလေတော့သည်။

အချိန်အတော်ကြာသောအခါ နောက်ဖေးတွင် မြခင်နှင့် လှလှလေးတို့သည် ပေပွနေသာ အဝတ်တို့ကို အပြုံးကိုယ်စီဖြင့် အတူတကွလျှော်ဖွတ်နေသည်ကို တွေ့မြင်ရလေတော့သည်။

..........................................................................................................

( ၉ ) ဆားငံရည်။

မြခင်နှင့်လှလှလေးတို့သည် ရေငတ်တုန်း ပင်လယ်ထဲကျ သွားသကဲ့သို့ ဖြစ်နေလေတော့သည်။ ပင်လယ်ရေဆိုသည့်အတိုင်း သောက်၍ပင် မဝနိုင်သလို ဖြစ်နေလေသည်။ အခွင့်အရေး ရလျှင်ရသလို၊ လစ်လျှင်လစ်သလို အချစ်ဆိုသည့်အရာကို သုတေသန ပြုလုပ်နေကြသည်။

လှလှလေးအတွက် မြခင်သည် အရသာအလွန်ရှိသော အရာများဖြင့် ပြည့်နှက်နေသော လူသားတဦးအဖြစ်မြင်လာလေသည်။ အနီးစပ်ဆုံး ဥပမာပြရသော် မြခင်သည် သူကြိုက်သော ပူပူနွေးနွေး မုန့်လက်ကောက်ကွင်းကြီးတွင်သကာရည်များ အပြည့်ဖုံးထားသကဲ့သို့ပင် ဖြစ်နေလေသည်။ 

အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် အဆိုပါ မုန့်လက်ကောင်ကွင်းကြီးကို သူစားချင်သည့် အပိုင်းမှ စစား၍ရသည်။ စားမရ၍ ပစ်လိုက်ရသည့် အပိုင်းဟူ၍ မရှိပေ။ နောက်ဆုံးကုန်ကုန်ပြောရမည်ဆိုလျှင် စားလို့ကုန်သွားသည့်တိုင် လက်တွင်ပေနေသော သကာရည်များကိုပင် အရသာရှိရှိပြောင်စင်အောင် စုတ်ယူနိုင်ပင်သေးသည်။ မြခင်ကား ထိုမုန့်လက်ကောက်ကွင်းကြီးကဲ့သို့ပင်ဖြစ်ပေတော့သည်။

သူသည် မြခင်နှင့် တွေ့သည့်အခါ ချစ်ချင်သည့် အပိုင်းမှ စ၍ချစ်သည်။ တခါတရံ မြခင်အားပွေ့ဖက်နမ်းရှုံ့ကိုင်တွယ်ပွတ်သတ်ရင်း ခရီးဆုံးသို့ လှမ်းသည်။ တခါတရံတွင် ခရီးဆုံးသို့ အရင်လှမ်းပြီးမှ နမ်းရှုံ့ကိုင်တွယ်ပွတ်သတ်ကစားသည်။

တခါတရံတွင်ကား ခရီးမဆုံးခင် ခဏရပ်ကာ ပွတ်သတ်နမ်းရှုံ့သည်။ ထို့နောက်တွင်မှ ခရီးဆုံးသို့ ဆက်သွားပြန်သည်။မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ချစ်၍ကား ကောင်းနေပေသည်။ မြခင်၏ အသားအရေသည် အလွန်တရာ ကိုင်တွယ်၍ကောင်းသည်။

ပွတ်သတ်၍ကောင်းသည်။ နမ်းရှုံ့၍ကောင်းသည်။ အထူးသဖြင့် မြခင်၏ ယားတတ်သော အပိုင်းအားလုံးသည် လှလှလေးအတွက် အရသာ ထူးသည့် အပိုင်းများပင်ဖြစ်တော့သည်။ ထိုအပိုင်းများကို လှလှလေးသည် အထူးပင် ကြိုက်နှစ်သက်လှပေသည်။ 

ထိုအပိုင်းများကို သာမန်အချိန်၍ နမ်းရှုံ့ကိုင်တွယ်ရာတွင် မြခင်သည် တခစ်ခစ်နှင့် တကိုယ်လုံးတွန့်လိမ်ကာယားတတ်သော်လည်း အချစ်ဆိပ်တက်နေသည့် အချိန်တွင်ကား တအင်းအင်း ဖြင့်ဇိမ်ယူကာ အကြေနပ်ကြီး ကြေနပ်နေတတ်ပေသည်။

မြခင်သည် ဖြတ်ထိုးဉာဏ်အလွန်ရှိသူဖြစ်သည်။ ချစ်ရာတွင် ပုံစံအမျိုးမျိုးဖြင့် လှည့်ပတ်ချစ်တတ်သည်။ အတတ်ဆန်းများကိုလည်းရှာဖွေတတ်သည်။ ထို့မျှမက မည်သို့မည်ပုံ ချစ်က သူ့စိတ်ထဲတွင် မည်သို့မည်ပုံ ခံစားရသည်ကို စီကာပတ်ကုံး ပြောပြတတ်ပေသည်။ 

လှလှလေးသည် မြခင်ပြောသမျှကို မှတ်သားထားလေသည်။ မည်သို့လုပ်ပါက မြခင်သည် လေထဲလွင့်မျောနေသည့်အလားခံစားရသည်။ တဖန် ချောက်ထဲ ပြုတ်ကျသွားသည့် အလားခံစားရသည်။ ချားရဟတ်ကြီး စီးနေသကဲ့သို့ ခံစားရသည်။

တကိုယ်လုံးရှိမ်းကနဲ ဖိန်းကနဲဖြစ်ကာ အရည်များသည် ထိုအပေါက်မှ တာရိုးကျိုးသလို စီးထွက်ကုန်သည့်အလား ခံစားရသည်။ထိုနောက် အားအင်များပျောက်ဆုံးသွားသည်။ အစရှိသဖြင့် သူခံစားရသည့် ခံစားချက်များကို ပြောပြကာအရမ်းခံ၍ကောင်းသည်ဆိုသည့်အချက်ဖြင့်ဇတ်သိမ်းတတ်သည်။

ဤကဲ့သို့ လှလှလေးသည် မြခင်နှင့် ချစ်ရည်လူး၍ အချိန်ကြာလာသောအခါတွင် တခြားမိန်းခလေးများကိုလည်း မြခင်ကဲ့သို့ ပြုမူချင်လာသည်။ တခြားမိန်းခလေးများလည်း မြခင်ကဲ့သို့ပင် အရသာရှိမရှိ သိချင်လာသည်။ 

သူသည် မြခင်တယောက်တည်းကို ချစ်ရသည်မှာ သူအလွန်ကြိုက်သော မုန့်လက်ကောက်ကွင်းကြီးကို နေ့စဉ်စားသုံးသကဲ့သို့ ဖြစ်လာလေသည်။ မည်မျှပင် ကောင်းသည်ဖြစ်စေ တမျိုးတည်းကိုသာ အမြဲစားသုံးပါက ရိုးအီတတ်သည်မှာ ဓမ္မတာပင် ဖြစ်သည်မဟုတ်ပါတကား။

.................................................................................................................................

( ၁၀ ) စမ်းသပ်ခြင်း။

လှလှလေးသည် နောက် မိန်းခလေးတဦးနှင့် ချစ်ကြည့်ချင်သည်။ မြခင်ပြီးလျှင် လုံးတင်သည် သူအရင်းနှီးဆုံးသူဖြစ်ပေသည်။ လုံးတင်အား ချစ်ကြည့်က ကောင်းမည်ဟုစိတ်ကူးမိသည်။ လုံးတင်သည် လှလှလေးကို အလွန်ချစ်ကာအလိုလိုက်တတ်သူလည်းဖြစ်ပေသည်။ လှလှလေး ခပ်ငယ်ငယ်က လုံးတင်တကိုယ်လုံးကို သနပ်ခါးလူးပေးနေကြဖြစ်သည်။

လုံးတင်နှင့် မဆုံသည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သည်။ လှလှလေး ဒေါ်ကြော့ထံ ပညာစသင်ကတည်းက လုံးတင်နှင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ်မဆုံဖြစ်ခဲ့ကြတော့ပေ။ ယခု သူသည် မိန်းခလေးများကို ချစ်ရကောင်းမှန်း သိလာပြီဖြစ်သည်။ ချစ်လဲ ချစ်ဘူးပြီဖြစ်သည်။

လုံးတင်နှင့် မြခင်ကား အသွင်အနည်းငယ်ကွဲပြားပေသည်။ မြခင်ကား ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နှင့် ပိန်သည်ဟု ထင်ရသော်လည်းလုံးတင်ကား ခပ်လုံးလုံးနှင့် အနည်းငယ် အသားပြည့်သည်ဟု ဆိုရပေမည်။ အသားတင်မဟုတ် အဆီပါပြည့်သည်ဟု ပြောမှသာပြည့်စုံပေလိမ့်မယ်။

လှလှလေး ရောက်လာသောအခါ လုံးတင်သည် ထုံးစံအတိုင်း သူ့အိပ်ယာပေါ်တွင် လှဲလျောင်းကာ စာအုပ်တအုပ် ဖတ်နေလေသည်။ လှလှလေးရောက်လာသော အခါ လုံးတင်သည်

“ ဟဲ့ လှလေး မတွေ့တာတောင် အတော်ကြာပြီ၊ ဘယ်ကလှည့်လာတာလဲ ”

“ နင့်ဆီလာတာပေါ့၊ သတိရလို့ ”

ပြန်ဖြေရင်း လုံးတင်အနား တိုးကပ်ကာ ဝင်အိပ်လေသည်။ လုံးတင်လည်း လှလှလေးအား ဘေးအနည်းငယ်တိုး၍ နေရာပေးလေသည်။

“ နင် ဒေါ်ကြော့ဆီ စက်ချုပ်မသွားဘူးလား ”

“ အင်း သွားမယ်လေ၊ နင့်ဆီက ပြန်မှ၊ ခုနင့်ကို ငါသတိရနေလို့ ”

“ ဟုတ်ရဲ့လား လှလေးရယ်၊ ဧကန္ဒ နင် ငါ့ဆီက တခုခုလိုလို့ဘဲဖြစ်ရမယ် ”

လုံးတင်ကား လှလှလေး သူ့အနားတိုးအိပ်ကာ သူ့အား အတင်းကပ်နေကတည်းက အနည်းငယ် ရိပ်မိပြီးဖြစ်သည်။ လှလှလေးကား အရွယ်ရောက်နေပြီ မဟုတ်ပါလား။

“ အင်း ဘာလို့လဲ မသိဘူး သိလား၊ ငါမနက်ကတည်းက နင့်ကို သတိရနေတာ ”

“ အယ် ဘာလို့ ”

“ မသိဘူးဆို ”

လှလှလေးသည် မသိဘူးဆိုသည့် စကားကို ချွဲချွဲနွဲ့နွဲ့ပြောရင်း လုံးတင်အား အတင်းဖက်လေသည်။

“ ဟဲ့ ဟဲ သတိထား လှလေး သတိထား ငါတို့ မိန်းမချင်းလေ ခစ် ခစ် ခစ် ”

လုံးတင်ကား တခစ်ခစ်နှင့် ရယ်ကာပြောရင်း လှလှလေး အား ရင်လေးကော့ကာ အဖက်ခံလေသည်။ လှလှလေးကား အတင်းဖက်ရုံမျှမက လုံတင်ကိုယ်ပေါ် သူ့တကိုယ်လုံး တက်ဖိလေတော့သည်။ ပြီးနောက် လုံးတင်အား စေ့စေ့ကြည့်ကာ

“ နင့်ကို ငါချစ်တယ် ”

ဟုပြောလေသည်။ ထို့နောက် လုံးတင် ပါးဖေါင်းဖေါင်းလေးကို ဘယ်ပြန် ညာပြန် နမ်းလေတော့သည်။

“ အမလေး အမလေး လှလေး လှလေး ကုန်ပါပြီ ကုန်ပါပြီ ငါလိမ်းထားတဲ့ သနပ်ခါးတွေတော့ ကုန်ပါပြီ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ”

လုံးတင်သည် လှလှလေး လုပ်သမျှ တခစ်ခစ် ရယ်ကာ နောက်နေတော့သည်။ထိုအခါ လှလှလေးသည် သူချစ်၍လုပ်သည်ကိုနောက်နေသောကြောင့် စိတ်ခုကာ လုံးတင်ကိုယ်ပေါ်မှ လှိမ့်ချပြီး နှုတ်ခမ်းစူကာ တဖက်သို့လှည့်အိပ်တော့သည်။ ထိုအခါ လုံးတင်သည် လှလှလေး စိတ်ဆိုးသွားသည် အထင်နှင့် အနောက်မှ ဖက်ပြီး

“ လှလေး လှလေး ”

“ သွား ခေါ်နဲ့ ”

“ အမယ် ဘာဖြစ်တာလဲ ဒါက စိတ်ဆိုးတယ်ပေါ့လေ ”

“ ဆိုးတာပေါ့၊ နင်က ငါချစ်သလို ပြန်မှမချစ်ဘဲ ”

“ ချစ်ပါတယ် လှလေးရယ်၊ ချစ်ပါတယ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ”

“ ဟော တွေ့လား ရီပြန်ပြီ ”

“ ရီမှာပေါ့ စိတ်ဆိုးတဲ့သူကလဲ ဒီမှာဒေါသကြီးထွက်နေတာကိုး ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ”

လုံးတင်သည် လှလှလေးကို နောက်ကဖက်ရင်း လက်တဖက်က လှလှလေး ပေါင်ကြားကအရာကို စမ်း၍ ရယ်ရင်းပြောလိုက်သည်။

“ လုံးတင် နော် လုံးတင် ”

လှလှလေးသည် မနေနိုင်တော့ဘဲ လုံးတင်ဘက်အတင်းလှည့်ကာ စောစောကလို တက်ဖိပြန်သည်။ ထို့နောက် မရမက လုံးတင်အင်္ကျီကို အပေါ်သို့ လှန်တင်ရန် ကြိုးစားတော့သည်။

“ ဟဲ့ ဟဲ့ ဖြေးဖြေးလုပ်ပါဟဲ့၊ ငါ့အင်္ကျီတွေ စုတ်ကုန်တော့မယ် ”

“ စုတ် စုတ်၊ စုတ်ရင် ငါပြန်ချုပ်ပေးမယ် ”

“ အေးပါဟာ အေးပါ၊ ငါချွတ်ပေးပါ့မယ် ခန နော် ခန ”

လုံးတင်သည် လှလှလေးအားပြောရင်း သူ့အင်္ကျီကို အိပ်နေရာမှ ခက်ခက်ခဲခဲ ချွတ်ပေးလေသည်။ လက်မှစွတ်၍ ဝတ်ရသောအင်္ကျီသည် ခေါင်းမှ ကျွတ်သွားလေသည်။ ထို့နောက် ဟင်းလင်းပွင့်သွားသော ရင်သားအစုံကို လှလှလေးသည် အပေါ်မှ မိုးကြည့်နေရင်း

“ နင့် နို့တွေက အရမ်းလှတာဘဲ ”

“ ဟုတ်လား၊ ငါက ဝတယ်ဟ ”

“ ၀ ပါဘူး၊ ငါကြိုက်တယ်၊ နင့်အသားလေးတွေက အိနေတာဘဲ အဲလို ဖိထားလို့ ကောင်းတာ ”

“ အော် လှလေး ငါတို့ ဒီနေ့ ဟိုဟာ လုပ်လို့မဖြစ်ဘူးနော် ”

“ ဘာလဲ ဟိုဟာ ဆိုတာ ”

“ နင်ကလဲ ဟိုဟာလေဟာ၊ နင်လုပ်ချင်နေတဲ့ ဟာလေဟာ ”

“ လုပ်ရင် ဘာဖြစ်လဲ ”

“ ဟဲ့ လုပ်ရင် ဘိုက်ကြီးသွားနိုင်တာပေါ့ဟ၊ နင်မသိဘူးလား ”

“ ဟင်အင်း ”

“ မှတ်ထား၊ မိန်းခလေးတွေကို အရမ်းအရမ်း မလုပ်ရဘူး၊ သိလား ”

“ ဟင် ဒါဆို လုပ်လို့မရတော့ဘူးပေါ့ ”

“ ရတော့ရတာပေါ့၊ နင့် အရည်တွေ ငါ့အထဲကို မဝင်အောင်လုပ်၊ ဒါမှမဟုတ် ဘိုက်မကြီးတတ်တဲ့ အချိန်မှ လုပ်ပေါ့ ”

ဤသို့ဖြင့်လုံးတင်သည် လှလှလေးအား ဘိုက်မကြီးတတ်သည့် အချိန်ကို စီကာပတ်ကုံး ရှင်းပြလေသည်။ ထို့နောက် လှလှလေးသည် လုံးတင်အား သူသိချင်သည်များကိုမေးလေတော့သည်။

“ နင် ဒါတွေဘယ်လိုသိတာလဲ ”

“ စာအုပ်ထဲမှာ ပါတယ်လေဟာ၊ နောက်ပြီး င့ါကို မမြင့်ရီကလဲပြောပြတယ် ”

“ ဒါဆို ခုချိန်နင်က ဘိုက်ကြီးနိုင်တဲ့ အချိန်ပေါ့ ”

“ အင်း . . နေအုံး . . . . . ဒီနေ့ ၁၆ ရက်နေ့ဆိုတော့ ငါက အရင်လ လကုန်တုန်းက လာထားတာဆိုတော့ အင်း . .  နောက်တပတ်လောက်ဆို ရပြီ ”

“ ဟာ တပတ်တောင် စောင့်ရအုံးမယ်၊ ငါက ခု ချစ်ချင်တာ ”

“ နင်ကတော့လေ ဖြစ်လိုက်ရင် အသဲအသန်၊ ချစ်ပေ့ါဟ၊ ဒါပေမဲ့ ဟိုလောက်ထိ မလုပ်နဲ့ပေါ့၊ ကျန်တာအကုန်ချစ် ဟုတ်ပလား ”

“ ဘိုက်ကြီး မကြီး ဘယ်လိုသိမှာလဲ ”

“ ဟိုဟာ လာချိန်တန်လို့ မလာရင် ဘိုက်ကြီးတာပေါ့ဟ ”

တော်သေးသည်။ ဟိုတနေ့က မြခင် သူဟိုဟာလာနေကြောင်း တိုးတိုး ကပ်ပြောသွားသည်။ ဒါဆို မြခင်သည် ဘိုက်မကြီးသေး။သို့သော် လိုရမယ်ရ လှလှလေး စပ်စုမိသည်။

“ ဘိုက်မကြီးအောင် ဆေးသောက်လို့မရဘူးလား ”

“ အင်း ရတယ်လို့တော့ ပြောတာဘဲ၊ ဘာလဲ လှလေးနော် လှလေး နင် နင် ”

လုံးတင် စကားမဆုံးခင် လှလှလေးသည် လုံတင် ဘာပြောတော့မည်ကို သိနှင့်သည့်အလား စကားပြတ်စေရန်

“ နင်ကလဲ ခု နင့်ကို ငါလုပ်ပြီး နင်ဆေးသောက်လိုက်လို့ ပြောမလို့ ”

“ လှလေးနော် နင်လူလည်မကျနဲ့၊ ငါဆေးမသောက်ဘူး ”

“ ဒါဆို ဘာဆေးသောက်ရလဲ ငါ့ကိုပြောပြ ”

“ နင်ဘာလုပ်မလို့လဲ ”

“ မှတ်ထားမလို့ပေါ့ ”

“ အင်္ဂလိပ်ဆေးတော့ ငါမသိဘူး၊ မြန်မာဆေးကတော့ ကေသီပန်ကို သောက်ကြတယ် ပြောတာဘဲ ”

“ ဒါဆို ငါလုပ်ပြီးရင် ကေသီပန် သွားဝယ်လိုက်မယ်လေ ”

“ လှလေး နော် ငါမသောက်ဘူးလို့ ပြောပြီးပြီနော်၊ ခု နင်ချစ်ချင် ကျန်တာချစ်၊ ဒါဘဲနော် ငါ့ကို ဆန့်တငင်ငင်ကြီး တော့မထား သွားနဲ့၊ ပီးအောင် လုပ်သွား၊ ဟဲ့ ဟဲ့ ဟိုလို မဟုတ်ဘူးနော် တခြားနည်းနဲ့ ”

“ ခစ် ခစ် ၁၀ ခါ ၁၀ ခါ ပီးသွားစေရမယ်၊ လောင်းမလား ”

“ ကောင်မ အပြောကတော့ ကြီးပါ့၊ လုပ်လဲလုပ်မတတ်ဘဲနဲ့ ”

လှလှလေးသည် လုံးတင်အား ထပ်မပြောတော့ချေ၊ လက်တွေ့သာပြလေတော့သည်။ လုံးတင်ကား လူးလှိမ့်၍ကား နေချေလေသည်။ ထို့နောက် လုံးတင်သည် သူ့ဆန္ဒပြည့်သွားသောအခါတွင် လှလှလေးအား တဖန်ပြန်၍ ပီးဆုံးအောင် လုပ်ပေးလေတော့သည်။

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ လှလှလေး၏ စမ်းသပ်ခြင်းသည် အောင်မြင်သည်ဟု ဆိုရပေမည်။ အဘယ်ကြောင့် ဆိုသော် လုံးတင်သည်သူ့အချစ်ကို မငြင်းသောကြောင့်ပင်တည်း။ ပို၍အကျိုးရှိသည်မှာ လုံးတင်ထံမှ အန္တရာယ် ရှိတတ်သည့် အချက်ကို နားလည်လိုက်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် လှလှလေးသည် ကိုယ်ပိုင် ပြက္ခဒိန် တခုဝယ်ကာ သူသိသည့် အမျိုးသမီးများ ဟိုဟာလာသည့်ရက်တွင် ထိုအမျိုးသမီးနာမည်ကို ရေးထိုးသည့် အကျင့်တခု ရရှိလာလေတော့သည်။

........................................................................................................................

(၁၁) မုန့်လက်ကောက်ကွင်း။

လုံးတင်နှင့် ချစ်ပြီးသောအခါတွင် လှလှလေး သတိထားမိသည်မှာ ထိုမိန်းခလေးနှစ်ဦးသည် တဦးနှင့် တဦး မတူညီသည့်အချက်ပင်ဖြစ်သည်။ ဘာကို မတူညီသနည်းဟု မေးသော် လှလှလေးတွင် အဖြေတိတိကျကျမရှိချေ။ လှလှလေးသိသည်ကားမတူညီခြင်းပင်ဖြစ်သည်။

မြခင်ကို မုန့်လက်ကောက်ကွင်း ဟုနှိုင်းသော်၊ လုံးတင်သည်လည်း မုန့်လက်ကောက်ကွင်းပင်ဖြစ်တော့သည်။ သို့သော် မုန့်လက်ကောက်ကွင်းခြင်းကား မတူကြချေ၊ မုန့်လက်ကောက် လုပ်သောသူပေါ်မူတည်၍ မုန့်လက်ကောက် အရသာ အနည်းငယ်ကွဲသည့်သဘောပင်ဖြစ်သည်။အရသာဆို၍ ယှဉ်ပြရသော် လုံးတင်သည် အနည်းငယ်ပိုငံသည် ဟု ဆိုရပေမည်။ သို့သော် မြခင်ကား ပို၍ အရည်ရွှမ်းလေသည်။

အရည်ရွှမ်း၍ အရသာ ပေါ့သွားသည်ဟု ဆိုလျှင်ပင်ရပေလိမ့်မယ်။ အထိအတွေ့သည်လည်း အနည်းငယ်ကွာပေသည်။ လုံးတင်ကားအိစက်စက်နှင့် နွေးထွေးကာ ထိတွေ့ကိုင်တွယ်၍ ပိုကောင်းသလိုလို ထင်ရသော်လည်း မြခင်လည်း ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်၊ တင်းတင်းရင်းရင်းနှင့် အရသာထူးပေသည်။ ထို့အတူ အေးဆေးဆေးဆေးနှင့် တချက်ခြင်း ဇိမ်ယူရာတွင် လုံးတင်ကား ပိုကောင်းသော်လည်းသွက်သွက်လက်လက်ဖြင့် ဝုန်းဒိုင်းကျဲသည့်အခါတွင်ကား မြခင်ကား ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနှင့် လိုရာပါလေသည်။

ထိုအခါ လှလှလေး သဘောပေါက်သည်မှာကား မုန့်လက်ကောင်းကွင်းကြီးသည် ဘယ်တော့မှ မရိုးနိုင်သည့် အချက်ပင်ဖြစ်တော့သည်၊ ဒီတဦးရောင်းသည့် မုန့်လက်ကောက်ကွင်းကို နေ့တိုင်းစား၍ ညီးငွေ့လာပါက နောက်တဦး ရောင်းသည့် မုန့်လက်ကောက်ကွင်းကို ပြောင်းစားခြင်းဖြင့် ညီးငွေ့ခြင်းကို ပြေပျောက်စေလေသည်။ ပို၍ နားလည်ရသည်ကား မရိုးခင် ခန ခနပြောင်းစားခြင်းသည် ငြီးငွေ့ခြင်းကိုပင် မဖြစ်စေတော့သည့် အချက်ပင်ဖြစ်လေသည်။

လှလှလေးအဖို့ စက်ချုပ်ဆိုင် ပိုင်ရှင်ဖြစ်လာသောအခါတွင်ကား ပို၍ အခွင့်အရေးရလာပေသည်။ မိန်းခလေးများ၏ အတွင်းသဏ္ဍန်ကို သူနားလည်လာသည်။ မိန်းခလေးများသည် အလွန် စပ်စုသူများဖြစ်ကြသည်။ နေရာတကာ သိချင်သည်၊ ကြားချင်သည်၊ မြင်ချင်သည်၊ လုပ်ချင်သည်၊ ကိုင်ချင်သည်။ 

ဤအချက်သည် လှလှလေးအဖို့ များစွာ အထောက်အကူဖြစ်လေသည်။ မိန်းခလေးများသည် အရွယ်ရောက်လာလျှင် ယောက်ကျားလေး များအကြောင်းကို သိချင်လာသည်။ ယောက်ကျားလေးများအကြောင်းကို တဦးနှင့်တဦး အပြန်အလှန် ပြောဆိုကြသည်။

မိန်းခလေးများ၏ ဘဝကား သနားစရာလည်း ကောင်းလှပေသည်။ ထုံးတမ်းစဉ်လာအရ မိန်းခလေးများသည် ယောက်ကျားလေးတယောက်အား ချစ်ကြောင်း စဖွင့်ပြောရန် ခက်ခဲလှပေသည်။ သူကြိုက်သည့်ယောက်ကျားအား အမူအရာဖြင့်သာ ပြနိုင်လေသည်။

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ထိုယောက်ကျားသည် သူ့အား ပြန်မကြိုက်က သူသည်မည်သို့မျှ မတတ်နိုင်ချေ။ သူ့အားလာကြိုက်သည့် သူကိုသာ ရွေးချယ်ရလေသည်။ ကိုယ်ကြိုက်သည့်သူကိုမရသည့် အတွက် မည်သူ့ကိုမျှ မယူဘဲ အပျိုကြီး အဖြစ်တသက်လုံး နေသွားသည့်အမျိုးသမီးကား အလွန်ရှားလှပေသည်။ မည်သူမျှ မယူသဖြင့် ကျန်နေသည့် အပျိုကြီးကိုသာ လှလှလေးတွေ့ဘူးလေသည်။

ဥပမာ ဆိုရသော် ရပ်ကွက်အတွင်းရှိ ကိုဇော်ဦး ဆိုသူကို အရွယ်ရောက်သူ အပျိုမိန်းခလေးများ အားလုံးသည် သဘောကျကြသည်၊ကြိုက်ကြသည်။ ကိုဇော်ဦးသည် အရပ်အမောင်းကောင်းသည်၊ ရုပ်ရည် ပြေပြစ်ချောမောသည်။ အပြောအဆို သိမ်မွေ့သည်။

အလုပ်ကြိုးစားသည်။ သို့သော် ကိုဇော်ဦးကား ချိုချိုဆိုသည့် အမျိုးသမီး တဦးတည်းကိုသာ သဘောကျပေသည်။ ထိုအခါ ကိုဇော်ဦးအချစ်ကို မရသော အမျိုးသမီးတို့သည် ကိုဇော်ဦး အား စိတ်ကူးဖြင့် ရူးကြတော့သည်။

သူသည် ကိုဇော်ဦး၏ အချစ်ကိုသာ ရရှိပါက ကိုဇော်ဦးအား မည်သို့ မည်ပုံပြုစုလိုက်မည်ကို မစားရ ဝမခန်း တယောက်နှင့်တယောက်အပြိုင်အဆိုင် ပြောကြတော့သည်။ အမှတ်မထင်တွေ့လိုက်ရသော ကိုဇော်ဦး၏ ခန္တာကိုယ် အစိတ်အပိုင်းများကိုတယောက်နှင့် တယောက် ဖေါက်သည်ချကြသည်။ 

စိတ်ကူးယဉ်ကာ ရင်တဖိုဖိုဖြင့် ပုံကြီးချဲ့ကာ ပြောကြသည်။ ပြီးလျှင်တခစ်ခစ် ရယ်ကြသည်။ သို့သော် သူတို့သည် တကယ်တမ်းလက်တွေ့ကျကျ လုပ်ဘူးသည်ကားမဟုတ်ကြ။ ကြားဘူးနားဝနှင့်သာ ရမ်းတုတ်နေကြခြင်းသာဖြစ်လေသည်။

ထိုအခါ ထိုအမျိုးသမီးများအတွက် လှလှလေးသည် အသုံးဝင်လာလေတော့သည်။ သူတို့သည် လှလှလေး၏ ဘဝမှန်ကိုသိကြသည်။ သို့သော် လှလှလေးအား အမျိုးသမီးတဦးကဲ့သို့သာ သဘောထားကြသည်။ လှလှလေးအား ရှက်ကြောက်ခြင်းမရှိကြ။

လှလှလေး၏ စက်ချုပ်ဆိုင်သို့ လာရောက်ကာ သူတို့သိချင်သည်များကို လှလှလေးနှင့် စမ်းသပ်ကြသည်။ တခါတရံ လှလှလေး၏ စမ်းသပ်မှု့အောက် သူတို့ ကျရောက်ကြသည်။

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ဒီရပ်ကွက်အတွင်းရှိ အမျိုးသမီးထုနှင့် လှလှလေးသည် အပေးအယူ မျှနေပေသည်။ သူတို့အတွက်ကားလှလှလေးသည် ကစားစရာ အရုပ်တခုဖြစ်သကဲ့သို့ လှလှလေးအတွက်မှာကား သူတို့သည် မုန့်လက်ကောက်ကွင်းများပင်ဖြစ်လေတော့သည်။

................................................................................................................

( ၁၂ ) အေးမေ။

လှလှလေးသည် စက်ချုပ်ဆိုင်ဖွင့်ပွဲကို တပတ်နည်းပါး လုပ်ရလေသည်။ အမှန်ကား ဖွင့်ပွဲမဟုတ်ချေ။ စပ်စုပွဲသာလျှင်ဖြစ်ပေသည်။

ရပ်ကွက်အတွင်းတွင်တဆင့်စကားဖြင့် ဒေါ်ကြော့ စက်ချုပ်ဆိုင်ကို လှလှလေးဝယ်လိုက်သည်ဆိုသည့် သတင်းသည် တခဏနှင့်ပျံနှံ့လေသည်။ ထိုအခါ ပျိုပျိုအိုအို အမျိုးသမီးထုသည် လှလှလေးကို အထင်ကြီးကြကုန်သည်။ အကြောင်းစုံကို သိလိုကြသည်။

ထိုအခါလှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင်သို့ လာကာ စပ်စုကြသည်။ လှလှလေးသည် ရောက်လာသမျှ အမျိုးသမီးထုကို သူ့ဆိုင်အား အသိအမှတ်ပြုစေရန် လက်ဘက်သုတ်နှင့် ဧည့်ခံလေတော့သည်၊ သောက်စရာအဖြစ် ရေနွေးကြမ်းကို တည်လေသည်။

အမျိုးသမီးထုကား တနေ့တည်း တချိန်တည်းရောက်လာသည်ကားမဟုတ်၊ သူတို့ အားသည့် အချိန်များတွင် လာကြသည်။

မင်္ဂလာဆောင်ကဲ့သို့ နေ့ရက်နှင့်အချိန်ကို အကန့်အသတ်နှင့် သတ်မှတ်ထားသည် မဟုတ်သည်ဖြစ်၍ လာချင်သည့် အချိန်တွင် လာကြလေသည်။ အမှန်ကား သူတို့အားလုံးသည် အဖြစ်မှန်ကို သိပြီးဖြစ်လေသည်။ သို့သော် ကိုယ်တိုင် လှလှလေးနှင့် စကားပြောချင်ကြသည်။ သူတို့အားလုံးသည် လှလှလေးကို ခင်သဖြင့် လှလှလေး ဆိုင်ဖွင့်သည်ကို ဝမ်းသာနေကြသည်။

ဝမ်းသာကြောင်း လူကိုယ်တိုင်လာပြောချင်ကြသည်။ ထို့အတွက် လှလှလေးသည် လဘက်သုတ်ဖြင့်ဧည့်ခံရလေသည်။ယခင်က ဒေါ်ကြော့ စက်ချုပ်ဆိုင်သည် ဤမျှမစည်။ ယခု လှလှလေးစက်ချုပ်ဆိုင်ဖြစ်သွားသောအခါ ဆိုင်တွင် အမျိုးသမီးများကို အမြဲတွေ့ရလေတော့သည်။ သူတို့သည် အားသည့်အခါ လှလှလေး နှင့် စကားလာပြောကြသည်။ တိုးတိုးတိတ်တိတ် တိုင်ပင်ကြသည်။ 

လှလှလေးစက်ချုပ်ဆိုင်တွင် ဆိုင်ဖွင့်ချိန်ဟူ၍ သတ်သတ်မှတ်မှတ်မရှိချေ။ လှလှလေးဆိုင်တံခါး ပိတ်ထားလျှင် ဆိုင်ပိတ်သည်ဟု မှတ်ယူနိုင်၍ တံခါးဖွင့်ထားလျှင် ဆိုင်ဖွင့်သည် ဖြစ်ပေသည်။ တံခါးဆိုသည်မှာလည်း အိမ်ရှေ့တွင်ရှိသော သံဇကာကွက်တံခါးကိုပြောခြင်းသာဖြစ်လေသည်။

အေးမေနှင့် လှလှလေးကား ရွယ်တူ ဟုပြောလျှင်ပင်ရပေမည်။ အမှန်ကား အေးမေသည် အနည်းငယ်ကြီးပေသည်။ သို့သော်ရွယ်တူကဲ့သို့ပင်ဖြစ်နေပေသည်။ အေးမေကား ယောက်ကျားလေးများကို စိတ်ဝင်စားတတ်သော အမျိုးသမီးတဦးဖြစ်လေသည်။ထို့ပြင် အတွေ့အကြုံရှိဘူးသူ တယောက်ဖြစ်ကြောင်း လှလှလေးသည် အေးမေစကားအရ သတိထားမိလေသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် လှလှလေးသည် ထိုအချိန်တွင် အတွေ့အကြုံရှိပြီးသား ဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။ တကယ်တမ်းဆိုသော်ဒီရပ်ကွက်တွင် အေးမေကား ရီးစားမရှိသေးသူ အပျိုတဦးအဖြစ် စာရင်းဝင်လေသည်။

အေးမေ သည် တခါတရံတွင် လှလှလေးထံရောက်လာကာ စကားစပ်သလိုလိုနှင့် သူကြိုက်သည့် ယောက်ကျားများအကြောင်းပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ်ပြောတတ်လေသည်။ ထိုသို့ပြောပြသောအခါတွင် လှလှလေးသည် ရှက်တတ်သည့် အမူအရာဖြင့်လည်းကောင်း၊တဟဲ့ဟဲ့ ဖြင့် အေးမေကို အပြောကို မကြားရဲသည့် အလား ခေါင်းတခါခါဖြင့် ညင်းတတ်လေသည်။ 

အေးမေသည် လှလှလေးဖြစ်နေပုံကို သဘောကျကာ တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း အတင်းပြောပြတတ်လေသည်။ အမှန်ကား အေးမေသည် လှလှလေးအား ကြုံးသွင်းနေခြင်းပင်ဖြစ်လေသည်။ ဤသည်ကို လှလှလေးသည် အတွေ့အကြုံရှိသူပီပီ ရိပ်မိလေသည်။

တကယ်တမ်းဆိုလျှင် လှလှလေးသည် အေးမေအားလိုချင်သည်ရှိသော် လွယ်ကူလွန်းလှပေသည်။ သို့သော်လှလှလေးသည်အေးမေအား ထိုသို့မလုပ်ချင်ပေ။ လှလှလေးသည် အေးမေအား ချစ်ခြင်သည့်စိတ်မဖြစ်ပေ။ အေးမေ၏ ပုံသွင်ကို အကြမ်းအားဖြင့်ဆိုရသော် အသားအနည်းငယ်မဲသည်။ 

အညိုလွန်၍ မဲသည်ဟု ဆိုရခြင်းသာဖြစ်လေသည်။ ရင်သားလည်းအနည်းငယ်သေးကာ တင်သားလည်းအနည်းငယ် ပြားလေသည်။ အရပ်မြင့်သည့် အထဲတွင် ရင်ရော တင်ပါ ပြားချပ်ချပ်ဖြစ်နေသောကြောင့်ကလန်ကလားနှင့် ကြည့်ရဆိုးလေသည်။ ရုပ်ရည်ကား သာမန်အဆင့်တွင်သာလျှင်ရှိကာ ပါးစပ်အနည်းငယ်ကျယ်သယောင်ယောင်နှင့် နှုတ်ခမ်းကားမသိမသာ ထူလေသည်။ နေရာတကာတွင်ဟိုစပ်စပ် ဒီစပ်စပ်ဖြင့် စပ်စုတတ်သူ တဦးဖြစ်သည်။

ထိုသို့ အေးမေသည် အားသည့် အခါတိုင်း လှလှလေး ဆိုင်သို့လာကာ မည်ကသိလာသည်မသိသော ယောက်ကျားနှင့် မိန်းမဆက်ဆံသည့် အကြောင်းများကို တစ်တစ်ခွခွပြောပြလေ့ရှိသည်။ အချိန်ကြာလာသော် လှလှလေးသည် အေးမေအပြောအားရိုးအီလာလေတော့သည်။ ယခင်ကကဲ့သို့ ရှက်ကြောက်သည့် အမူအယာဖြင့် ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ချေ။ ထိုသို့ဖြစ်လာသည်ကိုအေးမေသည် သူ့ပိုင်ကွက်ထဲ ဝင်လာပြီဟုတွက်လေသည်။ ထို့ကြောင့် တစတစနှင့် အေးမေသည်အတင့်ရဲလာလေသည်။

တနေ့သောအခါ အေးမေသည်ထုံးစံအတိုင်း လှလှလေး ဆိုင်သို့ ရောက်လာလေသည်။ ထို့နောက် ထုံးစံအတိုင်း စကားပြောရင်းအေးမေသည် လှလှလေးအား နင်နဲ့ ငါချစ်ကြည့်ရအောင် ဟုပြောလေသည်။ လှလှလေးသည် အေးမေစကားကိုကြားသော်အေးမေအား သနားလာလေသည်။ အကယ်၍ လှလှလေးသည် အေးမေအား ညင်းဆိုလိုက်ပါက အေးမေသည် အရှက်ရပေလိမ့်မည်။ ထိုမျှမက အေးမေသည် သူ့အား မုန်းချင်မုန်းသွားနိုင်ပေသည်။ ထိုသို့ မုန်းသည်ကို လှလှလေး မလိုလားချေ။

တကယ်တမ်း ကျကျနနပြင်ဆင်လိုက်မည်ဆိုလျှင် အေးမေသည် ကြည့်ပျော်ရှု့ပျော်ရှိပေလိမ့်သည်။ အပြင်အဆင်အနေအထိုင်မတတ်၍သာ အေးမေသည် ယောက်ကျားများ၏ လျှစ်လျူရှု့ခြင်း ခံနေရသူသာ ဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် လှလှလေးသည် မိန်းခလေးဆန်စွာ

“ အေးမေကလဲဟာ ငါကြောက်တယ် ”

ဟု မပွင့်တပွင့်သာမူယာမာယာသုံးကာ ပြန်ပြောလိုက်သည်။

“ မကြောက်ပါနဲ့လှလေးရာ၊ အဲလိုလုပ်တာ ကောင်းတယ်ဟ၊ နောက်မှ နင်ကြိုက်ပြီး ငါ့ကို ခနခန လုပ်ခိုင်းမှာ ”

“ အေးမေနော် ”

လှလှလေး၏ မခို့တရို့ အပြောကြောင့် အေးမေသည် တခစ်ခစ်နှင့် အနိုင်ရသူပမာ ရယ်လေသည်။

“ ဘာရယ်တာလဲ ”

“ နင်ပြောတာ ချစ်စရာကောင်းလို့ ”

“ ကောင်မနော်၊ မျက်နှာကိုက ဟင်း မပြောလိုက်ချင်ဘူး ”

လှလေးသည် မျက်စောင်းထိုးကာ အေးမေကို ဟန်ဆောင်ရန်တွေ့လေသည်။

“ လာပါ လှလေးရယ်၊ တံခါး သွားပိတ်လိုက်မယ်နော်၊ အခန်းထဲသွားရအောင် နော် ”

အေးမေသည် လှလေးနားကပ်ကာ ပူစာလေတော့သည်။

“ ဟင်အင်း ဟင်အင်း ငါကြောက်တယ် ”

လှလှလေးသည် ခေါင်းခါကာ ညင်းလေသည်။ အေးမေသည် လှလှလေး၏ လက်တဖက်ကို ကိုင်ကာ ထပ်ပြောပြန်လေသည်။

“ မကြောက်ပါနဲ့ဟာ၊ မကောင်းဘူးဆို ငါနောက်မလုပ်တော့ဘူး၊ ခု နင့်ကို ငါ ရှယ် ရှယ် ချစ်ပေးချင်လို့ပါ နော် နော် ”

လှလှလေးသည် ရှက်သည့်သဘောဖြင့် ခေါင်းကိုသာ ငုံ့ထားလေသည်။ စိတ်ထဲတွင်ကား အေးမေသူ့ကိုမည်သို့ပြုမည်ကို သိချင်လာလေသည်။ သူသည် ဘာမှမသိသောသူအဖြစ် နေပါကအေးမေသည် သူ့အား မည်သို့ဆက်ဆံမည်ကို သူအလွန်သိချင်လာသည်။

လှလှလေးထံမှ မည်သည့်စကားမှ မထွက်လာသည့်အခါ အေးမေသည်ကမန်းကတမ်းထ၍ အိမ်ရှေ့တံခါးသွားပိတ်လေသည်။ထို့နောက်လှလှလေးကို လက်ဆွဲကာ အိမ်ခန်းထဲသို့ ခေါ်လာလေသည်။ လှလှလေးသည် ဘာမှမပြောဘဲ အေးမေခေါ်ရာနောက်လိုက်လာလေသည်။ အေးမေကား လှလှလေး လိုက်လာ၍ ဝမ်းသာလုံးဆို့ကာ ပြုံးဖြီး၍သာနေလေတော့သည်။

အခန်းထဲရောက်သောအခါ အေးမေသည် လှလှလေးအား အိပ်ယာတွင် အိပ်ခိုင်းလေသည်။ လှလှလေးလည်း အိပ်ယာတွင်လှဲကာရှက်သည့် သဘောဖြင့် မျက်နှာကို လက်ဝါး၂ ဖက်ဖြင့်သာ အုပ်ထားလေတော့သည်။ အမှန်ကား သူမျက်နှာဘယ်လိုထားရမှန်း မသိသောကြောင့်ပင်တည်း။ အေးမေကား လှလှလေး ရှက်နေသည်ဟုထင်ကာ ဘာမှမပြောချေ။

ထိုနောက် အေးမေသည် လှလှလေးဝတ်ထားသော ထမီစကိုဖြေလေသည်။ လှလှလေးကား ရှက်သည့်သဘောဖြင့် မျက်နှာကိုလက်ဝါး ၂ ဘက်ဖြင့်အုပ်ကာ ခေါင်းကိုသာယမ်းနေလေသည်။ အေးမေကား ဂရုမစိုက် သူ့အလုပ်ကိုသာ သူလုပ်တော့သည်။

ထမီစပြေသွားသောအခါ အောက်သို့ ဆွဲချ၍ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကျပ်ကျပ်ကို အသာလိပ်ချွတ်လေသည်။ လှလှလေးသည်ကိုယ်အား ဟိုလိမ့် ဒီလိမ့် လုပ်နေသဖြင့် လျှောလျှောရှုရှုပင် ကျွတ်လေသည်။ ထိုအခါ လှလှလေး ပစ္စည်းသည် မတင်းတတင်းအနေအထားဖြင့်ပေါ်လေတော့သည်။

ထိုအခါ အေးမေသည် လှလှလေးပစ္စည်းအား အသာဆုတ်ကိုင်ကာ အထက်အောက် စုန်ချီကစားတော့သည်။ လှလှလေးကားဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း နှင့် အသံပြုကာ တကိုယ်လုံးယမ်းခါနေလေသည်။ လှလှလေးပစ္စည်းသည်လည်း ထောင်မတ်လာလေတော့သည်။ ထိုအခါ အေးမေသည် လှလှလေးပေါင်ပေါ်သို့ သူ့ကိုယ်လုံးကို မှောက်ချကာ

“ လှလေး လှလေး ငြိမ်ငြိမ်နေပါဟာ၊ ငါနင့်ကို ကောင်းအောင်လုပ်ပေးမလို့ ”

ဟု တိုးတိုးပြောလေသည်။ ထိုအခါ လှလေးသည်

“ နင့် တထောင်ဆစ်ကြီးနဲ့ ငါ့ပေါင်ပေါ် ထောက်ထားတာ နာတယ်ဟ နာတယ် ”

“ အော် အေးအေး၊ မထောက်တော့ဘူး၊ နင့်ပေါင်ကားလိုက်ဟာ ”

လှလှလေးသည် ပေါင် ၂ ဘက်ကို ကားပေးလေသည်။ အေးမေလည်း လှလှလေး ပေါင်ကြားထဲ သေချာဝင်အိပ်ကာ သူဆုတ်ကိုင်ထားသော ပစ္စည်းအား လေးငါးဆယ်ချက် သွက်သွက်လေး ဆက်တိုက် ထုလိုက်ပြီး ဇတ်ကနဲ ပါးစပ်ဖြင့် ငုံကာ စုတ်လေတော့သည်။

“ အား ဟီး အီး ဟီး အား . .  အေးမေ နင် နင် ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ ”

လှလှလေးသည် အိပ်နေရာမှ တထောင်ဖြင့် အားပြုကာခေါင်းထောင်ကြည့်ရင်း အံသြသင့်ဟန်ဖြင့် မေးလေသည်။ အေးမေကားလှလှလေးအမေးကိုပြန်ဖြေပေ၊ စုတ်ရက်တမ်းလမ်း မျက်လုံးလှန်ကြည့်ကာ ခေါင်းယမ်းပြလေသည်။ ဘာမှမပြောနဲ့ ငြိမ်ငြိမ်ခံဆိုသည့်သဘောပင်ဖြစ်လေသည်။

ထို့နောက် မျက်လွှာပြန်ချကာ သူ့အလုပ် သူဆက်လုပ်လေတော့သည်။ လှလှလေးသည် အေးမေစိတ်ပါလက်ပါ လုပ်နေသည်ကိုကြည့်ကာ လက်တဖက်ဖြင့် အေးမေခေါင်းအားကိုင်ကာ ဆံပင်ကို ထိုးဖွလေသည်။ထိုအခါ အေးမေသည် လှလှလေးအား မျက်လုံးလှန်ကာ ကြည့်ပြီးလျှင် စုတ်ရက်တမ်းလမ်းဖြင့် ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညှိမ့်ပြလေသည်။ လှလှလေး ဘာသာပြန်မိသည်မှာကောင်းလား ဆိုသည့် သဘောပင်ဖြစ်လေသည်။ လှလှလေးလည်း အေးမေအား ပြန်လည်၍ ခေါင်းညှိမ့်ပြမိလေတော့သည်။

ထိုအခါ အေးမေသည် မျက်လွှာပြန်ချကာ အားရပါးရ စုတ်လေတော့သည်။ တခါတရံတွင် တပြွတ်ပြွတ်ဖြင့် အသံများပင်ထွက်လာလေသည်။ အေးမေသည် ကျွမ်းကျင်လှပေသည်။ ပါးစပ်တင်မဟုတ် လက်ကလဲ အငြိမ်မနေပေ၊ တွဲကျနေသည့် အရာကိုဖွဖွလေးဆုတ်နယ်လေသည်။ လှလှလေးသည် တခါတခါ အောက်တောက်တောက်နဲ့ အနေရခက်သလို အရသာတွေ့လေသည်။

ထိုမျှမက ထိုတွဲကျနေသော အရာကို တလုံးပြီး တလုံး ပါးစပ်ထဲ စုတ်သွင်းလိုက် ပြန်ထုတ်လိုက်ဖြင့် ကစားသေးသည်။ လှလှလေးပစ္စည်းကား တင်းမာကာ တဆတ်ဆတ်တုန်နေလေသည်။

အေးမေသည် မနေနိုင်တော့ချေ၊ ကုန်းထကာ သူ့ထမီအား ချွတ်ချ၍ လှလှလေးပေါ် ခွလေတော့သည်။ အေးမေသည် အတွင်းခံဘောင်းဘီပင် မဝတ်ထားချေ။ ထို့နောက် လှလှလေးပစ္စည်းအား သေချာကိုင်၍ သူ့အပေါက်ဝနှင့် တေ့ကာ တဖြေးဖြေး ထိုင်ချလေတော့သည်။ လှလှလေးပစ္စည်းကား အေးမေကိုယ်ထဲ တဖြေးဖြေး နစ်ဝင်သွားလေတော့သည်။ ထိုအခါ အေးမေသည် ခေါင်းကိုမော့ကာ အင်း ဟုဆွဲငင်သည့် အသံရှည်ကြီး ထွက်လာလေတော့သည်။

ကျကျနန လှလှလေး၏ ဆီးစပ်ရင်းတိုင်အောင် အေးမေ ထိုင်ချပြီးသောအခါ ၂ ယောက်သားမလှုတ်ကြချေ။ လှလှလေး၏ စိတ်ထဲတွင် သူ့ပစ္စည်းအား အေးမေကိုယ်တွင်း၍ ဆွဲစုတ်ယူနေသလိုလို ခံစားနေရလေသည်။ ခနနေသော် အေးမေသည် သူ့ကိုယ်ကိုအသာအယာ လှုတ်လေသည်။ 

ထူးခြားသောလှုတ်နည်းတမျိုးပင်ဖြစ်သည်။ အေးမေ၏ ကိုယ်သည် မကြွချေ။ ပတ်ပတ်လည်လှုတ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ တခါတရံ ဖိချသလိုဖြစ်သွားကာ တခါတရံကြွတက်လာသလိုလို ခံစားရသည်။ သူ့ပစ္စည်းသည် အေးမေကိုယ်ထဲတွင်အရသာ အမျိုးမျိုးခံစားရလေသည်။ အထူးခြားဆုံးကား သူ့ပစ္စည်းသည် အထဲတွင် တခုခုနှင့် တိုက်မိကာကျင်ကနဲကျင်ကနဲ မကြာခနဖြစ်သွားခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ထိုအရသာကား ခံ၍ကောင်းလှပေသည်။

ထိုနောက်တွင် အေးမေသည် တဖြေးဖြေးကြမ်းလာသည်။ လှုတ်ရှားမှု့သည် မြန်ဆန်လာသည်။ အထဲတွင် သူ့ပစ္စည်းသည် ထူပူလာသည်၊ အေးမေသည် လက် ၂ ဘက်ကို သူ့ရင်ဘတ်တွင်ထောက်ကာ အားရပါးရ ဆောင့်လေသည်။ ထိုင်ထလုပ်သလို ဆောင့်ချနေခြင်းကားမဟုတ်။ 

ခါးနှင့် တင်ပါးသာလှုတ်၍ ဆောင့်နေခြင်းသာဖြစ်သည်။ တခါတရံ အေးမေသည် ခေါင်းကိုယမ်းကာ သွက်သွက်ဆောင့်သည်။ တခါတရံနှေးသွားသည်။ တခါတရံ ပတ်ပတ်လည် လှည့်သလို လှုတ်နေသည်။ အေးမေ၏ လှုတ်ရှားမှု့တွင်လှလှလေးသည် တောင့်မခံနိုင်တော့ချေ။ အတင်းကော့ကာ အမြင့်မားဆုံး ခံစားမှု့ဖြင့် ပီးဆုံးခြင်းသို့ရောက်လေသည်။

လှလှလေးသည် တအီးအီးဖြင့် ခါးကော့လာသောအခါ အေးမေသည် မနားမနေသွက်သွက်လုပ်လေသည်။ ထိုနောက် တအင်းအင်းဖြင့် လှလှလေး တောင့်ထားသော အကြောများ ပြေသွားသောအခါ အေးမေသည် အရှိန်ကို တဖြေးဖြေးကို လျှော့ချလာလေသည်။

ထိုနောက် တချက်ခြင်း တချက်ခြင်း ဖြေးဖြေးမှန်မှန် လှုတ်နေရမှ ရပ်လေသည်။ နောက်ဆုံးရပ်သွားသောအခါတွင် လှလှလေး၏ပစ္စည်းသည်အေးမေကိုယ်ထဲတွင် ပျော့ခွေနေလေပြီ။ အေးမေလည်း လှလှလေး ကိုယ်ပေါ် အသာအယာ လှဲချလိုက်လေတော့သည်။


အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>