Configure Page List

Saturday, July 18, 2009

နာတော့ နာတာပေါ့ (စ/ဆုံး)

နာတော့ နာတာပေါ့ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ကာမမင်းသား

RC တစ်ထပ်တိုက်လေးက အကြမ်းထည်ပြီးတော့မည်။ ကန်ထရိုက်တာက ဦးအေးမောင်ဖြစ်သည်။ ဦးအေးမောင်မှာ အရင်ကလက်သမားဆရာ၊ ပန်းရံဆရာကြီးဖြစ်သည်။ သူကအများတွေလို လက်သမားသီးသန့်၊ ပန်းရံသီးသန့် ကျွမ်းကျင်တာမျိုးမဟုတ်ပေ။ လက်သမားလုပ်ငန်းကော၊ ပန်းရံလုပ်ငန်းပါ ကျွမ်းကျင်တာဖြစ်သည်။

ဆက်ဆံရေးကောင်းမွန်မှု၊ အလုပ်တွင်စေ့စပ်သေချာမှု၊ ပိုင်ရှင်အပေါ် စေတနာတွေထားမှုတွေကြောင့် လူတွေက သူ့ကိုတဖြည်းဖြည်း ယုံကြည်စိတ်ချလာပြီး အဆောက်အဦးတစ်ခုလုံးကို `ဝ´ ကွက်အပ်သည်အထိ ဖြစ်လာကာ ဦးအေးမောင် တစ်ယောက် ကန်ထရိုက်တစ်ယောက်ဖြစ်လာသည်။

“ မောင်ကျော်ရေ.........မောင်ကျော် ”

“ လာပြီဆရာ...... ”

ဦးအေးမောင်၏ ခေါ်သံကြောင့် ပေကြိုးတစ်ချောင်းဖြစ် အလုပ်ရှုပ်နေသော အသက် (၂၅) နှစ် အရွယ်လောက်ရှိသော လူငယ်တစ်ဦးက ဦးအေးမောင်၏ အနားသို့ရောက်လာသည်။

“ ငါအမိုးပြားဝယ်ဖို့သွားဦးမယ်.............လှသန်းကို ခေါ်သွားမယ်....မင်းဒီမှာနေလိုက်ဦး...”

“ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ... ”

မောင်ကျော်မှာ လက်သမားလည်းမဟုတ်၊ ပန်းရံလည်းမဟုတ်၊ ကန်ထရိုက်တာ ဦးအေးမောင်၏ လက်ထောက်တပည့် တစ်ယောက်ဖြစ်လေသည်။ စက်မှုလက်မှု အတတ်ကျောင်းဆင်း တစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး ဦးအေးမောင်အတွက် စာရင်းဇယားများ တိုင်းတာတွက်ချက်မှုများကို လုပ်ဆောင်ပေးနေရသူဖြစ်သည်။

“ လှသန်း...ငါနဲ့လိုက်ခဲ့အုန်းဟေ့.. ”

“ ဟုတ်ကဲ့ဆရာလာပြီ.. ”

ခေါင်မိုးတွင် မျှားတန်းတွေရိုက်နေရာမှ အသက်(၂၀)ကျော်အရွယ် လူငယ်တစ်ယောက် တဖြေးဖြေးချင်းတွယ်ကပ်ရွေ့ဆင်းလာသည်။ ပြီးတော့ ရေဘုံဘိုင်တွင် ခြေလက်ဆေးပြီး ဦးအေးမောင်အနားသို့ ရောက်လာသည်။

“ မောင်ကျော်.....မျှားတန်းတွေကိုပြီးအောင်ရိုက်ခိုင်းထား.......ငါတို့သွားပြီ ”

“ ဟုတ်ကဲ့... ”

ဦးအေးမောင်နှင့်လှသန်းတို့ ခြံအပြင်ထွက်သွားကြသည်။ ထိုသို့ထွက်သွားပြီး (၁၅)မိနစ်မျှကြာသောအခါတွင်  မိန်းကလေးတစ်ယောက် ထမင်းချိုင့်ကလေးနှင့်ရောက်လာသည်။ ဆောက်လက်စတိုက်လေးနားရောက်တော့ အပေါ်ကိုမော့ကြည့်သည်။

“ ဦးလေးချစ်....အစ်ကိုရော... ”

“ နင့်အစ်ကို ကန်ထရိုက်နဲ့လိုက်သွားတယ်.... ဘာလဲထမင်းချိုင့်လား........ ဟိုအုတ်ခုံပေါ်မှာ တင်ထားခဲ့ ”

“ ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး.... ”

ဦးချစ်မှာ လက်သမားများထဲတွင် အသက်အကြီးဆုံးဖြစ်ပြီး လှသန်းတို့နှင့် အမြဲတွဲနေသော တစ်ဖွဲ့သားထဲဖြစ်သည်။

“ ညိုညို....နင်ဆိုင်မထွက်ဖူးလားဟ...... ”

“ ဆိုင်သိမ်းပြီးပြီ ဦးလေး ........ ကျမ ထမင်းကြော်ကမနက်ခင်းဘဲ ရောင်းတာလေ..... ”

“ လှသန်းလာရင် ဘာပြောလိုက်ရဦးမလဲ.... ”

“ ကျွန်မ ညနေ အဖေတို့အီမ်သွားဦးမယ် ပြောလိုက်ပါ.... ”

“ အေးအေး...... နင့်အဖေရော မူးတုန်းပဲလား........ ”

ညိုညိုဆိုသော ကောင်မလေးမျက်နှာဖွေးဖွေးလေးရဲသွားသည်။

“ ဦးလေးချစ်တို့ အပေါင်းအသင်းတွေပဲ မသိဘူးလား..... ”

ကောင်မလေးက ဆတ်ဆတ်ထိမခံ ပြန်ပြောသည်။

“ နင်လဲ ပင်ပန်းပါတယ်ဟာ..... နင့်အစ်ကိုလှသန်းကိုသာ မိန်းမပေးစားလိုက်ပါတော့...... ”

“ ကျွန်မက ဦးလေးသမီး အဝင်းနဲ့ သဘောတူတာ ”

“ ကောင်မလေးနော်....... ”

“ ဝါး..... ဟား..... ဟား....... ဦးချစ်ထိသွားပြီကွ.... ”

ဘေးမှလက်သမားများက ဝိုင်းပြီးထောပနာပြုကြသည်။

“ ကျမ သွားတော့မယ် ဦးလေးချစ်..... ဦးလေးသားမက်ကိုလည်း ထမင်ချိုင့်ပေးလိုက်ဦး..... ”

“ ဟာ......ဒီကောင်မလေးတော့နော် ”

ညိုညိုက လှည့်ပင်မကြည့်။ ကျောခိုင်းထွက်သွားပေမယ့် သူမ၏နောက်ကျောကို ကြည့်နေသူကတော့ မောင်ကျော်ပင် ဖြစ်ပါသည်။ ဒါကို ဦးချစ်က အပေါ်စီးမှတွေ့ဖြစ်အောင် တွေ့လိုက်သည်။

“ ဟေ့ကောင် မောင်ကျော်......တော်ပြီလေကွာ.... ”

“ ဟာ.. ဦးလေးကလဲ.. ”

“ မင်းကလဲကွာ... ကန်ထရိုက်သမက်ဘဲဖြစ်တော့မယ့်ဟာကွာ... ”

ဦးချစ်ကို ပြန်ပက်ရန်ပြင်လိုက်သော မောင်ကျော်နှုတ်ဆိတ်í လှည့်ထွက်သွားတော့သည်း ကန်ထရိုက် ဦးအေးမောင်ထံတွင် ချိုချိုအေး ဆိုသော အသက်(၂၈)နှစ်လောက်ရှိသည့် သမီးတစ်ယောက်ရှိသည်။ မောင်ကျော်က ဦးအေးမောင်အိမ်သို့ ဝင်ထွက်ရင်းဖြင့် ချိုချိုအေးနှင့် ကြိုက်သွားခြင်းဖြစ်သည်။

.............................................................

လှသန်းနှင့်ညိုညိုတို့၏ ဖခင်က အရက်သမား ဇိုးသမားတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် လှသန်းနှင့်ညိုညိုတို့၏ မိခင်နှင့်ကွဲခဲ့ပြီး သူတို့မောင်နှမက မိခင်နှင့်ကျန်ခဲ့တာဖြစ်သည်။ ဖခင်ကတော့ သူ့နှမတွေအိမ်ကိုဆင်းသွားခဲ့တာဖြစ်သည်။ ဖခင်နှင့်မိခင်တို့ ကွဲတာကကြာခဲ့ပြီ။ သူတို့မောင်နှမ၏ မိခင်ပင်လျှင် မနှစ်ကဆုံးသွားခဲ့တာ ဖြစ်သည်။

“ ဒေါ်လေး..... အဖေနေကောင်းလား ”

“ အစ်ကို... ညိုညိုလာတယ်.. ”

“ အေး... ဒီကိုလွှတ်လိုက် ”

“ ဟင်.... အဖေ နေမကောင်းဘူး ”

“ အေး..သမီး... ချောင်းဆိုးသွေးပါပြန်ဖြစ်နေပြန်ပြီ... ”

“ ဒေါ်လေး...အဖေ့ကိုဆေးခန်းမပြဘူးလား ” 

စိုးရိမ်တကြီးဖြင့် ညိုညိုက ဖခင်၏ညီမ အဒေါ်ဖြစ်သူထံ လှည့်ရွေ့မေးလိုက်သည်။

“ ပြတော့ပြတာပေါ့အေ..... ဆရာဝန်က တို့အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး အပြင်မှာဆေးဝယ်စားဖို့ ဆေးစာရေးပေးလိုက်တယ်...”

“ ဟင်......ဆေးရောထိုးမပေးဘူးလား.... ”

“ ဆေးတစ်လုံးထိုးပေးလိုက်တယ်...ဒါကြောင့်ညည်းအဖေ ဒီလောက်ခံသာနေတာပေါ့...... ”

“ ဆေးကဘယ်လောက်တဲ့လဲ..... ”

“ နေပါစေ သမီးရယ်......အဖေလည်း နဲနဲသက်သာပါတယ်...... ”

“ ငါသွားမေးတာ ရှစ်ထောင်တဲ့...... ”

အဒေါ်ဖြစ်သူက ဝင်ပြောသည်။ ညိုညိုစိတ်ထဲတွင် တွက်လိုက်သည်။ သူမ၏ အစ်ကိုအပ်ထားတာနှင့် သူမစုထားတဲ့ ငွေကငါးထောင်နီးနီးရှိသည်။ မနက်ထမင်းကြော်ရင်းဖို့ ငွေ(၂၀၀၀) ကျော်က လက်ထဲတွင်ပါလာသည်။

ညနေဈေးလေးတွင် ဝင်ဝယ်ပြီး ညဦးပိုင်းတွင် ချက်ပြုတ်နေကြဖြစ်သည်။ အခုလဲ ညိုညိုအဖေ့ထံမှအပြန် ဈေးသို့ ဝင်မည်ဟု စဉ်းစားထားပြီးသားဖြစ်သည်။

အားလုံးပေါင်းလိုက်လျှင် (၈၀၀၀) လောက်တော့ရှိသည်။ မနက်အတွက် အရင်းကတော့ ပြုတ်သွားမည်။မနေ့ကမှ သူတို့မောင်နှမ အဝတ်အစားတွေ ဝယ်လိုက်သဖြင့် ဒီလောက်ကျပ်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်အရင်းပြုတ်ချင် ပြုတ်စေတော့။ ညကျ အစ်ကိုလှသန်းပြန်လာတော့မှ တိုင်ပင်ပြီးလုပ်တော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

ညိုညို အဒေါ်ဖြစ်သူထံမှ ဆေးစာယူပြန်လာပြီး အိမ်မှငွေကိုယူကာ ဆေးသွားဝယ်ပြီး ဖခင်ထံသို့ပြန်ပို့ပေးလိုက်သည်။ ညမိုးချုပ်တော့ အစ်ကိုလှသန်း အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့် အကျိုးအကြောင်း ပြောပြတော့ သူ့ထံမှာရှိသော ငွေတစ်ထောင့်ငါးရာ ထုတ်ပေးသည်။ အဲဒါနဲ့ဘဲ တစ်ရက်လောက်ရင်းထားလိုက်ဖို့ ပြောသည်။ ဒါပေမယ့်ဈေးဝယ်မမှီတော့။ မနက်ဖန် တစ်ရက်တော့ ညိုညိုဆိုင်မထွက်ဖြစ်၊ နားရဦးမည်။

မနက်မိုးလင်းတော့ လှသန်းကလည်း အလုပ်နားရက်ဖြစ်သည်။ ကန်ထရိုက်ဦးအေးမောင်က တစ်ပတ်ကိုတစ်ရက်နားရက်ပေးသည်။ ဒါပေမယ့် လှသန်းကမနား။ ဦးချစ်တို့နှင့်တွဲ၍ အပြင်က ကြားပေါက်လက်သမားအလုပ်လေးတွေကို လိုက်လုပ်သည်။ ဒီနေ့လည်း ရွှေပြည်သာဖက်တွင် ဈေးဆိုင်ဆောက်ရန် လက်ခံထားသဖြင့် လှသန်းမှာ ဦးချစ်တို့နှင့်အတူ ဝေလီဝေလင်းကပင် ထွက်သွားပြီဖြစ်သည်။

မနက်(၁၁)နာရီလောက်တွင် ညိုညို၏အဒေါ်ဖြစ်သူ ရောက်လာသည်။ ဒီနေ့တစ်မနက်လုံး ညိုညို၏ဖခင်မှာဆက်တိုက်ဆိုသလို သွေးတွေအန်နေသည့်အတွက် ဆေးရုံတက်ရမည်ဖြစ် ကြောင်းလာပြောသည်။ အနည်းဆုံးငွေနှစ်သောင်း သုံးသောင်းလောက်တော့လိုမည်။ အဒေါ်ဖြစ်သူအား အဖေ့ကိုဆေးရုံတင်မှာသာတင်ပါ။ ငွေရှာပြီးလိုက်လာခဲ့မည်ဟု ညိုညိုပြောလိုက်သည်။ ပြောမဲ့သာပြောလိုက်ရသည်။ ညိုညို ငွေကိုဘယ်သွားရှာရမည်ကို စဉ်းစား၍ မရသေးချေ။

..................................................................................

သည်နေ့ ချိုချိုအေးနှင့်တွေ့ရန် ချိန်းထားသဖြင့် မောင်ကျော်မှာ ကန်ထရိုက်ဦးအေးမောင်၏ အိမ်သို့လာခဲ့သည်။

ဒီနေ့အလုပ်နားရက်ဖြစ်၍ သူမအဖေနှင့်အမေတို့ အပြင်သွားရန်ရှိပြီး အိမ်တွင်သူမတစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့မည်ဟု မောင်ကျော်အား ချိုချိုအေးက ပြောထားသည်။

တကယ်တော့ မောင်ကျော်ရောက်လာချိန်တွင် ချိုချိုအေးမှာ အိမ်တွင်ရှိမနေတော့ပါ။ သူမ၏အဖွားက မှာသဖြင့် သူမ၏မိခင်နှင့်အတူ အဖွားထံသွားပြီဖြစ်သည်။ ဒါကို မောင်ကျော်ကမသိ။ မောင်ကျော် စိတ်ထဲတွင်တော့ ချိုချိုအေးထံမှ သူအမြဲလိုလားတောင့်တနေသောအရာကို ရအောင်ယူတော့မည်ဟုဆုံးဖြတ်ရျ ်လာခဲ့ခြငိးဖြစ်သည်။

အိမ်ရှေ့တွင် ဘယ်သူမှမတွေ့တော့ ချိုချိုအေးအခန်းထဲတွင်ရှိမည်၊ အပိုင်ဘဲဟဟူသော အတွေးဖြင့် အိမ်ရှေ့ခန်းမှနေ၍ အိမ်အတွင်းဖက်သို့ ဝင်ရန်ပြင်လိုက်သည်။

“ အား......အား....နာတယ်.....နာတယ်...အိုး.......အား......အား....... ”

ကြားလိုက်ရသော အသံကြောင့် မောင်ကျော်ခြေလှမ်းများရပ်သွားသည်။ အင်္ကျီချွတ်နှင့်ကျောပေးထားသော ဦးအေးမောင်ကို နောက်ဖက်ကတွေ့လိုက်ရသည်။ အသံကြားလိုက်ရသော အခန်းတံခါးဝသို့ မောင်ကျော်ပြေးကပ် ၍ကြည့်လိုက်သည်။

“ အား.......အား.......အရမ်းနာတာဘဲ......ကျွတ်.....ကျွတ်.. ”

ဖြူဖွေးနုနယ်သော လက်လေးတစ်ဖက်က ဦးအေးမောင်၏ ကျောပြင်ကြီးကို ဖက်၍ထားသည်။

“ အိုး......အိုး.....အလာလား....အဲ့ဒါအရမ်းထိတာဘဲ.......အ....အ.. ”

အခန်းထဲတွင် ပြတင်းပေါက်တွေ ပိတ်ထားသောကြောင့် အလင်းရောင်က အားနည်းနေသည့်အပြင် အခန်း တံခါးဝတွင်လည်း ကန့်လန့်ကာလေးက ရှိနေသေးသည်။ မောင်ကျော် ကန့်လန့်ကာလေးကို အသာလေးဖယ်၍ အခန်းထဲသို့ကြည့်လိုက်သည်။

“ဗြွတ်...... ပြွတ်......ပလွတ်....စွပ်....စွပ် ”

ဖင်ပြောင်ကြီးကို အားနှင့်မြှောက်ကာဆောင့်နေသည်။ ကြီးမားမဲနက်သော လီးကြီးကဖြူဖွေးနီရဲလျှက်ပြဲအာနေသော စောက်ပတ်လေးထဲ ပြည့်ပြည့်ကြီးဝင်နေသည်။ စောက်ပတ်ဘေးသားလေးများက နီရဲကာပြည့်တင်းတင်း ဖောင်းဖောင်းလေး ဖြစ်နေသည်။ အခန်းတံခါးဘက်သို့ ကျောပေးထားသဖြင့် ထောင်ထားသောဒူးလေးနှစ်ချောင်း ဖြဲကားလိုက်တိုင်း ဖိဝင်လိုးသွင်းနေသောလီးကြီး အဝင်အထွက်ကို မောင်ကျော်ရှင်းလင်းစွာ မြင်နေရသည်။

“ တော်.....တော်ပြီ ဦးလေးရယ်....နာတယ်....... ”

“ ခဏလေးပါ ညိုညိုရယ်..... ဦးလေးပြီးကာနီးပါပြီ....... ”

“ ပြွတ်.....ပြွတ်.....စွပ်......စွပ်.....အ....အ....အီး.....အီး... ”

ညိူညိုတဲ့.....ဒါ....ဒါ....လှသန်းညီမလေး.....ဟာ.....ရက်စက်လိုက်တာ......နှမြောဖို့ကောင်းလိုက်တာ.....ညိုညိုက ဘာလို့ရောက်လာတာလဲ......အရင်ထဲကဖြစ်နေပုံတော့ မဟုတ်ဘူး........။

မောင်ကျော် ရင်ထဲတွင် ဗလောင်ဆူသွားသည်။ မနေ့ကပင် မောင်ကျော် ညိုညိုကိုကြည့်ပြီး ချစ်စိတ်တွေဝင်လာမိခဲ့သေးသည်။ အခုတော့ ကန်ထရိုက်ဦးအေးမောင်၏ ရင့်ထော်မဲနက် ညစ်နေသော လီးကြီးက ညိုညို၏ နုဖတ်ဖြူဖွေးသော စောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ ပက်ပက်စက်စက်ဖြဲနေပြီ။

“ တော်ပြီ..... တော်ပြီ.... ပိုက်ဆံမချေးချင်လဲနေ..... ပိုက်ဆံလိုက်ယူဆိုပြီး အခန်းထဲခေါ်လာပြီးတော့..အတင်းလုပ်တယ်.... အင်း..... အီး.... အီ...... ”

ညိုညိုစကားကြောင့် မောင်ကျော်ဇာတ်ရည်တစ်ဝက်လောက် လည်သွားပြီဖြစ်သည်။

“ ဗြွတ်..... ပြွတ်....စွပ်....စွပ်..... ပြွတ်.. ”

“ အား....အား....အမလေး.....ကျမ.......မခံနိုင်တော့ဘူး......လွှတ်ပါတော့....အားး......အားး....... ”

ညိုညို ငိုလဲငို အတင်းလဲရုန်းနေသည်။

“ ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်းပါ......ညိုညိုရာ... ”

“ ပြွတ်... ဗြစ်... စွပ်... စွပ်... အား.... အမလေး... အား.... အား.... လွှတ်ပါဆို... ဘုန်း.... ဘုန်း.... ”

ညိုညို ရုန်းလဲရုန်း ဒေါသတကြီးဖြင့် မွေ့ယာကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ထုသည်။ ညိုညို အပြင်းအထန် ရုန်းကန်နေသောကြောင့် ဦးအေးမောင် အရသာပျက်သွားသည်။

“ ဟာ.....ဒီကောင်မလေး.....နင် စိန်ကျော်နဲ့ခံတုန်းက ဒီလိုဘဲလား...... ”

“ ဘာ....ဘာ.... အဲ့ဒါ ကျွန်မရည်းစားရှင့်... ရှင့်လိုလဲ ကြမ်းကြမ်းရမ်းရမ်း အတင်းလုပ်တာ မဟုတ်ဘူး..... ”

ညိုညို ဒေါသစိတ်ဖြင့် လိမ်ညာဖုန်းကွယ်ရမည့် ကိစ္စကိုဖွင့်ဟ မြည်တွန်လိုက်သည်။ ဟာ စိန်ကျော်နဲ့ခံဘူးတယ်တဲ့ သူ့ရည်းစားတဲ့၊ ဟွန်း ငါနဲ့တော့ကွာပါ့ ငါ့ရည်းစား မမချိုကို အခုထိလုပ်လို့ မရသေးဘူး ဒီတစ်ခါတွေ့ရင် ရအောင်ချမယ်ဟု မောင်ကျော်စိတ်ပိုင်းဖြတ်လိုက်သည်။ ဦးအေးမောင်က ညိုညို၏ နို့ကြီးတွေကို စုံကိုပြီးတအား ဆောင့်နေသည်။ ညိုညို မခံမရပ်နိုင် ရုန်းကန်လေ ဆောင့်ချလေပင်ဖြစ်သည်။

“ အီး.....ဟီး....ဟီး......အမလေး......နာလိုက်တာ......အမလေး.....လေး.... ”

“ မငိုပါနဲ့ ညိုညိုရယ်....ကောင်းလာမှာပါ...... ”

“ ပြွတ်... ပြွတ်...စွပ်...စွပ်...ပလွတ်....ဗြွတ်....ပြွတ်...´´

“ အား...အား.....နာလွန်းလို့ပါရှင်.....တော်ပါတော့.....အ.....အ....´´

စောစောက ဦးအေးမောင်ကို ဖက်တွယ်ထားသော ညိုညို၏လက်ကလေးများက ဦးအေးမောင်ရင်ဘတ်ကိုစုံကန်တွန်းထားသည်။ ညိုညို၏ စကားအဆုံးမှာပင် ဦးအေးမောင်က ကျွမ်းကျင်စွာဖြင့် ညိုညို၏နှုတ်ခမ်းလေးများကို ဖမ်ယူ၍ ငုံစုပ်လိုက်သည်။ ညိုညို၏ မျက်တောင်ကော့ကြီးများစင်းကာ ငြိမ်ကျသွားပြီး ခြေဖဝါးနှစ်ဖက်က ကြမ်းပြင်ကို ထောက်ကာ ဖင်ကြီးကိုဆတ်ကနဲ ကော့ပြစ်လိုက်သည်။

ဦးအေးမောင်က အဆက်မပြတ်ဆောင့်နေသော်လည်း ညိုညိုကဖင်ကြီးကိုပြန်မချ။ ကော့တင်မြဲ ကော့တင်ထားတော့ ဦးအေးမောင်က မြိန်ရေယှက်ရေဖြစ်နေသည်။

“ ပြွတ်.....စွပ်..... ပြွတ်.....ဖွတ်.... ပြွတ်..... ”

“ ဘုန်း........... ”

“ ဟင်း....အသံတွေက အရမ်းထွက်တာဘဲ......အဟင့်.. ”

ဖင်ကြီးကိုအိပ်ယာပေါ်ပြစ်ချရင်း ညိုညိုပြောသည်။ ကျွတ်ထွက်သွားသော နှုတ်ခမ်းကို ဦးအေးမောင်ကလိုက်ဖမ်း၍ ဒုတိယအကြိမ်စုပ်လိုက်ပြန်သည်။ ထိုအခါ ညိုညို၏ခါးလေး ကော့တက်အလာ ဦးအေးမောင်ကကော့တက်လာသော ခါးလေးကို ဆွဲဆွဲပြီးမနားတမ်းဆောင့်လိုးနေသည်။ ညိုညို အာခေါင်တွေပူခြောက်လာပြီး သူမ၏ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးများကဦးအေးမောင်၏ဆောင့်အားကြောင့် နိမ့်ဆင်းသွားလိုက် ပြန်ကော့တက်လာလိုက်ဖြစ်နေသည်။

“ သိပ်ကောင်းတာပဲ ညိုညိုရယ်...... ညိုညိုက အပေးသိပ်ကောင်းတာဘဲ....... ”

“ ဘာ.....ဘာ....ကောင်းတာလဲ ”

“ ပြွတ်.... ပြွတ်.....စွပ်.....စွပ်... ပြွတ်.... ပြွတ်... ”

“ လီးကို ညှစ်ညှစ်ပေးတာတို့ ဖင်ကြီးကော့ကော့ပေးတာတို့...... ”

“ အာ...ဦးကလဲ....အင်...ဟင့်.....ဟင့်... ”

“ ဦးပြီးတော့မယ်....တအားဆောင့်မယ်နော်.... ”

“ အင်း.....အင်း.....ဆောင့်....ဆောင့်.....ဆောင့်သာဆောင့်.....အင်း......အင်း.... ”

နာလှချည်ရဲ့ဆို၍ ရုန်းကန်ငြင်းဆန်နေသော ညိုညိုက ဦးအေးမောင်၏ ခါးကိုဆွဲဖက်ကာ အောက်မှကော့ပင့်၍ ပြန်ဆောင့်နေလေပြီ။

“ ပြွတ်... ပြွတ်... စွပ်... စွပ်.... ပြွတ်... ပြွတ်... အ... အီး.... ဆောင့်.... ဦး... ညိုညို ကောင်းလာပြီ ”

တွေ့မြင်ကြားသိ နေရသော မောင်ကျော်တစ်ယောက်ကတော့ ရင်တွေတဒိန်းဒိန်း ခုန်ကာ အသားတွေတဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။

“ ပြွတ်... ပြွတ်... စွပ်... စွပ်... ပြွတ်... ပြွတ်... အင်း... အင်း... အမလေး... ကောင်းလိုက်တာ ဦးရယ်......အာ့... အာ့... အင်း... ”

“ ညိုညို့ကို ဦးအမြဲလိုးမယ်နော်.... ”

“ ရတယ်.....လိုး.....လိုး....ညိုညိုလာခံမယ်.......အား.....အ....လုပ်...လုပ်....ဆောင့်စမ်းပါဆို.... ”

“ အင်း... ပြွတ်... ပြွတ်... ဒုတ်... စွပ်... စွပ်... ပလွတ်... ပြွတ်... ပြွတ်... အား... အမလေး... အား....အား.... ညို... ညို... အီး... ”

လီးကြီးကို အတင်းဆောင့်ထည့်ရင်း ဦးအေးမောင်ခါးကြီးတွန့်ကနဲတွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသလို ညိုညိုကလည်းတစ်ကိုယ်လုံး တောင့်သွားကာ မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့လျှက် ထောင်ထားသော သူမ၏ ဒူးလေးနှစ်ဖက်ခါရမ်း သွားလေတော့သည်။

မောင်ကျော်မှာ ဟင်းကနဲသက်ပြင်းချရင်း လှည့်ထွက်လာခဲ့လေတော့သည်။

.................................................................

“ မကဲနဲ့ မောင်ရယ်.... ”

မမချိုအသံက လှုပ်ရှားလှိုင်းထနေသည်။ မွှေးသင်းပျံ့လွင့်နေသော သူမ၏ နို့နှစ်လုံးအကြား မျက်နှာအပ်၍ မောင်ကျော်က အနမ်းရှည်ကြီးကိုကြာရှည်စွာ ရှိုက်သွင်းနေသည်။

“ ချစ်လိုက်တာ မမချိုရယ်... ”

“ မောင်......မကဲနဲ့ဖယ်ကွာ.....မမချိုမနေတတ်ဘူးကွ... ”

“ ချစ်.....ချစ်တယ်.....မမချိုရယ်.....”

“ ဟေ့အေးကွယ်.......ဖယ်ဆို....မောင်ကလဲ.... ”

မမချို တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ရီ လှုပ်ရှားလာသည်။ မောင်ကျော်၏ ပုဆိုးအတွင်းမှ ထောင်ထနေသော လီးတန်ကြီးနှင့်လည်း သူမ၏ခန်ဓာကိုယ်မှာ မကြာခဏ ပွတ်တိုက်မိနေပြန်တော့ ချိုချိုအေး စိတ်များက ဖောက်ပြားလာသည်။

အသက်ရှုမဝသလို ခံစားနေရသည်။ ရင်ထဲတွင်လှိုက်၍ မောနေသည်။ မောင်ကျော်၏ လက်များက ချိုချိုအေး၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ရဲတင်းစွာ ဆုတ်ကိုင်ချေမွကိုင်တွယ်နေရာ ချိုချိုအေးက မကြာခဏ သူ့လက်ကို တွန်းဖယ်နေရလေသည်။ မောင်ကျော်က သူမ၏နို့ကို ဆွဲညှစ်လိုက်တိုင်း တစ်ကိုယ်လုံး စိမ့်သွားကာ သွေးတွေဆူ ကြွလာသည်။

“ အဲလိုမလုပ်နဲ့ကွာ.......မောင်ကလဲ.... ”

ချိုချိုအေးက ငိုသံပါလေးဖြင့် ခေါင်းလေးငုံ့ရင်း ကတုန်ကရင်ပြောသည်။ မောင်ကျော်ကတော့ တစထက်တစပို၍သောင်းကျန်းလာသည်။

“ ဒီလိုဆို နောက်ကိုပေးမတွေ့တော့ဘူး... ”

ချိုချိုအေး၏ ခြိမ်းခြောက်စကားက မောင်ကျော်အပေါ်စိုးစိမျှ အရာမရောက်။ မောင်ကျော်၏လက်များက သူမကိုဖက်ထားရာမှ ပို၍တင်းကြပ်လာပြီး အိပ်ယာလေးပေါ်ှဆွဲလှဲချနေသည်။ ချိုချိုအေးက လဲကျမသွားစေရန် လက်တစ်ဖက်ကနောက်ပြန်ထောက်ရင်း ကြောက်စိတ်တွေက ဝင်နေသည်။

“ မ....မလုပ်ပါနဲ့ မောင်ရယ်......မမချို.....ရှက်တယ်... အဟင့်....ဟင့်..... ”

မောင်ကျော်က စကားမပြောတတ်သလိုဖြင့် အသက်ရှုသံတွေ တရှုးရှုးတရှဲရှဲဖြင့် ချိုချိုအေး၏ ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့အပြားကို နမ်းရှုံ့နေသည်။ သူ၏လက်တစ်ဖက်ကလဲ ချိုချိုအေး၏ ပေါင်ကြားထဲသို့ ထိုးသွင်းကာပွတ်သပ်နှိုးဆွ၍ နေသည်။

“ တော်ပြီ......မောင်.......မင်းလွန်လာပြီ.... ”

ဂယောင်ခြောက်ခြားဖြင့် မောင်ကျော်၏ ရင်ဘတ်ကို ဆောင့်တွန်းသည်။

“ မမချို မောင့်ကို ချစ်တယ်ဆို..... ”

“ ချစ်တာနဲ့ ဒါလုပ်တာနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ.....ဖယ် ”

ချိုချိုအေး ကြုံးထမလိုအလုပ် မောင်ကျော်၏လက်က ထဘီအောက်မှ လျှိူသွင်းလိုက်ပြီး ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်ကြီးရှိရာသို့ မှန်းပြီးနှိုက်လိုက်သည်။

“ အာ......ဟာ.....အို......ဒုက္ခပါဘဲ..... ”

နူးညံ့နွေးထွေးသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို မိမိရရဆုပ်ကိုင်မိကာ စောက်စေ့လေးကို ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ချိုချိုအေး၏ ကိုယ်လုံးလေး တွန့်လိမ်သွားပြီးမောင်ကျော်၏ရင်ခွင်ထဲ ပြိုဆင်း လဲကျသွားသည်။

“ ကြည့်.... မောင်ကလဲ... ပြောတာမရဘူးကွာ....” မောင်ကျော်က သူ၏ပုဆိုးကို အရင်ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။

“ ဟာကွာ..... မောင်ကလဲ.... ”

ချိုချိုအေး မောင်ကျော်၏ လီးထောင်ထောင်ကြီးကို ကြည့်ပြီး မျက်လုံးတွေ ပြာသွားသည်။ နွမ်းလျှမောဟိုက်စွာဖြင့် မောင်ကျော်၏ ပုခုံးလေးကို မှီရင်း မျက်လုံးအစုံကို တင်းတင်းမှိတ် ချလိုက်သည်။ မောင်ကျော်က ချိုချိုအေး၏ လက်တစ်ဖက်ကိုဆွဲ၍ သူ့လီးကြီးနှင့် ထိတွေ့ပေးနေသည်။ သူမလက်ကလေးနှင့် လီးပူပူနွေးနွေးကြီး ထိတွေ့မိသောအခါ တစ်ကိုယ်လုံး ဓာတ်လိုက်သလို ဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။

“ ဟင့်အင်းကွယ်.......မကိုင်ချင်ဘူး.... ”

“ ကိုင်ပါ....မမချိုရယ်.....ကိုယ့်ချစ်သူဘဲဟာ..... ”

“ အိုး......... ”

ချိုချိုအေးမျက်လုံးဇွတ်မှိတ်ကာ လက်ကိုဆောင့်ရုန်းနေသည်။ မောင်ကျော်က သူမ၏ထဘီစကို ဆွဲလှန်သည်။ ချိုချိုအေးက ပြန်၍ဆွဲချသည်။ မောင်ကျော်၏ ကာမသွေးတို့က တဖြေးဖြေးပို၍ဆူပွက်လာသလို ချိုချိုအေးမှာလည်း တဖြေးဖြေးမောပမ်းနှုံးခွေ၍လာသည်။

“ ကိုင်စမ်းပါဆို..... မမချိုကလဲ.... ”

မောင်ကျော်၏မျက်နှာကြီး နီမြန်း၍နေသည်။ မောင်ကျော်၏နှုတ်ခမ်းများ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်တို့ကို ချိုချိုအေး တွေ့မြင်နေရသည်။ သူမရှေ့တွင် မောင်ကျော်က ဒူးထောက်ထိုင်ကာ ချိုချိုအေး၏ လက်တစ်ဖက်ကိုဆွဲယူ၍ မတ်ထောင်နေသော သူ့လီးကြီးပေါ်တင်၍ ကိုင်ခိုင်းလေတော့သည်။

“ ဟာ.....ဟေ့အေးဆို......မောင်ကလဲ... ”

ချိုချိုအေးက ထပ်ငြင်းနေလေ မောင်ကျော်၏ စိတ်တွေက ပို၍ပြင်းထန်လာသည်။ အကြိမ်ကြီမ်ကိုင်ခိုင်း၍ မရသည့်အခါတွင် သူမ၏ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ဖိကိုင်ပြီး အိပ်ယာပေါ်သို့တွန်းလှဲလိုက်သည်။

“ အို......အ....အင့် ”

ချိုချိုအေးရုန်းကန်၍ထရန် အင်အားတွေစုစည်းလိုက်သည်။ သို့သော် မောင်ကျော်၏ ရင်အုပ်ကြီးအောက်၌ ချိုချိုအေး၏ နို့လေးနှစ်လုံးမှာ ပိပြားသွားသည်။ မောင်ကျော်၏ လက်တစ်ဖက်က ချိုချိုအေး၏ ထဘီလေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲလှန်လိုက်လေသည်။ ချိုချိုအေး အသက်ရှုမှားသွားရသည်။ ရင်ထဲတွင်အေးကနဲ ဟာကနဲဖြစ်သွားရသည်။

အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးကို မောင်ကျော်က ပိုင်ပိုင်ကြီးစီးခွထားသဖြင့် ရှက်စိတ်တွေဖြင့် သူမခေါင်းထဲမူးမိုက်ပြာဝေသွားသည်။ အဝတ်မဲ့အသားစိုင်တို့ ထိတွေ့မှုက နှစ်ယောက်စလုံး၏ သွေးသားများကို ပြင်းထန်စွာခြောက်ခြားသွားစေသည်။

ပတ်ဝန်းကျင်ကိုမေ့သွားကြပြီ။ လှိုက်မောစွာဖြင့် ချိနဲ့သော သူတို့၏လက်များက တစ်ဦးကိုတစ်ဦး ချိနဲ့စွာ ဖက်တွယ်ထားလိုက်မိသည်။ မောင်ကျော်၏လီးကြီးက မောင်ကျော်၏ ဆီးခုံနှင့် ချိုချိုအေး၏ ဆီးခုံများကြားဝယ် ညပ်နေသည်မှ ချိုချိုအေး၏ စောက်ဖူတ်ဝသို့ တရွေ့ရွေ့တဖြေးဖြေး ရွေ့လျား၍လာသည်။ ချိုချိုအေး အသက်ကို အောင့်ထားမိသည်။ သူမ၏ ဆီးခုံကို ပြစ်ချွဲသောအရည်များနှင့် ပွတ်တိုက်ဆင်းသွားသော လီးထိပ်ကြီးက စောက်ဖုတ်နှင့် ပေါင်ကြားသို့ တေ့ထောက်မိရာ ချိုချိုအေးရင်ထဲ ပူခနဲလှိုက်ဖိုသွားရသည်။

အထဲသို့မဝင်သေးဘူးဆိုသော အသိဝင်လာပြန်သောအခါ သူမ၏ဖင်လေးက မသိမသာလေးရွေ့၍ တည့်ပေးမိပြန်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် စကားမပြောမိကြချေ။ လက်နှင့်မကိုင်ဘဲ လီးနှင့်စောက်ပတ် တည့်ဝင်သွားရေးကို ဖင်ကြီးနှစ်ခုက လိုက်လံဆောင်ရွက်ပေးနေကြသည်။

“ ပြစ်........ပြစ်..... ပြွတ် ”

“ ဟာ..... ဒုက္ခပါဘဲ မောင်.... ဝင်... ဝင်သွားပြီ... ”

ဝင်စေရန် ကြိုးစားခဲ့ပြီး ဝင်သွားပြန်တော့ ပြောလိုက်သော စကားသံက တစ်မျိုးကြီးဖြစ်နေပြန်သည်။

“ ဝင်သွားပြီလား မမချို ”

“ အင်း...... အင်း...... ဝင်သွားပြီ မောင်ရယ်..... ”

“ မောင်လိုးတော့မယ်နော်..... ” မလိုအပ်ပဲ မောင်ကျော်က ပြောလိုက်သည်။

“ အိုး.....ဘာတွေပြောမှန်းလဲမ....မသိဘူးကွယ်.... ”

“ မောင်နဲ့ မမချို အားရပါးရလိုးကြရအောင်လို့ ပြောနေတာ.... ”

“ ကျွတ်.....ပါးစပ်အရမ်းကြမ်းတာဘဲ......ရှက်တယ်ကွာ..... ”

“ မရှက်ပါနဲ့ မမချိုရယ်.... မောင့်လီးကြီးက မမချိုရဲ့ စောက်ပတ်ထဲဝင်နေပြီဘဲ ဘာရှက်စရာရှိသေးလို့လဲ ”

မောင်ကျော်၏ တစ်တစ်ခွခွ ပြောစကားတွေကို ကြားနေရသော ချိုချိုအေးမှာ သွေးသားတွေက ပို၍ ထကြွလာရသည်။ ထိုစကားများကြောင့် ရှက်နေသောအရှက်က နဲနဲကုန်၍သွားရသည်။

“ မောင်ကလဲကွာ......ပြောလေကဲလေဘဲ.......အင်း.....အင့်....အင်း.... ”

ပြည့်ဖောင်း မာတောင့်နေသော မောင်ကျော်၏လီးကြီးက ချိုချိုအေး၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ တဖြေးဖြေးတိုးဝင်နေဆဲပင်ရှိသေးသည်။

“ ပြစ်....ပြစ်....ပြစ်....ပြွတ်... ”

“ အား.....အား......မောင်....မောင်ရယ်....အ.....အ.....အင့်.... ”

စောက်ခေါင်းထဲသို့ လီးကြီးကဝင်နေရာတွင် လီးထိပ်ကြီးက ချိုချိုအေး၏ တစ်ခါမှလီးမဝင်ဖူးသေးသော စောက်ခေါင်း ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲတွင် ထောက်၍ထောက်၍ တင်းကနဲတန်းနေသည်။ လီးကရှေ့ဆက်မဝင်ဘဲ အနဲငယ်ကွေးညွှတ်သွားသည်။

“ အီး.......မောင်....နာ.....တယ်.....အရမ်းနာတယ်.....မောင်ရယ်...... ”

“ စောက်ပတ်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖြဲပေးထားပေးပါလား မမချို...... ”

“ ဟာ.....ဒုက္ခပါဘဲ.....ရှီး......အ....ကျွတ်....ကျွတ်....ကဲ....ကဲ.... ”

ချိုချိုအေး၏ လက်နှစ်ဖက်က ပေါင်ခြံနှစ်ဖက်ပေါ် ရောက်လာပြီး စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ဖက်ကို ဘယ်ညာ ဆွဲကိုင်ပြီးဖြဲပေးသည်။

“ ဗြစ်....အ....အား.....ဟာ ”

လီးက စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဗြစ်ကနဲကျွံဝင်သွားသည်။ မောင်ကျော်၏ ကျောပြင်ကြီးကို ချိုချိုအေးက တအားကြီးဖျစ်ညှစ်ဖက်တွယ်ကာ ဖင်ကြီးကို မွှေ့ရမ်းကော့တင်ပေးမိသည်။

“ ပြွတ်... ပြွတ်...စွပ်...စွပ်.... ပြွတ် ”

“ အ..အ....ဟင်းဟင်း....ကျွတ်... ”

“ ကောင်းလိုက်တာ မမချိုရယ်.... ”

“ ပြွတ်... ပြွတ်...စွပ်...စွပ်..... ပြွတ် ”

“ မောင်...မောင်ရယ်...မမကို ပြစ်မသွားပါနဲ့နော်...မင်းသာ ပြစ်သွားရင် မမတော့သေမှာဘဲ...အ...အင်း”

အင်အားကြီးမားသော အချစ်တွေကဟူန်းကနဲ ကြွတက်လာသည်။ ရင်ထဲတွင် ဖုံးဖိထားသမျှ ဒီအချိန်တွင်ပေါ်ထွက်တတ်သည် မဟုတ်ပါလား။

“ ပြွတ်....ပြွတ်....စွပ်....ပြွတ်....ပြွတ်...စွပ်..”

“ ခံလို့ကောင်းလားဟင် မမချို ”

“ အာ....မမေးနဲ့ကွာ....မမရှက်တယ်....အင့်ဟင့်... ”

“ ပြွတ်...ပြွတ်....စွပ်....ပြွတ်....ပြွတ်...စွပ်.. ”

“ မမချို စောက်ဖုတ်ကြီးကို လိုးရတာ သိပ်ပြီးအရသာရှိတာဘဲ....တစ်ချီနဲ့တော့ အားရမယ်မထင်ဘူး.... ”

“ လိုး....လိုး....အားရအောင်လိုးတော့...မမ တစ်ကိုယ်လုံးကို မောင့်ဆီမှာ အပ်ထားပြီးပြီ.... ”

မောင်ကျော်၏ဖင်ကြီးက ကြွတက်သွားလိုက် နိမ့်ကျသွားလိုက်ဖြင့် ဆောင့်ချက်တိုင်းလှုပ်ရှား ၍နေသည်။

“ ပြွတ်....ပြွတ်.....စွပ်....စွပ်....ပြွတ် ”

“ အားရပါးရကြီး ဆောင့်စမ်းပါ မောင်ရယ်....မမကိုမညှာနဲ့... ”

“ ပြွတ်....ပြွတ်.....စွပ်....စွပ်....ပြွတ်...အ..အင့်...အင့် ”

“ မောင်....မောင်...မမဘယ်လိုဖြစ်တာလဲမသိဘူး....အ...အင်း....အား....အား... ”

“ ပြွတ်....ပြွတ်.....စွပ်....စွပ်....ပြွတ်....စွပ်....ပြွတ် ”

“ အ...အ..အား..ဟင်း...ဟင်း... ”

နှစ်ယောက်စလုံး ပြိုင်တူနီးပါးပြီးသွားကြလေတော့သည်။

..........................................................................

မောင်ကျော်တစ်ယောက် ကိစ္စတစ်ခုနှင့်ဆိုက်ထဲမှ စက်ဘီးဖြင့်ထွက်၍အလာ လှသန်းတို့အိမ်ရှေ့အရောက် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အိမ်ရှေ့ရေတိုင်ကီတွင် ညိုညိုရေချိုးနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မောင်ကျော်စက် ဘီးပေါ်မှဆင်းလိုက်သည်။ မောင်ကျော်မှာအရင်ထဲက ညိုညိုကိုတွေ့ရင် သဘောကျစွာဖြင့် ငမ်းနေတတ်သည်။

ပြီးတော့ သူသဘောကျနေသော ညိုညိုကို ဦးအေးမောင်က ပက်ပက်စက်စက် လိုးနေတာကို တွေ့လိုက်ရတော့ မောင်ကျော်သွေးသားတွေ ညိုညိုနှင့်ပတ်သက်၍ ပေါက်ကွဲခဲ့ရသည်။ အခုတော့ လှသန်းဆိုက်ထဲတွင်ရှိ၍ အိမ်တွင် ညိုညိုတစ်ယောက် ထဲသာရှိကြောင်း မောင်ကျော်အတတ်သိသည်။ မောင်ကျော်စက်ဘီးကို ဒေါက်ထောက်လိုက်သည်။ မဆိုသလောက် အသံမြည်သွားသော အသံကြောင့် ညိူညိူလှည့်ကြည့်သည်။

“ ဟာ..... အကိုကျော်.... ဘယ်လဲ ”

“ ဒီကိုဘဲလာတာ ”

“ အိမ်ထဲဝင်ထိုင်လေ...... ကျမလဲ ပြီးပါပြီ ”

ညိုညိုက ရေလဲလုံချည်ကို ရင်လျားရင်းပြောသည်။ မောင်ကျော်က အိမ်ထဲဝင်၍ ထိုင်လိုက်သည်။ ညိုညို၏ တင်းရင်းလှပ အချိုးကျလှသော ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင် ရင်လျားထားသော ရေလဲထဘီလေးက ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှ ရေများဖြင့် တစ်သားထဲကပ်နေသည်။ မောင်ကျော်ကြည့်နေရင်း အာခေါင်တွေခြောက်လာပြီး အသက်ရှုပြင်းလာသည်။ ညိုညို နောက်ဖေးဖက်သို့ ဝင်သွားပြီး ရေနွေးခရားနှင့် ပန်းကန်လုံးများ တင်ထားသော လင်ပန်းကို ယူလာပြီး မောင်ကျော်နား လာချသည်။

“ အကိုကျော်...... ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ ”

“ ထိုင်ပါဦးဟ...... ဖြည်းဖြည်းပြောတာပေါ့ ”

ညိုညိုက သိချင်ဇောဖြင့် မောင်ကျော်၏အနီးတွင် ထိုင်ချလိုက်သည်။ မောင်ကျော်ဘာမှမပြောဘဲ ရေနွေးတစ်ပန်းကန်ငှဲ့၍သောက်နေပြီး သူ၏မျက်လုံးများက ညိုညို့တစ်ကိုယ်လုံးကို စားတော့ဝါးတော့မတတ်ကြည့်၍နေသည်။

ညိုညိုက ခေါင်းလေးငုံ့နေရှာသည်။ ခဏကြာသည်အထိ မောင်ကျော်ထံမှ ဘာစကားသံမှထွက်မလာတော့ ညိုညို ငုံ့ထားသောမျက်နှာလေးကိုမော့၍ မောင်ကျော့်ထံ ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် မောင်ကျော်က သူမ၏ရှေ့သို့ ဗြုံးကနဲတိုးကပ်လိုက်ပြီး ညိုညိုကို အတင်းဖက်ကာ နမ်းတော့သည်။

“ အို.......အို......မလုပ်နဲ့ အစ်ကိုကျော်........အ....အ....မလုပ်နဲ့ ”

နမ်းရုံသာမဟုတ်။ ရင်လျားထားသော ထဘီကိုပါ ဖြတ်ကနဲဖြုတ်ချပြီး မောင်ကျော်၏လက်က ညိုညို၏ နုနယ်လှသော နို့နှစ်လုံးကို အတင်းဆုပ်နယ်နေသည်။ မောင်ကျော်၏ လက်တစ်ဖက်က ညိုညို၏နောက်ကျောကို သိုင်းဖက်ထားတော့ ညိုညိုမှာဘယ်လိုမှ ရုန်း၍မရဘဲဖြစ်နေသည်။

“ တော်ပါတော့ အကိုကျော်..... ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ”

ညိုညို၏အသံက ထိမ်းပြောပေမဲ့ တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်နေကြောင်း သိသာလှသည်။ မောင်ကျော်၏ မျက်နှာက သူမ၏ မျက်နှာမှသည် အောက်ဖက်သို့ နိမ့်ဆင်းသွားပြီ။ လက်တစ်ဖက် ညိုညို၏ ကိုယ်ကိုမလွှတ်ဘဲ နို့နှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်စို့ပြစ်သည်။

“ အ.....အို....ပြွတ်...ပလပ်.....ပြွတ်......ပလပ်.....ပြွတ်......ပြွတ်......အိုး.....အိုး ”

နို့နှစ်လုံး၏ နို့သီးခေါင်းတွေကိုပါ လျှာဖြင့်ထိုးမွှေ ပွတ်သပ်နေလေတော့ တစ်ချက်တစ်ချက် မျက်လုံးတွေစင်းစင်းကျသွားပြီး မောင်ကျော်၏ မျက်နှာကြီးကလဲ သူမ၏ ရင်ဘတ်ကို ဖိဖိနေလေတော့ ညိုညို၏လက်တစ်ဖက်က နောက်သို့ကျားကန်၍ ထောက်ထားရသည်။ ညိုညို မဖွင့်ချင်တော့သော သူမ၏မျက်လုံးကို အားယူ၍ ဖြတ်ကနဲ ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။

တော်သေးသည်။ သူတို့ရှိနေသည်မှာ အိမ်ရှေ့တံခါးပေါက်တဲ့တဲ့မဟုတ်၍ လမ်းမမှ မမြင်နိုင်ချေ။ တဖြေးဖြေးညိုညိုအသားလေးတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်လာသည်။ ထိုအချိန်တွင်မှ မောင်ကျော်က သူမ၏နို့တွေကို လွှတ်ပေးလိုက်ရုံမက သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ကိုပါ လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ညိုညို မျက်လုံးကိုအားယူ၍ ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။

“ ဘယ်..... ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ အကိုကျော်ရယ်...... ”

အသံက နွမ်းလျမောဟိုက်၍ နေသည်။

“ ဟိုနေ့က နင်နဲ့ဦးအေးမောင်ကို တွေ့ပြီးထဲက နင့်ကိုငါလုပ်ချင်နေတာ... ”

“ အို... ” 

ညိုညိုမှာ မျက်စိမျက်နှာပျက်သွားပြီး ခေါင်းငုံသွားသည်။ ပြီးမှ ညိုညို၏ မျက်နှာလေးကပြန်၍မော့လာပြီး............

“ ဒါများ အကိုကျော်ကလဲ..... အိမ်ရှေ့ကြီးမှာ....... ”

ပြောလဲပြော ဗြုန်းကနဲထ၍ ထဘီကို စွန်တောင်စွဲကာ အိမ်အတွင်းထဲ ပြေးဝင်သွားတော့ မောင်ကျော်ကလဲ ဝုန်းကနဲထကာနောက်မှ ပြေးလိုက်သွားသည်။ အတွင်းခန်းထဲအရောက် ညိုညိုကို မှီသွားပြီး နောက်ကနေ လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ 

ညိုညိုအားလွန်သွားပြီး လက်ထဲမှ ထဘီကိုလွှတ်ချကာ သူမရှေ့မှ အိမ်နံရံကို လက်ထောက် ၍  အားပြုလိုက်ရသည်။ ညိုညိုမှာ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ကုန်းပေးလိုက်သည့်ပုံစံဖြစ်သွားသည်။ သူမခါးကို နောက်မှဖက်လျှက်သားဖြစ်နေသော မောင်ကျော်က သူ့ပုဆိုးကိုချွတ်ချလိုက်ပြီး အဆင့်သင့်တောင်မတ် နေသော သူ့လီးကြီးကို သူမ၏နောက်သို့စူထွက်နေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြားသို့ တေ့ကာဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။

“ ပြွတ်.....ပလွတ်.....အား.....အမလေး....သေပါပြီ ”

ညိုညို၏ ခါးလေး ကုန်ထ၍လာသည်။ မောင်ကျော်ကလီးတဆုံး ဝင်သွားသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ညိုညို၏ ခါးလေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်၍ တလစပ်လိုးဆောင့်သည်။

“ ပြွတ်....ပြွတ်....အား.....အ...နာတယ်....နာတယ်....ပြွတ်......ပြွတ်......စွပ်.....စွပ်....အား.....အား ”

ဆက်တိုက်ဆောင့်နေရင်း မောင်ကျော်က သူမ၏ခါးပေါ်မှ သူ့လက်တစ်ဖက်ကို ဖြုတ်ယူကာ ညိုညို၏ နို့များဆီသို့ လှမ်းလိုက်ပြီး တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး ဆုပ်နယ်ပေးကာ ဆောင့်သည်။

“ ပြွတ်.... ပြွတ်.....စွပ်.....စွပ်....အ....အင့်.....အ......အင့်... ”

ခဏအတွင်း ညိုညိုနာသည်ဟု မအော်တော့ပေ။ စောက်ခေါင်းထဲတွင်လည်း စိုရွှဲစေးထန်း၍ လာသည်။

“ ပြွတ်.... ပြွတ်.....စွပ်.....စွပ်...အ....အင်း....အင်း......ညိုညို နာသေးလား....လုပ်....လုပ်....လုပ်မှာလုပ်အစ်ကိုကျော်..... ” 

ဟူ၍ သူမ၏ လက်ကလေးတစ်ဖက်က နောက်ပြန်လှမ်းကာ မောင်ကျော်၏ တင်ပါးလေးကို လှမ်း၍ ပုတ်ရင်း ပြောလိုက်လေတော့သည်။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



Friday, July 10, 2009

ချစ်မိပြီ ဦးရယ် (စ/ဆုံး)

ချစ်မိပြီ ဦးရယ် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

မို့မို့… ဒီလူကြီးကို ကြည့်လို့မရ..။ မျက်နှာကြောကို မတည့်..။ လူကောင်ကြီးက ကြီးသလောက် စကားသံက ချွဲချွဲနဲ့ …။ သူ့နာမည်က မျိုးဝင်းသူတဲ့…။ မမခင်သီတာကလည်း တစ်မျိုး..။ ဘယ်လိုနားလည်ရမှန်း မသိ..။ မို့မို့ မျက်နှာကြောမတည့်သော လူကြီးက မမနှင့် အိမ်မှာ အတူလာနေမယ် တဲ့…။ 

“ မမ ယောက်ျားယူမှာလား ” လို့ မေးတော့… 

“ မို့မို့..နားမလည်သေးပါဘူး ညီမလေးရယ်…” တဲ့..။

ပြီးတော့ 

“ မို့မို့ ငယ်သေးတယ် ” တဲ့..။

“ မို့မို့ မငယ်တော့ဘူး”

လို့ ပြန်ပြောချင်လိုက်တာ … မပြောရဲလို့..။ မို့မို့ အသက် (--) နှစ်ထဲ ရောက်နေပြီ..။အပျိုဖြစ်တာတောင် -- နှစ်ကျော်နေပြီ..။ 

“အဲဒီလူကြီးက ဘယ်လောက်ကြာအောင် လာနေမှာလဲ ” လို့မေးတော့ 

“ မသိသေးဘူး ” တဲ့..။

ကောင်းရော…ရှင်..။

အရင်တုန်းက အဲဒီလူကြီး အိမ်ကို ခဏခဏလာဘူးတယ်..။ မို့မို့ကို ဆက်ဆံတာ သူငယ်နှပ်စားလေးလို ဆက်ဆံသလိုဘဲ..။ မကြိုက်ပါဘူး…။ ပြီးတော့ ရှိသေးတယ်..။ လူကိုကြည့်ရင် မျက်နှာကို ကြည့်ပေါ့..။

အခုတော့ ..သူက ဒီလို မဟုတ်ဘူး..။ မို့မို့ တစ်ကိုယ်လုံးကို အရမ်းစိတ်ဝင်စား(အရမ်းနှာဗူးထ ) နေတဲ့ မျက်လုံးမျိုးကြီးနဲ့ ကြည့်တတ်တာ..။ အဲဒီအချိန်မျိုးဆို…မို့မို့ နေလို့အရမ်းခက်တာ..။ သူ့ရှေ့မှာ လူတစ်ကိုယ်လုံး အဝတ်တွေ မပါတော့သလိုပဲ..။ မျက်နှာတွေ ထူပူ ၊ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း ရှိန်းဖိန်းလို့…။
နှာဗူး…ကြီး..။

ကဲ..အဲဒီလို လူကြီးက အိမ်မှာလာနေမယ်တဲ့..။ မို့မို့သိပါတယ်..။ ဒီလူကြီး အိမ်မှာလာနေရင် မမနဲ့ အတူတူ အိပ်မယ်ဆိုတာကိုလေ…။ မို့မို့ စိတ်ညစ်တယ်..။ မမကိုလည်း မပြောရဲဘူး..။

မမ ခင်သီတာက မို့မို့ရဲ့ အစ်မအရင်းခေါက်ခေါက်တော့ မဟုတ်ပေမယ့် တစ်ဝမ်းကွဲ အစ်မ..။ ပြီးတော့ မို့မို့ကို မိဘလို စောင့်ရှောက်လာခဲ့သူ..။ မို့မို့ (၄) နှစ်သမီးလောက်က မို့ အဖေနဲ့ အမေ ၊ နောက်…မမခင်သီတာရဲ့ အဖေနဲ့ အမေ ၊ မမရဲ့ အစ်ကို .. သူတို့အားလုံး တွံတေးတူးမြောင်းထဲမှာ သင်္ဘောနစ်တဲ့ ထဲ ပါသွားကြသည်..။

အဲဒီနောက် မို့မို့ကို မမခင်သီတာက ပြုစုပျိုးထောင် လာခဲ့ရသည်..။ ဒီတော့ မို့မို့က မမခင်သီတာကို မလှန်ရဲတာလည်း မဆန်းပေ..။ အဲဒီ မျိုးဝင်းသူ ဆိုတဲ့ လူကြီး အိမ်မှာလာနေရင်..ဘယ်လို ဆက်ပြီး စခန်းသွားရပါ့မလဲ ဟူသော အတွေးတွေက မို့မို့ စိတ်တွေကို ညစ်နွမ်းစေလေသည်..။

အစိမ်းရောင် မီးလုံးလေးက ဖိုက်ဝပ်လေးပဲ ဖြစ်ပေမယ့် အမှောင်ကြီးစိုးမှုကြောင့် အခန်းထဲတွင် လင်းလင်းထိန်ထိန် ဖြစ်နေသည်..။ မျိုးဝင်းသူက ခင်သီတာ၏ အင်္ကျီကျယ်သီးလေးတွေကို တစ်လုံးချင်းဖြုတ်ရင်း အိပ်ရာပေါ်တွင် မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်နေသော ခင်သီတာ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေသည်..။ ခင်သီတာမှာ ရှက်ရွံ့ အားနာသော မျက်နှာလေးဖြင့် မျိုးဝင်းသူကို ကြည့်ရင်း…

“ အို..အို….နေပါစေ…ကိုဝင်းရယ်…သီတာ့ဘာသာ ဖြုတ်ပေးပါ့မယ်…” ဟု ပြောရှာသည်..။

“ ရှက်မနေပါနဲ့…သီတာရယ်….ကိုဝင်းဖြုတ်ပေးပါ့မယ်…ဟုတ်လား…”

ပြောရင်း မျိုးဝင်းသူက ရဲရဲတင်းတင်းပင် ဖြုတ်ပစ်လိုက်လေရာ ဘရာစီယာလေး မလုံမလဲ ကာကွယ်ထားသော ခင်သီတာ၏ ရင်သားနှစ်မွှာမှာ ရုန်းကန်၍ ထွက်လာတော့ရာ ဒါကို ကြည့်ရင်း မျိုးဝင်းသူ၏ မျက်လုံးများ ဝင်းလက်၍ သွားသည်..။

“ သီတာက သိပ်လှတာပဲ…ဒါကြောင့် ကိုဝင်းက သိပ်ချစ်နေမိတာ…”

မျိုးဝင်းသူက ပြောရင်း သူမ၏ ဘရာစီယာလေးရော ထမီပါ ဆွဲ၍ချွတ်ပစ်လိုက်လေ တော့ရာ ခင်သီတာမျက်နှာလေး ရဲကနဲ ဖြစ်သွားရလေသည်.. ။သူမ၏ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ပေါင်ရင်းမှ အတွင်းခံအသားကပ် ဘောင်းဘီပန်းရောင်လေးမှ လွဲ၍ ဖြူဖွေးပြီး ဝင်းဝါသော အသားဆိုင်တွေက မျိုးဝင်းသူ၏ စိတ်တွေကိုထလို့မဆုံးအောင် ဖြစ်နေစေပေသည်..။

“ အို…ကွယ်….ကိုဝင်းကလဲ ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် ကြည့်နေရတာလဲ…”

လက်ကလေး နှစ်ဖက်ကို ရင်သားပေါ် ယှက်တင်ရင်း ခင်သီတာက ရှက်ရွံ့စွာဖြင့် မျက်စောင်းလေး ထိုးကာပြောလိုက်သည်..။

“ နေပါအုံး…သီတာရယ်…ကိုဝင်းအားရအောင် ကြည့်ပါရစေအုံး..သီတာ တစ်ကိုယ်လုံးက တကယ့်ကို ချစ်စရာကြီး…ဟင်းဟင်း….ကိုယ်တော့ သိပ်ချစ်နေပြီ…အချစ်ရယ်.. သိပ်ချစ်ချစ်နေပြီ….”

မျိုးဝင်းသူက တုန်ရင်သော အသံကြီးဖြင့် တတွတ်တွတ်ပြောရင်းက ခင်သီတာ၏ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်ရာ..လက်လေးဆစ်ခန့် ဟသွားပြီး အတွင်းမှ ဝင်းဝါသော ဖားခုံညှင်းသဏ္ဍာန် မို့မို့ဖောင်းဖောင်း အသားပြင်လေးက အမွှေးအမျှင် ကင်းရှင်းစွာဖြင့် ထွက်ပေါ်လာသည်..။ မျိုးဝင်းသူမှာ စိတ်ကို မချုပ်တီးနိုင်တော့သည့်အလား သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးအား ကြုံးဖက် ပွေ့ယူ၍ သူ၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ ဆွဲသွင်းလိုက်ကာ ကျော့ရှင်းသော သူမ၏လည်တိုင်လေးကို အငမ်းမရ နမ်းလိုက်ရာ… ခင်သီတာမှာ တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်သွားပြီး မျက်နှာလေးကို မော့၍ နီတာရဲ နှုတ်ခမ်းလွှာလေးနှစ်လွှာက ပွင့်ဟ၍ လာသည်..။

မျိုးဝင်းသူက ခင်သီတာအား နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့၍ အသက်အောင့်ကာ ခပ်ပြင်းပြင်း စုပ်ယူလိုက်ရာ ခင်သီတာမှာ မျက်လုံးများ ပြာဝေသွားရတော့သည်..။

ထို့နောက် မျိုးဝင်းသူက သူမ၏ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်ရာတွင် အလိုက်သင့်လေးဖြစ်အောင် ခင်သီတာက အယ်နေသော ဖင်ကြီးကို ကြွ၍ပေးသဖြင့် ဘောင်းဘီလေးမှာ လွယ်ကူစွာ ကျွတ်ထွက်သွားပြီးသူမ၏ ကိုယ်လုံးတစ်ခုလုံး ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိတော့ပဲ ကိုယ်တုံးလုံးကြီး ဖြစ်သွားရတော့သည်..။

မျိုးဝင်းသူသည် ခင်သီတာ ကိုယ်လုံးလေးအား မွေ့ရာပေါ်သို့ အလိုက်သင့်လေး ချပေးလိုက်သောအခါတွင်တော့ ခင်သီတာ၏ ရှိုက်ဖိုကြီးငယ်အသွယ်သွယ် တို့မှာ မီးရောင်စိမ်းလဲ့လဲ့အောက်ဝယ် မြင်ရသူ အသက်ရှူမှားလောက်အောင် အလှကြီး လှနေပါတော့သည်..။

ဝင်းဝါသော အသားစိုင်များအောက်ဝယ် ပိတုံးရောင် ဆံနွယ်လေးများက ဖယိုဖရဲလေး ကျနေသောကြောင့်
ခင်သီတာ၏ အလှမှာ စာဖွဲ့ရန်ပင် ခက်လောက်အောင် မျိုးဝင်းသူ၏ စိတ်တွေကို ပူလောင်ပြင်းပြလာစေလေသည်..။

ဖောင်းမို့ မောက်ကြွလျက်ရှိသော သူမ၏ ရင်သားနှစ်မွှာမှာလည်း သူမမှာ ပက်လက်လေး ဖြစ်နေ၍ နံဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီသို့ အိစက်နေကြလင့်ကစား သိသိသာသာကြီးပင် မို့မောက်ကုံးထနေပြီး အသက်ရှူလိုက်တိုင်း နိမ့်ချီမြင့်ချီဖြင့် လှိုင်းများထလို့နေသည်..။

မျက်စိအောက်ဝယ် ထင်ထင်ရှားရှား ကွင်းကွင်းကွက်ကွက် မြင်နေရသော ခင်သီတာ၏ အလှတွေကြောင့် မျိုးဝင်းသူ၏ ရင်ထဲမှာ ရမ္မက်မီးက အလျှံတငြီးငြီး တောက်လောင်လာခဲ့ပြီး မုန်ယိုနေသော ဆင်ရိုင်းကြီးတစ်ကောင်ပမာ ဖြစ်လာကာ သူ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားများကို ချွတ်ခွာချလိုက်တော့ရာ…တုတ်ခိုင်သော သူ၏ လီးကြီးမှာ ဖြောင့်တန်းထောင်မတ်စွာ ထွက်ပေါ်လာလေတော့သည်..။

မျိုးဝင်းသူသည် သူမ၏ ကိုယ်ဘေးတွင် အလိုက်သင့် ဝင်အိပ်လိုက်ပြီး နောက် ခင်သီတာ၏ နို့သီးလေးများကို ပါးစပ်ဖြင့် အငမ်းမရ တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ယူလိုက်ရာ..ခင်သီတာခမျာ.. ရင်ဘတ်ကြီး ကော့တက်လာလျက် တစ်ကိုယ်လုံးလည်း မရိုးမရွကြီး ဖြစ်၍ လာရတော့သည်..။

သူမ၏ မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့ ရမ္မက်ခိုးလေးတွေ ရီဝေနေသည့် မျက်လုံးများဖြင့် သူ့အား ပြန်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်..။ မျိုးဝင်းသူက သူမ၏ နီရဲရဲ နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ယူလိုက်ပြန်သည်..။

“ ချစ်တယ်..နော်….သီတာ…”

“ ချစ်တာပေါ့…..ကိုဝင်းရယ်…”

ခင်သီတာ၏ ညှို့မြူတောင့်တသော အသံလေးက မျိုးဝင်းသူ၏ ရင်ကို လှုပ်ခတ်စေသည်..။ ထို့နောက် မျိုးဝင်းသူက ခင်သီတာ၏ အိတင်းပြီး ထိရက်စရာ မရှိသော ပေါင်တန်ထွားထွားကြီးများအား သူ၏ ဒူးခေါင်းကြီးဖြင့် ထိုးကာခွဲလိုက်ပြီး ပေါင်တန်ဖွေးဖွေးကြီးများ အကြားသို့ ဝင်လိုက်သည်..။

ထိုအခါ ခင်သီတာ၏ ပေါင်ကြားခွဆုံမှ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဟက်တက်ကွဲသွားပြီး အဆင်သင့်ဖြစ်နေလေသည်..။ မျိုးဝင်းသူသည် အစွမ်းကုန် မာန်ထနေသော သူ၏ လီးတန်ကြီး ထိပ်ဖူးအား ညာလက်ဖြင့် ကိုင်လိုက်ပြီး နောက် ခင်သီတာ၏ စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းကြီးကြားမှ တွင်းဝလေးဆီသို့ ဖိကပ်၍ ထောက်လိုက်သည်..။

“ အို…..ဟင့်…ဟင့်…..”

ခင်သီတာ၏ ကိုယ်လုံးလေး တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်..။ ထို့နောက် လီးကို အားနှင့် အသာဖိ၍ သွင်းလိုက်ရာ  စောက်ခေါင်းထဲသို့ တထစ်ထစ်နှင့် နစ်ကာ ဝင်သွားတော့သည်..။

“ ဗြစ်….ဗြစ်….အင့်…အင့်…အင်း……ဗြစ်…ဗြစ်…..ဟင်း ဟင်း………”

ခင်သီတာမှာ မျိုးဝင်းသူ၏ ကျောပြင်ကြီးအား သူမ၏ သွယ်တန်းသော လက်လေနှစ်ဖက်ဖြင့် သိုင်းဖက်ထားပြီးနောက် တဟင်းဟင်းဖြင့် ညီးညူနေလေသည်..။ မျိုးဝင်းသူက လီးကို တစ်ခါတည်း အရင်းထိ ဖိမသွင်းသေးဘဲ တဝက်လောက်အရောက်တွင် ရပ်ထားလိုက်ပြီးနောက်.. အသာပြန်၍ ဆွဲနှုတ်လိုက်ရာ..ခင်သီတာ၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများမှာ လီးနှင့် ကပ်၍ လန်ကာ ပါလာလေသည်..။

ထို့နောက် ဒစ်ပေါ်သည်အထိ ဆွဲထုတ်ကာ ပြန်၍ ဖိသွင်းလိုက်ပြန်သည်..။ ထိုအတိုင်း ထပ်ကာထပ်ကာဖြင့်
ငါးကြိမ်မျှ လုပ်ပေးလိုက်ရာ ခင်သီတာ၏ စောက်ခေါင်းလေးအတွင်းမှ အရည်ကြည်လေးများ စိုပြီး
စိမ့်ထွက်လာလေသည်..။

ထို့ကြောင့် မျိုးဝင်းသူက သူ့လက်များကို ခင်သီတာ၏ ချိုင်းအောက်မှ လျှို၍ ပခုံးကို ခပ်တင်းတင်း ကိုင်ဆွဲ၍
လီးကို အဆုံးထိ ဆောင့်သွင်းချလိုက်လေသည်..။

“ ဗြစ်…ဗြစ်…ဒုတ်….အိ…..အိ….အင့်…ကျွတ်ကျွတ်….အ…အား………“

ခင်သီတာ၏ ပါးစပ်မှ ညည်းညူသံလေးများ တကျွတ်ကျွတ် ထွက်ပေါ်လာလေသည်.။

“ ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ…ကိုရယ်…”

“ နာလို့လား…ဟင်…သီတာ..”

“ ဟင့်အင်း…..ဟင့်အင်း…..”
ခင်သီတာက ခေါင်းလေးကို ရမ်းပြလိုက်သည်..။ ထို့ကြောင့် မျိုးဝင်းသူက အားတက်လာပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း
ဆောင့်ချလိုက်ပြန်သည်..။

“ ပြွတ်….ဗြစ်….ပလွတ်….ပြွတ်…..ဟင့်…အင့်…..”

ခင်သီတာ၏ မျက်တောင်ကော့ကြီးများမှာ စင်းကျနေပြီး အောက်နှုတ်ခမ်းလေးမှာ ပြုံးယောင်သန်းနေသည်..။
ဒါပေမယ့် မျိုးဝင်းသူက အားမရသေးပါ..။

“ အားမရသေးဘူး အချစ်ရယ်…”

သူ၏ ပါးစပ်ကို ခင်သီတာ၏ နားတစ်ဖက်သို့ဖိကပ်၍ ခပ်တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်..။

“ ဟင့်…..ကိုကလဲ ကွယ်….”

“ ချစ်လို့ပါ သီတာရယ်…ကို..အားရအောင် လုပ်ပါရစေနော်…”

“ ဟင်း…ကိုကတော့ သိပ်ကဲတာပဲ…သဘော သဘော…သီတာက ကိုစိတ်တိုင်းကျ ချစ်တာကို ခံရမဲ့သူပါ..ကိုရယ်…”

မျိုးဝင်းသူမှာ ခင်သီတာ့စကားကြောင့် ပီတိဖြစ်သွားသည်..။

“ ဟင်း…ဒါကြောင့် သီတာ့ကို သိပ်ချစ်နေရတာ…”

တုန်ယင်သောအသံဖြင့် ပြောရင်း သူမ၏ ပါးမို့မို့လေးကို သွက်သွက်ကြီး နမ်းလိုက်သည်..။ ထို့နောက် ခေါင်းအုံးတစ်လုံးအား ဆွဲယူပြီး ခင်သီတာ၏ ကားစွင့်အိစက်ကာ လိုးရက်စရာ မရှိသော တင်သားထွားထွားကြီးများအောက်သို့ ထိုး၍ခုလိုက်ရာ ခင်သီတာ၏ ခါးလေးမှာ ကော့တက်လာပြီးနောက် ဆီးခုံလေးမှာ ပို၍ မောက်လာလေသည်..။

မျိုးဝင်းသူ၏ လီးကြီးက အရင်းမှ အဆုံးတိုင်မြုပ်နေပြီး အဖျားက သားအိမ်ဝကို ထောက်ကာ ခင်သီတာ ရင်ထဲ ကျဉ်နေအောင် ခံစားရသည်..။

ခင်သီတာက ပေါင်တန်ကြီးကို ကား၍ ဒူးကိုထောက်ကာ ဖြဲပေးလိုက်မိသည်..။ မျိုးဝင်းသူသည် ကာမရမ္မက်မီးကြောင့် မျက်တောင်များ စင်းကျနေသည့် ခင်သီတာ၏ မျက်နှာလေးအား သူ၏ ရီဝေသော မျက်လုံးကြီးများဖြင့် စူးစူးဝါးဝါး ကြည့်နေရာမှ အံကို ခဲကာ ကြိတ်လိုက်ပြီးနောက် ခင်သီတာ၏ ပခုံးအား အားယူ၍ဆွဲကာ ကုတင်တစ်ခုလုံး သိမ့်ကနဲသိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်အထိ ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးတော့သည်..။

“ ဗြစ်….ဒုတ်…အ….အ……..ဟင့်…ဗြစ်….ဒုတ်…….ပြွတ်……”

ခင်သီတာကလည်း သူမ၏ တင်သားကြီးများကို အချက်ကျကျ ပြန်၍ ကော့တင်ပေးနေပြန်ရာ နှစ်ဦးသားမှာ
အရသာတွေ့၍ ကာမကြောတွင် နစ်မြောနေကြလေသည်..။

နောက်ဆုံးမှာတော့ နှစ်ဦးသား ကာမအရသာ၏ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိသွားကြပြီး တစ်ဦးကိုယ် တစ်ဦး
လွတ်ထွက်သွားမည် စိုးသည့်အလား ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုကြား လေမဝင်နိုင်အောင် တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီး
ပွေ့ဖက်၍ ထားလိုက်ကြလေသည်.။ မောဟိုက်နွမ်းနယ်သော သက်ပြင်းချသံကြီးများ က ဟင်းကနဲ
ဟင်းကနဲ ပေါ်ထွက်လာကြသည်..။

“ သီတာ….”

မျိုးဝင်းသူ၏ အသံ ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ပေါ်ထွက်လာသည်..။

“ ကို…..”

“ ကိုတော့ သီတာ့ကို တကယ်ပဲ စွဲမိနေပြီ…အချစ်ရယ်…သီတာရော ကိုယ့်ကို မချစ်ဘူးလား ဟင်…သီတာနဲ့
ခွဲသွားရမှာတောင် ကြောက်နေပြီ…”

ခင်သီတာက မျက်လုံးများကို မှိတ်ကာ မှိန်း၍ နားထောင်နေမိသည်..။ ထိုအချိန်ဝယ် စောက်ခေါင်းထဲမှ အံ၍ကျလာသော သုတ်ရည်များက သူမ၏ တင်ပါးဆုံကြီးနှစ်ခုကြားသို့ တစိမ့်စိမ့် စီး၍ ကျလာသည်..။

“ လွှတ်ပါအုံး ကိုရယ်….ဟိုဟာတွေ သုတ်ပါရစေအုံး….”

ခင်သီတာက ပြောလိုက်သဖြင့် သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် မှောက်၍အိပ်နေရာမှ သူမ၏ ပါးလေးတွေကို ခပ်ဖွဖွနမ်းပြီး မထချင်ထချင် သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှ ဆင်းလိုက်သည်..။ လီးကြီးက ပြွတ်ခနဲ နေအောင် ကျွတ်ထွက်သွားသည်..။

“သီတာ…ကိုယ့်ကို မချစ်ဘူးလား…လို့….”

မျိုးဝင်းသူက အိပ်ရာပေါ်တွင် ပက်လက်မှိန်းနေရာမှ ခင်သီတာအား ပြန်၍ မေးလိုက်သည်.။ သူ၏လီးကြီးမှာ
အရည်များဖြင့် စိုနေပြီး ပျော့ခွေ၍ ကျနေသည်..။ ခင်သီတာက အဝတ်ဟောင်းတစ်ထည်ဖြင့် သူမ၏ပေါင်ကြားမှ ပေကျံနေသော အရည်များကို သုတ်နေရင်းမှ မျိုးဝင်းသူအား မျက်လုံးလေးထောင့်ကပ်ကာ ကြည့်လိုက်ရင်း…

“ ချစ်တာပေါ့….ကိုရဲ့….၊ ကဲ…သူ့ဟာကြီးကို ပေနေတာတွေ သုတ်ပေးအုံးမယ်…”

ဟုပြောကာ မျိုးဝင်းသူ၏လီးကြီးကို အဝတ်ဖြင့် သုတ်ပေးလိုက်သည်..။ မျိုးဝင်းသူက သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဆတ်ခနဲဆွဲကာ ရင်ခွင်ထဲသို့ သွင်းလိုက်သည်..။ ထို့နောက် ခင်သီတာ၏ ပြောင်းနွဲ့သော ခါးလေးကို သူ့လက်များဖြင့် သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့ကာ အားရပါးရ စုပ်ယူလိုက်သည်..။

ခင်သီတာမှာ မျက်လုံးလေးများ စင်းကျသွားပြီးနောက် မျိုးဝင်းသူ၏ ကျောပြင်ကြီးကို ပြန်၍ ဖက်တွယ်ထားသည်..။ သူမ၏ ဖောင်းမို့အိစက်သော ရင်သားများက မျိုးဝင်းသူ၏ ရင်ဘတ်ကြီးကိုဖိကပ်နေသဖြင့် တစ်ဦး၏ ရင်ခုန်သံကို တစ်ဦးက ကြားနေရလေသည်..။ အတန်ကြာတော့မှ…

“ ချစ်… နောက်တစ်ခါ လုပ်ကြရအောင်…”

“ နေပါအုန်း.. ကိုရယ်..ကို အမောပြေအောင် ခဏ နားပါအုန်းလား…သီတာ ဘယ်မှ ထွက်မပြေးပါဘူး..တစ်ညလုံး လုပ်လို့ရပါတယ်….ကိုရဲ့….ကို့ဟာကြီးကို သီတာ ကိုင်ကြည့်အုန်းမယ်…”

ပြောပြောဆိုဆို.. သီတာက မျိုးဝင်းသူ၏ လီးကြီးကို သူမ၏ လက်ကလေးများဖြင့် သေသေချာချာ ဆုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်သပ် ဆော့ကစားသလို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ကြည့်နေသည်..။ မျိုးဝင်းသူ၏ လီးကြီးကခင်သီတာ၏ လက်ထဲတွင် တဖြေးဖြေး ထ၍ တင်းတောင်လာရတော့သည်..။ ဒါကိုကြည့်၍ ခင်သီတာက ကျေနပ်အားရစွာ ပြုံးလိုက်သည်..။

“ ကဲ…ကို့ဟာကြီး ကလည်း မြန်လိုက်တာကွယ်…ထလာလိုက်တာ..ဒီတစ်ခါတော့..သီတာ့အလှည့်ပေါ့..”

ခင်သီတာက ခပ်ညုညုလေးပြောရင်း ပက်လက်လှန်ကာ ပေါင်တန်ကြီးများ စင်း၍ အိပ်နေသော မျိုးဝင်းသူ၏
ကိုယ်ပေါ်သို့ တက်ခွလိုက်ရင်း ဆောင့်ကြောင့်လေး ထိုင်ချလိုက်သည်..။ ပြီးတော့မှ သူမ လက်တစ်ဖက်ဖြင့်
မျိုးဝင်းသူ၏ လီးကြီးကို မြဲမြံစွာ ဆုပ်ကိုင်ရင်း သူမစောက်ဖုတ်အဝသို့ တေ့ကာ အက်ကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် လေးငါးချက်မျှ ပွတ်ဆွဲကလိနေသည်..။

သူမ၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးနှစ်လွှာမှာ ကွဲဟဟလေး ဖြစ်၍ နေပြီး မျိုး၀င်းသူ၏ ထိုးထိုး ထောင်ထောင်ကြီး ဖြစ်၍နေသော လီးတန်ကြီးနှင့် တဲ့တဲ့မတ်မတ်ကြီး ဖြစ်၍နေလေရာ ခင်သီတာသည် လီးထိပ်ဖူးကြီးအား သူမ၏ စောက်ပတ်ဝတွင် ထိုးသွင်မြှုပ်နှံလိုက်ပြီးနောက် အသာဖိ၍ ထိုင်ချလိုက်ရာ မာကျောတောင့်တင်းနေသော လီးတန်ကြီးမှာ အိကနဲ အရင်းသို့တိုင်မြုပ်၍ ဝင်သွားလေရာ မျိုးဝင်းသူက အားမလိုအားမရနှင့်ပင် လီးကြီးကို အပေါ်သို့ မြှောက်ကော့ ပင့်တင်ပေးလိုက်မိလေသည်..။

“ ဗြစ်…ပလွတ်…ဗြစ်…ဒုတ်…..”

ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးငါးကြီးပမာ ကျော့ရှင်းလှပနေသော ခန္ဓာကိုယ်ဖြင့် အလှကြီးလှနေသော ခင်သီတာ၏
ကိုယ်လုံးလေးက သူ့အပေါ်သို့ အုပ်မိုးနေရုံမျှမက အောက်ပိုင်းမှာလည်း လီးတန်ကြီးက သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ တစ်ချောင်းလုံး တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဝင်၍နေလေရာ မျိုးဝင်းသူမှာ ကာမစိတ်များ တရိပ်ရိပ် တက်လာရလေသည်..။

ခင်သီတာသည် သူမ၏ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို မျိုးဝင်းသူ၏ ရင်ဘတ်ကြီးပေါ်သို့ အုပ်မိုး မှောက်ချထားလိုက်ပြီး
သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းကို ခပ်ဖြေးဖြေး အထက်အောက် ဖိချလိုက် မြှောက်တင်လိုက်ဖြင့် လှုပ်ရှားပေးနေရာ မျိုးဝင်းသူအဖို့ တသိမ့်သိမ့် တစိမ့်စိမ့်နှင့် ကာမအရသာကို အစွမ်းကုန်ပင် ခံစားတွေ့ထိနေရတော့သည်..။

ခင်သီတာ၏ စောက်ခေါင်းလေးကလည်း ဆွဲငင်ဓါတ် တစ်မျိုး ရှိနေသည်…။ တဖျတ်ဖျတ်ဖြင့် သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲမှနေ၍ သူ့လီးတန်ကြီးကို ရစ်ပတ်ကာ ဆွဲ၍ စုပ်ယူလိုက်သကဲ့သို့ ခံစားရသဖြင့် အတွေ့မှာ ထူးလွန်းလှသည်..။

“ ပြွတ်…..ဗြစ်…ပလွတ်…ပြွတ်….ဗြစ်…”

“ ကောင်းရဲ့လား…ကိုရယ်…”

ခင်သီတာက ပြုံးတုံ့တုံ့မျက်နှာပေးလေးဖြင့် မျိုးဝင်းသူအား ကြည့်ကာ မေးလိုက်သည်..။

“ ကောင်းတာပေါ့ ..သီတာရယ်…သိပ်ကောင်းတာပဲ…ဒါကြောင့်လဲ ကိုဝင်း သီတာ့ကို မခွဲနိုင်တော့တာပေါ့…”

မျိုးဝင်းသူက ကာမခိုးများ ရီဝေနေသော မျက်လုံးများဖြင့် ခင်သီတာအား ကြည့်ကာ ပြန်ပြောလိုက်သည်.။
လက်ကလည်း ခင်သီတာ၏ တင်ပါးထွားထွားအိအိကြီးကို အရသာခံကာ ဆုတ်ညှစ်ကိုင်တွယ်၍ နေသည်..။

ခင်သီတာကလည်း အလိုက်သိစွာဖြင့် ခပ်ပြင်းပြင်းလေးဖိ၍ဖိ၍ ဆောင့်ပေးနေရာမှ သူမ၏ ကြီးထွားမို့မောက်သော ရင်သားနှစ်မွှာအား မျိုးဝင်းသူ၏ မျက်နှာပေါ်သို့ ဝဲ၍ ဖိချပေးလိုက်ရာ မျိုးဝင်းသူက
အငမ်းမရ စုပ်ယူလိုက်ရာ နို့သီးခေါင်းလေးများမှာ မာတင်းထောင်တက်နေပြီး ခင်သီတာ၏တစ်ကိုယ်လုံးမှာလည်း တဟင်းဟင်းဖြစ်လာကာ သူမ၏ တင်ပါးကြီးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ဆောင့်၍ပေးလိုက်သည်..။

ထို့နောက် ခင်သီတာက လီးတန်ကြီးကို အရင်းထိမြုပ်သွားအောင် သူမ၏ ဆီးခုံလေးနှင့်ဖိကပ်ထားရင်းက
မျိုးဝင်းသူ၏ ပါးပြင်အား သူမပါးပြင်လေးနှင့် မှေးကာ ကပ်ထားလိုက်သည်..။

သူမ၏ စောက်ခေါင်းအတွင်းမှလည်း ချွဲကျိသော အရည်များက စိမ့်ထွက်လာပြီး မျိုးဝင်းသူ၏ ဆီးခုံပေါ်သို့
တသွင်သွင် စီးကျလာသည်..။ ခင်သီတာ၏ နွမ်းဟိုက်သော သက်ပြင်းချသံလေးမှာ ဟင်းကနဲ ထွက်ပေါ်လာသည်..။ မျိုးဝင်းသူက အောက်မှနေ၍ သူမ၏ ခါးလေးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပွေ့ဖက်ထားလိုက်လေသည်..။

“ သီတာ…ပြီးသွားပြီမို့လား..”

“ အင်း…..သူများ…မောပြီကွယ်…”

ခင်သီတာက သက်ပြင်းချသံလေးနှင့်အတူ ပြန်ပြောလိုက်သည်..။

“ ဒါဖြင့် …သီတာ နားချင် နားအုံးလေ…”

“ အို…ကိုမှ မပြီးသေးတာ…ဟာ…”

“ ကိစ္စ မရှိဘူး…ကိုတစ်လှည့်လုပ်ပေးအုံးမှာပေါ့…”

ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် မျိုးဝင်းသူက ခင်သီတာ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဘေးသို့လှိမ့်ချလိုက်ရာ စောက်ခေါင်းထဲမှ
လီးတန်ကြီးက ပြွတ်ကနဲ ပြန်၍ ကျွတ်ထွက်သွားသည်..။ မျိုးဝင်းသူက သူ၏လီးတန်ကြီးတွင်ပေကျံနေသော ခင်သီတာ၏ သုတ်ရေများကို အဝတ်ဟောင်းတစ်ထည်ဖြင့် သုတ်ပစ်လိုက်ပြီးနောက်… ခင်သီတာအား ဖက်ကာ ပါးပြင်လေးနှစ်ဖက်ကို သွက်သွက်လေး နမ်းလိုက်သည်..။

“ သီတာ…ဒူးထောင်ပြီး ကုန်းပေးနော်…”

ခင်သီတာကလည်းအလိုက်သိစွာဖြင့် သူမ၏ ဒူးနှစ်ဖက်ကိုထောက်ပြီး ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို မှောက်၍ချလိုက်ရာ သူမ၏ ဖြူဖွေးအိစက် တင်းကားနေသော တင်ပါးကော့ကော့ကြီးမှာ အထက်သို့ မောက်ကားကော့ထောင်နေပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးကလည်း နောက်သို့ ပြူးထွက်နေလေသည်..။

မျိုးဝင်းသူက သူမ၏ ကော့ကော့ထွားထွား တင်ပါးကြီးနောက်မှနေ၍ ဒူးထောက်လိုက်ပြီး နောက်သို့ပြူးထွက်နေသော ခင်သီတာ၏ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်လွှာအား လက်မနှင့်ဖြဲ၍ သူ၏ လီးတန်ကြီးကို တေ့လိုက်ပြီးလျှင် သူမ၏ နွဲ့နှောင်းသော ခါးလေးကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အားရပါးရဆွဲကိုင်ကာ ဆောင့်သွင်းချလိုက်သည်..။

“ ပလွတ်….ဗြစ်….ဒုတ်…အ…အမေ့…..”

ခင်သီတာမှာ အရှိန်ဖြင့် ရှေ့သို့ ငိုက်ဆင်းကျသွားရသည်..။

“ ဖြေးဖြေး လိုးပါ…ကိုရယ်…”

ခင်သီတာက တောင်းပန်သံလေးနှင့် ပြောလိုက်သော်လည်း မျိုးဝင်းသူကတော့ ရမ္မက်ရှိန်ကို မထိန်းနိုင် တော့သည့်အလား ခင်သီတာ၏ တင်ပါးကြီးကို တင်းတင်းဆွဲဆုပ်ကာ အငမ်းမရပင် ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်၍ဆောင့်၍ လိုးတော့သည်..။

“ ဗြစ်…ပလွတ်…ဗြစ်…ဒုတ်…ဗြစ်…..အင့်…အင့်…အမေ့….ဗြစ်…..ဒုတ်…အင့်..ဟင့် ”

မျိုးဝင်းသူက ဆောင့်၍လိုးနေရင်း အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာဟန်ဖြင့် ခင်သီတာ၏ ခပ်ကားကားထောက်ထားသော ဒူးနှစ်လုံးကို ဆွဲစိလိုက်ရာ စောစောက ဟက်တက်ကလေးကွဲဟနေသော သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ စေ့သွားပြီးကျဉ်းကြပ်သွားရာ လီးတန်ကြီးကို ဖိညှစ်၍ ထားလေသည်..။

ထိုအခါတွင် သူမ၏ စောက်ပတ်မှာ မျိုးဝင်းသူ၏ လီးတန်ကြီးကို အားနှင့် ညှစ်ဆုပ်ထားသလိုဖြစ်ကာ အရသာရှိလှသည်..။ မျိုးဝင်းသသူက သူမ၏ ရင်သားများကို လှမ်း၍ ညှစ်ဆွဲလိုက်ကာ အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့် အားရပါးရ ဆောင့်လေရာ ခင်သီတာမှာလည်း တင်ပါးကြီးများကို စည်းချက်ကိုက်အောင် နောက်သို့
ပစ်ပစ်ပြီး ကော့ဆောင့်ပေးနေမိတော့သည်..။

“ ပြွတ်…..ပလွတ်…ဗြစ်…..ဗြစ်…ဟင့်..ဟင့်…ပြွတ်….ဖွတ်…အင်း…ဟင့်…”

နောက်ဆုံးတော့ မျိုးဝင်းသူ၏ လီးတန်ကြီးအတွင်းမှ ပူနွေးသော သုတ်ရည်များက စစ်ကနဲစစ်ကနဲ ပန်းထွက်လာပြီး သူမ၏ သားအိမ်အတွင်းသို့ ပန်းဝင်သွားလေတော့ရာ ခင်သီတာမှာ တဟင်းဟင်း ညီးရင်း မောဟိုက်နွမ်းနယ်စွာ အိပ်ရာပေါ်သို့ ဝမ်းလျားမှောက်၍ ကျသွားတော့သည်..။

 မျိုးဝင်းသူမှာလည်း သူမ၏နို့ကြီးနှစ်လုံးကို မလွတ်တမ်းဆွဲထားရင်း သူ၏ လီးကြီးကို အတင်းဖိကပ်ထားကာ ခင်သီတာ၏ ကိုယ်ပေါ် ထပ်ဖိထားရင်း အမောဖြေနေသည်..။
....................................................................................................................................................

“ မို့မို့….ညက အိပ်ပျော်ရဲ့လား…”

“ ဟင်….အို….”

ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်၍ ငေါင်နေသော မို့မို့တစ်ယောက် အသံလာရာသို့ ကြည့်လိုက်တော့ အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်ကာသူမထံသို့ လျှောက်လာသော မျိုးဝင်းသူကို တွေ့လိုက်ရပြီး အို ကနဲ ရှက်သွေးဖြာ၍ ခေါင်းလေး ငုံ့ထားလိုက်မိသည်..။

ညက မမခင်သီတာနှင့် မျိုးဝင်းသူတို့ဆီမှ အသံများကို ကြားရသဖြင့် မနေနိုင်မထိုင်နိုင်ဖြစ်လာ၍ ဂျက်ချမထားသော မမတို့အခန်းကို အသာဟပြီး ချောင်းကြည့်မိခဲ့သည်..။ ဒါကို ဒီလူကြီး တွေ့ဖြစ်အောင်တွေ့သွားတာ ဖြစ်မည်..။

“ ပြောပါအုံး…မို့မို့ရဲ့…အိပ်ပျော်ရဲ့လား..လို့…”

သူမ၏ အနားတွင်ရပ်လိုက်သော မျိုးဝင်းသူက သူမ၏ ဆံပင်လေးတွေကို လက်ဖြင့် သပ်တင်ပေးရင်းသူမ၏မျက်နှာလေးကို ကြင်နာစွာလေး ငုံ့၍ကြည့်ရင်း ထပ်၍မေးလိုက်သည်..။

“ မသိဘူး…”

“ ဟဲဟဲ…မို့မို့က ကိုယ်တို့ကို ချောင်းကြည့်ပြီး ….ခံချင်နေတာ မဟုတ်လား…”

မျိုးဝင်းသူက မို့မို့၏ ပခုံးသားလုံးလုံးလေးတစ်ဖက်ကို လက်ဖဝါးဖြင့် ဆုပ်ရင်း မေးသည်..။ မို့မို့ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်ကာ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ရင်ချင်လာသည်..။ မို့မို့ကို ကြည့်ရင်း မချင့်မရဲဖြစ်လာသော မျိုးဝင်းသူက သူမ၏ ကိုယ်လုံးကလေးကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး နမ်းလိုက်သည်..။

“ အို…ကျွတ်..ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ…မမ တွေ့သွားလိမ့်မယ်…”

“ သီတာ ခုလေးတင် ဈေးသွားဝယ်တယ်..တစ်နာရီကျော်လောက်မှ ပြန်လာမှာ…”

ပြောလည်းပြော မျိုးဝင်းသူက သူမ၏ အဝတ်အစားတွေကို ဆွဲချွတ်သည်.။ မို့မို့ ဘာမှမပြော..။ ရုန်းဖယ် ခြင်းလည်း မပြု..။ ညကထဲက သူတို့ကို ကြည့်ရင်း မျိုးဝင်းသူက သူမကို တစ်ခုခုလုပ်ရင်ကောင်းမှာပဲ ဟု ခဏခဏ တွေးမိနေခဲ့တာပဲ..။

မို့မို့က တစ်ကိုယ်လုံး အဝတ်အစားတွေ ကင်းကွာသွားရော..မျိုးဝင်းသူက သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကိုပါ
ချွတ်လိုက်သည်..။ ပြီးတော့… မို့မို့အား သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်ပြီး အငမ်းမရ နမ်းရင်းက နို့လေးတွေကို
ညှစ်သည်..။

“ ဟင့်…ဟင့်….ဦးကလဲနော်… ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ…..ဟင့်…”

စိတ်မရှည်စွာဖြင့် ညည်းပြောလေး ပြောလိုက်ပြီး မို့မို့က သူမ၏ စောက်ပတ်အုံပေါ်ရှိ ပူနွေးမာတောင်နေသော လီးတန်ကြီးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်..။

ပြီးတော့ မချင့်မရဲ ဖြစ်လာပုံဖြင့် မို့မို့က သူမ၏ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲကားလိုက်ပြီး လီးထိပ်ကို စောက်ပတ်ဝတွင် တေ့ကာ သူမ၏ ဖင်ကြီးကို ကော့တင်လိုက်စဉ် မျိုးဝင်းသူကလည်း ဖိ၍ သွင်းလိုက်တော့ရာ.. လီးကြီးမှာ စောက်ခေါင်းထဲသို့ တစ်ဝက်လောက် တိုးဝင်သွားလေသည်..။

” ဗြစ်…ဗြစ်….အိုး…အီး….ဗြစ်…..အ….အင့်…”

“ ဗြစ်…ဗြစ်…အီး…ဟီး….အား…..အား…ပြွတ်….ဗြစ်..”

“ မို့မို့.. နာနေလား…”

လေးငါးချက်လောက် ခပ်သွက်သွက်လေး လိုးပေးအပြီးတွင် မေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်..။

“ ဟင့်အင်း….ရတယ်…ရပါတယ်….ဆောင့် ဆောင့်…မို့မို့ မနာဘူး..ခံနိုင်တယ်..”

ဖင်ဆုံကြီးကို ပြန်ကြွပေးရင်း မို့မို့က ပြောလိုက်သည်..။ မျိုးဝင်းသူက မို့မို့၏ ပခုံးသားလေးများအား ချိုင်းကြားမှ လျှို၍ ဆွဲကိုင်ကာ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံစုပ်ကာ ကြပ်ကြပ်တည်းတည်း တိုးဝင်နေသော လီးတန်ကြီးကို ဖိဖိသွင်းနေရသည်မှာ အရသာ ထူးလှသည်..။

မို့မို့၏ မွှေးကြိုင်နုအိလှသော လုံးလုံးကျစ်ကျစ် ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ထားရသည်မှာ နွေးထွေး စီးပိုင်၍
အရသာ ရှိလှသလို… ဖောင်းအိနေသော စောက်ခေါင်းလေးကလည်း ဝင်နေသော လီးတန်ကြီးကို မဆန့်မပြဲ
ငုံထားရသဖြင့် ရှိရင်းစွဲထက် ပိုမိုဖောင်းကြွ၍ နေကာ လီးကြီး ဖိဝင်သွားတိုင်း ချိုင့် ချိုင့်ဝင်သွားရပြီး
လီးထွက်လာတိုင်း စူကြွ၍ ပါလာကြသည်..။

အဝင်အထွက်လုပ်နေသော လီးတန်ကြီးကို နေရာမပေးနိုင်သည့် စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများက လီးတန်ကြီးကို အတင်းပင် ရစ်ပတ်ထားလေရာ မျိုးဝင်းသူမှာ အရသာတွေ ကောင်းကောင်းတွေ့နေလေသည်..။ မို့မို့၏ ဖင်ကြီးကို မွေ့ရာထဲ အိကျသွားအောင် ဝိုက်၍ ဆောင့်နေပြီး ကောင်းသထက်ကောင်းလာကာ တစ်ချက်တစ်ချက် အဆုံးထိဝင်နေပြီး ဆီးခုံချင်း တဖတ်ဖတ်ရိုက်သံက စည်းချက်ကျကျ ထွက်ပေါ်၍ လာသည်..။

မို့မို့ကလည်း သူမ၏ ပေါင်တန်လေးနှစ်ဖက်ကို အစွမ်းကုန်ကား၍ ပေးထားလေသည်..။ သူမ၏ ဖင်ဆုံကိုလည်း အပေါ်က ဆောင့်ချက်နှင့် အညီ ပြန်ကော့ပေးမိသည်..။ သူမ၏ စိတ်ထဲမှာလည်း မရိုးမရွနှင့် အရူးအမူး ဖြစ်ကာ မျိုးဝင်းသူ၏ ကျောပြင်ကြီးကို လွတ်ထွက်သွားမှာ စိုးသည့်အလား အတင်းပင် ပြန်ဖက်ထားမိသည်..။

ထို့ကြောင့် ဆောင့်ချက်ပြင်းပြင်းနှင့် လီးအဝင် ပိုများကာ ဆီးခုံချင်း ပူး၍ ပူး၍ ကပ်သွားရသည်..။

“ ဗြစ်…ဗြစ်…ဗြစ်……. ဟင်း ဟင်း…ဗြစ်…ဟင်း…ဟင်း..”

လီးတန်ကြီးတစ်ခုလုံး ဝင်နေပြီမို့ စောက်ခေါင်းထဲတွင် ဆို့ကြပ်စွာ ခံစားနေရလေသည်။ သို့ရာတွင် ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက် လုပ်နေသော လီးကြီးက အရူးအမူးဖြစ်လောက်စရာ အရသာများကို ပေးနေသည်။ မာတင်းနေသည့် လီးတန်ကြီးက စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများအား ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်တိုက်နေမှုသည်သူမ၏ ရင်ထဲတွင် ဗြစ်ကနဲ ဗြစ်ကနဲပင် ခံစားနေရလေသည်။

လေးလံသော ကိုယ်လုံးကြီးက အပေါ်က ဖိဆောင့်ပေးနေမှုကို၎င်း၊ ကြီးထွားရှည်လျားလှသည့်
လီးတန်ကြီးအား မဆန့်မပြဲနှင့် ကျဉ်းကြပ်လှသည့် ဖောင်းဖောင်းအိအိ စောက်ပတ်လေးထဲသို့ မညှာမတာအဆုံးထိ ဖိသွင်းခြင်းကိုသော်၎င်း၊ လီးဝင်လီးထွက် ဆောင့်ချက်များက စောက်ခေါင်းထဲ အောင့်သက်သက် ဖြစ်နေသည်ကို၎င်း၊ မို့မို့ မမှုတော့..၊ မညည်းညူတော့ပဲ ကျေကျေနပ်နပ်ပင် အချက်ကျကျ ကော့ကော့ပြီး…
အလိုးခံလျက် ရှိလေသည်။

“ မို့မို့…. ကောင်းလားဟင် ”

“ ကောင်းတယ် ဦးရယ်… နဲနဲတော့ အောင့်သေးတယ်..။ ဒါပေမယ့် မို့ ခံနိုင်ပါတယ်… ဦးဟာကြီးက
အရှည်ကြီးပဲနော်… မို့ ချက်နားအထိ ရောက်သလား မသိဘူး..၊ ပြီးတော့ ကျင်လိုက်တာ .. မို့ဟာလေး
အရမ်းနာကျင်အောင် ခံစားရတယ် သိလား… ”

ဆောင့်ချက်ကို ရပ်၍ ဆီးခုံချင်းဖိကပ်ကာ ပြောနေကြခြင်းဖြစ်သည်..။

“ မို့ .. မခံနိုင်ရင် ပြော… ဦး လျှော့ လိုးမယ်.”

“ အော်…ဦးကလဲ ခံနိုင်ပါတယ်… ဒီလောက်အထိခံပြီးပြီပဲဟာ…လိုးမှာသာ လိုးစမ်းပါ..”

မို့မို့ က ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ပြောလိုက်သဖြင့် ခဏနားနေမှုကို ရပ်ကာ မျိုးဝင်းသူက ခပ်ဖြေးဖြေးဆောင့်သည်.။ သူမ၏ ပခုံးသားတင်းတင်းလေးကို ဆွဲပြီးလိုးနေရာမှ သူမ၏ ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက် မွေ့ရာပေါ်သို့
လက်ထောက်ကာ လိုးဆောင့်သည်..။

“ ဗြစ်…ဗြစ်….အင့်…အင်း….ဗြစ်…”

လူလုံးချင်းကွာသွားသဖြင့် ဖောင်းနေသော စောက်ပတ်အုံသေးသေးလေးထဲသို့ ကြီးထားရှည်လျားသော
လီးတန်ကြီး တစွပ်စွပ်နှင့် တိုးဝင်နေပုံမှာ မို့မို့ စိတ်ထပြီးရင်း ထချင်နေစရာ မြင်နေရလေသည်။ မျိုးဝင်းသူကလည်း မြင်နေရသလို မို့မို့လည်း မြင်နေရခြင်း ဖြစ်သည်..။

မနက်ဖက်အလင်းရောင်အောက်တွင် နှစ်ယောက်သား တက်ညီလက်ညီ လိုးနေခံနေကြလေသည်။

“ ဦး….မို့ကို ခုလို နေ့တိုင်း လုပ်ပေးမှာလား…ဟင်…”

မျိုးဝင်းသူ ပြုံးလိုက်သည်။ ကောင်မလေး အရသာ သိသွားပြီး တန်းတန်းစွဲ သွားတော့မှာကို သိလိုက်ရသည်။

“ လုပ်ပေးမှာပေါ့…မို့ရဲ့..”

“ အင်း…မမ .. မရှိတဲ့ အချိန်မှ လုပ်ရမှာနော်..”

“ ဒါပေါ့…မို့ရဲ့…. သူသိလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ…”

“ နောက် ရှိသေးတယ်.. ဦး မမကို မလုပ်နဲ့တော့ မို့ ကိုပဲ လုပ်ရမယ်..”

“ အာ…ဒါကတော့….”

မျိုးဝင်းသူ စိတ်ထဲ .. မိန်းမတွေများ ဟု တွေးရင်း ပြုံးလိုက်မိပြန်သည်။

“ တတ်နိုင်သမျှ ရှောင်နေပေါ့..ဘာလဲ မို့ကို လုပ်ရတာ မကောင်းလို့လား…”

“ ဟာ….ဟုတ်ပါဘူး….မို့ရဲ့..”

နှုတ်ခမ်းစူ၍ မျက်စောင်းလေးထိုးပြောတော့ မျိုးဝင်းသူ ပြာပြာသလဲ ပြန်ပြောသည်။

“ ဦး အကြိုက်ပြော…သိလား… မို့ အကုန်လုပ်ပေးမယ်…”

“ ဟဲဟဲ…ဟဲ….”

မျိုးဝင်းသူ ပုံစံပြောင်းသည်။ မို့မို့၏ ဖြောင့်စင်းသော ပေါင်တန်လေးနှစ်ချောင်းကို တံကောက်ကွေးမှ လက်ဖြင့် မတင်လိုက်သည်..။ မွေ့ရာနှင့် ကပ်နေသော ဖင်လေးက ကြွတက်သွားပြီး စောက်ပတ်လေးက ပို၍ စူဖောင်းထွက်လာသည်။

ဖောင်းအိနေသော စောက်ပတ်အုံလေးထဲသို့ လီးကြီးကို အဆုံးထိ စိုက်စိုက်ထိုးချသည်.။ လီးဝင်ကာ အလိုးခံနေရသော မို့မို့အတွက် ကျင်ကနဲ ကျင်ကနဲ ခံစားလိုက်ရသည်..။

သို့သော် မို့မို့ မအော် .. မညည်း..၊ မရုန်း ၊ နာကျင်နေမှုကို ဂရုမစိုက်တော့ပဲ အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင် မဆန့်မပြဲ မတန်တဆ လီးနှင့် စောက်ပတ်အတွေ့ကို မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ကြိတ်မှိတ်၍ ခံနေလေသည်။ နာခြင်း၊ အောင့်ခြင်းထဲတွင် ကောင်းခြင်း၊ ဆိမ့်ခြင်းများ ပါဝင်နေသည်ကို သူမသိရှိခံစား နေရလေပြီ ဖြစ်လေသည်..။ 

တံကောက်ကွေးနှစ်ဖက်ကို မ၍ လှန်တင်ပြီး ခပ်တင်းတင်း ချုပ်ကိုင်ကာ ဝက်တုပ် တုပ်သလို ချုပ်ပြီး စိတ်ပါလက်ပါ အားပါးတရ မညှာတမ်း ဆောင့်လိုးနေသော မျိုးဝင်းသူမှာ ကောင်းသထက်ကောင်းလာပြီး …၊ ပြီးချင်လာချေပြီ..။

မကြာမီမှာပင် တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောအချဉ်များ ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်း ဖြစ်လာပြီး စောက်ခေါင်းလေးထဲကြပ်ကြပ်တည်းတည်း နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း တိုးဝင်နေသော လီးတန်ကြီးမှ ပူနွေးပျစ်ချွဲသော သုတ်ရည်များ ပန်းထွက်သွားစဉ်မှာပင် .. မို့မို့ ခမျာမှာလည်း မျိုးဝင်းသူက အတင်းဖိထားသည့် ကြားမှ ကော့တက်လာပြီး
တဟင်းဟင်းဖြင့် တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်တက်ကာ စောက်ခေါင်းထဲမှ သုတ်ရည်များ
ပန်းထွက်ကုန်လေတော့သည်..။

ပြီးနောက်….မျိုးဝင်းသူ၏ လည်ပင်းကြီးကို လှမ်းဆွဲချကာ နှုတ်ခမ်းလေး စူပေးကာ ခေါင်းလေး မော့ပေးလိုက်တော့သည်…။




........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။