Configure Page List

Thursday, October 23, 2008

အဆုံးထိ ချစ်ပါမောင် (စ/ဆုံး)

အဆုံးထိ ချစ်ပါမောင် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

ရဲမင်းကိုကြည့်ရင်း ထွန်းလင်းစိတ်ပျက်မိသည်..။ ရဲမင်းနှင့်ထွန်းလင်းတို့က တစ်မြို့တည်းသားငယ်သူငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်ကြသည်..။ ဆယ်တန်းအောင်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် ဇာတိမုံရွာမြို့မှ အတူထွက်လာခဲ့ကြသည်..။ ရန်ကုန်တွင်အဆောင်နေ၍ ရရာအလုပ်ကိုကြိုးစားလုပ်ရင်းနှစ်ယောက်စလုံး ဘွဲ့တစ်ခုစီ ရခဲ့ကြသည်..။ 

“ ရဲမင်း….တော်ပြီလေကွာ….”

“ အာ…ဟာ….ဒါငါရေချိန်မကိုက်…..မကိုက်သေးဘူး…..မင်း…မင်းလဲထပ်ချကွာ ထွန်းလင်း ဟေ့ကောင်..…….”

“ ငါ….တော်ပြီ….ဒီအနေလောက်ပဲကောင်းတယ်….၊မင်းလဲဒီဟာကုန်ရင်တော်တော့ကွာ….”

ရေချိန် မကိုက်သေးဘူးဆိုသော ရဲမင်းတစ်ယောက်စကားကလေသံတွေ မဆက်မိတော့ပဲ ခေါင်းကလဲငိုက်စိုက်ဖြစ်နေပြီ..။ရဲမင်းကိုကြည့်ရင်းထွန်းလင်းစိတ်ပျက်မိသည်..။ ရဲမင်းနှင့်ထွန်းလင်းတို့ကတစ်မြို့တည်းသားငယ်သူငယ်ချင်းတွေဖြစ်ကြသည်..။ ဆယ်တန်းအောင်တော့ သူတို့နှစ်ယောက်ဇာတိမုံရွာမြို့မှအတူထွက်လာခဲ့ကြသည်..။ ရန်ကုန်တွင်အဆောင်နေ၍ ရရာအလုပ်ကိုကြိုးစားလုပ်ရင်းနှစ်ယောက်စလုံးဘွဲ့တစ်ခုစီရခဲ့ကြသည်..။ အဲဒီနောက်ရန်ကုန်မှာပင်ဆက်၍နေထိုင်ခဲ့ကြပြီးစီးပွားရေးကိုကြိုးစားလုပ်ကိုင်ခဲ့ကြသည်..။

နောက်ပိုင်းရဲမင်းက ကီလီတွင်ငါးဒိုင်ပိုင်ရှင်တစ်ဦးဖြစ်လာခဲ့ပြီး ချိုမွန်ဆိုသေ ာမိန်းကလေးတစ်ယောက်နှင့်အိမ်ထောင်ကျခဲ့သည်..။ ထိုအချိန်တွင် ထွန်းလင်းကတက္ကစီကား ၃စီးပိုင်နေချေပြီ..။ ရဲမင်းအိမ်ထောင်ကျပြီး ၆လမျှအတူနေခဲ့ကြပြီးနောက်မှထွန်းလင်းကသူပိုင်ကားများကိုရောင်း၍ မုံရွာသို့ပြန်သွားခဲ့ရာမုံရွာတွင်အိမ်ထောင်ကျကာပဲနှင့်ထန်းလျက်အရောင်းအဝယ်လုပ်ငန်းကိုလုပ်ကိုင်ခဲ့သည်..။

သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ကွဲကွာသွားခဲ့သည်မှာ ၃ နှစ်နီးပါးကြာခဲ့ပြီဖြစ်သည်..။ ပြီးခဲ့သည့်လကရဲမင်းတို့လင်မယားထံမှ စာတစ်စောင်ရောက်လာခဲ့သည်..။ အတိုချုပ်ပြောရလျင်းရဲမင်းကျန်းမာရေးမကောင်းသဖြင့်သူတို့လုပ်ငန်းကိုခဏလာရောက်ဦးစီးလုပ်ကိုင်ပေးရန်ဖြစ်သည်..။ထွန်းလင်းမုံရွာတွင်လုပ်နေသောလုပ်ငန်းကထွန်းလင်း၏ဇနီးကလည်းကျွမ်းကျင်ပြီးဖြစ်သည့်အပြင်ဝိုင်းကူလုပ်ပေးနေသည့်ဆွေမျိုးအသိုင်းအဝိုင်းတွေကလည်းရှိနေသည့်အတွက်မုံရွာကသူ့လုပ်ငန်းကိုမိန်းမဖြစ်သူနဲ့ထားခဲ့ပြီးရန်ကုန်သို့ဆင်းလာခဲ့သည်..။ရဲမင်းလုပ်နေသည့်ငါးဒိုင်လုပ်ငန်းဆိုတာကယောကျ်ားတစ်ယောက်ဦးစီးဦးဆောင်မရှိ၍မဖြစ်…။

ချိုမွန်ကလည်းခုမှ ၂၄နှစ်သာရှိသေးသည်..။ ရဲမင်းနှင့်အသက်၈နှစ်တောင်ကွာသည်..။ ရဲမင်းနှင့်ထွန်းလင်းတို့ကသက်တူရွယ်တူဖြစ်ပြီးခုဆို အသက် ၃၂နှစ်တောင်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်..။ အမှန်တော့ရဲမင်းမကျန်းမာသည်ဆိုခြင်းမှာတခြားမဟုတ်…။ အရက်ကရဲမင်းကိုနိုင်သွားပြီးအလုပ်ကောင်းကောင်းမလုပ်နိုင်တော့ခြင်းဖြစ်သည်..။ယခင်သူတို့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်အတူနေစဉ်ကတခါတရံမှသာအရက်သောက်ကြခြင်းဖြစ်သည်..။

ယခုထွန်းလင်းမုံရွာပြန်သွားပြီးသုံးနှစ်အကြာရန်ကုန်ပြန်ရောက်တော့ရဲမင်းတစ်ယောက်အရက်၏ကျေးကျွန်တစ်ယောက်လုံးလုံးလျားလျားဖြစ်နေသည်ကိုတွေ့ရတော့ထွန်းလင်းအံ့သြမိသည်..။

“ ကဲ….ရဲမင်း….ပြန်ကြရအောင်….”

“ အော်….အေး…..”

“ လာ….ငါတွဲမယ်….”

“ မင်းကလည်းကွာ…..မလုပ်စမ်းပါနဲ့….ငါ့ဖာသာ….လျှောက်နိုင်ပါသေးတယ်….”

လူကခြေလှမ်းမမှန်ချင်ပေမယ့်သူများတွဲတာကိုတော့ရဲမင်းကလက်သင့်မခံ..။သူ့ဖာသာလျှောက်သည်..။ကားပေါ်ရောက်တော့ထွန်းလင်းကယာဉ်မောင်နေရာဝင်ထိုင်၍ဟိုင်းလတ်ကားလေးကိုမောင်းခဲ့သည်..။ရဲမင်းတို့နေတာကအလုံဆင်မင်းဈေးအနီးတွင်ဖြစ်ပြီးကမ်းနားလမ်းရှိတောင်ထိပ်ပန်းပွင့်စားသောက်ဆိုင်နှင့်ဆိုသိပ်အလှမ်းမဝေး…။

မိနစ်ပိုင်းအတွင်းမှာပင်ဟိုင်းလတ်ကားနက်ပြာရောင်လေးကအိမ်ရှေ့သို့ထိုးရပ်လိုက်သည်..။ကားရပ်လိုက်သည်နှင့်အိမ်ရှေ့တံခါးပေါက်မှပြေးဆင်းလာသူကချိုမွန်ဖြစ်သည်..။သူမ၏ယောက်ျားရဲမင်းကိုတွဲ၍အိမ်ပေါ်သို့ဆွဲတင်သွားသည်..။ထွန်းလင်းကကားကိုအိမ်နှင့်တွဲလျက်အဖီဆွဲထားသောကားဂိုဒေါင်ထဲသို့သွင်းလိုက်ပြီးကားရုံတံခါးပိတ်ကာအိမ်ပေါ်သို့တက်လာခဲ့သည်..။အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းတွင်ထိုင်၍စာအုပ်တွေတစ်ထပ်ကြီးနှင့်အလုပ်ရှုပ်နေသောချိုမွန်၏အစ်မအထက်တန်းပြဆရာမအပျိုကြီးမမရင်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်..။

“ ပြန်လာပြီလား….မောင်ထွန်းလင်း…….”

“ ဟုတ်ကဲ့………”

ထွန်းလင်းနှုတ်ခမ်းတွန့်ရင်းမဖြေချင်ဖြေချင်ဖြေလိုက်သည်..။အမှန်တော့မမရင်ဆိုသူမရင်မွန်၏အသက်က ၃၆နှစ်လောက်သာရှိသေးကြောင်းသူသိထားသည်..။သူ့ထက်၄နှစ်လောက်သာကြီးသည်..။ဒါပေမယ့်သူ့ကိုတွေ့တိုင်းစကားမရှိစကားရှာပြောတတ်သည့်အပြင်သူ့နာမယ်ရှေ့ကမောင်ထည့်ပြီးကျောင်းသားလေးတစ်ယောက်လိုပြောဆိုဆက်ဆံတာကိုထွန်းလင်းမကြိုက်ပေ…။

ထွန်းလင်းကားသော့နှင့်ကားရုံသော့တို့ကိုနံရံတွင်ချိတ်နေကျအတိုင်းချိတ်ထားခဲ့ပြီးသူ့အိပ်ခန်းရှိရာအပေါ်ထပ်သို့တက်လာခဲ့သည်.။ပြီးတော့အဝတ်အစားတွေချွတ်ကာအောက်ထပ်သို့ရေချိုးဆင်းခဲ့သည်..။အိမ်ရှေ့ခန်းတွင်မမရင်ကိုမတွေ့ရတော့..။သူမအိပ်ခန်းထဲဝင်သွားပြီထင်သည်..။ရဲမင်းလည်းအိပ်ပျော်သွားပြီထင်သည်..။သူတို့လင်မယားအိပ်ခန်းရှေ့မှဖြတ်၍အလျှောက်အသံကတိတ်နေသည်..။ရေချိုးပြီးအပေါ်ထပ်သို့တက်ကာအဝတ်အစားလဲပြီးညစာထမင်းစားရန်အတွက်ထွန်းလင်းအောက်ထပ်သို့ပြန်၍ဆင်းလာခဲ့သည်..။

ရဲမင်းကတော့ညစာမစားတာကြာပြီ..။ထွန်းလင်းဆိုင်မှာစားခဲ့လျင်ရပေမယ့်သူ့သက်တမ်းတစ်လျှောက်နှစ်ပေါင်းများစွာဆိုင်ထမင်းဆိုင်ဟင်းများကိုသာစားခဲ့ရသည်ဖြစ်၍အိမ်ထမင်းဟင်းကိုထွန်းလင်းပိုခုံမင်သည်မို့ဆိုင်မှာမစားခဲ့ခြင်းလည်းဖြစ်သည်..။ထွန်းလင်းထမင်းစားခန်းသို့လျှောက်လာရင်းတစ်အိမ်လုံးတွင်မည်သူ့ကိုမှမတွေ့ရပဲတိတ်ဆိတ်နေသည်..။သူ့အတွက်ထမင်းပွဲကတော့စားပွဲပေါ်တွင်အဆင်သင့်ရှိနေမည်ကိုသိပြီးသားဖြစ်သည်..။

သူထမင်းစားခန်းထဲသို့လှမ်းအဝင်လိုက်တွင်ထမင်းစားပွဲဘေး၌ရပ်နေသောချိုမွန်ကိုသူတွေ့လိုက်ရသည်..။ချိုမွန်ကသူဝင်လာရာဖက်သို့သမင်လည်ပြန်လှည့်ကြည့်ပြီးတစ်ချက်ပြုံးပြလိုက်သည်..။ပြီးတော့တစ်ဖက်သို့ပြန်လှည့်သွားသည်..။သူ့ကိုကျောပေးရပ်နေသောချိုမွန်၏နောက်ပိုင်းအလှသည်ဇနီးသည်နှင့်တစ်လကျော်မျှကင်းကွာနေရကာယမကာမှီဝဲထားသောထွန်းလင်း၏သွေးသားများကိုတစ်မျိုးတစ်မည်ပင်သွက်လက်စွာလှုပ်ရှားသွားစေသည်..။ထွန်းလင်းသည်ချိုမွန်၏နောက်ဖက်နားအရောက်မှခြေအစုံကိုရပ်လိုက်သည်..။ပြီးတော့သူမ၏ကျောကိုငေးကြည့်နေမိသည်..။

ကျောလည်သာသာလောက်ရှိသောဆံနွယ်တွေကိုဦးခေါင်း၏နောက်ဖက်အရင်းမှစုစည်း၍ဆံညှပ်ဖြင့်စုညှပ်ထားပြီးဆံပင်များကိုသူမ၏ရှေ့ဖက်သို့ပုခုံးပေါ်မှကျော်ကာဆွဲ၍ချထားသည်..။ဖွေး၍နုနေသောလည်ပင်းဂုတ်သားလေးများသည်ဟိုတစ်စသည်တစ်စကျ၍နေသောဆံနွယ်စလေးများနှင့်မချင့်မရဲဖြစ်စေအောင်ပင်လှပလို့်နေသည်..။

ဝတ်ထားသောအဝါရောင်ဘလောက်စ်လက်ပြတ်အင်္ကျီလေး၏တစ်ဖက်တစ်ချက်တွင်ထွက်ပေါ်နေသောပုခုံးသားနုနုလေးနှစ်ဖက်ကဝင်းဝါကာပြည့်ပြည့်ဖောင်းဖောင်းလေးဖြစ်နေသည်..။ပုခုံးစွန်းမှသည်အိအိဖောင်းဖောင်းလေးဖြစ်ကာသွယ်ဆင်းကျသွားသည့်သူမ၏ဝင်းစက်စက်လက်မောင်းသားလေးများပေါ်တွင်လိမ်းကျံထားသောသနပ်ခါးအစင်းကြောင်းလေးတွေမှာတဝက်တပျက်ပေါ်လွင်နေသည်..။ထွာဆိုင်သာသာမျှသာရှိသောသူမ၏ခါးသေးသေးလေးသည်နွဲ့နှောင်းနေပြီးအစိမ်းနုရောင်ထမီပြောင်လေးအောက်မှဖောင်းတင်း၍နေသောသူမ၏တင်သားကြီးများမှာလုံးတစ်ကားစွင့်လွန်းလှသည်..။

ထွန်းလင်းခပ်မြှင်းမြှင်းလေးသက်ပြင်းချလိုက်သည်..။နောက်ဖက်မှသူရပ်ကြည့်နေသည်ကိုချိုမွန်သည်မသိမဟုတ်..။သိနေသည်သာဖြစ်ပါသည်..။သို့သော်သူမကမသိသလိုဟန်လုပ်နေသည်ကိုထွန်းလင်းသတိထားမိလိုက်ပြီးဘာအဓိပ္ပါယ်ဆိုတာကိုပါသူသဘောပေါက်လိုက်သည်..။ထွန်းလင်းရှေ့သို့တိုး၍ချိုမွန်၏နောက်ဖက်သို့တိုးကပ်လိုက်သည်..။

သူမဆီမှမွှေးပျံ့၍လွင့်လာသောရနံ့လေးကထွန်းလင်း၏ဘဝင်ကိုဆွဲလှုပ်လိုက်သည်..။ထွန်းလင်းချိုမွန်၏နောက်ဖက်ဆီသို့ပို၍တိုးကပ်လိုက်သည်..။လူချင်းထိလုမတတ်ဖြစ်သွားသည်..။ပြူတင်းပေါက်ဆီမှတိုးဝင်လာသောလေနုအေးလေးကထမင်းစားခန်းထဲသို့ဖြတ်သန်းဝင်ရောက်လာသည်..။ချိုမွန်၏နုညက်ဝင်းဝါနေသောရင်ညွန့်သားလေးများပေါ်မှတွန့်တွန့်ခွေခွေလေးဖြစ်နေသည့်ဆံနွယ်လေးများကဘယ်ညာယိမ်းထိုးလှုပ်ရှားသွားကြသည်..။ထွန်းလင်းကသူမ၏ပခုံးသားအိအိဖောင်းဖောင်းလေးများကိုသွေးတိုးစမ်း၍အသာအယာဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်..။

“ ကိုထွန်းလင်း…..ထမင်းစားတော့မလား….”

“ အင်း……”

လေသံမျှသာဖြင့်ပြောလိုက်ပြီးချိုမွန်သည်သူမ၏ခါးလေးကိုညွှတ်၍ရှေ့သို့ကုန်းကာစားပွဲပေါ်ရှိထမင်းအုပ်ဆောင်းလေးကိုလှမ်းဆွဲဖယ်၍ဖွင့်လိုက်သည်..။မူလကထိလုထိခင်ဖြစ်နေသောသူမ၏တင်သားလုံးလုံးကြီးများကထွန်းလင်း၏ပေါင်ရင်းခွဆုံကိုဖိကပ်မိသွားသည်..။မာတင်းနေသောအရာကြီး၏ထိပ်ကအိစက်နေသောတင်သားအိအိကြီးမျက်နှာပြင်ပေါ်သို့တိုးကပ်မိသွားသည်..။

ချိုမွန်ကခါးကိုပြန်ဆန့်မတ်လိုက်ပြီးလက်ထဲမှထမင်းစားပွဲအုပ်ဆောင်းကိုဘေးမှကုလားထိုင်ပေါ်တင်လိုက်သဖြင့်ချိုမွန်၏တင်ပါးဆုံကြီးများကကင်းကွာသွားပေးမယ့်ထွန်းလင်း၏ခါးကကော့၍လိုက်သွားသဖြင့်စောစောကလိုပင်ဖိကပ်လျက်သားအနေအထားပင်ပြန်ဖြစ်နေသည်..။ထွန်းလင်း၏နှာခေါင်းဝမှပြင်းထန်စွာထွက်လာသောလေပူများကချိုမွန်၏ဂုတ်ပိုးသားနုနုလေးကိုနွေးခနဲနွေးခနဲလာ၍တိုးတိုက်မိသွားသည်..။ပြီးတော့သူ၏ပေါင်ကြားမှသံချောင်းကြီးလိုမာတင်းတောင်မတ်နေပြီဖြစ်သောလီးတန်ကြီးကပုဆိုးထဲမှပင်ချိုမွန်၏တင်ပါးသားကြီးများကိုထိုးထောက်ဖိကပ်မိနေသည်..။

“ ကိုထွန်းလင်း….ထမင်းစားတော့လေ….နော်….”

တိုးတိုးလေးအသံကိုထိန်းပြီးပြောပေမယ့်အသံလေးကတုန်ခါနေသည်ကိုသတိထားမိလိုက်သည်..။ထိုသို့ပြောရင်းချိုမွန်၏ကိုယ်လုံးလေးမှာဖြတ်ခနဲနောက်သို့လှည့်လိုက်သဖြင့်ထွန်းလင်း၏ရင်ခွင်ထဲသို့သူမမှာလုံးလုံးလျားလျားရောက်ရှိသွားရလေတော့သည်..။သူ့ကိုယ်သူသတိမထားလိုက်မိခင်မှာပင်ထွန်းလင်းသည်ချိုမွန်၏ပါးပြင်မို့မို့လေးကိုရွှတ်ခနဲနမ်းလိုက်လေသည်..။

“ အို…..”

တုန်လှုပ်စွာရေရွတ်လိုက်ရင်းကချိုမွန်သည်သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကိုလူးလွန့်၍တိုးထွက်လိုက်တော့ထွန်းလင်းကသူမကိုအသာပင်လွှတ်ပေးလိုက်မိသည်..။ထွန်းလင်း၏ရင်ခွင်ထဲမှလွတ်မြောက်သွားသည်နှင့်အပျိုပေါက်လေးနှယ်အပြေးလေးတစ်ပိုင်းနှင့်ထွက်သွားသောချိုမွန်၏နောက်ဖက်ဆီမှတုန်ခါလှုပ်ရှားသွားသောတင်သားဆိုင်ကြီးများကိုလှည့်ကြည့်လိုက်ရင်းထွန်းလင်းတစ်ယောက်ထမင်းစားပွဲကုလားထိုင်ပေါ်သို့ထိုင်ချလိုက်ရပါတော့သည်..။

-----------------------x---------------------x------------------------

အချိန်ကည၁၂နာရီကျော်ပြီဖြစ်သည်..။တစ်အိမ်သားလုံးအိပ်မောကျနေကြပြီ..။ခုချိန်ထိအိပ်မပျော်နိုင်သေးသူတစ်ယောက်ကတော့ချိုမွန်ပင်ဖြစ်ပါသည်..။ချိုမွန်သည်အိပ်ယာထက်တွင်ပက်လက်လေးငြိမ်နေပြီးမျက်လုံးလေးနှစ်လုံးကမှိုင်းဝေလျက်ဇာခြင်ထောင်အမိုးကိုအဓိပ္ပါယ်မဲ့ကြည့်နေပြီးသူမ၏လက်ချောင်းလေးများကိုတဖျောက်ဖျောက်ချိုးနေလေသည်..။

“ အင်း….”

သူမဘေးနားတွင်အိပ်ပျော်နေသောလင်ဖြစ်သူရဲမင်းကလူးလှိမ့်လိုက်သဖြင့်ချိုမွန်ကရဲမင်းဘက်သို့ငဲ့စောင်း၍ ကြည့်လိုက်သည်..။ရဲမင်းမျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်ပြီးချိုမွန်ဘက်သို့စောင်းကာသူမကိုဖက်လိုက်သည်..။ဒီအချိန်ရဲမင်းတစ်ရေးနိုးနေကျဖြစ်သည်..။ရဲမင်းကချိုမွန်၏ကိုယ်လုံးလေးကိုဖက်လိုက်ရုံမကမျက်နှာလေးကိုပါနမ်းလိုက်ပြီးလက်တစ်ဖက်ကချိုမွန်၏ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့လှမ်းလိုက်သည်..။ချိုမွန်ကပေါင်နှစ်ဖက်ကိုကားပေးလိုက်သည်..။ခုံးမောက်နေသောစောက်ဖုတ်အုံကရဲမင်း၏လက်ဖဝါးတစ်ခုလုံးအပြည့်ဖြစ်သည်..။ထမီပေါ်မှကိုင်ရတာအားမရ၍ထမီကြားသို့ရဲမင်းကလက်ထိုးသွင်းလိုက်သည်..။

ထမီကခါးတွင်စည်း၍ဝတ်ထားသဖြင့်လက်ကဗြုံးခနဲသွင်း၍မရသဖြင့်ချိုမွန်ကသူမ၏ခါးမှထမီကိုဖြည်ပေးလိုက်တော့မှလက်ကလျှောခနဲဝင်သွားသည်..။အမွှေးပါးပါးလေးဖြင့်ဖောင်းထနေသောစောက်ဖုတ်အုံကြီးကိုပွတ်ရင်းညှစ်ရင်းရဲမင်းချိုမွန်၏မျက်နှာလေးကိုကြည့်သည်..။မျက်တောင်လေးများပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်၍အရသာခံနေသည်..။ရဲမင်းမကိုင်မီထဲကထွက်နေသောအရည်လေးများကရဲမင်းလက်ကိုရွှဲနေပြီဖြစ်သည်..။

“ ကိုမင်း….လုပ်နိုင်သေးလို့လား….ဟင်…”

ရဲမင်းဘက်လှည့်ကြည့်ပြီးမျက်လုံးအဝိုင်းသားလေးနှင့်မေးရှာသည်..။

“ အင်း….”

ပြန်ဖြေပြီးရဲမင်းကအိပ်ယာပေါ်မှကြုံး၍အထတစ်ချက်ယိုင်သွားသည်..။အသာအားယူ၍ကိုယ်ကိုမတ်လိုက်သည်..။ပြီးတော့သူ့ပုဆိုးကိုချွတ်၍ချိုမွန်၏ခြေရင်းဘက်သို့သူ့ကိုယ်ကိုအရွှေ့ချိုမွန်ကသူမထမီကိုချွတ်ပစ်လိုက်ပြီးဒူးနှစ်လုံးကိုထောင်ကာပေါင်တန်ကြီးများကိုဖြဲကားပေးလိုက်သည်..။ရဲမင်းပေါင်နှစ်လုံးအကြားဒူးထောက်၍သူ့လီးကိုကိုင်ကာစောက်ပတ်ဝသို့တေ့ကပ်လိုက်သည်..။

လီးကမာသင့်သလောက်မာသော်လည်းဟိုအရင်တုန်းကလိုတော့သန်မာတောင့်တင်းမှုမျိုးမရှိတော့ပေ..။စောက်ပတ်ထဲထိုးသွင်းရနိုင်ရုံလောက်သာလီးကမာသည်..။စောက်ပတ်ဝတွင်လီးတေ့မိသည်နှင့်ဖိသွင်းလိုက်သည်..။ချိုမွန်မျက်လုံးနှစ်လုံးကိုမှိတ်၍အချလိုက်ရဲမင်းကသူမ၏ကိုယ်ပေါ်သို့မှောက်ချလိုက်ပြီးဖက်လိုက်သည်..။ပြီးတောဖင်ကိုကြွပြီးဆောင့်လိုးရန်လီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်သည်..။

“ ကိုမင်း…ဖြေးဖြေးပဲလုပ်နော်….”

“ အင်း…ပါ……”

အင်းပါလို့နှုတ်ကပြောလိုက်ပေမယ့်ရဲမင်းကလိုးပြီဆိုကထဲကတအားဆောင့်၍ခပ်သွက်သွက်ကြီးလိုးတော့သည်..။

“ ပလွတ်…..ဖွတ်…ပလွတ်..ပြစ်…ဖွတ်……”

“ ဟင့်…အင့်အင့်….ကိုမင်း…..ဖြေးဖြေးချင်းပဲလုပ်ပါဆို….အင့်ဟင့်….”

ရဲမင်း၏ဆောင့်ချက်ကြောင့်ချိုမွန်၏ကိုယ်လုံးလေးမှာသိမ့်သိမ့်တုန်နေလေသည်..။ချိုမွန်ဘာပဲပြောပြောရဲမင်းကဂရုမစိုက်နိုင်တော့ပဲအတင်းနင်း၍ဆောင့်လိုးနေသည်..။မောလွန်း၍လည်းသူ့ပါးစပ်ကိုဟကာတဟင်းဟင်းအသက်ရှူနေရသည်..။တဖြည်းဖြည်းချိုမွန်အရသာတွေ့လာပြီးကာမရှိန်တက်လာသည်..။

“ ဗြစ်….ပလွတ်….ပြစ်…..ဖွတ်….ဖတ်….စွပ်…ဖွတ်……”

ရဲမင်း၏လီးကြီးကတစ်ချောင်းလုံးကျင်တက်လာပြီးရဲမင်း၏ဆောင့်ချက်များအားပျော့၍လာသည်..။ရဲမင်းတဟဲဟဲနှင့်မောဟိုက်ကာနေပြီ..။ချိုမွန်တစ်ယောက်သိလိုက်ပါပြီ…။ရဲမင်းတစ်ယောက်ပြီးတော့မည်..။သို့ရာတွင်သူမမှာခုမှအရှိန်ကောင်းနေတုန်းပင်ဖြစ်ကာအရသာတွေတက်နေဆဲဖြစ်သည်..။

“ အင်း….ဟင်း…ကိုမင်း….ထိန်း…..ထိန်းထားပါအုံး….မွန်နဲနဲလိုသေးတယ်…အင်း…အင်း……..”

ရဲမင်း၏လီးတန်ကြီးကသူမ၏စောက်ခေါင်းထဲတွင်တဆတ်ဆတ်တငေါ့ငေါ့ဖြစ်ကာသုတ်ရေများကိုပန်း၍ထုတ်နေချေပြီ…။ချိုမွန်၏မှိတ်ထားသောမျက်လုံးလေးများထောင့်မှမျက်ရည်စလေးများစိမ့်၍စီးကျလာလေသည်..။ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားသောရဲမင်းမှာချိုမွန်၏ကိုယ်လုံးလေးကိုဖက်ပြီးဟောဟဲဆိုက်ကာအမောဖောက်နေလေတော့သည်..။သုတ်ရည်များပန်းထုတ်ပြီးသွားသောလီးကြီးကချိုမွန်၏စောက်ခေါင်းထဲတွင်ပင်တစတစသေးသွားကာနောက်ဆုံးကျွတ်ထွက်သွားရတော့သည်..။

ရဲမင်းကချိုမွန်၏ကိုယ်ပေါ်မှဘေးသို့လှိမ့်ချလိုက်သည်..။ပြီးတော့ငြိမ်၍ကျသွားတော့သည်..။ချိုမွန်မှာသာမျက်ရည်စက်လက်ဖြင့်ထထိုင်လိုက်ပြီးစောစောကချွတ်ထားသောပုဆိုးကိုယူကာရဲမင်း၏အောက်ပိုင်းကိုဖုံးပေးလိုက်သည်..။ပြီးတော့သူမထမီလေးကိုထိုက်လျက်ကစွတ်ကာဝတ်လိုက်ပြီးဖြစ်သလိုခါးတွင်ပတ်စီးကာအိပ်ယာပေါ်သို့လှဲချလိုက်သည်..။

ရဲမင်းကိုကျောပေး၍စောင်းအိပ်လိုက်ပြီးမျက်လုံးလေးများကိုမှိတ်လိုက်သည်..။မကြာမီမှာပင်သူမ၏ကျောဖက်မှရဲမင်းတစ်ယောက်တရှူးရှူးဖြင့်ပြန်လည်အိပ်မောကျသွားလေတော့သည်..။အတန်ကြာတော့မှချိုမွန်သည်လှဲနေရာမှလေးလေးပင်ပင်နဲ့ထ၍ထိုင်လိုက်သည်..။ပြီးတော့သူမ၏မျက်လုံးအိမ်မှမျက်ရည်များကိုလက်ဖမိုးဖြင့်သုတ်ပြီးခြင်ထောင်ကိုဖွင့်၍ကုတင်အောက်ဆင်းလိုက်သည်..။

ထို့နောက် နောက်ဖက်အိမ်သာထဲဝင်လိုက်ပြီး ရေဆေးကာအိပ်ခန်းထဲပြန်ဝင်လာပြီးထမီလဲလိုက်သည်..။ပြီးတော့မှန်တင်ခုံရှေ့တွင်ထိုင်ကာခေါင်းဖီးနေမိသည်..။သူမ၏မျက်လုံးအိမ်ထဲတွင်မျက်ရည်လေးတွေရစ်ဝိုင်းနေသည်..။ထိုအခိုက်မှာပင်အပေါ်ထပ်မှဆင်းလာသောခြေသံကြားလိုက်ရသဖြင့်ချိုမွန်နားစွင့်လိုက်ရင်းသူမ၏မျက်လုံးလေးများကတောက်ပြောင်လာသည်..။

ဆက်ပြီးနားစွင့်လိုက်တော့ခြေသံကအိမ်နောက်ဖေးဖက်သို့လျှောက်သွားသံကိုသတိထားမိလိုက်သည်..။ချိုမွန်ခရင်ပတ်ဗူးကိုကောက်ယူလိုက်ပြီးသူမ၏မျက်နှာကိုအနည်းငယ်ခြယ်မှုန်းလိုက်သည်..။ပြီးမှမှန်တင်ခုံရှေ့မှထကာရဲမင်းထံလှမ်းကြည့်လိုက်တော့တရှူးရှူးနဲ့အိပ်ပျော်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်..။အိပ်ခန်းတံခါးကိုဖွင့်၍ချိုမွန်ထွက်လိုက်သည်..။နောက်ဖေးဖက်သို့ခပ်သွက်သွက်လေးလျှောက်လာသည်..။နောက်ဖေးရောက်တော့အိမ်သာထဲမှထွက်လာသောထွန်းလင်းကိုတွေ့လိုက်သည်..။ထွန်းလင်းနှင့်ချိုမွန်တို့မျက်နှာချင်းဆိုင်မိကြသည်..။

ချိုမွန်ကအံတစ်ချက်ကြိတ်လိုက်ကာထွန်းလင်းကိုအငမ်းမရပြေးဖက်မိသည်..။ထွန်းလင်းကလည်းသူမကိုဆီးကြို၍ဖက်လိုက်ပြီးပါးပြင်နှစ်ဖက်ကိုဖိပြီးနမ်းလိုက်ရာမှသူမ၏နှုတ်ခမ်းအစုံကိုစုပ်နမ်းလိုက်သည်..။ချိုမွန်ကလည်းပြန်လည်စုပ်နမ်းသည်..။သူမ၏ခါးကိုသိုင်းဖက်ထားသောထွန်းလင်း၏လက်ကအောက်သို့လျှောကျသွားပြီးသူမ၏လုံးတစ်နေသောဖင်သားကြီးများကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ဆုပ်နယ်ပေးသည်..။

ချိုမွန်၏အသက်ရှူသံတွေကပြင်းထန်လာသည်..။ထွန်းလင်းကသူ၏လက်တစ်ဖက်ကိုနှစ်ကိုယ်ကြားသို့ထိုးသွင်းလိုက်ပြီးလက်ဖဝါးကိုလှန်၍သူမ၏ပေါင်ကြားကိုထိုးသွင်းလိုက်ပြန်ရာချိုမွန်ကသူမ၏ပေါင်တန်းကြီးနှစ်လုံးကိုကွ၍ဟပေးလိုက်သည်..။သူ၏လက်ကစောက်ဖုတ်ကြီးကိုထမီပေါ်မှပင်အုပ်ကိုင်လိုက်သည်..။ချိုမွန်ခါးလေးတွန့်ခနဲဖြစ်သွားရသည်..။

ထမီပေါ်မှပင်သူမ၏စောက်ဖုတ်ကြီးကိုအောက်မှအထက်သို့ပင့်၍လှန်ပြီးပွတ်ပေးလိုက်သည်..။ဆတ်ခနဲတုန်သွားသောချိုမွန်ကနှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကိုပြွတ်ခနဲဆွဲခွာလိုက်ပြီးထွန်းလင်း၏ကိုယ်လုံးကြီးကိုကြုံးဖက်ထားလိုက်ပြီးမျက်လုံးလေးများစုံမှိတ်ကာသူမမျက်နှာလေးကိုရင်အုံကြီးထက်သို့အပ်ထားလိုက်သည်..။ထမီပေါ်မှကိုင်ရသည်မှာပင်နူးညံ့၍ထွေးအိမို့ဖောင်းလွန်းလှသောစောက်ဖုတ်ကြီးကိုထွန်းလင်း၏လက်များကဖွဖွလေးဆုပ်လိုက်နယ်လိုက်ညှစ်လိုက်ဖြင့်အမျိုးမျိုးကလိပေးနေသည်..။

ချိုမွန်၏ကိုယ်လုံးလေးတလှုပ်လှုပ်ဖြစ်သွားသောကြောင့်ထွန်းလင်း၏ကျန်သောလက်တစ်ဖက်ကသူမ၏ပုခုံးတစ်ဖက်ကိုညင်သာစွာကိုင်လိုက်သည်..။စောစောကရဲမင်းလိုးထားခဲ့စဉ်ကပြီးလုပြီးခင်ဖြစ်နေရသောချိုမွန်မှာကာမစိတ်တွေဟုန်းခနဲပြန်လည်နိုးကြွလာချေပြီ…။ချိုမွန်သည်သူမ၏ဖင်ဆုံကြီးကိုကော့ကော့ပြီးထွန်းလင်း၏လက်ဆီသို့စောက်ဖုတ်ကိုကပ်၍ကပ်၍ပေးနေသည်..။သူမစောက်ဖုတ်ကိုပွတ်ပွတ်ပေးနေရင်းကထွန်းလင်းသည်သူမ၏လည်တိုင်လေးနှင့်မေးဖျားလေးကိုနှုတ်ခမ်းဖြင့်စုပ်စုပ်ပြီးနမ်းပေးသည်..။

ချိုမွန်တစ်ယောက်အသက်ရှူသံတွေပြင်းထန်လာရုံမကအသားတွေပါတဆတ်ဆတ်တုန်ကာရပ်နေသောခြေထောက်များကမခိုင်ချင်တော့ပေ..။စောက်ပတ်မှစိမ့်ထွက်လာနေသောစောက်ရည်တို့ကလည်းထမီလေးကိုဖောက်ကာထွန်းလင်း၏လက်ဖဝါးကိုစိုရွှဲလာစေသည်.။ချိုမွန်အသက်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရှူလိုက်ပြီးထွန်းလင်းမျက်နှာကိုတစ်ချက်စိန်းစိန်းကြည့်ကာအံကိုကြိတ်လိုက်သည်..။ပြီးတော့သူမ၏ခါးမှထမီကိုချွတ်ချလိုက်တော့သည်..။ထွန်းလင်းကသူမ၏အောက်ပိုင်းကိုငုံ့အကြည့်တုန်ရင်နေသောချိုမွန်၏လက်တစ်ဖက်ကထွန်းလင်း၏ပုဆိုးကိုပါဆွဲ၍ချွတ်ပစ်လိုက်သည်..။ပြီးတော့ငုံ့ကြည့်လိုက်ရင်းသူမရင်ထဲသိမ့်ခနဲဖြစ်သွားရသည်..။

“ အို….အစ်ကိုရယ်….ယောက်ျားပီသလိုက်တာ..ကွယ်….”

တုန်ရင်ခြောက်ကပ်စွာပြောလိုက်ပြီးသူမ၏လက်ဖဝါးလေးကထွန်းလင်း၏မာတင်းတောင်မတ်နေသောလီးချောင်းကြီးကိုလှမ်း၍အသာဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်..။ပြီးတော့လက်ချောင်းထိပ်လေးဖြင့်လီးဒစ်ကြီးထိပ်ကိုညင်သာစွာပွတ်သပ်ကြည့်နေသည်..။ထိုသို့လုပ်ရင်းမှာအောက်မှဂွေးဥကြီးများကိုပါလက်ဖဝါးလေးပေါ်အသာမတင်သလိုလုပ်နေရာ…သူမစောက်ခေါင်းထဲမှတစစ်စစ်ခံစားလာရကာစောက်ရည်တွေကတစိမ့်စိမ့်ယိုစီးစိုရွှဲကျလာတော့သည်..။ချိုမွန်မှာသူမစိတ်ကိုသူမဘယ်လိုမှမထိန်းနိုင်တော့ပါ..။

သူမထွန်းလင်း၏လည်ပင်းကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်သိုင်းဖက်ကာယီးလေးခိုလိုက်ပြီးသူမ၏ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကိုထွန်းလင်း၏ခါးသို့လှမ်း၍ချိတ်ကာခါးထစ်ခွင်တက်လိုက်သည်..။ထွန်းလင်းကလည်းသူမခါးမှကိုင်၍ထိန်းမြှောက်ကာချီပွေ့လိုက်သည်..။ချိုမွန်ကခိုထားသောသူမလက်နှစ်ဖက်ကိုဆန့်၍ဖင်ကြီးကိုအောက်သို့နှိမ့်ချလိုက်ပြီးကော့ထောင်တက်နေသောလီးထိပ်ကြီးနှင့်သူမစောက်ပတ်ဝတေ့မိအောင်ချိန်ဆထိန်းညှိလိုက်ပြီးဖင်သားကြီးကိုရှေ့သို့ဖိသွင်းယူလိုက်တော့သည်..။

“ ဗြစ်….ဗြစ်……ဗြစ်…….”

စောက်ရည်များဖြင့်စိုနစ်နေသောစောက်ခေါင်းထဲသို့စီးခနဲဝင်သွားသောလီးကြီးကသံချောင်းကြီးအလားမာကျောတောင့်သန်လွန်းလှသည်..။စောက်ပတ်အတွင်းသားလေးတွေကိုဖြေးဖြေးချင်းပွတ်တိုက်ပြီးဝင်သွားတာကိုကအားရပါးရရှိလွန်းလှသည်..။လီးကြီးဝင်သွားတာကိုငုံ့ကြည့်နေသောချိုမွန်ကလီးကြီးတဆုံးဝင်ရန်လက်နှစ်လုံးလောက်အလိုတွင်တော့သူမ၏ဖင်ကြီးကိုအားရပါးရကော့ကာဖိဆောင့်သွင်းချလိုက်သည်..။

“ ဗြစ်…ဖွတ်…..ဇွတ်….ဒုတ်………”

“ အ…အ…အင်း…….အီး……..”

မျက်တောင်လေးများစင်းကျသွားရပြီးချိုမွန့်မျက်နှာလေးမော့တက်သွားသည်..။

“ အိုး…အစ်ကိုရယ်…..ကြီးလိုက်တဲ့ဟာကြီး…..သူများ..အားရလိုက်တာ………အင်း…အင်း…..ဟင်း..”

သူမ မအောင့်အီးနိုင်တော့ပဲပါးစပ်မှပင်ထုတ်ဖော်မြည်တမ်းလိုက်မိသည်..။ပြီးတော့သူမစောက်ပတ်ဝနှင့်လီးအရင်းကိုဖိကပ်ပြီးတလှုပ်လှုပ်ဖြင့်နှဲ့ကာဖိပွတ်ကြိတ်သည်..။

“ အင်း…..အိ…အီး…..ဟင်းဟင်း…..ကောင်းလှချည်လား…..ကိုရဲ့….“

တစိမ့်စိမ့်ထွက်ကျလာနေသောစောက်ရည်တွေကထွန်းလင်း၏လမွေးအုံးတစ်ခုလုံးရွှဲနစ်၍သွားရသည်..။

“ အို..အို…..ကိုရယ်…..သူများစိတ်တွေ…တအားဖြစ်နေပြီ……ဟင့်..ဟင့်……….”

ချိုမွန့်ခါးကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ထိန်းကိုင်ပြီးလီးကိုဆွဲထုတ်၍ပင့်အဆောင့်ချိုမွန်ကလည်းသူမကိုယ်ကိုအနည်းငယ်ဖော့လိုက်ကာအောက်မှအပင့်နှင့်အံကိုက်ဖင်ဆုံကြီးကိုဆတ်ခနဲဖိဆောင့်ချသည်..။

“ ဗြစ်….ပလွတ်….ဖွတ်…..စွတ်….ဖွတ်…ဖတ်….အာ့..အ…အင့်…အင့်….ဇွတ်..ဒုတ်……..”

ဆောင့်ချက်တွေကသွက်၍ပြင်းထန်လာသည်..။ပုံစံအနေအထားအရစိတ်ထင်တိုင်းဆောင့်၍မရသောပုံစံမို့လီးကြီး၏မာကျောတောင့်တင်းမှုကပင်ချိုမွန်ကိုကျေနပ်အားရစေလှသည်..။

“ ဖွတ်….စွတ်….ဖွတ်….ဟင်း..ဟင်း…ကို…ကို….လုပ်..ပင့်ဆောင့်ပေးစမ်းပါ…..အင်း…ထိလိုက်တာ….ကိုရယ်….အထဲမှာ…နင့်နေတာပဲ…ကိုဟာကြီးက…တအားဆောင့်ပေးပါ…အ…အ….အင်း……”

လီးအသွင်းအထုတ်စောက်စေ့လေးကိုအထဲသို့ခေါက်ဝင်သွားလိုက်အပြင်သို့လန်ထွက်လာလိုက်ဖြင့်ချိုမွန်တစ်ယောက်အသဲခိုက်အောင်ပင်ဖြစ်နေသည်..။ဒီလိုအရသာမျိုးမခံစားရတာကြာခဲ့ပြီဖြစ်လေတော့ချိုမွန့်စောက်ပတ်ကြီးထဲမှစောက်ရည်တွေကအတောမသတ်နိုင်အောင်ပင်စိမ့်ထွက်ယိုစီးကျနေသည်မှာဒလကြမ်းပင်ဖြစ်သည်..။

“ ဗြစ်…..ဖွတ်..ဖွတ်..ဒုတ်…..အိ..အင်း…..အင်း……..အ……….အ…”

“ ကို…….အား..အား..ကို….ကောင်း….ကောင်း…….ဆောင့်ပေး….ကို……အင့်…..အင့်.”

ချိုမွန်မေးဖျားလေးမော့၍မော့၍တက်တက်သွားကာအားရပါးရကြီးပင်ပြီးသွားတော့သည်..။

“ အိုး……အိ….အိ…….အား…ပြီး…ပြီး….သူများပြီး….ပြီ..ကိုရဲ့……အင်း…အင်…အ……”

သူမပြီးသွားပေမယ့်ထွန်းလင်းကမပြီးသေး၍ဆက်ကာဆောင့်နေသည်..။

“ အဟမ်း….ဟမ်း……အဟွတ်…အဟွတ်……”

နှစ်ယောက်စလုံးဆတ်ခနဲတုန်သွားပြီးထွန်းလင်းကလီးကိုဆွဲထုတ်ကာချိုမွန်ကိုအောက်သို့ချပေးပြီးပုဆိုးကိုကပျာကယာကောက်ဆွဲဝတ်သည်..။ချိုမွန်ကလည်းသူမ၏ထမီလေးကိကမန်းကတန်းပင်ကောက်ဆွဲပြီးမဝတ်နိုင်အားပဲအိပ်ယာထဲသို့ပြေးဝင်သွားသည်..။ကြားလိုက်ရသောအသံကမမရင်၏အိပ်ခန်းထဲမှမမရင်ချောင်းဆိုးသံပင်ဖြစ်လေသည်..။မမရင်အခန်းထဲမှထွက်မလာခင်အပေါ်ထပ်သို့အရောက်သွားရန်ရပ်နေရာမှလှစ်ခနဲပင်ထွက်ခဲ့လိုက်ရသည်..။ဒီညအဖို့ချိုမွန်တစ်ယောက်မှာတော့ကျေနပ်နှစ်သိမ့်စွာအိပ်ပျော်သွားခဲ့ပေမယ့်ဆတ်တငံ့ငံ့ဖြစ်ကျန်ခဲ့ရသူထွန်းလင်းမှာဘယ်လိုမှအိပ်မပျော်နိုင်ပဲမျက်လုံးအကြောင်သားဖြင့်အိပ်ယာပေါ်မှာလှဲနေရတော့သည်..။

.........................................................................................................

ဒီနေ့ငါးဒိုင်တွင်အလုပ်ကလည်းပါးသည်..။ရဲမင်းတို့လင်မယားလည်းရှိနေသည်..။ဒါကြောင့်ထွန်းလင်းက

“ ငါ အပြင် ခဏ သွားအုံးမယ်ကွာ..”

ဟု ပြော၍ ဟိုင်းလပ်ကားလေးကိုယူကာထွက်ခဲ့လေသည်..။ ထွန်းလင်း၏ရည်ရွယ်ချက်ကတော့ဘယ်ရယ်မဟုတ်..။ဒိုင်တွင်ချိုမွန်ကိုတွေ့မြင်နေရရင်းသူမကိုညကလိုးခဲ့စဉ်ကအားမရခဲ့မှု၊ပြောရင်းမပြီးခဲ့ရသေးသည့်ဝေဒနာကဆိုးဆိုးလာပြီးသူမကိုကြည့်ရင်းကြည့်ရင်းစိတ်တွေကထထနေရသဖြင့်မနေတတ်မထိုင်တတ်ဖြစ်နေရမှုကြောင့်စိတ်ပြေလက်ပျောက်လျှောက်ထွက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်..။

ကားမောင်းလာပြီးလမ်းသို့ရောက်မှအိမ်ပြန်ပြီးတစ်ရေးလောက်အိပ်ရင်ကောင်းမည်ဟုတွေးပြီးကားကိုအိမ်ရှိရာသို့ဦးတည်၍မောင်းခဲ့သည်..။အိမ်သော့နှင့်ကားသော့ကတွဲလျက်သားရှိနေ၍လည်းအိမ်ပြန်ရန်အတွေးကိုထွန်းလင်းတွေးမိခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်..။အိမ်ရောက်တော့ကားကိုအိမ်ရှေ့တွင်ရပ်ပြီးကားပေါ်မှဆင်းကာအိမ်ရှေ့သို့လှမ်းကြည့်လိုက်လျင်မမရင်ကတံခါးကိုလာ၍ဖွင့်ပေးနေသည်ကိုအံ့သြစွာတွေ့လိုက်ရသည်..။

ဒီတော့မှထွန်းလင်းမှာဒီနေ့တနင်္ဂနွေနေ့ကျောင်းပိတ်ရက်မှန်းသတိထားမိလိုက်သည်..။မမရင်ကအိမ်ရှေ့သံတံခါးကိုသော့ဖွင့်ပြီးသော့ခလောက်ကိုပြန်ချိတ်ကာအိမ်ထဲသို့ပြန်ဝင်သွားသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်..။ထွန်းလင်းကအိမ်ပေါ်သို့လှမ်းတက်လိုက်ပြီးသံတခါးကိုပြန်ပိတ်ကာသော့ခလောက်ကိုညှစ်၍ပြန်ပိတ်လိုက်သည်..။

အိမ်ထဲရောက်တော့စောစောကတံခါးကိုဖွင့်ပေးသောမမရင်ကိုမတွေ့ရ..။ထွန်းလင်းအိမ်ပေါ်ထပ်သို့တောက်လျှောက်တက်လာခဲ့ပြီးသူ၏အိပ်ခန်းထဲသို့ရောက်တော့ရေချိုးရန်အဝတ်အစားများချွတ်လိုက်သည်..။ပုဆိုးလဲဝတ်ရင်းသူ့အောက်ပိုင်းကိုသူ့ဖာသာငုံ့ကြည့်မိသည်..။အာသာငမ်းငမ်းဖြစ်နေသောလီးတန်ကြီးကမာတောင်နေသည်..။ထွန်းလင်းလီးကြီးကိုလက်တစ်ဖက်ဖြင့်အုပ်၍ညှစ်ကြည့်လိုက်သည်..။လီးကြီးကပို၍တင်းခနဲတင်းခနဲမာတောင်တက်လာသည်..။

ထွန်းလင်းသက်ပြင်းရှည်တစ်ချက်ချလိုက်ပြီးရေလဲပုဆိုးကိုကောက်စွပ်၍ဝတ်လိုက်ကာရေချိုးရန်အောက်သို့ဆင်းလာခဲ့သည်..။မမရင်၏အခန်းရှေ့သို့ထွန်းလင်းအရောက်အခန်းတံခါးကကျွီခနဲပွင့်သွားသဖြင့်ထွန်းလင်းလှမ်းလက်စခြေလှမ်းကိုအရပ်လိုက်အထဲမှထွက်၍လာသောမမရင်နှင့်လူချင်းတိုက်မိမတတ်ဖြစ်သွားသည်..။ထွန်းလင်းဘာမှစဉ်းစားမနေတော့..။မမရင်၏ကိုယ်လုံးကိုဆွဲဖက်၍သူ့ရင်ခွင်ထဲသွင်းလိုက်သည်..။

မမရင်ကအံ့သြစွာဖြင့်မော့၍အကြည့်လိုက်သူမ၏နှုတ်ခမ်းအစုံကိုဆွဲယူ၍စုပ်နမ်းလိုက်တော့ရာအပျိုကြီးမမရင်၏ကိုယ်လုံးလေးသည်တွန့်ခနဲဖြစ်သွားပြီးရင်ထဲတွင်တုန်ခါသွားရလေသည်..။ပြီးတော့မှမမရင်သည်ရုန်းကန်ရန်သတိရပြီးရုန်းကန်လိုက်ပေမယ့်လည်းသန်မာလှသောထွန်းလင်း၏လက်နှစ်ဖက်ကြားတွင်မမရင်၏ကိုယ်လုံးလေးမှာလှုပ်ပင်မလှုပ်နိုင်တော့ချေ..။

ထို့ပြင်သူမ၏ဆီးစပ်အောက်ဖက်စောက်ပတ်၏အောက်မှပင့်၍ထောက်ထားသောထွန်းလင်း၏လီးတန်မာမာကြီးကတလှုပ်လှုပ်ရမ်းနေသောမမရင်၏ကိုယ်လုံးကြောင့်စောက်ပတ်အုံကြီးကိုမာတောင်နေသောလီးတန်ကြီးကလိုက်၍ပွတ်ပေးနေသလိုဖြစ်နေသည်..။ရင်ထဲတွင်နုံးချိ၍လာသောမမရင်ခမျာတဖြေးဖြေးငြိမ်ကျလာသည်..။

ဒါကိုသတိထားလိုက်မိသောထွန်းလင်းကသူ၏လက်တစ်ဖက်ကိုဖက်ထားရာမှဖြုတ်၍မမရင်၏တင်သားဆုံကြီးကိုဆုပ်သည်..။ညှစ်သည်..။နယ်သည်..။ဖြစ်ညှစ်သည်..။ပြီးတော့ဖင်သားကြီးနှစ်လုံးကြားဖင်ကြားလေးကိုထမီပေါ်မှပင်လက်စောင်းတိုက်ပွတ်ပေးသည်..။မမရင်၏အသက်ရှူသံတွေမှာပြင်းထန်လာခဲ့ရသည်..။

ထွန်းလင်းသည်မမရင်၏ကိုယ်လုံးလေးကိုစွေ့ခနဲပွေ့လိုက်ပြီးသူမ၏အခန်းထဲသို့လှမ်းဝင်လိုက်ရာမှမမရင်ကိုသူမ၏အိပ်ယာပေါ်သို့အသာပက်လက်လှန်လျက်လေးချလိုက်ရာကြောက်အားလန့်အားဖြင့်ဒူးလေးနှစ်လုံးထောင်လိုက်သောမမရင်ကြောင့်မမရင်၏ထမီလေးမှာခါးသို့လန်တက်သွားရလေသည်..။ထိုအခိုက်မှာပင်ထွန်းလင်း၏လက်တစ်ဖက်ကစောက်ပတ်အုံလေးကို လှမ်း၍ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်..။

“ မောင်…မောင်ထွန်းလင်း…မလုပ်…..မလုပ်နဲ့….အို…အို….ဟင့်အင်း….အင့်….ဟင်း.“

ထူထူထဲထဲလေးဖြစ်နေသောအမွှေးလေးများ၏အောက်မှာပင်မမရင်၏စောက်ဖုတ်သည် ဖောင်းကား၍ နေချေပြီ..။ထွန်းလင်း၏လက်ညိုးဖျားလေးကစောက်ပတ်အကွဲကြောင်းထဲသို့အဖျားလေးမျှသာထိုးသွင်းလိုက်ပြီးသူမ၏စောက်စေ့ကလေးရှိမည့်နေရာကိုမှန်း၍ဖွဖွလေးကော်တင်လိုက်သည်..။

“ အမေ့………..ဟင့်…ကျွတ်ကျွတ်……”

မမရင်၏ကိုယ်လုံးလေးဆတ်ခနဲတုန်သွားသည်..။ထွန်းလင်း၏နှာမှုတ်သံကတရှူးရှူးဖြစ်နေသည်..။သူ့လက်ကစောက်ဖုတ်ကြီးကိုဆုပ်၍တစ်ချက်ညှစ်လိုက်ရာကထွန်းလင်းကြုံး၍ထလိုက်သည်..။ထို့နောက် ဒူးထောင်ထားသောမမရင်၏ပေါင်နှစ်လုံးကိုခြေဖဝါးနှစ်ဖက်မိုးပေါ်ထောင်သွားအောင်သူမ၏ဗိုက်ပေါ်တင်လိုက်ပြီးဖွေးခနဲပေါ်လာသောတင်သားလုံးလုံးကြီးများရှိရာပေါင်ရင်းနှစ်ဖက်နားသို့ဒူးထောက်ချလိုက်သည်..။ပြီးတော့သူ့ပုဆိုးကိုခါးပုံစမှဖြည်ချလိုက်သည်..။ငေါက်ခနဲထွက်လာသောတန်းမတ်နေသည့်လီးတန်ကြီးကတရမ်းရမ်းဖြစ်နေသည်..။ဒါကိုမြင်လိုက်ရသောအပျိုကြီးမမရင်တစ်ယောက်လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်သွားသည်..။

“ မင်း….ဘာ..ဘာ…လုပ်မလို့လဲ….ဟင်…..မင်း……..မင်း……”

အမှန်တော့ ဒီအခြေအနေရောက်မှာသိပြီးသားဖြစ်ပေမယ့်မမရင်ကဂယောင်ဂတန်းနှင့်မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်..။ဒါကိုကသူမ၏အမှား..။ထွန်းလင်းပြောလိုက်တာကလည်းကြည့်အုံး…။

“ မမရင်ရဲ့..စောက်ဖုတ်ကြီးကို..ကျနော့်လီးကြီးနဲ့လိုးမလို့…”

“ အို……..”

မမရင်မျက်လုံးလေးအစုံကိုမှိတ်ချလိုက်သည်..။ထွန်းလင်းကအရည်ကြည်လေးတွေစိမ့်ထွက်နေသောစောက်ပတ်ဝတွင်သူ၏လီးထိပ်ကြီးကိုတေ့၍ဖိသွင်းချလိုက်သည်..။

“ ဗြစ်……ဗြစ်…“

“ အမေ့…..အ…….အ….အမလေး………နာ….နာတယ်…အင်း….အင်း………”

လီးကြီးကစောက်ရည်တွေစိုစွတ်နေသောစောက်ခေါင်းထဲသို့ဗြုန်းဆိုတဝက်လောက်နစ်ဝင်သွားသည်..။ထွန်းလင်းကလီးကိုဆက်၍မသွင်းသေးပဲစောက်ခေါင်းထဲတွင်တစ်လစ်ကြီးထားလိုက်ပြီးမမရင်၏အင်္ကျီကျယ်သီးတွေကိုဖြေးဖြေးချင်းဇိမ်ဆွဲ၍ဖြုတ်ကာနေလေတော့ရာကာမဆိပ်များတက်နေပြီဖြစ်သောမမရင်ကစိတ်မရှည်နိုင်တော့ပဲသူမ၏အင်္ကျီကိုသာမကဘော်လီအင်္ကျီကိုပါအလျင်အမြန်ချွတ်ပေးလိုက်လေသည်..။

ထိုအခါဖွံ့ထွားဆူဖြိုးသောမမရင်၏နို့ကြီးနှစ်လုံးကဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီးထွက်ပေါ်လာသည်..။လီးကြီးကိုစောက်ပတ်ဝတွင်တစ်လစ်ကြီးထားလျက်ကပင်ထွန်းလင်းကမမရင်၏နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုဆုပ်နယ်ပေးသည်..။နို့သီးလေးတွေကိုတစ်လုံးချင်းပွတ်သပ်ချေမွပေးသည်..။စောက်ပတ်ထဲတွင်လည်းလီးကတဝက်လောက်ဝင်ကာတစ်နေလေတော့မမရင်မှာတော်တော်ပင်ခံစားရခက်လာပြီးဖင်ကြီးတလှုပ်လှုပ်နှင့်ဖြစ်လာကာတအင်းအင်းဖြစ်နေလေသည်..။မကြာလိုက်ပါချေ..။မမရင်၏အသံလေးထွက်လာပါတော့သည်..။

“ မောင်……မောင်..လေး….မမကို မနှိပ်စက်ပါနဲ့တော့………ဟင်း..ဟင်း……”

“ ဒါဆို…..ဘာ လုပ်ရမှာလဲ….”

“ ဟို…ဟိုလေ…လုပ်မှာလုပ်တော့လေ……ကွယ်….”

“ ဘာလုပ်ရမှာလဲ…မမရင်ရ..ရှင်းရှင်းပြောစမ်းပါ……”

ထွန်းလင်းကစကားပြောလျက်ကပင်မမရင်၏နို့တွေကိုဖြစ်ညှစ်ဆွဲနယ်နေသည်..။

“ ပြောလေ…မမရင်….မပြောရင်..ဒီတိုင်းကြီးကြာနေလိမ့်မယ်…”

“ ကျွတ်…..မင်းကလဲကွာ…ဟိုဥစ္စာလေ……….လိုးတော့ကွာ……..”

လိုး…ဆိုသောစကားလုံးကိုတိုးတိုးလေးပြောလိုက်ပြီးမျက်နှာလေးကိုတစ်ဖက်သို့စောင်းလှည့်ချလိုက်သည်..။ထွန်းလင်းကလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်နို့နှစ်လုံးကိုကိုင်၍ကျန်နေသောလီးကြီးတဝက်ကိုတခါတည်းဖိဆောင့်သွင်းချလိုက်သည်..။

“ ဗြစ်…….ဗြစ်………ဖောက်….ဒုတ်……..”

“ အ….အ…အမေ့…..အား…..အမလေး..လေး……နာတယ်…ကွာ….ဟင့်….”

မမရင်၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာမြောက်ခနဲဖြစ်၍သွားရသည်..။ထို့နောက်တွင်တော့ထွန်းလင်းသည်မမရင်၏နို့ကြီးတွေကိုစုံကိုင်ကာမက်မက်မောမောကြီးပင်လိုးပါတော့သည်..။ နှေးလိုက်၊မြန်လာလိုက်၊အားပြင်းပြင်းလေးဆောင့်လိုက်၊အားလျှော့၍ဆောင့်လိုက်ဖြင့်အသွင်အမျိုးမျိုးပြောင်း၍ဆောင့်လိုးနေတော့ရာမမရင်ခမျာသူမလက်ကလေးများနှင့်ထွန်းလင်း၏လက်မောင်းကြီးများကိုဆုပ်ကိုင်ထားရင်း…

“ ဟင်း…..ဟင်း…..အား…အ…အင့်……..အင်း……အ…”

အသံလေးများမြည်တမ်းကာခံစားနေရှာပါတော့သည်..။ ဒရကြမ်းထွက်၍နေသောသူမစောက်ပတ်ထဲမှစောက်ရည်တွေကြောင့် လီးဝင်လီးထွက်သံများမှာတစထက်တစခပ်စိပ်စိပ်အသံလေးများမြည်ထွက်နေပါသည်..။ အားကြိုးမာန်တက်ဆောင့်၍နေသော ထွန်းလင်း၏ လီးကြီးကမမရင်၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ဆောင့်ဆောင့်ဝင်ကာရင်ခေါင်းထဲထိတိုင်ရောက်၍သွားရသလိုခံစားနေရသည်..။

မမရင်၏ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တုန်ရင်ရင် ဖြစ်လာပြီ..။ ထိုအချိန်မှာပင် လီးတန်ကြီးတစ်ချောင်းလုံးပူ၍ ကျင်တက်လာပြီး အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာသော ထွန်းလင်းသည် တစ်ကိုယ်လုံးရှိအားအင်များကိုညှစ်ထုတ်ကာအံကြိတ်၍ ၁၅ ချက် ခန့်ဆောင့်၍လိုးအပြီးတွင်တော့….

“ အ…မလေး….မောင်…..မောင်…….လေး……ကောင်း…ကောင်း…တယ်….အိုး……အိုး….”

ဟု မမရင်ထံမှ အထိတ်တလန့်သံလေး ထွက်ပေါ်လာပြီး သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေး ကော့ပျံတက်သွားသည့်ခဏမှာပင်ထွန်းလင်းသည်လည်း ဟင်းခနဲ သက်ပြင်းချရင်းကသူ၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို မမရင် ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်ပါလေတော့သည်..။



...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................ 

ပြီးပါပြီ။



သရဖူ ဗိုလ်လုပွဲ (စ/ဆုံး)

သရဖူ ဗိုလ်လုပွဲ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ကမ္ဘာကျော် ရတနာဝင်းထိန်

“ အေး… ဟုတ်တယ်….. ငါလည်း ကြားဖူးတယ်…..။ စောက်ခေါင်းနက်တဲ့ မိန်းမကို ခေါင်းအုံးခုပြီး လုပ်မှအားရဆိုဘဲ….။ ခါးအောက် ခေါင်းအုံးခုလိုက်တော့ သားအိမ်ဝက မြင့်တက်လာပြီး လီးထိပ်နဲ့ ဆောင့်မိတော့ ပိုကောင်းဆိုဘဲကွ….”

တူးတူးက သူကြားဖူးသမျှကို အားပါးတရ ပြောနေစဉ် အောင်ထွန်းက…

“ ခေါင်းအုံးခုလိုးတာတော့ ဟုတ်ပါပြီ……။ မိန်းမတစ်ယောက် စောက်ခေါင်းနက်မနက် ဘယ်လိုလုပ်သိမှာလဲ…..။ သူ့ထမီလှန်ပြီး လက်နဲ့ ထိုးကြည့်ရမှာလား…”

“ နင့်..အမေကလွှားမှဘဲ….။ လက်နဲ့ထိုးကြည့်လို့ ရမလားဟ….။ ပါးကျိုး ထောင်ကျသွားမှာပေါ့……။ခွီးစ်တဲ့မှာဘဲ…. တုံးလိုက်တာ….”

တူးတူးက အောင်ထွန်းကို ကလော်တုတ်လိုက်သည်။

“ ဒါဖြင့်ရင်…. စောက်ခေါင်းနက်မနက်သိဘို့ ပြောလေကွာ…”

အောင်ထွန်းက သူ့အမေကို ထိပါးပြီး ပြောလာသော တူးတူးကို မကျေမနပ်သံဖြင့် မေးလိုက်၏။

“ ပြောလိမ့်မပေါ့ကွာ… မင်းကိုက လောနေတဲ့ဥစ္စာ “

ဘာစကားမှ မပြောဘဲ ငြိမ်နားထောင်နေသော စိုးလွင်က ကြားဝင်ပြောလိုက်သည်။

“ ငါဖတ်ဖူးတဲ့ ကာမသျှတ္တရ စာအုပ်ထဲမှာ အကြမ်းဖျင်းအားဖြင့်ပေါ့လေ…. ဖင်ကောက်တဲ့မိန်းမဟာ… စောက်ခေါင်းနက်သတဲ့ကွ…… သာမာန်ကို မဟုတ်ဘဲ… သိသိသာသာကောက်တဲ့ မိန်းမပေါ့ကွာ…”

“ အော်…. အေး.. အေး… ရွာတောင်ပိုင်းက ပဲပြုတ်သည် မရင်မိ လိုပေါ့နော်..”

အောင်ထွန်းကလည်း သူ့ဝသီအတိုင်း ဝင်ထောက်ခံသည်။ စိုးလွင်က အောင်ထွန်းကို မကျေမနပ်နှင့် မျက်စောင်းထိုးလိုက်၏။

“ နောက်တစ်ခါ ကိုမြင့်ကျော်တို့ ပြောတာလည်း ကြားဖူးတယ်ကွ….။ ချက်နဲ့စောက်ဖုတ်ဟာ သိသိသာသာကြီး သာမာန်ထက် ဝေးကွာနေရင်လည်း စောက်ခေါင်းနက်ဆိုဘဲ။ ငါတွေးကြည့်တယ်ပေါ့ကွာ…..။ ဖင်က အဆမတန် ကောက်မှတော့… ချက်နဲ့စောက်ဖုတ်က အလိုလိုဝေးပြီပေါ့ကွ…။ ဒီတော့ သေချာပေါက်ကို စောက်ခေါင်းနက်တဲ့ အမျိုးအစားလို့ သိရမှာဘဲ….။ စောက်ခေါင်းနက်တဲ့ မိန်းမရဲ့ယောကျာ်းဟာ လီးတိုအမျိုးအစားဆိုရင်တော့ သေချာပြီ မောင်ရေ…..။ ဒီမိန်းမ အားမရလို့ လင်ငယ်နေမှာဘဲ…..”

“ တောက်… ဟုတ်လိုက်လေကွာ…. တူးတူး….။ တူးတူးနဲ့ တို့အထဲမှာ ထူးခြားနေတာက ဒီလိုမျိုး ဗဟုသုတတွေ နှံ့စပ်လို့ကိုး….။ စောစောကပြောတဲ့ မရင်မိကြီးက လင်ငယ်နေတယ်…. မောင်ကိုကျော်ဆွေရယ်…… ကိုနက်ကြီးရယ်.. ဦးစံမြင့်ရယ်…. သုံးယောက်တောင်ဘဲ ခင်မျာ…..”

“ ခွေးမသား…. မသိပဲနဲ့ ရမ်းပြောနေ… စောက်ပြဿနာတက်နေမယ်….”

တူးတူးက ခပ်ချဉ်ချဉ်နှင့် ပြောပစ်လိုက်သည်။ စိုးလွင်ကတော့ ဘာမှမပြော။ အောင်ထွန်းက အလွန်စောက်မြင်ကပ်စွာ မျက်စောင်းထိုးလိုက်သည်။

“ အေး…… မင်းပြောတဲ့ ပေတံနဲ့ထောက်ပြီး မှန်းဆကြည့်ရင် မရင်မိယောကျာ်း ကိုသန်းဆွေဟာ သေချာပေါက် လီးတိုရမယ်ကွ…။ တိုရုံတောင်မကဘူး… သေးတောင်သေးချင်မှာ….”

အောင်ထွန်းကတော့ မျက်စောင်းထိုးထိုး ဆဲဆဲ သူ့ညဉ်ကိုတော့ လုံးဝမဖျောက်။ အခုကြည့် သူပြောချင်ရာကို ဇွတ်ပြောသည်။ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ဉာဉ်စရိုက်ခြင်း မတူကြသော်လည်း ငယ်ငယ်ကတည်းက လည်ပင်းဖက်ကြီးလာသော တစ်ရွာတည်းနေ တစ်ရေတည်းသောက် သက်တူရွယ်တူ အတန်းတူ ဘဝတူ သူငယ်ချင်းအရင်းခေါက်ခေါက်တွေ မဟုတ်ပါလား။

“ ဒါနဲ့…နေစမ်းပါဦး…။ ကိုကျော်ဆွေ… ကိုနက်ကြီး… ဦးစံမြင့်တို့ သုံးယောက်နဲ့ ဖြစ်နေတဲ့ မရင်မိဇာတ်လမ်း ပြောစမ်းပါဦး…။ ဟုတ်ကော ဟုတ်လို့လားကွ…။ မင်းက သိပ်စိတ်ချရတာ မဟုတ်ဘူး…”

တူးတူးက အောင်ထွန်းကို အရေးတယူ မေးလာသည့်အတွက် အောင်ထွန်းတစ်ယောက် ဘဝင်မြင့်သွားသည်။ ဒီကောင်က မြှောက်ပေးရင် ဂွေးပေါ်အောင် ကမည့်လူစား။ ဆဲဆဲဆိုဆို ပြုံးဖြီးဖြီးနေတတ်တဲ့ အကောင်။ အခုသူ့ကို တူးတူးက အရေးတယူ မေးလာသောအခါ သဘောတွေစွတ်ကျသွား၏။

နှုတ်နည်းသော စိုးလွင်သည်ပင် အောင်ထွန်းစကားကို အလွန်သိချင် ကြားချင်နေကြောင်း သူ့မျက်လုံးတွေက သက်သေခံနေ၏။

“ ဒီလိုကွ…။ ကိုကျော်ဆွေတို့နဲ့ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ အမေရယ်… မချစ်ရယ်… မနုရယ် သုံးယောက်သား ဝိုင်းဖွဲ့ပြောနေတာကို ငါကကြားလိုက်ရတာ..။ အဲဒီနေ့က ငါနေမကောင်းလို့ အခန်းထဲမှာ အိပ်နေတာ…။ သူတို့သုံးယောက်က သန်းရှာရင်း မရင်မိ စောက်တင်းတွေ ချနေကြတာပေါ့ကွာ…”

“ ဟား.. ဟား… ဟိုသီချင်းလိုပေါ့နော်…။ သူများအကြောင်းလည်း မပြောတတ်ပါ… စပ်မိစပ်ရာ…ဘာညာကွိကွ… ဟား ဟား အေးအေး လုပ်စမ်းပါဦး… ဒို့ကလည်း တဆင့် ကွိကွရအောင်…”

တူးတူးအပြောကြောင့် စိုးလွင်မျက်နှာကြီးသည်ပင် ပြုံးပြုံးဖြီးဖြီးကြီး ဖြစ်လာတော့၏။ အားပါးတရ နားထောင်မည့်ဟန်က အပြည့်။ အောင်ထွန်းက တက်ကြွသောအသံနှင့် သူ့စကားကို ပြန်ဆက်သည်။

“ မရင်မိ အကြောင်းကို သူတွေ့သမျှ ဖောက်သည်ချတာက မနုရယ်….။ သူပြောတာက ဒီလိုကွ…..”

………………………………………………………..

ဒီနေ့ ကိုကျော်ဆွေထံမှ ယူထားသော ငွေတစ်သောင်းအတွက် တစ်လပြည့်၍ အတိုးသတ်ရန် မနုထွက်လာသည်။ စောစောပေးပြီး အေးတာပဲဟူသော စိတ်ကူးဖြင့် နေ့လည်စာ ထမင်းစားပြီး ထွက်လာသည်။ ကိုကျော်ဆွေသည် ရွာထဲက အိမ်တွင်မနေဘဲ ရွာအပြင်ဘက်ရှိ သူပိုင် သရက်ခြံထဲတွင် နေထိုင်၏။ သရက်ခြံက ပေနှစ်ရာကျော်ပတ်လည်ရှိ၍ အတော်ကျယ်ဝန်းသည်။ အဓိကအားဖြင့် ရင်ကွဲမျိုးသန့်များကို စိုက်ပျိုးထားသည်။

ဒီသရက်ခြံကရသော ငွေမှာ တစ်နှစ်တစ်နှစ် သိန်းချီဝင်သည်။ ဂျုံ၊ ပဲ၊ မြေပဲ၊ ပဲစင်းငုံများလှောင်၍ ဈေးကောင်းရမှ ထုတ်ရောင်းသဖြင့် သူ့လက်ဖျားတွင် ငွေသီးနေသည်။ တစ်ရွာလုံး သူ့အကြွေးနှင့် ကင်းသူရှားသည်။

လွန်ခဲ့သော တစ်နှစ်ခန့်က သူ့မိန်းမဆုံးသွားရာ နောက်အိမ်ထောင်မပြုတော့ဘဲ မုဆိုးဖိုဘဝနှင့် နေထိုင်လျှက်ရှိသည်။ အသက်က ၄၀ ကျော်ရုံသာရှိပြီး အရွယ်တင် ကျန်းမာသန်စွမ်း၏။ အိမ်ထောင်ပြုလျှင် ရသေးသော်လည်း အပိုဒုက္ခမရှာတော့ဘဲ အချောင်ရနိုင်သည့် စားကွင်းစားကွက်များနှင့်သာ ပျော်မွေ့နေသည်။

သားသမီးနှစ်ယောက်ရှိရာ သမီးအကြီးက ၂၀ ကျော်၊ သားအငယ်က ၁၇ နှစ် ရွာထဲကအိမ်တွင် ကိုကျော်ဆွေ့အစ်မ အပျိုကြီးနှင့် အတူနေကြသည်။ သူကမူ သရက်ခြံထဲတွင် နှစ်စဉ် ၃ ခန်း မြေစိုက်အိမ်တစ်လုံးဆောက်၍ လွတ်လပ်စွာ နေထိုင်သည်။

မနုတစ်ယောက် ကိုကျော်ဆွေထံ အလာတွင် အိမ်သာတက်ချင်၍ သရက်ခြံအနောက်ဖက်ကပ်လျှက်ရှိ ချောင်းထဲသွား၍ အိမ်သာတက်သည်။ ကိစ္စဝိစ္စပြီးတော့ ချောင်းဘက်က တက်လာပြီး သရက်ခြံနောက်ဖေးဘက်က အလွယ်တကူ ဝင်လာခဲ့သည်။ နေ့လည်နေ့ခင်းဖြစ်၍ လူသူတိတ်ဆိတ်နေသည်။

တဖြည်းဖြည်းနှင့် ကိုကျော်ဆွေ မြေစိုက်အိမ်နား ရောက်လာသည်။ ဘာရယ်ညာရယ်မဟုတ် မိန်းမပီပီ စပ်စုချင်၍ ကိုကျော်ဆွေ့ အိမ်အတွင်းသို့ ထရံအပေါက်မှ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ သူချောင်းကြည့်သော နေရာက အိမ်နောက်ခန်း။

အခန်းတွင်း မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းက မနုကို ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားစေသည်။ အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်တွင် မရင်မိနှင့် ကိုကျော်ဆွေတို့ အဝတ်အစားမပါ ဗလာကိုယ်တုံးလုံးကြီးနှင့် ကာမဇာတ်ခင်းနေကြသည်။ မရင်မိက ခါးအောက်တွင် ခေါင်းအုံးတစ်လုံးခုထားပြီး ဒူးထောင်ပေါင်ကား အနေအထားဖြင့် ခံလျှက်ရှိပြီး ကိုကျော်ဆွေက ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ဒူးထောက်ထိုင်ကာ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို မရင်မိကိုယ်ပေါ်မှ ကျော်ခွပြီး ကုန်း၍ ကုန်း၍ ဆောင့်လိုးနေသည်။

ကိုကျော်ဆွေ၏ ဆောင့်ချက်တွေက မာန်ပါပြင်းထန်လှသည်။ မရင်မိကလည်း ကိုကျော်ဆွေ၏ခါးကို တင်းနေအောင်ဖက်လျှက် ဖင်ဆုံကြီးကို ပင့်ထိုးမြှောက်ကော့လျှက် အားရပါးရခံနေသည်။

“ ဖွတ်…ဖွတ်…ဖွပ်…ဘွတ်….”

“ ဖွတ်….ဖွတ်…ဖွပ်….ဘွတ်….”

“ အမေ့…. အမလေး…. ကောင်းလိုက်တာ ကိုကျော်ဆွေရဲ့… အင့်… ရှီး ကျွတ်.. ကျွတ်လိုးပါ… ဆောင့်ဆောင့်လိုးစမ်းပါ…”

ဒီမျှအထိ ဆောင့်လိုးနေတာတောင် ဆောင့်ခိုင်းပုံထောက်၍ မရင်မိ ကာမရာဂစိတ်တွေ မည်မျှထကြွ သောင်းကြမ်းနေကြောင်း သိသာလွန်းလှသည်။ တောသူဆိုသော်လည်း မရင်မိအသားအရည်တွေက တရုတ်မတစ်ယောက်လိုအလား နီးစပ်သူဖြစ်၏။ ရင်၊ တင်၊ အသားအရောင် ကိုယ်ဟန်အနေအထားကို ကြည့်သောအားဖြင့် တဏှာရာဂ အလွန်ကြီးမားသော ဟတ္ထနီအမျိုးအစား ဖြစ်သည်။

ကိုကျော်ဆွေက လက်နှစ်ဖက်ထောက်၍ ဆောင့်ဆောင့် လိုးနေရာမှ ဘယ်လက်ကို ရုတ်လိုက်ပြီး မရင်မိနို့အုံ ဖွေးဖွေးမို့မို့ တင်းတင်းကြီးပေါ် အုပ်တင်လိုက်လျှက် ပွတ်ချေလူးလှိမ့်လိုက်သည်။

“ ထိရဲ့လား….ရင်မိ…”

“ အား… အမေ့…. အင်း…. ထိ… ထိတယ်….. ကိုကျော်ဆွေရဲ့…. အီး.. ရှီး…. ကျွတ်… ကျွတ်…. ကောင်းလိုက်တာရှင်…..”

စောက်ဖုတ်ကြီး၊ လီးကြီးတွေမို့လားမသိ ဖွတ်… ဖတ်… ဘွတ်… ဟူသော အသံကြီးတွေက ကြက်သီးထ အသဲယားစရာ ကောင်းလွန်းလှပါသည်။

မနုတစ်ယောက် ချောင်းကြည့်နေရင်းကပင် စောက်ဖုတ်အုံတစ်ခုလုံး ပုရွက်ဆိတ်အကောင်တစ်ရာ တက်လာသလို တရွရွနှင့် ထကြွလာသည်။ ရင်တွေပူ အာခေါင်တွေ ချောက်လာသဖြင့် တံတွေးကို မကြာခဏ မျိုချနေရ၏။ လည်ပင်းကြောကြီးတွေထောင်ကာ သူကလည်း အသည်းအသန် ချောင်းကြည့်နေ၏။ ကိုကျော်ဆွေ ဖင်ကြောကြီးတွေက ကျုံ့ဝင်ရှုံ့ခွက်နေပြီး ခပ်သွက်သွက်ကြီး ကပ်ညှောင့်နေသည်။

“ ဖွတ်…ရွှတ်…ဖွစ်…ဖွတ်….”

“ အား…. အမလေး…. ထိ…. ထိလိုက်တာရှင်… သားအိမ်ဝကို ပူရှိန်းကျဉ်ဆိမ့်နေတာဘဲ အ… ဟ…. ဟင့်…အမေ့… အမလေး…. အေ့….. စောက်စိပါထိသတော့…. အားလားလား… အီးအီးရှီး… အ……”

မရင်မိတကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်လျှက် ကိုကျော်ဆွေခါးကြီးကို တင်းကြပ်နေအောင် ဖက်ထားသည်။ ကိုကျော်ဆွေ့ လက်နှစ်ဖက်က အနည်းငယ် တုတ်သယောင်ယောင်ရှိသော မရင်မိခါးကို ဆုပ်ကိုင်လျှက် ခေါင်းမော့ကိုယ်မတ်ကာ သူ့လီးကြီးကို အဆုံးထိ ဖိကပ်ထားလိုက်ပြီး လရေတွေကို ပန်းထည့်နေသည်။ သူ့ကိုယ်လုံးကြီးလည်း ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်တုန်သွား၏။

အခြေအနေအချိန်အခါ သိသူပီပီ ကိုကျော်ဆွေက သူ့လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထလျှက် အညိုရောင်သမ်းနေသော လီးတုတ်ရှည်ကြီးက မကျေနပ်သောဟန်နှင့် မာန်ဟုန်မပြေသေးသည့် အမူအယာကို ပြနေသေး၏။

မနုတစ်ယောက် ဆုံးခန်းတိုင်ရောက်ထိ ကြည့်ချင်လွန်းလှသော်လည်း အခြေအနေ အမျိုးမျိုးကြောင့် စောစောက သူမ ချီးပါခဲ့ရာ ချောင်းထဲသို့ ပြန်ဆင်းလာခဲ့သည်။ လီးအတွေ့အကြုံ နောကျေထားပြီးဖြစ်သော အိမ်ထောင်သည်မိန်းမပင် ဖြစ်လင့်ကစား ကိုကျော်ဆွေ့လီးကြီးကို မြင်လိုက်ရသောအခါ ဖင်ယားအဖုတ်တောင် ရမ္မက်သွေးတွေ ပူလောင်ဆူပွက်ခဲ့ရ၏။

“ မင်းဇာတ်လမ်းက ကောင်းလွန်းလို့ မျက်လုံးထဲမှာ ကွင်းကနဲ… ကွက်ကနဲကို မြင်လာတော့တာပဲကွာ…။ ငါတောင် မရင်မိကြီးကို ချချင်စိတ်တွေ ပေါက်လာပြီ…”

“ အလကားတော့ မရလောက်ဘူး ကိုယ့်လူ…ငွေချေးနိုင်မှ…။ ဒါမှ အတိုးမယူဘဲ လိုးလွှတ်လို့ရမှာပေါ့ကွ….”

အောင်ထွန်းက သူ့ထင်မြင်ချက်ကို ခပ်ဆဆလေး ပြောလိုက်၏။

“ တဏှာကြီးတဲ့ မိန်းမအဖို့ ငွေက ပဓာန မဟုတ်ပါဘူးကွာ… လီးက အဓိကပါ..”

အခု ဝင်ပြောသူက စိုးလွင်…။ စိုးလွင်က ဒီပွဲတွင် သူ့ဉာဉ်အတိုင်း ဘာမှဝင်မပြောဘဲ အသာနားထောင်ခဲ့သည်။ ဒီလိုလူမျိုးက အပြောသမား မဟုတ်။ လက်တွေ့လုပ်မည့် သူမျိုး။ နောက်ပြီး သူ့ကိုယ်သူ ယုံကြည်စိတ်ချသော ဟန်အပြည့်နှင့် ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်၏။

“ အေး…. ဒါလည်း ….. ဟုတ်ပါရဲ့….”

စိုးလွင်စကားကို တိုးတိုးက ထောက်ခံလိုက်၏။

“ ဘယ်လောက်ပဲ တဏှာကြီးကြီး အညှာကိုင်တတ်ရင် အရည်တောင် ပျော်သွားနိုင်ပါတယ်ကွာ…”

တိုးတိုးက စိုးလွင်စကားကိုပင် သေချာအောင် ထပ်ဆင့်၍ ထောက်ခံပြောလိုက်သည်။

“ လုပ်ပါဦး… တိုးတိုးရ…. အညှာဆိုတာ ဘာတုန်းဟ…”

ထုံးစံအတိုင်း အောင်ထွန်းက သိချင်ဇောနှင့် အမောတကော မေးလိုက်၏။ ဒီတခါတော့ စိုးလွင်က သူ့ကိုမျက်စောင်း မထိုးတော့ပါ။ အူကြောင်ကြောင် မြောက်ကြွကြွ သူငယ်ချင်းကို ပြုံးလျှက်သာ ကြည့်လိုက်ပါတော့သည်။

“ အညှာဆိုတာ စောက်စိပေါ့ကွာ….။ စောက်စိ ကလိတတ်ရင်… ကာမမီးတွေ ပွင့်ထွက်ပြီး ဘယ်မိန်းမခံနိုင်မှာလဲ…။ ဒါပေမဲ့ မရင်မိလိုဟာကြီးကတော့ အထွေအထူးတောင် ကလိစရာလိုမှာ မဟုတ်ဘူး…။ လီးကြီးဖို့နဲ့ ခပ်ကြာကြာ အလိုးသန်ဘို့ဘဲလိုမှာ..။ မင်းက ဒီမိန်းမကြီးကို… ဖြိုနိုင်လို့လား….”

တိုးတိုးက အောင်ထွန်းကို အဓိကဦးတည်ပြီး မေးငေါ့မေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ စိုးလွင်ကလည်း ဘယ့်နှယ့်လဲဟူသော အမူအရာနှင့် အောင်ထွန်းကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ စကားပေါ နှုတ်သွက်သော အောင်ထွန်းတစ်ယောက် အသံတိတ်နှုတ်ဆိတ်ရင်း ခေတ္တတွေးနေသည်။

“ အင်း… မလွယ်လောက်ဘူးထင်တယ်…. တိုးတိုးရေ…။ အလိုးသန်တယ်ပဲ ထားဦး…။ ကိုယ့်ဒင်က စံချိန်မှီရုံပဲ.. ရှိတယ်လေ….။ ဒီတော့ သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို အယားဖျောက်ပေးသလောက်ပဲ ရှိမှာပေါ့… ဟီး… ဟီး….”

“ အေး… မင်း မဆိုးဘူး…. ကိုယ့်ပမာဏကိုသိတယ်…”

စိုးလွင်က အောင်ထွန်းစကားကို ဝင်ထောက်ခံလိုက်၏။ အောင်ထွန်းက သူ့ကိုသရော်သည်ထင်၍ ဘုကြည့်ကြည့်နေစဉ် တိုးတိုးကဝင်၍…

“ စိုးလွင်ပြောတာ အမှန်ပဲ အောင်ထွန်းရ….။ မင်းက သူ့ကို တလွဲမထင်နဲ့….။ မင်းမပြောနဲ့… ငါလည်း မရင်မိကို မဖြိုနိုင်ဘူး….။ တကယ်ပြောတာ။ သူ့အသားအရေကြည့် အသားနီစပ်… ဖင်ဆုံကြီးကလည်း.. နည်းတာကြီး မဟုတ်ဘူး…။ ပြီးတော့ နောက်ကောက်ထွက်နေတာလည်း အထင်အရှား… လိုးတော့ လိုးချင်စရာကြီးပေါ့ကွာ…. ဟား ဟား…။ ဒါပေမဲ့ ဟတ္ထနီရဲ့သဘာဝက အလိုးလည်း ကြမ်း… လီးလည်းကြီးမှ… ကျေနပ်တာဘဲကွ…။ ဒီတော့ မနိုင်ဝန်သွားထမ်းရင် မင်းတို့ငါတို့ဘဲ ခြေကုန်လက်ပမ်း ကျသွားမှာပေါ့ဟ…”

“ အင်း ဒီလိုဆို….. သူ့ကိုဖြိုနိုင်တာ ကိုကျော်ဆွေဘဲ နေမှာပေါ့နော်…”

“ လူလတ်ပိုင်းအရွယ်ထဲမှာတော့ ဟုတ်ချင်ဟုတ်မှာပေါ့….။ မင်းတို့ငါတို့ တက်ခေတ်လူတွေထဲမှာ.. လောလောဆယ်.. ဒီမိန်းမကြီးကို အပြတ်ဖြိုနိုင်မှာကတော့.. ဟောဒီ စိုးလွင်ဘဲ မောင်ရင်….”

“ ဟာ…ဟုတ်ပါ့မလားကွာ…”

“ မင်းက… ကိုယ့်သူငယ်ချင်းအကြောင်း… သိရက်သားနဲ့…။ ဒီကောင့်လော်က ငယ်ငယ်ကတည်းက ဒို့ထက်ကြီးတယ်လေ…။ သူက လက်တွေ့သမား… အခြေခံ စံချိန်မှီလီးကြီးကို နည်းမျိုးစုံနဲ့ လေ့ကျင့်ပေးနေတာ…။ အခုဆိုရင် စံချိန်တောင် အတော်လွန်နေပြီ….။ ပြီးတော့ မင်းတို့ငါတို့ထက် လူကောင်ကထွားပြီး တောင့်တင်းကြံ့ခိုင်တယ်လေ။ လက်လှဲရင်….. ဒို့…. သူ့ကို ဘယ်တုန်းက နိုင်ဖူးလို့လဲ….”

“ အေး… အဲဒါတော့ဟုတ်တယ်…။ ဒါပေမဲ့… ဒီကောင့်ဒုတ်ကြီး စံချိန်လွန်ဖြစ်သွားတာတော့ တကယ်မသိဘူးကွ…”

“ သူငယ်ချင်း…. သေချာသွားအောင် ပြလိုက်စမ်းပါကွာ…”

တိုးတိုးက စိုးလွင်ကို တိုက်တွန်းလိုက်သည်။ စိုးလွင်က ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ပုဆိုးကို ခပ်ဟဟ လှန်ပြလိုက်သည်။ အားပါးပါး….. နည်းတဲ့လီးကြီး မဟုတ်ပါလား…။ အတုတ်က ရုပ်ပျိုဆေးဗူးခန့်ရှိပြီး အရှည်က ရှစ်လက်မခန့်ရှိမည်။ လီးကြီးက အောက်ခြေတွင် ကွပ်ပြစ်ကြီးပေါ်တွင် ခေါင်စင်းစင်းကြီး လဲလျောင်း တွဲလဲကျနေ၏။ ဒစ်လည်းမပြဲသေး…. ထိပ်ဖူးချွန်ကြီးနှင့် ဖြစ်၏။ လီးကြီးက အဝါဘက်လုသော အညိုရောင်ဖြစ်၏။

စိုးလွင်က ပြန်ဖုံးပြီး ထိုင်လိုက်သည်။ သူ့မျက်နှာမှာလည်း ပန်းနုရောင်ပြေး၍ ပြုံးရောင်သန်းနေသည်။

“ အေး… ဟုတ်ပါပြီ….. မရင်မိ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဖြိုနိုင်မဲ့ လီးကြီးဆိုတာ ယုံပါပြီကွာ ဟား… ဟား… ဟား….”

အောင်ထွန်းက သူငယ်ချင်းအတွက် ဂုဏ်ယူကျေနပ်စွာ ပြောလိုက်သည်။ တိုးတိုးကလည်း အောင်ထွန်းစကားကို ဖြည့်စွက်ထောက်ခံ၏။

“ အခုချိန်မှာတော့ မရင်မိရဲ့စောက်ဖုတ် သရဖူကြီးကို ချန်ပီယံ ကိုကျော်ဆွေက ပိုင်ချင်ပိုင်ထားမှာပေါ့ကွာ….။ ဒါပေမဲ့ ဒီစောက်ဖုတ်သရဖူကြီးကို ပြိုင်လုမဲ့ ပြိုင်ဘက်ချန်ပီယံ စိုးလွင် ရှိနေပြီလေ….။ ပြီးတော့ ဟိုက လေးဆယ်ကျော်ကျလူပါ….။ ဒို့ကောင်က အားကောင်းမောင်းသန် ပျိုရွယ်ဟန်အပြည့်ရှိတဲ့ (၁၈) နှစ်ကျော် လူပျိုသိုးပဲကွ….. ဟား… ဟား… ဟား…”

“ ဟာ….ဒီလိုဆို…ဟုတ်ပြီကွ….”

တိုးတိုးစကားနှင့် ရယ်သံ အဆုံးတွင် အောင်ထွန်း အလန့်တကြား ထအော်ပါတော့သည်။

“ ဟ… ဘာလဲဟ…. လခွီးတဲ့မှဘဲ…. မင်းဟာက အလန့်တကြားကွာ…”

စိုးလွင်က အောင်ထွန်းကို ထကြိမ်းသည်။ အရယ်အမော အရှိန်ကြောင့်သာ။ အောင်ထွန်း ထအော်လိုက်ပုံက တိုးတိုးသည်ပင် လန့်သွား၍ ထောင်းကနဲ ဒေါခီးသွားမိသည်။

“ ဒီလို… ဒီလို… ငါ့စိတ်ကူးက ဒီလို…။ မရင်မိကို… ကိုကျော်ဆွေနဲ့ စိုးလွင်တို့ ပြိုင်လိုးကြမယ်ကွာ….။ လောင်းကြေးကို သိန်းချီတင်မယ်လေ…”

“ အေး..ကောင်းတယ်…”

အောင်ထွန်း တင်ပြချက်ကို တိုးတိုးက ထောက်ခံ၏။ တိုးတိုးက တဆက်တည်း စိုးလွင်ဘက်ကိုလှည့်၍

“ ဘယ်နှယ့်လဲ….ဟေ့ကောင်….”

“ လုပ်လိုက်လေ….ကြာသလားလို့….”

……………………………………………………….

ကိုကျော်ဆွေနှင့် အကျေအလည်ညှိပြီး ပြိုင်ပွဲကျင်းပရန် ရက်သတ်မှတ်သည်။ မရင်မိနှင့်ညှိရန် ကိုကျော်ဆွေကို သဘောတူ တာဝန်ပေးကြသည်။ ဤသို့ဖြင့် သတ်မှတ်ရက်တွင် ပြိုင်ပွဲကို စတင်ကျင်းပ၏။ ကိုကျော်ဆွေ၊ တူးတူး၊ အောင်ထွန်း၊ စိုးလွင်တို့သည် အောက်ပါစည်းကမ်းချက်များ သတ်မှတ်ထားပြီးဖြစ်၏။

ပထမအချီတွင် အနှုးအနှပ်မပါဘဲ တစ်နာရီခွဲ ဆက်တိုက်လိုးရမည်။ ကြိုက်သလို ပုံစံနှင့် လိုးနိုင်သည်။ လိုးခွင့်ရှိသည်။ အလိုးခံသူက တော်ပါတော့ဟုဆိုမှ ပွဲရပ်မည်။

ဒုတိယအချီတွင် အနှုးအနှပ်အနှိုက်အဆွ စိတ်ကြိုက်လုပ်နိုင်သည်။ အချိန်လည်း အကန့်အသတ်မရှိ။ သို့သော်၂ နာရီထက်ကျော်လျှင် အရှုံးဟု သတ်မှတ်သည်။ မိန်းမကိုယ်တိုင်က တော်ပါပြီဟု အလေးအနက် အဆိုပြုလာမှ ပွဲရပ်မည်။ အလိုးခံမည့်သူသည် နောက်တစ်ရက် ဆက်တိုက်ခံနိုင်လျှင် အရှုံး။ မခံနိုင်လောက်အောင် ပျော့ခွေချိနဲ့၍ မလုပ်ပါသေးနှင့်ဦးဟု တောင်းပန်ပါက အနိုင်။

ဤအရှုံးအနိုင် သတ်မှတ်ချက်သည် အလိုးခံသူ မိန်းမနှင့် မည်သို့မျှ သက်ဆိုင်ခြင်း မရှိစေရ။

ပြိုင်ပွဲမစမှီ ရက်များတွင် စားဆေး၊ လိမ်းဆေး ကြိုက်ရာသုံးနိုင်ပြီး ပြိုင်ပွဲစမည့်နေ့တွင်မူ မည်သည့်အရာမှ မသုံးစွဲရ…။ အထူးသဖြင့် လိမ်းဆေး လုံးဝမသုံးရ။ မိမိကိုယ်ကို ယောကျာ်းပီသသူဟု ရဲရဲဝံ့ဝံ့ယုံကြည်လျှင် လိမ်းဆေး လုံးဝမသုံးသင့်ကြောင်း အထူးသတိပြုပါ။

(မှတ်ချက်) လောင်းကြေးငွေကို သုံးသိန်းခွဲစီ သတ်မှတ်သည်။ နိုင်သူက မရင်မိကို တစ်သိန်းတိတိ ပေးရမည်။

ထိုနေ့က သူတို့လေးယောက် ည ၁၁ နာရီခွဲကျော်မှ စည်းမျဉ်းရေးဆွဲပြီးကြသည်။ ကိုကျော်ဆွေက သူ့ကိုယ်သူ အပိုင်တွက်၍ အကယ်၍ သူရှုံးခဲ့လျှင် ဟောဒီ သရက်ခြံကြီးတဝက်ပါ ထပ်လောင်း၍ ပေးဦးမည်ဟု ပြော၏။ ထိုအချက်ကိုလည်း စည်းမျဉ်းထဲတွင် နောက်တိုးအဖြစ် ဖြည့်စွက်လိုက်သည်။

အကယ်၍ သူနိုင်ခဲ့လျှင် မင်းတို့ (၃) ယောက်ရဲ့ အမေတွေကို (၃) ညစီ လိုးရလိမ့်မည်။ မင်းတို့ကိုယ်တိုင် ခေါ်ခဲ့ရမည်ဟု အဆိုပြုသည်။ သုံးယောက်သား ခေါင်းချင်းရိုက်၍ သဘောတူလိုက်ကြသည်။ မတတ်နိုင် သူ့ဘက်ကလည်း ရက်ရောသည် မဟုတ်လား။

“ နေဦးဗျ….. ခင်များအဆိုကို ကျုပ်တို့ မကန့်ကွက်ပါဘူး….။ ဒါပေမဲ့ ခင်များပြောတဲ့ မိန်းမသုံးယောက်က ကျုပ်တို့ရဲ့ အနန္တဂိုဏ်းဝင် ကျေးဇူးရှင်တွေ ဖြစ်နေတယ်။ ကျုပ်တို့မှာ ဂိုဏ်းသင့်နိုင်တယ်…။ ဒီတော့ သရက်ခြံတဝက် မလုပ်ပါနဲ့..။ သရက်တစ်ခြံလုံး လုပ်လိုက်ပါ….”

ဤစကားကို စိုးလွင်က ဝင်ပြောခြင်းဖြစ်၏။ တိုးတိုးနှင့် အောင်ထွန်းတို့မှာ ခေါင်းတွေပူထူနေသဖြင့် ဘာမှစဉ်းစားလို့ အကြံမရ…။ သူတို့အမေတွေကို ထိပါးမည့် အရေးကြုံလာတော့ ခြောက်ခြားတုန်လှုပ်သွားကြသည်။ စကားနည်းလှသော စိုးလွင်ကသာ ထောက်ပြအဆိုပြုနိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကိုကျော်ဆွေက မည်သို့မှ စဉ်းစားမနေတော့ဘဲ………..

“ အေး…. စိမ်လိုက်ကွာ….. တစ်ခုတော့ရှိတယ်နော်….။ အဲဒီနေ့ကျ ငါအရင်ဖိုက်မှာ…”

“ ကျေနပ်ပါတယ်……”

စိုးလွင်ကပင် အတည်ပြု ထောက်ခံလိုက်သည်။

ဒီနေ့….. ကိုကျော်ဆွေ စတင်ပြိုင်ပွဲဝင်ရမည်နေ့ မရင်မိတစ်ယောက် ရေမိုးချိုး သနပ်ခါးလိမ်း၍ ခါတိုင်းလိုပင် ပဲပြုတ်ရောင်းထွက်သည်။ ခါတိုင်းလည်း လူသူမကွဲမှီ ဝေလီဝေလင်း အနောက်ဖက်ရွာသို့ ပထမ ရောင်းလေ့ရှိသည်။ အနောက်ဖက်ရွာ ရောင်းမကုန်မှ ရွာထဲလိုက်ရောင်းသည်။ အနည်းဆုံး ၉ နာရီကျော်မှသာ အိမ်ပြန်ရောက်လေ့ရှိသည်။ အနည်းဆုံး သူဈေးရောင်းချိန် ၃ နာရီကျော် ပုံမှန်ကြာလေ့ရှိသည်။ ဤသည်ကား ကလေးလူကြီးပါမကျန် တစ်ရွာလုံးသိနေသော မရင်မိ ဈေးရောင်းချိန်ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်ကို တမင်ရွေးလိုက်ကြသည်။ ဒီတော့ မည်သူမှ မသိနိုင် မရိပ်မိနိုင်တော့…….

စောစောကမူ အချိန်ရွေးဖို့အတွက် အခက်တွေ့နေကြရာ ဒီအကြံကို စိုးလွင်က ပေးလိုက်မှ အဆင်ပြေ ပြေလည်သွားတော့၏။ ကိုကျော်ဆွေတစ်ယောက် သူ့ပြိုင်ဘက် စိုးလွင်ကို လျှော့မတွက်သာတော့။ သို့သော် သူ့ကိုယ်သူ သိပ်အထင်ကြီးနေ၍ နွားပျိုသန်လှ…. နွားအိုပေါင်ကျိုးဟူသော စကားပုံကို အသေစွဲကိုင်ထား၍ သိပ်တော့မဖြုံလှပါ။

လူလုံးမကွဲခင်မှာပင် မရင်မိတစ်ယောက် ပဲပြုတ်တောင်းလေး ခေါင်းပေါ်ရွက်၍ သရက်ခြံအနောက်ဘက် ချောင်းထဲမှ ဝင်လာသည်။ မကြာခင် လုပ်ငန စပါတော့သည်။ ယ

တိုးတိုးတို့ သုံးယောက်က သီးသန့်လုပ်ထားသော နေရာမှ ကြည့်နေကြသည်။ ဤနေရာကို မရင်မိ မသိအောင် ဝှက်ထားကြသည်။ သိလျှင် စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်ပြီး ဖီလင်မလာမှစိုး၍ ဖြစ်၏။

မရင်မိက သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားများကို တစ်ခုချင်းချွတ်သည်။ သူ့ကိုယ်မှာ ဖုံးထားသော အရာဟူ၍ ထမီပါးပါးတစ်ထည်၊ အပေါ်အင်္ကျီလက်တို တစ်ထည်၊ နို့အုံပင် လုံအောင် မဖုံးနိုင်သော ဘရာစီယာ ခပ်သေးသေးတစ်ထည်သည်သာ….။ ထို့ကြောင့် စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာပင် ကမ္ဘာဦးလူမကဲ့သို့ တုံးလုံးကြီး ဖြစ်သွားပြီ။

အခန်းထဲတွင် ပုံစံမျိုးစုံလုပ်နိုင်ရန် ၂ ပေခွဲအမြင့် စားပွဲခုံရှည်…. နောက်မှီခုံရှည် အလတ်စားတစ်လုံး အဆင်သင့်ချထား၏။ တိုးတိုးတို့သုံးယောက်ကို အလယ်ခန်း အထက်စီးမှ ကြည့်နိုင်ရန် လျှို့ဝှက်စီစဉ်ပေးထား၏။ စိုးလွင်ကမူ ပြိုင်ဘက်မင်းသားဖြစ်၍ အပြင်ဘက်မှာသာနေပြီး အခြေအနေကို စောင့်ကြည့် အကဲခတ်ရန် သတ်မှတ်ထားသည်။

ကိုကျော်ဆွေက မရင်မိကို ကုတင်ဘောင်တန်းပေါ် လက်ထောက်ပြီး ရှေ့သို့ ဖင်ကုန်းခိုင်းလိုက်သည်။ သူက နောက်မှနေ၍ သူ့လီးတုတ်ကြီးကို လက်နှင့်ကိုင်ကာ တစ်ရစ်ချင်း ဖိသွင်းလိုက်သည်။

ချောင်းကြည့်နေသော တိုးတိုးနှင့် အောင်ထွန်းတို့ မျက်လုံးပြူးသွားကြ၏။ ကိုကျော်ဆွေလီးကြီးက နည်းတဲ့ဟာကြီး မဟုတ်။ လီးချောင်းကြီးက နက်မှောင်နေပြီး သွေးကြောဖုကြီးတွေ ယှက်သမ်းနေသည်။ စိုးလွင်လီးနှင့် မတိမ်းမယိမ်းပင်…။ ဒစ်ပြဲအသားဆိုင်ကြီးက နည်းတာကြီးမဟုတ်… သံခမောက်ကြီးလို ဝင်းပြောင်နေ၏။

သမ္ဘာရင်… ဝါရင့် ဆရာကြီးလည်းဖြစ်… လီးကြီးကလည်း စိုးလွင်နှင့် မတိမ်းမယိမ်းမို့ တိုးတိုးတို့နှစ်ယောက် ရင်ခုန်နေသည်။ ဖီလင်တက်စရာ အလွန်ကောင်းသော မရင်မိကိုယ်လုံးကြီးကို မြင်နေရလျှက်ကပင် ဖီးလ်မကြွနိုင်ဘဲ ရင်တမမ ဖြစ်နေကြသည်။

သူတို့ရှုံးခဲ့လျှင် သူတို့အမေများကို သူတို့ကိုယ်တိုင် ခေါ်ခဲ့ပြီး ကိုကျော်ဆွေထံ ဆက်သရမည်ကို တွေးမိတိုင်း စိတ်တွေ ချောက်ခြားနေ၏။ သူတို့ကိုယ်တိုင် ဆပ်ဆော့မိသည့် အမှားမို့ နောင်တစိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်လာ၏။

စောစောကပင် ခံချင်စိတ်ကြောင့် စောက်ဖုတ်ကြီး တအုံလုံး ကြွရွနေပြီး စောက်ရေတွေကလည်း ထွက်နှင့်ပြီးသားမို့ လီးကြီးက ထစ်ငေါ့ထစ်ငေါ့နှင့် အဆုံးထိဝင်သွားသည်။ ဒီလီးကြီးကို ခံဖူးထားသော်လည်း စံချိန်လွန် လီးမဟာကြီးမို့ မရင်မိတစ်ယောက် တစ်ထစ်ချင်း တစ်ထစ်ချင်း တိုးဝင်လာသော လီးကြီးကို မျက်လုံးမှိတ် အံကြိတ်ရင်း ခံနေရှာသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ဖင်ဆုံကြီးတွေ ကော့တက်သွား၏။

ကိုကျော်ဆွေက ခါးနှစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်၍ ခပ်ပြင်းပြင်းပင် ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။ ပထမဆောင့်သော အချိန်ကို စတင်သတ်မှတ်သည်မို့ တစ်ဖက်နံရံရှိ တိုင်ကပ်နာရီကို ကြည့်လိုက်သည်။ (၆) နာရီမတ်တင်း….။

“ ဖွပ်…ရွှတ်…ဖွတ်….ရွှတ်….ဖွတ်…..”

“ အင့်…. အမေ့… အီး… အား…. ဟား… ဟင်း…. အင့်.. အင်း… အ…. အား…”

ခပ်သွက်သွက် ခပ်မှန်မှန်ကြီး ဆောင့်လိုးလာရာ မိနစ်၂၀ ခန့်မျှ ကျော်လာပြီ။ ခါတိုင်းဆိုလျှင် ပြီးလိုက်မည် ဖြစ်သော်လည်း မပြီးရဲသေး….။ အဝင်အထွက် မှန်လာပြီး လီးကြီးနှင့် စောက်ဖုတ်ကြီးတို့ သဟဇာတဖြစ်သွားပြီမို့ မရင်မိလည်း တစတစ ကောင်းကောင်းလာကာ ဇိမ်နှင့်ခံနေတော့သည်။

နာရီဝက်လောက် ဆောင့်ပြီးသောအခါ ကိုကျော်ဆွေက သူ့လီးကြီးကို ပြွတ်ကနဲ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ လချောင်းမဲကြီးမှာ စောက်ရေတွေနှင့် ပို၍ပြောင်လက် တင်းတောင်နေတော့သည်။

မရင်မိက မတ်တပ်ရပ်ကာ ကိုကျော်ဆွေကို ကြည့်၍ မေးငေါ့ပြသည်။ ဘယ်လိုပုံစံနှင့် ခံရမလဲဟူသော သဘောဖြစ်သည်။ ကိုကျော်ဆွေက ကုတင်ပေါ် ကန့်လန့်သိပ်လိုက်ပြီး မရင်မိတံကောက်ကွေး နှစ်ချောင်းကို သူ့ပုခုံးပေါ် မတင်လိုက်သည်။ အံကျဖြစ်မဖြစ် သူ့လီးနှင့် ချိန်ကြည့်ရာ စောက်ဖုတ်အဝက အောက်သို့ တော်တော်လေး ရောက်နေသည်မို့ ခေါင်းအုံးတစ်လုံး ဆွဲခုပေးလိုက်သည်။ ဒီတော့မှ အံကိုက် ဖြစ်သွားသည်။

ကိုကျော်ဆွေက သူ့လီးကြီးကို စောစောကလို ပြန်ထိုးလိုက်သည်။ ပေါင်နှစ်လုံးက စိနေသည်မို့ စောက်ဖုတ်က ညပ်နေပြီး ဇွတ်တိုးဝင်လာသော လီးကြီးဒဏ်ကို မခံနိုင်ဘဲ ဖြစ်နေသည်။

“ အင့်… အင့်… အ…. အမေ့…. ရှီး… ကျွတ်…. ကျွတ်…. နာ… နာတယ်… ကိုဆွေ…”

ဒီတော့ ကိုကျော်ဆွေက ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ်မှ ချလိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ဘေးသို့ ခပ်ကားကားဖြစ်အောင် ဖြဲပေးထားလိုက်သည်။ ဒီတော့မှ အသားဆိုင်ထူထူ စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးက ပြူးကနဲ ပွင့်အာထွက်လာသည်။ ဖြူဝင်းသော ဆီးခုံမို့မို့တစ်ဝိုက်ရှိ စောက်မွှေးအုံကြီးမှာ မဲမှောင်နေသည်။

အပေါ်စီးမှ အထင်းသား မြင်နေရသော တိုးတိုးနှင့် အောင်ထွန်းတို့မှာ နှလုံးတုန်ရင်ခုန် အာခေါင်တွေချောက်ပြီး လီးတောင်ကြလာ၏။ ကိုကျော်ဆွေက သူ့လီးကြီးကို ဇွပ်ကနဲ ဗျိကနဲ ဖိသွင်းလိုက်ပြီး အရပ်အဆိုင်းမရှိဘဲ ဒလစပ် ဆောင့်ပါတော့သည်။

“ ဖွပ်… ဖွတ်…. ဖွိ…… ဘွတ်…. ဖွပ်…. ဖွိ… ဖွတ်…. ဘွတ်…”

ဆောင့်ချက်တွေက အရွယ်နှင့်မမျှအောင် အားပါလှ၏။ ၁၅ မိနစ်လောက် ဆောင့်ပြီးသောအခါ ကိုကျော်ဆွေတစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ လရေတွေကို ဗျင်းကနဲ ပန်းထည့်လိုက်တော့၏။ တစ်နာရီပြည့်ရန် ၁၅ မိနစ်သာ လိုတော့သည်မို့ ဘယ်လိုမှ ထိန်းမထားနိုင်တော့…။ ကိုကျော်ဆွေတစ်ယောက် သူ့လရေတွေကို ပန်းထည့်ရင်း မျက်စိစုံမှိတ်ကာ အရသာယူနေပါသည်။

စည်းကမ်းချက်ကလည်း ရှိနေသည်မို့ လီးကြီးကို အမြန်ချွတ်၍ ပုံစံတစ်မျိုးပြောင်းရန် အားထုတ်ရပြန်သည်။ နောက်ထပ် ၄၅ မိနစ် လိုးပေးရဦးမည်။ အသက်က ပြော၍လားမသိ… ကိုကျော်ဆွေလီးကြီးမှာ တော်တော်နှင့် ပြန်မထသေးဘဲ ငေါင်ငေါင်စင်းစင်းကြီး ဖြစ်နေ၏။

ငေါင်စင်းစင်းကြီး ဖြစ်နေသော လီးကြီးကိုကြည့်၍ တိုးတိုးနှင့် အောင်ထွန်းတို့ သဘောတွေကျနေသည်။ ကိုကျော်ဆွေက သူ့လီးကြီးကို လေးငါးဆယ်ချက်ခန့် ဂွင်းတိုက်ပစ်လိုက်ရာ လီးကြီးက စောစောကထက် တောင့်တင်းပြန်မတ်လာသည်။ မာန်ပြည့်ဟန်ပြည့်ကား မဟုတ်။

စောက်ဖုတ်ထဲကို ပြန်သွင်းထည့်ရာ မဝင်ချင့်ဝင်ချင့်နှင့် ဝင်သွားသည်။ အရင်းကို မရောက်မှီ ၂ လက်မကျော်လောက် တွန့်ကောက်ပြီး ထစ်ခံနေသည်။ ကိုကျော်ဆွေက အဆုံးထိ မသွင်းတော့ဘဲ ဝင်သလောက်နှင့်သာ ခပ်မှန်မှန် ခပ်ဖြည်းဖြည်း ဆောင့်ပေးနေသည်။ အားမာန်သွင်း၍ ဆောင့်နေရသော်လည်း စောစောကလို မထန်မသွက်တော့။

၁၅ မိနစ်ကျော်သောအခါ အပြည့်အဝ မတောင်ပါဘဲ လီးတစ်ခု လုံးယားကြွလာပြီး လရေတွေ ထွက်ကုန်ပါတော့သည်။ မာမာထန်ထန် သွက်သွက်ဆိုလျှင် မရင်မိလည်း မကြာမှီ ပြီးတော့မည်မှာ သေချာနေ၏။

အခုတော့ ကိုကျော်ဆွေကသာ ပြီးသွားပြီး မရင်မိက မပြီးသေးဘဲ ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ ဟန်လုပ်၍သာ ဆောင့်နေရသော်လည်း လီးကြီးက အဝင်အထွက် မမှန်တော့ တွန့်ခေါက်၍ ထစ်ငေါ့ထစ်ငေါ့ကြီး ဖြစ်နေသည်။

တစ်ဖက်က ဖီလင်မလာတော့ တွန့်ခေါက်သွားသော လချောင်းတံကြီးက မရင်မိစောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ဖိပွတ်သလိုမျိုး ဖြစ်နေသည်။ အောင့်သက်သက်နှင့် နာကျင်ရုံမှအပ အရသာထူး မတွေ့လှပါ။ မရင်မိက စိတ်ညစ်စွာနှင့်

“ ဟို… ဟို…. ကိုဆွေ… မရရင်လည်း… မလုပ်နဲ့တော့… နာတာပဲရှိတယ်…. ဘာအရသာမှ မရှိဘူး……”

မရင်မိပြောသောစကားကို တိုးတိုးနှင့် အောင်ထွန်းတို့က ပီပီသသကြီး ကြားလိုက်ရသည်။ သူတို့မျက်နှာတွေ ဝင်းထိန်လင်းလက်သွားသည်။ ပထမပွဲစဉ်မှာပင် ကိုကျော်ဆွေကြီး ၉၅ ရာခိုင်နှုန်း ရှုံးနိမ့်သွားပြီ။ သူကြိုတင်စားထားသော အားဆေး စိတ်ကြွဆေးတွေက သူ့ကို ပညာကောင်းကောင်း ပြနေ၏။ နှလုံးသွေးခုန်နှုန်းတွေ မြန်ဆန်လာပြီး မောဟိုက်လာသည်။ မတတ်သာသည့်အဆုံး သူ့လီးကြီးကို ဆွဲနှုတ်လိုက်ပြီး မရင်မိဘေးတွင် ပက်လက်လှန်အိပ်ကာ အမောဖြေနေလိုက်သည်။ ၁ နာရီပြည့်ရန် ၃၀ မိနစ်သာလိုတော့သည်။

“ ရင်မိ…မပြီးသေးဘူးလား…”

“ ဟင့်အင်း…. ပြီးတော့မလို့ဘဲ… ကိုကျော်ဆွေကမှ ဆက်မလိုးနိုင်ဘဲ…”

အခုမှ တိုးတိုးနှင့် အောင်ထွန်းတို့ ဟင်းချနိုင်တော့သည်။ စိုးလွင်အကြံပေးချက်အရ ကိုကျော်ဆွေနှင့် မရင်မိတို့ ပြောစကားများကို ကက်ဆက်နှင့် ဖမ်းယူထားပြီး ဖြစ်သည်။

အခြေအနေမဟန်တော့မှန်း သိနေသော ကိုကျော်ဆွေတစ်ယောက် ဒီအတိုင်းကြီး ပေနေလို့မဖြစ်တော့။ ဒီစည်းဝိုင်းကထွက်ပြီး ဝီစကီနှင့် စိမ်ထားသော ဖျံသိုဆေးအရက်ကို သောက်မှဖြစ်တော့မည်။ ဒီထဲက မထွက်သမျှ သောက်ခွင့်ရှိမည်မဟုတ်။ ကြာလျှင် ဒီ့ထက်ပိုဆိုးလာမည်။

“ မရင်မိ….ပြီးချင်လား….”

“ ဟောတော်…. ပြီးချင်တာပေါ့လို့…. ဈေးရောင်းအပျက်ခံပြီး တော်တို့အလိုးခံမှတော့ မပြီးဘဲ မပြန်နိုင်ပါဘူး…..”

မရင်မိက စိတ်ပေါက်လာပြီး ဘုဂလန့် ပြောချလိုက်သည်။ ဒီအသံတွေက ကက်ဆက်ထဲမှာ အကုန်ဝင်နေသည်။ ဒီမျှဆို လုံလောက်ပြီမို့ တိုးတိုးက ကက်ဆက်ခလုပ်ကို ပိတ်ပစ်လိုက်၏။ မကြာမှီ ကိုကျော်ဆွေတစ်ယောက် ပုဆိုးနှင့်အင်္ကျီ ကောက်ဝတ်ပြီး အခန်းထဲမှ ထွက်လာသည်။

အခန်းထဲက ကုတင်ထက်တွင် အဝတ်အစားကင်းကွာပြီး ဖြူဖွေးဝင်းဝါသော ကိုယ်လုံးကြီးနှင့် ခြေပစ်လက်ပစ် ပက်လက်ကြီး အိပ်လျှက်ရှိသော မရင်မိကိုကြည့်ရင်း အောင်ထွန်းတံတွေးကို ဂွတ်ကနဲ မျိုချလိုက်သည်။

အခြေအနေမဟန်တော့မှန်း သိသွားသော ကိုကျော်ဆွေက သူတို့နှစ်ယောက်ကို အချက်ပြပြီး အပြင်ခေါ်ထုတ်ခဲ့သည်။ သူ့ခေါင်းထဲမှာ စိုးလွင်ကို အပိုင်ပြန်ချည်နှောင်ဘို့ စီမံကိန်းတွေ တစ်ထပ်ကြီး ချပြီးသားဖြစ်သွား၏။ အပြင်ဘက်က တန်လျားခုံရှည်ကြီးပေါ်တွင် စိုးလွင်တစ်ယောက် အေးအေးဆေးဆေး နှပ်နေသည်။

“ ကဲ…. ငါ့တူ… လေးလေးကတော့ မိနစ်ငါးဆယ်နဲ့ တစ်ပွဲပြီးသွားပြီ….။ မင်းရဲ့ အခြေအနေပေါ်မှာ မူတည်ပြီး အနိုင်အရှူံး သတ်မှတ်ရမှာပဲ….။ အခုတော့ လေးလေး ဆေးသောက်မှဖြစ်မှာမို့ ငါ့ရဲ့အခန်းကဏ္ဍက ဒီမှာတင် တစ်ခန်းရပ်သွားပြီ….။ ဒါပေမဲ့ စည်းကမ်းထဲမှာမပါတဲ့ ပြဿနာတစ်ခုက ငါသာ ၂ ချီပြီးသွားတယ် မရင်မိက မပြီးသေးဘူးတဲ့ကွ။ သူကလည်း မပြီးရင် မကျေနပ်ဘူးလို့ အရေးဆိုလာတယ်….။ ဒါကြောင့် မထင်မှတ်ဘဲ ပေါ်ပေါက်လာတဲ့ ဒီကဏ္ဍကို မင်းဖြည့်ပေးလိုက်ဦး……”

“ ဟုတ်ကဲ့…ရပါတယ်…..လေးလေးဆွေ…”

ကိုကျော်ဆွေက ဖျံသိုနှင့်စိမ်ထားသော ဝီစကီတစ်ခွက်ကို ငှဲ့သောက်လိုက်သည်။ ဒီတော့မှ အတော်နေသာထိုင်သာ ရှိသွားသည်။

“ ကဲ… စိုးလွင်…….. မရင်မိဆန္ဒ ပြည့်ဝသွားအောင် ဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်ပါကွာ..”

စိုးလွင် မရင်မိရှိရာ အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည်။

“ ဒီတစ်ခါ… အောင်ထွန်းက အပြင်က စောင့်ဦး။ တိုးတိုးနဲ့ငါ အခြေအနေ လေ့လာဦးမယ်…”

စိုးလွင်ဝင်လာစဉ် မရင်မိတစ်ယောက် မျက်လုံးမှေးစင်းလျှက် ခြေပစ်လက်ပစ် ကားယားပက်လက်ကြီး အိပ်လျှက်ရှိသည်။ ပေါင်နှစ်လုံးကြားရှိ မရင်မိစောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ခုံးကြွမို့မောက်နေပြီး နှုတ်ခမ်းသားထူထူများက ဘေးသို့ အနည်းငယ်လန်ကာ ခပ်ဟဟကြီး ပြဲလျှက်ရှိသည်။

စိုးလွင် တံတွေးတစ်ချက် မျိုချလိုက်ပြီး မရင်မိတကိုယ်လုံးကို ရာဂကသိုဏ်းရှုရင်းဖြင့်ပင် သူ့ပုဆိုးနှင့် အင်္ကျီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ မရင်မိက စိုးလွင်မှန်း မသိသေး။ ကိုကျော်ဆွေ ပြန်ဝင်လာသည်ဟု ထင်မှတ်နေ၏။ သို့သော် သူမဆန္ဒပြည့်ဝအောင် လုပ်မပေးသေးသဖြင့် မကျေနပ်စိတ်တွေ ဝင်ကာ မျက်စိကိုမှိတ်၍ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။

စိုးလွင်က မရင်မိ၏ နို့အုံတင်းတင်းအိအိကြီးကို လက်ဖဝါးနှင့် ခပ်ရွရွလေး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ စူတင်းနေသည့် နို့သီးခေါင်းညိုညိုလေးကို လက်ညှိုးလက်မနှင့် အသာလေးညှပ်ကာ ခပ်ရွရွလေး ပွတ်ချေပေးသည်။ ထို့နောက် မာန်တုန်ကြွ၍ ခုံးထပွရွနေသော စောက်ဖုတ်အကွဲကြီးအတွင်းသို့ သူ့လက်ညှိုးကို ထိုးသွင်းကာ လှုပ်၍လှုပ်၍ နှဲ့ပေးလိုက်၏။ စောက်ရေတွေရော လရေတွေပါ အိုင်ထွန်းစိုရွှဲနေသဖြင့် ပြွိပြွိ….. ပြွစ်…. ပြွစ်…. ပွပ်… ပြလပ်ဟူသော အသံတွေ ထွက်လာသည်။

စောက်ဖုတ်တစ်အုံလုံး ယားကြွလာပြီး တကိုယ်လုံး မရိုးမရွဖြစ်ကာ မရင်မိတကိုယ်လုံး လူးလွန့်တုန်ခါသွား၏။ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုကျော်ဆွေ မဟုတ်ဘဲ စိုးလွင်ဖြစ်နေပါတော့သည်။ စိုးလွင်ပေါင်ကြားက လီးကြီးမှာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ မတ်တောင်နေပါတော့သည်။

လုံးပါတ်ရော အရှည်ပါ ကိုကျော်ဆွေထက် ရောင်ရောင်လေး ကြီးပုံရသည်။ ထူးခြားတာက ကိုကျော်ဆွေ့လီးကြီးက ဒစ်လန်နေပြီး စိုးလွင်လီးက ဒစ်မလန်ဘဲ အရေပြားဖုံးထားသော ဒစ်ထိပ်ဖူးကြီးဖြစ်၏။ ပြီးတော့ ညိုဝါရောင်သမ်းပြီး နုထွားလှသော လီးကြီးဖြစ်၏။

မရင်မိက စိုးလွင်ကို ပြုံးရင်း မျက်စိတစ်ဖက် မှိတ်ပြသည်။ အာရုံအသစ်အဆန်းမို့ မရင်မိစိတ်တွေ မြူးကြွသွက်လက်လာသည်။ စောက်ဖုတ်နှိုက်နေသော စိုးလွင်လက်ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူမကိုယ်လုံးပေါ် မှောက်ချစေလိုက်သည်။ စိုးလွင်ကို တင်းနေအောင် ဖက်ထားရင်း ပါးကိုနမ်း၏။

“ မမ…က မပြီးသေးဘူးဆို….”

“ အင်း….”

“ ဒါမို့ ကျွန်တော့်ကို ပွဲသိမ်းပေးဖို့ လေးဆွေက လွှတ်လိုက်တာ…”

စိုးလွင်က မရင်မိဖက်ထားသော လက်များကို အသာဖြေလိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် ဝင်ရပ်လိုက်သည်။ မရင်မိလည်း ကာမစိတ်တွေ ပြန်လည်နိုးကြွလာပြီး သူမ၏စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ကြွသထက်ကြွ ရွသထက်ရွလာသည်။ စားသောက်ရန် အသင့်ဖြစ်နေသော စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးထဲသို့ သူ့လီးကြီးကို ဖိနှစ်၍ သွင်းလိုက်သည်။

စောစောကပင် လီးအထိုးခံထားရပြီးမို့ အဝင်မှာ ထင်သလောက် မနာကျင်တော့။ အရသာရှိရှိနှင့် ခံလို့ကောင်းရုံသာ။ စိုးလွင်က လီးကြီးကို တဝက်ကျော်ကျော် ပြန်နှုတ်လိုက်ပြီး ခပ်သွက်သွက် ပြန်သွင်းသည်။ ဤကဲ့သို့ လေးငါးဆယ်ချက်ခန့် စောက်ပတ်နှင့်လီး မိတ်ဆက်ပြီး ခပ်သွက်သွက် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဆောင့်ပါတော့သည်။

သူ့လက်နှစ်ဖက်က မရင်မိ၏ နို့အုံကြီးကို တစ်လုံးစီ ဆုပ်ကိုင်ကာ ကိုယ်ကိုကိုင်း၍ အသားကုန် ဆောင့်ပါတော့သည်။

“ ဖွတ်…. ဖွပ်…. ဖွတ်…. ပြွတ်….. ဖွတ်…. ဖပ်….. ဗျစ်… ဘွတ်…. ဖွတ်…. ဖွတ်….”

လီးနှင့်စောက်ဖုတ် ပွတ်တိုက်ရာမှ ထွက်ပေါ်လာသော အသံများ။ လဥနှစ်လုံးက ဖင်ရိုက်သံများဖြင့် တစ်ခန်းလုံး ဆူညံသွားတော့သည်။ မရင်မိကလည်း အောက်မှနေ၍ ဖင်ဆုံကြီးကို ကော့ကော့ပြီးခံသည်။ စိုးလွင်ကလည်း ကုန်း၍ ကုန်း၍ အသားကုန် ကြုံးကြုံးပြီး ဆောင့်သည်။

၁၅ မိနစ်ကျော်ကျော် ဆောင့်လိုးပြီးသောအခါ မရင်မိတကိုယ်လုံး ဓာတ်လိုက်သလို တုန်ခါသွားပြီး ပြီးဆုံးသွားပါတော့သည်။ စိုးလွင်က မရင်မိ ပြီးမှန်းသိသော်လည်း မရပ်နားဘဲ ဒလစပ် ဆက်၍ ဆောင့်သည်။ ပြီးလို့ကောင်းတာက တစ်မျိုး၊ မနားတမ်း ဆက်ဆောင့်ပေးနေသည့်အတွက် စောက်ဖုတ်အုံကြီးတစ်ခုလုံး ကျဉ်အီဆိမ့်ကာ အတားအဆီး အကွယ်အမဲ့ လေဟာနယ်ထဲသို့ လွင့်မျောနေသလိုမျိုး ခံစားရတာကတဖုံ၊ လူပျိုသိုးတစ်ယောက်၏ လီးနုထွားကြီးကို အလိုးခံလိုက်ရလို့ ကျေနပ်ပီတိဖြစ်ရတာက တစ်နည်း… အသီးသီး မငြီးနိုင်သော ဝေဒနာတွေ ဆက်ကာ ဆက်ကာ ခံစားနေရပါတော့သည်။

၁၀ မိနစ်ကျော်ကျော်လောက် အရောက်တွင် စိုးလွင်က တစ်ချီပြီးသွား၏။ မရင်မိက ခံကောင်းဆဲ…။ ဤကဲ့သို့ သဲကြီးမဲကြီး အချစ်ပွဲ ဆင်နွှဲလာရာ နောက်ထပ် ၁၅ မိနစ်ခန့် အရောက်တွင် နှစ်ယောက်လုံး ပြိုင်တူပြီးဆုံးသွားကြ၏။ ပြိုင်တူပြီးလျှင် ကောင်းနိုင်ပါသည်။

မရင်မိလည်း ပျော့ခွေနွှမ်းကြေသွားသည်။ သို့သော် သူမမျက်နှာမှာ အပြုံးတွေဝေလျှက်……

စိုးလွင်က သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ထဲမှ ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။ လီးကြီးက မာန်ထနေဆဲ ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် ဘလွတ်ဟု အသံမမြည်ဘဲ ပြွတ်ဟု အသံမြည်သွားသည်။ အခြေအနေက နောက်ထပ်နာရီဝက်လောက် ဆွဲနိုင်သေးသည့်သဘောကို လက်တွေ့ပြနေ၏။

ကိုကျော်ဆွေနှင့် တိုးတိုးတို့နှစ်ယောက် စိုးလွင်ကို ကြည့်၍ အံသြနေ၏။ အချိန်အားဖြင့် တစ်နာရီပြည့်ရန် မိနစ်၂၀ လိုသေး၏။ နောက်ထပ် မိနစ် ၃၀ ထပ်ထည့်လိုက်လျှင် မိနစ် ၇၀ တစ်နာရီ ၁၀ မိနစ်….. ကိုကျော်ဆွေ စိုးလွင်ကို ရှူံးသွားပါပြီ….။

“ ကောင်းလိုက်တာ မောင်လေးရယ်…..။ ဆွေမေ့မျိုးမေ့ပါဘဲ….. အသားတွေတောင် တုန်တယ်ကွယ်….။ မင်း… မိန်းမလိုးဖူးလားဟင်…”

“ ဟုတ်ကဲ့…. လေးဆွေသမီး….. ရီရီမွန်ကို ၅ ခါမက လိုးဖူးပါတယ်…..”

စိုးလွင်စကားကြောင့် တိုးတိုးမျက်လုံးအစုံ ပြူးကျယ်သွားသည်။ သူ့ထက်ပို၍ ကိုကျော်ဆွေ့ မျက်လုံးကြီးတွေက အဆတစ်ရာပို၍ ပြူးကျယ်သွားပါတော့သည်။


........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။