Configure Page List

Monday, October 12, 2009

မျောက်နှစ်ပါးသွား (စ/ဆုံး)

မျောက်နှစ်ပါးသွား (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ။

တိုးအောင်နှင့် ဖိုးကျော်တို့ ရွာအရှေ့ထိပ် ညောင်ပင်ကြီးအောက်တွင် နွားကျောင်းရင်း မကြာခင်က ဖြစ်ပွားသွားသော ကာမအဓိကရုဏ်း အကြောင်းကို မြိန်ရေယှက်ရေ ပြောနေကြသည်။ သူတို့အသက်တွေက အခုမှ ၁၅ နှစ်ကျော်လို့ ၁၆ နှစ်ထဲဝင်ကာစ ရှိကြသေးသည်။ လူပျိုကလေးတွေ ဖြစ်ကြသည်နှင့်အညီ ညညဆိုလျှင် ရွာထဲက လင်မယားတွေကို ချောင်းတတ်နေကြပြီ။နောက် လူပျိုပေါက်တို့ထုံးစံအတိုင်း သူတို့ငယ်ပါကို သူတို့လက်နှင့် ထုတတ်နေပြီ။

“ အေးကွာ… အဲဒီညက သာဂိပြောပြတဲ့ အဖြစ်အပျက်က တကယ့်ကို သဲထိတ်ရင်ဖိုပဲဟေ့…”

တိုးအောင်က မဝင်းခင်တို့ မှောင်ရိပ်ခိုဇာတ်လမ်းကို အားရပါးရ ပြောနေ၏။

“ နေစမ်းပါဦးကွ.. အဲဒီညက မဝင်းခင်ယောက်ျား ကိုဘတုတ်ကြီး မရှိလို့လား..”

“ ဟား…ရှိတာပေါ့ကွာ…ကိုဘတုတ်နဲ့ ကိုသန်းဌေးတို့ အတူတူ အရက်သောက်နေကြတာတဲ့…မောင်ရေ့..။ ကိုဘတုတ်က မင်းသိတဲ့အတိုင်းပဲလေ.. အလကားရ ရေအသေသောက်ဆိုတဲ့လူကြီးလေကွာ…ဒီတော့ အကြံသမား ကိုသန်းဌေးက အရက်မူးအောင်တိုက်ပြီး မဝင်းခင်ကြီးနဲ့  ‘မျောက် နှစ်ပါးသွား’  ခင်းကြတာပေါ့ကွာ…ဟား ဟား….”

“ အေး…အဲဒါတော့ ဟုတ်ပါပြီ…ဘယ်လိုလုပ် ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်သွားရတာလဲ”

ဖိုးကျော်က အသေအချာသိချင်၍ စစ်စစ်ပေါက်ပေါက် မေးနေခြင်း ဖြစ်သည်။

“ အေး……ဒီလိုတဲ့ကွ…….”

“ ရော့..ချစမ်းပါ..ဘတုတ်ရာ…ဒီနေ့ ၂ လုံး ၅၀၀ ဘိုး ပေါက်ထားတာကွ.. ဟဲ ဟဲ…ဒီတော့ ကိုယ့်လူကြီး ကြိုက်သလောက် တွယ်စမ်းကွာ..”

“ အေ့…အေ့.ထည့်ကွာ…အေ့.ဝင်းခင်…ခရမ်းချဉ်သီး နောက်တစ်ပွဲ သွားသုတ်ပေးစမ်း…ငရုပ်သီး စပ်စပ်နဲ့ သုတ်ခဲ့..”

ကိုဘတုတ် မျက်လုံးများက မှေးစင်းနေပြီး ခေါင်းလည်း ငိုက်စိုက်ကျနေပြီ။ သို့တိုင်…အရက်ခွက်ကို ကိုသန်းဌေးထံ ထိုးပေးလိုက်ပြီး သူ့မိန်းမကို ခရမ်းချဉ်သီး သုတ်ခိုင်းလိုက်၏။

မကြာခင်မှာပင် မဝင်းခင်က ခရမ်းချဉ်သီးသုတ် ပန်းကန် ယူလာသည်။ သူတို့ အရက်သောက်နေသည့်နေရာက အိမ်ရှေ့မျက်နှာစာရှိ ကွပ်ပြစ်ပေါ်မှာဖြစ်သည်။အိမ်အောက်ထပ်တွင် ထွန်းထားသော လသာ မှန်အိမ်အလင်းရောင်က ထိုကွပ်ပြစ်ပေါ်သို့ ခပ်ရေးရေး ခပ်ပျပျလေးသာ ဖြန့်ကျက်ထားသည်ဖြစ်ရာ.. အရက်ပုလင်း ..အရက်ခွက် မြင်နိုင်ရုံသာ အလင်းရောင်ရှိသည်။

“ အင့်…ခရမ်းချဉ်သီး သုတ်……”

မဝင်းခင်က သူတို့နှစ်ယောက်ကြားတွင် ခရမ်းချဉ်သီးသုတ်ပန်းကန် ချပေးလိုက်၏။ မဝင်းခင်မှာ သူတို့နှစ်ယောက်ကြားတွင် ရပ်လျက်အနေအထား ဖြစ်၏။

“ ကိုဘတုတ်..သိပ်များနေမယ် နော်…”

“ အေ့..အေ့…..အဲ့..မီးမကလဲ..ကွာ..ရပါတယ်….ဟား ဟား..ဒီကောင်ကြီး ၂ လုံး ၅ဝဝဘိုးပေါက်လို့ တဲ့ကွာ…အေ့…အင့်..ထည့်အုံးကွာ…..”

ကိုဘတုတ်မှာ မိန်းမကိုပင် ပီပီသသ မခေါ်နိုင်တော့ဘဲ မီးမ ဟု အသံထွက်နေ၏။ ပြီးတော့ သူ့ခွက်ကို အရက်ထပ်ထည့်ရန် ထိုးပေးလိုက်သည်။

“ အံမယ်…ဟုတ်လား..ကိုသန်းဌေးကြည့်စမ်း..ကြည့်စမ်း…သူ့လူကျ အရက်တိုက်တယ်..၊ ကျုပ်တို့ကျ ဘာမှ မကျွေးဘူး…”

မဝင်းခင်က ထိုသို့ပြောရင်း ကိုသန်းဌေးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ကွပ်ပြစ်ပေါ်သို့ တင်ပလွှဲဝင်ထိုင်လိုက်၏။  ကိုသန်းဌေးက ကိုဘတုတ်အခြေအနေကို အကဲခတ်လိုက်သည်။ ကိုဘတုတ်တစ်ယောက် ခေါင်းမထောင်နိုင်တော့..။

“ အေးပါ…ကျွေးမှာပေါ့ဟ…နင်ကလဲ…”

“ အို…မရဘူး..မရဘူး…ကျွေး…ကျွေး…အခု ကျွေး…..”

မဝင်းခင်က ကိုသန်းဌေး ဘေးထိုးအိတ်ထဲသို့ လှမ်းနှိုက်သည်။ ကိုသန်းဌေးကလည် းအနှိုက်ခံလိုက်သည်။ မဝင်းခင်က ကိုသန်းဌေးဘေးထိုးအိတ်ထဲသို့ ပိုက်ဆံနှိုက်နေစဉ် ကိုသန်းဌေးလက်ကလည်း မဝင်းခင် နို့ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ဖြစ်နေ၏။ မဝင်းခင်က ဘာမှမပြောဘဲ ငြိမ်ခံနေသည်။  အတွင်းခံ မဝတ်ထားသဖြင့် တင်းအိနေသော နို့အုံဖောင်းဖောင်းကြီးကို ထိထိမိမိ ဆုတ်ချေပေးလိုက်သည်။

“ ဟင်…ဘယ်မလဲ..တော့ပိုက်ဆံက….”

မဝင်းခင်က သူ့နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အဆုတ်အဆွဲ အပွတ်အသပ် ခံနေလျက်ကပင် ပြာနှမ်းနှမ်း အက်တက်တက် အသံဖြင့် မေးလိုက်၏။

“ အာ…ရှိပါတယ်…ဟ…ဒီမယ်…ဒီမယ်….”

ကိုသန်းဌေးကလည်း နို့အုံကြီးကို ဆုတ်ချေပေးလျက်ကပင် အရက်နှင့် ရမ္မက် ရောထွေးနေသော အသံကြီးနှင့် ပြော၏။

“ အေ့…အေ့…ဟဲဟဲ..ငါ့မိန်းမကတော့ကွာ…ဇွတ်….ဆိုမှ…ဇွတ်…ပဲ…ဟဲ ဟဲ…”

ကိုဘတုတ်တစ်ယောက် သူ့မိန်းမက ကိုသန်းဌေးအိတ်ထဲ ပိုက်ဆံဇွတ်နှိုက်နေသည်ကို တဟဲဟဲ သဘောကျနေ၏။ မဝင်းခင်ကျောပြင်က ကွယ်ထားသဖြင့် သူ့မိန်းမနို့ကို ကိုသန်းဌေးက ဆုတ်ချေနေသည်ကို လုံးဝမသိ။ အရက်အရှိန်ကလည်း အရမ်းတက်နေပြီမို့ သူ့မျက်စိအမြင်အားမှာ မှုန်ဝါးလျက် ရှိနေပါတော့သည်။

ကိုသန်းဌေးတစ်ယောက် ဤမျှဆိုလျှင် မဝင်းခင် စောက်ဖုတ်ကို ဖော်လို့ရပြီဖြစ်ကြောင်း ကောင်းကောင်းကြီး သဘောပေါက်သွားပြီ..။

.............................................................................................................

ယောက်ျားတို့သည် မိန်းမများကို အထင်မကြီးကြပေ။ အတွေ့အကြုံအရ များသောအားဖြင့် အထင်ကြီးစရာအကြောင်းများ နည်းပါးခဲ့ပေရာ အထင်မကြီးကြသည်မှာ အတော်အတန် သဘာဝကျသည်ဟု တွေးခေါ်ရမည် ဖြစ်သည်။

ယောက်ျားတို့က မိန်းမများအပေါ် အထင်မကြီးကြသကဲ့သို့ မိန်းမများကလည်း ယောက်ျားတို့ အထင်ကြီးအောင် မနေနိုင်ကြ။ မနေတတ်ကြပေ။ အရိပ်ပြလျှင် အကောင်ထင်သည့်ပမာ တစ်စုံတစ်ရာ လှုပ်ရှားပြလျှင်ပင် ယိုင်ချင်လာကြသည်။ ယုံချင်လာကြသည်။ သဘောတူလိုက်ချင်ကြသည်။ ဘာရယ် မဟုတ်ကြ။

ယောက်ျားဆိုသော သကောင့်သားကလည်း  အကွက်ချောင်းနေကြသူများ ပီပီ ပိုင်ကွက်တွေ့သည်နှင့် ဇက်ကို အပိုင်ကိုင်လိုက်လေတော့သည်။ မိန်းမများအကြောင်းကို မပြတ်လေ့လာနေခဲ့ကြသူများပီပီ မိန်းမများနှင့် ပတ်သက်လျှင် သူတို့အဖို့ အခက်အခဲ သိပ်မရှိလှပေ။ ထင်သည့်အတိုင်း မှန်သည်ကများသည်။ မှန်းခြေလည်း ပေါက်ကြသည်။ အတွေ့အကြုံ စုံလင်သောအခါ ယောကျ်ားတို့အဖို့ မိန်းမသည် အဆန်းမဟုတ်တော့..။

“ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ယောက်ျားရဲ့အကြောင်း”  စာမျက်နှာ ၁၃၀၊ ၁၃၁၊ စာကြောင်းရေ ၈ မှ ၁၃ အထိ…..။

မဝင်းခင် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုတ်ချေပေးနေရာမှ ရပ်လိုက်ပြီး ကိုသန်းဌေးလက်က ခပ်ဟဟ ထိုင်ထားသော ပေါင်ကြားသို့ ရောက်သွားသည်။

သူ့နှုတ်ကမူ……….

“ နေစမ်းပါအုံးဟ…ပိုက်ဆံက ဒီမယ်…နင်က ဘာစားချင်တာတုန်း…”

ကိုသန်းဌေးက ပုဆိုးကြားတွင် လိပ်ထားသော တစ်ထောင်တန် ၂ ရွက်ကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး…

“ ရော့….ရော့…နင့်အတွက် မုန့်ဘိုး တစ်ထောင်…ဒီတစ်ထောင်က အရက်တစ်လုံးနဲ့ အာလူးကြော် ဝယ်ခဲ့…”

လက်တစ်ဖက်က ပိုက်ဆံပေး၊ ကျန်လက်တစ်ဖက်က မဝင်းခင် စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကုတ်ထည့်လိုက်သည်။

“ အယ်…ပွတာပဲ…အဟင်းဟင်း…အရက်က ဘယ်ဆိုင်က ဝယ်ခဲ့ရမှာလဲ…”

“ နှင်းမြိုင်တို့ ဆိုင်က ဝယ်ခဲ့လေဟာ…”

ရွာမှာ ဆန်ဆီဆား ငရုပ်ကြက်သွန်ကစ၍ အရက်ပါ ရနိုင်သော ကုန်စုံဆိုင်ကြီး နှစ်ဆိုင်ရှိသည်။ အရက်ချည်းသက်သက်ရောင်းသော ဆိုင်လည်း ရှိသည်။ သို့သော် ထိုအရက်ဆိုင်က ဘီအီးတစ်မျိုးသာ ရောင်း၏။ ကုန်စုံဆိုင်မှာတော့ အရက်မျိုးစုံရ၏။ မဝင်းခင် အရက်ဝယ်ထွက်သွားပြီးနောက် ကိုဘတုတ်တစ်ယောက် ကွပ်ပြစ်ပေါ်တွင် ပက်လက်ကားယားကြီး အိပ်ချလိုက်ပါတော့သည်။

ကိုသန်းဌေး ကျားပြုံးပြုံးနေသည်ကို ကိုဘတုတ် လုံးဝမသိတော့..။ အရက်ကလည်း အတော်များနေပြီမို့ အသိစိတ်လည်း ကင်းကွာသွားပြီ…။

“ ဟာ…ဟေ့…ဘတုတ်…ဘတုတ်….”

ကိုသန်းဌေးက သေချာသထက် သေချာအောင် လှုပ်ခေါ်ကြည့်သော်လည်း မေ့လျော့ခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်သော သေရည်သေရက် ပင်လယ်ထဲတွင် နစ်မြုပ်သွားပါတော့သည်။

..................................................................................................................

“ နှင်းမြိုင်ရေ…အရက်တစ်လုံး ပေးပါဦးဟေ့…”

မနှင်းမြိုင်တစ်ယောက် ဆိုင်သိမ်းခါနီးမို့ ပိုက်ဆံတွေ ငုံ့ရေတွက်နေစဉ် ဗြုန်းခနဲ ပေါ်လာသော မဝင်းခင်အသံကြောင့်…

“ အမလေး…လန့်သွားတာပဲ…မဝင်းခင်ရယ်…ဟင်း ဟင်း…ကဲ ပြော..ဘာအရက်ယူမှာလဲ..”

“ အဲ..အဲ…ဘာ…ဘာတဲ့..သိပါဘူးဟယ်…နင့်အစ်ကို ခါတိုင်းသောက်တဲ့ဟာ..ပဲ..”

“ အော်…အင်း..အင်း..သိပြီ..သိပြီ…မေမြို့ဝိုင်..”

“ အေး..ဟုတ်တယ်…ဟုတ်တယ်…အဲဒါ…၊ အာလူးကြော် သုံးထုတ်ပါပေးအေ…”

ထိုစဉ် ဖိုးတာနှင့် သာဂိတို့ ရောက်လာ၏။ ဖိုးတာ ၊ သာဂိ၊ တိုးအောင်၊ ဖိုးကျော်တို့မှာ အိမ်ချင်းဝေးသည့်တိုင် အလွန်ခင်မင် ရင်းနှီးကြသော ကျောင်းနေဖက် သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်ကြသည်။ သက်တူရွယ်တူ လူပျိုပေါက်ကလေးတွေမို့ လူပျိုသိုး ပိုးကြွနေသူများ ဖြစ်၏။

“ ဟာ…မဝင်းခင်ကြီး မိုးချုပ်လှပြီ…”

“ အေး ဟဲ့..နင်တို့ကရော… ဘာလာဝယ်တာလဲ…”

“ လက်ဖက်သုတ် လာဝယ်တာပါ ဗျာ..“

သာဂိက အရက်ဝယ်တာ မသိစေချင်၍ မနှင်းမြိုင်ကို မျက်စိတစ်ဖက် မှိတ်ပြရင်း ပြော၏။ ဖိုးတာကမူ ဘက္ထရီမီးရောင်အောက်တွင် အတွင်းခံဘော်လီမပါသဖြင့် ထင်းထင်းကြီး ပေါ်လွင်နေသော မဝင်းခင်၏ မို့မို့တင်းတင်း နို့ကြီးနှစ်လုံးကို နွားသိုးကြိုးပြတ် မျက်လုံးအစုံဖြင့် စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေသည်။ မဝင်းခင်တစ်ယောက် အရက်ပုလင်းနှင့် အာလူးကြော်ထုတ်ယူပြီး ထွက်သွား၏။ ဒီတော့မှ ဖိုးတာက…

“ ကျွန်တော်တို့လဲ..မေမြို့ဝိုင် နှစ်လုံးပေးဗျို့…”

သာဂိနှင့် ဖိုးတာတို့လည်း အရက်ပုလင်းတစ်လုံးစီ ဆွဲကာ ထွက်လာကြသည်။လမ်းဖက်ရောက်သောအခါ သာဂိက …

“ ဟေ့ကောင်…ဖိုးတာ..တို့ မဝင်းခင်ကြီးနောက် လိုက်ချောင်းရအောင်။ ကိုဘတုတ်ကြီး အရက်သောက်ပြီး သူ့မိန်းမကို အသားကုန် ဆော်တော့မှာကွ.. မဝင်းခင် အရက်လာဝယ်တုန်းက ငါ အသေအချာ ကြည့်လိုက်တာ အတွင်းခံ ဘော်လီမပါဘူး မောင်..၊ နို့ကြီးနှစ်လုံးက တင်းမို့ချွန်ဖောင်းနေတာဘဲ…ဟီး..ဟီး…ပြောရင်းဆိုရင်း…ဘော်ဒါတောင် မတ်လာပြီ ဟေ့…လာကွာ..သွားချောင်းရအောင်…”

လူပျိုသိုးနှစ်ကောင်မှာ မဝင်းခင် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကြည့်၍ လီးတောင်နေကြ၏။

“ ဒီပုလင်းတွေက ဘယ်လိုလုပ်မှာတုန်း…”

“ ဒီလိုလုပ်ကွာ..မင်းအိမ်ဝင်ထားမယ်.. နည်းနည်းပါးပါး သောက်ပြီး လိုက်ချောင်းရအောင်…”

“ အေး..အေး…. အဲဒါကောင်းတယ်..”

ဖိုးတာတို့အိမ်နှင့် မဝင်းခင်တို့အိမ်မှာ နှစ်အိမ်ကျော်မို့ အနီးကလေး ဖြစ်၏။ တောရွာဖြစ်သည့်အတွက် လသာပင်၊ အဝေရာပင်လောက်သာ ခြံစည်းရိုးအဖြစ် စိုက်ပျိုးထားလေ့ ရှိရာ အိမ်ဝင်းထဲ ဝင်ဖို့ ခဲခဲယဉ်းယဉ်း မရှိလှ..။

........................................................................................................

ကိုဘတုတ် အိပ်ပျော်သွားပြီး မကြာခင်မှာပင် ကိုသန်းဌေးတစ်ယောက် အိမ်ခေါင်းရင်းရှိ အဖီအောက်က ခုံရှည်ပေါ်တွင် ကျောဆန့်ရင်း မဝင်းခင်အလာကို စောင့်နေ၏။ ကာလနာ ဘတုတ်ကတော့ ဆင်လိုးတောင် နိုးမည့်ပုံ မရှိတော့..။

ခေါင်းရင်းအဖီက လုံလုံခြုံခြုံ ကားထားသည့်အတွက် အန္တရာယ်ကင်းသည်။ ကိုသန်းဌေးတစ်ယောက် မဝင်းခင်ကို တွယ်ချင်နေသည်မှာ ကြာပြီ။ အခွင့်မသာသေး၍ ကျားချောင်းချောင်းနေခြင်း ဖြစ်၏။

ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် ဒီနေ့ ၅၀၀ ဖိုးပေါက်သည်။ ထို့ကြောင့် ကိုဘတုတ်ကို အရက်အဝတိုက်ပြီး မှောက်သွားပြီဆိုမှ သူ့မိန်းမကို ဆော်ရန် စိတ်ကူးပြီး လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်၏။ သို့သော် အထာကြည့်ရအုံးမည်..။

မဝင်းခင်ပုံစံက တဏှာရာဂ ကြီးမည့်ပုံဖြစ်၏။ အသားအရေ စိုပြေ၏။ သွေးသားဆူဖြိုး၏။ နို့ကြီးတွေက တင်းရင်းမို့မောက်ပြီး ဖင်ဆုံကြီးက စွင့်စွင့်ကားကား ထွားထွားထစ်ထစ် ကောက်ချိတ်နေသည်။ ပြီးတော့ အပေးကောင်းမည့် ပုံ..။

မဝင်းခင်လို မိန်းမမျိုးသည် ကြိုက်လျှင် ကုန်းတတ်သည့် ကြိုက်ကုန်းအစစ် ဖြစ်ပါတော့သည်။ လီးအရသာ စောက်ဖုတ်အရသာကိုယ်စီကိုယ်ငှ သိထားကြပြီးသော အအိုချင်းမို့ အရိပ်ပြလျှင် အကောင်ထင်လွယ်ပါသည်။

ခြေသံကြား၍ လှဲနေရာမှ ကိုသန်းဌေး ထထိုင်လိုက်သည်။ အရက်ပုလင်း လက်ကဆွဲလျက် ကွပ်ပြစ်ဆီသွားနေသော မဝင်းခင်ကို ခပ်ရေးရေး လှမ်းမြင်နေရသည်။

ကိုသန်းဌေးကို မတွေ့ဘဲ ပက်လက်ကြီး အိပ်ပျော်နေသော သူ့ယောက်ျားကို တွေ့လိုက်ရသောအခါ အူကြောင်ကြောင်နှင့် ရပ်နေမိသည်။ ကိုသန်းဌေး ပြန်သွားပြီထင်၍ သူ့စိတ်ထဲတွင် အကြီးအကျယ် ဟာသွား၏။

“ ရှူး….ရှူး…ဒီမှာ…ဒီမှာ…..“

ကိုသန်းဌေးက အဖီအတွင်းမှ အချက်ပြ ခေါ်လိုက်၏။ သည်တော့မှ မဝင်းခင်စိတ်ထဲ ကျေနပ်ပျော်မြူးသွားသည်။

“ ဟိုကောင် အိပ်သွားပလား..”

မဝင်းခင်က အရက်ပုလင်းနှင့် အာလူးကြော်ထုတ်ကို စားပွဲပေါ်တင်ရင်း ခပ်တိုးတိုး မေးလိုက်သည်။

“ အင်း…သိုးနေပြီ…ဆင်လိုးတောင် နိုးမှာ မဟုတ်တော့ဘူး..”

ကိုသန်းဌေးက ပါးစပ်ကလည်းပြော၊ မဝင်းခင်ကိုလည်း သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။ ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားထားပြီး ခြေတွဲလောင်း ချထိုင်နေခြင်းဖြစ်ရာ သူ့လီးတန်ကြီးက ရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာသော မဝင်းခင်ဖင်ကြားသို့ ဖိထောက်မိလျက်သား ဖြစ်နေ၏။ ကိုသန်းဌေးက မဝင်းခင် လက်မောင်းနှစ်ဖက်အောက်သို့ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို လျှိုဝင်ပြီး နောက်က ဖက်ထားခြင်း ဖြစ်ရာ သူ့လက်နှစ်ဖက်က နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ထိထိမိမိကြီး ဆုပ်ချေခွင့် ရနေတော့သည်။

“ အာ့…ကျွတ် ကျွတ်…နာလိုက်တာ..စောစောကလို ခပ်ဖွဖွလေး ကောင်းရဲ့သားနဲ့..ဟင်း ..မပြောလိုက်ချင်ဘူး…”

မဝင်းခင်က ကိုသန်းဌေး ပေါင်းတွင်းကြောကို ခပ်ဖွဖွ လိမ်ရင်းပြော၏။ ထိုစဉ် သူတို့အနီးသို့ ဖိုးတာနှင့် သာဂိတို့ချဉ်းကပ်လာသည်။ ထင်သည့်အတိုင်း ကိုဘတုတ်နှင့် မဝင်းခင်တို့ တွယ်ဖို့ အစပျိုးနေကြပြီး ဖြစ်ကြောင်း ရိပ်မိလိုက်သည်။

ဖိုးတာက သာဂိကို အသာလက်ကုတ်၍ ငြိမ်ငြိမ်နေရန် အချက်ပြလိုက်သည်။ အသံသာကြားရပြီး အဖီတွင်းမှာ မှောင်မည်းနေ၍ ဘာမှ သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ရ..။

ကိုသန်းဌေးက ဘယ်လက်ဖြင့် မဝင်းခင်ပါးကို မော့လှန်ပြီး ညာလက်ဖြင့် နို့အုံကြီးကို ခပ်ဖွဖွလေး ဆုပ်ချေပေးကာ သူ့ခေါင်းကိုငုံ့လျက် နှုတ်ခမ်းစုပ်လိုက်သည်။

“ ပြွတ်…ပလွတ်….ပြွတ်……ပလွတ်….ပလပ်………”

မဝင်းခင်စောက်ဖုတ်အုံကြီးတစ်ခုလုံး မာတင်းခုံးကြွလာပြီး ရမ္မက်သွေးတွေ လှုပ်ရွလာ၏။ နို့အုံကြီးနှစ်လုံးက တင်းရင်းစူရွနေရာ ဆုပ်ချေနေရတာကိုက အရသာရှိလှ၏။ ကိုသန်းဌေးက နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညှိုးလက်မနှင့် ညှပ်ကာ လှိမ့်ချေပေးသည်။

“ အဟင့်..အဟင့်..အဟိ …အဟင့်..ဟီဟိ..ခိ…ခိ…ခစ်….အယ် အင့်..အဟင့် အိုး.ကျွတ်..ကျွတ်…ယားတယ်တော့…ခစ်..ခစ်…”

မဝင်းခင်က သူ့ရင်ဘတ်ကြီးကို ထိုးကော့ရင်း ပြောသည်။ ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်အုံကြီးမှာ သိသိသာသာ ခုံးထဖောင်းကြွလာသည်။ နှုတ်ခမ်းသားကြီးနှစ်လွှာကလည်း ရမ္မက်သွေးတွေ ပြည့်လျှမ်းကာ နုရွတင်းကြွလာသည်။ စောက်ခေါင်းထဲ လှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲ ယားယား တက်လာပြီး စောက်ရေကြည်တွေ တစိမ့်စိမ့် ထွက်လာသည်။

ကိုဘတုတ်နှင့် ညားလာတာ ကလေးနှစ်ယောက်သာ မွေးခဲ့သည်။ သည်လို တယုတယ စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆွပေးတာမျိုး မရှိခဲ့။  တစ်ခါတစ်ခါမှာတော့ နှိုက်ပေးပါသည်။ အရူးထပြီး မလိုးခင် စောက်ဖုတ်ကို နှိုက်ပေးပါသည်။

သို့သော် စောက်ခေါင်းထဲ သူ့လက်ခလယ်နှင့် တစွပ်စွပ် ထိုးရုံသားထိုး၏။ နို့ကိုင်တာလည်း ကြမ်းလွန်း၏။ သူ့စိတ်တိုင်းကျ ကမြင်းကြောထပြီးတာနှင့် ဂမူးရှူးထိုး တက်လိုးတော့သည်။

ဒီက ပြီးမလိုလို ဖြစ်ကာရှိသေး ကိုယ့်မေကိုယ်လိုးက လရေထွက်သွားပြီ။ ပြန်လုပ်ပါအုံးဆိုတာလည်း လုပ်မပေးတော့..။ ကုလားသေကုလားမော အိပ်တော့၏။ နောက်ဆုံးတော့ မဝင်းခင်တစ်ယောက် သူ့လက်နှင့်သူ ပြီးခဲ့ရတာ များသည်။

ကိုဘတုတ်လီးက ထလာလျှင် ၅ လက်မကျော်ကျော် ရှိသော်လည်း လရေထွက်သွားပြိးလျှင် လေးလက်မသာသာမျှသာ ရှိတော့သည်။  အခုနောက်ပိုင်းတွင် အရက်သာ ဖိသောက်နေတော့သည်။ စောက်ဖုတ်လိုးဖို့တောင် သိပ်သတိမရတော့..။ ဒီတော့ မဝင်းခင်ကလည်း စိတ်ပေါက်ပေါက်နှင့် စိတ်တွေထကြွပြီး ခံချင်စိတ်ပေါက်လာလျှင် ခရမ်းသီးနှင့် ချည်း စခန်းသွားလိုက်ရတော့သည်။

ဒီနေ့မှ ထူးထူးဆန်းဆန်း ကိုသန်းဌေး ပေါက်ချလာပြီး ညနေကထဲက သူ့ယောက်ျားနှင့် အရက်သောက်နေကြသည်။ မဝင်းခင်ကလည်း အလိုက်တသိ ခရမ်းချဉ်သီးသုတ် တစ်ပွဲချပေးထားလိုက်သည်။ ကိုသန်းဌေးမှာ လာကထဲက လွယ်အိတ်ထဲတွင် အရက်၂လုံး ထည့်လာသည်။ ကိုသန်းဌေးက သိပ်မသောက်..။ သူ့ယောက်ျားကိုဘတုတ်ကသာ မတရားသဖြင့် တွန်းသောက်နေ၏။

ခရမ်းချဉ်သီးသုတ်ချပေးစဉ် ကိုသန်းဌေး သူ့ကို ကြည့်သောအကြည့်တွေက မရိုးသားမှန်း အထာကျွမ်းပြီးသော မိန်းမမို့ သိသမှ သိပ်သိ..။ မဝင်းခင်ကလည်း ကလူသလို မြှူသလို ကြာကြည့် ပြန်ကြည့်ပေးခဲ့လိုက်သည်။

သူတို့နှစ်ယောက် စတင်အရက်သောက်စဉ်က နေမဝင်သေး..။ အလင်းရောင်ကောင်းကောင်း ရှိသေးသည်။ ထမင်းဟင်းလည်း ချက်ပြုတ်ပြီးစီးပြီမို့ မဝင်းခင် ရေချိုးရန် ထမီရင်လျားနှင့် သူတို့ရှေ့ကပင် ထွက်လာခဲ့သည်။ သူတို့အရက်သောက်နေသော ကွပ်ပြစ်နှင့်မနီးမဝေးတွင် ရေတွင်းရှိ၏။

ကိုဘတုတ်ထိုင်နေပုံက မဝင်းခင်ကို ကျောပေးအနေအထားဖြစ်ရာ ကိုသန်းဌေးမှာမူ ရေတွင်းဘက်ကို မျက်နှာပြုအနေအထား ဖြစ်သည်။ ကိုဘတုတ်မှာ အရက်သောက်နေရလျှင် ပြီးရောဆိုသည့် ဇိုးသမားအကြီးစား ဖြစ်ရာ ကိုသန်းဌေးတစ်ယောက် သူ့မိန်းမကို ဖောက်ပြန်သော ရမ္မက်မျက်လုံးတို့ဖြင့် ငမ်းကြည့်ကြ့ည့်နေသည်ကို လုံးဝမရိပ်မိ…။

သူ့အဖို့ အရက်သည် စောက်ဖုတ်ထက် မက်မောစရာ အဆင့်ရောက်နေသူဖြစ်သည်။ မဝင်းခင်ကလည်း ကိုသန်းဌေးထသည်ထက် ထလာအောင် ရေချိုးရင်း မာယာပရိယာယ် အမျိုးမျိုး သုံးကာ မြှူဆွယ်လျက် ရှိသည်။ ရင်လျားထားသော ထမီကို အောက်သို့ပုံချ၍ ဝင်းဝါတင်းမို့နေသော နို့အုံထွားထွားကြီးကို ဆပ်ပြာနှင့် အသေ အချာ တိုက်ပြ၏။ ကိုသန်းဌေး မျက်လုံးတွေအကြည့်က ၁၅၀၀ ဗို့အားအပြည့်ဖြင့် မဝင်းခင်ဆီရောက်နေရာ ကိုဘတုတ်ပြောသမျှ အင်းသာလိုက်နေရသည်။ ဘာတွေပြောမှန်းလဲ လုံးဝမသိ။ သူရီလျှင် ရောယောင်ရီပြသည်။

ဤမျှဆိုလျှင် ကိုသန်းဌေး အထာပေါက်သွားပြီ။ မဝင်းခင်ကို ကိုင်လို့ရပြီဖြစ်ကြောင်း  ကောင်းကောင်းကြိးသိလိုက်၏။

ထို့ကြောင့်လည်း ပိုက်ဆံနှိုက်ယူနေစဉ် နို့ကို အပီပြင် ဆုပ်ချေပွတ်သတ်ပေးခဲ့သည်။ အခုတော့ အကြံကိုယ်စီရှိနေကြသော ဖိုနှင့်မသည် ကာမပင်လယ်ပြင်ကို ဖြတ်ကူးရန် ရမ္မက်သင်္ဘော စတင်ခုတ်မောင်းနေကြပြီ ဖြစ်၏။

ကိုသန်းဌေးလက်တွေက နို့အုံပေါ်မှာ မရှိတော့။ ပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကြီးဆီ ရောက်နေပြီ။ စောက်ဖုတ်ဧရိယာတစ်ခုလုံး စောက်မွှေးအုံများပါမကျန် အထပ်ထပ် အဖန်ဖန် ရွရွဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးရင်း…

“ ဘတုတ်က စိတ်ချရပါ့မလားဟင်..”

“ အမလေး စိတ်ချ…လက်ချ သာနေ..။ သူ့ဖင် ဆင်လိုးသွားတောင် မသိဘူး”

သာဂိနှင့် ဖိုးတာတို့နှစ်ယောက် မျက်လုံးအစုံပြူးကျယ်သွားသည်။ သူတို့ထင်ထားသည်က ကိုဘတုတ်နှင့် မဝင်းခင်တို့ အလုပ်ဖြစ်ဖို့ အစပျိုးနေသည်ဟု ထင်မှတ်ထား၏။

ဘတုတ်က စိတ်ချရပါ့မလား ဟူသော ယောက်ျားတစ်ယောက် အသံကြောင့် အဖီထဲမှာ ရှိနေသူမှာ ကိုဘတုတ်လုံးဝမဟုတ်ကြောင်း နားလည်သွား၏။

ဒါဆို မဝင်းခင်ကြီး လင်ငယ်နဲ့ နောက်မီးလင်း မျောက်ဇာတ်ခင်းနေခြင်း ဖြစ်၏။ အမှောင်ထဲမှာမို့ ယောကျ်ားသံမှာ မည်သူမည်ဝါဖြစ်ကြောင်း သဲသဲကွဲကွဲ မသိရသေး။ ထို့ကြောင့် အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေသည်။ ကိုဘတုတ်တစ်ယောက် ဘယ်နေရာများ သွားအိပ်နေပါလိမ့်…။

ကိုသန်းဌေးက နွေးအိစိုရွှဲနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ လက်ခလယ်ကိုထိုးထည့်ကာ လှည့်ပတ်မွှေနှောက်ပေးသည်။

“ ပြိ…ပြိ…ပလပ်…ပလွတ်…ပြီ….ပြိ…ဖွတ်…..စွပ်……….”

“ အင်း အင်း….ကျွတ် ကျွတ်…အမလေး လေး..ကောင်းလိုက်တာ ကိုသန်းဌေးရယ်… အမလေး အမလေး တော့…။ အား…အီး…အား….တော့ မိန်းမက ဒီလိုမခံဘူးလား ရှီး.ကျွတ်ကျွတ်….ကျွမ်းလိုက်တာတော်…အင်း ဟင်း..ကျွတ် ကျွတ်…ဟုတ်လိုက်တာ…တော့..အမလေး…အမေ့…အင့်.. အမလေး..ထိချက်ကတော့ အား…အား……..အမေ့…အင်း အီး…….”

မဝင်းခင်က ပေါင်နှစ်လုံးကို အနည်းငယ်ဖြဲကားလျက် ဖင်ဆုံကြီးကို ကြွပေးထားရာ စိတ်တိုင်းကျ နှိုက်ခွင့်ရနေသည်။ မဝင်းခင်နှုတ်က ကိုသန်းဌေးဟု ထွက်သွားသည်။

သည်တော့မှ ဖိုးတာနှင့် သာဂိတို့သည် အမှောင်ထဲက ကြာကူလီမင်းသားမှာ ကိုသန်းဌေးကြီး ဖြစ်နေမှန်း သိလိုက်ကြရတော့၏။ သာဂိက သူ့လက်တွင်ကိုင်ထားသော ၃ ပေခန့်ရှိ ဝါးဆစ်ပိတ်တံပြာလေးကို အမှတ်ထင်ထင် ဆုပ်မိလျက်သား ဖြစ်သွားသည်။ ထိုတံပြာလေးထိပ်တွင် မီးခြစ်ဆံလုံးပတ်အရွယ် တစ်လက်မခန့်ရှိ သံချွန်လေးတပ်ထား၏။ ထိုတံပြာလေးမှာ သာဂိသွားလေရာရာ ပါသော အဆောင်လက်နက် ဖြစ်၏။

အဖီက ဝင်ပေါက်တစ်ခုသာ ချန်ပြီး ဘေးပတ်ပတ်လည် အလုံကားထားသည်ဆိုသော်လည်း အောက်ခြေတွင် လူတစ်ကိုယ်စာ ကောင်းကောင်းကြီး ဝင်သာအောင် လွတ်နေ၏။

နှစ်ယောက်သား အသက်ရှူမေ့မတတ် အတွင်းသားသို့ အာရုံစိုက်ထားကြသည်။ ကိုသန်းဌေးက ပူနွေးနုရွနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို ခပ်ဖွဖွလေးပွတ်သပ်ပေးနေရာမှ နှုတ်ခမ်းသားထူထူကြီးများကို လက်ချောင်းထိပ်ကလေးများဖြင့် တို့ကာထိကာ ပွတ်ဆွပေးနေပြန်သည်။

ကိလေသာရာဂအရှိန်ကြောင့် စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံး နွေးရှိန်းရွကြွနေ၏။ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက်ထက် အောက်ပွတ်ဆွနေရာမှ အက်ကွဲကြောင်းထိပ်ရှိ စောက်စိငုတ်ပြူးပြူးကြီးကို လက်ခလယ်ထိပ်ဖြင့် ဖိပွတ်ချေဆွပေးပြန်၏။ မဝင်းခင် နှုတ်က အီးခနဲ အင်းခနဲ အသံကြီးထွက်သွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်ခါသွားသည်။

မဝင်းခင် တစ်ယောက် ရင်ဘတ်ကြီးရှေ့ကော့ထိုး မျက်လုံးစုံမှိတ်လျက် အံကြိတ်ထားရ၏။ တစ်ခါတစ်ခါ ဓာတ်လိုက်သလို တုန်ခါသွားသည်။

“ အမလေးတော့..ကို ကိုဌေးရယ်… ဘယ်လိုကောင်းမှန်း မသိဘူး..ရှီး ကျွတ်ကျွတ်….ဟွန်း..အီး…အားလလား….ကျွတ်ကျွတ်…အမလေး…ကျွတ်ကျွတ်… …ကျုပ်တော့ကို ဒီလောက်တတ်မှန်း မသိဘူး၊ အမေ့ အင့်..အား..ကျုပ်ဖြင့် ခလေးနှစ်ယောက်သာ ထွက်လာတာ ဒီလိုတစ်ခါမှ မကောင်းဖူးဘူး သိလား..၊ အား ကျွတ်ကျွတ်…အား..အင့်….ရှီးကျွတ်….ကျွတ်…လိုး…လိုးပါတော့ တော်…အမေ့…ကျုပ်မနေနိုင်တော့ဘူး ..အိအီး…….အိ…….အ…အ..”

“ လိုးမှာပေါ့ အဝင်းရ… မင်းကိုလိုးချင်လွန်းလို့ စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့တာ နည်းတဲ့လတွေမှ မဟုတ်ဘဲ”

ကိုသန်းဌေး ပါးစပ်ကလည်း ပြော၊ လက်ကလည်း စောက်ဖုတ်ကြီးကို အပီအပြင် နှိုက်ဆွနေရာ မဝင်းခင်တစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ပဲ နှုတ်ကထုတ်ပြီး လိုးခိုင်းရသည့်အဆင့်ထိ ရောက်လာပါတော့သည်။

“ ဒါနဲ့များ တော်က အခုမှ လာလိုးရသတဲ့လား.လို့..၊ အားလားလား…အီး အီးဟီး..အင်း အမေ့…ကျွတ်ကျွတ်….လိုးပါတော့လို့ ဆိုနော…အမေ့..ကျုပ်စောက်ဖုတ်ကြီး ကွဲထွက်တော့မတတ် ကောင်းနေပြီ တော့..။ အမေ့..ကျွတ်ကျွတ်…အား ကျွတ်ကျွတ်………”

ကိုသန်းဌေးက ကြာကူလီတဏှာရူးသံကြီးဖြင့် ….

“ ငါ့လက်ထဲ ပိုက်ဆံများများ မရှိဘူးဟ အဝင်းရ..“

ကိုသန်းဌေးစကားကြောင့် အနှိုက်အဆွ ခံလို့ကောင်းနေရင်းကပင် မဝင်းခင်က  နှာတင်းသွားသောအသံဖြင့်…

“ ဘာဆိုင်လဲတော့ ကျုပ်က ဖာသည်မှ မဟုတ်တာ…”

ဒီတော့ ကိုသန်းဌေးမှာ ပျာပျာသလဲ လေပြေထိုးရ၏။

“ မဟုတ်ဘူးလေဟာ … ဘတုတ်ကို အရက်ဝအောင် မတိုက်နိုင်သေးတာကို ပြောတာ..သူ့ကို အရက်ဝအောင်တိုက်ပြီး မှောက်သွားမှ အဝင်းကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် လိုးရမှာ မဟုတ်လား..“

“ အဟင့်…ဟင့်…..အ….ဒါ …လဲ ဟုတ်တာ …အင့်…ပဲ”

ကိုသန်းဌေးက မဝင်းခင်ကို ပွေ့၍သူ့ဘေးတွင် ချလိုက်သည်။ ခုံရှည်ပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီး ပုဆိုးစလွယ်သိုင်းလိုက်သည်။ မဝင်းခင်တစ်ယောက် ဧရာမလိုးပွဲကြီး ဆင်နွှဲရတော့မည်မို့ အမှောင်ထဲတွင် ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့် စောင့်စားနေသည်။ ကိုသန်းဌေးက ထမီကို ချွတ်ပြီး အားရပါးရ လိုးချင်ပုံရ၏။ ထို့ကြောင့် မဝင်းခင်သဘောကို သိရအောင်…

“ ထမီ ချွတ်လိုက်ရမလား အဝင်း”

“ အို…မချွတ်နဲ့လေ…အရေးကြုံလာရင် အရှာရခက်နေလိမ့်မယ်..”

မဝင်းခင်က ထိုသို့ပြောရင်း ကိုသန်းဌေး ပုဆိုးဝတ်မဝတ်သိချင်၍ လက်နှင့်စမ်းကြည့်လိုက်ရာ ပုဆိုးကိုမတွေ့ရပဲ တရမ်းရမ်းနှင့် တောင်မတ်နေသော လီးတန်နွေးနွေးကြီးကို စမ်းမိသည်။ စမ်းမိသည်နှင့်တပြိုင်နက် မလွှတ်တမ်း ဆုတ်ကိုင်ထားသည်။

“ အမလေး လေး….တော့လီးက နည်းတာကြီး မဟုတ်ဘူး..တော့..၊ ကိုဘတုတ်ထက်ကြီးတယ်တော့…သိလား..”

ပါးစပ်ကလည်း တတွတ်တွတ်ပြောရင်း လက်ကလည်း ဂွင်းတိုက်သလိုမျိုး လေးငါးခါ လုပ်ပေးသည်။ ကိုသန်းဌေးက တွဲလောင်းချထားသော မဝင်းခင်ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ခုံရှည်ပေါ် တင်ပေးလိုက်၏။ ထို့နောက် ထမီကို အောက်ကနေ လိပ်မလျှက် ခါးအထက်ဆီသို့ ပို့ပေးလိုက်သည်။

ဒူးနှစ်ချောင်းကို ထောင်စေလျက် ရင်ဘတ်ဖက်ဆီ တိုးကပ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ မဝင်းခင်ကျောကို ခုံရှည်နောက်မှီတန်းသို့ မှီထားစေသည်။ မဝင်းခင်က ကိုသန်းဌေး ပြုပြင်ပေးသည့်အတိုင်း နေလိုက်ပြီး သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဒူးနှစ်ချောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။

ဖင်ဆုံအစွန်းက ခုံရှည်ဘောင်တန်းကို အနည်းငယ် လွန်ထွက်နေသည်။ ကိုသန်းဌေးက ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီး လက်ဝါးနှင့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို စမ်းကြည့်သည်။ ကွက်တိအနေအထားဖြစ်ပြီဆိုမှ သူ့လီးတန်ကြီးကို လက်နှင့်ဆုပ်ကိုင်လျက် မဝင်းခင် စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်၏။

ပူနွေးနူးညံ့သော စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ လီးတန်ကြီးက ချောချောမောမော တိုးဝင်သွားသည်။ စောက်ရေတွေက စိုရွှဲနေပြီမို့ လီးအဝင်မှာ ချောမွတ်နေသည်။

“ ဖွစ်..ဖွစ်………ဖွစ်…ဗြစ်….ဗြစ်….ဖွတ်….ပြွတ်………….”

“ အ..အင့်…အ..အမေ့…အား……ကျွတ်…ကျွတ်….”

လီးတန်ကြီးက တစ်ရစ်ချင်းဝင်နေရာမှ ဆီးခုံချင်းထိကာနီးတွင် ကိုသန်းဌေးအရှိန်နှင့် ဆောင့်သွင်းထည့်လိုက်သည်။ မဝင်းခင်နှုတ်က အင့်ခနဲ အသံထွက်ပြီး မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရှုံ့မဲ့သွား၏။ သို့သော် စိတ်ထဲမှာကား အလွန့်အလွန် အားရကျေနပ်သွား၏။ ကိုသန်းဌေးက အသွင်းအနှုတ် သုံးလေးချက်လောက် လုပ်ကြည့်၏။ စောက်ရေတွေကလည်း အဆမတန် စိုရွှဲနေပြီမို့ လီးဝင်လီးထွက်မှာ စီးစီးပိုင်ပိုင် ချောချောမွေ့မွေ့ ရှိလွန်းလှသည်။

ကိုသန်းဌေးက လီးတန်ကြီးကို အဆုံးထိ နစ်မြုပ်ထားရင်း မဝင်းခင်နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကုန်းစို့လိုက်၏။ နို့သီးခေါင်းလေးကို လျှာဖျားဖြင့် တို့ထိကလိပေးလိုက်ရာ စောက်ခေါင်းအတွင်းရှိ ကာမအကြောပေါင်းများစွာတို့မှာ ဖြိုးခနဲ ဖြင်းခနဲ လှိုက်ခတ်ကျင်တက်သွား၏။

“ ကို….ကိုဌေး…အမေ့…ကျွတ် ကျွတ်…လိုး ….လိုးတော့ နော်…အင်း..ဟင်း…ဟား..ကျွတ်..ကျွတ်…ကျုပ်ကို သနား ပါ… အ..အမေ့…အမလေး…ရှီး…ကျွတ်…ကောင်း……..”

သည်တော့မှ ကိုသန်းဌေးက သူ့လီးကြီးကို တဝက်ကျော်ကျော် နှုတ်လိုက်ပြီး ခပ်သွက်သွက် ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်ဆောင့်လိုးပါတော့၏။

“ ဖွတ်…..ဖွတ်…ပြွတ်….ဖွတ်……ပလွတ်………”

“ ဟုတ်ပီ…တော့….အင့်…အ…အင့်…ဟုတ်ပီ…အမေ့….အင့်..ကျွတ်ကျွတ်…အား…ကောင်းကောင်း…လိုက်တာ…အား ..ရှီး..လုပ်..လုပ်ပါ…အမေ့….”

မဝင်းခင်နှုတ်က ထွက်ပေါ်လျက်ရှိသော ရမ္မက်ညည်းသံကြီးက ကိုသန်းဌေးစိတ်ကို ထန်သထက်ထန်အောင် လှုံ့ဆော်ပေးသလို ဖြစ်နေတော့၏။

“ ဖွတ်…ဖွတ်..ဒုတ်……..ဖွတ်…ဖွတ်…..ဖျစ်……”

ကိုသန်းဌေးက မဝင်းခင် ဒူးကောက်ကွေးကြား လက်လျှိုသွင်းပြီး ခါးကို တင်းတင်းဆွဲဖက်ကာ အသားကုန် ကြုံးကြုံးဆောင့်ပါတော့သည်။

“ အား…အား…….အား…ရှီး…ကျွတ်ကျွတ်…ရှီး……အင့်…အ……”

မဝင်းခင်တစ်ယောက် လှုပ်ရှားခွင့်မသာဘဲ အပီအပြင်ချုပ်ကိုင်၍ အသားကုန်ဆောင့်ဆောင့်လိုးသမျှကို အံတင်းတင်းကြီးကြိတ်ရင်း အားရကျေနပ်စွာ ခံနေတော့သည်။သူ့ဖင်ကြီးကို ကြွကြွပြီး ကော့ကော့ပေးချင်သော်လည်း ကိုသန်းဌေးက ခါးကိုတင်းနေအောင် ဖက်ထားပြီး ကပ်ကပ်ဆော်နေသဖြင့် မလှုပ်ရှားသာပဲ ဖြစ်နေ၏။

“ ဖွတ်…ဖွတ်……ဘွတ်….ဖွတ်……ပြွတ်……ဘွတ်……”

“ အင်း…အီး…အ…အား..အင်း..ကျွတ်…အမေ့….အမေရေ….အမလေး..လေး.အား…အင့်….”

မဝင်းခင်တစ်ယောက် မေ့မတတ် မျောမတတ် ကောင်းနေရှာသည်။ လီးကလည်း စံချိန်မီ အလိုးကလည်း သန် အားမာန်ကလည်း အပြည့်မို့ ကာမအရသာထူးကြီးကို တအီတဝကြီး ခံစားနေရပါတော့သည်။

အချက် ၅၀ လောက်ဆောင့်အပြီးတွင် မဝင်းခင်တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွား၏။ ဟင့်ခနဲ ဟင့်ခနဲ တဆတ်ဆတ်လှုပ်ကာ စောက်ရေပူတွေ ပန်းထွက်ကုန်ပါတော့၏။ ကိုသန်းဌေး လီးတန်ကြီးတဝိုက် နွေးကနဲ ရှိန်းခနဲ ဖြစ်သွားရာ မဝင်းခင်ပြီးသွားမှန်း သိလိုက်၏။ ကိုသန်းဌေးက အရှိန်ကို မလျှော့ဘဲ ခပ်သွက်သွက် ဆက်ဆောင့်နေ၏။

“ ဖွတ်…ပြွတ်…….ပြစ်…..ဖွတ်….ပြွတ်…..အား…အမေ့…အမေ့…အိး…အား..အား.”

ဘယ်လိုဝေါဟာရနှင့် ဖော်ပြရမှန်း မသိလောက်အောင် ကောင်းလွန်းလှသဖြင့် မဝင်းခင်နှုတ်က အားခနဲ အားခနဲ အော်ဟစ်မြည်တမ်းကာ လက်နှစ်ဖက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားရင်း ဟင်းခနဲ ဟင်းခနဲ သက်ပြင်းကြီးချ၍ ငြိမ်ကျသွားတော့၏။

ကိုသန်းဌေးလည်း ရှေ့ဆက်ပြီး ဆောင့်နိုင်စွမ်း မရှိတော့။ မဝင်းခင် စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေက သူ့လီးတန်ကြီးကို ညှစ်ညှစ်ဆွဲနေရာ လချောင်းတလျှောက် ကျင်ဆိမ့်ယားတက်လာပြီး သုတ်ရေပူတွေ ဒလဟော ပန်းထွက်ကုန်ပါတော့သည်။

နှစ်ယောက်သား ငြိမ်သက်စွာ မှိန်းနေကြသည်။ ကိုသန်းဌေးတစ်ယောက် နောက်တစ်ချီ ဘယ်ပုံစံ လိုးရမည်ကို စိတ်ကူးနေ၏။  အဖီအတွင်းက အသံဗလံတွေ ငြိမ်သွားပြီဖြစ်၍ သာဂိက လူတစ်ကိုယ်စာ လွတ်နေသော ထရံအောက်မှ ငုံ့ဝင်လိုက်သည်။ ဖိုးတာကိုလည်း ငြိမ်ငြိမ်နေဖို့ လက်နှင့်ကုတ်လျက် အချက်ပြလိုက်၏။

ခေါင်းတစ်လုံးစာ ဝင်သည်နှင့် ကိုသန်းဌေး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ရှာကြည့်သည်။ တဖြေးဖြေး အမှောင်ထဲတွင် ကျင့်သားရလာပြီး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ခပ်ရေးရေး မြင်ရသည်။ ကာမသားကောင်နှစ်ကောင်မှာ အတော်လေး ပင်ပန်းသွားပုံရသည်။ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းတွေ ကြားနေရသည်။

သာဂိက သူတံပြာ(ကြိမ်လုံး) ကို အသာလေးဆွဲယူ၍ သံချွန်တတ်ထားသော ဖက်ကို လက်နှင့်အသာစမ်းသည်။ သေချာပြီဆိုမှ ခပ်ရေးရေးမြင်နေရသော ကိုသန်းဌေး ညာဖက်ခြေထောက်ကို ချိန်၍ အားနှင့် ဆောင့်ထိုးထည့်လိုက်သည်။

“ အား…အမလေး..မြွေ…မြွေ…မြွေ ကိုက်ပြီဗျ…”

ကိုသန်းဌေး အသံနက်ကြီးဖြင့် လန့်အော်ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲမြုပ်ထားသော လီးကြီးကို ဆွဲနှုတ်ကာ ပုဆိုးစလွယ်သိုင်းကြီးဖြင့် အသဲအသန် ထွက်ပြေးပါတော့၏။ သွေးစတွေက မြေကြီးပေါ်တွင် ထင်ကျန်လျက်ရှိသည်။

မဝင်းခင်လည်း ကြောက်အားလန့်အားနှင့် ခုံရှည်ပေါ်က ခုန်ချလျက် ထမီကြီး စွန်တောင်ဆွဲကာ ကွပ်ပြစ်ပေါ်အိပ်နေသော ကိုဘတုတ်ဆီ ပြေးထွက်သွား၏။ သာဂိနှင့် ဖိုးတာတို့နှစ်ယောက်လည်း ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းမြိုသိပ်ပြီး ဇွန်ပန်းရုံအကွယ်မှ အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေကြသည်။ ဇွန်ပန်းရုံနှင့် ကွပ်ပြစ်မှာ ဆယ်လှမ်းလောက်ပင် ကွာ၏။ အခုမှပင် ကိုဘတုတ်ကြီး ကွပ်ပြစ်ပေါ်မှာ အိပ်နေမှန်း သိကြတော့၏။

“ ကိုဘတုတ်..ကိုဘတုတ် ထပါအုံး…ကိုဘတုတ်……ကိုဘတုတ်…”

ကြောက်စိတ်တွေမွှန်နေသော အသံဖြင့် မဝင်းခင်က ကိုဘတုတ်ကို လှုပ်လှုပ်ပြီး နှိုးသည်။ နှုတ်ကသာ အင်း အဲ…နှင့် အသံထွက်နေသော်လည်း တော်တော်နှင့် မနိုး..။

“ ကိုဘတုတ်..ကိုဘတုတ်..ထ…ထပါအုံးဆို..တော်…”

“ ဘာ…ဘာလဲ ဟ…..မိန်းမရ…”

လက်ကို တအားဆောင့်ဆွဲပြီးနှိုးလိုက်မှ ပြူးတူးပြဲတဲနှင့် မေးသည်။

“ ဟို…ဟို…..လူကပ်လို့တော့…”

“ ဘယ်..ဘယ်မလဲ…ဟ..”

“ ထွက်..ထွက်ပြေးသွားပြီ…ကျုပ်က တရေးနိုး သေးပေါက်ထရင်း..တော့နှိုးဖို့အလာ.. ထွက်ပြေးသွားတာ..”

“ ဟိုကောင်…သန်းဌေး ရော…”

“ ပြန်သွားတာ..ကြာပေါ့..ခုလောက်ဆို သိုးတောင်နေပြီ..လာ လာ…ထ..အိမ်ထဲ သွားအိပ်တော့..”

ကိုဘတုတ်က ပုလင်းထဲက လက်ကျန်အရက်ကို မော့သောက်လျက် ယိုင်တိယိုင်ထိုးဖြင့် အိမ်အောက် ဝင်သွား၏။ မဝင်းခင်လည်း အရက်ပုလင်းနှင့် ပန်းကန်များ သိမ်းရင်း ကိုဘတုတ်နောက်က ကပ်လိုက်လာသည်။  ဖိုးတာက သာဂိနား ကပ်၍ ..

“ ဆက်ချောင်းအုံးမလား…”

“ တော်..တော့…မိုးချုပ်နေပြီ..နက်ဖန်တောသွားရအုံးမှာ..”

“ အေး..အေး..ပြီးတာပဲ…ဟား ဟား..ရီရတယ်..ကွာနော်..သာဂိ..မိန်းမ..မိန်းမ..ဟား ဟား…”

နှစ်ယောက်သား ခပ်အုပ်အုပ် ရယ်မောရင်း မှောင်ရိပ်ခိုကာ ခြံစည်းရိုးကိုတိုး၍ အောင်မြင်စွာ ဆုတ်ခွာခဲ့ကြသည်။

...............................................................................................................

တိုးအောင်စကားဆုံးသည်နှင့် ဖိုးကျော်က လက်ဖြောက်တစ်ချက်တီးလိုက်ပြီး…

“ ဟား…အိုကေပြီဟေ့..ဒီနေ့ည သာဂိတို့နှစ်ကောင်ခေါ်ပြီး အိမ်လာခဲ့ကွာ.. တို့လေးယောက် ကိုသန်းဌေး အမွေကို ဆက်ခံဖို့ တိုင်ပင်ကြရအောင်လို့..”

“ အေး..ဟုတ်တယ်ကွ.. ငါလဲ သာဂိပြောပြတာကို နားထောင်ရင်း လီးတောင်လာပြီ..မဝင်းခင်ကြီးကို လိုးချင်စိတ်တွေ ပေါက်လာတာ..”

နှစ်ယောက်သား ခါတိုင်းထက် အချိန်စောပြီး နွားတွေသိမ်းကာ ပြန်လာကြတော့၏။

...................................................................................................................

လေးယောက်သား ဖိုးကျော်တို့အိမ်နောက်ဖေးရှိ မန်ကျည်းပင်ကြီးအောက်တွင် တိုးတိုးတိတ်တိတ် တိုင်ပင်နေကြသည်။ ဖိုးကျော်အဖေနှင့် အမေက အိမ်အောက်ထပ်တွင် ၇ နာရီ ဇာတ်ကားကြည့်နေကြ၏။ တစ်ရွာလုံးကို ရွာဦးကျောင်းက ည ၁၁ နာရီထိ မီးပေးသည်။

“ အေး..ဒို့လေးယောက် ခုကထဲက လီး ကြီးစဉ်ငယ်လိုက် ရွေးရအောင်..”

“ အေး..အဲဒါ ကောင်းတယ်..”

ဖိုးကျော်အဆိုကို သာဂိက ထောက်ခံလိုက်၏။ ထို့နောက် ဖိုးကျော်က လက်နှိပ်ဓာတ်မီး သွားယူပြီး နွားစာတဲဖက်ဆီသို့ လေးယောက်သား ထွက်ခဲ့ကြ၏။ ပုဆိုးကိုယ်စီလှန်ပြီး ဓာတ်မီးနှင့်ထိုး၍ လီး အကြီးအသေး တိုင်းထွာ ကြရာ တိုးအောင်နှင့် ဖိုးတာလီးက  ၅ လက်မခန့်သာရှိပြီး သာဂိက ၅ လက်မခွဲကျော်ကျော် ရှိသည်။

သူတို့လေးယောက်ထဲတွင် ဖိုးကျော် လီးအကြီးဆုံး ဖြစ်နေပါတော့သည်။ ဖိုးကျော်လီးမှာ ၇ လက်မခန့် ရှည်ပြီး ၅ လက်မခန့် လုံးပတ်အတုတ် ရှိသည်။

“ ကဲ..ဒီလိုလုပ်..တိုးအောင်နဲ့ ဖိုးတာက ၅ လက်မချင်းတူနေတော့ မဲချကွာ..မဲပေါက်တဲ့လူက အရင်ဆုံး ဆော်၊ ပြီးမှ ၅ လက်မ တူး၊ အဲ့နောက် ၅ လက်မခွဲသမားက သရီး၊ အဲ့နောက်မှ ၇ လက်မ ငါက ဖိုးပေါ့ ကဲ..မဲချရအောင်..”

ဖိုးကျော်၏ နောက်ဆုံးအဆုံးအဖြတ်ကို ကျန် ၃ ယောက်က အကန့်အကွက်မရှိ သဘောတူကြသည်။ ထို့နောက် မဲချရာ ဖိုးတာက ပထမဆုံး ဆော်ရမည့်သူ အဖြစ် မဲပေါက်သွား၏။

“ အေး ဟုတ်ပီ.. ဒါဆို ရှင်းပြီ.. ဖိုးတာက ပထမ တိုးအောင်က ဒုတိယ၊ သာဂိက တတိယ၊ ငါက စတုတ္ထ ..ဖိုးတာဆော်နေတုံး ဒို့က အန္တရာယ်ကင်းအောင် ကိုဘတုတ်ကြီးနဲ့ အရက်ထိုင်သောက်ရင်း စောင့်ပေးမယ်..၊ ခုကထဲက ပြောထားမယ်နော်.. အားမရမချင်း လိုးလို့ရတယ်..၊ ထွက်လာပြီးရင်တော့ ပြန်မကျော့နဲ့တော့..၊ တခါထဲ အားရအောင် လိုးခဲ့…ဟုတ်ပလား..”

“ အေး…..ဟုတ်တယ်…”

ဖိုးကျော်အဆိုကို ဝိုင်းထောက်ခံကြ၏။ ဖိုးကျော်က သူ့စကားကို ပြန်ဆက်၏။

“ အရက် ၄ လုံးဝယ်မယ်၊ မင်းတို့ ၃ ယောက်က  ၂ လုံးဝယ်၊ ငါ က ၂ လုံးဝယ်မယ်..၊ ပြီးတော့ ဒို့က သိပ်မသောက်နဲ့ ကိုဘတုတ်ကြီးကို ဖိတိုက်ရမယ်..၊ ဖိုးတာနဲ့ တိုးအောင်က အရက်သွားဝယ်..၊ ငါနဲ့သာဂိက ကိုဘတုတ်အိမ်က စောင့်မယ်..၊ ရော့..အရက်ဖိုး..ပိုက်ဆံ..ငါ စိုက်ပေးထားနှင့်မယ်..ကဲ သွားစို့…”

..................................................................................................................................

ဖိုးကျော်နဲ့ သာဂိတို့ ကိုဘတုတ်အိမ်ထဲ အဝင် ခြံဝတွင် မဝင်းခင်နှင့် တွေ့၏။ သာဂိက နှုတ်သွက်လျှာသွက်ဖြင့်…

“ ဟာ…မဝင်းခင် ဘယ်တုန်း ..ကိုဘတုတ် ရှိလား..”

“ ရှိပါ့တော်.. သေနာကောင်က မဝသေးလို့ အရက်သွားဝယ်ပေးမလို့..”

“ ဟာ..ဒီလိုဆို သွားမဝယ်နဲ့တော့.. အမ..၊ ကျွန်တော်တို့ အိမ်မှာ သောက်ရတာ မလွတ်လပ်လို့ ဒီလာသောက်တာ..အရက် ၄ လုံးမှာထားတယ်..၊ ပြီးရင် လာမှာ..”

“ မမ အတွက်လဲ နှုတ်ပိတ်ခ မုန့်ဖိုး ၂ ထောင်ပေးအုံးမှာ…”

“ ဟင်..တကယ်ပြောတာလား..ဟဲ့..ဖိုးကျော်ရဲ့..”

“ ဟာ..တကယ်ပေါ့ မမရ… အင့်..ဒီမယ်.. ”

ဖိုးကျော်က ထောင်တန် ၂ ရွက် ထုတ်ပေးလိုက်၏။

“ ကျွန်တော်တို့ အရက်သောက်နေတုန်း မမ က အိမ်ရှေ့အဖီထဲက စောင့်ပေးနော်..”

“ အေးပါ..အေးပါ… စိတ်ချ…စိတ်ချ…”

သာဂိက ဖိုးကျော် အကင်းပါးပုံကိုကြည့်ပြီး စိတ်ထဲ ကျေနပ်နေ၏။ ကိုဘတုတ်ကို အကျိုးအကြောင်းပြောပြီး ကွပ်ပြစ်ပေါ် ထိုင်နေကြစဉ် ဖိုးတာနှင့် တိုးအောင်တို့ ရောက်လာကြသည်။

“ ဟေ့…မိန်းမရေ.. ခရမ်းချဉ်သီးသုတ် များ များလေး လုပ်ခဲ့ပါ…အုံး..ဟ”

ဖိုးကျော်က ကိုဘတုတ် ဖန်ခွက်ထဲသို့ အရက် အပြည့်ငှဲ့ပေးသည်။ ကိုဘတုတ်က တရှိန်ထိုး မော့ချလိုက်သည်။ မကြာခင် မဝင်းခင် ကိုင်းခရမ်းချဉ်သီးသုတ် ပန်းကန်ပြားနှင့် ရောက်လာသည်။

“ မမ.. ကျွန်တော်တို့သောက်နေတုန်း လူကြည့်ပေးအုံးနော်..”

“ အေးပါဟဲ့…”

ဖိုးကျော်နဲ့ မဝင်းခင်တို့ စကားအပေးအယူ လုပ်နေစဉ် သာဂိက ကိုဘတုတ် ခွက်ထဲ ထပ်ထည့်ပေးပြန်သည်။ ကိုဘတုတ်လည်း တရှိန်ထိုး မော့ချလိုက်ပြန်သည်။ သာဂိနှင့် တိုးအောင်တို့ ကိုဘတုတ်နှင့်စကားဖောင်ဖွဲ့နေစဉ် ဖိုးကျော်တစ်ယောက် သေးပေါက်သလိုလို ဘာလိုလိုနှင့် လစ်ထွက်ခဲ့သည်။

ဖိုးတာကိုလည်း အရက်သောက်ထားရန် အရိပ်အခြေပြခဲ့သည်။ မကြာမီ သူရဲကောင်း ၄ ဖော်တို့ လှုပ်ရှားကြတော့မည် ဖြစ်ပါသတည်း..။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။