Configure Page List

Wednesday, May 6, 2009

အိပ်မက်လား တကယ်လား (စ/ဆုံး)

အိပ်မက်လား တကယ်လား (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - မြင့်ထွေး ( ရတနာပုံ ) 

ယနေ့ ထွန်းလူ အဖေနှင့် အမေတို့ အနောက်ရွာ ညအိပ်သွားကြသည်..။ အဖေ့ အစ်ကိုအရင်း၏ သား မင်္ဂလာ ဆောင် ဖြစ်သည်..။ နံနက် ၉ နာရီခန့်လောက်ကတည်းက လှည်းနှင့် ထွက်သွားကြခြင်းဖြစ်သည်..။ ထွန်းလူ တစ်ယောက်တည်း သည်အခွင့်အရေးမျိုး စောင့်နေသည်မှာ ကြာပြီ..။

ထွန်းလူ အသက်က ၁၈ နှစ်ထဲ ဝင်စမို့ လူပျိုသွေး လူပျို ဗီဇ လူပျို အတောင်အလက်တွေ စုံလင်လာပြီ ဖြစ် သည်..။ သူအစ်မ ချိုလွင်က မနှစ်က အိမ်ထောင် ခွဲသွားပြီ ဖြစ်၍ မိဘများ ညအိပ်ညနေ ခရီးသွားသောအခါ သူတစ်ယောက်ထဲသာ အိမ်မှာ ကျန်နေခဲ့လေ့ ရှိသည်..။

သူတို့အိမ် နောက်ဖေးက မနှင်းသွယ်ကြီးကို ထွန်းလူ စိတ်ဝင်စားနေသည်မှာ ကြာပြီ..။ မနှင်းသွယ်က အသက် ၃၀ ခန့်ရှိပြီး တောင့်တောင့် ဖြောင့်ဖြောင့် လုံးကြီးပေါက်လှ အိမ်ထောင်သည် ဖြစ်သည်..။ အိမ်ထောင်သည် ဆိုသော်လည်း သားသမီး တစ်ယောက်မျှ မထွန်းကား ..။ သူ့ယောက်ျား ကိုသိန်းစိုးက သူမထက် ၅ နှစ်ခန့် ကြီးပြီး အရောင်းအဝယ် ကိစ္စနှင့် မကြာ မကြာ ခရီးထွက်လေ့ ရှိသည်..။ တစ်ခါ တစ်ခါ ထွက်လျင် ၁၅ ရက် တစ်လခန့် ကြာတတ်သည်..။

အတိအကျတော့ မထွက်..။ သူ့ယောက်ျား ကိုသိန်းစိုးမှာ မုံရွာဘက်တွင် မယားငယ် ရှိသည်ဟု သတင်းသဲ့သဲ့ ကြားထားသည်..။ ထိုမယားငယ်နှင့် ကလေး ၂ ယောက်ပင် ရနေပြီဟုလည်း သတင်းထွက်နေသည်.။

သို့သော် မျက်စိရေး နားရေး ကျဉ်းမြောင်းသော ကျေးလက်နေ တောသူတောင်သား တွေမို့ ဤမျှ ခရီးဝေးသော အရပ်ကို ကျကျနန စုံစမ်း မနေကြတော့..။ ကောလဟာလဟုသာ သတ်မှတ်လိုက်ကြသည်..။

ထွန်းလူ ရွာသို့ ပြန်ရောက်သည်မှာ မနှစ်ကမှ ဖြစ်သည်..။ စောစောက မန္တလေးတွင် နေထိုင်သော ဦးလေး ဝမ်းကွဲအိမ်မှာ နေထိုင်ပြီး ကျောင်းတက်သည်..။ ကိုးတန်း ၂ ခါကျပြီးသောအခါ ထွန်းလူအဖေက ကျောင်းဆက်မထားတော့ပဲ ပျက်စီးမှာစိုး၍ ကျောင်းနှုတ်ပြီး ရွာပြန်ခေါ်လာခဲ့သည်..။

ထွန်းလူတို့က ဂျုံမြေတွေ ဧကများစွာရှိ၍ စီးပွားရေး ချောင်လည်ကြသည်..။ အကောင်ရေ ၃၀ ခန့်ရှိသော နွားခြံတစ်ခြံလည်း ရှိရာ ဤရွာတွင် တောသူဌေး စာရင်းဝင်များ ဖြစ်သည်..။ မိဘများကပျက်စီးမှာစိုး၍ ရွာပြန်ခေါ်သည့်တိုင် ထွန်းလူကတော့ ပျက်စီးပြီးသား ဖြစ်ခဲ့သည်..။ တောသူဌေးသားပီပီ စာမေးပွဲ ၂ ခါကျသည့်တိုင် မိန်းမပွေနည်း အတတ်ကို ကောင်းစွာ တတ်ကျွမ်းခဲ့သည်..။

ဘယ်ဘဝက ဆုတောင်းကြောင့်လည်း မသိ..ပိုးတိုင်းစွံ ကြံတိုင်းအောင်ခဲ့သည်..။ လူအထွေထွေ အကြိုက်အမျိုးမျိုး ရှိရာ ထွန်းလူ ဗီဇစိတ်က ရွယ်တူ အပျိုမိန်းမတွေအပေါ် စိတ်ဝင်စားမှု တပ်မက်စွဲလန်းမှု နည်းပြီး….၊ လင်ရှိမိန်းမ ၊ တစ်ခုလပ် မုဆိုးမ အအိုတွေကိုသာ ထူးထူးဆန်းဆန်း ကြိုက်နှစ်သက်လေ့ ရှိသည်..။

မန္တလေးတွင် နေထိုင်စဉ်က အပြာကားတွေ ကြည့် ၊ အပြာစာအုပ်တွေ ဖတ်ဖြစ်ခဲ့ရာမှ လက်တွေ့ ကွင်းဆင်းနိုင်ခဲ့သော အဆင့်သို့ပင် ရောက်ခဲ့သည်..။ သူ ပေါင်းသင်းသော သူငယ်ချင်းများကလည်း မိန်းမပွေ ဆော်ရှုပ်သော ဇော်တွေသာ ဖြစ်သည်..။ သို့ဖြစ်ရကား တရားဝင် အိမ်ထောင် မကျသေးသည့်အတွက် လူအိုဟု မခေါ်နိုင်သေးသည့်တိုင် လူပျိုကား လုံးဝမစစ်တော့..။

သူ့ပေါင်ကြားရှိ ငယ်ပါမှာ မိန်းမတို့၏ ကာမလှိုဏ်ခေါင်းသို့ ကိန်းအောင်း ခိုလှုံဖူးပြီး ဖြစ်သည်..။ မြို့ အရပ်ဆိုသည်က တောအရပ်လို မဟုတ်..။ နယ်စုံ ဒေသစုံမှ ဖြစ်၍ အိမ်ထောင်ရေး ဖောက်ပြန်ခြင်းဟု ဆိုအပ်သော လင်ငယ်နေ နောက်မီးလင်း မျောက်ဇာတ်ခင်းသော ကိစ္စများကို မျက်နှာပြောင် တိုက်ရဲသည်..။ ပေါ်ပေါ်တင်ထင် ပြုလုပ်ရဲကြသည်..။ ထိုကဲ့သို့ ပြုလုပ်သည့်အတွက် တောအရပ်ဒေသလို အတင်းအဖျင်း အပြောခံရခြင်းလည်း နည်းပါးသည်..။

ထွန်းလူ စိတ်ထဲတွင် ဤအချက်အပေါ် လေးလေးနက်နက် မှတ်ချက် ရှိခဲ့သည်..။ ပြီးတော့ တောအရပ်မှာလို ခြံဝင်းကျယ်ကျယ်ဖြင့် နေထိုင်ကြသည် မဟုတ်..။ များသောအားဖြင့် တစ်အိမ်နှင့် တစ်အိမ် ဝင်းထရံတစ်ချပ်သာ ခြားကာ ထူထပ်ပြွတ်သိပ်နေသည်.။

အထွေအထူးပင် ချောင်းကြည့်စရာ မလိုပဲ ဖိုမ လိင်စိတ်ကို နိုးကြွစေသော မြင်ကွင်းတွေ မကြာမကြာ မြင်တွေ့ရသည်..။ ထွန်းလူတို့ အိမ်နှင့် ကပ်လျက် အိမ်မှာ ဗန်းမော်နှင့် မန္တလေးလိုင်း သင်္ဘောသား လင်မယား အငှားနေသော အိမ်ဖြစ်သည်..။ လင်မယားနှစ်ယောက်စလုံး အသက် ၃၀ ကျော် ဝန်းကျင်တွေ ဖြစ်သည်.။ မိန်းမက ချောချောတောင့်တောင့် ရှမ်းတရုတ်မ ဖြစ်သည်.။ သမီးတစ်ယောက် ရှိသည်..။ စာအုပ်ဆိုင်လည်း ဖွင့်ထားသည်.။ ဝတ္ထု မဂ္ဂဇင်း ကာတွန်းသာမက အပြာစာအုပ်ပါ ရသည်.။ အပြာစာအုပ် ငှါးကြောင်း လူတိုင်း မသိ..။ လူရင်း အဆက်အသွယ် ရှိမှ ငှါးလို့ ရသည်..။

ထိုသင်္ဘောသား မိန်းမ နာမည်က မနန်းမွန် ဖြစ်သည်.။ အသားဖြူပြီး ခေတ်ဆန်ဆန် ဝတ်စားပြင်ဆင် တတ်သည့်အတွက် ပင်ကိုယ်ရှိပြီးသား အလှမှာ ပို၍ ပေါ်လွင်တောက်ပလာသည်.။ ယောက်ျားက ဝင်ငွေကောင်းသူဖြစ်ရာ အလုပ်ဆို၍ စာအုပ်ဆိုင် ထိုင်ခြင်း ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို တသသ နေခြင်း အလုပ်မှ တစ်ပါး အခြား မရှိ..။ သူ့သမီးက ငါးတန်း ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်..။

တစ်နေ့ ထွန်းလူ တုတ်ကွေးဖျား၍ ကျောင်းမတတ်ဖြစ်..။ အိမ်အပေါ်ထပ်ရှိ အခန်းထဲတွင် ချွေးအောင်းရင်း ဂမ္ဘီရ ဝတ္ထု တစ်ပုဒ် ဖတ်နေသည်.။ အချိန်ကလည်း နေ့လည်တစ်နာရီခန့်အချိန်..။ မနန်းမွန်တို့ အိမ်အပေါ်ထပ်နှင့် ထွန်းလူနေထိုင်သော အခန်းမှာ ဝင်းထရံ တစ်ချပ်သာ ခြား၍ အလွန်နီးကပ်နေသည်ဖြစ်ရာ စကားသံတွေကို အတိုင်းသား ကြားနေရသည်..။ ထွန်းလူ ခေါင်းရင်းထရံပေါက်ကနေ ချောင်းကြည့်ရာ မနန်းမွန်နှင့် ဘဲတစ်ပွေ ခုတင်ပေါ်တွင် ပွေ့ဖက်နေကြသည်ကို အထင်းသား မြင်လိုက်ရသည်..။ ဒီဘက်အိမ်တံခါး ပိတ်ထားသည်..။ အန္တရာယ်မရှိဟု ထင်မှတ်ကာ တံခါးဖွင့်ပြီး ပေါ်ပေါ်တင်တင်ကြီး အချစ်နယ် ကျူးဖို့ အစပျိုးပလူးနေကြခြင်း ဖြစ်သည်.။

ဘဲ က ဗလတောင့်တောင့် အသားညိုညို ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ဖြစ်သည်.။ ကုတင်ပေါ် ခြေတွဲလောင်း ချထိုင်ရင်း မနန်းမွန်ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲထားကာ ပွေ့ဖက်ထားပြီး ကိုယ်ကို ဘယ်ညာ ယိမ်းနွဲ့၍ လှုပ်ရှားနေသည်..။

အနေအထားက သူ့လီးဖြင့် မနန်းမွန်ဖင်ကြားကို ထောက်ထားခြင်း ဖြစ်သည်.။ မနန်းမွန် ဝတ်ထားသော အင်္ကျီက အညိုရောင် စပို့ရှပ် အပျော့စား ဖြစ်ရာ အင်္ကျီအတွင်း လက်လျှိုသွင်းပြီး နို့နှစ်လုံးကို ဆုတ်ချေပေးနေသည်..။

“ အ….အ………..အ ဟင့်….အင်း.ယား…….ယားတယ် ကွာ….”

ကြည့်ရသည့်ပုံက နို့သီးခေါင်းကို ဖွဖွချေမွပေးနေပုံ ရသည်..။

“ ကိုတိုး ဘယ်နေ့ ပြန်လာမှာလဲ….”

“ လ ကုန်ပိုင်းလောက်မှ ပြန်လာမှာ…”

ထွန်းလူက အခန်းတွင်းရှိ ရွက်ဆုတ်ပြက္ခဒိန်ကို အမှတ်တမဲ့ လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ ၅ လပိုင်း ၁၇ ရက် ဖြစ်သည်..။

“ ဒီလိုဆို…အတော်ကြာကြာ တွေ့ခွင့် ရသေးတာပဲ…”

“ မောင့် အိမ်က မရိပ်မိဘူးလား….”

“ ပိုင်ပါတယ်…မွန်ရာ….အကြောင်းပြစရာတွေ ပြည့်လို့…. ”

“ ဟွန်း….ဒီလို အကြောင်းပြချက်များစွာနဲ့ ဘယ်နှစ်အိမ် များ ရောက်ခဲ့ပြီလဲ မသိဘူး…”

“ အဟင်း….ဟင်း..မရှိပါဘူး…မွန်ရာ…မွန့်ကိုသာ မောင်က တကယ်ချစ် တကယ်မြတ်နိုးလွန်းလို့ပါ….”

“ ဟင့်….အင်း….ယုံပါဘူး…တွေ့တုန်းမို့ ဒီစကားပြောတာပါနော်…..”

မနန်းမွန်က ပါးစပ်နှင့် ပြောရုံမျှ မကပဲ သူမဘယ်လက်ဖြင့် ကြာကူလီကောင်၏ ဗိုက်ခေါက်ကို ဆွဲဆိတ်လိုက်သည်..။

“ အား….လာ…လာ….နာတယ်….မွန် ရ……”

“ နာ….သေလိုက်….”

“ မောင့်ကို မချစ်ဘူးလား….မောင် စိတ်တိုလာပြီ….နော်….”

“ စိတ်တိုရင် ပြန်တော့…..”

“ ကဲ….ဒီလောက်တောင် ရှိလှတာကွာ….”

ကြာကူလီကောင်မှာ မရိုးမရွနှင့် ရာဂမာန်တွေ ထလာပုံရသည်..။ မနန်းမွန်ကို ဖက်ထားလျက်ကပင် ကုတင်ပေါ် နောက်ပြန်လှန်၍ တစောင်း လှဲချလိုက်သည်..။ နှစ်ယောက်သား တစောင်းကွေး အနေအထား ဖြစ်သွားသည်..။

မင်းသားက သူ့ပုဆိုးကို အရင်ချွတ်သည်..။ ထို့နောက် မနန်းမွန်၏ ထမီကို ချွတ်သည်..။ ဆူဖြိုးထွားကားသော တင်ဆုံကြီးနှင့် ငြိနေသဖြင့် မနန်းမွန်က ကိုယ်ကို ကြွပေးလိုက်သည်.။ ထမီ ကွင်းလုံးကျွတ်သွားသည်နှင့် ဖြူဝင်းပြည့်တင်းသော ဖင်ဆုံဖွေးဖွေးကြီးက အထင်းသား ပေါ်လာသည်..။ ကြာကူလီကောင်က သူ့အပေါ်ပိုင်းကိုယ်ကို အနည်းငယ် ခွာ၍ သူ့ပေါင်ရင်းကို မနန်းမွန် ဖင်ဆုံကြား တိုးကပ်ပြီး လီးကြီးကို ကိုင်၍ စောက်ဖုတ်ထဲ ထည့်နေသည်..။ ထို့နောက် မကြာခင်မှာပဲ တစ်ချက်ချင်း ဆောင့် ဆောင့်လိုးတော့သည်..။

ထွန်းလူတစ်ယောက် ချောင်းကြည့်နေရင်းကပင် လီးက တဆတ်ဆတ်နှင့် တောင်မတ်လာသည်..။ တစောင်းအနေအထားဖြင့် နောက်မှ လိုး၍ ရကြောင်း ဗဟုသုတ ရသွားသည်..။ သူချောင်းကြည့်နေသော နေရာနှင့် မနန်းမွန်တို့ နှစ်ပါးသွားနေကြသော နေရာမှာ တစ်အိမ်စီဖြစ်သော်လည်း လေးငါးပေခန့်သာ ကွာသည်ဖြစ်၍ ရုပ်ရော အသံပါ အထင်းသား အရှင်းသား ကြားနေမြင်နေရသည်..။

အမှန်အားဖြင့် ထွန်းလူ တကယ် နေမကောင်းခြင်း မဟုတ်..။ ကျောင်းသွားရမှာ ပျင်းသည့်အတွက် နေမကောင်းဟု အကြောင်းပြထားခြင်းသာ ဖြစ်သည်..။ သူ့ဦးလေးဝမ်းကွဲက မန္တလေးမြို့တွင်းရှိ ပုံနှိပ်စက်တစ်ခုတွင် စာရိုက်သမား ဖြစ်သည်.။ မနက် ၇ နာရီမှ အလုပ်သွားရာ ညနေ ၆ နာရီကျော်မှ အိမ်ပြန်ရောက်လေ့ ရှိသည်..။ အပြန်တွင် အရက်တစ်ပိုင်းလောက် သောက်သောက် လာတတ်သည်..။

သူ့ဦးလေးမိန်းမ မကြည်ကြည်က နံနက်ပိုင်းတွင် မုန့်တီသုတ် ၊ ခေါက်ဆွဲသုတ်များ ရောင်းသည်..။ ၁၁ နာရီလောက်ဆိုလျင် ဆိုင်သိမ်းမြဲ ဖြစ်သည်..။ မိန်းမပီပီ ယောက်ျားဘက်က ဝမ်းကွဲတော်စပ်သော တူမို့ အမြင်တို သဘောတို ရှိသည့်တိုင် ထွန်းလူမိဘများက စားစရိတ် ငွေ လုံလုံလောက်လောက် ပေးထားသဖြင့် မကြည်ကြည်၏ အပေါ်ယံ မျက်နှာထားက ထွန်းလူအပေါ်တွင် ချိုမြနေတတ်သည်..။

အရွယ်ကလည်း မနန်းမွန်နှင့် ရွယ်တူလောက်မို့ ၃၀ ဝန်းကျင်ခန့် ရှိပြီ..။ မနန်းမွန် နှင့် မကြည်ကြည်တို့က တစ်ယောက် တစ်မျိုးစီ လှပပြီး စွဲမက်စရာကောင်းသည်..။

ရှမ်းတရုတ်မပီပီ မနန်းမွန်က အသားဖြူသည်..။ ပန်းနုရောင် ပြေးသော အသားအရေဖြစ်သည်.။ မကြည်ကြည်က အသားဝါ အသားလတ်ဖြစ်သည်..။ မနန်းမွန်က အိမ်မှာ အငြိမ်းစားနေပြီး သူ့ကိုယ်သူ တသသ နှင့် နေတတ်သည်..။

မကြည်ကြည်က အလုပ်နှင့် လက်ပြတ်သူမဟုတ်..။ ထို့ကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်တည်ဆောက်ပုံမှာ အဖုအထစ် အရှိုက်အဟိုက် အမို့အမောက် ရှိတာချင်း တူသည့်တိုင် မကြည်ကြည်က ပို၍ အချိုးအဆစ်ကျနကာ ကျစ်လျစ်သန်မာလှသည်..။ အသားအရေကလည်း တင်းတင်းရင်းရင်း ရှိလှသည်.။

ထွန်းလူတစ်ယောက် မနန်းမွန်တို့ နောက်မီးလင်း နှစ်ပါးသွားနေကြပုံကို ကြည့်ရင်း သူ့ပေါင်ကြားက လီးကြီးမှာ တဆတ်ဆတ်နှင့် တောင်မတ်လာသည်..။ သူချောင်းကြည့်နေပုံက ဘယ်ဖက်ဒူးကို ကုတင်ကြမ်းပေါ်ထောက်ပြီး ညာဖက်ဖဝါးကို ခုတင်ကြမ်းပေါ် ချထားသည်ဖြစ်ရာ မုဆိုးဒူးထောက်ထိုင်နည်း ဖြစ်သည်..။ ပြီးတော့ ဘယ်ဖက်တတောင်ကိုလည်း ဘယ်ဖက် ဒူးခေါင်းပေါ် တင်ထားလိုက်သေးသည်..။

ကြာကူလီကောင်က နောက်ကနေ ဆောင့်လိုးနေရာမှ ထထိုင်လိုက်ပြီး မနန်းမွန် ခန္ဓာကိုယ်ကို ပက်လက်လှန်လိုက်သည်..။ မနန်းမွန်က ဒူးထောင်ပေါင်ကား အနေအထားဖြင့် ကြာကူလီကောင်ကို ရာဂရမ္မက် ဝင်းလက်သော မျက်လုံးတို့ဖြင့် ကြာကြည့် ကြည့်နေသည်..။ မနန်းမွန် စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ စောက်မွှေး တစ်ပင်မှ မရှိအောင် ပြောင်ရှင်းသန့်နေသည်..။ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ လိပ်ခုံးသဏ္ဍာန် ရှိပြီး ခုံးကြွ ဖောင်းမို့နေသည်..။ အညိုရောင်သန်းနေသော နှုတ်ခမ်းသားနှစ်လွှာက အနည်းငယ် ပြဲနေပြီး ခပ်ဟဟ ဖြစ်နေသည်..။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေက နီရဲ စိုလက်နေသည်.။

ကြာကူလီကောင်က ကုတင်အောက်သို့ ဆင်းလိုက်သည်.။ သူ့ပေါင်ကြားက လီးတန်ကြီးမှာ တန်းတန်းမတ်မတ်ကြီး တောင်နေသည်..။ အရှည်က ၆ လက်မကျော်ကျော်လောက် ရှိမည်..။ ဒစ်ရော လချောင်းကြီးပါ ညိုမဲနေသည်.။

ထွန်းလူက ပုဆိုးကို မလှန်လိုက်ပြီး သူ့ပေါင်ကြားက လီးကြီးကို လက်နှင့် ဆကြည့်သည်..။ သူ့လီးက ကြာကူလီကောင်လီးထက် အလုံးရော အရှည်ပါ သာသည်..။ ကြာကူလီကောင် လီးအတုတ်မှာ ဘားပလက် ဆေးရည်ဗူးလောက်သာ ရှိပြီး သူ့လီးအတုတ်က အလှဆီ ပုလင်း လောက်ရှိသည်..။ အလှဆီ Glycerin ပုလင်းမှာ ၇ လက်မလောက် ပတ်လည် ရှိသည့်အတွက် ပမာဏအားဖြင့် လုံးပတ်ချင်း မှာ အတော်ပင် ကွားခြားလှသည်..။

ထွန်းလူတစ်ယောက် သူ့လီးကြီးကို လက်နှင့် ဆကိုင်ထားလျက်ကပင် ထရံပေါက်က ချောင်းကြည့်လိုက်ပြန်သည်..။ ကြာကူလီကောင်က မနန်းမွန် ဖင်ဆုံကြီးကို ကုတင်စောင်းပေါ် တင်၍ ဒူးကောက်ကွေးနှစ်ဖက်ကို သူ့လက်နှင့် ဖိကာ မတ်တတ်ရပ်ပြီး ဆော်နေသည်.။

မနန်းမွန် လက်နှစ်ဖက်က ကြာကူလီကောင်၏ လက်ကောက်ဝတ်နှစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်း ဆုတ်၍ ဖင်ဆုံကြီးကို ကြွ၍ ကြွ၍ ကော့ကော့ခံသည်..။ ကြာကူလီကောင်၏ ဆောင့်ချက်တွေက အားမာန်ပါပြီး အရှိန်တွေ ပြင်းထန်လာသည်.။

စောက်ဖုတ်နှင့် လီးတို့ ပွတ်ထိုးသွင်းနှုတ်ရာမှ ပေါ်ထွက်လာသော အသံတွေကို ခပ်သဲ့သဲ့ ကြားနေရသည်..။ ထွန်းလူလည်း ဘယ်လိုမှ မအောင့်နိုင်တော့သည့်အတွက် သူ့လီးကြီးကို ညာလက်ဖြင့် ခပ်တင်းတင်း ဆုတ်ညှစ်ကာ ခပ်ပြင်းပြင်း ဂွင်းတိုက်ပစ်လိုက်သည်..။တစ်ဖက်ကို ချောင်းကြည့်ရင်း လက်ကလည်း ဂွင်းတိုက်ရင်း ထွန်းလူတစ်ယောက် ဖီလင်တွေ အရမ်းတက်နေစဉ်…၊ မကြည်ကြည် ထမီရင်လျားကြီးဖြင့် အိမ်အပေါ်ထပ် တက်လာသည်..။

မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကို ပထမ ကြောင်ကြည့်နေမိသည်..။ နောက်မှ သဘောပေါက်သွားသည်..။ သွေးသားဆူဖြိုးပြီး ကာမရာဂအားတွေ ပြည့်လျှမ်းနေသော အိမ်ထောင်သည် မိန်းမတစ်ယောက်အဖို့ ကာမခရီးလမ်းကို အကြိမ်ကြိမ် အခါခါ ဖြတ်သန်းပြီးသော မိန်းမပီပီ မီးနှင့်တွေ့သော ထောပတ်ကဲ့သို့ ကာမသွေး ကာမအဆီတွေ လှိုက်ဆူ ပွက်ထလာသည်..။ တစ်နည်းပြောရလျင် မကြည်ကြည်သည် တဏှာရာဂ အားကြီးပြင်းထန်သလောက် ကာမဆန္ဒ ပြည့်ဝရှာသူ မဟုတ်..။ သူ့ယောက်ျား ကိုသိန်းမြင့်မှာ တစ်နေကုန် အလုပ်လုပ်ရ၍ နေ့စဉ်နေ့တိုင်း လိုးပေးနိုင်သူ မဟုတ်..။ လိုးပေးပြန်လျင်လည်း မြန်မြန် ပြီးသွားလေ့ ရှိသည်..။ ပြီးလျင်လည်း တစ်ချီ ပြန်ကျော့လေ့ မရှိ..။

ကြက်ဥနှင့် အရက်စပ်သောက်ပြီး လုပ်သည့်နေ့မျိုးမှာတော့ နောက်တစ်ချီ ပြန်ကျော့လေ့ ရှိသည်..။ သူ့ဆန္ဒပြည့်ဝသွားလျင် မောမောပန်းပန်းနှင့် တစ်ချိုးတည်း အိပ်တော့သည်..။ နှူးခြင်း နှပ်ခြင်း တစ်ဖက်သား ဆန္ဒကို အလေးထားခြင်း မရှိ..။ ကာမဗဟုသုတ ခေါင်းပါးလွန်းလှသည်..။ မကြည်ကြည်အနေဖြင့် မနန်းမွန်ကို အားကျ၍ နောက်မီးလင်းချင်သော်လည်း အိတ်ခ်ျအိုင်ဗွီ ပိုးကူး၍ အေအိုင်ဒီအက်စ် ရောဂါရမှာ အသေအလဲ ကြောက်လှသဖြင့် လက်တွေ့တွင်တော့ မနန်းမွန်လို မလုပ်ရဲပါ..။

ထို့ကြောင့် တိုးလို့တန်းလန်းကြီး ကျန်ရှိနေသော သူမ၏ ကာမဆန္ဒကို လက်နှင့် တစ်ခါတစ်ခါ ၊ ခရမ်းသီးနှင့် တစ်ခါတစ်ရံ ဖြေဖျောက်ရတော့သည်.။ ယခုလည်း နေမကောင်း၍ ကျောင်းမတတ်သော ထွန်းလူ အခြေအနေ သိချင်၍ ရေမချိုးခင် ထမီရင်လျားနှင့် အပေါ်ထပ် တက်ခဲ့သည်..။ ကိုယ်တော်ချောက မနန်းမွန်တို့အိမ်ဖက် ချောင်းကြည့်ပြီး ဂွင်းတိုက်နေသည်..။

ထွန်းလူ လီးကို မျက်စိဖြင့် တပ်အပ်မမြင်ဖူးသော်လည်း ကြီးမှန်းတော့ သိသည်..။ တစ်ခါ ကျောင်းပိတ်ရက် နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီး အိပ်ပျော်နေစဉ် ပုဆိုးတွင်းက မတ်ထောင်နေသော လီးကြီးကို မြင်ဖူးသည်..။ ခန့်မှန်းချေ တစ်ထွာကျော်ကျော်လောက်ကို ရှိသည်..။

ထိုစဉ်ကလည်း မကြည်ကြည်၏ ကာမရာဂစိတ်တွေ တားမနိုင်ဆီးမရ ထကြွခဲ့ရသေးသည်..။ သူမယောက်ျား ကိုသိန်းမြင့် ရှိနေ၍ စိတ်တွေ မနည်းထိန်းချုပ်ကာ ဟန်ဆောင်နေခဲ့ရသည်..။ ထိုနေ့က ပိတ်ရက်ဖြစ်သဖြင့် ကိုသိန်းမြင့်လည်း အလုပ်နားသည်..။ သည်နေ့တော့ အခွင့်အရေးကို လုံးဝလက်လွှတ်ခံလို့ မဖြစ်..။ ထွန်းလူ မိန်းမအတွေ့အကြုံ လုံးဝမရှိသေးကြောင်း မကြည်ကြည် သိသည်..။ ဒီတော့ အိတ်ခ်ျအိုင်ဗီ ပိုးကူးမှာလည်း မကြောက်ရ..။

ထွန်းလူကတော့ တစ်ဖက်ကို သဲကြီးမဲကြီး ချောင်းကြည့်ရင်း ဂွင်းတိုက်နေသည်မို့ မကြည်ကြည် တက်လာသည်ကို လုံးဝမသိ..။ လူပျိုသိုးပီပီ ကာမဇောတွေ မွှန်ကာ သူထင်ရာ ဇွတ်လုပ်နေသည်..။ မကြည်ကြည် စောက် ခေါင်းထဲက လှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲ ယားကြွတက်လာနေသည်..။ ရိုးရိုးတန်းတန်း ချဉ်းကပ်လျင် အရှိန်နှင့် လန့် နေမည် စိုး၍ သူမ၏ အလိုးခံချင်စိတ်ကို ပေါ်ပေါ်တင်တင်ပြသရန် ထွန်းလူနှင့် ၅ ပေခန့်လောက် အရောက်တွင် ထမီကို ကွင်းလုံးချွတ်ချပစ်လိုက်သည်..။ ကျွတ်သွားသော ထမီကို ကောက်ယူလိုက်စဉ် ထွန်းလူ ဖျတ်ခနဲ နောက်လှည့်ကြည့်မိသည်..။

မကြည်ကြည်တစ်ယောက် ကိုယ်တုံးလုံးကြီးဖြင့် ကုန်းကုန်းကွကွကြီး ဖြစ်နေသည်ကို ဗြုန်းခနဲ မြင်လိုက်ရသောအခါ အစပထမ ကြောင်သွားသည်..။ နောက်တော့ သဘောပေါက်သွားသည်..။ ယောက်ျားဗီဇ ယောက်ျားသတ္တိတွေ ဟုန်းခနဲ ကြွတက်လာပြီး ကုတင်ပေါ်က ဆင်း၍ မကြည်ကြည် ရှိရာသို့ အလောတကြီး သွားသည်.။

ကျားကိုက်ပါသည်ဆိုမှ ဘာအနာလည်းလို့ မေးစရာမလိုတော့ပါ..။ ဒီအရိပ်ပြမှတော့ ဘာအကောင်လည်းဆိုတာ ထွန်းလူ သဘောပေါက်သည်..။ ကောင်းကောင်းကြီးကို သဘောပေါက်သည်..။ ထို့ကြောင့် သူကလည်း ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်သည်..။ ဂွင်းတိုက်ရတာထက်စာလျင် စောက်ဖုတ်စစ်စစ်ကိုပဲ လိုးတော့မည်ပေါ့…။

ကိုယ်တိုင် လက်တွေ့ မလိုးဖူးသေးသော်လည်း အခုပင် မနန်းမွန်တို့ လိုးနေတာကို မြင်တွေ့ထားသည်မို့လား..။ အပြာကားလည်း လေးကား ငါးကားလောက် ကြည့်ထားဖူးရာ လိုးပုံလိုးနည်း တော်တော်များများကို မျက်ရေးပေါက်ထားပြီးသား..။

ထွန်းလူက မကြည်ကြည်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်ကာ ခါးဆီမှ သိမ်းကြုံးဖက်လိုက်သည်..။ မကြည်ကြည်ကလည်း သူ့ကျောပြင်ကို သိုင်းဖက်ထားသည်..။ ထွန်းလူပေါင်ကြားရှိ လီးတန်ကြီးက မကြည်ကြည်၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို အောက်ဖက်မှ ပင့်ထောက်ထားသည်..။

မကြည်ကြည်တစ်ကိုယ်လုံး ရာဂပိုးတွေ တရွရွနှင့် လှိုက်လှိုက်ကြွလာသည်..။ နည်းတဲ့ လီးတန်ကြီး မဟုတ်ကြောင်း စိတ်က ခန့်မှန်းသိလိုက်သည်..။ ထွန်းလူက နှုတ်ခမ်းကို စုတ်သည်..။ မကြည်ကြည်ကလည်း ပြန်စုပ်သည်..။ မကြည်ကြည်က သူ့လျှာကို ထိုးထည့်ပေးရာ ထွန်းလူက ပြန်စုပ်ပေးသည်..။ နှစ်ယောက်သား ကိုယ်စီ ပွတ်သပ်နေရင်း အတော်ကြာကြာ နှုတ်ခမ်းစုပ်နေကြသည်..။ နှစ်ဦးစလုံး ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းနဲ့ကို ခုန်နေကြသည်..။

တွဲခြင်း အိခြင်း အလျှင်းမရှိပဲ ဝိုင်းဝန်းမို့မောက်နေသော နို့အုံတင်းတင်းအိအိကြီးက အသက်ရှူနေသည့် စည်းချက်အလိုက် နိမ့်ချီမြင့်ချီ ဖြစ်နေသည်..။

“ ငါကဖြင့် ..တကယ်နေမကောင်းတာမှတ်လို့ …ဟင့်…သူကတော့ … ဟိုဖက်ကဟာမကို ချောင်းကြည့်ပြီး တဏှာရူးကြော ထနေတယ်….”

“ မမ..တက်လာတာ ကြာပြီလား…..”“ အင်း…..”

ထွန်းလူက အဒေါ်ဟု မခေါ်ပဲ ယခင်ကတည်းကပင် မမဟု နှုတ်ကျိုးနေသည်..။

“ ဘာလို့ အသံမပေးတာလဲ….”

“ ကြည့်ကောင်းလို့….”

မကြည်ကြည်က ထွန်းလူ၏ ထောင်မတ်နေသော လီးတန်ကြီးကို လက်နှင့် ခပ်ဖွဖွ ဆုတ်ကာ တစ်ခါတစ်ခါ ညှစ်ညှစ်ပေးရင်း ခပ်ညုညုပြောသည်..။

“ ခုတင်ပေါ် သွားစို့ဗျာ….လုပ်ချင်လှပြီ……”

“ အလိုတော်….ရာရာစစ…ဟင့်…လူကိုများ ဖာသယ်မှတ်နေ….”

လီးကြီးက တုတ်လွန်းသဖြင့် မကြည်ကြည် လက်တစ်ဆုပ်ပင် မကချင်..။ ပြီးတော့ သံမဏိချောင်းကြီးကဲ့သို့ မာကျောလွန်းလှသည်..။

“ လာပါ….မမရာ…ဦးလေးပြန်လာရင် ပြဿနာ တက်နေပါဦးမယ်…”

“ ဘယ်တော့မှ ခုချိန် ပြန်မလာဘူး… စိတ်ချ….”

“ လုပ်မယ် ..နော်….”

“ ဘယ်သူက ခံမယ် ပြောလို့လဲ…..”

“ ဟောဒါကြီးက ခံမယ် ပြောတာဗျာ….ကဲ…”

ထွန်းလူက ပြောပြောဆိုဆို မကြည်ကြည် စောက်ဖုတ်ကြီးကို အောက်မှပင့်ကုတ်ထည့်လိုက်သည်..။ လက်ခလယ်က စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်သွားသည်..။ စောက်ဖုတ်ကြီးက မာတင်း ခုံးထနေသည်..။ စောက်ရေတွေကလည်း စိုရွှဲ အိုင်ထွန်းနေသည်..။ ထွန်းလူက လက်ခလယ်ကို အဆုံးထိ မြှုပ်သွင်းပြီး ရစ်၍ ဝိုက်၍ မွှေပေးသည်..။ မကြည်ကြည် တစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ခနဲ တုန်ခါသွားပြီး ဖင်ဆုံကြီးလည်း ၇မ်းခါသွားသည်..။

“ ပြောအုံးဟယ်…..ပြောအုံးဟယ်……ကဲ ကဲ….”

မကြည်ကြည်ကလည်း အားကျမခံ ထွန်းလူ လီးတန်ကြီးကို ဆုတ်ညှစ်၍ အရေပြားအရင်းထိတွန်း၍ ဂွင်းတိုက်သလိုမျိုး လုပ်ပေးသည်..။

“ အား…….အ……အား……ကျွတ်…ကျွတ်……”

ကောင်းလွန်းသဖြင့် ထွန်းလူနှုတ်မှ အသံတွေ ထွက်သွားသည်..။ ထွန်းလူက အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင် ထွားကြိုင်းလျက် ရှိရာ မကြည်ကြည် အရပ်အမောင်းက သူအရပ်ထက် ၅ လက်ခန့် နိမ့်နေသည်..။ ဗလကလည်း မကြည်ကြည်ထက် များစွာ ဖွံ့သည်..။

ထွန်းလူက မကြည်ကြည်ခါးကို ဆွဲလှန်လိုက်ရာ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက ရှေ့သို့ပြူး၍ ကော့တက်လာသည်..။ ထိုအခိုက်ဝယ် လီးတန်ကြီးကို လက်နှင့် ဖိနှိပ်၍ စောက်ဖုတ်ဝတွင်တေ့ကာ ခါးကိုနှိမ့်၍ ပင့်ထိုးထည့်လိုက်သည်..။

“ဗျစ်….ဖွတ်……..ဖွတ်…ပြွတ်……ဗြစ်……”

“ အင့်…အမေ့……အား….အား..ကျွတ်..”

အအိုစောက်ဖုတ်ဖြစ်ပေသည့်တိုင် လီးတန်ကြီးက ကြီးမားတုတ်ရှည်လွန်းသဖြင့် မကြည်ကြည်တစ်ယောက် သဲအူခိုက်မျှ ကျဉ်ဆိမ့် ရှိန်းဖိန်းသွားရသည်..။ တဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိဖိသွင်းရာ လီးတန်ကြီးက တဝက်ကျော်ကျော် နစ်ဝင်သွားသည်..။ သည်အတိုင်းစွတ်ထိုးနေရုံဖြင့် အချိုးကျကျ ဝင်မည်မဟုတ်ပါ..။ မကြည်ကြည် က အလိုက်သင့် ကွ၍ ကား၍ ကော့ပေးသဖြင့် ဟန်ကျပန်ကျ ဝင်သွားခြင်း ဖြစ်သည်..။

“ မမ…လက်နှစ်ဖက်ကို ကျနော့်လည်ပင်းမှာ ချိတ်ဖက်ထား….”

မကြည်ကြည်က ထွန်းလူပြောသည့်အတိုင်း လုပ်သည်..။ လက်နှစ်ဖက်က လည်ပင်းကို ခိုင်မြဲစွာ ချိတ်မိသောအခါ ထွန်းလူက ကိုယ်ကို တောင့်မတ်၍ ဆန့်လိုက်သည်..။ မကြည်ကြည်တစ်ကိုယ်လုံး မြောက်ပါလာပြီး ခြေထောက်နှင့် ကြမ်းပြင်က တစ်ထွာကျော်ကျော် ကွာဟသွားသည်..။

ထို့အပြင် မကြည်ကြည် ခြေထောက်နှစ်ချောင်းက ထွန်းလူခါးကို ချိတ်ထားလိုက်သည်..။ သူ့ခါးတွင် ချိတ်ထားသော ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ထွန်းလူက သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပင့်မထားလိုက်သည်..။ မကြည်ကြည် တစ်ကိုယ်လုံး ကာမအရသာတွေ ဆိမ့်ဆိမ့်ထုံနေပြီး လှုပ်တိုင်းလှုပ်တိုင်း ပူခနဲ ရှိန်းခနဲ ဖိန်းခနဲ ကျင်ခနဲ လှိုက်ဆူပွက်ထသော ကာမအရသာထူးကြီးကို ခံစားလိုက်ရသည်..။

ခါးထစ်ခွ ပုံစံကြီးဖြင့် လီးနှင် စောက်ဖုတ်မှာ ကပ်လျက်ရှိသည်..။ မကြည်ကြည်မှာ ဆူဆူဖြိုးဖြိုး ဒေါင်ကောင်းကောင်း မိန်းမဖြစ်သည့်တိုင် ထွန်းလူက သက်သောင့်သက်သာ ချီပွေ့ထားနိုင်သည်.။ ထိုအချက်က စွမ်းအားနှင့် ပြည့်စုံသော ယောက်ျားဖြစ်ကြောင်း လက်တွေ့သက်သေပြရာ ရောက်နေသည်..။

တစ်ချို့က ခွန်အားဗလနှင့် ပြည့်စုံသည့်တိုင် ယောက်ျားဟု သိသာထင်ရှားစေသော အဓိက အင်္ဂါရပ်ဖြစ်သည့် လိင်တန်မှာ သေးလွန်းကြသည်..။ ထွန်းလူမှာမူ အသက်ငယ်သေးသည့်တိုင် ကာယဗလကလည်း တောင့်သည်..။ လီးတန်ကလည်း အံ့သြစရာ ကောင်းလောက်အောင် အရှည် ၇ လက်မ ကျော်ကျော်ရှိပြီး လုံးပတ်က ၆ လက်မ တင်းတင်း ရှိသည်..။

သို့ဖြစ်ရကား ကလေးတစ်ယောက်အမေ အအိုဖြစ်သည့်တိုင် မကြည်ကြည်၏ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ထွန်းလူလီးနှင့် တွေ့သောအခါ ချောင်ချောင်ချိချိ မဟုတ်ပဲ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် စီးစီးပိုင်ပိုင်ကြီး ဖြစ်နေသည်..။

ထွန်းလူက လီးနှင့် စောက်ဖုတ်တပ်လျက်သား ပွေ့ချီကာ ကုတင်ဆီသို့ လာသည်..။ တအိအိ တငြိမ့်ငြိမ့်ဖြင့် မကြည်ကြည်တစ်ယောက် ရင်တလှပ်လှပ် ခုန် ဖင်တဆတ်ဆတ် တုန်လျက် လီးအရသာကို တနင့်တပိုးကြီး ခံစားရင်း ပါလာသည်..။

ကုတင်ဆီသို့ ရောက်သောအခါ ကုတင်ပေါ်တွင် ကန့်လန့်ဖြတ်အနေအထားဖြင့် ချထားလိုက်သည်..။ မကြည်ကြည်က အရောင်တလက်လက် ထွက်သော ရမ္မက်ခိုးများအပြည့်ဖြင့် မျက်လုံးတို့ဖြင့် ထွန်းလူကို စိုက်ကြည့်ကာ….

“ ဟွန်း….လူကဖြင့် နို့နံ့တောင် မစင်သေးဘူး..၊ တတ်လိုက်တာက လွန်ရော…..ပြော..မိန်းမ ဘယ်နှစ်ယောက် လိုးဖူးလဲ…….”

“ ဒါ…ပထမဆုံးပဲ…မမရဲ့….”

“ ဒီလောက်တောင် တတ်နေမှတော့ ..ယုံပေါင်…..”

“ တကယ်ပြောတာ မမရ…မမစောက်ဖုတ်ကို ပထမဆုံး လိုးဖူးတာပဲ..၊ ဒါက အပြာစာအုပ်ထဲမှာ ဖတ်ဖူးလို့ စမ်းကြည့်တာ…”

“ ဟွန်း….စောက်ဖုတ်ထဲ လီးထည့်ထားတာပဲ ရှိသေးတာ ဘယ်မှာ လိုးသေးလို့လဲ..၊ လုပ်တော့…..မမ တအားခံချင်လာပြီ….”

ထွန်းလူက မကြည်ကြည် ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ရင်ဘတ်ဖက်ဆီသို့ ဖိတွန်းလိုက်သည်..။ အထာ အကြော သိနေသော မကြည်ကြည်က သူမလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဒူးကောက်ကွေးကို ချိတ်ထားလိုက်သည်..။ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက ပြူးမောက် ကြွတက်လာပြီး ဖင်အိုးကြီးနှစ်မွှာမှာလည်း အက်ကွဲ ကားထွက်သွားသည်..။

ထွန်းလူက သူ့လီးတန်ကြီးကို တဝက်ကျော်ကျော်မက ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်..။ ကြီးမားတုတ်ရှည်သော လီးတန်ကြီးဖြစ်သည့်အတွက် ရိုးရိုးထွက်မလာပဲ စောက်ဖုတ်အုံကြီးကို တပါတည်း ဆွဲခေါ်လာသည့်နှယ် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီးများက ကြွတက်ပါလာသည်..။

ပြန်သွင်းလိုက်သည့်အခါ လီးတန်ကြီးနှင့် အတူ စောက်ဖုတ်အုံကြီးက ချိုင့်ခွက်နစ်ဝင်သွားသည်..။ ဤပုံဤနည်းဖြင့် လေးငါးဆယ်ချက်ခန့် ပြုလုပ်ပေးရာ စောက်ရေတွေက စိုရွှဲအိုင်ထွန်းနေပြီမို့ ကြပ်ကြပ်တည်းတည်းကြီး ဖြစ်နေသည့်တိုင် လီးဝင်လီးထွက်က ချောမွေ့နေသည်..။ တစ်သက်နှင့် တစ်ကိုယ် သည်မျှလောက် ကြီးမားတုတ်ရှည်သော လီးမျိုးကို မခံဖူးသေးသဖြင့် စူးစူးနင့်နင့် ရှိလွန်းလှပြီး တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောမှန်သမျှ တဖြိုးဖြိုး တဖျင်းဖျင်း တဖျပ်ဖျပ် တလှပ်လှပ် ဖြစ်လို့နေသည်..။ 

မကြည်ကြည်ခမျာ ကောင်းလွန်းလှသည့်အတွက် သွားရည်များပင် ထွက်ကျလုမတတ် ဖြစ်နေရှာသည်..။ မကြည်ကြည်အနေဖြင့် ပုဆိုးအတွင်းမှ တောင်မတ်နေသော ထွန်းလူလီးကြီးကို မြင်မိကတည်းက ခံချင်စိတ်တွေ မွတ်သိပ်ပြင်းပြခဲ့ရသည်..။ ယခုတော့ ဆန္ဒတို့ ပြည့်ဝခဲ့ရပြီ..။

ထွန်းလူကိုယ်နှိုက်ကလည်း တစ်ဖက်အိမ်က မနန်းမွန်တို့၏ နောက်မီးလင်းအတွဲကို ကြည့်ပြီး လီးတောင်ဂွင်းတိုက်နေခိုက်မို့ ပို၍ အဆင်ပြေသွားသည်..။ သို့မဟုတ်က သည်အခွင့်အလမ်းမျိုး ပေါ်ပေါက်ဖို့ အလွန်ခဲယဉ်းလှပါသည်.။ ယောက်ျားနှင့် စပ်၍ တော်ရသော တူမို့ ထွန်းလူဖက်က အရှိန်နှင့် လန့်နေသည်မှာ သေချာသည်..။

အခုတော့ တစ်ဖက်အိမ်က အတွဲကိုချောင်းကြည့်ရင်း ထွန်းလူကိုယ်တိုင် ကာမမီးတောင်ကြီး တဝုန်းဝုန်းနှင့် ပေါက်ကွဲနေချိန်လည်း ဖြစ်သည်..။ ကိလေသာရမ္မက် ချော်ရည်တွေ တပွက်ပွက် တဘွမ်းဘွမ်း လှိုက်ဆူပွက်ထနေခိုက်လည်း ဖြစ်တော့သည်..။

ယခုတော့ အစစအရာရာ အကြောင်းတရားတွေ တိုက်ဆိုင်လာသည်မို့ သူတို့နှစ်ယောက်မှာ လိုးနေကြရပြီ..။ ထွန်းလူက သူ့လီးတန်ကြီးကို မှန်မှန် ဖြေးဖြေးချင်းသာ အသွင်းအနှုတ်လုပ်ပြီးနောက် မကြည်ကြည်၏ တင်းတင်းမို့မို့ ဝင်းဝင်းစို့စို့ ဖွေးအုနုရွနေသည့် နို့အုံကြီးနှစ်မွှာကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အရင်းမှ ဆွဲကိုင်လိုက်သည်..။ သူ့ပုံစံက အသားကုန်ကြုံးဆော်တော့မည့်ဟန် ပေါက်နေသည်..။ တကယ်လည်း ဆော်ပါတော့သည်..။

“ ဖွတ်….ပြွတ်…ဗြစ်……ပလွတ်…စွပ်…ဖွတ်……….ဘွတ်….ပြွတ်……”

“အင့်….အ…..အမေ့….အီး….အ…..အင့်……….အ……မေ့….”

“ အင့်…အ….ကျွတ်..ကျွတ်….အ…..အီး….အမေ့….”

ထွန်းလူလီးတန်ကြီး ဝင်ထွက်နေပုံက ပီပြင်လွန်းလှသည်..။ မကြည်ကြည် လက်နှစ်ဖက်က ဒူးကောက်ကွေးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲချိတ်ထားသဖြင့် စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ပြူးထွက်အက်ကားနေသည်..။ ၆ လက်မလုံးပတ်အတုတ်ရှိသော လီးတန်ကြီး တိုးဝင်သွားတိုင်း စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား ထူထူကြီးနှစ်မွှာမှာ လီးတန်ကြီးနှင့်အတူ ကြုံ့ဝင်သွားပြီး လီးတန်ကြီး ပြန်ထွက်လာသည့်အခါ ကြွတက်လာသည်..။

အတွင်းသားနုနုတွေကို ဖောက်ထွင်းတိုးဝင်သွားရသည်မှာ ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ် စီးစီးပိုင်ပိုင် နှင့် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ရှိလွန်းလှသည်..။ တစ်ခါမှ မခံစားဖူးသေးသော စောက်ဖုတ်အရသာကို တစိမ့်စိမ့် ခံစားရင်း ထွန်းလူ ကာမရာဂမာန်တွေ ကြွသထက် ကြွလာသည်..။

ထိုသို့ကြွကြွတက်လာသော ကာမဆန္ဒတွေက ဆောင့်ချက်အရှိန်ကို ပြင်းထန်စေသည်..။ နို့အုံဝင်းဝင်းမို့မို့ကြီးတွေကို အခြေအရင်းမှ အကျအန ဆုပ်ကိုင်၍ အားမာန်ပါပါ ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေသော ထွန်းလူပုံစံက ကျားရိုင်းပျိုတစ်ကောင် မာန်ဖီနေသည့်အလား ဖြစ်သည်.။

လီးချောင်းတလျှောက်လုံး ပူရှိန်းကျင်ဆိမ့်နေသည်..။ ထွန်းလူက အချက် ၅၀ ခန့် မီးကုန်ယမ်းကုန် ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်လိုးပြီးနောက် လီးတန်ကြီးကို အရင်းထိကပ်အောင် ဖိသွင်းထားလိုက်ပြီး ကိုယ်ကို ကုန်း၍ မကြည်ကြည်၏ နို့အုံမို့မို့ကြီးအပေါ် မျက်နှာအပ်ကာ ပါးစပ်ဖြင့် စို့လိုက်သည်..။


“ ပြွတ်….ပြွတ်…ပလွတ်…ပြွတ်……..”

“ အား….အ….အား…ရှီး…ကျွတ် ကျွတ်…အမလေးလေး….ကောင်း…ကောင်းလိုက်တာ..မောင်လေး…ရယ်…ဘယ်လိုများ လုပ်နေတာတုန်း…..ဟယ်…….အင်း…ဟင့်…ဟင့်..ကျွတ် ကျွတ်…အမလေး…နော်..ဟင့်……..”

လီးကြီးကို အဆုံးထိ ဖိကပ်သွင်းထားပြီး ဆက်မဆောင့်သေးပဲ နို့သီးခေါင်းကို စို့ပေးနေသည့်အတွက် မရိုးမရွကြီးဖြစ်လာရာက တအီးအီး တအားအား အသံတွေထွက်လျက် မကြည်ကြည်တစ်ကိုယ်လုံး ဓါတ်လိုက်သလို တဆတ်ဆတ်တုန်လျက် တဖျတ်ဖျတ် လူးလွန့် တွန့်လိမ်နေတော့သည်..။

အလိုးခံရသည်မှာ ပေါ့ပေါ့ရွှတ်ရွှတ် မဟုတ်ပဲ တနင့်တပိုးကြီးဖြင့် အီဆိမ့်လွန်းလှသည်..။

“ အားလား လား…..အာ့…..ယား….ယားတယ်…ကွာ….ဟင့် ဟင့်….ဟင့်.အင်း…အမေ့….ကျွတ် ကျွတ်….အင့်…..ရှီး….”

မကြည်ကြည်တစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့…။ ဤမျှ ခံစားရခက်လောက်အောင် ဆိမ့်ကျင်နေအောင် ကောင်းလွန်းလှသော အတွေ့အကြုံကို ရှေးယခင်က ခံစားခဲ့ရဖူးသည်မှ မဟုတ်ပဲ…။

ထွန်းလူတစ်ယောက် မိန်းမနှင့် မတွေ့ဖူးသေးပါဘဲ ယခုကဲ့သို့ ကာမဗဟုသုတတွေ ပြည့်ဝနေခြင်းမှာ အပြာကားများနှင့် အပြာစာအုပ်တွေ ကျေးဇူးကြောင့် ဖြစ်သည်..။ လူကလည်း ယောက်ျားပီသသည့်အပြင် ကိုယ်ခန္ဓာကလည်း အရွယ်နှင့် မမျှအောင် ကြံ့ခိုင်ထွားကြိုင်းလှသည်..။

ထို့အပြင် တဏှာရာဂစိတ်ကလည်း ပြင်းထန်သည်..။ ယခုတော့ အထန် အထန်ချင်း ၊ အသန် အသန်ချင်း တွေ့နေကြပြီ..။ မကြည်ကြည်ကလည်း အသက် ၃၀ အရွယ်ဆိုသည့်တိုင် ဖွံ့ဖြိုးကျစ်လျစ်သော ခန္ဓာကိုယ်အဆက်အပေါက်နှင့် ထိုကိုယ်ခန္ဓာကို တန်ဆာဆင်မွမ်းမံသော အသားအုံ ၊ အသားဆိုင်တွေက အဖုအထစ် အမို့အမောက် အရှိုက်အဟိုက် အစွင့်အကား အင်္ဂါရပ်တွေနှင့် ပြည့်စုံလွန်းသည်..။

ယောက်ျားနှင့် လိုးတိုင်း လိုးတိုင်း အားရကျေနပ်ခဲလှသည်..။ ကာမဆန္ဒ ပြည့်ဝခဲသည်..။ နောက်ဆုံးတော့ လက်တို့ ၊ ခရမ်းသီးတို့ဖြင့် မပြီးနိုင် မစီးနိုင်လွန်းသော ရမ္မက်မီးတောက်တွေကို ငြိမ်းသတ်ခဲ့ရပေါင်းလည်း မနည်းလှပေ..။ တစ်ခုတော့ အံ့သြစရာကောင်းသည်..။ မကြည်ကြည်မှာ တဏှာရာဂ အားကြီးလှသည့်တိုင် ယခု ထွန်းလူနှင့် လွန်လွန်ကျူးကျူးဖြစ်ခဲ့သည်မှ အပ အရင်အချိန်တွေက နောက်မီးလင်း ၊လင်ငယ်နေခြင်း အလျဉ်းမရှိခဲ့..။

ထိုသို့နေနိုင်ခဲ့ခြင်းမှာလည်း တခြားကြောင့် မဟုတ်။ မကြည်ကြည်သည် အေအိုင်ဒီအက်စ် ပညာပေး တီဗီဇာတ်လမ်းတွေ ကြည့်ပြီး အိတ်ခ်ျအိုင်ဗီပိုးကူးမှာ အလွန်ကြောက်သည်..။ ထို့အပြင် သူ့ယောက်ျားကိုလည်း လန့်သည်.။ သူယောက်ျားက အနေ ရိုးအေးသည်မှန်သော်လည်း ဒေါသထွက် စိတ်တိုလာပြီဆိုလျင် ဘာကိုမှ စဉ်းစားချိန်ဆမနေပဲ သေလုမတတ်ဖြစ်အောင် ရိုက်တတ်သည်..။

ယခု ထွန်းလူနှင့် လွန်ကျူးခဲ့မိခြင်းမှာလည်း ဘယ်လိုမှ ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ပဲ ကာမလိုအင်တွေကို ထိန်းချုပ်ခြင်းငှာ မစွမ်းနိုင်တော့၍သာ ဖြစ်သည်..။ ထွန်းလူ မိန်းမနှင့် မတွေ့ဖူးသေးကြောင်း မကြည်ကြည်က သိသည်..။ ထို့ကြောင့် ရောဂါပိုးနှင့် ပတ်သက်၍ စိတ်ချရသည်..။ ပြီးတော့ ပတ်ဝန်းကျင်က လူစိမ်းသူစိမ်းလည်း မဟုတ်..။ ကိုယ့်အိမ်မှာနေသည့် ယောက်ျားနှင့် စပ်၍ တော်ရသော တူ…။

ဤသို့သော အကြောင်းကြောင်းတွေကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်က ရိပ်မိသိရှိဖို့ မလွယ်..။ တောင်ဖက်အိမ်က မနန်းမွန် နောက်မီးလင်း လင်ငယ်နေတာ တစ်ချို့က သိကုန်ကြပြီ..။ ပြီးတော့ မနန်းမွန်က သည်တစ်ယောက်နှင့်ပင် မက..။ သူ့သမီး ရည်စားနှင့် ပင် လွတ်သူ မဟုတ်..။

နို့ကို အားရပါးရ တပြွတ်ပြွတ်နှင့် စို့ပေးနေခြင်းကို ရပ်လိုက်ပြီး ထွန်းလူက သူ့လီးကြီးကို တဝက်ကျော်ကျော် ပြန်နှုတ်သည်..။ စောက်ဖုတ်ထဲ နှပ်ပြီး အငွေ့ခံထားရသည်မို့လား မသိ ၊ လီးတန်ကြီးမှာ စောစောကထက်ပင် ပိုထွားလာပြီး ပို၍ မာတောင့်လာသည်..။

ထွန်းလူက တဝက်ကျော်ကျော် ထွက်လာသော သူ့လီးကို ပြန်သွင်းသည်..။ ဤသို့ အသွင်းအနှုတ်ကို လေးငါးဆယ်ခါ ခပ်မှန်မှန် ပြုလုပ်ပြီးနောက် စောစောကအတိုင်း ခပ်သွက်သွက် ခပ်ပြင်းပြင်း ပြန်ဆောင့်လိုးပြန်သည်.။

“ ဖွတ်….ပြွတ်…ဘွတ်…ပြွတ်……..ဖွတ်…..”

“ အမလေး…အင့်….အင့်…အား….အ…အမေ့..အင့်….အီး…….”

မကြည်ကြည်တစ်ယောက် နှုတ်ကလည်း ငြီး ၊ ဖင်ဆုံကြီးကိုလည်း ပြင်းအားကောင်းသော ဆောင့်ချက်များနှင့် အညီ ကော့၍ ကော့၍ ပစ်ပစ်ခံသည်။ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းထန်လွန်းသဖြင့် တချက်တချက် အိမ်ပင် တသိမ့် သိမ့် ခါခါသွားသည်..။

မကြည်ကြည် စောက်ခေါင်းထဲ တလှိုက်လှိုက်နှင့် ယား ယားကြွတက်လာသည်..။ စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးလည်း ကျင်ဆိမ့် ပူရှိန်းနေသည်..။ နို့သီးခေါင်းတဝိုက်ရှိ အညိုဝိုင်းလေးမှာ စူဖောင်းမို့တက်နေသည်..။

နောက်ဆုံးဆောင့်ချက်က သားအိမ်ခေါင်းကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဆောင့်ထည့်မိရာ နှစ်ယောက်စလုံး ဆတ်ခနဲ တုန်ခါသွားကြသည်..။ မကြာခင်မှာပင် ဒူးကောက်ကွေးကို ချိတ်ထားသော မကြည်ကြည် လက်မှာပြုတ်ထွက်သွားပြီး ပေါင်တန်ဖွေးဖွေးကြီးနှစ်ချောင်းကလည်း ဘေးသို့ ကားထွက်သွားသည်..။ စောက်ခေါင်းထဲ ကျင်ခနဲ စစ်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး သုတ်ရေပူတွေ ပန်းထွက်ကုန်သည်..။ လက်နှစ်ဖက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုတ်၍ မျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ ကာမအရသာကို ခံစားနေစဉ် ထွန်းလူ လရေပူပူတွေက သားအိမ်ဝကို ဗျင်းခနဲ ဗျင်းခနဲ ပန်းထည့်လိုက်သည်ကို နွေးခနဲပင် ခံစားသိရှိလိုက်ရသည်.။ အားရကျေနပ်ခြင်းနှင့် အတူ သူမ၏ ပူလောင်ပြင်းပြခဲ့ရသော ကာမဆန္ဒတွေ ပြည့်ဝသွားပါတော့သည်.။

ထွန်းလူတစ်ယောက် ထိုနေ့မှစ၍ သူ့ဦးလေး မရှိခိုက်အချိန်တိုင်း မကြည်ကြည်နှင့် လစ်လျင် လစ်သလို လင်မယားလုပ်တန်း ကစားလာခဲ့သည်မှာ ကိုးတန်း ၂ နှစ်ကျ၍ ရွာပြန်ခေါ်သည်အထိပင် ဖြစ်တော့သည်..။ ပိပိရိရိ လုပ်ကိုင်ခဲ့သည်ကြောင့် သူ့တူနှင့် သူ့မိန်းမတို့ မျောက်နှစ်ပါးသွားခင်းနေသည်ကို မကြည်ကြည် ယောက်ျားခမျာ လုံးလုံးမသိရှာခဲ့ပါ..။

ထွန်းလူ ရွာပြန်သွားစကဆိုလျင် မကြည်ကြည်တစ်ယောက် နေမထိ ထိုင်မသာ ဖြစ်ကာ လင်တရူးရသည့် ရက်တွေ အတော်ကြာခဲ့၇သည်.။ ရွာသို့ အလည်ပြန်ကာ ထွန်းလူထံ သွားကုန်းချင်သည့်စိတ်တွေ တဖွားဖွား ပေါ်ပေါက်ခဲ့ရသေးသည်.။ ထွန်းလူကလည်း ရွာပြန်သွားချိန်မှ စ၍ တစ်ခေါက်တစ်ခါမှ ပေါ်မလာတော့..။ ထွန်းလူလည်း ရွာပြန်ရောက်ခါစ ရက်တွေမှာ ရူးမတတ် ခံစားရသည်..။ တဖြည်းဖြည်း နေသားကျလာကာမှ သူ့စိတ်က ဤဝန်းကျင်ရှိ အာရုံများအပေါ် ပျော်မွေ့ကျက်စားလာနိုင်သည်..။ မန္တလေးက ပြန်ရောက်ကတည်းက မိန်းမ မချရသည်မှာ ယနေ့အချိန်ထိဖြစ်သည်..။

အဖေတို့ လင်မယား လှည်းနှင့် ထွက်သွားသည်မှ စ၍ ထွန်းလူ အပြာစာအုပ် ဖတ်တော့သည်..။ အပြာစာအုပ်က အဖေတို့ မရှိခိုက်တွင်သာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဖတ်ရသည်..။ မန္တလေးမှာ နေစဉ်ကတည်းက စုဆောင်းထားခဲ့သော စာအုပ်များဖြစ်သည်..။ စုစုပေါင်း အုပ်တစ်ရာလောက်ရှိသည်။ အပေါ်ထပ်ရှိ သူအခန်းထဲက သေတ္တာထဲတွင် အသေအချာ သိမ်း၍ သော့ခတ်ထားသည်..။

ထွန်းလူ အောက်ထပ်မဆင်းတော့ပဲ အပေါ်ထပ်ရှိ သူ့အခန်းထဲမှာပင် စာအုပ်ဖတ်နေ၏ ..။ တံခါးဖွင့် လေညှင်းခံရင်း တစ်အုပ်ပြီးတစ်အုပ် ဖတ်လာရာ သုံးအုပ်ကျော်လာတော့ မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားသည်..။

အပြာစာအုပ်ဖတ်စဉ်ကပင် သူ့လီးကြီးမှာ ထောင်မတ်နေသည်ဖြစ်ရာ အိပ်ပျော်စဉ်မှာလည်း ဆက်လက် ထောင်မြဲသာ ထောင်နေ၏ ။ အိပ်မက်ထဲတွင် သူစိတ်ဝင်စားနေသော မနှင်းသွယ်တို့ အိမ်ဖက်ရောက်သွားသည်..။ သူရောက်သွားတော့ မနှင်းသွယ် ထမင်းချက်နေသည်..။ ထမီရင်လျားကြီးနှင့် ဖင်ထိုင်ခုံပေါ် ကားယားကြီး ဖင်ချထိုင်ရင်း ထမင်းအိုး ငှဲ့နေသည်..။ အသေအချာကြည့်တော့ ထမီအောက်စကြီးက လွတ်နေပြီး ပေါင်ကြားအတွင်းရှိ စောက်မွှေးမဲမဲ အုပ်အုပ်တွေကို မြင်နေရသည်..။

ထိုအခြင်းအရာကို မြင်ရသည့်အတွက် ထွန်းလူလီးကြီးမှာ တောင်မတ်လာ၏ ။ ထိုစဉ် မနှင်းသွယ်က ထမင်းအိုးကို မီးဖိုပေါ်ပြန်တင်ရင်း…

“ ထွန်းလူရေ…မမကို စဉ့်အိုးထဲက ရေတစ်ခွက်လောက် ခပ်ပေးစမ်းပါ…”

“ ဟုတ်ကဲ့…..ဟုတ်ကဲ့……”

ထွန်းလူ စဉ့်အိုးထဲ ရေခပ်ရင်း အတွေးတစ်ခု ဝင်လာသည်..။ ထောင်မတ်နေသော သူ့လီးကြီးကို မနှင်းသွယ်မြင်အောင် ပြချင်သည်..။ သည်တော့ ပုဆိုးကို ခပ်လျော့လျော့လေး ချိတ်ရုံသာ ချိတ်ထားသည်..။ သူက ရေခွက်လှမ်းအပေး မနှင်းသွယ်က ရေခွက်လှမ်းအယူ ကိုယ်ကိုလှုပ်ပြီး သူ့ပုဆိုးကို ကျွတ်ကျသွားအောင် လုပ်ရမည်..။ သို့မှသာ တောင်မတ်နေသော သူ့လီးကြီးကို မနှင်းသွယ် အနီးကပ်မြင်နိုင်ပြီး သဘောကျ နှစ်ခြိုက်သွားမှာ ဖြစ်သည်..။

“ ရော့….မမ…..”

“ အေး……အေး….”

ထွန်းလူက ကိုယ်ကိုကုန်း၍ ရေခွက်ကိုလှမ်းအပေး မနှင်းသွယ်က လှမ်းအယူ ထွန်းလူက မြေကြီးတွင်တိုက်နေသော သူ့ပုဆိုးစကို ခြေဖဝါးနှင့် ဖိဆွဲချလိုက်သည်..။ ချိတ်ရုံသာ ချိတ်ထားသော ပုဆိုးစက အောက်သို့ ပုံကျသွားသည်..။

“ ဟာ…ဟာ…လုပ်….လုပ်ပါ..အုံး…….

ထွန်းလူက တဟာဟာ နှင့် အသံပြုရင်း သူ့ပုဆိုးကို အားနေသော လက်တစ်ဖက်နှင့် လှမ်းဆွဲသော်လည်း မမှီတော့..။ ကျန်လက်တစ်ဖက်က မနှင်းသွယ်ထံ ရေခွက်လှမ်းပေးနေရသဖြင့် ဘာမှ လုပ်လို့မရ..။ထောင်မတ်နေသော လီးတန်ကြီးက မနှင်းသွယ်မျက်နှာနှင် အနီးလေး..။ တရမ်းရမ်းနှင့် ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးကို ကြည့်ရင်း မနှင်းသွယ်တစ်ယောက် ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် မင်သက် အံ့သြနေ၏..။

ဤမျှ ကြီးမားသော လီးတန်ကြီးကို တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ် အခုမှ မြင်ဖူး၏ ..။ သူ့ယောက်ျားလီးထက် အဆပေါင်းများစွာ ကြီးသည်..။ လီးကြီးကို စိုက်ကြည့်နေသော မနှင်းသွယ်မျက်လုံးတွေက ကိလေသာ ရမ္မက်အရောင်တွေ တလက်လက် ဝင်းပြောင်လာသည်..။

အရွယ်နှင့်မမျှအောင် ကြီးမားတုတ်ခိုင်လွန်းသည့် လီးတန်ကြီးကို မြင်လိုက်ရသည့်အတွက် မနှင်းသွယ် တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးတွေ ဖျင်းခနဲ ထသွားသည်..။

မနှင်းသွယ်လက်ထဲ ရေခွက်ရောက်သွားသည်နှင့် ထွန်းလူက ပုဆိုးကို ကပျာကယာ ကောက်ဝတ်ပြီး နောက်သို့လုံးဝလှည့်မကြည့်တော့ပဲ သူ့အိမ်ဖက်ဆီသို့ ထွက်ပြေးခဲ့သည်..။

“ ဟဲ့…ဟဲ့…အဟင်း…ဟင်း….ဟဲ့..ဟဲ့ …အို…ထွန်းလူ….ဟဲ့ကောင်လေး….”

ကပျာကယာပြေးထွက်သွားသော ထွန်းလူကို မနှင်းသွယ်က လှမ်းခေါ်ရင်း တဟင်းဟင်းနှင့် ရယ်မောနေသည်..။ မျက်လုံးက တဆင့် လီးကြီးနှင့် ပတ်သက်သော အချက်အလက်များကို စောက်ဖုတ်ထံ သတင်းပို့လိုက်ပြီဖြစ်ရာ သူမစောက်ဖုတ်ကြီးမှာ စောက်ရေတွေ တစိမ့်စိမ့် ထွက်လျက် ဖောင်းကြွပြဲအာလာသည်..။ မနှင်းသွယ်စိတ်ထဲမှာ ထွန်းလူတစ်ယောက် ရှက်လွန်း၍ ထွက်ပြေးသည်ဟုသာ ထင်မှတ်နေသည်..။ 

ထွန်းလူအသေအချာ အကွက်ဆင်၍ တမင်ရွအောင် လုပ်ထားခဲ့သည်ကို လုံးဝမရိပ်မိခဲ့..။ စောစောက ဟင်းချက်မည်ဟု စိတ်ကူးထားရာ ဟင်းမချက်တော့ဘဲ ပဲတစ်အိုးသာ မီးဖိုပေါ် ကပျာကယာတင်ပြီး ထွန်းလူနောက်သို့ ခပ်သုတ်သုတ် လိုက်လာခဲ့သည်..။ မနှင်းသွယ်မှာ အတွင်းခံဘော်လီမပါပဲ ထမီရင်လျားသက်သက်ကြီးနှင့် ဖြစ်သည်..။

ထွန်းလူကို တကြော်ကြော်အော်ခေါ်ရင်း အူယားဖားယားကြီးနှင့် လိုက်လာ၏ ။ မနှင်းသွယ် အပေါ်ထပ်တက်လာပြီဖြစ်ကြောင်း ခြေသံတွေကြားနေရသည်..။ ထွန်းလူက ပက်လက်လှန် မျက်စိမှိတ် အိပ်နေသည်..။ ပုဆိုးတွင်းမှ ငေါက်တောက်ကြီး မတ်တောင်နေသော လီးကြီးကိုကြည့်၍ မနှင်းသွယ် စောက်ခေါင်းထဲ လှိုက်လှိုက်ကြီး ယားကြွလာသည်..။

မနှင်းသွယ် အခန်းတံခါးကို ဂျက်ထိုးပိတ်လိုက်သည်..။ ထို့နောက် ခုတင်အောက်တွင် သူမထမီကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်သည်..။ မို့မောက်ချွန်ကော့နေသော နို့အုံကြီးက ဖွေးဥပြီး ဝင်းအိတင်းပြောင်နေသည်…။ မနှင်းသွယ်က ထွန်းလူပုဆိုးကို လီးတန်ကြီးပေါ်အောင် ပင့်လှန်လိုက်သည်..။ အကြောအပြိုင်းပြိုင်းထကာ သွေး ကြောကြီးတွေ တင်းဖောင်းလျက် နီညိုရောင်သမ်းနေသော လီးတန်ကြီးက ဘွားခနဲ ပေါ်လာသည်..။ လန်နေသော လီးဒစ်ဆံကြီးက အားကောင်းလှသော ကာမသွေးကြောတွေကြောင့် ပြဲအာဝင်းပြောင်နေသည်..။

မနှင်းသွယ် စောက်ခေါင်းထဲ ယားကြွသော ဝေဒနာကြီးက တလှိုက်လှိုက်ကြီး ထလာသည်..။ စောက်ဖုတ်တစ်အုံလုံး တဆတ်ဆတ်လှုပ်လျက် စောက်ရေတွေက တစိမ့်စိမ့်ထွက်ကျနေသည်.။ အဖုတ်ကြီးက သိသိသာသာ အာလာသည်.။

မနှင်းသွယ် ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး ထွန်းလူကိုယ်ပေါ် ကားယားခွကာ သူမစောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်နှင့်ဖြဲ၍ ဒစ်ဆံကြီးထိပ်၌ တေ့ကာထားလိုက်ပြီး တဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်းယူသည်..။ လီးတန်ကြီးက တင်းတင်းကြပ်ကြပ် အနေအထားဖြင့် တိုးဝင်လာသည်..။

“ ဗြစ်…….ဗြိ….ဖွတ်….ပလွတ်…..ပြွတ်…….ဖွတ်….ဗြစ်…..”

တစ်ဝက်လောက်ရောက်သောအခါ မနှင်းသွယ်က ကိုယ်ကို မကြွ၍ ပြန်နှုတ်သည်..။ နာသည်ဟု မဆိုသာသော်လည်း လီးတန်ကြီးက တုတ်ရှည်လွန်းပြီး သူမစောက်ခေါင်းကလည်း သည်မျှလောက် ထွားသောလီးဟူ၍ တစ်ခါမျှ မဝင်ဖူးသေးသဖြင့် တဖြည်းဖြည်းချင်း ချော့ချော့ မျှင်းမျှင်း သွင်းနေရလေသည်..။

လေးငါးခါလောက် ပြုလုပ်ပြီးသောအခါ လီးနှင့် စောက်ဖုတ်မှာ မဟာမိတ်ဖြစ်လာပြီး အဝင်အထွက် ချောမွတ်လာသည်..။ လီးနှင့် ကင်းပြတ်နေသူမို့ မနှင်းသွယ်၏ ကာမဇောတွေ အလွန်အမင်း ထန်ပြင်းနိုးကြွလာသည်..။ သည်တော့ ဖြေးဖြေးချင်း သွင်းနေရတာ အားမရတော့သည့်အတွက် ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်တော့သည်..။

“ ဖွတ်…ပလွတ်…….ပြွတ်…..ဘွတ်…..ဗြစ်…..ပလွတ်……ဖွတ်…..”

“ အင့်….အင့်…..အ……..အီး….အ.အား…….”

ဆောင့်ချက်တွေက ကြောက်ခမန်းလိလိ ပြင်းထန်လာပြီး စောက်ရေတွေ ဒလဟောထွက်ကျလာသည်မို့ ဖိထိုင်ချလိုက်သည်.။ဤမျှ ဆူဖြိုးထွားကြိုင်းသော ခန္ဓာကိုယ်ကြီးဖြင့် အားရပါးရ ဖိချလိုက်ရာ အရှိန်ပြင်းလွန်းသဖြင့် ထွန်းလူ နှုတ်မှ အင့်ခနဲ ပင်အသံထွက်သွားပြီး အိပ်မက်က လန့်နိုးသွားရတော့သည်..။

သူ့လီးတန်ကြီးမှာ နွေးထွေးနူးညံ့သော အခေါင်းလိုလိုအရာက ညှစ်ကာဆုတ်ပေးနေသလို ခံစားနေရမှုကို သတိထားမိရာ စိတ်ထဲ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားမိသည်..။ အိပ်ချင်မူးတူးအခိုက်မို့ မျက်လုံးကို မှိတ်ထားဆဲ ဖြစ်သည်..။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုဥဥတွေက အလွန်သန်စွမ်းသော ညှစ်အားဖြင့် သူ့လီးတန်ကြီးကို ညှစ်ညှစ်ပေးနေသည်ဖြစ်ရာ ထွန်းလူတစ်ယောက် အကောင်းကြီးကောင်းလျက် အီဆိမ့်နေရပါတော့သည်..။

အခုချိန်ထိ သူ့စိတ်ထဲမှာ ဝေခွဲမရသေးပေ..။ အိပ်မက်လိုလို ဘာလိုလို အီလည်လည် အူကြောင်ကြောင် ဖြစ်နေသေးသည်..။ ထွန်းလူက လက်နှင့် သူ့လီးကို ကိုင်စမ်းကြည့်လိုက်ရာ လီးကိုမစမ်းမိပဲ မနှင်းသွယ်၏ အသားဆိုင် နုနုထွေးထွေး နွေးနွေးအိအိအုံကြီးကို စမ်းမိလိုက်သည်..။ အံ့သြလွန်းသဖြင့် မျက်လုံးကို ဗြုန်းခနဲ ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ…

“ ဟာ….ဟာ…..တကယ်…တကယ်…ဟာ..မမ….နှင်းသွယ်….အား အား……”

ထွန်းလူက အတင်းလူးလဲထမည်ပြုရာ ၊မနှင်းသွယ်က အထမခံပဲ ထွန်းလူရင်ဘတ်ကို လက်နှင့်ဖိထားသည်..။ ထွန်းလူက မျက်လုံးကြီးပြူးလျက်…

“ မမ….မနှင်းသွယ်…၊ ဟာ…တကယ်…တကယ်…တကယ် မနှင်းသွယ်ကြီးဟ….”

မနှင်းသွယ်မှာ ကောင်းလည်းကောင်း ၊ ပြူးပြူးပြဲပြဲ ရုန်းထရန် ကြိုးစားနေသော ထွန်းလူကို ကြည့်၍ တခစ်ခစ် ရယ်မောနေသည်..။ “ ဟဲ့…တကယ်နှင်းသွယ် မဟုတ်လို့ နင့်အမေ စောက်ပတ် နှင်းသွယ်ဖြစ်ရမှာလား….ဟဲ့….အဟင်း….ခစ်ခစ်…..ခစ်…..”

မနှင်းသွယ်က ကြာမျက်စောင်းဖြင့် ထိုးရင်း ညုတုတု ပြောလိုက်သည်..။

“ အိပ်မက်….အိပ်မက်ထဲက …မ…မဟုတ်ဘူးလား….”

“ ငါ့နှယ်နော်…လူတစ်ယောက်လုံး တက်ခွလိုးနေတာ မြင်လျက်နဲ့ ဘယ့်နှယ် အိပ်မက် ဟုတ်ရမှာလဲ…လို့….”

“ ဟော….ဗျာ….တကယ်….”

ထွန်းလူက တကယ့်ကို မယုံကြည်နိုင်သော မျက်လုံးတို့ဖြင့် ကြည့်ရင်း အံ့သြစွာ ပြောသည်..။

“ ကဲ…ဒီလောက်တောင် ဖြစ်လှတာ…ဟောဒီမယ်ဟယ်…စောက်ဖုတ်… ၊ ဟောဒီမယ်ဟဲ့…စောက်ဖုတ်…..”

မနှင်းသွယ်က စိတ်ပေါက်ပေါက်နှင့် တဖွတ်ဖွတ်မြည်အောင် ဆောင့်ဆောင့်ပြလိုက်သည်..။ သည်တော့မှ အိပ်မက်မဟုတ်ပဲ တကယ်စောက်ဖုတ်ကြီး ဖြစ်မှန်း သိတော့သည်..။

“ ကျနော်…အိပ်မက်ထဲမှာ မနှင်းသွယ်ကို လိုးနေတာလို့…အိပ်မက် မက်နေတာ…တကယ် …တကယ်…”

ထွန်းလူက သူ့အိပ်မက်အကြောင်းပြန်ပြောပြတော့ တခစ်ခစ် တဟင်းဟင်းနှင့် သဘောတွေ ကျနေကြသည်..။

“ မမက ဘာလာလုပ်တာလည်း…ဟင်….”

“ ကိုသိန်းစိုးဆီက စာလာလို့ ငါကလည်း သိပ်စာမတတ်..၊ ရေးထားတာတွေကလည်း ရှုတ်ရှက်ခတ်နေလို့ နင့် ဖတ်ခိုင်းမလို့ အလာ…၊ နင့်လီးကြီး တောင်မတ်နေတာမြင်တော့ ခံချင်စိတ်တွေ တအားကြီးဖြစ်လာတာနဲ့ အပေါ်ကနေ တက်ခွလိုးပစ်လိုက်တာ.. အခု တစ်ချီတောင် ပြီးသွားပြီ…သိရဲ့လား…ဟွန့်…….”

မနှင်းသွယ် ထိုသို့ပြောရင်း သုံးလေးချက်လောက် ကပ်ကပ်ပြီး ဆောင့်လိုက်သေးသည်..။

“ ဘယ်မလဲ…စာ…”

“ ဟောဒီ မယ်..”

ထွန်းလူဘေးတွင် ချထားသော စာကိုယူပေးသည်..။ ထွန်းလူက ဖတ်ကြည့်လိုက်သည်..။

“ မမ…အခုနကလို ဆောင့်ပေးစမ်းပါ…ဇိမ်နဲ့ ဖတ်ချင်လို့….”

မနှင်းသွယ်က ထွန်းလူပြောသည့်အတိုင်း မှန်မှန်ကလေး တစ်ချက်ချင်းဆောင့်ကာ ရှေ့နောက် ယိမ်းထိုးကာ နှဲ့နှဲ့ပေးလိုက်သည်..။

“ သို့ ……

မိန်းမ…ငါ ဆယ်ရက်လောက် ကြာအုံးမယ်..၊ မန္တလေးကားကြီးကွင်း ဂိတ်မှာ ငွေသုံးသိန်း လွှဲထားတယ်..။ လက်မှတ်ထိုး ထုတ်လိုက်ပါ..။ နားမလည်ရင် ထွန်းလူကို ခေါ်သွား..။ သူ့ကိုလည်း မုန့်ဘိုး ကောင်းကောင်းပေးလိုက်..။


သိန်းစိုး



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။


ရင်နာအောင်လုပ်ရက်တယ် (စ/ဆုံး)

ရင်နာအောင်လုပ်ရက်တယ်  (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ဇမ္မူတလူ

“ မေသူ….”

လျှောက်လက်စ ခြေလှမ်းတို့တုန့်ခနဲ ရပ်သည်။ လှည့်ကြည့်ပြီးနောက်၌ ဒေါသသည်ယမ်းလုံးကြီး တစ်လုံးပေါက်ကွဲသကဲ့သို့ဝုံးခနဲ ပေါက်ကွဲထွက်သွားသည်။

“ ခင်ဗျား… လိုက်နှောက်ယှက်ပြန်ပြီလား…”

အသံလည်း ဒေါသဖြင့်မာကျောခက်ထန်နေလင့်ကာ တုန်ခပ်နေသောကြောင့်တိုးတိတ်ရှတစွာ ထွက်လာသည်။ မေသူလျှောက်လှမ်းခဲ့သော မြေနီလမ်းမကြီး တစ်လျှောက်၌လည်း အလုပ်သမား ခရီးသွားများနှင့်ရှုပ်ထွေးစည်ကားနေဆဲ..။

“ ခွင့်လွှတ်ပါ မေသူ… ဒီစာလေး……..”

“ အို…ဘာစာမှကျနော်မယူဘူး.. ခင်ဗျားကိုဘယ်နှစ်ခါ ပြောရမလဲ ဗျ… ခင်ဗျား သိပ်လွန်နေပြီနော်…”

မေသူ့စကားကြောင့်သူ့မျက်နှာလေးသိမ်ငယ်စွာတံတွေးတစ်ချက်မြိုချသည်။လက်ထဲမှစာကိုသူ့လက်ထဲသို့ ပြန်ထည့်သည်။ ပြီးတော့ မေသူ့ကို တစ်ချက်ကြည့်သည်။ သူ့အကြည့်၌ နာကျင်ကြေကွဲခြင်းတို့ဖြင့် ရောပြွန်းယှက်ထွေးနေသည်။ လမ်းလေးခွ၌ ရပ်နေကြသော သူတို့နှစ်ဦးကိုတချို့က အကဲခပ်သလို ပြုံးစိစိကြည့်ကြသည်။တချို့က ရိုးနေပါပြီဆိုသော မျက်နှာများဖြင့်တစ်ချက်ငဲ့ကြည့်ကာ ဆက်သွားကြသည်။

“ မေသူ့ကိုကျနော်… သိပ်ချစ်တယ်ဗျာ…”

သူက အံကြိတ်သံကြီးဖြင့်ပြောရင်း ချာခနဲ လှည့်ထွက်သွားသည်။

“ ဟွန်း…. ပေါတယ်ဆိုတာ အကောင်းမှတ်လို့….”

မေသူက သူကြားအောင် ခပ်ကျယ်ကျယ်လေး လှမ်းကလိလိုက်သေး၏။ သူက လှည့်မကြည့်တော့။လူအုပ်ကြားထဲသို့တိုးဝင်ကာပျောက်ကွယ်သွားလေတော့သည်။မေသူရင်သည်တဒိတ်ဒိတ်ခုန်ကျန်ရစ်ဆဲရှိသည်။အသားညိုညို အရပ်ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း သူ့အသက်က မေသူ့ထက်အနည်းဆုံး ဆယ်နှစ်လောက်တော့ကြီးမယ်..။မေသူက (၁၈) နှစ်အရွယ် ကျောင်းသူဘဝဖြင့် အေးချမ်းစွာ စာကိုသင်ကြားနေရမည့် အချိန်၌ အလုပ်သမားဘဝဖြင့် စားဝတ်နေရေးကို ရုန်းကန်လှုပ်ရှားနေရသော ဘဝဖြစ်သည်။ 

မေသူကျောင်းက ထွက်ခဲ့ရသည်မှာ ၂  နှစ်ကျော်ပြီ။ မေသူ့အမေက ကုန်စိမ်းရောင်းရင်း မေသူ့ကို ၁၀ တန်းအောင်သည်အထိကျောင်းထားပေးမည်ဟုကြွေးကြော်ခဲ့သော်လည်း လက်တွေ့၌ အမေအိပ်ရာထဲ လဲခဲ့ရသည်။ မေသူ့၌ အသက် ၂၂ နှစ်အရွယ်အစ်မတစ်ယောက်၊ မေသူ့အောက်အသက် ၁၄ နှစ်အရွယ်မောင်တစ်ယောက်စုစုပေါင်း မောင်နှမ သုံးယောက်ရှိသည်။

မေသူ့အစ်မနှင့်မေသူကမောင်လေးကို၁၀တန်းအောင်သည်အထိကျောင်းထားရန်ဆိုသောအမေ့ရည်ရွယ်ချက်ကိုလက်လွှဲယူကာ ညီအစ်မနှစ်ယောက်လုံး အလုပ်လုပ်ခဲ့ကြသည်။ အစ်မ မမကြူက အိမ်တွင်ပင်လုပ်ကိုင်ရသော ချည်ငင်ချည်လုံးချခြင်း အလုပ်ကိုလုပ်ကိုင်သည်။ မေသူကမူအစိုးရ စက်ရုံကြီးတစ်ရုံ၌ လုပ်ရသဖြင့်ဝမ်းရေးအတွက်လုပ်ကိုင်ခဲ့ရသည်။ 

မောင်လေးကိုတိုးကတော့သတ္တမတန်းတွင်ပညာသင်ကြားနေဆဲ..သည်ရည်ရွယ်ချက်တွေနှင့်ဘဝကို ရင်ဆိုင်ရုန်းကန်နေရသော မေသူ့လို မိန်းကလေးအဖို့ အချစ်ဆိုသောအင်မတန်လှပ၍ ကြောက်စရာကောင်းသော အရာကြီးနှင့်မပတ်သက်ချင်။ ပြီးတော့လည်း မေသူ့ကို စာပေးသူကအသက် ၂၈ နှစ်အရွယ်လောက်ရှိသောသူ။ ကိုယ့်ရပ်ကွက်ထဲမှာသာဆိုလျှင်ဟင်း ပြင်းသလား မမေးနဲ့။ 

မေသူ့အကြောင်းလည်းတစ်လမ်းလုံးကသိထားကြသည်။အသလွတ်အချောင်သဘောနှင့်အပျော်လိုက်ကောလို့ကတော့မေသူတို့က လူလည်ခေါင်မှာကိုပေါ်တင်ဖဲ့ပစ်လိုက်၏။အုတ်ကျင်းဆိုတာက ကိုယ့်နယ်မဟုတ်။ အလုပ်သွားအလုပ်ပြန်တွေနှင့်အမြဲပြည့်ကြပ်နေသော စက်ရုံလမ်းပေါ်မှာ ပြီးတော့ဒီလူက ဟိုအရင်ချာတိတ်တွေလိုအကောင်သေးသေးလဲ မဟုတ်။ စိတ်ညစ်ဖို့တော့ကောင်းသည်။

သည်ကနေ့လိုအိုဗာတိုင်ဆင်းရသော အချိန်မျိုး၌ မေသူအဖော်အမြဲ ရှာရသည်။ တစ်ယောက်ထဲ သွားလို့ကတော့ တစ်ယောက်မဟုတ်တစ်ယောက်အမြဲအလိုက်ခံရတတ်သည်။ ကိုယ့်ရပ်ကွက်မှာသာ မေသူအကောင်လုပ်ရဲပေမယ့်ခုလိုအခြားတစ်နေရာမှာတော့မေသူအာသိပ်မကျယ်ရဲ။ 

ယောက်ျားလေးနှင့်မိန်းကလေး မျက်ခွက်တစ်ချက်လောက်စွပ်ထိုးပြီး ပြေးသွားလျှင်စောက်ရှက်။ အိမ်မှာက အမေ စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်မဲ့ကိစ္စမှန်သမျှရှောင်နိုင်သလောက်ရှောင်နေရတာကိုး..

..............................................................................................................................................

“ ဒေါ်လေးဖို့စပျစ်သီး.. ဒါက ဖရုံယိုဒါက ဇီးယို.. ခံတွင်းရှင်းတယ်.. ဒေါ်လေးရ..ကျနော်က အမေ မရှိတော့ဒေါ်လေးကိုပဲ ကန်တော့ရတာ..”

လည်တယ်သိပ်လည်တယ်။ ဘာမှတ်လဲ အင်း မမကြူနဲ့မောင်တိုးကတော့ငတုံးတွေလေ။ ဟိုက ဒီယုံမြင်လို့ဒီခြုံထွင်နေတာ။ မမကြူက ဒီလူကြီးဆိုရင်ဧည့်ကောင်းဆောင်ကောင်း လာတာကျနေတာပဲ၊ သင်ဖြူး ခင်းပေးရတာနဲ့၊ ရေနွေးကြမ်း ချပေးရတာနဲ့မျက်စေ့ကိုနောက်နေတာ။

“ ဆရာက အုတ်ကျင်းမှာနေတာ မမလေးရဲ့ ဆရာ့ကိုသိထားရင်မမလေး အလုပ်သွား အလုပ်ပြန်နှောက်ယှက်မဲ့သူမရှိဘူးပေါ့..”

အင်း သူ့ဆရာကိုယ်တိုင်က လိုက်နှောက်ယှက်နေတာတော့ ကိုတိုး မသိဘူးလေ။ ဟိုကုန်ခဲ့တဲ့ စနေနေ့ညနေပိုင်း အိုဗာတိုင်ဆင်းပြီး ပြန်လာတော့ ၂ ချက်၊ (၁၀) နာရီအဆိုင်းမို့မိုးချုပ်ရတဲ့အထဲ မိုးကလည်း တဖွဲဖွဲ ရွာနေသေးတယ်။ ခရီးဝေးသမားတွေ ဖယ်ရီနဲ့ထွက်သွားကြပြီ။

မေသူရယ်အေးကြည်မရယ်မညွန့်ဆွေရယ်သုံးယောက်ပြန်အလာ စိန်အိုးစည်နားရောက်တော့ကုလားဒိန်သုံးယောက်ဘယ်ကထွက်လိုက်လာတယ်မသိဘူး။ အနောက်ကပါလာကြတယ်။ အေးကြည်မဆိုတာ သေးတောင်ပါတယ်။ မညွန့်ဆွေက ခေါက်ထီးကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်လိပ်ပြီး…

“ ရီးတီးယားတားလုပ်ရင်.. စောက်ခွက်ကိုဖြတ်ရိုက်ပစ်မယ်..”

လို့အသံကျယ်ကျယ်လေးနဲ့ပြောလိုက်တယ်။အဲဒီမှာ ကုလားဒိန်တစ်ယောက်က ဘာထပြောလည်း သိလား..။

“ ဟေ့ကောင်တွေ အေးအေးဆေးဆေး ဖြစ်ရင်ဖြစ်၊ မဖြစ်ရင်အပြတ်ဖဲ့ပစ်လိုက်... လူမှတ်မိရင်သံသရာရှည်နေမှာ..” တဲ့။

အောင်မလေးလေး မေသူတို့သုံးယောက်ခြေလှမ်းတွေ ဂယိမ်းဂယိုင်နဲ့ဘယ်နင်းလို့ဘယ်နင်းရမှန်း မသိတော့ဘူး။ တော်ပါသေးရဲ့ ရှင်။ မူလီစက်ရုံအလွန်မော်လမြိုင်ထမင်းဆိုင်နားရောက်တော့မီးကင်းတစ်ခုတွေ့တယ်။ကျမလည်း မီးကင်းတဲထဲ ဇွတ်ဝင်ပြီး…

“ အစ်ကိုကြီးတို့ရယ်.. ကျမတို့ကိုကူညီပါအုံး... နောက်မှာ ကုလားဒိန်သုံးယောက်လိုက်နှောက်ယှက်နေလို့…”

ဆိုပြီး ပြောမိပြောရာ ဆွဲမိဆွဲရာ ဆွဲတော့ ကင်းတဲထဲကနေ စစ်ဦးထုပ်အဟောင်း စစ်မိုးကာဂျာကင်ပွပွကြီးဝတ်ထားတဲ့ လူထွားကြီးတစ်ယောက်ထွက်လာတယ်။ သူ့လက်မောင်းမှာ လုံခြုံရေးဆိုတဲ့ အနီလက်ပတ်ကြီးကထင်းလို့။ ဟင်း ဘာရမလဲ ဟိုကုလားဒိန်တွေကို ရင်ဆိုင်ပစ်လိုက်မယ်။ အမယ်အေးကြည်မက အုတ်ခဲကျိုးတွေဘာတွေ ကုန်းကောက်လိုက်သေး။

“ ဟေ့ကောင်တွေ... ရပ်စမ်း… မင်းတို့ဘယ်ကလဲ…”

လူကြီးရဲ့ ထည်ဝါခန့်ညားတဲ့အသွင်အပြင်နဲ့အောင်မြင်တဲ့အသံလဲကြားရော ကုလားသုံးယောက်ကုတ်ကျသွားရော။

“ ကိုထွန်းရင်…ကိုမောင်ငြိမ်း… ဒီကောင်တွေကိုရပ်ကွက်ရုံးထဲ ခေါ်ခဲ့ဗျာ…”

“ ဟာ…. မ…မလုပ်ပါနဲ့ဆရာရယ်…. ကျနော်တို့ဗီဒီယိုကြည့်ပြီး ပြန်လာတာပါ…ခင်ဗျာ…. သူတို့ကို ဘာမှမပြောပါဘူး…”

“ အေးအေးဆေးဆေး မရရင်အပြတ်ဖဲ့ဆိုတာ ဘယ်အပေါက်က ပြောတဲ့စကားလဲ..ဟင်…”

မညွန့်ဆွေက ခေါက်ထီးတရွယ်ရွယ်နဲ့ကုလားဒိန်သုံးကောင်ကိုဘာဖြဲသလဲ မမေးနဲ့ဟင်းဟင်း။

“ ကဲ….ညီမတို့ကလည်း ကျေနပ်ပါ အစ်ကိုတို့ရပ်ကွက်ထဲမှာတော့ဘာမှမဖြစ်စေရဘူး..”

အမယ်မင်း အဲဒီလူကြီး အသံကြားမှကြည့်လိုက်မိတော့ကျမကိုစာလိုက်ပေးတဲ့ကိုတိုးရဲ့ ဆရာဆိုတာလေ။

“ ကျနော့်နံမယ်..စစ်ငြိမ်းပါ….”

“ ဟုတ်ကဲ့….”

မညွန့်ဆွေနှင့် အေးကြည်မတို့ကတော့ ရုပ်ရှင်ထဲမှာ လူစွမ်းကောင်းနဲ့ တွေ့သလိုပဲ ကျေးဇူးတင်စကားတွေရွှန်းရွှန်းကိုဝေလို့ကျမမှာသာ အိမ်လာလည်း ဖာသိဖာသာနေ ကိုစစ်ငြိမ်းဆိုတဲ့အဲဒီလူကြီးကို ဘယ်လိုကြည့်ရမှန်းမသိဖြစ်ခဲ့ရတာ။

“ သူ့နံမယ်က မေသူပါ ကိုစစ်ငြိမ်း…”

“ ဟုတ်ကဲ့.. ဒုတိယအကြိမ်သိရတာ ဝမ်းသာပါတယ်…”

ကျမက ဟိုတစ်ခါလိုအင်း တစ်လုံးတည်း မဟုတ်ပဲ

“ ဟုတ်ကဲ့…” 

လို့တော့ပြောဖြစ်သွားပါတယ်။ အင်း နောက်တော့လည်း ဇာတ်လမ်းလေး စဖြစ်လာ တာပါပဲ။မေသူ အိုဗာတိုင်ရက်တွေမှာ ကိုစစ်ငြိမ်းက ကြိုပို့ လုပ်လာတယ်လေ။ ကိုတိုးကတော့ သူ့တာဝန်ပေါ့သွားတယ်ဆိုပြီး သဘောတွေကျလို့။ မမမေကြူကတော့သိပ်သဘောမကျချင်ဘူးလေ။

“ အချိန်မတော်.. တစိမ်းယောက်ျားလေး တစ်ယောက်နဲ့သွားသွားလာလာ လုပ်တာ သိပ်တော့သဘာဝမကျဘူး မေသူ..”

“ အဲဒီတော့.. မေသူကိုစစ်ငြိမ်းကို ကြိုပို့မလုပ်ပါနဲ့လို့ပြောလိုက်ရမလား မမကြူ..”

“ ဟဲ့… အဲဒါ ငါ့ကိုနင်ရွဲ့ပြောနေတာပဲ .. ကိုယ့်ဖာသာ စဉ်းစားပြီး ပြောသင့်ရင်ပြောပေါ့…တစ်ခါထဲ…”

“ဟာဗျာဆရာကစေတနာနဲ့ကိုယ့်ထမင်းကိုယ်စားပြီး ဂျီးတော်နွားကျောင်းပေးနေတာတောင်မမတို့ကလဲ”

“ နင်ဘာသိလို့လဲ… ကိုတိုး… စေတနာကနေ ဝေဒနာတွေ ဖြစ်လာရင်နင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…”

“ အို…အဲဒီဝေဒနာ မမသူပဲခံပေါ့…ဟား ဟား…”

“ တော်တော်အားကိုးရတဲ့မောင်….ဟင်း…….”

ဒါပေမယ့်ကိုစစ်ငြိမ်းကိုမေသူဒီစကားပြောဖြစ်ပါတယ်။

“ မမကြူက သိပ်သဘောမကျဘူး…အစ်ကို…”

“ ဒါ..မကြူ မှန်တာပေါ့...ဒီလောက်တော့စိတ်ပူရမှာပေါ့… ဒါပေမယ့်အစ်ကိုတို့က ရိုးရိုးပဲမို့လား…”

“ အင်း…အစကရိုးရိုး… နောက်တော့…. ဟင်း ”

“ နောက်တော့ တစ်မျိုးတိုးလို့ ချစ်ပြန်ဆိုပဲ… ဆိုပဲ…ဒီလူခက်ပါပြီ… ငရဲကြီးတတ်တယ်ရှင့်… မတော်ဘူးမောင်ရယ်… ဆိုတာလေ..အဲဒါလေချိုကသွေးသွေး ဆိုတဲ့ဇာတ်ကားထဲက သီချင်းလေ….ဟားဟား ဟား….”

ကိုစစ်ငြိမ်းဟာကျမကိုအချစ်နဲ့ပတ်သက်ပြီးဘာတစ်ခွန်းမှမပြောတော့ပေမယ့်ကျမနဲ့အတူသွားလာနေချိန်တိုင်းမှာ အမြဲ ရွှင်လန်းနေတယ်။ ကြည်နူးနေပုံလည်းရတယ်။

“ ဟင်….ကျမကိုမေးတာလား…”

“ အဟင်း…ဟုတ်တော့ ဟုတ်တယ်အရင်ကလို တစ်ယောက်ထဲအလုပ်သွားရတာမျိုး ဟိုဒီကြောက်လန့်ရတာမျိုး မဖြစ်တော့ဘူး..အစစ အရာရာ လုံခြုံနေသလိုပဲ..”

“ အို…ဒါလောက်ပဲပေါ့.. ဟင့်အင်း..ဒီထက်မပိုဘူး ..တကယ်ပြောတာ.. ပျော်တော့ပျော်တာပေါ့…”

အလုပ်ထဲမှာ အေးကြည်မနဲ့မညွန့်ဆွေကလဲ အမြဲနောက်ကြတယ်။ အနေရအထိုင်ရတော့ခက်တာပေါ့။

“ မေသူ.. ပါးက သနပ်ခါးတွေ ကွက်လို့ပါလား…”

“ မေသူ… နှုတ်ခမ်းနီတွေ ပျက်လာပါလား ”

စသဖြင့်ပေါ့စကြနောက်ကြတယ်။ အမှန်က မေသူနဲ့ကိုစစ်ငြိမ်းက အဲဒီအဆင့်အထိတကယ်ကိုမရောက်ကြသေးတာ အမှန်ပဲ..။

“ မေသူ…အစ်ကိုစာပေးတုန်းက ဘာလို့မယူတာလဲ ဟင်…”

“ အိုး….မချစ်လို့ပေါ့….”

“ ဟုတ်လား…. မချစ်လို့မယူတာနော်…အင်း အင်း……..”

အဲဒီကိုစစ်ငြိမ်းကြီးဟာ တစ်ခါတစ်လေ မထင်မှတ်တာကိုသိပ်လုပ်တတ်တာ…သိလား….။

“ ဒီစာကိုတော့မေသူယူသွားလိုက်ပါ…မေသူ…”

“ အခင်အမင်ပျက်သွားချင်လို့လား… ကိုစစ်ငြိမ်း……”

“ဟ…စာကိုလဲဖတ်ကြည့်အုံးလေပြီးမှအပြစ်ပြောပေါ့…စာတော့မဖတ်ဘဲမေသူကစွတ်ကောနေတာကိုး….”

ဘာစာမှန်း မသိတော့မေသူသူ့လက်ထဲက စာကိုယူပြီး ဖတ်မယ်လုပ်တာပေါ့..။

“ နေအုံး မေသူအခုန မေသူပြောတာ မှတ်မိလား… ဟင်….”

“ ဘာလဲ…….ဘာစကားလဲ…..”

“ မချစ်လို့စာမယူတာ ဆိုတာလေ…..”

“ အဲ…ဘာဖြစ်လဲ….”

“ အခုစာယူတယ်လေ ချစ်လို့ပေါ့….. ဟား ဟား….”

သူကိုစစ်ငြိမ်း ခလေးလေး ကျနေတာပဲ ခုန်ပေါက်ပြီး ထွက်ပြေးသွားတော့ မေသူငေးကြောင်ကြောင်ကြီးကျန်နေရစ်တယ်။

“ ဟယ်….ကြည့်စမ်း… ”

မေသူ စာထဲက ပျော်လိုက်တာ မေသူလေးရယ်ဆိုတဲ့ တစ်ကြောင်းတည်းသော စာကိုဖတ်ရင်း ရင်များတသိမ့်သိမ့်လှုပ်ခတ်ကျန်ရစ်မိတယ်။

“ မမကြူသိရင်အစကတည်းက ငါမပြောဘူးလား…ပြောမှာ သေချာတယ်…မေမေကရော….”

အစ်ကိုစစ်ငြိမ်းနဲ့ကျမက အသက်ချင်း ကွာနေတယ်။ ပြီးတော့မမကြူကလည်း ကိုစစ်ငြိမ်းကိုစိတ်ဝင်စားနေသလိုပဲ။ မမကြူသိရင်ပြဿနာ…..

“ စိုးရိမ်မနေပါနဲ့ချာတိတ်ရယ်.. ကိုကိုအနေအထိုင်အသွားအလာ ဆင်ခြင်မှာပေါ့…နော်လို့….”

ကိုကို ပြောသလို နေရှာပါတယ်။ အိမ်ကိုလည်း အဝင်အထွက်သိပ်မလုပ်တော့ပါဘူး။ ကိုတိုးကတောင်မှသူ့ဆရာ ဂစ်တာ လာမသင်၊ သိုင်း လာမသင်ပေးလို့အုတ်ကျင်းကိုလိုက်သွားသေးတယ်။

“ ချစ်သူဘဝမှာ အနမ်းဆိုတာ လေးလောက်တော့မေသူခွင့်ပြုသင့်တာပေါ့…”

“ ဟင့်အင်း…”

“ ဒါဖြင့်ဖက်ရုံလေး ဖက်ထားရင်ကော…”

“ ဟင့်အင်း …. ကွယ်….”

“ ဟား..ဒါဖြင့်ကိုကိုဘာလုပ်ရမှာလဲ…”

“ ဘာမှမလုပ်နဲ့… အဲဒီလိုပဲ ငြိမ်ငြိမ်နေ…အဟင်း ”

“ ဟာကွာ… အဲဒါတော့မေသူကိုကို့ကိုနှိပ်စက်တယ်…”

“ ဘယ်လိုပြောရမှာလဲ ကိုကိုရယ်.. မေသူကြောက်တယ်…”

ကိုကို့အထိအတွေ့တွေက မေသူ့ကိုဖမ်းချုပ်ကိုင်သွားရင်ကိုကို ကြိုးဆွဲရာကိုလိုက်ရတော့မယ်။

“ အို… သူ့ကိုမလိုက်လျောတာ အကောင်းဆုံး..”

“ ညည်းဟာကြီးက ဟုတ်မှမဟုတ်တာအေ… ကိုစစ်ငြိမ်း လာလာစောင့်တာ ၃ ရက်ရှိနေပြီ…”

“ အို…ငါ မတွေ့ချင်ဘူး…”

“ ဟယ်…အဲ့လိုကြီးတော့မလုပ်ပါနဲ့ဟယ်သူခမျာ ဘာမှလဲ မသိပဲနဲ့နင်က ရှောင်ရှောင်နေတာ မကောင်းပါဘူး..”

“ နင်…. ဘာသိလို့လဲ…”

“ အေးလေ…ငါဘာမှမသိလို့ပြောတာပေါ့.. နင်တို့ဟာ ဘာဖြစ်ထားကြလို့လဲ…”

“ ဘာမှမဖြစ်ဘူး..ဖြစ်မှာစိုးလို့….”

အေးကြည်မ ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်သည်။

“ အဲဒါ …နင့်စိတ်ကိုက ဖောက်ပြန်နေတာ..မို့လား…”

“ ဘာ……ငါက……”

“ ဟုတ်တယ်… နင့်စိတ်ကိုက ဖောက်ပြန်နေတာ ဟိုက ရိုးရိုးသားသား ဆက်ဆံနေတာပဲ မို့လား…”

“ နမ်းခွင့်တောင်းတယ်ဟဲ့…နင်သိလို့လား…”

ကျမ ဒေါပွပွနဲ့အေးကြည်မကိုဖွင့်ပြောလိုက်မိတယ်။

“ ဟ… သမီးရည်းစား ဘဝ နမ်းတာ အဆန်းလားဟဲ့ဟင်းဟင်း… ကိုထက်ပိုင်ဆိုရင် ငါ့ကိုဒါမျိုး… ဒါမျိုး….”

အေးကြည်မက သူမ နို့နှစ်လုံးကိုစုံကိုင်ပြီး ညှစ်ညှစ်ပြရင်း ဟန်ပါပါ ပြောနေသည်။

“ ပဲ့ပါသွားတာမှမဟုတ်တာ..ကိုယ့်ချစ်သူပဲ…ဟာ”

အေးကြည်မ ပြောပြရုံနဲ့ပင်ကျမရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်း ခုန်ကာ ချွေးတွေ စို့လာသည်..။

“ တော်စမ်းပါ…ဟယ်… နင်က အရှက်မှမရှိတာ..”

“ အေးပါ… အေးပါအရှက်ဆိုတာ ချစ်သူဘဝမှာတစ်ဝက်ကုန်တယ်လင်မယားဘဝမှာအကုန်ကုန်တယ်တဲ့”

“ တော်စမ်း ဟယ်… နားရှက်စရာ…”

“ ကောင်းပြီလေ… ကြည့်ကြသေးတာပေါ့…”

“ ကြည့်… ကြည့်… မျက်လုံးဒေါက်ထောက်ကြည့်နေ…အေးကြည်…. မေသူဆိုတဲ့ ကောင်မဟာ အပေါစားမဟုတ်ဘူး…”

“ ထားပါတော့… ထားပါတော့.. ငါက အပေါစားလို့…”

“ အို… ငါ အဲဒီလိုပြောတာမဟုတ်ပါဘူး…ဟို……”

“ရပါတယ်..မေသူငါစိတ်မဆိုးပါဘူး..ဒါပေမယ့်စကားဆိုတာဘယ်တော့မှအကုန်မပြောရဘူး..မေသူရဲ့…”

အေးကြည်မ ပါးစပ်က ခွင့်လွှတ်ပါတယ်အရိပ်အယောင်တွေ ယှက်သမ်းသွားတယ်လို့ ကျမ ထင်တယ်။ထင်ခဲ့မိတာပါ။ ဒါပေမယ့် အေးကြည်မ ဆက်ဆံရေးက မပြောင်းလဲပါဘူး။ အရင်ကထက်တောင် ပိုရင်းရင်းနှီးနှီးဆက်ဆံလာပါသေးတယ်..။

အေးကြည်မ ကျမရဲ့ လွန်ကျွံစွာ ပြောခဲ့သော စကားများအတွက်တကယ်ပဲ ခွင့်လွှတ်နိုင်ခဲ့ ရှာပါလားလို့စိတ်မကောင်းဘူး။ သူ့အဆက်ကိုထက်ပိုင်ကလဲ အေးကြည်မကိုအရင်ကလိုပဲ ယုယုယယ အလုပ်အပြန်လာလာစောင့်ခေါ်တယ်လေ။ဒီနေ့အိုဗာတိုင်အပြန်အခါတိုင်းလိုပဲ နောက်ကျတယ်။ အေးကြည်မ အတင်းခေါ်တာနဲ့ ကိုထက်ပိုင်ကားနဲ့အုတ်ကျင်းကနေ တက်လိုက်ခဲ့တယ်။

“ နင်တို့ဘယ်ကိုသွားမှာလဲ… ဟင်…”

“ ၈ မိုင်ကိုလေ… ခဏလေးပါ ကိုထက်က ညတိုင်း ကိုယ့်ကိုညစာကျွေးပြီးမှလွှတ်တာ…”

“ ဟယ်…အားနာစရာ ငါတော့မစားဘူးနော်…”

“ နင့်လဲ ကျွေးမှာ မဟုတ်ပါဘူး… ငါ့ကိုပဲ ကျွေးမှာ ဟင်း ဟင်း….ငါကလဲ မုန့်သာ ဝေစားမှာ ညစာတော့ဝေမစားနိုင်ဘူး…ရှင့်…”

“ ဟဲ့…. အေးကြည်မ….”

ကျမက မျက်ကလဲ ဆံပြာနဲ့ အေးကြည်မ လက်ကောက်ဝတ်ကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်တော့ အေးကြည်မကတစ်ကိုယ်လုံး ခါရမ်းသွားအောင်ရယ်တယ်လေ..။

“ ခဏလေးနော်… မေသူပြီးရင်အိမ်အထိလိုက်ပို့ပေးမှာပါ… ခဏထိုင်အုံးနော်…မေသူ…..”

“ ဟုတ်….ဟုတ်ကဲ့…ရှင့်…..”

ကိုထက်ပိုင်က အေးကြည်မ ခါးလေးကို ဖက်ရင်း အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားကြတယ်။ လူသူမနီးတဲ့ ခြံဝန်းကြီးတစ်ခုထဲကို ကားမောင်းဝင်လာကတည်းက ကျမ အသက်ရှူ မဝချင်တော့ဘူး။ ကြောက်သလိုလိုကြီးလည်းဖြစ်လာတယ်လေ။ကျမ ပျဉ်ထောင်အိမ်လေး ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်ရင်းက အနေရ အထိုင်ရ ကြပ်နေတယ်။ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေတယ်။ အိမ်ခန်းနဲ့ဧည့်ခန်းကလည်း ထရံတစ်ချပ်လေး ခြားထားတာ..။

“ ကိုကလဲ ကွယ်… ဒီအတိုင်းလုပ်လဲ ရသားနဲ့…အဟင့်….”

“ ထမီချွတ်ပြီး လုပ်တော့ပိုကောင်းတာပေါ့ညီမရဲ့….”

“ ဟာကွာ…ကို့ဟာကြီးကလဲ တောင်နေလိုက်တာ ကြည့်ပါအုံး..တစ်တောင်လောက်ရှိတယ်…”

“ အဲဒါကြီးပဲ ညီမက စွဲနေတာ မို့လား…”

“ ဒါပေါ့… ဒါပေါ့… ဒါကြီးကြောင့်ဒီကောင်မ ရုန်းမထွက်နိုင်တာ…ဟွန်း….”

ကျမနားတွေ တဖျင်းဖျင်း ပူရှိန်းပြီး တစ်ကိုယ်လုံးလည်း တဆတ်ဆတ် တုန်နေမိတယ်။ အေးကြည်မရဲ့အပြုအမူတွေ အပေါစား အရမ်း ဆန်နေပြီလေ..။

“ အ…. ဝင်ပြီ…ဝင်ပြီ… အိုး…အိုး… ကောင်းလိုက်တာ…ကိုရယ်… ရှီး…ကျွတ်ကျွတ်..ကျွတ်…. ဆောင့်စမ်းပါကိုရယ်… စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်း ပြဲသွားအောင်ဆောင့်လိုက်စမ်းပါ… အား….အ…..အာ့….ဟင့်…”

အသံတွေအသံတွေ သူတို့နှစ်ယောက်ကျမကိုတောင်မှဂရုမစိုက်ပဲ သဲကြီးမဲကြီးအိမ်ကလေးဆိုတာ သိမ့်ခနဲသိမ့်ခနဲကို ခါပြီး နံရံမှာချိတ်ထားတဲ့ ဓါတ်ပုံကလေးတွေ တဒေါက်ဒေါက်နဲ့ အသံတွေကို မြည်လို့။ ကျမ ထိုင်ရမလိုထရမလို ဖြစ်နေတယ်။ ပြီးတော့မရည်ရွယ်ပဲနဲ့လဲ ခြေလှမ်းတွေက အခန်းတံခါးနားကိုချဉ်းကပ်ရောက်သွားမိတယ်။

“ ကိုယ့်လီးကြီးက အေးရဲ့ စောက်ပတ်ကို အဆုံးဝင်အောင်ထိုးထိုးထည့်လိုက်တာ အရမ်းကောင်းတာပဲကွယ်…”

“ အေး စောက်ဖုတ်ကြီးက ဖောင်းဖောင်းကြီး ဆိုတော့ကိုလဲ လိုးရတာ အရမ်း အရသာရှိတာပဲ ညီမရယ်…”

“ လိုးစမ်းပါ ကိုရယ်… အားရပါးရကြီး လိုးစမ်းပါ…”

သူတို့ ပြောနေတာတွေဟာ နှစ်ကိုယ်ကြား တိုးတိုးတိတ်တိတ်မဟုတ်တော့ဘူး။ ဆောင့်ရင်း ညှောင့်ရင်းနဲ့တပြွတ်ပြွတ်တဘွပ်ဘွပ် ကြားက တဟင့်ဟင့် တအားအားနဲ့ ပြောနေကြတာ သိလား။ ကျမ အခန်းတံခါးဝကိုအသာလေး ဟကြည့်မိတယ်။

ဘုရား ဘုရား အေးကြည်မခါးမှာ ထမီ လုံးဝမရှိတော့ဘူး။ ကိုထက်ပိုင်လည်း လုံးဝ လုံချည်မရှိဘူး။အေးကြည်မက ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုဖြဲကားပေးထားတယ်။ ကိုထက်ပိုင်က ခြေကျင်းဝတ်နှစ်ဖက်ကိုဆုတ်ကိုင်ပြီး အေးကြည်မ စောက်ပတ်ပြဲကားကြီးထဲကို လီးတန်တုတ်တုတ်ကြီး ဆောင့်ဆောင့်ထည့်နေတာများရှင် ကျမတံတွေးတောင်နင်တယ်။

အေးကြည်မ စောက်ပတ်ကြီးက အတော်ကြီးတာပဲ။ ဒါပေမယ့်ကိုထက်ပိုင်ရဲ့ လီးတန်ကြီးနဲ့ကျတော့ မမျှတအောင်ကြပ်ပြီး ဖူးဖောင်းကုန်တယ်။ လီးတန်ကြီး ဝင်လိုက်တိုင်း အေးကြည်မ စောက်ပတ်ကြီးဟာ ဇွတ်ခနဲ ဇွတ်ခနဲ နိမ့်နိမ့်ဆင်းသွားပြီး လီးတန်ကြီး ပြန်ဆွဲနှုတ်လိုက်တဲ့အခါမှာ အေးကြည်မရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးဟာ အပြင်ကို စူပြီးလိုက်လာတယ်။ ဘေးတစ်ဖက်စီက အရစ်ကြောင်းလေးတွေတောင်ပျောက်နေပြီး စောက်ပတ်ကြီးဟာ ပုံပျက်ပြီးအပေါက်တစ်ပေါက်ထဲကိုလီးတန်ကြီး ထိုးထည့်နေတာပဲ မြင်ရတော့တယ်။

အေးကြည်မ စောက်မွှေးနုနုလေးတွေဟာ ကိုထက်ပိုင်ရဲ့ လမွှေးကြီးတွေနဲ့ ဗြိခနဲ ဗြစ်ခနဲ ပွတ်သပ်ဖိကြိတ်လိုက်တဲ့ မြင်ကွင်းဟာ ကျမရင်ကို သိမ့်သိမ့်ခါသွားစေတယ်။ အေးကြည်မရဲ့ စောက်စိလေးဟာ မတ်ထောင်နေပြီးပြဲပြဲရဲရဲနဲ့အရသာရှိလွန်းနေတဲ့ဟန်နဲ့တင်းခနဲ မတ်ခနဲ ထောင်ထောင်လာတာကို မြင်နေရတယ်။အေးကြည်မ ဖင်ကြီးက ဘယ်ညာရမ်းခါပြီး ကော့ကော့ထိုးလိုက်တဲ့အခါ လီးတစ်ချောင်းလုံးကိုရစ်ပတ်ယှက်တွယ်နေတဲ့အကြော အမြောင်းအမြောင်းတွေက ဖွေးကြွပြီး ဖုထုံးထစ်ညှပ်သွားတာဟာ ကြက်သီးထစရာ..။

“ ဆောင့်…. အီး ..အင်း…အင့်…ဆောင့်..ခပ်နာနာလေး ဆောင့်ပေးစမ်းပါ… ကို…ညီမထွက်တော့မှာ….”

“ အင့်…အင်….အိ…အင့်…….အ……..”

ကိုထက်ပိုင်ဟာ အေးကြည်မ စကားသံလေး အဆုံးမှာ လီဗာတင်အရှိန်မြှင့်လိုက်တဲ့ ကားတစ်စင်းလိုပဲတအားပစ်ပစ်ဆောင့်လိုက်တာ အိမ်လေးဆိုတာ သွက်သွက်ကို ခါနေတော့တာပါပဲရှင်။ ကျမ နားထင်က ချွေးတွေစီးကျလာနေတယ်။ ကျမ သတိမထားမိဘူး။ ကျမ စောက်ပတ်လေးထဲက ချွဲပြစ်စေးထန်းတဲ့ အရေတွေ စီးကျလာတာလဲ ကျမ မသိလိုက်မိဘူး။ ပေါင်ခြံမှာ ယားကျိကျိလိုလိုဖြစ်လာလို့လက်နဲ့စမ်းလိုက်မိတော့မှအရေတွေ ရွှဲနစ်နေတာကိုသိတာ..။

ကျမ လက်ချောင်းလေးတွေဟာ စောက်ပတ်ကို တရွရွ ပွတ်သပ်ကစားနေမိတယ်။ စောက်ပတ်ကြားထဲကိုလက်ညှိုးလေးနဲ့ခွဲထိုးပြီး ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ခံချင်တဲ့စိတ်တွေဟာလည်း တဖွားဖွားနဲ့ပါပဲ။ ဒါပေမယ့်ကျမ သူတို့နှစ်ယောက်လုပ်နေတာကို ကြည့်ပြီး မျက်နှာတစ်ခုလုံးဟာ ပူထူရှိန်းဖိန်းနေတယ်။ အေးကြည်မကတော့တစ်လောကလုံးကိုမေ့နေသလိုပါပဲ။ ကိုထက်ပိုင်ရဲ့ လီးကြီးကိုကိုင်ပြီး ဆော့ကစားနေပြန်တယ်။

လီးကြီးကလည်း အသည်းယားစရာ ကြီးထွားလွန်းလှပါတယ်။ လီးထိပ်ကြီးက အရေတွေနဲ့စိုရွှဲပြောင်လက်ပြီးတင်းနေတာကြီးကိုကမြင်ရတဲ့မိန်းကလေး ရင်ထဲမှာအလိုလိုစောက်ပတ်ထဲကရွစိရွစိဖြစ်လာစေတဲ့အထိပါရှင်။ဒါကြောင့်ထမီလေးကိုအရှေ့ကနေ လှန်ပြီး ကိုယ့်ဖာသာကိုယ့်စောက်ပတ်လေးကိုအယားပြေ ပွတ်နေမိတယ်။

အေးကြည်မကလည်း ကိုထက်ပိုင်လီးထိပ်ကြီးနဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို နှုတ်ခမ်းနီဆိုးသလို ပွတ်နေပြန်တော့ကျမ အာခေါင်တွေ ခြောက်ကပ်လာပြန်ရော။ ကျမ တစ်ကိုယ်လုံးဟာ ကတုံကရင်နဲ့ဆောက်တည်ရာမရတော့ဘူး။ မျက်ရည်တွေ စို့လာတဲ့အထိရင်ထဲမှာ အပြင်းအထန်လှုပ်ရှားနေမိပြန်တယ်။ ကြည့်လေ အေးကြည်မ လုပ်ပုံကလည်း အသည်းယားစရာ တွေချည်းပဲ။ 

ကိုထက်ပိုင် အပေါ်က ခြင်ထောင်တန်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီးကုတင်အောက်ကနေ မတ်တတ်ရပ်ပေး ထားတာလေ။ မတ်တောင်နေတဲ့ သူ့လီးကြီးဟာ တုတ်တုတ်ခဲခဲနဲ့အေးကြည်မ လက်ထဲမှာ တဆုတ်တခဲကြီး ကိုင်ပြီး ဖြဲဖြဲ ကစားနေတာ ခံနေတယ်။

“ ဂွင်းတိုက်…ဂွင်းတိုက်ပေး…လေ….”

“ ထွက်ကုန်မှာ…ပေါ့…လို့….ကိုကလဲ..”

“ ထွက်…ထွက်ပေါ့….ညီမရဲ့…”

“ အမယ်… အလကား အဖြစ်မခံနိုင်ပါဘူး…နော်ဟင့်…. အရေတွေ ညီမ စောက်ပတ်ထဲပဲ ထည့်ရမယ်..”

“ ညီမ စောက်ပတ်ထဲလဲ ပြည့်လျှံနေပြီပဲ ကွာ…”

“ ပြည့်…ပြည့်….ဟင့်အင်း…ထပ်ထည့်ပေးပေါ့…လို့…..”

“ ဒါဖြင့်…စုပ်ပေး…”

“ ဟာကွာ…. ခဏ…ခဏ မစုပ်ချင်ဘူး…”

အေးကြည်မဟာ မျက်နှာလေးကို ပြုံးမဲ့မဲ့လေးလုပ်ပြီး မျက်ခုံးလေးတွန့်ပြီး ပြောပေမယ့်သူ့လက်နှစ်ဖက်ကလီးတစ်ချောင်းလုံး ရှေ့နောက်လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကုတ်ကုတ်ထားပုံက စုပ်ပေးတော့မဲ့ပုံပါ။ အေးကြည်မ လီးစုပ်တော့မယ်ဆိုတော့ကျမရင်တွေ ပိုပြီး ခုန်လာတယ်။ မောလိုက်တာလည်းအလွန်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့်အသက်ရှူသံပြင်းမှာစိုးလို့အုပ်ပြီး ထိန်းပြီး မနည်းကြီး ရှူနေရတာမို့ ပိုမောလာတာပေါ့။ နသယ်က ချွေးတွေ စီးကျလာတာကို သိပေမယ့်လို့မသုတ်တော့ဘူး။ ကျမ လှုပ်လှုပ်ရှားရှား လုပ်မိရင်အေးကြည်မတို့သိသွားမှာကိုကျမ သိပ်စိုးရိမ်နေမိတယ်။

ခြေသလုံးမှာ ခြင်တစ်ကောင်လာကိုက်တာတောင်ဖတ်ခနဲ မရိုက်ရဲပဲ တစ်ခြား ခြေတစ်ဖက်နဲ့ဖြေးဖြေးလေးပွတ်သပ်လိုက်ရတယ်။ ခြင်က သွေးဝပြီး ပျံရော။ ကျမ လက်ညှိုးလေး တစ်ဖက်ကလည်း ကျမ စောက်ပတ်ထဲကိုနက်သထက်နက်အောင်ထိုး ထိုးဆွရင်း စောက်ရေတွေ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို တောက်ခနဲ တောက်ခနဲ ကျတဲ့အထိထိုးဆွ ကလိပေးနေမိတယ်။ အေးကြည်မဟာ လီးထိပ်ကြီးကို သူမရဲ့ လျှာချွန်ချွန်လေးနဲ့ မြွေလျှာထုတ်သလိုတစ်လစ်တစ်လစ်လုပ်ရင်း ကလိလိုက်တယ်။

“ အ……အ…ညီမ…ရှူး….ကျွတ်…ကျွတ်…..”

ကိုထက်ပိုင်ဟာ ဖင်ကြီးကိုဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ခါးကြီးကိုရှေ့ဖက်ဇတ်ခနဲ ဇတ်ခနဲ ဆောင့်ကော့လိုက်တယ်။လီးတန်ကြီးက အေးကြည်မ စောစောက ယက်နေတဲ့လျှာလေးပေါ်က ရှပ်တိုက်ပြီး အပေါ်နှုတ်ခမ်းကိုထိုးမိတယ်။အေးကြည်မ နှုတ်ခမ်းဟာ ထော်ပြီး လန်သွားတယ်။ လီးကြီးက အေးကြည်မရဲ့ ဖြူဖွေးသွယ်တန်းနေတဲ့သွားလေးတွေကိုသွားတိုက်မိသွားတယ်။

“ အို….ကိုကလဲ… အရမ်းပဲ…. ”

မျက်စောင်းစူးစူးလေးနဲ့အေးကြည်မ ပြောလိုက်သည်။ ကိုထက်ပိုင်က ရှုံ့တွတွ မျက်နှာကြီးဖြင့်….

“ ဆောရီးပဲ…ညီမရယ်..ကို…ယောင်သွားတာ…ညီမ လျှာလေးနဲ့ကလိလိုက်တာ အီဆိမ့်သွားတာပဲ…”

“ ဟင်း….. ဒါလေးများ…”

အေးကြည်မက ဒါလေးများဟု ပြောရင်း လီးဒစ်အဖျားပိုင်းကို ငုံပြီး ပါးစပ်အတွင်း၌ လျှာလေးဖြင့်ရစ်ပတ်လျှက်စုပ်ပေးလိုက်ပြန်တယ်။

“အောင်မလေး…ညီမရယ်….အား….အား….ဟား…ကျွတ်ကျွတ်………..”

သည်တစ်ကြိမ်လည်း ကိုထက်ပိုင်ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်တုန်အောင်ခံလိုက်ရရှာပြန်တယ်။ ကြည့်ရတာ အေးကြည်မဟာ လီးကိုမကြာခဏ စုပ်ဖူးနေတဲ့ပုံပဲ ရှင့်။ အကိုင်အတွယ်စုပ်ပုံယက်ပုံတွေက သိပ်ကိုကျွမ်းကျင်နေသလိုပဲလေ။

“ ပြွတ်….ပြွတ်….ပျစ်……အွန်း…အင်း…….ပြွတ်……”

“ အာ့မလေး….အ..အမလေး…အိုး……ဟိုး…ဟိုး……”

ကုတင်အပေါ်က ခြင်ထောင်အမိုးတန်းကို ကိုင်ထားတဲ့ ကိုထက်ပိုင်ရဲ့ လက်ဖျံကြွက်သားကြီးတွေဟာအမြောင်းအမြောင်းထပြီးသစ်သားတန်းလေးဟာတကျွိကျွိမြည်သွားတယ်။ချောင်းကြည့်နေတဲ့ကျမတစ်ကိုယ်လုံးဟာ အဲဒီလီးစုပ်နေတဲ့ပုံကို ကြည့်ပြီး ဖိန်းရှိန်း ထူပူပြီး ကတုံကရင်နဲ့တဆတ်ဆတ်တုန်နေမိတော့တယ်။

အွန်း ခနဲ အားစိုက်ပြီး ရှေ့ကို စုပ်ယူလိုက်တဲ့ အေးကြည်မ ပါးစပ်ကလေးထဲကို လီးတန်ကြီးဟာ အဆုံးနီးပါး တိုးဝင်သွားတယ်။ ကိုထက်ပိုင်ရဲ့ လမွှေးမဲမဲကြီးတွေနဲ့အေးကြည်မ မျက်နှာဝင်းပပလေးဟာ ဖိကန်ပွတ်ကြိတ်မိသွားကြတယ်။ အေးကြည်မ သူမရဲ့မျက်နှာကိုလမွှေးတွေနဲ့အပွတ်ခံရတာကိုပဲ ကြည်နူးနေသလိုမျိုး မျက်စေ့လေးစုံမှိတ်ပြီး ပါးစပ်နဲ့အားရပါးရကြီး ဖိဖိစုပ်ချလိုက်တယ်။

“ အား…အား……..အား…….”

ကိုထက်ပိုင်း သုံးချက်လောက်ဆင့်အော်ရင်း အေးကြည်မ ခေါင်းကိုစုံကိုင်ပြီး တင်းခနဲ တင်းခနဲ ဆွဲဆွဲချပြီးအေးကြည်မ ပါးစပ်ထဲကို သူ့လီးကြီးနဲ့ အားရပါးရကြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်တယ်လေ။ အိုး အေးကြည်မခေါင်းလေးဆိုတာ ကိုထက်ပိုင်လက်ထဲမှာ ခါရမ်းသွားတယ်။ ဆံပင်တွေဆိုတာလည်း ဖရိုဖရဲနဲ့မြင်မကောင်းအောင်ဖွာလံကျဲကျကုန်တယ်။

တအောင့်လောက်ကြာအောင်ဆင့်ဆင့်ပြီး ဆောင့်လိုးပြီးတော့အေးကြည်မပါးစပ်လေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းဒေါင့်စွန်းလေးတွေကြားက ဖြူဖြူ အဖတ်အဖတ်နဲ့ ပြစ်ချွဲနေတဲ့ သုတ်ရည်တွေ အန်ကျလာတယ်။ အေးကြည်မက ဒါကိုကပျာကသီလျှာနဲ့ သိမ်းပြီး မြိုချနေတယ်။ မြင်နေရတဲ့ ကျမ နှလုံးနာရမှာလိုလိုနဲ့ ကိုယ့်ပါးစပ်ကလည်း ယောင်ပြီးနှုတ်ခမ်းကိုလျှာလေးနဲ့ယက်နေမိတယ်။

အေးကြည်မကတော့ မေးစေ့မှာ လိမ့်ဆင်းလာတဲ့ သုတ်ရေအစလေးတွေကိုတောင်မှ လက်ညှိုးလေးနဲ့သုတ်ပြီး လျှာလေးနဲ့ပြန်ယက်ပြီး စုပ်ယူတယ်။ ပါးစပ်ထဲက ပြွတ်ခနဲ လျှောထွက်လာတဲ့ကိုထက်ပိုင်ရဲ့ လီးတန်ကြီးဟာ တံတွေးတွေ သုတ်ရေတွေနဲ့ပြောင်လက်ပြီး အရောင်တွေ ထွက်နေတာကိုတွေ့ရတယ်။

“ လိုးချင်လာပြန်ပြီ… ညီမရယ်…. ”

“ အဟင့်… ဒါဖြင့်ခံချင်လာအောင်လုပ်ပေးလေ….”

“ ညီမ စောက်ပတ်ကြီးက မခံချင်လည်း ဖောင်းနေတာပါပဲ… ဟဲ ဟဲ…ညီမကို အဲဒါကြောင့်လဲ ချစ်တာ..သိလား…”

“ စောက်ဖုတ်ကြီးကိုချစ်တာမို့လား…သိပါတယ်..နော်..”

“ အပေး ရက်ရောတာလေးလဲ ပါတယ်လေ…ဟဲဟဲ…”

“ သွားပါ… သူများကိုအဲလိုမပြောနဲ့…သိလား..”

“ အော်…အပေးကောင်းတယ်ဆိုတာ မိန်းကလေးတိုင်းမှမတတ်တဲ့ဟာ…ညီမရဲ့ူ…”

“ ဟေ့အေးကွာ…အဲလိုကြီးတော့မပြောနဲ့…”

“ ဒါဖြင့်…ဟိုလိုပြောမယ်….”

“ ဘာလဲ….”

“ ဖင်ကုန်း ကောင်းတယ်…လို့….”

အေးကြည်မက လက်နှစ်ဖက်နဲ့လီးတန်ကြီးကိုနှစ်ဖက်ဆုတ်ကိုင်ပြီး အဝတ်ညှစ်သလိုပုံမျိုး လုပ်ပြတယ်။

“ ချိုးချင်ချိုးလေ… ကို့လီးကျိုးသွားရင်ညီမကိုလိုးဖို့လီးမရှိတော့ဘူးပေါ့…”

“ အိုး………လီးများ…ပေါလွန်း..လို့..”

“ ဒါဖြင့်..ချိုးကွာ…ကဲ….”

ကိုထက်ပိုင်က ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ခါးကိုကော့ကော့ထိုးပေးလိုက်တော့ လီးထိပ်ကြီးက အေးကြည်မ ပါးနဲ့ဆတ်ခနဲထိုးမိသွားရာ အေးကြည်မက တခစ်ခစ်ရယ်တယ်။

“ သွား…သူများ မျက်နှာကိုလီးနဲ့ထိုးတယ်…ကောင်းဘူး….”

ချစ်မျက်စောင်းလေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းစူစူလေး လုပ်ပြောရင်း အေးကြည်မဟာ လီးတန်ကြီးကို သွားလေးနဲ့ မနာအောင်ဇတ်ဇတ်ဇတ်ဇတ်နဲ့ကိုက်ပေးလိုက်တယ်။

“ ကဲ….သူများ အသည်းယားလာပြီနော်… တကယ်ကိုကိုက်မိမှာ….ဟင့်…”

“ အခုန ချိုးမယ်ဖဲ့မယ်…အခုကိုက်မယ်… စားမယ်နဲ့….”

“ အဲဒါ…. အသဲယားလို့…ဟွန်း….”

“ ကဲ…အသဲယားမနေနဲ့အဖုတ်ကြီးယားလာအောင်… ခံချင်လာအောင်ကိုယက်ပေးမယ်လေ…ခြေထောက်အပေါ်တင်….”

အေးကြည်မက ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ကုတင်ပေါ် ဆွဲတင်ပြီး ခပ်ကားကား ဖင်ချထိုင်လိုက်၏။ ဖင်ကြီးက မွှေ့ယာခင်းနှင့်ထိနေပြီး ခြေထောက်နှစ်ဖက်က ဆောင့်ကြောင့်ဖင်ချ ထိုင်သလိုပုံစံမျိုး ထိုင်ကာ ကားပေးလိုက်သောအခါ…

စောက်ပတ်ခွကြားအဆုံကခပ်အာအာလေးမဟတဟဖြဲပြီးကိုထက်ပိုင်မျက်နှာရှေ့မှာမှန်ထောင်ထားသလိုဖြစ်သွားသည်။ စောက်မွှေးမဲမဲလေးများက အပေါ်က ပိကျလာသော ဗိုက်သားနှင့် အောက်မှ တစ်ထွက်နေသောဆီးခုံလေးကြား၌ တစ်ဝက်မျှ ညှပ်နေသည်ကိုတွေ့ရ၏။ နက်ဝိုင်းသော ချက်ပေါက်ကလေးက လိပ်ခေါက်သွားသောဗိုက်သားအတွင်းသို့လိပ်ဝင်ပျောက်သွား၏။

အေးကြည်မ ဆီးခုံကြီးက အပေါ်ဗျက်အတော်ကျယ်ပြီး တင်းဖောင်းနေသည်။ စောက်မွှေးတစ်ပင်စ နှစ်ပင်စက ဆီးခုံအောက်သို့ကျူးကျော်ပေါက်လျက်ရှိသည်။ ဖောင်းမို့တင်းကားနေသော စောက်ပတ်အထက်ပိုင်းရှိအသားဝင်းဝင်း တင်းတင်းလေးအောက်မှ စောက်စိ ရှည်ရှည်မျောမျောလေးက စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကြားမှ ပြူထွက်နေသည်။

စောက်စိထိပ်ကလေး၌ ကိုထက်ပိုင်၏ လီးတန်ကြီးမှ ပန်းထုပ်လိုက်သော သုတ်ရည်လေးတစ်ဖတ်တွယ်ငြိနေသည်။အေးကြည်မကလက်နှစ်ဖက်ကိုမွှေ့ယာပေါ်သို့နောက်ပြန်လေးထောက်ခါသူမစောက်ပတ်ကိုငုံ့ကြည့်နေသည်။ ကိုထက်ပိုင်က ကုတင်အောက်တွင် ကြမ်းပြင်ကို ဒူးထောက်ကာ အေးကြည်မ စောက်ပတ်ပြဲပြဲကြီးနှင့်သူ့မျက်နှာကိုထိုးကပ်ခါ အနံ့ကိုရှူရှိုက်ပစ်လိုက်သည်။

“ ရှူး…..အား….မွှေးလိုက်တာ…ချစ်စရာကြီးကွာ…”

စူးရှ သစ်လွင်သော သစ်စိမ်းနံ့ကဲ့သို့သော အနံ့အသက်လေးက ကိုထက်ပိုင်အဆုပ်အတွင်းသို့ ဝင်ရောက်သွားလေသည်။

“ စောက်ပတ်အနံ့က ဘယ်လိုနေလဲ ဟင်…ကို…..”

“ သစ်တစ်ပင်ကို ခုတ်လှဲပြီး နမ်းကြည့်ပါလား… အဲဒီအနံ့နဲ့ သန့်ရှင်းလတ်ဆတ်တဲ့ စောက်ပတ်တစ်ခုရဲ့အနံ့ဟာ အတူတူပဲ…ညီမ…”

“ ဟုတ်လား….. ကို့လီးအနံ့ကျတော့တစ်မျိုးပဲ…”

ကိုထက်ပိုင်ကပေါင်ရင်းနှင့်စောက်ပတ်ကြားရှိအသားတစ်တစ်ကလေးကိုနှုတ်ခမ်းကြီးနဲ့ညှပ်ဆွဲကစားလိုက်ရင်း….

“ ဟုတ်လား…ဘယ်လိုအနံ့မျိုးလဲ…ဟင်…”

“ ဟို…ပလပ်စတစ်…အသစ်ထုတ်ထဲက ထွက်လာတဲ့အနံ့မျိုးလေ…ကိုရဲ့ …မွှေးတယ်…..”

မေသူ့အဖို့ အသိဉာဏ်တွေ တိုးနေရပြန်သည်။ တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ်မမြင်ဘူးသော မြင်ကွင်းကိုလည်းမြင်နေပြန်သောကြောင့် အခန်းဝတွင် ရပ်နေသော ခြေလှမ်းတို့က ဆုတ်ခွာလို့ မရအောင်ပင် ဖြစ်နေမိသည်။ကိုထက်ပိုင်က အေးကြည်မ စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကိုလက်မနှစ်ဖက်ဖြင့်အသာဆွဲဖြဲလိုက်သည်။

“ အရမ်း…မဖြဲနဲ့….ကိုရဲ့…နာတယ်…..”

အေးကြည်မက ခြေဖဝါးလေး မသိမသာ ရွေ့လျားသွားရင်း တုံတုံရီရီလေး ပြောရှာသည်။ ကိုထက်ပိုင်ကစောက်စိလေး လွတ်လွတ်လပ်လပ်ထွက်ပြူလာသည်အထိသုံးလက်မခန့် ဖြဲလိုက်သောအခါ စောက်စိအရင်းမှခပ်ညိုညို ခပ်မဲမဲ အရောင်နှင့်နီစွေးသော အသားနုလေးများ ရောနှော ကြွထနေသော နေရာကို မြင်ရ၏။

ထိုနေရာသည်စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး၏ အချက်အချာကျဆုံးသော အခြေစိုက်ကာမ သိုလှောင်ခန်းလေးသာဖြစ်သည်။ စောက်စိလေး အောက်ခြေတစ်ဝိုက်မှ ဖြာတက်လာသော သွေးကြောမျှင်လေးများသည် အချို့ အနီ၊အချို့ ညိုပြာရောင်အဆင်းရှိကာ အလွန်သေးမျှင်ကြလေသည်။ ကိုထက်ပိုင်က ထိုအာရုံခံအကြောမျှင်လေးများကိုလျှာနွေးနွေးကြီးဖြင့်ထိုးသွင်းကာ ကော်ယူလိုက်သည်။

“ အား….အ………”

အေးကြည်မခေါင်းလေးဆတ်ခနဲနောက်သို့လန်ကျကာပါးစပ်ကိုဟလျက်မျက်စေ့ကိုစုံမှိတ်ပစ်လိုက်သည်။ရှည်လျားနက်မှောင်သော ဆံနွယ်ကြီးများက ဝဲခနဲ လှုပ်ရှားသွားသကဲ့သို့ ဒူးခေါင်းလေးနှစ်လုံးကလည်း ဆတ်ခနဲပူးကပ်ရိုက်ခတ်မိသွားကြသည်။ ဒူးခေါင်းနှစ်လုံး မူလနေရာသို့ပြန်အရောက်တွင်ကိုထက်ပိုင်က တြိဂံပုံဆီးခုံလေးအောက်မှစောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းဆုံသော ဒေါင့်ကျဉ်းလေးထဲသို့လျှာဖျားလေးကိုထိုးထည့်ကာ ကလိလိုက်ပြန်သည်။

“ အို့….အိုး…..ကျွတ်…ကျွတ်…… ”

အေးကြည်မ ပြန်ငုံ့လာသော ခေါင်းလေး တစ်ဝက်မကျိုးခင်ဇတ်ခနဲ နောက်သို့ပြန်လန်ကျသွားရပြန်သည်။ဖြူလွှကျစ်လျစ်သော ဗိုက်သားလေး လှိုင်းထသွားသည်။ ကိုထက်ပိုင်က သူ့စမ်းသပ်ချက်အောင်မြင်ကြောင်း သိလိုက်သည်နှင့် စောက်ပတ်ဖြဲထားသဖြင့် တင်းနေသော ဘေးနှုတ်ခမ်းသားတစ်လျောက်ကို လျှာထိပ်ကလေးဖြင့်မျှော့ကြီးတစ်ကောင်လိုပင်တရွရွ ခပ်ဖွဖွလေး ကလိပေးလိုက်ပြန်သည်။

“ အ…အ……ကောင်းလိုက်တာ…ကိုရယ်….”

“ အင်း….ကျွတ်ကျွတ်…သိပ်ကိုအရသာ ရှိတာပဲ…ရှီး…အ……အား….”

အေးကြည်မ တွန့်လိမ်လှုပ်ရှားရင်း နှုတ်ဖျားမှ တဟင်းဟင်း အဖျားတက်သလို ညည်းညူနေရှာသည်။ကိုထက်ပိုင်က စောက်ပတ်အကြောကိုအထာညက်နေသူပီပီစောက်စိအောက်ဖက်မှတစ်လက်မခန့်လစ်နေသောနီညိုရောင်သမ်းနေသည့်အသားဖုကလေးကိုလျှာဖျားထိပ်ဖြင့်ခပ်မာမာလေး ဆောင့်ခနဲ ထိုးပြီး အောက်ဖက်ဆီသို့စိုက်ဆင်းလျက်လိုးလမ်းကြောင်း စောက်ပတ်အဝအရောက်လျှာလိပ်လုံးပြီး ဇွတ်ခနဲ ထိုးသွင်းကာ လျှာအရင်းပိုင်းအထိစောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ရောက်နိုင်သမျှ ရောက်အောင်မျက်နှာကြီးကိုရှေ့သို့ကပ်ထည့်လိုက်လေသည်။

“ အီး….ဟီး…..အ….အ..အင်…….အင့်….အိုး…..”

ရုတ်တရက်ကြီး အေးကြည်မ ဘီးလူးသဘက် စီးသွားသကဲ့သို့ ကိုထက်ပိုင်ခေါင်းကို ဆွဲယူကာ ဆောင့်ဆောင့်ပြီး စောက်စိလေးဖြင့်ကိုထက်ပိုင်နှာခေါင်းကိုအားပါးတရကြီး ထိုးထိုး ပွတ်ပစ်လိုက်လေသည်။ ကိုထက်ပိုင်က လျှာကိုတောင့်ပေးထားရာ အေးကြည်မ စိတ်ရှိလက်ရှိဆက်ခါ ဆက်ခါ ဆောင့်ထိုးရင်း ကိုထက်ပိုင်မျက်နှာကိုစောက်ပတ်တွင်စိုရွှဲနေသော အရေချွဲချွဲပျစ်ပျစ်လေးများဖြင့်ပွတ်ပစ်လိုက်မိလေတော့သည်။

“ အ…အင့်…အင့်.ဟား…...ပန်းထွက်ကုန်ပြီ…..ကိုရဲ့…..ဟင့်…..ဟင့်…”

ဒလကြမ်း ဆောင့်ရင်း ပွတ်ရင်း ညှောင့်ရင်းမှအေးကြည်မ စောက်ရေများ ပန်းထွက်ကုန်လေရာ ကိုထက်ပိုင်လျှာလေးပေါ်၌ သုတ်ရေအဖတ်အဖတ်များ အခဲလိုက်အခဲလိုက်စုပုံသွားလေသည်။ ခုန သူပြောခဲ့သော သစ်စိမ်းနံ့သင်းသင်းလေးက တစ်အိမ်လုံးကိုပင်လွှမ်းမိုး ပျံ့နှံ့သွားလေသည်။ ကိုထက်ပိုင်က အေးကြည်မ သုတ်ရေများကိုလျှာကြီးဖြင့်ယက်ခါ မြိုချပစ်လိုက်ပြီး မတ်တတ်ထရပ်လိုက်သည်။

“ သိပ်…. ကျေးဇူးတင်တာပဲ …ကွယ်…”

မှေးစင်းစင်းလေး ကျလျက်ရှိသော မျက်လုံးလေး အစုံက ကိုထက်ပိုင်ကို မော့ကြည့်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကဆန့်တန်းလျက်ကိုထက်ပိုင်လည်ပင်းကိုယှက်သိုင်းတွယ်ဖက်လိုက်ခါ မျက်နှာနှစ်ခုနီးကပ်သွားကြသည်။ ကိုထက်ပိုင်နှုတ်ခမ်းတွင်ပေကျံနေသော အေးကြည်မ၏ သုတ်ရည်များက နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာ အစုံကြား၌ ပြိခနဲ ဖိကပ်ညှပ်သွားလေသည်။ကုတင်အောက်သို့ခြေအစုံကိုချလိုက်သော အေးကြည်မ ပေါင်တန်ကြီးနှစ်ဖက်ကဘေးသို့ကားပေးလိုက်ရာ ကိုထက်ပိုင်၏ လီးတန်ကြီးက အေးကြည်မ စောက်ပတ်အဝသို့တဖြေးဖြေး နီးကပ်လာလေသည်။

သို့ပေမယ့် နီးကပ်လာသော်လည်း လီးထိပ်ကြီးက ဗိုက်နှင့်ယှဉ်၍ ဦးမော့နေသဖြင့် အေးကြည်မက သူမလက်ချောင်း သွယ်သွယ်လေးများဖြင့် အရင်းကို ကိုင်၍ ဦးကိုစိုက်ချလိုက်ပြီး စောက်ပတ်အဝသို့ အသာအယာတေ့ပေးလိုက်ပါသည်။ လီးတန်ကြီးက နွေးခနဲ စောက်ပတ်အဝကို တွေ့ထိလိုက်သည်နှင့် အေးကြည်မက လက်ကလေးကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး ကိုထက်ပိုင်၏ ဖြူဖွေးလုံးထစ်နေသော ဖင်ကြီးကို ဆုတ်ကိုင်၍ ဆွဲချကာ ခါးလေးကိုကော့တင်ပေးလိုက်လေသည်။

“ ပြွတ်…..စွပ်……..”

“ အ…အား…..ကျွတ်….”

လီးတန်ကြီးက ထိုးဝါးတစ်ချောင်းလို ကွေးခနဲ ဖြစ်သွားပြီးမှ အေးကြည်မ စောက်ခေါင်းအတွင်းပိုင်းအထိတံတွေးများ သုတ်ရည်များ၏ ချောကျိမှုဖြင့် ဒလစပ် တန်းဆောင့်ကာ ဒုတ်ဒုတ်ထိ ဝင်ဆောင့်သွားလေသည်။အေးကြည်မဖျတ်ဖျတ်လူးသွားသည်။ကိုထက်ပိုင်ရင်ဘတ်ကြီးကိုဆောင့်ဆောင့်တွန်းရင်းခေါင်းကိုသွက်သွက်ကြီးခါရမ်းကာ….

“ အား….အား…….နာတယ်….အား….နာတယ်…၊ ..အ..အီး….အား….”

ကိုထက်ပိုင်က အေးကြည်မ အကြမ်းအရမ်း ရုန်းကန်လာလေလေ သူကလည်း အားနှင့်ဖိဆောင့်ချလေလေဖြင့်ပွဲက ကြမ်းသထက်ကြမ်းလာသည်။ ချောင်းကြည့်နေသော မေသူခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိဖြစ်ကာ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိအောင်ဖြစ်သွား၏။

“ မရုန်းစမ်းပါနဲ့...ဟ…. ဒီမှာ ကောင်းနေပြီ…”

“ နာ…နာတယ်… အရမ်းနာတယ်… ရှင့်ဟာကြီး အဆုံးဆိုရင်ကျမ မခံနိုင်မှန်း ရှင်သိရဲ့သားနဲ့… လွှတ်…လွှတ်……အား…..”

“အား…..ပြွတ်….စွပ်…ဘွပ်.စွိ….ဖွတ်…ပြွတ်………”

“ အား…အား…အ……..အီး…အား……နာတယ်….နာတယ်…အား………အီး………”

ဆောင့်တဲ့သူက မညှာမတာ တအားဆောင့်သကဲ့သို့အော်သည့်သူကလည်း အသံကုန်ဖျစ်ညှစ်အော်သည်။အော်ရင်းလည်း ထုရိုက်ကုတ်ဖဲ့သည်။ ကိုထက်ပိုင်က မရပ်မနား ရှည်လျားတုတ်ခိုင်သော သူ့လီးကြီးအဆုံး အဆုံးဖိ၍ ဖိ၍ ဆီးခုံလေး ခါခါသွားအောင်မီးကုန်ယမ်းကုန်ဆောင့်လိုက်လေရာ စောက်ပတ်အတွင်းမှ အသနုလေးများပြဲစုတ်၍ သွေးကြောလေးများ ပေါက်ကွဲကုန်လေရာ စောက်ပတ်ထဲမှသွေးများ ဒလဟော စီးကျလာလေတော့သည်။

အေးကြည်မ မျက်နှာလေး ချွေးများ ရွှဲလျက်မျက်လုံးပြူး မျက်ဆံပြူးဖြင့်ကုန်း ကုန်းထ၏။ ကိုထက်ပိုင်ကမညှာမတာ ရင်ဘတ်ကို စီးတွန်းပြီး ပြန် ပြန်တွန်းချနေရာ ကုတင်လေးပေါ်၌ ဗရမ်းဗတာ ဝရုန်းသုန်းကားကြီးဖြစ်သွားလေသည်။ မေသူ့လက်ထဲ၌ ထိရောက်မှုမရှိသော တံမျက်စီးတစ်ချောင်းကိုသာ ကိုင်လျက်အခန်းထဲသို့မိုက်မဲစွာ ခုန်ဝင်လိုက်မိလေသည်။

“ ခွေး တိရစ္ဆာန်… အေးကြည်မကိုလွှတ်လိုက်….”

မေသူ့အသံသည်ဒေါသကြောင့်တုန်ခါပြီး အက်ကွဲစူးရှနေသည်။ ကိုထက်ပိုင်က လည်ဂုတ်အထိဝဲကျနေသော သူ့ဆံပင်များကို ခါပစ်လိုက်ရင်း အေးကြည်မကိုလိုးနေရာမှလီးကို မချွတ်သေးပဲ လှည့်ကြည့်၏။ သူ့မျက်နှာကြီး ဝင်းပသွားသည်။

သူက အေးကြည်မ ခန္ဓာကိုယ်လေးပေါ်မှ ခွလျက်အနေအထားမှ ကုန်းထလိုက်သည်။ လီးတစ်ချောင်းလုံးသွေးသံရဲရဲဖြင့်ဘွပ်ခနဲ ကျွတ်ထွက်လာသည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်လိုက်သော ကိုထက်ပိုင်ပေါင်ကြားမှ ရှည်လျားကြီးမားလွန်းသော လီးတန်ကြီးက လေထဲတွင်အဖုံးအကာမဲ့ကာ ခါရမ်းနေသည်။ ပြဲလန်နေသော ဒစ်ထိပ်ကြီးမှသွေးများ တစက်စက်ကျနေကာ ခြောက်ခြားစဖွယ်တွေ့လိုက်ရ၏။

“ ရှင်….ရှင်…. ရှေ့မ တိုး နဲ့…..မတိုးနဲ့…နော်….”

မေသူ ထိတ်လန့်တကြား အော်ဟစ်လိုက်ပြီး တံမျက်စီးရိုးဖြင့် လက်တစ်ကမ်းသို့ ဟိုရမ်းဒီရမ်း ရမ်းနေ၏။ကိုထက်ပိုင်ကလည်း ဒီလောက်အဟန့်အတားလောက်ကတော့ထက်ပိုင်အတွက်မှုစရာမဟုတ်…..။

“ ဟဲ ဟဲ…လာလေ… နင့်သူငယ်ချင်းလိုပဲ အရသာရှိအောင်ငါလုပ်ပေးမယ်လေ…ဟဲဟဲ…ဟဲ…”

မေသူ့နားထဲပူခနဲဝင်သွားသောထက်ပိုင်၏စကားလုံးကြောင့်တစ်ကိုယ်လုံးအေးစက်တောင့်တင်းသွားရ၏။တံမျက်စီး ကိုင်ထားသော မေသူ့ လက်ချောင်းလေးများကြားမှ ချွေးစီးလေးများ စို့ထွက်လာသည်။ ခြောက်ခြားတုန်လှုပ်ခြင်းနှင့်အတူသူရဲကောင်း ဝင်လုပ်မိခြင်းအတွက်လည်း နောင်တရမိသွားသည်။ တံမျက်စီးကို ကျစ်ကျစ်ဆုတ်ကိုင်ရင်း နောက်ဆုတ်နောက်ဆုတ်ဖြင့်ဆုတ်လာရာအိပ်ခန်းဒေါင့်ရှိဘီဒိုကြီးနှင့်ကျောပြင်လေးကပ်မိသွား၏။

မေသူအေးကြည်မကိုလှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ အေးကြည်မ ကုတင်လေးပေါ်၌ ငါးဖယ်ပျံပျံနေ၏။ လက်နှစ်ဖက်က သွေးများ ဒလဟော ဆင်းနေသော စောက်ပတ်လေးကို စုံကိုင်ဖုံးအုပ်ကာ ဒူးနှစ်ဖက်ကို ကွေးရင်းတညည်းညည်းတညူညူဖြင့်လူးလိမ့်နေရှာသည်။သူမဘာမှမတတ်နိုင်တော့ဟုသာ မေသူတွေးတောမိလေတော့သတည်း…။

မေသူ့ခမျာမှာတော့………..။

......................................................................................

“ ရှင်…ရှင့်ချစ်သူကို ဒီလောက်လုပ်ရသလား… ဟင်…”

မေသူက မျက်ရည်လေးများ ဝဲရင်း ဒေါသသံလေးနှင့်ပြော၏။ လက်ထဲမှတံမျက်စီးကမူရမ်းလျက်..။

“ ဟဲ ဟဲ… ကောင်မလေးကကြိုက်ကုန်းလေးပါ … ညီမရယ်..၊ သူ့ကို ဟိုနေ့တွေတုန်းကဆို..အစ်ကို က တစ်ဝက် တစ်ဝက်ပဲ လိုးပေးတယ်လေ..။ ဟင်း ဟင်း…ဒါကို သူက အစ်ကို့လီးကြည့်ပြီး သူတော်တော်ခံနိုင်နေပြီထင်တာ…..ဟားဟား….ဒီနေ့တော့ မင်းကို ခေါ်လာမယ်..၊ သူနဲ့အစ်ကိုနဲ့ လိုးနေတာကို မင်းစိတ်ဝင်စား လာအောင် လုပ်ပေးရမယ်တဲ့လေ…၊ ဟဲဟဲ… ရတာပေါ့..သိပ်ရတာပေါ့…..ကိုယ်ကလည်း ပယ်ပယ်နယ်နယ်လေး မှုတ်ပေးလိုက်တယ်လေ… ကိုယ်လဲ ဖီးလ်တွေ တက်လာတာပေါ့..ဒါနဲ့ အဆုံးထိဆွဲလိုက်မိတာ…ဟဲဟဲဟဲ… မင်းကလေးကိုလိုးရင်တော့တစ်ဝက်ပဲ…တစ်ဝက်ပဲ… လာပါကွာ….”

မြင်းလီးကြီးနဲ့ တထေရာတည်း တူသော ထက်ပိုင်၏ လီးတန်ကြီးက ထက်ပိုင်လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်းဘယ်ညာ ခါရမ်းလျက်သွေးများဖြင့်ကြမ်းပြင်သို့တတောက်တောက်ကျနေသည်ကိုကြည့်ရင်း မေသူဖင်ကလေးရှုံ့ရှုံ့သွားကာ အခုန ခံချင်နေသော စိတ်ကလေးများ ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်ပျောက်ကွယ်လွင့်စင်ကုန်လေသည်။

“ ရှင်…ရှင်…ကျမအနား မကပ်နဲ့နော်…”

“ ဝှီး…ဝှီး….ဝှီး….ရှင်လူယုတ်မာ…လူ့တိရစ္ဆာန်ကြီး….ဝှီး…ဝှီး….”

“ မကပ်နဲ့လို့ပြောနေတာ…မကြားဘူးလား…ကဲဟယ်…”

“ ဝှီး…ဖတ်….”

“ ဟဲဟဲ….ဟဲ… ဘာတတ်နိုင်သေးလဲ…ချာတိတ်…”

တစ်ချက်ကောင်း တအားလွှဲရိုက်ချလိုက်သော တံမျက်စီးတံအရိုးကို ထက်ပိုင်က ကျွမ်းကျင်စွာဖမ်းယူပြီးဆောင့်ဆွဲလိုက်ရာ မေသူ၏ လုံးထစ်ကျစ်လစ်နေသော ခန္ဓာကိုယ်လေးက ထက်ပိုင်ရင်ခွင်ထဲ စွေ့ခနဲ ဝင်သွား၏။

“ အား…လွှတ်….လွှတ်ပါ…”

လီးတန်ကြီးနှင့်ဝိုင်းစက်အိမို့သော တင်ပါးသားကြီး ဇိခနဲ ထိုးမိလိုက်ရာ မေသူလိပ်ပြာလွင့်မတတ်အော်ရင်းကြောက်ရွံ့ထိတ်လန်စွာ အော်လိုက်သည်။

“ ချာတိတ်ရယ်… ကိုယ့်လီးအရသာကိုနည်းနည်းလေးဖြစ်ဖြစ်မြည်းကြည့်စမ်းပါ… ဟဲဟဲ..ဟဲ…မင်း စွဲသွားမှာ သေချာပါတယ်..”

“ ဟင့်အင်း…ဟင့်အင်း…လွှတ်ဆို..လွှတ်…နော်…”

“ ဟ…မင်းက ခုထိ ငါ့ကို အော်တုန်း ငေါက်တုန်းလားကွ…ဟေ..ဒီမှာ..ဗိုလ်ကြီးထက်ပိုင် ဆိုတာ ငါပဲမှတ်ထား..၊ ဟင်းဟင်း…ဗိုလ်ကြီးနဲ့တွေ့ရင်ခိုညည်းသလိုညည်းသွားစေရမယ်…ဟား..ဟား…ဟား…”

ခါး၌ ပုဆိုးမရှိ၊ သွေးသံရဲရဲနှင့် လီးကြီးတရမ်းရမ်း လုပ်ခါ မေသူ့ဖင်ကြားသို့ ထိုးထိုးထည့်ရင်း သူကတဟားဟား ရယ်နေပြန်သည်။ မေသူကမူလက်မောင်းအိုးလေးနှစ်ဖက်ကို အရိုးကွဲလုမတတ်ဖြစ်ညှစ်ထားသောထက်ပိုင်လက်အတွင်းမှမျက်ရည်စက်လက်ဖြင့်တအားရုန်းကန်နေမိ၏။

ဒူးတွေက ညွှတ်ကျနေ၏။ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ဒူးထောက်လျက်သား ကျသည်။ ကျင်ခနဲ ဒူးအရိုးနှစ်ဖက်ကနာကျင်သော ဝေဒနာကိုခံစားလိုက်ရသည်။ လက်မောင်ကိုဆုတ်ကိုင်ထားသော ထက်ပိုင်က လျှော့ချပေးလိုက်ရာခန္ဓာကိုယ်လေးက တစ်ဆစ်ချိုးလေး ကော့လန်ကာ ထက်ပိုင်လက်ထဲ၌ တွဲလောင်းလေး ဖြစ်သွား၏။ မေသူ၏မရှူနိုင်မကယ်နိုင်ပုံစံလေးကို ကြည့်ကာ ထက်ပိုင်က အားရပါးရ ရယ်သည်။

မို့မောက်ဆူဖြိုးသော နို့နှစ်လုံးက ကော့ပျံနေသည်။ ချပ်ယပ်တင်းကျစ်သော ဝမ်းဗိုက်သားလေးက လှိုင်းထလွန့်လူးနေပြီး ပဆစ်တုပ်ထိုင်ထားသော ပေါင်တန်ကြီးများက တင်းသထက် တင်းရင်းကာ တင်ပါးကြီးများကဘေးသို့ကားထွက်နေသည်။ ဆတ်ခနဲ လက်တစ်ဖက်ကို အလွှတ်ခံလိုက်ရသောကြောင့် မေသူ့ရင်ထဲ ဟာခနဲလှိုက်ဖိုသွားကာ အလွှတ်ခံရသော လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ကြမ်းပြင်ကိုထောက်လိုက်ရသည်။

မေသူ ယင်းသို့ ဗရမ်းဗတာ ဖြစ်သွားပုံလေးကိုလည်း ကိုရွှေထက်ပိုင်က ဝါးခနဲ အသံကျယ်ကြီးဖြင့် ရယ်ပြန်သည်။ အရုပ်ဆိုး အကျည်းတန်လှသော ထက်ပိုင်၏ မြင်းလီးကြီးက မေသူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်၌ တဝဲဝဲဖြင့်ရမ်းခါရင်းမေသူ့ကို ခြိမ်းခြောက်နေလေသည်။ မေသူ၏ နုနယ်သော ခန္ဓာကိုယ်တစ်တစ်တုတ်တုတ်လေးကို အစိမ်းလိုက်ဝါးစားတော့မယောင်ရမ္မက်ထန်ပြင်းသော မျက်လုံးကြီးများဖြင့်စူးစူးဝါးဝါးကြီး ကြည့်နေသော ထက်ပိုင်မျက်လုံးကြီးများကိုမေသူရင်မဆိုင်ရဲပဲ ခေါင်းကိုလွှဲဖယ်ပစ်နေရသည်။

“ မင်း..အေးအေးဆေးဆေး ခံမလား…အသားနာခံမလား.. ချာတိတ်…”

ထက်ပိုင်က ကွေးထုတ်ထားသော မေသူ့ပေါင်သား တင်းတင်းလေးပေါ်သို့ခြေတစ်ဖက်ကို ခပ်ဖိဖိလေးနင်းကာ ရာဇသံပေးသည်။ တင်းရင်းမာကျစ်သော ပေါင်ပေါ်သို့ မညှာမတာ ခြေထောက်ကြမ်းကြီးဖြင့် တက်နင်းလိုက်မှုကြောင့်ပေါင်တန်တစ်ခုလုံးနှင့်ထောက်ထားသော ဒူးခေါင်းမှနာကျင်စူးရှသော ဝေဒနာကိုခံစားလိုက်ရသည်။

“ အား….အား……..”

စူးစူးရှရှ အော်ရင်း မေသူမျက်လုံးအိမ်မှ မျက်ရည်ဥလေးများ ပါးပြင်နုနုလေးကို ဖြတ်သန်း စီးဆင်းလာ၏။အံကို ကြိတ်လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်လုမတတ်ကိုက်ထားရင်း သွားကြားမှလေသံနှင့်ပြောသည်။

“ သတ်ပစ်လိုက်…..”

“ ဟာ…အဲဒီလိုတော့မတရား မပြောနဲ့ချာတိတ်ရယ်… ကိုယ်က လိုးရုံပဲ လိုးချင်တာ ဟီးဟီး…မှန်း မင်းဟာလေး တော်တော်ထွားနေပြီလား…”

“ ရှင်….အို…ရှင်လူယုတ်မာ..ထမီမချွတ်နဲ့….”

“ ထမီချွတ်မှ မင်းစောက်ဖုတ်လေးကိုတွေ့ရမှာမို့လား…ချာတိတ်ရဲ့ ..ဟားဟား…”

ထက်ပိုင်က မေသူ လုံးဝ လှုပ်ရှားရုန်းကန်မှုမပြုနိုင်စေရန်ကွေးထားသော ပေါင်ရင်းကို တအားနင်းပြီးမှမေသူ့ထမီလေးကိုဆောင့်ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။

“ အားပါးပါး… ခုံးထနေတာပါပဲလား…ကွယ်…”

မေသူရှက်လွန်း၍ မျက်စေ့အစုံကိုပိတ်ပစ်လိုက်ခါ အားရပါးရ ငိုချလိုက်မိသည်။ဖွေးအုနုထွားသော မေသူ၏ (၁၈) နှစ်သမီး စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ပေါင်မုန့်ကြီးတစ်လုံးကိုအပေါ်ပိုင်းလေးတင်လှီးဖြတ်တင်ထားသကဲ့သို့ခုံးမို့ပြောင်တင်းကာ ချောမွတ်နေသည်ကိုထက်ပိုင်တွေ့လိုက်ရ၏။ ထက်ပိုင်လီးကြီးကဇတ်ခနဲ ဦးမော့ကာ တုန်သွားသည်။ ထက်ပိုင်က တဟင်းဟင်း အသံထွက်လာသည်။

“ လူယုတ်မာ…ခွေးတိရစ္ဆာန်ကြီး….လွှတ်…..”

မေသူ့အော်သံသည်ကျယ်ဝန်း၍ ခြုံနွယ်ထူပိန်းသော နှစ်ဧကကျော်ကျော်ခြံဝန်းကြီး အပြင်သို့ မည်သို့မျှတိုးမပေါက်နိုင်အောင်တိုးညှင်းလွန်း၏။ မောခြင်း၊ ထိတ်လန့်ခြောက်ခြားခြင်း ရှက်ဒေါသ ခံစားမှုများ ရောထွေးခံစားနေရခြင်းကြောင့်လည်း အသံက လည်ချောင်းမှပီပီသသ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်အောင်မြင်စွာ ထွက်မလာနိုင်ရှာ.....ထက်ပိုင်က သူဆွဲထားသော မေသူ၏ ကျန်နေသော လက်တစ်ဖက်ကိုပါ လွှတ်ချလိုက်ပြန်သည်။ တဆက်တည်း လျင်မြန်စွာဖြင့်မေသူ၏ တီရှပ်အင်္ကျီလေးကိုလည်ပင်းဝမှဆွဲ၍ ဆောင့်ဖြဲချလိုက်၏။

“ ဗြိ….အား…..အမေရေ…ကယ်ပါအုံး….”

သနားစဖွယ်မေသူ၏ အော်သံလေးက တုံရီစွာ ညှစ်ထွက်လာသော်လည်း ကာမဘီလူး ထက်ပိုင်က နုထွားသော မေသူ့စောက်ပတ်ကြီးကို ကျေနပ်အားရစွာ လက်ခုပ်ကြီးထဲ ထည့်ကာ တရွရွ ပွတ်ကစားလိုက်ရာ မေသူမျက်လုံးများ ပြာဝေသွားပြီး ကြေကွဲခြင်း နှမြောတသခြင်း ရှက်ရွံ့ခြောက်ခြားခြင်းများဖြင့် ငေးကြောင်ကြောင်ကြီးဖြစ်သွားမိ၏။

ထိုကဲ့သို့မေသူသတိလစ်သလိုလေး ဖြစ်သွားချိန်ကိုအခွင့်ကောင်းယူကာ ထက်ပိုင်က သူ၏ လီးတန်တုတ်တုတ်ခဲခဲကြီးကိုမေသူ၏ လက်ဝါးတစ်ပြင်စာမျှသာ ရှိသော စောက်ဖုတ်လေးပေါ်သို့တင်ကာ ပွတ်ဆွဲလိုက်၏။ ထိုင်းခနဲ ခန္ဓာကိုယ်အတွင်း၌ ပြင်းထန်သော ဖိုနှင့်မ ဓါတ်ကူးစက်မှုမှပေါက်ကွဲခြင်း ဝေဒနာကိုမေသူခံစားလိုက်ရစဉ်။

ထက်ပိုင်၏ ကျပ်လုံးခန့်ရှိသော လီးတန်ကြီးက တရွေ့ရွေ့ဖြင့် အကွဲကြားလေးအတိုင်း စောက်ပတ်အဝရှိရာသို့နိမ့်နိမ့်ဆင်းလာသည်။ ထက်ပိုင်လီးကြီး တစ်လက်မခန့်တစ်ချက်ရွေ့လိုက်တိုင်း မေသူ့သွေးကြောလေးထဲမှအဆက်မပြတ် ပေါက်ကွဲမှုလေးများက ထိုင်းခနဲ ထိုင်းခနဲ လီးထိပ်ကြီး၏ ပူနွေးစေးထန်းသော အထိအတွေ့နှင့်တရွေ့ရွေ့ နိမ့်ဆင်းလာသော လီးဒစ်ပြဲကြီးက အပျိုစင်မလေး မေသူ၏ ပါကင်ပိတ်စောက်ပတ်လေးကို ဖြိုခွဲထိုးဖောက်ရန်အားယူလိုက်စဉ်…။

“ ခွမ်း…..”

“ အား……..”

“ ဂလွမ်….ချွမ်……..”

“ ဟင်……….ကိုကို…….”

“ ကိုစစ်ငြိမ်း…..”

အေးကြည်မနှင့်မေသူတို့အသံလေးကပြိုင်တူထွက်လာကာထက်ပိုင်ခေါင်းကိုပုလင်းနှင့်ရိုက်ချလိုက်သောကိုစစ်ငြိမ်းကိုအားကိုးတကြီး ကြည့်လိုက်ကြ၏။ စစ်ငြိမ်း မေးကြောကြီးတွေ ထောင်နေသည်။ ထက်ပိုင်ကို ကြည့်နေရာမှမျက်လုံးအစုံက ဒူးကွေးလျှက်ပက်လက်ကလေး လှန်ထားခြင်း ခံနေရသော မေသူ့ထံရောက်သည်။ထမီလေးက ဒူးဆစ်အထက်နား၌ ပုံနေသည်။ 

လက်သီးဆုတ်ခန့်အဖုတ်မွှေးမဲမဲ အုံလေးက ထောင်ထနေပြီးစင်းစင်းလေး ပူးကပ်ထားသော ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ အကွဲ ထင်းထင်း ဖူးဖူးနှင့် စောက်ပတ်ကြီးက ဖောင်းကားခုံးထနေသည်။ မေသူက သူမစောက်ဖုတ်ကြီးကို စူးစိုက်ကြည့်နေသော ကိုစစ်ငြိမ်းကို မကြည့်ရဲပဲ မျက်နှာလွှဲလိုက်ရလေသည်။

“ မေသူ… ဘာမှမဖြစ်ဘူးနော်….”

“ မဖြစ်ပါဘူး… ကိုကို…….”

“ အေး…အေး ဟုတ်ပီ…”

စိတ်ထဲကမူကိုကိုလိုးဖို့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို သူလိုးဖြစ်သွားတော့မလို့ ကိုကိုရယ်ဟု ငိုယို မြည်တမ်းရင်းတွေးတောနေမိလေသည်။ အေးကြည်မကမူ ထမီ အင်္ကျီများကို အမြန်ဝတ်ရင်း ဒယိမ်းဒယိုင်ဖြင့် မေသူတို့နားကပ်လာ၏။

“ အေးကြည်မကိုခွင့်လွှတ်ပါ…မေသူရယ်…နော်…နော်…”

မေသူကမူကိုစစ်ငြိမ်း ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲသို့တိုးဝင်လိုက်ခါ အလုံခြုံဆုံး ချစ်သူ့ရင်ခွင်၌ နားခို လိုက်ပါလေတော့သည်.....။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။