Configure Page List

Saturday, October 24, 2009

မှိုင်းဆရာမှိုင်း (စ/ဆုံး)

မှိုင်းဆရာမှိုင်း (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ချမ်းမြေ့သာဇံမောင်မောင်နှံ

ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် မိန်းမသုံးယောက်နှင့် ကာမစပ်ယှက်ခြင်းအလုပ်ကို စိတ်ရှိလက်ရှိ ပီပီပြင်ပြင် ပြုလုပ်ခဲ့ဖူးပြီ..။ ထို့ကြောင့် လူလားမြောက်ခဲ့ပြီဟု ဆိုနိုင်ပါတော့၏။

သူ… တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်ညက စီစဉ်ခဲ့သော ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့သည်လည်း ကာမအငွေ့အသက် ကာမဓာတ်များ ကာမသိဒ္ဓိတွေ တိုးလျှက်ရှိနေပါသည်။

နောက်ထပ် ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့တစ်လုံးစီရင်ရန် ထွန်းထွန်း ကြံစည်အားထုတ်လျက် ရှိ၏။ မကြည်ရှိန်၊ မတင်ရီမ၊ မဝင်းခင်တို့ဘက်ကို မလှည့်နိုင်သေး..။  ထိုသုံးယောက်ကမူ ထွန်းထွန်း၏ လီးကြီးကို အောက်မေ့မျှော်လင့်လျှက် ရှိနေကြသည်။

မကြည်ရှိန်နှင့် မဝင်းခင်တို့မှာ ကာမပိုင်လင်ယောက်ျားတွေနဲ့မို့ ထွန်းထွန်းနှင့် နှစ်ပါးသွားဇာတ်လမ်းများကို တိတ်တိတ်လေး ကျိတ်၍သာ နေကြရသည်။ ထွန်းထွန်းအိမ်ဖက် အကြောင်းမရှိ အကြောင်းရှာ၍ မယောင် မလည် ရောက်ခဲ့ကြသော်လည်း ထွန်းထွန်းနှင့် တစ်ခါမျှ မတွေ့ခဲ့ကြရ..။ ထွန်းထွန်း အိမ်ပေါ်ထပ်မှာ အဓိဋ္ဌာန်ဝင်နေသည်ဟု သူ့အမေပြောစကားအရ သိခဲ့ကြသည်။ သည့်ထက်ပို၍ စပ်စုနေလျင် သူ့မိဘတွေ ရိပ်မိကုန်မှာစိုးသည့်အတွက် အသာလေးမင်သက် နေကြရ၏။

တဖန် မကြည်ရှိန်နှင့် မဝင်းခင်တို့ကလည်း တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အကဲခတ်နေကြသည်။ မြွေမြွေချင်းဖြစ်သည့်တိုင် ခြေကို မမြင်နိုင်ကြသေးဘဲ ဖြစ်နေကြ၏။

သူတို့နှစ်ယောက်ထက် ဆိုးသူက မတင်ရီမ ဖြစ်သည်။ ဣန္ဒြေကြီးတစ်ခွဲသားနှင့် ရွာတွင် နာမည်ကောင်းယူခဲ့သမျှ ဣန္ဒြေတွေ ကွာကျလုခမန်း ဖြစ်နေတော့သည်။ ထွန်းထွန်းလီးကြီး အလိုးမခံဘူးခင်က ရာဂစိတ်တွေ ထကြွလာပြီဆိုလျှင် အလွယ်တကူ ရှိနေသော ခရမ်းသီး၊ လက်တို့နှင့် စောက်ဖုတ်ကို ထိုးဆွနှိုက်ပွတ်ကာ အာသာဖြေခဲ့ရသူဖြစ်ရာ ယခုလို လီးစစ်စစ်ကို အလိုးခံပြီးသော နောက်ပိုင်းတွင် ရူးချင်သလို နှမ်းချင်သလိုလို ဖြစ်နေပါတော့သည်။

သည်ထက် မခံချိမခံသာ ဖြစ်ရတာက .. ရွာထောင်ဘူတာကအပြန် လှည်းပေါ်တွင် တစ်လမ်းလုံး လိုးလာခဲ့သော ထွန်းထွန်းသည် သူမက အိမ်မှာပင် အိပ်ဖို့ပြောသော်လည်း သူ့အိမ်သူ ပြန်အိပ်မည်ဟု ဆိုကာ ဇွတ်ပြန်သွားခဲ့သည်။  လှည်းနဲ့နွားတွေကိုလည်း ထားပစ်ခဲ့သည်။

မတင်ရီမ အနေဖြင့် အိမ်ရောက်လျှင် တစ်ညလုံး ဆက်လိုးကြမည်ဟု စိတ်ကူးမျှော်လင့်ထားတာ..။ သို့သော် ကိုယ်တော်ချောက တားလို့တောင်မရ.. ပြန်ချသွားသည်။  မတင်ရီမ နောက်တစ်နေ့ လှည်းသွားပို့သောအခါ သူ့အမေပြောစကားအရ ထွန်းထွန်း မနက်မိုးလင်းခါနီးမှ အိမ်ပြန်ရောက်သည်ဆို၏။

ထွန်းထွန်း ပြန်သွားသောအချိန်မှာ ည (၂) နာရီခန့်လောက်ကဖြစ်ရာ .. ထွန်းထွန်း ဘယ်သူနှင့် ဘယ်မှာသွားအိပ်နေသနည်း..။ ထွန်းထွန်းအမေက ညည်းမောင် မနက် ၅ နာရီလောက်မှ ပြန်ရောက်တယ်ဟေ့… ညည်းတို့အိပ်ရေးပျက်မှာစိုးလို့ မနှိုးခဲ့ဘဲ ပြန်လာတာလို့ ပြောတယ်..၊ လှည်းယူနေရင် နိုးကုန်မှာစိုးလို့ ထားခဲ့တာတဲ့..။

မတင်ရီမ ဆက်မေးနေလျင် ပိုရှုပ်ကုန်မှာစိုးသည့်အတွက် အသာလေး နှုတ်ဆိတ်နေခဲ့ရသည်။  ထွန်းထွန်း ပြောခဲ့သမျှ တစ်ခုမှ မဟုတ်..။  အလိုးခံချင်စိတ်ထက် ဤအဖြေကို သိချင်စိတ်က ပို၍လွှမ်းမိုးသွားသည်။ သူ့စောက်ဖုတ်ထက် ကောင်းသော စောက်ဖုတ် ရှိနေ၍သာ ဒီမသာကောင်လေး သူ့ကို ပတ်၍ သွားခြင်းဖြစ်ရမည်။ ဒါဖြင့် ..သူ့ထက် အရင် ထွန်းထွန်း လိုးဖူးသော မိန်းမတစ်ယောက် ရှိနေပြီဆိုတာ မုချသိလိုက်ရပြီ..။

ကိုရင်လူထွက်ပြီးတာမှ တစ်လလောက်ရှိသေးတာ..ခြေသွက်လက်သွက်ရုံမျှမက လီးပါသွက်နေပါတော့၏။ မတင်ရီမစိတ်ထဲ ကျွဲမြီးတို အူပွကာ ဗလောင်ဆူနေပါတော့၏။ သူမကို ပက်ပက်စက်စက် လိုးသွားပြီးနောက် ယခုအချိန်ထိ ထွန်းထွန်းနှင့် တစ်ခါမှ မတွေ့ရသေး..။

ထွန်းထွန်းအဒေါ် အသုဘရက်လည်တွင် တွေ့ရမည်ဟု မျှော်လင့်တကြီး ရှာမိ၏။ သေနာကောင် ဘယ်မှာသွားအိပ်နေသည်မသိ..။ အရိပ်အယောင်ပင် မမြင်ခဲ့ရ..။  မနေနိုင်သည့်အဆုံး ထွန်းထွန်းတို့အိမ်ဘက် ထွက်လာခဲ့သည်။

မတင်ရီမအိမ်မှာ ထွန်းထွန်း ကိုရင်ဘဝထဲက စားအိမ်သောက်အိမ် ဆွမ်းချိုင့်ယူရသည့်အိမ်မို့လို့ မတင်ရီမနှင့် ထွန်းထွန်းတို့ ရင်းနှီးကြကြောင်း သူ့မိဘများက နားလည်ထားပြီး ဖြစ်၏။

ထွန်းထွန်းတို့အိမ်ရောက်သောအခါ ထွန်းထွန်းအမေနှင့် တွေ့တွေ့ချင်း မတင်ရီမက တန်းမေးသည်။ 

“ မမ…ငါးပိချက် ရှိလား…”

“ ရှိပါ့တော်… တော့ငါးပိချက်က ဘာတွေများ စိတ်ကူူးပေါက်တယ် မသိဘူး..၊ အိမ်ပေါ်မှာ အဓိဋ္ဌာန် ဝင်နေလေရဲ့…”

မတင်ရီမ ထွန်းထွန်းအမေနှင့် စကားပြောပြီး အိမ်ပေါ်တန်းတက်ခဲ့သည်။ ဘုရားစင်ရှေ့တွင် ထွန်းထွန်း ပုတီးစိတ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့ဘေးနားတွင် ထမင်းစားပွဲတစ်လုံးနှင့် ထိုစားပွဲပေါ်တွင် စာအုပ်တစ်ချို့နှင့် မှိုင်းခံစက္ကူ၊ ရွှေပြား၊ ငွေပြားများကို တွေ့ရသည်။

မတင်ရီမက စားပွဲခုံဘေး အသာဝင်ထိုင်ကာ အကဲခတ်နေသည်။  မတင်ရီမရောက်လာစဉ် အချိန်တွင် ပီယမန္တာန် ပုဒ်ရေပေါင်း ၁၅၀၀ ပြည့်ဖို့ ၂၇ ပုဒ်သာ လိုတော့၏။ မတင်ရီမက စားပွဲပေါ်မှ ပစ္စည်းများကို စပ်စုနေသည်။  တစ်လက်မပတ်လည်ရှိ ရွှေပြား၊ ငွေပြား ၊ စက္ကူတွေက ၂၀ ကျော်လောက်ရှိပြီး အင်းချရန် မှိုင်းခံစက္ကူပေါ်တွင် အကွက်တွေ ဆွဲထားသည်ကို တွေ့ရ၏။ ပြီးတော့ ဗားမဲ့၊ ဗားတဟော့ လောကီစာအုပ်တစ်အုပ်နှင့် ပေစာရွက် ၁၀ ရွက်ခန့်ကိုလည်း တွေ့ရသည်။

ထွန်းထွန်း မန္တာန်ပုဒ်ရေပေါင်း ၁၅၀၀ ပြည့်သွားသောအခါ အဓိဋ္ဌာန် လုပ်ငန်းကို ရပ်နားလိုက်ပြီး ခေါင်းကို အသာငဲ့ကြည့်လိုက်သည်။ စားပွဲပေါ်က ပစ္စည်းများကို စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေသော မတင်ရီမကို တွေ့မြင်သွားရာ…

“ ဟောဗျာ… မမ ..ဘယ်အချိန်က ရောက်နေတာလဲ…”

“ သိပ်မကြာသေးပါဘူး… ငါက ပျောက်ချက်သားကောင်းနေလို့ သေများသွားလားလို့တောင် အောက်မေ့နေတာ…”

မတင်ရီမက အလိုမကျသော အမူအယာဖြင့် မျက်စောင်းထိုးကာ ပြောလိုက်၏။ ထွန်းထွန်းအမေ တက်လာသည်။ ထွန်းထွန်းက စကားလွှဲသော အနေဖြင့်…

“ မေမေရေ… ဟောဒီမှာ အပျိုကြီး မမက ဗေဒင်အတင်းမေးနေတယ်..၊ ဟောလိုက်ရမလား…”

“ ဟောလိုက်ပေါ့ သားရဲ့..၊ ကိုရင်ဘဝက မင်းကို ထမင်း ခိုးခိုးကျွေးနေတဲ့ ကျေးဇူးရှင်ပဲ ဥစ္စာ..ဟင်းဟင်း….”

“ ဟုတ်တယ်…မမရေ..မမသားငါးပိချက်က သိပ်ဈေးကိုင်နေတာ..၊ အခုတလော အထည်တွေပါးလွန်းလို့….”

မတင်ရီမကလည်း မခေ၊ သူတို့စကားကို နင်း၍ အလိုက်သင့် မျှောချလိုက်သည်။

“ ကဲ..ကဲ… မင့်မမကို ဟောပေးလိုက်အုံး…..၊ မေမေ ရွာမြောက်ပိုင်း အကြွေးသွားတောင်းစရာ ရှိလို့..၊ ကဲ..တင်ရီမရေ.. နေခဲ့ဦးနော်.. မမသွားလိုက်ဦးမယ်..”

“ ဟုတ်ကဲ့…ဟုတ်ကဲ့…”

ထွန်းထွန်းအမေက အခန်းထဲဝင် အဝတ်အစားလဲပြီး ထွက်သွားသည်။

“ ကဲပြော… မမ…မွေးနှစ် သက္ကရာဇ်…”

“ ဘာ ခုနှစ်သက္ကရာဇ် လဲ ဟွန်း….မပြောလိုက်ချင်ဘူး…၊ ငါ့ကို ထင်သလို လိုးပြီးတော့ ဘာလို့ ပစ်ထားတာလဲ ပြော….”

“ ပစ်မထားပါဘူး..မမရာ…၊ အချိန်မကျသေးလို့ပါ…”

“ဒီမှာ ပီယလက်ဖွဲ့ စီရင်ဖို့အတွက် ကြိုတင်လုပ်နေရလို့ပါ..၊  မမရောက်လာတာနဲ့ အတော်ပဲ ဒီကဖြင့် မမကိုမှန်းပြီး  ဒီရောက်လာအောင် မန္တာန်တွေ ရွတ်လိုက်ရတာ..၊ အခုတော့ ကျနော့် ဆန္ဒတွေ ပြည့်သွားပြီ…”

ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမနား တိုးကပ်လာပြီး တစ်ကိုယ်လုံး သိမ်းကျုံးဖက်လိုက်လေသည်။ ပြီးတော့ ပါးကိုနမ်း၏။ ဆေးဆိုးစရာ မလိုဘဲ ပင်ကိုယ်ရဲ နှုတ်ခမ်းအစုံကို စုတ်လိုက်သည်။

“ ပြွတ်…ပြွတ်….ပြွတ်…..ပြတ်……”

“ ဟင်း……….”

မတင်ရီမ သက်ပြင်းမောကြီး ချလိုက်ရင်း ….

“ ဖယ်…ဖယ်စမ်းပါ… အခုမှ သဲပြမနေနဲ့…၊ ဒီကဖြင့် မျှော်လိုက်ရတာ…”

ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုတ်နယ်ပွတ်ချေရင်း….

“ တ….တကယ်လား…ဟင်……”

“ သိဘူး….သွား… ဟိုမယ်..တံခါးကြီးက ပွင့်နေတာ…”

“ ဟာ…ဟုတ်သားပဲ….”

ထွန်းထွန်းက တံခါးကို ချက်ထိုးလိုက်ပြီး မတင်ရီမရှိရာ ပြန်လာသည်။  မတင်ရီမနှင့် ငါးလှမ်းလောက် အကွာတွင် သူ့ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်သည်။  ပြီးတော့ အပေါ်အင်္ကျီကိုပါ ချွတ်လိုက်၏။ ထွန်းထွန်းပေါင်ကြားက လီးတန်ကြီးက တဆတ်ဆတ်နှင့် တောင်မတ်နေလေသည်။

ဟိုတစ်နေ့ညက သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို အားရပါးရလုပ်သွားခဲ့သော လီးကြီးကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကြီး မြင်လိုက်ရသောအခါ မတင်ရီမ မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ ည..ဘူတာက အပြန် လှည်းပေါ်မှာ လိုးခဲ့စဉ်က လီးကြီးမှန်းတော့သိသည်။ သို့သော် ဤမျှကြီးလိမ့်မည်ဟု တကယ် မထင်ခဲ့..။ သူမ မကြာမကြာ အသုံးပြုလေ့ရှိသော ခရမ်းသီးထက်တောင် ကြီးလို့နေသေးတာ…။

ထွန်းထွန်းက လီးတန်ကြီး တရမ်းရမ်းဖြင့် သူမထံ ဖြေးဖြေးချင်းလာနေပါသည်။  မတင်ရီမတစ်ယောက် လီးတန်ကြီးကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း ကြက်သီးတွေ တဖျန်းဖျန်း ထလာပါသည်။ သူ့စောက်ဖုတ်နှင့် ရင်းနှီးပြီးသော လီးတန်ကြီးမို့ ပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကြီးမှာလည်း တလှုပ်လှုပ်နှင့် ရွထလာ၏။ အနားရောက်သောအခါ…

“ အင့်…ကိုင်ကြည့်စမ်း…မမ…”

ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ မျက်နှာနှင့် တစ်ပေလောက်အကွာတွင် မတ်တတ်ရပ်ပြောလိုက်၏။  လီးကြီးက အထက်သို့ ကော့တက်နေသည်ဖြစ်ရာ အကြောတွေ အပြိုင်းပြိုင်းထလျက် သွေးကြောကြီးတွေ ဖုဖောင်းနေသည်ကို အနီးကပ်မြင်နေရသည်။

မတင်ရီမ အသည်းတွေအူတွေ ယားလာသည်။  စောက်ဖုတ်အုံမှလည်း လှိုက်လှိုက် ယားတက်လာသည်။

“ ဟောဗျာ…ကိုင်ကြည့်ပါလို့ ဆိုနေ….”

မတင်ရီမက ထွန်းထွန်းလီးတန်ကြီးကို ထူးဆန်းသတ္တဝါ တစ်ကောင်ကဲ့သို့ တအံ့တသြကြီး ကြည့်နေစဉ် ထွန်းထွန်းက ဒုတိယအကြိမ် တိုက်တွန်းလိုက်သည့်အတွက် မျက်နှာတွင် ရှက်သွေးများ ဖြန်းကာ ပြုံးရိပ်ကလေး သမ်းသွားသည်။

ထို့နောက် မဝံ့မရဲဖြင့် အထက်သို့ ကော့မတ်ပြီး ထောင်နေသော လီးတန်ကြီးကို လက်ဖဝါးနုနုကလေးဖြင့် ဆုတ်ကိုင်ကာ အောက်သို့ဆွဲချလိုက်သည်။ လီးတန်ကြီးက သန်မာလှသဖြင့် အားစိုက်၍ ဆွဲချမှ အောက်သို့ပါလာလေသည်။

နွေးနွေးရှိန်းရှိန်း လီးအတွေ့က လက်ဖဝါးမှတဆင့် ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်အုံကြီးဆီသို့ လှိုင်းထဖြတ်သန်းသွားသည်။  စောက်ဖုတ်ထဲ စစ်ခနဲ စစ်ခနဲ ဖြစ်နေပြီး စောက်ရည်ကြည်တွေ စိုစိမ့်ထွက်လာသည်။

မတင်ရီမက သူကိုင်ထားသော အရှိန်ကို လျှော့ချလိုက်လျင် အထက်သို့ ရုန်းကြွ၍ ကော့မတ်သွားပြန်သည်။ ဤသို့ အရှိန်လျှော့လိုက် ၊ အရှိန်ပြန်တင်လိုက်ဖြင့် လီးတန်ကြီးကို ခိုစီးသကဲ့သို့ အထပ်ထပ်ပြုလုပ်ရင်း ဆော့ကစားနေပါသည်။

ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် မဝင်းခင်နှင့် နောက်ဆုံးလိုးခဲ့သောနေ့မှာ သူ့အဒေါ်အသုဘ ရက်လည်ညက ဖြစ်သည်။  ထိုနေ့မှစ၍ ယနေ့ တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်ကျော် ၁၄ ရက်နေ့အထိ (၇) ရက်တိုင်တိုင် မည်သည့်စောက်ဖုတ်မှ မလိုးဘဲ ပီယမန္တာန်မျာ ရွတ်ဖတ်ခြင်း၊ မကြည်ရှိန်နှင့် စီရင်ခဲ့သော ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့ကို သိဒ္ဓိတင်ခြင်း၊ ဂဝံရုပ်တုကို စားဖွယ်သောက်ဖွယ်တို့ဖြင့် တင်သ၍ အသက်သွင်းခြင်း အပါအဝင် သူ့လီးတန်ကြီးကို အားဆေး လိမ်းဆေးတို့ဖြင့် အားဖြည့်လျက် သန်မာသထက် သန်မာအောင်၊ ကြီးထွားသထက် ကြီးထွားလာအောင် လေ့ကျင့်ပျိုးထောင် ပေးလျက်ရှိသည်။

သုတ်ကိုလည်း အတော်ကြာကြာ ထိန်းထားနိုင်အောင် အပူတပြင်း လေ့ကျင့်ခဲ့၏။ ထွန်းထွန်း လေ့ကျင့်ပုံမှာ နံနက်စောစော ခွေးလှေးယားသီးနှင့် ဖော်စပ်ထားသည့် ကာမအားတိုးဆေးကို လက်ဘက်ရည်ဇွန်းတစ်ဇွန်း လောက်စား၏။ ဆေးစားပြီး နာရီဝက်ခန့် လမ်းလျှောက်ရင်း မန္တာန် ရွတ်သည်။

နာရီဝက်စေ့လျင် ခွေးလှေးယားမြစ်နှင့် ဖော်စပ်ထားသော လိမ်းဆေးအဆီကို လီးတန်ကြီးပေါ် သုတ်လိမ်းဆုတ်နယ်ရင်း ခပ်ပြင်းပြင်း ဂွင်းတိုက်သည်။ သုတ်ရည်ထွက်ခါနီးလျင် ရပ်ပစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ထိုင်ထလုပ်ရင်း အာရုံပြောင်းပစ်လိုက်၏။  လီးကြီး အရှိန်ပြန်ကျသွားသောအခါ နောက်တစ်ဖန် ဆေးပြန်လိမ်း၏။ စောစောကလို ဂွင်းခပ်ပြင်းပြင်း တိုက်သည်။  သုတ်ရေထွက်ခါနီးလျင် အားရုံပြောင်း၍ ထိုင်ထလုပ်သည်။ 

ဤပုံဤနည်းဖြင့် စိတ်တိုင်းကျသည်အထိ နေ့စဉ်ရက်ဆက် လေ့ကျင့်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သူ့လီးတန်ကြီးမှာ အရည်အသွေးပြည့်ဝသော စံချိန်မီ သံမဏိချောင်းကြီးကဲ့သို့ မာထန်တောင့်တင်းနေပါတော့သည်။

မတင်ရီမက လီးတန်ကြီးကို ဆောင့်ဆွဲလိုက်၊ ပြန်လွှတ်လိုက်လုပ်၍ ကစားနေစဉ်…

“ ဟာ……အခုမှ သတိရတယ်.. မမ….ခဏ..ခဏ……….”

ထွန်းထွန်းက အလန့်တကြား ပြောလိုက်သည့်အတွက် မတင်ရီမက ဆုပ်ကိုင်ထားသော လီးတန်ကြီးကို ရုတ်တရက် လွှတ်လိုက်မိသည်။ မျှားတံအားကုန်ဆွဲထားသည့်အတွက် ကွေးပါလာသော လေးကိုင်းသည်  မျှားရွက်တိုင်နှင့် တပြိုင်နက် ကန်ထွက်သွားသလို ထို့အတူ ထွန်းထွန်းလီးတန်ကြီးမှာလည်း မတင်ရီမ လက်ကလွတ်ထွက်သွားသည်ဆိုတာနဲ့ ချက်ဆီသို့ ကန်တက်သွားပါတော့သည်။

ထွန်းထွန်းက ပုဆိုးနှင့် အင်္ကျီတို့ကို ကောက်ဝတ်လိုက်ပြီး သူ့စကားကို ပြန်ဆက်သည်။

“ မမ…ဖိနပ် အောက်မှာ ချွတ်ထားတာလား…”

“ ဟုတ်တယ်လေ… အောက်မှ မချွတ်လို့ ခေါင်မိုးပေါ် တင်ထားရမှာလား….”

မတင်ရီမက လီးတန်ကြီးကို ဆော့ကစားနေရာမှ ရုတ်တရက် ရပ်လိုက်ရသဖြင့် ကျွဲမြီးတို အူပွနေပုံ ၇သည်..။

“ အဟင်းဟင်း….မမက ဒေါချည်းပဲ.. ပီးရင် တဝကြီး စားရမဲ့ဥစ္စာ ..၊ ဒီက စကားလဲ ဆုံးအောင် နားထောင်ပါအုံး…”

“ ပြော….ပြော…ဘာလဲ…”

မတင်ရီမက အရည်ရွှန်းလဲ့သော မျက်လုံးများဖြင့် မျက်စောင်းထိုးရင် ပြောသည်။

“ အပေါ့လေး ဘာလေး စွန့်ချင်ရင် သွားစွန့်ထား…ပြီးတော့ ဖိနပ်ကို ဒီအိမ်ပေါ် ယူလာခဲ့…ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း မေမေက အိမ်ပေါ်မတက်ဘူး စိတ်ချ၊ ဖေဖေလဲ မရှိဘူး..၊  မမကို ဒီအပေါ်မှာ ဝှက်ထားပြီး တစ်ညလုံး လိုးတောင် ရတယ် သိလား…”

“ အလိုတော်… ကျုပ်အိမ်က ကျုပ်ပျောက်လို့ ပြဿနာ တက်မှာပေါ့…လို့”

“ မောင်လေး ကြည့်စီစဉ်ပါ့မယ်…”

“ အဲလို ဆိုလဲပြီးရော… ဟွန်း….တော်တော်ထ….”

မတင်ရီမက တွန့်ကျေနေသော ထမီအင်္ကျီများကို ခပ်ပြန့်ပြန့်ဖြစ်သွားအောင် လုပ်လိုက်ပြီး အောက်ထပ်ဆင်းသွားသည်။ ထို့နောက် အိမ်သာထဲ သေးသွားပေါက်၏။ သေးက ဘယ်အချိန်ထဲက ထွက်ချင်နေမှန်း မသိ…တဖြန်းဖြန်းနဲ့ ပေါက်ချလိုက်တော့သည်။  ထို့နောက် သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်ဖဝါးနှင့် ဖိပွတ်ရင်း နမ်းကြည့်လိုက်သည်။

ငါးဖောင်ရိုးနံ့လိုလို အနံ့တစ်မျိုးက စူးရှရှလေး ထွက်နေ၏။ ထို့ကြောင့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို အတွင်းပါနှိုက်၍ ရေနှင့် အထပ်ထပ် ဆေးကြောသည်။ ပိုက်ဆံရှိသော သူဌေးတွေမို့ အိမ်သာက ရေလောင်းအိမ်သာ ဖြစ်သည်။ ဆပ်ပြာခွက်ထဲမှာလည်း အမွှေးခဲ ထည့်ထားသည်။

မတင်ရီမက နောက်တစ်ကြိမ် စောက်မွှေးမဲမဲအုံကြီးကိုပါ ရေလောင်းလိုက်ပြီး ဆပ်ပြာအမွှေးခဲနှင့် စောက်မွှေးအုံရော အတွင်းအပြင်ရော သေချာ ပွတ်နှိုက်ပြီး စိတ်တိုင်းကျအောင် ဆေးကြော ပွတ်တိုက်ပြီးမှ အိမ်သာထဲက ထွက်ခဲ့ကာ အပေါ်သို့ တက်လာသည်။  ထွန်းထွန်းပြောလိုက်သည့်အတိုင်း ဖိနပ်ကိုလည်း တစ်ခါတည်း ယူလာခဲ့သည်။

ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ လက်ထဲက ဖိနပ်ကို ယူပြီး သူ့အခန်းထဲ ဝှက်ထားလိုက်သည်။

“ လာ …မမ… ဒီအခန်းထဲ အသာဝင်နေလိုက်…”

မတင်ရီမကို အခန်းထဲဝင်ခိုင်းပြီး  ထွန်းထွန်း အောက်ထပ် ဆင်းလာသည်။ မတင်ရီမတို့ အိမ်ဖက်သို့ ခပ် သွက်သွက်ထွက်လာခဲ့၏။ မတင်ရီမ တပည့်မ စက်ချုပ်သမများကို မတင်ရီမ ကျွန်းပေါ်မှာ အကြွေးသွားတောင်းစရာ ရှိ၍ မိုးချုပ်မှ ပြန်ရောက်မည်ဖြစ်ကြောင်း သွားပြောပြီး ခပ်သုတ်သုတ် ပြန်လာခဲ့သည်။

ပြန်ရောက်သည်နှင့် အိမ်သာထဲဝင်ပြီး သူ့လီးတန်ကြီးကို ဆပ်ပြာအထပ်ထပ်နဲ့ ဆေးကြောလိုက်သည်။ သူ အိမ်သာထဲကအထွက် အပေါ်ထပ်တက်မည်ပြုစဉ် သူ့အမေ ပြန်ရောက်လာတော့၏။

“ သား…တင်ရီမ ပြန်သွားပလား….”

“ ဟုတ်ကဲ့မေမေ… ပြန်သွားတာ တော်တော်တောင် ကြာပြီ…”

“ မင်းကိုတော့ ခင်ရှာပါတယ်ကွယ်… သူ့ခမျာ အလုပ်ကို ဦးဆောင်နေရတာဆိုတော့ လိုအပ်တဲ့ အကူအညီရှိရင် ပေးလိုက်ပါနော်…သား..၊  ဒီရွာမှာ ကိုယ့်ဒူးကိုယ်ချွန် ကြိုးစားနေတဲ့ အာဂ မိန်းမ သားရဲ့…”

“ အာဂမိန်းမ မဟုတ်ပါဘူး အမေရာ… ရုပ်ရည်လဲရှိ ၊အလုပ်အကိုင်လဲရှိပါလျက်နဲ့ လင်ကောင်းရအောင် မယူနိုင်ဘူး…”

“ အောင်မယ်…သောက်ရမ်းမပြောနဲ့ တော်ရေ့..၊ သူကိုယ်တိုင်က မယူတာ..သူ့ကိုကြိုက်သူတွေ ပေါမှပေါ…၊ တစ်ပိုင်းကို သေနေကြတာ…”

“ အပျိုကြီးကော စစ်လို့လား အမေရာ…”

“ အင်း…ဒီရွာမှာတော့ ဘာအသံမှ မထွက်ဖူးဘူး….ဒါပေမယ့် စစ်မစစ်တော့ သူမှ သိမှာပေါ့ သားရဲ့…အဟင်း ဟင်း….”

ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ ကြားအောင် တမင်ပြောနေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့အမေကတော့ မတင်ရီမ တကယ်မရှိဘူးထင်၍ ရင်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း ချီးမွမ်းခန်းတွေ ဖွင့်နေသည်။

“ ဒါပေမယ့် အမေရာ.. အပျိုကြီးအမည်ခံပြီး တိတ်တိတ်ပုန်း ခိုးစားနေတဲ့သူတွေ ပြည့်လို့… အဟား..ဟား…..”

“ သားနော်.. သူများကို မှိုချိုးမျှစ်ချိုး မပြောရဘူး… ဒါမျိုး မေမေ မကြိုက်ဘူး သိလား…”

“ အလကား စတာပါ  အမေရ..၊ အော် ဒါနဲ့ အမေ…”

“ ဟေ….ဘာလဲ ပြော သား…”

“ ကျနော့် အဓိဋ္ဌာန်လုပ်ငန်းကြီး မပြီးသေးဘူး ၊ ဒီတစ်ခါ တံခါးဂျက် ချထားမယ်၊ စောစောက တံခါးပိတ်မထားမိဘူး..၊ မတင်ရီမ အပေါ်စွတ်တက်လာတာ ဟိုစကားပြော ဒီစကားပြောနဲ့ အဓိဋ္ဌာန်ပျက်တယ် အမေရ…နော်…”

“ အေး အေး…မင့်သဘော မင်းသဘော…”

ထွန်းထွန်းအမေကမူ သူ့သား ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ အဓိဋ္ဌာန် ဝင်နေသည်ဆို၍ သဘောစွတ်ကျနေသည်။  ထွန်းထွန်းတို့သားအမိ ပြောနေကြတာကို မတင်ရီမ အပေါ်ထပ်က အတိုင်းသား ကြားနေရသည်။ ကျေလည်းကျေနပ်၊ ဒေါသလည်း ဖြစ်နေပါ၏။ ကျေနပ်တာက ထွန်းထွန်းအမေကြောင့်..၊ မကျေနပ်တာကတော့ ထွန်းထွန်း စကားကြောင့် ဖြစ်၏..။

“ ဟွန်း… သေချင်းဆိုးလေး…ငါးပိချက်.. အပျိုကြီးစစ်မစစ်ဆိုတာရော.. တိတ်တိတ်ပုန်း ခိုးစားတတ်တာတွေရော စုံလို့..၊ ငါ့ကို လိုးနေတာက သူ..ပြီးတော့ ဒီတစ်သက် ငါအလိုးခံဘူးတာလဲ သူ.. ..ဟွန်း ဒါနဲ့များ သေချင်းဆိုးလေး  သိရောပေါ့…လာမှ ပေါင်တွင်းကြောကို ပြတ်ထွက်သွားအောင် ဆွဲလိမ်ပစ်လိုက်အုံးမယ်..၊  ”

မတင်ရီမတစ်ယောက် အခန်းထဲကနေ ပြုံးရွှင်သော မျက်နှာဖြင့် ဟန်ဆောင်ဒေါသ ထွက်နေပါတော့သည်။

ထွန်းထွန်းက တံခါးမကြီးကို ဂျက်ထိုးပြီး အခန်းထဲ ဝင်လာသည်။ ခုတင်ပေါ် တစောင်းထိုင်နေသော မတင်ရီမကို ပြေးဖက်လိုက်၏။ မတင်ရီမက လုံးဝအဖက်မခံ။ ဟိုရှောင်ဒီရှောင်နှင့် ရုန်းကန်နေသည်။  ထွန်းထွန်းကလည်း မရမက ဖက်သည်။ နောက်ဆုံးတော့ မတင်ရီမတစ်ယောက် ထွန်းထွန်းရင်ခွင်ထဲသို့ ကျရောက်သွားပါတော့၏။

မျက်နှာကို ထပ်တလဲလဲ နမ်းပြီး နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို တစ်ရှိုက်မက်မက် စုပ်နမ်းရင်း ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်ဝါးနှင့် အုပ်ကာ ပွတ်ပေးသည်။ မတင်ရီမ လက်မြှောက်အရှုံးပေးကာ မျက်လုံးမှေးစင်းလျှက် ထွန်းထွန်းပြုသမျှ ငြိမ်ခံနေရပါတော့သည်။

ထွန်းထွန်းက စောက်ဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းထိပ်ရှိ စောက်စေ့ငုတ်ပြူးပြူးကြီးကို လက်ခလယ်ထိပ်ဖြင့် ပွတ်ချေပေးလိုက်သောအခါ….

“ အင့်..ဟင့်…. ဟင့်….အို… အင့်……အ…. ဟင့်ဟင့်..ကျွတ်ကျွတ်… “

မတင်ရီမ တစ်ကိုယ်လုံး ထွန့်ထွန့်လူးသွားပါတော့သည်။ ထွန်းထွန်းရဲ့အိမ်က သာမန်အိမ်တွေထက် ပိုမြင့်ပြီး အခိုင်အမာ ဆောက်လုပ်ထားသည့်အတွက် အပေါ်ထပ်က သာမန်အသံမျှကို အောက်ထပ်က လုံးဝမကြားနိုင်ပါ..။  အခင်းကြမ်းတွေကလည်း တစ်လက်မဒု လျှာထိုးသစ်မာတွေမို့ လှုပ်ရှားမှုများကို အောက်ထပ်က သိနိုင်ခြင်း မရှိပါချေ..။

ထွန်းထွန်းက စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို နှိုက်ဆွလျှက်ကပင် …

“ မမ….”

“ ဟင်……..“

မတင်ရီမက လှိုက်မောသံကြီးနှင့် ထူးသည်။

“ စိတ်ချလက်ချ ခံတော့နော်..၊  မမအိမ်ကို ကျွန်းထဲ အကြွေးတောင်းသွားမှာ ညမိုးချုပ်မှ ပြန်ရောက်မယ်လို့ ပြောထားပြီးပြီ…ဟဲဟဲ…. ပိုင်ဘူးလား…ဗျာ…”

အခုမှ သူမကို ထွန်းထွန်း အပုတ်ချထားတာ သတိရပြီး…

“ အင့်…ပိုင်အုံးမယ်… ပိုင်အုံးမယ်….ကဲ ကဲ….”

ထွန်းထွန်း ပေါင်တွင်းကြောကို ဆွဲလိမ်ပစ်လိုက်၏။

“ အား….အား…. နာ…နာတယ်…မမရ…..”

“ နာ…သေလေ… စောစောက ဘာလို့ ငါ့ကို အပုတ်ချရတာလဲ…ဟင်း….”

ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမကို ဖမ်းဆွဲရင်း ပြော၏။

“ လာ…မမ အပြင်ထွက်ရအောင် ၊ မောင်လေး လက်ဖွဲ့စီရင်ချင်လို့…ပြီးတော့ မမအံ့သြသွားအောင် ပြစရာလဲ ရှိတယ်…”

မတင်ရီမ ဘာမသိညာမသိနှင့် အူကြောင်ကြောင်လေး ပါလာသည်။

“ ဒီမယ်….ရော့….”

ထွန်းထွန်းက စာရွက်ပိုင်းလေးတစ်ခု လှမ်းပေးသည်။ မတင်ရီမ ဖတ်ကြည့်လိုက်သည်။

“ ယနေ့ ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့ စီရင်ရမည်၊ သက်ဆိုင်သူ မိန်းမတစ်ယောက်လာစေ… ရောက်လာသူသည် ငါနဲ့ ဘဝတစ်ပါးက ရေစက်မကင်းသူ ဖြစ်ရမည်…ဥုံ ဧဟံဧဟိ…”

စာကိုဖတ်ရင်း မတင်ရီမ မျက်နှာ ရှက်သွေးဖြန်းကာ ပြုံးကြည်ဝင်းပနေ၏။

“ နေပါအုံး… ဒီ..ဥုံဧဟံဧဟိ ဆိုတာက ဘာလဲ…”

“ ဥုံ…လာ လာ…ပေါ့ မမရာ…”

“ ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့ဆိုတာက…”

“ ပီယသိဒ္ဓိ အဆောင်လက်ဖွဲ့လေ မမရဲ့… ဒီလက်ဖွဲ့က မိန်းမနဲ့ ကာမစပ်ယှက်ပြီး စီရင်ရတာ…”

“ ဘာလဲ …. နင်က မိန်းမပွေဖို့လား…..၊ ဟင်း…ပွေလို့ကတော့ …သေဖို့သာ ပြင်…ဟွန့်……”

“ ဟာ….ကြံကြီးစည်ရာဗျာ…  ကြီးပွားတိုးတက်ရေး အတွက် အထောက်အကူရအောင်လို့ပါ…ဒီမယ်…ဟောဒီလက်ဖွဲ့စီရင်နည်းကို ဟောဒီရှေးဟောင်းပေထဲက မောင်လေးကူးထားတာ…ရော့ ဖတ်ကြည့်…”

ထွန်းထွန်းက စာရွက်တစ်ရွက်ကို ထုတ်ပေးလိုက်ပြန်၏။ မတင်ရီမ ဖတ်ကြည့်သောအခါ အောက်ပါအတိုင်း တွေ့၇သည်။

“ မိန်းမ၏ နို့နှစ်လုံးအကြားနား ရွှေပြားတင်၍ အောက်ပါအတိုင်း အင်းဘောင်ခတ်ပါ…အင်းဘောင်ခတ်ပြီးလျှင် လီးနှင့်စောက်ဖုတ်ချင်းတေ့၍  (ဂ) အက္ခရာကို ရေးပါ၊ ထို့နောက် လီးကို စောက်ဖုတ်ထဲ ဒစ်မြုပ်ရုံသွင်း၍  (ပ) အက္ခရာကို ရေးပါ။ ထို့နောက် လီးကို တစ်ဝက်ကျော်ကျော် သွင်းမြှုပ်ပြီး (ယ) အက္ခရာကို ရေးပါ။ ထို့နောက် လီးကို အဆုံးထိဝင်အောင် သွင်းမြှုပ်ပြီး (အ) အက္ခရာကို ရေးပါ..။

ထိုသို့ရေးပြီးနောက် မိန်းမ၏ နဖူးပြင်ပေါ်မှတင်၍ လိပ်ရမည်။ လိပ်နေစဉ် အောက်ပါမန္တာန်ကို (၃၇)ခေါက် ရွတ်ဆိုရမည်။  (မှတ်ချက်) လီးကို နှုတ်မပစ်ရ၊ သွင်းမြဲအတိုင်း သွင်းထားရမည်။

“ ဥုံ… မုံစလိန္ဒာ တောသာယာ… ကသည့်မုဆိုး ငါ့ကိုလိုး လိုသည်ကိုလည်း ငါမသိ ..ဝင်လေ တစွိစွိ….”

(၃၇) ခေါက် ရွတ်ပြီးလျှင် ထိုလက်ဖွဲ့ကို မိန်းမပါးစပ်ထဲ ငုံခိုင်းပြီး ကာမစပ်ယှက်မှု ပြီးဆုံးသည်အထိ ဆက်ဆံရမည်။  ထိုသို့ဆက်ဆံရင်းက သုတ်ရည်မထွက်ခင်အထိ ထို မန္တာန်ကို ရွတ်ဆိုရမည်။  သုတ်ရည်ထွက်နေစဉ် အောက်ပါမန္တာန်ကို ရွတ်ရမည်။

“ ဥုံ…ဒေဝါ..ဒေဝီ…မှိုင်း ဆရာမှိုင်း….”

ဟော… ဘသား မိုးရိပ်. …ဟော ဘသမီး မိုးရိပ်..အမောင်ပြူး…ပြူးသတည်း…အမိပြူး.ရူးသတည်း… နေ့လည်းရူးစေလေ…ပြူးလည်းပြူးစေလေ… ရူးလည်း ရူးစေလေ…ဥုံ..ပီယေဒေဝါ..ပီယာ ဒေဝီ… အမှောင်ရွှင် ကြာမည် တကြည့်ကြည့်… အမယ်ရွှင် ခင်မည် တအိအိ ပီယေဟိ..သမဉ္စဟောဂေါ သွားဟ…

သုတ်ရည်များ ပြောင်စင်အောင် သုတ်ပြီးလျှင် လီးတန်ကြီးကို မနှုတ်သေးဘဲ ဆက်လက်သွင်းထားပြီး အောက်ပါမန္တာန်ကို (၃၇) ခေါက် အဆုံးသတ် ရွတ်ဖတ်ရမည်။ ပြီးလျှင် မိန်းမပါးစပ်ထဲ ငုံထားသော လက်ဖွဲ့ကို ယူ၍ စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ ထည့်သွင်းကာ အပေါ်က လက်ဝါးနှင့် အုပ်ထား၍ အောက်ပါမန္တာန်ကို (၃၇)ခေါက် ရွတ်ရပါမည်။

ဤလမ်းညွှန်ချက်အတိုင်း အောက်မြင်စွာ ဆောင်ရွက်နိုင်ခြင်းသည်။ ပီယသိဒ္ဒိ ပြီးမြောက်သော ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့ ဖြစ်ပါတော့သတည်း….။ လက်ဖွဲ့ကို ဆပ်ပြာနှင့် ပြောင်အောင်ဆေးကြောပြီးလျှင် အကြောင်းရှိက နှုတ်တွင်ငုံ၍ ပြောဆိုက သမ္ဗဣစိတံ.. အလိုကိစ္စအားလုံး ပြီးမြောက်နိုင်၏။

မတင်ရီမက ရှေးဟောင်းစာပေထဲက ကူးထားသော စာများကို ဖတ်အပြီး ထွန်းထွန်းကို ကြည့်လိုက်သည်။  သူမတစ်ကိုယ်လုံး ကြည်နူးခြင်း ပီတိလှိုင်းတွေ ဖုံးလွှမ်းနေသည်။

ထွန်းထွန်းကိုလည်း ရမ္မက်ရောင်လွှမ်းသည့် တောက်ပရွှန်းစိုသော မျက်လုံးတို့ဖြင့် ကြည့်နေ၏။

“ ကဲ…ဘယ့်နှယ်လဲ… မမ လုပ်ငန်းစတော့မလား…”

“ ဟင့်အင်း…နိုးပဲ…လုံးဝ ..လုံးဝ လက်မခံနိုင်ဘူး…”

မတင်ရီမက ခပ်တည်တည်ဖြင့် ပြောရင်း… သူမအပေါ်အင်္ကျီ ကြယ်သီးများကို တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်နေ၏။ ဖြူဝင်းနုထွတ်ပြီး အိစက်မို့ထွားသော နို့အုံကြီးနှစ်မွှာက အတွင်းခံအင်္ကျီကို ရုန်းကန်ထွက်တော့မည့်ပမာ တင်းရင်းဖောင်းကားနေသည်။ မတင်ရီမက လက်နှစ်ဖက်ကို ကျောဖက်သို့ပို့ပြီး ဘရာစီယာချိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်ကာ အတွင်းခံအင်္ကျီကို ချွတ်ယူလိုက်သည်။

တင်းရင်းမို့မောက်သော နို့အုံဖွေးဖွေးကြီးများက ဘွားခနဲပေါ်ထွက်လာသည်။  နို့သီးခေါင်း နီနီလေးနှင့် ၎င်းပတ်လည်ရှိ နီညိုရောင်သမ်းနေသော နေရာတဝိုက်မှာ စူစူတင်းတင်း ဝင်းဝင်းဖောင်းဖောင်းလေး ဖြစ်နေသည်။  ထွန်းထွန်းက လှပအိစက်သော နို့အုံမို့မို့ကြီးကို မျက်နှာအပ်ကာ အထပ်ထပ်နမ်းရှုံ့လိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်းတောင့်တောင့်လေးကို ပါးစပ်ဖြင့် စို့လိုက်ပါတော့သည်။

“ ပြွတ်…..ပြွတ်….. ပြွတ်…….ပြွတ်…ပြတ်…..ပြတ်….ပြတ်….”

“ အား…အား…….အင့်……အမေ့…အား……”

မတင်ရီမတစ်ယောက် ကာမအကြောပေါင်းတစ်ထောင် ပွင့်ကန်လာပြီး ခါးကော့ရင်မော့လျှက် ဘယ်ညာပခုံးနှစ်ဖက်လည်း လှုပ်ရမ်းကာ မျက်စိစုံမှိတ်ပြီး ခံနေရပါတော့သည်။

“ ပြွတ်……ပြွတ်….ပြွတ်……….ပြီ…..ပြိ……..ပြတ်………ပြွတ်…….”

“ ရှီး….ကျွတ်….အား……ဖွတ်………စွပ်…ပလွတ်…..အမေ့……အား..ဟား…ဟင်း အင့်…အို အမေ့…အင့်…ယား….ယား တယ် ကွာ….  ဟင်း ဟင်း… အင်း..အား..အမေ့… ကျွတ်..ကျွတ်…….”

ထွန်းထွန်းက ဒူးထောက်လျှက် မတင်ရီမခါးကို မရွှေ့ပြီး နို့ကိုစို့ပေးသည်။  မတင်ရီမ လက်နှစ်ဖက်က ထွန်းထွန်းခေါင်းကို တင်းနေအောင် ဖိထားသည်။  နှာခေါင်းဝကို နို့အုံမို့မို့က ပိတ်မသွားရလေအောင် နို့သီးခေါင်းကို အဆက်မပြတ် စို့လျှက်ရှိသည်။

“ ပြွတ်…ပြွတ်…ပြတ်….ပလွတ်…ပြစ်……ပြိ……”

“ အ…အမလေး… အား …ရှီး….ကျွတ်ကျွတ်… ..”

မတင်ရီမ စောက်ခေါင်းထဲ လှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲ ယားယားတက်လာသည်။

“ ဟင်း…ဟင်း….တော်…တော်ပါအုံး မောင်လေးရယ်.. မောင်… မမ စောက်ရည်တွေ ထွက်ကုန်လိမ့်မယ်….”

မတင်ရီမက အတင်းတောင်းပန်မှ ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် နို့စို့ခြင်းကို ရပ်လိုက်တော့သည်။ မတင်ရီမ  ဟင်းခနဲ သက်ပြင်းရှည်ကြီး ချရင်း ရီဝေသော မျက်လုံးအစုံဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ 

“ ဟွန်း…သိပ်တတ်တာပဲ…မမဖြင့် ကောင်းလွန်းလို့ အသက်ထွက်သွားမတတ် မှတ်ရတယ်.. ဟွန်း ငါးပိချက် မို့သာ တော်တော့တယ်..  ”

မတင်ရီမက အပြုံးတစ်ဝက် အရှက်မျက်နှာဖြင့် ဆို၏။

သူတို့နှစ်ယောက် အိမ်ပေါ်မှာ ဖြစ်ချင်သလို ဖြစ်နေကြစဉ် ထွန်းထွန်းအမေ ဒေါ်ရီမြင့်က မီးဖိုခန်းအရှေ့ ခါးပြင်ပေါ်တွင် ပြောင်းဖူးစေ့တွေ ရွေးနေ၏။  မီးဖိုခန်း နှင့် လူနေအိမ်မကြီးမှာ ပေ ၄၀ လောက် ကွာသည်။  မီးဖိုခန်းဆိုသော်လည်း သုံးနှစ်ပတ်လည် ပျဉ်ခင်းထရံကာ သွပ်မိုးဖြစ်သည်။  ခေါင်းရင်းဘက်တွင်  ၁၅ ပေလောက် ပတ်လည် ခပြင်ထုတ်ထား၏။

မိုးလေဝသကင်းစင်လျှက် တောဓလေ့မို့ ဧည့်သည်လာလျှင်လည်း ထိုခပြင်မှာပင် ဧည့်ခံသည်။

ထိုစဉ် မဝင်းခင် ရောက်လာသည်။ အသုဘတုန်းက ခေတ္တယူသုံးထားသော အကြွေးများ လာဆပ်ခြင်း ဖြစ်သည်။

“ ညည်းကလဲအေ.. ဖြေးဖြေးမှ ပေးလည်း ရသားနဲ့…”

“ အစ်မကလဲ အဆင်ပြေတုန်းလေး ပေးထားရတာလေ..”

“ အင့်…တဝက်ပြန်ယူသွား…”

ဒေါ်ရီမြင့်က ငွေငါးထောင်အနက်မှ ၂၅၀၀ ကျပ် ပြန်ပေးလိုက်သည်။

“ နေပါစေ အစ်မရဲ့..”

“ အိုအေ.. ရှော်လိုက်တာ. .. ယူသွားစမ်းပါ…”

“ အစ်ကိုကြီး မရှိဘူးလား…”

“ အေး..ရက်လည်ပြီးနောက်တစ်ရက် မြေပဲဝယ်ထွက်လေရဲ့..၊ ၃ ညအိပ်လောက်တော့ ကြာမယ်လို့ မှာသွားတာပဲ…”

မဝင်းခင်က ထွန်းထွန်းအကြောင်း မေးချင်သည်။ သို့သော်  မေးဖို့ခက်နေ၏။ တစ်နေ့က အဓိဋ္ဌာန်ဝင်နေသည်ဟု ပြောထားပြီး ဖြစ်သည်။ အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ တံခါးတွေ ပိတ်ထား၏။ ထွန်းထွန်းကို အရမ်းတွေ့ချင်နေသည်။ ထွန်းထွန်းပေးခဲ့သည့် အချစ်ဝေဒနာတွေက သူမ၏ ရိုးတွင်းချဉ်ဆီအထိ စွဲခိုင်နေပြီ ဖြစ်တော့သည်။

မဝင်းခင်တစ်ယောက် ထွန်းထွန်း အမေ အလစ်တွင် အိမ်ပေါ်ထပ်သို့ မကြာခဏ ခိုးကြည့်မိသည်။ အောက်မှ စကားပြောသံတွေ ကြားရသဖြင့် ထွန်းထွန်းလည်း တံခါးပေါက်မှ အောက်သို့ ချောင်းကြည့်မိရာ မဝင်းခင် ကြည့်နေသည်နှင့် တိုက်ဆိုင်သွားသည်။

မဝင်းခင် မျက်နှာမှာ သူ့ကိုတွေ့ချင်သည့် ဆန္ဒတွေ ပြည့်လျှမ်းနေကြောင်း ပေါ်လွင်ထင်ရှားနေ၏။  မဝင်းခင် အပေါ် သနားစိတ်တွေ ဝင်လာသည်။  မဝင်းခင်နှင့် ချစ်ရည်လူးကာ မြူးထူးပျော်ပါးခဲ့ရပုံတွေကို တရေးရေး မြင်ယောင်မိ၍ ထွန်းထွန်း အပေါ်က ချောင်းကြည့်နေတာ ကြာလွန်းသဖြင့် မတင်ရီမက အဝတ်မဲ့ကိုယ်လုံးကြီးဖြင့် ထလိုက်လာသည်။ 

ပြီးတော့ အပေါ်က ချောင်းကြည့်၏။ ထွန်းထွန်းအမေနှင့် စကားပြောလိုက် အလစ်တွင် အပေါ်ကြည့်လိုက် လုပ်နေသော မဝင်းခင်ဖြစ်နေပုံကို တွေ့၇သည်။ မတင်ရီမ စိတ်ထဲ အူပွလာသည်။  ..ဟင်း… မိန်းမမြင်တိုင်း ငန်းတတ်တဲ့ ငါးပိချက်… သိကြရောပေါ့…ဟု စိတ်ထဲက ကြိမ်းဝါးကာ ထွန်းထွန်း၏ ငေါက်တောက် တောင်မတ်နေသော လီးတန်ကြီးကို ခပ်တင်းတင်း ဆွဲကာ ခေါ်လာသည်။

“ အား….အ…. အသာလုပ်ပါ… မမရဲ့…”

ထွန်းထွန်း ယက်ကန်ယက်ကန် နှင့် ပါလာသည်။

“ ဘာလဲ….နင်က ဝင်းခင် စောက်ဖုတ်ကို လုပ်ချင်နေတာလား…ဟင်…”

“ မဟုတ်တာ မမကလဲ ဒီမှာ ချစ်သဲကြီး တစ်ယောက်လုံး ရှိနေတာပဲဟာ…”

“ ဒါဖြင့် ဘာလို့ ဒီလောက်ကြီးကြာအောင် ကြည့်နေရတာလဲ လို့…”

မတင်ရီမက ဦးစွာထိုင်လိုက်သည်။ သို့သော် လက်က ထွန်းထွန်း လီးတန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားမိတုန်း..။  ထွန်းထွန်းက မတ်တတ်ရပ်နေဆဲမို့ လီးကြီးကို ဆောင့်ဆွဲရင်း ..လာ ထိုင်တော့… ဟု ပြောလိုက်သည်။

ထွန်းထွန်း ထိုင်လိုက်ရတော့သည်။ မထိုင်လို့လည်း မဖြစ်..၊ မတင်ရီမ ဆောင့်ဆွဲပုံက လီးတန်ကြီး ပြတ်ထွက်သွားနိုင်သည်။

“ မမက ဘာသိလို့လဲ… မဝင်းခင်က စောက်တင်းပြောတတ်တယ် ဗျ…၊ ဟိုတစ်နေ့ကလဲ အမေ့ကို ဘာတွေ ပြောနေတာ မှတ်လဲ…”

“ ဘယ်သိမှာလဲ…”

မတင်ရီမက ခပ်ဆတ်ဆတ် ပြောလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ မျက်စောင်းထိုး၏။

“ အမသားကို ပစ်မထားနဲ့နော်… ဒီအရွယ်လေးနဲ့ အဓိဋ္ဌာန်တွေဘာတွေ ဝင်လို့ ဟင်း… ရူးသွားအုံးမယ်… သိလား… အဲဒီလို ပြောသွားတာ မမရ…”

ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ ကျေနပ်အောင် ဖြီးဖြန်းနေခြင်းသာ ဖြစ်ပါ၏။

“ ကဲဟာ..ကြာတယ်…  လက်ဖွဲ့ဆိုတာ လုပ်တော့၊ ပြီးရင်ပြန်မယ်…”

မနာလို မခံချင်စိတ်ကြောင့် မတင်ရီမ ကျွဲမြီးတိုနေပုံရသည်။  ဒေါသစိတ်ကြောင့် စောစောက ဖီလင်တွေ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ မတင်ရီမက အပျိုကြီးဆိုတော့ သဝန်တိုသည်။  သူကလည်း ..သူပဲကိုး..။

ထွန်းထွန်းက အိပ်ခန်းထဲဝင်ပြီး တစ်ထွာခန့်ရှိသော နှစ်ယောက်အိပ်မွေ့ယာကို မထုတ်လာပြီး မြောက်ဘက်နံရံကပ်၍ ခင်းလိုက်သည်။  မှန်တံခါးတွေ အလုံပိတ်ထားသည့်တိုင် မှန်ပြတင်းတွေမို့ အိမ်ထဲတွင် လင်းနေသည်။

မတင်ရီမက ထွန်းထွန်းကို မကြည်ပေါက်နှင့် ကြည့်ရင်း ငူငူကြီး ရပ်နေ၏။ ထွန်းထွန်းက စိနေသော ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်နဲ့ထိုးဖြဲလိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးကို လျှာနှင့်ပင့်ယက်လိုက်သည်။  မတင်ရီမ တစ်ကိုယ်လုံး ဖြိုးခနဲဖြင်းခနဲ ဖြစ်သွား၏။ စိတ်ကောက်နေတာ တစ်ဝက်ပြေသွား၏။

ထွန်းထွန်းက စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်လွှာကို လက်နှင့်ဖြဲလိုက်ပြီး အရည်လဲ့ကာ နီရဲဖူးတစ်နေသည့် စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုများကို လျှာဖျားဖြင့် ပွတ်ဆွဲယက်လိုက်သည်။

အီးခနဲ..အသံထွက်ကာ လည်ပင်းကြောကြီးတွေ အပြိုင်းပြိုင်း ထလျက် ခေါင်းက နောက်သို့ လန်သွားသည်။  ပေါင်နှစ်ခြမ်းလည်း ဘေးသို့ ကားထွက်သွား၏။  ထွန်းထွန်းက သူ့နှုတ်ခမ်းဖြင့် စောက်ဖုတ်ကိုတေ့လျက် နီနုနု အတွင်းသားတွေကို ရှူးခနဲ စုတ်လိုက်သည်။

မတင်ရီမတစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ခနဲ မတ်သွားပြီး  ကိုယ်တွင်းက ကလီစာတွေ ဆွဲနှုတ်ခံရသလား အောက်မေ့ရအောင် ခံစားလိုက်ရသည်။ အရှိန်ဟုန် ကြီးမားပြင်းထန်သော ကာမဝေဒနာကြီးကို ခံစားလိုက်ရ၏။

ထွန်းထွန်း စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုထဲသို့ လျှာကြီးထိုးသွင်းကာ ဝဲယာ ထက်အောက် နှံ့စပ်အောင် မွှေနှောက်နေပြန်သည်။

“ ပြွတ်…ပြွတ်…ပြတ်….ပြိ……ပြစ်……ပြွတ်……ပလွတ်….ပလစ်….ပြွတ်….”

“အမလေး…. အီး…..အီးဟီး…. အား..အား…ကျွတ်..ကျွတ်…. ..”

မတင်ရီမ ကိုယ်လုံးကြီးမှာ မတ်တတ်ရပ်နေရာမှ  ဘေးသို့ပစ်လဲကျသွားသည်။  သို့သော်  အောက်သို့ ဘုန်းခနဲ မကျခင် ထွန်းထွန်းက ဖမ်းထိန်းထားလိုက်သည်။

“ အင်းဟင်း….အင်း….အင့်…. အမလေး… အမေ့…အမေရေ…  အား.အမလေး… ဟင်းဟင်း….ဟင်း.. အင်း.အင်း……”

စကားလည်းမပြောနိုင် ၊ မျက်စိကို စုံမှိတ်ပြီး ပါးစပ်ကြီးဟလျှက် သတိလက်လွတ် ဖြစ်နေရှာ၏။  လီးစစ်စစ် အရသာကို လုံးဝမတွေ့ဘူးသေးသော အပျိုကြီးမို့ တစ်ခါမှ မခံစားဘူးသော ကာမအရသာထူးကြောင့် သွေးလေခြောက်ခြားပြီး ရူးသွပ်သွားနိုင်၏။

ထွန်းထွန်းမှာ အကြံတစ်ခု ရသွား၏။ သူ့အခန်းထဲမှာ အသင့်ရှိနေသော လူပျံတော် သွေးဆေးနှင့်စပ်ထားသည့် မီးတောက်အရက်ပုလင်းကို သွားယူလိုက်သည်။ ရေဗူးနှင့် ရေခွက်နှစ်ခွက်ပါ ယူလာခဲ့၏။ ပန်းကန်နှစ်လုံးထဲသို့ အရက်အပြည့် ထည့်လိုက်၏။

“ မမ…ထပါအုံး… လန်းသွားအောင် ဒါလေး သောက်လိုက်…”

“ ကဲ…မမ ထလိုက်အုံးနော်… အမောပြေသွားအောင် ဒါလေး သောက်လိုက်…”

..........................................................................................................................

“ ရော့…သောက်လိုက်အုံး…”

ထွန်းထွန်းက တစ်ခွက်ထပ်ငှဲ့ပေးလိုက်၏။  မတင်ရီမ အရက် တရှိန်ထိုး သောက်ချလိုက်သည်။  အခုမှ သွေးလည်ပတ်မှု မှန်လာပြီး တစ်ကိုယ်လုံး လန်းဆန်းလာတော့၏။

“ ဟွန်း… အသက်ကလေးက ငချွတ်အရွယ် ရှိသေးတယ်..သိပ်တတ်နေတာပေါ့လေ…”

မတင်ရီမက ချစ်မျက်စောင်းလေး ထိုးရင်း ပြော၏။

“ ဘဝပေး ကုသိုလ်ပေါ့ မမရာ…”

“ တဏှာရူး ရူးတယ်ပေါ့… ဘာ ဘဝပေးကုသိုလ်လဲ… ”

“ အံမာ…မှိုချိုးမျှစ်ချိုးနဲ့…. ၊ အဲဒီလို ဘူးလို့လဲ ကာမအရသာထူးကြီးကို မမ တဝကြီး ခံစားရတာ မဟုတ်ဘူးလား… ”

“ မမ…မောင်လေးကို ချစ်လား..”

“ ဟင့်အင်း…”

“ ဒါဖြင့် ဘာလို့ ခံတာလဲ…”

“ စောက်မြင်ကပ်လို့…”

အခု .. နေ့လည်ခင်းကြီးလည်း ဖြစ်၊ အိမ်ကလည်း မှန်တံခါးတွေ တပ်ထားသည်ဖြစ်ရာ အပေါ်ထပ်တစ်ခုလုံး လင်းထိန်နေသည်။  ထို့ကြောင့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို တဝကြီး ကြည့်လိုက်သည်။  စောက်မွှေးအုံကြီးက နက်မှောင်အုပ်ခဲနေပြီး ဆီးခုံမို့မို့ကြီးက ဖြူဝင်းအိနေသည်။

ထွန်းထွန်းက စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်လွှာကို လက်နှင့်အသာဖြဲကြည့်ရာ နီရဲနေသော အတွင်းသားနုနုတွေမှာ  စောက်ရည်ကြည်တို့နှင့် စိုလက်နေသည်။  ထွန်းထွန်းက စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဖြဲထားလျက်ကပင် သူ့နှာခေါင်းဝကို မြှုပ်၍ ရှူးခနဲ နမ်းလိုက်သည်။

 စောစောက သေးပေါက်ရင်း ရေဆေးထားသည်ဖြစ်ရာ ပင်ကိုယ်အဖုတ်နံ့ သင်းသင်းလေးသာ ထွက်နေသည်။ ပူနွေးသော နှာခေါင်းလေနှင့် ရှိုက်နမ်းခြင်း ခံလိုက်ရသည့်အတွက် မတင်ရီမ ဖင်ဆုံကြီးမှာ ကြွတက်လာပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးကလည်း အထက်သို့ ပြူတင်းကော့တက်လာသည်။ ထွန်းထွန်းက လျှာဖျားကိုစု၍ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုတွေကြား ထိုးထည့်လိုက်သည်။

“ အီး …ရှီး…ကျွတ်ကျွတ်… အား…အမလေး… အား..အ.င့်… ”

မတင်ရီမ နို့အုံတင်းတင်းကြီးမှာ နိမ့်ချီမြင့်ချီ ဖြစ်နေပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်၍ ခါးကြီးကော့တက်လာ၏။  ထွန်းထွန်းက သူ့လျှာနွေးနွေးကြီးကို ကြုံ့လိုက် ဆန့်လိုက် မြှုပ်လိုက် လုပ်ရင်း ပုံစံအမျိုးမျိုးဖြင့် ထိုးဆွမွှေနှောက်လေသည်။

“ အား…. မောင်လေးရယ်… ”

“ တော်…တော်ပါအုံးနော်… နော်လို့… မမ စောက်ဖုတ်ကြီး ပွင့်ကန်ထွက်တော့မယ်.. အမလေး… အား… …”

ထွန်းထွန်း စိတ်ထဲမှာ  တော်လောက်ပြီဟု အောင့်မေ့မိ၏။ ထို့ကြောင့် စောက်ဖုတ်ယက်ပေးခြင်းကို ရပ်လိုက်သည်။ မတင်ရီမ ပေါင်ကြားမှ ထလာခဲ့ပြီး စားပွဲခုံပေါ်ရှိ တစ်လက်မလောက် ရွှေပြားလေးကို ယူလိုက်သည်။

မတင်ရီမက အသက်ပြင်းပြင်း ရှူရင်း မျက်လုံးကို မှိတ်ထားသည်။ ထွန်းထွန်းက မတင်ရီမ၏ နို့ကြီးနှစ်မွှာကြားတွင် ရွှေပြားလေးကို တင်ထားလိုက်သည်။  နှလုံးခုံသံတွေက မြန်ဆန်နေသေးသဖြင့်  ရွှေပြားလေးမှာ လှိုင်းပေါ်က လှေပမာ လှုပ်ခတ်နေသည်။  ရွှေပြားအောက်တွင် ကဒ်အမာလေးခံထားပြီး  စောစောကထဲက  ယူထားသော ပေတံလေးဖြင့် အင်းဘောင်ခတ်လိုက်သည်။

အင်းဘောင်ခတ်ပြီးသောအခါ မတင်ရီမ ပေါင်ခွကြားသို့ ပြန်လာ၏။ ဒူးထောက်လျှက် သူ့လီးထိပ်ကြီးနှင့် မတင်ရီမ အဖုတ်ဝကို တေ့ရုံ တေ့ထားသည်။ ထို့နောက် ကိုယ်ကိုကိုင်းပြီး ဘယ်ဘက်လက်ကို ထောက်လျက် ညာလက်ဖြင့် (ဂ) အက္ခရာကို ရေးသွင်းလိုက်သည်။

ထို့နောက် လမ်းညွှန်ချက်အတိုင်း (ပ) အက္ခရာ၊ (ယ) အက္ခရာ၊ (အ)  အက္ခရာတို့ကို ရေးသွင်းလိုက်သည်။  စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ယားကြွနေ၏။ ယခုလို တို့ထိ တို့ထိ အလုပ်ခံနေရတာကို မနည်း ချုပ်တည်း သည်းခံနေရသည်။  ကိစ္စအားလုံး ပြီးသောအခါ ရွှေပြားလေး မတင်ရီမ နဖူးပြင်ပေါ် ရောက်လာသည်။ 

ထွန်းထွန်းက ရွှေပြားလေးကို လိပ်ရင်း မန္တာန်ရွတ်နေသည်။ လီးကြီးသာ အဆုံးထိ အမြှုပ်ခံထားရပြီး  မည်သည့်လှုပ်ရှားမှုမှ မပြုလုပ်သေးသဖြင့် မတင်ရီမ စိတ်ထဲ မရိုးမရွကြီး ဖြစ်ကာ အူတွေအသည်းတွေပါ ယားကျိ ယားကျိ ဖြစ်နေသည်။  ထွန်းထွန်းက လက်ဖွဲ့လေးကို မတင်ရီမ ပါးစပ်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည်။  မတင်ရီမက ပါးစောင်တွင်းသွင်း၍ ငုံလိုက်စဉ်မှာပင် အရှိန်အဟုန်ကြီးမားသော ဆောင့်ချက်တွေက ဒလစပ် ဝင်လာပါတော့သည်။

“ ဖွတ်….ဗြစ်…ဒုတ်…..ပြွတ်…စွပ်…ဖွတ်……ပလွတ်…ဗြစ်………”

“ အင်း…..အင့်….အမေ့….ဟင့်….အား…….အား..ရှီး………အီး…အ…………”



...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................ 

ပြီးပါပြီ။



 

ဘုံဓလေ့ ကြုံတွေ့ရ သူသူငါ (စ/ဆုံး)

ဘုံဓလေ့ ကြုံတွေ့ရ သူသူငါ (စ/ဆုံး)

ရေသားးသူ - ချမ်းမြေ့သာဇံမောင်မောင်နှံ

ကာမဂုဏ် ခံစားခြင်းနှင့် ပတ်သက်၍ သောက်လေသောက်လေ ငတ်မပြေ ဟူသော စကားရှိသည်..။ ကာမဂုဏ် ခံစားရခြင်းသည် ပင်လယ်ရေ (သို့) ဆားငံရေကို သောက်ရခြင်းနှင့် တူသည်ဆို၏ ..။ ရေငတ်တိုင်း ဆားငံရေကို သောက်မိ၏ ။ သောက်တိုင်းသောက်တိုင်း ပိုပို ငတ်လာသည်..။

အကြင်လူသားသည် ကာမရာဂစိတ်တွေ ထကြွတိုင်း ကာမဂုဏ်ခံစား၏ .။ ခံစားတိုင်း ခံစားတိုင်း နောက်မဆုတ်သည့်အပြင် တိုး၍ တိုး၍ ခံစားချင်သည်..။ ခံစားခွင့်ရအောင်လည်း အမြဲတမ်း ကြံဆနေသည်..။ ဤစကြာဝဠာကြီးသည် အတိုက်ဓါတ် ၊ အခံဓါတ် (တနည်း ) ဖိုဓါတ်+ မဓါတ် တို့နှင့် ဖွဲ့စည်းထားသည်..။ အပေးအယူ ၊ အတုန့်အပြန် သဘာဝတွေနှင့် ဖွဲ့စည်းထားသည်..။

ကာမနှစ်မျိုး ရှိသည်..။ ဝတ္ထုကာမ ၊ ကိလေသာ ကာမ ဟူ၍ ဖြစ်သည်..။ ဝတ္ထုကာမ ဟူသည် ခံစားစရာ အာရုံများ ဖြစ်သည်..။ ကိလေသာ ကာမဟူသည် ထိုအာရုံများကို ခံစားတတ်သော တဏှာရာဂ ဖြစ်သည်..။ တဏှာရာဂဆိုသည်မှာ ပညာရှိ ပညာမဲ့ မရွေး လွှမ်းမိုးနှိပ်စက်နိုင်သည်..။ ရဟန ္တာ ဖြစ်မှသာ တဏှာစက်ကွင်းမှ အရှင်းလွတ်မြောက်နိုင်သည်..။

ဖိုဓါတ်သဘာဝဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသော ယောက်ျားတိုင်း မဓါတ်သဘာဝဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသော မိန်းမတို့ကို တပ်မက်နှစ်သက်တတ်သည်..။ ထို့အတူ မိန်းမတို့သည်လည်း ဆန့်ကျင်ဘက်ယောက်ျားတို့ကို တပ်မက်နှစ်သက်ကြကုန်သည်သာ…။

ဤသို့ အပြန်ပြန်အလှန်လှန် တပ်မက်ကြခြင်းသည် လူအပါအဝင် သက်ရှိသတ္တလောကကြီး၏ အလွန်ရိုးစင်းသော ဓမ္မတာဖြစ်စဉ်တစ်ခုမျှသာ ဖြစ်သည်..။ ဤလောကကြီး၌ ဖိုနဲ့မ ရှိနေသမျှ ဖိုမဇာတ်လမ်းတွေ ရှိနေမည်သာ…။ ယဉ်ကျေးမှုဟူသော ဝတ်ရုံလွှာတွေမည်မျှပင် ဖုံးလွှမ်းကွယ်ကာထားပါစေ..။ အဆုံးမှာတော့ မိန်းမနှင့် ယောက်ျားတို့သည် သွေးသားကူးလူး ရမ္မက်ဓါတ်တွေ မြူးကြသည်သာ…။

ဤကဲ့သို့သော ကာမဇာတ်လမ်းမျိုးတွေ အတိတ်ကလည်း ရှိခဲ့ဖူးသည်..။ ယခုလည်း ရှိနေဆဲ..။ နောင်လည်း မုချ ရှိနေလိမ့်အုံးမည်..။ အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်မှု ဟူသော လင်ငယ်နေ ၊ နောက်မီးလင်း ၊ ကြိုက်လျင်ကုန်းသော ဖြစ်ရပ်များသည် ယခုမှ အဆန်းတကျယ် ပေါ်ပေါက်လာသည် မဟုတ်…။

အတီတ အတီတေ ဟိုးရှေးပဝေသဏီကထဲက ရှိခဲ့သည်.. ။ ပဒုမ ပေါင်တို ဇာတ်ကို ကြည့်..။ မိမိအပေါ် အလွန်ကြင်နာသော လင်ယောကျ်ားကို ကျော်လွှား၍ ခြေလက်အင်္ဂါ မစုံသော အရုပ်ဆိုးဆိုး တာတေလံ ပေါင်တိုထံ မိမိကိုယ်ကို အပ်နှံ၍ ဖောက်ပြန်ကြည်နူး သွေးသားဆော့မြူးခဲ့ကြသည် မဟုတ်ပါလော….။

သူတော်ကောင်း ၊ ရသေ့ နှင့် မိဖုရား ၊ အချစ်နှစ်ပါးသွား ဇာတ်ခင်းကြတာလည်း ဤတဏှာကာမကြောင့်ပင် မဟုတ်ပါလား…။

ပညတ် ၊ ပရမတ်တွေ ကို လှိုင်လှိုင်ကြီး အသုံးချပြီး ကာမသမာပတ်တွေ ဝင်စားလေ့ရှိကြသော အရည်းကြီးနွယ်ဝင် ပုဂ္ဂိုလ်ွ အကြောင်း ကြားဖူးသည်..။ အလွန် ဝေးလံ ခေါင်သီသော ပြည်စွန်နယ်ဖျားက ဖြစ်ရပ်တစ်ခု ဖြစ်သည်..။ ဒေသခံတိုင်းရင်းသားတွေက ဗဟုသုတ အသိဉာဏ် ခေါင်းပါးပြီး အလွန်ရိုးအကြသည်..။

ပြင်ပလောကနှင့် အဆက်အသွယ် ကင်းကွာသော နေရာလည်း ဖြစ်သည်.. ။ အရည်းကြီးနွယ်ဝင် ပုဂ္ဂိုလ်က အလွန်ပါးနပ်သည်..။ ဗဟုသုတ ကြွယ်ဝသည်..။ လူတွေကို စည်းရုံးလှည့်ဖျားသည့်နေရာမှာ မှော်အောင်ထားသလား အောက်မေ့ရအောင် စွမ်းလှသည်..။ လူတွေ၏ သဘောမနောအကြော အထာတွေကိုလည်း နောကျေနေသည်..။ တဏှာရာဂသည် အလွန်ဆိုးသည်..။ ဓမ္မကိုတောင် လက်ကိုင်ဒုတ်အဖြစ် အသုံးချနိုင်စွမ်း ရှိသည်..။ ဃနာနို့ဆွမ်း ကပ်လှူရန်ဆိုပြီး အရွယ်လည်းကောင်း ၊ သွေးသားလည်း ဆူဖြိုး ၊ အလှအင်္ဂါရပ်တွေလည်း တရိပ်ရိပ် တိုးပွားနေဆဲ ဖြစ်သည့် သားဖွားပြီး မိခင် အမျိုးသမီးတွေဆီက နို့ရည်တွေကို သူကိုယ်တိုင် ညှစ်ယူသည် ဆိုသည်..။ ထိုစဉ် သက်ဆိုင်ရာ လင်ယောကျ်ားတွေကို ရေကသိုဏ်း စီးဖြန်းစေရန် ဆယ်မိုင်ပတ်လည် သဘာဝရေအိုင်ကြီးအလယ်၌ သစ်ဖောင်နှင့် ပို့ထားသည်..။

ဤအခိုက်ဝယ် ဉာဏ်နီဉာဏ်နက် အလွန်ကြွယ်သော အရည်းကြီးနွယ်ဝင် ပုဂ္ဂိုလ်က ချောပေ့လှပေ့ တောင့်ပေ့ ဖြောင့်ပေ့ဆိုသော သားသည်မအေတို့၏ တင်းရင်းဝင်းဝါ နို့အုံမွှာကြီးတွေကို ဆွဲ၍ဆွဲ၍ နို့ရည်တွေ ညှစ်ယူလေသည်..။ ထိုနို့ရည်တွေကို ကာမအားတိုးဆေးအတွက် အသုံးချသည် ဆို၏ ..။ ၁၅ ရက်တစ်ကြိမ် ကာမသမာပတ် ဝင်စားလေ့ ရှိသည်.။ တစ်ကြိမ်ဝင်စားလျင် ၃ ရက်ခန့်ကြာသည်..။

ထိုပုဂ္ဂိုလ် ကာမသမာပတ် ဝင်စားတော့မည်ဆိုလျင် ကသိုဏ်းအာရုံအဖြစ် စပါယ်ရှယ်ခေါ်ယူထားသော အမျိုးသမီးများကို ကရမက်ဟူသော နံ့သာရေဖြင့် ရေချိုးစေသည်..။ အစွမ်းထက်သော ဆေးမြစ်တို့ဖြင့် ချက်ထားသော အရက်နှင့် ပျားရည် တစ်ခွက်စီ တိုက်သည်..။ အဝတ်အစားမှန်သမျှ အကုန်ချွတ်ထားရသည်..။

ထို့နောက် ကတ္တီပါ တွေ ကာရံထားသော အခန်းထဲသို့ ဝင်ကာ ဝတ်လစ်စလစ် တင်ပလ္လင် ခွေထိုင်နေသော ထိုပုဂ္ဂို ရှေ့မှောက်တွင် ခေါင်းပြု၍ ပက်လက်အိပ်ပေးရသည်..။

“ ပညတ်အလို အသားပို ၊ ပရမတ်အလို နို့သီး“

ဟု ကြိမ်ဖန်များစွာ နှုတ်က ရွတ်ဆိုရင်း မိန်းမ၏ နို့ကို ဖွဖွရွရွလေး ဆုပ်ချေပေးပါတော့သည်..။ ထိုကဲ့သို့ အထပ်ထပ် အဖန်ဖန် ကြိမ်ဖန်များစွာ ပြုလုပ်ပြီးနောက် ကာမဘာဝနာ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်သောအခါ မဂ်စခန်းသို့ တက်လှမ်းတော့မည် ဆိုပြီး အဆိုပါ မိန်းမ၏ ပေါင်ကြားက မဂ်ပေါက်ထဲသို့ သူ၏ ပေါင်ကြားက မဂ်တံကြီးကို ထိုးသွင်းကာ ကာမသမာပတ်ကို အထပ်ထပ် ဝင်စားတော့သည် ဆို၏…။

ထိုကဲ့သို့ တစ်နေ့လျင် သုံးယောက်နှုန်းဖြင့် သုံးရက်တိုင်တိုင် ကာမသမာပတ်ကို မပြတ် ဝင်စားလေ့ရှိသည်..။ သူ၏ သမာပတ်အကျများကို ဒေသခံခေါင်းဆောင်များအား စွန့်ကျဲပေးသနားတော်မူသည် ..။ ထိုဒေသခံ ခေါင်းဆောင်ဆိုသူများမှာလည်း သူပြောသမျှ ယုံ ၊ သူလုပ်သမျှ အဟုတ်ထင်နေသော လူနုံလူအ လူ့ဗာလတွေသာ ဖြစ်ကြသည်..။

ဤသို…ဤသို့သော အဖြစ်အပျက်တို့ကား အရင်းစစ် အနှစ်ချုပ်လိုက်လျင် ကိလေသာ ကာမဟူသော တဏှာရာဂ ၏ စနက်တို့သာ ဖြစ်ပါတော့သတည်…။ ။

————————–

ဖိုးခွေးတစ်ယောက် ဟိုစာဒီစာ ဖတ်ပြီး သူ့ကိုယ်သူ ကမ္ဘာ့အဆင့်မှီ တောသားဟု ထင်မှတ်ထားသည်..။ သူ့အသက်က အခုမှ ၁၈ နှစ်ကျော်ရုံသာ ရှိသေးသည်..။ သူ့ကိုယ်သူ အထင်ကြီးမည်ဆိုက ကြီးလောက်သည်..။ ဖိုးခွေက ဉာဏ်ကောင်းသည်..။ ၈ တန်းအထိ နေဖူးသည်..။ အတန်းတိုင်း ပထမ ရသည်။ အသက် ၁၃ နှစ် ၈ တန်းရောက်သည့်နှစ်တွင် တမူးဖက်သို့ အရောင်းအဝယ်နှင့် သွားသော သူ့မိဘနှစ်ပါးမှာ ကားမှောက်၍ ကွယ်လွန်သွားကြသည်..။ တစ်ဦးတည်းသော သားမို့ ကျန်ရှိနေသော ပစ္စည်းအရပ်ရပ်ကို သူ့အဖေညီမ အဒေါ်ဖြစ်သူ မနုဝေက ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ကာ အမွေစားအမွေခံ အဖြစ် တရားဝင် မွေးစားလိုက်သည်..။

မနုဝေက အသက် ၃၅ နှစ်ခန့်ရှိ အပျိုကြီး တစ်ယောက်ဖြစ်သည်..။ လယ်ဧကပေါင်းများစွာ ပိုင်ဆိုင်သည့် တောသူဋ္ဌေးမဟု ပြောနိုင်သည်.. သို့သော် ဇိမ်နှင့်မနေ..။ အလုပ်ကို သူမကိုယ်တိုင် ကြီးကြပ်စီမံ လုပ်ကိုင်သည်..။

ရက်လည်ဆွမ်းကျွေးပြီး နောက်တစ်ရက်မှာပင် ဖိုးခွေးမိဘပိုင် အိမ်နှင့် လှည်းနွား လယ်ယာများကို အားလုံးရောင်းချပြီး ဖိုးခွေးနာမည်နှင့် ဘဏ်အပ်ထားလိုက်၏..။ စုစုပေါင်း ၁၅ သိန်းကျော်လောက်ရှိ၏..။ ၁၃ နှစ်ရောက်သည်အထိ ရှင်မပြုရသေးသော ဖိုးခွေးကိုလည်း အလွန်ကြီးကျယ်ခမ်းနားစွာ ရှင်ပြုပေးသည်..။

ထိုစဉ်မှ စ၍ ဖိုးခွေးတစ်ယောက် ကိုရင်ဘဝမှာ ပျော်မွေ့၍ လူမထွက်တော့..။ ၈ တန်းကျောင်းသားဘဝကတော့ ထွက်လိုက်ရသည်..။ မှတ်ဉာဏ် ၊ သဘောဉာဏ် ၊ စဉ်းစားဉာဏ် အလွန်ကောင်းသော ဖိုးခွေးတစ်ယောက် ရှင်သာမဏေ ဘဝဖြင့် ပထမငယ် ၊ ပထမလတ် ၊ ပထမကြီး ၊ နှစ်ချင်းပေါက် အောင်သည်..။

အဒေါ်ဖြစ်သူ မနုဝေတစ်ယောက် ပျော်တပြုံးပြုံး ပီတိတွေ ဖုံးကာ တူတော်မောင် ကိုရင်၏ ဂုဏ်ပြုပွဲကို ခြိမ့်ခြိမ့်သဲ ကျင်းပပြန်သည်..။ ဤအဝတ်ဖြင့် မြဲသွားလျင် ဝမ်းသာကျေနပ်ပါသည်..။ လူဝတ်ကြောင်ဘဝရောက်လာလျင်လည်း စားဝတ်နေရေးအတွက် ပူစရာ မလိုပဲကိုး…။

မနုဝေတစ်ယောက် စီးပွားရေး ၊ လူမှုရေး ၊ ကုသိုလ်ရေးတို့ဖြင့် အချိန်ကုန်လျက်ရှိရာ အိမ်ထောင်ရေးကိစ္စကိုပင် သတိမရတော့လောက်အောင် ရှိနေပါတော့သည်..။ ကိုရင်ဖိုးခွေးတစ်ယောက် အကြီးတန်း အောင်ပြီး ဓမ္မာစရိယတန်း မဖြေသေးပဲ မြို့ကျောင်းမှ ရွာကျောင်းသို့ ပြောင်းလာသည်..။ ရွာမှာ အေးအေးဆေးဆေးနေ၍ စာကျက်မည်ဟူသော စိတ်ကူဖြင့် လာခဲ့ရာ….. တစ်နေ့၌ ရှေးဟောင်းသိမ်ကြီးအတွင်းရှိ ရွှေပိန်းချ ဗီရိုကြီးအတွင်းက ပေစာထုတ်နှင့် ရှေးဟောင်း စာအုပ်တွေကို ရှာဖွေတွေ့ရှိသွားသည်..။

ဗဟုသုတ ဉာဏ်ဓါတ်ခံရှိသူ နှင့် စာအုပ်စာပေဆိုသည်မှာ ချဉ်သီးနှင့် ဆားကဲ့သို့ အလွန်လိုက်ဖက်သည်..။ မြို့ကျောင်းမှာ နေစဉ်ကလည်း စာမေးပွဲ အတွက်သာမက အခြားအခြားသော မဂ္ဂဇင်း ဝတ္ထုများကိုလည်း အားလပ်ရက်များမှာ ဖတ်ခဲ့သည်..။ စာဖတ်ဝါသနာ ကြီးသော်လည်း စည်းကမ်းတကျ နေတတ်သူဖြစ်၍ စာမေးပွဲလည်း တစ်နှစ်တစ်တန်း အောင်ခဲ့သည်သာ…။ စာတော်သော ကိုရင်မို့ ရွာကျောင်းမှာလည်း သူ့လက်သူ့ခြေသာ ဖြစ်သည်..။

ကိုရင် ဖိုးခွေးတစ်ယောက် စာအုပ်ဗီရိုထဲမှ စာအုပ်တွေ အပြင်သို့ထုတ်၏..။ တစ်အုပ်ချင်း ဖတ်ကြည့်ရာ လောကီကျမ်း ၊ ဆေးကျမ်း ၊ သျှတ္တရကျမ်း စာအုပ်တွေကို သီးခြားဖယ်ထားလိုက်သည်..။ ထိုနေ့မှစ၍ အချိန်ယူကာ ဖတ်ပါတော့သည်..။ ဣတ္ထိဗီဇ ၊ ဣတ္ထိသျှတ္တရ ကျမ်းက ကိုရင်ဖိုးခွေးစိတ်ကို အကြီးအကျယ် ပြောင်းလဲစေခဲ့သည်..။ အရွယ်ကလည်း သွေးသားလှုပ်ရှားသည့် လူပျိုပေါက် အရွယ် ၊ နေရာကလည်း လူသူကင်းဝေးသည့် နေရာ…။ တွေးသမျှ ကြံသမျှ ဖတ်မိသမျှတွေကလည်း ရမ္မက်ဆန္ဒကို လှုပ်ဆွသော ကာမဝိတက်ကို တိုးပွားစေကြောင်း စာ….။

ဘာမျှမကြာပါ..။ ကိုရင်ဖိုးခွေးတစ်ယောက် လူထွက်ချင်ကြောင်းသူ့အဒေါ် အပျိုကြီးကို ပြောကြားပါတော့သည်..။ အဒေါ်လုပ်သူက ပထမတော့ တားကြည့်ပါသေးသည်… မရ…။ မရမှန်းသိတော့ ဆက်မတားတော့. ကျေကျေနပ်နပ် ခွင့်ပြုလိုက်သည်..။

ဖိုးခွေးတစ်ယောက် အသံတွေ ပြောင်းလာသည်..။ လူကောင်ကလည်း ထွားလာသည်..။ မျက်နှာမှာလည်း ဝက်ခြံဖုလေးတွေ ပေါက်လာသည်..။ လူပျိုပေါက်အရွယ် ကိုရင်ဖိုးခွေး ဘာကြောင့် လူထွက်ချင်သလဲဆိုတာ တွေးမိပြီး အပျိုကြီး မနုဝေ ပြုံးမိလိုက်သည်..။

“ မနက်ဖန် ကျနော်လည်း တောလိုက်ခဲ့မယ်….”

“ ပင်ပန်းမှာပေါ့… ဟဲ့… အိမ်မှာပဲ နေခဲ့….”

“ ဟာ….ဒေါ်ဒေါ်ကလည်း ယောက်ျားပဲဗျ…. ပန်း ပန်း….”

တူအရီးနှစ်ယောက် ထမင်းစားရင်း အချီအချ စကားပြောနေကြသည်..။ မနုဝေက ကိုရင်လူထွက် တူတော်မောင်ကို ပင်ပန်းမည်စိုး၍ တောမလိုက်စေချင်..။ ဖိုးခွေးကလည်း အိမ်ထဲ အောင်းမနေလို..။ နောက်ဆုံးတော့ ဖိုးခွေးအလိုကျ လိုက်လျောလိုက်ရ၏…။

ဖိုးခွေးတစ်ယောက် ထမင်းစားရင်း လည်ဟိုက်အင်္ကျီအတွင်းက တင်းရင်း ဝင်းဝါနေသော အဒေါ်ဖြစ်သူ၏ နို့ကြီးနှစ်မွှာကို အမှတ်တမဲ့ ကြည့်လိုက်မိသည်..။ ရင်တွေခုန်၍ မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရှိန်းခနဲ ဖြစ်သွားသည်..။

မနုဝေ အသက်က အခုမှ ၃၅ နှစ်သာ ရှိသေး၏..။ ဆူဖြိုးတောင့်တင်း ကျစ်လျစ်သန်စွမ်းသော ခန္ဓာကိုယ်က ယောက်ျားသားတို့ အာရုံကို လှုပ်ကိုင်ဖမ်းစားနိုင်စွမ်း အပြည့်ရှိသည်..။ အဒေါ်ပင် ဖြစ်လင့်ကစား အတူမနေရသည်မှာ ၅ နှစ်ခန့် ရှိခဲ့ပြီ…။ ဖိုးခွေး လူပျိုပေါက် အရွယ်တွင် သွေးသားက လှုပ်ရှားတတ်လာပြီမို့ စိတ်အာရုံက အဒေါ်၏ တပ်မက်စရာ ခန္ဓာကိုယ်ကို မသိမသာ ခိုးခိုးကြည့်ရင်း ကိလေသာ တဏှာဓါတ်တွေ အထပ်ထပ် ရစ်ပတ်ခဲ့ရသည်..။

ဖိုးခွေး လူထွက်ပြီး တစ်လပြည့်မြောက် ယနေ့အချိန်ထိ အပြင်မထွက်ဖြစ်သေး…။ ရွယ်တူ သူငယ်ချင်းတွေနှင့် မပေါင်းတတ်သေးပဲ ဖြစ်နေသည်..။ စာမေးပွဲတွေ အောင်ထားသဖြင့် တစ်ရွာလုံးက ဂုဏ်ပြုခံထားရသူ ပီပီ ယခုလို လူထွက်လာသည့်အခါ အပြင် မထွက်ဝံ့တာလည်းပါသည်..။ ဒီတော့ ဘယ်မှ မထွက်ဖြစ်ပဲ အိမ်မှာပဲ အောင်း၍ စာဖတ်နေသည်..။

အဒေါ်တောသွားခိုက် အိမ်မှာ ဖိုးခွေးတစ်ယောက်ထဲ ဖတ်သည့်စာက ကျောင်းကယူလာသည့်…. ဣတ္ထိဗီဇ ၊ ဣတ္ထိ သျှတ္တရ ကျမ်း..။ စားလိုက်အိပ်လိုက် ၊ စာဖတ်လိုက် ၊ တွေးချင်ရာ တွေးလိုက်နှင့် အတော်လေး ဟုတ်နေသည်..။ အဒေါ်ဖြစ်သူက အောက်ထပ်မှာ နေသည်..။ တစ်အိမ်လုံးမှ ဖိုးခွေးရယ် ၊ သူ့အဒေါ် မနုဝေရယ် ၊ ပြီးတော့ မနုဝေရဲ့ သူငယ်ချင်းလို့ ပြောရမလား ၊ အလုပ်သမားလို့ ပြောရမလား ၊ မန်နေဂျာလို့ ပြောရမလား မသိတဲ့ အသက် ၄၀ အရွယ်လောက်ရှိတဲ့ မစန်းရီဆိုတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ၊ တစ်အိမ်လုံး ဤသုံးယောက်သာ ရှိသည်..။

မစန်းရီက ဤရွာသူ မဟုတ်…။ အရောင်းအဝယ် ကိစ္စနှင့် ဗန်းမော်သွားရာမှ ခင်မင် ရင်းနှီးလာခဲ့သူဖြစ်သည်..။ ဘယ်နေ့ ဘယ်ရက်က ရောက်လာမှန်း မသိသော်လည်း ဖိုးခွေး ကိုရင်ဘဝနှင့် မန္တ‌လေးမှာ စာသင်နေစဉ် ရောက်လာတာ ဖြစ်မည်…။ မစန်းရီ ၏ နောက်ကြောင်းရာဇဝင်ကို အသေအချာ မသိရသေးသော်လည်း သားသမီး မရသည့် နှစ်လင်ကွာ နှစ်ခုလပ် ဆိုတာလောက်တော့ ဖိုးခွေး သိထားသည်..။

မစန်းရီက ရှမ်းကချင် ကပြား ၊ တိုင်းရင်းသူ ဖြစ်သည်..။ ထို့ကြောင့် သစ္စာရှိသည်..။ ကျေးဇူးသိ၏..။ အခွင့်အရေး မယူ ။ တာဝန်ကျေသည်..။ ပွင့်လင်းပြတ်သားသည်..။

ဖိုးခွေး သူအဒေါ် အပေါ်သာ မဟုတ်.. မစန်းရီ အပေါ်မှာလည်း စိတ်ကူးနှင့် ဖောက်ပြန်နေခဲ့သည်..။ နှစ်ယောက်စလုံး တောင့်တောင့် ဖြောင့်ဖြောင့်ကြီးတွေ.. ဖြစ်သည်..။ အဖုအထစ် အမို့အမောက်တွေနှင့် ပြည့်စုံကြသည်..။ နှစ်ယောက်ယှဉ်မိလျင် အဒေါ်ဖြစ်သူအပေါ် ပို၍ တိမ်းညွှတ်မိသည်..။ အဒေါ့် အသားအရေက ဝါညိုရောင် အသားလတ်..။ မစန်းရီ အသားအရေက ကချင် ရှမ်း အစပ်မို့ အသားနီစပ် ။ အဒေါ်က ခါးသွယ်ပြီး တင်ဆုံကြီးသည်..။ မစန်းရီက ခါးအနည်းငယ် တုတ်ပြီး တင်ဆုံကြီးသည်..။ အဒေါ့်တင်ဆုံက ဝိုက်ထွားဖြိုးကောက်သည်..။ မစန်းရီတင်ဆုံက ကြီးထွားသည်မှန်သော်လည်း ကောက်ချိတ်မနေပဲ လုံးပြားပြား သဏ္ဍာန်… ဖြစ်သည်..။ ဟိုမုန်းဓါတ်အားတွေ အလွန်ကောင်းသော လူပျိုသိုး ဖိုးခွေးအဖို့ နှစ်ယောက်လုံး လိုးချင်စရာတွေသာ ဖြစ်၏..။

လွန်ခဲ့သော ရက်တွေက အဒေါ်ဖြစ်သူ၏ အခန်းကို လျှို့ဝှက် ထောက်လှမ်းကြည့်ရာ လီးအတု ဟုထင်ရသော တစ်ပေခန့် အသားတစ်ချောင်း တွေ့ရသည်..။ လုံးပတ်က ၅ လက်မခန့် ရှိသည်… ။ အသားချောင်း ပတ်ပတ်လည်ကို သိုးမွှေးထိုးသော ချည်များဖြင့် စီထပ်ရစ်ပတ် ထားသည်..။ ထိပ်နှစ်ဖက်က အနည်းငယ် ဖုသည်ဖြစ်ရာ ဒစ်ဆံ သဘောမျိုး ဖြစ်သည်..။ စေးပျစ်သော ကော်သုတ်ထားသည့်ပုံဖြစ်ရာ ဖိုးခွေးက စပ်စပ်စုစု နမ်းကြည့်၏..။ ညှီသိုးသိုး အောက်သက်သက် အနံ့တစ်မျိုး ထွက်နေသည်..။

အရွယ်နှင့် မမျှအောင် ဗဟုသုတ ကြွယ်ဝနေသော ဖိုးခွေးတစ်ယောက် ဘာဆိုတာ ရိပ်မိလိုက်သည်..။ သူ့အဒေါ်နှင့် မစန်းရီတို့ ဘာကြောင့် ဤမျှ ရင်းနှီးကြကြောင်း သဘောပေါက်သွားသည်..။

မစန်းရီက အတွေအကြုံ ဗဟုသုတ စုံသည်..။
တရုတ်နယ်စပ်တို့ သူပုန်စခန်းသို့ မကြာမကြာ ရောက်လေ့ရှိရာ သူတွေ့ကြုံ ဖြတ်သန်းခဲ့ရသော ဗဟုသုတတွေဖြင့် သူ့အဒေါ်ကို ပညာပေးနေပုံ ရသည်..။ အဒေါ်ဖြစ်သူနှင့် မစန်းရီတို့၏ အတွင်းရေး လျှို့ဝှက်ချက်များကို သိလိုက်ရ၍ ဖိုးခွေး တစ်ယောက် အတော်လေး ကျေနပ်ပျော်ရွှင်သွားသည်…။ ဆန်းကျယ်သော ကာမရာဂ အတွေးများကလည်း တရိပ်ရိပ် တဖွားဖွား ထွက်ပေါ်လာသည်..။

ဖိုးခွေး လီးအတုကြီးကို သူ့နေရာသူပြန်ထားလိုက်သည်..။ ထို့နောက် စားပွဲခုံ အံဆွဲကို ဆွဲဖွင့်ပြန်သည်..။ ဖိုးခွေး မျက်လုံးတွေ ပြူးကျယ်သွားသည်..။ တိုင်းမဂ္ဂဇင်း ဆိုဒ်ရှိ စာအုပ်အဖုံးပေါ်တွင် မြင်ကွင်းကျယ် ရိုက်ထားသော ဧရာမ စောက်ဖုတ်ကြီးနှင့် နှစ်လက်မခန့် အကွာလောက်တွင် ဧရာမ လီးထိပ်ကြီးက ရောက်ရှိနေပြီး သုတ်ရည်တွေ စက်လက် ထွက်ကျနေပုံ ဖြစ်သည်..။ ရိုက်ချက်က ကောင်းလှသဖြင့် သုတ်ရည်စက် သုံးစက် ကျနေပုံမှာ ပီပြင်လှသည်..။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ကွာဟု သဘောထားပြီး ဖိုးခွေး ထိုစာအုပ်ကို ယူလာခဲ့သည်..။

အပေါ်ထပ် သူ့အခန်းထဲ ရောက်သောအခါ တံခါးကို ဂျက်ထိုးပိတ်လိုက်သည်..။ ပြီးတော့မှ စာအုပ်ကို အစအဆုံး ပြန်ကြည့်သည်..။ ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း ကာမရာဂ စိတ်တွေ ထကြွလာပြီး သူ့ပေါင်ကြားက လီးကြီးမှာ မတ်ထောင်လာတော့သည်..။ ဖိုးခွေးတစ်ယောက် ဂွင်းတိုက်ပြီး အရသာခံတတ်လာသည့်တိုင် ယခုအချိန်ထိ ဒစ်မလန်သေး..။ အရေဖျားထူသည့်အတွက်ကြောင့်လား မသိ ။ ဂွင်းတိုက်သက် ရလာသော်လည်း လီးက ယခုအချိန်ထိ မလန်သေး..။ ဖြဲလျင် ပြဲနေသည့်တိုင် မကြာခင် အရေဖျားက ပြန်ပြန် ဖုံးသွားတတ်သည်.. ။

တစ်နေရာတွင် တရုတ်မနှင့်ဆင်သော မိန်းမတစ်ယောက်က မတ်တတ်ရပ်ပေးနေသော ဘဲ၏ လီးကြီးကို ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်ပေးနေသည်..။ ဘဲ၏ မျက်နှာကိုတော့ မမြင်ရ..။ ဘဲ၏ ပုံကို ချက်အထက် တစ်ထွာကျော်ကျော်လောက်နှင့် ဒူးခေါင်း အောက်ပိုင်းလောက်သာ ရိုက်ပြထားသည်..။ မိန်းမက ဘယ်ဖက်လက်ဖြင့် တင်ပါးကို ဖက်ထားပြီး ညာလက်ဖြင့် လီးတန်ကြီးကို ဆုတ်ကိုင်ကာ ဒစ်ပြဲကြီးကို ပါးစပ်ဖြင့် တေ့စုပ်နေပုံ ဖြစ်သည်..။ မျက်နှာကလည်း ဖီလင် အပြတ် တက်နေသော မျက်နှာမျိုး ..။ မျက်နှာမြင်ရတာနဲ့ တင် လီးတောင်ချင်စရာ မျက်နှာထား မျက်နှာပေါက်ပုံမျိုး ဖြစ်သည်..။

ထိုပုံကို ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း ဖိုးခွေး ပေါင်ကြားထဲက လီးတန်ကြီးမှာ ပို၍ ပို၍ တောင်မတ်လာသည်..။ လီးတန်ကြီး တစ်ခုလုံး သိသိသာသာ အကြောတွေ အရေဖျားတွေ တင်းမာလာသည်..။ ဖိုးခွေးက လီးတန်ကြီးကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်၍ ဆယ်ချက်ခန့် ဂွင်းတိုက်ပစ်လိုက်သည်..။ ဖိုးခွေး လချောင်းတစ်လျှောက်လုံး ထူပူ ယားတက်လာသည်..။ ကြည့်လက်စ ပုံကို ခဏရပ်ထား၍ စောစောကလို ဂွင်းတိုက်ပြန်သည်..။ ဒီတစ်ခါ ရပ်မပစ်ပဲ ဆက်ခါဆက်ခါ တိုက်သည်..။ အချက် ငါးဆယ် ကျော်သောအခါ လရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်..။

တစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ တုန်ခါလျက် လရည်ထွက်သော အရသာကို အသေအချာ ခံစားနေသည်..။ အောက်ကြမ်းပြင်ပေါ် ပေပွ ပြန့်ကျဲနေသော လရေတွေကို ပုဆိုးအဟောင်းနှင့် သုတ်ပစ်လိုက်သည်..။ အကင်းမသေသေးသော လီးကြီးကို လက်ဖဝါးပေါ် တင်၍ စိတ်နှင့် မှန်းကာ တိုင်းထွာကြည့်သည်..။ အရှိန်အနည်းငယ် လျော့သွားသော်လည်း လက်ဖနောင် အရင်းဆီမှ လက်ခလယ်ထိပ်ထိ ကွက်တိ ဖြစ်နေသည်..။ ပေတံနှင့် တိုင်းကြည့်သောအခါ ရှစ် လက်မနည်းနည်း ကျော်သည်..။

သူ့ အဒေါ်နှင့် မစန်းရီတို့ ရသေ့စိတ်ဖြေ ကမျင်းကြောထထားသော လီးတုထက် သူ့လီးတန်ကြီးက ပိုရှည် ပိုတုတ်နေသည်..။ ပြီးတော့ ဟိုဟာက အသက်ဝိဉာဉ် ကင်းသော အဝိညာဏက လီးအတု ။ သူ့ပေါင်ကြားထဲ ရှိနေတာက အသွေးအသား အကြောများနှင့် ဖွဲစည်းထားသော ကာယဝိညာဉ် သဝိညာဏက လီးအစစ်…. အရသာပေးပုံမှာ မိုးနှင့် မြေပမာ အကွာကြီး ကွာခြားလှသည်..။

ဖိုးခွေး စာအုပ်ကို ပြန်ပိတ်၍ ခေါင်းအုံးအောက်သို့ ထိုးသွင်းလိုက်သည်..။ လုပ်စရာရှိတာလုပ်ရန် အောက်ထပ်သို့ ဆင်းခဲ့သည်..။ ထိုနေ့မှ စ၍ ယနေ့အချိန်ထိ သူ့အဒေါ်တို့ တောသွားတိုင်း စာအုပ်ကြည့် ဖီလင်တက် လီးတောင် ဂွင်းတိုက် ဖြစ်နေခဲ့သည်..။

မနုဝေတစ်ယောက် သူ့အံဆွဲထဲက ပျောက်ဆုံးသွားသော အပြာပုံစာအုပ်ကို ကြိတ်၍ ရှာသည်..။ ယခုအချိန်ထိ မတွေ့သေး..။ တူတော်မောင် ဖိုးခွေးလက်ချက် ဖြစ်မည်..။ ပေါ်တင်လည်း မေးလို့မဖြစ်..။ ထို့ကြောင့် ခပ်တည်တည်နှင့် မသိချင်ယောင် ဆောင်နေသည်..။ စိတ်ထဲကမူ ယောက်ယက်ခတ် ဗျာများလျက် ရှိသည်..။ စိတ်ကလည်း နှစ်ခွ ဖြစ်နေသည်.။ ကျေလည်း ကျေနပ်သည်..။ ရှက်လည်း ရှက်သည်..။ ဤကိစ္စအတွက် မစန်းရီနှင့် တိုင်ပင်ကြည့်သည်..။

“ ရီရေ…. ကိုယ်တို့တော့ စောက်ရှက်တော့ ကွဲပြီ..”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ… ဝေရဲ့….”

“ ဟို…. အံဆွဲထဲက အပြာပုံတွေပါတဲ့ စာအုပ်ကြီး မရှိတော့ဘူး”

“ ဟင်…. ဘယ်ရောက်သွားလို့လဲ….”

“ ဟို…. လူပျိုသိုးလေး ဝင်မွှေလို့ တွေ့သွားတာနဲ့ တူတယ်…”

“ အဟင်း… ဟင်း… ကောင်းတာပေါ့.. ဝေရာ….”

မစန်းရီက မချိုမချဉ်ပြုံးရင်း ပြောသည်..။

“ ဟင်းနော်… လူက စိတ်ညစ်လို့ သေချင်စော်နံနေပါတယ်ဆိုမှ…. သူက ပြုံးစိစိနဲ့….”

“ ဘာစိတ်ညစ်စရာ ရှိလဲ ဝေရဲ့…. ဘာဆန်းလို့လဲ.. သူလဲ ဗဟုသုတ ရှိသွားတာပေါ့….”

“ အဲဒီကောင်က မွေးစားသား တူအရင်းဟဲ့… ကောင်မရဲ့….”

“ အမလေး… ပိုတောင် ကောင်းသေး… မွေးစားသားပါဆိုမှ.. ကိုယ်အချိန်မရွေး စားလို့ရအောင် မွေးထားတဲ့ သားပဲ… ဆန်းတာကျလို့.. အဟင်းဟင်း…”

“ ပြောလေ….. ကဲလေနော်…..”

မနုဝေ ရှက်ကန်ကန်ပြီး မစန်းရီ ပေါင်ကို လှမ်းဆိတ်သည်..။

“ အားလားလား… နာတယ်ဟဲ့.. ကောင်မရဲ့.. ဟုတ်တာပြောတော့ ရှက်မနေနဲ့… လီးအတုကြီးနဲ့ ကမျင်းရတာထက်စာရင် ဒါကအစစ်နော်…. ဘယ့်နှယ့်လဲ… စားလိုက်ရမှာလား… လူပျိုဘဝက ချွတ်ပေးလိုက်ရမှာလား….”

မနုဝေမျက်နှာ ကွက်ကနဲ ပျက်သွားသည်..။ အမှန်က မစန်းရီက စနောက်လိုက်ခြင်းသာ ဖြစ်၏..။ သူ့ကျေးဇူးရှင် သခင်မအပေါ် ဘယ်သောအခါမှ သစ္စာဖောက်မည့်သူ မဟုတ်ပါ…။ သို့သော် မနုဝေ၏ အတွင်းစိတ်ကို သိလိုက်ရ၏..။

“ အမလေး..ဟဲ့… စတာပါနော်…. မိန်းမရဲ့… ဖြစ်နေလိုက်တာ…. သူများစားဖို့ မွေးထားတဲ့ သားကို… ကျမက ခွင့်ပြုချက်မရပဲ ခိုးမစားပါဘူးနော်…စိတ်ချ… စိတ်ချ….”

“ အယ်….. ဘာတွေ လျှောက်ပြောနေတာလဲ…”

မနုဝေမှာ ရှက်သွေးကြောင့် မျက်နှာကြီး တစ်ခုလုံး နီမြန်းသွားရသည်..။ နောက်တစ်ကြော့ ဆွဲဆိတ်ရန် လက်ကိုအမြှောက် မစန်းရီက ဖမ်းဆုပ်ထားလိုက်သည်..။

“ စတာပါ ဝေရယ်…. တကထဲ…”

တောထဲက ပြန်လာပြီးနောက် စာအုပ်ပျောက်သည့်ကိစ္စနှင့် ပတ်သက်၍ နှစ်ယောက်သား အခန်းထဲတွင် တိုးတိုးတိတ်တိတ် ကြိတ်တိုင်ပင်နေကြခြင်း ဖြစ်သည်..။ ဖိုးခွေး စာအုပ်ယူသွားပြီးနောက် ၃ ရက်အကြာမှ သိရခြင်း ဖြစ်သည်..။

ဖိုးခွေးမရှိခိုက် သူ့အခန်းထဲ ဝင်ရှာသည်..။ သေနာလေးက အသိမ်းကောင်းလှသည်..။ လုံးဝမတွေ့..။ ပေါ်ပေါ်တင်တင်လည်း မရှာရဲ…။ မသိမသာ ရှာရ၏..။ ရှာမတွေ့သည့်အဆုံး ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဟာ ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့သည်..။ ထိုနေ့မှ စ၍ ဖိုးခွေးကို သတိထား အကဲခတ်နေရတော့သည်..။ စောစောက ဖိုးခွေးပြောသော စကားကို ပြန်လည်ကြားယောင်မိသည်..။

ဘာတဲ့….ယောက်ျားပဲဗျာ…ပန်းပန်းတဲ့…။ ပြီးတော့ သူ့ရင်သားတွေကို အရောင်တလက်လက် ထွက်နေသော မျက်လုံးတို့ဖြင့် စူးစူးရဲရဲ ကြည့်နေခဲ့သည်..။ မနုဝေက မသိချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်သည်..။ သို့တိုင် ရင်ထဲ ရှိန်းခနဲ ဖိန်းခနဲ နွေးသွားသည်..။ တူပင် ဖြစ်လင့်ကစား ကိလေသာ ဗို့အားပြင်းသော ရမ္မက်အကြည့်တွေက မသတ္တဝါဖြစ်သော သူမရင်ကို လှုပ်ခတ်စေခဲ့သည်..။ ရမ္မက်သွေးတို့ကို ပူနွေးစေခဲ့သည်..။ သူမကိုယ်တိုင် ဤလည်ဟိုက်အင်္ကျီကို တမင်ရွေးဝတ်ခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား..။

မစန်းရီက နွားနို့ညှစ်နေသဖြင့် မနုဝေနှင့် ဖိုးခွေး သူတို့နှစ်ယောက်တည်း ရှိသည်..။

“ မင်း…. နက်ဖန်ခါ တကယ်လိုက်မှာနော်…..”

မနုဝေက သေချာအောင် ထပ်မေးလိုက်သည်..။ အမှန်တော့ စကားဆက်ပြတ်သွား၍ ပြန်ခေါ်ခြင်းသာ ဖြစ်သည်..။

“ ဒေါ်ဒေါ်ကလဲ……ယောက်ျားပါလို့ ဆိုနေ…..”

“ အေးပါ…. အေးပါ.. ကောင်းပြီ… ပြီးကျမှ ပင်ပန်းလို့ဆိုပြီး ယောက်ပြား ဖြစ်မသွားနဲ့…..”

“ အံမယ်….. စိန်လိုက်စမ်းပါဗျာ….. ဒီမယ်ကြည့်….”

ဖိုးခွေးက သူ့လက်မောင်းကို ကွေးပြ၏..။ ဖုထစ်မာကျောသော ကြွက်သားဆိုင်ကြီးက အကြောပြိုင်းပြိုင်းထလျက် ရှိသည်…..။

“ အဟင်း ဟင်း….. ကောင်းပါပြီ…. တော်….”

မနုဝေက ဣန္ဒြေဆယ်ဟန် လုပ်ရင်း ရီရီမောမော ပြောကာ စားပြီးသော ပန်းကန်များကို သိမ်းဆည်း သွားသည်..။ ဖိုးခွေးက အဒေါ်ဖြစ်သူ၏ အိစက်ဖွံ့ထွားလှသော တင်ဆုံကားကားကော့ကော့ကြီးကို အငမ်းမရ ကြည့်ပြီး ထလာခဲ့သည်..။ မနုဝေတစ်ယောက် အချိန်မဆွဲလိုတော့ပဲ မွေးစားသာ တူမောင်နှင့် လင်မယားလုပ်တမ်း ကစားရန် အကွက်ချ ကြံစည်နေပါတော့သည်..။

ညအိပ်ယာဝင်ခါနီးတိုင်း ကျန်းမာရေးအတွက် သူတို့ သုံးယောက် နွားနို့တစ်ခွက်စီ သောက်လေ့ရှိကြသည်..။ နွားမလေး သုံးကောင် မွေးထားသည်..။ နွားမ သုံးကောင်ဆီက အလှည့်ကျ ညှစ်ယူသည်..။ ထိုတာဝန်ကို မစန်းရီက ယူထားသည်..။ ည နွားနို့သောက်ကြလျင် မစန်းရီ ခွက်ထဲ အိပ်ဆေးခပ်ထားမည်ဟု မနုဝေ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်..။ ဖိုးခွေး နွားနို့သောက်ပြီး အပေါ်ထပ် တက်မည် ပြုစဉ်…

“ ဟဲ့…. အိပ်တော့မို့လား… အစောကြီး ရှိသေးတယ်….”

“ စာဖတ်စရာရှိလို့ ဒေါ်ဒေါ်… ဘာဖြစ်လို့လဲ….”

“ ရင်မာတို့ဆိုင်မှာ ကြက်ဥ သွားဝယ်ခိုင်းမလို့…”

“ ရတယ်လေ… သွားဝယ်လိုက်မယ်…. ဒေါ်ဒေါ်…”

“ ရော့ ရော့… ပိုက်ဆံ .. ဆယ်လုံး ဝယ်ခဲ့….”

ဖိုးခွေးက သူ့အဒေါ်ထံမှ ပိုက်ဆံယူပြီး မရင်မာတို့ ဆိုင်ဖက် ထွက်လာခဲ့သည်..။ မရင်မာတို့ဆိုင်က ရွာလည်လောက်မှာမို့ အနည်းငယ်လှမ်း၏..။

“ ကြက်ဥ ဆယ်လုံးလောက် ပေးပါဗျို့….”

မရင်မာ တစ်ယောက် ခေါင်းငုံ့ပြီး ပိုက်ဆံတွေ ရေတွက်နေရာမှ ဖျတ်ခနဲ မော့ကြည့်လိုက်သည်..။

“ အယ်..တော့….. ဘယ်သူများလဲလို့… ကိုရင်လူထွက် ငါးပိချက်ကြီးပါလား…. အခုမှပဲ တွေ့ရတော့တယ်..။ အခုမှ စိမ်းကားသွားပြီပေါ့လေ….”

မရင်မာ ပြောလည်း ပြောစရာပင်..။ ကိုရင်ဘဝတုန်းက စားအိမ်သောက်အိမ်။ မန္တလေးရောက်လျင် လည်း သူမဆီမှာပဲ တည်းသည်..။ ဘုရားဖူးအပါအဝင် ဈေးချိုဈေးဝယ်တာကအစ ကိုရင်ဖိုးခွေးလိုက်ပို့ရသည်..။ အဒေါ်ဖြစ်သူထက်ပင် တရင်းတနှီး ရှိလှသည်..။ မရင်မာတို့ဖက် မရောက်တာက ကိုရင်လူထွက် မောင်ဖိုးခွေး တစ်ယောက် ရှက်နေသောကြောင့် ဖြစ်၏..။ မရင်မာက မျက်စောင်းချိုချိုလေး ထိုးရင်း မဲ့ကာ ရွဲ့ကာ ပြော၏..။ အသံနှင့် ဟန်ပန် အမူအယာထဲတွင် ဆွဲငင်အား ညှို့အားတွေ အပြည့်ပါသည်ဟု ဖိုးခွေး စိတ်ထဲ ခံစားရသည်..။

“ ကိုသိန်းထွန်းကလည်း ခဏခဏ ပြောနေတာ… အတော်စိမ်းတဲ့ ကိုရင်ဖိုးခွေးတဲ့… သိရဲ့လား….”

“ ကိုသိန်းထွန်း ရှိလား….”

“ မရှိဘူး… မနေ့ကမှ မုံရွာဖက် သနပ်ခါး သွားဝယ်တယ်… ဆယ့်ငါး ရက်လောက်ကြာမှာ … ညလာခဲ့ပါလား…. စကားပြောရအောင် … လက်ဖက်ကောင်းကောင်း သုပ်ထားလိုက်မယ်……”

ဖိုးခွေးက လက်ဖက်ကြိုက်တတ်မှန်း မရင်မာက သိ၏ ..။ ရွာလာလျင် ဖြစ်စေ ၊ မန္တလေး ရောက်လျင် ဖြစ်စေ လက်ဖက်သုပ်ကျွေးရသည်..။

“ လာ….ထိုင်ဦးလေ…..”

မရင်မာက ဆိုင်ပေါ်လာရန် လှမ်းခေါ်သည်..။ ဘက္ထရီ မီးရောင်အောက်တွင် မရင်မာတစ်ယောက် သနပ်ခါး အဖွေးသားနှင့် အလှကြီး လှနေသည်..။ ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး မရိုးသားခဲ့သော ဖိုးခွေးတစ်ယောက် မရိုးသောစိတ်ဖြင့် မရင်မာကို ကြည့်နေမိပြန်သည်..။ ထိုမှ တဆင့် ရွှေလိမ္မော် ၊ ကျားကော အရက်ပုလင်းများဆီသို့ မျက်စိရောက်သွား၏..။

“ ဟောတော့…..ထိုင်ပါဦးလို့…..ဆို…”

“ မထိုင်တော့ဘူး….. မရင်မာ…. ရွှေလိမ္မော် တစ်ပုလင်း ပေးပါ….”

မရင်မာက ရွှေလိမ္မော် တစ်ပုလင်း ယူပေးလိုက်သည်..။

“ ပိုက်ဆံ မပေးနဲ့ အလကား ယူသွား…..”

မရင်မာက ကြက်ဥဖိုးရော ရွှေလိမ္မော်ဖိုးပါ တစ်ပြားမှ မယူလိုက်ပါ..။ ကြက်ဥ ငါးလုံးပင် ပိုထည့်ပေးလိုက်သေးသည်..။

“ ညလာမှာလား….. မြင့်မြင့်ကြည်ကို ခေါ်ထားရမှာလား….”

“ ဒေါ်ဒေါ်အိပ်ရင် …. လာခဲ့မယ်…. လေ…. သိပ်မိုးချုပ်ရင် ဖြစ်ပါ့မလား….”

“ အမလေး….. ကိုလူပျိုရဲ့…. သန်းခေါင်ကျော်လာလာ…. ရတယ်… စောင့်နေမယ်နော်…. တကယ်လာခဲ့…..”

မရင်မာက မျက်စောင်းထိုးရင်း ပြောပြန်၏ ..။ ဒီတစ်ခါ မျက်စောင်းထဲတွင် ကြာမူတွေ သိသိသာသာ ပါလာသည်..။ ရမ္မက်အခိုးအငွေ့တွေ ယှက်သန်းနေသည်..။ မြင့်မြင့်ကြည်ဆိုတာက မရင်မာ၏ ညီမ အငယ်ဆုံး ဖြစ်သည်..။ ကိုရင်ဘဝထဲက စနေနောက်နေကျဖြစ်သည်..။ မရင်မာတို့နှင့် တစ်အိမ်ကျော်တွင် သူ့အမေတို့နှင့် အတူနေသည်..။ ဖိုးခွေးနှင့် သက်တူရွယ်တူ….။

“ ကဲ…. သွားပြီနော်…..”

“ အင်း အင်း…. လာဖြစ်အောင် လာခဲ့နော်….. စောင့်နေမှာ…သိလား…..”

“ အင်း….ပါ…”

အပြန် ဖိုးခွေး မျက်စိထဲတွင် မြင့်မြင့်ကြည် ရုပ်လွှာက မပေါ်လာပဲ မရင်မာ၏ ရုပ်လွှာကသာ စိုးမိုးနေသည်..။ ဖြူဝင်းသော အသားအရေ ၊ သနပ်ခါး အဖွေးသား မျက်နှာ ၊ တင်းမို့နေသော နို့အုံနှစ်မွှာ ၊ ကြာမူပါသော မျက်လုံး ၊ ကလေးမွေးပြီးတာ မကြာသေး တစ်သားမွေး တစ်သွေးလှ နေသလား မပြောတတ်…။ မရင်မာတည်းဟူသော အအိုမ၏ ခန္ဓာကိုယ်က ဖိုးခွေး ကိလေသာ စိတ်ကို ပိုပြီး ထကြွစေခဲ့သည်ကတော့ သေချာသည်..။

ဖိုးခွေး ဝင်းတံခါး ဖွင့်၍ ဝင်ခဲ့သည်…။ အိမ်ထဲ ရောက်တော့ အသံဗလံတွေ တိတ်ဆိတ်နေသည်…။ စောစောကတော့ အသံပေးမည်ဟု စိတ်ကူးမိသည်..။ တိတ်ဆိတ်ပုံက အနည်းငယ် ထူးဆန်းနေသည့်အတွက် အသာလေး အဒေါ့်အခန်းဆီသို့ ချဉ်းကပ်ခဲ့သည်..။

“ အင်း….. ရှီး….. ကျွတ် ကျွတ်….. အား …… အား… အ…”

အခန်းနား ရောက်သောအခါ အသံသဲ့သဲ့ ကြားရသည်..။ အခန်းက လျှာထိုးသားတွေနှင့် ကာထားသဖြင့် လုံနေသည်.. ။ အသံတွေသာ ကြားနေရသည်..။ ချောင်းကြည့်စရာ အပေါက်က မရှိဖြစ်နေသည်..။

“ အား….. ကျွတ်ကျွတ်….. အမလေး……. ကျွတ်ကျွတ်….. ပွတ်…. ဖလွတ်….. ပြက်… ပြတ်… ပလပ်…………”

သူ့အဒေါ်တစ်ယောက် သူ့ကို ပထုတ်ပြီး ဘယ်အကောင်နှင့် ချိန်းတွယ်နေကြမှန်း မသိ…။ ဖိုးခွေးရင်ထဲ ဒေါသလှိုင်းတွေ ထန်လာသည်..။ အမှောင်ထဲတွင် ကျင့်သားရလာပြီမို့ ဝိုးတဝါး မြင်လာရသည်..။ စားပွဲခုံ ရှိရာသို့ သွား၏…။ ကြက်ဥအိတ်နှင့် ရွှေလိမ္မော် ပုလင်းကို စားပွဲပေါ် တင်သည်…။ ရေအိုးစင်မှ ရေတစ်ခွက်ခပ်ယူလာသည်…။ ကြက်ဥတစ်လုံး ဖောက်သောက်ပြီး ၊ ရွှေလိမ္မော် ပုလင်းကို ဖွင့်ကာ ပါးစပ်နှင့် တေ့မော့ချသည်..။ လိမ္မော်နံ့သင်းသော အရက်ပြင်းတွေက ရင်ထဲ ပူဆင်းသွားသည်..။ ရေတစ်ဝက်သောက်ပြီး အခန်းဆီသို့ ပြန်လာသည်…။

အပေါက်တွေ့လိုတွေ့ငြား အခန်းပတ်လည် လှည့်ရှာသည်..။ ကံအားလျော်စွာ တံခါးက ဂျက်ထိုးပိတ်ထားသည့်တိုင် အနည်းငယ် ဟနေ၏ ..။ ချောင်းကြည့်လို့ ကောင်းကောင်း မြင်ရသည်..။ အပြင်းစား အရက်မို့ တရိပ်ရိပ် တက်နေသည်…။ တစ်ကိုယ်လုံး မြူးထူး ကြွနေပြီ…။ သတ္တိတွေ တက်လာသည်..။

ဖိုးခွေး ဟနေသော အပေါက်ကနေ အတွင်းသို့ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်..။ လားလား … မြင်ကွင်းက ကြက်သီးထစရာ ကောင်းလွန်းလှသည်…။ ပါးစပ်ဟောင်းလောင်းနှင့် ဖိုးခွေး အားမလိုအားမရ ရှေ့သို့ အတင်းတိုးကပ်ကြည့်သည်…။

သူ့အဒေါ်နဲ့ မစန်းရီတို့မှာ အဝတ်မဲ့ ကိုယ်လုံးကြီးများနှင့် တစ်ယောက်စောက်ဖုတ်ကို တစ်ယောက် ယက်ပေးနေကြသည်..။ သူ့အဒေါ်က မစန်းရီကိုယ်လုံးပေါ်မှ ခွ၍ မစန်းရီပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကြီးကို ယက်ပေးနေသလို အောက်က ပက်လက်အိပ်နေသော မစန်းရီကလည်း သူမမျက်နှာနားကပ်နေသော သူ့အဒေါ်ဖင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကြီးကို ယက်ပေးနေပုံရသည်..။ ထူးခြားတာက သူ့အဒေါ်ကသာ မစန်းရီစောက်ဖုတ်ကို ဆက်ယက်နေပြီး မစန်းရီက အိပ်ပျော်သွားပုံရသည်..။ လှုပ်ရှားမှု ကင်းမဲ့နေသည်..။

ဖိုးခွေး ချောင်းကြည့်နေစဉ်မှာပင် သူ့အဒေါ်က မစန်းရီးကိုယ်ပေါ်က ခွာလိုက်ပြီး မစန်းရီဘေးတွင် ဒူးတုတ်ထိုင်ကာ မစန်းရီလက်မောင်းကို လှုပ်၍ နှိုးသည်..။

“ မစန်းရီ…. မစန်းရီ….. ကျစ်…. ဟဲ့ မစန်းရီ….”

လှုပ်ခါရမ်းနေသော နို့အုံတင်းတင်းမို့မို့ကြီးက မီးရောင်အောက်တွင် ဝင်းပြောင်နေသည်..။ ဤမျှ လှုပ်နှိုးတာတောင် မစန်းရီက တုတ်တုတ်မျှမလှုပ်..။ နောက်ပြီး သူ့အဒေါ်အမူအယာက အိပ်ပျော်သွားသည့်အတွက် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်နေပုံမျိုး လုံးဝမဟုတ်ပဲ တကယ်အိပ်မအိပ် သေချာသည်ထက် သေချာအောင် စမ်းသပ်နေပုံမျိုးဖြစ်သည်..။

ဖိုးခွေးတစ်ယောက် အဝတ်မဲ့နေသော ကိုယ်လုံးကြီးဖြင့် မစန်းရီကို လှုပ်လှုပ်နှိုးနေသော သူ့အဒေါ်ကိုကြည့်ကာ လီးတောင်လာသည်..။ လှုပ်လှုပ်နှိုးလိုက်တိုင်း တင်းရင်းဝင်းပြောင်သော နို့အုံကြီးနှစ်မွှာက ရမ်းခါနေသည်..။ လက်တစ်ဖက်က လှုပ်နှိုးရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်က သူ့စောက်ဖုတ် သူနှိုက်နေသည်..။

ဖိုးခွေးတစ်ယောက် အရက်အရှိန်ရော ရမ္မက်အရှိန်ပါ တရိပ်ရိပ် တက်လာပြီ..။ ကြောက်စိတ်မှန်သမျှ ကွာကျသွားပြီ…။ အရက်ကလေးတမြမြ ရမ္မက်သွေးကလည်းကြွ ကာမရာဂစိတ်တွေကလည်း အရမ်းကာရော ထလာပြီမို့ ခပ်ရဲရဲပင် တံခါးကို ခေါက်လိုက်သည်..။

“ ဒေါက်ဒေါက်… ဒေါက်ဒေါက်…. ဒေါက်ဒေါက်…”

တံခါးခေါက်သံကြားသဖြင့် သူ့အဒေါ်က ကပျာကယာ ထမီတစ်ထည်ကို ကောက်စွပ်သည်..။စောင်ပါးတစ်ထည်ကို ဆွဲယူ၍ မစန်းရီကိုယ်ပေါ်ကို လုံအောင်ဖုံးလိုက်၏။ ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ်က ကပျာကယာ ဆင်းလာသည်..။

ဖိုးခွေးတစ်ယောက် အသံထွက်ပြီး မရယ်မိအောင် အတော်လေး မြိုသိပ်ထားရသည်..။ သူ့အဒေါ် တံခါးနားရောက်လာမှ နှစ်ပေလောက်အကွာ နောက်သို့ဆုတ်လိုက်သည်..။

“ ချောက်…. မင်းကလဲ… ကြာလိုက်တာ… ရင်မာနဲ့များ ညားနေသလား အောက်မေ့ရတယ်…၊ ခိုင်းလိုက်ရင် ဒီလိုချည့်ပဲ…..”

အခုမှ အိပ်ယာက ထလာရသော ပုံစံဖြင့် ဟောက် ပြောပြောလိုက်သည်..။ ဖိုးခွေးက စိတ်ထဲမှ ကြိတ်ရယ်လိုက်မိသည်..။ သူတို့ ထင်သလို ကမျင်းကြောထနေတာ မသိတာမှတ်လို့…။ ဖိုးခွေးက ဘာစကားမှ မပြောပဲ ပေရပ်နေသည်..။

“ ဘယ်မှာလဲ ကြက်ဥ….”

“ ဟိုနားက စားပွဲပေါ်မှာ…..”

ဖိုးခွေးက တမင် ခပ်ဆတ်ဆတ် ပြန်ပြောသည်..။ သူ့အဒေါ်က မကျေနပ်သော အမူအယာနှင့် သူ့ဘေးက ရှောင်ထွက်ကာ စားပွဲဆီသို့သွားသည်..။ ဖိုးခွေးကလည်း နောက်က ကပ်လိုက်သည်..။ စားပွဲနား အရောက်တွင် သူ့အဒေါ်ကို နောက်ကနေ ကြုံးဖက်လိုက်သည်..။

“ အိုအို…. ဒါ…. ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ ဟင်…. ခွေးမျိုး… ခွေးကျင့်ခွေးကြံ ကြံတဲ့အကောင်…. ဖယ်… ဖယ်စမ်း….”

မနုဝေက ပါးစပ်ကလည်းပြော ရုန်းလည်း ရုန်းသည်..။ ဖိုးခွေးကလည်း တင်းသထက်တင်းအောင် ကြုံးဖက်ထားသည်..။

“ ဖယ်….. ဖယ်လို့ဆို…. ငါက နင့်ကို မွေးစားထားတဲ့ အမေနော်….. ပြီးတော့ နင့်အဒေါ်အရင်းခေါက်ခေါက်ကြီး…..”

မနုဝေက အတင်းရုန်းသည်..။ ဖိုးခွေးကလည်း အတင်းဖက်ထားသည်..။ သူ့ပေါင်ကြားက ထောင်မတ်နေသော လီးတန်ကြီးက မနုဝေဖင်ကြားကို ဖိထောက်ထားသည်..။ မနုဝေတစ်ယောက် ကြက်သီးတွေ တဖျင်းဖျင်း ထသွားသည်..။ ဖက်နေရင်းကပင် ရင်လျားထားသော ထမီကို ဆွဲချွတ်သည်..။ နဂိုကပင် ခပ်လျော့လျော့ ဝတ်ထားသည်မို့ ထမီက အောက်သို့ ကျွတ်ကျသည်..။

မနုဝေက လှမ်းအဆွဲ ဖိုးခွေးက နို့ကြီးတစ်လုံးကို ထိထိမိမိ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်..။ ခပ်ရွရွလေး ဆုပ်ချေပေးသည်..။ မနုဝေ၏ တောက်လောင်စပြုနေသော ကိလေသာ ရမ္မက်မီးလျှံက ဟုန်းခနဲ ထတောက်သည်..။ ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာလည်း လှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲ ယားတက်လာကာ ဂုံညင်းဖားကြီးလို မာန်တွေထ၍ ဖောင်းကြွတက်လာသည်..။

“ ဖိုးခွေး….. ဖယ်စမ်းလို့ ဆို….၊ ဖယ်နော်… ပြီးမှ ငါ့ကို အဆိုးမဆိုနဲ့….”

မနုဝေ ပါးစပ်ကသာ ဟန်လုပ်ပြောနေရသည်..။ ပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကြီးကမူ လီးနံ့ရ၍ အပြင်းအထန် လှုပ်ကြွလာသည်..။ ဝှက်ဖဲမှန်သမျှ အကုန်သိထားပြီးပြီမို့ မနုဝေစကားတွေက သဲထဲရေသွန်သလို လုံးဝ အရာမထင်တော့….။

“ တောက်….. ဖိုးခွေး….. ဖယ်စမ်းပါဆို…. နင်တော့နော်…… ငါလုပ်လိုက်တော့မယ်….”

မနုဝေက ထမီကုန်းကောက်သည့်ဟန်နှင့် ရှေ့သို့ အနည်းငယ် ကုန်းလိုက်ရာ နောက်သို့ပြူးထွက်လာသော စောက်ဖုတ်ကြီးက ဖိကပ်ထားသော လီးထိပ်ကြီးနှင့် အံကျ တေ့မိသွားသည်…။ အနည်းငယ် ထပ်ကုန်းလိုက်ရာ စောက်ဖုတ်အခေါင်းထဲ ဒစ်ခေါင်း ဝင်သွားသည်…။

“ စွပ်….. ဗြစ်…..”

“ အင့်….. ဟင့်… ဖိုး…… ဖိုးခွေး…. အဒေါ်တောင်းပန်ပါတယ်… ကွာ…. ငါ… ငါက နင့်မွေးစားအမေလေ… ပြီး….. ပြီးတော့ နင့်အဖေရဲ့ ညီမအရင်း… နင့်အဒေါ်အရင်းခေါက်ခေါက်… မလုပ်ကောင်းဘူးနော်….. ငါ့သား…”

အလွန်ကြီးမားနူးညံ့သော ဒစ်ဆံကြီးက စောက်ဖုတ်အဝထဲ နစ်ဝင်လာသည့်အတွက် မနုဝေတစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောတွေမှာ ရှိန်းဖိန်းဆိမ့်အီသွားသည်..။ ကလေးမမွေးဖူးသေးသော စောက်ဖုတ်မို့ အဝကကျဉ်းသည်။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေက ထူထဲပြီး နူးညံ့သည်။

“ သား….. သား…. မ… မလုပ်ကောင်းဘူးနော်….. လူလေးက လိမ္မာပါတယ်…. မလုပ်နဲ့နော်….. အင့်….. ဟင့်….”

“ ကောင်းပါတယ်… ဗျာ…..”

“ ဟင့်အင်း… ဟင့်အင်း…… မလုပ်ပါနဲ့ကွာ….. နော်…. နော်…. လို့….”

မနုဝေ၏ တောင်းပန်သံက ဖိုးခွေးရာဂစိတ်ကို ပို၍ ပြင်းထန်ထကြွစေသည်…။ ဖိုးခွေးက ဖင်ကိုကော့၍ အနည်းငယ် ထပ်ထိုးသွင်းလိုက်သည်။

“ အီး… ကျွတ်ကျွတ်…. အမေ့… ရှီး….. အ.. အ…”

မနုဝေက အားမလိုအားမရ ဖြစ်ကာ သူမဖင်ဆုံကြီးကို နောက်သို့ ကောက်ကာ ကော့ပေးလိုက်မိသည်…။ နွေးထွေးနူးညံ့သော စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေကို ကြပ်ကြပ်တည်းတည်း ထိုးဖောက်၍ လီးတန်ကြီးက ဝင်ရောက်သွားတော့သည်…။

ဖိုးခွေးလီးက ဘဝပေးကုသိုလ်အရ အလွန့်အလွန် သန်မာထွားကြိုင်းလှသည်..။ အတုတ် ၆ လက်မခွဲ အရှည်က ၇ လက်မ ကျော်ကျော်ရှိရာ မနုဝေအဖို့ နာကျင် ဆိမ့်ကောင်းကြီး ဖြစ်နေပါတော့သည်…။

“ ကောင်းလားဟင်… ဒေါ်ဒေါ်…”

“ အင်း….. ကောင်း … ကောင်း…… ဟင့်အင်း….. ဟင့်အင်း… တော်…. တော်ပါတော့….. ကျွတ်ကျွတ်….. အီး…. အီး…”

ကောင်းသည်ဟု နှုတ်မှ ယောင်ထွက်သွားပြီးမှ ဟင့်အင်းဟု ငြင်းဆန်နေသည်…။

“ ငရဲ… ငရဲ….. ကြီးကုန်လိမ့်မယ်….. တော်…. တော်ပါတော့နော်……. ဖိုးခွေးရာ…. အဒေါ်တောင်းပန်ပါတယ်…. တော်တော့ဟယ်… နော်… နော်……”

ဖိုးခွေးက နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ဆွဲညှစ်ပြီး အသားကုန် ဆောင့်သွင်းထည့်လိုက်သည်..။

“ အင့်… အ… အမေ့…. အား… ကျွတ်… ကျွတ်…. အ… အ… အမေ့.. ကျွတ်.. ကျွတ်… ရှီး…. အ…”

လီးအတွေ့က ပူရှိန်းကျင်ဆိမ့်သွားစေသလို စောက်ဖုတ်အတွေ့ကလည်း အီဆိမ့်ယားကြွသွားစေသည်..။ ဖိုးခွေးက သူ့ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ဆုတ်၍ လီးကြီးကို ဆွဲနှုတ်သည်..။ ပြီးတော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပြန်သွင်းသည်..။

“ အာ့…. အ…. အ.. အင့်… ရှီး….. ကျွတ်… ကျွတ်…. အီး…..”

မနုဝေ စောက်ဖုတ်အတွင်းသာနုနုတွေက လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်ကာ လီးကြီးကို ညှစ်ပေးထားသလို ဖြစ်လာသည်..။ အရသာတွေ စုဝေးထုံးဖွဲ့ထားသော ဒစ်ဆံကြီးတဝိုက် ပူရှိန်းယားကြွနေသည်..။ ခိုင်းနှိုင်းစရာ စကားလုံး ရှာမရအောင် ကောင်းလွန်းလှသည်..။

“ ဒေါ်…. ဒေါ့်ကို…. သ… သနား.. ပါ.. ကွယ်… တော်.. တော်.. တော့ နော်.. တော်ပါတော့… ကွာ…”

ဖိုးခွေးက ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခပ်ရမ်းရမ်း ၂၀ ချက်ခန့် ပစ်ပစ် ဆောင့်လိုက်သည်..။

“ အမေ့… အာ့… အမလေး…. အမေ့….. အင့်…… အ.. ငါ… ငါက….. အင့်… နင့် အဒေါ်.. အင့်….. အမေ့…. အရင်း.. အရင်းကြီး….. ရှီး….. အ… အား… အင့်… ပြီး…. ပြီးတော့… အမေ့… အင့်…… မွေး… စား… အင့်… ဟင့်…. အမေ… မေ…. ရှီး… ကျွတ်ကျွတ်… အီး…”

“ မွေးစားအမေ ဆိုတာနဲ့ ပတ်သက်လို့တော့ အထူးမပြောချင်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့်… အဒေါ်က ကျနော့အဖေရဲ့ ညီမအရင်း မဟုတ်ဖူး…. အဖေက မွေးစားသားပါ… အဒေါ်နဲ့ အဖေက ဘာမှ မတော်ပါဘူး…”

ဖိုးခွေးက ပြောလည်းပြော ဆောင့်လည်း ဆောင့် …။ တစစ ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းထန်လာသည်..။ ပင်ကိုအားအပြင် ကြက်ဥနှင့် အရက်တို့ကပါ အားဖြည့်ပေးထားသဖြင့် ဖိုးခွေးလီးကြီးမှာ သံမဏိချောင်းကြီးကဲ့သို့ မာကျော တောင့်တင်းနေပြီး ဆောင့်ချက်တွေက အံ့မခန်း ပြင်းထန်လှသည်..။

“ အင့်.. အ… အမေ့…. အ.. ဖွတ်…. ရှီး…. အမေ့… ဗြစ်…. အမေ့… အာ.. အ.. အင့်…..”

အလိုးခံရသည့်အတွက် အလွန်အကျူး အထူးပင် ကောင်းနေသည့်အခိုက် ဖိုးခွေးစကားကြောင့် မနုဝေ အကြီးအကျယ် အံ့အားသင့်သွားရသည်..။ သို့သော် ဘာရယ်မှန်း သဲသဲကွဲကွဲ မသိရသေး..။ အလိုးခံလို့ကောင်းနေဆဲတန်းလန်း သူမစိတ်တွေက ငယ်ဘဝဆီသို့ ပြေးထွက်ပျံ့လွင့်သွားရသည်..။ သူ့အစ်ကို ဖိုးခွေးအဖေ အိမ်သို့ရောက်လာပုံကို မှုံဝါးဝါး သတိရမိသည်..။

“ ဒါက… သမီး အစ်ကိုနော်… ဟိုးအဝေးကြီးက ပြန်လာတာ.. မှတ်ထားနော်…. သမီးလေး…”

ဤသို့ သူမအဖေနှင့် အမေက တဖွဖွ ပြောကြသည်ကို တရေးရေး သတိရမိသည်..။ မိဘတွေရဲ့ စကားက သူမစိတ်ထဲမှာ စွဲထင် တေးမှတ်သွားခဲ့သည်..။

“ ဖွတ်….. ဖွတ်… ဘွတ်… အမေ့…. အင့်… အ.. အ.. ရှီး…. ကျွတ်… ကျွတ်.. အ…. အင့်.. အိ.. အိ… အင့်… အမေ့……..”

အတိတ်အကြောင်း ဖျတ်ခနဲ တွေးမိရာမှ ပြင်းထန်လှသော ဖိုးခွေး၏ ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် ပစ္စုပ္ပန်ဆီသို့ ပြန်ရောက်လာသည်..။

“ ရဲရဲကြီးသာခံ… ဒေါ်ဒေါ်ရေ့…… ဘာမှ ငရဲ မကြီး စေရဘူး… စိတ်ချ….”

ဖိုးခွေး ပြောလည်းပြော ဆောင့်လည်းဆောင့် …၊ မနုဝေကလည်း အားကျမခံ သူမရဲ့ ဖင်ဆုံထွားထွားမောက်မောက်ကြီးကို ကော့ကော့ခံသည်..။

“ အင့်… အင့်.. အ.. အမေ့… အင့်.. အင့်… အင့်ဟာ…. နင့်….. နင့်ကို ဘယ်သူက… ပြော.. ပြော.. လို့လဲ……. အိအိ….အ..အ….အမေ့…”

ကော့ကော့ခံရင်း မနုဝေက မေး၏ ..။

“ အပေါ်ထပ် ဘီရိုထဲက ဘဘရဲ့ ဒိုင်ယာရီထဲမှာ တွေ့တာ… ဗျ…”

ဖိုးခွေးက ပြောလည်းပြော ဆောင့်လည်း ဆောင့်သည်..။

“ ပြီးရင်… ပြမယ်… အခုတော့… ဆက်ခံဦး…. နော်……”

“ အင့်.. အင်း… အင်းပါ…… လိုးလိုး… လိုး.. နာနာဆောင့်… ပါ….. အမလေ…. အီး… အ…. အား…. ကောင်း… ကောင်းလိုက်.. တာ… ကွယ်…. အ.. ရှီး… ကျွတ်.. ကျွတ်….. အား အား……..”

ဓါတ်လိုက်သလို လူက တုန်ခါပြီး ဟပ်ထိုးလဲမတတ် ဖြစ်သွားသော မနုဝေကို ဆွဲထိန်းလိုက်ရင်း အချက် သုံးဆယ်ခန့် တလကြမ်း ပစ်ဆောင့်ရင်း လရည်ပူတွေကို ဗြင်းခနဲ ပန်းထည့်လိုက်ပါတော့သတည်း……။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။ 



လင်ထွေး (စ/ဆုံး)

လင်ထွေး (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

( ၁ )

ဒီနေ့ တနင်္ဂနွေနေ့ အလုပ်အားရက်မို့ သူငယ်ချင်းခင်မောင်ထူးဆီကို သွားဖို့ သတိရလိုက်ပါတယ်။ ခင်မောင်ထူးဆီ မရောက်ဖြစ်တာ (၂) လလောက်ပင်ရှိသွားပြီဖြစ်တဲ့အတွက် ကျွန်တော်လည်း သူငယ်ချင်းတွေ မဆုံရတာကြာပြီက တစ်ကြောင်း၊ ကျွန်တော်နေထိုင်သည့် အလုပ်မှပေးထားသည့် အခန်းမှာလည်းနေ၍ မဖြစ်သည်က တစ်ကြောင်းတို့ကြောင့် အပြင် သို့ထွက်ရန် စဉ်းစားလိုက်ရခြင်းဖြစ်ပါတယ်။ 

ဒီလို အလုပ်အားရက်မျိုးတွင် ကျွန်တော်၏ အခန်းကို ကျွန်တော်တို့ သူဌေး ကိုဂျော်နီ ရောက်လာတတ်လို့ပဲဖြစ်ပါတယ်။ သူရောက်ရောက် လာတတ်တာက မူးရူးပြီး မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ ကျွန်တော့် အခန်းဆီကို ရောက်လာတတ်တာဖြစ်ပါတယ်။ ဒီတော့ ကျွန်တော်က ရှောင်ပေးရပါတော့သည်။ ရှောင်မပေးလည်း သူက ဂရု မစိုက်။ ကျွန်တော့်ရှေ့မှာတင် အလုပ်လုပ်မဲ့ ပုံပင်ဖြစ်သည်။ 

သူက တစ်ပတ်တစ်ခါတော့ ပုံမှန်လာနေကျဖြစ်သည်။ အဲဒီဟာ တစ်ခုကလွဲ၍ ကိုဂျော်နီက အားလုံး ပြောစရာမလိုအောင် တော်ပါသည်။ အလုပ်သမားတွေကိုလည်း တန်းတူ ဆက်ဆံ သည်။ ရပိုင်ခွင့်တွေကိုလည်း အပြည့်အဝပေးထားသည်။ သဘောထားပြည့်ဝသူလည်းဖြစ်သည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း အောက်ခြေက တက်လာခဲ့သူဆိုတော့ ကိုယ်ချင်းစာတရားထားတတ်သူ တစ်ယောက်ပင်ဖြစ်ပါသည်။ ခင်မောင်ထူးရဲ့ အိမ်ကို ကျွန်တော် ရောက်သွားတော့ ခင်မောင်ထူးကို အဆင်သင့်ပင် တွေ့ရပါသည်။

" ဟေ့ကောင်...ခင်မောင်ထူး..."

" လာလာ....မင်းကလည်း ဒီနေ့ကျမှပဲ လာတော့တယ် ချစ်ကိုရာ...မနက်ကျရင်တောင် မင်းဆီ ငါလာမလို့ ကြံထား တာကွ...."

" အေး...ဆိုစမ်းပါဦး..."

" ငါ ကြံခင်းပြန်မလို့ကွာ...ငါ့အမေ အတော်နေမကောင်းဖြစ်နေတယ်ကြားလို့ အဲဒါ ညဖက်အိမ်မှာ လာအိပ်ပေးပါ လား....အိမ်မှာ ငါ့မိန်းမ တစ်ယောက်ထဲ မထားခဲ့ချင်လို့...."

" ဟာ....ဘယ်ဖြစ်မလဲ ငါ့ဆိုင်ရှင်က သဘောကျမှာ မဟုတ်ဘူး...."

သူ့စကားကြားလိုက်ရသည်နှင့် အတော်လန့်၍သွားရသော ကျွန်တော်က အကြောက်အကန် ငြင်းလိုက်မိသည်။

" ကိုဂျော်နီ က တခြားလူမှ မဟုတ်တာကွာ...ငါနဲ့လည်း ခင်ပါတယ်...ငါလိုက်ပြောပေးပါ့မယ်....ငါ့အိမ်က အစွန်ပိုင်း ကျနေတော့ မိန်းမကို တစ်ယောက်ထဲ မထားခဲ့ချင်ဘူး...ရပ်ကွက်ကလည်း သိပ်သန့်တာမဟုတ်ဘူး...ဒါတစ်ခုတော့ မင်းငါ့ကို ကူညီပါကွာ...မင်းကလွဲလို့ ဘယ်သူ့ကိုမှ အားကိုးစရာမမြင်ဘူး....မင်းဆရာကို ငါပြောပေးပါ့မယ်ကွာ...ကူညီစမ်းပါ ချစ်ကိုရာ ...."

ခက်ပြီ....သူက ဒီတခါသာ ကျွန်တော့်ကို အကူအညီတောင်းဖူးတာဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်က အကြိမ်ကြိမ်ပင် သူ့ထံမှ မျိုးစုံသော အကူအညီတွေက မကြာခဏ ရယူဖူးသူဖြစ်သည်။ ပြီးတော့လည်း အလုပ်မရမီက သူ့အိမ်မှာ (၂)လလောက် သွား စား၍ နေခဲ့ဖူးသေးသည်။ ပြီးတော့ ခင်မောင်ထူး၏ မိန်းမက အတော်ချော အတော်လှသူဖြစ်သည်။ ဒီတော့လည်း သူက စိတ် မချနိုင်ဖြစ်ရသည်မှာ မဆန်းပေ။

" မင်းက ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ...ခင်မောင်ထူး..."

" အသွားအပြန်ပါ ထည့်တွက်ရင် (၃)ရက်ပဲ ကြာမှာပါကွာ....မင်း ကူညီမယ် မဟုတ်လား...."

ခင်မောင်ထူးက အားတက်သရော မေးရှာသည်။

" အေးလေ...ဖြစ်နိုင်သမျှတော့ အမြန်ဆုံး ပြန်ခဲ့ပေါ့ကွာ..."

" အလွန်ဆုံး (၃)ရက်ပါပဲကွာ...ငါလည်း အမြန်ဆုံး ပြန်လာမှာပါ...."

သည်ကိစ္စက သည်မှာတင် စကားပြတ်သွားကြပြီး တခြားစကားတွေကို ဆက်၍ ပြောဖြစ်ကြသည်။ ကျွန်တော် သူ့အိမ်တွင် မအိပ်ချင်ရသည့် အကြောင်းကလည်း သူ့မိန်းမကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော် သူတို့အိမ်မှာ (၂)လလောက် နေခဲ့တုန်းက သူ့ကိုယ်လုံးကို မမြင်မြင်အောင် နည်းမျိုးစုံဖြင့် ပြတာတို့ ကျွန်တော် ထိုင်နေတဲ့ဘေးမှာ အသားချင်းထိအောင် ဝင်ထိုင်ပြီး စကားမရှိ စကားရှာပြောတာတို့ စာဖတ်နေလို့ ထမင်းမစားသေးရင် ဘေးကနေ ဇွန်းတစ်ချောင်းနဲ့ အတင်းခွံ့တာတို့ ကို အိမ်မှာ ခင်မောင်ထူး မရှိရင် မရှိသလို လုပ်တတ်သူဖြစ်ပါတယ်။ 

ခင်မောင်ထူးဆိုတဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းရဲ့ မျက်နှာကို ထောက်ထားလို့ ကျွန်တော့်မှာ အတော်ကြီးကိုယ့်ကိုယ်ကို ထိန်းပြီး နေခဲ့ရတာဖြစ်ပါတယ်။ နို့မို့ရင်တော့ ကျွန်တော်ဆိုတဲ့ ကောင်ကလည်း သိပ်ပြီး လက်နှေးတတ်သူမဟုတ်ပါ။ ခင်မောင်ထူးကလည်း မိန်းမသာရသည်။ မိန်းမအထာက သိပ်ပြီး ကျွမ်းပုံမရပါ။ ဒီကိစ္စကြောင့်ပင် နောက်ပိုင်း၌ ကျွန်တော်သည် အလုပ်ပိတ်ရက်များ၌ပင် သူတို့အိမ်သို့ မသွားဘဲ ရှောင်နေခဲ့ရ ခြင်းဖြစ်ပါသည်။

.........................................................................................
   
နောက်တစ်နေ့ ဆိုင်ဖွင့်ချိန်ရောက်တော့ ကိုဂျော်နီရှိရာ ကောင်တာရှေ့သို့ ကျွန်တော် ရောက်ခဲ့ရသည်။

" ကိုဂျော်နီ ကျွန်တော် ဒီနေ့ညကစပြီး ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ညအထိ ခင်မောင်ထူးတို့အိမ်မှာ သွားအိပ်ရမယ်...အဲဒါ (၃) ည ခွင့် ယူချင်တယ်....ခင်မောင်ထူးကလည်း ကိုဂျော်နီကို ပြောပါ့မယ်တဲ့...."

" ဟ....ဘာဖြစ်လို့လဲ ချစ်ကိုရဲ့...."

" ခင်မောင်ထူးက သူ့အမေ အတော်နေမကောင်းဖြစ်နေလို့ ဒီနေ့ပဲ ကြံခင်းကိုထွက်သွားပြီ...သူ့အိမ်မှာ သူ့မိန်းမတစ် ယောက်ထဲ ထားခဲ့ရတာ စိတ်မချလို့ ကျွန်တော့်ကို သူပြန်လာတဲ့အထိ စောင့်အိပ်ပေးပါလို့ အကူအညီတောင်းထားတာ ကြောင့်ပါ...."

" အေးလေ...ဒါဆိုလည်း ကူညီရတာပေါ့....ရတယ်လေ....မင်းသွားအိပ်...ငါတစ်ယောက်ယောက်ကို မင်းနေရာမှာ သိပ်လိုက်မယ်...."

" ကျေးဇူးပဲဗျာ...."

ကျွန်တော် သူ့ကို ကျောခိုင်း၍ ထွက်ခဲ့သည်။

" ဟ...နေပါအုံး ချစ်ကိုရ..."

" ဗျာ..."

ကျွန်တော်သည် လှမ်းလက်စခြေလှမ်းကို ရပ်၍ ကိုဂျော်နီကို လှည့်၍ ကြည့်လိုက်သည်။ ကိုဂျော်နီ၏ မချိုမချဉ် မျက်နှာထားကို တွေ့လိုက်ရသည်။

" မင်း ပင်ပန်းမယ်ဆိုလဲ သွားမအိပ်နဲ့လေ....ငါကပဲ အနစ်နာခံပြီး သွားစောင့်အိပ်ပေးပါ့မယ်...."

" အမလေး ကိုဂျော်နီရယ် မလုပ်လိုက်ပါနဲ့ ခင်မောင်ထူး ရင်ကျိုးသွားပါ့မယ်ဗျာ...."

" ဟား...ဟား...ဟား....မင်းတို့ကတော့ကွာ....တကယ့်ကောင်တွေပဲ...ဟား....ဟား...."

ကိုဂျော်နီရဲ့ စေတနာက ကြောက်စရာပါ။ ထို့ကြောင့် သူနောက်နေတာကို သိပေမယ့် ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာတော့ တကယ်ပင် ထိတ်၍ သွားမိပါတော့သည်။
.....................................................................
   
( ၂ )

ခင်မောင်ထူးတို့ အိမ်လေးသည် ခြံနှင့်ဝန်းနှင့်ဖြစ်ပြီး ခြံထဲတွင်လည်း သစ်ပင်ပန်းပင်တွေက အစုံအလင်ရှိလေတော့ စိမ်းစိမ်းစိုစိုနှင့် သာသာယာယာရှိလှသည်။ သို့ရာတွင် ကျွန်တော်၏ ရင်မှာတော့ ဒီသာယာမှုတွေကို မိန်းမောမနေနိုင်ဘဲ ရင် ထဲမှာ မော၍နေရသည်။ အိမ်ဝသို့ ကျွန်တော် ခြေချမိလိုက်သည်မှာပင် နွဲ့နွဲ့တင်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရတော့သည်။

" ဟင်း....ခုမှပဲ ပေါ်လာတော်မူတယ်...."

" ဟုတ်တယ်....မနွဲ့ရဲ့ အလုပ်က နည်းနည်းရှုပ်နေတာနဲ့လေ...."

" သွားပါ...သူက ဒီကိုမလာချင်တာ မဟုတ်လား...."

ကြာဟန်လေးဖြင့် ခပ်ညုညုပြောရင်း ကျွန်တော် အိမ်ပေါ်တက်နိုင်အောင် သူမက ဖယ်ပေးလိုက်သည်။

" ပြန်ထွက်စရာမရှိဘူးမဟုတ်လား....ခြံတံခါးသွား ပိတ်ထားလိုက်မယ်..."

" အင်း....မရှိပါဘူး..."

" ကြည့်ပါလား...လူကို ပျင်းတိပျင်းတွဲနဲ့ စိတ်မပါသလို ပါသလိုနဲ့..."

" နည်းနည်း ပင်ပန်းလို့ပါ..."

မနွဲ့သည် ခြံတံခါးပိတ်ပြီးသည်နှင့် ချက်ချင်းပင် အိမ်ပေါ်သို့ ပြန်၍ရောက်လာသည်။ သူမမှာ ရွှင်မြူး၍ ဖျတ်လတ်နေ သည်မှာ သိသာလှသည်။ ကျွန်တော်၏ စိတ်တွေကတော့ ညစ်ပြီးရင်း ညစ်လာရသည်။

" ကဲ...ငိုင်မနေနဲ့ ရေချိုးဖို့လုပ် ပြီးရင် ထမင်းစားမယ်...အားလုံးအဆင်သင့်ပဲ..."

မနွဲ့ကတော့ ရေချိုးပြီးပုံရသည်။ သူမတကိုယ်လုံးသည် သနပ်ခါးကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး လိမ်းလို့ထားသည်။ နှုတ်ခမ်း အစုံကလည်း ရွှမ်းစို၍နေသည်။ သူမ၏ ကျောလယ်လောက် ဆံပင်လေးကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး နောက်သို့စု၍ အပေါ်သို့ ပြန်ခေါက်၍ တင်ကာ နောက်စေ့တွင် ဆံညှပ်လေးဖြင့် ပြန်၍ ညှပ်ထားသည်။ နဖူးဆံစပ် နသယ်စပ်နား နောက်ဆံစပ်လေး များနှင့် လည်ဂုတ်အစပ်လေးတို့တွင် ဖွားဖွားမွှားမွှားလေးတွေဖြစ်ကာ တွန့်ခွေ၍ တစ်ပင်စ နှစ်ပင်စ ခပ်ကြဲကြဲရှိနေသော ဆံစ တိုလေးများက သူမ၏ မျက်နှာနုနုချောချောလေးကို ပို၍ မက်မောစေရန် ဖန်တီးပေး၍ နေသည်။

" ဟင့်....ဘာကြည့်နေတာလဲလို့....ရေချိုးပါဆိုနေမှ..."

ကျွန်တော်သည် ထိန်းထားသည့်ကြားမှ တာပေါက်ပြီး သူမ၏ အလှတွင် ယစ်မူးသွားမိသည်။ ဒါကို သတိထားမိ သော မရွှေချောကလည်း ခြေလေးတဖက်ဆောင့်လို့ နွဲ့လိုက်ပြန်ပြီ။ သြော်...ဒုက္ခ...ဒုက္ခ....။ ရေချိုးလိုက်တော့ လူရောစိတ် ရော လန်းလို့ သွားရသည်။ ပြီးတော့ ထမင်းလက်ဆုံစားဖြစ်ကြသည်။ ဟင်းတွေကတော့ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာပင် စုံလှပြီး ဟင်း ချက်လည်း ကောင်းလှတာမို့ စား၍ ကောင်းလှသည်။ ကျွန်တော်လည်း စိတ်ညစ်တာတွေ ဘေးဖယ်ပြီး စားကောင်းကောင်း ဖြင့် ထမင်းကို အားရပါးရ စားပစ်လိုက်သည်။ မနွဲ့ကလည်း ဟင်းမျိုးစုံကို တောင်လိုပုံအောင် ကျွန်တော့် ပန်းကန်ထဲသို့ ကြုံး ကြုံးထည့်ပေးနေသည်။

" စားနော်....ကိုချစ်ကို..."

" စားနေတာပဲ...မတွေ့ဘူးလား..."

စိတ်ပေါက်ပေါက်ရှိတာနဲ့ ဘုတောပစ်လိုက်သည်။

" ကြည့်...ကိုချစ်ကို နွဲ့ကို မုန်းနေသလား ဟင်..."

ချက်ချင်းပင် မျက်ရည်စမ်း၍ အားငယ်သလို သနားစရာမျက်နှာထားနှင့် မေးလာတော့လည်း သူမကို ဂရုဏာသက်၍ သွားမိသည်။

" မဟုတ်ပါဘူး မနွဲ့ရယ်...ကျွန်တော့်ကို သိပ်ဂရုစိုက်လွန်းနေတော့ မနေတတ်လို့ပါ....ကဲ ကဲ...စားပါတယ်နော်....အ ခုဆို (၃)ပန်းကန်ရှိပြီ...မနွဲ့လည်း စားအုံးလေ....ကြည့်...ပန်းကန်ထဲမှာ ဘာဟင်းမှ မရှိဘူး...ရော့..ရော့...ကျွန်တော့်ချည်း ထည့်ပေးမနေနဲ့..."

ဟင်းတချို့ကို သူမ၏ ပန်းကန်ထဲသို့ ကျွန်တော်က ခပ်၍ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ ဒီတော့မှ သူမမှာ ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်ဖြစ် လာပြီး စကားတွေ ဖေါင်လာတော့သည်။ မိန်းမမျက်ရည်မြင်သည်နှင့် ပျော့ကျသွားမိသော ကျွန်တော်သည် မှားသွားသလား မပြောတတ်။ ခုတော့ နွဲ့နွဲ့တင်သည် ပို၍ အတင့်ရဲလာပြီဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်တို့ ထမင်းဝိုင်းသည် ဧည့်သည်နှင့် အိမ်ရှင် စား နေသော ထမင်းဝိုင်းနှင့် မတူတော့ဘဲ လင်မယားနှစ်ယောက် ထမင်းလက်ဆုံ စားနေတာနှင့် တူနေပြီဖြစ်သည်။ ကျွန်တော် သည် မတရားပင် ဗိုက်ကားသွားမှ ထမင်းဝိုင်းက ထလိုက်ဖြစ်ပါတော့သည်။ ထမင်းစားပြီးသွားပြန်တော့ ခါတိုင်းဆို ခင်မောင် ထူး ထိုင်နေကျ ပက်လက်ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ပြီး ဆေးလိပ်တစ်လိပ်ဖြင့် ဇိမ်ယစ်နေမိသည်။

" ကိုချစ်ကို...ဒီမှာ ရေနွေးကြမ်းနဲ့ ကြံသကာ..."

" အင်း..."

ရေနွေးချပေးပြီး မနွဲ့က ပြန်၍ထွက်မသွားဘဲ ကျွန်တော့်ဘေး ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာထိုင်ပြီး ကျွန်တော့်မျက်နှာကို တမေ့တ မောကြည့်နေသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း သူ့မျက်နှာကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ မနွဲ့၏ မျက်နှာလေးက အပြစ်ကင်းစင်လှပြီး သူမ၏ မျက်လုံးအစုံဖြင့် ကျွန်တော့်ကို ညို့ယူ၍ နေသည်။ သူ့ရုပ်သူ့ရည်နဲ့ လင်ငယ်နေဖို့ စဉ်းစားနေတယ်ဆိုတာ ယုံရခက်လှ သည်။ သူမ၏ အလှသည် တော်ဝင်အလှမျိုးဖြစ်သည်ဟု ကျွန်တော် တွေးထားမိလိုက်သည်။

" မနွဲ့ အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ..."

" ၂၄ နှစ်..."

" ဟင်...ဒါဆို ခင်မောင်ထူး ထက် ငယ်တာပေါ့...."

" ဟင်း...မမျှော်လင့်ဘဲ သူနဲ့ ယူလိုက်ရတာလေ...ကျမကိုယ်ကျမ စိတ်နာလို့ မဆုံးပါဘူး...."

လော်လီဖောက်ပြားတတ်သော မိန်းမတို့၏ထုံးစံအတိုင်း သူမ၏လင်ကြီးကို အထင်သေးဟန်တွေ ပြည့်နေသည်။ တစထက်တစ အချိန်တွေကုန်၍လာရသည်။ ညသည်လည်း တဖြေးဖြေး နက်သထက်နက်လာရသည်။ အနွဲ့သည် ကျွန် တော်၏ ဘေးကြမ်းပြင်ထက်တွင် သူမ၏ လက်တစ်ဖက်ကို ခေါင်းခုရင်း တစောင်းလှဲ၍ အိပ်နေသည်။ 

ရေဆေးငါးကြီးသဖွယ် သူမ၏ ကိုယ်လုံးအလှသည် ကျွန်တော့်အား ဖမ်းစား၍ ကျွန်တော်၏ ရင်တို့ကို ဘလောင်ဆူ၍ လာစေသည်။ ငြိမ်ငြိမ်လေး တစောင်းလှဲ၍နေသည် မဟုတ်ဘဲ အညောင်းဖြေရင်း ပက်လက်လှန်သည့်အခါလည်း လှန်လိုက်သည်။ ခြေချင်းဝတ်မှ ထဘီ စကို ပြန်၍ အခြားခြေဖျားတစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲယူဟန်ဖြင့် သူမ၏ ပေါင်လုံးကြီးနှစ်လုံးမှာလည်း ကား၍ ကား၍ သွားရပါသေး သည်။ သူမ၏ တင်ပါးကြီးတွေက ဖေါင်းကား၍ တင်းနေသည်။ ဆူဖြိုးသော်လည်း သိပ်ပြီးမကြီးလှသော သူမ၏ နို့အုံများက လုံးဝန်း၍ မို့မောက်နေသည်။ ခါးသေးသေးလေးနဲ့ မညီမျှတဲ့ ပြည့်ဖြိုးလွန်းတဲ့ ဖင်ကြီးတွေမှ သွယ်ဆင်းသွားတဲ့ ပေါင်တန်ကြီး တွေက ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးရှိလှပါသည်။

" မနွဲ့...အိပ်ချင်ရင် သွားအိပ်လေ..."

" ကိုချစ်ကိုရော မအိပ်သေးဘူးလား...နွဲ့ တမင်စောင့်နေတာ..."

တိတ်ဆိတ်လွန်းသော ည၏ပတ်ဝန်းကျင်တွင် သူမ၏ဆည်းလည်းသံလေးများသည် ကျွန်တော်၏ ရင်ထဲထိ စိမ့်ဝင် သွားပြီး ရင်တွင်းဝယ် နွေးထွေးလှုပ်ခတ်စွာ ခံစားလိုက်ရသည်။

" ကျွန်တော်က အိပ်ရင် နောက်ကျတယ်...စောင့်မနေနဲ့တော့ သွားအိပ်လိုက်ပါလား....နောက်မှ ကျွန်တော် အိပ် မယ်...အိပ်ယာတွေသာ ဘယ်မှာထားတယ်ဆိုတာ ပြောခဲ့ပေတော့..."

" ဒါဆိုလည်း ပြီးတာပဲလေ..."

မနွဲ့သည် မကျေနပ်သံဖြင့် ပြောလိုက်ရင်းက လှဲနေရာမှ ဇိုးဇိုးဇက်ဇက် ထရပ်လိုက်ရာ နဂိုက ပြေလျှော့နေတဲ့ ထဘီ သည် ခါးစောင်းထိ ရောက်၍ ကျွတ်သွားသည်။ သူမက လက်တစ်ဖက်ဖြင့် အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ ကိုင်၍ထားရင်း....

" တံခါးတွေ ပိတ်ထားလိုက်မယ်နော် ကိုချစ်ကို..."

" အင်း...အင်း..."

တံခါးမကြီးဆီသွားနေသော သူမ၏ နောက်ပိုင်းအလှကို ငေးကြည့်ရင်း ဒီမိန်းမ လူလွတ်သာဖြစ်လိုက်ပါတော့လို့ စိတ်ရိုင်းတွေဝင်မိသည်။ မနွဲ့ကလည်း သူမ၏ ထွားအိသော တင်ဆုံကြီးတွေကို တယမ်းယမ်းဖြင့် ကျွန်တော့်အား မျက်စပြစ်၍ သွားသည်။

" ကဲ...ကျမ သွားအိပ်မယ်...ကိုချစ်ကို အိပ်ယာကတော့ အိပ်ချင်တဲ့အခါကျမှ ကျမအခန်းထဲ ဝင်ယူပေါ့....ဟုတ်လား ...."

မူနွဲ့နွဲ့ပြောဆိုပြီး သူမ၏ တင်ပါးကြီးတွေကို တမင်ပင်ခါယမ်းပြကာ အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားလေတော့သည်။ သူမ၏ အခန်းထဲသို့ အိပ်ယာဝင်ယူရမယ့် ဒုက္ခကြောင့် ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်မှာပဲ ပျော်အောင်အိပ်ဖို့ ကြိုးစားနေမိပါသည်။ မှေး ကနဲဖြစ်သွားတယ်ဆိုရင်ပဲ နားထဲမှာ တဝီဝီနဲ့ အသားပေါ်မှာ နေရာအနှံ့ စူးကနဲ ဆစ်ကနဲ ခံစားချက်တွေက ဆက်တိုက်ဆိုသ လို ခံစားလာရတော့ ကျွန်တော်ဟာ ဘယ်လိုမှဆက်ပြီး သီးမခံနိုင်တော့တာကြောင့် ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်မှထ၍ အိပ် ယာတွေခြင်ထောင်တွေရှိမယ့်ဆီကို ခြေလှမ်းမိလိုက်ပါသည်။

အခန်းထဲတွင်တော့ ထွန်းထားသော မီးလုံးလေး၏ အရောင်က ကြည်လင်၍ ထိန်ထိန်သာနေသည်။ မနွဲ့အိပ်နေတဲ့ပုံ ကတော့ လက်နှစ်ဖက်ကို ဘေးသို့ချပြီး ဒူးတစ်ဖက်က ထောင်ထားသည်။ သူမ၏ ထဘီသည် ထောင်ထားသော ဒူးကို လွန် ပြီး ပေါင်ရင်းထိရောက်ကာ လုံးထွေး၍နေသည်။ ကျွန်တော် မှင်သက်မိသွားမိသည်။ ဖွေးဖွေးနုနေသော ပေါင်ရင်းဆီသို့ စပ်စပ်စုစုကြည့်လိုက်မိသည်။ ထဘီလေးသည် ထိုနေရာကို မလိုလားစရာကောင်းအောင် ဖုံးအုပ်၍ နေသည်။ မနွဲ့သည် အ သက်မှန်မှန်ရှုနေသည့်အတွက် မို့မောက်သော သူမ၏ ရင်အုံများက နိမ့်ချည် မြင့်ချည်ဖြစ်ကာ လှိုင်းထ၍နေသည်။ 

ဒီအချိန် လေးအတောအတွင်းမှာပင် အိပ်မက်ဆိုးတွေမက်နေပုံဖြင့် တချက်ငြီးလိုက်ရင်း ဆန့်ထားသော ခြေထောက်တစ်ဖက်က မြောက်ကြွသွားပြီး ပြန်ချလိုက်တော့ စောစောက ထက်ပို၍ကားသွားရသည်။ စောစောက ပေါင်ရင်းအထိရောက်နေသော ထဘီလေးသည် ပို၍လန်သွားပြီး မီးရောင်အောက်တွင် မဟူရာတောင်ကုန်းလေးကို ရင်ဖိုလှိုက်မောစရာ တွေ့လိုက်ရလေ သည်။

" ဟင်..."

ကျွန်တော်သည် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး စိတ်ကိုတင်းကာ အိပ်ယာတွေကို ယူပြီး အခန်းထဲကနေ ထွက်ခဲ့ သည်။ ကျွန်တော်၏ ရင်တစ်ခုလုံး လှုပ်ခါ၍နေရပြီး အာခေါင်တွေက ခြောက်၍လာသည်။ လက်ဖျားတွေလည်း တဆတ် ဆတ်တုန်၍နေရသည်။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီး အခန်းထဲဝင်သွားချင်စိတ်က တစထက်တစ ပြင်းထန်၍လာရသည်။ မနွဲ့ မအိပ် သေးဘူးဆိုတာကို ကျွန်တော် ကောင်းကောင်းသိနေသည်။ မနွဲ့၏ မျက်ခွံအောက်က မျက်လုံးတွေဟာ ကစား၍နေသည်ကို ကျွန်တော် ကောင်းကောင်းသတိထားလိုက်မိသည်။ စိတ်ကိုတင်းပြီး အိပ်ယာကိုခင်း၍ ခြင်ထောင် ထောင်ကာ ဝင်အိပ်ပစ် လိုက်သည်။ သို့သော် ကျွန်တော့်မှာ သွေးပူနေ၍ အိပ်၍မပျော်ပါ။ ထို့ကြောင့် အိပ်ပျော်ရန် ကြိုးစားနေမိသည်။

" အင်း....အင်း....အား....ကျွတ်...ကျွတ်...ကိုချစ်ကို...အင်း....ကျွတ်....ကျွတ်...ကိုချစ်ကို....ခဏလာပါအုံး...အရေး ထဲ အအိပ်ကြီးလိုက်တာနော်...."

ခြောက်ခြားစရာကောင်းလောက်အောင် ဆွဲဆွဲငင်ငင်ကြီး ညီးညူ၍ စုပ်သပ်ကာ ကျွန်တော့်နာမည်ကို အားကိုးတကြီး နဲ့ ခေါ်သံတွေက မနွဲ့၏ အခန်းထဲမှ ပျံ့လွင့်၍ လာရသည်။ ဘာများဖြစ်လဲဟူသော အတွေးဖြင့် ကျွန်တော်လည်း ထိတ်လန့် သွားမိသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် ခြင်ထောင်လှန်ပြီး ဝုန်းကနဲ ထ၍ ပြေးသွားမိသည်။ မနွဲ့သည် သူမ၏ကိုယ်ကို နှိပ်၍ အိပ်ယာ ထက်တွင် လူးလှိမ့်၍နေသည်။

" အင်း....အင်း...အမလေး....ဒီလိုကြီး ရပ်ကြည့်မနေပါနဲ့ ကိုချစ်ကိုရဲ့...ဗိုက်ကိုလက်နဲ့ လာထောက်ပေးပါအုံး...အား ....အမလေးနော်...ကျွတ်...ကျွတ်...ကျွတ်...."

သူမ၏ ငြီးငြူသံနှင့် တောင်းပန်သံကြောင့် ကျွန်တော်သည် သူမ၏ဘေးတွင် ဒူးထောက်၍ ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူမ၏ ဗိုက်သားအိအိလေးကို လက်ဖဝါးနဲ့ အသာဖိထားပေးလိုက်မိပါသည်။

" ဖိပါ...ခပ်နာနာလေး ဖိစမ်းပါ..."

" အို...သိပ်မဖိနဲ့လေ....အူအတက်ပေါက်သွားလို့ ဒုက္ခဖြစ်နေမယ်...."
 
" မဟုတ်ဘူး....ဒါနွဲ့ဖြစ်နေကျ လေအောင့်တာ ဖိသာဖိ....ဒီနေရာ...ဒီနေရာ.
..အား...ကျွတ်...ကျွတ်....ကျွတ်...."

မနွဲ့ ကျွန်တော့်လက်ကို ကိုင်ပြီး သူမ၏ ဗိုက်တပြင်လုံး ဟိုထောက် ဒီထောက်ဖြင့် လုပ်၍ပေးနေသည်။

" ဆေးရှိလား...သွားယူလိုက်မယ်လေ...."

" ဆေးကုန်နေတယ်....အဲဒီထောက်ထားရင် ပျောက်သွားမှာပါ လုပ်ပါ ကိုချစ်ကိုရဲ့....အင်း....အင်း...ကျွတ်...ကျွတ်. ...ကျွတ်..."

သူ့လက်ဖဝါးနုနုလေးဖြင့် ကျွန်တော့် လက်ကောက်ဝတ်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူမ၏ ဗိုက်သားပြင်အနှံ့ လျှောက်၍ ထောက်ပေးနေသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ရင်ညွှန့်ရောက်သွားလေရဲ့...တစ်ချက်တစ်ချက် ဆီးခုံရောက်သွားလေရဲ့...။ ကျွန်တော်လည်း သူမကို ပြုစုနေရာကနေ စိတ်တွေသောင်းကျန်းထကြွ၍ လာရသည်။ အထူးသဖြင့် ကျွန်တော်၏ လက်က သူမ၏ ဆီးခုံအနားသို့ရောက်ရင် ပို၍ဆိုးသည်။ စောစောက အိပ်ရာမဝင်မှီ တွေ့မြင်ခဲ့ရသော မဟူရာလွင်ပြင်လေးကိုပဲ မျက်လုံးထဲမှာ မြင်နေမိသည်။ 

မနွဲ့တစ်ယောက် ငြီးသံပျောက်၍ သွားပြီ။ သူမ၏ ရောဂါသက်သာသွားပြီဟု ထင်စရာဖြစ် သည်။ ဒါပေမယ့် မနွဲ့၏ ရောဂါက အခုမှပို၍ သဲလာရသလိုဖြစ်သည်။ သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်ထားသော ကျွန်တော်၏ လက်ကိုဆွဲယူပြီး ဘရာစီယာကင်းမဲ့ပြီး သူမ၏ ပါးလွှာသော အင်္ကျ ီအောက်မှ မလုံးတလုံးဖြင့် လုံးဝန်း၍ တုန်နေသော ရင် သားနှစ်လွှာပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်သည်။ အစဖော်မပြနိုင်အောင် နူးညံ့လှတဲ့ သူမ၏ ရင်သားနှစ်မွှာ၏ အထိအတွေ့သည် တင်းထားသော ကျွန်တော်၏ စိတ်များကို ခါယမ်းဖြေလျှော့၍ ပစ်လိုက်လေသည်။

ကျွန်တော်၏ လက်ချောင်းများသည် ဖောင်းမို့ပြီး အလွန်နူးညံ့လှသော သူမ၏ ရင်သားဆိုင်တွေထဲတွင် နစ်မြုပ်၍ နေသည်။ ကျွန်တော် မရုန်းဖယ်မိပါ။ စိတ်တွေက တွေဝေ၍ နေရသည်။ ထို့ပြင် တိတ်တိတ်လှိမ့်တက်လာသော သာယာမှုကို လက်မလွတ်ဘဲ ခံစားချင်သည့်စိတ်ကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။ မနွဲ့၏ ကော့ရွှမ်းသော မျက်တောင်များသည် တဖျတ်ဖျတ် (၂)ချက် မျှခတ်လျက် ပွင့်အာ၍လာသည်။ မီးရောင်အောက်တွင် ရွှမ်းလဲ့ရီဝေ၍နေသော ညို့မျက်လုံးများဖြင့် ကျွန်တော့်ကို ဖိတ်ခေါ် သလို ကြည့်၍နေသည်။

" ဘယ်လိုလဲ သက်သာရဲ့လား..."

တိတ်ဆိတ်မှုကို သည်းမခံနိုင်သည့်အဆုံး တုံတုံယင်ယင်ဖြင့်ပင် မေးလိုက်မိသည်။

" အင်း....သက်သာပါတယ်...."

ပါးစပ်ကပြောလိုက်ရင်း သူမက ကျွန်တော့်လက်ကို နုအိသော သူမ၏ ရင်သားနှစ်မွှာကြားတွင် ဖိကပ်၍ ထားလိုက် သည်။ ကျေးဇူးတင်သည့် သဘောပင်တည်း။ ထို့နောက် သူ့လက်နဲ့ စုံကိုင်ထားတဲ့ ကျွန်တော့်လက်ကို သူမ၏ ဗိုက်ပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ နူးညံ့အိထွေးသော ဗိုက်သားလေး၏ အတွေ့ကြောင့် ကျွန်တော်သည် တစ်ခါတုန်လှုပ်ရပြန်သည်။ သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်သည် ကျွန်တော်၏ လက်ကို အောက်ဖက်သို့ တရွရွရွေ့ပေးရင်း နောက်ဆုံး ဆီးစပ်အထိ ရောက်လာပါ တော့သည်။ ကျွန်တော်၏ အသိအလင်းရောင်တို့သည် မှောင်အတိကျသွားရပါတော့သည်။ 

မနွဲ့၏ ဆီးခုံဖောင်းဖောင်းလေးကို တရွရွပွတ်သပ်ပေးနေမိတော့သည်။ မဝံ့မရဲဖြင့် သူမ၏ မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးလေးများ မှေးစင်းပြီး ရဲရဲနီနေ သော သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်လွှာက ပြုံး၍နေသည်။ သူမ၏ စိတ်တိုင်းကျဖြစ်၍ သွားချေပြီ။ သူမ၏ သနပ်ခါးမွှေးမွှေးလေး တွေက ကျွန်တော့်ကို ရဲဆေးတင်၍ ပေးနေသည်။ ကျွန်တော်သည် သူမ၏ ခပ်ပြုံးပြုံးလေးဖြင့် ရွှမ်းစိုနေသော သန္တာရောင် နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရငုံ့၍ စုပ်နမ်းမိလိုက်ပါတော့သည်။ တပြိုင်နက်ထဲမှာပင် မထင်မှတ်လောက်အောင် ကြမ်းတမ်းလှတဲ့ အနမ်းနဲ့ သူမက ရုတ်ချည်းတုံ့ပြန်၍လာသည်။

နွဲ့နွဲ့တင်သည် တချိန်လုံးစောင့်စည်းခဲ့ရသည့် သိက္ခာများကို ခွာချလိုက်ပြီး ကျွန်တော်၏အပေါ်နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက် လုမတတ် စုပ်ပေးနေသည်။ မွတ်သိပ်လွန်းနေသော သူမအား ဂရုဏာတွေပိုသွားရသည်။ ဒီလိုစုပ်နမ်းနေရင်းကပင် သူမ၏ နွေးထွေးသော နှုတ်ခမ်းလေးများသည် အသာဟ၍သွားပြီး ချောမွတ်နူးညံ့ပြီး စိုစွတ်သောသူမ၏ လျှာလေးက ကျွန်တော်၏ ပါးစပ်ထဲသို့ တိုး၍ဝင်လာသည်။ ကျွန်တော်သည် မိန်းမတွေနဲ့ အတွေ့အကြုံရှိခဲ့ဖူးပါသည်။ ယခုကဲ့သို့ စိတ်ပါလက်ပါဖြင့် နှစ် ဦး အပေးအယူမျှပြီး တကိုယ်လုံးကို စိမ့်ဝင်သွားသော အနမ်းမျိုးကိုတော့ ယခုမှသာ ကြုံဖူးရသည်။ ရှည်ကြာသော အနမ်း ကာလအတွင်းမှာပင် သူမ၏ လက်များသည် ကျွန်တော်၏ ကျောပြင်ကို စုန်ဆန်၍ ပွတ်ပေးနေသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သူမ၏ ဦးခေါင်းကို စုညှပ်၍ကိုင်ပြီး သူမ၏ နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရ စုပ်နမ်းနေမိသည်။ နှုတ်ခမ်းတွေ ပူထူပြီး ကျိန်းလာလောက်အောင်နမ်းပြီး တကိုယ်လုံး နွမ်းလျှသွားတော့မှ နှုတ်ခမ်းချင်း ခွာလိုက်မိတော့သည်။

" ကိုချစ်ကို....နွဲ့ကို မုန်းနေသေးလားဟင်..."

" ဘယ်သူက မုန်းတယ်ပြောလို့လဲ...နွဲ့ရဲ့..."

" ကိုချစ်ကိုပဲ နွဲ့ကို ရှောင်ဖယ် ရှောင်ဖယ်နဲ့..."

" နွဲ့မှာ ပိုင်ရှင်ရှိတယ်လေ...ပြီးတော့ ခင်မောင်ထူးကလည်း သနားစရာလေး...."

" ထားပါတော့လေ...အခွင့်အရေးရတုန်း ပျော်ပျော်ကြီးနေကြရအောင် နွဲ့ ကျေနပ်အောင် နေရမယ်နော်...ကိုချစ်ကို ကို ဘယ်လောက်စောင့်နေရတယ်ဆိုတာ နွဲ့ပဲ သိတာ...."

နွဲ့က စကားပြောရင်း ကျွန်တော်၏ အင်္ကျ ီကြယ်သီးများကို တစ်လုံးခြင်း ဖြုတ်၍ပေးနေသည်။ ကြယ်သီးတွေ ပြုတ် သွားသော အင်္ကျ ီကို ကျွန်တော်ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်၏ တကိုယ်လုံးသည် အဆီမရှိဘဲ ကြွက်သား အမြောင်း လိုက်ဖြင့် မနွဲ့အတွက် မရိုးမရွဖြစ်ချင်စရာပင်...။ ဒါကြောင့်ပင် သူမက ချောမွေ့နေသော ကျွန်တော်၏ ရင်အုံကြီးကို သူမ၏ လက်ဖဝါးနုနုလေးဖြင့် ပွတ်သပ်ရင်း မို့မောက်နေသော ရင်အုံကို ဆုတ်နယ်ပေးသည်။ ကျွန်တော့်နို့သီးညိုညိုလေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ပွတ်ချေ၍ပေးနေသည်။

" နွဲ့...ဘယ်ဆိုးလို့လဲ..."

" ချစ်လို့နော်...နို့မို့ရင် မျက်စိမှိတ်ပြီး အသေကောင်လို ငြိမ်နေမှာ..."

" ယုံပါတယ်ဗျာ...."

စကားပြောရင်းဖြင့် ဘရာစီယာအောက်ခံမရှိသော သူမ၏ အင်္ကျ ီကြယ်သီးတွေကိုဖြုတ်ပြီး ဆွဲ၍ ဟလိုက်သည်။ ပေါက်စီအရွယ်ရှိတဲ့ သူမ၏ နို့အုံဖွေးဖွေးများသည် အပျိုသွေးတစက်ကလေးမှ မလျှော့ဘဲ တင်းမာ၍ ကျစ်လစ်ကာ ထောင်ထ နေသည်။ ဖြူဖွေးသော နို့အုံလေးတွေမှာ အကြောစိမ်းလေးတွေကလည်း ယှက်သန်း၍နေသည်။

" လှလိုက်တာ..."

" လှမှာပေါ့...ယုယုယယထားတာကိုး...."

ရှက်မျက်စောင်းလေး ထိုးလိုက်ရင်းက သူမကို သူမဂရုစိုက်ကြောင်း ပြောလိုက်သည်။ တကယ်လည်း လှပါသည်။ ဖွေးနု၍ ဖောင်းတင်းကာ ပြောင်လက်၍လည်း နေသည်။ နို့သီးလေးတွေ မာတောင်ထမနေခဲ့ပါရင် အပျိုစင်ပင်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ တပ်မက်တဲ့အကြည့်ကို သဘောကျသည့်ဟန်ဖြင့် ခစ်ကနဲ တစ်ချက်ရယ်လိုက်ရင်း ကျွန်တော်၏ လက်ကို လှမ်း၍ဆွဲကာ သူမ၏ နို့အုံပေါ်တင်၍ ပေးလိုက်သည်။ နို့အစုံကို ဆုတ်နယ်ပေးနေသော ကျွန်တော်၏ လက်ပေါ်သို့ သူမ၏ လက်လေးများ က တင်၍ထားကာ လက်ဖဝါးဖြင့် အုပ်၍ထားသည်။ သူမ၏ နို့အုံလေးများသည် ဆုတ်နယ်ရသည်မှာ အတော်ပင် အရသာရှိ လှသည်။ တစ်ချက်ညှစ်လိုက်တိုင်း ဂွမ်းသားစိုင်များလို အိလျှက် လက်ချောင်းတွေက အထဲကို နစ်နစ်ဝင်၍သွားသည်။ နို့အုံ လေးများသည် တင်းသထက်တင်းတင်းလာပြီး ရင်ကိုကော့ ကော့ပေးလာသည်။ 

နို့သီးထိပ်လေးတွေကို ချေချေပေးတော့ စုပ် တသပ်သပ်ဖြင့် သူမမှာ အရသာအတွေ့ကြီးတွေ့နေသည်။ ကျွန်တော့်လောက်တော့ တခြားယောက်ျားဆိုရင်လည်း လုပ်ပေး နိုင်မှာပါ။ ဒါပေမယ့် အချစ်စိတ်ကြောင့် တုန့်ပြန်မှုကတော့ မတူဘူးပေါ့....။ နို့သီးလေးများသည် အညှစ်ခံရဖန်များတော့ ထိပ် မှ နို့ရည်ကြည်လေးများ စိမ့်၍ ထွက်လာသည်။ ကျွန်တော်သည် နို့သီးလေးတစ်ခုကို ငုံ့၍ စုပ်ယူလိုက်သည်။

" အင်း...ဟင်း...."

တင်းမာသော နူးအိလှသည့် နို့အုံလေးပေါ်သို့ ကြမ်းရှသော လျှာဖြင့် ပွတ်တိုက်မှုကြောင့် နွဲ့တစ်ယောက် ကြက်သီး ဖြန်းဖြန်းထသွားပြီး အားကနဲ ငြီးလိုက်သည်။ နို့အုံတစ်ခုလုံး ပါးစပ်ထဲဝင်မတတ် ငုံ့ပြီးစုပ်ပေးနေမိသည်။

" အို....ကိုချစ်ကို...အား....အင်း...ဟင်း...ကောင်း...ကောင်းတယ်ကွယ်...."

မရွှေချောက တလူးလူး တလွန့်လွန့်နဲ့ နှာသံပေးနေတော့ ကျွန်တော့်မှာ စိတ်တွေပိုလို့သာ ထကြွလာရတော့သည်။ များသောအားဖြင့် မိန်းမတွေက အရှက်အကြောက်ကြီးပြီး တုံ့ပြန်မှုမပြဘဲ အသေကောင်လို ငြိမ်နေတော့ ယောက်ျားသားများ ကပင် ဦးဆောင်သွားရသည်ပင်ဖြစ်သည်။ ယောက်ျားသားမှာလည်း အရုပ်နှင့် လုပ်ရသလို မကျေမနပ်ဖြင့်ပြီး၍ သွားရသည်။ တချို့ဆိုလျှင် မိန်းမပြီးမှန်း မပြီးမှန်းပင် မသိလိုက်ရချေ။ မထင်မှတ်လောက်အောင်ပင် ထထကြွကြွရှိနေသော နွဲ့ကို ကျွန်တော် စွဲသွားမိသည်။ ရှက်စရာမဟုတ်ဘဲ ရှက်နေသည့် အမျိုးသမီးထုကြီးကို ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ်ကြီး ရှုံ့ချလိုက်မိသည်။ အခုဆိုကြည့်....နို့အုံတစ်ဖက်က နို့စို့ခံလို့ဝသွားတော့ နောက်တစ်ဖက်ကို ကော့ပေးပြီး ကျွန်တော့်ခေါင်းကို သူ့လက်နှစ်ဖက် နှင့် ပြောင်း၍ပေးသည်။

" ကိုချစ်ကို...စို့သာစို့ နွဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း အစို့ခံချင်တာ..."

သာမန်ပြောရိုးပြောစဉ်စကားကို စောစောက ပြောချလိုက်သော နွဲ့၏ အလိုကျ နို့ချောင်းထဲက သွေးတွေစို့လာပြီး နို့အုံမှာ သွားရာတွေထင်လာအောင်ပင်း အားရပါးရ စုပ်ပေးစို့ပေးလိုက်ပါတော့သည်။ မရွှေနွဲ့ကတော့ တွန့်လိမ်ကောက်ကွေး ပြီး အရသာတွေ တွေ့၍နေသည်။

" ဟား..."

သူမ၏နို့များမှ မျက်နှာကို ခွာရင်း လေပူတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ သူမ၏ ရင်သားအစုံသည် နိမ့်ချီမြင့်ချီ လှိုင်းထ၍နေပြီး စုပ်ထားစို့ထားသော တံတွေးတွေကြောင့် ပြောင်လက်၍နေပြီး သွားရာ စုပ်ရာတွေဖြင့် နီရဲ၍နေသည်။ ကျွန်တော့်လက်များသည် သူမ၏ ဝမ်းပြင်းသားနုနုလေးကို စုန်ဆန်ပွတ်သပ်ရင်း ပြေလျှော့လုဖြစ်နေသော ထဘီလေးကို လက်ချောင်းလေးများဖြင့် အသာထိုးခွာလိုက်သည်။ ထဘီလေးက အလွယ်တကူပင် ဖြေလျှော့၍ သွားသည်။ ထိုထဘီလေး ကို အသာလှန်၍ ချလိုက်သည်။ ဖြူဖွေးသော ဗိုက်သားနှင့် ပေါင်သားတွေ ဆုံစည်းရာ နေရာလေးတွင် မဲနက်သောအမွှေး လေးများဖြင့် စောက်ဖုတ်လေးကို မက်မောစရာ တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။

" နွဲ့ရဲ့တကိုယ်လုံးက အမွှေးလေးတွေက ပိတုန်းရောင်တောက်နေတာပဲနော်...ဆံပင်တို့ မျက်လုံးတို့ ချိုင်းမွှေးတို့.... ပြီးတော့..."

" ပြီးတော့...ဘာလဲ...ဟင်...."

" စောက်မွှေးတို့..."

" ဒါလေးပြောဖို့များ ရှက်နေရသေးလား အကိုရယ်..."

" ဒါတင် ဘယ်ကအုံးမလဲ ခြေသလုံးမွှေးတို့လဲ မဲနက်တောက်ပြောင်နေတာပဲ...."

သူမ၏ ဖင်သားကြီးအောက်မှ ပိ၍နေသော ထဘီကို အသာဖင်ကြွပြီး တွန်းချရင်း ပြောလိုက်ပါသည်။ လွတ်လွတ် ကျွတ်ကျွတ်ဖြစ်သွားသော ထဘီကို ကွင်းလုံးချွတ်လိုက်ပြီး အခန်းထောင့်သို့ ပစ်လိုက်သည်။

" အဲ...ကြည့်...လူဆိုး သေချာ ခေါက်မထားဘူး...."

" အချိန်မရှိဘူး..."

အချိန်မရှိသော ကျွန်တော်သည် အချိန်ယူပြီး မရွှေနွဲ့၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို စုန်ဆန်ကြည့်နေမိသည်။ ဒီခန္ဓာကိုယ်ကို ကျွန်တော်သာမက ဘယ်သူမှ မမြင်ရှာနိုင်လိမ့်မည် မထင်ပါ။ သူ့နေရာနဲ့သူ မို့မောက်ရှိုက်ဝှမ်းပြီး အတော်ပင် မက်မော လောက်ပါသည်။

" ဟိတ်....မကြည့်နဲ့ ရှက်တယ်...."

စောက်ဖုတ်ကို လက်ဝါးနဲ့ လှမ်းအုပ်ရင်း မူနေပြန်ပါသည်။

" မအုပ်နဲ့....အဲ့ဒါပဲ ကြည့်ချင်နေတာ....ခဏနေရင် ဖြဲကြည့်မှာ သေချာ ဆေးကြောထားရဲ့လား...."

" အမယ်...မယ်....ဘယ်လိုမိန်းမစားများ မှတ်လို့ ဒီလိုပြောရတာလဲ...တစ်နေ့ကို အနည်းဆုံး (၃)ကြိမ် မဆေးရရင် အိပ်မပျော်တဲ့ မိန်းမရှင့်...သိရဲ့လား...."

" ဆောရီးဗျာ...ဆောရီး....သိပ်လှလွန်းတော့ ဆေးစရာတောင် မလိုဘူး...စကားအဖြစ်နဲ့ မေးတာပါ...."

ပြန်ပြီးလေပြေထိုးရင်းက သူမ၏ စောက်ဖုတ်ပေါ်သို့ လက်ဖဝါးတင်ရင်း ပွတ်သပ်ပေးလိုက်မိသည်။

" နွဲ့...ပေါင်နဲနဲကားလိုက်နော်...."

ချက်ချင်းပင် ကားပေးသည်။

အလိုက်သင့်ကားပေးသော ပေါင်များနှင့်အတူ စောက်ဖုတ်လေးပါ အသာပြဲဟ၍ သွားသည်။ သို့သော် မဲရစ်ထူထပ် စွာ ဖုံးအုပ်ထားသော အမွှေးများကြောင့် အတွင်းသားတွေကို မမြင်ရချေ။ ကြမ်းရှရှအမွှေးလေးများ အုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းဖြစ်နေ သော စောက်ဖုတ်လေးသည် နူးညံ့လွန်းလှသည်။ ဖိလိုက်ရင်နစ်သွားပြီး ကြွလိုက်လျှင် ပြန်ပြီးဖောင်းလာသည်။ ကြီးမားကား စွင့်သော တင်ပါးကြီးများကြောင်းလည်း စောက်ဖုတ်လေးသည် ကော့ကော့လေးမို့၍နေသည်။ ကျွန်တော်၏ နားထင်တွင် သွေးတွေက တဒိတ်ဒိတ်ခုန်၍လာရသည်။ အမွှေးကြမ်းတွေကြားကနေ မာနေသော စောက်ဖုတ်ထဲ လက်ခလယ်ကို စမ်းပြီး ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ခြောက်ကပ်နေတာမို့ တစ်၍နေသည်။ 

ထို့ကြောင့် လက်ခလယ်ကို ပါးစပ်ထဲငုံပြီး တံတွေးဆွတ်လိုက်ပြီး မှ ပြန်ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ နူးညံ့ချောအိသော အသားစိုင်လေးများထဲသို့ လက်သည် ရှောရှောရှူရှူဝင်၍ သွားသည်။ ပူနွေး၍ နှစ်သက်စရာ အရသာပင်ဖြစ်သည်။ ပျော့နဲ့နဲ့ဖြစ်နေသော စောက်စေ့လေးကို အသာစမ်းပြီး တွန်းထိုးနိုးဆွပေးတော့ မကြာ ခင်မှာပင် မာပြီးတောင်၍ ထလာသည်။ ထို့နောက်တော့ စောက်ခေါင်း နွေးနွေးလေးထဲသို့ လက်ချောင်းကို သွင်းပြီး မွှေပေး လိုက်ပါတော့သည်။

" အင့်....ဟင်း..ဟင်း...ကိုချစ်ကို...အိုး...အင်း...ဟင်း...အဟင်း...ဟင်း..ဟင်း...ဟင့်...ဟင့်..."

နွဲ့၏ စောက်ခေါင်းသည် အိမ်ထောင်သည်ဟု ပြောလျှင်ပင် ယုံနိုင်ဖွယ်ရာမရှိ ကျဉ်းမြောင်းလွန်းလှသည်။ မကြာလှ သော အချိန်အတွင်းမှာပင် စောက်ခေါင်းထဲမှ တဖြေးဖြေးစိုစွတ်ချောမွေ့၍လာတော့သည်။

" ပေါင်ထပ်ဖြဲပေးအုံး...နွဲ့ရဲ့..."

စကားသိပ်များသော မရွှေနွဲ့တစ်ယောက် ဒီတခါတော့ ငြိမ်ပြီးခိုင်းသမျှ အကုန်လုပ်ပေးနေသည်။ ပေါင်ကို အစွမ်းကုန် ဖြဲကား၍ ပေးလိုက်ရာ စောက်ပတ်ကြီးက ပို၍ဖောင်းကားကာ ပြူးပြီး ပေါ်လွင်၍လာရသည်။ ချစ်ချင်စရာ စောက်ဖုတ်နှစ်လွှာ ကို လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ဟပြီး ပန်းနုရောင် အတွင်းသားထဲသို့ လျှာကိုထိုးသွင်းပေးလိုက်သည်။

" ဟင့်...အင့်...ဟင့်...."

ထူးခြားသော အရသာကြောင့် အင့်ကနဲ တွန့်သွားပြီးမှ ဘာလုပ်ပေးတယ်ဆိုတာကို သဘောပေါက်သွားပြီး သက် ပြင်းများချလိုက်သည်။

" ပြွတ်....ပလပ်...ပြွတ်...ဗြစ်...အင့်...နာတယ်...အိုး...ဟား...အင်း...အား....ရှီး...ကျွတ်...ကျွတ်...အိုး..."

စောက်စေ့ကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ကလိပေးလိုက် စောက်ခေါင်းထဲ လျှာထိုးထည့်ပြီး မွှေပေးလိုက် စောက်ဖုတ်တပြင်လုံး ကို လျှာနဲ့ သိမ်းသိမ်းပြီး ယက်ပေးလိုက် လုပ်ပေးနေသော ကျွန်တော်၏ လျှာဒါဏ်ကြောင့် နွဲ့တစ်ယောက် တကိုယ်လုံး တုန်ခါ ၍ နေရသည်။ စောက်ရည်တွေလည်း မရပ်မနားယိုစီးကျလာပြီး အိပ်ယာခင်းပေါ်တွင် အကွက်ကြီးပင် ဖြစ်ပေါ်၍လာရသည်။ လျှာက စောက်ဖုတ်ထဲကို ကလိပေးနေသလို လက်ချောင်းတွေကလည်း ဖင်ကြားထဲဝင်သွားပြီး စအိုဝကို ထိုးမွှေ၍ ပေးလိုက် သည်။ ကိုယ်ရောစိတ်ပါ အားစိုက်ခွန်စိုက်ဖြင့် လုပ်ပေးလိုက်တော့ နွဲ့မှာ (၂)ကြိမ်ပင် ပြီး၍ သွားရသည်။ သူမမှာ အတော်ပင် ပျော့၍နေပြီ။ 

ဆက်ပြီးတော့လည်း ကျွန်တော်က စောက်ခေါင်းထဲနဲ့ စောက်စေ့လေးတို့ကို အဆက်မပြတ် ဆက်ပြီး ယက်ပေး တော့ မကြာခင်မှာပင် နွဲ့တစ်ယောက် တတိယအကြိမ်မြောက် ပြီး၍သွားရသည်။ ဒီတစ်ကြိမ်တွင်တော့ မရွှေနွဲ့တစ်ယောက် ငယ်သံပါအောင် အော်ရင်း အရည်ဖြူဖြူတွေ ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့သည်။

" ကောင်းရဲ့လား...နွဲ့ရဲ့...."

" အင်း....ကောင်းတယ်...."

နှုတ်ခမ်း ပါးနားမှ ပေရေနေသော အရည်တွေကို သုတ်ရင်း မေးလိုက်သော ကျွန်တော့်အမေးကို မရွှေနွဲ့က မလှုပ်ရှား နိုင်သော အသံလေးဖြင့် ခပ်တိုးတိုးဖြေလိုက်သည်။

" ဒီလို...စောက်ဖုတ်ကို အယက်ခံဖူးလား...."

" တောက်တီးတောက်တဲ့....တခါမှ အယက်မခံဖူးဘူး...ဒါပထမဆုံးပဲ...."

နွဲ့က ကျွန်တော် သူမ၏ အရည်တွေကို လျှာနဲ့သိမ်းပြီး မြိုချလိုက်တာကို ကြည့်ရင်းက အံ့သြဟန်လေးနှင့် ပြောပြ၍ နေသည်။

" ကြိုက်ရဲ့လား...."

" ကြိုက်တယ်...ဒါမျိုးတွေကို ခင်မောင်ထူး ယူလာတဲ့ စာအုပ်တွေထဲမှာ တွေ့ဖူးတယ်...အပြင်မှာ တကယ် လုပ်မယ် မထင်ဘူး..."

" အခုတော့ တကယ်ဆိုတာ သိပြီ မဟုတ်လား..."

" အင်း...ဟုတ်တယ်...."

" စာအုပ်ထဲမှာ လီးစုပ်တဲ့ပုံရော မပါဘူးလား..."

" ပါတာပေါ့...ကောင်မတွေ လီးကို အားရပါးရကြီး ကိုင်ပြီး မရွံမရှာစုပ်နေလိုက်ကြတာ...."

" ကိုယ့်ကို စမ်းစုပ်ပေးပါလား...."

" အင်း...လှဲအိပ်လိုက်လေ...."

အခြားမိန်းမတွေဆိုရင် မူလဂျီလုပ်နေအုံးမှာဖြစ်ပြီး သူမကတော့ ဒီဖက်တွင် နှံ့နှံ့စပ်စပ် သိချင်ပုံပင်။

" ကြည့်...လုပ်ပြန်ပြီ...ပြောပေါ့...ဒီကချွတ်ပေးမှာပေါ့...အလကား အဝတ်တွေ ပစ္စလက္ခ လျှောက်လုပ်နေတယ်...."

" အချိန်မရှိဘူး နွဲ့ရဲ့...."

အချိန်မရှိပါဘူးဟုဆိုသော ကျွန်တော့် တကိုယ်လုံးကို နွဲ့သည်မိန်းမတို့၏ အိန္ဒြေကိုဘေးချိတ်ပြီး အချိန်ယူပြီး ကြည့် လို့နေသည်။

" ကြည့်လို့ သိပ်ကောင်းတာပဲ....ဒါပေမယ့် ဟိုဟာကြီးက...ကြောက်စရာကြီး...."

သူ့မေးဖျားလေး ထိုးပြလိုက်တဲ့ ကျွန်တော့်လီးက နဲနဲနှောနှောမဟုတ်ပါ။ သူမရဲ့ လက်တစ်ဖက်က လှမ်းပြီး ကိုင် လိုက်သည်။

" ဟယ်....ကြောက်စရာကြီး..."

မချင့်မရဲလေး ဆုတ်ညှစ်ရင်း ကြောက်စရာကြီးဟုသာ ဆိုနေပေမယ့် လီးကိုတော့ မက်မောစွာကြည့်၍ နေသည်။ သူမလို ရမက်ထန်သော မိန်းမတစ်ယောက် ချစ်ရလောက်အောင်လည်း လီးက တုတ်ခိုင်သည်၊ ကြီးသည်။ လီးလုံးပတ်က သူမလက်ကောက်ဝတ်လောက်ရှိပြီး အရှည်က (၇)လက်မကျော်သည်။ အခုဆို တောင်မတ်၍ တဆတ်ဆတ်ဖြင့် ရုန်းကန်၍ နေသည်။

" စုပ်ကြည့်လေ..."

" ကြောက်လို့...."

ပြောပြောဆိုဆို နှုတ်ခမ်းလေး အသာဟပြီး လီးကို ပါးစပ်ထဲသို့ သွင်းလိုက်ပါသည်။ ထိပ်ဖူးကြီးက သူမပါးစပ်ထဲမှာ ပြည့်ကြပ်သွားတာမို့ မျက်လုံးပြူးပြီး အသက်ကို လု၍ရှူနေရရှာသည်။ ပြီးတော့မှ တဖြေးဖြေး ကျင့်သားရသွားပြီး နုဖတ်နေ သော ဒစ်ဖျားလေးကို လျှာဖြင့် ကလိပေးရင်း ဒစ်တစ်ခုလုံးကို ငုံ၍ စုပ်နေပါတော့သည်။

တကယ်လုပ်ပြီဟေ့ဆိုပြန်တော့ နွဲ့သည် စိတ်ပါလက်ပါဖြင့် ထိမိလှသည်။ ကျွန်တော့်ကို ချစ်စိတ်ကြောင့် ကိုယ်စွမ်း ဉာဏ်စွမ်းရှိသမျှ ယုယတာဖြစ်မည်။ ကျွန်တော်ကလည်း သူမကို အကောင်းဆုံး စေတနာထား၍ လုပ်ပေးခဲ့သလိုပင်ဖြစ် သည်။ လီးကို အရင်းကကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင်နဲ့ အားရပါးရ စုပ်နေပုံကို ပြန်ပြီး ကျွန်တော်သူ့ကို သနားသွားမိသည်။ အေး ချမ်းလှသော ညမှာပင် သူမ၏ နဖူးတွင် ချွေးလေးတွေ စိုလို့နေရသည်။ ဖင်ကြားထဲတွင် တွဲကျနေသော ဂွေးအုကြီးကိုအသာ သူမလက်နဲ့ကိုင်ပြီး အုနှစ်လုံးကို လက်ထဲမှာ ဆုတ်နယ်ရင်း ကစား၍ နေသည်။ သိပ်ပင်မကြာလိုက်ဘူးဟု ထင်လိုက်ရသည်။ 

ကျွန်တော့်တကိုယ်လုံး တဖျင်းဖျင်းဖြစ်လာရပြီး လီးက ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ အစွမ်းကုန် တောင်သွားရာကနေ သုတ်ရည်တွေ က သူမပါးစပ်ထဲကို ပန်း၍ ထွက်သွားရတော့သည်။ နွဲ့သည် သူမ၏ ပါးစပ်နဲ့ ပြည့်လုနီးပါးမျှ ရှိနေသော သုတ်ရည်များကို ငုံ့ပြီး ထွေးထုတ်ဖို့လုပ်လိုက်ပါသည်။

“ အမလေး….မထွေးလိုက်ပါနဲ့ နွဲ့ရယ်…နှမျောစရာကြီး မြိုချလိုက်…”

ပြောပြောဆိုဆို ထွေးမထုတ်ဖြစ်အောင် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ပစ်လိုက်သည်။ သည်တော့မှ ပို၍ ဆိုးသွားရသည်။ ပျို့တက်လာသော သုတ်ရည်တွေက သူမပါးစပ်ထဲကနေ ကျွန်တော့် ပါးစပ်ထဲကို လျှံကျ၍လာသည်။ ငံကျိကျိ ညှီစို့စို့ အရသာကြောင့် ကျွန်တော် အီ၍ သွားရသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ကို နည်းနည်းချင်း ပါးစပ်ထဲ သွင်းပေးရင်း မြိုချစေသည်။ အတော်လေးပင် အချိန်ယူလိုက်ရလေသည်။

“ ကောင်းရဲ့လား….”

“ သွား….အတင်းမြိုခိုင်းပြီးတော့….”

“ ကိုယ်လဲ မြိုခဲ့တာပဲလေ….”

“ ဒါတော့ ဒါပေါ့…နည်းနည်းချင်းဆို ဟုတ်သေး…အခုဟာက အများကြီး…ပြီးတော့ ပြစ်ခဲနေတာပဲ…နွဲ့..ကြက်ဥ တောင် မကျက်တကျက်ဆို မကြိုက်ဘူး….”

“ နောက်ဆို ကြိုက်သွားမှာပါ…ကဲလာ…ဘေးမှာလှဲအိပ်လိုက်…ခဏနားပြီး အားဖြည့်လိုက်ကြရအောင်….”

နွဲ့က ကျွန်တော့် လက်မောင်းပေါ်တွင် လှဲအိပ်ရင်း သူမ၏ နို့အုံတွေနဲ့ ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ဘေးကို တိုးထိ၍ ပွတ်သပ် ပေးနေသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ လက်တဖက်ကလည်း ခပ်ပျော့ပျော့ဖြစ်နေသော လီးကို အသာအယာ ဂွင်းတိုက်၍ ပေးနေ သည်။ ငြိမ်သက်နေသော လီးသည် ဒေါသတကြီး ခေါင်းထောင်၍ ထလာပြန်သည်။ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထကာ သံချောင်းကြီး တစ်ချောင်းလို မာကြော၍လာရသည်။

“ ကိုချစ်ကို…လုပ်တော့လေ….ရပြီပဲ…”

နွဲ့က မှေးပြီးငြိမ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို လီးကနေ ကိုင်လှုပ်ပြီး ခပ်ဆတ်ဆတ် ပြောလိုက်သည်။ သူမခမျာ အရမ်းခံချင်နေပြီ ထင်ပါသည်။

“ ကောင်းကောင်း ခံချင်သလား…”

“ အင်း…”

“ ဒါဆို နေအုံး….”

ပြောပြောဆိုဆို ကျွန်တော်က တောင်နေသော လီးတရမ်းရမ်းဖြင့် အိမ်ရှေ့ဖက်ဆီသို့ လျှောက်သွားပြီး ခွေးခြေပုလေးတစ်လုံးကို ယူ၍လာသည်။ ပြီးတော့ အခန်းအလယ်မီးရောင်တဲ့တဲ့မှာချပြီး စောင်ခေါက်တစ်ခုကို ယူ၍ ခွေးခြေပေါ်နေသားတကျတင်၍ ထားလိုက်သည်။

“ ကဲ….လာ ဒီကို…”

“ ဟင်…ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ….”

“ ဒီခုံလေးပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး ပက်လက်လှန်ချလိုက်….”

နွဲ့ကပြောသည့်အတိုင်းပင် ချက်ချင်းထ၍ လုပ်လိုက်တော့ မနွဲ့တစ်ယောက် ကော့ကော့ကားကားကြီး ဖြစ်၍ နေသည်။

“ ပေါင်ကားပြီး ဒူးကွေးလိုက်….ဟုတ်ပြီ…သေချာဟန်ချက်ညီအောင် ခြေထောက်တွေနဲ့ ကြမ်းပြင်ကို ထောက်ထား….”

နွဲ့နွဲ့တင်သည် ခါးစပ်နှင့် တင်ပါးကြီးက ခုံလေးပေါ်တွင်ရောက်၍နေပြီး ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းက ကြမ်းပြင်မှာ အောက်ပိုင်းကလည်း ဒူးထောင်ပေါင်ကားပြီး ခြေဖဝါးတွေက ကြမ်းပြင်ကို ချ၍ထားသည်။ သူမမှာ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးကို ထိန်းထားရသဖြင့် တဆတ်ဆတ် တုန်၍နေသည်။ ကျွန်တော်သည် အသင့်ဖြဲထားသော သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ဝင်လိုက်ပြီး စိနေသော စောက်ဖုတ်လေးကို လက်ဖြင့် အသာအယာဖြဲလိုက်ပြီး ဒစ်ဖျားဖြင့် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတစ်လျှောက် ပွတ်သပ်ပေးရင်း သူမကို စိတ်တွေ ထသထက်ထလာအောင် နှိုးဆွ၍ ပေးနေသည်။

“ အို…လုပ်ပြန်ပြီ ကိုချစ်ကိုကလဲ…ထိုးသာ သွင်းလိုက်စမ်းပါ…ဒီမှာက သေတော့မယ်….အင်း…ကျွတ်….ကျွတ်….”

တိုးလို့တန်းလန်း အနေအထားက တစ်မျိုး စိတ်ထဲမှာ မရိုးမရွထကြွမှုက တစ်မျိုးကြောင့် နွဲ့သည် မချင့်မရဲသံဖြင့်ပြောလိုက်သည်။

“ ပြွတ်….ဗြစ်…အ….အား…ဖြေး..ဖြေး...”

“ အခုနကတော့ လိုးပါတော့ဆို….”

“ လိုးတာတော့ လိုးရမှာပေါ့…ဒါပေမယ့် အတင်းထိုးထည့်ရင် စောက်ဖုတ်ကွဲသွားမှာပေါ့ ကိုချစ်ကိုရယ်…ချော့..ချော့သွင်း….”

ပေါင်ကိုထပ်ဖြဲရင်း အဝင်ချောအောင် လုပ်ပေးလိုက်သည်။ သို့ရာတွင် ဧရာမလီးချောင်းကြီးက စောက်ခေါင်းထဲသို့မဆန့်မပြဲဝင်နေရရှာသည်။ ကျွန်တော်လည်း သူမကို သနားလာသဖြင့် သူမ၏ နို့တွေကို ကိုင်ရင်း စိတ်ကြွအောင် ကစား၍ပေးနေမိသည်။ ကျွန်တော့်လီးကြီးကလည်း လက်နဲ့အတင်း ညှစ်ညှစ်ထားသလို ခံနေရသည်။ နည်းနည်းကြာတော့မှ သူမ၏စောက်ပတ်ကြွက်သားလေးများ တဖြေးဖြေး ပြေလျှော့၍ကျလာသည်။

“ ပြွတ်….ဗြစ်….အ…ဗြစ်…အား….နာတယ်….ဗြစ်…ဗြစ်…အား….အား…..ဗြစ်…ဒုတ်….အား….အမေ့….သေပါပြီ…ချစ်ကိုရယ်….အတင်းဆောင့်လိုးရသလား….ကျွတ်…ကျွတ်….စောက်ဖုတ်တော့ ကွဲပါပြီ….ကျွတ်….ကျွတ်….”

မျက်ဝန်းမှာ မျက်ရည်တွေ အဝိုင်းသားနဲ့ မနွဲ့တစ်ယောက် သနားစရာပင်။ ဒါပေမယ့် လီးတစ်ခုလုံး ပြုတ်တူနဲ့ ညှပ်ခံ ထားရသလိုဖြစ်နေသော ကျွန်တော်က ပိုပြီး သနားစရာကောင်းတာပေါ့…။ ထို့ကြောင့် သူမ၏ ခါးကို ဖက်ညှစ်ပြီး ဆုတ်ကိုင်ကာ လီးကို အငြိမ်မထားဘဲ စောက်ခေါင်းထဲသို့ အသွင်း အထုတ် လုပ်၍ပေးသည်။ စောက်ပတ် အတွင်းသားနဲ့ လီးအရေပြား က ကပ်နေတာမို့ လီးဟာ အပြင်ကို မထွက်ဘဲ အရေပြားအတွင်းဖက်က လီးချောင်းကသာ ဝင်ချည် ထွက်ချည်ဖြစ်၍နေ သည်။ ဒီတော့မှ မရွှေချောက အရသာတွေ့၍ လာပုံရသည်။

“ အိုး….အိုး…အား….အား….ကောင်းတယ်….ချစ်ကိုရယ်….သိပ်ကောင်းတာပဲ….လီးကြီးနဲ့ လိုးတော့….ရပြီ….ခပ်နာ နာလေး ဆောင့်လိုးတော့နော်….ဆောင့်….ဆောင့်….ဆောင့်ထည့်လိုက်စမ်းပါ….ဟင်း….”

နွဲ့နွဲ့တင်သည် အသက်အရွယ် အဆင့်အတန်း ရုပ်ရည်နဲ့မလိုက်အောင် နှာထန်လှပြီး တဏှာစကားတွေကို တတွတ် တွတ် ရွတ်ချင်နေသူပါ။ ဒီတော့ ကျွန်တော်လည်း မညှာတော့ပါဘူး။ ကျွန်တော် မညှာတာကို သူမက ဂရုမစိုက်ချင်ဘဲ သဘောတောင်ကျနေပါဦးမည်။ အရသာတွေ့နေပြီကိုး….။ ကျားကန်ပြီး ထောက်မထားသော သူမ၏ ခြေထောက်တွေကို မပြီး မိုးပေါ်မြှောက်လိုက်ပါတယ်။ သူမပေါင်နဲ့ ကျွန်တော့်ခါး လွတ်သွားတာနဲ့ လီးဟာ စောက်ခေါင်းထဲကို တဆုံးဝင်သွားပါပြီ။

“ ပြွတ်…အင့်….အား….ကောင်းတယ်…ချစ်ကို ရယ်….သိပ်ကောင်းတာပဲ…..”

အခုထိကောင်းနေသေးသော နွဲ့၏ ခြေထောက်များကို ပုခုံးပေါ်ထမ်းတင်ပြီး ရှေ့ကို ငိုက်ချလိုက်ပါတယ်။

“ အား….သေပြီ…သေပြီ….အား….”

ခါးအောက်မှာ ခွေးခြေပုလေးခံထားလို့ နွဲ့တစ်ယောက် လီးရဲ့ဆောင့်ချက်တိုင်းကို မရှောင်နိုင် မလွှဲနိုင် ရက်ရက်စက် စက်ကို ခံနေရပါတယ်။

“ ကဲ….ကဲ….ကဲ….ပြွတ်…စွပ်…ဒုတ်…အင့်….အမေ့…..”

အခုမှ နွဲ့တစ်ယောက် အလိုးခံတဲ့ အရသာကို တွေ့သွားပါပြီ။ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြီး လက်က ကြမ်းပြင်ကို ကုတ်ခြစ် ရင်း ခေါင်းကို ဘယ်ညာ ခါယမ်း၍နေသည်။ သူမ၏ ပေါင်အတွင်းသားများသည် တဆတ်ဆတ်ခါ၍နေသလို နို့အုံတွေလည်းပြုတ်ထွက်မတတ် လှုပ်ရမ်း၍နေသည်။ ပြင်းထန်သော ဆောင့်ချက်များကြောင့် သူမသည် ဗရမ်းဗတာအော်၍ နေရသည်။

စောက်ခေါင်းထဲက ချောအိအိ အသားမျှင်များသည် လီးကို စုပ်ယူ၍နေကြသည်။ လှိုင်းတွန့်လိုရစ်ပတ်စုပ်ယူနေသော စောက် ပတ်ကြောင့် ကျွန်တော်၏ လီးသည် အရသာသိပ်ပြီးတွေ့နေရပါသည်။

“ ပြွတ်….ဖတ်….ဒုတ်…..အား….အားရပါးရသာလိုး…နွဲ့...ခံနိုင်ပြီ….အင့်….အင့်….”

စွဲမက်စရာ နှုတ်ခမ်းလေးတွေမှ တောင်းတတဲ့စကားကြောင့် နွဲ့၏ခါးကို လှမ်း၍ကိုင်ပြီး အသားကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်မိ သည်။ ဆောင့်အားကြောင့် စောက်ဖုတ်ပါအထဲကို ကျွံဝင်သွားသလား အောက်မေ့ရသည်။ ဂွေးအုတွေပင် အပြင်နှုတ်ခမ်း ကြား ညှပ်ညှပ်သွားရသည်။

“ ဆောင့်ပေး ချစ်ကို….ဆောင့်ပေး….နွဲ့…ပြီးတော့မယ်….”

ပြောရင်းမှ နွဲ့တစ်ယောက် အကြောတွေဆွဲပြီး တွန့်လိမ်ကာ မျက်ခွံများပါ လန်၍ သွားရသည်။ စောက်ဖုတ်ကလည်း လီးကို မတရားဆွဲယူ၍နေသည်။ ပြီး ဗြုံးဆို ပြေလျှော့သွားပြီး စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံး စောက်ရည်တွေ အိုင်ထွန်းနေတော့ သည်။ ကျွန်တော်လည်း ရွှဲနေသော စောက်ခေါင်းထဲကို ဆယ်ချက်လောက် ဆက်ဆောင့်လိုက်တာနဲ့ စောက်ပတ်ရဲ့ စုပ်အား ကို မခံနိုင်ဘဲ သားအိမ်နံရံကို သုတ်ရည်များဖြင့် တဖြန်းဖြန်းပန်း၍ ပြီးသွားရပါတော့သည်။ ပျော့ခွေနေသော နွဲ့ကို အသာပွေ့ ယူ၍ အိပ်ယာပေါ်သို့ သိပ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်ကလည်း သူမဘေးမှာ ဝင်၍ လှဲအိပ်လိုက်သည်။

“ ကောင်းလိုက်တာ ချစ်ကိုရယ်….တစ်သက်တာပဲ….”

ခပ်ညီးညီးလေး ပြောလိုက်ပြီး တဒင်္ဂ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်နေပြီးတော့မှ ကျွန်တော့်ပါးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်း လိုက်သည်။ ဒီတခါတော့ ကျွန်တော့်တို့ အတန်ကြာအောင် နားလိုက်ကြသည်။ အမှတ်မရှိဘဲ ထန်လွန်းလှတဲ့ နွဲ့သည် လီးကို ကိုင်ပြီး ဆွနေပြန်ပါသည်။

“ ချစ်ကို….ဒီတခါ နွဲ့ လုပ်မယ်နော်…..”

မရွှေနွဲ့က ပြောပြောဆိုဆို သူမ စောက်ဖုတ်ကို ကျွန်တော့် ပုဆိုးနဲ့ သုတ်၍နေသည်။ စောက်ဖုတ်ကွဲသွားလို့ သွေး ထွက်နေတာ တွေ့ပေမယ့်လည်း သူမမှာ မဖြုံပါ။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့် ပေါင်ပေါ်မှ နွဲ့က ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်သည်။ လီး ကို လက်တစ်ဖက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး ကျန်သော လက်တစ်ဖက်က သူမစောက်ဖုတ်ကို သူမဘာသာ ဟလိုက်သည်။ 

နီရဲပြောင် တင်းနေသော ဒစ်ကို သူမ၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ထိပ်မှာ ကျင်ဟန်မရှိချေ။ အံကြိတ်ပြီး အားနဲ့ တအားဖိ သွင်းလို့ နေသည်။ သူမစောက်ဖုတ်သည်လည်း ဒစ်ကြီးနဲ့အတူ အထဲကို ကျွံ၍ဝင်သွားသည်။ ရုတ်တရက် ကြည့်လျှင် အပေါက်မရှိသော ခွကြားကို အတင်းထိုးဖောက်နေသလိုပင်ဖြစ်သည်။

“ ပြွတ်….ဒုတ်….အင့်….အား…..”

နောက်ဆုံးတော့ လီးသည် စောက်ခေါင်းထဲသို့ အတင်းတိုး၍ အဆုံးထိဝင်သွားသည်။ ထိုအခါတွင်တော့ မရွှေနွဲ့သည် သူမ၏ စိတ်ကြိုက် ဆောင့်ပါလေတော့သည်။ နို့တွေကလည်း လုံးကနဲ လုံးကနဲ အထက်အောက် ခုန်၍နေသည်။ မြင်ရတာ ရမက်ကြွစရာ ကောင်းလှသည်။

“ အင့်…အင့်….အား….ရှီး…ရှီး….ကျွတ်….ကျွတ်….အိုး….အား….ပြွတ်….အိုး….ဘွပ်….ဗြစ်…ဗြစ်…အိုး….အိုး….အား.….အီး….အင့်….အား….”

နွဲ့သည် သူမ၏ စိတ်ထဲတွင် ရှိသလို အစွမ်းကုန်ဆောင့်လိုးနေသလို ကျွန်တော်ကလည်း အောက်ကနေ ကော့၍ ပင့် တင်ပေးနေသည်။ နောက်ဆုံးတော့ အပြင်းထန်ဆုံး စုပ်ယူလိုက်တဲ့ သူမရဲ့ စောက်ဖုတ်အင်အားကို မခံနိုင်တော့ဘဲ ကျွန်တော်၏ လီးမှ သုတ်ရည်တွေရော သေးတွေပါ သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲကို ပန်းထည့်လိုက်မိသည်။ ချက်ချင်း မသေသေး တဲ့ လီးကို နောက်ဆုံးခွန်အားနဲ့ အစွမ်းကုန်ဆောင့်လိုးရင်း နွဲ့၏ စောက်ခေါင်းထဲမှလည်း ဖြူပြစ်ပြစ် အရည်များ ပန်းထွက်ကျ လာရင်း နွဲ့သည် ကျွန်တော်၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်၍ ကျလာသည်။ ကျွန်တော်က ယုယုယယလေး ဖက်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း အနမ်းတစ်ချက် နမ်းပေးလိုက်သည်။ ဒီအခိုက်မှာပင် နွဲ့နွဲ့တင်သည် သူမ၏ မျက်လုံးလေး နှစ်လုံးကို မဖွင့်ချင် ဖွင့်ချင် ခပ်ဟဟလေးဖွင့်ကာ ကျွန်တော့် မျက်နှာကို လှန်ကြည့်လိုက်ရင်း…

“ တအားဖက်ထားစမ်းပါ….ချစ်ကိုရယ်….” 

ဟုပြောရင်း သူမ၏ မျက်တောင်ကော့ကြီးများသည် မှေးစင်း၍ ကျသွား ရှာပါလေတော့သည်။



...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................ 

ပြီးပါပြီ။