Configure Page List

Friday, October 31, 2008

ရေမရောတဲ့ နို့ချိုချို (စ/ဆုံး)

ရေမရောတဲ့ နို့ချိုချို (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ချမ်မြေ့သာဇံ မောင်မောင်နှံ

“ မင်းအပျိုကြီး လင်လိုချင်နေပြီကွ….. ” 

ဆိုသော ဆေးမှုတ်သမား ခင်လှိုင်ရဲ့ တီးတိုး ပြောစကားကို ကြားလိုက်ရပြီးကတည်းက ဖိုးချို နားထဲက မထွက်ပေ။ သူ့အခေါ် မမဖြူက အသက် ၃၀ နီးပါး ရှိနေပြီ ။ အပျိုကြီးဆိုတာတောင်မှ အတော်ပင် ဟိုင်းနေပြီဟု ပြောရမည် ။ မမဖြူက အတော်လှသည် ။ အသားဖြူဖြူနှင့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ဗွီဒီယိုမင်းသမီးတွေလိုလှသည် ။ အချိုးကျသည်။ သူ့ကို ကြိုက်တဲ့သူတွေ ရှိမှာပဲ ။ ဘာလို့ သူကမယူခဲ့တာလဲ ဆိုသော အတွေးတွေက ဖိုးချို ခေါင်းထဲ မကြာခဏ ရောက်လာနေကျပေါ့…။

ဖိုးချို အသက် ၂၀ ထဲရောက်နေပြီ ။ မိန်းမတွေရဲ့ အလှအပကို ခံစားတတ်ရုံမက ရွာမှာနေတုံးကရွာလူကြီးရရဲ့ သမီးကိုပင် ခိုးပြေးဖူးသည် ။ သူ့သမီးကို ခြေသလုံးအိမ်တိုင် ဖိုးချိုနဲ့ သဘောမတူလို့အတင်းလိုက်ခွဲပြီး သူ့သမီးကို မြို့သို့ ပို့လိုက်သည် ။ အသက် ၁၉ နှစ်နဲ့ ဖိုးချို တစ်ခုလပ် ဘဝတိုးတိုးတိတ်တိတ် ရောက်ခဲ့ရသည် ။

ရွာတွင် မနေချင်တော့သဖြင့် မြို့သွားချင်ကြောင်းပြောတော့ ဖိုးချို၏ တစ်ဦးတည်းသော ဦးလေးက သူ၏ သူငယ်ချင်း ရန်ကုန်တွင် ကားဘော်ဒီရုံ လုပ်နေသူ ကိုစံဖေထံသို့ စာရေးပေး လိုက်သည်။ လက်ရင်းတပည့်လိုချင်နေသူ ကိုစံဖေကလဲ ဖိုးချိုကို လိုလိုလားလား လက်ခံခဲ့သည် ။ ကိုစံဖေ့ ဇနီးမခင်လှကလဲ တစ်ရွာထဲသား ဖိုချိုကို ခင်သည် ။ ကိုစံဖေက မြို့တက်သွားတာ ကြာပြီမို့ သိပ်မသိခဲ့ပေမဲ့မခင်လှကိုတော့ ရွာမှာနေထဲက ဖိုးချို ကောင်းကောင်းသိသည် ။

ကိုစံဖေတို့ လင်မယားက ဖိုးချိုကို သူတို့နှင့် တစ်အိမ်ထဲ အတူ နေထိုင်စေခဲ့သည် ။ အိမ်မှာက ကိုစံဖေတို့ လင်မယားနှင့် ကိုစံဖေ၏ ညီမ ဖိုးချိုအခေါ် မမဖြူ ဟုဆိုသော ဖြူဖြူစန်းတို့သာ ရှိလေသည် ။ကိုစံဖေက ဘော်ဒီဆရာ ဝင်ငွေကကောင်းတော့ ဇိမ်ခံရင်း ကဇော်သမား ဖြစ်လာခဲ့ရသည် ။ ၂၄ နာရီကိုစံဖေထံမှ အရက်နံ့က မပြတ်ရနေတတ်သည် ။ အခု ဖိုးချိုကလည်း ရောက်လာပြီးတစ်နှစ်ကျော်လောက်ကြာလာတော့ အလုပ်လဲ ကြိုးစား အပင်ပန်းလဲခံလေသော ဖိုးချိုကို အတော်လေးမျက်နှာလွှဲလို့ ရနေပေပြီ ။ 

ဒီတော့ ကိုစံဖေက ခါတိုင်းထက် ပိုသောက်လာသည် ။ လက်ထဲမှာ ငွေကသီးနေတော့ မခင်လှကလဲကိုစံဖေကို မတား ။ သူကပင် ကြည်ဖြူစွာဖြင့် ကိုစံဖေသောက်ရာတွင် မကြာခဏလိုက်ပါနေတတ်သေးသည် ။ 

အခုလည်း ညနေ ၄ နာရီထိုးသည်နှင့် ကိုစံဖေက အလုပ်သိမ်းကာ ရေချိုးပြီး လင်မယားနှစ်ယောက်ထွက်သွားကြချေပြီ ။ ဖိုးချို ၆ နာရီ ထိုးမှ အလုပ်ကို လက်စသတ်ကာ ရေချိုးလိုက်သည် ။ ရေမိုးချိုးပြီး အဝတ်အစားလဲနေတုန်းမမဖြူရဲ့ အသံက ထုံးစံအတိုင်း ထွက်ပေါ်လာသည် ။

“ ဖိုးချိုရေ ထမင်းစားကြမယ်ဟေ့.. ” 

“ ဟုတ်ကဲ့…မမ.. ” 

ဒါက ညနေတိုင်း ကြားနေရသည့် အသံဖြစ်သည် ။ ထမင်းဝိုင်းတွင် ထိုင်ကြတော့ ဖြူဖြူစန်းက ဖိုးချိုနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်စားသည် ။ ထမင်းတစ်လုပ် စားလိုက် ဖိုးချိုမျက်နှာကို မျက်လုံးကြီးတွေဝင့်ကြည့်လိုက်ဖြင့် လုပ်နေသည် ။

ဖိုးချိုကတော့ ထမင်းကိုသာ ငုံ့ပြီးလွေးနေသည် ။ မျက်လုံးကို လှန်မကြည့်ရဲ့ ။ ဗြောင်သာ မကြည့်ရဲတာ ၊မကြာခဏတော့ မမဖြူကို ခိုးခိုးပြီးကြည့်တတ်သည် ။ မမဖြူကလဲ လှတာကိုး…။ လူသားစားဖူးသောကျားက လူနံ့ရလျင် အမြှီးနှံ့ ခေါင်းထောင်ရှာတတ်သည် ။ ဖိုးချိုကတော့ ဖြူဖြူစန်းကို ခိုးခိုးကြည့်ပြီးသာယာနေတတ်သည် ။

ဖိုးချို ထမင်းကို ခေါင်းမဖော်တမ်း ငုံ့စားနေပေမဲ့ မမဖြူ ထမင်းစားလိုက် သူ့ကို မျက်လုံးရွဲနဲ့ ကြည့်လိုက်လုပ်နေမည်ကို အတတ်သိသည် ။ 

“ ဟယ်..ဟင်းက အရည်နဲ့သွားပြီ.. ” 

ပြောပြောဆိုဆို မမဖြူက ဟင်းပန်ကန်ကို ကောက်ကိုင်ပြီး မီးဖိုချောင်ဖက် သို့ ထွက်အသွား သူမ၏ နောက်ကျောကို ထုံးစံအတိုင်း ဖိုးချို ခိုးကြည့်လိုက်တော့ ခါတိုင်းနဲ့မတူ ရင်ထဲတွင် တင်းသွားရသည် ။ ကားအယ်လုံထစ် ပြီး လှုပ်ခါနေသော တင်သားကြီးနှစ်လုံးက ခါတိုင်းထက်ပိုပြီး ဘာမှမထူးပေမဲ့ထိုတင်သားကြီး နှစ်ခုစပ်ကြား အောက်ဖက်နားတွင် ဖြူဖြူစန်း ဝတ်ထားသော ထမိန်မှာအမြှောင်းလိုက်လေး စိုနေသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည် ။

မမဖြူ ငါ့ကို ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်လုပ်ပြီး စိတ်ကူးနဲ့ သာယာနေတာပါလား ဆိုသည့်အချက်ကဖိုးချိုစိတ်ထဲ သံမှိုစွဲသွားခဲ့လေသည် ။ 

.........................................................................................................

“ ဒုန်း….ဒုန်း……ဒုန်း ဒုန်း…. ” 

ဖိုးချိုနားစွင့်လိုက်တော့ မမဖြူ အခန်းထဲက တူထုသံမှန်း သိလိုက်သည်..။

“ ဒုန်း ဒုန်း… ” 

“ မမဖြူ…ဘာရိုက်နေတာလဲ…ကျနော် လုပ်ပေးရမလား.. ” 

“ ခြင်တောင်ကြိုးနိမ့်နေလို့ သံကိုမြှင့်ရိုက်နေတာပါကွယ်.. ” 

“ ဒုန်း…ဒုန်း… ” 

ဖိုးချို လှစ်ခနဲ မမဖြူ၏ အိပ်ခန်းထဲ ရောက်သွားသည်။ ဖြူဖြူစန်းတစ်ယောက် ကြမ်းပြင်တွင်ခြေဖျားလေးထောက် လက်နှစ်ဖက်ကို အပေါ်သို့ ဆန့်ပြီး တစ်ဖက်က သံကိုကိုင် တစ်ဖက်က တူနဲ့မမှီမကန်း လှမ်းရိုက်နေသည်..။

“ ဒုန်းဒုန်း…ဟောတော့…. ” 

ခြေဖျားကိုထောက် ခါးကိုစန့်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကိုလည်း မမှီမကန်း ဆန့်ထားရသဖြင့် ခါးကထမိန်ကကွင်းလုံးကျွတ်ကျတော့သည်..။ဖွေးခနဲ ဖင်ကြီးကပေါ်သွားသကဲ့သို့ စောက်မွှေးအဖုတ်လိုက်ကြီးကလည်း ဖိုးချိုကိုတစ်ကိုယ်လုံးတောင့်တင်းသွားစေသည်..။ 

မမဖြူ ထဘီကိုငုံ့၍ ကုန်းကောက်လိုက်စဉ် ဖင်နှစ်ခြမ်းကြားမှ နောက်သို့ ပြူးထွက်လာသေ ာစောက်ပတ်ကြီးကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းကြီး တွေ့လိုက်ရသည်…။ ထို့ကြောင့် ဖိုးချိုဝတ်ထားသောဘောင်းဘီတိုလေးထဲမှ လီးက ဖြောင်းခနဲ ထောင်ထသွားပြီး တောင်မတ်လာတော့သည်..။ မမဖြူလှည့်ကြည့်လိုက်သောအခါ ဘောင်းဘီတိုလေးထဲက လီးက ငေါက်တောက်ကြီး တန်းနေသည်ကိုအသဲယားစဖွယ်ကြီး တွေ့လိုက်ရပြီး ထဘီကို ဖြစ်ကတတ်ဆန်း လုံးထွေးဝတ်ကာ ကြက်သေသေသွားမိသည်..။ 

စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုဖြစ်သွားသည်မသိ ၊ မမဖြူ၏ ခါးလေးကို ဖိုးချို ဆတ်ခနဲ ဆွဲယူလိုက်ရာ ခါးလေး ကော့ခနဲဖြစ်ကာ ရင်ချင်း အပ်မိသွားသည်..။ ခန္ဓကိုယ်နှစ်ခု ပူးကပ်လိုက်မိသည်နှင့် သန်စွမ်းသော ဖိုးချို၏ လက်များက မမဖြူ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံးဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်လိုက်သည်..။ လီးတန်ကြီးကလည်း မမဖြူ၏ ပေါင်ကြားထဲ သို့ သန်သန်မာမာကြီး တိုးဝင်သွားလေသည်..။

ပူနွေးချိုမြသော အနမ်းစွမ်းအားက မမဖြူ၏ ခန္ဓကိုယ်ရှိ အကြောအချဉ်များကို ကိုင်တွယ်လှုပ်ခါပစ်လိုက်သည်..။ သူမ၏ ခန္ဓကိုယ်လေး ငလျင်လှုပ်သလို သိမ့်သိမ့်တုန်သွားသည်..။မမဖြူ၏ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ဖိုးချိုလည်ပင်းကို ရစ်သိုင်းထားမိလျက်သား ဖြစ်သွားလေသည်..။ 

ဖိုးချိုက လူငယ်ပီပီ လျင်သည်..။ မမဖြူ ဝတ်ထားသော ရင်စေ့ဘလောက်စ် အင်္ကျီလေးကို ဗြန်းခနဲ ဆွဲကာရင်ဘတ်နှိပ်စေ့တွေကို တစ်ချက်တည်းနှင့် ဆွဲဖြုတ်ပစ်လိုက်သည်..။ ပေါက်စီကြီးတွေအလား ဖွေးဖြူသောနို့နှစ်လုံး လှစ်ခနဲ ထွက်လာတော့ ဖိုးချို ငုံ့၍ စို့သည်..။ စို့တာမှ အငမ်းမရ..အတင်းစို့လေတော့ မမဖြူမှာ ရင်ဘတ်ကလေး ကော့တက်လာသည်..။ 

“ အ….အ…နာ….နာတယ်..ဖြေးဖြေး….. ” 

မရပါ…။ အရှိန်တက်နေသော ဖိုးချိုက အတင်းငုံ၍ စို့နေသည်..။ တအားစို့သောကြောင့် နို့သီးထိပ်မှ အရည်ကြည်လေးများပင် စိမ့်၍ ထွက်လာကြသည်..။ နို့ရည်ကြည်တို့က ချိုမြိန်လှသလိုနှစ်ယောက်စလုံး၏ သွေးသားတွေကိုလည်း ဗြောင်းဆန်သွားစေသည်..။ 

နို့စို့ရင်း ဖိုးချို၏ လက်တစ်ဖက်က စောက်ပတ်ကြီးကိုနှိုက်ကာ ရွရွလေး ပွတ်ပေးသည်..။အပေါ်အောက်နှစ်ဖက်ညှပ်၍ ခံစားနေရသောကြောင့် မမဖြူမှာ တအင်းအင်းဖြစ်လာပြီးပေါင်တန်ရှည်ကြီးတွေက ကားထွက်လာသည်..။ 

ဖိုးချိုက မမဖြူ၏ လက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲယူပြီး မာကြောတောင့်တင်းနေသော လီးကြီးပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်..။ လီးကြီးက နဲတာကြီးမဟုတ်..။ မမဖြူတစ်ယောက် ကြက်သီးတွေ ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်း ထသွားမိသည်..။ ဖိုးချို သူ့ဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်ပစ်လိုက်ရာ လီးကြီးက တရမ်းရမ်းဖြင့်ထွက်လာတော့သည်..။ 

မမဖြူသည် လီးကြီးကို အံ့သြစွာ ကြည့်ရင်း ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ကာ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် လီးကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်ရာမှ လီးထိပ်ကို အသာဖြဲကြည့်လိုက်လေသည်..။သပြေသီးမှည့်လို ညိုမဲပြောင်တင်းနေသော လီးထိပ်ကြီးက မမဖြူကို ချုပ်ထိန်းလိုက်သည်..။

အများအားဖြင့် လီးထိပ်တွေက နီရဲနေကြတာ တွေ့ဖူးသည်..။ ဖိုးချို၏ လီးဒစ်ကြီးကတော့ ထိုသို့မဟုတ် ၊သပြေသီးမှည့်ရောင် ညိုမဲပြောင်တင်းနေသည်..။ ဒစ်ကြီးကလည်း ငါးမျှားချိတ်လို နောက်ပြန်ကော့နေသည်..။ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးဝင်သွားပါက ဒစ်ကစောက်ပတ်အတွင်းသားနုနုလေးတွေကို ရက်ရက်စက်စက် ဆွဲချိတ်ပစ်မည့်သဘော ရှိသည်..။ 

မမဖြူ၏ မျက်နှာဖွေးဖွေးလေး နီမြန်းလျက် စောက်ပတ်ဝက တစစ်စစ် ဖြစ်လာရသည်..။အရည်ကြည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်နေတော့သည်..။ 

“ ဟင်း……ဟင်း…သန်လိုက်တဲ့…ဟာကြီး….. ” 

မမဖြူက ပြောပြောဆိုဆို လက်ညှိုးလေးဖြင့် လီးထိပ်ကို တောက်ကနဲ ရိုက်လိုက်ရာ ဖိုးချိုဖင်ကြီး တုန်ခါသွားရသည်..။ 

“ ချစ်စရာကြီး…ကွယ်…. ” 

တုန်တုန်ရင်ရင်လေး ပြောရင်း လီးတန်ကြီးကို ပါးပြင်လေးနှင့် ဖိကပ်ကာ ပွတ်လှိမ့်ရင်းကျေကျေနပ်နပ်လေး ကြည်နူးနေရှာသည်..။ မချင့်မရဲ ဖြစ်လာသော မမဖြူက လီးထိပ်ကိုနှုတ်ခမ်းလေးများဖြင့် ပြွတ်ခနဲ တစ်ချက် စုပ်နမ်းလိုက်ရာ ဂွေးစေ့ကြီးနှစ်လုံးက ကျုံ့ခနဲ အပေါ်သို့လိမ့်တက်သွားသည်..။ 

မမဖြူသည် လီးထိပ်က အရေပြားကို အောက်သို့ ဆွဲချလိုက်ပြီး အညိုရောင်သန်းနေသော လီးထိပ်ကြီးကိုလျှာဖျားလေးဖြင့် တို့ထိ ကစားလိုက်သည်..။ လက်ထဲ၌ ဆုပ်ထားသော လီးတန်ကြီးက တင်းခနဲတင်းခနဲထကြွသွားပြီး အကြောကြီးတွေ ထောင်ထသွားလေသည်..။ 

မမဖြူ၏ လျှာဖျားလေးက လီးထိပ်ရှိ အရေကြည်လေးတွေ ထွက်နေသော အပေါက်လေးထဲသို့ ဆတ်ခနဲနေအောင် ထိုးလိုက်သော အခါ…

“ အာ့….အ….မမ….အား……. ” 

“ အင့်…အွန့်..အိ.အွန့်….. ” 

ဖိုးချိုက ရုတ်တရက် မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ပဲ သူ၏ လီးတန်ကြီးကို မမဖြူ၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားသို့ ဆောင့်၍ ထိုးထည့်လိုက်မိ လေတော့သည်..။ မမဖြူ၏ ပါးစပ်ထဲ လီးကြီးက ကြပ်သိပ်စွာဝင်သွားပြီး လီးထိပ်က အာခေါင်ကို သွား၍ ထိုးမိလေရာအသက်ရှူပင် မှားသွားရလေသည်..။ ဖိုးချိုကတော့ မမဖြူရဲ့ ခေါင်းလေးကို စုံကိုင်လျက်ဆောင့်ကာဆောင့်ကာ လိုးပစ်လိုက်သည်..။ 

မမဖြူ မျက်နှာလေး နီရဲကာ မျက်ရည်လေးများ ဝိုင်းသွားပြီးဖိုးချို၏ လမွှေးအုံကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်တွန်းကာ ခေါင်းကို နောက်သို့ ဆွဲကာရုန်းဖယ်လိုက်ရလေသည်..။ ထိုအခါကျမှ ဖိုးချို၏ လီးတန်ကြီးက မမဖြူ လက်ထဲမှ ပြွတ်ခနဲလွတ်ထွက်သွားရလေသည်..။ 

“ သွား……ဘာလုပ်မှန်း မသိဘူး…..ဆိုးလိုက်တာ…… ” 

မမဖြူ မျက်နှာနီလျက် ဖိုးချိုကို မျက်စောင်းလေးထိုး၍ ပြောသည်..။ ဖိုးချို ကမန်းကတန်း ထိုင်ချလိုက်ကာမမဖြူ၏ ပခုံးလေးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်..။ 

“ ကျနော် စိတ်မထိန်းနိုင်လို့ပါ….မမဖြူရာ… ” 

“ မင်း စိတ်မထိန်းနိုင်တာကလဲ ..ငါ့မှာ အသက်တောင် ဘယ်လိုရှူရမှန်း …မသိဘူး…. ” 

ဖိုးချိုက မမဖြူရဲ့ ပါးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် ညင်သာစွာ နမ်းလိုက်သည်..။ ဒေါပွနေသော အပျိုကြီး မမဖြူတစ်ယောက် ကျေနပ်သွားရလေသည်..။ 

“ တော်ပြီ….. မစုပ်ပေးတော့ဘူး…. ” 

“ မမကို ကျနော် ယက်ပေးမယ်…နော်…. ” 

“ အို…………မလုပ်နဲ့….ဟင့်အင်း…….ဟင့်အင်း…….. ” 

“ အဲဒီလို လုပ်ပြီး…နှူးနှပ်ထားမှ လုပ်တဲ့အခါကျတော့ မမဖြူလဲကောင်း ကျနော်လဲ ကောင်း…… ” 

“ အံမယ်…..မင်းလုပ်တာကို ဘယ်သူက ခံမယ် ပြောနေလို့လဲ….ရီရတယ်…တော့…ခစ်ခစ်….ခစ်.. ” 

ဖိုးချို တင်းသွားသည်။ လီးကြီးက တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်..။ တွေ့ကြသေးတာပေါ့….ဟု စိတ်ထဲကရေရွတ်ပြီး ဒူးထောက်ထိုင်နေသော မမဖြူကို အိပ်ယာပေါ်ဆွဲလှဲ လိုက်သည်..။ အားဖြင့် ဆွဲလှဲလိုက်ပေမယ့်မမဖြူက ရုန်း၍ တောင့်ထားသဖြင့် ပုံလျက်သား လဲကျမသွား..။ ဖြစ်သလို ဝတ်ထားသော ထဘီက ကျွတ်ကျသွားပြီး လူက အိပ်ယာပေါ် လက်ထောက်မိကာ လေးဖက်ကုန်းလျက်သားလေး ဖြစ်သွားရသည်..။

ဖိုးချိုက ဖြတ်ခနဲ သူမနောက်သို့ ဒူးထောက်ဝင်လိုက်ပြီး မမဖြူ၏ ကျောကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဖိကာလီးထိပ်နဲ့ တေ့ထောက်လိုက်သည်..။ 

“ အဲ့…ဟဲ့….အဲဒါ ….ဖင်နော်….အပေါက်မှားပြီး ထိုးမထည့်လိုက်နဲ့…..နေအုံးလေ…. ” 

ဖိုးချိုက ဖင်ဝကို လီးထိပ်ကြီးဖြင့် တရွရွ မွှေနှောက်ပေးလိုက်ရာ မမဖြူဖင်ကြီး ကော့ထောင်၍ လာသည်..။ 

“ ဟဲ့….အို…ဖင်..ဖင်ကို မလုပ်နဲ့…..နော်……… ” 

မမဖြူ ပြောနေစဉ် ဖိုးချိုက စအိုဝကို လီးထိပ်ဖြင့် မွှေမွှေပေးရင်း လက်တစ်ဖက်က ဖင်ကြားအောက်မှ နောက်ဖက်သို့ ပြူးထွက်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဆွဲပွတ်လိုက်ရင်း လက်ချောင်းဖြင့် စောက်စေ့လေးကိုချိတ်ချိတ်ပြီး ဆွပေးလိုက်သည်..။ 

“ အား…..ကျွတ်ကျွတ်….အိုး…အိုး……… ” 

မမဖြူ ဖင်ကြီး ဆတ်ခနဲဆတ်ခနဲ ကော့ကော့ တက်သွားသည်..။ ဖိုးချိုက အစေ့လေးကို လက်ညှိုးဖြင့် ဖိ၍ဆွဲနေစဉ် သူ့လီးကြီးကလည်း စအိုဝလေးကို မနားတမ်း ပွတ်ပေးနေသည်..။ 

“ ရှီး…..အ….ကျွတ်..ကျွတ်….အားလားလား…….ဟင်း…အင်း………. ” 

မမဖြူ၏ ဖင်ကြီးက ရမ်းခါနေသည်..။ စောက်ရည်ကြည်များကလည်း ပေါက်ခနဲ ပေါက်ခနဲ…ယိုစီးကျ၍လာသည်..။

“ အင်း..အိုး..အိုး…………အ..အ…အား….ဟင်း………….. ” 

မမဖြူ၏ ကော့ထောင်နေသော ဖင်ကြီးက ဟိုရမ်းသည်ရမ်း နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက် ဖြစ်နေသည်..။ ဖိုးချို၏လီးထိပ်မှာလည်း အရည်ကြည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်လာသည်..။ ဖိုးချို က မမဖြူ၏ စောက်ပတ်အဝ ဝိုင်းဝိုင်းလေးကို ဖြဲ၍ လီးကြီးကို တေ့သွင်းလိုက်သည်..။ ရှုံ့ထားသောကြောင့် မမဖြူ၏ စောက်ပတ်က တင်းကျစ်နေပြီး လီးထိပ်ကြီးကို ဖမ်းညှစ်ထားရာ ဖိုးချိုမှာ အားစိုက်လျက် ဆောင့်ချလိုက်သော အခါတွင်မှလီးဒစ်ကြီးက ကျွံဝင်သွားရလေသည်..။

“ အား…..အား….ဖြေး ဖြေး…..အမလေး…..လေး………… ” 

လီးက ကြီးလွန်းတော့ ခံရတာ မသက်သာလှချေ…။ ဖိုးချိုကလည်း လီးဒစ်ဝင်သွားပြီး နူးညံ့စိုအိသော စောက်ခေါင်းအတွေ့ကို ရသွားသည်နှင့် လီးကို ခပ်ဖိဖိလေး ဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးလိုက်သည်..။

“ အင်း….. ” 

ဟူသော အသံရှည်လေးဆွဲရင်း မမဖြူမှာ ရှေ့မှထောက်ထားသော လက်နှစ်ဖက်က ပျော့၍ကွေးပြီး ဝပ်ကျသွားလေသည်..။ 

“ ဗြစ်…ဘွပ်….စွပ်….ဖလွတ်…… ” 

“ ဟင့် …ဟင့်….အင့်…ဟင့်….အိုး………..အို….အင့်….. ” 

စောက်ပတ်အုံကြီးကသာ မတရားထွားကားနေသော်လည်း စောက်ခေါင်းပေါက်က ကျဉ်းကျဉ်းလေးဖြစ်သောကြောင့် ကြီးမားလှသော ဖိုးချို၏ လီးကြီးမှာ အရသာတွေ့လှသည်..။ ဆက်ကာဆက်ကာဆောင့်လိုးလိုက်ရာ မမဖြူရဲ့ ဖင်ကြီးမှာ လှုပ်ခနဲ လှုပ်ခနဲ ဖြစ်သွားရာမှ တုန်တုန်သွားသည်..။

စောက်ပတ်အုံကြီးက ပို၍ နောက်သို့ ပြူးလာပြီး ခံအားကလည်း ကောင်းနေသောကြောင့် ဖိုးချို၏လိုးအားကလည်း ပို၍ ထန်လာရတော့သည်.။ ထိသလား မမေးနဲ့..တစ်ချက်ဆို ဆိုသလောက် ပစ်ပစ်နှစ်နှစ်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း စောက်စေ့လေးမှာ ကျင်တက်သွားသည်..။ 

“ ဗြစ်….ဒုတ်….. ” 

ဟူသော အသံမျိုးလေးသာ နားထဲဝင်လာလို့ကတော့ ဆိမ့်ကျင်သွားအောင် ကောင်းပြီး အသဲကို စွဲသွားတတ်လေသည်..။ ဖိုးချိုက ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး လေးငါးချက်လောက်ဆောင့်လိုက် မှေးပြီး ခပ်ဖွဖွလေးဆွဲဆွဲထုတ်လိုက် ဖြေးဖြေးလေး သွင်းလိုက် စောက်ပတ်ညှစ်အားလေးကို ခံစားလိုက်ဖြင့်အမျိုးမျိုးလုပ်ချင်တိုင်း လုပ်ပြီးနောက် မမဖြူ၏ ဖင်ကြီးကို ပွတ်ကာ သပ်ရင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းခပ်သွက်သွက်ကြီး ဆောင့်ပါတော့သည်..။

“ ပြွတ်…ဘွပ်….ဗြစ်….ဒုတ်….ဒုတ်….အ..အင့်ဟင့်….အင့်…ပလွတ်……ဒုတ်…. ” 

မမဖြူကလည်း သူမ၏ ဖင်ကြီးကို အားကြိုးမာန်တက်နောက်သို့ ပြန်ပြန်ကော့ပေးနေသည်မှာ ဖင်ကြောကြီးများ ထောင်လာသည်အထိပင် ဖြစ်သည်.။

“ ဘွတ်….ပလွတ်…..မမ……ဗြစ်….ဒုတ်…လုပ်…လုပ်….အင်း…..ဟင့်….ဟင်း….. ” 

“ အင်း…… ” 

အသံရှည်လေးဆွဲရင်း မမဖြူတစ်ယောက် ခေါင်းထောင်ကာ ဖင်ကြီးရမ်းသွားချိန်မှာတော့ ဖိုးချိုကလည်းသူ့လီးကြီးကို အဆုံးစိုက်သွင်းပြီး အရေများကို ပန်းပြီးထည့်လိုက်ပါတော့သည်..။ 

..................................................................................................................

“ ကိုစံဖေ…..ကိုစံဖေ…….. ” 

အသံကို ခပ်အုပ်အုပ်ခေါ်ကာ မခင်လှက စံဖေကို လှုပ်နှိုးသည်..။ စံဖေ တုတ်တုတ်မျှ မလှုပ်ပေ…။ တရှူးရှူးဖြင့် အိပ်မောကျနေသည်..။ 

“ ကျွတ်….ဒီနေ့ လျှော့သောက်ပါလို့ ပြောထားတဲ့ ဥစ္စာ..အိပ်နေလိုက်တာ..သေနေတဲ့ အတိုင်းပဲ….. ” 

အတော်ပင် ဒေါသထွက်လွန်း၍သာ မခင်လှ ဒီလို မြည်တွန်တောက်တီးလိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်..။ အမှန်ကကိုစံဖေက မခင်လှထက် အသက် ဆယ်နှစ်မျှ ကြီးသည်…။ မခင်လှအသက်က ခုမှ ၃၀ ထဲ ရောက်ရုံသာရှိသေးသည်..။ သွေးသားအဆူဖြိုးဆုံး အရွယ် ဟု ပြောရမည်ဖြစ်သည်..။ 

တဖြေးဖြေး အရက်၏ ကျေးကျွန်ဖြစ်လာသော စံဖေက သူ့ထက်အများကြီးငယ်ပြီး ဆူဆူဖြိုးဖြိုးလှပတောင့်တင်းသော မခင်လှကို ပင် ဂရုမပြုနိုင်အားတော့ မူးပြီးရင်းသာ မူးနေခဲ့သည်..။ စိတ်ရှည်ရှည်ဖြင့် စောင့်စားခဲ့ပေမယ့် မနေနိုင်တော့သည့်အဆုံး မခင်လှ ဒီနေ့ အရက်ကိုလျှော့သောက်လာခဲ့ဖို့ နဲ့ ကျမနဲ့လဲ အေးအေးဆေးဆေး နေပါအုံး ဆိုတဲ့ စကားကို ပြောထွက်ကာမှာလိုက်ပေးမယ့် စံဖေ ဘယ်လောက်တောင် သောက်လာသည် မသိ ။ 

ပြန်ရောက်လာကထဲက အိပ်ယာထဲအလျားထိုးဝင်ကာ အိပ်လေတော့သည်..။မခင်လှကလည်း ဒီနေ့မှ စံဖေ၏ နောက်သို့ လိုက်၍ မသွားဖြစ်…။ အိမ်မှာ ဖြူဖြူ က မရှိ..။ သူတို့၏ ညီမဝမ်းကွဲများ အလည်လာ၍ ပြန်သွားသော ပဲခူးသို့ ဖြူဖြူက လိုက်ပါသွားခဲ့သည်..။နှစ်ရက်သုံးရက်လောက်နေမှ ပြန်လာမည်ဖြစ်၍ ဖိုးချိုနဲ့ သူမအတွက် ညစာကို ချက်ရပြုတ်ရသေးသည်..။သက်ပြင်းအခါခါ ချရင်း ခြင်ထောင်ထဲ တွင် ငုတ်တုတ်ထိုင်လျက် အိပ်ပျော်နေသော စံဖေကိုစိတ်ပျက်လက်ပျက် ကြည့်နေမိသည်..။ 

မခင်လှ စိတ်ကတော့ မလျှော့ချင်သေးပါ..။ ဘယ်လိုလုပ်ရင်ကောင်းမလဲဟု တွေးနေမိသည်..။နောက်ဆုံးကြိုးစားသည့်အနေဖြင့် မခင်လှက ပြေလျော့နေသော စံဖေ၏ ပုဆိုးကို ပေါင်လည်လောက်အထိဆွဲချလိုက်သည်..။ မဲနက်နေသော ဥကြီးတွေပေါ်တွင် စင်းစင်းကြီးဖြစ်နေသော လီးချောင်းကြီးကပျော့တွဲတွဲကြီး..။ 

မခင်လှ လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ညှပ်၍ လီးချောင်းကြီးကို မလိုက်သည်..။ ပြီးတော့ လက်ဖဝါးဖြင့် အောက်မှပင့်ကိုင်လိုက်ပြီး ပျော့တွဲတွဲ လီးချောင်းကြီးကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်..။ ထို့နောက် အပေါ်က အရေပြားကိုဆွဲတင်ဆွဲချဖြင့် လုပ်ပေးသည်.။ 

ခဏကြာတော့ လီးက မာသလိုလို ဖြစ်လာသည်..။ အရည်ပြားဆွဲချလိုက်တော့ ပြဲပြဲသွားသော လီးထိပ်ကြီးကို ကြည့်ရင်း မခင်လှ၏ စိတ်တွေက ပို၍ ထလာသည်..။ စံဖေ၏ မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ စံဖေက မနိုးသေး..။ အိပ်၍ ကောင်းနေဆဲပင်…။

အရေပြားဆွဲချလိုက်၍ ပေါ်လာသော ဒစ်ကြီးကို လက်မထိပ်လေးဖြင့် ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးသည်..။ လီးခေါင်းကြီးက ပွသလိုဖြစ်လာပေမယ့် လီးတန်ကြီးကတော့ မထူးခြား ပျော့ခွေနေဆဲသာ ဖြစ်သည်..။ လီးကို အသာဆုပ်၍ ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဂွင်းတိုက်ပေးသည်..။ ထိုသို့လုပ်ရင်း စံဖေ၏မျက်နှာကိုလည်း လှမ်းလှမ်းကြည့်သည်..။ စံဖေက တုပ်တုပ်မျှ မလှုပ်သလို သူ့လီးကလည်း နိုးထလာခြင်းမရှိပေ..။ 

မနေနိုင် မထိုင်နိုင်ဖြစ်နေသော မခင်လှ၏ ပေါင်ကြား၌သာ အရည်တွေက ရွှဲသထက် စိုရွှဲလာသည်..။ 

“ ကျွတ်…မသာကြီး….သေနေလိုက်တာ….. ” 

မခင်လှ စိတ်ပျက်၍ လီးကို လက်ထဲမှ လွှတ်ချလိုက်သည်..။ စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် စံဖေကိုကျောခိုင်းလိုက်ပြီး ရင်လျားထားသော ထဘီကို ဆွဲတင်၍ ဝတ်လိုက်သည်..။ ဟုတ်ပါသည်..။ မခင်လှကစောစောက စံဖေကို နှိုးတော့မည်ဟု ကြံကထဲက အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ကာ ထဘီကိုရင်လျားထားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်..။ ဒါမှ စံဖေနိုးလာ၍ အလုပ်ဖြစ်လျင် လွယ်ကူမည်သည်..။ 

ပေါင်ကြားမှ ထွက်နေသော အရည်များကို အိမ်သာသို့ဝင်၍ ရေဆေးသည်..။ ပြီးတော့အဝတ်အစားပြန်ဝတ်ကာ ကျိတ်မှိတ်အိပ်တော့မည်ဟူသော အတွေးဖြင့် မခင်လှ ခြင်ထောင်ကို မ၍ထွက်ကာ အိပ်ခန်းထဲထွက်ပြီး အိမ်နောက်ဖေးဖက်သို့ လျှောက်လာခဲ့သည်…။ ထိုသို့ လျှောက်လာရင်းခြေရင်းဖက်တွင် ခြင်ထောင်ထောင်၍ အိပ်နေသော ဖိုးချို၏ ထံသို့ မခင်လှ၏ မျက်လုံးကရောက်သွားသည်..။ 

“ ဟင်း……အတော် အအိပ်ဆိုးတဲ့ ကောင်လေး….. ” 

ဟုတ်ပါသည်..။ ခြင်ထောင်ထဲတွင် အိပ်နေသော ဖိုးချိုက ခြင်ထောင်ကို ကန့်လန့်ကြီး အိပ်နေကာခါးအောက်ပိုင်း ကိုယ်တပိုင်းက ခြင်ထောင်အပြင်ဖက်သို့ ရောက်နေသည်..။ ပြီးတော့ ပုဆိုးက ခါးတွင်မရှိ..။ ဒူးဆစ်အထိ လျှောကျနေသည်..။ 

မြင်လိုက်သော မခင်လှ သူမဘာသာပင် သတိမထားမိလိုက်ပဲ ဖိုးချိုး၏ အနားသို့ ရောက်သွားကာ အနီးကပ်ငုံ့၍ ကြည့်လိုက်မိသည်..။ 

“ ဟယ်……နည်းတာကြီး မဟုတ်ဘူး….. ” 

မခင်လှ တစ်ယောက်တည်း တိုးတိုးလေး တုန်တုန်ခိုက်ခိုက် လေး ပြောလိုက်မိသည်..။မဲနက်လုံးတစ်နေသော ဂွေးဥကြီးက နဲတာကြီး မဟုတ်သလို မာမာတောင့်တောင့်ဖြစ်နေသောလီးကြီးကလည်း အကြီးကြီးပဲ….။ ကိုစံဖေ၏ လီးထက် သိသိသာသာကြီးကို ကြီးကြောင်း မခင်လှတွေးလိုက်သည်..။ 

ဗြုန်းဆို မခင်လှ ငုတ်တုတ်ထိုင်ချလိုက်သည်..။ ပြီးတော့ ခြင်ထောင်ထဲသို့ နားစွင့်လိုက်တော့ ဖိုးချိုကတရှူးရှူး အိပ်မောကျနေသည်..။ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး မစဉ်းစားချင်တော့ပဲ မခင်လှ၏ လက်တစ်ဖက်က ဖိုးချို၏လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်..။ 

ကိုင်လိုက်သော လက်က တုန်တုန်ရင်ရင်ဖြစ်နေပြီး လက်ထဲက လီးကြီးကတော့ တဒိတ်ဒိတ်သွေးတိုးနေသည်..။ လက်ဖြင့် ဆုပ်ထားဆဲမှာပင် လီးကြီးက တင်းခနဲ တင်းခနဲ ဖြစ်ကာ ကြီး၍လာသည်…။ 

“ ဟယ်….သန်လိုက်တဲ့ ဟာကြီး….. ” 

ပူနွေးမာကျောလှသော လီးကြီး၏ အတွေ့က မခင်လှအား အရာရာကို မေ့သွားစေသည်..။လက်တစ်ဖက်က လီးချောင်းကြီးကို ကိုင်ရင်း ကျန်သော လက်တစ်ဖက်က လုံးတစ်နေသော ဂွေးဥကြီးကိုအောက်မှနေ၍ ပင့်မကာ ကိုင်လိုက်သည်..။ 

ပြီးတော့ ဂွေးဥကြီးကို ဖွဖွလေး ဆုတ်ဆုတ်ပြီး ညှစ်ကြည့်နေမိသည်..။ ကျန်လက်တစ်ဖက်အတွင်းမှလီးချောင်းကြီးကတော့ စံချိန်လွန်အောင်ပင် မာတောင့်လာပြီး ဆုတ်ကိုင်ထားသော မခင်လှ၏ လက်ထဲမှရုန်းကန်ထွက်နေသယောင် ..တဆတ်ဆတ်တုန်ခါ၍ လာရသည်…။ ထကြနေသော သွေးသားများနှင့်ထိတွေ့နေရသော အထိအတွေ့များကြောင့် မခင်လှမှာ တစ်လောကလုံးကို မေ့သွားခဲ့ရပြီ..။ 

လီးပေါ်မှ လက်ကို လွှတ်လိုက်တော့ ဖိုးချို၏ ဧရာမလီးကြီးက မိုးကိုမျှော်ကာ ထောင်မတ်လျက်လီးခေါင်းကြီးက တဆတ်ဆတ်ဖြစ်နေသည်..။ သည်လီးကြီးကို တရှိုက်မက်မက် ကြည့်ရင်း မခင်လှ ဖိုးချို၏ဘေးတွင် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ရာမှ ရင်ဘတ်တွင် စည်းနှောင်ထားသော ရင်လျားထားသည့် ထဘီကိုဖြည်၍ ချွတ်ချလိုက်သည်..။ 

ပြီးတော့ ဒူးကို တစ်ဖက်စီကြွပြီး ထဘီကို ကွင်းလုံးကျွတ်သွားအောင် ချွတ်ပစ်လိုက်သည်..။ ဖွေးနှစ်လုံးတစ်နေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးနှင့် မခင်လှတစ်ယောက် အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းနေပြီ…။ ရင်အစုံက နိမ့်ချည်မြင့်ချီ ဖြစ်နေသည်..။ 

မခင်လှ အလိုလိုနေရင်း မောနေသည်..။ တုန်ရင်နေသော လက်ချောင်းလေးများဖြင့် တဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေသော လီးကြီးကို လှမ်း၍ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ကာ ဖိုးချို၏ ခါးဆီသို့ ခွတက်လိုက်သည်…။ သည်အခိုက်မှာပင် ခြင်ထောင်က လှုပ်ခနဲ လန်တက်သွားပြီး ကြုံးထ၍ ထိုင်လိုက်သော ဖိုးချိုက သူ၏ကိုယ်ပေါ်တွင် ကုန်းကုန်းကွကွဖြစ်နေသော မခင်လှကို သိမ်း၍ ဖက်ကာ အိပ်ယာပေါ်သို့ လှဲချလိုက်သည်..။ 

“ အို….ဟဲ့….ကောင်လေး….ခွေးလေး….နိုးနေရက်သားနဲ့….ဟဲ့…လွှတ်…လွှတ်…..အို……လွှတ် ဆို…… ” 

ရှက်ရမ်းရမ်း၍ ပြောနေသော်လည်း မရုန်းပါ…။ ရုန်း၍လည်း မရပါ…။ ဖိုးချိုက ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ကြုံး၍ ဖက်ထားတော့ မခင်လှ အသက်ရှူပင် မရချင်တော့…။ ဖိုးချိုက မခင်လှ၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ငုံ့ကြည့်သည်..။ ဖွေးနှစ်နေသော နို့ကြီးတွေက မမဖြူ၏ နို့တွေထက်နှစ်ဆခန့်ကြီးသည်..။ အားရစရာကြီးပင်…။ နို့သီးတွေကလည်း ခပ်ထွားထွား…။ နို့တစ်လုံးကို ငုံ၍အငမ်းမရ စို့လိုက်သည်..။ 

“ အ…..ကျွတ် ကျွတ်….. ” 

မခင်လှ ရင်ဘတ်ပင် ကော့တက်သွားရသည်..။ 

“ တော်တော် နို့စို့သန်တဲ့…ကောင်လေး….. ” 

သန်လိုက်တာမှ ရင်ခေါင်းထဲအထိပင် တစစ်စစ် ဖြစ်သွားရအောင် စို့ပစ်နေသည်..။ တအားစို့လေတော့ခံရတဲ့သူက ကျင်ခနဲ ကျင်ခနဲ နာနာသွားပြီး နို့ရည်ကြည်တွေက တစိမ့်စိမ့်ထွက်လာသည်..။ထိုနို့ရည်ကြည်တို့၏ ချိုမြိန်သော အရသာကိုပင် ဖိုးချိုက ခုံမင်နေသည်…။ နောက်ထပ် နို့တစ်လုံးကိုပြောင်းစို့ရင်း ဖိုးချို၏ လက်တစ်ဖက်က မခင်လှ၏ ပေါင်ကြားသို့ ရောက်သွားသည်…။ 

“ ဟဲ့…..အို အို…..လက်ကြီးနဲ့……. ” 

မခင်လှ ပေါင်နှစ်လုံးကို အတင်းစေ့သည်..။ ဒါပေမယ့် သူမထက်မြန်သော ဖိုးချို၏ လက်ကစောက်ဖုတ်ကြီးကို အမိအရ ဖမ်းဆုတ်မိနေပြီ…။ ထွက်နေသည့် အရည်တွေက အဆမတန်ဖောင်းကားနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးသာ မက ပေါင်တွင်းသားတွေထိပါ ရွှဲနစ်နေသည်..။ ရေဖြင့်လောင်းထားသလားပင် အောက်မေ့ရသည်..။ 

သူ့အကြောင်းကို သူသိသော မခင်လှ အတော်ရှက်သွားသည်..။ မျက်နှာကို တစ်ဖက်သို့ စောင်း၍လွှဲထားလိုက်မိသည်..။ 

“ အ…အ….ကျွတ် ကျွတ်……အင်း…..ဟင်း…… ” 

ဖိုးချိုက မခင်လှ၏ နို့သီးကို နို့အုံကြီး ရှေ့ထွက်လာအောင် နှုတ်ခမ်းနှင့် ညှပ်၍ ဆွဲလိုက်ပြီးမှ အားကုန်စုပ်၍ စို့လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်..။ ဆန္ဒတွေ ပြင်းလွန်းလာသဖြင့် မခင်လှ တစ်ကိုယ်လုံး ကတုန်ကရင်ကြီးဖြစ်လို့လာရလေသည်..။ 

“ ကဲ….အစ်မ စောစောက အပေါ်က တက်ပြီးလုပ်မလို့မို့လား….လုပ်တော့လေ…… ” 

ပြောလဲ ပြော ဖိုးချိုက မခင်လှ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ လှိမ့်ဆင်းကာ ပက်လက်လှန်ချလိုက်သည်..။ ဖိုးချို၏ကြီးမားလှသော လီးကြီးက အကြောပြိုင်းပြိုင်းဖြင့် တောင်မတ်လျက် ရှိသည်..။ 

“ ဟွန်း….တော်တော် အသက်သာခို…. ” 

မခင်လှက ပက်လက်လှန်နေရာမှ လီးကြီးကို မျက်လုံးလေးစွေကာ ကြည့်နေရာမှ ပြောလိုက်ပြီး ထ၍ ထိုင်လိုက်သည်.. ။ ပြီးတော့ ဖိုးချို၏ ခါးပေါ်သို့ တက်ခွလေရာ ဖိုးချိုက ပြုံးဖြီးဖြီးနှင့် သူမကိုကြည့်နေကြောင်း တွေ့လိုက်ရတော့ မခင်လှ မျက်နှာလေး ရဲသွားသည်..။ 

“ ကြည့်မနေနဲ့….မျက်လုံးမှိတ်ထား…….  ” 

ခပ်ဆတ်ဆတ်လေသံနှင့်အတူ လက်တစ်ဖက်က လီးကြီးကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်..။ ပြီးတော့ ဖိုးချိုမျက်လုံးမှမှိတ်ထားရဲ့လားဟု ကြည့်လိုက်ရာ ပြောထားသည့်အတိုင်း မျက်လုံးမှိတ်ထားသည်ကို တွေ့ရ၍မခင်လှသည် လက်ထဲမှ လီးကြီးထိပ်ဖြင့် သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီးထိပ်ရှိ စောက်စေ့ကို ဖိဖိပြီး ပွတ်သည်..။ထိုသို့ ပွတ်ရင်း မခင်လှ၏ ပါးစပ်လေးက ဟ၍ဟ၍ သွားသည်.။ 

စောက်စေ့ကို လေးငါးကြိမ်မျှ ပွတ်ပြီးသောအခါတွင်မှ လီးထိပ်ကြီးကို စောက်ပတ်ဝတွင် တေ့ပြီး မခင်လှတဖြေးဖြေး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချသည်..။ ထိုသို့ လီးကို စောက်ပတ်ထဲ သွင်းရင်း မခင်လှ၏ ပါးစပ်လေးဟ၍ သွားရုံမက လည်ပင်းကြောလေးများ ထောင်အောင်ပင် သူမ၏ မျက်နှာလေးက မော့၍ သွားသည်..။ 

“ ဟင်း ဟင်း….ကြီးလိုက်တဲ့ ဟာကြီးကွယ်….ဟင်း…..ဟင်း…. ” 

သူမဘာသာ ငြီးတွားရင်း ဖြေးဖြေးချင်းထိုင်ချကာ လီးကိုသွင်းယူသည်..။ လီးတန်ကြီး တဆုံးဝင်ရန်လက်နှစ်လုံးလောက်အလိုတွင်တော့ အောက်မှ ဖိုးချိုက ခါးကိုဆတ်ခနဲ ကော့ကာ လီးကိုဆောင့်၍သွင်းလိုက်သည်..။ 

“ ဗြစ်….အမလေး…ကျွတ်…လန့်လိုက်တာ….မျက်လုံး ဘာလို့ဖွင့်တာလဲ..ပြန်မှိတ်ထား…. ” 

စောက်ခေါင်းထဲသို့ လီးချောင်းကြီးတစ်ခုလုံး တဆုံးဝင်သွားတော့ မခင်လှက ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လျက်မှပင်ဇကောဝိုင်းပြီး နှဲ့ နှဲ့ပွတ်ပေးသည်..။ ပြီးတော့မှ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို ဖိုးချို၏ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ချကာ ဖင်ကြွပြီး တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်၍ လိုးသည်..။ 

“ ဗြစ်….ပလွတ်….ဖွတ်……ဗြစ် …ဗြစ်…… ” 

ဖိုးချိုက ခေါင်းထောင်ထ၍ မခင်လှ၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးအား တစ်လုံးကိုဆွဲ၍ တစ်လုံးကို အားရပါးရ စို့သည်..။ 

“ ပြွတ်….စွတ်…..တတ်လဲတတ်နိုင်တဲ့ ကောင်လေး…..ဟင်း..ဟင်း……ပြွတ်ပြွတ်…… ” 

မခင်လှ၏ ဆောင့်ချက်က တစ်ချက်ချင်း လေးလေးမှန်မှန်နှင့် ဆောင့်သည်..။ ပြီးလျင် လေးငါးချက်လောက်ဆောင့်လိုက် စောက်ပတ်ဝကို လီးအရင်းတွင် ကပ်၍ နှဲ့လိုက်နှင့် လိုးသည်..။ ထိုသို့ဆောင့်၍ လိုးရင်းမခင်လှ၏ မျက်လုံးလေးတွေက စင်း၍ ကျသွားရသည်..။ 

တစ်ချက်ချင်း လေးလေးနှင့် မှန်မှန်ဆောင့်လိုးရင်း အရသာခံကာ ဇိမ်ယူနေသော မခင်လှမှာ ခဏအကြာတွင်အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းလာပြီး မောသံပေါက်လာသည်..။ တစ်ချက်ချင်း လိုးနေသောကြောင့် အောက်မှဖိုးချိုကလည်း အားမရနိုင် ဖြစ်လာသည်..။ 

မခင်လှ၏ ဆောင့်ချက်တိုင်း လီးကို ခပ်ပြင်းပြင်း အောက်မှ ပင့်ပင့်ဆောင့်ပေးလိုက်တော့ မခင်လှမှာတအင့်အင့်နှင့် ဖြစ်လာရုံမက ဟင်းခနဲ ဟင်းခနဲ လေအံသံလေးတွေပါ ထွက်လာသည်..။ အားမရနိုင်သော ဖိုးချိုတစ်ယောက် သူ့စိတ်တိုင်းကျ အားပါးတရ ဆောင့်လိုးချင်စိတ်က ပြင်းသထက်ပြင်းလာသည်..။ 

“ ပြွတ်…ပြွတ်…..အင်း…..ဗြစ်…..ဟင့်ဟင့်….. ” 

“ အစ်မမောရင် ကျနော် တလှည့် လိုးပေးအုံးမယ်….နော်… ” 

“ အင်း….. ” 

“ မချွတ်နဲ့ ….မမ… ” 

မခင်လှက စောက်ပတ်ထဲမှ လီးကိုချွတ်၍ ဘေးကို ပက်လက်လှန်ချတော့မည့် အလုပ် ဖိုးချိုက အချိန်မှီပြောလိုက်ရင်း မခင်လှကို တင်းကြပ်စွာဖက်လိုက်ပြီး လီးကြီးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဆုံးဖိကပ်၍သွင်းထားလိုက်သည်..။ 

ထို့နောက်တွင်မှ ဖက်လျက်သား မခင်လှကို ဘေးသို့ ပက်လက်လှန်ချလိုက်ရင်း ဖိုးချိုက မခင်လှ၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် ပါသွားသည်..။ မခင်လှ၏ ကျောပြင်လေး အိပ်ယာနှင့် ထိသည်နှင့် ဖိုးချိုကဒူးထောက်လိုက်သည်..။ 

ထိုအခါတွင်တော့ သူတို့နှစ်ယောက်မှာ လှေကြီးထိုး ပုံစံဖြစ်သွားပြီး မခင်လှက ပက်လက်လှန်လျက်ဒူးထောင်ပေါင်ကားလုပ်ထားပြီး ဖိုးချိုက သူမ၏ ထောင်ထားသော ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားတွင်ဒူးထောက်လျက် ရှိနေသည်..။ 

ပုံစံပြောင်းခြင်းကြောင့် မခင်လှ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဆုံးထည့်ကာ ဖိကပ်ထားသော ဖိုးချို၏ လီးကြီးမှာအပြင်သို့ တဝက်ခန့်ထွက်နေလေသည်..။ ထိုအပြင်သို့ တဝက်ခန့်ထွက်နေသော လီးကြီးကို ဖိုးချိုကတစ်ချက်ထဲနှင့် ဆောင့်၍သွင်းလိုက်သည်..။ 

“ ဗြစ်…..ဒုတ်….အ……အမေ့…….အီး….အင့်…… ” 

မခင်လှ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေး သိမ့်ခနဲလှုပ်သွားသည်..။ ဖိုးချိုက မခင်လှ၏ နို့နှစ်လုံးကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်း၍ဆွဲကိုင်ကာ လီးတန်ကြီးကို တဆုံးနီးပါး ထုတ်၍ အားပါးတရဆောင့်၍လိုးတော့သည်..။ 

“ ပြွတ်….ဗြစ်……ဒုတ်…..အင့်.အဟင့်…….ပြွတ်ပြွတ်……. ” 

မခင်လှကလည်း အောက်မှနေ၍ အငြိမ်မနေ ဖိုးချို၏ ဆောင့်ချက်နှင့် အညီ စောက်ပတ်ကြီးကို ကော့၍ ကော့၍ ပေးနေရုံမျှမက တစ်ချက်တစ်ချက်လည်း ကော့ ဝိုင်းဝိုင်းပေးသည်..။ဖိုးချို၏ဆောင့်ချက်တွေက တဖြေးဖြေး အားပါလာရုံမျှမက သွက်၍လည်း လာသည်..။ မခင်လှ ဆက်ပြီး ကြာကြာမထိန်းနိုင်တော့ပါ…။ သူမ၏ နို့နှစ်လုံးကို ညှစ်ကိုင်နေသော ဖိုးချို၏ လက်ဖျံနှစ်ဖက်ကို သူမ၏လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ညှစ်ကိုင်လိုက်ကာ ခါးကကော့ကော့တက်သွားရင်း ပြီးသွားလေတော့သည်..။ 

“ ပြွတ်….ဒုတ်…ပြွတ်ပြွတ်….အမလေး….အ…အ..အီး……..အား….ဟင်း….. ” 

မခင်လှ၏ မျက်နှာလေးက ရှုံ့မဲ့သွားပြီး စောက်ပတ်အတွင်းသားတွေက စောက်ခေါင်းထဲမှ လီးကြီးကိုလက်နှင့် ညှစ်၍ဆွဲဆုတ်လိုက်သည့်အလား ဆွဲညှစ်လိုက်လေတော့ ဖိုးချိုလည်း မခံစားနိုင်တော့ပဲသုတ်ရေတွေ ပန်းထုတ်လိုက်ရပါတော့သည်..။ 


မှတ်ချက် ။         ။ မြန်မာပြည်တွင် တချိန်က ခေတ်စားခဲ့သော အပြာစာအုပ် ပေါက်စန လေးများမှ ပြန်လည်    ကူးယူဖော်ပြပေးပါသည်။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။


Tuesday, October 28, 2008

ကျွန်မရဲ့ ဖြစ်အင် (စ/ဆုံး)

ကျွန်မရဲ့ ဖြစ်အင် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ချမ်းမြေ့သာဇံမောင်မောင်နှံ

လူ့ဘဝဆိုတာ ထင်တာတွေ မဖြစ်တတ်သလို မထင်တာတွေလည်း ဖြစ်တတ်ပါတယ်။ မွေးစဉ်က ရွှေလင်ပန်းနဲ့ အချင်းဆေးခဲ့ပေမဲ့ လမ်းပေါ်မှာ ရှင်သန်ပြီး လမ်းဘေးမြောင်းထဲမှာ ဘဝအဆုံးသတ်ခဲ့ရသူတွေ ရှိခဲ့ပါတယ်။ ဒီလိုလူမျိုးတွေနဲ့ စာရင် ကျမဘဝက နဲနဲတော့ တော်သေးတယ် လို့ပြောရပါမယ်။

ကျမတို့ မိသားစုနေတာက ပဲခူးမြို့နယ်ထဲက ကျဉ်ဆုံကြီး ရွာမှာပါ။ ကျေးရွာဆိုပေမဲ့ ရွာကြီးဖြစ်ပြီး အဝေးပြေးလမ်းမကြီးဘေးမှာလည်း ရှိနေလေတော့ အတော်စည်ကားပြီး မြို့လေးတစ်မြို့နဲ့ မခြားလှပါဘူး။ ရွာမှာ ဦးတင်ရွှေ ဒေါ်အေးသန်း ဆိုတာ မသိတဲ့သူ မရှိသလို သူတို့ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သမီး တင်တင်သန်း ဆိုရင်လည်း မသိတဲ့သူ မရှိပါဘူး။

ဦးတင်ရွှေ ဒေါ်အေးသန်းဆိုတာက ကျမရဲ့ မိဘတွေပါ။ အဖေနဲ့ အမေက သစ်စက်တစ်လုံးနဲ့ ဆယ်ဘီးကုန်တင်ကားတစ်စီးတို့ရှိပြီး ရွာရဲ့ ရပ်ရေးရွာရေး အလှူဒါန ကိစ္စတွေမှာ ရှေ့ဆုံးက ပါဝင်ခဲ့လို့ မသိတဲ့သူ မရှိပါဘူး။ အဲ…သူတို့ရဲ့ သမီး ကျမ တင်တင်သန်းကျတော့ မိဘတွေရဲ့ အရှိန်အဝါအပြင် ကျမရဲ့ အလှအပတွေကြောင့် မသိတဲ့သူမရှိပါဘူး။ ရွာမှာ အလှူအတန်း၊ မင်္ဂလာဆောင် တွေဆိုရင် ကျမကို မရမက လာပြီး ခေါ်ကြပါတယ်။ 

ပြီးတော့ ဧည့်ခံတဲ့ နေရာတို့ လက်ဖွဲ့လက်ခံတဲ့ စာရင်းခုံတို့မှာ ကျမရှိနေမှ ဂုဏ်ရှိတယ်လို့ ယူဆကြပါတယ်။အခု ကျမပြောချင်တာက ကျမရဲ့ ဘဝ တစ်ဆစ်ချိုး အကွေ့လေးတစ်ခုပါ။ ဒီ တစ်ဆစ်ချိုး အကွေ့လေးဟာ ဘယ်ကစလဲဆိုရင် ကျမရဲ့ မိခင် ဒေါ်အေးသန်း ကွယ်လွန်သွားတဲ့ အချိန်ကနေ စတာပါပဲ။ အဲဒီ အချိန်က ကျမဟာ အသက် ၁၈ နှစ်ထဲ ဝင်ကာစပဲ ရှိပါသေးတယ်။ ကျမတို့ နေတာက ခြံအကျယ်ကြီး တစ်ခုထဲမှာပါ။ 

တစ်ဖက်ကသစ်စက်ရှိပြီး တစ်ဖက်က ကျမတို့ မိသားစုရဲ့ နှစ်ထပ်ပျဉ်ထောင်အိမ်ရှိပါတယ်။ သစ်စက်ရဲ့  နောက်ဖက်မှာတော့ အိမ်လေးနှစ်လုံး ရှိပါတယ်။ တစ်လုံးက သစ်စက် ဝိုင်းဆရာရဲ့ အိမ်ဖြစ်ပြီး တစ်လုံးက သစ်စက်စာရေးကြီးရဲ့ အိမ်ဖြစ် ပါတယ်။

အမေဆုံးသွားပြီး တစ်လလောက်ကစပြီး အဖေဟာ နေ့စဉ် နေ့တိုင်း မူးနေပါတယ်။ ရပ်ထဲရွာထဲမှာ လှည့်သောက်တာမျိုးတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ နဂိုထဲက အရက်သောက်တတ်လေ့ရှိတဲ့ သစ်စက်ဝိုင်းဆရာ ဦးအောင်မောင်းနဲ့အတူ သစ်စက်နောက်ဖက်က တွဲလျက် ရုံးခန်းလိုလုပ်ထားတဲ့ အခန်းထဲမှာ သောက်တာပါ။

အဖေ အတော်မူးလာတဲ့ နေ့တွေဆို ဝိုင်းဆရာ ဦးအောင်မောင်းက အမြဲပဲတွဲပြီး အိမ်ကို လိုက်ပို့လေ့ ရှိပါတယ်။ အဖေက ထမင်းပါ တစ်ခါတည်း စားလာသလား မသိပါဘူး။ မူးပြီး ပြန်လာရင် ဘယ်တော့မှ ထမင်းမစားတော့ပါဘူး။

တစ်ခါတည်း တန်းအိပ်တော့တာပါဘဲ။ ပြန်လာရင်လည်း ည ၁၀ နာရီကျော်လောက်မှ ပြန်လာလေ့ရှိပါတယ်။ အဖေတစ်ယောက်ထဲ ပြန်လာရင်တော့ ကျမက အဖေ့ဝေယျာဝစ္စတွေကို ထပြီးလုပ်ပေးလေ့ ရှိပါတယ်။

အဖေ သိပ်မူးပြီး ဦးအောင်မောင်း လိုက်ပို့တဲ့ နေ့တွေဆို ကျမ အခန်းထဲမှာဘဲ နေလိုက်ပါတယ်။ ထပြီးတော့ မကြည့်တော့ပါဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လည်း ဆိုရင် အဖေအရက်သောက်တာ မကြိုက်တာလည်း ပါတယ်။ နောက်ပြီးတော့ နဂိုက အရက်မသောက်တတ်တဲ့ အေ့ကို ဝိုင်းဆရာ ဦးအောင်မောင်းက ဖျက်ဆီးနေတယ်လို့ တွက်ဆပြီး ဦးအောင် မောင်းမျက်နှာကို မကြည့်ချင်တာလဲ ပါတာပေါ့။

ဦးအောင်မောင်းဆိုတာက အသက် ၄၀ ကျော်လောက် ရှိပါပြီ။ အရပ်မြင့်မြင့်နဲ့ အလုပ်ကြမ်းသမားဆိုတော့ခန္ဓာကိုယ်က သန်မာထွားကြိုင်းလှပါတယ်။ ကျမမွေးကာစ အဖေတို့ သစ်စက် စတည်ကတည်းက လုပ်ငန်းမကျွမ်းကျင်သေးတဲ့ အဖေ့ကို ဦးအောင်မောင်းကဘဲ ဝိုင်းကူပြီး သစ်စက်လုပ်ငန်းကိုစပြီး လုပ်ကိုင်ခဲ့ကြတာဆိုတော့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ရင်းနှီးမှုအတိုင်းအတာက မသေးလှပါဘူး။ ဦးအောင်မောင်းက မုဆိုးဖို ဖြစ်ပြီး သူ့မှာ အသက် ၂၀ ကျော်လောက်ရှိတဲ့ စိန်မောင်ဆိုတဲ့ သားတစ်ယောက် ရှိပါတယ်။ စိန်မောင်က ကျမတို့ရဲ့ ကားမှာ စပယ်ယာ လိုက်ပါတယ်။

နောက် သစ်စက်စာရေးကြီး နံမယ် က ဦးထွန်းအေးလို့ ခေါ်ပါတယ်။ အသက် ၅၀ ကျော် ၆၀ နီးပါးလောက်ရှိပြီး သူ့မိန်းမကတော့ အသက် ၄၀ လောက်ပဲ ရှိပါသေးတယ်။ သူတို့မှာ အိမ်ထောင်သည် သမီးတစ်ယောက်ရှိပြီး စာရေးကြီးရဲ့ မိန်းမ ဒေါ်ထွေးက သူ့သမီးရှိရာ ပဲခူးမှာ လိုက်ပြီးနေပါတယ်။ တစ်လတစ်ခါလောက်ပဲ စာရေးကြီးဆီ ပြန်လာတတ်ပါတယ်။ အဲဒီ စာရေးကြီးကလည်း ကျမတို့သစ်စက် စတည်ကထဲက လုပ်လာတဲ့သူဆိုတော့ အားလုံး လူရင်းတွေချည်းပါပဲ။

........................................................

တစ်နေ့မှာတော့ မနက်စောစောဘဲ အဖေနဲ့ စာရေးကြီးတို့ဟာ သစ်စက်လိုင်စင်ကိစ္စနဲ့ ပဲခူးကို ထွက်သွားကြပါတယ်။ နေ့ချင်းပြန် ဖြစ်ပြီး ညနေဆို ပြန်ရောက်လာကြမှာပါ။ စာရေးကြီး မိန်းမ ဒေါ်ထွေးကလည်း ရောက်နေတော့ ကျမလည်း ညနေထမင်းစားပြီးတာနဲ့ မိန်းမချင်း စကားစမြည် ပြောချင်တာနဲ့ ဒေါ်ထွေးတို့ အိမ်ဖက်ကို ကူးခဲ့ပါတယ်။ ကျမနေရတာက မိန်းမဖော်မရှိတဲ့ ယောက်ျားတွေ ကြားထဲမှာပါ။အိမ်လေးက ၁၅ ပေ ပတ်လည်လောက်ပဲ ရှိပါတယ်။ အိမ်ပေါ်လှမ်းတက်လိုက်တော့ ဒေါ်ထွေးကို မတွေ့တာနဲ့ချက်တုန်းပြုတ်တုန်းပဲ ထင်ပြီး အသံမပေးတော့ဘဲ နောက်ဖေးဖက် မီးဖိုကို သွားဖို့ ဦးတည်ပြီး အတွင်းဖက်ကို လှမ်းဝင်လိုက်ပါတယ်။

“ အို……… ”

ကျမ ဒိန်းခနဲ ရင်တွေခုန်ပြီး တုန်လှုပ်ခြောက်ချားသွားပါတယ်။ ကြည့်ပါအုံး အဝတ်အစားတွေ ကင်းမဲ့နေတဲ့ ဒေါ်ထွေးက လေးဖက်ကြီးကုန်းပြီး နောက်က ကိုအောင်မောင်းက ဟို…ဟို... ခွေးတွေလုပ်သလိုမျိုးလေ ဘာလဲ လိုးတာလား အဲသလိုမျိုးပေါ့။ မြင်ကွင်းက စက်ဆုတ်စရာ ကောင်းတယ်လို့ ထင်ရပေမယ့် ကျမကိုတော့ ဗြုန်းခနဲ ဖမ်းစား ဆွဲဆောင်ထားပါတယ်။

သူတို့က ကျမရပ်နေတဲ့ နေရာကို ခပ်စောင်းစောင်းလေး ကျောပေးထားတာပါ။ ကျမရဲ့ မျက်စေ့က ဒေါ်ထွေးရဲ့ ရှေ့ဖင် အဲ.. ကုန်းထားလို့ နောက်ကိုရောက်နေတဲ့ ဟာထဲကို ကိုအောင်မောင်းဟာကြီးက တဖွတ်ဖွတ်နဲ့ ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် ဖြစ်နေတဲ့ နေရာကို ချက်ချင်းရောက်သွားပြီး ဗြုန်းခနဲ မျက်လုံး မလွှဲနိုင်ပါဘူး။

ကျမ တစ်ခါမှ မမြင်ဘူးတဲ့ မြင်ကွင်းကို မြင်တွေ့လိုက်ရပြီး တစ်ခါမှ မဖြစ်ပေါ်ဖူးတဲ့ ပြောမပြတတ်တဲ့ ခံစားချက်ဟာ ကျမရင်ထဲမှာ ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာ ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ အဲဒီ ခဏမှာပဲ လူရိပ်လိုလို မြင်လို့ထင်ရဲ့ ဖြတ်ခနဲ လှည့်ကြည့်လိုက်တဲ့ ကိုအောင်မောင်းဟာ ကျမကို မြင်တွေ့သွားပါတယ်။ ကျမလည်း ချက်ချင်းပဲ လှည့်ထွက်ပြီး ခြေသံမကြားအောင် နင်းပြီးပြန်လာခဲ့ ပါတော့တယ်။

.......................................................

အဖေနဲ့ စာရေးကြီးတို့က ပဲခူးကနေ ညနေ ၃ နာရီလောက်ပြန်ပြီး ရောက်လာပါတယ်။ အဖေကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ရေချိုးပြီး အရက်သောက်ဖို့ ထွက်သွားပါတယ်။ ဒီနေ့အဖို့တော့ ကျမက သူတို့ကို သိပ်ပြီး စိတ်မဝင်စားနိုင်ပါဘူး။ နေ့ခင်းက တွေ့ခဲ့ရတဲ့ ကိုအောင်မောင်းနဲ့ ဒေါ်ထွေးတို့ရဲ့ မြင်ကွင်းက ကျမမျက်စေ့ထဲကကို မထွက်ပါဘူး။

ပြီးတော့လည်း ကျမကိုယ် ကျမ ဘာဖြစ်မှန်း မသိတဲ့ ဝေဒနာတစ်ရပ်ကို ကြိတ်မှိတ်ပြီး ခံစားနေရပါတယ်။အဖေ အရက်သောက်ဖို့ ထွက်သွားပြီးတဲ့နောက် ကျမဟာ ညနေစာကို မစားချင်စားချင်နဲ့ စားလိုက်ပြီးမိုးချုပ်တာနဲ့ ကျမလဲ အခန်းထဲဝင်ပြီး အိပ်ယာပေါ်မှာ တလူးလူးတလိမ့်လိမ့်နဲ့ နေလိုက်တာ ဘယ်လောက်ကြာသွားလဲ မသိပါဘူး။ အိမ်ရှေ့က တက်လာတဲ့ ကိုအောင်မောင်းနဲ့ အဖေတို့ရဲ့ လျှာလေးအာလေးနဲ့ အသံတွေ ကြားရတော့မှ အဖေ ဒီည အတော်မူးလာလို့ ကိုအောင်မောင်း လိုက်ပို့တယ်လို့ သိလိုက်ပါတယ်။

ကိုအောင်မောင်းက အဖေ့ကို အိပ်ခန်းထဲထိ လိုက်ပို့ပြီးမှ ပြန်သွားလေ့ ရှိပါတယ်။ အခုလဲ အဖေ့အိပ်ခန်းဖက်က အသံဗလံကြားလိုက်ရပြီး ခဏအကြာမှာ တိတ်ဆိတ်သွားပြီး အဖေ့ရဲ့ ဟောက်သံ ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။

ဒီအခိုက်မှာပဲ….

“ တင်တင်သန်း…တံခါးဖွင့်ပါအုံး… ”

ကိုအောင်မောင်းရဲ့ ခပ်အုပ်အုပ်အသံ။ ကျမလဲ အမှတ်တမဲ့မို့ ဘာမှမစဉ်းစားတော့ပဲ အိပ်ယာပေါ်က လူးလှိမ့်ထလိုက်ပြီး အိပ်ခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်ပါတယ်။ တံခါးပွင့်သွားတာနဲ့ ကိုအောင်မောင်းက ကျမရဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ဖမ်းပြီးကိုင်လိုက်ပါတယ်။

“ လွှတ်ပါ….ဘာလုပ်တာလဲ…ကျမကို လွှတ်ပါ… ”

ကိုအောင်မောင်းက ကျမကိုမလွှတ်တဲ့အပြင် ပွေ့ချီလိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် ပစ်ချလိုက်ပါတယ်။ ကျမကထပြီးပြေးရန် ကြံစည်ပေးမဲ့ သူ့ဗလကြီးနဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဖိထားတာကြောင့် မထနိုင်တော့ပါဘူး။ သူက ကျမကို မီးဝင်းဝင်းတောက်နေတဲ့ မျက်လုံးနဲ့ စိုက်ကြည့်နေတော့ ကျမလဲ အတော်ကြောက်လာမိပါတယ်။ နောက် သူက ကျမရဲ့အင်္ကျီကို ဗြုန်းခနဲ ဆွဲဖြဲလိုက်ပြီး ကျမကို ငုံ့ကာအတင်းဖက်လိုက်ရာက ကျမရဲ့ ဘော်လီအင်္ကျီကို ချွတ်ပါတယ်။

ကျမအော်လည်း ကျမကို ဘယ်သူမှ မကယ်နိုင်တော့ပါဘူး။ အဖေကလဲ ဘယ်လိုမှ နိုးမှာမဟုတ်ပါဘူး။ကြောက်စိတ်နဲ့ ကျမမျက်ရည်တွေ တွင်တွင်စီးကျလာပါတော့တယ်။ ဘော်လီအင်္ကျီ ကျွတ်သွားတော့ ဗလာကျင်းနေတဲ့ ရင်သားနှစ်မွှာကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ယှက်ပြီး ကားထားလိုက်မိတယ်။

ကိုအောင်မောင်းကတော့ ကျမကို စိန်းစိန်း ကြည့်ရင်း သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တော့ မဲနက်နေသော အမွှေးတွေနဲ့ သူ့လီးမဲမဲကြီးဟာ တန်းတန်းမတ်မတ်ကြီးနဲ့ ပေါ်ထွက်လာပါတယ်။ လီးကြီးအောက်က ဂွေးဥကြီးတွေကလည်း မဲနက်လုံးတစ်နေပြီး တလှုပ်လှုပ် ဖြစ်နေပါတယ်။

ကျမ ထွက်ပြေးရန် ထထိုင်လိုက်တော့ သူကကျမကို အတင်းတွန်းလှဲပါတယ်။ ကျမကလဲ အတင်းရုန်းကန်နေလေတော့ သူက ကုတင်လေးပေါ် တက်လိုက်ပြီး ကျမကို ဖက်ပြီး ဖမ်းချုပ်ရာက သူ့ကိုယ်ကြီးနဲ့ ဖိထားပြီး ကျမရဲ့ပါးနှစ်ဖက်ကို အတင်းပဲ ဖိဖိနမ်းပါတယ်..။

“ လွှတ်ပါ…..ကျမကို လွှတ်ပါ……. ”

“ မလွှတ်ဘူး….နင် နေ့ခင်းက ငါနဲ့ မထွေး လိုးနေတာကို တွေ့ပြီး ခံချင်နေတယ် မဟုတ်လား…”

စောစောက ကြောက်စိတ် ရှက်စိတ်တွေနဲ့ လုံးထွေးပြီး ကျမမေ့နေတဲ့ ကိစ္စက သူပြောလိုက်မှ ကျမပြန်ပြီးသတိရ လိုက်မိပါတယ်…။

“ နင် ခံချင်နေမှန်း သိလို့ ငါက လိုးပေးမလို့…ငြိမ်ငြိမ်နေ…မနေရင် လည်ပင်း ညှစ်ပြီးသတ်ပစ်လိုက်မယ်… ”

တကယ်လုပ်မယ့် ပုံဖြစ်၍ ကျမလန့်သွားပါတယ်။ ပြီးတော့လည်း သူနဲ့ ဒေါ်ထွေးတို့ကိစ္စက ကျမအသိထဲဝင်လာတော့ စိတ်ခံစားချက်ဟာ ကြောက်တာရှက်တာတစ်ခုတည်း မဟုတ်တော့ပဲ တစ်မျိုးတစ်မည် ဖြစ်သွားရပါတယ်။ ပြောပြီးတာနဲ့ သူက ကျမကို ငုံ့ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမရဲ့ အပျိုစင်နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ငုံ့ပြီး ဘယ်ပြန်ညာပြန် စို့တော့တာပါပဲ…ရှင်။

ဒီလိုစို့လိုက်တော့ ကျမဟာ တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူရှိန်းဖိန်းသွားပြီး သွေးတွေ ဆူလာတော့တာပါပဲ။ သူက နို့နှစ်လုံးကို စို့ပေးနေရင်းက ကျမရဲ့ ခါးအောက်ပိုင်းက ထဘီးကို ခါးပေါ်သို့ ဆွဲပြီးလှန်တင်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမကိုခွပြီး ထောင်မတ်နေတဲ့ သူ့လီးကြီးကို ကျမအဖုတ်လေးထဲ ထိုးသွင်းဖို့ ကြိုးစားပါတော့တယ်။

ကျမလည်း ရှိသမျှအင်အားဖြင့် ပေါင်နှစ်လုံးကို အတင်းညှပ်ပြီး လိမ်ထားပါတယ်။ သူက အတင်းပဲ ကျမပေါင်နှစ်လုံးကို ဆွဲဖြဲတော့ အားမတန်ပဲ ကျမပေါင်တန်တွေလည်း ဟသွားပါလေရော။ ဒီတော့ ကျမရဲ့ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေ ပြဲဟသွားရတော့တာပေါ့…ရှင်…။ ပြီးတာနဲ့ သူ့လီးကြီးကို တေ့ပြီး ဖိသွင်းချလိုက်ပါတယ်။

“ ဗြစ်…..ဗြစ်….ပလစ်….ဖွတ်….အား…အ…အား… ”

နာပြီး ကျမအသားတွေ ဆတ်ခနဲ တုန်သွားပါတယ်။ ကျမစောက်ပတ်က ကျဉ်းကျဉ်းလေးဆိုတော့ သူ့လီးကြီးက မဝင်ပါဘူး။ တစ်ကြိမ်းလဲ မဝင်၊ နှစ်ကြိမ် သုံးကြိမ်လည်း မဝင်ပါဘူး။

“ နင့် စောက်ပတ်က ကျဉ်းလဲ ကျဉ်း ခြောက်လဲ ခြောက်နေတော့ လီးမဝင်ဘူး… ကိစ္စ မရှိဘူး… စိုလာအောင် ငါလုပ်ပြီး သွင်းမယ်… ”

ကိုအောင်မောင်းဟာ ကျမရဲ့နို့သီးလေးတွေကို စုပ်လိုက် လျှာနဲ့ယက်လိုက် လုပ်ရင်း စောက်ပတ်ထိပ်က ကျမရဲ့ စောက်စေ့လေးကို သူ့လီးထိပ်ကြီးနဲ့ ထိုးပွတ်ကလိပါတယ်။ ခဏကြာသွားတဲ့ အခါမှာတော့ ကျမတစ်ကိုယ်လုံးမရိုးမရွဖြစ်လာပြီး အသက်ရှူမြန်လာပါတယ်။ အဲဒီအခါမှာ ကိုအောင်မောင်းဟာ သူ့လီးကြီးကို စောက်စေ့လေးကို ထိုးပွတ်ရုံမျှမကပဲ ကျမရဲ့ စောက်ပတ်ဝကိုလည်း တစ်ချက်တစ်ချက် ထိုးပါတယ်။

ကျမ မနေတတ် မထိုင်တတ်ဖြစ်လာပြီး လက်တစ်ဖက်နဲ့ မျက်နှာကိုပွတ်လိုက် ခေါင်းကိုကုတ်လိုက်နဲ့ ဖြစ်လာပါတယ်။ အဲဒီနောက်မှာတော့ ကိုအောင်မောင်းဟာ ကျမရဲ့ စောက်ပတ်ဝမှာ သူ့လီးကြီးကို တေ့ပြီး ဖိသွင်းချလိုက်ပါတော့တယ်။

“ ဗြစ်…ဗြစ်……ဗြစ်….ပလစ်…..အား….အား….အီး……… ”

ကျမတစ်ကိုယ်လုံး ခါဆင်းသွားပါတယ်။ သူ့လီးကြီးက တဝက်လောက် ဝင်သွားပါပြီ။ ကျမလည်း မျက်လုံးအစုံ မှိတ်ထားပြီး အံကြိတ်ထားလိုက်မိပါတယ်။ သူက ကျမရဲ့ နို့ကိုဆွဲလိုက် စို့လိုက်လုပ်နေပြီး ကျမကတော့ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးနေပါတယ်။ သူက ထပ်ပြီး ဆောင့်ချလိုက်တော့ လီးက တဆုံးဝင်သွားပါရော။

“ ဗြစ်…ဗြစ်…..ဒုတ်….အား…….အမလေး…….ဟီး…..ကျွတ်..ကျွတ်… ”

ကျမ မျက်လုံးအစုံမှိတ်ထားရင်း ပါးစပ်မှ ငြီးတွားနေမိတယ်။ လီးကိုတဆုံးသွင်းထားပြီး နို့သီးတွေကို ပွတ်ကလိ ပေးနေပြန်တော့ အောက်က ကျမမှာ တကြွကြွတရွရွ ဖြစ်လာရတယ်။ ခဏနေတော့မှ သူ့လီးကြီးကို အသာအယာပဲ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး တအားနဲ့ ဖိဆောင့်ချလိုက်ပြန်ရာ “ အမေ့… ” ဟု အော်ပြီး သူ့ခါးကြီးကို ကျမ တအား ဖက်ထားလိုက်မိပါတယ်။

အဲဒီနောက်တော့ သူက ကျမပါးလေးကို နမ်းလိုက်၊ လီးကိုတဝက်လောက်နဲ့ အသာအယာ ညှောင့်သွင်းလိုက်လုပ်ပေးနေရာ အတော်လေး ခံလို့ကောင်းလာ၍ ကျမဟာအထဲမှ ချွဲကျိသော အရည်များ အတော်လေး ထွက်လာပါတယ်။

အဲဒီအခါကျမှ သူကလီးကြီးကို တဆုံးနီးပါး ထုတ်ပြီး ဆောင့်ဆောင့် လိုပါတော့တယ်။ ကျမဟာ ဦးအောင်မောင်းကို အတော်မုန်းတီးသွားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမရဲ့ ခါးအောက်ပိုင်း တစ်ခုလုံးကတော့ ကျမမုန်းတာကို ငြင်းဆန်သည့်အလား ကော့ကော့ပေးနေကြပါတယ်…။

တဖြေးဖြေး ခံလို့ကောင်းသထက် ကောင်းလာတော့ ကျမ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးနှစ်ခုက သူ့လီးကြီးကို ညှပ်ညှပ် ဆွဲညှစ်ပေးနေမိတယ်။ သူက တအားတအား ဖိဖိပြီး ဆောင့်လိုက်တဲ့ အခါ ကျမဟာ ကျမရဲ့ ဖင်ကားကားကြီးတွေကို ကြွကြွပေးလိုက်ရပြီး သူ့ပခုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အတင်းဖက်ထားမိပါတယ်။

သူ့ရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေဟာ တစတစ ပြင်းထန်လာပြီး ကျမကလည်း တဖြေးဖြေးနဲ့ အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာ ရတာကြောင့် စောက်ပတ်မှာ ရွသထက် ရွလာပြီး ကျမဟာ အငြိမ်မနေနိုင်တော့ပဲ ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။ ကျမအသက်ရှူသံတွေ ပြင်းသထက် ပြင်းလာရပြီး ကျမရဲ့ ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုလည်း သူ့ရဲ့ လီးကြီး အစွမ်းကုန် ဝင်နိုင်အောင်ကားသထက် ကားပေးရင်း သူ့ခါးကြီးကို တအားကြုံးဖက် ထားလိုက်မိပါတယ်။

ကျမမှာ အထွတ်အထိပ် ရောက်ခါနီးပြီးဖြစ်၍ အရှက်ဆိုတာလည်း မရှိတော့ပဲ သူ့လီးကြီးကို ကျမရဲ့ စောက်ပတ်အထဲက အသားတွေနဲ့ အတင်းညှပ်ဆွဲပေးရင်း ကျမဟာ တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်ခနဲဖြစ်ရာက ခါဆင်းသွားပြီးပြောမပြတတ်အောင် အရသာတွေ ကောင်းသွားခိုက်မှာ သူ့လီးကြီးထိပ်က အရည်တွေဟာလည်း တပြွတ်ပြွတ် ပန်းဝင်လာပါတယ်။

ဦးအောင်မောင်းဟာ ကျမကို အတင်းကြုံးဖက်လိုက်ပြီး မှိန်းနေပါတယ်။ ခဏနေတော့မှ ကျမရဲ့ ပါးနှစ်ဖက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်နမ်းပြီး သူ့လီးကို ဆွဲထုတ်ကာ ပုဆိုးဝတ်လိုက်ပါတယ်။ ကျမကတော့ ထမီလေးတစ်ထည်ပဲ ခါးမှာ လုံးနေတဲ့ ကိုယ်တုံးလုံးကြီးကို မလှုပ်နိုင်တော့ပဲ ပက်လက်လေးပေါ့။ သူက ကုတင်ပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီး ကျမရဲ့အမွှေးနုနုလေးတွေ စိမ်းနေတဲ့ စောက်ပတ်ကို သူ့လက်ဖဝါးနဲ့ အသာရိုက်လိုက်ပြီး…..

“ နင့်ကို တရွာလုံးက ယောက်ျားတွေက လိုးချင်နေကြတာ။ အခုငါ အရင်ဆုံး လိုးလိုက်ရတာ ဟန်ကျတာပဲ။နောက် ငါလာလာလိုးပေးမယ်… သိလား… ” 

ဆိုပြီး ကျမအခန်းထဲက ထွက်သွားပါတော့တယ်…။

.........................................................

နောက်တစ်နေ့ကစပြီး ဦးအောင်မောင်းဟာ အိမ်ကိုမလာတော့ပါဘူး။ အဖေကလည်း တွဲခေါ်ရလောက်အောင် မမူးတော့ ဦးအောင်မောင်းက လိုက်ပို့စရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့။ ကျမကတော့ ဦးအောင်မောင်းလာမှာကြောက်နေပါတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ကျမအဖုတ်လေးတစ်ခုလုံးဟာ ယောင်ကိုင်းပြီး အထိမခံနိုင်လို့ပါ။

ဆီးသွားရင်လည်း တအားစပ်တာပဲ။ မကြာခဏ ရေကိုင်ပေးရပါတယ်။ နောက်ပြီး ပါရာစီတမောနဲ့ ကီးမို့ကိုလည်းသောက်ရပါတယ်။

ဒါကြောင့် ဦးအောင်မောင်းလာမှာ ကျမက ကြောက်နေတာပါ။ သူကလည်း လူကြီးဆိုတော့ ကျမဒီလိုဖြစ်နေမှာကို သိနေလို့ မလာတာလဲ ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပေါ့။ ဒါပေမယ့် အဲဒီရက်တွေမှာ ညဖက်ဆို အရက်သောက်ရင်း စကားပြောနေတဲ့ ဦးအောင်မောင်းရဲ့ အသံကို ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်နဲ့ ကျမအိမ်ကနေ ကြားနေရပါတယ်။

အဲဒီလို အခါမျိုးမှာ ကျမစိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးဖြစ်ပြီး ခံချင်သလိုလို ဘာလိုလိုစိတ်မျိုး ပေါ်ပေါက်လာတတ်ပါတယ်။ အတွေ့အကြုံ ရှိတဲ့ လူကြီးမို့ ဒီလိုတမင် အသံပေးနေတာလား မသိပါဘူး…ရှင်။

အဲဒီလိုနဲ့ သုံးရက်လောက်နေတော့ ကျမရဲ့ ပစ္စည်းလေးဟာ နဂိုအတိုင်း ပြန်ပြီးကောင်းသွားပါတယ်။အဲဒီနေ့ မှာပဲ စာရေးကြီးရဲ့ မိန်းမ ဒေါ်ထွေးဟာ ပြန်မလို့ ကျမကို လာပြီး နှုတ်ဆက်ပါတယ်။ ဒီတော့ ဒေါ်ထွေးရှိလို့ ကျမဆီ ဦးအောင်မောင်း မလာတာပဲဆိုပြီး စိတ်ထဲက ဒေါ်ထွေးကို မနာလိုသလိုတောင် ဖြစ်မိပါတယ်။ အမှန်တော့ အဲဒီရက်တွေက ဦးအောင်မောင်းလာမှာ ကျမကြောက်မိတာပါ။ ဒါကိုလျစ်လျူရှုပြီး ဒေါ်ထွေးကို မုန်းမိပါတယ်။

အဲ….လေးရက်မြောက်နေ့မှာတော့ ကျမသူ့ကို မျှော်မိတဲ့ အထိပါပဲ။ ညကျရင် သူ့အသံကြားတော့ အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လှန်ပြီး သူ့အသံနားထောင်ရင်း သူ့ကိုရုပ်လုံးဖော်ကာ ကျမဟာလေးကို ပွတ်ပေးနေမိတဲ့ အထိ ဦးအောင်မောင်းဟာ ကျမအပေါ် စိုးမိုးနေပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အဖေပြန်လာတော့ သူမပါလာပါဘူး။ ကျမ စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ အိပ်ပစ်လိုက်ရပါတယ်။

နောက်တစ်နေ့မှာတော့ ကျမဟာ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ခိုင်ခိုင်မာမာ ချလိုက်ပါတယ်။ အဲဒီဆုံးဖြတ်ချက်ကတော့ သူမလာရင် ကျမကပဲ သူရှိရာကို သွားဖို့ပါပဲ။ တစ်နေ့လုံး ကျမ သစ်စက်ဖက်ကို ကြည့်ကြည့်ပြီး အခြေအနေကို အကဲခတ်နေမိပါတယ်။ မွန်းလွဲ ၂ နာရီကျော်ကျော်လောက်မှာတော့ အဖေနဲ့ စာရေးကြီးတို့ဟာ ခပ်သုတ်သုတ် ထွက်သွားတာ တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ သစ်ခွဲတဲ့ စက်သံလည်း တိတ်သွားပါတယ်။

ကျမလည်း ခပ်သုတ်သုတ်ပဲ မျက်နှာလေးကို ကမန်းကတန်းပြင်၊ ခေါင်းဖီးပြီးတော့ ဝတ်ထားတဲ့ ဘလောက်စ်အင်္ကျီကို ကျယ်သီးတွေ ဖြုတ်လိုက်ပြီး အထဲက ဘော်လီအင်္ကျီကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ဘလောက်စ် တစ်ထပ်တည်းနဲ့သစ်စက်နောက်ဖက်ကို ခပ်သုတ်သုတ် ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။

.............................

စပြီး အဲဒီကို သွားတော့မယ်ဆိုပြီး ပြင်ဆင်ကထဲက ကျမရဲ့ စောက်ပတ်ဟာ တင်းလာပြီး အရည်လေးတွေစိမ့်ထွက်နေပါပြီ။ ဒါဟာ ခံဖူးထားတဲ့ မိန်းမတိုင်း ခံရတော့မယ်ဆိုတာ သိရင် ဖြစ်နေကျလို့ ထင်ပါတယ်။ ကျမဦးအောင်မောင်းရဲ့ အိမ်လေးထဲ ကို လှမ်းပြီး ဝင်လိုက်တာနဲ့ ဦးအောင်မောင်းနဲ့ ပက်ပင်း တိုးပါတော့တယ်။

“ ဟင်……တင်တင်သန်း…… ”

ပြောလဲ ပြော၊ သူက ကျမဆီကို ဖြတ်ခနဲ ရောက်လာပြီး ဖက်လိုက်ရာက နမ်းတော့တာပါပဲ။ ပြီးတာနဲ့အတွင်းဖက်မှာရှိတဲ့ အခန်းထဲကို နမ်းရင်းနဲ့ ဆွဲခေါ်သွားပြီး အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ခင်းထားတဲ့အိပ်ယာပေါ်ကို ကျမကိုဆွဲပြီး ထိုင်လိုက်တော့ရာ ကျမလည်း သူ့မျက်နှာကို မကြည့်ပဲ တစ်ခါတည်း အိပ်ယာထဲကိုပက်လက်လှန် လှဲချလိုက်ရုံသာမက ထဘီလေးကိုပါ တစ်ခါထဲ ခါးပေါ် လှန်တင်ပေးလိုက်ပါတယ်။

ဦးအောင်မောင်းဟာ ကျမဘေးမှာ လက်တစ်ဖက်ထောက်ပြီး လှဲလိုက်ရာက ကျန်လက်တစ်ဖက်ကို ကျမရဲ့နို့တစ်လုံးအား အင်္ကျီပေါ်ကနေ အုပ်ပြီး ကိုင်ညှစ်လိုက်ပါတယ်။ ကျမ သူ့မျက်နှာကို မကြည့်ပဲ မျက်နှာကို တစ်ဖက်လွှဲထားရင်းက ကျမရဲ့ လက်နှစ်ဖက်ဟာ ဘလောက်စ် အင်္ကျီလေးရဲ့ ရှေ့ဖက်မှာရှိတဲ့ နှိပ်စေ့ကျယ်သီးလေးတွေကိုဖြုတ်ပြီး အင်္ကျီစ နှစ်စကို ရင်ဘတ်ပေါ်ကနေ တဖက်တချက်ဆီသို့ ဆွဲဖယ်ပစ်လိုက်ပါတယ်။

ဒီအချိန်မှာပဲ ဦးအောင်မောင်းဟာ သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်ပါတယ်။ ဝင်းခနဲ ပေါ်လာတဲ့ ရင်သားနှစ်မွှာကိုတစ်လုံးကိုစို့ တစ်လုံးကို ကိုင်ရင်းနဲ့ ဦးအောင်မောင်းဟာ ကျမရဲ့ ကိုယ်ပေါ်ကို ခွပြီး တက်လာပါတယ်။ ပြီးတော့ စောက်ပတ်ဝမှာ လီးထိပ်ကြီးကို တေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တာ ကျမအထဲမှာ စိုရွှဲနေပြီဖြစ်တဲ့ အရည်တွေကြောင့် လီးကြီး ဟာ လျှောခနဲ တဆုံးဝင်သွား ပါတော့တယ်။

အဲဒီနောက်မှာ ဦးအောင်မောင်းက နို့စို့ရင်း ဖင်ကြွပြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးပါတယ်။ ကျမဖြင့် ဆာနေတုန်းစားရလို့လားမသိဘူး ကောင်းလိုက်တာရှင်။ ဖင်ကြီးတွေ ကြွကြွပြီး ကော့ပေးရင်း မျက်လုံးတွေကိုတောင် မဖွင့်ချင်တော့ပါဘူး။ ဦးအောင်မောင်းလည်း နို့စို့ရင်း ဆောင့်ရတာ အားမရတော့ဟန်နဲ့ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး အားရပါးရလိုးပါတော့တယ်…ရှင်။

“ ဗြစ်….ပြွတ်…..ပလွတ်……အင့်..အင့်….ဗြစ်…ဒုတ်…..အ….အီး……အမေ့…… ”

“ အောင်မောင်းရေ……အောင်မောင်း…… ”

“ ဟာ……ဖလွတ်…… ”

“ ကျွတ်…..ဟင်း…… ”

သစ်စက်ထဲကနေ လှမ်းခေါ်လိုက်တဲ့ အဖေ့ အသံပါ။ ကျမဟာ ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သွားရပါတယ်။ ဦးအောင်မောင်းက သူ့လီးကြီးကို ဖလွတ်ခနဲ ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ ကျမလည်း စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ ကျွတ်ဆိုပြီး စုပ်သပ်လိုက်ရာက သက်ပြင်းတစ်ချက် ဟင်းခနဲ ချလိုက်ပါတယ်။

“ ဒီမှာပဲ…..စောင့်နေ..ငါအခုပြန်လာခဲ့မယ်… ”

ကျမ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပါတယ်။ ဦးအောင်မောင်းက ပုဆိုးကောက်ဝတ်လိုက်ပြီး ထွက်သွားပါတော့တယ်။ကျမလည်း စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ ခါးထိလှန်တင်ထားတဲ့ ထဘီလေးကိုတောင်ပြန်ပြီး မဖုံးမိပါဘူး။ ကျမ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးဟာ ဖြူဖြူဖွေးဖွေးနဲ့ ဟာလာဟင်းလင်းကြီး ဖြစ်နေတာပေါ့။ ခဏကြာတဲ့အထိ ဦးအောင်မောင်း ပြန်မလာသေးတာနဲ့ ကျမလည်း မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး အသာ မှိန်းနေလိုက်ပါတယ်။

ဒီလိုမှိန်းပြီး တအောင့်လောက်ကြာတဲ့ အခါမှာတော့ အနားကို လူတစ်ယောက် ရောက်လာတာ သိလိုက်ရပါတယ်။ ဦးအောင်မောင်း ပြန်ရောက်လာပြီလို့ သိလိုက်ပါတယ်။ ကျမလည်း မျက်လုံး ပြန်မဖွင့်ပဲ အသာလေးငြိမ်နေလိုက်မိတယ်။ သူက ကျမရဲ့ ဒူးနှစ်လုံးကို ဆွဲပြီးထောင်ကာ ပေါင်ကားလိုက်ပါတယ်။ အင်း ဒီတစ်ခါတော့ ဦးအောင်မောင်းက တယ်ပြီး ညင်သာလှပါလားလို့ တွေးမိပါတယ်။ ပြီးတာနဲ့ ကျမရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲပြီး လီးကို စောက်ပတ်ထဲ ဆောင့်သွင်းလိုက် ပါတော့တယ်။

“ ဗြစ်….ပလွတ်….ဒုတ်….အား….အား…..ဟင်…….နင်….နင်… ”

စောက်ခေါင်းထဲ ဝင်လာတဲ့ လီးက ဦးအောင်မောင်းလီးလောက် စောက်ခေါင်းထဲမှာ ကြပ်မနေပဲ အရှည်ကတော့ ပိုရှည်ပုံရပြီး လီးတဆုံး ဝင်သွားတာနဲ့ ကျမရင်ခေါင်းထဲ အထိ ရောက်သွားသလို ခံစားရပါတယ်။ လီးစသွင်းထဲက လီးနဲ့ စောက်ပတ်ထိတွေ့မှုကို အာရုံစိုက်နေတဲ့ ကျမဟာ ဦးအောင်မောင်း မဟုတ်ဖူးဆိုတာ ချက်ချင်းသိလိုက်တာနဲ့ မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ ဦးအောင်မောင်းရဲ့ သား စိန်မောင် သူ့လီးက ကျမစောက်ခေါင်းထဲတဆုံးဝင်နေပြီ။

“ နင်…..နင်…ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ…စိန်မောင်…ငါအော်လိုက်ရမလား…… ”

“ အော်ချင်အော်လေ….နင်က ငါတို့အိပ်ယာထဲ ရောက်နေတာပဲ….ပြီးတော့ အဖေက နင့်ကိုငါလိုးတာသိသွားမှာပေါ့… အဖေတင်မဟုတ်ဘူး…တစ်ရွာလုံး သိသွားမှာပေါ့… ”

“ နင်….နင်…..ငါ့ ကို……… ”

“ ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်းပါ…တင်တင်သန်းရာ….အဖေတို့ ဗြုန်းခနဲ ပြန်မလာသေးပါဘူး…ငါက ညထဲက ကားဝင်လာတာ… နင်နဲ့ ငါ့အဖေကို စောစောထဲက ငါချောင်းကြည့်နေတာ… အရင်ထဲက နင့်ကို ငါကလိုးချင်နေတာ…နင်ခံနေတာလည်း မြင်လိုက်ရရော ငါမနေနိုင်တော့လို့ပါဟာ….ခဏလေးနော်… ”

စိန်မောင်က စကားအရှည်ကြီးကိုလည်း အဆက်မပြတ်ပြောရင်းက ကျမရဲ့ နို့နှစ်လုံးကိုလည်း ဆွဲကိုင်ကာအဆက်မပြတ် လိုးဆောင့်ပါတော့တယ်။ ကျမလည်း မထူးတော့တဲ့ အဆုံးမို့ မျက်လုံးနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်ပြီး နေလိုက်ပါတယ်။ ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်မတူ တမူထူးခြားတဲ့ အရသာကို ကျမခံစားထိတွေနေရပါတယ်။

တဖြေးဖြေး သူ့ဆောင့်ချက်တွေ ပြင်းထန်လာသလို ကျမဟာလည်း ကာမအရသာတွေ တက်သထက် တက်လာရပါတော့တယ်။

“ ပြွတ်…ဖလွတ်…..ဒုတ်…ဒုတ်….အ..အု….အ….ဟင့်..ဟင့်…..အင်း…..ဟင်း…… ”

ကျမရဲ့ တဟင်းဟင်းနဲ့ ညီးသံလေးတွေ ထွက်ပေါ်လာတဲ့ အချိန်မှာပဲ စိန်မောင်ရဲ့ လီးထိပ်ကနေ အရည်တွေပန်းထွက်လာပြီး ကျမကို ငုံ့ဖက်လိုက်ရာက ကျမရဲ့ ပါးနှစ်ဖက်ကို အတင်းနမ်းတော့တာပါပဲရှင်။ ပြီးတော့ ပြောလိုက်သေးတယ်။

“ တင်တင်သန်း…နင်ကို ငါ ခုလို ပြန်လာတိုင်း လိုးပါရစေဟာ….ဘယ်သူမှ မသိစေရပါဘူး…. ”

သစ်စက်ဖက်က စကားပြောသံတွေကြားတာနဲ့ စိန်မောင်ဟာ လူးလဲထပြီး စောက်ပတ်ထဲက ခပ်ပျော့ပျော့ဖြစ်နေတဲ့ လီးကို ဆွဲထုတ်ပြီး အိမ်နောက်ဖေးဖက်ကနေ ဆင်းပြေးတော့တာပါဘဲ။ ကျမမှာသာ ဟတ်ကော့ကြီးဖြစ်ပြီး ကျန်နေခဲ့ရတာပါ။ စိန်မောင့်လီး ဆွဲထုတ်သွားတာနဲ့ အထဲက အရည်တွေ အန်ထွက်ပြီး ကျလာပါတယ်။

ကျမလည်း ခါးပေါ်က ထဘီအနားလေးကို စမ်းလိုက်ပြီး စောက်ပတ်ကိုအုပ်ပြီး သုတ်လိုက်ပါတယ်။ နောက် ပေါင်ခြံတွေနဲ့ ဖင်ကြားထဲကိုပါ ကြွပြီး သုတ်လိုက်ပါတယ်။

ကျမရဲ့ နားကတော့ သစ်စက်ဖက်ကို စွင့်ထားပါတယ်။ စောစောက သစ်စက်ဖက်က စကားပြောသံတွေဟာတဖြေးဖြေး ခြံအပြင်ဖက် ဝေးဝေးသွားပြီး အသံပျောက်သွားပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ လူတစ်ယောက် အိမ်ပေါ်တက်လာပါတယ်။ ကျမလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဦးအောင်မောင်းပါ။ အနားရောက်တာနဲ့ သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တော့ ဘယ်အချိန်ထဲက တောင်နေမှန်း မသိတဲ့ လီးကြီးက တန်းမတ်လို့ပါ။

“ ကဲ…တင်တင်သန်း…ငါ အချိန်မရဘူး….လေးဖက်ကုန်းလိုက်… ”

ကျမလည်း ကမန်းကတန်း ထပြီး လေးဖက်ကုန်းပေးလိုက်တယ် ဆိုရင်ပဲ ဦးအောင်မောင်းဟာ ကျမရဲ့နောက်မှာ ဒူးထောက်လိုက်ပြီး နောက်ကို စူထွက်နေတဲ့ ကျမရဲ့ စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားကြီး နှစ်ခုကြားမှာ သူ့လီးကြီးကိုတေ့ပြီး ကျမရဲ့ ခါးသေးသေးလေးကို ကိုင်ကာ ဆောင့်သွင်းလိုက်ပါတော့တယ်။

“ ဗြစ်….ပြွတ်….ပလွတ်…..ဒုတ်…..အား…..အား….ဖြေးဖြေး….ရှင့်….အိ….အီး……အဟင့်… ”

ဆောင့်သွင်းလိုက်တဲ့ လီးကြောင့် ကျမရဲ့ မျက်နှာလေးဟာ ဆတ်ခနဲ မော့သွားရပါတယ်။ ပြီးတာနဲ့ လီးတဆုံးဝင်သွားတဲ့ အချိန်ကစပြီး ဦးအောင်မောင်းဟာ ဆက်တိုက်ကြီး ဆောင့်လိုးတော့တာပါဘဲ။ ကျမလည်း စောစောက စိန်မောင်နဲ့ တက်ခဲ့ရတဲ့ ကာမအရှိန်တွေဟာ ချက်ချင်း ဟုန်းခနဲ ပြန်ထလာပြီး ရှေ့ထောက်ထားတဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ကျားကန်သလို အတင်းထောက်လိုက်ရာက ကျမရဲ့ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးကိုလည်း ခါးလေးခွက်ပြီး ကော့ထောင်လိုက်ရာက သူ့လီးဆောင့်ဆောင့်ဝင်လာမဲ့ လမ်းကို နောက်ပြန် ပြီး ဆောင့်ဆောင့်ပေး နေမိပါတယ်။

ဦးအောင်မောင်းကလည်း ရှေ့က ကျမနို့နှစ်လုံးကို ကုန်းကုန်းပြီး ဆွဲကာ ဖျစ်ညှစ်လိုက်၊ တင်သားဖွေးဖွေးကြီးတွေကို ဆုပ်လိုက်ညှစ်လိုက် လုပ်ရင်း အဆက်မပြတ် ဆောင့်လိုးနေလိုက်တာ ကျမဖြင့် တစ်ကိုယ်လုံးကို ယိမ်းထိုးနေရပါတယ်။

“ ပြွတ်… ဒုတ်… ဖွတ်… ဗြစ်… ပလွတ်… ဒုတ်… အား…အ… အ... ဟင်း… ဦးလေး… ဆောင့်… ဆောင့်ပေး…တ... တအား ဆောင့်….အင့်….အင့်…… ”

ကျမ ဆောက်တည်ရာမရ လောက်အောင် ဖြစ်နေတဲ့ အချိန်မှာပဲ ဦးအောင်မောင်းဟာ သူ့လီးကို ကျမရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲကနေ ဒစ်ဖျားပေါ်တဲ့အထိ ဆွဲဆွဲထုတ်ပြီး လေးငါးချက်လောက် အံကြိတ် ဆောင့်လိုက်ပြီးတဲ့အခါမှာတော့ သူ့သုတ်ရည်တွေဟာ ပြွတ်ခနဲ ပြွတ်ခနဲ ပန်းဝင်ကာ သားအိမ်ကို လာလာထိတဲ့ အချိန်မှာပဲ ကျမဟာ ပြောမပြတတ်အောင် ကောင်းတဲ့ အရသာကို ခံစားလိုက်ရတော့တာပါပဲ….ရှင်။

.........................................................................

ကျမတို့ရွာမှာဆိုတာက ရေချိုးခန်းရယ်လို့ အိမ်ပေါ်မှာ မရှိပါဘူး။ အိမ်ဘေး အိမ်နောက် စသဖြင့် အဆင်ပြေတဲ့နေရာတွေမှာပဲ ရေစည်တွေ ရာဝင်အိုး စဉ့်အိုးကြီးတွေထားပြီး သုံးလေ့ရှိပါတယ်။ ကျမတို့ အိမ်မှာလည်း နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်ရဲ့ ဘေးဖက်လောက်မှာ ရေစည်တစ်လုံးနဲ့ ရာဝင်အိုး ငါးလုံးရှိပါတယ်။ အဲဒီမှာပဲ ကျမတို့ ရေချိုးကြရပါတယ်။

တစ်နေ့ ကျမ ရေချိုးနေတုန်း မလှမ်းမကမ်းက ခြုံပုတ်တစ်ခုဘေးမှာ လူရိပ်တွေ့တာကြောင့် မသိမသာအကဲခတ်လိုက်တော့ စာရေးကြီး ဦးထွန်းအေးပါ။ ခြံထဲမှာ အသားဖြူတာဆိုလို့ ကျမနဲ့ စာရေးကြီး နှစ်ယောက်ပဲရှိပါတယ်။ ဒါကြောင့် စာရေးကြီးမှန်း ကျမက တစ်ခါထဲ သိလိုက်ရတာပါ။ စာရေးကြီးက ကျမရေချိုးနေတာကို ချောင်းကြည့် နေတာပါ။

အချိန်ကလည်း နေဝင်ဖြိုးဖျလေးဆိုတော့ သူ့အတွက် အဆင်ပြေတာပေါ့။ ကျမလဲ ချောင်းကြည့်နေတဲ့ သူရှိမှန်းလဲ သိရော ရင်လျားထားတဲ့ ထမီကို ခါးထိလျှောပြီး နို့ကြီးနှစ်လုံးကြားကို ချေးတွန်းတာတို့ ထမီကို ပေါင်ရင်းထိဆွဲလှန်တင်ပြီး ပေါင်ခြံကို ချေးတွန်း ဆပ်ပြာတိုက်တာမျိုးတို့ လုပ်ပစ်လိုက်တာပေါ့။ ကျမရေချိုးနေတဲ့ နေရာကသစ်ပင်ခြုံနွယ်တွေ ကွယ်နေလို့ တခြားက လှမ်းပြီး မမြင်နိုင်ပါဘူး။ တမင်လာချောင်းမှ မြင်ရမှာပါ။

ကျမကို ချောင်းနေတဲ့ စာရေးကြီးတော့ ဘယ်လိုနေမလဲ မသိဘူး။ သူ့ကို ဖော်ပြလှန်ပြရင်း ကျမရဲ့ စိတ်တွေတောင် ခပ်ထထ ဖြစ်လာရပါတယ်။

......................................

ရေချိုးပြီး ကျမ ညစာထမင်းစားပြီးတာနဲ့ ညနေက ချောင်းထားတဲ့ စာရေးကြီး ဘယ်လိုနေမလဲဆိုတာကိုသိချင်တာရယ်၊ စာရေးကြီးကို ထပ်ပြီး ဒုက္ခပေးချင်တာရယ်ကြောင့် ကျမ မီးဖိုချောင်ဘေးပေါက်ကနေပဲ ဆင်းပြီးစာရေးကြီးတို့ အိမ်ဖက် ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။

ဒီအချိန်မှာ အဖေနဲ့ ဦးအောင်မောင်းတို့က ရွာလယ်က သူတို့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က အရက်သောက်ဖို့ခေါ်တာကြောင့် ပါသွားကြပါပြီ။ စိန်မောင်ကလည်း ကားပြန်ထွက်သွားပြီ။ အဖေတို့ကလည်း ည ၁၀ နာရီထက်စောပြီး ပြန်မလာနိုင်ပါဘူး။

ဒါနဲ့ ကျမ စာရေးကြီးရဲ့ အိမ်ပေါ်ကို ခပ်တည်တည်ပဲ လှမ်းတက်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ အိမ်ထဲကိုပါ လှမ်းဝင်လိုက်တော့ အတွင်းဖက်ကနေ ထွက်လာတဲ့ စာရေးကြီး ဦးထွန်းအေးနဲ့ ပက်ပင်း တိုးပါလေရော။

“ တင်တင်ပါလား….လာ…ထိုင်လေ….”

ဦးထွန်းအေးက ဖျာအသေးတစ်ချပ် ကိုခင်းပေးတာနဲ့ ကျမလည်း ပုဆစ်တုတ်ပြီး ထိုင်လိုက်ပါတယ်။ သူကလည်း ကျမနဲ့ လက်တစ်ကမ်းမှာ ထိုင်ချလိုက်ပါတယ်။

“ ဘာအကြောင်းထူး ရှိလို့လဲ….တင်တင်….တစ်ခါမှ မလာစဖူး… ”

ကျမရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို စူးစူးဝါးဝါး သိမ်းကြုံးကြည့်ရင်း မေးလိုက်ပါတယ်။

“ ညနေက ဘဘကြီး ကျမရေချိုးနေတာ ဘာလို့ ချောင်းကြည့်နေတာလဲ… ”

ကျမက မျက်နှာတည်တည်၊ လေသံမာမာနဲ့ မေးလိုက်ပါတယ်။

“ ဟို…..ဘကြီး…မကြည့်…ဟို..ဟို……… ”

“ ဘကြီး ကျမဟာတွေကို… တော်တော်ကြည့်ချင်နေလား… ”

“ ဟို…လေ……ဘကြီး…… ”

ဦးထွန်းအေးဟာ ရှက်လဲရှက် လန့်လဲလန့်ပုံနဲ့ အယောင်ယောင် အမှားမှား ဖြစ်နေပါတယ်။

“ ကဲ…ဒီလောက်တောင် ဘကြီး ကြည့်ချင်နေလဲ….ကြည့်ရမယ်… ”

ကျမက ထိုင်ရာကထပြီး အိမ်တံခါးကိုသွားပြီး ဆွဲပိတ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတာနဲ့ ကျမ တစ်ထပ်တည်း ဝတ်လာတဲ့ အင်္ကျီလေးကို ကျယ်သီးတွေဖြုတ်ပြီး ချွတ်ပစ်လိုက်ရာ နို့အုံထွားထွားကြီး နှစ်လုံးက လှုပ်ရမ်းပြီး ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။ အဘိုးကြီး ဖျာပေါ် ဖင်ချထိုင်နေရာကနေ ကျမကို မျက်လုံးကြီး ပြူးကြည့်ပြီး ဆောင့်ကြောင့် ပြင်ထိုင်လိုက်ပါတယ်။

နောက် ကျမက ခါးမှာ ဝတ်ထားတဲ့ ထဘီကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်တဲ့ အခါမှာတော့ မျက်လုံးပြူးကြီးနဲ့ကျမရဲ့ ခါးအောက်ပိုင်း တစ်ခုလုံးကို လှမ်းကြည့်ပြီး ဦးထွန်းအေးဟာ ဝုန်းခနဲ မတ်တတ်ထရပ် လိုက်ပါတယ်။

“ ဘကြီး…အဲဒီမှာပဲ နေနော်…ကျမနား မလာနဲ့… ”

“ မဟုတ်ပါဘူး တင်တင်ရာ….ငါလေနင့်ကို သိပ်ပြီးလုပ်ချင်နေတာ…တစ်ခါတော့ လုပ်ပါရစေနော်….. ”

ကျမပြုံးလိုက်ပါတယ်။ ကျမမုန်းတဲ့ ဒေါ်ထွေးရဲ့ ယောက်ျားက ကျမကို အရမ်းစိတ်ဝင်စားပြီး ကျမအပေါ်မှာတန်းတန်းစွဲနေပြီလေ။ ( ဒေါ်ထွေးက ဦးအောင်မောင်းနဲ့ ဖြစ်နေတာကြောင့် ဒေါ်ထွေးကို မုန်းတာပါ )

“ ဒါတော့ မဖြစ်ဘူး…ဒီလောက်ကြည့်ရရင် တော်ရောပေါ့… ”

ကျမက ခြေဖျားမှာ ပုံကျနေတဲ့ ထဘီကို ဆွဲတင်ပြီး ဝတ်လိုက်ပါတယ်။

“ ဒီမှာ ကြည့်ပါအုံး…တင်တင်…ငါမနေနိုင်တော့လို့ပါ… ”

ဦးထွန်းအေးက သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်ပါတယ်။ လှမ်းကြည့်လိုက်တဲ့ ကျမတစ်ကိုယ်လုံး ဖိန်းခနဲ ဖြစ်သွားရပါတယ်။ နဲနဲနောနော လီးကြီး မဟုတ်ပါဘူး။ စိန်မောင်နဲ့ ဦးအောင်မောင်းတို့ လီးတွေထက် သိသိသာသာကြီးကိုကြီးလည်းကြီး ရှည်လဲ ရှည်တယ်။ ဒါပေမယ့် လီးက တန်းမတ်ပြီး မနေဘဲ ၄၅ ဒီဂရီလောက် အောက်ကိုငိုက်နေတယ်။

“ ဒါတော့ မဖြစ်ဘူး…ဘကြီး…ကဲ ကျမပြန်ပါရစေတော့… ”

ကျမလဲ အင်္ကျီကို ကောက်ယူပြီး စွပ်လိုက်ပါတယ်။

“ အို…ဘကြီး…ဘယ်လိုလုပ်တာလဲ…လွှတ်ပါဆို…..ကဲ ကဲ… ”

ကျမကို အင်္ကျီဝတ်နေတုန်း လှမ်းဖက်လိုက်တဲ့ ဦးထွန်းအေးဟာ ကျမရုန်းကန်လိုက်တာကြောင့် နောက်ကိုဆုတ်သွားပါတယ်။ ကျမရဲ့ အသားကို ထိလိုက်ရလို့ လားမသိဘူး။ သူ့လီးကြီးက အပေါ်ကို နဲနဲ တက်လာသလိုပါပဲ။

“ ဒီမှာ တင်တင် ….ငါ့ကို အလိုမလိုက်ဘူးဆိုရင် နင်နဲ့ အောင်မောင်းတို့ သားအဖ ဖြစ်ကြတာတွေကို ရွာထဲလျှောက်ပြောပစ်မယ်… ”

“ ရှင်…… ”

ဦးထွန်းအေး ကျမရဲ့ အညှာကို ကိုင်လိုက်ပါပြီ။ ဒါတော့ မဖြစ်ပါ။ တစ်ရွာလုံးက ယောကျ်ားတွေ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် လိုးတာ ကျမခံရပါစေ။ ကိစ္စ မရှိပါ။ တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ ဖြစ်တာကိုပဲ လူသိသွားမှာ ကျမအလွန်ကြောက်လှပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမကလဲ ဘယ်ခေပါ့မလဲ။

“ ဒါဆို ဘကြီးနဲ့ ကျမ အပေးအယူ တစ်ခုလုပ်မယ်… ”

“ အေး….ပြော… ”

ကျမက မပြောသေးပဲ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေကို အကုန်လုံး ပြန်ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ...

“ ဘကြီးအလိုကို ကျမလိုက်မယ်… ဒါပေမယ့် ဘကြီးက ဘကြီးရဲ့ မိန်းမ ဒေါ်ထွေးကို ဒီကို ဘယ်တော့မှမလာစေရဘူးလို့ ကတိ ပေးရမယ်… ”

“ ဟဲ..ဟဲ…တင်တင်က အစ်ကိုကြီးကို တစ်ဦးတည်း မူပိုင်လိုချင်တာကိုး….ဟဲဟဲ… ”

“ စကားမများနဲ့ ထင်ချင်သလိုထင်..ကျမပြောတာ သဘောတူလား… ”

“ တူပါတယ်…တူပါတယ်…မထွေးဒီကိုဘယ်တော့မှ မလာစေရပါဘူး……ကဲ လာ… ”

ကျမတို့နှစ်ယောက်စလုံး အတွင်းဖက်ခန်းထဲ ရောက်သွားကြပါတယ်။ ဦးထွန်းအေးက သူဝတ်ထားတဲ့စွပ်ကျယ်ကို ချွတ်လိုက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံး ဝတ်လစ်စလစ် နဲ့ပေါ့…။

“ ဘကြီးတော့ အမောမခံနိုင်တော့ အပေါ်ကနေ လုပ်နိုင်မယ် မထင်ဘူး… ”

“ ရတယ်…ဘကြီး ပက်လက်လှန်လိုက်… ”

အဘိုးကြီး ပက်လက်လှန်လိုက်တာနဲ့ ကျမက သူ့ခါးနားမှာ ထိုင်ပြီး သူ့လီးကြီးကို လက်ဝါးလေးနဲ့ အသာဆုပ်ကိုင်လိုက်ပါတယ်။ လီးကတောင်နေပေမယ့် သိပ်ပြီး မမာသေးပါဘူး။ ဒါကြောင့် ကျမက လီးကိုရှေ့တိုးနောက်ငင်နဲ့ တစ်ချက်ချင်း ဂွင်းတိုက်ပေးပါတယ်။

အဘိုးကြီးကလည်း ကျမရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို အမျိုးမျိုးကိုင်ပြီး ဆုတ်နယ်နေရုံမျှမက ထိုင်နေတဲ့ ကျမရဲ့ ပေါင်ကြားကိုပါ သူ့လက်က လှမ်းလာပြီး စောက်ပတ်လေးကို ပွတ်လာတော့ ကျမက ဖင်ကြွပြီး ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်ပေးလိုက်ရပါတယ်။ ဒီတော့ စောက်စေ့လေးပွတ်လိုက် စောက်ခေါင်းထဲ လက်ညှိုးနဲ့ တဖတ်ဖတ် ထိုးလိုက်နဲ့ ကျမကလည်းလီးကြီးကိုဆုတ်ပြီး ပွတ်ပေးနေတော့ ကျမရဲ့ စိတ်တွေဟာလည်း ထလာပါတော့တယ်။

ခဏကြာတော့ သူ့လီးကြီးလဲ အတော်မာလာပြီဖြစ်တာကြောင့် ကျမဟာ သူ့အပေါ် ခွတက်ပြီး လီးကို စောက်ပတ်ဝမှာ တေ့ပြီး ထိုင်ချလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ဖင်ကိုကြွကြွပြီး တစ်ချက်ချင်း လိုးပေးနေရာက ကျမစိတ်တွေထလာတာကြောင့် ခပ်နာနာ ဆောင့်လိုက်ပါတယ်။

“ အင်း…ကျွတ်..ကျွတ်….ကောင်းလှချည်လား…ကွယ်…ဘယ်လိုများ လုပ်လိုက်တာပါလိမ့်… ”

ပြောရင်း အောက်ကနေ ကော့ကော့ပေးတယ်။ ကျမကလည်း ကိုယ်ကို ရှေ့သို့ အနည်းငယ် ကိုင်းလိုက်ရာကသူ့ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို မြဲမြံစွာ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ကျမရဲ့ ဖင်ကြီးကို သူ့လီးကျွတ်ထွက်သွားမတတ် မြှောက်မြှောက်ပြီး စောစောကထက် ပြင်းပြင်း ဆောင့်ချတယ်။

“ အမလေး…သေရောပေါ့…ဖြေးဖြေးလုပ်စမ်းပါ…”

ပြောရင်း သူ့လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ကျမ နို့နှစ်လုံးကို ဆုပ်နယ်ပေးနေပါတယ်။ ကျမလည်း ဆောင့်နေရင်းကမောလာတာနဲ့ လီးတစ်ချောင်းလုံးကို စောက်ပတ်ထဲသွင်းပြီး သူ့ဆီးခုံနဲ့ ကျမစောက်ပတ်ဝကို ဖိကပ်ပြီး ခဏနားနေလိုက်ရာ အဆောင့်ရပ်သွားလို့ အောက်က အဘိုးကြီး ဆန့်တငံ့ငံ့ ဖြစ်သွားတယ်။

“ ဆောင့်စမ်းပါ….တင်တင်ရာ… ”

“ ဒါနဲ့ စောစောကတော့ သေရောပေါ့ ဆို… ”

“ ဒါကတော့ တင်တင်က ကြမ်းလွန်းလို့ အစ်ကိုကြီးမခံသာလို့ပါ၊ ဖြေးဖြေးမှန်မှန်နဲ့ လီးကို အဆုံးထိဝင်သွားအောင်သာချပါ… ”

ကျမလည်း အမောပြေတာနဲ့ သူပြောတဲ့အတိုင်း လေးလေးမှန်မှန်နဲ့ တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ပေးပါတယ်။ခဏကြာတဲ့အခါမှာတော့ အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာပုံရတဲ့ ဦးထွန်းအေးဟာ ကျမခါးကို ကိုင်လိုက်ပြီး သူကအောက်ကနေ ပင့်ပင့်ပြီး ဆောင့်ပါတယ်။

“ လုပ်…လုပ်.နာနာသာလုပ်… ”

အဘိုးကြီး အသက်ရှူသံတွေ တဟဲဟဲ ဖြစ်လာတယ်။ ကျမလည်း စိတ်တွေ သိပ်ထနေပြီး အားမရနိုင်တော့ပါဘူး။ ဒါကြောင့် စိတ်ပါလက်ပါပဲ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်လိုးပါတော့တယ်။ ဒီလို လိုးရင်းက သူ့လီးကို စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုနဲ့ ညှပ်ညှပ်ဆွဲလိုက်တော့ သူက ကော့ကော့တက်လာပြီး…

“ ဆောင့် ဆောင့်…မြန်မြန်…အစ်ကိုကြီး..ပြီးကာနီးပြီ…… ”

ကျမကိုယ်တိုင်လည်း ပြီးချင်နေပြီမို့ ခပ်ပြင်းပြင်း ၁၀ ချက်လောက်ဆောင့်လိုက်တော့ သူ့သုတ်ရေတွေ ပန်းဝင်လာခိုက်မှာပဲ ကျမလည်း တစ်ချီ ပြီးသွားကာ သူ့အပေါ်ကို မှောက်ကျသွားရပါတော့တယ်….ရှင်…..။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



Friday, October 24, 2008

သိင်္ဂီဇော် (စ/ဆုံး)

သိင်္ဂီဇော် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

" ဟင်း ဘဲကြီးရူပါက ပုံမလာပါဘူးကွာ''

ပျိုမြစ်နုနယ် (၁၆) နှစ်အရွယ်ရှိ သိင်္ဂီဇော် က သို့ကလို ရည်ရွယ်၍ ဆိုလိုက် ခြင်းပါ။ သစ်ရွက်လှုပ်တာကိုဘဲ မျက်ရည်စက်လက်ကြွေသော အရွယ်ပေမို့ဆန့်ကျင်ဖက် လိင်ယောင်္ကျား တို့ကို စူးစမ်းနေတာ အပြစ်မဆိုသာချေ။ ကိုယ်တော်ချောကတော့ ခပ်တည်တည် မှန်မှန်ကြီးကိုယ့်လိုရာကို မြန်းနေချေ၏။ 

" ကြည့်ပါလား သစ်ကုလားအုပ်ကြီးလိုဘဲ ခြေတစ်လှမ်း လှမ်းတိုင်း ခေါင်းက လှုပ်တုတ်တုတ်နဲ့ ခစ်ခစ် ''

သို့စဉ်မှာပင် ဆဌမအာရုံလေလာဘာလားမသိ ။ အဲဒီလူအရှည်ကြီးက သူမ တို့ထိုင်ရာ ၀ရန်တာဆီ ခေါင်းလှည့်လာသည်။ အဲ …..စူးရှအေးစက်သော မျက်လုံးအစုံက သိင်္ဂီဇော် တို့ သူငယ်ချင်း ၃ ယောက်ကို ရေခဲရေပက်ဖျန်းခံရသလိုတောင် ထင်သွားစေသည်။ တော်ပါသေးရဲ့… သူ့ခရီးကိုသူဆက်သွားလို့။ 

" ကြောက်စရာကြီးဟယ် …..''

" အေးတော့ … လူဆိုးကြီးလားမသိဘူး''

" ဖြစ်နိုင်တယ် . လူသတ်သမားတောင် ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာ''

မိန်းခလေးတို့သဘာဝ ….. ပြီးတော့ မလိုအပ်ဘဲအာချောင်ချင်တဲ့ ကမ္ဘာ့အဆင့်အမြင့်ဆုံးသတ္တဝါ ။လူသားသဘာဝအားဖြင့် ကိုအရှည်ကြီးကို လူဆိုးစာရင်းတွင်သွင်းလိုက်လေသည်။ သူတို့လေးတွေက အသက်ရွယ်တူ အတန်းတွေတူကြတော့ ဝါသနာတူတွေမို့ တွဲမိကြသည်။ အဓိက အချက်မှာ သူတို့လေးတွေတွင် ရည်းစားမရှိကြခြင်းပင်။ သို့ကြောင့် ရည်းစား အရသာကို မြည်းစမ်းကြည့်ချင်ကြသည်။ ဒါပေမယ့် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်အသိမပေး။

" ဟယ် ဟိုအတွဲကိုကြည့်စမ်း လိုက်တယ်နော် ''

" ဟင့်အင်း ငါတော့မကြိုက်ဘူး  ဘဲကြီးကဝက်ခြံဗြစ်ထူနဲ့  မျက်မှန်ကတပ်ထားသေး ''

ဒီပုံစံနဲ့ အတော်ကြာအောင် ဝေဖန်လေကန်ရင်းနဲ့ ထိုင်ကြသည်။ သီတာနဲ့ ချိုဇင် ကပြန်သွားပြီး သိင်္ဂီဇော် (ဤနေရာမှစ၍ သိင်္ဂီဇော် ကို အိမ်အခေါ် ဇော်ဇော်ဟူ၍သာ ခေါ်ကြပါစို့။) ခြံထဲပြန်မဝင်သေးဘဲ လမ်းမဘက်သို့ကြည့်နေတုံးမှာ စောစောကလူကြီးပြန်ရောက်လာတာတွေ့လိုက်ရသည်။ သူမရင်တွေဒိန်းကနဲတုန်သွားမိပေမဲ့ လူကြီးကတော့ ခေါင်းငိုက်စိုက်နှင့်လျှောက်လှမ်း လာသည်။ 

အနီးကပ်ကြည့်မှ သူ့မျက်နှာသည် မျက်လုံးတို့နှင့် ဆန့်ကျင်စွာ အိုမင်းရင့်ရော် ဟန်ပေါ်နေ၏။ သောကရိပ်တို့ထင်ဟပ်နေသည်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် သူမရှေ့ အရောက်တစ်ချက်မော့ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ကိုစိတ်ဝင်တစားကြည့်နေ တဲ့ဇော်ဇော့် မျက်လုံးဝိုင်းလေးတွေကို စူးစိုက်ကြည့်ပြီး သူ့လမ်းသူဆက်လျှောက်သွားလေသည်။

" ဟင် …. ရုပ်ကြီးကုက ခပ်တည်တည်နဲ့ …. တလောကလုံး သူ့လုပ်စာစားတယ်များထင်နေလား မသိဘူး''

မြင့်မားတဲ့ အရပ်အမောင်းနဲ့ လိုက်ဖက်ညီစွာ သားသားနားနားလှမ်းနေတဲ့ သူ့ကို ဇော်ဇော်ငြိုငြင်စွာနဲ့ … 

" သစ်ကုလားအုပ်ကြီး သစ်ကုလားအုပ်ကြီး ခစ်ခစ်''

" ဟဲ့ဘယ်မလဲ … သစ်ကုလားအုပ်က …''

ဘယ်အချိန်ကရောက်နေလဲမသိတဲ့ ဇော်ဇော့် အမေက ဟိုသည်ကြည့်လိုက်ရင်း နားမလည်စွာ မေးခွန်း ထုတ်လိုက်ချေ၏။ ဇော်ဇော်ခမျာ အရူးမ ထင်ခံရမှာစိုး၏။ 

" အလာကားပါ မေမေရာ … ဟိုကျောင်းစာ ပြန်နွေးနေတာပါ''

" ဟင်း … ညည်းကတော့ မလွယ်ဘူး''

ညနေဆည်းဆာအောက်မှာ ပွင့်ဖူးစသမီးနဲ့ ငွားငွားစွင့်စွင့် အစွမ်းကုန်ပွင့်အာနေတဲ့အမေတို့ အလှ ချင်းပြိုင်နေသည်။ လမ်းသွားလမ်းလာတို့က တစေ့တစောင်းတစ်မျိုး ပြောင်ပြောင်တစ်ဖုံ ကြည့်ရှု လို့သွားကြသည်။

" ကဲ … အထဲဝင်စို့သမီး … မေမေလဲတစ်နေကုန်ဆိုင်ထိုင်ရတာပင်ပန်းလှပြီ … နားချင်တယ်''

ဒေါ်ဝင်းမော်ဟာ ဗိုလ်ချုပ်စျေးရှိ ရတနာဆိုင်မှာထိုင်ပါသည်။ ကူဖော်လောင်ဖက်မရှိသူမို့ သူများတကာထက်ပိုပင်ပန်း၏။ ယောကျာင်္းဖြစ်သူ ကိုထွန်းထွန်းဆုံးသွားကတည်းက သမီးကိုကြည့်ကာ ဖြေသိမ့်ရင်း ကိုယ့်ဘဝကိုယ်ကျောင်းနေခဲ့သည်။ နောက်အိမ်ထောင်ပြုရန် ပြောင်ပြောင်တစ်မျိုးသွယ်ဝိုက်၍တနည်း လမ်းကြောင်းလာပေမဲ့ ခေါင်းခါခဲ့သည်။ 

မုဆိုးမဘဝမပြောနဲ့ လင်ရှိတုန်းကတောင်သိရက်နဲ့ လိုက်တဲ့ယောင်္ကျား တွေ အတော်များသား။ သို့သော် အမျိုးမြင့်သူပီပီ လင်သားကိုသစ္စာမဖောက်ခဲ့။ လင်သေပြီးတော့လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို သစ္စာမ ဖောက်ခဲ့။ တည်တည် တံ့တံ့နဲ့ ကိုယ့်ဘဝကိုယ်ရုန်းနေခဲ့သည်။ တခါတခါသားအမိနှစ်ယောက်တည်း နေရတာ အားငယ်သား။ ဗာဟီရလုပ်သော အိမ်ဖော်တို့က ညနေဆိုပြန်ကြပြီး ခြံလေးထဲမှာရှိတဲ့ နှစ်ထပ်တိုက်လေးမှာ တိတ်ဆိတ်လို့ ပြီးတော့နေတာကလဲကြည့် … ဘောက်ထော်ပြည်သာယာမှာ အရာရာသည်တိတ်ဆိတ်လို့ တမလွန်လောကကဲ့သို့ တခါတရံထင် ရသည်။

သမီးရဲ့ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကိုဖက်တော့ မအေကိုခေါင်းမှီပြီးလိုက်လာပုံဟာကြည်နူးစရာပင်ဒီလိုနဲ့ဘဲ တစ်ညတာပုံမှန်ကုန်သွားလေသည်။ ဇော်ဇော် ကိုနှိုးပြီး ..

" မေမေ ဆိုင်ဖွင့်ဖို့ သွားပြီ'' 

ကျောင်းပိတ်ထားတာမို့ အိပ်ချင်သလောက် အိပ်လို့နေသည်။ 

" မေမေ မနက်စာ ချက်ပြုတ်ထားခဲ့ပြီ''

သွားတိုက်ဆေးနဲ့ သွားပွတ်တံကိုင်ရင်း ၀ရန်တာကနေငေးကြည့်နေမိသည်။ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးဖြတ် မောင်းသွားသည်။ လေအဟုန်ကြောင့်မျက်နှာကြီးမှာ ရှုံ့မဲ့ကာဆိုင်ကယ်ကို မောင်းနေသည်။ ဘယ်ကလူကြီးလဲမသိဘူး။ အရပ်ရှည်ရှည်ကတော်ရုံလူမရှိနိုင်သည့်ဒေါင်မျိုး … အရပ်နဲ့လိုက်အောင်ဘော်ဒီကကောင်းပါသည်။ အထူးခြားဆုံး ကြမ်းတမ်းရက်စက်မှုကို ဖုံးကွယ်မထားနိုင်တဲ့ တိရိစ္ဆာန်လို မျက်လုံးများ အေးစက် စူးရှလှသည်။ သူ့လှုပ်ရှားမှုက ငြင်သာပျော့ပြောင်းသည်။ ကျားသစ်တစ်ကောင်အလား။

အဲဒီနေ့မှစ၍ ဇော်ဇော်တစ်ယောက် အဲဒီလူကြီးကို နေ့တိုင်းတွေ့နေရသည်။ လူကြီးကတော့ ခပ်တည်တည်ပင် သူမကိုဖုတ်လေသည့်ငပိ ရှိသည်ပင်မထင်နောက်ပိုင်းတော့ သူ့သွားလာမှုအချိန် ဇယားတွေ ဇော်ဇော်အလွတ်ရနေပြီ။ နဲနဲနောက်ကျရင်မျှော်နေမိသည်။ဘာရယ်လို့မဟုတ် အေးစက် ပြီး လူမဆန်သည့်သွင်ပြင်ကြောင့်စိတ်ဝင်စားမိခြင်းပါ။ ပြီးတော့ အမြဲတမ်းတစ်ယောက်တည်း။

သည်နေ့ ချိုဇင့်အိမ်မှာစုရပ်လုပ်ဖို့ ချိန်းထားသည်မို့ မေမေစျေးက ပြန်လာသည်နှင့် ပြိုင်ဘီးလေး ထုတ်ပြီး အသော့နှင်လာခဲ့သည်။ မတွေ့ချိုဇင် လေယာဉ်ကွင်းသွားသည်တဲ့ သီတာလည်းလာပြီး ပြန်သွားသည်ဆိုဘဲ။  မကျေမချမ်းနဲ့ ဘီးပြန်လှိမ့်ရသည်။ တိတ်ဆိတ်ချောက်ကပ်သောညမှာ တစ်ယောက်တည်း လမ်းမကျယ်ကြီးမှာ စက်ဘီးနင်းရတာ ချောက်ချားစရာ။ 

" ဝေါ  တီ..တီ ''

မာစီဒီးကားနက်ကြီးက ဘယ်ကနေရောက်လာသည် မသိ။ စက်ဘီးကိုကျော်တက်ရန်လုပ်ပြီးမှမိန်းခလေးတစ်ယောက်မှန်းသိတော့ မကျော်တော့ပါကားထဲမှာတော့ အသက် (၂၀) ပတ်ဝန်းကျင် လူရွယ် (၄) ယောက်

" ဟဲဟဲ … ဒို့နဲ့လိုက်ခဲ့ပါလား။ မှုတ်ပေးမယ်လေ …ပြွတ်ပြွတ် …ပလပ်ပလပ် လျှာနဲ့ဒို့နဲ့တစ်ညလိုက်အိပ်ပါလား ၁၅၀၀ ပေးမယ်လေ''

" မကောင်းပါဘူး ''

" ကိုကိုတို့ ဒစ်ကြီးတွေအထည့် ခံကြည့်ပါလာ..''

တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ် မကြားဘူးတဲ့ မကြားဝံ့မနာသာစကားတွေကြောင့် မျက်ရည်တွေဝဲလာမိပြီး စက်ဘီးကိုသွန်နင်းတော့သည်။

" ဒုန်း … အမေ့''

ကားကစက်ဘီးနောက်ကို အသာဆောင့်လိုက်တော့ အတော်လန့်သွားမိသည်။ ကားကစက်ဘီးနဲ့ ဘေးချင်းယှဉ်မောင်းရင်း လက်တစ်ဖက်ထွက်လာပြီး စက်ဘီးကိုဆွဲယူလိုက်သည်။ 

" မင်းတို့အဖေတွေကိုယ်စား မင်းတို့ကို ဆုံးမမဲ့ မင်းတို့ပထွေးအဖေရော့ ''

အမေပါအထိခံရလို့ ပိုဆတ်ဆတ်ခါသွားတဲ့ နှစ်ကောင်ဟာ သူတို့အဖိုးကြီးဝယ်ပေးထား တဲ့လက်နက်တွေထုတ်ပြီး ကားရှေ့မှာခါးထောက်ရပ်နေတဲ့ လူကြီးဆီပြေးဝင်သွားလေသည်။ တစ် ယောက်က ခါးပတ်နှင့်။ 

" ဟိတ် ………''

ခြေတစ်လှမ်းပိုနေတဲ့ ကွန်မင်ဒိုဓားမြှောင်သမားရဲ့မျက်ခွက်ကို ခြေတံရှည်ကြီးနဲ့ ဆောင့်ကန်ထဲ့လိုက် သည်။ မပီမသအော်သံနဲ့အတူ ငနဲပက်လက်ကြီးကျသွားသည်။ နှာခေါင်းရိုးနဲ့ မေးရိုး။ သွားတို့ ရစရာမရှိအောင် ကျိုးကြေကုန်ပြီး ပြန်ထမလာတော့။

လည်ပင်းကိုဝင်လာသော ခါးပတ်ဓားကို အသာငုံ့ရှောင်လိုက်ပြီး ကြုံးဝင်လာတဲ့ငတိကို အသာပုခုံးနဲ့ ထမ်းကာကတ္တရာလမ်းပေါ်ဆောင့်ပစ်ချလိုက်သည်။ ၁ မိနစ်ပင်မကြာလိုက် ပွဲသိမ်းပြီ။ 

" ချာတိတ် မင်းဘာဖြစ်သွားလဲ …''

" ဘာမှ မဖြစျပါဘူး အကို''

မိမိကြည့်မရတဲ့ကုလားအုပ်ကြီးပင်။ သူ့မျက်လုံးတို့ကတော့ထုံးစံအတိုင်း အေးစက်နေချေ၏။ မာစီဒီး ကားနားသွားပြီး ဘီးတို့ကို လေလျှော့နေသည်။ ပြီးတော့လှည့်ထွက်သွားတော့သည်။ 

" အို ဒီမှာ သမီးကိုပါခေါ်သွားပါ။ သမီးစက်ဘီးမနင်းနိုင်တော့အောင် ဒူးတွေတုန်နေလို့ပါ''

" ဟင်း မင်းတို့မိန်းမတွေဟာ သိပ်ဒုက်ခပေးတယ် ကဲကဲ … ''

သူ့ပေါင်ကြားမှာစက်ဘီးဟာ ကလေးကစားစရာတစ်ခုနှယ် .. တုန်လှုပ်နေသောဇော်ဇော်သည် ရှေ့ဘား တန်းပေါ်တွင်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ နွေးထွေးသောသူ့ရင်ခွင်ထဲမှာအားရပါးရမှီထားလိုက်သည်ငနဲကြီးတွန့်သွား၏။ နှစ်ယောက်ဝိတ်ကို အသာလေးပင်နင်းနေချေ၏။ သူ့ပေါင်လုံးကြီးတို့သည် ဇော်ဇော်ကိုပွတ်သပ်နေ၏။ အထူးသဖြင့် ညာဖက်ပေါင်သည် လုံးဝန်းကားစွင့်သော ဇော်ဇော်တင်ပါး တို့ကို မရှောင်သာ မတိမ်းသာဘဲ မှန်မှန်ကြီးပွတ်ပေးနေသည်။ ဇော်ဇော်သည် ရင်ခုန်စပြုချေပြီ။ 

" ကိုကြီး ''

" ဘာ … လဲ ''

" ဟင်း ထူးပုံကြီးကလဲ ''

" လျှာမရှည်နဲ့ ဘာပြောမလို့လဲ''

" ကိုကြီးနာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ သမီးနာမည်က သိင်္ဂီဇော်ပါ။ အိမ်မှာ ဇော်ဇော်လို့ခေါ်တယ် .. ကိုကြီးလဲ ဇော်ဇော်လို့ခေါ်ပေါ့''

" ငါ့နာမည် မိုးဝေ''

သည်လောက်နှင့်ငတိကြီးကရပ်သွားသည်။ စက်ဘီးသာဖိနင်းနေသည်။ 

" ကိုကြီး ဘယ်မှာနေလဲ''

" နင်တို့ လမ်းထဲမှာဘဲ''

" ဟယ် ကိုကြီး သမီးကို သိတယ်''

" အင်း နင်တစ်ချိန်လုံး ဝရန်တာထွက်နေတာကို  

အင်းလေ ဒါကလဲ နင်တို့မိန်းမတွေရဲ့ မာယာဘဲ''

" အို ကိုကြီးကလဲ မီးမြင်လို့ပါ''

" ပါးစပ်ပိတ်တော့ နားညည်းတယ်''

ရင်မောရပါဘိ ဘယ်လိုလူကြီးလဲ မသိဘူး။ စကားအကောင်းပြောလို့မရပါလား။ 

" ကဲ သွားတော့''

ဘာမပြော ညာမပြောနှင့် ဇော်ဇော်ကိုထားရစ်ခါ ဆက်ရှောက်သွားလေတော့သည်။ ဇော်ဇော်က တော့ခြေတစ်ချက်ဆောင့်ကာ ခြံထဲဝင်ရလေပြီ။ မေမေ့ကိုပြောရမည်။ စက်ဘီးကိုအသာနံရံဘေးကပ်ထောင်ထားလိုက်၏။ အိမ်ရှေ့တံခါးကို သော့ခတ်ထားသည်မို့ ဘေးပေါက်မှအသာဝင်ခဲ့သည်။ ဧည့်ခန်းဆီမှ တီဗွီသံကြားနေရသည်။ မေမေတီဗွီကြည့်နေသည်ထင့်။ ခန်းဆီးကိုလှပ်မလို လုပ်ပြီးမှ တုန့်ကနဲရပ်လိုက်သည်။ တစ်ဆို့ဆို့ကြီးချွဲနွဲ့သော မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ငြီးသံ။ ပြီးတော့ အားအား ဆိုတဲ့ အသံ ဘာပါလိမ့်။ ဒါကြောင့် အခန်းထဲစွတ်မဝင်တော့ဘဲအသာချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ 

မေမေဟာ ဝင်ပေါက်နဲ့တစောင်းကျကျထိုင်နေသည်။ ထူးခြားသည် မှာ အဝတ်အစားမရှိခြင်းပင်။ တီဗွီကြည့်ရင်းနှုတ်ခမ်းကိုလျှာနဲ့ရက်နေ၏။ ပြီးတော့နီရဲရွနှ်းမြတဲ့လက်သည်းရှည်ကြီးတွေနဲ့ တံဆာဆင်သည့်လက်တွေက ပြည့်ဖြိုးချွန်ှမောက်နေတဲ့နို့အုံတွေကို အားမလို အားမရဟန်နဲ့ ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်နေသည်။

ဇော်ဇော်ဟာ မြင်ကွင်းပြောင်းပြီး တီဗွီဆီလှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ပါးစပ်လေးဟပြီး မျက်လုံးလေးဝိုင်း သွားပါချေ၏။ ချောမောလှပသော ဗိုလ်မတစ်ယောက်ကို ဘီလူးတစ်ကောင်လိုထွားကြိုင်းတဲ့ ကပ္ပလီကြီးက အားရ ပါးရဆောင့်နေသည်။ နှစ်ဦးစလုံးအဝတ်အစားမရှိ။ ဗိုလ်မမှာ ခြေချင်းဝတ်တွေကို ကပ္ပလီကြီးကကိုင်ပြီး အစွမ်းကုန်ဖြဲထားလို့ ပေါင်ကြီးပြဲနေ၏။ ကင်မရာကအနီးကပ်ဆွဲပြ၍ နီရဲသောစောက်ဖုတ်နဲ့ ချော့ကလက်ရောင်လီးကြီးကို ရင်ထိတ်စရာတွေ့လိုက်ရသည်။

" ဟင်း … ဘာတွေလဲမသိပါဘူး''

ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်ရင်း အသာချောင်းကြည့်မိပြန်သည်။ ဗိုလ်မမှာ သူမစောက်ဖုတ်ထဲဝင်နေသည့် ဧရာမလီးကို အားမရသလို ဖင်ကိုကော့ကော့ပေးနေသည်။ လီးဝင်တိုင်းစောက်ဖုတ်မှာ နစ်ဝင်သွား ပြီးလီးအထွက်မှာတော့ ကျွံထွက်လာပါတယ်သူမရဲ့ပါးစပ်ကမနားတမ်းညည်းတွားအော်ဟစ်နေလေသည်။ ဇော်ဇော် အသာ မေမေ့ဆီလှမ်းကြည့်လိုက်သည်။

အိုး ဟုတ်ပါသည်။ မေမေဟာ ကျပ်လုံးလောက်ရှိပြီး ၆ လက်မလောက်ရှည်တဲ့ ခရမ်းသီးတစ်လုံးကို ပါးစပ်မှာတေ့ပြီး စုပ်နေသည်။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း စောက်ဖုတ်ကိုပွတ်သပ်နေ၏။ လက်ခလယ် ကစောက်ခေါင်းတွင်းဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နှင့်ရှိချေသည်။ ပေါင်ခွမှာတဖြေးဖြေးကားနေချေ၏။ 

" အ … အ … အား''

ဗိုလ်မမှာ ကပ္ပလီကို အားရပါးရဆွဲကပ်ရင်း သံကုန်ဟစ်နေလေသည်။ ဇော်ဇော်အတော်စိတ်ညစ် သွားမိသည်။ ဗိုလ်မချောလေးကို ဒီနည်းနဲ့သတ်ပစ်ရသလား။ဒါပေမဲ့ခဏနေတော့ မချောလှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်လာပြီး ကပ္ပလီကို ကုတင်ပေါ်ဆွဲချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမက အပေါ်ကနေရာယူပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ စောင့်ပေးလေတော့သည်။ 

" ဟင်း .. စောက်ကောင်မ ငါကတော့ သေများသေပြီလားလို့ ပူလိုက်ရတာ၊ ''

ဇော်ဇော် သက်ပြင်းလေးချလိုက်မိသည်။ 

" ပြွတ် … ဟင့် ဟင့်''

မေမေ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ စောက်ပတ်နှစ်လွှာကို လက်ချောင်းများနှင့် ဖြဲပြီးစောက်ခေါင်းထဲခရမ်း သီးထိုးထဲ့လိုက်သည်ကို တွေ့ရသည်။ မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး နှုတ်ခမ်းကိုက်လျှက်ခရမ်းသီးကို ချော့ သွင်းနေ၏။ အရည်တို့ကြောင့် တပြွတ်ပြွတ်နှင့်ဝင်နေရာမှ အင့်ကနဲ တွန့်သွားပြီး ဆက်မသွင်းချေ။

တီဗွီမှန်သားပြင်မှာတော့ ဗိုလ်မလေးသည် ကပ္ပလီကြီးပေါ်မှာ ဖြေးဖြေးချင်းဆောင့်နေ၏။ သူမ၏ နို့တို့သည် ဗရမ်းဗတာရမ်းခါနေလေသည်။ နို့တစ်ဖက်ကို လက်နှင့်ပင့်ပြီး နို့သီးကိုပါးစပ်နှင့်အသာ စုပ်ပေးနေပြန်သည်။ သိပ်ကြံကြံဖန်ဖန်လုပ်တဲ့ ဗိုလ်မတွေဘဲကပ္ပလီကဗိုလ်မ၏ဖင်ကို လက်ကြီးတွေနှင့်စုံကိုင်ပြီး ဆောင့်အားတိုးစေသည်။ 

မေမေ့ဖက်ကိုကြည့် လိုက်တော့ မေမေလည်းဟိုမိန်းမလုပ်သလို နို့အုံတစ်ဖက်ကို လက်နှင့်ပင့်ကာ ဗိုလ်မလောက် ကြီးလို့နို့သီးကိုလျှာနဲ့ယက်ခွင့်ရပါသည်။ မျက်လုံးအစုံသည် ဖန်သားပြင်ကိုစိုက်ကြည့်ရင်း နို့ကို ယက်လိုက် စောက်ဖုတ်ထဲခရမ်းသီးထိုးထည့်လိုက် ပြန်ထုတ်လိုက် လုပ်နေပြန်သည်။ 

" အင့် အင် အား ရှီး ကျွတ်ကျွတ် မောင်လေးရယ်''

အဲတော့ မေမေဟာ ရုပ်ရှင်ထဲကဗိုလ်မနဲ့အပြိုင်ညည်းညူနေပါပေါ့လား။ ကြည့်သာကြည့်နရသည် ဇော်ဇော်ခမျာကိုယ်ထဲမှာလည်း သွေးတို့လည်ပတ်စပြုချေပြီ။ သည်မြင်ကွင်းကိုမြင်လို့မှ သွေးမဆူဘူးဆိုရင်တော့ ဖိုးတွမ်တီးသမားတစ်ယောက်သာဖြစ်ချေမည်။

ဒါကြောင့် ဖူးပွင့်စနို့အုံလေးကို ဆွယ်တာပေါ်မှ အုပ်ကာကိုင်မိသည်။ လက်ဝါးအုပ်ထဲမှာ ကြပ်ကြပ်လေးစီးပိုင် စွာရှိနေ၏။ မရဲတရဲ ညှစ်မိတော့ ပထမဆုံးရာသီလာစဉ်မူးဝေသလို ရီတီတီအရသာလေးကို ခံစားမိ သည်။ အ အား အား ဟားကပ္ပလီသည် ဗိုလ်မ၏ခါးအစုံကိုကိုင်ပြီး ၃ ချက် ၄ ချက်အားရပါးရဆောင့်ပြီး မျက်ဖြူလန်ကာ ကော့ တက်သွားလေသည်။ ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲမသိ ခဏနေတော့ ကုတင်ပေါ်ကျပြီး ငြိမ်သွား၏။ 

ဗိုလ်မဟာ ဆီးခုံချင်းပွတ်ရင်း ကပ္ပလီ၏နို့ကို ကုန်းစို့နေသည်။ ခဏနေတော့ ကပ္ပလီဟာ ဗိုလ်မကို ခါးမှအရုပ်လို ကိုင်မပြီး သူ့အပေါ်ကိုတွဲတင်လိုက်သည်။

တရွေ့ရွေ့နဲ့ဗိုလ်မဟာ ကပ္ပလီမျက်နှာမှာ စောက်ပတ်ထပ်ယက်သားဖြစ်နေသည်။ 

" ဟယ် ရွံစရာကြီး ဒီကောင်တွေ မရွံဘူးလားမသိဘူး … ငါတောင်အံချင်လာတယ်''

တကယ်ပင်ဇော်ဇော်တစ်ယောက်ပျို့တက်လာသည်။ ဗိုလ်မစောက်ဖုတ်မှာ ဖြူပြစ်ပြစ်အရည်တို့ ပေကျံတွဲကျနေ၏။ စောက်မွှေးတို့မှာ စေးကပ်နေလေသည်။ ကပ္ပလီ၏လီးကြီးမှာ ရွံဖို့ကောင်းသည်ဧရာမမျှော့နက်မဲကြီးတစ်ကောင်နဲ့တူသည်။

ဗိုလ်မစောက်ဖုတ်သည် တရွေ့ရွေ့နှင့် ကပ္ပလီမျက်ခွက်ဆီကပ်သွားသည်။ ကပ္ပလီကလျှာကြီးထုတ်ပြီး စောက်ဖုတ်ကို ခွေးတစ်ကောင်ပန်းကန်ယက်သလို ပြောင်အောင်လျှက်နေတော့သည်။ 

ပြီးတော့ စောက်ပတ်ကို လက်နှစ်ချောင်နှင့်ဆွဲဟပြီးလျှာထိုးထဲ့သည်။ ဗိုလ်မမှာဖင်ကို အခုနအတိုင်းတဖြေးဖြေးချင်းလှည့်ရင်း တအားအားငြီးနေသည်။ ဇော်ဇော့်စောက်ဖုတ်မှာ ပိုးဟပ်တစ်ကောင်ဝင်သလိုယားလာ၏။ တစတစနှင့် ဘောင်းဘီမှာ အကွက်ကလေးထင်လာသည်။ 

" အား ဟား အား အား ရှီး အား''

မေမေကတော့ စောက်ဖုတ်ထဲကခရမ်းသီးကို အားရပါးရဆောင့်ပြီးသွင်းလိုက် ထုတ်လိုက်လုပ်နေချေ၏။ ဖင်ကြီးကို ကော့ကော့ပေးရင်း စောက်ဖုတ်နှင့် ခရမ်းသီးကိုဆွဲစုပ်နေဟန်ရှိသည်။ 

" အား အား ဒါလင် အို ဒါလင် အား''

ဗိုလ်မကလည်း ကပ္ပလီ၏အရည်တွေကို လိုက်ယက်နေသည်။ အံ့သြဖွယ်ရာပင်။ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သားဖက်နေတုန်း စာတမ်းထိုးပါလေတော့သည်။ တစ်ဖက်ကိုအမြင်ပြောင်းလိုက်တော့။ ဒါးနဲ့ခြစ်ထားလို့ ခရမ်းသီးဟာခရမ်းရောင်ပေါက်မနေဘဲ အတွင်းသားတွေပေါ်ပြီး အဖြူရောင်ဖြစ်နေ တော့သည်။ ပြီးတော့မေမေလည်း ငြိမ်ကျသွား၏။ ဇော်ဇော်တစ်ယောက် အောက်ပိုင်းစိုစိုရွှဲရွှဲနဲ့ အသာလစ်ထွက်ခဲ့သည်။ ပြီးတော့အိမ်ရှေ့ထွက်ပြီး တံခါးအသာခေါက်လိုက်၏။ အတန်ကြာအောင် ဘယ်သူမှ မလာ …

" ဘယ်သူလဲ''

" သမီးပါ မေမေရဲ့ … ''

" ဟဲ့ စောလှချည့်လား''

ထဘီရင်ရှားနဲ့ထွက်လာသောအမေကို မလုံမလဲအကဲခတ်လိုက်သည်။ ဟိုဘက်ကတော့ ဘာမှဟန်မပျက် တံခါးအသာဖွင့်ပေးပြီး သမီးဖြစ်သူကိုတောင်နမ်းလိုက်သေးသည်။ 

" ဟိုကောင်မတွေမရှိဘူး မာမီရယ် ဒါကြောင့် စောစောပြန်လာရတာ''

" ကဲ ဒါဆိုထမင်းစားစို့ ထမင်းဝိုင်းမှာ ''

မေမေကို သူမအဖြစ်တွေပြောပြနေမိသည်။ မေမေခမြာရင်တမမ စုပ်တသပ်သပ်နှင့် ကယ်တင်ရှင် မောင်မင်းကြီးသားကို ကျေးဇူးတွေပစ်တင်နေ၏။ ဒါပေမဲ့ မေမေက သူ့နာမည်မမေးခဲ့သလို ဇော်ဇော်ကလည်းမပြောမိ။ သမီးကိုအိမ်လည်းမဖိတ်ခဲ့ရကောင်းလားလို့သာ ဆူပူနေ၏။ 

" သူကမလိုက်ဘူးမေမေရဲ့ စကားတောင် ကောင်းကောင်းပြောတာ မဟုတ်ဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲမသိပါဘူးမေမေရယ် … ဘယ်လိုလူကြီးမှန်းမသိဘူး''

" ကဲကဲ ညည်းနောက်ပိုင်းဆင်ြခင် သိပ်အတင့်မရဲနဲ့ ကြားလား … ''

" အင်း''

နောက်နေ့မနက်အစောကြီးထပြီး ဇော်ဇော်ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသနေမိသည်။ ပြီးတော့ ဝရန်တာထွက်ရပ်နေ၏။ ဟိုလူကြီးအဆိုအရ မာယာလုပ်နေခြင်းပင် မာမီတော့ဆိုင်ထွက်ရန်သွားပြီ။ ကိုကြီးတိတ်ဆိတ်နေသမို့အသံနဲနဲကျယ်သယောင်၊ သူအသာမော့ကြည့်သည်။ ပြီးခေါင်းပြန်ငုံ့ကာဆက် ရှောက်ဟန်ပြင်လိုက်သည်။ 

" ကိုကြီး နေပါအုံး''

ခြေလှမ်းတို့စလှမ်းနေပြီ။ သည်လောက်ဥပက်ခာပြုသော အမူအရာတို့ကြောင့် မျက်ရည်များဝိုင်းလာ သည်အထိ ဒေါသထမိသည်။

" ကိုကြီး''

ခပ်စူးစူးအော်ရင်း ကမန်းကတန်းပြေးဆင်းမိသည်။ ပြီးတော့ခြံထဲခြေဗလာနဲ့ဆင်းပြီး တံခါးဖွင့်လိုက်၏။ ပြီး ၃ ကိုက်လောက်ရှေ့ရောက်နေသော သူ့ဆီအမှီပြေးပြီး လက်မောင်းစကိုလှမ်းဆွဲလိုက် သည်။ သူတုန့်ကနဲရပ်သွားသည်။ 

" ဘာကိစ္စလဲ မင်းနဲ့ငါကိစ္စမရှိဘူးထင်တယ် ''

အော် ဒီလိုဆိုလဲရပါတယ်ဘယ်လိုလုပ်ပြီး သည်မနူးမနပ်အရွယ်က မာနတရားကို မြိုသိပ်နိုင်မှာလဲ သူကစိမ်းကားနေတာဘဲ။ လက်ကိုလွတ်ှပြီး ခြေတစ်လှမ်းနောက်ဆုတ်လိုက်၏။ 

" အ အား''

ခြေဖဝါးကနေ ငယ်ထိပ်ထိစူးကနဲနာသွား၏။ ကိုယ်ကိုမထိန်းနိုင်ဘဲ လမ်းပေါ်ဖင်ထိုင်ရက်ကျသွား ရှာသည်။ ရှက်ခြင်း ဒေါသဖြစ်ခြင်း နာကျင်ခြင်း တို့ကြောင့် အသံထွက်အောင်ငိုမိသည်။ 

" ဒုက္ခပါဘဲ မင်းတို့မိန်းကလေးတွေဟာ ငါနဲ့ကင်းကင်းနေကြပါလားဟာ တောက် ''

စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးပြောရင်းသူမခြေထောက်ကို အသာလှန်ကြည့်လိုက်သည်။ 

" အား ဟား နဲတဲ့ပုလင်းကွဲကြီးမဟုတ်ပါဘူး ငါ့နှယ်နော် ဒီနေ့အလုပ်များပါတယ်ဆိုနေမှ ''

" ရှင့်ကို ဘယ်သူမှ အကူအညီတောင်းမနေဘူး ကျမဘာသာကျမပြန်မယ် ရှင်နဲ့မပတ်သက်ဘူး''

သူ့ကိုကက်ကက်လန်ရန်တွေ့တဲ့ချာတိတ်မကို ကြည့်ရင်း တဖြေးဖြေးပြုံးလာသည်။ ပြီးတော့ ပြန်တည်သွားပြီး စကားများမနေနဲ့ လာခဲ့လက်မောင်းကိုညှပ်ပြီးဆွဲမလိုက်လို့ မလိုက်ချင်လဲလိုက်ရပြီ။ သူမပါရင် အိမ်ပြန်ဖို့အခက် အိမ်ထဲ ရောက်တော့သူ့ကို ပိုမိုတွဲမိသည်။ ဆိုဖာတစ်ခုပေါ်ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီး ထိုင်ခိုင်းပြီး ခြေထောက်ကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်၏။ 

" ကဲ ဆေးတွေဘာတွေရှိလား''

" ဟို..ဘီရိုထဲမှာ ဆေးသတ္တာရှိတယ်''

သွေးတို့ကိုကြည့်ပြီး တုန်တုန်ရီရီပြောမိသည်။ လူကသာအရပ်ရှည်တာ သူနာပြုတော့ကျွမ်းကျင်သား တယုတယသုတ်သင်ပြီး ပတ်တီးစည်းပေးသည်။ ပြီးတော့ ဆေးသတ္တာပြန်သိမ်းပြီး အိမ်ရှေ့ ဘုံဘိုင်ကရေနဲ့လက်ဆေးသည်။ ဘုံဘိုင်သံတိတ်သွားပြီးပြန်မလာတော့အသာလှမ်းကြည့်မိသည်။ ဟောတော့ခြံထောင့်စွန်းမှာပျောက်ကွယ်သွားတဲ့ သူ့ကျောပြင်ကျယ်ကြီးကို ဖျတ်ကနဲလှမ်းတွေ့လိုက်ရသည်။ နားလည်ရခက်ပါဘိလူကြီးရယ် … ဇော်ဇော်တစ်ယောက်တည်းတွေဝေစွာကျန်ရစ်သည်။

ညနေ၀ရန်တာမှ ထွက်စောင့်မိသည်။ ထုံးစံအတိုင်းသူပြန်လာသည်။ ကိုကြီးတစ်ချက်မော့ကြည့်ပြီး မျက်မှောင် ကြုတ်သွားသည်။ သည်လိုနဲ့နေ့တိုင်း သူတို့နှစ်ယောက်စိတ်ထဲမှာ ခင်မင်နေကြပြီ လူကြီးကတော့ခပ်တည်တည်ပင် ဇော်ဇော်ကသာ ကလေးစိတ်မကုန်သေးသူပီပီ တွယ်တာနေသည်။ 

တစ်နေ့ … သည်တစ်နေ့သည်လည်း ဇော်ဇော်ဘဝမှာ အမှတ်ထင်ထင်ဖြစ်ရသည့်နေ့ဖြစ်သည်။ မေမေ နှင့်ဆိုင်ကို လိုက်သွားမိသည်။ ဒါပေမဲ့ ချက်ချင်းဖြစ်သလို မေမေကအိမ်ကိုအတင်းပြန်ခိုင်းသည်။ဆပ်ဆော့ပြီးဟိုသည်လျှောက်ကြည့်မိသည်။ ပြီးမှဘတ်(စ်)ကားနဲ့လစ်ခဲ့သည်။ 

ကားဂိတ်နဲ့အိမ် အတော်ဝေးသည်။(၄) ဖာလုံနီးပါးလျှောက်ရသည်။ တက်စီငှားစီးရင် စျေးမတန်တဆပေးရမှာမို့ နှမျောသဖြင့် ဘတ်(စ်)ကားစီးခြင်းသာ။ ကားပေါ်မှဆင်းပြီးလို့ ခြေနှစ်လှမ်းပင်မပြေ့ခင်ညိုမှောင် နေတဲ့ ကိုရွေမှိုး စပြိုတော့သည်။ ဒုက်ခ ဒုက်ခ ခိုနားစရာမရှိ လေနုအေးလေးပက်ဖြန်းတာတောင် လူခိုက်ခိုက်တုန်လှပြီ။ ဖျားနေပြီလေ အခုမိုးလေးတစ်စက် နှစ်စက်ကစပြီး ပုံးနဲ့လောင်းချသလို အညှိုးတကြီးရွာချေပြီ။ ခေါင်းမာသူပီပီ မိုးရေထဲဆက်လျှောက်နေမိသည်။ ခေါင်းကိုငုံလို့။

ဗြုန်းဆို မိုးတိတ်သွားသည်။ မဟုတ်ဘူး သူမပတ်လည်မှာသာတိတ်သွားခြင်းပါ။ ဘေးကိုအသာငုံ ကြည့်လိုက်တော့ ယောကျာင်္းခြေတောက်အစုံကိုတွေ့ရသည်။ တစတစစောင့်ကြည့်ရင်း သူ့အရပ်ဆုံးပါ တော့မလား အောက်မေ့မိသည်။ 

" ကိုကြီးအေး ကြပ်ကြပ်မိုးထဲလျှောက်သွား အဆုတ်အအေးပတ်မယ် ''

" တော်သေးတာပေါ့ ငါကထမင်း စားပြန်နဲ့ဆုံလို့ ''

" ကိုကြီးကလဲ သမီးမေ့သွားလို့ပါ''

စကားသိပ်မပြောပေမဲ့ စိတ်ထဲကသိပ်ရင်းနှီးနေခဲ့လို့ သူ့လက်မောင်းကို ရဲရဲဘဲဖမ်းတွယ်လိုက်သည်။ သူကတစ်ချက်ငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီး ဘာမှမပြော။ ရွှဲရွှဲစိုနေတဲ့ ဇော်ဇော်ဟာ သူ့ဆီကကိုယ်ငွေ့ကို အရသာတွေ မိသည်။ ဒါကြောင့်ပိုလို့ တိုးကပ်မိသည်။ ဇော်ဇော့်နို့လေးဟာ ကိုမိုးဝေရဲ့ လက်မောင်း ကိုဖိကပ်လို့နေသည်။ 

" ချာတိတ် မင်းကိုယ်တွေသိပ်ပူနေပါလားဟင်း''

" ဖျားနေတယ်''

သူမေးမှကိုယ့်အသံက ထမင်းခုနှစ်ရက်မစားရသူလိုအားပျော့သွားသည်။ ချက်ချင်းအပူရှိန်တွေပိုတက် လာသလို။ သူ့လက်မောင်းကြီးတွေကို အားကိုးတကြီးဆုပ်ကိုင်ထားမိသည်။

" မင်းသိပ်သောင်းကျန်းပါလားကွာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မိန်းခလေးဆိုတာရောသိရဲ့လား ''

" အင်း ''

ဒါပေမဲ့စကားမဆက်ရဲ လေအဝှေ့မှာရေတွေဝေါကနဲပါလာသည်။ သူပါရွှဲရွှဲစိုနေပြီး ဇော်ဇော်မှာအလန့် တကြားသူ့ဆီကို ပိုတိုးကပ်သွားမိသည်။ တရွေ့ရွေ့နှင့်ခြံဝရောက်လာပြီး ဇော်ဇော်ခြံတခါးဖွင့်ပြီး တာနဲ့ မိုးဝေရဲ့လက်မောင်းကိုပြန်တွဲသည်။

" ဟိတ် ခြံထဲရောက်ပြီနော် ဝင်တော့ ''

" မဝင်ဘူး ကိုကြီးပါလိုက်ခဲ့ ''

" မင်းတယ်ဆိုးပါလား''

ဆူဆူအောင့်အောင့်ပြောရင်းခြံထဲဝင်လာသည်။ အိမ်တခါးအဖွင့်မှာ ထီးချပြီးသူထွက်သွားဖို့ ပြင်သည်။ ဒါပေမဲ့ ဇော်ဇော်ကဖမ်းဆွဲပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲအတင်းတိုးဝင်မိသည်။ သည်ခေတ်မိန်းခလေး တွေကို စာမသင်ရပါ။ တီဗွီ ဗွီဒီယို မဂ္ဂဇင်း ကာတွန်းတို့မှ အချစ်သျှတရ္တ ကို ပေါက်မြောက်အောင် နားလည်နေကြပြီ မဟုတ်ပါလား။ 

" ဟေး ဒါဘာလုပ်တာလဲ''

" ကိုကြီးမပြန်ရဘူး သမီးတစ်ယောက်ထဲကြောက်တယ်''

မိုးဝေဒေါသတကြီးဇော်ဇော့်မေးကို ဆွဲမလိုက်မိသည်။ ညှိုးနွမ်းအားငယ်နေတဲ့ မျက်နှာမှာကြောက်ရွံ တဲ့မျက်ဝန်းတုန်ရီနေတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေ အတွေ့မှာ သူ့ဒေါသတို့ပျက်ပြယ်သွားရသည်။ အမြဲတမ်း တင်း မာခက်ထန်နေတဲ့ သူ့မျက်နှာပျော့ပြောင်းသွားသည်။ အေးစက်နေတဲ့သူ့မျက်ဝန်းတွေ နွေးထွေးလာသည်။ ချာတိတ်မထူးဘဲသူ့ကိုသာ အရည်လဲ့တဲ့မျက်ဝန်းကြီးတွေနဲ့ကြည့်နေသည်။ ဇော်ဇော်ရဲ့နုထွတ်ထွတ်မျက်နှာ လေးကို အနှံ့ကြည့်နေသည်။ ပြောရက်စရာမရှိအောင်ချစ်စရာကောင်းပါသည်။ လူမကနတ်မမျှ အလှမျိုးလား ဒါတောင်အစွမ်းကုန်မပွင့်သေးပါ ကဲကွာ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်လေတော့ ကမ္ဘာကြီးဘဲ စောက်ထိုးဖြစ်မလား မိုးကောင်းကင်ဘဲ ခြေနင်းဖြစ်မလား ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်တော့ အနှစ်နှစ် အလလ ကစောင့်စည်းခဲ့တဲ့ သမာဓိ အပိုင်းပိုင်းကျိုးစေတော့။

" အင်း ဟင်း''

လေတိုးခံရတဲ့ ပွင့်ချပ်လေးတွေကို တဖြတ်ဖြတ်ရိုက်နေတဲ့ ဇော်ဇော့် နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ငုံပြီးစုပ်ယူ လိုက်သည်။ အပူရှိန်ကြောင့်လား ဘာလားမသိ နှုတ်ခမ်းတို့ကနွေးနေသည်။ အမှန် သေးကျဉ်တဲ့ ခါးလေးကိုလက်ဖျံကြီးနဲ့ရစ်ပတ်ထားလိုက်၏။ သူမရင်ဟာကော့နေသည်။ အလိုက်သင့်ပွင့်ဟလာ တဲ့နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားထဲ လျှာကိုအသာထိုးသွင်းလိုက်၏။ စေ့နေတဲ့ သွားနှစ်တန်းဟာ အလိုလို ဟသွားသည်။ ကျယ်ပြန့်နေတဲ့ သူ့ကျောပြင်ကြီးကို အားမလို အားမရဖက်ထားမိသည်။ ဇော်ဇော် ရင်တွေတဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး အလိုလိုမောနေမိသည်။ 

" ပြွတ် … ငါတော့သွားပြီကလေးရယ် ''

" ကိုကြီးကိုသမီးချစ်တယ် အရမ်းချစ်တယ်''

ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို အလေးအနက်ထားလို့သင့်ပါ့မလား နောက်တော့ အဖြေသိလာရမှာပေါ့လေ။ 

" ကဲ အဝတ်သွားလဲချေကွာ ''

" ကိုကြီးလဲ လဲလေ ''

" ဟင့်အင်း ငါပြန်တော့မှာ''

" အင်း မရဘူး မရဘူး ဒီလိုသူများသားသမီးကို လုပ်ချင်တိုင်းလုပ်ပြီး ပစ်သွားလို့ရမလား သမီးနေမကောင်းဘူး ကိုကြီးနဲနဲပါးပါးပြုစုပေးသွားပေါ့''

" ဒုက္ခပါဘဲ''

ဇော်ဇော်ကလည်းမိုးဝေကိုမကြောက်တော့ ဘယ်လောက်တည်တည် ဘယ်လောက်တင်းတင်း ကြောက်တော့မဲ့ပုံမပေါ်တော့ချေ။ အတင်းတွယ်ထားပုံက ကလေးဆိုးတစ်ယောက်နှယ်။ 

" ကဲ သွားလဲချေ ငါဒီကစောင့်နေမယ် ''

" အင်း ကိုကြီးအရင်လဲ ''

" ငါကရတယ် ဒီလိုဘဲနေမှာ''

" မရဘူးချွတ်ဆို အခုချွတ်''

ပြောပြောဆိုဆို အကျီ င်္ကြယ်သီးတွေကိုအတင်းဖြုတ်နေသည်။ မဲနက်တဲ့ရင်ဘတ်မွှေးတွေပေါ် လာသည်ရင်အုပ်ကြီးမှာ ကျယ်ပြန့်လှသည်။ အကျီ င်္ကိုလုံးဝချွတ်ပြီး ရေညှစ်ချလိုက်သည်။ ပြီး တော့ ဆက်တီပေါ်ပြန်တင်လိုက်သည်။

" ကိုကြီး ဇော်တို့မှာ ထဘီတွေဘဲရှိတယ် ကိုကြီးစောင်ပတ်ထားနော် ကိုကြီး  မာမီမလာမချင်းနေ ပေးရမယ်''

" အို ငါကဘာလို့နေရမှာလဲ''

ဒါဆို သမီးမိုးရေထဲမှာ မာမီမလာမချင်းထွက်ရပ်နေမယ်''

" တောက် … ''

ဇော်ဇော် ဂွမ်းစောင်ကြီးတစ်ထည်ဆွဲလာသည်။ သူတစ်ကိုယ်လုံးခြုံပြီး  ပုဆိုးကိုချွတ်ချလိုက်သည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီဝတ်မထားသည်မို့ ကိုယ်လုံးတည်းသာစောင်အောင်တွင်ရှိတော့ သည်။ 

" ကိုကြီး သမီးကိုအကျီ င်္ကြယ်သီးဖြုတ်ပေး''

" နင့်ကို ဘယ်သူကကြယ်သီးနောက်မှာတတ်တဲ့အကျီ င်္ဝတ်ခိုင်းလဲ ''

" ဟင့် ကိုကြီးကလည်း သမီးအပေါ်မှာ သိပ်ကြမ်းတာဘဲ''

မဖြုတ်မချင်းရှေ့က သွားမဲ့ပုံမပေါ်လို့ အသာဖြုတ်ပေးရသည်။ ဘော်လီအဖြူနဲ့ကျောသားဝင်းဝင်း လေးတွေမြင်ရတော့ ဘရန်ဒီသောက်သလို ရင်တွေပူမိသည်။ ဒင်းတို့အလှတွေဟာ ငါ့ကိုလောင် မြိုက်နိုင်စွမ်းရှိပါလား။ ဟေးနောက်ကျသွားပြီ ကောင်မလေး သူ့ရှေ့မှာအင်္ကျီ ချွတ်ပြစ်လိုက်သည်။ ပြီး ရေညှစ်ပြီး သူ့အင်္ကျီ ပေါ်ထပ်လှမ်းလိုက်သည်။ မခို့တရို့ကြည့်ရင်း 

" ကိုကြီးကို အရမ်းချစ်တယ် လို့ပြောပြီးပြီနော်''

" ဒါပေမဲ့ မင်းကိုငါမချစ်ဘူး''

" ဘာ ဘာပြောတယ်''

တုန်လှုပ်အံ့သြဟန်နဲ့ အသံတွေတုန်ရီနေသည်။ ချက်ချင်းမျက်ရည်တို့ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျလာ၏။ သူမ၏ စိတ်ကူယဉ်ကမ္ဘာလေး ချက်ချင်းပျက်သွားသည်မဟုတ်လား။ သည်လိုတော့လည်း စိတ်မ ကောင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို မထိမ်းချုပ်နိုင်ခင်မှာ လက်တို့ကသူမ၏ပုခုံးသားနုနုလေးတွေကုကိုင်မိပြီ။

ပြီးတော့ သူမကိုပေါင်ပေါ်ဆွဲတင်လိုက်မိသည်။ ချစ်ချစ်တောက်ပူနေတဲ့ ခန်ဓာကိုယ်လေးကို ရင်ခွင် ထဲမှာ တင်းတင်းကြီးဖက်ထားမိသည်။ 

သြော် လူဆိုတာအသက်ရှင်နေသ၍အချစ်ရှိနေတဲ့အမျိုးပါလား။ချစ်တတ်တဲ့အသဲစကာပေါက်ဖြစ်သွားပါစေဦးနှောက်နဲ့ချစ်နေဦးမှာဘဲ။ သူမမျက်နှာအနှံ့ကိုနမ်းပစ်လိုက်သည်နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ပစ်လိုက်သည်ပြီးတော့ဘော်လီကြိုးကိုဖြုတ်ပစ်လိုက်သည်သူမကလဲကြည်ကြည်သာသာဘဲ ဘော်လီချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ လိမ္မော်သီးအရွယ်ပြည့်ဖြိုးတဲ့ ရင်သားအစုံဟာ ဝင့်ဝင့်ကြွားကြွား ပေါ်လာပါ၏။ အပျိုဖြန်းလေးမို့ မထိရက်စရာ လှလွန်းနေသည်။ မထိရက်ပေမဲ့ ကိုင်ရပြီ။ 

" အင်း ''

ကိုကြီးချက်ချင်းရင်လေးကော့တက်လာပြီး ရမ္မက်မိန့်ခွန်းကိုနိဒါန်းကြိုချေ၏။ နို့အုံတွေဟာ မိုးဝေလက်ထဲ မှာ ပိုလို့ပြည့်ဖြိုးတင်းမာလာသည်။

နို့သီးထိပ်လေးဟာ သိသိသာသာကြီးတင်းမာလာသည်။ ကြိုးကြာတစ်ကောင်လို မော့ပေးနေတဲ့ သူမရဲ့ လည် တိုင်ကြော့ကြော့ကိုသာ နမ်းစုပ်နေမိသည်။ ကြက်သီးနုလေးတွေ တကိုယ်လုံးလျှပ်စီးလက်သလို ပြေးသွား၏။ 

" အင်း ကိုကြီးရယ် သမီးယားတယ် ဟင့်''

တစတစနဲ့ ပါးစပ်ဟာအောက်ကိုလျှော့လျှော့သွားပြီး နို့တစ်ဖက်ကိုအသာငုံလိုက်သည်။ ပါးစပ်ကြီးဖြဲ ပြီးငုံလို့နို့အုံတခုလုံးပါးစပ်ထဲဝင်မတတ်ရှိသည်။ ဒါကိုအားရပါးရကြီးစုပ်ပေးနေ၏။ အပျိုမလေးဇော်ဇော်ဟာ ရင်လေးကော့ကော့ပြီး ကိုမိုးဝေရဲ့လည်ပင်းကိုအားရပါးရကြီးထိုင်ဖက်ထား၏။ နို့အုံတစ်ခုလုံး နီရဲလာ၏။

" အင်း ကိုကြီး ဟင့်အင်အား ဟင့်''

နို့သီးလေးကိုပါးစပ်နဲ့စုပ်လိုက် သွားနဲ့ကိုက်လိုက် လျှာနဲ့ယက်လိုက် ပွတ်လိုက်လုပ်နေတော့ဇော်ဇော်ခမျာမနေတတ် မထိုင်တတ်နဲ့အော်ရှာသည်။ လက်တဖက်ကနို့အုံကိုချေပေးရင်း အချိန်အ ကန့်အသတ်မဲ့စွာ စို့နေမိသည်ကောင်မလေးမှာ ထွန့်ထွန့်လူးနေရှာသည်။ လက်တဖက်က စိုရွှဲနေတဲ့ ထဘီကိုအသာဖြေချလိုက်သည်။ ပြီးတော့တဖြေးဖြေးလျော့ချလိုက်သည်။ ပန်းရောင်ဘောင်းဘီလေးမှာ အသားနဲ့တထပ်ထဲကျနေသည်။ ပင်တီကြိုးတွေကတော့ ဖွေးဥနေတဲ့ အသားထဲမှာနစ်ဝင်နေသည် နို့ကိုတဖက်ပြောင်းစို့ပေးလိုက်သည်။

..........................................................................................................................

" ဟင်း ကြည့်လေ အခုနတော့မချစ်ဘူးဆိုပြီးတော့ အခုတော့ အင်းဟင်း ကိုကြီးရဲ့ ဒီမှာမနေတတ် တော့ဘူးရှင့် ''

ကလေးတစ်ယောက်ကလိထိုးခံရသလို ဇော်ဇော်တစ်ယောက်ခါးကို တွန့်တွန့်လိမ်လိမ်ရှိနေရှာ၏။ မိုးဝေရဲ့လက်ဟာပင်တီဘောင်းဘီထဲကို မျှော့တစ်ကောင်လိုတိုးဝင်သွားသည်။ ပူနွေးပြီးကတီပါလို အမွှေးနုလေးတွေသာပေါက်သေးတဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကိုစမ်းမိသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးဗို့အားမြှင့်လျှပ်စစ် ဓါတ်ကိုကိုင်မိသလို တုန်တက်သွားသည်။

သွေးတို့သည်နထင်မှာ တဒိတ်ဒိတ်ထိုးပြီး နှလုံးဟာ တဒုန်းဒုန်းခုန်နေသည်။ပျော့အိနုဖတ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကိုအသာပွတ်ပေးနေမိသည်။ ဇော်ဇော်မနေနိုင်ဘဲ အပေါက်ကို အသာဟပေးသည်။ ကျောက်ကျောတုံးလိုနူးအိနေတဲ့စောက်ပတ်ကြားထဲ လက်ခလယ်အလျား လိုက်မြုပ်ဝင်သွား၏။ စောက်စိလေးဟာလက်ဆစ်တွေနဲ့ ပွတ်သပ်မိပြီးတဖြေးဖြေးမာလာ၏။ 

" ဟင်း ကိုကြီးရယ် ဟင့် ဟင့် အို အင်း…''

ကောင်မလေး အယောင်ယောင်အမှားမှားဟိုကိုင် သည်ကိုင်နဲ့ ဗရမ်းဗတာဖြစ်နေရှာသည်။ သည်တွင်မှာလက်ခလယ်က စောက်ခေါင်းထဲပြွတ်ကနဲဝင်သွား၏။ စောက်ရေတို့ကလည်း တစိမ့်စိမ့်ယိုစီးနေလေပြီ။

" ဟာ အား ဟင့်''

လက်ခလယ်နဲ့ စောက်ခေါင်းကိုထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်လုပ်ရင်းလူသားရဲ့လောကနိဗ္ဗာန်အရသာကို မြည်းစမ်းစေသည်။ ကောင်မလေးလဲ ဖင်ကိုအသာကော့ပေးရင်း သိပ်အရသာတွေ့နေတဲ့ပုံဘဲ။ ကောင်မလေးကို ဆိုဖာလက်ရမ်းပေါ်ကျောမှီချပြီး စပ်စပိုင်ဒါကို အသာလိပ်ချွတ်ချလိုက်သည်။

ကောင်မလေးမျက်နှာသာမက တစ်ကိုယ်လုံးပါ ရှက်ရိပ်သန်းနေသလို စောက်ဖုတ်ကလေးမှာ နီ ရောင်သန်းနေပြီးအတွင်းသားမှာ ပတ္တမြားရောင်တောက်နေသည်။ အရည်တွေထွက်နေလို့ ဖိတ် ဖိတ်တောက်နေသယောင်။ 

မိုးဝေဟာ သူ့ခြေတံရှည်ကြီးတွေကို ရှေ့ကစားပွဲပေါ်ပစ်တင်လိုက်မိသည်။ ပြီးတော့ ဇော်ဇော့်ခေါင်း ကိုသူ့ခြေထောက်ဖက်ထားပြီး အလျားလိုက်လှဲသိပ်လိုက်၏။ ဇော်ဇော်ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုဆွဲမပြီး အသာဖြဲချလိုက်၏။ စောက်ဖုတ်ဟာ တဖြေးဖြေးနဲ့ 

" အိုး ကိုကြီး အား ငရဲကြီးနေမယ် အို အို''

လျှာဟာတံစို့တစ်ချောင်းလို စောက်ခေါင်းကျဉ်းလေးထဲရှောကနဲဝင်သွားလို့ ဇော်ဇော်တစ်ယောက် ဘာမှမတတ် နိုင်တော့ပါ။ ဖင်ကြီးကော့လာပြီး စောက်ရည်တွေ ဝေါကနဲအံကျလာသည်။ လျှာအဝင်မှာဘဲ ပထမဆုံးအကြိမ်ပြီးသွားပြီပေါ့။လျှာကြမ်းကြီးဟာစောက်ပတ်တစ်ပြင်လုံးကို တပြတ်ပြတ်နဲ့ယက်နေသည်။ စောက်ဖုတ်ဟာလည်း ဒေါသထွက်နေတဲ့ဖားပြုတ်တစ်ကောင်လို ခုံးမို့ဖောင်းထလာတယ်လေ။ စောက်ရည်တွေဟာ သွေးသားကောင်းသူမို့ စမ်းရေအိုင်တစ်ခုလို ပွက်ကနဲ ပွက်ကနဲ ကျလာသည်။ 

" ကိုကြီး အား အားဟား ဟင်း အိုး ဟင်း အား ထွက်ကုန်ပြီ''

ကောင်မလေးခမြာထွန့်ထွန့်လူးနေရှာသည်။ လျှာကြီးကတော့မညှာမတာ သူမစောက်ဖုတ်ကို ပွတ်တိုက်နေသည်။ စောက်စေ့လေးကိုပွတ်လိုက် ထိုးလိုက် စောက်ပတ်တစ်ပြင်လုံးကို ယက်လိုက် စောက်ခေါင်းထဲကို ထိုးလိုက်နဲ့အလုပ်ရှုပ်နေသည်။ အားသည်းအူပြတ်မျှဆိုသည့် စကားလုံးဟာ သည်နေရာမှာသင့်တော်မည်ထင်ပါရဲ့။ ဇော်ဇော်တစ်ယောက် လှိမ့်နေအောင်အော်ပြီး စောက်ခေါင်းထဲက စောက်ရည်တွေပန်းထွက်လာသည်။ မိုးဝေကတော့ စောက်ဖုတ်ဝတစ်ခုလုံးကို ပါးစပ်နဲ့ဖိပိတ်ထားသည်။ အင်း အားနှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်နေမိသည်။

ဇော်ဇော်လက်ဟာ တရွေ့ရွေ့နဲ့ စောင်ခြုံကြားထဲ ဝင်သွားပြီး မိုးဝေရဲ့ငပဲကြီးကို စမ်းလေသည်။ ကျပ်လုံးလောက်ရှိပြီး တထွာ လောက်ရှည်တဲ့ဟာကြီးကို အသဲထိတ်ထိတ်နဲ့ ငရှည့်ဖမ်းသလိုမရဲတရဲကိုင်မိသည်။ ပြီးစောင်ခြုံကို လှန်လိုက်သည်။ ဟယ် အကြီးကြီးဘဲမရှက်မကြောက်တစ်ခါမှမကိုင်ဘူးတဲ့ လီးကိုသေချာကြည့်နေမိသည်။ အရွယ်ကအရာရာကို စူးစမ်း တဲ့အရွယ်မဟုတ်လား။ လက်မနှစ်ချောင်းနဲ့ဒစ်ကိုဖြဲကြည့်သည်။ စောက်ဖုတ်ဖြဲတုန်းကလိုနီရဲနေတဲ့ ပတ္တမြားအငယ်စားလေးကို တွေ့ရသည်။

ဟိုတစ်ခါ မေမေကြည့်နေတုန်းချောင်းကြည့်တဲ့ အပြာကား ခေါင်းထဲဗြုန်းကနဲဆို ဝင်လာသည်။ ကြည့်ပြီးကထဲက အဲဒီအပြာကားကို မျက်စိထဲကဖျောက်မရ။နဲနဲတော့ရှက်မိသည်။ ခေါင်းကိုအသာငုံ့ပြီး ဒစ်ကိုငုံလိုက်သည်။ ပြီးရေခဲချောင်းလို သဘောထားပြီး စုပ်နေမိသည်။ ပထမတော့နဲနဲကြောက်သည်။ နောက်တဖြေးဖြေးသွက်ပြီး အရသာတွေ့လာသည်။ လျှာကိုလည်းကစားတတ်လာပြီ။

" အာ ဟား ဟုတ်ပြီ အား တော် တော်တယ်ကွယ် ရှူး ကျွတ်ကျွတ် အား ဟင်း အိုး''

ဘာမဟုတ်တဲ့ မလောက်လေးမလောက်စား လေးတောင်ဝတ် ချာတိတ်မရဲ့ ပါးစပ်ဖျားမှာ အရပ် ၆ ပေကျော် ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း မိုးဝေတစ်ယောက် လူးလှိမ့်နေရသည်။ ဇော်ဇော်က လည်း မိန်းမပီပီ ဒါတွေကို အပွေးမြင်ရုံနှင့် အပင်သိဘဲဆိုရမည်။ ယောကျာင်္တစ်ယောက်ကို ကိုင်တွယ်နည်းသေချာသိသည်။ ပြီးတော့စပ်စုသည်။အခုလဲကြည့်လေ ဂွေးဥတွေကိုအထူးပြုကိုင်တွယ်လေ့လာနေသည်။ ဥနှစ်လုံးကို ဟိုသည်ဆုတ်နယ် ပြီးညှစ်ကြည့်နေသည်။ လီးကိုလည်းငုံ့ငုံ့ပြီးစုပ်ပေးနေ၏။

" ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ပလပ် အ အား ရှီး ကျွတ်ကျွတ် ကောင်းလိုက်တာချာတိတ်ရယ်''

လီးကြီးဟာ တဆတ်ဆတ်တောင်နေမိသည်။ ဂွေးဥတို့မှာ ဓါတ်လှေခါးလို တက်လိုက်ဆင်းလိုက်နှင့် ဘာတွေလုပ်နေသည်မသိ။

" အ အ အား''

ဒစ်ကိုလျှာဖျားနဲ့ ပွတ်ရင်းပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပေးနေလိုက်တာ မကြာခင်မှာဘဲ မိုးဝေဖင်ကြီးကော့တက် လာပြီးဗွီဒီယိုထဲက ကပ္ပလီကြီးလိုအော်နေမိတော့သည်။ ပြီးတော့ဇော်ဇော့်ပါးစပ်ထဲ ပျစ်ခဲနေတဲ့အရည်တွေပန်းထုတ်လိုက်ပါသည်။ ပထမအန်ထုတ်မလို့ လုပ်ပေမဲ့  မိမိအလှည့်တုန်းက တယုတယပြုခဲ့တာကို မြင်ယောင်မိပြီးမြိုချမိသည်။

" တမျိုးကြီးဘဲ သိပ်တော့ လဲမညှီပါ ''

" အေးလေ နောက်တော့လဲ ကျင့်သားရသွားမှာပေါ့..ချစ်စရာကောင်းလိုက်တဲ့ကလေးရယ်''

ဂျိုင်းကနေအားရပါးရချီမပြီး သူ့ပေါင်ပေါ်ခွထိုင်ရက်နေပေးသည်။ ပြီးတော့ဇော်ဇော်မျက်နှာတစ်ပြင် လုံးနဲ့ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို ချစ်စွာနမ်းရှုပ်နေသည်။ ဇော်ဇော့်စောက်ဖုတ်ဟာ ဝက်အူချောင်း ဟမ်ဘာဂါကြီးလို မိုးဝေရဲ့လီးပေါ်မှာ တင်နေမိသည်။ မိုးဝေကလည်း အပျိုစင်ဇော်ဇော့်ကို ချက်ချင်းမလုပ်သေး။ လီးပေါ်မှာအသာပွတ်ဆွဲပေးနေသည်။ အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင် စွင့်ကားပြီး ကော့ကော့ပေးနေတဲ့ဖင်ကို လက်နဲ့စုံကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ပေးတော့ စောက်ဖုတ်ဟာ လီးပေါ်မှာကြိုးတန်းလျောက်နေသည်။ စောက်စိဟာ လီးနဲ့ပွတ်မိပြီး အထိမခံနိုင်လောက်တဲ့အထိ ကျဉ်တက်လာသည်။

" ဟား ဟာ ဟင့် အို ကိုကြီး ဟင်းဟီး အား ဟင်း ဟင်းအား ကိုကြီး''

အပျိုစင် ပီပီ ဆတ်ဆတ်ခါနေသည်။ ရွေရှင်နှစ်လွှာကို တအားကော့ပစ်ပြီး ဖင်ကိုကောက်ထားသည်။ စောက်ရည်တို့တစိမ့်စိမ့်စီးကျလာသည်။ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာမှာ တဖြတ်ဖြတ်ရိုက်ခတ်လို့ မျက်လုံးအစုံ မှာ ဘိန်းငွေ မိသလို ရီဝေမှေးစင်နေသည်။ 

" ကိုကြီးရယ် ဟင့်ဟင်း … … ဟင့်''

မိုးဝေ စိတ်ကျေနပ်လောက်အောင် ကောင်မလေးကိုနှူးနပ်ပြီးချေပြီ။ ဒါကြောင့်သူမကို အသာနောက် ဆုတ်ထားလိုက်သည်။ လီးကြီးဟာနီရဲတဲ့ ဒစ်ကိုထိပ်မှာထားပြီး ပတ္တမြားရောင် စောက်ဖုတ်ကို အမြောက်ကြီးတစ်ခုက ပစ်မှတ်ကို အနီးကပ်ချိန်သလို ချိန်ထားသည်။ ရုတ်တရက်မသွင်းသေးဘဲ အရည်ပျစ်တို့နဲ့ချွဲကျိနေတဲ့စောက်ဖုတ်ကို ဒစ်နဲ့အတော်ကြာအောင်ပွတ်သပ် ပေးနေ၏။ ကောင်မလေးမှာ မနေနိုင်တော့ဘဲ ပေါင်ကိုတစတစဖြဲပေးလာတဲ့အခါမှာ ဒစ်ကိုဖိပြီး ဇော်ဇော့်ဖင်ကို အသာရှေ့ကိုဆွဲယူလိုက်၏။ 

ဗြစ်ကနဲ မြည်သံနဲ့အတူ ဇော်ဇော်တစ်ယောက် ဆတ်ဆတ်ခါသွားရှာသည်။ အပျိုလေးကို တုန်ရီနေတဲ့နှုတ်ခမ်းအစုံကို စုပ်ပေးရင်း ခဏမှေးထား လိုက်သည်။ ပြီးတော့တစ်ချက်ကြိတ်သွင်းလိုက်ပြန်သည်။ 

" အား နာတယ် နာတယ်''

လီးတစ်ဝက်နီးပါး စောက်ခေါင်းထဲရောက်နေပြီလေ။  အလွန့်အလွန်ကို တင်းကြပ်ပြီးစေးကပ် နေသည်။ အတော်ကြာအောင် ဇော်ဇော့်ကိုချော့နေရသည်။ 

ဗြိ ဗြစ် ဒုတ် 

" အင်း အား အမေ့''

အပျိုစင်မှေးလေးကို ဒစ်ကြီးထိုးခွဲပြီး တအိအိနဲ့ ဘရိတ်အုပ်ကာ ကျည်ဆံရထားလို သားအိမ်ကို ဦးတည်သွားနေသည်။ နောက်ဆုံးသားအိမ်ကို ခေါင်းထိုးမိပြီး လက်နှစ်ဆစ်ကျော်လောက် ရှေ့ကို ဆက်တိုးသွားသည်။ 

" ဟား အား ရှီး ကျွတ်ကျွတ်''

ဇော်ဇော်တစ်ကိုယ်လုံးချွေးစေးစတို့ပျံလာသည်။ ဖင်မှာတောင်ချွေးတွေသီးနေသည်။ ဇော်ဇော့်မျက် ဝန်းမှာ မျက်ရည်တွေဝေနေသည်။ နှုတ်ခမ်းကိုပြတ်မတတ်ကိုက်ထားသည်။ မိုးဝေ အခြေအနေ ကြည့်ပြီး ခါးလေးကိုကိုင်ပြီးအသာမလိုက်သည်။ တအိအိ သွေးတွေပေနေတဲ့လီးဟာ စောက်ဖုတ် လေးထဲကထွက်လာသည်။ စောက်ဖုတ်မှာ လီးကို မလွတ်ှချင်ဟန်နဲ့ အပြင်ကိုကျွံပြီးပါလာ၏။ တစ်ဝက်လောက်အရောက်မှာပြန်သွင်း၏။ ဒီလိုမှန်မှန်လေးလုပ်ပေးလေ ဇော်ဇော်တစ်ယောက်ကျင့် သားရလာပြီး အရသာတွေ့လာသည်။ စောက်ခေါင်းမှာလည်း နဲနဲကျယ်လာသလိုရှိ၏။

ဖွတ် ဖွတ် ပြွတ် ပြွတ် စွပ် ဒုတ် 

" အင့် ကိုကြီး ကိုကြီး''

မိုးဝေလည်ပင်းကို သိုင်းဖက်ပြီး လည်တိုင်နဲ့ဂုတ်ကို သွားနဲ့ဖိကိုက်ထားသည်။ သူမတာဝန်က ကြိတ်ခံဖို့ဘဲ။ မိုးဝေတာဝန်က ခါးကနေကိုင်ပြီးဆောင့်ဆောင့်ပေးဖို့။ ဘယ်လောက်ငြိမ့်သလဲ ဇော်ဇော်တစ်ခါတည်းနဲ့ လီးအရသာတွေ့သွားသည်။ ၁၀ ချက် ၁၅ ချက်လောက်ဆောင့်ပြီးရင်း တစ်ခါပြီးနေသည်။ မိုးဝေကလည်းဆောင့်အားတဖြေးဖြေးတင်လိုက်သည်။

ဖွတ် ပြွတ် ပြွတ် စွပ် ဒုတ် 

" အင့် ကိုကြီး ကိုကြီး''

စောက်ဖုတ်ကလီးကို ရစ်ဆွဲနေသည်။ နောက်ဆုံးတော့မိုးဝေမနေနိုင်တော့ဘဲ ဇော်ဇော့်ခါးကို တအားကုန်ဆောင့်ပြီး သားအိမ်ထဲသုတ်ရည်တွေ အားနဲ့ပန်းချလိုက်သည်။ ဇော်ဇော်လည်းတပြိုင် တည်းပြီးသွားလို့ အရသာသိပ်တွေ နေတုန်း တစ်သက်မှာပထမဦးဆုံး လရေဝင်တဲ့အရသာကို ကောင်းကောင်းကြီးမှိန်းခံနေ၏။ မိုးဝေကိုကြားလေအသွေးမခံရအောင် တင်းတင်းကြီးဖက်ထားသည်။ 

" ကိုကြီး သမီးခေါင်းမူးတယ်''

အားကိုးတကြီး တိုးတိုးပြောရှာတဲ့သူမစကား … ကောင်းတာတွေမေ့ထားရာက အားကိုးတကြီးနဲ့ပြောရှာ သည်။ အသာပွေ့ပြီး ရေချိုးခန်းဘယ်မှာလဲဟိုဘက်အစွန်ခန်းကိုဖြတ်ရင်ရောက်တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲရောက်တော့ သွေးတွေ သုတ်ရည်တွေနဲ့ ပေပွနေတဲ့သူမစောက်ဖုတ်ကို ကိုယ်တိုင်ယုယု ယယဆေးပေးသည်။ ဇော်ဇော်ကလည်းသူ့ကို ယုယတော့သဘောတွေကျလို့။ ပြီးတော့ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်ခေါ်လာသည်။ သူမအခန်းထဲဝင်ပြီး နွေးနွေးထွေးထွေးဖလန်နယ်အင်္ကျီ နဲ့ ထဘီယူလာလေသည်။ မခြောက်သေးတဲ့သူ့အဝတ်တွေကို ပြန်ဝတ်လိုက်သည်။ ငြင်ငြင်သာသာပြုစုယုယတော့ ဇော်ဇော်ခမြာ မိုးဝေကိုမခွဲနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်သွားရှာသည်။ 

" ကဲ ဒီမှာမှိန်းနေ''

" ဇော့်မေမေလာခါနီးရင်ပြောနော် ကိုကြီး''

" ဟဲ့..သမီး အိမ်ကိုဧည့်သည်ရောက်နေတာလား''

ဇော်ဇော့်ကိုလှည့်စကားပြောနေတဲ့ မိုးဝေဟာ အနောက်ကို ဆတ်ခနဲလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ မယုံကြည်နိုင်လောက်အောင် အံ့သြထိတ်လန့်စွာနဲ့ ဇော်ဇော့်မေမေကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ ဇော်ဇော့်မေမေလည်း လက်ထဲကဆွဲခြင်းတောင်းပြုတ်ကျတဲ့အထိအံ့သြသွားလေ၏။

" မောင် မောင်လေး မောင်လေးနော် ''

" မမ မမ ကျွန်တော့ရဲ့ မမရယ်''

မိုးဝေကမန်းကတန်း တခါးကိုပြေးဖွင့်ပြီး ဒေါ်ဝင်းဇော်ကို ရင်ခွင်ထဲသွင်းလိုက်၏။ ဒေါ်ဝင်းဇော်လည်း သမီးရှေ့မှာဟန်မဆောင်နိုင်ဘဲ မိုးဝေကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်ထားလေသည်။ ဇော်ဇော်ကအံ့သြနေရှာသည်။ ခဏနေမှ သူတို့လူချင်းခွာလိုက်ပြီး 

" သမီး ဒါ..မေမေရဲ့ ''

ပြောရခက်ဟန်နဲ့ငြိမ်ကျသွားသည်။ မိုးဝေမှာလည်းငူငူငိုင်ငိုင်ကြီး … သမီးနဲ့အမေကြားမှာ။ မေမေ့ရည်းစားပေါ့ ဟုတ်လား။ နှုတ်ခမ်းကပြုံးနေပေမဲ့ မျက်ဝန်းတို့က ဝေသီနေသည်။ ဒါကို မိုးဝေသိသည်။ ဇော်ဇော့်ကို မသိမသာကြည့်မိသည်။ ဒါပေမဲ့ ဇော်ဇော်မူမပျက်။ 

" ဒါသမီးကို ကယ်ခဲ့တဲ့ကိုကြီးလေ … အခုလဲသမီးဖျားနေလို့လိုက်ပို့ယင်း မေမေ့ကိုစောင့်နေတာ.. ကဲ သမီးနေမကောင်းလို့ ခဏသွားလှဲလိုက်ဦးမယ်။ မေမေတို့လွတ်လွတ်လပ်လပ်စကားပြောကြ ကိုကြီး ဇော်ဇော်ခဏသွားလှဲနေဦးမယ်နော် … ပြန်ခါနီးလာနှုတ်ဆက်ဦး''

ဘယ်လိုမှ အာဃာတမထားဟန်နဲ့ ဖြူစင်စွာနှုတ်ဆက်သွားတဲ့ ဇော်ဇော့်ကို ပိုလို့ချစ်မြတ်နိုးရပြီး ဇော်ဇော်အိမ်အတွင်းပိုင်းထဲဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွားမှ …

" ကဲ လူဆိုတာ အခုရော ပြေးလို့လွတ်သေးလား ''

" ကျွန်တော်မပြေးပါဘူးမမရယ်''

" မင်းသတ္တိမရှိခဲ့လို့ မမဟာသူများလက်ထဲ ရောက်ခဲ့ရတာပေါ့''

" သတ္တိမရှိတာ မဟုတ်ဘူးဗျ … မမကိုအလှကြည့်နေချင်တာ''

" အို … ယောင်္ကျားနဲ့မိန်းမချစ်ကြတာ အလှကြည့်ဖို့မဟုတ်ဘူး … မောင်လေးရယ် မင်းသိပ်စိတ်ကူး ယဉ်တယ် ''

" အခုတော့ ကျွန်တော်နားလည်ပါပြီ ဒီနေ့ကစပြီး ချစ်ရင်ကြောင်ပုဇွန်စားကျွတ်ကျွတ်ဝါးသလို ဝါးရမယ်ဆိုတာသဘောပေါက်ပါပြီ … ဒါနဲ့ မမခင်ပွန်းရော … ''

" ဆုံးပြီ ''

" ကျွန်တော်စိတ်မကောင်းပါဘူးမ မ ဒါပေမဲ့ လစ်ဟာနေတဲ့ နေရာကို ကျွန်တော့ကို ဖြည့်ဆည်းခွင့်ပြုပါ နော် မမ …''

" ဟင်း အခုမှ အခွင့်အရေးလာယူနေတယ် … ပေးခဲ့တုန်းကတော့ ကြောက်သလို ရွံ့သလိုနဲ့ လုပ်နေ ပြီးတော့ … ''

" အခု မမကို ကျွန်တော် ကျွတ်ကျွတ်ဝါးမယ် ပြီးတော့မမကို မိန်းထားပြီး ကျွန်တော့ဂွင်ထဲဝင်လာ တဲ့ဟာတွေအကုန် ကျွတ်ကျွတ်ဝါးပစ်မယ်''

" အမယ်လေးဟဲ့ မောင်လေးရယ် မင်းစကားကကြောက်စရာကောင်းလိုက်တာ ငါ့သမီးကိုရော ချမ်းသာပေးပါ့မလား ''

" ဒါကတော့ မမအလိုကျဘဲ သူ့ကို ကျွန်တော်မှဲ့တစ်ပေါက်မစွန်းစေရဘူး လို့အာမ မခံနိုင်ဘူး ဒါပေမဲ့ မမ မကြိုက်ရင် သူ့ကိုကျွန်တော်လက်ရှောင်ပေးပါ့မယ်''

" အေး ငါကတော့ဘာမှမပြောလိုဘူး သမီးစိတ်တိုင်းကျသာဖြစ်ပလေ့စေလေ … မောင်လေးကို သူချစ်ချင်လဲချစ် မချစ်ချင်လဲ … မမရဲ့လူအနေနဲ့ ရိုသေမှာပါ ''

" တကယ်လို့ ကျွန်တော့ကိုချစ်သွားရင်ရော ''

ချစ်ချင်ချစ်လေ မမသဝန်မတိုတတ်ပါဘူး ဘေးလူတွေတော့မသိစေချင်ဘူး … ဘာလို့လဲဆို … လူတွေဟာ ပါးစပ်ကိုအလွဲသုံးစားလုပ်တတ်လွန်းလို့''

" မမကတော့ သဘေ ာသိပ်ပြည့်တာဘဲနော်''

အရင်ကလည်းပြည့်တယ် … အခုလည်းပြည့်တယ် … နောင်လည်းပြည့်နေအုန်းမှာဘဲ မောင်မိုးဝေ''

" ဒါကိုသက်သေပြပါအုန်း …''

စမ်းကြည့်ရအောင် ''

" စိမ်ခေါ်တာလား မမရှုံးသွားမယ်နော် ကဲ..လာခဲ့''

ဆတ်ခနဲ ဒေါ်ဝင်းဇော်ကို မိုးဝေပွေ့ပြီး နှစ်ယောက်ထိုင်ဆိုဖာပေါ်မှာ အသာလှဲတင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဒေါ်ဝင်းဇော်အကျီ င်္ကြယ်သီးတွေကို တစ်လုံးချင်းဖြုတ်နေသည်။ ဒေါ်ဝင်းဇော်ကလည်း အားကျမခံဘဲရည်းစားဟောင်းရဲ့ အကျီ င်္ကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ပေးနေလေသည်။ကြည့်စမ်း အကျီ င်္စိုကြီးနဲ့ … 

" ငယ်ငယ်တုန်းကအတိုင်းဘဲ … မောင်လေးဘော်ဒီကတော့ ကြီးလာတယ် … ပိုလဲလှလာတယ် …''

မက်မက်မောမောပြောဆိုရင်း မိုးဝေရင်ဘတ်ကို ပွတ်ပေးနေလေသည်။ သူမအင်္ကျီ ကြယ်သီးပြုတ် သွားပြီး ခေတ်မှီပြီး စကော့စျေးမှာဆိုင်ဖွင့်သူမို့ နောက်ဆုံးပေါ် ရှေ့ချိတ်နဲ့ဘရာဇီယာ ဝတ်သည်။ သည်တော့ဘာမှ အခက်အခဲမရှိဘဲ အပျိုရှုံးတဲ့ နို့နှစ်လုံးဟာ ငွားငွားစွင့်စွင့်ကြီးပေါ်လာတော့သည်။ လှလိုက်တာမမရယ် အခုမှသိလားသူ့ကိုပစ်ပြေးသည်မို့ အခဲကျေသေးဟန်မတူ အငေါ်တူးတူးနဲ့စကားဆိုချေ၏။ မိုးဝေကတော့ စနေနတ်မင်း၏ ဖမ်းစားခြင်းကိုခံရပြီး နို့အုံနှစ်ဖက်ကို လောဘတကြီးလက်ဝါးအုပ်ပြီးနယ်ရင်း ဒေါ်ဝင်းဇော်မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးကို နေရာအနှံ့နမ်းနေသည်။

နောက်ဆုံးတော့ ငံ့လင့်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ ရှာဖွေနေတဲ့နှုတ်ခမ်းတို့ဟာ မရှောင်သာမတိမ်းသာဘဲတွေ့ကြတော့တယ်။ ဖြိုးမောက်နေတဲ့ သူမနို့အုံတွေကို မိုးဝေဆုတ်ညှစ်သလို မိုးဝေရဲ့ကျယ်ပြန့် မို့မောက်နေတဲ့နို့အုံကိုလည်း သူမပြန်လှန် ဆုပ်ညှစ် ပွတ်သပ်နေသော်လည်း နောက်ဆုံး မိုးဝေရဲ့နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ဖောက်ပစ်လိုက်သည်။ ပေါက်ပြဲသွားတဲ့ နှုတ်ခမ်းကနေပူနွေးတဲ့သွေးတွေပေါက်ပေါက်ကျလာသည်။ 

ဒဏ်ရာပေါက်ကနေ သွေးတွေကို မျှင်းပြီးစုပ်ယူနေသည်။ သွေးညှီနံ့နဲ့အရသာက သူမရဲ့ ရမ္မက်ကို ပိုကြွစေသည်။ ပြွတ် နို့ကိုစို့ပေး ရော့သွေးစုပ်လို့အားရတော့ နို့တစ်ဖက်ကိုကိုင်ပြီး ခပ်တင်းတင်းတောင်းဆိုလိုက်သည်။ 

ချစ်သူနှစ်ဦးကြား မှာ ရှက်တာ ကြောက်တာ မရဲတာ ဘာညာတွေမရှိသင့်တဲ့မူကို လက်ကိုင်ထားပြီး ခပ်တင်းတင်း ဘဲတောင်းဆိုလိုက်ခြင်းပါ။ အင်း ဒီ ဒီ ဒီတစ်ဖက်စို့အုန်းအိပ်ချင်မပြေတဲ့အသံကြီးနဲ့ မိုးဝေခေါင်းကို အသာတွန်းပြီး နောက်နို့တစ်ဖက်ထိုးပေးသည်။ နို့စို့နေ တုန်း သူမကတော့ စိတ်ကူးယဉ်တိမ်တိုက် ရမ္မက်လေဟုန် မုန်တိုင်းမှာမျောချင်တိုင်းမျောနေ သည်။ ပါးစပ်ကတော့အသံသိပ်မထွက်ရဲ။ သမီးကရှိသေးသည်မဟုတ်လား။ စကားတောင်ခပ်တိုးတိုး သာဆိုရဲသည်။ 

သူမရဲ့ လက်တွေဟာ စောင့်စည်းခြင်းငှာမစွမ်းသာတော့ဘဲ မိုးဝေရဲ့ပုဆိုးကို ဖြေလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာတန်းနေတဲ့ ငပဲကြီးကိုလက်ဖဝါးတော်နုနုလေးနဲ့ အသာလေး ပွတ်တိုက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ယုယုယယ ထက်အောက်ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ နို့စို့နေတဲ့မိုးဝေရဲ့ခေါင်းကို အသာမယူပြီး သူ ခန်ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းကို အသာမျက်စိဝေ့ပြလိုက်သည်။ စကားပြောရန်မလိုပါ။ 

မိုးဝေ ဒေါ်ဝင်းဇော်ရဲ့ထမီကို အသာလှန်တင်လိုက်သည်။ ဖြူဖွေးပြီး တောင့်တင်းခိုင်မာတဲ့ ပေါင်တန်ကြီးတွေဟာ မိုးဝေရင်ကို အလိုလိုမောစေပါသည်။ လုံးဝအဖုအထစ် မရှိချောမွေ့တင်းမာနေသည်။ ဖြူလွှနေတဲ့ ပင်တီဘောင်းဘီလေးဟာ ရွှေတြိဂံနယ်မြေကို မနိုင်မနင်း အုပ်စည်းထားရှာသည်။ ဖောင်းမို့နေတဲ့အသားပြင်ဟာ ပေါက်ကွဲတော့မလို ရုန်းကန်နေ၏။ မိုးဝေ ဟာတုန်ရီနေတဲ့ လက်တွေနဲ့ ရည်းစားဟောင်းရဲ့ ပင်တီကိုအသာဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

ကြမ်းရှတဲ့ အမွှေးရိုင်းတွေဟာ စောက်ဖုတ်ကိုလုံးဝ ဖုံးအုပ်ကာကွယ်ထားသည်။ မင်းနဲ့ကွဲပြီးကတည်းက မမအမွှေးတွေမရိတ်တော့ဘူးကွယ် မမရယ်သူ့ကိုသိပ်ချစ်မှန်းသိလို့ မမရယ်လို့သာ လွမ်းမောစွာခေါ်မိသည်။ စောက်မွှေးကြမ်းတွေကို အသာ ထိုးဖွရင်း အကွဲကြောင်းလေးကိုရှာနေမိသည်။ တွေ့တော့လည်း လက်ညှိုးနဲ့အသာ ပွတ်ဆွဲကစားနေ မိသည်။ စောက်ပတ်အပြင်သားနှစ်လွှာဟာ လိမ်ပြီးမာသွားတဲ့အထဲက စောက်စေ့ကို မသဲမကွဲမြင်လိုက်ရ သည်။

ပေါင်ကိုအသာဖြဲချလိုက်သည်။ သည်တော့မှ အပျိုစင်လိုနီရဲမနေပေမဲ့ ညိုရောင်သန်းနေတဲ့ စောက်ပတ်အတွင်းသားတွေကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အသက်တမျှချစ်မြတ်နိုးရသည်မို့ ရေဆေးဆေး မဆေးဆေးဂရုမစိုက်မိ အပြင်ကပြန်လာစမို့ ချွေးနံ့နံမနံ မစူးစမ်းနိုင်ဘဲ စောက်ဖုတ်ကို ပါးစပ်အပ် ပြီး တရှုပ်ရှုပ်နမ်းပစ်လိုက်သည်။ 

" ခစ် ခစ် ကြည့် အခုမှ ချစ်ပြနေလိုက်တာ''

သူ့စောက်ဖုတ်ကို ခေါင်းထိုးနမ်းတော့ ဒေါ်ဝင်းဇော်သဘောအကျကြီးကျသွားသည်။ မိုးဝေခေါင်းကို အသာလက်နဲ့ပွတ်ပြီး ဆံပင်တွေကိုဖွကစားနေစဉ် မိုးဝေရဲ့လျှာကတော့ တာဝန်ကျေစွာဘဲ စောက် ခေါင်းထဲ တိုးဝင်သွားပြီး ဒေါ်ဝင်းဇော်ကတဖြေးဖြေး မျက်တောင်စင်းကျသွားသည်။ ပြီးတော့ လျှာအရသာကို အခုမှပထမဦးဆုံးပြန်ခံစားရလို့ ရင်မှာတသိမ့်သိမ့်တုန်အောင် အရသာတွေ့နေမိ သည်။ စောက်ခေါင်းထဲကအရည်တွေလည်း ကျောက်စက်ရည်လိုယို ကျနေသည်။

" ဟင်း မောင်လေးရယ် မမရဲ့မောင်လေးရယ်''

မနေနိုင်လွန်းလို့ခပ်တိုးတိုးညည်းရင်း ခေါင်းကိုစောက်ဖုတ်နဲ့ဖိကပ်ထားမိသည်။ သူကလဲကျားလျှာနဲ့ ပွတ်သလို စောက်ဖုတ်ကိုအရမ်းပွတ်သပ်ပြီး ယက်ပေးနေသည်။အ အမိုးဝေကလည်းအတော်ကြာအောင် စောက်ဖုတ်ကနေမခွာဘဲကပ်နေသလို သူမကလည်းကွာသွားမှာ ကိုစိုးရိမ်လှသည်။ ဒါပေမဲ့ အချိန်သည်လူကိုမစောင့်ပါ မောင်လေး အချိန်သိပ်မရှိဘူး အင်းပါးစပ်တဝိုက်ပေကျံနေတာတွေကို စောက်မွှေးနဲ့ပွတ်သပ်လိုက်၏မိုးဝေဟာ စောက်ဖုတ်တည့်တည့်မှာ ဒူးထောက်လိုက်ပြီး ဒစ်ကိုစောက်ခေါင်းဝမှာ တေ့လိုက်သည်။ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကို စုံကိုင်ပြီး အသာထိုးထည့်လိုက်သည်။

ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် စွပ် ဒုတ်

" ကောင်းလိုက်တာကွယ် မမလေဒီလို လိုးမဲ့သူကို စောင့်နေခဲ့တာ မောင်လေးရယ် အား အားရှီး မောင်လေး … …  အား … အား''

စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံးရှုံ့ချည် ပွချည်လုပ်ရင်း ဒေါ်ဝင်းဇော်ဘယ်နှစ်ကြိမ်မှန်းမသိပြီးသွားသည်။ မိုးဝေကတော့ ရှိသမျှအင်အားစုပြီး တစ်ချက်ပြီးတစ်ချက် ဆောင့်နေသည်။ ၄ ချက် ၅ ချက်ဆောင့် ပြီးတော့။ 

" အိ အိ အား''

စောက်ခေါင်းထဲလီးတစ်ဆုံးမြှုပ်ပြီး သုတ်ရည်တွေကို မီးသတ်ပိုက်ကရေပန်းထဲ့တဲ့အရှိန်နဲ့ ပန်းချ လိုက်သည်။ အမေကို လိုးရတာပိုအရသာရှိတယ်လို့သာ ပြောလိုက်ချင်သည်။ ငယ်ချစ်ကိုး။ ဖင်ကော့ပြီးမှောက်နေတဲ့ မမပေါ် သူပါမှေးချပြီး နို့တွေကိုနှိုက်ပြီး နှပ်နေမိသည်။ 

" မမတို့နဲ့ လာနေတော့နော်  …မောင်လေး ''

" နေမှာပေါ့ မမရယ် ''


........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................ 

ပြီးပါပြီ ။


Thursday, October 23, 2008

အဆုံးထိ ချစ်ပါမောင် (စ/ဆုံး)

အဆုံးထိ ချစ်ပါမောင် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

ရဲမင်းကိုကြည့်ရင်း ထွန်းလင်းစိတ်ပျက်မိသည်..။ ရဲမင်းနှင့်ထွန်းလင်းတို့က တစ်မြို့တည်းသားငယ်သူငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်ကြသည်..။ ဆယ်တန်းအောင်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် ဇာတိမုံရွာမြို့မှ အတူထွက်လာခဲ့ကြသည်..။ ရန်ကုန်တွင်အဆောင်နေ၍ ရရာအလုပ်ကိုကြိုးစားလုပ်ရင်းနှစ်ယောက်စလုံး ဘွဲ့တစ်ခုစီ ရခဲ့ကြသည်..။ 

“ ရဲမင်း….တော်ပြီလေကွာ….”

“ အာ…ဟာ….ဒါငါရေချိန်မကိုက်…..မကိုက်သေးဘူး…..မင်း…မင်းလဲထပ်ချကွာ ထွန်းလင်း ဟေ့ကောင်..…….”

“ ငါ….တော်ပြီ….ဒီအနေလောက်ပဲကောင်းတယ်….၊မင်းလဲဒီဟာကုန်ရင်တော်တော့ကွာ….”

ရေချိန် မကိုက်သေးဘူးဆိုသော ရဲမင်းတစ်ယောက်စကားကလေသံတွေ မဆက်မိတော့ပဲ ခေါင်းကလဲငိုက်စိုက်ဖြစ်နေပြီ..။ရဲမင်းကိုကြည့်ရင်းထွန်းလင်းစိတ်ပျက်မိသည်..။ ရဲမင်းနှင့်ထွန်းလင်းတို့ကတစ်မြို့တည်းသားငယ်သူငယ်ချင်းတွေဖြစ်ကြသည်..။ ဆယ်တန်းအောင်တော့ သူတို့နှစ်ယောက်ဇာတိမုံရွာမြို့မှအတူထွက်လာခဲ့ကြသည်..။ ရန်ကုန်တွင်အဆောင်နေ၍ ရရာအလုပ်ကိုကြိုးစားလုပ်ရင်းနှစ်ယောက်စလုံးဘွဲ့တစ်ခုစီရခဲ့ကြသည်..။ အဲဒီနောက်ရန်ကုန်မှာပင်ဆက်၍နေထိုင်ခဲ့ကြပြီးစီးပွားရေးကိုကြိုးစားလုပ်ကိုင်ခဲ့ကြသည်..။

နောက်ပိုင်းရဲမင်းက ကီလီတွင်ငါးဒိုင်ပိုင်ရှင်တစ်ဦးဖြစ်လာခဲ့ပြီး ချိုမွန်ဆိုသေ ာမိန်းကလေးတစ်ယောက်နှင့်အိမ်ထောင်ကျခဲ့သည်..။ ထိုအချိန်တွင် ထွန်းလင်းကတက္ကစီကား ၃စီးပိုင်နေချေပြီ..။ ရဲမင်းအိမ်ထောင်ကျပြီး ၆လမျှအတူနေခဲ့ကြပြီးနောက်မှထွန်းလင်းကသူပိုင်ကားများကိုရောင်း၍ မုံရွာသို့ပြန်သွားခဲ့ရာမုံရွာတွင်အိမ်ထောင်ကျကာပဲနှင့်ထန်းလျက်အရောင်းအဝယ်လုပ်ငန်းကိုလုပ်ကိုင်ခဲ့သည်..။

သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ကွဲကွာသွားခဲ့သည်မှာ ၃ နှစ်နီးပါးကြာခဲ့ပြီဖြစ်သည်..။ ပြီးခဲ့သည့်လကရဲမင်းတို့လင်မယားထံမှ စာတစ်စောင်ရောက်လာခဲ့သည်..။ အတိုချုပ်ပြောရလျင်းရဲမင်းကျန်းမာရေးမကောင်းသဖြင့်သူတို့လုပ်ငန်းကိုခဏလာရောက်ဦးစီးလုပ်ကိုင်ပေးရန်ဖြစ်သည်..။ထွန်းလင်းမုံရွာတွင်လုပ်နေသောလုပ်ငန်းကထွန်းလင်း၏ဇနီးကလည်းကျွမ်းကျင်ပြီးဖြစ်သည့်အပြင်ဝိုင်းကူလုပ်ပေးနေသည့်ဆွေမျိုးအသိုင်းအဝိုင်းတွေကလည်းရှိနေသည့်အတွက်မုံရွာကသူ့လုပ်ငန်းကိုမိန်းမဖြစ်သူနဲ့ထားခဲ့ပြီးရန်ကုန်သို့ဆင်းလာခဲ့သည်..။ရဲမင်းလုပ်နေသည့်ငါးဒိုင်လုပ်ငန်းဆိုတာကယောကျ်ားတစ်ယောက်ဦးစီးဦးဆောင်မရှိ၍မဖြစ်…။

ချိုမွန်ကလည်းခုမှ ၂၄နှစ်သာရှိသေးသည်..။ ရဲမင်းနှင့်အသက်၈နှစ်တောင်ကွာသည်..။ ရဲမင်းနှင့်ထွန်းလင်းတို့ကသက်တူရွယ်တူဖြစ်ပြီးခုဆို အသက် ၃၂နှစ်တောင်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်..။ အမှန်တော့ရဲမင်းမကျန်းမာသည်ဆိုခြင်းမှာတခြားမဟုတ်…။ အရက်ကရဲမင်းကိုနိုင်သွားပြီးအလုပ်ကောင်းကောင်းမလုပ်နိုင်တော့ခြင်းဖြစ်သည်..။ယခင်သူတို့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်အတူနေစဉ်ကတခါတရံမှသာအရက်သောက်ကြခြင်းဖြစ်သည်..။

ယခုထွန်းလင်းမုံရွာပြန်သွားပြီးသုံးနှစ်အကြာရန်ကုန်ပြန်ရောက်တော့ရဲမင်းတစ်ယောက်အရက်၏ကျေးကျွန်တစ်ယောက်လုံးလုံးလျားလျားဖြစ်နေသည်ကိုတွေ့ရတော့ထွန်းလင်းအံ့သြမိသည်..။

“ ကဲ….ရဲမင်း….ပြန်ကြရအောင်….”

“ အော်….အေး…..”

“ လာ….ငါတွဲမယ်….”

“ မင်းကလည်းကွာ…..မလုပ်စမ်းပါနဲ့….ငါ့ဖာသာ….လျှောက်နိုင်ပါသေးတယ်….”

လူကခြေလှမ်းမမှန်ချင်ပေမယ့်သူများတွဲတာကိုတော့ရဲမင်းကလက်သင့်မခံ..။သူ့ဖာသာလျှောက်သည်..။ကားပေါ်ရောက်တော့ထွန်းလင်းကယာဉ်မောင်နေရာဝင်ထိုင်၍ဟိုင်းလတ်ကားလေးကိုမောင်းခဲ့သည်..။ရဲမင်းတို့နေတာကအလုံဆင်မင်းဈေးအနီးတွင်ဖြစ်ပြီးကမ်းနားလမ်းရှိတောင်ထိပ်ပန်းပွင့်စားသောက်ဆိုင်နှင့်ဆိုသိပ်အလှမ်းမဝေး…။

မိနစ်ပိုင်းအတွင်းမှာပင်ဟိုင်းလတ်ကားနက်ပြာရောင်လေးကအိမ်ရှေ့သို့ထိုးရပ်လိုက်သည်..။ကားရပ်လိုက်သည်နှင့်အိမ်ရှေ့တံခါးပေါက်မှပြေးဆင်းလာသူကချိုမွန်ဖြစ်သည်..။သူမ၏ယောက်ျားရဲမင်းကိုတွဲ၍အိမ်ပေါ်သို့ဆွဲတင်သွားသည်..။ထွန်းလင်းကကားကိုအိမ်နှင့်တွဲလျက်အဖီဆွဲထားသောကားဂိုဒေါင်ထဲသို့သွင်းလိုက်ပြီးကားရုံတံခါးပိတ်ကာအိမ်ပေါ်သို့တက်လာခဲ့သည်..။အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းတွင်ထိုင်၍စာအုပ်တွေတစ်ထပ်ကြီးနှင့်အလုပ်ရှုပ်နေသောချိုမွန်၏အစ်မအထက်တန်းပြဆရာမအပျိုကြီးမမရင်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်..။

“ ပြန်လာပြီလား….မောင်ထွန်းလင်း…….”

“ ဟုတ်ကဲ့………”

ထွန်းလင်းနှုတ်ခမ်းတွန့်ရင်းမဖြေချင်ဖြေချင်ဖြေလိုက်သည်..။အမှန်တော့မမရင်ဆိုသူမရင်မွန်၏အသက်က ၃၆နှစ်လောက်သာရှိသေးကြောင်းသူသိထားသည်..။သူ့ထက်၄နှစ်လောက်သာကြီးသည်..။ဒါပေမယ့်သူ့ကိုတွေ့တိုင်းစကားမရှိစကားရှာပြောတတ်သည့်အပြင်သူ့နာမယ်ရှေ့ကမောင်ထည့်ပြီးကျောင်းသားလေးတစ်ယောက်လိုပြောဆိုဆက်ဆံတာကိုထွန်းလင်းမကြိုက်ပေ…။

ထွန်းလင်းကားသော့နှင့်ကားရုံသော့တို့ကိုနံရံတွင်ချိတ်နေကျအတိုင်းချိတ်ထားခဲ့ပြီးသူ့အိပ်ခန်းရှိရာအပေါ်ထပ်သို့တက်လာခဲ့သည်.။ပြီးတော့အဝတ်အစားတွေချွတ်ကာအောက်ထပ်သို့ရေချိုးဆင်းခဲ့သည်..။အိမ်ရှေ့ခန်းတွင်မမရင်ကိုမတွေ့ရတော့..။သူမအိပ်ခန်းထဲဝင်သွားပြီထင်သည်..။ရဲမင်းလည်းအိပ်ပျော်သွားပြီထင်သည်..။သူတို့လင်မယားအိပ်ခန်းရှေ့မှဖြတ်၍အလျှောက်အသံကတိတ်နေသည်..။ရေချိုးပြီးအပေါ်ထပ်သို့တက်ကာအဝတ်အစားလဲပြီးညစာထမင်းစားရန်အတွက်ထွန်းလင်းအောက်ထပ်သို့ပြန်၍ဆင်းလာခဲ့သည်..။

ရဲမင်းကတော့ညစာမစားတာကြာပြီ..။ထွန်းလင်းဆိုင်မှာစားခဲ့လျင်ရပေမယ့်သူ့သက်တမ်းတစ်လျှောက်နှစ်ပေါင်းများစွာဆိုင်ထမင်းဆိုင်ဟင်းများကိုသာစားခဲ့ရသည်ဖြစ်၍အိမ်ထမင်းဟင်းကိုထွန်းလင်းပိုခုံမင်သည်မို့ဆိုင်မှာမစားခဲ့ခြင်းလည်းဖြစ်သည်..။ထွန်းလင်းထမင်းစားခန်းသို့လျှောက်လာရင်းတစ်အိမ်လုံးတွင်မည်သူ့ကိုမှမတွေ့ရပဲတိတ်ဆိတ်နေသည်..။သူ့အတွက်ထမင်းပွဲကတော့စားပွဲပေါ်တွင်အဆင်သင့်ရှိနေမည်ကိုသိပြီးသားဖြစ်သည်..။

သူထမင်းစားခန်းထဲသို့လှမ်းအဝင်လိုက်တွင်ထမင်းစားပွဲဘေး၌ရပ်နေသောချိုမွန်ကိုသူတွေ့လိုက်ရသည်..။ချိုမွန်ကသူဝင်လာရာဖက်သို့သမင်လည်ပြန်လှည့်ကြည့်ပြီးတစ်ချက်ပြုံးပြလိုက်သည်..။ပြီးတော့တစ်ဖက်သို့ပြန်လှည့်သွားသည်..။သူ့ကိုကျောပေးရပ်နေသောချိုမွန်၏နောက်ပိုင်းအလှသည်ဇနီးသည်နှင့်တစ်လကျော်မျှကင်းကွာနေရကာယမကာမှီဝဲထားသောထွန်းလင်း၏သွေးသားများကိုတစ်မျိုးတစ်မည်ပင်သွက်လက်စွာလှုပ်ရှားသွားစေသည်..။ထွန်းလင်းသည်ချိုမွန်၏နောက်ဖက်နားအရောက်မှခြေအစုံကိုရပ်လိုက်သည်..။ပြီးတော့သူမ၏ကျောကိုငေးကြည့်နေမိသည်..။

ကျောလည်သာသာလောက်ရှိသောဆံနွယ်တွေကိုဦးခေါင်း၏နောက်ဖက်အရင်းမှစုစည်း၍ဆံညှပ်ဖြင့်စုညှပ်ထားပြီးဆံပင်များကိုသူမ၏ရှေ့ဖက်သို့ပုခုံးပေါ်မှကျော်ကာဆွဲ၍ချထားသည်..။ဖွေး၍နုနေသောလည်ပင်းဂုတ်သားလေးများသည်ဟိုတစ်စသည်တစ်စကျ၍နေသောဆံနွယ်စလေးများနှင့်မချင့်မရဲဖြစ်စေအောင်ပင်လှပလို့်နေသည်..။

ဝတ်ထားသောအဝါရောင်ဘလောက်စ်လက်ပြတ်အင်္ကျီလေး၏တစ်ဖက်တစ်ချက်တွင်ထွက်ပေါ်နေသောပုခုံးသားနုနုလေးနှစ်ဖက်ကဝင်းဝါကာပြည့်ပြည့်ဖောင်းဖောင်းလေးဖြစ်နေသည်..။ပုခုံးစွန်းမှသည်အိအိဖောင်းဖောင်းလေးဖြစ်ကာသွယ်ဆင်းကျသွားသည့်သူမ၏ဝင်းစက်စက်လက်မောင်းသားလေးများပေါ်တွင်လိမ်းကျံထားသောသနပ်ခါးအစင်းကြောင်းလေးတွေမှာတဝက်တပျက်ပေါ်လွင်နေသည်..။ထွာဆိုင်သာသာမျှသာရှိသောသူမ၏ခါးသေးသေးလေးသည်နွဲ့နှောင်းနေပြီးအစိမ်းနုရောင်ထမီပြောင်လေးအောက်မှဖောင်းတင်း၍နေသောသူမ၏တင်သားကြီးများမှာလုံးတစ်ကားစွင့်လွန်းလှသည်..။

ထွန်းလင်းခပ်မြှင်းမြှင်းလေးသက်ပြင်းချလိုက်သည်..။နောက်ဖက်မှသူရပ်ကြည့်နေသည်ကိုချိုမွန်သည်မသိမဟုတ်..။သိနေသည်သာဖြစ်ပါသည်..။သို့သော်သူမကမသိသလိုဟန်လုပ်နေသည်ကိုထွန်းလင်းသတိထားမိလိုက်ပြီးဘာအဓိပ္ပါယ်ဆိုတာကိုပါသူသဘောပေါက်လိုက်သည်..။ထွန်းလင်းရှေ့သို့တိုး၍ချိုမွန်၏နောက်ဖက်သို့တိုးကပ်လိုက်သည်..။

သူမဆီမှမွှေးပျံ့၍လွင့်လာသောရနံ့လေးကထွန်းလင်း၏ဘဝင်ကိုဆွဲလှုပ်လိုက်သည်..။ထွန်းလင်းချိုမွန်၏နောက်ဖက်ဆီသို့ပို၍တိုးကပ်လိုက်သည်..။လူချင်းထိလုမတတ်ဖြစ်သွားသည်..။ပြူတင်းပေါက်ဆီမှတိုးဝင်လာသောလေနုအေးလေးကထမင်းစားခန်းထဲသို့ဖြတ်သန်းဝင်ရောက်လာသည်..။ချိုမွန်၏နုညက်ဝင်းဝါနေသောရင်ညွန့်သားလေးများပေါ်မှတွန့်တွန့်ခွေခွေလေးဖြစ်နေသည့်ဆံနွယ်လေးများကဘယ်ညာယိမ်းထိုးလှုပ်ရှားသွားကြသည်..။ထွန်းလင်းကသူမ၏ပခုံးသားအိအိဖောင်းဖောင်းလေးများကိုသွေးတိုးစမ်း၍အသာအယာဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်..။

“ ကိုထွန်းလင်း…..ထမင်းစားတော့မလား….”

“ အင်း……”

လေသံမျှသာဖြင့်ပြောလိုက်ပြီးချိုမွန်သည်သူမ၏ခါးလေးကိုညွှတ်၍ရှေ့သို့ကုန်းကာစားပွဲပေါ်ရှိထမင်းအုပ်ဆောင်းလေးကိုလှမ်းဆွဲဖယ်၍ဖွင့်လိုက်သည်..။မူလကထိလုထိခင်ဖြစ်နေသောသူမ၏တင်သားလုံးလုံးကြီးများကထွန်းလင်း၏ပေါင်ရင်းခွဆုံကိုဖိကပ်မိသွားသည်..။မာတင်းနေသောအရာကြီး၏ထိပ်ကအိစက်နေသောတင်သားအိအိကြီးမျက်နှာပြင်ပေါ်သို့တိုးကပ်မိသွားသည်..။

ချိုမွန်ကခါးကိုပြန်ဆန့်မတ်လိုက်ပြီးလက်ထဲမှထမင်းစားပွဲအုပ်ဆောင်းကိုဘေးမှကုလားထိုင်ပေါ်တင်လိုက်သဖြင့်ချိုမွန်၏တင်ပါးဆုံကြီးများကကင်းကွာသွားပေးမယ့်ထွန်းလင်း၏ခါးကကော့၍လိုက်သွားသဖြင့်စောစောကလိုပင်ဖိကပ်လျက်သားအနေအထားပင်ပြန်ဖြစ်နေသည်..။ထွန်းလင်း၏နှာခေါင်းဝမှပြင်းထန်စွာထွက်လာသောလေပူများကချိုမွန်၏ဂုတ်ပိုးသားနုနုလေးကိုနွေးခနဲနွေးခနဲလာ၍တိုးတိုက်မိသွားသည်..။ပြီးတော့သူ၏ပေါင်ကြားမှသံချောင်းကြီးလိုမာတင်းတောင်မတ်နေပြီဖြစ်သောလီးတန်ကြီးကပုဆိုးထဲမှပင်ချိုမွန်၏တင်ပါးသားကြီးများကိုထိုးထောက်ဖိကပ်မိနေသည်..။

“ ကိုထွန်းလင်း….ထမင်းစားတော့လေ….နော်….”

တိုးတိုးလေးအသံကိုထိန်းပြီးပြောပေမယ့်အသံလေးကတုန်ခါနေသည်ကိုသတိထားမိလိုက်သည်..။ထိုသို့ပြောရင်းချိုမွန်၏ကိုယ်လုံးလေးမှာဖြတ်ခနဲနောက်သို့လှည့်လိုက်သဖြင့်ထွန်းလင်း၏ရင်ခွင်ထဲသို့သူမမှာလုံးလုံးလျားလျားရောက်ရှိသွားရလေတော့သည်..။သူ့ကိုယ်သူသတိမထားလိုက်မိခင်မှာပင်ထွန်းလင်းသည်ချိုမွန်၏ပါးပြင်မို့မို့လေးကိုရွှတ်ခနဲနမ်းလိုက်လေသည်..။

“ အို…..”

တုန်လှုပ်စွာရေရွတ်လိုက်ရင်းကချိုမွန်သည်သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကိုလူးလွန့်၍တိုးထွက်လိုက်တော့ထွန်းလင်းကသူမကိုအသာပင်လွှတ်ပေးလိုက်မိသည်..။ထွန်းလင်း၏ရင်ခွင်ထဲမှလွတ်မြောက်သွားသည်နှင့်အပျိုပေါက်လေးနှယ်အပြေးလေးတစ်ပိုင်းနှင့်ထွက်သွားသောချိုမွန်၏နောက်ဖက်ဆီမှတုန်ခါလှုပ်ရှားသွားသောတင်သားဆိုင်ကြီးများကိုလှည့်ကြည့်လိုက်ရင်းထွန်းလင်းတစ်ယောက်ထမင်းစားပွဲကုလားထိုင်ပေါ်သို့ထိုင်ချလိုက်ရပါတော့သည်..။

-----------------------x---------------------x------------------------

အချိန်ကည၁၂နာရီကျော်ပြီဖြစ်သည်..။တစ်အိမ်သားလုံးအိပ်မောကျနေကြပြီ..။ခုချိန်ထိအိပ်မပျော်နိုင်သေးသူတစ်ယောက်ကတော့ချိုမွန်ပင်ဖြစ်ပါသည်..။ချိုမွန်သည်အိပ်ယာထက်တွင်ပက်လက်လေးငြိမ်နေပြီးမျက်လုံးလေးနှစ်လုံးကမှိုင်းဝေလျက်ဇာခြင်ထောင်အမိုးကိုအဓိပ္ပါယ်မဲ့ကြည့်နေပြီးသူမ၏လက်ချောင်းလေးများကိုတဖျောက်ဖျောက်ချိုးနေလေသည်..။

“ အင်း….”

သူမဘေးနားတွင်အိပ်ပျော်နေသောလင်ဖြစ်သူရဲမင်းကလူးလှိမ့်လိုက်သဖြင့်ချိုမွန်ကရဲမင်းဘက်သို့ငဲ့စောင်း၍ ကြည့်လိုက်သည်..။ရဲမင်းမျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်ပြီးချိုမွန်ဘက်သို့စောင်းကာသူမကိုဖက်လိုက်သည်..။ဒီအချိန်ရဲမင်းတစ်ရေးနိုးနေကျဖြစ်သည်..။ရဲမင်းကချိုမွန်၏ကိုယ်လုံးလေးကိုဖက်လိုက်ရုံမကမျက်နှာလေးကိုပါနမ်းလိုက်ပြီးလက်တစ်ဖက်ကချိုမွန်၏ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့လှမ်းလိုက်သည်..။ချိုမွန်ကပေါင်နှစ်ဖက်ကိုကားပေးလိုက်သည်..။ခုံးမောက်နေသောစောက်ဖုတ်အုံကရဲမင်း၏လက်ဖဝါးတစ်ခုလုံးအပြည့်ဖြစ်သည်..။ထမီပေါ်မှကိုင်ရတာအားမရ၍ထမီကြားသို့ရဲမင်းကလက်ထိုးသွင်းလိုက်သည်..။

ထမီကခါးတွင်စည်း၍ဝတ်ထားသဖြင့်လက်ကဗြုံးခနဲသွင်း၍မရသဖြင့်ချိုမွန်ကသူမ၏ခါးမှထမီကိုဖြည်ပေးလိုက်တော့မှလက်ကလျှောခနဲဝင်သွားသည်..။အမွှေးပါးပါးလေးဖြင့်ဖောင်းထနေသောစောက်ဖုတ်အုံကြီးကိုပွတ်ရင်းညှစ်ရင်းရဲမင်းချိုမွန်၏မျက်နှာလေးကိုကြည့်သည်..။မျက်တောင်လေးများပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်၍အရသာခံနေသည်..။ရဲမင်းမကိုင်မီထဲကထွက်နေသောအရည်လေးများကရဲမင်းလက်ကိုရွှဲနေပြီဖြစ်သည်..။

“ ကိုမင်း….လုပ်နိုင်သေးလို့လား….ဟင်…”

ရဲမင်းဘက်လှည့်ကြည့်ပြီးမျက်လုံးအဝိုင်းသားလေးနှင့်မေးရှာသည်..။

“ အင်း….”

ပြန်ဖြေပြီးရဲမင်းကအိပ်ယာပေါ်မှကြုံး၍အထတစ်ချက်ယိုင်သွားသည်..။အသာအားယူ၍ကိုယ်ကိုမတ်လိုက်သည်..။ပြီးတော့သူ့ပုဆိုးကိုချွတ်၍ချိုမွန်၏ခြေရင်းဘက်သို့သူ့ကိုယ်ကိုအရွှေ့ချိုမွန်ကသူမထမီကိုချွတ်ပစ်လိုက်ပြီးဒူးနှစ်လုံးကိုထောင်ကာပေါင်တန်ကြီးများကိုဖြဲကားပေးလိုက်သည်..။ရဲမင်းပေါင်နှစ်လုံးအကြားဒူးထောက်၍သူ့လီးကိုကိုင်ကာစောက်ပတ်ဝသို့တေ့ကပ်လိုက်သည်..။

လီးကမာသင့်သလောက်မာသော်လည်းဟိုအရင်တုန်းကလိုတော့သန်မာတောင့်တင်းမှုမျိုးမရှိတော့ပေ..။စောက်ပတ်ထဲထိုးသွင်းရနိုင်ရုံလောက်သာလီးကမာသည်..။စောက်ပတ်ဝတွင်လီးတေ့မိသည်နှင့်ဖိသွင်းလိုက်သည်..။ချိုမွန်မျက်လုံးနှစ်လုံးကိုမှိတ်၍အချလိုက်ရဲမင်းကသူမ၏ကိုယ်ပေါ်သို့မှောက်ချလိုက်ပြီးဖက်လိုက်သည်..။ပြီးတောဖင်ကိုကြွပြီးဆောင့်လိုးရန်လီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်သည်..။

“ ကိုမင်း…ဖြေးဖြေးပဲလုပ်နော်….”

“ အင်း…ပါ……”

အင်းပါလို့နှုတ်ကပြောလိုက်ပေမယ့်ရဲမင်းကလိုးပြီဆိုကထဲကတအားဆောင့်၍ခပ်သွက်သွက်ကြီးလိုးတော့သည်..။

“ ပလွတ်…..ဖွတ်…ပလွတ်..ပြစ်…ဖွတ်……”

“ ဟင့်…အင့်အင့်….ကိုမင်း…..ဖြေးဖြေးချင်းပဲလုပ်ပါဆို….အင့်ဟင့်….”

ရဲမင်း၏ဆောင့်ချက်ကြောင့်ချိုမွန်၏ကိုယ်လုံးလေးမှာသိမ့်သိမ့်တုန်နေလေသည်..။ချိုမွန်ဘာပဲပြောပြောရဲမင်းကဂရုမစိုက်နိုင်တော့ပဲအတင်းနင်း၍ဆောင့်လိုးနေသည်..။မောလွန်း၍လည်းသူ့ပါးစပ်ကိုဟကာတဟင်းဟင်းအသက်ရှူနေရသည်..။တဖြည်းဖြည်းချိုမွန်အရသာတွေ့လာပြီးကာမရှိန်တက်လာသည်..။

“ ဗြစ်….ပလွတ်….ပြစ်…..ဖွတ်….ဖတ်….စွပ်…ဖွတ်……”

ရဲမင်း၏လီးကြီးကတစ်ချောင်းလုံးကျင်တက်လာပြီးရဲမင်း၏ဆောင့်ချက်များအားပျော့၍လာသည်..။ရဲမင်းတဟဲဟဲနှင့်မောဟိုက်ကာနေပြီ..။ချိုမွန်တစ်ယောက်သိလိုက်ပါပြီ…။ရဲမင်းတစ်ယောက်ပြီးတော့မည်..။သို့ရာတွင်သူမမှာခုမှအရှိန်ကောင်းနေတုန်းပင်ဖြစ်ကာအရသာတွေတက်နေဆဲဖြစ်သည်..။

“ အင်း….ဟင်း…ကိုမင်း….ထိန်း…..ထိန်းထားပါအုံး….မွန်နဲနဲလိုသေးတယ်…အင်း…အင်း……..”

ရဲမင်း၏လီးတန်ကြီးကသူမ၏စောက်ခေါင်းထဲတွင်တဆတ်ဆတ်တငေါ့ငေါ့ဖြစ်ကာသုတ်ရေများကိုပန်း၍ထုတ်နေချေပြီ…။ချိုမွန်၏မှိတ်ထားသောမျက်လုံးလေးများထောင့်မှမျက်ရည်စလေးများစိမ့်၍စီးကျလာလေသည်..။ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားသောရဲမင်းမှာချိုမွန်၏ကိုယ်လုံးလေးကိုဖက်ပြီးဟောဟဲဆိုက်ကာအမောဖောက်နေလေတော့သည်..။သုတ်ရည်များပန်းထုတ်ပြီးသွားသောလီးကြီးကချိုမွန်၏စောက်ခေါင်းထဲတွင်ပင်တစတစသေးသွားကာနောက်ဆုံးကျွတ်ထွက်သွားရတော့သည်..။

ရဲမင်းကချိုမွန်၏ကိုယ်ပေါ်မှဘေးသို့လှိမ့်ချလိုက်သည်..။ပြီးတော့ငြိမ်၍ကျသွားတော့သည်..။ချိုမွန်မှာသာမျက်ရည်စက်လက်ဖြင့်ထထိုင်လိုက်ပြီးစောစောကချွတ်ထားသောပုဆိုးကိုယူကာရဲမင်း၏အောက်ပိုင်းကိုဖုံးပေးလိုက်သည်..။ပြီးတော့သူမထမီလေးကိုထိုက်လျက်ကစွတ်ကာဝတ်လိုက်ပြီးဖြစ်သလိုခါးတွင်ပတ်စီးကာအိပ်ယာပေါ်သို့လှဲချလိုက်သည်..။

ရဲမင်းကိုကျောပေး၍စောင်းအိပ်လိုက်ပြီးမျက်လုံးလေးများကိုမှိတ်လိုက်သည်..။မကြာမီမှာပင်သူမ၏ကျောဖက်မှရဲမင်းတစ်ယောက်တရှူးရှူးဖြင့်ပြန်လည်အိပ်မောကျသွားလေတော့သည်..။အတန်ကြာတော့မှချိုမွန်သည်လှဲနေရာမှလေးလေးပင်ပင်နဲ့ထ၍ထိုင်လိုက်သည်..။ပြီးတော့သူမ၏မျက်လုံးအိမ်မှမျက်ရည်များကိုလက်ဖမိုးဖြင့်သုတ်ပြီးခြင်ထောင်ကိုဖွင့်၍ကုတင်အောက်ဆင်းလိုက်သည်..။

ထို့နောက် နောက်ဖက်အိမ်သာထဲဝင်လိုက်ပြီး ရေဆေးကာအိပ်ခန်းထဲပြန်ဝင်လာပြီးထမီလဲလိုက်သည်..။ပြီးတော့မှန်တင်ခုံရှေ့တွင်ထိုင်ကာခေါင်းဖီးနေမိသည်..။သူမ၏မျက်လုံးအိမ်ထဲတွင်မျက်ရည်လေးတွေရစ်ဝိုင်းနေသည်..။ထိုအခိုက်မှာပင်အပေါ်ထပ်မှဆင်းလာသောခြေသံကြားလိုက်ရသဖြင့်ချိုမွန်နားစွင့်လိုက်ရင်းသူမ၏မျက်လုံးလေးများကတောက်ပြောင်လာသည်..။

ဆက်ပြီးနားစွင့်လိုက်တော့ခြေသံကအိမ်နောက်ဖေးဖက်သို့လျှောက်သွားသံကိုသတိထားမိလိုက်သည်..။ချိုမွန်ခရင်ပတ်ဗူးကိုကောက်ယူလိုက်ပြီးသူမ၏မျက်နှာကိုအနည်းငယ်ခြယ်မှုန်းလိုက်သည်..။ပြီးမှမှန်တင်ခုံရှေ့မှထကာရဲမင်းထံလှမ်းကြည့်လိုက်တော့တရှူးရှူးနဲ့အိပ်ပျော်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်..။အိပ်ခန်းတံခါးကိုဖွင့်၍ချိုမွန်ထွက်လိုက်သည်..။နောက်ဖေးဖက်သို့ခပ်သွက်သွက်လေးလျှောက်လာသည်..။နောက်ဖေးရောက်တော့အိမ်သာထဲမှထွက်လာသောထွန်းလင်းကိုတွေ့လိုက်သည်..။ထွန်းလင်းနှင့်ချိုမွန်တို့မျက်နှာချင်းဆိုင်မိကြသည်..။

ချိုမွန်ကအံတစ်ချက်ကြိတ်လိုက်ကာထွန်းလင်းကိုအငမ်းမရပြေးဖက်မိသည်..။ထွန်းလင်းကလည်းသူမကိုဆီးကြို၍ဖက်လိုက်ပြီးပါးပြင်နှစ်ဖက်ကိုဖိပြီးနမ်းလိုက်ရာမှသူမ၏နှုတ်ခမ်းအစုံကိုစုပ်နမ်းလိုက်သည်..။ချိုမွန်ကလည်းပြန်လည်စုပ်နမ်းသည်..။သူမ၏ခါးကိုသိုင်းဖက်ထားသောထွန်းလင်း၏လက်ကအောက်သို့လျှောကျသွားပြီးသူမ၏လုံးတစ်နေသောဖင်သားကြီးများကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ဆုပ်နယ်ပေးသည်..။

ချိုမွန်၏အသက်ရှူသံတွေကပြင်းထန်လာသည်..။ထွန်းလင်းကသူ၏လက်တစ်ဖက်ကိုနှစ်ကိုယ်ကြားသို့ထိုးသွင်းလိုက်ပြီးလက်ဖဝါးကိုလှန်၍သူမ၏ပေါင်ကြားကိုထိုးသွင်းလိုက်ပြန်ရာချိုမွန်ကသူမ၏ပေါင်တန်းကြီးနှစ်လုံးကိုကွ၍ဟပေးလိုက်သည်..။သူ၏လက်ကစောက်ဖုတ်ကြီးကိုထမီပေါ်မှပင်အုပ်ကိုင်လိုက်သည်..။ချိုမွန်ခါးလေးတွန့်ခနဲဖြစ်သွားရသည်..။

ထမီပေါ်မှပင်သူမ၏စောက်ဖုတ်ကြီးကိုအောက်မှအထက်သို့ပင့်၍လှန်ပြီးပွတ်ပေးလိုက်သည်..။ဆတ်ခနဲတုန်သွားသောချိုမွန်ကနှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကိုပြွတ်ခနဲဆွဲခွာလိုက်ပြီးထွန်းလင်း၏ကိုယ်လုံးကြီးကိုကြုံးဖက်ထားလိုက်ပြီးမျက်လုံးလေးများစုံမှိတ်ကာသူမမျက်နှာလေးကိုရင်အုံကြီးထက်သို့အပ်ထားလိုက်သည်..။ထမီပေါ်မှကိုင်ရသည်မှာပင်နူးညံ့၍ထွေးအိမို့ဖောင်းလွန်းလှသောစောက်ဖုတ်ကြီးကိုထွန်းလင်း၏လက်များကဖွဖွလေးဆုပ်လိုက်နယ်လိုက်ညှစ်လိုက်ဖြင့်အမျိုးမျိုးကလိပေးနေသည်..။

ချိုမွန်၏ကိုယ်လုံးလေးတလှုပ်လှုပ်ဖြစ်သွားသောကြောင့်ထွန်းလင်း၏ကျန်သောလက်တစ်ဖက်ကသူမ၏ပုခုံးတစ်ဖက်ကိုညင်သာစွာကိုင်လိုက်သည်..။စောစောကရဲမင်းလိုးထားခဲ့စဉ်ကပြီးလုပြီးခင်ဖြစ်နေရသောချိုမွန်မှာကာမစိတ်တွေဟုန်းခနဲပြန်လည်နိုးကြွလာချေပြီ…။ချိုမွန်သည်သူမ၏ဖင်ဆုံကြီးကိုကော့ကော့ပြီးထွန်းလင်း၏လက်ဆီသို့စောက်ဖုတ်ကိုကပ်၍ကပ်၍ပေးနေသည်..။သူမစောက်ဖုတ်ကိုပွတ်ပွတ်ပေးနေရင်းကထွန်းလင်းသည်သူမ၏လည်တိုင်လေးနှင့်မေးဖျားလေးကိုနှုတ်ခမ်းဖြင့်စုပ်စုပ်ပြီးနမ်းပေးသည်..။

ချိုမွန်တစ်ယောက်အသက်ရှူသံတွေပြင်းထန်လာရုံမကအသားတွေပါတဆတ်ဆတ်တုန်ကာရပ်နေသောခြေထောက်များကမခိုင်ချင်တော့ပေ..။စောက်ပတ်မှစိမ့်ထွက်လာနေသောစောက်ရည်တို့ကလည်းထမီလေးကိုဖောက်ကာထွန်းလင်း၏လက်ဖဝါးကိုစိုရွှဲလာစေသည်.။ချိုမွန်အသက်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရှူလိုက်ပြီးထွန်းလင်းမျက်နှာကိုတစ်ချက်စိန်းစိန်းကြည့်ကာအံကိုကြိတ်လိုက်သည်..။ပြီးတော့သူမ၏ခါးမှထမီကိုချွတ်ချလိုက်တော့သည်..။ထွန်းလင်းကသူမ၏အောက်ပိုင်းကိုငုံ့အကြည့်တုန်ရင်နေသောချိုမွန်၏လက်တစ်ဖက်ကထွန်းလင်း၏ပုဆိုးကိုပါဆွဲ၍ချွတ်ပစ်လိုက်သည်..။ပြီးတော့ငုံ့ကြည့်လိုက်ရင်းသူမရင်ထဲသိမ့်ခနဲဖြစ်သွားရသည်..။

“ အို….အစ်ကိုရယ်….ယောက်ျားပီသလိုက်တာ..ကွယ်….”

တုန်ရင်ခြောက်ကပ်စွာပြောလိုက်ပြီးသူမ၏လက်ဖဝါးလေးကထွန်းလင်း၏မာတင်းတောင်မတ်နေသောလီးချောင်းကြီးကိုလှမ်း၍အသာဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်..။ပြီးတော့လက်ချောင်းထိပ်လေးဖြင့်လီးဒစ်ကြီးထိပ်ကိုညင်သာစွာပွတ်သပ်ကြည့်နေသည်..။ထိုသို့လုပ်ရင်းမှာအောက်မှဂွေးဥကြီးများကိုပါလက်ဖဝါးလေးပေါ်အသာမတင်သလိုလုပ်နေရာ…သူမစောက်ခေါင်းထဲမှတစစ်စစ်ခံစားလာရကာစောက်ရည်တွေကတစိမ့်စိမ့်ယိုစီးစိုရွှဲကျလာတော့သည်..။ချိုမွန်မှာသူမစိတ်ကိုသူမဘယ်လိုမှမထိန်းနိုင်တော့ပါ..။

သူမထွန်းလင်း၏လည်ပင်းကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်သိုင်းဖက်ကာယီးလေးခိုလိုက်ပြီးသူမ၏ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကိုထွန်းလင်း၏ခါးသို့လှမ်း၍ချိတ်ကာခါးထစ်ခွင်တက်လိုက်သည်..။ထွန်းလင်းကလည်းသူမခါးမှကိုင်၍ထိန်းမြှောက်ကာချီပွေ့လိုက်သည်..။ချိုမွန်ကခိုထားသောသူမလက်နှစ်ဖက်ကိုဆန့်၍ဖင်ကြီးကိုအောက်သို့နှိမ့်ချလိုက်ပြီးကော့ထောင်တက်နေသောလီးထိပ်ကြီးနှင့်သူမစောက်ပတ်ဝတေ့မိအောင်ချိန်ဆထိန်းညှိလိုက်ပြီးဖင်သားကြီးကိုရှေ့သို့ဖိသွင်းယူလိုက်တော့သည်..။

“ ဗြစ်….ဗြစ်……ဗြစ်…….”

စောက်ရည်များဖြင့်စိုနစ်နေသောစောက်ခေါင်းထဲသို့စီးခနဲဝင်သွားသောလီးကြီးကသံချောင်းကြီးအလားမာကျောတောင့်သန်လွန်းလှသည်..။စောက်ပတ်အတွင်းသားလေးတွေကိုဖြေးဖြေးချင်းပွတ်တိုက်ပြီးဝင်သွားတာကိုကအားရပါးရရှိလွန်းလှသည်..။လီးကြီးဝင်သွားတာကိုငုံ့ကြည့်နေသောချိုမွန်ကလီးကြီးတဆုံးဝင်ရန်လက်နှစ်လုံးလောက်အလိုတွင်တော့သူမ၏ဖင်ကြီးကိုအားရပါးရကော့ကာဖိဆောင့်သွင်းချလိုက်သည်..။

“ ဗြစ်…ဖွတ်…..ဇွတ်….ဒုတ်………”

“ အ…အ…အင်း…….အီး……..”

မျက်တောင်လေးများစင်းကျသွားရပြီးချိုမွန့်မျက်နှာလေးမော့တက်သွားသည်..။

“ အိုး…အစ်ကိုရယ်…..ကြီးလိုက်တဲ့ဟာကြီး…..သူများ..အားရလိုက်တာ………အင်း…အင်း…..ဟင်း..”

သူမ မအောင့်အီးနိုင်တော့ပဲပါးစပ်မှပင်ထုတ်ဖော်မြည်တမ်းလိုက်မိသည်..။ပြီးတော့သူမစောက်ပတ်ဝနှင့်လီးအရင်းကိုဖိကပ်ပြီးတလှုပ်လှုပ်ဖြင့်နှဲ့ကာဖိပွတ်ကြိတ်သည်..။

“ အင်း…..အိ…အီး…..ဟင်းဟင်း…..ကောင်းလှချည်လား…..ကိုရဲ့….“

တစိမ့်စိမ့်ထွက်ကျလာနေသောစောက်ရည်တွေကထွန်းလင်း၏လမွေးအုံးတစ်ခုလုံးရွှဲနစ်၍သွားရသည်..။

“ အို..အို…..ကိုရယ်…..သူများစိတ်တွေ…တအားဖြစ်နေပြီ……ဟင့်..ဟင့်……….”

ချိုမွန့်ခါးကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ထိန်းကိုင်ပြီးလီးကိုဆွဲထုတ်၍ပင့်အဆောင့်ချိုမွန်ကလည်းသူမကိုယ်ကိုအနည်းငယ်ဖော့လိုက်ကာအောက်မှအပင့်နှင့်အံကိုက်ဖင်ဆုံကြီးကိုဆတ်ခနဲဖိဆောင့်ချသည်..။

“ ဗြစ်….ပလွတ်….ဖွတ်…..စွတ်….ဖွတ်…ဖတ်….အာ့..အ…အင့်…အင့်….ဇွတ်..ဒုတ်……..”

ဆောင့်ချက်တွေကသွက်၍ပြင်းထန်လာသည်..။ပုံစံအနေအထားအရစိတ်ထင်တိုင်းဆောင့်၍မရသောပုံစံမို့လီးကြီး၏မာကျောတောင့်တင်းမှုကပင်ချိုမွန်ကိုကျေနပ်အားရစေလှသည်..။

“ ဖွတ်….စွတ်….ဖွတ်….ဟင်း..ဟင်း…ကို…ကို….လုပ်..ပင့်ဆောင့်ပေးစမ်းပါ…..အင်း…ထိလိုက်တာ….ကိုရယ်….အထဲမှာ…နင့်နေတာပဲ…ကိုဟာကြီးက…တအားဆောင့်ပေးပါ…အ…အ….အင်း……”

လီးအသွင်းအထုတ်စောက်စေ့လေးကိုအထဲသို့ခေါက်ဝင်သွားလိုက်အပြင်သို့လန်ထွက်လာလိုက်ဖြင့်ချိုမွန်တစ်ယောက်အသဲခိုက်အောင်ပင်ဖြစ်နေသည်..။ဒီလိုအရသာမျိုးမခံစားရတာကြာခဲ့ပြီဖြစ်လေတော့ချိုမွန့်စောက်ပတ်ကြီးထဲမှစောက်ရည်တွေကအတောမသတ်နိုင်အောင်ပင်စိမ့်ထွက်ယိုစီးကျနေသည်မှာဒလကြမ်းပင်ဖြစ်သည်..။

“ ဗြစ်…..ဖွတ်..ဖွတ်..ဒုတ်…..အိ..အင်း…..အင်း……..အ……….အ…”

“ ကို…….အား..အား..ကို….ကောင်း….ကောင်း…….ဆောင့်ပေး….ကို……အင့်…..အင့်.”

ချိုမွန်မေးဖျားလေးမော့၍မော့၍တက်တက်သွားကာအားရပါးရကြီးပင်ပြီးသွားတော့သည်..။

“ အိုး……အိ….အိ…….အား…ပြီး…ပြီး….သူများပြီး….ပြီ..ကိုရဲ့……အင်း…အင်…အ……”

သူမပြီးသွားပေမယ့်ထွန်းလင်းကမပြီးသေး၍ဆက်ကာဆောင့်နေသည်..။

“ အဟမ်း….ဟမ်း……အဟွတ်…အဟွတ်……”

နှစ်ယောက်စလုံးဆတ်ခနဲတုန်သွားပြီးထွန်းလင်းကလီးကိုဆွဲထုတ်ကာချိုမွန်ကိုအောက်သို့ချပေးပြီးပုဆိုးကိုကပျာကယာကောက်ဆွဲဝတ်သည်..။ချိုမွန်ကလည်းသူမ၏ထမီလေးကိကမန်းကတန်းပင်ကောက်ဆွဲပြီးမဝတ်နိုင်အားပဲအိပ်ယာထဲသို့ပြေးဝင်သွားသည်..။ကြားလိုက်ရသောအသံကမမရင်၏အိပ်ခန်းထဲမှမမရင်ချောင်းဆိုးသံပင်ဖြစ်လေသည်..။မမရင်အခန်းထဲမှထွက်မလာခင်အပေါ်ထပ်သို့အရောက်သွားရန်ရပ်နေရာမှလှစ်ခနဲပင်ထွက်ခဲ့လိုက်ရသည်..။ဒီညအဖို့ချိုမွန်တစ်ယောက်မှာတော့ကျေနပ်နှစ်သိမ့်စွာအိပ်ပျော်သွားခဲ့ပေမယ့်ဆတ်တငံ့ငံ့ဖြစ်ကျန်ခဲ့ရသူထွန်းလင်းမှာဘယ်လိုမှအိပ်မပျော်နိုင်ပဲမျက်လုံးအကြောင်သားဖြင့်အိပ်ယာပေါ်မှာလှဲနေရတော့သည်..။

.........................................................................................................

ဒီနေ့ငါးဒိုင်တွင်အလုပ်ကလည်းပါးသည်..။ရဲမင်းတို့လင်မယားလည်းရှိနေသည်..။ဒါကြောင့်ထွန်းလင်းက

“ ငါ အပြင် ခဏ သွားအုံးမယ်ကွာ..”

ဟု ပြော၍ ဟိုင်းလပ်ကားလေးကိုယူကာထွက်ခဲ့လေသည်..။ ထွန်းလင်း၏ရည်ရွယ်ချက်ကတော့ဘယ်ရယ်မဟုတ်..။ဒိုင်တွင်ချိုမွန်ကိုတွေ့မြင်နေရရင်းသူမကိုညကလိုးခဲ့စဉ်ကအားမရခဲ့မှု၊ပြောရင်းမပြီးခဲ့ရသေးသည့်ဝေဒနာကဆိုးဆိုးလာပြီးသူမကိုကြည့်ရင်းကြည့်ရင်းစိတ်တွေကထထနေရသဖြင့်မနေတတ်မထိုင်တတ်ဖြစ်နေရမှုကြောင့်စိတ်ပြေလက်ပျောက်လျှောက်ထွက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်..။

ကားမောင်းလာပြီးလမ်းသို့ရောက်မှအိမ်ပြန်ပြီးတစ်ရေးလောက်အိပ်ရင်ကောင်းမည်ဟုတွေးပြီးကားကိုအိမ်ရှိရာသို့ဦးတည်၍မောင်းခဲ့သည်..။အိမ်သော့နှင့်ကားသော့ကတွဲလျက်သားရှိနေ၍လည်းအိမ်ပြန်ရန်အတွေးကိုထွန်းလင်းတွေးမိခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်..။အိမ်ရောက်တော့ကားကိုအိမ်ရှေ့တွင်ရပ်ပြီးကားပေါ်မှဆင်းကာအိမ်ရှေ့သို့လှမ်းကြည့်လိုက်လျင်မမရင်ကတံခါးကိုလာ၍ဖွင့်ပေးနေသည်ကိုအံ့သြစွာတွေ့လိုက်ရသည်..။

ဒီတော့မှထွန်းလင်းမှာဒီနေ့တနင်္ဂနွေနေ့ကျောင်းပိတ်ရက်မှန်းသတိထားမိလိုက်သည်..။မမရင်ကအိမ်ရှေ့သံတံခါးကိုသော့ဖွင့်ပြီးသော့ခလောက်ကိုပြန်ချိတ်ကာအိမ်ထဲသို့ပြန်ဝင်သွားသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်..။ထွန်းလင်းကအိမ်ပေါ်သို့လှမ်းတက်လိုက်ပြီးသံတခါးကိုပြန်ပိတ်ကာသော့ခလောက်ကိုညှစ်၍ပြန်ပိတ်လိုက်သည်..။

အိမ်ထဲရောက်တော့စောစောကတံခါးကိုဖွင့်ပေးသောမမရင်ကိုမတွေ့ရ..။ထွန်းလင်းအိမ်ပေါ်ထပ်သို့တောက်လျှောက်တက်လာခဲ့ပြီးသူ၏အိပ်ခန်းထဲသို့ရောက်တော့ရေချိုးရန်အဝတ်အစားများချွတ်လိုက်သည်..။ပုဆိုးလဲဝတ်ရင်းသူ့အောက်ပိုင်းကိုသူ့ဖာသာငုံ့ကြည့်မိသည်..။အာသာငမ်းငမ်းဖြစ်နေသောလီးတန်ကြီးကမာတောင်နေသည်..။ထွန်းလင်းလီးကြီးကိုလက်တစ်ဖက်ဖြင့်အုပ်၍ညှစ်ကြည့်လိုက်သည်..။လီးကြီးကပို၍တင်းခနဲတင်းခနဲမာတောင်တက်လာသည်..။

ထွန်းလင်းသက်ပြင်းရှည်တစ်ချက်ချလိုက်ပြီးရေလဲပုဆိုးကိုကောက်စွပ်၍ဝတ်လိုက်ကာရေချိုးရန်အောက်သို့ဆင်းလာခဲ့သည်..။မမရင်၏အခန်းရှေ့သို့ထွန်းလင်းအရောက်အခန်းတံခါးကကျွီခနဲပွင့်သွားသဖြင့်ထွန်းလင်းလှမ်းလက်စခြေလှမ်းကိုအရပ်လိုက်အထဲမှထွက်၍လာသောမမရင်နှင့်လူချင်းတိုက်မိမတတ်ဖြစ်သွားသည်..။ထွန်းလင်းဘာမှစဉ်းစားမနေတော့..။မမရင်၏ကိုယ်လုံးကိုဆွဲဖက်၍သူ့ရင်ခွင်ထဲသွင်းလိုက်သည်..။

မမရင်ကအံ့သြစွာဖြင့်မော့၍အကြည့်လိုက်သူမ၏နှုတ်ခမ်းအစုံကိုဆွဲယူ၍စုပ်နမ်းလိုက်တော့ရာအပျိုကြီးမမရင်၏ကိုယ်လုံးလေးသည်တွန့်ခနဲဖြစ်သွားပြီးရင်ထဲတွင်တုန်ခါသွားရလေသည်..။ပြီးတော့မှမမရင်သည်ရုန်းကန်ရန်သတိရပြီးရုန်းကန်လိုက်ပေမယ့်လည်းသန်မာလှသောထွန်းလင်း၏လက်နှစ်ဖက်ကြားတွင်မမရင်၏ကိုယ်လုံးလေးမှာလှုပ်ပင်မလှုပ်နိုင်တော့ချေ..။

ထို့ပြင်သူမ၏ဆီးစပ်အောက်ဖက်စောက်ပတ်၏အောက်မှပင့်၍ထောက်ထားသောထွန်းလင်း၏လီးတန်မာမာကြီးကတလှုပ်လှုပ်ရမ်းနေသောမမရင်၏ကိုယ်လုံးကြောင့်စောက်ပတ်အုံကြီးကိုမာတောင်နေသောလီးတန်ကြီးကလိုက်၍ပွတ်ပေးနေသလိုဖြစ်နေသည်..။ရင်ထဲတွင်နုံးချိ၍လာသောမမရင်ခမျာတဖြေးဖြေးငြိမ်ကျလာသည်..။

ဒါကိုသတိထားလိုက်မိသောထွန်းလင်းကသူ၏လက်တစ်ဖက်ကိုဖက်ထားရာမှဖြုတ်၍မမရင်၏တင်သားဆုံကြီးကိုဆုပ်သည်..။ညှစ်သည်..။နယ်သည်..။ဖြစ်ညှစ်သည်..။ပြီးတော့ဖင်သားကြီးနှစ်လုံးကြားဖင်ကြားလေးကိုထမီပေါ်မှပင်လက်စောင်းတိုက်ပွတ်ပေးသည်..။မမရင်၏အသက်ရှူသံတွေမှာပြင်းထန်လာခဲ့ရသည်..။

ထွန်းလင်းသည်မမရင်၏ကိုယ်လုံးလေးကိုစွေ့ခနဲပွေ့လိုက်ပြီးသူမ၏အခန်းထဲသို့လှမ်းဝင်လိုက်ရာမှမမရင်ကိုသူမ၏အိပ်ယာပေါ်သို့အသာပက်လက်လှန်လျက်လေးချလိုက်ရာကြောက်အားလန့်အားဖြင့်ဒူးလေးနှစ်လုံးထောင်လိုက်သောမမရင်ကြောင့်မမရင်၏ထမီလေးမှာခါးသို့လန်တက်သွားရလေသည်..။ထိုအခိုက်မှာပင်ထွန်းလင်း၏လက်တစ်ဖက်ကစောက်ပတ်အုံလေးကို လှမ်း၍ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်..။

“ မောင်…မောင်ထွန်းလင်း…မလုပ်…..မလုပ်နဲ့….အို…အို….ဟင့်အင်း….အင့်….ဟင်း.“

ထူထူထဲထဲလေးဖြစ်နေသောအမွှေးလေးများ၏အောက်မှာပင်မမရင်၏စောက်ဖုတ်သည် ဖောင်းကား၍ နေချေပြီ..။ထွန်းလင်း၏လက်ညိုးဖျားလေးကစောက်ပတ်အကွဲကြောင်းထဲသို့အဖျားလေးမျှသာထိုးသွင်းလိုက်ပြီးသူမ၏စောက်စေ့ကလေးရှိမည့်နေရာကိုမှန်း၍ဖွဖွလေးကော်တင်လိုက်သည်..။

“ အမေ့………..ဟင့်…ကျွတ်ကျွတ်……”

မမရင်၏ကိုယ်လုံးလေးဆတ်ခနဲတုန်သွားသည်..။ထွန်းလင်း၏နှာမှုတ်သံကတရှူးရှူးဖြစ်နေသည်..။သူ့လက်ကစောက်ဖုတ်ကြီးကိုဆုပ်၍တစ်ချက်ညှစ်လိုက်ရာကထွန်းလင်းကြုံး၍ထလိုက်သည်..။ထို့နောက် ဒူးထောင်ထားသောမမရင်၏ပေါင်နှစ်လုံးကိုခြေဖဝါးနှစ်ဖက်မိုးပေါ်ထောင်သွားအောင်သူမ၏ဗိုက်ပေါ်တင်လိုက်ပြီးဖွေးခနဲပေါ်လာသောတင်သားလုံးလုံးကြီးများရှိရာပေါင်ရင်းနှစ်ဖက်နားသို့ဒူးထောက်ချလိုက်သည်..။ပြီးတော့သူ့ပုဆိုးကိုခါးပုံစမှဖြည်ချလိုက်သည်..။ငေါက်ခနဲထွက်လာသောတန်းမတ်နေသည့်လီးတန်ကြီးကတရမ်းရမ်းဖြစ်နေသည်..။ဒါကိုမြင်လိုက်ရသောအပျိုကြီးမမရင်တစ်ယောက်လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်သွားသည်..။

“ မင်း….ဘာ..ဘာ…လုပ်မလို့လဲ….ဟင်…..မင်း……..မင်း……”

အမှန်တော့ ဒီအခြေအနေရောက်မှာသိပြီးသားဖြစ်ပေမယ့်မမရင်ကဂယောင်ဂတန်းနှင့်မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်..။ဒါကိုကသူမ၏အမှား..။ထွန်းလင်းပြောလိုက်တာကလည်းကြည့်အုံး…။

“ မမရင်ရဲ့..စောက်ဖုတ်ကြီးကို..ကျနော့်လီးကြီးနဲ့လိုးမလို့…”

“ အို……..”

မမရင်မျက်လုံးလေးအစုံကိုမှိတ်ချလိုက်သည်..။ထွန်းလင်းကအရည်ကြည်လေးတွေစိမ့်ထွက်နေသောစောက်ပတ်ဝတွင်သူ၏လီးထိပ်ကြီးကိုတေ့၍ဖိသွင်းချလိုက်သည်..။

“ ဗြစ်……ဗြစ်…“

“ အမေ့…..အ…….အ….အမလေး………နာ….နာတယ်…အင်း….အင်း………”

လီးကြီးကစောက်ရည်တွေစိုစွတ်နေသောစောက်ခေါင်းထဲသို့ဗြုန်းဆိုတဝက်လောက်နစ်ဝင်သွားသည်..။ထွန်းလင်းကလီးကိုဆက်၍မသွင်းသေးပဲစောက်ခေါင်းထဲတွင်တစ်လစ်ကြီးထားလိုက်ပြီးမမရင်၏အင်္ကျီကျယ်သီးတွေကိုဖြေးဖြေးချင်းဇိမ်ဆွဲ၍ဖြုတ်ကာနေလေတော့ရာကာမဆိပ်များတက်နေပြီဖြစ်သောမမရင်ကစိတ်မရှည်နိုင်တော့ပဲသူမ၏အင်္ကျီကိုသာမကဘော်လီအင်္ကျီကိုပါအလျင်အမြန်ချွတ်ပေးလိုက်လေသည်..။

ထိုအခါဖွံ့ထွားဆူဖြိုးသောမမရင်၏နို့ကြီးနှစ်လုံးကဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီးထွက်ပေါ်လာသည်..။လီးကြီးကိုစောက်ပတ်ဝတွင်တစ်လစ်ကြီးထားလျက်ကပင်ထွန်းလင်းကမမရင်၏နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုဆုပ်နယ်ပေးသည်..။နို့သီးလေးတွေကိုတစ်လုံးချင်းပွတ်သပ်ချေမွပေးသည်..။စောက်ပတ်ထဲတွင်လည်းလီးကတဝက်လောက်ဝင်ကာတစ်နေလေတော့မမရင်မှာတော်တော်ပင်ခံစားရခက်လာပြီးဖင်ကြီးတလှုပ်လှုပ်နှင့်ဖြစ်လာကာတအင်းအင်းဖြစ်နေလေသည်..။မကြာလိုက်ပါချေ..။မမရင်၏အသံလေးထွက်လာပါတော့သည်..။

“ မောင်……မောင်..လေး….မမကို မနှိပ်စက်ပါနဲ့တော့………ဟင်း..ဟင်း……”

“ ဒါဆို…..ဘာ လုပ်ရမှာလဲ….”

“ ဟို…ဟိုလေ…လုပ်မှာလုပ်တော့လေ……ကွယ်….”

“ ဘာလုပ်ရမှာလဲ…မမရင်ရ..ရှင်းရှင်းပြောစမ်းပါ……”

ထွန်းလင်းကစကားပြောလျက်ကပင်မမရင်၏နို့တွေကိုဖြစ်ညှစ်ဆွဲနယ်နေသည်..။

“ ပြောလေ…မမရင်….မပြောရင်..ဒီတိုင်းကြီးကြာနေလိမ့်မယ်…”

“ ကျွတ်…..မင်းကလဲကွာ…ဟိုဥစ္စာလေ……….လိုးတော့ကွာ……..”

လိုး…ဆိုသောစကားလုံးကိုတိုးတိုးလေးပြောလိုက်ပြီးမျက်နှာလေးကိုတစ်ဖက်သို့စောင်းလှည့်ချလိုက်သည်..။ထွန်းလင်းကလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်နို့နှစ်လုံးကိုကိုင်၍ကျန်နေသောလီးကြီးတဝက်ကိုတခါတည်းဖိဆောင့်သွင်းချလိုက်သည်..။

“ ဗြစ်…….ဗြစ်………ဖောက်….ဒုတ်……..”

“ အ….အ…အမေ့…..အား…..အမလေး..လေး……နာတယ်…ကွာ….ဟင့်….”

မမရင်၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာမြောက်ခနဲဖြစ်၍သွားရသည်..။ထို့နောက်တွင်တော့ထွန်းလင်းသည်မမရင်၏နို့ကြီးတွေကိုစုံကိုင်ကာမက်မက်မောမောကြီးပင်လိုးပါတော့သည်..။ နှေးလိုက်၊မြန်လာလိုက်၊အားပြင်းပြင်းလေးဆောင့်လိုက်၊အားလျှော့၍ဆောင့်လိုက်ဖြင့်အသွင်အမျိုးမျိုးပြောင်း၍ဆောင့်လိုးနေတော့ရာမမရင်ခမျာသူမလက်ကလေးများနှင့်ထွန်းလင်း၏လက်မောင်းကြီးများကိုဆုပ်ကိုင်ထားရင်း…

“ ဟင်း…..ဟင်း…..အား…အ…အင့်……..အင်း……အ…”

အသံလေးများမြည်တမ်းကာခံစားနေရှာပါတော့သည်..။ ဒရကြမ်းထွက်၍နေသောသူမစောက်ပတ်ထဲမှစောက်ရည်တွေကြောင့် လီးဝင်လီးထွက်သံများမှာတစထက်တစခပ်စိပ်စိပ်အသံလေးများမြည်ထွက်နေပါသည်..။ အားကြိုးမာန်တက်ဆောင့်၍နေသော ထွန်းလင်း၏ လီးကြီးကမမရင်၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ဆောင့်ဆောင့်ဝင်ကာရင်ခေါင်းထဲထိတိုင်ရောက်၍သွားရသလိုခံစားနေရသည်..။

မမရင်၏ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တုန်ရင်ရင် ဖြစ်လာပြီ..။ ထိုအချိန်မှာပင် လီးတန်ကြီးတစ်ချောင်းလုံးပူ၍ ကျင်တက်လာပြီး အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာသော ထွန်းလင်းသည် တစ်ကိုယ်လုံးရှိအားအင်များကိုညှစ်ထုတ်ကာအံကြိတ်၍ ၁၅ ချက် ခန့်ဆောင့်၍လိုးအပြီးတွင်တော့….

“ အ…မလေး….မောင်…..မောင်…….လေး……ကောင်း…ကောင်း…တယ်….အိုး……အိုး….”

ဟု မမရင်ထံမှ အထိတ်တလန့်သံလေး ထွက်ပေါ်လာပြီး သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေး ကော့ပျံတက်သွားသည့်ခဏမှာပင်ထွန်းလင်းသည်လည်း ဟင်းခနဲ သက်ပြင်းချရင်းကသူ၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို မမရင် ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်ပါလေတော့သည်..။



...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................ 

ပြီးပါပြီ။