Configure Page List

Thursday, May 28, 2009

အချစ်ငတ်သော မိန်းမ (စ/ဆုံး)

အချစ်ငတ်သော မိန်းမ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ကမ္ဘာကျော် ရတနာဝင်းထိန်

ကိုယ့်လက်တွင်း၌ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ဆုပ်ကိုင်ထားရင်းကပင် ရင်တွေတဒိုင်းဒိုင်း ခုန်နေမိသည်။ ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် အစွမ်းထက်သော ကျော်ထက် ပေးလိုက်သည့် လိမ်းဆေးကြီးက အမှန်တကယ်ပင် အစွမ်းပြနေသည်။ ထိပ်လုံးက မဖွင့်ရသေးသော တောင်ပို့မှိုကြီးပမာ အတုံးလိုက် အခဲလိုက်ကြီး ပွယောင်းကြီးထွားနေပြီး လက်ဖြင့်ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားသည့်အတွက် လီးထိပ်တစ်ခုလုံးက ဆီသုတ်ထားသည့်အလား တင်းပြောင်ဝင်းလက်နေ၏။ လုံးတန်ကြီးက မူလထက် နှစ်ဆခန့်ရှည်ပြီး ထွားလာသည်ကတော့ အမှန်ပဲဟု တွေးရင်း ငုံ့ကြည့်မိပြန်သည်။

မဲမှောင်၍ အုံကောင်းလှသော လမွှေးအုံ ရှုပ်ရှုပ်ထွေးထွေးကြားမှ ထိုးထိုးထောင်ထောင်ကြီး မတ်တောင်နေသော လီးကြီးမှာ အကြောကြီးများ ဖောင်းကြွလျက် မာန်ဖီနေသော မြွေဟောက်ကြီးတစ်ကောင်အလား တဆတ်ဆတ်တုန်နေ၏။ ဂွေးစိမဲမဲကြီးအစုံက အထက်သို့ ဖြေးဖြေးချင်းတက်ပြီး ပြန်ဆင်းသွားလိုက်ဖြင့် ဓာတ်လှေကားအစုံ လှုပ်ရှားနေသည်နှင့်ပင် ဆင်ဆင်တူနေပြန်၏။ လည်ချောင်းတွေ ခြောက်ကပ်လာသည်မို့လည်း တံတွေးကို မကြာခဏမြိုချနေရင်း “မာဒင်” သည် ပတ်ဝန်းကျင်ကို မလုံမလဲ တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်မိလိုက်သည်။

လည်ချောင်းတွေ ခြောက်ကပ်လာသည့်အလျောက် ကိုယ့်ဘာကိုယ် ဆတ်ဆော့ပြီး ဟိုကောင် ကျော်ထက် ပေးလိုက်သော လိမ်းဆေးကို လိမ်းကြည့်ခြင်းကပင် ပြဿနာက စတင်ခြင်းဖြစ်၏။ ကျော်ထက်ဆိုတဲ့အကောင်က အစကတည်းက လူစုံလိုင်းစုံနေသော အကောင်ဖြစ်သည်။ မာဒင်နှင့် တစ်လမ်းထဲ နေလာခဲ့ကြသည်မှာလည်း ငယ်စဉ်ကတည်းကပင်ဖြစ်သည်။ ယခု မာဒင်တို့ အသက် (၂၀) ဝန်းကျင် ရောက်ခဲ့ကြပြီ ဖြစ်သော်လည်း ကျော်ထက်လောက် ဗဟုသုတမစုံ။

ကျော်ထက်က (၈) တန်းနှင့် ကျောင်းထွက်ပြီးကတည်းက ဝပ်ရှော့၊ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်၊ ထမင်းဆိုင်၊ အရက်ပုန်းဆိုင်၊ စားသောက်ဆိုင်တွေစုံအောင် လုပ်ဖူးနေသည်မို့လည်း လူပေါင်းစုံနှင့်တွေ့ကာ ဗဟုသုတကလည်း စုံမှစုံ။ ယနေ့တော့ ကျော်ထက်၊ သာဦး၊ စိုးဝင်းနှင့် မာဒင်တို့အုပ်စု ဟိုအရင်ကလိုပင် “ရွှေဗန်ဒါ” လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ဆုံမိကြရာ ကျော်ထက်က ရှားရှားပါးပါး သူရလာသော လီးကြီးဆေး လိမ်းဆေးအတောင့်ကို ထုတ်ပြလေသည်။

“ အလကား… အာပလာတွေပါကွာ…။ မင်းကလည်း… ဒီလိုဆေးတွေ မှိုလိုပေါက်နေတာ… မင်းဘယ်လောက်ယူမလဲ…”

ဟု မယုံသင်္ကာပြောသည်။

“ သာဦး…လိမ်းကြည့်ပါလား…”

“ မင်းလိမ်းပါလား…. ငါက ဆေးမလိုဘူး… အဲဗားထန်နေတဲ့အကောင်… ဟဲ ဟဲ…”

ဒီလိုနှင့် ကျော်ထက်လက်ထဲက လိမ်းဆေးတောင့်က သာဦးမှတဆင့် မာဒင့်လက်ထဲ ရောက်သွား၏။ အတွေ့အကြုံမရှိသော မာဒင်က အူကြောင်ကြောင်နှင့် ယူထားလိုက်မိသည်။ ညနေကျောင်းမှ ပြန်လာသောအခါ အိမ်တွင် အစ်ကိုမရောက်သေး အလုပ်မှ ပြန်မလာသေးချေ။

“ အငယ်ကောင်… ထမင်းစားနှင့်မလား…”

ဟု အစ်ကို့မိန်းမ မအုံးကြည်က မီးဖိုထဲမှ လှမ်းအော်သည်။

“ အစ်ကိုလာမှပဲ စားတော့မယ်…”

ဟု ပြန်အော်ရင်း အိပ်ခန်းထဲဝင်လာကာ ကျောင်းလွယ်အိတ်ကို နံရံ၌ချိတ်၍ ကျော်ထက်ဆေးကို စမ်းသပ်ကြည့်မိခြင်း ဖြစ်သည်။

ပထမ ပုဆိုးကိုလှန်၍ ဆေးကို အရင်းမှအဖျားသို့ လက်သုံးချောင်းဖြင့် သပ်ခါသပ်ခါ လိမ်းကြည့်သည်။ ဆေးညွှန်းက ဘယ်လိုမှန်းမသိ။ မာဒင်ကတော့ လိမ်းဆေးအတောင့်ကိုညှစ်လိုက် လိမ်းလိုက်နှင့် အတန်ကြာကြာ ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်မိသောအခါ လီးကြီးက မာကြောတောင်ထလာ၏။ ယခင်ကလည်း လူငယ်ဘဘာဝ ဂွင်းတိုက်နေကြမို့ သိပ်ပြီး တအံ့တဩကြီး မဖြစ်သော်လည်း တစ်မိနစ်ခန့် ကြာသောအခါ လီးတန်ကြီးတစ်ခုလုံး တဆတ်ဆတ်ဖြင့် လိုးချင်စိတ်မှာ ထိန်းမရသိမ်းမရအောင် ဖြစ်လာလေသည်။ ထို့ကြောင့် မာဒင်က မဆိုင်းမတွပင် လီးကြီးကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ကာ သုံးလေးချက် ဂွင်းဆောင့်လိုက်သည်နှင့် သုတ်ရည်များက အားကောင်းစွာ ဖြောင်းခနဲ ဖြောင်းခနဲ ပန်းထွက်ကုန်လေသည်။

ယခင်ဆိုလျှင် သုတ်ထွက်သွားပြီးသည်နှင့် လီးကြီးက မောပမ်းစွာ ဇက်ကျိုးသွားလေ့ရှိသော်လည်း ယခုမူ ပိုမိုတင်းမာကာ မာန်ထလာပြန်၏။ ယခင်ကထက် အဆပေါင်းများစွာ ပြင်းထန်လာသည့် ဝေဒနာကိုတော့ တကယ့်ကို ခံစားရသည်။ မာဒင်စိတ်ထဲ၌ ပူလောင်ပြင်းပြစွာဖြင့် တစ်ခါမှ မချဖူးသေးသော မိန်းမကို ချချင်စိတ်မှာ ဆောက်တည်ရာ မရနိုင်လောက်အောင် ပြင်းထန်လာသည်။

ဒုတိယအကြိမ် မိမိလက်ထဲ၌ ဆုပ်ကိုင်ညှစ်ပြီး ခပ်တင်းတင်း ထိန်းချုပ်ထားသော သူ့လီးကြီးကို ငုံ့ကြည့်မိပြန်သည်။ လီးကြီးခင်မျာ စိတ်ကြွဆေးများ အလိမ်းခံထားရသောကြောင့် တင်းမာခက်ထန်နေရလင့်ကစား အမှန်တကယ် မျိုးစပ်ရမည့် မိန်းမအင်္ဂါစပ်နှင့် မတွေ့ဘဲ ဂွင်းတိုက်ဖြေသိမ့်ခြင်း ခံစားလိုက်ရသည့်အတွက် အောင့်သက်သက်နှင့် ကျေနပ်ဟန်မတူ။ ခေါင်းမာသော ကလေးငယ်တစ်ဦးပမာ ဟန်ရေးပြလျက်သာ ရှိနေပြန်သည်။ လီးထိပ်မှ ယိုစိမ့်စီးကျလာသော သုတ်ရည်လက်ကျန်တို့က ဆုပ်ကိုင်ထားသော လက်ချောင်းများပေါ်သို့ ပူနွေးစွာ စီးကျလာကြသည်။

“ ဟဲ့…အငယ်…နင်…ဘာလုပ်နေသလဲ…”

မရီးဖြစ်သူ မအုံးကြည်အသံက ဟိုးအိမ်နောက်မီးဖိုချောင်မှ လွင့်စင်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ကုတင်စောင်းပေါ် ဖင်ပလွဲထိုင်ကာ လီးကိုတင်းတင်းကြီးဆုပ်ကာ ငုံ့ကြည့်လျက်ရှိသော မာဒင်၏ ခန္ဓာကိုယ်သည် ဆတ်ခနဲ လန့်ပြီး မတ်သွားသည်။ ပုဆိုးကိုလည်း ကမန်းကတန်း ဆွဲဖုံးပြီး ဖရိုဖရဲ ဝတ်လိုက်သည်။

“ ဘာလုပ်မလို့လဲ အစ်မ…”

မာဒင်က အသံကိုထိန်းပြီး ပြောလိုက်သည့်တိုင်အောင် အသံက လှိုင်းထလှုပ်ရှားလျက်နေသည်။ မအုံးကြည်က မီးဖိုရှေ့တွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ မီးပြောင်းဖြင့် မီးကိုကုန်းမှုတ်နေရာမှ သမင်လည်ပြန်ကြည့်ကာ အသံကျယ်ကျယ်ဖြင့် ပြန်အော်လိုက်ပြန်သည်။

“ ဟဲ့… ငါ့ကို အချိုမှုန့်ငါးကျပ်တန် တစ်ထုပ်လောက် ဝယ်ပေးစမ်း။ အငယ်… အဲဒီဗီရိုပေါ်က နို့မှုန့်ဘူးထဲမှာ ပိုက်ဆံတွေ့လား…။ အခန်းဝက ဗီရိုလေ…”

မာဒင် စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြစ်သော မျက်နှာနှင့် သူ့အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လိုက်ပြီး အစ်ကိုတို့လင်မယား အခန်းဝရှိ လူတစ်ရပ်ကျော်ကျော်ခန့်ရှိသော ရှေးခေတ်ဗီရိုဟောင်းကြီးပေါ်မှ နို့မှုန့်ဘူးဆိုသည်ကို ရှာသည်။ လက်ကို ဟိုဖက်သည်ဖက် ရမ်းရှာသည့်တိုင်အောင် မအုံးကြည်ပြောသော နို့မှုန့်ဘူးက မတွေ့ဘဲ ဖြစ်နေသည်။

“ မတွေ့ဘူး…အစ်မရဲ့…”

“ ဗီရိုပေါ်မှာပါဆိုဟယ်… နင်ကလဲ…”

မအုံးကြည်က စိတ်မရှည်တော့ဘဲ မီးဖိုနားက ထလာကာ ထဘီကို ဖြစ်သလိုဝတ်ရင်း အပြင်ထွက်လာသည်။ မာဒင်က ဗီရိုရှေ့၌ ခြေဖျားထောက်ခါ ထောက်ခါ နို့မှုန့်ဘူးကို ရှာနေဆဲ…

“ ဖယ်စမ်း… ဒီပေါ်မှာထားတဲ့ဟာပဲ…”

မအုံးကြည် အမှတ်တမဲ့ မာဒင်ကို လက်ဖြင့်ပုတ်လိုက်သည်။ မာဒင်ပေါင်ကြားမှ ထုထည်ကြီးမားစွာ ငေါထွက်နေသော လီးကြီးက မအုံးကြည်လက်နှင့် ဒိုင်းခနဲ ထိခပ်မိ၏။ မာဒင့်တစ်ကိုယ်လုံး ဖောင်းခနဲ ပေါက်ကွဲသွားသလိုပင်။ မျက်လုံးတွေ ပြာဝေသွားသည်။ မအုံးကြည်က မမျှော်လင့်သော အထိအတွေ့ ကြောင့် မာဒင့်ကို ဇဝေဇဝါလေး တစ်ချက်ကြည့်ပြီး ကြောင်သွားသည်။ ဒီကောင်ကလေး သူတို့လင်မယားနှင့် ငယ်စဉ်ကတည်းက အတူနေလာခဲ့ခြင်းကြောင့် မိမိသားသမီးအရင်းလိုပင် သဘောထားခဲ့သည်။ ယခုကဲ့သို့ ဆန့်ကျင်ဘက် လိင်အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်း ကြီးထွားမှုကို ကိုင်လိုက်မိသောအခါ အသက် (၃၀) ခန့်ရှိသော သွေးသားအဆူဖြိုးဆုံးအရွယ် မအုံးကြည်ခေါင်းထဲ လှစ်ခနဲ ဖြတ်သန်းစီးဝင်သွားသော လှုံ့ဆော်မှုစိတ်အစဉ်ကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး ဖြင်းခနဲ ကြက်သီးထသွားမိလိုက်သည်။

အင်း… မာဒင်တောင် အသက် (၂၀) ရှိပြီပဲ… ဟု တွေးရင်း စိတ်တွေ ကစင့်ကလျား ဖြစ်ချင်သွားသည်။ မာဒင်မျက်နှာကို မသိမသာ အကဲခတ်လိုက်သောအခါ လူပျိုရိုင်းလေးမျက်နှာဝယ် နီရဲနေပြီး အသက်ရှူပြင်းနေ၏။ ထိုတဒင်္ဂလေးအတွင်း၌ မာဒင့်မျက်လုံးအစုံက ဝင်းလက်ကာ မအုံးကြည် ဖင်လုံးတစ်တစ်ကြီးကို ဝါးစားတော့မယောင် စိမ်းစိမ်းကြီး ကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ နောက်တစ်ကြိမ် ရှားပါးသော ကြက်သီးထခြင်းကို မအုံးကြည် ခံစားလိုက်ရပြန်သည်။ မူမမှန်တော့သော မအုံးကြည်၏ အသက်ရှူသံသည်လည်း ပြင်းပြလာသည်။

“ နင့်လက်က အနောက်အထိ မှီလား… အငယ်…”

“ ခြေ… ခြေဖျားထောက်ရင် မှီပါတယ် အစ်မ…”

မာဒင်က ဗီရိုအပေါ်မျက်နှာပြင်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ရမ်းကာ အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ ပြောလိုက်၏။ မအုံးကြည် မျက်လုံးက မာဒင်ပေါင်ကြားမှ ပုဆိုးကို ထိုးထွင်းကာ ငူလျက်ငေါထွက်နေသော မာဒင့်ဒုတ်ကြီးကို မသိမသာ ကြည့်လိုက်မိပြန်သည်။ ဒီကောင်လေး ဒုတ်ကြီးက… သူ့အစ်ကို စိန်သောင်းထက်ပင် ကြီးမားထွားကြိုင်းပုံရသည်ဟု တွေးမိသည်။

မာဒင်ကလည်း လက်နှစ်ဖက်ကို အပေါ်တွင် စုံမြှောက်ကာ အလုပ်များနေသည့်အတွက် လိင်တန်ကြီးမှာ အရင်းမှကိုင်၍ ခါရမ်းနေသော ဝါးရင်းတုတ်ကြီးအလား လှုပ်ရမ်းနေ၏။ ယောက်ျားသားများထက် အဆတစ်ထောင် အကြောပေါင်းစုံဆောင်သည်ဆိုသော မိန်းမသား မအုံးကြည်သည် မာဒင့်အပေါ်၌ စိတ်ကစားလျက် မိန်းမဉာဏ်သုံးကာ ပရိယာယ်ဆင်လေတော့သည်။

“ ဟဲ့…မာဒင်…”

“ ဗျာ…”

ခပ်ဆောင့်ဆောင့် အခေါ်ကြောင့် မာဒင်ခင်မျာ ပင်ကိုယ်က လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်နေရာ လန့်ပြီးထူးရင်း မအုံးကြည်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်လိုက်မိလေသည်။

“ ငါ့ကို..မ ပေး…ရှေ့တိုးလေ…ကဲ..လုပ် မ…”

“ အစ်မကို ချီပေးရမှာလား အစ်မ…”

မခိုင်းစဖူး အခိုင်းထူးသောကြောင့် မာဒင့်ခင်မျာ ရုတ်တရက် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေသေးသည်။

“ အေး….မသာလေးကလည်း ချီစမ်းပါဆို…”

“ ဟုတ်…ဟုတ်ကဲ့ အစ်မ…”

မာဒင်က မအုံးကြည် တင်ပါးအောက်မှ လက်နှစ်ဖက်ကို သိုင်းယှက်ပြီး ပွေ့ယူလိုက်သည်။ မအုံးကြည်ဆီးစပ်နှင့် မာဒင့်မျက်နှာ ဖိကပ်သွားလေ၏။ မအုံးကြည် စိတ်ထဲ၌ ချမ်းမြေ့ပီတိလေးဖြစ်ခါ မာဒင့်ခေါင်းကို အတင်းဆွဲယူကပ်ဖိရင်း ဗီရိုပေါ်သို့ ရှာဟန်ပြုလိုက်သည်။ စင်စစ်မူကား ဗီရိုပေါ်တွင် လျက်ဆားပုလင်းအဟောင်း၊ ဓာတ်ခဲအဟောင်းများသာတွေ့ပြီး နို့မှုန့်ဘူးကို မတွေ့ချေ။ သို့သော် မအုံးကြည်က မတွေ့ဘူးဟူ၍ ချက်ချင်းမပြောဘဲ ဟိုဒီရှာဟန်ပြုရင်း မာဒင်မျက်နှာနှင့် သူမ၏ ဖောင်းကားနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို အားပါးတရ ပွတ်နေ၏။

“ မ…မနိုင်တော့ဘူး အစ်မရဲ့…”

“ နေဦးဟဲ့…မချနဲ့ဦး..ဒါလေးတောင်မှ…”

မာဒင်ခင်မျာ တစ်ခါမျှ မရီးဖြစ်သူကို ထိကိုင်ဖူးခြင်း မရှိသည့်အပြင် လိမ်းဆေးတန်ခိုးကြောင့် ထကြွနေသောစိတ်များဖြင့် ယခုကဲ့သို့ တင်းတင်းကြီး ပွေ့ဖက်ထားရသည့် ခံစားမှုမှာ အသက်ရှူမေ့လောက်အောင် ပြင်းထန်လှသည်။ မအုံးကြည် တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ဆုပ်ကိုင်မိထားသလို မအုံးကြည်က မကြာခဏ ဟိုဒီယိမ်းနွဲ့သလိုဖြင့် ပေါင်ကြားကို မာဒင်မျက်နှာနှင့် ပွတ်သပ်သောအခါ မာဒင်မှာ အစိမ်းလိုက် ကိုက်စားချင်စိတ်ပင် ပေါက်လာလေတော့သည်။

“ နင် ငါ့ကို တအားမချနဲ့နော် မာဒင်…”

“ ဗျာ…”

“ ဖြေးဖြေးချ..ချလေ… ကြည့်ပါလား…။ ချလည်း မချတတ်ဘူး… ဘယ်လိုကောင်လေးလဲ မသိဘူး…”

အစ်မ မအုံးကြည်အသံသည် တစ်မျိုးကြီးဖြစ်နေသလားဟု မာဒင်ထင်သည်။ မိမိစိတ်ကိုက ဖောက်ပြန်နေလို့ထင်ပါရဲ့ဟုလည်း တွေးမိပြန်သည်။

“ ဟဲ့…လုပ်လေ…ချတော့…”

“ အောက်ကို ချရမှာလား…”

“ အေးပေါ့ဟဲ့…နင်က ဘယ်လိုချချင်သေးလို့တုန်း…”

မအုံးကြည်လေသံက ဘယ်လိုချချင်သေးလို့တုန်း.. ဟူသော နေရာတွင် တီးတိုးလေး ဖြစ်သွားသော်လည်း မာဒင် သဲသဲကွဲကွဲကြီး ကြားလိုက်လေသည်။ မာဒင်စိတ်ထဲ၌ ကသောင်းကနင်းဖြစ်လျက်ရှိသည်။ ဖြေးဖြေးချင်း လျှောချပေးလိုက်သော မအုံးကြည်၏ လုံးတစ်ပြူအစ်နေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးက မာဒင်မျက်နှာနှင့် အိခနဲ ပွတ်သပ်ပြီးမှ မာဒင်ရင်ဘတ်တွင် ခပ်ပြားပြားဖြစ်သည်အထိ ဖိကပ်သွားကြသည်။

မာဒင်က ဖက်ထားဆဲဖြစ်ခါ မအုံးကြည်ကလည်း နို့နှစ်လုံးကို မာဒင်ရင်ဘတ်နှင့် လှိမ့်ကာ ပွတ်ချေလိုက်ရင်း မာဒင့်ကျောပြင်ကို မသိမသာလေး ပြန်ဖက်ခါ ရစ်သိုင်းလျက် စက္ကန့်အနည်းငယ်မျှ ခန္ဓာကိုယ်ချင်း ဖိကပ်ပူး၍ ပွတ်သပ်နေမိကြသည်။ ထိုအခါ တောင်နေသော မာဒင့်လီးကြီးက မအုံးကြည် ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ရဲရဲတင်းတင်းကြီး တိုးဝင်သွားကာ စောက်ဖုတ်ဟုထင်ရသော မာတင်းတင်း မို့မောက်မောက်နေရာကို ခပ်ဖိဖိကြီး ထိုးထောက်လိုက်မိတော့သည်။

မာဒင့်ခေါင်းတစ်ခုလုံး ပူလောင်နေသည်။ အသိဉာဏ်များက ကာမရာဂစိတ်များ လောင်မြိုက်မှုကြောင့် လွင့်ပါးကုန်၏။ ဤမျှအထိ တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦး အပေးအယူ သိရှိလာမှုအတွက် မအုံးကြည်က မာဒင့်ပခုံးပေါ် မျက်နှာလေးဝှက်လိုက်ရင်း။

“ အဟင့်…ဟင့်…သူ့ဟာကြီးကလဲ…”

ဟု တိုးတိုးလေးဆို၏။ ပါးစပ်က ချွဲတဲတဲပြောနေစဉ် မအုံးကြည်၏ ပေါင်တန်တုတ်တုတ်ကြီးနှစ်ချောင်းက ဘေးသို့ ကားပေးလိုက်လေသည်။ မာဒင်တစ်ကိုယ်လုံး ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ် တုန်လာကာ ကားပေးထားသော ပေါင်ကြားအတွင်းသို့ မာတင်းတုတ်ခိုင်ရှည်လျားသော လီးတန်ကြီးကို ဇတ်ခနဲ ဇတ်ခနဲ ထိုးဆောင့်လိုက်၏။ ပုဆိုးနှင့်ထဘီ နှစ်ထပ်ခံနေသည့်ကြားမှ တင်းခနဲ တင်းခနဲ ထိုးမိသွားသည်။

“ အင်း…အင်း…”

မအုံးကြည်က မချိတင်ကဲလေး ညည်းတွားရင်း မာဒင်၏တင်ပါးကို စွန်လက်သဲကုတ်သလို စုံကိုင်ပြီး ကုတ်လိုက်၏။ မာဒင့် တစ်ကိုယ်လုံးက ဝုန်းခနဲ ပေါက်ကွဲသွားဘိသည့်အလား သွက်သွက်ခါသွားကာ မအုံးကြည်ခါးသေးသေးလေးကို တင်းနေအောင်ဖက်ပြီး အားရပါးရကြီး ဆောင့်ချလိုက်ပြန်၏။ မအုံးကြည် တင်ပါးကြီးအစုံက ခါသွားသည်။

“ အိပ်ခန်းထဲသွားကြရအောင်ကွယ်…”

မအုံးကြည်က မောလျလျ အသံလေးနှင့်ဆို၏။ မာဒင်က မအုံးကြည်ကို ဖက်ထားလျက်မှ အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ တစ်ပတ်လှည့်ပြီး ဝင်လိုက်ကြသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး၏ အသက်ရှူသံတို့က ပူလောင်ပြင်းပြစွာ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ရိုက်ခတ်မိနေကြပြီး အသားဖြူသော မအုံးကြည်၏ မျက်နှာလေးမှာ အံ့ဩဖွယ်ကောင်းလောက်အောင် နုပျိုစိုလန်းပြီး ရှက်သွေးတို့ဖြင့် ရဲရဲနီလျက်ရှိသည်။ တစ်သက်လုံး မိမိမောင်အရင်းလိုပင် သဘောထား ဆုံးမသွန်သင်လာခဲ့သော မာဒင်ဆိုသည့် ကောင်လေး၏ အားရပါးရဖက်ပွတ်ခါ တင်ပါးကြီးကို တဆဆ ဆုပ်နယ်နေခြင်း အရသာမှာ မအုံးကြည်အတွက် တစ်ကြိမ်ဖူးမှ မခံစားရသော ကာမရာဂလှုံဆော်မှု အသစ်အဆန်း အတွေ့အကြုံတစ်ရပ်လိုပင် ဖြစ်နေပေရာ အပျိုရိုင်းလေးအလား ရွှေရင်အစုံမှာ သိမ့်သိမ့်တုန်နေမိရှာသည်။ မာဒင်ကလည်း ရဲတင်းသွက်လက်လာပြီး မအုံးကြည်မျက်နှာကို စေ့စေ့မကြည့်ရဲသည့်တိုင် ကိုယ်တွယ်ပွတ်သပ်ခြင်းကိုမူ စိတ်ရှိလက်ရှိကြီး လုပ်ရဲလာလေသည်။

မအုံးကြည်က သူမခါးကို တင်းနေအောင် ဖက်ထားသော မာဒင့်လက်ကို အသာအယာဖြုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်သို့ ခပ်စောင်းစောင်းလေး လှဲချလိုက်သည်။ မာဒင့်မျက်နှာကိုလည်း မဝံ့မရဲ တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်ကာ အကဲခတ်လိုက်သည်။ အတွေ့အကြုံမရှိသော လူပျိုရိုင်းလေး မာဒင်မှာမူ တရှူးရှူးတရှဲရှဲနှင့် မအုံးကြည် ခန္ဓာကိုယ်ကြီးတစ်ခုလုံးကို တကျွတ်ကျွတ် ဝါးစားတော့မယောင် အရောင်တဖျတ်ဖျတ် တောက်ပနေသော မျက်လုံးများဖြင့် စူးစူးကြီးကြည့်နေရင်း မအုံးကြည်ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ တက်ခွရန် တာစူနေသည်။

“ ဟဲ့…ဘယ်လိုလုပ်ဦးမှာလဲ…ဒီဘက်လာလေ…”

မအုံးကြည်က သူမခါးလည်မှ တက်ခွရန် ခြေထောက်ကြီးတစ်ဖက် မြောက်ကြွမြောက်ကြွ လုပ်နေသော မာဒင့်ကို ဆတ်ခနဲ ဆောင့်ဆွဲပြီး ကုတင်အလည်သို့ ဆွဲတင်လိုက်ရာ မာဒင်ခင်မျာ မအုံးကြည်ခါးပေါ်၌ ကန့်လန့်ကြီး မှောက်လျက် လဲကျသွားလေသည်။

“ ခိုးချင်တာလည်း ပြာလို့… လက်ကလည်း ချာလို့… ဟွန်း…”

မအုံးကြည်က သွားလေးများစေ့ထားရင်းက အားမလိုအားမရ တီးတိုးကြိမ်းဝါးလိုက်သည်။ မအုံးကြည်ကျောနောက်သို့ ရောက်သွားသော မာဒင်ကမူ မအုံးကြည်ကျောပြင်ကို ရင်ဘတ်ကြီးနှင့်အပ်ခါ တွင်တွင်ကြီးသာ ဖက်ထားရင်း တဟင်းဟင်း အဖျားတက်သလို ညည်းညူနေရင်း မာတင်းသန်စွမ်းလှသော လိမ်းဆေးလူးထားသော သူ့လီးထိပ်ကြီးဖြင့် မအုံးကြည်ဖင်ကြားသို့ ဂမူးရှူးထိုး ဆောင့်ဆောင့်သွင်းနေပြန်ချေသည်။

“ အိုး…ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ…ကျွတ်…”

မအုံးကြည်က သူမဖင်ကြားသို့ မာကြောစွာ ထောက်ထားပြီး တဆတ်ဆတ် ညှောင့်နေခြင်းကို စိတ်မရှည်တော့ဘဲ ခပ်ဆတ်ဆတ်အော်းရင်း သူမခန္ဓာကိုယ်ကို မာဒင့်ဖက်သို့ ဖျတ်ခနဲ တစ်ပတ်လှည့်လိုက်သည်။ မအုံးကြည်မှ မွှေးပျံ့သော သနပ်ခါးရနံ့က မာဒင်စိတ်ကို ပိုမိုတက်ကြွစေပြီး သူ့ဖက်သို့လှည့်လာသော မအုံးကြည်၏ ပါးမို့အစုံကို တရှူးရှူး နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။

“ ကြည့်…အရမ်းဆိုးတာပဲ…”

မအုံးကြည်က ခပ်နွဲ့နွဲ့လေး မျက်စောင်းထိုးရင်း မာဒင့်ခန္ဓာကိုယ်နှင့် သူမခန္ဓာကိုယ်ကို ရင်ချင်းအပ်ကာ ပူးကပ်ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ အိစက်သော မအုံးကြည်၏ နို့ထွားထွားမို့မို့ကြီးနှစ်လုံးက မာဒင့်ရင်ကြီးကို အိစက်နွေးထွေးသော ခံစားမှုပေးလိုက်သည်။ မာဒင့်လက်အစုံက အလိုလိုပင် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီးဖြစ်ကာ တရွရွ ဆုပ်ညှစ်နယ်ဖတ်နေမိ၏။ တစောင်းလှဲထားသော မအုံးကြည်၏ အပေါ်ခြမ်း ပေါင်တန်ကြီးက ထောင်သွားသည်။ ခပ်စောင်းစောင်းလှဲထားသော အောက်ဖက်ပေါင်တန်ကမူ မာဒင့်ပေါင်ကြားသို့ မသိမသာလေး တိုးဝင်လိုက်သည်။ မာဒင်ကလည်း ကြွတက်လာသော မအုံးကြည်အပေါ်ပေါင်နှင့် အောက်ပေါင်ခွကြားသို့ သူ့ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး ပုဆိုးကို ဆွဲလှန်လိုက်သည်။

အဝတ်မဲ့သွားသော ပေါင်သားချင်း အထိအတွေ့က နှစ်ဦးစလုံး၏ ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းမှ ရာဂကာမသွေးများကို ပွက်ပွက်ဆူလောင်ကာ ထကြွလာစေလေသည်။ ပင့်လှန်ထားသော မာဒင့်ပေါင်ကြားမှ လီးကြီးက မအုံးကြည်ပေါင်ရင်းကို နွေးနွေးကြီး စိုစွတ်စွာ တွေ့ထိမိကြ၏။ မအုံးကြည်လက်တစ်ဖက်က သူမထဘီကို ဆွဲတင်ပေးလိုက်ရာ မဲမှောင်နေသော စောက်မွှေးထူထူကြီးမှ အက်ကြောင်းထင်းထင်းကြီးထကာ ဖင်နှင့်တစ်ဆက်တည်းမျှ ရှည်လျားသော စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဘွားခနဲ ပေါ်လာလေသည်။

မာဒင်က တစောင်းအိပ်လျက် မျက်နှာချင်းဆိုင် လိုးရမည်ကို မလိုလားဟန်ဖြင့် ဇတ်ခနဲထကာ မအုံးကြည်၏ ထောင်ထားသော ပေါင်တန်ကြီးကို ပခုံးပေါ်ဆွဲမပြီး လက်ခွထက်သဏ္ဍာန် လီးကို တိုးကပ်လိုက်သည်။ စောက်ပတ်အနံ့ရလိုက်ပြီးဖြစ်သော မာဒင်၏လီးကြီးမှာ တဆတ်ဆတ်နှင့် မာန်ဖီကာ သွားရည်များ တမြားမြားကျလာ၏။ ဆီးစပ်ကျော်ရုံလေး ပင့်လှန်ထားသော မအုံးကြည်ထဘီစကို စောက်မွှေးတောကြီးကျော်ကာ ဗိုက်သားဖွေးဖွေးဥဥလေး ပေါ်သည်အထိ မာဒင်က ဆွဲလှန်လိုက်သည်။

“ အိုး…ဘာလို့…အကုန်လှန်ပစ်နေတာလဲ…”

မောလျတုန်ခါသောအသံဖြင့် မအုံးကြည်က မာဒင့်ကို မျက်စောင်းလေးထိုးကာ ပြောလိုက်သည်။ မာဒင်က ယခုအချိန်အထိ စကားတစ်လုံးမျှ ပြန်မပြောသေးဘဲ မအုံးကြည် မျက်နှာကိုလည်း စေ့စေ့မကြည့်။ ကြီးမားသော တစ်ထွာကျော်ကျော် ခပ်အာအာ ဖြစ်နေသည့် မအုံးကြည် စောက်ပတ်ကြီးကိုသာ အားရပါးရကြီး စိုက်ကြည့်ရင်း တံတွေးကို ‘ဂလု’ ခနဲမြိုချနေသည်။ မအုံးကြည်က ပက်လက်မကျတကျ အနေအထားမှ သူမစောက်ပတ်ကို လက်တစ်ဖက်နှင့် မမှီမကမ်းလေး လှမ်းဖုံးရင်း ရဲရဲနီသော မျက်နှာလေးဖြင့်။

“ ဘာဖြစ်လို့ တအားကြည့်နေမှန်း မသိဘူး…”

“ မမြင်မှ မမြင်ဖူးတာ…”

ပထမဆုံးအကြိမ် မာဒင်ထံမှ ခြောက်ကပ်ကပ် အက်ရှသော အသံတုန်တုန်ကို စတင်ကြားရသည်။

“ ဟေ့အေး…မကြည့်နဲ့ကွယ်…မမရှက်တယ်…”

တကယ်လည်း မအုံးကြည် ရှက်နေမိသည်။ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးမို့ စောက်ပတ်ကြီးက ထင်ထင်ရှားရှားဖြင့် အဆီရွှဲနေသလိုကြီး ဝင်းလက်နေသည်။ မအုံးကြည်သည် အလွန်အကျွံ အသားဖြူသော မိန်းမတစ်ယောက် မဟုတ်သော်လည်း ထဘီကို လှန်လိုက်သောအခါ စောက်ပတ်ကြီးမှာ ဖွေးဥနုဖတ်နေသည်ကို မာဒင် သတိထားမိသည်။ မအုံးကြည်၏ အတွင်းသား နုနုစိုစိုလေးများထက်စာလျှင်ပင် မာဒင် လီးတန်ကြီးက မီးသွေးရောင် ပေါက်နေသေးသည်။ မာဒင် မိန်းမ မလိုးဖူးသေးကြောင်း မအုံးကြည် ကောင်းကောင်းသိသည်။ စောက်ပတ်ကို မထိမကိုင်ရဲသလို ခွထိုင်ထားပြီး ငုံ့ကြည့်နေသော မာဒင့်ဟန်ပန်ကြီးက အသည်းယားစရာကောင်း၏။ မအုံးကြည် လက်နှင့်ဖုံးထားသလို လှမ်းဖိထားသောကြောင့် စောက်ပတ်မှာ ခပ်ရွံ့ရွံ့လေးဖြစ်နေပြီး မအုံးကြည်က လက်နှင့်ဖုံးသလိုလိုဖြင့် စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကို ဆွဲဖြဲပေးထားခြင်းလည်း ဖြစ်နေသည်။

မာဒင် သူ့လီးတန်ကြီးကို ဂုတ်မှနှိမ်ပြီး မအုံးကြည်၏ ပြဲအာအာ ရဲရဲနီသော စောက်ပတ်အဝသို့ တေ့သွင်းကာ သူ့ဖင်ကြီးကို ရှေ့သို့အနည်းငယ် တိုးကပ်လိုက်သည်။

“ ပြွတ်…ဗလွတ်…”

“ အင့်…အင်း…ကျွတ်ကျွတ်…”

မအုံးကြည်က စောက်ပတ်ကို ဖြဲပေးထားသော လက်ကို ရုတ်တရက် ဖယ်လိုက်ပြီး သူမဆံပင်များကို တင်းနေအောင် ဆွဲစုကိုင်ရင်း မျက်နှာလေးကို ရှုံ့မဲ့ကာ ကော့လန်သွားသည်။ မှိုငုံကြီးအလား ထိပ်ပိုင်းအလုံးအငုံကြီးက မအုံးကြည်စောက်ခေါင်းဝသို့ “ပြွတ်”ခနဲ ကျွံအဝင် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများက အတွင်းပိုင်းသို့ ပြိုင်တူလိပ်ဝင်ပြီး “တင်း”ခနဲ စီးစီးပိုင်ပိုင်ကြီး အလိုးခံလိုက်ရခြင်းကြောင့် မအုံးကြည်မှာ ကော့ခနဲ ဆတ်ဆတ်ခါသွားရသည်။

“ ဗြစ်…ပြစ်…ပြစ်…ဗြစ်…စွတ်…”

“ ဟ…အအား…ကျွတ်ကျွတ်…ကျွတ်ကျွတ်…”

ဖြေးဖြေး… ဖြေးဖြေးနှင့် လီးတန်ကြီးအဝင်ကို ငုံ့ကြည့်ရင်း ဖြေးညင်းစွာ သွင်းနေရာမှ မာဒင်က မအုံးကြည်နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲပြီး အားနှင့်ဆောင့်ချလိုက်၏။ စောက်မွှေးမဲမဲနှင့် လမွှေးနီနီကျင်ကျင်တို့ ရောထွေးသွားစဉ် လီးတန်ကြီး တဝက်နီးပါး စိုက်ဆင်းသွားလေသည်။

“ ပြွတ်…စွတ်…”

“ အောင့်မလေး…ဟင့်အင်း…အင်း…”

မာဒင့် လီးလုံးပတ်ကြီးက မအုံးကြည်ရဲ့ စောက်ပတ်အဝထက်ကြီးကာ ဝိုင်းစက်သော မအုံးကြည်စောက်ပတ်အဝလေးက မာဒင်လီးတန်ကြီး ပတ်ပတ်လည်ကို ဆွဲညှပ်ထားသလို တင်းတင်းကြီး ကြပ်တောင့်နေလေပြီ။

“ ပြွတ်…ဘွပ်…စွပ်…ပြွတ်…စွပ်…”

“ အောင့်မလေး အမေ့…အောင့်မလေး…လေး…”

နှစ်ချက် ဆင့်ကာ ဆင့်ကာ ဆောင့်သိပ်လိုက်သော မာဒင်လီးကြီးက မအုံးကြည် သားအိမ်ခေါင်း လုံးလုံးလေးကို ဒုတ်ခနဲ ဒုတ်ခနဲ နှစ်ချက်ဆက်တိုက် ဆောင့်မိလေသည်။ မအုံးကြည်လက်နှစ်ဖက်က ဘာကိုကိုင်ရမှန်းမသိအောင် ပျာယာခတ်သွားပြီးမှ မာဒင့်ပေါင်ကိုလှမ်းပြီး လက်သည်းများနှင့် ကုတ်ဆွဲထားလိုက်မိသည်။ ပေါင်သားတင်းတင်းကို မအုံးကြည်၏ လက်သည်းစူးစူးလေးများ ဆစ်ခနဲ နစ်ဝင်သွားသည်နှင့် မာဒင့်လီးတန်ကြီးမှာ အံ့ဩစရာကောင်းအောင် ထောင်းခနဲ မာကျစ်သွားသည်။ ဘာကြောင့် ထိုသို့ဖြစ်ရသည်ကို မာဒင် မသိ။

စောက်ပတ်အတွင်း၌ လီးတန်ကြီး ကျောက်သားကျောက်စိုင်ပမာ မာကြောသွားခြင်းကို မအုံးကြည်အရသာရှိစွာ ခံစားသိရှိနေပါသည်။ ယောက်ျားများက ဤသို့ပင် မိန်းမအင်္ဂါစပ်အတွင်း လိင်တန်ကြီးဝင်နေစဉ်၌ ပေါင်၊ ကျောပြင်၊ လက်မောင်း တစ်နေရာရာကို ကုတ်ခြစ်ပေးပါက ဤနှယ်ဖြစ်တတ်သည်ကို မအုံးကြည်သိ၏။ စီးစီးပိုင်ပိုင်ကြီး ထိုးသွင်းထားသော လီးတန်ကြီးက အနည်းငယ်လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း မအုံးကြည်စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံး ထူးကဲသော အရသာကို ခံစားနေရသည်။

“ ဗြွတ်…ဘွတ်…အင့်…အင်း…”

“ ဗြစ်…ပြွတ်…ပလွတ်…အင့်…အင်း…”

“ ပြွတ်…ဘွတ်…ဗြစ်…ပြွတ်…အင့်…အင်း…”

လေးလေးမှန်မှန်ကြီး ဆောင့်နေသော မာဒင့်လီးကြီး အဝင်အထွက်တိုင်း မအုံးကြည် မျက်လုံးအစုံမှေးစင်းကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်လုနီးပါး ကိုက်ရင်း တအင်းအင်း ညည်းနေ၏။

မာဒင်က လီးနှင့်စောက်ပတ်ကြားမှ စိမ့်ထွက်လာသော အမြှုပ်ဖြူဖြူလေးများကို ငုံ့ကြည့်ရင်း မအုံးကြည်၏ အဝတ်မဲ့သော ဖင်ကြားသို့ လက်တစ်ချောင်းဖြင့် အသာအယာ ပွတ်သပ်လိုက် စအိုဝလေးကို လှည့်မွှေလိုက်ဖြင့် ဆော့ကစားပေးလိုက်ရာ မအုံးကြည် ထွန့်ထွန့်လူးသွား၏။ စောက်ပတ်ကို အလိုးခံနေစဉ် ထိုသို့ စအိုဝကို ကလိပေးခြင်းခံရပါက မိန်းမများ ထွန့်ထွန့်လူးတတ်သည်ဆိုသော သာဦးစကားကို မာဒင် စမ်းသပ်ကြည့်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ တကယ်ပဲ မအုံးကြည် တွန့်လိမ်သွား၏။

“ ပြွတ်ဘွပ်…ဗြစ်ပလွတ်…ပြွတ်ဗြစ်…”

“ အင့်…အင့်…အင့်…”

ထိုစကားကို မအုံးကြည်က မာဒင့်မျက်နှာမကြည့်ဘဲ ပြေကျနေသော ဆံပင်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပြန်ထုံးရင်း ပြောနေခြင်းဖြစ်သည်။ မာဒင် ကျေနပ်သလိုခံစားရသည်။ စောက်ပတ်ထဲ စိမ်ထားဆဲဖြစ်သော သူ့လီးကို တစ်ချက်နှစ်ချက် ဆွဲနုတ်လိုက် ဆောင့်လိုက် ဆော့ကစားလိုက်သည်။

“ ဟဲ့…နင့်လီးက မပျော့သေးဘူးလား ဟယ်…”

“ ဟင့်အင်း…မာတုန်းပဲ မမ…”

“ ကဲပါ…ခဏချွတ်ပါဦး…ဆီးသွားပါရစေဦး…”

မအုံးကြည်က မာဒင့်ရင်အုပ်ကျယ်ကျယ်ကြီးကို အသာအယာ တွန်းလိုက်မှ မာဒင်က လီးတန်ကြီးကို ဖြေးညင်းစွာ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ “ဗလွတ်”ခနဲ ထွက်လာသော လီးတန်ကြီးထိပ် ဒစ်တဝိုက်၌ မအုံးကြည်၏ စောက်ပတ်အရည်များ တွဲခိုလျက် ပါလာလေသည်။

“ ရှည်လိုက်တာကြီးကလဲ…မပြောပါနဲ့တော့…”

မအုံးကြည်က မာဒင်လီးကြီးကို လက်ဖျားလေးဖြင့် မဝံ့မရဲလေး ပုတ်ခပ်ရင်း တိုးတိုးလေးပြောကာ ကုတင်ပေါ်မှ ခြေနှစ်ချောင်းချရင်း ထဘီကို ပြင်ဝတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အခန်းအပြင်သို့ ထွက်သွားလေသည်။ မာဒင်က ပေကျံနေသော သူ့လီးကြီးမှ အရည်များကို အဝတ်ဟောင်းတစ်ခုဖြင့် စင်ကြယ်စွာ သုတ်လိုက်သည်။ ထိုအခိုက် မအုံးကြည် ဆပ်ပြာခွက်နှင့် ရေတစ်ဖလားကိုင်ကာ အခန်းထဲပြန်ဝင်လာသည်။

“ ရော့…စင်အောင် ဆပ်ပြာနဲ့တိုက်…”

“ ဟင်…မမက တော်ပြီလား…”

“ စကားသိပ်များတာပဲကွယ်…လာ…ဒီဖက်လှည့် ပုဆိုးလှန်…”

မအုံးကြည်က မာဒင်ကို ကုတင်ပေါ်ထိုင်ခိုင်းပြီး ခြေတွဲလောင်းချကာ ပုဆိုးကိုလှန်စေပြီး ဆင်နှာမောင်းကဲ့သို့ တွဲလောင်းကြီး တင်းနေဆဲဖြစ်သော လီးတန်ကြီးကို ရေဆေးပြီး ဆပ်ပြာမွှေးနှင့် အသေအချာတိုက်ပေးသည်။ ဒူးထောက်ကာ တယုတယ လီးကို ရေဆေးပေးနေသည့် မအုံးကြည် ပါးအုံ့လေးကို မာဒင်ကုန်းနမ်းရင်း…

“ မမကို…ချစ်လိုက်တာဗျာ…”

ဟု ကတုန်ကရီကြီး ပြော၏။ မအုံးကြည်က လမွှေးများကြားသို့ ဆပ်ပြာမြှုပ်များနှင့် ဖွဖွလေးပွတ်ရင်း နှုတ်ခမ်းလေးကို မသိမသာ မဲ့ပစ်လိုက်သည်။

“ ရိုးနေပြီ…မာဒင်…။ မင်းတို့ယောက်ျားလေးတွေက လိုးရတုန်း ဒီစကားပြောကြတာပါ… ဟင်း… ဟင်း…”

“ ကျနော်…တကယ်ချစ်တာဗျ…”

မအုံးကြည် လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ပြောလိုက်သော မာဒင့်စကားကြောင့် နှလုံးအိမ်သို့ စိမ့်ခနဲ အေးမြစွာ ခံစားလိုက်ရပါသည်။ အချစ်ဆိုသည်ကို ချိုသည်၊ ခါးသည် မသိတတ်သေးခင် (၁၆) နှစ်သမီးအရွယ်ကပင် အသက် (၁၀) နှစ်ခန့်ကြီးသော ကိုစိန်သောင်းနှင့် အိမ်ထောင်ကျခဲ့ရသည်။ မိမဲ့ဘမဲ့ဘဝ၌ အဒေါ်ဖြစ်သူတို့က ရိုးအေးသော ကိုစိန်သောင်းနှင့် နေရာချပေးခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ယနေ့ထက်တိုင် ကိုစိန်သောင်းကလည်း မအုံးကြည်ကို “ချစ်လိုက်တာကွယ်” ဟု တယုတယလေး မပြောခဲ့။ ယခုကဲ့သို့ မိမိကို “သိပ်ချစ်တာပဲ” ဟု နှစ်နှစ်ကာကာကြီး ပြောခံလိုက်ရသောအခါ ချမ်းမြေ့ခြင်း ပီတိသောမနဿကို မအုံးကြည် မြိုးမြိုးမြက်မြက်လေး ခံစားလိုက်ရသည်။ ထို့ကြောင့် ဆပ်ပြာမွှေးအမြှုပ်များ ဖွေးနေအောင် လိမ်းကျံထားသော မာဒင်၏ ဧရာမလီးတန်ကြီးကို သွယ်လျသော လက်ချောင်းလေးများဖြင့် တယုတယ ကိုင်တွယ်ရင်း…

“ မမလည်း… မောင်လေးကို သိပ်ချစ်သွားပါပြီကွယ်…”

ဟု မပွင့်တပွင့် မဝံ့မရဲလေး ပြောလိုက်မိရှာလေသည်။

“ မမ…ကျနော့်ကို တကယ်ချစ်တာလား ဟင်…”

“ တကယ်ပါဆိုကွယ်…”

မအုံးကြည်နှင့် နှစ်ပေါင်းများစွာ နေလာခဲ့သော မာဒင်သည် မအုံးကြည်၏ အနူးညံ့ဆုံးသော မျက်နှာအနေအထားကို ယခုတစ်ကြိမ် ပထမဆုံး တွေ့လိုက်ရခြင်း ဖြစ်မည်ထင်၏။ မအုံးကြည်မျက်နှာက ရှက်သွေးရဲရဲလေးများဖြင့် ရှိရင်းစွဲထက် (၁၀) နှစ်ခန့် ပျိုမျစ်နုနယ်နေသည်။ မာဒင်က လက်နှစ်ဖက်ကို အနောက်သို့ ထောက်ထားပြီး လီးကြီးကို မတ်သထက်မတ်အောင် ကော့ပေးရင်း…

“ မမ… ကျနော့်ကို တကယ်ချစ်တယ်ဆိုရင်… စုပ်ပေးပါလား…”

မအုံးကြည်မျက်နှာလေး ကွက်ခနဲပျက်သွားရှာ၏။ မာဒင်သည် သူ့ကို အပေါစား သဘောထားလေပြီလားဟုလည်း စိတ်ထဲ၌ ညှိုးငယ်သွားမိသည်။ သို့သော် မာဒင့်မျက်နှာကို မော့ကြည့်လိုက်သောအခါ မာဒင့်မျက်လုံးများက အချစ်အရောင်တွေ တဖိတ်ဖိတ် တောက်ပခြင်းမှအပ အခြားအထင်သေးသည့် အရိပ်အယောင်မျိုး လုံးဝမတွေ့မမြင်ရပါချေ။

“ တစ်ခါမှ…မစုပ်ဖူးဘူးဟဲ့…ကောင်စုတ်လေးရဲ့…”

“ ကျနော်လည်း တစ်ခါမှ မယက်ဖူးပါဘူး…။ ကျနော့်ကို မမ စုပ်ပေးပြီးရင်… မမ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကျနော် ယက်ပေးမယ်လေနော် မမ…”

“ ဟယ်…မလုပ်ပါနဲ့ ငရဲတွေကြီးကုန်ပါ့မယ်…”

မအုံးကြည်က မာဒင်၏ “မိမိစောက်ပတ်ကြီးကို ယက်ပေးမယ်” ဆိုသော စကားကြားရုံနှင့်ပင် ကြက်သီးဖြန်းဖြန်းထသွားအောင်ပင် ကျောထဲစိမ့်သွားမိသည်။

“ လုပ်ပါဆို မမကလဲ…”

ပြောပြောဆိုဆို မာဒင်က ရှစ်လက်မခန့် ရှည်လျားသော သူ့လီးတန်ကြီးကို မအုံးကြည်ပါးစပ်ဝသို့ ကော့ပြီး တေ့ပေးလိုက်လေသည်။ မအုံးကြည်က အနောက်သို့ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားပြီးမှ သူမပါးစပ်အနားသို့ တိုးကပ်လာသော မာဒင်၏ လီးထိပ်ကြီးကို စူးစူးရဲရဲလေးကြည့်ကာ ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးလိုက်သည်။

“ နေဦး…ခဏ…”

ဟုပြောလျက် ရေဖလားထဲမှ ရေများဖြင့် လီးတန်ကြီးထိပ်မှ ရေများလောင်းချလိုက်လေ၏။ ဆပ်ပြာမြှုပ်များသန့်စင်သွားသော လီးတန်ကြီးမှာ ကြည်စင်လျက် သန့်ရှင်းဝင်းလက်သွားလေသည်။

“ တစ်ခါထဲ… သိပ်အနိုင်ကျင့်တဲ့ကောင်လေး…”

လက်မှရေများကို ခါထုတ်ရင်း မာဒင့်ကို မျက်စောင်းလေးထိုးကာ ပြောပြီးမှ လီးတန်ကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်လျက် နီရဲသောဒစ်ကြီး ပြဲလန်သွားအောင်ပင် ခပ်ဖိဖိလေး ဖြဲချလိုက်လေသည်။ လီးထိပ်ကြီးက လုံးဝလတ်ဆတ်သော အမဲသားစိမ်းကဲ့သို့ ရဲတွတ်လျက်ရှိ၏။ မအုံးကြည်က သူမ၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားသို့ လီးထိပ်ကြီးကို ငုံခဲလိုက်ပြီး ဒစ်ပိုင်းတစ်ခုလုံးကို ငုံထားကာ လျှာဖျားလေးဖြင့် ဝေ့ကာဝိုက်ကာ ပွတ်သပ်လိုက်သည်။

“ အ…အအီး…အင်း…အလားလား…ရှီးကျွတ်…”

မာဒင် ဖင်သားကြီးများ တင်းတက်သွားသည်။ လီးတန်အရင်းမှ အမွှေးများ ဇောင်းထကာ ထောင်လာကြ၏။ တွန့်လိမ်ရှုံ့မဲ့သွားသော မာဒင့်မျက်နှာကို မျက်လုံးလေးလှန်ကြည့်ပြီးမှ လီးတန်တစ်ဝက်ခန့်အထိ ပါးစပ်ထဲသို့ သွင်းယူပြီး လျှာနှင့်လိပ်စုပ်ထားလျက် လီးတန်ကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ရာ လီးကိုဆွဲဆန့်လိုက်သလို ရှည်လျားစွာ ဆန့်ထွက်သွားပြီး အစုပ်ခံထားရသော ထိပ်ပိုင်းသည် မအုံးကြည်ပါးစပ်ထဲ၌ မြဲမြံစွာ ကျန်ရစ်နေပေရာ မာဒင်မှာ လီးထိပ်ကို အစုပ်ခံရခြင်းနှင့် နှုတ်ခမ်းအစုံက တင်းတင်းကြီး ရစ်ပတ်ထားမှုကြောင့် ရုတ်တရက် သုတ်ရည်များ ပန်းထွက်တော့မလောက် ခံစားလိုက်ရလေသည်။

“ အားပါးပါး…ကျွတ်ကျွတ်…ကောင်းလိုက်တာ မမရယ်…”

မာဒင်ဗိုက်သားများ ရှပ်တိုက်သွားပြီး ဆီးခုံကြီးမှာ အထက်သို့ ကော့တက်သွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံးမှာလည်း ဟိုဒီရမ်းခါလျက် ကြွတက်သွားမိလေသည်။ မအုံးကြည်က လီးကြီး၏ ခန့်ညားထည်ဝါမှုကြီးကို အားရနှစ်ခြိုက်စွာကြည့်ရင်း တပြွတ်ပြွတ်နှင့် စုပ်နေရာ လီးတန်တစ်ချောင်းလုံး တံတွေးများ စိုစွတ်လာလေသည်။ မာဒင်က လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်သို့ထောက်ထားရင်း ခေါင်းကိုမော့လှန်လျက် ပါးစပ်ကိုဟထားပြီး အသက်ကို တရှူးရှူး ရှိုက်သွင်းနေရရှာလေသည်။ စုံကိုင်ထားသော မအုံးကြည်လက်တစ်ဖက်က မာဒင်၏ ဂွေးစိမဲမဲကြီးကို ခပ်ဖွဖွလေး ချေနယ်ပေးလျက် လီးကြီးကိုလည်း သွားလေးများဖြင့် မနာအောင် တဇတ်ဇတ် ကိုက်ပေးလိုက်ရာ မာဒင်မှာ မည်သို့မျှ ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်း မရှိတော့ဘဲ သုတ်ရည်များကို မအုံးကြည်ပါးစပ်ထဲသို့ ဒလစပ် ပန်းထည့်လိုက်မိလေ၏။

တပြွတ်ပြွတ်စုပ်နေရာမှ အာခေါင်အတွင်းသို့ ပူကနဲ ပူကနဲ ပန်းထည့်လိုက်သော မာဒင်၏သုတ်ရည်များကြောင့် မအုံးကြည် လီးတန်ကြီးကို ပါးစပ်မှ ချွတ်လိုက်မိလေသည်။ မအုံးကြည်ပါးစပ်ထဲတွင် သုတ်ရည်များ ပျစ်ခဲစွာ လျှံကျလာသည်။

“ ဟာ…ဆောရီး…မမရယ်… ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်း မသိဘူး…”

မာဒင်က အားတုံ့အားနာဖြင့် မအုံးကြည်မျက်နှာလေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ညှပ်ယူပြီး သုတ်ရေများကို ပုဆိုးနှင့် သုတ်ပေးမည်ပြုစဉ် မအုံးကြည်က ရှောင်ဖယ်လိုက်ပြီး သုတ်ရေများကို မြတ်နိုးစွာ မြိုချလိုက်လေသည်။

“ ဟာ…မမကလည်း… ဘာလို့မြိုချပစ်ရတာလဲ…”

မာဒင်က မအုံးကြည်ပခုံးနှစ်ဖက်ကို အသာအယာ ဆွဲမယူပြီး ကုတင်ပေါ်ဆွဲတင်ရင်း ပြောသည်။ မအုံးကြည်က မှေးစင်းသော မျက်ဝန်းအစုံဖြင့် မာဒင့်ကို ခပ်စွေစွေလေးကြည့်ကာ မောလျနွမ်းနယ်စွာ ပြုံးရင်း ပြောလိုက်သည်။

“ ချစ်လို့…သိပလား…”

“ ဒါလောက်တောင် ချစ်ရသလား မမရယ်…”

မာဒင်က မအုံးကြည်စောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်နှင့်အုပ်ကိုင်ရင်း မချင့်မရဲကြီး ပြောလိုက်ကာ မအုံးကြည်ပါးလေးကို ရှည်လျားစွာ ရှိုက်နမ်းပစ်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် မအုံးကြည်ကို ကုတင်ပေါ် အသာလှဲချလိုက်သည်။ မအုံးကြည်ခြေထောက်အစုံက ကုတင်အောက်တွင် တွဲလောင်းကျလျက်ရှိသည်။

“ ထဘီချွတ်လိုက်မယ် မမရယ်.. နော်…”

“ အပေါ်လှန်တင်လိုက်ပါလားလို့…။ တော်တော်ကြာ တစ်ယောက်ယောက် ဝင်လာလို့… ဗြုံးဒိုင်းဆို ထဘီရှာနေရရင် ဒုက္ခ…။ ဘာမှလည်း နားမလည်ဘူး…”

မအုံးကြည်ပေးသော ဆင်ချေက ဟုတ်သလိုလို ဖြစ်နေသဖြင့် ထဘီကို မအုံးကြည်ဗိုက်ပေါ် လိပ်တင်လိုက်သည်။ ဖွေးနုသော ပေါင်တန်ကြီးနှစ်လုံးကြားမှ မို့မောက်အုံကြွနေသော စောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးမှာ မကြာခင်က ဆပ်ပြာတိုက် ရေဆေးထားခြင်းကြောင့် ကျိကျိမြည်ကာ သန့်စင်လန်းဆန်းနေသည်။ မာဒင်က မအုံးကြည်ခြေရင်းတွင် ခြေနှစ်ဖက်ကြားသို့ဝင်ကာ ဒူးထောက်လိုက်ပြီး နူးအိနေသော ပေါင်တွင်းသားများကို ပထမဆုံး လျှာဖြင့် လျှောက်ယက်လိုက်၏။ မအုံးကြည်မှာလည်း တစ်ခါမှ စောက်ပတ်အယက်ခံယူဖူးသူ မဟုတ်လေရာ ရုတ်တရက် ခြေနှစ်ချောင်းကိုယောင်ပြီး စေ့ကပ်လိုက်မိလေ၏။

“ အ…အဟ…ယားတယ်ဟဲ့…”

မအုံးကြည်က ရှက်ပြုံးလေးနှင့် မာဒင့်ဆံပင်ကိုဆွဲပြီး ခေါင်းကို နောက်သို့လှန်လိုက်သေး၏။ သို့သော် မာဒင်သည် အမဲသားနံ့ရသော ကျားဆိုးလေးပမာ သူ့မျက်နှာကို အတင်းတိုးကပ်ပြီး မအုံးကြည်၏ စပျစ်သီးလေးပမာ ရွှဲနေသော စောက်စိလေးကို စုပ်ယူလိုက်လေသည်။ မအုံးကြည်တစ်ကိုယ်လုံး လှိုင်းမိသော လှေပမာ လူးခါသွား၏။

“ အိုအိုး… မောင်လေးရယ်… ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲကွယ်…”

မာဒင့်ခေါင်းမှ ဆံပင်များကို ဟိုဒီထိုးဖွရင်း မအုံးကြည်ဖင်ကြီးက ကြွတက်လာလေရာ မာဒင်၏နှာခေါင်းနှင့် စောက်မွှေးအုံကြီးမှာ ဖိကပ်မိသွားလေသည်။ ဆပ်ပြာမွှေးနံ့သင်းသင်းက မာဒင့်နှာခေါင်းထဲ စူးကနဲဝင်လာသည်။ မာဒင်က ဤမျှနှင့် အားမရသေးဘဲ မအုံးကြည်၏ လက်နှစ်သစ်ခန့်ထူအမ်းသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်ကို လက်မအစုံဖြင့် ဆွဲဖြဲကာ နီရဲသော အတွင်းသားများကို ဂဏန်းပြုတ်စုပ်သကဲ့သို့ “ရှလူး”ကနဲ မြည်အောင် စုပ်ယူလိုက်လေသည်။ စောက်ပတ်အတွင်းသားများမှာ အလွန်တရာ နူးညံ့သည့်အားလျော်စွာ လေဖြင့် အစုပ်ခံရသောအခါ ပင်လယ်ရေမြှုပ်များပမာ မာဒင့်ပါးစပ်သို့ အစုလိုက် အပြုံလိုက် ပါလာကြလေသည်။

“ အား…အ…သေပါပြီ…မောင်လေးရယ်…”

မအုံးကြည် အူစုံအသဲစုံကို ဆွဲနုတ်ခြင်းခံလိုက်ရသလို ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းပိုင်းကလီစာများ လစ်ဟာသွားသလို ဖြစ်သွားပြီး ဖင်သားများ ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်တုန်အောင် ခံစားလိုက်ရရှာသည်။ မာဒင်က သူ့စွမ်းဆောင်ချက် ထိရောက်သွားကြောင်း သိလေလေ ပိုမိုကဲလာကာ စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ လျှာကိုထိုးသွင်းပြီး ပျော့အိသော အတွင်းသားနုနုလေးများကို ကလော်ပြီး လျှာဖြင့် ယက်ကုတ် ဆွဲယူလိုက်ပြန်သည်။

“ ဟဲ့…ဟဲ့…အို…ကျွတ်…နာတယ်…ဟဲ့…”

မာဒင်က အစုပ်သန်သဖြင့် သာမန်တို့ထိ ကလိရုံမျှမကပဲ စောက်ပတ်အတွင်းသားနုနုများ အပြုံလိုက်ဆွဲထုတ်ကာ စုပ်လိုက်သဖြင့် မအုံးကြည် အနည်းငယ် မျက်ရည်ဝဲသွား၏။ ထိုအခါမှ မာဒင်က အပြင်နှုတ်ခမ်းနှစ်ခြမ်း အတွင်းအောက်ခြေကို လျှာစောင်းလေးထိုးထည့်ပြီး အလျားလိုက်အထက်အောက် ကော်ကော်ပြီး ယက်တင်ပေးလိုက်သည်။

“ အိုးကွယ်…ကောင်းလှချည်လား…. မောင်လေးရယ်… အင့်… ဟင်း…”

မအုံးကြည်ခါးကို ဟိုနွဲ့ဒီယမ်းပြုရင်း သူ့မနို့ကြီးနှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုကိုင်ဆုပ်ညှစ်နေမိရှာလေသည်။ မာဒင်က မနားတမ်း ထိုးယက်ပေးပြီးမှ စောက်စိအောက်ခြေမှ ညိုမဲမဲကျင်ငယ်ဝလေးကို လျှာဖျားလေး ခပ်တောင့်တောင့်ပြုကာ တင်းကနဲဆောင့်ထိုးလိုက်ရာ မအုံးကြည် “အား”ကနဲ အော်ရင်း မာဒင့်မျက်နှာကြီးနှင့် သူမစောက်ပတ်ကြီးကို အတင်းဆွဲဖိ၍ စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်လိုက်ပါလေတော့သည်။ ရှီးကနဲ… ရှီးကနဲ… ပန်းထွက်လာသော စောက်ရေများက မာဒင့်မျက်နှာကို စပရေးဂန်းဖြင့် ပန်းသလို ဗရနှံ့ပန်းမိသွားလေသည်။ မွှေးချိုစူးရှသော စောက်ရည်နံ့က ယောက်ျားသုတ်ရည်နံ့ထက် ပြင်းသည်ကို မာဒင် လက်တွေ့ခံစားလိုက်ရလေသည်။

“ အ…ကန်တော့ပါ မောင်လေးရယ်…ကန်တော့…”

မအုံးကြည် ငိုသံနွဲ့နွဲ့နှင့် အားတုံ့အားနာ တိုးတိုးပြော၏။

“ မောင်လေးကို…မမလိုးပေးမယ်နော်…”

“ မမက…ကျနော့်ကို လိုးပေးမှာလား…”

“ အင်းပါလို့ဆို…ကဲ…ထ…ဒီမှာပဲအိပ်လိုက်…”

မာဒင်က ကုတင်စောင်း၌ ကန့်လန့်ဖြတ် အနေအထားနှင့်ပင် ပက်လက်အိပ်လိုက်သည်။ အခုန ထဘီချွတ်ရန် ငြင်းဆန်ခဲ့သော မအုံးကြည်က ယခုအခါ သူမဖာသာပင် ကွင်းလုံးချွတ်ပြီး မာဒင်၏ လီးတန်မတ်မတ်ကြီးပေါ် ခွတက်လိုက်လေသည်။ ခပ်ယိုင်ယိုင်အပေါက်လွဲနေသော လီးတန်ကြီးကို လက်ပြန်ကလေးဆွဲထုတ်ပြီး စောက်ပတ်အဝနှင့် အသေအချာတေ့ပြီး ညင်သာစွာ ထိုင်ချလိုက်လေသည်။ “ဗြစ်…ဘွတ်” ဆိုသော အသံက ကျစ်လျစ်စွာ တိုးတိတ်သော မြည်သံကို ဖြစ်သွားစေသည်။

“ ကြပ်ကိုကြပ်တာ သိလား…။ အတန်ကြီးက အလုံးအထည်ကို ကြီးနေတာ….။ ရှည်တာကလည်း တရားလွန်…”

တရားလွန်အောင်ရှည်သည်ဆိုသော လီးကြီးကိုပင် မအုံးကြည်က မက်မောစွဲလန်းစွာ ငုံ့ကြည့်ရင်း အဆုံးထိဝင်အောင် ဖိသွင်းဆောင့်လိုးလိုက်လေသည်။

“ ပြွတ်…ဒုတ်…”

မအုံးကြည်သည် ပင်ကိုယ်အရပ်နိမ့်သူဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် စောက်ခေါင်းတိမ်ပြီး ရှစ်လက်မခန့်ရှည်သော မာဒင်လီးအဆုံးသွင်းတိုင်း လုံးချောမာတင်းသော သားအိမ်ခေါင်းနှင့် ဒုတ်ခနဲ ဒုတ်ခနဲ ဆောင့်မိလေသည်။

“ အထဲမှာ ဘာနဲ့သွားသွားထိတာလဲဟင်… မမ…”

လူပျိုရိုင်းလေးမာဒင်၏ အပြစ်ကင်းစင်သော မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း မအုံးကြည် ရယ်ချင်သွား၏။ စောက်ပတ်ထဲသို့ တနင့်တပိုးကြီး ပြည့်ကြပ်ကာ အသာအယာဆွဲနုတ်ရင်း ခပ်တိုးတိုးလေး ဖြေလိုက်သည်။

“ သားအိမ်…သားအိမ်ခေါင်းနဲ့ ထိုးမိတာ…”

“ သားအိမ်ခေါင်း ဟုတ်လား…”

“ အင်းပေါ့…နင့်ဟာကြီးက ရှည်တာကိုးဟဲ့…”

ရှက်ကိုးရှက်ကန်း မျက်နှာလေးဖြင့် မပွင့်တပွင့်လေး ပြောရင်း ဖင်ကြီးကို မာဒင်၏ဆီးခုံကြီးနှင့် ထိကပ်သွားအောင် ဖိထိုင်ချလိုက်ပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကို အရှေ့သို့ ငိုက်ချပြီး ဖင်ပိုင်းကို အားယူတွန်းတင်ပစ်လိုက်ပြန်သည်။

“ ဗြစ်…ပြွတ်…ဒုတ်…”

“ အိုး…အိုး…ရှီး…ကွဲသွားပြီ…”

မအုံးကြည် စိတ်လိုက်မာန်ပါ အားရှိပါးရှိ ဆောင့်လိုက်ရာ ပါးလွှာသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေး ဖတ်ခနဲ ကွဲသွားကာ ဖြင်းကနဲ စပ်ဖြင်းဖြင်း ဝေဒနာကို ခံစားလိုက်ရ၏။

“ မမ…စောက်ပတ်ကွဲသွားတာလား ဟင်…”

“ ဟုတ်တယ်…အားလားလား…”

လီးတန်ကြီးတပ်လျက်နှင့် ပြည့်တင်းဖောင်းကားနေသော သူမစောက်ပတ်ပြဲပြဲကြီးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်မိ၏။ စောက်ပတ်အဝ၌ လီးအပေါ်ယံ အရေခွံများ အရစ်လိုက်ပုံနေပြီး လီးတန်ကြီးကို ရစ်ပတ်ယှက်သန်းနေသော အကြောကြီးများ ဖောင်းတင်းလျက် စောက်ပတ်ကြီးက ညှစ်ထားသလိုဖြစ်ကာ အစ်တစ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ လေးကန်သော မအုံးကြည်၏ လှုပ်ရှားမှုကိုကြည့်ရင်း မာဒင့်ခင်မျာ မချင့်မရဲကြီး ဖြစ်လာလေသည်။ မာဒင်ကလည်း ပက်လက်အိပ်နေရာမှ တစ်ဆစ်ချိုး ထထိုင်ကာ လီးနှင့်စောက်ပတ် တစ်ဆို့ဆို့ကြီး ဖြစ်နေပုံကိုကြည့်ကာ လီးကြီးမှာ သံဒုတ်ကြီးအလား ပိုမိုမာကျောသွားလေသည်။

“ ချစ်တယ် မမရယ်… မမကို လိုးရတာ အားမရဘူး…”

ပါးစပ်က တတုံးတခဲကြီးပြောရင်း မအုံးကြည်နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆွဲညှစ်နယ်ဖတ်ပြီး မအုံးကြည်ကို သူ့ပေါင်ပေါ်မှ ပက်လက်လှန်ချလိုက်လေတော့သည်။

“ ဟဲ့…ဇောက်ထိုးကြီးဖြစ်နေပြီ ဟဲ့…”

မအုံးကြည်က ဘာကိုကိုင်ရမှန်းမသိဘဲ ကုတင်အောက်ကြမ်းပြင်နှင့် ကျောပြင် ထိတွေ့သွားလေ၏။ မာဒင်က မအုံးကြည်၏ ခေါက်ကွေးနေသော ခါးပိုင်းကို လက်အစုံဖြင့် အားရပါးရကြီး ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖင်ကြီးကို လျင်မြန်စွာ ရှေ့နောက်လှုပ်ရှားပြီး စောက်ပတ် အိအိဖောင်းဖောင်းကြီးထဲသို့ လီးတန်ကြီးကို ဒလစပ် ဆောင့်ဆောင့်ပြီး စိုက်လိုးလိုက်ပါလေတော့သည်။

“ ပြွတ်…စွပ်…ပလွတ်…ဗြစ်ဘွတ်…”

“ အအား…အအား…အအား…ကျွတ်ကျွတ်…”

မအုံးကြည်က ကြမ်းပြင်ကို လက်သည်းများဖြင့်ကုတ်ခြစ်ရင်း မချိမဆန့်လေး အံကြိတ်ရင်း ညည်းတွားနေရ၏။ မအုံးကြည်၏ ကြီးမားဖွံ့ထွားသော တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးကို မာဒင်က ပေါင်နှစ်ဖက်ဖြင့် မှေးထောက်ထားပြီး ပွင့်လန်နေသော မအုံးကြည် စောက်ပတ်အတွင်းသို့ လိမ်းဆေးတန်ခိုးဖြင့် သံဒုတ်ကြီးတစ်ချောင်းပမာ မာကျောနေသော သူ့လီးကြီးအား အပေါ်စီးမှ ဆောင့်ဆောင့်ထည့်သလို ဆောင့်ဆောင့်လိုးချလိုက်လေရာ မအုံးကြည်စောက်ပတ်အကွဲကြောင်း အောက်အစပ်မှ သွေးစသွေးနလေးများပင် ယိုစီးကျလာပါလေတော့သည်။

“ ပြွတ်…ဘွတ်…ပြွတ်… ပလွတ်… ဗြစ်… ပြွတ်… ဘွတ်…”

“ အိ…အိ…အင့်…ဟင့်အင့်…သေပါပြီ…”

မညှာမတာကြီး စက်သေနတ်ပစ်သကဲ့သို့ ဆင့်ကာဆင့်ကာ ဆောင့်ချလိုက်သောကြောင့် မအုံးကြည်ခင်မျာ စောက်ပတ်လည်း ပူကျင်လာပြီး စောက်ခေါင်းထဲမှ ဆစ်ခနဲ ဆစ်ခနဲ ခံစားလိုက်ရကာ စောက်ရည်များ ဒလဟော ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။ ပြွတ်ကနဲ…ဗွက်ကနဲ… လီးတန်ကြီး ဆွဲနုတ်လေတိုင်း အံထွက်လာသော စောက်ရေများကြောင့် လီးတန်ကြီးမှာ ဆီသုတ်ထားသကဲ့သို့ ဝင်းလက်ပြောင်တင်းကာ အမြှုပ်တစီစီ ထွက်လာသည်အထိ မနားတန်း လိုးဆောင့်လိုက်မိတော့၏။

မအုံးကြည်ပျော့ခွေသွားသော လက်မောင်းနှစ်ဖက် ကြမ်းပြင်တွင် ဆန့်တန်း၍ ငြိမ်သက်သွားသည်။ တစောင်းလေးဖြစ်နေသော မအုံးကြည်မျက်ခမ်းထောင့်လေးမှ ကြည်လဲ့သော မျက်ရည်လေးများ စို့လာသည်ကို မာဒင် ထင်ထင်ရှားရှား တွေ့လိုက်ရသည်။

“ ဘွတ်…ပြစ်…ပြွတ်…ပလွတ်…ဘွတ်…ပြွတ်…”

အသံတွေက ပိုမိုမြည်တွန်လာသည်။ စောက်ခေါင်းထဲမှ လှိုက်ထွက်လာသော လေသံကပါ ရောနှောပါလာ၏။ စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ ပြစ်ခနဲ ပြစ်ခနဲ ကန်ထွက်လာသော သုတ်ရေများနှင့်အတူ သွေးများ ရောနှောပါလာသည်။ မာဒင်က သူ့လီးကြီးကို အဆုံးထိတိုင်အောင် လေးငါးဆယ်ချက်ခန့် ကပ်ဖိထားပြီး သိပ်သိပ်ထည့်ချလိုက်သောအခါ လီးတန်ကြီးတစ်လျှောက် သုတ်ရေများ ဒလဟော ပြေးထွက်လာသည်ကို ခံစားသိရှိလိုက်ရသည်။

“ အအား…ဟင်း…အင်း…ကျွတ်ကျွတ်…”

ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် ခါး၊ ဒူးနှင့် အောက်ပိုင်းအဆစ်အမြစ်များ ညောင်းညာ ပျော့ခွေသွားလေသည်။ မအုံးကြည်ကို အသာအယာ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ လှဲချပေးလိုက်စဉ် လီးတန်ကြီးက ရှည်လျားစွာ ထွက်လာပြီး ဒစ်ကြီးကျွတ်ထွက်သွားစဉ် မအုံးကြည်ခန္ဓာကိုယ်မှာ နှစ်ပေါင်းများစွာ စူးနစ်နေသော ငုတ်ကြီးတစ်ချောင်း ဆွဲနုတ်ခြင်းခံလိုက်ရသည့်အလား ဆတ်ခနဲ တုန်ခါသွားရှာလေသည်။ လီးထိပ်တွင် အမျှင်တန်းကာ တွဲလောင်းကျနေဆဲ သုတ်ရေများက မအုံးကြည်၏ ဖြူဝင်းသော ဗိုက်သားဝင်းဝင်းလေးအပေါ်သို့ ကျဆင်းသွားကြလေသည်။ မာဒင်က ရိုက်သတ်ခြင်းခံရသော မြွေတစ်ကောင်ပမာ ပျော့ခွေနေသော မအုံးကြည်ဘေးတွင် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပါသည်။

“ မမ…ဘယ်လိုဖြစ်နေလို့လဲ ဟင်…”

မအုံးကြည်က အားယူပြုံးပြပြီး မျက်လုံးမှေးစင်းကာ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ဟူသော အဓိပ္ပာယ်မျိုး ခေါင်းခါပြရင်း ကြမ်းပြင်မှ ထထိုင်လိုက်သည်။

“ ဘွတ်…ဘွတ်…ဘွတ်…ဘွတ်…ပလစ်…ဘွတ်…”

စောက်ပတ်အတွင်းမှ ကန်ထွက်လာသော လေသံများက မာဒင့်ကို တအံ့တဩ ဖြစ်စေလေသည်။

“ အဲ…အဲဒါဘာဖြစ်တာလဲ ဟင်…မမ…”

“ လေကန်တာပေါ့… သူဆောင့်တာက နားမှမနားပဲ…”

“ စောက်ပတ်က အီးပေါက်သလိုပဲနော်…”

“ သွား…စုတ်ပဲ့…”

မအုံးကြည်က မျက်နှာနီနီလေးဖြင့်ပြုံးရင်း မာဒင့်ဒူးခေါင်းကို လက်သီးဆုပ်လေးဖြင့် ထုလိုက်သည်။ ရှစ်လက်မအရှည်မှ အနည်းငယ်မျှ ပျော့ခွေကျုံ့ဝင်သွားခြင်း မရှိသော မာဒင့်လီးကြီးကို မအုံးကြည်က မချင့်မရဲကြီး ဆုပ်ကိုင်ရင်း…

“ လိမ်ချိုးပစ်ဖို့ကောင်းတယ်…”

ဟု တိုးတိုးပြော၏။

“ အဲအဲ…သွားကိုင်ပြန်ပြီနော်…မပြောမရှိနဲ့…”

“ အမလေး…မကိုင်ရဲတော့ပါဘူးရှင်…လန့်ပါပြီ…”

မအုံးကြည်က ပြောပြောဆိုဆို ကြမ်းပြင်မှ ကုန်းထလိုက်စဉ် စောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက ဖင်နှစ်ခြမ်းကြားမှ နောက်သို့ပြူးထွက်လာသည်ကို မာဒင် ရုတ်တရက် တွေ့လိုက်မိပြန်လေရာ ဆတ်ကနဲ မအုံးကြည်ခါးကိုဖက်၍ သူ့လီးကြီးဖြင့် စောက်ပတ်ထဲ တေ့သွင်းကာ ဆောင့်သွင်းလိုက်ပြန်ပါသည်။

“ ပြွတ်…ဘွတ်…”

“ အာ…လွန်ပြီကွယ်…အင်း…အင်း…အင်း…”

မအုံးကြည် လေးဘက်ထောက်အနေအထား မအီမသာ ပြောလိုက်သော်လည်း လီးတန်ကြီးက စောက်ခေါင်းထဲ ဇိကနဲ ဝင်လာပြန်သောအခါ စိတ်များက ထလာပြန်သည်။ အဲဒါလည်း မအုံးကြည်တို့ မိန်းမသားများ အမူအကျင့်ပဲ ဖြစ်မည်ထင်ပါသည်။ စိတ်ပါသည်ဖြစ်စေ၊ မပါသည်ဖြစ်စေ အားနှင့်အင်နှင့် မာကျောခက်ထန်စွာ ထိုးထည့်လိုက်သော လီးတန်ကြီးက စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိထိမိမိ ဝင်လာပြီဆိုလျှင် ခံချင်စိတ်က အလိုလို ပေါ်ထွက်လာစမြဲပင်ဖြစ်ပါသည်။

“ တော်တော့ကွယ်… တော်ကြာ နင့်အစ်ကိုပြန်လာတော့မှ မိသွားရင် ခက်ကုန်မယ်…”

“ မိသွားတော့လဲ… ဘာဖြစ်လဲ…။ မမကို ကျနော်က ယူလိုက်မှာပေါ့…။ အင့်… အင့်… အင်…”

မာဒင်က အရူးအမဲသားကျွေးမိသလိုပင် မရပ်မနား ပွဲဆက်နေပြန်သည်မို့ မအုံးကြည် ချော့ရသည်။

“ နောက်နေ့တွေ အများကြီး ကျန်သေးတာပဲကွယ် နော်…”

“ တကယ်နော်… အခုလို ကုန်းပေးရမယ်…”

“ အေးပါ…ကုန်းပါ့မယ်…။ စောက်ပတ်ကိုလိုးလို့ အားမရသေးရင် ဖင်စအိုကိုပါလုပ် သိလား…”

ပြောပြောဆိုဆို မအုံးကြည်က လေးဘက်လေးကုန်းနေရာမှ ထရပ်လိုက်ရာ မာဒင့်လီးကြီးမှာ ဆတ်တငံ့ငံ့ တန်းလန်းကြီး ကျွတ်ထွက်လာပြီး ငေါက်ခနဲ ငေါက်ခနဲ ဒေါသကြီးနေပြန်သေးသည်။

“ တကယ်နော်…ဖင်ကိုပါလိုးမှာ…”

“ လိုးပါ…လိုးပါ… ကိုယ်တော်ရယ်…။ အခုလည်း ပါးစပ်ကိုပါ လိုးပြီးပြီမို့လား… ဟွန်း…”

မအုံးကြည်၏ ရွဲ့တဲ့တဲ့ အမူအယာလေးကိုကြည့်ကာ မာဒင်မှာ မချင့်မရဲကြီး ဖြစ်လာပြီး မအုံးကြည်ကို တအားဆွဲဖက်ရင်း စောက်မွှေးများကို လက်နှင့် ပွတ်ပေးရင်း စိုးရိမ်စွာ တီးတိုးပြောလိုက်၏။

“ အမြဲတမ်းလိုးနေပါရစေ…မမရယ်နော်…”

“ လိုးပါ မောင်လေးရယ်…။ မမစောက်ပတ်ဟာ မောင်လေးလီးကြီးအတွက်ဆို အမြဲခံဖို့ အသင့်ပါကွယ်…”

“ ချစ်စရာကောင်းလိုက်တဲ့…မမရယ်…”

မာဒင်က ဝမ်းသာအားရကြီး ရေရွတ်ကာ မအုံးကြည်နှုတ်ခမ်းကို သူ့ နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်မည်ပြု၏။

“ ဟဲ့…နေစမ်း…ပါးစပ်ထဲမှာ ဘာလဲ…”

“ ဘာလဲဟင် မမ…”

“ ဟင်…ပါးစပ်ထဲမှာ ဘာတွေ့လို့လဲ မမရယ်…”

“ အော်…ဟာ…အင်း…”

မအုံးကြည် ဘာမှထပ်မပြောဘဲ မာဒင်၏ ပါးစပ်ဒေါင့်တွင် ညှပ်နေသော ကောက်ကွေးနေသည့် အမွှေးလေးတစ်ချောင်းကို လက်ညှိုးနှင့် လက်မလေးဖြင့်ညှပ်ကာ မာဒင့်မျက်နှာရှေ့သို့ ပြုံးပြုံးလေးလုပ်ရင်း ယူပြသည်။

“ အမွှေးတွေ့လား…”

“ ဘာအမွှေးလဲ ဟင်…”

“ ကြည့်…မသိဘူးလား…။ အခုန သူပဲ မမကို ဘာဂျာမှုတ်ပေးသေးတယ်မို့လား… ခစ်… ခစ်… ခစ်…။ အဲဒါ မမရဲ့ စောက်မွှေးပေါ့… ခစ်… ခစ်… ခစ်…”

နှစ်ယောက်သား တင်းတင်းကြီးဖက်၍ အဝတ်မဲ့သော အောက်ပိုင်းနှစ်ခု ပူးကပ်ပွတ်သပ်ရင်း နှုတ်ခမ်းအစုံမှာ ပြွတ်ကနဲ စုပ်မိသွားကြလေတော့သည်။



...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



Sunday, May 17, 2009

တရှိုက်မက်မက် စိုက်ချက် (စ/ဆုံး)

တရှိုက်မက်မက် စိုက်ချက် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ကာမမင်းသား

(၉) တန်းကျောင်းသူ “လင်းလဲ့ဖြူ” ဆိုလျှင် အ.ထ.က(၅)တစ်ကျောင်းလုံး မသိသူမရှိပေ။ လင်းလဲ့ဖြူကစာတော်ရုံသာမက အသားဖြူဖြူလေးနှင့် ချောလဲချောလှလဲလှသည်။ ကျောင်းမှာဘာဖွင့်ပွဲအခမ်းအနား

ဘဲရှိရှိ လင်းလဲ့ဖြူကဗန်းကိုင်အဖြစ်အရွေခံရသည်ချည်းပင်ဖြစ်သည်။ လင်းလဲ့ဖြူနေတာကလည်း ကိုယ်ပိုင်ခြံဝန်း ကိုယ်ပိုင်တိုက် ကိုယ်ပိုင်ကားနှင့်ဖြစ်၍ ဘဝလှသော လင်းလဲ့ဖြူဟုပင်ဆိုရမည်ဖြစ်ပါသည်။အလှတရားဟူသည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာအပြင်ပန်းအနေအထားအရ သုံးသပ်ပြောဆိုနိုင်သောအရာဖြစ်ပေသည်။ မှန်သည်.....လင်းလဲ့ဖြူတစ်ယောက်အများအားကြအောင် အပြင်ပန်းအနေအထားတွင်မည်သို့ပင်အလှ

တရားတွေဝေဆာနေပါစေ အတွင်းသဏ္ဍာန်စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာတွင်တော့ လင်းလဲ့ဖြူတစ်ယောက်မလှနိုင်ပေ။ လင်းလဲ့ဖြူ၏ဖခင်မှာ မနှစ်ကလင်းလဲ့ဖြူ(၈)တန်းအရောက် မိခင်ဖြစ်သူနှင့်ကွာရှင်းပြီး အိမ်မှထွက်သွားခဲ့သည်မှာ လင်းလဲ့ဖြူမှာဖခင်ဖြစ်သူအား တစ်ခါမှပြန်၍မတွေ့ရတော့ပေ။ 

လင်းလဲ့ဖြူက မိခင်နှင့်အတူကျန်ရစ်ခဲ့ရသည်။ ဒီလောက်လှသော မာမီကို ဒက်ဒီဘာလို့စွန့်လွှတ်သွားသလဲဆိုတာ လင်းလဲ့ဖြူအဖြေမထုတ်နိုင်။ မင်္ဂလာဈေးတွင်ရှိသော ဆေးဆိုင်ကြီးကို လင်းလဲ့ဖြူ၏မိခင် ကြည်ပြာလင်းက ဦးစီးရောင်းဝယ်၍ အိမ်၏စီးပွားရေးကိုဦးဆောင်၍နေရလေသည်။

ပြီးတော့လင်းလဲ့ဖြူ၏ မိခင်ကြည်ပြာလင်းအပေါ် ဒီနှစ်ပိုင်းထဲတွင် လင်းလဲ့ဖြူသိပ်ပြီးအမြင်မကြည်မလင်ဖြစ်ချင်လာသည်။ အိမ်တွင် ဒက်ဒီမရှိတော့သည့်နောက်ပိုင်း မာမီတစ်ယောက်အရင်ကထက် အလှတွေကိုတအားပြင်လာသည်။

ပြီးတော့ ဂျော်နီသန်းဆိုသော လူကြီးတစ်ယောက်နှင့်လည်း တတွဲတွဲလုပ်နေသည်။ အဲ့ဒီဂျော်နီသန်းဆိုတဲ့လူကြီးက မာမီနဲ့အတူ အိမ်ကိုပိတ်ရက်တွေမှာ ပါလာတတ်ပြီး အိမ်တွင်ပင်မာမီနှင့်အတူနေတတ်လေသည်။

အပျိုပေါက်အရွယ်သမီးလေးတစ်ယောက် အိမ်တွင်ရှိသည်ဆိုတာတောင် မာမီဂရုမစိုက်တော့ဘူးလားဟု လင်းလဲ့ဖြူဒေါသဖြစ်မိသည်။ မိန်းမတွေက တဏှာရာဂနဲ့ပတ်သက်လာရင်သားသမီးရင်းတောင်မှ ဒုက္ခပေးတတ်တာကို (၉)တန်းကျောင်းသူအရွယ် လင်းလဲ့ဖြူလေးမသိရှာသေးပေ။ အဲ့ဒီဂျော်နီသန်းဆိုတဲ့လူကြီးကို လင်းလဲ့ဖြူမျက်နှာကြောမတဲ့။ ကြည့်၍မရချေ။ သူ့ပုံစံကြီးကို ကြည့်ပါဦး။

နဲနဲနောနော ခန္ဓ္ဓာကိုယ်ကြီးမဟုတ်။ ဗလကြီးက အယ်နေသလို အရပ်ကြီးကလည်း မြင့်မြင့်ကြီးဖြစ်သည်။ အားလုံးခြုံပြောရလျှင် ဗလကောင်းကောင်း ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းပေါ့၊ပထမပိုင်းက အိမ်ကို ဂျော်နီသန်းဆိုတဲ့လူကြီးပါပါလာစဉ်က မာမီကပါ လင်းလဲ့ဖြူကို ဖာသိဖာသာနေသည်။

အဲ့ဒီနောက်ပိုင်းကျတော့ လင်းလဲ့ဖြူကိုသူတို့နှစ်ယောက်စလုံးက သိသိသာသာကြီးပင် အတင်းလိုက်ရောပြီးဂရုစိုက်ပြနေကြသည်။ အိမ်သို့တစ်ပတ်တစ်ခါ ပါလာသောဟိုလူကြီးကလည်း လင်းလဲ့ဖြူအတွက် လက်ဆောင်တွေတစ်ပုံတစ်ပင်ဝယ်လာတတ်သည်။ ပြီးတော့မာမီကိုယ်တိုင်ကလည်း လင်းလဲ့ဖြူကိုအဲ့ဒီဂျော်နီသန်းဆိုတဲ့ လူကြီးနဲ့ရင်းနှီးအောင် အမျိုးမျိုးဖျောင်းဖျခဲ့သည်။ 

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မာမီဟာ မာမီပါဘဲ လောကကြီးအလယ်မှာ ဒီသားအမိနှစ်ယောက်ထဲသာရှိကြတာမဟုတ်လား။ ဒီတော့ မာမီစိတ်ချမ်းသာရင်ပြီးရောဟု လင်းလဲ့ဖြူကိုယ်တိုင်လိုက်လိုက်လျောလျောနေခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးတော့ လင်းလဲ့ဖြူတစ်ယောက် ဂျော်နီသန်းဆိုတဲ့လူကြီးနဲ့ ကြက်တောင်ရိုက်ကစားတဲ့အထိ အဆင်ပြေအောင်နေခဲ့သည်။

ဒီအခါမျိုးတွင် လင်းလဲ့ဖြူမိခင်ကြည်ပြာလင်းက ဘေးမှနေ၍ ကုလားထိုင်တစ်လုံးနှင့်ထိုင်ကာ လက်ခုပ်လက်ဝါးတီး၍ အားပေးနေတတ်သည်။

ဒီလို မာမီတစ်ယောက်ကြည်နူးပျော်ရွှင်နေပုံကို မြင်ရပြီးလင်းလဲ့ဖြူတစ်ယောက်စိတ်ချမ်းသာခဲ့ရသည်။ ဒါပေမယ့် လင်းလဲ့ဖြူ၏စိတ်ချမ်းသာမှုက တအုံနွေးနွေးနဲ့ရယ်ပါ။ နောက်ပိုင်းတွင်တော့.....အဲ့ဒီဂျော်နီသန်းဆိုတဲ့လူကြီးက ဈေးပိတ်ရက်မှသာမဟုတ်တော့ဘဲ ကျန်တဲ့ရက်တွေမှာလည်း အိမ်ကိုပါပါလာတတ်ပြီး ညအိပ်ကာ မနက်မာမီဆိုင်သွားတော့မှ မာမီနှင့်အတူ ပြန်သွားတတ်လေသည်။

အိမ်မှာ ဒက်ဒီရှိကတည်းကဒက်ဒီနှင့်မာမီတို့က အိမ်အောက်ထပ်တွင်အိပ်ပြီး လင်းလဲ့ဖြူက အပေါ်ထပ်တွင်အိပ်သည်။ အခုဟိုလူကြီးအိမ်မှာလာလာပြီးနေတော့ ဘယ်မှာအိပ်သလဲ.......လင်းလဲ့ဖြူမသိ....မာမီနဲ့များ အတူအိပ်နေသလားမသိဘူး...။ 

အင်းလေ ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ။ လင်းလဲ့ဖြူက ည(၈)နာရီထိုးတာနဲ့ အပေါ်ထပ်ကို စာဖတ်စရာတွေရှိရင်ဖတ်တယ်.....အိမ်စာလေ့ကျင့်ခန်းတွေလုပ်တယ်....ပြီးတော့ည(၁၀)နာရီခွဲရင် ဝင်အိပ်တယ်ဒါက လင်းလဲ့ဖြူနေ့စဉ်လုပ်နေကြဖြစ်သည်။

အိပ်ပြီဟေ့ဆိုလျှင်လည်း တစ်နေ့လုံး ကျူရှင်တက်ရ၊ စာဖတ်ရ၊ ကျောင်းတက်ရနဲ့ မောမောပန်းပန်းနဲ့ အိပ်လိုက်တာ....အရွယ်ကလည်း ကလေးသာသာဆိုတော့ ခေါင်းချရင်အိပ်ပျော်ရော။ ပြီးတော့ မိုးလင်းမှဘဲတစ်ရေးနိုးတော့သည်။ ဒီလိုဆိုတော့ မာမီနဲ့ဟိုလူကြီးအကြောင်းကို လင်းလဲ့ဖြူမသိနိုင်တော့ချေ။

ဒီနေ့ညနေပိုင်း ကျူရှင်မရှိ၍ လင်းလဲ့ဖြူ (၄)နာရီထိုးကတည်းက အိမ်သို့ပြန်ရောက်နေသည်။ ရေချိုး၊ ထမင်းစားပြီးအခွေထိုင်ကြည့်နေတုန်း ညနေ(၆)နာရီလောက်မှာ မာမီပြန်လာသည်။ ဟိုဂျော်နီသန်းဆိုသော လူကြီးပါ ပါလာသည်။

“ ရော့....ဒါတွေက လင်းလဲ့အတွက် အန်ကယ်ဝယ်လာတာ...”

“ ဟယ်....အန်ကယ်.....အများကြီးဘဲ.....ကျေးဇူးဘဲ....”

အဝတ်အစားတွေသာမက စားစရာတွေလည်းပါသည်။ လင်းလဲ့က ဂျော်နီသန်းပေးသော အထုပ်ကြီးကိုလှမ်း၍ယူလိုက်သည်။ မာမီကတော့ အနားမှနေ၍ ပြုံးပြီးရပ်ကြည့်နေသည်။ ဂျော်နီသန်းပေးသော အထုပ်ကြီးကို ပွေ့ပိုက်၍ လင်းလဲ့ဖြူအပေါ်ထပ်သို့ပြေးတက်ခဲ့သည်။ အပေါ်ထပ်သို့ခြေချမိကာမှ သူမစားလက်စအာလူးကြော်ထုပ်စားပွဲခုံပေါ်တွင် ကျန်ခဲ့တာကိုသတိရ၍ တစ်ခါပြန်၍ဆင်းယူရန် လက်ထဲမှအထုပ်ကြီးကို လှေခါးဝကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်ချ၍ လင်းလဲ့ဖြူလှေခါးကိုပြန်ဆင်းသည်။ လှေခါးငါးထစ်လောက်ဆင်းပြီးသွားတော့ လင်းလဲ့ဖြူအောက်ထပ်ကိုမြင်လိုက်ရသည်။

“ အယ်.....တော့်...”

လင်းလဲ့ဖြူ ပါးစပ်အဟောင်းသားလေးဖြစ်သွားသည်။ အောက်ထပ်ဧည့်ခန်းထဲတွင် ဂျော်နီသန်းဆိုတဲ့လူကြီးက မာမီကို မတ်တပ်ကြီးဖက်၍နမ်းနေသည်။ မာမီကြည်ပြာလင်းက လင်းလဲ့ဖြူဖက်ကို ကျောခိုင်းထား၍ လင်းလဲ့ဖြူကို မတွေ့ရသော်လည်း ဂျော်နီသန်းဆိုတဲ့လူကြီးကတော့ လင်းလဲ့ဖြူကိုလှမ်း၍ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ မာမီ၏ နှုတ်ခမ်းလုံးလုံးလေးကို အတင်းငုံ၍စုပ်နမ်းသည်။ မာမီတစ်ကိုယ်လုံး

တွန့်တက်သွားပြီးခြေဖျားလေးထောက်ခါ မျက်နှာလေးကော့တက်သွားပြီး ဂျော်နီသန်း၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို အတင်းပြန်၍ဖက်သည်။ လင်းလဲ့ဖြူရင်ထဲဟာခနဲဖြစ်သွားပြီး ယောင်ယမ်း၍လှေခါးထစ်ကို သုံးထစ်လောက် ဆင်းလိုက်မိပြီးမှ အသာကိုယ်ရှိန်သက်၍ရပ်ကာ ကြည့်နေမိသည်။ 

ဂျော်နီသန်းဆိုတဲ့လူကြီးက မျက်လုံးတစ်ချက်လှန်ကာ လင်းလဲ့ဖြူကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြန်သည်။ ပြီးတော့ မာမီ ကြည်ပြာလင်း၏ ခါးကိုသိုင်းဖက်ထားသော သူ့လက်ကြီးတစ်ဖက်က အောက်သို့လျှောကျသွားပြီး မာမီရဲ့ တင်ပါးကားကားကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်သည်။ မာမီကိုယ်လုံးလေး လှုပ်ကနဲ လှုပ်ကနဲပင်ဖြစ်သွားရသည်။မာမီ့နှုတ်ခမ်းတွေကိုလည်းမလွှတ်။

ရပ်ကြည့်နေရင်းမှ လင်းလဲ့ဖြူ၏ တစ်ကိုယ်လုံးခွန်အားတွေချိနဲ့၍လာသည်။ ရှေ့မှလှေခါးလက်ရမ်းလေးကို သူမ၏ လက်ကလေးနှစ်ဖက်ဖြင့် အားပြုကိုင်ရင်းအသာလေးရပ်၍ ကြည့်နေမိသည်။ ဂျော်နီသန်းက ကြည်ပြာလင်း၏ နှုတ်ခမ်းတွေကိုလွှတ်ပေးလိုက်တော့ မာမီကြည်ပြာလင်းက မျက်လုံးလေးမှိတ်ထားလျှက်မှ သူမမျက်နှာလေးကို ဂျော်နီသန်း၏ ရင်ခွင်ထဲတိုး၍ဝင်သည်။ ဂျော်နီသန်းဆိုတဲ့လူကြီးက မာမီနဖူးလေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်ပြီး သူ့လက်ကြီးတစ်ဖက်က နှစ်ကိုယ်ကြားတိုးဝင်သွားပြီး မာမီရဲ့နို့အုံထွားထွားကြီးတွေကို အင်္ကျီပေါ် မှပင် ကိုင်၍ဆုပ်နယ်သည်။

မာမီခမျာ ကိုယ်လုံးလေးလှုပ်လှုပ်သွားပြီး မျက်လုံးလေးမှိတ်ထားတဲ့ မာမီမျက်နှာလေးက ဂျော်နီသန်း၏ရင်ဘတ်ကျယ်ကြီးမှာ လူးလိမ့်၍နေသည်။ မာမီ ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ မသိပါဘူး......။ မာမီကြည်ပြာလင်းရဲ့ လက်တွေက ဂျော်နီသန်း၏ခါးကြီးကို အတင်းအကြပ်တိုးဖက်လိုက်တာ လင်းလဲ့ဖြူသတိထားတွေ့လိုက်ရသည်။ 

ဂျော်နီသန်းလက်ကြီးတွေကမာမီနို့အုံကြီးတွေပေါ်က ဖယ်ခွာပြီး မာမီ့နောက်ကျောကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြန်သည်။ ပြီးတော့ မာမီကျောပြင်လေးကို အသာအယာပွတ်ပေးသည်။ မာမီ ကြည်ပြာလင်း မျက်လုံးလေးတွေဖွင့်လာပြီး ဂျော်နီသန်း၏မျက်နှာကို မော့ပြီးကြည့်တယ်.....။ 

ပြီးတော့ ဂျော်နီသန်းရဲ့ လည်ပင်းကြီးကိုလှမ်း၍ဖက်လိုက်ပြီး ခြေဖျားလေးထောက်ကာ ဟိုလူကြီးရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို မာမီက အတင်းဘဲ လှမ်းပြီးစုပ်နမ်း လိုက်သည်။

လင်းလဲ့ဖြူတစ်ကိုယ်လုံး ပုရွက်ဆိတ်အကောင်တစ်သောင်းလောက်တက်လာသလို တရွရွနှင့်နေရခက်လာသည်။ ပြီးတော့ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အားအင်တွေကချိနဲ့လာသည့် လင်းလဲ့ဖြူဆတ်ကနဲ မျက်နှာကိုလှည့်ကာ သူတို့ကိုမျက်ကွယ်ပြုလိုက်ပြီး လှေခါးထစ်တွေကို တစ်လှမ်းချင်းနင်းကာ အပေါ်ထပ်ကိုပြန်ပြီး တက်လာခဲ့သည်။ လှေခါးဝကြမ်းပြင်တွင် ချထားသော ဂျော်နီသန်းပေးသော လက်ဆောင်ထုပ်ကြီးကိုပင် မယူနိုင်တော့ဘဲ သူမ၏အိပ်ခန်းထဲပြေးဝင်ကာ အိပ်ယာပေါ်သို့ခြေပစ်လက်ပစ်လှဲချလိုက်သည်။

“ ဟင်.....ဘာတွေလဲမသိဘူး...”

လင်းလဲ့ဖြူ သူမခါးမှ စကပ်လေးကိုမ၍ လှန်ကြည့်သည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီပါးလေးက ပေါင်ကြားတွင်ရွှဲနစ်နေသည်။ လင်းလဲ့ဖြူ ကုတင်ပေါ်မှပြန်၍ဆင်းလိုက်ပြီးအတွင်းခံဘောင်းဘီ ကိုချွတ်ကာ ရေလဲထဘီဟောင်းလေးကိုယူ၍ သူမပေါင်ခွကြားကိုသုတ်ပြီး အိပ်ယာပေါ်သို့ပြန်၍လှဲလိုက်သည်။ လင်းလဲ့ဖြူ၏ ပုံသဏ္ဍာန်မှာ အသက်မပါနှေးကွေး၍ စက်ရုပ်တစ်ရုပ်လိုလှုပ်ရှား၍နေသည်။ 

အိပ်ယာပေါ်တွင် လင်းလဲ့ဖြူ မျက်လုံးလေးမှိတ်၍ငြိမ်နေသည်။ အမှန်ဆိုလျှင် မာမီကြည်ပြာလင်းက အသက်(၃၄)နှစ်သာရှိသေးသည်။ အပျိုတွေရှုံးလောက်အောင်လှသည့်အလှကိုလည်း ပိုင်ဆိုင်ထားသူဖြစ်သည်။ ဒါနဲ့များ ဒီလူကြီးကို ဘာလို့လက်ခံထားသလဲဆိုတာ လင်းလဲ့ဖြူ မစဉ်းစားတတ်ချေ။ 

သူတို့နှစ်ယောက် နမ်းနေသောပုံရိပ်က လင်းလဲ့၏မျက်စေ့ထဲမှ မထွက်ချေ။ သက်ပြင်းတွေအခါခါချရင်း လင်းလဲ့ဖြူတစ်ယောက် အိပ်ယာပေါ်တွင်လူးလှိမ့်၍နေသည်။

တစ်နာရီဆိုသော အချိန်ဆိုသည်မှာ ဘာမှမကြာလိုက်သလိုပင်....။ အိပ်ယာပေါ်တွင် မျက်လုံးလေးမှိတ်နေသော လင်းလဲ့ဖြူတစ်ယောက် သူမ၏အိပ်ခန်းထဲသို့ တစ်စုံတစ်ယောက်ဝင်လာသည်ဆိုသောအသိကြောင့် မျက်လုံးလေးကို အားယူ၍ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။

“ ဟင်.....အန်ကယ်..”

လင်းလဲ့ဖြူ မျက်လုံးလေးဝိုင်းသွားပြီး အံ့သြတကြီးရေရွတ်မိရင်း ထထိုင်လိုက်မိသည်။ လင်းလဲ့ဖြူ တွေ့မြင်လိုက်ရသည်ကတော့ သူမ၏ကုတင်ဘေးသို့ရောက်နေသော ဂျော်နီသန်းအင်္ကျီမပါဘဲအောက်တွင် ပုဆိုးတစ်ထည်ကို ဖြစ်သလိုဝတ်ထားသည်။ ဂျော်နီသန်းက လင်းလဲ့ဖြူကိုဘာမှမပြောဘဲ သူမ၏ဝိုင်းဝိုင်းစက်စက်မျက်လုံးလေးများကို စိုက်ပြီးကြည့်နေသည်။

ပြီးတော့မှ သူမ၏မျက်နှာလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ညှပ်ကိုင်၍ဆွဲယူလိုက်သည်။

“ ချစ်တယ်.......ကလေးရယ်..”

ဝမ်းခေါင်းသံဖြင့် တုန်ခိုက်စွာမြည်တမ်းပြီး လင်းလဲ့ဖြူ၏တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည့် နှုတ်ခမ်းလေးကိုဖိကပ်စုပ်နမ်းပစ်လိုက်သည်။ လင်းလဲ့ဖြူ အစိမ်းသက်သက်သွေးသားလေးတွေ အလန့်တကြားဖြစ်သွားပြီး လက်လေးတစ်ဖက်က ဂျော်နီသန်း၏လည်ပင်းကြီးကို ပြန်၍သိုင်းဖက်လိုက်မိသည်။ 

ဂျော်နီသန်းက သူမကိုရင်ခွင်ထဲထည့်၍ ခပ်တင်းတင်းလေးဖက်ထားသည်။ အတန်ကြာအောင်စုပ်နမ်းပြီးသောအခါတွင်တော့ သူမကိုပွေ့၍အိပ်ယာထဲပြန်လှဲသိပ်လိုက်သည်။ ကောင်မလေးတစ်ကိုယ်လုံး တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။

ရီဝေသောမျက်လုံးအစုံနဲ့ ဂျော်နီသန်းကိုမော့၍ကြည့်နေသည်။ ဂျော်နီသန်းက လင်းလဲ့ဖြူကိုငုံ့၍ကြည့်နေရာမှ ခေါင်းခါလိုက်ပြီး အခန်းထဲမှပြန်ထွက်ရန်လှည့်လိုက်သည်။

“ ဟင်.......အန်ကယ်.....ဘယ်လဲ....”

လင်းလဲ့ဖြူ ဂျော်နီသန်း၏လက်ကောက်ဝတ်တစ်ဖက်ကို အမိအရလှမ်း၍ဆွဲလိုက်သည်။

“ ကြာရင်မှားကုန်မယ်ကလေး.......အန်ကယ်ပြန်တော့မယ်.......”

“ ဘာ.....ဘာ......မှားမှာလဲဟင်....”

ဂျော်နီသန်း၏ လက်ကိုမလွှတ်ဘဲ အမောတကောမေးသည်။

“ အန်ကယ်မနေနိုင်တော့ဘူး ဒီမှာကြည့်ပါလား....”

ဂျော်နီသန်းခါးမှ ဖြစ်သလိုဝတ်ထားသော ပုဆိုးကိုချွတ်ချလိုက်သည်။

“ အာ........ဟာ......ကြောက်စရာကြီး....”

မတ်တောင်နေသော ဂျော်နီသန်း၏ စံချိန်မှီလီးကြီးကိုကြည့်ပြီး လင်းလဲ့ဖြူဆတ်ကနဲတုန်သွားသည်။ ပြီးတော့မျက်စိနှစ်လုံးကိုမှိတ်ချလိုက်သည်။ ဂျော်နီသန်းက လင်းလဲ့ဖြူ၏လက်လေးတစ်ဖက်ကိုဆွဲယူပြီး သူ၏လီးတန်ကြီးပေါ်တင်၍ သူမ၏လက်ချောင်းလေးတွေကို လီးတန်ကြီးအားဆုပ်ပေးလိုက်သည်။ 

ပူနွေး၍မာကျောလှသော အချောင်းကြီးက စေးကပ်ကပ်နှင့်ဖြစ်နေသည်။ မာမီကိုလုပ်ထားတဲ့အရည်တွေလားမသိဘူး....(လင်းလဲ့ဖြူ နောက်မှစဉ်းစားမိခြင်းဖြစ်သည်။) လီးချောင်းကြီးကို လက်လေးဖြင့်အသာလေးညှစ်၍ကိုင်လိုက်ရင်းအိပ်ယာပေါ်တွင်ဆန့်၍ထားသော သူမ၏ခြေထောက်လေးနှစ်ချောင်းကို တစ်ချောင်းနှင့်တစ်ချောင်းလိမ်၍ ညှပ်လိုက်ကြောင်းတွေ့လိုက်ရသည်။ လီးချောင်းကြီး၏အတွေ့က လင်းလဲ့ဖြူ၏သွေးသားတွေကို ဆူပွက်စေသလိုနုညက်သောသူမ၏လက်လေးအထိအတွေ့ကလည်း ဂျော်နီသန်း၏လီးကြီးကိုတခဏအတွင်းပို၍ မာကျောလာသည်။

“ အန်ကယ်.....မနေနိုင်တော့ဘူး လင်းလဲ့ရာ.....”

“ ဘာ......ဘာလုပ်မလို့လဲ.....အန်ကယ်ရယ်....”

“ ချစ်မလို့ပေါ့......လင်းလဲ့ရဲ့...”

ပြောပြောဆိုဆိုဂျော်နီသန်းက ကုတင်ပေါ်လှိမ့်တက်လိုက်ပြီး လင်းလဲ့ဖြူ၏ရင်ဘတ်ပေါ် အသာမှောက်ချလိုက်ရာမှ သူမ၏နီရဲနေသော နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို စုပ်နမ်းလိုက်ပြန်သည်။လက်တစ်ဖက်ကလည်း လင်းလဲ့ဖြူ၏ အင်္ကျီတွေပေါ်မှနေ၍ နို့လေးတွေကိုပွတ်သပ်ပေးလိုက်တော့ လင်းလဲ့ဖြူ ခါးလေးကော့တက်သွားသည်။ လင်းလဲ့ဖြူခမျာ တွန့်တွန့်လူးနေရှာသည်။

ဂျော်နီသန်းက လင်းလဲ့ဖြူ၏ အင်္ကျီကြယ်သီးလေးများကို တစ်လုံးချင်းဖြုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးလျှင် သူမကိုအတန်ငယ်စောင်းပေးလိုက်ပြီး ဘရာစီယာချိတ်ကိုဖြုတ်ကာ ဘရာစီယာလေးကို ရင်ဘတ်ကနေခွာလိုက်တော့ ဗမာကြက်ဥလောက်ရှိသော သူမ၏ ဖောင်းဖောင်းအိအိနို့လေးတွေကထွက်၍ပေါ်လာသည်။ 

နီရဲသောနို့သီးခေါင်းလေးတွေကပြားကပ်နေသည်။ နို့သီးခေါင်းနီတာရဲလေးများကို လက်နဲ့ထိုးကော်ပြီးအသာဖွဖွလေးပွတ်ချေပေးလိုက်တော့ လင်းလဲ့ဖြူ ဒူးကလေးတွေဆတ်ကနဲထောင်လာပြီး စုလိုက်ကားလိုက်ဖြင့်ခေါင်းလေးကို ဘယ်ညာရမ်းနေတော့သည်။

“ အိုး.....အိုး....အားလားလား....အန်...အန်ကယ်....ဟာ....ဟာ့...”

လင်းလဲ့ဖြူစကားမဆုံးလိုက် ဂျော်နီသန်းက သူမ၏နှုတ်ခမ်းတွေကိုဖိကပ်စုပ်နမ်းပစ်လိုက်သည်။ ထိုသို့စုပ်နမ်းရင်းလက်များကလည်း သူမ၏နို့လေးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်ချေ၍နေသည်။

လင်းလဲ့ဖြူ သိပ်ပြီးကြောက်နေပုံရပေမယ့် တစ်ခါမှမတွေ့ကြုံဖူးသေးတဲ့ အတွေ့အာရုံအရသာမှာ ရစ်မူးနေမိပြီး ဂျော်နီသန်းကိုငြင်းဆန်ခြင်းမပြုမိပေ။ ဂျော်နီသန်းက သူမ၏နို့လေးတွေကိုတယုတယဖြင့် နမ်းရှိုက်လိုက်ရင်း သူ့လက်ကဝတ်ထားတဲ့စကပ်လေးပေါ်ကနေ လင်းလဲ့ဖြူရဲ့ပေါင်ကြားကို စမ်းလိုက်သည်။ 

ကောင်မလေးအောက်ခံဘောင်းဘီဝတ်မထားကြောင်းသိလိုက်ရသည်။ ပေါင်ရင်းနှင့်ဝမ်းဗိုက်သားလေးတွေကိုပွတ်ပေးရင်း စကပ်လေးကို တဖြေးဖြေးတရွေ့ရွေ့ခါးဆီသို့ ဆွဲလှန်တင်လိုက်သည်။ (--)နှစ်သမီးနဲ့မလိုက် ဖောင်းမို့မို့ထွားထွားကြိုင်းကြိုင်းနှင့် အမွှေးနုရေးရေးလေးဖြင့် စောက်ဖုတ်လေးသည်တင်းတင်းမာမာလေးထွက်ပေါ်လာသည်။ တင်းတင်းစေ့ကပ်နေသော အကွဲကြောင်းလေး၏ ထိပ်နားတွင်တော့ အစိလေးကပြူးပြူးလေးထွက်နေသည်။

ဂျော်နီသန်းက လင်းလဲ့ဖြူ၏ဒူးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲမလိုက်ပြီးပေါင်နှစ်ဖက်ကို ပေါင်တွင်းကြောလေးတွေထောင်ထလာတဲ့အထိ ဆွဲကားပစ်လိုက်တော့ ကောင်မလေး၏ပစ္စည်းလေးကအတန်ငယ်ပြဲဟသွားသည်။ အစေ့လေးကမန်ကျည်းစေ့လောက်ပြူး၍ထွက်လာသည်။ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုနဲ့ အစိလေးကိုအသာပွတ်ပေးလိုက်သည်။

“ အိုး.....အား......ဟား....အန်...အန်ကယ်....”

လင်းလဲ့ဖြူမှာ မချိမဆန့်လေးညီးညူလိုက်ပြီး ပက်လက်အိပ်နေရာမှ ဂျော်နီသန်း၏လည်ပင်းကိုသိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ဂျော်နီသန်း၏မျက်နှာအနှံ့ကို ဒလစပ်နမ်းလိုက်တော့သည်။

ဂျော်နီသန်းမှာ လင်းလဲ့ဖြူ၏ဘေးသို့ဝင်၍ လှဲအိပ်လိုက်သည်။ ပြီးလျှင် လုံးကျစ်မာခဲ၍နေသော သူမ၏နို့အုံလေးတစ်ဖက်ကိုငုံခဲလိုက်သလို ကျန်သောနို့တစ်ဖက်ကိုလည်း လက်ဖဝါးဖြင့်အုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး နယ်ဖတ်ပစ်လိုက်သည်။

“ အိုး.....အင်း....အိုး.....အိုး......ဟင်း.....ဟင်း.....ဟင်း...”

လင်းလဲ့ဖြူတွန့်လိမ်ကောက်ကွေး၍သွားသည်။ဂျော်နီသန်း သူမ၏နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကိုစုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ဒီလိုနှုတ်ခမ်းလေးကို ဖိကပ်စုပ်နမ်းလိုက်ပြီး သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးတွေအား လျှာဖျားနှင့်ပွတ်ပေးသလိုလင်းလဲ့ဖြူ၏အာခေါင်ထဲထိထိုးမွှေလိုက်သည်။ 

နောက်သူမ၏လျှာလေးကိုလည်း သူ့လျှာကြီးနဲ့ကလိရင်း ဂျော်နီသန်း၏လက်တစ်ဖက်က လင်းလဲ့ဖြူ၏ပေါင်ခြံကြားထဲက ဆီးခုံမောက်မောက်လေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေတစ်ဝိုက်ကိုဖွဖွလေးလျှောက်ပြီး ပွတ်နေလိုက်သည်။ 

လင်းလဲ့ဖြူတစ်ယောက် တွန့်တွန့်လူးနေတဲ့ကြားက သူမ၏ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုစေ့လိုက်ကားလိုက်ဖြင့် ဂနာမငြိမ်ဖြစ်၍နေလေသည်။ ဂျော်နီသန်းက လင်းလဲ့ဖြူ၏စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြား အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်းအထက်အောက်မထိတထိလေး ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။

“  အင့်....ဟင့်....အိုး......ဟင်း.....ဟင်း..”

တဟင်းဟင်းနဲ့အဖျားတက်သလို ညီးညူရင်းဖင်လေးကခါ၍နေရှာသည်။ ဂျော်နီသန်း၏ပွတ်သပ်နမ်းရှုတ်မှုတို့ကြောင့် လင်းလဲ့ဖြူကာမဆန္ဒတွေ တရှိန်းရှိန်းတက်ကြွလာပြီး နို့သီးခေါင်းလေးတွေကထောင်တက်၍လာသည်။ မတ်ထောင်တက်လာသောနို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ဂျော်နီသန်းကလက်မနဲ့လက်ညှိုးကြားမှညှပ်ပြီး မနာတနာလေးပွတ်ချေလိုက်ပြန်သည်။

“ အ....အို....အိုး........ဟင်း......ဟင့်.....အန်.....ဟင်းဟင်း.....အန်ကယ်...”

လင်းလဲ့ဖြူတွန့်လိမ်ပြီး ညီးညူလိုက်သည်။ ဂျော်နီသန်း သူမ၏နို့လေးတွေကိုအားရအောင်ပွတ်ချေပြီးမှ သူမ၏ပေါင်ကြားထဲက ချစ်စရာ၊ စွဲမက်စရာကောင်းလှတဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကိုလက်နဲ့အုပ်ပြီးစမ်းကြည့်လိုက်တော့ အကွဲကြောင်းလေးမှာအရည်လေးတွေစိုနေတာကိုစမ်းမိလိုက်သည်။ ဂျော်နီသန်းက အသာလက်ညိုးလေးနဲ့သူမ၏စောက်ပတ်လေးထဲ ထိုးထည့်ကြည့်လိုက်တော့“ပြွတ်” ကနဲလက်ကတစ်ဆုံးဝင်သွားသည်။ လင်းလဲ့ဖြူလည်

“ ဟ...အင့်.....ဟင့်.....အင်း....အင်း...” 

ဆိုပြီးခါးလေးကော့တက်သွားသည်။ ဂျော်နီသန်းက သူမ၏နို့လေးတွေကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့အသံမြည်တဲ့အထိစို့လိုက် ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကိုနမ်းလိုက် တဆတ်ဆတ်တုန်နေသော သူမ၏နှုတ်ခမ်းတွေကိုစုပ်လိုက်နဲ့အစွမ်းကုန်နှိုးဆွ၍နေသည်။

လင်းလဲ့ဖြူ၏စောက်ဖုတ်ထဲကို ထိုးလိုက်သွင်းလိုက်လုပ်နေတဲ့ ဂျော်နီသန်း၏လက်ညိုးတစ်ချောင်းမှာလည်း အရည်တွေကြောင့်စိုရွှဲ၍နေပြီ။ ဂျော်နီသန်းက အတန်ကြာတဲ့အထိလက်ညိုးကိုစောက်ခေါင်းထဲထိုးလိုက်သွင်းလိုက်လုပ်ပေးနေပြီးမှ လက်ခလယ်ကိုပါလက်ညိုးနဲ့ပူးပြီး လက်ချောင်းနှစ်ပူးကို လင်းလဲ့ဖြူ၏စောက်ပတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။

“ အား....နာတယ်....အန်ကယ်....”

သူမ၏စကားကို ဂျော်နီသန်းက ဂရုမစိုက်တော့ပဲ သူမ၏စောက်ပတ်ထဲဝင်နေသော လက်နှစ်ချောင်းစလုံးဖြင့်အထဲကို ထိုးမွှေကလိနေသည်။ လင်းလဲ့ဖြူတစ်ယောက် ခြေထောက်လေးတွေကို ထောင်လိုက်၊ ကားလိုက်စေ့လိုက်ဖြစ်နေသည်။

“ အား....အား.....အန်ကယ်....လင်းလဲ့....မ...အား....မနေတတ်...တော့ဘူး...အိုး....အိုး....အင်း...ဟင်း...ရှီး....ကျွတ်...ကျွတ်.....ကျွတ်.....ဘာ...တွေလဲ.....ထွက်.......ထွက်ကုန်ပြီ...”

လင်းလဲ့ဖြူ စောက်ခေါင်းထဲရှိ ဂျော်နီသန်း၏လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းစလုံး ချွဲကျိကျိအရည်ပြစ်ပြစ်များနှင့်စိုစွတ်သွားသည်။ လင်းလဲ့ဖြူတစ်ယောက် မအောင့်နိုင်တော့ဘဲ ပထမဆုံးအချီပြီးသွားသည်။ လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းကိုခဏကြာအောင် ဆက်ပြီးမွှေနေပြီးမှ အသာလေးဂျော်နီသန်းက ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်သည်။

ပြီးလျှင် ဂျော်နီသန်းကလှဲနေရာမှထလိုက်ပြီး လင်းလဲ့၏ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားတွင် ဒူးထောက်ပြီးနေရာယူလိုက်သည်။ သူမ၏ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အသာလေးထပ်ပြီးဖြဲကားလိုက်သဖြင့် ရွှဲစိုနေသော စောက်ဖုတ်လေးမှာ နီရဲပြဲအာ၍သွားသည်။

ဂျော်နီသန်းက သူမ၏ပေါင်နှစ်ချောင်းအားဆွဲမလိုက်ပြီး သူ့ပေါင်တစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီတင်လိုက်တော့ စောက်ဖုတ်လေးကပိုပြီးပြဲအာသွားသည်။

အဲ့ဒီနောက် ဂျော်နီသန်းက မာကျောတင်းပြောင်နေသောသူ့လီးကြီးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့အရင်းကနေကိုင်ပြီး လင်းလဲ့ဖြူ၏စောက်ခေါင်းဝတွင်တေ့လိုက်ကာ....လီးထိပ်ကြီးနဲ့ စောက်ပတ်ဝလေးပတ်လည်ကိုထိပြီး ပွတ်ပေးလိုက်တော့ လင်းလဲ့ဖြူမှာတဆတ်ဆတ်တုန်သွားသည်။ ဒီလိုပွတ်နေရာကနေ လီးထိပ်ကြီးနဲ့သူမရဲ့စောက်စေ့လေးကိုဆတ်ကနဲထိုးလိုက်သည်။

“ အိုး....အား.....အန်ကယ်....အဟင့်...”

လင်းလဲ့ဖြူမျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ညည်းညူနေသည်။ပြီးမှလီးထိပ်ကြီးကို စောက်ခေါင်းဝမှာအသေအချာတေ့ပြီး ဆတ်ကနဲထိုးသွင်းလိုက်သည်။

“ ပြွတ်....ဗြစ်...အား......ဟား......အ....နာ....နာတယ်....အီး....ဟီး.....ဟီး....”

ဂျော်နီသန်း၏ လီးထိပ်ကြီးကလင်းလဲ့ဖြူ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ငြိမ့်ကနဲနစ်ဝင်သွားသည်။ လင်းလဲ့ဖြူမှာ ထွန့်ထွန့်လူးပြီးမျက်ရည်တွေစီးကျလာသည်။ ဂျော်နီသန်းက လီးကိုဆက်၍မသွင်းသေးသော်လည်းကျွတ်မထွက်အောင် အသာလေးဖိထားလိုက်ပြီးခါးကိုကုန်းကာ သူမ၏နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်နမ်းလိုက်သလို....လက်တွေကလည်းနို့တွေကိုပွတ်သပ်ဆုပ်ချေပေးသည်။

လင်းလဲ့ဖြူ၏ တစ်ကိုယ်လုံးဖြတ်ဖြတ်လူးနေသည်။ တစ်ဖြေးဖြေးစီးကျနေတဲ့ မျက်ရည်တွေကတော့ရပ်သွားသည်။ သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးတစ်ဖြေးဖြေးငြိမ်ကျသွားတော့မှ လီးကြီးကိုတစ်ခါဖိပြီးသွင်းလိုက်ပြန်သည်။

“ ဗြစ်.....ဗြစ်...အာ....အား....ကျွတ်....ကျွတ်....နာ.....နာတယ်....အန်ကယ်....”

လင်းလဲ့ဖြူတစ်ယောက်ကော့တက်သွားပြီး ညီးညူလိုက်ရပြန်သည်။ မျက်လုံးမှာမျက်ရည်လေးတွေပြန်ပြီးဝဲလာသည်။ ဂျော်နီသန်း၏ လီးကြီးကလင်းလဲ့ဖြူ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ သုံးပုံတစ်ပုံခန့် မဆန့်မပြဲနစ်ဝင်၍သွားသည်။ 

ဂျော်နီသန်းက သူမ၏ပေါင်တွင်းသားလေးတွေကိုလက်နဲ့အသာအယာပွတ်လိုက် မနာတနာလေးကုတ်ဆွဲလိုက် စောက်မွှေးပါးပါးလေးတွေကိုအသာအယာလေးပွတ်ပေးလိုက် စိတ်ရှည်ရှည်ဖြင့်လုပ်ပေးနေသည်။ လင်းလဲ့ဖြူမှာ ခေါင်းလေးတခါခါနှင့် တဟင်းဟင်းညီးညူ၍နေသည်။ 

ဂျော်နီသန်းက စောက်ခေါင်းထဲဝင်နေသောသူ့လီးသုံးပုံတစ်ပုံခန့်နှင့်ပင် အသာလေးညှောင့်၍လိုးနေရင်းက သူ့လီးကြီးကိုတစ်ချက်ဖိသွင်းလိုက်ပြန်သည်။

“ ဗြစ်.....အိုး.....အို....နာ...နာတယ်...အား....အား..နာတယ်...အန်ကယ်....ကျွတ်....ကျွတ်.....မရ.....ဘူး.....ပြန်ချွတ်.....ပြန်ချွတ်လိုက်တော့......မဆန့်ဘူး......တအားနာတယ်....”

ဂျော်နီသန်းက လင်းလဲ့ဖြူ၏စောက်ခေါင်းထဲသို့ သုံးပုံတစ်ပုံခန့်ဝင်နေပြီဖြစ်တဲ့ သူ့လီးကြီးကိုအသာလေးဆွဲပြီး အထဲမှာလီးထိပ်ကြီးကျန်ရုံသာဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

“ အာ...အာ...အင်း...အင်း...ဟင်း...”

လင်းလဲ့ဖြူအမောတကော သက်ပြင်းချလိုက်ပြန်သည်။ သူမ၏စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးနှစ်ခုက လီးကြီးကိုငုံခဲပြီး ဖုထစ်မောက်ကြွလာသည်။ ဂျော်နီသန်းက သူ၏လက်မထိပ်ဖြင့်စောက်စိလေးကို ပွတ်ချေလိုက်ပြန်သည်။

“ အာ....ဟာ....အင်း...အီး....အူး....အိုး...”

လင်းလဲ့ဖြူ ခါးလေးကော့ ရင်လေးမော့တက်လာတဲ့အခိုက်မှာဘဲ လီးကြီးကိုစောစောကဝင်ထားသလောက်ဘဲချိန်ဆပြီး ပြန်ထိုးထည့်လိုက်ပြန်သည်။

“ ဗြစ်...ပြွတ်.....အာ....အင်း......ကျွတ်.....ကျွတ်....”

“ စောစောကလောက် မနာတော့ဘူးမို့လား....”

“ အင်း....ဟုတ်......ဟုတ်တယ်...”

ဂျော်နီသန်းက လီးထိပ်ကြီးကိုစောက်ခေါင်းထဲမှာဝင်သလောက်နဲ့ တစ်ခါစိမ်ထားလိုက်ပြန်ပြီး သူမ၏နို့လေးနှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့စုံကိုင်ပြီး ဆုပ်နယ်ကာနို့သီးလေးတွေကိုလည်း

ပွတ်ချေပေးပြန်သည်။ လင်းလဲ့ဖြူ၏စောက်ခေါင်းထဲသို့သုံးပုံနှစ်ပုံမျှဝင်နေသော လီးကြီးမှာလည်းလိုးချင်လွန်းသဖြင့်ဒေါမာန်တွေထနေသည်။

တင်းကနဲတင်းကနဲ ဆစ်ကနဲ ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်ဖြစ်နေသည်။ ထိုသို့ဖြစ်နေသောအတွေ့ကနုဖတ်နေသော လင်းလဲ့ဖြူ၏စောက်ပတ်အတွင်းသားလေးတွေက တွေ့ထိခံစားသိရှိရပြီး လင်းလဲ့ဖြူမှာစိတ်တွေထသထက်ထကာ အရည်ကြည်တွေမှာ စောစောကပြီးထားသော ခပ်ပြစ်ပြစ်အရည်များနှင့်ရော၍ ရွှဲနစ်၍လာသည်။ ဂျော်နီသန်းက လီးကြီးကိုဝင်သလောက်နှင့်ပင်ထပ်၍ ညှောင့်လိုး....လိုးပြန်သည်။

“ ပြွတ်....ပလွတ်....ပြွတ်....ပြွတ်.....အင်း.....အင်း.....ဟင်း....”

စောက်ခေါင်းထဲကိုလီးကြီးသွင်း၍ ညှောင့်ရင်းနို့နှစ်လုံးကိုပါစုံကိုင်ပြီး ဆုပ်နယ်ခံနေရတော့ လင်းလဲ့ဖြူမှာထူးခြားသောအရသာတွေ ဆူဝေ၍လာသည်။ ခံစားလာရသောအရသာက နာကျင်တာထက်တစ်ဖြေးဖြေးသာလွန်လာပြီး နာကျင်မှုကိုဖုံလွှမ်း၍လာသည်။

ဂျော်နီသန်းလုပ်နေပုံမှာလည်း မြေကြီးထဲသို့တိုင်တစ်တိုင်စိုက်သလို ဆွဲထုတ်လိုက်၊ စိုက်လိုက်၊ နှဲ့ပြီးတွင်းကိုချဲ့လိုက် ပြန်ပြီးဖိသွင်းလိုက်နှင့် ဖြစ်နေသည်။ ဝင်သလောက်လီးသုံးပုံနှစ်ပုံခန့်နှင့်ပင် ခဏကြာညှောင့်လိုးနေရာမှ စောစောကလိုပင်လက်မထိပ်ဖြင့် စောက်စိလေးကိုပွတ်ချေပေးလိုက်ပြန်သည်။

“ အာဟ.....အီး.....အင်းဟင်...”

“ ဗြစ်...အား....အီး...ကျွတ်...ကျွတ်.....ကျွတ်...”

လီးဖြင့်ညှောင့်လိုးလိုးရင်း စောက်စိကိုအပွတ်ခံလိုက်ရတော့ လင်းလဲ့ဖြူမှာမနေနိုင်မထိုင်နိုင်ဖြင့် လူးလှိမ့်သွားခိုက် ဂျော်နီသန်းက သူ့လီးကြီးကိုတစ်ခါထပ်၍ဖိသွင်းလိုက်ပြန်သည်။

ဒီတစ်ခါတော့လင်းလဲ့ဖြူနာတယ်လို့ မပြောတော့ဘဲစုပ်ကလေးသာ တကျွတ်ကျွတ်နဲ့သပ်ပြီး အသားလေးတွေတစ်ဆတ်ဆတ်တုန်သွားရရှာသည်။ လီးကတော့ စောစောကလောက်လက်တစ်လုံးခန့်ပို၍ဝင်သွားသည်။ တဆုံးဝင်ရန်အပြင်တွင်လက်နှစ်လုံးလောက်ကျန်သေးသည်။ 

ဂျော်နီသန်းက စောစောကနည်းအတိုင်းလီးကို စောက်ခေါင်းထဲတွင်ထိပ်ဖူးကြီးကျန်ရုံဖြေးဖြေးဆွဲထုတ်လိုက်တော့ လင်းလဲ့ဖြူ၏စောက်ပတ်ဝအသားလေးတွေက ကပ်ပြီးစို့ထွက်ပါလာကာ လင်းလဲ့ဖြူ၏ဖင်ကြီးကလည်းအိပ်ယာပေါ်မှ ကြွ၍ပါလာသည်။

“ အိုး....အိုး.....အင်း.....အင်း....”

ဂျော်နီသန်းက လီးကိုတစ်ခါထပ်၍ ညှောင့်ပေးပြန်သည်။ ဒါပေမယ့်စောစောကလိုနဲနဲကြာအောင်တော့မညှောင့်တော့ပေ။ ဂျော်နီသန်းမှာလည်း လိုးချင်စိတ်တွေကပြင်းထန်နေပြီးကာမစိတ်တွေကအဆမတန်တက်၍နေသည်။ ထို့ကြောင့်လေးငါးကြိမ်မျှညှောင့်ပေးပြီး စောက်စိခလုပ်လေးကိုပင်မနှိပ်တော့ဘဲ လီးကြီးကိုတစ်ဆုံးဆောင့်သွင်းလိုက်တော့သည်။

“ ဗြစ်....ဗြစ်...ပြွတ်......ဒုတ်....အား....နာ....တယ်.....အီး....ဟီး....အင်း....နာ....နာတယ်....အန်ကယ်ဟာကြီးက အထဲ.....အထဲမှာ ပြည့်ကျပ်နေတာဘဲ.....ကွဲများ....ကွဲသွားလား အသိဘူး....အင်း....ဟင်း....”

လင်းလဲ့ဖြူဆတ်ဆတ်ခါသွားပြီး တောင်စဉ်ရေမရစကားတွေလျှောက်ပြောနေသည်။ ဂျော်နီသန်းက ဘာမှမပြောဘဲ စောက်ခေါင်းထဲမှတစ်ဆုံးသွင်းထားသော သူ့လီးကြီးကိုအသာလေး ဖိကပ်သွင်းထားလိုက်ပြီး သူမ၏ကိုယ်ပေါ်သို့မှောက်ချကာ တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်နေသော နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးတွေကို ခပ်မျှဉ်းမျှဉ်းလေးစုပ်၍နမ်းပေးသည်။ လင်းလဲ့ဖြူနှင့်ဂျော်နီသန်းတို့နှစ်ယောက်စလုံး နှစ်ကိုယ်လုံးတွင်ချွေးများပြန်နေသည်။ အမှန်တော့ ချွေးပြန်တာသူတို့နှစ်ယောက်ထဲသာမဟုတ်ပါ။ 

အခန်းဝတွင် ထဘီရင်လျှားလေးနှင့် တံခါးထောင့်မှ မျက်နှာတစ်ခြမ်းထုတ်ကာ အိပ်ခန်းထဲသို့ကြည့်နေသော ကြည်ပြာလင်းမှာလည်း သူတို့ကိုကြည့်ရင်းချွေးတွေပြန်နေသည်။ စောစောက ဂျော်နီသန်းနှင့်ကြည်ပြာလင်းတို့သည် ဧည့်ခန်းထဲတွင်နမ်းကြရင်းတဖြေးဖြေး တရွေ့ရွေ့နဲ့အိပ်ခန်းထဲသို့ရောက်လာခဲ့ကြပြီး အဝတ်အစားတွေချွတ်ကာ ကာမစပ်ယှက်ခဲ့ကြသည်။

ထုံးစံအတိုင်း ဂျော်နီသန်းတစ်ချီပြီးလျှင် ကြည်ပြာလင်းက နှစ်ချီပြီးခဲ့ပြီး နုံးခွေကာဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့်ပင် တခဏတာကြည်ပြာလင်းအိပ်ပျော်သွားနေကြဖြစ်သည်။ ညသန်းခေါင်ကျော်တစ်နာရီခွဲ နှစ်နာရီခန့်တွင် တရေးနိုးလာပြီး နောက်ထပ်တစ်ချီတစ်မောင်းထပ်၍လိုးနေကြဖြစ်သည်။ 

ယနေ့တွင်တော့ ကြည်ပြာလင်းမှာ မသောက်စဖူး ညနေဘက်အိမ်အပြန်တွင်လဘက်ရည်သောက်လာခဲ့သဖြင့် ခဏတာမျှသာအိပ်ပျော်သွားပြီး ပြန်၍နိုးလာခဲ့သည်။ သူမနိုးလာခဲ့တော့အနားတွင်ဂျော်နီသန်းကိုမတွေ့ရသဖြင့်နောက်ဖေးအိမ်သာသို့သွားကြည့်သည်။

မတွေ့။ ဧည့်ခန်းထဲသို့သွားကြည့်သော်လည်းမတွေ့သဖြင့် စိတ်ပူ၍ခေါင်းနပမ်းကြီးကာ အပေါ်ထပ်ရှိသမီးဖြစ်သူ လင်းလဲ့ဖြူ၏အိပ်ခန်းဆီသို့တက်၍ကြည့်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ 

လင်းလဲ့ဖြူ၏အိပ်ခန်းဝသို့အရောက် ဂျော်နီသန်းနှင့်လင်းလဲ့ဖြူတို့၏ အဖြစ်ကိုတွေ့မြင်လိုက်ရပြီး ဒေါသဖြင့်အိပ်ခန်းထဲဝင်မည်အလုပ် ကြည်ပြာလင်း၏မျက်လုံးများက ဂျော်နီသန်း၏လီးကြီးအထဲသို့တစ်ဝက်လောက်ဝင်နေပြီဖြစ်သော သမီးဖြစ်သူလင်းလဲ့ဖြူ၏စောက်ပတ်လေးကိုကြည့်လိုက်မိသည်။

မဆန့်မပြဲဝင်နေသော လီးကြီး၏ပတ်လည်တွင်ကိုင်ဆုတ်ထားသလိုဖြစ်နေသော လင်းလဲ့ဖြူ၏စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေမှာ လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်နေပြီး...လင်းလဲ့ဖြူ၏ပြန့်ပြူးချပ်ရပ်နေသော ဝမ်းဗိုက်သားဖွေးဖွေးလေးမှာလည်း ခွက်ဝင်လိုက်ပြန်၍တက်လာလိုက်နှင့် လှိုင်းထနေသည်။

ကာမဂုဏ်အာရုံကို အထူးတလည်လိုက်စားသူလည်းဖြစ်၊ မိန်းမချင်းလဲဖြစ်သောကြည်ပြာလင်းမှာ လင်းလဲ့ဖြူတစ်ယောက် သဘာဝစေ့ဆော်မှုဖြင့် ဂျော်နီသန်း၏လီးကြီးကိုသူမ၏အသွေးအသားတွေက တတ်နိုင်သမျှဆွဲ၍သွင်းနေကြောင်း ကြည်ပြာလင်းသတိထားလိုက်မိပြီး သမီးလေး၏အတွေ့အာရုံကို မဖျက်ဆီးလိုသဖြင့် မျက်ရည်အဝိုင်းသားဖြင့်တံခါးဝမှရပ်၍ကြည့်နေခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သမီးဖြစ်သူ၏အဖြစ်ကိုကြည့်ကာ.... ဂျော်နီသန်း၏ လီးကြီးမြန်မြန်တစ်ဆုံးဝင်သွားပါစေဟုလည်း ဆုတောင်းနေမိသည်။

ဂျော်နီသန်းက လီးကိုတစ်ဆုံးသွင်းထားရင်း လင်းလဲ့ဖြူ၏နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို စုပ်နေရာမှသူမ၏နို့လေးတွေကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်စို့ပေးရင်း လင်းလဲ့ဖြူ၏ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကိုလက်ဖြင့်ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။

“ အင်း....ဟင်း....ဟင်း...အန်ကယ်....အန်ကယ်...ဟိုဟာကြီးက အထဲမှာမလှုပ်တော့ဘူးလား......လင်းလဲ့ အနေခက်လိုက်တာနော်....အင်း....ဟင်း.....ဟင်.....”

ဂျော်နီသန်း ပြုံးလိုက်သည်။ လင်းလဲ့ဖြူ အလွန်အမင်းခံချင်နေပြီ။ ဒါကြောင့် လီးကိုတစ်ဝက်လောက် တစ်ဝက်လောက် ထုတ်ထုတ်ပြီးလိုးပေးသည်။

“ ပြွတ်....ပလွတ်.....ဗြစ်....ဗြစ်.....အား....အင့်.....အား....အင်း...အင်း....ဟင်း....အန်ကယ်....အန်ကယ်.....လုပ်အားမရှိတော့ဖူးလား......”

ဆောင့်ခြင်းသဘောတရားကို လင်းလဲ့နားလည်သွားပြီ။ အသွေးအသားတွေကလည်း အဆမတန်ထကြွလာသဖြင့် ပြင်းပြင်းဆောင့်တာကိုလည်းလိုလားတောင့်တ၍လာခြင်းဖြစ်သည်။ဂျော်နီသန်းကလည်း သူ၏လီးကြီးကို တစ်ဆုံးနီးပါးဆွဲထုတ်ပြီး ဆယ်ချက်လောက်ဆောင့်၍အပြီး...........

“ ပြွတ်...ပလွတ်...ဒုတ်....အား....အီး...ထွက်....ထွက်ကုန်ပြီ....အား.....အား....”

လင်းလဲ့ဖြူ တစ်ချီပြီးသွားပြန်သည်။ ဂျော်နီသန်းကမပြီးသေး၍ ဆက်၍ဆောင့်သည်။

“ ပြွတ်....ပလွတ်....ဒုတ်....အမလေး...မရဘူး...မရဘူး....အထဲမှာကျိန်းစပ်နေပြီ....ထုတ်...ပြန်ထုတ်လိုက်....”

နာကျင်လွန်းလှသဖြင့် လင်းလဲ့ဖြူက အော်၍ငိုကာအပြော....ဂျော်နီသန်းက သူ့လီးကြီးကိုလင်းလဲ့ဖြူ၏စောက်ခေါင်းထဲမှ အရည်များတမျှားမျှားဖြင့် တွဲ၍ထုတ်လိုက်သည်။ ထိုအခိုက်အခန်းဝမှကြည်ပြာလင်းက သူမကိုယ်ပေါ်မှထဘီကိုချွတ်ချပြီး အခန်းထဲသို့ပြေးဝင်ကာ ကုတင်စောင်းတွင်မှောက်လိုက်သည်။ 

“ ဟင် ” 

“ ဟာ”

“ လာ...ဂျော်နီ မင်းပြီးချင်နေပြီမို့လား.....ကိုယ့်ကိုလုပ်ပြီး ပြီးလိုက်....လင်းလဲ့မခံနိုင်တော့ဘူး......”

ဂျော်နီသန်းလည်း ဘာမှစဉ်းစားမရတော့ ကုန်းထားသဖြင့် နောက်သို့ပြူးတစ်၍ထွက်နေသော ကြည်ပြာလင်း၏စောက်ပတ်ကြီးထဲသို့ သူ့လီးကြီးကိုတေ့၍ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။

“ ပြွတ်...ပလွတ်...ဒုတ်....အင့်....ဟင့်....”

“ အန်ကယ်က မာမီကိုလုပ်ပြီး ပီးမှာတဲ့....” 

လင်းလဲ့ဖြူ သူမ၏မိခင်ကို မနာလိုဖြစ်သွားသည်။ ဒါပေမယ့် လင်းလဲ့ဖြူ ဘာမှမတတ်နိုင် အစိမ်းသက်သက် အပျိုစင်လေးမှာ စံချိန်မှီလီးကြီး၏ဒဏ်ကိုခံခဲ့ရပြီး နှစ်ချီဆက်တိုက်လည်းပီးထားတော့ တစ်ကိုယ်လုံးကိုင်ရိုက်ခံထားရသလို မလှုပ်နိုင်တော့သဖြင့် အိပ်ယာပေါ်တွင်ပေါင်လေးကားကာ ပက်လက်လှန်ရင်းလက်လေးတစ်ဖက်က သူမ၏စောက်ပတ်တွင် စိုရွှဲနေသောအရည်လေးတွေကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်ကြည့်နေရင်း ဂျော်နီသန်းနှင့်သူမ၏မိခင်တို့၏ တရှိုက်မက်မက်ဆောင့်ချက် တွေကိုပက်လက်လေးရီဝေစွာကြည့်နေပါတော့သည်။



...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................ 

ပြီးပါပြီ။



Saturday, May 16, 2009

မောင်မထောင်းနဲ့ ညောင်းလိမ့်မယ် (စ/ဆုံး)

မောင်မထောင်းနဲ့ ညောင်းလိမ့်မယ် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ချမ်းမြေ့သာဇံမောင်မောင်နှံ

“ အာနိုးရေ….ဟေ့ အာနိုး…”

“ လာပြီ….အစ်မရေ…”

နွားစာစင်းနေသော အာနိုး အိမ်ဘေးမှ မပြေးရုံတမယ်လာခဲ့ပြီး…. အိမ်ပေါ်သို့ လှမ်းတက်လိုက်တော့ မခင်အေးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မိသည်။

“ နင့် ဦးလေးလည်း ပိုက်တဲရောက်ရင် ပြန်မလာတော့ဘူး… နင့်ပဲခိုင်းရမှာပဲ…။ ညနေစောင်းရင် မိုးရွာလိမ့်မယ်ထင်တယ်….။ နင်… နွားတွေ သွားသိမ်းချေတော့…။ နင့် ဦးလေးကတော့ ပြန်လာမယ့်ပုံမပေါ်ဘူး …..”

“ အခုပဲ သွားလိုက်တော့မယ်….အစ်မ….”

အာနိုးက အိမ်ရှေ့မျက်နှာစာ သံဇကာတွင် ချိတ်ထားသော ခမောက်ကို ဆွဲဆောင်းပြီး ထွက်သွား
သည်။ မခင်အေး အိမ်ပေါက်ဝမှရပ်ကြည့်ရင်း ပြုံးမိသည်။ အာနိုးက ဖင်ပေါ့သည်။ သိတတ်သည်။ ဒီလို သူရင်းငှားမျိုးရထားတာ သူ့တို့အဖို့ ကံကောင်းလှသည်။ ပြီးတော့ အာနိုးက တစ်ကောင်ကြွက် မခင်အေး၏ယောက်ျား ကိုသန်းငွေ၏အဖေ မခင်အေး၏ယောက္ခမအိမ်တွင် ငယ်ငယ်ထဲက နေလာပြီး ကိုသန်းငွေနှင့် မခင်အေး အိမ်ထောင်ကျတော့ သူတို့ဆီလာပြီး သူရင်းငှားလုပ်နေတာ ဖြစ်သည်။

အသက်က (၁၅) နှစ်ခန့်သာ ရှိသေးသော်လည်း အာနိုးဆိုသော နာမည်ရအောင် သူ့ခန္ဓာကိုယ်က ထွားကြိုင်းလှသည်။ အခု ကိုသန်းငွေနှင့် မခင်အေးတို့ အိမ်ထောင်ကျပြီး (၂) နှစ်ခန့်အတွင်းမှာပင် အာနိုး တော်တော်ထွားလာသည်။ ဒီနှစ်ဆို ထွန်တုံးတောင် နိုင်နေချေပြီ။

မခင်အေးတို့တွင် လယ်ဧက (၂၀) ကျော် ရှိသည်။ လယ်တွေ ထွန်တုံးပိတ်ကတည်းက မခင်အေး၏ယောက်ျား ကိုသန်းငွေက ပိုက်ထဲသို့ စတဲချနေသည်။ ဒီနှစ် ချောင်းရိုးတွင် လိုင်စင်ရသူက ကိုသန်းငွေ၏ သူငယ်ချင်း။ ဒီတော့ ကိုသန်းငွေတစ်ယောက် အရက်ပေါ၍ ပုစွန်ရွေး ငါးရွေး မိန်းမတွေများသည့် ပိုက်ထဲမှ မပြန်တော့။ အိမ်မှာက သူ့သူရင်းငှား အာနိုးကို ယုံကြည်စိတ်ချတာလည်းပါသည်။ သူကိုယ်တိုင်က ပျော်ပျော်ပါးပါး နေတတ်တာလည်း ပါသည်ပေါ့။

ကိုသန်းငွေက အသက် (၃၀) ခန့်သာ ရှိသော်လည်း အာနိုးက ငယ်ငယ်ထဲက အတူနေလာသူမို့ နှုတ်ကျိုးပြီး ဦးလေးဟုသာ ခေါ်သည်။ မခင်အေးကျတော့ အသက် (၂၇) နှစ်တောင် ရှိနေပြီဖြစ်ပေမယ့် အစ်မ ဟုသာ သူကခေါ်လေသည်။ အိမ်မှ ကွင်းထဲသို့ ထွက်သွားသော အာနိုးတစ်ယောက် မြင်ကွင်းထဲမှ ပျောက်သွားတော့မှ မခင်အေးက အိမ်ထဲသို့ လှမ်းဝင်ရန် ကြံလိုက်ရင်း ကောင်းကင်သို့မော့၍ ကြည့်လိုက်မိသည်။ တောင်ဘက်ဆီမှ မိုးရိပ်တို့က တက်စပြုနေပြီ။ သူမ အာနိုးကို လွှတ်လိုက်သည်မှာ မှန်သွားသည်ဟု တွေးရင်း မခင်အေးသည် အိမ်ပေါက်ဝ သံဇကာတံခါးကိုပိတ်ကာ အိမ်ထဲသို့ ပြန်၍ဝင်ခဲ့လေသည်။

ရွာမှနေ၍ကြည့်လျှင် တစ်ပြလောက် အကွာတွင် တောတန်းလေးတစ်ခု ရှိသည်။ ထိုတောတန်းလေး ပတ်လည်တွင် စားကျက်ကောင်းသဖြင့် ရွာမှကျွဲနွားများကို လွှတ်ကြောင်းထားလေ့ရှိသည်။ အခုလည်း အာနိုးတစ်ယောက် ထိုတောတန်းလေးသို့ ရှေ့ရှု၍ လယ်ကွင်းများကိုဖြတ်ကာ လျှောက်လာခဲ့၏။

“ ဟော ဟိုရှေ့မှာ…. ဒီဖက်ပြန်လာနေကြတာ…. အိမ်က ကောင်တွေလား မသိဘူး….”

လမ်းခုလတ်အရောက် နွားတစ်စု ပြန်လာနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ ဟုတ်တာပေါ့….အိမ်ကကောင်တွေပဲ…”

ထိုအခိုက် မိုးက တဖြောက်ဖြောက် ကျလာသည်။

“နွားသိမ်းဖို့တော့ မလိုတော့ဘူး။ မနေ့က ဦးလေးကိုသန်းငွေ မှိုစားချင်တယ် ပြောတယ်…။ ကြုံတုန်း သွားပြီး ခူးလိုက်ဦးမှပဲ….”

အာနိုးတစ်ယောက် ရှေ့တွင်မဝေးတော့သော တောတန်းလေးဆီသို့ ဆက်၍လာခဲ့သည်။ ထိုအခိုက် မိုးက သည်းထန်စွာ ရွာလာသည်။ အာနိုး တောတန်းလေးသို့ အရောက်လာခဲ့သည်။ ပြီးတော့ သူမိုးခို နေကျ ညောင်ခေါင်းပေါက်ကြီး ရှိရာသို့ အပြေးအလွှား လာခဲ့သည်။ မိုးက တမိုးလုံး မဲမှောင်ပြီး သဲသထက် သဲလာသည်။

“ ဟင်… ငါ့ အရင် ဘယ်သူရောက်နေတာလဲ….”

ညောင်ပင်အခေါင်းပေါက်ကြီး ရှိရာသို့ လှမ်း၍အမြင်ရတွင် လူတစ်ယောက် ငုတ်တုတ်လေး ထိုင်နေ သည်ကို မိုးထဲလေထဲတွင် မသဲမကွဲ တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။

“ ဟင်…..ထွေးထွေး….”

“ ဟင်….အာနိုး….”

“ နင်….ဘာလာလုပ်တာလဲ….”

“ ငါ မှိုလာခူးတာ…. မိုးတွေသဲလာလို့ မပြန်နိုင်တော့တာ…. ဒီမှာ တကိုယ်လုံးလည်း ရွှဲနေပြီဟာ…. ချမ်းလိုက်တာ ”

ထွေးထွေးက မေးရိုက်သံလေးဖြင့် ပြောသည်။ ထွေးထွေးတို့တဲက တောတန်းလေးနှင့် ရွာအကြား ကွင်းထဲတွင်ရှိသည်။ တောတန်းလေးမှဆိုလျှင် တခေါ်လောက်သာ ဝေးသည်။

“ အီး….ဟီး….ချမ်းလိုက်တာ အာနိုးရာ…”

ထွေးထွေး တကိုယ်လုံး ခိုက်ခိုက်တုန်နေသည်။ အာနိုး ထွေးထွေးကို သေချာကြည့်လိုက်သည်။ တကိုယ်လုံး ရွှဲရွှဲစိုနေ၍ အဝတ်အစားများက တကိုယ်လုံး ကိုယ်တွင် ကပ်နေသည်။ ထွေးထွေးရဲ့ လုံးလုံးတစ်တစ် ချစ်စရာကိုယ်လုံးလေးမှာ အတိုင်းသား လှပလျက်ရှိသည်။

“ အား…. ဟီး…. ဟီး…. လုပ်…. လုပ်ပါဦး…. အာနိုးရ…. ငါ… ငါ… ချမ်းလိုက်တာ….. အီး…. ဟီး….”

အာနိုး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ… ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ ဖြစ်နေသည်။

“ နင့် အဝတ်တွေချွတ်ပြီး ညှစ်လိုက်ရင်ကောင်းမယ်….”

“ ဟာ….. နင်….. နင်ကလဲ…”

ထိုအခိုက် လေကလည်း ကြမ်းလာသည်။

“ အာ…နိုး… အမလေး…. ဟီး… ဟီး…. ချမ်းလိုက်တာ…. လုပ်…. လုပ်ပါဦး….”

မထူးတော့ပြီ။

“ ကဲ…. နင် မျက်စိတွေ မှိတ်ထားလိုက်….”

ထွေးထွေးကလည်း ဘာမှစဉ်းစားမနေတော့… မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်ချလိုက်သည်။ အာနိုး ထွေးထွေး၏ အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်သည်။ အဝတ်တွေ ရေညှစ်ရင်း အဝတ်အစားတွေ အားလုံးကျွတ် သွားသော ထွေးထွေးကို ကြည့်ကာ အာနိုးတစ်ယောက် စိတ်တွေ ဖောက်ပြန်လာသည်။

ထွေးထွေး၏ ထိပ်ကလေးတွေ နီနေသော နို့လေးနှစ်လုံးက လိမ္မော်သီး ခပ်ရွယ်ရွယ်လေးတွေလောက် ရှိ၏။ ပြီးတော့ ထွေးထွေး၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ စိမ်းမြမြ အမွှေးလေးတွေနှင့် တောင်ပူစာခုံးခုံးလေး…. နှုတ်ခမ်း နှစ်ခုက စေ့ကပ်၍ တင်းနေသည်။

“ ဟင်း….ဟင်း….ချမ်း….ချမ်းသေးတယ်….”

“ ငါ…ငါ…ဖက်ထားမယ်….”

အာနိုး ထွေးထွေးကို ဘေးမှထိုင်၍ ဖက်လိုက်သည်။ ဗလကောင်းသော အာနိုး၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် ထွေးထွေး၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ ပျောက်လုမတတ် ဖြစ်နေ၏။ အသားချင်းထိလိုက်ရတော့ အာနိုး၏ သွေး တွေက ဆူသထက် ဆူပွက်လာသည်။

အာနိုး၏ ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သွားတော့ ထွေးထွေးမှာ ချမ်းတာတော့ နည်းနည်းသက်သာသွားသည်။ ဒါပေမယ့် အာနိုး၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ အချောင်းကြီးက သူမ၏ ပေါင်ရင်းတွင်တင်ကာ ဆီးခုံကို ကန့်လန့်ဖြတ် ထိ၍နေသည်။ ယားတတ်သော ထွေးထွေး ယားကျိကျိ ဖြစ်နေ၏။

ခဏအကြာ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ထွေးထွေးတစ်ယောက် ဒီအချောင်းကြီးကို ပို၍ထိချင်သည့် သဘောဖြင့် သူမ၏ ခါးလေးကို ပို၍ဖိကပ်ပေးမိသည်။ အတွေ့အာရုံက နှစ်ယောက်စလုံးကို တစ်နေရာတည်းတွင် ထိန်းချုပ်ထားလိုက်ပြီ။

“ ထွေးထွေး….ချမ်းသေးလား….”

“ အင်း….နည်းနည်းတော့ ချမ်းသေးတယ်….”

အာနိုး ထွေးထွေးကို ပြင်ဖက်ရန်အတွက် ကိုယ်ချင်းခွာလိုက်ရာမှ ငုံ့ကြည့်မိလိုက်တော့ ထွေးထွေး၏ ကိုယ်လုံးအရွေ့ လှုပ်ကနဲ ဖြစ်သွားသော နို့လေးနှစ်လုံးက အာနိုး၏ မျက်လုံးထဲမှနေ၍ ခန္ဓာကိုယ်တွင်း ထိ ဝင်၍သွားသည်။ အာနိုး သတိလက်လွတ်ဖြစ်ကာ ထွေးထွေး၏ နို့လေးတစ်လုံးကို ငုံ့၍ စို့ပစ်လိုက် သည်။

“ အာ…..နင်…..နင်….ဘာ….ဘာလုပ်….”

ပြောသာပြောသည်… ထွေးထွေးက မရုန်းဖယ်။ သူမပြောလိုက်ကာမှ အာနိုးက ပို၍ ဖိစုပ်လိုက်သည်။

“ အာ….ဟေ့….အ….”

ထွေးထွေး ရင်ဘတ်လေး ကော့တက်သွားသည်။ စောစောက ချမ်းတာတွေ ဘယ်ရောက်သွားမှန်း မသိဘဲ တကိုယ်လုံး ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်းဖြစ်ကာ တဖြေးဖြေး နှုံးကျလာသည်။ အာနိုးကလည်း ခေသူမဟုတ်ပါ။ လက်တွေ့မရှိပေမဲ့ ရွာလယ်က တိုးလှိုင်တို့ ဗွီဒီယိုရုံတွင် သန်းခေါင်လောက်မှပြသည့် နိုင်ငံခြား အပြာကားတွေကို ခဏခဏ ကြည့်ဖူးထားသူ ဖြစ်သည်။

အာနိုးက သူမ၏နို့လေး နောက်တစ်လုံးကို ပြောင်း၍အစုပ် ထွေးထွေးက အာနိုး၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ပြန်ဖက်ထားလိုက်မိသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ ဆီးခုံကို လာ၍ထောက်နေသော အာနိုး၏ ဟာကြီးကလည်း တဆတ်ဆတ် ခုံးထနေသည်ကို ထွေးထွေး သတိထားမိသည်။ အပျိုမလေး ထွေးထွေးကလည်း လက်တွေ့မရှိပေမယ့် အဖေနဲ့အမေတို့ အဝှါပြုကြတာကို မကြည့်ချင် မြင်လျက်သား မကြာခဏ တွေ့မြင်ခဲ့ဖူးသူ ဖြစ်သည်။

အာနိုး ထွေးထွေးကို ပက်လက်လှန် လှဲလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်အချ ထွေးထွေးက ပေါင်နှစ်လုံးကို ထောင်လိုက်သည်။ အာနိုး ဒူးထောက်၍ ဝင်ကာ လီးကို နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကြား တေ့၍ဖိချသည်။

“ အမေ့…. အီး…. အာနိုး…. မလုပ်…. မလုပ်ပါနဲ့ဟာ….”

ပြောနေပေမယ့် ထွေးထွေး၏ ပေါင်နှစ်လုံးက ပို၍ကားသွားသည်။ တစ်ကြိမ်လည်းမဝင် နှစ်ကြိမ် လည်းမဝင် အာနိုး၏စိတ်တွေက ထရုံမဟုတ် ကြမ်းလာသည်။ ထွေးထွေး၏ စေ့ကပ်နေသော စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို ဖြဲကာ ဟသွားတော့ လီးကိုတေ့ပြီး အတင်းဖိချလိုက်သည်။

“ ဗြစ်…. ဗြစ်…. အမလေး…. သေပါပြီ… အင့်…. အီး…. ဟီး….”

နာလွန်း၍ ထွေးထွေး ငိုချလိုက်သည်။ သူမ၏ အသားလေးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး မသိသည့်အချက်ကတော့ ထွေးထွေး၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းအောက်စပ်လေး တစ် လက်မလောက် ကွဲသွားပြီး သွေးတွေ ထွက်လာသည်။ ဒါတင်မဟုတ် ထွေးထွေး၏ စောက်ခေါင်းထဲမှလည်း သွေးလေးတွေစီး၍ ထွက်လာသည်။

တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ငိုနေသော ထွေးထွေးကြောင့် အာနိုးတစ်ယောက် ဘာလုပ်ရ မှန်း မသိအောင် ဖြစ်သွားသည်။ ထွေးထွေး၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဆုံးဝင်နေသော လီးကြီးကို ဖိကပ်ထားလိုက်ပြီး ထွေးထွေး၏ ကိုယ်လေးကို ငုံ့၍ ဖက်ထားလိုက်သည်။ ခဏတာ ငြိမ်ပြီးနေလိုက်တော့ နာကျင်တာတွေ လျော့သွားပြီး ပူနွေးတောင့်တင်း သန်မာလှသော လီးကြီး၏ အတွေ့က ပို၍လာသည်။

အာနိုးမှာလည်း တဆုံးမြှုပ်နှံထားသော လီးကြီးကို ပတ်လည်ကြပ်ညပ်၍နေသော စောက်ပတ်သား နုနုလေးများက ဝိုင်းဝန်းဆုပ်နယ်ပေးသလို ဖြစ်လာသောကြောင့် မရိုးမရွဖြင့် မနေနိုင်ဖြစ်လာပြီး လီး ကြီးကို ဆွဲဆွဲထုတ်ပြီး ဆောင့်သည်။

“ ဗြစ်…. ဗြစ်…. ပလွတ်…. ဖွတ်….. အမေ့….. အား….. အမေ့….”

ထွေးထွေး၏ ကိုယ်လုံးလေး တသိမ့်သိမ့် ဖြစ်နေသည်။ ကျွမ်းကျင်မှု မရှိသေး၍ အာနိုးက လီးကို တဆုံးထုတ်၍ မဆောင့်ဘဲ လက်နှစ်လုံးလောက် တဝက်လောက် ထုတ် ထုတ်ပြီး ဆောင့်သည်။ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် လီးက ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင့် ရွေ့လျားနေလေတော့ လီးချောင်းကြီးတစ်ခုလုံးက စောက်ပတ်အတွင်းသားလေးတွေကို တောက်လျှောက် ပွတ်တိုက်၍နေသဖြင့် နှစ်ယောက်စလုံး အရသာထူးနေကြသည်။ ကိုယ်လုံးလေး တသိမ့်သိမ့်ဖြစ်ကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင့် တလှုပ်လှုပ် ဖြစ်နေတော့ ခန္ဓာကိုယ် အပေါ်ယံမှ နို့အုံလေးနှစ်လုံးက ရမ်းခါ၍နေသည်။ လုပ်ရမှန်းသိ၍တော့ မဟုတ်။

အာနိုးက ထွေးထွေး၏ နို့အုံနှစ်ဖက်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်းဆွဲသည်။ နို့သီးရဲရဲလေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ညှပ်ကြည့်သည်။ အဆောင့်ကလည်း မပျက်ပေ။

ဘယ်အရာနှင့်မျှမတူအောင် အရသာထူးနေသူက ထွေးထွေး။ တဟင်းဟင်း အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းကြားက တွေ့ချင်ဇောဖြင့် အာနိုးကို မျက်လုံးလေး ဖွင့် ဖွင့်ကြည့်ပြီး မျက်လုံးလေးလည်ကာ ပြန်မှိတ် မှိတ်သွားသည်။ ခံစားရခက်လာတော့ ထွေးထွေးတစ်ယောက် ခါးလေး ကော့ကော့တက်လာသည်။

လီးကို တဝက်လောက် တဝက်လောက် ထုတ် ထုတ်ပြီး ဆောင့်နေရတာ အာနိုးစိတ်ထဲ သိပ်ပြီး အားမရချင်တော့ပေ။ အာနိုးတကိုယ်လုံးလည်း ဆိမ့်၍ အရသာရှိလှသည်။ အာနိုး သူ့လီးချောင်းကြီးကို အဆုံးနီးပါး ထုတ်၍ ဆောင့်သည်။ ထိုသို့ ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း ထွေးထွေးမှာ ခါးလေး ကော့တက်နေသည်။

“ ပြွတ်…. ဖွတ်…. ဗြစ်…. ဒုတ်…. အာ….. အာနိုး….. ငါ….. ငါ….. ဘယ်လိုဖြစ်…… ဗြစ်….. ဖွတ်…..”

“ အင်း…..ထွေး….ထွေး….”

အာနိုး ဒီလောက်ပဲ ပြောလိုက်နိုင်သည်။ ထွေးထွေး တကိုယ်လုံး လူးပျံလာခိုက် အာနိုးက အသာကုန် ငါးချက်လောက် ဆောင့်ပြီး လီးထိပ်မှ အရည်တွေကို တပြွတ်ပြွတ် ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။ ထွေးထွေးက သူ့ကိုလှမ်း၍အဖက် အာနိုးတကိုယ်လုံးက ထွေးထွေး၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ကျသွားလေ တော့သည်။

“ ကဲ… ဖယ်ပါဦး…. ဒီမှာ အသက်ရှူလို့တောင် မရဘူး….”

ဒီတော့မှ အာနိုးက ထွေးထွေး၏ ကိုယ်ပေါ်မှထပြီး လီးကိုပါ စောက်ခေါင်းထဲမှ တစ်ခါထဲ ချွတ်လိုက်သည်။

“ သွား… အပြင်ထွက်နေ…. ငါ အဝတ်တွေ ဝတ်ဦးမယ်….”

“ နင်… ချမ်းသေးလား….”

“ မသာကောင်…. စကားမများနဲ့…. အပြင်ထွက်နေပါဆို….”

အာနိုး သူ့ပုဆိုးကို ကောက်ယူ၍ ညောင်ပင်အခေါင်းပေါက်ကြီးထဲမှ ထွက်လိုက်ရသည်။ စောစောကတော့ ခံချင်တိုင်း အလိုးခံနေပြီး အခုမှ မိန်းကလေးတွေများ ရှက်တော်မူနေကြသည်။ ဒါကို အာနိုးမသိ။ ဘယ်လိုလဲဟ ဟူသော အတွေးဖြင့်သာ စဉ်းစားရခက်နေသည်။

ခဏနေတော့ ထွေးထွေက အဝတ်အစား စုံလင်စွာဖြင့် ညောင်ပင်အခေါင်းပေါက်ကြီးထဲမှ ကိုယ်လုံးလေးလှည့်ကာ အပြင်သို့ ထွက်လာသည်။

“ အာနိုး…. နင် ဒီကို ဘာလာလုပ်တာလဲ….”

“ ငါ… မှိုခူးမလို့….”

အာနိုး ထွေးထွေးမျက်နှာကို ရဲရဲမကြည့်ရဲ…။ ထွေးထွေးမှာလည်း ထိုနည်းတူ မျက်နှာလေး အောက် ငုံ့၍ ပြောနေသည်။

“ နင်…. မှို မခူးရသေးဖူးပေါ့….”

“ အင်း….”

“ ဒါဆိုရော့…. အဝတ်ယူသွား….”

ထွေးထွေးက ညောင်ပင်ခြေရင်းတွင် ချထားသော ပုခုံးတွင်လွယ်ရန် ကြိုးတပ်ထားသော တောင်းလေးအပြည့် မှိုတွေကို နှိုက်ပြီး အာနိုးကို လှမ်း၍ပေးသည်။ အာနိုးက သူ့ပုဆိုးခါးပုံစထဲ ထည့်သည်။

“ ကဲ…အာနိုး…. နင် ပြန်တော့….”

“ ငါ နင့်ကို လိုက်ပို့ဦးမလားလို့….”

“ မရှည်နဲ့…. ငါ့တဲ ငါပြန်တတ်တယ်…. နင် ပြန်နှင့်တော့….”

အာနိုး လေးလေးပင်ပင်နှင့် ထ၍ ရွာကို ဦးတည်၍ လျှောက်သည်။ အာနိုး အတော်ဝေးဝေး ရောက်သွားတော့မှ ထွေးထွေးက ညောင်မြစ်ဆုံကို လက်ထောက်၍ အားယူပြီးထသည်။ ပြီးတော့ မှိုတွေထည့်ထားသော တောင်းလေးကို လွယ်လိုက်ပြီး လျှောက်လှမ်းလိုက်သည်။ ထွေးထွေးတစ်ယောက် လမ်းလျှောက်တာ ကွတတနှင့် ထော့နင်းထော့နင်း ဖြစ်နေသည် မဟုတ်ပါလား။ သူမကိုယ်သူမ ဒီလိုဖြစ်မည်ကို ခန့်မှန်းမိသော ထွေးထွေးက သူမဒီလိုပုံ လျှောက်လှမ်းတာကို အာနိုး မြင်တွေ့သွားမှာစိုး၍ အာနိုးကို အရင်ပြန်ခိုင်းခဲ့တာပင် ဖြစ်တော့သည်။

——————————————

ကိုသန်းငွေ လွတ်ချင်တိုင်း လွတ်၍နေသည်။ ပိုက်တဲမှာစား ပိုက်တဲမှာ အိပ်သည်။ မခင်အေး စိတ် ညစ်ရသည်။ သူကယောကျ်ား အကြောင်းမဟုတ်။ ပိုက်တဲမှာက မိန်းမတွေပေါသည်။ မခင်အေးတို့ မိန်းမသားမှာသာ စိတ်ညစ်နေရသည်။

သန်းငွေ ပြန်မအိပ်တာ ရက် (၂၀) ကျော်ပြီ။ နေ့ခင်းဖက် ပြန်လာတတ်သော်လည်း ခဏသာ။ အာနိုးကို ခိုင်းစရာရှိတာခိုင်း၊ သူမကိုလည်း ပြောစရာရှိတာ ပြောပြီး ပြန်သွားတတ်သည်။

မခင်အေး စိတ်တွေလေနေပြီ။ သူမ၏ လိုအပ်သော ဒုက္ခအတွက် ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမည်မှန်း မသိ။ ရေချိုးပြီးစ သနပ်ခါးလိမ်းနေသော မခင်အေးတစ်ယောက် တွေးမိပြီး စိတ်သောကရောက်နေခိုက် သူမ၏ရှေ့မှ မှန်ထဲတွင် အရိပ်တစ်ခု တွေ့လိုက်သည်။

ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင်ထိုင်၍ နွားနဖားကြိုးအတွက် ကြိုးထိုးနေသော အာနိုးက သူမ၏ နောက်ကျောကို ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့် လုပ်နေခြင်းပင်။ အာနိုးတစ်ယောက် ထဘီရင်လျားဖြင့် သနပ်ခါးထိုင်လိမ်းနေ သော မခင်အေးကို ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်ကြည့်ရင်း သူနှင့် ကိုယ်ချင်းရင်းနှီးခဲ့ဖူးသော ထွေးထွေးနှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်နေမိသည်။

ထွေးထွေးက သူနှင့် သက်တူရွယ်တူလောက်သာ ရှိသည်။ တောသူတောင်သား အလုပ်ကြမ်းပါမရှောင် လုပ်နေကြရသူမို့ ခန္ဓာကိုယ်ကတော့ တောင့်တင်း သန်မာထွားကြိုင်းလှသည်။ ဒါပေမယ့် ထွေးထွေး၏ အလှက အပျိုပေါက် မပြည့်စုံသေးသော အလှ။ မခင်အေး ဆိုတာက အသက်က အစိတ်ပတ်ဝန်းကျင်ဆိုတော့ အလှက ပြည့်စုံနေပြီ။ ပြီးတော့ အိမ်ထောင်သည်။ အိမ်ထောင်သည်ဘဝ ဆိုတာက ယောက်ျားနှင့် သဟဇာတဖြစ်ကာ တည့်လျှင်တည့်သလို စိုပြေလန်းဆန်း၍ အလှတွေ တိုးတတ်တာမျိုး။ ဒီတော့ မခင်အေး၏ အလှက ထွေးထွေး၏ အလှထက် ပိုသည်။

အာနိုး၏ အတွေးထဲတွင်တော့ ဒါမျိုးတွေမရှိ။ အာနိုး စဉ်းစားမိသည်က ထွေးထွေးထက် မခင်အေးက ပို၍ကြည့်ကောင်းသည်။ ပြီးတော့ ထွေးထွေးကို ကြည့်ရ မြင်ရ တွေ့ရသည်ထက် မခင်အေးကို မြင်ရ တွေ့ရ ကြည့်ရသည်က သူ့စိတ်တွေ ပို၍ထလာသည်ဟု တွေးမိသည်။ ဒါပေမယ့် မစရဲ။ သူက သူရင်းငှား၊ မခင်အေးက သူရင်းတိုင်၊ ပြီးတော့ သူ့အပေါ် မိဘကဲ့သို့ ကောင်းသည်။ ဒီတော့ အာနိုး ဘာမှမတတ်နိုင်။ ကြည့်၍သာနေရသည်။ ကြည့်တာတောင် ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ကြည့်ရသည်။ ဗြောင်မကြည့်ရဲပေ။

ဒီကောင်လေး အရင်ကနဲ့မတူဘဲ ငါ့ကို ဘာလို့တမျိုးပြောင်းလာရတာလဲ။ ဟုတ်ပြီ။ အာနိုးဆိုတာက ငါ သေဆိုသေ ရှင်ဆိုရှင်ရမဲ့သူပဲ။ ငါ့ သဘောပဲ။ အာနိုး သူမကို ကြည့်တာတွေ့ရပြီး မခင်အေး၏ စိတ်တွေက ပြောင်းလာရသည်။ ခြေထောက်ကိုဆင်း အာနိုးဘက်ကို ဘေးခေါင်းပြူ၍ အာနိုးရှိနေ ကြည့်နေတာကို မသိချင်ယောင်ဆောင်၍ ထမီကို ပေါင်ရင်းထိ ဆွဲတင်ပြီး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို သနပ်ခါး စိမ် ပြေနပြေ လိမ်းပစ်လိုက်သည်။

မခင်အေး၏ ဖြူဖွေးတောင့်တင်းသော ပေါင်တံကြီးတွေက အာနိုးကို တ ဖက်ပြန်မလှည့်ဘဲ ငေးကြည့်မိသည်ထိ ဖြစ်သွားသည်။ ဒါတင်မကသေး မခင်အေးက ရင်လျားထားသော ထဘီကို ဖြတ်ကနဲ ဖြည်ချကာ ရင်ဘတ်ကို သနပ်ခါး ကဗျာကယာ ပွတ်တိုက်ပေးသည်။ ကလေးမမွေးသေးသော အိမ်ထောင်သည်၏ နို့ကြီးတွေက ဖွေးနု၍ ဖွံ့ထွားတင်းမာလှသည်။

လှစ်ကနဲ ခဏတာ ဖြစ်သော်လည်း အာနိုးတစ်ယောက် ဖင်ကြွပြီး ထရပ် တော့မလိုပင် ဖြစ်သွားရသည်။ ဆက်ပြီးတော့လည်း အာနိုးထိုင်ပြီး မနေချင်တော့ ကြာရင်ခက်မည်။ ထိုင်ရာမှထကာ အိမ်ဘေးသို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။ အိမ်ဘေးရောက်တော့ ပုဆိုးကိုဖြည်ပြီး လီးကိုကြည့်သည်။ လီးထိပ်တွင် အရည်လေးတွေက စို့နေရုံမျှမက ညောင်စေးတန်းကာပင် ကျနေကြသေး၏။

ဗြုံးကနဲ အာနိုးစိတ်ထဲတွင် ထွေးထွေးကို သတိရလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် သူချက်ချင်း ခေါင်းခါလိုက်သည်။ မနေ့က ထွေးထွေးတို့တဲဆီ သူရောက်ခဲ့သည်။ ဘယ်သူမှမရှိဘဲ ထွေးထွေးတစ်ယောက်ထဲ သာ ရှိပေမယ့် ထွေးထွေးက

“ နင်…. ငါ့ဆီမလာနဲ့ဦးဟာ…. မတွေ့ချင်သေးဘူး ”

ဟု သူ့ကို ပြောလိုက်သည် မဟုတ်ပါလား။ အာနိုး စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် အိမ်ဘေးရှိ ပျဉ်ချပ်ကွဲနေသဖြင့် မှောက်ထားသော နွားစာခွက်ကြီးပေါ်တွင် ထိုင်၍ ငိုင်နေလိုက်သည်။

“ အာနိုးရေ…. ထမင်းစားမယ်ဟေ့…”

ဘယ်မျှကြာသွားသည် မသိ။ အိမ်ပေါ်မှ မခင်အေး၏ ခေါ်သံကြားရမှ အာနိုး ဖြတ်ကနဲ သတိထားမိလိုက်သည်။ မှောင်ရီပျိုးနေပြီ။

“ လာပြီ…. အစ်မရေ…”

ထမင်းစားရန် အိမ်ပေါ်သို့တက်လာသော အာနိုး အိမ်ပေါ်သို့ရောက်တော့ ထူးဆန်းသော မြင်ကွင်းကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ပြင်ထားသော ထမင်းပွဲ ပြီးတော့ ထမင်းပန်းကန်က နှစ်ချပ်။ ခါတိုင်းဆို သူတို့စားပြီးမှ အာနိုးက ကိုယ့်ပန်းကန် ကိုယ်ခူးပြီး စားရသည်။ အခုတော့….

“ လက်ဆေးလေ…. အာနိုး….. အစ်မနဲ့ အတူတူစားရအောင် ”

မီးဖိုထဲက ဟင်းပန်းကန်ကို ကိုင်၍ထွက်လာသော မခင်အေးက ပြောသည်။ အာနိုး မီးဖိုထဲဝင်၍ လက်ဆေးသည်။ လက်ဆေးပြီး ထမင်းပွဲကို ပြန်ရောက်တော့ ထူးဆန်းတာကို ထပ်တွေ့ရပြန်သည်။ တဝက်လောက်ရှိသော အရက်ပုလင်းနှင့် ကိုင်းဖန်ခွက်တစ်လုံး၊ ပြီးတော့ မတ်ခွက်တစ်ခွက်နှင့် ရေကအပြည့်။

“ နင် ပင်လည်း ပင်ပန်းတယ်… ပြီးတော့ မိုးလည်းအေးတယ်…. သောက်ချင်ရင် သောက်လိုက်…။ အစ်မ… သရက်သီးမှည့်တွေ လှီးလိုက်ဦးမယ်….။ ပြီးမှ အတူတူ ထမင်းစားကြတာပေါ့….”

မခင်အေး မီးဖိုထဲသို့ ပြန်ဝင်သွားသည်။ အာနိုး အကြိုက်တွေ့ပြီ….။ ချထားသော ကြက်သားဟင်း နှင့် မြည်းကာ အရက်တစ်ပိုင်းကို ခဏအတွင်း ကုန်အောင် သောက်ပစ်လိုက်သည်။ သူအရက်သောက်၍ ပြီးလောက်မှ မခင်အေးက မီးဖိုထဲမှ လှီးထားသော သရက်သီးမှည့်ပန်းကန်ကို ကိုင်ပြီး ထွက်လာကာ ထမင်းစားပွဲပေါ်တွင်ချရင်း အာနိုးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ စားသည်။

အိမ်ထဲတွင် ထွန်းထားသော ဘက်ထရီမီးရောင်က ပြပြလေး။ မခင်အေး၏ ကိုယ်မှ မွှေးပျံ့သော ရနံ့တို့က အာနိုး၏ အရက်ရှိန်ကို တိုးမြှင့်ပေးနေသယောင်။ အင်္ကျီမပါသော အာနိုး၏ ကိုယ်လုံးကြီးက လည်း မခင်အေး၏ သွေးတို့လှည့်ပတ်မှုကို မြန်ဆန်နေစေသည်။ မခင်အေးက ဟင်းတွေ တပြုံကြီးကို အာနိုးပန်းကန်ထဲ ခပ်ထည့်ပေးပြီး ထမင်းစစားသည်။ မျက်လွှာချထားရာမှ တစ်ချက်တစ်ချက် အာနိုးကို ကြည့်ရင်းစားသည်။

မခင်အေးက သူ့ကိုကြည့်၍ စားနေချိန်တွင် အာနိုးက မျက်လွှာချထားသည်။ မခင်အေး မျက်လွှာချထားချိန်တွင် အာနိုးက သူမကို ကြည့်ရင်း ထမင်းစားသည်။ ထမင်းစားပြီးသွားတော့ အာနိုးက စားပြီးပန်းကန်တွေကို ဆေးရန်ထပ်သည်။

“ နေ…. နေ…. အစ်မ ဆေးလိုက်မယ်…. မင်း လက်ဆေးတော့….။ ဟိုမှာ အစ်မ ထန်းလျက်နဲ့ ရေနွေးကြမ်း လုပ်ထားတယ်။ သွားသောက်ချေ။ ပြီးတော့ အင်္ကျီလည်း ဝတ်ထားဦး မိုးအေးတယ်….”

မခင်အေး အသံက ရှတတလေး။

“ ဟုတ်ကဲ့….အစ်မ…”

အာနိုးက အင်္ကျီဝတ်ပြီး ထန်းလျက်နှင့် ရေနွေးကြမ်းကို အချိုတဲသည်။ ခဏနေတော့ မခင်အေးကပါ ရောက်လာပြီး အာနိုးဘေးတွင် ထိမတတ်ထိုင်ကာ ထန်းလျက်ဖြင့် အချိုတဲသည်။

“ အာနိုး…. နင် နောက်ဖေးက ထင်းတဲမှာ မအိပ်နဲ့တော့…. အိမ်ပေါ်မှာလာအိပ်….။ မိုးကောင်းတော့ ငါတစ်ယောက်ထဲ မနေရဲဘူး…။ နင့် ဦးလေးကလည်း ရှိတာမဟုတ်ဘူး….။ နင့် ဦးလေး ပြန်လာအိပ်မှ နင် ထင်းတဲပြန်အိပ်ပေါ့…..။ သူမရှိရင် အိမ်ပေါ်မှာပဲ လာအိပ်….”

“ ဟုတ်ကဲ့….အစ်မ….”

နှစ်ယောက်သား စကားမဆိုမိကြ။ တစ်ယောက်ခန္ဓာကိုယ်ကို တစ်ယောက်ခိုးကြည့်ရင်း အသက်ရှူသံတွေက ပြင်းလာရသည်။ အတော်လေးကြာတော့မှ မခင်အေး၏ စကားသံက ထွက်လာသည်။

“ အာနိုး…. တံခါးတွေပိတ်တော့ မိုးရွာလာပြီ….”

အာနိုး ထိုင်ရာမှထပြီး အိမ်တံခါးတွေကို လိုက်ပိတ်သည်။ မခင်အေးက အာနိုးကို မျက်စေ့ဒေါက် ထောက် ကြည့်နေသည်။ ကြည့်နေသော သူမ၏ မျက်လုံးများက အရောင်တလက်လက်ဖြင့် ဖြစ်သည်။ တံခါးတွေ ပိတ်ပြီးသွားတော့ အာနိုးက မခင်အေး၏ အနားတွင် လာထိုင်သည်။

“ နင့် အိပ်ယာခင်းပေးဖို့ အခန်းထဲမှာ ခေါင်းအုံးနဲ့ ခြင်ထောင် သွားယူလိုက်ဦးမယ်…..။ နင် ဖျာခင်း ထား….။ ငါ ဘက်ထရီမီး ယူသွားမယ်….”

အာနိုးက ထောင်ထားသော သင်ဖြူးဖျာလိပ်ကို ဖြည်၍ ခင်းသည်။ မခင်အေးက ဘက်ထရီမီး ချောင်းနှင့် ဘက်ထရီအိုးကိုယူပြီး အတွင်းဖက်ရှိ သူမတို့၏ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ မကြာမှီတွင် အိပ်ခန်းထဲမှ မခင်အေး၏ အသံက ထွက်လာသည်။

“ အာနိုးရေ….ဒီမှာ လာယူဟေ့…”

“ လာပြီ…အစ်မ…”

အာနိုး မခင်အေးတို့လင်မယား အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ အခန်းထဲတွင် ဘက်ထရီမီးက လင်း နေသည်။ သူရောက်သွားတော့ မခင်အေးက ပုဆစ်တုတ်ထိုင်ရင်း သူတို့၏ နှစ်ယောက်အိပ်မွှေ့ယာကြီး အောက်မှ ဖျာကိုလှန်၍ ကြမ်းပြင်ကို ငုံ့၍ကြည့်နေသည်။ အာနိုးဖက်ကို နောက်ကျောပေးထားသော မခင်အေး ဖင်ဆုံကြီးက အယ်၍ လုံးတစ်နေသည်။ ဒါကို နောက်မှကြည့်ရင်း စောစောထဲက မခင်အေးနှင့်နေရင်း တထောင်ထောင် ဖြစ်နေသည့် အာနိုး၏လီးက ပိုပြီး မာကြော တင်းထောင်လာသည်။

“ အာနိုး ခဏ…. ဒီမှာ ပုရွက်ဆိတ်တွေလား မသိဘူး…”

အာနိုး မခင်အေး၏ အနားကို တိုးကပ်သွားပြီး ကားအယ်နေသော ဖင်ကြီးကို အနီးကပ်ကြည့်ရင်း ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်လာသည်။

“ ဒီမှာဟ….”

“ အမလေး….”

ဒီမှာဟ ဆိုပြီး အာနိုးကို မကြည့်ဘဲ နောက်ပြန်လက်ဖြင့် ပုတ်လိုက်သော မခင်အေး၏ လက်က တောင်မတ်နေသော အာနိုး၏ လီးကြီးကို ခပ်ဆတ်ဆတ် ရိုက်မိသည်။

“ အမလေး…”

ဆိုပြီး ဗြုံးကနဲ လန့်လည်းလန့် နာလည်းနာသွားသော အာနိုးက လီးကိုပုဆိုးပေါ်မှ အုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း ကိုယ်က နောက်သို့ ယို့သွားသည်။

“ ဟင်…ဘာဖြစ်သွားလဲ….”

မခင်အေး ချက်ချင်းလှည့်ကြည့်ပြီး အာနိုး၏ လက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲပြီးပြောသည်။

“ ဟို….ဟို…..အစ်မ….”

“ တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင် ခက်မယ်….။ အိပ်ယာပေါ်လှဲလိုက်…. အစ်မ ကြည့်ပေးမယ်….”

မခင်အေးက အာနိုး၏ လီးနေရာကို ကြည့်၍ ပြောသည်။ မခင်အေး၏ နှာသီးဖျားတစ်ခုလုံး နီမြန်း နေသည်ကို ဘက်ထရီမီးရောင်အောက်တွင် ထင်ထင်ရှားရှား မြင်နေရသည်။ အာနိုးက သူမကို ကြောင်၍ ကြည့်နေသည်။

“ ကဲ…. လှဲမှာ လှဲစမ်းပါဟာ….”

မခင်အေးက လက်ကိုဆွဲ၍ အတင်းလှဲခိုင်းတော့ အာနိုးက နှစ်ယောက်အိပ် မွေ့ယာကြီးပေါ်သို့ ပက်လက်လှဲချလိုက်သည်။ အာနိုး၏ ဘေးသို့ မခင်အေး ဒူးထောက်၍ ထိုင်ချလိုက်ပြီး အာနိုး၏ ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးကျွတ်ထွက်သွားအောင် ခြေဖျားမှနေ၍ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ထောင်းကနဲ ထွက်လာသော အာနိုး၏ လီးက အသက်သာငယ်သော်လည်း သိပ်ပြီးတော့ သေးသေးကွေးကွေးတော့ မဟုတ်လှပေ။ ကိုသန်းငွေ၏ လီးလောက် မကြီးပေမယ့်လည်း စံချိန်တော့မှီသည်ဟု မခင်အေး လီးကြီးကို ငေးစိုက်ကြည့်ရင်း တွေးမိလိုက်သည်။ အာနိုး မျက်နှာကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူမလီးကြီးကို စိတ်ဝင်တစား ငေးစိုက်ကြည့်နေသည်အား သူက ကြည့်နေသည်။ မခင်အေး ရှက်သလို ဖြစ်သွားသည်။

“ အာနိုး…. နင့် မျက်လုံးတွေ မှိတ်ထား….”

ပြောသည့်အတိုင်း အာနိုးက မျက်လုံးကို ချက်ချင်းမှိတ်လိုက်သည်။ မခင်အေး ပြုံးလိုက်ပြီး တောင်မတ်နေသော လီးကြီးဆီသို့ သူမ၏ လက်တဖက်ဖြင့် ကတုံကယင် လှမ်းဆုပ်လိုက်သည်။ အာနိုး ဆတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မခင်အေး တံတွေးတစ်ချက် ကြိတ်၍ မျိုချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ လီးကြီးကို ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးရင်း မရိုးမရွဖြစ်လာကာ ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် အောက်မှ ဂွေးဥမဲမဲလုံးလုံးကြီးကို ဖွဖွလေး ဆုပ်ပေးသည်။

ဒီလိုအယုအယ အကိုင်အတွယ်မျိုး အာနိုး တစ်ခါမှ မခံစားဖူးခဲ့။ မျက်လုံးနှစ်လုံးကို မှိတ်ရင်း အသာမှိန်းနေသည်။ ထောင်မတ်နေသော လီးတန်ကြီးက ထိပ်ဝတွင် နှီးတပြားလောက် အရေခွံလန်နေသည်။ မခင်အေး လီးပေါ်မှ အရေခွံကို အောက်သို့ ခပ်ဖြေးဖြေးဆွဲချရင်း ထွက်လာသော လီးထိပ်နီနီကြီး ကို ကြည့်ကာ မရိုးမရွဖြစ်လာကာ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်လိုက်မိသည်။

မခင်အေး လီးဒစ်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်းက လက်မဖြင့် လီးခေါင်းကြီးကို ဖွဖွလေးဖိ၍ ပွတ်လိုက်သည်။ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဟလိုက်ရာမှ အာနိုး ကော့တက်သွားသည်။ လက်တဖက်က လီးကိုပွတ်ပေးရင်း မခင်အေး၏ ကျန်လက်တဖက်က ကြွက်သားအမြှောင်းလိုက်ထနေသော အာနိုး၏ ပေါင်တံကြီးကို မချင့်မရဲဖြင့် လိုက်ဆုပ်နေသည်။ အုံမထူသေးသော်လည်း သန်စွမ်းလှသည့် လမွှေးများကို လက်ချောင်းလေးတွေဖြင့် ထိုးဖွလိုက်သေးသည်။

လီးကြီးက မခင်အေး၏ လက်ထဲတွင် စောစောကထက် သိသိသာသာ ကြီးမာကြော၍လာရုံမျှမက လီးထိပ်တွင် အရည်ကြည်လေးတွေ စို့လာသည်။ အရိုင်းလေးကို စိတ်ပါလာအောင် မနည်းလုပ်ရမည်ဟု ထင်ထားသော မခင်အေး ပျော်သွားသည်။

“ နာသေးလား….ဘယ်…ဘယ်လိုနေသေးလဲ…”

“ မနာတော့ဘူး….ကောင်း….တယ်….”

မခင်အေး ပြုံးလိုက်မိသည်။

“ အမလေး….”

“ ဟင်….အစ်မ…ဘာဖြစ်တာလဲ…”

အရသာရှိနေခိုက် မခင်အေးက အလန့်တကြား ကိုယ်လုံးကို ခါလိုက်သဖြင့် လန့်သွားသော အာနိုး ထ၍ ထိုင်လိုက်သည်။

“ ပုရွက်ဆိတ်တွေ….ပုရွက်ဆိတ်တွေ…”

ပြောရင်း မခင်အေးက သူမ၏ အင်္ကျီတွေကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။

“ ပွတ်ပေးစမ်းပါဟ…. ပုရွက်ဆိတ်တွေ တက်နေတယ်…”

မခင်အေး၏ ကိုယ်လုံးဖြူဖြူလေးကို လက်တဖက်ဖြင့် လှမ်းဖက်လိုက်ပြီး အာနိုးက အင်္ကျီကျွတ်သွားသော မခင်အေး၏ အပေါ်ပိုင်းကို လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်ပေး၏။ ပွတ်ရင်း နို့နှစ်လုံးကို ကိုင်မိလိုက်ရင်း ဘာကိုမှ မစဉ်းစားတော့ဘဲ နို့ကိုငုံ့၍ စုပ်တော့သည်။

မခင်အေး ရင်ဘတ်ကို ကော့ပေးရင်း နို့စို့နေသော အာနိုး၏ လည်ပင်းကို လက်တဖက်ဖြင့်ဖက်ရင်း အာနိုး၏ ခေါင်းကို သူမ၏ ရင်ဘတ်သို့ ဖိကပ်ပေးထားသည်။ အာနိုး နို့တစ်လုံးပြီး တစ်လုံးစို့သည်။ ပြီးတော့ လက်ကထိုင်ထားသော မခင်အေး၏ ဖင်ဆုံကြီးတွေကို လှမ်း၍ကိုင်ကာ ညှစ်လိုက်သေးသည်။ မခင်အေးတစ်ယောက် အပျိုမလေးသဖွယ် အသားလေးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။

“ နေ… နေဦး… အာနိုး…. ပုရွက်ဆိတ်က အောက်ကို ဝင်ပြန်ပြီ….”

အာနိုးခေါင်းက သူမ၏ ရင်ဘတ်မှ ခွာသွားတော့ မခင်အေး ခါးမှ ထဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ပက်လက် လှန်လှဲလိုက်သည်။ ပေါင်တစ်ချောင်းကိုလည်း ထောင်၍ ကားလိုက်သည်။

“ ပွတ်ပါဟဲ့….အာနိုးရဲ့….”

စိတ်ထနေသော အာနိုး မခင်အေး၏ အမွှေးမဲတွေဖုံးနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို အတင်းဖိ၍ပွတ်သည်။ သူရင်းတိုင်နှင့် သူရင်းငှားကြားတွင် ကာထားသော သူတို့နှစ်ယောက်ကြားမှ တံတိုင်းက ကြိုးပေါက်သွားချေပြီ။

“ အဲ… အဲ… အဲ့ဒီထိပ်ကို ကိုက်သွားတယ်…. ဖိပွတ်စမ်း….”

အာနိုးက ပြူးထွက်နေသော စောက်စေ့ကို ဖိ၍ဖိ၍ ပွတ်ပစ်လိုက်သည်။ မခင်အေး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ခါသွားရင်း စောက်ရည်ကြည်တွေ စိမ့်ထွက်လာသည်။

“ အထဲ…. အထဲကိုဝင်သွားပြီ…. လက်ခလယ်နဲ့ ထိုးထည့်ပြီး စမ်း… စမ်း…”

“ ဟုတ်ပြီ….. ဟုတ်ပြီ…. ဘေးတွေကို လက်ထိပ်နဲ့ ကော် ကော်ပြီးစမ်း…..”

အာနိုးက စောက်ခေါင်းထဲ လက်ခလယ်ထိုးထည့်ကာ မွှေပွတ်ပွတ်ရင်း လက်ထိပ်ဖြင့် စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေကို ပွတ်၍ ပွတ်၍ စမ်းသည်။ မခင်အေး ကော့ကနဲ ကော့ကနဲ တက်တက်သွားပြီး စောက်ရည်တွေက ထပ်ပြီးစိမ့်ထွက်လာသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးကလည်း မြင်မကောင်းအောင် ဖောင်း၍ ခုံးထလာသည်။

“ တော်….တော်ပြီ…”

အာနိုးက လက်ကို စောက်ခေါင်းထဲမှ ထုတ်ကာ နောက်သို့ ကိုယ်ကို ယို့လိုက်သည်။ မခင်အေးက လှဲနေရာမှ ဆတ်ကနဲထိုင်၍ ဘာမပြော ညာမပြောဖြင့် အာနိုးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်၍ နမ်းသည်။ ဒီ တော့ အာနိုးက မခင်အေးကို တအားဖက်ကာ ပြန်နမ်းသည်။ အာနိုးစိတ်တွေ မထိန်းနိုင်တော့။ မခင်အေး၏ ပခုံးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာ နောက်သို့ ခပ်ဖြေးဖြေး တွန်းလှဲသည်။ မခင်အေးက ရုန်းသည်။

“ အာ… အာနိုး…. အင်္ကျီချွတ်လိုက်….”

အာနိုး အင်္ကျီကို အမြန်ချွတ်လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်စလုံး ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားသည်။ မခင်အေး အာနိုးကို လှမ်းဖက်လိုက်ပြီး ဖုထစ်နေသော ရင်အုံကြီးကို နှုတ်ခမ်းဖျားလေးဖြင့် စုပ်ပြီးနမ်း သည်။ ပြီးတော့ အာနိုးကို ဖက်ပြီး ပက်လက်လှန် လှဲပေးလိုက်သည်။

မိုးပေါ်ထောင်နေသော လီးကြီးက တောင့်တင်းလွန်းသဖြင့် တဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေသည်။ လီးထိပ်မှ အရည်လေးတွေက ညောင်စေးတန်း၍ ကျနေပြီ။ မခင်အေး လီးကြီးကို နှုတ်ခမ်းဖျားလေးဖြင့် တစ်ချက်နမ်းလိုက်ရင်း လီးကြီးကို မချင့်မရဲဖြင့် ညှစ်ကိုင်ရင်း အာနိုးပေါ်သို့ ခွတက်သည်။

ကုန်းကုန်းကွကွ အနေအထားဖြင့် စောက်ပတ်ဝတွင် လီးထိပ်ကိုတေ့ရင်း စောက်စေ့ကို လီးထိပ်ဖြင့် သုံးလေးချက် ပွတ်လိုက်သေးသည်။ ပြီးတော့မှ တဖြေးဖြေးချင်း ထိုင်ချရင်း မခင်အေး၏ မျက်လုံးများ က စင်းကျသွားသည်။ လီးတဆုံးဝင်သွားသည်နှင့် မခင်အေးက ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး အာနိုးကို ငုံ့၍ဖက် ကာ ဖုထစ်နေသော ရင်ဘတ်ကြီးပေါ် မျက်နှာအပ်ရင်း ဖင်ကြွ၍ ဆောင့်၏။

“ ဗြစ်… ဗြစ်… ပြွတ်… ဖွတ်…. ဗြစ်… ဒုတ်…. ပလွတ်….”

“ ဟင်း…ဟင်း…အာနိုး ရယ်…”

မခင်အေးက တစ်ချက်ခြင်း ခပ်မှန်မှန်ဆောင့်လိုက် အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာခိုက် ခပ်ပြင်းပြင်း ခပ် သွက်သွက်ဖြင့် လိုးသည်။ မခင်အေး ဆောင့်လိုးတာက ရိုးရိုးမလိုး။ လီးကို စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုဖြင့် အတင်းညှပ်ပြီး လိုးသည်။ မခင်အေးက အအိုဆိုပေမယ့် အပျိုမထွေးထွေး၏ စောက်ပတ်ထက်ပိုပြီး အရသာရှိကြောင်း အာနိုး တွေးမိသည်။ ခင်တွယ်စိတ်က မခင်အေးကို ပိုသွားသည်။ ပြီးတော့ စောက်ပတ်ဝဖြင့် လီးအရင်းဆီးခုံကို ဖိကပ်ကာ စကောဝိုင်း လှည့်ပေးလိုက်သေးသည်။

“ အာ….အင်း……မမ……အ…..”

အာနိုး ဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။

“ ကောင်းရဲ့လား…..ဟင်…..အာနိုး…..”

“ ကောင်းတယ်…..”

“ မမလည်း သိပ်ကောင်းတာပဲ…. မောင်လေးရာ….. ကော့ပြီး အောက်ကနေ ပြန်ဆောင့်….. ဟုတ်ပြီ …… ဟုတ်ပြီ….. အင်း….. ဟင်း……”

မခင်အေး တစ်ချက်ခြင်း မဆောင့်တော့။ ခပ်ပြင်းပြင်းဖြင့် သွက်သွက်ကြီးကို ဆောင့်နေသည်။ နှစ် ယောက်စလုံး တရှူးရှူးဖြင့် အသက်ရှူပြင်းလာရုံမျှမက အပေါ်က ဆောင့်လိုးနေသော မခင်အေး မောလာသည်။ ဒါပေမယ့် သူမ၏ ဆောင့်လိုးချက်ကို မလျှော့ အံကိုကြိတ်၍ ဝမ်းခေါင်းသံ တအင်းအင်းဖြင့် ဆောင့်လိုးသည်။ မခင်အေး၏ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း မချင့်မရဲဖြင့် အာနိုး၏ လက်မောင်းအိုးကြီးတွေကို ဖြစ်ညှစ်သည်။ ရင်ဘတ်ကြီးကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်စုပ်နမ်းရင်း အသာကုန်ဆောင့်သည်။

“ ဗြစ်…… ဗြစ်… ပြွတ်…. ဖွတ်….. ဒုတ်….. ပလွတ်….. ဟ….. အ…. ဟင်း….”

စောစောက နှူးနှပ်တာ ကြာထားသဖြင့် မထိန်းနိုင်တော့ပါ။ နောက်တစ်ချီမှ ခပ်ကြာကြာလေး ခံတော့မည်ဟု တွေးရင်း မခင်အေး စိတ်ကိုလျှော့ကာ အသာကုန်ဆောင့်၍ လိုးလိုက်စဉ် အီးကနဲ အီးကနဲ ဖြစ်ကာ အာနိုး၏ လီးထိပ်မှ သုတ်ရည်များ ပန်းထွက်လာခိုက် မခင်အေးမှာလည်း စောက်ပတ်ထဲမှ သုတ်ရည်တွေ ဒလဟော ပန်းထုတ်လိုက်ကာ အာနိုး၏ ဆီးခုံပေါ်သို့ သုတ်ရည်များ စီးကျလာပြီး တကျွတ်ကျွတ် စုပ်သပ်ရင်း ပျော့ခွေကာ ကျသွားလေတော့သည်။



........................................💚💛💖💝💙........................................

ပြီးပါပြီ။ 



Saturday, May 9, 2009

အသက်နှင့်ရမ္မက် (စ/ဆုံး)

အသက်နှင့်ရမ္မက် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ – ကမ္ဘာကျော်ရတနာဝင်းထိန်

သန်လျင်-ကူးတို့သင်္ဘောဆိပ်သို့ ရောက်သောအခါ သူတို့မျှော်လင့် ထားသလို “သီတာ” တစ်နှစ်တို့က မရှိ ဒေါက်တင်ထားသည်ဆို၍ အသင့်ရှိနေသော တိုင်းလုံးကျော် ပေါ်သို့ အပြေးအလွှား တက်ခဲ့ကြရသည်။ သင်္ဘောအပေါ်ထပ်က လူအနည်းငယ် ချောင်သဖြင့် ဦးပိုင်းခရီးဝေးသွား အိပ်ခန်းများနောက် ကပ်လျက်မှာ နေရာယူကြသည်။

အဲ… ရုတ်တရက် လေပြင်းဝှေ့လိုက်သဖြင့် ပင်လယ်သို့ ဦးတည်ထားသော သင်္ဘောဦးက လည်သွားသည်။ လေက ပြင်းလာသည်။ မိုးပေါက်လေးများ ကျလာသည်။ ကြပ်သိပ်နေသော ခရီးသည်များက တဖက်သို့ စုပြုံတိုးဝှေ့နေကြ၏။ ဝေလွင် နှင့် ချိုမာ တို့ တသိုက်က ရီလေးနွယ်ကို ဝင်းနောင် ရင်ခွင်ထဲသို့ မရောက်ရောက်အောင် ဖိတိုးပေးကြသည်။

“ ဘာမှန်းလဲမသိဘူး……. တအားတိုးတာဘဲ”

“ မိုးပက်တယ်ဟ…….”

“ တောက်….. သူများသားသမီးတွေများ ကောင်းစားနေလိုက်တာ..”

“ မိုးထဲ လေထဲမှာ အဲဒီအနွေးထည်က အကောင်းဆုံးဘဲ”

မထိတထိ နောက်ပြောင်နေကြသော လူငယ်တစ်သိုက်အသံကို အားလုံးကြားနေကြသော်လည်း ဂရုမစိုက်ကြချေ။ ဝေလွင်….. ချိုမာ… သက်သက်နှင့် မိသူတို့ အုပ်စုက သင်္ဘောဦးခန်းဒေါင့်ရှိ ဝင်းနောင်နှင့် ရီလေးနွယ်တို့ အတွဲကိုသာ ဖိတိုးပေးနေကြသည်။

ထိုစဉ် အသက် (၃၀) ကျော် ဒေါင်ကောင်းကောင်းနှင့် ကုလားဒိန် တစ်ယောက်က ချိုမာ၏ ပြည့်ဝန်းကြီးမားသော တင်ပါးကို မသိမသာ ဖိကပ်တိုးနေသည်။ ပထမတော့ ချိုမာ သတိမထားမိသေး။နောက်မှ သိသိသာသာကြီး ပေါင်နှစ်လုံးဖြင့် ခွကာ တင်ပါးကြီးကို ကပ်တိုးဝှေ့နေသော ကုလားဒိန်ကို သတိထားမိသွားသည်။ ခိုးလုခိုးလုနှင့် ကြီးမားသော ပေါင်ကြားမှ သူ့လီးကြီးက ချိုမာ့ဖင်ကြားသို့ တိုးဝင်လာမှ ချိုမာ ရှက်ဒေါသနှင့်

“ ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ…. ပါးကြိုးသွားမယ်…… ဟင်း…”

အကျယ်ကြီးလည်း မအော်ရဲ။ သင်္ဘောပေါ် လူလည်ခေါင် အနှိုက်ခံရသည်ဟူသော ပြဿနာမျိုးလည်း ချိုမာ မဖြစ်ရဲ။

“ ဆော်ရီးနော်….. မိုးပက်လို့ တိုးမိတာ….. ခွင့်လွှတ်ပါ…”

အံမယ် အသံက တကယ့်ပညာတတ် လူ့ယဉ်ကျေးတစ်ယောက်ရဲ့ တောင်းပန်တိုးလျှိုးသံမျိုး…။

“ မိုးပက်ရင် ဟိုဘက်တိုးပေါ့….. နှမချင်းမစာမနာ…”

“ ဒေါသက အရမ်းကြီးတာဘဲနော်….. ဒေါသအရမ်းကြီးတာ မကောင်းဘူး”

ခွေးကုလား ချိုမာ့နားဝကို တိုးကပ်ပြီး ဘာတွေပြောနေမှန်း မသိ…။ ဝေလွင်၊ မိသူနဲ့ သက်သက်တို့က ချိုမာ့အဖြစ်ကို သတိမထားမိကြချေ။ ရီလေးနှင့် ဝင်းနောင်တို့ကိုသာ စုပြုံတိုးဝှေ့ရင်း နောက်ပြောင်နေကြသည်။ ရီလေးဝတ်ထားသော Hawaii ရှပ်ကလေးပေါ်မှ ပင်လယ်ကမ်းခြေ ရွက်လှေပြိုင်ပွဲ ဒီဇိုင်းလေးထဲမှ မောင်နှံနှစ်ဖော်ကဲ့သို့ ကပ်ဖိနေအောင်ပင် တိုးဝှေ့နေကြ၏။ မိုးက ဝေါကနဲ သည်းသည်းထန်ထန် ရွာသည်။ လေနှင့်မိုးရော၍ ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ပက်သွင်းနေ၏။

“ ဟိုမှာ သင်္ဘောအလယ်ခုံက အတွဲလည်း ယိုသုတ်ထားတဲ့ ပေါင်မုံ့နှစ်ချပ်လို ခွာလို့ မရတော့ဘူး တွေ့လား။ အဲဒါ နင်တို့ မိုးကို ကျေးဇူးတင်။”

မိသူက တစ်ဖက်မှ ဝင်ကစ်ပြန်သည်။ ဝင်းနောင်ကတော့ ရီလေးကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဖက်ထားရင်းမှ သန်လျင်စွန်းဘက် ပင်လယ်ပြင်ဆီသို့ မျက်မှောင်ကုတ်ကြည့်နေ၏။

“ လေ…. အရမ်းပြင်းတယ်…. နော်..”

သူ့အသံက စိုးရိမ်သံပါသည်။ မိန်းကလေးများက သူ့အသံကိုမကြား။ ဝေါကနဲ လေနှင့်မိုး တစ်ချက်ပက်သွင်းလိုက်တိုင်း စီကနဲညံအောင် အော်လိုက်ကြသည်။

ချိုမာတစ်ယောက်တော့ ပြဿနာတက်နေရသည်။ ဗလကောင်းကောင်း လူရည်သန့်သန့် ကုလားကလည်း မျက်ဖြူဆိုက်လေ ဆရာကြိုက်လေ မိုးပက်သွင်းလေတိုင်း ချိုမာ့ဖင်ကြီးကို သူ့ပစ္စည်းကြီးဖြင့် အတင်းခွတိုးနေ၏။ ထီးပါသူက ထီးဖွင့်ကာသည့်နှယ် မိုးကာပါသူတွေကလည်း မိုးကာကို ခေါင်းမြီးခြုံကာ ကုတ်နေကြသည်မို့ ချိုမာနှင့် ကုလားဒိန်အဖြစ်ကို သတိမထားမိကြ။

ချိုမာ့တစ်ကိုယ်လုံး နတ်ပူးနေသလို တုန်ရင်လာသည်။ ရှက်စိတ် ကြောက်စိတ်ဖြင့်လည်း အသံက မထွက်တော့….။ တောက် ဒီနေ့မှ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးလည်း ဝတ်မလာမိ။ သင်္ဘောလက်ရမ်းကို ကျစ်ကျစ်ကိုင်ပြီး ဘေးစောင်းလည့်၏။ ထိုအခါမှ ကိုရွှေကုလားက ပေါ်တင်ကြီးကို နို့နှိုက်လေ၏။

“ အိုး…… ရှင်… ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ…..”

“ မင်းနို့လေးတွေက ကိုင်ချင်စရာ လုံးကျစ်နေတာကိုး….”

“ ရှင်… ရှင်… မစော်ကားနဲ့နော်…. ကျမ… အော်လိုက်မှာ…”

ကုလားလက်တွေက သိပ်ကျွမ်းကျင်သည်။ ချိုမာ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို အင်္ကျီအပေါ်ကနေ ရှာတွေ့နိုင်သည်။ ခပ်ညှစ်ညှစ်လေး ဆတ်ကနဲ ချေပစ်လိုက်သည်။ ချိုမာ့ရင်ထဲ မိုးကြိုးပစ်လိုက်သလို ဒိန်းကနဲ ခုန်ဆောင့်သွားပြီး ဒူးတွေ ညွတ်ချင်သွားသည်။

“ ဝေါ…. ဝေါ… ဝူး….. ဟေး……. ဟေး…”

မိုးသံလေသံတွေနဲ့ ခရီးသည်တွေအသံက ဆူညံနေသည်။ သင်္ဘောတစ်ဖက်ထဲကို စုပြုံတိုးဝှေ့နေကြသည်။ ကုလားက သူ့ဂျာကင်အင်္ကျီနဲ့ ချိုမာ့မျက်နှာလေးကို ဆွဲဖုံးလိုက်သည်။ ချိုမာ ရုန်းကန်ဖယ်ရှားဖို့ အချိန်မရခင်မှာဘဲ ပူနွေးတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးတွေက ချိုမာ့ နှုတ်ခမ်းပါးလှပ်လှပ်လေးကို အုပ်ယူ ငုံခဲပြီး စုပ်နေသည်။

“ ပြွတ်….ပြွတ်……ဟင်း…”

“ ဝေါ… ဝူး… ဟေး… သင်္ဘောစောင်းနေတယ်ဟေ့….”

ချိုမာ တချို့အသံတွေ ကြားတယ်။ တချို့ မမှတ်မိတော့ဘူး။ ချိုမာ့နှုတ်ခမ်းကို အကြာကြီး စုပ်နမ်းနေတဲ့ ကုလားဒိန်ဟာ ချိုမာ့ဖင်ကြားထဲသို့ မာတောင်နေတဲ့ သူ့လီးတန်ကြီးကိုပါ ထိုးသွင်းချလိုက်ပါတယ်။ လူကြားသူကြားမှာ ချိုမာ့မှာ ရှက်လိုက်တာ…….။

“ ဝေါ… ဝူး… အပေါ်ထပ်က လူတွေ မျှထိုင်ကြပါ….”

သင်္ဘောအမှုထမ်းတွေ ပြာယာခပ် ပြေးလွှား အော်ဟစ်နေကြသည်။ တစ်ဖက်တည်း စုပြုံတိုးဝှေ့တဲ့ ခရီးသည်တွေကိုလည်း မျှထိုင်ကြဖို့ လိုက်ပြောနေကြသည်။

“ ပြွတ်….. ပြွတ်… မင်းလေးကို လိုးချင်လိုက်တာကွာ..”

သေရေးရှင်ရေးကြားမှာ ကုလားက နှာထနေသည်မို့ ချိုမာ သူ့ရင်ဘတ်ကို ဆောင့်တွန်းပြီး…

“ ရှင်…. ရှင်…. အရမ်းလွန်နေပြီနော်…. ကျမ….. ကျမ… အင့်…”

“ ပြွတ်……ပြွတ်…….ပြွတ်…..”

ချိုမာ အသံမထွက်တော့ဘူး။ ကျွမ်းကျင်တဲ့ ကုလားရဲ့ နှုတ်ခမ်းစုပ်ခြင်းကို ခံလိုက်ရတယ်ဆိုရင်ဘဲ ဆီးခုံလေးမှာ ဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင် မောက်ကြွပြီး ခြေဖျားလေးတွေ မြောက်တက်သွားရတော့တယ်။

မိုးနှင့်လေကလည်း ပြင်းထန်လာပြီး သန်လျင်ဘက်ကမ်းက ပန်းတန်းတွေနဲ့ နီးကပ်နေတယ် ဆိုတာလောက်တော့ ဝင်းနောင် ခန့်မှန်း၍ရသည်။ သန်လျင်ရေနံချက်စက်ရုံကို မှုံမှုံဝါးဝါး မြင်လိုက်ရပြီ။

“ ဝေါ…….ဝေါ…..ဝူး….”

“ ဟေး… သတိထားကြ….. သင်္ဘောမှောက်ပြီ…..”

လှိုင်းပုတ်သံ ကြားနေရတယ်။ ဝမ်းဗိုက်ထဲကို ရေတွေဝင်နေလို့ မအီမလယ်ကြီး ခံစားနေရတယ်။ မျက်လုံးကို အားယူပြီး ဖွင့်လိုက်တော့ အသက်ကယ်ဘော ဘေးမှာ ကိုရွှေကုလားက လုံချည်မရှိဘူး….. ပက်လက်ကြီး…..။ ဓနိပင်တွေက အုပ်နေတယ်……။ ဟယ်…… ချိုမာထဘီလည်း မရှိတော့ပါလား ဒုက္ခဘဲ…… ပြဿနာ။ ကုလားဆီးခုံဟာ အမွှေးတွေ ထူထပ်မဲနက်နေတယ်…..။ သူ သတိရနေပုံရတယ်။ ချိုမာ့ကိုယ်လည်း သူကယ်လာပုံဘဲ……။

“ ဒီမှာ… ရှင်သတိရလား…… ဟင်”

ချိုမာ အရဲစွန့်ပြီး မေးလိုက်ရတယ်….။ သူ ဖင်ပိုင်းကို ရေထဲမှာ နှစ်ထိုင်ထားပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကို ပူးကပ်ထားတယ်။

“ ကိုယ်… သတိရတာကြာပြီ…..။ အမိ….. သတိလစ်နေတာကြာပြီ….”

“ အို….. ဟင်…… ဒါဖြင့်……. ရှင်…..”

“ ဟုတ်တယ်…….. ကိုယ်…. မင်းကို တချီလိုးပြီးသွားပြီ….”

ချိုမာ ရှက်ဒေါသနဲ့ သူ့မျက်နှာကို ရွှံ့တွေနဲ့ ကောက်ပေါက်ပစ်နေမိတယ်။ သူ မရှောင်ဘူး.။ ဒေါသကြီးတတ်တဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ကို ကြည့်နေပုံမျိုးနဲ့ ကြည့်နေတယ်….။

ချိုမာ့လက်တွေ ညောင်းကိုက်လာတဲ့အထိ သူ့ကိုရွှံ့တွေနဲ့ ကုတ်ခြစ်ပြီး ပေါက်လို့ အားရတော့ ဟီးချပြီး ငိုပစ်လိုက်မိသည်။

“ ရက်စက်လိုက်တာ…… ရက်စက်လိုက်တာ….”

ပါးစပ်မှ ဒီစကားကိုလည်း ထပ်ခါထပ်ခါ ရွတ်ဆိုမိတယ်။ ကုလားက ချိုမာ့ပုခုံးလေးကို ညင်ညင်သာသာလေးကိုင်ရင်း……

“ ချစ်လို့ပါ ကလေးရယ်……။ ကိုယ့်အပြစ်ကို ဝန်ခံပါတယ်…..။ နှစ်ယောက်အတူတူ အသက်ကယ်ဘောနဲ့ မျောလာပြီး ဒီမှာလာတင်နေတော့ မင်းမှာလည်း ထဘီမရှိ… ကိုယ်လည်း လုံချည် မရှိဆိုတော့ လုပ်မိတာပါ…..။ ခွင့်လွှတ်နော်…… နော်……. ကလေး…”

ဂုတ်သားဖွေးဖွေးကို ယုယုယယလေး ဒူးထောက်နမ်းနေတဲ့ ကုလားပေါင်ကြားက လီးကြီးဟာ နွံတွေရွှံ့တွေနဲ့ မတ်ထောင်ပြီး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်နေတယ်…။ ချိုမာ့မျက်စိဟာ လီးကြီးကို စွေစောင်းကြည့်လိုက်မိတယ်။ လုံးပတ်အရှည်တွေဟာ ရင်စို့ချင်စရာ တုတ်ခဲရှည်လျားတယ်။ ဒါ…. ဒါကြီး….. ငါ့စောက်ပတ်ထဲ လိုးဝင်ပြီးပြီတဲ့။

စောက်ဖုတ်ကြီးဟာ အလိုးခံထားရလို့ထင်ပါရဲ့…. နွံတွေထဲမှာ နစ်ပြီး ပုန်းကွယ်နေသည်။ ချိုမာ အားရပါးရ ငိုပြီး မောလာသည်။ အလိုလို ပျော့ခွေလာပြီး ကုလားရင်အုပ်ကြီးထဲကို လှဲချမှီတွယ်လိုက်သည်။

ကုလားက ဘောကွင်းကြီးကိုယူပြီး ချိုမာ့ဖင်အောက်ကို ထိုးထည့်ပေးတယ်….။ ထိုင်ဖို့ပေါ့လေ။ မထူးတော့ဘူးလေ…… ချိုမာ အပျိုပြန်ဖြစ်မှာမှ မဟုတ်ဘဲ ဝမ်းနည်းနေလို့ကော ဘာထူးဦးမှာလဲ။ အသက်ဘေးက လွတ်ခဲ့တာပဲ… တော်လှပြီလေ။ ရီလေးတို့ ဝေလွင်၊ မိသက်နှင့် မိသူ၊ ကိုဝင်းနောင်တို့ရော အန္တရာယ်ကင်းကြရဲ့လား။ မိမိလက်ရှိ အခြေအနေကလည်း ကုလားသနားမှ အသက်ချမ်းသာရမည့် အနေအထား။

ချိုမာ ကြားဖူးခဲ့သည်။ တွံတေးတူးမြောင်းအတွင်း သင်္ဘောနစ်စဉ်က ဆောင်းအငြိမ့်မင်းသမီး ဝင်းဝင်းအေးအား ရေထဲမှ ဆယ်ယူပြီး မုဒိမ်းသမားလေးယောက် စိပ်ပြေနပြေ အားရအောင် စပ်ယှက်ပြီးမှ သတ်ပစ်လိုက်သော သတင်းကို လှစ်ကနဲ သတိရလိုက်သည်။ ယခုလည်း ဤကုလားကို ကလန်ကဆန်လုပ်နေခြင်းထက် အလိုက်သင့် ဆက်ဆံ စပ်ယှက်ခြင်းကို ခံလိုက်ခြင်းက ချိုမာ့အတွက် အခြေအနေကောင်းများ ဖန်တီးယူနိုင်သည်။

ကုလားထိုးပေးသော ဘောကွင်းအလယ်ကို ဖင်ထိုင်ချလိုက်သောအခါ ပေါင်နှစ်ဖက်က အလိုအလျောက် ဘေးသို့ ကားတင်ထားသလို ပြဲနေသည်။ ရွှံ့နွှံများ ပေကျံနေသော ချိုမာ့ပေါင်များ၊ ဗိုက်သားများကို ရေနှင့် ပက်ဆေးနေသော ကုလားမျက်နှာက တကယ်ကြင်နာယုယနေဟန် ထင်ရှားနေ၏။ ဘောကွင်း တစ်ဖက်ဆီကို လက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ကုလားလုပ်သမျှကို တွေတွေလေး ကြည့်နေသော ချိုမာ့မျက်နှာမှာ ရှက်ခြင်း၊ အားနာခြင်း၊ ထိတ်လန့်ခြင်းတို့ ရောထွေး ယှက်သန်းနေသည်။ ဘာပြောရမှန်း မသိအောင် ဝေဒနာပေါင်းစုံ ခံစားနေရသည်။

ကုလားက နွံထဲတွင် ဒူးထောက်ရင်း ချိုမာ့စောက်ဖုတ်ကြီးအား မြစ်ရေဖြင့် ကုန်းကုန်းပက်ကာ ပွတ်သပ်ဆေးကျောနေ၏။ ပင်ကိုယ်အသားဖြူဖွေးစွတ်နေသော ချိုမာ့စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ သာမန်မိန်းကလေးများ စောက်ဖုတ်ထက် (၂) ဆခန့် ကြီးနေလေသည်။

“ ဘာလို့… .ဟို….. ရေဆေးနေတာလဲလို့……”

“ ယက်ပေးမလို့လေ…… မကြိုက်ဘူးလား…. ဟင်…..”

“ ဟာ…. သေရေးရှင်ရေး… ကြားထဲမှာ… ဟင့်အင်း… ဟင့်အင်း…”

“ သေရေး….. ရှင်ရေးမို့ လုံချည်မပါ….. ထဘီမပါဘဲ လျှောက်ပြေးနေတာထက် ဒီလို လူသူကင်းတဲ့နေရာလေးမှာ အားရပါးရလိုးပြီးမှ ဘာလုပ်ကြမလဲ… ဘယ်သွားကြမလဲ စဉ်းစားကြရတာက ပိုပြီး နေသာထိုင်သာ ရှိတာပေါ့….”

ချိုမာ ပေါင်နှစ်လုံးကို စေ့ပစ်လိုက်ရင်း ခေါင်းခါလိုက်၏။

“ ရှင်… အားရအောင် လုပ်ပြီးပြီဘဲ….. ရှင်….. တော်ပါတော့……..”

“ ကိုယ်မှမဝသေးတာ…. မင်း အေးအေးဆေးဆေး အလိုးခံရင် ကိုယ်မင်းအတွက် အစစအရာရာ တာဝန်ယူမယ်။ ဒါမှမဟုတ်ရင်တော့ မင်းတစ်ယောက်ထဲ ဓနိတောထဲမှာ နေခဲ့ပေတော့……။ အေး….. မသမာသူ (၁၀) ယောက်လောက်နဲ့ တွေ့လိုက်ရင် မင်းပစ္စည်းလေး စုတ်ပြတ်သွားမယ်…… အစဉ်မသင့်ရင်လည်း ရေထဲမျောပစ်ချင် မျောကြမှာ….”

“ အို……… တော်စမ်းပါ……”

ကုလားပစ်မှတ်က ချိုမာ့ရင်ကို တိုက်ရိုက်ထိမှန်သည်။ ထိတ်လန့်တကြား ကုလားစကားကို လှမ်းပိတ်ရင်း ခြောက်ခြားစွာ ဝဲယာသို့ မျက်လုံးဝိုင်းလေးနှင့် ကြည့်၏။ ဘယ်ကြည့်ကြည့် ဓနိတောက ပိတ်အုပ်နေလေသည်။ တညင်ဘက်ကမ်းဆိုသည်ကိုတော့ ယေဘုယျတွက်မိသည်။ ရန်ကုန်ဘက်ကမ်းတွင် ဓနိတောမရှိ။ ဘယ်နေရာရောက်နေသလဲ ဆိုသည်ကိုလည်း မဝေခွဲတတ်။ ခက်သည်က မိုးသည်းထန်နေဆဲပင်။

“ ကျမတို့ အအေးပတ်ပြီး သေကုန်လိမ့်မယ် သိလား……”

သူ့ကြည့်ရတာ လီးကြီးတစ်ကိုင်ကိုင်ဖြင့် ချိုမာ့ကို လိုးရန်သာ အာသာပြင်းပြနေဟန်ရှိသည်။ တခြားဘာကိုမျှ တွေးတောမိပုံ မရချေ။ ချိုမာ နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ထားလိုက်၏။ ဒေါသမျက်လုံးစူးစူးလေးဖြင့် သူ့မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်လိုက်၏။ ရင်ဘတ်မှ လမွှေးအုံကြီးအထိ အမွှေးတွေက ဆက်နေသည်။ ကြီးမားခိုင်ခန့်သော ရင်အုပ်ကြီးကြားမှ ရင်ဘတ်မွှေးကြမ်းကြီးများက ချိုမာ့နို့ကြီးများကို ခွလျက် မထိတထိ ပွတ်သပ်နေသည်။ အမွှေးကြမ်းကြီးများ အထိအတွေ့က ချိုမာ့ရင်ကို ဖိုကနဲ လှိုက်ကနဲ ခံစားနေရပြီး မဲနက်ကြီးမားသော သူ့လီးကြီးက ဗိုက်ကို၎င်း ပေါင်ခြံနှင့် ဆီးခုံမို့မို့လေးကို၎င်း တရွရွ ပွတ်သပ်ပေးနေပေရာ ကြက်သီးတဖြန်းဖြန်းထရင်း လက်နှစ်ဖက်က ဘောကွင်းကိုသာ ခွကိုင်ကာ တွန့်လိမ်ကော့ပျံနေမိရှာသည်။

မြစ်ရေက ဝေါကနဲ တက်လာလိုက် ပြန်ကျသွားလိုက်ဖြင့် ဆူညံနေသကဲ့သို့ မိုးနှင့်လေကလည်း မရပ်မနားတမ်း တိုက်ခတ်ရွာသွန်းလျက် ရှိနေပြန်ပါသည်။ သဘာဝသည် သူ့အား အလိုတူအလိုပါ အားပေးအားမြှောက် လုပ်ပေးနေသည်။ သူ့အသက်ရှူသံက ပိုမိုပြင်းထန်လာသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးကို တဝကြီး ငုံ့ကြည့်နေသော သူ့မျက်လုံးများက ဝင်းလက်တောက်ပနေသည်။

ယခု အချိန်တွင် သူ့လက်ထဲရှိ ချိုမာ့ကိုယ်ခန္ဒာကို လုပ်ချင်သလိုသာလုပ် ငုတ်တုတ်ထိုင်ကြည့်နေရုံပဲ တတ်နိုင်သည်။ ထူအမ်းအမ်း စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားကို သူက ပူနွေးစိုစွတ်သော လျှာကြမ်းကြီးဖြင့် “ပြွတ်” ကနဲ ယက်လိုက်လေရာ နွေးကနဲဖြစ်သွားပြီး စောက်ဖုတ်ပြင်ကြီးမှာ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားရ၏။ ချွန်မြသောလျှာကို စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းကြားသို့ ထိုးသွင်း၍ အကွဲကြောင်းအတိုင်း ဆုန်ချီဆန်ချီ ယက်နေပြန်ရာ ချိုမာမှာ တင်းမထားနိုင်တော့ဘဲ စောက်ပတ်လေး ဟစိဟစိ ဖြစ်သွားရပြန်လေသည်။

စင်စစ် ချိုမာသည် လီးနံ့ပင် မရဖူးသေးသော အပျိုစင် အပျိုစစ်စစ်လေးတစ်ဦး ဖြစ်သည်။ ယခုကဲ့သို့ စောက်ဖုတ်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး အယက်ခံရလေသောအခါ မရိုးမရွ ခံချင်စိတ်မှာ တားမရဆီးမရ ပြင်းထန်လာပေရာ လက်ဖြူဖြူလေးများက ကုလား၏လီးအား မရဲတရဲ လှမ်းကိုင်ရင်း ဂွင်းတိုက်ပေးနေမိလေသည်။ ကုလားကလည်း ချိုမာ ခံချင်လာမှန်း သိလိုက်သည်နှင့် လီးကြီးကို ချိုမာ့စောက်ဖုတ်ကြီး အပေါ်သို့ တေ့တင်ပြီး ပွတ်သပ်နေ၏။

“ အင့်…. အင်း….. အ…. အား…… ကျွတ်… ကျွတ်….. ဟင်း…. ဟင်း…”

မရှိးမရွခံစားနေရသော ချိုမာ့မျက်နှာလေးမှာ ရေစိုနေသော ဆံနွယ်များ ဖယိုဖရဲ ဖုံးအုပ်ထား၍ တမျိုးပင် လှပနေပြန်သည်။ ကုလား၏ နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးများက မို့မောက်လုံးကျစ်နေသော ချိုမာ့နို့သီးခေါင်းလေးများကို ငုံခဲပြီး လျှာဖြင့် ကလိပေးနေပြန်ရာ ချိုမာ မနေတတ်တော့ပါ။

“ အောင့်မလေး…. နော်…. အင်း…. ဟင်း… ဟင်း… ကျွတ်… ကျွတ်…… အား..”

ဓနိတောကို ဖြတ်သန်းတိုက်ခတ်လာသော မိုးသက်လေပြင်းက ချိုမာ၏ဝေဒနာကို ပျက်ရယ်ပြုနေသယောင် ဆူညံစွာ မြည်ဟီးနေသည်။ သူ့မျက်နှာမှ ခံစားမှုကလည်း တဖြေးဖြေး အရှိန်မြင့်မားလာဟန်တူသည်။ ပါးစပ်မှ “ဟင်း ဟင်း” ဟူသော အံကြိတ်ထားသည့်ကြားမှ ပေါက်ကွဲလွင့်စင်လာသော ကာမဓာတ်လွှမ်းခြုံမှုက အရှိန်ပြင်းစွာ ထွက်ပေါ်လာသည်။

ချိုမာ သူ့မျက်နှာကို မဝံ့မရဲလေး မော့ကြည့်မိသည်။ အငမ်းမရ လှုပ်ရှားနေသော်လည်း သူ့အမူအယာက မတရား အနိုင်ကျင့်လိုစိတ် ကင်းမဲ့နေသည်။ တစ်ခါတရံ ချိုမာ ဆတ်ကနဲ ခါးလေးကော့တက်သွားလေတိုင်း လှုပ်ရှားမှုမှန်သမျှ ရပ်တန့်ပြီး ချိုမာအား နာသွားသလား ဆိုသော အကြည့်မျိုးလေးဖြင့် ကြည့်တတ်သည်။ လုံးပတ်ကြီးမားလှသော သူ့တန်ဆာကြီးမှာ ချိုမာ့စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်ပြီးပြီဟု သူပြောလို့သာ ချိုမာယုံရသည်။ ဤထုထည်ပမာဏနှင့် ချိုမာ့ပစ္စည်းလေးမှာ ဘယ်လို့မှ ဘယ်သို့မှ မတန်မရာဖြစ်သည်။

ဒစ်အထက်ပိုင်း လိင်တန်ခေါင်းကြီးက နီရဲပြောင်တင်းလျက် လိင်တန်တစ်ခုလုံးကို ငိုက်မှေးနေအောင် လေးလံကြီးမားလွန်းလှသည်။ ကုလားလူမျိုးပီပီ သူ့လိင်တန်တစ်လျှောက် အမွှေးအမျှင်များ ကျိုးတို့ကျဲတဲ ပေါက်နေပုံကြီးက ချိုမာ့ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများကို ဘယ်သို့ဘယ်ပုံ ပွတ်သပ်နှိုးဆွအား ကောင်းလေမည်လည်းဟု တွေးကြည့်ရုံနှင့် ကြက်သီးတဖြန်းဖြန်းထချင်စရာ ကြီးမား မာတောင်နေ၏။ အကြောကြီးများ ထောင်ထနေသော လိင်တန်တစ်လျှောက် အချို့နေရာများတွင် ရွှံ့နွံများပေကျံနေဆဲပင် ရှိသေးသည်။

ရေရှည် ကလိခြင်း နှိုးဆွခြင်းကို ချိုမာ မခံချိမခံသာ မအီမလည်ကြီး ဖြစ်လာသည်။ စောက်ခေါင်းလေး ထဲမှ စိမ့်ကျင်ပြီး ဆီးသွားချင်စိတ်ကိုပင် မနည်းထိန်းထားနေရ၏။

“ ဆီးသွားချင်လာပြီ…”

မတတ်သာသည့်အဆုံး ချိုမာ ရှက်ရှက်နှင် သူ့အား ပြောလိုက်၏။

“ ပေါက်ချလိုက်ပေါ့……. ဘာဖြစ်လဲ…… ပေါက်လေ……”

“ အာ…….. ထိုင်ပြီးပဲ…… ပေါက်တတ်တယ်…..”

“ ဒီလိုပဲ ပေါက်လိုက်လဲရတာပဲကွာ….”

သူ့အမူအယာက လူပမာတစ်ဦးကို ချော့မြူ ပြောဆိုနေသည်ကဲ့သို့၎င်း…. စိတ်ကောက်နေသော ကလေးတစ်ယောက်ကို သေးတည်နေသကဲ့သို့၎င်း ညင်သာ၍ ဂရုဏာပြည့်လှလေ၏။ နှစ်ယောက်ထဲ တစ်ယောက်လိင်အင်္ဂါကို တစ်ယောက် ရှင်းလင်းစွာ ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်နေရာမှ သေးပေါက်တာလောက်တော့ ရှက်စရာမဟုတ်တော့ဟု ချိုမာ သဘောထားက ဘောကွင်းလေးအတွင်း ပက်လက်ကလေးထိုင်ရင်းမှပင် သေးပေါက်လိုက်ရ၏။

သူက စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကို အသာလေးဖြဲပေးထားရာ ယခုကဲ့သို့ သေးပေါက်ရသည်မှာ အရသာရှိကြောင်း ချိုမာတစ်ခါမှ မခံစားခဲ့ရဖူးချေ။ စောက်စိလေးမှ သေးများ တသွင်သွင်ကျဆင်းလာနေသည်ကိုပင် သူက မမြင်ဖူးသည့်အလား အတန်ကြာ စိုက်ကြည့်နေရာ ချိုမာ့ခင်မျာ သေးကို မနည်းကြီး ညှစ်ပြီး ပေါက်လိုက်ရလေသည်။

“ ဘာမှန်းလဲမသိဘူး…… သေးပေါက်တာလည်း ကြည့်နေတာပဲ…”

ဟု ချိုမာက သူ့ပုခုံးကို ဆတ်ကနဲတွန်းရင်း မာန်မဲသလို ပြော၏။ သူက ရှက်မျက်နှာကြီးဖြင့် ဟီးကနဲ တစ်ချက်ရယ်လိုက်သည်။

“ ဖင်ကို နည်းနည်းကြွထားနော်…. ဒါမှ လီးဝင်တဲ့အခါ မနာမှာ”

“ ဟင် လုပ်မလို့လား..”

“ အင်းလေ… လိုးကြရအောင်… သိပ်ချမ်းလာပြီ”

သူက အကြောင်းပြချက်ဖြင့် ချိုမာ့ကို စလိုးပါလေပြီ။ လီးထိပ်ကြီးက အဆမတန် ကြီးမားနေသဖြင့် မဝင်ပဲ တစ်နေရာ ချိုမာက စောက်ပတ်ကို အသာ မရဲတရဲ ဖြဲပေး၏။

“ ပြွတ်…. ပြစ်…”

“ အီး… အီး…. အ…. အား….. မဝင်ဘူး… မဝင်ဘူး….”

“ မဝင်ဘူး… အား…. အား…. နာတယ်…. အရမ်းနာတယ်…..”

မဝင်ပါ လုံးဝကြီး အပေါက်နှင့် မတည့်သော လီးထိပ်ကြီးက ချိုမာ့ စောက်ခေါင်းအဝတွင် တစ်တစ်ဆို့ဆို့ကြီး ဖြစ်နေ၏။ သူက လက်မလျှော့။ ချိုမာ့စောက်စိလေးကို ကဗျာကယာ တထုတ်ထုတ် မြည်အောင် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ ကျင်စိမ့်သွားသော အရသာကို စောက်စိလေးမှ ခံစားနေရ၍ ချိုမာ မျက်စိလေးမှိတ်ကာ အံကြိတ်ခံနေစဉ်

“ ဗြစ်…. ပြွတ်…. အား… အား….”

ရုတ်တရက်ကြီး သူ့လီးကို ဆောင့်သွင်းချလိုက်လေသည်။ မဆန့်မပြဲကြီး ဝင်သွားသဖြင့် နာကျင်လှသော်လည်း စောက်ပတ်အတွင်းပိုင်းမှ မခံစားဖူးသော ကာမအရသာ ထူးခြားမှုကို “ရှီး” ကနဲ ပါးစပ်မှ အသံထွက်အောင် ခံစားလိုက်မိလေတော့သည်။ အပြင်လောက၏ သဘာဝအအေးဒါဏ်သည် အံသြဖွယ် ကောင်းလှစွာ လွင့်ပျံကွယ်ပျောက်သွားကြပြီး ထူးဆန်းသော ကာမဓာတ်အပူရှိန်များက စောက်ပတ်ဝမှတစ်ဆင့် ကိုယ်အနှံ့အပြား ပူနွေးဖိန်းရှိန်းလျက် စီးဝင်ပျံ့နှံ့သွားလေရာ ချိုမာ့လက်များက ထိုကုလားဒိန်၏ အမွှေးထူလဗြစ်နှင့် ဖင်ကြီးအား ကုတ်တွယ်ဖက်ထားမိကာ ငရံ့ပြာလူး တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးနေပေတော့သည်။

“ ပြွတ်…. စွတ်….. ဖွတ်….. ပြွတ်…”

“ အား… အင်း…. ဖလူး…. ဖူး… အင်း… အင်း”

ကုလားဒိန် ဆောင့်ချက်တိုင်း အသက်ပါသွားမတတ် ပြင်းထန်လှသည်။ ချိုမာ့ကဲ့သို့ အပျိုစင်လေးကိုမဆိုထားဘိ ကလေးတစ်ယောက်အမေပင် စအိုရှုံ့သွားအောင် ပြင်းထန်လှသော လိုးချက်များဖြစ်ရာ ချိုမာ့ခင်မျာ သတိမေ့မျောမတတ် ဖျတ်ဖျတ်လူးလျက် မချိမဆန့် ခံစားနေရပါတော့သည်။

“ ဖြေးဖြေးလုပ်ပါရှင်…. ကျမ အသက်ပါထွက်သွားဦးမယ်…. အမလေးနော်… အင်း… ဟင်း…. ဟင်း… ဟင်း…. အား…. အား…”

“ အစမို့လို့ နာနေတာပါကွာ… နောက်တော့ ချောင်သွားမှာပါ။ မင်းစောက်ဖုတ်ကြီးက နည်းနည်းနောနောမှ မဟုတ်တာ……”

“ ဒါနဲ့ ရှင်ပြောတော့ ကျမသတိလစ်နေတုန်း ရှင်လုပ်ပြီးသွားပြီဆို ဘာလို့အခု အရမ်းကြပ်နေလဲ…..”

“ အလကားပြောတာပါ….. မင်းမခံမှာစိုးလို့ ကိုယ်ပြောတာ။ မင်းသတိရတော့ မင်းစောက်ဖုတ်မှာ ရွှံ့တွေပေနေတဲ့ဥစ္စာ မင်းသတိမထားမိလို့ပါ”

“ကြည့်စမ်း… အ…. အ….. လူလည်ကြီး…. ဟင်း… ဒီက သတိလစ်နေတုန်း လိုးပြီးသားပဲလေ မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး ခံတာ သိလား…… ဟွန်း….”

“ ဟဲ ဟဲ အခုတော့ ခံလို့ကောင်းနေပြီမို့လားကွာ…”

“ တော်ပါ… လူကိုညာလိုးတာ…. သိပ်မုန်းတယ် သိလား…”

“ အဲဒီ…. ညာလိုးရတဲ့ အရသာမှ ပိုကောင်းတာ သိလား… ဟားဟား..”

“ ပြွတ်…. ပြွတ်…. စွတ်…. စွတ်…. ဖွတ်…”

“ အ… အင့်…. အင့်… အာ…. အား… ဟင်း…. ဟင်း… ဟင်း…. ကျွတ်….. ကျွတ….”

ကုလားဒိန်ဆောင့်လိုက်တိုင်း လီးကြီးက ရှည်လျားလွန်းသောကြောင့် မသိမသာ ကွေးသွားပြီးမှ “ပြွတ်” ကနဲဝင်သွားလေ့ရှိရာ ချိုမာ့ခင်မျာ အသဲနှလုံးကို လက်တံရှည်ရှည်ကြီးဖြင့် ဆတ်ကနဲ ဆွဲနှုတ်ခံလိုက်ရသလို ဆက်တိုက်ကြီး ခံစားနေရပြီး မနားတမ်း ဆောင့်လိုးလိုက်သော လီးကြီးဒဏ်ကြောင့် စောက်ပတ်လေးမှာ ကျိန်းစပ်နာကျင်လာပြီး စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ ဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင် ကောင်းသော အရသာကို သွားလေးများ ကျစ်ကျစ်မြည်အောင် ခံစားရင်း သုတ်ရေများပင် ပန်းထုတ်လိုက်မိလေတော့သည်။

ကုလားဒိန်၏ လီးမဲမဲကြီးမှာလည်း ချိုမာ၏ သုတ်ရေများဖြင့် သံမဏိချောင်းကြီးပမာ ပိုမိုမာတောင် ပြောင်တင်းလာပြီး မကြာခင် ဝင်းကနဲ ဆတ်ကနဲဖြစ်ကာ စူးရှပြင်းထန်သော အရှိန်ဖြင့် ချိုမာ့စောက်ပတ်အတွင်းသို့ လီးရည်များ ပန်းထည့်လိုက်သည်ကို ပူကနဲ ပူကနဲ ခံစားလိုက်ရပြီး နှစ်ဦးသား တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်ထားမိကြလေတော့သည်။

...................................................................

မိသူ ဇဝေဇဝါဖြင့် ဆွဲမိဆွဲရာကို ဆွဲလာမိသည်။ မြစ်ရေ နောက်ကျိကျိတို့က ခေါင်းကို မကြာခဏ ဖုံးလွှမ်းစေသဖြင့် အသက်ရှူမှားမတတ် ခံစားနေရ၏။ သက်သက်နှင့်မိသူ မလှမ်းမကမ်းမှ သက်ကယ်ပျဉ်ချပ်ကြီးကို ဆွဲကိုင်မိကြသည်။ အလားတူ ဆွဲကိုင်လာသူများကြားဝယ် အသက်ငါးဆယ်ခန့်တရုပ်ကြီးမှာလည်း ဖြူဖတ်ဖြူရော် မျက်နှာဖြင့် ပါးစပ်မှ တွေ့ကရာ အော်ဟစ်အကူအညီတောင်းနေသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်သည် ငရဲပွက်နေသည်။ ငိုသံအော်ဟစ်သံ စူးစူးရှရှ အော်နေရင်းမှ ရေမွန်းသွားတော့ ဝူးဝူးဝါးဝါး အော်သံများဖြင့် ရှုပ်ရှုက်ခပ်နေလေသည်။

မိသူနှင့်သက်သက်တို့ ဆွဲကိုင်မိထားသော အနီအဖြူကြား ဆေးသုတ်ထားသော အသက်ကယ် ပျဉ်ချပ်ကြီးသည် သင်္ဘောမှောက်ချိနတွင်အဝေးကို လွင့်စင်သွားဟန်တူသည်။ တွယ်ယူသူ နည်းပါးလှသည်။ မိသူမျက်နှာလေးမှာ အားရပါးရ အော်ဟစ်ပြီး အကြောက်လွန်ကာ ငိုကြွေးထား သောကြောင့် မျက်ခွံလေးများ မို့အမ်းနေသည်။ တစ်ချီတစ်ချီ ဝေါကနဲ ပုတ်တင်လိုက် သော လှိုင်းအရှိန်ကြောင့် လက်မှဆွဲကိုင်ထားသော အသက်ကယ်ပျဉ်ချပ်ကြီး လွတ်မထွက်ရန် တင်းတင်းကြီး ကိုင်ထားနေရသည်။ ငိုချင်စိတ်ဖြင့်လည်း မျက်နှာလေးမှာ အားကိုးရာမဲ့ ငိုမဲ့မဲ့လေး ဖြစ်နေရှာလေသည်။

မိသူမှာ တရုတ်စစ်စစ် ဖြစ်ပြီး အဖေတရုတ်၊ အမေတရုတ် စစ်စစ်ဖြစ်ရာ တရုတ်စကားကိုလည်း ကျွမ်းကျင်စွာ ပြောတတ်သူဖြစ်လေသည်။

“ မိသူ….. နင့်ဘေးက တရုတ်ကြီးကို အကပ်မခံနဲ့ ကြောက်အားလန့်အား ဖက်လိုက်ရင် နှစ်ယောက်လုံး နစ်သွားလိမ့်မယ်။ ငါပြောတာကြားရဲ့လား”

သက်သက်က အားကစားမယ်ပီသစွာ စိတ်ဓာတ်ခိုင်မာသည်။ အခြေအနေကို ယထာဘူတကျကျ ခေါင်းအေးအေးဖြင့် စဉ်းစားဆုံးဖြတ်နိုင်သည်။ သို့သော် ပညာရှိမကြီး သတိပေးချိန်မှာ မိသူအတွက် သိပ်နောက်ကျခဲ့ပြီ ဖြစ်လေသည်။ ရေအောက်ထဲတွင် တရုတ်ကြီး၏အောက်ပိုင်းက မိသူဖင်ကြီးကို မညှာတမ်း ဖိကပ်တွယ်မိသွားသည်။ ရေနစ်နေသူဝါးကို ထိုးမည့်သူတွေကလည်း ပေါပါဘိ။ မိသူ ကြိုးစားရုန်းကန်သော်လည်း တရုတ်ကြီးက တကယ်ဘဲ ကြောက်ရွံ့လေသလား တမင်ပြုလေသလားတော့ မသိ။ မိသူ၏နောက်မှ ကျောပိုးအိတ်လို ပိုးပြီးခွထား၏။ မိသူ လက်ကလည်း မလွှတ်ရဲသဖြင့် တရုတ်ကြီးအား တတောင်ဆစ်ဖြင့်သာ တွန်းဖယ်ရုံသာ ပြုနိုင်လေသည်။

“ ဦးလေးကို ကူညီပါကွာ…. ဦးလေး ရေမကူးတတ်လို့ပါ……”

တရုတ်ကြီးအသံက တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်ရှိလှသည်။

“ ဦးလေးလက်ကြီးက ဒီပျဉ်ချပ်ကြီးကို ကိုင်ပါလား။ ဘာလို့ ရေနစ်သူချင်း လိုက်တွယ်နေရတာလဲ။ အကုန်သေကုန်လိမ့်မယ် သိလား….”

ကြောက်စိတ်ကြားမှ ဒေါသလေးက ခေါင်းထောင်လာသည်။ သက်သက်ကလည်း အခြေအနေကို အကဲခပ်မိဟန်တူသည်။ အသက်ကယ် ပျဉ်ချပ်တစ်ဘက်မှ မိသူတို့ ရှိရာသို့ နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက် စောင်းသွားလိုက် ဖြစ်နေသော ပျဉ်ချပ်ကြီးကို ဖက်တွယ်ပြီး ရောက်လာသည်။

“ ဦးလေးက ယောကျ်ားကြီးပဲ ကိုယ့်ဘာသာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွယ်ပါလား။ အရေးထဲမှာ အခွင့်အရေး မယူစမ်းပါနဲ့…”

တရုတ်ကြီးမျက်နှာ ဟင်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ သက်သက်ကိုလည်း ဒေါသမျက်လုံးဖြင့် ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။

“ ငါ တကယ်ရေမကူးတတ်လို့ ဖက်မိတာပဲ။ နင်တို့က ငါ့ကို အရမ်းစွပ်စွဲနေကြတာဘဲ”

မိသူ(ကူကူး) လည်ပင်းမှ တရုတ်ကြီးလက်က ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်ဖြင့် အသက်ကယ်ဘော ပျဉ်ချပ်ကြီးကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ လှိုင်းတစ်လုံး ဝင်အဆောင့်နှင့် ကြုံလိုက်ရသည်။

“ ဟင်…… လူကြီးပြီး…. အချိန်မစီးတဲ့ခွေးကြီး…. ကဲ… ဖြန်း…”

ကြက်ခြင်းထဲမှ ကြက်များ အချင်းချင်း ထခွပ်ကြသည်ကို မြင်ဖူးကြပေလိမ့်မည်။ အန္တရာယ်စက်ကွင်းသို့ စုံးစုံးနစ်နစ် ရောက်နေကျသည့်တိုင် လူ့မာနတို့ မလျှော့ကြပေ။

“ မသာမလေး…. မတော်လို့ဖြစ်တာ… ငါ့ကို ပါးရိုက်တယ်ပေါ့…. သေပေတော့”

တရုတ်ကြီးလည်း လူပေဘဲ ဒေါသ၊ မာနနှင့် ယောကျ်ားဆိုသော မာနဖြင့် သက်သက်ကို ဖက်သည်။ ပထမတော့ သက်သက် အံအားသင့်နေသည်။ တရုတ်ကြီး ဤမျှလျင်မြန်စွာ သူ့အား ပြန်လည်တုန့်ပြန်လိမ့်မည်ဟု ထင်မှတ်မထားခဲ့ပေ။ တရုတ်ကြီးက သက်သက်နှုတ်ခမ်းလေးများကို ဖိစုပ်လေတော့သည်။ တချိန်တည်း တစ်ပြိုင်တည်းမှာပင် မာတောင်နေသော လီးကြီးက သက်သက်ဗိုက်သားလေးကို ထောက်မိသွား၏။ ကူကူး သက်သက်အဖြစ်ကို အသက်အောင့်၍ ငေးကြည့်နေရုံမှတပါး ဘာမှ မကူညီနိုင်ဖြစ်နေလေသည်။

ခဏအကြာတွင် သက်သက်ထံမှ “အင့်” ကနဲ ရှိုက်သံ လှိုက်လှိုက်လေး ထွက်ပေါ်လာပြီး ဝမ်းနည်းကြေကွဲသော မျက်လုံးလေးများက ကူကူးအား ဝေရီမှုံဝါးစွာ ကြည့်နေရှာ၏။ တရုတ်ကြီးကိုယ်ခန္ဒာမှာ လျှပ်စစ်ဓါတ်အား ကောင်းကောင်းစီးဝင်ခံရသော သံမဏိစက်ရုပ်ကြီးအလား တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး သက်သက်လေးကို အားရပါးရကြီး အီးကနဲ အီး ကနဲ ပါးစပ်မှအော်ကာ ညောင့်နေသည်ကို ကူကူး အံလေးကြိတ်ကာ မျက်ရည်များကြားမှ ကြည့်နေမိရလေသည်။

တရုတ်ကြီးလက်တစ်ဖက်က ပျဉ်ချပ်ကို မြဲမြံစွာ ကိုင်ထားသကဲ့သို့ အခြားတစ်ဖက်က သက်သက်ကိုယ်လေးကို ကျိုးကြေသွားမတတ် ကိုင်တွယ်ကာ ရေအောက်မှ ဖင်နှစ်ခု ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ညောင့်နေသည်ကို ကူကူးခင်မျာ မကြည့်ချင် မြင်နေရလေသည်။ အသက် (၁၈) နှစ်သာရှိသေးသော သက်သက်လေးသည် အားကစားမှလွဲ၍ ဘာမှ စိတ်ဝင်စားခဲ့သူ မဟုတ်ချေ။ ယခုကဲ့သို့ အန္တရာယ်ကြားတွင် အဓမ္မအကျင့်ခံနေရခြင်းမှာ နှမြောဖွယ် ကြေကွဲဖွယ်ကောင်းလှချေတော့သည်။

“ အဟီး… အဟဲဟဲ.. ဟဲဟဲ…. ဝူး… ဖလူး”

မြစ်ရေများကို ပါးစပ်မှ မှုတ်ထုတ်ရင်း တရုတ်ကြီးက သွားဖြဲကြီးနှင့် အားရပါးရကြီး ရယ်လေသည်။ သူ့ကိစ္စ ပြီးသွားဟန်တူလေသည်။ မျက်နှာကြီးက ကူကူးဘက်သို့ လှည့်လာနေသည်။ ကူကူး ရင်ထိတ်သွားသည်။ တရုတ်ကြီးအသွင်မှာ အသက်အန္တရာယ် ကို သတိမရနိုင်တော့ဘဲ ကာမမီးတောက်နေသော မျက်လုံးကြီးများဖြင့် ကူကူးထံသို့ တရွေ့ရွေ့ ချဉ်းကပ်လာနေပေသည်။

ကူကူး အတတ်နိုင်ဆုံး လှုပ်ရှား ရှောင်ဖယ်သော်လည်း သန်မာသော တရုတ်ကြီးလက်တစ်ဖက်က နို့လေးကို မိမိရရ လှမ်းဆွဲခြင်း ခံလိုက်ရသော တခဏတွင် ကူကူး မျက်စိ့လေးများ ပြာဝေသွားလေသည်။ ရေအောက်ထဲတွင် တွန်းထိုးလှုပ်ရှားနေသော ဖင်ပိုင်းကို မိမိရရကြီးခွယူကာ လီးကြီးက ကူကူးပေါင်ကြားသို့ တိုးဝင်ဖိသွင်းလာသည်။ ကူကူးဖင်ကို လိမ်ရှောင်နေသည်မို့ လီးကြီးက ရုတ်တရက် မဝင်ပဲဖြစ်နေရာ တရုတ်ကြီးက စိတ်မရှည်သောဟန်ဖြင့် ကူကူးတစ်ကိုယ်လုံးကို လှမ်းဖက်ရန် ဘောမှလက်ကို လွှတ်လိုက်လေ၏။

ကူကူး မျက်စိကို တင်းကနဲ ပိတ်ထားမိ၏။ သို့သော် တရုတ်ကြီး သူ့ထံသို့ ရောက်မလာ။ မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သောအခါ သက်သက်နှင့် တရုတ်ကြီးတို့ လုံးထွေး၍ လှိုင်းတွေကြားတွင် နစ်မြုပ်သွားသည်ကို ကူကူး နောက်ဆုံးတွေ့လိုက်ရလေသည်။

“ သက်သက်……… သက်သက်…”

အာခေါင်ခြစ်၍ စူးစူးရှရှ အော်လိုက်သော ကူကူးအသံလေးမှာ အခြားသော ကယ်ပါ… ယူပါ…. အသံများနှင့်အတူ လှိုင်းလေအသံများကြားတွင် နစ်မြုပ် ပျောက်ကွယ်သွားလေသည်။

“ သူငယ်ချင်းအတွက် အသက်ပေးသွားတာလား သက်သက်ရယ်…….”

............................................................................................................

“ ဟာ… အဖြစ်တွေကတော့ အမျိုးမျိုးပဲ ကျော်သီဟ”

“ ဒါနဲ့ မင်းဆော်လေး ဟို… ရီလေးနွယ်ကရော……”

“ သင်္ဘောနစ်ပြီဟေ့ ဆိုကတည်းက လူတွေက ရောထွေးကုန်တယ်….။ အချို့က အရမ်းဖက်ထားကြတာလေ။ ဘောကွင်းတစ်ခုယူပြီး ရီလေးနွယ်ပဲဆိုပြီး လက်ဆွဲ သင်္ဘောပေါ်က ခုန်ချခဲ့တာ…”

“ ရီလေးနွယ် မဟုတ်ဘူးပေါ့”

“ မဟုတ်ဘူး…. သူစိမ်း မိန်းကလေးတစ်ဦး ဖြစ်နေတယ်”

“ ဟာ… မနေ့ကတော့ ကယ်ဆယ်ရေးအဖွဲ့က ဆယ်လာတဲ့ အလောင်းတွေ သွားကြည့်တယ်….”

“ မင်းရဲ့ ရီလေးနွယ် ပါလာလား….”

“ အင်း… ရီလေးနွယ် ဝတ်ထားတဲ့ ရွက်လှေဒီဇင်းနဲ့ အင်္ကျီတစ်ခုကလွဲပြီး ကိုယ်က ပွယောင်းနေတော့ သူ့မိဘတွေကရော ရီလေးအလောင်းကို သိပ်မမှတ်မိကြဘူး”

“ ဟား… စိတ်ညစ်စရာ ကောင်းလိုက်တာ…”

ပန်းလျသော နှုတ်ခမ်းအစုံကို ဟားကနဲ ဖွင့်ပြီး မျက်လုံးအစုံကို မှေးမှိတ်ကာ ကုလားထိုင်နောက်မှီပေါ်သို့ ခေါင်းကိုတင်ပြီး ညီးညူလိုက်သော နန္ဒာအောင်အား ဝင်းနောင် တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။

“ ညစ်တယ်… ငါလည်းညစ်တာပဲ။ ဒါပေမဲ့ အချစ်ကို လျှပ်တပျက် အရှုံးခံလိုက် အဆုံးခံလိုက်ရလို့ ထိုင်ပြီးလွမ်းနာကျရမဲ့ အဓိပ္ပါယ်မဲ့ဘဝကို ငါလက်မခံဘူး”

“ မင်းက ငါ့ဘက် မြားဦးလှည့်တာပေါ့လေ”

“ ဟုတ်တယ်… မင်းလိုပဲ ခံစားနေကြရတဲ့ အဖြစ်တွေ လောကကြီးမှာ ဒုနဲ့ဒေးရှိတယ်။ ရင်ထဲက ဝေဒနာကို အနုပညာ ပုံရိပ်တွေအဖြစ် ဖန်တီးယူတတ်ခြင်းဟာ ဘဝရဲ့တန်ဖိုးကို မြင့်တင်ပေးတာပဲ”

“ အင်းပါ… သူဌေးမင်းရယ်…. မင်းငှားပေးထားတဲ့ အိမ်ကြီးမှာဘဲ ငါသွားနေပြီး ပန်းချီကားတွေ ဆွဲပါတော့မယ်”

“ အေးပါ… အဓိပ္ပါယ်ရှိရှိ အသက်ရှင်စမ်းပါ နန္ဒာရယ်…”

ဝင်းနောင်က ခိုင်မာသန်စွမ်းသော ယောကျ်ားကြီးစိတ်ဓာတ် အပြည့်အဝ နန္ဒာအောင် ရင်တွင်းသို့ သွတ်သွင်းပေးခဲ့လေသည်။

ဒီနေရာက အလွန်သာယာသည်။ ကျိုက်ခေါက်စေတီမှ ဆည်းလည်းသံ လွင်လွင်ကိုလည်း မပြတ် ကြားနေရတတ်သည်။ သန်လျင် ဘီအိုစီကျော်၍ ဖွေးဖွေးလက်လက် ပင်လယ်ဝကိုလည်း တွေ့နိုင်သည်။ ဤလွမ်းမောဖွယ် မြင်ကွင်းမှာဘဲ နန္ဒာ နစ်မျောချင်နေ၏။ ဝင်းနောင် တကူးတက ရှာပေးထားသော ဤနှစ်ထပ်ပျဉ်ထောင် အိမ်ဝန်းကျယ်ကြီးကိုမူ တိတ်ဆိတ်ခြင်းမှလွဲ၍ နန္ဒာ သိပ်မနှစ်သက်ချင်။ ပန်းနွယ် ပွတ်လုံးများဖြင့် ခြံရံတည်ဆောက်ထားသော အိမ်ကြီးအသွင်အပြင်က အိမ်တစ်ဆောင်ထက် ဘုန်းကြီးကျောင်းကြီး တစ်ကျောင်းနှင့် ပိုမိုနီးစပ်နေသည်ထင်၏။ တဟဲဟဲ တောတိုးသံကြီးများ အဆက်မပြတ် ကြီးစိုးနေသော ဝါးရုံ၊ သီဟိုဋ္ဌ်၊ သရက်၊ သြဇာ၊ မာလကာများ စုရုံးရောနှော ပေါက်ရောက်နေသော ခြံဝန်းကျယ်ကြီးအလယ်တွင် ရေနံဝနေသော အိမ်ကြီးအသွင်က ခြောက်ခြားဖွယ်ပင်။

“ ဆရာလေး…. တစ်ယောက်ထဲ နေရဲရဲ့လားဗျာ…..”

ထမင်းချက်အဖိုးကြီး ဦးစံအေးက နန္ဒာ့ကို မေးလိုက်၏။

“ ကျနော့်အတွက် တစ္ဆေသူရဲဆိုတာ ဒဏ္ဍာရီပုံပြင်တွေထဲမှာဘဲ ရှိတာလို့ သိထားသူဆိုတော့ ဘယ်နေရာမဆို ကျနော် နေရဲပါတယ်… ဘကြီးစံအေး…”

ဒီတုန်းက ဦးစံအေး သက်ပြင်းကြီး တစ်ချက်ရှိုက်လိုက်သံကို နန္ဒာအောင် ခပ်သဲ့သဲ့ကြားခဲ့၏။ တောနေလူတန်းစားတို့သဘာဝ ဝိညာဉ်ကို ကြောက်ရွံ့ကြ၏။ ထမင်းချက်ဦးစံအေး ပြန်သွားလျှင် နန္ဒာတစ်ယောက် ပန်းချီဆွဲချင်ဆွဲမည် သို့မဟုတ် ဝင်းနောင် ဟိုတစ်ခေါက်လာစဉ်က ယူလာသော ဆန်နီအမျိုးအစား ကက်ဆက်ကြီးကိုဖွင့်၍ မာမာအေးဖြစ်ဖြစ် ကိုတင်လှိုင်ဖြစ်ဖြစ် နှလုံးသားရသ အပီအပြင် သီချင်းလေးများ တိုးတိုးညင်ညင်သာသာလေး ပျံ့လွင့်ခံစားနိုင်ရန် ဖွင့်ထားရင်း မှိန်းနေမည်။ ဤသို့သော သီးခြားအနုပညာကမ္ဘာလေးကို ပြည့်ဝစွာ တည်ဆောက်နိုင်ရန် ဝင်းနောင် စီစဉ်ပေးထားခဲ့၏။

ဝင်းနောင်သည် တကယ်တော့ နန္ဒာအောင်၏ ကျေးဇူးရှင်။ သူ့အလိုကျ အသက်ဝင်သော ပန်းချီကားချပ်လေးများ ရေးဆွဲပေးရမည်က နန္ဒာ့ တာဝန်။ ထို့ကြောင့် သာမန် အရောင်အသွေး အမြင်အယူအဆတွေထက် ဆန်းသစ်သော ပန်းချီကားမျိုးကိုသာ နန္ဒာရေးဆွဲရန် ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ ယခုလည်း အပေါ်စီးမှ ဖွေးဖွေးလှုပ်လှုပ် မွှေးကြိုင်သင်းပျံ့စွာ ပွင့်နေသော စကားပင်ကို ဇတ်ကောင်ထား၍ ပန်းချီကားတစ်ချပ် ရေးဆွဲရန် ခဲဖြင့် ကောက်ကြောင်း ရေးဆွဲရင်း ဟိုးအဝေးသို့ ငေးမိခြင်းဖြစ်သည်။

ရန်ကုန်မြစ်ဝမှ လှေသင်္ဘောများကို သေးကွေးစွာတွေ့ရသည်။ တစ်ချိန်က… ရှင်မွေးလွန်းဆိုသော သူငယ်မလေး မင်းနန္ဒာအား ဒဂုံဘက်ကမ်းသို့ မျှော်နေလျှင်လည်း ဤသို့ပင် မှုံမှုံရီရီပင် တွေ့ရလိမ့်မည်ထင်သည်။ အော်…. ဝေဝါးမှုံရီသော မြင်ကွင်းကြားမှ ချစ်ရသူကို တမ်းတလွမ်းမျှော်ရခြင်း ဝေဒနာကို ရှင်မွေးလွန်းခင်မျာ ခါးဆီးခံခဲ့ရရှာပေသည်။ နန္ဒာအောင် ရှင်မွေးလွန်းကို ကိုယ်ချင်းစာမိသည်။ ဤသို့နှယ် ချစ်ရသူကို လွမ်းတရသော သောကဝေဒနာမျိုး နန္ဒာအောင်ကိုယ်တိုင် ခံစားခဲ့ရဘူးသည်လေ။

...................................................................................................

“ ကသစ်ကုန်းကို ပြန်ထွက်မှာလား ဘကြီး”

“ မထွက်တော့ဘူး ကောင်လေးရဲ့…. မိုးတွေကျလာပြီ….”

နန္ဒာအောင် ကျောင်းလွယ်အိတ်ကို ပိုက်လျက် ကမ်းတန်းမှ ကျောင်းရှိရာသို့ ပြန်လှည့် ပြေးခဲ့ရသည်။ ကျောင်းတက်ရသည်မှာ ဒုက္ခရောက်လှသည်။ (၈) တန်းအောင်ပြီး မြို့ကျောင်းကို တက်ရသည့်အချိန်မှစ၍ နန္ဒာ့ကဲ့သို့ ဒုက္ခကြုံတွေ့ရသူ သုံးလေးဦး ရှိသည်။ ဒီအထဲ “ကသစ်ကုန်း” မှ အလုပ်လာလုပ်ကြသူတွေလည်းပါသည်။ မိုးမစဲသေးသဖြင့် ရပ်ပြီး ကွမ်းယာဆိုင်တွင် မိုးခိုရင်း ကသစ်ကုန်းကို ထွက်မည့် လှေကို ရှာနေမိသည်။

ထိုစဉ် ရန်ကုန်မှ ဘတ်(စ်)ကားတစ်စီး ဆိုက်လာသည်။ ကားပေါ်မှ ထီးများ မိုးကာများဆောင်း၍ နီးစပ်ရာ ဈေးဆိုင်များအတွင်းသို့ ခရီးသည်များ အပြေးဝင်ကုန်ကြသည်။

“ ကသစ်ကုန်းသွားတဲ့ လှေဆိပ် ဘယ်နားမှာလဲ.. ဟင်”

အသံကိုကြားရုံမျှဖြင့် နန္ဒာ စိတ်ဝင်စားခဲ့ရလေသည်။ ချောယဉ်သော မမ၏အလှက နန္ဒာအောင် နှလုံးသားကို ကိုင်လှုပ်ရမ်းပစ်နေသည်။ ဝင်းပ ရွှမ်းစိုသော မျက်နှာလေးမှ အပြုံး…။ ပြုံးလေတိုင်း ခွက်ဝင်သွားသော ပါးချိုင့်လေးနှစ်ဘက်၊ ကနုကမာသွေး ဖြူစင်သော သန္တာသွယ် သွားလေးများ၊ ဝင်းဝင်းဝိုင်းဝိုင်း မျက်ဝန်းနက်လေးများ၊ ပါးမို့မို့…. လွင်လွင်…. ရင်အလှမှ ကားစွင့်ဖွံ့ထွားလှသော တင်ပါးသား ဝိုင်းဝိုင်းကြီးများက မိုးရေရွှဲစိုကပ်နေကြသည်။

“ ငါ့တူမက ဘယ်သူ့အိမ်သွားမှာလဲကွဲ့”

ထုံးစံအတိုင်း ကွမ်းကုန်သည် ဒေါ်စပ်စုက မေးလေသည်။

“ ဦးအောင်ရင်၊ ဒေါ်မြရင်တို့အိမ်ကို သွားမလို့ပါ”

“ အော်… ဒါသူတို့ သားလေးလေကွယ်….။ သူလည်း ရွာကိုပြန်မှာ….”

မမမျက်လုံးများ နန္ဒာအောင်ကို စူးစမ်းကြည့်လျက်

“ ကျမ မမှတ်မိတော့ဘူး နန္ဒာက လူကြီးဖြစ်နေတာကိုး”

နန္ဒာအောင် ဒီအထိ စကားပြန်ပြောရကောင်းမှန်းမသိ။ မမ အလှတွင်သာ ရင်တခုန်ခုန် မိန်းမူးနေသည်။

“ နန္ဒာ… မမကို မှတ်မိလား.. ဟင်….”

မမ မေးခွန်းလေးထဲတွင် မျှော်လင့်ချက်လေးများ ရောစွက်နေသည်မို့ မမှတ်မိဘူးဟု ဖြေရမှာ နန္ဒာ အားနာနေမိ၏။

“အေးလေ… မင်းက မှတ်မိမှာ မဟုတ်တော့ပါဘူး…..။ မမ… ရွာကထွက်သွားတာပဲ (၁၀) နှစ်ကျော်နေပြီ….. ဟာပဲ…”

မမ ရွာကထွက်သွားတာ (၁၀) နှစ်တောင် ဆိုပါလား…။ နန္ဒာအတွေးအာရုံထဲ နစ်မျောနေစဉ်…..

“ ဟဲ့… နန္ဒာ… ဟိုမှာ ကိုခွေးရဲ့လှေ ရွာပြန်မလို့တဲ့။ မင်းတို့ မောင်နှမတွေ လိုက်သွားကြလေ”

ဒေါ်စပ်စုကို ကျေးဇူးတင်ရမည်။ မမ၏ခရီးဆောင် သားရေအိတ်ကလေးကို ဝိုင်းဆွဲကိုင်ပေးရင်း လှေဆီသို့ ဆင်းခဲ့ကြ၏။ မိန်းမဆောင်း ထီးလေးတစ်လက်ကို မမကိုယ်ငွေ့နွေးနွေးလေးဖြင့် ပထမဆုံး ပူးပူးကပ်ကပ် နေရသည့် အတွေ့အကြုံမှာ နန္ဒာအောင်အတွက် တစ်သက်လုံး မေ့မရနိုင်သည့် အထိအတွေ့ ဖြစ်သည်။

“ အရမ်းချမ်းနေလား….. မောင်လေး… ဟင်..”

“ အင်း… ဟင်း… ဒီနေ့မှ… မိုးကာ… မေ့ကျန်ရစ်တယ်….”

မမက တမင် ပူးကပ်တိုးပေးရင်း ဂရုဏာစိတ်ဖြင့် ထီးမိုးပေးသည်ကို ငအောင်တို့ ဖောက်ပြန်လိုက်ပုံက လီးတောင်နေ၏။ မတတ်နိုင်။ ပေါင်နှစ်လုံးဖြင့် လီးပူပူကြီးကို ဖိညှပ်အုပ်ထိန်းထားရင်း စိတ်ကို မနည်းငြိမ်အောင် ထားနေခဲ့ရသည်။

မမ… ငအောင်တို့အိမ်တွင် တစ်လကျော်ခန့်အထိ နေရင်း ပညာရေးဌာနမှ ကျလာမည့် အလုပ်ခန့်စာကို စောင့်နေခဲ့သည်။ ကသစ်ကုန်း မူလတန်းတွင်လည်း စေတနာဆရာမအဖြစ် လုပ်အားပေးရင်း အမေတို့နှင့်လည်း ကောက်စိုက်ဆင်း လိုက်သွားတတ်သေးသည်။ မမမှာ အမေ့သူငယ်ချင်း ဒေါ်တင်အုန်း၏သမီးဖြစ်ပြီး မိခင် နောက်အိမ်ထောင်ပြုသွားသဖြင့် အမေ့ထံတွင် တစ်လမျှ နေခဲ့သေးသည်ဆို၏။ ထိုစဉ်က နန္ဒာအောင်က (၄) နှစ်သားလောက်ရှိမည် ဖြစ်သော်လည်း အဖွားအိမ်တွင် အနေများခဲ့သည်။ အမှတ်မထင်ဘဲ တစ်အိမ်ထဲ အတူနေရသော မမကို နန္ဒာအောင် သနားပြီး သံယောဇဉ်တွယ်ခဲ့ရ၏။ နန္ဒာအောင်အပေါ်တွင်လည်း မောင်အရင်းပမာ ဂရုစိုက်ပြီး စာပြပေးတတ်သဖြင့်လည်း ရင်းနှီးမှုမြန်ခဲ့ကြ၏။

တစ်နေ့ နန္ဒာအောင် အိမ်သာတက်နေစဉ် မမ အမှတ်တမဲ့ အိမ်သာတံခါးလာဖွင့်တာ လန့်အော်ခဲ့ရသည်။

“ အမလေး…. လန့်လိုက်တာဟယ်… နန္ဒာကလဲ…”

အိမ်သာထဲမှာရှိနေသည်က နန္ဒာ။ တံခါးလာဖွင့်သူက မမဖြစ်ပြီး သူကပင် လန့်နေလေတော့သည်။

“ မမကလဲ ကျနော်က လန့်ရမဲ့ဟာကို…. ဟား.. ဟား…”

“ ခွေးလေး… လူရှိတယ်လို့ အသံပေးပါလား… ဟွန်း…. အခုတော့ ရင်တွေကို တုန်သွားတာပဲ….. ဟင်း…..”

မမမျက်နှာလေး နီမြန်းပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွေ တုန်နေသည်။ ထိုနေ့မှစ၍ မမ… နန္ဒာ့ကို မသိမသာ ခပ်ရှောင်ရှောင် လုပ်တတ်၏။ တစ်ခါတလေလည်း ငေးတေးတေးလေး တွေးနေတတ်သည်။

ထိုနေ့က မိုးသည်းထန်နေသည်။ မနေ့က ကောက်စိုက်လိုက်သွားပြီး အအေးပတ် အဖျားဝင်နေသဖြင့် အိမ်တွင် မမနှင့် ကျနော်ပဲ ရှိနေသည်။ အဖေနှင့် အမေက လယ်ထဲ ဆင်းသွားခဲ့ကြသည်။

“ ဟင်း… ဟင်း… ချမ်းလိုက်တာ… ဟင်း.. ဟင်း…”

မမ လူမှန်းမသိအောင် ဖျားနေသည်မို့ နန္ဒာ ဆေးတစ်ခွက် ဖျော်တိုက်ခဲ့သည်။ အိမ်ရှေ့တံခါး၊ ပြတင်းပေါက်များကို လိုက်ပိတ်လိုက်သည်။ မိုးက လေနှင့်ရော၍ သည်းထန်စွာ တိုက်နေသည်။ အိမ်ရှေ့ ရေတံလျှောက်မှ ရေကျသံမှာ အုန်းအုန်းနဲ့ ဆူညံနေ၏။

“ ကျနော်… ခြင်ထောင်ချလိုက်မယ်နော်… မမ…။ လေတွေက အရမ်းတိုက်နေတာ…. ဆေးထပ်သောက်ဦးမလား… ဟင်… မမ….”

စေတနာတွေပိုနေမိသော နန္ဒာအောင် အမှတ်မထင် ခြင်ထောင်ချလိုက်သည်။ ခြင်ထောင်ထဲတွင် မမနှင့် နှစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေသည်။ နန္ဒာ ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေမိသည်။ မမက ဂွမ်းစောင်ကို ခြုံထားရင်း မမကိုယ်ပေါ်တွင် ဟိုမှသည်မှ ဖြတ်သန်းလှုပ်ရှားနေသော နန္ဒာအောင်ကို မလှုပ်မယှက် လိုက်ကြည့်နေ၏။ မမ မျက်နက်ဝန်းလေးများမှာ အရည်လဲ့နေသည်။ အဖျားကျသွားသော်လည်း မမ…. မလှုပ်မရှားချင် ဖြစ်နေဟန်တူသည်။

“ နန္ဒာ… ကျောင်းမသွားရဘူးလား… ဟင်”

“ မသွားတော့ပါဘူး… ဘယ်လှေမှလည်း လိုက်ပို့မှာ မဟုတ်ဘူး……”

အိမ်အပြင်တွင် ဝူးကနဲ ဝေါကနဲ လေက ဆောင့်တိုက်နေ၏။

“ မိုးတွေ လေတွေနဲ့ ဒေါ်လေးတို့ ပြန်လာဖို့ ကောင်းတာ…..”

“ လမ်းမှာ မိုးခိုတဲလေးရှိတယ်လေ…..။ တစ်ခါတစ်လေ မိုးတွေ အရမ်းသည်းနေရင် အဖေနဲ့အမေ အဲဒီတဲမှာဘဲ တစ်နေကုန်အိပ်ပြီးမှ ပြန်လာကြတာ မမရဲ့…”

“ အိုး……”

မမက ဘယ်လို အတွေးပေါက်သွားတယ် မသိဘူး။ အိုး….ကနဲငြီးတွားရင်း တဖက်ကိုစောင်းရင်း ပြုံးယောင်ယောင် လုပ်နေတယ်….။ နန္ဒာပြောတဲ့ စကားထဲမှာ ဘာမှ အထူးအဆန်း မပါတာတော့ အမှန်ပဲလို့ ထင်တယ်။

“ နန္ဒာ ခြင်ထောင်ထဲက ထွက်တော့လေ…”

“ ဟာ… အပြင်က အရမ်းချမ်းတယ် မမရဲ့..။ မမနားမှာ နေတာကမှ သက်သာဦးမယ်… အဟင်း…”

အလိုက်ကမ်းဆိုးမသိတဲ့ နန္ဒာအောင်ကို မမ ငိုမလို တောင်းပန်အကြည့်လေးနဲ့ ကြည့်ရင်း….

“ မကောင်းပါဘူး… နန္ဒာရဲ့…။ မင်းက ကလေးမှ မဟုတ်တာ….. ထွက်ကွာ…”

အော်.. မမဆိုလိုတာကို နန္ဒာ သဘောပေါက်ပြီ။

“ ဘယ်သူမှရှိတာမှ မဟုတ်တာ”

နန္ဒာက ပေကပ်ကပ်လုပ်နေတော့ မမက ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့်လေး ခြင်ထောင် အပြင်ကိုထွက်တယ်။ ဒီမှာတင် တင်ပါးအောက်အထိ လျှောကျနေတဲ့ ထဘီအောက်က တင်ပါးဖွေးဖွေးကြီးဟာ နန္ဒာ့ကို ဖိတ်ခေါ်တော့တာပါဘဲ။ ဖင်အကွဲအစထိ မြင်လိုက်ရတဲ့ နန္ဒာဟာ ကျားရဲလေးတစ်ကောင်လို မမကို ခုန်အုပ်ပြီး အိပ်ယာပေါ်ကို ဆွဲလှဲလိုက်တယ်။

“ ဟဲ့….. အို… နန္ဒာ….. အာ….. ကွာ…”

မမလည်း ထဘီကို လုံးထွေးဆွဲတင်ရင်း နန္ဒာ့လက်က ရုန်းကန်ဖို့ ကြိုးစားရှာပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ပြင်းထန်တဲ့ ရာဂမီးတောက်ကြီး နန္ဒာ့ကို အင်အားကြီးမားစေခဲ့ပါတယ်။ မမ အောက်ပိုင်း ဖင်ကြီးတပြင်လုံး ဖွေးကနဲ ပေါ်လာပြီး နန္ဒာ့ပေါင်နှစ်ဖက်ခွထားတဲ့ အောက်မှာ မလှုပ်သာ မလူးသာ ဖိချထားခြင်းကို ခံလိုက်ရရှာတယ်။

“ နန္ဒာ… မောင်လေး… မလုပ်ကောင်းဘူးနော်… မောင်လေး..”

မမဟာ နန္ဒာ့ရင်ကို တွန်းဖယ်ရင်း တတွတ်တွတ် ပြောနေပေမဲ့ အားနည်း ပျော့နွဲ့လွန်းနေပါတယ်။ ဒီကောင်လေး ထွားကြိုင်းကြီးမားသော အနေအထားကို မိမိကိုယ်တိုင် အိမ်သာတွင် တစ်ကြိမ် အိပ်ခန်းထဲတွင် အိပ်နေစဉ်တစ်ကြိမ် မြင်ဖူးပြီးပြီ။ လူပျိုပေါက်လေးဆိုပေမဲ့ လိင်တန်က လက်ဆော့လွန်းတာကြောင့် ကြီးမားထွားကြိုင်းပြီး ဒစ်ကြီးက နီရဲပြဲလန်နေတာကို တွေ့မိကတည်းက စိတ်မှာ လှုပ်ရှားခဲ့ရတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ နန္ဒာရေချိုးနေရင်း ပေါင်ကြားကို မသိမသာ ခိုးကြည့်တဲ့အခါ အမြောင်းလိုက် ခုံးထနေတဲ့ လိင်တန်ကြီးရဲ့ အရွယ်ပမာဏဟာ ရင်ခုံစရာကြီး ဖြစ်နေခဲ့တယ်လေ…။

အလှတကာတွေထက် ရင်ခုန်စရာ အဆီအနှစ်ကြီး ဖြစ်တဲ့ မမစောက်ဖုတ်ကြီးဟာ စောက်မွှေးလေးပါးပါးနဲ့ ခုံးကြွမောက်မို့နေတာကို ပထမဆုံး တွေ့ရတယ်။ စောက်ပတ်ကြီးဟာ တစ်ခါမှ အလိုးမခံရသေးတာမို့ ဖြူစင်ဝင်းပပြီး တင်းမာနေတယ်။ စောက်စိခေါင်းလေးကအစ မသိမသာ ခပ်ပြူပြူလေး ထွက်နေတယ်။ နန္ဒာဟာ မမစောက်ခေါင်းထဲကို သူလီးကြီးကို လိုးသွင်းဖို့ တေ့လိုက်တဲ့အခါမှာ မမဟာ စောင်စကိုဆွဲယူပြီး မျက်နှာပေါ်ကို ဆွဲတင်ဖုံးအုပ်ထားရှာတယ်။

“ ပြွတ်” ကနဲ လီးဝင်သံနဲ့အတူ မမဒူးနှစ်ချောင်းဟာ ပြိုင်တူ ဆတ်ကနဲ ထောင်သွားတယ်။

“ အ….အား…အား…”

လို့လည်း ပါးစပ်က တိုးတိုးလေး ငြီးတွားတယ်။

“ ဝင်သွားပြီလား… မမ…. ဟင်….”

“ အင်း….ဟင်း…ဟင်း..”

မျက်နှာကို စောင်စနဲ့ အုပ်ထားရင်းက မမဟာ ရှက်ရှက်နဲ့ ခေါင်းကို တဆတ်ဆတ် ငြိမ့်ပြရှာတယ်။ နန္ဒာလေ… မမရဲ့ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးနေတဲ့ အပြုံးလေးကို မြင်ချင်လာတယ်။ လီးကို အဆုံးထိ မသွင်းသေးပဲ ရပ်ထားရင်းက မမစောက်မွှေးလေးတွေကို ဆွဲဆွဲပြီး ဖွကစားနေမိတယ်။

“ ဘာလုပ်နေတာလဲ… နန္ဒာ…. တော်ကြာ ဦးလေးတို့ ပြန်လာလို့တွေ့သွားရင်… မမ…. ခွေးဖြစ်မှာ သိလား… ဟင်းဟင်း…”

စောင်ကြားက အသံလုံးကြီးနဲ့ မမပြောနေတဲ့ အသံဟာ ငိုသံတစ်ဝက်စွက်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှား မောဟိုက်သံကြီးတွေနဲ့ လုံးထွေးလို့နေပြန်တယ်။ နန္ဒာ သနားသွားတယ်လေ။

“ မမကို… နန္ဒာ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးယူမှာ…. သိလား… အ… အား”

လီးကို ဆက်လိုးသွင်းရင်း ပြောလိုက်တဲ့ နန္ဒာ့စကားဟာ မမအတွက် အမျက်ဖြေလင်္ကာ ဖြစ်မလာခဲ့ဘူး။

“ အင်…. အား…. အ.. မင်းက ငါ့ကိုယူမယ်…. အ… အ… နင့်ကို ငါယူရင်… ငါက ကလေးကို မုန့်ပေးကြိုက်သလို ဖြစ်သွားမှာပေါ့…. နန္ဒာရယ်… အင့်… အဟင့်…”

လိုးနေရင်းက မမမျက်ရည်တွေ ပါးပြင်မို့မို့ပေါ်ကို ဖြတ်သန်းစီးဆင်းလာကြတယ်။

“ မမရယ်… နန္ဒာ… မမ့ကို တကယ်ချစ်တာပါ….”

“ ပြွတ်…. ပြလွတ်…. ပြွတ်…. စွတ်…. စွတ်…. ပြွတ်….”

အဆက်မပြတ် ဆောင့်ထည့်လိုက်တဲ့ နန္ဒာ့ဆောင့်ချက်က ပြင်းထန်လေတာမို့ မမ စကားမတုန့်ပြန်နိုင်ရှာပါဘူး။

“ အင့်…. အ… အဟင့်…. အွန့်…. အင့်…. အား… လား….”

မမရဲ့ ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးဟာ နန္ဒာ့ကိုယ်ကို တစ်ခါတလေ ညှပ်ပြီး တင်းတင်းကြီး ဆွဲညှစ်ထားတယ်။ လက်နှစ်ဖက်က စောင်ကြီးကို ဆွဲယူပြီး မျက်နှာကို အုပ်ထားတာမို့ နန္ဒာ ဆွဲဖယ်လိုက်တယ်။

“ ဟင့်အင်း.. ကွယ်….. မမ…. ရှက်တယ်….. ဟင်… အင်းဆို…..”

မမဟာ စောင်ကို အတင်းပဲ ဆွဲကပ်ထားတာမို့ နန္ဒာဆောင့်ဆွဲပြီး ခွာပစ်လိုက်တယ်။ အခုနက အရှက်မျက်နှာ ဒေါသတွေနဲ့ စီးကျလာတဲ့ မျက်ရည်တွေ ခြောက်နေပါပြီ။ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ခပ်ဖိဖိလေး ကိုက်ရင်း နန္ဒာ့ကို မျက်လုံးလေး မှေးကြည့်နေတဲ့ မမမျက်နှာလေးဟာ အသဲပြင်မှာ တသက်တာ ဖျက်မရအောင် စွဲထင်ခဲ့ရတော့တယ်။

“ ကောင်းလိုက်တာ…. မမရယ်…. နန္ဒာ…. ပထမဆုံး လုပ်ဖူးတာ..”

“ ဟိတ်….. ဒါ… အစ်မကို ပြောတဲ့ စကားလား…… သွား….”

“ မမက နန္ဒာ့မယားဖြစ်သွားပြီပဲ ဥစ္စာ….”

“ ကျွတ်…. ကျွတ်…. နန္ဒာ… အရမ်းစကားများတာပဲ….. မြန်မြန်လုပ်…”

မြန်မြန်လုပ်လို့ပြောရင်း မမဟာ အောက်ကနေပြီး သုံးလေးချက်လောက်ကော့ ဆောင့်လိုက်တာမှာ နန္ဒာ့ ဆီးစပ်တစ်ခုလုံး ကျင်စိမ့်သွားပြီး ဘယ်လိုက ဘယ်လို အရည်တွေ ထွက်သွားတယ်ဆိုတာတောင် နန္ဒာ ကောင်းကောင်းမမှတ်မိဘူး။ မမဟာလည်း နန္ဒာ့ဖင်ကြီးကို တအားဆွဲယူ ကော့ဆောင့်ပြီး တဟင်းဟင်းနဲ့ ကော့လိမ် တွန့်ပျံပြီး အားရပါးရကြီး ခံလိုက်တော့တာပါပဲ။ ဒါပေမဲ့…… မမရဲ့ ပါးပြင်က ဒုတိယအကြိမ်မြောက် စီးကျလာတဲ့ မျက်ရည်ဟာ ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲလို့ နန္ဒာ အဓိပ္ပါယ် မကောက်မိခဲ့ပါဘူး။ အပြောင်းအလဲ မြန်တဲ့ မမဟာ အခုနလို ရှက်ရွံ့ရွံ့လေး မဟုတ်တော့ပဲ နန္ဒာ့ရှေ့မှာ ဖင်ကြီးပြောင်နေအောင် လေးဘက်ကြီးထောက်ပေးပြန်တာမို့ ပြူးထွက်လာတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို နန္ဒာ ဒုတိယအကြိမ် လိုးမိပြန်တယ်။

အဲ့ဒီလို အကြိမ်ကြိမ် စိတ်ရှိတိုင်း လိုးပြီးမှ မမဟာ နန္ဒာ့ခေါင်းလေးကို နို့ကြီးနှစ်လုံးကြားမှာ ဖိကပ်ထားပြီး အင့်ကနဲ အင့်ကနဲ ရှိုက်ငိုခဲ့ပြန်တယ်….။ လိုးတာတစ်ခုပဲ နားလည်ခဲ့တဲ့ နန္ဒာဟာ အဲ့ဒီအချိန်က ဘာဆိုဘာမှ မတွေးဖြစ်ခဲ့ဘူး။ နောက်ဆုံးအချီ နန္ဒာ့ကို တယုတယ်လေး ပက်လက်လှန်ပြီး မမက အပေါ်ကနေ လီးကြီးတည့်တည့် ခွထိုင်ပြီး ဖိချလိုက်တဲ့ အရသာဟာ နန္ဒာ့ဘဝကို မမ အုပ်စိုးခဲ့တာပါဘဲ။

ကုန်းကုန်းကွကွကြီး လီးနဲ့စောက်ပတ် အဝင်အထွက်ကို ငုံ့ကြည့်ပြီး ထဘီကို ဗိုက်ပေါ်ဆွဲတင်ပြီး ဖင်ကြီးကို မြောက်မြောက်ပြီး လိုးပေးသွားတဲ့ မမနို့ကြီးနှစ်လုံးကို စုံကိုင်နယ်ဖတ်ရင်း နန္ဒာဟာ မမကို အစွဲလန်းကြီး စွဲလန်းခဲ့ရပါတယ်……..။

“ မမကို…. ဝအောင်လိုးနော်… နန္ဒာ… သိလား…”

“ ဝအောင်လိုး” 

ဆိုတဲ့ ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ် စကားကို မမက နန္ဒာ့နားဝမှာ ကပ်ပြောရင်း ထမီကို ဗိုက်ပေါ်ဆွဲတင်ပြီး လှန်ပေးတယ်။ ပေါင်နှစ်လုံးကိုလည်း ဒူးကွေးပြီး ဖြဲပေးတာမို့ စောက်ဖုတ်ကြီးဟာ ရဲရဲနီနီကြီး ပြဲအက်လာပြန်တယ်။

“ အို…….”

နန္ဒာဆိုတာလည်း မမရဲ့ စောက်ဖုတ်အပေါ်မှာ… အားရပါးရကြီး ပုံစံအမျိုးမျိုးနဲ့ လိုးလိုက်မိတော့တာပါပဲ…။

“ အား…. လား…. လား….. ကောင်းလိုက်တာ… မောင်လေးရယ်….”

“ အင်း…. အင်း…. အား…. အား… ကောင်းလိုက်တာ…. မမ…. ရယ်……”




........................................💚💛💖💝💙........................................

ပြီးပါပြီ။