Configure Page List

Sunday, August 21, 2011

လူနာကုတင် ၃၁ အပိုင်း ( ၇ )

လူနာကုတင် ၃၁ အပိုင်း ( ၇ )

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

ကိုနေနိုင်သူ ရေးသည်။

မျိုးကျော် အိမ်ကထွက်လာပြီး ဘယ်ကိုသွားလို့ ဘယ်ကိုလာရမှန်းမသိ ဆိုပေမဲ့ ခြေထောက်တွေက သူ့အလိုလို သူငယ်ချင်းအရက်ဆိုင်ဘက်ကို ကားက မောင်းလျက်သားမို့ အရက်ဆိုင်ဝင်ပီး အရက်ဝင်သောက်တာပဲ. ကောင်းပါတယ်ဟု တွေးခါ ကားလေးကို အရက်ဆိုင်ရှိရာသို့ ဖြောင့်ဖြောင့်တန်းတန်း မောင်းလာခဲ့တော့တယ်။ ဆိုင်ရောက်တော့ အရက်သောက်မယ်လို့ ကြံရွယ်လိုက်ပေမဲ့ အိမ်မှာ အဖေနဲ့ အမေရောက်နေတဲ့အချိန် မလုပ်ကောင်းပါဘူးလေလို့ ...တွေးမိပြီး မနက်ကတည်းက ဘာမှ မစားလာရသေးတာမို့ ကော်ဖီနဲ့ မုန့်ပဲ မှာလိုက်ပြီး စိတ်မပါလက်မပါ စားသောက်နေမိတယ်။ 

ငါ ဒီအတိုင်းကြီးထိုင်ပြီး ဘယ်လောက်ထိ အချိန်ဖြုန်းနေအုန်းမှာလဲ။ စဉ်းစားရင်း တင်မိုးနိုင် အကြောင်းက ဝင်လို့လာတယ်။ တကယ်ပါ သူများသားသမီးကို ဒီလောက်နာကျင်အောင် မျိုးကျော်မလုပ်ခဲ့ဖူးပါ။ ခုသူ တင်မျိုးနိုင်ကို လုပ်လိုက်တာ ကိုယ့်ကိုကို မတရားဘူးလို့ စိတ်ထဲခံစားလာရတယ်။ မိမိရဲ့ အားပါလှတဲ့ လက်ဝါးရဲ့ ရိုက်ချက်ကြောင့် တင်မိုးနိုင် ခွေခွေလေး လဲကျသွားတော့ သူ ကျွန်တော့်ကို မယုံနိုင်အောင် ကြည့်နေသလို တအားကို အားငယ်သွားတဲ့ မျက်နှာလေးရယ်ပါ။ ဟုတ်တယ် ငါ မှားပြီထင်တယ်။ မျိုးကျော် တစ်ယောက်ထဲ ထိုင်ရာမှ ထပြီးအိမ်ပြန်ရမလိုလို ဂဏာမငြိမ်ဖြစ်နေပြီးနေတုန်း..

“ ဆရာ...ဆရာ့နာမည် ကိုမျိုးကျော်လား ခင်ဗျ..”

ဆိုင်က စားပွဲထိုးကောင်လေးပါ ... စိတ်ညစ်နေရတဲ့ ကြားထဲ နာမည်လာမေးနေတော့ ဘုဘောက်ပုံစံမျိုးနဲ့ ကြည့်လိုက်ပြီး...

“ အေးဟုတ်တယ်... မင်းက ငါ့ နာမည်မေးပြီး ဘာလုပ်မလို့လဲ....”

“ မဟုတ်ဘူးဆရာ... ကိုအောင်စိုးဖုန်းလာနေလို့ အကိုဒီမှာ ရှိလားမေးတယ် ရှိရင် ဖုန်းခဏလာကိုင်ခိုင်းပါ ပြောလို့ လာပြောတာပါခင်ဗျာ ..”

ခုမှ သဘောပေါက်တော့တာ မို့... စားပွဲထိုးလေးကို တချက်မနည်းပြုံးပြလိုက်ပြီး...

“ အော်..အေးအေး... ဆော်ရီးကွာ... ဖုန်းက ဘယ်မှာလဲ... ”

“ ကောင်တာမှာပါ အကို...”

ကောင်တာဘက်ကို တချက်သွားပြီး ဖုန်းသွားကိုင်လိုက်တယ်...

“ အေး...ဟေ့အောင်စိုး ပြော ဘာလဲ.... ”

“ ဟေ့ကောင် ဘာလဲဘက်လဲ တွေ လုပ်မနေနဲ့... မင်းဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ မင်းဟန်းဖုန်းက ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ....”

“ ဘာမှမလုပ်ပါဘူးကွာ.. ဖုန်းက အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့တာလား မသိဘူး...”

“ အေး ကောင်းတယ် သိပ်ကောင်း ငါ အခု(.....) အထူးကုဆေးခန်းမှာ ..”

“ မင်းက အဲ့မှာ ဘာလုပ်နေတာလဲ ဘယ်သူဘာဖြစ်လို့လဲ.....”

“ မင်းအမေကွ... မင်းရဲ့အမေ...... ဒီဆေးခန်းမှာ လာတင်ထားရတာ... ”

“ ဘာ...ဘယ်လို ...ဘယ်လို ဖြစ်လို့လဲ..”

“ မင်းအဖေက မင်းများအလုပ်လာသလား ဘာလားနဲ့ ငါ့ဆီကို ဖုန်းဆက်တာ... မင်းကို အန်ကယ်က ဒေါသတွေထွက်လို့.... ဟေ့ကောင်.. မြန်မြန်လာခဲ့တော့ ဒါဘဲ..”

မျိုးကျော်ဖုန်းကို အမြန်ချပြီး အထူးကု ဆေးခန်းသို့ ထွက်လာခဲ့တော့တယ်။ ဆေးခန်းရောက်တော့ အောင်စိုးက အပြင်မှာ စောင့်နေပြီး ကြိုလို့။

“ အမေ ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ... ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲကွာ...”

“ မမေးနဲ့ကွာ ဟိုမှာ အမြန်သွားတွေ့ ...”

အခန်းထဲရောက်တော့ လူနာကုတင်ပေါ်မှာ အမေ့ကို စတွေ့လိုက်ရတယ်။ အဖေကတော့ ကုတင်တဖက်မှ ထိုင်လျက် မျိုးကျော်ကို စားတော့ဝါးတော့မယ် ပုံနဲ့ကြည့်နေလေရဲ့။ တင်မျိုးနိုင်ကိုတော့ မတွေ့ရ...

“ အမေ... အမေ..”

“ ဟယ်....သား... အမေဘာမှမဖြစ်ပါဘူး.. သွေးနည်းတက်လာပြီး မိုက်ကနဲ့ဖြစ်သွားတာ သားရဲ့ အမေဘာမှ မဖြစ်ဘူး...”

“ သားကြောင့် ဖြစ်တာထင်တယ်....”

“ ဘာကွ... မင်းက ထင်တယ်ပဲလား... မင်းကြောင့်မဟုတ်ရင်... မင်းအမေ ဒီကုတင်ပေါ်ရောက်စရာ အကြောင်းမရှိဘူးကွ...”

မျိုးကျော် အဖေလုပ်သူက စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနဲ့ ပြောလာလို့... မျုးိကျော် အမေက ဝင်တားရင်း....

“ သားရယ်... အမေဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး....သား အဖေက တအားစိတ်ပူလို့ ဒီဆေးခန်းကို အတင်းခေါ်လာတာ....  တစ်ရက်လောက်နေရင် သက်သာမှာပါ အမေသိပါတယ်။ ခုက အားဆေးလေးဘာလေးသွင်းနေတာ....”

“ အမေကလဲ ဒါဆို အိမ်မှာ နားနားနေနေပြီး သွင်းရတာပဲ .. လာ.. အိမ်ပြန်မယ်... ခုဆင်းတော့....”

“ ရပါတယ်သားရယ်... အမေသားကို တစ်ခုတောင်းဆိုချင်တယ် သိလား...”

“ ပြောလေ အမေ.... ”

“ မနက်ကလေ သမီးက သူ့အိမ်ကို အတင်းပြန်မယ်လုပ်နေတော့ အမေတားတာ မရတာနဲ့ အမေတအား စိတ်ဆင်းရဲပြီး ခေါင်းတွေက မိုက်ခနဲ့ ဖြစ်သွားပြီး ဒီလိုဖြစ်သွားတာ... အဲဒါသူလည်း စိတ်မကောင်းပါဘူး... စောစောကတင် အိမ်ပြန်ခိုင်းလိုက်တယ်။ အမေ့အတွက် ဆန်ပြုတ်လေး စားစရာလေးဘာလေး လုပ်ပေးရအောင် ဆိုပြီး ပြန်သွားတယ်... သားရယ် သမီးကလေ တကယ်လိမ္မာသလို အိမ်ထောင်မှုလည်း နိုင်နင်းတဲ့ မိန်းမကောင်းတယောက်ပါသားရယ်... သားသူ့ကိုကောင်းကောင်းဆက်ဆံသင့်တယ်... သားဒီလိုမလုပ်သင့်ဘူး... နောက်တခါလုပ်ရင် အမေလုံး၀ ခွင့်လွှတ်မှာ မဟုတ်ဘူး...”

အမေပြောနေရင်... လေးလေးနက်နက်ပြောနေသကဲ့သို့ မျက်နှာကို တင်းထားလို့နေတယ်.... မျိုုးကျော်မှာတော့ ဘာမှ ပြောစရာမရှိ.. အမေပြောတာကိုပဲ ခေါင်းငြိမ့်လို့ နားထောင်နေလိုက်တယ်....။

“ သားရယ်. အမေတို့လေ မိသားစု စည်စည်ကားကား သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်းလေး ဖြစ်ချင်နေပြီ သားရယ်... သားလည်းငယ်တော့တာ မဟုတ်ဘဲ...နောက် အမေလေ မသေခင်မြေးလေး တစ်ယောက်လောက်တော့ ချီသွားချင်သေးတယ် သားရယ်... နော်နော်....”

အမေ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ပြောလာတော့ အမေ့ကို သနားမိလာတယ်။ စိတ်ထဲမှာလည်း တခုခုကို အပြီးတိုင်ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တယ်..။

“ ဟုတ်ကဲ့ အမေရယ်.. သား ဒီနေ့ကစပြီး သူ့ကိုကောင်းကောင်း ဆက်ဆံပါ့မယ်... ”

“ ဒါဆို သား ခုပြန်တော့... ညနေကြမှ သမီးနဲ့ အမေဆီ နှစ်ယောက် အတူတူလာခဲ့နော်...”

“ ဟာ ..အမေကလည်း... အမေ့နားမှာ သား.... ခဏနေအုန်းမယ်လေ.... ”

“ ဟေ့ကောင်... စကားမရှည်နဲ့ ပြန်ဆိုပြန်ကွာ...”

အဖေ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာကြောတင်းတင်းနဲ့ ကြည့်နေတယ်.. အမေကတော့ ပြုံးပြရင်... ပြန်တော့ဆိုပြီး အမူယာ ပြနေတာမို့ အခန်းပြင်ထွက်ခဲ့တယ်။ အခန်းအပြင်ရောက်တော့ အောင်စိုးရပ်စောင့်နေပြီး...

“ မင်းတော်တော်ဆိုးတဲ့ အကောင်ဘဲကွာ... မင်း တင်မိုးနိုင်ကို ပါးရိုက်တာဆို..”

ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ ကိုယ့်လုပ်ရပ်ကြောင့် သူငယ်ချင်းအချင်းချင်းတောင် ရှက်မိတယ်... မိန်းမသားတစ်ယောက် ကို လူမဆန်စွာရိုက်မိတဲ့ သူ့လက်တွေကို ပြန်ကြည့်နေမိတယ်။

“ မင်းကွာ... တင်မိုးနိုင်က မင်းကို တော်တော်ချစ်တာနော်.. ကြာပါပြီ... မင်းကသာ ထုံထုံအအ လုပ်နေတာ... ငါတို့သိတာပေါ့... ငါတို့လည်း အသက်တွေကကြီးနေပြီမို့ မစကောင်း မနောက်ကောင်းလို့သာ မင်းတို့ကို အရောက်မပို့တာ.... ခုတော့လည်း မင်းကခြေသွက်လက်သွက် အိပ်ခန်းထဲမှာ တောင်ရောက်နေပါလားကွ”

မျိုးကျော် အောင်စိုးပြောနေတာတွေကို နားထောင်နေပေမဲ့ သူ့မျက်နှာကို စေ့စေ့မကြည့်ရဲ။ အပြစ်လုပ်ထားတဲ့ သူတစ်ယောက်လား... အောင်စိုးကတော့ ဆက်ပြောနေလေရဲ့ တင်မိုးနိုင်က မင်းကို ချစ်နေတာ ဘယ်လောက်ကြာခဲ့ပြီ... နောက်မင်းကို အလုပ်ထဲမှာ ခိုးကြည့်ခဲ့တာ။ 

မင်း အရက်တွေမူးပြီး မလာတဲ့ရက်တွေမှာ သူမင်းအလုပ်တွေကို ငါ နဲ့ နှစ်ယောက် ဘယ်လိုကူလုပ်ခဲ့တာတွေ.. မင်းပျောက်နေတော့ ရှိသမျှ ခွင့်တွေ အကုန်ယူပြီး မင်းကိုလိုက်ရှာနေတာတွေ... တခါလေ အလုပ်လာရင်တောင် သူ့မှာအားတွေ အင်တွေ မရှိတော့လို့ စားပွဲပေါ်မှာ မှောက်ပြီး အိပ်နေတာ MD တွေ့ပြီး သူ့ကိုဆူတာတွေ တင်မျိုးနိုင် မျိုးကျော်အပေါ် ဂရုစိုက်မှု အချစ်တွေကို တင်စားပြောမကုန်အောင်ပါပဲ.. မျိုးကျော် ဆက်လက်နားထောင်နိုင်စွမ်းရှိတော့ပါ။ တင်မိုးနိုင်ရှိတဲ့ သူ့အိမ်ကို အမြန်ပြေးသွားချင်နေမိတာမို့... အောင်စိုးကို နှုတ်ပင်မဆက်တော့ပဲ အမြန်ပြေးထွက်လာတော့တယ်။

မျိုးကျော် အိမ်ထဲဝင်လာတာကို တင်မိုးနိုင်သိပေမဲ့ လှည့်ပင်မကြည့်ပဲ မီးဖိုချောင်ထဲမှာ မျိုးကျော်အမေအတွက် လူမမာစာလေး ချက်လို့နေတယ်။ မျိုးကျော် တင်မိုးနိုင်ကို နောက်မှအသာ ရပ်ကြည့်နေမိတယ်။ တင်မိုးနိုင် တကုပ်ကုပ်လုပ်နေတာကို ကြည့်ပြီးသနားလာသလို မနက်က တင်မိုးနိုင် ကို ပါးရိုက်လိုက်မိတဲ့ အဖြစ်ကို တွေးမိပြန်တော့ ပိုသနားလာမိလို့ တင်မိုးနိုင်အနားကပ်လို့လာမိတယ်..

“ တင်မိုးနိုင်.....”

“ ...................”

တချက်ပင်လှည့်မကြည့်သလို ပြန်လည်းမထူး။ တင်မိုးနိုင် အနားအသာပြီး သူ့မျက်နှာလေးငုံကြည့်မိတော့ တင်မိုးနိုင်မျက်ရည်တွေ ကျလို့နေပြီလေ။

မျိုးကျော် တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ပခုံးလေးကိုကိုင်ပြီး....

“ တင်မိုးနိုင်... ငါ..ငါ...”

“ ငါ့ကို မထိနဲ့... ငါ့ကို မထိနဲ့နော်..”

“ ငါတောင်းပန်ပါတယ်ဟာ... ငါခုနင့်ဆီကို တောင်းပန်ဖို့လာတာ... နင်ကျေနပ်တဲ့....အ....”

“ တော်ပါတော့ဟာ.... နင့် အမေသက်သာရင် ငါတကယ်ပြန်တော့မှာ... ”

“ တင်မိုးနိုင်... တင်မိုးနိုင်.... ငါ.. တောင်းပန်...”

“ နင်ငါ့ဆီ ပြန်လာတာ.... နင့်အမေကြောင့် မဟုတ်လား..... နင့် အမေနင့်ကို ပြောလိုက်လို့ မဟုတ်လား....”

“ မဟုတ်ဘူး တင်မိုးနိုင် မဟုတ်ဘူးဟာ..”

“ တော်ပါတော့ဟာ.... ပင်ပန်းပါတယ်... နင် ငါ့အပေါ် ဘာစိတ်မှ မရှိဘူးဆိုတာ ငါယုံသွားပါပြီ....”

“ တင်မိုးနိုင်... ငါခု နင့်ဆီပြန်လာတယ်ဆို ... ငါ့စိတ်သစ်လူသစ် အချစ်သစ်နဲ့ပါ....”

တင်မိုးနိုင် ဘာမှမပြောတော့ပဲ တိတ်ဆိတ်လို့နေလေပြီ။ ဆေးစရာပန်းကန်တချို့ကို ဆေးနေရာမှ ဆပ်ပြာရည်တွေ အများကြီးထည့်မိပြီး ဆပ်ပြာအမြုပ် ဗလပွကြား ပန်းကန်တွေကို ဆေးလို့နေတော့တယ်။

“ တင်မိုးနိုင် ငါနင့်ကို တကယ်ချစ်တာပါ နင့်ကိုလေ.. ဟို..ဟို..ဟိုလေ...ဆေးရုံကလေ ပြန်လာပြီးကတည်းက ချစ်မိလာတာ.... ငါလေ.. ခုလို အခြေအနေတွေကျော်ပြီးမှ နင့်ကို ရည်စားစကားပြောရသလိုဖြစ်နေတာ ငါ စိတ်မကောင်းပါဘူးဟယ်... ငါ နင့်ကို တကယ်ချစ်တာပါ... ငါရင်ထဲကကို ချစ်မိလာတာပါ နင်သိပါတယ်... ”

မျိုးကျော် တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ပုခုံးလေးကို ဒုတိယအကြိမ်ဖက်ပြီး တင်မိုးနိုင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ တင်မိုးနိုင် ရှိုက် ကြီးတငင် ငိုလို့နေလေပြီ။ မျိုးကျော် တင်မိုးနိုင်ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲလှည့်ပြီး ဖက်ထားလိုက်တော့ တင်မိုးနိုင် မျိုးကျော်ရင်ခွင်ထဲ တိုးလို့သာ ငိုတော့တယ်။ မျိုးကျော်ရင်ထဲ အကြိမ်ကြိမ်နောင်တတွေ ရမိနေပြီလေ။ တင်မိုးနိုင် ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုနေရင်းမှ မျိုးကျော်မျက်နှာကို မျက်ရည်စက်လက်တွေနဲ့ မော်ကြည့်ရင်း....

“ နင် ငါ့ကို ရိုက်တယ်နော်... နင်ငါ့ကို အရမ်းရက်စက်ခဲ့တယ်ဟာ.... နင်သိပ်ရက်စက်တယ် သိလား.. ငါ နင့်ကို သိပ်ချစ်သလောက် ငါ့အပေါ် အဲလိုဆက်ဆံတော့ ငါ.....”

မျိုးကျော် ဆက်နားမထောင်နိုင်သလို သူကိုယ်တိုင် မျက်ရည်တွေကျလာလို့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းလိုက်ပြီး....

“ တော်ပါတော့ တင်မိုးနိုင်ရယ်... ငါ...ငါလေ နောက်တခါ နင် မျက်ရည်ကျမယ့် အဖြစ်မျိုး ဘယ်တော့မှ မလုပ်ဘူးလို့  ကတိပေးပါတယ်...”

မျိုးကျော် ပြောလိုက်တော့ တင်မိုးနိုင် မျက်ရည်လေးတွေသုတ် မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ မော့ကြည့်နေတော့ မျိုးကျော် တင်မိုးနိုင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ဒုတိယအကြိမ် နမ်းလိုက်တော့တယ်။

“ တော်ပါတော့ဟယ် ငါ မနေတတ်တော့ဘူးဟယ်... လွှတ်ပါတော့ အမေ့အတွက် ဆန်ပြုတ်နဲ့ ...အဖေ့အတွက်  ထမင်းဟင်းတွေလည်း ပြီးပြီ အဲဒါတွေထုပ်ပြီးရင် ရေမိုးချိုး အဝတ်အစားလဲ .... ဆေးရုံကို သွားမယ်နော်....”

မျိုးကျော် ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ခေါင်းလေးပဲ ငြိမ့်ပြလိုက်တယ်ဆိုပေမဲ့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ဆက်နမ်းမယ် လုပ်လိုက်တော့ တင်မိုးနိုင် တချက်လေးပြုံးပြီး မျိုးကျော်ရင်ခွင်ထဲမှ ငုပ်လျိုးရှောင်တိမ်းခါ အိမ်အပေါ် ထပ်သို့ ရေချိုးရန် ထွက်ပြေးတက်သွားတော့တယ်။ တင်မိုးနိုင် ရဲ့ပြုမှုသွားတဲ့ အပြုအမှုလေးနဲ့ ပြေးတက်သွားတာကို ကြည့်ပြီး ပြုံးနေမိတော့တယ်။

တင်မိုးနိုင် ရေချိုးနေတုန်း မျိုးကျော် ရေချိုးခန်းပေါက်ဝတွင် စောင့်နေမိတယ်။ တင်မိုးနိုင် ရေချိုးပြီး ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတော့ မျိုးကျော်ကို မြင်လိုက်တော့ တချက်လန့်သွားပြီး...

“ မျိုးကျော် နင် နင်... ရေချိုးမလို့လား ချိုးရေ...”

“ ဟင့်အင်း...”

“ သွားလေဟယ်.. သွား...ရေချိုးလို့... ”

မျိုးကျော် ဘာမှပြောမနေတော့ပဲ နောက်မှ တင်မိုးနိုင်ခါးလေးကို ဖက်ထားလိုက်တော့တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲမှ ထွက်လာခါစမို့ တင်မိုးနိုင်ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်ဆိုလို့ ရင်လျားလေးဝတ်ထားတဲ့ ထမီရယ် ကိုယ်ပေါ်မှာ ခြုံထားတဲ့ မျက်နှာသုတ်ပဝါ တထည်ထဲရယ်ပါ။ တင်မိုးနိုင် မျိုးကျော်ရဲ့လက်တွေကို ဖြုတ်ပြီး အတင်းရုန်းနေပေမဲ့ မျိုးကျော်မှာ သူ့ကို ချုပ်ထားရင်း တန်းလန်းမှ သူ့ရဲ့လည်တိုင်းလေးတွေကို နမ်းလာလို့ ...တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ဒူးတွေက ယိုင်လဲလို့ လာချင်တယ်။

ဆက်ပြီး အတင်းရုန်းနေလို့လဲ မဖြစ်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ သူဝတ်ထားတဲ့ ထမီကိုလည်း မပြေသွားအောင် ထိန်းနေရလို့ မျိုးကျော်ပြုသမျှကို နုရတဲ့ ဘဝရောက်နေသလိုပါပဲ။ မျိုးကျော်က နမ်းနေရုံတင်မက သူရဲ့လက်တွေက သူ့နို့တွေမှတဆင့်.. တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ရွှေခရုလေးကိုပါ ထိလာလို့ တင်မိုးနိုင် စိတ်ဆိုးတဲ့ပုံဟန်ဆောင်ခါ..

“ မျိုးကျော်... မျိုးကျော်... နင်တော်တော့နော်.... ငါပြောနေတယ်နော်.... ဟာ..... ငါ ပြောနေတာ မကြားဘူးလား...”

မျိုးကျော် တင်မိုးနိုင်ကို သူ့ကိုယ်လေးနဲ့ တွန်းပြီး ကုတင်ဆီသို့ တရွေ့ရွေ့တိုးသွားပြီး ကုတင်နားရောက်တော့ တင်မိုးနိုင် ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်မိရာမှ သူ့ကို တွန်းလှဲမယ်အလုပ်။

“ မျိုးကျော်.... ငါ မလုပ်ချင်ဘူး မျိုးကျော်.. ...ခုလွတ်...”

“ နင်ကလည်းဟာ.... ငါတို့ ချစ်သူတွေပဲဟာ..”

“ မဟုတ်ဘူးလေ.. နင့်အမေ ခုလိုဖြစ်နေတဲ့ အချိန်.. မကောင်းဘူးဟာ... မကောင်းဘူး.. နင်သေချာ စဉ်းစားကြည့်ပါအုန်း. လွှတ်ဟာ..”

တင်မိုးနိုင်ပြောလိုက်တော့ မျိုးကျော်တချက်တွေေ၀ သွားသည်။ ပြီးမှ ကုတင်ပေါ်ခြေရင်းမှာ ထိုင်နေတဲ့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ဒူးနှစ်ဖက်ကြားထဲ မျိုးကျော် ဝင်ဒူးထောက်ဝင်ရောက်ခါ ငုပ်တုပ်ထိုင်နေတဲ့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ရင်ခွင်ကို ဆက် လက် ဖက်ထားလိုက်သည်။ မျိုးကျော် တချက်မျက်နှာကို တည်၍ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ မျက်နှာလေးကို မော်ကြည့်ရင်း...

“ ဟုတ်ပြီ တင်မိုးနိုင်... နင်ပြောတာ မှန်တယ် ဒီတခါတော့ ငါ နင့်သဘောကို လိုက်လျော့မယ်...ငါကတိပေးတယ် မလုပ်ဖူးဆိုတာ  ဒါပေမဲ့..”

“ ဘာဖြစ်လဲ ဒါပေမဲ့က....ရေသွား ချိုးတော့ဟာ... ဟိုမှာ အမေတို့ ထမင်းဆာနေရော့မယ်...”

“ ငါ တခါလေးတော့ ကြည့်ပါရစေဟယ်နော်.... ”

“ ဘာကိုကြည့်မှာလဲ.... ”

“ ဟိုလေ.... ဆေးရုံမှာ မြင်ခဲ့တဲ့ မြင်ကွင်းမျိုးလေးလေ....ဟီးဟီး ”

“ ဟာ......”

“ နင် ကလည်းဟာ....”

“ ဟာ.. နင်နော်... မကြည့်နဲ့ဟာ.... နင်မဟုတ်တာ မလုပ်နဲ့ဟာ...”

မျိုးကျော် ပြောလည်းပြော တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ထမီကို လှန်နေလိုက်တာ တင်မိုးနိုင်ထမီက သူ့ဒူးတောင် ကျော်နေပြီလေ။ တင်မိုးနိုင် အတင်းလက်နဲ့ ဖိရုန်းနေပေမဲ့ သူ့ ဒူးနှစ်ဖက်ကြား မျိုးကျော်မှာ ဒူးထောက်ဝင်လျက်သားမို့ ရုန်းကန်ဖို့က ခက်နေပြီ။ မျိုးကျော်ကြည့်ချင်နေတာကို ခွင့်ပြုရမလား ခွင့်မပြုရင် သူစောစောကလို အတင်းလုပ်မှာလည်း ကြောက်ရသလို၊ ခွင့်ပြုမိရင် အဆင့်တက်မှာကို စိုးရိမ်ရမို့ တင်မိုးနိုင် ဝေခွဲ မရဖြစ်နေတုန်း မျိုးကျော်ရဲ့ ဇွတ်အတင်း ထမီကို လှန်နေတာက သူ့ပေါင်နားတောင် ရောက်လာပြီလေ.. တင်မိုးနိုင် သူ့ထမီလေးကို လက်နဲ့ အောက်ကို ပြန်တွန်းချနေပေမဲ့ အချည်းနှီးပါပဲ။ ခက်တာက ထမီကို လှန်မိရင် အောက်မှာ ဘာမှ မဝတ်ထားတာကြောင့် တင်မိုးနိုင် ခုမှ အရမ်းကို ရှက်နေမိမှာ...

“ မျိုးကျော်ရယ်.. တော်ပါတော့ဟယ်....”

“ တင်မိုးနိုင်.. နင်နော်... ငါပြောသလို လုပ်နော်... မဟုတ်ရင် ဆေးရုံကိုတောင် သွားနိုင်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး...နင့်ကို ငါကတိပေးပြီးသား... ငါယောကျ်ားပါ.. ဒါလေးကြည့်တာ ဘာဖြစ်တာကျလို့... နင့်လက်တွေ ဖယ်စမ်း.....”

မျိုးကျော် အသံက မာပြီးခက်ထန်လာလို့ တင်မိုးနိုင် တချက်ငြိမ်သွားသည်။ သူသိနေပြီလေ.. မျိုးကျော် မွှန်နေပြီဆိုတာ. သူ့ကို ဒါလေးတော့ ခွင့်ပြုလိုက်တော့မှရတော့မယ် ဆိုတာ သဘောပေါက်လာလို့ ရုန်းနေတဲ့ အားလေးတွေကို မသိမသာလေး လျော့ချလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ မျိုးကျော်က ဒူးထောက်ရင်းတန်းလှမ်း တင်မိုးနိုင်ရဲ့ကိုယ်လေးကို သူနဲ့ အနီးဆုံးဖြစ်အောင် ထပ်ဆွဲယူလိုက်တော့တယ်။ တင်မိုးနိုင်မှာတော့ မျိုးကျော် ပြုသမျှ နုရတော့မှာမို့ ထိုင်နေရင်းငုပ်တုပ်လေး မျိုးကျော်ခေါင်းလေးကို ဖက်ထားမိတယ်။ ဝတ်ထားတဲ့ ထမီဆိုတာကလည်း အောက်ကလည်း ပေါင်ထိရောက်နေပြီ ဖြစ်သလို အပေါ်မှာလည်း ကျွတ်နေတာမှ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ နို့တွေတောင် ပေါ်နေပြီလေ။

မျိုးကျော် တင်မိုးနိုင်ရဲ့နို့လေးတွေ အရင် ဆုပ်နယ်နေရင်းမှ သူ့ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို နမ်းလိုက်ပြီ..

“ နင် ခဏလှဲလိုက်နော်.... ”

“ နင် ..နင်... နင်..ဘာလုပ်မလို့လဲ....”

“ ကြည့်မလို့လေ..ဟာ....”

“ ကြည့်ပါလား အောက်ငုံ့ပြီး မြင်နေရတာပဲဟာကို....”

“ ဟာ.. နင်က ငုပ်တုပ်ကြီးထိုင်နေတော့ ငါက ဘယ်လို ကြည့်ရမှာလဲ... လဲှဟာ... ခဏလေးရယ်.....”

“ နင်နဲ့တော့ ခက်ပါပြီဟာ.... ဒီအတိုင်းလေးဆို ကျေနပ်ပါတော့ဟာ... ”

“ ခဏလေး... ခဏလေး..ရယ်..”

မျိုးကျော် ပြောပြောနှင့်ပင် တင်မျိုးနိုင် ရင်ကိုတွန်းပြီး ကုတင်ပေါ်လဲှလိုက်တော့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ရွှေခရုလေးက ဘွားကနဲ့ ပေါ်လာလို့ ကြည့်မယ်လုပ်တော့ တင်မိုးနိုင် ရှက်ရှက်နဲ့ သူ့ ထမီလေးနဲ့ တွန်းအုပ်နေလို့ သူ့လက်တွေကော ထမီပါ မျိုးကျော် စိတ်မရှည်တဲ့ပုံစံနဲ့ ဇက်ကနဲ့ ဆွဲလှန်ပြစ်လိုက်တယ်။ 

ပြီးတော့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုကိုင်ပြီး မျိုးကျော်သူ့ဘက်ကို ထပ်ဆွဲယူရင်း ဒူးထောက်လျက်အနေအထားနဲ့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ရွှေခရုလေးကို သေချာကြည့်နေမိတော့တယ်။ ဆေးရုံတက်ထားတုန်းက ရိတ်ထားတာကြောင့် သူ့ရဲ့ အမွှေးလေးတွေက ပြန်ပေါက်လာပေမဲ့ သိပ်မရှည်သေးတာကြောင့် သူ့ရဲ့ရွှေခရု အက်ကွဲကြောင်းလေးကို ရှင်းလင်းစွာမြင်နေရတယ်။ မျိုးကျော်သူ့ရဲ့ လက်ကလေးနဲ့ အရင်ဆုံး တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ဆီးခုံးလေကို ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ပြီးတော့ သူ့လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ရွှေခရုလေးကြားကို ပွတ်ပေးလိုက်တော့ တင်မိုးနိုင် ကုန်းရုန်းထလာပြီး....

“ တော်ပြီဟယ်.. နင်ကလည်း ကြည့်ရုံပဲလေ... ဘာလို့ကိုင်နေတာ... တော်တော့နော်.. သွားမယ်...”

မျိုးကျော် ဘာမှပြောမနေတော့ပဲ.. တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ရင်ဘက်ကို တွန်းလဲှပြီး ရွှေခရုလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားတွေကို အရင်ဆုံးပွတ်သပ်ပေးလိုက်တော့။ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ဆီးခုံတွေ တဆက်ဆက်တုန်လို့လာသလို ရွှေခရုလေးကလည်း အရည်တွေ စို့နစ်လို့လာလေပြီ။ လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်ပေးနေရင်းမှ ထွက်လာတဲ့ အရည်လေးကြောင့် ပိုပြီးသွက်လာသလို ခံစားရသလို တင်မိုးနိုင် မျိုးကျော်ရဲ့လက်တွေကို ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လာတော့တယ်။ သူကိုင်ထားပုံက တွန်းဖယ်ရုန်းကန်ဖို့ မဟုတ်ပါ။ သူခံစားနေရတာကို အားထားပြီးအရာဝတ္ထုတခုခုကို ဆုပ်ကိုင်ချင်တဲ့ ပုံစံမျိုးဆိုတာ မျိုးကျော်သဘောပေါက်လိုက်လို့ သူ့ရဲ့ ဘယ်လက်ကို ပေးကိုင်ပြီး ညာလက်ကလေးနဲ့ သူ့ရွှေခရုလေးကို အထပ်ထပ်ပွတ်သပ်ပေးနေမိလို့ တင်မိုးနိုင်မှာ မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်လာခါ မျိုးကျော်နာမည်ကိုသာ တသွင်သွင် ခေါ်နေတော့တယ်...။

တကယ်ကိုလှတဲ့ ရွှေခရုလေးပါပဲ။ ပန်းနုရောင်သန်းနေသလို နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကလည်း ပိရိသေသပ်နေလို့ ရှင်းသန့်နေတယ်။ မျိုးကျော် စိတ်မထိန်းနိုင်တဲ့ အဆုံး လက်ကလေးနဲ့ပွတ်သပ်နေတာ ခဏရပ်လိုက်ပြီး သူ့ပေါင်လေးကို ထပ်ကားခါ ရွှေခရုလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေ ကုန်းစုပ်လိုက်တော့......

“ မျိုးကျော်... နင်.. နင်.. ဘာလုပ်တာလဲ... နင်.... မဟုတ်တာတွေ လုပ်နေပြီ.. နင်.. ဘုန်းနိမ့်တော့မယ်.. ဟာ... နင်.... တော်တော့.... အား.....”

တင်မိုးနိုင် မျက်လုံးပြူး မျက်ဆံပြူးနဲ့ ကုန်ရုန်းထလာပြီး မျိုးကျော်ရဲ့ ခေါင်းကို အတင်းဆွဲထူနေတော့ မျိုးကျော် တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ရင်ကိုတွန်းထားလိုက်တော့ ပက်လက်လန်ပြန်ကျသွားတယ်။ တင်မိုးနိုင် ကုန်ရုန်းပြီး ထဖို့ကြိုးစားပေမဲ့ မျိုးကျော်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေက... တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ရွှေခရုလေးကနေ အသေကပ်တွယ်ပြီး ထိရောက် အား ကောင်း လှတဲ့ စုပ်ချက်တွေကြောင့် တင်မိုးနိုင်ခမျာ တချက်တချက် အားကုန် ရုန်းထရင်း မျိုးကျော်ရဲ့ ခေါင်းတွေကို ထု ..ကျောတွေကိုထု နောက်ဆုံး သူ့လက်တွေက အင်အားဆိုတာတစက်မှ မရှိတော့ပဲ စိတ်ကြောင့်ပဲလား ကိုယ်ခန္ဓာနဲ့ စိတ်ရဲ့အာသီသ လိုက်လျော့မှုကြောင့်လားမသိ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ခါးတွေက မျိုးကျော်ရဲ့စုပ်ချက် အတိုင်း မြောက်မြောက်တက်ခါ ကော့ကော့ပေးနေမိတော့တယ်။ သူ့လက်တွေကလည်း ပက်လက်လှန်ရင်း မျုးိကျော်ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်လို့ ထားတော့တယ်။

“ အားးးး..မျိုးကျော်ရယ် ... မလုပ်ပါနဲ့ ... အားးးး ...ငါ့ရင်ထဲ တမျိုးကြီး ... အီးးးးး  ... မျိုးကျော် ”

တင်မိုးနိုင် သိလိုက်ပြီ မျိုးကျော်ကို မရပ်စေချင်တော့ပေ.. သူတအားကို ပြီးချင်နေပြီလေ။ မျိုးကျော် စုပ်ချက်တိုင်းဟာ ရင်ထဲကိုဆို့တက်လာသလို .... မိမိခါးကို အသားကုန်ပင့်တင်ထားကာ တကိုယ့်လုံးရဲ့ အားတွေကို မိမိရဲ့ ရွှေခရုလေးရှိတဲ့ နေရာကို အားကုန်ညစ်ထုတ် အရောက်ပို့လိုက်ပြီး ......

“ ဝိုးးး.... ဝိုး..... မျိုးကျော်... မျိုးကျော်... မျိုးကျော်... မျိုးကျော်... အားးး ...အ...အ...... အီးးး... မျိုးကျော်... အားးးးးးးးးးးး... အားးးးးးးးးးးး”

ပထမဆုံး သိလိုက်ရတဲ့ အသိကတော့ သူ့ရဲ့ရွှေခရုလေးဝန်းကျင်က တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ တချက်ခြင်း ပြီးတဲ့ အရသာပါ။ အဲဒီက တချက် ဒုတ်ကနဲ့ ဖြစ်တိုင်း ခါးကအလိုအလျောက် ဆက်ကနဲ့ ကော့မိတယ်။ ဘယ်လောက်ဖြစ်သွားတယ် မသိလိုက် အဲထိခုန်နေတဲ့ ခုန်မှုတွေက ရင်ဘတ်ဆီကို ကူပြောင်းလာပြီး တဒိန်းဒိန်း ခုန်နေလို့ ခါးပင်မကော့နိုင်တော့ပဲ မတုန်မလှုပ် ပို့လို့ပက်လက် ပစ်ချလိုက်တော့တယ်။ လောကကြီးနဲ့ အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားသလိုပါပဲ.... ခေါင်းထဲ ရစ်မူးသလိုလို ကိုက်ခဲတာလိုလိုခံစားလိုက်ရလို့ အသာမှေးနေလိုက်တယ်။ ရင်တွေလည်းလှိုက်ခါလှိုက်ခါ မောလွန်းလို့ ဘယ်လိုမှကို ပြန်မထနိုင်တော့ပါ။ ဒါပေမဲ့ အသိစိတ်ကလေး တခုမှာတော့ မျိုးကျော်ရှိနေတာကို သိနေတယ်.... မျိုးကျော်ရယ် နင်လုပ်ချင်လဲ လုပ်တော့ဟာ....

မျိုးကျော်ကတော့ သူလုပ်လိုက်လို့ တင်မိုးနိုင်ဖြစ်သွားတဲ့ ဖြစ်အင်ကို ကျေနပ်နေပေမဲ့ သူ့ဒုတ်ကလည်း တအားကို သန်မာကြီးထွားနေပြီလေ... တင်မိုးနိုင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ မတုန်မလှုပ် ပက်လက်ကြီးလှန်နေပြီး ပေါင်ကြီးကိုကားထာလိုက်တာ ရွှေခရုလေးကို ဟာလာဟင်းလင်းကြီး ဖွင့်ထားရက်သား စောစောက မလုပ်ပါနဲ့လို့ ငြင်းနေတဲ့ သူမှဟုတ်ပါရဲ့လားလို့တောင် မထင်တော့ရတော့ပါ။ ခုချိန်မှာ သူတင်မိုးနိုင်ကို စိတ်ရှိလက်ရှိ လုပ်လို့ရပေမဲ့... သူ့မှာ အသိစိတ်တစ်ခုက ဝင်လာတယ်။ တင်မိုးနိုင်ကို ဆက်မလုပ်တော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ တင်မိုးနိုင်နဲ့ ဆက်ဆံတဲ့နေရာမှာ တင်မိုးနိုင်အနေနဲ့ ပထမဆုံးဆိုတော့ သူ့ကို အမှတ်ရနေစေချင်တယ်။ ခုကြည့်ပါအုန်း မိန်းမောနေလိုက်တာ။ ခုချိန်သူ့ကို ငါလုပ်ရင်တောင် အပျိုစင်ဘဝကိုတော့ ရပါရဲ့ အရသာက သူရောကိုယ်ပါ တဝက်လောက်ပဲ ခံစားရမှာမို့ မလုပ်တော့ဘဲ သူ့ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေသာ သွားနမ်းနေမိတော့တယ်။

“ အမေတို့ ဆီသွားရအောင်နော်...”

တင်မိုးနိုင် အသံတောင်ထွက်ပြီး ပြန်မဖြေနိုင်တော့ပါ ....  မျက်လုံးလေးမှေးစင်းပြီး မျိုးကျော်ကို အသာလေးသာ ခေါင်းငြိမ့်ပြ လိုက်တော့သည်။ အိမ်မှာ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်က ငါမှ ဟုတ်ပါရဲ့လားလို့ တင်မိုးနိုင်တွေးတွေးပြီး အရှက်လွန်နေမိလို့ ... မျိုးကျော်ကိုတောင် လှည့်ပင်မကြည့်ရဲ့ပေ။ မျိုးကျော်က သူ့ကားသူမောင်းနေတယ် ဆိုပေမဲ့ တင်မိုးနိုင် မလုံမလဲ ဖြစ်နေတာကို သတိထားမိတာကြောင့် တင်မိုးနိုင်အနေအထိုင်ခက်အောင် မလုပ်ချင်လို့ လှည့်မကြည့်ပဲ ကားကိုရှေ့တူရူ့မောင်းနေသည်။ ဒါပေမဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက မပြုံးပဲ မနေနိုင်အောင်ပါပဲ။ တချက်တချက် တွေးလေ ရယ်ချင်တာမို့ အသံတချက်ထွက် ရယ်မိလိုက်လို့ မသိမသာ ပြန်ထိန်းလိုက်တယ်။

ဟယ်တော်... မျိုးကျော်စောစောကရယ်တာ ငါ့ကို ဖြစ်မယ်. တင်မိုးနိုင် ရှက်ရပါပြီ။ မျိုးကျော်က အမေတို့ဆီကို သွားရအောင်လို့ပြောတုန်းက သူကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လေးနဲ့ အားယူပြီး ကုန်းထချင်ပေမဲ့ ချက်ချင်း ထမရတာကြောင့် ခဏမှိန်းနေရတာကို ပြန်တွေးမိတိုင်း အရမ်းကိုရှက်မိသလို မျိုးကျော်ရဲ့ အယုအယအကိုင်အတွယ်လေးတွေကို သူဒီတသက်မမေ့ နိုင်တော့ပါ။

သူမျိုးကျော်ကို အရင်ကထက် ပိုပိုပြီး ချစ်လို့လာပြီလေ။ သူအရင်ထဲကလည်း မျိုးကျော်ကိုချစ်တာမို့ အရင်ကထက် မျိူးကျော်ရဲ့ ရင်ခွင်ကြား တိုးလို့သာနေချင်တဲ့ စိတ်တွေ တဖွားဖွားပေါ်လို့လာတော့တယ်။ နောက် ဘာပဲပြောပြော မျိုးကျော်ဟာ ကတိတည်တဲ့ သူတယောက်ဆိုတာလဲ သူသိလိုက်ရတယ်လေ။ တင်မိုးနိုင် ကိုယ့်ကိုကို မဟန်နိုင်တော့ပဲ ပိုးလို့ပက်လက် မိန်းမောနေချိန်မှာ သူလုပ်ချင်သလို လုပ်လို့ရသားနဲ့ သူရဲ့ကတိစကားလေးကို တန်ဖိုးထားတဲ့သူကို ပိုပြီးလေးစားယုံကြည်လာတယ်။

တွေးနေရင်း ကားလေးက အထူးကုဆေးခန်းရှေ့ ရောက်လာလို့လာလို့ မျိုးကျော်နဲ့ နှစ်ယောက်သား အမေရှိတဲ့ အခန်းကို မျိုးကျော်နဲ့ အတူထမင်းချိုင့်လေးဆွဲပြီး ဝင်သွားတော့သည်။ မျိုးကျော်နဲ့ တင်မိုးနိုင် နှစ်ယောက်သား အပြုံးလေးတွေနဲ့ ဝင်လာတော့ မျိုးကျော်အမေ တအားကို ပျော်သွားဟန်တူပါတယ်။ မျက်ရည်လေးတွေတောင် ဝဲပြီးကြည့်လို့နေတာကို တင်မိုးနိုင် မရိပ်မိပေမဲ့ မျိုးကျော်သိလို့ စိတ်ထဲမကောင်း။ သူ့ လုပ်ရပ်ကိုလည်းနောင်တရမိနေတယ်....။

“ အယ်... သားနဲ့ သမီးကို ဒီလိုလေး မြင်ရတော့ အမေ စိတ်ချမ်းသာလိုက်တာဟယ်.....  သမီး...”

“ ရှင်.. အမေ..... ”

“ သားက သမီးကို ကောင်းကောင်း ချော့ရဲ့လား.... ”

တင်မိုးနိုင် ပြန်မဖြေပဲ ရှက်ပြုံးလေနဲ့ ရယ်ပဲရယ်နေတော့တယ်။..နောက် ယူလာတဲ့ ထမင်းချိုင့်တွေကို ရောင်ရမ်းဖွင့်ရင်း...

“ အမေ...ဒါ အမေ့မှာတဲ့ ဆန်ပြုတ်လေး.... ဒါက ဆန်ပြုတ်သက်သက်ကြီးဆို စားမကောင်းမှာစိုးလို့ ..ငါးကြင်းကို သေချာကြော်ထားတယ် ဆီမပါအောင် သေချာစစ်ထားတယ် အမေ.. ဒါက... ငါးဖယ်ငါးဆုပ်ကြော် အမေက အစပ်ကြိုက်တော့ ဂျင်းလေးနည်းနည်း လေးလေးလေ ထည့်ထားတယ်။ နောက် ဆန်ပြုတ်ထဲ ဆီကျက်ကို တခါထဲ ထည့်မလာဘူး သီးသန့် အပြင်မှာ လုပ်ထားတယ်.. အမေက ဆီရှောင်တော့လေ အမေ့စိတ်ကြိုက်ထည့်စားရအောင်ပေါ့ .... အော်.. အဖေ့အတွက် လည်းချက်လာတယ် ... အပေါ်ချိုင့်က ခရမ်းသီးအစာသိပ်... ဒုတိယချိုင့်က ဝက်သားကို ပုန်းရည်ကြီးနဲ့ချက်ထားတာ... အောက်ဆုံး အဖေကြိုက်တဲ့ သီးစုံ ပဲကုလားဟင်းလေ.... ဟီးးးး... စားကြည့်ပါအုန်း အရသာရှိမယ် ထင်တာပဲ.....”

တင်မိုးနိုင်ရဲ့ အပြုအမူတွေကို မျိုးကျော် အမေနဲ့ အဖေလုပ်သူ တွေဝေငေးမောကြည့်နေရင်းမှ...

“ ဟယ်တော်.. သမီးချက်ရင် ဘာမဆိုကောင်းမှာပါ သမီးရယ်..... ဖေကြီးရယ် ... ကျွန်မတို့တော့ အိုဇာတာကောင်းပြီ ထင်ပါတယ်တော်... နော်..”

“ ဟုတ်တယ်... မေကြီးရယ်.... သမီးလေးက လိမ္မာသလို အိမ်မှုကိစ္စကလည်း နိုင်နင်းတယ်.. ဖေကြီးတို့ကံကောင်းတာပဲ.. ဒါပေမဲ့..”

မျိုးကျော့်အဖေ ပြောနေတာကို ရပ်ပြီး မျိုးကျော်ကို မျက်နှာထားခပ်တင်းနဲ့ လှမ်းကြည့်နေတာမို့ ... မျိုးကျော် ရယ်ပြုံးနေရာမှ မျက်နှာပိုးသတ်နေတုန်း...

“ ဒီကောင့်ကို ငါ... ကြည့်နေတာ... နောက်တစ်ခါ သမီးမျက်ရည် ကျလို့ကတော့ လာမယ်.. ဒီလက်သီးကို ကြည့်ထား.. ဘယ်အသက်အရွယ်မရွေးဘူး....”

“ ဟာ အဖေကလည်း.... သား....”

“ တော်တော့ ဟေ့ကောင်... မင်း....အသံမကြားချင်ဘူး... ဘာလဲကွ ငါတို့ မင်းကို သူများသားသမီးကို ရိုက်နှက်ဖို့ အသားနာအောင်လုပ်ဖို့ ဆုံးမခဲ့လားကွ..... ကြီးမိုက်ဆိုတာ ဒီလိုကောင်မျိုးနေမှာ....  ”

“ ဟုတ်တယ်နော်.. သား... အမေလည်း မကြိုက်ဘူး... နောက်တခါ သမီးကို စိတ်ဆင်းရဲအောင်မလုပ်ပါနဲ့..... အမေ့ကို သနားပါအုန်း....”

မျိုးကျော် အသာပါးစပ်လေးပိတ်နေပြီး တင်မိုးနိုင်ကိုကြည့်လိုက်တော့ တင်မိုးနိုင် ပြုံးပြီးသူ့ကို ကြည့်နေလို့ ... မျက်နှာကို မဲ့ပြလိုက်သည်။ တင်မိုးနိုင်ကတော့ မျိုးကျော် အမေကို သူကိုယ်တိုင် ဆန်ပြုတ်ပူပူလေးကို လေ မှုတ်ပေးပြီး တယုတယ တိုက်လို့နေသည်။ မျိုးကျော် စိတ်ထဲမှာ တင်မိုးနိုင်ကို ကျေးဇူးတင်မိနေတယ်။ ဒီအသက်အရွယ်ထိ သူအမေ့ကို မပြုစုဖူးပါ။ ခုတော့ သူ့အစား အမေ့ကို ပြုစုနေတာတွေရတော့ ရင်ထဲ အေး ချမ်းနေသလို အမေပြောတဲ့ ချွေမကောင်း မိန်းမကောင်းဆိုတာ သူ မျက်စိရှေ့မှာတွေ့နေရတော့ သူရင်ထဲမှာ တင်မိုးနိုင်ကို ချစ်လာမိတော့တယ်...

“ ကဲ ...သားတို့ ပြန်တော့နော်.. အမေတို့ မနက်ဖြန် မနက်... ဆေးရုံကဆင်းမယ် အဲဒီကျမှာလာတော့နော်...”

ဒီလိုနဲ့ တင်မိုးနိုင်နဲ့ မျိုးကျော် အမေတို့ကို ဆေးခန်းမှာ ထားခဲ့ပြီး ပြန်လာခဲ့တော့တယ်။ ပြန်လာတဲ့ လမ်းတစ်လျောက်လုံး နှစ်ယောက်သား တိတ်ဆိတ်ပြီး တစ်ယောက်နဲ့ တယောက်စကားမပြောပဲ နေတော့တယ်။ တင်မိုးနိုင် စိတ်ထဲ အိမ်နဲ့ နီးလာလေ ရင်တွေ ပိုခုန်လို့လာသလို... မျိုးကျော်မှာ လူပျိုစိတ်တွေ တင်မိုးနိုင်ကို သူဆေးရုံမှာ စတွေ့တုန်းကလို့ စိတ်မျိုးတွေ အသစ်ဖြစ်လာလို့ ရင်တွေတအားခုန်လာသလို အိမ်ပြန်ရောက်ရင် ..... တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ရွှေခရုလေးနဲ့ ဘယ်လိုနှစ်ပါးသွားရမလည်း ဆိုတာကို တွေးရင် ရင်တွေခုန်လာတော့တယ်...။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဘာစကားပြောရမှန်းမသိ။ မျိုးကျော်ကတော့ တင်မိုးနိုင်ကို မိတ်မသုန်ကြီးကြည့်နေတာကြောင့် တင်မိုးနိုင် ယောင်လည်လည်နဲ့ မီးဖိုချောင်ထဲ တန်းဝင်သွားသည်။ ရည်ရွယ်ချက်မရှိပဲ ဒယ်အိုးဒန်ခွက်တွေကို လျောက်လှန်လှော နေမိတယ်။ ပြီးတော့ မျိုးကျော်ဘက်လှည့်ခါ...

“ နင်... ဟာဟင်းကြိုက်လဲ... ဘာချက်ရမလဲ... ”

“ ဘာမှမချက်နဲ့... မားမီးခေါက်ဆွဲပဲ စားမယ်...”

မျိုးကျော် နှုတ်က လွတ်ခနဲ့ ပြောလိုက်တဲ့စကားကြောင့် ဇင့်ကို တချက် သတိရသွားပြီး စိတ်ထဲ မကောင်းသလို ဖြစ်သွားသည်။ ခွင့်လွတ်ပါ ဇင် ရယ် နောင်ဘဝဆိုတာ ရှိခဲ့ရင် ကိုကြီး ဇင်နဲ့ ဆုံဆည်းပါရစေလို့ ဆုတောင်းပါတယ်။ မျိုးကျော်ရင်ထဲ ဇင့်အကြောင်း ထပ်ခါထပ်ခါ ဝင်လာတော့ သူ့နှလုံးသားက အရမ်းကို ခံစားရလေပြီ....။

“ နင်ဘာဖြစ်လို့လဲ ဟင်.... မျက်နှာက ချက်ချင်းညိုးသွားလို့....”

တင်မိုးနိုင်က မျိုးကျော်လက်မောင်းလေးကို ကိုင်ပြီး မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ပြောလာတော့ မျိုးကျော် အသိဝင်လာပြီး...

“ ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး.... နင်ဘာမှ မချက်နဲ့လေ... မာမီးခေါက်ဆွဲပဲ စားရအောင်လေဟာ... အချိန်တွေ ပုပ်တယ်....”

“ အမ်.... ဘာအချိန်တွေ ပုပ်တာလဲ....”

“ ဟီးးး.... ဟိုလေ... ချစ်ဖို့လေ....”

“ နင်နော်....”

တင်မိုးနိုင် နှုတ်ခမ်းလေးစူပြီး တဖက်ကိုလှည့်ထွက်မယ် အလုပ်... မျိုးကျော်က တင်မိုးနိုင်ကို လက်လှမ်းဖမ်းဆွဲပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲဖက်ထားတော့... တင်မိုးနိုင် မရုန်းလိုက်ပါဘူး။ အလိုက်သင့်လေးပဲ မျိုးကျော်ရင်ခွင်ထဲ ခိုဝင်လိုက်လေတယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ မျိုးကျော်ရဲ့ အနမ်းလေးတွေ အကြင်နာအယုယလေးကို သူထပ်မံခံယူချင်တယ်။ ဒါပေမယ့်.... အမြင့်ဆုံး အဆင့်ကျော်တဲ့အထိ သူလုပ်ဖို့တော့ မလုပ်ချင်ပါ။ 

စိတ်ကူးထဲ ရှိပေမဲ့ကြောက်နေမိတယ်။ သူငယ်ချင်း မိန်းကလေးတွေ ပြောတဲ့ အပျိုရည်ပျက်ရတာ သေလောက်အောင် နာကျင်ရတယ် ဆိုတဲ့ စကားက သူနားထဲ အလိုလိုရောက်လာတော့ သူအသည်းထိတ်အောင် ကြောက်လှတယ်... သူအပျိုကြီး ဖြစ်ရတဲ့ အကြောင်းအရင်းတွေမှာ ဒီစကားက ထိပ်ဆုံးပါနေတယ်။ ဒါပေမဲ့ ခုတော့ မျိုးကျော်ရဲ့ အပြုစု အယုယတွေကြား ရုန်းမရလို့သာ.. နောက် ... မျိုးကျော်ကို အရမ်းနဲ့ ချစ်မိလာတော့ သူ့မှာ ဘယ်လို ရုန်းထွက်ရမလဲ မသိတော့အောင်ပါပဲ...။

မျိုးကျော်ကတော့ တင်မိုးနိုင် နှုတ်ခမ်းတွေ ညင်သာယုယစွာနမ်းနေသည်။ သူ့လက်တွေကလည်း တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ရင်သားနို့အုံလေးကို ညင်သာစွာ ဆုပ်နယ်ပေးနေတာမို့ တင်မိုးနိုင်ဆက်မနမ်းနိုင်တော့ဘဲ မျိုးကျော်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်ထားလို့ မျိုးကျော်က တင်မိုးနိုင်ကို တဖက်ဆွဲလှည့်ပြီး တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ကျောကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ လှည့်ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။ သူ့လက်တွေကတော့ တင်မိုးနိုင် နို့တွေက မခွာပဲ အဆက်မပြတ် ဆုပ်နယ်ပေးနေတော့ တင်မိုးနိုင်ဆီက ငြီးသံသဲ့သဲ့လေး ထွက်လို့လာတယ်။ မျိုးကျော်ရဲ့ ဒုတ်က သန်မာလာလို့ တင်မိုးနိုင်တင်ကြား အလိုက်သင့်လေး ဖိကပ်တွန်းထားတာကို ခံစားမှုအတိုင်းလွင့်မျောနေတဲ့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ တင်တွေက ပြန်တောင့်တွန်းခံထားသည်။ 

မျိုးကျော်နောက်ကနေပဲ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုလှမ်းပြီး စုပ်နမ်းရင်း သူ့လက်တွေက တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ရွှေခရုလေးကို ဖိကပ်ပြီး အသာအယာ စတင်ပွတ်ပေးလိုက်တော့ တင်မိုးနိုင် မျက်လုံးလေးဖွင့်ပြီး မျိုးကျော်ကို ကြည့်နေပေမဲ့ မျိုးကျော်ရဲ့ တရစပ် အနမ်းတွေ၊ ထမီခံနေပေမဲ့ ရွှေခရုလေးကို ပွတ်သပ်ခြင်းခံနေရတာတွေကြောင့် တင်မိုးနိုင် မျက်လုံးလေး ပြန် မှေးစင်းနေမိတော့တယ်။ တင်မိုးနိုင် မျိုးကျော်ရဲ့ ပွတ်သတ်မှုကို ခံကောင်းနေတုန်း လူတကိုယ်လုံး ရိပ်ခနဲ့ ဖြစ်သွားသလို မူးလဲသွားသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ တကယ်တမ်းမှာတော့ သူ မူးလဲတာ မဟုတ်ပါ။ မျိုးကျော်က သူ့ကိုပွေ့ချီထားခြင်းသာ ဖြစ်သည်။

တင်မိုးနိုင် တချက်လန့်သွားပြီး...

“ မျိုးကျော်... ဘာလုပ်မလို့လဲ....”

“ အခန်းထဲ သွားမယ်လေ....”

“ ဟင့်အင်း...ဟာ...”

“ နင်ကလည်းဟာ... ”

“ မရဘူး ခုချဟာ.... ခုချ...”

“ ချမယ်.. ချမယ်..ခုကို ချမယ်....ဟီးးးး”

မျိုးကျော် နောက်ပြောင်ပြောဆိုပြီး တင်မိုးနိုင် ရုန်းကန်နေတဲ့ ကြားက အိမ်အပေါ်ထပ်သို ခေါ်ဆောင်သွားတော့ သည်။ မျိုးကျော်က တင်မိုးနိုင်ကို ကုတင်ပေါ်တင်လိုက်တော့ တင်မိုးနိုင် ကုတင်ပေါ်က ပြေးဆင်းပြန်လို့ မျိုးကျော် တင်မိုးနိုင်ကို လှမ်းအချုပ်... တင်မိုးနိုင် ပျာပျာသလဲ.... ခါးလေးကိုရို့ပြီး မျိုးကျော်ကို သူ့လက်တွေနဲ့ တောင့်ကန်တွန်းထားပြီး တိုးလျိုး တောင်းပန်တဲ့ ပုံလေးနဲ့ .....

“ မျိုးကျော် ငါတို့ အဲဒါ မဖြစ်ဘူးနော်... ငါ မဖြစ်ဘူး....”

“ နင်.... ကလည်းဟာ... ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး... ဒါမျိုးကတနေ့ ကြုံရမှာပဲ ဟာကို....”

“ မဟုတ်ဘူး ...ငါ မဖြစ်ဘူး... အဲဒါလုပ်လို့ မရဘူး.... ဒီလောက်လေးနဲ့ တော်ပါဟယ်နော်.. ငါ မဖြစ်ဘူးဟာ....”

“ နင်ကလည်းဟာ.... ”

“ မျိုးကျော် ငါကြောက်တယ်...”

“ အဲဒါဆိုလည်း နေ့လည်ကလိုမျိုးလေး လုပ်ချင်တယ်ဟာ...”

“ ဟင့်အင်း.. ငါသိတယ်.. နင်... နင်... နောက်ကျရင်...”

မျိုးကျော် တင်မိုးနိုင်ကို ကုတင်ပေါ် တွန်းလဲှဖိကပ်ခါ သူ့ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို စတင်နမ်းလိုက်ပါတော့သည်။ မျိုးကျော် ကြင်နာယုယစွာ နမ်းလိုက်တော့လည်း တင်မိုးနိုင် ငြိမ်သက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းလေတွေကို သက်ဝင်လှုပ်ရှားခါ ပြန်တုန့်ပြန်နေသည်။ ပြီးတော့မှ မျိုးကျော်ရဲ့ အနမ်းတွေကို တင်မိုးနိုင် ညင်သာစွာ တွန်းဖယ်ရင်း ..

“ မျိုးကျော်...”

“ ဟင်.....”

“ နင်..ငါ့ကို တကယ်ချစ်ပါတယ်နော်....”

“ ချစ်တယ်လေဟာ အရမ်းကိုချစ်တယ်... ငါ့နှလုံးသားထဲကကို ချစ်တာပါဟာ...”

“ ဟိုလေ... အရမ်းကြီး နာအောင်မလုပ်နဲ့နော်....ငါ ရင်တွေ ခုန်လိုက်တာဟယ်.. ”

“ မနာပါဘူး ဟယ်.... ငါ နင့်ကို မနာအောင် လုပ်မယ်လေ... ဖြည်းဖြည်းချင်းလေး လေ...”

“ တကယ်လား....”

“ နင်က နာတယ်လို့ သာပြောလိုက် ငါရပ်ထားမယ်... ”

“ ဟုတ်..”

တင်မိုးနိုင် “ ဟုတ် ” လို့ ပြောလိုက်တဲ့ ပုံလေးက ပြုံးသဲ့သဲ့လေးရယ်ပါ။ တကယ်ကို ချစ်စရာကောင်းသလို ကလေးလေး တယောက်လိုပါပဲ။ မျိုးကျော် တင်မိုးနိုင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ကြင်နာစွာ စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့လည်ပင်းလေးကို လျောဆင်းနမ်းရင်း သူ့အင်္ကျီလေးတွေကို ဖြည်းညင်းစွာ ချွတ်နေတော့ သူရှက်ရှက်နဲ့ မျိုးကျော်ကို အတင်းဖက်ထားပြန်တော့တယ်။ မျိုးကျော်ကတော့ တင်မိုးနိုင်ဖက်ထားတဲ့ ကြားက တင်မိုးနိုင်အကျီကို ရအောင် ချွတ်နေတော့တယ်။

အင်္ကျီလေး ကျွတ်သွားတော့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ မို့မောက်နေတဲ့ ရင်သားတွေက ဘော်လီလေးနဲ့ ကာထားလို့သာပေါ့ မို့မောက်လို့ပြီး ပွင့်ထွက်ချင်နေလာ မှတ်ရသည်။ မျိုးကျော် ရီဝေနေတဲ့ အကြည့်လေးနဲ့ တင်မိုးနိုင်ကို တချက်ကြည့်ပြီး သူ့ရင်သားတွေကို ဆုပ်နယ်ခါ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ဗိုက်ကလေးနဲ့ အတူ ချက်ကလေးကို နမ်းလိုက်သည်မှာတော့ တင်မိုးနိုင်မခံနိုင်တော့ပဲ ခါးလေးကော့တက်ခါ ငြီးငြူနေတုန်း ကော့တက်နေတဲ့ ခါးအောက် လက်ကလေး အသာလျိုခါ ဘလာစီယာကြိုးလေးကို ဖြုတ်လိုက်တော့တယ်။ တင်မိုးနိုင် မသိပါ။ သိနိုင်မှာလည်း မဟုတ်ဘူးလေ ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ ဒုတိယ အကြောအချဉ်နေရာကို.. စုပ်နမ်းလိုက်တော့ သူ့ ဘလာကြိုးလေးကို ဖြုတ်လိုက်တဲ့ အထိအတွေ့ကို မခံစားလိုက်ရဘူးလေ။ တင်မိုးနိုင်ရဲ့.. ဘလာကြိုးလေး ပြုတ်သွားတော့မှ သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေ ရှိရာကို ပြန်ဆန်တက်ရင်း နမ်းလိုက်တော့တယ်။

ယောကျ်ားတစ်ယောက်ရဲ့ သေချာ အချိန်အကြာကြီး ကြင်ကြင်နာနာ ယုယုယယ နမ်းရှုပ်မှု ခံလိုက်ရတော့ ဒီအရသာလေးကို တကယ်မြတ်နိုးမိတယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို တချက်စုပ်နမ်းလိုက်တိုင်းမှာ လူတကိုယ်လုံးမှာ လေထဲလွင့်သွားသလိုလို၊ တကိုယ်လုံးရဲ့ အင်အားတွေက ကိုယ့်နှုတ်ခမ်းလေးကနေ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးထဲ ထည့်ပေးလိုက်ရသလိုပါပဲ။ တယောက်နဲ့တယောက် ကျင်နာမှု အမြင့်ဆုံးအချိန်ထင်မိပါတယ်။ ဘယ်လိုစုပ်နမ်းနမ်း ဘယ်လိုမှကို ဝနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။ သူ့ကို ကျေးဇူးတင်မိတယ်။ တကယ်တမ်းကြတော့ သူဟာတကယ်ကြင်နာတတ်တဲ့ သူပဲ။ သူ့ကိုရတာ ငါ တအားကံကောင်းတဲ့ မိန်းမတယောက်ပဲ။ တွေးနေရင်း မျိုးကျော်ကို ရင်ထဲအတင်းဆွဲဖက်ခါ  နှုတ်ခမ်းတွေကို အားရပါးရ စုပ်နမ်းနေမိတော့တယ်။ “ချစ်တယ် မျိုးကျော်ရယ်. နင်ဟာ..ငါ့ဘဝပါ.. ငါ့ကိုတော့ ဒီဘဝထဲမှာ တယောက်ထဲတော့ထားမခဲ့နဲ့နော်.. ငါသိပြီး ဒီဘဝမှာ နင်မရှိရင် ငါဘာမှ လုပ်မရတော့ဘူး.....” ။

မျိုးကျော် နမ်းနေရင်းမှ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ဘလာလေးကို အသာဆွဲဖယ်လိုက်တော့... တင်မိုးနိုင် နှုတ်ခမ်းချင်းတပ်ပြီးနမ်းနေရင်းမှ မျက်လုံးအပြူးသားလေးနဲ့ ဖြစ်နေပြီးဘယ်လို ဖြုတ်သွားတာလဲ အတွေးနဲ့ တွေးနေတုန်း မျိုးကျော်ကတော့ တင်မိုးနိုင်လက်တွေမှတဆင့် ဘလာကို အောင်မြင်စွာ ဖြုတ်လိုက်ပြီလေ။ တင်မိုးနိုင် သူ့ရင်ဘက်လေးကို အုပ်ပြီး မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ရှက်နေတုန်း မျိုးကျော် တင်မိုးနိုင်ရဲ့ လက်တွေကိုဖယ်ပြီး တင်မိုးနိုင်ရဲ့ နို့လေးတွေကို ညင်သာစွာစတင် စုပ်နမ်းလိုက်တော့တင်မိုးနိုင်မှာ မျိုးကျော်ရဲ့ ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ခါ အသံပေါင်းစုံဖြင့်ငြီးငြူနေမိတော့တယ်။ 

မျိုးကျော်ကတော့ သူဇောနဲ့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ နို့တွေကို စုပ်နမ်းနေရာမှ သူ့ထမီလေးကို ညာလက်လေးဖြင့် အသာဖြေချပြီး...အောက်သို့ အပြီးတိုင် ဆွဲချွတ်လိုက်တော့တယ်။ တင်မိုးနိုင်ကတော့ သူ့နို့တွေကို မျိုးကျော်ရဲ့ စုပ်နမ်းမှုဒဏ်ကို ကြံကြံခံ အသက်မထွက်ရုံတမယ် ..ခံစားနေရလို့ သူ့ထမီကို ချွတ်လိုက်ကိုတောင် မသိလိုက်ပြန်ပါဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ တင်မိုးနိုင်ကိုယ်မှာ အဝတ်အစားရယ်ဆိုလို့ သူ့ရဲ့ အောက်ခံဘောင်းဘီ သေးသေးလေးသာ ကျန်ပါတော့တယ်။ မျိုးကျော် သူ့နို့တွေကို နမ်းနေရင်းမှ နမ်းနေတာ ရပ်ပြီး... တင်မိုးနိုင် ပေါင်ကြားထဲဝင်ပြီး ဒူးထောက်ထိုင်ခါ တင်မိုးနိုင်ကို သေချာကြည့်ခါ သူအပေါ် အင်္ကျီ ကို ညင်သာစွာ ချွတ်နေတော့တယ်။

ခုမှ သတိထားမိသည် သူ့ကိုယ်မှာ အဝတ်ဆိုလို့ အောက်ခံဘောင်းဘီသေးသေးလေးသာ ရှိတော့လို့ တင်မိုးနိုင် သူ့ရင်ဘက်လေးကို လက်လေးနဲ့ ကာရမလိုလို သူ့ဘောင်းဘီလေးကိုပဲ ကိုင်ဖုံးရတော့မလိုလို ဖြစ်နေပြီး မျိုးကျော်ကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကို စိမ့်စိမ့်ကြီးကြည့်ခါ အကျီကို ဖြည်းညင်းစွာချွတ်နေတော့ စိတ်ထဲ မလုံမလဲ အားငယ်လာတာလိုလို သူငါ့ကို လုပ်တော့မှာလားဆိုတဲ့ အသိတွေ ဝင်လာတယ်။ မျိုးကျော် အင်္ကျီချွတ်ပြီးနောက် သူပုဆိုးကို ပါချွတ်လိုက်တာမို့ သူ့ရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို မြင်လိုက်ရတော့တယ်။

“ ဟယ်.... ကြည့်အုန်း.. ဒုက္ခပဲ .ဟယ်..”.. 

မျိုးကျော် ဘောင်ဘီလေးမှာ ဖောင်းတင်းပြီး အချောက်လိုက်ကြီး ပေါ်နေပါလား.. ငါ ဘယ်လို လုပ်ရပါ့မလဲဟယ်.. ငါကြောက်တယ်။ တင်မိုးနိုင် ကုန်းရုန်းပြီး ထမယ်လုပ်တော့... မျိုးကျော် သူ့ကိုယ်လေးနဲ့ ဖိထားရင်းကိုယ်ချင်းထပ်ထားလိုက်သည်။

ပြီးနောက် တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ပေါင်တွေကို ဆွဲမပြီး ဘောင်းဘီလေးခံထားပေမဲ့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ရွှေခရုလေးကို သူရဲ့ ဒုတ်နဲ့ပဲ ဖိတွန်းထိုးလိုက်တော့ တင်မိုးနိုင် မျိုးကျော်ကို အံ့သြခြင်း ထိတ်လန့်ခြင်းလားမသိ မျက်လုံးလေး အဝိုင်းနဲ့ ကြည့်လို့နေတော့တယ်။

မျိုးကျော် ကတော့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေ နို့တွေကို စုပ်နမ်းပြီး တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ဘောင်ဘီလေးကို ညင်သာစွာ ဆွဲအချွတ် တင်မိုးနိုင်သူ့လက်လေးနဲ့ သူ့ဘောင်းဘီလေးကို လှမ်းဆွဲထားပေမဲ့ မမှီလိုက်ပါ။ သူ့ဘောင်းဘီလေး ပေါင်လောက်ရောက်နေပြီလေ။ အတင်းကုန်းထပြီး ပြန်ဆွဲမယ် လုပ်ပေမဲ့ မျိုးကျော်က သူ့ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ကာပြီး ချွတ်လိုက်တာမို့ လုံးလုံးကျွတ်သွားပြီးမှ မျိုးကျော် သူ့ရဲ့ ဗိုက်သားလေးတွေကတဆင့် ရွှေခရုလေးကို ဝန်းကျင်ကို စတင်နမ်းလေတော့တယ်. တင်မိုးနိုင် မရုန်းချင်တော့ပါ ။ သူ့ရဲ့ အနမ်းတချက်တိုင်းဟာ မီးစနဲ့ ထိုးသလိုလို ရေခဲနဲ့ပဲတို့သလိုလိုနဲ့ “.အယ်.. အား. ကြည့်အုန်း” သူ့ရဲ့ ပေါင်အရင်းသားလေးတွေကို နမ်းနေလိုက်တာ ပေါင်ကို ပြန်စေ့ချင်ပေမဲ့ သူက အားကုန်ဖြဲထားတော့ သူ့ရဲ့ ရွှေခရုလေးမှာ ဟာလာဟင်းကြီးရယ်ပါ။

မျိုးကျော်ကတော့ မျက်လုံးလေး အသာမှေးစင်းပြီး မမှီမကန်း ဖင်နားအခြေအထိ  နမ်းနေတော့တယ်။ တင်မိုးနိုင် ဘာတွေပြောနေတယ်တော့ မသိ။ သူပြောသာပြောနေပေမဲ့ မျိုးကျော်လုပ်သမျှကို မရုန်းကန်တော့ပဲ ငြိမ်ခံနေတော့တာမို့ မျိုးကျော် လုပ်ချင်သလိုသာ ...လုပ်နေတော့တယ်။တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ရွှေခရုလေးကတော့ မို့မောက်ခါ အရည်လေးစို့နေ၍ တဆက်ဆက်တုန်နေတော့သည်။ တချက်တချက် ဆက်ကနဲ့ တွန့်ခနဲ့ဖြစ်ဖြစ်သွားတဲ့ တင်မိုးနိုင်ကို သနားလာမိသည်။ ယခုအချိန်ထိရွှေခရုလေးကို မထိသေးဘဲ ရွှေခရုလေးရဲ့ ဝန်းကျင်ကိုသာ စုပ်နမ်းမွှေနှောက်နေရာမှ မျိုးကျော်အနမ်းတွေ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ဆီးခုံးလေးတဝိုက်ကို စတင်နေရာယူနမ်းစုပ်နေပြန်တော့တယ်။ တင်မိုးနိုင် ခေါင်လေးထာင်ကြည့်လာပြီး မျိုးကျော်ခေါင်းလေးကို ကိုင်လာတော့သည်။  

ဆီးခုံးလေးကို စုပ်နမ်းနေရာမှ ခဏရပ်ပြီး တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ရွှေခရုလေးကို သေချာစေ့စေ့စပ်  ကြည့်နေမိတယ်။ ဒါကို တင်မိုးနိုင် မြင်၍ မကြည့်ဖို့ ပြောနေတာကိုဂရုမစိုက်ပဲ လက်ကလေးနဲ့ ရွှေခရုလေး၏ နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ပွတ်သပ်နေရင်းမှ ရွှေခရုအစိလေးကို စတင်စုတ်လိုက်တော့ရာ မျိုးကျော်စိတ်ထဲ မကောင်းတဲ့ အနံ့သက်လား ..ကောင်းတဲ့ အနံအသက်လား ဝေခွဲမရ။ မိမိနှုတ်ခမ်းအစုံက တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ရွှေခရုလေးကို အကုန်ပိပိရိရိနေရာယူ ကပ်ပြီးနေတော့ အေးသလိုလို နွေးသလိုလိုခံစားလိုက်ရပြီး ရွှေခရုလေးရဲ့ ညာဘက်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေက လျောဆင်းလိုက်တော့တယ်။ အရမ်းလှပတဲ့ အသားအရေလေးရယ်ပါ။   

ဆက်ကနဲ့ နှုတ်ခမ်းသားလေး တဖတ်ကို မိမိနှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ စုပ်ဆွဲယူလိုက်ရာ ရွှေခရုနှုတ်ခမ်းသားလေးက အိတွဲပြီး အရှည်လိုက်ကလေး ဆန့်ထွက်လို့လာပြီး တချက်လွှတ်လိုက်တော့ သရေလေးလို ပြန်ချုန့်သွားပြီး ဖြည်းညင်းစွာပုံမှန်အတိုင်းပြန်ဖြစ်သွားတယ်။ ညာဘက်နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ပြီး ဘယ်ဘက်ကို ပြောင်းကာ.. ညင်သာယုယစွာ ထပ်မံစုပ်လိုက်တော့ ..တင်မိုးနိုင်ရဲ့ လက်တွေကမျိုးကျော်ခေါင်းကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ကိုင်နေတော့တယ်။ 

တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ငြီးငြူသံတွေက တိတ်ဆိတ်မှုကို ဖြိုခွင်းလာတယ်.... တင်မိုးနိုင်ရဲ့ စိတ်တွေက တအားကြွလာလို့ ထင်သည် ရွှေခရုလေးမှ အရည်တွေက ရွှေခရုလေးဝန်းကျင်တခုလုံးရွဲှဲ နစ်နေပြီး မျိုးကျော်ရဲ့  နှုတ်ခမ်းနဲ့ လျာတွေတောင် ပေကျံလာသည်။ မျိုးကျော်မှာစုပ်နမ်းနေရင်း သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ လျာမှာပေကျံလာတဲ့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ အရှည်တွေကို မျိုချရမှာတော့ စိတ်ထဲရွံတာလိုလို ခံစားရလာလို့ တံတွေးတွေနဲ့အတူ မျိုမချချင်တာနဲ့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ပေါင်ကို နမ်းတဲ့ပုံစံဖြင့် တင်မိုးနိုင်ရဲ့  ပေါင်သားလေးတွေနဲ့ မိမိရဲ့ နှုတ်ခမ်းနဲ့ လျာမှာ ပေကျံနေတဲ့ သူ့ရဲ့အရည်တွေ သုတ်လိုက်တော့သည်။

ပြီးတော့မှ မျိုးကျော် သူ့ဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်လိုက်တော့ တင်မိုးနိုင် သေချာကြည့်နေသည်။ တင်မိုးနိုင်စိတ်ထဲ မျိုးကျော်ရဲ့ ဒုတ်ကို သူမူးနေတုန်း သေချာပယ်ပယ် စုပ်ခဲ့ဖူးပေမဲ့ ခုလို အချိန်မှတော့ အရင်ကလုပ်ခဲ့တာ ဟုတ်မှဟုတ်ပါ့မလား။ ဒီဒုတ်ချောင်းကြီး တချောင်းလုံးသူ့ ရွှေခရုလေးထဲ ထိုးထည့်မည့် အရေးကြီး သေချာတွေးကြည့်ရင် ရင်ထိတ်စရာရယ်ပါ။ မျိုးကျော် ဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်ပြီး ဒုတ်ကြီးက ထောင်ပြီး တရမ်းရမ်း လုပ်နေရင်းမှ.. မျိုးကျော်က တင်မိုးနိုင်ရဲ့ လက်ကိုကိုင်ပြီး သူ့ဒုတ်နေရာကို ညွန်းရင်း ပြုံးလျက်....

“ ကိုင်ကြည့်ပါလားဟင်.... ..”

“ ဟာ... ..ဟင့်အင်း..... နင်နော်... နင်...”

“ ဟီးဟီးးး...”

တင်မိုးနိုင် သူ့ဒုတ်ကို ကိုင်ကြည့်ချင်တယ် စုပ်ချင်တယ် ဆိုပေမဲ့ .. ဒီလိုမျိုး မျိုးကျော်အရှေ့မှာတော့ မကိုင်ရဲပါ။ တွေးနေတုန်း. မျိုးကျော်က တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုဆွဲမကာ ကြားထဲနေရာ ဝင်ယူပြီး တင်မိုးနိုင်ရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို တချက်နမ်းလိုက်ပြီး ....

“ နင် အဆင်သင့် ဖြစ်ပြီ မဟုတ်လား.. .”

တင်မိုးနိုင် ဘာပြောရမှန်းမသိ... မျိုးကျော်ကို ငိုမဲ့မဲ့ပုံလေးနဲ့ သာကြည့်နေရတော့သည်။ ပြီးတော့မှ....

“ နေပါအုန်းဟယ်.... ခဏလေးစောင့်ပါဟာ ... ငါကြောက်နေလို့ပါ ”

“ နင်ကလဲဟာ ... နင်ထင်နေသလောက် မနာပါဘူး ... မနာအောင် ထိန်းလုပ်ပါ့မယ် ”

မျိုးကျော် သူ့ရဲ့ဒုတ်ကို ဂွင်းထုသလို သုံးလေးချက်လောက် ထုပြီး တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ရွှေခရုနှုတ်ခမ်းဝနား အသာတေ့လိုက်တော့ တင်မိုးနိုင်မျက်နှာမှာ ကြောက်ရိပ်လေးသန်းပြီး အသက်ရှုတွေ မမှန်ချင်တော့ပေ ... တုန်တုန် ယင်ယင်လေး  ဖြစ်လာသလို သူ့တကိုယ့်လုံးကိုလည်း တောင့်တင်းထားခါ သူ့ရဲ့ခြေထောက်တွေကို ဆန့်ထုတ်လာလို့ မျိုးကျော်ကတော့ သူရဲ့ဒုတ် တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ရွှေခရုလေးအဝမှာ တေ့ထားပေမယ့် မသွင်းသေးပဲ ရွှေခရုရဲ့ လိုင်းလေးအတိုင်း အထက်အောက် ညင်သာစွာ ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်ပြီး အပေါ်က အစိလေးကို ဒုတ်ထိပ်လေးနဲ့ မသိမသာလေး ဖိပေးလိုက်တော့ တင်မိုးနိုင် တွန့်ကနဲ ဖြစ်လို့သွားတယ်။ ပြီးတော့မှ အရည်လေးတွေနဲ့ စိုစိစိဖြစ်နေတဲ့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ရွှေခရုလေးရဲ့ ဝင်ပေါက်လေးကို တေ့ကာ အနည်းငယ်အားစိုက်ပြီး ဖိထည့်လိုက်တော့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ မသိစိတ်တွေက နာကျင်မှုကြောင့် ထင်တယ် ... မျိုးကျော်ရင်ဘတ်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့တွန်းကန်လာတယ်။

“ အားးးး အားးးး အ..... မျိုးကျော်... မျိုးကျော်... ခဏလေး.... .. နာတယ်... အားးး.... ခဏလေး.... ”

“ ပြီးပြီ  ပြီးသွားပြီ...”

“ မဟုတ်ဘူး.... မျိုးကျော်....ငါအရမ်းနာနေလို့ဟာ ”

မျိုးကျော် ပါးစပ်က ပြီးပြီလို့သာ တင်မိုးနိုင် စိတ်သက်သာရာ ရအောင် ပြောနေပေမဲ့ တကယ်တမ်း သူ့ဒုတ်က -စ်ကလေး ဝင်ရုံသာရှိသေးတယ်။ ခက်တာက တင်မိုးနိုင်ကနာမှာ ကြောက်ကြောက်နဲ့ ခြေထောက်ကို အတင်းဆန့်ထုတ်နေတော့ သူခြေထောက်တွေက မထောင်ဖို့က ခက်နေပြီ။ မထူးဘူး ဒီတခါတော့ မညှာပဲအပြီးလုပ်မှဖြစ်မယ်ဟု တွေးရင်း ဆန့်ထားတဲ့ သူ့ရဲ့ ခြေထောက်တွေကို မပြီးတော့ ကားနိုင်သမျှကားအောင် အားလေးနဲ့ ဆွဲဖြဲရင်း သူ့ကိုယ်နဲ့ အပြည့်ယူထားလိုက်သည်။ နောက်ထပ်တကြိမ်မျိုးကျော် အားပါပါလေးနဲ့ ထိုးသွင်းလိုက်တော့ တင်မိုးနိုင် မျက်လုံးပြူးလာသလို မျက်နှာပေါ်မှာ နာကျင်မှုဒဏ်ကို စတင်ခံစားလိုက်ရလို့ထင်တယ် ခေါင်းလေးကို မျိုးကျော်ရင်ဘတ် အတွင်းလျိုဝင်ခါ ကုန်းရုန်းထဖို့ တွန်းကန်ထားပြန်တယ်။ ဒီတခါမှာတော့ ဒုတ်ရဲ့ တဝတ်လောက် ဝင်သွားတာကြောင့် တင်မိုးနိုင် နာကျင်မှု ခံစားနေရာမှာပဲလေ။

“ အားးးးး.. အားး ... နာတယ် ... မျိုးကျော်.... ဖြည်းဖြည်း လုပ်ပါဟယ် ... အရမ်းနာနေလို့ပါ.”

“ တကယ်အကုန်ဝင်သွားပြီ တင်မိုးနိုင်ရယ်... နောက်ထပ် မနာတော့ဘူး လေ .... ခဏလေး တောင့်ခံထားဟာ”

“ မျိုးကျော် ... ငါအရမ်းကို နာနေလို့ပါဟာ ...နင့်ဟာလေးကို  ပြန်ထုတ်လိုက်ပါဦး ”

“ အင်း .... နည်းနည်း ပြန်ထုတ်လိုက်မယ်နော်....”

တင်မိုးနိုင် နာကျင်မှုကြောင့်လား .... အပျိုရည်ပျက်လို့ ဝမ်းနည်းသွားတာလား မပြောတတ် .... မျက်ရည်လေးတွေ ဝဲလို့လာနေတယ်။ မျိုးကျော်က ရင်ထဲကတော့ မကောင်းပေမယ့် ... ဒီလိုအခြေနေမှာ...နောက်ဆုတ်လိုက်လို့ မဖြစ်တဲ့အတွက် ... အသာလေး နည်းနည်းပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ... အာရုံပြောင်းသွားစေရန် တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ဘယ်ဖက် နို့သီးခေါင်းလေးကို စို့လိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာလေးကို မသိမသာခိုးကြည့်လိုက်တော့ တင်မိုးနိုင်က အသနားခံတဲ့မျက်လုံးလား တောင့်ပြီးကြိတ်မှိတ်ခံနေရတဲ့ မျက်လုံးလား ဝေခွဲမရတဲ့ အကြည့်နဲ့သူ့ကိုငေးနေတာ သတိထားမိလိုက်တယ်။

“ အရမ်းနာနေလားဟင် .... ဒီခဏတာလေး သည်းခံလိုက် .... ဒီတကြိမ်လေးပဲ နာမှာပါကွာ ” ...လို့ နှစ်သိမ့်စကားဆိုလိုက်တယ်။

“ အင်း ... နာတာတော့ နာပါတယ် ... နင်က ငါ့အပေါ် ကြင်ကြင်နာနာဆက်ဆံပေးရင် ငါ့အပျိုဘ၀ ပေးလိုက်ရတာ ဝမ်းမနည်းတော့ပါဘူး ”

“ အင်း ... စိတ်ချပါ ... ငါ နင့်အပေါ်မှာ တစ်သက်လုံး သစ္စာရှိပါမယ်လို့ ကတိပေးပါတယ်ဟာ ” ...လို့ မျိုးကျော်ပြန်ပြောလိုက်တော့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ မျက်ရည်ဝဲနေတဲ့ မျက်လုံးလေးကနေအပြုံးရိပ်လေး ဖြတ်သန်းသွားပြီး ... ခေါင်းလေးကို မသိမသာငြိမ့်ကာ မျိုးကျော်ရဲ့ လည်ပင်းလေးကို သိုင်းဖက်လာတော့တယ်။

တင်မိုးနိုင် သိုင်းဖက်လာတော့ ... အဆင်ပြေချောမွေ့တော့မယ်ဆိုတာ မျိုးကျော်သိလိုက်ရပြီလေ။ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို အသာအယာ နမ်းလိုက်ပြီး နဖူးခြင်းထိကာ ... 

“ အဲတာဆိုရင် ... နာတာလေးကို ခဏလေး တောင့်ခံလိုက်နော် ” 

လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တယ်။ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ မျက်နှာမှာ တကယ့်ကို စွန့်စားမှု တရပ်ကို ဆောင်ရွက်တော့မယ့် ပုံစံမျိုး မျက်ဝန်းမှာလည်း အပြုံးရိပ်သန်းသလိုဖြစ်ပြီး ခေါင်းလေးကို ငြိမ့်လာတယ်။ မျိုးကျော်လည်း ခုနက တိုးလို့တန်းလန်း ဝင်နေတဲ့ ဒုတ်လေးကို ခါးအားအနည်းငယ်ထပ်ပြီးစိုက်လိုက်တော့ ... အပျိုအမှေးပါးလို့ ထင်ရတဲ့ တင်းခံနေတဲ့ အရာတခုကသူ့ရဲ့ ဒုတ်ထိပ်ကို တွန်းခံထားသလို ခံစားလိုက်ရတာကြောင့် ဆုတ်လိုက် တိုးလိုက် လုပ်နေရင်းကနေ အားစိုက်ကာဖိထည့်လိုက်တော့တယ်။

“ အားးး ... မျိုးကျော်ရယ် ... အသဲခိုက်သွားတာပဲ ”  ....  “ နာလိုက်တာဟာ ....”

ဆိုပြီး တင်မိုးနိုင်ရဲ့ သိုင်းဖက်ထားတဲ့ လက်တွေက ပိုမိုတင်းကြပ်လာတာကြောင့် ခဏလေးရပ်ရင်း သူ့ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ယုယစွာ စုပ်နမ်းကာ ...

“ အပျိုမှေး ပေါက်သွားပြီ ”  

လို့ ပြုံးရင်းပြောလိုက်တယ်။ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ မျက်ဝန်းတွေမှာတော့ နာကျင်မှု၊ အံ့သြဝမ်းနည်းမှုတွေလို့ထင်ရတဲ့ မျက်ရည်စတွေ ပြည့်လာတယ်။ ပြီးတော့ ...

“ မျိုးကျော်ရယ် ... နင့်ကို ငါ အရမ်းချစ်ခဲ့ရတာ ကြာပြီ ... နင် ကသာ သတိမထားမိတာပါ ”  လို့ ပြောလာတယ်။

“ အေးပါဟာ ... ငါ့အပြစ်ပါ ...ငါအခုတော့ ကောင်းကောင်းသိပြီလေ ”

လို့ပြောရင်း ညာဖက်ပါးလေးကို အနမ်းတချက်ပေးလိုက်ပြီး ခါးကို မသိမသာလေး ရှေးတိုးနောက်ဆုတ် စတင်လှှုပ်ရှာလိုက်တော့တယ်။ တင်မိုးနိုင်ကဖက်ထားတဲ့လက်တွေကိုအနည်းငယ် ဖြေလျော့ပေးလာတာကြောင့် သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို တင်မိုးနိုင်ရဲ့ လက်နှစ်ဖက်အောက် လိျှုပြီးပါးလေးတွေကို ညင်သာစွာ ပွတ်ပေးကာ မသိမသာလေး စတင်လှုပ်ရှားလိုက်ပြီး ....

“ နာနေသေးလား ”

“ တအားကြီး မနာတော့ဘူး ... ဒါပေမယ့် အထဲမှာ စပ်ဖျင်းဖျင်းလေး ဖြစ်နေတယ် ”

“ အင်း ... အပျိုမှေး ပေါက်သွားခါစ ဆိုတော့ စပ်နေမှာပေါ့ ”

မျိုးကျော်လည်း ဖြေးညှင်းစွာ လှုပ်ရာကနေ အရှိန်လေးကို တင်လိုက်တော့ တင်မိုးနိုင်လည်း ပထမဆုံးအကြိမ် ခံစားရတဲ့ လိင်ဆက်ဆံမှု အရသာကို နည်းနည်းသဘောပေါက်စပြုလာပုံရတယ်။ ပါးစပ်မှလည်း ညဉ်းညူသံလေး အနည်းငယ် ထွက်လာပြီး ဖက်ထားတဲ့ လက်တွေက မျိုးကျော်ရဲ့ ကျောပြင်ကို ကုတ်ချစ်သလိုမျိုးဖြစ်လာတာကြောင့် မျိုးကျော်သိလိုက်ပြီလေ ... တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ခံစားမှုတွေ အမြင့်ဆုံးနေရာကို ရောက်ရှိလာပြီဆိုတာကိုပါ။

“ မျိုးကျော် ... ငါ့ရင်ထဲ တမျိုးကြီးဟာ ... ဆို့နစ်နေသလိုပဲ ”

“ အင်း ... နင်ပြီးချင်သလိုလိုဖြစ်လာတာ ”

“ မသိဘူး ... တကိုယ်လုံး မွှေးညှင်းတွေ ထောင်လာသလို ရှိန်းတိန်းဖိန်းတိန်း ဖြစ်လာပြီး ရင်ထဲမှာ ဆို့တက်လာတာတော့ သိတယ်ဟာ ”

“ အင်း ... ဒါဆို နင်ဖက်ထားတဲ့ လက်တွေကို နည်းနည်းလေးလျော့လိုက် ... ငါနည်းနည်းမြန်မြန် လုပ်ပေးမယ်လေ ”

လို့ မျိုးကျော်ပြောလိုက်တော့ ... တင်မိုးနိုင်ရဲ့ လက်တွေ လျော့လာပေးတာနဲ့ ဆောင့်ချက်တွေကို ပိုမြန်လိုက်တယ်။ တင်မိုးနိုင် ဖက်ထားတဲ့လက်တွေက တင်းလိုက်လျော့လိုက်ကြားထဲကနေ မျိုးကျော်ရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေက အရှိန်လေး တက်လာတာကြောင့် ...တင်မိုးနိုင်မှာ မျက်မှောင်လေးကြုံ့ကာ ...

“ အားးး ....ဟာ ... ငါဘယ်လိုဖြစ်လာလဲ မသိဘူး ...ရှုးပေါက်ချင်သလိုလို ... မျိုးပဲ ...ဟူးးးး ”

“ နင် စိတ်ကိုလျော့ထား ... လျော့ထားလိုက် ... ဘာမှမတွေးနဲ့ ”

လို့ မျိုးကျော်ပြောနေရင်းကနေ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ဖက်ထားတဲ့ လက်တွေက ပိုမိုတင်းကြပ်လာသလို သူ့ရဲ့ခြေထောက်နှစ်ဖက်က မျိုးကျော်ရဲ့ ခါးနေရာကိုခွဖက်လာပြီး မျိုးကျော်ကို မလှုပ်နိုင်အောင် ဆွဲချုပ်လာတာကြောင့် ဆောင့်လို့မရတော့ ...ခဏလေးမှေးကာ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို အနမ်းချွေမယ်လို့ အလုပ်မှာ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းအစုံက မျိုးကျော်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို အင်အားပါပါလေး စုပ်နမ်းလာတော့တယ်။ မျိုးကျော်မှာ ခါးကလည်း အချုပ်ခံထားရပြီး မိမိရဲ့ တံတောင် နှစ်ဖက်က အိပ်ယာပေါ်ထောက်ကာတင်မိုးနိုင်ရဲ့ အပေါ်မှောက်ခုံအနေအထားဖြင့် ယုယစွာ ပြန်နမ်းလိုက်တော့တယ်။ ၂ယောက်သား နမ်းနေရာကနေ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ခြေတွေလက်တွေ အင်အားလျော့လာတာကြောင့် ...

“ ဘယ်လိုလဲ ... မိုး ... နာနေသေးလား ”

လို့ ပြုံးစစနဲ့မေးလိုက်တော့ ... တင်မိုးနိုင်က ...သူ့ရဲ့ ရင်ဘတ်လေးကို လက်သီးဖြင့် ညင်သာစွာထုကာ ... မျက်လုံးလွဲလိုက်ပြီး

“ သွား ... လူဆိုး ... သူများ အပျိုဘဝကို ညာယူပြီး ... လူကို မိုး တဲ့ ...အဖျားဆွတ် ခေါ်နေသေးတယ် ”

ဆိုပြီး ချစ်စဖွယ် အပြုံးလေးဖြင့် ပြန်ပြောလိုက်တော့တယ်။

မဆီမဆိုင် မျိုးကျော်ရဲ့ လက်ဦးဆရာကောင်းဖြစ်တဲ့ ဇင့်ကို သတိရသွားပြီး မျိုးကျော်ရဲ့ မျက်နှာမှာ အနည်းငယ် ငြိုးသွားတာကို သတိထားမိလိုက်တဲ့ တင်မိုးနိုင်က မျိုးကျော်ကို “ ကို ဘာဖြစ်သွားတာလဲ ” လို့ မေးလာတဲ့အတွက် ဟန်ကိုယ့်ဖို့ ဆိုတဲ့အတိုင်း မျိုးကျော်က ချက်ချင်းပင် ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

“ ဒီလောက်ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ မိုး ကို ကိုယ်ဘာလို့ ပါးရိုက်မိတာလဲ တွေးပြီးစိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားတာပါကွာ ”

“ ကိုရယ် ” 

ဆိုပြီး တင်မိုးနိုင်ဆီကနေ မျိုးကျော်ရဲ့ ဘယ်ဖက်ပါးကို အနမ်းတပွင့် ပေးလာတယ်။ မျိုးကျော်က ...

“ မိုး အမောပြေရင် ပြန်စမယ်လေ ” လို့ ဆိုလိုက်တော့ ... တင်မိုးနိုင်ရဲ့ မျက်နှာမှာ အံ့သြမှုနဲ့အတူ ...

“ လုပ်ဦးမလို့လား ... နှာဘူးလေး ”

“ မိုး ကလည်းကွာ ... ကိုမှ မပြီးသေးတာ ” မျက်နှာလေး စူချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ပြန်ဖြေလိုက်တော့

“ ဟုတ်ပါပြီ ရှင်ရယ် ... ဒါမျိုးဆိုရင် ဉာဏ်တော်တော်ကောင်း တယ်ပေါ့ ”

“ အင်း ... မိုးရဲ့ အပျိုစင်နောက်ဆုံးအချိန်အတွက် တာဝန်ယူလိုက်ရတဲ့ ကိုယ့်ကိုလည်း သနားပါဦးကွာ ”

နှစ်ယောက်သား တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်ပြီး မတိုင်ပင်ပဲ ရယ်မိကြတယ်။

“ ရေလေးတော့ ဆေးပါရစေဦး ... စပ်ဖျင်းဖျင်းစေးကပ်ကပ် ဖြစ်နေသလိုပဲ ”

“ ကိုယ်ဆေးပေးမယ် ... ပြောင်နေအောင် ဆေးပေးမယ် ”

“ နေပါ ... ရှက်စရာကြီး ... ညာပြီးတော့ သူများဟာလေးကို ကြည့်ဖို့ဟုတ်လား ”

“ ဟီးးးး ..... ဟီးးးး ”

“ ထတော့ကွာ ... လေးနေပြီး သူ့ကိုယ်လုံးကြီးနဲ့ တက်ပြီးဖိထားတာ ... ဖယ်ပါဦးရှင် ”

“ ကန်တော့ဆွမ်းပါဗျာ ”

မျိုးကျော်က ပြောလိုက်တော့ နှစ်ယောက်သား ထပ်ရယ်မိတယ်။ မျိုးကျော်က ရွှေခရုထဲက ဒုတ်ကို အသာလေး ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ဖလွတ် ဆိုပြီး လေခိုသံလေးကြားလိုက်ရတယ်။ မျိုးကျော်ရဲ့ ထောင်နေသေးတဲ့ ဒုတ်ကို တင်မိုးနိုင်က ကြည့်ပြီး လက်ဝါးလေး နှစ်ဖက် ပါးစပ်မှာ အုပ်ကာ “ သွေးတွေ ... သွေးတွေ ပေနေတယ် ” လို့ အလန့်တကြားပြောလာတော့ မျိုးကျော်လည်း အောက်ကိုငုံ့ကာ သွေးတွေခြောက်ကပ်စပြုနေတဲ့ သူ့ဒုတ်ကို ကြည့်မိတော့တယ်။

“ အင်း ... သူရဲကောင်းမှာလည်း ဒဏ်ရာတွေနဲ့ပါကွာ ... ဟိဟိဟိ ”

“ မိုးရဲ့ ကိုယ်က သွေးတွေလား ... ရာသီလာမယ့်ရက်တော့ မဟုတ်သေးပဲနဲ့ ”

“ မဟုတ်ဘူးလေ ...မိုးရယ် ...အပျိုမှေးပါး ပေါက်ပြဲလို့ ဝမ်းနည်းပြီး ငိုလိုက်တဲ့ မျက်ရည်တွေ ဖြစ်မှာပေါ့ ”

“ အင်း ... ဒါကြောင့် စပ်နေတာကိုး ... လူဆိုး ... သူရဲကောင်းလုပ်နေတယ် ... သူများကို အနိုင်ယူရတာ တော်တော်ပျော်နေတာပေါ့ ”

လို့ ဆိုလိုက်တော့ ... မျိုးကျော်က လက်ကလေးကမ်းပေးလိုက်တာကြောင့် တင်မိုးနိုင် ပက်လက်လှန် အနေအထားကနေ ကမ်းပေးလာတဲ့ လက်ကို အားပြုကာထလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား ကုတင်ပေါ်ကဆင်းပြီး ရေချိုးခန်းဖက်ကို လက်တွဲကာသွားလိုက်ကြတယ်။ ရေချိုးခန်းဝရောက်တော့ ...

“ ကို .. မိုးရှက်လို့ပါ .. ကိုယ်ဟာကိုယ်ပဲ ဆေးလိုက်တော့မယ်နော် ”

“ မိုးရယ် ... ဘာရှက်စရာရှိလို့လဲ ... တို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ ရှက်စရာဆိုတာ မလိုတော့ဘူးလေ ”

ပြောရင်းနဲ့ ဆွဲပွေ့လိုက်ပြီး ... ရေချိုးခန်းထဲကို ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲရောက်တော့ တင်မိုးနိုင်ကို အသာအယာချပြီး shower ကိုဖွင့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့

“ မိုး ဟို ဘက်တက်ဘောင်ပေါ်ကို ညာခြေထောက်တဖက် တင်ထားလိုက် ”

ပေါင်ခြံတဝိုက်ပေနေတဲ့ ပြောင်လဲ့လဲ့ ခြောက်နေတဲ့ အရည်တချို့နဲ့ သွေးစသွေးန တချို့ကိုတွေ့ရတယ်။ မျိုးကျော်ရင်ထဲ အပျော်တချို့ စီးဆင်းသွားတယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုဘဝမှာ အမှတ်တရ အပျိုစင်နဲ့ ဆက်ဆံဖူးခြင်း ဖြစ်တာကြောင့်ပဲလေ။ တင်မိုးနိုင်အတွက် အမှတ်တရဖြစ်သလို ကိုယ့်အတွက်လည်း အမှတ်တရဖြစ်တာပါဘဲ။ ရေပန်းကိုကိုင်ပြီး တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ပေါင်ခြံတဝိုက်ကို ပန်းပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဘယ်လက်နဲ့ လိုက်ပွတ်ပေးနေရာ ရွှေခရုရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ထိမိသွားတာကြောင့် တင်မိုးနိုင်မျက်နှာမှာ ခံစားမှုအရိပ်ယောင်လေးတွေ ပြေးသွာသလိုမျိုးတွေ့လိုက်ရတယ်။ တင်မိုးနိုင်က သူ့ရဲ့ ရွှေခရုလေးကို ငုံ့ကြည့်ပြီး ဘယ်လက်မှ အဝကို အနည်းငယ်ဟကာ အတွင်းပိုင်းကို စိတ်ပူနေပုံပဲ။ ပြီးတော့ မျိုးကျော်ရဲ့ ဒုတ်ဖက်ကို မျက်စိက ရောက်လာတယ်။

“ ကို့ဟာကြီးက မကျသေးပါလား ... ဒီအတိုင်းကြီး မတ်နေတော့ မညောင်းဘူးလားဟင် ”

“ ပြီးရင် အညောင်းပြေအောင်လုပ်ပေးလေ ”

တင်မိုးနိုင်ရဲ့ မျက်နှာပေါ်မှာ ဆုံးဖြတ်ချက် တခုခုကို ပိုင်နိုင်စွာ ချလိုက်နိုင်သလိုမျိုး အရိပ်ယောင် ဖြတ်သန်းသွားတာ မျိုးကျော် သတိထားမိလိုက်တော့တယ်။ တင်မိုးနိုင်က မျိုးကျော် ရေပန်းကိုင်ထားတဲ့ညာလက်ကို သူ့ရဲ့ညာဘက်လက်ကလေး လှမ်းပေးလိုက်တာကြောင့် မျိုးကျော်လည်းယောင်ယမ်းပြီးပေးလိုက်မိတယ်။ တင်မိုးနိုင်က ဘတ်တက်မှာတင်ထားတဲ့ သူ့ညာခြေထောက်ချကာ မျိုးကျော်နားကိုတိုးကပ်လာပြီး ညာလက်မှာကိုင်ထားတဲ့ ရေပန်းနဲ့ မျိုးကျော်ရဲ့ ဒုတ်ကိုချိန်ရွယ်ပြီးတော့ ပန်းပင်ရေဖြန်းသလိုမျိုးရေပန်းကို တချက်ဝှေ့ယမ်းလိုက်တယ်။ မျိုးကျော်လည်း သူဘာလုပ်မယ်မသိတာကြောင့် အလိုက်ထိုက်လေးပဲ စောင့်ကြည့်နေတယ်။

ဘယ်လက်ကနေ ထောင်မတ်နေတဲ့ မျိုးကျော်ညီလေးကိုအသာအယာဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး လက်မတချောင်းထဲက ဟိုပွတ်ဒီပွတ်ခဏတာလုပ်လိုက်တယ်။ အံသြတာကတကြောင်း ဘာလုပ်လာမယ်မသိစောင့်ကြည့်ချင်တာက တကြောင်းကြောင့် မျိုးကျော်ရင်တဒိတ်ဒိတ်ခုံလာသလိုဖြစ်လာတော့တယ်။ ညီလေးကို တချက်ငုံ့ကြည့် ပြီးရေပန်းနဲ့သေချာပြောင်စင်အောင် ထိုးဆေးနေပုံပါဘဲ။ ရေချိုးခန်းထဲရေကျသံမှလွဲလို့တခြားအသံတိတ်ဆိတ်နေတယ်။ တင်မိုးနိုင်က ဘေဇင်ရှေ့မှာထားတဲ့ Body Soap ကိုတချက်ညှစ်ယူလိုက်ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ဘယ်ဖက်လက်မှာအမြုပ်ထွက်အောင်ပွတ်လိုက်ကာ မျိုးကျော်ရဲ့ ညီလေးကို ပွတ်တိုက်ဆေးကြောလိုက်တယ်။

အောက်ကအမွှာညီနောင်အထိ သေချာစွာပွတ်တိုက်ဆေးကြောပြီးတော့ ရေပန်းကိုထပ်ဖြန်းလိုက်ပြီးဆပ်ပြာပူပေါင်းလေးတွေ ကျသွားကုန်စင်အောင်အထိ ရေဆေးနေပြန်တော့တယ်။ မျိုးကျော်လည်း မိန်းကလေးလက်ရဲ့ နူးညံ့စွာကိုင်တွယ်ခြင်းကို ခံလိုက်ရတာကြောင့် ဒုတ်မှာအစွမ်းကုန်ထောင်မတ်လို့လာတယ်။ ဒုတ်ထောင်တဲ့ အချိန်ကြာမြင့်လာတာကြောင့် ဆီးသွားချင်သလိုလိုမျိုး ဖြစ်လာကာ အမွှာညီနောင်မှာလည်း အောင့်သလိုလိုဖြစ်လာတော့တယ်။

တင်မိုးနိုင်ကရေပန်းကိုပိတ်လိုက်ပြီး ရေပိုက်ကိုနံရံမှာပြန်ချိတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်နေတဲ့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့နောက်ပိုင်းအလှကို မျိုးကျော်သတိစထားမိတော့တယ်။ အရပ်မနိမ့်မမြင့်ဆိုပေမယ့် ခါးသိမ်တာကတကြောင်း အပျိုစင်ထိန်းသိမ်းနိုင်ခဲ့တာကြောင့်တကြောင်းလို့ထင်ပါတယ် ... တင်ပါးလေးကတင်းပြီးလုံးဝန်းလို့နေတယ်။ အင်း ... ငါတော့ ကံကောင်းတယ်ထင်တာပဲလို့ စိတ်ထဲတချက်တွေးမိတယ်။ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ မျက်နှာမှာခပ်တည်တည်ဖြစ်နေပြီ မျိုးကျော်ရဲ့ရှေ့မှာဒူးထောက်ချလိုက်တော့ မျိုးကျော်ခမျာ ထိတ်လန့်စွာနဲ့ကြည့်လိုက်မိတယ်။ ညာလက်က ညီလေးကိုဖမ်းကိုင်လိုက်ပြီး အနီးကပ်စူးစမ်းသလိုမျိုးမျက်လုံးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေတယ်။ ညီလေးရဲ့ထိပ်ဖူးမှာလည်း တင်းပြီး ပြောင်လက်နေပြီး အကြောတွေကလည်းထိုးထိုးထောင်ထောင်မြင်နေရတယ်။ 

တင်မိုးနိုင်က တချက်မော့ကြည့်ကာ လျှာလေးထုတ်ပြီး လျှာဖျားလေးနဲ့ ညီလေးရဲ့ထိပ်က အပေါက်လေးကို တချက်ထိုးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ... ဘယ်လိုနေလဲဆိုတဲ့အသွင်ဆောင်တဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့မော့ကြည့်လာတော့ မျိုးကျော်ရဲ့ ပြုံးစစနဲ့ခေါင်းမသိမသာလေး ငြိမ့်ပြလိုက်တာကြောင့် ပြန်ငုံ့ကာ လျှာအပြားလေးနဲ့ထိပ်ဖူးကိုမရဲတရဲပုံစံနဲ့လျှက်လိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းလေးစူပြီးညီလေးရဲ့ထိပ်ဖူးကို နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့တချက်စွပ်သလိုလုပ်လိုက် ပြီးတော့ မျိုးကျော်ကိုမော့ကြည့်ကာ ....

“ မိုး မလုပ်ချင်ဘူး ... ကို က မိုးကို အစွမ်းကုန်ချစ်ပြခဲ့တော့ မရွံမရှာလုပ်ပေးခဲ့တော့ မိုးအနေနဲ့ တာဝန်မကျေမှာစိုးလို့ပါ ”

တိုးညှင်းစွာပြောလာတယ်။ ဒီလိုစကားကြားရတော့ အပျိုတယောက်က ပထမဦးဆုံးလိင်ဆက်ဆံမှုမှာ အစွမ်းကုန်အရဲစွန့်ပြီး စေတနာနဲ့ကြိုးစားလုပ်ဆောင်တော့မယ်ဆိုတာသိလိုက်ရတာကြောင့် မျိုးကျော်အရမ်းပျော်လာသလိုရှိတယ်။ ခေါင်းလေးပဲငြိမ့်ပြလိုက်တော့တယ်။

တင်မိုးနိုင်က ညီလေးကိုညာလက်ကကိုင်ပြီး ရေခဲချောင်းစုပ်သလိုမျိုးသုံးလေးချက် ဆက်တိုက်စုပ်လိုက်တယ်။ ခဏပြန်ရပ်ပြီး ...

“ ကို ... မိုးလုပ်ပေးတာ ကောင်းရဲ့လား ... ကြိုက်ရောကြိုက်ရဲ့လား ”

“ မိုးရယ် ဘယ်လိုမေးလိုက်တာလဲ ... အကြောပေါင်းတသောင်း ပွင့်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာလို့ ပြီးချင်သလိုလိုတောင်ဖြစ်လာတယ် ”

တင်မိုးနိုင်ချက်ချင်းဆိုသလို မျိုးကျော်ရဲ့ ဒုတ်ကိုဖွဖွလေးဆုပ်ကိုင်ကာဂွင်းတိုက်သလိုမျိုး နှစ်ချက်လောက်လုပ်ပြီး နှုတ်ခမ်းတေ့ကာ စတင်စုပ်ပေးလိုက်တော့တယ်။ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ စိတ်အစဉ်မှာလဲ ချစ်သူထံမှ ကောင်းတယ်လို့အဖြေလေးကြောင့် ချစ်စိတ် ရမက်အစုံကြွတက်လို့လာတော့တယ်။ တင်မိုးနိုင်က မျိုးကျော်မူးတုန်းကထိတွေ့ဖူးခဲ့တာကို မျိုးကျော် ခမျာမသိရှာပေမယ့် ချစ်သူမှပြုစုယုယတာခံရခြင်းကြောင့် စိတ်အရှိန်မှာအေးကနဲ အေးကနည်းဖြစ်လာပြီးတော့ ပြီးချင်သလိုလိုဖြစ်လာတာကြောင့် ....

“ မိုးရေ ...ထုတ်လိုက်တော့ ကိုပြီးချင်သလိုလိုဖြစ်လာပြီ ” 

ပြောလည်းပြောခေါင်းကိုလည်းတွန်းနေမိတယ်။ ဘာကြောင့်လဲမသိ ...တင်မိုးနိုင်က မျိုးကျော်ရဲ့ဒုတ်ကို လုံးဝမလွှတ်ပဲ ဆက်စုပ်ပေးနေတော့ 

“ မိုးးးး ....မိုးးးး ....ရယ် ...ပြီးတော့မယ် ...ပြီးတော့မယ် ” 

လို့ တွန်းထားတဲ့လက်ကို ဆွဲတဲ့ဖက်ကပြောင်းလိုက်တော့တယ်။ သူ့ခေါင်းလေးက ကိုင်ပြီးတော့

ညင်သာစွာခါးအရှိန်လေးကိုပါထည့်ကာ ဆောင့်သလိုမျိုးလုပ်နေမိတယ်။ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ စုပ်အားကြောင့် နောက်သုံးလေးချက်မှာတင် ... 

“ အားးး ....ဟားးး ...အားးး ” 

ဆိုပြီး သူ့ရဲ့ ပါးစပ်ထဲကို အရှိန်ဟုန်ပြင်းစွာ ပန်းထည့်လိုက်တော့တယ်။ တင်မိုးနိုင်က ဒုတ်ကိုပါးစပ်မှမချွတ်ပဲ မျိုးကျော်အားမျက်လုံးလှန်မော့ကြည့်နေတာကြောင့် မျိုးကျော်လည်း တချက်ထိတ် သွားကာ ... 

“ ကိုယ်ပါးစပ်ထဲပန်းထည့်လိုက်တာ ...ဆောရီးပါမိုးရယ် ” 

ဆိုကာ ခေါင်းကိုင်ထားတဲ့လက်လေးကို ဖြေလျော့ဖို့သတိရပြီး သူလက်လေးတွေကိုဆွဲကာ မထူလိုက်တာကြောင့် တင်မိုးနိုင်မှာ နွမ်းလျလျအပြုံးလေးကြားထဲကနေပြီး ခေါင်းလေးမသိမသာခါလိုက်တယ်။

“ မိုး ... ကိုယ့်ဟာတွေရော ...ဟင် ...မြိုချလိုက်တာလား ”

“ အင်း ... ”

“ ဘာလို့မြိုချလိုက်ရတာလဲ ... ဟင် ... ဟင် ”

တင်မိုးနိုင် ဘာမှမပြောပဲ ဘေဇင်နားကိုလျောက်သွားပြီး ရေပိုက်ဖွင့်ကာ ပလုပ်တချက်ကျင်းလိုက်တယ်။ မျိုးကျော်က နောက်ကနေတင်မိုးနိုင်ရဲ့ ရင်သားအောက်ပိုင်း ခါးနေရာလောက်ပွေ့ဖက်ကာ ဘေဇင်အရှေ့မှာ တပ်ထားတဲ့မှန်ထဲကနေကြည့်ပြီး ..... 

“ ဘာလို့မြိုချလိုက်ရတာလဲ ... မိုးရယ် ... ဟင် ” 

လို့ ထပ်မေးမိပြန်တယ်။ တင်မိုးနိုင်က ခါးကိုမတ်ပြီး လည်ပင်း ညာဖက်လှည့်ကာ ဘယ်လက်မှလည်း မျိုးကျော်ရဲ့နောက်ကနေသိုင်းဖက်ထားတဲ့ ဘယ်လက်ချင်းထပ် သူ့ရဲ့ညာဖက်လက်ကလည်း မျိုးကျော်ရဲ့ခေါင်းလေးကို နောက်ပြန်ဆွဲပြီးတော့ တိုးတိုးလေးပြန်ပြောလိုက်တာက ...

“ ကို့ကိုအရမ်းချစ်မိသွားလို့ပေါ့ရှင်ရယ် ”

မျိုးကျော် ဖက်ထားရာကနေတင်မိုးနိုင်ရဲ့ ညာဖက်ပါးလေးကို နမ်းလိုက်ပြီးကြည်နူးနေမိတယ်။ ပြီးတော့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ဆွဲလှည့်လိုက်ကာ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းလိုက်တော့ တင်မိုးနိုင်က အလိုက်သင့်လေးတုန့်ပြန်လာတယ်။ တင်မိုးနိုင်နဲ့ အနမ်းတွေစက်သေနတ်ပစ်နေရင်း ခါးလေးကိုကိုင်မကာပွေ့ချီလိုက်တော့ တင်မိုးနိုင် အလိုက်သင့်လေး မျိုးကျော်ရဲ့ ခါးကိုခွထားလိုက်တယ်။ မျိုးကျော်လည်း တင်မိုးနိုင်ကို ဒီအတိုင်းပွေ့ခေါ်ပြီးတော့ အိပ်ခန်းဖက်ကိုဦးတည်လိုက်တယ်။ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာလေးကို ပေါ့ပေါ့လေးသယ်လာနိုင်တာ အချစ်စွမ်းအင်တခုလို့ထင်မိတယ်။ 

တင်မိုးနိုင်က မျိုးကျော်လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်ထားပြီး လွတ်သွားမှာစိုးလို့ ပုံစံနဲ့ သူ့ရဲ့ဘယ်ပါးနဲ့ မျိုးကျော်ရဲ့ ဘယ်ပါးကိုတထပ်ထဲကျနော်အောင် ကပ်ထားတော့သလို ရင်ဘတ်ချင်းလည်း အပ်နေတာကြောင့် ရင်ခုန်သံခြင်းနီးစပ်နေသလိုခံစားရတယ်။ ကုတင်စောင်းကို ရောက်တော့မျိုးကျော်ခါးလေးကို အနည်းငယ်ကုန်းပြီး ချစ်သူတင်မိုးနိုင်ရဲ့ တင်ပါးလေးနဲ့အနေတော်လေးဖြစ်အောင်ချပေးလိုက်တာကြောင့် တင်မိုးနိုင်လည်း ဖက်ထားတဲ့လက်တွေကိုဖြေလျော့ကာ ကုတင်ပေါ်ပက်လက်လှန်အနေထားလေးနဲ့ အိပ်ချလိုက်တော့ ရွှေရင်နှစ်မွှာလှုပ်ခါသွားတယ်။ 

မျိုးကျော်လည်း အခုမှပဲ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာအလှအပကို သေချာသတိထားမိတော့တယ်။ ရင်သားတွေကတင်းရင်း ကျစ်လစ်ပြီးတော့ လူကြီးလက်ဝါးတအုပ်ဆိုရင် ပြည့်လျံနေမယ့်အရွယ်အစားဆိုတော့ B, C size တခုခုပဲဖြစ်မယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကလည်း စူမထွက်သေးပဲ နို့သီးခေါင်းအလယ်လောက်က အတွင်းကိုချိုင့်ဝင်နေသေးပြီး ရင်သားတွေကဝင်းဝါလို့နေတယ်။ အသားရေလှတယ်လို့ဆိုရမယ် ... မှဲ့နဲ့တူတဲ့အရာတွေ အစက်အပျောက်တွေက မရှိတော့ရှေ့ပိုင်းအလှကပြောစရာမရှိလောက်အောင်ကိုပဲ ... မျိုးကျော်စိုက်ကြည့်နေတာကို သတိထားမိတဲ့ တင်မိုးနိုင်က ရှက်သလိုလိုဖြစ်လာတာကြောင့် မျိုးကျော်အား ....

“ ကိုရယ် ... ဘာလို့အဲလောက်တောင် စိုက်ကြည့်နေရတာလဲ ”

“ ဒီလောက်လှလိမ့်မယ် မထင်ထားလို့ ”

“ ဘယ်လောက်များလှနေလို့လဲ ”

“ ပြစ်မျိုးမှဲ့မထင် ဆိုတာ ဒါကိုတင်စားတာထင်တယ် ”

“ သွား ... ကိုယ့်ငါးချဉ် ကိုယ်ချဉ်နေပြန်ပြီ ”

ချစ်စနိုးလေးဖြင့်ညုတုတုပြောလိုက်တာကြောင့် မျိုးကျော် စိတ်တွေပြန်ထကြွလို့လာနေပြီလေ။ မျိုးကျော်က ကုတင်စောင်းမှာ ဖင်လေးတင်ပြီး တန်းလန်းဖြစ်နေတဲ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲမလိုက်ကာ ခြေဖနောင့်နှစ်ဖက်ကို အိပ်ယာစောင်းမှာထားလိုက်တာကြောင့် တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ဒူးနှစ်ချောင်း ထောင်လို့နေတယ်။ မျိုးကျော်ကပေါင်းကြားထဲ ခေါင်းဝင်လျှိုလိုက်ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ပုခုံးနှစ်ဖက်ပေါ်တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ခြေထောက်တွေကိုတင်လိုက်တာကြောင့် ရွှေခရုလေးကမျက်နှာတည့်တည့်ကို ရောက်လာတယ်။ တင်မိုးနိုင်ဆီက ...

“ အိုး ...ကိုရယ် ... မိုးငရဲတွေကြီးနေပါ့မယ် ”

“ ကိုယ့်ခွင့်လွှတ်တယ် ... ငရဲမကြီးပါဘူး မိုးရယ် ... ဟီးးး ”

ဘယ်ဖက်ပေါင်လယ်ကနေ လျှာအပြားလိုက်အောက်ဖက်ကို လျှက်ပြီး တချို့နေရာတွေကိုတော့ စုပ်နမ်းတာကြောင့် တင်မိုးနိုင်ခမျာ တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲ ခြေထောက်လေးတွေပါတုန်နေတာ တီကောင်ဆားထိသလိုပါဘဲ။ မျိုးကျော်ရဲ့ လက်ဦးဆရာ ဇင့်ရဲ့အသံက နားထဲမှာကြားယောင်နေတုန်း ....

“ နောက်တခါမှတ်ထား မြန်မာ့အသံတခါပဲ လွှင့်တယ် ... ဒါအရေးကြီးတဲ့ စည်းကမ်းပဲ သေချာနားထောင်ပါ..  နှုတ်ခမ်းတွေရယ် ပါးလေးတွေရယ် နားလေးတွေ လည်တိုင်လေးတွေကို ၅ မိနစ် နမ်းရမယ်..နောက်ပြီးတော့ နို့လေးတွေရယ် ဗိုက်သားလေးတွေကို သေချာ စုပ်နယ် နမ်းရမှာ ၁၀ မိနစ်... ခြေသလုံးလေးတွေရယ် ပေါင်လေးတွေရယ်နောက်  ညီမလေးကိုကော စုပ်နမ်း ပေးရမှာက မိနစ် ၂၀ ...အဲလို အကြာကြီး အရင် နမ်းတာ ပိုကြိုက်တယ်..”

ထိုအချိန်က မျိုးကျော်က တက်ထွက် ကိုယ်လုပ်ရရင်ပြီးရော အတွေ့ကြုံမရှိသေးတဲ့ လူတယောက်ပေါ့လေ ... ခုကတော့ အတွေ့ကြုံရှိလာသလို ကိုယ့်ရဲ့သီအိုရီလေးတွေကိုပါပေါင်းစပ်ပြီး အသုံးချနည်းအသစ်တွေကြောင့် အခြေနေပေါ်မူတည်ပြီးဆောင်ရွက်တတ်နေပါပြီဇင်ရယ်။

မျိုးကျော်က ဘယ်ပေါင်ကနေညာဖက်ပေါင်ကိုဆက်ပြောင်းပြီး နမ်းစုပ်လိုက်တယ်။ ရွှေခရုလေးအဝမှာ ချစ်ရည်ရွှန်းလဲ့လာတာကိုမြင်နေရပြီလေ။ ရွှေခရုရဲ့အပေါ်ပိုင်းကို ကျော်ပြီးအမွှေးရေးရေးလေးရဲ့ ဆီးခုံစပ်ကို လျှာလေးပြေးဆော့နေတယ်။ ရွှေခရုနဲ့ချက်ကြားထဲက ဗိုက်အောက်ပိုင်းသားကို စုပ်နမ်းတော့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ဗိုက်သားတွေ ရေကန်ထဲ ခဲလေးပစ်ချလိုက်သလိုမျိုး ဗိုက်ပြင်မှာလှုပ်ခါလို့နေတယ်။ ချက်ဝကို လျှာလေးထည့်ကလိပြီး ချက်ရဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ပွတ်သတ်ကစားရာကနေ ပုခုံးပေါ်တင်ထားတဲ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို အသာအယာချလိုက်တော့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ လက်တွေက သူ့ခေါင်းကို ဆွဲတင်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းဖို့ကြိုးစားလာတာကြောင့် အသာအယာတွန်းဖယ်လိုက်ပြီး ဘယ်ဖက်ရင်သားကိုညာဖက်လက်နဲ့ ညင်သာစွာအုပ်လိုက်တယ်။ 

လက်မနဲ့လက်ညှိုးကြားထဲကိုနို့သီးခေါင်းလေးတွေညှပ်ပြီးနောက် တင်းတင်းရင်းရင်းရှိလှတဲ့ နို့အုံလေးအားဖြေးညှင်းစွာဖိနယ်ပေးလိုက်ပြီး တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ညာဖက်နို့သီးခေါင်းလေးကို စုပ်ယူလိုက်တယ်။ မျိုးကျော် စတင်မနမ်းမှီမှာ နို့သီးလေးတွေချိုင့်ဝင်နေပေမယ့် အခုမှာတော့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကတောင်ထွက်လို့လာတော့ ဇီးစေ့ခန့်လေးလောက်ဖြစ်နေတယ်။ မျိုးကျော်ကအသာအယာစုပ်ယူပြီးတော့ နို့သီးထိပ်ဖျားကို သွားနဲ့ ညင်သာစွာမလွတ်အောင် ကိုက်ထားပြီးလျှာဖျားလေးက နို့သီးခေါင်းထိပ်လေးကိုထိုးဆွပေးလိုက်တော့ တင်မိုးနိုင်ခမျာ တိုးညှင်းစွာပေါက်ကွဲသံလေး ထွက်လာတော့တယ်။ 

မျိုးကျော်မှာ ညာလက်ကနေ တင်မိုးနိုင်ရဲ့နို့တွေကိုပွတ်သပ်နေရာမှ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ဘယ်လက်မောင်းလေးကို အသာအယာပြေးဆော့ပြီး တင်မိုးနိုင်၏ လည်တိုင်လေးရဲ့ ဘယ်ဖက်ခြမ်းကို လက်ချောင်းလေးတွေရဲ့ လက်သည်း အပေါ်ဖက်လက်ဆစ်လေးတွေနဲ့ မထိတထိပွတ်သပ်ပေးလိုက်တော့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့မျက်နှာလေးဟာ ညာဖက်ကိုလှည့်သွားပြီး ... အင်းးး ..ဟင်းးး ..ဟင်းးး ဆိုတာလေးကြားလိုက်ရတာကြောင့် စုပ်နမ်းနေတဲ့ ညာဖက်နို့သီးကိုလွှတ်ပေးလိုက်ပြီး လှည့်လာတဲ့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းအစုံကိုကြိုဆိုပေးလိုက်တော့တယ်။ 

ပက်လက်လှန်အိပ်နေတဲ့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ချိုင်းအောက်ကို မျိုးကျော်ရဲ့လက်တွေလျှိုထားပြီး မျိုးကျော်ရဲ့ လည်ပင်းကို တင်မိုးနိုင်က သိုင်းဖက်လိုက်ကာ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ခြေထောက်နှစ်ဖက်မှ မျိုးကျော်ရဲ့ခါးကို ခွလိုက်ကာ ခြေချင်းချိတ်ထားခြင်းခံ လိုက်ရတာကြောင့် မျိုးကျော်မလှုပ်သာ မလှည့်သာတချက်ဖြစ်ကာ တင်မိုးနိုင်ရဲ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ မျိုးကျော်တို့ရဲ့ နှုတ်ခမ်းကြား အနမ်းစစ်ပွဲ စတင်ဆင်နွဲလိုက်လိုက်ကြတယ်။ 

မျိုးကျော်ရဲ့ညီလေးကလည်း တင်မိုးနိုင်ရဲ့ဗိုက်ကို အစွမ်းကုန်ထောက်လို့နေတာကြောင့် အနမ်းကိုရပ်လိုက်ပြီး တင်းကြပ်စွာဖက်ထားတဲ့ လက်တွေဖြေလျော့ကာ မုဆိုးထိုင် နေရာယူလိုက်တော့တယ်။ ပြီးနောက် .. တင်းမာနေတဲ့ ဒုတ်ကို အချစ်ရည်ရွှမ်းနေတဲ့ ရွှေခရုအဝကိုတေ့ပြီး ... 

“ ဒီတခါ မနာတော့ဘူး မိုးရယ် ... မကြောက်နဲ့နော် ” 

ပြောကာကိုယ်ခန္ဓာအပေါ်ပိုင်းကိုရှေ့သို့ကိုင်းပြီး ထောင်မတ်နေတဲ့ဒုတ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ရွှေခရုထဲ စိုက်ချလိုက်ပါတော့တယ်။

ရွှေခရုထဲကို စိုက်ချလိုက်တယ်ဆိုတာ တကယ့်ကိုဖြည်းဖြည်းလေး ညင်သာစွာစိုက်ချလိုက်တာပါ။ အချစ်ရည်ရွှမ်းနေတဲ့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ရွှေခရုလေးက မျိုးကျော်ရဲ့ ညီတော်မောင်ကို ကြိုဆိုလိုက်တာတကယ့်ကိုနွေးထွေးပါတယ်။ တဆစ်ခြင်းထိုးသွားလိုက်တာ ဆီးခုံခြင်းအပ်သွားတဲ့အချိန်မှာတော့ ခေတ္တရပ်ပြီး မျိုးကျော်တင်မိုးနိုင်ရဲ့ မျက်နှာလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ နာကျင်နေပုံမရ ခံစားမှုတခုခုကိုရရှိသွားပုံဖြစ်နေတာကြောင့် ရင်ထဲအေးသွားတယ်။ မျိုးကျော်က ...

“ မနာတော့ဘူး ဟုတ်လား မိုး ”

တင်မိုးနိုင်က မျက်လုံးချင်းမဆိုင်ပဲ ညာလက်လေးကိုနှဖူးပေါ်တင်ကာ ခေါင်းလေးကို မသိမသာလေး ငြိမ့်ပြတယ်ဆိုယုံလောက်နဲ့..

“ အင်းးးး ”

မျိုးကျော်က တင်မိုးနိုင်ဆီက မီးစိမ်းပြမှုရသွားတာနဲ့ ခါးလေးကို ဖြည့်ညှင်းစွာ စတင်လှုပ်ရှားလိုက်တော့တယ်။ တကြိမ်တည်းသာ ဧည့်သည်ကို လက်ခံဖူးသေးတဲ့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ရွှေခရုလေးက တကယ့်ကို စီးစီးပိုင်ပိုင်နဲ့ ချစ်ရည်ရွှမ်းနေတာကြောင့် အခက်ခဲမရှိဝင်ရောက်လို့ရနေနိုင်တာပါ။ သုံးလေးချက်လောက် လှုပ်ရှားမိချိန်မှာတော့

“ အင်းး ... ဟင်းးး ဟင်းးး ...”

တိုးညင်းစွာထွက်ပေါ်လာတဲ့ ညီးညူသံနဲ့အတူ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ သေးသွယ်တဲ့ခါးလေးက ဘေးဖက်ကို တွန်းရမ်းလို့နေပြီး မျက်နှာကို ညာဖက်တစောင်းသို့ အနည်းငယ်စောင်းကာ ဘယ်လက်မှ အိပ်ယာခင်းကိုစတင်ဆုပ်ဆွဲလာတယ်။ သူ့ရဲ့ ခံစားမှုတွေ ရာနှုံးပြည့်တော့မယ်ဆိုတာ မျိုးကျော်သိလိုက်တာကြောင့် ....

“ မိုး ... ကိုယ့်ကျောလယ်ကို အသာလေးသိုင်းဖက်လိုက် ”

တင်မိုးနိုင်က ကျောလယ်ကိုသိုင်းဖက်လိုက်ကာ ဒူးကွေးပြီး ဖါးထိုင်ထိုင်သလို ခြေထောက်အနေထားရှိနေတဲ့ မျိုးကျော်ရဲ့ ခါးလယ်ဘေးဘီဝဲယာမှ သူမရဲ့ခြေထောက်တွေအသာအသာတင်လိုက်တော့ ... မျိုးကျော်ရဲ့ ခါးအားအသုံးပြုမှု အနည်းငယ်အရှိန်မြင့်လိုက်တော့တယ်။ တပြိုင်တည်းမှာပင် တင်မိုးနိုင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းအစုံကို နမ်းစုပ်လိုက်တော့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ အသက်ရှုသံ တော်တော်မြန်လာနေပြီဆိုတာ သတိထားမိလိုက်တယ်။ မွေ့ယာကြီး၏ တန်ပြန်တွန်းကန်မှုလား .... တင်မိုးနိုင်ရဲ့ အောက်ကနေ ပြန်လည်ပင့်ပေးတာလား သေချာစွာမသိ .. စည်းချက်ဝါးချက်ညီညာလာသလိုဖြစ်လာတာကြောင့် မျိုးကျော် ပြီးချင်လာသလိုလိုဖြစ်လာပြီး ....

“ ကိုယ်ပြီးချင်နေပြီ ...မိုး ”

“ အင်း .... အီးး .... ”

တင်မိုးနိုင်ထံမှ စကားပြန်မလာတော့ပဲ မျက်မှောင်ကြုံ့တက်လာကာ နှုတ်ခမ်းတွေကို တအားစုပ်လာပြီး အ သက် ရှုသံက ဆောင့်ဆောင့်ပြီးကြားနေရသလိုဖြစ်လာကာသိုင်းဖက်ထားတဲ့ လက်တွေက မျိုးကျော်ရဲ့ ခါးဝန်းကျင်ကိုဆွဲဆောင့်သလိုလုပ်လာတယ်။ ဖက်ရာကနေ ခါးကိုကော့တက်ခါ အရှိန်တန့်သွားတဲ့အချိန်မှာပဲ မျိုးကျော်လည်း မထိန်းနိုင်တော့ ရွှေခရုထဲ လွှတ်ပေးလိုက်တော့တယ်။ 

တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ဗိုက်သားနဲ့ မျိုးကျော်ရဲ့ ဗိုက်သားပြင်တို့ ထိမိနေတာကြောင့် ညီလေးက တချက်ညှစ်ထုတ်လိုက်တာနဲ့ တင်မိုးနိုင်ဗိုက်ပြင်က တချက်တွန့်သလိုလိုဖြစ်တာ သိလိုက်တယ်။ သူဖက်တာတဲ့လက်တွေလည်း တင်းကြပ်မြဲဖြစ်နေတာကြောင့် မျိုးကျော်လည်း တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ခေါင်းအုံး ဘယ်ဖက်မှာ နဖူးလေးထိုးပြီးမျက်နှာအပ်လိုက်တော့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ ဘယ်ဖက်ပါးနဲ့ မျိုးကျော်ရဲ့ ဘယ်ဖက်ပါး အပ်လို့နေရင်း ...

“ ကို ... တော်တော်အရှိန်ပြင်းတယ် ... ပန်းလိုက်တာ သားအိမ်အထိပဲလားမသိဘူး ”

“ အင်း ... တူတူပြီးသွားတာနဲ့တူတယ် အထဲကိုထည့်လိုက်တော့ ဘယ်လိုလဲဟင် ”

“ ဘယ်လိုလဲဆိုတာ မပြောပြတတ်ဘူး ... တချက်ဝင်သွားတိုင်း ခါးဘယ်ညာက ကြွက်သားတွေ အေးကနဲ့ဖြစ်သွားတာ သိတယ် ”

တင်မိုးနိုင်ပြောတာ မျိုးကျော်နားမလည်ပါ။ ဒါပေမယ့် ... အင်း လို့ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်သားထပ်ပြီးမခွာဘူးဆိုပေမယ့် မျိုးကျော်က ဒူးနဲ့တံတောင်မှာအားပြုပြီးအသာလေးထပ်ထားတာကြောင့် တင်မိုးနိုင်မလေးတာကြောင့် ဖက်လျက်သားနေတယ်။ ညီတော်မောင်လည်း ရွှေခရုထဲ အနားယူလျက်ပဲ ... တင်မိုးနိုင်က ...

“ ကိုယ်ဝန်ရှိသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ကို ... ဘာလေးလိုချင်လဲဟင် ”

“ အမွှာပူးလေး ... မိန်းကလေးတယောက် ယောက်ကျားလေးတယောက် ..ဟီးးးး ”

“ အင်း ... မိုးတို့အသက်က မငယ်တော့ မြန်မြန်ရသွားလည်း ကောင်းတာပေါ့နော် ”

“ ကိုယ်က မိန်းမ မရသေးခင်ကတည်းက ကလေးလိုချင်နေတာ ...ဟိဟိဟိ ”

“ ဟုတ်လား ... ကလေးချစ်လို့လား ကို ”

“ အင်း .. မေမေ့ကို မြေးပေးချီချင်တာလေ ... ကိုယ်ကတော့ ကလေး သုံးယောက်လောက် အနည်းဆုံးလိုချင်တယ်ကွာ  တယောက်ထဲမကောင်းဘူး ”

“ ဟုတ်ကဲ့ ... ကို လိုချင်ရင် မိုး ကြိုးစားမွေးပေးပါ့မယ်ရှင် ”

မတိုင်ပင်ပဲပြုံးမိသွားတော့တယ်။ ညီလေးလည်း မာန်ကျပြီး ရွှေခရုထဲကတွန်းကန်အားကြောင့် ထွက်ကျလာတယ်။ ခဏက ရွှေခရုထဲကိုအလည်ရောက်သွားတဲ့ မျိုးကျော်ညီလေးထံက လက်ဆောင်တွေ အနည်းငယ်ပြန်စီးကျလာတာကြောင့် ကုတင်ဘေးစားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ တစ်ရှုးဘူးထဲကနေ သုံးလေးရွက်ဆွဲထုတ်ကာရွှေခရုလေးကိုအုပ်ပေးလိုက်တော့တယ်။

တင်မိုးနိုင်ရဲ့အမေ ဆေးရုံတွင် တစ်ညတာနေပြီးနောက်နေ့တွင် ဆေးရုံဆင်းသည်။ မျိုးကျော်အဖေနှင့်အမေတို့လူကြီးမိဘစုံရာဖြင့်တောင်းရမ်းပြီး မင်္ဂလာဧည့်ခံပွဲအား ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်မကျင်းပတော့ပဲ တင်မိုးနိုင်၏ ဆန္ဒအရ ဘုန်းကြီးကျောင်းတွင် မင်္ဂလာဆွမ်းကျွေးလိုက်ပြီးနောက် မျိုးကျော် အိမ်တွင်ပင်နေထိုင်ခဲ့ကြသည်။ မျိုးကျော်၏ မိခင်မှာလည်း သားဖြစ်သူ၏ ဇနီးအား မိမိ၏သမီးတယောက်ကဲ့သို့ချစ်မြတ်နိုးပြီး တင်မိုးနိုင်က သမီး မျိုးကျော်မှာ သမက်အသွင်ဖြစ်နေသည်။ 

အဖေ၏ တိုက်တွန်းမှုကြောင့် မျိုးကျော်တို့လင်မယား အလုပ်ထွက်ပြီး ကုမ္ပဏီတခုတည်ထောင်ကာ မိမိတို့လုပ်ခဲ့သည့်လုပ်ငန်းအတွေ့ကြုံများကြောင့် စီးပွားရေးဖြစ်ထွန်းခဲ့သည်။ စီးပွားရေးကောင်းမွန်ခြင်းကြောင့် မျိုးကျော်တို့အိမ်ထောင်ရေးလွန်စွာ သာယာလှသည်။ အိမ်ထောင်သက် ၂နှစ်မြောက်တွင် သားဦးရတနာတယောက်၊ နောက် ၃နှစ်တွင် သမီးတယောက် ထွန်းကားခဲ့ပြီး မိဘများ၏ မြေးချီချင်သော ဆန္ဒအားဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်ခဲ့သည်။

မျိုးကျော်တို့ အိမ်ထောင်သက် ကိုးနှစ်ပြည့်သော ဇန်နဝါရီ - ၁၇ ၊ ၂၀၁၀ (တနင်္ဂနွေနေ့) တွင် ချစ်ဇနီးတင်မိုးနိုင် ၏ ဆန္ဒအရ ရန်ကုန်မြို့၊ ကြည့်မြင်တိုင်မြို့နယ် မျက်မမြင်ကျောင်းတွင် ပညာရေးဒါန၊ အလှူပြုလုပ်ချင်သည်ဟု ဆိုလာသဖြင့် မျိုးကျော်နှင့်တင်မိုးနိုင် တူတူသွားရောက်ခဲ့ရာ မြန်မာဆိုက်ဘာ မီဒီယာဖိုရမ်ချာရတီမိသားစုမှ အလှူပြုလုပ်နေသော ရက်ဖြင့်တိုင်ဆိုင်နေသောကြောင့် မျိုးကျော်နှင့် တင်မိုးနိုင်တို့ မျက်မမြင်ကျောင်း၏ ရုံးခန်းရှေ့တွင်ထိုင်ပြီး အဝတ်စ အမဲရောင်များဖြင့် မျက်စိကိုပိတ်စီးကာ မျက်မမြင်များ၏ဒုက္ခကို စာနာမှု၊ နား လည် ပေးနိုင်သည့် ခံစားမှုများအား ကိုယ်ချင်းစာတရားဖြင့် ဆောင်ရွက်နေသော မြန်မာဆိုက်ဘာမှ လူငယ်များ၊ မန်ဘာများအား မျိုးကျော်မှာ စိတ်ထဲမှ ချီးကျူးထောပနာ ပြုနေမိသည်။

MRTV - 4 ကင်မရာရှေ့တွင် အင်တာဗျူးအား အင်မတန်ရည်မွန်သော လူငယ်လေးတဦးမှဖြေကြားနေသဖြင့် အခန်းပြင်တွင်ခေတ္တစောင့်ဆိုင်းပြီးနောက် အင်တာဗျူးအပြီးတွင် ချွေးသုတ်ပြီးထွက်လာသော ထိုလူငယ်လေးအနားသို့ ကပ်ခါ မေးမြန်းလိုက်သည်။

“ ညီလေး ... မြန်မာဆိုက်ဘာဆိုတာ ဘာလဲ၊ ဘယ်ကလဲဗျ ”

“ သြော် .. ဟုတ်အစ်ကို .. ကျွန်တော်တို့ အွန်လိုင်းသူငယ်ချင်းများက စုပေါင်းပြီးအလှူပြုလုပ်ကြတာပါ။ မြန်မာဆိုက်ဘာမီဒီယာဖိုရမ် ဆိုပြီး အင်တာနက်မှာ ခေါက်ကြည့်လိုက်လေ .. အစ်ကိုတွေ့ပါလိမ့်မယ်။ မန်ဘာဝင်လုပ်လိုက်ပေါ့ ... ပျော်စရာကောင်းပါတယ်ဗျာ ”

“ ကျေးဇူးပါဗျာ ... အစ်ကိုနာမည် မျိုးကျော် လို့ခေါ်ပါတယ် .. တွေ့ရတာဝမ်းသာတယ်နော် .. ဒါထက် ညီလေးနာမည်က ... ”

“ ဟုတ်ကဲ့ ... ကျွန်တော့က indy.remy လို့ခေါ်ပါတယ်။ အတိုခေါက် အင်ဒီလို့ပဲ မှတ်ထားပါ ”

မြန်မာဆိုက်ဘာမီဒီယာဖိုရမ်မှ မန်ဘာများ ကျောင်းအုပ်ကြီးနှင့် ဓါတ်ပုံတွဲရိုက်ပြီးနောက် နေ့လည် ၁၂ ကျော်ကျော်တွင် ပြန်လည်ထွက်ခွာသွားကြသည်။ မျိုးကျော်နှင့် တင်မိုးနိုင်လည်း ကျောင်းအုပ်ကြီးထံသို့ ကျောင်း၏ လိုအပ်သည်များအားမေးမြန်းပြီး အလှူငွေထည့်ပြီးနောက် အိမ်ပြန်ခဲ့သည်။ တင်မိုးနိုင်မှ ဒဂုံစင်တာတွင် ဈေးဝယ်ချင်သည်ဟု ပြောသဖြင့် ဒဂုံစင်တာကိုလိုက်ပို့ပေးပြီး မခင်အေးဆိုင်ရှေ့တွင် ကားပါကင်ထိုးမည်အလုပ် နောက်ကြည့်မှန်တွင် လှစ်ကနဲ လူရိပ်မြင်လိုက်တာကြောင့် ဘရိတ်ကို ဆောင့်နင်းလိုက်ပြီး ကားတံခါးဖွင့်ဆင်းလိုက်ရာ မိန်းကလေးတဦး တစောင်းအနေအထားဖြင့် ထိုင်လျက်ဘယ်ခြေထောက်လေးကို ကိုင်ကြည့်နေတာတွေ့တယ်။

“ ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ ... ညီမ ”

“ ................... ”

သူမ၏ ရှေ့ဖက်မှ ပတ်ခါ မေးမည်အလုပ် ဇင် ... ဇင်မှဇင် ... ရယ်ပါ။ အလန့်တကြားဖြစ်သွားသော မျိုးကျော်၏ မျက်နှာအား ကောင်မလေးက စိုက်ကြည့်ခါ အံ့သြစွာဖြင့် ...

“ ဟင် .. ဦးလေးပါလား ... အားးး နာလိုက်တာ ”

“ တော်တော်နာနေလား ..ဆေးရုံသွားလိုက်ရအောင်လေ ”

“ ရပါတယ် ... သမီးနက်ဖြန် အလုပ်အင်တာဗျူးရှိလို့ CV လာဝယ်တာ လောလောနဲ့ ဦးကားနောက် ဖြတ်ပြေးလိုက်တာလေ .. သမီးအပြစ်ပါ ”

“ ဟာ ... မဟုတ်တာ ... ထနိုင်လား သမီး လာ .. ဦးကိုတွဲ ”

ဘေးက အအေးဆိုင်ထိုင်ခုံမှာ ခဏထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး ကားပါကင်ထိုးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကားထဲက ဟန်းဖုန်းယူပြီး တင်မိုးနိုင်အားလှမ်းခေါ်လိုက်တော့ တင်မိုးနိုင် အလောတကြီးရောက်လာတယ်။ အအေးဆိုင်မှာ တူတူထိုင်ကာ ကားနဲ့ခိုက်မိသွားတဲ့ ကောင်မလေး မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး ...

“ သမီး ... စိတ်မပူနဲ့နော် အန်တီတို့ အားလုံးတာဝန်ယူပေးမယ် .. အအေးသောက်ပြီးရင် ခဏကခိုက်မိသွားတဲ့နေရာကို ဆေးရုံသွားပြလိုက်ရအောင်နော် ”

“ ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ ... ကျေးဇူးပါပဲရှင့် ”

“ ဘယ်ဆေးရုံသွားမလဲ မိုး ... ”

“ SSC ပဲနီးတယ်လေ ကိုရယ် ... သူနာနေရှာမှာပဲ သနားပါတယ်ကွယ် ”

SSC ဆေးရုံရောက်တော့ တင်မိုးနိုင်ကပဲ အားလုံးဦးဆောင်လုပ်ပေးသွားတယ်။ ဓါတ်မှန်ရိုက်ပြီး ဆရာဝန်က ညာခြေသန်း အရိုးနည်းနည်းအက်သွားတာကြောင့် ကျောက်ပတ်တီးကိုင်ရမယ်။ ဆရာဝန်က ညနေမှ လာမယ်ဆိုတော့ ဆေးရုံမှာ ခဏစောင့်ဖို့ ပြောတာနဲ့ တင်မိုးနိုင်က ဆေးရုံခဏတက်ပြီးသေချာကုသဖို့ထားတိုက်တွန်းမှုကြောင့် SSC အထူးကုဆေးရုံအပေါ်ထပ်တွင် ဆေးရုံခဏတက်ဖို့ဖြစ်လာတယ်။ 

အပေါ်ထပ်ရောက်တော့ နပ်စ်မလေးဦးဆောင်ရာနောက် လိုက်သွားတဲ့အခါ မျိုးကျော်လွန်စွာအံသြမိတယ် ... ကုတင်နံပါတ် - ၃၁…။တိုက်ဆိုင်တာလား .. ကံကြမ္မာအလှည့်အပြောင်းလား မသိတော့ပေ။ တင်မိုးနိုင်က ဆေးရုံမှာတူမဆိုပြီး ရေးသားထားတယ်။ တင်မိုးနိုင် မျိုးကျော်အား လက်ကုပ်ပြီး အပြင်ခေါ်ထုတ်တာကြောင့် မျိုးကျော်မှာ တင်မိုးနိုင်နောက် လိုက်ပါခဲ့တယ်။

“ ကို .. ကောင်မလေးနာမည် ဇင်မေသူ ... တဲ့ ... နက်ဖြန်အလုပ်အင်တာဗျူး သွားမလို့ ခုလိုဖြစ်သွားတော့ သ နား ပါတယ် ... အမေတခု သမီးတခုနေတာ ဆိုပဲ ... မိုးတို့ရုံးမှာခန့်လိုက်မလား ... LCCI  ပြီးထားတော့ အဆင်ပြေမယ်ထင်ပါတယ် ”

“ .........   ........... ”

“ ကိုရယ် ... ခန့်ပေးလိုက်နော် ”

“ မိုး က ခန့်စေချင်တယ်ဆိုလည်း ခန့်ပေးလိုက်မယ်လေ ... ဟင်းးး ”

“ ဘာလို့ သက်ပြင်းချတာလဲ ဟင် ”

မျိုးကျော် တချက်ပြုံးလိုက်ပြီးနောက် ... “ မိုး ... ကုတင်နံပါတ် သတိထားမိလား ”

“ အင်း ... ကုတင်နံပါတ်-၃၁ လေ .. ဘာဖြစ်လို့လဲ ”

“ မိုးရဲ့ ညီမလေးကို ကိုယ်စတွေ့ခဲ့တုန်းက မိုးတက်ခဲ့တာလည်း  ကုတင်နံပါတ်-၃၁ ပဲလေ ဟိဟိ ”

“ သွား ... ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ ကိုရယ် ... ဒါမျိုးဆိုရင် သူတော်တော်မှတ်မိတယ် ”

ဒေါ်တင်မိုးနိုင် မျက်နှာလေး တချက်နီမြန်းသွားကာပြောလိုက်ပြီး ဦးမျိုးကျော်မှာလည်း သူ့အတွေးနဲ့သူ တဟားဟားရယ်မောလိုက်လေတော့သည်။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



လူနာကုတင် ၃၁ အပိုင်း ( ၅ )

လူနာကုတင် ၃၁ အပိုင်း ( ၅ )

ကိုနေနိုင်သူ ရေးသည်။

အခန်း ( ၅ )

အောင်စိုး ကျွန်တော့်ကို အရက်မသောက်ဖို့ အတန်တန်မှာ၍ အိမ်မှ ပြန်သွားလေပြီ။ ငါ ဘဝတော့ ပျက်တော့မှာလား ဘာတွေဖြစ်ကုန်မှန်းကို မသိတော့ဘူး။ အဖေနဲ့ အမေသာပြန်လာလို့ ဒီလိုပုံကိုသာ မြင်မိရင် ရင်ကျိုးမှာတော့ အမှန်ပဲ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်မှာ ခံစားရတာက ရင်နဲ့ မချိအောင်ပါပဲ ကိုယ့်ချစ်နေတဲ့ ချစ်သူက သူများနဲ့ ချစ်ရည်လူးနေတာကို ထိုင်ကြည့်နေရတဲ့ ဘဝ။ ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရ သလိုလို ချစ်ခွင့်ရသလိုလိုနဲ့ လက်လွတ်ဆုံးရှုံးရတဲ့ အဖြစ်မျိုးလောက် ခံစားရတဲ့ ခံစားမှုကအဆိုးဆုံးထင်ပါတယ်။ ကိုယ့်ကိုကိုလည်း မယုံနိုင်အောင်ပါပဲ... ဇင့် ကိုစိတ်နာသင့်ပါပြီ။ ဒီလောက် စုတ်ပြတ်သတ်ပြီး ရှုပ်ထွေးပွေလီနေတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ ဒီလောက်အတိုင်းအတာထိ ပတ်သက်လိမ့်မယ်လို့ ဘယ်တုန်းကမှ မတွေးထားခဲ့။

အမေသာသိရင် သေပြီ။ အမေက ကျွန်တော့်ကို အရမ်းမိန်းမ ယူစေချင်တယ်။ သူအမြဲပြောနေတဲ့ စကားရှိတယ်.. သား ချမ်းသာတာ ဆင်းရဲတာ ရုပ်လှတာ မချောတာတွေ အရေးမကြီးဘူး.. အရေးကြီးတာက ကိုယ့်ကျင့်သိက္ခာ ကောင်းပြီး မိန်းကလေးပီသရမယ် တဲ့။ အမေပြောတာ ဇင် လို မိန်းကလေးတော့ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့် ဇင့်ကိုပဲ ချစ်တယ်... နှလုံးသားထဲက ချစ်နေတာ.. ခက်ရပါပီ.. အံကို တင်းတင်းကြိတ်မိရင်း ... မထူးတော့ဘူးလေ.. ပေါက်တဲ့ နဖူး ဆက်သာပေါက်ပစေတော့...ငါ့ နှလုံးသားတွေ သူမရှိတော့တဲ့နောက်မှ နာကျင်နေရတဲ့ အဖြစ်မျိုးတော့ အရောက်မခံဘူး.. ဇင့် ဆီကို သွားမယ်... သူတို့ကို မရရအောင် တားမယ်..။

ညနေဘက် ဇင့် အိမ်ဘက် ကားလေးနဲ့ မောင်းထွက်လာခဲ့တယ်.. ဇင်ရေ မင်းကြိုက်တဲ့ ပုဆိုးဝတ်လာတယ်ကွာ။ မင်းရှောင်နိုင်ရင် ရှောင်ထားတော့.. ဟု စိတ်ထဲကြုံးဝါးရင်း မဲ့မိတယ်.. ဇင့် လမ်းထိပ်ရောက်တော့ အရင်ရပ်ဖူးတဲ့ ဆိုင်ကို မဝင်ရဲ မနေ့ကညက ရန်ပွဲကကောင်တွေ မှတ်မိလို့ကတော့ ထမင်းစားဖို့ သွားတစ်ချောင်းတောင်ကျန်မည်မဟုတ်။  ကားကိုလမ်းဘေးတင်ရပ် တစ်ချက် အရိပ်အခြေကြည့်ပြီး ကားပေါ်မှာ အမြဲပါတတ်တဲ့ ဦးထုပ်လေးကို ဆောင်းခါ ဇင့် အိမ်ဘက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်..။

ဇင့်အိမ်ရှေ့ ခြံတံခါးကတော့... ဟာလာဟင်းလင်း ဖွင့်ထားတဲ့ မိန်းမ.... လုပ်ပါ..လုပ်ပါ ခေါ်နေတဲ့ မိန်းမတို့ ထုံးစံအတိုင်း ခြံတံခါးလေးတောင် ပိတ်မထား။ စိတ်ထဲ ဘာကြောင့်မှန်း မသိ ဘာမဆိုင်ညာမဆိုင် ဒေါသလည်းထွက်လာတယ်။ အိမ်ပေါ်တက်တက်ချင်း ဇင့် ညီမလေးကိုတွေ့တယ်..။ ကျွန်တော့်ကို လှမ်းပြုံးပြပြီး။ ကျွန်တော် လှည့်ပတ်ကြည့်တော့ ဇင့်ကို မတွေ့သလို ဇင့်မေမေကို လည်းမတွေ့..

“ ဦးလေး လာလေ.. ထိုင်ပါ ဦးလေး..”

“ သမီး မကြီး မရှိဘူးလား ဟင် ...”

“ ရှိတယ် ဦးလေးရဲ့ မကြီး နောက်ဖေးမှာ ရေချိုးနေတယ် .. ပြီးတော့မယ် ထင်တယ် သမီး သွားပြောလိုက်အုန်းမယ်....”

“ နေနေ သမီး.. ရတယ်.. ဦးက အေးဆေးပါပဲ...သူ အေးဆေးချိုးပစေ ..ဒါနဲ့ ..သမီးတို့ အမေကော မတွေ့ပါလား....အန်တီ. နေကောင်းသွားပြီလား..”

“ မေကြီးလား ..နေကောင်းသွားပြီ ဦးရဲ့.. ဦးဝယ်ပေးတဲ့..ဆေးတွေက တော်တော် ကောင်းတယ်ပြောတယ် ... ဦးကို ကျေးဇူးတင်နေတာ မေကြီးက.. ခုမေကြီးက တရားစခန်း ၁၀ ရက်ဝင်နေတယ်.. ဟိုဘက်ရပ်ကွက်က မေကြီးညီမနဲ့.. နောက် တစ်ပတ်လောက်မှ ပြန်လာမှာ ဦးရဲ့.... ”

ကျွန်တော့် ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်မိတယ်.. အင်း.ဇင့် အမေမရှိဘူးဆိုတော့ တစ်မျိုးကောင်းတာပဲ .. ဒီကလေးပဲ ရှင်းထုတ်ရမှာပဲ.. ဘယ်လို ကြံရပမလဲ...စဉ်းစားစမ်း.. ကလေးကို ပိုက်ဆံပေးပြီး မုန့်သွားဝယ်စားခိုင်းရင်လည်း မကောင်းဘူး ခုခေတ်ကလေးတွေက ဗီဒီယိုတွေ ကြည့်တော့ ဗဟုသုတက ရနေပြီး ရိပ်မိသွားရင်မကောင်းဘူး.. ဟုတ်ပြီ...

“ သမီးက ခု ဘယ်နှစ်တန်းရောက်ပြီလဲ.. ”

“ သမီးလား ရှစ်တန်းပါ..”

“ အော် ရှစ်တန်းလား ... တော်တာပေါ့ .. မှန်း... ကြည့်ရအောင် သမီးကွန်ပါဘူး....”

ဇင့် ညီမလေးရှေ့ မှာချထားတဲ့ စာအုပ်တွေဘေးမှာ ကွန်ပါဘူး အဟောင်းလေးကို ယူကြည့်မိတယ်...

“ အယ်.. သမီးရယ်... သမီး ကွန်ပါဘူးကလည်း အဟောင်းကြီးပါလား... အသစ်လေး ဘာလေးကိုင်ပေါ့ .. သမီးရယ်....”

“ ဟီးးး... ရပါတယ်.. ကိုင်တော့ ကိုင်ချင်တာပေါ့ ..”

“ ဘာလဲ သမီး မကြီးက မဝယ်ပေးလို့လား..”

“ မကြီးကို သနားလို့ပါ.. သမီးက.. မပူဆာချင်တာ.. ဟိုဘက်အိမ်က သူငယ်ချင်းဆို သူ... တစ်မှတ်တိုင်ကျော် စတိုးဆိုင်က ဝယ်လာတာ ... တစ်သောင်းနဲ့ တစ်ထောင်ပေးရတယ်.. ဦးလေးရယ်... လှလိုက်တာလေ.. ကိုရီးယားမင်းသားလေး ကျနေတာပဲ..ဟိဟိ.. ဖွင့်လိုက်ရင်လေ.. မွှေးနေတာ အထဲမှာလဲ အစုံပဲ ခဲတံ ဘောပင်… အစုံပဲ ဦးလေးရယ်.. မှန်တောင် ပါသေးတယ်.. အဟိဟိ...”

ဇင့် ညီမလေး စကားတအားတတ်တာပဲ.. သူပြောတာ နားထောင်ရင်းမှ သတိထားမလို့.. ဟာ..ဟုတ်ပြီ.. တွေ့ပြီ..။

“ အယ်... သမီးရယ်.. ဝယ်ပါ့လား... ”

“ ဟီးဟီး...”

“ ကဲ ..သမီး... ဦလေးဝယ်ပေးမယ်... ”

“ တကယ်..”

“ ရော့.. သမီး... တစ်သောင်း ငါးထောင်.. သမီးဘာသူသမီး သွားဝယ်ခု ပိုတာ သမီးတခြားကြိုက်တာ ဝယ်ခဲ့ အချိန်ရသေးတယ်...”

“ ဟွန်း.. မကြီး ဆူလိမ့်မယ် ဦးရဲ့...”

“ သမီး မကြီးမလာ ခင်မြန်မြန် သွားဝယ်လေ.. သမီးရယ်... ဦးမပြောဘူး သမီးမကြီးကို... သွား... ”

ဇင့် ညီမလေးမှာ ယူလဲယူချင်တယ်.. သူ့ အစ်မဆူမှာ ကြောက်လို့ ထင်တယ်.. တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ် ဖြစ်နေလို့.. သူ့လက်ထဲကို အတင်းထည့်ပေးပြီး..

“ ကဲ.. ခုသွားဝယ်..သွား... ဦးလေး..စောင့်နေမယ်.. သွား...”

“ ဟီးးးးး... ဟုတ်ကဲ့.. ကျေးဇူးပဲနော်... မကြီးကို ပြောနဲ့နော်.. ပြောသာပြောတာ သမီးဆိုင်ကို မသိဘူး.. သမီးသူငယ်ချင်းကို ခေါ်သွားပြီး သွားဝယ်မယ်နော်... သမီးပြန်လာတဲ့အထိ ဦးစောင့်နေ အုန်းနော်... .. သွားပြီ ဦး...”

တယ်ဟုတ်တဲ့ငါပါလား.. ကဲ ဇင်ရေ အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိတော့ဘူး... မင်းဘဝတော့ ပျက်ပြီလို့သာမှတ်တော့.. ဟိုရုပ်ရှင်တွေ ဗီဒီယိုထဲကလို လူကြမ်းတော့ ရောက်လာပြီ.... ဟားဟားဟား.. ပြောနေတုန်း ဇင့် အသံကြားရပါပြီ...

“ ညီမလေး ...ညီမလေးရေ... မကြီးအတွက် သနပ်ခါးသွေးထားလား......”

ပြောရင်း ရင်လျားလေးနဲ့ နောက်ဖေးမှ တဆင့် အိမ်ထဲသို့ ဝင်လာပြီး သူ့အခန်းပေါက်ဝတွင် ရပ်နေပြီး ကျွန်တော့်ကို မြင်သွားတော့ ဇင် လက်ကလေးကို ရင်ဘတ်ကို အုပ်ရင်း တန့်သွားတယ်.. ကျွန်တော်ဇင့်ဆီ သွားလိုက်တယ်..။

“ ရင်လျားလေးနဲ့ လည်း တမျိုးလှတာပဲနော်...”

“ ကိုကြီးပြန်တော့ ... ညီမလေးကော ဘယ်ရောက်သွားလဲ...”

“ မုန့်သွားဝယ် ခိုင်းလိုက်တယ်... ကိုကြီးတို့ သုံးဆယ်ငါးမိနစ်တော့ အချိန်ရမယ် ထင်တယ်...ဇင်ရဲ့ ”

မျက်ခုံးလေးပင့်ပြရင်း သူ့ကို လှမ်းဖက်မယ် လုပ်တော့ ဇင် နောက်ကို ဆုတ်သွားလို့... ကျွန်တော်တစ်ချက် ဒေါ သ ထောင်းကနဲ့ ထသွားတယ်.. ငါက ဘာဖြစ်နေလို့လဲ.. နင်ကများ... ရှေ့တိုးပြီး ဇင် လက်လေး ရင်မှာ အုပ်ထားတဲ့ ကြားက သူ့ရင်ညွန့်က ထမီကို လှမ်းဆွဲလိုက်တော့...

“ လွှတ် ....  လွှတ်နော်.. ကိုကြီး.. အော်မှာ....”

“ အော် ..စမ်းပါ...ခု အော်လိုက်စမ်းပါ...”

ဇင်...မအော်ရဲပါ .... သူ့ထမီအထက်ဆင်စက ကျွန်တော့ လက်ထဲမှာမို့ ထပ်ဆွဲလိုက်တော့ ဇင် ထပ်ရုန်းပြန်လို့ ကျွန်တော်ဒေါသထွက်ခါ အားနဲ့စောင့်ဆွဲလိုက်ရာ ဇင့် ထမီကျွတ်ထွက် သွားတော့လေသည်..။

ဇင့် ထမီကို ပြန်ကုန်းကောက်ဖို့ အလုပ် ကျွန်တော်သူ့ကို ဖက်ပြီး ချုပ်ထားလိုက်တယ်။ ဇင် ရုန်းနေတုန်း ကျွန်တော့လက်က ဇင့်ရဲ့ ရွှေခရုလေးကို လက်ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ဇင် ထပ်ပြီးရုန်းနေလို့ သူမျက်နှာကို စေ့စေ့ ကြည့်ရင်း ဇင့်ရွှေခရုလေးရဲ့ အက်ကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း ပွတ်သပ်နေရာမှ လက်ခလယ်နဲ့ အထဲကို ထိုးနှိုက်လိုက်လေသည်။ ဇင် ..ကျွန်တော့်ကို အံကျိတ် မျက်ထောက်နီကြီးနဲ့ ကြည့်နေပြီးမှ မျက်နှာလေးမဲ့ပြီး ခေါင်းလေးငုံ့ကာ ကျွန်တော့် ရင်ဘတ်ပေါ် ခေါင်လေး မှီသလိုနေရတော့တယ်။ ဇင့် ရွှေခရုလေးဆီကဘာချောဆီမှ မထွက်သေးတော့ သူ့အတွက်ခံရခက်နေမယ် ဆိုတာ သိနေပေမဲ့ လောလောလတ်လတ်ရေချိုးထားတာကြောင့် ရေအနည်းငယ်စိုစွတ်နေတာ ကြောင့် ဇင်သက်သာသေးသည်။

ကျွန်တော်က သူ့ကို နာနာကျည်းကျည်းကို ဖြစ်စေချင်တာ ... သူ ခေါင်လေးမော့ပြီး ကျွန်တော့်လက်မောင်းတွေ ကိုင်ရင်း အသနားခံသလို ကြည့်နေတယ်။ ကျွန်တော့်မျက်နှာ သူ့ကိုသေချာစိုက်ကြည့်၍ အံကြိတ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်လက်ခလယ်ကို ထပ်ထိုးထည့်ပြီး အပေါ်ကို ဆွဲမလိုက်တာကြောင့် သူ့လက်ကလေးက ကျွန်တော့်လက်ကို လှမ်းကိုင်ပြီး အတင်းပြန်ချွတ်နေတယ်။ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ နာနေတဲ့ သဘောရှိတာနဲ့ အသာလေး ပြန်လျော့ချ လက်ချောင်းလေးကို ပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး ဇင့် ရွှေခရုလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ဇောင်းလိုက် ပွတ်သပ်ပေးနေတော့ သူ့စိတ်တွေ လျော့လာရပြီ ထင်ပါတယ် ကျွန်တော့်ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲ ဖြည်းညင်းစွာဝင်ရောက်လာပြီး ဖက်ထားတော့တယ်။ နောက် သူလက်ကလေးတွေကလည်း အငြိမ်မနေတော့ပေ။ ကျွန်တော့် ဒုတ်ကို လှမ်းစမ်းနေရင်း ကျွန်တော့် မျက်နှာကို မော့ကြည့်ရင်း.....

“ ကိုကြီးရယ်... ခက်ပါပြီ.. ညီမလေး ပြန်လာရင် မကောင်းဘူး မြန်မြန်လုပ်တော့နော်...”

ပြောပြော ဆိုဆိုနဲ့ ကျွန်တော့်လက်ကိုဆွဲခါ... ကုတင်ဇောင်းနားတွင်ပင် ပေါင်ကို တန်းကားပေးထားတော့တယ်... ကျွန်တော် ပုဆိုးကို အမြန်ချွတ်ပြီး ထောင်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ဒုတ်ကို ဇင့်ရှေ့တွင် လေးငါးချက်လောက် ဂွင်းတိုက် လိုက်တယ်။ ဇင် ကတော့ မျက်နာငယ်လေးနှင့် အတင်းဆွဲလို့သာခေါ်နေတော့တယ်။

ကျွန်တော်ချက်ခြင်း မလုပ်ချင်သေးပါ။ ဇင့် ရွှေခရုလေးကို မြင်မိတော့ နမ်းချင်တဲ့ စိတ်တွေက တဖွားဖွားဖြစ်လာတာ ကြောင့် ဒူးလေးထောက်ပြီး လျာလေးနဲ့ ဇင့်ရွှေခရု အစိလေးက အစ နှုတ်ခမ်းသားတွေကတဆင့် အထဲကို လျှာလေးနဲ့ ထိုးထည့် ပစ်လိုက်တယ်။ ဘယ်လောက်မှ ကြာကြာမလုပ်လိုက်ရ ဇင် ကျွန်တော့်ခေါင်းကို အတင်းဆွဲယူပြီး လုပ်ခိုင်းနေတော့တာမို့ ကျွန်တော့်ဒုတ်ကို ဇင့် ရွှေခရလေးထဲကို ဖြည်းဖြည်းခြင်း ထိုးထည့်လိုက်တော့တယ်။ ဇင့် အိမ်မှာ လုပ်ရတာ စိတ်ထဲ အရသာတစ်မျိုး ဖြစ်မိတယ်။ 

ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ ဇင့်အိပ်တဲ့ မိန်းကလေး အိပ်ခန်းမို့ထင်တယ်။ ကိုယ့်ဒုတ်ကို ဖြည်းဖြည်းထည့်နေတော့ စိတ်ထဲ အထဲကိုဖြဲဝင်သွားသလို ခံစားရတယ် အဆုံးထိအောင် ထည့်ပြီးပူးကပ်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးမှ အချက်မှန်မှန်လေး ဆောင့်ထည့်နေရင်းမှ ဇင့်နို့ကို ကုန်းစို့မယ် လုပ်တော့.. မစုပ်နဲ့ အုန်းတဲ့.. မြန်မြန်လေး အရင် ဆောင့်အုန်း ဆိုတာနဲ့ ခပ်မြန်မြန်လေး အားနဲ့ ဆောင်နေလိုက်တာ ဇင့် ကုတင်လေး သံစုံတီးဝိုင်းလေလို ဖြစ်လာလို့ အရှိန်နည်းနည်း ပြန်လျော့ပြီး ဇင့်ကို ကုတင်အောက်ကို ဆွဲခေါ်ပြီး ကုတင်ကို လက်ထောက်ခါ ဖင်ကုန်းထားခိုင်းပြီး နောက်ကနေ ထိုးထည့်၍ အားကုန်ဆောင့်ထည့် လိုက်တော့တယ်။

“ ကိုကြီး ..ပြီးခါနီးရင် ပြောနော်....”

“ ဘာလို့လဲ.. ”

“ ပြီးခါနီး ရင်သာပြောပါ.. မြန်မြန်လုပ်..”

ခုမှ လုပ်တာမကြာသေးဘူး ပြီးရင်ပြောက အရင်လာနေတယ်.. စိတ်ထဲ တင်းခနဲ့ ဖြစ်ပြီး မပြီးအောင် စိတ်ကိုအတည်ငြိမ်ဆုံးထားပြီး စိတ်ထဲ ဒီလုပ်နေတဲ့ အထဲမှာ အာရုံမရောက်အောင် ဇင့် အခန်းထဲကို မျက်လုံးက လိုက်လျောက်ကြည့်နေမိတယ်။ ဇင်ကတော့ ဖင်ကုန်းပြီး ငြီးသံသဲ့သဲ့လေးနဲ့ အတူ အပီပြင်ယူနေတယ်။ တချက် တချက် နောက်ပြန်တောင် ဆောင့်လိုက်သေး.. ကျွန်တော်ကတော့ ဇင့် မှန်တင်ခုံမှာ ဘာတွေတင်ထားတာလဲ ဇင့် သဘက်စောင်လေးက ဘာအရောင်.. မျက်နှာကျက်တွေ လိုက်ကြည့်နေတယ်။ ဘယ်လိုပဲကြည့်ကြည့်ပါ ကိုယ့်အကောင်က ပြီးချင်လာသလို ရှိလာတာကြောင့် အချိန်တွေကို နှမျောတာနဲ့ ဒုတ်ကို အထဲထိ ထိုးထည့်ထားရင် ခဏရပ်ထားလိုက်တယ်။ ဇင်နောက်လှည့်ကြည့်ပြီး.. လုပ်လေ..ဘာလုပ်နေတာလဲ..တဲ့... ဘာမှ မဟုတ်ဘူးး မောလို့ ဆိုတော့… သက်ပြင်းရှည်ကြီးချပြီး...

“ လုပ်ချင်တော့လည်း သူပဲ... ဒီမှာ ဇင် ပြီးခါနီးမှ ဟာ.... ဝူးးးးး. အားး.....”

ဇင် စိတ်မရှည်တော့ပါ ကျွန်တော့်ကို.. ခဏနားထားလို့ ထင်တယ် ပြီးချင်တာ ခဏရပ်သွားလို့ ဇင့် ပေါင်တဖက်ကို မြှောက်ပြီး နောက်ကနေ ထပ်နေလုပ်နေတုန်း အချက် နှစ်ဆယ်လောက်မှာ ဘယ်လိုမှကို မရလို့ လူလည်း အရှိန်လေးနဲ့ လုပ်လာတော့ ဇင် သိသွားဟန်တူတယ်... ဒုတ်ကို အမြန်ဖြုတ် ကျွန်တော့်ရှေ့ ဒူးထောက် ကျွန်တော့် ဒုတ်ကို အငမ်းမရ ဆွဲယူကာ စုပ်ပါတော့တယ်။ ကျွန်တော်လည်း ဘာမှကို မပြောတော့ပါ။ ပြီးလဲ ပြီးချင်နေပြီမို့ ဇင့် ခေါင်းလေးကို ကိုင်ရင်း ..

“ ကိုကြီး ပြီးတော့မယ် ဇင်... ပြီးတော့မယ်နော်...”

ကျွန်တော့်ဒုတ်ကို စုပ်နေရင်း တန်းလန်း ခေါင်းလေး ငြိမ့်ပြတယ်..သူသိတယ် သူ့ပါးစပ်ထဲသာ ထည့်တော့ ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ပေါ့... ဇင့် စုပ်ချက်က သွက်လှသလို ကျွန်တော့်နောက်က ဖင်ကိုပါ ဆုပ်ကိုင် ကုပ်ခြစ်နေလို့ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ပဲ.. ဇင့် ပါးစပ်ထဲတွင် သုတ်တွေ အကုန်ထွက်ကုန်တော့တယ်။ ဇင် တကယ် နား လည်တာပဲ ပါးစပ်ထဲ သုတ်တွေ ရောက်နေတုန်းတောင် မရပ်ဘူး ဆက်ပြီး စုပ်ပေးနေတုန်းပါ.. သုတ်ထွက်နေတဲ့ အချိန်နဲ့ သုတ်ထွက်ပြီး သွားလို့ ခဏတာအထိ အကောင်းဆုံး အချိန်မို့ ဇင် သိလို့ မရပ်ပဲ စုပ်နေလိုက်တာ ... ကောင်းတာတွေ ကျော်လာတော့ ကျွန်တော့ ဒုတ်ယားလာသလို ခံစားရတော့မှ သူခေါင်းလေးကိုကိုင်ပြီး တွန်းထားလိုက်တော့မှ ကျွန်တော့်ကို မော့ကြည့်ပြီး ဖြည်းညင်းညင်သာစွာ နောက်ဆုံး သုံးချက်လောက်ဆုပ်ပြီး ပါးစပ်ကို တင်းကြပ်နေအောင် ကပ်စုပ်

ပြီး ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ဒုတ်မှာ သုတ်တစက်လေးတောင် မကျန်အောင်ပါပဲ.. ရှင်းလင်းသွားတော့တယ်..။ ဇင် ပါးစပ်လေး ပိတ်ပြီး ကျွန်တော့်ကို မျက်ရည်လေးစို့ပြီး မောကြည့်နေတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ ဘာပြောလို့ ဘာလုပ်ရမှန်းတောင် မသိဘူး။ နောက်မှ ဇင် သူလက်ဖဝါးလေးကို သူပါးစပ်ရှေ့ခံပြီး သုတ်တွေကို အပြင်ကိုထွေးထုတ်ပြီး ပြတယ်။ နောက် နီးစပ်ရာ အင်္ကျီလေးနဲ့ သုတ်လိုက်တယ်။ အဲဒီ အင်္ကျီလေးနဲ့ပဲ သူ့ပါးစပ်တွေကို သုတ်ပြီး ကျွန်တော့်ဒုတ်ကို ဆွဲယူပြီး ယုယုယယ သုတ်ပေးနေလိုက်တာ ကျွန်တော်ဖြင့် အားနာတဲ့ စိတ်တွေ ဖြစ်မိသလို ရင်ထဲ ပိုပြီး ချစ်မိလာတော့ပါတယ်။

...................................................................................................................................

ဒီနေ့လည်း မျိုးကျော်ရုံးမတက်ပေ။ တင်မျိုးနိုင်မျက်လုံးတွေက ရုံးခန်းတံခါးဆီသာ ရောက်နေတယ်။ တံခါးဖွင့်သံကြားတိုင်း မျိုးကျော်များ ဝင်လာသလားလို့ ကြည့်ရတာအမော ... ကြာလာတော့ အောင်စိုး စိုးရိမ်လာတယ်နဲ့ တူပါတယ်။ တင်မိုးနိုင် စားပွဲနားလာပြီး စာရင်းတွေ လာပေးဟန်ပုံစံဖြင့် မကြားတကြား လေသံလေးနဲ့...

“ ဒီကောင်နဲ့တော့ ခက်ပြီ... ဒီနေ့လည်း မလာပြန်ဘူးထင်တယ်.. ကြီးမှ ဝက်သက်ပေါက်တဲ့လူတွေ အတော်ဆိုးတာဆိုတာ ခုမှပဲ မြင်ဘူးတော့တယ်”

အောင်စိုးရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ပါပါ ပြောလိုက်သော စကားကြောင့် တင်မိုးနိုင် အောင်စိုးကို မျက်နှာလေးငယ်ပြီး မော်ကြည့်နေမိသည်။

“ ပြောစမ်းပါအုန်း... နင်တို့တွေ ဘာဖြစ်ကြတာလဲ... ဒီကောင်ကြီးနင့်အပေါ် စိတ်တွေ တအားယိုင်လာတယ်ဆိုတာ ငါသိပါတယ်။ နင်ကလည်း ငါတို့ကို လျှိုရမယ့်သူတွေမှ မဟုတ်တာ။ .. ခုကြည့် ငါတို့မှ ဝင်မထိန်းရင် အပျက်အပျက်နဲ့ နှာခေါင်းသွေး ထွက်မယ်နော်.. ”

ဆိတ်ဆိတ်နေခြင်းဟာ ဝန်ခံခြင်းဆိုတာ ဖြစ်သွားတာလား၊ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ စိတ်ထဲ ရှက်ခြင်း ဝမ်းနည်းခြင်း ကြောက်ခြင်း သိက္ခာကျခြင်းလား လူမိသွားခြင်းလားဆိုတာမသိ။ အောင်စိုးကိုတောင် ထပ်မော်မကြည့်ရဲ့တော့ပဲ အသာခေါင်းငုံ့ပြီး စာရွက်ပေါ် ဘောပင်နဲ့ လျှောက်ခြစ်နေမိတယ်။

“ နင်တို့ဟာ... အသက်လည်း မငယ်တော့ဘူး.. ဘာလို့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်အပြန်အလှန် မာနတွေ ထားနေတာလဲ.. ဘာလဲ နင်က သူ့ကို လုံးဝကို မကြိုက်တာလား။ ဒါမှမဟုတ် သူဒီလို ဖြစ်နေတာကို ဆက်မြင်ချင်နေသေးတာလား ... မဟုတ်ရင်လည်း ရှက်နေတာလား ... ဒါသဘာဝပါဟာ.. သနားပါတယ် ဒီကောင်ကြီး ကြည့်ပါဦး။ အချစ်ကျွန်ကြီးကို လုံးလုံးဖြစ်သွားတာ။ ငါတော့ အံ့သြသလို ဒီကောင် ဒီလိုစိတ်တွေ ဒီအသက်အရွယ်ရောက်မှ ဘယ်လို မျက်စိလည် ရောက်လာပါလိမ့်နော်...”

အတွင်းရေးတစ်ခုကို သိသွားလို့ ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားဟန်နဲ့ အောင်စိုးပြောနေပေမဲ့ အောင်စိုးပြောတာ အမှန်တွေကြီးပါ။ တင်မိုးနိုင်စိတ်ထဲ မျိုးကျော်ပဲ ဝင်ရောက်နေတာမို့ အောင်စိုးကို စကားလည်း  ပြန်မပြောတော့ပါ... ငါမှားတာပါဟု ပြောနေတဲ့ ပုံစံနဲ့ သက်ပြင်းလေးချမိတယ်။ အောင်စိုးလည်း သက်ပြင်းလေးအသာချပြီး သူ့စားပွဲကို ပြန်သွားထိုင်နေတော့တယ်။

ဟုတ်တယ်.. အောင်စိုးရယ်.. ငါသူ့ကို ခု အရမ်းကိုချစ်လာတယ်.. အရမ်းကိုစွဲလန်းလာတယ်။ ဒါကိုယ့်ကိုကိုယ် ညာလို့ ရတဲ့ ကိစ္စမဟုတ်သလို ငါ့နှလုံးသားကို ညာလို့ရတဲ့ ကိစ္စမှမဟုတ်တာ.. ဟုတ်ပြီ။ ခုချိန်ကစပြီး ငါ့ရဲ့ဦးနှောက်တွေ ငါရဲ့သိက္ခာတွေ ငါ့ရဲ့အရှက်တွေကို စွန့်ပစ်တော့မယ်။ ငါ့နှလုံးသား စေခိုင်းတဲ့ အတိုင်းလိုက်လုပ်တော့မယ်... ဟုတ်တယ်။

မျိုးကျော်တောင် သူ့ငါ့ကို ချစ်တဲ့ အချစ်တွေကိုတောင် သူ့ဘဝပျက်လုနီးထိတောင် သက်သေပြနေတာပဲ.. ဟာ.. ဟုတ်တယ်။ သေချာစဉ်းစားကြည့်ရင် ငါမတရားဘူး..။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် စိတ်တိုလာမိသလို မျိုးကျော်ကိုလည်း သနားလာမိလို့.. တစ်ထိုင်ထဲဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ မျိုးကျော်ကို မိမိရဲ့ဘဝလေးနဲ့ ပေးဆပ်ပြီး သူ့ကိုပြန်လန်းဆန်းအောင် လုပ်ရမယ်...

မျိုးကျော်ရယ် ငါခုလိုတွေးတော့ဟယ် ငါစိတ်ထဲ ပေါ့ပါးသွားသလို အချစ်..ဆိုတဲ့ ခွန်အားကြောင့် ထင်ပါရဲ့ ငါသတ္တိတွေ ရှိလာတယ် ... နင့်ကို ငါအရမ်းချစ်တယ်ဟယ် ငါဘာမဆို လုပ်တော့မယ် နင့်အတွက်...

................................................................................................................

ဒီနေ့တော့ မျိုးကျော်တယောက် အင်းအားတွေ လန်းဆန်းမှုတွေနဲ့အတူ အလုပ်မဆင်းပဲ သင်္ကန်းကျွန်းဘက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ လာရတဲ့ အကြောင်းအရင်းကတော့ဇင်တို့ မိသားစုလေးအတွက် ဇင့်ကို အသိမပေးပဲ တိုက် ခန်း ဝယ်ပေးချင်လို့ ထွက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ညက ဇင်ပေးတဲ့ ကတိစကားတွေ ကျွန်တော့်ကို ချစ်တယ်ဆိုတဲ့စကားလေးတွေ ကျွန်တော်နဲ့ အတူတူနေတော့မယ်.. သူ့ဘဝမှာ ပြည့်စုံဖို့ လိုတယ်ဆိုတာ သူနားလည်လာပါပြီ ဆိုပြီး ကျွန်တော့်ကို အထပ်ထပ်ပြောခဲ့တာလေးတွေ နားထဲကြားယောင်နေမိတယ်။ ညက ဇင့်ညီမလေးရောက်လာတော့ ပြန်တော့မယ် ဟန်ဆောင်ပြီး အိမ်ရှေ့ထွက်ပြီး အိမ်နောက်ဖေးဘက်မှာ ဇင့်ညီမလေး မအိပ်မချင်း နှစ်ယောက်သား ထိုင်စောင့်နေခဲ့ကြတယ်။ ဇင့်ညီမလေး အိပ်တော့ ဇင့်အခန်းထဲ  နှစ်ယောက်သား တိုးတိုးတိတ်တိတ် ချစ်ရည်လူးရတာလေးကလည်း အရသာတစ်မျိုးမို့ တစ်သက်မမေ့နိုင်စရာမရှိ။ 

သေချာပြန်စဉ်းစားကြည့်ရင် ညက ဇင်အပြုအမူတွေ တကယ့်ကိုမိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ တူလွန်းလှပါတယ်။ ကိုယ့်ကိုလည်း အိမ်ဦးနတ် ယောက်ျားတစ်ယောက်လို အပြုအမူမျိုးနဲ့ ကြင်ကြင်နာနာဆက်ဆံလာတော့ မျိုးကျော် စိတ်ထဲ အရာရာကို ခွင့်လွှတ်တဲ့ စိတ်တွေဖြင့် ဘာမှကိုမမြင်တော့ပါ။ ဇင် မျိုးကျော်ရင်ခွင်ထဲမှာ တစ်ညလုံး ငြိမ်သက်စွာ အိပ်နေပုံလေးက ဘဝတစ်ခုလုံးကို ယုံကြည်စိတ်ချအပ်နံှထားသည်နှယ်။

ခေါ်နှိုးလည်း မထဘူး။ တွန်းနှိုးလည်းမထဘူး။ မျိုးကျော် တအားရယ်ချင်နေမိတယ်။ သူ့ လုပ်ရပ်ကို။ ဇင့်ကို နှိုးမရလို့ ဇင့်ရွှေခရုလေးထဲကို လက်ချောင်းလေးနဲ့ သက်သက် နောက်ကနေ ဆက်ကနဲ့ ထိုးထည့်လိုက်တော့.. ဇင်မျက်လုံးလေးပြူးပြီး ကျွန်တော့်ရင်ဘက်ကို စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနဲ့ လာထုတော့ ကျွန်တော့မှာ ရယ်လိုက်ရတာ။ နောက်တော့ အတင်းဖမ်းချုပ်ပြီး အနမ်းလေး တရပ်စပ်ပေးလိုက်တော့ သူငြိမ်ကျသွားပြီး ကျွန်တော့်ကို မျက်လုံးလေးဖွင့် မော်ကြည့်နေပုံလေးက တကယ့်ကလေးကလေး တယောက်လိုပါလား။ ကျွန်တော့်ရင်ကို တကယ်ကို အေးမြစေတာပါ။ အချစ်ဆိုတာကို ကောင်းကောင်းကြီး နားလည်လိုက်ပါတယ်။

အချစ်ဆိုတာ ကိုယ်ကပဲ ချစ်နေရရင် လုံလောက်သလို ကိုယ့်ချစ်နေရတဲ့ ကိုယ့်ချစ်သူရဲ့ အချစ်နဲ့ပတ်သက်တဲ့ တုန့်ပြန်မှုသေးသေးလေး ရရုံဖြင့်ပင် အရာရာကို ခွင့်လွှတ်နိုင်စွမ်းနဲ့အတူ အကောင်းမြင်တဲ့ စိတ်တွေက အနိုင်ယူသွား တတ်တာပဲလို့ တွေးမိရင်း မျိုးကျော်ရင်ထဲ အင်အားတွေ တဖွားဖွားတိုးလို့သာလာတော့တယ်။ သင်္ကန်းကျွန်းဘက်ရောက်တော့ မိတ်ဆွေ ပွဲစားတစ်ယောက်လိုက်ပြတဲ့ တိုက်ခန်းကို လိုက်ကြည့်တယ်။ ဇင်တို့မိသားစုလေး နေပျော်မဲ့နေရာလေးမို့ နောက်နေ့ ဇင့်ကို ခေါ်လာပြီးပြမယ်လို့ စိတ်ကူးလိုက်မိတယ်။ ဇင် ပျော်မှာသေချာပါတယ်။ ဒီအိမ်လေးက ဇင့် အမေနဲ့ ဇင်ညီမလေး အတွက်ပါ.. ဇင်ကတော့ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲ ခေါ်ထားမှာမို့ စိတ်ကြိုက်အားလုံးဖြစ်စေရမယ်။

တိုက်ခန်းကြည့်ပြီး စိတ်လက်ပေါ့ပါးစွာနဲ့ ကားလေးမောင်းပြီး ပြန်လာတော့ အမှတ်တမဲ့ လမ်းဘေးက ရွှေဆိုင်ဘက် မျက်လုံးက ရောက်သွားတယ်။ ကားကိုခဏရပ်ရင်း စဉ်းစားမိလိုက်တယ်။ ဇင်နဲ့ ကျွန်တော့်အတွက် စေ့စပ်လက်စွပ်လေး စိတ်ကူးထဲ ရေးခနဲ့ ပေါ်လာလို့ ကားပေါ်က ဆင်းကာရွှေဆိုင်ထဲ ဝင်မိတယ်။ ဆိုင်ထဲရောက်လို့ ဆိုင်ကဝန်ထမ်းလေးက မေးတော့ “ စေ့စပ်လက်စွပ် ” လို့ ပြောလိုက်တော့ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်ပြီး ပြုံးစိစိလုပ်နေတော့ မျက်နှာကို ခပ်တင်းတင်းထားလိုက်တော့ ကောင်မလေးမျက်နှာပိုးသတ်ရင်း လက်စွပ်တွေကို ထုတ်ပြတယ်။ 

လက်စွပ်တွေကို ကြည့်လိုက်တော့ ဇင်လဲ ကြိုက်မယ့် ကျွန်တော်လည်း ကြိုက်တဲ့ အခေါက်ရွှေနဲ့ လုပ်ထားတဲ့ မောင်းကွင်းလေး နှစ်ကွင်းကိုသွား သဘောကျမိတယ်... ဘယ်လောက်သားရှိလဲ ဆိုတော့ နှစ်ကွင်း ငါးမူးသားပါတဲ့.. ဈေးနှုန်းမေးကြည့်တော့ သုံးသိန်းဝန်းကျင်ပဲ ရှိတာကြောင့် ဒီထက် ဈေးကြီးတဲ့ တစ်ကျပ်သားနဲ့ လုပ်ထားတဲ့ မောင်းကွင်း ၂ ကွင်းကို ကြည့်မိတော့ ပြူးပြဲပြဲကြီး ဖြစ်နေတော့ စောစောက ငါးမူးသားကို ၂ ကွင်းလုပ်ထားတဲ့ လက်စွပ်လေးကို ပိုသဘောကျမိတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ တခါထဲငွေချေပြီး ယူလာခဲ့တော့တယ်။ ညကြရင် ဇင့်အိမ်ကို သွားမယ် ဇင့်ကို အပြင်ကို ခေါ်ထုတ် နေရာကောင်းကောင်း ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ ထိုင်ပြီး ဇင့်ကို လက်ထပ်ခွင့်တောင်း ပြီး လက်စွပ်လေးကို ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် ဝတ်ပေးမယ်လို့ ကိုယ့်စိတ်ကူးနဲ့ ကို ပြောနေမိတယ်။

ညဘက်ရောက်တော့ ရေမိုးချိုးပြီး ဇင့်အိမ်ဘက် ထွက်လာဖို့ ပြင်တော့တယ်။ လက်စွပ်လေးတော့ မေ့ကျန်မှာစိုးလို့ သေချာထည့်လာခဲ့တယ်။ ဇင့် အိမ်ရောက်တော့ဇင့်ကို မတွေ့ပေ။ ဇင့်ညီမလေးသာ အိမ်ထဲမှာ စာကျက်နေရင်း ကျွန်တော်လာမှန်းသိလို့ အိမ်ပေါ်မှ ပြေးဆင်းလာတယ်...

“ သမီး... သမီး..မကြီး မရှိဘူးလားဟင်...”

“ ဟင်.... ဦးလေးဆီ သွားတာမဟုတ်ဘူးလား..”

“ ဟင်....”

“ သိပါဘူး မကြီးရယ် အဝတ်အစားအိတ်နဲ့ ၈ နာရီလောက်က ထွက်သွားတာပဲ... ”

သိလိုက်ပြီ... ဇင့် ကျွန်တော့်ကို လိမ်သွားပြီဆိုတာ... ကျွန်တော် လူတစ်ကိုယ်လုံး အင်အားတွေ မရှိတော့သလို ခံစားရပြီး ပစ်လဲှချင်မိသည်။ ဇင်ရယ် ပိပိရိရိကို လိမ်သွားတာပဲ။ လုပ်ရက်လိုက်တာကွာ... ဇင့်ကို ဆုံးရှုံးလို့ ဝမ်းနည်းတာလား။ ရှက်တာလား၊ ဒေါသထွက်တာလားမသိ။ သေချာတာကတော့ ဇင့် ကို အဆုံးမခံချင်သလို ဇင် ပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော်ပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီလူ့လောကမှာ မရှိမှ ကောင်းမှာ... လက်သီးကို ဆုပ်... အံကိုခပ်တင်းတင်းကြိတ်ခါ အနီးဆုံးကားဂိတ်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဇင် တစ်နေ့ညက သူ့ချစ်သူကောင်လေးကိုပြောတဲ့ ပဲခူးကို သွားမည့်ကားကို စုံစမ်းကြည့်တော့ ထွက်သွားတာ နာရီဝက်လောက်ရှိပြီတဲ့.... တောက် တစ်ချက်ခေါက်လိုက်ပြီ.. ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် မိမိကားနဲ့ဆို မှီနိုင်လောက်တာမို့ ပဲခူးဘက်ကို အပြင်းမောင်း ထွက်လာခဲ့တော့တယ်။

ညကြီး ရန်ကုန်ပဲခူးကားလမ်းမှာ ကိုယ်တစ်ယောက်တည်း မောင်းနေသလားအောင့်မေ့ရတယ်... ဘယ်သူမှမရှိ ... ကားကို အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ မောင်းနှင်နေတာကြောင့် ကားလမ်းဘေး ဝဲဘက်ဝဲယာက သစ်ပင်တွေ တရိပ်ရိပ်ကျန်ခဲ့ပုံတွေ ကိုယ့်ကို နောက်ပြောင်နေသလိုလို ဇင် လုပ်သွားတဲ့လုပ်ရပ်က ကျွန်တော့်အသည်းထိအောင် တဆစ်ဆစ်နာလှတာမို့ မျက်ရည်အလိုလို ကျလာမိတယ်။ လူက တဆတ်ဆတ်တုန်လာလို့ ကားကို အတက်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားထိန်းပြီး မောင်းနေတုန်း.. ရှေ့ကဓာတ်တိုင် ၁၀ လောက်အကွာမှာ လူတွေ ကားလမ်းပေါ်မှာ ပြည့်နေပြီး လမ်းပိတ်နေလို့ ကားကို အရှိန်လျော့လိုက်တယ်။ သေချာအနားရောက်လို့ ကြည့်မိတော့ လမ်းပေါ်မှာ လူ ၂၀ ယောက်လောက်က ဒဏ်ရာရတဲ့သူနဲ့ ကူညီဖေးမတဲ့ သူနဲ့... ကားလမ်းဘေးကို ကြည့်လိုက်တော့ ခရီးသည်ကားကြီးတစ်စီး လမ်းဘေးရေမြောင်းကြီးထဲ ထိုးကျလို့နေတယ်။

ရင်ထဲ ဒိန်းကနဲ့ ဖြစ်သွားတယ်။ ကျွန်တော်ညတိုင်းမက်တဲ့ အိမ်မက်ထဲကနေရာပဲ။ ဇင်တို့ ကားမဟုတ်ပါစေနဲ့ ပါးစပ်ကအထပ်ထပ် ဆုတောင်းရင်း ကားကို လမ်းဘေးချရပ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် ကားပေါ်မှ ဆင်းခါ ကားမှောက်ရာသို့ ပြေးသွားမိသည်။ လမ်းပေါ်ကလူတွေကို ကြည့်တော့ သတိရတဲ့ သူက ရလို့ မရတဲ့သူက မရ။ ဒဏ်ရာမရတဲ့ သူက ဒဏ်ရာရတဲ့သူတွေကို ပြုစုနေသလို အချို့က ရေရှိတဲ့ မြောင်းထဲ တစ်ဝက်ကျနေသော ကားထဲမှာ ဒဏ်ရာရပြီး ကျန်နေတဲ့ လူတွေကို ဆွဲထုတ်နေကြပြီ။ အော်သူအော် ငိုသူကငို သွေးရူး သွေးတန်းနဲ့ ထပြေးတဲ့သူက ထပြေး ကမ္ဘာပျက်နေသလိုပါပဲ။ ဒဏ်ရမရတဲ့သူ တစ်ယောက်ကို မေးကြည့်လိုက်တယ်။

ဒီကားက ဘယ်ကားဂိတ်က ထွက်တာလဲ ဆိုတော့ ကျွန်တော်သွားရှာတဲ့ ကားဂိတ်က ဖြစ်နေတော့ ဇင်တို့ ကားဆိုတာ သေချာသွားပြီးလေ.. လမ်းပေါ်ကလူတွေကိုသေချာလိုက်ကြည့်တော့ ဇင်မပါသေး ... ဒါဆိုရင် ... လမ်းဘေး ရေမြောင်းကြီးထဲ မှောက်နေတဲ့ ကားကိုတစ်ချက် ကြည့်လိုက်ပြီး... ဇင် ဘာမှမဖြစ်ပါစေနဲ့လို့ တစ်ချက် ဆုတောင်းပြီး ခုန်ဆင်းပြေးသွားမိတယ်။

ကားနားရောက်မှ သေချာကြည့်မိတော့ ကားက ပက်လက်လန်နေပြီး ရေတဝက်လောက် မြုပ်နေပြီ။ ကားထဲရေတွေဝင်ပြီး အထဲမှာကျန်သေးတဲ့ လူတွေဘယ်လိုများနေမလဲဆိုတာ စဉ်းစားလိုက်ရင် ကြောက်စိတ်တောင် ပေါ်လာလို့ တဆတ်ဆတ်တုန်လာတယ်။ ဘေးနားကလူကိုမေးကြည့်တော့ ဘယ်နှစ်ယောက်ပါလဲ ဆိုတော့ ခရီးသည် အယောက် ၄၀ ကျော်လောက်ပါတယ်တဲ့။ အခုအပြင်ရောက်တာ ၃၀ လောက်ပဲရှိသေးတယ် အထဲမှာ ၁၀ ယောက်ကျော်လောက် ညှပ်နေသေးတယ်ဆိုတော့ ... ဇင်တို့ အထဲမှာ ရှိတာသေချာတယ်။ ကားထဲမှလည်း ငြီးငြူသံ အော်ငိုသံကြီးတွေ ကားကိုထုနေတဲ့ အသံတွေကလည်း ရင်နဲ့ မဆံအောင် ကြားနေရတယ်။

ကားမှာလည်း ပက်လက်လန် အနေအထားဖြစ်နေပြီး မှန်တံခါးပေါက်တွေ ရေထဲရောက်နေတာမို့ ရှေ့အတက်အဆင်း တစ်ပေါက်ထဲ ဝင်မယ် အလုပ် ထိုနေရာက ရေပိုမြုပ်နေတယ်။ မထူးဘူးဆိုပြီး ကားမှန်တံခါး ပွင့်နေတဲ့ နေရာကတဆင့် ကားထဲသို့ ငုပ်ဝင်လိုက်တယ်။

ကားထဲ ရောက်တော့ မှောင်အတိပါ အလင်းဆိုတာတမှုန်လောက်တောင် မရှိ... နောက်ကနေ ကျွန်တော်နဲ့ လူ သုံးယောက်ကားထဲကို အတူလိုက်ဝင်လာတဲ့ အသံကြားလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်ဇင့် နာမည်ကို တသွင်သွင်  အော်ခေါ်မိတယ်။ ဝင်လာတဲ့၃ ယောက်ကိုတော့ ....

“ လူတွေ့ရင် အသက်ရှိလား မရှိလား အရင်စမ်း ..အသက်ရှိသေးရင် အပြင်ကယ်ထုတ် ” 

လို့ ပြောလိုက်ပြီးတော့ လူတွေကို လိုက်စမ်းပြီးနေလိုက်တယ်။ မီးရောင် ဖြတ်ကနဲ မြင်လိုက်ရလို့ ဒီလူတွေဘယ်ကနေဘယ်လို ဓာတ်မီးရေအောက်ကနေ ယူလာပါလိမ့်။ ထိုလူတွေပဲ အသက်ရှိသေးတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို ထမ်းထုတ်သွားတော့ သူ့ဆီကပဲ ဓာတ်မီးကို ငှားပြီး ဇင့်နာမည်ကို အော်ခေါ်နေမိတယ်။ မိမိကိုယ်မှာလည်း တစ်ကိုယ်လုံးရေတွေစိုနေလို့ မချမ်းအားပါဘူး။ စိုးရိမ်ပူပန်မှုတွေနဲ့ သောကစိတ်တွေက ကျွန်တော့်ကို နှိပ်စက်လို့ နေပြီ။ အရင်ဆို ဒီလို ကားအက်စီးဒန့် ဖြစ်တဲ့နေရာတွေဆို ဝေးဝေးကရှောင်တယ်.. စိတ်မချမ်းသာလို့ပါ။ ဇင့် နာမည်အော်ရင်း ကားရှေ့ဘက်မှာ မတွေ့တာနဲ့ ကားအနောက်ဘက်ကို သွားအော်နေမိတယ်။ နာမည်အော်ခေါ်နေတုန်း စိတ်ထဲအသိစိတ်က နွေးကနည်း ဖြစ်သွားတာကြောင့် နောက်လှည့်ပြီး ဓာတ်မီးနဲ့ ထိုးကြည့်တော့ ဇင် ရယ်ပါ။ ဇင့် ရင်ညွန့်လောက်ကို ရေတွေမြုပ်နေသလို ဇင့်မှာ ထိုင်ခုံ ၂ခုကြားညုပ်နေတာကို မချိမဆံမြင်လိုက်တော့သည်။

ဇင် ကျွန်တော့်ကို တွေတွေကြီး ကြည့်နေတယ်။ ကျွန်တော် ဒီလောက် နာမည်ခေါ်နေရဲ့သားနဲ့ ကို မထူးပဲညိမ်နေတယ်။ ကျွန်တော်မျက်ရည်တွေ ပေါက်ပေါက်ကျလာသလို ဇင်ကလည်း ကျွန်တော့်ကို ကြည့်ပြီး မျက်ရည်တွေကျလို့ လာတယ်။ ဒါပေမဲ့ အသံမထွက် အံ့ကြိတ်ခါ ငိုနေတော့တယ်။ ဇင် ရယ် တော်တော်စိတ်ဓာတ်ပြင်းလှချီလား .. ကျွန်တော့်ဇင့် ကို အရင်ဆုံး အသာဖက်ထားပြီး...

“ ဇင် ..ဘာမှမပူနဲ့ နော်..ကိုကြီးရှိတယ် ခု ဇင့်ဘေးနားမှာ ကိုကြီးရှိတယ် သိလား...”

ဇင် ကျွန်တော့်ကို မော့ပြီး မျက်ရည်တွေနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူမျက်နှာကတော့ တင်းရိနေတယ်။

“ ဇင် နဲ့ အတူတူပါလာတဲ့ ကောင်လေးရောဟင်...”

ပြောလိုက်တော့ ဇင် သူ့ဘေးကို တစ်ချက်စောင်းကြည့်ပြလိုက်တော့ ဇင် နဲ့ခပ်လှမ်းလှမ်း ခုံတွေကြားမှာ ကျောသာပေါ်ပြီး ရေထဲမြုပ်နေပြီး အသက်မဲ့နေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခု... ဇင် တွေတွေကြီးကြည့်နေတုန်း ကျွန်တော့်ဇင့်ကို ခုံ၂ခုကြားမှာ အသာမပြီး ဆွဲထုတ်တော့ ဇင့်အော်ပါလေရော ... သေချာကြည့်လိုက်တော့ ခုံအောက်ခံ သံယက်တစ်ခုက ဇင့်နောက်ကျောမှ တဆင့် ထုတ်ခြင်းပေါက် ဝင်ရောက်နေပြီ။ ဖြစ်ရလေ ဇင်ရယ်... ဇင် ဝေဒနာကို အံကျိတ်ခံနေပုံရတယ်.. မျက်ရည်တွေကျနေပေမဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကိုအားယူရင်း ကျွန်တော့်ကို ကြည့်နေပြီး ...

“ ကိုကြီးး...”

“  .......”

ကျွန်တော်ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်တော့ပါ။ ကျွန်တော်မျက်ရည်တွေနဲ့ မော့ပြီးပဲကြည့်လိုက် တော့တယ်။

“ ကိုကြီးရဲ့ အချစ်တွေက ဇင်နဲ့ မတန်ပါဘူး ကိုကြီးရယ်... အစက ကိုကြီးဆီက လိမ်ညာပြီး ချူစားဖို့ အထိကြံရွယ်ခဲ့ပေမယ့်..ကိုကြီးက ဇင့်ကို တကယ့်အချစ်တွေနဲ့ ချစ်နေတော့ ဇင် မလုပ်ရက်ဘူး ကိုကြီးရယ်..”

“ ဇင်ရယ် စကားတွေ အများကြီးမပြောနဲ့နော်...”

“ ဇင် ထပ်ပြီး မတောင့်ထားနိုင်တော့ဘူး.. ဇင် ဒီဘ၀ ဒီလောက်ပဲ ထင်တယ်... ကိုကြီးရယ်...”

ဇင် ငိုလေပြီ။....ချုံးပွဲချ ငိုခြင်းဖြစ်တယ်... ဒီတခါ ဇင် ငိုနေတဲ့ မျက်နှာဟာ.. ဝမ်းနည်းခြင်း နှမျောခြင်း... နောင်တရခြင်း ပေါင်းစုံနဲ့ အတူ..

“ ဇင် နောင်တရတယ် ကိုကြီးရယ်... ဒီလိုအချိန်ရောက်မှာ ကိုကြီးရဲ့ အပြုစုအယုလေးတွေ အကြင်နာလေးတွေကို ပြန်ပြီး သတိရမိတယ် ကိုကြီးရယ်... ဇင်တော့ အမှားကြီး မှားသွားပြီ ... ဇင့်ကို ခွင့်လွတ်ပါ ကိုကြီးရယ်..”

ကျွန်တော်ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ပြီး ဇင့်ကို ဖက်လို့ သာငိုတော့တယ် .... ဒါပေမဲ့ ဒီလိုငိုနေလို့ မဖြစ် ဇင့် ကို အပြင်ရောက်အောင် ထုတ်ရမည်။

“ ဇင် တောင့်ထားနော်... ဒီထိုင်ခုံကို ရအောင် ဖယ်မယ် သိလား...”

ဇင် ကျွန်တော့်ကို ပြုံးပြီးကြည့်နေတယ်... သူ့ကျောနောက်က ဝင်နေတဲ့ ဒီသံယက်တွေက ဆွဲသာနှုတ်လိုက်ရင် သူဘယ်လောက် အသည်းခိုက်အောင် နာလိုက်မလဲ ဆိုတာသိသည်။ ကျွန်တော် ဇင့်ကို အားမွေးထားပုံစံနဲ့ အားတင်းပြရင်း.. ဇင့် အနောက်ဘက် ခုံကိုသွား ..အားကုန်ဆောင့်ဆွဲလိုက်ရာ ဇင် ထံမှ ငယ်သံပါအောင် အော် သံ ကြားရတော့သည်။ ခုံနဲ့ ငြိနေရာမှ လွတ်သွားပေမယ့် ဇင့်မှာ သတိလစ်သွားလေပြီ။ ဇင့် ကို အသာလေးပွေ့ထူ.. ဇင့်ပါးလေးကို အသာလေး ရိုက်နှိုးလိုက်တော့ ဇင့် ဆီကငြီးသံသဲ့သဲ့နဲ့ အတူသတိရလာပြီး ကျွန်တော့်ကို အပြုံးလေးသဲ့သဲ့ ပြုံးပြပြီးတော့...

“ ကိုကြီး...”

“ ဇင် စကားတွေ မပြောတော့နဲ့နော်...”

“ ဒီအချိန်မှာ လိမ်ဖို့ စကားတွေ မရှိပါဘူး... ဇင် ကိုကြီးကို ချစ်တယ်... ဇင် နောက်ဆုံးအချိန်များ ဖြစ်နေလို့လား မသိပါဘူး... ဇင် နောင်တတွေရနေပြီ ကိုကြီး ရယ်”

“ ဇင်ရယ် မပြောပါနဲ့ .. ကိုကြီးက ချစ်နေရရင်တော်ပါပြီ... ဇင် ဘာမှမပူနဲ့ ကိုကြီးမှာ ကားပါတယ် ... ဒီက ထွက်ပြီးရင် ဆေးရုံအမြန်သွားမယ်.. ”

ဇင့်ကို ဒီကားထဲက ထုတ်မယ်သာပြောတယ် ဘယ်လို ထုတ်ရမယ်မှန်းမသိ.. ကိုယ်တောင် ရေအောက် ငုံ့ပြီး မနည်း ဝင်လာရတာ... တွေးရင် ရင်ထဲဆို့နစ်လို့ လာတယ်။

ဘုရားကယ်ပါလို့ စိတ်ထဲ အကြိမ်ကြိမ် ရေရွက်နေမိတယ်။ မထူးတော့ပြီမို့ ဇင့်ကို အသာကျောပိုပြီး..

“ ဇင် အသက်လေးကို ခဏအောင့် ထားနော်..ခဏလေးရယ်... ”

ဇင် ကျွန်တော့်ကို မှေးစင်းနေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေ အင်အားမရှိတော့တဲ့ ပုံနဲ့ ကြည့်နေပြီးမှ နောက်ပြန်လှည့်ပြောနေတဲ့ ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေနဲ့ စုပ်နမ်းလို့နေတယ်။ သူ့ရဲ့ အနမ်းလေးရပ်ထားမှ.. ကျွန်တော်ပြောလိုက်တယ်...။

“ ဇင် ခဏလေးနော် အသက်အောင့်လိုက်နော်... ”

ပြောပြီး ကျွန်တော်ရေထဲ ငုပ်ပြီး ကားအပြင်ဘက်ကို ကြိုးစား ထွက်လိုက်တယ်... ရေထဲရောက်နေတော့ ဇင် ကျွန်တော့်ကို တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားတယ်..သူဖက်ထားပုံ သူ့လက်ကအားတွေက ကျွန်တော့်ကို အားကိုးတဲ့ လက်ကလေးတွေပါ... ကားအပြင်ရောက် ရေထဲက နေဘွားကနဲ့ ပေါ်လာတော့ အသက်ရှုရင်း ကားလမ်းကုန်းပေါ်သို့ ဇင့်ကိုကုန်းပိုးရင်း ပြေးတက်လာမိတယ်..

“ ဇင် အားတင်းထားနော်... ကိုကြီး ကားနားရောက်တော့မယ်... ဇင် အားတင်းထား... ဇင်.. ဇင်...”

ကားလမ်းပေါ်ရောက်တော့ ကုန်းပိုးထားတဲ့ ကျောဘက်မှ ဇင့် ရဲ့တုန့်ပြန်သံ ဘာတစ်ခုမှ မကြားရတော့ပေ.. ဇင့်ကို အသာလမ်းဘေးမှာ ချပြီး လှုပ်နိုးကြည့်တော့ ဇင်တုပ်တုပ်မှ မလှုပ်။ ဇင် လူ့လောကကြီးက ထွက်ခွာသွားပြီ။ ကျွန်တော့်ကို ထားခဲ့ပြီ.. ဇင့် အသက်မရှိတော့ပေ... ကျွန်တော့် ကြောင်ငေးကြည့်နေရာမှ ဇင့်ကို ရင်ခွင်ထဲ လေးကွေးစွာ ထွေးပွေ့ထားလိုက်ပြီး အသကုန် အော်လို့သာငိုပစ်လိုက်တယ်... ပါးစပ်ကလည်း ယောင်ရမ်းပြီး အော်ပြောနေတော့တယ်...။

“ ဇင်... ဇင်... ရယ်... ကိုကြီးကို အဲဒီလို မလုပ်ပါနဲ့ ဇင်ရယ်.. ကိုကြီးကို... သတ်လိုက်ပါလား... ဇင် မသေပါနဲ့.... ကိုကြီးသေချင်တယ်... ဇင်ရယ် ကိုကြီးလေ ခက်ရပြီ...

ကယ်ကြပါဦးဗျာ .... ကျွန်တော့် ချစ်သူ ခုလေးတင် အသက်ထွက်သွားတာ ထင်ပါတယ်... ကူညီလို့ ရရင် အချိန်မီမယ် ထင်ပါတယ် ဗျာ.... ကယ်ကြပါဦးဗျာ... ဇင်.....ဇင်.... ဇင်..... ထပါဦး ဇင်ရယ်.... ကိုကြီးကလေ ဇင့်ကို ချစ်တာ... ချစ်တာမှလေ တခါမှ မချစ်ဘူးတဲ့ အချစ်နဲ့ကို ချစ်တာ.. ဇင့် အကြောင်းတွေ သိရဲ့သားနဲ့ အားလုံးခွင့်လွတ်ပြီး ချစ်တာ.... ကိုကြီးလို လူမျိုး လောကမှာ ရှိမယ်တောင် မထင်ပါဘူး...ဇင်ရယ်...ဇင် သိပါတယ်... ဇင်ရယ်... ကိုကြီးကို ခေါ်သွားပါတော့လား.... ဇင် ရေ... ဇင့် ဝိဉာည်ဒီနားမှာပဲ ရှိသေးတယ် မဟုတ်လား...ကိုကြီး အဖြစ်ကို ကြည့်စမ်းပါကွာ... ကိုကြီးကို သနားရင် ...ဇင့် ခန္ဓာကိုယ်ထဲ ပြန်ဝင်ပါကွာ.... ကိုကြီးသိတယ်... ဇင် ဒီမှာပဲ... အားးး.....သေပါပြီ ဗျာ... ကျွန်တော့်ကို လာသတ်ကြပါခင်ဗျာ...... ကျွန်တော် သေချင်လိုက်တာဗျာ….

.......................... .............. ...................... .................... ............. ........................... .................. . ... ..  .. .. .         ................”

မျိုးကျော်တယောက် ဝမ်းနည်းတာရော ဒေါသတွေကော စိတ်အစဉ်တိုင်း ခံစားမှုပြင်းထန်စွာခံစားပြီး ရောက်တတ်ရာရာ အော်လို့နေတယ်။ မျိုးကျော်စိတ်ထဲ ကားလမ်းပေါ်မှာဘယ်သူမှ မရှိပါ... သူရယ်... ဝိညဉ်မဲ့နေတဲ့ ဇင့် ခန္ဓာကိုယ်ရယ်.။ တစ်လမ်းလုံး အမှောင်အတိ လူသူကလည်း ကင်းမဲ့နေတယ်။ မျိုးကျော် ကောင်းကင်ကြီးကို ကြည့်ခါ ဇင့်ကို ပွေ့ထားလျက်ပင် အထပ်ထပ် ငိုကြွေးနေဆဲပါ။



အပိုင်း  ( ၆ ) ဆက်ရန် »»»»»



လူနာကုတင် ၃၁ အပိုင်း ( ၄ )

လူနာကုတင် ၃၁ အပိုင်း  ( ၄ )

ကိုနေနိုင်သူ  ရေးသည်။

အခန်း ( ၄ )

လူသူကင်းမဲ့နေတဲ့ အဝေးပြေး လမ်းမပေါ်မှာ ကျွန်တော် တစ်ယောက်တည်း လမ်းလျှောက်နေမိတယ်။ ဘာကြောင့်ရယ် ဘာကြောင့်မှန်းမသိ သေချာသတိထားကြည့်မှ လမ်းလျှောက်နေတာကို ရပ်ပြီး  ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်မေးနေမိတယ်။ ငါဘာလို့ ဒီလမ်းမပေါ်မှာ တစ်ယောက်တည်း လမ်းလျှောက်နေရတာလဲ။ ငါဘယ်ကနေ ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ။ ငါအခုရောက်နေတာက ဘယ်နေရာလဲ။

ကားလမ်းနှစ်ဖက်အဆုံး ဘာမှ ဘာမှမရှိ.. လူသူကင်းမဲ့နေတာကို လရောင်ပြပြအောက်မို့ သတိထားမိတယ်။ ကားလမ်း ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်လိုက်တော့လည်း အုပ်ဆိုင်းညိုုမိုင်းနေတဲ့ တောအုပ်ကြီးသာ ရှိတယ်။ သတိထားလာလေ ကြောက်စိတ်တွေ တဖွားဖွားဖြစ်လာလေ။ ခုချိန်မှာ လူဆိုးလူသတ်သမား မကောင်းဆိုးဝါးတွေနဲ့ တွေ့ရင် ငါရဲ့ကြောက်စိတ်ကြောင့် ငါဘာမှခုခံနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး...။ ပြောနေရင်း ကြောက်စိတ်ကြောင့်ထင်တယ် ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း ခုန်လာတော့တယ်။

ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ အမြင်အာရုံတစ်ခုကြောင့် အတွေးတွေ ရပ်တန့်သွားတယ်။ ဓာတ်တိုင် ၁၂ တိုင်လောက် အကွာအဝေးတွင် လူတစ်ယောက် ကျွန်တော့်ဘက်ကို မျက်နှာမူလျက် အနေအထားနဲ့ ရပ်ကြည့်နေတယ်။ ကျွန်တော်လည်း အဖော်မဲ့နေတာ တစ်ကြောင်း ထိုသူ့ ဆီ ...သွားချင်နေတာနဲ့ သူ့ဆီ တရွေ့ရွေ့လျှောက်သွားမိတယ်။ အနည်းငယ် သူနဲ့ နီးကပ်လာတော့ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်နေတဲ့ သူဟာ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်မှန်း သိလာရတယ်။ ဆက်လျှောက်သွားရင်း သူနဲ့နီးကပ်လာတော့ ကျွန်တော်မြင်ဖူးတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ပဲလို့ သေချာကြည့်မိတော့ ... ကျွန်တော် ရင်ထိတ်ပြီး ခေါင်းတွေ ကြီးသွားတယ်...။

ဟုတ်ပါတယ် ဇင် မှ ဇင် အစစ်ပါ။ ကျွန်တော်သိပ်ချစ်ရတဲ့ ဇင်ပါ။ ဇင့် မျက်နာက ဖြူဖတ် ညိုုးငယ်နေပြီး မျက်လုံးမှာ မျက်ရည်စလေးတွေနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ဝမ်းနည်းနေတဲ့ အကြည့်လိုလို သူ့ကိုကယ်ပါအုန်းလို့ ပါးစပ်က မပြောပေမဲ့ သူ့ရဲ့အမူအရာက သိသာထင်ရှားနေတယ် ..

“ ဇင် ..ဒီမှာ ဘာလုပ်နေတာလဲ ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုကြီးကို ပြောပါအုန်း....”

ကျွန်တော်သူ့လက်ကလေးကို ကိုင်ပြီး ပြောလိုက်တော့ ကျွန်တော့်လက်မှာ စေးကပ်ကပ်ဖြစ်နေတာနဲ့ ကျွန် တော် ကိုင်ထားတဲ့ ဇင့်လက်ကိုကြည့်လိုက်တော့ “ သွေး ” တွေ ... ဟာ..... ဇင့် ရဲ့လက်မှာသွေးတွေနဲ့ နောက်ပြီး ဇင့်ရဲ့ဗိုက်က သွေးတွေဒလဟော စီးကျလာတယ်... ကျွန်တော့် ဇင့် အတွက် လန့်ဖျန့်ပြီး ဇင့်ဗိုက်ကို လက်နဲ့အုပ်ကိုင်ဖို့  သေချာကပ်ကြည့်လိုက်တော့ ဇင့်ရဲ့ဗိုက်မှာ လက်သီးဆုက်လောက်ရှိတဲ့ အပေါက်ကို ဒိုးရိုပေါက်ကြီးမြင်လိုက်ရလို့ ကျွန်တော့် လိပ်ပြာလွင့်မတတ် ဖြစ်သွားပြီး..

“ အားးးးးးးးးးးး....”

ကျွန်တော့်အိပ်ယာမှ လန့်နှိုးလာတယ်။ လူတစ်ကိုယ်လုံးလည်း ချွေးတွေစိုရွဲှနေတယ်။ မျက်လုံးကို သေချာပွတ်သပ်ကြည့်ပြီး ကိုယ့်ကိုကို သေချာပြန်စမ်းကြည့်မှ ငါ အိမ်မက်မက်နေပါလားလို့ .. နောက် သတိထားမိလို့ ဇင့်ကို စိတ်ပူစွာ ဇင့်ဘက်ကို လှည့်အကြည့်.. ကျွန်တော့်အိပ်ယာဘေးမှာ ဇင် မရှိ။

နာရီကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့.. နံနက် ၇နာရီ ထိုးနေပြီ။ အိပ်ယာက ကမန်းကတန်းထပြီး ဇင် များ ရေချိုးနေတာလားလို့ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ကြည့်တော့.. ဇင် မရှိ.. အိမ်အောက်ထပ်ကို ဆင်းပြေးပြီး ဧည့်ခန်းရော မီးဖိုချောင် အကုန်ရှာသော်လည်း ဇင် မရှိပေ။ အိမ် တံခါးကို သွားကြည်မိတော့ တံခါးစေ့ထားတယ်။ အိမ်ရှေ့ကို ပြေးထွက်ကြည့်တော့ အိမ်ခြံစည်းရိုးတံခါးမှာ ကျွန်တော့်သော့ တန်းလန်းနဲ့ ဇင် ကျွန်တော့သော့ကို ယူပြီး အိမ်တံခါးကော ခြံတခါးပါ ဖွင့်ပြီး ပြန်သွားတာ ဖြစ်မယ်။

သော့ကို လှမ်းယူဖြုတ်မယ် အလုပ် ခြံတံခါးမှာ စာတစောင်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ စာကို အမြန်ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ဇင် ရေးထားတဲ့ ဇင့်စာရယ်ပါ... ကျွန်တော့် စိတ်ပူပြီး ပျာပျာသလဲ အမြန်ဖတ်မိလိုက်တော့တယ်...။


                   ကိုကြီး....


                             ဇင့် ကိုမေ့လိုက်ပါ..

                             လူတိုင်းလူတိုင်း သူတို့ရဲ့ ဘဝမှာ ချစ်ရတဲ့ သူတွေရှိပေမဲ့ ..

                             အချစ်ဆုံးချစ်သူဆိုတာ

                             တဘဝမှာ တယောက်ပဲ ရှိပါတယ်... ဇင် .....ဇင့် ချစ်သူကို ...

                             အရမ်းချစ်တယ်...သူ့ကို

                             အသက်နဲ့ကို ချစ်တာ..... မပြည့်စုံတဲ့ ဘဝတွေဆိုပေမဲ့.. ကိုယ်ချစ်တဲ့....

                             သူနဲ့သာ..ပေါင်းဖက်ရခြင်း ဟာ... ဘဝရဲ့ ပြည့်စုံမှုလို့ ဇင် ခံယူတယ်...

                             ဇင် ဆုတောင်းပါတယ် ...

                             ကိုကြီးလဲ ... အချစ်သစ် နဲ့ အမြန်ဆုံး ဆုံဆည်းပါစေလို့


                                                                                                       ဇင်.....


ကျွန်တော် ခြံတံခါးကို မှီလဲှပြီး ထိုင်ချလိုက်တော့တယ်။ ကျွန်တော် ဘယ်လိုမှ မခံစားနိုင်တော့ပါ။ ကျွန်တော် ဇင့်ကို ချစ်တယ်။ နှလုံးသားထဲကကိုချစ်တာ… ဇင်..ရယ်... ကိုကြီးလည်း တစ်ဘဝမှာ တစ်ယောက်တည်း ချစ်တာပါ... ကိုကြီး ရဲ့ တစ်ဘဝမှာ အချစ်ဆုံး တစ်ယောက်တည်းကို ပြပါဆိုရင်... အဲဒီ မိန်းကလေးဟာ.. ဇင် ပဲလေ.... အဲဒီအတွက် ဇင် ကိုကြီး အပေါ်မှာ လုပ်သွားတဲ့ လုပ်ရပ်တွေက တရားလား ဇင်ရယ်... ကိုကြီး ဘယ်သူကို တိုင်တည်ရမှာလဲ... ကိုကြီးမှာ အင်အားတွေ ကုန်ခမ်းသွားပြီ ဇင်ရယ်..... ကျွန်တော့် ပါးပေါ်တွင် မျက်ရည်တွေ စီးကျလို့ လာတယ်... ဒါ ကျွန်တော့် ဘဝမှာ အချစ်ကြောင့် ကျတဲ့ မျက်ရည်ပါပဲ.....။

........................................................................................................

ဆေးခွင့် ယူထားရာကနေ အလုပ်ပြန်ဆင်းတဲ့နေ့မို့ တင်မိုးနိုင်ရဲ့ စိတ်ထဲမှာ အသစ်တွေဖြစ်နေသလို လူတွေက ကျွန်မကိုကြည့်ရင် ကိုယ့်ဘာသာ မလုံမလဲဖြစ်နေမိတယ်။ အဆိုးဆုံးက ရုံးကလူတွေ လာလာပြီး.. သက်သာသွားပြီလား.. ဘာလို့ ခွင့်ရက်အပြည့်မယူတာလဲ.. မေးရင် ဘယ်လိုက ဘယ်လို ဖြေရမှန်းကို မသိလို့ ပြုံးပဲပြလိုက်မိတယ်။ ဒီလိုမေးလာတဲ့ အထဲမှာ မျိုးကျော်တော့ ပါမလာခဲ့ပါ။ ဘောပင်းလေးကို ပါးစပ်မှာကိုက်ရင်း.. သူ့စားပွဲဘက်ကို အသာခိုးကြည့်မိတယ်။ သူငူငူကြီး ထိုင်နေတာကို တွေ့ရတယ်။ မျက်နှာလေး ကျသွားသလို အရင်ကသပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်စားတတ်တဲ့ သူ.. ခုတော့ ကပိုကရိုနှင့်..။ ထိုင်နေတာလဲ ကြည့်ပါအုန်း.. စိတ်ဓာတ်ကျနေတဲ့ လူတစ်ယောက်နှယ်.. ပုံပျက်ပန်းပျက်။

မျိုးကျော်ရယ်.. နင် ယောကျ်ားမဟုတ်ဘူးလား ဟင်။ ငါ့ရင်ထဲမှာ နင့်ကို ခွင့်လွှတ်တာ မမြင်ဘူးလား.. နင်မြင်အောင် ငါ ပြရမှာလားဟယ်.. တကယ်စဉ်းစားကြည့်ရင် နင့် အပြစ်တွေမဟုတ်ပါဘူး... နင်ဟာ ယောကျ်ားပီသသလို အရည်အချင်းရှိပြီး ထူးချွန်ထက်မြက်တဲ့ သူတစ်ယောက်ပါ.. တည်ကြည်တယ်၊ ရိုးသားဖြောင့်မတ်သလို… နင်ဟာ ဂုဏ်သိက္ခာရှိတဲ့ သူတစ်ယောက်ပါ။ မထင်မှတ်တဲ့ ကိစ္စတစ်ခုကနေ နင် ငါ့အပေါ်စိတ်တွေပြောင်းသွားပြီး အရိုင်းအစိုင်း တစ်ယောက်လို ဖြစ်သွားပေမဲ့.. ငါ့ရင်ထဲ တဖြည်းဖြည်း ဝမ်းသာလာပေမဲ့.. နင်ငါ့ကြောင့် ခုလိုဖြစ်သွားတာကိုတော့ မမြင်ရက်ဘူးဟယ်... နင့် စိတ်တွေ ဒီလောက်အထိ ပျော့ညံ့မယ်လို့.. ငါ့ကို ဒီလောက်ထိတောင် စွဲလမ်းသွားမယ်ကို မထင်ခဲ့လို့ပါဟယ်..

“ အစ်မ.. အစ်မ အလုပ်မဆင်းတုန်းက အလုပ်ကိစ္စတွေကို သမီးတတ်နိုင်သလောက် လုပ်ထားတယ်.. ခုကုမဏီ က လိုအပ်တဲ့ပစ္စည်းတွေ အပြင်ကို မှာဖို့ ရက်ကနီးနေပြီ.. ဒါပေမဲ့..”

အတူတူအလုပ်လုပ်နေတဲ့ ကျွန်မအောက်က စာရင်းကိုင်မလေးပါ။ သူ့ကိုယ်သူ သမီး သမီးနဲ့ ပြောတတ်တယ်… ငယ်လည်းငယ်သေးလို့ပါ.. သူ ကျွန်မ စားပွဲနားလာပြီး တိုးတိုးလေး လာကပ်ပြောနေတယ်။

“ အေးး. ညီမလေး ပြောလေ...”

“ ကျွန်မတို့ ဆီကို အဆင်သင့် အပြင်ကိုမှာဖို့ တချို့စာရင်းတွေ မေးလ်က ဝင်လာပေမဲ့... ကိုမျိုးကျော်ဘက်က စာရင်းက ဝင်မလာသေးဘူး အဲဒါ.. သမီး သွားပြီး အသိပေးမလို့.. အစ်မကို အရင်လာပြောတာပါ ”

“ ရတယ် ညီမလေး.. အစ်မ သူ့ကို သွားပြောလိုက်ပါမယ်..”

ကျွန်မစိတ်ထဲ ဝမ်းသားသွားတယ်.။ မျိုးကျော်နဲ့ ဘယ်လိုအကြောင်းရှာပြီး သွားစ စကားပြောရမလဲ စဉ်းစားနေတာ အလုပ်အကြောင်းက ပေါ်လာတော့ မျိုးကျော်ဘက်ကို တစ်ချက်အသာလှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ နောက်ပြီး မိမိ အိတ်ထဲမှာ မိတ်ကပ်ဗူးကို ထုတ် မိတ်ကပ်ဗူးထဲက မှန်နဲ့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် လှရဲ့လား၊ သူကြည့်လို့ အဆင်ပြေပါ့မလားလို့ လူမမြင်အောင် ခိုးကြည့်နေမိတယ်။ ပြီးတော့မှ မျိုးကျော်ဆီ ထသွားပြီး...

“ မျိုးကျော်...”

ဘာတွေတွေးနေလဲ မသိ.. ကျွန်မခေါ်လိုက်တော့ သူ တစ်ချက်လန့်သလို တုံ့သွားပြီး ကျွန်မကို ဆက်ကနဲ့ကြည့်ပြီးမှ အကြည့်လွှဲခါ..

“ အေးပြောလေ...”

“ နင်တို့ စာရင်းတွေ မပို့သေးဘူးနော်.. မနက်ဖြန်နောက်ဆုံးလေ... အဲဒါ.. ”

“ အေး.. စိတ်ချပါ... ဒီနေ့ ပြီးအောင်လုပ်ပြီး မနက်ဖြန် မနက်ရအောင် ပို့လိုက်မယ်...”

ဟယ်... ကြည့်စမ်း.. ငါ့ကိုတောင် မကြည့်ဘဲပြောနေပါလား... စကားကို ဆုံးအောင်လည်း နားမထောင်ဘူး.. ငါ့မှာ အလာပသလာပ စကားလေးတွေပြောဖို့ စဉ်းစားထားတာလေးတွေတောင် ဘယ်လိုဆက်ပြောရမှန်း မသိတော့ဘူး။ ငါ့မှာတော့ အရှက်မရှိတဲ့ မျက်နှာနဲ့ လာပြောရသေးတယ်.. ဒင်းက..

အိုးကမပူ စလောင်းကပူနေတယ်.. ကြည့်နေရင်း စိတ်ကမရှည်ချင်တော့လို့ ဆွဲသာကိုင်ဆောင့် လိုက်ချင်တော့တယ်။ မျိုးကျော်ရှေ့မှ စိတ်တိုတိုနှင့် ထွက်လာခဲ့တယ်။ တစ်နေကုန် ကျွန်မရဲ့ မျက်လုံးတွေက မျိုးကျော်ဆီသာ ရောက်ရောက်လို့နေတယ်။ မျိုးကျော်ကိုခုမှ သေချာကြည့်မိတော့ ယောကျ်ားတစ်ယောက်လို့ကိုသေချာ မြင်လာသလို သူ့ကိုကြည့်လိုက်တိုင်းမှာ သူ့လက်လေးတွေနဲ့ ကျွန်မတစ်ကိုယ်လုံးကို ကိုင်တွယ်ခဲ့တာလေးကို တွေးလေ.. မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်လာသလို ရင်တွေတအားခုန်လာတယ်။

မျိုးကျော်ရယ် နင်နဲ့ ငါ အတူနေချင်တဲ့ စိတ်တွေဖြစ်လာပြီဟာ.. ငါတို့ပြန်စလို့ရပါတယ်..။ အဲလောက်ထိ ငါ့အတွက်ကြောင့်နဲ့ မခံစားစမ်းပါနဲ့.. စိတ်တွေ မလှုပ်ရှားစမ်းပါနဲ့ဟာ။ ငါတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့လို့ရတယ်လေ။ နင် တစ်ခါငါ့ကို လုပ်သွားတဲ့ ပုံစံလေး နောက်တစ်ခါလောက် ငါခံချင်နေမိပြီဟယ်။

မျိုးကျော်ကို ကြည့်ပြီး စိတ်ကူးယဉ်တွေးနေလို့ထင်တယ်.. ကျွန်မရဲ့ ရွှေခရုလေးကလည်း အရေတွေစို့ လာလို့ထင်တယ်... ယားလာပြီး ကိုယ်လေး နည်းနည်း လှုပ်လိုက်တာနဲ့ ရွှေခရုလေးက နှုတ်ခမ်းသားတွေ နုစ်ခုက စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနဲ့ အချင်းချင်းပွတ်တိုက်ပြီး ကျွန်မကို စိတ်ဆိုးဆိုးနဲ့ ပွတ်တိုက်နေသလိုလို ဖြစ်လာလို့ မနေနိုင်တော့ဘဲ သန့်စင်ခန်းထဲသွားပြီး ဆေးလိုက်ပါတော့တယ်....။

........................................................................................................................................

အရက်ခွက်ကို တွေဝေငေးမောစွာ စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ အိမ်လည်း မပြန်ချင်သေးပါ... အိမ်ပြန်လိုက်ရင်လည်း အိပ်ခန်းထဲမှာ ဇင့် အနံ့အသက်.. ဇင့် အရိပ်တွေကြီးပဲမို့ မခံစားနိုင်လို့ပါ ... ဒီဆိုင်လေးမှာလာပြီး အရက်သောက်နေခြင်းဖြစ်သည်။ မေ့လိုက်တော့တဲ့ .. မေ့ဖို့သင့်တဲ့ ကိစ္စလား ဇင်ရယ်...

အရက်ကို တစ်ခွက်  မော့သောက်လိုက်တယ်... ကိုကြီးဘဝမှာ နုလုံးသားတစ်ခုလုံးကော ကိုယ်ခန္ဓာ အတွင်းကော အပြင်ကော အရင်းနီုးဆုံးသူ တစ်ယောက်အနေနဲ့... မေ့ပြစ်ဖို့ ဆိုတာ ခက်ခဲတဲ့ အကြောင်းကို ပြေဖို့ရန် စကားတောင် မရှိလို့ပါ။ အနာဂတ်ဆိုတာ ရှိခဲ့ရင်တောင် ဇင် နဲ့ ကိုကြီး အဖြစ်ပျက်လေးတွေက အသည်းမှာအနာကျန်လို့ တနုံ့နုံ့ခံစားနေရမဲ့ အဖြစ်ပါ။ ကိုကြီးရဲ့ ရင်ဘတ်ကြီးထဲ လာဝင်ကြည့်ပါအုန်း ဇင်ရယ်.. ဘာမှမရှိတော့ဘူး။ ဇင် အကုန်ယူသွားပြီ ဇင်ရယ်...

အရက်အရှိန်လေးကလည်း တက်လာတာမို့ ရင်ထဲက ဒဏ်ရာတွေ   သက်သာလို သက်သာငြား  တစ်ခုခုကိုပေါက်ကွဲပစ်ချင်လာလို့ပါ။ ဇင့် အကြောင်းကိုတွေးရင်းမှ ကျွန်တော့်စိတ်က ဒေါသထွက်လာတယ်.. ဟုတ်တယ်... ကျွန်တော့်က စတယ်ဆိုပေမဲ့ သူက ကိုယ့်ကို မလုပ်နိုင်အောင် ရစ်နွယ်ခဲ့တာ... လူတစ်ယောက်ကို မချစ်ရင်လည်း ဘာလို့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ပေးရတာလဲ... မရဘူး.. ဇင်နဲ့ ကျွန်တော်ကြား တစ်ခုခုတော့ နောက်ထပ် အဖြူအမည်း သဲကွဲစေချင်တာမို့.. အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ကာ အရက်လက်ကျန် အကုန်မော့ပြီး ဇင့် အိမ်ဘက်ကို ကားလေးနဲ့ ထွက်လာတော့သည်..။

ဇင်တို့ ရပ်ကွက်ထိပ်ရောက်တော့ နာရီကို မနည်းပြူးပြဲ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ဆယ့်တစ်နာရီ ကျော်ပြီ။ ကားကိုလမ်းဘေးမှာပဲ ရပ်ထားခဲ့တယ်။ ကားပေါ်က ဆင်းဆင်းချင်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် သတိထားလိုက်တယ်.. ငါ အရမ်းမူးနေလား.. မူးတော့မူးပါတယ် ဒါပေမဲ့ ထိန်းနိုင်ပါသေးတယ်။ လမ်းလည်း ကောင်းကောင်းလျှောက်နိုင်လို့ ဇင့် အိမ်သို့ထွက်လာခဲ့တယ်။ လမ်းပေါ်မှာ ခွေလေခွေးလွင့်တွေ ကျွန်တော့်ကို ဟောင်နေတာလွဲလို့ လူတစ်ယောက်မှမရှိ။

ဇင့် အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ဇင့် အိမ်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ ခြံတံခါးပိတ်ထားပေမဲ့ အိမ်တံခါးမကြီး ဖွင့်ထားသဖြင့် အိမ်ထဲကို   အနည်းငယ်မြင်နေရတယ်။ ဇင့်ညီမလေး ခုံပေါ်မှာစာကျက်နေတာကို တွေ့ရပေမဲ့ ဇင့်ကိုတော့ မတွေ့ရ။ သက်ပြင်းလေးချပြီး အိမ်ရှေ့ကရပ်စောင့်ပြီး ကြည့်နေပေမဲ့ ဇင့်ရဲ့ အရိပ်အယောင်တောင် မတွေ့ရပေ။

ဇင့် အိမ်ဘက်ကို ကြည့်နေတုန်း… လမ်းဘက်မှာ လူနှစ်ယောက် ကျွန်တော့်ဘက်လမ်းအတိုင်း လျှောက်လာလို့ ဇင့် အိမ်ရှေ့မှာ ဒီလိုရပ်ကြည့်နေလို့ မကောင်းတာနဲ့ လမ်းလျှောက်ဟန်နဲ့ သူတို့ကို ရှောင်တဲ့ ပုံလည်းမပေါက်အောင် သူတို့နဲ့ မျက်နာချင်းဆိုင် လျှောက်လိုက်တယ်။ အနီးနားရောက်တော့ သူတို့တွေ ကျွန်တော့်ကို သေချာအကဲခတ်နေဟန်ဖြင့် ကြည့်နေတယ်။ သူတို့ကိုကြည့်ရတာ ခပ်ငယ်ငယ်တွေပါ နှစ်ဆယ်ကျော် အရွယ်လေးတွေဖြစ်ပြီး သူတို့လည်း မူးနေဟန်ပါပဲ။ သေချာအနီးကပ် ကြည့်လိုက်တော့မှ  ရပ်ကွက် ကလေကချေဆေးသမားပုံတွေပါပဲ။ ကျွန်တော့်သူတို့ဘေးမှ ဖြတ်သွားတော့ ကျွန်တော့်ကို လှမ်းတားပြီး...

“ အစ်ကို.. မီးခြစ်ပါလား ခင်ဗျာ...”

“ မပါဘူး ညီလေး.. အစ်ကိုဆေးလိပ်မသောက်ဘူး... ဆောရီး..”

“ အစ်ကိုဒီရပ်ကွက်ထဲကလား...”  စပြီ... ဒီကောင်တွေ စရစ်တော့မယ် ထင်တယ်။

“ မဟုတ်ပါဘူး.. ညီလေးရ ..သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် လာရှာတာပါ..”

“ သူငယ်ချင်းလာရှာတာ ဟုတ်လား.. ခင်ဗျားကြီးကလည်း ဒီအချိန်ကြီးမှ လာရှာရတယ်လို့.. ဘာတွေလဲဗျ.. ဘာလဲ ကျုပ်တို့ရပ်ကွက်ထဲမှာ လမ်းကြောင်းတွေရှိလား ဇယားတွေ ဘာတွေရှိလို့လား......”

အနည်းငယ်ပိုမူးနေဟန် နောက်တစ်ယောက် မျက်နှာထားခပ်တင်းတင်းနဲ့ ဝင်ပြောနေတယ် ..

“ ဟာကွာ မင်းကလည်း... ဧည့်သည်ကို အဲလိုမပြောရပါဘူး..ကွ... ဆော်ရီးအစ်ကိုရာ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း ဒီနေ့ တအားလန်းနေလို့ပါ... ”

“ ရပါတယ် ညီလေး.. အေးဆေးပါ...”

ကျွန်တော်လည်း ပြဿနာလည်း မဖြစ်ချင်တာနဲ့  ကောင်းကောင်းပဲ ပြန်ပြောပြီး လှည့်ထွက်မယ် အလုပ်..

“ နေပါအုန်း အစ်ကိုရဲ့ အစ်ကိုပုံကြည့်ရတာ လူကြီးလူကောင်းပုံထဲကပါပဲ။ နောက်တစ်ခါ ဒီလို ညကြီးအချိန်မတော် မလာပါနဲ့ဗျာ.. ကျွန်တော်တို့က ဒီရပ်ကွက်ထဲက ကာလသားတွေပါ...”

“ ဟုတ်ပြီ ညီလေးတို့ရာ...” ပြဿနာတော့ စတော့မယ် ထင်တယ်.... အတတ်နိုင်ဆုံး သည်းခံပြီး ပြန်ပြောလိုက်တယ်..

“ ဒါပေမဲ့ ဘယ်လိုမှတော့ သဘောမထားပါနဲ့.. ဒီက အစ်ကို့ညီတွေကို အရက်ဖိုးလေးတော့ မစခဲ့ပါအုန်း...ဟဲဟဲ..”

စိတ်ထဲ ထောင်းကနဲ ဖြစ်သွားတယ်.. လက်စသတ်တော့ အနုနည်းနဲ့ ဓားပြတိုက်နေတာပဲ.. မူးနေပေမဲ့ ကိုယ့်ကိုကို သတိကပ်ပြီး အသင့်အနေအထားနဲ့.. သူတို့ကို သေချာကြည့်ရင်း ....

“ ညီလေးပြောတာ အစ်ကိုမရှင်းဘူး... ”

“ အဟာ... အစ်ကို မပေါက်ဘူးထင်တယ်.. ကျွန်တော်တို့ လမ်းကြေးကောက်ခံနေတာလေ.. လမ်းအသုံးပြုခ ကောက်ခံနေတာ.. ဘယ်လောက်မှ မများပါဘူး.. သုံးသောင်းထဲပါ.... ဟဲဟဲ...”

ဒီတစ်ယောက်ကတော့ သွေးအေးအေးနဲ့ ရယ်မောပြီးပြောနေတယ်... ကျွန်တော် ဒေါသထွက်လာတယ်.. ဆက်သည်းမခံနိုင်တော့လို့....

“ ဘာလဲ မင်းတို့က ငါ့ကို ဓားပြတိုက်နေတာလား.... လမ်းကြေးကောက်ရအောင် မင်းတို့က စည်ပင်မှာ အမှိုက်ကောက်နေတဲ့ ကောင်တွေလား....”

“ ဟာ.... ဒီနွားကြီးက ... လမ်းထဲလာပြီး သေချင်လို့ထင်တယ်.... နှမ--ိုးက... ဟေ့ကောင်... ကိုင်ကွာ ကြာတယ်... ”

ပြောပြောဆိုနှင့် နောက်တစ်ယောက်က ပေါက်ကွဲပြီး ကျွန်တော့်ဆီပြေးလာပြီး စတင် ထိုးပါတော့တယ်။ ပြဿနာကို သိနေတယ်။ ရန်လည်းဖြစ်တော့မှာကို သိနေတဲ့အတွက် မူးနေပေမဲ့ ကျွန်တော့်သတိကြီးစွာကပ်ပြီး သူတို့စရင် ပြန်လည်တုံ့ပြန်အဖို့အတွက် ကြည့်ပြီးသားပါ။ 

အညာက အဖေ့ညီ ကျွန်တော့်ဦးလေး ကိုယ်တိုင်  ငယ်ငယ်ကနေ အရွယ်ရောက်တဲ့အထိ သင်ပေးဖူးတဲ့ ကိုယ်ခံပညာကလည်း အတော်အသင့်တတ်ထားသမို့ နှစ်ယောက်တစ်ယောက်လောက်တော့ ကြောက်စိတ်မရှိတာ အမှန်ပါ။ သူ အရှိန်နဲ့ ခြေကားရား လက်ကားရား ဝင်လာလို့ ကျွန်တော်အသင့်အနေအထားနဲ့ ခါးကို နောက်သို့ အနည်းငယ်ယိုင်ပြီး ညာခြေကို ဆန့်ထုတ်ပြီး ဒဲ့ဖနှောင့်ပုံစံနဲ့ ဒီကောင့် မေးစေ့အောက်တည့်တည့်မှာ ပင့်ဝင်ပြီး ကန်ထည့်လိုက်ရာ ..“ အု..” ဆိုပြီး အသံတစ်သံသာ ကြားလိုက်ရတယ်... ဘေးတွင်ဆန့်ဆန်ကြီး လဲသွားတော့တယ်။ 

ကျန်တဲ့ ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးနဲ့ ဓားမြတိုက်တဲ့ ကောင်က ကျွန်တော့်ကိုသေချာကြည့်နေတယ်.. ဒီဘဲကြီး မခေဘူးပေါ့.. ရမ်းမဝင်သေးဘဲ လက်သီးကိုဆုပ် ချိန်ရွယ်နေရင်းမှ အော်ပြီး တစ်ချက် ဝင်လာထိုးတော့ ကျွန်တော် အသာရှောင်လိုက်ပြီး... သူဟန်ချက် အနည်းငယ် ပျက်နေတုန်း ကျွန်တော့် ဘယ်ဝိုက်လက်သီးနဲ့ ထိုးတော့မယ် ဖိန့်ပြလိုက်တော့ သူ ကျွန်တော့်ဘယ်လက်သီးကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အကာ.. လွတ်နေတဲ့ ရင်ညွန့်နေရာကို ကျွန်တော့်ရဲ့ ညာလက်သီးနဲ့ ကိုယ်အား ပခုံးအား လက်အားရောပါ လက်သီးတွင်စုပြီး တစ်ချက်တည်း ပင့်ထိုးလိုက်ရာ.. နေရာတွင်ပင် အသံမထွက်နိုင်တော့ဘဲ ခွေခွေလေး ဗိုက်နှိပ်ပြီး လဲကျသွားတော့တယ်။

လမ်းထိပ်လက်ဖတ်ရည်ဆိုင်က ဒီကောင်တွေရဲ့ အပေါင်းအဖော်တွေပဲ ဖြစ်မယ်.. ကျွန်တော်တို့ ရန်ပွဲကို မြင်သွား၍ သူတို့လူကို ကူရန် အယောက် နှစ်ဆယ်လောက်ပြေးလာတာကို တွေ့လိုက်ရတော့တယ်... ဒီလူအင်အားနဲ့ ဆိုရင်တော့ ဘယ်ကတောင် အသက်ထွက်ရမှန်းမသိမို့ ကျွန်တော်မူးနေတဲ့ကြားက သုတ်ခြေတင် ပြေးရတော့တယ်။ တစ်လမ်းဝင် တစ်လမ်းထွက် ပြေးနေရတာ နောက်ဆုံးမောလာသလို ဒီလူအုပ်ကြီးနဲ့ လွတ်မှာ မဟုတ် ... ကျွန်တော်ဆက်ပြေးမယ့် တစ်ဖက်လမ်းမှာလည်း အသံတွေကြားနေရပြီး လမ်းက သူတို့ ပိတ်မိတော့မှာမို့ ... နောက်ဆုံး မကြံနိုင်တော့တာနဲ့ အရဲစွန့်ပြီး နီးရာအိမ်ရဲ့ခြံစည်းရိုးကို ကျော်ဝင်ပြီး ပုန်းနေလိုက်တော့တယ်။

ဇောကြောင့်ထင်ပါတယ်။ ရင်ညွန့်လောက်ရှိတဲ့ ခြံစည်းရိုးကို ဘယ်လိုကနေဘယ်လို ခုန်ကျော်လို့ ဝင်နိုင်ခဲ့မှန်းမသိ။ ဘယ်လောက်မှမကြာလိုက်၊ နောက်က လိုက်လာတဲ့ လူတစ်အုပ် ဆူညံပွက်လောရိုက်အောင် ကျွန်တော့်ကို တစ်လမ်းဝင် တစ်လမ်းထွက် ရှာနေလေပြီ။ ခုန်ဝင်လိုက်တဲ့ ခြံကလည်း သစ်နဲ့ ကာရံထားတဲ့ ခြံစည်းရိုးဆိုပေမဲ့ ရွက်လှပင် ခပ်မြင့်မြင့်တွေကြောင့် သူတို့ အိမ်ထဲကို အလွယ်တကူ မမြင်နိုင်ပေ။ 

အိမ်တွေရဲ့ ခြံထဲထိ ဝင်မရှာတာ ကံကောင်းလှသလို သူတို့လည်း ကျွန်တော်ခြံထဲ ခုန်ဝင်သွားတာကို သိပုံမရ။ ခြံထောင့် ရွက်လှပင်တွေအကွယ်နဲ့ အတူ အိမ်ထဲကကြည့်ရင်လည်း ရေကန်အကွယ်နဲ့မို့ ပုန်းလို့ကောင်းတဲ့ နေရာဖြစ်နေလို့ တော်သေးသည်။ ခြံအပြင်ကို နားစွင့်နေရသလို ခြံထဲက အိမ်ကိုလည်း မျက်လုံးပြူးနေအောင် ကြည့်နေရသေး။ တော်ကြာ အိမ်ရှင်နိုးလာလို့ ကျွန်တော့်မြင်မှ သူခိုးထင်ပြီး အော်မှ ပြေးပေါက်ပျောက်မှာ သေချာသည်။

အချိန်နည်းနည်းကြာတော့ အားလုံးငြိမ်သွားပြီး အထင်နဲ့ အသာထ ခြံးစည်းရိုးကျော်ပြီး ထကြည့်မယ်လုပ်တော့ ဟိုကောင်တွေ အဖွဲ့ထဲကပဲထင်တယ် နှစ်ယောက် ပျာပျာနဲ့ ဖြတ်ပြေးသွားလို့ အသာပြန်ထိုင်နေလိုက်တယ်။ ဝူးးးး ဒီပုံအတိုင်းဆို ထွက်လို့ ရမည်မဟုတ်.. ဒီအတိုင်းဆက်ပုန်းနေမှ ဖြစ်မယ်ဟုတွေးပြီး လူလည်း ပင်ပန်းနေပြီမို့ ဖင်ချထိုင် နားလိုက်တော့တယ်။ အချိန်က ကြာလာတော့ ကိုယ်တွေလက်တွေ ကိုက်ခဲလာသလို အရက်သောက်ထားတဲ့ အရှိန်ကြောင့် လူက အိပ်ချင်လာတယ်။   အပြင်ကို နားစွင့်တော့ မကြားတစ်ချက် ကြားတစ်ချက်။ ခြံစည်းရိုးကိုမှီပြီး မှေးနေရင်းမှ တစ်ချက် မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားတယ်။

အသံတစ်ခုကြောင့် သတိတစ်ချက်ဝင်လာပြီး တစ်ချက်လန့်သွားတယ်။ ခြံစည်းရိုးတံခါးကို ဖွင့်နေတဲ့ အသံပါ။ လူကို ခေါင်းနပန်းကြီးသွာတယ်။ ဟိုကောင်တွေများ ငါ ဒီမှာ ရှိနေတာ သိသွားပြီလားလို့ ခြံထောင့်ကနေ ခြံအတွင်း အုတ်ကန်လေး အကာအကွယ်ယူပြီး ချောင်းကြည့်နေမိတယ်။ 

ဝင်လာပြီ လူတစ်ယောက် ကုပ်ချောင်း ကုပ်ချောင်းနဲ့ အမှောင်ထဲ မသဲမကွဲမို့ သေချာစိုက်ကြည့်နေတုန်း ကျွန်တော့်ဘက်ကို လာနေတယ်။ ဆက်ကနဲ ချောင်းကြည့်နေရာမှ အုတ်ကန်ဘေး အသာဝပ်နေလိုက်တယ်။ နောက် လှုပ်ရှားမှု အသံပျောက်သွားလို့ အသာပြန်ထကြည့်တော့ ကျွန်တော်ပုန်းနေတဲ့ အုတ်ကန် ဟိုဘက်ဒီဘက်မှာ လူတစ်ယောက် ကျွန်တော်ဘက်ကို ကျောပေးပြီး ရပ်နေတယ်။ အမှောင်ထဲ ခပ်ရေးရေးပေမဲ့     သေချာကြည့်လိုက်တော့မှ မိန်းကလေး တစ်ယောက်မှန်းသိလာတယ်။

ဘယ်လောက်မှ မကြာ အိမ်ပေါ်မှ လူငယ်တစ်ယောက် ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုးနဲ့ဆင်းလာပြီး စောင့်နေတဲ့ ကောင်မလေးလက်ကို ဆွဲပြီး ခြံအတွင်းခပ်လှမ်းလှမ်းက ရေစင်နားတွင် နှစ်ယောက်သား တိုးတိုးနှင့် နောက် ကောင်လေးက ကောင်မလေးကို အတင်းနမ်းနေတယ်။ ကောင်မလေးက အတင်းရုန်းနေတယ်။ ကောင်လေးကနောက်တဆင့်တက်ပြီး ကောင်မလေးရဲ့ နို့ကို လှမ်းကိုင်ပြီး ဖျစ်ညစ်ဆုပ်နယ်နေတော့ ကောင်မလေးက ကောင်လေးကို စိတ်ဆိုးပြီး ပါးရိုက်လိုက်တာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ 

ကောင်လေးအတော်ထိသွားတယ် ထင်တယ်။ ပါးလေးကို လက်ကလေးနဲ့ အုပ်ပြီး ငြိမ်နေသလို ကောင်မလေးကို စိတ်ဆိုးတဲ့ အမူအယာပြနေတယ်။ ကောင်မလေးလည်း ကောင်လေးပါးလေးကို ပြန်ကိုင်ပြီး တောင်းပန်နေတယ်။ ကောင်လေးက ချက်ချင်း စိတ်ဆိုးမပြေသေးပေမဲ့ နောက်တော့ ကောင်လေးက ကောင်မလေးကို ပြန်ဖက်နမ်းပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ကောင်လေးက ကောင်မလေး နု့ိတွေတင်မကဘူး ကောင်မလေးရဲ့ ဖင်တွေကို နှိုက်ပြီး ဆုပ်နယ်နေတယ်။ ကောင်မလေးလည်း ရုန်းနေတယ် ဆိုပေမဲ့ အင်အားမရှိဟန်နဲ့ ကောင်လေးလက်တွေကိုသာ ဟန်နဲ့ အတင်းဖယ်နေတော့တယ်။

အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကောင်လေးက ကောင်မလေးလက်ကိုဆွဲပြီး ရေစုပ်စက်ထားရာ အခန်းမှ တံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ အခန်းထဲက မီးရောင်က လင်းကနဲလင်းလာလို့ သူတို့ိကို မြင်လိုက်ရတဲ့ အချိန်မှာ ကျွန်တော့် ရင်ဘတ်ထဲ မိုးကြိုးပစ်လိုက်သလိုပါပဲ။ မြင်လိုက်ရတဲ့ ကောင်မလေးက တခြားသူမဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော် သိပ်ချစ်ရတဲ့ ဇင် ရယ်ပါ။ ဇင့်ကို ကောင်လေးက ရေစုပ်စက်ထားရာ အခန်းထဲ အတင်းဆွဲခေါ်လိုသာနေတယ်။ နောက်ဆုံး ဇင် အခန်းထဲပါသွားပြီး တခါးပိတ်သွားတော့.. ကျွန်တော်အနားနားကပ်ပြီး ရေစုပ်စက်ခန်း အနောက်လေဝင်ပေါက်လေးများမှ ချောင်းကြည့်လိုက်မိတော့တယ်။

“ မောင်.... အာ ....  မောင်နော်. မလုပ်ပါနဲ့.. ဇင် ကြောက်တယ်... အာ.... ဇင် မကြိုက်ဘူးနော်.... ”

“ ဇင် ရယ် မောင်ချစ်လို့ပါ.. မောင်တို့က ရည်းစားတွေပဲ...”

“ အာ... မောင်ရယ် ဇင်တို့က မယူရသေးတာကို.... ဇင် မလုပ်ရဲဘူး... မောင်ရယ်...ဇင်ကြောက်တယ်လို့ ပြောနေတယ်နော်...”

အို....ဟိုးးးး... ဇင်အတင်းရုန်းနေတာ တကယ့်အပျိုရိုင်းလေး ကျနေတာပဲ။ ကောင်လေးရဲ့ လက်တွေ ဇင့် ထမီကို အတင်းဆွဲမြောက်လိုက်တာကြောင့် ဇင့် ပေါင်တွေပေါ်လာတာကို လက်နဲ့ နှိုက်ပြီး အတင်းပွတ်သပ်နေသလို ဇင့် နို့တွေကိုလည်း နှိုက်လို့နေနေပြီ။ စက်ခန်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲကို ကောင်လေးက ဇင့်ကို အတင်းလဲှချနေပြီ။ ဇင် အတင်းလူးလဲပြီး ကောင်လေးကို တွန်းထိုးနေတဲ့ ကြားက ဇင်အောက်ကို ရောက်သွားတယ်။ ဇင် သူထမီကို အတင်းဖုံးနေသလို ကောင်လေးဆွဲချွတ်လို့ နို့တစ်ဖက်ပင်ပေါ်နေတဲ့ သူရဲ့မလုံမလဲ ကိုယ်လေးကို အတင်းဖုံးဖိနေတယ်...

“ မောင် ... ဇင်ပြောနေတာ မကြားဘူးလား... ဇင် တောင်းပန်ပါတယ်... မောင်ရယ်... ဒီလိုတွေ လုပ်ပြီးရင် မောင် ဇင့်ကိုပစ်ခဲ့မှာ....”

ဇင်ပြောလိုက်တော့ ကောင်လေး တစ်ချက်ရပ်သွားပြီး....

“ ဇင်..... မောင့်ကို အဲလိုလူမျိုးထင်နေလား... မောင်တို့ ချစ်လာတာ ၃ နှစ်တောင် ပြည့်တော့မယ် သူများ ချစ်သူတွေ ဒီလို အခွင့်အရေးရတယ်... မောင်ပြောထားတယ် နော်... ဒီတစ်ခါမှ ဒီအခွင့်အရေး မရရင် မောင်ပြောထားသလို မောင် တို့ ချစ်ခြင်းပြီးပြီ...”

“ မောင်..ရယ်... ခက်ပါပြီ... ဇင် ကြောက်လို့ပါဆို... ဇင် လည်း မောင့်ကို ချစ်လို့ပါ..”...

“ မောင် ဇင့်ကိုပဲယူမယ်...”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ပဲ ကောင်လေးက ဇင့် နောက်ထပ်တစ်လုံးကိုပါ ပေါ်အောင် ချွတ်ပြီး စို့နေတော့တယ်.... လက်ကလည်း ထမီကို အသာအယာပြန်ချွတ်နေတော့တယ်... ဇင့်ပေါင်လေးတွေ တဖြည်းဖြည်းပေါ်လာတယ်.. ဇင်ကတော့ အောက်က ရုန်းတယ်ဆိုရုံလေးနဲ့ မျက်နှာကလည်း မဲ့နေတယ်။ အော် ဇင်ရယ်.. မင်းကတော့ တကယ် ထိပ်တန်း သရုပ်ဆောင်တစ်ယောက်ပါလား။ ကြည့်နေရင်း ကောင်လေးက ဇင့် ထမီကို အထက်ထိ တွန်းတင်ပြီးတဲ့ နောက် ဇင့် ဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်လာတော့ ဇင် ကုန်းထလာတယ်။ မျက်နှာမှာလည်း မျက်ရည်တွေနဲ့ သူ့ကောင်လေးကို နမ်းနေတယ်...။ ကောင်လေးက မရဘူး အတင်းချွတ်လို့သာနေနေတယ်။

“ မောင်..... ဇင့်ကို သနားပါအုန်း မောင်ရယ်... ဇင် ကြောက်လို့ သေတော့မယ်နော်....”

“ ဝူးးးးး.. ဇင်ရယ် ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး.....”

“ ဘာ ..ဘာမှမဖြစ်မှာလဲ.... နာမှာ မောင်ရယ်... ဇင် သူငယ်ချင်းတွေ ပြောတာ.. သေအောင် နာတာတဲ့.... မလုပ်နဲ့ မောင်ရယ်.... တော်ပါတော့နော်... ဇင် ရှစ်ကြီး ခိုးပါတယ်... အဟင့် အဟင့်...”

ဇင် ငိုနေလေပြီ ... ကြည့်ရင် ကျွန်တော်ရယ်ချင်လာမိတယ် ... စိတ်လည်းနာလှပြီ။ ကောင်လေးကတော့ လျော့မယ် ဟန်မတူ.. ဇင့် ဘောင်းဘီအနီလေးကို ချွတ်လိုက်တာ ဒူးနားတောင် ရောက်လို့လာပါတော့တယ်...။

ဇင့် ဘောင်းဘီလေး ဒူးလောက်ရောက်တော့ ဇင် ကုန်ရုန်းပြန်ထလာပြီး မျက်စိပျက် မျက်နှာပျက်နဲ့ အတင်းငြင်းဆန် နေပြန်သည်။ ကောင်လေးက ဘယ်လိုနည်းမှ လက်လျော့မည် မဟုတ် မျက်နှာတစ်ခုလုံးချွေသီး ချွေးပေါက်များ နှင့် ဇင့် ထမီလှန်ထားလို့ ပေါ်နေသော   ဇင့် ရွှေခရုလေးကို အတင်းကုန်းလို့သာကြည့်နေသည်။ ဇင် ကတော့အရမ်းရှက်ဟန်ပြပြီး သူ့ရွှေခရုလေးကို မကြည့်ရန် ကောင်လေးကို အတင်းတွန်းထုတ် ထမီလေးဆွဲချမယ် လုပ်တော့ ကောင်လေးက ယောကျ်ားတို့ရဲ့ အားနဲ့ပဲ ဇင့်ကိုတစ်ချက် တွန်းလှဲပြီး ဇင့်ဘောင်ဘီလေး အပြီးတိုင် ချွတ်လိုက်တော့သည်။

“ မောင်.. မောင်...မောင်..နော်...ဇင့်ကို အဲလိုတွေမလုပ်နဲ့ လေ.. မောင် မဟုတ်ဘူးနော်.. တော်ပြီ တော်ပြီ ဒီလောက်ကြည့်ရရင် လုံလောက်ပြီ.. မောင်ရယ်.. မလုပ်ပါနဲ့ တော့ ..ဇင့်ကိုသာသတ်လိုက် စမ်းပါ..”

“ ဇင် နော်.. မောင် ဇင့်ကို အသက်လောက်ချစ်တာ ဇင်သိရဲ့သားနဲ့ မောင်ပြောထားတယ်.. မောင် ဇင့်ကိုပဲယူမယ် လက်ထပ်ပါမယ်လို့ ပြောထားတယ်နော်... ကြိုပြောထားမယ် အသံတွေ အရမ်းမထွက်နဲ့ အရမ်းလည်း မကျယ်ပါနဲ့ ဇင်ရယ်.. အိမ်ပေါ်မှာ အဖေနဲ့ အမေ.. အိပ်နေတာ ကြားသွားမယ်..”

ကောင်လေးကတော့ ပြောနေတဲ့ ဇင့်ပါးစပ်လေးကို လှမ်းစုပ်နမ်းနေတော့တယ်။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ဇင့်ရွှေခရုလေးကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး အထက်အောက် ပွတ်သပ်လို့ပေးနေတော့ရာ ဇင့်မှာ မျက်ရည်တွေကျလာပြီး...တရှုံ့ရှုံ့ငိုလို့သာ နေတော့တယ်။ ကောင်လေးကတော့ ဇင့် နှုတ်ခမ်းလေးတွေကနေ တဆင့် ဇင့် နို့လေးတွေကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ပွတ်သပ်ဆုပ်ကိုင်လို့ နေရာ ဇင့်မှာ အောက်မှမခံမရပ်နိုင်  ပုံစံဖြင့်လူးလှိမ့် နေရုံတင်မက ကောင်လေးရဲ့ ကျောပြင်ကို ထုလို့နေတယ်။ 

ကောင်လေးကတော့ သူ့လုပ်ငန်းစဉ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း စပါပြီ။ ဖွေးဥနေတဲ့ ဇင်ပေါင်တွေကြား သူခန္ဓာကိုယ်ကို အတင်းဝင်ထပ်နေပြီး သူ့ပုဆိုးကိုလည်း ချွတ်နေလို့နေပြီ။ ကောင်လေးအစထဲက အစီစဉ်ရှိဟန်တူပါတယ်.. သူ အောက်ခံဘောင်းဘီတောင် ဝတ်မလာ။  ကောင်လေးရဲ့ ဒုတ်က ဇင့်ဆီးခုံပေါ်ထောက်လို့ ...ဇင့်မှာတော့ ကောင်လေး ရင်ဘတ်ကိုတွန်းနေလို့.. သူ့ခြေထောက်ကို ဖြောင်တန်းဆန့် ထုတ်ပြီး ကောင်လေးရဲ့ ပေါင်းကြားထဲ ဝင်ထားမှုကို ရုန်းကန်လို့သာနေတော့တယ်။ ကောင်လေးကလည်း ဇင်ရုန်းနေတဲ့ ကြားက မရမက အားနဲ့ ဇင့် ဒူးခေါင်းခွက်ကြား လက်လျှိုပြီး အတင်းဆွဲလှန်ပြီး ခြေထောက်တွေကို မလိုက်တော့ ဇင့်ရဲ့ ရွှေခရုလေးက လက်ကနဲ ပေါ်လို့လာတယ်။ 

ဇင် ဘယ်လိုမှ ရုန်းလို့မရဟန် နဲ့ ငိုလို့သာနေနေတယ်... ကောင်လေးက သူ့ဒုတ်ကို သူ့လက်နဲ့ ကိုင်နေလေပြီး ဇင့်ရွှေခရုနားလေး အတင်းတပ်လိုက်ပြီး စတင်ထိုးထည့် လိုက်ရာ ဇင့်မှာ နာလွန်းအားကြီးလို့ လွန့်လူး ရုန်းထပြီးအော်တော့မယ် ဟန်နဲ့ ပါးစပ်ဟလိုက်တာကို ကောင်လေးက လက်နဲ့ ပါးစပ်ကိုဖိအုပ် ဇင့်ကိုယ်လေးကို သူ့ကိုယ့်ခန္ဓာနဲ့ ဖိအုပ်ထားသလို ဖင်ကိုယ်လည်း ချုံ့ပြီး သူ့ဒုတ်ကို အဆုံးထိ အားကုန်ထိုးထည့်နေလေသည်။ ဇင် ကတော့ အသည်းခိုက်အောင်နာလှတဲ့ အမူအယာနဲ့ ကောင်လေးလက်နဲ့ ပါးစပ်ကိုအုပ်ထားတဲ့ ကြားမှာ ကောင်လေးအား မျက်ရည်စတွေနဲ့အတူ မျက်လုံးနီရဲခါ မျက်ထောင့်နီနဲ့ ကြည့်နေတယ်။

ကျွန်တော် အတော်လေးတွေဝေသွားတယ် ဇင်မှ ဟုတ်ပါ့မလားလို့။ ဒါပေမဲ့ ဇင်ပါ.. ကောင်လေးကို အသည်းစွဲအောင် တစ်သက်မမေ့အောင် နောက် သူ့အပျိုပျက်နေတဲ့ ဘဝကို ကောင်လေးမသိအောင် ထိန်းသိမ်းပြီး ဒီလိုကြုံလာတဲ့အခါ ကောင်လေးရဲ့ ဇင့်အပေါ်ယုံကြည့်မှု၊ စွဲလမ်းမှု၊ ပိုပြီး ချစ်မြတ်နိုးလာမှုတွေကို အမိအရ ဖမ်းယူလိုက်တာပဲလို့ သဘောပေါက်တော့တယ်။ ဇင်ရယ်.. သဏ္ဌာန်လုပ် သရုပ်တူဆိုသလို အပီအပြင် သရုပ်ဆောင်နေသလားလို့ တောင်ထင်ရပါတယ်။ ပြောနေရင်း ကောင်လေး သူ့ဒုတ်ကို ထိုးထည့်ထားရမှ အနည်းငယ်ပြန်ထုတ်ပြီး ထပ်ဆောင့်ထိုးထည့်လိုက်ရာ...

“ မောင် တော်တော့ တော်တော့.. သေပါပြီ အမေရယ်.. သေပါပြီ... ဟီးးးးးးးး... မောင် တော်တော့လို့ ဇင် ပြောနေတယ်နော်... အောင်မလေးးး..ဟီးးးး”

“ ဇင်ရယ် ခဏလေးပါနော် ခဏလေးပါ..... မောင် ဇင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်လေ.. သိပ်ချစ်တယ် ဇင်ရယ်..”

ပြောပြောနဲ့ ကောင်လေး ဆက်ခါဆက်ခါ ဖင်ကိုကော့ကော့ လုပ်နေလိုက်တော့ ဇင့်မှာ လူးလိမ့်နေလိုက်တာ အောက်မှာ သူမှာ နေစရာကိုမရှိ။ ကောင်လေးကတော့ ဆောင့်ထည့်နေရင် နို့လေးကိုပါ ဖျစ်ညစ်ရင်း ဇင့် နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို နမ်းနေတော့ ....

“ အ...အ....အား.... သေပြီ မောင်ရာ အီးး... ဟီးးးးးး အမေရယ်... အားး... ”

မကြာပါဘူး .... ကောင်လေး ဇင့် နှုတ်ခမ်းလေးကို အနမ်းရပ်ပြီး ဇင့် ရွှေခရုလေးနဲ့ သူ့ဒုတ် တစ်ချက်ချင်းဆောင့်ထည့်နေတာကို ခေါင်းငုံလျိုကြည့်ရင်း အားကုန်ဆောင့်ချက်နဲ့အတူ ကောင်လေးပြီးသွားတော့တယ်။ ကောင်လေးသူ့ဒုတ်ကို ချက်ချင်းမထုတ်သေးဘဲ ကျင်းစိမ်နေတဲ့ သဘောနဲ့ အမောဖြေနေတယ်။

ဇင် ကောင်လေးရင်ဘတ်ကို တွန်း၍ရုန်းထလာပြီး ထမီနဲ့ သူရွှေခရုလေးကို ဖုံးခါ လက်နဲ့ အုပ်ပြီး ငိုနေတော့တယ်.... နောက်ပြီး ထမီလေးကို လှန်ကာ သူ့ရွှေခရုလေးကို ကြည့်လိုက် လက်လေးနဲ့ အုပ်ခါ ငိုလိုက်နဲ့မို့ ကောင်လေးမှာ ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်းမသိ ပျာယာခတ်နေသလို ဇင်ကြည့်သလို ဇင့် ထမီလေးကို အတင်လှန်ပြီး ဇင့် ရွှေခရုလေးကို အတင်းကြည့်နေတယ်..နောက် ဇင့် ရွှေခရုလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားတွေကို လက်လေးနဲ့ ဖြဲကြည့်ပြီး ပါးစပ်ထဲကနေ လေလေးနဲ့ မှုတ်ပေးလုပ်နေလို့ ဇင်က ထမီကို အတင်းအုပ်ထားရတယ်။ နောက်....ကောင်လေးက ဇင့်ကို အတင်းထွေးပွေ့ထားပြီး....

“ ဇင် ရယ် ...နာသွားလားဟင်... မောင့်ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့... မောင် ဇင့်ကို ချစ်လို့လေ..”

“ မောင် အရမ်းရက်စက်တယ် .. ဇင့်ကို မညှာမတာကြီးကို လုပ်တာ... ”..

“ မဟုတ်ပါဘူး ဇင်ရယ်... မောင် ဇင့်ကို ယူမယ်.. အိမ်က သဘောမတူတာ မောင်ဂရုမစိုက်ဘူး.... မောင် ဇင့်ကို သန်ဘက်ခါ ည ခိုးပြေးမယ်...”

“ တကယ်လား.. မောင် ရယ်....”

“ မောင် ဇင့်ကို အရမ်းချစ်သွားပြီး သိလား... သန်ဘက်ခါည ၁၀ နာရီကျရင်.. မောင်တို့ ပဲခူးက မောင့် ...သူငယ်ချင်းအိမ်ကို ပြေးကြမယ်လေ.. နော်..”

“ ဟုတ်..မောင်ရယ်.... မောင့် စိတ်ကြိုက်တာလုပ်ပါတော့... မောင့် သဘောပါပဲ... ဇင် ကတော့ မောင့်ကို အရမ်းချစ်လို့သာနော်... ဇင့် ဘဝကြီးတစ်ခုလုံး... ဇင့် ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး မောင့်ဘဝကို ပေးလိုက်တာနော်.. အဲဒါ.. မောင့်ကို ချစ်လွန်းလို့ သိလား .... မောင် သိလား..”

ဇင် ပြောပြောနဲ့ ကောင်လေးရင်ခွင်ထဲ ငိုနေလိုက်တာ....ကျွန်တော်ဆက်မကြည့်နိုင်တော့သလို မခံလည်း မခံစားနိုင်တော့လို့ ထိုအိမ်ထဲကနေ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီး လေးလံတဲ့ ခြေလှမ်းတွေနဲ့ အတူ ထွက်လာခဲ့တော့တယ်။

မိန်းမ..မိန်းမ...တံခါးမခေါက်ပဲ..ဝင်လာပြီး.... ဘာမှမပြောပဲ ရောသောက်ထွက်သွားလိုက်တာ ရင်ဘတ်ကိုတောင် ခြေစုံနင်းသွားသေးတယ်။ ဘယ်သူ့ကို အပြစ်တင်ရမှန်းကို မသိတော့ဘူး။ ကိုယ့်ကိုကို အပြစ်တင်ရအောင်လည်း.. ငါဘာအမှားတွေ မင်းကို လုပ်ခဲ့လဲ ဇင်ရာ ပြောကြစမ်းပါအုန်း..

ငါလည်း အကောင်းဆုံးပံ့ပိုးမှုတွေ လုပ်ခဲ့တာပဲ.. ငါ့မှာ ဘာလိုအပ်ချက်တွေ ရှိနေလို့ မချစ်တာလေးနဲ့ တင်ဘဝက တည်ဆောက်လို့ မရတော့ဘူးလား… ဘဝအတွက်နဲ့ အချစ်တွေကိုမေ့ထား ဆိုတဲ့ လောကနိယာမတွေကော ငါ့ကို  ဘာမှအထောက်အကူ မပြုနိုင်တော့ဘူးလား.. နားကိုမလည်တော့တာ.. ငါ့မှာ အကုန်ပြည့်စုံနေရက်ကယ်နဲ့ ငါ့ကို ချစ်တယ်လေးတောင် တစ်ခွန်းမပြောခဲ့ဘူး… ချစ်လို့ တစ်ခွန်းလေးပြောလိုက်လို့ ငါ့ကို ထားခဲ့မယ် ဆိုရင်တောင် ငါ့မှာ ဖြေသာသေးတယ်။ ခုဟာက သူ့ရဲ့  အယုအယတွေ အကြမ်းအတမ်းတွေက သာမန်ယောကျ်ားတစ်ယောက် ဖြစ်တဲ့ ငါက ဘယ်မှာ သွားမေ့လိုရမလဲကွာ.. ငါလည်း နှလုံးသားရှိတဲ့ လူပါ။ အိမ်ကိုလည်း မပြန်ချင်တော့ပေ။ တွေးရင်း ကားကိုဦးတည်ရာ မောင်းနေလိုက်တာ.. ဘယ်ကိုမောင်းနေမှန်းမသိ.. သတိတစ်ချက်ထားတော့ ကိုယ်မောင်းနေတာက သောက်နေကျ ညလုံးပေါက်ဖွင့်တဲ့ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် သူငယ်ချင်းအစ်ကိုရဲ့ အရက်ဆိုင်ဘက်။ မသိစိတ်က အဲဒီဆိုင်ကို ဦးတည်မောင်းနေတာ ဖြစ်မည်။

ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ပါပဲ သောက်နေကျ အရက်ဆိုင်ရှေ့ကို ကားကအလိုလိုရောက်နေသလိုပဲမို့ ကားကိုရပ်လိုက်တယ်။ နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ မနက် ၃နာရီတောင် မထိုးသေးဘူး။ သက်ပြင်းရှည် တစ်ချက်ချပြီး ကားစီယာတိုင်ပေါ်ခေါင်းတင်ရင်း ဇင့်အကြောင်းက ဝင်လာပြန်လို့ စဉ်းစားနေမိတယ်။

ဇင်ရယ် ကိုကြီးကို သနားပါအုန်းကွာ... ကိုကြီးသေရပါတော့မယ်....ကိုကြီးက မနူးမနပ်လေးပါကွာ.... ကိုကြီးဘဝထဲကို ပြန်ဝင်လာခဲ့ပါ။

ကားပေါ်က ဆင်းမယ်လုပ်ပြီး အမှတ်မထင် ကားနောက်ကြည့်မှန်ကို ကြည့်လိုက်မိတော့ လူရိပ်တစ်ခုကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ သေချာ ကားနောက်ကြည့်မှန်ကနေ ထပ်ကြည့်တော့ ....ဟာ... ဇင်... ဟုတ်တယ် ဇင်ရယ်ပါ။ ကားပေါ်မှာ ဆင်းကြည့်တော့.. ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ဇင် ရပ်ပြီး ကျွန်တော့်ကိုကြည့်နေတယ်။ ဇင် ကျွန်တော့်နောက်ကို လိုက်လာတာပဲ.. ဟု ဝမ်းသာအားရတွေးမိလို့ ဇင် ရှိရာကို ပြေးသွားလိုက်တယ်။ ဇင်ရှေ့ရောက်တော့.. ဇင် ကျွန်တော့်ကိုကြည့်နေပုံလေးက ကျွန်တော့်ကို တောင်းပန်နေတာလိုလို သူအမှားတစ်ခုခု လုပ်ထားလို့ ဝမ်းနည်းနေတာ လိုလို.. ကျွန်တော်သူ့ကို ချက်ချင်း ဖက်ထားလိုက်တယ်။ သူ့ခေါင်းလေးကို ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲ သိမ်းထားလိုက်တယ်..။

“ ဇင်... ဇင်ရယ်.. ကိုကြီးဆီလာတာလား .. ကိုကြီးဝမ်းသာလိုက်တာ.. ကိုကြီးခွင့်လွှတ်တယ် အားလုံးကို... ကိုကြီးဘာမှ မသိဘူးး. ဇင်သာ ကိုကြီး ဘဝမှာ ရှိရင် တော်ပြီ... အားလုံးပြည့်စုံပြီ ဇင်ရယ်...”

ဇင် သူ့လက်ကလေးတွေနဲ့ ကျွန်တော့်ပုခုံးကို ဖက်လာတော့ သူ့လက်လေးတွေကို ကြည့်လိုက်တော့… လူကို ထိတ်သွားတယ်... သွေးတွေ သွေးတွေပါလား.... ဇင့်လက်တွေ ဖယ်ချလိုက်တော့ ဇင့် တစ်ကိုယ်လုံးသွေးတွေ ဖြစ်နေတယ်.။

“ ကိုကြီး... ဇင့်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ... ဇင့်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ ကိုကြီးရယ်.... ဇင်... ကိုကြီးကို... ကိုကြီးကို.....”

ဆက်မပြောနိုင်ခင်မှာပဲ ဇင်လဲကျသွားတယ်..ဇင့်ကို ထွေးပိုက်လိုက်တော့ ဇင် ဝမ်းဗိုက်မှာ သွေးတွေနဲ့ အတူ အပေါက်ကြီး.... အားးးးးးး......

“ တောက်... တောက်... တောက်....”

“ အာားးး”

“ ဆရာ.. ဆရာ... တံခါးဖွင့်ပါအုန်း... တံခါးဖွင့်ပါအုံး.... ဆရာဘာဖြစ်တာလဲ အဆင်ပြေရဲ့လား......”

အရက်ဆိုင်က ဝိတ်တာလေးပါ ကားမှန်တံခါးကို အတင်ခေါက်ပြီးနှိုးနေတယ်... မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်မှာ နေအလင်းရောင်ကြောင့် မျက်လုံးတွေ တစ်ချက်ပြာဝေသွားပြီး .... အော် ငါဒီ အိပ်မက် မက်ပြန်ပြီလား.... ဇင် တော့တစ်ခုခုပဲ... ကားမှန်တံခါးကို ဖွင့်လိုက်တော့...

“ ဆရာ... ဆရာ .. အဆင်ပြေရဲ့လား.. နေကောင်းရဲ့လားဗျာ... မနက်ထဲက ဆရာ့ကားကိုတွေ့တယ်... အိပ်နေတာတွေ့လို့ မနိုးပဲထားတာ...”

“ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ညီလေးရာ...”

ဘာမှလည်း ရှည်ရှည်ဝေးဝေးမပြောချင်တော့ပါ.. ကားပေါ်ကဆင်းပြီး ဆိုင်ထဲတန်းဝင်ခါ အရက်တန်းသောက်တော့သည်။ အရက်သောက်နေရင်း စဉ်းစားမိနေသည်။ ဇင်နဲ့ ပက်သက်တဲ့ ဒီ အိပ်မက်က ဘာလို့များ ခဏခဏ မက်နေရတာလဲ... စိတ်ကညစ်လာသလို ခေါင်းလည်း ခဲလာတာမို့ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် အရက်ပဲ တစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက် သောက်နေလိုက်တော့တယ်။

.................................................................................................................................................

ရုံးမှာ လူတွေ အကုန်စုံနေပေမဲ့ မျိုးကျော် တယောက်တော့ ရောက်မလာသေးပေ။ သူ နောက်ကျ နေတာလား မသိ။ ကျွန်မရဲ့ စိတ်ကော ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ အသွေးအသားတွေကပါ မျိုးကျော်ကို မြင်နေရဖို့ မျိုးကျော်နဲ့ အနေနီးဖို့ကိုသာ အမြဲနှိုးဆော်နေသည်။ တင်မိုးနိုင်ရယ် နင့် ဒီအသက်အရွယ်က ယောက်ျားယူသင့်နေပြီလေ နင့်သွေးသားတွေက တောင်းဆိုနေတာတောင် နင်က ဘာတွေကိုငဲ့နေတာလဲ။ ဘာလဲ နင့်ရဲ့ သိက္ခာတွေလား မာနတွေလား... ဒါတွေကနင့်ကို  နှိပ်စက်နေတာ နင်သိရဲ့လား။ မျိုးကျော် ဘယ်လောက် သနားဖို့ကောင်းလဲ ကြည့်ပါအုန်းဟယ်... အခန့်မသင့်ရင် မိန်းမတစ်ယောက်အတွက်ကြောင့်နဲ့ ဘဝတော့ပျက်ရတော့ပါမယ်။ နင်ကယ်မှရတော့မယ်.. နင့်ရဲ့နွေးထွေးတဲ့ လက်တွေနဲ့ မျိုးကျော်ကို ထွေးပွေ့လိုက်စမ်းပါ.. တကယ်ကို အေးချမ်းသာယာတဲ့ ဘဝလေးပါ... မျိုကျော်နင့်ကို ချစ်နေတာ နင်သိသလို... နင်လည်းမျိုးကျော်ကို ချစ်လာတာ နင့်ကိုနင်သိစမ်းပါ....။

ဝူးးးး... ရူးချင်လှပြီ ငါ့စိတ်တွေကို ငါမနိုင်ဘူး မျိုးကျော်ရယ်.. နင်အမြန်လာပါတော့... ငါရဲ့ သိက္ခာတွေ ငါ့ရဲ့မာနတွေ ခုပဲချလိုက်ပြီ... ခုလိုနင်စိတ်ဓာတ်ကျနေတဲ့ အချိန်မှာ ငါဘေးကနေ ပြုစုပေးချင်နေမိပြီ။ ဒါပေမဲ့ မနက် ဆယ့်တစ်နာရီ ထိုးသည့် တိုင်အောင် မျိုးကျော်ရောက်မလာသေးပေ....။

အလုပ်ထဲလည်း စိတ်ကမရောက် မျိုးကျော်အကြောင်းပဲ တွေးနေတုန်း.... ကိုအောင်စိုး ကျွန်မဘေးနားရောက်လာတယ်။ တစ်ရုံးထဲ အတူတူအလုပ်လုပ်နေတဲ့ သူပါ။ သူငယ်ချင်းတွေလိုပါပဲ။ အထူးသဖြင့် မျိုးကျော်နဲ့ ဆို ပြောမနာဆိုမနာ သူငယ်ချင်းတွေပေါ့။ သူ့ကြည့်ရတာ မသက်မသာ နဲ့ ဖုန်းလေးကိုင်ခေါင်းကုပ်လျက် သက်ပြင်းတွေ တွင်တွင်သာချပြီး ကျွန်မဘေးလာရပ်နေတယ်။

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ အောင်စိုး...နင့် ဟာက သက်ပြင်းတွေကလည်း ချလှချီလား..”

“ မပြောချင်တော့ဘူးဟေ့... နင့် အကောင်မျိုးကျော်လေ..”

သူပြောလိုက်တော့ ပြန်ပင်မပြောနိုင်တော့ပါ သူ့စကားဆုံးအောင် စောင့်နေသလို စိုးရိမ်စိတ်တွေက တဖွားဖွားပေါ်လာသလို.. နောင်တတွေကလည်း ဘယ်ကမှန်းမသိ ပြေးထွက်လို့လာပြီ.. ကျွန်မရဲ့ စိုးရိမ်စိတ်တွေကို ကျွန်မရဲ့ မျက်နာပေါ်မှာ ပေါ်နေတာကတော့ဘယ်လိုမှ ထိန်းလို့ မရလိုက်ပါ.. အရင် အောင်စိုးတို့က နင့်အကောင်ကလေလို့ စရင် အသဲခိုက်အောင် စိတ်တိုတတ်တဲ့ ကျွန်မ....  စိတ်မတိုတဲ့ အပြင်.. စိုးရိမ်စိတ်ကြီးမားလာတဲ့ မျက်နှာအမူအယာကို အောင်စိုး တစ်ယောက် သေချာအကဲခတ်မိသွားပြီး... ကျွန်မကို တည်တည်ကြီး ကြည့်လျက်...

“ ဟိုကောင်.. ငါ့ အစ်ကိုဆိုင်မှာ မနက်အစောကြီးထဲက ဝင်ပြီး အရက်သောက်နေတာတဲ့...”

သူဆက်မပြောသေးဘဲ ကျွန်မကို ကြည့်နေတယ်... ကျွန်မ သူဆက်ပြောမှာကိုပဲ စိတ်ဝင်စားနေသလို ကြောက်လည်း ကြောက်နေမိတယ်.. သူများ တခုခုဖြစ်နေသလား.. မျိုးကျော်ရယ်... နင်ဘယ်လို ဖြစ်သွားတာလဲ....ဟယ်..

“ ခု..ဒီကောင် လူမှန်းမသိ မူးပြီး သတိလစ် နေတယ်တဲ့... အဲဒါ ငါသွားခေါ်မလို့...”

အောင်စိုး ပြောပြောနဲ့ ကျွန်မစားပွဲပေါ် လက်ထောက်ပြီး သေချာစိုက်ကြည့်ခါ.....

“ နင့်ကို ငါတစ်ခုမေးမလို့နော် နင်တို့နှစ်ယောက်ကို ငါ ကြည့်နေတာကြာပြီ.. နင်တို့ ဘာတွေဖြစ်နေကြတာလဲ နင်တို့ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့ကြတာလဲ..ဟိုကောင်ကကော ခုဘာတွေ ဒီလောက်တောင် ဖြစ်နေတာလဲ..”

ကျွန်မပြန်မပြော နိုင်လောက်အောင်ပါပဲ... အောင်စိုး အဲဒီလိုထင်သွားတာလေးကိုတောင် စိတ်ထဲဝမ်းသာသလိုလို... အောင်စိုးလှည့်ထွက်သွားတယ်.. နောက် ရုံးခန်းပေါက်မှ နေပြီး တံခါးကိုဆွဲဖွင့်ရင်း ကျွန်မကို လှမ်းကြည့်နေတယ်။ သဘောကတော့ ပါးစပ်ကတော့ မပြောပေမဲ့ လိုက်မလား.. စောင့်နေတယ်နော် ဆိုတဲ့ သဘောမို့.. ကျွန်မချက်ချင်းပဲ အိတ်လေးဆွဲ လိုက်လာတော့တယ်..။

ဆိုင်ရောက်တော့ မျိုးကျော်ကားကို အရင်တွေ့တယ်။ ဆိုင်အထဲဝင်တော့ ဝိတ်တာကောင်းလေးက အောင်စိုးဆီပြေးလာပြီး... အကျိုးအကြောင်းရှင်းပြဟန်လုပ်နေတယ်။ ကျွန်မလည်း လိုက်ကြည့်တော့ မျိုးကျော် ခပ်လှမ်းက စားပွဲမှာ အရက်ခွက် အမြည်းခွက်တွေကြားမှာ မှောက်လျက်ကြီး။ ဘာမှပြောမနေတော့ဘူး သူ့ဆီကို ပြေးသွားမိတယ်။ သူ့ကို ညင်သာစွာ ထူမလိုက်တယ်။ နောက် ကပိုကရို ဖြစ်နေတဲ့ သူ့အဝတ်အစားတွေ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြန်လုပ်ပေးပြီး ပါးစပ်မှာပေနေတဲ့ အမြည်းအစအနတွေကို လက်ကိုင်ပဝါလေးနဲ့ သေချာသုတ်ပေးနေမိတယ်။ မျိုးကျော်ရယ်.. နောက်တစ်ခါ နင့်ကို အဲဒီလို မဖြစ်စေချင်ပါဘူးဟာ.. ငါနင့်ကို   ပြုစုယုယချင်တယ်.. ခုလို အိမ်သူသက်ထား မိန်းမတစ်ယောက်လို.. ခုနင့်ကို ဒီလိုပြုစုရတာကို ငါ့စိတ်ထဲ ဝမ်းသာမိပါတယ်ဟာ... ကျွန်မလုပ်နေတာကို အောင်စိုးမှာ ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ရပ်ကြည့်နေတာကို သတိထားမိတော့ ကျွန်မအနည်းငယ် ရှက်နေမိပါတယ်။

လူမှန်းသူမှန်းမသိအောင် မူးနေပြီး သတိလစ်နေတဲ့ သူ့ကို အရက်ဆိုင်ကနေ သူ့အိမ်ကို ခေါ်လာခဲ့တယ်။ အိမ်ရောက်တော့ သူ့ကို အောင်စိုးနဲ့ အတူကုတင်ပေါ်တင် အောင်စိုးကပဲ သူ့ကို အဝတ်အစားတွေလဲ ပေးနေတာမို့ ကျွန်မအောက်ဆင်းလာခဲ့တော့တယ်။

ဧည့်ခန်းထဲက ခုံမှာဝင်ထိုင်ပြီး အောင်စိုးက မျိုးကျော်ကို အဝတ်လဲပေးအပြီးကို စောင့်နေမိတယ်။ ခဏကြာတော့ အောင်စိုးပျာပျာနဲ့ ဟမ်းဖုန်းလေးကိုကိုင်ပြီး တဟုတ်ကဲ့ထဲ ဟုတ်ကဲ့ လုပ်ရင်း အိမ်ပေါ်အခန်းမှ ဆင်းလာပြီး...

“ မျိုးကျော် ကတော့မြွေပဲဟေးးး... သူ့ကိစ္စလုပ်နေတာနဲ့ ဟိုမှာ... ငါဒီနေ့ ကာစတန်မာ အသစ်တွေနဲ့ ချိန်းထားတာ.. ခု ကာစတန်မာတွေက ကုမ္ပဏီမှာရောက်နေပြီ.. အမ်ဒီက ငါ့လှမ်းခေါ် ကြိမ်း ကြိမ်းနေတယ်... အဲဒါသွားရမယ်.. ”

“ အော်... အေးအေး..”

ကျွန်မ ဘာမှနားမလည် မသိတဲ့ကလေးတစ်ယောက်လိုပဲ အောင်စိုးပြောသမျှ မျက်နှာသေလေးနဲ့ နားထောင်နေမိတယ်.. စိတ်ထဲ တစ်မျိုးပဲ.. ပျော်လာသလိုလို ကြောက်လာတာလား မသိ.. ရင်တွေတော့ ခုန်လာတာ အမှန်...

“ ခု ဆယ့်နှစ်နာရီ ထိုးတော့မယ် ငါ တစ်နာရီခွဲအရောက် ပြန်လာခဲ့မယ်.. အဲဒီကျမှ နင်ပြန်.. ငါဆက်စောင့်နေမယ်... ခုခဏလေး ငါ ပြန်လာခဲ့မယ်ဟာ နော်..”

“ အေးအေး... ..”

အောင်စိုး ပျာပျာသလဲ မျိုးကျော်ကားကို ယူပြီး ထွက်သွားပြီ။ အောင်စိုးလည်း ထွက်သွားပြီမို့ တစ်ယောက်ထဲ ဧည့်ခန်းထဲ ခုံမှာ ထိုင်ရင်း မဂ္ဂဇင်းစာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဆွဲယူဖတ်နေလိုက်တယ်။ ကျွန်မမျက်လုံးတွေက မဂ္ဂဇင်းထဲက စာတွေကို ဖတ်နေပေမဲ့ ကျွန်မရဲ့ စိတ်တွေက အိမ်ပေါ်မှာက မျိုးကျော်ဆီမှာပါ။  စာအုပ်ဖတ်နေရင်းမှ ... မျိုးကျော်ရှိရာ အိပ်ခန်းဆီသို့ အသာမော့ကြည့်မိတယ်။ တစ်အိမ်လုံးမှာ... သူရယ် ငါရယ်.. နှစ်ယောက်ထဲပါလားဆိုတဲ့ အသိတစ်ချက်ဝင်လာလို့ ရင်တွေခုန်လာသလို အောက်က ရွှေခရုလေးက တဆတ်ဆတ်တုန်လာတယ်။ ကျွန်မခြေလက်တွေ အေးစက်လာသလိုခံစားရသလို မျိုးကျော်အခန်းကို သွားကြည့်ချင်တဲ့ စိတ်ကတားမရပါ။

အိုးး..ဘာဖြစ်လဲ သူ့ကိုဂရုစိုက်ဖို့သွားမှာပဲ ဆိုပြီး... စာအုပ်လေးအသာချ မျိုးကျော် ရှိရာ အပေါ်ထပ် အိပ်ခန်းသို့ လှေကားမှတဆင့် ဖြည်းညှင်း ညင်သာစွာ တက်လာခဲ့တယ်။ မျိုးကျော် အခန်းတံခါးကို ဖွင့်သင့် မဖွင့်သင့် အနည်းငယ်တွန့်ဆုတ်နေပြီးမှ စိတ်က မထိန်းနိုင်တော့လို့ တံခါးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး မျိုးကျော် အိပ်နေတဲ့ ကုတင်ဘက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်မမြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် ကျွန်မယိုင်လဲကျမတတ်ပါပဲ...

ကျွန်မရင်တွေ တလှပ်လှပ်တုန်လာသလို ဒူးတွေလည်း မခိုင်တော့တာမို့ တံခါးမှီပြီး ကျွန်မရင်ဘတ်လေးကို ဖိထားနေရတော့တယ်။ အောင်စိုးက မျိုးကျော် အဝတ်အစားတွေကို လဲသွားပေးခဲ့တာကြောင့် မျိုးကျော်မှာ အကျီခပ်ပါးပါးရယ် ပုဆိုးရယ်သာရှိပြီး မျိုးကျော်ပက်လက်လှန် အနေအထားမှာ ပုဆိုးပေါ်မှ ထောင်ပြီး ချွန်ထွက်နေတဲ့ မြင်ကွင်းကို မြင်လိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။ မျိုးကျော်ရယ် ဒုတ်ကြီးကထောင်နေလိုက်တာဟယ်.. နင် ငါ့ကို လာပါလာပါလို့ များခေါ်နေသလိုပါပဲလား ... ကျွန်မရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး တဆတ်ဆတ် တုန်နေသလို ကျွန်မရဲ့ အကြည့်တွေက မျိုးကျော်ဒုတ်ကနေ ဖယ်မသွားနိုင်တာကြောင့်... မျိုးကျော်ရှိရာ ကုတင်ဆီသို့ တရွေ့ရွေ့သွားနေတော့တယ် ....။

အနီးကပ်ကြည့်လေ ပုဆိုးကိုဖောက်ထွက်တော့ မလားပဲဟယ်.. ရင်တွေခုန်လိုက်တာနော်။ မျိုးကျော်ကုတင်ဘေး အသာရပ်ကြည့်နေမိတယ်။ ကျွန်မစိတ်တွေ မလုပ်သင့်တာကို လုပ်ဖို့ တအားကို နှိုးဆော်နေပြီလေ... မျိုးကျော်အိပ်နေတဲ့ ဘေးအသာထိုင်လိုက်ပြီးတော့မှ.... ဆက်ကနဲ့ ပြန်ထပြီး အခန်းအပေါက်နားသွားရပ်နေပြန်တယ်.. ငါဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ တင်မိုးနိုင်ရယ်... မဟုတ်သေးပါဘူး.. အခန်းအပြင်ထွက်ပြီး ဘယ်သူမှမရှိတာကို တစ်ယောက်ယောက်များရှိလားလို့ လိုက်ရှာကြည့်မိနေတယ်။ နောက် အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာပြီး သေချာဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်တယ်။ မျိုးကျော်အနားကပ်သွားပြီး...မျိုးကျော်ကို နာမည်အရင်ခေါ်နှိုးကြည့်တယ်။

မရ... ဟုတ်ပြီ..။ စိတ်ထဲ နည်းနည်းတော့ပျော်လာတယ်။ အသာဘေးနားထိုင်ပြီး လက်ကလေးနဲ့ တို့ပြီး နှိုးကြည့်.. တုပ်တုပ်မှ မလှုပ် ... တစ်ချက် အခန်းပေါက်ဝလှမ်းကြည့်လိုက်တယ်.. အောင်စိုးကတော့ ပြန်လာသေးမှာ မဟုတ်သေးဘူး ခုမှ ထွက်သွားတာ မိနစ် ၂၀ တောင် မပြည့်သေး ....

မျိုးကျော်ဒုတ်ကိုတော့ ကြည့်ကိုကြည့်ရမယ် ... သူငယ်ချင်းတွေ အိမ်ထောင်ကျသွားရင် မစားရ ဝခမန်းတွေ လာလာပြောကြတာ ငါ့မှာတော့ ယောက်ျားပစ္စည်းတောင် မမြင်ဖူးတဲ့ ဘ၀ ... မျိုးကျော်နား အသာတိုးကပ်ပြီး သူ့ပုဆိုးလေးကို အောက်ကနေ ဖြည်းဖြည်းချင်း လှန်လိုက်ရာ... ဟယ်... ပုဆိုးကို ပစ်ချပြီး အခန်းပေါက်၀ သွားရပ်နေမိတယ် .... အောင်မလေးနော် ငါ့နှယ်... ဒုတ်ကြီးက ပုဆိုးရဲ့ အထိန်းအကွပ် မရှိလို့ထင်တယ် ထောင်မတ်နေပေမယ့် ဝှေ့ရမ်းလို့ နေတော့တယ်။ အခန်းပေါက်မှ အပြင်ကို တစ်ချက်ကြည့်မိသည်။ ပြီးတော့ အခန်းထဲ မျိုးကျော်ဒုတ်ကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်မိနေတယ်။ တင်မိုးနိုင်ရယ် ... တော်ပါတော့ ကြည့်ပြီးပြီးပဲ စိတ်ကျေနပ်ပါတော့…

ကျွန်မစိတ်တွေ လွန်ဆွဲနေပြီလေ... မျိုးကျော်ဒုတ်ကို လက်လေးနဲ့ ကိုင်ကြည့်ချင်တဲ့ စိတ်.. ကိုင်ဖူးချင်တဲ့ စိတ်က တားမရတော့ပြန်  ငါနှယ်နော် မောင်ကျန်တတို့တော့ ဖြစ်နေပါပြီ။ နောက်ဆုံး ကိုယ်စိတ်ကို ကိုယ့်ရဲ့ အာသီသကို အရှုံးပေးလိုက်ရပြီ ထင်ပါတယ်။ မျိုးကျော်နားသွားပြီး ...  မျိုးကျော်ဒုတ်ကို လက်နဲ့ ကိုင်မလို့ ရွယ်ပြီးမှ မျိုးကျော် မျက်နာလေးကို တချက်ကြည့်ပြီး သက်ပြင်းလေးချခါ ကိုင်လိုက်တော့တယ်။ ပူပူနွေးနွေးလေးပါလား မာတယ်ထင်ရပေမဲ့ နူးညံ့တဲ့ အသားအရေပဲ ... ညာလက်နဲ့ လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ရာ သူဒုတ်က အထက်ကို လက်ငါးလုံးလောက် ကျန်နေသေးတယ်...  ဒါကြီး ထိုးထည့်ခံရရင် သေပြီပေါ့ဟယ် ... ကိုင်နေရင်းမှာ မျိုးကျော်မျက်နှာလေးကို ကြည့်နေရင်း သူဒုတ်ကို အထက်အောက် ဂွင်းတိုက်တဲ့ ပုံလေး လုပ်ပေးနေမိတယ်။ ဒီလိုလေး လုပ်မှပဲ မျိုးကျော်ရဲ့ ဒုတ်က ပိုပြီးတောင် သန်မာပြီး ကြွတက်လာသလိုပါပဲလား... ဟယ်တော်.. ကြောက်စရာပါလားနော်... လက်ကလည်း မလွှတ်ချင်.. စိတ်ထဲ ငါအခုမှ လူဖြစ်တာနဲ့ တူတယ်။ ယောက်ျားတယောက်ရဲ့ ဒုတ်ကိုကိုင်လိုက်ရတာ တကယ့်ကို ခံစားမှုတစ်ခုပဲ။ ကိုင်နေရင်း ကုန်းစုပ်ချင်တဲ့ စိတ်တွေက တဖွားဖွားဖြစ်လာလို့ ဂွင်းထုပေးရင်းတန်းလန်း စုပ်မလို့ ကုန်းလိုက်ပြီးမှာ သတိဝင်လာပြီး.. အိပ်ခန်းအပြင်ထိအောင် ထွက်ပြေးမိတော့တယ်။

တင်မိုးနိုင်...တင်မိုးနိုင်... နင်ဟာလေ.. ဘာမှ စောက်သုံးမကျ မိန်းမဖြစ်သွားပြီးနော်.. ကိုယ့်ပါးကို လည်းတချက်.. “ဖြန်း”.. ကနဲ့ မြည်အောင်ရိုက်လိုက်တယ်။ အသိတရားတွေ ဝင်စမ်း.. အသိတရားတွေ ဝင်စမ်း... စိတ်ရဲ့ လွန်ဆွဲပွဲ လှုပ်ရှားများလို့လားမသိ .. မောလာသလို ရင်ခုန်အားက မြင့်တက်လားပြီး ဒူးတွေယိုင် စိတ်တွေက ထပ်မတောင့်နိုင်အောင်ပါပဲ.. မျိုးကျော်ရယ် ...ငါဘယ်လို လုပ်ရပါ့မလဲဟယ်... သေချာပြန်စဉ်းစားအုန်းနော် အခွင့်အရေးဆိုတာ တစ်ခါပဲရတာ... အောင်စိုးပြန်မလာခင်အထိတော့ မျိုးကျော်ကို ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရနေတာပဲ... ဟာ... ကြာတယ်.. တင်မိုးနိုင် စိတ်တွေ ခက်ထန်လာပြီး အိမ်ပေါ်သို့ တစ်ခါ ပြန်ပြေးတက်သွားတယ်။

အခန်းပေါက်ဝကနေ ထောင်နေတဲ့ မျိုးကျော်ဒုတ်ကို အရောင်တွေလက်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ စူးစိုက်ကြည့်ပြီး မျိုးကျော်နားကပ်ခါ ဘေးမှာထိုင်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့မျိုးကျော် ဒုတ်ကိုကိုင်ပြီး ခါးကုန်းကာ မျိုးကျော် ဒုတ်ကိုလျားလေးနဲ့ အရင်တို့ကြည့်တယ်။ ပြီးမှ ဒုတ်ဒ- ်လေးကို အနီးကပ်ကြည့်လိုက်တော့.. ဟယ်.. ချစ်စရာလေးတော့... ပန်းရောင်လေး ရဲတွတ်နေတာ အထစ်လေးနဲ့ ပါလား။ စိတ်တွေကြွလားသလို ပျော်လာတယ်။ နောက် ဒစ် ကလေးကို အရင်ဆုံး စုပ်ငုံလိုက်တယ်။ စုပ်ငုံရင်း မျိုးကျော်များနိုးလာမလားဆိုတဲ့ အသိနဲ့ ငုံရင်းတန်းလန်း မျိုးကျော်ကို ကြည့်မိတယ်... နောက် အခန်းပေါက်ဝကို တစ်ချက်ကြည့် အဝင်တုန်းက တံခါးပိတ်ခဲ့ပါလားဆိုပြီး ပြန်ထခါ အခန်းတံခါးကို သွားဖွင့်လိုက်တယ်။ အကယ်၍များ အောင်စိုးပြန်လာရင်.. အရင်ဆုံးကားသံကြားရရင် အောက်ပြန်ဆင်းပြေးချိန် ရနိုင်လို့ အခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ မျိုးကျော်ဆီ ပြန်လာပြီး ဒုတ်ကို သေချာကိုင်ပြီး စိမ်ပြေနပြေ စုပ်ပါတော့တယ်။

ဟယ်..... ငါ့နှယ်နော် တကယ်ကို အရသာရှိတာပဲ ..ကြည့်စမ်း .... ကိုယ့် ပါးစပ်ထဲ ဒုတ်ဝင်သွားတာကိုက ကျောပြင်တစ်ခုလုံး အကြောတွေ စစ်စစ်ဖြစ်လာသလိုလို စုပ်နေတုန်း မျိုးကျော် ဖီးလ် တက်ပြီး အနည်းငယ်လှုပ်လာလို့ စုပ်ရင်းတန်းလန်း ခဏရပ်ပြီး မျိုးကျော်ကို လှည့်ကြည့်မိတယ်... မျုးိကျော်ရယ် .. အိမ်မက်ထဲမှာ နတ်သမီးလေးက စုပ်ပေးနေတယ် လို့ မက်လိုက်တော့ဟယ်... ဒုတ်ကို ပြန်ထုတ်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ထိပ်မှာ အရည်ကြည်လေးထွက်လာတာကို မြင်လိုက်ရတယ်.. ဟယ်သူကလည်း ထွက်တယ်တော့..စိတ်ထဲ တအားပျော်နေပြီ.. ငါမျိုးကျော်ကို တခဏပိုင်ဆိုင်နေရတာပဲ..စုပ်ရင်း အရှိန်လွန်လာလို့ အာခေါင်ကို သွားထောက်တော့ ဟွန့်ကနဲ ချောင်းဆိုးချင်လာသလို ဖြစ်သွားတယ်။

သတိထားပြီး မျိုးကျော် ဒုတ်တစ်ဝက်သာသာလောက် ထိပဲ စုပ်ငုံပေးနေတုန်း မျိုးကျော် ဖီးလ်တက်လာပြီး သူ့ဆီးခုံတွေ တဆက်ဆက် တုန်လာပြီးနောက် ကျွန်မပါးစပ်ထဲမှာ ပူကနဲ့ ဖြစ်တာကို သတိထားမိပြီး ကမန်းကတန်း စုပ်နေတဲ့ ဒုတ်ကို ဖြုတ်လိုက်တော့.. ဟယ်.. ဘာတွေလဲ ...အာ..မျိုးကျော်ဆီက သုတ်တွေထွက်ကုန်တာပဲ.. ကျွန်မနှုတ်ခမ်းတွေမှာလည်း ပေကုန်ပြီ.. အဲတော့ .. မီးတောင်ကြီးက ချော်ရည်တွေ  ထွက်လာသလိုပဲ မျိုးကျော်ဒုတ်မှ သုတ်ရည်တွေ လျံကျလာပြီး သူ့ဆီးခုံတွေ သူ့ပေါင်တွေပေါ် ပေကျံလို့နေတယ်။ ကျွန်မလည်း ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်းမသိတော့ပေ။ အောင်စိုးသာ ဒီအချိန်ပြန်လာရင်တော့ သေပြီ..

တင်မိုးနိုင်ရေ... မဖြစ်ဘူး စိတ်ကို ငြိမ်ငြိမ်ထားလိုက်ပြီး... ရေချိုးခန်းထဲ သွားပြီး တဘက်အသေး တစ်ထည်ကို ရေဆွတ်ပြီး မျိုးကျော်ဆီ ပြန်ပြေးလာ သူ့ဒုတ်တွေကော သူ့ဆီးခုံတွေ သူ့ပေါင်တွေပေါ်မှာ ပေကျံနေတဲ့ သုတ်တွေကို သေချာ သုတ်လိုက်ပြီး.. ပုဆိုလေးနဲ့ အုပ်ထားလိုက်တယ်ရှိသေးတယ်.. အောက်မှ ကားသံကြားလို့ အမြန်ပြေးဆင်းခဲ့ရတော့တယ်။

အိမ်အောက်ဆင်း ဧည့်ခန်းထဲတွင် ဟန်မပျက်ထိုင်ပြီး စာအုပ်ဖတ်ချင်ယောင်ဆောင် နေလိုက်တယ်။ ခုထိပါးစပ်ထဲမှာ မျိုးကျော်ရဲ့ သုတ်ရည်တချို့က ရှိနေသေးတယ်.. မျိုချရမလား ထွေးထုတ်ရမလား မသိ...အရေးထဲ အောင်စိုးက ဝင်လာပြီ....

“ ဝူးးးးးးး...... မပြောချင်ဘူး တင်မိုးနိုင်ရေ... မောလိုက်တာဟာ... ဟိုလည်းရောက်ကော ကာစတန်မာတွေကိစ္စ မြန်မြန် အဆင်ပြေလို့ တော်သေးတယ်.. အဲဒါ မြန်မြန်ပြီးလို့ မြန်မြန်ပြေးလာတာ...”

ခေါင်းပဲ ငြိမ့်ပြလိုက်တယ်.. ပါးစပ်ဖွင့်ပြောလို့ မဖြစ်... ပါးစပ်ထဲမှာ အရည်တွေက ရှိနေတုန်း.. ခက်ပါပြီ..

“ နင်ပြန်တော့မလား ပြန်တော့လေ... ”

ခေါင်းပဲ ငြိမ့်ပြလိုက်တယ်... ပြန်မယ်ပေါ့

“ ဟိုမှာ ...ခင်ခင်ထွေးတို့က ပြန်လာရင်တဲ့ ... သူတို့ အတွက် ရှောက်သီးသုပ်ဝယ်ခဲ့ပါအုန်းတဲ့... နင်သိတယ်တဲ့ ဆိုင်ကို...”

ခေါင်းဆက် ငြိမ့်ပြလိုက်တော့ အောင်စိုး ကျွန်မကို မျက်မှောင်ကုပ် စိုက်ကြည့်ပြီး...

“ ငါပြောတာ ကြားလား.. ဘာဖြစ်နေတာလဲ... ခေါင်းကြီး ငြိမ့်နေတာလဲ... ပြန်ပြောအုန်းလေ...”

မထူးတော့ပြီး ပြန်မပြောရင်လည်း သူက အရစ်ရှည်နေအုန်းမှာ မို့လို့.. ပါးစပ်ရှိတာတွေ အကုန် ကြိတ်မှိတ် မျိုချပြီး..

“ အေးး.. အဟွတ်... ဝယ်..လိုက်မယ်... ဝယ်တွားလိုက်မယ်...”

ချောင်းတစ်ချက်ဆိုးပြီး စကားတောင် မပီချင်တော့ပါ... အောင်စိုး ကျွန်မကို နားမလည်နိုင်တဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ ကြည့်နေတုန်းမှာပဲ ကျွန်မ မျိုးကျော်အိမ်က ထွက်လာခဲ့တယ်။

မျိုးကျော်တို့ လမ်းထဲက ထွက်။ လမ်းထိပ်က ဘက်စကားမှတ်တိုင်မှ တဆင့် ဘက်စ်ကား စီးလာခဲ့တယ်။ တစ်လမ်းလုံး ကိုယ့်အဖြစ်ကိုယ် ပြန်တွေးရင်း တအားရယ်ချင်လာလို့ စိတ်ရှိလက်ရှိ ဖွင့်ထုတ်ရယ်လိုက်တယ်။ ဘေးနားမှ လူတွေက ကျွန်မကိုကြည့်နေတယ်။ အသာ မျက်နှာပိုးသတ်ပြန်တော့လည်း ပိုလို့သာရယ်ချင်နေပြန်တယ်…။

မျိုးကျော်ရယ်... ငါဘဝကတော့လေ.. ဒီနေ့ ဟာ တကယ် သည်းထိတ်ရင်ဖိုနေ့ပါလားနော်.. ဟွန်း... ကောင်စုတ်.. ငံကျိကျိနဲ့ ဟယ် သူ့အရည်တွေက တကယ်ပဲ...

ဟီးဟီး.. ခုထိတောင် ငံနေတုန်း ရေကလည်း သောက်ချင်လာ ရေဗူးကလည်း မရှိ ပလုပ်လေးကျင်းဖို့တောင် .... တင်မိုးနိုင်ရယ်... တကယ်ပါ တွေးလေ အူတက်လေပဲ...

ငါ့နှယ်နော်.. ပါးစပ်နား ပွတ်သပ်ပြီး ပြန်တွေးနေတော့ ပါးပေါ်မှာ ချောက်ကပ်ကပ်နဲ့ အရာလေး စမ်းမိတော့.... ဟယ်ကြည့်စမ်း.. မျိုးကျော်ရဲ့ သုတ်တွေက ပါးပေါ်ထိတောင်တက်ပေနေတာကို မသိ.. ခုတော့ ကိုယ့်အပူရှိန်ကြောင့် ထင်တယ်.. ..ခြောက်ပြီးကပ်နေလိုက်တာ.. .. အဖြူအချပ်လိုက်လေးအတိုင်းခွာလိုက်ပြီး ကြည့်မိလို့ တစ်လမ်းလုံး တစ်ယောက်တည်း.... ရယ်ပြီးရင်း ရယ်... ရယ်မိနေတော့တယ်။


အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် »»»»»