Configure Page List

Monday, June 30, 2008

ဆွဲအားကောင်းတဲ့ အချစ်လေး (စ/ဆုံး)

ဆွဲအားကောင်းတဲ့ အချစ်လေး (စ/ဆုံး)                     

ရေးသားသူ - ဖိုက်တာမင်း

မှတ်မိနေသည်။ ပါတိတ်အဆင်အပြင်ပွင့်တွေ… လှပသော လိပ်ပြာလေးများ နားနေဟန် ဒီဇိုင်းနှင့် ထမီကို ဝတ်ထားသည်။တင်ပါး အလုံးအထည်က. . အလွန်အမင်းကြီးတာမျိုးမဟုတ်..ကျစ်လစ်လှပသော ဖွဲ့စည်းမှုကို ဖေါ် ဆောင်သည်။အရပ်အမောင်းက.. .မြန်မာမိန်းကလေးထဲတွင် ခပ်ရှားရှား အရပ်မျိုး ငါးပေ လေးလက်မခန့်မြင့်သည်။ အရပ်မြင့်သဖြင့် ပေါင်တန်ကြီးတွေက ရှည်သွယ်ကြသည်။

လုံးပတ် အတော်ထွားကြိုင်းပုံက.. .အချိုးအဆစ် ဦးစားပေး ထုလုပ်ထားသော ပန်းပုရုပ်နှယ်လှပပြေ ပြစ်လွန်းသည်။ ဘလောက်စ် အင်္ကျီလက်ပြတ် အဝါလေးအောက်မှ မစို့မပို့ယဉ်ယဉ်လေးကြွားရွား နေ သော ရွှေရင်အစုံက ရင်သပ်ရှူမောစဖွယ်..အထက်မှ အောက်သို့ ပြန်လည်သုံးသပ်လျှင်..မျက်နာသွင်ပြင်၏ ရိုးသားတည်ငြိမ်မှု…အိန္ဒြေသိက္ခာ ပြည့်ဝမှုတို့က စာဖွဲ့မကုန်အောင်…ခန့်ညားတည်ကြည်သည်။

သူ့အလှကို ရေးဖွဲ့ပါဟု ဆိုလျှင်..မျက်ခုံးလေးတစ်ဖက် နှာတံလေးတစ်ချောင်း နှုတ်ခမ်းလေးတစ်လွှာ သွားကလေးတစ်စေ့နှင့်ပင်..ကျမ်းစာတစ်ဆောင်အထိဖွဲ့လောက်သူဖြစ်သည်။

အထူးရေပန်းစားသော သူ့ခန္ဓာကိုယ်အလှကိုမူ ကဗျာဆရာ အချို့က..ကဗျာဖွဲ့ကြသည်။ သီချင်းသ မားကလည်း.. သီးချင်းစပ်ကြသည်။ဗွီဒီယို သမားအချို့ပင် ရှာဖွေ တွေ့ရှိပြီး စကားကမ်းလှမ်းခဲ့ကြ ဖူးသည်။ သို့သော် သူမက အနည်းငယ်မျှ စိတ်ဝင်စားမှု မပြခဲ့… အလှနတ်ဘုရား ဗီးနပ်စ် အလှကို ကမ္ဘာကျော်အောင် ရေးဖွဲ့ခဲ့သော စာရေးဆရာကြီးသည် စင်စစ်.. အိခိုင် ဆိုသောမိန်းကလေးကို မ တွေ့ဘူးခဲ့၍သာ ဖြစ်သည်ဟု.. တင့်ဆွေထင်သည်။ ဗီးနပ်စ် အရုပ်ကို တင့်ဆွေ တွေ့ဖူးပါသည်။ အိခိုင် ဆယ်ပုံ ပုံ၍ တစ်ပုံမမှီသော..ဤရုပ်ထုသည်ဘဇာကြောင့် ကမ္ဘာကျော်ခဲ့သနည်းဟု ယနေ့ထိ အဖြေ မပေါ်….။

အလှဘုရင်မဆိုသော ကလီယိုပက်ထရာ ကို သူလူကိုယ်တိုင် မမြင်ဘူးခဲ့သော်လည်း ..အိခိုင်လောက် မလှသည်ကိုတော့..သူကျိန်တွယ်ပြောရဲသည်။မိုနာလီဇာ ၏အပြုံးဆိုသော ပန်းချီကားကလည်း ကြံဖန်ပြီး ဈေးကောင်းနေသည်။ အိခိုင်..မပြုံးပဲ တည်တည်ကလေးကြည့်နေသည်ကပင် မိုနာလီဇာ ထက်အဆတစ်ရာ သာလေသည်။ မြန်မာရာဇ ဝင်တွင် ဥမ္မာဒန္တီအလှသည်..မြင်သူတိုင်း ရူးသွပ်ရသည် ဟုလောက်သာပါသည်။ တင် ရင် ခါး ဘယ်မျှ အရပ်အမောင်း အတိအကျမပါ။

ပပဝတီကိုလည်း ခုနှစ်ဆောင်တိုက်ခန်း မီးမထွန်းဘဲ လင်းလောက်အောင်လှပြန်သတဲ့..ဘာတွေလဲ.. ရှုပ်နေတာပဲ..။အိခိုင်အလှကို အဲဒီ..ဒဏ္ဍာရီတွေထဲကအလှတွေနဲ့ မယှဉ်နဲ့..အရေးမပါတာ မလုပ်နဲ့…။တင့်ဆွေ..စိတ်ထဲ၌ အိခိုင်ထက် လှသူတောင် အိခိုင်လောက်လှမည်မထင်ပါ..။

အိခိုင် ဆိုသည်က တင့်ဆွေဘဝ၏ ထိပ်ထားဧကရီ..။ ခန်းနားကြီးကျယ်လှစွာသော အဆောက်အဦး များစွာဆီသို့ တင့်ဆွေ ရောက်ခဲ့ဖူးသည်။ ကြက်သရေရှိသော အဆာက်အအုံကြီးက ငွေကုန်ကျေးကျ ခံတာက လူအင်အား မခန့်သား မလှပ။ အိမ်တံစက်မြိတ်၌ ချိတ်ဆွဲထားသော သစ်ခွအုံလေး တစ်အုံ ကပင် တင့်ဆွေအတွက်..ဒေါ်လာ သန်းပေါင်းများစွာ ပေး၍မရောင်းနိုင်သောအရာဖြစ်သည်။

အိခိုင်စီးသော ဖိနပ်ကလေးကို ကာလတန်ဖိုးနှင့် တစ်ရာပတ်ဝန်းကျင် သတ်မှတ်ကြမည် ဖြစ်သော် လည်း သူကမူ ပြတိုက်တစ်ခု၌ ကတ္တီပါခံပြီးတောင် ပြထားချင်သေးသည်။ အိခိုင် အသုံးအဆောင်နှင့် ပျဉ်ထောင်အိမ်ကလေးကို မဆိုထားနှင့် နေရာင်မှာကျသော အရိပ်ကလေးကိုပင် တင့်ဆွေ ဈေးမ ဖြတ် နိင်အောင် တန်ဖိုးကြီးမားစွာ ထားသည်။သို့သော်..အိခိုင်သည် ယနေ့ထိ သူနှင့်ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်မှု မရှိသေးသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဖြစ် ချေသည်။

“ ဟေ့ကောင်…စောက်ရူး..ဖွန်ကြောင်…”

“ ထွန်းလွင်..အဲဒီကောင် ပါးစပ်ကို ရာဘာဖိနပ်နဲ့ ကောက်ပိတ်ထားလိုက် စမ်း..”

“ ဟာ…မှားးပါတယ်ဗျာ…”

သူငယ်ချင်း သုံးယောက် ဆုံမိလျင်..နောက်ကြ ပြောင်ကြနှင့် ရယ်မောစရာများပြောကြသော်လည်း.. သူတို့သုံးယောက်လုံး ရင်းနှီးချစ်ခင်ကြသည့်…ညီအစ်ကိုများလို နေကြသည်။

“ မနက်က အိခိုင် ဈေးသွားတာ..တွေ့တယ်..”

“ ဘယ်သူပါသေးလဲ…အောင်မင်း..”

“ သူတစ်ယောက်ထဲပါပဲ..ပြန်တောင်ရောက်ရောပေါ့…”

အောင်မင်း ပါးစပ်မှ ပြောရင်း..လက်က…ထွန်းလွင်ကိုလှမ်းကုတ်ပြီး မေးငေါ့ပြသည်။ ထွန်းလွင်ရယ်၍ သာနေသည်။

“ လုပ်ကွာ..လက်ဖက်သုတ်မှာ..လက်ဖက်စားရင်း စောင့်ကြတာပေါ့..လာတော့လဲကြည့်…ကြည့်ပြီး တော့ပြန်..ဒါပဲ..”

“ အင်း..မင်းအလုပ်က..ဒါပဲ မှုတ်လား..”

စကားအဆုံး၌ အောင်မင်း သက်ပြင်းချသည်။ ထွန်းလွင်က ခေါင်းကိုခါရမ်းပြီး ဆေးပေါ့လိပ်ကိုရှိုက် ကာဖွာပြီးမှ…

“ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို စိတ်ဝင်စားတာ ဘာလုပ်ဖို့လဲ..”

“ ချစ်ဖို့လေ…ချစ်ဖို့..ဟဲဟဲ…ဟဲ”

“ ငါ..အကောင်းမေးတာပါ…ချစ်တယ် ဆိုတာနဲ့ ဖိုက်တာနဲ့…ဘာကွာလဲ..”

“ ဟာ…ကွာတယ်ကွ..မင်းကလဲ သဘောကြီးဖြစ်ပြီး..”

“ ကဲ..ရှင်းစမ်းကွာ..”

“ ဖါ…ကိုဖိုက်တာ..ချစ်လို့ မှုတ်ဖူး…ဒါက တစ်အချက်..မတူညီတဲ့ ဖိုမလိင်အင်္ဂါတွေ ကာမစပ်ယှက် တာကို အချစ်နဲ့ရောရင်..အရမ်းသေးသိမ်သွားလိမ့်မယ်..”

“ အေးပါ…မင့် အချစ်အဘိဓမ္မာကို အနက်ဖွင့်ပါ..”

“ အနက်ဖွင့်ဖွင့်.. အဖြူဖွင့်ဖွင့် အချစ်ကို ငါနားလည်သလိုပြောမယ်… ကြောင်ကလေးကို ချစ်တယ်.. ကဲ..အဲဒါ..ဖိုက်ဖို့မှုတ်ဖူး..ဒါ..နှစ်အချက်..”

တင့်ဆွေ လူတတ်ကြီးလုပ်ပြီး..ဒိုင်တွေ လွှတ်လေ၏။ ငှဲ့ပြီးသား ရေနွေးခွက်ကို ယူသောက်လိုက် သေးသည်။

“ ပန်းတစ်ပွင့်ကို မြတ်နိုးတယ်…အဲဒါ..ဖိုက်ဖို့လား..သုံး..”

“ တော်စမ်းကွာ.. .အဲဒါ…ဒိုင်ကြောင်တွေကွ မှတ်ထား..အိခိုင်ဟာ မိန်းမ..ခွေးမဟုတ်ဘူး..ကြောင်မ ဟုတ်ဘူး..အဲ..ပြီးတော့ ပန်းပွင့်လဲမဟုတ်ဘူး..မိန်းမတစ်ယောက်ကိုယူပြီး..အပုတ်ခံထားတဲ့ကောင် ဘယ်နှစ်ကောင်ရှိလဲ..မင်းတစ်ကောင်ပဲရှိမယ်…တင့်ဆွေ”

“ တစ်နေ့လာ ကြည့်ပြီးပြန်…အိမ်အထိ အနံ့ခံပြီးပြန်..ဒါဘာလုပ်တာလဲ..မင်းဥစ္စာ..စောက်ရေးမပါ တာ..အခွင့်အရေးရတုံး..ရွှီးပါဆိုမှ…ရှိူးနေရုံနဲ့ပြီးမှာလားကွ…”

သူ့အစား သူငယ်ချင်း အောင်မင်းနှင့် ထွန်းလွင် အားမလိုအားမရဖြစ်နေကြရသည်။ ထိုစဉ်..သူတို့ ထိုင်နေသော လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရှေ့မှ အိခိုင်..ဈေးခြင်းတောင်းလေးဆွဲပြီး .. ခပ်သွက်သွက်ကလေး လျောက်သွားလေသည်။

“ ဟေ့..သွားပြီ…လိုက်ဟ…အာ…ဆေးလိပ်ကို ထားခဲ့…”

တင့်ဆွေ..ကယောင်ကတမ်းနှင့် အိခိုင်နောက်သို့ ထလိုက်သည်။ ဝင့်ထည်ခန့်ညားလွန်းသော အလှ ဘုရားမလေးနောက်မှ တင့်ဆွေ အရိပ်လို ကပ်ပါသွားသည်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွင် ကျန်ရစ်သော အောင်မင်းနှင့် ထွန်းလွင်က လက်ဖက်ရည်ဖိုးရှင်းပြီး ပြိုင်တူထကာ ဆန့်ကျင်ဘက်သို့ ထွက်ခွါသွား ကြသည်။

သူတို့ပြောလဲ ပြောချင်စရာဖြစ်သည်..အိခိုင်..သူ့အိမ်လေးထဲသို့ ဝင်သွားသည်အထိ ကပ်လိုက်သွား သည်။ ပြီး…အိမ်သုံးလေးလုံးကျော်မှ ပြန်လှည့်လာသည်။ တင့်ဆွေ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ပြန်ရောက် လာသောအခါ.. ဟိုနှစ်ကောင်မရှိတော့ဘူး..။တစ်နေ့တာ ဝတ္တရားကို ကျေပြွန်စွာ ထမ်းဆောင်ပြီးသော စစ်သူရဲလို.. သူ့အိမ်သို့ ကျေနပ်ရွှင်လန်း စွာပြန်သွားခဲ့လေသည်။

.........................................................................................................

“ ဟော့တော့…ဖိနပ်ကလဲ..ဒုက္ခပါပဲ…”

အိုခိုင် ဖိနပ်ကလေးကို ကုန်းကောက်လိုက်သည်။ လက်ထဲမှ ပိုက်ဆံအိပ်ကလေးကို ချိုင်း၌ညှပ်ပြီး သဲကြိုးပြတ်သွားသော ဖိနပ်ကိုကိုင်ကြည့်နေသည်။

“ ဖိနပ်ပြတ်သွားတယ်ထင်တယ်..ဟုတ်လာ…”

“ အာ…အင်း…ဟုတ်ကဲ့…”

“ ပေး….အစ်ကိုက ဖိနပ်ချုပ်သမားပါ…”

သားနားရည်မွန်သော …လူရွယ်က…အိခိုင် ဖိနပ်ကလေးကို မပေးခင် ဆွဲယူပြီး အသင့်ပါလာသော ဖိနပ်ချုပ်အပ်နှင့် ချုပ်ပေးလိုက်သည်။

“ ကျေးဇူး…နော်…အစ်ကို…”

“ ရပါတယ်…”

လူရွယ်က..လက်နှစ်ဖက်ခါပြီး..မပြုံးမရယ် ထွက်သွားသည်။ ဖိနပ်ချုပ်သမားက ဂျင်းပင်နှင့် တီရှပ်နှင့် ဝေါ့ကင်းရှူးကို စီးထားသည်။ဝင်ငွေ ကောင်းလို့လားမှ မသိတာ..အခိုင် အမှတ်တမဲ့ပင် ကျူရှင်မှ ပြန်ခဲ့သည်။ ဖိနပ်ချုပ်သမားကို မေ့ပျောက်ပျောက်ထားလိုက်၏။

“ အို…ဒုက္ခပါပဲ..မိုးရွာနေတဲ့..အထဲ…”

ထီးကိုင်းက ကျိုးပြန်သည်။ သူရောက်လာပြန်သည်။

“ ထီးကိုင်း ကျိုးသွားတာလား…ခဏလေးနော်…အစ်ကိုက ထီးပြင်သမားပါ…မကြာပါဘူး..”

လွယ်ထားသော သားရေကင်ဘတ်ထဲမှ ကရိယာများထုတ်ပြီး ထီးကိုင်းကို ပြင်ပေးလိုက်သည်။

“ ဟို..လေ….ဟိုတစ်ခါ…”

“ အော်…အင်း…ရပါတယ်..”

အိခိုင်ရဲ့စိတ်ကို ဖမ်းစားစ ပြုလာသည်။ ဘယ်သူလဲ..ဘာလဲ…ဘာကြောင့် အိခိုင် အခက်တွေ့တိုင်း သူပေါ်ပေါ်လာရတာက…အိခိုင်နောက်ကို အမြဲလိုက်နေတာများလား…ဟုတ်မှာ..

“ အစ်ကို…နာမည်က…ဘယ်သူလဲဟင်….”

“ လိုအပ်လို့လား…ညီမရယ်..”

“ လိုအပ်တာပေါ့…ကျေးဇူးရှင်ပဲ…ဥစ္စာ..”

မျက်စောင်းလေးထိုး..နှုတ်ခမ်းလေးစူဆောင့် စောင်းကာ ပြောလိုက်သော မျက်နာလှလှလေးကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီးမှ…သူက ..ရယ်သည်။ပြီး… အအေးဖိုးကို သူရှင်းပေးလိုက်သည်။

“ နောက်တခါတွေ့ရင်..အစ်ကို ပြောမယ်နော်…ညီမ…”

“ ကြည့်ပါလား..အစ်ကိုဟာလေ…တစ်မျိုးကြီးပဲ…”

သူ့မျက်နာ၌ လျှို့ဝှက်သော အပြုံးတစ်ခုကို ပြုံးရင်း ဟွန်ဒါဆိုင်ကယ်ကလေးပေါ်သို့ ခွစီးကာ ဝေါကနဲ ထွက်သွားလေသည်။

“ ဖိနပ် ချုပ်ပေးတာ..ထီးပြင်ပေးတာလေးတွေက ရင်းနှီးမှုကို ရယူလိုက်တာ..နာမည်မေးတာကို မပြော ပဲနဲ့..ထွက်သွားတာက စိတ်ဝင်စားမှု ပိုအောင်လို့”

“ တော်ပါတယ်ဗျာ…တော်ပါပေတယ်..”

“ အဲဒီတော့ အချစ်ဟာ စိတ်ဝင်စားအောင် လုပ်နိင်မှုကလဲ စတင်ပေါက်ဖွားလာနိင်တယ်..အဲဒါ..ပထမ ဆုံး..အဖြေ”

ကျန်နှစ်ယောက်က အထင်မကြီးစွာ..ရယ်ပြသည်။

“ အေးလ…ဇာတ်သိမ်းအောင်တော့ ကြည့်သေးတာပေါ့…”

“ ဟင့်….အိခိုင်ကို…အဲလို…မလုပ်နဲ့ကွာ…မနေတတ်ဘူ..”

“ ချစ်လို့ပါ…အိခိုင်လေးရယ်…”

“ ချစ်တာနဲ့… ဒါကိုင်တာနဲ့ ..ဘာဆိုင်လဲ…လို့…”

ရဲရဲနီနေသော မျက်နှာလေးကို သူက ငုံ့ကြည့်ရင်း သက်ပြင်းတစ်ချက် မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။

“ ပြောလေ..ဘာဆိုင်လို့လဲ…ကဲ…”

“ ဆိုင်တာပေါ့..အိခိုင်…ဖိုမ..ဆက်ဆံမှုဆိုတာ..အချစ်ရဲ့ .. အထိရောက်ဆုံး သက်သေတွေပဲပေါ့..အချစ် ရယ်..”

“ သွားပါ.. .သူလိုရာဆွဲပြော…နေတာ..ခစ်ခစ်..”

သူ့မျက်နှာသည် အိုသလို ညိုမှိုင်းသွားသည်။ သူငိုင်သွားတော့လည်း…အိခိုင်..မနေတတ်..မကြည့် ရက်..။

“ ကဲ..ချစ်လေ…ဘာလို့မျက်နှာကြီးက အို သွားရတာလဲ..”

“ အိုခိုင်ကမှ…အစ်ကို့အလိုကို မလိုက်တာ..”

“ အစ်ကို့အတွက်ဆိုရင်လေ…အိုခိုင်ကိုယ်လုံး..တင် မဟုတ်ပါဘူး အစ်ကိုရယ်..နှလုံးသားကိုပါ..ပေးဝံ့ သူပါ..ယုံပါ အစ်ကိုရယ်…”

ချစ်ရသော အစ်ကိုထံမှ.. . မယုံသင်္ကာမှုမျိုးကို အိခိုင် မလိုချင်ပါ…ဘာမဟုတ်သော ကိစ္စလေးနှင့် အိခိုင် အစ်ကို့အမုန်းမျိုးကို မလိုချင်ပါ..အိခိုင် လက်ကလေးတစ်ဖက်ကို ပုဆိုးအောက်မှ တောင်စပြု လာသော အစ်ကို့ ဟာကြီးကို အရဲစွန့်ပြီး ခပ်တင်းတင်းလေး ကိုင်ပေးလိုက်သည်။

အစ်ကို့ ကိုယ်လုံးသည် ဆတ်ကနဲ တောင့်တင်းသွားသည်။ ကြမ်းတမ်းသော အနမ်းရိုင်းကြီးများက အိခိုင်ပါးပြင်မို့မို့လေးကို .. ဖိကပ်နမ်းရှိုက်လာသည်။

အိခိုင်..လက်ဖဝါးထဲ၌..ပူနွေးစွာ ကိုင်ထားမိသော အစ်ကို့ဟာကြီးက လက်ဆုပ်လက်ကိုင်မက ကြီး မားသည်။ ဒါကြီးကို ယခုကဲ့သို့ ကိုင်ထားရင်း အနည်းငယ် လှုပ်ရှားပေးနေရသည်ကို အိုခိုင်မှာ ရင် တလှပ်လှပ် ခံစားရပြီး မောဟိုက်နေသည်။

“ ချစ်…မယ်ဆို..မောင့်….”

အစ်ကို့ မေးစေ့ကို ခေါင်းလေးနှင့် တိုးဝှေ့ရင်း အရှက်မျက်နာလေး ဝှက်ခါ..အသံတုန်လေးနှင့် ဆို သည်။

“ နောက်တစ်ခါတွေ့မှ…အိမ်တစ်အိမ်ကို သွားကြရအောင်နော်…အိခိုင် အဲဒီမှာ မောင်တို့အချစ်ကို အကောင်အထည်ဖေါ်ပြီး …အားရအောင် ချစ်ကြရအောင်နော်..”

မောင့် အသံတို့က တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားနေသည်။ တစ်ခုခုကို အကြိပ်အနယ် တွန်းလှန်တိုက်ခိုက်နေ ရသလိုမျိုး..မောင်သည် ချွေးသီးချွေးပေါက်များ ကျလာနေသည်။ အိခိုင်က မောင့်မျက်နာကို အထူး အဆန်းငေးကြည့်မိသည်။ မောင်သည် သန့်ပြန့်မွန်ရည်ရုံမှအပ လှပလွန်းသူတစ်ယောက်ဟု မဆို နိုင် ပါ။

“ မောင်…အိခိုင်ကို တစ်ကယ်ချစ်တာ…နော်…”

မောင်က ပြုံးရုံလေးပြုံးပြီး..ခေါင်းကိုငြိမ့်သည်။

“ ဘာကို…ချစ်တာလဲ…ဟင်..”

“ အားလုံးပေါ့..အိခိုင်…ဒါရော…ဒါရော…ဒါရော…”

မောင့် လက်ညိုးကြီးက အိခိုင် နို့ကိုထိုးပြသည်။ အိခိုင် ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ထိုးပြသည်။ နောက်ဆုံး အိခိုင်ပေါင်ကြားမှ ဆီးခုံမို့မို့လေးကို ဖိထောက်ထားပြီး ခပ်ရွရွလေး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။

“ အိခိုင်…မောင့်ကို ဘယ်လိုချစ်မှန်း မသိဘူးကွယ်…”

တဆတ်ဆတ် တုန်နေသော နှုတ်ခမ်းလေး မဟတဟဖြင့် အိခိုင်..ညီးညူလိုက်ရှာသည်။ မောင့်လည် ပင်းကို ဖက်၍ ခပ်တင်းတင်းလေး ဆွဲယူသည်။မောင်က လည်ပင်းကြီး တောင့်ထားပြီး တင်းခံ၏။

“ ပြန်ကြရအောင်….အိခိုင်ရယ်…နော်..”

တုန်ခပ်သော အသံလှိုက်လှိုက်ကို အိခိုင် တအံ့တသြော ကြားလိုက်ရသည်။ အိခိုင်ရင်ထဲ..မအီမလည် ကြီး ခံစားလိုက်ရသည်။မောင့်ထံမှ ချိုအီသင်းထုံသော အနမ်းကို အိခိုင် မျှော်လင့်နေခဲ့မိရာမှ…လျင်မြန်စွာ နေဝင်သွားသော အပျော်နေ့ကလေးကို အိခိုင်နှမျောသတစွာ…ဖြင့်လွမ်းကျန်ရစ်သည်။

“ နောက်…ဘယ်တော့မှ…တွေ့မှလဲ …မောင်..”

“ အိခိုင်…အားတဲ့ တစ်နေ့ပေါ့…အိခိုင်”

“ အိခိုင်က…မောင့်အတွက်ဆို..အမြဲ အားနေသူပါနော်…”

“ ငါ…ငါ…မင်းကို မယုံဘူး…ထွန်းလွင်…”

ထွန်းလွင်…အဝေးသို့ နောင်တကြီးစွာရသော မျက်နာဖြင့်ငေးနေမိသည်။ ရင်၌..နာကြင်ကြေကွဲရ သည်။ အလှပေါင်းစုံသော အလှရုပ်မကလေး..အိခိုင်ထံမှ…အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်း တင့်ဆွေက.. အိခိုင်ရူးရူးနေရှာသော…အိုခိုင်၏ ဘဝဧကရီသခင်ဖြစ်ထိုက်သော တင့်ဆွေက..ထွန်းလွင်ကို..မယုံ…။

“ ငါပြောသလိုသာလုပ်ပါ…တင့်ဆွေရာ…မင်း…အိခိုင်ကို ..မင်းရရစေ့မယ်..ဒါပေမယ့်..ချစ်လာအောင် တော့…မင်း ကြိုးစားရမှာနော်…”

“ ထွန်းလွင်…ဒါ..ဗွီဒီယို ရိုက်နေတာ မဟုတ်ဘူးကွ..မဖြစ်နိုင်တာတွေ..လျောက်မလုပ်နဲ့..”

“ တင့်ဆွေရာ…ဒါဟာ ဗွီဒီယိုဆိုရင် ကဒ် လို့အော်ပြီး..ရိုက်ကွင်းကို ဖျက်ပြစ်လိုက်တာ ကြာပြီ..မင်းသိ ရဲ့လား…တောက်”

သူတို့နှစ်ဦးကို ကြည့်ပြီး..အောင်မင်း သက်ပြင်းချသည်။ ထွန်းလွင်၏ နီရဲနေသော ဒေါသမျက်နာကို ကြည့်ပြီး…

“ မင်းဟာက…အပျက်အပျက်နဲ့ နှာခေါင်းသွေးထွက်ကုန်ပြီ..ထင်တယ်..ထွန်းလွင်..”

“ အလှုပ်ရှားဆုံး အပိုင်းကို ကျော်လွန်သွားရင် ဇတ်လမ်းဆိုတာ…ဇတ်ရှန်ကျသွားတတ်တာပါပဲ…ပြီး တော့.. ဇာတ်ပေါင်းပြစ်လိုက်…ဟား ဟား ဟား…”

“ မောင်…အိခိုင်ကို..ဘာလုပ်မလို့ ခေါ်လာတာလဲ ဟင်…”

“ အိခိုင်… သိနေပါတယ်… မှုတ်ဖူးလား…”

“ သွား…မသိပါဘူး…ဘာလဲ မသိဘူး..”

“ မောင်…ပြောရမလား..တကယ်…”

“ ပြော…တကယ်ပြော..”

လက်ကိုင်ပုဝါ ဒေါင့်စွန်းလေးကို ဆွဲဆန့်..ရှေ့သွားလေးနှင့် ကိုက်ရင်း ပြောသည်။

“ လိုး…မလို့….အိခိုင်ကို..မောင်က..လိုးမလို့…ကဲ..”

“ အယ်…သွား…မောင်…ညစ်ပတ်…”

အိခိုင် မျက်နာလေး ရဲရဲနီနေပြီး မောင့်ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝှေ့မိသည်။ မောင့်ပုဆိုးစကို အဓိပ္ပါယ်မဲ့ ကိုင် တွယ်ရင်း ရင်တွေခုံနေသည်။မောင့်…ထွက်သက် မှုတ်သံကြီးက ပြင်းထန်လာ၏။ နွေးထွေးသော လေသံများက အိခိုင်လည်ဂုတ် သားလေးကို တိုးဝှေ့သည်။ မောင့်ပေါင်ကြားမှ..မတ်တောင်လာသော ပစ္စည်းကြီးကို..အိုခိုင်..မသိမ သာလေး..ငှဲ့စောင့်ကြည့်သည်။

မကြာမီ…ဒါကြီးသည် အိခိုင်၏ အပျိုစင်ရွှေရတနာ လှိုင်ခေါင်းလေးထဲသို့ ထိုးဖေါက်ပြီး မွှေနှောက် တော့မှာပါလား ဟူသောအသိက အိခိုင်..ရင်အစုံကိုဗြောင်းဆန်အောင် ခုန်စေသည်။ အိခိုင်..လက်ဖျား တွေ အေးစက်လာသည်။သွေးဆုတ်ချင်လာသည်။ မောင့်အတွက် အိခိုင်..ချစ်သောမောင့်အတွက် အိခိုင် သတ္တိမွေးရပါမည်။

“ အထဲ…သွားမယ်…မောင်ရယ်နော်…”

“ ခဏနေပါအုံး…အိခိုင်လေးရယ်…မောင့်ရင်တွေ တုန်လွန်းလို့ပါ…”

မောင့်အပြောကို အိခိုင်…တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း မောင့်ရင်အုပ်ကြီးကို လက်သီးဆုတ် နုနုလေးဖြင့်ထုရိုက် လိုက်သည်။

“ ဆန်ကြမ်းကြီးက စီးအုံး…စီးအုံး…ကဲကဲ…”

“ အား…အား….အိခိုင်..”

“ ဟင်…မောင်…ဘာဖြစ်တာလဲဟင်..”

“ နာလို့…အိခိုင်ရဲ့…ရင်ဘတ်မှာ အနာစိမ်းပေါက်နေတယ်…”

“ ဟယ်…မောင်ရယ်…အနာစိမ်းက ရင်ဘတ်မှာ ပေါက်ရသလား..အိခိုင်မသိလို့..ထုမိတာပါ ပြစမ်းပါ အုံး”

မောင့်…တီရှပ် အင်္ကျီကို ဆွဲလှန်လိုက်သည်။ ပထမဆုံး…စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ် ကောင်းလှသော အမွှေး မျှင်လေးများက ချက်အောက်နားတွင် တွေ့လိုက်ရလေသည်။ အိခိုင်..မသိဟန်ဆောင်ကာ..ရင်အုပ် ကို ပွတ်သပ်ကြည့်သည်..အနာစိမ်းမတွေ့..

“ ဘယ်မှလဲ..သွား…မရှိပဲနဲ့…မောင်ဉာဏ်ကြီးပဲ…”

“ အိခိုင်…ဘာတွေ့လဲ…ပြောလေ..”

“ ဘာမှ..မတွေ့ပါဘူး…ဟွန်း…မောင်ညာတာ”

“ စဉ်းစားပါဦး…အိခိုင်တွေ့ပါတယ်လေ…”

“ အမွှေးတွေပဲ တွေ့တယ်…အမွှေး…ကဲကဲ…ကဲ”

မောင့်ရင်ကို ထပ်ထုရင်း…မတ်တောင်နေသော မောင့်ဟာကြီးပေါ်သို့ ကိုယ်လုံးလေးကို ပြစ်လှဲချ လိုက်သည်။ ညာလက်မောင်းလေးက…မောင့်ဟာကြီးကို ထိတွေ့မိနေသည်။ လုံးမာသော အထိအ တွေ့ကြောင့် အိခိုင် အလွန်အမင်း လိုလားလာသော ဆန္ဒများ တဖွားဖွားပေါ်လာသည်။

“ ကဲ..သွား..အပြင်မှာ..ရှက်စရာကြီး..”

“ အိပ်ခန်းထဲကျရင်..ဘာလုပ်မှာလဲ…အိခိုင်..”

“ အာ…မသိဘူး…မသိဘူး..”

နှုတ်ခမ်းကို ချွန်နေအောင် စူပြစ်ရင်း အိခိုင် ခပ်ကျယ်ကျယ်ကလေးပင် အော်လိုက်လေသည်။ မျက် နာလေးက အိုထားသော်လည်းမျက်လုံးလေးများက ရိပ်ရိပ်လေးပြုံးနေကြသည်။

“ အိခိုင်ကို…မညှင်းဆဲပါနဲ့…မောင်ရယ်…”

“ မောင်သိပါတယ်…အိခိုင်လေးရယ်…ကဲထ..ထ..အိခိုင်..ရေချိုးအုံးနော်…မောင်လဲချိုးမှာ..”

“ တူတူ..ချိုးမယ်လေ..”

လေသံ မပွင့်တပွင့်လေးဖြင့် အိခိုင်ပြောလိုက်သည်။ မောင့်မျက်နာသည် ကြေကွဲခြင်းများဖြင့် ဆို့နင့် နေသည်။

“ မောင်က…ရှက်တတ်လို့ပါ…”

“ ကြည့်ပါလား..သူ့ ဘက်ကချည်း နာနေသေးတယ်..”

သည်တစ်ချီ ထုဟန်ပြင်သော လက်ကလေးအစုံကို ဆွဲယူပြီး ထူပေးလိုက်သည်။

“ ပြောင်အောင်..ပွတ်ခဲ့နော်…”

“ ဟိတ်…သွားကွာ…”

မကြည့်ရဲတော့..မောင်ပြပေးသော ရေချိုးခန်းလေးထဲသို့ အပြေးကလေး ဝင်ခဲ့သည်။ မောင်သည်.. အိခိုင်အပေါ်၌ တန်ဖိုးထားတတ်သည်။အိခိုင်ဤမျှ ညွတ်ပြောင်းနေသည့်တိုင် အလွယ်တကူ..မချွေ ခူး..။

အိခိုင်..ထမီလေး ရင်လျားပြီးမှ တစ်စုံတစ်ရာကို သတိရသည်။ ရေလဲထမီ မပါဘူး…ရေချိုးခန်းက ကျယ်ဝန်းသည်။ အိပ်ယာနှင့် တွဲထားပြီး…ဆယ်ပေခန့် ရှစ်ပေခန့် ကျယ်သည်။ တစ်ကြိမ်မျှ..ကိုယ် တုံးလုံးမချိုးဖူးသေးသော်လည်း..ထမီ..ရေစိုမည် စိုးသောကြောင့် ထမီလေးကို ခြေမှကျော်၍ ချွတ် လိုက်သည်။

...........................................................................................

ဖြူဝင်းတောင့်တင်းသော ခန္ဓာကိုယ်အလှသည် ရက်ရက်စက်စက် လှပလွန်းလှသည်။ အိမ်သာတံခါး ကိုဟ၍ စောစီးစွာ ဝင်ရောက်နေသော တင့်ဆွေက ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ထွန်းလွင် ညွှန်ကြား သည့်အတိုင်း ရေချိုးခန်းထဲ၌ အဝတ်မဲ့စွာဖြင့် သူအရင်ရောက်နှင့်နေရခြင်းဖြစ်သည်။ အိခိုင်၏ မိမွေး တိုင်း ဖမွေးတိုင်းအလှကို မြင်နေရသည်။ စောက်မွှေး နီကျင်ကျင်လေးများက ပြောင်းဖူးမွှေးလေးများ နှယ်..လက်ထ..နေကြသည်။အိခိုင်က .. စောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ ရေလက်ကိုင်ပိုက်ခေါင်းလေးကို ကိုင်ပြီး..ရေပန်းထည့်နေသည်။

“ ဖြီးဖြီး…ဖြီးဖြီး..” 

ရေပန်းထည့်သံနှင့်အတူ အိခိုင် စောက်ဖုတ်လေးကို ငုံ့၍ကြည့်ရင်း ဆေးကျောသုတ် သင်နေသည်။ အသင့်တွေ့ရသော လပ်(စ်) ဆပ်ပြာတုံးအသစ်ကို စက္ကူခွါပြစ်လိုက်သည်။ ပြီး..တစ် ကိုယ်လုံးကို နှံ့စပ်အောင် ပွတ်သပ်တိုက်ချွတ်လေတော့သည်။လှပသော နို့လေးနှစ်လုံးက အလွန် အမင်းကိုင်တွယ် စုပ်ယူချင်စဖွယ်..မာတင်းနေသည်။

နို့သီးခေါင်းကလေးများကို သေချာပွတ်ချေသည်။ ဆပ်ပြာနှင့် တိုက်ချွတ်နေပြန်ရင်း…နို့နှစ်လုံးကိ နယ်ဖတ် ဆုတ်နယ်နေလေသည်။ကျန်လက်တစ်ဖက်က..စောက်ခေါင်းကလေးထဲသို့ ထိုးဆွမွှေ နှောက်ပေးနေပြီး..မျက်တောင်လေးများမှေးစင်းနေတာ..တင့်ဆွေ တွေ့မြင်နေရလေသည်။

“ တိတ်ဆိတ်လွပ်လပ်တဲ့နေရာမှာ..မိန်းမဟာ ဖေါက်ပြန်ဖို့အလွယ်ဆုံးပဲ…တင့်ဆွေ..”

ထွန်းလွင်စကားအချို့ကို ပြန်ကြားမိသည်။ အိခိုင်က ထိုင်ချလိုက်သည်။ စောက်ပတ်ကလေးက ပြဲဟ သွားပြီး လုံးချွတ်သော ရေပိုက်ခေါင်းကလေးကို အပေါက်ဝလေးထဲသို့ အနည်းငယ် ထိုးသွင်းလိုက် သည်။ တဖွားဖွားပန်းထွက်နေသော ရေပိုက်ခေါင်းမှ ရေပန်းလေးများပျောက်သွားပြီး စောက်ခေါင်း လေးထဲသို့ ဝင်သွားသည်။

ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ထားသောကြောင့် ပြဲနေသော စောက်ပတ်လေးထဲမှ ရေများက တပွက်ပွက်ကျ လာသည်။ စောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ ရေပိုက်ခေါင်းထိုးထည့်ပြီး ဆေးကျောနေသော အိခိုင်ကိုကြည့် ပြီး တင့်ဆွေအသားများက တဆတ်ဆတ်တုံအောင် လိုးချင်စိတ်က..အပြင်းအထန်ပေါက်ကွဲထွက်လာ သည်။

ထောင်းကနဲ…ထောင်းကနဲ…ထန်နေသော တင့်ဆွေ၏ ပစ္စည်းကြီးက ခပ်တွဲတွဲ ငိုက်ကျနေသည်။ ရှည် လျားလွန်း၍ ခက်မနိုင်သလို တွဲကျနေခြင်းဖြစ်သည်။ ပြဲလန်နေသော ထိပ်ကြီးက တင်းပြောင်နီရဲနေ သည်။ဆန္ဒပြင်းစွာ လှုပ်ရှားလာသောအချိန်၌ တင့်ဆွေ..အိမ်သာတံခါးကို ဖွင့်ပြီးဆင်းလိုက်သည်။

“ အို……ရှင်….ရှင်….ကိုတင့်ဆွေ…”

အိခိုင်က စောက်ပတ်ထဲမှ ရေပိုက်ခေါင်းကို ဆွဲထုတ်ပြီး..ထရပ်ရင်း…အထိတ်တလန်ကအော်သည်။ မျက်လုံးလေးအစုံက ထောင်ခြောက်မိသော သမင်မလေးနှယ် ဝိုင်းဝိုင်းလည်နေရှာသည်။ လက်က လေးအစုံက စောက်ဖုတ်ကို တစ်ဖက် နို့နှစ်လုံးကို တစ်ဖက် ဖုံးကွယ်ရှာသည်။တင့်ဆွေက …စကားပြောစက် ထည့်မထားသော အီလက်ထရွန်နစ် စက်ရုပ်ကြီးအလား..နံရံတွင် ကျောကပ်နေသော အိခိုင်နှင့် ရင်ချင်းကပ် ထိုးကပ်သွားသည်။

“ မောင်…မောင်ရေ…လာပါအုံး…အမလေး…”

ရေချိုးခန်းထဲမှ စူးစူးဝါးဝါး အော်သံကို ဧည့်ခန်း၌ စီးကရက်သောက်နေသော ထွန်းလွင်ကြားရသည်။

“ မောင်…အိခိုင်ကို..ကယ်ပါဦး”

မျက်ရည်များ ဝိုင်းလာလေသည်။ မေးကြောကြီး ထောင်အောင် အံကြိတ်လိုက်တော့ သောက်လက်စ စီးကရက်က ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ဒေါက်ကနဲပြုတ်ကျသွားသည်။

“ မောင်…မောင်ရေ…အား”

အသံက…စူးနစ်နေရာမှ…တိမ်ဝင်သွားရှာသည်။ ထွန်းလွင်နဖူး၌…ချွေးသီးကြီးများ စို့ထွက်လာသည်။ အသားများ တဆတ်ဆတ်တုန်အောင်လည်း တုံလှုပ်နေမိသည်။

“ ခွမ်း…ဂလွမ်…ချွမ်း..ဂလောင်…လောင်…”

ရေချိုးခန်းအတွင်း ဆူညံသော တွန်းထိုးရုန်းကန်သော အသံများကို ကြားနေရသည်..တစ်ချက်..

“ မောင်…ရေ” 

ဟု အားကိုးတကြီး ခေါ်သံယဲ့ယဲ့ကို ထွန်းလွင်ကြားရပါသည်။ထွန်းလွင်မျက်လုံးအိမ်မှ မျက်ရည်အုများ လိမ့်ဆင်းလာသည်။ ပါးပြင်ကို ဖြတ်၍မေးစေ့၌ မျက်ရည် စက်က ခိုနေတော့သည်။အတန်ကြာမှ မျက်ရည်စက်က…ပေါက်ကနဲ..ပေါက်ကနဲ..ပေါင်ပေါ်ကျလာ သည်။

“ မောင်…မောင်..ရေ….တံခါးဖွင့်ပေးပါအုံး…မောင်ရယ်…”

အသံက ..မောဟိုက်နေရှာသည်။ လှောင်အိမ်ထဲ၌ ပိတ်လှောင်ခြင်းခံရသော ယုန်မလေးကို မြွေကြီးက မြိုရန် တရွေ့ရွေ့ချဉ်းကပ်နေပုံမျိုး မျက်လုံးသူငယ်အိမ်၌ ထင်ဟပ်လာသည်။

မိမိကိုယ်တိုင် ခပ်ထားခဲ့သော အိမ်သာ တံခါးသော့ကိုမကြည့်ရဲ…အိခိုင်ရယ်…မောင့်ကိုခွင့်လွတ်ပါ.. ကလေးရယ် မောင်ဟာ..မနုသ ထောင်ခြောက်…မုဆိုး..မောင်ဟာ…တကယ့်လူယုတ်မာကြီးပါ..ခလေး. မောင့်ကို မုန်းလိုက်ပါ..မေ့လိုက်ပါ..။ မောင်ဟာ အရက်စက်ဆုံးလူသားတွေထဲက..သရဖူဆောင်းနိင် လောက်အောင် အရည်အချင်းပြည့်ဝတဲ့ ..အကုသိုလ်ကောင်…

“ အိခိုင်…ရေ…အိခိုင်…အိခိုင်…ရယ်..”

ထွန်းလွင်ရင်၌ ကြိပ်ပြီး ပေါက်ကွဲနေရသည်။ ခွေးသော်မှပင်..ချောင်ပိတ်အရိုက်ခံရသောအခါ ပြန် ကိုက်တတ်သေးသည်…အိခိုင်..ထိတ်လန့်ရှက်ရွံ့ခြင်းတို့အစား ခုခံအင်အားကို ရင်၌မွေးလိုက်သည်။ ခြေနှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းကားပြီး ရပ်သည်။

တင့်ဆွေက..မှိုင်းမိနေသော ဖုတ်သူရဲကဲ့သို့ အိခိုင်နားသို့ တရွေ့ရွေ့ ကပ်လာနေသည်။ အစွမ်းကုန် လှပဖွံ့ထွားသော အိခိုင်ကိုယ်ခန္ဒာလေးကို မမှိတ်မသုံ စိုက်ကြည့်ပြီး လီးကြီးက တစ်ခါခါ..တရမ်းရမ်း နှင့် တိုးကပ်လာလေသည်။

အိခိုင်..ရေခွက်များ..ဆပ်ပြာခွက်များနှင့် ပြစ်ပေါက်ဟန့်တားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ အရာမထင် ကြီးမားသော လျှပ်စစ်စွမ်းအားကြီးကို ဝါးမြိုစားသောက်ထားသော မြို့ဖျက် သတ္တဝါကြီး မြို့တွင်းကို ဝင်လာသော ခြေလှမ်းမျိုးဖြင့် တစ်လှမ်းချင်း…တိုးကပ်လာလေသည်။

“ ကျ…ကျမကို…သနားပါ…ကိုတင့်ဆွေရယ်…ကျမ…အ”

အိခိုင် စကားမဆုံးခင် အဝတ်မဲ့ ခန္ဒာနှစ်ခု ပူးကပ်သွားသည်။ နွေးထွေးသော အသားချင်းထိကပ်ခြင်း အရသာကို နှစ်ဦးစလုံး ခံစားလိုက်ရသည်။ ရေစက်..ရေပေါက်ကလေးများ တွဲခိုနေသော အိခိုင် နို့ကလေးနှစ်လုံးကို ချိုမြိန်စွာ စို့ယူလိုက်သည်။ အိခိုင် ခြေပြစ်လက်ပြစ်..ထိတ်လန့်စွာ ငြိမ်နေမိသည်။ တဒိန်းဒိန်းနှင့် ခုန်နေသော ရင်အစုံမှ လှုပ် ရှားမှုသည် အပြင်သို့ထွက်အံလာနေသည်။ လည်ပင်းမှ ဆွဲပြားလေးက ရင်ညွှန့်ကလေး ဖေါက်ကနဲ ဖေါက်ကနဲ ရင်ခုန်သံနှင့်အတူ လိုက်ခုန်နေသည်။ ဖြူဝင်းအိစိုသော ခန္ဓာကိုယ်လေးဝင်းဝင်းလေးကို ပိုင်ပိုင်ကြီးဖက်ပြီး ဆီးခုံနှစ်ခုကို ပူးကပ်ဖိထားလိုက်သည်။

အိခိုင် လက်ဖဝါးနုနုလေး အစုံက တင့်ဆွေ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို အစွမ်းကုန် တွန်းထားရှာသည်။ တင့်ဆွေ ၏ကျောပြင်မှ ကြွက်သားကြီးများက အမြောင်းမြောင်းကြွတက်လာသည်။

သန်မာ ကျစ်လစ်သော တင့်ဆွေလက်၌ အိခိုင်သည် အဆိပ်မဲ့သော ရေမြွေမလေးနှယ်..လူးရုံ..လွန့်ရုံ သာသာ ရုန်းကန်နေရရှာသည်။အိခိုင် လွှတ်ချခဲ့သော ရေပိုက်ခေါင်းမှ ရေများတဖွားဖွား ပန်းထွက် လျက်ရှိသည်။ ရေချိုးခန်း ကြမ်းပြင်၌..ပါးလွှာသော ရေပျဉ်ပြား မှန်သားလေးတစ်ချပ် ခင်းထားသလို ရှိသည်။

တင့်ဆွေ၏ မဲနက်မာကျောသော လိင်တန်ရှည်ကြီးက အိခိုင်စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းလေးအောက် မှ အလျှားလိုက် လျှိုဝင်ပြီး တဒိတ်ဒိတ် သွေးခုန်နေသည်။ အထိအတွေ့က ရက်စက်လွန်း၍ အိခိုင် ကိုယ်လုံးလေး သွက်သွက်ခါအောင် တုန်ရီနေသည်။

ရှက်လွန်း၍လည်း မျက်နာလေးလွဲပြီး မျက်ရည်ပေါက် ကြီးငယ်ကျအောင် ငိုနေမိသည်။ တင့်ဆွေက တော့ ဘာမှ နားမလည်..သူ့ဘဝ၏ဧကရီ ထိပ်ထားသခင်မလေးကို ..ရေကန်အသင့် ကြာအသင့် တွေ့နေပြီမို့ စားဘို့ မြိုဘို့သာ စဉ်းစား စိတ်စောနေလေသည်။

“ အချစ်ဆိုတာ…ဖိုက်ဖို့ ချစ်တာကွ…” 

လို့ ထွန်းလွင်ပြောခဲ့စဉ်က…အချစ်…အဘိဓမ္မာကြီးတစ်ခုကို ဖွင့်ဆိုခဲ့လေသည်။ လက်တွေ့၌..သူဖိုက်ဖို့တစ်ခုပဲ သတိရနေသည်။

အိမ်မက်ထဲမှ အလှဧကရီကို စိတ်တိုင်းကျ ပွတ်သပ်ဆုပ်နှယ်ရင်း..တစ်ကိုယ်လုံးအနှံ့..နမ်းရှိုက်နေမိ သည်။ နို့သီးလေးတွေက ပေါင်မုံ့သားလေးများနှယ် တင်းမာနူးညံ့လွန်းနေသည်။ ကျပ်ပြားဝိုင်း လောက် အမဲကွက်ကလေးပေါ်၌ ငေါက်တောက်ကလေးဖြစ်နေသော နို့သီးခေါင်းလေးကို တပြွတ် ပြွတ် စို့နေသည်။မိန်းမသားဖြစ်သူ..ကာမရာဂစိတ် ကြွစေရန် စို့ပေးခြင်းမျိုးနှင်မတူပဲ…နို့ဆာနေသော ကလေးငယ် တစ်ယောက် အငမ်းမရ စို့နေခြင်းမျိုးနှင့်တူနေသည်။

အိခိုင်မှာ..ထိတ်လန့်တကြား ရှက်ရွံ့ခြင်း နာကျည်းခြင်းများဖြင့် ဝေဒနာပေါင်းစုံ ဖိစီးမှုကို စုပြီးခံနေရ သည်။အိခိုင်..ဒူးများ..ညွတ်ကျချင် လာသည်။ တင့်ဆွေ၏ ပူလောင်သော အထိအတွေ့များက အိခိုင် ခန္ဓာကိုယ်လေးကို အရေဖျော်ပြစ်ရန် ကြိုးစားနေသော ငရဲမီးလို အထိအတွေ့မျိုးကြီး ဖြစ်နေသည်။

စိတ်တွေ…ထလာသည်။ ကြွလာသည်။ လိုးချင်စိတ် ပြင်းထန်မှုကြောင့် လီးထိပ်မှ သုတ်ရေများ စိမ့်ထွက် ချင်လာအောင်ဖြစ်နေသည်။ထိန်းကွပ်ချုပ်တည်းထားရသည်…တင့်ဆွေအတွက် အိခိုင် သည် အချစ်ဖြစ်သည်။ အိခိုင်သည် နှလုံးသားဖြစ်သည်။ ယခုတော့ အိခိုင်သည် ဖိုက်ဖို့ ဖြစ်နေသည်။

အိခိုင်အတွက်မူ…ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်၏ ထိတွေ့မှုအာရုံကို မလူးသာ မလွန့်သာ ထိပ်တိုက်ရင်ဆိုင် ခံစားနေရသည်။မောင့်ကို သတိရသည်။ ဘယ့်အတွက်နှင့် သည်ရေချိုးခန်းတံခါးကို အိခိုင်ကို ပိတ်လှောင်ပေးခဲ့ရ သည် ကိုလဲ စိတ်က ပြင်းပြစွာသိချင်နေသည်။

“ ရက်စက်လိုက်တာ…မောင်ရယ်..”

မိန်းကလေး တစ်ယောက်အတွက် အားနည်းစွာ ငိုယိုငြီးတွားရုံမှ လွဲ၍ ဘာမှမတတ်နိုင်ချေ။တင့်ဆွေ လက်ဖဝါးကြီးက…အိခိုင် ဖင်ကြားမှ ပွတ်ဆွဲပြီး အပေါ်သို့ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ အိခိုင် ၏ ထွားကြိုင်းဖုထစ်နေသော တင်ပါးကြီးအစုံက တုန်ခါသွား၏။  ခြောက်ခြားစွာ တုန်လှုပ်သွားလေ သည်။ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း တင့်ဆွေလက်ကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဆုပ်ကိုင်မိလေသည်။

တင့်ဆွေ လက်သည် သိသိသာသာ တုံနေသည်။ အလားတူ အိခိုင်၏ လက်ချောင်းများသည်လည်း ဆက်ဆတ်ခါ လှုပ်ရှားနေကြသည်။တင့်ဆွေလက်တစ်ဖက်က အိခိုင် စောက်ဖုတ်ကလေးကို..ကိုင် စမ်းမိပြီး..သူ့လီးကြီးကို အပေါ်သို့ ခပ်ကော့ကော့လေး မော့ထောင်ပြီး စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ လိုး သွင်းလိုက်သည်။ မတ်တတ်ကြီး…။

“ ပြွတ်…ဗြစ်….စွတ်…”

“ အင်း…အင်း…အမေ့…”

အိခိုင်၏ နှလုံးသား အိမ်အတွင်း မောင်သည် ခေတ္တလွင့်စင်သွားသည်။ အရာခပ်သိမ်း တဒင်္ဂလေး ငုတ် လျှိုးပျောက်ကွယ်သွားသည်။ ပစ္စက္ခအခြေအနေ၌ ပူနွေးသော လီးထိပ်ကြီးက စောက်ပတ်အဝကို တေ့ ကပ်မိကတည်းက အိခိုင်အသံများက ခပ်ဝါးဝါးသာ ဖြစ်ရသည်။

ပေါင်ထိပ်များ နှစ်ဖက်စလုံးက ကျင်တက်သွား၏။ မပီသသော ညီးတွားခြင်းများကို နှုတ်မှတဖွဖွငြီး တွားမိလေသည်။ စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ နွေးထွေးစွာ ဝင်ရောက်သွားသော လိင်တန်ကြီး၏ အ ထိအတွေ့က ဆန်းပြားချိုအီလှသည်။ တင့်ဆွေလည်ပင်းကို အိခိုင်က ဘယ်အချိန်က တင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားလိုက်မိမှန်းလည်း မသိတော့ချေ။

“ မိန်းမဆိုတာ ချိပ်ပဲ တင့်ဆွေ…ဖရောင်းတိုင်မီးပဲ ဖြစ်ဖြစ်…မီးခွက်မီးပဲ ဖြစ်ဖြစ် မီး ဆိုတာနဲ့..တွေ့ရင် ချိပ်ဆိုတာ အရည်ပျော်ကြတာပဲကွ”

ဘာဂျာထွန်းလွင် ပြောဘူးသော စကားကို ထွန်းလွင် မြင်စေချင်သည်။ သွေးထွက်အောင် မှန်နေပြီ ထွန်းလွင်..။ကျင်ချောင်းမှတဆင့် ချိုအီသော ကာမအရသာသည် တင့်ဆွေတစ်ကိုယ်လုံးကို နှံ့ပြားစွာလွမ်းခြုံသွား မိသည်။ ရေဆေးထားသော စောက်ခေါင်းထဲမှ ဆပ်ပြာမွှေးနှံ့နှင့် သုတ်ရေနှံ့လေးရောနေပြီး လှိုက် ထွက်လာသော အနှံ့အသက်ကလေးကို တင့်ဆွေ မက်မောစွာရှူရှိုက်လိုက်မိသည်။

ခပ်တင်းတင်းဖက်ထားသော အိခိုင် လက်ကလေးနှစ်ဘက်ကြား၌ တင့်ဆွေ..ခေါင်းမှာ မြုပ်ဝင်နေ သည်။ အသတ်ခံရမည်ကိုသိသောသားကောင်ကဲ့သို့ အိခိုင်ခန္ဓာကိုယ်ကလေး မရပ်မနား ဆတ် ဆတ်တုံနေသည်။

“ ပြွတ်…စွတ်…ပြွတ်….ဖွတ်…ပြွတ်…”

“ အမလေး…ကိုတင့်ဆွေရယ်…အ…အ…အ..အ”

ကြီးမားရှည်လျားသော လိင်တန်ကြီးက အဆုံးထိတိုင်အောင် နှစ်ဝင်သွားသည်။ အောက်မှပင့်ကော် သွင်းလိုက်သော လိင်တန်ကြီး ပင့်အားကြောင့် အိခိုင်ခန္ဓာကိုယ်လေး ကြမ်းပြင်မှ မြောက်တက်သွား သည်။အိခိုင် ခါးလေးကို စုံကိုင်ဖက်ရင်း ကော့၍ ကော့၍ ဆောင့်လိုက်သော လိင်ချောင်းကြီးက အိခိုင်.. စောက်ခေါင်းထဲသို့…ခွေခေါက်ပြီး ပြုံဝင်သွားသည်အထိ ဆောင့်အားပြင်းသည်။

“ ဟင်း…အ…ထိတယ်….ကိုတင့်ဆွေရယ်..”

ရုတ်တရက် ဖွင့်ဟညီးတွားလိုက်သော အိခိုင်အသံလေးက ကိုတင့်ဆွေကို အားပေးအားမြှောက်ပြု သည်။

“ မိန်းမတွေဟာ..သစ္စာကြီးမားကြတယ်..ဒါပေမယ့်..သစ္စာတရားထက်..နှာကြီးကြပြန်တယ်..”

သဘာကြီး ထွန်းလွင် ပြောသမျှ ကွက်တိ…။

“ အ…အင်း…အင်း…အလယ်လယ်…အိုး…ကျွတ်..ကျွတ်..ကျွတ်..”

အညီးအတွား၌ မိန်းကလေးများကို ခိုများပင် နိုင်မည်မထင်ဟု တင့်ဆွေက ဖြည့်စွက်၍ သီအိုရီတစ် ပုဒ် ထုတ်လိုက်မိသည်။

“ ဟင်း…အင်း…အ….အား….ထွက်ကုန်ပြီ”

အိခိုင် လန့်အော်ကလေး အော်လိုက်သည်။ အသံက ပထမ…အချီခေါင်းလောင်သံနှယ်..သာယာ ချိုအေး၏။

“ မောသွားပြီလား..အိခိုင်..”

“ အင်း….”

အရှက်၏ မပွင့်တပွင့်…အာရုံသည် အိခိုင်ကို လွမ်းမိုးဆဲဖြစ်သည်..တင့်ဆွေက..ဒုတိယအချီအတွက် ပုံစံချ…ပြုပြင်ယူသည်။

“ အာ…အဲ့လို…မနေတတ်ပါဘူးနော်…”

“ ခဏလေးပါ…အိခိုင်ရယ်…နော်…”

အိခိုင်…လေးဘက်လေး ကုန်းပေးထားစဉ် တင့်ဆွေ လိင်တန်ကြီးက ..ဖင်ကြားပေါ်၌ မေးတင်လျက် မှိန်းနေ၏။ ရှည်လျားသောအိခိုင် ဆံနွယ်များက ရေစိုသောကြမ်းပြင်၌ ကပ်နေပြီး ရေစီး၌ လူးလွင့်မျှောနေသည်။ ဒူးထောက်ထားသော ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်လေးက အီတာလျှံ ကျောက်ပြားများဖြင့် ချောနေသည်။

တင့်ဆွေက…လီးကြီးကို ကိုင်ပြီး ပြူးထွက်နေသော အိခိုင် စောက်ဖုတ်ထဲကို ပြွတ်ကနဲ ထိုးသွင်းလိုက် စဉ် အိခိုင်..ဒူးနှစ်ဖက်သည် ဘေးသို့ ကားထွက်သွားသည်။ ရုတ်တရက်ပြန်စေ့ကပ်ရန် ကြိုးစား၍မရ။

“ အ..အင့်…ကိုတင့်ဆွေ…နေအုံး…နေအုံးဆို…အ..အ…အ..အင့်…..ဟင့်…အ..အ”

အိခိုင် နေအုံးဟာ တောင်းပန်နေသည့်ကြားမှ တင့်ဆွေ မနားတမ်းဆောင့်လိုးပြစ်လိုက်လေသည်။ လေးဘက်ထောက်ထားသဖြင့် လိုးရသည်မှာ အရသာပြည့်ဝလှပေသည်။ တင်းတင်းကားကား ဖင် သားကြီးများနှင့် တင့်ဆွေဆီးခုံမှ လမွှေးကြီးများ ဖိကပ်ပွတ်ကြိတ်မိသည်အထိ..ဆောင့်လိုးသွင်း လိုက် သည်။ လီးထပ်မှ…သိမ့်ကနဲ…ကျင်တက်သွားပြီး ကျင်ချောင်းတစ်ခုလုံး တုန်ကျင်သွားသည်။

“ အား….အား….နာတယ်…အား…”

ငယ်သံပါအောင် အော်လိုက်သော အိခိုင်၏အသံလေးက ရေချိုးခန်းတံခါး အပြင်ကိုဖေါက်ထွက်သွား သည်။ထွန်းလွင်…မျက်နာ၌ ကျေနပ်ခြင်း ကြေကွဲခြင်း ခံစားနေရသော ဝေဒနာနှစ်ရပ်ကို အောင်မင်း ရှာ တွေ့သည်။

“ မင်း….ခံစားနေရပြီလား…ထွန်းလွင်…”

“ ငါမလိမ်ပါဘူး…အိခိုင်ကို ငါချစ်မိတယ်ကွာ..”

“ အဟင်း..အချစ်ဆိုတာ..ဖိုက်ဖို့ဆိုကွ…အခု မင်းပြောတဲ့..မဖိုက်ရပဲ..ချစ်နေပါလား..ထွန်းလွင်..ဟဲ ဟဲ. တင့်ဆွေ..သီအိုရီကို မင်းကခံရပြီး မင့်သီအိုရီကိုတော့ တင့်ဆွေက ခံရတာပေါ့ကွာ…”

အဓိပ္ပါယ်လေးနက်လွန်းသော အောင်မင်းစကားများကို ကြားတစ်ချက် မကြားတချက်နှင့်ရှိသည်။

“ ဆောင့်…နာနာလေးဆောင့်ပါ…ကိုတင့်ဆွေရယ်..”

အသံက အချိတင်ကဲ အားမလိုအားမရလေး..တိုးတိုးလေး ။ ထွန်းလွင်သာ မဟုတ် အောင်မင်းလဲကြား ၏။

“ မိန်းမတွေဟာ ချိပ်လိုပဲ…နီးရာမီးမှာ အရည်ပျော်တတ်တယ် ဆိုတာ မှန်သွားပြီနော့..”

ဗေဒင်ဆရာကြီး ထွန်းလွင်၏ မချိပြုံးကို အောင်မင်းက မကြည့်ရက်…

“ ကဲ…ရေချိုးခန်းတံခါးကို ဖွင့်ထားခဲ့ …ဒို့ပြန်နှင့်မယ်…”

ရေချိုးခန်းတံခါးသော့ကို ထွန်းလွင်ထံမှ ယူပြီး အောင်မင်း သော့ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ တံခါးကို ခပ် ဟဟလှပ်ပြီး အထဲသို့ ကြည့်လိုက်မိသည်။ဖြူဝင်းတောင့်တင်းသော အိခိုင်ကလေး လေးဘက်ထောက်ပြီး ကုန်းနေရုံသာမက ဒူးနှစ်ဖက်ကိုအစွမ်း ကုန် ကားပေးထားလေရာ..စောက်ဖုတ်ကြီးက ပြဲအာနေသည်။

မဲနက်ပြောင်ချောသော အရေခွံနှင့် မြွှေဟောက်ကြီးတစ်ကောင်လို သန်မာသည်ဟု ဆိုနိင်သော တင့်ဆွေ၏ လီးဒစ်ကြီးက အိခိုင်စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ဟက်တက်ကြီး သပ်ရိုက်ထားသလို တစ်ဆို့ကြီး ဝင်နေသည်။တင့်ဆွေ လက်နှစ်ဖက်က အိခိုင်တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ပွတ်ပေးရင်း ဖြေးဖြေးနဲ့မှန်မှန်လိုးသွင်းနေသည်။ အိခိုင်လက်ကလေးနှစ်ဖက်ကကြမ်းပြင်ကိုထောက်ထားပြီး တန်းလန်းကျနေသော ဆွဲပြားလေးက နို့ နှစ်လုံးကြားဝယ်…ရှေ့နောက်..ယမ်းခါနေသည်။

တင့်ဆွေ တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း တင်ပါးကြီးအစုံ လှိုင်းထသွားကာ ..နို့နှစ်လုံးက တန့်ကနဲဆက် တုန်နေကြသည်။ပျော့အိပျင်းတွဲမနေသော နို့ကလေးများက လုံးမာကျစ်နေသည်။

“ အားရပါးရ..ဆောင့်စမ်းပါ…ရှင်ရယ်...”

“ ပြွတ်...ဖွတ်..ဘွတ်...ပြွတ်...ပြွတ်...စွတ်..”

“ အင့်...အင့်...အ..အ...အမလေး..ထိတယ်...ထိတယ်..”

အိခိုင် မျက်စေ့လေးစုံမှိတ်ပြီး ..အံလေးတင်းတင်းကြိပ်ခါ….ထိတယ်..ဟုအော်နေစဉ် အောင်မင်း လှည့် ထွက်ခဲ့သည်။ ထွန်းလွင်မျက်နှာက တိမ်ဖုံးသော လမင်းနှယ် မှုံပျက်နေသည်။

“ ထွန်းလွင်…သူငယ်ချင်း..”

“ ဘာလဲကွာ…”

“ အချစ်နဲ့ ဖိုက်တာကို ..ခွဲပြောသူတွေ..တွဲပြောသူတွေ..လက်တွေ့သင်္ခန်းစာရဘို့..မင်းနှလုံးသားကို အရင်းတည်ရတာတော့ သိပ်မနှိပ်ဘူးထင်တယ်..ကွာ.”

“ ဒါ…ခဏပါ..အောင်မင်း…ဟင်းဟင်း..ဘာဝေဒနာမျိုးပဲဖြစ်ဖြစ် ဘယ်ဆေးဝါးမှ မပျောက်ပေမဲ့ အချိန် ဆိုတဲ့ သမားတော်ကြီးရဲ့ ကုစားမှုအောက်မှာ..အမာရွတ်မကျန်အောင် ပျောက်ကင်းတတ်ကြပြန်တယ်”

“ လာပြန်ပြီ...တစ်မျိုး”

“ အသစ်အဆန်းတွေ မဟုတ်ပါဘူး..အောင်မင်း ဒါတွေဟာ..ရှေးပဝေသဏီကတည်းက ရှိပြီးသား နိယာမ တရားတွေပဲ...ဖိုမ..လိင်ဆက်ဆံတာလဲ...မဆန်းပါဘူး ယဉ်ကျေးမှု..ဟိရီသြသပ္ပ ဆိုတဲ့ အရှက် အကြောက်တရားတွေက ချုပ်ကိုင်ထိန်းသိမ်းထားလို့ပေါ့...ဒါတွေမရှိရင်လဲ လူဟာ..လမ်းတွေ ပေါ်မှာ ခွေးတွေဖင်ပူးသလို လုပ်ကုန်ကြမှာပေါ့...အောင်မင်းရာ..”

“ မင်း..စကားတွေကို သဘောပေါက်ပါတယ်...တွေးခေါ်တတ်သူတွေလဲ သဘောပေါက်မှာပါ..ဒါပေ မယ့် ပညာမဲ့ စဉ်းစားညဏ်မဲ့အသက်ရှင်နေတဲ့ လူတန်းစားကိုတော့ ချွင်းချက်ထားရမှာပေါ့လေ..။

.........................................................................................................................................

“ စဉ်းစားညာဏ် ကင်းလောက်အောင် အသိဉာဏ်မဲ့သူဆိုတာ ဘယ်လိုလူမျိုးကိုပြောတာလဲ..ဖေဖေ..”

ဦးထွန်းလွင်..ပြောသင့် မပြောသင့် စဉ်းစားလိုက်၏။

“ သားမေမေ..ရှိလား...”

“ ရှိတယ်...ဖေဖေ..မေမေရေ...ဖေဖေက ခေါ်နေတယ်...ခဏ..လာပါအုံးတဲ့...”

ခဏလာအုံးဟု ဦးထွန်းလွင် မပြောပါ..သို့သော် သားကဖြည့်စွက် ပြောပေးလိုက်သည်..ဦးထွန်းလွင် ဘာမှမပြော..။

“ ဘာလဲ…ကိုကို..မွှေး…ဟင်းအိုးတည်နေတာ..”

“ ခဏလေးပါ..မိန်းမရယ်…ဟိုမှာ..သားလေးမေးနေလို့…”

“ ဘာမေးနေလို့လဲ..ကိုကို..”

“ အသိဉာဏ်မဲ့သူ ဆိုတာ ဘယ်လိုလူမျိုးလဲတဲ့…ကိုကိုက … နှင်းမြအကြောင်း ပြောပြမလို့..”

“ အော်..ပြောပါ…သားလဲ ဗဟုသုတ ရှာတဲ့အရွယ်ကို ရောက်နေပြီပဲ ကိုကိုရဲ့ ပြောပြလိုက်ပါ..ဒါပဲနော်.”

“ အော်...မွှေး...”

“ ရှင်.…ကိုကို...ဘာလဲဟင်..”

“ ထမင်းစားပြီးရင်...မွှေးကို မောင်...လုပ်စရာရှိသေးတယ်နော်..”

“ ပြောစရာ ရှိသေးတယ် လုပ်စမ်းပါ..သားရှေ့မှာ...”

“ အဲ.…အေး…သိရင် ပြီးရောကွာ..ဟဲဟဲဟဲ…”

“ မောင်ဟာလေ….ဟွန်း….”

ချစ်မျက်စောင်းလေးထိုးပြီး မီးဖိုချောင်ထဲသို့ ဝင်သွားသော ချစ်ဇနီးမွှေး၏ ဖြိုးအိသော တင်ပါးကြီးများ ကို ကြည့်ကာ…ဦးထွန်းလွင် ကျေနပ်စွာပြုံးလိုက်လေသည်။တစ်ခါက အသဲကွဲသမားလေး တစ်ယောက်..ဟိုး…မြစ်ဝကျွန်းပေါ်က ထိန်ကုန်းဆိုတဲ့ ရွာလေးတစ်ရွာ ကို ပြန်သွားခဲ့တယ်..အဲဒါ..သူ့ရွာ မဟုတ်ဘူး..သူ့အမေရဲ့ ဇာတိရွာ ..ဆိုပါတော့ကွာ။

“ အသဲကွဲသမားနာမည်က..ဘယ်သူလဲ ဖေဖေ..”

“ ဟိုဒင်းကွာ…ဇော်ဇော်ပဲ..ထားလိုက်ပါတော့..”

အဲဒီကောင်ဟာ သူ့ချစ်သူနဲ့ကွဲပြီး အဲဒီတောရွာမှာပဲ လုပ်ကိုင်စားသောက်ရင်း ဘဝကို မြုပ်နှံ့ထား တော့မယ်လို့ ဆိုပြီး ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့တယ်..၃ နှစ်လောက်ကြာတော့..တောမှာသူ နေတတ်ထိုင်တတ် လာတယ်။

အဲဒီမှာ ရွာအပြင်တဲ တစ်ခုရှိတယ်။ တစ်ရွာလုံးက..ဝိုင်းပယ်ထားတဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းဆိုပါတော့..အိမ်စု ကလေး ၅ အိမ်လောက်ရှိမယ်ပေါ့…။ဒီ…တဲစုလေးထဲမှာ…မအေမရှိ ဖအေမရှိနဲ့ အင်မတန် ဆင်းရဲနွမ်းပါးတဲ့..၁၈ နှစ်အရွယ်လောက် ကောင်မလေးတစ်ယောက်ရှိတယ်…။ထိန်ကုန်းတစ်ရွာလုံးမှာ အစုတ်ပြတ်ဆုံး မိသားစုလေး။ သူ့မှာလူ မမယ် မောင်လေးနဲ့…ညီမလေးတစ်ယောက် ရှိတယ်လေ။

ကျောင်းထားချိန် အရွယ်ရောက်ပေမယ့်..မထားနိင်ဘူး ..အစ်မဖြစ်သူနဲ့ ထင်းခွေ..မှိုရှာ…မျှစ်တူး လိုက်ရတယ်။ ဇော်ဇော်ဟာ တစ်ရွာလုံးက ခင်မင်တဲ့ ကာလသားခေါင်းလည်းဖြစ်တယ်..ဒီကောင်မ လေးကို လူရာသွင်းချင်တယ်..လူလိုသူလို…ဝင်ဆန့်စေချင်တဲ့ ဆန္ဒလဲရှိတယ်…။

တိုတိုပြောရရင် ဇော်ဇော်ကအသက် ၃၀ ကျော်နေပြီ..အဲဒီနှင်းမြက ၁၈ နှစ်…ဖြစ်…မဖြစ်ကို သူစဉ်းစား ခဲ့သေးတယ်..ဒါပေမယ့်..ကောင်မလေးက ဦးလေး ညီအစ်ကို မောင်နှမတွေက သဘောတူကြတယ်.. စီစဉ်ပေးကြတယ်..။မင်္ဂလာဆောင်ဖြစ်ကြတယ်ပေါ့…အဲဒါဟာ..ပဏာမအနေနဲ့ စပြီးမှားလိုက်တဲ့ အမှားပဲ…ကောင်မလေး ကလည်း ဒီလူကြီးကို အားကိုးအားထားမရှိလို့သာ ယူခဲ့တယ်..မချစ်ဖူး…တဲ့…။

“ နင်…ဘာပြောတယ်…နှင်းမြ…ပြန်ပြောစမ်း..”

“ မချစ်ဘူး…ခင်ဗျားကို…လုံးဝ…မချစ်ဘူး…”

ဇော်ဇော်ဟာ အချစ်အတွက် ရွက်ဝါလို လွင့်လာတဲ့ လေအကူမှာ ချွေယူသလို ကြွေလွင့်ခဲ့ရတဲ့ ဇော်ဇော် တစ်ယောက် အနှယ်ထိုင်..နေသားကျရုံရှိသေးတယ်…လေပွေကြမ်းကို ရင်ဆိုင်ရတယ်..ဒါ ပေမယ့်..သူ့နှလုံးက မာတယ်..။

“ ဒါဆိုလဲ ….မင်္ဂလာပွဲ..ဖျက်လိုက်..”

“ အို…ဘယ်ဖြစ်မလဲဗျ…နာမည်ပျက်မှာပေါ့…”

အဲတာလောက်တော့ နှင်းမြ..တွေးတတ်သေးတယ်။ မင်္ဂလာဆောင်ပြီး နောက်တစ်နေ့ သူတို့ပြသနာ တက်ပြီ…။

“ ခင်ဗျား…ဖာသာ အပြင်မှာအိပ်…”

“ မင်းကို ငါယူတာ…အလှကြည့်ဖို့မှ မဟုတ်တာ..”

“ အိုး…နာမလည်ဘူး…ဒါဆို ကျမအပြင်မှာအိပ်မယ်..”

“ ဟိတ်…ဒီမှာ…မင်း အိမ်ထောင်ရေး နားမလည်ဘူးလား..”

“ ဟွန်း…သိပ်နားလည်တာပေါ့..နားလည်လို့ပြောနေတာ…အခုကျမ..သွေးပေါ်နေတယ်ဗျ..ကဲ..သိပ လား..”

ဘာတတ်နိင်မှာလည်း ပညာမဲ့လူတန်းစား စာရင်းမှာ ထည့်သွင်းထားတဲ့ အသက် ၁၈ နှစ်လောက် မိန်း ကလေးက လိမ္မာပါးနှပ်တဲ့နည်းနဲ့မင်္ဂလာဦးညကို ရှောင်ပြစ်လိုက်တယ်…အဲဒါ..တစ်ည။နောက်တစ်ညကျတော့..ဇော်ဇော်က မနေနိင်ဘူး သူ့မယားကိုဖက်ပြီး..နူးတယ် နှပ်တယ်ပေါ့။ တိုးတိုး မေးတယ်..။

“ မပြီးသေးဘူးလား..မိန်းမရယ်…”

“ ဟင့်အင်း…သုံးရက်မှ မစေ့သေးတာ..”

ကိုင်း..သုံးရက်ကို ကျော်သွားပြန်ပါလေရော…။

...................................................................................................................................................

“ စောက်ရေးမပါတာ…အဲဒါ မင်းညံ့လို့ကွ”

နှင်းမြ ဦးလေးတော်သူ ကိုဘာဘူက…အရက်မူးမူးဖြင့်ပြောသည်။

“ ဟာ…ဦးလေးကလဲ…”

ဒီကောင် ရှက်ရှက်နဲ့ ဒါပဲ ပြောဖြစ်တယ်…ရှင်းပြခွင့်လည်း မသာဘူး…ထိန်ကုန်းကာလသားဝိုင်းက တိုး တိုးသတင်းအနေနဲ့ ပျံ့နှံ့သွားတာပေါ့…နှင်းမြနဲ့ တို့ကာလသားခေါင်း ညားပြီး ငါးရက်ပြည့်တာ တောင်မှ မဖြစ်သေးဘူးတဲ့..အတော်ဂွကျတာ..လူတွေ…လူတွေ…။တိုးတိုးလေးပြောရင်း…တစ်ရွာလုံး နှံ့ပြားကုန်ရော။

“ ခင်ဗျား…ရွာထဲ…ဘာတွေ လျောက်ပြောနေတာလဲ”

“ အလိုဗျာ…ဘာကိစ္စကို ပြောရမှာလဲ..”

“ ညားပြီးတာတောင်…ဘာမှမဖြစ်သေးဘူးလို့..ပြောတယ်ဆို..ခင်ဗျား…အရှက်မရှိဘူးလား..”

“ ဘာကွ…မင်းလိုကောင်မက…ငါ့ကိုပြောတဲ့ စကားလား..”

ဒါက..ပထမဆုံး သူဒေါသထွက်တာလေ..စဉ်းစားကြည့်..အသက်က ထက်ဝက်ကွာတယ်..မညားခင် က သူ့ရှေ့ လက်ကလေးပိုက်ပြီး ခေါင်းငုံ့သွားတတ်တဲ့ ကောင်မလေးက…ဒီတော့..သူရှက်သွားတယ်…အသက်အရွယ်နဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာက သူ့ကို မြှောက်ထိုးပင့်ကော်လုပ်ပေး တယ်….အဲဒီညဟာ နှင်းမြတို့လင်မယား..လူသံမကြားရပဲ…ဝုန်ဒိုင်းကြဲတဲ့ ညပေါ့…။

“ ဝုံး..ဒုံး…ဂျွမ်း…ခလွမ်း…ချွမ်…ဘုံးဘုံး”

“ ဟာ…ဆော်ကုန်ပဟေ့…”

ပတ်ဝန်းကျင်က အသံတွေကြားပေမယ့်..လာမကြည့်ကြ… အချိန်ကလဲ ညဉ့်နက်နေပြီ ည ၁၀ နာရီ ကျော်နေပြီ ဒီအချိန်မှထပြီး ပြသနာဖြစ်တတ်တာက စောက်ပြဿနာ ပဲ စောက်ပြဿနာ ကို ကြားလူဝင် လို့မရဘူး..မဟုတ်လား…။လုံးထွေး သတ်ပုတ်ရင်း…နှင်းမြ..ငြိမ်သွားသည်။ ယောက်ျားနဲ့ မိန်းမ အာခံလို့ဘယ်နိုင်မှာလဲ..မဟုတ် ဘူးလား…ယောက်ျားတွေဟာ..တကယ် အင်အားမသုံးကြလို့ သူတို့မာန်တက်နေကြတာ…။မျက်နှာကို လက်သီးနဲ့ တစ်ချက်ကောင်းပဲ စွတ်ထိုးအုံး တစ်လလောက်..အီးပိတ်သွားမှာ မသိကြဘူး လား။

အခုတော့ နှင်းမြ….ငြိမ်သွားရလေပြီ…။ ငြိမ်ရမှာပေါ့..အညှာကို ကိုင်ထားပြီပဲ..၊

“ ညိမ်ညိမ်နေစမ်း…နှင်းမြ…”

သူ့အသံက သတ်ပုတ်ထားရလို့ မောလွန်းနေသည်။ နှင်းမြလည်း မောဟိုက်ပါသည်။ မောခြင်းနှင့် ထိတ်လန့်စိုးရွံ့ခြင်းတို့ရောထွေးခံစားနေရခြင်းတို့လည်းပါသည်။

“ နင်…ဘာလို့..ဒါလောက် ရုန်းနေရတာလဲ..လင်မယားဆိုတာ…လိုးမှပေါ့ဟ..နင်မသိဘူးလား…”

နှင်းမြ မျက်နာကို လက်ဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့် ဖိအုပ်ရင်း…တဟင်းဟင်း…လုပ်နေသည်။ ငိုတာတော့မဟုတ်.။

“ ပက်လက်လှန်…”

ခပ်ကြမ်းကြမ်း ကိုင်တွယ်တတ်တဲ့ လူတွေလက်ထဲကြတော့လဲ မိန်းမတွေဟာ သနားစရာ။

“ ပေါင်..ကားထားလေ..ထမီချွတ်…”

“ ခင်ဗျား…ဖာသာ..ချွတ်ပါလား…”

မပြောသာပြောသာ…နှင်းမြ ပြန်အော်ရင်း ပြောသေးသည်။ သူက…ထမီကို ဆွဲချွတ်သည်။ ဝင်းဝါသော ဗိုက်သားလေးထက်မှ နက်ရှိုင်းသော ချက်ပေါက်လေးကို အရင်မြင်ရသည်။ချက်ကလေးအောက်သို့ တရွေ့ရွေ့လျောဆင်းကျသော ထမီစလေးက..ခပ်ဖုဖု..မို့မောက်သောနေရာ၌ ရပ်တန့်သွားရသည်။

“ ဟင့်….အင်း…ဟင့်အင်း..ရှက်တယ်..”

ထမီစကို ချက်ချင်းပြန်ဆွဲတင် ပြစ်လိုက်ပြန်သည်။ သူ…ဒေါကန်သည်..မျက်နာကြီး နီလာအောင် ဒေါ ကန် သည်။ မျက်နာကျောကြီးတင်းကနဲ မာသွားပြီး နှင်းမြ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်သိုက တက်ခွလိုက် သည်။လေးလံသော ဖိအားကြောင့် နှင်းမြ အင့်ကနဲ ပါးစပ်မှ မြည်သွားသည်။ သူက နှင်းမြ နားဝသို့ကပ်၍ တတွတ်တွတ် စကားတွေပြောနေသည်။

“ လင်မယားဖြစ်ရင်…အလိုးခံရမယ်ဆိုတာ နင်မသိဘူးလား..”

“ သိ…တယ်..”

ဖြေသံက တကယ်ကို တိုးတိုးလေး။ သူက အားမလိုအားမရ နှင်းမြ..ပါးမို့မို့လေးကို ဖိနမ်းလိုက်သည်။ ဒါကိုတော့ နှင်းမြ ငြိမ်ခံနေသည်။သူ့လက်တစ်ဖက်က နှင်းမြ နို့အုံလေးကို ဆွဲယူကိုင်လိုက်ရင်း ပျော့အိအိ.. နွေးထွေးနေသော အပျိုမ လေး၏ နို့လေးက အရသာရှိစွာ ဆုတ်နှယ်နေသည်။

“ နို့….မကိုင်ပါနဲ့…မနေတတ်ဘူးဗျ…”

အဆုံးမ…အသွန်အသင်ကင်းမဲ့ခဲ့သော ..မိဘမဲ့…မိန်းကလေးတစ်ကောင်ကြွက်ဘဝမို့..မယားဝတ္တရား ကိုမသိ လင့်အလိုလိုက် အကြိုက်ဆောင်ရမှန်းလည်းနားမလည်…အသက်ကလည်း ခပ်ငယ်ငယ်ဖြစ် နေပြန်တော့ ..အခက်။

သူ ..ဇတ်ကြမ်း…ကရ တော့သည်။ နှင်းမြ ပေါင် အတင်းဖြဲပြီး…သူ့ပုဆိုးလှန်ကာ…တောင်နေသော ဧရာမလီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ချောမွတ်မွတ်ကလေးအောက် လိုးသွင်းသည်။ လိင်တန်ကြီး၏ အထိအ တွေ့ကိုတော့ ဂျစ်တူးမလေး..အာမခံနိင်…။

“ အ…အာ….ဟင်းဟင်းဟင်း…”

မိန်းမ ပီသသော ငြီးသံလေးထွက်လာသည်။ မိန်းမပီသစွာလဲ ပေါင်ကိုဖြဲပေးလိုက်သည်။ အမှန်က မသိစိတ်နှင့် ဗီဇဉာဉ်တို့က လှုံ့ဆော်၍သာ ပြုမူ လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

လိင်တန်အရင်းမှ ..လမွှေးထူထူ..အအုံလိုက်ကြီးက နှင်းမြဆီးခုံကို ပွတ်ကြိတ်မိကြသည်။လိင်တန်ကြီးက နှင်းမြ ယောနိဝ၌ တေ့ကပ်နေဆဲ..မဝင်သေးဘဲ..ငြိမ်သက်နေသည်။ နှင်းမြ ခန္ဒာကိုယ် အထက်ပိုင်း၌ သူ့လက်ကြီးများ လှုပ်ရှားနေ၍ဖြစ်သည်။ဟင်းသောက်ပန်းကန်ခန် ပေါင်မုံ့နှယ်ခုံး မောက်နေသော နို့ကလေးများက လက်ထဲ၌ တဆိတ်သာသာပဲ ရှိသည်။ မာတင်းထွေးအိနေသော အပျိုစင် နို့ကလေး၏ အထိအတွေ့ကိုတော့ သူ သဘောကျလှသည်။

“ အာ…အသက်ရူကြပ်တယ်..ဗျာ…”

နှင်းမြ…လက်တွေကို …ကုတ်ခြစ် ဖယ်ထုတ်သည်။ ခန္ဒာကိုယ်လေးက…ငလျင်မိသလို တုန်ခါနေ သည်။ ဖြစ်ညှစ်ဆုတ်နှယ်ခြင်းခံနေရသော ရင်သားလေးကို မကိုင်မတွယ် ခံရခြင်းကိုက တစ်မျိုးကြီး ဖြစ်နေလေသည်။တင်းမာသော သူ့မျက်နာကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး..နှင်းမြ..အနည်းငယ်တော့ တွန့်သည်။

“ လက်ဖယ်…ထမီ လှန်ထား…”

သူက….တစ်လုံးပြော…တစ်ချက်လှုပ်ရှားရင်း…မွှေးပါးလေးများသာ ရှိသော သူမစောက်ဖုတ်ခုံးခုံးလေး ကို ရွရွလေးပွတ်လိုက်သည်။ ကြွမောက်တက်လာအောင် ဆွပေးနေမှန်းတော့ နှင်းမြ သိသည်။

ခါးလေးကို မသိမသာလေး…ကော့ပေးလိုက်သည်။ စောက်ပတ်ကြီး အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် ခုံးထပြီး ဖေါင်းကားနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။နှင်းမြ ရှက်သည်။ မိမိ အင်္ဂါဇတ်ကို ယခုလို ယောက်ျားမပြောနှင့် မိမိကိုယ်တိုင်ပင် ရဲရဲမကြည့်ဖူးခဲ့ သည်ဖြစ်ပေရာ…စောက်ဖုတ်အကိုင်ခံ…အပွတ်ခံရပြီ ဆိုကတည်းက အသဲတုန် အူတုန် ခံစားရသည်။ သွေးထွက်မတတ်လည်း ရှက်ရလွန်းသည်။

သူက…လက်ညှိုး..လက်မကို အသုံးပြုလျက် စောက်ပတ်အဝလေးကို အသာဖြဲလိုက်သည်။

“ ပြလစ်” 

ကနဲ ပလပ်စတစ်ဘူးစို့ တစ်ခုဖွင့်လိုက်သော အသံမျိုးထွက်လာသည်။ သန့်ရှင်းမှုနည်းပါး သော တောသူ တောင်သား ဘဝမို့…စောက်ခေါင်းထဲမှ အနှံ့ဆိုးဆိုးတစ်ခုကို…သူ ရှူရှိုက်လိုက်ရသ ဖြင့် ..အနည်းငယ် ဖီလင်အောက်သွားရသည်။ခပ်ဟဟ…ဖြစ်ခါ ပြဲသွားသော စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးအတွင်းသို့ လီးထိပ်ကြီးကို တေ့ပေးလိုက် ပြီး နှင်းမြ ကိုယ်လုံးပေါ်သို့..မှောက်ပြစ်လိုက်လေသည်။

“ ပြွတ်….ဗြိ…စွတ်….ပြွတ်….စွတ်….ပြွတ်….”

ရုန်းကန် တွန်းထိုးနေသည့်ကြားမှ စောက်ရေများစိုရွှဲနေသော နှင်းမြ…စောက်ခေါင်းထဲသို့ လီးကြီးက လျောကနဲ…ကျွံဝင်သွားသည်။နှစ်ဦးစလုံး လိုးရသော အရသာ၏ ပမာဏ…ခံစားရခြင်းကို စတင်ခံစား လိုက်ရသည်။

နှင်းမြ…စောက်ဖုတ်ကြီး အိပဲ့ပဲ့ကြီး…ချိုင့်ဝင်သွားသည်။ လီး…လုံးပတ်နှင့်အဝ…စောက်ခေါင်းထဲသို့ နှုတ်ခမ်းသားများ လိပ်ဝင်သွားကြသည်။ နှင်းမြ စအိုလေးထဲမှ…ခံ၍ကောင်းသော အရသာကို စောက် ပတ်မှ ကူးယူခံစားရသည်။

“ ပြွတ်…စွတ်…ပြွတ်…အိ…စွတ်…”

“ အ…အား…ဖြေး…ဖြေးဖြေး…ဗျ….အိုး….အိုး…”

နှင်းမြ ခါးလေးသိမ်ဆင်းသွားသည်။ ဖင်ကလေးကြွတက်လာသည်။ ရမ္မက်၏ စွမ်းအင်စေ့ဆော်မှု ကြောင့် နှင်းမြ လက်နှစ်ဖက်က ..သူ့ဖင်ကြီးကို ကိုင်ပြီး အလိုလိုဖိချ…ပေးနေမိသည်။

“ ပြွတ်…ဖတ်…စွတ်….ပြွတ်….ဖွတ်….”

“ အင့်….အင်….အင့်…..အ…..ဟင့်….”

နှင်းမြ…ဇွဲရှိသည်။ တန်ရုံဆောင့်လိုး၍မှ တစ်ခါတစ်ရံ…သားအိမ်ခေါင်းကို လီးထိပ်ကြီးက ပြင်းထန်စွာ ထိုးထောက်မိမှသာ.. “ အိုအိုး” ဟု အော်တတ်သည်။

သူ့ဖင်ကြီးက အရှိန်မပြတ်..နှိမ့်ချီမြင့်ချီ လှုပ်ရှားဆောင့်သွင်းနေသည်။ အင်္ဂါနှစ်ခုကြားမှ ဖြစ်ညှစ်ထွက် လာသော အသံများက …ခေါင်းရင်းအိမ်ကသော် ၎င်း…ခြေရင်းအိမ်ကသော် ၎င်း….ပြတ်သားကြည် လင်စွာ ကြားနေကြရလေသည်။

“ ဟဲ့….မယ်ခင်…နှင်းမြတို့ဒီည…ဖြစ်ပြီ…”

“ အဲဒါ…တော်နဲ့ ဘာဆိုင်လဲ…ကလေးကလား..”

နှင်းမြ ဦးလေး ဘာဘူက အသံတွေကြားနေရသဖြင့်..အူမြူးသံကြီးနှင့်ပြောသည်။ သူ့မိန်းမ မမယ် ခင် က ..ဟောက်သည်။

“ ဘုတ်ဆုံ….ဘုတ်ဆုံ…ကြားလားဟ”

ခြေရင်းအိမ်မှ…ကိုပိန်က…သူ့မိန်းမ မဘုတ်ဆုံကို လက်တို့ပြီး တိုးတိုးပြောသည်။

“ ကြားပါတယ်…ရှင့်မလဲ…ဝါသနာကို ကြီးတယ်”

“ ဝါသနာ ကြီးတာမဟုတ်ဘူး…ဟိုကောင်ကြီး မလုပ်ရတာကို ..စိတ်မကောင်းလို့..ဟဲ…ဟဲ..ဟဲ…”

“ တော်စမ်းပါ..ရှင့်ဝါသနာ ..မသိတာမှတ်လို့…”

“ ဟဲ….ဟဲ…..ဘုတ်ဆုံကလဲ…ဟဲ….ဟဲ”

“ ဟဲဟဲ…ဟဲဟဲ” 

နှင့် ကိုပိန့် လက်တစ်ဖက်က မဘုတ်ဆုံ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ထိုးနှိုက်နေလိုက်သည်။

“ အ….အာ..လန့်သွားတာပဲ…ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး…”

မဘုတ်ဆုံ၏ ကြည့်နူးဆွတ်ပျံ့သောအသံ..ကိုပိန်၏ ဆီမန်း…မန်းသံ တတွတ်တွတ်…..။

“ ဖေကလဲ….ဒါနဲ့ပဲ…နှင်းမြက …ပညာမဲ့ရောတဲ့လား…”

“ အေး…အဲသလို…တစ်လလောက် ပေါင်းပြီးမှ နှင်းမြထွက်ပြေးတာကို ပြောတာ…”

“ ဟောဗျာ…..ဘာလို့ထွက်ပြေးတာလဲဟင်…ဖေဖေ”

“ အချစ်လေ….အချစ်မှ မပါပဲ…လက်ခံခဲ့တဲ့ အိမ်ထောင်ရေးဟာ…ဘာကြာမှာလဲကွာ….”

“ အမယ်နော်…မွှေး…ကိုကို့ကို ယူခဲ့တုန်းက မချစ်ပါဘူးနော်…ဟင်းး…”

“ အေး….ဒါ…ဟုတ်တယ်…ဘယ်တော့မှ ချစ်တာလဲ….”

“ ဒီသားလေးမွေးပြီးမှ….မွှေး. ကိုကို့ကို ချစ်တာ…”

“ အေး…မိန်းမစိတ်ကို ..ငါ..ကျမ်းပြုအုံးမယ်…”

“ နေပါအုံး…ဖေဖေရဲ့…အဲဒီဦးဇော်က နောက် ဘာဖြစ်သွားလဲ…ပြောအုံးလေ…”

“ နောက်…အဲဒီ..ဦးဇော်က…မင်းအဖေဖြစ်လာရော…မင်းအမေ..မမွှေးကို ယောက္ခမကြီး ဒေါ်ရင်ရွှေမင်း တို့အဖွားက ပေးစားခဲ့လို့ ညားရော”

“ ဖေဖေကေ …မချွင်းမချန်ပြောတယ်နော်…”

“ ဒါပေါ့…ဒါပေါ့…”

“ အရှက်မှ မရှိဘဲ…ကိုကို …ဟာလေ…”

ဦးထွန်းလွင်…သူ့မိန်းမ မွှေးမျက်နှာလေးကိ ငေးရင်း…ရင်ထဲမှ..စကားလုံးများကို တစ်လုံးခြင်း ရွတ် ဆို နေမိသည်။

“ မွှေးရယ်….အိခိုင်ကို ချစ်မိခဲ့တဲ့ ဘာဂျာထွန်းလွင်ဆိုတာ…ကိုယ်ပါ..ယောက္ခမဖြစ်လာမယ့်.. ဒေါ်ရင် ရွှေကို တက်နှိပ်ခဲ့တာလဲ ကိုယ်ပဲလေ…. သားက မချွင်းမချန်ပြောတယ်လို့ ထင်တယ်…ဘယ်ဟုတ်မ လဲသားရယ်…။ ပြောလို့မရတဲ့ အကြောင်းတွေ…ဒီကမ္ဘာကြီးဒမှာ အများကြီးရှိသေးတယ်လေ။တကယ်လို့သာ မွှေးမေမေ…မရင်ရွှေနဲ့..ကိုထွန်းလွင်တို့…အကြီးအကျယ် ဖိုက်ခဲ့ဖူးပါတယ်လို့ ဖွင့်ပြော လိုက်ရင်….ဟဲ…ဟဲ….ဟဲ…ဘယ်ဖြစ်မလဲနော့….လူ့လောကကြီးမှာ ဖွင့်ပြောလို့ မရတာတွေ…တပုံကြီးဗျ….”

တစ်ပုံကြီး…..။


........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။


တကယ်ဆိုရင် အချစ်ပဲလိုတယ် (စ/ဆုံး)

တကယ်ဆိုရင် အချစ်ပဲလိုတယ် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ကာမမင်းသား

အသက်အစိတ်မှာ ပုခက်မချိတ်ရရင် တစ်သက်မနိတ်ဘူး ဆိုတဲ့ စကားရှိပေမယ့် ညိုမောင်အဖို့ကတော့ အသက် (၂၆) နှစ်ရောက်မှ ရှားရှားပါးပါး ရည်းစားလေးတစ်ယောက်ရခဲ့ရသည်။ ရမယ့်ရတော့လည်း ညိုမောင်ရည်းစား လေးငယ်က ညိုမောင်ထက်အသက်(၇)နှစ်လောက်ငယ်သည်။ လေးငယ်အသက်က ခုမှ (၁၉)နှစ်သာရှိသေးသည်။ အသက်ကြီးမှရည်းစားလေး(၁)ယောက်ရတော့ ညိုမောင်မှာမထိရက်မကိုင်ရက် ထိလိုက်လျှင် နွမ်းကြေတော့မလားထင်နေသည်။ ပန်းလေးတစ်ပွင့်ကို ထိုင်၍အလှကြည့်နေသလိုထားသည်။ 

ဒါပေမယ့် လေးငယ်ကခေတ်ကာလသမီးပျိုဘဲ ညိုမောင်ထက်ရဲသည်၊ သွက်သည်။ ရည်းစားဘဝပီပြင်အောင် ညိုမောင်အားလမ်းပြခေါင်းဆောင်ပေးသည်။ ဘာလိုလိုနဲ့ ညိုမောင်နှင့်လေးငယ်ကြိုက်ကြတာ (၆)လကျော်လာခဲ့ပြီ။ တစ်နေ့မှာတော့ ညိုမောင်တစ်ယောက်အိမ်မှာတစ်ယောက်ထဲရှိသည်နှင့် ပျင်းပျင်းနှင့်အိပ်ပျော်နေတုန်း လေးငယ်တစ်ယောက် ဘယ်ကဘယ်လိုရောက်လာ သည်မသိ။ ညိုမောင်၏အိပ်ခန်းထဲထိရောက်၍လာသည်။

ပက်လက်အိပ်နေသော ညိုမောင်၏ရင်ဘတ်ပေါ်သို့လေးငယ်ကပါးလေးအပ်ပြီး မှောက်အိပ်လိုက်သည်။ နုညက်သောအထိအတွေ့နှင့်မွှေးပျံ့သောရနံ့တွေကြောင့် ညိုမောင်နိုးလာပြီးမျက်လုံးဖွင့်ကြည့်မိသည်။

“  ဟင်......လေးငယ်...”

ညိုမောင်အံ့သြသွားသည်။

“  အစ်ကိုနိုးလာပြီလား...”

“  အင်း....လာ အိမ်ရှေ့သွားရအောင်....”

ညိုမောင်က ထထိုင်ရန်ပြင်လိုက်သည်။ လေးငယ်က ညိုမောင်၏ရင်ဘတ်ပေါ်မှောက်ချထားသော သူမ၏ ကိုယ်လုံးကို မ ထသည့်အပြင် ပို၍ဖိချလိုက်သည်။ ဒီလိုအနေအထားမှဘယ်သွေးဘယ်သားတွေက ခံနိုင်ရည်ရှိနိုင်ပါ့မလဲ......။ 

ပြောမရသည့်အဆုံး ညိုမောင်ကနားမလည်နိုင်စွာနှင့်လေးငယ်၏မျက်နှာလေးကို စိုက်ကြည့်ရင်း သူ့စိတ်တွေကလှုပ်ရှား၍လာသည်။ ညိုမောင် သူ့ခေါင်းကိုကြွ၍ လေးငယ်ပါးလေးတစ်ဖက်ကိုနမ်းရှုံ့လိုက်သည်။ လေးငယ်မျက်လုံးလေးမှိတ်ကျသွားပြီး မျက်နှာလေးကပြုံးသွားသည်။ အရှိန်ပြင်းစွာလှုပ်ရှားနေသောညိုမောင်၏ရင်ခုန်သံတွေကို လေးငယ်ကြားနေရသည်။ မိန်းမသားဆိုတာက အိန္ဒြေကောင်းလွန်း၍သာ သူတို့ကိုအကဲမခတ်နိုင်ရှိရမည်။ သူတို့ကယောင်္ကျားတွေထက်ပိုပြီးခံစားချက်ပြင်းပြ၍ စိတ်လှုပ်ရှားမှုပြင်းထန်သည်။

လေးငယ်၏လက်လေးတစ်ဖက်က ညိုမောင်၏ရင်ဘတ်ပေါ်ကို ယုယုယယလေးပွတ်သပ်ပေးရင်းမှ ညိုမောင်၏ဝမ်းဗိုက်ပေါ်ရောက်သွားရာမှ ဆီးခုံပေါ်သို့ထိပွတ်နေမိသည်။

“  လေးငယ်ထတော့ကွယ်.....တော်ကြာမှားကုန်ကြလိမ့်မယ်....”

“  တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ချစ်ကြတာ မှားတာလားဟင် အစ်ကို....”

အသံလေးများက လှိုင်းထပုတ်ခတ်နေသည်။ ညိုမောင်ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိတော့ပေ။ လေးငယ်မကြားအောင်သက်ပြင်းတစ်ချက်ခိုး၍ချရင်း ညိုမောင်၏လက်အစုံက နွေးထွေးအိစက်နေသော လေးငယ်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ရစ်ပတ်ပွေ့ပိုက်လိုက်သည်။ လေးငယ်၏ရင်ထဲတွင် ဝေဟင်ထဲလွင့်မျောသွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်။ ညိုမောင်၏လက်တစ်ဖက်က လေးငယ်၏တင်သားလုံးလုံးလေးကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ပေးရင်းဆုပ်နယ်သည်။

“  ချစ်တယ်....လေးရယ်”

ညိုမောင်၏အသံက အစ်တစ်တစ် တစ်ဆို့ဆို့ကြီး.....

“  လေးလဲ....အစ်ကို့ကို သိပ်ချစ်တာပဲ သိလား.......”

ကာမအမှောင်ထုသည် တစ်ဖြေးဖြေးမှုံရီနက်ရှိုင်း၍လာသည်။ ညိုမောင်ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ လေးငယ်လှိမ့်တက်လိုက်သည်။ တစ်ယောက်မျက်နှာကို တစ်ယောက်စေ့စေ့မကြည့်ရဲကြပေ။ညိုမောင် ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုဘေးသို့ကားလိုက်သည်။ မာကျောကျော အချောင်းတစ်ခုက လေးငယ်၏စောက်ပတ်လေးကို ထောက်မိသွားသည်။ လေးငယ်၏အသားလေးတွေတဆတ်ဆတ်တုန်လာသည်။

“  အစ်ကို...”

“  ဘာလဲ.....လေး...”

“  လေးငယ် ရှက်တယ်ကွယ်....”

လေးငယ်ကညိုမောင်နားဝသို့ တိုးတိတ်ညင်သာစွာလေးဆိုသည်။ ညိုမောင်လက်များကတရွရွလှုပ်ရှား၍လာသည်။ လေးငယ်၏ထဘီအောက်စလေး လန်တက်သွားသည်။

“  အစ်ကို....လေးငယ် ရှက်ပါတယ်ဆို...”

ညိုမောင်ထံမှ တုန့်ပြန်စကားသံထွက်ပေါ်၍မလာပေ။ သူ၏အပေါ်မှာ မှောက်လျက်သားလေးဖြစ်ကာ ထဘီအောက်စလေးလှန်တင်နေ၍ ဖင်ပြောင်ပြောင်လေးဖြစ်နေသောလေးငယ်ကိုအသာပွေ့ဖက်၍ ဘေးသို့လှဲချလိုက်ရာက ညိုမောင်ကအပေါ်စီးမှဖက်လျှက်သား နေရာယူလိုက်သည်။ လေးငယ်၏ဒူးလေးကခပ်ကားကားလေး ထောင်ထားမိရာ ပေါင်လေးနှစ်ဖက်ကအလိုအလျှောက်ကားထားသည့်နှယ် အသင့်အနေအထားသို့ ရောက်၍နေသည်။ ညိုမောင်၏အသက်ရှုသံတွေက စည်းချက်မကျတော့ဘဲ ဗရမ်းပတာဖြစ်ကာပြင်းထန် ၍လာသည်။အလားတူ လေးငယ်၏ထွက်သက်လေသံများကလည်းမူမမှန်တော့ပေ။ ညိုမောင်က သူနှင့်လေးငယ်တို့ကြားသို့ လက်ကိုလျှိုသွင်းပြီး လေးငယ်၏စောက်ဖုတ်လေးကိုစမ်းသည်။

“  ဟင့်အင်း.....မကိုင်နဲ့ကွာ.....အို...”

ညိုမောင်၏ လီးကအစွမ်းကုန်မတ်တောင်၍နေသည်။ လီးကိုလက်တစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ပြီး လေးငယ်၏စောက်ပတ်လေးထဲသို့တေ့သွင်းသည်။ လီးနှင့်စောက်ပတ်အတွေ့က စိုစွတ်နွေးထွေး၍နေသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးရှိသွေးသားများဆူပွက်ကာ နှစ်ယောက်စလုံးဆောက်တည်ရာမရကြချေ။

“  ပြွတ်....အား....ဟင့်...အဟင့်.....မဝင်ဘူး.....”

လီးကဘေးသို့ချော်ထိုးမိသည်။ လေးငယ်က လွှတ်ခနဲပါးစပ်ကထွက်သွားသည်။

“  မဝင်သေးဘူးလား.............ဟင်.....လေး....”

“  ဟင့်အင်း....”

လေးငယ် ညိုမောင်မျက်နှာကို မကြည့်ပဲ အသားတွေတဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။

“  ကိုင်သွင်းပေးပါလား....ဟင်..”

“  ဟာ....ကျွတ်....ဒုက္ခဘဲ....မကိုင်ရဲဘူး....အဟင့်....”

ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုက ပူးကပ်တွန့်လိမ်နေသဖြင့် လိုရာမရောက်ဘဲ နှောင့်နှေး၍နေသည်။ ညိုမောင်က လေးငယ်၏ပါးပြင်နုနုဖွေးဖွေးလေးကို ညင်သာစွာနမ်းပြီး သူမ၏လည်တိုင်ဖွေးဖွေးလေးကို ယုယစွာပွတ်သပ်နမ်းရှုံ့ပြီး သူ့ကိုယ်ကြီးကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားသော လေးငယ်၏လက်ထဲမှရုန်း၍ ကိုယ်ခြင်းခွာကာ သူ့ကိုယ်ကိုကြွပြီး သူ့လီးကြီးကို အသာအယာလေးဖိသွင်းချလိုက်ပြန်သည်။

“  ပြွတ်....အမလေး...အစ်ကိုရယ်....”

သည်တစ်ခါတော့ လီးကလေးငယ်၏စောက်ပတ်လေးထဲသို့ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီးဝင်သွားသည်။ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုလုံး တုန်ခါလှုပ်ရမ်းသွားသည်။

“  ပြွတ်...ပြွတ်....စွတ်.....စွတ်......ပြွတ်....”

ညိုမောင်၏အလိုးအညှောင့် လေးငယ်၏အလူးအလူးအလိမ့်လိမ့် အကော့လေးတွေ ဗြောင်းဆန်သွားသည်။ လှပနုနယ်သော လေးငယ်၏ခန္ဓာကိုယ်လေးမှာ ဘယ်လူးညာလိမ့်ဖြင့်ဖြစ်နေသည်။ ညိုမောင်၏လီးကြီးကလည်း မှန်မှန်ကြီးဆောင့်သွင်းနေသည်။

“  ပြွတ်....ဖွတ်....စွပ်...စွပ်.....ပြွတ်...ပြွတ်....”

အမွှေးပါးပါးလေးအုပ်လွှမ်းနေသော လေးငယ်၏စောက်ပတ်ကို ညိုမောင်ငုံ့၍ကြည့်သည်။ မဲမှောင်နေသော သူ၏လီးမွှေးကြီးများက ဖြူလွှနူးညံ့နေသောလေးငယ်၏စောက်ဖုတ်အုံလေးကို ပွတ်သပ်မိလေတိုင်း လေးငယ်မှာကော့ပျံလူးလိမ့်သွားရသည်။ လီးကြီးဆွဲနှုတ်လိုက်တိုင်း ရဲကနဲ ရဲကနဲ အပြင်သို့ပြူးထွက်လာသောလေးငယ်၏ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားလေးများမှာအရည်များဖြင့် ရွှဲနစ်ကာနူးအိ၍နေသည်။ သူ့တစ်သက်မိန်းမတစ်ယောက်၏ စောက်ပတ်ကို နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ တွေ့မြင်လိုက်ရချိန်မှာပင် တစ်ပါတည်းလိုးဖူးလိုက်ရသည်။

မှန်မှန်ဆောင့်လိုးနေသည့်အရသာဒဏ်ကိုခံရင်းလူးလိမ့်၍ တစ်လောကလုံးကိုမေ့နေသော လေးငယ်၏ ကိုယ်ပေါ်မှရင်စေ့အင်္ကျီလေး၏ကြယ်သီးများကို အဆောင့်မပျက်ညိုမောင်ဖြုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့အောက်မှဘော်လီပန်းရောင်လေးကို အပေါ်သို့လှန်၍တင်လိုက်သည်။ အဲ့ဒီနောက်တော့ ညိုမောင်၏လက်တစ်ဖက်က လေးငယ်၏နို့နှစ်လုံးကိုဆုပ်ကိုင်ညှစ်နယ်ပေးလိုက်ရာ လေးငယ်ခမျာအလူးလူးအလိမ့်လိမ့်ဖြင့်ရင်ဘတ်လေးကော့ကော့တက်သွားရသည်။

“  ပြွတ်.....ပြွတ်.....စွပ်.....ပလွပ်....စွပ်...ပြွတ်....ပြွတ်”

“  အစ်ကို....အ...အင့်.....အင့်....အင့်...အ...အား...”

အင်္ဂါစပ်နှစ်ခုကြားမှ ယိုစိမ့်ကျလာသောချွဲပြစ်ပြစ်အရည်လေးများက လျှံကျလာပြီးအသံလေးတွေကပို၍ကျယ်လာသည်။

“  ရှီး...အား....အဟင်း....တစ်မျိုးကြီးဘဲ....ဟင်း...ဟင်း....”

“  နာရင်ပြောနော်....လေး..”

“  အင်...လေးငယ်..မပြောတတ်ဖူး....အင်း...ဟင်းးးးး”

“  လေး...လေးငယ်.....အား....ဟ”

နောက်ဆုံးဆောင့်ချက်နှင့်အတူ ညိုမောင်က လေးငယ်၏ရင်ဘတ်ပေါ်သို့မှောက်ချ၍ လေးငယ်၏ကိုယ်လေးကိုသိမ်းကြုံး၍ဖက်လိုက်ခိုက် လေးငယ်ကလည်းကမန်းကတမ်းပြန်ဖက်ရင်းခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုမှာ ဗရမ်းဗတာတုန်ခါသွားရလေတော့သည်။ ကျွဲကောသီးအမွှာနှစ်ခုလိုတင်းပြောင်နေသော နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုက သာမာန်အနေအထားထက်ပိုပြီး ဖောင်းမို့နေတာသိသာလှသည်။ ခံစားရတာလဲအသားတွေကတင်းနေပြီးနာနေသည်။ မခံမရပ်နိုင်အောင်နာကျင်ခြင်းမျိုးမဟုတ်ပေမယ့် နေရထိုင်ရတာခက်လှသည်။ လေးငယ်ဘာလုပ်ရမည်မှန်းမသိ.....။တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ်ဒီတစ်ခါဘဲ ဒီနေရာမှဒီလိုဖြစ်ဖူးသည်။ အစ်ကိုညိုမောင်လေ....လူပျိုသိုးကြီး မနေ့ကနေ့ခင်းက လေးငယ်ကိုနဲနဲလေးတောင်အနားမပေးဘဲ သုံးချီဖြုတ်လိုက်သည်။

လီးဆိုတာ ဘာမှန်းမသိသေးသော မျက်နှာစိမ်းစောက်ပတ်လေးက သူ့အားသူ့အင်နှင့်မမျှလောက်အောင် တာဝန်တွေထမ်းဆောင်လိုက်ရသည်။ ဒီတော့ခုလိုယောင်ယမ်းလာရတာ ဘာမှမဆန်းလှပေ။ ဒါကလဲ လေးငယ်ကြောင့်ဘဲမဟုတ်လား........သူ့ဘာသာအိပ်ပျော်နေတဲ့ ညိုမောင်ကိုလေးငယ်ဘဲ မိန်းကလေးတန်မဲ့ မနေနိုင်မထိုင်နိုင်သွားပြီး နူးခဲ့တာမဟုတ်လား......။ ညကတော့သိပ်ပြီးမသိသာလှ အရှိန်ကမသေသေးဘဲကို...စောက်ပတ်လေးနာနေတာကို “အစ်ကိုလိုးခဲ့တဲ့စောက်ပတ်လေးဆိုပြီး ဒီနေရာလေးကို အစ်ကိုမက်မက်မောမော လိုးခဲ့တာပဲဆိုပြီး” ဖီးလ်လေးနဲ့ယှဉ်ပြီး နာနေတာလေးကိုခံစားကာကြည်နူးနေတော့ ဝေဒနာတစ်ရပ်ရယ်လို့မခံစားမိသေးပေ။ အခုမိုးလင်းတော့မှ သူ့ဟာလေးသူကြည့်ပြီး လေးငယ်ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်နေသည်။ တစ်ခါမှမကြုံဖူးတော့လဲ ဘာတွေထပ်ပြီး တိုးပြီးဖြစ်လာအုံးမလဲဟုတွေးပြီး ထိတ်လန့်မိပြန်၏။

ဆေးခန်းသွားပြဖို့တော့ ဘယ်နည်းနဲ့မှမဖြစ်နိုင်ပါ။ အတော်အတန်စဉ်းစားလိုက်တော့မှ နည်းလမ်းလေးတစ်ခုကို ဝေေ၀ဝါးဝါးလေးသိလိုက်ရသည်။ အိမ်တွင် မိဂသီဒဏ်ကြေလိမ်းဆေးရှိသည်။ ခြေထောက်တွေလက်တွေ တစ်ခြားကိုယ်အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်းတွေထိခိုက်မိ၍ နာကျင်ယောင်ယမ်းလျှင်တော့ မိဂသီလိမ်းလျှင်ပျောက်သွားသည်။ လေးငယ်ဘာမှ သိပ်ပြီးမစဉ်းစားတော့ဘဲ အစ်မဖြစ်သူ ထွေးနွယ်၏အိပ်ယာဘေးမှာ တုံးလုံးပက်လက်လေးဖြစ်နေသော မိဂသီဆေးပုလင်းကိုယူ၍ နံရံကိုမှီကာ ခပ်လျှောလျှောလေးထိုင်၍ ပေါင်နှစ်ချောင်းထောင်ကာကားရင်းဆေးလူးနေမိသည်။

“  ဟယ်....လေးငယ် ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“  ဟာ မမ ....ဘာ....ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး”

လေးငယ်ပေါင်နှစ်လုံးကိုစေ့၍ထဘီကိုကမန်းကတန်းဆွဲချလိုက်ပြီး ခါးကိုပတ်ပြီးထိုင်ပစ်လိုက်မိသည်။ မမ၏မျက်နှာက ညီးပြောတာငါမယုံပါဘူးအေ ဆိုသည့်မျက်နှာပေးမျိုးဖြင့် လေးငယ်ကိုကြည့်သည်။

“  ငယ်လေးကလဲ....ညီအစ်မချင်းဘဲဟာ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောပေါ့ ဒါမှမမလဲ ဝိုင်းပြီးလုပ်ပေးနိုင်မှာ....”

“  အာ....မမကလဲ ခုံစောင်းနဲ့ဆောင့်မိလို့ ဒီမှာနာရတဲ့ကြားထဲမှာ ဘာတွေမှန်းလဲမသိဘူး လာပြောနေတယ်....”

မိဂသီဆေးပုလင်းကို ထွေးနွယ်၏အိပ်ယာပေါ်တင်လိုက်ပြီး ခြေကိုဆောင့်နင်း၍ထွက်လာခဲ့မိသည်။ အငယ်ဆုံးတွေရဲ့စရိုက်ကဒီလိုဘဲဆိုးတတ်သည်။ လေးငယ် မမထွေးနွယ်ကို သိပ်ပြီးအစာမကြေချင်။ ရှင်းရှင်းပြောရရင် သူဒီလိုဖြစ်တာ မမထွေးနွယ်ကြောင့်...၊မမကြောင့် တစ်နေ့ကညက မမထွေးနွယ်လေ သူ့ရည်းစား ခင်မောင်ထွေးနဲ့ချိန်းတွေ့တယ်....ချိန်းတွေ့တဲ့ နေရာကသိပ်ပြီးဝေးဝေးလံလံမဟုတ်။ သူမတို့အိမ်တွင်ပင်ဖြစ်သည်။ 

တနည်းအားဖြင့်ပြောရရင် ခင်မောင်ထွေးက အိမ်လာတတ်သည်ဟုလည်း ပြောရင်ရသည်။ ကွာပါ့...အစ်ကိုညိုမောင်တို့နှင့်အတော့ အိမ်ရှေ့လမ်းကဖြတ်သွားလို့ 

“  အိမ်ထဲဝင်အုန်းလေ”

ဟု လေးငယ်ကခေါ်ရင်တောင်မှ အစ်ကိုညိုမောင်က “မဝင်တော့ဘူးသွားတော့မယ်” ဆိုပြီးဆက်လျှောက်သွားတတ်သည်။

မမထွေးနွယ်ရဲ့ရည်းစားခင်မောင်ထွေးကတော့ လူခြေတိတ်ချိန်ကျမှ ခြံထဲကိုရောက်လာတတ်သည်။ မမထွေးနွယ်နှင့်ခင်မောင်ထွေးတို့က ကြိုတင်ချိန်းထားပုံမရ။ ခင်မောင်ထွေးရောက်လာလျှင် သစ်ကိုင်းခြောက်သေးသေးလေးတွေကို သွပ်မိုးပေါ်ပစ်တင်၍အသံပေးတတ်သည်။ ခဲလုံးလိုလိမ့်ဆင်းသွားတာမျိုးမဟုတ်တော့ ဖျောက်....ဖျောက်......ဆိုသောအသံလေးသာကြားလိုက်ရသည်။ 

ဒီအသံကြားပြီးပြီဆိုလျှင် မမထွေးနွယ်က လေးငယ်အိပ်နေရာဖက်ကိုလှည့်ကြည့်ပြီး အသာလေးအိပ်ယာပေါ်မှထကာ ခြံထဲဆင်းသွားတတ်သည်။ ဒီအခါမျိုးတွင်လေးငယ်အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေပြီး အိပ်ယာထဲမှာငြိမ်ပြီးနေလိုက်သည်။ နောက်တော့....လေးငယ်တစ်ကယ်အိပ်ပျော်သွားသည်။ သူတို့ခြံထဲတွင်ဘာတွေဖြစ်နေမှန်းမသိတော့ပေ။

တစ်နေ့ကတော့ မိုးချုပ်မှလေးငယ်လက်ဖက်တွေစားထားမိလို့ ညဖက်အိပ်မပျော်ဘဲဖြစ်နေတုံး သွပ်မိုးပေါ်မှတစ်ဖျောက်ဖျောက်အသံလေးတွေကြားလိုက်ရသည်။ လေးငယ်အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေသည်။ မမထွေးနွယ်ထွက်သွားပြီး ခဏလောက်ကြာမှ လေးငယ်အိပ်ယာမှထပြီး မမထွေးနွယ်စေ့ထားပစ်ခဲ့သော နောက်ဖေးတံခါးမှခြံထဲသို့ဆင်း၍စပ်စုမိသည်။ ခြံထဲရောက်တော့ လေးငယ်သူမကိုယ်သူမ မှားများသွားပြီလားလို့ အထိတ်တလန့်တွေးလိုက်မိသည်။ 

တွေ့လိုက်ရသောမြင်ကွင်းကမသက်သာလှ။ မမထွေးနွယ်က မြေပြင်မှနှစ်ပေကျော်ကျော်အမြင့်ပေါ်တွင်ပေါက်နေသော သရက်ပင်ခွကြားပေါ်သို့ သူ့ဗိုက်လေးကိုတင်ပြီး မှောက်ထား၍လက်နှစ်ဖက်က ဘယ်ညာခွဲထွက်သွားသောသရက်ပင် ပင်စည်နှစ်ခုကိုကိုင်၍အားပြုထားသည်။ (သရက်ပင်ခွကြားမှာ သားရေခွလိုပုံစံမျိုးဖြစ်နေသည်။) ခါးအောင်ပိုင်းက ထဘီကိုခါးဆီသို့ဆွဲ၍လှန်တင်ထားပြီး မမထွေးနွယ်၏ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးတွေက ပြောင်၍နေ၏။

ခင်မောင်ထွေးဆိုတဲ့လူက နောက်ကနေ မမရဲ့ခါးသေးသေးလေးကိုကိုင်ပြီး နောက်ကိုပြူးထွက်နေတဲ့ မမပစ္စည်းထဲကိုသူ့ဟာကြီးကဝင်နေပြီး အားရပါးရကြီးကို ကစ်နေသည်။ ဒီလောက်ကြီး ခင်မောင်ထွေးက အားရပါးရကြီးသွင်းနေတာတောင်မှ မမထွေးနွယ်ကအားရပုံမရ။

“  ပြွတ်......ဖွတ်....ဗြစ်......ပြွတ်.....ဖွတ်.....ဖွတ်...ကျွတ်...ဆောင့်....ဆောင့်...ကိုထွေး....အားရအောင်လုပ်....ပြွတ်.....ပြွတ်......ဖွတ်....ဖွတ်...စွပ်...စွပ်....ပလွတ်..ဖွတ်အား....အင်း...အင်း....ဗျင်းစမ်းပါအုန်း....နာနာလုပ်....”

သူမနောက်မှ ခင်မောင်ထွေးကို လည်ပင်းကြောလေးထောင်အောင် သမင်လည်ပြန်လှည့်ကြည့်ရင်း အငမ်းမရပြောသည်။ မြင်လိုက်ရသည့်တစ်ခဏအတွင်းမှာပင် အပျိုရိုင်းမလေးလေးငယ်၏သွေးသားတွေက ဟုန်းကနဲထ၍သောင်းကျန်းလာသည်။ သဲသဲမဲမဲ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်လုပ်နေသော ခင်မောင်ထွေး၏လီးကြီးကို ငေးကြည့်မိရင်းလေးငယ်၏ဒူးဆစ်လေးတွေက မခိုင်ချင်တော့ တဆတ်ဆတ်ဖြစ်လာသည်။ ပြီးတော့ လေးငယ်စောက်ခေါင်းထဲကယားတက်လာပြီး အရည်လေးတွေလှိမ့်ဆင်းလာသည်။

စိတ်တွေအဆမတန်ထနေပုံရတဲ့ စောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ကြီးထဲကို ဒုတ်ကနဲ ဒုတ်ကနဲ စိုက်စိုက်ဝင်သွားနေတဲ့ ခင်မောင်ထွေး၏လီးကြီးက အရည်တွေစိုရွှဲပြီးပြောင်တင်း၍နေသည်။ လေးငယ်မျက်တောင်ပင်ခတ်မိသလား၊ မခတ်မိလားမသိတော့။ ကြည့်ရင်း ပွဲကကြမ်းသထက်ကြမ်းလာသည်။ လေးငယ်ဒူးတွေတုန်ပြီး အာခေါင်တွေခြောက်ကာ ရင်ထဲတွင်ကြပ်၍မောလာသည်။ လေးငယ်ဆက်ပြီးရပ်ကြည့်နိုင်စွမ်းမရှိတော့ပေ။ ဒါကြောင့်အိမ်ပေါ်သို့ပြန်တက်ခဲ့ပြီး အိပ်ယာထက်သို့ခြေပစ်လက်ပစ် လှဲချလိုက်မိသည်။

အိပ်ယာပေါ်တွင်ပက်လက်လေးနေရင်းနဲ့ လေးငယ်မျက်လုံးထဲမှာ မမထွေးနွယ်နှင့်ခင်မောင်ထွေးတို့ဆော်နေကြသည့်မြင်ကွင်းကတစ်ဖန်ပြန်လည်လို့မြင်ယောင်လာမိပြန်သည်။

မမထွေးနွယ်ကလည်း သူ့ကိုယ်တိုင်ကကိုရွထကာ ခင်မောင်ထွေး၏ဆောင့်လိုးချက်များကို အံကြိတ်ခံရင်းညီးညူနေရပြန်တော့  လေးငယ်မှာလည်းသူတို့အတွဲလိုဖြစ်ချင်စိတ်ကနိုးထလာရပြန်သည်။ မမထွေးနွယ်တစ်ယောက်တည်း ရည်းစားရှိသည်မဟုတ်။ လေးငယ်မှာလည်းရည်းစားရှိတာဘဲ။ ဒီခံစားချက်ကြောင့်ပင် လေးငယ်တစ်ယောက် မိန်းကလေးတန်မဲ့ အရှက်ကိုငဲ့ကွက်၍ မနေ့ကအစ်ကိုညိုမောင်ဆီရောက်ခဲ့ရတာဖြစ်လေတော့သည်။ လေးငယ်တစ်ယောက် ညိုမောင်ကိုမျက်နှာပူမိတာအမှန်ပင်ဖြစ်သည်။ အပျိုလေး၏ပထမဆုံးအတွေ့အကြုံဆိုတော့လဲလေးငယ်ရှက်မိသည်။ 

နောက်ပြီးတော့ လေးငယ်ကအိန္ဒြေမဲ့ပြီး အစ်ကိုကို့နှုးခဲ့တာမဟုတ်လား.....။ တစ်နေ့တည်းနှင့်လေးငယ်၏ပစ္စည်းလေးက မူလနဂိုအတိုင်းပြန်၍ဖြစ်သွားသည်ဆိုပေမဲ့လေးငယ် ညိုမောင်ကိုရှောင်နေခဲ့သည်။တစ်ရက်မှနှစ်ရက် နှစ်ရက်မှသုံးရက် အစ်ကိုညိုမောင်တို့အိမ်ဖက်ကိုမသွား။ အစ်ကိုညိုမောင်ကလည်း လေးငယ်ကိုရှိန်နေပြီး မျက်နှာမပြဘူး။ ဒီမှာလေးငယ်တစ်ယောက်နောက်ပိုင်းတော့အနေရအထိုင်ရခက်လာသည်။

လေးငယ်အခုခံစားနေရတဲ့ဝေဒနာက နာကျင်သော၊ ယောင်ယမ်းခြင်းဝေဒနာထက်ပိုဆိုးသည်။ ပိုပြီးခံရခက်သည်။ အရည်လေးတွေတစ်စိုစိုဖြစ်နေသည်။ ညိုမောင်ကို မတွေ့ရတာ(၃)ရက်မှ(၄)ရက်ထိရောက်လာတော့ လေးငယ်စိတ်ထဲဒေါသစိတ်လေးတွေပွားလာသည်။ သူကြင်မှကိုယ်ကြင်ဘဲ သူကဘာမို့လို့လဲ.....။ သူမလာသမျှ ငါ့ကိုဘယ်တော့မှမတွေ့ရဘူး။ ငါကတော့ သူ့ဆီဘယ်တော့မှမသွားဘူးဟု ဒေါသအတွေးတွေဝင်လာပြီး ဝေဒနာကိုကြိတ်မှိတ်ပြီး ခံစားနေမိသည်။ ဒီကြားထဲ မမထွေးနွယ်ကလဲ တစ်မှောင့် အကိုညိုမောင်တို့အိမ်ခေါင်းရင်းမှ လှလှတင်တို့အိမ်တွင်အလှူရှိ၍ဝိုင်းလုပ်ရန် လေးငယ်ကိုပါခေါ်နေသည်။

“  မလိုက်ချင်ဘူး မမရာ မမဘာသာသွားပေါ့”

“  ငယ်လေး အိမ်မှာတစ်ယောက်ထဲဖြစ်နေမှာပေါ့”

“  မမကလဲ ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့....အိမ်ကတံခါးပိတ်ထားရင်လုံနေတာဘဲဟာ....ခါတိုင်းလဲ....မမသွားရင် ငယ်လေးတစ်ယောက်ထဲ နေတာဘဲဟာကို....”

“  ငယ်လေးကလဲကွာ မမက မိုးလင်းမှပြန်လာမှာ”

“  ဟင့်အင်းကွာ....ဟင့်အင်း...မလိုက်ချင်ဘူး”

“  ကဲ....မယ်မင်းကြီးမ မလိုက်ချင်လဲနေတော့....မမဘာသာဘဲ သွားလိုက်တော့မယ်...”

“  အဲ့ဒါပြီးတာဘဲဟာကို...”

“  အေးပါ....အေးပါဟုတ်ပါတယ်”

“  တံခါးတွေတော့ သေချာပိတ်အိပ်...”

“  သွားမဲ့ဟာ သွားစမ်းပါမမရာ...”

လေးငယ်မျက်စောင်းထိုး၍နှုတ်ခမ်းစူရင်း စိတ်မရှည်သလိုလုပ်ကာပြောလိုက်သည်။

လေးငယ်၊ ထွေးနွယ်တို့၏မိဘနှစ်ပါးမှာ များသောအားဖြင့် အိမ်တွင်မရှိတတ်..လေးငယ်တို့အဖေကပြည်တွင်းရေကြောင်းသင်္ဘောမှာစက်ဆရာဆိုတော့ အမေကပါ.. အဖေ့သင်္ဘောနှင့်လိုက်နေတတ်သည်။ တစ်လမှတစ်ခါလောက်သာ သင်္ဘောနားရက်မှအိမ်သို့ပြန်လာတတ်လေသည်။ အိမ်တွင်က လေးငယ်နှင့်ထွေးနွယ်တို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက်ထဲသာ ကျန်ရစ်ခဲ့ရတာဖြစ်သည်။ ညနေစာစားပြီး နဲနဲမှောင်မှ မမထွေးနွယ်တစ်ယောက်အလှူအိမ်သို့ထွက်သွားခဲ့သည်။ 

မမထွေးနွယ်ထွက်သွားပြီးတော့ လေးငယ်က အိပ်ယာထဲတွင်လှဲကာ ဝတ္ထုဖတ်သည်။ အချစ်ဝတ္ထုတွေကိုကြိုက်သာ လေးငယ်တစ်ယောက်ဖတ်နေသောဝတ္ထုစာအုပ်တစ်ဝက်မကျိုးခင်မှာပင် ရည်းစားဖြစ်သူ ညိုမောင်ကိုသတိရလာသည်။ 

ဒီရက်တွေထဲတွင်သူမခံစားနေရသောကာမဆန္ဒဝေဒနာကလည်း လေးငယ်အချစ်ဝတ္ထုကိုဖတ်နေခြင်း၊ အိမ်ကြီးတစ်လုံးထဲတွင် တစ်ယောက်ထဲလွတ်လွတ်လပ်လပ်ဖြစ်နေခြင်း၊ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးတိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေခြင်းတို့ကိုအားပြု၍ လေးငယ်၏တစ်ကိုယ်လုံးရှိသွေးသားတွေကိုဆူပွက်အောင်လှုပ်ရှားလာစေသည်။

လေးငယ်ညိုမောင်ကို ဒေါသဖြစ်လိုက်မိသည်။ လက်ထဲမှဝတ္ထုစာအုပ်ကို ဘုန်းကနဲဘေးသို့ပစ်ချလိုက်ပြီး စားပွဲတင်နာရီလေးကိုလှမ်း၍ကြည့်လိုက်မိသည်။ ည(၁၀)နာရီတောင် ထိုးတော့မှာပဲ သူမဝတ္ထုဖတ်တာ အချိန်မနဲတော့ လေးငယ်အိပ်ယာမှထ၍မီးပိတ်ပြီး၊ ခြင်ထောင်ချကာလေးငယ်ခြင်ထောင်ထဲဝင်သည်။ ခံစားနေရသောဝေဒနာခံစားချက်ကို ကြိတ်မှိတ်ခံစား၍ လေးငယ်အိပ်ပျော်အောင်ကြိုးစားသည်။ အချိန်တော်တော်လေးကြာသွားသည်အထိ လေးငယ်ကအိပ်၍ပင်မပျော်နိုင်ဖြစ်နေသည်။

“  ဖျောက်....ဖျောက်....ဖျောက်ဖျောက်”

ကြားလိုက်ရသည်နှင့်လေးငယ်တစ်ယောက်ခေါင်းနပမ်းကြီးကာ ရင်တွေတဒိန်းဒိန်းခုန်သွားသည်။ သစ်ကိုင်းခြောက်သေးသေးလေးများ သွပ်မိုးပေါ်သို့ကျလာသည့်အသံ။ ခြံထဲသို့ မမထွေးနွယ်ရည်းစားခင်မောင်ထွေးရောက်လာပြီး အချက်ပေးလိုက်သည့်အသံဖြစ်သည်။ လေးငယ်ရင်တွေခုန်ပြီး စိတ်တွေဗြောင်းဆန်အောင်လှုပ်ရှားလာသည်။ ခင်မောင်ထွေးရောက်လာပြီး အိမ်မှာကမမထွေးနွယ်က မရှိပေ။ သူအလှူအိမ်သွားမှာကို မပြောထားလို့လား....အဲ....ဘယ်လိုပြောဖြစ်ပါ့မလဲ...ခင်မောင်ထွေးကစက်ရုံအလုပ်လုပ်နေပြီး နှစ်ရက်ဆင်းတစ်ရက်နားရသော အလုပ်ဆိုတော့ခုညမှအိမ်ကိုပြန်လာပြီး ရည်းစားထံပြေးလာဟန်တူသည်။

“  ဖျောက်....ဖျောက်....ဖျောက်....ဖျောက်”

မမထွေးနွယ် မနိုးသေးဘူးထင်၍ထပ်ပြီးအချက်ပေးတာဖြစ်သည်။ ဟိုတစ်နေ့က သူမတွေ့ခဲ့ရသည့် ခင်မောင်ထွေးနှင့်မမထွေးနွယ်တို့၏မြင်ကွင်းကို လေးငယ်ပြန်၍မြင်ယောင်လာပြီးမူလခံစားနေရသော ဝေဒနာပေါ်တွင်ထပ်ဆင့်ကာသွေးသားဆူပွက်မှုတို့က အဆမတန်ခံစား၍လာရသည်။ အရည်လေးတွေကဆက်တိုက်ဆိုသလိုစိမ့်ထွက်ကျလာသည်။ လေးငယ်ကောက်ကာငင်ကာထထိုင်လိုက်ပြီး ခြင်ထောင်ကိုဖွင့်၍ထွက်လိုက်သည်။ ခြင်ထောင်အပြင်ရောက်တော့ ထရပ်ရန်ကြမ်းပြင်သို့လက်တစ်ဖက်ထောက်လိုက်ပြီးမှ လေးငယ်နဲနဲတွေး၍ပြီးမှအောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုကိုက်ပြီး ဆတ်ကနဲထရပ်လိုက်ကာ လျှောက်လာခဲ့ပြီးအိမ်နောက်ဖေးတံခါးကိုဖွင့်ကာ ခြံထဲသို့ဆင်းလိုက်လေသည်။ အပြင်ဖက်မှာက လမိုက်ညမို့မှောင်မဲနေသည်။ အမြဲသွားလာလှုပ်ရှားနေသည့် မိမိအိမ်ရှိရာခြံဝန်းကိုတော့ လေးငယ်အခက်အခဲမရှိသွားလိုရာသို့လျှောက်လာနိုင်သည်။

အမှောင်ထဲတွင်မျက်စေ့ကလဲနဲနဲကျင့်သားရလာသဖြင့် ခြံထဲတွင်မသဲမကွဲလေးဖြစ်လာရသည်။ အိမ်ဘေးရှိခြံထဲတွင်သရက်ပင်ဘေး၌ငုတ်တုတ်ထိုင်၍စောင့်နေသော ခင်မောင်ထွေးကိုလေးငယ်ရေးရေးလေးမြင်လာရသည်။ လေးငယ်၏တစ်ကိုယ်လုံးဖိန်းရှိန်း၍တက်လာပြီး ရင်တွေတဒိန်းဒိန်းပိုခုန်လာသည်။ ဆုံးဖြတ်ပြီးလျှင်နောက်ဆုတ်တက်သူတွေထဲမှာ လေးငယ်မပါ။

ခင်မောင်ထွေးကိုတွေ့လိုက်ရသည်နှင့် ရပ်တော့မလိုဖြစ်သွားသောသူမ၏ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကိုအားယူ၍ ထပ်လှမ်းလိုက်ပြီးခင်မောင်ထွေး၏ရှေ့မှဖြတ်ကနဲလျှောက် သရက်ပင်ခွကြားကိုမျက်နှာမူ၍လေးငယ်ရပ်လိုက်သည်။ ထွေးနွယ်ဆင်းလာမည်ဆိုသောအသိဖြင့်စောင့်နေသော ခင်မောင်ထွေးမှာလေးငယ်သူ့နားသို့ရောက်သည်နှင့် လေးငယ်မှန်းသိပြီးအနားမှပန်းခြုံထဲလှည့်ဝင်မည်အလုပ်သူအနီးကပ်မြင်လိုက်ရသော လေးငယ်၏မျက်နှာ၌ တဏှာခိုးတွေဝေပြီးအမ်းတန်းတန်းဖြစ်နေကာ နီမြန်းနေသည်ကိုသတိရလိုက်ပြီး ပန်းခြုံထဲခေါင်းတိုးဝင်ပြီးကာမှခင်မောင်ထွေးမှလေးငယ်ဖက်သို့လှည့်၍ကြည့်သည်။

သူကြည့်လိုက်မိသောခဏမှာပင် လေးငယ်ကသရက်ပင်ခွကြားသို့ သူမ၏ဗိုက်ကလေးကိုမှောက်၍ကုန်းလိုက်သည်ကိုတွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ ခင်မောင်ထွေးနောက်သို့ပြန်လှည့်၍မတ်တပ်ရပ်လိုက်ခိုက်မှာပင် လေးငယ်ကကုန်းရက်သားလေးမှ သူမ၏ထဘီလေးကို ခါးဆီသို့လှန်၍တင်လိုက်သည်ကိုတွေ့လိုက်ရပြီး ခင်မောင်ထွေးတစ်ယောက်လေးငယ်၏နောက်နားသို့ရောက်မှန်းမသိရောက်၍သွားသည်။ ကိုယ့်ချစ်သူလည်းမဟုတ်၊ တစ်စိမ်းယောင်္ကျားတစ်ယောက်ရှေ့၌ဖင်ကုန်းပေးပြီး ထဘီကိုပါလှန်ပေးလိုက်ကာလိုးတော့မည့်အရေးကိုစောင့်မျှော်နေရသော လေးငယ်၏ရင်တွေမှာတစ်လှပ်လှပ်ဖြစ်ကာ တစ်ကိုယ်လုံးကသွေးသားတွေဗြောင်းဆန်နေပြီး အသားလေးတွေပင်တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်၍နေချေသည်။ 

ကာမရှေ့ပြေးအရည်တို့ကလည်း ပေါင်တွင်းသားနှစ်ဖက်ပေါ်သို့ပင်လိမ့်ဆင်းကျလာကြသည်။ ခင်မောင်ထွေးစားရကံကြုံတော့မုတ်ဆိတ်ပျားစွဲပြီး ထွေးနွယ်ကိုလိုးဖို့ဆောင့်နေရင်း ထချင်တိုင်းထနေသောသူ့လီးကြီးကိုဝတ်ထားသောပုဆိုးကိုလှန်တင်၍ ခါးတွင်ပြန်ညှပ်ကာထုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကားကားတစ်တစ်ဖြစ်နေသောလေးငယ်၏ဖင်နှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ညှပ်၍ ကိုင်လိုက်သည်။

လေးငယ်ဆီမှ သက်ပြင်းသေးသေးလေးတစ်ချက်ချသံကိုကြားလိုက်ရသည်။ လေးငယ်၏တင်သားအစုံကမာပြီးကျစ်နေသည်။ ထွေးနွယ်၏တင်သားတွေလို အိစက်၍မနေ။ သူမကြာခဏလိုးလိုးနေသဖြင့် ထွေးနွယ်၏တင်သားတွေကအတန်ငယ်ပျော့နေပြီ။ ခင်မောင်ထွေးလက်ဖဝါးတစ်ဖက်ကို ပက်လက်လှန်၍လေးငယ်၏ပြူးထွက်နေသော စောက်ပတ်ကြီးကိုအောက်မှနေ၍ပင့်ကိုင်လိုက်သည်။ လေးငယ်ကိုယ်လေးတွန့်ကနဲဖြစ်ကာ ဖင်လေးရမ်းသွားသည်။ အရည်တွေက မတရားရွှဲနေပြီ။ လေးငယ်ဆီမှ သက်ပြင်းချသံလေး တစ်ချက်ကြားလိုက်ရပြန်သည်။လေးငယ်၏စောက်ပတ်ကို စိုစွတ်နွေးထွေးစွာထိတွေ့မိလိုက်ကာမှ ခင်မောင်ထွေး၏စိတ်တွေကပိုပြီးဗလောင်ဆူလာသည်။

ခင်မောင်ထွေး သူ့လီးကိုကိုင်ကာတေ့လိုက်ပြီးမှ မွှန်လာသောကာမစိတ်တွေကြောင့် လီးကိုဆောင့်၍သွင်းလိုက်သည်။

“  ပြွတ်....ဖွတ်...အား....အား...”

လီးကတစ်ခါတည်းအဆုံးဝင်မသွား.....အပြင်တွင်လက်နှစ်လုံးလောက် ကျန်နေသေးသည်။ ဒါကိုဆက်မသွင်းသေးဘဲ ခဏရပ်လိုက်သည်။

“  လေးငယ်...သိပ်နာသွားလား...”

“  ဟင့်အင်း....ကြပ်တယ်ကွာ...”

လေးငယ်စိတ်တွေဘယ်လိုမှ မအောင့်အီးနိုင်တော့...ဖင်ကြီးကိုနောက်သို့တွန်းပို့ရင်းပြောသည်။ ခင်မောင်ထွေးက လေးငယ်၏ခါးလေးကိုဆွဲ၍ တစ်ချက်ခြင်းဆောင့်လိုးသည်။

“  ပြွတ်....ဖွတ်....ပြွတ်....ဖွတ်....ပလွတ်...”

“  ကျွတ်....ကျွတ်....ကျွတ်...အင်း....အင်း”

လိုးနေရင်း လေးငယ်ဆီကမသဲမကွဲငြီးသံလေးတွေကြားနေရတာ ခင်မောင်ထွေးအဖို့ပို၍အရသာတွေ့လှသည်။ ထွေးနွယ်ကတော့ဒါမျိုးမဟုတ် အံကြိတ်ပြီးနှုတ်ခမ်းနှစ်ခုတင်းတင်းစေ့ကပ်ကာခံသည်။ လူကြားမှာစိုးတာလဲပါသည်။ ပြီးတော့လီးတစ်ဆုံးဝင်သွားကတည်းက လေးငယ်၏အတွင်းထဲမှဆွဲငင်ရစ်ပတ်အားက ပြင်းထန်လှသည်။ ဒီလိုတစ်မူထူးကို အရသာတွေထူးခြားလာတော့ ခင်မောင်ထွေး၏ဆောင့်ချက်တွေကပို၍စိပ်လာသည်။ သရက်ပင်ခွကြားမှာမှောက်ထားသော လေးငယ်၏ကျောပြင်လေးကော့ကော့ပြီး ထောင်ထောင်သွားရသည်ထိဆောင့်ချက်တွေကပြင်းထန်လာသည်။

“  ပြွတ်....ဖွတ်....ပြွတ်....ဖွတ်....ပလွတ်...”

“  ကျွတ်....ကျွတ်....ကျွတ်...အင်း....အင်း”

“  အား....အား.....အင်း...အင်း.....လုပ်...”

“  အမလေး....လုပ်...လုပ်ပါ”

လေးငယ်ပြီးလုပြီးခင်ဖြစ်လာပြီဆိုတာကို ခင်မောင်ထွေးသိလိုက်ပြီး ခပ်စိတ်စိတ်လေးဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။ ညိုမောင်လိုးတာကိုခံရတုံးကထက် အများကြီးပိုပြီးအရသာရှိလှသည်။

ဒီတုံးကအစိမ်းသက်သက်ဖြစ်နေရတာကလည်းတစ်ကြောင်း၊ ညိုမောင်ကလည်း မိန်းမလုပ်ဖူးပုံမရသေး....၊လိုးချက်တွေကထိထိမိမိမရှိလှ။ အခုတော့ အတွေ့အကြုံများလှသောခင်မောင်ထွေး၏အတွေ့ဝယ် လေးငယ်ဘယ်လိုမှမအောင့်နိုင်တော့ဘဲ အားနဲ့ဖင်ကြီးတွေကိုနောက်သို့ခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်ပြီး အဆုံးသတ်လိုက်သည်။ လေးငယ်ပြီးသွားမှန်းသိတော့ ခင်မောင်ထွေးကခပ်ဖြေးဖြေးတစ်ချက်ခြင်းဆောင့်ပေးသည်။ 

လေးငယ်အရသာရှိလှသည်မှာ မပြောပါနဲ့တော့။ အရသာရှိလှပေမယ့် သရက်ပင်ခွကြားမှမှောက်ပြီးခံရတော့ သိပ်ပြီးဇိမ်မတွေ့လှပေ။ သရက်ပင်ခွကြားတွင်မှောက်၍ကုန်းထားသော လေးငယ်ခါးကိုဆန့်၍ဗြုန်းကနဲမတ်တပ်ရပ်လိုက်တော့ ခင်မောင်ထွေး၏လီးကအလိုအလျှောက်ကျွတ်သွားသလို ခါးသို့လှန်တင်ထားသော သူမ၏ထဘီလေးကလည်း အလိုအလျှောက်အောက်သို့ပြန်ကျ၍ လေးငယ်၏အောက်ပိုင်းကိုဖုံးအုပ်သွားသည်။

လေးငယ်ကိုခင်မောင်ထွေးနားမလည်နိုင်စွာကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ပုဆိုးကိုပြန်ပြီးမဖုံးမိသေး။ မပြီးသေးသော ခင်မောင်ထွေး၏လီးကြီးကအရည်တို့ဖြင့် ပေပွကာမတ်တောင်နေသည်မှာအသဲယားစရာကောင်းလှသည်။ မျက်လုံးစွေ၍ လေးငယ် ခင်မောင်ထွေး၏အောက်ပိုင်းကိုကြည့်လိုက်သည်။

“  လာ....အစ်ကိုထွေး အိမ်ပေါ်သွားရအောင်...”

လေးငယ်က သူမဘာသာတစ်ယောက်ထဲပြောသလို ခင်မောင်ထွေးကိုမကြည့်ဘဲပြောပြီးလှမ်းထွက်သွားသည်။ ရပ်နေသောခင်မောင်ထွေး၏ခြေထောက်တွေက ဗြုံးကနဲမလှုပ်ရှားတွေဝေနေပုံရသည်။

“  အိမ်မှာဘယ်သူမှမရှိဘူး အစ်ကိုထွေး...”

ဒီတော့မှ ခင်မောင်ထွေး၏ခြေထောက်တွေက လှုပ်ရှား၍လာသည်။ ရှေ့မှသွားနေသော လေးငယ်၏ နောက်သို့ ခင်မောင်ထွေးလိုက်လာသည်။ အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ လေးငယ်အိပ်ခန်းထဲထိသွားမနေတော့၊ မီးဖိုဆောင်ကြမ်းပြင်မှာပင် ထိုင်၍လှဲချလိုက်သည်။ ခင်မောင်ထွေး သူမဘေးသို့ရောက်လာပြီးထိုင်ချလိုက်ရာမှ လေးငယ်၏ထဘီလေးကိုလှန်တင်လိုက်သည်။

လေးငယ်မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ငြိမ်ခံနေသည်။ ပြီးတော့ ခင်မောင်ထွေးသူမ၏စောက်ပတ်လေးကို တရွရွကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်သည်။ လေးငယ်ပေါင်နှစ်လုံးကိုဆွဲထောင်လိုက်သည်။ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်နေပေမယ့် စောက်ပတ်ကအဝလေးဟနေမယ်ဆိုတာ လေးငယ်သိသည်။

“  လိုးတော့မယ်နော်.....လေးငယ်...”

လေးငယ်နားထဲပူသွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံးဖိန်းရှိန်းသွားသည်။ စောစောက လေးငယ်၏ဟာလေးကို သူတရွရွကိုင်ကြည့်နေကထဲက လေးငယ်စိတ်တွေပါလာနေပြီဖြစ်သည်။ လေးငယ်ပေါင်နှစ်လုံးကိုထပ်ပြီးကားကာ ဖင်လေးကိုပွတ်ပေးရင်းစောက်ဖုတ်လေးကို ပိုခုံးမောင်အောင်လုပ်ပေးသည်။ ခင်မောင်ထွေးလီးထိပ်ကြီးက စောက်ပတ်လေးကိုပွတ်တိုက်ဆော့ကစားပြီးမှစောက်ခေါင်းဝလေးကိုတေ့လိုက်သည်။ လေးငယ်အသက်အောင့်ထားမိသည်။ ခင်မောင်ထွေး၏ဖင်ကြီးကိုကော့၍ လီးကိုဖိသွင်းသည်။ 

စောက်ခေါင်းထဲသို့ပြည့်ကြပ်စွာ တင်းတင်းကြီးပင်ဝင်လာသော လီးကြီး၏အရသာကိုခံစားရင်းလေးငယ်၏မျက်ဝန်းတွေထဲတွင် ညိုမောင်ကိုမြင်ယောင်နေမိသည်။ ချစ်သူညိုမောင်ကိုသတိရနေမိသည်။ လေးငယ်မှားများ မှားသွားပြီလား၊မသိဘူး၊ အချစ်ကိုငဲ့ကွက်၍ လေးငယ်သွေးသားဆန္ဒကို ရှေ့တန်းတင်ခဲ့လေသည်။ တင်းကနဲဝင်လာသောလီးကြီး၏အရသာအတွေ့က လေးငယ်၏တစ်ကိုယ်လုံးကိုဖျင်းကနဲလွှမ်းခြုံရစ်သိုင်း၍သွားသည်။ လေးငယ်လက်ကလေးများက ခင်မောင်ထွေး၏ကျောပြင်ကိုအလိုလျှောက်ဖက်တွယ်လိုက်မိသည်။

လေးငယ်ဖင်လေးကိုကော့ထားရင်း တင်းတင်းလေးနေသဖြင့် စောက်ဖုတ်လေးကခုံးမို့ဖောင်းကားနေသည်။

“  ပြွတ်....ဖွတ်....ပြွတ်....ဖွတ်....ပလွတ်....စွပ်....ဖွတ်....အင်း...အင်း...အမလေး..လေး...အား....အင်း...”

လေးငယ် ခင်မောင်ထွေးကိုမချစ်မိသည်ကတော့သေချာသည်။ ခင်မောင်ထွေးလိုးတာကိုခံရင်း ချစ်သူညိုမောင်ကိုဘဲ မြင်ယောင်နေသည်။ ဒါပေမယ့် လေးငယ် ခင်မောင်ထွေးကိုတစ်အားပြန်၍ဖက်ထားပြီး ခင်မောင်ထွေး၏ပါးကိုပင် ခေါင်းထောင်၍တစ်ချက်နမ်းလိုက်မိသေးသည်။ ဆောင့်အားနှင့်လိုးအားကောင်းလှသောကြောင့် မကြာမှီမှာပင် လေးငယ်မခံနိုင်အောင်ကျင်တက်အီဆိမ့်လာသည်။ ဖင်ကိုလူးလိမ့်၍ စကောဝိုင်းကော့ကော့ပေးလိုက်မိသည်။

“  ပြွတ်....ဖွတ်....ပြွတ်...ဗြစ်....အား...”

လေးငယ်၏စောက်ခေါင်းထဲမှအရည်များပွက်ကနဲ ပန်းထုတ်လိုက်သည်။

“  ပြွတ်...ဒုတ်....ဖွတ်....ဖွတ်...ဗြွီ....”

“  အင်း......”

တခဏအတွင်းမှာပင် ခင်မောင်ထွေး၏လီးထိပ်မှထွက်လာသောအရည်တွေက လေးငယ်၏စောက်ခေါင်းလေးအတွင်းဝယ် နွေးကနဲ နွေးကနဲဖြင့် လေးငယ်ကိုဆိမ့်ကျင်သွားပေတော့ပါသည်။

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဘာကြောင့်သတ္တိမရှိလဲ

ခင်မောင်ထွေးနှင့်လေးငယ်လိုက်ပြေးသွားသည်ဟူသော သတင်းကညိုမောင်၏အသဲကို ကျွဲခတ်သွားရုံမျှသာမဟုတ်။ ထွေးနွယ်၏ရင်ဝကိုလည်း လှံချွန်စိုက်သကဲ့သို့ခံစားလိုက်ရသည်။

ညိုမောင်က လေးငယ်၏ရည်းစား၊ ထွေးနွယ်ဆိုတာက ခင်မောင်ထွေး၏ရည်းစား၊ ပြီးတော့ထွေးနွယ်ကလေးငယ်၏အစ်မအရင်းခေါက်ခေါက် ခင်မောင်ထွေးနှင့်လေးငယ်ဘက်က ဘယ်လိုဖြစ်သွားကြသည်ကို ထွေးနွယ်နှင့်ညိုမောင်တို့နှစ်ယောက်စလုံး မစဉ်းစားတတ်အောင်ဖြစ်ကြရသည်။ ထွေးနွယ်ဆီနှစ်ရက်ခြားတစ်ခါလာနေကြ ခင်မောင်ထွေးမလာတာ နှစ်လကျော်အကြာမှာလေးငယ်ကို ခိုးပြေးခြင်းဖြစ်သည်။ ဒီကြားထဲမှာ ခင်မောင်ထွေးက ထွေးနွယ်ကိုတစ်ခါချိန်းခဲ့ဘူးသည်။ လာနေကြဘာကြောင့်ရောက်မလာသလဲဆိုတာသိချင်သောထွေးနွယ်က ခင်မောင်ထွေး၏အိမ်ကိုအရဲစွန့်၍ သွားတွေ့ခဲ့သည်။

ဟိုရောက်တော့ ကိုထွေးဘာကြောင့်မလာသလဲဆိုသော မေးခွန်းကိုမမေးမိ၊ မတွေ့ရတာကြာပြီဖြစ်သောချစ်သူနှင့် အတိုးချပြီးချစ်ခဲ့ကြသည်။ ဒါပေမယ့်ပြန်ခါနီးမှာတော့ နုံးချိနေသောထွေးနွယ်၏ကိုယ်လုံးလေးကို ဖေးမဖက်ငင်ကာအိမ်ပေါက်ဝသို့လိုက်ပို့ရင်း ကိုယ် ထွေးနွယ်ဆီလာဖို့မလွယ်တော့ဘူး။ အိမ်ကလူကြီးတွေကညဘက်ဆို ကိုယ့်ကိုအပျောက်မခံတော့ဘူး။

အခုလိုအိမ်မှလူရှင်းတဲ့အခါ ထွေးနွယ်ကိုလှမ်းပြီးချိန်းလိုက်ပါ့မယ်...ဟူသောစကားက အိမ်ပေါက်ဝရောက်ကာမှ ကိုယ့်လည်ပင်းကြီးကိုထွေးနွယ်လှမ်းဖက်ပြီးနမ်းလိုက်မိသည်အထိထွေးနွယ်ကိုအင်အားတွေဖြစ်စေခဲ့တာပါ။ အခုတော့ဒီစကားက ထွေးနွယ်ကိုပျားရည်နဲ့ဝမ်းချခဲ့တာမှန်း ထွေးနွယ်နောက်ကျစွာဖြင့်သိခဲ့ရပါပြီ။ အခုတော့ကိုရယ် ထွေးနွယ်ဘယ်လိုနေရမလဲ ဟင်......။

ညိုမောင်အိမ်သို့ လေးငယ်ရောက်လာပြီးညိုမောင်အိပ်နေစဉ်ရောက်လာကာ လေးငယ်ကဦးဆောင်၍အချစ်ပွဲကိုနွှဲခဲ့ကြသည်။ နောက်နေ့မှစ၍ လေးငယ်အားညိုမောင်မတွေ့မိတော့ပေ။

လေးငယ်ရှက်နေတာပဲဖြစ်မည်။ ဒါဆိုလေးငယ်တို့အိမ်ဖက်လျှောက်ပြီး လေးငယ်ကိုသွားတွေ့ဖို့ကောင်းပါ့မလား....လူပျိုသိုးကြီးညိုမောင်မဆုံးဖြတ်နိုင်။ ချီတုံချတုံဖြစ်နေသည်။ သူသွားတော့ရှိနေသောလေးငယ်စိတ်တိုသွားလျှင်ခက်မည်။ ဒီအသက်အရွယ်ရောက်မှ ရည်းစားဦးရသော ညိုမောင်တစ်ယောက်ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်နေသည်။ 

ပြီးတော့တစ်ကယ်လို့များသူနှင့်လေးငယ် ဟိုတစ်နေ့ကတွေ့ခဲ့ဖြစ်ခဲ့ကြတာတွေကို တစ်နည်းနည်းနဲ့လူကြီးတွေသိသွားပြီး လေးငယ်ဘာပြဿနာတွေဖြစ်မှန်းမသိ။ အကယ်၍ဒီလိုဖြစ်နေတာမှန်ခဲ့ရင် သူရောက်သွားရင် လေးငယ်အတွက်ပါ ပြဿနာကမသေးလှ။ ညိုမောင်၏အတွေးတွေက သူလေးငယ်ဆီမသွားဖို့ကများနေသည်။

ဒါကြောင့်လဲ ညိုမောင်ကိုငယ်ငယ်ထဲကသွေးကြောင်တဲ့ညိုမောင်လို့ သူငယ်ချင်းတွေက ပြောကြသည်။ ပြီးတော့ငယ်ငယ်တုန်းကဆိုရင် သူငယ်ချင်းတွေကသူ့ကို စကြောက်ကြီးတဲ့။

နောက်ဆုံးညိုမောင်တွေးမိတာကတော့ အရင်တစ်ခါကလည်းလေးငယ်သူ့ဆီရောက်လာတာနဲ့ အခုလည်းအခြေအနေပေးရင် သူ့ဆီရောက်လာမှာဘဲဟုတွေးကာဆုံးဖြတ်ပြီး လေးငယ်အလာကိုသာညိုမောင်မျှော်နေမိတော့သည်။ အခုတော့လေးငယ်တစ်ယောက် ညိုမောင်ဆီဘယ်တော့မှ လာတော့မည်မဟုတ်တော့ပေ။ ညိုမောင်ထံလေးငယ်ရောက်ခဲ့ပြီး ညိုမောင်လာလေနိုးနဲ့မျှော်ခဲ့ပေမယ့်လည်း လေးငယ်ထံသို့ညိုမောင်ရောက်မလာခဲ့ပေ။ ထန်းနို့ကလှီးလိုက်မိပြီ။ အစရှိတနောင်နောင် သွေးသားတို့က ပကတိသွေးသားတွေမဟုတ်တော့...။ လူသွေးကိုလျှာပေါ်တင်ယက်စုပ်လိုက်မိသော ကျားရိုင်းမလေးသဖွယ်ဖြစ်နေသည်။

လေးငယ်က ငယ်ရွယ်နုပျိုသူမို့ မထိမ်းနိုင်၊ အစ်မဖြစ်သူထွေးနွယ်၏ရည်းစား ခင်မောင်ထွေးတစ်ယောက်လာနေကြအတိုင်း ညဖက်ခြံထဲရောက်လာတော့ အိမ်မှာမမထွေးနွယ်ကမရှိ။

အလှူအိမ်သို့သွားနေသည်။ မမထွေးနွယ်နှင့်ခင်မောင်ထွေးတို့၏ ပျော်ရွှင်မြူးတူးချစ်ပွဲလူးခဲ့ကြတာကိုလည်း လေးငယ်မျက်ဝါးထင်ထင်တွေ့ရဖူးသည်။ အခုလတ်တလောမှာလည်းကျားရိုင်းမလေး လေးငယ်သွေးကဆာနေသည်။ အစ်မထွေးနွယ်၏ရည်းစား ခင်မောင်ထွေး စောင့်နေမည့်ခြံထဲသို့ လေးငယ်ညသန်းခေါင်တွင် တစ်ယောက်ထဲဆင်းလာသည်။

ပြီးတော့ လေးငယ်တစ်ယောက်အသိဉာဏ်တွေ အရှက်တွေကိုလွှင့်ပစ်လိုက်ပြီး မမထွေးနွယ်ကာမအရသာကိုခံစားနေကြ သရက်ပင်ခွကြား၌မှောက်၍ကုန်းပေးလိုက်သည်။

အစ်မဖြစ်သူ ထွေးနွယ်ထက်တောင့်သော ချောသော ပို၍စွဲမက်ဖွယ်ရာကောင်းလှသော လေးငယ်တစ်ယောက်သူ့ရှေ့သို့စက်ရုပ်တစ်ရုပ်နှယ် လှမ်းလျှောက်ရောက်လာပြီး ဖင်လေးကုန်းကာ ထဘီလေးလှန်တင်လိုက်တာမြင်လိုက်ရတော့ ခင်မောင်ထွေးမှာကျန်းမာသန်စွမ်းသော လူပျိုလူငယ်တစ်ယောက်ပါ...။ 

ပြီးတော့လာနေကျအတိုင်း ချစ်သူထွေးနွယ်ထံရောက်လာပြီးပြင်းပြသောဆန္ဒနှင့်ထွေးနွယ်ကိုစောင့်နေခိုက်....ဒီတော့လေးငယ်ကို ဘယ်အလွတ်ပေးပါ့မလဲ.....။ သူဖြစ်ချင်သောဆန္ဒ၊ လေးငယ်တောင့်တနေသောဆန္ဒတွေကို တစ်ဝကြီးဖြည့်ဆည်းလိုက်သည်။ အတွေ့အကြုံများက ညိုမောင်ထက်အစစအရာရာသာသော အတွေ့တို့တွင်နစ်မွန်းကာ လေးငယ်တစ်ယောက်ခင်မောင်ထွေးကို အိမ်ပေါ်အထိခေါ်ခဲ့လေသည်။

တစ်ကြိမ်မှသည် အကြိမ်ပေါင်းများစွာ တစ်ရက်မှသည်ရက်ပေါင်းများစွာ နှစ်လတာကြာခဲ့သောကာလဝယ် ကာမအတွေ့၌နစ်ဝင်နေခဲ့သော လေးငယ်တစ်ယောက်ခြောက်ခြားစရာကောင်းလှသော အိပ်မက်ကြောင့်အိပ်ပျော်နေရာမှ ဗြုံးကနဲလန့်နိုးရသူလို လေးငယ်တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားသွားရသည်။ မိန်းမတို့ စမူဆာ မတွေ့ရတာနှစ်လရှိသွားခဲ့ပြီ။ တတ်ကျွမ်းနားလည်သူကိုတိုးတိုးတိတ်တိတ်ပြကြည့်တော့ ထင်သည့်အတိုင်းအဖြေကမှန်နေသည်။

လေးငယ်ဘာလုပ်ရမလဲမသိ....။ ပထမဆုံးညိုမောင်နှင့်တစ်နေ့ခင်းလုံးအပျော်ကြူးခဲ့ကြသည်။ နောက်ခင်မောင်ထွေးနှင့် အကြိမ်ကြိမ်အဖန်ဖန်ဆိုတော့ ဘယ်သူ့လက်ချက်မှန်းလေးငယ်ဝေခွဲဆုံးဖြတ်၍မရ။ ဒါပေမယ့်လက်ရှိက ခင်မောင်ထွေး ဒီတော့...မိန်းမသားပီပီ လေးငယ်တစ်ယောက် ခင်မောင်ထွေးထံမျက်ရည်ခံထိုး၍ ကိုထွေးရင်သွေးလေး ငယ်လေးဆီမှာရှိနေပြီဆိုတဲ့စကားလေးကို မရဲတရဲလေးတုန်ခိုက်စွာ မပွင့်တပွင့်လေးဆိုလိုက်တော့ ခင်မောင်ထွေးတစ်ယောက်လေးငယ်ကို ခိုးပြေးလေတော့သည်။ အိမ်မှာက မိဘနှစ်ပါးရှိသည်မဟုတ်။အစ်မကြီးအမိအရာဆိုသလို ထွေးနွယ်တစ်ယောက်မျက်ရည်စက်လက်ဖြင့် မိဘတွေထံကိုလည်းအကြောင်းကြားရသည်။ 

ရပ်ရွာသူကြီးများမှတစ်ဆင့် ခင်မောင်ထွေး၏မိဘများထံလည်းဆက်သွယ်ရသည်။ ညီမလည်းဆုံး၊ ချစ်သူလည်းဆုံး ပြီးတော့သူတို့နှစ်ယောက်ကိစ္စကိုလည်း ထွေးနွယ်မျက်ရည်စက်လက်ဖြင့်လိုက်လုပ်နေရသည်။ ထွေးနွယ်လောက်နာကျင်ခံစားနေရတာ ဘယ်မှာရှိနိုင်ပါတော့မည်နည်း။

ညိုမောင်ကတော့ ယောင်္ကျားလေးအမာစား၊ အပျော့စားမဟုတ်။ ဒါပေမယ့် လေးငယ်ကညိုမောင်အတွက်ရည်းစားဦး၊ ဒီတော့ညိုမောင်ခံနိုင်ရည်မရှိ၊ မကြုံဖူးသောဝေဒနာကို လူးလှိမ့်နေအောင်ခံစားနေရသည်။ ဒီလိုကိစ္စမျိုးနှင့်ပတ်သက်၍ ယောင်္ကျားတွေမှာထွက်ပေါက်ကရှိပြီးသား အဲ့ဒါကတော့ ယမကာထွက်ပေါက်ပင်ဖြစ်သည်။ တစ်သက်လုံးသောက်တတ်စားတတ်သူမဟုတ်တော့ ညိုမောင်စိတ်ကမရဲ ဒီတော့အိမ်သို့ဝယ်လာပြီး ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုးသောက်ရသည်။ 

အိမ်မှာကလည်း လူကများများစားစားရှိတာမဟုတ်။ ညိုမောင်အစ်ကိုဝမ်းကွဲ မြင့်ဝေနှင့် မရီးခင်သက်တို့လင်မယားနှစ်ဦးသာရှိသည်။ မြင့်ဝေက လိုင်းကားမောင်းတော့ ညဉ့်နက်မှပြန်လာတတ်ပြီး မိုးမလင်းမှီထသွားတတ်သည်။ ဒီတော့ညိုမောင်တစ်ယောက် လွတ်လပ်ချင်တိုင်းလွတ်လပ်၍နေသည်။

အမှန်တော့ ညိုမောင်တို့မိသားစုကနယ်တွင်နေတာဖြစ်သည်။ ညိုမောင်သာအလုပ်လာရှာရင်း စက်ရုံတွင်အလုပ်ရကာ အစ်ကိုဝမ်းကွဲမြင့်ဝေ၏အိမ်မှာနေတာဖြစ်သည်။ မြင့်ဝေမိန်းမခင်သက်ကလည်း သူတို့မြို့သူပင်ဖြစ်တော့.....ညိုမောင်နှင့်ရင်းနှီးခင်မင်ပြီးသားဖြစ်လေသည်။ မခင်သက်က သဘောကောင်းသည်။ အိမ်တွင်ညိုမောင်ကို အစစအရာရာ ဦးစားပေးသည်။

ညိုမောင်၏အဝတ်အစားကအစ ခင်သက်လျှော်ပေးသည်။ စားစရာချက်ရင်လည်း အသဲအမြစ်လေးများပင် ညိုမောင်အတွက်ခူးခပ်၍ဖယ်ပေးထားသည်။ မခင်သက်က ညိုမောင်ထက်

အသက်တစ်နှစ်သာကြီးသည်မို့ သူငယ်ချင်းတွေလိုပြောဆိုဆက်ဆံသည်။ ဒါပေမယ့် ညိုမောင်ကအိမ်တွင်ရှိသော ခင်သက်ကိုလည်းဂရုမစိုက် စက်ရုံမှခွင့်ရက်ရှည်ယူထားပြီး ပုလင်းတစ်လုံးနှင့်သာအဖော်ပြုနေလေသည်။ ညိုမောင်ရည်းစား လေးငယ် ခင်မောင်ထွေးနှင့်လိုက်ပြေးသဖြင့် ညိုမောင်ခံစားနေရတာကို ခင်သက်သိသည်။ အရင်ကညိုမောင်ရည်းစားမထားခဲ့ဖူးတာကိုလည်း ခင်သက်တစ်စွန်းတစ်စသိသည်။ ဒီတော့ ညိုမောင်အဖြစ်ကိုစာနာ၍ ညိုမောင့်ကို ဘာမှမပြောဘဲ ခင်သက်အသာဘဲကြည့်၍နေသည်။

ဒါပေမယ့် ညိုမောင်က တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ပို၍ဆိုးလာသည်။ သောက်ကာစက သူ့ကိုယ်သူထိမ်းနိုင်သိမ်းနိုင်သေးသည်။ သူ့ကိုယ်သူ သတိထား၍သောက်သည်။ နောက်တွင်တော့ဆင်ဆင်ခြင်ခြင်မရှိရုံမျှမက လူမှန်းသူမှန်းမသိအောင်အထိသောက်လာပြီး ခင်သက်ခူးခပ်၍လာချပေးသော ထမင်းဟင်းကိုပင်စားတယ်ဆိုရုံ တစ်ဇွန်းနှစ်ဇွန်းစား၍ နေရာတွင်ပင်လှဲချအိပ်ပျော်သွားသည်အထိ အခြေအနေဖြစ်လာတော့ ခင်သက်ဆက်ပြီးဒီအတိုင်းကြည့်မနေနိုင်တော့ ညိုမောင်အားပြောဆိုဖျောင်းဖျရန် စဉ်းစားရလေတော့သည်။

ညိုမောင်တစ်ယောက်ရှေ့တွင် အရက်ပုလင်း၊ ဖန်ခွက်၊ ရေခွက်နှင့် ငါးခြောက်ကြော်ပန်းကန်လေးကိုချ၍ ကြမ်းပြင်တွင်ထိုင်ကာ ထုံးစံအတိုင်း သူလုပ်နေကြအတိုင်း အိမ်ရှေ့လမ်းမကိုအကြာကြီးမျှော်ကြည့်နေလိုက် အရက်ဖန်ခွက်ကို ကောက်မော့လိုက်နှင့်လုပ်နေသည်။ ခင်သက်ရေချိုးပြီး အိမ်ပေါ်သို့တက်လာကာ မျက်နှာသုတ်အပြီး ညိုမောင်အားထမင်းခူးပေးရန်သတိရကာ ထမင်းနှင့်ဟင်းတို့ကို ပန်းကန်နှင့်ခူးခပ်ထည့်ယူလာပြီး ညိုမောင်၏ရှေ့တွင်ချပေးလိုက်သည်။ ခင်သက်ကြည့်လိုက်တော့ အရက်ပုလင်းထဲတွင်လက်နှစ်လုံးလောက်သာရှိတော့သည်။

“  ညိုမောင်.....ထမင်းစားတော့..”

“  အင်း....”

ပြောပြီး ထမင်းပန်းကန်ကိုချပေးကာ ခင်သက်လှည့်ထွက်မည်အလုပ် အပြင်တွင်မှောင်စပျိုးနေသည်ကိုသတိထားမိပြီး အိမ်ရှေ့တံခါးကို ခင်သက်သွား၍ပိတ်လိုက်သည်။ သူမပြန်လှည့်လာသည်အထိ ညိုမောင်ကထမင်းပန်းကန်ကိုမတို့သေး။

“  ညိုမောင် ထမင်းလည်းစားအုန်း......ပြီးတာတွေလည်းပြီးသွားပြီဘဲဟာ....တစ်ယောက်မကောင်း တစ်ယောက်ပေါ့....ကိုယ့်ကျန်းမာရေးလည်းဂရုစိုက်ဦး.....”

ခင်သက် ညိုမောင်နားအရောက်ရပ်၍ ဖျောင်းဖျပြောဆိုလိုက်သည်။ ခင်သက်ဖျောင်းဖျလိုက်သည်ကပင် ညိုမောင်ကိုဆွပေးသလိုဖြစ်သွားသည်လားမပြောတတ်တော့။

“  မပြီးဘူး....ဘယ်တော့မှမပြီးဘူး....ငါ့ရင်ထဲမှာ ဘယ်တော့မှ မပြီးဘူးခင်သက်...”

ခင်သက်ကိုလှည့်ကြည့်ပြီး ညိုမောင်ကမူးသံကြီးဖြင့်ပြောသည်။ ရှေ့မှပုလင်းကို ခင်သက်ကြည့်လိုက်တော့ စောစောက ကျန်နေသည့်အရက်လက်နှစ်လုံးကမရှိတော့။ ပုလင်းပင် ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် တုံးလုံးလဲနေပြီ။

“  ဒါတော့.....ဒါပေါ့ဟာ....ကျန်းမာရေးကို ဂရုစိုက်ဖို့ပြောတာပါ...”

“  ထွီ....ယောင်္ကျားချင်း ဘာများကွာလို့လဲ ခင်သက်ရာ ငါလည်းယောင်္ကျားစစ်ပါပဲဟာ...”

“  အို...

“ ဟာ.....ဝုန်း.....အာ”

“  ဟဲ့...ညို.....မောင်.....ညိုမောင်....အို....အို....”

ညိုမောင်က အားမာန်အပြည့်ဖြင့်ကြုံး၍အထ ဘေးသို့ယိုင်ဆင်းသွားတော့ ခင်သက်ကလှမ်းဆွဲ၍ထိန်းလိုက်သည်။ ညိုမောင်သူမဖက်ပါလာပေမယ့် ခါးကပုဆိုးကကျွတ်ကျသွားသည်။

ခင်သက်က ဗြုံးကနဲလှမ်းဆွဲ၍ ညိုမောင်ကခင်သက်ဘက်ကို မတ်၍ပြန်ပါလာသော်လည်း သူ့ကိုယ်သူမဟန်နိုင်၍ ပြန်၍ယိုင်အသွား ညိုမောင်က ခင်သက်ကိုလှမ်း၍ဖက်လိုက်သော်လည်း ညိုမောင်၏ ခန္ဓာကိုယ်အလေးချိန်ကို ခင်သက်မထိန်းနိုင် နှစ်ယောက်စလုံးဖက်လျှက်သား.....ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့လဲပြို၍ကျသွားတော့သည်။ ရင်လျားထားသော ခင်သက်၏ထဘီကပြေကျသွားပြီး ဖွေးနစ်သော နို့နှစ်လုံးကဝင်းကနဲထွက်ပေါ်၍လာသည်။ စူးရှသောမျက်လုံးအစုံဖြင့် ညိုမောင်ကခင်သက်၏နို့နှစ်လုံးကို စူးစူးရဲရဲစိုက်ကြည့်နေသည်။

“  ညိုမောင်.....ဖယ်...ဖယ်တော့....ငါထတော့မယ်....”

ခင်သက် ဘယ်လိုမှဒီအနေအထားနှင့်မနေတတ်တော့.... နို့နှစ်လုံးကလည်း ဟင်းလင်းကြီးပေါ်၍နေသည်။ ဒါကိုလည်း ညိုမောင်ကစိုက်ကြည့်နေသည်။ ဒါတင်လားမဟုတ်သေး။

သူမ၏ကိုယ်တစ်ခြမ်းပေါ်သို့ မှောက်ကျနေသော ညိုမောင်၏ပေါင်ကြားမှဖွားဖက်တော်ကြီးက ဘယ်အချိန်ကထနေတာလဲမသိ သံချောင်းကြီးအလား ခင်သက်၏ပေါင်ထိပ်ဘေးကို ထောက်ထားမိသည်။ စောစောက ကျွတ်ကျသွားပြီဖြစ်၍ ညိုမောင်ခါးတွင်ပုဆိုးကရှိတော့တာမဟုတ်။ ကိုယ်လုံးခြင်းပိနေသဖြင့် မာကျောလှသော လီးတန်ကြီးကတဒိတ်ဒိတ်သွေးတိုင်းနေတာကို ခင်သက်သိနေရသည်။

ခင်သက်တစ်ကိုယ်လုံးထူပူလာသည်။ ခင်သက်ပြောလိုက်တာကို ညိုမောင်ကဘာမှပြန်မပြော ခင်သက်၏မျက်နှာကို ဖြတ်ကနဲလှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး “ရွှတ်” ကနဲ လှမ်းနမ်းလိုက်သည်။

“  ဟင်....အို...”

တစ်ကိုယ်လုံးထူပူနေရသည့်အထဲတွင် ခင်သက်တစ်ကိုယ်လုံးကြက်သီးဖျန်းကနဲထသွားသည်။

“  ဖယ်....ဖယ်ဟာ...အို....အို....အင်း.....အင်း...အ...အင်း..”

ခင်သက်၏နို့ကိုညိုမောင် အငမ်းမရစို့လိုက်သည်။ စို့တာမှ ကမူးရှုးထိုးကို ကြမ်းကြမ်းရမ်းရမ်းစို့ပစ်လိုက်သည်။ ခင်သက် ညိုမောင်၏ကျောပြင်ကို လက်သီးဆုပ်လေးဖြင့်ထုသည်။နှစ်ချက်သုံးချက်သာထုလိုက်နိုင်ပြီး ခင်သက်ငြိမ်ကျသွားပြီး တအင်းအင်းငြီးကာ ရင်ဘတ်လေးကြွ၍ ကြွ၍တက်လာသည်။ ဟုတ်သည် ဒီလိုအငမ်းမရကြမ်းကြမ်းရမ်းရမ်းစို့တာကို သူမခံရတာကြာပြီ။ 

နို့နှစ်လုံးကို တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး ညိုမောင်စို့သည်။ ဖွေးနစ်သော နို့အုံလေးများပင် ပန်းနုရောင်သန်းလာသည်။ ခင်သက်မျက်လုံးလေးတွေစင်းကျလာပြီး တအင်းအင်းငြီးကာခန္ဓာကိုယ်မှအားအင်များက တစ်စတစ်စရုတ်လျော့၍လာသည်။ ခင်သက်၏အာရုံက နို့စို့ခံနေရသောအတွေ့မှသည် ပေါင်ထိပ်တွင်ထောက်၍နေသော လီးချောင်းကြီးဆီသို့ တစ်ချက်ချက်ရောက်၍သွားသည်။ သန်လိုက်တဲ့ဟာကြီးဟု တွေးမိလိုက်တိုင်း နို့အုံတစ်ခုလုံးပါစပ်ထဲပြုတ်ဝင်သွားလုမတတ် ရင်ဘတ်လေးကြွပေးရသည်အထိခံစားနေရသော အတွေ့ဆီကိုအာရုံကရောက်သွားပြန်သည်။

ခင်သက်ဘာသားနဲ့ထုထားတာမို့လို့လဲ...ခင်သက်ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းမှသွေးသားတွေဘလောင်ဆူလာသည်။ ညိုမောင် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကြွပြီးထလိုက်ကာ သူလွှတ်ပေးလိုက်သော နို့လေးတွေကိုအာသာမပြေပုံဖြင့်ကြည့်သည်။ ခန္ဓာကိုယ်ကိုကြွပြီး ညိုမောင်ထလိုက်တော့ ညိုမောင်၏လီးတန်ကြီးက ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကြီးဖြစ်သွားသည်။ ခင်သက်အမိအရကြည့်လိုက်ရင်းမျက်တောင်လေးတွေ တစ်ဖျတ်ဖျတ်ခတ်လိုက်ကာ သူမ၏မျက်လုံးလေးတွေကချက်ချင်းရီဝေသွားသည်။ လီးကြီးကဒစ်ပြဲကြီး စောင်းကြီးကအသဲယားစရာကောင်းလောက်အောင် ဖောင်းထနေပြီး တငေါက်ငေါက်ဖြစ်ကာ လီးထိပ်တွင်အရည်လေးတွေစို့နေတာကို ထင်ထင်ရှားရှားမြင်လိုက်ရသည်။

ခင်သက်ရင်ထဲတွင်မွန်းကြပ်၍လာသည်။ ပက်လက်လေးဖြစ်နေသော ခင်သက်၏တစ်ကိုယ်လုံးကို ညိုမောင်ခြေဆုံးခေါင်းဖျားကြည့်သည်။ နှစ်ဆယ်ကျော်အသက်နှင့် တစ်သားမှမကျသေးသော ခင်သက်၏ကိုယ်လုံးလေးက ဖွံ့ထွားကျစ်လစ်ကာ စွဲမက်စရာကောင်းလှသည်။ မူလရင်လျားထားသော ထဘီကခါးနားအထိပြေကျနေပြီး ထဘီအောက်နားစလေးကလည်းဒူးဆစ်တစ်ဖက်ပေါ် တစ်ဖက်ဖုံးဖြင့်အသားလေးတွေကဝင်း၍နေသည်။ ခင်သက်တစ်ကိုယ်လုံးကို ညိုမောင်က တစ်ချက်မျှကြည့်လိုက်ပြီးမှ ထဘီအောက်နားစလေးကို အပေါ်သို့လှန်တင်လိုက်သည်။

“  အို....ဟဲ့...ညိုမောင်....မလုပ်နဲ့လေ....မတော်ပါဘူး....”

အတွင်းအင်္ဂါကိုလေစိမ်းတိုး၍ အေးကနဲဖြစ်အသွားသတိဝင်လာသော ခင်သက်ကတစ်ဆို့ဆို့အသံလေးဖြင့်တားရှာသည်။ လူကတော့ နေရာမှမရွေ့။ ညိုမောင် ခင်သက်ကိုဂရုမစိုက်လှစ်ဟပေါ်ပေါက်လာသော ခင်သက်၏အတွင်းအင်္ဂါကိုကြည့်သည်။

ခင်သက်အမွှေးသန်သည်။ ဒါကြောင့် တစ်လတစ်ခါရိတ်ပေးရသည်။ အခုရိတ်ပြီးတာ နှစ်ရက်ဘဲရှိသေးတော့ အမွှေးငုတ်တိုလေးတွေကစိမ်းမြမြလေးထွက်၍နေသည်။ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုက ဘာလို့ဖောင်းစို၍ထကြွနေသည်မသိ ဖောင်းတင်း၍ထနေသည်။ ညိုမောင် သူမအပေါ်သို့ခွ၍အတက် ခင်သက်မျက်လုံးမှိတ်ချလိုက်သည်။ မောင်မင်းကြီးသားညိုမောင်ကလူပေါ်ကိုခွတက်ပြီးကာမှ စောက်ပတ်ကိုလက်ဖဝါးလှန်၍ကိုင်ကြည့်လိုက်သည်။ ခင်သက်တစ်ချက်တွန့်သွားသည်။ သေသေချာချာကိုင်ပြီးပွတ်လိုက်တော့ပါလား....ထိုသို့မဟုတ် စမ်းကြည့်ကိုင်တွယ်ရုံမျှသာ တစ်ချက်ကိုင်လိုက်ပြီး သူ့လီးကိုအရင်းမှကိုင်ကာတေ့လိုက်သည်။ ပြီးတော့တစ်ဆက်တည်းဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။

“  ပြွတ်...ဖွတ်...ဟင်း...”

အထဲမှာကအရည်တွေပြည့်လျှံနေသည်။ တစ်ချက်တည်းနှင့် လီးကတစ်ဆုံးဝင်သွားသည်။ ခင်သက်ဟင်းကနဲသက်ပြင်းချကာ ကြမ်းပြင်နှင့်တစ်ထွာလောက်ကွာအောင်သာကြွထား  သော သူမ၏ဒူးနှစ်ဖက်ကိုဆွဲထောင်ပစ်လိုက်သည်။ ညိုမောင် ခင်သက်၏မျက်နှာလေးကိုလှမ်း၍နမ်းရင်း သူမပေါ်သို့မှောက်၍ချကာ ဖင်ကြီးကြွကြွပြီးဆောင့်သည်။

“  ပြွတ်...ဖွတ်....ဖွတ်...ဟင့်...ဟင့်...ဟင်း...”

လူပျိုလို့မပြောရ ညိုမောင်၏ဆောင့်ချက်တွေက အရိုင်းဆန်လှသည်။ ခင်သက်က အရိုင်းသက်သက်မဟုတ်ပါ။ ဆောင့်ချင်သလိုဆောင့်၍နေသော ညိုမောင်၏လီးတန်ကြီးကို သူမလိုသလို ဖင်ကိုညာလိမ့်လိုက် ဘယ်လိမ့်လိုက်ကြွ၍ ကော့ပေးလိုက်သဖြင့် သူမလိုသလိုလှည့်ပြောင်းကာ အလိုးခံသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် သတိရလျှင်လည်း ညိုမောင်အရသာတွေ့စေရန် သဲကြီးမဲကြီးဆောင့်ဝင်နေသော ညိုမောင်၏လီးတန်ကြီးကို စောက်ပတ်နှင့်ညှစ်၍ပေးသည်။ ဆွဲ၍ပေးသည်။

“  ပြွတ်...ဖွတ်...ပလွတ်....ဖွတ်.....ဖွတ်...ဟင့်...ဟင့်...ဟင်း...”

ညိုမောင်က တရှုးရှုးအသက်ရှုသံကြီးနှင့် အားရပါးရဆောင့်နေသလို ခင်သက်ခမျာမှာလည်း မျက်လုံးစုံမှိတ်ထားရင်းက ပါးစပ်လေးဟဟပြီး ဟင်းကနဲ ဟင်းကနဲ အသက်ရှု၍ ရှုံ့၍သွားသည်။

“  ပြွတ်...ဖွတ်...ပလွတ်....ဖွတ်.....ဖွတ်...အင်း...ဟင်း...အ....အ.....အင်း...ညို...ညိုမောင်....ဟင်း.....ဟင်း”

ခင်သက်ဘယ်လိုမှစိတ်တင်းထား၍မရ၊ ညိုမောင်ကိုယ်ကြီးကိုပြန်၍ဖက်ထားလိုက်မိသည်။ ကာမအရသာက နှစ်ယောက်စလုံး၏ကိုယ်နှစ်ခုစလုံးမှာဆူဝေ၍တက်လာသည်။ ညိုမောင်ကုန်းထ၍ ခင်သက်၏နို့ကိုဆွဲစို့ရင်း ဆက်ဆောင့်သည်။ ဒီတော့ခင်သက်က ညိုမောင်၏လည်ပင်းကို သိုင်း၍ဖက်သည်။ ညိုမောင်၏စိတ်ထဲအာရုံထဲတွင် လေးငယ်ဆိုတာမရှိတော့သလိုခင်သက်၏အာရုံထဲတွင်လည်း မြင့်ဝေဆိုတာမရှိတော့ပေ။ နှစ်ယောက်စလုံး အရာအားလုံးကိုမေ့၍ ကာမအရသာတွင်နစ်မွန်းနေကြသည်။

“  ဖွတ်.....ပြတ်...ပြတ်...ပလွတ်....အဟင်း....အင်း....ဟင်းဟင်း....”

ညိုမောင်က ဒလစပ်ဆောင့်လာသလိုအောက်မှ ခင်သက်ကလည်း ဟင်းကနဲ ဟင်းကနဲ အားယူကာ ညိုမောင်၏ဆောင့်ချက်အတိုင်းဖင်ကြီးကိုကော့၍ကော့၍ပြန်ဆောင့်သည်။

“  ပလွတ်.....ဖွတ်....ဗြစ်....ညို....မောင်....အား....ထွက်....ထွက်....ပြီ...အား....အား...”

ခင်သက်တစ်ယောက်အတင်းကော့၍ လီးကြီးကိုဆွဲညှစ်ကာပြီးသွားခိုက် ညိုမောင်မှာလည်း မအောင့်နိုင်တော့ဘဲပန်းထုတ်လိုက်ပါလေတော့သည်။

ခင်မောင်ထွေးနှင့်လေးငယ်တို့၏ မင်္ဂလာဆောင်ကပြီးသွားပြီ။ လေးငယ်နှင့်ထွေးနွယ်တို့၏ ဖခင်မှာလည်းတာဝန်ကျရာ ရေယာဉ်သို့ပြန်ရသဖြင့် မိခင်ဖြစ်သူပါပြန်၍လိုက်ပါသွားသည်။အိမ်မှာကထွေးနွယ်တစ်ယောက်ထဲကျန်ခဲ့သည်။ လေးငယ်မှာ ယောင်နောက်ဆံထုံးပါဆိုသောစကားအတိုင်း ခင်မောင်ထွေးတို့အိမ်တွင်ပင်နေသည်။ ဒီတော့ အိမ်မှာထွေးနွယ်

တစ်ယောက်ထဲသာကျန်ခဲ့သည်။ ထွေးနွယ်အတွက် ညမှုညတာအဖော်ရစေရန် ဆွေမျိုးနီးစပ်တော်သူ အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်ကိုခေါ်ထားသည်။ ထိုအဒေါ်ကြီးက ညမိုးချုပ်သည်နှင့်အိပ်တော့သည်။ စောစောမအိပ်တတ်သူ ထွေးနွယ်တစ်ယောက်မှာတော့ချောင်လည်ချောင်ပတ်နှင့်ကျန်ခဲ့သည်။ 

ထွေးနွယ်အရင်ညတွေတုံးကတော့ တီဗွီထိုင်ကြည့်ပြီး တီဗွီသိမ်းမှအိပ်သည်။ ဒီညတော့ ထွေးနွယ်မှာတီဗွီကြည့်ချင်စိတ်မရှိသဖြင့် တီဗွီကိုပိတ်ကာ အိပ်ခန်းထဲသို့ဝင်ခဲ့သည်။ နွေရာသီညမို့ အိုက်စပ်စပ်ရှိသည်နှင့် ထွေးနွယ်ကိုယ်ပေါ်မှ ဘော်လီအင်္ကျီကိုခွာပစ်လိုက်ပြီး ထမီကိုရင်လျားလိုက်သည်။

ပြီးမှထွေးနွယ်မှာ ရင်လျားထားသောထမီကိုပြန်၍ဖြည်လိုက်ပြီး ထမီကိုခါးသို့ပတ်၍ဝတ်လိုက်သည်။ ထိုအခါ ဆူဖြိုးသောထွေးနွယ်က သူမ၏နို့နှစ်လုံးကိုငုံ့၍ကြည့်ပြီး ရည်းစားဖြစ်သူခင်မောင်ထွေးကိုသတိရလိုက်သည်။ တစ်ချိန်က ခင်မောင်ထွေးမှတ်မှတ်ရရကိုင်၍ အငမ်းမရစို့ခဲ့သော နို့လေးနှစ်လုံး အခုတော့သခင်မဲ့နေပြီ။ ကိုင်မည့် စို့မည့်သူမရှိ။ 

အဖော်မဲ့လျှက်အထီးကျန်ခဲ့ရပြီ။ ထွေးနွယ် သူမ၏နို့သီးခေါင်းနှစ်ခုအား သူမဘာသာဖျစ်ညှစ်ကြည့်လိုက်ပြီးမှ ပေါင်လေးကိုကွ၍အဖုတ်လေးကို သူမလက်လေးဖြင့်ထမီပေါ်မှပင်အုပ်၍ ကိုင်ကြည့်လိုက်ပြန်သည်။ တစ်ချိန်က သူမ၏ရည်းစား ခင်မောင်ထွေးအားရပါးရလိုးခဲ့သော အဖုတ်လေးခုတော့ လုပ်မည့်သူမရှိ အဖော်မဲ့ သခင်မဲ့လျှက်ရှိသည်။

ထွေးနွယ် သူမ၏အဖုတ်လေးကို ထဘီပေါ်မှပင်လက်ဖဝါးဖြင့်အုပ်၍ကိုင်ကာ ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်လိုက်ပြီးခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး နှစ်ချက်သုံးချက်ပွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ရည်းစားဖြစ်သူခင်မောင်ထွေးကို သတိရခြင်းနှင့်အတူ ခန္ဓာကိုယ်ရှိကာမခလုတ်များကို ကိုင်မိပွတ်မိလုပ်မိလိုက်တော့ ထွေးနွယ်၏သွေးသားတွေက လှုပ်ရှား၍လာသည်။ 

“ ဟင်” 

ကနဲ ထွေးနွယ်သက်ပြင်းချကာ ခါးတွင်ပတ်ထားသော ထဘီလေးကိုဖြည်ကာဆွဲတင်လိုက်ပြီးပြန်၍ ရင်လျားလိုက်သည်။

“  ဖျောက်.....ချွတ်....ချွတ်...”

“  ဟင်”

ထွေးနွယ်ရင်ထဲထိတ်ကာ မျက်လုံးလေးများဝိုင်းသွားသည်။ ထွေးနွယ်၏အိပ်ခန်းအပြင်ဖက်ခြံထဲမှသစ်ကိုင်းခြောက်ကို လူနင်းသည့်အသံမှန်း ထွေးနွယ်ကောင်းကောင်းသိလိုက်သည်။အသာလေးခြေဖော့နင်းကာ ထွေးနွယ်အိမ်နံရံဘေးသို့ကပ်လိုက်ပြီး ပျဉ်ပြားအကွဲကြောင်းမှ အပြင်သို့ကြည့်လိုက်သည်။

“  ဟင်....ကျော်ကျော်ပါလား...”

ထွေးနွယ်တို့အိမ်၏နောက်ဖေးအိမ်မှ အသက်(၁၈) (၁၉)သာရှိသော ကျော်ကျော်ဆိုတဲ့ကောင်လေး အိမ်ဘေးတွင်ငုတ်တုတ်လေးထိုင်၍နေသည်။ ညနေက ထွေးနွယ်အိမ်ဘေးတွင်ရေချိုးနေစဉ်က ကျော်ကျော်က သူမကိုခြုံအကွယ်မှထိုင်၍ချောင်းနေတာကို ထွေးနွယ်သတိထားလိုက်မိသည်။ အခုလည်းကျော်ကျော်က သူမကိုလာပြီးချောင်းတာဖြစ်မည်။

ထွေးနွယ်စိတ်ကူးတစ်မျိုးရသွားသည်။

“  ဟာ....အိုက်လိုက်တာ...”

“  ဂျလောက်.....ဂျလောက်...”

ထွေးနွယ် ပြူတင်းပေါက်ကို ဖွင့်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ပြူတင်းပေါက်မှာပင်ရပ်၍ ရင်လျားထားသောထဘီကိုဖြည်လိုက်ပြီး စောစောကလိုပင် သူမ၏နို့အုံနှစ်လုံးကိုထုတ်၍ ငုံ့ကြည့်သည်။ စောစောကထက် နဲနဲပိုကြာသည်။

ထို့နောက်တွင်ထွေးနွယ်ပြူတင်းပေါက်ကိုပြန်၍ မပိတ်ဘဲကုတင်ပေါ်တက်၍လှဲကာ ပြူတင်းပေါက်ဘက်ကို ကျောပေး၍ တစ်စောင်းလေးလှဲ၍ အသာမျက်လုံးလေးမှိတ်ကာအသက်ကိုမှန်မှန်ရှုရင်း ငြိမ်နေလိုက်သည်။ ဆယ့်ငါးမိနစ်၊ မိနစ်နှစ်ဆယ်လောက်အကြာမှာတော့ အိမ်ကတစ်ချက်ငြိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ သိသာရုံလေးသာ ထွေးနွယ်ကမျက်လုံးမှိတ်၍ ငြိမ်ကာသတိထားနေသဖြင့်သိလိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။ ထွေးနွယ်တို့အိမ်၏ပြူတင်းပေါက်အောက်ဖက်ဘောင်က မြေပြင်မှလေးပေခန့်သာမြင့်သည်။ သံဇကာတွေ သစ်သားတန်းတွေကာထားခြင်းမရှိသဖြင့် ပြူတင်းပေါက်ဘောင်ကို ခို၍ဆွဲတက်ပါက အသာလေးတက်လို့ရပေပြီ။ ကျော်ကျော်ဆိုသောကောင်လေး အခန်းထဲသို့ရောက်ပြီဆိုသည်ကို ထွေးနွယ်သိလိုက်ပြီ...။

မကြာလိုက် ပြူတင်းပေါက်ဖက်ကို ကျောပေး၍စောင်းအိပ်နေသော ထွေးနွယ်၏တင်သားကြီးနောက်ဖက်သို့ အေးစက်သောအရာလေးတစ်ခုက လာ၍ထိသည်။ ကောင်လေးကြောက်နေထင်သည်။ လက်ဖျားလေးတွေအေးနေသည်ဟု ထွေးနွယ်အသက်မှန်မှန်ရှုကာမျက်လုံးမှိတ်၍ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေရင်းတွေးမိလိုက်သည်။ ထွေးနွယ် ငြိမ်ချက်သားကောင်းနေတော့ ကျော်ကျော်ဆိုသောကောင်လေးပို၍ရဲလာပုံရသည်။ ထွေးနွယ်၏တင်သားကြီးတွေကို သူ့လက်လေးဖြင့်မထိတထိလေးပွတ်ကြည့်သည်။

လက်ဖဝါးလေးဖြင့် အိအိဖောင်းဖောင်းတင်သားကြီးတွေကို အသာလေးဖိဖိကြည့်သည်။ စိတ်ထဲမှာမရိုးမရွဖြစ်လာပေမယ့် ထွေးနွယ်မလှုပ်ရဲ အသာလေးဆက်ပြီးငြိမ်နေသည်။ ဒီတော...ကျော်ကျော်ပို၍ရဲလာသည်။ ထွေးနွယ်၏တင်သားကြီးတွေကို သိသိသာသာကြီးကိုင်တွယ်ကာ ဆုပ်နယ်လာသည်။ ထွေးနွယ်ဆက်ပြီး ငြိမ်နေလို့မဖြစ်တော့။ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေမှန်းသိသွားရင် ကောင်လေးထွက်ပြေးသွားလိမ့်မည်။

ထွေးနွယ်မျက်လုံးကို ဖြတ်ကနဲဖွင့်ကာ လက်တစ်ဖက်က ကျော်ကျော်၏လက်ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ရင်လျားထားသော ထမီကိုရင်ဘတ်မှဆွဲချွတ်လိုက်ကာ တစ်ပါတည်း ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။

“  မမထွေး....ကျွန်နော်.....ဟို.....ဟို....”

ကျော်ကျော်က ကြောက်အားလန့်အားပြောနေပေမယ့် သူ့မျက်လုံးတွေက ထွေးနွယ်၏နို့တွေကိုစူးစူးဝါးဝါးကြည့်နေသည်။ ကောင်လေးလက်ကိုကိုင်ထားသော ထွေးနွယ်၏လက်ကမလွှတ်.....ကျန်လက်တစ်ဖက်နှင့် ကျော်ကျော်၏ပါးစပ်ကိုလှမ်းပိတ်လိုက်သည်။ ကျော်ကျော်အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့စကားသံရပ်သွားပြီး ထွေးနွယ်၏မျက်နှာကိုလှမ်းကြည့်သည်။

ရီဝေသောမျက်လုံးအစုံဖြင့် သူ့မျက်နှာကိုကြည့်နေသော ထွေးနွယ်၏မျက်နှာလေးက သူ့ကိုပြုံးပြလိုက်တာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ တစ်ဆက်တည်းမှာပင် ထွေးနွယ်ကကျော်ကျော်၏လက်တစ်ဖက်ကိုပါ လှမ်းကိုင်ကာ သူမဖက်ကိုဆွဲယူလိုက်တော့ ရေငတ်တုန်းရေတွင်းထဲဆင်းချင်နေသည့် ကျော်ကျော်မှာသူမအပေါ်သို့မှောက်လျှက်သားကျလာပြီး ချက်ခြင်းပင်ကုတင်ဘေးတွင်ရှိနေသေးသည့် သူ၏ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုပါ ကုတင်ပေါ်ဆွဲတင်လိုက်ပြီး ထွေးနွယ်ကိုအငမ်းမရဖက်ကာ ထွေးနွယ်၏ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို ဒလစပ်နမ်းလိုက်ရာမှ သူမ၏ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ ကျော်ကျော်၏မျက်နှာကမှောက်ကျသွားသည်။

ကလေးတစ်ယောက်နို့စို့သလို ထွေးနွယ်၏နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ကျော်ကျော်က တပြွတ်ပြွတ်စို့သည်။ ထွေးနွယ် သူ့ကျောပြင်ကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ရင်ဘတ်လေးကိုကြွကာကြွကာဖြင့် နို့အစုံကို ကျော်ကျော်၏မျက်နှာသို့ ကပ်ကပ်ပေးသည်။ ဘေးကနေ သူမပေါ်မှောက်ထားသည့် ကျော်ကျော်၏ကိုယ်နှင့်ပိနေသော ထွေးနွယ်၏လက်တစ်ဖက်က တရွရွလှုပ်ရှား၍လာသည်။ ကျော်ကျော်၏ပေါင်ကြားကိုစမ်း၍ပင့်ကိုင်သည်။

“  ဟယ်...အယ်..နဲတာကြီးမဟုတ်ဘူး...လူကသာငယ်တာ....ပစ္စည်းကြီးက ခင်မောင်ထွေးလောက်ကိုရှိတယ်...”

ကျော်ကျော်ကတော့ နို့စို့တာမဝနိုင်သေး။ နို့နှစ်လုံးကို တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး ဘယ်ပြန်ညာပြန်စို့နေသည်။ ထွေးနွယ်၏လက်က သူ့ပုဆိုးခါးပုံစကို အသာစမ်းပြီးဖြုတ်လိုက်ရာက ပုဆိုးကြားသို့တိုး၍ဝင်သွားကာ လီးတန်ကြီးကိုမိမိရရဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ပူနွေးမာကျောလှသော လီးချောင်းကြီးအတွေ့က ထွေးနွယ်စအိုလေးကို ရှုံ့သွင်းမိသည်အထိပင်ဖြစ်သွားရသည်။

ထွေးနွယ် ကျော်ကျော်၏လီးတန်ကြီးကို အသာလေးပွတ်ပေးကာ ဖွဖွလေးကိုင်၍ဂွင်းတိုက်ပေးသည်။ ပြီးတော့ ဥကြီးတွေကိုလည်းစမ်းပြီး ဖွဖွလေးဆုပ်နယ်ပေးသည်။ ကောင်လေးကလည်းအလာကြီး ထွေးနွယ်၏နို့တွေကိုမပြတ်တမ်းစို့နေရင်း သူ့လက်တစ်ဖက်က ထွေးနွယ်၏ပေါင်ကြားကိုစမ်းလိုက်သည်။ 

ထွေးနွယ်ပေါင်နှစ်လုံးကိုဖြဲပေးလိုက်သည်။ ထွေးနွယ်၏စောက်မွှေးလေးတွေကို ဖွဖွလေးပွတ်လိုက် အသာလေးဆွဲလိုက်ဖြင့်လုပ်နေသည်။ ထွေးနွယ်အသဲယားလာပြီး သူမလက်ထဲမှကျော်ကျော်၏လီးကြီးကို ခပ်သွက်သွက်လေးဂွင်းတိုက်ပေးလိုက်သည်။ ကျော်ကျော်၏လက်က ထွေးနွယ်၏စောက်ဖုတ်ကိုရွရွလေးပွတ်ပြန်သည်။

“  အို.....အဟင့်...ဟင့်...”

ထွေးနွယ် တစ်ကိုယ်လုံးတုန်သွားသည်။ ဟုတ်တယ်လေ......။ ကျော်ကျော်တစ်ယောက် စောက်ဖုတ်ကိုမပွတ်တတ်ပွတ်တတ်နှင့် လက်ဖဝါးနဲ့ဖိပြီး ပွတ်လိုက်တော့ သူ့လက်ဖဝါးက ပြူးထွက်နေသောစောက်စေ့လေးကိုပွတ်လှည့်လိုက်သလိုဖြစ်သွားသည်။ ထွေးနွယ်ငြီးသံလေးထွက်ကာ အသားလေးတုန်သွားတာကိုမြင်လိုက်ရပြီး သူပွတ်တာဟုတ်ပြီလို့ သတ်မှတ်ကာ ထိုအတိုင်းထပ်၍ပွတ်ပြန်သည်။

“  အို....အို....ဟင့်...အို...”

“  ကျော်....ကျော်...ဘယ်နဲ့လုပ်နေတာလဲ....မမ မနေတတ်တော့ဘူ...ထတော့....”

ကျော်ကျော်လည်းမနေနိုင်တော့ပါ။ ထွေးနွယ်လက်ထဲက သူ၏လီးကြီးက အဆမတန်ကြီးကာ တငေါက်ငေါက်ဖြစ်နေပြီ။ ကျော်ကျော်ထထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ပုဆိုးကိုခေါင်းမှနေကျော်၍ချွတ်လိုက်ကာ သူ့ကိုယ်ကိုထွေးနွယ်၏ခြေရင်းဖက်သို့အရွှေ့ ထွေးနွယ်ကပေါင်နှစ်ချောင်းကိုဆွဲ၍ထောင်ကာကားလိုက်ပြီး ဒူးနှစ်ဖက်ကိုသူမဝမ်းဗိုက်ပေါ်သို့ ရောက်အောင်ကွေးတင်ပစ်လိုက်သည်။ 

ကျော်ကျော်ကြည့်နေတုန်း စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားအထူအပါးကြီးနှစ်ခုက ပထမတော့တက်လာပြီးနောက် စောက်စေ့အောက်ဖက်အကွဲကြောင်းနေရာလေးဘေးနှစ်ဖက်သို့ဆွဲတင်လိုက်သလိုပြဲသွားသည်။ တွင်းပေါက်လေးတော့ ပေါ်မလာပါ။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီနေရာလေးကို သူ့လီးထိပ်ကြီးတေ့လိုက်ပြီး ကျော်ကျော်ဖိသွင်းလိုက်သည်။

“  ဗြစ်....ပြွတ်...ပြွတ်...အိုး....အို....အား....အား...”

ဖိသွင်းလိုက်သောလီးကို ကျော်ကျော်ကအရှိန်မထိမ်းနိုင် လီးကတစ်ခါတည်းအဆုံးဝင်သွားသည်။ ထွေးနွယ် ၏ကျောလေးကော့တက်သွားပြီး မျက်နှာလေးရှုံ့ကာသွား၏။ လန့်ပြီးဗြုံးကနဲတစ်ဆုံးဝင်သွားသော လီးကိုညှစ်လိုက်မိတော့ ကျော်ကျော်တန့်ကနဲဖြစ်သွားပြီးအတင်းနင်းဆောင့်တော့သည်။

“  ပြွတ်....ဖွတ်....ဖွတ်...ပလွတ်....ဗြစ်....ပြွတ်....”

“  အင်း....ဟင်း.....အိုး...အိုး....အဟင်း....”

မထူးတော့ပြီ သူဆောင့်ချင်သလိုသာဆောင့်စေတော့ ထွေးနွယ်ကအောက်ကကော့ကော့ပေးပြီး သူမစိတ်တွေကိုလွှတ်ထားပေးလိုက်သည်။ သူမ၏ကိုယ်ဘေးတွင် ထောက်ထားသော ကျော်ကျော်၏လက်တစ်ဖက်ကိုဆွဲယူပြီး နို့ပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။ သဘောပေါက်သွားသော ကျော်ကျော်ကနို့နှစ်လုံးကိုစုံကိုင်၍ ဆက်ဆောင့်သည်။

“  ပြွတ်.....ပလွတ်...ဖွတ်.....ဖွတ်...အိုး....အိုး....အ....အ.....ကျော်.....အီး...ဟင်း....”

ထွေးနွယ်ခေါင်းလေးကြွတက်လာပြီး တစ်ကိုယ်လုံးတောင့်သွားခိုက် ကျော်ကျော်၏လီးထိပ်မှလည်း သုတ်ရည်များပန်းထွက်ကာ နှစ်ယောက်သားပြိုင်တူပြီးသွားကြလေသည်။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။



Thursday, June 19, 2008

ရောဂါကျွမ်းပေမယ့် ဆေးဆရာကစွမ်းပါတယ် (စ/ဆုံး)

ရောဂါကျွမ်းပေမယ့် ဆေးဆရာကစွမ်းပါတယ် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ကမ္ဘာကျော်ရတနာဝင်းထိန်

“ ဒေါက်တာရမ်းကု … မပုယောကျ်ားခေါ်တော့… သုံးဘီး….စီးတော့.. ဆိုက္ကား…” 

ဟုခလေးများဟစ်အော် မြူးတူးစွာ သီဆိုသံကြားရလျှင် ကိုယ့်ဖါသာ ကိုယ်မလုံချင်…။ဒေါက်တာရမ်းကု ဟူသော အမည်နာမ ဘွဲ့ထူးကြီးကိုက ထက်အောင် ကိုအနေခက်စေသလိုပင်၊ မိမိ ကိုယ်တိုင် လက်မှတ်မဲ့ ဆေးထိုးအပ်ကိုင်ကာ မြိုင်သာ တောမြို့လေးနှင့် ဝန်းကျင်တဝိုက်ကို လှည့်လည် ကုစားနေသူ၊ မြိုင်သာ လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေးက ညံ့သည်၊ မြိုင်သာတောမြို့လေးသည် လာချင်..သွားချင်စရာမရှိ…ရွှံ့ထူ ဘွက်ထူ…နွေကာလ ဖုံထူသော မြိုင်သာက.. တောမကျ…မြို့မကျ…အရှေ့နှင့်အနောက် ဝဲယာတစ်ဘက် တစ်ချက်၌ ကုက္ကိုပင်အိုကြီးတွေက အလည်မှာ အကိုင်းချင်းခတ်ကာ အုပ်မိုးနေသည်။

မြိုင်သာ၌ အိမ်ကြီးအိမ်ကောင်းတွေရှိသည်၊ တစ်ထပ်တိုက်နှင့် မြေညီတိုက်ပုလေးတွေ.. အုတ်ပတ်ကား နှင့် ပြင်ထောင်အိမ်တွေကုန်စုံဆိုင်၊ စတိုးဆိုင်၊ လဘက်ရည်.. အအေး.. ဆိုင်တွေလဲရှိသည်၊ ဦးအကောက် ဆိုသော တရုတ် မာမွတ်ဆိုသော ကုလားတစ်ဦး က ဘစ်ကားထောင်ကြသည်၊ အတီးဆိုသော တရုတ်မကြီးက ကုန်စုံဆိုင် ထောင်ပြီး အီစွတ်က လဘက်ရည်ဆိုင်ဖွင့်သည်၊ မြိုင်သာရှိ သူဌေးစာရင်းဝင်က အကောက်၊ မာမွတ် နှင့် ဒေါက်တာရမ်းကု ကိုထက်အောင်တို့သာ ဖြစ်သည်။

ဟိုး…ဝေးဝေးလံလံ …တောကြိုအုံကြားမှ.. ယာခင်းလေးများ စိုက်ပျိုးရောင်းချသော …တောင်သူဦးကြီးများ ဘဝက .. မြိုင်သာကို အားကိုးတကြီး သွားလာရသည်၊ ချဉ်ပေါင်စသော ယာထွက်ပစ္စည်းလေးများ၊ သီးနှံလေး များကို အကောက်တို့ မာမွတ် တို့၏ ကားအိုကြီးများနှင့်တင်ကာ ကီလီ ကုန်စိမ်းတန်းလိုနေရာမျိုးသို့ ပို့ကြ ရသည်။

ပြောလိုတာက … မြိုင်သာတွင် လူတစ်စုချယ်လှယ်ကြိုးကိုင် လှုပ်ရှားနေမှုအောက်၌.. အသက်ရှင် ရပ်တည်နေ ရသည်၊ ထက်အောင်လို တိရိစ္ဆာန် ဆရာဝန်နှင့် လိုက်ရင်း ဆေးထိုးအပ် ထိုးတတ်လာသည့် “ရမ်းကု” အတွက် အကွက် ဖြစ်နေသည်၊ ထက်အောင် မည်မျှ ပင်ယူယူ အင်္ဂလိပ်ဆေး အကဒ်လိုက်ကို ရန်ကုန်မှ တင်ပို့ပေးသူ စီးပွားရေးသမားလဲ ရှိသည်။

ဆရာဝန်မရှိသော မြိုင်သာမှာ.. ထက်အောင်သာ ဆရာဝန် ၊ ထက်အောင်ဆိုလျှင် မြိုင်သာတစ်ခွင် ခလေးက အစ.. ခွေးအဆုံးသိသည်၊ ထက်အောင်စီးနေကျ ဟွန်ဒါဆိုင်ကယ်ကလည်း မြိုင်သာမှာ တစ်စီးတည်းသာ မြင်ဖူးသော .. မော်တော်ဆိုင်ကယ်။

“ ဟေး…..ဆရာလေး… လာပြီ” 

ရွာတစ်ရွာ ဝင်လိုက်သည်နှင့် ထက်အောင်ဆိုင်ကယ်အနောက်တွင် ခလေး အုပ်က …ဖုံတထောင်းထောင်းနှင့်ပြေးလိုက်တတ်ကြသည်၊ ထက်အောင် စမ်းပွင့်ပုံကလဲ ဆန်းသည်၊ မြိုင်သာ ဝန်းကျင်ရှိ ကျေးလက်အတော်များများတွင် သန္ဒေတားခြင်းက ခေတ်စားနေသည်၊ ပလပ်စတစ်အိပ်..သုံးသူ…. ဆေးကပ်စားသူ တောလည်း ဒုနှင့်ဒေး ၊ တားမရ ဆီးမရ သုံးလေးလ ဖြစ်လာသောအခါ ထက်အောင်မှ ထက်အောင်.. သေအပျောက်လုံးဝမရှိ၊ သားလျှောစေရမည် ၊ ကောင်းသည် ဆိုးသည်၊ ဥပဒေနှင့် ငြိစွန်းသည် ကို ထက်အောင်အလေးအနက်မထား၊ ကြိုက်ဈေးရလျှင် အဆင်ပြေစေရမည်၊ သာမန် ကိုယ့်လင်ယောကျ်ားနှင့် ကိုယ်ဝန်ရှိလာသူများထက် နောက်မီးလင်း ဘိုက်ကြီးသူများက တိုးတိုးတိတ်တိတ် ကြိတ်ပေးကြသော ငွေအလုံး အရင်းက.. ထက်အောင်စီးပွားရေးကို ထိုင်းကနဲ… ထိုင်းကနဲ တိုးတက်လာခဲ့သည်။

ယနေ့.. ထက်အောင်ကို ကြိုတင်ပင့်ထားသော ဒေါ်ငွေခင် သမီး မစိန်းမြ ကိစ္စ ကို… ဦးစားပေးထွက်ခဲ့သည်၊ မစိန်ပြက…မကျဉ်းတန်းရွာမှ..မျက်နှာဖုံး သူဌေး ဦးဖိုးဝေ၏ တစ်ဦးတည်းသော သမီး… မကျဉ်းတန်းမှ မြိုင်သာ သို့ (၈) တန်းကျောင်းတက်နေသူ ဖြစ်သည်၊ အသားဖြူဖြူ မစိန်းမြက မကျဉ်းတန်း ရွာမှာသာမဟုတ် မြိုင်သာ အထိ …သတင်းလာမွှေးသည်၊ ကျောင်းစာလည်း တော်သည်၊ သိက္ခာလည်းရှိသည်၊ မစိန်းမြကို တစ်ခါမြင်ဘူး သည်နှင့် သူ့အလှသူ့သတင်းက မြင်ရသူ အကိုကာလသား အသဲဝယ် အသားတံဆိပ်ရိုက်နှိပ်လိုက်သည့်နှယ် စွဲစွဲထင်ထင်ကြီး ကျန်ရစ်ကြသည်။

အသက် (၁၇) အရွယ် နုထွတ်ပျိုမြစ်စ သူ့အလှလေးကို တစ်စိပ်စီ တစ်ပိုင်းစီ ဇယားချ ချီးမွမ်း၍ရသည်၊ နက် မှောင်ရှည်လျှားသော ဆံကေသာမှ ဖြူလွှလှပသော ကနုကမာ အရောင်တောက်နေသည့် ခြေဖျားလေးကြောင့် မစိန်းမြအား .. အဝေးမှ ငေးသူငေး….မြင်းတပြေးခွာလိုက်သူလိုက် မိုက်မိုက်ကန်းကန်း ချစ်ရေးဆိုသူကဆို၊အပျိုဘော်ဝင်ကာစ မစိန်းမြ၏ တင်ပါးနှစ်လုံးအလှကြောင့်၊ ဘဝကိုပုံအပ် လက်ထပ်လိုသူ အရွယ်ဟိုင်း အရွယ်အို .. လူပျိုသိုးကြီးတွေကလည်း….. တန်းတန်းစွဲ… အိုး….ကောင်းသည်ဟု နံမည်ကကြီးသည်၊ သို့သော် ထက်အောင်နှင့်က အလှမ်းဝေးသည်၊ ထက်အောင်ကျင်လည်ကျက်စားရာ ဝန်းကျင်က အိမ်ထောင် သည် မိန်းမများနှင့်စပ်ယှက်သည်၊ အဲ….တလွဲတချော် ဖြစ်လာသော အပျိုရိုင်းလေးများနှင့် တော်ရုံ ခါ..ဆုံတတ် သည်။

ရေဖြစ်လာမည့် ကောင်မလေးအတော်များများကို ဆိုခဲ့သည့်အတိုင်း… ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချပေးရင်း ငွေတွင်းထဲ၌ လုံးပန်းနေရသဖြင့် မစိန်းမြနှင့် ဝေးကွာခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်၊ သို့သော် ကုလား အီဘရာဟင် တို့လို ကုလေးပေါက် လေးတွေဆီကတော့ မစိန်းမြအိုးကြီးအကြောင်း မြိန်ရေ ယှက်ရေ ပြောကြသည့်အကြောင်းကိုကြားရသည်၊ မစိန်းမြ ကိုမမြင်ဘူး၍လည်း ထက်အောင်စိတ်ဝင်စားမှုမရှိခဲ့။

ကုန်ခဲ့သော စနေနေ့ ညနေပိုင်းလောက်ကတော့ … မစိန်းမြအမေ ဒေါ်ငွေခင်.. တိတ်တဆိတ် ရောက်လာခဲ့ သည်။

“ ဆရာလေးဆီ အားကိုးတကြီး လာခဲ့တာပါ ဆရာလေးရယ်” 

ဒေါ်ငွေခင်မျက်လုံးက ကျီးကန်းတောင်း မှောက်ကြည့်သည်၊ ထက်အောင်ကအတွေ့အကြုံရှိပြီးသား။

“ ပြောမှာသာပြောပါ အဒေါ်.. ကျနော်တစ်ယောက်ထဲသမားပါ… ဘယ်သူမှမရှိပါဘူး…”

“ ပြောရမှာတောင် ရှက်ပါတယ် ဆရာလေးရယ်”

“ ဒီလိုပေါ့ဗျာ….လောကကြီးဟာ တယ်ပြီးဆန်းတယ်….မမျှော်မှန်းခဲ့တာတွေလဲ ဖြစ်လာတတ်တာ”

“ ဟုတ်ပါ့တော်… ဟုတ်ပ.. မှန်လိုက်တာ ဆရာလေးရယ်…ကျမသမီး မစိန်းမြ ဟာ… ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိ သိက္ခာ အပြည့်နဲ့နေခဲ့တဲ့ ခလေးတစ်ယောက်ပါတော်… အဟင့်….’

ထက်အောင်ခေါင်းငြိမ့်ရင်း.. ကြားဘူးနေသော နံမည်ကိုစဉ်းစားခါ ဒေါ်ငွေခင်၏မျက်နှာကိုအကဲခပ်နေ လိုက်သည်၊ ဒေါ်ငွေခင်က တရှုံ့ရှုံ့ ငိုလိုက်ပြီးမှ စကားဆက်သည်။

“ အခုတော့ မိဘမျက်နှာကို အိုးမဲသုတ်ပြီလေ… ဆရာလေးရဲ့”

“ အဖြစ်ကိုလဲပြောအုံးလေ အဒေါ်ရဲ့.. ဘယ်ကဘယ်သူနဲ့ဖြစ်တာလဲ… အဲဒီလူက တာဝန်မယူဘူးလား”

“ အမလေး…. ဆရာလေးရယ်.. တာဝန်ယူလည်း ကျမတို့က မပေးစားနိုင်ပါဘူး.. အဟီး ဟီး….”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ခင်ဗျာ…”

“ ကုလားဒိန်တစ်ယောက် ဆရာလေးရေ… မယားကြီးသားကြီးက ရှိသေး ဟီး…..ဟီး…”

“ ဘယ်လိုများဖြစ်ကုန်ကြတာလဲ မသိဘူးနော်”

“ မေးလို့ကို မရပါဘူး…ဆရာလေးရယ်….မကျဉ်းတန်းရွာကို ဆရာလေးလာခဲ့ပါအုံး…သမီးကအိမ်ထဲက အိမ်အပြင်မထွက်တော့ဘူး…စိတ်ညစ်ပြီး..ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေကြောင်းကြံမှာပံ… ကျမတော့ စိုးရိမ်မိတယ်…ပြီးတော့ သူ့ကိုယ်ဝန်ကိုလဲ ကျမတို့ ထိန်းသိမ်းမထားနိုင်ဘူး.. ဆရာလေးရယ် ကူညီပါအုံး..နော် သူ့အဖေသိရင်.. ရှက်တာနဲ့ သေမှာဘဲ..”

“ အင်းလေ.. …. နောက်တစ်ရက်နှစ်ရက်ဆို .. ရောက်လာမှာပါ…. မပူပါနဲ့…. အဒေါ် အခုဘယ်နှစ်လ လောက်ရှိပြီလဲ…ဟင်”

“ နှစ်လကျော်နေပြီတဲ့”

“ ရပါတယ်.. နုပါသေးတယ်…မစိုးရိမ်ပါနဲ့.. အဒေါ်… မပြောမပြီး… ဆေးဖိုးဝါးခတော့ တစ်ခါထဲ ပြောထားချင်တယ်”

“ သိပြီးသားပါ..ဆရာလေးရယ်…ဒီမှာ ငွေ (၂) ထောင် တစ်ခါထဲ ယူလာခဲ့ပါတယ်… အစစအရာရာ စိတ်ချပါရ စေနော်… လူသိမှာအစိုးရိမ်ဆုံးဘဲ ဆရာလေး…”

“ ဟာ….ဒီကိစ္စကြီး လူသိခံလိုကဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်မလဲ၊ အရှက်တကွဲဖြစ်မယ့်ကိစ္စဘဲဟာ”

စကားကိုအလိုက်အထိုက် တတွတ်တွတ်ပြောရင်း ဒေါ်ငွေခင် လက်လိုင်ပုဝါနှင့် ထုတ်ယူလာသော ငွေ (၂) ထောင်ကို လှမ်းယူပြီး အိတ်ထဲ ထည့်လိုက်လေသည်။

“ ဒါဖြင့်…ကျမတို့စောင့်နေမယ်နော်…ဆရာလေး”

“ စိတ်ချပါ… ကျနော် ရောက်လာမှာပါ..”

“ ဆက်ဆက်လာပါ ဆရာလေးရယ် နော်…”

“ ဟာ…. ငွေလက်ခံပြီးပြီဘဲ ဥစ္စာ အဒေါ်ကလဲ”

တကယ်တော့… သန္ဓဖျက်ခြင်း အလပ်ကို ထက်အောင် စတင်လုပ်ကိုင်စဉ်က တရာ တရာ့ငါးဆယ်နှင့်သာပြီး ခဲ့သည်၊ တခါတရံ ငှက်ပျောတစ်ခိုင်၊ ကြက်ဥ အလုံးနှစ်ဆယ်လောက်နှင့်လည်း… ကိစ္စပြီးခဲ့ရသည်၊ ယခုတော့ ထက်အောင်ဈေးမြင့်လာသည်၊ အကွက်အကွင်းကောင်းလျှင်ကောင်းသလို ကျော်ပြစ်လိုက်သည်၊ ဦးဖိုးဝေလို ရွာ့မျက်နှာဖုံးဆိုလျှင် (၂) ထောင်ဆိုသောအသပြာက နည်းတောင်နည်းနေသလိုလို၊ သားသမီးမကောင်း မိဘ ခေါင်းဆိုသည့်အတိုင်း သားသမီးပေးသော ဒုက္ခကို ဥိးဖိုးဝေနှင့် ဒေါ်ငွေခင်တို့ ချိုချို မြိန်မြိန်ကြီး ခံစားလိုက်ကြ ရခြင်း ဖြစ်ပေသည်၊ မည်သို့ပင်ဆိုစေ.. မကျဉ်းတန်းရွာသို့ ယနေ့ ထက်အောင် ရောက်အောင် ဆိုက်ဆိုက် မြိုက်မြိုက် ရောက်လာခဲ့သည်။

“ ဟော…. ဆရာလေး…လာ….လာ…”

မကျဉ်းတန်းရွာအလည်ပိုင်းကျကျတွင် ဦးဖိုးဝေ၏ အိမ်မဲကြီးက ထီးထီးမားမားကြီးရှိသည်၊ ရေနံသုတ်…အုတ် ဖိနပ်ခံထားသော နှစ်ထပ်အိမ်ကြီးက ဟိန်းနေသည်။

“ သူကအဖေကို မြိုင်သာ လွှတ်ထားလိုက်တာ ဆရာလေး… သမီးကတော့ သူ့အခန်းထဲမှာ”

“ အင်းလေ… စောစောလေး လုပ်ငန်းစကြရအောင်…အဒေါ်ရေ…ရေနွေးထည့်ထားသေးလား”

“ အခုတည်လိုက်မယ်လေ.. ဆူပြီးသားက လဘက်ခြောက်ခပ်ထားတာမို့”

“ အဒေါ်သမီးက…. အဲ…. ကျနော်ကလည်း မမြင်ဘူးဘူး”

“ အမလေးနော်… စိတ်များထူပူနေတာကြည့်ပါအုံး… ဆရာ့ကို သမီးအခန်းထဲ ပို့ပေးရမှာပေါ့”

အပေါ်ထက်အနောက်ခန်းတွင် သေသပ်သော စာရေးစားပွဲလေးတစ်လုံးနှင့် တစ်ယောက်အိပ်ကုတင်လေး တစ်လုံးရှိနေသည်။

“ ဟဲ့….ပူတူးမ…. သမီး…”

“ ရှင်.. အမေ.. သမီး ဒီမှာပါ…”

အပေါ်ထပ်ဝရံတာမှနေ၍ မြိုင်သာ လမ်းကြောဆီသို့ ငေးမောနေသော မိန်းမချောလေး မစိန်းမြကိုစတင်တွေ့ လိုက်ရသည်၊ ပြောမယုံ ကြုံဘူးမှသိ ဆိုသော စကားသည် ထက်အောင်အတွက် ရည်ညွှန်းပြောလိုက်သလို ဖြစ်သွားသည်။

ဝိုင်းစက် လဲ့ရွှန်းနေသော မျက်ဝန်းနု ညိုကြီးများက .. ကြေကွဲဆို့နစ်သော ဝေဒနာတို့သန်းနေသည်၊ ပြေလျှော ဖြန့်ချထားသော ဆံနွယ်ကျော့ကျော့လေးများက လေဝယ်လွင့်မြောနေသည်၊ အိပ်ရင်းဝတ်ထားသော လက်ပြတ် အကျီ ၤအနက်ကလေးကြောင့် အသားလေးကပို၍ဝင်းနေသည်၊ ဆင်စွယ်သဏ္ဍန်လက်မောင်းလေးက တုတ်တုတ်လေး နုးညံ့ရှိန်းမြသော မွှေးညှင်းနုနုလေးများက ယှက်သန်းနေသည်။

မို့မို့တင်းတင်း ရွှေရင်နှစ်မွှာက …. ကုလားဒိန်စားပြီးသား အစားအစာဟု ပြော၍ ယုံနိုင်စရာမရှိအောင် တင်း ရင်း နေသည်၊ သေးသွယ်သော ခါးလေးအောက်မှ … ယောကျ်ား တကာ သမင်လည်ပြန် ကြည့်ရလောက် အောင် ဖွံ့ထွား ကားစွံ့ကားနေသော “အိုး” ကြီး က တလှုပ်လှုပ် လှုပ်ရှားတိုင်း လှုပ်လဲ့…..

“ သမီး…ဒါ… ဒေါက်တာ ထက်အောင်.. လေ”

“ ဟုတ်ကဲ့”

“ ကဲ… ဆရာလေး သမီးနဲ့ အဆင်ပြေသလိုသာ ကြည့်လုပ်ပေးခဲ့ပါနော်… အဒေါ်… မီးဖိုချောင်မှာ ရေနွေးအိုး တည်ရင်း…. လူရိပ်လူခြေ ကြည့်နေပါ့မယ်။

“ အပေါ်ထပ်… လှေခါးရင်းက တံခါးကို ပိတ်ထားခဲ့လေ..”

“ ဟုတ်ပြီ…. ဟုတ်ပြီ…”

ဒေါ်ငွေခင် က ကသီလင်တ အမူအရာလေးဖြင့် ပြန်ပြောရင်းဆင်းသွားသည်၊ ထက်အောင်က ဒေါက်တာအရင့် အမာကြီးနှယ် …. ဟိတ်ဟန်အပြည့်ဖြင့် ကျောပိုးအိပ်ထဲမှ ဆေးပစ္စည်းအချို့ကိုထုတ်လိုက်သည်။

“ သမီး…နေလို့ထိုင်လို့ကော အဆင်ပြေရဲ့လား…”

“ ပြေ….ပြေ….ပါတယ်…ဆရာ…”

“ တခါတလေ မူးနောက်နောက်ဖြစ်မယ်…. ပျို့အန်မယ်”

“ ဟုတ်ကဲ့… အဲလို…. တစ်ခါတစ်လေ ဖြစ်တယ်…”

ထက်အောင်ကို မစိန်းမြက အထင်ကြီးစွာ ကြည့်ရင်းဝန်ခံရှာသည်။

“ သမီးတို့ လူငယ်တွေက နှလုံးသားကို ဦးစားပေးကြတာကိုး…”

ထက်အောင်အသံက တကယ်ကို ခိုင်မာခန့်ညားလွန်းလှသည်။

“ ဟင့်အင်း…. သမီး… ဒီကုလားနဲ့ ဘယ်လိုမှ မပတ်သက်ခဲ့ဘူး…”

“ ဟင်….ဒါဖြင့်….”

“ သမီး….သမီး….မတရားကျင့်ခြင်း ခံခဲ့ရတာပါ….ဆရာ…”

မစိန်းမြက အံကလေးကြိတ်ကာ … လက်သီးလေး ဆုပ်ရင်းပြောလိုက်ရှာသည်၊ ထက်အောင် စိတ်ဝင်စား သွားသည်၊ နားကြပ်ကိုလည်ပင်းမှာကောက်စွတ်ရင်း ..မစိန်းမြနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်လိုက်သည်။

“ သမီး အခန်းထဲမှာ လွပ်လွပ် လပ်လပ် ပြောကြရအောင်”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ…”

ထက်အောင်၏ ဟန်ပါသော ဟိတ်ဟန်အပြည့်ကို မစိန်းမြလေးစား ယုံကြည်ကာ ရင်းနှီးစ ပြုလာသည်။

“ ဒီကောင့်ကို အမှုဖွင့်ဘို့ကောင်းတာပေါ့…”

“ သမီးတို့က အရှက်အကွဲ မခံနိုင်ဘူး ဆရာ…”

“ ဖြစ်နိုင်ရင် ဆရာ အစအဆုံး သိပါရစေလား.. ဟင်”

မစိန်းမြ အတန်ကြာတွေဝေနေသည်၊ ထက်အောင်မျက်နှာကို တစ်ချက်မော့ ကြည့်ပြီး လေးလံသော သက်ပြင်း တစ်ချက်ချသည်၊

“ ရှက်..လွန်းလို့ သမီး.. ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောခဲ့ဘူး ဆရာ…”

“ ခု ဟာက… သမီးနဲ့ ဆရာဘဲ ရှိတာပဲ… ဆရာက သမီးရဲ့ ဘဝပုံမပျက်အောင်တာဝန်ယူထားတယ်… ဆရာ့ကိုယုံကြည်ပါ….”

ဖွင့်ထားသော အပေါ်ထပ်တံခါးမကြီးမှ လေပြေလေးတသုတ်က ဝေ့ကနဲ တိုက်ခတ်ဝင်ရောက်လာသည်၊ ရှည် လျှားသော မစိန်းမြ၏ ဆံပင်ပျော့ပျော့နွယ်နွယ်လေးများ ကျောမှခွာ၍ ဖွာကနဲ လွင့်ပျံ့သည်၊ ဆို့နင့်ဖွယ် ကောင်းသော ဥသြအသံက ဟိုးအဝေးဆိမှ လွမ်းဆွတ်ဖွယ်ကောင်းသော နွေကဗျာ တစ်ပုဒ်ကို ဥသြငှက် လေးတစ်ကောင်က အထီးကျန် ဖွဲ့သီနေသည်၊ ကျောင်းလွယ်အိတ် လွယ်ထားသော မစိန်းမြ တစ်ယောက် မကျဉ်းတန်း နှင့်မြိုင်သာ လူသွားလမ်း၌ ခပ်သုတ်သုတ်လျှောက်နေသည်၊သူ့ရင်ထဲ၌ တဒိတ်ဒိတ် ခုံနေသည်။

သည်ကနေ့မှ ကျောင်းသွားဖေါ် တွေက စောစီးစွာ ထွက်သွားခဲ့ကြသဖြင့် မစိန်းမြ မြိုင်သာ အဝင်သင်္ချိုင်းကို ပတ်၍ အင်းတစ်ခုကို အချိန်ယူပြီးဖြတ်ရသည်၊ ကျောင်းက (၁၀) နာရီဆိုလျှင်တက်ပြီ၊ မြိုင်သာ အထက်တန်း ကျောင်းက ကုက္ကိုတန်းအဆုံး စိုက်ပျိုးရေး စခန်းအနီးမှာရှိသည်၊ မြို့ဟိုဘက်ထိပ်၊ သည်တော့ ကျောင်းအမှီ .. ဒုတိယ အစမ်းစာမေးပွဲ ဖြေဆိုနေချိန်လည်းဖြစ် .. စွန့်စားပြီး.. သင်္ချိုင်းကုန်းကို ဖြတ်လျှောက် ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။မြိုင်သာ သင်္ချိုင်းကုန်းက သင်္ချိုင်းဆိုသော်လည်း ထည်ဝါကြီးမားသော အုတ်ဂူ ရှားပါးသည်၊ မီးသွေးပုံတွေကို ဟိုတစ်စု ဒီတစ်စု ရှိနေပြီး လူတစ်ရပ် မြိုင်သာ ဘိစပ် တောကြီးက င်္သချိုင်းကုန်းတစ်ခုလုံး ကို ဖုံးအုပ် ထားသည်။

“ ပဲ…..ပဲပဲ..ပဲ..ပဲပဲပဲပဲ…” 

သင်္ချိုင်းကုန်းအလည်ကြောတွင် ဆိတ်တစ်အုပ်ကို မြင်ရသည်၊ ဆိတ်အုပ်ထဲ၌ ကြီးမား ထွားကြိုင်းလှသော ဆိတ်သိုးကြီးတစ်ကောင် က ဘွားကနဲ တွေ့လိုက်ရသော မစိန်းမြ ကိုခေါင်း ထောင်ပြီး စောင့်၍ ကြည့်သည်၊ အမွှေးထူထူထပ်ထပ် နှင့် ဆိတ်သိုးကြီး ဟန်က အသဲငယ်နေသူ မစိန်းမြကို ခြောက်ခြားသွားစေသည်။

“ ဖရူး….ခရူး….ခရူး….” 

ဆိတ်သိုးကြီးက မစိန်းမြ သွားရာ လမ်းကျဉ်းကျဉ်းလေး ပေါ်၌ စုံရပ်ပြီး ခွာရှပ်ပြသည်၊ ချို ရမ်းပြသည်၊ ရန်လိုသောဟန်ဖြင့် အမွှေးများထောင်ကာ စောင်သည်၊နဂိုကမှ ကတုန်ကရီဖြစ်နေသော မစိန်းမြခြေအစုံက တန့်ကနဲရပ်ကာ ရှေ့မတိုး နောက်မဆုတ် ဖြစ်သွားသည်၊ ထွားကြိုင်းကြီးမားသော ဆိတ်သိုးကြီးနှင့် ရင်ဆိုင်ရန်လည်း မစိန်းမြ၌ အင်အားမရှိ၊ ကြောက်စိတ်နှင့် တကိုယ် လုံး တုံတုံခိုက်ခိုက်ဖြစ်လာသည်။

ဆိတ်သိုးကြီးက မစိန်းမြကြောက်ဟန်ပြသည်နှင့် တိရိစ္ဆန်တို့ ထုံးစံအတိုင်း “ဖြဲ” သည် အတင်းပြေးလာသည်။

“ အမလေး… အမေရေ့….”

မစိန်းမြနောက်ကြောင်းပြန်လှည့်ပြီး ထွက်ပြေးသည်၊ ဘိစပ်တောခြုံတစ်ခု အတွင်းတွင် လူတစ်ယောက်နှင့် တိုက်မိသည်၊ “ အမေ့” ကျောင်းလွယ်အိတ်လေးက ဘုတ်ကနဲ ပြုတ်ကျသွားသည်၊ သန်မာသော လက်မဲမဲ ကြီးနှစ်ဖက်က သူမ၏ ပုခုံးအစုံကို တင်းတင်းကြီးဆုပ်ကိုင်ကာ ရင်ချင်းအပ် ဆွဲသွင်းဖိကပ် ထားလိုက်သည်၊ ဆိတ်သိုးကြီးက ပေါ်မလာတော့ ၊ အတန်ကြာမှ တရွှေ့ရွှေ့နှင့် ခြုံစပ်သို့ အေးဆေးစွာ ရောက်လာသည်၊ ထိုအခါမှ ကြောက်အားလန့်အားဖက်တွယ်ထားသော လူကို မော့ကြည့်လိုက်မိသည်။

“ ဟင်…” 

မစိန်းမြ ဆတ် ကနဲ ရုန်းထွက်လိုက်သည်၊ သို့သော် သန်မာသော လက်ကြီးနှစ်ဖက်က တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ကိုင် ထားသောကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုက ခွာမသွား..။

“ အို… ရှင်.. ဘယ်လိုလူလဲ…..လွှတ်….”

အသားမဲသလား မမေးနဲ့ ၊ သပိတ်က အရှုံးပေးရမာ်၊ အပေါ်ပိုင်းက အဝတ်ဗလာနှင့် ရင်ဘတ်ကြီးတွင် ရှုပ်ထွေး နေသောအမွှေးအမြှင်မျာက ထူထပ်စွာပေါက်နေသည်၊ ရင်ဘတ်မှ အမွှေးအမြှင်များက ကြွေရုပ်မလေး မစိန်းမြ ၏ ပါးမို့မို့နှင့်ထိမိသောအခါ ကြက်သီးဖြန်းဖြန်းထသွားသည်၊ ခြေဖျား လက်ဖျား များတွေလဲ တုံရီလာသည်၊

မစိန်းမြ ခါးလေးကို ဆွဲရင်း ဖက်တွယ်ကာ ဆီးစပ်ချင်း ဖိကပ်ထားလိုက်ပြန်ရာ မစိန်းမြ မျက်လုံးလေးပြူးသွား သည်၊ ခိုးလိုး ခုလု အတန်ကြီးတစ်ခုက ဗိုက်သားနုနုလေးကို နွေးနွေးကြီး လှိမ့်ပွတ်မိသွားသည်။

“ အိုး….လွှတ်…လွှတ်….လွှတ်စမ်း..ခွေးကုလား..”

မစိန်းမြက အသံလေး ဖြစ်၍ အသံကုန်အော်ပြစ်လိုက်သည်၊ မစိန်းမြ လာစဉ်က လေးလေးတွဲ့တွဲ့လေး သီကျူး နေသော နွေကဗျာဆရာလေး ကိုဥသြက အထိတ်တလန့် ထပျံသွားသည်၊ မစိန်းမြ အသားလေးများ တဆတ် ဆတ် တုန်နေသည်၊ နားရွက်ကလေးများ နီမြန်း ထူပူသွားသည်၊ နှုတ်ခမ်းမွှေးထူထူကြီးက လက်နှစ်လုံးခန့် ကြီးမားပြီး အပေါ်နှုတ်ခမ်းသားကိုဖုံးအုပ်ခါ အမွှေးအမြင်အချို့ကပါးစပ်ထဲ ဝင်နေသည်။

လူပြတ်သော သင်္ချိုင်းကုန်းထဲ၌ ဆိတ်ကျောင်းသား ကုလား အပနား တစ်ယောက် ရေငတ်တုံး ရေတွင်းထဲ ကျသွားခြင်းပင်ဖြစ်သည်၊ အပနား၏ ဆိတ်အုပ်က သင်္ချိုင်းကုန်းထဲ၌ ပြန့်ကြဲစွာ အစာစားနေစဉ် ဆိတ်ထီး နှစ်ကောင် ကသိတ်မထဲ့ချင်၊ မကြာခဏ ဝှေ့တတ်သောကြောင့် အုပ်စု ခွဲ…ခွဲ ပေးရသည်၊ တပေါင်းရေကြည် ပင်ရင်း နား၌ ထိုင်နေစဉ် ဆိတ်ထီးက ဆိတ်မစောက်ပတ်ကိုနမ်းသည်၊ ယက်သည်၊ ဆိတ်မကမခံ၊ ဖင်ရှုံ့ပြီး ပြေးသည်၊ အလုပ်မရှိသော အပနား က ဆိတ်မကိုဖမ်းချုပ်ခါ ဆိတ်ထီးအနားတိုးပေးသည်၊ ဆိတ်ထီးက အနောက်မှခွပြီးလိုးသည်၊ မဝင်….၊ ဆိတ်သားစပ်ရာ၌ အပနားကျွမ်းကျင်သည်၊ ဆိတ်ထီးလီးတန်ကို မရွံမရှာ ကိုင်ပြီး ဆိတ်မစောက်ပတ်ထဲတေ့သွင်းပေးသည်၊ ဆိတ်ထီးက အားရှိ ပါးရှိဆောင့်သည်၊ ဆိတ်မက ခါးလေးကုန်းနေရှာသည်၊ အရှိန်ရပြီး ဆိတ်မငြိမ်လာသောအခါ ဆိတ်ထီးဘေးကို ‘ဘုန်း’ ကနဲ ဆောင့်ကန် ပြစ်လိုက်လေသည်။

ထို့နောက် အပနားက သေးကျဉ်သော ဆိတ်မစောက်ပတ်လေးထဲသို့ သူ့တန်ဆာကြီးကိုတေ့ကာ ထိုးသွင်း လိုက်လေသည်၊ ဆိတ်မက နောက်ခြေနှစ်ချောင်းဆုံ ကန်ရုန်းသည်၊ အပနား လီးထိပ်ကြီးက ကွမ်းသီးစိမ်း လုံးပမာဏခန့်မျှ ကြီးမားနေရာ၊ ညှပ်ရိုးကျဉ်းသော ဆိတ်မတန်ဆာထဲသို့မဝင်၊ ပျော့စိနွေးထွေးသော အထိအတွေ့ကြောင့်သာ လီးထိပ်ကြီးမှာ ဟိုထိုးဒီထိုးဖြင့် စိုစွတ်လာသည်၊ ဆိပ်မက ပဲပဲ ဟု အော်ဟစ်ရုန်းကန် သည်၊ အပနားက ဆိပ်မခါးကို ကိုင်မြှောက်၍ လီးကို မရမက ထိုးသွင်းသည်၊ ထိုအချိန်မှာပင် .. … ကံဆိုး မလေး မစိန်းမြသည် သင်္ချိုင်းကုန်း အတွင်းဖြတ်သန်းလာမိခြင်းဖြစ်သည်။

ရိပ်ကနဲ လူရိပ်လူယောင်တွေ့လိုက်ကထဲက အပနားက ဆိပ်မကိုလွှတ်ကာ ကတောင်းရေကြည်ပင်နားသို့ မျက်နှာမပျက် ပြန်ရောက်သွားသည်၊ ခြုံကွယ်မှလှမ်းချက်လိုက်သည်၊ မကျဉ်းတန်းမှာနေ၍ နေ့စဉ် မြိုင်သာ သို့ကျောင်းလာတက်သော မစိန်းမြကို အပနား ကောင်းကောင်းသိသည်၊ နို့ကုလား မာမွတ်တို့နှင့်လည်း ဒီကောင်မလေး အကြောင်း ပြောဖြစ်ကြသေးသည်။

မကျဉ်းတန်းသူ မစိန်းမြ၏ ကြီးမားအိစက်သော တင်ပါး ကြီးများက မြိုင်သာရှိ ကုလားဗမာ ယောကျ်ားလေးတိုင်းကို ဆွဲဆောင်ပြီး မစိန်းမြကြောင့် ရန်ပွဲလေးများလဲ ဖြစ်တတ်ကြသည်၊ ယခုသည်ကောင်မလေး ဘာကြောင့် သင်္ချိုင်းကုန်းထဲမှ ဖြတ်လာရသနည်း… အပနားမသိ၊ဆိတ်သိုးလိုက်၍ ပြေးလာသော မစိန်းမြကို ရည်ရွယ်ချက်မရှိဘဲ ဖမ်းယူထားလိုက်မိရာ အပနား၏ မူလက ထကြွ သောင်းကျန်းနေသော ကာမရာဂစိတ်များသည် ချွန်းလွှတ်ပေးလိုက်သောဆင်ကြီးပမာ ထိန်းမရတွေ ဖြစ်ကုန်သည်။

“ အိုး…လွှတ်…ခွေးကုလား…”

မွှေးကြိုင်နေသော ကျောင်းသူမလေးကိုယ်လုံး ကျစ်ကျစ်မာမာလေးကို နင့်နင့်နဲနဲကြီး ဖက်တွယ်လိုက်ရသော အရသာသည် အပနားအတွက် သတိမေ့လျှော့လုမတတ် ခံစားလိုက်ရသည်၊ နို့ကြီးနှစ်လုံးက ပျော့အိ နွေးထွေး စွာ အပနား၏ အမွှေးဗလဗြစ်နှင့် ရင်ဘတ်ကြီးကိုဖိကပ်မိသည်၊ အပနား ခန္ဓာကိုယ်ထဲ ဖြင်းကနဲ ကာမသွေးများ ပေါက်ကွဲကုန်သည်။

မာတင်းလုံးထန်နေသော အပနား၏ ကုလားလီးကြီးက ပုဆိုးဟောင်းလေးအတွင်းမှ ရုန်းကန်ကာ မာတောင် လာသည်၊ အိမ်တွင်ကျန်ရစ်သော ဇနီးဖြစ်သူ အမီနာနှင့် ခလေး ၆ ယောက်ရသည်အထိ ပေါင်းသင်းလာပြီး သည့်နောက်၊ ဇနီးအမီနာ၏ အပွတ်အသတ် အထိအတွေ့ကို ထားဦး၊ အပျိုဘဝက အမီနာ အိန္ဒိယဖြစ် ရေမွှေး ကိုအသုံးပြု၍၊ အမီနာ ကိုယ်လုံးလေးကို တစ်ခါမျှဖက်လိုက်လျှင်၊ တစ်နေ့တာ အပနား ကိုယ်မှာ ရေမွှေးနံ့က သင်းပျံ့ကြိုင်လှိုင်နေခဲ့သည်၊ယခုတော့ အမီနာ ကလေး ခြောက်ယောက် မိခင်၊ မီးဖိုထဲက မထွက်ရ၊ ဆိတ်နို့နံ့ တထောင်းထောင်းနှင့် ညှီစို့စို့ပင်ဖြစ်မိသည်။

ထိုကြောင့် မစိန်းမြ၏ ကရမက်နံ့သင်းသော ရေမွှေးနံ့မွှေးမွှေးလေးကို ဖြစ်ညှစ်ဖက်ထားလိုက်မိသည်နှင့် စိတ်များကောင်းကောင်း ထကြွသောင်းကျန်းသွားကြသည်၊ မနေ့ညကလည်း အမီနာကို ခလေးများအိပ်ချိန် ထုံးစံအတိုင်း ကာမစပ်ယှက်ရန် နှိုးသော်လည်း၊ အမီနာက နေ့ခင်းက ပူပြင်းသော နေရောင်အောက်၌ ပင်ပမ်း ဆင်းရဲစွာ လုပ်ထားရသော အလုပ်ကြမ်းဒဏ်ကြောင့်၊ စိတ်မပါ.. ညီးညူ ငြင်းဆန်လျှက် ပြန်အိပ်သွားခဲ့သည်၊ အိမ်ထောင်သည်ဘဝ၌ မိန်းမက ညင်းဆန်ခံရသော ယောကျ်ားလောက် ဘဝ ကို ရွံရှာတတ်သော သတ္တဝါ မရှိတော့ချေ၊ ယခုတော့ အပနား ရေကန်အသင့် ကြာအသင့် ကံဆိုးမလေး မိစန်းမြက ခုနှစ်ပြည်ထောင်မင်း အဆက်ဆက်တို့ ကမ်းလှမ်းချက်ကို လက်ခါ မာန်ထောင်ခဲ့လေသမျှ ကေသာလ မျောက်မင်းနှင့် ကာမချင်းလဲလှယ်ရသော အဖြစ်သို့ ရောက်ခဲ့ရလေသည်။

“ ရှင်…မယုတ်မာနဲ့နော်….ကယ်ကြပါအုံးရှင်……”

မစိန်းပြ အသံလေးခြစ် အောင်သည့်တိုင် ၊ အပနား မလွှတ်၊ ထူပိန်းကြမ်းလှသော နှုတ်ခမ်းမွှေးကြီးဖြင့် မစိန်းမြ ၏ပါးပြင်ကို ခက်ကြမ်းကြမ်းကြီး ဖိနမ်းပြစ်လိုက်လေသည်၊ မဲသဲ ညစ်ထေးနေသော ကုလားတစ်ယောက်က သူမကို ကာမစပ်ယှက်မည့် အပြုအမူတွေကို ဖက်ရမ်းနမ်းရှုံ့ခြင်းခံနေရသော မစိန်းမြခမျာ ကာမရာဂစိတ်တို့ ပေါ်မလာသော်လည်း ‘ဖိုမ’ ဓါတ်ပေါင်းစီး ပွတ်တိုက်မှုကြောင့် ပူထူပိန်းရှိန်းကာ ကြမ်းလှသော အုန်းဆံမွှေးကဲ့ သို့ သော အမွှေးကြမ်းကြီးများနှင့်ပွတ်တိုက် ခြင်းခံနေရသည့်အတွက် မနေတတ်မထိုင်တတ် ယားကျိနေ မိသည်။

“ ကယ်ကြပါအုံးရှင်……ကျမကို ကုလားကြီး..မတရားကျင့်ကြံနေပါတယ်ရှင်……လာကြပါအုံး..”

မစိန်းမြ စိတ်ထဲမှ မောပန်း ခြောက်ခြားနေသည့်ကြားမှ တအားကုန်းအော်ပြစ်လိုက်သည်၊ အိမ်မက်ထဲ၌ ထမင်းလုံး တစ္ဆေခြောက်သလိုပင် အသံတွေက ခွန်အားသုံးပြီး ဖြစ်ညှစ်အော်ဟစ်သည့်တိုင် စူးရှရှထွက်မလာ တော့၊ အကြောက်လွန် အမောလွန်လာသည့်အတွက် အသံလှိုင်းတို့က လုံးထွေးကုန်ဟန်တူသည်၊ ဝူးဝူးဝါးဝါး သာထွက်လာသည်၊ နထင်စပ်မှ ချွေးသီးလေးများကလည်း စီးကျလာကြလေသည်။

“ ဟီး…..ဟီး….ဟီး..အီးဟီး….နင်သိပ်မောနေမယ် ကောင်မလေး….” 

အပနားက ထုရိုက်ကုန်းခြစ်သောဒါဏ် ကိုမမှု နာကျင်ခြင်းလဲမပြပါ၊ မစိန်းမြကို အဓ္ဓမလုံးဖက်ခါ ဖင်ကြီးကို ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ လှုပ်ရှား၍ ညှောင့် နေမိသည်၊ ထမီနှင့် ပုဆိုးတို့ကြားခံနေသည့်တိုင်အောင် မစိန်းမြ ထိုသို့အညှောင့်ခံလိုက်ရတိုင်း ..ဖြင်းကနဲ… ဖြင်းကနဲ ခံစားရလျှက် အလွန်အမင်း အားငယ်သွားမိသည်။

ပေါင်ရင်းနှင့် ဘိုက်သားလေးများကို မာကြောနွေးပူစွာ ထိစပ်ပွတ်တိုက်ရင်း တိုးနေသော ကုလားကြီး၏ လီးတန်ကြီး အရှိန်ကလည်း၊ မစိန်းမြကို ခြောင်ခြားစွာ မူးဝေမေ့မြောသွားမတတ် ခံစားနေရပါလေသည်၊ အပနားက မြိုင်သာင်္သချိုင်းကုန်းနှင့် ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်နေသူဖြစ်သည်၊ ဘယ်နေရာက လူသွားလူလာကင်းပြီး လုံခြုံစိတ်ချရသည်ကို သိနေသည်။

ထိုကြောင့် မစိန်းမြကို ရုတ်တရက်ပွေ့ချီကာ ရှားရှားပါးပါးရှိသော အုတ်ဂူတုံးလေးအနက်မှ “ဦးပျော့” အသက် (၈၂) နှစ် ဆိုသော အုတ်ဂူလေးပေါ်သို့ ဆန့်ဆန့်လေးတင်လိုက်သည်၊ အုတ်ဂူထိပ် မျက်နှာပြင်က ပူလောင် လျှက်ရှိသည်၊ မစိန်းမြ၏ ဖြူလွသော ကျောင်းအင်္ကျ ီလေးမှာ အုတ်ဂူပေါ်၌ ပေါက်ကရရေးထားသော မီးသွေး စာများကြောင့် ပေညစ်ပေလူးကုန်ရသည်၊ အပနားက ဆိုင်းမဆင့် ဗုံမဆင့် အားဖြင့် ထမီအောက်စလေးကို မိမိရရကြီး ကိုက်ကာ ဆွဲဆောင့်ပြစ်လိုက်လေသည်၊ ထိုအခါ ဖိုကချကာစ ပေါင်မုံ့ကြီးအလား ပူနွေးဖေါင်းကား နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အလင်းရောင်၌ အဆီတဝင်းဝင်းနှင့် ကိုက်ဆွဲပြစ်ချင်စရာကြီး ဘွားကနဲပေါ်လာ သည်၊ မစိန်းမြက ခြေနှစ်ချောင်းနှင့် ကန်သော်လည်း ထိုခြေနှစ်ချောင်းကို ခြေကျင်းဝတ်မှ ဆုတ်ကိုင်ဖြဲထား လိုက်လေသည်။

အုတ်ဂူလေးပေါ်မှ လိမ့်မကျစေရန်လည်း ထိုအုတ်ဂူနံရံ နှစ်ဖက်ကို လက်ကလေးများနှင့် ဖေးမထောက်ထားရ လေသည်၊ အပနားကမူ နတ်သုဒ္ဓါကိုတွေ့လိုက်ရသော ခွေးဝဲစားကြီးအလား ထိန်းမရ၊ သိမ်းမရဖြစ်သွားကာ သွားရေများ ကျလာလေသည်၊ ကျယ်ပြန့်ကြီးမားသော အပနား၏ရင်အုပ်ကြီးမှာ အမွှေးအမျှင်များနှင့် တိုက် ကြက လည်ဆံမွှေးများနှယ် ၊ ထောင်ထလာကြသည်၊ တစ်ကိုယ်လုံးမှာလည်း နတ်ဝင်သလို တုံခါလာသည်၊ ပုဆိုးကိုခြေထောက်နှင့် နင်းကာ ချွတ်ချပြစ်လိုက်သည်။

မဲနက်ပြောင်ချောနေသော မြွေဟောက်ကြီးအလား နေရောင်အောက်ဝယ် တလက်လက် တောက်ပနေသော အပနား၏လီးကြီးမှာ မြင်းလီးကြီးအလား ကြီးမားရှည်လျှားသည်၊ ထိပ်ကြီးက သာမန်ယောကျာ်းများလီးပြဲသလို ဒစ်ပေါ်ယုံပြဲသည်မဟုတ်ဘဲ အရေပြားများထိပ်ဖြတ်ခါ လီးတန်မှ အကြောကြီးများပေါ်အောင်ပင်ပြဲနေသည်။

လီးထိပ်ကြီးက အလုံးမသေးလှ၊ ပမာဏအားဖြင့် သံဂေါ်လီ အကြီးစားနှယ် ထွားကြိုင်းပြီးပြောင်နေသည်၊ အမနားက ဆိုခဲ့သည့်အတိုင်း နူးမနေ နှပ်မနေ၊ လီးကြီးကိုလက်နှင့်မကိုင်ဘဲ ခါးကိုကော့ဖင်ကိုချုံ့ပြီး ရှေ့တိုး ကာ လီးထိပ်နှင့်စောက်ပတ်အဝကိုတေ့လိုက်သည်၊ မစိန်းမြက ဖင်ကိုလိမ်ကျစ်တိမ်းရှောင်သည်၊ ထိုအခါ လီးထိပ်ကြီးက မစိန်းမြ စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းပေါ်၌ ထိလိုက် ကွာလိုက် ဟိုမှ သည်မှ ရွှေ့လျှားနေပြန်သည်၊ ဤ အထိ အတွေ့ကြောင့်လည်း မစိန်းမြကိုယ်တွင်းရှိ သွေးကြောများ လှည့်ပတ်မှုတွေ ရပ်ဆိုင်းကုန်ပြန်သည်။

“ အဟီး..ဟီး…ဟီး…ဂလု…အဟမ်း..အဟီးဟီး..”

အပနားကမူ လည်ချောင်းအတွင်းမှ အားမန်တက်နေသော သားစားသတ္တဝါကြီးတကောင်၏ ညီးညူသံမျိုးကြီး နှင့်ညီးညူနေသည်၊ ဟိုယိမ်း သည်ထိုးနှင့် အပနား၏လီးအန္တရယ်ကို အကြိတ်အနယ် အားသွန်ခွန်စိုက်ကြီး ရုန်းကန် လိုက်မိသောအခါ မစိန်းမြ မောပန်းသွားသည်၊ ခန္ဓကိုယ်ရှိ အင်အားတွေ ရုတ်လျှော့ခမ်းခြောက် သွားသည်။

ဒေါသတို့ မာန်တို့အစား အားငယ်ထိတ်လန့်ခြင်း တုံလှုပ်ခြောက်ခြားခြင်း နှင့်အတူ ချွေးတွေရွှဲရွှဲစိုလာသည်၊ ထိုအချိန်အခါကို စောင့်မျှော်နေသော အပနားက လီးထိပ်မာမာလုံးလုံးကြီးကို ဟပြဲလေးပြဲနေသော မစိန်းမြ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ တည့်မတ်စွာ ချိန်ရွယ်ထိုးသိပ်လျှက် ဖိချလိုက်သည်။

“ ဗြစ်…ဗြစ်…ဘွတ်….ဖွတ်….” 

“ အီး…အီး….အူး….ဟီး…”

မစိန်းမြ မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့သွားကာ… ရှိုက်ကြီးတငင်နှင့် ဆက်ခါ ဆက်ခါ ဆောင့်၍ ‘ ဟု….ဟု…ဟု….” အသံ လေး မြည်အောင် မေးစေ့လေး ခါရမ်းရင်း ငိုချလိုက်လေသည်။

“ ဗြစ်..ဗလစ်……ဘွတ်..” “ အား…..ဟား…ဟ…ဟ..ဟ အီး….”

ငိုသည်၊ တဆတ်ဆတ်တုံအောင်ငိုသည်၊ စောက်ပတ်မို့မို့ကြီးမှာ အပနားလီးတန်ကြီး ထိုးဝင် သွားသည်နှင့် ဘေးသို့ စူထွက်သွားသည်၊ အောက်ခြေမှ စောက်စိလေးတိုင်အောင် ပြဲဟပြီး အပေါ်ပိုင်း အစိလေးအနား စပါးလုံး တစ်ထောက်ခန့်သာ လစိဟကြပ်ညှပ်နေသည်။

မခံချင်သည် ခံချင်သည် ဆိုသောစိတ်ဆန္ဒကတပိုင်း လီးဆိုသော ထိုအင်္ဂါအထိအတွေ့ကြောင့် “မ” အင်္ဂါ စောက်ပတ်ကြီးမှာ တင်းကနဲ တင်းကနဲ လှုပ်ရှားသွားကာ အပနားလီးကြီးကိုသာ သားရေကွင်း တစ်ကွင်းနှယ် ညှစ်ထားလိုက်လေသည်။

“ အား…ဟား…ဟား….အီး…အီး….ဂလု….ဂွတ်….အင့်…အင့်…..”

အပနားကတော့ သနားခြင်းတွေ ဘာတွေ ဘေးချိပ်လိုက်သည်၊ ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ် စီးစီးပိုင်ပိုင်ကြီး လိုးဝင်နေသော မိမိ၏ မဲနက်နေသည့် လီးကြီးက ဖွေးဥ နေသော စောက်ပတ် ဖေါင်းဖေါင်းကြီးထဲ ဝင်နေသည်ကို ငုံ့ကြည့်ကာ အရသာအတွေ့ကြီး တွေ့နေလေသည်၊ အပနား၏ တကိုယ်လုံးမှာသွက်သွက်ခါနေလေသည်။

မစိန်းမြ မှာမူ အဆမတန်ကြီးမားလှသော လီးမဲမဲကြီးစောက်ပတ်ထဲသို့ ဖိသိပ်ခြင်းကိုခံလိုက်ရသည်နှင့် ကမ္ဘာကြီး တစ်ခုလုံး ပေါက်ကွဲလွင့်စင်သွားသလို မျက်လုံးတွေပြာဝေကုန်သည်၊ ခေါင်းတစ်ခုလုံး ဆူပွက် လောင်မြိုက်သွားသည်။

တဗြစ်ဗြစ် မြည်အောင် လိုးသွင်းနေသော စောက်ပတ်အတွင်း ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် လှုပ်ရှားနေသည့် လီးကြီးကို ကြက်သေသေကာ ကြောင်တောင်တောင်လေး ငုံ့ကြည့်ရင်း မျက်ရည်များ ဒလဟော လိမ့်ဆင်း ကျလာသည်။

“ ပြစ်…ပြွတ်…အား…အား….ကျွတ်..ကျွတ်…အင်း နာတယ်…..နာတယ်”

“ ကန်းမကလေး….နားထဲလား…..ဟင်”

“ အင်း…အရမ်းနာလို့ပါရှင်….”

“ ဘယ်ကနာတလဲ…..ကန်းမလေး…”

“ ဒီ…ဒီနားကပါ…”

မစိန်းမြက ဘေးသို့စူကားထွက်ကာ နီရဲနေသော စောက်ပတ်နှတ်ခမ်းဘေးသားနေရာသို့ မရဲတရဲလေး ထိုးပြလိုက်ရှာလေသည်။

“ ဝင်နေတုန်း နာတာလား ကန်မကလေး”

“ အင်း… ဝင်နေတုန်းနာတာ… ရှီး.. အိုးအိုး.. ဖင်တစ်ခုလုံးကိုဆုတ်ဆွဲထားသလိုဘဲ အရာကြီးရယ်”

“ အာ..ဟန်… နင်နာတယ်နော် … ငါဖြီးဖြီး လုပ်မယ်…”

“ ဖြေးဖြေးဘဲ လုပ် အရာကြီးရယ်….အမေ့.. အ.. အ ကျွတ်…”

မတတ်နိုင်တော့ရင်၊ လောကအတွင်း အသက်နှင့်အရှက် လဲပြစ်လိုက်မှာဘဲ ဆိုသော သတ္တဝါ အချို့တွင် မစိန်းမြလဲ ပါခဲ့ပါသည်၊ ကိုယ်တွေကမကြုံခင် ဒေါတွေ မောတွေအပြည့်နှင့် ပြောခဲ့ပါသည်၊ ယခုတော့ မစိန်းမြ အပနားကိုလေချိုသွေးနေရလေပြီ၊ ကိစ္စ ဝိစ္စ ပြီးမှ ကိုယ့်ကိုကိုယ် သတ်သေချင် သေလိမ့်မည်၊ ကုလားအလိုးခံ ရင်း အသက်ထွက်သွားရခြင်းမျိုးကိုတော့ အရှက်သား၊ အသက် (၁၇) နှစ်ဆိုသော်လည်း မစိန်းမြ စောက်ပတ် ကြီးက မင်းကြိုက်စိုးကြိုက်… ရွှေဘိုမင်းကြိုက် .. ပေါင်မုန့်ကြီး၊ကုလား အပနားလီးကလည်း ဘဂ်လားသားစပ်ထားသည့်အားလျှော်စွာ ပေါင်လည်ခန့်အထိ တန်းလန်းကျ အောင် ရှည်သည်၊ ဟုတ်သည်၊ ထိပ်ဖျားက လုံးကျစ်နီရဲကာ စောက်ခေါင်းနံရံ အတွင်းပိုင်းကို လေးဘက်လေး တန် အပြည့်အဝကြီး ပွတ်တိုက်ပေးနေသည်။

စောက်စိလေးနှင့် ထူပိန်းရှုပ်ပွနေသော လမွှေးအုံကြီးကလဲ ငြိငြိသွားရာ မဖြေးဖြေးအကောင်းဘက် ကူးလာ သည်၊အုတ်ဂူမျက်နှာပြင်အပူရှိန်သည်လည်း မစိန်းမြခံစားလိုက်ရသော ဝေဒနာနှင့် ယှဉ်ကာ ဘယ်ပျောက်သွား မှန်းမသိ။

တစ်တစ်ခွခွကြီး စိုက်ဝင်ထားသော အပနား လီးကြီးက မလှုပ်ရဲလောက်အောင်ပင် တင်းကြပ်နာကျင်နေ စေသည်၊ ဖင်ကြီးကို သက်သာလို သက်သာညား လိမ်ဖယ်ရွှေ့လျှားမိသည်နှင့် အောင့်သက်သက်နှင့် နာကျင်သော ဝေဒနာ တရပ်ကိုခံစားရလေသည်၊ တပြိုင်နက်တည်းမှာလည်း စောက်ခေါင်းအတွင်းပိုင်းရှိ ကြီးမားသော လီးထိပ်ကြီး၏ အရသာရှိစွာ ပွတ်တိုက် မှုကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားနေမိလေသည်၊ နာကျင်ခြင်း ကိုအံကြိတ်ခံရင်း လီးထိပ်ကြီး၏ အရသာကို ရွေးချယ်ခံစား လျှက် လည်ပင်းကြောလေးများပင် ထောင်ထလာလေသည်။

“ ပြွတ်…စွပ်….ပြိ…စွိ…ပြွတ်…ပြွတ်..”

“ အာ… အ..အား…အ အား…”

ဝေဒနာအရင်းခံသော ကာမစည်းစိမ်ကြီးက မစိန်းမြတစ်ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံး ဖမ်းစားထားနေပေရာ မစိန်းမြမှာ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို တင်းတင်းကြီးစေ့ကာ အသက်ကို အောင့်လျှက် မသိမသာ ဖင်ကြီးကို ကော့တင်ပေးနေမိ တော့သည်၊ အပနားမှာလည်း အပေါက်ကျဉ်းကျဉ်းလေးနှင့် စီးစီးပိုင်ပိုင်ရှိလှသော အပျိုစင် စောက်ပတ်လေးကို တစ်ကြိမ်တခါမျှ မလိုးဘူးသည့်အားလျှော်စွာ အရသာအတွေ့ကြီးတွေ့လျှက် မစိန်းမြ ခန္ဓာကိုယ်လေးပေါ်သို့ သူ၏ကိုယ်ကာယကြီးကို အလျှားလိုက်မှောက်ချကာ မျှင်းမျှင်းလေး နှဲ့၍ လိုးပေးနေလေသည်။

တအင့်အင့် တအင့်အင့်နှင့် ဟိုလှုပ်လိုက်သည်လှုပ်လိုက် လူးလိုက်ရွှေ့လျှားနေကြလေသော သူတို့နှစ်ဦးဘေး ပါတ် ဝန်းကျင်တွင် တစ်ခါတရံ ဆိတ်အော်သံမှတပါး အနှောက်အယှက်ကင်းမဲ့နေလေသည်။

“ ကန်းမလေး….နာတလား..ဟင်..”

“ နာသေးတယ်..ရှင့်.. ကျွတ်..ကျွတ်.. မဆုံးသေးဘူးလား ..ရှင့်ဟာကြီးက”

“ ဟင့်အင်း… တဝက်ဘဲဝင်တယ်နော် နင်နာတယ်”

“ ရှင့်လီးက လူလီးမှမဟုတ်ဘဲ…”

“ ကောင်းတယ်နော်…လီးကြီးတယ်…ကန်းမလေး…”

“ ကဲပါ…ရှင်လုပ်နေတာနဲ့ ကျမသေတော့မယ်”

“ အား..ဟား…ကန်းမလေး တေတယ်နော်…နာလဲတေမယ်..”

“ စောက်ကုလား…ရှင်ကျမကိုမတရားကျင့်တာ.. ကျမအမှုလုပ်မယ်..”

“ အမှုလုပ်တယ်နော်..ငါယူမယ်လို့ငါပြောမယ်”

“ ရှင့်လို ကုလားကို တစ်သက်လုံးမယူဘူး..”

“ အားပါး…ကုလား ကောင်းတယ်နော်…ကန်းမလေး…”

မစိန်းမြ… ကုလားနှင့်စကားပြောချင်စိတ်မရှိတော့… ကုလားက တဖြေးဖြေးနှင့် နှဲ့သွင်းရင်း စကားပြောကာ ချော့လိုးနေမှန်း မစိန်းမြ ရိပ်မိလာသည်၊ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မစိန်းမြ၏ သေးကျဉ်သော စောက်ခေါင်းလေး ထဲ၌ တဖြေးဖြေး ပြည့်ကြပ်လာသလို ခံစားလာရပြီး… စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံးထူပူလာသောကြောင့် ဖြစ်၏။

“ အ… အဆုံး မသွင်းပါနဲ့..အရာကြီးရယ်’

“ ဝင်နေပြီ ကန်းမလေး..မကြောက်နဲ့.. ကုလားနော် ကန်းမလေး အဖုတ်ကို သိပ်ကြိုက်တယ်.. ဖြေးဖြေး လိုးမယ်..’

အပနားက စကားပြောရင်း ဖင်ကြီးကိုမြှောက်ခါ အသာအယာဖိချ ပေးလိုက်ရာ..စောက်ဖုတ်ကလေးမှာ ဘေးသို့ပြန့်ကားသွားပြီး…လီးတ်ကြီး၏အကြီးမားဆုံးအရင်းပိုင်းအထိ ဝင်သွားလေတော့သည်။

“ အိုးအိုး…ကျွတ်..ကျွတ်.. ကျွတ်..ကျွတ်. သေပါပြီရှင့်..”

“ ငြိမ်ငြိမ်နေပါ…ကန်းမလေး မနာဘူး ရှီးတယ်…အင့်..”

အပနားက လီးကိုအဆုံးသွင်းပြီး ဆီးစပ်နှစ်ခုကို အမွှေးချင်းဖိကယ်ထားသော အမွှေးချင်းပွတ်တိုက်သံလေးမြည် သည်အထိ ဖင်ကြီးကို ဝိုက်ခါဝိုက်ခါ နှဲ့၍နှဲ့၍ သွင်းပေးရင်း ကပ်ဖိလေး လိုးပေးလိုက်လေသည်၊ သားအိမ်ခေါင်း အတွင်းပိုင်း လုံးလုံးလေးနှင့် လီးထိပ်ကြီးတို့က အချိန်ကြာမြင့်စွာ ရစ်ဝိုက်ပွတ်တိုက်လျှက်ရှိရာ နှစ်ဦးစလုံး ကိုယ်ခန္ဓာအတွင်းရှိ သွေးကြောများတင်းဖေါင်းပြီး ထောင်ထလာကြလေတော့သည်။

“ အိုး..အိုး…ဟင်း ဟင်း…အင်း.. ကျွတ်..ကျွတ်. ကျွတ်..ကျွတ်…”

မစိန်းမြနှုတ်မှ တဟင်းဟင်း ညီးထွားသံလေးများ မျှင်း၍ထွက်လာပြီး အပနား၏ခါးကြီးကို တအားဖက်တွယ် ထားမိ လေသည်၊ ပေါင်နှစ်ချောင်းကလည်း ဘေးသို့ကားလျှက် အပနား၏ခါးကိုမြှောက်ခါ ညှပ်ထားမိပြီး ဖဝါးနှစ်ဖက်က အပနားဖင်ကြီးကို ဟိုပွတ်သည်ပွတ် လုပ်ပေးနေမိသည်။

အိမ်တွင်ကျန်ရစ်သော မိန်းမနှင့် အစစအရာရာ သာလွန်သော အပျိုစင်မလေး မစိန်းမြ ကို လိုးနေရသော အပနားမှာလဲ နောက်မှ ရောက်ရား သဘောထားကာ မိးကုန်ယမ်းကုန် ဖင်ကြီးကိုမြှောက်ခါ မြှောက်ခါ ဆောင့်သွင်းပြစ်လိုက်လေတော့သည်။

“ ပြွတ်…ပြွတ်..ဘွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်…စွတ်…ပြွတ်..”

“ ဖြေးဖြေး…အင့်….ဖြေး..ဖဖြး…အင့် ဖြေးဖြေး..”

မစိန်းမြ တားဆီးချိန် စကားပြောချိန် မရလိုက် တော်လဲလာသလို ဝုံးဒိုင်းကြဲ၍ ဘီလူးသဘက်စီးနေသော အပနား၏ ပြင်းထန်စွာ ဆောင့်လိုးချက်ကြောင့် ဖွေးဖြူသော တင်ပါးကြီး မှာ အုတ်ဂူလေးပေါ်၌ အိကနဲ…အိကနဲ ဘေးသို့ ပြားပြားထွက်သွားကြ၏၊ သာမန်တင်ပါး ပြားချပ်သော မိန်းကလေးသာဆိုလျှင် ဆီးခုံရိုးများပင် ကျိုးပဲ့ ကြေမွ ကုန်မည်လားမသိနိုင်တော့ပေ။

“ အား…အား….အား..ဟီး အီး….အား….”

အပနားက အားရပါးရကြီး အော်မြည်ကာ မစိန်းမြကိုအရုပ်ကလေးလို ခါးကိုစုံကိုင်ပြီး ဆွဲ…ဆွဲ ဆောင့်၍ လိုးသွင်းရင်းမှ မစိန်းမြ၏ စောက်ခေါင်း ကျဉ်းကျဉ်းလေး ထဲသို့ သုတ်ရည်များကို အခဲလိုက် အဖတ်လိုက် ပန်းသွင်းပြစ်လိုက်လေသည်။

“ အမေ့… အမလေး.. အမေရေး…. အီး…ဟီး..ဟီး.. အား….”

ညင်းညံတီးတိုးသော အသံ နွဲ့နွဲ့လေးများ မစိန်းမြထံမှ ထွက်ပေါ်လာပြီးနောက် စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး ထူပူ ပိန်းရှိန်းသွားပြီး သုတ်ရည်များကိုပန်းထုတ်လိုက်လေတော့သည်။

ဒါဆို…သမီးအပြစ်မှ မဟုတ်ဘဲကွယ်… ကံစီမံရာပေါ့၊ ထက်အောင်က တကယ့်သမားတော်ကြီးလေသံနှင့် ပြောရင်း မစိန်မြ ၏ ကျောပြင်လေးကို ညင်သာစွာ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်၊ ထက်အောင် ကျောသပ် ရင်သပ် အလုပ်ခံရသော လူမမာမိန်းကလေးများသည် ထက်အောင်၏ ကြီးမားသော မနုဿ ဆေးထိုးအပ်၏ ဒဏ်ကို အလူးအလဲ ခံကြရသည်ကများသည်၊ ယခုလဲ မစိန်းမြကို သူက ကျောပြင်လေး ပွတ်သပ်ပေးလိုက်လေသည်။

“ ဆရာနဲ့တွေ့ပြီဘဲ…သမီးကိစ္စ ပူစရာမရှိတော့ပါဘူး..ဟုတ်လား..’

“ ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ..”

“ ကဲ…ကုတင်ပေါ်တက်…ဆရာ့ကိုလည်း မရှက်နဲ့နော်…”

“ အဲ…ဟင်း…ဟင်း… ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ…”

ရှက်မနေနဲ့ဟုဆိုမှ မစိန်းမြမျက်နှာလေး ရဲရဲ နီသွားသည်၊ ထက်အောင်မျက်နှာကို ရဲရဲ မကြည့်ရဲတော့၊ ကုတင် ပေါ်သို့ ကတုန်ကရီလေး တက်ထိုင်ကာ ခေါင်းလေးငုံ့ထားရှာသည်။

“ အိပ်လိုက်လေ… သမီး…အိပ်လိုက်…”

ဆေးအိတ်ထဲမှ တလှုပ်လှုပ်တရွရွ ဟိုနှိုက်ဒီနှိုက် လုပ်ရင်း မစိန်းမြကို ထက်အောင်က ခေါင်းစောင်းကာ လှည့် ပြော၏၊ မစိန်းမြက သက်ပြင်းလေးတစ်ချက်ကို မသိမသာ ချလိုက်ရင်း ကုတင်ပေါ်သို့ ပက်လက်ကလေး လှဲ အိပ်ချလိုက်လေသည်၊ ဇက်အောက်သို့ပိဝင်သွားသော ဆံပင်ရှည်များကို ခေါင်းလေးကြွကာ ခေါင်းအုံးနောက် သို့ လှန်ချရင်း ရင်အုံလေးက မို့မို့မောက်မောက်နှင့် စိတ်လှုပ်ရှားစွာ လှိုက်ဖိုနေရှာသည်။

ထက်အောင်က သားဖွားလက်အိပ်တစ်စုံကို လက်မှာစွတ်ရင်း ခြေရင်းတွင်ထိုင်သည်၊ မစိန်းမြက မျက်လုံးလေး ကလယ် ကလယ် ဇြင့် ထက်အောင်လှုပ်ရှားနေမှုကို မမှိတ်မသုံလေး လိုက်ကြည့်သည်၊ ထက်အောင်က ဆရာဝန်သုံး လက်နှိပ်ဓါတ်မီးအသေးစားလေးဖြင့် မစိန်းမြ၏ ပေါင် နှစ်ဖက်ကြားသို့ထိုးကြည့်လိုက်သည်။

“ သမီး..ပေါင်နဲနဲကားပေးနော်…မကြောက်နဲ့…နော်..”

“ ဟုတ်ကဲ့…ဟုတ်ကဲ့ ပါဆရာ…”

မစိန်းမြ ကြိုးစားပြီး ပေါင်နှစ်ခြမ်းကို ခပ်ကားကား ဖြဲပေးသည်၊ ဆရာဝန် ထက်အောင်ကိုလဲ အယုံကြီးယုံကာ အပုံကြီးပုံထားသည်၊ ကိုယ်တော်ချောကမူ မစိန်းမြလေး၏ ဖြူဝင်းအိစက်သော အတွင်းသား ဝင်းဝင်းလေးများ ကို တွေ့လာကတည်းက စိတ်တွေဖေါက်ပြန်ကာ ပုဆိုးအတွင်းမှ စားနေကျကြောင်ကြီးက စောက်မွှေးတွေထ လျှက် မာန်ဖီခေါင်းထောင်နေပါလေပြီ၊ တင်းကနဲ…တင်းကနဲ… ဆီးစပ်မှ အောင့်ကျင်လာသည်အထိ လိုးချင် စိတ်တွေ ပြင်းထန်လာနေသည်။

ပေါင်ရင်းမှ လက်တစ်ဆုပ်စာမျှ ဖေါင်းနေသော အကွဲကြောင်း ဖေါင်းဖေါက်းကလေးမှာ ကိုထက်အောင် (ရမ်းကု) ဆရာဝန်သက်တမ်း ၌ အလှပဆုံးသော စောက်ဖုတ်ကြီး တစ်ခုအဖြစ် တွေ့မြင်ရသည်၊ အပျိုစင်မလေးဘဝကို ကုလား အပနားက ဇွတ်အတင်းရယူလိုက်သည်၊ သို့သော်လည်း မစိန်းမြစောက်ပတ် ကြီးမှာ လိုးရက်စရာမရှိအောင် ဖူးဖေါင်း တင်းကြွနေဆဲ။

ဆရာဝန် (ရမ်းကု) ကိုထက်အောင်က ထမီလေးကို ခါးသို့ရောက်အောင် ပင့်လှန်လိုက်သည်၊ မစိန်းမြ၏ ဒူးနှစ် ဖက်ကိုလဲ ဆွဲ၍ထောင်ပေးလိုက်ရာ စောက်ပတ် နုနုထွားထွားကြီးမှာ ကိုထက်အောင် ၏မျက်စိအောက်၌ ကွင်းကွင်းကွက်ကွက်ကြီး ပေါ်လာသည်၊ စေ့ကပ်နေသော စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကြားမှ အချွဲရည်လေးများ စို့တက် နေသည်ကိုလဲ ဓါတ်မီးရောင်လေး၌ တွေ့ရသည်။

“ သမီးကို ဆရာတောင်းပန်ပါတယ်နော်….ဆရာလုပ်ကိုင်နေတုံး ရုန်းတာတို့ ဘာတို့မလုပ်ပါနဲ့နော် သိလား “

မစိန်းမြက ကတုံကရီလေး ခေါင်းခြိမ့်ကာ ဝန်ခံကတိပေးသည်၊ သူမ၏လက်ချောင်းကလေးများမှာမူ ကုတင်ဘေး ဘောင်နှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းကြီး ကိုင်ဆုတ်ထားရှာသည်။

“ သမီး..မျက်စိ မှိတ်ထား…မကြောက်နဲကနော်.. သိလား..မနာစေရဘူး…နော် ကြားလား..”

“ ဟုတ်ကဲ့…ဟုတ်ကဲ့ပါ “

ကိုထက်အောင် လည်ချောင်းတွေ ချောင်းတွေ ခြောက်ကပ်လာသည်၊ တံတွေးကိုလဲ မကြာခဏ မြိုချနေရသည်၊ မိမိ၏ အတွင်းစိတ်ကို ကလေးမလေးမရိပ်မိစေရန် အထူးသတိထားနေရသည်၊ လက်နှိပ်ဓါတ်မီးကိုင်ထားသော လက်ကတုန်ခါနေလေသည်၊ တကယ်ဆိုလျှင်.. ထက်အောင် ရမ်းကုဆရာဝန်ဘဝနှင့် ခလေးအမေ တစ်လင် ကွာ ၊ တစ်ခုလပ်၊ များကို ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချပေးခဲ့ဘူးသည်၊ အကြောင်းအပေါင်း သင့်လျှင်လည်း…. သင့်သလို တက်ခွပြီး ဖြုတ်ခဲ့သည်၊ စားခဲ့သည်၊ ဝါးခဲ့ဘူးသည်။

သို့သော် ယခုတော့ မစ်န်းမြကဲ့သို့ နုထွားကြီးမျိုးနဲ့တော့ မကြုံဖူးသေးချေ၊ မစိန်းမြကား အသက် (၁၇) နှစ်သာ ရှိသေးသော်လည်း ကျန်းမာသန်စွမ်းပြီး တင်….ခါး…..ရင်တွေ စွဲမက်စရာကောင်းလောက်အောင် အချိုးအစား ကျနလှပြီး အတွင်းအဂ်ါကြီးမှာလည်း အမဲရွတ်ဆွဲသလို ဆွဲပြစ်ချင်စရာကြီး အဆီတဝင်းဝင်းနှင့် ဖေါင်းကား ထနေသည်။

“ မြန်မြန်…. လုပ်ပေးပါဆရာရယ်… သမီးမနေတတ်လို့ပါ…”

“ အေးပါကွယ်…ဆရာက သမီးရဲ့ မွေးလမ်းကြောင်းပွင့်လာအောင်…ဖွင့်ပေးရအုံးမှာ…”

“ အဟင့်… နေရတာ တစ်မျိုးကြီး…ဆရာရဲ့… အဟင့်…”

“ အေးအေး…..သိပ်မကြာတော့ပါဘူးခလေးရယ်….”

ထက်အောင်က လှုပ်ရှားနေသော စိတ် အလျှင်ကို ထိန်းချုပ်ရင်း မစိန်းမြ၏ စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကို လက်မ နှစ်ဖက်နှင့် အသာဆွဲဖြဲလိုက်သည်။

“ အင်း…ဟင်း..ဟင်း..ရှီး..အ…အ..”

မစိန်းမြက တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲ လှုပ်ရှားသွားပြီး လက်နှစ်ဖက်က သူမ၏ နို့ကြီး နှစ်လုံးကိုယောင်ယမ်းပြီး ကိုင်ထားလိုက်သည်ကို ထက်အောင်သတိထားလိုက်မိသည်။

ခပ်ဟဟလေး ပြဲသွားသော စောက်ပတ်အတွင်းသားလေးများက ဖရဲသားလေးများကျကာ နီရဲ ရွှန်းစိုနေကြ သည်၊ စောက်ပတ်အထက်ပိုင်း အစိလေးကမူ ငေါက်တောက်တောက်လေးဖြစ်ခါ ဒိတ်ကနဲ ဒိတ်ကနဲ သွေးတိုးမှု ဒဏ်ကို ခံနေရရှာသည်၊ ထက်အောင်က ဒုတိယခြေလှမ်းအဖြစ် အစိလေးကို နှိုးဆွကထိပေးလိုက်ပြန်သည်။

“ အ ….ကျွတ်…ကျွတ်..ဘယ်လိုကြီးလဲ…ဆရာရယ်…”

မစိန်းမြက နှုတ်ခမ်းလေးကို လျှာနှင့်ယက်ခါ ယက်ခါ ညီးရှာသည်၊ ထက်အောင်က အစိထိပ်ကလေး တဝိုက်ကို လက်ညှိုးလေးဖြင့်ရစ်ဝိုက်ကာ ပင့်ကာ (ပ) စောက်ပုံ ပွတ်သပ်၍ စောက်စိလေးအား လက်ညိုး လက်မနှစ်ချောင်းဖြင့် ဖြစ်ညှစ်ပွတ်ကြိတ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။

“ အိုး…အိုး…..ဂူး…ဂူး….အား…အား…ဂူး…ကျွတ်…ကျွတ်…ဟင့် ဟင့်.. အနေတတ်တော့ဘူး…ဆရာရယ်… လုပ်ပါတော့… အ…အင့် အားး အင်း…”

မစိန်းမြက မပွင့်တပွင့် မရဲတရဲလေးပြောသည်၊ ထက်အောင်က စောက်ခေါင်းဝ သားအိမ်လမ်းကြောင်းက အပေါက်လေးကို မရဲတရဲလေး ဖြဲကြည့်လိုက်လေသည်၊ ဖြဲထားသော ထက်အောင်၏လက်နှစ်ဖက်ကြား၌ မစိန်းမြ၏စောက်ပတ်အတွင်းသားလေးများ ရွစိ ရွစိ လှုပ်ရှားနေကြသည်ကို ပီပြင်စွာထင်ရှားစွာ တွေ့မြင်လိုက် ရလေသည်။

ချွဲကျံစေးကပ်သော အရည်ကြည်အချို့က စောက်ပတ်ထဲမှ စိမ့်ထွက်ယိုစီးကျလာသည်ကိုလည်း တွေ့လိုက်ရ ပြန်သည်၊ ထက်အောင်၏ “မ” အတွေ့အကြုံ အရ စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ အရည်ကြည်များစိမ့်ထွက်ခြင်း စောက်ပတ်အတွင်းသားလေးများ မငြိမ်မသက် လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်ခြင်းတို့သည် အလိုးခ့ချင်သော ဝေဒနာကို ခံစားနေရခြင်းပင်ဖြစ်သည်၊ သို့သော် ထက်အောင်က မိန်းမကိုနှူးနှပ်ရာတွင် ပါးနပ် လိမ္မာသည်၊ ကျွမ်းကျင် သည်၊ ထိုမျှလောက်လှုပ်ရှားယုံလေးဖြင့် အလျင်စလို တက်မဖြုတ်၊ အသာလှန်ထားရသော ခံစားမှု အရှိန် မြင့်နိုင်သမျှ မြင့်စေရန် အတွက် ထပ်မံကလိပေးရသေးသည်၊ သို့ မှသာ သာမန်ရှန်ကာ လုပ်ရိုးလုပ်စဉ် လိုးခြင်း မျိုးထက် ကာမစက်ကြီး တဝုံးဝုံး နိုးကြားလာကာ ကြိုက်သလို ကစ်၍လည်းရနိုင်ပေသည်။

စော်တွေ ထအောင် ဆွပေးပြီးမှ ပုံစံသွင်းသည့်အလေ့အထကိုလည်း ထက်အောင် အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ကျင့်သုံး ဆောင်ရွက် ခဲ့ပြီးသောကြောင့်လည်း နုးနပ်နေလေပြီ၊ အချို့မိန်းမတွေက ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နှင့် ကတိုက် ကရိုက် လိုးရသော အရသာကို ပို၍ခုံမင်စွဲလန်းကြသည်၊ အချို့မိန်းမများကမူ အကောင်းအနှပ်ကောင်းလျှင် လင်ကြီးဝင်လာရင်တောင် အကော့အခံမပျက် စကားပြန်ပြောနိုင်လောက်အောင် စိတ်ထက်သန်ကြသည်၊ ယခု မစိန်းမြလေးမှာမူကား ကုလား အပနားစားပြီးနောက် မဆန့်တဝင့်နှင့် လီးအရသာကိုတွေးကာ တွေးကာ နေ့စဉ် ပူဆွေးနေရသော ဒုက္ခသည်မလေးဖြစ်ပါသည်၊ မစိန်းမြ၏ အတွင်းစိတ်ကလေးများက ဗလောင်ဆူ နေပါသည်။

“ အထဲကို.. နဲနဲနှိုက်ကြည့်မယ်နော်….”

“ အင်း…. အင်းပါ..ဆရာရယ်…နှိုက်ပါ….အင်း ဟင်း…ဟင်း….”

ထက်အောင်က မစိန်းမြ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကိုပို၍ ဆွဲမကာ ဖြဲလိုက်ပြီး စောက်မွှေးလေးများ ပါးပါးလှပ်လှပ် နုနု ရှိန်းရှိန်းလေးများပေါက်နေသော စောက်ပတ်ကို လက်ဝဲလက်ဖြင့်အုပ်ကိုင်ကာ လက်ညှိုးလက်မ နှစ်ချောင်းဖြင့် ဖြဲကြည့်သည်၊ စောက်ပတ်ကြီးက အားရစရာကြီး ပြဲအာသွားစဉ် ထက်အောင်က ရှေ့သို့မသိမသာလေးတိုးရွှေ့ နေရာယူလိုက်သည်။

ကုတင်ပေါ်တွင် ဒူးနှစ်လုံးထောင်ကာ ခေါင်းလေးတစ်ဖက်သို့စောင်းချထားသော မစိန်းမြက မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်ထား၏၊ ရွှန်းလဲ့သော နှုတ်ခမ်းလေးအစုံကိုလည်း လျှာလေးဖြင့် မကြာမကြာ ယက်ရင်း လည်ချောင်း အတွင်းမှ ‘တဟင်း…ဟင်း’ အသံလေးက တီးတိုးလေးထွက်နေရှာသည်။

ထက်အောင်က မစိန်းမြ မျက်စိမှတ်ထားစဉ် ပုဆိုးကို အသာလေးချွတ်ချလိုက်ရာ ငေါက်တောက်ကြီးထောင် ထွက်လာသော ဧရာမလီးကြီးကို လက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ဖြဲထားသော အဖုတ်ကြီးအဝ၌ တေ့၍ တပြစ်ပြစ်မည် အောင် လှည့်မွှေပေးလိုက်လေသည်။

“ ပြစ်….ပြစ်…ပြွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်…ပြစ် ဗြစ်…”

“ အာ အား… က အား…အား အ ဆရာရယ်….ဘယ်လိုများလုပ်နေတာလဲရှင်…အဟင့်…အဟင့်…. အဟင့်”

“ သမီးအတွက် ဆရာကောင်းအောင် လုပ်ပေးနေတာကွဲ့ … အဲဒါမှ သမီးခလေးကို ေျက်ချတဲ့အခါ …နာကျင်မှု မဖြစ်မှာပေါ့….”

“ မနာပါဘူးဆရာရယ်…..နှိုက်ချင်လဲနှိုက်ပါ…..အဲဒီလိုကြီးက….သမီးမှာဒုက္ခရောက်လို့ပါ၊…”

“ သမီးစိတ်ထဲမှာ ဘာတွေဖြစ်လာလဲဟင်…”

“ မပြောတတ်ဘူး…အဟင့်….တမျိုးကြီးဘဲ….ဆရာရယ်…”

“ ဆရာ့ ကိုမရှက်နဲ့… အမှန်အတိုင်းပြောမှပေါ့……”

“ သမီး…သမီး ရှက်လို့ပါဆရာရယ်…..”

“ ရှက်နေရင်…ဆရာလုပ်ရတာ အခက်အခဲတွေ့မှာပေါ့…. သမီးရဲ့….ဆရာ့ကို အခုအချိန်မှာ လင်မယားလို သဘောထားရမယ်..”

“ ရှင်……လင်မယားလို…. ဟုတ်လား……”

“ အေးပေါ့ကွယ်….ဒီလိုသဘောထားမှ အရှက်အကြောက်တွေကင်းပြီး သမီးကိုဆရာ ကူညီနိုင်မှာပေါ့…”

မစိန်းမြ… လက်အစုံက သူမ၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်နယ်ခြေမွကာ…တရွရွနှင့် တွန့်လိန်ကောက်ကွေး လာသည်။

“ ကဲ… ရှက်မနေနဲ့. သမီးခံချင်နေတယ်မဟုတ်လား…..”

“ အို…..ဆရာကလဲ….”

မစိန်းမြ မျက်လုံးမဖွင့်ဘဲ ရှက်ပြုံး မဲ့မဲ့လေးဖြင့် မျက်နှာကိုတစ်ဖက်သို့စောင်းလိုက်သည်၊ ယခုအချိန်ထိ ပုဆိုးမရှိ တော့သော ထက်အောင်၏ ဖင်ပိုင်းကို မစိန်းမြ မမြင်သေး။

“ ဆရာဝန်ဘဲကွယ်…..သိတာပေါ့….ဟင်း…ဟင်း…..ကဲ …ဖင်ကြွ..”

“ ဘာလုပ်မလို့လဲ….ဆရာ…”

“ သမီးဆန္ဒပြည့်အောင် လုပ်ပေးမလို့လေ…”

“ အင်….ဖြစ်ပါ့မလားဆရာ…..တော်ကြာ အမေဝင်လာရင် ဒုက္ခ…”

“ မပူစမ်းပါနဲ့..သမီးရယ်…. ဒီကိစ္စ ဆရာ့တာဝန်ထားပါ……”

မစိန်းမြက ဖြဲထားသောပေါင်နှစ်ဖက်ကို…..ပူးလိုက် ကားလိုက် တစ်ချက်လုပ်ပြီး မျက်လုံးကိုဖွင့်ကြည့် လိုက်သည်၊ ဆရာဝန် ထက်အောင်ပေါင်ကြားမှ မဲနက်ရှည်လျှားသော လီးတုတ်တုတ်ကြီး ကိုမြင်လိုက်ရ လေတော့သည်၊ တံတွေးကို တစ်ချက်မြို ချလိုက်ရင်း ထက်အောင်၏ လီးကြီးကို အသာ အယာ လှမ်းကိုင် လိုက် လေသည်။

“ ဒါကြီးနဲ့ လုပ်ပေးမှယလားဟင်….ဆရာ….”

“ အေးပေါ့ကွယ့် …. ဒါကြီးဟာ…သမီးတို့လို ကိုယ်ဝန်ရှိတဲ့လူတွေ ဖျက်ချချင်တယ်ဆိုရင်..ဒါကြီးနဲ့ ထိုးချ ပေးခဲ့ရတာချည်းဘဲပေါ့…”

“ ဟင်…. ဟုတ်လား…ဆေးထိုးတာ မဟုတ်ဘူးပေါ့နော်…”

“ ဆေးထိုးတာဘဲလေ…ခလေးရဲ့…ဒါနဲ့ပဲထိုးတာပေါ့….”

“ အင်….ဆရာဟာကြီးကကလဲ….သေးသေးကွေးကွေးမှ မဟုတ်တာ…”

မစိန်းမြ စိတ်တွေ ထန်နေစဉ်မို့ လက်အောင်၏ လီးကြီးကို လက်ချောင်းလေးများဖြင့် မတ်တတ်လေးကိုင်ကာ လှိမ့်ပွတ်ကြည့်နေလေသည်၊ ပင်ကိုယ်ကမှ ထန်နေသော ထက်အောင်၏ လီးကြီးမှာ မစိန်းမြ၏ လက်ထဲတွင် မာကျစ်သွားကာ… တင်းတောင်လာသည်။

“ ချက်ချင်းပွတက်လာတာဘဲနော်…ဆရာ….”

“ အင်း ဒီလိုဘဲ…အဖုတ်မြင်ရင်…သူက တအားတောင်တယ်လေ…”

“ အသဲယားစရာကြီးနော်…အကြောတွေက တောင်နေလိုက်တာ…”

မစိန်းမြက လီးအရေခွံကို အရင်းပိုင်းသို့ ပွတ်ချလိုက် အထက်သို့ ပြန်ဆွဲတင်လိုက်ဖြင့် အလုပ်များနေ တော့သည်၊ ထက်အောင်ကလည်း မစိန်းမြ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို လက်ဖဝါးနှင့်အုပ်ခါ ပွတ်သပ် တုပ်ကိုင်ပေး နေလေသည်၊ မစိန်းမြခါးလေးက ကော့ကာ…ကော့ကာ…လှုပ်ရှားလာသလို….ထက်အောင်ဖင်ကြီးမှာလည်း ဆတ်ကနဲ…ဆတ်ကနဲ…တုန်ခါလာလေတော့သည်။

အပေါ်ထပ်တစ်ခုလုံးက သူတို့နှစ်ဦး လှုပ်ရှားမှုမှအပ တိတ်ဆိတ်နေသည်၊ ဖြူလွှတင်းဖေါင်းနေသော မစိန်းမြ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင်ခွင့်ရလိုက်ကတည်းက ထက်အောင် အတွက် ၅၀ % လောက်အောင်မြင်မှုရနေပြီဖြစ်သည်။

အလားတူ မခေါ်မဖိတ် မကိုင်ခိုင်းပဲနဲ့ မရဲတရဲလေး ကိုင်လာသော မစိန်းမြ၏ လက်ချောင်းလေးတွေ ထဲတွင် မာတောင်လှုပ်ရမ်းနေသော လီးကြီးမှာမူ ပို၍ပို၍ ပွထ ထွားကြိုင်းကြီးမားလာနေလေပြီ၊ ထို့ကြောင့် မစိန်းမြ၏ စောက်ခေါင်းအဝလေးကို လီးထိပ်ကြီးတေ့ခါ အသာအယာလေး ဖိသွင်းလိုက်လေသည်။

“ ပြွတ်…..ဘွပ်….ပြွတ်…..”

“ အ…ဆရာ…..အောင့်တယ်….”

ခါးလေးကော့သွားရင်း မေးကလေးဆတ်ကနဲတွန့်ကာ မစိန်းမြအလန့်တကြားအော်ရင်း ထက်အောင်၏ ရင်ဘတ်ကြီးကို ထက်ဝါးအစုံဖြင့် ကျားကန်သလို ကန်ထားလေသည်၊ တပြိုင်တည်းတွင်..သူမ၏ ပေါင်တန်ကြီး နှစ်ချောင်းကို ထောင်ကားထားရာမှ ဆတ်ကနဲ အောက်သို့ ဖိချလိုက်လေသည်။

သို့သော်….မစိန်းမြ၏ ပေါင်တန်ကြီးအောက်ပိုင်းနှင့် ထက်အောင်၏ ပေါင်သားကျစ်ကျစ်ကြီးမှာ ခံ၍ ကန့်လန့် ကြီးဖြစ်သွားရာ ဝင်နေသော လီးတန်ကြီးမှာ တဝက်ခန့်ပြန်ထွက်လာလေသည်၊ ထက်အောင်က မိန်းမများ နာကျင်သောအခါ ပြုလေ့ပြုထရှိသည့်အကျင့်ကို သိထားပြီးသားဖြစ်သည်၊ ထို့ကြောင့် မစိန်းမြ၏ နို့သီးကြီးနှစ်လုံးကို ခပ်ဖွဖွ ဆုပ်ကိူင်လိုက်လေသည်၊ ထိုအခါကျမှ မစိန်းမြ တစ်ကိုယ်လုံး သိမ့်သိမ့် စိမ့်စိမ့် လေး ခံစားလိုက်ရလေသည်၊ ထိုကြောင့် ကော့ထောင်ကာ တင်းထားသော ခါးလေးကို သောလျှော့ချလိုက်လေသည်၊ ထွက်လာသော လီးတန်ကြီးမှာလည်း “ စွိ” ကနဲပြန်ဝင်သွားလေသည်၊ “တင်း” ကနဲ ဖြစ်ပြီး

“ အောင့်သွားတာဘဲ ဆရာရဲ့….အဟင့်…”

“ နို့ကိုကိုင်ပေးလိုက်တော့မှ သက်သာသွားတာပေါ့… ဟုတ်လား…”

“ ဟင်း….ဟုတ်ပဲနဲ့…ဆရာကလဲ…”

“ ဆရာဒါတွေကျွမ်းပါတယ်…ခလေးရယ်….ယုံပါနော်…”

“ ယုံပါတယ်…ဟင်း…ဟင်း…”

မစိန်းမြ၏ ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်သော ချစ်စဖွယ် မျက်စောင်းလေးကြောင့် ထက်အောင် ရင်ထဲ ကျင်ကနဲ ဝမ်းသာ ကြည်နူး သွားရသည်၊ အသက် (၁၇) နှစ်နှင့် (၃၅) ဆိုသော အသက်အရွယ် အပိုင်းအခြားက ဖိုနှင့် မ ဆိုသော ဓမ္မတာကို အဟန့်အတားမရှိခဲ့။

“ ဆရာ….မစိန်းမြကို သိတ်ချစ်နေမိပြီပြီကွယ်…”

“ ပြောပါ…ပြောပါ…. ဟိုဒင်းထဲ…ဟိုဟာဝင်ပြီးမှ …ဒီစကားပြောဖေါ်ရတဲ့အတွက် ကျေးဇူးကုဋေကဋာ ပါဘဲရှင်”

စောက်ပတ်ကြီးက တရွရွ လှုပ်ရှားမှု အကြောအချဉ်တွေ ရုန်းမှုတွေကြောင့် လီးတန်ကြီးမှာ တင်းကနဲ တင်းကနဲ အရသာတွေ့နေ၏၊ ထို့ကြောင့် လီးကြီးကိုဆက်မသွင်းသေးဘဲ စကားလေးများကိုသာ နုနုရွရွလေး များ..ပြောဆိုနေမိကြလေသည်။

“ တကယ့်ကို အသဲထဲက ချစ်ရတာပါကလေးရယ်….”

ခပ်ပေါ့ပေါ့လေး ပြောလိုက်သော မစိန်းမြ၏ အမူအယာ ကိုဆန့်ကျင်၍ ထက်အောင်က အလေးအနက်ပြော လိုက်သည်။

“ ဆရာ…မညာနဲ့နော်…သမီးမေးမယ်…..”

“ အင်း…..မေး”

“ ဒီလိုမလုပ်ခင် ကရော…ချစ်နေတာပဲလား..”

“ ဆရာ…မလိမ်ဘူးနော်..အမှန်အတိုင်းပြောမယ်..”

“ အင်းလေ…အမှန်အတိုင်းဘဲပြောလို့…..”

“ ဘာမှမလုပ်ခင်…ဒီလောက်မချစ်မိဘူး….”

“ ဘာလဲ…..ပစ္စည်းတွေ့မှ ချစ်တာပေါ့လေ…ဟွန်း….” 

“ ဟဲ့ …ဒီကောင်မလေး…ပေါက်ကရ….ဟား…ဟား….ဟား……”

အားပါးတရ ရယ်လိုက်သောအခါ စွပ်နေသော အင်္ဂါနျစ်ခုက တင်းကနဲ တင်းကနဲ ဖြစ်သွားကြသည်ကို ခံစားလိုက်ကြရလေသည်။

“ မရီနဲ့…အိုး…မရီပါနဲ့ဆို…” “ ဟား…ဟား…ဟား…. ဟား…ဟား…ဟား….” 

မရီပါနဲ့ဆိုလေ ထက်အောင်က ဟားတိုက်ရီလေ မစိန်းမြက ဆတ်ကနဲ….ဆတ်ကနဲ… လှုပ်လေဖြင့် လီးကြီး မှာ တဖြေးဖြေး ပို၍ပို၍ နစ်ဝင်သွားလေသည်။

“ ကြည့်ပါလား….သူ့အသံချည်းဘဲ……အမေတက်လာအုံးမယ်…”

“ မလာပါဘူး…ကိစ္စပြီးမှ… လှမ်းခေါ်လိုက်မယ်လို့..ပြောထားပါတယ်…အဟဲ….” 

“ ဟွန်း…သိတ်ဉာဏ်များတဲ့ဆရာဝန်…. ဒါ….အခုဆေးကုနေတာပေါ့လေ…..ဟလား….ဟင်….” 

“ ဒါပေ့ါ….ဒါပေါ့….အချစ်ဆေးကုနေတာ….”

မစိန်းမြက “ခစ်” ကနဲ ရယ်ကာ…. ခါးလေးကိုလဲ စောင်းထိန်းရင်း … ထက်အောင်၏ ခါးကြီးကိုဆွဲဆွဲ ဆောင့်ပြစ်လိုက်လေသည်။

“ ဆောင့်တာ ကြိုက်လို့လား…ဟင်…” 

“ အိုး….ဘာတွေလာမေးမှန်းလဲမသိဘူး…..” 

“ ဆောင့်တာကြိုက်ရင် ခပ်နာနာလေး ဆောင့်ပေးမလို့…”

“ သွားပါ…. လူကိုများ…..သူ့မယားကျနေတာဘဲ..စိမ်ပြေ နပြေ…” 

“ ကိုယ့်မယားဖြစ်နေပြီပဲ…ကွယ်…” 

“ သမီးနဲ့အဖေ အရွယ်ကြီး ဟာကို…” 

“ သမီးနဲ့အဖေ အရွယ်ကြီးလဲ.. ဝင်တာပဲမဟုတ်လား…သမီးရဲ့…”

“ ဟာ….ဝင်တာမဝင်တာ ပတ်ဝန်းကျင်က ပြောမှာကိုပြောတာ…” 

“ ဟာ… ပတ်ဝန်းကျင်ဆိုတာက တခါတလေ…ချီးတွင်းထဲချထားတဲ့ အကြောင်းအရာသမီးရဲ့.. အသုံးဝင် လှတယ် မရှိပါဘူး…” 

“ သူများက မိန်းကလေးရှင့်……ဖေဖေကလဲ ရှိသေးတယ်…” 

“ ဒါတွေ အားလုံးအဆင်ပြေမှာပါ…” 

“ အင်းလေ…သူ့အတွက် စိတ်ညစ်ရမှာစိုးလို့ပြောတာ..”

သူ့အပေါ် ကြိုတင်စဉ်းစားတတ်သော မစိန်းမြကလေးကို ထက်အောင်က အကြင်နာကြီးကြင်နာသွားကာ ခါးလေးကိုဆွဲမပြီး ဆောင့်လိုး ပြစ်လိုက်လေတော့သည်။

“ ပြွတ်….ဖတ်…ဖတ်…..ပြွတ်….ပြွတ်..ဘွတ်…ဖတ် ဖတ်….” 

“ အင့်အင်း…..အင့်အင်း…. အင့်အင်း…..အင့်အင်း….”

မစိန်းမြ လည်ချောင်းလေး ထောင်လာအောင်အသက်ကို အောင့်၍ တင်းခံရင်း ထက်အောင်၏ လည်ပင်းကို တင်းတင်းကြီး ဖက်ထားလိုက်လေသည်။

တရှူးတရှူးတရှဲတရှဲနျင့် ပြင်းထန်သော အသက်ရှူသံ ကြီးက ပို၍ပြင်းထန်လာကာ မစိန်းမြ ကိုဖက်ထားသော လက်များမှာလည်း တင်း၍ ကျစ်လစ် မြဲမြံ လာလေတော့သည်။

“ အရိုးတွေလဲ ကြေကုန်ပါအုံးမယ်…ကိုကြီးရယ်…” 

မစိန်းမြက ကနွဲ့ကရလေးပြောရင်း မှိန်းမှိန်းလေး ပြုံးလိုက်လေသည်။

“ ကိုကြီးတော့…. မစိန်းမြကို…စွဲသွားပြီကွယ်…..” 

“ မပိုပါနဲ့ ကိုကြီးရယ် ဟင့်…ဟင့်…အင့်….အင့်….” 

“ မပိုပါဘူး…ကွယ်……တကယ်ပြောတာပါ….အင့်….”

အပေးအယူ အချိတ်အဆက်မိမိနှင့် ကာမအရသာကို ခံစားနေကြရင်း….ထက်အောင်..နှလုံးသားက တန်ဖိုး မဖြတ်နိုင်အောင် ကျစ်မာနေသော စောက်ဖုတ်ပိုင်ရှင် မစိန်းမြကို အတည်ယူရန် စိတ်တွင်းဖြစ်ပေါ်လာမိ လေသည်။

“ ပြွတ်…စွတ်….ဗြိ..ပြွတ်….ပြွတ်..ပြီတ်…”

“ အင့်….အင့်..အင်းအင်း..ကိုကြီးရယ်… ကောင်းလိုက်တာရှင်…..သူများကို အဲလိုပဲ တစ်သက်လုံး လိုးပေးရမယ် သိလား…..”

“ အင်…အင့်…စိတ်ချ ..အင့်.. ခလေးတွေအများကြီးရအောင်…လိုးပေးမယ်…အင့်…စိတ်ချ…”

“ နောက်ကိုမစိန်းမြ ရေမဆေးရအောင်…ကိုကြီးက ယက်ပေးအုံးမှာ သိလား…ဟင်း…”

“ ဟိတ်…မကြီးမငယ်နဲ့ မဟုတ်က… ဟုတ်က…..”

“ တကယ်ပါ ကလေးရယ်…ကလေးကို ကိုကြီးငုံထားမတတ်ချစ်တာ…”

“ တော်ပါတော့… ဟုတ်လဲ မဟုတ်လဲနဲ့…. အ…. အား..ကျွတ်ကျွတ်…”

“ ဘာဖြစ်သွားလို့လဲ….ဟင်..”

“ အခုန တစ်ချက်က တော်တော်လေးထိတယ်…ကိုကြီၤးရယ်…အထဲမှာကျင်ပြီး ပူကနဲ ဖြစ်သွားတာ…သိလား..”

“ သားအိမ်ကို ထောက်မိသွားလို့ပါ…”

“ ကိုကြီးဟာက ရှည်လဲရှည်….ကြီးလဲကြီးတယ်နော်….”

ထိုစကားကိုမူ မစိန်းမြက ထက်အောင်မျက်နှာကို မကြည့်ဘဲ တီးတိုးလေသံလေးနှင့် ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်၊

“ ဒါကြောင့် ကိုကြီးကိုချစ်တာပေါ့…ဟုတ်လား…”

“ မဟုတ်ပါဘူးနော်…သူ့ကိုသနားလို့…”

အစရှာမရသော အဖြေနောက်တွင် မိန်းကလေးများသုံးနေကျစကားလုံးကို မစိန်းမြ သုံးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်၊ ညှို့ဓါတ်ပါသော မျက်ဝန်းညိုညိုလေး၏ မျက်စောင်းအလှတွင်…. ထက်အောင် ဝေ့ဝဲ ပျော့ကျလာနေရပြီ ဖြစ်သည်။

“ ပြွတ်….ပြစ်…ပြွတ်….ပြစ်…….ပြွတ်….”

“ ရှိး…. အသံတွေကလဲ အရမ်းမြည်တာဘဲ…ဖြေးဖြေးလုပ်စမ်းပါ… လူကြားမကောင်း…သူကြားမကောင်း”

“ ဘယ်သူကြားမှာမို့လဲကွယ်…..”

“ အမေပေါ့…..အမေ…..အခုန…အခန်းရှေ့က…လှည့်ထွက်သွားတာ…သူဖြင့်မတွေ့ဘဲနဲ့…”

ထက်အောင်က….ထိန်ကနဲ… ပူကနဲ တော့ဖြစ်သွားသေးသည်၊ သို့သော်…စောက်ပတ်အတွင်းမှ ပူနွေးစိုစွတ်သော အချိန်၊ မြချိုမြိန်သည့် ကာမအရသာကို ခံစားရင်း တန်းလန်းမို့ လီးကြီးကို ပို၍ပို၍ သာ အဆုံးထိ ဆောင့်လိုးပြစ်လိုက်တော့သည်။

“ ပြွတ်….ပြစ်…ပြွတ်….ပြစ်…….ပြွတ်…. ပြွတ်….ပြစ်..”

“ အိ…အ…အိ…အ..အား…..အိ အ…အိ ကျွတ်…ကျွတ်…..”

မစိန်းမြ တစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ဆတ်တုံရီလာပြီး အကော့ အထိုး အလှိမ့် အလူးတို့လဲ ကြမ်းတမ်းခက်ထန် လာလေသည်၊ ကျားပျိုမလေး တစ်ကောင်အလား ထက်အောင်၏ လက်မောင်းကြီး ကိုကိုက်ခဲ ထားလိုက် လေတော့သည်။

ထက်အောင်၏ လက်မောင်းမှ စစ်ကနဲ စစ်ကနဲ နာကျင်ခြင်းဘေကာင့် လီးကြီးမှာလဲ အစွမ်းကုန်မာတင်း ကျစ်လစ် လာလေတော့သည်၊ မစိန်းမြ၏ စောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ သုတ်ရည်များ ပြစ်ကနဲ ပြစ်ကနဲ ပန်းထဲ့ ပြစ်လိုက်လေသည်၊ မစိန်းမြ၏ စောက်ခေါင်းလေးထဲမှလဲ ပြစ်ချွဲ..နွေးထွေးသော သုတ်ရည်များ ပန်းထွက် လာလေတော့သည်။

ထက်အောင်မောလျှ ပန်းခွေစွာဖြင့် ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းတင်းလေးဖက်ထားမိလိုက်လေတော့သည်၊

“ ကဲ….ဖယ်ပါအုံး…ကိုကြီးရယ်… ဒီမှာ ပိလို့သေတော့မယ်..သိရဲ့လား….”

“ ဟိုမှာလဲ… အရည်တွေလျှံကုန်ပြီ…”

“ ဒိလိုဘဲ နေချင်တယ် မစိန်းမြ လေးရယ်…”

“ အိုး…မဟုတ်တာ….ဖယ်စမ်းပါ….”

မစိန်းမြက မျက်မှောင်လေး ကုတ်ရင်း သူ့ကိုတွန်းချလိုက်သည်၊ သူကလည်း အလိုက်အထိုက်လေး ကြွပေး လိုက်သည်၊ မစိန်းမြ၏ ပေါင်နှစ်ခုကြား၌ ဒူးထောက်နေရာမှ ထွက်လိုက်သည်၊ စောက်ပတ်ကြီးထဲမှ လီးတန် “ ပြွတ်” ကနဲထွက်လာပြီး…နောက်…..သုတ်ရည်အခဲအဖတ်များ အံကျလာလေသည်။

“ ဟင်း…အင်း….တအားဘဲ…ဟင်း…တအားဘဲ…သူ့ဟာတော်တော်ထွက်တယ်….”

မစိန်းမြက နှုတ်ခမ်းလေးမဲ့ရွဲ့ကာ ပြောရင်း ထမီကို လှမ်းဆွဲကာ ခြေမှ စွပ်၍ ဝတ်လိုက်လေသည်၊

“ ခုတော့လဲ….ဝက်အူချောင်းကြီးကျနေတာဘဲ…”

မစိန်းမြက လက်ညှိုးလေးဖြင့် ထက်အောင်၏ လီးထိပ်ကြီးကို တို့ထိကာ ဆော့ကစားရင်း ပြောလိုက် လေသည်။

“ နောက်……”

“ အံမယ်….မယ်….တော်ပြီ…..သူ့ကို အဝ မကျွေးဘူး…ဟွန်း ဘာရမလဲ လူကြီး ညှင်းထားရမယ်..”

ပြောပြောဆိုဆို မစိန်းမြ ထွက်သွားရာ… လိုက်၍ကြည့်ရင်း ပထမဆုံးသော မကျေမနပ်ခြင်းများနှင့် သက်ပြင်းလေးတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်ကိုကား…မစိန်းမြ မသိလိုက်ရှာပါချေ။



........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။