Configure Page List

Friday, August 29, 2008

မောင့်အကြိုက် လိုက်လျောမယ် (စ/ဆုံး)

မောင့်အကြိုက် လိုက်လျောမယ် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - သန်မြန်ရွာပြန် မောင်တုတ်စံ

ကျမနာမည်က ဇင်ဇင်ပြုံးပါ..။ 

သိတဲ့အတိုင်းပါဘဲ..။ ရင်အုံကြီးကြီး ၊ တင်သားထွားထွား နဲ့ မြင်ရတဲ့သူ ဘဝင်ဆူသွားရစေတဲ့ ကိုယ်လုံးပိုင်ဆိုင်ထားတဲ့သူပါ..။  ကျမအသားက ခပ်ညိုညိုနဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ခပ်တောင့်တောင့်ပါ..။ 

သူများတွေက ပြောကြတယ်လေ..။ ကျမကိုယ်ခန္ဓာက ဆူဖြိုးကျစ်လစ်လို့ ဖုထစ်မို့မောက်နေရမယ့်နေရာတွေက ဖုထစ်မို့မောက်နေသတဲ့ ရှင်ရယ်..။  ကိုယ်ခန္ဓာ အချိုးအစားက ပြောရရင်တော့ အရပ်က ၅ ပေ မပြည့်တတ်ပေမဲ့ ရင်က ၃၉ ၊ ခါးက ၃၀ ၊ တင်က ၄၀ ရှိတယ်ရှင့်..။ ကျမရဲ့ ဖင်ဆုံအိုးကြီးတွေက ထွားထွားပြည့်ပြည့် တင်းတင်းကားကား ဖြိုးဖြိုးအိအိကြီးတွေပါ..။  

ကျမ လမ်းလျှောက်သွားရင် ကျမဖင်ဆုံအိုးကြီးတွေ အချက်ကျကျနဲ့ အနိမ့်အမြင့် လှုပ်ရှားနေပုံတွေက မြင်ရသူ ပုရိသယောက်ျားတွေရဲ့ စိတ်ထဲ မရိုးမရွ ဖြစ်စေတာပေါ့ ရှင်..။  သူတို့ရဲ့ ကိလေသာ ရာဂမီး ရမ္မက်တွေကို ပိုပိုပြီး ထကြွစေတာပေါ့ ရှင်..။ 

ကျမရဲ့ နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကလည်း  ဝိုင်းဝန်းမို့မောက်ပြီး တင်းတင်းရင်းရင်း ဝင်းဝင်းအိအိ ရှိနေတယ်..လေ..။  ဒီတော့ ကျမကို တွေ့တဲ့သူတိုင်းက စိတ်မထပဲ နေပါ့မလား ရှင်..။  ကျမ လမ်လျှောက်သွားရင် ကျမကို ကြည့်ပြီး အားရကျေနပ်ကြတဲ့ မျက်နှာတွေ စိတ်ထဲမှာ ကာမမီးတောက် တောက်လောင်နေတဲ့ မျက်နှာတွေ ၊ ကျမကို ကစ်ချင်ကြတဲ့ မျက်နှာတွေနဲ့ အမြဲ ကြုံတွေ့နေရပါတော့တယ်…ရှင်..။

ကျမက အခု အသက် ၂၅ နှစ်ထဲ ရောက်နေတဲ့ အပျိုလေးပေါ့ ရှင်..။  အပျိုပေမယ့်လည်း  ရည်းစားသုံးယောက် ပြောင်းခဲ့ပြီးပါပြီ..။ ပထမ ရည်းစားက အသားခပ်လတ်လတ်နဲ့ ချောမောတဲ့ သူပါ..။  မောင်ကျော်လို့ ခေါ်ပါတယ်..။ သူနဲ့ ရည်းစားဖြစ်တာ ကျမ အထက်တန်း ကျောင်းသူဘဝတုန်းကပါ..။  စိတ်ကစားပြီး ရည်းစားထားမိတာပါ…။ ဒါပေမယ့် ဆယ်တန်း ပထမ နှစ်ဝက်လောက်ပဲ ခံပါတယ်..ရှင်..။  နှစ်ယောက်သား ပြတ်စဲခဲ့ရပါတယ်..။  ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတော့ ကျမရဲ့ ရှက်တတ် ကြောက်တတ်တဲ့ အကျင့်တွေကြောင့်ပေါ့..။  

ကျမဆယ်တန်းစတက်တဲ့နှစ်မှာ သူနဲ့ မျက်လုံးချင်းဆုံပြီး ရင်ခုန်ခဲ့ကြတာပေါ့…။  ကျမရဲ့ ကျောင်းသွား၊ ကျောင်းပြန် ကို လမ်းထိပ်မှာ စောင့်စောင့်ပြီး ကြည့်တတ်တယ်လေ..။ နောက်တော့ ပြုံးပြနှုတ်ဆက်ပြီး ကျမကို စာပေးပါတယ်..။ တစ်လလောက်ကြာတော့  ကျမလည်း  စာပြန်လိုက်တော့ ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားရတာပေါ့ ရှင်..။  ချစ်သူဖြစ်တယ်ဆိုပေမယ့် ဘယ်သူမှ မရိပ်မိပါဘူး ရှင်..။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ စာပေးစာယူလုပ်တဲ့အခါ ကျမရဲ့ ကျောင်းစာသင်ခုံထဲမှာ ထည့်ထည့်ပြီး ပေးလိုက် ယူလိုက် လုပ်တာမို့ ဘယ်သူမှ မသိဘူးလေ..။ 

တစ်နေ့တော့ ကျောင်းကို အစောကြီးလာခဲ့ပါဆိုတာနဲ့ ကျမ အခန်းထဲရောက်သွားတော့ သူကကြိုပြီး စောင့်နေတယ်လေ..။  ကျမမှာ သူနဲ့ စကားပြောရမှာ ရှက်ကြောက်နေတာပေါ့..။ သူက ကျမနားကပ်ပြီး လက်ကလေးကို ကိုင်တယ်..။  ကျမက ရုန်းတယ်..။  သူက မရဘူး…ကျမကို ဖက်ပြီး ကျမပါးပြင်ကို  နမ်းတယ်..။  ကျမမှာ ရှက်စိတ်ကြောက်စိတ်တွေကြောင့် စိတ်ဆိုးမိတယ်..။  သူ့ကိုတွန်းပြီး အခန်းအပြင်ထွက်လို့ အိမ်ပြန်လာခဲ့မိတယ်..။  နောက်တော့ သူ့ရဲ့ တောင်းပန်စာတွေ ရပေမယ့်လည်း ကျမ အနမ်းခံရမှာ ကြောက်သွားတယ်လေ..။  သူနဲ့ ပြန်မဆက်သွယ်ဖြစ်တော့ဘူး..။ ဒါနဲ့ သူလည်း နောက်ဆုတ်သွားရတယ်…။  အဲဒါက ကျမရဲ့ ပထမဆုံး ရည်းစား အတွေ့အကြုံပေါ့ ရှင်..။ 

နောက်တစ်ယောက်ကတော့ တက္ကသိုလ်ရောက်မှ တွေ့တာပါ..။ သူ့နာမည်က ကိုမြင့်သန်းတဲ့ ..။  သူနဲ့လည်း ရည်းစားဖြစ်တာ သိပ်မကြာပါဘူး ..။  ကျမ တက္ကသိုလ်တက်ပြီး မောင်မယ်သစ်လွင်ကြိုဆိုပွဲမှာ တွေ့ခဲ့ရတာ..။  ကိုမြင့်သန်းက လူပုံသန့်သန့် ၊ အရပ်ရှည်ရှည် နဲ့ အဝတ်အစားကိုလည်း သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်တတ်တယ်…။ ကျမနဲ့ ကိုမြင့်သန်းတို့ မောင်မယ်သစ်လွင်ကြိုဆိုပွဲမှာ တွေ့ပြီးတော့ မျက်မှန်းတန်းမိလို့ ခင်မင်ခဲ့ကြပါတယ်..။  လမ်းမှာတွေ့တိုင်း နှုတ်ဆက်ပြုံးပြကြတယ်..။  နောက်တစ်ဆင့်တက်ပြီး ကျမကို ရည်းစားစကား ပြောတယ်..။ ကျမကလည်း တက္ကသိုလ် ရောက်ပြီဆိုတော့ ဝတ္ထုတွေထဲမှာ ဖတ်ဖူးတဲ့ အတိုင်း ရည်းစားလေးထားပြီး နေကြည့်ချင်တာနဲ့ ကိုမြင့်သန်း အချစ်ကို လက်ခံလိုက်ပါတယ်..။ 

တက္ကသိုလ်မှာ ကိုမြင့်သန်းနဲ့ ကျမ ယှဉ်တွဲလျှောက်ပြီး ကျောင်းသွားကျောင်းပြန် လုပ်တယ်..။  နှစ်ယောက်သား အတူတူ ကင်တင်းထိုင်တယ်..။  ရည်းစားသက်တမ်း တစ်လလောက်ကြာတော့ သစ်ပင်အောက်မှာ ထိုင်ဖို့ ပြောတယ်..။  ပထမရည်းစားနဲ့ အတွေ့အကြုံအရ ရှက်ရွံ့မိပေမယ့် ကိုမြင့်သန်း နမ်းလာရင် တော့ ကြည်ကြည်ဖြူဖြူပဲ ခံလိုက်မယ်လို့ စိတ်ကူးထားမိပါတယ်..။  သစ်ပင်အောက် ထိုင်တဲ့ စုံတွဲတွေကို တွေ့မြင်ရတာ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ပူးပူးကပ်ကပ်ထိုင်ပြီး လက်ကလေးကိုင်လို့  နမ်းရှုံ့နေကြတာပဲ တွေ့နေရတာမဟုတ်လား..။ 

ဒီတော့ သမီးရည်းစားဆိုတာ ဒီလိုဘဲ နမ်းရှုံ့တာပဲလို့ ဖြေတွေးလေး တွေးပြီး သစ်ပင်အောက်မှာ ထိုင်ဖို့ သဘောတူလိုက်ပါတယ်..။  ပထမတော့ ကျမနဲ့ ကိုမြင့်သန်းတို့နှစ်ယောက် သစ်ပင်အောက်မှာ စာရွက်လေးတွေ ကိုယ်စီခင်းပြီး ထိုင်ကြတယ်..။  ကိုမြင့်သန်းက ကျမလက်ကို ကိုင်ထားပြီး စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့ပြောကြတယ်..။  စကားပြောရင်းနဲ့ ကိုမြင့်သန်းက ကျမပုခုံးပေါ် လက်တင်ပြီး ဖက်လာတယ်..။  နောက် ကျမရဲ့ ပါးပြင်ပေါ်ကို အနမ်းမိုးတွေ ရွာချလိုက်တယ်..။  ကျမရှက်ရွံ့ပေမယ့်လည်း လိုက်လျောပါတယ်..။ ကိုမြင့်သန်းရဲ့ ပါးပြင်ကိုတောင် ကျမ ပြန်နမ်းလိုက်ပါတယ်..။ 

ဒါပေမယ့် ကိုမြင့်သန်းက ကျမပါးပြင်ကို နမ်းရုံတင် မဟုတ်တော့ဘူး..။ ကျမနှုတ်ခမ်းကို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့  နမ်းစုတ်လိုက်တယ်..။  ကျမမှာက နိုင်ငံခြားခွေထဲမှာ မြင်ဖူးနေပြီဆိုတော့ ကိုမြင့်သန်းရဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်နမ်းတာကို လက်ခံလိုက်ပါတယ်..။ ဘာဓါတ်လဲတော့ မသိပါဘူး ရှင်..။ အဲဒီလို ကိုမြင့်သန်းက ကျမကို နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်ပြီး သူ့ရဲ့ လျှာဖျားလေးကို ကျမပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်ပြီး ကလိတော့ ကျမရဲ့ အဖုတ်လေးထဲက တစ်မျိုးကြီး ဖြစ်သွားရပါတယ်..ရှင်..။  အဖုတ်ကလေး ယားကျိကျိ ဖြစ်သွားပါတယ်…။

ကိုမြင့်သန်းက သူ့ရဲ့အနမ်းမှာ ကျမ မျောသွားပြီဆိုတာ သိလို့နဲ့ တူတယ်..။ ကျမကိုယ်လုံးကို လက်တစ်ဖက်က ဖက်ထားပြီး လက်တစ်ဖက်က ကျမရဲ့ နို့အုံလေးကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ရွစိရွစိ လုပ်ပေးတယ်..။  ကျမရဲ့ အဖုတ်လေးထဲမှာ စစ်ခနဲ စစ်ခနဲ ဖြစ်သွားတယ်..။  ကျမမှာ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီလောက်တော့ လိုက်လျောသင့်တယ်လို့ ထင်တယ်..လေ……။

ဒါကြောင့်မို့ ကျမ ကိုမြင့်သန်းရဲ့ ကျောပြင်ကို ပြန်ဖက်ပြီး သူ့ရဲ့ အနမ်းနဲ့ နို့တွေကို ကိုင်ဆုပ်နေတာတွေကို  ခံစားနေမိတယ်..။  အဲဒီလို ကျမလက်က သူ့ကျောကို ဖက်ထားရာကပြန်ဖြုတ်လိုက်တော့ ကိုမြင့်သန်းရဲ့ ပေါင်ကြားထဲကို လက်နဲ့ တိုက်မိသွားပါတယ်..။ ကိုမြင့်သန်းရဲ့ ပေါင်ကြားထဲက ထောင်ထနေတဲ့ မာမာအချောင်းကြီးကို လက်နဲ့ ထိလိုက်မိတော့ လန့်ပြီး ကိုမြင့်သန်းရဲ့ ကျောကို ပြန်ဖက်ထားလိုက်မိပါတယ်..။  

အဲဒီအချိန်မှာ ကိုမြင့်သန်းရယ်လေ…ကျမရဲ့ နို့အုံကို ကိုင်ထားတဲ့ လက်ကိုဖြုတ်လိုက်ပြီး ကျမရဲ့ ပေါင်ကြားထဲကို လက်ရွှေ့ပြီး နှိုက်လိုက်ပါတယ်..။  ကွက်တိပါပဲ ရှင်..။  ကျမရဲ့ တရွရွနဲ့ ဖောင်းကြွနေတဲ့ အဖုတ်အုံလေးကို လက်နဲ့ စမ်းမိသွားတော့တယ်..။  

ကျမမှာ နဂိုက ရှက်ရွံ့စိတ်ကလေး ပြန်ပေါ်လာတယ်..။ ဒီလောက်တောင် ကျမဖက်က အခွင့်အရေးပေးထားရက်သားနဲ့ မကျေနပ်ပဲ တဖြည်းဖြည်း နဲ့ နယ်ချဲ့လာတာကို စိတ်ဆိုးမိတယ်..လေ…။ နို့ကလေး ကိုင်ရုံ ၊ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ရုံဆိုရင် တော်ပြီပေါ့..။ ကျမရဲ့ ရှက်ရွံ့စိတ်ကနေ ဒေါသစိတ်ဖြစ်လို့ သွားပါတယ်..။  ကိုမြင့်သန်း ရင်ခွင်ထဲကနေ ကျမ လူးလဲထပြီး ပြန်လာခဲ့ပါတော့တယ်..။ စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်လို့ နောက်ကို  ကိုမြင့်သန်း အနားကပ်လာရင်တောင် လက်မခံချင်တော့ပါဘူး..။ 

ဒီလိုနဲ့ပဲ ကိုမြင့်သန်းနဲ့ ကျမ လမ်းခွဲခဲ့တာပါပဲ..ရှင် ။ ကိုမြင့်သန်းကတော့ အမျိုးမျိုး လိုက်ချော့ပါတယ်..။ ကျမကတော့ ရှက်ရွံ့တဲ့စိတ် ၊ ကြောက်တဲ့စိတ် ၊ ဒေါသဖြစ်တဲ့စိတ်တွေနဲ့ လုံးဝ လက်မခံတော့ပါဘူး..။ နောက်တော့ ကိုမြင့်သန်းလည်း ယောက်ျားသိက္ခာ ကျသလို ဖြစ်လို့လား မသိဘူး..။ အခြားမေဂျာက ကောင်မလေးတစ်ယောက်နဲ့ ထပ်တွဲနေတာ တွေ့ရပါတယ်..။  ကျမရှေ့မှာတင် တစ်ယောက်ပုခုံး တစ်ယောက်ဖက်လို့ လျှောက်သွားနေတယ်လေ..။ ကျမကတော့ ကျိတ်ပြီး ဒေါသဖြစ်ရတာပေါ့ ရှင်..။  တော်ပါပြီဆိုပြီး ကျောင်းစာကိုပဲ လေ့လာကျက်မှတ်ခဲ့ပါတယ်..။ 

အဲဒါက ဒုတိယ ရည်းစား ကိုမြင့်သန်းနဲ့ ဖြစ်ပျက်ပြီး ကွဲသွားရတဲ့ အဖြစ်တွေပါ…။ ကျမကိုတော့ အပြစ်မတင်နဲ့နော်..။ ကျမအနေနဲ့ အဲဒီအချိန်က ဘာဆို ဘာမှ မသိသေးတဲ့ အချိန်ဖြစ်တော့လည်း  ရှက်ကြောက်စိတ်တွေကြောင့် ဖြစ်သွားရတာ မဟုတ်လား..။  ကျမကိုယ်၌ကလည်း ကိုမြင့်သန်းကို နှစ်နှစ်ကာကာ မချစ်တာလဲ ဖြစ်မှာပါလေ လို့ စိတ်ထဲမှာ ဖြေတွေးမိပါတယ်..။  ကိုမြင့်သန်းအနေနဲ့ တခြားမိန်းခလေးနဲ့ တွဲသွားနေတာကို ကျမစိတ်ထဲ မနာလိုဝန်တိုစိတ်ကလေးတောင် ဖြစ်ခဲ့တာမှာ မဟုတ်ပဲလေ…။ 

အဲဒီလိုနဲ့ ကျမ တက္ကသိုလ် စတက်တဲ့ နှစ်မှာပဲ ကိုမြင့်သန်းနဲ့ ချစ်ပြီး ခွာပြဲခဲ့တဲ့ အချိန်ကစလို့ ကျမဟာ စာကိုပဲ  ကြိုးစားခဲ့ပါတယ်…။  ကျမကို စိတ်ဝင်စားပြီး ချစ်လို့ စကားလိုက်ပြောတဲ့သူတွေကို ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးနဲ့ပဲ ငြင်းဆန်ခဲ့ပါတယ်..။ 

အတန်းဖော် သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပဲ နေပြီး စာကို ဘဲ အားထုတ်ကြိုးစားခဲ့ပါတယ်..။ ကျမ သူငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်လာတဲ့ သီတာတို့ ၊ မေလဲ့တို့နဲ့ ငယ်ပေါင်းကြီးဖော်တွေလို ပြောမနာ ဆိုမနာ သူငယ်ချင်းတွေလို ပေါင်းသင်းခဲ့ပါတယ်..။  သူတို့အိမ်တွေကို ကျမလိုက်လည်လို့ ကျမရဲ့ အိမ်ကိုလည်း သူတို့က လိုက်လည်ရင်း စားအိမ်သောက်အိမ်တွေ ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်..။ 

ကျမအနေနဲ့ ခဲမှန်ဖူးတဲ့ စာသူငယ်လို ရည်းစားထပ်ပြီး ထားရမှာ ထိတ်လန့်နေတဲ့ အချိန်မှာ သီတာတို့ မေလဲ့တို့ကတော့ အတွဲတွေ ကိုယ်စီနဲ့ပေါ့ ရှင်..။  ကျမနဲ့ ကိုမြင့်သန်းတို့ သမီးရည်းစားဖြစ်ပြီး ကွဲသွားကြတာကိုတော့ သူတို့ သိထားကြတယ်..။  အကြောင်းရင်းကိုတော့ ကျမ မပြောပြတော့ သူတို့ မသိကြပါဘူး..။ စိတ်သဘောထားချင်း မတိုက်ဆိုင်လို့ပဲ ဆိုပြီး ပြောထားရတာပေါ့..။ 

သီတာတို့ မေလဲ့တို့ကတော့ ကျမလို မဟုတ်ပါဘူးရှင်..။ ဘွင်းဘွင်းနဲ့ ရှင်းရှင်းသမားတွေ..။ သူတို့ရည်းစားနဲ့ ဘာတွေ ဘယ်လို ဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာကအစ ပြောပြကြတယ်…ရှင့်..။  ကျမမှာ သူတို့ပြောစကား ကြားရတာ နားရှက်လိုက်တာ ရှင်..။  ဒါပေမယ့် နားမထောင်လို့က မရတော့ နားရှက်တာတွေကို အသာဘေးချိတ်ပြီး  သူတို့ပြောသမျှ နားထောင်ရတာပေါ့..။ အဲဒီတော့မှ ကိုမြင့်သန်းနဲ့ ကျမ ကွဲကွာသွားရတာ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတာ ကျမသိလာရတယ်..။  သိလာရပေမယ့်လည်း ကျမကိုယ် ကျမ ထိမ်းသိမ်းတတ်တယ်လို့ ဂုဏ်ယူရပါတယ်..ရှင်..။

သူတို့ကျတော့ ဒီလို မဟုတ်ဘူး..။ သူ့တို့ရည်းစားတွေနဲ့ သစ်ပင်အောက်မှာထိုင်ရင်း ဘယ်လိုတွေ့ကြုံရတယ်ဆိုတာ အချင်းချင်း ပြောတဲ့စကားဝိုင်းမှာပေါ့ပေါ့လေးပဲ ပြောနေတတ်တယ်လေ…။  သူတို့ပြောနေကြတာကို အရင်းအတိုင်းပဲ ကျမ ဖောက်သည်ချရမှာပဲ..။ ဒါမှ ကျမ ဘယ်လောက်နားရှက်ရသလဲ ဆိုတာပေါ့…။ 

အဲဒီနေ့ စကားဝိုင်းမှာ သီတာက အရင်စပြောတယ်..။  

“ မေလဲ့…ငါလေ…ငါ…နင်တို့ကို ပြောရအုံးမယ်…သိလား…၊ ဟိုနေ့က ကိုကိုလေ ငါ့ကို သစ်ပင်အောက်မှာ ထိုင်ဖို့ခေါ်တာ ငါသွားတယ်…သိလား….”

“ ဒီတော့ ..နင့်ကို ..ကိုကိုက ဘာလုပ်လွှတ်လိုက်သလဲ…...”

“ မေလဲကလည်း…နင့်..မောင်လို မဟုတ်ဘူးနော်…ကိုကိုက ငါ့ကို ကိုင်ရုံ ကိုင်တာပါ….”

“ ဘယ်လို ကိုင်တာလဲ…ပြောပြပါအုံး…ငါ့မောင်ကကော ဘာလုပ်လို့လဲ…...”

“ အောင်မာ….မေလဲ့ရာ…ငါမသိဘူးများ အောက်မေ့လို့လား….နင်တို့ ပန်းခြံထဲမှာလေ..ညမိုးချုပ်မှ ပြန်လာတာ….အဲဒီနေ့က ဆရာဆီ သွားမယ်ဆိုပြီး ထွက်လာတာ မဟုတ်လား…..”

“ သီတာနော်….အဲ့နေ့က ကိုင်ရုံ ၊ နှိုက်ရုံပဲ လုပ်တာပါ…. ၊ တည်းခိုခန်းကျမ…ကဲတာ…..”

“ ဟယ်…ပေါ်ပြီ…ပေါ်ပြီ….မေလဲ့တို့ ရိုးတယ် ရိုးတယ်..နဲ့ တည်းခိုခန်းတောင် ရောက်ဖူးသွားပြီ…..”

“ နင်ကလဲ…တစ်ခါတည်းပါဟယ်…...”

“ အဲဒီ တစ်ခါတည်းက ဘာတွေ လုပ်တာလဲ…ငါ့ကိုပြောပြရမယ်…နော်….”

“ အင်းပါ….နင်ကလဲ နင့်ကိုကို ဘာတွေလုပ်သလဲ  အရင် ပြောပြ…ဟာ….”

“ အင်းပါ….ငါပြောပြီးရင် နင့်အလှည့်နော်….မေလဲ့….”

“ အေး….ပါ…အင်း…ပြောပြပါ့မယ်…..”

“ နင်တို့တစ်တွေကလည်းဟယ်….ငါတစ်ယောက်လုံး ရှိနေတယ်လို့ တောင် မထင်တော့ဘူးလား….ငါ စိတ်ဆိုးလိုက်မယ်…နော်….”

ဟုတ်ပါတယ်..ရှင်…၊ ကျမ မှာ သူတို့နှစ်ယောက် စကားနိုင်လုပြီးပြောနေကြတာကို  ကြားရပြီးကထဲက နားရှက်လာပါတယ်..။ သူတို့နှစ်ယောက်မှာ ကျမရှိသည်ဟုပင် မထင်ပဲ ပြောချင်ရာ ပြော နေကြတာမဟုတ်လား..။  ကျမ မနေနိုင်တော့ပဲ ရပ်ဖို့ ပြောရပါတော့တယ်..။  ကျမ စိတ်ထဲမှာတော့ သူတို့ပြောစကားကို ဆက်ြ်ပီး  နားထောင်ချင်နေတာပေါ့…။  ဒါပေမယ့် ရင်ထဲမှာ ရှက်စိတ်ကလေး ဝင်လာလို့ အသာနေရတာပါ..။ 

“ သီတာ တွေ့လား…ဇင်ဇင်တစ်ယောက် ငါတို့လို မခံစားဖူးတော့ စိတ်ဆိုးမယ် လုပ်နေပြီ….”

“ ဟုတ်တယ်….မေလဲ့ရေ..၊ ငါတို့တစ်တွေ ဇင်ဇင့်ကို ဇာတ်သွင်းပေးရမယ်…..”

“ မဟုတ်က ဟုတ်က ဟယ်…..”

“ ဟုတ်ပါတယ်…ဇင်ဇင်ရဲ့…၊ ငါအရင် စပြောမယ် သိလား..။ ဒါက အချင်းချင်းတွေပဲ သိထားရမယ့် ကိစ္စပဲ…။ ဒါမှ နင် ရည်းစားလိုချင်စိတ် ပေါ်လာမှာ….”

“ အေးပါ…သီတာမ ရယ်….ပြောမှာသာ ပြောစမ်းပါ…၊ ဇင်ဇင်တစ်ယောက် ငါတို့အပြောနဲ့တင် ရည်းစားထားချင်စိတ် ပေါ်လာမှာ….”

အဲဒီလိုကစလို့ သီတာပြောပြသည်မှာ သူနှင့် သူ့ကိုကို တို့ သစ်ပင်အောက်မှာ ထိုင်ပြီး သူ့ကိုကိုနှင့်  သူတို့ အနမ်းတွေ ပေးကြကြောင်း ၊ အနမ်းတွေ ပေးပြီးနောက် သူ၏ နို့တွေကို  သူ့ကိုကို က ကိုင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို နှိုက်မွှေကြောင်း..။ သူမလည်း အားကျမခံ သူ့ကိုကိုရဲ့ လီးတန်ကြီးကို ကိုင်ဆုတ်ပေးပြီး ဂွင်းတိုက်ပေးတဲ့အကြောင်း..၊  သူ့ကိုကိုက သူ့စောက်ဖုတ်ကို နှိုက်မွှေတော့  သူ့မှာ အရမ်းဖီလင်တွေ တက်ပြီး နှစ်ခါတောင် ပြီးသွားရကြောင်း..၊ သူ့ကိုကိုမှာလည်း သူက လီးကြီးကို ဆုတ်ကိုင်ပြီး ဂွင်းတိုက်ပေးလို့ သူ့ကိုကိုလီးတန်ကြီးမှ အရည်များ ထွက်သွားကြောင်း စသည်ဖြင့် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှတွေကို စီကာပတ်ကုံး အကုန်ပြောပြပါတယ်..။ 

သီတာက အဲဒီလိုပြောပြအပြီးမှာ မေလဲ့ကလည်း အားကျမခံပင် ပြောပြသည်မှာ သူနှင့် သူ၏ မောင်တို့ ပန်းခြံထဲမှာ တွေ့ကြစဉ်က  သီတာပြောသလို နို့ကိုင်၍ စောက်ဖုတ်အနှိုက်ခံရကြောင်း ၊ သူ့မှာ စောက်ဖုတ်ထဲမှ အရည်များလျှံထွက်အောင် ကောင်းရကြောင်း ၊ သူ၏ မောင်ကိုလည်း ဂွင်းတိုက်ပေးရာ သူ့မောင်ရဲ့လီးကြီးမှ သုတ်ရည်များ ထွက်၍ ပြီးသွားရကြောင်းများ ၊ သူတို့နှစ်ယောက်မှာ ဤမျှနှင့် အားမရသဖြင့် နောက်နေ့တွင် ကျောင်းလစ်ပြီး တည်းခိုခန်းသို့ သွားကြကြောင်း ၊ တည်းခိုခန်းတွင် သူ့စောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ သူ့မောင်မှ လီးတန်ကြီး ထိုးထည့်ပြီး လိုးရာတွင် အရမ်းအရသာရှိကြောင်း ၊ဘယ်လောက်တောင်ကောင်းလိုက်သလဲဆိုတာ ဘာနှင့်မျှ မလဲနိုင်အောင်ပင် ဖြစ်မိကြောင်း နောက်ထပ်တစ်ခါတွေ့ဖို့လည်း ချိန်းလာခဲ့ကြောင်း များ ကို အားရပါးရပင် ဖောက်သည်ချ ပြောပြပါတယ်..။ 

“ ဒါနဲ့ နင့်မောင်ရဲ့ လီးကြီးက ဘယ်လောက်တောင် ရှိသလဲ...”

“ ရှိတာပေါ့...ငါ့ရဲ့ လက်တစ်ကိုင်ဆုတ်လို့တောင် မရဘူးဟဲ့...သိလား..၊ ငါ့မှာ ခံလို့ကောင်းလိုက်တာ ငါ့စောက်ဖုတ်လေးလည်း ကွဲတောင်သွားတယ်...၊ အခုမှ အနာသက်သာသွားတာ..၊ နင့်ကိုကိုရဲ့ လီးကကော ဘယ်လောက်ကြီးသလဲ....”

“ ငါ့ကိုကိုရဲ့ လီးက တော်တော်တော့ ကြီးတယ်..၊ နင့်လိုပဲ...ငါ့လက်နဲ့ မဆုတ်မိဘူး....”

“ နင်တို့ကလဲ....တော်ကြပါတော့ဟယ်.....ငါ့မှာ နားထောင်ရင်းနဲ့ ကျောထဲစိမ့်ပြီး ကြောက်လာပြီ...တော်ပါတော့...ငါပြန်တော့မယ်....”

“  အဲဒီလိုမလုပ်နဲ့....ဇင်ဇင်ရယ်...ငါတို့လဲ ပြန်မှာပါ....”

ကျမမှာ သူတို့နှစ်ယောက်ပြောနေသံကြားရတာနဲ့တင် ရင်ထဲမှာ ကတုန်ကရင်ကြီး ဖြစ်လာရပါတယ်..။  အာခေါင်တွေလည်း ခြောက်လာတယ်..။  ဆက်ပြီးတော့ နားမထောင်ရဲတော့ဘူး...။ ဒါနဲ့ စကားပြတ်အောင် မနည်းလုပ်ပြီး ပြန်လာခဲ့ရပါတယ်..။ 

ကျမကသာ အဲ့လို စကားမဖြတ်ရင် ဘယ်လောက်ထိများ ပြောနေအုံးမလဲ မသိပါဘူး ရှင်..။ အဲဒီညက ကျမမှာ အိပ်လို့မရအောင် ဖြစ်နေရပြီး စောက်ပတ်လေးကို ကိုင်မိပါတယ်..။  ပြီးတော့ လက်ညှိုးလေးနဲ့ အခေါင်းထဲ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်မိတော့မှ ကောင်းတဲ့အရသာ ဆိုတာဘယ်လိုလည်း သိလိုက်ရပါတယ်...။ 

ကျမဟာ သီတာနဲ့ မေလဲ့တို့ရဲ့ အတွေ့အကြုံရှင်းလင်းပွဲတွေကြောင့် ကျမမှာရှိတဲ့ ရမ္မက်စိတ်ရိုင်းတွေ ထကြွလာခဲ့ရပါတယ်...ရှင်..။

သီတာနဲ့ မေလဲ့တို့လို အတွေ့အကြုံရဖို့ ရည်းစားတစ်ယောက်လောက် လိုချင်နေမိတာတော့ အမှန်ပါပဲ ရှင်..။အဲဒီလိုနဲ့ သီတာတို့ ပြောစကားကို ကြားရပြီးတဲ့နောက် ကျမ ရည်းစားတစ်ယောက် လိုချင်နေတဲ့ အချိန်မှာပဲ  ကိုကျော်စိုး နဲ့ တွေ့ခဲ့ရတာပါ ရှင်...။

ကိုကျော်စိုးက ကျမတို့အိမ်နဲ့ တစ်အိမ်ကျော်မှာ နေတာပါ..။ ကျမတက္ကသိုလ် တက်စနှစ်တွေမှာ ကိုကျော်စိုးရဲ့ ဆိုင်ကယ်နဲ့ အသွားအပြန် လုပ်ခဲ့ရတာပေါ့..။  ကိုကျော်စိုးက ဆိုင်ကယ်ဖယ်ရီ ဆွဲတယ်လေ..။ ဘွဲ့ရပြီးကတည်းက သူများတွေလို အစိုးရလခစား ဝင်မလုပ်ပဲ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးဝယ်ထားပြီး ခရီးသည် အပို့အကြို လုပ်တယ်လေ..။  အဲဒါကြောင့် ကျောင်းတက်နောက်ကျတဲ့ အခါမျိုး ၊ ကျောင်းပိတ်တဲ့ အခါမျိုးတွေမှာ ကိုကျော်စိုးပဲ အပို့အကြို လုပ်ခိုင်းရတာပါ..။ 

ကိုကျော်စိုးနဲ့ ဆိုင်ကယ်စီးရတဲ့ အချိန်တုန်းကတော့ ရင်ခုန်းခဲ့မိတာတွေ ရှိတာပေါ့ရှင်..။ တက္ကသိုလ် သွားတဲ့ လမ်းတစ်လျှောက်မှာ ဆိုင်ကယ်တွေဘာတွေ ရှောင်တဲ့အခါမျိုးမှာ ကျမက သူ့ကျောကို ဖိကပ်ပြီး ကြောက်ရွံ့စိတ်ကို ဖယ်ထုတ်မိပါတယ်..။ ကျမ ဆိုင်ကယ်စီးတဲ့အခါ တင်ပါးလွှဲထိုင်ပြီး စီးပေမယ့် တစ်ခါတစ်ခါ သူ့ပုခုံးကိုတော့ ကိုင်ရတယ်..။ အဲဒီတော့ ကျမနို့အုံကြီးတွေနဲ့ ကိုကျော်စိုးရဲ့ နောက်ကျောကို ထိမိဖိမိတာတွေလည်း ခဏခဏ ဖြစ်တယ်..။

ကိုကျော်စိုးကတော့ ဘယ်လိုနေမယ် မသိဘူး..။ ကျမရင်ထဲမှာတော့ ကြည်နူးစိတ်တွေ ခဏခဏ ဖြစ်ရတယ်..။  အဲ...တက္ကသိုလ် နောက်ဆုံးနှစ်မှာ ကိုကျော်စိုးက ကျမကို ချစ်ပါတယ်လို့ဖွင့်ပြောလာပါတယ်..။ အဲဒီအချိန်မှာ ကျမအနေနဲ့ တက္ကသိုလ်မှာ အနေကြာခဲ့ပြီဖြစ်လို့ရယ် သီတာတို့မေလဲ့တို့ရဲ့ အတွေ့အကြုံတွေကြားရလို့နားရည်ဝနေပြီးဖြစ်တာရယ် ဆိုတော့ ကျမလည်း ကာမဆန္ဒတွေဖြေဖျောက်ချင်တာကြောင့် ကိုကျော်စိုးရဲ့ အချစ်ကို လက်ခံလိုက်တယ်..။ ကျမ ကိုယ်တိုင်ကလည်း ကိုကျော်စိုးကို ရင်ထဲအသည်းထဲက ချစ်နေမိတာလည်း ပါတာပေါ့ရှင်..။ 

ကိုကျော်စိုးအတွက်ဆိုရင် ကျမဘာမဆို လိုက်လျောဖို့ အသင့်ဖြစ်နေပြီလေ...။ အချစ်စိတ်က တကယ်ပဲ ဆန်းပါတယ်..ရှင်..။ ကိုကျော်စိုးနဲ့ ကျမတို့ ချစ်သူတွေဖြစ်သွားကြပေမယ့် ကိုကျော်စိုးက စည်းကမ်းတော့ ရှိတယ်ရှင့်..။  ကျမကို လက်ကလေးကိုင် ၊ ပါးလေးနမ်းရုံကလွဲပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းလဲ မနမ်းဘူး ။ ဒီပြင် ကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတွေကိုလည်း မထိမကိုင်ဘူး..။  အရုပ်ကလေးတစ်ရုပ်ကို အလှကြည့်ထားသလိုမျိုး ကျမကို ဆက်ဆံပါတယ်...။

ဒါပေမယ့် ကျမကတော့ မရပါဘူး..။ ဆိုင်ကယ်စီးတဲ့အခါမှာ ကိုကျော်စိုးခါးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဖက်ပြီး ကိုကျော်စိုးရဲ့ ကျောကို မှီပြီး စီးတယ်လေ..။  အဲဒီလိုဆိုတော့ ကျမရဲ့ နို့အုံကြီးနှစ်လုံးက သူ့ရဲ့ ကျောမှာ အိပြီး ထိတွေ့မိနေတာပေါ့..။  ကျမမှာသာ အဲ့လို ထိတွေ့လို့ စိတ်လှုပ်ရှားနေပေမယ့် သူကတော့ ကျောက်ရုပ်ကြီးလိုပါပဲ ခံစားမှု မရှိတဲ့ အတိုင်း မသိသလို လုပ်နေတယ်..။  ကျမမှာ တစ်ခါတစ်လေ ကိုကျော်စိုးဆိုတဲ့လူဟာ ယောက်ျားတစ်ယောက်မှ ဟုတ်ရဲ့လားလို့တောင် တွေးထင်မိပါရဲ့…။ အရင်ကထားခဲ့ဖူးတဲ့ ရည်းစားတွေနဲ့တော့ ကွာလိုက်တာရှင်..။ 

ကျမကိုယ် ကျမလည်း အံ့သြမိတယ် ရှင့်..။ ကျမရဲ့ ရှက်ကြောက်စိတ်တွေဟာ ဘယ်ရောက်ကုန်သလဲလို့တောင် တစ်ခါတစ်ခါတော့ ပြန်တွေးမိတယ်ရှင့်..။ ဒါပေမယ့် အခုဆို ကျမမှာ အတွေ့အကြုံ သစ်တွေ တော်တော်ကိုမှ တိုးနေပြီလေ…။ 

သီတာနဲ့ မေလဲ့တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ သူတို့ရည်းစားတွေနဲ့ ဆုံပြိး ကဲခဲ့ကြတာတွေ ကျမရှေ့မှာ ပြောပြခဲ့တာကြောင့် နားရည်ဝလာတာလည်း ပါတယ်..။ နောက်ပြီးတော့ သူတို့ဘဲတွေက သူတို့ကို ပေးဖတ်တဲ့ ကာမဆက်ဆံပုံတွေကို တစ်တစ်ခွခွ ရေးထားတဲ့ စာအုပ်တွေလည်း ဖတ်ခဲ့ဖူးတယ်လေ..။ 

နောက်ပြီး သီတာတို့အိမ်မှာ စာသွားကျက်ရင်းနဲ့ နိုင်ငံခြား အပြာကားအခွေတွေလည်း ကြည့်ဖူးနေပြီ..။ အဲဒီအခွေတွေထဲမှာ လူမည်းကောင်ကြီးတွေနဲ့ လူဖြူမတွေ ပက်ပက်စက်စက် လိုးကြတာတွေကို အရှင်းသား ရိုက်ပြထားတာလေ..။ အဲဒါတွေကြည့်ရတော့ ကျမရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးထဲ စစ်ခနဲစစ်ခနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားရပြီး စောက်ခေါင်းထဲက အရည်ကြည်တွေ အတောမသတ်အောင် ထွက်ထွက်ကျလာရတာကလည်း အခါခါပါပဲ ရှင်..။  အဲဒီလိုဖြစ်တဲ့အခါ ကျမဟာ အိမ်သာထဲ ကမန်းကတန်းပြေးပြီး စောက်ဖုတ်လေးကို ဖြဲပြီး လက်ညှိုးနဲ့ အသွင်းအထုတ်လုပ်ရင်း စိတ်ဆန္ဒတွေ ဖြေဖျောက်ရတော့တာပေါ့..။ 

ကျမရဲ့ ကာမဆန္ဒတွေ ပြင်းပြထက်သန်လာရတာကို ကျမကိုယ် ကျမ အသိဆုံးပါပဲ..။ စိတ်ထဲက ကိုကျော်စိုးရဲ့ အလိုးကို တောင့်တနေမိရတာကလည်း ခဏခဏပါပဲ..။ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် ကိုကျော်စိုးရဲ့ အလိုဆန္ဒမှန်သမျှကို လိုက်လျောတော့မယ်လို့လည်း ဆုံးဖြတ်ထားမိတဲ့အထိပါ ရှင်..။ ရွာမဲ့မိုးနဲ့ တိုင်းယက်တဲ့ ကပ်ပလာ အတော်ပါပဲလို့ ဆိုရမယ် ရှင်..။ 

ကျမခံစားချင်တဲ့ ကာမအရသာကို မြိုးမြိုးမြက်မြက်လေး ခံစားလိုက်ရပါတယ်..။ ဘယ်လိုခံစားလိုက်ရခဲ့တယ်ဆိုတာကို ရှင်တို့ သိချင်ကြမှာပေါ့..နော်..။ 

ဒီလိုပါရှင်…။ 

အဲဒီနေ့က ကျမကျောင်းသွားတက်ပေမယ့် နေ့တစ်ဝက်နဲ့ ပြန်လာခဲ့ရတယ်..။ ကျမတို့ အိမ်က နေ့ခင်းဘက်ဆိုရင် ဈေးထွက်ကြတာဆိုတော့ အိမ်တံခါး သော့ခတ်ပိတ်ထားခဲ့ကြတာများတယ်..။  ကျမကလည်း ဒီနေ့မှ  အိမ်သော့ကို ယူမလာခဲ့မိဘူး..။  ကျမက နေ့တိုင်း ကျောင်းတက်နေတာဆိုတော့ ကျောင်းချိန်က ညနေ သုံးနာရီခွဲထိ ရှိတယ်လေ..။  ကျောင်းကပြန်အလာ မေမေတို့က စျေးပြန်ရောက်နေပြီ ဆိုတော့ အိမ်သော့ ယူစရာ မလိုဘူးပေါ့..။ 

ဒီနေ့တော့ ကျောင်းမှာ စာတမ်းဖတ်ပွဲ ရှိလို့ ကျန်တဲ့ အတန်းချိန်တွေကို မတက်ဖြစ်တော့ဘူး..။  ဒါနဲ့ ကျမလည်း အိမ်ပြန်လာခဲ့တယ်..။ အိမ်ရောက်မှ သော့ခတ်ထားတာမို့ ကိုကျော်စိုးတ်ို့အိမ်ဖက် ထွက်လာခဲ့ပါတယ်..။  

ကိုကျော်စိုးတစ်ယောက် ဒီအချိန်မှာဆို ထမင်းစားပြန်နားတတ်တာကို ကျမ သိထားတယ်လေ..။ ကျမရောက်သွားတော့ ကိုကျော်စိုးက ဧည့်ခန်းထဲမှာ စာဖတ်နေတယ် ..။ အခုလိုအချိန်မှာ ကိုကျော်စိုးတို့အိမ်မှာလည်း သူတစ်ယောက်တည်းပဲ ရှိတဲ့ အချိန်လေ..။ အိမ်တံခါးက ဖွင့်ထားတာဆိုတော့ ကျမလည်း အသာလေးဝင်ပြီး ကိုကျော်စိုး စာဖတ်နေတဲ့အနားကို ခြေသံမကြားအောင် အသာလေး ကပ်သွားလိုက်ပါတယ်..။  အနားရောက်မှ သူဖတ်နေတဲ့ စာအုပ်လေးကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲယူလိုက်ပါတယ်..။ 

“ ဟင်….ဇင်ဇင်…..“

“ ဘာတွေ ဖတ်နေတာလဲ ကိုစိုးရဲ့ …သူများလာတာတောင် မသိရအောင်…”

“ ဇင်ဇင်ရယ်…ကိုစိုးကို စာအုပ်ပြန်ပေးစမ်းပါကွာ…”

“ ဟင့်အင်း….မပေးဘူး…ဘယ်လိုစာအုပ်မို့ ဒါလောက်တောင် သဲကြီးမဲကြီး ဖတ်နေတာလဲ…ပြောပြ…”

“ ပေးပါကွ…ကောင်းခန်းရောက်နေပြီ….ပြီးမှ ပြောပြမယ်…”

“ ဟင့်အင်း..ဟင့်အင်း…ဘယ်လိုကောင်းခန်းရောက်နေလဲ အရင်ပြောပြ…..ပြောပြမှ ပေးမယ်…”

ကိုကျော်စိုးဖတ်နေတာက ဘာစာအုပ်မှန်း မသိပေမယ့် ကျမက စာအုပ်ကို နောက်ဖက်မှာ ဖွက်ထားလိုက်တယ်…။  ကိုကျော်စိုးကို စချင်တာကြောင့် ကျမက အမူပိုပိုနဲ့ ပြောလိုက်ပါတယ်..။  ကိုကျော်စိုးရဲ့ မျက်နှာကြီးက နီရဲနေပြီးတော့ တံတွေးတွေလဲ ခဏခဏ မြိုချနေလို့ သူ့ရဲ့ လည်ဇလုပ်ကြီး နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်နဲ့ လှုပ်ရှားနေတာကို တွေ့နေရတယ်…။

ကိုကျော်စိုးက ထိုင်နေရာက ထရပ်လိုက်ပြီး ကျမရဲ့ စာအုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လက်ကို လှမ်းဆွဲပါတယ်..။  ကျမက သူယူလို့မရအောင် လက်ကို နောက်ကျောဖက် ပို့ထားလိုက်ပါတယ်..။ သူကလည်း အတင်းပဲ စာအုပ်ကို လုယူပါတယ်..။ ကျမက ကိုယ်လုံးကို လှည့်ပတ်ပြီး ရှောင်လိုက်ချိန်မှာ ကိုကျော်စိုးက ကျမရဲ့ လက်မောင်းကို သူ့ရဲ့ ဘယ်ဖက်လက်နဲ့ လှမ်းဆွဲပြီး ညာဖက်လက်နဲ့ ကျမ ကိုင်ထားတဲ့ စာအုပ်ကို လှမ်းယူလိုက်ပါတယ်..။ 

အဲဒီတော့ ကျမရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးဟာ သူ့ရင်ခွင်ထဲ လုံးလုံးလျားလျား ရောက်သွားရပါတော့တယ်..။  ကျမက စာအုပ်ကို ယူလို့မရအောင် ရှောင်တိမ်းလိုက်ပေမယ့် သူက လက်မောင်းကို အသေကိုင်ထားလိုက်ပြီး မရရအောင် ယူမယ်ဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ အမိအရ လိုက်လုယူပါတယ်..။ အဲဒီတော့ ကျမတို့နှစ်ယောက် ရင်ချင်းလဲ အပြတ်ကို ထိမိအပ်မိသွားရတော့တာပေါ့..။ 

ကိုကျော်စိုးရဲ့ ရင်ဘတ်ကို ကျမရဲ့ နို့အုံကြီးတွေက အိခနဲ ဖိမိသွားရသလို ကိုကျော်စိုးရဲ့ ပုဆိုးထဲက ထောင်ထနေတဲ့ အရာကြီးဟာလည်း ကျမရဲ့ ပေါင်တန်ကြီးတွေကို ထိုးမိထောက်မိသွားတော့တာပါပဲ..။  ကျမဟာ သတိဝင်လာမိပေမယ့် ကျမရဲ့ စောက်ဖုတ်အုံကြီးထဲ့ တစစ်စစ်နဲ့ ရွထလာတာကို ဘယ်လိုမှ ထိန်းလို့ မရတော့ပါဘူး..။  ကိုကျော်စိုးကလည်း စာအုပ်ကို ဇွတ်ယူဖို့ မကြိုးစားတော့ပါဘူး..။  ကျမကိုပဲ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အားပါးတရ ပွေ့ဖက်ပြီး ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို အငမ်းမရ နမ်းတော့တာပါပဲ..ရှင်..။ 

အို…သူ့ရဲ့ အသက်ရှူသံကြီးကလည်း တရှူးရှူးနဲ့ ပြင်းလိုက်တာရှင်..။  နောက်တော့ ကျမရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ဆတ်ခနဲ ဖိကပ်ပြီး စုပ်ယူလိုက်ပါတယ်…။  ကျမတော့ ဘယ်လိုမှ ရုန်းကန်လို့ မရတော့ပါဘူး..။  သူက တအားနဲ့ စုပ်ယူထားတဲ့ ကျမရဲ့ နှုတ်ခမ်းလွှာလေးကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ညင်သာစွာ ပွတ်ပေးလိုက်တော့  ကျမ ကြက်သီးတွေ ရှိန်းခနဲထသွားရပြီး သူ့ကိုလည်း ပြန်ဖက်လိုက်မိပါတယ်..။  ကျမရဲ့ ပေါင်တန်ကြီးတွေပေါ်မှာ ဟိုထိုးသည်ထောက်ဖြစ်နေတဲ့ မာတောင့်တောင့် ရှည်မျောမျော အချောင်းကြီးကလည်း တဖြေးဖြေးနဲ့ မာသထက် မာလာပြီး ကြီးလာတာကိုလည်း ကျမ ခံစားသိရှိနေရပါတယ်..။ 

အဲဒီအချိန်မှာ ကျမရဲ့ နူးညံ့အိထွေးတဲ့ ဆီးခုံမို့မို့လေးကလည်း ဖောင်းကာကြွရွလာရပါတယ်..။ ကျမရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာထဲမှာ ရှိနေတဲ့ ကာမဆန္ဒတွေ တွန်းဖွင့်လိုက်လို့ ကျမရဲ့ သွေးသားတွေ ဆူပွက်လာရပါပြီ ရှင်..။  ဒါနဲ့ ကျမလည်း အားကျမခံ ကိုကျော်စိုးရဲ့ နှုတ်ခမ်းကြီးတွေကို ကျမရဲ့ နှုတ်ခမ်တွေနဲ့ ပြန်ပြီး စုပ်ယူပေးမိပါတော့တယ်..။ 

ကျမရဲ့ သွေးသားတွေ ဆူပွက်နေတာကို  ခဏတာငြိမ်သက်သွားစေဖို့အတွက် ကျမမရှက်နိုင်တော့ပဲ ပြန်တုံ့ပြန်လိုက်တာပါ..။  ကိုကျော်စိုးက နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းစုပ်နေရင်းနဲ့ပဲ လက်တစ်ဖက်က ကျမရဲ့ နို့အုံးထွားထွားကြီးတွေကို ကိုင်ဆုပ်လာပါတယ်..။  ကျမလေး ရင်ထဲမှာ အသည်းတွေ အူတွေ တယားယားနဲ့ ဖြစ်လာရပါတယ်..။ သူက နမ်းစုတ်နေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး ကျမရဲ့ စောက်ဖုတ်တည့်တည့်ကို မာတောင်နေတဲ့ သူ့ရဲ့ အချောင်းကြီးနဲ့ တေ့ထောက်လိုက်ပါတယ်..။ ကျမရဲ့ အဖုတ်လေးဟာလည်း မာတင်းလာပြီး သူရဲ့ ထောက်ထားတဲ့ လီးတန်ကြီးကို တုံ့ပြန်နေပါတယ်..။ ကိုကျော်စိုးက ရင်ဘတ်ချင်း ခွာလိုက်ပြီး ကျမရဲ့ နို့ထွားကြီးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကျကျနန ဆုပ်ကိုင် ချေမွပါတယ်..။ 

“ ကိုစိုးရယ်….အင်း….ဟင်း…..အင်း….ဟင်း…ဟင်…

ကျမသည်အတိုင်း မနေနိုင်တော့ပါဘူးရှင်..။ ကျမရဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကားပြီး ကိုကျော်စိုးရဲ့ လီးတန်ကြီး ပေါင်ကြားထဲ ဝင်သထက် ပိုပြီး ဝင်လာအောင် လုပ်ပေးလိုက်ပါတယ်..။ ပုဆိုးနဲ့ ထမီနှစ်ထပ်ခံထားပေမယ့် သူ့ရဲ့ လီးတန်ကြီး ပူနွေးမှု ၊ သန်မာမှု အတွေ့တွေက ကျမရဲ့ အဖုတ်ထဲက အရည်တွေ ထွက်ကျလာစေပါတယ်..။ 

ကျမ ရှက်ကြောက်မနေအားတော့ပါဘူး..။ ထကြွလာတဲ့ ကာမဆန္ဒတွေကို လွှတ်ပေးလိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတော့တယ်..။  ကိုကျော်စိုးရဲ့ လီးကြီးနဲ့ ကျမအဖုတ်လေးထဲထိုးထည့်ပြီး အလိုးခံချင်တဲ့ စိတ်က ထိန်းမနိုင် သိမ်းမရ ဖြစ်နေပြီ မဟုတ်လား…။  ကိုကျော်စိုးက ကျမရဲ့ နို့အုံတွေကို ကိုင်တွယ်ဆုတ်နုယ်နေရာက ရပ်လိုက်ပြီး ကျမပုခုံးကို အသာဖက်လို့ အိပ်ခန်းထဲ တွဲ၍ ခေါ်သွားပါတယ်..။ 

ကျမ ကာမစိတ်တွေ ထကြွနေတယ်ဆိုတာကို ရိပ်မိသွားပြီနဲ့ တူတယ်.။  နောက်မှ သိရတာကတော့ ကိုကျော်စိုးဖတ်နေတဲ့ စာအုပ်က လိင်ဆက်ဆံမှုတွေအကြောင်းရေးထားတဲ့ အပြာစာအုပ်တဲ့လေ..။  အဲဒီတော့ စာအုပ်ဖတ်ပြီး စိတ်ထဲ ကြွရွနေတဲ့အချိန်မှာ ကျမကို မထင်မှတ်ပဲ ဗြုံးခနဲ တွေ့လိုက်ရတော့ စိတ်တွေ မထိန်းနိုင် ဖြစ်သွားတယ် ထင်တာပဲ ရှင့်..။ 

အိပ်ခန်းထဲ ရောက်တော့ ကိုကျော်စိုးက ခါးကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ကျမနှုတ်ခမ်းတွေကို စုတ်ယူနမ်းပါတယ်..။ ကျမရဲ့ ဖင်သားလုံးလုံးအိအိကြီးတွေကို လည် တအားပဲ ဆုပ်နယ်ချေမွပြန်ပါတယ်..။  သူရဲ့ လျှာကြီးကလည်း ကျမရဲ့ ပါးစပ်ထဲမှာ ထိုးသွင်းပြီး မွှေနေပါတယ်..။ 

ကျမဟာ ကာမစိတ်တွေ ထကြွလာပြီဖြစ်တဲ့အတွက် သူ့ရဲ့ စုတ်နမ်းမှုအောက်မှာ မှိန်းမော သာယာမိနေပါတယ်..။  အထိအတွေ့အာရုံကလည်း ကာမအရသာကို ပေးစွမ်းနိုင်တဲ့အတွက် သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ထက်သန်ပြင်းပြစွာနဲ့ပဲ တုံ့ပြန်နေမိပါတယ်..။ 

ခဏကြာအောင် နမ်းစုတ်နေပြီးမှ ကိုကျော်စိုးဟာ ကျမရဲ့ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို အသာဆုပ်ကိုင်ပြီး ကုတင်စောင်းမှာ အသာလေး ထိုင်စေပါတယ်..။ ပြီးတော့ ကျမဘေးမှာ ယှဉ်ထိုင်ချပြီး  ကျမကိုဖက်ကာ ပါးပြင်တွေကို ညင်သာစွာ နမ်းပါတယ်..။  ပြီးတော့ မှ နှုတ်ခမ်းတွေကို ပြန်စုတ်နမ်းပြိး ကျမကို အိပ်ယာထက် သူ့ကိုယ်လုံးနဲ့ ဖိကာ အသာလှဲချလိုက်ပါတယ်..။ 

နှုတ်ခမ်းကို စုတ်နေရင်းနဲ့ ကျမရဲ့ နို့အုံးထွားထွားကြီးတွေကို  အင်္ကျီပေါ်ကနေ ကိုင်တွယ်ဖြစ်ညှစ်ပစ်နေပါတယ်..။  ကျမမှာတော့ အလိုးခံချင်တဲ့ ဆန္ဒတွေ အလိုလိုနေရင်း ကြွသထက် ကြွနေပါတယ်..။ 

ကိုကျော်စိုးက ကျမနို့အုံကြီးတွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ ကိုင်တွယ်ရတာ အားမရတော့ အင်္ကျီကျယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ပစ်နေပါတယ်..။  ဘရာစီယာအောက်မှာ  ရုန်းကြွနေတဲ့ နို့အုံထွားထွားညိုညိုကြီးတွေ ပေါ်လာပါတယ်..။  ကျမရဲ့ နို့တွေက ဘရာစီယာ ခံထားပေမယ့် ကြီးထွားလွန်းတာမို့ အသားဆိုင်တွေက ဘေးမှာ လျှံထွက်အစ်ထွက်နေပါတယ်..။  ကိုကျော်စိုးက ဘရာစီယာချိတ်တွေကို မဖြုတ်ပဲ ဘရာစီယာကို အပေါ်လှန်ဆွဲတင်လိုက်တော့ နို့ထွားထွားကြီးတွေက  တုန်ခါပြီး ထွက်ပေါ်လာပါတယ်..။

“ အင်း..ဟင်…….ခဏနေအုံး ….ကိုစိုးရယ်…”

ကျမရဲ့ ရင်သားဆိုင်တွေနှစ်ခုကြားတည့်တည့်ကို ကိုကျော်စိုးဟာ မျက်နှာအပ်ချလိုက်ပြီး တအားနဲ့ပဲ နမ်းရှိုက်လိုက်ပါတယ်..။ ပြီးတော့မှ နို့တွေကို တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး ကျကျနန စို့ပါတော့တယ်..။  ကျမရဲ့ ရင်ခုန်သံတွေ ဆူညံမြည်ဟီးလို့ သွေးသားတွေလည်း ဆူဝေလာပါတယ်..။ 

ဘရာစီယာ ချိတ်မဖြုတ်ပဲ ထားတော့ တင်းကြပ်လာတာနဲ့ ကိုကျော်စိုးကို ခဏနေအုံးလို့ ပြောလိုက်တော့ သူက နို့စို့နေတာ ခဏရပ်လိုက်ပါတယ်..။  ပြောရရင်တော့  ကျမနို့စို့ခံနေရတဲ့အချိန်မှာ တစ်ကိုယ်လုံး တဖျင်းဖျင်းနဲ့ နေမထိထိုင်မသာ ဖြစ်ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲမှာ ယားလာတဲ့အတွက် အရည်ကြည်တွေ စိမ့်ထွက်လာတဲ့အထိ ဖြစ်လာပါတယ်..။ ကျမ ရှက်မနေတော့ပဲ အင်္ကျီတွေကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ဘရာစီယာကိုလည်း ဆွဲခွာလိုက်ပါတယ်..။ 

“ အိုး….အယ်နေတာပဲ ဇင်ဇင်ရယ်…နို့ကြီးတွေက ကိုစိုးအားရလိုက်တာ….ချစ်စရာကြီးကွယ်….”

“ အို…….ရှက်စရာ….ဘာတွေပြောနေတာလဲ…..ကိုစိုးကလည်း…”

ကျမဘရာစီယာပါ ချွတ်လိုက်လို့ ထွက်ပေါ်လာတဲ့ နို့အုံထွားထွားကြီးတွေက ညိုပြီးစိုဝင်းနေကာ တုန်ခါလို့ နေပါတယ်..။ အဲဒါကြီးတွေကို မြင်တော့ သူမအောင့်နိုင်ပဲ ပါးစပ်ကထုပ်ပြောလိုက်လို့ ကျမရှက်သွားရပြီး..နို့တွေပေါ်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ တောင် ကြက်ခြေခတ်ပြီး ယှက်ကွယ်လိုက်မိတယ်…။ တကယ်ပဲ သူပြောလိုက်မှ ကျမ ကိုယ်နို့တွေကိုယ်ပြန်ငုံ့ကြည့်ပြီး ရှက်နေမိပါတယ်..ရှင်..။

ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်ပါတယ်..။ ကျမနို့ကြီးတွေက တကယ့်ကိုပဲ ကြီးမားထွားကြိုင်းလွန်းပါတယ်..။ ဒါပေမယ့် ကျမဟာ အရင်ရည်းစားတွေနဲ့ လူမြင်ကွင်းမှာပဲ အသွားအလာ အချိန်းအပြု လုပ်ခဲ့တော့ သူတို့ဟာ ကျမနို့ကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်ဖို့အခွင့်အရေးတွေ ၊ ခုလို ဗလာကျင်းနေတာမျိုးတွေ မမြင်ခဲ့ရဖူးဘူးရှင့်..။  

ကျမရဲ့ လက်တွေနဲ့ ရင်ဘတ်ပေါ် ကွယ်ကာမိပေမယ့်  ရင်သားတွေက အရမ်းကြီးထွားနေတာမို့ ဘယ်လုံပါ့မလဲ ရှင်..။ ရှက်မိလာလို့သာ ကာထားလိုက်ရတာလေ..။ 

ကိုကျော်စိုးက ကျမလက်တွေကို ဆွဲဖယ်လိုက်လို့ ကျမရဲ့ နို့အုံထွားထွားကြီးနှစ်လုံးကို တစ်လှည့်စီ စို့ပေးပါတော့တယ်..။  ကျမရဲ့ တုန်ခါနေတဲ့ နို့ကြီးတွေကို ပါးစပ်ကြီးနဲ့ အပြည့်ငုံလိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်း ရဲရဲလေးတွေကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ကလိပေးနေပါတယ်..။ အဲဒီနောက်တော့ ကိုကျော်စိုးက သူ့ရဲ့ လက်တစ်ဖက်ကို ကျမပေါင်ကြားထဲ စမ်းပြီးတော့ ကျမရဲ့ စောက်ဖုတ်ကလေးကို ထမီပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်လိုက်ပါတယ်..။  

ကိုကျော်စိုး အုပ်ကိုင်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာပဲ ကျမရဲ့ စောက်ဖုတ်က ဖောင်းကြွလာတာမို့ သူ့ရဲ့လက်ကြီးက အုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်လိုက်ရင်း စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးကိုလည်း လက်ဝါးစောင်းနဲ့ စုန်ဆန် ပွတ်သပ်ပေးနေပါတယ်…။  ပါးစပ်ကလည်း အနားမနေပါဘူး ရှင်..။ ကျမရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုနဲ့ ညှပ်ပြီး ဆွဲယူလို့ လျှာဖျားလေးနဲ့ တရစပ် ကလိပေးနေပါတယ်…။  ကျမမှာ မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ဖြစ်လာရပါတယ်..။ ကျမရဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကို ထောင်ပြီး စုလိုက်ကားလိုက် လုပ်ပေးနေမိပါတယ်…။ 

ကျမလေ ကျမ အရမ်းကိုပဲ အလိုးခံချင်နေပြီ..လေ…။ ကျမရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ကာမစိတ်တွေက တက်ပြီး ဖုံးလွှမ်းနေပါပြီ ရှင်..။

“ အို…………မချွတ်ပါနဲ့…”

ကိုကျော်စိုးက ဗြုံးဆို ကျမရဲ့ ထမီကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပါတယ်..။ ကျမရဲ့ စောက်ဖုတ်နဲ့ ပေါင်သားတွေဟာ အေးကနဲ ဖြစ်သွားရပါတယ်..။  ကျမမှာ တစ်စိမ်းယောက်ျားလေး မပြောနဲ့..။ ကိုယ်ဖာသာကိုယ်တောင် ကိုယ်လုံးတီးချွတ်ပြီး တစ်ခါမှ မနေဖူးတာကြောင့်  ရှက်စိတ်တွေ ဝေရပြီး ထမီကို ကမန်းကတန်း လိုက်ဆွဲမိပါတယ်…။ 

မရပါဘူး..ရှင်..။ ဒူးတွေ ထောင်ထားမိတဲ့အတွက်  ထမီကို ဒူးပေါ်ကနေ လှန်ပြီး ချွတ်လိုက်တော့  ကျမရဲ့ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ဟာလာဟင်းလင်းကြီး ဖြစ်သွားရပါတယ်..။ ကျမလည်း ကျမရဲ့ ပေါ်လာတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်များနဲ့ အုပ်လိုက်မိပါတယ်..။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကိုကျော်စိုး ဘာတွေလုပ်နေလဲဆိုပြီး မျက်စိလေး အသာဖွင့်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ သူရဲ့ အင်္ကျီတွေကို ချွတ်နေတာ တွေ့ရတယ်…။ ကျမလက်နဲ့ ကျမ အုပ်ထားတဲ့ စောက်ဖုတ်ကို အသာကြည့်ပြီး ကျမပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ထိုင်လိုက်ပါတယ်..။ ကျမရဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး ပေါ်လာတဲ့ စောက်ဖုတ်ကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ပြီး ပွတ်ပေးသလို ကျန်တဲ့ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ပေါင်တန်ကြီးတွေကို လျှောပွတ်ပေးနေပါတယ်..။ 

“ အင်း…ဟင်း……ဟင်း….ယားတယ်….ကိုစိုးရယ်……ဇင်…မနေတတ်တော့ဘူး….ကွယ်….“

ကျမမှာ ကြက်သီးတွေ တဖြန်းဖြန်း ထပြီး ယားလိုက်တာကလည်း လွန်ပါရော ရှင်…။ စောက်ဖုတ်ထဲ ကလည်း တစစ်စစ်နဲ့ နေအောင် အခံရခက်လိုက်တာလေ…။ သက်သာလို သက်သာညား ဆိုပြီး စောက်ဖုတ်ထဲက အရည်တွေ ညှစ်ထုတ်လိုက်လို့ စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးလဲ စိုစွတ်နေတာပဲ ရှင်..။  

ကိုကျော်စိုးက ကျမ အလွန်ယားပါတယ် ဆိုပေမယ့် သူ့လုပ်ရပ်တွေကိုတော့ လုံးဝ မရပ်ပါဘူး ရှင်..။  ကျမရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်ပေးနေရာကနေ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ဖြဲလိုက်ပြီး  စောက်ဖုတ်ထိပ်က နီတာရဲနေတဲ့  စောက်စေ့လေးကို လက်ညှိုးနဲ့ မထိတထိ ကလိပေးနေပြန်ပါတယ်..။  ကျမ မနေနိုင်တော့ပါဘူး…။ ငြိမ်ငြိမ် နေလို့မရတော့တာနဲ့ ကျမရဲ့ ခြေထောက်တွေကို ထောက်ပြီး တင်ပါကြီးတွေကို ကော့ကော့ပေးနေမိတော့တယ်..။ 

“ အို..အို့….အိ…..ကျွတ်…ကျွတ်….အား…အား……….”

ကိုကျော်စိုးက သူ့ရဲ့ လက်ညှိုးကို ကျမစောက်ဖုတ်ထဲ တဖြည်းဖြည်း ထိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်..။ ကျမရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲမှာ အရည်တွေ ရွှဲနစ်နေလို့  သူ့ရဲ့ လက်ညှိုးဟာ ချောချော ချူချူပဲ ဝင်သွားပါတယ်…။ 

ကိုကျော်စိုးက လက်ညှိုးကို ထိုးသွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးနေတော့ အဖုတ်ထဲမှာ  ယားယံမှုကို မချိမဆန့် ခံစားနေရပါတယ်..။ ကိုကျော်စိုးဟာ လက်ညှိုးတင် မကတော့ပဲ လက်ခလယ်ကို ပါ နှစ်ချောင်းပူးလိုက်ပြီး ထိုးသွင်းလိုက်ပြန်ပါတယ်..။ 

ကျမမှာ အသဲတလှပ်လှပ်  ၊ ရင်တဖိုဖိုနဲ့ပဲ ကျမရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို ကော့ပေးနေရပါတော့တယ်..။  ကျမရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲက ယားယံတဲ့ ဝေဒနာ သက်သာလိုသက်သာညားဆိုပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ပူးလိုက်ခွာလိုက်နဲ့ လုပ်ပေးနေမိပါတယ်..။ 

ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုမှ မရပါဘူး..။ ကျမရဲ့ ကာမဆန္ဒတွေ ပိုလို့ ပြင်းပြလာပြီး လက်ချောင်းလေးတွေ ထိုးသွင်းတာထက် ပိုတဲ့ ကိုကျော်စိုးရဲ့ လီးတန်ကြီး နဲ့ အလိုးကို ခံချင်လာပါပြီ….။ ကိုကျော်စိုးကတော့ လက်ညှိုးလက်ခလယ် နှစ်ချောင်းပူးနဲ့ ကျမစောက်ဖုတ်ထဲ အသွင်းအထုတ်ကိုပဲ တွင်တွင်ကြီး လုပ်နေပါတယ်..။ ဒီလူနဲ့တော့ ခက်နေပါပြီ ရှင်..။ ကျမဟာ နှုတ်ကလည်း ဖွင့်ဟလို့ မပြောရဲပါဘူး..။ အို…ရှင်..စဉ်းစားကြည့်ရုံနဲ့တင် ရှက်ဖို့ကောင်းလိုက်တာဟာ…ကျမ မျက်နှာတွေ ရှက်သွေးတွေနဲ့ ရဲတက်သွားရပါတယ်..။  

အခုဆိုရင် ကျမစောက်ဖုတ်ထဲက ထွက်ကျနေတဲ့ အရည်တွေကြောင့် သူ့မှာတော့ အသွင်းအထုတ်လုပ်ရတာ ပိုပြီး သွက်လက်မြန်ဆန်နေပါတယ်..။  ကျမရင်ထဲက ကောင်းလွန်းလှတဲ့ ခံစားမှုတွေကို ပြောတောင် မပြတတ်ပါဘူး…ရှင်…။  ကျမဟာ တင်ပါးကြီးတွေကိုကော့ကော့ပေးရင်း…သွင်းထားတဲ့ လက်ချောင်းတွေကို စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေနဲ့ ညှစ်ဆွဲရင်း ကျမစောက်ခေါင်းထဲက အရည်တွေကို ညှစ်ထုပ်ချပစ်လိုက်မိပါတော့တယ်…။

“  အား…အင်း……အမလေး…..ကောင်း…ကောင်း…….အင်း…ကိုစိုး…..ရယ်….ကောင်း…အား…ကောင်းလိုက်…တာ….”

ကျမဟာ ခဏတာ ကျေနပ်မှု ဖြစ်သွားရပြီး တင်ပါးကြီးတွေကို ကော့မထုတ်နိုင်တော့ပဲ ငြိမ်သက်စွာနဲ့ မောဟိုက်နေရပါတယ်…။  ကိုကျော်စိုးက ကျမစောက်ဖုတ်ထဲက စောက်ရည်တွေ ပေကျံနေတဲ့ သူ့လက်ချောင်းတွေကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ကနေ အောက်ဆင်းလိုက်ပါတယ်…။ သူ့ရဲ့ ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် ပုံချထားလိုက်ပါတယ်..။ အဲဒီမှာ မာတောင်ပြီး ကြီးမားတုတ်ခိုင်လှတဲ့ သူ့ရဲ့ လီးတန်ကြီးဟာ  ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့ ထွက်ပေါ်လာပါတယ်..။ ကျမလေ..မျက်လုံးလေး အသာဖွင့်ပြီး သူ့ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုကို ကြည့်လိုက်မိပါတယ်..။ 

ကိုကျော်စိုးရဲ့ လီးတန်ကြီးက ကျမလက်နဲ့ တစ်ထွာကျော်ကျော်လောက်တော့ ရှည်မှာပါပဲ..။ အလုံးအထည်ကလဲ ကျမလက်တစ်ကိုင်တောင် မကလောက်ပါဘူး..။  သီတာတို့ မေလဲ့တို့ ကြုံခဲ့ဖူးတဲ့ လီးတွေလောက်တော့ ရှိမယ်လို့ထင်တယ်…။  မဆီမဆိုင် သွားတွေးမိလိုက်တာပါ..။  လီးတန်ကြီးရဲ့ ထပ်ဖျားက ထစ်နေတဲ့ ဒစ်လုံးချောချောကြီးက  ငါးရှဉ့်ခေါင်းကြီးလို ညိုမဲနေပါတယ်..။  လီးတန်ကြီး ထိပ်ဝလေးမှာတော့ အရည်လေးတွေ သီးပြီး စို့နေပါတယ်..။ 

ကျမမှာ အလိုးခံချင်ပေမယ့်လည်း ကိုကျော်စိုးရဲ့ လီးတန်ကြီးကိုတွေ့တော့ ကျမစောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်မှ ဝင်ပါ့မလားလို့ တွေးပြီး ကြောက်မိပါသေးတယ်…။ ကျမက အခုမှ စပြီး အလိုးခံရမှာ မို့လား…ရှင်..။ ကျမကသာ ကြောက်နေတာပါ…။ သူကတော့ သူ့အလုပ်ကို စဉ်ဆက်မပြတ် ဆက်လုပ်နေပါတယ်…။  

ကျမရဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကို ခပ်ကားကားလေး ဆွဲထောင်လိုက်လို့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ဒူးထောက်ပြီး ဝင်ထိုင်လိုက်ပါတယ်..။  စောက်ရည်တွေ စိုစွတ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဝကို ပူနွေးနွေး လီးထိပ်ကြီးနဲ့ တေ့ထောက်လိုက်ပါတယ်..။  

ကျမရဲ့ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ဖက်ကို လက်နဲ့ဖြဲလို့ စောက်ခေါင်းထဲ ဒစ်ကြီး ဝင်သွားအောင် ဖိသွင်းလိုက်ပါတယ်..။  အဲဒီက စလို့ ကျမလေ ကျမ ချစ်သူဖြစ်တဲ့ ကိုကျော်စိုးဆိုတဲ့ လူကြီးရဲ့ အကြိုက်ကို လိုက်လျောပြီး အလိုးခံနေရပါတော့တယ်….ရှင်တို့ရယ်…..။

“ အား….နာတယ်…ကိုစိုးရယ်……ကျွတ် ကျွတ်….အား…..နာ….နာတယ်…အ…အား…”

ကိုကျော်စိုးက စောက်ရည်တွေ စိုစွတ်နေတဲ့ ကျမရဲ့ စောက်ဖုတ်အဝကို ပူနွေးနေတဲ့ လီးထိပ်ကြီးနဲ့ တေ့ထောက်ပြီး  ကျမရဲ့ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ဖက်ကို လက်နဲ့ဖြဲလို့ စောက်ခေါင်းထဲကို လီးဒစ်ကြီး ဝင်သွားအောင် ဖိသွင်းလိုက်ပါတယ်…။ 

ကျမရဲ့ အပျိုစောက်ဖုတ်ကလေးထဲကို ကိုကျော်စိုးရဲ့ လီးဒစ်ကြီးတစ်ခုလုံး တိုးဝင်သွားခဲ့ပါတယ်..။  ကျမတစ်ကိုယ်လုံး တုန်တုန်ရင်ရင် ဖြစ်လာရပြီး အာခေါင်တွေ ခြောက်လာပါတယ်..။  ကျမရဲ့ စောက်ဖုတ်ကလေးဟာ ကိုကျော်စိုးရဲ့ လီးတန်ကြီးကြောင့် မချိမဆန့် နာကျင်သွားရပါတယ်..။ 

ဒါပေမယ့် ကျမကိုယ်နှိုက်ကိုက ကိုကျော်စိုးရဲ့ အလိုးကို မျှော်လင့်ထားပြီး ဖြစ်တာမို့ လီးတန်ကြီး ထပ်ပြီး ထိုးသွင်းလာတာကို မျှော်လင့်နေမိပါတယ်..။  ဒါကြောင့် စောက်ဖုတ်ထဲ နာသွားရပေမယ့်လည်း  လီးတန်ကြီး ထပ်ပြီး ဝင်သွားစေဖို့ ကျမရဲ့ ထောင်ထားတဲ့ ပေါင်တန်ဖွေးဖွေးကြီးတွေကို ထပ်ပြီး ကားပေးလိုက်ပါတယ်..။ 

ကိုကျော်စိုးကလည်း ဒစ်ကြီးဝင်ရုံလောက်နဲ့တင် အားမရပဲ ထပ်ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တာ နောက်ထပ် လီးကြီး လက်နှစ်လုံးလောက် ကျမ စောက်ခေါင်းထဲ တိုးဝင်သွားပါတယ်..။ ကျမမှာလေး အတော်ကြီးကို နာတာပါပဲ ရှင်..။ ဒါပေမယ့် အံကလေးကြိတ်လို့ အသက်အောင့်ထားပြီး ကိုကျော်စိုး လီးတန်ကြီး ကျမစောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်လာတာကို ခံနေပါတယ်..။ 

ကိုကျော်စိုးက ကျမတော်တော်နာနေမှန်း သိတာနဲ့ လီးတန်ကြီး ဝင်သလောက်ကို ခဏငြိမ်ထားပြီး  ကျမရဲ့ နို့အုံထွားထွားကြီးတွေကို မနာအောင် ဆုပ်နယ်ပေးလို့ နို့သီးခေါင်း နီနီလေးတွေကိုလည်း လက်ညှိုးလက်မ ညှပ်ပြီး ပွတ်သပ်ချေမွပေးနေပါတယ်..။ 

အံ့သြစရာပါပဲ ရှင်….။  ကျမအဖုတ်ထဲမှာ နာကျင်တာတွေ ပျောက်ပြီး ကောင်းလာပါတယ်..။  အဲဒီလို ကောင်းလာတာနဲ့အမျှပဲ ကျမရဲ့ စောက်ခေါင်းထဲက အရည်ကြည်တွေလည်း ထပ်ပြီး စိမ့်ထွက်လာပါတယ်..။ ကိုကျော်စိုးက ကျမရဲ့ စောက်ရည်တွေ စိုစွတ်လာတဲ့ သူ့လီးတန်ကြီးကို နောက်ဖက် ပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး ရှေ့ကို ပြန်ထိုးထည့်လိုက်ပါတယ်..။  ဝင်သလောက်လေးကိုပဲ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးနေပါတယ်…ရှင်…။ 

“ အင်း…..ဟင်း..ဟင်း….အင်း……ဟင်း…..”

ကိုကျော်စိုးက လီးတန်ကြီးကို ဝင်သလောက်လေး သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးနေတာကို ကျမ အားမရနိုင်တော့ပါဘူး..။  ကျမစောက်ဖုတ်ထဲကို လီးတန်ကြီး ဒီထက်မက ဆက်ပြီး ဝင်လာစေချင်ပြီ..ရှင့်…။

“ အင်း…..ကိုစိုးရယ်….ဘယ်လိုများ လုပ်နေတာလဲ ရှင်….အင့်ဟင်း…ဟင်း…အင်း…..”

ဒါကြောင့် ကျမရဲ့ ဖင်ကြီးကို မြှောက်ပြီး အောက်ကနေ ကော့ကာ ကော့ကာဖြင့် ကိုကျော်စိုးရဲ့ လီးတန်ကြီးဆီကို ဖိကပ်ပေးနေမိပါတယ်..။  ကျမရင်ထဲမှာတော့  ကိုကျော်စိုးရဲ့ အလိုးခံနေရတာကို သိပ်ကို သာယာကျေနပ်နေမိပါတယ်..။  ကိုကျော်စိုးက လီးတန်ကြီး ဝင်သလောက် ထိုးသွင်းလိုက် ပြန်ထုပ်လိုက် လုပ်ပေးနေရင်းကနေ ကျမ နို့အုံတစ်ဖက်ကို ငုံပြီး စို့ပေးလိုက်ပါတယ်..။ တစ်ဖက်ကိုစို့ပြီး  နောက်တစ်ဖက်ကို ထပ်ပြီး ပြောင်းစို့ပေးပြန်ပါတယ်..။ 

အဲဒီလို ကိုကျော်စိုးက လုပ်ပေးလေလေ ကျမရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို လီးတန်ကြီး ပိုပြီး ဝင်လာစေချင်လေလေ နဲ့ ကျမရဲ့ ကာမဆန္ဒတွေ အရမ်းဖြစ်ပေါ်လာနေရပါတယ်..။  အဲဒီလိုအချိန်မှာပဲ ကိုကျော်စိုးက ကျမရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲ ထည့်ထားတဲ့ သူ့လီးတန်ကြီးကို ဒစ်ကြီးပေါ်အောင် ဆွဲထုတ်ပြီး သူ့ရဲ့ဖင်အားနဲ့ သူ့ရဲ့ လီးတန်ကြီးကို ကျမစောက်ဖုတ်ထဲ တဆုံးဝင်အောင် ဆောင့်သွင်းလိုက်ပါတော့တယ်…။ 

“ ဖွတ်…..ပလွတ်….ဗြစ်…ဖောက်……ဒုတ်……”

“ အ…..ရှီး….ကိုစိုး…နာတယ်….အ…အ..အား…..ဇင် မခံနိုင်တော့ဘူး…ရှီး…အား.ကျွတ်..ကျွတ်……နာတယ်…..အား…..အီး….”

အသံမျိုးစုံတို့က တစ်ဆက်တည်း ဖြစ်ပေါ်လာပါတယ်…။ ကိုကျော်စိုးက ကျမရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကြီးတဆုံးဝင်အောင် ဆောင့်သွင်းလိုက်တော့  ကျမရဲ့ စောက်ရည်တွေ စိုရွှဲအိုင်ထွန်းနေတော့  

“ ဖွတ်….ပလွတ်….ဗြစ်….”    

ဆိုပြီး ဝင်သွားတဲ့ အသံနဲ့အတူပဲ ….ဖောက်ခနဲပဲ ကျမရဲ့ စောက်ခေါင်းထဲက အပျိုအမှေးပါးလေး ပေါက်သွားကာ ကျမရဲ့ သားအိမ်အဝကို ကိုကျော်စိုးရဲ့ လီးတန်ဒစ်ကြီး တိုးမိတဲ့အတွက် ဒုတ် ခနဲ့ အသံတို့က ဆက်တိုက် ပေါ်ထွက်လာတာ ဖြစ်ပါသည်..။ 

ကျမရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးထဲ ခံရခက်တဲ့ နာကျင်မှုတွေ ဖြစ်ပေါ်လာလို့ ကိုကျော်စိုး ရင်ဘတ်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တွန်းထားမိပါတော့တယ်..။ ကျမ စောက်ဖုတ်လေးထဲ အောင့်သွားအောင် ကိုကျော်စိုးရဲ့ လီးကြီးက အပြည့်အသိပ် ဝင်သွားပါတယ်…။ 




...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



Monday, August 25, 2008

အချစ်အတွက် အလိုအပ်ဆုံး အပိုင်း ( ၄ )

အချစ်အတွက် အလိုအပ်ဆုံး အပိုင်း ( ၄ )

{ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း }

ရေးသားသူ - ကမ္ဘာကျော် ရတနာဝင်းထိန်

ကျနော် သူတို့နှစ်ယောက်ကို ဘာမျှ ပြန်မပြောမိတော့..။ ချစ်သော ညိုသီ ကျနော့်အပေါ်၌ အထင် အလွဲကြီး လွဲသွားပြန်ပြီမို့…စိတ်ထဲ၌ တင်းကြပ်မွန်းနစ်နေသည်..။တဆစ်ဆစ် နာကျင်လွန်းသော နှလုံးသားမှ ဝေဒနာကို ကျနော် ဘယ်ပုံ ကုစားရပါမည်နည်း..။ စိတ်ထဲမှာ…အားလုံး ဝေဝါးနေဆဲ…။

“ ညိုသီ.. ရန်ကုန်မှာပဲ ရှိနေတယ်.. ရဲလင်း..သီဟက သူ့အဒေါ်တစ်ယောက်နဲ့ ကျောင်းပို့ကျောင်းကြို လုပ်ခိုင်းထားတယ်..တဲ့… ”

“ မင်း..သတင်းက ဘယ်ရပ်ကွက် ကလဲ..”

ဆေးပေါ့လိပ်ကို အဝေးသို့ လွှင့်ပစ်ရင်း စန်းလွင်က မေးသည်.။

“ ဟဲဟဲ…မင်းတို့က ငါ့ကို အထင်သေးကြတာကိုး… ကွ.. ဟဲဟဲ..မမနွယ်နဲ့ ညိုသီ့အဒေါ်က ငယ်သူငယ်ချင်းတွေ ကွ….၊ ငါက ညိုသီနဲ့ ရဲလင်း ပြဿနာကို ပြောပြလို့ မမနွယ် .. စိတ်မကောင်းဘူး.. ညိုသီ့အဒေါ်ကလဲ ခုမှ နှစ်ဆယ့်ခုနစ်နှစ်ပဲ ရှိသေးတာဟ…အပျိုပဲ.. ဒီတော့ စန်းလွင် အဲဒါ.. မင်းအပိုင်း..”

“ ဟေ့ကောင် .. အရူးမထနဲ့ … ပြဿနာက မရှင်းပဲ ပိုပြီး ရှုပ်လာမှ .. ဒုက္ခတွေတသီကြီး တွေ့အုံးမယ်..”

“ ရပါတယ်.. စန်းလွင်ရာ.နောင်တော့် နောင်တော်ကြီးတွေရဲ့ သမရိုးကျ နည်းတွေ အများကြီးပါ..ဟ..ဒီမှာ မနက်ဖြန် မင်းနဲ့ငါ ဒေသကောလိပ်ထဲ သွားကြမယ်.. ”

“ ဘာလုပ်ဖို့လဲ…ကလပ်စ် ဖျက်ပြီး လစ်မှာလား..”

“ ဟာ…အရေးတကြီး အချိန်လေကွာ…ဘာလဲ မင်းက စောင်းတီးပြီး သီချင်းဆိုနေချင်သေးလို့လား… ”

သူတို့နှစ်ယောက် အချီအချ ပြောနေကြသည်ကို ကျနော် ကြားနေသော်လည်း ကျနော် စိတ်မဝင်စားပါ..။ အပြင်၌ ခပ်သဲသဲလေး ရွာနေသော မိုးဖွားလေးများကိုသာ ကျနော် ဆွေးမြေ့ ကြေကွဲစွာ ကြည့်နေမိသည်..။

မိုးတွေရွာတိုင်း သတိရလိုက်တာ..ခလေးရယ်..။

........................................................................................................

“ တဆိတ်..ကူညီပါလား..ဗျာ…”

“ ရှင်…”

“ ညီမက ကျောင်းသူထင်ပါတယ်.. ဟို..အစ်ကို့ရဲ့ ညီမတစ်ယောက် ဒီဒေသကောလိပ်မှာ တက်နေပါတယ်… သူ့နံမယ်က ဖြူနှင်းဝေတဲ့…အဲဒါ ဒီအခန်း..”

“ အို…ဒါက စာသင်ဆောင်တွေရှင့်….”

“ အော်…အစ်ကိုက .. ဟိုး မြင်းခြံဘက်က လာတာပါ.. ”

“ မိန်းကလေးဆောင်တွေက ဟိုဖက်မှာ ရှိတယ်လေ..သွားမေးကြည့်ပါလား..”

စန်းလွင် ပါးစပ်ထဲ တွေ့ကရာနာမည်တစ်လုံးကို ခုတုံးလုပ်၍ ညိုသီ့အဒေါ်နှင့် စတင် စကားပြောဖြစ်ခဲ့သည်..။ တစ်ရက်….အင်း…ရက်ရှည်စီမံကိန်းဆိုတော့ အတော်လေးတော့ စိတ်ရှည်ရှည် ထားရမှာပဲလေ…။

“ ဟော…ညီမ နဲ့ပဲ တွေ့ပြန်ပြီ..ဟဲ ဟဲ..”

“ အစ်ကို့ ညီမကို ရှာလို့တွေ့ပြီလား…ဟင်….”

“ တွေ့ပြီ..တွေ့ပြီ သူက ဟို စံရိပ်ငြိမ်မှာ အဆောင်ငှါးနေတာတဲ့လေ…အစ်ကို့နံမယ်က သန်းလွင်ပါ… ခုတော့ ဒီတက္ကသိုလ်ဝင်းထဲမှာပဲ အလုပ်ရပြီလေ..မိန်းကလေးတစ်ယောက်တည်း ကျောင်းထားရတာ စိတ်မချလို့ ညီမရေ.. အစ်ကို့ဒုက္ခကလဲ ကြီးပါ့..။ ကျောင်းတက် ကျောင်းဆင်း အလုပ်ကြီးတစ်ခု ဖြစ်နေတယ်…ဒါနဲ့ ညီမ နံမယ်က..”

“ အဟင်း…ထားထားဝေပါ…အစ်ကို… ၊ ညီမလဲ..အစ်ကို့လိုပဲ တူမလေးတစ်ယောက်ကို ကျောင်းပို့ကျောင်းကြို လုပ်နေရတာပါ..”

“ ကဲ.ဗျာ..၊ ဘဝတွေက တူမှတူတတ်လွန်း..ဟဲဟဲ…”

“ အင်းနော်….ဒီမှာ ကော်ဖီဗူးပါတယ်….”

“ ဟာ…အတော်ပဲ…အစ်ကို့မှာ ကိတ်တစ်လုံး ပါတယ်…အိုကေပဲ…”

နှစ်ယောက်သား ရယ်မောသံက ငြိမ်းချမ်းရေး စာချုပ် ချုပ်ဆိုပွဲက လက်ခုပ်သံတွေထက် သာယာခဲ့တယ်ဆိုပဲ..

“ ဟယ်…မနွယ်…ကျောင်းထဲ ဘာလာလုပ်..”

“ ကြည့်စမ်း…ထားထား..ညည်းအိမ်ထောင်ကျမှန်းတောင် မသိဘူး…အရမ်းဆိုးတာပဲ..ဘာလို့ဖိတ်စာ မပို့တာလဲ…”

“ ဟာ….မနွယ်ကလဲ…”

“ ဒီမှာရှင့်…ကျမနဲ့ ထားထားက ငယ်သူငယ်ချင်းတွေ သိလား …လမ်းမှာတွေ့ရင် ကွင်းရှောင်သွားနော် …အဟင်း…သွားအုံးမယ်..ထားထားရေ..ခလေး ကင်ပွန်းတပ်မှ လာခဲ့မယ်….”

ဒါက ဒါရိုက်တာ ကျော်ဝေရဲ့ ပီပြင်သော ရိုက်ချက်..။ ထားထားဝေ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့် ပါးစပ်အဟောင်းသားလေးနှင့် ..။ နောက်တစ်နေ့ကျတော့ ဒါရိုက်တာကိုယ်တိုင် တစ်ခန်းဝင်ပါသော ဇာတ်ဝင်ခန်းကိုလဲ အပီအပြင် သရုပ်ဆောင်ပြန်သည်..။

“ ဟေး…..ကိုလွင် ကြည့်စမ်း..ကျောင်းပြီးကတည်းက မင်းနဲ့ ကွဲသွားလိုက်တာ…ခု အိမ်ထောင်ကျနေပြီပေါ့လေ….မင်းတို့လင်မယားကို တွေ့မှ သတိရတယ်..။ ဟိုကောင်လေ..အောင်ဆွေကြီးလဲ ခလေးတွေတောင် ရနေပြီဟ… ဒါပေမယ့် မင်းတို့လို သူဌေးမဟုတ်တော့ မချောင်လည်ကြဘူး..သွားအုံးမယ်…ညီမကလဲ…တွေ့ရင်ခေါ်ပေါ့ကွာ….”

ဒါပဲ…ဒါရိုက်တာ မနားတမ်း ကန်သွင်းလိုက်တဲ့ဘော…ဂိုးထဲကို တန်းဝင်တာပဲ..။

“ ကျမတော့ စိတ်တောင် ညစ်လာပြီ…ကိုသန်းလွင်..ရယ်…”

ထားထားက ရှက်ကိုးရှက်ကန်းလေးဖြင့် ပြောသောအခါ ..သန်းလွင်က တည်ကြည်ခန့်ညားသော လေသံမျိုးဖြင့် …

“ အစ်ကိုတော့ ပျော်တယ်….ထားရယ်…”

“ အိုး….ဘာကိုလဲ….လို့…….”

“ သူတို့ထင်သလိုသာ ဆိုရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲလို့….”

“ အစ်ကို..နော်…ဒီက ရိုးရိုးခင်တာဟာ ကို…”

“ အင်း….ကြည့်ရသေးတာပေါ့လေ…”

“ ဘာပြောတယ်…ဟွန်း…”

“ ဟန်ဆောင်ခြင်းဟာ လိမ်လည်ခြင်းတစ်မျိုးတဲ့…”

“ အညာသားက စကားတတ်တယ်…နော်….”

“ အညာသားလဲ နှလုံးသားနဲ့ပါ…ထားရယ်….”

ဆိုပါတော့…ကျော်ဝေ ရိုက်သွင်းထားသော အကွက်ထဲသို့ ကွက်တိဝင်လာသော ထားထားတစ်ယောက်။ထားထားဝေ အလှကို ကျနော် စာမဖွဲ့လိုပါ..။ ယောက်ျားတစ်ယောက် နှစ်ခါပြန်ကြည့်ရသော တင်ပါးကြီးများကို တော့ ကျနော်တို့ အသိအမှတ်ပြုကြရမည်ထင်သည်..။အပျိုကြီးများစတိုင်အတိုင်း အိန္ဒြေကြီးကတော့ ရှစ်ပိဿာခန့် အမြဲ ရွက်ထားရှာသည်.။ သို့သော် စန်းလွင်နှင့် ဆုံဆည်းလေတိုင်း ထားထားဝေ မျက်လုံးလေးများ ဝင်းဝင်းလက်နေကြသည်..။ 

ထာဝစဉ်လို တည်ငြိမ်နေသော ထားထားဝေတစ်ယောက် စန်းလွင်နောက်ကျလျှင် မသိမသာ ကားလမ်းဆီသို့ ငေးမောနေတတ်သည်..။ ဤသည်ကိုကြည့်ပြီး ကျနော်နှင့် ကျော်ဝေက တားဂက်ထိနေပြီဖြစ်ကြောင်း တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် အချက်ပြ လက်မထောင်ပြလေ့ ရှိကြသည်..။

“ ဒါ…အစ်ကို့ခြံလေ…ထား…ပန်းအစုံ ရှိတယ်..အဓိက စိုက်တာက စပယ်ပန်းပါ..ဖောက်သည်တွေလည်း အမြဲလာဝယ်ကြတယ်…”

“ အစ်ကိုက သူဌေးလေးပေါ့…နော်….”

“သူဌေးကတော်လေးကလဲ…ဒီမှာ အမြဲလာနေချင် နေလေ…”

“ ဟွန်း…..သွားပါ…ရည်းစားလဲ မဖြစ်သေးပဲနဲ့….”

“ ဟာ..ဟုတ်လား…..အစ်ကိုက ဖြစ်နေပြီ ထင်တာ…”

“အံမယ်…လူလည်ကြီး…ဟင်း….သူ့လဲ အဖြေမပေးရသေးပဲနဲ့…”

“ အစ်ကိုခေါ်တဲ့နောက်တောင် လိုက်လာပြီပဲ ထားရယ်…..”

ကျော်ဝေမှာထားသည့်အတိုင်း စန်းလွင် လက်ကမြန်သည်..။ ထားထားကိုယ်လုံးလေးကို သိမ်းကျုံးပွေ့လိုက်သည်..။

“ ဟာ…ဟေ့အေး…အစ်ကိုရာ…အဲလိုတော့ မလုပ်နဲ့ နော်….”

“ စိတ်ဆိုးလား…ထားရယ်…”

“ ဆိုးတာပေါ့….လို့….သွား..ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး…..”

ထားထားက စန်းလွင်ကို တွန်းထားခဲ့ပြီး စပယ်ရုံပန်းတန်းကြားထဲ ခလေးတစ်ယောက်လို ဝင်ပြေးသည်..။ စန်းလွင်က နောက်မှ ပြေးလိုက်ရင်း ခြံထောင့်အရောက်တွင် အမိဖမ်းလိုက်သည်..။

“ လွှတ်ကွာ…..အစ်ကို…ထားထား စိတ်ဆိုးမှာနော်…”

“ ဆိုးချင်လည်း ဆိုးတော့ ထားထားရယ်…ချစ်တယ်ကွာ….ချစ်တယ်….”

“ အာ…ဒုက္ခပါပဲ…ဟိတ်…အဲလို အနိုင်မကျင့်နဲ့နော်…ထား ငိုမှာသိလား…ဟာ…အဲဒါ ဘာလုပ်တာလဲ..လို့….”

အကြားအမြင်များစွာ သင်တန်းဆင်းထားသော စန်းလွင်လက်ကြီးများက ထားထားနို့ကြီးများကို အုပ်ကိုင်ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ပွတ်သပ် ဆုပ်နယ်ပေးရင်း နှုတ်ခမ်းအစုံကိုလည်း ဖိကပ်စုပ်နမ်းသည်..။ 

ထားထားရင်တွေ တသိမ့်သိမ့် တုန်သွားဟန်ဖြင့် ဝါးရွက်ကြွေလေးများ ကြားလဲကျသွားရှာသည်..။စန်းလွင်ကလည်း ဆရာ့ဆရာကြီးများ သင်တန်း ဆင်းပြီးပြီ..။ တစ်ပြားသားမှ နောက်မဆုတ်ပဲ ထားထားကိုယ်လေးပေါ်မှ ဖိအုပ်ခွစီးထားကာ သူ့ဖင်ကြီးကို ထားထားပေါင်ကြားထဲသို့ သူ့လီးကြီးသွင်းပြီး အသလွတ်ကြီး ညှောင့်လေသည်..။ 

တစ်နည်းအားဖြင့် ထားထားစိတ်ကို နှိုးဆွလိုက်ခြင်းပင်..။ မိန်းမဗီဇအတိုင်း ထားထားပေါင်ကြီးများ ကားထွက်သွားသည်..။ စန်းလွင်က တစ်ဆင့်တက်၏ ။လုံချည်အတွင်းမှ မာတောင်နေပြီ ဖြစ်သော သူ့လီးကြီးကို ထားထားစောက်ဖုတ်လေးသို့ မှန်းပြီး ထောက်ခါ ဆောင့်ပေးလိုက်ရာ …ထားထားမှာ ကာမစိတ်များ နိုးထလာပြီး စန်းလွင်ခါးကို ဒူးနှစ်ချောင်းထောင်၍ ညှပ်လိုက်လေ၏ ။

ထိုအခါမှ စန်းလွင်က ထားထားထမီအောက်စလေးကို ဂမူးရှူးထိုး ဆွဲလှန်ပစ်လိုက်လေရာ…ပေါင်လုံးကြီးများမှာ ထိကပ်မတတ်ကြီးမားနေပြီး ဖင်သားကြီးများမှာလည်း ဖြူဖွေးအိစက်စွာ…အသားချင်းထိမိလိုက်ကြလေသည်..။

နှစ်ဦးသား အသက်ရှူသံများ လှိုင်းထန်လာသည်..။ ထားထားဝေ၏ ဘဲဥပုံမျက်နှာလေးမှာ နီရဲပြီး ရှက်စိတ်ဖြင့် မျက်လုံးကို မှိတ်ထား၏ ။ စန်းလွင်က စေ့ကပ်နေသော ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ သူ့လီးပူပူနွေးနွေးကြီးကို ထိုးသွင်းကာ ညှောင့်ပေးလိုက်ရာ… ထားထားထံမှ ဖားဖိုထိုးသကဲ့သို့သော အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းကို ကျယ်လောင်စွာ ကြားလိုက်ရလေသည်..။ 

စန်းလွင်၏ လက်တစ်ဖက်က ထားထားနို့ကြီးများကို ဆုတ်နယ်ပေးနေသည့်နည်းတူ ကျန်လက်တစ်ဖက်က စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်သပ်ဖြဲဟလျက် ထိုးမွှေပေးလိုက်လေသည်..။

“ ဟင့်……..အင်း ”

အသက်ရှူထုတ်သော အသံရှည်ရှည်လေးတစ်ချက်သာ ထားထားထံမှ ထွက်ပေါ်လာသည်..။ ကလန်ကဆန်ဖြင့် ခုခံကာကွယ်ခြင်း ဘာတစ်ခုမျှ မပြုရှာတော့..။ စန်းလွင်စိတ်ကြိုက်နှူးနှပ်ပြီးသွားသောအခါ ထားထားဒူးနှစ်ဖက်ကို သူ့ပေါင်ပေါ်သို့ ကန့်လန့်ဖြတ် ဆွဲတင်လိုက်သည်.။ထိုအခါ ထားထားစောက်ဖုတ်ကြီးထဲမှ အပျိုစင် ပါကင်စောက်ပတ် ရနံ့လေးက ထောင်းခနဲ စန်းလွင်နှာခေါင်းဝသို့ ဝင်လာသည်..။

တက္ကသိုလ် ကျောင်းသားဖြစ်သော်လည်း ရိုးသားကြိုးစားသော စန်းလွင်အဖို့ မိန်းမစောက်ပတ်ကို ပထမဆုံးနီးကပ်စွာ မြင်ဖူးခြင်းပင်ဖြစ်ရာ…ထားထား၏ စောက်ဖုတ်ကြီးအား အသေအချာငုံ့ကြည့်ရင်းက လီးကြီးကို ကိုင်ထည့်လိုက်သည်..။

“ အား…..အိ….အင့်….အင်း…..”

ထားထားထံမှ အသက်အောင့်လိုက်သောအသံလေး ထွက်လာကာ တစ်ကိုယ်လုံးမှာလည်း တုံရီနေသည်..။ စောင်းထားသော ခေါင်းလေးကြောင့် ဘာမှန်းမသိဘဲ ကျလာသောမျက်ရည်များက မျက်လုံးအိမ်ထောင့်မှ စီးကျလာနေပေသည်..။

“ ဘာလို့ ငိုရတာလဲ…ထားရယ်….”

“ ဟင့်…..ရှက်…ရှက်လို့ပါ…အစ်ကိုရယ်…”

“ အော်…အပျိုမလေးတွေ ရှက်ရင်လဲ ငိုတာပါပဲလား…လူကြီးတွေ ရှက်တော့ ရီတယ် ဆို…”

“ အစ်ကို လိုးမယ်နော်…ထား…..”

“ အင်း…အင်း………”

နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကို ပူးကပ်စုချွန်ရင်း ထားထားခေါင်းငြိမ့်သည်..။ လီးနှင့်စောက်ပတ် ပထမဆုံး ထိမိကြသောအရသာကို နှစ်ယောက်စလုံး အခုမှ စတင်ခံစားဖူးကြရသည်..။

စန်းလွင်လက်က ဘော်လီအင်္ကျီထဲမှ နို့ကြီးများကို ညင်သာစွာ နှိုက်ထုတ်ယူလိုက်သည်..။ နို့ကြီးများက နေမထိ လေမထိ နှင့် ဖွေးဥနေသည်..။ သင်းချိုသော နို့ကြီးနှစ်လုံးကို စန်းလွင် ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ဖိနမ်းပြီးမှ နို့သီးခေါင်းလေးများကို လျှာဖြင့် ကလိပေးသည်.. ။

ထားထားမှာ ဝါးရွက်ကြွေများပေါ်၌ တလူးလူးတလွန့်လွန့်ဖြင့် အဖျားတက်သလို တဟင်းဟင်းငြီးတွားနေရရှာလေသည်..။ တစ်ခါတစ်လေ… အောက်မှ ဖင်ကြီးကြွကြွတက်လာပြီး တေ့ရုံ တေ့ထားသော လီးကြီးအား လှမ်းလှမ်း ဟတ်သကဲ့သို့ ကော့ဆောင့်နေသည်..။

“ မြန်မြန်လုပ်ပါ…သေတော့မယ်…သိလား…အဟင့်…..”

တိုးတိုးမှ တကယ့်တိုးတိုးလေး…ငြီးပြောလေးပြောသည်..။ သည်တော့မှ စန်းလွင်က လီးကို တစ်ထစ် လိုးသွင်းလိုက်သည်..။

“ ဗြစ်…..ပြစ်…ပလွတ်…”

လီးက ထိပ်မှာအရည်များ စိုရွှဲနေပြီး စေ့ကပ်နေသော စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကြီး အတိုင်း ချော်ထွက်သွားသည်..။

“ ကျွတ်…ဘယ်လိုမှန်း မသိဘူး…ဟင့်…ဟင့်….”

ထားထားစိတ်မရှည်စွာဖြင့် စန်းလွင်ပုခုံးကို လက်သီးဆုပ်လေးဖြင့် ထုလေသည်..။ စန်းလွင် ဒုတိယအကြိမ် သွင်းလိုက်ပြန်သည်..။

“ ပြွတ်…ပလွတ်….ပြစ်…..ပြစ်…”

လီးကြီးကသာ ကောက်ဝင်သွားပြီး စောက်ခေါင်းထဲသို့မဝင် ။

“ အာ…ဟာ…အဟင့်…..ဟင့်…”

ထားထားမှာ တစ်ကိုယ်လုံး တုံခါပြီး အနေရခက်နေပြီ ဖြစ်သည်..။ စင်စစ် စန်းလွင်မှာ အမြင်သာရှိပြီး တစ်ခါမျှ မလိုးဖူး..။ 

ယခု သူ ဇွတ်အတင်းလိုးထည့်နေသည်မှာ စောက်စိလေးတဝိုက်ရှိ စောက်ပတ်အထက်ပိုင်းကို လိုးသွင်းနေခြင်းဖြစ်သည်..။ စန်းလွင်နဖူးတွင် ချွေးများသီးလာနေသည်..။ ထားထားမှာ အပျိုစစ်စစ်လေးဖြစ်လေရာ..တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ ယခုကဲ့သို့ မခံဖူးပေရာ…။

“ အပေါက်မှမတည့်ပဲ…ကိုင်သွင်းပါလား…” … 

စသည်ဖြင့် ပါးစပ်မှ မထွက်ပဲ….

 “ အာ..ဟာ…အဟင့်….” 

ဟူသော စိတ်မရှည်သံကလေးများကိုသာ ပြုနိုင်လေသည်..။ နောက်ဆုံး စန်းလွင်… စေ့ကပ်နေသော စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီးကို လက်မနှစ်ဖက်ဖြင့် ဖြဲလိုက်သည်..။

“ ပြတ်..” 

ကနဲ စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်း ကွဲသွားသည်..။ ထိုအခါမှ ရှူးပေါက်သော စောက်စိအောက်နားမှ သားအိမ်လမ်းကြောင်းရဲရဲကြီးကို တွေ့လိုက်လေသည်..။ 

အတွင်းသားများက ရဲရဲနီနေသော်လည်း စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီး အောက်ခြေမှ အသားအရည်မှာ သွားဖုံးသားကဲ့သို့ ခပ်မာမာ ခပ်တင်းတင်းဖြင့် အညိုရောင်သန်းသန်းလေး ဖြစ်နေသည်..။ စန်းလွင်.. စောက်ပတ်ကို သုတေသန လုပ်အပြီး၌ သူ့လီးကြီးအား အရေခွံဖြဲချပြီး စောက်ခေါင်းဝသို့ တေ့ကာ လိုးသွင်းလိုက်လေတော့သည်..။

“ ဗြွတ်…အမေ့….”

ကြိမ်တို့လိုက်သော နွားနှယ် ဆတ်ခနဲ တုန်သွားသည်..။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း ပူထူရှိန်းဖိန်းပြီး တစ်ခါမျှ မကြုံဖူးသေးသော ကာမအရသာကို စတင်ခံစားလိုက်ရလေသည်..။

စောက်ခေါင်းထဲသို့ လီးကြီးဝင်လိုက်သည်နှင့် ထားထားတစ်ကိုယ်လုံးရှိ ကြွက်သားများ တင်းကနဲ ကျစ်မာသွားကြသည်..။ ပူပူနွေးနွေးကြီး ဝင်လာသော လီးကြီးအရသာမှာလည်း စွဲမက်စဖွယ် ချိုအီသောအရသာကို ပေးစွမ်းနေသည်..။ 

တကယ်ဆို စန်းလွင်သည် ဒေါင်ကောင်းပြီး ကြွက်သားအဖုအထစ်များဖြင့် ခန့်ညားသော ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ဖြစ်လေရာ ထားထားမှာ အိပ်ရာဝင်တိုင်း စိတ်ကူးထဲ၌ စန်းလွင်၏ အလိုးကို ခံကြည့်စမြဲ ဖြစ်သည်..။တစ်ခါတစ်လေစောက်ရေကြည်များ စိုရွှဲပေကျံနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ လက်ကိုထိုးမွှေရင်းဖြင့် အာသာဖြေခဲ့ရပေါင်းလည်း မရေတွက်နိုင်တော့..။

ယခုတော့ တင်းပြည့်ကြပ်ပြည့် အလုံးအထည်ကြီးနှင့် လက်တွေ့အလိုးခံနေရပြီဆိုတော့ အမယ်မင်း…ဘာဆိုဘာမှ အရသာမခံနိုင်….ကောင်းသည်..။ သိပ်ကောင်းသည်..။

 ဆိုတာလောက်ပဲ ခံနေမိပြီး ရှက်စိတ်ကြောင့် အရာရာ ဝေဝါးနေပါပေါ့လား..။

“ ပြွတ်….ဗြစ်….စွပ်…..စွပ်…ပြွတ်….”

“ အား…အ……..အ….ဖြေးဖြေး…အစ်ကို..အား.နာတယ်……နာတယ်…”

မိန်းကလေး ၇၅ ရာခိုင်နှုံး လိုးရင်နာမည်ဆိုသည်ကို လက်ခံထား၍လားမသိ..။ နည်းနည်းပါးပါး နာလျင်လဲ နာတယ် နာတယ်.. နှင့် သူတို့ ငြီးတွားတတ်ကြသည်..။ စင်စစ်က ဤမျှလောက် နာကျင်ခြင်း မဟုတ်ချေ..။

“ ပြွတ်…ပြွတ်….စွပ်……ဖွတ်….စွတ်…ဖတ်…ပြွတ်………”

စန်းလွင်ဂွေးစိကြီးက ဂွေးပြင်းကျ.. တွဲကျနေသည်က တထွေးကြီး..။ ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း ဂွေးစိက ထားထားဖင်ဖြူဖြူကြီးကို သွားပြီး ရိုက်ရိုက်မိလေသည်.။ 

ဤသို့ ဂွေးဥကြီးက လွှဲရိုက်နေသည်ကလည်း ထားထားအတွက် ကာမစိတ်အရှိန် တိုးမြှင့်ပေးစေသည်..။စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံး အီစိမ့်ပြီး အကြောပေါင်းတစ်သောင်းခြောက်ထောင်ကို ကာမအရသာ ပေးနိုင်သော လီးကြီးမှာ စွဲမက်စရာ ကောင်းနေသည်..။

လီးကြီးအဝင် အထွက်မှန်လာသလို ထားထားကလည်း စောက်ခေါင်းအတွင်း နေရာမလပ် ထိုးမိစေရန် ဖင်ကြီးကို ဘယ်လူးလိုက် ညာလှိမ့်လိုက် ခံပေးတတ်လာသည်..။တစ်ခါတစ်ရံ ထုတ်ခနဲ ထိုးမိလိုးမိလိုက်သော စောက်ခေါင်းထဲမှ အရာတစ်ခုကြောင့် မျက်တောင်လေးများ မှေးခနဲ ပြိုဆင်းပိတ်ကျသွားတတ်သေးသည်..။

နာတာအောင့်တာမျိုး မဟုတ်ပဲ.. ကျင်ခနဲ သေးပေါက်ချင်စိတ် ဖြစ်လာစေသော ခံစားမှု ဖြစ်သည်..။ စန်းလွင်မှာလည်း ဤသို့ (ဘာမှန်းမသိသော) အဖုအထစ်ကလေးကို လီးထိပ်ဖြင့် မှန်း၍ ထပ်ခါ ထပ်ခါ လိုးနေရသည်ကို အရသာတွေ့လာသည်.။

အတန်ကြာ ညှောင့်လိုးနေရာမှ စန်းလွင်က ထားထားခြေနှစ်ချောင်းကို စေ့ကပ်ပြီး တန်းတန်းစင်း ချလိုက်သည်..။ လီးကိုမူ မချွတ်ပဲ ခြေနှစ်ချောင်းကျော်၍ ထားထားကိုယ်ပေါ်သို့ ကန့်လန့်ဖြတ် (ကြက်ခြေခတ်) ပုံစံမျိုးဖြင့် မြေကြီးပေါ်တွင် လက်ထောက်ကာ တစွတ်စွတ် ဆောင့်လိုးနေလေသည်..။

ဒူးထောင်ပေါင်ကားလိုးသကဲ့သို့ မထိသော်လည်း လီးအဝင်အထွက် မြန်ဆန်လွန်းသည် ။ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ သိမ့်သိမ့်ခါပြီး စန်းလွင်ဆီးခုံကြီးနှင့် ဖိကပ်လိုက်တိုင်း ဘေးသို့ပြားပြီး ကားကားသွားလေသည်..။လီးကြီးမှာ အဆုံးအထိ စိုက်ဝင်သွားပြီး .. သားအိမ်နှုတ်ခမ်းကိုသာ အဆုံးထောက်မိလေသည်..။ 

ထိုသို့ အတန်ကြာလိုးပြီး စန်းလွင်က ထားထားနို့ကြီးနှစ်လုံးကို စုံကိုင်ကာ ဆန့်ထားသော ထားထားပေါင်ကြီးများပေါ်၌ ဖင်ထိုင်ကာ ဆောင့်ကြောင့်အနေအထားဖြင့် ဒလစပ် ဆောင့်လိုးလိုက်ပြီး သုတ်ရေများကို ထားထားစောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ ပန်းသွင်းလိုက်ရာ.. 

နွေးခနဲ နွေးခနဲ ပူဆင်းသွားသော စန်းလွင်သုတ်ရေများနှင့် အပြိုင် ထားထားကလည်း ပြစ်ချွဲသော သုတ်ရည်များကို အားပါးတရ ပန်းထုတ်ခါ စိုက် စိုက်ဝင်လာသော လီးကြီးကို အောက်မှ တဆတ်ဆတ် ကော့တင်ပစ်ဆောင့် လိုက်လေတော့သည်…။

“ ရှင်…ဘယ်လိုနည်းနဲ့ ကြိုးစား ကြိုးစား ကျမကို လုံးဝပြန်ပြီး ဆက်လို့ရလိမ့်မယ် မထင်ပါနဲ့..ကိုရဲလင်း…”

“ ဘာကြောင့်များ ဒီလောက်ရက်စက်ရတာလဲ..ချာတိတ်ရယ်…”

“ အဟင်းဟင်း….မိန်းမတွေ ပေါပါတယ်…ကိုရဲလင်း ကျမတစ်ယောက်ထဲ ဒါပါတာ မဟုတ်ဘူး… ကျမ ရိုင်းသွားရင် ခွင့်လွှတ်ပါ…”

ညိုသီက သူမပေါင်ကြားသို့ မေးဆတ်ပြရင်းပြောလိုက်သည်..။ အော်…စော်ကားရက်လေခြင်း…။

“ ဒီမှာ ညိုသီ…အချစ်နဲ့ကာမကို မင်းဘယ်လို နားလည်နေလဲ..ဟင်..”

“ ရှင်တို့ ချစ်တယ်ဆိုတာ လိုးဖို့ပဲ မဟုတ်လား…ကာမစပ်ယှက်တာကို ဖုံးကွယ်ပြီး ပြောနေကြတာပဲ မှုတ်လား…”

“ တော်တော့ ညိုသီ….သိပ်လှတဲ့ မင်းပါးစပ်က ဒီလောက်ညစ်ပတ်တဲ့ စကားတွေ ထွက်လာလိမ့်မယ်လို့ ငါမထင်ခဲ့မိဘူး..ငါ ချစ်တာက ညိုသီ ဆိုတဲ့ ကောင်မလေး..၊ 

ဒါပဲ…စောက်ပတ်ပါရင် ပြီးစတမ်း လီးပါရင် ပြီးစတမ်း ဆိုရင် ဒီနေ့လူ့လောကမှာ သူ့ကိုပဲ လက်ထပ်မယ် ၊ ဟိုလူနဲ့တော့ မယူဘူး..ဆိုတဲ့ ပြဿနာတွေ ဘယ်ရှိကြတော့မှာလဲ…”

ကျနော် စကားကို အပေါက်အလမ်းတည့်အောင် မနည်းကြိုးစား ပြီးပြောနေရသည်..။ အထင်တကြီး အမြတ်တနိုး ထားခဲ့ရသော ညိုသီ၊ များစွာ အဆင့်အတန်း နိမ့်ကျသော စကား ပြောထွက်ရက်ပြီပဲ…။ 

ရက်စက်ယုတ်မာသော အတွေးအခေါ် အညစ်အထေးများဖြင့် ရစ်ပတ်ဖုံးလွှမ်းနေသော သင်းတို့မောင်နှမသည် ကျနော့်အား ဒုက္ခအမျိုးမျိုး ပေးခဲ့ကြသည်…။ လူ့လောက မှ ကျနော် ထွက်ခွာသွားခဲ့လျင် သူတို့ ရီမောကြလိမ့်မည်၊ ရွှင်လန်းကြလိမ့်မည်…။ ချစ်ခဲ့သလောက် ရက်စက်ပြလိုက်ပြီပဲ ညိုသီ..။

မိုးရိပ်တွေ တက်လာနေသည်..။ မိုးသက်လေကလည်း စနေထောင့်မှ အပြင်းချီတက်လာနေသည်..။ ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ် မပါသဖြင့် ဆံပင်တို့က လေမှာ ဝဲလွင့်နေသည်..။ ကျောက်ရေတွင်း ဂဝံကုန်းထက်၌ ဆူဇူကီး ဆိုင်ကယ်လေးကို စက်နှိုး၍ ချောက်ကမ်းပါးဘက်သို့ ဦးတည်ထားသည်..။

အပေါ်စီးမှ နေ၍ မြောက်ဥက္ကလာဘက်ရှိ ရပ်ကွက်များကို မြင်နေရသည်..။ ဟိုးအဝေးမှာ လယ်ကွင်းစိမ်းစိမ်းတွေ…။ ကျနော့်မျက်ဝန်းမှာတော့ မျက်ရည်ပူတို့ အိုင်ထွန်းနေသည်..။မိုးသည်းသည်းထန်ထန် ရွာလာသည်..။ ဆိုင်ကယ်စီးလေ့ကျင့်ရင်း ကျနော်… ချောက်ထဲသို့ ကျပြီးသေပြီဆိုသော သတင်းကို ကြားလိုက်လျှင် ညိုသီ ပျော်သွားလိမ့်မည်..။ 

လက်ခုပ်လက်ဝါးတီးပြီး ခုန်ကာ ခုန်ကာ ပျော်လိမ့်မည်..။ ပျော်ရစ်တော့…အချစ်လေးရေ…။

ဝူးကနဲ စက်ရှိန်ကို မြှင့်…ကလပ်ကို ဆွဲညှစ်ပြီး ဘယ်ခြေထောက်က ဂီယာ ဖိနင်းလိုက်သည်..။ ဝူး….ဝေါ….ကနဲ ဆိုင်ကယ်လေးက မြင်းရိုင်းတစ်ကောင်နှယ် ကစုန်ပေါက် ထွက်သွားသည်..။ ပြေးလမ်းက ကုန်းလျော ဝေသီမြင့်မားသော ချောက်ကမ်းပါး ထိပ်မှ ဂျိုးဖြူရေပိုက်ကြီးများ ရှိရာ ဘက်သို့ စက်ကုန်ဖွင့်ရင်း မောင်းချလိုက်သည်..။ 

ချောက်ကမ်းပါးသည် တမုဟုတ်ချင်း နီးကပ်လာသည်..။ ကျနော် ဆက်ကင်းဂီယာကို နင်းလိုက်ပြန်သည်..။ လေးညှို့မှ လွှတ်လိုက်သော မျှားတစ်စင်းပမာနှယ်..။ ပျော်ရစ်တော့….မင်း ပျော်ရစ်တော့ ညိုသီ…။

“ ဝှစ်…ဝှီး…..ဟာ…..” တုံ့ဆွဲခြင်း ခံလိုက်ရသော ဝေဒနာ….။ ပြီးနောက် ကျနော့်ဆိုင်ကယ်လေး လေမှာ ပျံဝဲ ထွက်သွားသည်…..။

“ မင်း .. ဒီလောက်တောင် ဖွန်ကြောင်ရသလား ရဲလင်းရာ…ဟင်…”

“ သီဟ သာ မပါရင် မင်း ကာလနာတိုက်နေပြီ… သိလား.. သီဟ ဆိုင်ကယ်စီး ကျွမ်းလို့ နို့မို့ဆိုရင် နှစ်လက်မလောက်လေး အချိန်အဆ လွဲသွားတာနဲ့ အားပါးပါး မတွေးရဲဘူး… ရဲလင်း…”

ကျနော် မြက်ခင်းပေါ်၌ လဲကျနေသည်..။ ဝန်းကျင်ရှိ လူများကို တစ်ဦးချင်း ကြောင်စီစီ လိုက်ကြည့်နေမိသည်..။ ကျော်ဝေ၊ မမနွယ် ၊ စန်းလွင် ၊ ထားထား ၊ သီဟ ၊ စောစန္ဒာ ၊ ညိုသီ… မီးခဲမလေ ညိုသီ…။

“ မောင့် ဆိုင်ကယ်ကို ဘေးတိုက်ဖြတ်ပြီး အစ်ကိုသီဟ က မောင့်ကို ဆွဲချလိုက်တာ..သိရဲ့လား ..သိရဲ့လား အချစ်သူရဲကောင်းကြီး…ဟွန်း…သူများကို စိတ်ဆင်းရဲရအောင် သိပ်လုပ်ချင်နေတယ်…”

ကျနော့်ပခုံးကို ဆွဲ ဆွဲဆောင့်ပြီး ညိုသီ အော်သည်..။ မျက်ရည်တွေ ရစ်ဝိုင်းလို့…ခြေထောက်ကလေး ခုန်ဆွ ခုန်ဆွ လုပ်ပြီး အော်သည်..။

“ ဟေး….ဘယ်လိုနေသေးလဲ….ရဲလင်း…”

သီဟက ဒူးထောက်ပြီး ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်ကို ချွတ်ကာ မေးသည်..။

“ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး…ခေါင်းထဲ နည်းနည်းမူးသွားရုံပါ….”

“ အေး…ရူးသွားတာ….ကွ…မင်း…..ငါ တယ်ကွာ…တောက်….”

ကျော်ဝေက ကျနော့်ကို ခြေထောက်ဖြင့် ကန်ချင်လောက်အောင် ဒေါသဖြစ်နေသည်..။

“ အို…ကျော်ကလဲ…လာပြန်ကြမယ်…လာ…လာ….ကိုရဲလင်း…မနွယ်တို့ ပြန်မယ်နော်…”

“ ထားတို့လဲ ပြန်မယ်လေ…အစ်ကို….”

ကျော်ဝေနှင့် စန်းလွင်တို့အတွဲများ ဟွန်ဒါ ဆိုင်ကယ် အသီးသီးပေါ်တက်ခါ မောင်းထွက်သွားကြသည်..။

“ မင်းတို့….ဒီယမဟာ ကို စီးခဲ့ကြ…ငါနဲ့ စန္ဒာ မြောက်ဥက္ကလာကို ဒီလမ်းက ဖြတ်သွားရအုံးမယ်… ကိစ္စရှိလို့….၊ .. ညီမလေး မြန်မြန်ပြန်ကြနော်…မိုးတွေမိပြီး ဖျားနေအုံးမယ်….ငါ..သွားမယ် ရဲလင်း…”

ကျနော် ဘာမျှ နားမလည်သလို..ခေါင်းကိုသာ ငြိမ့်ပြလိုက်သည်..။

“ မောင်………”

ညိုသီ ကျနော့်ပခုံးကို လှုပ်ပြီး ခေါ်သည်..။

“ မောင်………ဆို….”

ဒုတိယအကြိမ် ထပ်ဆင့် ခေါ်ပြန်သည်..။

“ ကြည့်ပါလား…သူများ … ငိုမှာ..နော်….ဟင့်…”

ညိုသီ တကယ်ပင် မျက်ရည်များ ရစ်ဝဲလာသည်..။

“ မောင်….ညိုသီ့ကို မုန်းသွားပြီလား……ဟင်…”

ညိုသီ့ အသံက စိုးစိုးရိမ်ရိမ် တုန်တုန်လှုပ်လှုပ်…။

“ ညိုသီ့ကို မုန်းဖို့ မောင့်မှာ ခွန်အား မရှိပါဘူး…ခလေးရယ်…”

“ သွားပါ…ဟိုနေ့က တကယ် မုန်းသွားပြီးတော့…ဟွန်း…. ၊ အဲဒါလေ….ကိုကျော်ဝေကြီးက ပြောခိုင်းလို့ ပြောတာ…ဟာကို…၊ သူများကို ထားခဲ့တော့ ဘယ်လောက် ငိုခဲ့ရတယ် မှတ်လဲ.. သွား….မောင် မကောင်းဘူး..၊ ညိုသီ .. အဲဒီလောက် မောင့်ကို ပြောမလား…လို့..”

မိုးသီးမိုပေါက်များ ရွာချလိုက်ပြန်သည်..။

“ မောင်….ပြန်ကြစို့..ကွယ်…..နော်….”

ကျနော် ..ထကာ သီဟ၏ ယမဟာ ဆိုင်ကယ်လေးကို ခွထိုင်လိုက်သည်..။ ညိုသီက နောက်မှ ကယ်ရီယာပေါ်၌ အိကနဲ တက်ထိုင်သည်..။

“ အခုနေ…နှစ်ယောက်စလုံး ချောက်ထဲ ထိုးဆင်းမလား ညိုသီ…”

“ ဟင့်အင်း…ဆင်းချင်ပါဘူး…”

ညိုသီက မျက်နှာလေး ငုံ့၍ ပြုံးစူစူလေး ပြောလိုက်သည်..။

“ မောင်နဲ့ လိုက်မသေရဲ လို့လား….ညိုသီ…”

“ ဟုတ်ပါဘူး….ဆို…”

“ ဘာဖြစ်လို့….လဲ..”

“ မောင်နဲ့ ချစ်လို့မှ…… မဝသေးတာ….”

“ ခွေးမလေး….စကားသိပ်တတ်….”

“ဟေ့….လိမ့်ကျအုံးမယ်….သွားကွာ….ဟိုနား ကျမှ……”

“ အရင် နေရာလေးလား…ပထမဆုံး စပြီး…………..”

“ သိဘူး…….အို…နားရှက်စရာတွေ သူပြောအုံးမယ်…ဟွန်း….”

ကျနော် တဟားဟား ရယ်ပစ်လိုက်ခါ ဆိုင်ကယ်လေးကို မောင်းထွက်လာသည်..။ ညိုသီနှင့် စပြီး ချစ်ခဲ့ရကြသော ချိုင့်ဝှမ်းလေးနားအရောက် …ဆိုင်ကယ်ကို စက်သတ်ပစ်လိုက်သည်..။

“ ကြည့်….သူ…..အိုကွာ….မောင်ကလဲ…..”

ဂျင်းစကပ် ခါးပတ်လေးကို ကျနော် ဆွဲဖြုတ်ပစ်လိုက်သည်..။

“ ဟာ….အဝတ်တွေ မချွတ်နဲ့မောင်ရာ…မလုပ်…..ပါ…နဲ့….မောင်…ရ…”

ကျနော် နားမထောင်ပါ…။ အပေါ်အင်္ကျီ ဘလောက်စ်လေးကိုလည်း ခေါင်းပေါ်မှ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်..။ ဖြူဝင်းအိစက်သော အလှရတနာလေး နှစ်လုံး ခါရမ်း ပြီး အံကျလာသည်..။ ညိုသီ လက်ကလေး ပိုက်လိုက်ရင်း….

“ လုပ်ပြီ…ကြည့်ပါလား….မောင်နော်…..ပြောလို့လဲ မရဘူး…”

အပေါ်ပိုင်း ဗလာကျင်းနေသော ညိုသီ့ ကိုယ်လုံးလေးအာ မိုးပေါက်ကလေးများက ပက်ဖြန်းပေးနေသည်..။ ကျနော် .. စကပ်လေးကို ထပ်မံ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်…။

“ အိုး….ဒုက္ခပါပဲ…မောင်…..ဆိုးတယ် … ကွာ….”

ဖြူဝင်းဖောင်းမို့နေသော ပခုံးလေးနှစ်ဖက်ကို လက်အစုံဖြင့် ခြုံသိုင်းယှက်နွယ်လျက် ကြက်ခြေခတ်လေး ဖက်ထားပြီး ကျနော့်အား ကိုယ်တစောင်းလေး အနေအထားဖြင့် တင်ပါးကြီးများကို လိမ်ကာလှည့်လိုက်ရာ 

ဂွမ်းဆိုင်ဂွမ်းခဲကြီးပမာ ဖွေးဥနေသော တင်ပါးကြီးများ သေးကျဉ်းသော ခါးလေးမှ ကားစွင့် တုံအိနေပြီး ပေါင်တန်ကြီးနှစ်ချောင်းက ကာမစိတ်များကို တရှိန်ရှိန် တောက်လောင်လာစေသည်..။ သူမ၏ လိင်အင်္ဂါလေးကို ညှပ်ထားလိုက်သည်..။မို့မောက် ဝင်းလက်သော ဆီးခုံလေးက ပခုံးသား လက်မောင်းသားတို့ထက် သာ၍ပင် ဖြူဖွေး ပြီး ဥနေပေရာ စောက်မွှေးလေးများမှာ ပိန်းပိတ်စွာ နက်မှောင်နေပြီး အရောင်လေးများပင် တဖိတ်ဖိတ် လက်ထနေလေသည်..။

မျက်လုံးဝိုင်းလေး ချာချာလည်အောင် ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြောက်လန့်တကြားလေး လှည့်ပတ်ကြည့်နေရှာသော ဟန်ကလေးက ငိုမဲ့မဲ့ အသွင်လေး ဆောင်နေသည်..။ မြယာပင်ခြုံများ၊ ကြိမ်ပင်များက ကျနော်နှင့် ညိုသီတို့ ရှိနေရာ ချိုင့်ဝှမ်းလေးကို ဘေးပတ်ပတ်လည်မှ လုံခြုံစွာ ကာရံပေးထားလေသည်..။မင်္ဂလာဒုံ .. ရန်ကုန် ကားလမ်းမကြီးနှင့် ကားသံ သဲ့သဲ့လေးမျှ ကြားရရုံ ကွာဝေးသည့်နည်းတူ အရှေ့ဘက်တွင် ကျောက်ရေတွင်း ရပ်ကွက်ကလည်း ဤနေရာသို့ ခြုံထူထပ်သောကြောင့် လူအရောက်အပေါက် နည်းလှပေသည်..။ 

တောင်ဘက်၌ ပြန့်ပြူးသော ဂေါက်ကွင်းက အိန္ဒြေကြီးစွာ ကျောခိုင်းထားပြီး မြောက်ဘက် မင်္ဂလာဒုံ လေယာဉ်ကွင်းကြီးမှာလည်း ဆာဟာရ ကန္တာရကြီးနှယ် မျက်စေ့တဆုံး ရှင်းလင်းတိတ်ဆိတ်လို့ နေသည်..။

တိုင်းတံမျက်စီးပင် အချို့သာ လေမှာ မိုးနှင့်အတူ ယိမ်းကနေကြသည်..။ကျနော်ကလည်း ကလေးပမာ အင်္ကျီဘောင်းဘီများကို ချွတ်၍ နွေးထွေးသော ညိုသီ့ကိုယ်လုံးလေးကို မိုးရေစက်များဖြင့် ရောထွေးကာ အားရပါးရကြီး ဖက်လိုက်ရာ.. ညိုသီကလည်း ကျနော့်အား ဟေ့ကနဲ အော်ရင်း ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ပြန်ဖက်လိုက်လေသည်..။

ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ဧဒင်ဥယျာဉ်ထဲသို့ ရောက်နေသော အာဒံနှင့် ဧဝ အလား အဝတ်ဗလာဖြင့် မိုးရေများအောက်တွင် မြူးတူးနေမိကြသည်..။ 

ကျနော့်လက်ကြီးများက ညိုသီနို့ကြီးများကို၎င်း၊ စောက်ဖုတ်လေးကို၎င်း၊ ကိုင်လိုက် နှိုက်လိုက် လုပ်နေသကဲ့သို့ပင် ညိုသီ၏ ဖြူဖွေးပျောင်းနွဲ့သော လက်ကလေးများက ကျနော်၏ မတ်တောင်နေသော လိင်တန်ကြီးကို ဆုတ်နယ်ဖြစ်ညှစ်ပေးခြင်းဖြင့် ဆော့နေမိကြပြီးမှ….။

“ အအေးပတ်ပြီး…သေကုန်ကြဦးမယ်..မောင်ရယ်…”

ဟု ညိုသီက လီးကြီးကို ကိုင်ကြည့်ရင်း ရင်ခုန်သံလေးဖြင့် ပြောလိုက်လေသည်..။ ထိုအခါမှ ညိသီအား ဂမူကလေးတစ်ခုပေါ်တွင် ဆောင့်ကြောင့်လေး ထိုင်စေလိုက်သည်..။

“ မောင်ကကွာ…လုပ်လိုက်ရင်…အဆန်းပဲ…မြန်မြန်လုပ်ကွာ…သူများ ရှက်တယ်.. မတော်တဆ တစ်ယောက်ယောက်များ တွေ့သွားရင် သေဖို့ပဲ ကောင်းတော့မယ်..”

သူမ ဝသီလေးအတိုင်း တတွတ်တွတ် ရေရွတ်ရင်း တောင်ကမူလေးပေါ်၌ အင်အင်းပါသကဲ့သို့ ဆောင့်ကြောင့်လေး ထိုင်လိုက်လေရာ.. စောက်ဖုတ်ကလေးမှာ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ကြီး ပြဲအာသွားလေသည်..။ထိုအခါ…ကျနော်က လီးကြီးကို ညိုသီ့မျက်နှာလေး ရှေ့တွင်ပင် အသာအယာဖြဲကာ စောက်ပတ်အဝလေးသို့တေ့ရင်း ဗြစ်ကနဲ ထိုးသွင်းလိုက်တော့သည်..။

“ အ….အ………မောင်ရယ်…..ဟင့်…ဟင့်..အင်း………”

သူမလက်အစုံက ကျနော့်ခါးကို စုံကိုင်ရင်း ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ပါးလေးအပ်ကာ ညီးတွားလိုက်ရှာသည်.။ ပြန့်ပြူး ဝင်းလက်နေသော အနာရွတ်လေးများ ကင်းစင်သော ကျောပြင်လေးပေါ်သို့ မိုးရေစက်များက ခုန်ပေါက် ကျရောက်နေသည်.။

နှစ်ယောက်စလုံး၏ ခန္ဓာကိုယ်မှ အငွေ့များ တရှိန်းရှိန်းထွက်နေရာ ကာမမီး အပူရှိန်သည် သဘာဝအအေးဒဏ်ကို ထူးထူးခြားခြားကြီး တွန်းလှန်ကာကွယ် ပေးနေလေသည်..။

“ မောင့်ဟာကြီးက သံချောင်းကြီး ကျနေတာပဲ…နော်….မောင့်….”

အမှန်ပင် ကျနော့်လီးကြီးမှာ မာတောင်ပြီး စောက်ခေါင်းလေးထဲ၌ ပြည့်ကြပ်နေပေရာ ညိုသီ့ဖင်ကြီးမှာ ကြွတက်လာပြီး မကုန်းမကွလေးဖြင့် တဟင်းဟင်း ညီးနေပြန်ပါသည်..။

“ နာလို့လား…ညိုသီ…”

ကျနော်က နားဝ၌ ကပ်လျက် ကြင်နာစွာ မေးလိုက်သည်..။

“ ဟင့်အင်း….နာတာ မဟုတ်ဘူး..မောင်ရဲ့…ကြပ်တာ…အင့်….မောင့်ဟာကြီးက အရင်ကထက် ပိုကြီးနေသလိုပဲကွယ်…သူများဟာလေးထဲမှာ ပြည့်သိပ်နေတာ…ဟင့်..ဟင့်…..အင်း……”

ကျနော့်လက်များက ဖြူဖွေးတင်းကျစ်နေသော ညိုသီ့ဖင်ကြီးကို တရွရွလေး ပွတ်ပေးပြီး တဖြေးဖြေး ဖင်အကွဲကြောင်းလေးထဲသို့ လက်ချောင်းများဖြင့် ထည့်သွင်း ပွတ်ပေးနေသည်..။

“ လိုးလေ….မောင်ရဲ့….သိပ်မနာတော့ပါဘူး….”

ညိုသီက ကျနော့်မျက်နှာကို မကြည့်ပဲ ကျနော့်ကိုယ်လုံးကို ပါးလေးဖြင့် ကပ်ခါ မောနေသော အသံလေးဖြင့် ပြောလိုက်လေသည်..။ ကျနော့်လက်တစ်ဖက်က လုံးဝန်းတင်းပြောင်နေသော ညိုသီ့ဖင်ကြီးကို အောက်မှ ပင့်ကာ ပွတ်ပေးလိုက်ရာ ညိုသီ့စောက်ဖုတ်လေးမှာ ရှုံ့ကနဲ တွန့်သွားပြီး ဆတ်ခနဲ ဖင်ကြီး ကြွသွားလေသည်.။

 ထိုအခါမှ ရပ်ထားသော လီးကြီးကို အလိုက်သင့် ပြွတ်ကနဲ ဖိသွင်းလိုက်လေသည်..။

“ အိ…အ…..အမလေးလေး…မောင် ….ရယ်……”

သေလုမျောပါး အသံလေး တစ်ချက်ညီးရင်း ကျနော့်ခါးကို တင်းတင်းကြီး ဖက်လိုက်ပါလေသည်.။ သုံးလေးချက်မျှ ဤသို့ပင် စအိုလေးကို နှိုက်လိုက် ဆောင့်လိုးလိုက် လုပ်ပေးလိုက်ရာ ညိုသီ တောင်ကမူလေးထက်တွင် ဆောင့်ကြောင့်လေး ဖြစ်သွားလိုက် ကွတတ ကုန်းတုံးတုံးလေး ဖြစ်သွားလိုက် နှင့် ဂနာမငြိမ် ဖြစ်နေရှာသည်..။

ထို့နောက်မှ မြက်ခင်းပေါ်တွင် ကျနော်က ပက်လက်လှန်ချပြီး ညိုသီအား တက်ခွလိုးခိုင်းလိုက်သည်..။

“ ရှီး…အ……..ကျွတ် …စောက်ပတ်လေးတော့ ကွဲပြန်ပြီထင်တယ်…မောင်ရယ်… အီး….အင့်….အ..နာလိုက်တာ …ကွယ်…..”

နာလိုက်တာဟု ပါးစပ်က ငြီးတွားသော်လည်း သူမဖင်ကြီးကမူ ဝတ္တရားမပျက် ကြွကာ ကြွကာ ဖိဆောင့်ချနေပြီး…ဝေဒနာကို တွန့်လိမ်ခံစားရင်းမှ… ရှူးရှူး ရှားရှားဖြစ်လာကာ ကျနော့်အား ဂရုမစိုက်တော့ပဲ အတင်း ဒလကြမ်း လေး ဆောင့်လိုးလေတော့သည်..။

“ အား…..အာ..အာ….အင်း……အ….အ…”

ကျနော်က ခါးလေးမှ ကိုင်၍ အောက်မှ ပင့် ပင့်ဆောင့်ပေးလိုက်ရာ… ကျနော့်ပခုံးကို ဆိုင်ကယ်စီးသလို လက်ဖြင့် လှမ်းထောက်၍ ကိုင်ရင်း သုတ်ရေများကို ပန်းထုတ်လျက် တပ်လပ်ကြီး ဝင်ထွက်နေသော လီးနှင့် စောက်ဖုတ်အား ငုံ့ကြည့်ကာ ...

တဆတ်ဆတ် ဖိဖိ ဆောင့်ချလိုက်ကာ တင်ပါးကြီးကို ဆတ်ဆတ်လှုပ်ရင်း ကျနော့် ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ မှောက်လှဲချလိုက်တော့သည်..။ ကျနော့်လိင်တန်ကြီးထိပ်မှလည်း တင်းခနဲ ဖြစ်ခါ သုတ်ရေများကို ဇိကနဲ ဇိကနဲ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိလေတော့သည်..။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



အချစ်အတွက် အလိုအပ်ဆုံး အပိုင်း ( ၃ )

အချစ်အတွက် အလိုအပ်ဆုံး အပိုင်း ( ၃ )

ရေးသားသူ - ကမ္ဘာကျော် ရတနာဝင်းထိန်

“ မင်းဟာက….လွန်လွန်းတယ်ကွာ….ရဲလင်း….”

“ ဘာဖြစ်လို့…….”

“ ဟ…ဘာဖြစ်ရမလဲ…မင်းတို့နှစ်ယောက် မနက်စာလဲ မစား ၊ ရေလဲ ထွက်မသောက် သေးလဲ မပေါက်နဲ့ .. မနက် ၁၀ နာရီကထဲက ဝင်တာ အခုပဲ ၃ နာရီထိုးမှ ပြန်ထွက်လာကြတာ…”

“ ဟဲဟဲ…အပေးအယူ မျှနေလို့ပေါ့…ဟ…..”

“ မင်းဘွားအေ….မျှ..မျှ ပါအုံးကွာ… လွန်ကို လွန်တာ… အခု ဘယ်နှစ်ချီလောက် ဖြုတ်လိုက်သလဲ….”

“ ငါ…မှန်တာပြောမယ် နော်…စန်းလွင်……”

“ အေးပါ….မှန်တာပဲ ပြောပါ…”

“ ငါမမှတ်မိတော့ဘူး… ဟားဟား..ဟား…..”

“ ဟုတ်မယ်….ငါယုံတယ်… လီးမှ ပဲ… ဟိုမှာ ကောင်မလေးလဲ မီးလောင်ထားတဲ့ ပန်းလေး ကျနေတာပဲ…လချီး….”

စန်းလွင်က အသင့်ပြင်ထားသော နွားနို့ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် နှင့် ခြံထွက် ကြက်ဥ အကာကျက်လေးလုံး ချပေးရင်း…။

“ ဒါလေးလည်း စောက်ပင်း ဆို့ကြအုံး…အားပြတ်သေကုန်မှ….”

ဟု အားကျသံကြီးဖြင့် ပြောကာ ရယ်နေသည်.. ။ မကြာမီ ညိုသီတစ်ယောက် လာစဉ်ကအတိုင်း ဂျင်းစကပ် ဘလောက်စ်လေးဖြင့် သန့်စင်သော အပြုံးရှက်နွယ်နွယ်လေးဖြင့် ဝင်လာသည်..။

“ ရေချိုးတာ မြန်သားပဲ…”

ဟု ကျနော်က စကားစသည်..။

“ မောင်ပဲ ….မြန်မြန်ချိုး ၃ နာရီ ထိုးနေပြီ ဆို….. သူပဲ….”

စကားကို တဝက်နှင့် ရပ်ပြီး နွားနို့ဖန်ချိုင့်ကို မရဲတရဲ ကြည့်ကာ ခေါင်းလေးကို ငုံ့ပစ်လိုက်လေသည်..။ အသက် ၁၈ နှစ်သာ ရှိသေးသော ညိုသီ့အလှက ရွှမ်းလဲ့သော ရောင်စုံ သစ်သီးလေးနှယ် တောက်ပလွန်းသည်..။ 

အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင် ကြီးမားသော တင်ပါးကြီးများက စွံ့ကားဖွံ့ဖြိုးလွန်းသည်..။ တိုတိုလေး ဖြစ်သာ စကပ်လေး အောက်ပိုင်းရှိ ခြေသလုံးသား တုတ်တုတ်ကြီးများက ရင်ခုံစရာ…။

ဖြူလွှဖောင်းအိနေသော ခြေဖမိုးထက်မှ လေဒီရှူး ဖိနပ်အနက်ရောင်လေးက တောက်ပသစ်လွင် နေသည်..။ ပခုံးဆီသို့ မျက်လုံးရောက်ပြန်သောအခါ ဖြူဝင်းအိစက်သော မွှေးညှင်းစိမ်းစိမ်း နှင့် ဂုတ်သားဝင်းဝင်းကလေးက မြင်ရသူတို့ကို စိတ်လှုပ်ရှားစေလွန်းလှသည်..။

ဖြိုးဖြိုးရွှေရင် အဆင်တန်ဆာကင်းလျက် မက်မောဖွယ် ရင်နှစ်မွှာ အလှမှာ သိဝိဘုရင် မယ်ဥမ္မာအလှကို တွေ့မိခိုက်မှာ မူးမိုက်မေ့ …ခိုက်သွားပုံကို သတိရထောက်ခံမိစေနိုင်သည်..။မိန်းမအလှကြောင့် မူးမေ့သွားရသည်ဆိုသော သိဝိဘုရင်ကို ကျနော် အပြစ်ဖို့ခဲ့မိသည်.။ ညိုသီနှင့် တွေ့ကာ ချစ်မိခဲ့ကာမှ သိဝိအဖြစ်မှာ ဖြစ်နိုင်ကောင်းသည်ဟု ကိုယ့်ဖာသာ ဆုံးဖြတ်ခဲ့မိသည်..။

အော်….သည်မျှ လှပသော ညိုသီအား လက်မထပ်ရသေးပါပဲနှင့် လင်မယားသဖွယ် ပေါင်းသင်း နိုင်ခဲ့သည့် မိမိကိုယ်ကိုလည်း ကျေနပ်ရပြန်သည်..။

“ မောင်…..ညိုသီ့ကို တကယ် လက်ထပ်မှာပါနော်…”

နှစ်ကိုယ်တူ စပ်ယှက်နေကြစဉ်က စိုးစိုးရိမ်ရိမ်လေး မေးရှာသော ညိုသီ့မျက်နှာလေးမှာ ကျနော့်အဖို့ မမေ့ရက်နိုင်စရာပါ..။ ညိုသီကို လက်မထပ်ဖြစ်ရအောင်လည်း ညိုသီမှလွဲ၍ ကျနော့်မှာ အခြားသမီးရည်းစား မရှိခဲ့..။ညိုသီက ဒေသကောလိပ် ဒုတိယနှစ် သို့ ရောက်နေပြီဖြစ်ပြီး ဆော်ပွေလွန်းသော သီဟ ဆိုသည့် အစ်ကိုတစ်ယောက်ကလည်း ရှိသေးသည်..။ 

သီဟနှင့် ကျနော် က အဆောင်အတူငှားနေကြသော သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်သော်လည်း ဘာသာတွဲ မတူသလို နှလုံးသား ခံယူချက် အယူအဆချင်းလည်း မတူခဲ့…။အဆောင်မှာ အဝတ်လာလျှော်သော အသက် ၁၈ နှစ်ခန့် ကုလားမလေး မိချော ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချရခြင်းနှင့် စောစန္ဒာအား ကိုယ်ဝန်ရှိကာမှ ခွာထွက်သွားခြင်း ပြဿနာများဖြင့် သီဟနှင့် ကျနော် လမ်းခွဲခဲ့ကြရသည်..။

ကျနော်တို့ အုပ်စုမှ ကျော်ဝေနှင့်စန်းလွင်ကလည်း သီဟအား သူငယ်ချင်းအဖြစ်မှ ရပ်စဲခဲ့ကြသည်..။ ဤအကြောင်းအရာများ အားလုံး ညိုသီ သိထားသည်မို့ သူ့အစ်ကိုအလစ်၌ ကျနော်နှင့် လာတွေ့နေကြ…။ ထောက်ကြံ့နားမှ နွယ်ခွေ ခြံသို့ လာလေ့ရှိကြသည်..။

........................................................................................................................

“ ကိုရဲလင်း….အဟင်း….ကျမကို မှတ်မိပါတယ်…နော်….”

“ အော…..အဟော…..မစောစန္ဒာ….”

“ လုပ်ပြီ… မစောစန္ဒာ လုပ်မနေပါနဲ့…စန္ဒာလို့ပဲ ခေါ်စမ်းပါ….”

ကျောင်းလခ များ ပေးသွင်းပြီး လှည်းတန်းဘက်သို့ ထွက်အလာ.. မမျှော်လင့်ပဲ စန္ဒာနှင့် ဆုံဆည်းခဲ့ကြသည်..။ တရုတ်ကပြားလိုလို ရှမ်းကပြားလိုလို စောစန္ဒာအလှမှာ နန်းဆန်ဆန် ယဉ်သည်..။ ဖြူဝင်းနုညံ့နေသော အသားအရည်ကောင်းခြင်းကပင် ပိုလှနေသလိုလို ထင်နေရသည်..။

“ အအေး တစ်ခုခု သောက်ရအောင်နော်…ကိုရဲလင်း…”

“ အာ….ဟို…..ကျနော်….”

“ လာပါ..ကျမ တိုက်မှာပါနော်…. ကျောင်းလခ သွင်းပြီးလို့ ဘတ်ဂျက် လက်ကျန် နည်းနေပြီ မို့လား…ဟင်းဟင်း……”

ကျနော်ကပါ သူမနဲ့ ရောယောင် ရယ်လိုက်ရင်း နီးရာ အအေးဆိုင်ထဲသို့ အတူလှမ်းဝင်လိုက်ကြသည်..။

“ ထောပတ်…နှစ်ခွက်…..”

စောစန္ဒာက စားပွဲနားရောက်လာသော ကောင်လေးကို မှာလိုက်သည်..။

“ ကိုရဲလင်း….ဆေးလိပ်သောက်တယ် ထင်တယ်…”

“ ရပါတယ်…ကျနော့်မှာ ဆေးပေါ့လိပ် ပါ ပါတယ်…”

“ မွန်ထရီ…တစ်ဘူး ပေးပါ…”

စောစန္ဒာက အလှူကြီး ပေးနေသည်ကို ကျနော် တအံ့တသြကြီး ငေးမော ကြည့်နေမိသည်..။

“ ကိုရဲလင်းနဲ့ ကျမ နဲ့ မတွေ့တာ တစ်နှစ်ကျော်ပြီလား ….ဟင်….”

“ ဟာ…ကြံကြံဖန်ဖန် ကျနော်တောင် ကျောင်းမပြီးသေးဘူး….”

“ ဟင်း ဟင်း….ကျမစိတ်ထဲမှာ ဆယ်နှစ်လောက် ကြာပြီလို့တောင် ထင်နေတာ…ဘာဖြစ်လို့လဲ…သိလား ဟင်…”

“ ဘာကြောင့်များပါလိမ့် ဗျာ…”

“ ကျမ ခလေးမွေးပြီးသွားပြီလေ…”

“ ဟိုက်….”

“ မိန်းကလေး ရှင့်…”

“ ဗုဒ္ဓေါ…ဘယ်လိုလဲဗျာ…နားမလည်ဘူး….”

“ ရှင့်သူငယ်ချင်း ကိုသီဟရဲ့ မေတ္တာ တရားတွေပေါ့…..ရှင်က ဆေးတွေ ဝယ်ပို့လို့ ကျမလဲ အားဆေးဆိုပြီး သောက်ခဲ့မိတယ်..။ ဒီတော့ ကိုယ်ဝန်က ခုနစ်လနဲ့ မွေးခဲ့တာပေါ့…ချူချာလိုက်တာ ရှင်… တစ်နေ့လောက် လာကြည့်ပါအုံး..ကိုရဲလင်းရယ်…”

ကျနော် မျက်နှာ ဘယ်ထားရမှန်း မသိဖြစ်သွားမိသည်..။ ညိုသီနှင့် ပတ်သက်ပြီး သီဟဆိုတဲ့ ကောင်ကလည်း ယောက်ဖ ဖြစ်နေပြီလေ…။ သည်တော့လည်း ရှက်အားနာစိတ်ဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ခဲ့ရလေသည်..။

“ ဝမ်းသာလိုက်တာ…ကိုရဲလင်းရယ်…တကယ်ပါ…”

အော် …ရေနစ်သူဆိုတာ ကောက်ရိုးတစ်မျှင်လဲ ဆုတ်ကိုင်အားပြုတတ်သည်ပဲ မဟုတ်လား…။

....................................................................................

“ ကျော့်မှာ သတ္တိတွေ မရှိဘူးလား…ကျော်…”

ကျော်ဝေ..အင်းမလုပ် အဲမလုပ်..။ ကျနော်နှင့် စန်းလွင်က စပယ်ရုံဘေးမှ အံကြိတ်နေမိကြသည်..။

“ ကျော်…နွယ့်ကို ချစ်တယ်ဆိုတာ ဘာကို ချစ်တာလဲ…ဟင်…..”

ဟာ…ခွေးမသား ကျော်ဝေ ..ခွေးအကြီး လှည်းနင်းနေပြီ..။

“ ငါလိုးမသား လက်တွေက လေဖြတ်နေတယ်….”

စန်းလွင်က မချင့်မရဲ ရေရွတ်ရင်း မြက်တောထဲ ပို၍ တိုးလာသည်..။

“ ဟေ့ကောင် မြွေကိုက်လို့လဲ မျိုးကန်းနေအုံးမယ်… ”

ကျနော်က စန်းလွင်ကို သတိပေးရသည်..။

“ ရပါတယ်….ငါ့ခြံထဲမှာ မြက်လျှောပဲ ရှိတယ်…”

ဟုသူက ကျနော့်ကို ပြန်မကြည့်ပဲ ပြောလိုက်သည်..။ စန်းလွင် ဝါသနာကြီးပုံကို ကြည့်ပြီး ကျနော် ရယ်ချင်သွားမိသည်..။

“ ခွေးမသား… ငါတို့တုန်းကလဲ ..ဒီလိုပဲ ချောင်းတာပဲမို့လား….ဟင်….”

“ ဟ….အမျိုးကောင်းရာ…ချောင်းချင်လွန်းလို့ ငါ့ခြံထဲကို မင်းတို့ လက်ခံတာပေါ့ကွ.. ညိုသီလေးကို မင်းဖြုတ်တုန်းကလဲ ငါ ချောင်းတာပဲ…ဟဲဟဲ…“

“ ဟင်….သူတောင်းစား….ပေါ်ပြီ..ဒို့ကတော့ ဒို့သူငယ်ချင်း ဒို့အပေါ် ကောင်းလှချည်လားလို့ ကျေးဇူးတင်နေခဲ့ကြတာ….”

“ ဟာကွာ…ဒီထက်ကောင်းရအုံးမလားဟာ….အခန်းပေးတယ်…၊ နို့တိုက်တယ်… ကြက်ဥ ပေးတယ်…ကဲ……”

“ တော်ပီ…နောက်ထပ် မင်းခြံ မလာတော့ဘူး…”

“ ဟာ…..ဒီလိုတော့ မလုပ်ပါနဲ့ ကွာ…ဗီဒီယို ဆိုတာ ပထမပိုင်း ကောင်းထားရင် ဒုတိယပိုင်းက တယ်ကြည့်ချင်တာဟ………ဟဲ ဟဲ….”

“ အေး…မင်းသူများလုပ်တာပဲ လိုက်ချောင်းနေ … သိလား…”

“ ငါလဲ လုပ်ချင်တာပေါ့ ကွာ…ဘယ်သူ့ကို ခေါ်လုပ်ရမှာလဲ…”

“ ဖာသည် ခေါ်ချကွာ….”

“ အော….မင်းက ငါ့ကို ဖာကျိုးစေချင်လို့ ပေါ့လေ………”

“ ရွှတ်…..ဟိုမှာ ဇာတ်လမ်း စနေပြီ….”

စန်းလွင် ကျနော်ညွှန်ပြရာသို့ ကမန်းကတန်း ကြည့်သည်..။ ကျော်ဝေက မမနွယ်အား ရင်ချင်းအပ် ဖက်ထားရာမှ မြက်ခင်းလေး ပေါ်သို့ လှဲချလိုက်သည်..။

မိန်းမဆိုသည့် သတ္တဝါမျိုးကလည်း ခက်တော့ အခက်သားကလား ..။ အခုနလေးတင် ကျော်ဝေ သတ္တိမရှိဘူးလား … ဘာညာဖြင့် ရေလာမြောင်းပေး ပြောခဲ့သော်လည်း .. ကျော်ဝေက ဖိုက်မည်ဟန်ပြသောအခါ ပေါင်လေးနှစ်ချောင်းကို လိမ်ကျစ်ပြီး မျက်နှာလေးနီနီဖြင့် ကျော်ဝေ့ရင်ဘတ်ကို တွန်းထားပြန်သည်..။ 

ကျော်ဝေဆိုသည်က ယောကျ်ား ။ အပြင်မှာ မည်မျှ ရွှတ်နောက်နောက် နေသူဖြစ်စေ … သည်ကိစ္စမျိုးနှင့် ကျတော့ ယောက်ျားဟာ ယောက်ျားပဲ ဖြစ်သည်..။

“ အဲ…အဲလိုကြီးတော့ မလုပ်ပါနဲ့…ကျော်….ရယ်….”

မမနွယ်…ယင်ဖိုမျှ မသန်းဖူးသော အပျိုကြီးမှန်း ကျနော်တို့ အားလုံး သိကြသည်..။ ဘွဲ့ရပြီး ဖက်စပ်ကုမ္ပဏီတစ်ခု၌ အလုပ်ဝင်လုပ်နေသော အိန္ဒြေကြီးမားလှသည့် အပျိုကြီး မမ တစ်ဦးဖြစ်သည်.။

အပျိုကြီးတို့ထုံးစံအတိုင်း မမနွယ်… အရှက်ပိုရှာသည်..။ သူမ နို့ကြီးများအပေါ်သို့ အုပ်ကိုင်လိုက်သော ကျော်ဝေ့လက်များကို အတင်းဆွဲဖယ်သည်..။ ထပ်လျက်သားကြီး မှောက်ချလိုက်သော ကျော်ဝေ့ကိုယ်ခန္ဓာကြီးအောက်၌ မမနွယ်၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးမှာ တုံးအောက်က ဖား…ပမာ..။

“ ချစ်တယ်…..မမနွယ်ရယ်…..”

ကျော်ဝေ့အသံက မပီဝိုးတဝါး ကြားရသည်..။ စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းသဖြင့် သူ့မျက်နှာကြီးက မမနွယ် မျက်နှာလေးပေါ်ဝယ် နှုတ်ခမ်းပဲ စုပ်ရမလား ၊

ပါးကိုပဲ နမ်းလိုက်ရမလား ဟူသော ဇဝေဇဝါ ပုံစံမျိုးဖြင့် ဟိုကြည့်သည်ကြည့်..။ ထို့နောက် ဖွာလံကျဲနေပြီဖြစ်သော မမနွယ် ဆံပင်များကို မြတ်နိုးယုယစွာဖြင့် ငုံ့နမ်းလိုက်သည်..။

“ အမလေး ဟ…နော်…နမ်းစရာ ရှားလွန်းလို့ကွာ…တောက်…..”

စန်းလွင်က အံကြိတ်ရင်း တိုးတိုးပြောသည်..။ ကျော်ဝေတို့နှစ်ယောက်နှင့် ကျနော်တို့ ချောင်းနေသော စပယ်ရုံတန်းမှာ ၈ ပေမျှသာ ဝေးသည်..။ နီးကပ်နေသည့်တိုင် မွှန်ထူနေသော သူတို့နှစ်ယောက် ကျနော်တို့ကို သတိမထားမိကြ..

“ ကျော်ရယ်…မမ…မောလှပြီ..ဖယ်စမ်းပါ နော်…”

“ ဟင့်အင်း…မမနွယ်ကို အားရအောင် ချစ်အုံးမယ်…”

“ အို….ဆိုးလိုက်တာ…ကျော်ရယ်…မမနွယ် လာမိတာ မှားပြီ…ကျွတ်….”

အမှားအမှန်ကို မြက်ခင်းပေါ် ပက်လက်လှန်ရင်း ဝေဖန်ဆန်းစစ်နေသော မမနွယ်ကို ကျနော် ရယ်ချင်သွားမိသည်..။

“ အို….ကျော်…မမနွယ် ရှက်တယ်ကွယ်….”

“ မရှက်ပါနဲ့ မမနွယ်ရယ်… လက်ကြီးက ဖယ်စမ်းပါ….”

ကျော်ဝေက ထမီကို ဆွဲလှန်လိုက်သောအခါ ဖြူဖွေးဝင်းလက်နေသော အပျိုကြီး စောက်ဖုတ်ခုံးခုံးကြီးကို ကျနော်တို့ တွေ့လိုက်ရသည်..။ 

တွေ့လိုက်ရသည်ဆိုသော်လည်း ဆီးခုံကြီးအောက်မှ အကွဲကြောင်း အစလေးကိုသာ ဖြတ်ခနဲ တွေ့လိုက်ရပြီး မမနွယ်က သွယ်လျပျော့ပျောင်းသော သူမလက်ကလေးဖြင့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို အုပ်ကိုင်ကွယ်ကာလိုက်သောကြောင့် ဖြစ်သည်..။

“ လက်ကြီးက ဖယ်ပါဆို…မမနွယ် ကလဲ…”

“ အို့….ဟင့်အင်း..ကျော် ဘာလုပ်မလို့လဲ….”

“ လိုးမလို့….လိုးမလို့…ကဲ….”

“ အာ ကွာ ….ဟင့်အင်း…..အိုး…..ကျော်…ရှက်တယ် ဆို…..”

ဟုတ်တော့မလိုလိုနှင့် ကျော်ဝေ ချွေးပြန်လာသည်..။

“ ဟေ့ကောင်…ရဲလင်း…ဆော်ကြီးက အောက်ခံ ဝတ်မလာဘူးကွ…”

စန်းလွင်က ထီပေါက်သံကြီးဖြင့် အားရဝမ်းသာစွာ ပြောသည်..။

“ တိတ်တိတ်နေစမ်းပါ…ကွာ…မင်းအသံပြဲကြီးနဲ့….”

ကျော်ဝေ လုံချည်ကိုလှန်ပြီး သူ့လီးကြီးကို မမနွယ် စောက်ပတ်အတွင်းသို့ လိုးသွင်းရန် နွားရိုင်းတစ်ကောင်လို တရှူးရှူး မာန်သွင်းနေသည်.. ။ တစ်ချီ၌ ကျော်ဝေ့လီးကြီးက မမနွယ်၏ လက်ခုံဖြူဖြူလေးကို ဖိထိုးမိလိုက်ရာ မမနွယ် လန့်ပြီး လက်ကို ရုတ်လိုက်သည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်..။ အပျိုကြီး မမနွယ် နှုတ်ခမ်းနီနီလေးများ တဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာသည်..။

ကျော်ဝေ့ပခုံးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အားပြုကိုင်ထားရင်း ပေါင်နှစ်ချောင်းကို မရဲတရဲလေး ဖြဲပေးရှာသည်..။ ကျော်ဝေကလည်း ရလိုက်သော အခွင့်အရေးကို အလွတ်မပေးပဲ လုံးပတ်ထွားထွား ဒစ်ကြီးကြီး နှင့် အညာသားလီးကြီးကို မမနွယ်စောက်ပတ်လေး အဝကို တေ့ကပ်လိုက်သည်..။

“ သူများတွေလဲ တွေ့ကုန်ပါအုံးမယ် ကျော်ရယ်…”

“ စန်းလွင်နဲ့ ရဲလင်း ခြံဝမှာစောင့်နေကြပါတယ်..မမနွယ်ရဲ့…ဒီခြံထဲကို ဘယ်သူမှ မလာဘူး…..ပေါင်ကိုသာ ကားပေးထားစမ်းပါ..မမနွယ်ရ…”

“ အို….ဒီထက်ကားရရင်လဲ ပြဲပြီးသေရုံပဲ ရှိတော့မယ်…ကျော်…..”

အလိုမကျသလို အသံအိုအိုလေးဖြင့် ပြောလိုက်သော်လည်း ပေါင်တန်ဖြူဖြူကြီးများက ကျော်ဝေအလိုကျ ကားပေးရုံမက ထောင်သွားသည်..။ ထိုအခါမှ တေ့ထားသော ကျော်ဝေ့လီးကြီးထိုးသွင်းစတန်းလန်းနှင့် မမနွယ် စောက်ဖုတ်ကြီးအနေအထားကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းကြီး တွေ့လိုက်ရသည်..။

“ အားပါး ပါး….ဖောင်းကားနေတာပဲ…ဟိဟိ…ဝင်နေပြီ ဟ…..”

ကျနော် စန်းလွင်ဇက်ပိုးကို ဖတ်ခနဲ ရိုက်လိုက်ရင်း သတိပေးရသည်..။ လီးကြီးက လုံးပတ်ကြီးမားလွန်းလှသောကြောင့် ပြည့်ကြပ်တင်းရင်းနေသည်ကို တွေ့ရသည်..။

“ ကြပ်တယ်ကွယ်…ကျော်ရယ်…မမနွယ် နာမှာ ကြောက်တယ်…ဟင့်..ဟင့်…”

“ မမနွယ် စောက်ဖုတ်ကြီးက ဒါလောက်ကြီးနေတာ နာမလားလို့…”

“ အိုး….မင်းဟာကြီးက ကြီးလွန်းတာတော့ ထည့်မပြောဘူး…သွား…သူ့ဟာကဖြင့် လူနဲ့တောင် မလိုက်ဘူး..အကြီးကြီး …ဟာ….”

ပွဲဖြစ်ပြီ…။ ဤမျှ စကားပြောလာလျင် အခြေအနေ အရမ်းကောင်းသွားပြီဟု အတွေ့အကြုံရှိသော ကျနော်က မှတ်ချက်ချလိုက်သည်..။

“ ဗြိ…ဗြစ်…..ပြွတ်…….အို့..အိုး…..ကျော်ရယ်….အင်း..ဟင်း..ဟင်း…..”

မမနွယ် မျက်တောင်ကော့ကြီးများ မှေးစင်းပိတ်ကျသွားသည်..။ ဖြူလွှသော လက်ချောင်းကလေးများက မြက်ပင်ရှည်ရှည်များကို ဆုတ်ကိုင်ဆွဲထားသည်..။ နှုတ်ခမ်းလေးကို တင်းတင်းလေး စေ့ထားရင်း လည်ပင်းလေးကို မော့ထားလေသည်..။ ကျော်ဝေက မမနွယ် အင်္ကျီ အပေါ်ကျယ်သီနှစ်လုံးကို ကတုန်ကရီဖြင့် ဖြုတ်နေရာ…မရပေ..။

သည်မှာ မမနွယ်က စိတ်မရှည်သလို ကြယ်သီးများကို လျင်မြန်စွာ ဖြုတ်ပေးလိုက်လေသည်..။ ကာမဆိပ်တက်လာပြီဖြစ်သော မမနွယ်တစ်ကိုယ်လုံးမှာ လည်း သိသာထင်ရှားစွာ တုန်လှုပ်ခါရမ်းနေသည်..။ 

ကျော်ဝေ၏ တဖိတ်ဖိတ်တောက်နေသော မျက်ဝန်းအစုံက မမနွယ်၏ ရင်နှစ်မွှာကို အစိမ်းလိုက် ဝါးစားတော့မတတ် စိုက်ကြည့်နေရင်းမှ နို့သီးခေါင်းလေးများပင် မပေါ်သေးသော ရွှေရင်အစုံကို ဖိစုပ်ရင်း ဖင်ကြီးက မြောက်ကြွ မြောက်ကြွဖြင့် ဖိဆောင့်ပစ်လိုက်လေသည်..။

“ အား…အ…..ကျော်ရယ်….နာတယ်….မမနွယ်ကို သနားပါအုံး….”

“ ပြွတ်….အီး…အ…..ပြွတ်…ဗြစ်…..ဖွတ်…အူး…အ…..အ..”

ကျော်ဝေကြမ်းနေပြီ..။ ယခုအချိန်၌ ကူဝိတ်ကို အီရတ်က သိမ်းပိုက်လိုက်ပြီဆိုသော သတင်းကြီး ထွက်ပေါ်လာလည်း သိမ်းပိုက်ရုံမက အတောင့်လိုက်ပဲ မြိုချမြိုချ ကျော်ဝေ စောက်ဂရုမစိုက်တော့ချေ..။

မိုးကား အထက် မြေကြီးကားအောက်ဆိုသော နိယာမတရားကို ပြောင်းပြန်ထားလိုက်သည်..။ ကျော်ဝေနှင့် မပတ်သက် ..။ ခုအချိန်၌ ကျော်ဝေ့ ကမ္ဘာသည် မမနွယ်..။ကျနော်နှင့် စန်းလွင်တို့နှစ်ယောက် အသက်မျှပင် ဝအောင်မရှူရဲပဲ မမနွယ်၏ စောက်ပတ်ကြီးထဲ၌ ပြည့်ကြပ်နေသော ကျော်ဝေ့လီးကြီးအား မမှတ်မသုံ ကြည့်နေမိကြသည်..။ 

ကျော်ဝေကလည်း မနားတမ်းဆောင့် ၊ မမနွယ်ခမျာလည်း အသဲအသန်လူးလှိမ့်ရင်း အော်ဟစ်ငြီးတွားရင်း  တစ်ခါတစ်ရံ လေထဲ၌ မြောက်တက်နေသော ခြေထောက်ကလေးများက ကွေးကွေးသွားပြီး ကျော်ဝေ့ခါးကိုချိတ်သွားလျက် တင်ပါးကြီးများကို ဖိဖိချနေသည်ကို တွေ့ရလေသည်..။

“ နာ..နာလိုက်တာ…ကျော်ရယ်… အင့်…အင့်…..ဖြေးဖြေး….”

“ ပြွတ်…စွပ်….ပြွတ်…စွပ်..ဖွတ်..”

“ အင့်.အား…အင့်….အား……တော်ပြီ..တော်ပြီ…အရမ်းနာတယ်…ကျော်…အား….. အိုး….အိုး..မမနွယ် မခံနိုင်တော့…..အူး..အ…”

ငြီးတွားအော်ဟစ်ရင်း ကျော်ဝေ့ကို မမနွယ် တွန်းချသည်..။ ပထမတစ်ချီ၌ ကျော်ဝေ ယိုင်ပြီး လဲကျမလို ဖြစ်သွားသော်လည်း နောက်ပိုင်းတွင် ဆောင့်ချက်များ မြန်လာသလို အားလည်း ပါလာပြီး… မမနွယ်ခမျာ…ဟင့်ခနဲ ဟင့်ခနဲ လည်ချောင်းထဲမှ လေအံသည်အထိ ကျော်ဝေ့ဆောင့်အားက ပြင်းလှသည်..။

“ ကျော်…မညှာဘူး…နာပါတယ်…ဆို..ဟင့် ဟင့်…အား….”

“ ပြွတ်…စွပ်…ပြွတ်..ဖွတ်….စွပ်…..”

စက်သေနပ်ပစ်သကဲ့သို့ ဒလစပ်ဖိလိုးနေသော ကျော်ဝေ့လီးကြီးက ဆောင့်ချက်ပြင်းလွန်းလေရကား မမနွယ် မရုန်းနိုင် မကန်နိုင်တော့ပဲ အားတင်း၍သာ ခံနေရရှာလေသည်..။ခဏအကြာတွင် ကျော်ဝေ တဟင်းဟင်းဖြင့် အဖျားတက်သလို ငြီးတွားရင်း မမနွယ်နို့ကြီးများပေါ်၌ မျက်နှာကို မှောက်ချ၍ တရှူးရှူးနှင့် အမောဖြေကာ ငြိမ်သက်သွားပါလေတော့သည်..။

“ ဟေ့ကောင်…ရဲလင်း..ဆော်ကြီးကြည့်ရတာ..ခုထိ မပြီးသေးဘူးနဲ့တူတယ်..တွေ့လား…ဟိုကောင့်ကို ဖက်ထားတုန်း…”

“ တိုးတိုး လုပ်စမ်းပါ…မင့်စောက်သံပြဲကြီးနဲ့….“

ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ငြင်းခုံနေဆဲမှာပင် ကျော်ဝေက မမနွယ်ကို မည်သို့စည်းရုံးလိုက်သည် မသိ တတွတ်တွတ်နှင့် မကျေမနပ်လေးဖြင့် ပြန်ကြည့်ရင်း လေးဘက်လေး ကုန်းပေးလိုက်ပြန်ပါသည်..။ကျော်ဝေက မမနွယ်ဖင်ကြီးကို အသေအချာဖြဲကြည့်ပြီးမှ သူ့လီးကြီးအားတေ့ကာ ဆေးထိုးအပ်ထိုးသလို တဖြေးဖြေးချင်း လိုးသွင်းလိုက်လေသည်..။ 

မြက်ပင်လေးများကြား၌ ခေါင်းစိုက်နေသော မမနွယ်ထံမှ…“ အ….ဟ…အား…” ဟူသော အသံလေးများသာ ကြားလိုက်ရပြီး တစ်ကိုယ်လုံးမှာ အရှင်လတ်လတ် တံစို့ထိုးခံထားရသော ငါးပြေမကြီးအလား ဖျတ်ဖျတ်လူးသွားလေသည်..။

မိုးသက်လေပြေပြေလေးက မြက်ပင်ရှည်ကြီးများ ယိမ်းခါသွားအောင် တိုက်ခတ်နေသည်မို့ မမနွယ် ထမီစလေးမှာ ခါးမှတဆင့် ကျောဖက်သို့ပင် ရောက်သွားလေသည်..။ ကျော်ဝေ့လီးကြီးအရင်းမှ လမွှေးများက မမနွယ်ဖင်ကြားထဲသို့ ဗြိခနဲ ထိုးဝင်သွားလိုက် ပြတ်ခနဲ ကွာလာလိုက်ဖြင့် အသံများ မြည်နေရာ

 “ ဗြိ ပြတ် ” 

ဟူသော အသံနှင့်အတူ ပြွတ်..စွပ်..ဖတ်…ဟူသော အသံများမှာ တိုးတိတ်ညင်သာစွာ ထွက်ပေါ်နေပါလေတော့သည်..။

“ မပြီးသေးဘူးလား…ကျော်ရယ်… မြန်မြန်လုပ်ပါ..ဟင့်….အင့်…”

“ မမနွယ် မပြီးသေးဘူး မဟုတ်လား..ဟင်…..”

ခွေးမသားကျော်ဝေ အခုမှပဲ မေးဖော်ရတော့သည်..။

“ အင့်…အင့်…….အား…ပြီး….ဟီး…ပြီးတော့မယ်….အ…….အ….”

ဖြစ်ဖြစ်ညှစ်ညှစ် စကားပြောရင်း မမနွယ်ခေါင်းထောင်လာလိုက် ပြန်ပြီးဝပ်သွားလိုက်ဖြင့် နေမထိထိုင်မသာ ဖြစ်နေပုံရလေသည်..။ 

မမနွယ်၏ ဖြူဖွေးသော အသားကြောင့် မျက်နှာလေးမှာ ရဲရဲထွတ်နေပြီး ချွေးသီးလေးများပင် စီးကျနေသည်..။ ကျော်ဝေက အားမလိုအားမရ သုံးလေးချက်မျှ ဖိဆောင့်ပစ်လိုက်ရာ မမနွယ် မြက်တောထဲ၌ ခွေးမလေးအလား လေးဘက်ထောက်၍ ရှေ့သို့ လေးလှမ်းမျှ ရွေ့လျားသွားလေသည်..။

“ အ….အဟ….အ…..အင့်.မမနွယ်…ပြီး….ပြီးပြီ…ကျော်ရဲ့….အီး အီး….အင့်….အ….”

သည်တစ်ခါ မမနွယ်လက်ကလေးများက ကျော်ဝေ့ပုဆိုးစကို လက်ပြန်လေး ကိုင်ဆွဲပြီး သူမဖင်ကြီးက နောက်သို့ ပစ်၍ ပြန်ဆောင့်ရင်း သုတ်ရေများကို ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်လေရာ ကျော်ဝေ့လီးအရင်း လမွှေးအုံကြီးနှင့် ဂွေးဥများပေါ်သို့ သုတ်ရေဖတ်များ အခဲလိုက် ကပ်ငြိပေကျံကုန်လေသည်..။

ထို့နောက် ကျော်ဝေနှင့် မမနွယ်တို့ နှစ်ယောက်သား မြက်ပင်လေးများကြားသို့ ထပ်လျက်သားဖြင့် လဲကျငြိမ်သက်သွားကြသည်..။ အမောဆို့နေသလို အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းများ ထွက်ပေါ်လာနေဆဲ..။

“ စန်းလွင်…လစ်စို့….”

ကျနော်နှင့် စန်းလွင် အိမ်ကလေးရှိရာသို့ အလျင်အမြန် ဆုတ်ခွာခဲ့ကြသည်..။ လမ်း၌ စန်းလွင်က ပုဆိုးထဲမှ ထောင်နေသော သူ့လီးကြီးကို ဖုတ်ခနဲ ရိုက်လိုက်ရင်း …

“ ဟင်း…တွေ့လား…နင်..အဲသလို စောက်ဖြစ်ရှိရဲ့လား…ဟင်..”

ဟု သူ့ဖွားဖက်တော်ကို ဆုံးမလာလေသည်.။

“ တော်စမ်းပါ..လူ စောက်ဖြစ်မရှိတိုင်း လီးကို မမဲနဲ့ကွ..လီးခမျာ ဘာသိမှာလဲ…မင်းအပေါက်ရှာပေးမှ သူကလိုးတတ်မှာပေါ့…မင်း..ဒီလိုမတရား မလုပ်ပါနဲ့…”

ကျနော်က သူ့ကို ခပ်တည်တည်ဖြင့် ဟောက်လိုက်သောအခါ ..

“ အေးကွာ…ငါမှားသွားတယ်..စိတ်မဆိုးနဲ့နော်….ငါ့ညီလေး…ဟဲဟဲ….”

“ ခွေးမသား..အရေးထဲ လီးနဲ့ စကားပြောနေရသေးတယ်..”

“ ဟား…ဟား…ဟား…အေးလေကွာ…ငါက ရန်ဖြစ်စရာဆိုလို့ သူပဲရှိတဲ့ဟာ….ဟား.ဟား…..”

ကျနော်နှင့် စန်းလွင်တို့ အိမ်ပေါ်ရောက်ပြီး အင်္ကျီ လုံချည် လဲပြီးချိန်၌ ကျော်ဝေနှင့် မမနွယ်တို့ တစ်လှမ်းချင်း အိမ်ပေါ်သို့ တက်လာကြသည်..။ မမနွယ်ခမျာ မျက်နှာလေး နီရဲနေဆဲ..။

“ ခြံထဲ နှံ့ရဲ့လား..မမနွယ်..သစ်ခွတွေဆီ ရောက်ခဲ့လား…”

စန်းလွင်က ထုံးစံအတိုင်း နွားနို့ ကြက်ဥ ခြံထွက်ပစ္စည်းလေးများဖြင့် ဧည့်ခံရင်း အိန္ဒြေရစွာ မေးလိုက်လေသည်..။

“ ဟင့်အင်း..သစ်ခွတွေက ဘယ်နားမှာလဲ…ဟင်…”

“ အာ…မမနွယ်ကလဲ…အဲဒီ မြက်ခင်းဟောဟိုဘက်…အဲ…..”

စန်းလွင် စကားပြော မှားသွားသည်..။ မမနွယ် မျက်နှာဖွေးဖွေးလေး ရဲခနဲ ရှက်သွေးလေးများဖြာသွားသည်..။ ကျော်ဝေက ကျနော်တို့ကို မမနွယ် မမြင်အောင် လက်သီးပြပြီး အံကြိတ်ပြသည်..။ စန်းလွင်က ရယ်ကျဲကျဲနှင့်…

“ ကဲ…အမောပြေလေး..ဟဲဟဲ…နွားနို့ကြက်ဥလေး…ဒါ….ဒါ ကျနော့်ခြံထွက်တွေဗျ.. ဒါပဲ ဧည့်ခံစရာ ရှိတယ်….အော်…ဟေ့ ကျော်ဝေ..ဖီးကြမ်း ငှက်ပျောသီး ရှိတယ်…စားမလား….ဟီး….”

ကျော်ဝေ မနေတတ်တော့သလို မမနွယ်လည်း မျက်နှာမထားတတ်တော့အောင်ပင် စန်းလွင် အနောက်သန်လွန်းလှသည်..။

“ ဒါ…စန္ဒာ့သမီးပေါ့…ကိုရဲလင်း… ကျမက နို့ကြောင်းပိတ်နေလို့ သမီးလေးမှာ နို့မဝရှာဘူး…။ ဖအေရှိရင်တော့ ဖအေက နို့ဝပွင့်သွားအောင် အားသန်သန်နဲ့ စို့ပေးရတယ်..။ ကိုရဲလင်းများ လုပ်တတ်မလား မသိဘူး…ဟင်…အားတော့ နာတယ်..”

“ ဗျာ…ဟာ….မဟုတ်တာ…အဟင်း….”

စင်စစ် စောစန္ဒာသည် မြန်မာဆန်စွာ ဝတ်စားသွားလာ နေထိုင်တတ်သူလေး ဖြစ်ကြောင်း ကျနော်ပြောခဲ့ပြီးပြီ..။ 

အော် .. သူ့ခမျာ ဝေဒနာ မခံနိုင်ရှာလွန်းလို့ ထင်ပါရဲ့ ဟု ကျနော် စိတ်ထဲ အတွေးဝင်လာသည်..။ သို့သော် နို့စို့ပေးလောက်အောင် ကျနော် သတ္တိ မရှိ..။ ဤအထိလည်း မကူညီဝံ့ပါ..။

“ ကျမကို အထင်သေးသွားလား မသိဘူး..။ ဟင်…ကိုရဲလင်း…”

“ အာ….မသေးပါဘူး..၊ စောစန္ဒာက ဝေဒနာနဲ့ လူပဲ…သိပါတယ်….”

“ ကိုရဲလင်းလို ကျမကို လူတွေ နားလည်ကြရင် သိပ်ကောင်းမယ်…ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကိုရဲလင်းရယ်…ဒီမှာလေ..နို့ကြီးတွေက တင်းနေတာ…နှစ်ဖက်စလုံးပဲ…ကြည့်ပါအုံးရှင် ”

ပြဿနာ…ကျနော့်ရင်ထဲ ဒုန်းခနဲ ဆောင့်တက်သွားမိသည်..။ တစ်အိမ်လုံး၌ ပုခက်ထဲမှ လသားခလေးငယ်နှင့် သူမရယ် ၊ ကျနော်ရယ် ပဲ ရှိတာ..။ 

သည်တုန်းက စောစန္ဒာ ဤမျှအထိ အရှက်ကိုတောင် မငဲ့နိုင်ပဲ နို့နှစ်လုံးကို လှန်ပြသည်ကိုပင် ကျနော် သနားမိခဲ့သည်..။ သီဟ…လိုလူမျိုးကို လက်ခံခဲ့ခြင်းကပင် စောစန္ဒာအတွက် ဘဝပျက်ခဲ့ရလေခြင်းဟုလည်း သဘောပိုက်ခါ ပိုသနားရသည်..။

“ ဘယ်သူမှ ရှိတာမှ မဟုတ်ပဲ ကိုရဲလင်းရယ်.. အားသန်သန်နဲ့ တစ်ချက်နှစ်ချက်လောက် စို့ပေးစမ်းပါ ရှင်..မောင်နှမတွေပဲ ဥစ္စာ ..နော်..ကျမကို ကူညီစမ်းပါ ရှင်…”

ဖြူဝင်းတင်းကားနေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးက အာဖရိက အမေဇုံမြစ်ဝှမ်းမှ ကပ္ပလီမကြီးများ၏ နို့ကြီးတွေအလား ကြီးမားပြောင်တင်းနေသည်.။ 

တစ်သားမွေး တစ်သွေးလှသော စောစန္ဒာအလှက ကျနော့်ရင်ကို မရိုးသားစေရန် ဖန်တီးနေသည်..။

“ ကျ….ကျနော်….မ..မရဲ ..ဘူး…စိတ်မရဲ..လို့ပါ…”

“ အမလေး…ဟဲ့ သူကလဲ..နို့စို့တာများ ခဲရင်းတာမှတ်လို့ လုပ်စမ်းပါ…အင့်..ဒီအလုံးကို အရင်စို့…စို့စမ်းပါ..ရှင်..”

ရှေ့ထိုးပေးလာသော နို့ကြီးတစ်လုံးကို ကယောင်ကတန်းဖြင့် ကျနော် စို့လိုက်မိသည်..။ နူးညံ့သော နို့အုံကြီး အထိအတွေ့ကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံး ရှိန်းခနဲ ကြက်သီးတွေ ထသွားမိသည်..။

“ အ….အား…..ကျွတ်…ကောင်းလိုက်တာ…ကိုရဲလင်းရယ်…အ…”

သူ့ငြီးတွားသံက တစ်မျိုးကြီးဟု စိတ်က ထင်နေသည်..။

“ အို့ အိုး…..ကျွတ်ကျွတ်…နာနာလေး…ကိုရဲလင်း..နာနာလေး…အင်းဟင်း…..အ..အား နာနာလေး ….လုပ်စမ်းပါ ကိုရဲလင်းရယ်..”

ကျနော်ကလည်း လှုပ်ရှားနေသော စိတ်ကို ချွန်းအုပ်ရင်းမှ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ခပ်မြန်မြန် စို့ပေးလိုက်သည်..။

“ ဟူး….ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ..ရှင်…အခုမှပဲ နေသာထိုင်သာ ရှိသွားတော့တယ်.. အဟင်းဟင်း..”

ရှက်ရယ်လေး ရယ်ရင်း မဲ့မဲ့လေး ပြောနေသော စောစန္ဒာမျက်နှာလေးမှာ တစ်စုံတစ်ရာ ..တွန်းအားကြောင့်သာ ကျနော့်အား အတင်းအဓမ္မ နို့စို့ခိုင်းခြင်း ဖြစ်ကြောင်း ကျနော့်စိတ်က အလိုလို သိနေခဲ့မိသည်..။

အော်…တစ်ခါတစ်လေ စေတနာ အကျိုး ပေး ညံ့တတ်ပါသည်..။

........................................................................................................

“ ဖြန်း….ကဲ…မှတ်ထား….ဖြန်း ဖြန်း……”

မီးခဲလေး .. ကျနော့်အသဲ အသက်မက ချစ်ခဲ့ရသူလေး…ကျနော့်ပါးကို ဒုတိယအကြိမ် ရိုက်ပြန်ပါလေပြီ..။

“ ရဲလင်း….မင်းနောက်ကို ငါ့ညီမနဲ့ လုံးဝ မဆက်သွယ်ပါနဲ့… မင်းဇာတ်ရှုပ်ထဲမှာ ငါ့ညီမ အပါမခံနိုင်ဘူး…ရော့…”

ကျနော်နှင့် ကျော်ဝေ ၊ စန်းလွင်တို့ရပ်နေရာရှေ့သို့ ဟစ်တာချီကက်ဆက်ခွေ အနက်ကလေး ပစ်ချပေးကာ မောင်နှမနှစ်ယောက် ဆိုင်ကယ်ကို ရိပ်ခနဲ မောင်းထွက်ကာ သွားကြလေသည်..။တော်ပါသေးသည်..။ သင်္ချာဆောင် အနောက်ဖက် ခရေပင်တန်းလမ်းလေးတွင် လူရှင်းနေသည်..။ ဒီမှာပဲ…ညိုသီနှင့် ကျနော်ကလည်း တွေ့နေကျမို့ ညိုသီ ကျနော့်ကို အလွယ်တကူ ရှာတွေ့ခဲ့ခြင်းပင်..။

“ မင်း…ဖြစ်လိုက်ရင် အသဲအသန်ချည်းပဲ…ရဲလင်းရာ….”

“ ဘာတွေလည်းကွာ…ငါတော့ နားမလည်တော့ဘူး…ကျော်ဝေ..မင်းမမ ကက်ဆက်ကလေး ပါတယ်မို့လား.. ဒါဖွင့်ကြည့်ရအောင်…”

သီဟ ပစ်ချပေးခဲ့သော ကက်ဆက်ခွေကို ကျနော်တို့ သုံးယောက် ခေါင်းချင်းဆိုင်ပြီး နားထောင်မိကြသည်..။

“ အ….အား…ကျွတ် ကျွတ်…ကောင်းလိုက်တာ…ကိုရဲလင်းရယ်….”

ကျော်ဝေ ကျနော့်ကို ဒေါသမျက်နှာဖြင့် ကြည့်သည်..။ စန်းလွင်က မျက်ထောင့်နီကြီးဖြင့် ကျနော့်ကို ထပ်ကြည့်သည်..။

“ အို့ အိုး…..ကျွတ်ကျွတ်…နာနာလေး..ကိုရဲလင်း…နာနာလေး လုပ်စမ်းပါ..ကိုရဲလင်းရာ….အ…အ..ကျွတ်ကျွတ်…ကောင်းလိုက်တာ..ကိုရဲလင်းရယ်..”

“ အာ….နာနာလေး..လုပ်စမ်းပါ…အ…အ.. ချောက်…”

ကျော်ဝေ ကက်ဆက်ကို ဆောင့်ပိတ်လိုက်သည်..။

“ မင်းလိုကောင်မျိုး သတ်ပစ်ဖို့တောင် ကောင်းသေးတယ်..သီဟ ကျတော့ မိုးလား ကဲလား…တရားတွေချပြီး…”

“ ငါတော့ အရမ်း အံ့သြတယ် ရဲလင်း… တကယ်…”

ကျော်ဝေနှင့် စန်းလွင်ကို ကျနော် မကြည့်..။ မျက်စေ့ထဲ၌ သနားစဖွယ် ကောင်းလှပြီ ထင်ထားခဲ့သော စောစန္ဒာမျက်နှာကို သူရဲမ အမြင်မျိုး ကျနော် မြင်လာတော့သည်..။

“ မင်းတို့ .. ငါရှင်းပြတာကို နားထောင်ပြီး ရင် ကြိုက်သလို ဆုံးဖြတ်နိုင်ပါတယ်.. ကျော်ဝေ..အဖြစ်က ဒီလိုပါ…”

စောစန္ဒာနှင့် ကျနော့် အဖြစ်အပျက် အကျဉ်းချုံး ပြောပြလိုက်သည်..။

“ ဟ…စောစန္ဒာက ဘာကြောင့် ဒီလို လုပ်ရတာလဲ ကွာ…”

“ ညံ့လိုက်တာ..စန်းလွင်ရာ… သီဟ တစ်နည်းနည်းနဲ့ ပြန်ပြီး စည်းရုံးလို့ နေမှာပေါ့ကွ..”

“ ဒါဆို..ညိုသီ့ကို ဒီအကြောင်း အစုံအလင် ရှင်းပြဖို့ လိုပြီ…ကျော်ဝေ..”

“ သီဟ..သူ့ညီမကို တစ်နေရာ ပို့ထားရင် ဒုက္ခ..”

“ ခွေးမသား… သီဟ..ဒို့ကို ဒီကောင် ပညာပြတာ…သိကြသေးတာပေါ့ … ကွာ..”



အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>>



အချစ်အတွက် အလိုအပ်ဆုံး အပိုင်း ( ၂ )

အချစ်အတွက် အလိုအပ်ဆုံး အပိုင်း ( ၂ )

ရေးသားသူ - ကမ္ဘာကျော် ရတနာဝင်းထိန်

“ ဟွန်း…အွန့်…အွန့်….”

ညိုသီ မျက်လုံးလေး ဝိုင်းသွားပြီး ကျနော့်မျက်နှာကို တွန်းသည်..။ ကျနော့်လက်များက နွေးနွေးလေး အိစို့ထွေးနေသော နို့လေးများကို ဆုပ်ကိုင်ဖြစ်ညှစ်လိုက်သည်..။ နှုတ်ခမ်းကိုလည်း ကြာမြင့်စွာ စုပ်ရင်း လျှာဖြင့် ကလိပေးနေမိရာ ပါးစပ်ကို တင်းတင်းစေ့ထားသဖြင့် ညိုသီ့နှုတ်ခမ်းလေးများကိုသာ တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေမိသည်..။

မိုးက ပိုမို သည်းထန်လာသလို ကျနော်ကလည်း တစ်ဆင့်ပြီး တစ်ဆင့် တက်နေမိသည်..။ ညိုသီ့လက်ကလေးများက သူ့နို့လေးများကို ဆုပ်နယ်နေသော ကျနော့်လက်ခုံပေါ်သို့ ဖိအုပ်ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ရုန်းကန်သည်..။ ဒူးနှစ်ချောင်းကြား ကွက်တိ မှောက်ဖိထားသောကြောင့် ပေါင်ကိုမူ သူမ စိမရ လိမ်မရ ဖြစ်နေသည်..။ ခက်သည်က ဘောင်းဘီဇစ် မဖြုတ်ရသေး..။ 

နှစ်ယောက်စလုံး ရေစီးကြောင်းလေးတစ်ခုအထဲ၌ ထပ်လျက်သား ကျရောက်နေခြင်း ဖြစ်ရာ စိုရွှဲနေပြီး ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် ရေမြောင်းလေးထဲမှ ရေများ တာတမံ ဆည်ဖို့လိုက်သလို ရေတွေ များလာလိုက် တဖန် ညိုသီ ခါးကိုကော့၍ ရုန်းလိုက်သဖြင့် ရေစီးကြောင်းလေး ပွင့်သွားပြီး ရေများ ဒလဟော စီးသွားလိုက်…။

တဖန် ရေများ ပြန်ပြီး လျှံလာလိုက် ..။ ဤအချိန်ထိ မိုးထဲလေထဲ၌ မီးခဲမလေး ကျနော့်အား နှုတ်ဖြင့် လူယုတ်မာ ..လွှတ်….စသည်ဖြင့် မပြောခြင်းကို ကျနော် သတိထားမိလာသည်..။လက်တစ်ဖက်ကို နို့လေးအား ကိုင်မြဲ ကိုင်ထားပြီး ဘောင်းဘီဇစ်ကို ခဲရာခဲဆစ် ဆွဲချလိုက်သောအခါ ရှစ်လက်မနီးပါး ရှည်သော ကျနော့် ပစ္စည်းကြီးက မောင်းပြန်ဒါး တစ်ချောင်း ခလုတ်ဖွင့်လိုက်သည့်နှယ် ဘောင်းဘီထဲမှ ဖြောင်းခနဲ ထွက်လာသည်..။

အောက်ခံဘောင်းဘီပါးပါးလေးအောက်မှ ခုံးထနေသော လက်ဝဲဖက် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးကို ထိထိမိမိကြီး ဖတ်ခနဲ ရိုက်မိသွားရာ ညိုသီ မျက်လုံးလေး ဝိုင်းသွားသည်..။အံလေးကြိတ်ကာ မျက်စေ့မှိတ်ရင်း ခေါင်းကို အတင်းတစ်ဖက်သို့ လှည့်ချပစ်လိုက်သည်..။ အော်….အရှက်ကြီးသော မီးခဲမလေးပါလား….။

“ အညို….အညို…”

“ မခေါ်ပါနဲ့….မခေါ်နဲ့….”

ကျနော်ခေါ်သံကို သူမ ငိုသံပါလေးနှင့် အော်သည်..။ ကျနော်က သူမပါးကို ကြင်ကြင်နာနာလေး နမ်းလိုက်မိသည်..။ ညိုသီက မျက်လုံးစိမ်းစိမ်းများဖြင့် ကျနော့်ကို ကြည့်ရင်း သူမပါးပြင်ကို လက်ဝါးဖြင့် ဆတ်ခနဲ ပွတ်ပစ်လိုက်သည်..။

“ ရှင်….သူငယ်ချင်းကောင်း…တော်တော်ပီသတယ်…..ပေါ့…ဟုတ်လား..”

ထပ်မံ၍ နမ်းသော ကျနော့်အနမ်းကို ခေါင်းရမ်းရှောင်ရင်းမှ မပီမသ ဗလုံးဗထွေး ပြောလိုက်သည်..

“ ချစ်မိတာကိုး…အညိုရယ်….”

“ အိုး…..ချစ်တိုင်း ဒီလိုလုပ်ရသလား….”

“ ဒီလို လုပ်ဖို့ ချစ်ကြတာပဲ မဟုတ်လား ခလေးရယ်…”

“ မသိဘူး…ရှင့်ကို ကျမ မုန်းတယ်….မုန်းတယ်…..မုန်း…အ…….”

မုန်းတယ်ဟု ခါးခါးသီးသီး အော်ဟစ်နေချိန်တွင် ကျနော့်လီးက ဘောင်းဘီပျော့ပျော့လေးကြားမှ လျှိုပြီး စွပ်ခနဲ ဝင်သွားသည်..။ မေးကလေး ဆတ်ခနဲ မော့ကာ အ..ဟုအော်ရင်း တိတ်သွားသည်..။

“ ပြွတ်….ပလစ်…ဖွတ်….စွပ်….”

“ အား…ကျွတ်…ကျွတ်…”

ညိုသီ့ ပုခုံးလေးကို အမှတ်တမဲ့ ကိုင်ထားသော ကျနော့်လက်များက သံပြုတ်တူကြီး တစ်ချောင်းအလား တင်းကြပ်သွားသည်ကိုပင် ကျနော် သတိမထားမိတော့..။ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို အောက်ဖက်သို့ ဆွဲချပြီး စောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ လီးကို မညှာမတာ ဖိသွင်းလိုက်သည်..။ ညိုသီ့ထံမှ မချိမဆန့် အော်သံလေးကြားမှ လက်ကို ဖြေလျော့ပြီး လီးကြီးကို လည်း ရပ်တန့်လိုက်မိတော့သည်..။

ညိုသီ့ထံမှ အဖျားတက်သလို တဟင်းဟင်း ငြီးသံလေးများကို အဆက်မပြတ် ကြားရပြီး ညိုသီ့လက်ကလေးနှစ်ဖက်က ကျနော့် ရင်ဘတ်ကြီးကို စုံကန်တွန်းထားရှာသည်..။ ညိုသီ့ ခြေဖနောင့် နှစ်ဖက်က ကျနော့်တင်ပါးကို ကုတ်ကွေးပြီး တင်းတင်းကြီး ကပ်လိုက်သည်ကိုတော့ ကျနော် သတိထားမိလိုက်သည်..။

ညိုသီ အသက်ရှူသံလေးများ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီး ကို ကျယ်လောင်နေသည်..။ မိုးစက်မိုးပေါက်တို့က ကျနော်တို့ အပေါ်သို့ အကာအကွယ်မဲ့ ကျရောက်လျက်ရှိဆဲ…ပင်..။

“ ဗြစ်….ဘွတ်…..အ….အား…….”

ညိုသီ ဟိုဟိုသည်သည် သိပ်မအော်…၊ နာကျင်သည့်ဒဏ်ကို သတ္တိလေးနှင့် အံကြိတ်ခံနေသည်..။

“ ဝင်သွားတာ….နာလား အညို…”

ကျနော့်အမေးစကားကို မလိုလားဟန် မျက်လုံးတစ်ချက်လှန်ပြီး ကြည့်ကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်ထားသည်..။

“ ကိုရဲလင်း…ရှင်…သိပ်…ပက်စက်တယ်….အ…”

“ အညို့ကို အစ်ကိုတကယ် ချစ်…အင့်…..တာပါ….အညို…”

“အို့…အိုး…ကျွတ်….ချစ်…ချစ်…ရှင် အားရအောင် ချစ်ထား…”

ညိုသီ ကျနော့်ကို စိန်းစိန်းကြီး ကြည့်ရင်း မျက်ရည်များ တတွေတွေ ကျလာနေသည်….။ ကျနော့်ရင်၌ တစ်စုံတစ်ခုသော ဝေဒနာတစ်ရပ်ကို ဖျတ်ခနဲ ခံစားလိုက်ရကာ ( ဟယ်…မထူးတော့ပါဘူး..) ဟု စိတ်ထဲတွင် ဝင်လာပြီး ဆက်တိုက်ကြီး ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်မိသည်..။

“ ဟင်းဟင်း…အင့်…အင့်….ဟင်းဟင်း…….ကျွတ်..ကျွတ်…”

“ ပြွတ်…ပြွတ်…စွတ်…စွတ်…ဖွတ်……”

မိုးကား သည်းထန်ဆဲ..၊ လိုးပွဲလေးကလည်း အပြင်းထန်ဆုံး ရှိနေဆဲ..။ တစ်ခါတစ်ရံ ညိုသီ့စောက်ပတ်လေးက ကျနော့်လီးကြီးကို တင်းတင်းကြီး ညှပ်ယူလိုက်သည်ကို ခံစားရသည်..။မိုးရေများ စောက်ရေများ ဖြင့် ဆီးခုံနှစ်ခုမှာ တဗြိဗြိ အသံများ မြည်သည်အထိလည်း ဖိကြိတ်ပွတ်တိုက်မိသည်..။

ကျနော့်လက်မောင်းနှစ်ဖက်က မြေကြီးကို အားပြုထောက်ထားမိနေသည်..။ ဘလောက်စ် အင်္ကျီအတွင်းမှ အသန့်ရှင်းဆုံး သားမြတ် ဖြူဖြူဝင်းဝင်းများလည်း လျှံကျ၍ ဆောင့်အားဖြင့် လူးလွန့်တုန်ခါနေလေသည်..။ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို တွန်းထားသော ညိုသီ့လက်ကလေးများက ကျနော့်ကျောပြင်သို့ ဘယ်အချိန်က သိုင်းဖက်ထားလိုက်မှန်း မသိလိုက်..။ 

ညိုသီ့ ဖနောင့်လေးနှစ်ဖက်က ကျနော့်တင်ပါးကို ဖိ၍ ဖိ၍ ချပေးကာ ဆီးခုံလေး မောက်လာသည်အထိ ကော့ကော့ပေးလိုက်ရာ ..ဖောက်ခနဲ ဖောက်ခနဲ ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ဆောင့်မိကြရာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကျစ်နေအောင် ဖက်လိုက်မိကြပြီး သုတ်ရေများ အသီးသီး ပန်းထုတ်လိုက်မိကြတော့သည်..။

ပြင်းထန်စွာ တိုက်ခတ်နေသော လေ..၊ သည်းထန်စွာ ရွာသွန်းနေသောမိုး…၊ သည်မိုး သည်လေ ကြားမှာ မမျှော်လင့်သော ဆုံဆည်းမှု သံယောဇဉ် အရင်းခံ၍ ကာမအမှောင်တွင်း သို့ ဆက်ခါဆက်ခါ ဆင်းသက်မိလေသော ကျနော်နှင့် ညိုသီ အချစ်ကို အချစ်စစ် အချစ်မှန် မဟုတ်နိုင်ဟု စောဒက တက်မည့်သူ ရှိသည် ဆိုငြားအံ့…။

ကျနော် ..အောက်ပါ ဇာတ်လမ်းဖြင့် သက်သေ ထူရပါမည်..။

ကျနော် မညာချင်ပါ..။ မိန်းကလေးများနှင့် ရင်းနှီးခဲ့ဖူးပါသည်..။ ချစ်ကျွမ်း ဝင်ခဲ့ဖူးသည်..။ ဆိုပါတော့….ချစ်တတ်ခါစ အရွယ်က…။ တက္ကသိုလ် ရောက်တော့ ကျနော် ရည်းစားမထားခဲ့..။ 

ပညာကိုပဲ ဦးစားပေးခဲ့သည်က အမှန်…။ အဲ….ညိုသီဆိုသော ချာတိတ်မလေးနဲ့ မိုးတွေ ရွာသောတစ်ရက် အဖြစ်အပျက်ကြောင့် ညိုသီသည် ကျနော့် အသက် ၊ ကျနော့် အသည်း ၊ အဲ…ကျနော့် ဘဝ ဖြစ်ခဲ့ရသည်..။ မီးခဲလေးက ကျနော့်ကို အမြဲ နိုင်လိုသည်..။

“ မောင် ..လို့ ခေါ်ပါလား….အညိုရယ်…”

“ ဟွန်း….ဘယ်တော့မှ ..မခေါ်ဘူး….”

“ ကိုကို …လို့ရော…….”

“ နားထား…လိုက်…”

“ အညို…အစ်ကို့ကို မချစ်ဖူးပေါ့…နော်…“

“ ဘာလဲ….ငိုအုံးမလို့လား…ဟင်း ဟင်း….ချစ်တယ် မချစ်ဖူး ဆိုတာမှ မသိရသေးခင် ရှင်လုပ်ခဲ့တဲ့ အချိုးက လူဆန်လို့လား….ကိုရဲလင်း……..ဟင်….”

ကျနော့် ရင်ထဲ အောင့်သွားရသည်..။ ကျနော်လုပ်တာ မတရားဘူးဟုလည်း ကျနော့်ဖာသာ ခံယူထားသည်..။ ထို့ကြောင့် ညိုသီ အရှေ့မှ လာလျင် နောက်သို့ ကျနော် ပြန်လှည့်ပြီး …၊ ညိုသီ ရှိနေသော နေရာသည် ကျနော်နှင့် မအပ်စပ်တော့သလို ခံစားလာရသည်..။ ညိုသီ့ထံမှ အချစ်ဆိုသော အကြင်နာ မေတ္တာကို ကျနော် မရတော့..။ ကာမကို သာ ရရှိခဲ့ခြင်း မဟုတ်ပါလား…။

“ ရဲလင်း…သူ့နံမယ်က စောစန္ဒာ တဲ့….ဒေသကပဲ…“

တရုတ်ကပြားလိုလို ရှမ်းမလေးလိုလို သွယ်သွယ် နွဲ့နွဲ့လေး..။

“ ဟုတ်ကဲ့…တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်…နော….အဟင်း….”

“ အစောကတော့ ဝမ်းမသာပါဘူး….ကိုရဲလင်း….”

“ ဗျာ……..”

ကျနော့်မှာ ဒေါသထွက်ရမှာလိုလို …။

“ ကိုရဲလင်းနဲ့ မိတ်ဆွေ ဖြစ်ရတာကို အစော ဝမ်းသာပါတယ်…၊ အစော ဝမ်းမသာတာက သစ္စာမဲ့တဲ့ ရှင်တို့သူငယ်ချင်း ကိုသီဟကြောင့်ပါ….”

“ သီဟ….အော်…….သီဟနဲ့ စောစန္ဒာက ………“

“ လင်မယား ဘဝအထိ ရောက်ခဲ့ပြီးပြီ ဆိုပါတော့…ကိုရဲလင်း…..ကျမ…”

ပြဿနာ…..အမျိုးသမီး တရှုံ့ရှုံ့ ငိုနေသည်..။ မိတ်ဆက်ပေးသော ကျော်ဝေတစ်ယောက် ဘယ်ချောင် ရောက်သွားမှန်း မသိ..။ ကျနော် ပထမ ကျော်ဝေကို ဒေါသ ဖြစ်သည်..။ ဒုတိယ ..သီဟ..။

“ အခု …သီဟနဲ့ စောစန္ဒာ တွေ့ပြီးပြီလား….ဟင်……..”

“ သူ….ကျမကို ရှောင်နေတယ်…..ကိုရဲလင်း…….”

ကုလားမလေး မိချော…ယခု …စောစန္ဒာ…..နောက် ဘယ်မိန်းကလေးတွေနှင့် ရှုပ်နေပြန်ပါလိမ့်….။ စောစန္ဒာ ကျနော့်အနားသို့ မဝံ့မရဲလေး ကပ်လာသည်..။ အရှက်မျက်နှာလေးဖြင့် နှုတ်ခမ်းလေးတွေက တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေသည်..။

“ ကျ….ကျမ ..မှာ….ကိုယ်…..ကိုယ်ဝန် ရှိနေပြီ…..ကို ရဲ လင်း….”

“ ဟာ……အဲဒါ…စောက်ပြဿနာ……”

ပါးစပ်မှ လွှတ်ခနဲ ထွက်ပြီး မှ စောစန္ဒာကို အားနာသွားရသည်..။စောစန္ဒာက မျက်နှာကို လက်ကိုင်ပုဝါနှင့် အုပ်ခါ တရှုံ့ရှုံ့ ငိုသည်..။ ရာမည ဆောင် တောင်ဘက်မှ သစ်အိုပင်ကြီးအောက်တွင် ကျနော်နှင့် စောစန္ဒာ တို့ မတ်တတ်ရပ်ကာ စကားပြောနေကြခြင်း ဖြစ်သည်…။ 

ကျောင်းချိန် ကုန်ပြီမို့ နောက်ကျသော ကျောင်းသားကျောင်းသူအချို့သာ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ ရှိကြသည်..။ထိုစဉ်…. ကျွိ…ဖုတ်…….ပြိုင်ဘီးလေး ကျနော်တို့ အနားကပ်ပြီး ရပ်လိုက်သည်..။ ကျနော်နှင့် စောစန္ဒာတို့ ပြိုင်တူ လှည့်ကြည့်မိသည်..။

“ ဟင်….ညိုသီ….”

စောစန္ဒာက ညိုသီ့ကို ဝမ်းသာအားရလေး….ခေါ်လိုက်သည်..။

“ ဖြန်း…..ဖြန်း…….”

ဘယ်ညာ …ပြန်ရိုက်ပစ်လိုက်သော လက်ဝါးနုနုလေးက ကျနော့်ပါးပြင်တွေကို ပူခနဲ ပူခနဲ…ဖြစ်သွားစေပါသည်..။

“ လူယုတ်မာ…….”

ပြတ်သားတုံးတိသော အပြစ်ဖွဲ့ စကားကို အလေးအနက် ရေရွတ်ပြီး စက်ဘီးလေးပေါ် ပြန်တက်ကာ လှစ်ခနဲ နင်းထွက်သွားသည်..။

“ ညိုသီ ….အထင်လွဲသွားပြီ……ကိုရဲလင်း…..”

ကျနော် စောစန္ဒာကို ကြေကွဲ ဆို့နင့်စွာ ပြုံးပြမိသည်..။

“ ချာတိတ်…ကျနော့်ကို အထင်လွဲနေတာ ကြာပါပြီ….စောစန္ဒာ…ရယ်…….”

....................................................................................................

မိုးစက်မိုးပေါက်တို့ အဓိပတိ လမ်းမပေါ်၌ ခုန်ပေါက်နေကြသည်..။ သောက ကင်းသော ကျောင်းသားဘဝက ဤ မြင်ကွင်းမျိုးကို ကျနော် မက်မက်မောမော ကြည့်နေတတ်ခဲ့သည်..။ရေစီးဖြင့် မျောပါလာတတ်သော စိန်ပန်းပွင့်ဖတ် နီနီလေးများကိုလည်း အကြောင်းမဲ့ ကျနော် ချစ်မိသည်..။

ခုတော့ သည်မြင်ကွင်းတွေက ကျနော့်အတွက် ရင်နင့် ကြေကွဲရသော မြင်ကွင်းတွေ ဖြစ်လာသည်..။ ရွှံ့ရေနီနီလေးများ လိမ်းကျံလျက် နာကျင်စွာ ညည်းညူနေသော ညိုသီ့ မျက်နှာလေး …လေထန် မိုးသည်းလေတိုင်း ကျနော် မျက်ရည်ဝဲရင်း သတိတွေ ရမိသည်..။

ယခုလည်း သချာၤဆောင်ဘက်မှ ကျနော် ထွက်ခဲ့ကထဲက မိုး က တဖွဲဖွဲ ရွာသည်..။ သချာၤဆောင်ရှေ့မှ စိန်ပန်းပင်ကြီးအောက်….စိန်ပန်းပွင့်ဖတ်လေးများကို အကြောင်းမဲ့ နင်းခြေရင်း အကာအကွယ်မဲ့ လျှောက်ထွက်လာခဲ့သည်..။

“ ဟေ့….အရူး…..အရူး…..”

ကျောင်းသားအချို့က မကြားတကြား လှမ်းအော်သည်..။ ကျနော် လှည့်မကြည့်…။ ခွင့်လွှတ်စွာ လှည့်မကြည့်…။ အဆောင်များအောက်၌ အသီးသီး မိုးခိုနေကြသော ကျောင်းသူကျောင်းသား များက ကျနော့်အား ခပ်ကြောင်ကြောင် ဘဲတစ်ပွေ အဖြစ် သရော်ကြည့်ဖြင့် ပြုံးကြည့်နေကြမည်ကိုလည်း ကျနော်သိသည်..။

“ ဘာလို့ …မိုးရေထဲ လျှောက်သွားနေတာလဲ…..အရူး….”

သရော်သံ…ခနဲ့သံ ဖြစ်ပေမယ့် မေတ္တာအငွေ့များ ထုံသင်းနေသော ညိုသီ့အသံနှင့် အတူ ကျနော့်ခေါင်းပေါ်သို့ ထီးလေး မိုးပေးသည်..။ ကျနော့်ရင်ထဲ..ဒိတ်ခနဲ လှိုက်ခုံသွားသည်..။

“ ဟိတ်…..သွား…ဘာငေးကြည့်နေတာလဲ….လို့….နှာဘူး….”

တွေ့စက ကဲ့သို့ နှာခေါင်းလေးရှုံ့ နှုတ်ခမ်းလေး ချွန်ပြီး မေးလေးငေါ့ကာ ခပ်တိုးတိုး လေး ပြောလိုက်သည်..။ တောက် …အဲသလိုပဲ ကျနော်ဆိုတဲ့ကောင်…ဘာစကားမှ ပြန်မပြောတတ်ပဲ …အပြုံးမဲ့မဲ့ကြီးနဲ့ ပြုံးလိုက်မိသည်..။

“ မောင်က….ညိုသီ့ကို စိတ်ဆိုးနေတယ်….လား…ဟင်……”

ဝမ်းနည်း တုန်လှိုက်သော အသံလေးဖြင့် ညိုသီ စိုးရိမ်စွာ မေးသည်..။

“ မ…မဟုတ်ပါဘူး…ခလေးရယ်…၊ မောင့်နားနဲ့ မောင့်မျက်စိကို အမြင်မှား အကြားမှား ဝေဒနာများ စွဲကပ်နေသလား လို့……..”

ညိုသီ ဆိုသော ကောင်မလေး ငိုပြီ..။

“ မောင့်ကို….အညို သက်သက် အထင်လွဲခဲ့မိတာ…ပါ..၊ မစန္ဒာက ပြောပြပါတယ်…၊ တကယ်ဆိုလေ….မောင့်ကို ဘယ်သူနဲ့မှ တွဲတာ မကြိုက်ဘူး.. သိလား….၊ ဟို…ဘယ်လို ပြောရမလဲ….ကွယ်…..အရမ်း…အရမ်း ချစ်တာပါကွယ်………”

“ အော်…..ခလေး ရယ်…….”

“ အို….ဟိုမှာ လူတွေနဲ့ကွယ်….မောင်ကလဲ……”

ရုတ်တရက် ညိုသီ့ ပုခုံးလေးကို ဖက်မိပြီးမှ ရုတ်ခနဲ ပြန်သတိရလိုက်သော ကျနော့် အဖြစ်ကို ညိုသီ တသိမ့်သိမ့် ရယ်သည်..။ ငိုလွယ်…ရီလွယ်…သည်အရွယ် ပါလား..ညိုသီရယ်…..။

...............................................................................................................................

သီဟ အတော် မူးနေသည်..။

“ မင်း က …ငါ့ကို ဆရာလုပ်နေတာ…မင်း ဘာကောင်မို့လဲကွ..ရဲလင်း..ဟင်……”

“ ငါက စေတနာနဲ့ သတိပေးတာပါ သူငယ်ချင်း….”

“ အားဟား….စေတနာ….ဘာစေတနာလဲ….သွားစမ်းပါ မြောင်းထဲ…ဟေ့ကောင်…ရဲလင်း…မင်းလဲ ဆော်ဖန်လို့ ရရင် ဖိုက်မှာပဲ…ငါလဲ ဖန်တယ် ..အဲ..ဖိုက်တယ်..၊ စောစန္ဒာ…ဗိုက်ကြီးတာ ငါဘာတတ်နိုင်မှာလဲ…ကောင်းတုန်းက နှစ်ယောက် အတူ ကောင်းခဲ့တာပဲကွ…ဟားဟား……..”

ကျနော် သီဟကို အတော်ပင် ရွံ့ရှာသွားမိသည်..။

“ ဆော်ဆိုတာ…ဖြုတ်ဖို့ လုပ်ဖို့ကွ…ဟဲဟဲ….ဗိုက်ကြီး ခလေးမွေးတာ သူတို့ အလုပ်.မဟုတ်ဖူးလား….ဒါမှ မဟုတ်လဲ မိချောလို ခလေး ဖျက်ချပစ်လိုက်..ပြီးရော…“

“ တော်….တော်တော့ သီဟ….မင်းဟာက လွန်လာပြီ…၊ မင်းကို ငါတော်တော် ရွံသွားပြီ…”

ကျနော် ဒေါသဖြင့် အော်ပြောရင် ထရပ်လိုက်မိသည်..။ ကျော်ဝေက ကျနော့်လက်မောင်းကို ခပ်တင်းတင်း ကိုင်ပြီး သတိပေးလိုက်သလို ခါရမ်းသည်..။ စန်းလွင်ကလည်း နေရာမှ ထရပ်ရင်း…

“ မင်း မူးနေတုန်း ဒို့ ဘာမှ မပြောချင်ဘူး….ချစ်တီး မင်းမှာလဲ နှမ ရှိတာပဲ…စဉ်းစားပေါ့ကွာ…..”

ထိုနေ့က သီဟ တစ်ယောက်ထဲ ကျနော်တို့ ပစ်ထားခဲ့ကြပြီး ထွက်လာခဲ့ကြသည်..။

“ အစ်ကို သီဟ သိရင် ညိုသီ့ကို သတ်ပစ်မှာ ….မောင်ရဲ့….”

ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ၌ မှိန်းနေရင်း ချွေးစို့သော မျက်နှာလေးဖြင့် ခပ်ညီးညီးလေး ပြောလိုက်သော ညိုသီ့ နဖူးလေးကို ကျနော် နမ်းလိုက်သည်..။

“ ဒါ…ဘယ်အစ်ကိုဖြစ်ဖြစ် ဒေါသဖြစ်ကြမှာပေါ့…ခလေး ရဲ့…”

“ မောင်က ညိုသီ့ကို တကယ် ယူမှာပါ နော်…..”

စိုးရိမ်သော မျက်ဝန်းလေးအစုံက အရည်ရွှမ်းလဲ့နေသည်..။

“ မောင်ဟာ…ယောက်ျားစစ်စစ်ပါ အသဲရယ်…၊ ယုံစမ်းပါ….ကဲ အခုပဲ လက်ထပ်မယ်ဆိုလဲ ထ…အင်္ကျီဝတ် ထမီဝတ်…၊ ရုံးကို သွားကြမယ်..ကဲ….ထ….”

“ အမလေးနော်…အဲဒီအပြောလေးတွေနဲ့ ညာညာပြီး လုပ်နေတာ….ဟောဒီ မိညိုသီကလဲ သိသိကြီးနဲ့ လာလာ ခံနေရတာပါနော်….”

ကျနော့်နှာခေါင်းကို သူမပါးလေးဖြင့် ဖိကပ်ရင်း တိုးတိုးလေး ဆိုသည်..။

“ မဟုတ်ပါဘူး..ခလေးရယ်…၊ ခလေး မယုံရင် အခုလက်ထပ်လဲ ရပါတယ်……”

“ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ယာနဲ့..စားအိုးစားခွက် အပြည့်အစုံ ယူပြီး ခြင်ထောင်ထဲမှာ တစ်နှစ်လောက် နေပစ်လိုက်မယ်…..”

“ အယ်….ကြည့်စမ်း….ဒီလူကြီး အတော် ထန်တယ်တော့……..”

ကျနော်တို့နှစ်ယောက် စန်းလွင် စပယ်ခြံထဲရှိ ပျဉ်ထောင် ဓနိမိုး အိမ်လေးထဲ၌ ချစ်ရည်လူးနေကြခြင်း ဖြစ်သည်..။

စန်းလွင်က ခြံတစ်ဖက်နှင့် ကျောင်းတက်နေသူ ဖြစ်သည်..။ ကျနော်နှင့် ညိုသီတို့ ကိစ္စကို အစအဆုံး ကျော်ဝေကဲ့သို့ပင် သိထားသူတစ်ဦး ဖြစ်လေရာ လွတ်လပ်စွာ နေထိုင်နိုင်ရေးအတွက် စန်းလွင်က အစစအရာရာ စီစဉ်ပေးသည်..။ စပယ်ခြံက ထောက်ကြံ့မရောက်ခင် နွယ်ခွေ ၌ ရှိပြီး သီဟ ရန်မှ စိတ်ချရသော နေရာလည်း ဖြစ်သည်..။

“ ကဲ…ရေချိုးကြစို့လေ…မောင်…..”

ညိုသီက စောင်ကို ဖယ်ချလိုက်ပြီး ဒူးကလေးထောက်ပြီး ရဲရဲတင်းတင်း ထလိုက်သည်..။ ပထမ နှစ်ချီခန့် လိုးပြီးကြပြီမို့ ကျနော့်လီးကြီးမှာလဲ ပျော့ခွေ နေသည်..။ သို့သော် ယခုကဲ့သို့ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် လှပကျစ်လျစ်သော ညိုသီ့ ကိုယ်အင်္ဂါ အစိတ်အပိုင်းများကို မြင်ရပြန်သောအခါ ကျနော့်လီးကြီးမှာ ကရိန်းကြီးအလား တဖြည်းဖြည်း ချင်း ထောင်တက်လာပြန်သည်..။

“ အို….လွန်လွန်းတယ်ကွာ….မောင့် ဟာကြီးက…….ဟင်းနော်……”

ထောင်လာသော လီးကြီးကို အသဲယားဟန်ဖြင့် နှုတ်ခမ်းလေးဖြင့် ဖိညှပ်လိုက်ပြီး လီးထိပ်ကို လျှာလေးဖြင့် ထိုး၍ …ဆွပေးလိုက်သည်..။

“ အို…အိုး….ချာတိတ်က တအားလုပ်တာပဲ…ဟင်းဟင်း………”

“ ဟောတော့…ဘာမှ လဲ မလုပ်ရသေးပဲနဲ့……..”

“ မင်းနော်..ငါဒေါသဖြစ်အောင် မလုပ်နဲ့…သိလား….”

“ အို…..ကဲ…လုပ်တယ်…ပြွတ်…လုပ်တယ်….ပြွတ်…ကဲ ကဲ…ပြွတ်…..”

“ အား….အား………ဟင်း…အင်း…….မင်းကွာ……”

ညိုသီက ကျနော့်လီးကြီးကို စုံကိုင်ပြီး အားရပါးရကြီး စုပ်ကာ အပေါ်သို့ ဆွဲတင်လိုက်ရာ တစ်ကိုယ်လုံး မြောက်တက်သွားမတတ် ခံစားလိုက်ရလေသည်..။

ကျနော်ကလည်း ဖြူဝင်းတင်းအိနေသော ဖင်လေးကို လက်ဝါးဖြင့် ပွတ်ပေးနေရာမှ စောက်ပတ်လေးထဲသို့ လက်ခလယ်ကို ထိုးသွင်းပြီး မွှေပေးလိုက်ရာ ညိုသီ့ဖင်လေး ရှုံ့ဝင်သွားပြီး ခါးလေးကုန်းကာ ဆတ်ဆတ်ခါ သွားလေသည်..။

ညိုသီက ကျနော့်လီးကြီးကို သုံးလေးခါမျှ စုပ်ပြီးနောက် ဒစ်ကြီး တဝိုက်ကို လျှာထိပ်ကလေးဖြင့် ဝိုက်၍ ဝိုက်၍ ထိုးပေးလိုက်ရာ လီးထိပ်ကြီးမှာ တင်းပြောင်လာပြီး လိုးရန် အဆင်သင့် ဖြစ်နေလေတော့သည်..။

“ ဒီတစ်ခါ တစ်မျိုးလိုးရအောင်နော်…..”

“ ဆန်းပြားလိုက်တာနော်…ဘယ်လိုများ လုပ်ချင်သေးလို့လဲ….”

“ ဒီခုတင်နှစ်ခု အကြားမှာ မောင်က ခါးအောက်မှာ ခွေးခြေခုပြီး ပက်လက် အိပ်ပေးထားမယ်လေ…၊ ညိုသီက ခြေနှစ်ဖက် လက်နှစ်ဖက်ကို ကုတင် တစ်လုံးစီမှာ တင်ပြီး မောင့်အပေါ်က တက်လိုးပေးလေ…”

“ အာ…..မလုပ်တတ်ပါဘူး…..မောင် အရင် လိုးပြ……”

“ ကဲ…ဒါဖြင့် ဒီခွေးခြေမှာ ခါးတင်ပြီး ကော့ချထား…..”

ကုတင်နှစ်လုံးအလယ်၌ ခွေးခြေလေး တစ်လုံးချလျက် ညိုသီ့ကို ခါးလေးတင်ပြီး ကော့ချခိုင်းလိုက်ရာ ပေါင်နှစ်ချောင်း ဘေးသို့ အနည်းငယ် ကားထောက်ထားခြင်းဖြင့် စောက်ပတ်ကလေးမှာ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ကြီး ပြဲအာနေတော့သည်..။

ဖြူဖွေးသော ပေါင်တံကြီးများကို လျှာဖြင့် တစ်ဖက်ချင်း ယက်၍ စောက်စေ့လေးကို ပြွတ်ခနဲ စုပ်ပေးလိုက်ရာ ညိုသီ့ခမျာ သိမ့်ခနဲ တုန်ခါသွားလေသည်..။

“ ဟင်းဟင်း…..ဟင်း……ကျွတ်..ကျွတ်…..ကောင်း လိုက်တာ….မောင်ရာ……”

ဒုတိယအကြိမ် စောက်ခေါင်းလေးကို ဖြဲပြီး လျှာကို အပြားလိုက် ပြည့်ပြည့်ကြီး ထိုးသွင်းပြီးမှ စောက်ခေါင်းထဲရှိ အသားများကို လျှာဖြင့် လိပ်၍ စုပ်ယူလိုက်ပြန်သည်..။

“ အား…..အူတွေ အသဲတွေ ထွက်ကုန်ပြီလား…မသိဘူး….မောင်…….”

“ ပြွတ်…..ပလပ်…..စွတ်…ပြွတ်…….ပလွတ်….ပလပ်….စွပ်….”

သုံးလေးကြိမ်မျှ မနားတမ်း စုပ်ပေးယက်ပေးလိုက်သောအခါ နီရဲသော စောက်ပတ် အောက်ဖက် စုချွန်နေသော ချိုင့်လေးကြားမှ ပျစ်ချွဲသော သုတ်ရေများ ပွက်ခနဲ ပွက်ခနဲ ပန်းထွက်ကျလာသည်..။

“ အ….အီး…..အိ……ထွက်ကုန်ပြီ…မောင်ရဲ့…ဖယ်….ဖယ်……အိ…အင့်…..အိုး……..”

“ ပြွတ်…ပလွတ်….ပြွတ်….ပလပ်….စွပ်……ရှလူး….ဖွတ်….ပြတ်…..”

ကျနော်က ညှီစို့စို့ သုတ်ရေများဖြင့် ရောနှောလျက် စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးကို တစ်ပြင်လုံး စောက်မွှေးများပါမကျန် ရောနှော ယက်ပေးလိုက်ရာ ညိုသီ အရသာ အတွေ့ကြီး တွေ့သွားရှာပါတော့သည်..။

“ အို့……အိုး……….ဖယ်ပါလို့ဆို မောင်ရာ…..ကဲ.အခု…ပေပွကုန်ပြီ……ဒီလောက်တောင်ပဲ ချစ်သတဲ့လား…..မောင်ရယ်………”

ညိုသီ့အသံလေးက အားရကျေနပ်သံလေးအပြင် အားနာ ရှက်ရွံ့ ဟန်လေးလည်း ရောယှက်နေသည်ကို ကျနော် သိလိုက်သည်..။ အမှန်က အပေးအယူ ရှိတာလဲ ဒါပဲ ဖြစ်သည်..။ 

အများအားဖြင့် ကျနော်တို့ ယောက်ျားတွေက ကိုယ်ကသာ အစုပ်ခံချင်ကြသော်လည်း မိန်းမကို ပြုစုရမှာကိုတော့ အတော် ဝန်လေးကြသည်..။ ဤသည်မှာ အပေးအယူ မညီမျှသော စပ်ယှက်ခြင်း သဘော၌ အကျုံးဝင်လေသည်..။မိန်းမတို့ ဆန္ဒ ပြင်းထန်လာမှ မိမိလိုချင်သော ပုံစံကို ရယူရာတွင် အလွန်မတန် လွယ်ကူလှသည်..။ 

သို့မဟုတ်ပါက ပင်ကိုယ်ဗီဇကိုက အရှက်ကြီးသော မိန်းကလေးများ အဖို့ ဖင်ကုန်းပေးရာတွင်၎င်း ၊ စောက်ပတ်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ဖြဲပေးရန်တို့မှာ အင်မတန် စွန့်စားရသော အလုပ်ကြီး ဖြစ်လာသည်..။

စိတ်သူကိုယ်တူ ဆန္ဒပြင်းထန်နေချိန်တွင် မူကား လီးကို ကိုင်ပြီး မိမိဖာသာ စောက်ခေါင်းထဲ မွှေပြီး ဆွရမှာလည်း ဝန်မလေး ၊ မဝင်သည်ကို အံကလေးကြိတ်ပြီး ကိုင်ထည့်ပေးရမှာလဲ ဝန်မလေး…၊ ယောက်ျားဆန္ဒမှန်သမျှ အိပ်သွန်ဖာမှောက် လိုက်လျောတတ်ကြတော့သည်…။

ကျနော်ကမူ ဤအထာကို ကျွမ်းလှသည်မဟုတ်ပဲ ညိုသီ့အပေါ်၌ တကယ်ကို မြတ်နိုးလွန်း၍ ကြင်နာယုယမိခြင်းသာ ဖြစ်သည်..။

“ လုပ်တော့…..မောင်ရယ်…သူများ မနေနိုင်တော့ဘူး….ရှင့်……”

ညိုသီက ခွေးခြေလေးပေါ် ပက်လက်လှန်ပေးထားရာမှ ခေါင်းကလေးကို အားယူထောင်ရင်း ပြောလိုက်ပြန်သည်…။

“ အရမ်း ခံချင်နေပြီလား…..အညိုလေး……”

“ အင်းပါဆို……ဟွန်း…သူ တော်တော် ကြားချင်နေတယ်…..”

ကျနော်က ညိုသီ့ စကားကို သဘောကျစွာ ဟက်ခနဲ ရယ်ရင်း ကုတင်နှစ်လုံးကို လက်တစ်ဖက်စီ ထောက် ၊ ခြေနှစ်ဖက်ကိုလဲ ကုတင်တစ်လုံးစီပေါ် တင်လိုက်သောအခါ ညိုသီ့စောက်ပတ်လေးပေါ်၌ ကျနော့်လီးကြီးက ထိုးစိုက်ရန် ရစ်ဝဲနေလေသည်..။

“ အညို…ကိုင်ထည့်ပေးမှ ရမှာနော်……”

ကျနော်က ကတုန်ကရီ အသံကြီးဖြင့် ပြောလိုက်မိသည်..။ ကျနော် မွေးစဉ်က ချက်ကြိုးတင်းရဲ့လေသလား မသိပါ..။ 

လီးကြီးက တောင်ပြီ ဟေ့ဆိုလျင် ထိပ်က ချက်နားအထိ ကပ်ထောင်နေလေ့ ရှိသည်..။ ယခုလည်း လီးထိပ်က ဗိုက်နှင့် တပြေးတည်း ဖြစ်နေပေရာ အောက်မှ ပက်လက်ကလေး လှန်ပေးထားသော ညိုသီ့စောက်ပတ်နှင် အလျားလိုက် တန်းနေသည်..။

ညိုသီကလည်း ခေါင်းကလေး ထောင်ပြီး လီးကြီးကို ဖန်သားနှင့်ပြုလုပ်ထားသော ပစ္စည်းကဲ့သို့ တယုတယလေး ကိုင်ကာ သူမ စောက်ပတ်အဝ၌ တေ့သွင်းပေးရှာလေသည်..။

“ ရလား….မောင်…….”

လှိုက်မောသော အသံဖြင့် ကျနော့်မျက်နှာကို ကြည့်ရင်းမှ မဝံ့မရဲလေး မေးသည်..။ ကျနော်က ပါးစပ်ဖြင့် မပြောတော့ပဲ လီးကို အောက်တည့်တည့်ရှိ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ဖြေးဖြေးချင်း ခါးကို ကွေးညွှတ်၍ ဖိသွင်းချလိုက်ပါသည်..။

“ ပြွတ်….ပြွတ်………ဗြစ်……”

“ အား…..ဝင်တယ်….မောင်…….ဝင်သွားပြီ….မောင်ရဲ့…..အင့်……..ဟင့်….”

ညိုသီက လက်နှစ်ဖက်ကို ကြမ်းပြင်၌ အားယူထောက်ထားလိုက်ရင်း ပေါင်နှစ်ဖက်ကို အစွမ်းကုန် ဖြဲပေးကာ မျက်လုံးလေး မှေးစင်းလိုက်ရင်း ညီးပြောလေး ပြောလိုက်လေသည်..။

“ ပြွတ်….ပြွတ်….စွပ်…….စွပ်…..ဖွတ်……ပြွတ်…..”

“ အား….အာ….ကျွတ်..ကျွတ်….ထိတယ်..မောင်ရယ်…..အင်း….အင်း…အရမ်းထိတယ်…ကွယ်……..”

လီးကြီးက အဆုံးထိလွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် ပြန်ထုပ်ပြီးမှ တဖန် ပြန်ဆောင့်သွင်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်သဖြင့် လေဟာနယ်မှ စိုက်စိုက်ဝင်သွားလေရာ စောက်ဖုတ်လေးမှာ နှုတ်ခမ်းသားလေးများ ချိုင့်ဝင်သွားသည်အထိ အလိုးခံလိုက်ရသဖြင့် ညိုသီ အသဲခိုက်အောင် ကောင်းနေခြင်း ဖြစ်သည်..။

တစ်ဖန် ညိုသီမှာ ကျနော်နှင့် မကြာခဏဆိုသလို ပုံစံအမျိုးမျိုးဖြင့် ခံနေကြဖြစ်နေပြီမို့ လီးကြီး ဆွဲနှုတ်လိုက်တိုင်း စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကို အားလေးထည့်ပြီး ညှစ်ခါ ညှစ်ခါ ဆွဲထားတတ်သဖြင့် ကျနော့်လိင်တန်ကြီးမှာလည်း လက်ဖြင့် သပ်ချဆုပ်နယ်ခြင်း ခံရသည်သို့ ဖြစ်ခနဲ တင်းနေအောင် စောက်ပတ် အညှစ်ခံရသည်..။အရသာ ရှိလှသည်..။ နှစ်ဦးနှစ်ဖက် ကောင်းသော ပုံစံတစ်မျိုး ဖြစ်သည်..။

ခုံးမောက်နေသော စောက်ဖုတ်လေးပေါ်သို့ လီးကို အားနှင့် စိုက်သွင်းပြီး မှေမီကာ နားထားရသည့် အရသာသည်လည်း တစ်ယောက်အင်္ဂါစပ်ကို တစ်ယောက် ညှစ်ပေးဖိပေးရင်း ထိကပ်ထားရသဖြင့် အသဲခိုက်အောင်ပင် ကောင်းလှသည်..။

ဤသို့ လေးငါးချက်မျှ ဆောင့်လိုက်ရုံဖြင့် လီးအရင်းမှ အီဆိမ့်လာပြီး သုတ်ရေများကို ညိုသီ၏ စောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ ဇိခနဲ ဇိခနဲ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်မိပါတော့သည်..။

“ အာ….အား…..ဟူး……ကောင်း..ကောင်းတယ်……ကောင်းတယ်………”

ကျနော့်အပြောကို ညိုသီက တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း ကျနော့်လီးကြီးအား လက်ဖျားလေးဖြင့် ဆတ်ခနဲ မနာအောင် ရိုက်သည်..။

“ ကောင်းတယ်….ထန်လိုက်တာကလဲ….လွန်ရောပဲဟာ…….ကို……”

ကျနော်က ဆတ်ခနဲ ညိုသီ့ ကိုယ်လေးကို ပွေ့ယူပြီး ကုတင်ပေါ် စွေ့ခနဲ တင်လိုက်ပြီး ပေါင်တစ်ဖက်ကို ထမ်း ၊ တစ်ဖက်ကို ခွထားပြီး ပြဲနေသော စောက်ပတ်ထဲသို့ လီးကြီးကို စွတ်ခနဲ ထိုးသွင်းလိုက်ပြန်သည်..။

“ အဲ….လုပ်ပြန်ပြီ…တတ်လဲ တတ်နိုင်တဲ့…မောင်ရယ်……”

လီးကြီးကလဲ စောက်ခေါင်းနွေးနွေးလေးထဲ ဝင်သွားသည်နှင့် မာတင်းလာပြန်သည်..။ဟုတ်ပါရဲ့ …ကျနော်ဆိုတဲ့ကောင်ကလဲ လွန်နေပါပြီ…။

“ မောင့်……မမောသေးဘူးလား…..ဟင်….”

“ ညိုသီ့ကို လိုးရင်း မောင် သေချင် သေပါစေ…ကွယ်…”

“ ကြည့်စမ်း….နှာဗူး…..ခစ် ခစ်…ခစ်…..”

တကယ်တော့လဲ…မိန်းမဆိုသည်က ကျနော်တို့ထက် တစ်ပြန် ပိုပြီး နှာထန်ကြသည်ဟု ကျနော် ကြားဖူးသည်..။ ဤအဆိုအမိန့် မှားသည်မှန်သည် ကျနော် အငြင်းမပွားလိုပါ…။သို့သော်လည်း ယင်းသို့ ကျနော် အဆက်မပြတ် လှုပ်ရှားသည်ကို ညိုသီ ကျေနပ်ဝမ်းသာနေကြောင်း ကိုမူ ချိုရွှင်သွက်လက်နေသော သူ့အမူအယာလေးများက ဖော်ပြလို့ နေပေသည်..။ 

အရင်းအထိ ဖိကပ်ထားသဖြင့် လီမွှေးအုံကြီးက ညိုသီ့ ဖင်ကြားလေး၌ ယားကျိကျိလေး ဖိကပ်မိနေသည်..။ ယင်းသို့ ဖိကပ်ထားရင်း လီးကို နှဲ့၍ နှဲ့၍ ဘယ်ညာ လူးလွန့်ပေးကာ ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ ညှောင့်လိုက်တိုင်း အင်း….ခနဲ အသံရှည်လေး ဆွဲကာ မျက်လုံးလေးများ မှေးသွားပြီး ညိုသီ အရသာခံတတ်သည်..။

ကျနော်က လီးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ တည့်တည့်မလိုးပဲ စောင်းလိုက် လိမ်လိုက်ဖြင့် ဘေးဘက်သို့ ထိုးသွင်းနေရာ အဝင်ကျစ်ပြီး ထိထိမိမိ ရှိလှသောကြောင့် အ၇သာမှာ တစ်ကိုယ်လုံး ပျံ့နှံ့စိမ့်ဝင်သွားသည်အထိ ကောင်းလှပေသည်..။

“ မောင်…က ကွယ်…..ရှီး…အ….အီး…….အင်း…ကပ်သီးကပ်သပ်…လုပ်တယ်……..”

“ မကောင်းဘူးလား….အညို…..”

“ ကောင်းပါတယ်…ဒါပေမယ့်…ဟို….အင်း…..အ…အ…….”

“ ပြောလေ…ဒါပေမယ့်..ဘာဖြစ်လို့လဲ…မသိဘူးလား….”

“ အင်း……..”

ညိုသီက ခေါင်းမဖော်ပဲ အင်း ဟု ဆိုသည်..။

“ ညိုသီ….ဘယ်ပုံစံ အကြိုက်ဆုံးလဲ…ပြောလေ….မောင် လုပ်ပေးမှာပေါ့….မရှက်ရဘူး…ခလေးရဲ့…… လင်မယား ဖြစ်လာမှတော့ …ဒါလုပ်ကြရမှာ…ရှက်စရာ မဟုတ်ဘူး….ရှက်..နေရင် မမြဲတော့ဘူး….”

“ အင်းပါ…..ရှက်လို့တော့ မဟုတ်ပါဘူး….ပါးစပ်က မထွက်တာ…..”

“ ပြောပါ….အချစ်ရဲ့….”

“ ဟို…ဘာလဲ….တစ်တီတူးထောင်…လား….ဘာလဲ…အဲဒါ…ကောင်းတယ်…မောင်ရဲ့…”

“ ကဲ….လာ…ဟုတ်ပြီ…ပက်လက်လှန်လေ…အင်း…အေးအေး……ခြေထောက်တွေ မြှောက်ထား…ဒူးနှစ်လုံးကို ပိုက်ထား…အေး..ဟုတ်ပြီ……”

ညိုသီက သူမ အကြိုက်ဆုံး ပုံစံလေးဖြင့် ရှက်ပြုံးနွဲ့နွဲ့လေး ပြုံးကာ ခေါင်းကို တစ်ဖက်သို့ စောင်းပြီး မျက်လုံးလေး မှိတ်ပေးထားကာ အသက်ပြင်းပြင်းလေး ရှူနေသည်..။

မှန်တော့လည်း မှန်ပါတယ်..။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေး နှစ်ခြမ်းက တင်းတင်းကျစ်ကျစ်လေးဖြင့် ကျနော့်လီးကို စုပ်ညှစ်ထားနိုင်သည်..။ကျနော်က ဒူးမထောက်ပဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ ညိုသီ့ဒူးကို အားပြုကိုင်ပြီး ဖောက်ခနဲ ဖောက်ခနဲ မြည်အောင် ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်လေရာ ညိုသီ့တစ်ကိုယ်လုံး ကော့ကော့သွားပြီး ထွန့်ထွန့်လူးသွားရှာသည်..။

“ အ…အ……အ…….အား..အားကွယ်…….ရှီး ကျွတ်….ဟင်း ဟင်း……အိုး အိုး…”

“ မောင်က…တအားဆောင့်တာပဲ…အရမ်း ကြမ်းတယ်…”

ညိုသီ ငြီးငြီးလေး ပြောမှ အရှိန်ကို လျော့ပြီး ခပ်မှန်မှန်လေး ဆောင့်ပေးလိုက်ရာ…ရုတ်တရက် ညိုသီက ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲချလိုက်ပြီး သူမကိုယ်ပေါ်သို့ ကျနော့်အား ဆွဲချဖက်တွယ်ပစ်လိုက်ကာ အောက်မှ ကော့၍ ကော့၍ ဆောင့်ရင်း…..

“ ဆောင့်….ဆောင့်……လိုက်စမ်းပါ..မောင်ရဲ့…အ…အ…အီး…..အ..အ….ဟင့်ဟင့်….ကျွတ်……….”

“ အိုး….မောင်….ဘယ်လိုဖြစ်ကုန်မှန်း…မသိတော့ဘူး…အ…..အား…..အား……အင့်…အင့်…ထွက်ကုန်ပြီ…….ညိုသီ ..ပြီး….ပြီး..ပြီ……..မောင်….”

ညိုသီ ပြီးပြီဟု ပြောလိုက်သည်နှင့် ကျနော်ကလဲ သုတ်တို့ကို ထိန်းမထားတော့ပဲ အသကုန် ပန်းသွင်းလိုက်ရင်း ကုတင်ကျိုးမတတ် ညှောင့်ပစ်လိုက်မိလေတော့သည်..။

“ ကောင်းလိုက်တာ….မောင်ရယ်….အား……..”

“ နောက်တစ်ချီလောက်…လုပ်ကြအုံးမလား….ဟင်…….”

“ အား….တော်တော့…မောင်ရယ်….ညိုသီ…အားကုန်နေပြီ….”

ညိုသီ့ တောင်းပန်သံလေးမှာ….အားမရှိတော့သလို…တိုးတိတ်ညင်သာလွန်းလှပါတော့သည်..။



အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>