Configure Page List

Tuesday, May 15, 2012

ဒို့ကိုကြိုက်ရင် အိမ်ကိုလိုက်ခဲ့ (စ/ဆုံး)

ဒို့ကိုကြိုက်ရင် အိမ်ကိုလိုက်ခဲ့ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ရာဂနတ်သား

ဒီနေ့တစ်နေကုန်တာ စောက်ကျိုးနည်းချင်စရာကြီး ဗျာ။ နေ့လယ်ခင်းကဆို ပိုဆိုးသေးတယ်။ နေက မတရားပူ၊ ချွေးတပျံပျံနဲ့ ဘာမှလုပ်လို့မရဘူး။ ကျွန်တော်တို့ ငယ်ငယ်ကထက် အခု ပိုပူလာသလိုပဲ။ ကျွန်တော်ဘဲထင်လို့လား ဒါမှမဟုတ် ကျွန်တော့်ရဲ့ မကောင်းမှုတွေအတွက် စရံသတ်တဲ့အနေနဲ့ ကျွန်တော်သွားတဲ့ နေရာတလျှောက် အိုဇုံးလွှာကို အပေါက်ဖောက်ပြီး ငရဲရဲ့ အရသာကို မြည်းစမ်းစေလားဘဲ ..။

ခင်ဗျားလည်း ကြုံဖူးမှာပါ ဟုတ်တယ်မဟုတ် လား..။ အာ .. ဒါဆိုရင် ခင်ဗျား .. ငရဲရဲ့ အရသာကို မြည်းစမ်းနေရတဲ့ ဒုစရိုက်သားကောင် တစ်ကောင်ဘဲ ..။ သူတော်ကောင်းဆို အေးမြလို့ တစ်ချက်ကလေးမှ ပူတယ် အေးတယ်လို့ မငြီးဘူး။ အေးလေ .. ဒီစာအုပ်ဖတ်ပြီ ဆိုမှတော့ ခင်ဗျားဟာ မကောင်းဆိုးဝါး တစ်ကောင်ပဲ။

အေးဗျာ .. နေ့လည်ခင်းက သိပ်ပူပေမဲ့ .. ညနေကြတော့ အေးစိမ့်စိမ့်နဲ့ .. ကျွန်တော့်အကြိုက် ရာသီ ဥတုပေါ့ ..။ ဆောင်းတွင်းဆိုတော့ မနက်နဲ့ည အေးပြီး နေ့လည်ပူတယ် မဟုတ်လား ..။ နွေဆိုရင် ကျွန်တော်တော့ ဒီတောင်ကို ကျော်နိုင်ပါ့မလား မသိဘူး။ ညနေက အေးချမ်းတော့ တစ်နေကုန် ထိုင်းမှိုင်းနေတဲ့စိတ်တွေ တစ်ခါတည်း ကြည်သွားလေရဲ့။ ဒါနဲ့ ရေချိုး၊ အဝတ်အစားလဲ နည်းနည်းပါးပါးသပြီး အပြင်ကို လမ်းလျှောက်ထွက်ခဲ့တယ် ..။ တစ်ယောက်ထဲဆိုတော့ ပျင်းစရာတော့ ပျင်းစရာ ..။

ကျွန်တော်နေရတာက ပျင်းစရာကြီးဗျာ။ ကျွန်တော့် ဦးလေး တိုက်ဆောက်လို့ သွားစောင့်ပေးရတယ်လေ ။ ညညဆို တစ်တိုက်ထဲ တစ်ယောက်တည်း ညည သရဲကြောက်လိုက်ရတာ အိပ်လို့ရတယ် မရှိဘူး ..။ ဒါပေမဲ့ .. ဂုဏ်သိက္ခာကျမှာစိုးလို့ ဘယ်သူ့မှ မပြောပါဘူး။ ခင်ဗျားလည်း လျှောက်မပြောနဲ့ဦး။

ကျွန်တော်နေတဲ့နေရာကို ပြောပြထားရဦးမယ်။ ဗိုလ်တထောင် (၅၃) လမ်းမှာဗျာ ..။ နေ့လည်ခင်းတောင် မလွှဲမရှောင်သာမှ လမ်းထွက်ကြတယ် ဗျ။ ညနေဆိုဝေးရော .. မြို့ပျက်ကြီးလို ခြောက်ကပ်နေတာဘဲ ..။ ညဆို စဉ်းစားမနေနဲ့ အာကာသရန်သူတွေရဲ့ ဖျက်ဆီးချေမှုန်းခံရတဲ့ ကမ္ဘာလို ခြောက်ကပ်တိတ်ဆိတ်နေတာဘဲ။

အဲဒီဘယ်သူမှ မလျှောက်တဲ့ လမ်းမှာ အေးချမ်းသာယာတဲ့ ညနေခင်းရဲ့ အရသာကို ခံစားရင်း လမ်း သလားနေမိတယ် ..။ ထမင်းစားဖို့ အချိန်က စောသေးတော့ ထမင်းဆိုင်ဘက်လည်း မသွားချင်သေးဘူး။ ကျွန်တော့်အိမ်နဲ့ အတော်လေးလှမ်းတဲ့ နေရာလည်းရောက်ရော မျက်နှာချင်းဆိုင်က လျှောက်လာတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ပုံစံကြည့်ရတာကတော့ ဆောက်နေတဲ့ အိမ်တစ်လုံးလုံးမှာ အလုပ်ဆင်းပြီးလို့ ပြန်တဲ့ ပုံစံဘဲ ..။ ရုပ်ကရွက်ကြမ်း ရေကြိုလေး ..။

ဒါပေမဲ့ .. အလုပ်ကြမ်းသမားပီပီ ကိုယ်လုံးသိပ်ကောင်းတယ် ..။ ပြီးတော့ အရပ်ကလည်း အတော်ရှည်သား ..။ မြန်မာအမျိုးသမီးတွေမှာ သူ့လိုရှည်တဲ့လူ ခပ်ရှားရှား။ အေးစက်တဲ့ မျက်ဝန်းညိုကြီးတွေနဲ့ ကျွန်တော့ကို လှမ်းကြည့်နေလေရဲ့ ..။ သူ့ရင်သားကြီးတွေဟာ တစ်လှမ်း လှမ်းတိုင်း လှုပ်ခါနေလေရဲ့ ..။ လက်ထဲမှာ ထမင်းချိုင့်လေးတစ်ခု ဆွဲထားတယ် ..။ ပေါင်နားလောက်မှာ ထမီကို မထားလေရဲ့ ..။

သူ့ရဲ့အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး ကျွန်တော့ရဲ့ စိတ် တွေ ဝင်လာပါတယ်..။ ဒါကတော့ ထုံးစံဘဲ ..။ ဟိတ်ကြီး ဟန်ကြီးနဲ့ လူတွေ တွေ့ရင် ရှိန်ကြတာဘဲ မဟုတ်လား။ အဲ .. နွမ်းပါးသူတွေ တွေ့ရင်တော့ .. ထိကပါး ရိကပါးနဲ့ မလေးမခန့် လုပ်တတ်ကြတယ် မဟုတ်လား။ အခုလည်း ဒီလိုပါဘဲ။ ကောင်မလေးရဲ့ .. နွမ်းနွမ်းပါးပါး အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး ကျွန်တော် နောက်ပြောင်ချင်တဲ့စိတ်တွေ ဟုန်းကနဲထလာရဲ့။

“ အချစ်ကလေး .. နောက်ကျလှချည်လား”

ကျွန်တော့်ကို မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးပြီး ပြုံးယောင်ပြုသွားလေရဲ့။ အခုန .. တစ်ခွန်း နှစ်ခွန်းလောက်ဘဲ စဖို့ စိတ်ကူးထားပေမဲ့ သူ့ရဲ့ တုန်ပြန်မှုတွေ့တာနဲ့ .. နည်းနည်း ရှေ့ဆက်လှမ်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်မိတယ်။ ဒါနဲ့ … သူ့ကိုကျော်ဖြတ်စ ပြုနေတဲ့ ခြေလှမ်းတွေကို ရပ်လိုက်ပြီး .. သူ့နောက်လိုက်ဖို့ ခြေဦးလှည့်လိုက်ပါတယ်။

အားပါး .. အိုးကြီးက ကယ်နေတာဘဲ ..။ တစ်သက် တွန်းလို့ မကုန်မဲ့ အိုးဘဲ ..။ ကားပြီး ကော့နေတယ်။ ခါးကတော့ သူဌေးသမီးတွေလို မသေးဘူး .. နည်းနည်း တုတ်တယ် ..။ ဒါပေမဲ့ ခါးတုတ်တာကဘဲ သူ့ဖင်ကြီးနဲ့ ကြည့်လို့လှနေတယ်။ ခါးသေးရင် ရုပ်တောင်ဆိုးဦးမယ်။

သူ့ဖင်ကြီးကိုတွေ့တာနဲ့ ကျွန်တော့်ရင်တွေ တုန် လာတယ်။ သူ့နောက်လိုက်ရင်း ဘယ်လို အင်ထရိုဝင်ရမလဲလို့ စဉ်းစားနေမိတယ်။ ဘိုးတော်ဘုရားခေတ်ကလို .. တွံတေးသိန်းတန် သီချင်းလည်း မဆိုချင်ဘူး။ ဦးနုခေတ်ကလို စိုင်းထီးဆိုင် သီချင်းလည်း မဟစ်ချင်ဘူး။ နှစ်ဆယ့်တစ်ရာစု ပုံစံဝင်အောင် ဘယ်လိုတွေးရမလဲလို့ ခေါင်းခြောက်အောင် စဉ်းစားနေမိတယ်။

အံမယ် .. သူက တစ်ချက် တစ်ချက် လှည့်ကြည့်တယ်ဗျ။ ဖင်ကိုလည်း တမင်ကော့ပြီး ရမ်းလျှောက်နေလေရဲ့။ သူ့ထမီတပတ်နွမ်းလေးက ဖင်သားတွေကို အတိုင်းသား ပြနေတယ်လေ။

“ မမ .. သိပ်လှတယ်ဗျာ ..။ အေရိုးဗစ် ကလား။ ဟုတ်မယ်တော့ မထင်ပါဘူး ..။ အေရိုးဗစ်ကတဲ့ ဟာတွေထက် အများကြီးသာတယ် ..။ တင်ပါးကြီးတွေကို ကားပြီး တင်းနေတာဘဲ။”

“ ဟင်းနော် .. မမိုက်ရိုင်းနဲ့ ..”

“ မရိုင်းပါဘူးဗျာ .. တကယ့်အလှကို သေချာ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း ပြောတာပါ။ ကြည့်ပါဦး ဘယ်လောက် ကျက်သရေရှိသလဲလို့ ”

“ ပြောလို့မရဘူးလား”

သူ့အသံ နည်းနည်းမာလာပါတယ် ..။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် ဂရုမစိုက်ပါဘူး ..။ တစ်လမ်းလုံး ရှင်းနေတာဘဲ ..။ အော်ရင်လည်း ပြန်ပြေးရုံပေါ့ .. ဘာမှ အကျိုးမယုတ်ဘူးလေ အကျိုးရှိဖို့ဘဲလိုတယ်။

“ အစ်မနို့တွေကလည်း သိပ်လှတာဘဲနော် .. ကိုင်ကြည့်ချင်လိုက်တာ ..”

ဒီတစ်ခါတော့ သူဖြတ်ကနဲ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လာပါတယ် .. ပြီးတော့ ..။

“ ဟင်း .. လူနဲ့ စကားတွေနဲ့က မလိုက်လိုက်တာ .. ရုပ်ကလေး သနားကမားနဲ့ ..”

“ ဘာလဲ .. ရုပ်သနားကမားနဲ့ကောင်မှာ လီးမပါဘူး ထင်လို့လား”

“ လွန်နေပြီနော် ..”

“ ဖြစ်ချင်တာကို ပြောတာပါ .. မမရယ်”

“ တခြားလူသွားပြောပါလား”

“ တခြားလူက မမလောက် မလှဘဲ..။ ကြည့်စမ်းပါဦး ပေါင်တန်ကြီးကို ဘယ်လောက်လှလဲလို့ ..။ မမတစ်ကိုယ်လုံး ဒီလောက်လှနေမှဖြင့် စောက်ဖုတ်ဆို ထိရက်စရာမရှိအောင် လှမှာဘဲ”

အဟား .. မချောပြေးပြီ .. သုတ်ချေတင်ပြီ ကျွန်တော်နဲ့ ဝေးအောင် ကြိုးစားနေလေရဲ့ ..။ ဒါမူတာပါ သူ့စောက်ဖုတ် လှတယ်ဆိုတာ ဘယ်သူမကြိုက်ဘဲ နေမလဲ ..။ ခေါင်းကိုငုံ့ပြီး ခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနဲ့ လှမ်းနေလေရဲ့။

“ ဘယ်လိုလဲ .. မမ စကားမပြန်တော့ဘူးလား။ ကျွန်တော်လေ မမကို မှုတ်ချင်တယ် ..။ မမရဲ့ စောက်ဖုတ်လှလှလေးကို အားရပါးရ ဖြဲပြီး စောက်စေ့ကလေးကို လျှာစောင်းတိုက်ချင်တယ် ..။ ပြီးတော့ စောက်ခေါင်းထဲ လျှာထိုးထည့်ပြီး မွှေပစ်လိုက်ချင်တယ်။ မမခံကြည့်စမ်း။ တစ်ခါတည်း ဆွေမျိုးမေ့သွားမယ်”

ခေါင်းသာ တွင်တွင်ကြီး ငုံ့ရင်း ရှေ့ဆက်သွားနေလေရဲ့ ..။ ကျွန်တော်လည်း တဖြေးဖြေး ရဲလာပြီး ကားတွေကို ခရားရေလွှတ် တတွတ်တွတ် ပြောနေမိတယ်။ သူ့ဘက်က ဘာမှမတုန့်ပြန်တာနဲ့ .. ဖြတ်ကနဲ သူ့လက်ကို ဖမ်းဆွဲလိုက်တယ် ..။ ချွေးစေးတွေနဲ့ .. ရေခဲလို အေးစက်နေလေရဲ့။

“ အို.. ဘာလုပ်တာလဲ.. အော်လိုက်ရမလား..”

“ ချစ်လို့ပါ မမရယ် .. အရမ်းမှုတ်ချင်တယ် .. လျှာထိုးပြီး ယက်ချင်တယ် .. ခိုက်သွားမှာပါ .. တစ်ခါလောက် စမ်းကြည့်ပါ”

“ သွားသွား .. မသိဘူး .. လာမပြောနဲ့”

သူမဟာ ပြောလည်းပြော လက်ကိုလည်း ရုန်းနေရဲ့ ..။ ဒါပေမဲ့ သူ့လို မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဟာ ကျွန်တော့်လို အားကစားသမားတစ်ယောက်ရဲ့ အချုပ်အနှောင်က ဘယ်လွတ်နိုင်ပါ့မလဲ။ ဒါပေမယ့် … သူ့ကို ချစ်ရတာ အတော်အားစိုက်နေရတယ် ..။ သန်တော့ သန်တယ်။

“ လွတ်လို့ ပြောနေတာ မရဘူးလား”

“ မလွှတ်ဘူး .. မကျေနပ်ရင် အော်လိုက်”

ဒီလိုကြတော့လည်း ငြိမ်ကျသွားလေရဲ့ ..။ ညိုပြီး မတည်ငြိမ်တဲ့.. မျက်လုံးတွေနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်လာတယ်။

“ အားရင်ခဏလိုက်ခဲ့ ..။ လက်ဖက်ရည်သောက်ရင်း စကားပြောရတာပေါ့ ..။ မိတ်ဖြစ် ဆွေဖြစ်လိုဘဲ သဘောထား ..။ ဟိုးရှေ့နားမှာ ကိုယ့်ဂေဟာရှိတယ်”

သူလိုက်မယ်ဆိုတာ ကျွန်တော် အလိုလို သိနေတယ်။ ဒါပေမဲ့ မူသေးတာပေါ့ ..။ မလိုက်ချင်သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ မြေကို ခြေစုံကန်ထားတယ်။

“ လာပါဗျာ .. လက်ဘက်ရည်သောက်ရုံဘဲ ..။ ပြီးရင် လိုက်ပို့ပေးမယ် ..။ လမ်းမှာ ဒီလိုကြီး စကားရပ် ပြောနေလို့ မကောင်းဘူး ..။ လာပါနော် .. လာလာ”

မလိုက်ချင် လိုက်ချင်ပုံစံမျိုးနဲ့ ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့် လိုက်လာပါတယ်။ တကယ်ဘဲ ကျွန်တော်ရဲ့ တိုက်ကို ခေါ်သွားတာပေါ့။ တိုက်တစ်ခုလုံး အချောမကိုင်ရသေးလို့ မှောင်မဲပြီး ဘိလပ်မြေနဲ့ ဘာတွေနဲ့ ဆေးနံ့တွေနဲ့ မွှန်ထူနေတယ်။ သူတို့ကတော့ ဒီအနံ့တွေနဲ့ အကျွမ်းတဝင်ရှိမှာပေါ့။

“ ဝင် .. တံခါးပိတ်ထားလိုက်မယ်”

တံခါးကိုပိတ်ပြီးမှ မီးကို ဖွင့်လိုက်တယ် ..။ နီယွန် မီးချောင်းရဲ့ တန်ခိုးနဲ့ .. အခန်းတစ်ခုလုံး လင်းထိန် သွားတာဘဲ။

“ ဒါဘယ်သူ့တိုက်လဲ”

မချောက စိတ်ဝင်တစား မေးလိုက်လေရဲ့။

“ ဦးလေးတိုက်ပါ .. ကိုယ်က လာစောင့်ထားရ တယ် ဆိုပါတော့ ..။ ကဲ လာထိုင် လက်ဘက်ရည် သောက်ရအောင်”

လက်ဘက်ရည်နှစ်ခွက် ငှဲ့ထည့်ရင်း သူ့ကို ခေါ်လိုက်ပါတယ်။ တံခါးဝမှာ ရပ်နေရာကနေ တအိအိနဲ့ ရင်မောစရာ လှုပ်ခါရင်း စားပွဲဆီ ရောက်လာလေရဲ့။

“ သိပ်မကြည့်နဲ့ .. မျက်လုံး ကျွတ်ကျသွားမယ်”

“ လှတာကိုး ..”

“ လိမ်တာ .. ရုပ်ဆိုးလွန်းလို့ ယူမဲ့သူတောင် မရှိဘူး ..”

“ ကျွန်တော် ယူမယ်လေ ..”

“ ဟင်း .. ရှင်က ချစ်လို့ယူတာမှ မဟုတ်ဘဲ .. လိုးချင်လို့ ယူတာ မဟုတ်လား””

“ အား ..”

ကျွန်တော် တဒင်္ဂ အသွားလေရဲ့ ..။ ထိမှန်တဲ့ စကားကို သူကတော့ သဘောကျပြီး ပြုံးနေလေရဲ့ . .။ မဲ့ပြုံး ဆိုပါတော့ ..။ နာကျည်းချက်တစ်ခု ရှိမယ်ထင်တယ်။

“ ဒါနဲ့ .. နာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ”

“ တင်မေ ..”

“ ကောင်းသားဘဲ .. ရိုးလေကောင်းလေဘဲ မဟုတ်လား”

“ ရှင်မြှောက်ပြောတာပါ .. ရှင့်နာမည်ကော”

“ ဟုတ်သားပဲ .. ရဲလင်းထွန်း တဲ့”

“ တကယ်ရဲတယ်ဆိုတာတော့ ယုံသွားပြီ .. အသက်ဘယ်လောက်လဲ”

“ ၂၃-နှစ်”

“ ကျမထက် ၂ နှစ်ကြီးတယ်”

“ တကယ်ပြောတာလား”

ဟုတ်မှာပါ မိန်းမတွေက ယောက်ျားတွေထက် ခန့်မှန်းရတာ ခက်တယ် မဟုတ်လား။ လဘက်ရည် ငုံ့သောက်နေတဲ့ သူ့ရဲ့အင်္ကျီကြားထဲက မသိမသာ အံကျလာတဲ့ နို့တွေကို မက်မက်မောမော ကြည့်လိုက်ပါတယ်။

“ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် .. ဒို့ကိုကြိုက်ရင် အိမ်လိုက်ခဲ့”

ဗိုလ်တထောင်မှာ နေခဲ့တာကို အမှတ်တရဖြစ်အောင် ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်တော့ ရှာရမှာဘဲ။ ခုံပေါ်မှာ တင်ထားတဲ့ သူ့လက်ဆီ ကျွန်တော့်လက်ကို အသာလှမ်းလိုက်တယ် ..။ ပထမ ဆတ်ကနဲ တွန့်သွားပေမဲ့ နောက်တော့ ငြိမ်နေရဲ့ ..။ အဆင်ပြေတဲ့ အနေအထားမှာ ရှိတော့ လက်ဘက်ရည်ခွက်ကို အသာချပြီး သူ့ရဲ့နောက်ဘက်ကို ပတ်သွားလိုက်တယ် ..။ သူ့အနေနဲ့လည်း ဒါကို အကျွမ်းတဝင်ရှိမှာပါ။

“ တင်မေ .. တင်မေ .. ချစ်တယ်ကွယ်”

ပြောပြောဆိုဆို သူ့လည်ဂုတ်ပေါ် အနမ်းတစ်ပွင့် တင်ပေးလိုက်တယ်။ ဂုတ်ပေါ်က အမွှေးနုလေးတွေ ထောင်ထားသွားလေရဲ့ ..။ လက်နှစ်ဘက်ကလည်း နောက်ကနေလျှိုပြီး တင်းမာဖောင်းမို့နေသော နို့အုံတွေကို လှမ်းကိုင်လိုက်တယ်။

“ အို ..”

တစ်ခွန်းသာဆိုပြီး လက်ကို ဖယ်ချဖို့ ကြိုးစားပေမဲ့ ဟန်ဆောင်နေတာမို့ မအောင်မြင်ပါဘူး ..။ သူ့ရဲ့ ရင်ဘတ်ရှေ့က နှိပ်ကြယ်သီးတွေကို တထောက်ထောက်နဲ့ ဖြုတ်ချလိုက်တယ်..။ ဝတ်တာကြာလို့ ဝါထိန်ထိန် ဖြစ်နေတဲ့ ဘော်လီအဖြူရောင်ကလေး ပေါ်လာတယ်။ တင်းမာပြည့်ဖြိုးတဲ့ နို့အုံတွေကို မဆံ့မပြဲ ထိန်းထားရရှာတဲ့ ဘော်လီကို ကမန်းကတန်း အငြိမ်းစားပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ .. သူ့အင်္ကျီနဲ့ ဘော်လီကို ကြိုးကြိုးစားစား ချွတ်ပစ်လိုက်တော့ ကမ္ဘာကျော် ပန်းပုပညာရှင် ဂိုဒင်ရဲ့ စံပြမယ်တွေ ရှူံးလောက်တဲ့ တင်မေဟာ ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ အပေါ်ပိုင်းဗလာနဲ့ ငုတ်တုတ်ထိုင်နေရဲ့။ ရှက်လို့ထင်တယ် .. ခေါင်းငုံ့ပြီး မျက်စိမှိတ်ထားတယ်လေ။

“ သိပ်လှတာဘဲ တင်မေရယ် .. လင်ရှိလား”

“ ဟင့်အင်း”

“ အပျိုလား ..”

“ ဟင့်အင်း”

“ ဟာ နင့်ဟာကြီးက ဘယ်လိုကြီးလဲ”

“ အသက် (၁၅) နှစ်ကစပြီး ကြိုက်ရင် ကုန်းတတ် လာတယ် ..”

“ ဟိုက် .. အခုဆို ဘယ်နှစ်ယောက်လောက် ရှိပြီလဲ”

“ လေးငါးယောက်လောက်တော့ ရှိပြီထင်တယ်”

“ နောက်ဆုံးတစ်ယောက်က ဘယ်တုန်းကလဲ”

“ ကြာပြီ .. တစ်နှစ်ကျော်လောက်ရှိပြီ .. ကန်ထရိုက်တာ တစ်ယောက်ပေါ့ ..”

“ ကိုယ် နောက်ဆုံးပေါ့ ..””

“ အင်း ..”

စကားတပြောပြောနဲ့ သူ့နို့ကိုအုပ်ကိုင်ပြီး နို့သီးထိပ်ကလေးတွေကို လက်ညိုးနဲ့ လက်မကြားမှာ လှိမ့်ပြီး ညှစ်ပေးနေမိတယ်..။ သူလည်း အရသာတွေ့ပုံရတယ်။ နို့အုံကြီးဟာ ပိုပြီးတင်းမာဖောင်းကြွလာပြီး ရင်လည်း ကော့လာတယ်လေ။ နို့ကို ကလိပေးနေရင်းက ခေါင်းငုံ့ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးတွေကို စုပ်ယူလိုက်တယ်။

“ အင်း ..”

ဆိုတဲ့ အသံရှည်ကြီးနဲ့ ကျွန်တော်ဂုတ်ကို လိုက်စမ်းပြီး ဖက်ထားလေရဲ့။ အခုဆို ကျွန်တော်ဟာ သူ့ခေါင်းပေါ် ထိုင်ရသလို ဖြစ်နေပါပြီ ..။ တင်ပါးတစ်ခြမ်းဟာ ဆီးခုံမို့မို့ပေါ် ဖိဖိပြီး စောက်မွှေးတွေနဲ့ ထိနေသလိုဘဲ။

တင်မေဟာ ကွမ်းစားပုံဘဲ ..။ ပါးစပ်ထဲမှာ အာမွှေးနံ့သင်းနေတဲ့ .. လျှာကလည်း ကြမ်းလိုက်တာ.. ကျွန်တော်တောင် လက်မြှောက်ရမလို ဖြစ်နေပြီ ..။ ကျွန်တော့်လျှာဟာ သူ့လျှာကို လိုက်ရှာပြီး တွေ့တွေ့ချင်းဘဲ လျှာနှစ်ချောင်းဟာ တစ်ခုနဲ့တစ်ခု လိမ်ယှက်ပြီး လွန်ဆွဲနေကြတယ်။ အလိုးခံရတဲ့ အရသာကိုသိပြီး တစ်နှစ်ကျော်ကျော်လောက် ချုပ်တည်းခဲ့ရတော့ အခုနည်းနည်းလေး ဆွပေးရုံနဲ့ အဲ .. ဟုန်းကနဲ ထတောက်လာရပြီ။

ကျွတ်ကနဲ နှုတ်ခမ်းချင်း နှုတ်လိုက်ပြီး သူ့နို့သီးကို ကုန်းစို့တော့ တင်မေတစ်ယောက် ခါးကြီးကော့တက်လာပြီး ကျွန်တော့်ခေါင်းကို လက်နဲ့စုံကိုင်ပြီး နို့နဲ့ အတင်း ဖိကပ်ပေးနေလေရဲ့။

“ အင်း .. ဟင်း ..ဟင်း.. အိုး .. လွှတ် .. လွှတ် .. လွှတ် ..”

နို့ကို စိမ်ပြေနပြေ စို့ယူယင်း အစိကို အသာချေပေးလိုက်တယ် ..။ သူ့နို့တွေဟာ အပျိုနို့နဲ့ မခြားလှပါဘူး ..။ နို့သီး သိပ်မထွက်သေးသလို လုံးဝ ပုံမပျက်သေးပါဘူး။ အရင်လက်ဟောင်းသမားတွေ အကိုင်အတွယ် ကောင်းလို့လို့ ဆိုရမှာပေါ့ ..။ ထမီပြေသွားတာနဲ့ လက်တစ်ဖက်ကို အသာလျှော့ချလိုက်ပါတယ်။

“ အိုး ..”

ထင်တောင် မထင်စရာဘဲ ..။ အမွှေးမရှိဘဲ ပြောင်သလင်းခါနေတဲ့ .. ချောကျိကျိ စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းလေးကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။

“ ဟား .. အမွှေးတွေ ရိတ်ထားလား”

“ မဟုတ်ပါဘူး .. အစကတည်းက မပေါက်တာ။ လှလား..”

“ မသိဘူး ..”

“ ဟုတ်သားဘဲ .. ဘယ်သူက ကိုယ့်စောက်ဖုတ်ကို လှတယ်လို့ ပြောမလဲ”

စောက်ဖုတ်ဟာ သိပ်နူးညံ့ပြီး ပျော့စိစိဖြစ်နေတယ်။ လူနဲ့ စောက်ဖုတ်နဲ့ မလိုက်ဘူးဆိုပါတော့။ လူက ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း စောက်ဖုတ်က နုနုနယ်နယ်နဲ့ သူဌေးသမီးတွေတောင် မရှိတဲ့ စောက်ဖုတ်မျိုး။ ဖယောင်းလို ချောပြီး ဂွမ်းလို နူးညံ့နေရဲ့ ..။ လက်ဟာ စောက်ဖုတ်ပေါ်က ခွာကိုမခွာချင်ဘူး ..။ ကိုင်ရတာတောင် ဒီလောက် အရသာရှိနေရင် လိုးရရင်တော့ ဘယ်လိုနေမယ် မသိဘူး။

သူ့လက်တစ်ဖက်ကို ယူပြီး ထောင်မတ်စပြုနေတဲ့ လီးကြီးပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်။ လင်းမြွေတစ်ကောင်လို တုတ်တုတ်ရှည်ရှည် အထိအတွေ့ကြောင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ပြီး လီးမှန်းသိတော့မှ အသာငြိမ်နေတယ်။ သူနဲ့ ကျွန်တော်တူတာ တစ်ချက်ရှိတယ်။ ဘာလဲဆိုတော့ နှစ်ယောက်လုံး အောက်ခံ မဝတ်တတ်တာဘဲ။

ကျွန်တော် .. ပုဆိုးပေါ်က ကိုင်ခိုင်းရတာ အားမရဘူးလေ ..။ ဒါကြောင့် ပုဆိုးကို လှန်တင်လိုက် တယ် ..။ ငပဲကြီးဟာ လာကတခွင်ကို တအံ့တသြ ကြည့်နေတဲ့ နလပိန်းတုံးပုံစံနဲ့ ဘွားကနဲ ပေါ်လာတယ်။ သူ့လက်ကြမ်းကြီးကို ကိုင်ပြီး လီးကို လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ကစားစရာရသွားတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးလေရဲ့။ လီးဟာလည်း တောင်သထက် တောင်လာပြီး ဒုတ်ကြီးလို မာလာတယ်။ အကြောပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ ကြောက်စရာအသွင်ကို ဆောင်နေလေရဲ့။

သူ့လက်ထိပ်တွေ ဆက်မိဖို့ လက်နှစ်လုံးလောက် လိုပါတယ်။ ဒါကိုဘဲ သူက.. ဟင် .. သူ့ဟာကြီးက တုတ်လိုက်တာလို့ နောက်ပိုင်းမှာ ပြောသေးတယ် ..။ အရှည်ကတော့ ခြောက်လက်မခွဲလောက် ရှိတယ်။ ဒစ်ဟာ ခရမ်းချဉ်သီးကြီးလို နီရဲ ပြောင်လက်နေတော့တယ် ..။ သူ့လက်ဟာ လီးကိုကိုင်ပြီး အပေါ်တက်လိုက် အောက်ဆင်းလိုက် လုပ်နေတယ်။ ပြီးတော့ ဒစ်ထိပ်ကို အသာပွတ်ပေးနေရဲ့ ..။

ကျွန်တော်လည်း သူ့စောက်ဖုတ် ပြောင်ပြောင်လေးကို ပွတ်သပ်ထားရင်း အကွဲကြောင်းကို လိုက်စမ်းမိတယ် ..။ ဖွံ့ထွားတဲ့သူမို့ အကွဲကြောင်းဟာ စိနေ အောင် ကပ်နေရဲ့ ..။ လက်ခလယ်အနေနဲ့ အသာဆွဲပွတ်ပြီး နည်းနည်းချင်း ဖိသွင်းကြည့်တယ် ..။ ပျော့အိပြီး ကျွံဝင်သွားပေမဲ့ အခေါင်းထဲ လက်က မရောက်နိုင်ဘူး။

“ ပေါင်နည်းနည်းဟပေး တင်မေ ..။ စောက်ဖုတ်က သိပ်ကပ်နေတော့ အပေါက်ရှာမတွေ့ဘူး”

ပြောပြောဆိုဆို ဖင်ကြွပေးလိုက်တယ် ..။ သူလည်း မငြင်းပါဘူး ဖင်ကြွပေးတာနဲ့ ပေါင်ကို ဖြဲပေးလိုက်လေရဲ့။ ဒီတော့မှ .. လက်ညိုးနဲ့ လက်သူကြွယ်သုံးပြီး နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို ဟလိုက်ပါတယ် ..။ ပြီးတော့ လက်သူကြွယ်ကို အသာထိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်။ ဟိုးအဆုံးထိ မဝင်ပေမဲ့ တဝက်လောက် ဝင်တယ် ..။ ဒါလည်း ကောင်းကောင်း ကလိပေးလို့ရတာဘဲ မဟုတ်လား။

စောက်စေ့ ချွန်ချွန်တုတ်တုတ်ကြီးကို လက်ချောင်း တွေကြားမှာ ညှပ်ပြီး ပွတ်သပ်ဆွနယ်ပေးနေမိတယ်။ တဖြေးဖြေးနဲ့ စောက်စေ့ဟာ မာကြောပြီး တဆတ်ဆတ် တောင်လာတယ် …။ စောက်စေ့ဟာ လူနဲ့လိုက်အောင် ထွားတာဘဲ ..။ လက်သန်း ၂ ဆစ်လောက်ရှိပြီး လက်သန်းလောက်လည်း တုတ်တယ် ..။ ဒီလောက် စောက်စေ့ထွားတဲ့ မိန်းမမျိုး တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးဘူး…။ စောက်စေ့ကို ကလိပေးရင်းနဲ့ အခေါင်းထဲက အရည်ကြည်တွေက စိမ့်စိမ့်ယိုစီးလာပါတယ်။

အခုန ခပ်ကြပ်ကြပ်ဖြစ်နေတဲ့ လက်ချောင်းဟာ အရည်တွေနဲ့ စိုစွတ်ပြီး အခေါင်းထဲ ချောင်ချောင်ဝင်လို့ရသွားပါတယ်။ လက်ခလယ် တဆုံးထိုးလိုက်တော့ မျက်နှာတစ်ချက်မဲ့သွားတယ် ..။ ကျွန်တော့်ကိုလည်း တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်လာတယ် ..။ သူ့နို့အုံဟာလည်း လေထိုးထားတဲ့ ရော်ဘာဘောလုံးလို တင်းမာလာလေရဲ့။ အသားညိုသူမို့ နို့သီးတွေဟာ နို့အုံထိပ်မှာ ပိတုန်းနားနေသလို အနက်ရောင်ဖက်ကို လုနေပါတယ် ..။ ရမက်စိတ်ကြောင့် အသက်ရှူကြမ်းနေတာမို့ .. နို့အုံကြီးတွေဟာ ကြွကြွတက်လာပါတယ်။

ကျွန်တော့်လက်ချောင်းဟာ စောက်ခေါင်းထဲမှာ ဝင်လိုက် ထွက်လိုက်နဲ့ ကစားနေတော့ .. သူလည်း စိတ်တဖြေးဖြေးကြွလာပြီး ဖင်ကို အသာကော့ကော့ပေးနေတယ်။ စောက်ခေါင်းထဲ .. အသားဆိုင်နုနုလေးတွေကလည်း လက်ကိုလာပြီး ရစ်ပတ်နေလေရဲ့ ..။ စောက်စေ့ကို လက်နဲ့ ပွတ်ဖိတိုင်း ဆတ်ကနဲ .. ဆတ်ကနဲ .. တုန်တုန်သွားတယ်။ လီးကိုင်ထားတဲ့ သူ့လက်ကို အသာဖြုတ်ချလိုက်တော့တယ် ..။ ပြီးတော့ ကုလားထိုင်မှာ ခပ်ရှောရှော ထိုင်နေတဲ့ သူ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တယ် ..။ သူ့ကို ကျွန်တော်တွေ့ခါစက ပြောတဲ့ စကားတွေဟာ နောက်နေတာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သဘောပေါက်သွားလေရဲ့။

“ နည်းနည်းလျှောဦး .. အေးဟုတ်ပြီ .. ပေါင်ကိုဖြဲလိုက် ခြေထောက်တစ်ချောင်း ဟိုခုံပေါ်တင်လိုက် ..။ နေဦး နောက်ခုံတစ်လုံးချပေးမယ် .. ကဲ ရော့ .. တင် .. ဒီပေါ် ..”

အခုဆို တင်မေဟာ ခုံသုံးလုံးပေါ်မှာ လောဘတကြီး ခွထိုင်နေတဲ့ ပုံစံဖြစ်သွားပါပြီ ..။ တစ်လုံးပေါ်ထိုင် ကျန်နှစ်လုံးပေါ် ခြေထောက်တွေ ကားတင်ထားလေရဲ့။ ကျွန်တော့်မျက်နှာ ရှေ့တည့်တည့်မှာ အညိုရောင် စောက်ဖုတ်ပြောင်ပြောင်လေးဟာ ချစ်စရာ .. ဟပြဲနေလေရဲ့။ အကွဲကြောင်းနားရောက်တော့ အရောင်က ပို့ရင့်ပြီး နီညိုရောင်လုနေရဲ့ ..။ စောက်စေ့ဟာ နီရဲတဲ့ ပန်းပင်အလယ်က အတိုင်လေးလို ထောင်နေရဲ့။ အတွင်းနှုတ်ခမ်းတွေဟာလည်း ခွေလိပ်ပြီး ပန်းပွင့်တစ်ခုလို ကြွားကြွားဝင့်ဝင့် လှနေလေရဲ့။

အဲဒီစောက်ခေါင်းထဲ ကျွန်တော့်လျှာကို ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ နည်းနည်းတော့ ညှီတယ် ..။ အေးပေါ့လေ .. လက်လုပ်လက်စားဘဲ ဒီလောက်တော့ ရှိမှာပေါ့ ..။ ဒါပေမယ့် သနပ်ခါးနံ့လေးလည်း သင်းနေတော့ ခံသာသလိုရှိတာပေါ့ ..။ ငန်ကျိကျိအရသာကို လျှာမှာ ခံစားလိုက်ရတော့တယ် ..။ လျှာဝင်သွားတာနဲ့ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားပြီး တဆတ်ဆတ် တုန်နေလေရဲ့ .. အရသာတွေ့နေပြီလေ..။

ကျွန်တော်လည်း စောက်ခေါင်းကို လျှာနဲ့ ဝိုက်မွှေ ကလိပေးနေမိတယ် ..။ အထဲမှာ ပြောင်းလဲမှုတွေက အံ့သြစရာပါဘဲ ..။ လျှာကို အထဲကနေ ဆွဲစုပ်နေတယ် ..။ စောက်စေ့ကို နှုတ်ခမ်းလွှာတွေနဲ့ တယုတယ ပွတ်တိုက်ပေးတော့။

“ အိုး .. ဟင်း ဟင်း .. အား .. ကိုကိုရယ်.. အား .. အမေ့ . . ဟင်း ဟင်း . .အိုး ..”

တင်မေဟာ ချက်ချင်းဘဲ ကိုကိုတွေ ဘာတွေ ဖြစ်သွာလေရဲ့ ..။ သူ့ရဲ့ စိတ်ကူးယဉ် အချစ်ဇာတ်လမ်း ဟာ အခုမှလာပုံဘဲ ..။ ကျွန်တော်က ပုံပြင်ထဲက မင်းသားလေးပေါ့။ သူကတော့ အိပ်ပျော်နေတဲ့ မင်းသမီးလေးပေါ့။ ရှေးရိုးစဉ်လာ ပုံပြင်ထဲကလို နှုတ်ခမ်းကို နမ်းပြီး မနှိုးဘဲ စောက်ဖုတ်ကို ခေတ်သစ်ပုံစံနဲ့ နမ်းစုပ်နှိုးတော့ သူ့ခင်မျာ ကိုကိုတွေ ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်တာပေါ့။

သူ့ကို ဒီပုံစံနဲ့ နှိုးတာ အလကားတော့ မဟုတ်ဘူးနော် ..။ အတုန့်အလည့်ဆိုတာ လာရမှာပေါ့။ ရော်ဘာတံ ပျော့ပျော့လေးလို မာစိစိဖြစ်နေတဲ့ စောက်စေ့ကို မလွတ်တမ်း ဖိကိုက်ထားတော့ တင်မေဟာ ဖင်လေးကြွကြွလာသလို သူ့လက်နဲ့ ကျွန်တော့ခေါင်းကို စုံကိုင်ပြီး စောက်ဖုတ်နဲ့ ဖိဖိကပ်ထားတယ်။

“ အိုး ..ကိုကိုရယ် .. ဟင်းဟင်း ..ဟင်း”

စောက်ဖုတ်ထဲက ပျစ်ချွဲချွဲ အရည်တွေက စိမ့်စိမ့်ယိုကြလာတယ်။ ကျွန်တော့်မေးစေ့နဲ့ နှုတ်ခမ်းတဝိုက်မှာ ပေကျံပြီး နေရထိုင်ရ ခက်စေပါတယ် ..။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ်လေ .. စမိမှတော့ ဆုံးခန်းတိုင်အောင် လုပ်ရမှာဘဲ။ ဒီတော့ .. စောက်ဖုတ်သားထဲ လက်မနှစ်ချောင်း ထိုးထည့်ပြီး ဆွဲဟလိုက်ပါတယ် ..။ မတရား ဆွဲဟလိုက်လို့ အတွင်းသားအတော်များများဟာ အပြင်ကို အံကျလာပါတယ်။

“ အိုး .”

တင်မေ နာသွားပုံဘဲ .. အရမ်းဆွဲဖြဲလိုက်တော့တာကိုး ..။ ကျွန်တော် မျက်နှာတစ်ခုလုံးကို စောက်ဖုတ်မှာ အပ်ထားလိုက်တယ်။ လျှာဟာ ဟိုး အထဲရောက်အောင် အင်နဲ့အားနဲ့ ထိုးဝင်နေတယ်။ စောက်ခေါင်းနံရံတွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဖိတိုက်ပေးနေမိတယ် ..။ ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် လုပ်နေတဲ့ လျှာရဲ့ စည်းချက်နဲ့အညီ တင်မေဟာ ထွန့်ထွန့်လူးနေတယ်။

“ အား . အား .. အား .. အင် .. အင် .. ဟူး ..”

ကျွန်တော် ခေါင်းကို လက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး စောက်ဖုတ်မှာ တအားဖိကပ်ပေးထားလိုက်ပါတယ် ..။ သူ့စောက်ခေါင်းထဲက ကျတဲ့ဟာတွေ ပါးစပ်ထဲ ဒလဟော ဝင်လာတာပေါ့ ..။ ဘယ်လိုမှ လွှဲရှောင်မရတော့ အသာငုံထားလိုက်ရတယ်။ ခဏနေတော့ ခေါင်းကို လွှတ်ပေးတာနဲ့ မတ်တပ်ရပ်ပြီး သူနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်း ဆက်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ငုံထားတဲ့ ဟာတွေကို သူ့ပါးစပ်ထဲ အသာထွေးထည့် ပေးလိုက်တယ်။

“ အု .. ဝု .. အင့် . .ဂလု .. ဘာတွေလဲ”

“ မင်းဟာတွေဘဲ .. ဘယ်လိုလဲ အရသာရှိရဲ့လား”

“ ဟင်း ..”

သက်ပြင်းတစ်ချက်ချပြီး ငြိမ်ကျသွားတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ရရိုးလား .. သူ့ကိုခွရပ်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ငပဲကတော့ သူ့မျက်နှာရှေ့မှာ တရမ်းရမ်းနဲ့ပေါ့ ..။

“ တင်မေ .. ဒီမှာကြည့်စမ်း”

“ ဟဲ့ ..”

မျက်စိဖွင့်ကြည့်လိုက်တဲ့ တင်မေဟာ မျက်နှာရှေ့မှာ ဘွားကနဲ ပေါ်လာတဲ့ လီးကြီးကိုကြည့်ပြီး လန့်သွားပုံပါဘဲ ..။ မျက်လုံးပြူးပြီး ခေါင်းနောက် တွန့် သွားတယ် ..။

“ ဟယ် .. လန့်လိုက်တာ .. ရင်ကို တုန်သွားတာဘဲ ”

“ ဘာလို့လန့်တာလဲ”

“ မြွေများလားလို့ ..”

“ ဟုတ်တယ် .. စောက်ခေါင်းထဲဝင်မယ့် လီးမြွေပေါ့ ..”

“ ကြည့် .. ရိုင်းပြီ”

“ အမှန်ပြောတာ .. ကဲ ပါးစပ်ဟ”

“ အံမယ် .. ဘာလုပ်မလို့လဲ”

“ လီးစုပ်ခိုင်းမလို့လေ ..”

“ ဟေအေး .. ဒါတော့ မလုပ်နိုင်ဘူး”

“ အံမယ် .. နင်က ကြီးကျယ်လို့ .. နင့်ကြတော့ ငါလုပ်ပေးရသေးတယ် ”

“ ဒါကတော့ ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ်လုပ်တာဘဲ .. လီးစုပ်တဲ့ ကောင်မလို့တော့ အခေါ်မခံနိုင်ဘူး”

“ ဒါဆိုကောင်းပြီ .. ငါ့လီးက စုပ်မှတောင်တာ မတောင်တော့ နင့်ကို မလိုးရတော့ဘူးပေါ့ ..”

“ လက်နဲ့ ဂွင်းတိုက်ပေးမယ်လေ”

တင်မေက တထစ်လျှော့သွားပါတယ်။

“ မရဘူး . ဒီကောင်က အကျင့်ပါနေတာ .. စုပ်မှဘဲတောင်တယ် ..”

“ ဟင်း .. စိတ်မောရပါလား.. ကဲကဲပေး”

“ ဟိတ် .. ကိုက်တော့ မကိုက်လိုက်နဲ့နော်”

ဟုတ်တယ်လေ .. လီးသာ စုပ်ခိုင်းရတယ် ခပ်လန့်လန့်ပဲ .. မတော်လို့ ကိုက်လိုက်မှ ဒုက္ခ။ ပထမတော့ အင်တင်တင်လုပ်နေတဲ့ တင်မေဟာ အခုတော့လည်း စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် စုပ်နေတယ် ..။ သူ့ပါးနှစ်ဖက်ဟာ ချိုင့်လိုက် ဖောင်းလိုက်နဲ့ သေချာစူးစိုက်ပြီး လီးကို စုပ်နေလေရဲ့။

“ အား .. ကောင်းလိုက်တာ တင်မေရယ်”

သူဟာ လျှာကို လီးဒစ်မှာ ပြေလိုက် ရစ်ပတ်ပြီး မြှင်းစုပ်နေတယ် ..။ လီးဟာ တဖြေးဖြေးနဲ့ တင်းမာတောင်ထလာပါပြီ။ သူ့ရဲ့နဂို အသွင်အပြင်ဟာ လုံး၀ အရေခွံချွတ်ချလိုက်သလို ပြောင်းသွားလေရဲ့ ..။ အခုန ပျော့ခွေနေပေမဲ့ အခု ဒုတ်တစ်ချောင်းလို မာနေပြီလေ။ အခုန မဲမဲခြောက်ကပ်ကပ်ဖြစ်နေတဲ့ လီးဟာ အခုဆို နီရဲပြီး ပြောင်လက်နေရဲ့။ အကြောတွေ ဘေးပတ်လည်မှာ ထောင်ထပြီး အားမာန်အပြည့်နဲ့ တိုက်ခိုက်မဲ့ အသွင်ကို ဆောင်နေပါတယ် ..။ ဂွေးဥတွေဟာလည်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကြုံ့ဝင်သွားပြီး ရော်ဘာတုံးတစ်ခုလို ရှုံ့ပြီးစုနေရဲ့။

တင်မေကတော့ လီးစုပ်တာ အရသာတွေ့သွားပုံပဲ ..။ လီးအရင်းကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး ခေါင်းကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်နဲ့ စုပ်နေရဲ့ ..။ လီးဟာ သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ ပြည့်ကြပ်နေပြီး တဝက်လောက် သွင်းမိရင်ဘဲ အာခေါင်ကို သွားသွားထိုးမိတယ်လေ ..။ ဒါလည်း ဂရုမစိုက်ဘူး .. တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် အသဲအသန် စုပ်နေတယ် ..။ ကျွန်တော်ကိုများ အရွဲ့တိုက်သလားဘဲ .. သူ့စုပ်အား ကောင်းလေ .. ကျွန်တော် ဒုက္ခရောက်လေပေါ့။

“ ဟား .. တင်မေ . အိုး .. အား .. ကျွတ်.. ကျွတ်.. ကျွတ်.. အိုး .. အား .. အားဟား .. အင်း .. ရှီး .. ကျွတ်ကျွတ်.. ကျွတ်.. ကောင်းလိုက်တာ တင်မေရယ် .. အိုး ..”

ကျွန်တော့်နှုတ်က မအောင့်နိုင် မအီးနိုင် အာမေဋိတ်သံမျိုးစုံ ထွက်နေလေရဲ့ ..။ ဒီလိုထွက်မိလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုဘဲ ရှက်မိပါရဲ့။ ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုမှ ထိန်းလို့မရဘူး ဒီတစ်ခေါက်ထဲ မဟုတ်ဘူး .. အခေါက်တိုင်းဘဲလေ။ ကျွန်တော်လည်း ဖီးလ်တက်လာတာနဲ့ သူ့ခေါင်းကို ကိုင်ပြီး ပါးစပ်ထဲ လိုးလိုးဆောင့်ဆောင့်ချင်နေမိတယ်။ သူကတော့ အခံရခက်မှာပေါ့လေ ..။ ဒီလိုခံရခက်တာကိုဘဲ အရသာမဟုတ်လား ..။ ခပ်နာနာလုပ်ရတဲ့ ကျွန်တော်ကလည်း ပိုပြီး ကျေနပ်နှစ်သိမ့်မှုရှိလာတယ်လေ။

သူ့ ပါးစပ်ထဲမှာ လီးကို ပတ်လည်လှည့်ပြီး ဆောင့်ပေးသလို သူကလည်း သိပ်ခံစားမှုမပြပဲ အလွယ်တကူနဲ့ ခံရှာပါတယ်။ လီးဟာ လည်ချောင်းရော ဘယ်ညာပါးစောင်းကိုရော အာခေါင်ကိုရော နေရာအနှံ့ ဟိုထိုး ဒီထိုးနဲ့ပေါ့။ သူကတော့ အစုပ်မပျက်ပါဘူး။

“ ပြွတ်..ပြွတ်.. ဒုတ် .. ဝု ..ပြွတ်.. ဒုတ်.. အု .. ရှီးကောင်းတယ် .. တင်မေရယ် .. အိုး.. ကောင်းလိုက်တာ .. စုပ် .. စုပ် .. မြန်မြန်လေး စုပ်ပေး . . အား .. မြန်မြန် .. စုပ် .. စုပ် .. တင်မေ ..တင်မေ .. အား ”

ကျွန်တော့်ဆောင့်ချက် မြန်လာသလို သူလည်း ကျွန်တော့်ရဲ့ တုန်တုန်ရီရီ တောင်းဆိုချက်ကြောင့် လီးကို သွေးထွက်မတတ် အားရပါးရ စုပ်ပါတော့တယ်။ လီးဟာ သူ့အာခေါင်ကို ထိုးမိတိုင်း

“ အု”

ဆိုတဲ့ အသံဟာ ဗလုံးဗထွေးနဲ့ ထွက်လာတယ်..။ ဒါပေမဲ့ မညှာနိုင်လို့ အားရပါးရ ဆောင့်ပေးလိုက်တော့ ကျွန်တော့်လီးဟာ တင်းကနဲဖြစ်သွားပြီး ဆီးပြန်တလျှောက် သုတ်ရည်နွေးနွေးလေးတွေ စီးဆင်းလာပါတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း သူ့ခေါင်းကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး လီးကို သူ့ပါးစပ်နဲ့ တစ်မိနစ်လောက် စိမ်ထားလိုက်တယ်။

ဟုတ်တယ်လေ .. အခုန ကျွန်တော် သူ့ကို လုပ်ခဲ့သလို ကျွန်တော်ရဲ့ သုတ်ရည်တွေ ပါးစပ်ထဲငုံပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့မစုပ်ချင်ဘူး ..။ သူမျိုချလောက်ပြီထင်မှ အသာလေး လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ် ..။ ပြွတ်ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ လီးဟာ မျှော့မဲကြီးတစ်ကောင်လို ပြောင်ပြောင် ပျော့ပျော့ကြီး ပါးစပ်အပြင်ကို ရောက်လာတယ်။

“ အား .. ကောင်းလိုက်တာ .. ဘယ်လိုလဲ တင်မေ .. လီးစုပ်ရတာ ကောင်းရဲ့လား”

“ မဆိုးပါဘူး .. ဒါကြောင့် အခြောက်တွေ လီးစုပ်ဝါသနာပါတာကိုး ..”

ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ထိုင်ခုံတစ်လုံးစီမှာ ထိုင်ပြီး ခဏနားလိုက်ကြတယ် ..။ တစ်ယောက်ရဲ့ အင်္ဂါ အစိတ်အပိုင်းတွေကို တစ်ယောက်က စိတ်ဝင်တစား ကြည့်ပြီး ရင်တွေမောလာလေရဲ့ ..။ ရင်ထဲက ရမ္မက်လှိုင်းဟာ ရင်ဝကို တဝုန်းဝုန်းရိုက်လို့ .. အသက်ရှူပြင်းလာရတယ်။

“ ဘယ်လိုလဲ တင်မေ .. ခံဖို့အသင့်ဘဲလား”

ကျွန်တော်ဟာ ကွေ့ကောက် သွယ်ဝိုက်ပြီး ပြော တာကို ဘယ်လိုမှ မကြိုက်တဲ့အတိုင်း တင်မေ့ကို ရှင်းရှင်းဘဲ မေးလိုက်ပါတယ်။

“ အမြဲတမ်း အဆင်သင့်ဘဲ ..။ ဒါပေမဲ့ အရမ်းတော့မလုပ်နဲ့နော် .. ငိုမှာဘဲ ..။ အခုန စုတ်ပြဲထားတာ အခုထက်ထိ စပ်နေသေးတယ် ..။ သူ့ဟာကြီးက အကြီးကြီး . .အရမ်းတော့ မလုပ်နဲ့ ..။ တင်မေ ခံနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး ..”

“ အေးပါ .. ကဲ .. ကဲ .. ဟိုစားပွဲခုံပေါ်မှာ မှေးအိပ်လိုက် ..။ တစ်ကိုယ်လုံးမတက်နဲ့ ..။ ခြေထောက်က ကြမ်းပေါ်မှာ ရှိပစေ ..။ အေး.. ခါးစောင်းတွေက ခုံ စောင်းမှာ ထိနေပစေ”

သူ့နို့တွေဟာ ခုံပေါ်မှာ မညှာမတာဘဲ ခံထားရလို့ ပြားကပ်နေပါတယ် ..။ အခု ကျွန်တော်လုပ်တဲ့ပုံက နာဇီအရာရှိတွေ အကျဉ်းကျ အမျိုးသမီးချောကို စိတ်ကြိုက် ပြုကျင့်တဲ့ပုံစံပါဘဲ ..။ ဒီအကြောင်းကို နိုင်ငံခြားဝတ္ထု တစ်ခုထဲမှာ ဖတ်မိလို့ အခွင့်ကြုံတုန်း သုံးကြည့်တာပါ။

အခုဆို .. တင်မေလည်း ကိုယ်တုံးလုံး ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိပါဘူး။ ကျွန်တော်လည်း အဝတ်တစ်လွှာ မတင်ဘဲ ဗလာကိုယ်ထီးနဲ့ပါဘဲ။ တင်မေနောက်မှာ ဝင်ရပ်လိုက်ပြီး အတိုင်းအတာတွေကို ကြည့်လိုက်တော့ အားလုံးအတော်ဘဲ။ စောက်ဖုတ်ဟာ လီးရှေ့မှာ အရည်တစ်စိုစိုနဲ့ ဖိတ်ခေါ်နေတယ် ..။ အမွှေးမရှိလို့ အသားဆိုင်တွေသာ ထင်းထင်းကြီး ပေါ်နေရဲ့ ..။ စားပွဲဘေးမှာရှိတဲ့ နိုင်လွန်ကြိုးခွေကို ယူလိုက်ပြီး သူ့ပေါင်ကိုကား .. ခြေကျင်းဝတ် တစ်ဖက်နဲ့ စားပွဲခြေထောက်တစ်ခုကို ပူးချည်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ နောက်တစ်ဖက်နဲ့ စားပွဲခြေထောက်ကို ပူးချည်လိုက်တယ်။

“ ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ .”

နည်းနည်း အံ့သြရုံကလွဲပြီး ပုံမှန်အသံနဲ့ဘဲ မေးလာလေရဲ့။

“ ပိုကောင်းအောင်လို့ပါ စောင့်ကြည့်နေပေါ့ .. ဘာလို့ မပြီးခင် သိချင်ရတာလဲ”

“ ကောင်းပါပြီတော့ .. ကောင်းပါပြီ”

အခုဆို တင်မေဟာ ကားပြီး ကုန်းထားပါတယ်။ စောက်ပတ် အကွဲကြောင်းလေးနဲ့ ဖင်အကွဲကြောင်းဟာ တဆက်ထဲလို ဖြစ်နေတာမို့ ကော်ပတ်ရုပ်တစ်ရုပ်လို ဘယ်ညာခြမ်းနှစ်ခု ကော်နဲ့ ကပ်ထားသလိုမျိုးဘဲ လုပ်ထားတာလားလို့ ထင်စရာ။

“ ကဲ .. စပြီဟေ့ ..”

ပြောပြောဆိုဆို သူ့နောက်မှာဝင်ပြီး လီးဒစ်နဲ့ စောက်ဖုတ်သား နူးနူးညံ့ညံ့လေးတွေကို ဖိမွှေ ပွတ်တိုက်ပေးပါတယ်။ ခဏကြာတော့ တင်မေဟာ တဟင်းဟင်း ဖြစ်လာပြီး ဖင်ကို ကော့ပေးနေလေရဲ့ ..။ စောက်ဖုတ်ဟာလည်း ရှုံ့ချီပွချည် ဖြစ်လာပါတယ်။

“ ဟင့် .. လုပ်တော့လေ .. ဘာလုပ်နေတာလဲလို့ ..”

“ ဟင်းဟင်းဟင်း .. ဖြေးဖြေးပေါ့ .. တင်မေရယ် အချိန်တွေ အများကြီးရှိပါသေးတယ်”

မခံချိ မခံသာ ပုံစံနဲ့ ပြောရင်း သူ့စောက်ဖုတ်ကို ကလိမွှေပေးနေမိတယ် ..။ ခရမ်းချဉ်သီးလိုချောပြီး ပြောင်လက်တင်းမာနေတဲ့ ဒစ်နဲ့ စောက်စေ့ကို ဖိပွတ်ပေးတော့ နဂိုကမှ ကြီးတဲ့ စောက်စေ့ဟာ တဆတ်ဆတ်နဲ့ လီးကို ရန်ထောင်နေပါရော ..။ စောက်ဖုတ်က အရည်တွေကလည်း တစိမ့်စိမ့် ပေါင်တစ်လျှောက် ယိုစီးလာလေရဲ့။

“ ဟင်း .. လုပ်ပါတော့ဆို .. ဒီမှာ မခံနိုင် တော့ဘူး .. သိပ်ယားနေပြီ သိလား .. အလကား လူကို ဒုက္ခပေးနေတယ် .. လုပ်ပါ.. နော်”

ကျွန်တော် လုပ်ချင်နေပါပြီ .. ဒီတော့ အဲ့ဟနေတဲ့ အကွဲကြောင်းထဲ ဒစ်ကို အသာထိုးသွင်းလိုက် တယ်။ အရည်တွေနဲ့ ချွဲကျိနေတာမို့ ရှောကနဲ ဝင်သွားလေရဲ့။ ရှောကနဲ ဝင်သွားတာနော် .. ချောင်ချောင်ချိချိ ဝင်သွားတာ မဟုတ်ဘူး .. အရည်တွေကြောင့်သာဝင်နိုင်တာ ..။ ဒစ်ဝင်တာနဲ့ သူလည်း မြောက်တုန်သွားပြီး ဖင်ကြောတွေ ရှုံ့သွားတယ် .. ။ အသားစိုင် ကျဉ်းကျဉ်းလေးကို တိုးဝင်ရတာမို့ ““ဗြစ်”” ကနဲ ပြည့်သွားသလို နာသွားတဲ့ သူ့ပါးစပ်ကလည်း အားကနဲ အော်ရှာတယ်။

“ ဖြေးဖြေး .. နာတယ် .. မရတော့ဘူး ..”

တင်မေရယ် .. နင်ကလည်း အခုနက လီးကို ချစ်တယ်ဆို .. အခုတော့လည်း ဖြေးဖြေးတဲ့။ လီးတစ်ချောင်းလုံးကို အထင်မသေးသင့်ကြောင်း နင့်ကို ပညာပေးမယ်လို့ စိတ်ထဲက ပြောပြီး ဝင်လက်စလီးကို ဆက်သွင်းလိုက်ပါတယ်။

“ ဗြွစ် .. ပြွတ် ..ပြွတ် .. အ .. အ .. အား .. ဖြေးဖြေး .. ဖြေးဖြေး .. ရှစ်ကြီးခိုးပါရဲ့ .. နာလွန်းလို့ပါ ..”

ခြေတောက်တွေ ကြိုးတုပ်ခံထားရတဲ့ တင်မေဟာ အစွန်းတွေကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ပြီး ခေါင်းကို ဘယ်ညာရမ်းခါရင်း ငယ်သံပါအောင် အော်နေတယ်။ ကျွန်တော်ရဲ့ သနားညှာတာစိတ် .. လူလူချင်း ကိုယ်ချင်းစာစိတ်တွေဟာ ရမ္မက်လှိုင်းနဲ့ ကစင့်ကလျား လွင့်မျောသွားပြီမို့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ရင်ထဲမှာ ကောင်းကောင်းကြီး လိုးဖို့နဲ့ .. တင်မေကို ခိုက်သွားအောင် လုပ်ဖို့ဘဲ ရှိပါတော့တယ်။

“ တင်မေရယ် .. ဒီလီးနဲ့ အလိုးခံရတာများ အော် နေရသေးတယ် ..။ ခဏအောင့်ခံ မကြာခင် ကောင်းသွားမယ် ..။ အဲဒီတော့မှ စောက်ပတ်ပြဲချင်ပြဲပါစေ .. လိုးပါတော့လို့ မတောင်းပန်နဲ့။ နင်ကလည်း လူကြီးသလောက် စောက်ပတ်သေးတာကိုး ..။ ကိစ္စမရှိဘူး .. နောက်ဆို ကျယ်လာမှာပါ .. များများသာအလိုးခံပေး..။ အံမယ်.. ငိုနေတယ် ဟုတ်လား ..။ တိတ်ပါဟာ ခဏနေရင် မနာတော့ပါဘူး .. စိတ်ချ”

တငိုငို တယိုယိုဖြစ်လာတဲ့ တင်မေကို အသာချော့မော့ရင်း လီးကို အဆုံးထိအောင် သွင်းချလိုက်ပါတယ်။

“ ပြွတ်.. စွပ် ..ပြွတ်.. ဒုတ်.. အ .. အား.. အမေ့ ..”

လီးထိပ်ဟာ သားအိမ်ကို မညှာမတာ သွားဆောင့်ချလိုက်ပါတယ်။ မလွတ်မလပ် ဖြစ်နေရှာတဲ့ တင်မေဟာ မလှုပ်နိုင်မရှားနိုင်ဘဲ လီးရဲ့ဒဏ်ချက်တွေကို ဘလိုင်းကြီး ခံလိုက်ရလေရဲ့ ..။ သားအိမ်ကို ဒုတ်ကနဲ ဆောင့်သံနဲ့ အမေတသံဟာ တချိန်ထဲလိုလို ပေါ်ထွက်လာပါတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ . .အံကြိတ်ခံနေပုံရတယ် ..။ “အမေ”လို့ အော်ပြီးတာနဲ့ ခုံပေါ်မျက်နှာအပ်ပြီး ငြိမ်နေတယ်လေ ..။ လူကငြိမ်ပေမဲ့ စောက်ဖုတ်က လှုပ်ရှားနေတယ် ..။ ကြပ်ကြပ်သိပ်သိပ် ဝင်နေတဲ့ လီးကို တရစ်ရစ်နဲ့ ရစ်ပတ်နေတယ် ..။ အစွမ်းကုန်ရစ်ပတ်ပြီး ပြန်လျော့သွားလိုက် .. ပြီးတော့ ပြန်ပတ်လိုက်နဲ့ လှုပ်ရှားနေတယ်။

လီးကို ထုတ်တယ်ဆိုရုံသာ ထုတ်ပြီး အထဲပြန်သွင်းတဲ့ ပုံစံကို ခပ်မြန်မြန်လေး လုပ်ပေးလိုက်တော့ နေရထိုင်ရတာ အသားကျသွားပုံဘဲ ..။ အခုန အသေလို ငြိမ်နေရာက နည်းနည်းလှုပ်ရှားလာတယ်။

“ ပြွတ်..ပြွတ်..ဗြွတ် .. ဟင့် . အင့် .. ဒုတ်.. အား .. ပြွတ်.. ဟင့် .. ဟင့် .. အင့် . .ဖတ်.. အိုး .. စွပ် .. ဒုတ် .. အား . .အင့် ..”

ဆောင့်တဲ့ အရှိန်ဟာ တဖြေးဖြေးနဲ့ မြန်လာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူလည်း အခုနလို ရုန်းရင်းဆန်ခတ် အမူအရာတွေ မရှိတော့ဘူး ..။ ခံသားကျသွားပုံဘဲ။

“ ကောင်းရဲ့လား တင်မေ ..”

“ အင်း ..”

“ ဒါနဲ့များ အခုန ဘာလို့ငိုရတာလဲ”

“ နာတာကိုး .. သူ့လီးကြီးနဲ့ ဒီလောက် သေးသေးထဲ မညှာမတာ လိုးထည့်တာကိုး”

“ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် .. အခုတော့ ကောင်းသွားပြီ မဟုတ်လား .. ပြီးခါနီးပြောနော် .. အတူပြီးစို့”

“ အင်း ..”

တင်မေဟာ တဖြေးဖြေးနဲ့ စိတ်ထန်လာဟန် တူပါတယ်။ ဖင်ကို ကော့ကော့ပေးနေတယ် ..။ စောက်ပတ် အတွင်းသားတွေကလည်း လီးကို တဖြေးဖြေးနဲ့ အားရပါးရ စုပ်ယူနေတယ်။ နှစ်ယောက်လုံးမှာ ချွေးတွေ ရေချိုးထားသလို ရွှဲနေတယ် ..။ ဒါပေမယ့် အခါတိုင်း ချွေးထွက်သလို နေရထိုင်ရတော့ မခက်ဘဲ .. ပိုလို့ကောင်းနေသေး ..။

ကျွန်တော်ဟာ သူ့ပုခုံးကို သေချာဆွဲကိုင်ပြီး… လီးကို ဒစ်ချန်ပြီး ထုတ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ဆွဲကိုင်ထားတဲ့ ပုခုံးကို အားပြုပြီး တရှိန်ထိုး ဆောင့်ချလိုက်ပါတယ်။ “အင့်”ကနဲ မြည်ရုံက လွဲပြီး နာကျင့်ဟန် မပြတော့ပါဘူး။ ဖင်ကြီးတရမ်းရမ်းနဲ့ ကြွကြွပေးလာတယ် ..။

ကျွန်တော်လည်း စိတ်တွေ မထိန်းနိုင် မသိမ်းနိုင် ထကြွလာပြီး စောက်ခေါင်းထဲ မညှာမတာ လိုးမိပါတော့တယ်။ လီးကို ပုံစံအမျိုးမျိုးနဲ့ သွင်းလိုက် ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးမိတယ်။ ပတ်ချာလည် မွှေပြီးတော့လည်း သွင်းတာဘဲ ..။ အောက်စိုက်ပြီးလည်း သွင်းတာဘဲ .. အိုဗျာ စုံလို့ဘဲ။ နည်းတွေ လျှောက်ရေးနေရင် ကျမ်းတစ်စောင်တောင် ဖြစ်သွားမယ်..။

“ ကိုကို .. မြန်မြန်ဆောင့်ပေး .. တင်မေ .. ပြီးတော့မယ် ..”

နှစ်ယောက်လုံးပြီးမှ ကောင်းမှာဆိုတော့ ကျွန် တော်လည်း သူနဲ့ ချိန်သားညှိပြီး ဆောင့်ပေးနေရတယ်။ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက အရည်တွေကြောင့် အသံမျိုးစုံ ထွက်နေပါပြီ။ ယ ဘာမှကြာလိုက်တယ်လို့ မထင်ရပါဘူး။

“ ကဲ..ကဲ .. ကဲ .. အင့်.. အင့် .. အင့် . .အား ”

ကျွန်တော် ကြိုတင် စိတ်ကူးထားတဲ့အတိုင်း နှစ် ယောက်လုံး ပြိုင်တူပြီးသွားပါတယ် ..။ ကျွန်တော့်ရဲ့ သုတ်ရည်နွေးနွေးတွေဟာ သူ့ရဲ့ စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံး ပြည့်သွားအောင် ထွက်ကျသွားပါတယ်။ သူ့အခေါင်းထဲကလည်း ကြမ်းပေါ်မှာ အိုင်ထွန်းသွားလောက်အောင်ကို ကျလာလေရဲ့။ ခဏလောက် သူ့စောက်ခေါင်းထဲ လီးကို စိမ်ထားပြီးမှ စွပ်ကနဲ ဆွဲနှုတ်လိုက်တယ်။

“ အာပါး .. ကောင်းလိုက်တာ”

“ ကောင်းနေ .. တစ်ယောက်ထဲ .. ဒီမှာ ကြိုးတွေဖြေပေးဦး”

ဟုတ်သားဘဲ .. အိပ်ရာဖက် ခြေဦးလှည့်နေတဲ့ ကျွန်တော်ဟာ အားနာနာနဲ့ သူ့ကို အနှောင်ထဲကနေ ဖြေပေးလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကုတင်ဆီ တွဲခေါ်သွားပြီး နှစ်ယောက်သား အချိန်တော်ကြာလှဲပြီး တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ဖက်အိပ်ရင်း ဇိမ်ယူနေမိတယ်။

“ ကဲ .. ပြန်မှဘဲ .. သိပ်နောက်ကျရင် ကားရမှာ မဟုတ်ဘူး”

“ တင်မေ .. ဒီမှာအိပ်မှာ မဟုတ်ဘူးလား”

“ ဘယ်သူကပြောလို့လဲ ..”

“ မသိဘူးလေ ”

“ မအိပ်ပါဘူး .. အိမ်က စိတ်ပူနေမှာပေါ့”

“ သွားကော သွားနိုင်လို့လား”

“ ရပါတယ် . နည်းနည်းတော့ နာတာပေါ့ .. ဒါပေမဲ့ကိစ္စမရှိပါဘူး ..”

“ ဒါဆို ခဏနေဦး လိုက်ပို့ပေးမယ် ”

“ ရပါတယ် ..”

“ မရနဲ့ .. လိုက်ပို့မှာဘဲ”

“ ဒါဆိုလည်း လိုက် ..။ ဒါနဲ့ မရိုမသေ ..”

“ ဟိုထိုင်ခုံပေါ်က ထဘီနဲ့အင်္ကျီကို ယူခိုင်းမလို့ မဟုတ်လား”

“ အင်း ..”

ကျွန်တော်တို့ဟာ (၅) မိနစ်တောင် မကြာလိုက်ဘဲ တိုက်ခန်းအပြင်ဘက် ရောက်သွားပါတယ် ..။ ဆောင်းလေ တစ်ချက် ဝှေ့တိုက်လို့ စိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားလေရဲ့။

“ တင်မေ .. တစ်ခါလောက် ညလာအိပ်ပါလား”

“ မလွယ်ဘူး အိမ်က အဖော်ပါမှ ညအိပ်ခွင့်ပြုတာ။ အဖော်ဆိုတာကလည်း ညီမလေးနဲ့ ဒေါ်ကြီးတို့ပဲရှိတာ။ အဲဒီတော့ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ .. မလွတ်မလပ်ကြီး”

“ အေးပေါ့လေ .. ကြည့်လုပ်ရတာပေါ့ .. ဒါနဲ့ နောက် ဘယ်တော့ တွေ့ဦးမလဲ”

“ နေ့တိုင်းလာခဲ့မယ်”

“ တကယ်နော်”

“ တင်မေတို့က ဆင်းရဲပေမယ့် မညာတတ်ဘူး”

“ အိုကေ”

ဟဲဟဲ တကယ်တော့ တင်မေ မပေါ်လာပါဘူး။ ဒီပွဲမှာ ဘယ်သူနိုင်တယ်ဆိုတာ ခင်ဗျား ဆုံးဖြတ်တော့ ..။ မိန်းမစိတ်ဟာ သိပ်ဆန်းကြယ်တာဘဲ ..။ ခံတုန်းကတော့ ကောင်းကောင်းခံပြီး နောက်မပေါ်လာတော့ဘူး .. အံ့ရောဘဲ။ ကျွန်တော်လည်း မင်းသားတစ်ယောက်မှ မဟုတ်တာ .. ခဏခဏ ဘယ်စုံပါ့မလဲ။ ဒီတော့ တစ်တိုက်လုံးမှာ တစ်ယောက်ထဲ ဥစ္စာစောင့်လို နေရတာပေါ့ ..။

တစ်လလောက် ဘယ်လိုမှ အပြောင်းအလဲ မရှိဘဲ စောင့်နေရတယ် ..။ တင်မေကိုတော့ နေ့တိုင်း လာနိုးလာနိုးနဲ့ မျှော်မိတာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ..မချောက မပေါ်လာတော့ဘူး။ သူနေတဲ့ နေရာလည်း သေချာမသိ ..။ အလုပ်လုပ်တဲ့ တိုက်ကိုလည်း မသွားချင် ..။ တစ်ခါနှစ်ခါတော့ လမ်းသလားဖူးပါတယ် ..။ အရိပ်အယောင်တောင် မတွေ့ရပါဘူး။

ဒါနဲ့ ကျွန်တော်လည်း ဆင်လီးခွေးမျှော် လုပ်မနေတော့ဘူး။ သူ ဒီတော့ ဘာလုပ်လဲ.. ဟိုဖက်လှည့်နေတာပါ .. ခွေးကို ပြောတာနော်။ ကျွန်တော်ကတော့ ကိုယ်တွေ့ဖြစ်ရပ် ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ရေးဖို့ တခမ်းတနား စိုင်းပြင်းနေတာပေါ့။ လောကမှာ မမျှော်လင့်တာတွေ ဖြစ်တတ်တယ်ဆိုတာ ခင်ဗျားလည်း သိမှာပေါ့ ..။

ကျွန်တော် တင်မေ့ကို မေ့နေပြီ.. စိတ်က ကယောက်ကယက် ဖြစ်နေတဲ့ အချိန်မှာ တင်မေတစ်ယောက် မိုးပေါ်က ကျလာသလို ဘွားကနဲ ပေါ်လာတယ်။ နောက်ပြီးတော့ သူတစ်ယောက်ထဲလည်း မဟုတ်ဘူး နှစ်ယောက်ဗျ။ ဟာ .. ပေါ်တော်မူတွေ .. မဟုတ်ပါ ..။ ကျွန်တော် တကယ်ပဲ ဝမ်းသာသွားလေရဲ့။

“ မျှော်နေတယ် မဟုတ်လား .. ကွန်ပျူတာ ဗေဒင်ဆရာပုံစံနဲ့ ဒက်ကနဲ ဟောလိုက်ပါတယ်။”

“ အေးပေါ့ .. တစ်ခါထဲ ပျောက်သွားလိုက်တာ.. တိုက်များတောင်ပြိုပြီး သေပြီလားလို့”

“ ဟဲ့ . . မပြောကောင်း ပြောကောင်းဟာ”

“ ကဲ..ဝင်ကြလေ”

“ ဝင်မှာ ..ဝင်မှာ . မပူနဲ့”

ကျွန်တော် တံခါးစောင့်ပိတ်သလိုလိုနဲ့ .. သူတို့နှစ်ယောက် ကျော်သွားတဲ့အထိ စောင့်နေလိုက်ပါတယ် ..။ နောက်ပိုင်း အလှကို မြင်ချင်လို့ပေါ့။ အားပါး .. တင်မေဘေးက ချာတိတ်မကလည်း မနည်းမနောကြီးဘဲ ..။ တင်မေထက်တောင် လှသေး ..။ တင်မေက ခါးနည်းနည်း တုတ်တယ်လေ ..။ သူကတော့ ခါးကိုကျဉ်းလို့ ..။ ပြီးတော့ .. တင်မေအသားက နည်းနည်းပွတယ် ..။ ဒီ ကောင်မလေးကြတော့ တစ်ကိုယ်လုံး ကျစ်လျစ်ပြီး ဖင်သားတွေ တစ်လုံးချင်း တစ်တစ်ရစ်ရစ်ကြီးနဲ့ .. မြှစ်စို့ပေါက်လို လှချင်တိုင်းလှနေရဲ့။

“ လာလေ .. ဘာကြည့်နေတာလဲ”

“ အကင်းပါးတဲ့ တင်မေဟာ ဖြတ်ကနဲ နောက် လှည့်ပြီး သူခိုးဖမ်းရင်း ငေါက်ငေါက် ပြောလိုက်ပါတယ်။

“ ဟဲ ..ဟဲ .. လှလို့ပါ”

“ လာပါ .. အချိန်ဖြုန်းမနေနဲ့”

မျက်စောင်းလေး တစ်ချက်ထိုးပြီး ခပ်ညုညုပြော လိုက်တဲ့ တင်မေ့ အမူအရာကြောင့် ကျွန်တော့်စိတ် တွေ ဟုန်းကနဲ ထလာပါတယ် ..။ သူမဖက်က အထာပေးနေပြီလေ ..။ ကောင်မလေးကတော့ အငေးသား ကြည့်နေလေရဲ့..။ ကျွန်တော် စားပွဲမှာ ထိုင်မိတယ်ဆိုရင်ဘဲ။

“ ညီမလေး ဒါ မမပြောတဲ့ ကိုရဲလင်းထွန်းတဲ့ .. ။ ကိုကို .. ဒါ တင်မေပြောတဲ့ တင်မေ ညီမလေး”

ကျွန်တော် ဘုရားမတမိအောင် မနည်းထိန်းထားလိုက်ရတယ်။ ညီမနှစ်ယောက်က တစ်ခြားစီဘဲ ..။ တစ်ယောက်တစ်မျိုးစီလေ။ အကြီးမက အသားညိုတယ် ကြမ်းတမ်းတဲ့ ပုံပေါက်တယ်။ အငယ်မက အသားဖြူတယ် .. ဖြူရုံတင်မကဘူး ဖွေးနေတယ်ဆို ပိုမှန်မယ် .. နုနုနယ်နယ် ပုံပေါက်တယ် ..။ ပစ္စည်းတွေကတော့ နှစ်ယောက်စလုံး ကောင်းတာဘဲ ..။ အကြီးမက နည်းနည်းပွတယ် .. အငယ်မက ကျစ်တယ်။

“ နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ ညီမလေး”

“ သူဇာပါ”

“ အင် .. နာမည်လည်းလှ လူလည်းလှတာဘဲ”

“ သွား .. လာမြှောက်နေပြန်ပြီ”

“ အော် .. တကယ်ပြောတာပါ”

အော်.. အစ်မကို ရှေ့မှာထားပြီး သူဇာနဲ့ ကျွန်တော် စကားနဲ့ စလူးမိပါတယ် ..။ ဒါပေမဲ့ တင်မေဟာ သဘောထား ကြီးကြီးထားလေရဲ့ ..။ ဘာမှမပြောရှာဘူး။

“ ကဲ.. လက်ဘက်ရည်သောက်ဦး”

အိမ်ရှင်တို့ဝတ္တရားအတိုင်း ကျွန်တော် ဧည့်ဝတ်ပြုရပါတယ်။ လက်ဘက်ရည်ကလည်း ဓာတ်ဘူးထဲမှာ အဆင်သင့်ရှိလို့ တော်သေးရဲ့ ..။ မနေ့က ဝယ်ထားတဲ့ ကိတ်မုန့်ခြောက်တွေလည်း ကျန်နေသေးတယ်။ ဒါနဲ့ လက်ဘက်ရည်သောက် မုန့်စားပြီး ၃ ယောက်သား ဟိုအကြောင်း ဒီအကြောင်း ပြောနေကြ။

ကျွန်တော်က အဖိုအမကိစ္စအကြောင်း စကားဦး သန်းတိုင်း တင်မေက အတင်းလမ်းလွှဲပစ်နေ‌တယ်။ သူ့ညီမရှေ့မှာ မပြောချင်ဘူးထင်ပါရဲ့။ ကျွန်တော်ကလည်း သူ့ညီမ ရှေ့မှာမို့ တမင်ပြောတာပေါ့။ ဒီအချိန်ထိ သူတို့ ဘာရည်ရွယ်ချက်နဲ့ ရောက်လာတယ်ဆိုတာ မသိသေးဘူး ..။ မေးလိုက်လို့လည်း မသင့်တော်ဘူး မဟုတ်လား။

“ ကိုကို .. တင်မေတို့ ဒီမှာအိပ်မှာနော်”

ဗြုံးကနဲ ပြောချလိုက်တဲ့ စကားကြောင့် ကိုယ့်နားတောင် ကိုယ်မယုံမိဘူး။

“ ဘာပြောတယ် ”

“ အော် .. ဒီမှာအိပ်မှာလို့ ပြောတာ ”

“ အိမ်ကလူတွေ စိတ်ပူနေရှာမှာပေါ့”

“ ဟင့်အင်း တင်မေ .. သေချာပြောခဲ့တယ် ..။ ဒီနေ့ မြောက်ဥက္ကလာမှာ ဘုရားပွဲရှိတယ်လေ ..။ ဇာတ်ပွဲ ကြည့်မယ်ဆိုပြီး ညီမလေးကိုခေါ်ပြီး ထွက်လာတာ။ လက်မှတ်တွေတောင် ဝယ်ထားသေးတယ် ..။ အိမ်က ညီအစ်မနှစ်ယောက်ဆို စိတ်ချတယ်လေ ..။ မနက် ၉ နာရီလောက် အိမ်ပြန်ရောက်ရင် ပြဿနာမရှိပါဘူး..။ ဘယ်လိုလဲ သဘောကျရဲ့လား”

“ အားဟား .. သဘောကျတာပေါ့… တင်မေရယ်”

ကျွန်တော် တော်တော်ဘဲ မြူးသွားပါတယ် ..။ ဆာနေတုန်း ထမင်းအိုးထဲ ဝင်ထိုင်မိတဲ့ လူလို ခံစားရတယ်လေ ..။ ဒါကြောင့် အာသွက်လာပြီး ဟိုအကြောင်း ဒီအကြောင်းတွေ မမောနိုင် မပန်းနိုင် ညီမနှစ်ယောက်ကို လက်ချာရိုက်ပါတယ် ..။ သူတို့ကလည်း မျက်လုံးအဝိုင်းသားနဲ့ တအံ့တသြ နားထောင်နေလေရဲ့။

“ ဒေါင်ဒေါင် .. ဒေါင်ဒေါင် .. ဒေါင်ဒေါင် .. ဒေါင်ဒေါင် .. ဒေါင်ဒေါင် .. ဒေါင်”

“ ဟာ စကားကောင်းနေလိုက်တာ ၁၁ နာရီတောင် ထိုးပြီဟ”

“ ဟုတ်သားဘဲ .. ကဲ စကားပြောလို့တော့ ကောင်းရဲ့ .. အိပ်ဖို့လည်း ပြင်ဦးမှဘဲ”

“ ကိုကို .. ညီမလေးကို တစ်ခန်းသိပ်ရအောင် .. သူက တစ်ယောက်ထဲ အိပ်ရမှ ကြိုက်တာ”

ကျွန်တော့်ကို မျက်စပစ်ပြရင်း ပြောတဲ့ တင်မေ့စကားကြောင့် သူဇာ့ကို ဘေးခန်းမှာ သိပ်ဖို့နေရာ သွားလုပ်ပေးရပါတယ် ..။ တိုက်အသစ်ဆိုတော့ အိပ်ရာခင်းတွေ ဘာတွေတော့ ဘယ်စုံစုံလင်လင် ရှိမလဲ ..။ ဒါပေမဲ့ အတတ်နိုင်ဆုံး ကောင်းအောင်တော့ လုပ်ပေးရတာပေါ့။

“ မမကရော ..”

“ မမက ကိုကိုနဲ့ နည်းနည်း စကားပြောလိုက်ဦးမယ် .. ညီမလေး အိပ်နှင့်ပြီးမှ မမ လာအိပ်မယ်”

“ အင်း .. အင်း”

ပြောပြောဆိုဆို တင်သားအိအိကြီးတွေကို ခါရမ်းပြီး ထွက်သွားတဲ့ သူဇာရဲ့ နောက်ပိုင်းကို ကြည့်ပြီး ကျွန်တော် လိုက်သွားချင်စိတ်တွေ ပေါက်လာပါတယ်။ သူဇာလည်း အခန်းထဲက ထွက်သွားရော ..

“ ဟင်း .. ဘာလိုက်ကြည့်နေတာလဲ .. တကထဲမှဘဲ .. လူကို ရှိတယ်တောင် မထင်ဘူး ..  ”

“ လှလို့ပါဟာ ”

“ ဒါကြောင့် ညီမလေးကို မခေါ်လာချင်တာ ..။ မတော်လို့ ရိပ်မိသွားရင် ဒုက္ခ..။ မခေါ်လို့လည်း မဖြစ်..။ ကဲ .. စစို့ ”

ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း တောင်းဆိုလာတဲ့ တင်မေ့စကားကြောင့် ကျွန်တော် အင်္ကျီချွတ်ချလိုက်ပါတယ်။

“ နည်းနည်းလောတယ်နော် . . တင်မေက ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးမှ ကြိုက်တာ”

“ ဘာလို့လဲ”

“ ဒါမှအားရှိတယ် မဟုတ်လား”

“ စတာနဲ့ အားရှိတာနဲ့ မဆိုင်ပါဘူး .. ခြေသလုံးပလွေရိုးဆိုတဲ့ စကား မကြားဘူးဘူးလား”

“ အလကား ဒါက တင်မေကိုယ်တွေ့..။ နောက်ဆုံး ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကန်ထရိုက်တာက မိန်းမလိုက်စားလွန်းလို့ ပိန်ပိန်နေတာ။ တင်မေကို တစ်ညတစ်ချီဘဲ လိုးနိုင်တယ်။ ဒါတောင် လစ်ပိုတို့သောက်ပြီးမှ တစ်ခါလိုးပြီးတာနဲ့ အသေကောင်လို လှဲအိပ်တော့တာဘဲ ..။ တင်မေဖြင့် စိတ်ညစ်လိုက်တာလေ။ စောက်ခေါင်းထဲက ယားယားတက်လာလို့ လူကို ရူးချင်နေတာဘဲ။ သူ့ကို ငွေကြောင့်သာ သည်းခံနေရတာ နို့မို့ရင် ကန်ထုတ်တာကြာပြီ”

တင်မေရဲ့ ဒဿနကြောင့် ကျွန်တော် ကြက်သီးထသွားပါတယ် ..။ ဒီဆော်ဟာ ကျွန်တော်တို့ထက်တောင် တင်းတာဘဲ။ ပုံစံကြည့်ရတာ ၂၄ နာရီ အချိန်ပြည့် ခံချင်နေတဲ့ပုံဘဲ ..။ ဟိုတစ်ခါက ဖတ်ဖူးတဲ့ ကာလီဒါသ စာအုပ်ထဲက ဟတ္ထရီရဲ့ ပုံစံတွေ အပြည့်အစုံပါလေရဲ့။

အဲ .. တစ်ခုတော့ရှိတယ် ..။ အခုကတော့ အခုခေတ် ဓာတုဗေဒ အမွှေးအနံ့သာတွေနဲ့ ဖုံးကွယ်ထားလို့ ဘယ်လိုမှ ဖမ်းလို့မရတော့ဘူး ..။ အင်္ကျီချွတ်လိုက်လို့ ကားကားကြီး ပေါ်လာတဲ့ ရင်အုံကို တယုတယ လာကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်နေတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်ရဲ့ နို့သီးတွေကို လျှာလေးထုတ်ပြီး တို့ကြည့်နေတယ် ..။ နောက်တော့ ပါးစပ်ထဲငုံပြီး စို့ပါလေရော ..။ ကျွန်တော်ဖြင့် ကြက်သီးတဖျန်းဖျန်း ထရောဘဲ ..။

သူ့ကိုသာ ရေနစ်သူလို တင်းတင်းကြီး ဖက်ထားမိတယ်။ တင်မေလက်က ကျွန်တော့်ပေါင်ခွကြားကို ရောက်လာပါတယ် ..။ ပြီးတော့ ပုဆိုးပေါ်ကနေပြီး လီးကို တဖြေးဖြေးနဲ့ ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးတယ် ..။ ကျွန်တော်ဟာ တင်မေပြုသမျှ နုနေရပါတယ်။ ကျွန်တော် လုပ်နိုင်တာ တစ်ခုဘဲရှိတယ်။ တင်မေ အင်္ကျီရဲ့ ကြယ်သီးတွေကို တစ်လုံးချင်း လိုက်ဖြုတ်တာပါဘဲ ..။ ပြီးတော့ ကိုယ်ကိုခွာပြီး အသာချွတ်ပေးလိုက်တယ် ..။ သူ့ရဲ့ ဘရာစီယာကိုလည်း ချန်မထားခဲ့ဘူး။

ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းဗလာ ဖြစ်သွားတာနဲ့ ထဘီကိုပါ ချွတ်ချလိုက်တယ် ..။ မချောက တမင်အောက်ခံ မဝတ်လာဘူးနဲ့တူတယ် ..။ အခုဆို သူ့တစ်ကိုယ်လုံး မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ဖြစ်နေပြီ ..။ သူလည်း တပြိုင်တည်းလိုဘဲ ကျွန်တော့်ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်ပါတယ် ..။ လီးကြီးဟာ အရှေ့တည့်တည့်ကို ချိန်ပြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာတယ်။ တင်မေဟာ လီးရှေ့မှာ ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး ဒစ်ဖျားကို ပါးစပ်ထဲ ငုံလိုက်ပါ တယ်။

“ ပြွတ်.. အုဝု .. အင်း .. ပြွတ်ပြွတ် .. ပြွတ်.. ရှီး .. ကျွတ်.. ကျွတ်.. ကျွတ်..”

ကျွန်တော့်စိတ်ကို ခါဆင်းသွားအောင် ပြုစုနေပါ ပြီ ..။ ဒစ်ကို ပါးစပ်ထဲငုံပြီး မြှင်းစုပ်နေလေရဲ့။ ကျွန်တော် ဖင်ကြောရှုံ့သွားအောင် ကောင်းပါတယ် ..။ လီးစုပ်ရုံနဲ့ မကျေနပ်သေးဘူး ဂွေးဥတွေကိုပါ ပါးစပ်ထဲငုံပြီး လျှာနဲ့ ကလိပေးနေတယ်။ ကျွန်တော် တစ်သက်မှာ တစ်ခါမှ မခံစားဖူးတဲ့ အရသာပါဘဲ။

ပြီးတော့ …လီးကိုပြန်စုပ်တယ် ..။ ပြွတ်ကနဲ .. စုပ်သွင်းလိုက်ပြီး .. ပါးချိုင့်အောင့် စုပ်တယ် ..။ လီးအရင်းကို လက်နဲ့ အားရပါးရ ဆုပ်ပြီး ခေါင်းကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်နဲ့ ကျွန်တော့ကို ဒုက္ခပေးနေတယ် ..။ စိတ်တွေ သိပ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ ကျွန်တော်ဟာ သိပ်မထိန်းနိုင်ပါဘူး။ တစ်ကိုယ်လုံး ထောင်းကနဲ ဖြစ်သွားပြီး လချောင်းထဲကနေ သုတ်ရည်တွေ ဒလဟော စီးကျသွားပါတယ် ..။ ဒါကို သူက မြိန်ရည်ယှက်ရည် မြိုချလေရဲ့။

“ ကဲ..လာ .. သူ့အလှည့်”

ပြောပြောဆိုဆို ကျွန်တော့ကို ကြမ်းပေါ်ကို လှဲအိပ်ခိုင်းလိုက်ပါတယ် ..။ ပြီးတော့ မျက်နှာတည့်တည့် မှာ ခွထိုင်ပြီး စောက်ဖုတ်ကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ အသင့်ဖြဲပေးနေရဲ့ ..။ ဒီတော့ လျှာကိုထုတ်ပြီး စောက်ခေါင်းထဲ ထိုးသွင်းလိုက်ရတယ် ..။ တဟင်းဟင်းနဲ့ အချစ်ဝှက်ချက်များတက်နေလေရဲ့။ အခုန ကျွန်တော့်ကို လုပ်ခဲ့တာတွေကို အခုမှဘဲ ပြန်ကလဲ့စားချေရတော့တယ်။ စောက်စေ့ရော စောက်ပတ်တပြင်လုံးရော နှံ့နေအောင် မျက်နှာပေါ်မှာ အငြိမ်မနေနိုင်တော့ပါဘူး ဖင်တရမ်းရမ်းနဲ့ .. တဟင်းဟင်း ငြီးနေလေရဲ့။

သူလည်း .. သိပ်မကြာလိုက်ပါဘူး .. “အား”ကနဲအော်ပြီး အခေါင်းထဲက သုတ်ရည်တွေ ယိုထွက်လာတယ်။ .. အဲဒါတွေနဲ့ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို စောက်ဖုတ်နဲ့ဖိပြီး တိုက်ပွတ်တယ် ..။ မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရစရာမရှိအောင် ပေပွသွားတယ် ..။ ခဏနားပြီးတာနဲ့ ကျွန်တော့်လီးကို ဆွနေပြန်ရော ..။ ဒီမိန်းမကို ကျွန်တော် နိုင်ပါ့မလား မသိဘူး။ လီးတောင်လာတာနဲ့ လှိမ့်ချပြီး..

“ ကဲ .. တက်လိုးတော့ .. တို့တာဝန်တော့ ကုန်ပြီ”

ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အပေါ်မြှောက်ပြီး လက်တွေနဲ့ ဆွဲဖြဲပေးထားပါတယ် ..။ ရင်ထဲမှာ အလျှံတငြီးငြီးနဲ့ ရမ္မက်မီးတောက်နေတဲ့ ကျွန်တော်လည်း သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကို ဇွတ်နှစ်ချလိုက်တယ်။ “ဗြစ်”ကနဲအသားစိုင်တွေကို ထိုးခွဲဝင်သွားချိန်မှာဘဲ..

“ မမ …”

“ ဟဲ့ .. စောက်ပတ်တွေ ပြဲကုန်ပါဘီ”

သူဇာ ဘယ်အချိန်က ဝင်လာတယ် မသိဘူး။ တင်မေ ထိတ်လန့်တကြားတောင် အော်လိုက်လေရဲ့။ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ တစ်ကိုယ်လုံး ဘာအဝတ်မှ မရှိတဲ့ သူဇာကို အလန့်တကြား တွေ့လိုက်ရပါတယ်။

“ ကျမကိုလည်း လုပ်ပေး .. နို့မို့ရင် အိမ်ပြန်တိုင်ပြောမယ်”

“ မလုပ်ပါနဲ့ ညီမလေးရ .. မကောင်းဘူး.. နောက်ပြီး ညီမလေး ခံနိုင်မှာလည်း မဟုတ်ဘူး”

“ ဟင့်အင်း .. မရဘူး .. လုပ်ရမယ် ..။ မမတို့သာ မသိတာ ..။ ညီမလေး ခြံဘေးက ရေထမ်းကုလား ဂန်ဂရားနဲ့ ခံနေတာကြာပြီ ..။ ခံချင်လွန်းလို့သာခံရတယ် သူရုပ်ကြီးကို နှလုံးနာလွန်းလို့။ အခု ကိုကို့ဆီမှာ တစ်ခါလောက်တော့ ခံကြည့်ချင်တယ်။

“ ဟယ် .. ညီမလေးရယ် ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ ဒီကုလား နဲ့များ”

“ ကဲပါ .. မမကို မြန်မြန်လုပ်ပေး .. ပြီးရင် ကျမပဲ ..”

သူ့စောက်ဖုတ် သူ့လက်နဲ့ ကလိရင်း တောင်းဆိုလာတဲ့အတွက် တစ်ဝက်မြုပ်နေတဲ့လီးကို အဆုံးထိုးသွင်းလိုက်ပါတယ် ..။ သားအိမ်ကိုဆောင့်သံ ဒုတ်ကနဲ မြည်ပြီး တင်မေ မျက်နှာမဲ့သွားလေရဲ့။

“ ဟဲ့ .. နင်ဘယ်တုန်းကတည်းက ကြည့်နေတာလဲ”

“ ကျမ အခန်းထဲက ထွက်သွားကတည်းကဘဲ ..။ မမလည်း နှာသိပ်ထတာပဲ သူ့လီးကြီးကို စုပ်လို့ .. ဟိဟိ”

“ ဟင်းနော် ကောင်မလေး နင်ခံကြည့်ရင် လီးစုပ် ချင်စိတ်ပေါ်လာမယ်”

သူတို့ညီမနှစ်ယောက် စကားပြောနေတုန်း တင်မေကို ခပ်သွက်သွက် လိုးပေးလိုက်ပါတယ်။ အမှန်ဆို သူဇာကို ပိုလိုးချင်တာပါ ..။ ဒီတော့ ရှိသမျှ အားကုန် သုံးပြီး မြန်မြန်ပြီးအောင်ဆိုပြီး အားရပါးရ ဆောင့်ဆောင့် လိုးချလိုက်တော့ တင်မေလည်း အောက်ကနေ ဖြဲဖြဲကော့ပေးနေတယ် ..။ လီးဝင်ထွက်သံတွေ အသက်ရှူသံတွေ ဆူညံနေတာဘဲ။

“ အား .. အား.. ဆောင့် .. ဆောင့် .. ပြီး .. ပြီးတော့မယ် .. လုပ်ပါ .. မြန်မြန် .. မြန်မြန် .. အား ..”

ကျွန်တော့်သုတ်ရည်တွေ တဖျင်းဖျင်းနဲ့ တင်မေ့ သားအိမ်နံရံကို သွင်းသွင်းတာနဲ့ တင်မေလည်း ကော့ကော့ပြီး သူ့ဟာတွေ ပန်းထွက်လိုက်ပါတယ် ..။ လီးကို စောက်ခေါင်းထဲက ဆွဲစုပ်နေလို့ မနည်းချွတ်ယူရတယ် ..။ နှစ်ယောက်လုံး ချွေးတွေ ရေချိုးထားသလို ရွှဲနေတော့တာပဲ။

“ ကဲ..ကဲ..လုပ်လေ.. ကျမအလည့်”

“ ဟ..နေပါဦး .. ခဏနားပါရစေဦး”

ကျွန်တော် တော်တော်ကြာကြာလေးနားပြီး အားဖြည့်ထားလိုက်တယ်။ ဟုတ်တယ်လေ အင်မတန်ထန်တဲ့ ညီအစ်မနှစ်ယောက်နဲ့ တွေ့နေရတယ် မဟုတ်လား။ သူတို့ကို အရှုံးပေးလိုက်ရင် ယောက်ျားသိက္ခာကျသွားမှာပေါ့။

သူဇာဟာ အဝတ်မပါမှ တကယ်လှတယ်။ နို့အုံလေးက အုံးမှုတ်ခွက် တင်ထားသလို စူစူဖောင်းဖောင်းလေး ..။ ပြီးတော့ ခါးလေးက ကျဉ်းသွားပြီး တင်ပါးကြီးက သူ့အစ်မထက်တောင် ကားသေးတယ် ..။ အမွှေးတွေရှိသမျှ မဲနက်နေတာ .. မဟူရာရောင်ကို တောက်လို့ ..။ ပေါင်တန်လေးကသွယ်ပြီး ရှည်နေတော့ သူ့ရဲ့အလှဟာ ပိုပြီး မက်မောစရာ ဖြစ်နေတယ်။ ပြီးတော့ မျက်နှာပေးက စိန်ခေါ်တဲ့ပုံစံ။

“ ကဲ..ကလေးမ .. ဒီစားပွဲပေါ်မှာ ပက်လက်အိပ် .. မင်းအစ်မလည်း ဒီမှာ အိပ်ခဲ့ဖူးတယ်”

ကျွန်တော်ပြောသလို ပက်လက်အိပ်ပေးတာနဲ့ ကျွန်တော်ဟာ စားပွဲပေါ်တက်လိုက်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ဖက် မျက်နှာလှည့် .. လီးကို သူ့မျက်နှာတည့်တည့်မှာ ထားပြီး ခွမှောက်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတာနဲ့ .. အမွှေးမဲတွေ ဖုံးအုပ်နေတဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကို လက်နှစ်ချောင်းနဲ့ ဆွဲဟလိုက်တယ် ..။ အရည်တွေ စိုနေတာမို့ ပလပ်ဆိုတဲ့ အသံမြည်ပြီး ဟသွားတယ် . .။ အဲဒီထဲ လျှာထိုးထည့်လိုက်ပါတယ်။ သူ့အစ်မထက် ပိုသန့်ပုံဘဲ။ စောက်ဖုတ်ထဲမှာ လပ်(စ်)ဆပ်ပြာနံ့လို သင်းလို့ ..။ ဒီတော့ စိတ်ပိုထလာတာပေါ့ ..။

စောက်ခေါင်းကို မက်မက်မောမော ပျားရည်အိုးတစ်အိုးလို အားရပါးရ ယက်နေမိတယ်။ စောက်စေ့လေးဟာ ပေါ်ရုံဘဲရှိတယ် .. ပန်းနုရောင်လေး ..။ ဖိယက်ပေးလိုက်တော့ ကောင်မလေးခင်မျာ ထွန့်ထွန့်လူးနေတယ် . .။

အဲ သူလည်း ကျွန်တော့်လီးကို စုပ်ပေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ မစုပ်တတ် စုပ်တတ်မို့ .. သိပ်တော့ အရသာမတွေ့လှဘူး။ ကိစ္စမရှိဘူးလေ .. စောက်ခေါင်းထဲမှာ အရသာတွေ့ရင် ပြီးတာပဲ မဟုတ်လား။ သူကလေ ကျွန်တော့်လီးကြီးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး အားရပါးရ စုပ်နေတာကို အတော်ကြာစုပ်မှ သုတ်ရည်တွေ ထွက်လာတော့ တစ်စက်မကျန်အောင် လက်နဲ့ ညှစ်ယူပြီး မျိုချလိုက်လေရဲ့ ..။

ကျွန်တော်ကတော့ ဘာဂျာမှုတ်လို့ မပြီးနိုင်ဘူး .. သူမှ မပြီးဘဲ ..။ အနည်းဆုံး မိနစ် (၂၀) လောက်ရှိပြီ။ ဒီလိုကြာရင်တော့ သေရချည်ရဲ့ ..။ နားဖို့တော့ စိတ်မကူးဘူး ..။ စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ ကလိပေးအုန်းမှပဲ..။ တဟင်းဟင်းနဲ့ ကော့ကော့သွားပြီး အရည်တွေရွှဲအောင် ကျလာတယ်။ သူ့ကို ပိုလိုးချင်တော့တာနဲ့ လီးဟာ ပြန်ကျမသွားပါဘူး ..။ တောင်မြဲတောင်နေတာပေါ့။

“ ကိုကို ..လာ ..ဒီစားပွဲကြီးက မကောင်းဘူး ဟိုကိုသွားမယ် ..”

ပြောပြောဆိုဆို လက်သမားတွေ ရေပေါ်ထိုးတဲ့ ခုံဆီ လက်ဆွဲခေါ်သွားပါတယ် ..။ ရောက်တော့ ကျွန်တော့်ကို အဲဒီပေါ်မှာ ပက်လက်အိပ်စေပါတယ်။ ပြီးတော့ .. ကျွန်တော့်ပေါ်မှာ သူခွရပ်လိုက်တယ်။ လီးဟာ ငုတ်တစ်ချောင်းလို တည့်တည့်ကြီး တောင်နေတယ်။ အဲဒါကိုကိုင်ပြီး စောက်ခေါင်းဝမှာ တေ့လိုက်တယ်။ တဖြေးဖြေး တင်ပါးအားနဲ့ ဖိသွင်းလိုက်တော့ မဆန့်မပြဲ မဝင်ချင်ဝင်ချင် တရစ်ချင်း ဝင်သွားလေရဲ့ ..။ ကောင်မလေးပေါင်တွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေပြီးတော့ ချွေးတွေပျံနေတယ်။ တင်မေလည်း ရင်တမမနဲ့ ကြည့်နေရှာတယ်။

ဘာဘဲပြောပြော လီးအဆုံးထိ နစ်ဝင်သွားပါတယ်။ သူဇာတစ်ယောက် ကားယားခွပြီး တံကျင်လျှိုခံ ထားရတယ်ဆိုပါစို့ ..။ တဖြေးဖြေးချင်း ပြန်ထုတ် ပြန်သွင်းလုပ်ရင်း ကျင့်သားရလာတော့ပြန်ပါတယ်။ သူ့နို့တွေ ဗရမ်းဗတာ လှုပ်ခါနေတဲ့အထိ အားနဲ့ ဆောင့်ပါတော့တယ် ..။ ခါးကိုကော့ထားပြီး တင်ကို နောက်ပစ်ထားတယ် ..။ ပြီးတော့ စိတ်ရှိလက်ရှိ ခါးကို နွဲ့နွဲ့ပြီး အားရပါးရ ဆောင့်ပါလေရော ..။ သူ့အစ်မထက် အများကြီးသာတယ်..။ အတွေ့အထိရော .. အရသာရော ပေါ့..။

စောက်ခေါင်းထဲကနေ လီးကို စုပ်စုပ်ပြီး မြိုနေသလိုဘဲ ..။ မဆန့်မပြဲနဲ့မို့ စောက်ဖုတ်ဟာ ယောင်ကိုင်း လာတော့ .. သွေးပူနေတုန်းမို့ ဘာမှသတိမထားမိပါ ဘူး တစ်ခန်းလုံး သုတ်ရည်အနံ့တွေ မွှန်ထူနေတယ်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်က ချွေးတွေ ကျွန်တော့်ပေါ် ပေါက်ပေါက်ကျလာတယ်။

မိနစ် ၂၀ လောက်ကြာရော “ အား ” ကနဲ စူးထိုးခံရသလို အော်ပြီး လေထဲမှာ တစ်မိနစ်လောက် မျက်ဖြူလန် အကြောဆွဲနေတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်အပေါ် အရုပ်ကြိုးပြတ် ကျလာပါတော့တယ်။


........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



Friday, May 11, 2012

ဒုတိယအရွယ်၏ ဒုတိယဝေဒနာ (စ/ဆုံး)

ဒုတိယအရွယ်၏ ဒုတိယဝေဒနာ (စ/ဆုံး)

မောင်ဇော်ဦး ရေးသည်။

၁။

တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ပြန်ရောက်တာနဲ့ ကြုံနေတာမို့ ကျနော်တက်ခဲ့သည့် မေဂျာ ဆရာကန်တော့ပွဲကို တက်မိသည်။ မတွေ့ရသည်မှာ ဆယ်စုနှစ် ၃ စုကျော်လောက်ရှိမည့် သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ပြန်ဆုံသည်မို့ ဟေးဟေးဟားဟား နှင့် မှတ်မိသမျှ သူငယ်ချင်းတွေ ကို နှုတ်ဆက်စကားပြောနေတုန်း ကျောင်းတုန်းက အသေအလဲ ကြွေခဲ့သည့် ရီ ကို ရုတ်တရက်တွေ့လိုက်သည်။ အင်းလေ၊ ကိုယ်ကလဲ သူနဲ့များ ပြန်ဆုံမလားဆိုသည့် ရည်ရွယ်ချက်ကလဲ ရှိသည်မို့ ကျောင်းဝင်းထဲရောက်က တည်း က သူ့ကို ရှာမိသည်၊ တွေ့သည်နှင့် ချက်ခြင်းမှတ်မိလိုက်သည်၊ သူက ငယ်ရုပ်မပြောင်း၊ နဲနဲလေး ဝ လာ သည်မှ လွဲ၍ အရင်အတိုင်းပင်။ သူကလဲ ကိုယ့်ကို မြင်မြင် ချင်းမှတ်မိတယ်ထင့်။ ကျနော့်ကို မြင်သည်နှင့် အံ့သြသလို မျက်ဝန်းအစုံ ဝိုင်းစက်သွားပုံလေးက အရင်လို ချစ်စရာပင်ကောင်းသေး။ 

ဘေးနားပါလာသည့် ငယ်သူငယ်ချင်း က ဟေ့ရောင် အဲဒါ မင့်ရဲ့ ရီ လေ၊ မှတ်မိလား ဆိုသည်ကို ပြန်မဖြေမိ၊ ကျောင်းတုန်းက ရီ့ နားကပ်ဘို့ ကြောက်ဒူးတုန် တတ်သည့် ကျနော်က ရီ့ကို ပြုံးပြရင်း အနားသို့ လျှေက်သွားကာ ကျနော့်ကို မှတ်မိလား လို့ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ပင် မေးမိသွားသည်၊ ရီ့ အနားမှာ ရှိနေသည့် အကြောင်းသိ ငယ်သူငယ်ချင်းက ကျနော့်ကို ကြည့်ရင်း သူ့ပါးစပ်ကို လက်ဖြင့်ပိတ်ကာ ရယ်သည်ကိုပင် ဂရုမစိုက်မိ။ ရီ ကလဲ ရဲရဲတင်းတင်းပင် ကျနော့်ကို ပြုံးကြည့်ရင်း ဟွန့် မှတ်မိပါ့တော်တဲ့။ ကျောင်းတုန်းက ကျနော့်ကို မြင်လျှင် ရှက်ကိုးရှက်ကမ်းဖြင့် ခြေလှမ်းကျဲ ကြီးနှင့် ပြေးတတ်သူက ကျနော့်လိုပင် ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ပြန်ဖြေသည်။ သြော် အသက်တွေလဲ အတော်ကြီးလို့ အခြေနေ တွေလဲ ပြောင်းကုန်ပြီဘဲ၊ ခုမှတော့ အရင်လို နေလို့ မရတော့။

တယောက်ကို တယောက်ကို ပြုံးကြည့်ရင်း နေကောင်းလား ဆိုသည့် စကားကို ပြိုင်တူ မေးမိလို့ အတူရယ်ဖြစ် သွားသည်။ အနားက အကြောင်းသိ ရီ့ နှင့်တွဲနေကျ သူငယ်ချင်းက လွမ်းစရာလေးတွေ ဖြစ်ကုန်ပြီနော် ဟု နောက်သည်ကို ရီက နင်လဲ ဟိုတယောက်ကို သွားရှာလေ ဟု ပြန်နောက်သည်။ ကျနော်နှင့် ပါလာသည့် သူငယ်ချင်းက တင်မောင်ဝင်းကို ပြောတာလား၊ သူ့ကို တော့ မတွေ့သေးဘူး၊ ဒါပေမဲ့ သူ့ သူငယ်ချင်းကိုတော့ ဟိုနားမှာ တွေ့လိုက်တယ်၊ လာ ကျနော်တို့ ဟိုဘက်မှာ တခြား သူငယ်ချင်းတွေ သွားနှုတ်ဆက်ရအောင် သူတို့ကို ခန ထားခဲ့ ဆိုပြီး အလိုက်တသိ ရီ့ သူငယ်ချင်းကို ခေါ်ထုတ်သွားတော့ ကျနော်နှင့် ရီ နှစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့သည်။

ကျနော့်က ရီ့ကို ကြည့်ရင်း ရီ က ငယ်ရုပ်မပျောက်ဘူးနော်၊ ပိုပြီးတောင် လှလာသလိုဘဲ ဟု ကျနော်က ပြုံးရင်း ပြောတော့ ရီ က အမယ် ယူကလဲ ငယ်ရုပ်မပျောက်ပါဘူး၊ ခုမှ ပိုခန့်လာတာ၊ ဆိုပြီး ကျနော့ကို အာကျမခံ ပြန်မြှောက်တယ်။ ကျနော်က သူ့ရဲ့ တို့တို့ ယူတို့ အပြောကြောင့် နောက်ချင်လာတာနဲ့ ဒါပေမဲ့ နာမည်တော့ မေ့နေပြီ မမှုတ်လား ဟု ပြုံးပြီး ပြောလိုက်တော့ ဟွန်း ကိုဇော် နော် တဲ့ ဆိုပြီး ရဲရဲတင်းတင်းပင် လက်မောင်းကို ရိုက်သလို လာပုတ်ရင်း ရယ်တယ်။ အော် အသက်တွေတောင် ကြီးလာပြီဘဲ ငယ်ငယ်တုန်းက အုံ့ပုန်းခုတ် ခဲ့သမျှ ခုတော့ ရဲရဲဝံ့ဝံ့။ နောက်တော့ ဝေးခဲ့သမျှ တယောက်အကြောင်း တယောက် စကားစ ဖြစ်တယ်၊

" ကျောင်းပြီးတာနဲ့ ယူအက်စ် ထွက်သွားတယ်ဆို"

" အင်းလေ ချစ်ရတဲ့ သူက နောက်ဆုံးနှစ်မှာ အိမ်ထောင်ပြုသွားတာကိုး၊ ကိုလဲ အသဲကွဲပြီး အဝေးလွင့်တာပေ့ါ"

ကျနော်က ခပ်တည်တည်နှင့် ငယ်ငယ်ကအကြောင်း ရင်ဖွင့်သလို ပြောလိုက်တော့ ရီက သူ့ကို ရည်ရွယ်ပြောမှန်း သိသည်ထင့် သူအိမ်ထောင်ကျ ရသည့် အကြောင်းအတိုချုပ် ပြောသည်။

" အဲဒီတုန်းက မေမေတို့က အတင်းဘဲ စီစဉ်တာနဲ့ . ."

" အင်း၊ ဒါတွေထားပါ၊ ဖြစ်ပြီးခဲ့တဲ့ ကိစ္စတွေ၊ ကိုယ်လဲ အဲဒီတုန်းက ဘာမှ မတတ်နိုင်ဘူးလေ၊ ရီကလဲ ကိုယ့်ကိုမြင်ရင် ထွက်ပြေးနေတာ"

ကျနော်က ပြုံးရင်း ရီ့စကားကို ဖြတ်ကာ အရင်က အဖြစ်ကို သတိရသလို ပြန်ပြောတော့

" အင်းနော် ဘာလို့လဲ မသိဘူး၊ အဲ့ဒီတုန်းက ကို့ဇော့်ကို ကြောက်လိုက်တာ၊ ပြေးဘို့ဘဲ သိတယ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ အမယ် ကိုဇော်လဲ အတူတူပါဘဲနော်၊ ရီ့ကို ဘာမှ လာမပြောရဲဘဲနဲ့များ အဝေးကဘဲ လာလာချောင်းနေပြီး"

မျက်ဝန်းလေးဒေါင့်ကပ်ကာ မျက်စောင်းထိုးသလို ရီ ပြန်ပြောသည်ကို သဘောကျစွာရယ်မိတော့ ရီကလဲ ပါးစပ်ကို လက်နှင့် အုပ်ကာ ရယ်သည်။

" ဟား ဟား ဟား ဟား"

" ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်"

ဘာကြောင့်မှန်း မသိ ရီ့ကို မြင်လျှင် စကားမပြောရဲတဲ့ ကျနော်ကလဲ ခု စကားကို သွက်လို့၊ ကျနော့်ကို မြင်လျှင် ထွက်ပြေးတတ်တဲ့ ရီကလဲ ခုမပြေးတော့။ စကားကောင်းနေတုန်း အဝေးက ဘော်ဒါ တစုက ဟေ့ရောင် ဇော်ဦး ဟု လှမ်းအော်ရင် လက်လှမ်းပြတာကြောင့် ရီ နဲ့ စကားဆက်ပြောဘို့ မလွယ်မှန်း သိလိုက်သည်မို့ ကမန်းကတမ်း

" ရီ နက်ဖြန်အားလား"

" အင်း အားတယ်လေ"

" ဒါဆို ကိုယ်တို့ နက်ဖြန်မှ အေးအေးဆေးဆေးတွေ့ပြီး စကာားပြောရအောင်၊ မနက်စာ စားရင်းပေါ့၊ ပြီးတော့ ရီနဲ့လဲ တွေ့ချင်သေးတယ်၊ ခု သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အေးဆေးပြောလို့ ရမှာမဟုတ်ဘူး"

" အင်း ကောင်းသားဘဲ၊ ဒါဆို မနက်ဖြန်ဆုံမယ်လေ၊ ရီ ဆိပ်ကမ်းသာ ဟိုတယ်မှာ တည်းတယ်၊ အခန်း နံပါတ် ၁၈ မှာ၊ လာခေါ်ချေ"

" အင်း၊ ကောင်းတယ်၊ ကောင်းတယ်၊ ကိုယ်လာခဲ့မယ်၊ မနက် နိုးတာနဲ့ လာခဲ့မယ်"

" အစောကြီး မလာနဲ့လေ၊ ၁၁ နာရီလောက်ပေါ့၊ မနက်စာ စားမယ်ဆို"

" ကို ပြောတာ ဘရိတ်ဖတ်စ် လေ"

" အော် ရီက လန့်ချ် မှတ်လို့"

" ဒါဆို ဘရိတ်ဖတ်စ် ရော၊ လန့်ချ်ရော၊ ဒင်းနားရောဆို မကောင်းဘူးလား"

ကျနော့ရဲ့ စ သလိုလို စကားကို "ဟော့တော့" ဟု အသံထွက်ရင်း ကျနော့်ကို အံ့သြသလိုကြည့်တော့ ကျနော်က ပြုံးပြီး

" စောစောဘဲ လာခဲ့မယ်၊ ၇ နာရီလောက်၊ ရီ နိုးပါ့မလား"

ရီက ကျနော့် စကားကို ချက်ခြင်းဘဲ

" အင်း ရီကတော့ နိုးပါတယ်၊ ကိုဇော်သာ မနိုးမှာ၊ ဒီည သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပျော်အုံးမှာ မို့လား"

ကျနော်က ရီ အပြောကြောင့်

" အင်း ဟုတ်သားဘဲ၊ ဒီည ပွဲဆက်မယ် ပြောနေကြတယ်၊ ဒါဆို ၈ နာရီလောက် လာမယ်လေ၊ ဖုံးဆက်လိုက်မယ်လေ၊ ရီ့နံပါတ်ပေး"

" အင်း ၉၉၅၂ . . .  ."

ကျနော်က လက်ကိုင်ဖုံးကို ထုတ်ကာ ရီပြောသည့် နံပါတ်ကို တခါထဲ နှိပ်လိုက်သည်၊ ချက်ခြင်းဆိုသလိုဘဲ ရီ လက်ကိုင်အိပ်ထဲမှ ဖုံးမြည်သံ ကြားလိုက်ရေတာ့ ဖုံးကို ပြန်ပိတ်ရင်း

" အဲဒါ ကိုယ့်နံပါတ်ဘဲ၊ အခုမှ ဒီကကဒ်ထည့်ထားတာဆိုတော့ နံပါတ်ကို အလွတ်မရဘူး"

ဟု ရီ့ကို ပြန်ပြောရင်း ဟေ့ ကျော်ထွန်း ဟု လှမ်းခေါ်ရင်း လက်ပြန်ပြလိုက်သည်၊ အတော်ဘဲ စောစောက ရီ့ သူငယ်ချင်းကလဲ သူ့သူငယ်ချင်း များနှင့် ရီ့ဆီ ပြန်လာသည်မို့

" အင်း ၈ နာရီကောင်းတယ်၊ ရီလဲ သွားတော့မယ်နော် ဟိုမှာ အသန်းတို့လဲပြန်လာပြီ" ဟု ကျနော့ကို နှုတ်ဆက်ရင်း  သူ့သူငယ်ချင်းဆီ အပြေးကလေး ထွက်သွားတော့သည်။

..................................................................................

၂။

ရီ့ကို ပြန်တွေ့လိုက်ရတော့ ငယ်ငယ်က ဝေဒနာ ပြန်ပေါ်လာသည်လား မသိ၊ အိပ်နေသည့် နှလုံးသားက ပြန်နိုးလာသလို ခံစားလိုက်ရသည်၊ သူရော ကိုယ်ရော လွတ်လွတ်လပ်လပ် မဟုတ်သူတွေမှန်း သိသိကြီးနှင့် ဘာကြောင့်မှန်း မသိ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဆယ်ကျော်သက်အရွယ် လူပျိုလေး တဦးလို စိတ်မျိုးပြန်ဝင်လာ သလိုလို၊ လက်ရှိ ဘဝကိုပင် မေ့သွားသလိုလို ခံစားလိုက်ရသည်။ 

မတူတာက ခု ရီနှင့် ပြန်တွေ့သည့် ခံစားမှု့က အရင်လို ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့ မဟုတ်ဘဲ အလိုလို ရင်းနှီးသည့် ငယ်ပေါင်းသူငယ်ချင်းလို စိတ်မျိုး ဖြစ်နေသည်က သာထူးဆန်းနေသည်၊ ရီ လဲ သူ့လိုပင် ရဲရဲတင်းတင်းနှင့် သူ နက်ဖြန်တွေ့မည် ပြောတော့ ချက်ခြင်းပင် သဘောတူကာ သူ့ကို လာခေါ်ဘို့ ပြောသွားသေးသည်၊ အကဲခတ်ရသလောက်တော့ ရီ သူ့အပေါ် ဆက်ဆံပုံနှင့် အကြည့်က သူ့လိုပင် သူ့ကို ငယ်သူငယ်ချင်း အရင်းခေါက်ခေါက်တဦးလို ရင်းရင်းနှီးနှီး ဆက်ဆံနေသလို ဖြစ်နေမှန်း သိသာနေသည်။

သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ မတွေ့တာ ကြာပြီမို့ ဆရာကန်တော့ပွဲ ပြီးတောင် သူငယ်ချင်း ဆုံတွေ့ပွဲက မပြီး၊ ဆရာ၊ ဆရာမတွေကို ကန်တော့ပြီးတော့ ရင်းနှီးခဲ့တဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ အားလုံး စုစုရုံးရုံး ကမ်းနားလမ်းက အကင်ဆိုင် တခုဆီသို့ ချီတက်သွားကာ ဆုံတွေ့ပွဲကို ဆက်ကျင်းပဖြစ်သွားသည်၊ သူငယ်ချင်းများနှင့် ငယ်ငယ်က အကြောင်း စားမြုံပြန် အလိုက်အထိုက် ပြောနေသော်လည်း စိတ်က တချိန်လုံး ရီ့ ဆီသာ ရောက်နေသည်၊ ရီ နှင့် ကျနော် စကားလက်ဆုံ ကျနေသည်ကို မြင်လိုက်သည့် အကြောင်းသိ သူငယ်ချင်း အချို့ကနောက်သည်ကို ရီ က ခုထိ ငယ်ရုပ်မပျောက်ဘူးကွ၊ လွမ်းစရာလေးတွေတော့ ဖြစ်ကုန်ပြီ ဟု ပြန်ပြောမိပေမဲ့ နက်ဖြန် ရီ နှင့် ချိန်းထားသည့် အကြောင်းကိုတော့ ဘယ်သူ့မှ ဖွင့်မပြောဖြစ်လိုက်။ 

အဲဒီညက မတွေ့တာကြာသည့် သူငယ်ချင်းတွေနှင့် စားရင်းသောက်ရင်း တော်တော်မူးသွားသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ တံခါးလာဖွင့်ပေးသည့် ညီမကို သူ့ကို မနက် ၇ နာရီ နှိုးဘို့ နှင့် မနက်ဖြန် နင့်ကား ငါ သုံးမယ် ဟုလည်းတဆက်တည်း ပြောလိုက်သည်။ ငယ်ငယ်ထဲက ကျနော် သူငယ်ချင်းခင်တတ်သည့် အကြောင်းသိနေသည့် ညီမက ကိုကြီးဇော် သွားစရာရှိ သူတို့ကား ယူသုံးဘို့ နှင့် သူ့ယောက်ကျားက ဆိုင်ကယ်ဘဲ သုံးတာ များတာမို့  ကားကို အချိန်မရွေးယူသုံးနိုင်ကြောင်း ပြောထားသည်မို့ အားနာမနေတော့ဘဲ နက်ဖြန် ကားသုံးမယ် ဟု ကြိုပြောကာ အသိပေးလိုက်သည်။

မနက်ကျတော့ ညီမ ကားကို ဆွဲပြီး ရီ တည်းသည့် ဟိုတယ်ကို ထွက်ခဲ့သည်။ ကားပေါ်ရောက်သည်နှင့် ရီ့ ဆီ ဖုံးခေါ်ကာ ထွက်လာပြီဟု အသိပေးလိုက်တော့ ရီက ချက်ခြင်းပင် ဖုံကိုင်ပြီး အင်း အဝကဘဲ စောင့်နေမယ် ဟု ပြန်ပြောသည်။ မွေးကတည်းက နေခဲ့သည့် မြို့ မို့ လမ်းတွေကကောင်းသွားသည်က လွဲပြီး မပြောင်း၊ လမ်းသစ်များသာ တိုးလာသည်၊ ဟိုတယ်ရောက်တော့ ရီ ကိုအပေါက်ဝမှာ စောင့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်၊  မနေ့ကလိုပင် ရီ့ ပုံစံ ရိုးရိုးယဉ်ယဉ်၊ ရီ့  ဘေးကားထိုရပ်ကာ ဘိုဆန်ဆန် မောနင်း ဟု နှုတ်ဆက်တော့ ရီ ကလဲ မောနင်း ဟု ပြန်နှုတ်ဆက်သည်၊ ကားပေါ်က ဆင်းပြီး တဖက်က တံခါးကို ရီ့အတွက် ဖွင့်ပေးရင်း

" လာလေ၊ ညီမကား ဆွဲလာတာ၊ သွားရလာရ အဆင်ပြေအောင်"

ရီက ကားပေါ်တက်ထိုင်ရင်း "ဘယ်သွားမလို့လဲ" ဟု မေးသည်။ ကျနော်က ချက်ခြင်းပြန်မဖြေသေးဘဲ ရီ့ကို စချင်နေသည်မို့ မျက်နှာ မချိုမချဉ် နှင့် ပြုံးကာ ကားပေါ်ပြန်တက်ပြီး စက်နှိုးလိုက်သည်။ ကားစထွက်တော့ ရီက မေးပြန်သည်

" ဘယ်သွားမလို့လဲ ဆို"

ဟိုတယ်အဝက ထွက်လို့ ကားလမ်းမပေါ်အရောက်မှာ ကျနော်က ရီ့ကို ပြုံးကြည့်ရင်း

" ရီ့ကို ကားတင်ပြေးလာတာ" ဟုပြောလိုက်တော့

" ဟော့တော့်"

ရီ့ အသံကြောင့် ကျနော် အသံထွက်အောင်ရယ်မိတယ်၊ ကျနော့်ရယ်သံက ဗိုလ်အောင်ဒင် အသံမျိုးဖြစ်သွားလို့လားမသိ

" ကိုဇော်နော် ဒါဆို ပြန်ကွေ့ ပြန်ကွေ့ ၊ မပြောမဆိုနဲ့ ရီ့ကို ဒီလိုမလုပ်နဲ့"

ဟု လှမ်းပြောတာမို့ ကျနော်စတာကို ရီက တကယ်များ ထင်နေလား မသိဟုထင်ကာ လှမ်ကြည့်လိုက်တော့

" ရီ အဝတ်အစားတွေ ပြန်ယူရအုံးမယ်လေ" တဲ့ ဟုပြောကာ သူ့ပါးစပ်ကို လက်နှင့်အုပ်ကာ အူလှိုက်သဲလှိုက် တခစ်ခစ်ရယ်တော့သည်။

ဒီတော့မှ ရီပြန်နောက်တာဟု သဘောပေါက်ကာ ကျနော်လဲ တဟားဟား အော်ရယ်မိသည်။ အော် ကျောင်းသားဘဝက တယောက်နှင့် တယောက် စကားမပြောမိခဲ့ သမျှ ခုကျတော့ . . . .

ကားကို လမ်းမကြီးအတိုင်း မောင်လာရင်း

" ဘိုက်ဆာနေပြီလား၊ ဘာစားမလဲ"

" မသိဘူးလေ ကိုဇော့် သဘော၊ ရီလဲ ပြန်မရောက်တာကြာတော့ ဘယ်ဆိုင်ကောင်းလဲ မသိတော့ဘူး"

" ကိုက ပိုဆိုးပေါ့၊ ခု အကုန် အသစ်အဆန်းချည်း ဖြစ်နေတာ၊ ဒါဆို ဒီလိုလုပ်လေ၊ ကမ်းနားလမ်းဘက် သွားမယ်၊ အဲဒီမှာ ဆိုင်တွေပေါတယ်၊ အဲဒီက မုန့်ဟင်းခါးတို့ အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲတို့ မနက်စာ တခုခု ရတဲ့ ဆိုင်တဆိုင်ဆိုင် ဝင်စားပြီး စကားပြောတာပေါ့၊ မကောင်းဘူးလား"

" အင်း"

ကားကို ကမ်းနားလမ်း အတိုင်း ခပ်ဖြေးဖြေး မောင်းလာကာ ဆိုင်တွေကို လှမ်းကြည့်ရင်း

" ဟော မုံ့ဟင်းခါး အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲ ဆိုပါလား၊ ကော်ဖီ လဘက်ရည်လဲ ရတယ်၊ ဒီမှာ စားမလား"

" အင်း ကောင်းသားဘဲ"

ရီ့ဆီက သဘောတူချက်ရတော့ ကားကို ဆိုင်ရှေ့ရပ်ကာ ဆိုင်ထဲ ဝင်ထိုင်လိုက်ကြသည်။ စားပွဲထိုး ကောင်လေးရောက်လာတော့

" ရီ ဘာစားမလဲ"

" မုံ့ဟင်းခါးဘဲ စားမယ်၊ ရီက မုံ့ဟင်းခါးဆို အသေကြိုက်၊ ကော်ဖီလဲ သောက်မယ်"

" အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲရော စားမလား"

" ဟင်အင်း မုံဟင်းခါးဆိုရပြီ၊ ပဲကြော်နဲ့၊ ဘဲဥ နဲ့"

" အင်း၊ ညီလေး သူပြောသလို ၂ ပွဲ၊ ကော်ဖီ ၂ ခွက်၊ ကော်ဖီက အထုတ်နဲ့ဟာ မလုပ်နဲ့၊ နက်စ် ရှိလား၊ အဲဒါလုပ်"

စားပွဲထိုးလေး ထွက်သွားတော့ ရီက

" ခု အလည်ပြန်လာတာလား၊ ဘယ်တော့ပြန်မလဲ"

" အင်း၊ ပြန်မရောက်တာ ကြာပြီဆိုတော့ အမေ့ကို လာတွေ့တာ၊ ဟိုရောက်ပြီးကတည်းက ပြန်လည်ဖြစ်တာ ခုမှ ၃ ခေါက်ဘဲ ရှိသေးတယ်၊ ခုတခါမှဘဲ ရီနဲ့ဆုံတော့တယ်၊ ဒါ ဆရာကန်တော့ပွဲ ကျေးဇူးလေ"

" ခု တယောက်ထဲ ပြန်လာတာလား"

"အင်း၊ တယောက်ထဲလာတာ၊ ရီကရော ခု ဘယ်မှာ နေ နေလဲ၊ ကိုလဲ ထွက်သွားပြီးကတည်းက ရီ့သတင်း ဘာမှ မသိတော့ဘူး"

" ရီ အခု ရန်ကုန် ကမ္ဘာအေးမှာ၊ ခု သူငယ်ချင်းက ဆရာကန်တော့ပွဲ အတင်းခေါ်လို့၊ နက်ဖြန်ညကားနဲ့ ရန်ကုန် ပြန်မယ်"

" ကိုယ်ကတော့ ၂ ပတ်လောက် ကြာအုံးမယ်၊ ဒီမှာ အမေတို့နဲ့ တပတ်လောက်နေ၊ ပြီး နဲနဲပါးပါး လျှောက်လည် မလားလို့"

" ဘယ်တွေလည်မလို့လဲ"

" ရှမ်းပြည်ဘက် ကလောတို့ လားရှိုးတို့ အင်းလေးတို့ မရောက်ဘူးသေးလို့၊ မသိသေးပါဘူး၊ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ညှိကြည့်ရအုံးမယ်"

စကားပြောနေတုန်း မှာထားသည့် စားစရာ လာချတော့ စကားစ ပြတ်သွားသည်၊ ကျနော်က မုံဟင်းခါး ပန်းကန်ကို ဇွန်းနဲ့ မွှေကာ နဲနဲမြည်းကြည့်လိုက်ပြီး

" ကောင်းသားဘဲ မဆိုးဘူး"

" မော်လမြိုင် မုံ့ဟင်းခါးကတော့ ဘယ်ဆိုင်စားစား ကောင်းပါတယ်၊ မော်လမြိုင် အစားလေ ကိုဇော်မေ့နေပြီလား"

" အင်း ဟုတ်သား၊ ဒါကြောင့် မော်လမြိုင်သူတွေ ဝ တာ၊ ဟား ဟား။ ဒါပေမဲ့ ရီက မဝ ပါဘူး၊ မော်လမြိုင် မနေတော့လို့ ဖြစ်မယ်"

" ရီက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဝိတ်ထိမ်းနေတာ၊ ဝ လာတယ် ထင်ရင် တရားသွားဝင်လိုက်ရော၊ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်"

" ဟား ဟား ဟား ဟား တယ်ဟုတ်ပါလား၊ တချက်ခုတ် နှစ်ချက်ပြတ်၊ ဒါနဲ့ ရီ့ အိမ်ထောင်ရေးရော"

" ဒီလိုပါဘဲ၊ သူလဲ သူ့စီးပွားရေးနဲ့ သူရှုတ်နေတာ၊ ခုက အပြိုင်အဆိုင် များတော့ ပိုဆိုးပေါ့"

" ရီနဲ့ရော အဆင်ပြေလား"

" ဒီလိုပါဘဲလေ၊ ဒါတွေ မပြောချင်ပါဘူး"

" သားသမီးရော . .."

" တယောက်ဘဲ၊ သမီးလေ၊ ဆရာဝန်အောင်ပြီးပြီ၊ ခု ဟောက်စ် ဆင်းနေတယ်၊ ကိုဇော်ရော"

" သား တယောက်ထဲဘဲ၊ ကွန်ပြူတာ အင်ဂျင်နီယာ မနှစ်က အောင်ပြီး အခု အလုပ်လုပ်နေပြီ"

" အိမ်ထောင်ရေး အဆင်ပြေလား မေးတာ"

" ရန်တော့ ခန ခန မဖြစ်ပါဘူး၊ ဒီလိုပါဘဲ လူ့တာဝန်အရလေ၊ ရင်ထဲက ခံစားချက်က သတ်သတ်၊ လက်တွေ့ဘဝက သတ်သတ် ဖြစ်နေတာ၊ ကိုယ်ဘာကိုဆိုလိုလဲ ဆိုတာ ရီသိမှာပါ၊ ခု ရီနဲ့တွေ့တာ ကိုယ်တော်တော်ပျော်သွားတာ၊ ရုတ်တရက်ကြီး ကမ္ဘာသစ်ထဲ ရောက်သွားသလိုဘဲ"

" ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ကိုဇော်က နိုင်ငံခြားမှာ နေပေလို့ဘဲ၊ တခါတည်း နားလည်အောင်ပြောတတ်တယ်၊ ရီ တောင် အဲလို မပြောတတ်ဘူး ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်"

" ပြောတတ်တာ မဟုတ်ဘူးလေ၊ ကိုယ်က စိတ်ထဲက ဖြစ်နေတာကို အမှန်ပြောပြတာ၊ ရီ လဲ ကိုယ့်လိုဘဲလား"

" မသိဘူးလား"

" ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ၊ မသိဘူးဆိုရင် ရီက ကိုယ့်ကို ငတုန်း လို့ ပြောမယ်ထင်တာဘဲ"

" ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ကိုဇော်ကတော့လေ၊ အရင်က ကိုဇော်မှ ဟုတ်ရဲ့လား"

စကားသွက်နေတဲ့ ကျနော့်ကို အရင်နဲ့ မတူတဲ့ သဘောမျိုးနဲ့ ပြောတာမို့

" အော် ရီကလဲ၊ အသက်က ကြီးလာတော့၊ သတ္တိလဲရှိလာပြီလေ၊ ရီ တောင်မှ အရင်ကလို ထွက်ပြေးနေတဲ့ ရီ မဟုတ်တော့တဲ့ဟာ၊ သူများချည်း မပြောနဲ့လေ"

" အင်းနော် ထူးဆန်းတယ်၊ ရီ့ စိတ်ထဲ ကိုဇော်နဲ့ တွေ့တော့ အရမ်းပျော်သွားသလိုဘဲ၊ တခါမှ အဲလို စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် မပျော်ဖူးဘူး"

" ကိုယ်လဲ ဒီလိုဘဲ၊ ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ ရီ့ကို အရမ်းရင်းနှီးနေသလိုဘဲ၊ အလိုလိုပျော်နေတာ"

ရင်ဖွင့်မိသလို ပြောရင်း တယောက်ကို တယောက်ကြည့်မိကြသည်။ ကျောင်းသားဘဝ ကတည်းက ရီနှင့် မျက်လုံးချင်း ဆုံနေကျ၊ တယောက်နှင့် တယောက် စကားမပြောဘူးသော်လည်း အလိုလို အကြည့်တွေကို နားလည်နေသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ စကားမဆက်ဖြစ်ကြဘဲ အတွေးကိုယ်စီနှင့် ခနညိမ်သွားကာ မှာထားသည့် ကော်ဖီကို နှစ်ယောက်သား သောက်ရင်း

" ရီ"

ရီက အသံထွက် မထူးဘဲ ကျနော့ကို မျက်လုံးပင့်ကာ ထူးသည့် သဘောနှင့် လှမ်းကြည့်သည်။

" ရီ ဒီနေ့ ဘာလုပ်စရာရှိလဲ"

" ဘာမှတော့ မရှိပါဘူး။ နေ့လည်အားရင် မိသန်းတို့ကို ခေါ်ပြီး ဈေးပတ်မလားလို့"

" ချိန်းထားလို့လား"

" ချိန်းတော့ မချိန်းထားဘူး၊ မနေ့က သူတို့ မေးတော့မေးတယ်၊ ရီက ကိုဇော်နဲ့ ချိန်းထားတယ်လို့၊ ပြီးမှ ဖုံးခေါ်လိုက်မယ်လို့"

" အင်း၊ ကိုယ်စဉ်းစားနေတာ၊ ခု ရီနဲ့ ပြန်ဆုံတုန်း ကိုယ်တို့ ကျိုက္ခမီ ဘုရားဖူး သွားရင် ကောင်းမလားလို့"

" နှစ်ယောက်ထဲလား"

" အင်း ဖြစ်နိုင်ရင် နှစ်ယောက်ထဲဘဲ သွားချင်တာ၊ ကိုယ် ရီ နဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်၊ ဒါပေမဲ့ ရီ့ဘက်က မသင့်တော်ဘူးထင်တယ်၊ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ သွားမလား"

ရီက ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ ခန ညိမ်နေပြီးမှ

" နှစ်ယောက်ထဲဘဲ ကောင်းမယ်ထင်တယ်၊ သူငယ်ချင်းတွေခေါ်ရင် သူတို့က စကြ နောက်ကြနဲ့၊ မကောင်းပါဘူး၊ မနေ့ကတောင် ကိုဇော်နဲ့ မနက်စာ စားဘို့ ချိန်းထားတာကို ပြောပြတော့ ရီ့ကို နောက်နေကြတာ၊ ပြီးတော့ ရီ တို့က လူပျိုပေါက်စ၊ အပျိုပေါက်စ လေးတွေမှ မဟုတ်တာ၊ ဘုရားဖူး သွားတာဘဲ၊ ညနေပြန်လာမှာ မို့လား၊ ရီက မနက်ဖြန် ပြန်မှာ"

ကျနော်က ရီ့စကားကို ပြုံးပြီး

" မဟုတ်ဘူး ရီရ၊ ကိုယ်ကို တမျိုးတော့ မထင်နဲ့၊ ကိုယ်စိတ်ကူးနေတာ ဒီလို၊ ကိုယ်တို့ ၂ ယောက် ကျိုက်ခမီ ဘုရားဖူး သွားမယ်၊ ခု ကိုယ့်ညီမ ကားနဲ့ဘဲ၊ ပြီးတော့ စက်စဲမှာ လာအိပ်မယ်၊ နက်ဖြန်မှ ရီ့ ကားဂိတ်ဆင်းချိန် အမှီပြန်လာမယ်လေ"

" ဟော့တော့်"

" တကယ်ပြောတာရီ၊ ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ ခုလို အခွင့်အရေးရတုန်း ရီနဲ့ အေးအေးဆေးဆေး လျှောက်လည်ချင်စိတ် ပေါ် လာလို့၊ ရီ ကိုယ့်ကို ဘယ်လိုမှ မထင်နဲ့နော်၊ ရီ့သဘောပါ၊ ရီက နေ့ချင်းပြန်လာချင်လဲ ပြန်လာတာပေါ့"

" ရီက ဒီမှာ အခန်းက နက်ဖြန်ထိယူထားတာ"

" ပိုက်ဆံကြိုပေးထားလို့လား"

" ဟင်အင်း တနေ့စာ တနေ့ရှင်းတာ"

" ဒါဆိုရပါတယ်၊ မနေတော့ဘူးဆို ပြီးတာဘဲ၊ သွားမယ်ဆို ရီကို အခု ဟိုတယ် ပြန်ပို့ပေးမယ်၊ အခန်းအပ်၊ ပစ္စည်းတွေ အကုန်သိမ်းခဲ့တော့၊ ကိုယ်လဲ နဲနဲပါးပါး လဲဘို့ ပြန်ယူမယ်၊ ပြီးတော့ ရီ့ကို လာပြန်ခေါ်မယ်၊ ပြီးတော့  (ရီ့ကို ပြုံးစစနဲ့ ကြည့်ရင်း) ဟဲ ဟဲ တခါတည်း ကားတင်ပြေးပြီသာမှတ်တော့ ဟား ဟား ဟား ဟား"

ဟိုတယ်က ထွက်ထွက်ချင်း နောက်မိတဲ့ ကားတင်တဲ့ ဇတ်လမ်းက ပြန်စလာတာမို့ ရီလဲ တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း

" ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဒါဆို ရီလဲ အဝတ်အစား ပြန်ယူတော့မယ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်"

နှစ်ယောက်သား ဖြစ်ချင်တဲ့ ဆန္ဒကို မလွန်ဆန်နိုင်ကြဘဲ မမျှော်လင့်တဲ့ ခရီးစဉ်လေး တခု အစပျိုးမိကြသည်။

.....................................................................................................

၃။

ရီ့ကို ဟိုတယ်မှာ ပြန်လာခေါ်ပြီး ကားပေါ်ရောက်တော့ ရီက

" ရီလဲ ကျိုက္ခမီ ဘုရားမရောက်တာ နှစ် ၃၀ ကျော်ပြီ၊ ဖူးချင်နေတာနဲ့ အတော်ဘဲ"

" သိတယ်လေ သိတယ်၊ ဒါကြောင့် ကိုယ်စီစဉ်လိုက်တာ၊ ရီမှတ်မိလား တတိယနှစ်တုန်းက ကျောင်းကနေ တတန်းလုံး ဘတ်စ်ကားကြီးနဲ့ စုသွားတာလေ"

" အင်း မှတ်မိတာပေါ့၊ အဲဒီတုန်းက ကိုဇော်က ကားခေါင်မိုးပေါ်တက်စီးတာ မို့လား၊ ရီက စိတ်ပူနေတာ"

" တကယ်"

" အင်းပေါ့"

" ဟုတ်လို့လား၊ ကိုယ်က ရီစီးတဲ့ကားစီးချင်လို့ ခေါင်မိုးပေါ်က လိုက်စီးတာ၊ ခုံက ပြည့်နေပြီလေ၊ စိတ်ပူတဲ့ သူကလဲ ကြည့်လိုက်တော့ ခပ်တည်တည်နဲ့၊ လူကို အရေးမစိုက်သလို"

" ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် အဲဒါ ဟန်ဆောင်နေတာ၊ စိတ်ကတော့ တကယ်ပူတာ သိလား"

" အမလေးဗျာ၊ အဲဒီစကား နှစ် ၃၀ ကျော်မှ ကြားရတော့တယ်"

" ကိုဇော်"

" အင်း ပြော"

" ထူးဆန်းတယ် သိလား"

" ဘာလဲ"

" ခု ကိုဇော်နဲ့ လိုက်လာတာ ရီ လုံးဝ မကြောက်ဘူး သိလား"

" ရီကလဲ ခုက ကြောက်ရမဲ့ အရွယ်တွေမှ မဟုတ်တော့တာ"

" မဟုတ်ဘူးလေ ကိုဇော်ရ၊ အမှန်က ခုမှ ကြောက်ရမှာ၊ တော်ကြာ တယောက်ယောက်တွေ့ပြီး မဟုတ်သရုပ်တွေ အပြောခံရရင် ပြသနာ"

" ရီကလဲ အပြောခံရအောင် ကိုယ်တို့က လူမြင်ကွင်းကြီးမှာ မဟုတ်မဟပ် လုပ်နေတာလဲ မဟုတ်"

" ကိုဇော်ကလဲ ရီပြောချင်တာက အဲလို အပြောခံရမှာ လဲ မကြောက်ဘူးလို့၊ ပြီးတော့ ကိုဇော့်ကိုလဲ အရင်ကလို မကြောက်ဘူးလို့၊ နောက်ပြီးတော့လေ မကြောက်တာ တခုရှိသေးတယ် သိလား"

ကျနော်က ဘာများလဲ ဟု ကားမောင်းရင်း ရီ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့

" ခု ကိုဇော်နဲ့ လိုက်လာတာကို ကိုဇော်က ရီ့ကို အထင်သေးမှာလဲ မကြောက်ဘူးလို့ သိပလား"

" ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား"

" ဘာရီတာလဲ၊ ရီ တကယ်ပြောတာ"

" အင်းပါ၊ အင်းပါ၊ ရီကလေ ခုမှ စကားတွေလဲတတ်၊ သတ္တိတွေလဲရှိ၊ အရင်က ရီမှ ဟုတ်ရဲ့လား"

" အင်းနော်၊ ရီလဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတ္တိရှိမှန်း အခုမှ သိတာ၊ ကိုဇော့်ကို မြင်လိုက်တာနဲ့ အလိုလို စိတ်ထဲမှာ ပျော်သွားတာ၊ နောက်ပြီး ကိုဇော်က ရီ့ကို စကားလာပြောတော့ ပိုပျော်သွားတယ်၊ ဘာလို့လဲ သိလား"

ကျနော်က ကားလမ်းမဘက်ကြည့်ကာ ကားမောင်းနေရာက ရီ့စကားကြောင့် ရီ့ ဘက်လှည့်ကာ ဘာလဲ ဟု သဘောနှင့် လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ရီက ဆက်ပြီး

" ကိုဇော့်ကို ရီ ရှင်းပြချင်နေတာတွေရှိလို့၊ ရီ လေ ကို့ဇော့်ကို ရီ ဘာကြောင့် အိမ်ထောင်ပြုလိုက်လဲဆိုတာ ရှင်းပြချင်နေတာ"

" မလိုပါဘူးရီရာ၊ အဲဒီတုန်းက ကိုလဲ ရီ့ကို သတ္တိရှိရှိ မှ မပြောရဲခဲ့တာ၊ ရီ့ကို အဝေးကဘဲ ကိုက ငေးပြီး ချစ်နေခဲ့တာ"

" ရီ သိပါတယ်၊ ရီကလဲ ကိုဇော့်ကို မြင်တာနဲ့ ထွက်ပြေးနေတာကိုး၊ ထွက်ပြေးပေမဲ့ ကိုဇော်မသိတာ တခုရှိတယ်"

" ဘာများလဲ ရီ

" ကိုဇော့်ကို မတွေ့ရင် ရီလိုက်ရှာတတ်တာ ကိုဇော်က မသိပါဘူး"

" ဒါဆို ရီလဲ ကိုယ့်ကို"

ကျနော့်စကားမဆုံးလိုက် ရီက သူ့လက်နှင့် ပါးစပ်ကို ပိတ်ကာ အသံမထွက်အောင် ရှက်သလို ရယ်တော့သည်။ ကျနော်က ရီ့ လက်တဖက်ကို လှမ်းကိုင်ရင်း

" ရီ ရာ ကိုယ်တို့ အဖြစ်ကလဲ"

" ဟုတ်တယ်နော်၊ ရီ ထင်တာက ကျောင်းပြီးရင် ကိုဇော်က ရီ့ကို လာတောင်းမှာဘဲလို့၊ အဲဒီတော့မှ ရီက ကိုဇော့်ကို လက်ခံမယ်လို့ စဉ်းစားထားတာ၊ ဒါပေမဲ့ ရီ ထင်တာတွေ လွဲကုန်တယ်"

" အဲဒါတော့ ဟုတ်တယ်၊ ကိုလဲ ကျောင်းပြီးတာနဲ့ ရီ ကိုသွားတောင်းပေးဘို့ အမေတို့ကို ပြောထားပြီးသား၊ ဒါပေမဲ့ ရီက ချက်ခြင်းကြီး  လက်ထပ်သွားတာ၊ ကိုယ်လဲ ရီတို့ မင်္ဂလာဆောင် ဖိတ်စာ ကမ်းမှ သိတယ်၊ သိတာနဲ့ ကိုယ်သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တိုင်ပင်သေးတယ်၊ ဘာလုပ်ရလဲလို့၊ လူကလဲ ထူပူနေတာ သတ္တိကလဲ မရှိ၊ ဘာလုပ်ရမှန်းလဲ မသိ"

ရီက ကျနော့်ကို နားလည်သလို လှမ်းကြည့်တယ်၊ ကျနော်ဆုတ်ထားတဲ့ လက်ကို ရီကလဲ တင်းတင်းလေး ပြန်ဆုတ်လိုက်တာ သတိထားမိလိုက်တယ်။

" သူငယ်ချင်းတွေကပြောတယ်၊ မင်းတို့ဟာက ရီးစားလဲ မဟုတ်၊ ဟိုက မင်းကို လက်မခံချင်လို့ ရှောင်ပြေးနေတဲ့ဟာ၊ ဘာလုပ်ရမှာလဲ၊ ဘာမှလုပ်မရဘူး ဘာညာနဲ့ ဝိုင်းပြောကြတော့ ကိုယ်လဲ"

" မဟုတ်ဘူး ကိုဇော် မဟုတ်ဘူး၊ ဒီကိစ္စ ရီလက်ခံတာမဟုတ်ဘူး၊ ရီ အဲ့ဒါကို ရှင်းပြချင်တာ၊ ရှင်းပြချင်နေတာ ကြာပြီ"

" ဖြစ်ပြီးမှ ရှင်းပြလဲ ကိုယ်တို့ ဘာမှ မှ လုပ်လို့မရတော့တဲ့ဟာ ရီရယ်"

" ဒါကို ရီလဲ သိပါတယ်၊ ဘာမှလုပ်မရတော့ပေမဲ့ ရီက ကိုဇော့်ကို အမှန်ကို ပေးသိချင်တာ၊ ကိုဇော် ရီ့ကို စိတ်နာသွားမှာ ကြောက်နေတာ၊ ခု ပြန်တွေ့တော့ ကိုဇော်လာနှုတ်ဆက်တာ ရီ အရမ်းပျော်သွားတာ သိလား"

" ရီ ရာ၊ ကိုယ်တခါမှ ရီ့ကို စိတ်မနာခဲ့ဘူးပါဘူး၊ ရီ လက်ထပ်သွားတာတောင် ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ ကိုယ့်ကို မချစ်လို့ ထားသွားတယ်ဘဲ မှတ်တာပါ၊ စိတ်တခါမှ မနာခဲ့ပါဘူး၊ ရီ့ကို စိတ်ထဲ အမြဲသတိရနေတာ၊ ရှင်းရှင်းပြောရင် ရီ့ကို အခုထိ ချစ်နေတာ သိလား"

" ဟော့တော့်"

..................................................................................................

၄။

" ဟုတ်တယ်ရီ၊ ခု ရီ့နဲ့ပြန်ဆုံလို့ ပြောတာမဟုတ်ဘူး၊ ကိုယ့်ရင်ထဲမှာ ရီက အမြဲရှိနေတာ၊ ခု ဆရာကန်တော့ပွဲ မှာတောင် ရောက်ရောက်ချင်း ရီ့ကိုဘဲ အရင်ရှာတာ၊ ရီလာလား၊ မလာလားလဲ မသိဘူးလေ"

" အမယ်၊ ရီလဲ ကိုဇော့် ကိုရှာပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ရီက ကိုဇော်လာမယ်လို့ မထင်ထားတာ"

" ဟုတ်တယ်၊ ကိုလဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် လာဖြစ်မယ် မထင်ထားတာ၊ နောက်မှ ဗြုန်းစားကြီး သွားမယ်ဟာ ဆိုပြီး ကောက်ထွက်လာတာ၊ ဘယ်သူငယ်ချင်းမှ မသိဘူး၊ ဒီရောက်မှ အကုန် အံ့သြကုန်တာ"

" ကဲ ကိုဇော် ရီ့လက်ကိုလွှတ်ပြီး ကားကို သေချာကြည့်မောင်းပါအုံး၊ တော်ကြာ ကျိုက္ခမီ မရောက်ဘဲ နေအုံးမယ်၊ ကိုဇော်က ကားသာမောင်းနေတယ် လမ်းကို ကြည့်တာနဲနဲ၊ ရီ့ကို ကြည့်နေတာ များများ"

ရီပြောတာလဲ ဟုတ်နေတာမို့ ရီ့လက်ကို တချက်မှ ခပ်တင်းတင်းလေး ညှစ်လိုက်ပြီးမှ လွှတ်ကာ ကားကို အာရုံစိုက် ပြန်မောင်းလိုက်သည်။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာတော့ ရီ့ကို ခုထိ ချစ်နေကြောင်း ဖွင့်ပြောလိုက်ရလို့ ကြေနပ်သွားသည်၊ ပြီးတော့ စကားလမ်းကြောင်းပြောင်းကာ ဟိုတစ ဒီတစ အမှတ်တရလေးတွေ ပြောမိကြသည်၊ ကားကို မောင်းလာရင်း မုဒုံအဝင်ကျတော့

" မုဒုံကန်ကြီး ဝင်မလား၊ ကိုယ်တို့တုန်းကတော့ အဲဒီက လဘက်သုတ် တော်တော်ကောင်းတယ်၊ ခု ဝင်ကြည့်မလား"

" အင်း ကောင်းသားဘဲ၊ ခု စောသေးတာဘဲ၊ လမ်းလဲကြုံတယ်"

" အရင်တုန်းကတော့ မုဒုံမှာ ရေတံခွန်လေး တခုရှိသေးတယ်၊ ရီ မှတ်မိလား၊ ခု ရှိသေးလား မသိဘူး"

" အင်း ဂျုံးဂျုံးကျ ရေတံခွန်လေ၊ ရှိအုံးမယ်ထင်တယ်၊ ကိုဇော်သွားချင်လို့လား"

" ဟင်အင်း၊ သတိရလို့ မေးကြည့်တာ၊ မသွားတော့ပါဘူး၊ ကန်ကြီးဘဲ ခန ဝင်တာပေါ့"

ကန်ကြီးရောက်တော့ ကားကို ကားရပ်တဲ့ နေရာမှာ ရပ်ပြီး ကန်ကြီးစေတီကို အရင်ကန်တော့ကာ ရေကန်ကြီးရှိရာသို့ ဆင်းလာခဲ့သည်၊ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်ကာ အရင်ကနဲ့ မတူ ပြောင်းလဲသွားတာတွေ ပြောရင်း အရင်လို ကန်ကြီးနားက စားသောက်တန်း ကို တွေ့တော့ လာ လက်ဘက်သုတ် စားကြည့်အုံးမယ်၊ အရင်လိုကောင်းသေးလားလို့ ဟု ရီ့ကို ပြောကာ စားသောက်တန်းဘက်ဆင်းလာသည်၊ ဆိုင်တွေကို ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်ရင်း သန့်ရှင်းသတ်ရပ်တဲ့ အသုတ်ဆိုင်တခုထဲ ဝင်ထိုင်လိုက်တော့ စားပွဲထိုး ချာတိတ်မလေး တယောက်က ကမန်းကတမ်း ရေနွေးကြမ်းအိုးနဲ့ ခွက်တွေ ကိုင်ပြီး ပြေးလာသည်၊ ရီက ဘာတွေရလဲ ဟုမေးတော့ လဘက်သုတ်၊ ဂျင်းသုတ်၊ ခရမ်းချဉ်သီးသုတ် အစရှိတဲ့ အသုတ်ပေါင်းစုံ အမည်ကို ရွတ်ပြတယ်၊

ကိုဇော်က လဘက်သုတ် စားချင်တာ မို့လား ဟု ကျနော့်ကို လှမ်းမေးတော့ ကျနော်က အင်း လူကြီးသုတ်လေ လဘက်နဲ့ အကြော်နဲ့ဘဲ သိလား ဟုပြောလိုက်တော့ အင်း ဆိုပြီး လဘက်လူကြီးသုတ်တပွဲ၊ ခရမ်းချဉ်သီး သုတ် တပွဲလုပ် ဟု ရီက လှမ်းမှာကာ ရေနွေးကရားအိုးထဲက ရေနဲ့ ခွက်ကို ရေကျင်းပြီး ရေနွေးပူပူ ထည့်ပေးတယ်၊ ကျနော်က စားပွဲမှာ ထိုင်ကတည်း က ရီ့ကိုဘဲ ကြည့်နေမိတော့ ရီက ကျနော့် ကို

" ကိုဇော်နော် ဘာကြည့်နေတာလဲ"

" အော်၊ ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကိုယ့်မျက်စိထဲမှာ ရီက ကြည့်လို့ အရမ်းကောင်းနေလို့"

" ရီ လဲ အဖွားကြီး ဖြစ်နေပါပြီနော်"

" အသက်ကြီးပေမဲ့ မပျက်စီးသေးပါဘူးလေ"

" ဘာပြောတယ် ကိုဇော်နော်၊ စကားကိုက"

" မဟုတ်ဘူးလေ၊ ကိုယ်ဆိုလိုတာက အသက်သာကြီးတယ် ရီက သူများတွေလို တကယ့်ကို အသက်ကြီး သွားတယ်လို့ မထင်ရဘူးလို့ ပြောတာပါ၊ မနေ့က ကျောင်းမှာ မတွေ့ဘူးလား၊ တော်တော်များများက ဘယ်လောက်ဘဲ လှနေအောင် ပြင်ထား ပြင်ထား အသက်ကြီးတာက သိသာနေတယ်၊ ခု ရီ့ကို ကြည့်ရတာ ဟိုးအရင် နှစ် ၃၀ လောက်က အတိုင်းဘဲ၊ အဝတ်အစား ဝတ်တာက အစ၊ အရင်လိုဘဲ ရိုးရိုးလေးနဲ့ လှနေအောင် ဝတ်တတ်တယ်၊ အသက်ကြီးသွားတယ်လို့ကို မထင်ရဘူး"

" ကိုဇော်နော် သွား၊ ဒါ တမင်သက်သက် မြှောက်နေတာ၊ မသိဘူးများ မှတ်နေလား"

" ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ မဟုတ်ပါဘူးရီရ၊ ကိုယ်က အဲလိုဘဲ တကယ်မြင်လို့ ပြောတာ"

ဒီတော့ ရီ လဲ ပြုံးကာ ကျနော့်ကို သေချာပြန်ကြည့်ရင်း

" ကိုဇော်ရော ဘာထူးလဲ၊ တီရှပ်နဲ့ ဂျင်းပင် နဲ့၊ သူ့ကိုယ်သူ လူငယ်လေး ကျနေတာဘဲ၊ ပြီးတော့ ဒီကလူတွေလို ကိုဇော်က ဘိုက်ကရွှဲမနေတော့ လူငယ်စတိုင် ပိုပေါက်တာပေါ့၊ နောက်ပြီး ကိုဇော်က အရင်ကထက်တောင် ခု ပုံစံ က ပိုခန့်လာတယ်၊ နဲနဲ ပိုပြည့်လာလို့လားမသိဘူး"

" ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ရီကလဲ၊ မြှောက်စရာ မရှိ အချင်ချင်းဘဲ ပြန်မြှောက်နေ၊ ဒါပေမဲ့ ရီ့ကို ခုလို ဆက်ဆံနေတာ ရီ အရင်လို ချောနေ၊ လှနေသေးလို့ တော့ မဟုတ်ဘူးနော်၊ ရီ အဖွားကြီး ပုံစံ ဖြစ်နေလဲ ကိုယ်ကတော့ ဒီ အတိုင်းဘဲ ဆက်ဆံမှာဘဲ၊ အဲဒါက တကယ်ပြောတာ၊ ကိုယ့်ရင်ထဲမှာ ရီက ဘယ်တော့မှ ပြောင်းလဲသွားမှာတော့ မဟုတ်ဘူး"

" အမယ်၊ ရီ လဲ အတူတူပါဘဲနော်၊ ကိုဇော်က ထိပ်ကြီးပြောင်ပြီး ဘိုက်ကြီးရွှဲနေလဲ ရီ့ စိတ်ထဲမှာ ကိုဇော်က ကိုဇော်ပါဘဲ"

တယောက်ကို တယောက်မြှောက်ကာ သဘောကျနေတုန်း မှာထားတဲ့ အသုတ်လာချပေးတာနဲ့ အစာဘက် စကားလမ်းကြောင်းရောက်သွားပြီး အသုတ်တဇွန်းစီ စားလိုက်၊ ရေနွေးကြမ်းသောက်လိုက်၊ အသုတ်အကြောင်း ပြောလိုက်နဲ့ စောစောက စကားခန ပြတ်သွားသည်၊

...................................................................................................

၅။

မုဒုံ ထွက်ပြီး ကျိုက္ခမီ လမ်းမပေါ်ရောက်တော့ ရီ့ကို စကားပြန်စလိုက်သည်၊

" ရီ"

ရီက ထူးသည့် သဘောနှင့် ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်တော့

" ကိုယ် ရီ့ကို အပြောချင်ဆုံး စကားရှိတယ် သိလား"

ရီက သိသည့် သဘောနှင့် ရှက်ကိုးရှက်ကမ်း ပြုံးကာ ဟိုဘက်လှည့်သွားသည်။

" ကိုယ် ကျောင်းတုန်းကဆို ရီ့ကို ပြောချင်တာတွေ ဆို စာရေးစက္ကူ စာရွက်လှလှလေးထဲ ရေး၊ စာအိပ်လှလှလေးထဲ ထည့်ပြီး လွယ်အိပ်ထဲ ဆောင်ထားတာ၊ ရီ့ကိုပေးမယ်ပေါ့၊ တကယ်တန်းကျ မပေးရဲလို့ မပေးဖြစ်ဘူး၊ နောက် ရီ့ကို မပေးဖြစ်ဘဲ ကြာလို့ စာအိပ်က နဲနဲဟောင်း သွားရင် အသစ်တစောင် ထပ်ရေး၊ စာအိပ် အသစ်ထဲ ထပ်ထည့်နဲ့ နောက်ဆုံး ရီလက်ထပ်သွားတော့ ကိုယ့်မှာ စုစုပေါင်း ဘယ်နှစ်စောင် ကျန်လဲသိလား"

ရီက ကျနော့်ဘက် ပြန်လှည့်ကာ ဟုတ်လို့လား သဘောနှင့် ကြည့်တော့ ကျနော်က စကားကို ဆက်လိုက်သည်၊

" မှတ်မှတ်ရရ ၂၄ စောင်ရှိတယ်၊ အရင်ကတော့ မပေးဖြစ်ပေမဲ့လဲ ရီ နဲ့ လက်ထပ်ရင် ရီ့ကို ဘယ်လောက်ချစ်ကြောင်းပြမယ် ဆိုပြီး သိမ်းထားတာ၊ ရီ က လက်ထပ်လိုက်တော့"

ကျနော်က စကားကို မဆက်ဘဲ ရပ်လိုက်တော့ ရီက မေးတယ်။

" ကိုဇော့်မှာ အဲဒီ စာတွေ အခုထိ ရှိသေးလား"

" ဟင်အင်း၊ မရှိတော့ဘူး"

" ဘာလဲ၊ မီးရှို့လိုက်တာလား"

" ဟင်အင်း၊ ရီ လက်ထပ်လိုက်တဲ့ နေ့မှာ ကို အဲဒီစာတွေကို သတ္တာသေးသေးလေးထဲ ထည့်၊ ပြီးတော့ ကျောက်စရစ် ခဲတွေ အပြည့်ထည့်ပြီး သော့ခတ်လို့ သံလွင်မြစ် ဘောတံတား ကနေ ရေထဲ ပြစ်ချလိုက်တာ"

" ရီ တကယ်ဖတ်ချင်လိုက်တာ"

" ခုချိန် ရီ ဖတ်ရင် ရယ်စရာကြီး ဖြစ်နေမယ် ထင်တယ်၊ အဲဒီတုန်းက ရေးထားတာ ရီ့ကိုမှ မရရင် သေတော့မဲ့ အတိုင်း၊ ဟား ဟား ဟား ဟား၊ တကယ်တန်းကျ မသေဘဲ ခုထိ ကျမ်းကျမ်းမာမာကြီး၊ ဒါပေမဲ့ ရီရာ အဲဒီတုန်းက ကိုယ် ဘယ်လောက်ခံစားလိုက်ရလဲ ဆိုတာ ကိုယ်ဘဲ သိတယ်"

ကျနော်က အရွှန်းဖေါက်ကာ ရယ်ရင်း ပြောပေမဲ့ ရယ်သံက အသက်မပါမှန်း သိသာနေသည်၊ ရီက လိုက်မရယ်၊ မရယ်သည့်အပြင် ကျနော့် ခံစားချက်ကို နားလည်သလို ရီကလည်း သူ့ခံစားချက်ကို ပြောပြသည်။

" ရီ သိပါတယ်၊ ရီ လဲ ကိုဇော့်လိုဘဲ ခံစားရပါတယ်၊ နောက်ပြီး အဲဒီတုန်းက ရီ လက်မထပ်ရင် မဖြစ်လို့ လက်ထပ်လိုက်ရတာ၊ အဲဒီအကြောင်းကို ရီ ကိုဇော့်ကို အရမ်းရှင်းပြချင်တာ၊ ရီ့  သူငယ်ချင်း မိသန်းနဲ့တောင် တိုင်ပင်သေးတယ်၊ ကိုဇော့်ကို အကြောင်းရင်း ပြောပြရင် ကောင်းမယ်လို့၊ မိသန်းက ဘာပြောလဲ သိလား"

ကျနော်က ကားမောင်းရင်း ရီ့ဘက် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ရီက စကားဆက်တယ်။

" နင်တို့ကလဲ ချစ်သူတွေလဲ မဟုတ်၊ ဟိုက နင့်ကို လိုက်သာလိုက်နေတာ ဘာမှလဲ လာပြောတာ မဟုတ်၊ ကိုယ်က သွားရှင်းပြရင် သိက္ခာတောင် ကျသေးတယ်၊ ပြီးတော့ နင်က အဲဒီလူကိုဘဲ ယူမှ ဖြစ်မှာ၊ နင့် အဖြစ်ကို ကိုဇော်လဲ လာကယ်နိုင်တာ မဟုတ်ဘူး၊ ဘာမှ မရှင်းပြနဲ့ ဒီအတိုင်းထားလိုက်၊ ဆိုပြီး အတင်းပြောတာနဲ့ ရီလဲ ဒီအတိုင်းဘဲ နေလိုက်တာ၊ ဒါပေမဲ့ ရီ့စိတ်ထဲမှာ တကယ်ဘဲ ကိုဇော်ကို ရှင်းပြချင်နေတာ၊ ရီလဲ အဲဒီတုန်းက တော်တော်လေး ခံစားလိုက်ရတယ် ဆိုတာ ရီ့ဖာသာရီဘဲ သိတယ်"

ရီက ပြောရင်း အသံတိုးကာ တိမ်ဝင်သွားသည်၊ ရီပြောမှ ကျနော်လဲ ရီ့ အဖြစ်ကို နားလည်သွားသည်၊ ခံစားချက် ကိုယ်စီကို ရင်ဖွင့်နေတုန်း ရီ့ဖုံးက အသံမြည်လာသည်၊ ဖုံးလာတော့ ရီက ဖုံးကို ကြည့်ရင်း ချောင်းတချက် ဟန့်ကာ ခံစားချက်ကို ထိမ်းရင်း မိသန်းဆီကဖုန်း၊ ကိုဇော် ခန နော် ဆိုပြီး စပီကာ ဖွင့်ကာထူးလိုက်သည်။

" ဟဲလို"

" ဟဲလို၊ ရီ လား၊ နင်အားပြီလား၊ ငါ လာခေါ်ရတော့မလား"

မိသန်း မေးတဲ့ စကားကြောင့် ရီက ကျနော့ကို ဘာပြောလိုက်ရမလဲ ဟု သဘောမျိုးနှင့် လှမ်းကြည့်ကာ ပါးစပ်ကို လှုတ်ရုံ အသံမထွက်ဘဲ မေးသည်။ ကျနော်က သဘော ဟု ပါးစပ်လှုတ်ရုံ အသံမထွက်ဘဲ ပြန်ပြောလိုက်သည်။

" ဆောရီး မိသန်း၊ ငါ ဈေးမပတ်ဖြစ်တော့ဘူး၊ မအားတော့လို့"

" ဘာလဲ၊ နင့် ကိုဇော်က မပေးပြန်တော့ဘူးလား၊ ခု နင် ဘယ်မှာလဲ၊ ငါ့ကို မှန်မှန်ပြော"

" မဟုတ်ပါဘူးဟာ၊ ငါတို့ ကျိုက္ခမီ ဘုရားဖူး ထွက်လာတာ၊ ခု လမ်းမှာ၊ မုဒုံကတောင် ထွက်လာပြီ"

" နင်တို့ နှစ်ယောက်ထဲလား"

" အင်း၊ မနက်စာ စားရင်းနဲ့ စကားစပ်မိပြီး မရောက်တာကြာလို့ သွားဖြစ်တာ"

" အေးပါ၊ အေးပါ၊ ငါ့ကိုတောင် ခေါ်ဘို့ သတိမရဘူး မို့လား၊ သွား သွား နင်တို့ဘဲ သွား၊ ဒါဆိုလဲ နက်ဖြန်မှ ဈေးပတ်တော့မယ်၊ နင်ပြန်လာမှ"

" ငါက နက်ဖြန် ကားတက်ချိန်မှ ပြန်ရောက်တော့မှာ၊ အခန်းတောင် အပ်ခဲ့ပြီ"

" ဘုရားရေ၊ နင်တို့က ကျိုက္ခမီ အပြင် ဘယ်များ သွားအုံးမလို့လဲ"

" ကျိုက္ခမီ ပါဘဲ၊ ပြီးတော့ စက်စဲမှာ တညအိပ်မလို့၊ နက်ဖြန်မှ ပြန်လာမယ်"

" ငါထင်တယ်၊ ငါထင်တယ်၊ မနေ့ထဲက နင်တို့ နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ရတာ၊ ဝေဒနာ ဟောင်းတွေ ပြန်ထနေတာ ငါသိတယ်နော်"

" နင်ကလဲ၊ နင်ထင်သလို မဟုတ်ပါဘူးဟ၊ ခုဟာက သူငယ်ချင်း ဘုရားဖူးထွက်တာ၊ နင်တို့ အဲလို နောက်လို့ မခေါ်ချင်တာ သိလား"

" မိရီနော် လူကြားကောင်းအောင် ငါ့ကို လာမပြောနဲ့၊ ငါမသိဘူး မှတ်နေလား၊ နင့်ဖာသာ ရိုးရိုးဘဲသွားသွား၊ ဆန်းဆန်းဘဲ သွားသွား နှစ်ယောက်ထဲ သွားတာ တခြားသူတွေသိရင် မကောင်းဘူး၊ တိုးတိုးတိတ်တိတ်သွား"

" အင်းပါ၊ ဘယ်သူမှ မသိပါဘူး၊ နင့်ကိုဘဲ ပြောပြတာပါ၊ ငါပြန်လာရင် နင့်အတွက် ကျောက်ပွင့် ကောင်းကောင်းဝယ်လာပေးမယ်"

" အေးပါဟာ၊ ငါနားလည်ပါတယ်၊ ခုဆုံတုန်း နင်ပြောချင်တဲ့ စကားတွေလဲ တခါထဲ အကုန်ပြောခဲ့၊ အလွမ်းလဲ တခါထဲ အပြီးသယ်ခဲ့၊ ပြီးတော့ နက်ဖြန် နင်မပြန်ခင် ကျောက်ပွင့်လဲ ငါ့ဆီ ဝင်ပေးဘို့ မမေ့နဲ့"

" အေးပါ၊ အေးပါ၊ လာပေးမယ်၊ စိတ်ချ၊ ဒါဘဲနော်"

" အေး၊ အေး ဒါဘဲ"

ဖုံးချသွားပြီးတော့ ရီ က ကျနော့ကို

" တွေ့လား၊ ဒါကြောင့် သူတို့ကို မခေါ်ချင်တာ၊ စဘို့ဘဲ သိတယ်"

" အင်းလေ၊ ကိုယ်တို့ ကလဲ စချင်စရာ ဖြစ်နေတာကိုး၊ အော် ရီ၊ စောစောက စကားစတောင် ပြတ်သွားတယ်"

" ဘာများလဲ"

" ရီ့ကိုကိုယ် ချစ်တယ်ဆိုတာ ခု ထပ်ပြောမလို့ဟာ"

" အာ ကိုဇော်ကလဲ"

" ဟုတ်တယ် ရီ၊ ကိုယ်လဲ သိပ်ပြီး မစောင့်ထိမ်းချင်တော့ဘူး၊ ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်က အရင်ထဲက တယောက်ကို တယောက်ကို ချစ်နေခဲ့ကြတယ်ဆိုတာ အခုသိပြီဘဲ၊ အကြောင်းကြောင့်သာ မပေါင်းရတာ၊ ကိုယ်တော့ လက်ရှိဘဝကို မေ့ထားပြီး ခု ခရီးလေးမှာ ရီ နဲ့ ကိုယ် ချစ်သူတွေလိုဘဲ နေချင်တယ်"

................................................................................

၆။

ရီက ကျနော့်စကားကြောင့် ကျနော့်ကို မျက်စောင်းထိုးသလို မျက်စိကို စွေကြည့်ရင်း ခပ်ထေ့ထေ့ပြောသည်။

" ခု ခရီးလေးတခုဘဲလား၊ ကိုဇော်က ဒီကပြန်ရင် ရီ့ကို မေ့လိုက်တော့မယ်ပေါ့၊ ဟုတ်လား"

ရီပြောမှ ကျနော့် စကားကို ရီ ဘယ်လို အဓိပါယ် ပေါက်သွားလဲဆိုတာ သတိထားမိလိုက်ပြီး

" အာ မဟုတ်ဘူး၊ မဟုတ်ဘူး၊ ကိုပြောတာ အဲလိုမဟုတ်ဘူး၊ မေ့လို့ရမလား ရီရာ၊ ချစ်သူလို့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း မတော်ရသေးတဲ့ အချိန်ကတောင် မေ့လို့မရခဲ့တာ၊ ချစ်သူလို့ ဖြစ်လာမှတော့ မေ့လို့ရမလား၊ ရီကလဲကွာ၊ ကိုယ်ဘာကိုဆိုလိုတယ်ဆိုတာ သိသိကြီးနဲ့"

" မသိပါဘူး"

" ကဲ မသိရင်"

ကျနော်က ကားကို လမ်းဘေးထိုးရပ်လိုက်ပြီး စက်ပါသပ်လိုက်သည်။ နောက် ရီ့ဘက်လှည့်ကာ လက်ကို လှမ်းဆွဲလို့ ကျနော့ဘက် ကိုင်းကျလာတဲ့ ရီ့ကိုယ်ကို ဖက်လိုက်သည်။

" အို့ အို့ ကိုဇော် ကိုဇော်"

" ရီ့ကို ကိုယ်ချစ်တယ်၊ အရမ်းချစ်တယ်၊ အရင်ကလဲ ချစ်တယ်၊ ခုလဲ ချစ်တယ်၊ နောက်လဲချစ်တယ်၊ ဘာဖြစ်ဖြစ်  ချစ်တယ်၊ ချစ်တယ်၊ ချစ်တယ်၊ အမြဲတမ်း ချစ်တယ်၊ ကဲ သိပလား"

" အဲ့ အဲ့ တော်ပြီ တော်ပြီ၊ လွှတ်၊ လွှတ်၊ ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး၊ ကလေးကလားနဲ့၊ မရှက်ဘူးလား"

ရီက ရှက်ကိုးရှက်ကမ်းနှင့် ကျနော်ဖက်ထားတာကို မလွတ်အောင်ရုန်းရင်း ပြောသည်၊ ကျနော်က မလွှတ်ဘဲ အတင်းထပ်ဖက်လိုက်ရင်း

" မရှက်ပါဘူး၊ ချစ်တာ ရှက်စရာမှ မဟုတ်တာ၊ ကိုယ်က အခုမှ ရီ့ကိုချစ်တယ်လို့ ပြောရဲတာ၊ ကိုယ်လဲ ရီ့ဆီက ချစ်တယ်ဆိုတဲ့စကား ကြားချင်တယ်၊ ကိုယ့်ကို ချစ်တယ်လို့ ပြောပါအုံး"

" အာကွာ ကိုဇော်ကလဲ"

" မ အာကွာနဲ့ကွာ၊ ပြောပါ၊ ကိုယ်လဲ ကြားချင်တာပေါ့၊ မပြောရင် ဖက်နမ်းမှာနော်"

ပြောရင်း ရီ့ ခေါင်းက ဆံပင်ကို နမ်းလိုက်သည်၊ ကျနော့် အနမ်းကြောင့် ရီ ကမန်းကတမ်းပြောသည်၊ ရီ လဲ အခုမှ အပျိုပေါက်စလေးလို အရှက်ပိုနေတာလား မပြောတတ်၊

" အို့ အိုး ချစ်တယ် ချစ်တယ်၊ တော်ပြီ တော်ပြီ၊ လွှတ်တော့ လွှတ်တော့"

" အမလေး ဒီစကား ကြားချင်နေတာ၊ ဝမ်းသာလိုက်တာ ရီရာ၊ ကိုယ်လဲ ရီ့ကို အရမ်းချစ်တယ်"

ပြောရင်း ရီ့ အားရပါးရ ဖက်ကာ ပါးကို အကြာကြီး ကပ်နမ်းလိုက်သည်။

" အိုး  . . . ကိုဇော်"

ပြီးမှ ရီ့ကိုယ်ကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး

" အရမ်းပျော်တာဘဲ ရီ ရာ၊ ကိုယ်တသက်မှာ အပျော်ဆုံးဘဲ၊ ဒီဘဝမျိုး တသက်လုံး မရတော့ဘူး ထင်ထားတာ"

ဝမ်းသာလုံးဆို့နေတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာပေါ်မှ အပြုံက ဘယ်လိုမှ ဖုံးဖိမရ။ ရီလဲ ပျော်နေသလို အပြုံးက ကျနော့်နှင့် အပြိုင်၊ ကျနော့်ကို မျက်စောင်းထိုးရင်း

" ပြောလဲ နမ်းခံထိတာဘဲ၊ ဒီလိုမှန်းသိ မပြောပါဘူး"   

" မပြောရင် ပိုနမ်းမှာပေ့ါ"

" ကိုဇော်နော် ခုမှ တော်တော်ကဲနေ၊ ကဲပါ၊ မောင်းပါ"

ရီ့စကားကြောင့် ကားကို စက်နှိုးကာ မောင်းထွက်ခဲ့သည်၊ မထင်မှတ်ထားဘဲ အချိန်တိုလေး အတွင်းမှာ အရင်က အုံ့ပုန်းထိမ်းထားသမျှ ပေါက်ကွဲကုန်သည်၊ ခုမှ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ဟိုတစ ဒီတစ ခေါင်းထဲရောက်လာသည့် အရင်တုန်းက အဖြစ်တွေကို ပြန်ပြောရင်း တယောက်နှင့် တယောက် ပိုနားလည်လာသလို တယောက်အကြောင်း တယောက်ပိုသိလာသည်။

......................................................................................................................

၇။

ကျိုက္ခမီ ရောက်တော့ ဘုရားမဖူးခင် မနက်စာ စားကြသည့် အခါကလည်း တယောက်အကြိုက် တယောက်လိုက်ကာ ချစ်စ ခင်စ ကြင်နာစ လင်မယားလို တယောက်နှင့် တယောက် အပြိုင်အဆိုင် အကြင်နာပို နေကြမိသလို၊ ဘုရားဆီ သွားသည့် စင်္ကြန်လမ်း တလျှောက်မှာလည်း တယောက်လက် တယောက်တွဲကာ အပြုံးကိုယ်စီနှင့်၊ အရင်က တယောက်နှင့် တယောက် အုံ့ပုန်း ချစ်ခဲ့သမျှ ခုမှ အားလုံးကို မေ့ကာ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ချစ်မိကြတော့သည်။

" ရီ"

လက်ဆောင်ပေးဘို့ရော၊ အိမ်အတွက်ရော ဒေသထွက်ပစ္စည်းတွေ လက်မအားအောင် ဆွဲထားရင်းပင်  ရီ့ကို ပုခုံးချင်း ထိရုံတိုက်လိုက်ပြီး ခပ်တိုးတိုး လှမ်းခေါ်လိုက်တော့ ရီက

" အင်၊ ဘာထပ်ဝယ်အုံးမလို့လဲ"

" မဝယ်ပါဘူး၊ ဟို သီချင်းကို သတိရလို့၊ ဘာလဲ၊ စက်စဲရောက်ရင် ရေကူးမယ် ဆိုလား"

" ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ကိုဇော်နော်၊ ရီက ရေမကူးတတ်ဘူး"

" စက်စဲမှာ ရေကူးတတ်စရာမှ မလိုတာ၊ ကားတာယာကျွတ်လို လေဘော်လုံးကြီး ငှားပြီး လှိုင်းစီး၊ ပျော်စရာကြီး၊ ရီ ငယ်ငယ်က မစီးဖူးဘူးလား"

" အင်း၊ စီးတော့ စီးဘူးတယ်၊ ခု ရီ့ မှာ ရေကူးဝတ်စုံလဲ မရှိဘူး"

" မလိုပါဘူး၊ ဒီအတိုင်းဘဲ ထမီနဲ့ အင်္ကျီနဲ့ ကူးလို့ရတာဘဲ၊ ကိုယ်က ရီ နဲ့ အတူရေကူးအုံးမယ်"

" အင်းပါ၊ အင်းပါ"

စက်စဲရောက်တော့ ကမ်းစပ်ကို မျက်နှာမူထားသည် ဘန်ဂလို ဆောင်လေး တခု ငှားလို့ရသည်မို့ ပိုအဆင်ပြေသွားသည်။ ရီက ကျနော်နှင့် တခန်းထဲနေရမှာ ရှက်နေသေးသည်။ အတူသွားငှားတုန်းကတော့ ဘာမှမပြောဘဲ အခန်းသော့ယူကာ အခန်းဆီ လာတော့မှ ရီက ကျနော့ကို တိုးတိုး တိုးတိုး နှင့်

" ကိုဇော်ကလဲကွာ ၂ ခန်းယူလဲ ရရဲ့သားနဲ့ဟာကို"

" ရီကလဲကွာ တခန်းထဲ နေလဲ ရနေတာဘဲ၊ တစိမ်းတွေမှ မဟုတ်တာ"

" တစိမ်းမဟုတ်လို့ပေါ့၊ ချစ်သူတွေ တခန်းထဲနေတော့ ကောင်းမလား"

" ပိုတောင်ကောင်းသေး၊ ရီ ကိုယ့်ကို ယုံတယ်မို့လား"

" အိုး ဘာဆိုင်လို့လဲ၊ ယုံတာနဲ့ တခန်းထဲနေတာနဲ့"

" ယုံတော့ တခန်းထဲ နေလဲ ကောင်းတာပေါ့"

တိုးတိုး တိုးတိုး နှင့် ပြောရင်း အခန်းရှေ့ရောက်တော့ လက်ထဲက သော့နှင့် အခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည်။

" အဲ့တော့ ကုတင်ကလဲ တလုံးထဲ"

" တလုံးထဲပေမဲ့ အကျယ်ကြီးပါ ရီကလဲ၊ ရီက ဘာတွေ တွေးကြောက်နေတာလဲ၊ မပြုတ်ကျပါဘူး"

" ကိုဇော်နော်"

အခန်းတံခါးကို လှမ်းပိတ်လိုက်ပြီး ရီ့ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွဲဖက်လိုက်သည်။

" အို့"

" ချစ်တယ်ရီရာ"

" ကိုဇော်နော်၊ အဲဒါတွေပေါ့ ကြောက်တာ"

" ရီကလဲကွာ ချစ်သူတွေဘဲ ဒီလောက်တော့ ရှိမှာပေါ့၊ ဘာမှကြောက်စရာ မရှိဘူး။ ကိုယ်တို့က လူပျိုပေါက်၊ အပျိုပေါက်လေးတွေမှ မဟုတ်တာ၊ ပြီးတော့ ဟိုး အရင်ထဲက တယောက်နဲ့ တယောက် ချစ်နေတဲ့ သူတွေ"

ပြောရင်း ခါးကို လက်တဖက်နှင့် တင်းတင်းဆွဲဖက်ကာ လက်တဖက်က ရီ့မေးစေ့ကို ကိုင်ကာ မော့လိုက်ပြီး နဖူးကို နမ်းလိုက်သည်၊

" အရမ်းတော့ မကဲနဲ့ ကိုဇော်ရာ၊ ခုမှ ရီ ကြောက်လာပြီ"

" အင်းပါ၊ ကိုယ့်ကို ယုံ၊ ဟုတ်ပြီလား"

အနမ်းက နဖူးမှ ပါးပြင်သို့၊ နောက် ရီ့နှုတ်ခမ်းကို ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနှင့် ထိရုံနမ်းလိုက်ပြီ ချစ်တယ်ရီရာ အရမ်းချစ်တယ်လို့ ပြောရင်း နှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွလေး ငုံလိုက်သည်။ ခနလေးကြာတော့ ရီက ကျနော့်ကြောကို ပြန်ဖက်လာသည်။ ခပ်ကြာကြာလေး နမ်းပြီးမှ ရီ့ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ခွာလိုက်ကာ

" ချစ်တယ်ရီရာ၊ ရီ ရော ချစ်တယ်မို့လား"

" ချစ်လို့ ရီလဲ ဘာတွေဖြစ်ကုန်ပြီလဲ မသိဘူး၊ မဖြစ်သင့်တာတွေ အကုန်ဖြစ်ကုန်ပြီ ထင်တယ်"

" ကဲပါ ဒါတွေ မစဉ်းစားနဲ့၊ မဖြစ်သင့်တာ ဘာမှ မရှိဘူး၊ ကိုယ်တို့ နှစ်ယောက်က ချစ်သူတွေ၊ ခု ချစ်သူတွေလိုဘဲ နေမယ်၊ လာ ပင်လယ်ထဲ ဆင်းမယ်"

ပြောပြောဆိုဆို ရီ့ကို လွှတ်ကာ ဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်၊ ပြီးတော့ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ထိပ်က ကြယ်သီးဖြုတ်ကာ ဇစ် ဆွဲချလိုက်တော့

" အိုး ကိုဇော်ကလဲ၊ ရေချိုးခန်းထဲ သွားလဲတာမဟုတ်ဘူး"

ရှက်ကိုးရှက်ကမ်းနဲ့ ရီက ပြောရင်း ဟိုဘက်လှည့်လိုက်တော့

" ဟား ဟား ဟား ဟား"

" တော်ပြီ တော်ပြီ ရီ ကတော့ ရေချိုးခန်းထဲဘဲ သွားလဲမယ်" 

ဟု ဆိုကာ သူ့ အိပ်ကို ဖွင့်ကာ ရေကူးဘို့ အဝတ်အစား ထုတ်ကာ ရေချိုးခန်းထဲ ပြေးတော့သည်၊ ကျနော်လဲ အိပ်ဖွင့်ကာ အသင့်ပါလာသည့် ရေကူးဘောင်းဘီ ခပ်ပွပွ ကိုထုတ်လိုက်ကာ လဲဝတ်လိုက်သည်၊ နောက်မှ သတိရပြီး နေ့လည်နေ့ခင်း ကမ်းခြေမှာ နေကျဲကျဲတောက် ပူနေသည်မို့ ပါလာတဲ့ နေလောင်ဒဏ် ခံနိုင်သည့် လိုးရှင်းဘူးကို ထုတ်ကာ မျက်နှာနှင့် တကိုယ်လုံးကို မှီသလောက် လျောက်လိမ်းနေတုန်း ရီ လဲ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာသည်၊ ရီက ခြေတလုံးလောက် ထိဘောင်းဘီနှင့် ဘလောက်စ် အင်္ကျီ ခပ်ပွပွ၊

" တော်သေးတယ် လိုလိုမယ်မယ် ဘောင်းဘီ တထည်ပါလာလို့"

" အင်း ပါလာလို့ တော်သေးတယ်၊ ကိုယ်တောင်စဉ်းစားနေတာ ဘောင်းဘီ တထည် ဒီနားကဆိုင်မှာ ရီ့အတွက် သွားဝယ်မလားလို့၊ ထမီကြီးနဲ့ဆို တော်ကြာ လှိုင်းပုတ်လို့ လန်သွားရင် ကိုယ်မကြည့်ရဲဘူး ဟား ဟား"

" အိုး ကိုဇော်ကလဲ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်"

" လာ အပြင်မှာနေက ကျစ်ကျစ်တောက် ပူနေတာ နေဒဏ်ခံနိုင်အောင် လိုးရှင်းလိမ်းလိုက်၊ နို့မို ရီ့ အသားတွေ နေလောင်ပြီး လန်ကုန်မယ်၊ လာ ကိုယ်လိမ်းပေးမယ်"

" အိုး ကိုဇော်ကလဲ ရီ့ ဖာသာလိမ်းမယ် ရပါတယ်၊ ပေး ပေး"

" မဟုတ်ဘူးလေ ရီ မမှီတဲ့ နောက်ကြောဘက်ကို ကိုယ်လိမ်းပေးမယ်၊ ရီကလဲ ကိုယ့်ကြောကို လိမ်းပေး၊ ဘာလဲ ရှက်နေပြန်ပြီလား"

" အင်း"

" အမလေးဗျာ၊ ခုထိ ရှက်တုန်းဆို မဖြစ်ဘူး၊ ထပ်နမ်းအုံးမှ"

" ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ကိုဇော်နော် ဘာမှလဲ မဆိုင်ဘူး"

နောက်တော့လဲ ရီက သူ့ဆံပင်ကို ကိုင်ပြီး ပင့်ပေးကာ ခေါင်းငုံပေးတော့ ရီ့ ဂုတ်သားလေးနဲ့ အင်္ကျီအောက်က ပေါ်နေသမျှ ပုခုံးနဲ့ ကြောကို သေသေချာချာ လိမ်းပေးမိတယ်၊ ရီက ကျနော့ ကြောပြင်ပြောင်ပြောင်ကြီးကို ပြန်လိမ်းလို့။ ကျနော်တောင် ဒါလေးနဲ့ ဒီလောက်ရင်တုန်နေရင် ရီ တော့ ဘယ်လောက် ရင်တုန်နေမလဲ မသိ။

..............................................................................................................................

၈။

တဟေးဟေး တဟားဟား နှင့် ဆယ်ကျော်သက် ကလေးတွေလို ပင်လယ်ထဲမှာ ကားတာရာကျွတ် ဘောကွင်း တလုံး နှင့် အတူလှိုင်းစီး ကြသည်၊ ရေတက်ချိန်နှင့် ကြုံသည်မို့ လှိုင်းက မသေး၊ တချက် တချက် ပုတ်လိုက်တိုင်း လူက ဘောကိုဖက်တွယ်ထားရင်း ယိုင်သွားသည်၊ ကျနော်က ဘောကိုတဖက်၊ ရီ့ ခါးကို တဖက် ဖက်ရင်း လှိုင်းပုတ်ဒဏ်ကြောင့် မလွင့်အောင် ထိမ်းပေးရသည်၊ ရီကလည်း လှိုင်းကြီးလာတိုင်း ဟော ဟော လာပြီ လာပြီ နှင့် ကျနော့်ကို အတင်းဖက်တတ်သည်၊ ပြီးတော့ တခစ်ခစ် တဟားဟား နှင့် တယောက်နှင့် တယောက်ကြည့်ကာ ရယ်မိသည်။ 

ပင်လယ်ကြီးက ရီ့ အရှက်တရားကို ခဝါချလိုက်သလို ကျနော်လဲ ရီ့ကို အကိုင်အတွယ်မှာ အကန့်အသတ်မရှိ ပါမစ်ရသွားသကဲ့သို့ ရဲရဲတင်းတင်းပင် ပွေ့ဖက်ရဲလာသည်၊ တဖြေးဖြေးရဲလာသည်နှင့် မတော်တဆ ထိတွေ့မှု့တွေက များလာသလို ရီက ဘာမှ မကန့်ကွက်၊ ကျနော်တို့ ကူးနေသည့် နေရာက ဟိုတယ်ပိုင် ကမ်းစပ်ဖြစ်၍ လူကရှင်းနေသည်၊ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာတော့ အဖွဲ့လိုက် ရေကူးနေသူတွေ ရှိပေမဲ့ တယေက်ကို တယောက်သေချာမမြင်၊ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်က လူရှင်းနေသဖြင့် ပို၍ ရဲတင်းသည်လား မပြောတတ်၊ ပထမ ဘောကွင်းကို ဖက်တွယ်ကာ လှိုင်းစီးရင်း နောက်တဖြေးဖြေးနှင့် ဘောကွင်းပေါ် နှစ်ယောက်သား ပူးပူးကပ်ကပ် အတူ ပက်လက်အိပ်ကာ လှိုင်းစီးသည့် အထိဖြစ်လာသည်။

" ဟော ဟော ကိုဇော် ကိုဇော် ဟိုမှာလာပြီ လာပြီ အိုး အကြီးကြီးဘဲ အကြီးကြီးဘဲ ဒီဘက်ကို ဒီဘက်ကို ယက် ယက်"

ပျော်ရွှင်နေသည့် ကလေးတယောက်လို အသံစာစာ နှင့် တက်လာသည့် လှိုင်းကိုကြည့်ကာ နှင့် ကျနော့်ကို ပြောရင်း သူ့လက်တဖက်ကို ဘောကွင်း လည်သွားအောင် ရေကိုယက်သည်၊ ကျနော်ကလည်း ရီ ပြောသလို လက်တဖက်နှင့် ရီ ယက်ခိုင်းသလို ယက်သည်။ ကျန်လက်နှစ်ဘက်က ဘောကွင်းအတွင်းမှာ တယောက် လည်ပင်း တယောက်ဖက်လို့။ 

လှိုင်းဒဏ်ကို ကြွတက်နေသည့် ဘောကွင်းဘက်က မခံဘဲ ဘောကွင်း မလန် သွားအောင် လေးသည့် ကျနော့်ဘက်က ဆီးခံမှ ဘောကွင်း မမှောက်မှာကို စီးနေရင်း အတွေ့အကြုံအရ သိသည်မို့ လှိုင်းကို ကြည့်ကာ ဘောကွင်းကို လည်သွားအောင် အတူတူ ယက်ကာ ဘောကွင်းမမှောက်ဘဲ ညိမ့်ကနဲ လှိုင်းစီးသလို ဖြစ်အောင် အတူကြိုးစားရသည်က အရသာ လိုဖြစ်လာသည်။ အစကတော့ အထာ မကျဘဲ ခန ခန မှောက်ပေမဲ့ ခနကြာတော့ အကြောင်းသိလာကာ မမှောက်တော့၊ ကမ်းစပ်ရောက်ကာ ဘောကွင်း သောင်ပေါ်တင်သည်အထိ စီးလာလိုက်၊ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား ဘောကွင်းပြန်ဆွဲကာ ခပ်လှမ်းလှမ်း ရေနက်ပိုင်းဆီ ပြန်သွားလိုက်နှင့် ခေါက်တုန့်ခေါက်ပြန်စီးနေကြသည်။

ဘယ်နှစ်ခေါက်မှန်း မသိ စီးပြီးတဲ့ အခါမှာတော့ လူက ပန်းလာသည်၊ ဘောကွင်းက ကမ်းစပ်သောင်ပြင်ပေါ် လာတင် သော်လည်း ဘောကွင်းပေါ်က လူတွေက မထချင်တော့၊ နှစ်ယောက်သား ဘောကွင်းပေါ်ပက်လက် မှိန်းနေရာက

" တော်ပြီ ကိုဇော်ရာ မောပြီ၊ နားရင်း အုန်းရည်လေး ဘာလေးသောက်ရအောင်"

" အင်း ကောင်းသားဘဲ"

အစောပိုင်းအခေါက်ပေါင်းမြောက်များစွာက ကမ်းစပ်ရောက်သည်နှင့် နှစ်ယောက်သား ဘောကွင်းပေါ်က ဘယ်လို ထလိုက်လဲမသိ၊ ခု နားတော့မယ် ဆိုမှ ထလို့ မရတော့၊ နှစ်ယောက်လုံး ခန္တာကိုယ်အောက်ပိုင်းက ဘောကွင်းမှာ စွပ်ပြီးမကြွ၊ ကျနော်ကလဲ ရုန်းထ၊ ရီ ကလဲ ရုန်းထ ဘို့ကြိုးစားပေမဲ့ ဘောကွင်းမှ ကျွတ်မသွားဘဲ တစ်နေသည်။ နှစ်ယောက်သား ဟိုရုန်း ဒီရုန်းနှင့် ထမရသည်မို့ လေးငါးကြိမ်အရောက်မှာ တယောက်ကို တယောက်ကြည့်ကာ ရယ်မိသည်။ နောက်မှ ကျနော်က ရီ့ကို ရီ ညိမ်ညိမ်နေ၊ ကိုယ် ဒီဘက်က ရုန်းလိုက်မယ် လို့ပြောရင်း ဘေးက ဘောကွင်းကို လက်တဖက်နှင့် အတင်းဖိပြီး အားနှင့် တစောင်းရုန်းထွက်လိုက်မှ ရီဘက်က ကိုယ်ကို ကျုံ့ပေးလိုက်လို့လားမသိ အစကကျွတ်မထွက်သည့် ကိုယ်က ရုတ်တရက် လျှောလျှောလျူလျူ ကျွတ်ထွက်လာတာမို့ အရှိန်နှင့် ဘောကွင်းပေါ်ပက်လက်ဖြစ်နေသည့် ရီ့ ကိုယ်ပေါ်မှောက်ရက် ကျသွားသည်။

" အို့"

ကျနော့်ကိုယ်က သူ့ပေါ်ပိကျလာသည်မို့ ရီ့ ဆီက အို့ ကနဲ အသံထွက်လာသည်။ ကျနော်ကလဲ မမျှော်လင့်ဘဲ ဖြစ်သွားသည့် အခြေအနေက အခွင့်ကောင်းလို ဖြစ်နေတာမို့ ရီ့ကိုယ်ကို ထပ်လျှက် အလိုက်သင့်နေကာ ခေါင်းထောင်ပြီး ရီ့ကို ကြည့်လိုက်သည်၊ အနားမှာလဲ လူသူရှင်းကာ နှစ်ယောက်ထဲ တကမ္ဘာ ဖြစ်နေသည်မို့၊ မပြောကောင်း မဆိုကောင်း ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်ကို ပင်လယ်ထဲက ငါးမန်း တက်ဆွဲရင်တောင် အနားမှာ ကူမဲ့သူ မရှိသည့် အခြေအနေ။ 

ရီ ကလဲ သူ့ကိုယ်ပေါ်ပိနေသည့် ကျနော့်ကို ပြန်ကြည့် တော့ တယောက်နှင့် တယောက် ခနမျှ မျက်လုံးချင်းဆုံကာ ကြည့်ရင်း အရမ်းချစ်တာဘဲ ရီ ရာ လို့ အလိုလို ပါးစပ်ကထွက်သွားသလို ပင်လယ်ရေစက်တွေနှင့်သီးနေသည့် ရီ့ ပါးကို ငုံနမ်းလိုက် သည်၊ အစောပိုင်းက နမ်းလျှင် ရှက်တတ်သည့် ရီ က အခုကျ အသံမထွက်ဘဲ သူ့ကိုယ်ပေါ်ပိနေသည့် ကျနော့် ကြောကို ပင်ပြန်ဖက်လာသည်။

ရီ့ဘက်ကလဲ လိုက်လိုက်လျောလျောရှိလာသည်မို့ အခွင့်ကောင်းယူကာ ပါးကို နမ်းရာက နှုတ်ခမ်းချင်း ဆက်လိုက်သည်၊ ပင်လယ်ရေကြောင့် အစက ငံကျိကျိ အရသာ ခံစားလိုက်ရသော်လည်း ချက်ခြင်း ဆိုသလို ချိုမြသည့် အရသာက ပါးစပ်ထဲ စီးဝင်လာသည်၊ အောက်နှုတ်ခမ်းသားကို အသာငုံထားရင်း ကျနော့်လျှာက ရီ့ပါးစပ်ထဲတိုးဝင်သွားတော့ ရီကလဲ အလိုက်သင့် ကျနော့်လျှာကို စုတ်ဆွဲလိုက်သလို လက်က ကြောပြင်ကို ခပ်တင်းတင်း လာဖက်တာ ခံစားလိုက်ရသည်။

နှစ်ယောက်သား အနမ်းကြောမှာ ဘယ်လောက်ကြာကြာ နစ်မြောသွားသည် မသိ နားထဲမှာ ဟေး ဟေး ဟား ဟား နှင့် ခပ်သဲ့သဲ့ အော်သံကြားလိုက်မှ အသိပြန်ဝင်လာသည်၊ ဒီတော့မှ လန့်ပြီး ခေါင်းထောင်ကာ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မနီးမဝေးမှ စောစောက ရေကူးနေသည့် အဖွဲ့က ဆူဆူညံညံ အသံပြုရင်း ကမ်းပေါ်တက် လာကြသည်ကို တွေ့လိုက်သည်၊ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် ဘောပေါ်ထပ်နေကြသည် ကိုဘဲ လှမ်းနောက်သလား မပြောတတ်။ ရီ လဲ အဲဒီတော့မှ သတိဝင်လာသလို ရှက်ကိုးရှက်ကမ်းနှင့်

" ကိုဇော်ကလဲ ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး၊ ရှက်စရာကြီး၊ သူများတွေ တွေ့ကုန်ပြီလား မသိဘူး"

" မတွေ့ပါဘူး၊ နဲနဲလှမ်းနေတာဘဲ၊ သူတို့ဖာသာ အော်နေကြတာ နေမှာပါ"

ဟု ပြန်ပြောရင်း ရီ့ကိုယ်ပေါ်မှ ကြွလိုက်ကာ ထရပ်လိုက်သည်။ ရီ့ကို လက်ကမ်းပေးလိုက်တော့ ရီက ကျနော့် လက်ကို အားပြုကာ ထရပ်သည်။ ရီ မတ်တပ်ဖြစ်သွားသည်နှင့် လက်ကို ဆွဲကာ ဘန်ကလိုရှိရာ ပြေးတော့သည်။

" အိုး အိုး ကိုဇော် ကိုဇော်"

ရုတ်တရက် ရီ့ကို လက်ဆွဲပြီး ပြေးတော့ ရီ့ ဆီမှ အသံထွက်လာသည်။ လေး၊ ငါး၊ ဆယ်လှမ်းလောက် ပြေးပြီးမှာတော့ သောင်ပြင်ပေါ်ချထားသည့် အခန်းသော့နှင့် တိုလီမုတ်စ ထည့်ထားသည့် ကျွတ်ကျွတ်အိပ် နေရာကိုရောက်သည်နှင့် ပြေးတာကိုရပ်ကာ အိပ်ကိုကောက်ယူလိုက်သည်နှင့်

" အုန်းရည် သွားသောက်တာဘဲ ဖြေးဖြေးသွားပါ ကိုဇော်ရာ၊ မောတယ်၊ ရီ မပြေးနိုင်ဘူး"

ရီ့ စကားကြောင့်

" အုန်းရည်ကနောက်မှ သောက်တော့မယ်၊ ခုအခန်းဘဲပြန်တော့မလို့၊ ကိုယ် မအောင့်နိုင်တော့ဘူးကွာ"

ရီက ကျနော်ဘာပြောသည်ကို သိသည့်အလား

" အိုး ဒီမှာ တကိုယ်လုံး ဆားရည်တွေနဲ့ စေးကပ်နေတဲ့ဟာကို"

" ရေအရင်ချိုးမယ်လေ ရီကလဲ၊ ရေချိုးပြီးမှ"

" ကိုဇော်နော် ဘာရေချိုးပြီးမှလဲ"

" အာ ရီ ကလဲကွာ သိသိကြီးနဲ့"

" ကိုဇော်က အရမ်းကဲတာဘဲ"

" အရမ်းချစ်တာပါ"

တယောက်နှင့် တယောက် နားလည်နိုင်သည့် စကားကို အပြန်အလှန်ပြောရင်း ရီ့ကိုလက်ဆွဲကာ ခပ်သွက်သွက် ဘန်ဂလို ရှိရာ လှမ်းလာကြသည်။

........................................................................................................................

၉။

ဘန်ဂလို တံခါးဖွင့်ကာ အထဲရောက်သည်နှင့် ရီ့ကို ရေချိုးခန်းထဲ ဆွဲခေါ်လာကာ ရေပန်း ကိုဖွင့်ချလို့ ရီ့ကိုပါ ရေပန်းအောက် ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။ နောက်တဆက်ထဲ ရီ ဝတ်ထားသည့် ဘလောက်စ် အင်္ကျီကို ခေါင်းကနေ အတင်းဆွဲချွတ်လိုက်သည်၊ ဆားရည်နှင့် စေးကပ်နေသည်မို့ အင်္ကျီကခပ်ပွပွ ဖြစ်နေ သော်လည်း တကယ်ချွတ် တော့ ကြပ်နေသည်၊ ရီ က အလိုက်သင့် လက်ကိုမြှောက်ပေးရင်း အို့ အို့ အ အ နှင့် အသံထွက် နေသည်၊ ညင်းညင်းဆန်ဆန်မရှိ၊ အင်္ကျီကျွတ်သွားတော့ ရီ့ အပေါ်ပိုင်းမှာ ဘရာစီယာ အသားရောင်လေး သာကျန်တော့သည်၊

" ခေါင်းလျှော်အုံးမယ်ကွာ၊ ဆံပင်တွေလဲ ဆားရည်တွေနဲ့ စေးကပ်နေတာ ခေါင်းလျှော်မှ ရမယ်"

" အင်း၊ အင်း"

လက်ထဲပါလာသည့် အင်္ကျီကို ပြစ်ချလိုက်ပြီး ဟိုတယ်မှ ပေးထားသည့် ခေါင်းလျှော်ရည်ဘူးသေးလေးကို လှမ်းယူပြီး ရီ့ ခေါင်းပေါ် ညှစ်ချပေးလိုက်သည်၊ ရီက သူ့ဆံပင်တွေကို ပွတ်သည်၊ ကျနော်က ဘူးကို ပြန်တင်ရင်း ရီ့ ဘရာစီယာ နောက်ကဂျိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်သည်၊ ဘရာကို ကျွတ်သွားအောင် ဆံပင်ပွတ်နေသည့် ရီ့လက်ကနေ အတင်းပင့်ချွတ်တော့

" အိုး ကိုဇော်ကလဲ ဘာတွေလောနေလဲ မသိပါဘူး၊ ဒီမှာ ခေါင်းတောင်လျှော်လို့ မပြီးသေးတဲ့ဟာ"

" ဆပ်ပြာပါ တခါတည်း တိုက်ပေးမလားလို့"

" ကိုဇော်နော် မသိဘူးများ မှတ်နေလား၊ ကလေးလို ကဲမနေနဲ့"

ဘရာကျွတ်သွားတဲ့ ရီ့ရင်သား အစုံက ခပ်တွဲတွဲလေး ဖြစ်နေပေမဲ့ ရုပ်ဆိုးလောက်အောင် မတွဲ၊ တွဲကျပုံလေးက ချစ်စရာပင်ကောင်းသေး၊ ရေပန်းအောက်မှာ ရီ့ ကိုယ်လုံးက ကြည့်လို့ကောင်းလှသည်၊ အသက်အရွယ်ကြောင့် ဘိုက်သားက ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် မရှိသော်လည်း မသိမသာလေး ဖေါင်းနေသည်ကပင် ရီ့ ကို ပိုလှအောင်အထောက် အပံ့ပေးနေသလိုဖြစ်နေသည်။ 

ရီက ခေါင်းလျှော်နေ သည်မို့ မျက်စိမဖွင့်နိုင်၊ အပေါ်ပိုင်း ဘလာဖြစ်သွားသည့် ရီ့ အလှကို ကြည့်ရင်း ဆပ်ပြာရည်ဘူးကို လှမ်းယူကာ လက်ထဲ အနည်းငယ်ထည့်လိုက် ပြီး ရီ့ ပုခုံးမှ စပြီး ပွတ်လိုက်သည်၊ တသက်နှင့် တကိုယ် တခါမှ မကြုံဘူးသည့် အဖြစ်မို့ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ပင် ဘာဖြစ်နေမှန်း မသိတော့၊ ရင်ဘတ်ထဲမှာတော့ ထကြွသောင်းကျန်းနေသည့် ပိုးပေါင်းသောင်းခြောက်ထောင်လောက်နှင့် ဘလောင်ဆူနေသည်၊ ဆပ်ပြာနှင့် ရီ့ကို ပွတ်ရင်း လက်က မြှောက်ထားသည့် ဂျိုင်းကြားကို ရောက်သွားတော့

" အို့ ယားတယ်"

ရီ့ဆီက အသံထွက်ရင်း မြှောက်ထားသည့် လက်က ချက်ခြင်းကျလာသည်၊ ရီ့ဆီက အသံထွက်လာတော့ လူက  အယောင်ယောင်အမှားမှားနှင့် နို့ ကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် စုံကိုင်ပြီး ဆပ်ပြာတိုက်ပေးမိပြန်သည်၊ ရီက ဘာမှ မပြောဘဲ

" ဟွန်း" 

ဟု အသံပြုရင်း ကျနော့် ဘိုက်ကို တချက်မနာအောင် လိမ်ကာ သူ့ခေါင်းကို ရေပန်းအောက်ဝင်ပြီး လျှော်နေသည်။

သူက ဟွန်း ဆိုတော့လဲ ကျနော်လဲ ပွမ်ပွမ်ဟု အသံထွက်မလား ဆိုပြီး ဆပ်ပြာတိုက်ပေးရင်း ညှစ်ကစားကြည့် တော့ ပွမ်ပွမ်လို့ မထွက်ဘဲ ကိုဇော်နော် ဟုအသံထွက်လာသည်၊ ဆပ်ပြာကို တကိုယ်လုံး အနှံ့ပွတ်ပေးရင်း လက်က အလိုလို ဘောင်းဘီကို ကျယ်သီးဖြုတ်ကာ ဇစ်ကို ဆွဲချလို့ အသာတွန်းချွတ်မိသည်၊ တင်ပါးလောက်မှာ ဘောင်းဘီက ဆက်တွန်းချလို့မရ၊ ရေစိုကာကပ်ပြီး ကျပ်နေသည်၊ ကျနော်လဲ ရီ့ရှေ့ငုတ်တုတ်ထိုင်ချလို့ ဘောင်းဘီကို ခြေတလုံးနား အစကနေ ဆွဲချွတ်သည်၊ ဒီတော့မှ ဘောင်းဘီက လျှောကျလာသည်၊ ကျလာသည့်ဘောင်းဘီကို ခြေကျင်းဝတ်ထိ ဆွဲချရင်း အောက်က အနီရောင် အတွင်းခံကိုပါ တဆက်ထဲ ဆွဲချလိုက်သည်။

မြင်လိုက်သည့် မြင်ကွင်းက ကိုယ့်မျက်စိကိုပင် ကိုယ်မယုံ၊ ရှက်ရှက်နှင့် ဝန်ခံရလျှင် ကျနော် ကိုယ်တိုင်ကလည်း မိန်းမအတွေ့အကြုံ များများစားစားမရှိ၊ မရှိဆို ခု ယူထားသည့် မိန်းမ တယောက်နှင့်သာ ကြုံဖူးသည်၊ ယောက်ကျားပီပီ ဗီဒီယို နှင့် စာ အတွေ့အကြုံ အတော်များများ ရှိခဲ့ပေမဲ့ မိန်းမနှင့် ပတ်သက် လာရင်တော့ လက်တွေ့က မူကြိုအဆင့်လောက်ပင်ရှိသည်။

တသွင်သွင်စီးကျနေသည့် ရေက ရီ့ ပေါင်ကြားမှ ခပ်ကျဲကျဲနှင့် ခပ်ရှည်ရှည် ပေါက်နေသည့် အမွေးတွေကို ဖြတ်စီးသွားသလို အမွေးတွေကြားက ရေစက်တွေ တပေါက်ပေါက်ကျနေသည်ကို မမြင်ဘူးသလို ကြည့်နေ မိသည်၊ တခါမှ သက်ရှိမိန်းမတယောက်၏ ပေါင်ကြားကို ခုလို မကြည့်ဖူးသေး၊ အမွေးကြဲကြဲအောက်မှ အကွဲကြောင်းကလဲ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး နဲ့ မို့ဖောင်းနေသည်မှာ ထိရက်စရာပင်မရှိ၊ ပေါင်ကြားတင်မက သွယ်ပြီး ဖြောင့်တန်းနေသည့် ပေါင်နှစ်ဘက်ကလည်း အပြစ်အနာအဆာ မရှိဘဲ သွေးကြောလေးများ ပေါ်လောက် အောင်ပင် ဖွေးဖွေးဖြူနေသည်။ လက်ရှိယူထားသည့် မိန်းမ ပေါင်ကြားကို မြင်ဖူးပေမဲ့ ရီ့  ပေါင်ကြားကို မြင်သလောက် တခါမှ ရင်မခုန်မိ၊ ခုမှ ကိုယ်ထဲက ပိုးပေါင်းသောင်း ခြောက်ထောင် တို့က အခုမှ ပိုမိုသောင်းကျန်းလာသလို လူက ကတုန်ကရင် ဖြစ်လာသည်။

ရီက ကျနော် ငေးကြည့်နေတာ မသိထင်။ အောက်ကို ပုံကျလာသည့် သူ့ဘောင်းဘီကို ခြေထောက်ဖြင့်နင်းကာ ချွတ်နေသည်၊ ခေါင်းလျှော်နေသည်မို့ ငုံ့မကြည့်အားတာလဲ ဖြစ်မည်၊ ကျနော်လဲ ခနမျှ မှင်သက်ငေးနေရာမှ ဘာဖြစ်သွားသည်မသိ ထိုင်လျှက်နှင့် ရီ့ တင်ပါးကို လှမ်းဖက်လို့ ဆီးခုံကို မျက်နှာအပ်လိုက်သည်။

" အို့ အိုး  အို့ အို့ ကိုဇော် ကိုဇော်"

ဆိုသည့် အသံနှင့်အတူ ကျနော့်ခေါင်းကို ကိုင်ကာ

" ကိုဇော်၊ ကိုဇော်၊ အို့ အို့၊ မတော်တရော်တွေ လုပ်ပြီ၊ ကိုယ့်ဖာသာချိုးလေ၊ သူဘဲ လောနေပြီး"

" ချစ်တယ်၊ ချစ်တယ်၊ ချစ်တယ်၊ ချစ်တယ်"

" ကိုဇော်ကလဲ ကလေးလိုဘဲ၊ အင်းပါ၊ ချစ်ပါ၊ ချစ်ပါ၊ ရေချိုးပြီး ကြိုက်သလိုချစ်၊ ကိုဇော့် သဘော၊ ခုတော့ ရေပြီးအောင် ချိုးလိုက်အုံးနော် နော် နော်"

ရီက ကျနော့်ကို ချော့မော့ပြောရင်း ဆွဲထူကာ ရေပန်းထဲ ဆွဲသွင်းသည်၊ ကျနော်လဲ ဘာဖြစ်လို့ ဖြစ်မှန်း မသိတော့၊ တသက်နှင့် တကိုယ် တခါမျှ မိန်းမပေါင်ကြားလဲ မျက်နှာမအပ်ဖူး၊ ရေချိုးပြီး ကြိုက်သလိုချစ် ဆိုတာမို့  ထရပ်ပြီး ကမန်းကတမ်း ခေါင်းလျှော်ရည်ကို လှမ်းယူကာ ကိုယ့်ခေါင်းပေါ်ကိုယ်လောင်းချရင်း ချိုးတော့သည်၊ ရီလဲ ဆပ်ပြာရည်ဘူး လှမ်းယူကာ သူ့ဖာသာတိုက်သည်၊ ကျနော်လဲ ဘာမှ မမြင်တော့၊ ရေချိုးနေရင်း ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချကာ ရီ့လိုပင် ကိုယ်ဗလာဖြင့် ရေချိုးတော့သည်၊ ရေပန်းအောက်မှာ လူချင်းက ကပ်နေသဖြင့် မာန်ကြွနေသည့် ကျနော့်ဇတ်လိုက်က ရီ့ကို ခန ခန ထိုးမိသည်၊ ကျနော်လဲ မနေနိုင်တော့ဘဲ ရီ့ကို ဆွဲဖက်ကာ

" ဟင်အင်း ဟင်အင်း မအောင့်နိုင်တော့ဘူး၊ မအောင့်နိုင်တော့ဘူးကွာ၊ ချစ်တယ်၊ ချစ်တယ် အရမ်းချစ်တယ်"

" အင်းပါ၊ ချစ်ပါ၊ ချစ်ပါ၊ ဒီနေရာကြီး မကောင်းပါဘူး ကိုဇော်ရာ၊ ရေချိုးပြီးမှ ကိုဇော့်သဘောကျချစ်၊ ခနလေး နော် ခနလေး၊ နော် နော်၊ ကိုဇော်က လိမ္မာပါတယ်၊ နော် နော်"

" ခု ရေချိုးပြီးပြီ၊ လာ၊ လာ၊ ချစ်မယ်"

" အာ ရေတွေစိုနေတဲ့ဟာ၊ အိပ်ယာတွေ အကုန်စို ကုန်တော့မယ်၊ ခန ခန ရေစင်အောင် သုတ်အုံးမယ်"

ဟိုပြောရင်း မျက်နှာသုတ်ပုဝါ တင်ထားသည့် စင်မှ ပုဝါကို လှမ်းယူကာ ရီက သူ့ခေါင်းကို ပတ်သလို ကိုယ်ကိုလဲ ပတ်သည်။ ပြီးတော့

" ခေါင်းကို ခြောက်အောင်သုတ်အုံး၊ တော်ကြာရေစိုကြီးနဲ့ နှာစေးနေမယ်၊ ရီ သုတ်ပေးမယ်"

ရီ ပြောရင်း ကျနော့်ခေါင်းကို ပုဝါဖြင့် သုတ်ပေးသည်။ အခု ကျနော်စေးနေသည့်နှာက ခေါင်းရေစိုလို့မဟုတ်မှန်း ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် သိနေသည်။

...............................................................................................................................

၁၀။

မရတော့၊ ရေခြောက်အောင်ပင် မစောင့်နိုင်တော့၊ ရီ့ကို တင်ပါးက ပွေ့ချီလိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲမှ ထွက်လာသည်၊ ရီ့ ဆီမှ တခစ်ခစ် ရယ်သံပင် ကြားမိသလိုလို၊ ရီ လဲ ကျနော့်လိုပင် ရောဂါသဲနေလားမသိ၊ အချစ်ဆိုသည့် စိတ်က တော်တော်ထူးဆန်းမှန်း အခုမှ သိသည်၊ နှစ်ပေါင်းမြောက်များစွာ ငုတ်လျိုးနေသည့် ချစ်စိတ်က အခုမှ အစွမ်းပြ လာသည်လား မပြောတတ်၊ တသက်နှင့် တကိုယ် မလုပ်ဖူးသည့် ချစ်နည်းပေါင်းစုံနှင့် ချစ်မိတော့သည်။

" ကိုဇော် ကိုဇော်၊ အရမ်းမကဲနဲ့နော်"

" အင်းပါ"

" ပြောရင် အင်းပါ အင်းပါ နဲ့၊ နားလဲမထောင်ဘူး"

" နားထောင်ပါတယ်ကွာ"

" အို့ အို့၊ ဖြေးဖြေးနမ်းပါ ကိုဇော်ရာ၊ အရမ်းကြမ်းတာဘဲ၊ ကြောက်လာပြီ"

" အင်းပါ"

" လာပြန်ပြီ"

" ဒီဘက်နဲနဲရွှေ့ ရီ၊ ကိုယ်ပြုတ်ကျတော့မယ်"

" အို့ အဲဒီနေရာကြီး၊ ကိုဇော် ကိုဇော်၊ အို့ အို့ ပြောလို့လဲ မရဘူး၊ အို့ အို့ အိုး"

" ချစ်တယ် ရီရာ"

" အင်း ချစ်ပါ ကိုဇော်ရယ် ချစ်ပါ။ အ အ အင်း အင်း အင်း၊ အို့ လုပ်ပြန်ပြီကွာ"

" ဟင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း"

" အို့ အ အ အို့ အို့"

" မနေနိုင်ဘူးရီရာ"

" အို့ နာတယ်၊ ပေါင်ကို အတင်းမဖိနဲ့လေ"

" ဆောရီး ဆောရီး"

" အား ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ်၊ နဲနဲလျော့ကွာ"

" အို့ အို့ မရဘူးထင်တယ်၊ ဖြေး ဖြေး၊ အို့ အို့၊ ရီက အပျိုပြန်ဖြစ်နေတာ ကြာပြီ ကိုဇော်ရ"

" ရပြီ ရပြီ"

" အ အ အ ခန ခန၊ ခနလေး ကိုဇော် ခနလေး"

" အင်းပါ၊ ရပြီလား"

" အင်း"

" အား ကိုဇော်ရာ ချစ်တယ် ချစ်တယ် အ အ၊ ချစ်လိုက်တာ ကိုဇော်ရာ"



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။


Tuesday, May 1, 2012

ခင်မောင်ဇော်နှင့်ချစ်မမများ အပိုင်း ( ၂ )

ခင်မောင်ဇော်နှင့်ချစ်မမများ အပိုင်း ( ၂ )

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။

အခန်း ( ၅ )

မောင်ဇော် အိပ်ယာက နိုးတော့ မနက် (၈) နာရီခွဲ ကျော်နေပြီ ။ ကျူရှင်မရှိတာနဲ့ အိပ်ရေးဝအောင် အိပ်ပစ်လိုက်တယ်။ မနက်စာ စားဖို့ ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်တော့ မမနီလာက ဟင်းချက်နေတယ်။ မောင်ဇော်ကော်ဖီတစ်ခွက် ဖျော်သောက်ရင်း စိတ်ဝင်စားစရာ မြင်ကွင်းတစ်ခု တွေ့လိုက်တယ်။

နီလာတစ်ယောက် အင်္ကျီနဲ့ဂါဝန်တွဲထားတဲ့ ဂျင်းဝတ်စုံ ဖါးဖါးကြီး ဝတ်ထားတယ်။ အဲဒီ ဂျင်းဝတ်စုံက ကြယ်သီးတွေ တစ်လုံးနဲ့တစ်လုံး တော်တော်ကျဲတယ်။ အိမ်နေရင်း ဆိုတော့ နီလာလည်း ဘရာစီရာ ဝတ်မထားဘူး ။ မောင်ဇော် ကော်ဖီသောက်ရာကနေ ဘေးတစောင်းနဲ့ ခုံမှာ ထိုင်ပြီး ဟင်းရွက် လှီးနေတဲ့နီလာ..။ 

လူကလည်း ရှေ့ခပ်ငိုက်ငိုက်၊ ဂျင်းအင်္ကျီအသားကလဲ မာမာ၊ ကြယ်သီးကလည်း ကျဲကျဲဆိုတော့ ဘေးကထိုင်ကြည့်နေတဲ့ မောင်ဇော် တစ်ယောက် သူ့အစ်မဖြစ်သူ နီလာရဲ့ နို့တစ်လုံးကို ကျယ်သီးနှစ်လုံးကြား ဟနေတဲ့ နေရာကနေ အတိုင်းသား မြင်နေရတယ်။ ဖွားဖက်တော်လဲ ထောင်လာပါလေရော။ ကြည့်လို့ကောင်းနေတုန်း နီလာ ဆတ်ခနဲဆို မောင်ဇော့်ဘက် လှည့်လိုက်တယ်။ သူခိုး လူမဖြစ်သွားလို့ မောင်ဇော်လန့်သွားတယ်။ နီလာက မောင်ဇော့ကို 

“ နင် ဘာတွေ ကြည့်နေတာလဲ ”

မောင်ဇော် က 

“ အာ...ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး”

နီလာက 

“ ဘာမှ.. မဟုတ်ပါဘူး လုပ်မနေနဲ့.. စားပြီးရင် ငါ့ကို.. နည်းနည်းလာကူဦး ... ဒီနေ့ည အိမ်မှာ ဟော့ပေါ့..လုပ်စားကြမယ်..”

“ ဘယ်သူတွေ ပါမှာလဲ”

“ ငါရယ်၊ နင်ရယ်၊ ဖြူဖြူမောင်ရယ်၊ ဝေဝေခိုင်ရယ်ပေါ့”

မောင်ဇော်က 

“ သူတို့နဲ့ ငါမှ..သိပ်မခင်တာ”

နီလာက

“ နောက်တော့ ..ခင်သွားမှာပေါ့ ....နင်ကလည်း... လာစမ်းပါ .. ငါ့သူငယ်ချင်းတွေက ..ချောလည်းချောပါတယ်။ ခင်လည်း..ခင်တတ်ပါတယ်၊ ပြီးတော့.. ငါတို့ဘီယာတွေလည်း သောက်ကြမယ်လေ.. ဖြူဖြူမောင်တို့နှစ်ယောက် အခုပဲ ဒဂုံစင်တာမှာ ဘီယာသွားဝယ်ကြတယ် ”

ဘီယာဆိုတဲ့ အသံကြောင့် မောင်ဇော် ခေါင်းထောင်သွားတယ် ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်  ဟော့ပေါ့နဲ့ ဘီယာ နှစ်ခုစလုံး မောင်ဇော့် အကြိုက်တွေပဲလေ။ 

မောင်ဇော်က

“ ကောင်းတယ်.... ငါလည်းပါမယ်..... ဒါပေမဲ့ နင့်..သူငယ်ချင်းတွေ..ပြောထားနော်... ငါ့ကို..မစနဲ့လို့”

နီလာက 

“ အေးပါ .... ကဲလာ ဒါတွေရေသွာဆေး၊ ပြီးရင် ရေခဲသေတ္တာထဲက.. ပုဇွန်ထုတ်ခဲ့”

မောင်ဇော် တစ်ယော် ဘီယာနှင့် ဟော့ပေါ့ ဆိုသော မျက်နှာများကြောင့် မမနီလာ ခိုင်းတာတွေကို တကုတ်ကုပ် ကူလုပ်နေပါတော့သည်။

..............................................................................................................

အခန်း ( ၆ )

ည .....

ဖြူဖြူမောင်၊ ဝေဝေခိုင်၊ နီလာနှင့် မောင်ဇော်တို့ (၄) ယောက် ဘီယာသောက်ပြီး ဟော့ပေါ့ စားနေကြသည်။ ဖြူဖြူမောင်တို့ ဝယ်လာတဲ့ မြန်မာဘီယာ သံဗူးနှစ်ဖာကို ဖေါက်ပြီး သောက်ကြတယ်။ တစ်ယောာက်ကိုဘီယာနှစ်ဘူးစီလောက် ဝင်သွားတော့ အားလုံး ရီတီတီဖြစ်လာတယ်။ မောင်ဇော်နဲ့ ဖြူဖြူမောင်တို့ သူငယ်ချင်းတတွေလည်း ပိုပြီးရင်းနီးလာတယ်။

ဘီယာ သုံးဗူးစီလောက်လဲ ဝင်သွားတော့ ဟော့ပေါ့လည်းစားလို့ ပြီးသွားပြီ ။ အားလုံး ရီတီတီနဲ့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် နောက်တာ ပိုပြီး အတင့်ရဲလာတယ်။

ဖြူဖြူမောင်က

“ ငါတို့ဖဲရိုက်ကြရအောင်”

နီလာက 

“ ကောင်းသားပဲ”

ဆိုပြီး ဖဲထုတ်သွားယူတယ် .....။ နောက် ....

“ အိမ်ရှေ့ကြီးမှာ..မကောင်းဘူး ..ငါ့..အခန်းထဲမှာ ဆော့မယ်”

ဆိုပြီး မီးဖိုထဲက လဘက်ရည် ပန်းကန်လေး တစ်ချပ်ပါ ယူပြီး အခန်းထဲ ဦးဆောင်ဝင်သွားတယ်။ နောက်က ကျန်တဲ့ သူတွေ လိုက်ဝင်ကြတယ်။ တစ်ယောက် ဘီယာတစ်ဗူးစီလဲ ဆွဲလာတယ်။ အခန်းထဲ ရောက်တော့ နီလာ့ ကုတင်ဘေးမှာ ဆောင်တစ်ထည်ကို ကျကျနနခင်း ပန်းကန်လေးကို အလယ်ချလိုက်တယ်။

မောင်ဇော်က ဖဲဝိုင်းထဲ ဝင်ထိုင်ရင်း နီလာ့ကုတင်ခြေရင်းမှာ လွှားထားတဲ့ အောက်ခံဘောင်းဘီလေး သုံးထည်ကို သေချာကြည့်နေတယ်။ ဝေဝေခိုင်က မြင်သွားပြီး 

“ ဟဲ့ ကောင်လေး ..ဘာတွေ စိတ်ဝင်စားနေတာလဲ ... အဲဒီ..ဘောင်းဘီသုံးထည် ..ဘယ်သူ့..ဘောင်းဘီတွေလဲဆိုတာ မှန်အောင်ပြော ... မှန်ရင် မှန်တဲ့ သူက နင့်ကို အဲဒိ ဘောင်းဘီ ဝတ်ပြမယ် ”

မောင်ဇော်က 

“ ဟာ... အစ်မကလည်း ”

ဖြူဖြူမောင်က ဘောင်းဘီ အပြာလေး တစ်ထည်ကို ကိုင်ပြီး  

“ အဲဒါ ဘယ်သူ့ ...ဘောင်းဘီလဲ” 

လို့ မေးတယ်။ မောင်ဇော် ရှက်လို့ ခေါင်းငုံ့နေတယ်။

နီလာက 

“ ဖြေလိုက်.. ငါ့မောင့် အဲဒါမှ..နင်သူတို့ ဖင်တွေ..မြင်ရမှာ၊ နင်.. တီဗွီထဲမှာ ကြည့်ကြည့်နေတာတွေက အရုပ်တွေ အခု..တွေ့ရမှာတွေက အစစ်တွေနော်”

မောင်ဇော်က မရဲတရဲနဲ့ 

“ မဝေဝေခိုင်ဟာ” 

လို့ ဖြေလိုက်တယ်။

ဝေဝေခိုင်က 

“ မောင်လေး ..မှားပါတယ်ရှင်” 

တဲ့ .......။ နောက်ဖြူဖြူမောင်က ဘောင်းဘီ အနက်လေးတစ်ထည်ကို ထောင်ပြလိုက်တယ်။

မောင်ဇော်က

“ မဖြူဖြူမောင်..ဟာ”

“ မှားပါတယ် ..ကဲနောက်ဆုံး..အထည်ပါ..

ဆိုပြီး ဘောင်းဘီပန်းရောင်လေးကို ထောာင်ပြတယ်။ မောင်ဇော် ဒီဘောင်းဘီကို ကောင်းကောင်း သိတယ် ။ မမနီလာရဲ့ ဘောင်းဘီ ရေချိုးခန်းထဲမှာ လှန်းထားတာ ဟိုတစ်ခါက သူတွေ့ဖူးတယ်။

မောင်ဇော် ဖြေလိုက်ပါပြီ ။

“ မမ နီလာ  ဟာ”

ဖြူဖြူမောင်က 

“ မှန်ပါတယ်ရှင်” 

နောက် ... 

“ ကဲ..နီလာရေ ..ဝတ်ပြပေတော့”

မောင်ဇော် သာမာန် အတိုင်းဆို အဲဒိလို ပြောဖြစ်မှာ မဟုတ်ပေမဲ့ ဘီယာသုံးဗူးလောက် ဝင်ထားတော့ သိပ်စဉ်းစားမနေပဲ ဖြေလိုက်တာပါ။

နီလာက 

“ ဒုက္ခပါပဲ ပေး..ဘောင်းဘီ” 

ဆိုပြီး ထဘီကို ပါးစပ်နဲ့ ကိုက်ပြီး ဝတ်ထားတဲ့ ဘောင်းဘီးကို အရင်ချွတ်လိုက်တယ်။ နောက် ဘောင်းဘီပန်းရောင်လေးကုိ ထဘီ စွပ်လျှက်နဲ့ ဝတ်မယ်လုပ်တော့ ......

ဖြူဖြူမောင်က 

“ ဒီလိုမရဘူးလေ ..... ထဘီချွတ်ပြီ..း ဝတ်ရမှာ ”

ဝေဝေခိုင်ကလည်း 

“ ဟုတ်တယ် အဲလို..ဘယ်ရမလဲ ချွတ်ပါ.. ချွတ် ” 

လို့ ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ပဲ နှစ်ယောက်သား နီလာ့ ထဘီကို ဝိုင်းချွန်ကြတယ် ။ နီလာ တစ်ယောက် ဖင်တုန်းလုံးလေး ဖြစ်သွားကော ။မောင်ဇော်ရှေ့မှာ မြင်နေရတဲ့ မြင်ကွင်းကို အကြောင်သားနဲ့ ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ရင်တွေလည်း တဒိတ်ဒိတ် ခုန်လို့ သူ့အစ် မဖင်ကို အခုမှ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း သေချာ မြင်ဖူးတော့တယ်။ 

မောင်ဇော် တစ်ယောက် သူ့အစ်မ နီလာရဲ့ ဖင်ကို မျက်လုံးကျွတ်မတတ် ငေးနေတယ်။ နီလာက ရှက်ရှက်နဲ့ပဲ ဘောင်းဘီလေးကို စွတ်လိုက်တယ်။ ဘောင်းဘီ ဝတ်ပြီးသွားတော့ ဘေးမှာ ပုံကျနေတဲ့ ထဘီကိုကဗျာကယာ ကောက်ယူလိုက်ပြီး နီလာက

“ ကဲကဲ ဝိုင်း စရအောင် ”

ဆိုပြီး မောင်ဇော့်ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်၊ ဖဲထုတ်နှစ်ထုပ်ကို စပြီး ကုလားဖန် ထိုးပါတော့တယ်။ ကျန်တဲ့ကောင်မလေး နှစ်ယောက်လဲ ဝင်ထိုင်ပြီး ဝိုင်းစလိုက်ပါတယ်။ စစချင်း ပိုကာဒေါင်းကြတယ်။ ပိုက်ဆံဖဲ ၅၀ ၊ ဒေါင်းကြေး ၁၅၀ နဲ့ .....

နာရီဝက်လောက်ကြာတော့ ဖြူဖြူမောင်က 

“ ပိုက်ဆံကြေး ဆော့ရတာ ပျဉ်းစရာကြီးကွာ ”

ဝေဝေခိုင်က 

“ နင်က အလကားကြေး ဆော့ချင်လို့လား ”

ဖြူဖြူမောင်က 

“ ငါတို့ Strip Porker ဆော့ရအောင်လား၊ မောင်လေး ...ခင်မောင်ဇော် ... ဘယ်လိုလဲ ..ကြောက်လား၊ တခါထည်း ပြောထားမယ် သွေးမရှိရင်.. မဆော့နဲ့နော် .. ”

ခင်မောင်ဇော်ကလည်း ဘီယာ အရှိန်လေးနဲ့ သတ္တိတွေ ကောင်းနေပြီး 

“ စိန်လိုက်ဗျာ ”

“ နီလာကော ဘယ်လိုလဲ ”

နီလာက 

“ ရတယ်လေ လုပ်လိုက် ”

သိပ်မကြာပါဘူး။ ဆရာမကြီး ဖြူဖြူမောင်က Strip Porker စည်းကမ်းတွေ ပြောပြပြီး ဝိုင်းစပါတော့တယ်။ ပထမဦးဆုံး ဒေါင်းသွားသူက ခင်မောင်ဇော်(ခေါ်) မောင်ဇော်ပါ။ ကောင်မလေး သုံးယောက် ပွဲဦးထွက်မှာတင် စချွတ်ရပါတော့တယ်။

အိမ်နေရင်းမို့ တခြား အပိုအစာ လက်ဝတ်လက်စားတွေ နာရီတွေ ဘာမှ ဝတ်မထားတဲ့ အတွက်  ပထမဆုံးစချွတ်ရတဲ့ အရာဟာ သူတို့ရဲ့ အပေါ်အင်္ကျ ီတွေ ဖြစ်သွားတာပေါ့ ။ အစ်မဖြစ်သူ မမ နီလာ အပါအဝင် ကောင်မလေး သုံးယောက် မဆိုင်းမတွပါပဲ သူတို့ဝတ်ထားတဲ့ အိမ်နေရင်း တီရှပ်ကလေးတွေကို ချွတ်ပစ်လိုက်ကြတယ်။

အိမ်နေရင်း လျှော့ရဲရဲ ဘယာစီယာ ဟောင်းလေးတွေနဲ့ မလုံ့တလုံ ထိမ်းထားတဲ့ ကောင်မလေးတွေရဲ့ နို့လေးတွေကို ဘီယာအရှိန်တက်နေတဲ့ ခင်မောင်ဇော် တစ်ယောက် အားမနာတမ်း အငမ်းမရ လိုက်ကြည့်နေတယ်။

နီလာက

“ ကိုယ်တော် .... သိပ်ငမ်းမနေနဲ့ ..ဖဲထုတ်လည်း ကုလားဖန် ..ထိုးဦး” 

လို့ ပြောလိုက်မှ မောင်ဇော်ဖဲထုတ် ကိုကောက်ကိုင်ပြီး ကုလားဖန်ထိုးလိုက်တယ်။

နီလာကပဲ ဆက်ပြီး

“ ငါ့မောင် အဲလောက်..နှာဘူးထတတ်မှန်း ငါအခုမှပဲ ..သိတော့တယ်  ”

မောင်ဇော်က 

“ မမကလည်း ဂန်ဒူးမှမဟုတ်တာ ယောင်္ကျားပဲ နည်းနည်းတော့..နှာဘူးထမှပေါ့ ”

ဖြူဖြူမောင်က 

“ ဟုတ်တယ် ..ယောင်္ကျားလေးပဲ..နည်းနည်းတော့...နှာဘူးထမှာပေါ့ ...ဘယ်လိုလဲ ..မမတို့..နို့တွေ..ကြည့်လို့ ကောင်းတယ် မဟုတ်လား  ”

လို့ ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ပဲ သူ့နို့နှစ်လိုးကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ ဘရာစီယာပေါ်ကနေ ကိုင်ပြီး ခပ်ဖွဖွလေး မောင်ဇော့်ကို ညှစ်ပြလိုက်တယ်။

ဝေဝေခိုင်က 

“ စကားတွေ သိပ်မများနဲ့ ဝိုင်းပြန်စမယ်” 

ဆိုတော့မှ ဝိုင်းပြန်စတယ်။ ဒီ တစ်ခေါက် ဒေါင်းသွားသူက နီလာပါ ။ ဖြူဖြူမောင် ၊ ဝေဝေခိုင်နဲ့ မောင်ဇော်တို့ချွတ်ရပါပြီ ။

ဖြူဖြူမောင်နဲ့၊ ဝေဝေခိုင်တို့က မဆိုင်းမတွပါပဲ ။ မတ်တပ်ရပ်ပြီး သူတို့ ဝတ်ထားတဲ့ ထဘီလေးတွေကို ဖြေချလိုက်တယ်။ နောက်..မောင်ဇော့် မျက်နှာဘက်ကို အတွင်းခံဘောင်းဘီပါးလေးတွေသာ ဖုန်းအုပ်ထားတဲ့  ကျစ်လစ်လှပတဲ့ ဖင်လုံးလေးတွေလှည့် တစ်ချက် နှစ်ချက်လောက် ဖင်တွေလှုပ်ပြပြီး သူတို့ နေရာတွေမှာ  ပြန်ထိုင်လိုက်ကြတယ်။ ရင်ခုန်စရာကောင်းတဲ့ အဲဒိ ပြကွက်တွေကိုကြည့်ပြီး ရင်မခုန်နိုင်တာကတော့ မောင်ဇော်ပါ ...။

ဟုတ်ပါတယ် ။ မောင်ဇော် ချွေးပြန်နေပြီး သူချွတ်ရတော့မယ်။ အပေါ်မှာဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်ချွတ်ရတာယောင်္ကျာလေးတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ သူ့အတွက် ပြဿနာမဟုတ်။ ဒါပေမဲ့ မမနီလာ ဒေါင်းသွာတာ သူပစ်လိုက်တဲ့ ပစ်ဖဲကိုစားပြီး ဒေါင်းသွားတာ။ အဲဒါကြောင့် ပြိုင်ပွဲစည်းကမ်းအရ သူအဝတ်နှစ်ထည် ချွတ်ရတော့မယ်။  နောက်ပြီး အိမ်နေရင်းမှာ ဂျင်းဘောင်းဘီ ဝတ်ထားတာဆိုတော့ အောက်ခံ ဘောင်းဘီလဲ ခံဝတ်မထားဘူး ...။

သူ့တကိုယ်လုံးကို ဖုံးအုပ်ထားတာ ဒီတီရှပ်နဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီရယ်ပါ။ ဒီနှစ်ခုစလုံး တခါထဲနဲ့ ချွတ်လိုက်ရမယ်ဆိုတော့ မောင်ဇော်ချွေးပြန်တာပေါ့။ မူးနေတဲ့ ဘီယာ အရသာတောင် ဘယ်ရောက်သွားသည် မသိတော့။ မောင်ဇော်တစ်ခုကြံလိုက်တယ် ....။ ခပ်တည်တည်နဲ့ ဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်ကလေးကို ပဲ ချွတ်လို့ဘေးမှာပုံထားလိုက်ပြီး မသိချင်ယောင်ဆောင် ဖဲထုတ်ကောက်ကိုင်လိုက်တယ်။

“ အဲလို လူလည်ကျလို့..မရပါဘူး .... ”

ဝေဝေခိုင်က 

“ ကောင်လေး .. ဒါ..ဘာလုပ်တာတုန်း၊ မင်းပစ်ဖဲကို နီလာစားပြီး ..ဒေါင်းသွားတာလေ ” 

ဖြူဖြူမောင်က 

“ အလှည့်ကျရင် မနွဲ့ကျစမ်းပေါ့.. ကလေးရာ ..... ဘောင်းဘီပါ ..ချွတ်လိုက်ပါ ”

နီလာကလည်း 

“ ကဲမောင်ဇော် .... ဘောင်းဘီပါ ချွတ်ပေတော့ ၊ နင့်အလှည့်တုန်းက မောင်နှမချင်းတောင် မရှောင်.. ငါ့နို့ကို မျက်လုံးကျွတ်ကျမတတ် ..ငန်းထာားတာ”

မောင်ဇော် ရှောင်မရတော့ပါ ။ မတ်တပ် ထရပ်ပြီးတော့ သူဝတ်ထားတဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ကြယ်သီးဖြုတ်ပြီး ဇစ်ကို ဆွဲချလိုက်ပါတော့တယ်။ မောင်ဇော်တစ်ယောက် ကောင်မလေး သုံးယောက်ရှေ့မှာ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ဝတ်လှစ်စလှစ်ဖြစ်သွားပါပြီ။ ကောင်းမလေးတွေ ရှေ့မှာ တုန်းလုံးချွတ်ရတာဆိုတော့ ရှက်တဲ့စိတ်တွေကြောင့် တောင်နေတဲ့လီးပြန်ကျသွားတယ်။

မောင်ဇော် သူ့ဖွားဖက်တော်လေးကို လက်နဲ့အုပ်ပြီး ပြန်ထိုင်လိုက်တယ်။ ဝေဝေခိုင်က 

“ ဘာ... အခုမှ..ရှက်နေတာလဲ...... ချွတ်စရာ မကျန်တော့ရင် ...ဒေါင်းတဲ့လူ ခိုင်းတဲ့ အတိုင်း.. လိုက်လုပ်ရမှာနော်”

မောင်ဇော် ဘာမှပြန်မပြောလိုက်ပါ။ စိတ်ထဲမှာတော့ ဒီတစ်ခေါက် ဒေါင်းမဖြစ်မယ် ။ မဟုတ်လို့ကတော့ မလွယ်ဘူး လို့ မှတ်လိုက်တယ်။

ဆက်ဆော့တယ် ။ ကံအားလျှော်စွာပဲ မောင်ဇော် ဒေါင်းပါတော့တယ်။ ဖြူဖြူမောင့်ဆီက ပစ်ဖဲ စားပြီး ဒေါင်းတာပါ ။မောင်ဇော်က 

“ ကဲ မမတို့ရေ အလှည့်ကျ မနွဲ့ကျစတမ်းပေါ့ ..... ”

ကောင်မလေးသုံးယောက် သူတို့ဝတ်ထားတဲ့ ဘယာစီယာချိတ် ကလေးတွေကို အသီးသီး ဖြုတ်ချလိုက်ကြတယ်။ မောင်ဇော်  နို့ခြောက်လုံးကို အငမ်းမရ လိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ ပေါင်ကြားထဲက လီးကလဲ ဒုံးပျံကြီး တစ်စင်းကို ချက်ချင်းကိုပဲ အစွမ်းကုန် ထောင်မတ်လာပါတော့တယ်။

ဖြူဖြူမောင်က 

“ ငါ့ဆီက ပစ်ဖဲကို စားပြီး..ဒေါင်းတာဆိုတော့ ငါထပ်ချွတ်ရဦးမယ်” 

ဆိုပြီး မတပ်ရပ် ။ သူ့အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးကို လိပ်ပြီ းချွတ်လိုက်တယ်။ ဟိုနေ့ကမှ နီလာ အမွေးရိတ်ပေးထားခဲ့ ဖြူဖြူမောင့် အဖုတ်လေးက ပြောင်ရှင်းဝင်းလက်လို့ နေတယ်။ မောင်ဇော် မျက်စေ့ ဖြူဖြူမောင့်အဖုတ်ကနေ မခွာတော့ဘူး။

ဖြူဖြူမောင် ဝတ်လှစ်စလှစ်နဲ့ပဲ တင်ပျဉ်ခွေ ထိုင်လိုက်တယ်။ မောင်ဇော့်မျက်စေ့ ကပ်ပါလာတယ်။

ဖြူဖြူမောင်က 

“ ကောင်လေး မမြင်ဖူးဘူးလား ..... ”

မောင်ဇော်က 

“ ဒါ အပြင်မှာ ပထမဆုံး မြင်ဖူးတာပဲ ... ”

နီလာက

“ နှာဘူးလေး ....ငါ ကုလားဖန်ထိုးပြီးပြီ.. ဝေတော့ .... နင့်ဟာကြီးက တရမ်းရမ်းနဲ့ .. ဖဲချပ်တွေနဲ့.. တိုက်မိဦးမယ်“

ဟုတ်ပါတယ် ။ ကြီးမားရှည်လျားတဲ့ မောင်ဇော့်လီးကြီး အစွမ်းကုန် ထောင်မတ်နေတယ်။ ကောင်မလေး သုံးယောက်ကလည်း အဲဒိလီးကြီးဆီက မျက်စေ့ကို မခွာတော့ပါဘူး။ မောင်ဇော် ဖဲထုတ်ကောက်ကိုင်ပြီး ဝေလိုက်တယ်။ မျက်စေ့ထဲမှာ ပြောင်ရှင်းနေတဲ့ ဖြူဖြူမောင့်အဖုတ်လေးနဲ့ ကောင်မလေး ( ၃ ) ယောက်ရဲ့ နို့တွေပဲ မြင်နေတယ်။ ဝေပြီး ဖဲချပ်တွေကောက်ကိုင်ရေလိုက်တော့ ....

နီလာက 

“ ဖဲဝေမှားတယ်..ဟေ့... ငါ့ဆီမှာ ၁၂ ချပ်ပဲရှိတယ် ....... မောင်ဇော် ..... နင်တုတ်ပျက်ပြီ“

မောင်ဇော်က

“ ဟာ ...တုတ်မိလည်း ..မမတို့ဆီမှာ ချွတ်စရာတစ်ခုပဲ ရှိတော့တဲ့ ဟာကို့ ”

ဖြူဖြူမောင်က 

“ ကောင်လေး ...မင်းစိတ်တွေ.. ဘယ်ရောက်နေလဲ... ဖဲတောင် မှားဝေရတယ်လို့ ..... မဖြစ်ပါဘူး... ငါဒီကောင်လေးကို အကြော လျှော့ပေးမှရတော့မယ်  ”

ဆိုပြီး  ပြောပြောဆိုဆိုပဲ လွှတ်တော့မဲ့ ဆဲဆဲ ဒုံးပျံကြီးလို ထောင်မတ်နေတဲ့ မောင့်ဇော့် လီးကြီးကို သူ့လက်ဖြူဖြူနုနုလေးနဲ့ လာဆုပ်လိုက်ပါတယ်။

ဖြူဖြူမောင် ဆုပ်ထားတဲ့ မောင်ဇော့် လီးကြီးဟာ ငါးရံ့ အရှင်တစ်ကောက်လိုပဲ တစ်ဆတ်ဆတ်နဲ့ လက်ထဲမှာခုံနေတယ်။ ဖြူဖြူမောင်က အသာလေး ဂွင်းတိုက်ပေးနေတယ်။ လီးထိပ်မှာ အရည်ကြည်လေးတွေတောင် စို့လာတယ်။ ကျန်တဲ့ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်လဲ ဖဲဝိုင်းကို စိတ်မဝင်စားတော့ဘူး။ မောင်ဇော့်ကို ဖြူဖြူမောင် ဂွင်းတိုက်ပေးတာကိုပဲ စိတ်ဝင်တစားကြည့်နေတယ်။

မောင်ဇော် တစ်ယောက်လဲ ကတုန်ကရင်နဲ့ တင်ပြင်ခွေထားတဲ့ ခြေထောက်တွေဖြေပြီး ခြေဆင်းချလိုက်တယ်။ 

ဝေဝေခိုင်က 

“ မောင်ဇော် နင် မိန်းခလေးတွေကို ..လုပ်ဖူးလား.. ”

မောင်ဇော်က

“ ဟင့်အင်း မလုပ်ဖူးဘူး ”

ဖြူဖြူမောင်က 

“ ဝေဝေခိုင်ရေ ..ဒီနေ့ညတော့ ငါတို့နှစ်ယောက် သူတို့..မောင်နှမကို ရှင်ပြုပေးလိုက်ကြရအောင် ဟေ့ ....  ”

ဆိုပြီး ပြောပြောဆိုဆိုပဲ ကျန်တဲ့ လက်တစ်ဘက်က မောင်ဇော့် ဂွေးဥကိုပါ ခပ်ဖွဖွကိုင်လိုက်ပြီး နှပ်ခမ်းချင်းလည်း ကပ်လိုက်တယ်။..

တပြိုင်နက်ထဲပါပဲ ။ ဝေဝေခိုင်ကလည်း နီလာ့ နို့တစ်လုံးကို ပါစပ်နဲ့အသာလေးစုပ်ယူကြီး ကျန်တဲ့ နို့တစ်လုံးကို လက်တစ်ဘက်နဲ့ ခတ်ဖိဖိလေး ပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ နီလာ စိတ်တွေ ကြွလာတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့မောင်ရှေ့မှာဆိုတော့ ရှို့တို့ရှန့်တန့်နဲ့ ......

နီလာက

“ ဝေဝေခိုင်ရယ် နင်ကလည်း ..မောင်လေးရှေ့မှာ..ဘာတွေလုပ်နေလဲ..မသိဘူး ”

ဝေဝေခိုင်က 

“ ရှက်မနေနဲ့ ခဏနေ နင်တို့မောင်နှမ နှစ်ယောက်ကို လုပ်ခိုင်းမလို့  ”

နီလာက 

“ ဟာ မိုးကြိုးတွေတော့ ပစ်ကုန်တော့မှာပဲ.. ”

ဖြူဖြူမောင်က 

“ ဒီခေတ်မှာ ဒါတွေမရှိတော့ဘူး ...ငါလည်း ငယ်ငယ်တုန်းက ငါ့အစ်ကိုနဲ့ လုပ်ဖူးတယ်...မောင်နှမချင်းလုပ်ရတာ ဘာနဲ့မှမတူဘူး ..အရမ်းကောင်းတယ်... ခဏနေစမ်းကြည့်ပါ ... နင်တို့နှစ်ယောက်ကို ငါပေးလုပ်မယ် ”

၁၀ မိနစ်ခန့် ကြာတဲ့ အခါ ကောင်မလေး ( ၃ ) ယောက်နဲ့ မောင်ဇော် တစ်ယောက် တော်တော် အရှိန်ရနေပြီ။ ဖြူဖြူမောင်က မောင်ဇော့် လီးကို စစုပ်နေပြီး မောင်ဇော်က ဖြူဖြူမောင့် အဖုတ်ကို သဲကြီးမဲကြီး နှိုက်နေတယ်။ နီလာနဲ့ ဝေဝေခိုင်လည်း တစ်ယောက်အဖုတ် တစ်ယောက် အပြန်အလှန်နှိုက်နေတယ်။

ဖြူဖြူမောင်က ကုတင်ဇောင်းမှာ ခြေတွဲလွဲ ချလို့ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီး မောင်ဇော့လီးကို အဖုတ်နဲ့ တေ့ထားတယ်။ အဖုတ်နှုပ်ခမ်းတွေ တလျှောက် အထက်အောက် စုန်ချည်ဆန်ချည် ၄ /၅ ချက်လောက် ပွတ်ဆွဲလိုက်တာ မောင်ဇော် မနေနိုင်တော့ဘူး။ ခါးလေးကိုကော့ပြီး အဖုတ်တဲကို လီးအတင်း သွင်းတော့တာပဲ။  ဖြူဖြူမောင်က သူ့အဖုတ်လေးကို လက်ကလေးနဲ့ အုပ်ထားလိုက်ပြီး ...

“ ကောင်လေး နင်ငါ့ကို..အရင်မလုပ်နဲ့ ပါကင် ပါကင်ချင်း ငါတို့က..ပေးလုပ်မလို့ ..နင့်အစ်မကို..နင်.အရင်လုပ် ”

မောင်ဇော်က 

“ ဟာ ကျွန်တော်တို့ က  မောင်နှမချင်းလေ ”

ဝေဝေခိုက်က ကြားဖြတ်ပြီး

“ မောင်နှမချင်းတွေ  ဘာတွေ  လုပ်မနေနဲ့ နင့်အစ်မကို နင်ပဲ    ပါကင်ဖေါက်လိုက်  ”

ပြောပြောဆိုဆိုပဲ ကိုယ်တုန်းလုံး ဖြစ်နေတဲ့ နီလာ့ကို ကုတင်ပေါ်ခေါ်လာပြီး ပက်လက်ထားလိုက်တယ်။

နီလာက 

“ ဖြစ်ပါ့မလား ဟယ် ”

ဖြူဖြူမောင်က

“ မဖြစ်ဘူးဆိုတာ .. မရှိပါဘူး ..... မောင်ဇော်  သွားလေ.. နင့်အစ်မကို..  သွားလိုးလေ ”

မောင်ဇော်လည်း ခပ်ရွံ့ရွံ့နဲ့ပဲ နီလာ့ အနားကို တိုးသွားတယ်။ နီလာကတော့ မျက်စေ့ နှစ်လုံးစလုံး မှိတ်ထားလိုက်တယ်။

ဖြူဖြူမောင်က နီလာ့ နားမှာ ယှဉ်အိပ်ပြီး နီလာ့ နို့တွေကို စို့ပေးတယ်။ လက်တစ်ဘက်လည်း နီလာ့ အစေ့လေးကို လက်ခယ်လေးနဲ့ ခပ်ဖိဖိလေး ပွတ်ပေးနေတယ်။ ဝေဝေခိုင်က မောင်ဇော့် လီးကို လက်နဲ့အသေအချာ ကိုင်ပြီး နီလာ့ အဖုတ်အဝမှာ တေ့လို့ ဒေါင်လိုက် ၄ ချက် ၅ ချက်လောက်ပွတ်ဆွဲလိုက်တယ်။

နီလာ့ အဖုတ်က အရည်ကြည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်လာတယ်။ မောင်ဇော့် လီးထိပ်လည်း ကျိန်းပြီး လီးကြီးက ခုဏကထက်တောင် ပိုပြီး မာလာတယ်။ အကြောကြီးတွေကလည်း လီးကို နဂါးကြီး တစ်ကောင်ပတ်ထားသလို ဖေါင်းကြွလာတယ်။

ဝေဝေခိုင်က လီးကို နီလာ့အဖုတ်အဝမှာ သေချာတေ့ပေးပြီး မောင်ဇော့်ကို

“ စလုပ်တော့ ..ဖြည်းဖြည်း..လုပ်နော် ..... နင့်..အစ်မအော်ရင် ..ခဏနား ပြီမှပြန်လုပ် ”

အဖုတ်ရည်တွေနဲ့ ရွှဲနေတဲ့ လီးကို မောင်ဇော် နီလာ့အဖုတ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ နီလာက လန့်ပြီး အ..ကနဲ တစ်ချက်အော်လိုက်တယ် ။ ဘာမှမဖြစ်ဘူး ။ မောင်ဇော် ဖြည်းဖြည်းချင်း စမ်းသွင်းတယ် ။ လီးဒစ် မြုတ်ရုံလောက်ပဲ ဝင်တယ်။ ရှေ့မှာ နံရံတစ်ခုက ကားထားတယ် ။ လီး ဆက်သွင်းလို့ မရတော့ဘူး ။

ဒစ်မြုတ်ရုံလောက် ဝင်တာကိုက မောင်ဇော့အတွက် အရမ်းအရသာရှိနေပြီ။ နီလာ့ အတွက်လည်း ဖေါ်မပြနိုင်တဲ့ အရသာတွေ အပြည့်။ ဒါပေမဲ့ လီးက ဒီ့ထက် ဆက်ဝင်မလာတော့ နီလာ အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာတယ်။

နီလာက 

“ မောင်ဇော် ... ဆက်သွင်းလေဟာ..နင်ကလဲ.. ”

ဖြူဖြူမောင်က 

“ ဟဲ့အဲဒါနင့် အပျိုမှေးခံနေလို့ဟဲ့ .. မောင်ဇော်ရေ ..ခပ်ဆပ်ဆပ်လေးသာ...စောင့်ထိုးလိုက်.. အဆင်ပြေသွားလိမ့်မယ်..နီလာ နည်းနည်းနာမယ်နော် .သတိထား ”

မိန်းမ တစ်ယောက်ကို လက်တွေ့ကျကျ လိုးဖူးတာ မောင်ဇော့် အတွက် ဒါ ပထမဆုံးအကြိမ်ပါ။ ဒါပေမဲ့ စာအုပ်တွေ။ ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ ဖတ်ဖူး သိဖူးတဲ့ အတွေ့အကြုံတွေ အရတော့ ပါကင်ကို ဘယ်လို ဖေါက်ရမယ်ဆိုတာ ကြားဖူးနားဝ ရှိထားပြီးသား ။

မောင်ဇော် သူ့လီးကို သူ့လက်နဲ့ ကိုင်ပြီး ဒစ်မြုတ်ရုံလောက် ၁၀ ချက်လောက် အသွင်းအထုတ် လုပ်လိုက်တယ်။ နောက် အစ်မ ဖြစ်သူ နီလာ့ အဖုတ်ထဲက ထွက်လာတဲ့ အရည်ကြည်တွေကို လီးတစ်ချောင်းလုံး လိမ်းပစ်ပြီး အဖုတ်အဝကို လီးတေ့လို့ အားနဲ့ ဆောင့်သွင်းထည့်လိုက်တယ် ။

နီလာ့ အဖုတ်ထဲမှာ မျက်ခနဲ တစ်ချက် ဖြစ်သွားပြီး အား ...လို့ တစ်ချက်အော်လိုက်တယ်။ မောင်ဇော့် လီးလဲ တစ်ဝက်လောာက် အဖုတ်ထဲ ဝင်သွားတယ်။ 

ဖြူဖြူမောင်က 

“ မောင်လေး ....ပြန်မထုတ်နဲ့ ...ဆက်သွင်းလိုက် .... ဖြည်းဖြည်းချင်းသွင်း  ”

မောင်ဇော်ကလည်း ဖြူဖြူမောင် ပြောတဲ့အတိုင်း လီးကို ပြန်မထုတ်ပဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်းလိုက်တာ အဖုတ်ထဲ လီးတစ်ချောင်းလုံ းဝင်သွားပါတော့တယ် ..။

နီလာက 

“ နာလိုက်တာ..မောင်ဇော်ရယ် ...... နင့်..ဟာကြီးကလည်း ...ကြီးလိုက်တာ  ”

ဝေဝေခိုင်က 

“ နာတာတွေ မနာတာတွေ.. နောက်မှပြော... နင်ပြီးရင် ငါတို့အလှည့် ကျန်သေးတယ် ..မောင်လေး မောင်ဇော်ရေ မင်းအစ်မ ကောင်းသွားအောင် ...လုပ်ပေးလိုက်ကွာ ”

မောင်ဇော်လည်း လက်နှစ်ဘက်ကို ကုတင်ပေါ်မှာသေချာထောက်ပြီး နီလာ့ အဖုတ်ထဲ နစ်ဝင်နေတဲ့ သူ့လီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း  ဒစ်နာရောက်တဲ့ အထိ ဆွဲထုတ်ပြီး ကြည့်တယ် ။ လီးမှာ အရည်ကြည်လေးတွေနဲ့အတူ သွေးစသွေးနလေးတွေ ကပ်ပါလာတာ တွေ့တယ်။ သူ့အစ်က ပါကင်ပေါက်သွားပြီ။ 

လီးကို အဖုတ်ထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်းပြန်သွင်းတယ်။ အဖုတ်ရဲ့ အတွင်နှုပ်ခမ်းသားလေးတွေ လီးနဲ့ အတူ လိပ်ပြီး အထဲ ဝင်သွားတယ်။ နောက်တစ်ခေါက် ပြန်ထုတ်တယ်။ အဖုတ် နှုပ်ခမ်းသားလေးတွေ ပြန်ပါလာတယ်။

မောင်ဇော် တဖြည်းဖြည်း မြန်လာတယ်။ နီလာကလည်း အောက်က တအင်းအင်းနဲ့ ညီးနေတယ်။ ဖြူဖြူမောင်ကလည်း ပါးစပ်က နီလာ့နို့နှစ်လုံးကို ပြန်လှန်တစ်လှည့်စီ စို့နေပြီး လက်တစ်ဖက်က သူ့ အဖုတ်သူ နှိုက်နေတယ်။

ဝေဝေခိုင်က မောင်ဇော့်ရှေ့တည့်တည့်မှာ လေးဖက်ထောက် ဖင်ကြီးကုန်းပြီး သူ့အဖုတ်ကို လက်တစ်ဘက်နဲ့ ပွတ်နေပြီး ......

“ မောင်ဇော် ငါနင့်ကို.. ဖင်ကုန်းပြမယ်... နင် ငါ့ဖင်ကြီးကို..ကြည့်ပြီး နင့်အစ်မ..နီလာကို အားရပါးရ...လိုးစမ်းဟာ ... ”

မောင်ဇော့် မျက်စိရှေ့မှာ ဝေဝေခိုင့် ဖင်ပြောင်ကြီးက ပြူးလို့ အဖုတ် အကွဲကြောင်းကြီး တစ်ဝိုက်ကလည်း အရည်တွေ တစ်လက်လက်နဲ့ ။ မောင်ဇော် တစ်ယောက် ဝေဝေခိုင့်ဖင်ကြီးကို ကြည့်ရင်း စိတ်တွေ အရမ်းကြွလာတယ်။ နီလာ့ အဖုတ်ကို လိုးနေတဲ့ သူ့လီးကလည်း ပိုပြီး မာမာလာသလိုပဲ။

မောင်ဇော် တစ်သက်နဲ့ တစ်ကိုယ် ဒီလောက် မာတင်းနေအောင် တစ်ခါမှလီးမတောင်ဖူးဘူး။ မောင်ဇော် စိတ်ရှိလက်ရှိ နီလာ့ကို လိုးပါတော့တယ်။

အချက် ၃၀ လောက်စောင့်ပြီးတဲ့ အခါမှာ နီလာတစ်ယောက် ..

“ မောင်လေး ..... အား ... အား .... ကောင်းတယ် ...ကောင်းတယ် .......အီး ... မောင်လေး .. မောင်ဇော်.. ”

ဆိုပြီး လက်နှစ်ဘက်နဲ့ မောင်ဇော့် ကျောပြင်တစ်လျှောက် ကုပ်ဆွဲရင်း တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးလို့ တစ်ချီပြီးသွားပါတော့တယ်။ မောင်ဇော်လည်း နောက်ထက် အချက် ၂၀ လောက် ခပ်သွက်သွက်ကလေး စောင့်လိုက်တာ တစ်ကိုယ်လုံးက အကြောတွေ စိမ့်ကနဲ စိမ့်ကနဲနေပြီး နီလာ့အဖုတ်ထဲ လရည်တွေ ပန်းထုတ်လို့ ပြီးသွားပါတော့တယ်။ .

မောင်ဇော် တစ်ယောက် နီလာ့ ကိုယ်ပေါ်ကနေခွာပြီး အိပ်ယာပေါ်မှာ ပက်လက်လေး လှန်လိုက်တယ် ။ တစ်ချီလိုးပြီးသွားပေမဲ့ သူ့လီးက သိပ်မကျသေးဘူး။ ထောင်မတ် မနေတာပဲ ရှိတာ။ 

ဝေဝေခိုင်က လီးမှာ ပေနေတဲ့ အဖုတ်ရည်တွေနဲ့ လရည်တွေကို တစ်ရှူးစလေးနဲ့ သေသေချာချာ သုပ်ပေးနေတယ်။ လက်တစ်ဖက်က သုပ်ရင် ကျန်တဲ့ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ဂွေးဥလေးကို ဆွပေးလိုက်၊ ဂွင်းထူသလို လုပ်ပေးလိုက်နဲ့ ဆိုတော့ မောင်ဇော့်လီးလည်း သိပ်မကြာလိုက်ဘူး။ ပြန်ပြီး ရာနှုံးပြည့် ထောင်မတ်လာတာပဲ ......။

လီးထောင်လာတော့ ဝေဝေခိုင်က လီးထိပ်ကလေးကို ပါးစပ်နဲ့ အသာသယာငုံတယ်။ လျှာလေးနဲ့ ဒစ်ကိုပတ်ပြီး ကစားတယ်။ မောင်ဇော် ကျဉ်တက်သွားပြီး ပါးစပ်က အ ... အ ..လို့တောင် အော်ယူရတယ်။ ချက်ချင်းဆိုသလိုပဲ လီးထိပ်မှာ အရည်ကြည်လေးတွေ ပြန်စုလာတယ်။ 

ဖြူဖြူမောင်က 

“ ငါတို့အလှည့်တော့..ရောက်ပြီ .... မောင်လေး..မောင်ဇော်ရေ မင်းကို ရည်ရည်လည်လည် ဖီးဖြစ်သွားမောင် မမတို့နှစ်ယောက် ဝိုင်းပြုစုပေးမယ် ”

လို့ ပြောပြီး မောင်ဇော့ရဲ့ လူပျိုနို့သီးခေါင်း သေးသေးလေးကို မရမက အတင်းပဲ သွားလေးနဲ့ ခပ်ဖွဖွကိုက်လိုက်တယ်။

လက်တစ်ဘက်ကလည်း ကျန်တဲ့ မောင်ဇော့် နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညှိုးနဲ့ လက်မနှစ်ဘက်ညှပ်ပြီး  ခပ်ဆပ်ဆပ်လေး ပွတ်ချေပေးလိုက်တယ်။ မောင်ဇော့်ခင်ဗျာလည်း ကောင်မလေးတစ်ယောက်က အောက်ပိုင်းမှာ လီးစုပ်တဲ့ အရသာ ကျန်တစ်ယောက်က နို့သီးလေးတွေကို ပွတ်ချေကိုက်ဆွဲပေးတဲ့  အရသာတွေကို တပြိုင်နက်ထဲ ခံစားပြီး သူ့လီးကြီး ဟာ သံချောင်းကြီးအလား မာတောင်လာပါတော့တယ်။

ဖြူဖြူမောင်က 

“ ဝေဝေခိုင်ရေ ငါအရင်...ခံချင်တယ်ဟယ် ....နင်နောက်မှ..ခံနော် ”

လို့ လှမ်းပြောလိုက်တယ်။ ဝေဝေခိုင်ကလည်း 

“ ရပါတယ် ..ငါ ပါရမီ..ဖြည့်ပေးတာပေါ့ ”

ဆိုပြီး စုပ်နေတဲ့ မောင်ဇော့လီးကို ပြန်လွတ်ပေးလိုက်တယ်။

ဖြူဖြူမောင်က အိပ်ယာပေါ်မှာ ဒတောင်နှစ်ချောင်းနဲ့ ထောက်၊ ဖင်ကုန်းပြီး ခါးလေးကို ညွှတ်ထွားလိုက်တယ်။  ပြောင်ဝင်းနေတဲ့ ဖင်ဖြူဖြူဖွေးဖွေးလေး နှစ်လုံးနဲ့ အမွေးကင်းစင်တဲ့ အဖုတ်ညို စိမ့်စိမ့်လေးဟာ မောင်ဇော့်ကို လက်ယက်ခေါ်နေသလိုပဲ။ မောင်ဇော်လည်း ဖြူဖြူမောင် ကုန်းထားတဲ့ ဖင်ကိုကြည့်ပြီး စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ လီးကို အဖုတ်အဝမှာ တေ့လို့ အသားကုန် ဆောင့်ချလိုက်တာ လီးတစ်ချောင်းလုံး အဖုတ်ထဲဝင်သွားပြီး ......

ဖြူဖြူမောင် တစ်ယောက်

“ အား ..... မောင်လေးရယ်.. ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါဟဲ့... ငါ့အဖုတ်တော့..ကွဲ တော့မှာပဲ ... ဖြည်းဖြည်းချင်းပြန်ဆွဲထုတ်နော်.. ”

မောင်ဇော် ဖြူဖြူမောင့် အဖုတ်ထဲက သူ့လီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်စွဲထုတ်တယ်။ အဖုတ်နှုပ်ခမ်းသားလေးတွေ လိပ်ပြီး ပါလာတယ်။ နောက် ဒစ်နားရောက်တော့မှ ဖြည်းဖြည်းချင်းပြန်သွင်းတယ်။ ခုနက စူထွက်လာတဲ့ နှုပ်ခမ်းသားလေးတွေ လိပ်ပြီး ပြန်ဝင်သွားတယ်။ အဲလို ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက် ၁၀ ချက် ၁၅ ချက်လောက်လုပ်ပြီးတော့ မောင်ဇော့်လက်နှစ်ဘက်ကို ဝေဝေခိုင်က ကိုင်ပြီး လေးဘက်ကုန်းထားတဲ့ ဖြူဖြူမောင့်နို့နျစ်လုံးကို လှမ်းကိုင်ခိုင်းတယ်။

မောင်ဇော်လည်း ခပ်ကုန်းကုန်း အနေအထားလေး အတိုင်း ခပ်သွက်သွက်လေး ဆောင့်ပေးတယ်။ ဝေဝေခိုင့် လက်တစ်ဘက်ကလည်း ဖြူဖြူမောင့်အဖုတ်ထဲ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ဖြစ်နေတဲ့ မောင့်ဇော့် လချောင်းကြီးနားက ဂွေးဥကလေးကို ကစားပေးနေတယ်။

ဝေဝေခိုင်က 

“ မောင်ဇော် ... မောင်လေး ...မိန်းမတွေကို လိုးတယ်ဆိုတာ ...အသွင်းအထုတ် မြန်မြန်လုပ်ဖို့ထက်.. TIMING မှန်ဖို့လိုက်တယ်.. ပြောချင်တာက... ဒီလိုကွာ... အဖုတ်ထဲကို လီးအဝင်အထွက်..တစ်ခါလုပ်လို့ တစ်စက္ကန့်ကြာတယ်ဆိုရင် နောက်တစ်ခါ အဝင်အထွက်...လုပ်တိုင်းလည်း တစ်စက္ကန့်စီကြာဖို့..လိုတယ် ”

“ အေး..ဟုတ်ပြီ အဲလို Timing မှန်မှန်လေးလုပ်ပေး ”

မကြာသေးခင် အချိန်ပိုင်းကလေးကမှ လိုးတယ်ဆိုတာကို လက်တွေ့ကျကျ နှဖူးတွေဒူးတွေ့ လုပ်ဖူးတဲ့ မောင်ဇော်တစ်ယောက် ပထမတစ်ကြိမ်ထဲမှာတင် ကောင်မလေး ၃ ယောက်ကို တစ်ဆက်ထဲ လိုးခွင့်ရလိုက်ပါတော့တယ်။

အခုလည်း ဒုတိယမြောက်တစ်ယောကို လိုးနေပြီ ......။

မောင်ဇော် တစ်ယောက်Timing မှန်မှန်လေး လိုးပေးလိုက်တဲ့ အတွက် ဖြူဖြူမောင်တစ်ယောက် ကာမအထွဋ်အထိပ် ရောက်ဖို့ အတွက် ဒီဂရီတွေဟာ ဒီရေတွေအလား တရိတ်ရိတ် တက်လာပါတယ်။ ဖြူဖြူမောင် ဒီဂရီတွေ တက်လေလေ....အဖုတ်ထဲက ဖြစ်ညှစ်ဆွဲသလို ဖြစ်ပြီး မောင်ဇော်လည်း ကောင်းလေလေ....။ ဆောင့်ချက်တွေလည်း အားပါပြီး မြန်လေလေဖြစ်လာပါတယ်။ 

ဖြူဖြူမောင်က 

“ မောင်ဇော် ခဏရပ်ဦး ငါဒီပုံစံနဲ့ ပြီးတာမကြိုက်ဘူး ပက်လက်လေး ပြီးချင်လို့ ”

ဆိုပြီး ဖင်ကုန်းထားရာကနေ ကိုယ်ကို လှဲချလိုက်ပြီး ပက်လက်လှန်လိုက်တယ်။ မောင်ဇော်လည်း ချက်ချင်းပဲ အပေါ်ကတက်ခွပြီး လှေကြီးထို းပုံစံနဲ့ အဖုတ်ထဲကို လီးပြန်ထည့်ပြီး Timing မှန်မှန်လေး လိုးပါတော့တယ်။

မောင်ဇော် လိုးပြီးသွားလို့ မှိန်းနေတဲ့ နီလာကလည်း ပြန်လန်းဆန်းလာပြီး ဖြူဖြူမောင့် နို့တစ်ဘက်ကို ပါးစပ်နဲ့စို့ နောက် နို့တစ်ဘက်ကို လက်နဲ့ ဆုပ်နယ်ပေးနေပါပြီ ....။ အချက် သိပ်များများတောင် မလိုးလိုက်ရပါဘူး ဖြူဖြူမောင် တစ်ယောက် တွန်းလိန်ကောက်ကွေးလို့

“ အား..... အိုး.... အိုး ... မောင်ဇော် ... မောင်လေး .... မမပြီးပြီ ... ပြီးပြီး ..... အား .... ဟား ... အား ...  ”

ဆိုပြီး

မောင်ဇော့် လက်မောင် နှစ်ဘက်ကို အသားကုန် ဆုပ်ထားလို့ ပြီးသွားပါတော့တယ်။ မောင်ဇော်လည်း ဖြူဖြူမောင့် အဖုတ်ရဲ့ ညှစ်အားတွေရယ်။ ဝေဝေခိုင်က နောက်ကနေ ဂွေးဥနှစ်လုံးကို ကစားပေးနေတာတွေရယ်ကြောင့် မရှေးမနှောင်းဆိုသလို.... 

“ မမ ... အား .... အား ... မမ .. "

ဆိုပြီး ဖြူဖြူမောင့် အဖုတ်ထဲကို လရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်ပါတော့တယ်။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။